เกมชิงแผ่นดิน1

เกมชงิ แผน่ ดนิ วนั รงุ่ ขนึ หอ้ งทาํ งานนายกรฐั มนตรี พลเอกสุรเดช ผบู้ ญั ชาการทหารสงู สดุ และผบู้ ญั ชาการ ทหารบก ไดเ้ ขา้ พบทา่ นนายกฯ และไดพ้ ดู จาโอภาปราศรยั กนั เป็นอยา่ งดี ผูน้ ําทงั สองพดู คยุ เรอื งตา่ งๆ ทงั เรอื งสว่ นตวั และ เรอื งบา้ นเมอื ง ในตอนหนึง ทา่ นนายกฯไดพ้ ดู วา่ “ทา่ นกค็ งรูว้ า่ ตอนนีผมถูกบบี อยา่ งหนัก ทงั ปญั หาเศรษฐกจิ ทงั เรอื งของคณุ สเุ ทพ” ผบู้ ญั ชาการทหารสงู สุดพยกั หน้าชา้ ๆ “เรอื งนีผมทราบดคี รบั ผมเหน็ ใจท่านมาก แตผ่ มคดิ วา่ ทา่ นคงแก้ปญั หาได้” ธาดายมิ บางๆ

“ผมกพ็ ยายามแกอ้ ยู่ แตม่ นั กต็ อ้ งคอ่ ยเป็นคอ่ ยไป แต่ พวกหนงั สอื พมิ พม์ นั ไมใ่ หโ้ อกาสผมเลย ประโคมขา่ วกนั ไดท้ ุก วนั มนั คงนึกวา่ ปญั หาทเี กดิ ขนึ มนั แกไ้ ดง้ า่ ยๆ วนั นีพรงุ่ นีกแ็ ก้ ไดส้ าํ เรจ็ ” “ผมวา่ เรอื งเศรษฐกจิ ไมใ่ ชป่ ญั หาสําคญั ปญั หาสาํ คญั ขณะนีทหี นงั สอื พมิ พแ์ ละประชาชนไมพ่ อใจมากคอื ปญั หาการ โกงกนิ รฐั บาลกไ็ ดแ้ ต่บอกวา่ กาํ ลงั สอบสวนเรอื งตา่ งๆอยู่ แตก่ ็ ไมม่ อี ะไรคบื หน้า พวกรฐั มนตรที ถี กู กล่าวหากย็ งั ลอยหน้าอยู่ ในตาํ แหน่งตอ่ ไปได้ ท่านกไ็ มจ่ ดั การอะไรสกั อยา่ ง ประชาชน เขาหมดความเชอื ถอื รฐั บาลแลว้ นะครบั ” นายกฯถอนหายใจยาว สหี น้าบอกความยงุ่ ยากใจ “ผมกอ็ ยากจะจดั การ แตท่ ่านกร็ ดู้ วี า่ คณุ สเุ ทพคมุ เสยี ง ส.ส.ภาคใตไ้ ว้ ถา้ ผมปลดคณุ สเุ ทพ รฐั บาลกค็ งจะเจ๊งแน่” พลเอกสรุ เดชวา่ “ถา้ อยา่ งนนั ทา่ นกน็ ่าจะยบุ สภา” “ผมกอ็ ยากยบุ แตอ่ ยากจะใหม้ นั เป็นวธิ กี ารสดุ ทา้ ย เพงิ เลอื กตงั หยกๆจะรบี ยบุ สภาแลว้ เลอื กตงั กนั อกี มนั ไมเ่ กดิ ผลดี อะไร นกั ลงทุนต่างชาตจิ ะไมเ่ ชอื มนั ประเทศเรา เศรษฐกจิ จะ

