dlitemag043

สารบญั จากใจ บ.ก. ใกลต ัว ทาํ ยังไงดี - ทาํ งานลาํ บากข้ึนทุกที ................................................... 3 สารสองใจ งามอยูท่ีผี ดอี ยทู พ่ี ระ ละอยูท่ีใจ ................................................................... 7 โหรา (ไม) คาใจ อยา ไวใจทาง อยาวางใจเขา จะเศรา ใจเอง ........................................... 11 กวาจะถึงฝงธรรม หลวงปูจนั ทา ถาวโร : ธดุ งคผ จญสัตวร าย ยอมสละชีพไดเพื่อพระธรรม..... 14 ดังตฤณวสิ ัชนา ปฏบิ ตั ิธรรมแลว ทําไมนิสยั ยงั ไมดี ......................................................... 19 จดุ หมายปลายธรรม ระลึก “อะไร” เม่อื ไปทาํ บุญท่ีวัด (ตอนท่ีหนึ่ง) .................................. 21 ดังตฤณพจนา ๒๔.................................................................................................. 28 กระปุกออมสนิ เทคนิคการลงทุนแบบถวั เฉล่ียตน ทุน Dollar Cost Average (DCA) .............. 29 วรรณกรรมนําใจ เพลงิ นาคา ๖ ................................................................................. 32

ทํายังไงดี - ทํางานลําบากขน้ึ ทกุ ที ถา คุณเปน คนหนง่ึ ท่ีกําลังประสบกับมรสมุ การทํางาน เพราะปญหาเศรษฐกิจ สงิ่ แวดลอ ม หรือเรื่องราว กดดันบรรดามีรุมกระหนา่ํ ก็ขอใหท ราบเถดิ วา คณุ ไมโดดเดย่ี วในโลกที่แสนจะวนุ วาย และเปนไปไดท่ี คุณจะไมใ ชค นเดยี ว ทีก่ ลับมีกําลงั ใจฝา ฟนวิกฤต ไมล ม หายตายจากไปจากแวดวงการงานหรือโลก มนุษยน ี้ ขอใหร ะลกึ วา ถา มนุษยเกิดมาเพอื่ ความวางเปลา อยูไปวนั ๆโดยปราศจากการงาน เขาจะเปน วญิ ญาณท่ีหิวโหย ถงึ แมทอ งจะอ่มิ อยูก็ตาม งานจะงา ยหรอื ยาก ถา ไดทาํ เสรจ็ สําเรจ็ ได ก็ใหผ ลเปน ความอมิ่ เหมอื นๆกัน และมีแนวโนม วางานย่งิ ยากมากข้ึนเทาไร ความสําเร็จยงิ่ เตมิ เตม็ ใหอ ิ่มกวา อรอ ยกวา งานงา ยมากขึ้นเทานั้น เม่อื จําไววา งานเปนสง่ิ ทที่ าํ ใหคุณหายหิว ทั้งทางใจและทางกาย ก็ควรมองวา ถาคณุ ไมกระหายทจี่ ะ ทํางาน ใจคณุ ตอ งผิดปกติ หรือไมก ็ไมรตู วั วา ชีวติ คนเราตองการการงานมาเติมเต็มความรูสกึ นึก คิด ไมป ลอ ยใหส มองและวญิ ญาณกลวงวา ง อยา เขาใจวา งานตองสาํ เร็จ ตองดี ตอ งเปนท่ยี อมรับเสมอไป แตเห็นใหซ ง้ึ วา คณุ จะมชี วี ติ อยาง ผดิ ปกติ ถา ไมตอ งทาํ งาน ไมต อ งเผชิญหนากบั ความไมแนน อนในระหวางการทาํ งาน มีอะไรผิดปกติในการทาํ งานบางก็ดี ชวี ติ จะไดไมเออื่ ยเฉื่อย ไมย่ําอยูก บั ท่ี ไมผ กู ติดอยูกบั ความสําเรจ็ ช่ัวคราวในอดตี งานเปนสง่ิ ที่บอกวา คณุ เปนใคร มคี า แคไหน และจะอยไู ปเพือ่ อะไร ถางานของคณุ ลาํ บากขึ้นสบิ เทา แลว คุณไมกลัว ก็แปลวาคุณพรอมจะแกรง ข้นึ สบิ เทาโดยไมยาก ถา งานทาํ ใหคณุ รสู กึ ถงึ อนาคตอนั มืดมน ก็เปด หนา ตางรับแสงแดด หรอื เปดไฟใหส วา ง เพื่อเหน็ ความ สวา งในปจ จุบันทปี่ รากฏอยูตอ หนาตอ ตา อยา ใชใ จนึกถึงความมืดท่ยี งั มาไมถึง มองใหเ หน็ ส่ิงทอี่ ยู ตรงหนา แลว ใจคุณจะเร่ิมนกึ ถึงเรอื่ งงา ยท่เี ปนไปไดมากท่สี ุด

ไหนๆถา คิดวา ลงมาท่กี น เหวอยูแลว คุณก็ตอ งเปน ทุกขอยแู ลว ทนี ี้มีใหเลอื กวิธที ่ีจะเปนทุกขอยูสองทาง หนึ่งคือเปน ทุกขกับการตะเกียกตะกายปนกลับขน้ึ ไปใหถ ึงยอด กับสองคอื เปนทุกขก บั การกระวนกระวาย เดนิ ไปเดินมาอยางสญู เปลาท่ีกน เหว ตรึกตรองระหวางผลทีจ่ ะตามมา คณุ นาจะเลอื กความทุกขใน แบบมีสิทธิ์คล่ีคลายเปนความสุขไดบา ง ไมใ ชเ ลือกความทุกขใ นแบบทเ่ี ห็นๆอยวู า ตองทุกข ตอไปไมสิ้นสุดแนๆ ในหวงเวลาแหงความยากลําบาก ทกุ วินาทคี ือความเปน ไปไดท จ่ี ะคิดผิด พดู พลาด ประสาอะไรกบั การ เผลอทําเร่ืองโงเขลา อยาตอกย้าํ ซํ้าเตมิ ตวั เองกับความผดิ พลาดทีโ่ งเขลาในอดตี แตใ หหมน่ั ถามตวั เองวาบทเรยี นที่ผา นมาสอนอะไรใหเ ราฉลาดขึ้นไดใ นปจจบุ ัน เมอ่ื ประสบกับสถานการณย ุงเหยิง คนเรามักคิดถึงวธิ ีแกปญ หาที่ยงุ ยากและไกลเกินเออ้ื ม ทั้งท่มี ันมัก นาํ ไปสูก ารตัดสินใจที่ผดิ ซ้าํ ซากหนักข้ึนอกี ตรงขา มกบั การคดิ ถงึ วิธแี กปญหางา ยๆเฉพาะหนา ทมี่ กั ทาํ ใหคุณเกิดสติ และรสู ึกเหมือนยนื อยตู รงจุดศนู ยกลาง ทส่ี ามารถหมนุ ตัวมอง ๓๖๐ องศารอบดาน เพื่อ เหน็ รําไรวา ประตทู างออกอยตู รงไหน ใกลห รือไกลเพยี งใด เม่ือคณุ กําลงั คดิ ไมออกวา จะพดู อะไร หรือทําอะไรกับสถานการณเฉพาะหนา อยาเพ่งิ คดิ ถึง ความสาํ เรจ็ กา วสดุ ทา ย แตใ หค ิดถงึ การลงมอื แกปญ หาที่กาวแรกกอ น เมอ่ื เรม่ิ ดว ยกาวงายๆได แลว กาวสุดทา ยจะมาถงึ อยา งงา ยดายกวาที่คิด การใชนาทีนีไ้ ปเพอื่ คดิ ถงึ ความหลังทผ่ี ิดพลาด คือการทงิ้ โอกาสระลึกถงึ ความถกู ตองในวนั น้ี คนที่แพ คือคนยอมจมอยูกับอดตี ที่นาผดิ หวังและหมดทางแกไ ข สวนคนชนะคอื คนใจสูผูจดจออยกู ับ ความหวังและจัดการไดจริงในปจจบุ ัน หากฝก ทําเรือ่ งยากใหก ลายเปน เรอ่ื งงายไดดี ชีวิตของคณุ จะมีแตด ีกับดี ใครตอ ใคร โดยเฉพาะตวั คุณ เอง จะพลอยนิยามชีวิตของคณุ ไดงา ยดว ย น่นั คือ คณุ มชี วี ิตอยูเพ่ือท่ีจะโตข้ึน แขง็ แกรง ข้ึน และ ชนะมากขึ้น ทุกคนเกิดมาในสภาพของเด็กแบเบาะท่งี อมืองอเทา เอาแตร บกวนคนอืน่ ดวยวธิ แี หกปากเรียกรอ งความ สงสาร แตนอยคนจะโตข้ึน เพอื่ ยืนไดด วยลาํ แขงของตนเต็มรอย และขวนขวายใชมือไม ชวยเหลอื ตัวเองโดยไมต อ งเหลยี วซา ยแลขวาหาใคร คนทโี่ ตข้นึ และพ่ึงพาตนเองไดเทานั้น ทีอ่ าจฉดุ คนลม รอบกายใหล กุ ขึ้นไดต ามตน คณุ จะมีชวี ิตเปน ท่ี พงึ่ ไมใชมีชวี ิตเพื่อหาที่พงึ่

ดังตฤณ มกราคม ๕๔ ถา มีใครต้ังคําถามตรงๆ กับเพ่อื นๆ วา “ปฏบิ ตั ธิ รรมแลวทาํ ไมนิสัยยงั ไมด”ี จะตอบวา อยางไรคะ? ถายงั นึกคาํ ตอบไมออก ลองมาดูคาํ ตอบจากคณุ “ดังตฤณ” ในคอลมั น “ดงั ตฤณวสิ ชั นา” ฉบับน้ีคะ ^_^ คอลัมน “โหรา (ไม) คาใจ” ฉบับน้ี “คณุ Aims Astro” มเี รอื่ งเลา เตอื นใจมาฝากคุณสาวๆ โดยเฉพาะ ชนิดทคี่ ณุ หนุม ๆ อา นแลว อาจเผลอมอี าการสะดุง ในตอน “อยาไวใจทาง อยาวางใจเขา จะเศราใจเอง” ขนึ้ ศักราชใหม ใครสนใจเปนนกั ลงทนุ สมัครเลน ติดตามเทคนคิ จาก “Mr.Messenger” ทค่ี อลมั น “กระปุกออมสิน” ฉบับนี้ตอน “เทคนิคการลงทนุ แบบถวั เฉล่ยี ตน ทุน Dollar Cost Average (DCA)” คะ ขา วสารและกิจกรรมท่ีนาสนใจ * เร่ิมศกั ราชใหม ใครทอ่ี ยากเร่มิ ตนชวี ติ ดว ยความเปน สริ ิมงคล ขอเชญิ รวมเปนเจาภาพหลอ พระศรีอรยิ เมตตรยั โย ปางอัญเชญิ จตุ ติ(หลอ ดวยเงนิ แท) วัดชัยภมู ิการาม(ทางา ม) อ.พรหมพริ าม จ.พษิ ณุโลก อา นรายละเอยี ดเพิ่มเตมิ ไดท ่ีน่ีคะ http://bit.ly/feU1Nt * ขอเชิญรวมบญุ ผาปาเพื่อสรา งอาคารรงั สรี กั ษา เพอ่ื ผปู วยโรคมะเรง็ โรงพยาบาลขอนแกน เน่ืองในโอกาสครบ ๗ รอบ หลวงปูบญุ เพ็ง กปั ปโก วันมาฆบชู า ๑๘ ก.พ. ๒๕๕๔

ผสู นใจ อานรายละเอียดและกาํ หนดการเพม่ิ เติมไดท่นี ค่ี ะ http://bit.ly/gPkOkt * สาํ หรับผูอ านที่ชน่ื ชอบปกนิตยสารของเรา ตอนน้ีบางปกไดกลายรา งเปน Computer wallpaper (โครงการ ๓) ใหไ ดด าวนโ หลดกนั อกี แลวคะ (^__^) http://www.dlitemag.com/index.php?option=com_content&view=article&id=177&Itemid=17 7 เปนของขวญั ที่ทีมงานขอมอบใหเปน พเิ ศษเพื่อเปน การตอ นรับปใ หมคะ ; )

งามอยทู ผี่ ี ดีอยูทพ่ี ระ ละอยทู ี่ใจ หลวงปเู ทสก เทสรํสี วัดหนิ หมากเปง อ.ศรเี ชียงใหม จ.หนองคาย หากไมม ีผมี นั ก็ไมง าม ผีเปน ของงามทุกอยาง จะดูขางนอกก็ประดบั ตกแตง ดกี วา ที่อยขู องคนผทู ีย่ ังไมต าย จะดูขางในกเ็ ปน ของปฏกิ ลู นาดูทุกอยาง ซ่งึ คนธรรมดาไมสามารถจะใหค นท่วั ไปดูได ผูด ูผเี ปน ของดีแบบวา น้นั เปน องคพ ระไดเลย พระจึงชอบดูแตผ ซี ง่ึ เปนของดีๆ ท้ังนั้น พระดทู ้งั คนเปน คนตายเหน็ เปน ซากผไี ปหมด ใจของพระจึงเปนท่ีละความสวยความงามในของอสุภได ทา นสอนกมั มัฏฐานใหพิจารณาอสภุ ในคนตายแลว และยังมชี ีวติ อยู เปน อสุภเสมอเหมือนกนั ทั้งหมด แตพอความตายมาปรากฏเฉพาะหนาบางคนเลยเกลียดหรือกลวั ไป มันเขาหลกั ธรรมท่วี า ธมฺม เทสฺสี ปราภโว ผูเ กลียดชงั ธรรม เปนผูพายแพ ดังนี้ ถาความตายมาปรากฏใหเ หน็ เฉพาะหนา นอมนาํ เอามาพิจารณาถึงตัวของเรา วา เรากจ็ ะตองเปนเชนเดยี วกนั นนั้ ตายแลว เปอยเนาเปน อสุภ แมม ชี วี ติ อยูก็ปฏกิ ลู โสโครกเปน ของนา เบอื่ หนา ย แลวจะหายจากความเกลียดความกลัวและจะมงุ หนาบําเพ็ญแตค วามดีอนั มสี าระใหเ กดิ ประโยชนแกต น ทั้งโลกนี้และโลกหนา สมกับธรรมท่วี า ธมฺมกาโม ภวํโหติ ผูใครตอ ธรรม เปนผเู จรญิ ดังนี้ ความตายเปน ปรากฏการณซ ่งึ ไมค อยจะมเี สมอนัก ฉะนน้ั เมอื่ ความตายมาปรากฏเฉพาะหนา ไมวา จะเปนคนสนทิ ใกลช ดิ หรอื หางไกลเรากต็ าม จึงเปน เหมอื นธรรมเทศนาอปั มาทธรรมของเทวทูตกณั ฑหน่งึ ก็วา ได เปนของไมน าเกลียดและนา กลัวเลย คนทีเ่ กลียดและกลัวคนที่ตายไปแลว เพราะไมไ ดนอ มนาํ เขา มาพจิ ารณาในตน เห็นวาตนดกี วา คนทีต่ ายไปแลว เปนคนทสี่ ะอาดสวยงามเปนของนา รักนาใคร คนอ่ืนเหน็ เขาแลวเขาจะยินดีพอใจ คนทต่ี ายไปแลวเทา นัน้ เปน ผีทน่ี าเกลยี ด แตหาไดรไู มว า ตัวของเรากเ็ ปน ผสี ดศพหนง่ึ ดๆี นีเ่ อง นอกจากจะเปนผีสดแลว ยังเปนปาชา ที่ฝงผีของสตั วตางๆ มีหมู ววั เปดไก เปนตน ซงึ่ เราขนมาฝง อยูทกุ ๆ วนั คนที่ตายแลว เขาไมไ ดเปนปา ชา ของสตั วอน่ื อีกตอ ไปแลว ที่กลัวกว็ าดภาพขึ้นมาหลอกตัวเอง

