dlitemag039

สารบญั จากใจ บ.ก. ใกลตัว ฉบับท่ี ๓๙ ทํายังไงดี - กลวั ตกนรก .................................................. 3 สารสอ งใจ การปฏบิ ัติภาวนาใหไดผล ตอ งต้งั สัจจะและเพยี รใหต ิดตอ กัน .............................. 7 โหรา (ไม) คาใจ ทุกขหนักๆ เพราะรกั สามเสา (เศรา ) .................................................... 10 กวาจะถงึ ฝง ธรรม หลวงปูขาว อนาลโย : เมตตาจิตพชิ ิตกเิ ลส ......................................... 13 ดงั ตฤณวิสัชนา คุณดงั ตฤณเจริญสตติ ้งั แตต ่ืนนอนอยางไรบาง......................................... 17 จุดหมายปลายธรรม โดนหลอกใหตองรอ.................................................................... 19 ดังตฤณพจนา ๒๐ .................................................................................................. 25 วรรณกรรมนําใจ เพลงิ นาคา ๒ ................................................................................. 26 หองการตูน เมจกิ มงิ ค ตอนท่ี ๕ ชา งนาฬาคีรี (๒/๒) ...................................................... 33

ฉบับที่ ๓๙ ทาํ ยงั ไงดี - กลวั ตกนรก ถา คุณเปน คนหนึง่ ท่เี ชอ่ื เรอื่ งนรก แตเคยพลาดกอบาปหนกั ไปแลว พอไดย นิ ใครพูดถึงนรกทไี ร คง หนาวๆรอ นๆ หรือเยน็ วาบทส่ี ันหลังเหมือนมชี นักปก อยูทุกที และน่ันอาจเปนเหตุหนง่ึ ใหไมอยากเช่อื ไม อยากฟง เรื่องนรกสวรรคเอาเลย กอนอื่นถา ไมม อี ภญิ ญา ไมเคยเหน็ นรกดว ยจิต ก็ขอใหปลอบตัวเองวาคุณแคกลัวความคิดมากของตน ไมใ ชก าํ ลังกลวั นรกของจริง มองไปรอบๆตัวดีกวา ถานรกมีจรงิ เผลอๆตอนนี้อาจโหรงเหรง เพราะวญิ ญาณท่ีควรอยแู ถวๆน้ันมาอยู แถวๆน้กี ันหมด! หากกลวั นรก วธิ ที ดี่ ที ี่สดุ คอื ใหเตรียมใจลงนรก คนทเี่ ตรียมพรอมจะลงนรก มกั ไมตองลงนรกกัน สว นคนทมี่ ั่นใจวา ฉันข้ึนสวรรคแ น นัน่ แหละมักพลาดลงนรกมาไมร เู ทา ไหรแลว นัน่ เพราะอะไร? เพราะเมื่อทะนงวา ฉนั ทําบุญมาก ตองไดขน้ึ สวรรคแ น กม็ กั ประมาท เลกิ สาํ รวจตวั เอง และไมยับย้งั ชง่ั ใจในการคดิ ฟุงซาน ในการพดู ท่ิมแทงใจคนอนื่ หรอื กระทั่งในการลงมือทาํ รายใครๆ แตเมอ่ื ระลึกอยูวา ฉนั ทําบาปไวไ มนอย มีสทิ ธิล์ งนรกถาขาดใจตายเดี๋ยวน้ี ก็มกั สงั วรระวัง จะคิด จะพดู หรอื จะทาํ อะไรรา ยกาจ ก็มกั ยัง้ ๆ เหมอื นคนรูวา ถานรอน เม่ือนกึ สนุกอยากสัมผัสก็ยอ มยง้ั มือ ไมจ ับเต็ม กาํ สรุปเบ้ืองตนคือความประมาทมกั อยูก บั คนเชอ่ื มั่นเกนิ เหตวุ า ขาคอื เทวดา มที ่หี มายเปน สวรรค สวนความ สงั วรระวงั มกั อยูก บั คนท่รี ูต ัววากอบาปกอกรรมมาไมนอ ย อยากกลบั ตวั กลบั ใจหนนี รกกัน เพ่อื สํารวจใหร วู าคณุ เปน พวกมีสิทธ์ลิ งหรือไมต องลงนรก มีวธิ งี า ยๆ คอื ถามตวั เองวา ในเวลาสวนใหญ คณุ สบายใจหรอื ไมสบายใจ สภาพทางใจนัน่ แหละ กําลังฟองอยอู ยางโจงแจงวาสภาพทีเ่ หมาะสม กบั ใจควรเปนอยา งไร โดยเฉพาะหลงั จากไรกายหยาบนีใ้ หอาศยั อกี ตอ ไป

ความสบายใจคอื อะไร? คือเยน็ คอื โลง คอื เบา... สว นความไมสบายใจคืออะไร? คอื รอ น คอื ทึบ คือหนกั ... โลกน้ีเหมอื นปา ท่ีไฟกาํ ลงั ลามไลสัตวท้ังหลาย เมื่อไมฝ กหนีไฟ ไฟยอ มถงึ ตวั และคลอกคุณมอด ไหมไ ดท ้ังหมด ถึงแมจ ะเห็นตนเองเปนคนดี ทาํ บุญไวม าก และไมคิดเบียดเบยี นใครกอ น แตถ าไมฝกหนีไฟแลว ไฟ โกรธจะเปน บทลงโทษข้นั ตน ไฟแคนจะเปน บทลงโทษขนั้ กลาง ไฟนรกจะเปนบทลงโทษข้นั สุดทาย และส่งิ ที่ถกู เผาผลาญกไ็ มใชอะไรอื่น คอื จติ วิญญาณของคุณเอง! เมื่อจิตวิญญาณถกู ไฟโทสะเผาผลาญอยู คําวา \"ไมสบายใจ\" คงนับวา นอยไป หนักกวา นนั้ ถาเลือกจะยืนอยูข างคนเลว กอ บาปท้ังรู ระราน มุงประทษุ รายหมายขวญั ใครตอใคร จน จิตใจดานชา ปราศจากความละอาย กเ็ ปรียบไดก ับนักสะสมของเหม็น เพราะความชั่วเปรยี บเหมอื นของ เหม็น และ กลนิ่ เหม็นแหง บาปนัน้ ก็นาขยะแขยงกวา กล่ินเหม็นจากรกั แรทีส่ ะสมแบคทีเรยี ไวเปนไหนๆ เนอื่ งจากกล่ินเหมน็ แหง บาปจะเปน ชนวนใหเกิดความไมย อมรับตนเอง รงั เกยี จตนเอง ตลอดจน เกลยี ดกลวั ตนเองไดต ลอดเวลา ลา งดวยสบูไหนๆกไ็ มอ อก เม่อื ทราบวาประตูนรกใหญๆ มีอยสู องบาน บานหนง่ึ คอื ประตแู หงความรอ นใจทีใ่ หอ ภัยใครตอ ใครไมไ ด กับอกี บานคือประตูแหง ความเหม็นที่ตอ งเปนนกั ทาํ รา ยชาวโลก แคน้ีก็เทา กับคณุ เหน็ ทางหนีนรกได ไกลๆแลว หลังจากเย็นใจท่อี ภยั ได และโลงใจไมตอ งทํารายใคร นานเขาคุณจะสบายใจ ไมนกึ กลัวนรก แมบ าป เกา ยังคอยหลอกหลอนอยู กท็ าํ ใหทรมานใจไดเพียงเล็กนอ ย เปรยี บความรูสึกเหมอื น เตรียมพรอ มจะลงไปใชกรรมครเู ดียวในนรกขุมตื้นๆ เดี๋ยวกไ็ ดข นึ้ มา ในเมื่อสะสมความเย็น ความโลง ไวมากกวา และเมอื่ ไดค วามสบายใจเปนเกณฑว ัดความหา งนรก คุณกจ็ ะเขาใจอยางลกึ ซึ้งถึงจิต วา การบาํ เพ็ญตบะ ใหม าก ต้งั มัน่ ในทาน ตั้งม่ันในศีล และตง้ั ม่ันในศรัทธาบนทางนิพพานน่ันเอง คอื ของจริง ทจี่ ะชว ยใหไม ตองกลวั นรกอยางถาวรครบั เพราะความตั้งมั่นในกรรมอนั สวางขาวเหลา นัน้ เอง คอื ตัวบันดาลใหเ กิด ความสบายใจหายหวงไปจนชวั่ ชีวิต ดังตฤณ จากบทความ \"ทํายังไงดี?\" นิตยสาร Miracle of Life ฉบบั เดือนพฤศจิกายน ๕๓

การมีสตติ ลอดวันทาํ ไดอ ยางไร? อานวิธกี ารจาก \"คุณดงั ตฤณ\" เริม่ ตง้ั แตต ืน่ นอนไปจนถึงเขานอนเลยคะ ในคอลมั น \"ดังตฤณวิสัชนา\" ฉบับน้ี คอลัมน \"จดุ หมายปลายธรรม\" ฉบับน้ี \"คุณงดงาม\" เผยวา เคยโดนหลอกคะ เร่อื งราวเปนอยา งไร ติดตามไดในตอน \"โดนหลอกใหตอ งรอ\" ทุกขห นักในชีวติ คนเรานั้น นบั ดูแลว มีไมกเี่ รอื่ งนะคะ หน่ึงในน้นั ก็คือเร่อื งความรกั คอลมั น \"โหรา (ไม) คาใจ\" ฉบบั น้ี คุณ \"Aims Astro\" จงึ มาพรอ มบทความวาดว ยเรอื่ งรักๆ อกี ครง้ั ในตอน \"ทุกขห นักๆ เพราะรักสามเสา (เศรา )\" คะ ขาวสารและกิจกรรมท่ีนาสนใจ ประกาศรายชื่อผโู ชคดจี ากกจิ กรรมพเิ ศษกบั สาํ นกั พิมพฮาวฟาร ในการรวมทายเนื้อหาตอนอวสานของ \"จติ จกั รพรรด์ิ\" ผลปรากฏวา ไมมีใครทายถกู นะคะ ^^'' แตมีผโู ชคดี รวม ๓ ทา น ที่จะไดรับจติ จกั รพรรดิ์ เลม ๑-๓ ครบชุด พรอ มลายเซน็ \"คุณดังตฤณ\" ไปอา นกอนใคร (^_^v ไดแ ก คุณ Autta_hi คุณthank you และคณุ singha รบกวนแตละทานสง ชอ่ื และอยโู ดยใชอ เี มลท่ีสมัครสมาชิกเว็บบอรด มาทc่ี [email protected] ทางสาํ นกั พมิ พจะไดจ ดั สงรางวลั ใหคะ

วันอาทิตยท ี่ ๒๑ พฤศจกิ ายน ๒๕๕๓ ชมรมกลั ยาณธรรม ขอเชญิ รว มงาน \"แสดงธรรม ปฏิบตั ิธรรม เปนธรรมทาน คร้งั ท่ี ๑๘\" ณ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี ราชมงคลกรุงเทพฯ ผูสนใจสามารถดูรายละเอยี ดเพ่ิมเตมิ ไดท นี่ ่คี ะ http://www.kanlayanatam.com/event/18/promote.htm ใครสนใจตอ นรับปใหมด วยธรรมและยังไมมโี ปรแกรมทไ่ี หน มลู นิธิมายาโคตมี ขอเชิญรว มปฏบิ ัตธิ รรม ณ วดั สุนนั ทวนาราม จ.กาญจนบุรี ตัง้ แตว ันท่ี ๓๐ ธนั วาคม ๒๕๕๓ - ๓ มกราคม ๒๕๕๔ อานรายละเอียดเพม่ิ เติมไดท ีน่ ี่คะ http://bit.ly/cPBpo0

