ณ ป่าอันแสนกว้างใหญ่ สัตว์นานาชนิดอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข และมีกระต่ายตัวหนึ่งกำลังนอนกลางวันอยู่ใต้ต้นมะพร้าวอย่างเพลิดเพลิน ทันใดนั้นเองมีเสียงดังสนั่นหวั่นไหวจนทำให้กระต่ายตัวนี้ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ

กระตา่ ยตนื ตมู

ณ ปาอนั แสนกวา้ งใหญ่ สตั วน์ านาชนิดอาศัยอย่ดู ว้ ย กนั อยา่ งสงบสุข และมีกระตา่ ยตวั หนงึ กาํ ลงั นอนกลาง วนั อยใู่ ต้ต้นมะพร้าวอย่างเพลดิ เพลนิ ทันใดนันเองมี เสยี งดงั สนนั หวันไหวจนทําใหก้ ระต่ายตัวนีตืนขึนมา ด้วยความตกใจ

\"เมอื กีมนั เสยี งอะไรทาํ ไมนา่ กลัวจงั ต้องเกิดแผ่น ดนิ ไหวหรือฟาถลม่ แน่ ๆ ต้องรบี ไปบอกให้ทุกคน รู้ตวั เดียวจะหนกี ันไมท่ ัน\" เมือกระต่ายตวั อนื ๆ เห็นว่ากระต่ายตวั นวี งิ มา หน้าตาตืนจงึ ตะโกนถาม

\"เจา้ วงิ หนีอะไรมา ทําไมถึงไดร้ ีบร้อนขนาดนัน ? \" \"เมือกีตอนทีขา้ นอนหลับอยู่ใตต้ น้ มะพร้าว ขา้ ได้ยนิ เสียงฟาถล่มกเ็ ลยรบี มาบอกทกุ คน พวกเรา รบี หนีกนั เถอะ !\" เจ้ากระต่ายตืนตมู รบี อธิบายให้ ฝูงกระตา่ ยฟงดว้ ยเสยี งสันเครือ

จากนันฝูงกระต่ายนับร้อยกร็ ีบวงิ ตามมนั ไปดว้ ย ความตนื กลัวพร้อมช่วยกันตะโกนตลอดทางว่า \"ฟาถลม่ ! ฟาถลม่ ! รีบหนีเร็วทกุ คน’\"

เหลา่ สัตว์ปานานาชนดิ ได้ยนิ เช่นนันกพ็ ากันวงิ หนตี าม กระตา่ ยฝูงนีไป จนพบราชสหี เ์ จ้าปาเหน็ สตั วว์ ิงมาดังนนั จึงถามวา่ \"พวกเจ้าวงิ หนีอะไรมา ทําไมถึงได้รีบรอ้ นกนั ขนาดน\"ี \"ฟาถลม่ นะ่ สทิ ่าน หากไมร่ ีบหนพี วกเราจะตายกนั หมด\" ช้างเอ่ยขึนมา

\"แล้วพวกเจา้ รูไ้ ด้อย่างไรว่าฟาถลม่ ?\" ราชสีห์ถามกลบั ดว้ ยงสงสัย สตั วท์ กุ ตัวตา่ งหันไปมองฝูงกระต่าย เพราะอยากร้เู รืองราวเชน่ เดียวกับราชสหี ์ \"กระตา่ ยตวั นีเลา่ ว่าไดย้ ินเสยี งฟาถล่ม\" กระต่ายตัวหนึงพดู ขึน พรอ้ มชีบอก \"เจ้าได้ยนิ อย่างนนั จริงหรือไม่\" ราชสีหเ์ อย่ ถาม

\"ขา้ ได้ยินจริง ๆ นะทา่ น ขณะทขี า้ กําลัง นอนพกั ผอ่ นอยูใ่ ต้ตน้ มะพร้าว อยู่ ๆ ก็ เกิดเสียงดงั สนนั หวันไหวขนึ จนข้าตกใจ รบี วงิ มาบอกทกุ คนใหร้ ีบหนี\" กระตา่ ยพูดอธบิ ายเหตกุ ารณท์ ุกอย่าง ดว้ ยความตนื เต้น

\"ไหนเจ้าลองพาข้าไปดหู นอ่ ยสิวา่ เจา้ ได้ยนิ เสยี ง นนั มาจากตรงไหน\" ราชสหี ์ผู้กลา้ หาญเอ่ยขึนด้วยนําเสยี งทเี ข้มแข็ง เจ้ากระต่ายจงึ รบี พาราชสหี ไ์ ปดบู ริเวณทีเกิดเสียง ฟาถล่ม

\"ตรงใตต้ น้ มะพร้าวนนั ไงทา่ นทขี ้าได้ยนิ เสยี งฟาถล่ม\" กระตา่ ยเอ่ยดว้ ยนําเสยี งหวาดกลวั เมอื ได้ยนิ เชน่ นนั ราชสีหก์ ็เดนิ เข้าไปอย่างกล้าหาญ แลว้ จงึ ใช้เท้าอนั แข็งแรงเขยา่ ตน้ มนั พร้าวจนลูกมะพรา้ วร่วงลงมาเสยี ง ดงั

\"ใชเ่ สียงแบบนีหรือเปลา่ ทีเจ้าไดย้ นิ \" ราชสีห์เอ่ยถามเจ้ากระต่าย \"ใช่เลยทา่ น เสยี งแบบนแี หละทขี า้ ไดย้ ิน\" กระตา่ ยตอบพรอ้ มเกาหวั ตวั เองดว้ ยความเขนิ อายเสยี งฟาถล่มทีเจา้ ได้ยินเปนเสยี งของลกู มะพร้าวทตี กกระทบพนื ยังไงละ่ คราวหน้า คราวหลงั หากเกดิ เหตุการณอ์ ะไรขึนเจ้าควรหาสาเหตกุ ่อนว่าเสียง นนั มาจากอะไร ไมค่ วรโวยวาย ตนื ตมู จนทาํ ใหค้ นอนื ตนื ตกใจตามไป ดว้ ย\" ราชสหี ์สอนกระตา่ ยด้วยความเปนห่วง

\"ต่อไปข้าจะไม่ตนื ตมู แบบนอี ีกแลว้ \" กระต่ายพูดพร้อมก้มหน้าด้วยความรสู้ กึ ผดิ จากนันราชสหี ์จึงนาํ ความจรงิ กลับมาบอก เหลา่ สัตวท์ ังหลาย และแยกยา้ ยกนั กลบั ไป ยงั ถนิ ทีพักเดิมของตัวเอง

นิทานเรืองนีสอนใหร้ ู้วา่ : เมือต้องประสบ กบั เหตกุ ารณ์ทีไม่คาดคดิ ควรมีสตติ รวจ สอบความจรงิ ให้ดีเสยี กอ่ น อยา่ ตืนตกใจ จนทําให้เรืองเลก็ กลายเปนเรอื งใหญ่