สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๗๙

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๐๑ ตอนท่ี ๗๙ ขณะนนั้ พระเจา้ เลา่ เสยี้ นเสวยราชยใ์ นเมอื งเสฉวนได้สบิ สามปี พระเจ้าซนุ กวนเสวยราชย์ใน เมืองกังตั๋งได้สิบปี พระเจ้าโจยอยเสวยราชย์ในเมอื งลกเอี๋ยงไดเ้ ก้าปี (พ.ศ. ๗๗๘) ทั้งสามเมืองนี้มไิ ด้ เปนศกึ กันมาชา้ นาน ราษฎรทง้ั ปวงคอ่ ยได้ความสขุ ขณะเม่ือพระเจา้ โจยอยกลบั มาแต่เมืองหับป๋าน้ัน ตง้ั ประทบั อยู่ ณ เมอื งฮโู ต๋ จงึ ตงั้ สมุ าอีเ้ ปนทม่ี หาอปุ ราช แลว้ ใหย้ กไปตรวจคา่ ยคูประตหู อรบด่านทาง ทกุ ตำบล แลว้ สุมาอ้กี ็กลบั ไปเมอื งลกเอย๋ี ง ม้ากนิ้ (Ma Jun) พระเจ้าโจยอยก็ให้สร้างปราสาทราชวังในเมืองฮูโต๋ แล้วให้ม้ากิ้นเปนแม่กองคุมนายช่างสามหมื่น ลูกมือสำหรับใช้ทำ การสามสิบหมื่นไปสร้างปราสาทแลซ่อมแปลงค่ายคูประตูหอรบ ณ เมืองลกเอี๋ยง แลให้ทำปราสาทนั้นสูงยี่สิบวา ม้ากิ้นก็คุม นายจา้ งไปทำการอยู่ ณ เมืองลกเอ๋ียง ตังสมิ ขุนนางเห็นคนท้ังปวง ได้ความลำบากนักจึงทูลพระเจ้าโจยอยว่า อันจะทำการเมืองเปน ช้านานรออยู่ฉนี้ ข้าพเจ้าเห็นว่าช่างทั้งปวงได้ความลำบากนัก ประการหนึ่งเกลอื กว่าข้าศึกรู้จะยกจูม่ า ฝ่ายเมืองเราจะกะเกณฑ์ สู้รบไม่ทันก็จะเสียแก่ข้าศึก ขอให้งดการไว้ บำรุงทหารไพร่บ้าน พลเมืองใหพ้ รอ้ มดีกว่า แมม้ ีการสงครามมาจะได้กะเกณฑส์ ดวก สามก๊กวิทยา

๑๘๐๒ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) พระเจ้าโจยอยได้ฟังดังนั้นก็โกรธ แต่มิได้ว่าประการใด ขุนนางซึ่งชังตังสิมนั้นทูลยุยงจะให้ ฆ่าตังสิมเสีย พระเจ้าโจยอยจึงตอบว่า ตังสิมเปนคนเก่ามีความชอบอยู่ ซึ่งจะฆ่าเสียนั้นไม่ได้ พระเจา้ โจยอยจึงถอดตงั สมิ ออกจากที่ขุนนางแล้วห้ามว่า สืบไปเมอ่ื หนา้ ถา้ ผู้ใดขดั ขวางมใิ ห้สร้างเมือง ลกเอี๋ยงก็จะให้ตดั สีสะเสีย เตียวบ้อเห็นไพร่ได้รับความลำบากนักก็ทูลห้ามพระเจ้าโจยอยว่า อย่าให้ สร้างเมืองลกเอี๋ยงเลย พระเจ้าโจยอยจึงให้เอาตัวเตียวบ้อไปฆ่าเสีย แล้วยกไปอยู่เมืองลกเอี๋ยงให้หา ตวั มา้ กนิ้ ไปถามว่า เราจะใหส้ ร้างปราสาทให้สงู กวา่ น้ี หวังจะขอยาเทพดามากินจะได้จำเรญิ อายุ มา้ กน้ิ จึงทูลวา่ ครง้ั พระเจา้ ฮั่นบูเ๊ ต้นน้ั ชรา๑ สรา้ งปราสาทสงู สามสบิ วา แลว้ เอาทองแดงมา หลอ่ รูปคนมมี อื ชถู าดรองนำ้ ค้างอยู่ปลายเสาทองแดงทะลขุ น้ึ ไป ตามหลังคา จงึ สมมุติว่าน้ำสุรามฤตย์ เอามาละลายยาเสวยเปนอัตราหวังจะให้เปนหนุ่มขึ้น แลพระเจ้าฮั่นบู๊เต้จึงมีอายุยืน พระเจ้าโจยอย แจ้งดงั นั้นก็มีความยนิ ดี จะใคร่ให้อายุยืนบ้าง จึงให้ม้ากิ้นคุมทหารหมื่นหนึ่งไปยกรูปคน ทองแดง ณ เมืองเตียงอั๋น ม้ากิ้นครั้นมาถึง เมอื งเตียงอั๋นจงึ ให้ทำนงั่ ร้านขน้ึ ไป แลว้ ผกู รูป ทองแดงนั้นหย่อนลงมาตามเสารอก ครั้นลง มาถึงพื้นแผ่นดินเห็นรปู คนทองแดงนั้นนำ้ ตา ไหลออกมาทัง้ สองขา้ ง พอบงั เกดิ มดื ฟา้ มวั ฝน ลมพายใุ หญ่พดั หนัก ปราสาทแลเสาทองแดง ก็หักลงมาทับทหารซึ่งไปนั้นตายประมาณ พันเศษ ม้ากิ้นจึงให้เอาคนทองแดงนั้นใส่ เลอ่ื นลากมาถวายพระเจา้ โจยอย แลว้ ทลู ตาม มีอัศจรรย์ทุกประการ พระเจ้าโจยอยจึงถาม วา่ เสาทองแดงซงึ่ หกั ลงน้นั อยไู่ หนเล่า ม้าก้ิน จึงทูลว่า เสาทองแดงนั้นหนักถึงร้อยหมื่นชั่ง พระเจา้ ฮ่ันบู๊เต้ (Emperor Wu of Han) ซ่งึ จะลากมานั้นไม่ได้ ๑ มใี นเรอ่ื งไซ่ฮ่นั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๐๓ พระเจ้าโจยอยจึงให้ม้ากิ้นคุมทหารกลับไปยกเสาทองแดงนั้นมาได้สิ้น แล้วให้หล่อรูปคน สองคนเรียกชื่อฮองต๋ง จึงให้เอาไปตั้งไว้ประตูวังอนั ชือ่ สุมา แล้วให้ทำหงส์ตัวหน่ึงมังกรตวั หนึ่งเอาไป ตง้ั ไว้หน้าปราสาท ใหส้ ร้างสวนในวังปลกู ต้นไม้มีดอกแลผลเปนอนั มาก จงึ ให้เอานกเน้อื กวางทรายมา เลี้ยงไว้ในสวน แลรูปทองแดงซึ่งเอามาแต่เมืองเตียงอั๋นนั้นก็ทั้งไว้ในสวนสำหรับจะได้ชมเล่น ให้จัด หญงิ รูปงามไวณ้ ะตำหนกั ในสวนเปนอันมาก แลว้ ให้ม้ากิน้ ตรวจตรากำชับนายช่างใหเ้ รง่ ทำปราสาทให้ แล้วจงเร็ว ขุนนางทั้งปวงทูลทัดทานมิให้ทำปราสาท พระเจ้าโจยอย มอซือ (Empress Mao) ก็ไม่ฟัง ม้ากิ้นก็ตรวจตราให้นายช่างทำตามรับสั่ง แลพระเจ้าโจยอย มีพระมะเหษีชื่อนางมอซือ อยู่ด้วยกันมาแต่พระเจ้าโจผียังเสวยราช อยู่ บัดนี้พระเจ้าโจยอยมีพระสนมคนหนึ่ง ชื่อนางโกยฮุยหยิน พระเจ้าโจยอยรักยิ่งกว่านางมอซือ ด้วยการใช้สอยมีอัชฌาสัย ขณะนั้นพระเจ้าโจยอยอยู่กับนางโกยฮุยหยิน มิได้ออกว่าราชการ ประมาณเดือนเศษ ครั้นอยู่มาเดือนห้าปีระกานพศก เปนเทศกาลดอกไม้งาม พระเจ้าโจยอยจึงพานาง โกยฮุยหยินลงมาชมสวนดอกไม้ แล้วเสพสุราอยู่ด้วยกัน นางโกยฮุยหยินจึงทูลว่า ไฉนพระองค์ไม่ให้ เชิญนางมอซือมาเสพย์สุราด้วย พระเจ้าโจยอยจึงตอบว่า เจ้าจะให้นางมอซือมาด้วยนั้นเห็นเราจะ เสพย์สุราไม่ลงฅอ แล้วห้ามสาวใช้ทั้งปวงอย่าให้ไปบอกนางมอซือว่าเราพานางโกยฮุยหยินมาชมสวน แล้วกใ็ ห้นางพนกั งานขบั บำเรอ โกยฮุยหยิน (Lady Guo) ฝา่ ยนางมอซือมไิ ดเ้ ห็นพระเจ้าโจยอยเสดจ็ มาถึงเดือนเศษ แล้วก็ไม่สบายใจ วันนั้นมิได้รู้ว่าพระเจ้าโจยอยลงไปชมสวน นางมอซือ จึงพานางสาวใช้ประมาณสิบสองคนไปณตำหนักซุยฮัวเหลา หวังจะ ให้สบายใจ พอได้ยินเสียงคนขับร้องจึงถามนางผู้รักษาตำหนักว่า เสียงขับร้องที่ไหน นางนั้นก็ทูลว่าพระเจ้าโจยอยพานางโกยฮุยหยนิ มาชมสวนดอกไม้ นางบำเรอจึงขบั ถวาย นางมอซอื ได้ฟังดังน้ันก็ย่ิงมี ความวิตกเปนอันมาก จึงพาขา้ สาวใช้กลบั ไปตำหนกั ทอี่ ยู่ สามกก๊ วิทยา

