สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๔๑

ตอนที่ ๔๑ ๘๕๑ โจโฉ (Cao Cao) ฝ่าย โจโฉครั้นเสียความคิดแลลูกเกาทัณฑ์ ก็มีความอัปยศไม่สบายเลย ซุนฮิวจึงว่าแก่โจโฉ ว่า บัดน้ีจิวยี่กับขงเบ้งมีสติปัญญาเปนอันมาก ช่วยคิดอ่านทาการสงครามอยู่ ซึ่งเราจะรบพุ่งเอาชัย ชนะนั้นเห็นขัดสน ขอให้ท่านแต่งทหารทาเปนหนีไปเข้าเกลย้ี กล่อมอยู่ในกองทัพจิวยี่ ให้คิดอ่านเปน ไส้ศึก เราจึงจะทาการรบพุ่งไดถ้ นดั โจโฉเหน็ ชอบดว้ ยจึงวา่ ท่านจะเห็นผูใ้ ดซง่ึ จะอาสาทาการทั้งนไ้ี ด้ ซนุ ฮวิ จึงวา่ ทา่ นฆ่าชัวมอเสยี ยังแต่ชวั ต๋งชัวโฮผ้นู ้อง ซง่ึ เปนทหารเลวอยู่ ทา่ นจงเอาตัวมาพูดให้มีน้าใจ แลว้ ให้ทาเปนหนีไปเข้าเกลีย้ กลอ่ มจิวยี่ เห็นจิวยี่จะไมม่ ีความสงสัย ดว้ ยเหน็ วา่ ชวั ต๋งชวั โฮมใี จเจบ็ แคน้ ว่าท่านฆ่าชัวมอผู้พ่ีเสีย โจโฉเห็นชอบด้วย จึงให้หาชัวต๋งชัวโฮเข้ามา แล้วตั้งให้เปนนายทหาร ให้เงิน ทองเสอ้ื ผา้ ตามสมควร สามก๊กวิทยา

๘๕๒ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) คร้ันอยู่มาวันหน่ึงโจโฉจงึ ว่าแก่ชัวต๋งชัวโฮว่า ท่านจงตั้งใจทาราชการด้วยเราโดยสุจริต อย่า คิดเจ็บแค้นวา่ เราฆ่าพท่ี ่านเสีย บดั น้เี ราจะจดั แจงทหารให้ทา่ นทาเปนหนเี ราไปอยู่ด้วยจวิ ย่ี แมจ้ วิ ย่จี ะ คิดกลศึกประการใด ท่านจงบอกความลับมาให้เรารู้ด้วย ถ้าการสาเร็จแล้วเราจะเล้ียงให้ถึงขนาด ชัวต๋งชัวโฮจึงว่ามหาอุปราชอย่าได้คิดแคลงข้าพเจ้าเลย อันบุตรภรรยาข้าพเจ้าก็อยู่ในเมืองเกงจ๋ิว เหมือนอยใู่ นเงอื้ มมอื ท่าน แมข้ า้ พเจ้าคิดทาการเปนสองใจก็ให้ฆ่าบุตรภรรยาข้าพเจา้ เสียเถิด ข้าพเจ้า จะขอตั้งใจอาสาไปทาการเอาสสี ะจิวยี่กับขงเบง้ มาให้ท่านจงได้ โจโฉมีความยินดจี งึ จัดแจงทหารเมือง เกงจิว๋ หา้ รอ้ ย กับเรอื รบห้าลาใหแ้ ก่ชวั ต๋งชัวโฮ คร้นั เวลากลางคนื ชัวตง๋ กบั ชวั โฮลงเรอื แลว้ กางใบแล่น ตามลมลงไปถึงฝ่งั คา่ ยจวิ ย่ี ใ น ข ณ ะ นั้ น จิ ว ย่ี ป รึ ก ษ า ก า ร สงครามอยู่กับทหารทั้งปวง พอกองตะเวน มาบอกเน้ือความว่า บัดนี้ชัวต๋งชัวโฮน้อง ชัวมอพาทหารประมาณห้าร้อยหนีโจโฉมา จะอยู่ทาราชการด้วยท่าน จิวย่ีแจ้งดังน้ันก็ ให้ทหารออกไปรับชัวต๋งกับชัวโฮเข้ามา ชัวต๋งชัวโฮคานับแล้วร้องไห้บอกจิวย่ีว่า ชัวมอพี่ข้าพเจ้าหาความผิดมิได้ โจโฉให้ฆ่า เสีย ข้าพเจ้ามีใจพยาบาทคิดแค้นโจโฉอยู่เปนอันมาก จึงพากันหนีมาหวังจะอยู่ทาราชการด้วยท่าน แม้ท่านจะยกออกไปรบเม่ือใด ข้าพเจ้าจะอาสาเปนทัพหน้า จิวยี่ได้ฟังดังน้ันก็รู้เท่าทาเปนมีใจยินดี แล้วแกล้งพูดว่า ซ่ึงท่านมีความแค้นโจโฉสมัคมาอยู่ด้วยเราขอบใจนัก จึงให้เงินทองเส้ือผ้าแก่ชัวต๋ง กับชัวโฮตามสมควร แล้วให้ชัวต๋งชัวโฮไปเข้ากองทัพหน้ากาเหลง ชัวต๋งชัวโฮก็ลามาอยู่ด้วยกาเหลง แลว้ คดิ ในใจว่า คร้งั น้เี ราอาสาโจโฉมาเหน็ จะสมความคดิ เปนม่นั คง ฝ่ายจิวย่ีจึงให้หากาเหลงมาแล้วค่อยกระซิบสั่งว่า ซ่ึงชัวต๋งชัวโฮมาอยู่ด้วยเราน้ี ใช่จะจริง เหมือนปากน้ันหามิได้ เพราะมิได้เอาครอบครวั มาด้วย ถ้อยคาม่ันว่าทั้งน้ีเปนกลอุบายของโจโฉใชม้ า เราจะคิดซ้อนกลโจโฉ เอาชัวต๋งชัวโฮไว้ให้กลับลวงโจโฉเอง เราจึงจะทาการได้ถนัด ซ่ึงเราให้ชัวต๋ง ชัวโฮไปอยู่ด้วยท่านนั้น จงช่วยทานุบารุงอย่าให้เคืองใจ แล้วระวังระไวเหตุการณ์กว่าเราจะคิดอ่าน เห็นช่องมีชัยแก่โจโฉ เราจึงจะฆ่าชัวต๋งชัวโฮตัดเอาสีสะเส้นธงชัย กาเหลงรับคาแล้วก็ลากลับไป ณ ค่าย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๕๓ โลซกจึงว่าแก่จิวย่ีว่า ชัวต๋งกับชัวโฮมาอยดู่ ้วยท่านนี้เปนกลอุบาย อย่าให้ท่านเอาไว้ จิวยไ่ี ด้ ฟังดังนั้นก็โกรธตวาดเอาโลซกแลว้ วา่ เดิมชัวมอผพู้ ี่เขานัน้ หาความผิดมิได้ โจโฉให้ฆ่าชัวมอเสยี ชัวต๋ง กับชวั โฮกม็ คี วามนอ้ ยใจหนมี าอยดู่ ้วยเรา หวงั จะแก้แค้นโจโฉ แลตวั จะมาคิดแหนงเขาฉนี้ นานไปผ้ใู ด ที่มีความคดิ แลฝีมือจะอาจเข้ามาอยดู่ ้วยเราเลา่ แล้วทาเปนลุกเดิรเขา้ ไปข้างใน โลซกจึงเอาเน้ือความซึ่งจิวยี่ว่ากล่าวน้ันไปเล่าใหข้ งเบ้งฟงั ทุกประการ ขงเบ้งได้แจ้งดงั น้ันก็ หัวเราะ มิได้ว่าประการใด โลซกเห็นดังนั้นแล้วก็ถามว่า เหตุใดท่านจึงหัวเราะ ขงเบ้งจึงตอบว่า ตัวท่านน้ีซ่ือนัก มิได้ล่วงเห็นความคิดจิวยี่ บัดน้ีจิวย่ีแจ้งในกลอุบายโจโฉ ซ่ึงคิดอ่านให้ชัวต๋งชัวโฮมา สมัคอยู่ด้วยนั้น เพราะเหตุว่ากองทัพจวิ ย่ีกับโจโฉตั้งอยู่นี้เปนชายทเล ยากท่ีจะใช้ผู้คนไปมาสอดแนม โจโฉจึงแกล้งให้ชัวต๋งกับชัวโฮทาเปนหนีมาอยู่ด้วยจิวย่ี หวังจะได้บอกการแก่โจโฉ อันจิวย่ีเอาไว้นั้น เพราะจะคิดซ้อนกลโจโฉ ซ่ึงท่านว่ากล่าวห้ามปรามจิวยี่มิให้เอาชัวต๋งชัวโฮไว้นั้น จิวย่ีแกล้งทาโกรธ ท่านดอก โลซกจึงว่า เมอื่ จิวย่ีโกรธน้นั ข้าพเจ้าไม่แจง้ จรงิ ต่อทา่ นชี้แจงให้ข้าพเจ้าจึงเห็นความคิดจิวยี่ แลว้ โลซกก็ลาขงเบ้งกลับไปทอ่ี ยู่ คร้ันเวลากลางคืนจิวย่ีออกมาน่ังคิดราชการอยู่ พอเห็นอุยกายเดิรเข้ามาจิวย่ีจึงถามว่า ท่านเข้ามาน้จี ะเตือนสตเิ ราประการใด อยุ กายจงึ วา่ อนั ทหารโจโฉซึง่ ยกมาทาศกึ คร้ังนี้มากกว่าเรานัก แม้ทา่ นจะต้งั รออยใู่ หช้ า้ มไิ ด้คดิ อ่านรบพุ่ง ขา้ พเจา้ เหน็ จะเสยี ทแี ก่เขาเปนมัน่ คง เหตใุ ดท่านไม่คดิ อ่าน เอาเพลิงเผากองทัพโจโฉเสีย สามกก๊ วิทยา

