นิทานอีสป

หอ้ งสมดุ ประชาชน “เฉลมิ ราชกมุ าร”ี อาเภอทบั คลอ้ ศนู ยก์ ารศกึ ษานอกระบบและการศกึ ษาตามอธั ยาศยั อาเภอทบั คลอ้ สานกั งานการศกึ ษานอกระบบและการศกึ ษาตามอธั ยาศยั จงั หวดั พจิ ติ ร

นิทานอสี ป เรื่อง หมากบั หมาจิง้ จอก ผแู้ ตง่ : อสี ป มีหมาจานวนหนง่ึ เผอิญพบหนังสิงโตเข้าและพยายามฉีกมันเป็นช้ินๆ ด้วยคมเข้ียว บังเอิญ หมาจ้งิ จอกตวั หน่ึงเดินผ่านมาพบเห็นพวกมันจึงหัวเราะเยาะเยย้ \"หากแมว้ ่าสิงโตตัวน้ันยังมีชีวติ อยู่\" หมาจิ้งจอกพดู \"เร่ืองคงหลับตาลปัตร มันคงทาให้ พวกเจ้ารซู้ ึ่งว่ากรงเล็บของมันคมกว่าฟนั ของพวกเจ้าเพียงใด\" :: นิทานเรื่องน้ีสอนใหร้ ูว้ า่ :: การซา้ เตมิ คนลม้ เปน็ เร่ืองง่ายและนา่ เหยียดหยามอย่างยิ่ง :: พุทธภาษติ :: สุขกามานิ ภูตานิ โย ทณฺเฑน วหิ ึสติ อตฺตโน สขุ เมสาโน เปจจฺ โส น ลภเต สขุ . สัตว์ท้ังหลายย่อมต้องการความสุข ผใู้ ดแสวงหาสุขเพ่อื ตน เบียดเบยี นเขาด้วยอาชญา ผนู้ ้นั ละไปแลว้ ย่อมไมไ่ ด้สุข. ( พุทฺธ) ข.ุ ธ. ๒๕/ ๓๒.

นิทานอีสป เรอ่ื ง หมาป่ากบั แพะ ผ้แู ต่ง : อสี ป หมาป่าหวิ โซเหน็ แพะตวั หนงึ่ กาลังเลม็ หญา้ อยู่บนยอดผาชัน ซง่ึ มันไมม่ ที างจบั เจา้ แพะ ได้เลย \"ตรงน้ันอันตรายมากนะท่าน\" หมาป่าร้องแสร้งทาเป็นห่วงใยในความปลอดภัยของ เจ้าแพะเหลือประมาณ \"ท่านอาจจะตกลงมาก็ได้ ไดโ้ ปรดฟงั ข้าแล้วลงมาเสียเถิด! ตรงน้ที ่าน จะได้กินหญ้านุ่มๆ และอร่อยที่สุดของบ้านเมืองน้ี จะมาเท่าไรก็ได้ตามที่ทา่ นต้องการเลยละ\" เจ้าแพะมองลงมาจากขอบผา \"ท่านช่างห่วงใยตัวข้าเสียนี่กระไร\" แพะตอบ \"และท่านก็ ช่างเอ้ือเฟ้ือเรื่องหญ้าของท่านเหลือเกิน แต่ข้ารู้จักท่านดี ท่านก็แค่คิดถึงอาหารของท่าน เท่านนั้ แหละ ไมใ่ ชข่ ้าหรอก!\" :: นทิ านเร่อื งน้สี อนให้รู้วา่ :: คาเชญิ จากคนเห็นแก่ตวั ยอ่ มไมไ่ ดร้ บั การตอบรบั :: พุทธภาษติ :: ทุกฺโข พาเลหิ สงฺคโม. สมาคมกบั คนพาล นาทกุ ข์มาให.้ ขุ . ชา. นวก. ๒๗/ ๒๖๕.

นิทานอีสป เร่อื ง อนิ ทรีกบั เหยยี่ ว ผแู้ ต่ง : อสี ป นกอินทรีตัวหนึ่งเกาะอยู่บนยอดของก่ิงโอ๊กใหญ่ มันดูเศร้าสร้อยและห่อเหี่ยวมากไม่สมกับเป็นอินทรี เลย เหย่ียวตัวหน่ึงผ่านมาเห็นเข้าพอดี \"ทาไมเจ้าถึงได้ดูหงอยเหงาเช่นน้ันเล่า\" เหย่ียวถาม \"ข้าอยากแต่งงาน\" อินทรีตอบ \"ไม่ข้าไม่อาจหาคู่ซ่ึงจะดูแลข้าอย่างที่ข้าต้องการได้เลย\" \"เลือกข้า สิ\" เหย่ียวเอ่ย \"ข้าแข็งแรงมาก แข็งแรงกว่าเจ้าเสียอีก\" \"ท่านคิดจริงๆ หรือว่าท่านจะดูแลข้า ได\"้ อนิ ทรีถามดว้ ยความกระตือรือรน้ \"แนน่ อนสิ ทาไมละ่ \" เหยย่ี วตอบ \"นนั่ เปน็ เร่อื งท่ีงา่ ยดายยง่ิ นกั ข้าแข็งแรงพอทจ่ี ะโฉบนกกระจอกเทศข้ึนมาไดด้ ว้ ยกรงเลบ็ ของขา้ ราวกบั มนั เปน็ ขนนกเลยทเี ดยี ว\" อนิ ทรีตอบตกลงเหยย่ี วในทนั ที ทว่าหลงั จากที่แตง่ งานกนั เมอ่ื เหย่ยี วออกไปหาอาหารให้เจา้ สาวของ มัน ทัง้ หมดที่ได้มากลับกลายเป็นเพียงหนตู ัวเล็กๆ เทา่ นนั้ \"น่ีนะ่ รึนกกระจอกเทศท่ที ่านพูดถึง\" อินทรี กลา่ วด้วยความรงั เกียจ \"เพอื่ ชนะใจเจ้า ข้าจะพดู หรือสัญญาอะไรกไ็ ดท้ ัง้ นั้นแหละ\" เหยยี่ วตอบ :: นิทานเรอ่ื งนสี้ อนใหร้ ู้ว่า :: ทุกส่ิงลว้ นเทา่ เทยี มในเรอ่ื งของความรัก :: พุทธภาษิต :: สลี ทสสฺ นสมปฺ นนฺ ธมฺมฏฺฐ สจฺจวาทิน อตฺตโน กมมฺ กพุ ฺพาน ต ชโน กุรเุ ต ปิย ผู้ประพฤติดี มีความเหน็ ถกู ต้อง ม่ันอยใู่ นคลองธรรม พูดคาสัตย์ ปฏบิ ัติหนา้ ทีข่ องคนสมบูรณ์ คนย่อมเทิดทูนด้วยความรกั