ทรดุ ลงไปอกี ” นิงไปครหู่ นึง แลว้ นายกฯจงึ วา่ “ถา้ ผมจะลาออก ลกู พรรคคงไมย่ อม เพราะผมเป็น เหมอื นตน้ ไมใ้ หญ่ พวกเขาไดอ้ าศยั เป็นทหี ากนิ ผมลาออก เสยี กเ็ ทา่ กบั ทําลายผลประโยชน์พวกเขา” พลเอกสรุ เดชเงยี บไป ไมอ่ อกความเหน็ อะไรอกี ธาดาจงึ วา่ “ผมกาํ ลงั พยายามแกป้ ญั หาอยู่ ถา้ มเี วลาสกั หน่อยกค็ งจะ แกไ้ ด้ แตเ่ กรงวา่ จะไมม่ เี วลา” ผบู้ ญั ชาการทหารบกเลกิ ควิ “ทาํ ไมหรอื ครบั ” “ทา่ นกร็ ดู้ ี ตอนนีขา่ วลอื เรอื งปฏวิ ตั มิ นั มากเหลอื เกนิ หนงั สอื พมิ พก์ ห็ นุน ชาวบา้ นกส็ ง่ จดหมายไปหาทา่ น” “ท่านเกรงวา่ ผมจะปฏวิ ตั ?ิ ” “แลว้ ท่านคดิ วา่ ยงั ไงละ่ ” พลเอกสุรเดชยมิ อยา่ งใจเยน็

“ผมไมเ่ คยคดิ ถงึ ใครจะหนุนแคไ่ หนผมกไ็ มท่ าํ ผมเชอื วา่ ปญั หาทเี กดิ ขนึ นนั สามารถแกไ้ ดต้ ามวถิ ที างประชาธปิ ไตย ไม่ จาํ เป็นทที หารจะเขา้ มาเกยี วขอ้ ง ผมไมอ่ ยากยงุ่ เกยี วกบั การ เมอื งหรอกครบั ตอ่ ใหม้ นั มปี ญั หาหนกั หนากวา่ นีผมกไ็ มเ่ อา ใครมหี น้าทตี อ้ งแก้กแ็ กก้ นั ไป แต่ทแี น่ๆ ไม่ใชห่ น้าทขี องทหาร ขอใหท้ า่ นมนั ใจเถอะครบั ตราบใดทผี มยงั เป็นผบู้ ญั ชาการ ทหารสงู สดุ อยู่ จะไมม่ ที หารคนไหนปฏวิ ตั ไิ ด”้ ท่านนายกฯพยกั หน้าช้าๆ “ไดย้ นิ ทา่ นพูดอยา่ งนีผมกส็ บายใจ ผมเชอื มนั ในคาํ พดู ลูกผชู้ ายของทา่ น ต่อไปผมจะไดแ้ กป้ ญั หาตา่ งๆ ไดอ้ ยา่ งสบาย ใจ เฮอ้ ผมไมน่ ึกเลย เป็นนายกฯ แล้วมนั จะลําบากลําบน อยา่ งนี เหนือยกายเหนือยใจ มแี ต่ปญั หารอบตวั ดเู อาเถอะ เป็นนายกฯ ไดไ้ ม่นานผมแก่ไปจมกระเบอื งเลย” พลเอกสรุ เดชยมิ บางๆ “ถา้ รเู้ สยี ก่อนทา่ นคงไมเ่ ป็นนายกฯ” “ถา้ รเู้ สยี ก่อนผมไมเ่ ล่นการเมอื งดว้ ยซําไป ไมแ่ น่นะ หลงั จากจดั การกบั เรอื งตา่ งๆเรยี บรอ้ ยแลว้ ผมอาจจะวางมอื ไป

เลยกไ็ ด”้ แลว้ ผนู้ ําทงั สองกเ็ ปลยี นไปคยุ เรอื งอนื สกั ครหู่ นึงพลเอก สรุ เดชจงึ ลากลบั การพบกนั ครงั นีทาํ ใหท้ ่านนายกฯสบายใจ มากขนึ สถานการณ์ยงั คงดาํ เนินไปอยา่ งตงึ เครยี ด นายกฯ ยงั ไมไ่ ดแ้ กป้ ญั หาอะไรเป็นเรอื งเป็นราว ความไม่พอใจของ ประชาชนเพมิ มากขนึ เรอื ยๆ หนงั สอื พมิ พท์ กุ ฉบบั โจมตรี ฐั บาล ไมเ่ วน้ แตล่ ะวนั ฝา่ ยคา้ นเปิดอภปิ รายไมไ่ วว้ างใจรฐั บาล แต่ เน้นหนกั ไปทนี ายกรฐั มนตรแี ละนายสเุ ทพ ผดู้ าํ รงตําแหน่ง รฐั มนตรวี า่ การกระทรวงการคลงั ผถู้ ูกกล่าวหาวา่ ยกั ยอกเงนิ งบประมาณไปเป็นพนั ลา้ น