วาคนทีต่ ายไปนัน้ จะตองมีหนา ตาบดิ เบ บูบ ี้ อยางนั้นอยา งน้ี ซึง่ วาดไปแตทางท่ไี มนา ดนู าแล ลวนแลวแตเ ปนส่งิ ที่นากลัวนา เกลียดท้ังนนั้ แตซ ากของผตู ายเองก็หาไดร ูดวยไม เปน ภาพของผกู ลัวคดิ วาดภาพเอาเอง แลวกก็ ลวั ไปเอง จะเรยี กวาผหี ลอกใหค นกลวั ไดอยา งไร ควรเรยี กวาคนกลวั นน่ั เองหลอกตนเอง แลว ไปใสรายผตี า งหาก คนผพู จิ ารณาไมเ ปน ไมเ ห็นธรรม จงึ เปน ของยากท่ีจะใหเห็นจรงิ ได ธรรมดามนุษยทั้งหลายทเี่ กดิ มาเบ้อื งตน แลวตองตายดวยกนั ทัง้ หมดเปนทสี่ ุด เม่อื ตายแลว พากนั สมมตวิ าผี เพราะตนไมชอบดังกลาวแลว แตส ัตวท ง้ั หลายมกี ุง ปลา หมู เปด ไก เปน ตน ตายแลว ทําไมไมเรยี กวา ผี ไมมใี ครเกลยี ดใครกลวั เลย กลับชอบใจชงิ กนั ซ้อื ขายวุน วายกันไปหมด ผีหมนู ม้ี ที ่ไี หนมากๆ ทน่ี ัน้ คนกจ็ ะรมุ ยงุ กนั ทกุ แหง ดทู ี่ตลาดสดน่ันซวิ ันหน่งึ ๆ เขาขนผไี ปกองไวข ายนับศพไมถ วน วันไหนผีไมมหี รือมนี อย แยงซอ้ื ไมทันวนั นัน้ ตอ งทําหนาแหงบนกนั อูกลบั บาน ทาํ ไมจึงไมพ จิ ารณาใหเ ห็นเปน ธรรมบาง คนเราเปน เสียอยา งน้เี หน็ คนอน่ื เปนของนาเกลยี ดนา กลัวไปเสียหมด สว นตัวของเราเองเห็นเปนดไี ปทัง้ น้ัน เรากลัวผวี าดภาพคนตายขึ้นมาแลวกลัว ก็ใสรา ยวา ผหี ลอกเรา แตอยากผเี อาผมี ากินเปนอาหาร ก็ถอื วาเน้ือวา ปลาเอร็ดอรอยชอบใจ แกลงทาํ เขาขางตนเองแท ๆ ธรรมไมต องไปคน ควาแสวงหาท่ีอน่ื ท่ีไกลหรอก ธรรมะคือของจริง ผูมีปญญาทั้งหลายลวนแลว แตแ สวงหาธรรมในของจริงนน้ั คมั ภรี และตําราทั้งหลายทเี่ ขยี นไวลว นแลวแตเ ปนของจริง เวน เสียแตวาจะจรงิ มากจริงนอ ยเทานน้ั พระพทุ ธเจากอ นตรสั รกู ็ไมมีตาํ ราคมั ภรี  แตตรัสรูคือรขู องจริงตามหลักธรรมดา ซึ่งเปนตําราธรรมชาตมิ อี ยแู ลวอยา งนน้ั แลว ทรงนาํ เอาของนัน้ มาเผยแพร และก็เขยี นเปนตําราสบื มาที่เรียกวาคัมภรี พทุ ธศาสนา ตัวของเรามคี วามจรงิ อยูบ รบิ รู ณทุกประการ ถาจะวา ถงึ เรอ่ื งผี ตัวของเรากเ็ ปนผอี ยูแลวดังแสดงมาขา งตน และยังเปนผีพิสดารกวาน้ันอกี มิใชแตจ ะวาดภาพหลอกตัวเองเลน เทา นัน้ บางทียงั หลอกคนอ่ืนใหกลวั ใหเจ็บใหปวย จนกระทง่ั หลอกใหค นอนื่ เขาเสียขา วเสียของ เสียผเู สียคน ใหฉ ิบหายตายโหงไปก็มาก ผชี นิดนี้เปนผีจรงิ มใิ ชผีวาดภาพหลอกเอาดังกลาวแลว ถา จะพดู ถงึ ของปฏกิ ลู นาเกลยี ดแลว นํ้าเนา ซึมซาบซานออกมาจากภายในอยูตลอดเวลา วันหนึง่ ๆ เราชาํ ระลางตัง้ ๒-๓ คร้งั ยงั ไมสะอาดเลย แสดงวาภายในทีเ่ ราไมเหน็ ดวยตายังเนามากกวาน้ี ชองทวารตางๆ มปี ากเปนตน เหม็นเนาดว ยปฏกิ ูล แมแตอ าหารท่รี บั ประทานเขา ไป จะเปน ของดีมีคาสักปานใดกต็ อ งเขา ไปคลุกเคลา ดว ยน้าํ ลายอนั เปน ปฏิกูลเสยี กอน จงึ จะกลนื ลงไปได ที่ทา นกลาวไวว า เปรตกินนํ้าเนา ของปฏกิ ูลนนั้ ถาเรามาพิจารณาใหดแี ลว

มิใชเปรตอยฟู ากฟา ปาหมิ พานต นา จะเปนเปรตหากินอยใู นตลาดบา นเรานเ่ี อง ทานกลาวไวใ นคมั ภีรม ีอรรถวิจิตรพิสดาร ไวใหผูม ีปญ ญาญาณพิจารณาดว ยตนเอง ลูกไมถาไมเกบ็ ไวท ้งั เปลือกกเ็ อาไวนานไมได ฉันใดคาํ สอนของปราชญเจา ทงั้ หลายกฉ็ ันนนั้ เหมือนกัน เน้อื แทต องหุมดว ยเปลอื กหนา คนผไู มม ปี ญ ญาจึงไมสามารถหย่ังรูถึงคาํ สอนของทานได ธรรมดานสิ ยั ของคนเรา ตอ งถอื วา ตนดกี วาคนอ่ืนเสมอ ทัง้ ๆ ทีต่ นเสมอเขาหรือบางทอี าจเลวกวาเขาไปเสยี อกี ซํา้ มานะชนดิ นเ้ี ปนกาํ แพงปด กนั้ ไมใ หค นเราเกดิ ปญญาแสงสวางรูแจงเหน็ จริงในธรรมทงั้ หลาย ธรรมชั้นสูงมรรคผลนิพพานอยาไปหาเลยในทอ่ี ่ืน ในคมั ภรี พ ระไตรปฎ กทัง้ หมดก็ไมเหน็ ถา พจิ ารณาธรรมขั้นตนๆ คอื ไมเ ห็นตัวของเราเปน ผีเปนปาชา แลว ก็จะกลวั คนอื่นทตี่ ายไป ไมเห็นตัวของเราเปน ของปฏิกูลโสโครกพงึ เกลยี ดแลว กม็ ีแตจ ะเพ่มิ ความเมาเขาใจวา ตนสวยตนงาม ถึงกับเอากิเลสเปนฝูงเขามาตงั้ ทัพอยูในกายในใจ ประกอบกิจการงานอนั ใดถึงแมจะเปน ทางดีหรือทางช่วั ลวนแลวแตท ําอยใู ตบงั คับของกเิ ลสทั้งสิน้ ฉะน้นั เม่อื ผใู ดมาพจิ ารณาตวั คอื กายอันนีโ้ ดยแยบคายเหน็ ตามเปน จริงแลววา ตวั ของเราน้ีคอื ซากศพซากหน่ึง จะตายหรือยังไมต ายกไ็ ดช ือ่ วาเปนผี และเปน ของปฏกิ ลู นา พงึ เกลยี ด เพราะเตม็ ไปดว ยของปฏกิ ูลน้ําเนา ของโสโครกไหลออกมาตามชอ งทวารตางๆ อยเู ปน นิตย ผพู จิ ารณาเหน็ ชัดอยางน้ี เรยี กวาเห็นผีเปน ของงาม เปนดอกไมป ระดับของพระโยคาวจรผูทา นไมป ระมาทแลว ตรงกนั ขามถา มาหลงมัวเมาเขา ใจวากายกอ นนเี้ ปนของดี ประดิษฐค ิดตกแตงสง เสรมิ เรียกวา เปน ดอกไมข องมาร กายหรือผกี อ นน้ีจงึ เปน ของงามท้ังของพระโยคาวจรและของมารดวย ถา เปนพระแลวก็เหน็ อยา งพระ ถาเปน มารกเ็ หน็ อยา งมาร แตในท่นี ้ีพูดถงึ เรื่องของพระ พระเหน็ อยา งน้นั แลวทําใหเปนผไู มประมาท สามารถนอ มนําเขามาพจิ ารณาในกายของตน จนใหเกิดความสลดสังเวชเบ่อื หนาย คลายเสยี จากความรกั ใครยึดมน่ั ในรปู ขนั ธ จนเขา ขน้ั ฌานสมาธิไดในทีส่ ดุ ฉะนัน้ จึงเรียกวา ดีอยูท ีพ่ ระ คือพิจารณาใหเ หน็ อยางพระจึงจะดอี ยางพระได จะเปนพระเปนเณรกต็ าม หากยังพิจารณาไมเ ห็นชดั แจง อยา งแสดงมาแลวน้ี เปน พระเปน เณรแตชื่อแตเ พศ ความรูความเหน็ ยงั ไมเ ปนพระเปนเณรกอ น ถา พิจารณาเหน็ ชดั แจงดงั แสดงมาแลวนั้น อยา วาแตพระแตเณรเลย แมฆราวาสหรอื เด็กท่ยี ังอมมอื อยูกเ็ ปนพระข้ึนมาไดโ ดยสมบูรณ พระอะไร กพ็ ระอรยิ เจา น่นั แหละ เพราะมาเหน็ แจง ตามสัจจะของจริง จงึ เปนพระอรยิ ะขนึ้ มาได ธรรมคําสอนของพระพุทธเจาทั้งหมดเมือ่ สรปุ ความลงแลวก็คอื สอนใหละส่ิงที่ผิดทงั้ ปวง ประกอบแตส่ิงท่ีถกู ตอ ไป

ส่ิงท่ีผดิ น้นั ถาหากยังพจิ ารณาไมเห็นชัดแจงดว ยตนตามความเปน จริงกอนก็ยังละไมไ ด ทา นสอนใหล ะแตเฉพาะของทเ่ี ปน จริงมจี รงิ มใิ ชข องไมม จี ริง ถา จะวาถึงของจริงแลว ทานไมว า ละ ทานวา เห็นตามเปน จรงิ เทา นน้ั ของจริงตองเปนจริงอยูคงที่ ผูไปรูไปเหน็ ตามเปนจริงแลว ของจรงิ ก็มิไดห ายสูญไปไหน แตผ ไู ปเห็นตามเปน จริงนนั้ ละถอน ไมเขา ไปยดึ มนั่ ในสงิ่ นั้นตางหาก อะไรเปน ของจรงิ ดังไดแสดงมาแลวแตต น คือตวั ของเราทา นวา มีของจรงิ อยูครบถว น เม่อื กอนเหน็ คนอน่ื ตายเรยี กวา ผี ถงึ กลับกลัวและเกลยี ด เมื่อมาพจิ ารณาจนใหปญญารแู จง เหน็ ตามความเปน จรงิ แลว วา ตัวของเรานกี้ ค็ ือผที ้ังตวั และเปน ปฏิกลู ท้ังตัว จนเกดิ ความสลดสังเวชเบอื่ หนา ย ไมเ ขา ไปหลงยึดถือมนั่ สําคัญวาเปนตนเปนตวั จริงๆ จังๆ ในขณะท่มี ชี วี ิตอยูก ป็ ระกอบแตคณุ งามความดี อันจะใหเ กิดประโยชนส ุขท้ังโลกนี้และโลกหนา การทาํ ทานก็ปราศจากมัจฉรยิ ะโดยเด็ดขาด และยอมสละความสุขจอมปลอมซึง่ เปนโลกยี ะ กลา รกั ษาศีลดว ยนาํ้ ใจอันบริสทุ ธ์ิ แมจ ะภาวนาอบรมสมาธิก็จะยอมพลีชีพเพอ่ื บชู าพระรัตนตรยั ไมเ หน็ แกความเจบ็ เมื่อยปวดเหน็บและทนผจญตอ สกู ับอารมณต า งๆ จนใหล ุลว งถึงจดุ หมายปลายทางได อันธรรมของจรงิ ท้ังหลาย มพี รอ มอยูทต่ี วั ของเรานีค้ รบถว น แตก ็ยงั ไมเห็นตามเปนจริงของมัน แลว เมอ่ื ไรเลา จะไปเหน็ เม่ือไมเหน็ ตามเปน จรงิ ของมันอยูตราบใดกไ็ ดช อ่ื วา ยงั หลงยึดหลงถอื มันอยตู ราบนั้น เมื่อยงั มีชีวติ กย็ ังหลงยดึ ถือมนั อยู ตายไปแลวก็ยังยึดถืออยูต ามเดมิ ใครจะมาแกใ ห หากมาพจิ ารณาใหรูแจงเห็นตามเปนจริง เม่ือยงั มชี วี ติ อยูน ไี้ มห ลงยึดถอื แลว เราเองก็เปนสขุ เพราะอยดู วยความรคู วามเขา ใจตามเปนจรงิ ไมห ลงเปนทาสของรางกาย ถึงแมจ ะบํารุงและถนอมมันไวกข็ นาดอดุ ชองร่วั ของเรอื พอเขาถึงฝง หากจะแตกดับในเวลาใดก็คลายกับเรือเขา ถึงฝงแลว หมดภาระไปที พดู มากก็เปนเรื่องยืดยาว จงึ ขอยุตเิ พยี งแคน้ี เอวฯํ ------------------------------------------------- จาก “งามอยทู ่ีผี ดีอยทู ี่พระ ละอยูทใ่ี จ” http://www.thewayofdhamma.org/page3_2/patum15.html