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง กวาง แกะ และหมาปา่ ผแู้ ต่ง : อสี ป วันหนึ่งกวางเดินมาหาแกะเพื่อขอยืมข้าวสาลีสักเล็กน้อย เจ้าแกะรู้ดีว่าเจ้า กวางเป็นนักว่ิงที่รวดเร็วราวลมพัดจนอาจจะหนีพ้นเกินเอื้อมได้ง่ายๆ ซึ่งก็มี แนวโน้มที่จะเป็นอย่างน้ัน ดังน้ันมันจึงถามกวางว่ามีใครที่จะพอรับประกันใน คาพดู เจ้ากวางไดบ้ ้าง \"มีสิ มี\" เจา้ กวางตอบดว้ ยความมน่ั ใจ \"หมาปา่ สัญญา ว่าจะช่วยคา้ ประกันให้ข้า\" \"หมาป่า!\" แกะร้องด้วยความขุ่นเคือง \"เจ้าคิดว่า ข้าจะเช่ือการค้าประกันพรรคน์ ้ันรึ ข้ารู้จักหมาป่าดี มันเอาทุกอย่างที่มันอยาก ได้แล้วก็ว่ิงหนีไปโดยที่ไม่จ่ายอะไรทั้งสิ้น ส่วนเจ้า เจ้ามีขาที่ใช้ได้อย่างยอด เย่ียมจนข้าแทบไม่มีโอกาสเก็บหนข้ี องข้าได้เลย หากข้าตอ้ งไล่เจา้ เจ้าดว้ ยการ นั้น\" :: นิทานเรอ่ื งนีส้ อนใหร้ ู้ว่า :: สดี าเจอกบั สีดาไม่อาจทาใหเ้ กดิ สขี าวได้ :: พทุ ธภาษิต :: ย เว เสวติ ตาทโิ ส คบคนเช่นใด ยอ่ มเป็นคนเชน่ น้นั

นิทานอสี ป เรือ่ ง ววั ป่ากบั แพะ ผู้แตง่ : อสี ป วัวป่าตัวหนึ่งหนีสิงโตเข้าไปในถ้าที่ซึ่งคนเล้ียงแพะใช้เป็นท่ีพานักของฝูงแพะ ยามท่มี ีพายุร้ายและยามค่าคนื บงั เอญิ มีแพะหลงฝูงตัวหน่ึงถูกท้ิงไว้ข้างหลัง ยังไม่ทันที่เจ้าวัวป่าจะเดินเข้าไปข้างใน แพะก็โน้มหัวของมันและตรงร่ีเข้า ขวิดเจ้าวัวป่าด้วยเขา หากแต่สิงโตยังคงวนเวียนอยู่ตรงนอกปากทางเข้าถ้า วัวป่าจึงต้องจาใจยอมรับการเหยียดหยามนั้น \"จงอย่าคิดว่า\" มันกล่าว \"ข้า ยอมรับการกระทาอันแสนขี้ขลาดของเจ้าเพราะข้ากลัวเจ้าล่ะ เมื่อไรท่ีสิงโต จากไป ขา้ จะสอนบทเรียนใหเ้ จ้าอย่างทีเ่ จ้าจะไม่มวี ันลมื เลยทีเดียว\" :: นิทานเรอื่ งน้ีสอนใหร้ ู้วา่ :: การเอาเปรียบขณะที่ผอู้ นื่ มีความทกุ ขน์ ับเป็นเร่อื งเลวรา้ ยอยา่ งยิ่ง :: พุทธภาษิต :: ผาตึ กยริ า อวเิ หฐย ปร ควรทาแต่ความเจรญิ อย่าเบียดเบยี นผ้อู น่ื