การปฏิบตั ภิ าวนาใหไดผ ล ตอ งตัง้ สัจจะและเพยี รใหตดิ ตอ กนั หลวงปแู หวน สจุ ณิ ฺโณ วดั ดอยแมป ง อ.พราว จ.เชียงใหม การปฏบิ ัติ เราจะเดนิ กใ็ หตง้ั สัจจะไววา จะเดินเทานเ้ี ทานนั้ หรอื เราจะน่งั วนั หนงึ่ คนื หน่งึ หรอื ถาเราสไู มไหวเราก็เอาแตพ อสมควร ใหต ้ังใจจรงิ ๆ กําหนดตั้งสจั จะไวใ นจติ ในใจ ละความมวั เมาออกใหห มด คอยกาํ หนดจติ เขามาสูภายในใหใจเบกิ บาน ต้ังความสัตยว า จะภาวนาเปน เวลาเทาน้ันเทาน้ี หรอื ถาจะเดนิ กใ็ หกําหนดระวงั รักษาจิตใจของเรา ใหแ ชม ชนื่ เบกิ บาน ไมป ลอยใจใหเ ปนธรรมเมา รกั ษาจติ ใจใหต งั้ อยูเฉพาะธรรมโม . อยาละความเพยี รความพยายาม ใหเพยี รตดิ ตอกัน จะเปน วันหน่งึ หรือคืนหนึ่งก็ได เชน ตั้งสัจจะวาจะน่งั ตลอดคนื จะไมน อน อยา งนี้ ต้ังสจั จะไวอ ยางนีเ้ ปน การดี ตง้ั สัจจะตอ พระพทุ ธ พระธรรม พระสงฆ ตง้ั ใจใหด ี คอยระวงั รกั ษาจติ ใจของเราน้นั แหละใหผ อ งใสตลอดไป ใหพ ยายามรกั ษาความดี ความหมน่ั ความขยันของเราไว ใหส ละความเกียจครานออกไปเสีย ปกตจิ ิตของเรานีม้ ักจะไหลไปสคู วามเกยี จครานความลมุ หลง เราตองพยายามหาอุบายมาเตือนตนอยเู สมอ ดว ยความเพียรความหม่นั ใหร ักษากาย วาจา ใจของเราใหบ รสิ ทุ ธิ์ บรบิ ูรณใ นสกิ ขาวินัย นําความผิดความชั่ว ออกจากกาย จากวาจา จากใจ การปฏบิ ัติภาวนาที่จะใหจิตอยูในธรรมโม ตอ งพิจารณากลบั ไปกลบั มา และหาอุบายแยบคายมาตักเตือนจิต ดว ยความเพียรติดตอกนั อาศัยความเพยี รเปนติดตอไปจงึ จะชนะความเกยี จครา น ความมัวเมา ความประมาทอันใดมีก็ใหละเสีย ใหวางเสยี ทาํ จิตใจของเราใหต ัง้ อยใู นธรรมโม พจิ ารณากลับไปกลับมาอยอู ยา งนี้ ตองอาศัยความเพยี ร ความหมน่ั ความขยัน ไมเ ชน นัน้ จติ มันจะตกไปสคู วามเกียจครา น เราตอ งตกั เตอื นขม ขู ชักจูงแนะนาํ จติ ของเราดวยอุบายแยบคาย ถาจติ ใจมนั เกยี จครา น เราตอ งหาอบุ ายมาตักเตอื น ชกั จูงแนะนาํ ใหมคี วามอาจหาญ รา เริง

ใหเกิดความอตุ สาหะขยนั หมน่ั เพยี ร ไมป ลอ ยใหจ ิตนิ่งเฉยเกียจคราน เราตองละความเกยี จคราน ความไมดีของจติ ดว ยอบรมภาวนาอยางน้ี ถา เราตักเตอื นช้ีนาํ ดวยอบุ ายอนั ชอบ ในท่สี ุดจติ กจ็ ะฟง เหตุผล เกิดความมมุ านะพยายามในความเพยี ร เราตอ งขมขูตกั เตือนบอ ยๆ ในสมัยที่จติ นิ่งเฉยตอ ความเพียร ถา เราคอยประคบั ประคองจิต ดวยอุบายขมขตู กั เตอื นดว ยอบุ ายแยบคาย จติ ยอมจํานนตอ เหตุผล ระวังรกั ษาสติไวอ ยา ใหห ลงลืม ฝก หดั ใหเ กดิ ความรูค วามฉลาดเกดิ ขึ้นในจติ ในใจของตน จติ ของเรา ถา มนั เกยี จครานขึ้นมา มันจะใหเ รานอนทาเดียว ถา มันเกิดอยางน้ขี น้ึ มา เราตอ งหาอุบายมาขมขู ตักเตอื น อุบายใดทีย่ กข้ึนมาชีแ้ จงแลว จิตยอมเชื่อฟง นน่ั แหละคืออุบายที่ควรแกจิตในลกั ษณะนัน้ และในขณะนั้นๆ ถาเราไมขมขชู ี้โทษโดยอุบายทีช่ อบ ใครเขาจะมาตกั เตอื นเรา บางครัง้ จติ ถา มันเกยี จครา นขน้ึ มา มันจะวางเฉยในอารมณท้งั หมด ในลกั ษณะเชนนีแ้ หละ เราตอ งหาอบุ ายมาทาํ ใหจ ติ ตนื่ ใหไ ด เชน ไหวพ ระสวดมนต หรอื ยกธรรมบทใดบทหนึง่ ขึน้ มาพิจารณา ใหต ัง้ อยูใ นความหมั่นความเพียร ในคุณงามความดีของตน พยายามเพง ดใู นจติ ในใจของเรานี้แหละ ถาไมอ าศยั ความขยันหมนั่ เพียรไมไ ด จติ เรานมี้ นั มักจะไหลไปสอู ารมณต า ง ๆ เปนอดีตอนาคตไป เราตองหาอุบายมาชีแ้ จงใหต ้ังอยูในปจจุบนั ธรรม จติ ยิง่ เกยี จครา น ยง่ิ ตอ งพยายามตกั เตอื นโดยอบุ ายมากข้ึนใหทดั เทียมกัน ถา เราไมหม่ันหาอุบายมาอบรมจิตแลว สวนมากจติ มกั จะเกดิ ความเฉื่อยชา วางเฉย ดังนั้น อบุ ายจึงเปน ของสําคัญ ยกข้ึนสกู ารพจิ ารณาชีแ้ จง ใหจิตอาจหาญ ราเรงิ เหน็ แจง ในจิตในใจของเรา ถาจิตยงิ่ เกดิ เกียจครานเทาไร เรากต็ อ งเพิม่ ความพยายามตักเตอื นโดยอบุ ายใหม ากข้ึน ใหเทาเทียมกนั จนเกดิ ความขยนั ขนั แข็ง เบิกบานผองใส ใหต ัง้ อกตั้งใจต้งั สจั จะ ตรงตอ คุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ ใหเกดิ ความอตุ สาหะวริ ยิ ะ ความพากความเพียรในภาวนาในคณุ ความดี ใหต ั้งอยูในสิกขาวินัย ในความหม่ันความเพียร ใหตัง้ ความสจั ความเพียรไว อยา เปนคนเกียจคราน พระพทุ ธเจาส่งั สอนเอาใหตั้งอยูในมรรคในผล

ใหพยายามรักษาจิตรักษาใจของเรา อาศยั ความองอาจกลา หาญ ในความพากความเพียรของเรา อยาออ นแอทอ แท เราตองสูก ับทุกสิ่งทกุ อยา ง ถา องอาจกลาหาญจึงจะผา นอุปสรรคไปได ใหรกั ษาตา รักษาหู รักษาจมูก รักษากาย รกั ษาใจของตน ในทกุ อริ ิยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน ------------------------------------------------------- คดั จาก จิตตภาวนา มรดกลา้ํ คาทางพระพทุ ธศาสนา รวบรวมโดย มูลนธิ ิหลวงปมู นั่ พมิ พครงั้ ที่ ๑ เมอื่ ๕ ธันวาคม ๒๕๔๓

ทกุ ขห นกั ๆ เพราะรกั สามเสา (เศรา ) Aims Astro ถาม - ดิฉันกําลงั มปี ญหารักสามเสาเพราะคนของเราตัดคนเกาของเขาไมขาด ใหเ ลือกกไ็ ม ยอมตัดสินใจสกั ที คาราคาซังแบบน้ีมาพักใหญแ ลว คะ ไมรูว าควรจะทํายงั ไงกบั ตัวเองดี เปน ทุกขมากจริงๆ ปญหาชวี ิตแนวเราตอ ง (ทน) อยูก นั สามคน เพราะเธอไมเ ลือกใครสกั คน ทํานองน้ีไดยินไดฟง มาเรอ่ื ยๆ นบั เปน หนึง่ ในหัวขอยอดนิยมกว็ าไดคะ และความรกั (ซ่ึงเขยี นถงึ บอย บอย ^_^;) ก็เปน เรอ่ื งทีท่ าํ ให คนทุกขจนเจียนจะตายไดเ ลยจรงิ ๆ นะคะ ดังเรอื่ งราวของลูกคา หญิงซ่ึงขอสมมตุ ินามวา คุณวกิ ตอเรีย ในวันทตี่ รวจดวงนัน้ ลกู คาถามเรอื่ งอ่ืนๆ กอนแลว จึงมาถึงเรอื่ งความรกั ซง่ึ ตอบเธอไปวา “ความรกั ของ คุณมปี ญ หาได ๒ แบบ คอื หน่ึงผูชายบอกวาเลกิ กบั แฟนเกาแลว แตท ่สี ดุ ก็ตัดกันไมขาด กลับไปคบกนั อีก จนกลายเปน รักสามเสา สองเขามีเราอยแู ลว แตก็ไปมีคนอน่ื อีกแลว ก็ไมเ ลอื กใครซักคน ก็กลายเปน รกั สามเสา อีก” เมื่อฟงคําทํานายแลวคุณวกิ ตอเรยี บอกเลา ใหฟ งวา คนรกั (สมมุตนิ ามวาคุณเดวิด) บอก วา รกั เธอแตต อ งไปรบั ผิดชอบแฟนเกา (นามสมมุตวิ า คุณเจนนิเฟอร) ทีท่ องกับเขา ทางบานของฝา ย ชายกย็ อมรบั หลานและจดั การแตง งานให เพราะมีความยุติธรรมมากพอ แตพอ แมของคณุ เดวดิ กบ็ อกคณุ วกิ ตอเรียวาลกู ชายเขารกั เธอ แตตองรับผิดชอบเด็กทีก่ าํ ลังจะเกิดมา เมอื่ ท้งั ฝายชายไมยอมจบความสัมพนั ธ ทั้งๆ ท่ีแตงงานกบั ผูหญิงอ่ืนไปแลว แตใ หความหวงั เธอวาจะ เลิกกันหลังจากลูกคลอด ซง่ึ จะทําไดอยางนน้ั หรือเปลา ก็ไมร เู ลย ทําใหคุณวกิ ตอเรียเองกไ็ มส ามารถตดั ใจได ตดิ อยูต รงทว่ี า คุณเดวิดและคณุ เจนนเิ ฟอรมสี ถานะเปน สามีภรรยากนั และอกี ไมกเี่ ดอื นลกู ก็จะลมื ตาดโู ลก ซง่ึ จากดวงเห็นวาเดิมทนี ั้นคุณวิกตอเรยี เปน คนมน่ั ใจในตัวเองสงู แตม ีวบิ ากที่ทาํ ใหยดึ มัน่ ถือ มนั่ ในเรอ่ื งคูเปนพเิ ศษ ตัดใจไดล ําบากกวา เรือ่ งอืน่ ๆ จึงทกุ ขไดม ากและยาวนาน และถาไมพยายาม ออกมาเสยี ตัง้ แตต อนนี้ ยิง่ นานวันไปก็จะทุกขไ ปเร่ือยๆ โดยทต่ี องมีสายสมั พันธแ บบรักสามเสา เราสาม คนไปตลอด และจากดวงแลวไมไดค ดิ วาฝายชายจะเลกิ กับภรรยาเลยนะคะ ลกู คา บอกวาคุณเจนนิเฟอรซ ึง่ กาํ ลงั ทอ งแกโ ทรมาหาเธอและพอแมข องเธอดว ย ตรงนี้พยายามชว ย ไมใ หเ ธอกอ อกศุ ลจิตตอ กัน คอื ขอใหค ุณวิกตอเรียลองสมมุติวา คณุ เจนนิเฟอรเปนพสี่ าวของเธอ ซ่งึ กําลังอุมทองอีกไมก เ่ี ดือนกจ็ ะคลอด ตองนอยใจสามีท่คี งปฏิบตั ไิ มดดี วยเทา ไหร แถมมฮี อรโ มนของคน ทอ งดวย กอ็ าจจะทาํ อะไรท่ไี มน ารักไปบา ง ถา คณุ วกิ ตอเรยี ผูกใจเจ็บเพราะคิดวา อกี ฝา ยระรานเธอ ก็