๑๘๐๔ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ครั้นเวลารุ่งเช้านางมอซือจึงเดิรไปตามถนนที่ข้างในหว่างตำหนักสองข้าง พอพบพระเจ้า โจยอยนางมอซอื หวั เราะแล้วทลู ว่า เวลาวานนพี้ ระองค์เสดจ็ ไปประพาสสวนดอกไม้ ขา้ พเจ้าเห็นจะมี ความสนุกสบายหาที่สุดมิได้ พระเจ้าโจยอยได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงให้ขันทีจับข้าสาวใช้ซึ่งอยู่ในสวน มาแล้วถามวา่ เวลาวันวานนี้กูได้กำชับไว้ เหตุใดมึงจึงเอาเนื้อความไปบอกแก่นางมอซือ แล้วสั่งขันที ใหเ้ อาตวั สาวใชท้ ั้งน้นั ไปสง่ แก่บซู ูให้ฆา่ เสีย นางมอซอื ได้ฟงั ดงั นน้ั กต็ กใจจงึ กลับมาท่ีอยู่ ฝ่ายพระเจ้าโจยอยโกรธนางมอซือเปนอันมาก จึงส่งกระบี่กับสุรายาพิษแลแพรดำสำหรับ รัดคอให้ขันทีแล้วสั่งว่า นางมอซือนั้นโทษผิดใหญ่หลวงนัก จงเอาของสามสิ่งนี้ไปทำโทษนาง มอซือตามแต่จะควรด้วยของสิ่งใด ขันทีก็รับเอาของนั้นมาทำโทษแก่นางมอซือจนถึงแก่ความตาย พระเจา้ โจยอยกต็ งั้ นางโกยฮุยหยนิ ขึน้ เปนพระมเหษี กองซนุ เอ๋ียน (Gongsun Yuan) ครั้นอยู่มามีหนังสือบูขิวเคียมเจ้าเมือง อิ๋วจิว๋ บอกมาใหท้ ูลพระเจ้าโจยอยว่า กองซุนเอี๋ยน บุตรก๋งซุนของเจ้าเมืองเสียวตั๋งคิดขบถ ยกตัวเปน เจ้าเอียนอ๋อง ตั้งแต่งขุนนางขึ้นเปนอันมาก ให้สร้างเวียงวงั คา่ ยคูประตูหอรบไวเ้ ปนม่ันคง แล้ว ซ่องสุมทแกล้วทหารได้ร้อยหมื่นจะยกมาตีเมือง ลกเอี๋ยง พระเจ้าโจยอยแจ้งดังนั้นก็ตกใจ จึงให้หา สุมาอี้แลขุนนางทั้งปวงเข้ามาปรึกษา สุมาอี้จึง ทูลว่า ซึ่งกองซุนเอี๋ยนมีใจกำเริบคิดขบถต่อ พระองค์นั้น ข้าพเจ้าจะขออาสาคุมทหารสี่หมืน่ ใน สมัคพรรคพวกข้าพเจ้าจะยกไปตีเอาเมืองเสียวตง๋ั จบั ตวั กองซนุ เอ๋ยี นให้จงได้ พระเจ้าโจยอยจงึ ตรัสว่า ซึ่งท่านรับอาสานี้ขอบใจนัก แต่ซึ่งจะไปน้ันเราเห็นว่าทหารกน็ ้อย ทางกไ็ กลกันดาร เกลือกจะมไิ ดร้ าชการ สุมาอจ้ี งึ ทลู ว่า อันการสงครามนน้ั ใชม่ ที หารมากจงึ ได้ชัยชนะ นั้นหามิได้ ซึ่งข้าพเจ้าจะยกไปครั้งนี้ ถึงมาทว่าทหารน้อยก็จะขอทำด้วยความคิดแลเอาบารมีของ พระองค์ปกไปเปนทพี่ ่งึ เหน็ จะมชี ยั ชนะแก่ขา้ ศกึ เปนมน่ั คง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๐๕ พระเจ้าโจยอยจงึ ถามว่า ท่านคะเนเหน็ กองซุนเอี๋ยนจะคดิ อ่านรบพุ่งประการใด สุมาอี้จึง ทูลว่า แม้กองซุนเอี๋ยนทิ้งเมืองเสียหนีไปซุ่มซ่อน อยู่ในป่า เห็นจะติดตามขัดสนด้วยไม่เจนทาง ข้อนี้เห็นว่ากองซุนเอี๋ยนคิดการศึกเปนเอก ข้อหนึ่งถ้ากองซุนเอี๋ยนยกออกมาตั้งค่ายอยู่หน้า เมืองเสียวตั๋งนั้น เปนความคิดโท ข้อหนึ่งแม้ กองซุนเอ๋ยี นยกมาตงั้ อยู่ ณ เมอื งเซยี งเป๋งเปนแดนตอ่ แดนนั้น เปนความคิดตรี เห็นจะจบั กองซุนเอ๋ยี น ไดเ้ ปนมั่นคง พระเจา้ โจยอยจึงถามว่า ท่านจะยกไปครงั้ นี้จะช้าเร็วสักเท่าใด สุมาอี้จงึ ทูลว่า อันทางจะไป เมืองเสยี วตัง๋ น้นั ไกลกนั ดารนักขา้ พเจ้าคะเนทางจะไปถงึ นั้นสัก ร้อยวัน จะทำการสงครามก็สกั ร้อยวัน จะกลับมาก็สักร้อยวัน จะหยุดพกั ท้งั ไปทง้ั มานน้ั สกั หกสบิ วนั ครบปหี น่ึงจงึ จะไดก้ ลบั มาถึงเมืองหลวง พระเจ้าโจยอยจึงว่า ท่านจะไปช้าถึงปีหนึ่ง แม้กองทัพเมืองเสฉวนหรือเมืองกังตั๋งยกมาทำอันตราย เมืองเราจะทำประการใด สุมาอี้จึงทูลว่าพระองค์อย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าคิดอ่านจัดทหารไว้รักษาเมือง พร้อมอยู่แล้ว พระเจ้าโจยอยมีความยินดีจึงว่าถ้าดังนั้นแล้วท่านจะไปก็ตามเถิด สุมาอี้ก็ถวายบังคม ลาออกมาจัดทหารในพรรคพวกได้สี่หมื่น ให้โฮจุ๋นคุมทหารเปนกองหน้า ครั้นได้ฤกษ์สุมาอี้ก็ยก กองทพั ออกจากเมอื งลกเอีย๋ งหวังจะไปตเี มืองเสียวต๋ัง ฝ่ายม้าใช้เห็นดังนั้นก็รีบไปบอก กองซุนเอี๋ยนว่า สุมาอี้ยกมาจะทำอันตรายเมือง เรา กองซุนเอี๋ยนได้ฟังดังนั้นก็ให้บีเอี๋ยนกับ เอียวจอคุมทหารแปดหมืน่ ออกไปตั้ง รับอยู่ตำบล เลียวซนุ พ้นแดนเมืองเซยี งเป๋ง ปีเอีย๋ นเอียวจอก็ยก มาถึงจึงให้ตัง้ ค่ายมั่นกว้างสองร้อยเส้น แล้วให้ขุด คูรอบตรวจตราทหารให้รักษาไว้มั่นคง สามกก๊ วิทยา

๑๘๐๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) โฮจนุ๋ (Hu Zun) ฝ่ายโฮจุ๋นกองหน้าครั้นยกมาถึงเห็นดังนั้น จึงให้ม้าใช้ ไปบอกสุมาอี้ ๆ จึงปรึกษากับทหารทั้งปวงว่า ซึ่งกองซุนเอี๋ยน ให้ทหารมาตั้งขัดตาทัพอยู่ ณ ตำบลเลียวซุนนั้น หวังจะแกล้ง หน่วงไว้ให้ช้าจะให้กองทัพเราขาดสะเบียง อันทหารซึ่งออกมา ตั้งอยู่นี้เห็นจะมากกวา่ ทหารในเมือง เราจำจะยกออ้ มเขา้ ไปตีเอา เมืองเซียงเป๋งเปนที่แดนต่อแดนให้ได้แล้วจึงจะคิด การต่อไป ผู้ใดจะเห็นประการใด ทหารทั้งปวงเห็นชอบด้วย สุมาอี้จึงให้ยก กองทัพอ้อมทางไปขา้ งทศิ ใต้ ฝา่ ยปเี อ๋ยี นเอียวจอจึงปรึกษากนั วา่ ครั้งขงเบง้ ยกไปตง้ั อยู่ ณ เขากิสาน สุมาอแ้ี กล้งหน่วงไว้ มิได้ออกรบพุ่งจนขงเบ้งตาย อันกองทัพสุมาอี้ยกมาครั้งนีท้ างไกลถึงสิบหม่ืนเส้น เราจงตั้งมั่นอย่อู ย่า ออกรบพุ่งกับสุมาอี้เลย แม้สุมาอี้ขาดสะเบียงก็จะเลิกทัพถอยไป เราจึงคุมทหารออกไล่โจมตีเห็นจะ จับสุมาอี้ได้ พอม้าใช้มาบอกว่าสุมาอี้ยกอ้อมเข้าไปจะตีเอาเมืองเซียงเป๋ง ปีเอี๋ยนตกใจจึงปรึกษา กับเอียวจอว่า สุมาอี้ยกอ้อมไปนั้นเพราะคิดว่าทหารในเมืองเซียงเป๋งน้อย ซึ่งเราจะตั้งอยู่ที่นี้ไม่ได้ จำจะถอยเข้าไปช่วยจึงจะควร เอียวจอเห็นชอบดว้ ยกเ็ ลิกทัพกลับเขา้ ไป ฝ่ายมา้ ใช้เห็นดงั นั้นก็รบี ไปบอกสุมาอี้ว่า บัดนี้ปีเอี๋ยนเอยี วจอเลกิ ทพั ถอยเขา้ มาหวังจะช่วย เมืองเซยี งเป๋ง สุมาอี้แจ้งดังนั้นก็หัวเราะแล้วว่า ซึ่งปีเอี๋ยนเอียวจอถอยเข้ามานี้เห็นจะสมความคดิ เรา จึงสั่งแฮหัวป๋ากับแฮหัวฮุย ให้คุมทหารไปซุ่มสกัดอยู่ริมแม่นํ้าเจซุ้ย ถ้าเห็นกองทัพเมืองเสียวตั๋งถอย เข้ามา ก็ให้ขับทหารออกโจมตีกระหนาบเอาชัยชนะให้ได้ แฮหัวป๋าแฮหัวฮุยก็คุมทหารไปซุ่มอยู่ ครั้นเห็นปีเอี๋ยน เอียวจอยกมากใ็ ห้จุดประทดั สัญญาขึ้น แล้วแฮหัวปา๋ แฮหวั ฮุยก็ คุมทหารตีกระหนาบออกมา ฝ่ายปีเอี๋ยนเอียวจอไม่ทันรู้ตัวเสีย ที จงึ พาทหารรบฝา่ ออกไปข้างทิศเหนือ พอพบกองซุนเอ๋ียนคุม ทหารยกมาข้างเขาซิวสาน ปีเอี๋ยนเอียวจอจึงบอกเนื้อความทั้ง ปวงให้ฟัง แล้วพากองซุนเอี๋ยนยกกลับมาถึงริมแม่นํ้าเจซุ้ย ปีเอี๋ยนจึงขับม้าขึ้นไปหน้าทหารแล้วร้องว่า อ้ายเหล่าศัตรูมึง ปีเอย๋ี น (Bei Yan) อยา่ คิดกลศกึ อยใู่ ห้ช้า จงเรง่ ออกมารบกบั กูให้เห็นฝีมอื กนั ไว้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๙ ๑๘๐๗ แฮหัวป๋าได้ฟังดังนั้นก็โกรธ ขับม้ารำง้าวออกไปรบ ได้สามเพลง แฮหัวป๋าฟันถูกปีเอี๋ยนตกม้าตาย แล้วไล่ฆ่าฟัน ทหารล้มตายเปนอันมาก กองซุนเอี๋ยนเห็นจะต้านทานมิได้ก็ พาเอียวจอกับทหารทั้งปวงถอยหนีเข้าไปใน เมืองเซียงเป๋ง แล้วให้ปิดประตูเมืองเกณฑ์ทหารขึ้นรักษาหน้าที่เชิ งเทินไว้ ม้าใช้จึงเอาเน้อื ความไปบอกสมุ าอี้ ๆ ได้แจง้ ดังนั้นก็รีบยกเข้า ไปตัง้ ค่ายล้อมเมอื งเซียงเป๋งไว้ เอยี วจอ (Yang Zuo) ขณะนั้นเปนเทศกาลวสันตฤดู ฝนตกทั้งกลางวันกลางคืนถึงเดือนเศษ น้ำท่วมแผ่นดินลึก ประมาณสองศอกเศษ สะเบียงซึ่งส่งมานั้นมิได้ขาดเปนแต่สะเทินนํ้าสะเทินบก แลทหารกับม้าใน กองทัพสุมาอี้นั้นได้ความลำบากด้วยนำ้ ท่วม ปวยเกงสารวัดขวาจึงว่าแก่สุมาอี้ว่า ฝนตกถึงเดือนเศษ แลว้ ยังไมส่ งบ ทหารท้ังปวงได้ความลำบากด้วยน้ำท่วม ขอใหเ้ ลกิ ค่ายข้ึนไปตัง้ อยู่บนเนนิ เขา แม้ฝนตก สงบแล้วเมื่อใดจึงคดิ การตอ่ ไป สุมาอี้ได้ฟังก็โกรธจึงว่า เรามาตั้งล้อมเมืองเซียงเป๋งไว้ เห็นจะจับตัวกองซุนเอี๋ยนได้ใน วันพรุ่งนี้แล้ว เหตุใดมาว่าจะให้การเนิ่นช้าไปฉนี้ แล้วประกาศแก่นายหมวดนายกองทั้งปวงว่า แต่นี้ สืบไปอย่าใหผ้ ูใ้ ดมาวา่ กลา่ วเหมอื นปวยเกงเลย ผ้ใู ดไม่ฟังเราจะให้ตัดสีสะเสยี บไว้หน้าคา่ ย ครั้นเวลารุ่งเช้าชือเหลียนสาระวัดซ้ายจึงเข้าไปว่าแก่สุมาอี้ว่า ข้าพเจ้าเห็นทหารทั้งปวงได้ ความลำบากนกั จะนงั่ นอนก็จมน้ำอยู่ก่ึงตัวบ้าง จะหุงหาอาหารกไ็ มใ่ ครจ่ ะได้ ขอให้เลกิ ไปตง้ั อยทู่ ดี่ อน ก่อน ถ้าฝนคลายลงเมื่อใดจึงยกเข้ามาล้อม เมืองไว้ดังเก่า สุมาอี้ได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงว่า ตัวเราเปนแมท่ ัพถอื อาญาสิทธไ์ิ ด้ออกปากห้าม แล้ว เหตุใดตัวจึงไม่ฟงั บังอาจล่วงอาญาจะให้ เสียการของเรา จึงใหท้ หารเอาตวั ชอื เหลียนไป ฆ่าเสีย แล้วตัดเอาสีสะมาเสียบไว้หน้าค่าย มใิ หท้ หารท้งั ปวงดูเยี่ยงอย่าง บนั ดานายทหาร เห็นดงั นนั้ กก็ ลวั มิได้ว่ากลา่ วทดั ทาน สามกก๊ วิทยา