อยา ไวใ จทาง อยา วางใจเขา จะเศรา ใจเอง Aims Astro ถาม – เราเพ่ิงจับไดวาแฟนทคี่ บกันมา ๓ ปม ลี ูกมเี มียแลว ช้ําใจมากเพราะไมคิดวา เขาจะหลอก เราไดล งคอ เสยี ใจและเสียความรสู กึ สุดๆ เลยอยากใหค ณุ ชวยเขยี นเตอื นคนอื่นๆ ดว ย เผอ่ื วา จะมีคนโชครายเหมอื นเราคะ เรือ่ งราวความชอกช้าํ ใจเพราะถกู หลอก หรอื เพราะหลงไวใ จจนไมระแวง เปน เรอ่ื งทไ่ี ดฟ ง จากลกู คา อยู เร่อื ยๆ เลยคะ กอ นอื่นตอ งบอกวา เรอื่ งน้ีไมไ ดเขยี นขึ้นมาเพือ่ กลา วรายเพศชาย หรือมคี วามคิดวา ผชู ายเลวไปหมดทกุ คน เพราะคนดีๆ ก็ยงั มอี ยไู มน อ ย แตเขยี นข้นึ เพ่อื เตือนท้งั ผหู ญิงและ ผูชายดว ยวาอยา ไวใ จ วางใจใครมากไป จนกลายเปน “เสยี ร”ู เน่ืองจากสิ่งทไ่ี ดร บั รูจะมาจาก ลกู คาหญิงเปนหลกั เพราะลกู คาชายมจี าํ นวนนอยกวา ลูกคา หญงิ คอนขา งมากอยูแลวคะ ลกู คา หญิงทา นแรก (ขอสมมุตนิ ามวา คุณไฮดี)้ ในตอนแรกก็ตรวจดวงเร่ืองทว่ั ๆ ไป หนาทกี่ ารงาน การเงนิ สขุ ภาพ ฯลฯ จนมาถงึ เรื่องความรกั ซึง่ แวบแรกทีเ่ หน็ ดาวที่ทําหนา ท่ีเจาการในเรอ่ื งน้ีตลอดจน ดาวทเ่ี กย่ี วขอ ง ดฉิ ันกร็ ูส ึกไมชอบมาพากลเกี่ยวกบั เรอื่ งความรักของเธอเลยคะ ในใจตอนนน้ั คดิ วาคณุ ไฮดน้ี า จะถูกหลอกอยู คนมาเกี่ยวของดวยไมน า จะใชชายโสด ซ่ึงเมอ่ื ลองเลียบเคยี งดกู พ็ บวา ตัวเธอเอง ก็ไมค อยมั่นใจในคนรัก ดิฉันถามไปวาคบกันมานานเทาไหรแ ลว เธอตอบวา “๕-๖ ปแลว คะ ” ถามเธอ ตรงๆ วา “แนใจนะคะวาเขาโสดจริงๆ” เธอตอบมาทาํ นองวาจรงิ ๆ กไ็ มค อยมน่ั ใจเลยมาตรวจดวง ดวยความเปน หว งลูกคา จงึ ถามไปวา “คณุ เคยไปท่ีบา น เจอพอ แมพนี่ องของเขาบา งไหมคะ” เธอบอก วา “บา นเขาอยูไกล” สงสัยเลยถามไปวา “ไกลแคไหนคะ จงั หวดั อะไร” เมอื่ ไดฟง คาํ ตอบ ซ่งึ เปน จังหวัดท่ีหางจากกรุงเทพฯ ดวยขับรถยนตไ มเ กิน ๓ ช่วั โมง จงึ บอกคุณไฮด้ไี ปวา “ไมไ กลเลยนะคะ ไป เถอะ พาเพ่อื นไปดว ย ไปดูบานเขา เอาใหแ นใจ คดิ เสียวา ไปรจู กั วาทีญ่ าติของเราในอนาคต” คณุ ไฮด้ี ถามกลับมา ซง่ึ สะทอนถงึ ความไมม่ันใจในตวั คนรกั “เราเลกิ กะเขาไปเลยดีไหมคณุ เอม ไมอ ยากไปหา คาํ ตอบ” ดวยความเขา ใจและเห็นใจ จงึ ตอบเธอไปวา “คุณเลกิ ไมไดห รอก เพราะยังคาใจอยู ตอ งรแู นๆ กอน ถงึ จะแนใจ ไมอยา งนนั้ คุณคงไมค บมาไดตั้ง ๕-๖ ปค ะ ” ระหวางท่คี ยุ กนั น้นั ดฉิ นั พยายามใหก ําลังใจเธอหลายๆ อยาง เพราะทราบไดจากการพูดคยุ วา จริงๆ แลว เธอสงสัยพฤติกรรมของคนรกั แตอาจจะยงั ไมอยากปกใจเชอ่ื ซึ่งในตอนนั้นดิฉนั ก็เอาใจชว ย อยากให

พสิ จู นค วามจริง ถา เขาโสดจรงิ ๆ จะไดห ายคาใจ ยอมเปนหมอดทู ด่ี ูดวงพลาดใหล ูกคา ตอวากค็ ิดวารับได (Y__Y) แตถาเรอ่ื งท่ที ายใหถกู ตองละก็ อยางนอ ยเธอกจ็ ะไมเ สยี เวลาและคดิ วกวนไปมากกวานี้ กอ นจะ วางสายจากกันวันนน้ั ไดใหกําลงั ใจเธอไปวา “อยา ทาํ ตวั เหมือนคนทีส่ งสัยวาตวั เองปวยเปน โรคมะเรง็ แลวไมย อมไปตรวจเลยคะ ไปหาคาํ ตอบเถอะ ไมว า ผลมันจะออกมายงั ไง ทแ่ี นๆ คุณจะไดพนจากสภาพ ทไี่ มแ นใ จอะไรเลยสกั ทีนะคะ” ดูดวงกันวนั เสาร ปรากฏวาสองวันตอ มาคือวันจันทร เมือ่ ดฉิ นั เปดอเี มลก ็ไดพบขอความจากคณุ ไฮดี้ มี ใจความวา “ดว ยการกระตนุ ของคุณ ทาํ ใหเ รากลาทีจ่ ะหาคําตอบ ตอนนี้เราไดค ําตอบแลว เขามีเมียมลี กู แลว แตวาตลอดเวลาท่คี บกัน เขามารบั สง เราแทบทุกวัน เขาขอโทษและขอใหเราใหอ ภยั แตเราตอบ เขาไปวา ไมขอผิดศลี ขอ ๓ ดว ยการแยง สามีของใคร” อานอีเมลจบ กเ็ กดิ ปติในความรกั ในศลี ของคณุ ไฮด้เี ปนอยา งย่ิงคะ เขยี นมาถงึ ตรงนีก้ ็รสู กึ อนโุ มทนากับเธอข้นึ มาอีกครัง้ แลวกด็ ีใจกับเธอจรงิ ๆ ท่ีรอด พนจากผชู ายคนนีม้ าได ลูกคาหญิงอีกรายหนึง่ คอื คุณเดซี่ (นามสมมุต)ิ เปนสาววัยไมถงึ ๓๐ ป เธอถามถงึ เรอ่ื งความรักและเลา วา คบหากบั แฟนหนุมมาประมาณ ๑ ป อายขุ องฝา ยชายมากกวาเธอประมาณ ๑ รอบนักษัตรคะ เมอ่ื ตรวจ ดวงแลว รสู กึ วา ผชู ายคนดงั กลา วไมน า จะโสด เลยถามไปวา เจอกนั ไดย งั ไง คําตอบคือ “ทางอินเตอรเน็ต คะ” ตอ งบอกกอนวา ไมไดอ คตกิ ับการเจอกนั ทางอนิ เตอรเนต็ คะ ชอ งทางนีค้ นดๆี กม็ ี เคยไดย ินอยเู หมอื นกนั วาหลายคปู ระสบความสาํ เร็จถงึ ขัน้ ไดแ ตงงานกนั แตว า คนไมดีกม็ อี ยูม าก และอาจตามเชค็ ประวตั ยิ าก สกั หนอ ยคะ คุณเดซเี่ ลาวา คนรกั ของเธอเปน ขา ราชการในหนวยงานแหงหนึง่ ทางภาคกลาง บางครงั้ จะ มาทาํ งานแถวๆ จังหวดั ทเ่ี ธออยู แตเ วลาทเ่ี ขามาจะมาคนเดียว ไมม เี พือ่ น ไมม ีญาติ นอกจากเขาแลว เธอก็ไมร ูจ ักใครที่เกย่ี วของกับเขาเลยสกั คนเดียว ดิฉันถามเธอไปวา “คณุ รูส กึ วาเขาพยายามปกปด เร่ืองราวของตวั เองไหมคะ” ลูกคาตอบวา “หนูรสู กึ อยา งน้นั นะพ่ี” ถามตอ วา “แลวคุณเคยเจอเพื่อนหรอื ญาตๆิ ของเขาบา งไหม” คุณเดซ่ีตอบวา “ไมเ คยเลยสักคนคะ” สนทนากบั คุณเดซตี่ อ ไปวาแฟนหนมุ ของเธออายุเกือบจะสสี่ ิบแลว ทําไมถึงยงั ไมแตง งาน เธอตอบวา “เขาเลา วาเคยแตงงานแตวาเมียเขาตายไปแลว ” หมอดูไดฟ งแลวไมค อ ยวางใจเพราะในดวงมเี รอ่ื งการ เจอคนมีคแู ลว มากกวาคนเปนพอมา ย (- -‘) ลกู คา คงพอเขาใจในอาการของหมอดู เลยถาม วา “พีค่ ิดวา หนถู กู หลอกเหรอ” เมือ่ ถามตรงกต็ อบตรงวา “ใช” แลว ถามเธอกลบั วา “คณุ ไมสงสยั บางเลยเหรอ” ลกู คา ตอบวา “หนูกส็ งสยั อยูบ า งเหมือนกนั ” เนือ่ งจากคนรกั ของลกู คาเปนขา ราชการ ดิฉนั ก็เลยคิดวา นา จะลองสืบคนขอมลู จากกูเกิ้ล นาจะพอมี ขอ มลู อะไรๆ อยูบาง ถามคุณเดซไ่ี ปวา เคยสืบคนไหม กป็ รากฏวายังไมเ คยเลย วาแลว ก็ชว ยหาซะเลย ไดผ ลออกมาวา ชวง ๒-๓ ปทผี่ านมารวมทั้งเมือ่ ตน ป ๒๕๕๓ (ดดู วงกนั ชว งประมาณเดอื นตลุ าคมป

๒๕๕๓) พบขอมลู ในอนิ เตอรเ นต็ วา ชายคนน้ีไปทาํ บุญกบั หญิงคนหน่งึ องคกรการกศุ ลแหง นีม้ ีการบนั ทึก รายนามผูม ีอปุ การคุณ เผยแพรไวใ นอนิ เตอรเ น็ตดว ย โดยระบุช่ือ (ขอยืมช่อื นักฟุตบอลมาเปน นามสมมุติ ^__^) แบบนคี้ ะ “คณุ วิกตอเรีย คณุ เดวดิ เบคแฮม” เจอแบบนห้ี ลายๆ ลงิ คเลยทีเดยี ว เพราะมกี ารไป ทาํ บญุ รว มกนั หลายหน คุณเดซบ่ี อกวาเหน็ แบบนี้ก็ไมต องถามตอ แลว องึ้ ไมร ูจะถามอะไรตอ ดี เนอ่ื งจากตัวเธอเองก็คลางแคลง ในพฤตกิ รรมท่ีดปู กปด ตวั เองจนผิดปกตขิ องคนรักมาตลอด ปลอบเธอไปวา “เอาเปนวา ลองไปคยุ กบั เขา ดอู ีกคร้งั กไ็ ดน ะคะ หมอดอู าจจะพลาดก็ได แตถ าผลออกมาวา เขามภี รรยาแลว จรงิ ๆ คุณก็ควรดีใจท่ีไดร ู จะไดไ มเ สยี ใจเสียเวลานานไปกวา นี้ ขอเอาใจชว ยใหท ุกอยางผา นไปดวยดีนะคะ” หลังจากวางสายจากลกู คา กล็ องมาคิดๆ เรือ่ งช่อื ดูอีกที แลว กป็ รึกษาพลี่ ักกี้ (นางเอกจากตอน “เก่ียว กอยกบั ความเหงา”) วาเปนไปไดไ หมท่ีคุณวคิ ตอเรียจะเปน แมบังเกดิ เกลาของคณุ เดวดิ พล่ี ักกี้ตอบวา “พ่ีกะแมพ่ไี มเคยเขียนแบบน้ี ถา เปน แมลกู กนั ก็เขยี น ‘คุณวิกตอเรีย เบคแฮม และครอบครัว’ ไปเลยไม ดีกวา เหรอ เขียนแบบน้คี งสามภี รรยากันแหละ เอมเอย ” (_ _!) สวนเรือ่ งช่อื ซาํ้ กันนนั้ กไ็ มนา จะใช เพราะ ช่อื ฝา ยชายไมไดซ าํ้ งายๆ อีกท้งั คํานาํ หนาชอื่ ก็ไมใชคําวา “นาย” แตเ ปนคําท่รี ะบถุ ึงอาชพี ดวย ซงึ่ เพอ่ื ความเปนสว นตัวของลูกคา และใหเกยี รติเพ่อื นรว มอาชพี ทานอนื่ ๆ จึงขอสงวนไวค ะ ทั้งหมดท้งั ปวงที่เขยี นบอกเลาไปในฉบับนี้ ไมไดป ระสงคใ หใครมชี ีวิตอยอู ยา ง “หวาดระแวง” แตอยากให “หดั ระวงั ” อยาไวใ จใครงา ยจนเกินไป จนกระทง่ั ตอ งเสยี ใจ หรอื เสยี ทง้ั กายทัง้ ใจ คะ โลกน้คี นดีก็มีอยู แตในขณะเดียวกนั ก็ปฏเิ สธไมไ ดวาทุกวันนี้มคี นเห็นแกตวั ทพี่ รอ มจะ หลอกลวงหัวใจคนอ่ืนเพื่อความสุขของตน โดยไมส นใจวา จะสรา งความเจ็บช้าํ น้ําใจใหกดี่ วงใจ ของใครบา ง ขอใหมวี ิจารณญาณในการคบหา จะไดไมต องพบกับความทุกขนะคะ :) ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------- สาํ หรับทานท่ีสนใจดูดวงกับคณุ Aims Astro สามารถดรู ายละเอยี ดเพมิ่ เตมิ ได ตามลิงคด านลางคะ http://sites.google.com/site/aimsastro/

หลวงปูจนั ทา ถาวโร : ธดุ งคผ จญสตั วรา ย ยอมสละชีพไดเ พอื่ พระธรรม เทียบธลุ ี การธุดงคไ ปตามปาเขาอันรกทบึ ทยี่ ากจะรไู ดวามีสตั วรา ยตวั ใดจะเขา มาทําอนั ตรายหรอื ไม เปนสง่ิ ที่ชวยใหน กั ปฏิบตั มิ ีความตืน่ ตัวและเตรยี มพรอมอยูเ สมอ อกี ทั้งยงั แสดงถึงการยอมสละชีวติ ไดท กุ เม่อื โดยไมเ กรงกลวั ความตาย มอบชวี ิตและจิตใจเพ่ือบรรลุถึงธรรมอันประเสริฐสดุ คือพระนพิ พาน ดงั เร่ืองราวประสบการณในการธดุ งคข องหลวงปจู นั ทา ถาวโร ซง่ึ เนอ้ื หาที่ไดน ํามาบอกเลาใน “กวาจะถงึ ฝงธรรม” ฉบับน้ี เปนเพียงเสยี้ วเล็กๆ ของท้ังหมดเทา นั้น หลวงปูจนั ทา ถาวโร วัดปา เขานอย ตาํ บลวงั ทรายพนู อาํ เภอวงั ทรายพูน จังหวัดพิจติ ร