การอภปิ รายเป็นไปอยา่ งดเุ ดอื ด ฝา่ ยคา้ นนําหลกั ฐานมา แสดงในสภา และหลกั ฐานนันกเ็ ชอื ไดว้ า่ นายสเุ ทพยกั ยอกเงนิ งบประมาณจรงิ สเุ ทพลุกขนึ ยนื ชแี จงและอา้ งเหตุผลต่างๆ มากมาย พูดวกไปวนมา แตท่ งั หมดทชี แี จงนนั กไ็ มอ่ าจหกั ล้าง หลกั ฐานของฝา่ ยคา้ นได้ ถงึ วนั ลงคะแนน ส.ส.ฝา่ ยรฐั บาลลงคะแนนใหร้ ฐั บาลชนะ ไปตามความคาดหมาย รฐั บาลไดร้ บั ความไวว้ างใจจากสภาให้ ทําหน้าทตี อ่ ไปได้ ทา่ มกลางเสยี งสาปแช่งของประชาชน เสยี งลอื เรอื งปฏวิ ตั กิ ระหมึ ขนึ อกี คราวนีหนงั สอื พมิ พห์ นุน ใหท้ หารปฏวิ ตั กิ นั อยา่ งสดุ ลมิ ทมิ ประตู ประชาชนสง่ จดหมาย ไปหาพลเอกสรุ เดชวนั ละหลายหมนื ฉบบั ทุกฉบบั ต่างระบาย ความคบั แคน้ ใจกบั การตอ้ งตกอยใู่ ตอ้ ทิ ธพิ ลของรฐั บาลนี และ ตา่ งเรยี กรอ้ งใหพ้ ลเอกสรุ เดชขบั ไล่รฐั บาลนีออกไปโดยเรว็ รฐั มนตรหี ลายๆคนเรมิ โกงกนิ กนั อยา่ งมมู มาม เหมอื นจะรวู้ ่า รฐั บาลนีจะอยไู่ ดอ้ กี ไมน่ านนกั ขา่ วลอื เรอื งปฏวิ ตั ยิ งั โจษจนั กนั อยทู่ ุกหวั ระแหง หลงั จาก นนั ขา่ วลอื วา่ นายกฯจะปลดพลเอกสรุ เดชกด็ งั ขนึ บา้ ง ไมม่ ใี คร

ไมพ่ ดู ถงึ เรอื งนี ทกุ คนต่างจบั ตาดวู ่าเหตกุ ารณ์ใดจะเกดิ ขนึ กอ่ น การปฏวิ ตั ิ หรอื การปลดผบู้ ญั ชาการทหารสงู สดุ เวลาบา่ ย ในหอ้ งทํางานผบู้ ญั ชาการทหารสงู สดุ พลเอกสุรเดชนงั อ่านงบประมาณของกองทพั บกอยา่ งครา่ วๆ พจิ ารณาตวั เลขเงนิ งบประมาณทกี องทพั เสนอไป ท่านนายพล พยายามทจี ะตดั เงนิ งบประมาณลงอกี เพราะเหน็ วา่ ขณะนี ประเทศกําลงั ประสบปญั หาทางเศรษฐกจิ ควรจะนําเงนิ ไปใช้ จา่ ยดา้ นอนื ทมี ปี ระโยชน์มากกวา่ เสยี งโทรศพั ทม์ อื ถอื ของท่านนายพลดงั ขนึ ทา่ นวาง เอกสารลงบนโต๊ะแล้วหยบิ โทรศพั ทข์ นึ มากดรบั สาย “ฮลั โหล” “ท่านครบั เกดิ เรอื งแลว้ ครบั ” พลตรเี สนา ลูกน้องคนสนิท ของท่านนายพลรายงานมาอยา่ งรบี รอ้ น