๑๘๐๘ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) คร้ันอยู่มาวนั หน่ึง สมุ าอ้ีจงึ ใหเ้ ลิกค่ายถอยออกไปตั้งอยู่ ไกลเมืองประมาณสองร้อยเส้น หวังจะให้ชาวเมืองเซียงเป๋งแล ทหารออกมาหากินจะได้เกลี้ยกล่อม ตันกุ๋นมีความสงสัยจึงถาม สุมาอี้ว่า ครั้งเมื่อท่านยกไปรบเบ้งตัดนั้น ท่านแบ่งทหารออกเปน แปดทาง ยกไปแปดวนั กถ็ งึ เมืองซงหยง จงึ คิดอา่ นรบพงุ่ จับเอาตัว เบง้ ตัดได้ ทา่ นก็มีความชอบเปนอันมาก คร้งั น้ีทา่ นยกกองทัพมาก็ ตันกนุ๋ (Chen Qun) มีทหารแต่สีหม่ืน ทางก็ไกลถึงสิบหมื่นเส้น เหตุใดทา่ นจึงมาต้งั นิ่ง อยู่มิได้ยกเข้าไปตีเอาเมืองให้ได้ ข้าพเจ้าเห็นว่าจะแกล้งทรมาน ทหารให้ลำบากด้วยน้ําแลฝน แล้วเลกิ ออกไปตั้งค่ายอยูไ่ กลเมืองฉนี้ จะให้ชาวเมืองออกมาหากินให้มี กำลังขึ้นหรือ สุมาอี้ได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วตอบว่า เมื่อยกไปรบเมืองซงหยงนั้น ทหารเราก็มาก แต่สะเบียงก็นอ้ ยกวา่ เขา เราจงึ รบี ทำการโดยเรว็ กจ็ ับตัวเบง้ ตัดได้ เรายกมาครัง้ นี้ทหารกองซุนเอี๋ยนมี มาก แต่สะเบียงนั้นน้อยกว่าเรา ๆ จึงคิดอ่านหนักหน่วงไว้มิได้รบพุ่ง ซึ่งยกออกมาตั้งอยู่ไกลเมืองน้ี เพราะจะให้ทหารกองซุนเอยี๋ นซงึ่ อดหยากเข้าปลาอาหารหนอี อกจากเมือง เมอ่ื เหน็ กำลังกองซนุ เอี๋ยน น้อยลงแล้ว เราจึงจะให้ยกกองทัพเข้าโจมตีเอาเมือง ก็จะจับตัวกองซุนเอี๋ยนได้โดยง่าย ตันกุ๋นแจ้ง ดงั นน้ั กค็ ำนับแลว้ สรรเสริญวา่ ความคดิ ทา่ นนี้ควรเปนแมท่ พั หลวง สุมาอี้จึงให้ทหารกองหนึ่งไปขอสะเบียง ณ เมืองลกเอี๋ยง หวังจะได้เพิม่ เติมไว้มิให้อดหยาก ทหารทง้ั ปวงน้นั รบั คำสมุ าอ้ีแลว้ กร็ บี ไปบอกความท้งั ปวงแก่ขุนนางผใู้ หญใ่ นเมอื งหลวง ขุนนางผู้ใหญ่ ผู้น้อยแจ้งดังนั้นปรึกษากัน แล้วกราบทูลพระเจ้าโจยอยว่า สุมาอี้ยกกองทัพไปตีเมืองเสียวต๋งครั้งนี้ เปนเทศกาลฝน ทหารแลม้าได้ความลำบากด้วยนํ้าท่วม บัดนี้ให้มาขอสะเบียง ขอให้มีหนังสือไปให้ สุมาอี้เลิกกองทัพมาก่อน ต่อเทศกาลแล้งจึงให้ยก ไปตีเอาเมืองเสียวต๋ังก็จะได้โดยง่าย พระเจ้าโจยอย แจ้งดังนั้นจึงตรัสว่า ท่านทั้งปวงอย่าวิตกเลย อันสุมาอี้นั้นมีสติปัญญาทั้งชำนาญในการสงคราม ไม่ช้านักกจ็ ะรูข้ า่ วว่าสมุ าอี้มชี ยั ชนะแกก่ องซุนเอ๋ียน แล้วก็สง่ั ให้จ่ายสเบยี งให้ทหารสมุ าอี้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๙ ๑๘๐๙ ฝา่ ยสมุ าอี้เม่ือให้ทหารไปขอสะเบยี ง แล้ว อยู่มาสามวันเวลากลางคืนฝนมิได้ตก สุมาอี้ออกไปดูฤกษ์บนเห็นอุกาบาทว์ผ่านมา แต่ทิศตวันออกเฉียงเหนือ ณ เขาซิวสาน ตกลงขา้ งทิศตวนั ออกเฉียงใต้ ทหารในกองทพั ก็ตกใจกลัว สุมาอี้จึงห้ามว่าอย่าตกใจเลย อนั เปนเหตทุ ัง้ นีเ้ พราะเทพดาสำแดงเหตุจะให้ เรามีชัยชนะแก่ข้าศึก พ้นไปจากนี้ห้าวันเมือง เซียงเป๋งก็จะเสียแก่เรา ซึ่งอุกาบาทว์ตกลงแห่งใดเราก็จะได้ฆ่ากองซุนเอี๋ยนในที่นั้น พรุ่งนี้เราจะยก เขา้ ไปทำการตเี มอื งเซียงเป๋ง ครั้นเวลารุ่งเช้าสุมาอี้ก็ให้ทหารยกเข้าตั้งค่ายลอ้ มเมืองไว้ จึงให้ขนมูลดินมาถมเปนเนินขึ้น ทั้งสี่ด้าน ให้ทำพะองแลบันไดหกเข้าไปพาดรบพุ่งทุกหนา้ ที่ ให้ทหารเกาทณั ฑ์ระดมยิงเข้าไปในเมือง ดังหา่ ฝน ทหารอยูบ่ นหน้าท่ีเชิงเทินก็รบพงุ่ ป้องกนั ไว้ทง้ั กลางวันกลางคืนเปนสามารถ ขณะนั้นทหารเมืองเซียงเป๋งขัดสนด้วยสเบียงอาหาร กองซุนเอี๋ยนจึงให้ฆ่าโคแพะแจกให้ ทหารกิน บรรดาทหารแลไพร่บ้านพลเมืองได้ความลำบากอดหยากนกั จึงชักชวนกันว่า เราจะนิ่งอยู่ ฉนี้ก็จะพลอยตายเสียเปล่า จำจะชวนกันตัดเอาสีสะกองซุนเอี๋ยนออกไปให้สมุ าอี้ เราจึงจะพ้นความ ตาย เมื่อชาวเมอื งท้งั ปวงชักชวนกันดงั นั้นมิไดก้ ลวั กองซนุ เอยี๋ น ๆ แจง้ ดังนัน้ กต็ กใจมิได้คิดที่จะรบพุ่ง จึงให้อองเกี๋ยนกับลิวฮูออกไปว่าแก่ สุมาอี้ว่า เราจะขอเข้าเกลี้ยกล่อม อองเกี๋ยนกับลิวฮูรับคำแล้วก็ออกไปกับ คนใช้สี่คน แล้วบอกทหารให้พาเข้าไป คำนับสุมาอี้แล้วว่า กองซุนเอี๋ยนให้ ข้าพเจ้าออกมาอ่อนน้อมว่าจะขอเข้า เกลย้ี กล่อมทำราชการสบื ไป สามกก๊ วิทยา

๑๘๑๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) สุมาอี้แจ้งดังนั้นก็โกรธ จึงว่า กองซุนเอี๋ยนดูหมิ่นมิได้ออกมาคำนับเรา ใช้แต่ทหารออกมานี้เห็นจะคิดร้ายแก่เรา แล้วให้เอาตัวอองเกี๋ยนลิวฮูไปฆ่าเสีย ตัดเอาสสี ะให้แก่คนใช้ซึง่ มาดว้ ยนั้นเอาเข้า ไปให้กองซุนเอี๋ยน แล้วบอกเนื้อความให้ ฟังทุกประการ กองซุนเอี๋ยนแจ้งดังนั้นก็ ตกใจ จึงสั่งให้โอยเอี๋ยนออกไปว่าแกส่ ุมาอี้ ว่า อย่าเพ่อให้ท่านโกรธเลย พรุ่งนี้เราจะให้เอากองซุนสิวผู้บุตรออกไปไว้เปนจำนำก่อน แล้วเรากับ ขนุ นางท้งั ปวงจงึ จะทำโทษตัวมดั กนั ออกไปหาสมุ าอ้ี โอยเอย๋ี นรับคำแล้วกอ็ อกไปจากเมอื ง ขณะน้นั สมุ าอ้ีรขู้ ่าวว่ากองซุนเอ๋ยี นให้โอยเอย๋ี นออกมา กแ็ กลง้ ให้ทหารถืออาวุธย่นข้างหน้า เปนสองแกว โอยเอี๋ยนครั้นออกมาถึงหน้าค่ายก็คลานเข้าไปคำนับสุมาอี้ด้วยความกลัว แล้วบอก เนื้อความซึ่งกองซุนเอี๋ยนว่าทุกประการ สุมาอี้จึงตอบว่า อันธรรมดาการสงครามนี้มีอยู่ห้าประการ ประการหนึ่งเห็นว่าจะต้านทานได้ก็ให้คิดออกมารบพุ่งจงสามารถ ประการหนึ่งถ้าเห็นสู้มิได้ก็อย่า ออกมารบพุ่งให้รักษาเมืองจงม่ันคง ประการหนึ่งถ้ารักษาเมืองไว้ไม่ได้ใหห้ นีเอาตัวรอด ประการหนึ่ง แมไ้ มห่ นีก็ให้ออกมาอ่อนน้อมโดยดีจะมีชีวิตสืบไป ประการหนึ่งถ้าไม่ออกมาออ่ นน้อมโดยดกี ็ควรท่ีจะ ตาย เหตุใดกองซุนเอี๋ยนจึงบิดพลิ้วอยู่ให้แต่ทหารออกมาเจรจาว่าจะเอาบุตรมาไว้ เปนจำนำก่อนไม่ ควร ตัวจงเร่งกลับไปบอกกองซุนเอี๋ยนให้เร่ง คิดอ่านโดยดีจึงจะรอดชีวิต ถ้าขัดขวางอยู่เรา จับได้ก็จะให้ตัดสีสะเสียบไว้ที่ประตูเมือง โอยเอี๋ยนตกใจตัวสั่น คำนับลาเข้ามาบอก กองซุนเอี๋ยนทุกประการ กองซุนเอี๋ยนได้ฟัง ดังนั้นก็ตกใจ จึงลอบบอกกองซุนสิวผู้บุตรให้ จดั ทหารซง่ึ สนิธไว้ เวลากลางคนื วันนี้เราจะหนี ออกจากเมือง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๑๑ ฝ่ายสุมาอี้คิดเกรงว่ากองซนุ เอี๋ยนจะลอบ หนีออกจากเมืองเซียงเป๋ง จึงยกไปริมเนินเขาข้าง ตวันออกเฉียงใต้ แล้วให้บุตรทั้งสองกับนายทหาร ตั้งซุ่มสกัดอยู่เปนหลายกอง ครั้นเวลากลางคืน กองซุนเอี๋ยนกองซุนสิว กับทหารสนิธประมาณพัน หนึ่ง ก็เปิดประตูทิศใต้หนีไปข้างทิศอาคเณย์ ประมาณร้อยเส้น กองซุนเอี๋ยนจึงว่า ครั้งนี้เห็นจะ พ้นจากเงื้อมมือข้าศึกแล้ว ครั้นว่าขาดคำลงพอได้ยินเสียงทหารโห่ขึ้นบนเนินเขาทั้งสองข้างทาง แลเหน็ สุมาอ้คี มุ ทหารมาสกดั ทางไว้ ข้างขวาสุมาสูฝา่ ยซ้ายสุมาเจียวคุมทหารตกี ระหนาบออกมา สุมาสู สุมาเจียวร้องว่าอ้ายกองซุนเอี๋ยนเปนขบถแล้วจะหนีไปไหนเล่า กองซุนเอี๋ยนได้ยินดังนั้นก็ยิ่งตกใจ จึงพากองซุนสิวกับทหารรบฝ่าหนีออกมาได้แล้วลัดไปตามทางน้อย พอพบโฮจุ้นคุมทหารสกัดอยู่ ข้างขวาแฮฮัวป๋ากบั แฮหัวฮุย ฝ่ายซา้ ยเตียวฮอกบั งักหลิมตีกระหนาบเขา้ มาล้อมกองซุนเอยี๋ นไว้ สมุ าอ้ี ก็ยกตามไป กองซุนเอี๋ยนเห็นจวนตัวเข้า ก็พาบุตรลงจากม้าเข้ามาคำนับสุมาอี้ ว่าข้าพเจ้าจะขอทำ ราชการด้วยสืบไป สุมาอี้ได้ฟังดังนั้นจึงว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า เราเห็นอุกาบาทว์ตกแลได้ทำนายไว้วา่ พ้นกำหนดห้าวันจะจับกองซุนเอี๋ยนได้ แต่วันอุกาบาทว์ตกมาจนวันนี้ ก็นับได้ห้าวันเราจึงได้ตัว กองซุนเอี๋ยน ทหารทั้งปวงได้ฟังก็สรรเสริญว่าทำนายแม่นดังเทพดามาบอกเหตุ สุมาอี้จึงว่า กองซุนเอีย๋ นนม้ี ีใจกำเริบนกั ซง่ึ จะเลยี้ งไวน้ นั้ ไมไ่ ด้ ให้ทหารเอาตวั กองซุนเอย๋ี นกบั กองซนุ สิวไปฆ่าเสีย แล้วสมุ าอี้ก็ยกไปถงึ เชิงกำแพงเมืองเสียวตั๋ง พอโฮจุ้นกองหน้ารบี ยกมาได้เมืองเสียวตั๋งกอ่ น สุมาอ้ยี ก เขา้ ไปในเมอื งให้จบั บตุ รภรรยาพรรคพวกกองซุนเอี๋ยน กับขนุ นางซ่ึงเปนใจด้วยนั้นมาฆ่าเสียประมาณ เจ็ดสิบเศษ แล้วปราบปรามอาณาประชาราษฎรให้อยู่เย็นเปนสุข ชาวเมืองจึงบอกสุมาอี้ว่า เม่ือ กองซุนเอี๋ยนคิดเปนขบถนั้นแก่หวนกับลุนติดได้ห้ามกองซุนเอี๋ยนโกรธให้ เอาตัวแก่หวนลุนติดไปฆา่ เสีย สุมาอี้ได้ฟังดังนั้นจึงให้แต่งการศพแก่ หวนลุนติดแล้วให้ฝังไว้ตามธรรมเนียม ให้เงิน ทองแก่บุตรภรรยาแก่หวนลุนติดตามสมควร แลใหเ้ อาเงนิ ทองส่ิงของในคลง้ น้ันมาแจกทแกล้ว ทหารทั้งปวง แล้วยกกองทัพกลบั มาถงึ กลางทาง จึงให้ม้าใช้รีบเอาเนื้อความมาทูลพระเจ้าโจยอย ว่าได้เมืองเสียวตั๋งแลว้ สามก๊กวิทยา