เหตุการณเ กิดขนึ้ ในป พ.ศ. ๒๔๙๖ อันเปนพรรษาท่ี ๔ ของทา น ในชว งนอกพรรษาที่ ๔ นั้นหลวงปไู ดไ ปภาวนาตามปา เขาทท่ี ุรกันดารหลายตอ หลายแหง “สมัยนน้ั ปา ไม ภูเขา มนั ก็รกชัฏ สัตวม ันก็มีหลายประเภทหลายชนิด นั่นแหละ เปนเหตใุ หเตรียมตวั พรอมอยูท กุ เม่ือ เตรยี มตวั อยูเ สมอ เปน เหตใุ หต น่ื ตอ ความตายอยเู สมอ\" หลวงปเู ลาถงึ ส่งิ ท่คี รบู าอาจารยข องทานสอนไว “ถา ไปอยูปา เขาลําเนาไพรนน้ั อยานอน กลางวันก็อยา นอน กลางคืนก็อยานอน เดนิ ยนื นงั่ ทําความเพียรอยอู ยางนน้ั ความสงบของจิตกจ็ ะเกดิ ข้ึน สงบเยือกเย็นดี มอี ารมณเดยี ว เพราะสถานทีเ่ หลาน้ันมนั หา งไกลจากหมบู า น\" ในเวลาตอมาทา นไดไ ปพกั อยพู รอ มกบั ภกิ ษแุ ละสามเณร รวม ๓ รปู ณ ดงผาลาด อาํ เภอเจรญิ ศลิ ป จังหวดั สกลนคร ซง่ึ หา งจากบานหนองแปนประมาณ ๒-๓ กิโลเมตร “โยมเขากม็ าทาํ ทีพ่ ักใหเปนที่เตยี นๆ แจงๆ ขา งหน่ึงกายกับพลาญหนิ อกี ขางหนงึ่ กายกับตนสะแบง สงู เพยี งเอวเทา นนั้ แหละ พระอกี องคห น่งึ ก็เขา ไปอยูใตร มเมก็ ตน เมก็ มนั มีใบหนาแนน คลุมดี เสือมองไมเ หน็ นะ สวนเณรก็เขา ไปทําท่ีพักอยใู นปา รก” ในสมัยน้ันปา ดงยงั ทึบ มตี นไมหนาแนน “เสอื กม็ าก ชา งกม็ าก ผกี ็มาก แตค นมนี อย บา นหนองแปนนนั้ มันก็อยตู ิดกบั ดงนน่ั แหละ” ในเวลาเชา ทา นไปบณิ ฑบาตในหมูบา น แลวฉันเพียงเล็กนอ ยเพ่อื ใหธาตขุ นั ธอ ยูได “กพ็ จิ ารณาฉนั พอเปน ยาปนมัตถ ๕ คาํ เทานัน้ ขา วเหนียวปน ไวเ ปนคาํ ๆ อาหารส่งิ อื่นก็ไมเอา เอาแตน ้าํ พอเจอื ปนกับขา ว พอใหก ลืนลงเทา นั้นแหละ พอยังชีวติ ใหเ ปนไปเทานัน้ ” นอกจากจะฉันภัตตาหารเพยี งเล็กนอ ยแลว หลวงปยู ังตัง้ สัจจะวาจะไมน อนอีกดว ย “ถานอนแลว เปน อันตราย บางทีเสอื มากนิ หรือชางมาเหยยี บ หรอื หมีกัด หรืองูใหญม าทาํ ราย นั่นแหละ เพราะเห็นข้ีชา ง ข้ีเสือ อยูเ ต็มปา ปา ไมก ็แหลกกระจดั กระจาย เพราะชางมนั ทาํ ลาย”

การอยูในสถานทีท่ ่ีมสี ัตวร ายเชน น้ี ยอมกอใหเกดิ ความกลวั อยางยิ่ง ทวา ทานกลบั มคี วามพอใจทจี่ ะพํานัก ณ ที่แหงนี้ “ครูบาอาจารยทานกส็ อนอยา งน้ัน ท่ีไหนทม่ี ีเสือมาก ชางมาก ผีมาก ตองไปเจริญธรรมที่นนั่ เพราะอาศัยพวกนน้ั เปน ครูสอน มนั กลวั เสือ มนั กไ็ มอ ยากนอน มันกลัวชางกไ็ มอ ยากนอน กลัวผกี ็ไมอ ยากนอน น่ันแหละ ไดช ่อื วา พวกน้นั เปนครสู อน ใจมันก็สดช่ืน เรอื่ งที่จะสปั หงกนน้ั ไมม ีเสียแลว ” กิจวตั รประจําวนั ของทา นก็คือหลงั จากฉันเชาแลวก็เดินจงกรมไปจนถงึ เที่ยงวนั แลวจงึ หยดุ “หยดุ แลว กย็ ืน ยนื แลวก็นั่ง น่ังแลว กย็ นื ยืนแลวกเ็ ดนิ เปล่ยี นอิริยาบถอยูอยา งนนั้ จนลวงไปถงึ ๖ โมงเยน็ แลว กห็ ยุด ลงไปอาบนํ้าทีห่ ว ยหนองตะคอง ซ่งึ ไหลผานดงน้นั เสอื ชา งมนั กล็ งไปกนิ น้ําอยูเ สมอ มีรอยหมู รอยกวาง อยูเต็มไปหมด” หลังจากหน่งึ ทุมไปแลวหลวงปูจะจุดไฟเพื่อปอ งกนั สัตวรา ย แตกไ็ มไดป องกนั ไดห มดทุกชนิด โดยเฉพาะเสือโครง และหมปู า ท่ถี ูกคนอ่ืนยิงบาดเจ็บมา จะทําอันตรายมนุษยท ีม่ ันเจอ และเสอื แมล กู ออ นท่ีหวิ อาหาร อาจทาํ รา ยมนุษยเพือ่ นาํ ไปใหล ูกของมนั กิน ในตอนกลางคืนนนั้ หลวงปูมีเพียงสองอิริยาบถเทา นั้น คอื ยนื กบั น่ัง ออกไปเดินภายนอกกลดไมได เพราะอาจจะเจอเสือ “น่งั แลว กย็ นื ยนื จนเหนอ่ื ยลา แลว ก็นัง่ ทําอยูอยา งนนั้ ทนี ีก้ ็ไหวพ ระสวดมนต หมดทกุ บทนน่ั แหละ สวดเสรจ็ แลวกอ็ ุทศิ สว นบุญกุศลไปใหสรรพสตั วท ุกถว นหนา ท้งั ใกลและไกลน้ัน เสร็จแลว ก็ชําระใจใหผ องใส เมื่อชําระใจผองใสแลว ก็สอนตัวเอง ‘วนั น้ี เรามาทําอะไร? มาตาย!... ตายมี ๒ อยา งนะ อยางที่ ๑ คือ เสือกิน ชา งฆา ผีกิน อยา งท่ี ๒ ตายจากกิเลส เออ... มึงตอ งตายวันนี้ ฉะน้ัน จงทําความเพียรเตรียมตวั ตาย’ ” แมจ ะกลัวแสนกลัว แตหลวงปูน่ังทําความเพียรไปอยา งไมทอถอย จนประมาณ ๓-๔ ทมุ ก็ไดยนิ เสียงเสือโครงลงไปกนิ นํ้าในหว ยหนองตะคอง “เสือโครง ใหญมนั มาแลว มนั ลงไปกินนํ้าในตะคองแลวกข็ ึน้ มา เดินกาวเทาหา งๆ เหยียบใบไมดงั ขวา บ...ๆ...ๆ หางๆ นะ หายใจ ฮดื ฮาด...ๆ...ๆ เหมือนกบั แมวนัน่ แหละ เราอยใู นมุงก็นึกวามนั จะผา นไปโนน มนั ก็ไมไ ปนะ ยอ นกลับมาอกี มานง่ั ทพ่ี ลาญหินขา งกลดนัน่ แหละ ไมไกลหรอก อยา งไกลก็ ๓ วา เทานนั้ แหละ ตวั ใหญข นาดเทามา นน่ั แหละ นเ่ี สอื โครง ใหญ”

นอกจากเสือตัวนแ้ี ลว กย็ งั มตี วั อืน่ ๆ อีกอยูไมไ กลนกั รวมท้ังตัวที่อยูใกลๆ กลดของทา นก็ยังไมไปไหน การอยใู นสถานการณทต่ี อ งเจอสตั วรายเชน น้ี ทาํ ใหเ กดิ ความกลวั เปน อยา งมาก “ทนี จี้ ิตมันก็ไมไปไหน จิตกเ็ ลยอยูกับกาย เพราะกลวั เสือนัน่ แหละ จะพจิ ารณาอะไร?” หลวงปจู ึงพจิ ารณาวา “ ‘พุทโธตาย ธมั โมตาย สงั โฆตาย ขาพเจา เปน คนตายแลว ขอมอบกายถวายชีวติ บูชาพระพทุ ธ พระธรรม พระสงฆ เทา นนั้ ไมบูชาส่ิงอืน่ ในโลกนี้ บวชเปน ทาสของพระพุทธเจา พระธรรม พระสงฆแ ลว ขอจงเปน ไปในธรรมะ และขอจงรูธรรม เหน็ ธรรม พนทกุ ข’ นน่ั แหละ มอบกายถวายชวี ติ วางตัวออ นนอม” ดว ยการพจิ ารณาเชนนนั้ ก็ปรากฏผลเปนทีน่ าอนุโมทนายิง่ “ตอ แตนน้ั จิตมนั ก็ไมไปไหน ไมนานจิตก็สงบรวมลงสูข้ันขณกิ สมาธิ ตอนแรกจติ สงบเฉยี ดๆ เย็นกาย เย็นจติ กายลหุตา กายเบา จิตลหตุ า จติ เบา นนั่ แหละ เสยี งเสอื รอ งก็ไมไ ดยินเสียแลว ทีนีก้ ็เลยพจิ ารณาธาตขุ ันธ ปต ิเกิดข้ึน แสงสวางเกิดขน้ึ พอธรรมท้ังหลายเหลา น้ันเกดิ ขึ้น ก็เลยเปนกําลงั ของจิต ความกลวั ตายนั้นก็เลยหายไป” “ทีนพ้ี ระธรรม ผรู ู กพ็ ูดขน้ึ มาอีกวา ‘เรื่องตายนน้ั เปนของธรรมดา จะลวงพนไปไมไ ด การแก เจ็บ ตาย นน้ี ้ันเปน ผล เกดิ มาจากเหตุ คือ การเกิดน่ันแหละ แตแลว กจ็ งยกกรรมเปน ที่พ่งึ ยกใหกรรมเปนผตู ดั สนิ วา เราควรจะเปน ภกั ษาหารของเสอื หรอื ไม กแ็ ลวแตกรรมดอก ถากรรมควรที่จะไดต ายอยา งนก้ี ็แลวไป แตถ า กรรมไมมกี ็ไมต ายดอก จงวางเฉย’ ” ความกลัวตายนบั เปนเรื่องธรรมดาของปุถชุ นทย่ี ังหว งใยในชีวติ ของตน แตสาํ หรบั นักปฏิบัติผมู น่ั คงในพระรัตนตรยั ดงั เชนหลวงปจู นั ทา ถาวโร นน้ั ทา นกลับมคี วามแนว แนในการใชส ถานทอ่ี นั อยไู ดย าก เตม็ ไปดวยอันตราย ฉนั ภตั ตาหารเพียงนอ ยนิด มีเพียงอริ ยิ าบถนั่ง ยืน เดนิ โดยไมนอน เพ่อื ความกาวหนา ในการปฏิบัติ โดยไมย อทอตอ ความลําบากและไมไดห วงใยในชีวติ ตนเอง นบั เปนการยอม“สละชีพเพือ่ บูชาธรรม” อยา งนา ยกยอง เปนพระสุปฏิปนโนผูควรแกการกราบบชู า และดําเนินตามปฏปิ ทาเพือ่ ความหลุดพน ทง้ั ปวงสืบไป ------------------------------------------ ------- เอกสารประกอบการเขยี น

คณะศิษยานศุ ิษย (๒๕๔๕) ๘๐ ปห ลวงปูจนั ทา ถาวโร กรงุ เทพฯ : ศิลปส ยามการพมิ พแ ละบรรจุภณั ฑ จาํ กัด พระพรหมคณุ าภรณ (ป.อ.ปยตุ โฺ ต) (๒๕๔๖) พจนานกุ รมพทุ ธศาสตร ฉบับประมวลธรรม พิมพครง้ั ที่ ๑๒ กรงุ เทพฯ : ธรรมสภา

ปฏิบตั ิธรรมแลวทําไมนิสยั ยังไมด ี ถาม : ทาํ ไมบางคนเขาวัดแลว กลับมีนิสยั ชอบวา และจบั ผิดคนอน่ื และคิดวาตวั เองดีทีส่ ุดแลว แบบน้ีเขาจะไดบ ญุ ไหมครบั นิสยั เพงโทษอันเกดิ จากการตดิ ดีน่ีนะ มันเปน ธรรมชาตอิ ยา งหนึง่ ของมนุษยเ หมือนกนั ผมวามันเปน กันเกอื บ ๑๐๐ เปอรเ ซ็นต นอ ยมากทีจ่ ะมนี สิ ัยแบบถอมเนือ้ ถอ มตวั อยูก อน แลวก็พอเขา วัดเขา วาศึกษาทางศาสนาแลว กจ็ ะยังรักษาความถอ มเนอ้ื ถอมตัวนั้นไวไ ดน ะ นอ ยนะ นอ ยมากๆ สว นใหญผมเหน็ ๙๙ จาก ๑๐๐ เลยก็คือวา ถาเคยเปนมายังไงนะ เรารสู ึกวาเรามีเพอ่ื นแบบน้ี เรามญี าตแิ บบนั้น แลวเราเปลี่ยนแปลงไปนะครบั ไปเขาใจธรรมะ เขาวัดเขา วา รูส กึ วาเราพบความสวา งแลว เราไดดแี ลว ไอกเิ ลสมนุษยทม่ี นั มกี ารเทยี บเขาเทียบเรา มนั ก็ไมไ ดหายไปดวย คอื เขาเรียกวาเปน มานะ เปนอตั ตาแหละ เปน การเทยี บเขาเทยี บเรา คือกอ นทีจ่ ะรจู กั ธรรมะ คนเราก็มกี ารเทยี บเขาเทียบเราอยูกอ น วา เราดบี า ง เราแย เราดอยกวา เขาบาง เมื่อรูจกั ธรรมะแลว ไอนสิ ยั เทยี บเขาเทยี บเราตรงน้ี มันกไ็ มไ ดห ายไปไหน กลบั จะยิ่งเติบโตขึน้ เพราะ อะไร เพราะความเชอื่ หรือวา ศรทั ธา หรือวาคณุ งามความดีทางศาสนาเปน ของใหญ เปนของใหญอันเปนที่สุดเลย มนษุ ยเชือ่ อยูลกึ ๆ วา เร่อื งศาสนาเปนเรอื่ งใหญทีส่ ุดในชีวติ เพราะเปนการเปด เผยความจริง เพราะเปน ทางสวรรค เปน ทางนพิ พาน เม่อื ตวั เองรูส ึกวา เขา มาอยบู นเสนทางที่มคี ุณคา สงู สดุ สงู สงทสี่ ดุ กเ็ ลยไปพอกไอความรูส กึ ในอัตตามานะตรงนี้ ใหม นั ยง่ิ ใหญข ้นึ ใหญข้ึนไปกวาเดิมซะอีก เพราะแตกอนมนั ไมร ูว าตรงไหนเขาเรยี กวา สูงสดุ ทีนี้มาฟงพระพทุ ธเจา บอกวา น่แี หละ กิจกรรมทางศาสนานแ่ี หละ การเขาวัดเขา วา การปฏิบตั ธิ รรมน่ีแหละ สงู สดุ ไมม อี ะไรเหนือไปกวา นีอ้ กี แลว มันก็ไปเสริมอตั ตามานะตรงนน้ั วา เราสูงท่ีสุดแลว เราเหนือกวาคนอน่ื แลว กลับมามองคนอื่นน่ี ท่เี คยไมเหน็ หัวอยู คราวนย้ี ิง่ ไมเหน็ ใหญเ ลย ยง่ิ ไมเห็นแมกระท่ังวาเขาจะมีความดีความชอบอะไร เห็นแตวา สิง่ ทเ่ี ราทาํ สิ่งท่ีมนั เปนบุญ ส่งิ ทีเ่ ปน กุศล ย่ิงใหญท ี่สดุ ในโลก แตไอสง่ิ ทม่ี ันเปนบาป ส่งิ ที่มันเปน พ้ืนของบาปกรรมท้ังหลาย