อยากใหม องดวยเมตตา เห็นใจกัน วา จริงๆ แลวอกี ฝายหนง่ึ อยูในสถานะที่นาสงสาร ใหอโหสิกนั ไป จะ ไดไมตอ งมาเจอกนั ดวยเรือ่ งทไี่ มดีๆ อกี สวนกรณขี องคณุ คณุ เดวิดน้ัน หมอดพู ยายามใหส ตวิ าขณะที่เขาบอกวา เขารักคณุ วกิ ตอเรยี แตก ลบั แอบ ไปมีความสมั พนั ธกับแฟนเกา แบบนี้กเ็ รียกวา นอกใจกันเตม็ ๆ คณุ วกิ ตอเรียแยงวา “เดวดิ บอกวา เจนนิ เฟอรพ ยายามทาํ ทกุ วิถีทางใหไดเขากลบั ไป” จงึ ขอใหลองพิจารณาในแงม ุมทว่ี า พวกเขาไมสามารถไป ทําอะไรกันในทส่ี าธารณะได แปลวา ตอ งอยกู นั สองตอ สอง ในสถานทีท่ ี่เออ้ื อาํ นวยใหม อี ะไรกัน โดยคณุ เดวิดทาํ การนอกใจแฟนทก่ี ําลงั คบอยู แถมไมป อ งกันดว ย จนกระทงั่ ผหู ญิงทอ ง แลวก็ตองรบั ผดิ ชอบซงึ่ มันกส็ มควรแลว นะคะ สิ่งหน่ึงทีพ่ ยายามบอกกบั เธอเสมอๆ เพอ่ื ใหมองเหตุการณอ ยางเท่ียงตรงขนึ้ กค็ อื คนกลางอาจจะพดู กบั ท้งั สองฝายไมเ หมอื นกนั พูดกับเราก็วารกั เรา ผหู ญิงคนน้ันมาพัวพนั (ถา คณุ ผชู ายไมชอบเขาแนๆ แตจะ ปลอยใหเขา มาพันพัวทําไมกนั นะ - -‘’) พออยูกับอีกฝา ยกอ็ าจจะพดู วา ไมไ ดร ักเราเทาไหร กาํ ลงั มี ปญหากนั หรือไมร กั แตส งสาร เขาไมผดิ อะไร ฯลฯ เพราะฉะน้นั บางคร้งั จงึ มกี รณที ผี่ หู ญิงสองคนเกลยี ด ชัง จนถึงตอ งทะเลาะตบตีกนั เนอื่ งจากไดขอ มูลไมต รงกันจากคนกลางคะ บอกเธอไปดว ยความหวงั ดวี า อยากใหค ิดหนกั ๆ วา ถา ผูชายเขารกั และซื่อสัตยตอเราจริงๆ เขาจะเปด โอกาสใหผหู ญงิ อืน่ โดยเฉพาะแฟนเกา กลบั มาใกลชดิ สนิทสนมขนาดน้ที าํ ไม แลวแนใจหรือวา ส่ิงทเ่ี ขา เลาใหฟง วาพดู กับอกี ฝา ยอยา งไรบา ง มนั จะตรงตามที่เปน จริงๆ ถาผูชายไมพ ดู ใหอ ีกฝา ยมคี วามหวงั วา จะไดกลบั มาดกี นั ผหู ญิงปกตๆิ ท่วั ไปไมนาจะยอมมอี ะไรดวยจนกระท่งั ทอง และตอ ใหผูชายไมไ ดให ความหวงั อะไรเลยกต็ ามทเี ถอะ แตการที่นอกใจไปนอนกบั แฟนเกาจนมลี ูกดวยกัน มันกเ็ ปนพฤตกิ รรมท่ี แยพออยแู ลว และถา คุณไมชอบคณุ เจนนิเฟอรก ็ขอใหร ไู วเ ลยวาถา คบคณุ เดวิดตอไป อยางไรเสยี เขา กับแมข องลูกกต็ องติดตอไปมาหาสู รับผิดชอบลกู รวมกนั อยูดี คณุ วิกตอเรียกจ็ ะตอ งมีโอกาสไดพ บกบั คุณเจนนิเฟอรไ ปตลอด ลกู คาบอกวา ฟงแลว ก็ตาสวางข้ึน จึงสําทับไปวา อยา คดิ วา เราไมผดิ ทําไมตอ งเปน ฝา ยสูญเสียเขาไป หรือเราเปน ฝา ยแพผูห ญงิ อกี คน แตใหคดิ วา ผชู ายคนนี้ไมผานมาตรฐานของเรา คบไปกจ็ ะไดความทกุ ข แนๆ และอาจจะมากย่งิ กวา นี้ก็ได และตอ ไปถาจะเลอื กคบกับใครสักคน ก็ขอใหด ูเขาท่ีความมศี ลี ธรรม เปน จุดสาํ คัญ เพราะถาคขู องเราไมมศี ีลหาเสยี แลว โอกาสที่ชีวติ สมรสจะเปน ทุกขกม็ สี งู ข้นึ มากทีเดียว คะ กอนจะจากกันไปในฉบับนี้ ขอมอบกาํ ลงั ใจแดใครก็ตามทย่ี ังอยูในปมปญหานี้ ขอใหผ า นพนไปไดด วย การเลอื กขา งความถกู ตอ งและศลี ธรรมนะคะ

:) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- สาํ หรับทา นที่สนใจดดู วงกบั คุณ Aims Astro สามารถดูรายละเอียดเพิม่ เติมได ตามลงิ คด า นลางคะ http://sites.google.com/site/aimsastro/

หลวงปขู าว อนาลโย : เมตตาจติ พชิ ติ กเิ ลส เทยี บธลุ ี พระพทุ ธองคไ ดตรัสถงึ อานิสงสข อง “การเจรญิ เมตตา” ไวหลายประการ เชน หลบั เปนสุข ต่ืนเปนสุข เปน ทีร่ กั ของมนุษยและอมนษุ ยท ั่วไป จิตเปนสมาธิไดเ รว็ เปน ตน (ศกึ ษาเพ่ิมเติมไดท ่ี http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=24&i=222) เรือ่ งราวหน่งึ ทแ่ี สดงใหเห็นถงึ อานสิ งสของการเจรญิ เมตตา ไดป รากฏในประสบการณการปฏิบัติธรรมของหลวงปูข าว อนาลโย พระกรรมฐานผูเปน ทีเ่ คารพบชู าย่งิ ของปวงพุทธศาสนกิ ชน บนั ทกึ ไวใ น “จนั ทสาโรบูชา” เรยี บเรยี งโดยคุณหญงิ สุรีพันธุ มณีวตั หลวงปูขาว อนาลโย

วดั ถํา้ กลองเพล ตําบลโนนทนั อาํ เภอเมือง จังหวัดหนองบัวลาํ ภู เหตกุ ารณน เ้ี กดิ ขนึ้ เมอ่ื ครงั้ ท่ที า นปฏิบัติอยูก บั หลวงปูม่นั ภรู ทิ ตฺโต ณ จงั หวดั เชยี งใหม ซึ่งหลวงปูขาวเคยเลาวา เดมิ ทีนน้ั ตวั ทานเปน คนโทสจรติ มอี ะไรนดิ หนอยก็โกรธ ในคร้ังนัน้ ทานนั่งสมาธภิ าวนาแตวาจติ ไมส งบดงั ปรารถนา “...ขณะท่นี ั่งภาวนาอยขู างลา ง ทานก็ไมสบายใจ นึกบนวา ทาํ อยา งไรๆ ทาํ ไมจิตมันจึงแข็งอยูอ ยางน้นั ทาํ สมาธกิ ็ไมลง ทาํ อยา งไรๆ ก็ไมลง ทําอยา งไรๆ มนั ก็ไมส งบ ทานรําคาญเต็มที จึงโกรธวา ตัวเองขน้ึ มาวา “น่ีมนั ผนี รกวง่ิ ขน้ึ มาจากอเวจนี น่ี า จิตมันถงึ ไดแ ข็งกระดางอยางนี้ ไฟเผามนั อยา งนี้ นา จะกลบั ใหมนั ลงไปอเวจอี ีก อยาใหม ันขึน้ มา ใหอ เวจมี ันเผา”…” ทา นดวุ าตนเองแลวจงึ จําวดั ตอ มาเม่ือไปปฏิบตั ิทานพระอาจารยใ หญใ นตอนเชา หลวงปมู ัน่ จึงตักเตือนวา “…เอะ! ทา นขาว ทานทําไมทําอยางน้ี ทานกเ็ ปนผูป ระเสริฐ เปน มนษุ ยประเสริฐอยแู ลว มาดา ตวั เองเฮด็ หยัง (ทาํ ไม) ใหล งนรกอเวจีอยา งไร ไมถูกน่ี ทานมาประจานตน วา ตนอยา งน้ีไมไ ด ทา นก็ทาํ ความเพียรอยา งดีแลว จะไปวามันทาํ ไม ถาวา หนักๆ เขา ทานอาจฆาตวั ตายไดน ะ และถา เผลอไปฆาตวั ตายเขาแลวชาตนิ ้ี ตอ ไปนบั ชาติไมไ ดน ะ ท่ีจะตอ งวกวนกลับไปฆาตวั ตายอกี ฆาตวั ตายนถ่ี าทานเริม่ ขึ้นชาตหิ นง่ึ แลว ก็จะตองตอ อกี ๕๐๐ ชาติ แลวก็ไปเที่ยวเอาภพเอาชาตผิ กู เวรผกู กรรมกนั ฆาตัวตายอยอู ยางน้ัน อยา ไปทําอกี นะทา น ไมถกู ตวั เองบริสุทธิ์อยู ทําไมถงึ ไปทําตน ไปดาตนอยา งน้ี…” แมว าจะถกู ทา นพระอาจารยใหญป ราม และตัวทานกก็ ลวั แตยังคงนึกโกรธตนอยไู มคลาย “...ขึ้นไปอยูด อยมูเซอกับพวกมูเซอ เสอื กม็ ตี ัวใหญๆ ลายพาดกลอน เดนิ อยกู ลางคนื ก็นกึ บอก “เจานี่มันเลวจรงิ ๆ มันเปน หยัง มันหยาบแท มันแขง็ แท ใหเ สอื มาคาบมงึ ไปกินซะ…” “...ดาตัวเอง นกึ วา ตวั เอง โกรธท่จี ติ ไมล ง ใหเ สอื มาเอาไปกินซะ นกึ วา ฆา มันไดแ ลว จติ มันจะไดกลา มนั จะไดเกรง ออนนอ มยอมตอเรา...” ดาตนเองแลวก็ไปเดินจงกรม นั่งสมาธิ แตจติ ก็ไมลง ทา นจงึ จําวดั พอหลบั ไปก็ปรากฏนิมติ เหน็ โยมมารดามาน่งั อยูขาง ๆ