๘๕๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) จิวย่ีได้ฟังดังนั้นจึงถามว่า ความคิดอันน้ีผู้ใดสอนให้ท่านมาว่าหรือ อุยกายจึงบอกว่า ความ อันนี้ข้าพเจา้ คดิ เอง จะได้มผี ู้ใดมาส่งั สอนให้วา่ กลา่ วหามิได้ จิวย่ีได้ฟังดังน้ันจึงคดิ ว่า ความคิดอุยกาย นี้ต้องกันกบั เรา แล้ววา่ เรากค็ ิดเหมือนกับท่าน แต่วา่ ยงั หามที กี ระทาไม่ บัดนีช้ วั ตง๋ ชัวโฮมาอยู่ด้วยเรา เปนกลอุบายของโจโฉหวังจะใคร่รู้เหตุการณ์ในกองทัพเรา ซึ่งเราเอาตัวชัวต๋งชัวโฮไว้นี้ เพราะจะคิด ซ้อนกลโจโฉ แต่วิตกอยู่ข้อหน่ึงว่า หาผู้ใดจะอาสาไปถึงกองทัพโจโฉมิได้ อุยกายจึงบอกว่าท่านอย่า วิตกเลย แม้ท่านจะใช้ข้าพเจ้าจะขออาสา จิวย่ีจึงว่าถ้าท่านจะรบั อาสาแลว้ จาจะต้องทนอาญาเราถงึ สาหัส การท้ังปวงจึงจะสมความคิด แล้วโจโฉก็จะไม่มีความสงสัย อุยกายจึงว่าซุนกวนมีคุณเล้ียง ข้าพเจ้ามาก็ไดม้ ีความสุขเปนอันมาก ยังมิไดแ้ ทนคณุ ส่งิ ใดก่อน คร้ังน้ีถึงมาทวา่ ตวั ข้าพเจา้ จะตายก็ไม่ เสียดายชีวิต แม้ท่านจะใช้ส่ิงใดจะขอตั้งใจอาสา เอาโลหิตทาแผ่นดินไว้ให้ปรากฎว่าได้อาสานายถึง ขนาด จวิ ยี่ได้ฟงั ดงั น้นั ก็มีความยนิ ดี คกุ เข่าลงคานบั อุยกายแล้ววา่ แมท้ ่านสุจรติ รับดงั นไ้ี ด้ อนั การศึก ครั้งน้ีก็จะสาเร็จเพราะทา่ น แลว้ ให้สัญญากันไว้ อุยกายรับคาแล้วก็ลามาทีอ่ ยู่ คร้ันเวลาเช้าจวิ ยี่ออกวา่ ราชการ ที่ปรึกษาแลทหารท้ังปวงมาพรอ้ มกัน แล้วให้หาขงเบ้งเข้า มาด้วย จึงแกล้งปรึกษาว่าโจโฉยกทัพมาครั้งน้ีมีทหารประมาณร้อยหมื่นเศษ ตั้งค่ายเรียงกันไป ประมาณสามพันเส้น ฝ่ายทหารเราก็น้อยกว่าเขานัก ซ่ึงจะคิดรบพุ่งน้ันใช่จะสาเร็จแต่ในวันเดียวนั้น หามิได้ เราจะแจกสเบียงอาหารให้นายทัพนายกองทั้งปวง ให้แจกทหารเลวกินกาหนดไปให้พอสาม เดือน แม้จะกะเกณฑ์ยกไปรบจะได้ทันทีสดวก อุยกายได้ฟังดังน้ันจึงแกล้งว่า อย่าแจกสเบียงไว้ แต่สามเดือนเลย ข้าพเจ้าแถมให้แจกไว้ถึง สามสิบเดือนอีก การศึกน้ันก็หาสาเร็จไม่ จงเร่ง คิดอ่านรบพุ่งให้กองทัพโจโฉแตกไปในเดือนหนึ่ง ถา้ ไมแ่ ตกกใ็ ห้ทาตามคาเตียวเจียววา่ เราทา่ นทั้ง ปวงจะชวนกันถอดเกราะท้ิงอาวุธเสีย เข้าไปขอ ออกแก่โจโฉจะมดิ กี วา่ อีกหรอื จิวยีไ่ ดฟ้ งั ดงั น้ันก็แกล้งทาเปนโกรธ มิให้ผใู้ ดสงสัย แล้วจึงว่า ซุนกวนใหเ้ ราถืออาญาสทิ ธ์ิคุม ทหารเปนแม่ทัพใหญ่มาทาการสงครามด้วยโจโฉ บัดน้ีเราคิดการเห็นชอบจึงส่ังให้แจกเข้าดังนั้น เหตุใดตัวจึงบังอาจว่ากล่าวขัดขวางให้ทหารท้ังปวงคิดย่อท้อไม่เปนใจรบพุ่ง ฝ่ายข้าศึกรู้ก็จะมีใจ กาเริบบกุ บันเข้ามาทารา้ ยกองทัพเรา แลว้ ส่ังทหารให้เอาตัวอุยกายไปฆ่าเสีย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๕๕ อยุ กาย (Huang Gai) สามก๊กวิทยา

๘๕๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) อุยกายได้ฟังดังน้ันก็แกล้ง ทาเปนโกรธหนักขึ้นจึงตอบว่า ตัวกู อาสาทาการสงครามมาแต่ครั้งซุนเกย๋ี น จนซุนเก๋ียนได้เปนใหญ่ในเมืองกังต๋ัง คร้ันซุนเก๋ียนถึงแก่ความตาย ตัวกูกเ็ ปน ข้าฝ่ายทหารต่อมาจนถึงซุนเซ็กซุนกวน ก็ไดส้ ามนายแลว้ แตก่ เู ปนคนอาภัพครง้ั นี้จึงได้เปนลูกกองคนใหม่มา จิวย่ีได้ฟัง ดังนั้นก็ทาโกรธย่ิงขึ้นเปนอันมาก จึงสั่ง ทหารเรง่ ให้เอาตวั อยุ กายไปฆา่ เสยี กาเหลงจึงห้ามว่า อุยกายน้ีเปนคนเก่า ได้ว่ากล่าวเปนข้อละเมิดผิดลงแล้ว ข้าพเจ้าขอโทษ ไวส้ ักครงั้ หนึง่ เถดิ จิวยี่ได้ฟงั ดังนน้ั จงึ ว่า ซ่งึ ตวั มาขอโทษอุยกายไวน้ ี้ สบื ไปภายหน้าทหารทง้ั ปวงจะมิดู เยี่ยงอย่างไปหรือ แล้วส่ังให้ทหารขับกาเหลงออกไปเสีย ที่ปรึกษาแลทหารทั้งปวงคานับจิวย่ีแล้วว่า อยุ กายว่ากลา่ วทง้ั นีโ้ ทษผดิ ถงึ ตายอยแู่ ลว้ แต่ซ่งึ จะให้ฆ่าน้นั ยงั ไม่ควรด้วยยังกาลังอยใู่ นระหว่างทัพศึก จะเปนอปั มงคลไป ขอให้งดไว้กอ่ น แมก้ าจัดโจโฉแตกไปแลว้ จึงคอ่ ยฆา่ อุยกายเสีย จิ ว ยี่ จึ ง ต อ บ ว่ า ท่านทั้งปวงว่ากล่าวนี้ก็ควร อยู่ ครน้ั เราจะยกโทษอยุ กาย เ สี ย ที เ ดี ย ว ภ า ย ห น้ า ก็ จ ะ กาเริบขัดขวางอีก แต่ซึ่งจะ ให้ฆ่าเสียนั้น เรายกโทษให้ ท่านทั้งปวง แล้วสั่งทหารให้ เอาตัวอุยกายไปตีร้อยหน่ึง คนใชจ้ ึงเอาตัวอยุ กายลงมาตี ไ ด้ ป ร ะ ม า ณ ห้ า สิ บ ที ท่ี ปรึกษาแลทหาร ทั้งป วง ชว่ ยกันออ้ นวอนขอโทษอีก www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๑ ๘๕๗ จวิ ย่จี งึ ลุกขนึ้ ดา่ อุยกายเปนข้อหยาบช้า แล้วว่าคร้ังนีก้ ูใหต้ ีมึงแตห่ ้าสบิ ที สบื ไปภายหน้ามิได้ หลาบจาบังอาจขัดขวางอีก กูจะให้ตัดสีสะเสียบประจานไว้ แล้วก็เดิรเข้าไปท่ีข้างใน ที่ปรึกษาแล ทหารท้ังปวงกเ็ ขา้ พยงุ อุยกายออกไปถึงท่ีอยู่ แลแผลซ่ึงต้องตีนั้นก็แตกช้าโลหิตไหล อุยกายสลบไปถึง สองครั้งสามคร้ัง คนทั้งปวงมีความสงสารร้องไห้รัก แล้วช่วยกันแก้ไขฟ้ืนขึ้น ฝ่ายขงเบ้งน้ันมิได้ว่า ประการใด ก็กลับลงไปเรือ โลซกจึงตามลงไปเรือว่าแก่ขงเบ้งว่า ตัวข้าพเจ้าน้ีอยู่ในบังคับบัญชาจิวยี่ เห็นจิวยี่ให้ตีอุยกายก็มีความสงสาร แต่จะว่ากล่าวขอโทษนั้นก็เกรงอยู่ ตัวท่านเปนแขกมา เหตุใดจึง น่ิงเสยี มไิ ด้ขอโทษอยุ กาย ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแลว้ ว่า ตัวท่านคิดว่าเราไมร่ ู้หรือ จึงมาดูหม่ินว่าเราฉน้ี โลซกจึง ตอบว่า แต่ข้าพเจ้าไปพาท่านมาอยู่ ณ เมืองกังตั๋งจนออกมาทัพนี้ ข้าพเจ้ายังมิได้ว่ากลา่ วหยาบช้าส่งิ ใดใหเ้ คอื งใจ เหตุใดท่านจงึ วา่ ขา้ พเจ้าดูหมนิ่ ดังนเี้ ล่า ขงเบง้ จึงว่า เมอ่ื จวิ ย่ีใหต้ ีอยุ กายนั้นเปนกลอุบาย ของจิวยค่ี ดิ จะซ้อนกลโจโฉ เราจึงน่ิงอยมู่ ไิ ด้ขอโทษอยุ กาย ซึ่งจิวย่ีให้ทาการทัง้ น้ี หวังจะใหช้ ัวต๋งชัวโฮ เห็นจริง ก็จะบอกการท้ังปวงไปถึงโจโฉให้แจ้ง แล้วจะให้อุยกายทาเปนเข้าเกล้ียกล่อมด้วยโจโฉ แม้ ทา่ นจะกลบั ไปหาจิวย่ี อย่าได้บอกวา่ เราลว่ งรู้เน้อื ความท้ังนี้ จงบอกแต่ว่าเราเห็นจิวยีใ่ ห้ตอี ยุ กายนั้นก็ มคี วามนอ้ ยใจอยู่ ดว้ ยจวิ ยีม่ ิได้รักทหาร สามกก๊ วิทยา