นทิ านอสี ป เร่ือง เร่อื งเลา่ ของนกยงู ผู้แต่ง : อสี ป เล่ากันว่า นกยูงไม่ได้มีขนงดงามซึ่งมันภาคภูมิใจเหลือเกินเช่นน้ีมาต้ังแต่แรก เทพีจูโนผู้โปรดปรานมัน ทรงประทานขนเหล่านี้ให้ เนื่องเพราะวันหน่ึงมันไป ออ้ นวอนขอเครอ่ื งประดับบนขน ซึ่งจะทาให้มนั แตกต่างจากนกตวั อน่ื ๆ และเมื่อ มันมีขนเจิดจรัสงามดว้ ยสีมรกต ทอง ม่วง และอาพัน มันก็เดนิ ลาพองขนอย่าง หย่ิงยโส ท่ามกลางหมู่นกท้ังหลาย ซ่ึงเพง่ มองมันด้วยความริษยา แม้กระทั่งไก ฟา้ ที่งามทสี่ ุดยังเห็นว่าความงามของนกยูงนั้นเหนอื กว่า ทันใดน้ัน นกยงู ก็เห็น นกอินทรีกู่ร้องสูงลิบอยู่บนท้องฟ้าสีคราม มันรู้สึกอยากบินเช่นที่เคยทาเป็น นิจ มันจึงกางปีก พยายามทะยานข้ึนจากพื้น ทว่าน้าหนักของเคร่ืองประดบั อัน อลังการฉุดมันลงมา แทนทจ่ี ะไดบ้ ินขึ้นไปชื่นชมแสงแรกรับอรณุ หรอื อาบแสงสี กุหลาบท่ามกลางหมู่เมฆยามอัสดง มันกลับต้องเดนิ เตาะแตะบนพนื้ งุ่มง่ามย่ิง กวา่ สตั ว์ปกี ทุกชนดิ ท่ีหากินตามลานดินเสยี อกี :: นทิ านเรือ่ งนส้ี อนให้รู้ว่า :: อยา่ แลกอสิ รภาพกบั ความหรหู ราและการโอ้อวด :: พุทธภาษติ :: อจิ ฉา โลกสฺมิ ทุชชฺ หา. ความอยากละไดย้ ากในโลก.

นทิ านอสี ป เรอ่ื ง นกอนิ ทรกี บั เตา่ ทอง ผ้แู ตง่ : อีสป เต่าทองตัวหน่ึงอ้อนวอนให้นกอินทรีไว้ชีวิตกระต่ายป่า ซ่ึงว่ิงมาขอความช่วยเหลือจากมัน แต่ นกอนิ ทรกี ลบั โฉบเหยอื่ ของมนั บินขน้ึ ไปพร้อมกระพอื ปีกอนั กวา้ งใหญจ่ นเจา้ เต่าทองถูกพัดปลิว กระเด็นไปไกลหลายฟุต ด้วยความโกรธแค้นท่ีถูกหยามหมิ่น เต่าทองจึงบินไปยังรังของนก อนิ ทรีและกล้ิงไข่ตกลงมาจากรังไม่เหลือแมแ้ ตฟ่ องเดียว เมือ่ นกอนิ ทรีรู้เขา้ ก็โศกเศรา้ และเกรย้ี ว โกรธหาใดปาน แตม่ ันไมร่ วู้ ่าเปน็ ฝมี ืออันโหดเห้ียมของผใู้ ด ปีต่อมา นกอนิ ทรีสร้างรังเหนือข้ึนไปบนหน้าผาชัน แต่เจ้าเตา่ ทองก็ยังตามหาจนพบ และทาลายไข่ท้ังหมดลง ด้วยความส้ินหวัง คราวน้นี กอินทรีจึงไปทลู อ้อนวอนจอมเทพจูปิเตอร์ เพื่อประทานอนุญาตให้มันวางไข่บนเพลาของพระองค์ จะได้ไม่มีใครกล้ามาทาอันตรายไข่ได้ อีก แต่แล้วเจ้าเต่าทองก็บินวนมาหึ่งๆ อยู่รอบเศียรของเทพจูปิเตอร์ พระองค์ผุดลุกข้ึนไปไล่มัน และแล้ว ไข่ท้ังหมดก็กลิ้งลงมาจากเพลาของพระองค์ แล้วเจ้าเต่าทองก็ทูลแถลงเหตุผลท่ีมัน ทาเช่นนี้ เทพจปู ิเตอรจ์ าต้องยอมรับการกระทาอนั เที่ยงธรรมของมนั และนับต้ังแตน่ ้ันเป็นตน้ มา ว่ากันว่าเมื่อนกอินทรีวางไข่ในรังช่วงฤดูใบไม้ผลิ เต่าทองก็ยังต้องจาศีลหลับใหลอยู่ใต้พื้นดิน ตามบัญชาของเทพจปู ิเตอร์ :: นทิ านเรอ่ื งน้ีสอนใหร้ ู้วา่ :: แม้กระท่ังผ้อู ่อนแอท่สี ุดยงั อาจหาทางแก้แคน้ การกระทาที่ไม่ถกู ตอ้ งได้ :: พุทธภาษติ :: น ต ชิต สาธุ ชติ ย ชิต อวชิยยฺ ติ ความชนะใดทช่ี นะแลว้ กลับแพไ้ ด้ ความชนะนั้นไม่ดี