“เรอื งอะไร” “ทา่ นนายกฯกาํ ลงั จะประกาศปลดท่าน ตอนนีอยทู่ กี รม โฆษณาการแล้วครบั ” พลเอกสรุ เดชนิงองึ ไปทนั ที สกั ครหู่ นึงจงึ ถามวา่ “ลอื แน่ใจหรอื ” “แน่ใจครบั ลกู น้องผมทกี รมโฆษณาการมนั โทรมาบอกผม เดยี วนีเอง ทา่ นจะใหผ้ มทํายงั ไงครบั ” ท่านนายพลตดั สนิ ใจอย่างเดด็ ขาดในทนั ที “ลอื เอาทหารไปทกี รมโฆษณาการ คมุ ตวั นายกฯ ไว้ แลว้ รอฟงั คาํ สงั จากอวั อกี ที” “ครบั ” สงั ลกู น้องคนสนิทแลว้ พลเอกสรุ เดชกร็ บี โทรหาแมท่ พั ภาค ที ๑ พอแมท่ พั รบั สาย ทา่ นนายพลกว็ า่ “ทวชิ นีพเี องนะ”

“ครบั มอี ะไรหรอื ครบั ” “พจี ะปฏวิ ตั โิ วย้ นายกฯจะปลดพี พยี งั ไมท่ นั ทําอะไรเลย อยๆู่ กจ็ ะมาปลด เล่นกนั ยงั งใี ครจะไปยอม ลอื วา่ ยงั ไง จะเอา ดว้ ยหรอื เปล่า” พลโททวชิ หวั เราะลนั “พจี ะเอาจรงิ หรอื นี” “เออซวี ะ นีพใี หเ้ สนาไปคมุ ตวั นายกฯไวแ้ ล้ว แกกาํ ลงั จะ อา่ นประกาศปลดพที กี รมโฆษณาการ ลอื วา่ ยงั ไงล่ะ ถา้ ไมเ่ อา ดว้ ยกอ็ ยเู่ ฉยๆไว”้ “เอาซพี ี ผมจะยใุ หพ้ ปี ฏวิ ตั เิ สยี หลายครงั แล้ว รําคาญไอ้ รฐั บาลเฮงซวยนีเตม็ ทน แล้วนีพจี ะใหผ้ มทาํ อะไรบา้ ง” “ลอื เอาทหารไปคมุ วทิ ยโุ ทรทศั น์ไวท้ งั หมด ไปรษณียด์ ว้ ย ดา้ นอนื พจี ะใหค้ นอนื เขาช่วยจดั การ หลงั จากนนั รอคําสงั จากพี อกี ท”ี สงั งานแมท่ พั ภาค ๑ เสรจ็ แลว้ ท่านนายพลกก็ ดเบอรโ์ ทร ของผบู้ ญั ชาการทหารเรอื และผบู้ ญั ชาการทหารอากาศตอ่ ไป

ท่านยงั ตอ้ งสงั งานใครต่อใครอกี มาก ดว้ ยบารมขี องผบู้ ญั ชาการทหารสงู สดุ การปฏวิ ตั สิ าํ เรจ็ อยา่ งงา่ ยดาย ท่ามกลางความชนื ชมของประชาชน พลเอก สรุ เดชออกประกาศคณะปฏวิ ตั หิ ลายฉบบั ใหย้ กเลกิ รฐั ธรรมนูญ ฉบบั ปจั จบุ นั ยบุ สภา และสงั การต่างๆอกี มาก สดุ แลว้ แต่ คณะปฏวิ ตั จิ ะเหน็ ควร หลงั จากนนั ไมน่ าน ธาดา อดตี นายกรฐั มนตรกี ถ็ ูกนําตวั มาพบหวั หน้าคณะปฏวิ ตั ิ โดยมพี ลตรเี สนาเป็นผูค้ วบคมุ ตวั มา เมอื สงั ใหพ้ ลตรเี สนาออกไปรอนอกหอ้ งแล้ว พลเอกสรุ เดช กก็ ลา่ วกบั อดตี นายกฯ