๘๕๘ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) โลซกแจ้งดังนั้นก็รบั คา แลว้ ลาขงเบ้งกลับไปหาจวิ ยี่ จิวย่ีจึงพาโลซกเขา้ ไปในท่ีข้างใน โลซก จึงแกล้งถามจิวย่ีว่า อุยกายเปนคนเก่าได้ว่ากลา่ วพล้ังไป เหตุใดท่านจึงให้ทาโทษถึงเพียงน้ี จิวย่ีกลบั ถามว่า ซ่ึงเราให้ตีอุยกายนั้น ท่านเห็นคนทั้งปวงพูดจาเปนทีน้อยใจเราอยู่หรือ โลซกจึงบอกว่า ข้าพเจ้าเห็นคนท้ังปวงไม่สู้สบาย ด้วยเหตุว่าท่านให้ทาโทษอุยกายเจ็บปวดเปนสาหัส จิวย่ีจึงถามว่า ท่านได้ยินขงเบ้งว่ากล่าวประการใดบ้าง โลซกจึงบอกว่า ขงเบ้งมีความน้อยใจอยู่ ว่าท่านมิได้เอ็นดู ทหาร จิวย่ีได้ฟังดังนั้นก็ตบมือหัวเราะแล้วว่า เราคิดการคร้ังน้ีขงเบ้งหารู้เท่าไม่ โลซกจึงถามว่า ซงึ่ ท่านว่าขงเบ้งไมร่ ู้เท่านน้ั ดว้ ยเหตปุ ระการใด จวิ ย่จี ึงบอกวา่ ขงเบ้งมิไดล้ ว่ งร้คู วามคดิ เรา ซงึ่ ใหท้ าโทษอยุ กายนัน้ เพราะเหตวุ ่าจะซอ้ นกล ให้อุยกายเข้าเกลี้ยกล่อมโจโฉ แลเนื้อความซ่ึงเราทาท้ังน้ี ชัวต๋งชัวโฮไม่รู้เท่าก็จะบอกไปถึงโจโฉ ๆ ก็จะคิดว่าจริง เราจึงจะเอาเพลิงจุดทาการศึกให้มีชัยชนะโจโฉ โลซกได้ฟังดังนั้นก็คิดแต่ในใจว่า สติปัญญาของขงเบ้งนั้นลึกซึ้งย่ิงกว่าจิวยี่อีก ซ่ึงขงเบ้งสั่งนั้นโลซกก็มิได้บอกจิวย่ีประการใด แล้วก็ลา ไปทอ่ี ยู่ ฝ่ายอยุ กายซึง่ ต้องโบยมานน้ั นอนอยู่ ณ คา่ ย คนท้ังปวงไปเยอื นถามขา่ วเปนอันมาก อุยกาย มไิ ดพ้ ูดจาด้วยผใู้ ด แตท่ าเปนเคยี้ วฟันทอดใจใหญ่อยู่ ในขณะนัน้ พองาเตก๊ ซ่ึงเปนทป่ี รึกษาจิวยี่นนั้ เปน งำเตก๊ (Kan Ze) เพื่อนรักกับอุยกาย แลงาเต๊กคนนี้น้าใจสัตย์ซื่อ แลพูดจา กล้าหาญเข้ามาเยือนอุยกาย ครั้นเห็นคนทั้งปวงไปส้ิน อุยกายจึงขับบ่าวไพร่ของตัวออกไปเสีย แล้วเรียกงาเต๊ก เข้ามาใกล้ งาเต๊กจงึ ถามวา่ แตก่ ่อนนน้ั ทา่ นกบั จวิ ยม่ี ีสาเหตุ ส่ิงใดกัน จิวย่ีจึงให้ทาโทษท่านถึงเพียงนี้ อุยกายจึงบอกว่า มิได้มีสาเหตุกันสิ่งใด งาเต๊กจึงว่า เมื่อไม่มีพยาบาทกัน ซง่ึ จิวยี่ใหท้ าโทษแกท่ ่านเจบ็ ปวดเปนสาหัสดงั นจี้ ะมิเปนกล อบุ ายหรอื อยุ กายกถ็ ามว่าเหตใุ ดทา่ นจงึ รู้ งาเตก๊ จึงบอกว่า ซ่ึงจิวยี่ทาโทษท่านน้ีเราเห็นเปนกลอุบายสิบส่วน แต่เรารู้ เกา้ ส่วนไม่แจ้งนัน้ ส่วนหนึง่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๑ ๘๕๙ อุยกายจงึ วา่ เดิมโจโฉคดิ เปนกลอบุ ายให้ชัวต๋งชัวโฮมาอยดู่ ว้ ยจวิ ย่ี ๆ จงึ ปรึกษาเราว่าจะคิด ซ้อนกลโจโฉ แลตัวเรานี้ซุนเกี๋ยนซุนเซ็กมีคุณเลี้ยงดูเรามา คร้ันซุนเก๋ียนซุนเซ็กถึงแก่ความตายแล้ว ซุนกวนก็เลี้ยงดูเราต่อมาคุณนั้นเปนอันมาก เรามิได้มีสิ่งใดจึงเอากายเอาชีวิตน้ีแทนคุณ จะอาสาทา การเปนกลอบุ าย หวังจะให้กองทัพโจโฉแตกจงได้ เราจึงสู้ทรมานกายเจบ็ ปวดจนถึงเนอื้ ถึงเลือด บดั นี้ เราพเิ คราะหด์ ทู หารทงั้ ปวงในกองทพั น้ีมิไดม้ ีผใู้ ดท่จี ะไว้ใจเลย เราเห็นแตท่ า่ นผเู้ ดยี วมีใจสุจริตสัตยซ์ อ่ื มนั่ คงตอ่ นาย เราจึงบอกความลบั ทัง้ นี้ แม้ท่านรบั อาสาไดเ้ ราจึงจะบอกต่อไปให้สน้ิ งาเต๊กจึงวา่ ซง่ึ ท่านว่าทงั้ นจี้ ะใหเ้ ราไปแตง่ กลลวงโจโฉหรือ อยุ กายจึงตอบวา่ ท่านว่านกี้ ต็ ้อง ในความคิดเรา แต่ว่าน้าใจของท่านนั้นจะยอมไปหรือไม่ งาเต๊กจึงตอบว่าเจ้านายก็ได้มีคุณมา ตัวเรา บัดน้ีก็มีแต่ชีวิต คิดจะให้ลือชาปรากฎไว้ในแผ่นดิน จะอาสาไปคิดอ่านล่อลวงโจโฉให้ได้ ถึงมาทว่า โจโฉรจู้ ะฆา่ เสียกต็ ามเถดิ ขอแตใ่ หม้ ีชื่อปรากฎไว้ อุยกายไดฟ้ ังดงั น้นั กค็ ่อยพยุงตัวข้นึ คานับงาเต๊กแล้ว ว่า ซ่ึงท่านคิดอ่านทง้ั น้ีมิเสยี แรงเปนชาติทหาร งาเต๊กจึงว่าจะอยู่ช้านักไมไ่ ด้ แม้ท่านจะสงั่ เสียอยา่ งไร กใ็ หเ้ รง่ ทาหนงั สือเราจะไป อุยกายจึงอุตส่าหเ์ ขยี นหนังสอื แล้วผนึกส่งให้งาเต๊กแลว้ วา่ ท่านจงรีบไปคดิ อ่านให้ได้ราชการของนายเรา งาเต๊กรับเอาหนังสือแล้วก็ลามาท่ีอยู่ คร้ันเวลาค่าจึงแต่งตัวปลอมเปน ชาวประมง ลงเรือนอ้ ยทอดแหไปใกล้หนา้ ค่ายกองทัพโจโฉ สามกก๊ วิทยา

๘๖๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) งำเต๊ก (Kan Ze) ฝ่ายทหารกองตะเวนโจโฉเห็นเรือน้อยทอดแหมาผิดประหลาท ก็จับเอาตัวมาไต่ถาม แลว้ เขา้ ไปบอกเนอ้ื ความแกโ่ จโฉว่า ขา้ พเจ้าจบั เรอื หาปลาได้ ครัน้ ถามบอกวา่ ชอ่ื งาเต๊ก เปนทป่ี รกึ ษา ซุนกวน จะมาบอกความลับท่าน โจโฉแจ้งดังนั้นจึงว่า ซ่ึงงาเต๊กมาน้ีหวังจะสอดแนมข้อราชการใน กองทพั เรา จงึ ให้เอาตวั งาเต๊กเข้ามาในเวลาสามยามเศษ แล้วถามว่าตวั มานด้ี ้วยเหตุสง่ิ ใด งาเตก๊ จงึ ว่า คนท้ังปวงลอื ชาปรากฎว่ามหาอุปราชน้มี ีสตปิ ัญญากว้างขวาง ทงั้ น้าใจโอบออ้ มอารีมคี วามปราถนาจะ ใคร่เล้ียงทหารซึ่งมีความคิดแลฝีมอื กล้า แข็ง ข้าพเจ้ามาทงั้ น้ีอุปมาเหมือนหนึ่งคนซึ่งเดิรทางหยากน้า ครั้นพบสระน้าเข้าก็ตักกินด้วยความยินดี บัดน้ีข้าพเจ้าเห็นมหาอุปราชถือตัวอยู่ มิได้รู้จักคนดีแลชั่ว เม่ือพิเคราะห์ดูก็ไม่สมคาคนทั้งปวงเล่าลือ ซึ่งอุยกายคิดอ่านให้ข้าพเจ้ามาหานี้ก็ป่วยการเสยี เปลา่ หา ประโยชนม์ ไิ ด้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๖๑ โจโฉได้ฟังดังนั้นจึงตอบว่า เรากับซุนกวนเจ้าเมืองกังตั๋งก็ทาสงครามกันอยู่ ฝ่ายตัวท่าน ก็เปนท่ีปรึกษาซุนกวน ก็เหมือนหน่ึงเปนศัตรูเรา แลเมื่อท่านมาถึงนนั้ เหตุใดจึงมใิ ห้ไลเ่ ลียงเน้ือความ ดูว่ามาดีแลร้ายก่อน จะด่วนให้เราว่ิงลงไปรับนั้นสมควรกับความคิดแม่ทัพแม่กองอยู่แล้วหรือ งาเต๊กได้ฟังดังน้ันก็ทาเปนสรรเสริญโจโฉแล้วว่า อันอุยกายนั้นอยู่มาแต่ครั้งซุนเก๋ียนแลซุนเซ็กต่อกัน มาถึงซนุ กวน แตเ่ พียงซุนกวนกย็ งั มิได้มีโทษประการใด แตพ่ อไดจ้ ิวยมี่ าไว้ซุนกวนตัง้ ใหเ้ ปนนายทหาร จวิ ยม่ี ใี จกาเริบมไิ ด้ยาเกรงลว่ งบงั คับบญั ชา ตีอยุ กายผูเ้ ปนบ่าวเดิมใหไ้ ด้ความอปั ยศ นา้ ใจนัน้ พยาบาท จิวย่ีอยู่ อันอุยกายกับข้าพเจ้าเปนเพ่ือนรักกนั สนิธ เหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน ครั้นอุยกายจะลอบหนี มาหาท่าน จิวยี่ก็ให้ตีป่วยหนักอยู่ จึงให้ข้าพเจ้า ถือหนังสือลับลอบมาให้ท่าน หวังจะใคร่แจ้งว่า ท่านจะมีความเอ็นดูหรือไม่ยังสงสัยอยู่ แลด้วย ตัวต้องถูกลงอาญาเจ็บปวดสาหัส จึงให้ข้าพเจ้ามา คานบั แทน โจโฉได้ฟังดังนั้นจึงถามว่า หนังสือซ่ึงอุยกายให้มานั้นอยู่ไหนเล่า งาเต๊กจึงเอาหนังสือส่งให้ โจโฉก็รับเอามาฉีกผนึกออกอ่านดู ในหนังสือน้ันเปนใจความว่า ข้าพเจ้าอุยกายคานับมาถึง มหาอุปราช ดว้ ยขา้ พเจ้าอย่มู ากับซุนเกี๋ยนซนุ เซก็ ซนุ กวนถงึ สามนายแลว้ ก็มิไดม้ ภี ยั อนั ตราย คุณของ แซ่ซุนนั้นหาท่ีสุดมิได้ ข้าพเจ้าคิดต้ังใจจะแทนคุณอยู่มิได้ขาด ซ่ึงท่านยกกองทัพมาครั้งนี้มีทหาร ประมาณรอ้ ยหม่ืนเศษ ทั้งสติปัญญาก็ลกึ ซึง้ กว้างขวาง อุปมาดังก้อนศิลา อันทหารในเมืองกังตั๋งน้ันก็ น้อย อุปมาเหมือนฟองไกแ่ ลฟองนก ผูซ้ ่ึงมีสติปัญญาบา้ งก็คิดวา่ จะสรู้ บดว้ ยกองทัพท่านสบื ไป ดังหนึ่ง เอาฟองไก่มากระทบก้อนศิลา น่าที่ก็จะแตกระยาไป จึงปรึกษาพร้อมกันให้ขอออกแก่ท่านจะได้มี ความสุขสืบไป แต่จวิ ยผี่ เู้ ดยี วมใี จองค์อาจมไิ ด้ยอมด้วย ว่ากลา่ วขอทหารซนุ กวนยกมาทาการสงคราม ด้วยท่าน อันจิวยี่นั้นกาเริบต้ังสง่าว่ามีสติปัญญาหาผู้ใดจะเสมอมิได้ บังคับการสงครามเอาแต่ตาม อาเภอใจ ข้าพเจ้ามิไดม้ คี วามผดิ ก็ให้ทาโทษประจานให้ได้ความเจ็บอาย ข้าพเจ้ามีความเจ็บแค้นเปน อันมาก ได้ยินกิตตศิ พั ท์วา่ ท่านมีใจกรณุ าแก่สตั ว์เหมอื นหนึ่งญาติพ่ีน้อง คนทั้งปวงเข้าพึ่งพาได้อยู่เยน็ เปนสุข อุปมาดังห่าฝนอนั ตกลงมาชุ่มชื่นแผ่นดินอยู่ฉนัน้ บัดนี้ตัวข้าพเจ้าจะไปคานับยังมไิ ด้ ด้วยจวิ ยี่ ให้โบยตีป่วยอยู่เปนสาหัส แม้ค่อยคลายแล้วได้ช่องเมื่อใดข้าพเจ้าจึงจะเอาสเบียงอาหารบันทุกเรือ ลอบหนี มาหาทา่ นใหจ้ งได้ ท่านอย่าคิดสงสัยขา้ พเจ้าเลย สามกก๊ วิทยา