คือโลภะ โทสะ โมหะ ท่มี ันยังอยเู ต็มหวั ใจ ทมี่ นั ยังกัดกนิ ท่มี ันยงั ครอบงาํ หวั ใจเราอยูนี่ มองไมเ หน็ เพราะอะไร เพราะวา รสู ึกไปซะแลว สรางภาพ หรือวาตดิ กับภาพซะแลว วาเราเปนคนเขาวัด เราเปน คนที่มบี ุญมีกุศลอยางใหญ ตรงน้ถี ามวา เขาไดบุญหรือเปลา มนั ไดบ ุญตรงท่ีมคี วามศรทั ธา มีความสวาง มีทิศทางของความสวา ง เหมือนอยา งทีเ่ มอื่ กี้ผมพดู ทิศทางของความสวางเกิดจากใจท่ีมนั ยึดใครคนหนง่ึ เปนสรณะ อยา งเชนยดึ พระพทุ ธเจาดว ยความเล่ือมใสจรงิ ๆ น่นั ก็คือมที ศิ ของความสวางทแี่ นนอนที่มน่ั คง แตส วนบาปมนั กย็ งั ไดทาํ อยู แลว ก็อาจจะไดทาํ ยิ่งกวาเดมิ ซะดว ย เพราะวา เวลาท่เี ราอา งอิงหรอื วาเอาศาสนามาพดู มาบงั หนา หรือวามาเปน ภาพตดิ ตัวนีน่ ะ ทันทีทีเ่ ราไปทําเรอื่ งท่ีมนั เปน กิเลสๆ มันถูกขยายผลใหญโ ตอยา งที่คุณคิดไมถงึ เลย ยกตวั อยาง อยางบางคนไปบอกวาผมน่แี หละรจู ริงแลว ผมน่ีแหละคนในของพทุ ธศาสนา แตก ลับไปใชแอบอาง เอาพุทธศาสนาไปแอบอาง บอกวานี่คุณควรเลือกผมเขาไปในสภา หรอื วาคณุ ควรทจี่ ะเชื่อผม ไมว า ผมจะขออะไร ไอป ระเภทแบบน้ีนน่ี ะ มันกลายเปน วาคุณเอาของสวางมาปยู ่ปี ยู ําใหมนั เปนของตํา่ ไป ของมืดไป กรรมท่ีเกดิ จากการเอาของสูง ดงึ ของสูงลงมาทต่ี ่าํ ตวั นั้นมนั ใหญหลวงนะ มนั เปนบาปกรรมที่ใหญห ลวง เพราะฉะนนั้ ถา จะเขาวดั ถาจะมคี วามรูสกึ วาเรามาอยูในจุดทีส่ งู สง แลว ไมใ ชไ ปตดิ ภาพนะ วา เราเขาวดั หรอื ไมเ ขา หรอื อยนู อกวดั แตใ หสาํ รวจเขามาวา เรายังมีโลภะ ยงั มีโทสะ ยังมโี มหะอยูแ คไหน ถาหากสาํ รวจไดแ ลว แลวก็พบวา เออ โลภะ โทสะ ของเรา มันลดลงไดจ ริง เบาบางลงไปจริง คอยภูมใิ จ แตถาหากวาโลภะ โทสะ มนั ยังอยู อยาเพิง่ ไปภูมใิ จ แมว า เราจะเชอื่ แลว วา ตัวเองอยูใ นทีท่ ดี่ ี อยใู นทีท่ ม่ี ันเปน ศรัทธา มนั มีความสวาง มนั มคี วามเจริญรงุ เรอื งขนาดไหนก็ตามนะครับ

ระลกึ “อะไร” เมอ่ื ไปทําบญุ ทวี่ ดั (ตอนทีห่ นึ่ง) งดงาม [email protected] ในชวงเวลาสง ทายปเ กาและตอ นรบั ปใหมนเี้ ปนชวงเวลาทีเ่ ราไดเ หน็ พทุ ธศาสนิกชนไปทาํ บญุ กุศลทีว่ ัดกนั อยางลนหลามเลยทีเดียวนะครับ แมกระทัง่ ผา นไปสปั ดาหแ รกของปแ ลว ผมไดพาญาตผิ ใู หญไ ปทาํ บุญทวี่ ดั บางแหง ก็ยงั พบวาพุทธศาสนิกชนยังไปทาํ บุญกันทีว่ ดั กนั อยางมากมายอยูเลย ก็เปนท่ีนาปติ และอนุโมทนาดว ยเปนอยางมากเลยทเี ดียว มคี ําถามหน่งึ ที่ผมอยากจะใหท า นผอู า นไดลองถามตัวเองนะครับวา ทานไดร ะลึก “อะไร” เมือ่ เวลาท่ีทา นไดไ ปทําบุญทีว่ ดั

ทานกล็ องนึกคําตอบไวก อนนะครับ ... เวลาที่เราไปทําบญุ ท่ีวดั น้ี เราก็คงมีเรื่องที่ระลกึ กนั อยูหลากหลายมากมาย ทนี ี้เราตอ งเขา ใจกอ นวา แมว า เราจะทําบุญหรอื ทาํ กิจกรรมทกุ อยางเหมือนกนั แตหากระลกึ ใจไวแ ตกตา งกันแลว บุญกศุ ลท่เี กดิ ขน้ึ น้ัน กแ็ ตกตา งกนั ได (และการขดั เกลาจติ ใจใหบ รสิ ทุ ธผ์ิ อ งใสอนั เน่ืองมาจากการทาํ บญุ น้นั กต็ า งกนั ดวย) ถามวา “เปนไปไดห รือ” กใ็ นเมื่อเราก็ทําบญุ และทํากิจกรรมอ่ืน ๆ เหมอื นกัน ก็ตอบวา “เปนไปได” นะครบั ขอยกตัวอยา งวา ในขณะที่เราถวายสังฆทานตอพระภกิ ษใุ นวดั นนั้ หากเราระลกึ ใจวา ถวายสังฆทานเพ่ืออธษิ ฐานขอใหแฟนรกั เราใหม าก ๆ หรือขอใหล กู ไดเรยี นหนงั สอื เกง ๆ แลว เรากไ็ ดบ ุญกุศลในระดับหนงึ่ แตว า ยอ มจะไดบ ญุ กุศลนอ ยกวา การที่เราระลกึ ใจวา กําลงั ถวายสังฆทาน เพื่ออาํ นวยประโยชนแ หงสงฆท ั้งปวง และทํานุบาํ รงุ พระศาสนา อนั จะเปนประโยชนในอนาคตแกม หาชนท้งั หลาย ในตอนนี้และตอนหนา ผมจะขอแนะนําการระลกึ ใจบางอยา ง และเลาบางเรอื่ งใหท ราบ เพ่อื ท่เี มื่อทานไดไปทําบุญกุศลท่วี ัดแลว จะไดม ีทางเลือกวา จะระลึกใจอยางไร แตก อ นทีผ่ มจะเลาตอไป ผมขอช้ีแจงใน ๒ ประเด็นกอ นนะครับ ในประเด็นแรกคอื ผมจะขอคยุ เฉพาะ “กรณที ี่ทานไปวัดเพื่อทําบุญตามปกติ” ท่วั ไปนะครับ ไมร วมถึงกรณไี ปงานศพ ไปทาํ บญุ เก็บศพครบรอบหลายวัน หรือไปเขา คอรสอบรมภาวนา หรอื มกี จิ กรรมพิเศษอืน่ ๆ เน่อื งจากเนือ้ ท่ีจํากดั ผมไมสามารถเลา ใหค รอบคลมุ ไดทง้ั หมด และประเดน็ ที่สองคือ ทา นตอ งมพี น้ื ความเขา ใจในเรอื่ ง “บญุ กริ ิยาวัตถุ ๑๐” เสยี กอน โดยหากทา นไหนไมเ ขา ใจเร่ือง “บุญกริ ิยาวตั ถุ ๑๐” แลว ผมขอแนะนาํ ใหย อ นไปอาน บทความเร่อื ง “สรา งบุญกุศลงา ย ๆ ระหวางเดินทาง” ในวารสารธรรมะใกลต ัว Lite ฉบบั ๓๗ และเร่อื ง “สรางบญุ กุศลไดงา ย ๆ ในแตล ะวัน” ในวารสารธรรมะใกลต วั Lite ฉบบั ๓๘ กอนนะครับ เพราะจะเปน ประโยชนมากสําหรบั เนอื้ หาของบทความตอนนี้ ในเรื่องของการระลกึ ใจในระหวางไปทําบุญท่วี ัดน้ี ในกรอบใหญ ๆ แลว ผมจะขอเลา และอธบิ ายโดยยดึ หลกั การ ๓ ขอ ใหญ ๆ นะครบั วา ขอ ๑ ใหเ ราละเวน บาปอกศุ ลทั้งปวง ขอ ๒ ใหเ ราสรา งกศุ ลทัง้ หลายทงั้ ปวงใหถ ึงพรอ ม และ ขอ ๓ ใหเ ราทาํ จติ ใจใหสะอาด บรสิ ุทธ์ิ ผองใส

หากทานจะถามวา “บาปอกุศล” มอี ะไรบาง กข็ ออธบิ ายอยา งงา ย ๆ ก็คอื “อะไรกต็ ามทีผ่ ดิ ศลี ๕ ทัง้ กาย วาจา และใจ” น้นั ถือเปนบาปอกศุ ลทั้งหมด นอกจากน้ี เรากค็ วรจะพิจารณา “อกศุ ลกรรมบถ” ๑๐ ประการดวย อนั ไดแก ๑. ปาณาติบาต คือ การฆาทาํ ลายชีวิต ๒. อทนิ นาทาน คือ การถอื เอาของท่เี ขามิไดให ๓. กาเมสุมจิ ฉาจาร คอื การประพฤติผดิ ในกาม ๔. มุสาวาท คือ การพดู โกหกหรอื พูดเทจ็ ๕. ปสณุ าวาจา คือ การพดู สอ เสียด ๖. ผรสุ วาจา คือ การพูดคาํ หยาบ ๗. สัมผัปปลาปะ คอื การพดู เพอ เจอ ๘. อภชิ ฌา คือ การละโมบอยากไดข องผูอ ่นื ๙. พยาบาท คือ การคิดประทุษรายหรือคดิ รา ยตอผอู นื่ ๑๐. มิจฉาทฏิ ฐิ คือ การเห็นทีผ่ ิดไปจากคลองธรรม หากจะใหละเอียดข้ึนไปอีก ทา นอาจจะพิจารณาก็ไดว า จติ ใจที่ไหลไปตามโทสะ โมหะ โลภะนน้ั ยอมถือเปน “อกศุ ล” อีกดวย ในอันดับแรกเลย เวลาทเ่ี ราไปถงึ วัดและอาจจะไดพ บเหน็ คนเยอะ ๆ เราจะระลึกอะไรครับ ... เราเคยคิดทํานองนีบ้ า งไหมครบั วา “คนเยอะเหลือเกนิ เราไมนาจะมาทาํ บุญในวันนีเ้ ลย” “พวกน้นี ะนะ ชอบมาแตชวงเทศกาล ทชี วงเวลาปกติ ไมเหน็ มาทําบุญกนั บา ง” เปนตน บางทีเราก็อาจจะมีหลงไปคิดทํานองน้นั กนั อยูบ างนะครับ แตห ากจะระลึกใหเปน กศุ ลแลว เราอาจจะลองวางใจเสียใหม และระลึกนะครบั วา “คนมาเยอะจรงิ ๆ เลย ทาํ บญุ กนั เยอะเลย เราขออนโุ มทนาบญุ กับทุกคนเลยนะ” หรอื “ดใี จจริง ๆ และมีปต ิจรงิ ๆ ทีม่ คี นมาทาํ บุญเยอะ ๆ จะไดชวยเปนกําลัง ใหพุทธศาสนา จะไดม สี ว นชวยใหส งั คมสงบรมเย็น ขออนุโมทนาบุญกบั ทุกคนดวย” เชนน้ี หากระลึกทํานองน้ีได เราก็จะสบายใจ แถมไดอนุโมทนาบุญเพียบเลยนะ ไปทวี่ ดั แลว เราอาจจะเจอเรอ่ื งชวนใหเกดิ โทสะหรอื ไมพ อใจบางเหมือนกนั นะครบั ทจี่ อดรถไมมบี าง จอดรถชาหรือกนิ ที่บาง คนเบยี ดกันบา ง คิวยาวบาง คนแซงควิ กนั บา ง บางคนจุดธูปเทียนชา เทนํา้ มนั ชา หรือปด ทองชาเหลือเกิน บางคนวางของกนิ เน้ือท่ี หรือใครทําอะไรใหเ ราเกดิ โทสะหรือไมพอใจก็ตามที เราเองกส็ ามารถทจี่ ะใหอภัยทานกันไดครบั สิง่ ใดท่จี ะทาํ ใหเราเกดิ โทสะไมพอใจ เราสามารถฝก ที่จะมีสตริ เู ทาทนั ใจท่มี โี ทสะของเราเอง และฝกใหอภยั ทานแกผ ูอนื่ ได

(แถมยังระลกึ ใจอุทิศบุญกุศลจากการมสี ติ และการใหอ ภยั น้ันใหแ กผ ูอ ่ืนไดดว ย) เวลาท่อี ยูในวดั เราอาจจะเคยเห็นนะครบั วา บางคนไหวพระนานเสยี เหลอื เกนิ บางคนก็จบเงินทําบุญ และอธิษฐานในใจนานเสยี เหลอื เกิน (เนือ่ งดวยขอ จํากัด ในเร่ืองพ้ืนทบ่ี รเิ วณนน้ั ๆ ในวดั บางทเี ราก็ตองรอใหเขาไหวส วด หรืออธิษฐานเสร็จกอ น) เราจะระลึกอะไรในใจครับ เราเคยระลกึ ไหมวา “จะสวดไหวอะไรกันนานหนกั หนานะ” หรอื ไมก ็ “ทําบญุ แคสบิ บาทหรือย่ีสบิ บาท จะจบเงนิ อธษิ ฐานขออะไรกันมากนกั นะ” หากไประลกึ เชนนั้น กจ็ ะเกิดโทสะหรอื ไมพ อใจ และเปน บาปอกศุ ลเทานนั้ เองนะครบั ในอนั ท่จี รงิ แลว เราจะรูไ หมครบั วา เขาคนนน้ั กาํ ลังสวดไหวพ ระโดยระลึกอะไรอยู เขาคนน้ันอาจจะกําลังต้ังใจสวดมนตถ วายเปน “ปฏบิ ตั ิบชู า” แกพระรตั นตรัยก็ได อาจจะกาํ ลงั สวดมนต เพ่อื ถวายเปน พระราชกศุ ลใหแ กใ นหลวงอยกู ็ได อาจจะกาํ ลงั สวดมนต เพ่อื สรา งกศุ ลอทุ ศิ ใหพอแมทีก่ ําลงั ปว ยหนักอยูก ไ็ ด หรือกาํ ลังสวดไหวพระ เพอ่ื อธษิ ฐานจติ วา จะตัดใจไปออกบวชตลอดชีวิตก็ได และเราจะรไู หมครบั วา คนที่กาํ ลงั จบเงินนั้น กําลงั อธษิ ฐานอะไรอยู เห็นวา ใสเ งินแคส ิบบาทหรอื ยีส่ บิ บาทนัน้ และอาจจะไมมากเลยสําหรับบางทาน แตวา เงินนัน้ อาจจะเปนเงินคา อาหารมื้อหนง่ึ ของเขา และเขาตงั้ ใจอดอาหารเพ่ือมาทําบุญถวายแกว ัด เงินนน้ั อาจจะเปนเงนิ จํานวนมากสาํ หรับเขา หรอื เปนเงินทงั้ หมดท่เี ขามีในขณะน้ัน และเขาตงั้ ใจทีจ่ ะทําบญุ เงินท้งั หมดทมี่ ี เพื่อมงุ ปรารถนานพิ พาน หรอื ไปพุทธภมู กิ ็ได ในเมื่อเราไมอาจจะรไู ด เรากไ็ มค วรไปหลงมโี ทสะ หรือไปดถู กู ดูหม่นิ อะไรเขา หากเราจะรอสกั นดิ และก็อนุโมทนากบั การทาํ บุญของเขา ก็จะไดประโยชนครับ บางวดั กอ็ าจจะมีขอทานมารออยแู ละประพฤตบิ างอยางทรี่ บกวนเราบา ง เรากส็ ามารถทจ่ี ะใหอ ภยั ทานได หากเราจะไมใ หท านเขา เราก็ “ถืออุเบกขา” ไว หากเราเหน็ ใครคนอน่ื ใหเ งนิ แกเ ขา เราก็รว มอนโุ มทนาบญุ ได ก็ไมจาํ เปน ท่เี ราจะตองไมพอใจขอทานแตเ พยี งอยา งเดียว เราเองอาจจะลองระลกึ ไดวาขอทานเหลานี้ก็เปนเน้อื นาบุญของญาติธรรมอน่ื ได ญาติธรรมทานอืน่ บางทานนอกจากไดท ําบุญที่วดั แลว กไ็ ดท ําบุญกับผยู ากไรด วย และเราเองก็ระลกึ ไดว าหากเราประมาทในการละเวน อกศุ ลและการสรา งกศุ ลแลว เราเองก็อาจจะมาอยใู นสภาพของขอทานไดเ ชน กนั ในอนาคต หรือเราเองอาจจะระลึกเห็นสัจธรรมวา ชวี ติ น้นั เปนทกุ ข และสังสารวัฏน้ันนา กลัว เราควรจะเรง รบี ปฏิบตั ิภาวนาใหพ นจากสังสารวฏั ไปเลย