และพวกมูเซอมาจากไร หอบผักใสตะกราแบกขึน้ หลังมา “…โยมมารดาทา นบนขึ้นวา “ขาว..ขาว น่ี ทาํ อยา งไรถงึ เปนหนอ” พวกมเู ซอกพ็ ูดวา “ไมย าก ๆ เอาของออนใหก นิ เดอ อยา ไปกินของแขง็ ถากนิ ของแขง็ ไมเปน กนิ ของออนละ เปน ” แมทานกเ็ ลยบอกวา “ไมเขา ใจ เปน อยา งไร ของออน ของแขง็ ” แมท านก็เอิน้ (เรียก) ถามข้ึนวา “ของออนมีอะไรไหม” “ของออ นก็อยางสาหรายไงละ ” แมทา นกบ็ อกวา “ขาว..ขาว กินของออ นเดอ ...” เมอ่ื ทา นตน่ื ข้ึนจงึ ไปนงั่ สมาธิ เรม่ิ ตนพจิ ารณา “...พิจารณาของแข็งกอน อะไรหนอทมี่ ูเซอวาเปนของแข็ง เรามอี ะไรที่เขาวาเรากนิ ของแขง็ พจิ ารณาไปๆ มาๆ ผรู กู ต็ อบข้ึนวา “ทีว่ าของแขง็ คือความโกรธ ความมักโกรธ นน่ั แหละของแข็งละ” แลว ออ นละ ทบ่ี อกวาใหเอาของออนมากิน อะไรคอื ของออ น ? พิจารณาไปๆ มาๆ ก็รูขึ้นวา ของออ นก็ตองเอาเมตตา...” เม่อื ไดค ําตอบแลว ทา นจึงแผเ มตตาทว่ั สารทิศแกส รรพสตั วท งั้ ปวง ทั้งญาติพี่นอง มิตรสหาย ไมเ วนแมแ ตศ ัตรู แผไ ปโดยไมม ปี ระมาณ “...ความโกรธทีเ่ คยสิงอยใู นดวงจติ นนั้ กค็ อยๆ ออนลง... ออ นลงแทบจะไมน กึ โกรธอะไรเลย มีแตความเมตตาสงสารสรรพสตั วท ั้งหลายท่วั โลก ใหน ึกเห็นใจเขา เขาจะทําอะไรท่ผี ิดไปบา ง เขากไ็ มตั้งใจ หากเขาต้งั ใจ กเ็ หน็ ใจวาเขาเปน อยางน้นั เขาถึงไดทาํ อยางนนั้ เปนความลาํ บากของเขาเอง ทเ่ี ขาไมด ี ไมไ ดเ กย่ี วอะไร ใหนึกสงสารเขา เมื่อแผเมตตาไปๆ ความโกรธนน้ั กค็ อ ยๆ ออ นลง จติ กไ็ มคอยแข็ง จติ ออ นแลว จิตออนควรแกการงานแลว นึกจะทาํ อะไรกไ็ ด เปน จติ ท่ีดี เปน จิตท่ีควรชม ควรแกก ารงาน จะพิจารณาอะไรก็ได จติ ออ นหมายถึงวาจิตเบา จิตวาง...” ดวยความฉลาดในอบุ ายธรรมอันนํามาตอ กรกับกเิ ลสไดอ ยา งเหมาะสม และความพากเพียรอยา งไมย อ ทอในการบําเพ็ญสมณธรรม หลวงปูขาว อนาลโย จึงสามารถเอาชนะกิเลส จวบจนถึงส้นิ ชาติขาดภพ นบั เปนพระสุปฏิปณโณผคู วรแกการกราบไหวบ ชู า และนาํ ปฏปิ ทามาเปนแบบอยา งอยางแทจริง ----------------------------------------------------

เอกสารประกอบการเขียน พระมหาบัว ญาณสมฺปนฺโน (๒๕๒๗) ชวี ประวัตขิ องหลวงปขู าว กรุงเทพฯ : สมั พนั ธพ าณชิ ย สุรพี นั ธุ มณวี ัต (๒๕๓๓) จันทสาโรบูชา กรงุ เทพฯ : ป. สัมพันธพ าณชิ ย

คุณดังตฤณเจรญิ สตติ ้ังแตตื่นนอนอยา งไรบา ง ถาม : คณุ ดังตฤณเรม่ิ ตนชวี ติ อยางไร มีพฤตกิ รรมตลอดวัน และเริ่มตน ชีวิตแตละวันอยา งไรคะ เร่มิ ตนชวี ติ คอื ต่ืนนอน รสู กึ ตัวตื่นข้นึ มาแลวก็ ถาเปนเมอ่ื กอน กจ็ ะนึกถึงลมหายใจ ชว งที่เริ่มฝกสมาธิแรกๆ นะครบั มนั จะมีสวนชวยมากเลย เวลาทีก่ อนนอนเราระลกึ ถึงลมหายใจเขา ออกนะครบั สบายๆ แลว กน็ อนหลับไปดวยสตทิ ่ีมันรลู มหายใจ แลว ก็ต้ังใจไววาพอตน่ื ขน้ึ ปุบเราจะนกึ ถึงลมหายใจ พอตน่ื ขึ้นมันก็เวิรคนะ คือมันเหมือนกบั ชวงกอ นหลับกับชว งเพ่ิงตน่ื มันเช่ือมกนั ปกตคิ นจะไมมีตัวเชอื่ มระหวางกอ นนอนกบั ต่ืนขึ้นมา มนั กเ็ กดิ ความฟงุ ซานนะ ตอนกอ นนอนกจ็ ะหลบั แบบไมม ีสติ ตอนตน่ื นอนขึ้นมาก็จะนึกถึงงานบา ง นกึ ถึงคนรักบาง หรือวา บางทีไมมอี ะไรใหน กึ กฟ็ ุง ซานไป หรือเกิดความหดหไู มอ ยากตืน่ ไมอยากจะลุกขึน้ มา มนั ไมม เี หตุผลทจี่ ะลกุ ขึ้นมา แตท นี ้ีถาหากวาเราเลง็ มาทจ่ี ติ เรามีเคร่ืองอยขู องจิต มีเครอื่ งสบาย ทําความสบายใหกบั จติ ท้งั ในกอ นนอนแลว ก็ตอนตนื่ ขึน้ มา มนั จะเกดิ ความรสู ึกถงึ พลงั สติ เรามีจดุ หมาย มีเปา หมาย นอน นอนอยางมสี ติ ตื่น ต่ืนอยางมสี ติ เอาตรงน้ันไดกอ น แลวไอท จ่ี ะตามหลังมาในชวี ติ ในระหวา งวันนั้นมันก็จะเตม็ ไปดว ยสติ นีค้ อื เอาตามทถี่ า คณุ ถามถึงชีวติ สวนตวั ผม ก็คือวา ในทุกวนั น้เี วลาท่ีตื่นนอนขนึ้ มากจ็ ะดกู อนวา ใจมีความปลอดโปรง หรือมีความวุน วาย อนั นเ้ี ปนส่ิงทเ่ี กดิ ขึ้นจรงิ ๆ ในระหวา งทีต่ ่ืนนะครับ ถาหากวา มันมีความวนุ วาย ผมก็จะดู บางทใี ชอาการทบทวนนะวา เอะ เมื่อก้ที ่ีฝน ฝนไปจบไปแลว มนั ยังมี side effects มันยงั มีผลขางเคยี งทคี่ า งคามาถึงชว งตน่ื หรอื เปลา บางวันผมก็จะวเิ คราะหวาทฝี่ นแบบนั้น มันเพราะวาผมยังทาํ อะไรไมเ สรจ็ หรือเปลา มอี ะไรคาใจหรอื เปลา มนั ถึงฝน ฝน แบบทําใหคาใจ หรอื วนั ไหนนอนอยา งมสี ติ นอนอยา ง พูดงายๆ วา เหมอื นทําสมาธิอยูใ นขณะหลับ อะไรอยา งนี้นะ ผมก็จะดูวากอ นท่ีจะนอน มนั ตั้งจติ ไวยังไง หรือวา ชว งนั้นผมใชชีวติ แบบไหน เจอคนแบบไหน หรือวาทํางานแบบไหน

มนั ถงึ ไดทําใหเ กิดความชมุ ชืน่ อะไรแบบน้นั ได แตจุดหลักๆ เลยกค็ อื เวลาทีผ่ มเหน็ จติ แตล ะประเภท เวลาที่ตื่นขึ้นมา หรอื เวลาท่ีกอ นนอนก็ตาม ผมจะมอง มองเสมอวา อนั น้ีมันเกิดข้ึนเด๋ยี วนงึ ไมใชเ กดิ ขน้ึ ตลอดเวลา เพราะผมสังเกตมาหลายๆ ปนะ เปนหลายๆ สิบป ตง้ั แตฝ ก เจรญิ สตมิ า ผมพบวา ไมว า เราจะรูสึกวาภาวะในชว งหน่ึงๆ เปน อยางไรอยู ภาวะในชวงน้ันๆ มันจะเปล่ียนไป มันจะแปรไป ตรงน้กี ็จะไดเปน ภาพสรุป ภาพรวมนะครบั วา ชีวติ มันไมเ ท่ยี ง มนั เปนแคภาวะอะไรเดี๋ยวนงึ แตละชว งนะ แลวชวงหน่งึ ๆ พอชว งหนง่ึ ๆ ดับไป มันจะคล่ีคลายไปเปนอกี ชวงหนึ่ง มีชว งใหมมารบั แทน ไอช ว งภาวะตา งๆ ท่ีมันเกิดข้ึนในระหวางวัน บางทกี ็ไมแนไ มนอน มนั ข้ึนอยูกบั วาผมกําลังเขียนมากหรอื วา ไปพูดมาก ไปเจอคนมากหรอื วาเจอคนนอยนะครับ กส็ รุปก็คอื ในแตละวันนีน่ ะผมเอาชีวติ ประจาํ วันของตวั เอง มันอาจจะไมไ ดร สู ึกตัวอยูตลอดเวลานะ แตว า มากทสี่ ุดเทา ทจี่ ะเปนไปได ไมว าจะเกิดสถานการณอะไรขึน้ กบั จติ ก็พยายามดนู ะครบั วา มันเปน เง่อื นไขของภาวะแบบหนึ่งๆ ชว่ั ระยะหน่งึ นะครับ

โดนหลอกใหต อ งรอ งดงาม [email protected] photo by Silawat http://silawat.multiply.com/photos/album/40/Test_shot_vol.2#photo=9 ในชว งชีวิตทผี่ า นมา ทานผูอา นอาจจะเคยไดยนิ หลาย ๆ ทา นไดกลาว (เหมอื นทผี่ มน้ันเคยไดยนิ อยบู อย ๆ เชนกนั ) วา “รอใหฉ ันมสี ่ิงน้นั กอน แลว ฉนั จึงจะทาํ ส่ิงท่เี ปน กุศลนี้ได” หรือไมก ็ “รอใหฉ ันพรอ มกอน แลว ฉันจึงจะทาํ ส่ิงที่เปน กศุ ลนี้ได” ยกตวั อยางเชน รอใหฉ ันม่ังมกี อน ฉนั จึงจะเรม่ิ แบงไปทําทานได รอใหฉนั พอมีพอกนิ กอน ฉันจงึ จะตอบแทนพระคณุ พอแมไ ด รอใหฉนั รา่ํ รวยกอ น ฉนั จึงจะแบงไปชวยเหลือคนอ่ืนได