๘๖๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจโฉแจ้งในหนังสือดังนั้นก็โกรธ อ่านกลับไป กลับมาประมาณเก้าครั้งสิบคร้ังจึงตวาดเอา แล้วว่าจิวย่ีคิด กลอุบายตีอุยกาย อุยกายจึงแต่งหนังสือให้ตัวถือมานี้เปนที เยาะเยย้ เรา แล้วส่งั ใหท้ หารเอาตัวงาเต๊กไปฆา่ เสยี ขณะเมอื่ ทหารคุมเอาตัวงาเต๊กจะออกไปน้ัน งาเต๊กมิได้ย่อท้อทา อาการแหงนหน้าขึ้นไปดูอากาศแล้วหวั เราะ โจโฉเหน็ ดงั นนั้ ก็สงสัย จึงเรียกให้ทหารเอาตัวงาเตก๊ กลบั มาแล้วขู่ถามว่า เรารู้อยู่ว่าจวิ ย่ีกบั อุยกายแกล้งทากลอุบาย มาลวงเรา ๆ จึงให้ฆ่าตัวเสีย เหตุใดตัวมิได้กลัวความตาย กลับหัวเราะเยาะดังนี้ งาเต๊กจึงบอกว่า ข้าพเจ้ามิได้หวั เราะเยาะมหาอุปราช ข้าพเจ้าหัวเราะเยาะความคดิ อุยกายต่างหาก ด้วยมิไดร้ ้จู กั คนดี แลช่ัว โจโฉจึงถามว่า เหตุใดจึงว่าอุยกายมิได้รู้จักคนดีแลช่ัวนั้นฉันใดเล่า งาเต๊กจึงแกล้งตอบว่า ทา่ นอยา่ ถามเซา้ ซไ้ี ปใหช้ ้าเลย จะฆา่ เรากเ็ ร่งฆ่าเสยี เถดิ โจโฉจึงว่า ตัวเราได้เรยี นพิชัยสงครามชานาญมาแตเ่ ด็กเปนอันมาก บัดนี้เราก็แจ้งอยู่ในกล ศึกต่าง ๆ จึงได้เปนนายถึงเพียงนี้ ซึ่งตัวคิดอ่านทากลอุบายมาลวงเรา ๆ รู้เกินกว่าความคิดตัวอีก ถ้าตัวจะคิดเล่นฉนี้ จงไปลวงเด็กเล้ียงโคน้ันเถิด งาเต๊กจึงตอบว่า ท่านก็มีสติปัญญากว้างขวางอยู่ ซ่ึงอุยกายให้หนังสือมานี้ ท่านพิเคราะห์เห็นว่าข้อใดซ่ึงไม่จริงน้ันจงว่าออกไปให้แจ้ง โจโฉจึงว่า ครั้นเราจะไม่บอกออกให้แจ้งบัดน้ี ซึ่งจะให้ฆ่าตัวเสียน้ัน ตัวก็จะน้อยใจว่าเรามิได้ช้ีแจงให้เห็นผิดแล ชอบ อันในหนังสือท่ีมมี านั้น ถ้าอุยกายกบั ตัวจะสมัคมาอยู่ดว้ ยเราโดยสจุ ริตแล้ว ก็จะมีกาหนดวนั คืน ซ่ึงจะพาครอบครัวอพยพมาหาเรา น่ีอุยกายแกล้งทากลอุบายมาลวงเรา งาเต๊กได้ยินดังน้ันก็หัวเราะ แล้วว่า ซ่ึงท่านอวดตัวว่าได้เรียนตาราพิชัยสงครามชานาญอยู่นั้นหาจริงไม่ แต่เราเสียดายว่าท่านได้ เปนมหาอุปราชมิได้รทู้ ีเสียทีได้ เราจะช่วยเตือนสตทิ ่านไว้ ว่าให้เร่งยกทัพกลับไปเสีย แม้ไม่ฟังคาเรา จิวย่ีก็จะจับตัวท่านได้เปนมั่นคง อันตัวเรานี้ เปนคนโฉดเขลา ถึงมาทว่าจะตายด้วยอาญา ท่านก็หามีคนลือช่ือไม่ โจโฉจึงว่า เหตุใดตัวจึง มาดถู ูกเราดงั น้ี งาเตก๊ จึงว่าทา่ นหาความคดิ มิได้ มิได้รู้การถ่ายเทการสงครามทั้งปวง ไม่รู้ความ เทจ็ ความจริง แลไม่ร้คู เนนา้ ใจคนว่ามคี วามสตั ย์ หรอื หาสัตยไ์ ม่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๑ ๘๖๓ โจโฉจงึ ถามว่า เราไมร่ ูก้ ารน้ันสิ่งใด งาเต๊กจึงวา่ ตัวท่านเปนถงึ มหาอุปราช คนดีมปี ญั ญามา หาท่านก็มิได้นับถือ เราจะว่าต่อไปใยให้ป่วยการ ด้วยตัวจะตายอยู่แล้ว โจโฉจึงตอบว่า ซึ่งตัวมี สติปัญญาน้ันจงว่าออกให้เราเหน็ ประจักษเ์ ถิด เราจะได้นับถือท่านสบื ไป งาเต๊กจึงว่าท่านไม่แจ้งหรอื อันธรรมดาผู้จะหนีเจ้านายไปอยูก่ ับผอู้ ื่น ซึง่ จะกาหนดวนั คนื มานัน้ หามีธรรมเนียมไม่ แมจ้ ะให้กาหนด วันคืนมา เกลือกยังมิได้ช่องก่อน ครั้นถึงวันกาหนดแล้ว ฝ่ายผู้ซ่ึงจะมารับนั้นก็จะเสียการ ท้ังผู้ถือ หนังสือเลา่ กจ็ ะได้ความผดิ ด้วย โจโฉได้ฟงั ดังนนั้ ก็เหน็ ชอบ คอ่ ยคลายความโกรธ จึงลกุ ไปจงู มอื งาเต๊ก ขน้ึ ไปน่ังท่ีสมควรแลว้ ขอขะมาว่า ซ่งึ ได้ประมาทพลาดพลงั้ นั้นท่านอย่านอ้ ยใจเลย เราขออภัยเสยี เถิด งาเต๊กจึงวา่ อันนา้ ใจอุยกายกบั ขา้ พเจ้าอุปมาเหมอื นทารกหยากนม ฝ่ายตัวทา่ นเหมอื นมารดา อยุ กาย กับข้าพเจ้าซึ่งตั้งใจจะมาหาท่าน เหมือนทารกมีความยินดีซ่ึงจะได้กินนมมารดา อันจะคิดเปนกล อุบายมาน้ันหามิได้ โจโฉได้ฟังดังนั้นก็สิ้นสงสัยจึงว่า ซ่ึงอุยกายกับท่านต้ังใจสุจริตจะมาทาราชการด้วยเราน้ี แม้สาเร็จการศกึ แล้ว เราจะตั้งท่านทั้งสองเปนใหญ่กว่าทหารทั้งปวง งาเต๊กจึงว่า อันตัวข้าพเจา้ ซึ่งคดิ อ่านจะมาอยู่กับท่านน้ี ใช่จะรักยศฐาศักด์ินั้นหามิได้ เพราะเห็นว่าการแผ่นดินทุกวันนี้จะร่วงโรยอยู่ แล้ว หากท่านทานุบารุงอาณาประชาราษฎรจึงตง้ั อยู่ไดเ้ พียงน้ี ข้าพเจ้าจึงต้ังใจมาหวังจะฝากตวั ท่าน จะได้มีความสขุ สืบไป สามกก๊ วิทยา

๘๖๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) โ จ โ ฉ ไ ด้ ฟั ง ดั ง นั้ น ก็ มี ค ว า ม ยิ น ดี จึงชวนงาเต๊กกินโต๊ะอยู่ พอคนใช้ซ่ึงสนิธเข้า มากระซิบบอกโจโฉว่า บัดนี้ชัวต๋งชัวโฮลอบ บอกความลับมาถึงท่าน แล้วเอาหนังสือนั้น ยื่นให้โจโฉ ๆ รับเอาหนังสือมาอ่านดูมิให้ งาเต๊กเห็น ในหนังสือนั้นว่าชัวต๋งชัวโฮขอ บ อกข้อร า ชกา ร ในกองทัพจิ วยี่ ม า ถึ ง มหาอุปราชให้ แจ้ง ด้วยจิวย่ีทาโทษอุยกาย เจ็บปวดเปนสาหัส ครั้นโจโฉแจ้งในหนังสือนั้นแล้ว เห็นสมคางาเต๊ก โจโฉมีความยินดีนัก หน้าตานั้น ผ่องใส งาเต๊กเห็นกิริยาโจโฉน้ันชื่นชมยินดี ก็คิดว่าคงเปนหนังสือชัวต๋งชัวโฮบอกการซึ่งจิวยี่ทาโทษ อยุ กายมา บดั น้ีต้องคาเรา การท้ังปวงซึ่งคิดไว้กจ็ ะสาเร็จ โจโฉจึงว่าแก่งาเต๊กว่า ท่านเร่งกลับไปบอกเนอ้ื ความแก่อุยกายใหค้ ลายทุกข์ แล้วให้อุยกาย กาหนดวันคืนซ่ึงจะมาได้นั้นบอกให้เราแจ้ง เราจะได้จัดแจงทหารไปรับ งาเต๊กจึงแกล้งตอบว่า ข้าพเจ้าคิดจะอยู่ด้วยท่านจะไม่กลับไปแล้ว ด้วยได้รับความลาบากนัก ครั้นจะนาส่ือสาส์นกลับไป กลับมาอีก เกลือกจิวยี่รู้การทั้งปวงก็จะเสียไป ขอท่านแต่งทหารในกองทัพน้ีให้ลอบไปเอากาหนด อยุ กายดีกวา่ โจโฉจึงว่า ทหารของเราเปนคนข้างนอก ครั้นจะใช้ไปมา จิวยี่ก็จะเห็นประหลาท การทั้ง ปวงกจ็ ะแพรง่ พรายไป ท่านจงไปเองจึงจะไดก้ ารสดวก งาเตก๊ แกล้งทาบดิ พลว้ิ อยู่ชา้ นานจงึ ว่า ท่านจะ ให้ข้าพเจ้าไปก็อย่าช้าเลย จงเร่งจัดแจง เถิด โจโฉได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึ ง จั ด แ จ ง แ พ ร อ ย่ า ง ดี กั บ เ งิ น ท อ ง ให้เปนรางวัลงาเต๊ก งาเต๊กจึงว่า ซ่ึงมหาอุปราชให้บาเหน็จรางวัลท้ังนี้ คุณหาท่ีสุดมิได้ ครั้นข้าพเจ้าจะรีบไป บัดน้ีก็ไม่ได้ ด้วยเปนการเร็วจะรีบไป รีบมา คนท้ังปวงจะสงสัย www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๑ ๘๖๕ งาเตก๊ จึงเอาสงิ่ ของคืนให้แก่โจโฉ แลว้ กล็ งเรือมาหาอุยกาย ณ ค่ายจิวย่ี งาเตก๊ เล่าเน้อื ความ ซ่ึงได้พูดกับโจโฉแลโจโฉสัง่ มานั้นให้อยุ กายฟังทุก ประการ อุยกายได้ฟังดงั น้ันก็มีความยินดีนัก จึงว่า แก่งาเต๊กว่า ครั้งน้ีแม้ไม่ได้ท่านช่วย ธุระข้าพเจ้าก็จะเจ็บเสียเปล่า งาเต๊กจึงว่า ข้าพเจ้าจะลาไป ณ ค่ายกาเหลงดูกิริยาชัวต๋งชัวโฮจะคิดอ่านประการใดบ้าง อุยกายก็เห็นชอบด้วย งาเต๊กก็ลาไปค่าย กาเหลง งาเต๊กจึงแกล้งว่าแก่กาเหลงหวังจะให้ชัวต๋งชัวโฮรู้ ว่าเม่ือจิวยี่ทาโทษอุยกายอันหาความผิด มิได้นั้นท่านกับขุนนางท้ังปวงเห็น ไม่ชอบ ช่วยอ้อนวอนขอโทษ จิวยี่กลับโกรธตวาดเอาท่าน แล้วว่า กลา่ วหยาบช้าให้ท่านไดค้ วามเจบ็ อายเปนอันมาก ข้าพเจา้ กพ็ ลอยมคี วามแค้นดว้ ย กำเหลง (Gan Ning) สามกก๊ วิทยา