นิทานอีสป เรอื่ ง สนุ ขั ลา่ สัตวก์ บั คนเลี้ยงแพะ ผแู้ ตง่ : อีสป สุนัขตัวหนึ่งว่ิงไล่กระต่ายป่ามาจากเชิงเขา มันวิ่งตามมาติด ๆ จนเกือบจะจับ เจ้ากระต่ายได้ แต่เจ้ากระต่ายก็ว่ิงหนีสุดชีวิตจนรอดจากสุนัขล่าสัตว์ได้ ชาย เลี้ยงแพะที่นั่งเล่นอยู่แถวนั้นเห็นเหตุการณ์ตลอด จึงพูดเหน็บแนมสุนัขล่าสัตว์ ว่า \"เจ้าน่ีช่างไร้น้ายาเสียจริง กระต่ายป่าตัวเล็กนิดเดียวกลับปล่อยให้หนีรอด ไปได้\" มันจึงตอบว่า \"ท่านไม่เห็นความแตกต่างระหว่างเรา ข้าว่ิงเพ่ือหาอาหาร คา่ เทา่ นน้ั แตม่ ันว่งิ เพอ่ื รักษาชีวิต\" :: นิทานเรื่องนี้สอนให้ร้วู ่า :: สงิ่ เร้าหรอื แรงกระตุ้นสามารถผลกั ดันความพยายามได้ :: พุทธภาษติ :: วริ เิ ยน ทกุ ฺขมจฺเจต.ิ คนล่วงทกุ ขไ์ ดเ้ พราะความเพยี ร . ขุ . สุ. ๒๕/ ๓๖๑.

นิทานอีสป เรอ่ื ง หมูปา่ กบั หมาจ้งิ จอก ผูแ้ ตง่ : อีสป หมูป่าตัวหนึ่งกาลังง่วนอยู่กับการลับเขี้ยวของมันกับตอไม้ในขณะท่ีหมา จิ้งจอกบังเอิญผ่านมาพบเข้า หมาจิ้งจอกจ้องหาโอกาสล้อเลียนเพ่ือนของมัน ตวั นี้อยู่เสมอ มนั จึงเสแสร้งทาเปน็ ทุกข์ร้อนใจราวกับกาลงั หวน่ั เกรงศัตรูทีห่ ลบ ซอ่ นอยู่ แต่เจ้าหมูป่าก็ยังกม้ หนา้ ก้มตาลบั เข้ียวตอ่ ไป \"เจ้าจะทาเช่นนั้นไปทาไม\" ในท่ีสุดหมาจิ้งจอกกถ็ ามขึ้นดว้ ยรอยย้ิม \"ข้า ยงั ไม่เหน็ วา่ จะมีอันตรายอะไรเลยนะ\" \"ก็จริงอยู่\" เจ้าหมูป่าตอบ \"แต่เมื่ออันตรายมาถึง ข้าคงไม่มีเวลามาทา เรื่องแบบน้ีแล้วละ อาวุธของข้าจะต้องพร้อมใช้งานเสมอ ไม่เช่นน้ันข้าคงต้อง เสียใจเพราะมนั แน่\" :: นิทานเร่ืองนส้ี อนให้รวู้ ่า :: แม้หวังตัง้ สงบจงเตรียมรบใหพ้ ร้อมสรรพ

นทิ านอสี ป เรอื่ ง สุนขั จิง้ จอกกับเสือดาว ผแู้ ตง่ : อีสป ณ ป่าแห่งหน่ึง มีเสือดาวตัวหน่ึงรู้สึกภูมิใจกับลวดลายที่สวยงามของตัว มนั มาก และมกั จะอวดลายกับสัตวต์ ัวอืน่ อย่างหลงตัวเองว่า \"ไมม่ สี ตั วใ์ ดในป่า ท่ีจะมีลวดลายท่ีงดงามไปกว่าข้าอีกแล้ว\" วันหน่ึงเสือดาวเดินมาพบกับสุนัข จ้ิงจอก มันจึงโอ้อวดว่าขนและลายของมันสวยงามกว่าสุนัขจ้ิงจอกเป็นไหน ๆ สนุ ขั จิ้งจอกโตต้ อบเสอื ดาวกลบั ไปว่า \"ลวดลายที่อยู่ภายนอกไมไ่ ดท้ าใหต้ ัวเจ้า ดีไปกวา่ พวกเราหรอก ความสวยงามมันอยทู่ ี่จติ ใจต่างหาก\" :: นทิ านเร่อื งนีส้ อนให้รู้ว่า :: ความงดงามในจิตใจสาคญั กว่าความสวยงามแคภ่ ายนอก :: พุทธภาษิต :: จติ ฺเตน นียติ โลโก จิตเฺ ตน ปริกสสฺ ติ จิตฺตสฺส เอกธมฺมสสฺ สพฺเพว วสมนฺวค.ู โลกถกู จติ นาไป ถูกจติ ชกั ไป, สัตว์ทัง้ ปวงไปสอู่ านาจแห่งจติ อยา่ งเดยี ว. (พทุ ธฺ ) ส. ส. ๑๕/ ๕๔.