รอใหฉ นั ใจสงบกอ น ฉนั จงึ จะเขา วัดฟงธรรมได รอใหลกู โตและทาํ งานมรี ายไดกอ น ฉนั จึงจะเรม่ิ ศึกษาและปฏบิ ัตธิ รรมได รอใหเกษียณกอน ฉันจงึ จะมเี วลามาศึกษาและปฏิบัตธิ รรมได ... และก็มอี ่ืน ๆ อีกมากมายในทํานองเดียวกนั นะครบั เรามาลองพิจารณากนั นะครับวา จริง ๆ แลว การท่ีเราจะทาํ สิ่งทเ่ี ปนกุศลบางอยางน้ี เราจาํ เปนท่จี ะ “ตอ งรอ” ใหมีสิ่งนน้ั สิ่งโนนส่งิ ไหนอยา งเพยี บพรอมกอ นจริง ๆ หรือ หรอื วาแทท่ีจรงิ แลว เราไมจาํ เปน “ตอ งรอ” เลย แตท เี่ ราไปตั้งใจและคดิ วาตอ งรอกอ น แลวกใ็ ชช วี ิตดาํ เนนิ ไปตามทางเชนนั้น แทจริงแลว ก็คือ “โดนหลอกใหตอ งรอ” เทาน้ันเอง และก็ทาํ ใหเ ราเสียโอกาสชีวติ ของตนเองไปอยางมากมาย ขอเร่ิมตน ทวี่ า บางทานกลาววา “รอใหฉ ันมง่ั มีกอน ฉนั จงึ จะเริ่มแบงเงินไปทาํ ทานได” คาํ ถามกค็ ือวา การทําทานนั้นเปน เร่ืองของคนทม่ี ่ังมี หรือคนรวยเทา น้ันหรือ คนท่ยี ากไร หรือคนจนนัน้ ไมม สี ทิ ธทิ ่ีจะทําทานไดเลยหรือ ในอันทจ่ี ริงแลว การทาํ ทานนั้น ไมไดอยทู ่จี าํ นวนเงนิ ท่ีทาํ ทานหรอกนะครบั สมมุติคนนึงมเี งินเพยี งหาบาท แตบ ริจาคเงนิ ทาํ ทานไปหนง่ึ บาทหรือสองบาท ดว ยใจทศ่ี รทั ธาและเปนกุศล กย็ งั จะไดบุญไดก ุศลมากกวา คนทม่ี ีเงินเปนลา น แตทําทานหมืน่ บาทดวยใจทหี่ วังหนาตาและชือ่ เสยี งเสยี อีก ดงั นัน้ แลว การทาํ ทานน้ันไมจ ําเปนวา จะตองรอใหมเี ยอะกอ น แตสามารถทําไดใ นปจจบุ ันทนั ทเี ลย โดยมีนอ ยก็ทํานอย มเี ยอะก็ทําเยอะ แมก ระทง่ั คนยากไรท ไ่ี มม อี ะไรตดิ ตวั เลย ไมม ีเงินเลย เหลอื เพยี งขนมปง กอ นเดียวสําหรบั เปน อาหารประทงั ชวี ิต หากตั้งใจจะทาํ ทานแลว แมบิขนมปงออกมาช้นิ เล็ก ๆ ออกมา และโยนใหนกกิน กถ็ อื วาไดทาํ ทาน และไดบุญกศุ ลทเี่ ตม็ เปยมแลว เรือ่ งท่บี อกวาจะตองรอใหมั่งมี ใหพ รอ ม ใหร วยกอ น จึงไมใชเ หตผุ ลเลย เคยมคี ํากลา วทวี่ า แมจะเทน้าํ ลา งจานลางเศษอาหารลงบนพ้นื ดนิ ก็ตาม หากแตเทดว ยใจท่ีเปนบุญกศุ ลดว ยหวงั วาเศษอาหารเหลานั้นจะยังประโยชน ใหแกส ัตวเ ลก็ สัตวนอ ยในพื้นดินนนั้ กย็ อมถือวา เปนทานทีใ่ หโ ดยสมบูรณแลว

ย่ิงไปกวา นั้น คําวา “มง่ั ม”ี “รวย” “พรอม” และ “พอมีพอกิน” หมายความวา อยางไร คนเราจะตองมีทรัพยส ินเทา ไร จึงจะเรยี กวา “มั่งมี” “รวย” “พรอ ม” หรือ “พอมีพอกนิ ” คนมีหน่งึ หมน่ื บอกวา มีหนึง่ ลา นจงึ เรียกวารวย คนมีหน่ึงลานบอกวา มีรอ ยลานจึงเรยี กวา รวย คนมีรอยลานบอกวา มีหมนื่ ลา นจึงเรียกวารวย ... ไปเรอ่ื ย ๆ ไมจบสิ้น จะเหน็ ไดวา คาํ นยิ ามฐานะความมั่งคัง่ เหลา นี้ มคี วามหมายแตกตา งกนั ไปในแตล ะคนที่มยี งั มีความตองการเพ่มิ อยู แตร วม ๆ แลวกค็ อื วา ยังไมพ อ และยงั ตอ งการเพ่ิมอยนู ่ันเอง และกโ็ ดนคําเหลานมี้ าหลอกหลอนใหเ ลอ่ื นเวลาทจ่ี ะสรางบญุ กุศลออกไป ทสี่ าํ คัญคือ การท่รี อวา จะตอ ง “มงั่ มี” “รวย” “พรอม” และ “พอมพี อกิน” กอ น จงึ จะสามารถสรางบุญกศุ ลได กเ็ ทา กบั วา หากเราไมส ามารถมีฐานะความมงั่ คง่ั ดังกลา วแลว ตลอดชีวติ ของเราก็จะไมส ามารถและไมม โี อกาสสรา งบุญกุศลไดเลยกระนัน้ หรือ นอกจากน้ี เราเองจะม่นั ใจแนใ จไดอ ยา งไรวา เราจะสามารถมีชีวติ อยไู ปจนถงึ วนั ที่เราเองมีฐานะความมง่ั คงั่ ดังกลา วได แนใจไดห รือวา ในอนาคต เราจะมีชวี ติ อยจู นถึงวันทีม่ ีฐานะดังกลา ว และตอใหถ ึงวันนนั้ แลว ใจเราจะพอ ใจเราจะมงุ ไปทําทานเพื่อสรา งบญุ กศุ ล หรอื วาใจเราจะบอกวา ยงั ไมพ อ และกม็ งุ จะสรา งฐานะเพิ่มเติมตอ ไป คาํ เกย่ี วกบั ฐานะเหลา นจ้ี ึงเปนเพียงเสมือนมารรา ยที่มาลอ หลอกจติ ใจ หลอกใหเ รางดเวนจากการทําทานสรา งบุญกุศล และมารรา ยเหลานี้อาจจะลอหลอกเราไปจนกระทั่งวนั ตาย แลว เราเองกไ็ มไดทาํ ในสงิ่ ที่ชวี ิตเราสมควรจะทาํ เลยก็ได ฉะนัน้ แลว มาถึงตรงน้ี เรายอ มรูค วามจรงิ แลว วา มนี อยกท็ าํ ทานนอย ๆ ได หากตอไปในอนาคต มีเยอะกท็ ําทานเยอะ ๆ ได โดยก็ทยอยทําไปตามกาํ ลัง ซง่ึ เปนการสะสมบญุ กศุ ลไปเรือ่ ย ๆ และเปนการขัดเกลาจติ ใจเราเองไปทลี ะเลก็ ทลี ะนอ ยตามสภาพ เพอ่ื ทจี่ ะใหจ ิตใจสะอาดและบริสุทธขิ์ ้ึนและเปน ประโยชนแ กการรองรับธรรมะอน่ื ๆ (หมายเหตุ ในการทําทานนั้น ไมจาํ เปน จะตอ งทําทานดว ยทรัพยสนิ อยางเดียว แตก ารใหอภยั ทาน ก็เปน การทาํ ทาน การใหวิทยาทาน กเ็ ปนการทําทาน และการใหธรรมทาน กเ็ ปน การทาํ ทานดวยเชน กนั ฯลฯ)

ในสว นทีบ่ อกวา “รอใหฉ นั พอมีพอกนิ กอน ฉันจึงจะตอบแทนพระคุณพอแมได” “รอใหฉ นั รํา่ รวยกอน ฉันจึงจะแบงไปชว ยเหลือคนอืน่ ได” ก็เปน ไปในทํานองเดียวกนั กับเรอื่ งการทําทานนะครับ การจะชวยเหลอื ผอู ื่น การจะตอบแทนบุญคณุ พอ แมห รอื ผูมพี ระคณุ อน่ื ๆ น้นั ไมจาํ เปนวา จะตอ งรอใหมีฐานะความมัน่ คงใด ๆ กอ นจึงจะสามารถทําไดน ะครับ แตก ส็ ามารถทาํ ไดตามเทาทม่ี ขี องแตละคน โดยมมี ากกท็ าํ มาก มนี อยกท็ าํ นอย ไมใชเรือ่ งที่จําเปน วาจะตองรอใหมมี ากกอ นเลย และเราเองก็ไมส ามารถจะม่ันใจแนใ จใด ๆ ไดเ ลยวา พอ แมหรอื ผมู พี ระคุณน้ันจะมชี ีวิตอยรู อเราจนถงึ วนั นัน้ ในอนาคตได หรือผทู ี่ตอ งการความชว ยเหลอื นั้น จะมีชวี ติ รอเราอยู หรอื ยังจะตองการความชว ยเหลืออยูจนถงึ วนั นนั้ ในอนาคตได ดงั นนั้ แลว หากคิดจะตอบแทนพระคุณแลว หากคดิ จะชวยแลว อยาปลอยใหจติ ใจโดนถอ ยคําบางคําทีเ่ ปนมารรา ยมาหลอกลวงจิตใจครับ แตใ หใชเ หตุผลและความเขา ใจทีถ่ กู ตองนั้น มาสรางความมั่นใจ มาสรา งความเขม แขง็ ใหแ กตนเองวา เราควรจะตอ งทาํ สงิ่ ที่ถูกตอง และการทาํ สิ่งท่ถี ูกตองน้นั ไมใชเ ร่อื งทจี่ ะตอ งรออะไรลม ๆ แลง ๆ ทไ่ี มจําเปน สําหรบั ที่บอกวา “รอใหฉนั ใจสงบกอ น ฉันจงึ จะเขาวดั ฟง ธรรมได” “รอใหลกู โตและทํางานมีรายไดก อ น ฉันจงึ จะเร่มิ ศกึ ษาและปฏบิ ตั ิธรรมได” “รอใหเ กษยี ณกอ น ฉนั จงึ จะมเี วลามาศกึ ษาและปฏิบัติธรรมได ฯลฯ” ก็เปนไปในทํานองเดยี วกันนะครับวา มันไมไ ดเ ปนเหตุผลซ่ึงกันและกันเลย การไปวัด การฟง ธรรม การศกึ ษาธรรมะ และการปฏิบัตธิ รรมน้นั สามารถทาํ ไดในปจ จุบนั โดยไมจ าํ เปน ตองรอเงื่อนไขอะไรมากมาย หากรอใหล กู โตกอ น รอใหเราเกษยี ณกอ น รอใหเราใจสงบกอ น เราอาจจะมีชวี ิตอยไู มถ งึ วันนัน้ กไ็ ด การฟงธรรมนน้ั เริ่มไดท บ่ี า นเลย เปด วิทยหุ รือซดี กี ็ฟง ธรรมะไดแ ลว ตืน่ เชามา ระหวา งอาบน้าํ แปรงฟน แตง ตัว กินขา ว ก็ฟงธรรมะไปดวยได ไมจําเปน จะตอ งรอจนลกู โตกอน รอใหเกษียณกอ น หรือรอใหใจสงบกอ นเลย แตเ ปนสิง่ ทสี่ ามารถทาํ ไดในปจจุบนั การศึกษาธรรมะนน้ั เพยี งแคฟง เทศนาธรรมะ หรอื อา นหนังสอื ธรรมะ หรอื ฟง ญาตธิ รรมคยุ หรืออธบิ ายธรรมะใหฟ ง ก็เปนการศกึ ษาธรรมะแลว การปฏบิ ตั ิธรรมนนั้ แคเพียงยอ นมาระลกึ รูอยูทีล่ มหายใจ อยูก บั พทุ โธ หรอื อยกู บั ทองพองยบุ หรือสัมมาอะระหัง