๘๖๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ก า เ ห ล ง ไ ด้ ฟั ง ดั ง น้ั น ก็ หัวเราะอยู่ ยังไม่ทันจะตอบ ประการใด พอชัวต๋งชัวโฮเดิร เข้ามา งาเต๊กจึงกระหยิบตาให้ กาเหลง ๆ แจง้ ในทีจงึ แกล้งทาเปน ว่า อันจิวยี่นี้ถือตัวอวดรู้ว่ามี สติปัญญาไม่มีผู้ใดจะเสมอ แล้วก็ มิได้นับถือเราซึ่งเปนคนเ ก่า ว่ากล่าวหยาบช้าให้เราได้ความ อับอายแก่ขุนนางท้ังปวง แล้ว กาเหลงก็ทาเคย้ี วฟันวา่ จะเปนไรมี งาเต๊กจึงแกลง้ ทากระซบิ เขา้ ทห่ี ูกาเหลง ประหนึ่งจะห้ามวา่ อยา่ อือ้ อึง เนอ้ื ความจะแพรง่ พรายไป กาเหลงก็ทาเปนพยกั หนา้ แลว้ คารามอยู่ ชัวต๋งชัวโฮเห็นกริ ยิ างาเต๊กกับ กาเหลงทาดังน้นั กค็ ิดวา่ มคี วามแคน้ จะเอาใจออกหากจวิ ยี่ จึงแกล้งปราไสลอ่ ถามว่า ขา้ พเจา้ เหน็ ทา่ น ท้ังสองไม่สบาย ท่านมีทุกข์สิ่งใดหรือ งาเต๊กจึงตอบว่า เรามีความแค้นอยู่ในใจ ซึ่งท่านจะล่วงรู้น้ัน ไม่ได้ ชัวต๋งชัวโฮจึงว่า เรารู้แล้วว่าท่านท้ังสองจะใคร่สมัคไปอยู่ด้วยมหาอุปราช แต่ยังไม่สมความคดิ ทา่ นจึงไมส่ บาย เราจะไปบอกจิวย่ี งาเตก๊ ได้ฟงั ดังน้นั กท็ าหน้าสลดลง แลดกู าเหลงตลงึ อยู่ กาเหลงนนั้ ทาเปนโกรธถอดกระบ่ีออกแลว้ ว่า การของเราคิดไว้เปนความลับ เหตุใดมารู้แพร่งพรายไปดงั นี้ แม้ละ ไวช้ ้ามันกจ็ ะเอาเน้ือความไปบอกจวิ ยีจ่ ริง เราก็จะถึงแกค่ วามตาย อยา่ เลยเราจะฆา่ มันเสียกอ่ น แลว้ ก็ ทาคุกคามคารามจะฆ่าชัวต๋งชัวโฮเสีย ชัวต๋งชัวโฮไดฟ้ ังดังน้ันก็ตกใจจึงว่า ท่านอย่าเพ่อโกรธ ข้าพเจ้า จะบอกความจรงิ ใหแ้ จง้ ก่อน กาเหลงจงึ ว่า ความจรงิ ของตัวทง้ั สองอย่างไรให้เรง่ ว่ามา หาไม่เราจะฆ่า เสยี ชวั ต๋งชวั โฮจงึ วา่ ซง่ึ ข้าพเจ้าสมคั มาอย่กู บั จิวยี่น้ี ใช่จะตง้ั ใจมาโดยสจุ ริตหามไิ ด้ มหาอุปราชแต่งกล อุบายให้ทาเปนหนีมาเข้าเกลี้ยกล่อมจิวย่ี หวังจะได้เน้ือความตื้นลึกหนักเบาในกองทัพจิวยี่ลอบไป บอกให้รู้จะได้คิดการ ต่อไป แม้ท่านจะสมัคไปอยู่ด้วยมหาอุปราชเราก็จะพาไป กาเหลงจึงถามว่า ซ่ึงท่านบอกน้ีเปนความจริงหรือ ชัวต๋งชัวโฮก็สาบาลว่าจริง กาเหลงงาเต๊กทาเปนดีใจลุกข้ึนคานับ เข้ากอดเอาชวั ตง๋ ชัวโฮแล้วว่า ซงึ่ ทา่ นท้งั สองว่านี้ อปุ มาเหมอื นเทพดาเข้าดลใจให้มาช่วยเรา คร้ังนี้เรา จะส้ินความแค้น แลเนื้อความซ่ึงจิวย่ีให้ทาโทษอุยกายน้ัน เราก็ให้ลอบบอกไปถึงมหาอุปราชแล้ว งาเต๊กจึงว่า ตัวเราเองเปนผู้ไปถึงมหาอุปราช ๆ ให้เรากลับมาเอากาหนดวันคนื อุยกายจะไปน้ัน บัดน้ี อยุ กายใหเ้ รามาชวนกาเหลง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๖๗ กาเหลงงาเต๊กจึงชวนชัวต๋งชัวโฮกินโต๊ะ ถ้อยทีถ้อยปรึกษากันไปมา ครั้นกินโต๊ะแล้วชัวต๋ง ชัวโฮก็ลามาท่ีอยู่ แล้วแต่งหนังสอื ลับให้คนสนิธลอบ ถือไปให้โจโฉเปนใจความว่า ข้าพเจ้าชัวต๋งชัวโฮมา อยู่ในกองทัพจิวย่ีน้ี ได้เกลี้ยกล่อมกาเหลงซ่ึงเปน แม่ทัพหน้านั้น มีน้าใจเจ็บแค้นจิวย่ีต่าง ๆ กาเหลง รับเปนไส้ศึก แม้มหาอุปราชจะยกกองทัพมารบจวิ ย่ี เมื่อใด กาเหลงก็จะคุมทหารออกตีกระหนาบจิวยี่ ฝ่ายงาเต๊กก็แต่งหนังสือให้ทหารถือไปถึงโจโฉ เปนใจความว่า ข้าพเจ้างาเต๊กกับอุยกายจะจัดเรือบรรทุกสเบียงมา ณ ค่ายมหาอุปราช ให้คอยดู สาคญั ถ้าเห็นธงตะขาบเขียวปักมาหนา้ เรอื เปนสาคญั แลว้ ทา่ นจงให้ทหารมารับด้วย ฝ่ายโจโฉแจ้งในหนังสือท้ังสองฉบับดังนั้น จึงปรึกษากับขุนนางแลทหารท้ังปวงว่า บัดน้ี ชัวต๋งชัวโฮบอกมาถึงเราว่า กาเหลงซ่ึงเปนแมก่ องทัพหน้าจะรับเปนไส้ศกึ ในกองทัพจิวยี่ อน่ึงอุยกาย ให้งาเต๊กมาหาเราวา่ อุยกายน้ันจะมาเขา้ เกล้ียกลอ่ มเรา บดั น้ีงาเตก๊ ก็ให้หนงั สอื มาว่า อยุ กายกบั งาเตก๊ จะจัดเรือบรรทุกสเบียงปักธงตะขาบเขียวเปนสาคัญมา ให้เราคอยรับ แลเน้ือความท้ังสองข้อน้ีเรา แคลงอยู่ ผู้ใดซ่ึงมีสติปัญญาจะอาจสามารถปลอมเข้าไปฟังกิตติศัพท์เท็จแลจริงในในกอง ทัพจิวยี่ได้ เจียวก้านจึงว่า ครั้งก่อนข้าพเจ้ารับอาสาไปว่าจะเกลี้ยกล่อมจิวยี่ก็มิได้ข้อราชการ ถึงท่านไม่เอาโทษ ก็ดี แต่มคี วามวติ กอยู่ในใจเปนอันมาก ครงั้ น้ีขา้ พเจ้าจะขออาสาแก้ตัวไปสบื เอาขอ้ ราชการมาให้แจ้ง โจโฉได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงจัดแจงเรือเร็วให้ เจียวก้านลาหนึ่ง เจียวก้านลงเรือรีบไปถึงกองทัพจิวยี่ แล้ว บอกแก่ทหารว่า เราจะขอเข้าไปหาจิวยี่ ทหารจึงเอา เน้ือความเข้าไปบอกจิวย่ีว่า บัดนี้เจียวก้านจะเข้ามาหาท่าน อีก จิวย่ีได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดีจึงคิดแต่ในใจว่า ซ่ึง เจียวก้านจะมาหาเราครั้งน้ี อันการของเราท่ีคิดไว้นั้นก็จะ สาเร็จเพราะเจียวก้าน จิวยี่จึงให้ทหารกลับออกไปบอก เจียวก้านว่าเรายังนอนอยู่ ทหารนั้นก็ออกไปบอกเจียวก้าน ตามคาจวิ ย่สี ่ัง เจยี วก้านก็คอยอยูน่ อกคา่ ย เจียวกำ้ น (Jiang Gan) สามก๊กวิทยา