นิทานอสี ป เรือ่ ง แม่บ้านกบั ห่าน ผ้แู ต่ง : อสี ป แม่บ้านคนหนึ่งมีห่านออกไข่เป็นทองคาได้ เธอจึงนาไข่ทองคาไปขาย และนาเงินมาเก็บไว้ทุกวัน อยู่มาวันหนึ่งเธอคิดจะรวยมากกว่าเดิม เธอจึงให้ อาหารห่านมากข้ึน เพราะหวังว่ามันจะออกไข่ทองคาให้เธอเพิ่มมากข้ึน แต่ ปรากฏว่าห่านกินอาหารมากเกินไป จนสุดท้ายมันก็ท้องแตกตาย แม่บ้านได้ แต่เสียใจเพราะความโลภของตนเอง :: นิทานเร่อื งนสี้ อนใหร้ วู้ า่ :: โลภมาก มกั ลาภหาย

นิทานอสี ป เรอ่ื ง นกเหยยี่ วแดงกบั นกพิราบ ผู้แต่ง : อีสป นกพิราบฝูงหน่ึงหวาดกลัวนกเหย่ียวท่ีคอยโฉบจับกินเป็นอาหาร จึง ประชุมปรึกษาหาทางแก้ไข นกเหยี่ยวแดงตัวหนึ่งอยากกินนกพิราบจึงออก อุบายเสนอว่า \"ทาไมไม่ให้ข้าเป็นหัวหน้าฝูงล่ะ ข้าก็แข็งแรงไม่แพ้นก เหย่ียว คุ้มครองดูแลพวกเจ้าได้ปลอดภัยแน่\" ฝูงนกพิราบหลงเชื่อจึงให้นก เหยี่ยวแดงเป็นหัวหน้าฝูง นกเหยี่ยวแดงก็ตั้งตนเป็นพระราชา สวมมงกุฏ อย่างสง่างาม \"ในเม่ือพวกเจา้ ยินดีให้ข้าเปน็ พระราชาของพวกเจ้าแล้วข้าก็ ควรจะได้กนิ นกพิราบตัวอ้วนๆ เพือ่ ใหม้ ีกาลังใจปกป้องพวกเจา้ ได้\" นบั ตัง้ แต่ น้ันมา นกเหยี่ยวแดงก็จับนกพริ าบกินทุกวัน โดยไม่ตอ้ งโฉบจับให้เหนื่อย ฝูง นกพิราบได้รับความเดือดร้อนมากต่างราพึงกันว่า \"สมน้าหน้านักเชียวที่โง่ เขลายอมให้ศตั รูรา้ ยเป็นหวั หนา้ ฝงู จงึ ตอ้ งพบความลาบากอย่างนี\"้ :: นิทานเรื่องนส้ี อนใหร้ ู้ว่า :: ผูแ้ ข็งเแรงมกั ใชอ้ านาจขม่ แหงผอู้ นื่

นิทานอสี ป เร่ือง เทพารกั ษก์ ับคนตดั ไม้ ผู้แตง่ : อีสป ชายตัดไม้คนหน่ึงทาขวานหลุดมือตกลงไปในบึง เขาน่ังโศกเศร้าอยู่ริม ฝ่ังดว้ ยความเสียดาย เทพารักษ์สงสารจงึ ปรากฏกายข้นึ และชว่ ยงมขวานคืน ให้ คร้ังแรก เทพารักษ์งมเอาขวานทองคาขึ้นมา แต่ชายตัดไม้ปฏิเสธว่า \"ขวานเลม่ นี้ไมใ่ ช่ของข้าพเจ้าหรอก\" ครั้งทส่ี อง เทพารกั ษง์ มขวานเงนิ ขนึ้ มา ให้ ชายตัดไม้ก็ปฏิเสธอีก คร้ังสุดท้าย เทพารักษ์นาขวานเหล็กเก่าคร่าคร่า มาให้ ชายตัดไม้ก็ดีใจมาก ท่ีได้ขวานของตนคืน เทพารักษ์ช่ืนชมความซ่ือ สัตว์ของเขา จึงมอบขวานทองคาและขวานเงินให้ด้วย เพือ่ นของชายตดั ไม้ รู้เรื่องนี้ก็นึกอิจฉาอยากได้บ้าง จึงไปยังริมบึงและแกล้งทาขวานหลุดมือตก น้า เมื่อเทพารักษ์ปรากฏกายข้ึนและงมขวานทองคาขึ้นมาให้ ชายผู้นี้ก็รีบ ตอบว่าเป็นขวานของตน เทพารักษ์เห็นว่าเขาเป็นคนโป้ปดโลภมาก จึงหาย ตวั ไปทันที เพอื่ นของชายตัดไมจ้ ึงไมไ่ ด้แม้แตข่ วานของตนคืน นิทานเร่ืองนส้ี อนใหร้ ู้ว่า : ผมู้ ีความสัตย์ ยอ่ มได้รับผลดีตอบแทน