ในปจจุบนั จะเห็นวา มีฆราวาสหญิงนงุ สนั้ ๆ มาวัดกนั อยูพอสมควร ขอเรยี นวา “ไมดี และไมเหมาะสมเลย” เพราะนอกจากอาจจะทาํ ให พระภกิ ษุบางทา นเดือดรอนแลว กท็ ําใหฆราวาสชายหลายทา นเดือดรอนดวยเชน กนั กต็ องยอมรบั กนั นะครับวา พระภิกษุไมไ ดเ ปน พระอรหันตก ันหมดทกุ รปู และฆราวาสชายก็ไมไดบรรลุธรรมข้ันสงู และไมไ ดเกง อสภุ กรรมฐานกนั ทกุ คน ดงั น้นั แลว หากฆราวาสหญิงจะแตงตวั ใหเ รียบรอ ยมิดชดิ เม่ือไปวัดแลว น่นั จะเปนการชวยไดม าก และเปนการไมไ ปสรางอกศุ ลในใจใหแกบ ุคคลอน่ื แตป ญหาคอื เรากไ็ มส ามารถไปบังคบั กนั ไดท งั้ หมดทกุ คน ทนี ้ี หากฆราวาสชายไปพบฆราวาสหญิงไหนแตง ตวั สัน้ ๆ ลอ ตาลอ ใจแลว เราจะระลึกใจอยางไร บางทานก็อาจจะหลงตามไปคดิ ไมด ีถงึ ไหน ๆ แลว บางทา นกอ็ าจจะมโี ทสะโมโหวา “ทาํ ไมจึงแตง ตัวเชน น้มี าวัด” เปน ตน การหลงไประลกึ ในเรอ่ื งราคะ หรอื โทสะดังกลาวน้นั ไมมีประโยชนค รบั จะมีแตอกศุ ลทเ่ี กิดแกต ัวเรา ในกรณเี ชนนี้ หากเรามโี ทสะ เรากใ็ หอภัยทานได หากเราหลงตามไปดไู ปคดิ กใ็ หมสี ติรูทนั และฝกระลึกใจใหม น่ั คงในศีลขอ ๓ เวลาไปท่ีวัดน้ันก็อาจมบี างทีว่ า ลมื ของไวห รอื ของหายหรอื กระท่งั โดนลักขโมยของไป บางคนก็มโี ทสะและโมโหนะครบั บางคนก็ถงึ ขนาดสาปแชง พยาบาทคนทน่ี าํ ของไป บางคนกห็ ันมาทะเลาะกบั ญาตธิ รรมทีไ่ ปดวยกนั วา ไมยอมชวยกนั ดขู องให หรือฝากใหด แู ลว แตญาติธรรมไมชวยรบั ผดิ ชอบดูแลใหด ี ตาง ๆ นานา บางคนก็กังวลกลมุ ใจวา มบี ตั รโนนบตั รนีเ่ ยอะแยะ ตองไปทําบตั รใหมวนุ วาย แตโ ดยสรปุ แลว จติ ใจกเ็ ตม็ ไปดว ยโมหะ โทสะ หรอื โลภะนะครับ ผมเคยไปรวมทาํ บญุ ที่วัดแหงหนง่ึ ในงานบญุ ครง้ั หนง่ึ เมอ่ื สห่ี รือหา ปกอน ซ่งึ ปรากฏวา มีญาติธรรมทานหน่ึงไดลืมกระเปา เงนิ ไวในหอ งน้ํา หลวงพอ ท่ีวดั ทานกป็ ระกาศออกเสยี งตามสายในวดั วา ใหค นท่นี ํากระเปาเงนิ ไปน้ัน นํามาสง คนื ไมค วรทําบาปอกุศลโดยนําของคนอื่นไป แตส ําหรับเจาของกระเปาเงินนนั้ หากไมไ ดคนื แลว ขอใหร ะลกึ ใจไปเลยวา ขอถวายกระเปา ใบนนั้ และทุกอยางในนั้นแดพระพุทธเจา และถวายวดั ไป (เพราะวาไดสญู เสียสิ่งเหลานน้ั ไปเนือ่ งในการมากราบไหวพ ระและทาํ บญุ ทีว่ ัด) ซง่ึ ในกรณดี งั กลาวน้นั ยงั ไงแลว หากจะไมไ ดข องคนื มนั กไ็ มไ ดคนื นะครับ เราจะไปเครยี ด เสียใจ โกรธแคน พยาบาท หรือสรา งอกศุ ลเพิม่ ในใจไปทาํ ไมกัน สวู าเราเปลย่ี นวกิ ฤตใหเ ปน โอกาส และถือเปน โอกาสท่จี ะสรางบุญกุศลใหแกต นเอง จะไมดีกวา หรอกหรือครับ ในกรณนี ้ี หากจะไมระลกึ ใจวาถวายแดพระพุทธเจา หรอื วดั ก็อาจจะระลกึ ไดว า ขอทําบุญใหค นยากไร หรือทาํ บุญใหเ จากรรมนายเวรก็ได อาจจะระลกึ ใหอ ภยั ทานแกผูท่นี ํากระเปาหรือส่ิงของนั้น ๆ ไปก็ได หรืออาจจะระลกึ ในเร่ืองหลักกรรมวาเมอื่ กอ นเราเคยเอาของคนอ่ืนเขามา

ในปจจุบนั เรากต็ อ งสละของใหคนอืน่ ไป และใหเ กรงกลัวบาปอกศุ ลมากขึน้ หรอื อาจจะระลึกเหน็ สจั ธรรมวา ทรพั ยวัตถทุ ง้ั หลายนแ้ี ทจ ริงแลว ไมใชของเรา ยึดถอื เอาไวไ มได ตายไปก็เอาไปไมไ ด ตอ งทง้ิ ไวในโลกใบน้ี ทกุ อยางเปน เพยี งวตั ถธุ าตใุ นโลก และใจเราเองทไี่ ปหลงสมมุติยึดถือวา เปนของเรา เมือ่ ประมาณสี่หรอื หา ปก อ น ในหลวงทานทรงพระประชวรและประทับทีโ่ รงพยาบาลศริ ริ าช โดยก็ไดม ีญาตธิ รรมจาํ นวนมากไดไ ปรว มสวดมนตท ่ีโรงพยาบาลศริ ริ าช เพอ่ื ขอใหใ นหลวงไดทรงหายจากพระประชวร และกม็ ีการเปด โรงทานท่โี รงพยาบาลดว ย ในชวงนน้ั ผมไดฟงรายการวิทยธุ รรมะรายการหนง่ึ ทมี่ พี ระภกิ ษุเปน ผจู ดั รายการ มีญาติธรรมโทรศัพทเขา ไปเลาในรายการวทิ ยุใหฟ งวา เธอไดมีโอกาสไปรว มสวดมนต เธอบนใหห ลวงพอทจ่ี ดั รายการฟง วา เธอเห็นขยะทง้ิ ไมเปนทีใ่ นโรงพยาบาลมากมาย และกม็ ที ้ิงกลองอาหารหรือเศษอาหารทไี่ ดรับจากโรงทานอยา งไมเ หมาะสมอยมู าก เธอก็บนวา บรรดาทานที่ท้ิงขยะไมเ ปน ท่ีน้ัน ควรจะตอ งปรับปรงุ อยา งนั้นอยางนี้ หลวงพอ ที่จดั รายการธรรมะนน้ั ทา นถามวา โยมไดไปรว มสวดมนตท โ่ี รงพยาบาล โยมไดเ ห็นญาติธรรมจาํ นวนมากมายสวดมนตถ วายเปนพระราชกศุ ลแดใ นหลวง โยมไดเห็นผใู จบญุ กศุ ลมาเปด โรงทานใหแกญ าตธิ รรมท่มี าสวดมนต แตกลบั มาถงึ บา นแลว โยมระลึกในใจไดแต “ขยะทีท่ ิ้งไมเ ปน ท”ี่ เชนน้ีหรอกหรือ ทําไมโยมถงึ ไดไ ปสนใจมองและจาํ ไดแตเพียง “ขยะ” เทา น้ัน ในขณะทม่ี ีสิ่งทเี่ ปนบุญกุศลใหโยมระลกึ ไดมากมายในโรงพยาบาลน้นั ฉันใดกฉ็ ันนน้ั หากเราไดมโี อกาสไปทําบุญกศุ ลท่วี ดั ท้ังทแี ลว สง่ิ ใดท่เี ปน อกุศล สิง่ ใดท่ีไมด ี เปน กิเลสในใจ ท้ังโทสะ โมหะ โลภะ หรอื แมกระทั่งเรอ่ื งที่เราเหน็ วา ไมดี ไมเ หมาะสม และควรปรบั ปรุงท้ังหลายนัน้ ทาํ ไมเราจะตอ งเกบ็ สง่ิ เหลานั้นมาระลึกใหเ กดิ อกศุ ลในใจเราดว ยละ ผมเคยไดฟง ญาติธรรมอกี ทานหนง่ึ เลาเรือ่ งเกย่ี วกับทาน “โคฟ อันนัน” (Kofi Annan) ซึง่ ทา นเปน อดีตเลขาธิการสหประชาชาตินะครบั เร่อื งเลามีอยูวา ในสมยั ท่เี ปนเดก็ นักเรยี นนัน้ เคยมอี าจารยทา นหนง่ึ หยบิ กระดาษเปลาสีขาว ข้ึนมาหนง่ึ แผน แลว ก็ใชปากกาแตมจดุ สีดําลงไปในนนั้ หนึ่งจดุ จากนัน้ ก็ชูกระดาษแผนน้ันใหแ กน กั เรยี นในช้นั ไดดู แลว ถามวา “ทุกคนเหน็ อะไร” นกั เรยี นทุกคนในช้ันก็ตอบวา ไดเหน็ “จดุ สดี าํ ” ในกระดาษแผนน้ัน อาจารยไ ดถ ามนักเรยี นทุกคนวา “ไมม ีใครเห็นสีขาวในกระดาษเลยหรือ” จากนนั้ อาจารยก็ไดสอนใหนักเรียนไดห ดั มองในดา นดใี นส่ิงดี ๆ และมองในมุมกวางโดยรวมของสิง่ ตาง ๆ ทาน “โคฟ อันนนั ” ไดเรียนรูท ศั นะคติน้ี และชีวิตทานก็มองแตส ีขาว

จนกระทงั่ ทา นไดไปดาํ รงตาํ แหนง เปน เลขาธกิ ารสหประชาชาติ สงิ่ เหลา นกี้ ็เปรียบเสมอื นกับกรณีทีเ่ ราเหน็ ภาพวาดสวยงาม ท่ีอาจจะมีจดุ ดาํ หรอื รอยดางเลก็ ๆ อยบู างในภาพ แตเ ราก็เหน็ และสนใจอยแู ตกับจดุ ดําหรอื รอยดางเล็ก ๆ น้นั จนกระท่ังเราลืมความสวยงามของภาพทัง้ หมด กรณีที่เราไปทาํ บุญกศุ ลที่วัดก็เชน กนั ครับ อยา ปลอ ยใหจุดดําหรือรอยดา งเล็กนอ ยมากลบบญุ กศุ ลอันดีงาม ทเ่ี ราไดม โี อกาสไปสรา ง ไปทาํ และไปปฏิบัตไิ วด ีแลว ขอเพียงใหเราสามารถทีจ่ ะระลกึ ใจใหถกู ตองไดเ ทาน้ันเอง (ยังไมจบนะครบั แตเ ลา มายาวแลว ขอยกไปคยุ ตอในตอนหนา ครบั )

ดงั ตฤณพจนา ๒๔

เทคนคิ การลงทุนแบบถวั เฉล่ยี ตน ทุน Dollar Cost Average (DCA) Mr.Messenger สนใจติดตามขา วสารการลงทุนไดที่ http://twitter.com/MrMessenger ยอ นกลบั ไปตอนที่เราเขา เรยี นมหาวิทยาลัยกนั ใหมๆ นะครับ หรอื ใครนกึ ไมอ อก เรม่ิ จําไมค อยได ลองยอนไปวันแรกท่ีเราเขา ทาํ งานดกู ไ็ ด ... ใครยงั จาํ ไมไดอ ีก ผมอยากใหน ึกสิ่งท่ีคณุ เร่มิ ทาํ เปน คร้งั แรกในชีวติ จะเปน อะไรก็ได ขอใหไดป ระสบการณกลับมาก็แลว กนั ท่ีผมใหยอนกลบั ไปนึกถึงเหตุการณเ หลา นนั้ ก็เพราะจะบอกวา การทาํ อะไรกต็ ามในครงั้ แรก ส่ิง ท่ีเราไดคอื ประสบการณตรง ซงึ่ เจา ประสบการณจากการลงมอื ทาํ นี้ มนั สําคัญพอๆกับ อาจารยผูส อน เคล็ดวชิ าใหแ กเ ราทีเดียวในความรูส ึกของผม หรือพดู อีกอยา งก็คือ ประสบการณถ อื เปน ครขู องเราอกี คน หนง่ึ เชน กัน ใครยังไมเ จอครูทีถ่ ูกชะตา หรอื ครทู ท่ี าํ ใหค นอยากเรยี นรอู ะไรใหมๆ ไมจ าํ เปนตองรอหรอก ครับ ลงมอื ทาํ เลย หากเราเช่ือวา สงิ่ น้ันดีจริงๆ ประสบการณจะเปนครใู หแกเราเอง และผมกเ็ ชื่อวา มีชาวพทุ ธจาํ นวนมากอาจยังหาครบู าอาจารยสอนธรรมะแบบถึงจติ ถึงใจไดไม เจอ อยา งแรกที่ผมจะบอกก็คอื บางทีอาจเปนเพราะเราเองทยี่ ังไมเ ปด ใจยอมรบั อะไรเขามาในหวั แตถ า ยอมรบั กย็ ังหาไมเจอ หยดุ หาครับ ครทู ่ีดีทส่ี ุดอยูกับเราแลว อยูที่กาย อยูท ใี่ จของเรานีเ่ อง ประสบการณจ ากการลงมอื ปฏบิ ัติดว ยตัวเองนี่ละครบั จะพาเราขามภพขามชาติได เกริน่ มาซะยาว การลงทนุ มีสว นคลายกับการปฏบิ ตั ิธรรมอยูอกี อยางหนง่ึ ครบั น้นั ก็คือ ตอ งรูจกั เรมิ่ ตน และตอ งการความตอ เน่อื ง ความตอเนอ่ื งในท่ีนี้หมายถงึ เมื่อไดเ รม่ิ หามหยดุ หา มขีเ้ กียจ จะทอบาง เสียใจบาง ผิดหวงั บาง ก็ไดค รับ แตหา มหยุด เคยมนี ักลงทนุ มอื อาชีพทา นหนึ่งบอกผมวา ลงทนุ แลวจะ ขาดทนุ จะผดิ หวงั หรือจะกลัวมันเทาไหรก ็ตาม อยาเลกิ ไปกอน อยูใหนานๆเดี๋ยวก็รวยเอง ตอนแรกท่ีได ฟง คํากลาวนี้ ผมก็อดสงสยั ไมไดวา ถาไมม ีสตเิ สียอยางหนึง่ ใครท่ีเขามาในตลาดหุนเพือ่ หวังจะรวยเร็ว หวงั เกง็ กาํ ไร อยูไ ปนานๆก็ย่ิงหมดตัวสิ จริงไหมครบั ? แตล องคิดยอ นกลบั หากเราตงั้ ใจจะอยใู นการ ลงทนุ ใหน านๆตัง้ แตแรก เราจะไมกลา ทาํ อะไรทเี่ ส่ียงเกนิ ตวั หรือถงึ จะเส่ยี ง เราก็จะเริม่ ใชเหตผุ ล พฒั นาตัวเองใหดีขน้ึ เรียนรเู พมิ่ ขน้ึ เพื่อเอามาตัดสินใจแทนการใชอ ารมณ ... หนง่ึ ในกลยทุ ธการลงทุน ท่ีจะทําใหเราอยกู ับรองกับรอยของการลงทุนใหนานทผี่ มอยากแนะนําก็คอื Dollar Cost Average ตาม หัวขอครับ