๑๘๑๒ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายพระเจ้าโจยอยไม่สบายยกมาอยู่เมืองฮูโต๋ คร้ัน เวลาพลบคํ่าวันหนึ่งพระเจ้าโจยอยเสด็จอยู่บนปราสาท พอลม พัดมาเทียนยามนั้นดับไป จึงเห็นรูปนางมอซือกับสนมเก้าคนสบิ คนเดิรเข้ามาแล้วร้องทวงชีวิต พระเจ้าโจยอยตกใจกัประชวรลง จึงให้หาเล่าฮองแลซุนจูซึ่งเปนขุนนางผู้ใหญ่กับโจฮูบุตร พระเจ้าโจผีเขา้ มา แล้ววา่ เรานีป้ ่วยหนักอยู่ จะใหโ้ จฮองบตุ รเรา โจฮอง (Cao Fang) ครองราชสมบัติสืบไป แตอ่ ายุโจฮองพงึ่ ได้แปดขวบ ให้โจฮชู ว่ ยว่า ราชการไปกว่าโจฮองจะเจรญิ อายุขน้ึ แล้วเล่าฮองซนุ จูนั้นให้เปน ขุนนางผู้ใหญ่คงที่อยู่ โจฮูได้ฟังดังนั้นจึงคิดว่า ตัวเราสัตย์ซื่อทั้งมีใจกรุณาแก่คนทั้งปวง ซึ่งจะช่วย ราชการน้ันไม่ควร แลว้ ทูลวา่ ข้าพเจ้านี้สตปิ ญั ญานอ้ ย ซง่ึ จะให้ชว่ ยว่าราชการเมืองน้นั ไม่ได้ พระเจ้าโจยอยจึงถามเล่าฮองซุนจูว่า จะเห็นผู้ใดซึ่งเปนพระญาติวงศ์อันมีนํ้าใจสัตย์ซ่ือ พอช่วยประคองโจฮองว่าราชการเมืองได้ เล่าฮองซุนหองซุนจูจึงคิดพร้อมกันว่า โจจิ๋นนั้นไดม้ ีคุณแก่ เรา บัดนี้โจจิ๋นก็ตายแล้วยังแต่โจซองผู้บุตร เราจะพิททูลให้โจซองช่วยโจฮองว่าราชการเมืองเถิด จะได้แทนคุณโจจิ๋นผู้ตาย แล้วทูลว่าข้าพเจ้าเห็นโจซองบุตรโจจิ๋นนั้นสัตย์ซื่อพอจะช่วยโจฮองว่า ราชการ แผน่ ดินได้ พระเจา้ โจยอยเห็นชอบดว้ ย จึงตั้งโจซองเปนผชู้ ว่ ยราชการ ให้โจฮเู ปนท่ีเอย๋ี นอ๋อง ไปอยรู่ ักษาเมืองเสียวตง๋ั แล้วสงั่ ว่าถา้ เรามีหนังสอื ใหห้ าจงึ ให้เข้ามา โจฮูกราบถวายบังคมลาแล้วยกไป เมอื งเสยี วต๋งั พระเจ้าโจยอยจึงให้ออกไปรบั สุมาอ้เี ข้ามาแลว้ ว่า เราปว่ ยหนกั อยู่แลว้ เราเอาใจไว้ถา้ แต่พอ ได้เห็นหน้าท่านหน่อยหนึ่งเถิด ถึงมาทว่าจะตายก็ไม่เสียดายชีวิต สุมาอี้จึงทูลว่า ข้าพเจ้ามาถึงกลาง ทางแจง้ กติ ตศิ ัพท์ว่าพระองค์ประชวรหนกั ก็ไม่ มีความสบายเลย แม้มีปีกก็จะรีบบินมาให้ถึง ก่อน ซึ่งข้าพเจ้าได้มาทันถวายบังคมเปนบุญ ของข้าพเจ้านกั พระเจ้าโจยอยจึงให้หาโจฮอง ผู้บุตรกับโจซองผู้ช่วยราชการแลเล่าฮองซุนจู เข้า มา พระเจ้าโจยอยจึงยุดมือสุมาอี้ไว้แล้ว ว่า ครั้งเล่าป่ปี ว่ ยหนักอยใู่ นเมืองเปกเต้น้ัน ให้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๑๓ หาเล่าเสี้ยนขงเบ้งเข้ามาแล้วฝากเล่าเสี้ยนไว้กับ ขงเบ้ง เล่าปี่ก็ถึงแก่ความตาย ขงเบ้งนัน้ ตัง้ ใจทำนุ บำรุงเล่าเสี้ยนมาโดยสุจริต จนขงเบ้งถึงแก่ความ ตายในขณะทำสงคราม เล่าเสี้ยนก็ยังตั้งตัวเปนสุข อยู่ ณะเมืองเสฉวน บัดนี้เราจะให้โจฮองครองราช สมบัติ ให้โจซองผู้เปนพระราชวงศ์ ช่วยประคอง ว่าราชการไปกว่าอายุโจฮองจะจำเริญขึ้น ให้ท่าน กับราชวงศ์แลขุนนางทั้งปวงช่วยกันทำนุบำรุงโจฮองสืบไป แล้วว่ากับโจฮองว่าบิดานี้กับสุมาอี้ก็ เหมือนกัน แลบัดนี้บิดาก็จะถึงแก่ความตายแล้ว เจ้าจงฝากตัวคำนับสุมาอี้เหมือนบิดาเถิด แล้วให้ สมุ าอ้อี ุ้มโจฮองไว้ โจฮองน้นั ก็กอดคอสุมาอ้ีไว้มั่นคง พระเจ้าโจยอยจึงรับสั่งกับสุมาอี้ว่า โจฮองนั้นก็มีอาลัยฝากตัวแก่ท่าน ท่านจงเห็นแก่เรา อย่าไดล้ ืมลูกน้อยเสียเลย อันชีวิตเราเห็นจะตายในวันนี้แล้ว ก็ทรงพระกรรแสงรํ่าไปจนเจรจาไม่ออก ยกแตม่ อื นน้ั ช้เี ขา้ ทโี่ จฮองกับสมุ าอี้จนสนิ้ ใจ แลพระเจ้าโจยอยเสวยราชย์ไดส้ ิบสามปี ขณะเม่ือดับสูญ น้นั อายไุ ด้สามสบิ หกปี สมุ าอก้ี ใ็ ห้แต่งการศพไปฝงั ไว้ ณ ตำบลโกเบงเหลง แลโจฮองนั้นมไิ ดแ้ จง้ ว่าบุตรผู้ใด พระเจ้าโจยอยเอามาเลีย้ งเปนบุตร รักสนิธเหมือนบุตรใน อุทร ครั้นอยู่มา ณ เดือนสามข้างแรม (พ.ศ. ๗๘๓) สุมาอี้กับโจซองแลขุนนางทั้งปวงก็แต่งการตั้งโจ ฮองให้เสวยราชสมบัติในเมืองหลวง โจซองเปนผู้ช่วยว่าราชการ แลเมื่อโจฮองได้เสวยราชย์นั้น ถ้าจะ มีราชการส่งิ ใดโจซองกป็ รึกษาหารือสมุ าอ้กี อ่ นจงึ ตดั สนิ ได้ ขณะเมื่อโจซองยังน้อยอยู่นั้น พระเจ้าโจยอยนับถือ โจซอง (Cao Shuang) ว่าเปนเชื้อพระวงศ แล้วเห็นว่ามีสติปัญญา เข้าเฝ้าทุกเวลามิได้ ขาด พระเจ้าโจยอยทรงพระเมตตาเปนอันมาก โจซองมคี นใช้สนิธ อยหู่ า้ คนกับทหารหา้ ร้อย แลทหารหา้ คนนนั้ ช่ือโฮอ๋นั หนง่ึ เตงเหยยี ง หนึ่ง หลีซินหนึ่ง เตงปิดหนึ่ง บิดห้วนหนึ่ง แม้ห้าคนนี้จะว่าส่ิงใด โจซองก็เชื่อฟัง แลฮวนห้อมขุนนางฝ่ายกรมนานั้น ก็มีสติปัญญา ปรากฎอยู่ โจซองกน็ ับถอื ฮวนหอ้ มเปนท่ชี อบอชั ฌาสัยไปมาหากัน สามก๊กวิทยา