“ผมเสยี ใจมากทตี อ้ งทาํ อยา่ งนี รฐั บาลของท่านโกงกนิ บา้ นเมอื ง ผมไมอ่ าจใหร้ ฐั บาลของท่านอยตู่ อ่ ไปได”้ ธาดาพยกั หน้าเนือยๆ “กแ็ ลว้ แต่ท่าน แลว้ นีท่านจะทาํ ยงั ไงตอ่ ไป” “ท่านและรฐั มนตรอี กี หลายคนจะตอ้ งขนึ ศาลทหาร ถา้ ศาล ตดั สนิ วา่ พวกท่านโกงกนิ จรงิ กจ็ ะตอ้ งถกู ยงิ เป้ า” อดตี นายกฯฝืนหวั เราะ นึกสงั เวชใจกบั ชะตากรรมของ ตวั เอง “ผมขอพูดกบั ทา่ นอยา่ งลูกผชู้ าย ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนกั การเมอื ง กบั หวั หน้าคณะปฏวิ ตั ”ิ “เชญิ ” “ท่านปฏวิ ตั ทิ าํ ไม” “ผมบอกเหตผุ ลกบั ทา่ นไปแลว้ ” “ไมใ่ ช่ เรอื งโกงกนิ นนั เราเคยพูดกนั แล้ว และทา่ นกบ็ อก วา่ ต่อใหม้ ปี ญั หาหนกั กวา่ นีท่านกจ็ ะไมป่ ฏวิ ตั ิ ทา่ นบอกเองว่า

ไมอ่ ยากยงุ่ เกยี วกบั การเมอื ง” พลเอกสรุ เดชนิงเงยี บ ไมโ่ ตต้ อบอะไร ธาดากล่าวถาม อกี ครงั “ท่านบอกกบั ผมตรงๆเถอะ ทําไมทา่ นถงึ ปฏวิ ตั ”ิ หวั หน้าคณะปฏวิ ตั มิ องอดตี นายกฯดว้ ยสายตาแขง็ กรา้ ว “ทา่ นกร็ อู้ ยแู่ ก่ใจ” “รอู้ ะไร” “ทา่ นไปทกี รมโฆษณาการทําไม” “ผมไปประกาศปลดคณุ สเุ ทพ” พลเอกสรุ เดชนงั ตะลงึ อยูก่ บั ที สกั ครหู่ นึงจงึ รอ้ งวา่ “โกหก ทา่ นตอ้ งโกหกผมแน่ กล็ ูกน้องผมมนั รายงานวา่ ทา่ นจะประกาศปลดผม” “ถา้ อยา่ งนนั ขา่ วของทา่ นกผ็ ดิ เตม็ ประตู” อดตี นายกฯตอบ “ผมยนื ยนั ไดว้ า่ ผมจะประกาศปลดคณุ สเุ ทพ กําลงั เตรยี มตวั ออกทวี ที หารกม็ าคมุ ตวั ผม พลตรเี สนาเป็นคนดงึ เอาประกาศ