๘๖๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) บังทอง (Pang Tong) (ในขณะเม่ือกองทัพโจโฉยกลงมาถึง แดนเมืองเกงจ๋ิวนั้น บังทองกลัวทหารโจโฉจะ ทาอันตราย จึงหนีออกมาอยู่แดนเมืองกังตั๋ง โ ล ซ ก ไ ด้ ไ ป ถ า ม บั ง ท อ ง ว่ า จ ะ คิ ด อ่ า น ร บ พุ่ ง ประการใดจึงจะได้ชัยชนะโจโฉ บังทองจึงว่าให้ คิดอ่านเอาโซ่ล่ามเรือรบโจโฉ แล้วเอาตะปูตรึง ไว้ทกุ ลา แลว้ จึงใหเ้ อาเพลิงจดุ เผาเสียโจโฉจึงจะ แตก แลเนื้อความท้ังน้ีโลซกได้มาบอกแก่จิวย่ี แล้วสรรเสริญว่าบังทองนั้นมีสติปัญญา จิวยี่ก็ นับถือบงั ทองว่าเปนคนดี ครน้ั จวิ ยี่ยกกองทัพมา คร้ังนี้ บังทองก็มาลอยเรืออยู่ด้วย) ฝ่ายจิวยี่จึงให้หาโลซกมาแล้วสั่งว่า บัดนี้เจียวก้านมาลวงหวังจะดูเหตุการณ์หนักเบาใน กองทัพเรา ๆ จะแกล้งให้เอาตัวเจียวก้านไปขังไว้ ท่านจงไปอ้อนวอนบังทองให้พูดจากับเจียวก้านให้ เปนไมตรีกันเข้าแล้ว เห็นเจียวก้านจะพาบังทองหนีไปหาโจโฉ ณ ค่าย ให้บังทองคิดอ่านลวงโจโฉให้ เอาโซร่ อ้ ยเรือรบเสยี จงส้นิ เราจงึ จะได้เอาเพลิงเผาเสียทง้ั กองทัพเรือ โลซกกล็ าไปบอกแก่บังทองตาม คาจวิ ยีส่ ง่ั ทุกประการ แล้วจวิ ยจี่ ึงให้ทหารออกไปรบั เจียวกา้ น ฝา่ ยเจยี วก้านนัน้ คดิ เห็นวา่ น้าใจจวิ ยม่ี ไิ ด้เปนปรกติเหมือนแตก่ อ่ น จึงใหท้ หารซ่งึ มาคอยนนั้ เอาเรือไปจอดให้พ้นกองทัพจิวย่ี แล้วเจียวก้านเดิรเข้าไปในค่าย เห็นหน้าจิวย่ีตึงอยู่ ฝ่ายจิวยี่นั้นทา โกรธ จึงว่าแก่เจียวก้านว่า ตัวมิได้ คดิ ถงึ ไมตรี บังอาจดูหมิ่นเรา เจียวกา้ น ได้ฟังดังน้ันก็หัวเราะแล้วตอบว่า ตัว เรากับท่านเปนเพื่อนรักกันมาแต่เด็ก บัดนี้เราก็มีความรักเสมออยู่เหมือนพี่ น้องของเราอันเกิดร่วมมารดากัน ซ่ึง ท่านว่าเราบังอาจดูหม่ินน้ันเปนประ การใด จวิ ย่จี ึงวา่ เมอ่ื ตัวมาครงั้ ก่อนนนั้ เราก็รู้อยู่ว่าโจโฉให้มาเกล้ียกล่อมเรา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๖๙ อันความคิดเราน้ีแม้น้าในพระมหาสมุทรแห้ง เราจึงจะไปอยู่ด้วยโจโฉ แต่เราคิดเอ็นดูตัว ว่าเปนเพ่ือนรักกัน เราจึงห้ามปรามมิให้ตัว ออกชื่อโจโฉ หวังจะตัดเนื้อความซึ่งพูดจา เกล้ียกล่อมเรา ๆ ชวนตัวเสพย์สุรา แล้วพา เข้าไปนอนเตยี งเดียวกัน ครั้นเรานอนหลับอยู่ ตัวลักเอาหนังสอื ซึง่ ชัวมอเตียวอุ๋นใหม้ าแก่เรา แล้วตัวก็มิได้ร่าลาเรา ลอบหนีไปแต่ในเวลา กลางคืน เอาหนังสอื ไปใหแ้ ก่โจโฉ ๆ จึงฆา่ ชัวมอเตยี วอนุ๋ เสยี การใหญ่ของเราซงึ่ คิดกันไว้เสยี ไปเพราะ ตัว บัดน้ีตัวคิดอ่านมาจะทาร้ายเราอีกเล่า แม้เราไม่คิดถึงว่าได้เปนเพื่อนรักกันมาแต่ก่อนก็จะให้ตัด สีสะตัวเสียบ ประจานไว้หน้าค่าย คร้ันเราจะปล่อยให้ตัวไปบัดน้ีเล่า ตัวก็จะเอาเนื้อความในกองทัพ เราไปบอกแก่โจโฉ เราจะทาศึกต่อไปนั้นกข็ ัดสน ถ้าเรากาจัดโจโฉแตกไปไดเ้ มอื่ ใดจงึ จะปล่อยตวั เสีย แล้วส่ังทหารให้เอาตัวเจียวก้านคุมไว้ จิวย่ีก็เดิรเข้าไปข้างใน ทหารสองคนจงพาตัวเจียวก้านไปคุมไว้ ณ วัดบนเนินเขา ในขณะน้ันเจียวก้านมีความทุกข์มิได้เปนกินเปนนอน คร้ันเวลากลางคืนเห็นเดือนสว่าง จงึ เดิรไปเทีย่ วเลน่ หลังวัด หวงั จะให้ความทุกขค์ ลาย พอได้ยนิ เสียงคนในกระทอ่ มนั้นอา่ นหนังสอื ตารา พิชัยสงครามอันล้าลึก แล้วอธิบายออกไปกว้างขวาง เจียวก้านคิดแต่ในใจว่า ผู้อ่านหนังสือน้ีมี สติปัญญาเปนอนั มาก จึงเข้าไปเคาะประตูหวังจะสนทนาด้วย ฝ่ายบงั ทองได้ยนิ เสียงเคาะประตูก็ถาม ว่าผใู้ ด เจยี วก้านจึงบอกวา่ ข้าพเจา้ ชอ่ื เจียวกา้ นจะมาหาท่าน บงั ทองจึงเปดิ ประตรู ับเข้าไป เจยี วก้าน คานับแล้วถามว่าท่านชื่อใดบังทองจึงบอกว่าเราช่ือบังทอง เจียวก้านจึงถามว่า ท่านน้ีหรือซึ่งเขา เรียกว่าอาจารย์ฮองซู บังทองจึงรับว่าเราน้ี แหละ เจียวก้านจึงว่า คนท้ังปวงลือชาปรากฎ อยู่ว่า ท่านมีสติปัญญาเปนอันมาก เหตุใดท่าน มาอยู่ท่ีนี่ไม่สมควรเลย บังทองจึงตอบว่า จิวย่ี นั้นเปนคนถือตัว อวดรู้ว่ามีความคิดหาผู้ใด เสมอมิได้ แล้วดูหมิ่นคนท้ังปวง เราจึงหลบ หลีกมาซุ่มซ่อนหวงั จะหาความสบาย สามกก๊ วิทยา

๘๗๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) เจียวก้านจึงว่า ตัวท่านมีสติปัญญาแลว้ ก็ชานาญในตาราพิชัยสงคราม อันจะเท่ียวอยู่ดังน้กี ็ เหมือนคนหาความคดิ ไม่ อันน้าใจโจโฉนน้ั รักผู้มีสตปิ ญั ญา จะใคร่สนทนาด้วย แม้ไปอยู่ดว้ ยโจโฉท่าน ก็จะได้ความสุข ข้าพเจ้าจะช่วยพาไป แล้วจะเสนอความชอบให้ บังทองจึงแกล้งตอบว่าเราก็คิดอยู่ ว่าจะซอกซอนไปเสียให้พ้นแดนเมืองกังตั๋ง แต่ไม่มีผู้ใดท่ีจะช่วยชักนาไป บัดน้ีท่านรับธุระแล้วเรากม็ ี ความยินดี ครั้นจะอยู่ช้าไปเกลือกจิวยี่รู้กิตติศัพท์ก็จะทาอันตรายแก่เราท้ังสอง เจียวก้านจึงว่าท่าน อย่าวิตกเลย แล้วพาบังทองลอบหนีลงเรือรีบแจวไปถึงค่ายโจโฉ เจียวก้านจึงเข้าไปบอกเน้ือความซึง่ ไดโ้ ต้ตอบกับจวิ ย่ี แลว้ ว่ากลา่ วเกล้ียกล่อมไดบ้ งั ทองมานัน้ ใหโ้ จโฉฟงั โจโฉไดแ้ จง้ ดังน้นั กม็ คี วามยินดี จงึ ออกมาคานับรับบังทองเข้าไป เชญิ ใหน้ ่ังแล้วว่า อายุจิวยี่ ก็อ่อนอยู่ แต่น้าใจองค์อาจกาเริบ ยกตัวว่ามีสติปัญญาแต่ผู้เดียว มิได้เอาความคิดท่ีปรึกษาซ่ึงมี สติปัญญาเลย บัดนี้ตัวท่านมาถึงข้าพเจ้าแล้วจงเอ็นดูด้วย การสิ่งใดซึ่งข้าพเจ้าทาน้ี ถ้าไม่ควรก็ช่วย ตักเตอื นสงั่ สอน บงั ทองจงึ ตอบว่า ขา้ พเจ้าไดย้ นิ กติ ตศิ พั ทค์ นท้ังปวงลอื ชาปรากฎอยู่วา่ มหาอุปราชมี สติปัญญาชานาญในการสงคราม มาทว่าจะต้ังกระบวรทัพเลา่ ก็ต้องในตาราพิชยั สงคราม ข้าพเจา้ มา บดั นก้ี ย็ งั มิได้เหน็ ประจักษ์เหมือนคาเลอ่ื งลือกอ่ น แม้ได้ดูแล้วจึงจะวา่ ผิดแลชอบได้ โจโฉจึงให้ผูกมา้ เข้าสองตวั ให้บังทองข่ีตัวหนึ่ง โจโฉขี่ตวั หนึ่ง แล้วพาบังทองขึ้นไปดูบนเนิน เขา บังทองพิเคราะห์ดูแล้วกแ็ กลง้ สรรเสรญิ ว่า ซ่ึงมหาอุปราชต้ังค่ายนีเ้ ปนช้ันเชิงแอบพุ่มไม้ เอาเนนิ เขาเปนท่พี ึ่งทุกคา่ ย แลว้ ก็มีประตูเขา้ ออกตลอดถงึ กัน เปนทีหนีทีไล่ อนั ขบวรทัพซึ่งตั้งค่ายนี้ม่ันคงย่ิง กว่าคร้ังซนุ บิน๋ ๑ ตั้งขบวรทัพอนั หาผู้ เสมอมิได้ ถึงมาทว่าซุนบ๋ินจะกลับมี ชีวิตมาทาการสงครามด้วยท่านครั้ง น้ี ก็ไมช่ นะทา่ น โจโฉจงึ ตอบว่า ท่าน อย่ายกย่องข้าพเจ้าเลย แม้ผิดพล้ัง สิ่งใดท่านจงช่วยสั่งสอน ข้าพเจ้าจะ ขอเอาสติปัญญาท่านสืบไป แล้ว โจโฉกพ็ าบังทองไปดกู องทัพเรอื ๑ อยู่ในเรือ่ งเลียดกก๊ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๑ ๘๗๑ บังทองเห็นเรือรบใหญ่ ๆ นั้นเอาออกไปทอดเปนค่ายไว้ข้างนอก ไว้ช่องประตูย่ีสิบตาบล เรือน้อย ๆ นั้นทอดอยู่ข้างใน มีเรือสอดแนมสาหรับใช้สอยการเร็วนั้นเปนอันมาก บังทองจึงหัวเราะ แล้วแกล้งว่า อันมหาอุปราชจัดแจงตั้งขบวรทัพบกทัพเรือนี้ถูกถ้วนนัก สมกับคนท้ังปวงเลื่องลื อ อันจิวยี่ครั้งน้ีเห็นจะตายอยู่ในเงื้อมมือมหาอุปราชเปนมั่นคง โจโฉได้ยินดังน้ันก็มีความยินดี จึงพา บังทองเข้ามากินโต๊ะในค่าย แล้วโจโฉจึงแกล้งถามไตไ่ ล่เลยี งในการสงครามท้ังปวง บงั ทองแก้ไขช้ีแจง ให้แจ้งทุกประการ มิได้ขัดขวางแต่สิ่งใด ส่ิงหน่ึง โจโฉก็ยิ่งมีความยินดีเปนอันมาก นับถือบังทอง เหมือนหนึ่งอาจารย์ บังทองจึงถามโจโฉว่า ท่านยกมาครั้งนี้มีหมอสาหรับทัพมาหรือไม่ โจโฉตอบว่า ท่านถามหาหมอน้ันจะประสงค์สิ่งใด บังทองจึงว่า ข้าพเจ้าเกรงอยู่ว่า ทหารท้ังปวงของท่านเปน ชาวดอน บัดนี้ลงมาชายทเลกินน้าผิดเพศกัน เกลือกจะป่วยไข้ลงหมอจะได้พยาบาล โจโฉก็บอกว่า หมอน้ันมีสาหรับทัพเปนอันมาก บังทองจึงแกล้งว่า การทัพบกทัพเรือซึ่งท่านจัดแจงน้ีก็ดีอยู่แล้ว แต่ทพั เรือน้นั ขา้ พเจา้ คิดเสยี ดายการสง่ิ หนงึ่ ท่านยังมิได้ทาดว้ ย โจโฉจงึ ถามถึงสองครง้ั สามครงั้ วา่ การ ส่ิงใดซึ่งยังขาดอยู่นั้น บังทองทาบัดพลิ้วอยู่ ประหน่ึงว่าขัดมิได้จงึ บอกออกว่า ความคิดข้าพเจ้าทเ่ี ห็น สามก๊กวิทยา