นิทานอีสป เรือ่ งสนุ ัขจ้งิ จอกกับนกกระสา ผแู้ ต่ง : อีสป กาลครั้งหน่ึงนานมาแล้ว…มีสุนัขจ้ิงจอกกับนกกระสา เพ่ิงเริ่มคบหากับได้ไม่นาน และมันสองตัวมกั จะไปหามาสู่กนั เปน็ ประจา และดเู หมือนว่าพวกมันจะเป็นเพื่อนที่ดีตอ่ กัน ได้ จนกระท่ังวันหนึ่งสุนัขจิ้งจอกได้เชิญนกกระสามาร่วมรับประทานอาหารเย็นที่บ้าน แต่ สุนัขจ้ิงจอกกลับแกล้งนกกระสาด้วยการไม่มีสิ่งใดมาเล้ียงต้อนรับเลย นอกจากน้าซุปท่ีใส่ ในจานแบนๆ ซ่ึงวางไวอ้ ยู่ตรงหน้านกกระสาเพียงอย่างเดียวเทา่ น้ัน สุนัขจ้ิงจอกสามารถใช้ ล้ินตวัดกินซุปได้อย่างง่ายดาย แต่ในทางกลับกันนกกระสาทาได้เพียง ใช้ปลายจงอยปาก ของมันจุ่มลงไปในน้าซุป นกกระสายังรู้สึกหิวแต่ก็ต้องปล่อยให้อาหารม้ือน้ันเหลือไว้ แล้ว สุนัขจิ้งจอกก็เอ่ยขึ้นว่า “ข้าขอโทษนะ เจ้าคงจะไม่ชอบน้าซุป” “ไม่ต้องขอโทษข้าหรอก” นกกระสาตอบ “ข้าหวังว่าอีกไม่นานเจ้าจะไปเยี่ยมข้าเป็นการตอบแทน และรับประทาน อาหารมื้อเย็นกับข้าบ้าง” ท้ังสองจึงมีการกาหนดวันนัดกันข้ึนเพ่ือที่สุนัขจ้ิงจอกจะได้ไป เย่ียมนกกระสาบ้าง เมอ่ื วันนัดหมายมาถงึ มันทงั้ สองน่ังลงท่โี ต๊ะ อาหารทั้งหมดที่นามาเลี้ยง นน้ั ถูกบรรจุอยใู่ นเหยอื กทรงสงู ปากแคบ ซ่งึ สนุ ขั จ้งิ จอกไม่สามารถเอาปากใหญๆ่ ของมันใส่ ลงไปได้ ดงั น้ันสงิ่ เดยี วทีม่ ันจะทาได้คือเลียที่ขอบดา้ นนอกของหยือก และนกกระสาก็กล่าว วา่ “ข้าจะไม่ขอโทษสาหรับอาหารเย็นมื้อนี้หรอกนะ” แล้วส่ิงทีส่ ุนขั ได้รับในวันนก้ี ็ทาให้มัน นึกถึงสิง่ ทีเ่ คยทาไว้กับนกกระสา :: นทิ านเรอ่ื งนี้สอนให้ร้วู า่ :: การกระทาใดๆท่ไี ม่ดีตอ่ ผอู้ ่นื สกั วันหนึ่งเราอาจได้รับสง่ิ นน้ั กลบั มา

นิทานอสี ป เร่ืองนกลาร์คกบั ลกู น้อย ผ้แู ตง่ : อีสป นกลารค์ ตัวหน่ึงสร้างรังของมันในท่งุ ขา้ วสาลีท่ีเพิ่งเปน็ ตน้ อ่อน ผา่ นไปหลายวันข้าวสาลกี ็ค่อยๆ สูงขนึ้ เช่นเดียวกับลกู นกทเี่ ติบโตขึ้นอยา่ งแข็งแกรง่ อยมู่ าวันหนง่ึ เม่ือรวงข้าวสที องไหวโอนไปมาตาม ลม ชาวนากับลูกชายของเขากเ็ ข้ามาในทุง่ \"ข้าวสาลีพวกนี้พรอ้ มท่ีจะเกบ็ เกย่ี วแลว้ ละ\" ชาวนากล่าว \"เราต้องไปเรียกเพื่อนบ้านและเพ่ือนพ้องมาช่วยเราเก็บเก่ียว\" ลูกนกลาร์คในรังใกล้ๆ รู้สึกต่ืน ตระหนกยงิ่ นักด้วยรู้ดวี ่าพวกมันจะต้องตกอยใู่ นอนั ตรายใหญ่หลวงหากไมผ่ ละจากรังก่อนที่การเก็บ เกยี่ วจะมาถึง เมอ่ื แม่นกกลับมาเพอื่ ให้อาหาร พวกมนั จงึ บอกแม่นกถึงส่ิงที่พวกมันได้ยนิ \"อย่ากลัว ไปเลยลูก\" แม่นกลาร์คกล่าว \"ถ้าชาวนาบอกว่าเขาจะเรียกเพื่อนบ้านและพวกพ้องมาช่วยทางาน แล้วละก็ ข้าวสาลีพวกนี้คงยังไม่ถูกเก็บเก่ียวไปอีกสักพักแหละ\" ไม่กี่วันต่อมา ข้าวสาลีก็สุกจนส่ง เสียงดังกราวๆ ยามทีส่ ายลมพดั มากระทบต้นข้าวเหนอื หัวบรรดาพวกลูกนกลาร์ค \"ถ้าไมเ่ ก็บเก่ียว ข้าวสาลีพวกน้ีทันทีละก็\" ชาวนาเอ่ยข้ึน \"เราจะต้องเสียพืชผลไม่คร่ึงหน่ึงเชียวละ จะรอความ ช่วยเหลือของเพ่ือนของเราตอ่ ไปคงไม่ได้แล้ว พรุ่งนเี้ ราต้องเร่มิ งานของเราเอง\" เมื่อลูกนกลารค์ บอก แม่ของมันในส่ิงที่ได้ยินในวันนั้น แม่นกก็กล่าวว่า \"เช่นน้ันเราต้องรีบไปเดี๋ยวน้ีแล้วละ หากมนุษย์ ตัดสินใจที่จะทางานของเขาด้วยตัวเองโดยไม่พ่ึงพาใคร เม่ือน้ันพวกเจ้าจงม่ันใจได้เลยว่ามันจะไม่ ลา่ ชา้ แน\"่ บ่ายวันน้ันมีเสยี งปกี หลายคู่กระพือดงั พบ่ึ พ่ับเพือ่ ฝึกบนิ คร้ันเม่อื พระอาทิตย์ขนึ้ ในวนั ถัด มา ขณะท่ีชาวนาและลูกชายของเขาจัดการเกยี่ วข้าว พวกเขากพ็ บเพยี งรังนกวา่ งเปล่าเทา่ นั้น :: นทิ านเร่อื งนส้ี อนให้รูว้ า่ :: การช่วยเหลอื ตวั เอง คือการชว่ ยเหลือทดี่ ีท่สี ดุ