จากมอื ผมไปอ่าน อา่ นแลว้ กฉ็ ีกทงิ ท่านเรยี กมาถามเดยี วนีก็ ได”้ หวั หน้าคณะปฏวิ ตั ยิ กมอื ขนึ ลูบเหงอื ทหี น้า นึกไมถ่ งึ วา่ เหตุการณ์จะเป็นไปดงั นี “หมายความวา่ เสนารวู้ า่ ทา่ นจะประกาศปลดคณุ สเุ ทพ?” “อยา่ งน้อย” ธาดาพดู ชา้ ๆ “เขากต็ อ้ งรเู้ มอื อา่ นจบแลว้ แตเ่ ขาอาจจะรกู้ ่อนนนั กไ็ ด”้ พลเอกสุรเดชรสู้ กึ งุนงงกบั เรอื งทเี กดิ ขนึ เป็นอยา่ งยงิ “แลว้ เขาจะทาํ แบบนีทําไม” อดตี นายกฯฝืนยมิ “ถา้ เขาไมท่ ําแบบนี อํานาจจะมาถงึ ทหารไดย้ งั ไง แต่ ความจรงิ เป็นยงั ไงท่านตอ้ งถามเขาเอง เอาล่ะ ทา่ นกร็ คู้ วาม จรงิ แล้ว ยงั คดิ จะเอาผมขนึ ศาลทหารอกี หรอื เปลา่ ” พลเอกสุรเดชลงั เลใจอยูค่ รหู่ นึง ก่อนตอบวา่ “กต็ อ้ งเป็นอยา่ งนนั ”

“ผมไมไ่ ดท้ าํ ผดิ คดิ รา้ ยอะไร ไมไ่ ดโ้ กงกนิ แลว้ กไ็ มไ่ ด้ ปลดท่านดว้ ย ความผดิ ของผมมเี พยี งแค่แกป้ ญั หาตา่ งๆ ไมไ่ ด้ ความผดิ แค่นีตอ้ งขนึ ศาลดว้ ยหรอื ” ท่านนายพลถอนหายใจยาว “แลว้ ท่านจะเอายงั ไง” “ผมขอลภี ยั ไปอยตู่ า่ งประเทศ” อดตี นายกฯตอบ “ถา้ ท่านใหส้ ญั ญาวา่ จะวางมอื จากการเมอื ง ไมเ่ ดนิ ทาง กลบั เขา้ มาอกี ผมกต็ กลง” ธาดาพยกั หน้า “ผมใหส้ ญั ญา คาํ พดู ลูกผชู้ ายอยา่ งผมเชอื ถอื ไดเ้ สมอ” หวั หน้าคณะปฏวิ ตั ฝิ ืนยมิ กดกรงิ บนโต๊ะเรยี กเลขาฯหน้า หอ้ ง สงั ใหพ้ ลตรเี สนาเขา้ มาหา เมอื มอื ขวาเขา้ มาแลว้ ทา่ น นายพลกส็ งั วา่ “เดยี วลอื พาท่านนายกฯไปทบี า้ น ใหท้ า่ นเกบ็ ขา้ วของแลว้ พาไปสง่ ทสี นามบนิ ใครจะตามทา่ นไปดว้ ยกใ็ หไ้ ป เสรจ็ เรอื ง แลว้ กลบั มารายงานอวั ทนั ท”ี

พลตรเี สนารบั คาํ สงั แลว้ พาอดตี นายกฯออกไปจากหอ้ ง พลเอกสุรเดชทรดุ ตวั ลงนงั อยา่ งออ่ นใจ ความผดิ พลาดครงั นีทํา ใหต้ อ้ งขนึ ขหี ลงั เสอื โดยไมไ่ ดต้ งั ใจ หลงั จากจดั การกบั อดตี นายกฯเรยี บรอ้ ยแลว้ พลตรเี สนาก็ รบี กลบั มายงั กองบญั ชาการคณะปฏวิ ตั ิ และเขา้ พบพลเอก สรุ เดชทนั ที ทา่ นนายพลถามลูกน้องเมอื เขาเขา้ มาในหอ้ ง “เรยี บรอ้ ยดไี หม” “เรยี บรอ้ ยครบั ” พลตรเี สนาตอบ “ท่านไปทไี หน”