๑๘๑๔ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ครั้นอยู่มาโฮอั๋นจึงว่าแก่โจซองว่า ตัวท่านเปนเชื้อ พระวงศ์ พระเจ้าโจยอยก็ให้เปนผู้ช่วยราชการ ข้าพเจ้าเห็น สุมาอี้มีใจกำเริบสูงศักดิ์อยู่ ซึ่งท่านจะไปคำนับสุมาอี้นั้นไม่ควร โจซองจึงตอบว่า สุมาอี้ก็เปนที่อุปราช ตัวเราเปนผู้ช่วยราชการ พระเจ้าโจยอยกไ็ ดส้ ั่งไว้ใหป้ ระนอมกนั ทำนุบำรงุ บ้านเมืองให้อยู่ เย็นเปนสุข สุมาอี้นั้นก็มีอายุแก่กว่าเรา ซึ่งจะมิให้เราคำนับเขา โฮอั๋น (He Yan) นั้นไม่ควร โฮอั๋นจึงว่าโจจิ๋นบิดาท่านครั้งไปรบกับกองทัพเมือง เสฉวนนั้นก็ได้ความแค้น เพราะสุมาอี้ จนบิดาท่านถึงแก่ความ ตาย แลตัวท่านจะไม่มีความแคน้ ไปคำนบั สมุ าอ้นี ั้นควรอยแู่ ล้วหรือ โจซองได้ฟังดังนั้นก็มีความแค้น จึงปรึกษาแก่พรรคพวกว่า เราจำจะคิดอ่านทูลพระเจ้า โจฮองใหเ้ ลื่อนที่สุมาอ้ีไปเปนอาจารย์ผใู้ หญ่ จะไมไ่ ดบ้ ังคับเรา คนสนธิ ห้าคนนน้ั ก็เห็นชอบดว้ ย โจซอง จงึ เขา้ ไปปรึกษาขนุ นางท้ังปวงวา่ สมุ าอม้ี คี วามชอบเปนอนั มาก เราจะทลู พระเจา้ โจฮองให้เล่ือนท่ีขึ้น ไปเปนอาจารย์ผูใ้ หญ่ จะได้ส่ังสอนโจฮองกับเราท่านทั้งปวง ขุนนางผู้โหญ่ผูน้ ้อยเห็นชอบดว้ ย โจซอง จงึ เข้าไปทูลพระเจา้ โจฮองตามปรึกษากนั กับขนุ นางทั้งปวงทุกประการ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๙ ๑๘๑๕ พระเจ้าโจฮองแจ้งดังนัน้ กใ็ ห้สุมาอี้เล่อื น ที่เปนอาจารย์ผู้ใหญ่ แลราชการที่อุปราชนั้นให้ โจซองว่า โจซองจึงตั้งโจอี้ผู้น้องเปนนายทหารเอก แล้วตั้งโจหุ้นโจง่านน้องน้อยน้ันเปนนายทหารซา้ ย ขวา แลโจอี้โจหุ้นโจง่านเข้าเฝ้ามีทหารตามแห่ คนสามพนั แม้ผู้ใดเดิรผา่ นหนา้ ก็ให้จับเอาตวั ไปฆ่า เสีย โจซองจึงตั้งคนสนิธห้าคนเปนขุนนางปรึกษา ราชการ แลขนุ นางหา้ คนน้ันพิทกั ษร์ กั ษาโจซองทัง้ กลางวันกลางคนื ในขณะน้ันบา่ วไพร่ขนุ นางท้ังปวงชวนกันเข้าอยู่ด้วยโจซองเปนอันมาก ฝา่ ยสมุ าอี้เห็นดังน้ัน ก็แกล้งทำป่วยมิได้เข้าเฝ้า สุมาสูสุมาเจียวบุตรสุมาอี้เห็นดังนั้นก็มีความน้อยใจลาออกจากราชการ โจซองกับที่ปรึกษาห้าคนก็ชวนกันเสพย์สุราทุกวันมิได้ขาด โจซองนั้นแต่งตัวเหมือนพระเจ้าโจฮอง ถ้ามีเครื่องบรรณาการหัวเมืองทั้งปวงมาถวาย โจซองก็เลือกเก็บเอาของดีไว้ตามชอบใจ เตียวต๋อง ขุนนางล้อมวังจึงมายุยงโจซองว่า ให้เข้าไปจัดนางสนมของพระเจ้าโจยอยมาไว้สักเจ็ดคนแปดคน โจซองก็ทำตาม แล้วให้จัดหญิงทั้งเมืองบันดารูปงามมีตระกูลมาไว้สำหรับขับร้องเปนที่ประโลมใจ ประมาณส่ีสบิ คน จงึ ใหจ้ ัดช่างมาทำตึกทอ่ี ยู่ประมาณหา้ ร้อยหกร้อย สามก๊กวิทยา

๑๘๑๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ครั้นอยู่มาโฮอั๋นจึงให้ไปหาตัวกวนลอหมอดูมาแต่เมือง เพงงวนก้วน พอเตงเหยียงมาอยู่ที่นั้นดว้ ย โฮอั๋นจึงบอกกวนลอว่า เราฝันเห็นว่าแมลงวันประมาณสิบตัวบินมาจับอยู่ที่ปลายจมูกเรา จะดรี า้ ยประการใด อนึง่ ทา่ นจงดูว่าตวั เราน้ีจะได้เปนท่ีมหาอุปราช หรือไม่ กวนลอจึงทำนายว่า ซึ่งท่านฝันว่า แมลงวันจับปลายจมูก สิบตัวนั้น ท่านจะมีความสุขอยู่ แมลงวันนั้นเปนของโสโครก อัน กวนลอ (Guan Lu) จมูกนนั้ เหมอื นต้นไม้สูงมกี ลิน่ หอม บัดนีท้ ่านมยี ศฐาศักดิอ์ ยู่แล้วจง ประหยดั อย่าเหน็ แกข่ องดี ถ้าไม่ฟังจะมอี ันตรายเหมือนลมพายุพัด มาต้องไม้สูงหกั ลง แม้ท่านละโลภเสยี ได้อุตสา่ ห์บำรุงตวั โดยสตั ยซ์ อื่ กจ็ ะได้มยี ศฐาศกั ดิจ์ ำเรญิ ข้ึนไป เตงเหยียงได้ฟังกวนลอว่าดังนั้นก็โกรธ จึงว่าทำนายฝันแลดูฉนี้เหมือนมิได้เรียนตามตำรา ฟงั เอาแตค่ ำผเู้ ฒา่ ผแู้ ก่มาทำนาย กวนลอจึงประชดว่า ตวั เรานไ้ี ม่ไดเ้ รียนตามตำรา แต่เราได้ยินผู้เฒ่า ผู้แก่กล่าวไว้ว่า ถ้าผู้ใดไม่ฟังคำโบราณก็มีอันตรายต่าง ๆ มาถึงผู้นั้นหาทันรู้ตัวไม่ แล้วลุกขึ้นสบัดมอื เดริ ไป โฮอน๋ั เตงเหยยี งเห็นดงั นัน้ กห็ ัวเราะแลว้ วา่ กวนลอนีเ้ ปนคนเสยี จรติ ฝ่ายกวนลอกลบั มาถงึ เมืองเพงงวนก้วน กบ็ อกเน้ือความตามโฮอน๋ั กับเตงเหยียงว่านั้นให้น้า ชายฟังทุกประการ น้าชายแจ้งดังนั้นก็ตกใจจึงว่าโออั๋นกับเตงเหยียงเปนขุนนางอยู่ในโจซอง เหตุใด เจ้าจึงไปวา่ กล่าวดังน้ี กวนลอจึงตอบว่า โฮอ๋ันกับเตงเหยียงเปนคนถึงตายอย่แู ล้วกลัวอะไร น้าชายจึง ถามว่า เหตุใดเจา้ จึงรู้ว่าโฮอั๋นเตงเหยียงจะตาย กวนลอจึงบอกว่า โฮอั๋นเตงเหยียงนั้น รูปแลลักษณะ กิริยากับโลหิตนั้นเปนปีศาจอยู่แล้ว ไม่ช้านักภัยจะมาถึง มันจะฆ่าตัวมันเอง น้าชายไม่เชื่อด่ากวนลอ ว่าอ้ายบ้า ฝา่ ยโจซองกบั โฮอัน๋ เตงเหยียงหลซี ินเตงปิดปดิ ห้วนน้ัน พากันไป โจอี้ (Cao Yi) เที่ยวยิงเนื้อทุกวันมิไดข้ าด โจอี้เหน็ ดังน้ันก็ห้ามโจซองผู้พี่ว่า ท่านมียศถา ศกั ด์ิถึงเพียงนี้ ซงึ่ จะพากันไปยงิ เน้อื ในป่านั้นไมค่ วร เกลือกศัตรูจะลอบไป ทำอันตรายก็จะเสียทีแก่มัน โจซองได้ฟังดังนัน้ ก็โกรธ จึงตวาดเอาร้องว่า ตวั เรามบี ญุ ถงึ เพยี งนี้ คนทัง้ ปวงกอ็ ย่ใู นเงื้อมมือเรา ผู้ใดจะอาจทำอนั ตราย ได้ ฮวนหวบกเ็ ข้ามาหา้ มโจซองเหมือนโจอ้วี ่า โจซองก็ไมฟ่ งั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๑๗ ขณะนั้นพระเจ้าโจฮองเสวยราชย์มาได้ สิบปี (พ.ศ. ๗๙๒) แลโจซองนั้นเห็นสุมาอี้ป่วยอยู่ มิได้เข้ามาเฝ้าก็มีใจกำเริบทำการหยาบช้า ต่าง ๆ ขุนนางทั้งปวงก็อยู่ในเงื้อมมือโจซองสิ้น ครั้นอยู่ มาโจซองจึงตั้งหลีซินที่ปรึกษาจะให้เปนเจ้าเมือง เซียงจิ๋ว จึงสั่งให้ไปลาสุมาอี้แล้วให้ดูอาการสุมาอ้ี ด้วย เห็นจะป่วยจริงหรือประการใด หลีซินรับคำ แล้วก็ลาโจซองไปถึงบ้านสุมาอี้ จึงบอกแก่คนใช้ว่าเราจะขอไปหาสุมาอี้ คนใช้ก็เข้าไปบอกสุมาอี้ ๆ แจ้งดังนั้น จึงว่าแก่สุมาสูสุมาเจียวผู้บุตรว่า อันหลีซินมานี้โจซองแกล้งใช้ให้มาดูเราว่าป่วยหรือไม่ สุมาอี้จึงสยายผมเอาผ้าห่มนอนห่มไว้ ให้หญงิ คนใช้ท้ังสองเข้ามาประคองอยู่ แล้วให้ออกไปรับหลีซนิ เข้ามา หลีซินคำนับแล้วว่า ข้าพเจ้าไม่รู้เลยว่าท่านอาจารย์ผู้ใหญ่ป่วยหนักถึงเพียงนี้ บัดนี้พระเจ้า โจฮองใหข้ า้ พเจ้าไปเปนเจ้าเมอื งเซยี งจว๋ิ ขา้ พเจ้าจงึ มาหาหวังจะลาท่านไป สามกก๊ วิทยา