นทิ านอีสป เรื่องแมว, ไก่ และหนตู วั น้อย ผ้แู ตง่ : อีสป หนูน้อยวัยเยาว์ตัวหน่ึงไม่เคยพบเห็นส่ิงใดในโลกมาก่อน มันเกือบจะประสบเร่ืองเศร้าอย่าง มหันต์เมื่อออกไปเผชิญโลกคร้ังแรก และน่ีคือเร่ืองราวผจญภัยท่ีมันเล่าให้แม่ของมันฟัง \"หนูเดิน เลน่ ไปเรอื่ ยๆ อยา่ งสงบสุข แตพ่ อถงึ ตอนเล้ยี วหัวมุมไปยังลานขา้ งหนา้ หนกู เ็ ห็นตัวอะไรแปลกๆ สอง ตัว ตัวหนึ่งดูดใี จมาก สง่างามดว้ ย สว่ นอีกตัวเป็นอสรุ กายทนี่ า่ กลัวท่ีสดุ เท่าท่แี มจ่ ะนกึ ออกเลยละจ้ะ แมน่ ่าจะได้เห็นมนั จริงๆ บนหวั ของมนั แลว้ ก็ตรงคอด้านหนา้ มีชนิ้ เน้ือสแี ดงๆ หอ้ ยอยู่ มันเดนิ ไปเดิน มาไม่หยุด ใช้น้ิวเท้าคุ้ยพ้ืนดิน ท้ังยังตีแขนสองข้างกระทบข้างลาตัวอย่างแรง ทันทีที่มันมองเห็นหนู นะ มันกอ็ า้ ปากแหลมๆ ของมันราวกับจะกลนื กินหนเู ข้าไปงัน้ แหละ จากน้นั มันก็ส่งเสียงรอ้ งแสบแก้ว หูซ่งึ ทาใหห้ นูตกใจกลวั แทบตายแนะ่ \" พอจะเดาได้ไหมว่าเจา้ หนูน้อยของเราพยายามอธบิ ายถงึ ตัว อะไรให้แม่มันฟัง ไม่ใช่ตัวอะไรท่ีไหนนอกจากไก่บ้านตัวหนึ่ง และพอดีเป็นสัตว์ตัวแรกที่เจ้าหนูน้อย เคยเห็น \"ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าสัตว์ประหลาดน่ากลัวตัวนั้น\" เจ้าหนูสาธยายต่อ \"หนูคงได้ผูกมิตรกับ สัตว์ที่ดูจะน่ารักและสุภาพอีกตัวไปแล้วละ มันมีใบหน้าอ่อนโยนเป็นขนหนาฟูและดูท่าทางสงบ เสงย่ี มมาก แม้วา่ ดวงตาของมนั เจดิ จา้ แวววาว ในขณะท่ีมนั มองมาทางหนู มนั กแ็ กว่งหางงดงามของ มันไปมาทั้งยังย้ิมให้หนูด้วย\" \"หนูม่ันใจเลยละว่ามันกาลังจะเข้ามาคุยด้วยในตอนท่ีเจ้าอสุรกายที่ หนูเล่าให้แม่ฟังกรีดร้องออกมา หนูก็เลยต้องว่ิงหนีเอาตัวรอดสุดชีวิต\" \"ลูกรัก\" แม่หนูกล่าว \"เจ้าตัว ท่าทางสุภาพที่เจ้าเห็นไม่ใช่ตัวอะไรหรอกนอกจากแมว ภายใต้รูปลักษณ์ใจดีน่าคบหาของมัน มัน ตะปบพวกเราอย่างโกรธแค้นมานกั ตอ่ นกั สว่ นอกี ตวั ก็ไมใ่ ชอ่ ะไรท่ไี หน เป็นนกพวกหนงึ่ ซึ่งไมม่ ีพิษภัย ใดๆ ต่อเจา้ เลยแมแ้ ตน่ ้อย ในขณะท่เี จา้ แมวเขมือบพวกเรา ดงั นั้นเป็นโชคดีเหลอื เกิน ลกู รักของแม่ ที่ เจ้าหนีเอาชีวิตรอดมาได้ และตราบเทา่ ท่ีเจ้ายังมชี ีวิตอยู่ จงอย่าได้ตัดสินใครจากรูปลักษณ์ภายนอก อีกนะจะ๊ \" :: นิทานเรื่องนี้สอนใหร้ ้วู ่า ::อยา่ ไดว้ างใจแคร่ ปู ลกั ษณภ์ ายนอกท่ีเหน็