“สวสิ ครบั ” ทา่ นนายพลพยกั หน้าชา้ ๆ “ใครตามไปบา้ ง” “ภรรยากบั ลูกอกี สามคนครบั คนใชอ้ กี หนึง เออ้ ทา่ น ครบั ผมมเี รอื งจะเรยี นใหท้ ่านทราบ” “วา่ มา” พลตรเี สนาพดู เสยี งออ้ มแอม้ “คอื วา่ อา้ จรงิ ๆแลว้ ท่านนายกฯ ไมไ่ ดไ้ ปประกาศปลด ท่านหรอกครบั ทจี รงิ ทา่ นไปประกาศปลดนายสเุ ทพ” “กน็ ันน่ะซ”ี หวั หน้าคณะปฏวิ ตั พิ ดู อยา่ งเดอื ดดาล “เพงิ จะ มาบอกเอาเดยี วนี อวั กําลงั จะเล่นงานลอื เรอื งนีแหละ ไหนวา่ ท่านจะปลดอวั ยงั ไง” “กล็ ูกน้องผมมนั รายงานมายงั งนี ีครบั ” พลตรเี สนาพูดเสยี ง อ่อย “ผมกห็ วงั ดตี อ่ ทา่ น กลวั ท่านจะถูกปลดจรงิ ๆ กเ็ ลยโทร มาบอก ผมยอมรบั ผดิ ครบั ทา่ นจะเอาผมไปยงิ เป้ าเดยี วนีกไ็ ด”้

พลเอกสุรเดชถอนหายใจเฮอื กใหญ่ จะโกรธกโ็ กรธไมล่ ง “อวั จะทาํ ยงั งนั ไดย้ งั ไงวะ ลอื ทําลงไปเพราะเป็นหว่ งอวั ชา่ งเถอะ เรอื งมนั กล็ ่วงเลยมาขนาดนีแลว้ ลอื ช่วยงานอวั ตอ่ ไปกแ็ ล้วกนั ” ลูกน้องคนสนิทคอ่ ยยมิ ออกมาได้ “ขอบคณุ ครบั ทา่ นกรณุ ากบั ผมเสมอ เออ้ แลว้ นีท่านจะ จดั การยงั ไงตอ่ ไปครบั ” “อวั กต็ อ้ งจดั การเลอื กตงั น่ะสิ ร่างรฐั ธรรมนูญเสรจ็ แลว้ ก็ เลอื กตงั ” “แลว้ ต่อจากนนั ละ่ ครบั ” “กจ็ บแค่นนั เลอื กตงั เสรจ็ แล้วอวั กไ็ มไ่ ปยงุ่ เกยี วอะไรดว้ ยอกี ” “ไมไ่ ดน้ ะครบั ” พลตรเี สนารอ้ งเสยี งหลง “ไมไ่ ดอ้ ะไร” “ท่านจะวางมอื งา่ ยๆยงั งไี มไ่ ด”้ “ทาํ ไม”

“ท่านรไู้ หมครบั วา่ ตอนนีพวกนกั การเมอื งเขารสู้ กึ ยงั ไงกบั ท่าน ถา้ ทา่ นคนื อํานาจใหเ้ ขา เขาตอ้ งกลบั มาเลน่ งานท่านแน่” “แตอ่ วั กต็ อ้ งออกกฎหมายนิรโทษกรรมใหพ้ วกเราอยแู่ ลว้ ” พลตรเี สนายมิ อยา่ งใจเยน็ “ถงึ อยา่ งนนั กเ็ ถอะครบั นักการเมอื งเขากต็ อ้ งหาทางเลน่ งานทา่ นจนได้ อาจจะออกกฎหมายตรวจสอบทรพั ยส์ นิ พวกเรา ในภายหลงั หรอื หาทางเล่นงานเราดว้ ยวธิ อี นื เขาไมป่ ลอ่ ยให้ พวกเราหยามนําหน้าเขาง่ายๆหรอกครบั ” ท่านนายพลนิงตรกึ ตรองอยคู่ รหู่ นึง แลว้ ถามวา่ “แลว้ ลอื จะใหอ้ วั ทํายงั ไง” “เราขนึ ขเี สอื แล้วนะครบั กอ่ นทเี ราจะลงจากหลงั เสอื เรา กต็ อ้ งปราบมนั ใหเ้ ชอื งเสยี ก่อน” “ทาํ ยงั ไงล่ะ” “ผมเหน็ วา่ ท่านยงั ไมค่ วรคนื อาํ นาจใหก้ บั นกั การเมอื งเรว็ นัก ไมม่ คี วามจาํ เป็นอะไรเลย ตอนนีท่านเป็นขวญั ใจของประชาชน ท่านจะตงั รฐั บาลชวั คราวปกครองประเทศไปอกี นานแคไ่ หนกไ็ ด้