หรือไดเจรญิ สตภิ าวนารกู ายรใู จอยู หรอื ไดท ําใจใหสงบเปน สมาธิ ฯลฯ ก็นับเปนการปฏบิ ัตธิ รรมไดแ ลว (ซ่ึงคนเราปกติ ก็หายใจตลอดเวลาอยแู ลว ) บางคนบอกวาจะฟง ธรรมะตอ งรอโนน รอนก่ี อ น ไมม เี วลาฟง เทศนาธรรมะเลย บางคนบอกวาไมม เี วลาศกึ ษาธรรมะหรอก ไมมีเวลาจะอา นหนังสอื ธรรมะเลย บางคนบอกวามีธุระยงุ มาก ไมมีเวลาปฏิบัตธิ รรมหรอก แตใ นบรรดาเหลานัน้ กลบั มเี วลาไปฟง ซดี เี พลง มเี วลาดลู ะครโทรทศั น มเี วลาดูหนังภาพยนตร มีเวลาอา นนิตยสารประโลมกิเลสเปน เลม ๆ ทุกเดอื น ๆ มีเวลามากมายไปสนทนากับเพือ่ น ๆ ในอนิ เตอรเ นต็ มีเวลาสนทนาทางโทรศพั ทน ินทาคนอ่ืน ๆ หรอื คุยเรื่องอืน่ ๆ ทไ่ี มม ปี ระโยชน มีเวลาไปเทย่ี วดมื่ สรุ า เทยี่ วกลางคนื กับเพื่อน ๆ มีเวลาไปเดนิ ดูของช็อปปงท่ไี มม ีความจาํ เปน ตองซ้ือ มเี วลาไปทะเลาะกบั แฟนหรือคนอื่นในเร่อื งท่ไี มเปน เรื่อง สารพดั สารพัน แตก ลบั มาบอกตวั เองวา “เรายุง มาก เราไมมีเวลาศึกษาและปฏิบตั ิธรรมหรอก” เชน น้ีคงจะตองเรียกวา กาํ ลงั “โดนหลอก” อยา งขนาดหนกั เสียแลว ขอเรียนวาผมทราบอาการ “โดนหลอก” ดังกลา วเปนอยางดคี รับ เพราะวาผมเองกเ็ คยโดนหลอกดังกลา วมาเหมอื นกนั จะขอบอกนะครับวา “โดนสงิ่ เหลาน้หี ลอกน้นั นา กลวั กวา โดนผหี ลอกเสยี อีก” เพราะโดนผหี ลอกยงั แคเพียงตกใจกลวั แลว ก็จบเร่ืองไป แตโดนสง่ิ เหลาน้หี ลอกเขา แลว เราเสียเวลาท้ังชีวิตไปโดยไมไ ดทาํ ประโยชนแกตนเอง และโดนหลอกตอเนอื่ งทกุ วนั ท้ังกลางวัน และกลางคืน แมย ามหลับ และยามต่ืน แตเ มอื่ เราไดท ราบเหตผุ ลและมคี วามเขาใจในเรือ่ งดังกลาวอยางแทจริง และทาํ ความเขา ใจนน้ั ใหซึมซาบลงไปในจิตใจ ก็จะไมโดนหลอกเชน น้นั อีก ลองสมมุตวิ า มผี หู ญิงคนนงึ โดนแฟนผูชายหลอกใหรอวา เขาจะมาสูขอ เธอรออยหู ลาย ๆ ปจ นกระท่งั เธอนัน้ แกชรา แตท า ยทีส่ ุดแลว แฟนผูช ายกท็ รยศโดยไมม าสขู อแตง งานกับผหู ญิงนั้นตามสญั ญา เร่ืองนน้ี า เศรามากมายเลยใชไหมครับ .... แตผูหญงิ คนท่ีโดนหลอกน้ัน เธอกย็ ังสรา งกุศลเพอื่ ตวั เธอเองไดในระหวา งทร่ี อนนั้ แตหากทา นใด “โดนหลอกใหตอ งรอ” ที่จะทําสงิ่ กศุ ลทง้ั หลายแลว เรื่องของทา นนาเศรากวา เรอ่ื งของผูหญิงคนนน้ั มากมายเลยครับ หากทา นไหนทีม่ ีอาการโดนหลอกเหมอื นท่ีไดก ลาวมาแลวขา งตน ขอแนะนําใหร ีบทําความเขาใจในเร่อื งดงั กลา วอยางแจมแจงนะครับ

วาทานกําลัง “โดนหลอกใหตองรอ” อยูนะ ทง้ั ท่แี ทจ รงิ แลว ทา นไมตองรอใด ๆ เลย ทา นสามารถจะทาํ สิ่งกศุ ลทั้งหลายไดเลยในปจ จบุ นั อยา ปลอ ยใหตัวเอง “โดนหลอก” อกี ตอไปเลยนะครบั

ดงั ตฤณพจนา ๒๐

เพลงิ นาคา ๒ ชลนิล (ตอ จากฉบับที่แลว) เขากลับมาที่นอ่ี กี แลว สถานที่คุนเคยแตไมร จู ัก ทุงหญากวางไกลสุดสายตา มองรอบๆ เหน็ ทองฟาสีครามจัด ปุยเมฆขาวลอยเออื่ ยๆ ลมเย็นแผว พล้วิ ทงุ หญา เขยี วขจที อดยาวจดผนื ฟากวา ง ยอดหญา ตอ งลมรายระบําเช่อื งชา แผว เย็น เขาสาวเทา อยางไรจุดหมาย ผานกอหญาสายลม ไมอาจบงั คับควบคมุ รางกาย ปลอ ยใหมนั เดนิ เร่ือยเปอ ยอยเู ชน น้นั เขารตู ัววา กาํ ลงั ฝน เปน ความฝนซ้าํ ซากจนสามารถจดจําได...ถงึ กระนนั้ กไ็ มอาจเปล่ียนแปลงมัน เหตุการณบ างอยางกําลังเกิดขึน้ ... งูใหญต วั ดํามะเม่อื ม นอนขวางอยเู บือ้ งหนา อยา งสบายอารมณ เขาชะงักเทา กอนเลี่ยงเดินหลบ ทางอนื่ แตพ อสาวเทา อีกแคสองสามกาว งูอกี ตัวกเ็ ลื้อยตดั ผา นหนา ตกใจวบู รบี หลบอกี ทาง สายตา ปะทะกับงอู ีกตัวกาํ ลงั เล้ือยพน กอหญาข้ึนมาชูคอสงู เขากา วถอยหลงั อยางระมัดระวงั เหลียวมองรอบตัวคลายกวางระแวงไพร สายตารบั ภาพงอู ีก หลายตวั กําลงั เลื้อยตรงมาหา เขาเร่มิ ว่ิงหนี ว่ิงเหมอื นทเ่ี คยวิ่งทกุ คร้งั ทีฝ่ น เชนน้ี เบื้องหลงั มีงจู ํานวนมาก กาํ ลงั เลือ้ ยไลมาตดิ ๆ จากสบิ เปนรอย จากรอยเปนพนั มองทางไหนกเ็ ห็นกองทัพงูเปน ลกู คลื่น สองขา วิ่งจนออ นใจ ไมรูค วรหนีไปไหน มแี ตท ุงหญา ไรจ ุดหมาย กองทพั อสรพิษยังคงตามตดิ วิง่ ตอไปอยางไร ทศิ ทาง...จนกระทัง่ ... ตน่ื ...ลืมตาทามกลางความมืด เศษฝนยังติดคางคลา ยจะผสานตอเนอ่ื งกับความจริงในปจ จบุ ัน เธยี รลกุ จากเตยี ง นัยนต าสวา ง นาฬกิ าบนหัวเตียงบอกเวลาตสี าม ฟายังมืดมิด เขารดู มานมอง ผา นกระจกหนา ตา งลงไปยังเบ้ืองลาง สนามหญา กวางกนิ เนอื้ ทีจ่ รดกาํ แพงบาน มองแลว คิดถงึ ทงุ หญาในฝน เขาพยายามเลกิ หา คาํ ตอบเกย่ี วกบั ฝน ราย ทง้ั ท่ีมนั ยงั คางคาใจ ครอบครวั เขาเก่ียวพันกับงอู ยา งแยกไมอ อก กระทง่ั นามสกุลยงั ใช “นาคพิทักษ” สญั ลกั ษณ ประจาํ บรษิ ทั เปน พญานาคคูพ ันเสาตนใหญ แตมันไมนาเปนเหตใุ หฝ นถึงงจู ํานวนมหาศาลได มีคนเคยบอก ฝน เห็นงจู ะหมายถึงเนือ้ คู แตถาฝน เห็นงูเปนกองทพั จะใหอ ธบิ ายเชนไร