๘๗๒ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ยังขาดอยู่น้ัน คือทหารเรือรบของท่านเปนชาวป่าชาวดอนไม่สันทัดการทเล อันการในทเลนั้นกอป ด้วยคลื่นลมเปนอันมาก ทหารท้ังปวงก็จะเมาคลนื่ ระส่าระสายไป เพราะเรอื รบนั้นโคลงเคลง การรบ พุ่งก็จะไมท่ ันที แม้เอาเรอื รบใหญ่นอ้ ยทั้งปวงผูกขนานเปนแพเขา้ กองละสี่สบิ หา้ สบิ ลา จึงเอาสายยตู ิด หนา้ เรือทุกลา แล้วเอาสายโซ่ร้อยให้ชดิ เข้าไว้เปนกอง ๆ แล้วเอากระดานปปู ากเรอื ให้ตลอดถึงกันทุก ลา กรึงตะปูให้แน่นแน่เหมือนแผน่ ดนิ จึงให้ตั้งค่ายข้ึนไว้สาหรับจะได้ปอ้ งกันเมื่อเรือรบทั้งปวงแนอ่ ยู่ แลว้ ทหารของเรากจ็ ะไมเ่ มาคลน่ื ทงั้ ม้าแลคนก็เดิรตลอดจะได้ชว่ ยรบพงุ่ ถงึ กันถนดั โจโฉไดฟ้ ังดงั นนั้ ไมท่ นั คิดกม็ ีความยินดี ลุกขน้ึ คานบั บงั ทองแลว้ วา่ อันความคดิ ของท่านดีนัก ครง้ั น้ีจะไดเ้ มอื งกงั ตงั๋ เพราะท่านบอกเล่หก์ ลให้ แลว้ ส่งั อกิ ิ๋มกับมอกายซ่งึ เปนนายกองทพั เรือ ให้เรง่ ทา การท้งั ปวงตามคาบงั ทอง แต่เรือรบนอ้ ยๆให้เอาไว้ใช้สักสองร้อยสามรอ้ ยลา อกิ มิ๋ มอกายกร็ บี ใหท้ หาร ทาการตามโจโฉส่ัง บังทองจึงแกล้งว่า ข้าพเจ้าเห็นที่ปรึกษาแลทหารทั้งปวงซ่ึงมาในกองทัพจิวยี่นั้น มีความน้อยใจจิวยี่อยู่เปนอันมาก ข้าพเจ้าจะขออาสาไปเกล้ียกล่อมคนทั้งปวงมาอยู่ด้วยมหาอุปราช จิวยี่น้ันก็จะส้ินความคิดลง ท่านก็จะจับได้เปนมั่นคง แม้ได้จิวยี่แล้ว อันเล่าป่ีขงเบ้งก็เหมือนอยู่ใน กามือทา่ น โจโฉมไิ ด้รกู้ ลก็มคี วามยนิ ดจี ึงว่า ถ้าท่านช่วยการคร้ังนีส้ าเร็จแลว้ ข้าพเจ้าจะทลู ความชอบ ให้พระเจ้าเหีย้ นเตต้ ั้งท่านเปนขุนนางผู้ใหญ่ บงั ทองจึงว่า ข้าพเจา้ มาหาท่านน้ี ใช่จะเห็นแกย่ ศฐาศักด์ิ หามิได้ เพราะเอ็นดูอาณาประชาราษฎรจะให้เปนสุข แม้ท่านได้เมืองกังต๋ังแล้ว ขออย่าได้ฆ่าญาติ พีน่ อ้ งขา้ พเจา้ ซ่งึ อย่ใู นเมืองน้นั เสยี เลย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๗๓ โจโฉจึงว่า ข้าพเจ้าทาการศึกแห่งใดตาบลใดก็ดี ใช่จะให้ราษฎรได้ความเดือดร้อนหามิได้ จะบารุงให้มีความสขุ อีก ซึ่งข้าพเจา้ ให้ฆ่าฟันเสียบา้ งน้นั แตผ่ ้ซู ึง่ ขดั ขวาง แมท้ ่านเกรงอยู่ว่าญาติพน่ี อ้ ง จะเปนอันตราย ข้าพเจ้าจะให้หนังสือไปคุ้มไว้เปนสาคัญ บังทองทาเปนยินดีคานับแล้วว่า แม้ มหาอุปราชเอ็นดูจะให้หนังสือไปคุ้มไว้ ข้าพเจ้าก็จะไม่มีความวิตก โจโฉจึงแต่งหนังสือให้ บังทองรับ เอาหนังสอื แล้วสง่ั โจโฉไว้วา่ ถ้าข้าพเจ้าไปแล้วใหม้ หาอุปราชเร่งจัดแจงกองทัพไปรบจิวย่กี ่อน อย่าทัน ให้จวิ ยี่ยกมา แลว้ บังทองก็ลาโจโฉออกมาจะลงเรอื ฝ่ายชีซีจึงเข้ายุดชายเสื้อบังทองไว้ แล้วค่อยกระซิบว่า ตัวท่านนี้องค์อาจนัก กลัวว่าเพลิงน้ันจะเผาทหารโจโฉไม่สิ้นหรือ จึงแกลง้ คดิ อ่านเปนกลอุบายมาลวงโจโฉให้ผูก รอ้ ยเรือรบเขา้ ไวฉ้ นี้ หวงั จะให้เผาทหารแลเรอื รบเสียให้สิ้นทีเดียวหรือ ซ่ึงความคิดท่านท้ังน้ี จะลวงได้ก็แต่โจโฉ อันตัวเรานี้รู้เท่าอยู่ บังทองได้ยินดังนั้นก็ตกใจ เหลียวหลังมาเห็น ชีซีแต่ผู้เดียวก็ค่อยคลายใจ ด้วยชีซีนั้นเปนเพ่ือนรักกันมาแต่ก่อน แล้วว่าซ่ึงเราคิดอ่านมาว่ากล่าว แก่โจโฉท้ังนี้ ด้วยเสยี ดายเมืองกังตงั๋ อันเปนหัวเมอื งเอก แล้วมีเมืองขึ้นถึงแปดสิบเอ็ดเมือง เกรงวา่ จะ มีอันตราย ทั้งไพร่บ้านพลเมืองก็จะถึงแก่ความตายเสียสิ้น เราจึงมาล่อลวงโจโฉหวังจะเอาชีวิต ชาวเมืองทั้งปวงไว้ ชีซีจึงทาเปนตอบว่า ตัวท่านเสียดายชาวเมืองกังตั๋งจะเปนอันตรายจึงมาคิดอ่าน การทง้ั น้ี อนั ทหารโจโฉถงึ แปดสบิ สามหม่ืนน้นั ท่านหามใี จเอ็นดูว่าจะถึงแกค่ วามตายไมห่ รือ บังทองจึงว่า การทง้ั นใี้ ช่จะเปนการของซนุ กวนผ้เู ดียวนนั้ หามิได้ กเ็ ปนการของเล่าป่ีนายเกา่ ท่านด้วย ซึ่งท่านว่าฉนี้จะเอาความคิดของเราบอกแก่โจโฉให้แจ้งให้การเสียไปหรือ ชีซีจึงตอบว่า ซ่ึงเราตกมาอยู่ด้วยโจโฉนี้เปนความจาใจ จนมารดาเราถึงแก่ความตาย เราก็มีความแค้นโจโฉอยู่ ทุกวันนี้เราก็มีน้าใจรกั เล่าปี่แลคิดถึงคุณอยู่มไิ ด้ขาด เมื่อจะมาน้ันก็ได้สาบาลไว้ต่อเล่าป่ี ถึงมาทว่าจะ มาด้วยในกองทัพนี้ก็ดี ก็มิได้บอกกลศึกสิ่งใดให้โจโฉ บัดนี้ตัวท่านจะคิดอ่านเผาทหารโจโฉเสียนัน้ จะ มิเผาเราด้วยหรือ บังทองจึงว่า เหตุใดท่านมาเจรจาเช่นนี้ อันธรรมดาผู้มีสติปัญญา เม่ือภัยมาถึงตัว แล้ว ถา้ จะไม่คดิ เอาตัวรอดกจ็ ักไดช้ ื่อว่าหาปัญญามไิ ด้ แล้วบังทองกล็ าลงเรือไป สามก๊กวิทยา