๑๘๑๘ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) สมุ าอไ้ี ดฟ้ งั ดงั นั้นกท็ ำเปนหูหนัก จึงแกลง้ ว่า ซึ่งรบั ส่ังใหท้ ่านไปเปนเจ้าเมือง เปงจิ๋วนั้นก็ดีอยู่แล้ว ด้วยเมืองเปงจิ๋วใกล้ กับเมืองหลวง มีราชการจะได้ให้หามาง่าย หลีซินจึงว่า มิใช่เมืองเปงจิ๋วหามิได้ รับส่ัง ให้ไปเมืองเซียงจิ๋วดอก สุมาอี้หัวเราะแล้ว แกล้งถามว่า ท่านมาแต่เมืองเซียงจิ๋วหรือ หลีซินจึงว่า ท่านอาจารย์ป่วยหนักจึงพูด ฟั่นเฟือนไป คนใช้จึงบอกว่า ท่านป่วยครั้งนี้จนลมกำเริบขึ้นให้หูหนัก ผู้ใดเจรจาก็ไม่ได้ยินถนัด หลีซินจึงให้เอากระดาษกับพู่กรรณมาเขียนหนังสือลงว่า พระเจ้าโจฮองให้ข้าพเจ้าไปเปนเจ้าเมือง เซยี งจิว๋ ขา้ พเจ้าจึงมาคำนับจะลาไป แล้วสง่ ให้สุมาอ้ีดู สุมาอี้เห็นดังนั้นจึงทำเปนว่าอ้อ บัดนี้โปรดให้ท่านไปเมืองเซียงจิ๋วหรือ ดีแล้วให้อุตส่าห์ทำ ราชการรกั ษาตัวอยา่ ประมาท แลว้ เอามือชี้เขา้ ทป่ี าก หญิงคนใช้ก็เอานำ้ อาหารตม้ มาให้ สุมาอ้ีกินเข้า ไปแกล้งสะอกึ ให้นา้ํ ข้าวน้นั ไหลออกมา หวงั จะให้หลีซินเหน็ ว่าป่วยหนัก แลว้ ว่าตัวเราทุกวันน้กี ็ชราท้ัง โรคก็กำเริบป่วยหนัก จะตายวันนี้พรุง่ นี้ก็ไม่รู้เลย อันสุมาสู สุมาเจียวบุตรเราท้ังสองเปนคนโฉดเขลา ท่านจงเอนดูสั่งสอนด้วย จงช่วยบอกโจซองว่า เราขอฝากบุตรทั้งสองดว้ ยเถดิ แล้วเอนตัวนอนลงทำ หอบขึน้ มา หลซี ินกล็ ากลบั ไปบอกโจซองตามทีส่ มุ าอ้ีปว่ ยแลวา่ กล่าวนน้ั ทุกประการ โจซองแจ้งดังนั้น ก็ดีใจด้วยมิได้รู้กลสุมาอี้ แล้วว่าถ้าอ้ายคนนี้ตายแล้วเราก็จะสิ้นความวิตก ถึงจะทำการสิ่งใดก็จะได้ สดวก ฝา่ ยสมุ าอ้กี ล็ กุ ข้ึนว่าแก่บุตรทั้งสอง ว่า หลีซินมาเห็นบดิ าป่วยอยูแ่ ล้วก็จะกลับไป บอกโจซอง เห็นโจซองจะไม่สงสัยเราแล้ว เราจะคิดอ่านเตรยี มการไว้ใหพ้ ร้อม ถา้ โจซอง ออกไปไล่เนื้อเมื่อใดเห็นได้ทีแล้วเราก็จะทำ การ บุตรทงั้ สองรับคำแลว้ กเ็ ตรียมการไว้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๑๙ ครนั้ อยู่มาวันหน่งึ โจซองให้แต่งเคร่อื งเสน้ ไว้ แล้วทูล ฮวนหอ้ ม (Huan Fan) เชิญเสด็จพระเจ้าโจฮองแลขุนนางทั้งปวงออกไป จะเส้นศพ พระเจา้ โจยอยตำบลโกเบงเหลง แลว้ จะไปไล่เนื้อดว้ ย ขณะนัน้ โจอี้โจหุ้นโจง่านผู้น้องคุมทหารมาตามเสด็จด้วย ครั้นออกไป ถึงนอกเมือง ฮวนห้อมจึงเข้ายุดบังเหียนม้าโจซองไว้แล้วว่า ท่านเปนผู้ใหญ่จะพาพี่น้องออกมานอกเมืองนี้ไม่ควร เกลือก จะมีอันตรายขึ้นในเมืองเห็นจะป้องกันไม่ทันที โจซองได้ฟัง ดังนั้นก็โกรธตวาดเอาแล้วว่า ขุนนางทั้งปวงอยู่ในเงื้อมมือเรา สิ้น ผู้ใดจะบังอาจเปนขบถได้ อย่ามาว่ามากมายไปเลย แล้วก็ ขับมา้ ไปตามเสดจ็ ฝ่ายสุมาอี้แจ้งว่าโจซองโจอี้โจหุ้นโจง่านกับนายทหารชื่อโฮอั๋นหนึ่ง เตงเหยียงหนึ่ง เตงปิด หนึ่ง ปิดห้วนหนึ่ง หลีซินหนึ่ง ซึ่งเปนคนสนิธห้าคน แลทหารทั้งปวงตามพระเจ้าโจฮองออกไปเยี่ยม ศพพระเจ้าโจยอยแลว้ ไปเท่ียวเล่นป่า สุมาอี้ดใี จนักก็เขา้ ไปในเมือง จึงใช้ให้โกหยิวแตง่ ตัวเปนขุนนาง ผู้ใหญ่ มีทหารถือศัสตราวุธแห่หน้าหลังเปนอันมาก ให้ล้อมจวนโจซองไว้ ใช้ให้อองก๋วนแต่งตัวเปน เสนาบดีผูใ้ หญ่ มที หารถอื ศสั ตราวธุ แห่หนา้ หลังไปล้อมจวนโจอี้ไว้ ฝ่ายสุมาอพี้ าขุนนางเก่าทั้งปวงเข้า ไปเฝ้านางกวยทายเฮามารดาพระเจ้าโจฮองจึง ทลู ว่า บดั นโ้ี จซองไมค่ ดิ ถงึ คำพระเจ้าโจยอยซึ่งฝากฝัง พระเจ้าโจฮองไว้เลย จะทำการสิ่งใดก็ทำตามอำเภอใจ ความผิดชอบประการใดก็ไม่ทูล ที่โจซองทำ การทั้งนี้เห็นคิดขบถต่อแผ่นดิน โทษอันนี้ ใหญน่ กั จะนง่ิ เสียน้นั ไม่ควร นางกวยทายเฮา ได้ยินดังนั้นก็ตกใจจึงว่า บัดนี้พระองค์เสด็จ ไปประพาสป่า เราจะรู้แห่งคิดประการใด สุมาอี้จึงทูลว่า ข้าพเจ้าจะขอทำเรื่องราว ถวายพระเจ้าโจฮองว่า ให้กำจัดบันดาคน ซึ่งเปนพรรคพวกศัตรูนั้นเสีย การครั้งน้ี พระองค์อย่าทรงพระวิตกเลย เปนธุระ ขา้ พเจา้ สามกก๊ วิทยา

๑๘๒๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายนางกวยทายเฮาก็กลัวสุมาอี้อยู่ จึงพลอยว่าตามแต่ใจ ท่านเถิด สุมาอี้ออกมาแล้วจึงปรึกษาด้วยเจียวเจ้กับสุมาหูซึ่งเปนคน สนิธของตัว เข้าช่ือด้วยกันทำเร่อื งราวใช้ใหห้ ้องหวุนตามออกไปถวาย พระเจ้าโจฮอง ฝ่ายสุมาอีก้ ็คุมทหารเข้าไปเปนอนั มาก ให้ทหารรักษา โรงแสงทุกโรงซึง่ สำหรบั ไว้อาวุธทั้งปวง แลว้ ก็พาทหารเดิรไปตามถนน โกหยวิ (Gao Rou) เฉียดบ้านโจซองไปจะออกนอกเมือง มีทหารคนหนึ่งเข้าไปบอกแก่ นางเล่าซีเมียโจซองว่า บัดนี้สุมาอี้กับโกหยิวคุมทหารมาเปนอันมาก ถอื ศสั ตราวุธครบมอื มาใกล้จวนทา่ น จะทำเปนประการใดมิได้แจ้ง นางเล่าซีก็ออกไปหน้าจวน จึงเรียกนายทหารซึง่ รักษาจวนน้ันมาถามว่า โจซองสิตามเสด็จ ออกไปแล้ว สุมาอี้คุมทหารมาเปนอันมากดังนี้จะทำเปนประการใด พัวกี๋ผู้รักษาจวนจึงว่า ท่านอย่า วิตกเลย ข้าพเจ้าจะออกไปถามให้ได้เนือ้ ความ ว่าแล้วก็คุมทหารประมาณห้าสิบคนข้ึนไปบนหอใหญ่ หน้าจวน แลลงไปเห็นสุมาอ้ีคุมทหารเดิรเข้ามาถึงหน้าจวน ก็ให้ทหารยิงเกาทัณฑ์ลงไป สุมาอี้จะเดิร ไปกไ็ ม่ได้ ซุนเหียมทหารสุมาอี้ยืนอยู่ใกล้สุมาอี้ จึงร้องห้ามขึ้นไปว่าอย่ายิงเกาทัณฑ์ลงมา ท่านผู้ใหญ่ จะไปเปนขอ้ ราชการบา้ นเมือง ถ้าขืนยงิ ลงมาทหารทง้ั ปวงจะเปนโทษถึงตาย ซนุ เหยี มร้องห้ามถึงสอง ครั้งสามครั้ง พัวกี๋ก็ห้ามทหารมิให้ยิงลงไป สุมาเจียวบุตรสุมาอี้ยกทหารไปก่อนบิดา พอออกจาก กำแพงเมืองไปถึงตีนท่าก็ตั้งกองทหารอยู่รักษาสะพาน สุมาอี้สั่งทหารให้ปิดประตูเมืองแล้วให้ทหาร รักษาประตไู ว้ ตวั กไ็ ปรกั ษาเชงิ สะพาน ๆ ข้ามแม่น้ำอันนี้หาเสาลงดนิ มิได้ เปนสะพานแพท่นุ ทอดสมอ ไวส้ ำหรับคนขา้ มไปมา สุมาเล่าจี๋ทหารโจซองเห็นสุมาอี้ทำการดังนั้น จึงไปปรึกษา ซินเป (Xin Chang) กันกบั ซนิ เปซึง่ ได้ตรวจตราทหารโจซองว่า สมุ าอ้ีทำการท้ังนีจ้ ะคิดอา่ น เปนประการใด ซนิ เปจึงว่าเห็นประหลาทอยู่แล้ว เราอยา่ อยู่เลย จงคุม ทหารของเรายกไปตามเสด็จเถิด สุมาเล่าจี๋จงึ ว่า ท่านว่าดังน้ันข้าพเจ้า หาเห็นด้วยไม่ ซินเปจึงว่า ถ้ากระนั้นเราพากันไปที่หลังบ้านข้าพเจ้า เปนทสี่ งัด จะไดค้ ดิ อา่ นปรกึ ษากัน สุมาเลา่ จกี๋ ับซนิ เปก็พากนั ไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๙ ๑๘๒๑ นางซินเหียนเอ๋งเปนพี่สาวซินเป แลเห็นซินเปมาจึงถามว่า มีเหตการณ์อันใดหรือจึงตกใจ เดิรลนลานเข้ามา ซินเปจึงบอกว่า พระเจา้ โจฮองเสด็จไปประพาสปา่ สุมาอีป้ ดิ ประตเู มืองเสยี เห็นจะ คิดเปนขบถอยู่แล้ว นางซินเหียนเอ๋งจึงว่า สุมาอี้ทำการทั้งนี้ข้าพิเคราะห์ดูเห็นว่าหาเปนขบถไม่ ทำทั้งนี้คิดการจะกำจัดโจซอง ซินเปได้ยินดังนั้นก็ตกใจจึงว่า ถ้าเขาทำร้ายแก่นายข้าพเจ้าดังน้ั น ข้าพเจา้ จะทำกระไรดี นางซินเหียนเอ๋งจึงว่า โจซองนี้หามี ซนิ เหียนเอง๋ (Xin Xianying) ปัญญาความคิดเหมือนสุมาอี้ไม่ เห็นจะแพ้แก่ สุมาอี้ ซินเปจึงว่า วานซืนนี้สุมาอี้ชักชวน ข้าพเจ้าให้ไปเข้าด้วย เราจะไปเข้าด้วยเขาดี หรือ ๆ ว่าอย่าไปดี นางซินเหียนเอ๋งจึงว่า ธรรมดาชาติทหารนี้สัตย์ซื่อ เราเปนบ่าวโจซอง มาช้านาน ครั้นเหน็ ว่าโจซองจะแพ้แกส่ มุ าอี้เรา จะเข้าด้วยสุมาอี้ นานไปสุมาอี้ก็จะหาเลี้ยงเรา ไม่ ถึงมาทว่าโจซองจะเปนประการใด เราจำจะ ไปหาโจซองจึงจะควร ซินเปเห็นชอบด้วย จงึ พา สุมาเล่าจีก๋ ับทหารประมาณห้าสบิ คนไปฆ่าคนที่ รักษาประตูนั้นเสีย ก็หนีไปหาโจซอง ทหารซ่ึง รักษาประตูก็เอาเนื้อความไปแจ้งแก่สุมาอี้ ๆ รู้ดังนั้น คิดเกรงว่าฮวนห้อมทหารโจซองจะหนี ตามไปด้วย จงึ ใหท้ หารไปหาตัวฮวนห้อม ฝ่ายฮวนห้อมเหน็ สมุ าอท้ี ำดังนั้น จึงปรกึ ษาดว้ ยลกู ชายวา่ เราจะคดิ ประการใด ลูกชายจึงว่า โจซองนายเราไปตามเสดจ็ ซ่ึงเราจะเขา้ คบคิดกับสุมาอี้น้ันหาควรไม่ เราจะหนีออกไปทางประตูทิศใต้ ไปตามนายเราจึงจะควร ฮวนหอ้ มเห็นชอบด้วย จงึ ขี่ม้าออกมาทางประตูทศิ ใต้ เห็นประตูปดิ อยู่ แลไป เห็นสูหวนเปนบ่าวของตัวอยู่ก่อนได้มาเปนนายประตู จึงชูไม้จดหมายรับสั่งให้ดูแล้วจึงว่า นางกวย ทายเฮามรี บั สั่งใช้ให้เราไปเปนการเรว็ ท่านเร่งเปิดประตูให้เรา สามกก๊ วิทยา

