เทพารักษ์กับคนตัดไม้

กาลครงั้ หน่งึ มชี ายคนหนง่ึ กาลงั ตดั ตน้ ไมร้ มิ แมน่ า้ วนั หนง่ึ เขาบงั เอญิ ทาขวานหลน่ ลงไปในแมน่ า้ เขาร่าไหก้ บั การสญู เสยี ไม่รูจ้ ะทาอยา่ งไรดี เพราะถา้ ไมม่ ขี วานเขาก็ เลยี้ งตวั เองไมไ่ ด้

ทนั ใดนนั้ กม็ เี ทพารกั ษป์ รากฏตวั ขนึ้ จากนา้ และแสดงขวานทองคา เงางามใหเ้ ขาดู “น่ีคอื ขวานของคณุ ใชไ่ หม” “ไม…่ ไมใ่ ชข่ องฉนั มนั ดเี กินไป”

จากนนั้ เทพารกั ษก์ ็ย่ืนขวานเงินใหเ้ ขาดแู ละถามวา่ “หรอื วา่ ขวานเงนิ นี”้ “ไม่ ของฉนั ไมส่ วยขนาดนนั้ ” “อนั นีใ้ ช่ไหม”

เทพารกั ษถ์ าม พรอ้ มแสดงขวานท่สี กปรกและทรุดโทรม “ใช่ อนั นี้ ฉนั ดีใจมากท่คี ณุ หามนั มาใหฉ้ นั ”

“คณุ เป็นคนซ่ือสตั ย”์ เทพารกั ษป์ ระทบั ใจในความซ่อื สตั ยข์ องเขามาก จงึ มอบทงั้ ขวาน ทองคาและเงนิ ใหเ้ ขา

เม่อื ชายคนนีก้ ลบั บา้ น จงึ เลา่ เร่อื งนใี้ หเ้ พ่อื นฟังดว้ ยทา่ ทางดใี จมาก

เพ่อื นของเขากพ็ ดู กบั ตวั เองวา่ “ฉนั อาจจะไดข้ วานทองคามาเหมอื นกนั กไ็ ด”้ เพ่อื นของเขาเดินตรงไปท่แี มน่ า้ ดว้ ยขวานสกปรกของตวั เอง เม่อื เขามาถึงท่นี ่นั เขาโยนขวานของเขาลงในนา้

เขาทาอยา่ งนนั้ โดยตงั้ ใจและแกลง้ รอ้ งไห้ เทพารกั ษป์ รากฏตวั ขนึ้ จากนา้ อีกครงั้ และแสดงใหเ้ ขาเห็นขวาน ทองคาเงางาม

“น่ีคือขวานของคณุ เหรอ” “ใช่ ขวานทองคาน่นั เป็นของฉนั ฉนั บงั เอญิ ทาหลน่ ลงไปในนา้ ”

เทพารกั ษเ์ หลอื บมองชายคนนนั้ ดว้ ยความข่นุ เคอื งและตะโกนวา่ “คณุ เป็นคนโกหกท่โี ลภมาก!”

เทพารกั ษจ์ งึ กลบั ลงไปในนา้ ชายผซู้ ง่ึ เป็น “คนโกหกจอมโลภ” ท่ไี ดท้ าขวานหายไปดว้ ยตนเอง ได้ แตโ่ อดครวญอยรู่ มิ นา้