เธยี รระบายลมหายใจอยา งออนแรง วูบหนึง่ ระลึกถงึ การเปรยี บเทียบงกู บั ความอาฆาตพยาบาท เปน ไปไดหรือไมทีค่ ลนื่ อสรพษิ ในฝน คือตวั แทนความแคน ท่เี รยี กรอ งใหเขาชดใช ความคดิ เชน นี้ สรางความหนาววบู จับใจ -----000----- ตีสาม...รอยจนั ทรกําลงั เดนิ วนเวยี นรอคอย หนา หองนอ งชาย หลังกลบั มาถึงอดุ รพวกหนมุ ๆ สงหลอ นเขาหอ งพักในโรงแรม สวนพวกเขาไปนัง่ “ด่ืม” เพอ่ื สนทนาถึงสงิ่ ทไี่ ดเห็นระหวา งทาง...ลาํ ตัวงขู นาดใหญ กลางทะเลหมอก...ทุกคนอยากเชอ่ื วา น่ันคือ พญานาค ตลอดทางขากลับไมม ใี ครกลา พดู พาดพงิ พอถงึ โรงแรม หญิงสาวคนเดยี วในกลมุ ถูกแยกให พักผอน ขณะท่ีรวิ ถกู ลากไปรว มกวนกับพวกหนมุ ๆ ท้ังทไ่ี มเ ห็นเหตกุ ารณใ ด ๆ ทรี่ อยจนั ทรม ารอนองชายดว ยใจรอ นรุมเชนนี้ ไมใ ชอ ยากรูหนุมๆ คนอื่นมีความเหน็ ตอ พญานาค อยา งไร แตหลอ นตองการรู...ริวจงใจทําเปนไมเ ห็นพญานาคใชห รอื ไม รจู ักกันมาตลอดชวี ติ รอยจนั ทรรวู ารวิ มสี มั ผสั พเิ ศษ แตเจา ตัวมกั แกลงทําเปน ไมรูไมเ หน็ พอยง่ิ ทาํ เชนน้นั ยิง่ แสดงพริ ธุ เกือบตีสามสิบหา ริวเดินออกมาจากลิฟตคนเดยี ว เขาปลกี ตัวมากอนเพราะโดนพ่สี าวสง ขอ ความเรยี กตัวขนึ้ มาคุย เขารวู า รอยจนั ทรจ ะคาดคนั้ เรือ่ งอะไร มันไมใ ชเรื่องคอขาดบาดตายสกั นิด รอคุยกันพรงุ นี้ก็ได แตเ จา หลอ นเปนคนใจรอน ดเี ทาไหรไ มลากตัวเขาขึ้นมาต้งั แตถึงโรงแรม “วา ไงเจ มาเดนิ วนเวียนอยหู นาหองหนมุ หลอ อยางน้ี เดยี๋ วมีคนเขาใจผิดเอานะ” เขายิม้ กวาง นึก ขนั หญงิ สาวใจรอ นตรงหนา “มีเร่ืองตอ งคยุ กัน” รอยจนั ทรทาํ ทาฉดุ มอื เขาเขา หอง “อยากรูอะไรถามตรงนีก้ ็ได มนั ไมใ ชความลบั อะไรสกั หนอย” เขาดกั คอ “เออ...ถา รวู า ฉันอยากถามอะไรกต็ อบมาเลย” “ใช” คําตอบส้ัน นยั นตาพราวลอเลียน “ตอบเสรจ็ แลว เขา นอนไดเลยนะ” “เด๋ยี ว” รอยจันทรฉดุ มดื เขาไว “ใชอ ะไรของแก อธบิ ายใหกระจางส”ิ “ใช. ..ผมรวู าพญานาคจะปรากฏตัวใหพ วกพๆี่ เหน็ กเ็ ลยขเี้ กยี จรับรูดว ย เวลาพวกเขาไปเมาทกนั ผมจะไดอ า งวา ตอนนัน้ หลบั อยู เปน พยานใหไมไ ด” “ทาํ ไมถึงไมอยากเปน พยาน” หญิงสาวสงสัย “ขีเ้ กยี จ” เขาตอบงายเสียจนนาทบุ “ริว” พีส่ าวเรยี กเสยี งเขม แสดงวาตอ งการคําอธิบายชัดเจน ชายหนุมยม้ิ ใส ดวงตาฉายวบั จริงจัง คนู น้ั

“เจ...เรอ่ื งพวกนค้ี นท่เี ช่ือก็มี คนไมเชอื่ ก็มาก ผมขเ้ี กียจถกเถยี งยืนยันกับใคร สมมุตพิ ่ีแพทเลา เร่อื งน้ใี หท ่ีบรษิ ทั ฟง พวกท่ีเชือ่ กอ็ ือ้ หอื อูหกู ัน สว นพวกไมเ ช่อื ก็จะตง้ั คาํ ถาม...เห็นจรงิ แนเ หรอ มนั มืด นะ เหน็ แคนัน้ แนใ จไดย ังไง พสิ ูจนไดห รอื เปลา ไหนละ หลักฐาน ทาํ ไมไมถ า ยรปู มาดวย...ผมวา เรอื่ ง พวกน้ีมนั ไรส าระ ก็เลยขี้เกยี จรบั รูดวย อธบิ ายยาวๆ อยา งนี้เขา ใจหรอื ยงั ” รอยจันทรเ รม่ิ เหน็ จริง นกึ ขันความใจรอนของตวั เอง เรือ่ งแคน ีค้ ุยกนั ทีบ่ านก็ได ไมนา เสียเวลา นอนมารอถามเขา แตนสิ ยั ใจรอ นอยางนม้ี ันแกไ มห ายสักที “เดีย๋ วผมเดนิ ไปสง ทห่ี อ ง ทาํ หนาทผ่ี จู ดั การสวนตวั ใหคุมคาจางหนอ ย” ริวลอ เลียน หองหญิงสาวอยถู ดั ไปไมก่ีหอ ง รวิ รบั กุญแจจากหลอนมาไขประตูเปด ไฟสวางกวาดสายตา ตรวจดูความเรยี บรอยดว ยความเคยชิน รอยจนั ทรเดนิ เขา หอ งอยางเพลยี ๆ หลอ นควรเขา นอนต้งั แตกลับมาถึง ถา ไมม วั กระสบั กระสา ย ใจรอ นดวยความอยากรู จนตองสงขอความทางมอื ถอื เรยี กตัวเขาข้ึนมา หญิงสาวเดนิ เกอื บถงึ เตียง มอื ใหญกเ็ อ้อื มมาแตะตน แขน หลอนมองนองชายอยางฉงน แววตามี คําถาม “รอย...เราแลกหองกนั เถอะ” รวิ เรียกชือ่ หลอนแทนคาํ วา “เจ” แสดงวา มีความหมายจรงิ ตามท่ี พดู ไมใ ชล อเลน “มีอะไรเหรอ” หลอนเงยหนาถาม พบดวงตาคมกมมายม้ิ ใหโดยไมยอมตอบเชน เดิม “กไ็ ด” หญงิ สาวรับคํางายๆ “แตตอนเชาฉนั ตองมาอาบนาํ้ หองนนี้ ะเส้ือผา เครอ่ื งสําอางอยูน หี่ มด ข้เี กยี จขนไปดวย งว งจะตายชัก” “ได” เขาพยักหนา พรอมกบั ย่ืนกญุ แจหองตัวเองใหกบั พ่ีสาว รอยจนั ทรออกจากหอ งแลว รวิ ยังคงยืนอยูปลายเตียง มือลว งกระเปา ทาทางกึง่ ปลอ ยตัวกง่ึ ระมัดระวัง นัยนต าเหลือบมองไปยงั โตะ กระจกเครือ่ งแปงเลยมาถึงเตียงกวางที่ขงึ ผาคลมุ ตึงแนน รมิ ฝป ากขยบั รอยย้ิมนิดๆ อดคิดไมได หากมนษุ ยอ นื่ ไดเห็นเชนเขาจะยิ้มออกหรือไม ทโ่ี ตะเครอื่ งแปง นัน้ มหี ญิงสาวสวมชดุ นอนบางเบาหนั หลังหวผี มชาๆ ในกระจกไมมเี งาสะทอ น ใบหนาของเธอ กริ ยิ าสางผมเนิบเนือย เหมอื นมีเวลาทาํ เชนนน้ั ไดท ั้งชวี ติ บนเตียงเกิดวงเลือดสีแดงฉานกําลงั ยอ มผาคลมุ เสียจนชุม โชก กลางเตยี งมศี พหนมุ สาวคหู น่ึง นอนตายดว ยรางกลาดเกลอื่ นบาดแผล ใบหนา หักยับ นยั นตาเหลอื กถลน ลนิ้ จกุ ปาก เส้ือผาขาดร้วิ ๆ แหวง วนิ่ คอหอยฉีกขาด ทรวงอก หนา ทอ งเตม็ ไปดว ยรอยคมมดี นับสิบ ริวไมแ สดงความหวาดกลัว หนําซํา้ เขากลับเอยทกั ดว ยนา้ํ เสียงธรรมดาทสี่ ุด “สวัสดคี รบั ”

บทท่ี ๒ ซากศพหนมุ สาวบนเตยี งลุกขึ้นอยางเชื่องชา นัยนตาเหลอื กถลนแขง็ ทื่อมองตรงยัง มนษุ ยท ่ียนื ปลายเตียง สวนหญงิ สาวที่น่ังหวผี มยงั ไมเ ปลยี่ นอริ ยิ าบถคลายไมสนใจเหตุการณ รอบตัว “ผมงวงนอนแลว ละ” รวิ เอย ปากเหมือนพดู กบั คนคุน เคย “ขอใชเตียงสกั คนื จะขดั ขอ งมั้ยครบั ” “ฮ.ิ ..ฮิ...” เสียงหวั เราะแหลมใสดงั มาจากรางทีน่ ัง่ หนากระจก “ถา คดิ วา แนก็เชิญ” คําพดู ทาทาย ชวนขนหวั ลุก รวิ ยักไหลด งึ มือจากกระเปา กางเกง เดนิ ไปท่ีเตียงเปด ผาคลมุ ออก ไมสนใจซากศพทีน่ ั่งท่อื ปศ าจสองตนนง่ั อยูบนเตียงก็จรงิ แตริวสามารถจับปลายผา คลุมและดงึ มันออกมาไดโ ดยไมต ดิ ขดั ส่งิ ทเ่ี ห็นกับวัตถทุ ี่มอี ยูจริงมันคนละเร่ืองกนั “เกง” คาํ พดู จากสาวหนากระจก รวิ มองเบือ้ งหลังหญงิ สาวผูน้นั นัยนต าฉายประกายกลา ครหู น่งึ จงึ หันมองซากศพบนเตยี งทง้ั สอง ใบหนาละมนุ นํ้าเสยี งออ นโยน “ไปเถอะครับ” กระแสเสียงเต็มไปดว ยความปรารถนาดี ภาพหนุมสาวท่ถี ูกรุมแทงเลอื ดนองเตียง กเ็ ลือนหาย ผาคลมุ กลับขาวสะอาด ไมมีรอยเลอื ดอยา งท่ีเหน็ ตอนแรก รวิ นงั่ ลงบนเตยี ง เอนหลงั พิงหมอนนยั นตาไมค ลาดจากสาวผมยาวหนากระจก “จะไมหันหนามาคยุ กันจริงๆ เหรอ” เขาไมแ สดงอาการคกุ คาม “ฉันไมช อบคุยกับคนแปลกหนา” หลอ นตอบ “แลวทาํ ไมชอบแสดงตวั ใหค นแปลกหนา เหน็ ” เขายอน คราวน้หี ลอ นหนั ใบหนามาชาๆ ลาํ ตวั ตรงคอบิดหมุนจนกระทั่งประจันหนากนั “หันมาคุยดีๆ ไมไ ดเ หรอ ทาํ แบบนีเ้ ด๋ียวเมือ่ ยคอตายชกั ” ริวอดแซวไมไ ด ผหู ญงิ คนนี้กอนตายคงดหู นงั ผมี ามาก เลยคดิ วาหมุนคอแบบน้ีคนอ่ืนจะกลวั กัน เจาหลอ นรูแ ลว ผูชายคนนไี้ มธ รรมดา ไมใ ชหนุมหลอ ดาดๆ มดี แี ตร ูปรา งหนา ตา ความเขม แขง็ ของจิตใจอยูในชัน้ นายกยอ งทีเดียว สุดทายหญิงสาวก็หายวบั จากหนา กระจกมาน่งั บนเตียง หา งจากริวไมก่คี ืบ สหี นา ทาทายดวงตา ฉายโชน “นายเปน ใครกนั แน” หลอนถาม “กแ็ คแขกมาพักธรรมดา” ริวตอบ “ไมใ ชหมอผี จับใครใสหมอถว งน้ําไมเ ปน” “ทาํ ไมตองแลกหอ งกับแมดาราคนสวยคนน้ัน” “คณุ จะทาํ อะไรเธอละ” เขาหยงั่ เชิง “ฉนั คงไมท าํ แตเ จา สองคนที่เคยตายบนเตียงนอ้ี าจอยากทกั ทายหลอ น” ผีสาวลอยหนาพูด ริวถอนใจ มองวญิ ญาณตรงหนา ดวยความรูส ึกสงสารกึ่งสมเพช