๑๘๒๒ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) สูหวนจึงว่า ข้าพเจ้าขอดูรับสั่งก่อน ฮวนห้อมจึงว่า เจ้าเปนบ่าวเราอยู่ก่อน ข้อราชการ ถึงเพียงนี้หาควรทีจ่ ะหนักหน่วงเราให้ช้าไม่ สูหวน ก็เปิดประตูให้ ฮวนห้อมออกไปนอกประตูแล้วจึง ว่า สุมาอี้คิดขบถแล้วเจ้าอย่าอยู่เลยมาไปด้วยเรา เถิด สูหวนได้ยินดงั นั้นก็ตกใจ เห็นว่าตัวเปดิ ประตู ให้ฮวนห้อมออกไปนั้นผิด วิ่งตามไปจะจับตัว ฮวนหอ้ มกม็ ิทัน นายประตจู งึ ไปแจง้ ความแก่สุมาอี้ ว่าฮวนหอ้ มหนไี ปแล้ว สุมาอ้ีได้ยินดังนั้นก็ตกใจ จึงปรึกษากับเจียวเจ้ว่า การเราทำทั้งนี้คนข้างนอกจะรู้ก็เพราะ ฮวนห้อมหนีออกไป เจียวเจ้จึงว่า ถึงคนข้างนอกจะรู้ก็จะกลัวอันใด เราเร่งรักษาเมืองให้มั่นคงเถิด สมุ าอีจ้ ึงให้หาเค้าอนิ๋ ตา้ นทา่ ยทหารโจซองสองคนมาสง่ั ว่า ท่านเร่งไปบอกแกโ่ จซองวา่ เราทำการท้ังนี้ หาได้คดิ ทำร้ายแกเ่ จา้ แผ่นดนิ แลโจซองไม่ ท่านอยา่ แคลงเลย เราเหน็ วา่ ทหารสมัคพรรคพวกท่านมาก นัก ละไว้นานไปเกลือกจะเปนอันตราย เราทำทั้งนี้หวังจะยกทหารสมัคพรรคพวกพี่น้องของท่าน มาเปนของหลวง สั่งแล้วให้เค้าอิ๋นต้านท่ายออกไป สุมาอี้เกรงว่าโจซองจะมิฟังคำเค้าอิ๋นต้านท่าย จึงให้หาอินต้ายบกทหารผู้ใหญ่เปนคนสนิธซองโจซองมา จึงใช้ให้เจียวเจ้แต่งหนังสือเรื่องราวเหมือน สั่งแก่เค้าอิน๋ ต้านท่ายนั้นส่งให้อินต้ายบก จึงสั่งซำ้ ว่าท่านเร่งไปบอกแก่โจซองว่า เรากับเจียวเจ้ได้ให้ สัตย์สาบาลตอ่ กัน เราคิดอา่ นทำการทั้งนี้หาทำอันตรายแก่ครอบครัวบตุ รภรรยาของโจซองไม่ ทำแต่ พอจะยกเอาทหารของพ่ีนอ้ งโจซองมาเปนของหลวง อินตา้ ยบกรบั หนังสอื แลว้ ก็ลาออกไป ฝ่ายโจซองขี่ม้าไล่เนื้อเล่นในกลาง ปา่ มีทหารไปบอกว่า บัดนใ้ี นเมอื งเกดิ วนุ่ วาย สุมาอี้ใช้ให้คนถือหนังสือเรื่องราวมาถวาย พระเจา้ โจฮอง จะว่าเนื้อความประการใดมิได้ แจง้ โจซองไดย้ ินดงั น้นั ก็ตกใจ ลงจากหลังม้า มาเฝ้าพระเจ้าโจฮอง แลไปเห็นห้องหวุน ถือหนังสือหมอบอยู่หน้าที่นั่ง โจซองจึงรับ เอาหนงั สอื ส่งให้คนอน่ื อ่านถวาย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๒๓ ในเรื่องราวนั้นว่า ข้าพเจ้าสุมาอี้ได้ตาม เสด็จพระองค์มาแต่เมืองเสียวตั๋ง ทำราชการมาช้า นานแล้ว เมื่อพระบิดาของพระองค์จะดับสูญให้หา พระองค์กับข้าพเจา้ แลโจซองเข้าไปเฝ้าใน ที่บันทม ซง่ึ ประชวรอยนู่ ้ัน จึงย่ืนพระหัตถม์ าลูบหลังข้าพเจ้า แล้วฝากพระองค์แลบ้านเมืองแก่ข้าพเจ้าแลโจซอง บัดนี้ข้าพเจ้าเห็นโจซองหารำลึกถึงพระบิดา พระองค์ซึ่งฝากฝังนั้นไม่ ทำการท้ังนีเ้ ห็นจะคิดขบถต่อแผ่นดิน จึงตั้งใหเ้ ตยี วต๋องคนสนิธเปนท่เี ต้าก๋ำ เข้าเฝ้าข้างในได้ ให้คอยฟังความลับทั้งปวง แล้วให้รักษาพระแสงแลตราหยกสำหรับกษัตริย์ ครั้งก่อนโจซองทูลยุยงให้ขับมเหษีซ้ายขวาพระบิดาของพระองค์ผิดแผกกันจนตาย เสียองค์หน่ึง ก็ไดค้ วามแคน้ เคิองถึงพระญาตวิ งศ์ บัดนก้ี ารแผ่นดนิ ทงั้ ปวงกม็ ิไดพ้ ิททูลพระองค์เลย แม้จะให้ล้างคน โทษถึงตายก็มิได้ทลู กส็ ่งั ให้ฆา่ เสียตามอำเภอใจ อนึ่งพี่น้องแลทหารพรรคพวกโจซองคุมเหงขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยแลราษฎรทั้ง ปวงได้ความ เดือดร้อนเปนอันมาก โจซองทำทั้งนี้หาคิดถึงคำพระบิดาของพระองค์ซ่ึงฝากไว้ไมเ่ ลย อันตัวข้าพเจ้า หาลืมคำสั่งพระบิดาของพระองค์ไม่ ข้าพเจ้ากับเจียวเจ้สุมาหูรำลึกถึงคุณพระบิดาของพระองค์ซึ่ง ชุบเลี้ยงมาแต่ ก่อน จึงปรึกษาพร้อมกันจัดแจงให้ทหารไปรักษาจวนโจซองแลจวนพี่น้องโจซอง ข้าพเจ้าจึงเข้าไปทูลเนื้อความทั้งนี้แก่พระมารดาของพระองค์ ๆ ก็เห็นชอบด้วย จึงให้ข้าพเจ้าทำ เรื่องราวทั้งนี้มาทูลแก่พระองค์ ข้าพเจ้าจึงให้ห้องหวุนเอาเรื่องราวมาถวาย ขอให้พระองค์ถอด โจซองโจอี้โจหุ้นออกจากที่ แล้วให้ยก เอาทหารทั้งปวงไปเปนหลวง แต่ ข้าพเจ้าคอยหาช่องมาพึง่ มาได้ทีครั้งน้ี ข้าพเจ้าจึงคิดอ่านทำการทำนุบำรุง พระองค์ ข้าพเจ้าก็ยกกองทหารมา รักษาอยู่ ณะเชิงสะพานแพตำบล ลกโหคอยดผู ดิ แลชอบ สามกก๊ วิทยา

๑๘๒๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) พระเจ้าโจฮองได้ฟงั ดงั นน้ั จงึ ตรัส แก่โจซองว่า ท่านจะคิดประการใด โจซอง แจ้งดังนั้นตกใจนัก หน้าเผือดไม่มีเลือด อ่อนระทวยไปทั้งตัว จึงเหลียวหน้ามา ปรึกษาแกโ่ จอ้ีว่า ความทกุ ข์มีมาถึงเราคร้ัง น้ี เราจะคิดอ่านแกไ้ ขประการใด โจอี้จึงว่า ข้าพเจ้าได้ห้ามท่านแต่ก่อนท่านก็ขืนทำ ตามอำเภอใจ ได้ผิดแล้วข้าพเจ้าจะรู้ที่จะ คิดประการใด สมุ าอี้คนน้มี สี ติปญั ญาความคดิ มากนกั จนถึงขงเบ้งซง่ึ เปนคนดหี ลกั แหลมนักก็หามีชัย ชนะแก่สุมาอี้ไม่ เราพี่น้องเท่านี้จะรู้ท่ีคิดอ่านแก้ไขประการใด ควรที่จะมัดตัวเข้าไปหาเขายอมใหท้ ำ โทษเห็นจะรอดชีวิต ว่ายังมิทันจะสิ้นคำ พอซินเปสุมาเลา่ จี๋ไปถึง โจซองจึงถามถึงการในเมือง ทหาร สองคนก็เลา่ การในเมืองให้ฟังแล้วจงึ ว่า เขารักษาเมืองคร้ังนีม้ ัน่ คงนัก เหมือนหน่ึงตปี ลอกเหล็กรดั ถงั ฝ่ายตัวสุมาอี้ก็คุมทหารเปนอันมากมารักษาอยู่เชิงสะพาน ท่านอย่าเพ่อเข้าไปเลย เร่งคิดกลอุบาย แกไ้ ขตวั เถิด พอฮวนหอ้ มควบมา้ ไปถงึ เข้า โจซองถามถงึ การเมือง ฮวนห้อมจงึ วา่ สมุ าอค้ี ิดขบถแลว้ ท่าน เร่งเชิญเสด็จไปเมืองฮูโต๋เถิด จะได้เกลี้ยกลอ่ มทหารจัดแจงศัสตราวุธได้พร้อมแล้วจะได้ยกมาทำการ แก่สุมาอี้ โจซองจึงว่า ขุนนางมาทั้งน้ีครอบครวั บุตรภรรยาอยู่ในเมอื งสิ้นทุกคน อันจะคดิ ทำดังนัน้ หา ได้ไม่ ฮวนห้อมจึงว่า ท่านกลัวบุตรภรรยา จะเปนอันตรายจึงไม่คิดการสงคราม จะ ยอมเข้าไปหาข้าศึก คิดอ่านทั้งนี้หารักชีวิต ไม่เลย รักบุตรภรรยายิ่งกว่าชีวิตอีกเล่า ข้าพเจ้าหาเห็นด้วยไม่ เปนธรรมดาชาติ ทหารหารักชีวิตผู้อื่นไม่ คิดแต่จะรักษาชีวิต ตัวไว้ให้ได้ โจซองก็ไม่ฟังคำฮวนห้อม คิดถึง ตวั ร้องไหน้ ํ้าตาไหลลงอาบหนา้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๒๕ ฮวนห้อมจึงว่า แต่นี่ไปเมืองฮูโต๋มิสู้ไกลนัก ไป ประมาณสักสองยามกจ็ ะถึง ทนี่ ัน้ เขา้ ปลาอาหารกม็ าก จะเล้ียง ทหารได้สักสองเดือนกวา่ จะเตรยี มการพร้อมจะได้อยู่ ทา่ นเร่ง คิดเถิดอย่าช้าเลยจะเสียการ โจซองจึงว่า การครั้งนี้เปนการ ใหญ่ เร่งรีบนักจะเสียการ เราจะขอตรึกตรองให้ลเอียดก่อน อยู่สักครู่หนึ่งเค้าอิ๋นต้านท่ายมาถึงจึงว่าแก่โจซองว่า สุมาอี้ กระทำครั้งนี้หาทำอันตรายแกท่ ่านไม่ ทำแตพ่ อจะยกเอาทหาร ของท่านแลทหารของพี่น้องท่านไปเปนหลวง โจซองหาเห็น อนิ ตา้ ยบก (Yin Damu) ด้วยไมก่ น็ ิ่งอยู่ แล้วอินต้ายบกทหารคนสนิธของโจซองไปถึงจงึ แจ้งเนื้อความวา่ สุมาอี้กับเจียวเจ้ตั้งสัตย์สาบาลกันคิดอ่านกระทำการครั้งนี้ มิได้ทำอันตรายแก่ท่าน แล้วเจียวเจ้มีหนังสือมาถึงท่านให้มอบทหารทั้งปวงให้แก่สมุ าอี้ ฝ่ายตัวท่านอย่าวิตกเลยหาเปนไรไม่ ให้เร่งเข้าไปหาบตุ รภรรยาเถิด โจซองเหน็ ดว้ ยกค็ ่อยคลายใจ ฮวนห้อมก็เตือนว่า การร้อนถึงเพียงนี้แล้วยงั จะฟงั คำคนอื่นอีกเล่า ไม่คิดอ่านแกต้ ัวจะบ่าย หน้าเข้าไปหาความตายอีกเลา่ ฝา่ ยโจซองเวลากลางคนื วนั น้นั ให้เสร้าโศกนกั คดิ อา่ นหาอบุ ายซ่งึ จะแก้ ตวั กไ็ มเ่ หน็ ชอ่ งเลย ชกั กระบอ่ี อกถือไวเ้ ปนทุกข์ทอดใจใหญน่ ้ำตาไหลลงอาบหน้า คดิ ๆ ไปแต่เวลาค่ํา จนสว่างก็ไม่เห็นอุบายเลย ฮวนห้อมจึงเตือนว่า คิดมาแต่ หัวคํา่ จนร่งุ แลว้ เห็นอุบายทจี่ ะ แ ก ้ ไ ข ป ร ะ ก า ร ใ ด จ ง เ ล ่ า ใ ห้ ข้าพเจ้าฟังจะได้คลายใจ โจซองได้ยินดังนั้นทิ้งกระบี่ลง เสียแล้วจึงว่า เราไม่ยกทัพไป ให้ลำบากทหารแล้ว จะถอด เราเสียจากที่ก็ตามเถิด เราจะ ไดน้ ั่งนอนกินใหส้ บาย สามก๊กวิทยา