สว่ นเรอื งรฐั ธรรมนูญกไ็ มต่ อ้ งรบี รอ้ น รา่ งใหช้ า้ ทสี ดุ เมอื ยงั ไม่ มรี ฐั ธรรมนูญ การเลอื กตงั กเ็ กดิ ขนึ ไมไ่ ด้ นกั การเมอื งกไ็ มม่ ี โอกาสจะเล่นงานเรา” คาํ พดู ของลกู น้องคนสนิททาํ ใหท้ ่านนายพลตอ้ งคดิ หนกั “อวั เกรงวา่ นานไปประชาชนจะเบอื ” พลตรเี สนายมิ พราย “อกี นานครบั กวา่ จะถงึ วนั นนั เรายงั มเี วลาคดิ อกี นาน แตต่ อนนี ทเี ราตอ้ งทํา คอื ปราบเสอื ใหเ้ ชอื งเสยี กอ่ น” กอ่ นทที า่ นนายพลจะพดู อะไรต่อไป เสยี งเคาะประตกู ด็ งั ขนึ “เขา้ มา” ท่านนายพลรอ้ งอนุญาต ผทู้ เี ปิดประตูกา้ วเขา้ มาคอื พลตรสี งคราม นายทหารรนุ่ เดยี วกบั พลตรเี สนา เปรยี บไดก้ บั แขนซา้ ยของทา่ นนายพล “ยงั ไง” พลเอกสรุ เดชกล่าวทกั ลูกน้อง “เรยี บรอ้ ยดไี หม” “เรยี บรอ้ ยครบั ” พลตรสี งครามตอบ “ผมใหล้ กู น้องควบคมุ ตวั นกั การเมอื งทเี กยี วขอ้ งกบั การโกงกนิ ไวห้ มดแล้ว รสู้ กึ วา่

อธบิ ดกี รมตาํ รวจจะไมพ่ อใจกบั การปฏวิ ตั ขิ องทา่ นครบั แกเกยี ว พนั อยกู่ บั นกั การเมอื งหลายคน” ทา่ นนายพลเคน้ หวั เราะ “ชา่ งมนั เถอะ มนั เป็นอธบิ ดอี ยไู่ ดอ้ กี ไมน่ านหรอก เรอื งที มนั มนี อกในกบั นกั การเมอื งอวั กร็ ู้ หมนั ไสม้ นั มานานแลว้ อวั ไมป่ ลอ่ ยมนั ไวห้ รอก” นายพลทงั สามพดู คยุ กนั อกี ครหู่ นึง แลว้ หวั หน้าคณะปฏวิ ตั ิ จงึ สงั ใหล้ ูกน้องทงั สองกลบั ไปทาํ หน้าทที ไี ดร้ บั มอบหมาย พลตรเี สนาและพลตรสี งครามเดนิ เคยี งกนั ออกมาจากกอง บญั ชาการ อยๆู่ พลตรเี สนากห็ วั เราะออกมา “เฮย้ ” พลตรสี งครามหนั มามองเพอื น “หวั เราะอะไรวะ” “เปล่า หวั เราะเลน่ โกๆ้ ” “ออื ไอน้ ีทา่ มนั บา้ แน่” พลตรเี สนาอมยมิ ไมโ่ ตต้ อบอะไร เขาคนเดยี วเท่านนั ทรี ู้ เรอื งราวทงั หมด รแู้ ตแ่ รกวา่ นายกฯจะประกาศปลดสเุ ทพ ถา้

เขาไมส่ รา้ งเรอื งขนึ มา ทไี หนพลเอกสรุ เดชจะยอมปฏวิ ตั ิ ถา้ ไมเ่ พราะเขา อํานาจทางการเมอื งจะตกถงึ มอื ทหารหรอื