Dollar Cost Average หรอื ช่ือยอ ก็คอื DCA คือการลงทุนแบบถวั เฉล่ียตนทนุ ตอ ไปน้ขี อเรียก ยอ วา DCA นะครับ ขยายความ DCA ก็คอื การที่เรากําหนดวงเงินลงทนุ เปนงวดๆ งวดละเทา ๆกัน อาจ ลงทนุ เปน รายเดอื น หรอื ไตรมาสโดยไมสนใจวา ราคาหนวยลงทนุ หรอื ราคาหนุ ท่เี ราตองการซอ้ื จะข้ึน หรอื ลง เปนการลงทนุ แบบอตั โนมตั ิไปเร่ือยๆ โดยตงั้ เปา หมายทจี่ ํานวนเงนิ ทต่ี อ งการลงทนุ เปน หลัก การ ท่ีเราลงทุนโดยซอื้ หนวยลงทนุ ในกองทุนรวมหรอื หนุ ดว ยวิธี DCA จะทาํ ใหเ ราสามารถซอ้ื หนวยลงทุน หรอื หนุ ไดในจํานวนหนว ยหรือจํานวนหนุ ท่มี ากข้นึ ถา ราคาปรบั ตวั ตาํ่ ลงมา และซื้อไดจ ํานวนหนวยหรือ จาํ นวนหนุ นอ ยลงเม่อื ราคาปรับตวั สูงขน้ึ ไปแลว ขอดีของการกระจายลงทนุ แบบน้ีคอื ถาภาวะตลาด ณ ชวงเวลาน้นั มคี วามผนั ผวนมาก หรอื เปนตลาดขาลง เราจะมีโอกาสที่จะขาดทนุ นอ ยกวาการลงทนุ ดว ย เงินทง้ั หมดเพยี งครั้งเดยี วตงั้ แตแรกวันแรก ยกตัวอยา งนะครบั สมมตผิ มตงั้ ใจจะลงทนุ ในกองทุนหนุ กองหนึง่ ดวยเงนิ ๖๐,๐๐๐ บาท แทนทผี่ มจะซ้ือทเี ดียววนั แรกท่ี ราคา ๑๐ บาทเลย ผมใชว ธิ ี DCA เดือนละ ๑๐,๐๐๐ บาท ไป ๖ เดือนแทน ตามตารางดานลา ง ผลคือ ผมไดจ ํานวนหนวยลงทุน ๖,๘๑๓.๑๙ หนวย แตถ า ลงทนุ ครั้งเดยี วตงั้ แตตอนแรกทีร่ าคา ๑๐ บาทตอหนวย ผมจะไดห นวยลงทนุ ๖,๐๐๐ หนวย ซึ่งนอยกวา วธิ ลี งทุนแบบ DCA นะครับ แถมทนุ เฉลย่ี จากวิธีการลงทุนแบบ DCA จะอยทู ่ี ๘.๘ บาทตอ หนว ย ซึ่งนอ ยกวา การลงทุนครงั้ เดียวตั้งแตตอนแรกซึง่ อยทู ่ี ๑๐ บาทตอ หนว ยดว ย อาจมีคนเถียงผมวา รอมาซอ้ื ท่ีเดอื น ๗ ที่ราคา ๗ บาททีเดียวเลยสิ ไดราคาถูกสุด ไมเ หน็ ตอ ง ทยอยซ้อื เลย คําตอบกค็ อื คุณมน่ั ใจไดย ังไงวา ราคาจะลงมาที่ ๗ บาท พอเหตุการณมันเกดิ ขน้ึ ผานไป แลว แลว กม็ าพูดกนั ทีหลังวาควรทาํ อยางโนน ทําอยา งน้ี แตเราลืมไปวา ไมม ใี ครเดาอนาคตไดถ ูกตอง ๑๐๐ เปอรเซ็นตจรงิ ไหมครบั วิธกี ารลงทุนแบบถัวเฉลี่ยตน ทุน เปน วิธกี ารลงทุนพรอ มๆกับบรหิ ารความ เสี่ยง เนือ่ งจากเราไมร วู า ในระยะเวลา หนึ่งๆ ราคาหุน หรอื ราคาหนวยลงทนุ จะว่ิงไปในทศิ ทางไหน ท่ีเรารู ก็เพยี งวา ในระยะยาวมันจะใหผลตอบแทนทสี่ งู กวา การไปฝากเงนิ ไวก ับธนาคารกินดอกเบย้ี เฉยๆ ผมกลาวถึงขอดขี องวิธกี ารลงทุนแบบ DCA ไปแลว แตขอ ดอี กี ขอ หน่ึงซ่งึ ผมคดิ วา สาํ คญั เชน กัน ก็คือ ทาํ ใหเ รามวี ินัยในการลงทุน ไมหลงไปกบั ความผนั ผวนของตลาดในระยะส้ันๆ (หากระยะยาว

ปจจัยพนื้ ฐานไมเ ปลย่ี นแปลง) อยางทค่ี รบู าอาจารยเ คยกลาวเตือนไวค รบั ปญหาหลกั อยางหนึง่ ของ ชาวพุทธทข่ี ัดขวางการเขา ถึงแกนแทข องธรรมะก็คือ การขาดความตอเนื่อง ในดา นการลงทนุ ก็เหมือนกัน จะถงึ เปา หมายหรือกลายเปน เหยือ่ ก็ปญ หาเดียวกัน รูแลว กส็ ํารวจตวั เอง เร่ิมเสียตงั้ แตว ันนี้ อยา รอใหเสียเวลา โชคดีในการลงทนุ ครบั

เพลงิ นาคา ๖ ชลนลิ (ตอ จากฉบับท่ีแลว ) สาวนอ ยหนาแอรมนัง่ อา นหนงั สืออยูบนเกา อี้ หนาหางสรรพสินคา ชอ่ื ดัง รอบตวั มผี คู น มากมายเดินเขาออกผา นประตหู างแตเจา หลอ นไมสนใจ มสี มาธอิ ยูกบั หนังสอื ท่อี าน ดวงตาโต แจม แจว จมูกเปนสัน ริมฝปากสีสดมีรอยยมิ้ แตะแตม เปนนิตย ใบหนา เนียนใสขาว บางจน มองเหน็ เสน เลือดฝอย เจา ตวั ดมู คี วามสขุ จนลมื สังเกตผชู ายตัวโตๆ สูงเพรยี วยนื กมมองใกลๆ “รอพ่ีนานมย้ั จะ ” รวิ ยืนยิ้ม ใบหนา สดใส “เอ...ไมท ราบสิคะ แตน ้ําฝนอานหนังสือไปไดห ลายหนา เลยแหละ” “โอโฮ แสดงวารอนานมาก แตหลายหนา ของนอ งนาํ้ ฝนน.่ี ..พีว่ าไมนาเกินสบิ หนาหรอกใชมยั้ ” รวิ นง่ั เกาอข้ี าง ๆ เด็กสาวหวั เราะเสียงใส “เกนิ สบิ หนาแลวจา” สาวนอยยกหนังสอื ขึ้นโชว “นา จะไดส กั ...สิบ...สองหนา ” รวิ อมยมิ้ จติ ใจเบกิ บาน อารมณดีตามเดก็ สาวขางตวั “จะ ...นดั พี่ออกมาจะชวนไปไหนเอย” “ไปบานคณุ ยาคะ ” เด็กสาวตอบ “บานคุณยา ” เปนชือ่ สถานรับเลี้ยงเด็กกาํ พรา กอนวยั เรยี นของเอกชนแหงหน่งึ ซ่ึงทั้งคมู ักไป ชวยเจาหนา ท่ที ํางานเล็กๆ นอ ยๆ ประจํา “แลว วนั นจ้ี ะชวนพี่ไปทาํ อะไร” รวิ ถามกึ่งชวนคยุ “ไปพาพวกนอ ง ๆ เตนระบําชาวเกาะกนั ” น้าํ ฝนตอบหนาตาเฉย รวิ หวั เราะ “แลวน้าํ ฝนละ ” “น้าํ ฝนจะคอยใหกําลังใจคะ” เดก็ สาวทาํ เสียงหนกั แนน “แหม...มีประโยชนจงั เลยนะ” ริวแกลง ประชด “แนนอนอยูแลว” เดก็ สาวรบั สมอา ง “วันนจี้ ะมคี นมาเล้ียงอาหารกลางวันใหพ วกนอ ง ๆ ...หนาที่ อ่นื ๆ มคี นทําไปหมดแลว เหลือแคค นนํานอ ง ๆ เตนระบํา ขอบคณุ คนท่ีมาเลีย้ งขา ว ซึ่งเหมาะกับพ่รี ิว มาก ทีนก้ี ข็ าดคนคอยเชยี ร ใหก ําลังใจ... นํา้ ฝนก็เลยตองเสยี สละรับหนาทสี่ ําคัญสุดนี้ไว” รวิ สายหนา ขําขันจนครา นจะเถยี งตอ

...นาขันหนุม สาวคอู ื่นเวลานดั เที่ยวกนั มักชวนเดินหาง ดหู นงั ฟงเพลง มีแตร วิ กบั นํา้ ฝนทไ่ี ป ตามบา นเดก็ กําพรา บา นคนชรา กระทงั่ มูลนธิ สิ ตั วพ กิ าร “ไปสิ” เขาตอบรบั พลางหันมองรอบๆ เหลยี วหาใครบางคน “พ่รี วิ รอใครหรือคะ” นาํ้ ฝนถามอยางสงสัย ชายหนุม ยมิ้ เฉย ไมยอมตอบ “ไปขนึ้ รถเมลก ันเถอะ” “คะ” นา้ํ ฝนลุกตาม ชนิ เสยี แลวกับลกั ษณะแปลกๆ ของชายหนมุ คนน้ี ริวกา วนําสองกาวคอยยม้ิ ออก แอบเหลือบตาไปเบื้องหลงั ไมใ หเ ด็กสาวขา งกายสังเกตเหน็ ...นึกวาจะไมมา...ทีไ่ หนได ยงั หวงหลานสาวเหมือนเดิม หญิงชราแตง ตวั ดีคนหนง่ึ เดินตามริวกบั นา้ํ ฝนตอยๆ เหมอื นบอด้กี ารดไมกผ็ คู ุมนกั โทษ สงั เกต ดีๆ จะเห็นเทา แกลอยไมติดพืน้ ชายหนมุ คุนเคยกับวญิ ญาณดวงน้ีต้ังแตค บหากับเดก็ สาวหนา ใส เพราะ “คณุ ยาย” เขาถงึ มโี อกาสรจู ักกบั นํ้าฝน วันนน้ั เขาวา ง เดินเทย่ี วหา งต้งั ใจดูหนังรอบบา ย ระหวา งเขา คิวซื้อตั๋วก็พบหญงิ ชราแตงตวั ดีเดนิ กระสับกระสาย มองซา ยมองขวาเหมอื นตามหาใครสักคน เขาเกือบออกจากแถวไปถามแสดงนํ้าใจ ถา ไมทนั สังเกตวา...เทาแกไมตดิ พน้ื ...คุณยายเปนผี รอู ยา งนนั้ กเ็ ลิกสนใจ พบบอยจนเปน เร่ืองปกติ สงสยั เปน พวกสัมภเวสแี สวงหาทเ่ี กิด ไมร ไู ปไหน เลยวนเวียนในหา ง ทาจะเปนลมตายแถวน้ีมง้ั จๆู คุณยายก็มายืนขางแถวซอ้ื ตว๋ั รวิ สบตาแกพอดี “พอ หนุม ชวยยายหนอ ยเถอะ” น่คี ือคาํ ทักทายแรกระหวางกนั เรื่องผีพาซวยเขาโดนหลายคร้ัง ตอนหลังขเ้ี กยี จวนุ วายมกั ปฏเิ สธไวกอน ครง้ั นก้ี ็เชน กันแตไม ทันเอย ปาก แกกช็ ิงพูดตัดหนา “หลานสาวยายกาํ ลงั เดอื ดรอน ชวยหนอยเถอะ” ถาทาํ เฉยคงใจดาํ เกนิ ไป เขาจึงยอมออกจากแถวตามวิญญาณนริ นาม ไปชวยหลานสาวแกตาม คําขอรอ ง นองนา้ํ ฝนกาํ ลงั อยูทา มกลางหนมุ วยั รนุ แปลกหนาที่เขามาจีบ ขอทําความรูจกั ดไู มนาหว ง อะไร ถา คุณยายไมว ติ กจริตจนเกนิ ไป ในหางมีคนเยอะแยะพวกมันไมก ลาฉดุ แน ผูหญงิ ฉลาดสมยั น้มี ี วิธีเอาตัวรอดได รวิ จาํ ใจสวมบทพระเอกข่ีมาขาวทกั ทายน้ําฝนเหมือนคนรูจ ักกนั มาสักสบิ ป ดว ยการบอกบทของ คุณยายจงึ พดู ไดแนบเนยี นนา เชือ่ ถือ พวกวัยรุน ยอมสลายตัว นน่ั คือจดุ เรมิ่ ตนระหวา งเขากับสาวหนาใส ...นองนา้ํ ฝน