นิทานอสี ป เรอ่ื งหมาจง้ิ จอกกบั เม่น ผแู้ ตง่ : อีสป หมาจิ้งจอกตัวหน่ึงตัดสินใจว่ายขา้ มแมน่ ้าแต่เกือบจะไม่ถึงฝงั่ พอถึงมัน กน็ อนแผ่หราเต็มไปดว้ ยรอยฟกช้าและเหน่ือยอ่อนจากการดิ้นรนฝ่ากระแสน้า เช่ียวกราก ไม่นานกองทัพแมลงดูดเลือดก็บินกรูถึงตัวมัน มันได้แต่นอนน่ิงๆ เพราะหมดแรงเกินกว่าจะวงิ่ หนี เมน่ ตวั หนึ่งผ่านมาพอดี \"ขา้ จะไล่แมลงพวก นี้ใหก้ ็แล้วกัน\" มนั กล่าวอยา่ งใจดี \"อยา่ อย่า!\" หมาจ้ิงจอกวง่ิ อุทาน \"อยา่ ไป กวนมัน ให้มันดูดไปเท่าท่ีมันจะดูดได้ ถ้าหากเจ้าไล่มันไป พวกแมลงจอม ตะกละฝูงใหม่ก็จะเขา้ มารุมดดู เลือดนอ้ ยนดิ ท่ีข้าเหลืออยเู่ ป็นแน่\" :: นิทานเรื่องนสี้ อนใหร้ ้วู า่ :: หากขจดั ความชวั่ รา้ ยเพียงเล็กน้อยออกไป อาจต้องเจอกับความชัว่ รา้ ยทใ่ี หญ่หลวงกวา่ เดมิ

นทิ านอสี ป คา้ งคาวกับวเี ซิล ผ้แู ตง่ : อีสป ค้างคาวตัวหน่ึงทะเล่อทะล่าหลงเข้าไปในรังของวีเซิล มันจึงถูกวีเซิลวิ่ง ไล่จับกนิ เจ้าคา้ งคาวพยายามร้องขอชวี ิต แตว่ ีเซิลไม่ยอมฟงั \"เจา้ เป็นหน\"ู วี เซิลกล่าวข้ึน \"และข้าก็เป็นศัตรูคูอ่ าฆาตของพวกหนู หนูทุกตัวที่ข้าจับได้ ข้า จะต้องกินมัน!\" \"แต่ข้าไม่ใช่หนูสักหน่อย!\" ค้างคาวร้องคร่าครวญ \"ดูปีก ของขา้ สิ หนูบินไดห้ รอื ไง ข้าเปน็ แค่นกตัวหนงึ่ เทา่ นนั้ ปล่อยข้าไปเถิด!\" เจ้าวี เซิลจาต้องยอมรับว่าค้างคาวไม่ใช่หนูจึงปล่อยมันไป ทว่าอีกไม่ก่ีวันต่อมา เจ้าค้างคาวซ่ือบ้ือก็พลัดหลงเข้าไปในรังของวีเซิลอีกตัว บังเอิญว่าวีเซิลตัวน้ี เป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกนก ไม่ช้ามันก็จับค้างคาวไว้ภายใต้กรงเล็บของมัน และพร้อมท่ีจะกิน \"เจ้าเป็นนก\" วีเซิลพูดข้ึน \"และข้าก็จะกินเจ้า!\" \"อะไร กัน\" คา้ งคาวร้อง \"ข้าเน่ียนะเป็นนก ที่ไหนกัน ถ้าเป็นพวกนกก็ต้องมีขนนกสิ ข้าไม่ใช่อะไรนอกจากหนูตัวหนึ่ง 'ยอมจานนตอ่ มวลหมู่แมว' คือคาขวัญของ ข้า\" แลว้ เจ้าค้างคาวก็หนเี อาชีวิตรอดมาไดเ้ ป็นครงั้ ที่สอง :: นทิ านเรอื่ งนี้สอนให้รูว้ ่า :: จงกางใบเรือไปตามกระแสลม

นทิ านอสี ป ตน้ ถ่ัวกบั ผูค้ น ผแู้ ต่ง : อสี ป ต้นถ่ัวต้นหนึ่งงอกและเจริญเติบโตอยู่ริมถนน มันให้เมล็ดถ่ัวจานวน มากมาย จึงทาให้ผคู้ นที่ผ่านไปมา แวะเก็บเมล็ดของมันเป็นประจา บางคนใช้ วิธีเขย่าลาต้น บางคนเอาหนังสต๊ิกมายิง หรือไม่ก็เอาหินมาขว้างปาเพ่ือให้ เมล็ดถ่ัวหล่นลงมา ต้นถั่วได้แต่บ่นกับตัวเองว่า \"คนพวกน้ีช่างแย่เสียจริง ใช้ วิธีตา่ ง ๆ ทาร้ายข้า เพื่อให้ไดเ้ มลด็ ถว่ั จากขา้ \" :: นทิ านเร่ืองนี้สอนให้ร้วู ่า :: คนเห็นแกต่ วั มักใช้สารพัดวธิ ีเพื่อให้ได้มาซ่ึงผลประโยชน์ โดยไม่คานึงว่าดหี รือเลว จดั ทาโดย หอ้ งสมดุ ประชาชน “เฉลมิ ราชกมุ าร”ี อาเภอทบั คลอ้ ศนู ยก์ ารศกึ ษานอกระบบและการศกึ ษาตามอธั ยาศยั อาเภอทบั คลอ้ สานกั งานการศกึ ษานอกระบบและการศกึ ษาตามอธั ยาศยั จงั หวดั พจิ ติ ร