๑๘๒๖ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฮวนห้อมได้ยินดังนั้นก็ร้องไห้ด้วยเสียง อันดัง แล้วเดิรออกมาจากที่นั้นจึงว่า โจจิ๋นพ่อโจ ซองอวดตวั ว่าเปนคนมสี ตปิ ญั ญา มีบุตรสามคนกไ็ ม่ สั่งสอนให้มีความรู้วิชาการเลย เหมือนหมูแล กระบอื วา่ แล้วกร็ อ้ งไห้ เคา้ อิน๋ ตา้ นท่ายจึงเขา้ ไปว่า แก่โจซองว่า ถ้าท่านยอมแล้วจงเร่งให้คนถือตรา สำหรับที่เข้าไปมอบให้สุมาอี้ให้สิ้นสงสัย โจซองได้ ยินดังนัน้ จึงส่งตราให้เค้าอิน๋ ต้านท่าย มีสมุห์บาญชีคนหนึ่งชื่อเอียวจ๋งเห็นดังนัน้ กร็ ้องไห้เข้าฉดุ ตราไว้ แลว้ ว่า ท่านท้ิงทหารท้ังปวงเสียจะมัดตัวเขา้ ไปรบั อาญาเขา ขา้ พเจ้าเหน็ ว่าไมพ่ น้ ท่ตี ายกลางตลาดเลย โจซองจึงว่า สุมาอี้เปนคนดีเห็นจะไม่เสียวาจาสัตย์ ว่าแล้วก็ยื่นตราให้แก่เค้าอิ๋นต้านท่ายแล้วสั่งว่า ท่านจงเอาไปส่งให้สุมาอี้อย่าใหม้ ีความแคลงเรา เค้าอ๋ินต้านทา่ ยก็กลับเข้าไปเมอื ง ฝ่ายโจซองจึงค่อย ตามไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๙ ๑๘๒๗ ครั้งนั้นทหารทั้งปวงเห็นโจซองไม่มีตรา สำหรับที่แล้ว ก็หนีกระจัดกระจายไป ยังเหลือแต่ พี่น้องสามคนกับขุนนางซึ่งเปนคนสนิธพากันกลบั เข้าไปในเมือง ครั้นถึงเชิงสะพานแพก็เข้าไปหา สุมาอี้ ๆ จึงว่า เชิญท่านพี่น้องสามคนไปเรือนเถดิ แต่ขุนนางซึ่งเปนพรรคพวกมาน้ันสุมาอีก้ ็สั่งใหเ้ อา ไปจำไว้ ณ คกุ โจซองพี่นอ้ งสามคนเดิรไปหามีผู้ใด ติดตามไมเ่ ลย ครน้ั ฮวนห้อมไปถึงเชงิ สะพาน สมุ าอีน้ ัง่ อยู่บนหลังมา้ แลเห็นฮวนห้อมเข้ามาก็ช้ีมือแล้ว ร้องว่า ท่านฮวนห้อมทำไมจึงมาทำข้าอยา่ งนี้ ฮวนห้อมมริ ูท้ ีจ่ ะตอบก็ก้มหน้าไปบ้าน ฝ่ายสุมาอีก้ ค็ อย รบั เสด็จอยทู่ น่ี น้ั ครน้ั พระเจา้ โจฮองมาถึง สมุ าอี้เชญิ เสด็จเขา้ ไปในวัง บ้านโจซองพี่น้องสามคนน้ันอยู่ เรียงกันมามีกำแพงล้อมเปนอันเดียวกัน สุมาอี้จึงใช้ให้ทหารปิดประตูลั่นกุญแจเสียทุกประตู จึงส่ัง ชาวบ้านซ่ึงอยู่นอกกำแพงบา้ นโจซองน้ันเปนแปดร้อยเศษ ว่าท่านทั้งปวงรักษาให้ม่ันคง ถ้าโจซองแล น้องโจซองหนไี ปได้ ชาวบ้านจะเปนโทษถึงตาย โจอเ้ี หน็ โจซองเปนทกุ ข์นักจึงว่า เข้าสเบียงในเรอื นเรา ก็ส้ินแล้ว ท่านจงให้มีหนังสือไปถึงสุมาอี้ขอยืมเข้ากิน ถ้าสุมาอี้ให้เข้าแก่เราก็เห็นว่าสุมาอี้จะไม่ทำ อันตรายแก่เรา โจซองเห็นชอบด้วย จึงทำหนังสือส่งให้ชาวบ้านซึ่งรักษาถือไปให้แก่สุมาอี้ ๆ ก็ให้ ทหารคุมเข้าสารร้อยถังมาส่งให้ ณ บ้านโจซอง ๆ ก็คลายใจจึงว่าแก่น้องทั้งสองว่า สุมาอี้หาทำ อนั ตรายแก่เราไม่ จรงิ แลว้ ฝ่ายสมุ าอ้จี งึ ส่งั ให้ทหารจับตวั เตียวต๋อง ซงึ่ โจซองตั้งให้เปนเตา้ กำ๋ กรมวังนัน้ ไปเฆ่ียนถามเอา เนื้อความว่า ได้คบคิดกับโจซองจะทำการขบถต่อแผ่นดินหรือไม่ ครั้นเฆีย่ นถามเตา้ ก๋ำรับเปนสัตยว์ า่ ข้าพเจ้าได้คบคดิ ทำการขบถกับโจซองจริง ฝ่ายทหารซักถามว่าคดิ การขบถแตส่ องคนนี้ดอกหรือ เรา ยังหาเห็นจริงไม่ เต้าก๋ำซัดว่าเมื่อคิดกันนั้น โฮอั๋นคนหนึ่ง เตงเหยยี งคนหน่ึง หลีซินคนหนงึ่ เตงปิดคนหนึ่ง ปิดห้วนคนหนึ่ง ขุนนางห้าคนนี้ ไดค้ ิดการดว้ ยขา้ พเจา้ กับโจซอง สมุ าอ้ีให้ทหาร ไปจับตัวมาถามทั้งห้าคนก็รับเปนสัตย์ แล้วจึง ให้การว่า ได้สัญญากันว่าอีกสามเดือนจึงจะทำ การ สมุ าอ้ีสังใหจ้ ำคาตรึงตะปใู ห้มัน่ ทงั้ ห้าคน สามก๊กวิทยา

๑๘๒๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) สุหวนนายประตูว่าแก่สุมาอี้ว่า ฮวนห้อมลวงข้าพเจ้าให้เปิดประตูว่ามีรับสั่งใช้ ออกไปได้ แล้วกล่าวโทษว่าท่านเปนขบถ สุมาอี้จึงว่ามันเปนขบถเองซิกลับมากล่าวโทษว่าเราเปนขบถอีกเล่า ว่าแล้วสั่งให้ทหารให้จับฮวนห้อมกับพรรคพวกแลโจซองพี่น้องไป สั่งให้ทหารจำไว้ในคุก สุมาอี้จึง ปรึกษาขุนนางทั้งปวงว่า อ้ายคิดมิชอบเหล่านี้รับเปนสัตย์แล้วจะเอาไว้มิได้ ขุนนางทั้งปวงเห็นชอบ ด้วย สุมาอี้ก็สั่งให้เอาคนโทษทั้งปวงประมาณพันหนึ่ง ไปฆ่าเสยี ทั้งโคตรที่กลางตลาด แล้วก็สั่งให้ขน ทรัพยส์ ิ่งของเขา้ พระคลังหลวง มีนางคนหนง่ึ เปนบตุ รแฮฮัวเหลง เปนเมียโจวนุ ซกนอ้ งโจซอง โจวุนซกตายนานแลว้ นางน้ัน เปนหม้ายมีบุตรชายคนหนึ่ง ครั้งหนึ่งบิดาจะให้มีผัวใหม่ นางมิยอมสบถสาบาลว่าไม่มีผัวอีก แล้วก็ เชอื ดใบหูเสียหนอ่ ยหนึ่ง ครน้ั โจซองเปนโทษ บิดากลวั จะพลอยเปนโทษดว้ ย จงึ จะให้ลูกสาวมีผัวนาง ก็ไม่ยอม จึงเอามีดเชือดปลายจมูกเสยี หน่อยหนึ่งประสงคจ์ ะให้เสียโฉม คนในเรือนเห็นดังนั้นก็ตกใจ จึงว่า เปนธรรมดาคนทั้งปวงจะแต่งรูปโฉมให้งาม ทำไมเจ้าจึง มาทำให้เวทนาดังนี้ นางจึงว่า เราทำ ท้ังนี้ประสงค์จะไม่มีผัวแลว้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๙ ๑๘๒๙ คนทงั้ ปวงจงึ วา่ โจซองเปนโทษบิดากลวั วา่ จะพลอยเปนโทษด้วย จึงจะให้เจา้ มผี ัวหวังจะให้ พน้ จากเก่ียวข้องกบั โจซอง นางจงึ ตอบวา่ ประเพณีลกู ผ้หู ญงิ เมื่อยังหาสามีมไิ ดก้ ็ตงั้ อยู่ในบังคับบัญชา ของบิดา ถ้ามีสามีแล้วก็ตั้งอยู่ในบังคับสามี ถ้าสามีได้ยศศักดิ์เปนสุขก็ได้เปนสุขด้วยสามี ถ้าสามี ประกอบไปด้วยทุกข์กใ็ ห้สู้ทุกข์สูย้ ากด้วยสามี เมื่อยังมีชีวิตอยู่รักใคร่ร่วมสุขร่วมทุกข์ฉันใด สามีตาย แลว้ ให้รกั ใคร่ร่วมสุขร่วมทุกข์ดงั นั้น โจซองมีบญุ ซพิ ่งึ บุญเขามา คร้นั เขาเปนโทษจะเอาตัวหนีออกหาก ดงั นี้เหน็ เปนคนอกตญั ญหู ารคู้ ณุ เขาไม่ เหมอื นสตั ว์เดียรจั ฉาน ความอนั น้กี แ็ จ้งไปถงึ สุมาอี้ ๆ คิดว่าใจ คนสัตยซ์ ่ืออยา่ งน้หี ายากนกั ถึงวา่ บดิ าช่ัวมารดาดีควรเราจะขอเอาบตุ รมาเลยี้ งไว้ จะใหต้ อ่ แซ่โจสืบไป สุมาอก้ี ข็ อบุตรชายนางนัน้ มาเปนบุตรเล้ียง เจียวเจ้จึงเข้าไปว่าแก่สุมาอี้ว่า พรรคพวก เจียวเจ้ (Jiang Ji) โจซองยังหาสิ้นไม่ สุมาเล่าจี๋กับซินแปสองคนนี้ฆ่านาย ประตูเสียแล้วหนีไปหาโจซอง ยังเอียวจ๋งคนหนึ่ง ครั้งเมื่อโจซองส่งตราให้เอามามอบท่าน เอียวจ๋งฉุดไว้ สามคนนี้ควรจะเอาโทษ สมุ าอตี้ อบวา่ สามคนนี้ดีสตั ยซ์ ื่อ ต่อนาย อย่าทำอันตรายแก่เขาเลย ควรจะให้เปนขุนนาง คงที่ เราได้ชุบเลี้ยงเขาก็มีกตัญญูรู้คุณเรา สุมาอี้ก็ให้เอา สามคนนั้นมาตั้งเปนขุนนางคงที่เก่า สามคนก็ทำคำนับ แล้วก็ลาออกไป ซินเปคิดถึงความหลังแล้วทอดใจใหญ่ จึงว่าแก่สุมาเล่าจี๋เอียวจง๋ ว่า ถ้าเรามฟิ ังคำพี่เราทีไ่ หนเรา จะรอดชีวติ วา่ แลว้ ตา่ งคนต่างไปเรอื น ฝ่ายสุมาอี้จึงเขียนหนังสือเกลี้ยกล่อมแขวนไว้ทุกประตูเมือง ในหนังสือนั้นว่า แต่บันดา พรรคพวกโจซองซงึ่ หนีอยู่บ้านใดตำบลใด ให้คนื เข้ามาอยทู่ ีเ่ ย่าเรือนใหห้ มดเราไมเ่ อาโทษแล้ว ถ้าเปน ขุนนางแลทหารให้เขา้ มาคงที่ รับราชการตามตำแหนง่ ถ้าเปนราษฎรให้กลบั มาอยู่บา้ นเรอื น ทำมาหา กันตามภมู ์ิลำเนา สามกก๊ วิทยา