ตั้งแตพ อแมเ สยี ชวี ติ ริวตงั้ ใจเปลีย่ นแปลงตัวเอง จากเด็กวยั รุน เรียน ๆ เลน ๆ จีบสาวไปวนั ๆ กม็ ี ภาระ เปา หมายชดั เจน ภาระแรกทตี่ นรสู ึกวาควรดูแล รับผดิ ชอบ คอื รอยจันทร พ่ีสาวทอี่ ยูใ นวงการบันเทิง ซึ่งเขาคิดวา ตนเองควรเขามาคอยระวงั เหลา เสือ สิงหท่ีหวังตักตวงประโยชนจากพสี่ าว นนั่ คือการยอมเขามาทํา หนาท่ีผูจัดการสว นตัวใหเ ธอ สว นเปาหมายทช่ี ดั เจนกค็ อื พยายามทําตัวไมใหเ ปน ภาระกบั พ่ีสาว ไมว า จะเปนเรือ่ งคา ใชจ า ย ไมจําเปน และเรอื่ งสาว ๆ ริวต้ังใจวาจะไมจบี ผหู ญิงคนไหนเลน ๆ ถาตนไมสนใจจรงิ ๆ เพ่อื ไมใหมีภาระเพมิ่ เกนิ จําเปน แรกรูจกั นองน้ําฝน เขากไ็ มคิดจะคบ พูดคุยกนั ยืดยาว แตเ ด็กสาวมี “อะไร” หลายอยา งท่ีทําให รวิ รสู กึ หัวใจชมุ เยน็ เขาไมร สู ึกเบอื่ เวลาสาวนอ ยโทรศัพทมาคยุ ครั้งละนาน ๆ ไมร ูสกึ ราํ คาญ เวลาเธอ ชวนออกมาชวยงานเล็ก ๆ นอย ๆ ตามมลู นธิ ติ า ง ๆ นาํ้ ฝนไมไดชวนไปชว ยงานแคบ า นเด็กกําพรา แตร วมถึง บานพักคนชรา บานสตั วพ ิการ มูลนิธิ เด็กปญ ญาออ น แตละท่ีเปนงานอาสาสมัครแบบสมัครใจ ไมมีการผกู มดั เปนงานทไ่ี มไ ดห วังผลอะไร กระท่ังคาํ วา ขอบคุณ รวิ มีจิตใจชอบชวยเหลือคนอนื่ อยแู ลว จึงรว มทางกับเด็กสาวไดอ ยา งเบกิ บาน มีความสขุ ทกุ คร้ัง ที่ไดออกมาดวยกัน มองเหน็ จติ ใจทค่ี ดิ จะ “ให” ของนํ้าฝนเปนสง่ิ งดงาม ดกู วางขวาง อบอุน และชวนให ใจเขาเปดกวา ง เบกิ บาน มีความสุขตามไปดวย น่กี ระมังทาํ ใหรวิ ไมอาจทอดระยะหา ง รสู ึกผูกพนั โดยไมร ูตวั ตอใหมี “ผ”ี เดินตามเขาก็ไมแคร หนาํ ซา้ํ แกลง แหยแกตั้งหลายครงั้ จนคุนเคย บนรถเมล... ริวกับน้ําฝนไดเกาอ้เี บาะหลัง ใกลก นั มีเด็กวยั รุนสวมเสอื้ ชอ็ ปของสถาบันเทคนคิ แหง หนึง่ รถเมล ยังไมแ นน เกาอี้ดา นหนา เกอื บเตม็ เหลอื ทีย่ ืนวางโลง รถจอดปา ยหนา อาชวี ะชื่อดัง วัยรุนกลมุ ใหญข ้ึนมา สงสายตามองมายังดา นหลัง ดวงตาทุกคู จองเด็กเทคนิคสวมเสอ้ื ช็อปท่นี ง่ั เดยี่ ว ริวมองตามชักเห็นความไมช อบมาพากลทันที “มาคนเดียวหรอื มึง” คําทักทายจากหัวหนา กลมุ อาชีวะ หนุมเทคนคิ หนา ซดี เผอื ด มองคอู ริตา งสถาบันทย่ี นื รายลอ มดวยใจสั่นระรวั มอื เทา เย็นเฉยี บมอง ซา ยขวาหาคนชว ยเหลือ ผโู ดยสารคนอน่ื เห็นเหตกุ ารณเชน นม้ี แี ตค อยระวังตวั เองไมใหโ ดนลกู หลงไหน เลยจะคิดชวย “จําไดมั้ย วันกอนพวกมงึ ทาํ อะไรพวกก”ู คําถามทีส่ องเหมอื นสัญญาณอนั ตราย น้าํ ฝนนั่งชดิ หนาตาง สว นริวน่ังตอ มา เขาจงึ ใชต วั บังเด็กสาวไมใ หเกดิ อนั ตราย สายตาเกบ็ รายละเอยี ดพวกอาชีวะหาอาวุธทีใ่ ช ไมท ี สนับมือ มีดสปริงและปน ...เหน็ อยา งน้ีไมร ูวาพวกมันเปนนักเรียนหรอื โจรแบงแยกดินแดน “ถา จะคยุ กัน กพ็ ดู กันดี ๆ มามือเปลา ก็ได ไมเหน็ ตอ งพาเพือ่ น พกอาวธุ มาตั้งเยอะอยา งนีห้ รอก” เสียงใสๆ ดังจากขา งกายริว ฟงราวกบั สอดมือเขาไปหาลกู ระเบิด

“น้ําฝน...ไปหาเร่อื งพวกมนั ทําไมลกู ” เปลา...คนที่เอะอะโวยวายไมใชร ิวหรือผโู ดยสารคนอืน่ บนรถเมล แตเ ปน ผคี ณุ ยายท่ยี ืนขางกลุม นักเรียนอันธพาลนั่นเอง ริวอยากหวั เราะ แตมันขําไมอ อก ทีแรกตงั้ ใจชวยอยหู างๆ ไมใ หใ ครรู แตเ ดก็ สาวดันทํา เรือ่ งใหเ ขาออกหนาเสียแลว บทท่ี ๕ “ยงุ อะไรดว ยวะ แกเปน แฟนมนั หรือไง” หวั หนากลมุ ตะคอกใสเดก็ สาว “ไมใ ชห รอก...ไมเ คยรจู กั กนั เลย...แตเ ห็นเขาหนาซีด กลวั พวกเธอขนาดนี้ กเ็ ลยสงสาร” เสยี งหวั เราะ และสายตาเยยหยันเปนคําตอบจากฝา ยตรงขาม “เฮย...นอง...ไมร ูอ ะไรก็อยา พูดมากเลย” ทจี่ ริงอายขุ องพวกเด็กอาชีวะนีก้ ็ไลเล่ียกบั น้ําฝน แตน้าํ ฝนหนา ใสจงึ ดเู หมือนแคเดก็ มธั ยม “กเ็ พราะไมร นู ีแ่ หละ เลยอยากใหค ุยกันกอนไง ถึงพวกเขาจะเคยทาํ อะไรมา แตตอนนี้เขาก็อยู คนเดยี ว ดูยังไงมันก็ไมยุตธิ รรมนะ” นํ้าฝนพยายามประนปี ระนอม “เฮย...ไรสาระ เธอนะเงียบไปเลย เรื่องของผูชายเขาจะจัดการกนั เอง” “ถา บอกวาเปนเร่ืองของผชู าย ก็ทําตัวใหเปนลูกผูช ายหนอ ยสิ แบบนม้ี นั ไมใ ชเ ลยนะ แลวคดิ ดู ตอนนีพ้ วกนายก็ใสเสื้อชอ ปโชวช ื่อสถาบันหรา ทาํ อะไรแบบน้ีไมคดิ ถึงช่อื เสยี งของโรงเรยี นเลยเหรอ” บางทีประโยคทพี่ าดพงิ ถึงสถาบัน และความเปน ลูกผูชาย กระทบปมในใจอีกฝายอยางแรง “อีน่ี เดยี๋ วโดนตบ” วัยรนุ ใจรอน เงื้อมือจะฟาดทนั ที ทวา มอื ของมันถกู มอื ทแ่ี ขง็ แรงกวา จบั ลอ็ กไวไ มต างจากคีมเหล็ก “นอ ง...นีผ่ ูหญิงนะ จะลงมือลงไมอะไรกด็ กู ันบาง” รวิ พดู เสยี งเรยี บ “ปลอ ยมือเพื่อนกู” พวกในกลุมสงเสียงเตรยี มรมุ รวิ สะบัดปลอยมือ อันธพาลนกั เรยี นเซปะทะกับเพอื่ นคนอนื่ ๆ ถึงตอนนี้กระเปา รถเมลรบี บอก คนขับใหจอดรถ กลวั เกดิ เร่อื งบานปลาย ผโู ดยสารหลายคนรบี ลงกนั พลาดโดยลกู หลง “ไอหา...ตายซะเถอะมึง” หัวหนากลมุ ควกั ปนออกมาเหน่ียวไก ริวเตรียมตวั ตงั้ แตแ รก สมอง ความคิดผสานกันโดยอตั โนมัติ นยั นตาฉายแสงแดงจา ปลายนวิ้ มี ละอองไอขาวพงุ ออกมาอยา งรวดเร็ว “โอย...รอน” ไกปน แข็งคาง ดามจบั รอ นผาว มันรบี สะบัดทิ้ง มือยิง่ รอนเรา ๆ ปวดแสบทรมาน ราวกับโดนไฟลวกถงึ กระดูก

“เฮย...มงึ เปนอะไร” เพอ่ื นพวกมนั กรูกนั หอ มลอ ม จงั หวะนัน้ เจา เด็กเทคนคิ ตวั ตน เร่ืองก็แอบลง จากรถ รวิ มองตามอมยิ้มนิดๆ ไมนา เชือ่ อํานาจนาคาท่ไี ดรบั จะมีพษิ สงขนาดนี้ แถมเปนไปโดยอัตโนมตั ิ “รบี ไปสิ จะรออะไรอยเู ลา ” คุณยายตะโกนกรอกหู น้าํ ฝนนั่งมองอยางมึนงง เหน็ รวิ น่งั อยูเฉยๆ ไมทนั ทําอะไร ตอนวายรายวยั รนุ ชักปน จๆู มันกลับ ทิ้งปน นอนดิ้นพราดๆ ยังกบั เปนบา กลุมอาชีวะไมม ีแกใ จราวีใคร ตางรีบพาเพอื่ นสง โรงพยาบาล มือท่ีแดงฉานแสดงอาการไมใช นอ ย ย่ิงนานมันยงิ่ ลามข้ึนถึงแขน เด็กหนมุ ด้ินเราๆ เหงอื่ ผดุ เตม็ หนา ทง้ั แขนแดงเถอื ก เพอื่ นๆ มีสหี นา ทกุ ขรอ นหาวธิ ไี ปโรงพยาบาล ริวถอนใจ...นี่เขาทําเกินไปหรอื เปลา “รบี ถอนพิษซะ เดย๋ี วเด็กจะตายเปลาๆ” เสียงชยั ยะนาคากระทบหู ริวสูดลมหายใจลึก นึกอโหสิ...ควนั จางๆ ไหลจากปลายนิ้วผูบ าดเจบ็ ซึมสพู นื้ กอ นจางหายใน อากาศ “เราเปลีย่ นรถเมลก ันเถอะ” “ไมดเู ขากอนเหรอพ่ีรวิ ...เจ็บขนาดนี้ นา สงสารออก” ริวไมร ูจ ะตอบอยา งไร...นี่แหละนองนาํ้ ฝน... เปนหวง...เห็นใจ...สงสารคนโนนคนน้ีไดห มด กระทั่งคนท่ีเกือบจะลงไมล งมอื กบั ตนเอง! “ไมตองหว งหรอกจะ เพ่อื นฝูงเขาเปน โขยง พากันไปสงโรงพยาบาลไดอยแู ลว ” รวิ จูงมอื นํ้าฝนลงจากรถอยางรวดเรว็ ไมนกึ หว งวาวัยรนุ กลุมน้ันจะเปนอยา งไร...รับรองแคนไ้ี มถงึ ตาย อยา งมากคงนอนพักฟนสองสามวัน ใหห ายกระเหยี้ นกระหอื รือ ระหวางรอรถเมลอกี คัน ริวอดคิดไมไ ด เพยี งคร้ังแรกทใ่ี ชอ ํานาจนาคามันก็มีอานภุ าพรายแรง ขนาดน้ี ไมน าเอามาใชก บั มนุษย ฉะนั้นส่ิงทีเ่ ขาตอ งเผชญิ ตอไปมนั คืออะไรกนั แน...คดิ แลว อดหวั่นใจ ไมไ ด -----000----- พนั เกลียวกลบั มาถงึ บา นแลว บานท่ีเงยี บสงดั ปด ตายไมม ีคนอยู ประตรู ั้วมีวชั พชื ไม เล้อื ยพาดพนั รกรงุ รงั ถนนเลก็ ๆ ทอดสตู วั บา นเต็มไปดวยหญาตามรอยแตก ตนไมใหญท เ่ี คย ปลูกบัดนีร้ ม คร้มึ กงิ่ ใบหนาจนแทบคลมุ หลังคาบา น หญิงสาวเปดประตู ทุกสิง่ ภายในยังอยูสภาพเดมิ ไมม ใี ครแตะตอ ง ประตหู นา ตางไรร องรอยงดั แงะ ในซอยลึกเชนน้ีใชวา ไมม ีขโมยแต “ผูดแู ลบา น” ทาํ หนาทอี่ ยา งดเี ยีย่ มจนไมมีใครกลา เหยยี บยาง แมยามกลางวนั บานสองชนั้ ปดตาย สภาพทั่วไปยังไมโทรม เฟอรนิเจอรอ ยคู รบฝนุ จับหนา หยากไยแ มงมุมยึด ครองท่วั ผนงั เพดาน

พนั เกลียวเดนิ ผานพวกมันดว ยแววตาเรียบเฉยรบั รูจนถึงหองพระช้ันสอง ทนั ทีที่เปด ประตหู อง พระ กลน่ิ ดอกไมแหง ลอยมากระทบแสงสวา ง เหนือหนา ตางฉายใหเหน็ โตะหมบู ชู าทแ่ี นน ขนัดดว ย พระพุทธรปู ปางตางๆ พนั เกลียวทรุดลงนัง่ คกุ เขา ไมใ สใ จละอองฝุน บนพืน้ กม กราบดว ยกริ ิยานอบนอ มบูชา แลวนง่ั พับ ขาเรยี บรอ ย สายตาแลเลยอกี ดานของหอง รูปภาพบรรพบุรุษที่เสียชีวติ ใสก รอบเรียงรายตามลาํ ดับ ภาพบดิ าเปน หน่งึ ในน้นั ดวงตาพนั เกลียวทอดมองออนโยนกอ นพดู ข้ึนดว ยเสยี งแผวเบา “หนูกลบั มาแลวคะ พอ ...ภาระคร้งั นี้คงเปนหนาทท่ี างโลกครงั้ สุดทายสาํ หรบั หนู หลายปท่ี บําเพญ็ เพียรขดั เกลาจติ ใจ หนูก็รูมาตลอดวาหนา ท่ีบางอยา งยังไมจบ หนกู ลับมาครง้ั นเี้ พอื่ ทําหนา ที่ แทนพอ ขออยาไดเ ปน หวง ขอใหม ีความสขุ ณ ทีท่ ี่พอ อยู เรื่องราวทางนี้หนรู ับปากจะจัดการให เรยี บรอ ยสมบูรณ หนสู ญั ญา” หญิงสาวพริม้ ตาลง สาํ รวมจิตราวกับจะสง ขอ ความทั้งมวลขน้ึ ไปสูเ บือ้ งบน จติ ใจอ่มิ ซา นดวงจติ ทม่ี องเห็นทราบชดั หลอนไดรบั คําอนุโมทนา ลมื ตา...ประกายฉายวับ ดวงหนางามคลา ยรปู สลกั ตงั้ เดนนงิ่ ผมยาวถูกปลอ ยสยายเต็มแผนหลงั เวลาใกลมาถึงแลว งานทีต่ องทํายังมีอีกมาก...นอกจากชว ยชายหนมุ ใหไดร ับคนื อาํ นาจนาคาก็ยังมีอีก หลายเร่อื งตองดาํ เนนิ ใหเ สรจ็ ...หวังวา งานทั้งหมดคงลุลว งโดยเรว็ อากาศในหองพระไมอับทึบ หนําซ้ํายงั ปลอดโปรง คละเคลา กลิ่นดอกไมแ หง ซึมแทรกจางๆ นอกจากพนั เกลียวกด็ ูเหมอื นมบี ุคคลอื่นเขามารวมดวย (โปรดติดตามตอ ฉบับหนา)