“เอาละ ตอนน้ีผมมานอนแทนแลว พวกคณุ กท็ ักทายเรยี บรอย คราวนีจ้ ะไปไดห รอื ยังผมงว ง แลว ” เขาตัดบท “ไมอยากฟง เรือ่ งของฉันหรือ” ถามเสยี งเชื่องชา เรา ความอยากรู “ข้ีเกยี จ” รวิ ตอบงา ยๆ “ดูแคน้กี ็รู ฆาตกรรมเพราะหงึ หวงกัน ผมไมมเี วลาฟงเรอ่ื งไรส าระนกั หรอก” คราวนสี้ หี นา หลอนถมงึ ทึงดุดนั ดวงตาสอแววโทสะเหมือนโดนดูถูกอยางแรง ถึงรูไมสามารถทํา อะไรชายหนุมตรงหนาได แตก็พยายามหาจดุ ออ นของเขา “แตฉ ันอยากเลา ” หลอ นจอ งตาทา ทาย รวิ พยกั หนาตามใจ “ใชแ ลวฉนั ตามมาฆาอีหญงิ ชว่ั ใน หองนี้ แตไอผูชายสับปลับคนนัน้ ฉันไมไ ดฆ า...” เร่ืองแบบนมี้ ันเกา ซ้าํ ซากเหลือเกิน สามีนอกใจแอบไปมีคนอืน่ ฝายเมียกต็ ามมาถึงโรงแรมดวย ความหึงหวง ขาดสติจงึ ลงมือฆาเมยี นอยตาย “คนทฆี่ ามนั คือผัวของอหี ญิงชั่ว...” พดู อยา งนแ้ี สดงวา ตา งฝายตางมสี ามีภรรยาแตล กั ลอบเลนชู กัน พอคูของตนรูกบ็ ุกถงึ โรงแรม เกดิ การทะเลาะใหญโต ผูชายก็ฆา ชายชู ผูหญงิ ก็ฆาหญงิ ชัว่ ...เสมอกนั “จบแลวใชม ้ัย” รวิ ถามอยางไมใ สใจ ไมว า เร่อื งราวจะโหดรายแคไ หนมนั กจ็ บแลว เทาที่ดทู ั้ง สองฝายตางรบั กรรมพอกนั “ยงั ” หลอ นตอบ “หลงั จากไอผวั ชวั่ มนั ตาย ฉันก็ฆา ตวั ตายตาม ในหอ งน้ี สว นผวั ของอีหญิงเลว ก็เอาศพเมียมัน ไปทหี่ อ งตัวเอง แลว กอดศพเมียเชือดคอตายตาม” ชายหนมุ ถอนใจ มอง “เจาหลอน” เหมอื นถามเหตผุ ล เลา ใหฟงเพราะอะไร...จน...แวบหนง่ึ อด ฉุกคดิ ไมได “พวกเขาฆา ตัวตายกันที่หองไหน” “ฮ.ิ ..ฮิ...” หลอ นหวั เราะเสยี งใส แววตาสาสมใจ “หองใกลๆ น่เี อง” รวิ ลุกพรวด ดวงความคดิ สวา งวาบ...รอยจันทร. ..พ่สี าวเขานอนอยใู นหองคนเดยี ว มนั จะเปนหอ ง ท่ีหลอ นพูดถงึ หรอื ไม “อยา บอกนะวาเปน หองทผี่ มแลกกบั พีส่ าว” เขาพลาดเองท่ีไมไ ดสนใจตรวจตราสงิ่ แปลกปลอม ในหองตวั เอง “ใช” คําพูดพรอ มรอยยิม้ สะใจ ริวรบี ออกจากหองทันที นึกแคนใจผีพวกนี้ อยากจับถวงนาํ้ เหมือนหมอผยี คุ แมน าก พอคิดอกี มมุ หน่ึงกอ็ ดสงสารไมไ ด หากใครสกั คนตองติดหนบึ อยูใ นหองเลก็ ๆ ไปไหนไมไ ด วนเวยี นอยูใ นทเ่ี ดมิ ซ่งึ มแี ตป ระสบการณคับแคน ใจอยูเ นน่ิ นาน...แลว...เธอ...จะมีความรสู กึ เชน ไร...อดึ อดั คบั แคน หดหู กระท่งั อาจนึกริษยาคนอนื่ ท่ีมอี สิ ระเสรี เมือ่ มีโอกาสคงอยากทําอะไรเพือ่ ชดเชยความรูส ึกตนเอง ถึงหนาหอง ริวเคาะประตสู งเสยี งเรียกสั้นๆ สองสามครง้ั “รอย...รอย...” หยดุ รอฟงเสียงตอบอยชู ัว่ อดึ ใจก็เรียกซ้ําอีกครั้ง

รอยจนั ทรไมใชผูห ญิงขีเ้ ซาขนาดปลุกไมต น่ื ถา เรยี กขนาดนีย้ ังเงยี บแสดงวา ตอ งมีปญหา ริว ทาบมือกับบานประตู สัมผสั ตอบกลับทาํ ใหเขาชาวาบ ...มนั เย็นยะเยือก...ประตทู ง้ั บานเหมือนถูกหมุ ดว ยนาํ้ แข็ง ชายหนุม ถอยหลังมากาวหนึ่ง พิจารณาประตอู ยางถ่ีถวน ถาเขาพงั ประตูเขา ไปตอนนี้ คงไม แคลว เปนเรื่องเอิกเกรกิ หอ งขา งๆ คงเปด ออกมาดยู ง่ิ เห็นมดี าราดังอยูดว ย รบั รองเปนขา วแนๆ ...ตอ งขอกุญแจสํารอง ยังไงเสียหอ งน้ีก็เปนชอ่ื เขา อางวา ทาํ กญุ แจหายคงพอได ไมม ีใคร สงสัย ปญหาอยูท ่ีวา กวาจะไปติดตอเอากุญแจสาํ รองขนึ้ มา มันจะทันการหรอื ไม. .. -----000----- เมือ่ เอนหลังลงบนเตยี ง รอยจันทรแทบไมตอ งใชความพยายามใดๆ ในการนอน ความ เหนือ่ ยออ นเพลยี จากงาน ลา จากประสบการณไ มคาดฝน ทาํ ใหหลอ นหมดเรี่ยวแรง หมดกําลงั ปลอ ยตัวใหเ ขาสูห วงนิทราอยา งรวดเร็ว หลับ...นิ่งไมร ูสกึ ตัวชวั่ ครูกอ นถกู ปลกุ ดว ยเสยี งครํา่ ครวญฟงไมไดศ ัพท มนั ดงั รบกวนหูจนอยาก ขยับลืมตาดู แตไ มสามารถทําได ความงว งฉดุ ร้งั ไมใ หสตติ ่ืนเต็มที่ ขณะเดยี วกนั เสยี งรบกวนน้ันทาํ ใหไ ม อาจด่งิ หลับ ปลอ ยลอยคางอยทู ามกลางความหลับและต่นื “ฮือ...ฮือ” เสียงหา วๆ พิลึกคลา ยคนบา กาํ ลงั รองไห รอยจนั ทรพยายามเปด เปลือกตา ภาพท่ี เห็นพรามัว ไมช ดั เจน อากาศเยน็ หนาวแปลกๆ ไมนาน คอ ยปรับสายตาชดั ข้ึน ไอขาวๆ ลอยเต็มหอ ง ความเย็นชืดแผก ระจาย หนาว...ความหนาวเชนน้ีไมไ ดมาจากอากาศ มนั หนาวลกึ จากขา งใน สัมผัสลกึ เรนกระทบกบั ส่ิง แปลกปลอมกอใหเ กดิ ความหนาวเย็นวูบจับข้วั หวั ใจ สายตารัวๆ รางๆ กระไอขาวชวยเนน บางส่ิงใหเ หน็ ชัดเจน ท่มี ุมหองมรี างของชายคนหน่งึ กําลงั นัง่ กอดเขาพรอ มหญงิ สาวในออ มแขน เลือดสแี ดงฉานอาบรา ง โยกตัวชา ๆ ราวกบั เหก ลอ ม เสียงฮือๆ กงั วานแววเปนระยะเสมือนลอ งลอยมาจากดนิ แดนแสนไกล เขาลกุ ขึน้ ประคองรางหญงิ สาวโชกเลอื ด ตามเสอ้ื ผา เปรอะเปอนดว ยเลอื ดสดๆ หญงิ สาวเกล่ือน กลนดวยบาดแผลนอยใหญ เลอื ดยงั ไมหยดุ ไหล มันหยดตงิ๋ ๆ บนพื้นเปน ระยะ รอยจนั ทรเบกิ ตามองอยา งตื่นตะลงึ ขนลุกซู ทง้ั ตวั พยายามขยับตวั ดน้ิ รนหลบใหพ น ภาพสยดสยอง แตร างแขง็ ท่ือไมผิดกับหิน นยั นต าจองคางไม สามารถหลบั ลง ปศาจชายหนั มานยั นต าแข็งทอ่ื เคลื่อนรา งมาที่เตยี งพรอ มหญงิ สาว แผลแหวง ว่นิ เหวอะหวะ ใบหนา เขยี วกรา น ช้าํ เลือดชาํ้ หนอง ลูกตาแทบหลดุ ออกนอกเบา ดั้งจมกู ยุบแฟบมกี อนเนอื้ สคี ลาํ้ หอย รองแรง รมิ ฝปากฉีกขาดเหน็ ฟน หักหลายซ่ี “ห.ึ ..หึ...หึ...” เสยี งหัวเราะแปลกๆ ดังแทนเสยี งฮอื ฮือ ปศาจหนมุ สาวหยุดอยูท ี่ปลายเตยี ง นยั นตาสองคูจอ งตรงยงั รอยจันทร สันหลังเสยี ววาบ จิตใจเย็นวูบเหมอื นตกหลมนํ้าแขง็

มันคุกเขา บนเตยี งคลานชาๆ อยางยา มใจ กลิ่นเหม็นเนา ฉนุ กกึ แตะจมกู รอยจนั ทรรวบรวมสติ ตอ สคู วามกลัวเตม็ ที่ พุทธงั สรณัง คจั ฉาม.ิ .. ความหวาดกลวั เกิดขึน้ พยายามท่ีจะระลึกถงึ พระใชเ ปนทยี่ ึดเหน่ยี วใจ ไมยอมใหอารมณความ กลัวครอบงาํ แตร างอบุ าทวนน่ั ยงั ไมย อมหยุด มนั คลานทบั ขาหัวเขา เลนเอากระดกิ กระเด้ยี ไมไ ด คุมสติ แทบไมอยู พยายามสวดมนตร ะลกึ ถึงพทุ ธคุณซ้าํ ๆ แตมนั ไมไ ดผล กาํ ลงั ใจออ นยวบลงทกุ ครั้งที่พวกมัน เคลือ่ นตัวสูงขึ้น ถงึ ตน ขา ปศ าจผชู ายกม หนาลงมาหาหลอ น กล่นิ เหมน็ ชวนอาเจียนลอยตลบอบอวล มันแสยะ ยิม้ ยามใจ ขณะที่ปศาจสาวขยับคอสน่ั ๆ จอ งรอยจันทรพรอมกบั กม ลงมา หญิงสาวตาเบิกคางทําอะไรไมถ ูก ...ชวยดว ย...ตะโกนกอง เสียงรองดงั อยูแคในใจ (โปรดตดิ ตามตอฉบับหนา)

เมจกิ มงิ ค ตอนท่ี ๕ ชา งนาฬาคีรี (๒/๒)