๘๗๔ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายชีซีครั้นบังทองไปแล้วก็คิดว่า ชซี ี (Xu Shu) อันเราจะอยู่ในกองทัพโจโฉฉนี้ก็จะได้ความ ลาบาก จาจะผ่อนผันให้พน้ ภัย จงึ แต่งคนสนธิ ให้ไปเที่ยวพูดจาเล่ืองลอื ว่า ลูกค้ามาบอกขา่ ว ว่าม้าเท้งหันซุยซ่ึงอยู่เมืองเสเหลียงนั้นยก กองทัพมาจะตี เอาเมืองฮูโต๋ เหล่าทหารโจโฉ แจ้งดังนั้นก็ตกใจคิดถึงครอบครัว จึงเอา เน้ือความเข้าไปบอกแก่โจโฉตามกิตติศัพท์ เล่อื งลอื น้ัน โจโฉแจง้ ดังน้ันจึงปรึกษาแกท่ หาร ทั้งปวงว่า เมื่อเราจะยกกองทัพมาปราบ หัวเมืองชายทเลก็คิดเกรงอยู่แต่ม้าเท้งกับ หนั ซยุ บดั น้ีก็มีขา่ วเลอ่ื งลือวา่ ม้าเท้งกับหันซุย ยกกองทัพมาตีเมืองฮูโต๋ จะเห็นผู้ใดซ่ึงจะมี ฝมี อื อาสาไปปอ้ งกนั เมืองหลวงไว้ ชีซีจึงว่า ข้าพเจ้ามาอยู่ด้วยน้ีก็มิได้ทาความชอบส่ิงใดเลย บัดนี้ข่าวศัตรูมีมา ข้าพเจ้าจะขอ อาสาคุมทหารสามพันไปจัดแจงด่านทางท้ังปวงกันเมืองฮูโตไ๋ ว้ แม้ว่าข้าศึกเหลือกาลัง ข้าพเจ้าจะรบี เอาข่าวราชการมาบอกท่านให้แจ้ง โจโฉได้ฟังพาซื่อไปก็มีความยินดีจึงว่า ซึ่งท่านรับอาสาน้ันเรา ขอบใจนัก อันทหารตาบลด่านซันกวนก็เหลืออยู่เปนอันมาก ท่านจงจัดแจงเอาไปด้วย แล้วเกณฑ์ ทหารให้สามพนั ใหโ้ จปา้ เปนกองหน้า ชซี กี บั โจปา้ กล็ าโจโฉแลว้ คมุ ทหารรบี ไปเมืองฮโู ต๋ ฝ่ายโจโฉคร้ันเวลาเช้าจึงข้ึนม้าพาทหารไปเที่ยวตรวจดูค่ายบก เห็นม่ันคงอยู่แล้วก็กลับมา คร้ันเวลาเย็นก็ลงเรือออกไปตรวจกองทัพเรือซึ่งอิกิ๋มมอกายจัดแจงให้ผูกเปนแพ ร้อยสายโซ่ไว้เปน กองๆ แล้วสั่งให้ทหารจัดแจงเครื่องศัสตราวุธแลเกาทัณฑ์เตรยี มไว้ริมค่าย แล้วแต่งโตะ๊ เลย้ี งทหารทั้ง ปวง ในขณะนั้นพระเจ้าเห้ียนเต้เสวยราชย์ได้สิบสองปี (พ.ศ. ๗๔๔) เมื่อโจโฉลงมาตรวจกองทัพเรือ นั้นเปนเดือนอ้ายข้ึนสิบห้าค่า พระจันทร์ส่องสว่างลมสงบ คล่ืนในท้องทเลราบดังหน้ากลอง แลเรือ ขนานท้ังปวงแน่ดังแผ่นดิน ถึงมาทว่าจะเกิดคล่ืนลมใหญ่มาเรือรบก็ไม่ระส่าระสาย ทั้งทหารก็มิได้ เมาคล่ืน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๗๕ ฝ่ายเจ้าพนักงานเคร่ืองเล่นท้ัง ปวงก็บาเรอพร้อมมูลอื้ออึงอยู่ โจโฉเห็น ทหารเอกกินโต๊ะอยู่ท้ังสองแถวประมาณ สามร้อยเศษ พูดจากันถึงการสงครามไปมา ขณะเม่ือโจโฉเสพย์สุราอยู่กลางเรือขนาน กับทหารทั้งปวง โจโฉแลดูบนอากาศ เห็น ฝ่ายเมืองกังตั๋งซึ่งอยู่ทิศตวันออก แลเมือง กังแฮอันอยู่ชายทเลทิศตวันตก ดูไปทิศ เหนือทิศใต้น้ันสว่างด้วยแสงเดือนก็มีความยินดี แล้วว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า แต่แรกเราก็คิดว่าจะทานุ บารุงบ้านเมืองให้เปนสุข เราก็ได้ทาการปราบปรามศัตรูมาก็หลายตาบลแล้ว บัดนี้ยังแต่เมืองกังต๋ัง กล้าแข็งอยู่เมืองเดียว ให้ท่านท้ังปวงจงประนอมกัน ตั้งใจช่วยเราคิดอ่านกาจัดซุนกวนกับจิวย่เี สยี ได้ แล้ว บ้านเมืองก็จะอยู่เปนสุข เรากับท่านทั้งปวงก็จะมีความสบาย ที่ปรึกษาแลทหารได้ยินโจโฉว่า ดังนน้ั กช็ วนกันคานบั แลว้ ว่า ขอใหเ้ ทพดาชว่ ยให้สมความคดิ เถิด ขา้ พเจ้าทั้งปวงจะได้พึ่งทา่ นสืบไป ขณะน้ันโจโฉเสพยส์ รุ าอยกู่ บั ขนุ นางจนเวลาสองยาม คร้ันโจโฉเมาแล้วคิดกาเรบิ จึงลกุ ข้ึนชี้ มือวา่ แกท่ หารทงั้ ปวงว่า อันจิวย่กี ับโลซกนน้ั มิไดร้ ู้ว่าอากาศสาแดงเหตุ ซึ่งตวั มนั ทั้งสองจะถึงแกค่ วาม ตาย ประการหนึง่ เลา่ ทหารในกองทพั มนั กเ็ อาใจออกหากมาเข้าด้วยเราเปนอันมาก เหมือนหน่งึ เทพ ดาเข้าดลใจชักนามา หวังจะให้มีชัยชนะแก่มัน ซุนฮิวจึงห้ามโจโฉว่า ท่านอย่ากล่าวให้แพร่งพรายไป เกลือกรู้ถึงจิวย่ีการของเราจะเสียไปโจโฉจึงตอบว่า แต่บันดาผู้ท่ีอยู่ที่นี่ก็เปนทหารร่วมใจของเราสิ้น อย่าสงสัยเลยซ่ึงจะรู้ถึงจิวยี่ แล้วช้ีมือไปฝ่ายทิศเมืองกังแฮว่า เล่าป่ีกับขงเบ้งนั้นมิได้คเนในกาลังของ ตัวว่าเหมอื นมดแลปลวก องค์อาจคิดจะทาลายภูเขาอันใหญ่นน้ั ยังจะสมความคดิ แลว้ หรือ อนั อายุของ เราน้ีก็ได้ห้าสิบปีแล้ว แม้ได้เมืองกังต๋ังก็จะมีความยินดีอยู่หน่อยหน่ึง ด้วยแต่ก่อนน้ันเรารู้จักกับนาง เกียวก๊กโล แลนางเกียวก๊กโลมีบุตรหญิงสองคน รูปร่างงามกว่าหญิงท้ังปวง เราคิดพอใจอยู่ แต่ว่า พะเอิญให้พลัดไปเปนภรรยาซุนเซ็กคนหน่ึง เปนภรรยาจิวยคี่ นหนึ่ง เมื่อเราไปรบได้เมืองกิจว๋ิ นั้น เรา ให้สร้างเมืองใหม่ทาปราสาทไว้ริมแม่น้าเจียงโห ครั้งน้ีถ้าเราได้เมืองกังต๋ัง เราจะพาหญิงสองคนน้ีไป อยู่ ณ ปราสาทเมืองกิจ๋ิว จะได้ปรนนิบัติเราให้เปนท่ีชอบใจกว่าจะสิ้นชีวิตในท่ีน้ัน แล้วก็หัวเราะ พอ แลเห็นกาหมู่หน่ึงบินผ่านหน้าร้องไปทางทิศใต้ โจโฉจึงถามที่ปรึกษาทั้งปวงว่า เหตุใดกาจึงร้องผิด เวลาดงั นี้ จะดีแลรา้ ยประการใด สามก๊กวิทยา

๘๗๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๑ ๘๗๗ ท่ีปรึกษาท้ังปวงจึงว่า อันการ้อง มาบัดนี้ด้วยเห็นเดือนหงาย สาคัญว่าใกล้ สว่างหวังจะไปหากิน ซึ่งท่านจะหมายว่าดี แลร้ายนั้นไม่ได้ โจโฉได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะ จึงเสพย์สุราซ้าเข้าไปอีกสองจอกสามจอก เมาหนักเข้ายิง่ มีใจกาเริบข้ึน ก็ฉวยเอาทวน ออกไปยืนอยู่หน้าเรือแล้วร้องประกาศแก่ ทหารท้ังปวงว่า ทวนเล่มน้ีเราถือสาหรบั มือ มาแต่แรกเปนทหารจนต้ังตัวได้ ได้ปราบปรามโจรโพกผ้าเหลือง ท้ังลิโป้อ้วนสุดอ้วนเส้ียว แลได้ ปราบปรามหัวเมืองท้ังปวง ก็ไม่เสียทีเกิดมาเปนชาติทหาร แล้วทาเพลงว่า ธรรมดาเกิดมาแล้วก็จะ ตาย ให้เรง่ เลน่ ให้สนกุ สบาย แตป่ ระหลาทด้วยฝูงกานั้น เพราะวา่ หารงั แลก่งิ ไม้จะจบั อาศรยั มไิ ดจ้ ึงบนิ รอ้ งมาผิดเวลาดงั น้ี อันธรรมดาภเู ขากม็ กั สูง ธรรมดานา้ ในมหาสมุทรกล็ ึก ฝา่ ยนา้ ใจคนทัง้ ปวงเลา่ กร็ ัก ทจ่ี ะหาความสขุ เล่าฮกท่ีปรึกษาได้ฟังดังน้ันจึงว่า ท่านยก เล่ำฮก (Liu Fu) กองทัพมาหวังจะทาการสงคราม เหตุใดจึงมาว่ากล่าว เปนข้อปราชัยดังน้ี โจโฉจึงถามว่า กูทาเพลงเล่น เหตุใด จงึ วา่ ปราชัย เลา่ ฮกจึงว่า ข้าพเจา้ ได้ยินทาเพลงวา่ ฝูงกา ไม่มีรังแลกิ่งไม้จะจับอาศรัย พากันบินร้องมาผิดเวลา ข้าพเจ้าจึงว่าเปนคาปราชัย โจโฉได้ฟังดงั นนั้ ก็โกรธจึงว่า ตัวมึงนี้บังอาจพูดจาหมิ่นกู แล้วก็เอาทวนแทงเล่าฮกล้ม ลงถึงแก่ความตาย ทหารทั้งปวงเห็นดังน้ันก็ตกใจจึง พาโจโฉไป ณ ค่าย ครั้นเวลารุ่งเช้าโจโฉสร่างเมาต่ืนนอนข้ึนก็ได้คิด ว่าคืนน้ีฆ่าเล่าฮกเสียน้ันผิดอยู่ ฝ่ายเล่าฮผี ู้ เปนบตุ รเล่าฮกก็เข้าไปร้องไหอ้ อ้ นวอนโจโฉว่า จะขอเอาศพบดิ าขา้ พเจา้ ไปทาการฝงั ไวต้ ามธรรมเนยี ม โจโฉไดฟ้ งั คาดังนน้ั กม็ ีความสงสารรอ้ งไห้แล้วว่า เวลาคืนนเ้ี ราเสพย์สรุ าเมาหนุ โกรธขนึ้ มาฆ่าบิดาท่าน เสียดงั นั้น เราได้ทาเกนิ ไปแล้ว ท่านอย่าน้อยใจเราเลย ท่านจงเอาศพบิดาทา่ นไปแต่งการตามตาแหนง่ ลูกหลวง ณ เมอื งฮูโต๋เถดิ แลว้ ก็จัดทหารให้เล่าฮีช่วยเอาศพไป สามกก๊ วิทยา

๘๗๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) มอกำย (Mo Jia) ครนั้ เวลารงุ่ เชา้ อิกมิ๋ กับมอกายซ่งึ เปนนายทพั เรือ ข้ึนไปวา่ แกโ่ จโฉว่า อนั เรือรบใหญน่ อ้ ยทั้งปวงน้ัน กจ็ ดั แจง เตรียมเคร่ืองศัสตราวุธพร้อมอยู่แล้ว ท่านจะยกกองทัพ เมื่อใดขอให้กาหนดวันมา ข้าพเจ้าจะได้จัดแจงทหารไว้ให้ พร้อม โจโฉได้ฟังดังนั้นก็ลงมายังเรือรบ ให้เกณฑ์ทหารท้ัง ทัพบกทัพเรือ แล้วจัดธงสีต่าง ๆ ห้าอย่างสาหรับใน กองทัพบกทัพเรือ จะได้ปักเปนสาคัญทั้งห้ากอง อันเรือ ขนานแม่ทัพหลวงน้ันปักธงสีเหลือง เรือขนานอิกิ๋มกับเรือ มอกายนั้นเปนทัพหน้าปักธงสีแดง ให้ลิยอยเปนปีกขวา คุมเรือขนานปักธงสีเขียว บุนเพ่งนั้นคุมเรือขนานเปน ปีกซ้ายปักธงสีขาว ให้เตียวคับคุมเรือขนานเปนกองทัพ หลังปกั ธงสีนา้ เงิน ฝ่ายทัพบกน้ันเล่า แต่งให้ลิกองเปนกองหน้าปักธงสีแดง ให้ลิเตียนเปนปีกขวาปักธงสีเขียว งักจิ้นเปนปีกซ้ายปักธงสีขาว แฮหัวเอ๋ียนเปนกองหลวงปักธงสีเหลือง ซิหลงเปนกองทัพหลังปักธง สีน้าเงิน แล้วให้แฮหัวตุ้นกับโจหองเปนกองขัน สาหรับช่วยเพ่ิมเติมทั้งทัพบกทัพเรือ แล้วให้เอา ข้อราชการมาแจ้งด้วย แลเตียวเล้ียวกับเคาทูน้ันถืออาญาสิทธิ์เปนสาระวัดใหญ่สาหรับตรวจทัพ อนั ทหารเอกโททั้งน้นั ก็เปนนายหมวดนายกองทพั บกทพั เรือส้ิน ครัน้ จัดสาเร็จแล้วนายทหารทั้งปวงก็ ไปจบั ฉลากตามเกณฑท์ พั บกทัพเรอื ในขณะนั้นพอลมว่าวพัด ลง โจโฉจึงให้ถอนสมอชักใบเรือ ขนานทั้งน้ัน ข้ึนแล่นลองดูตามชาย ทเล แลทหารใหญ่น้อยท้ังปวงก็วิ่งไป มาเปนทีช่วยกันรบพุ่ง บันดาเรือ ขนานนั้นต้องลมแลคลื่นก็แน่อยู่ดัง แผ่นดิน มิได้โคลงระส่าระสาย แล ทหารชาวดอนนั้นก็มิได้เมาคล่ืน ช่วยกนั ทาการเปนปรกตอิ ยู่ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๗๙ โจโฉเห็นดงั น้นั ก็มใี จกาเริบ ว่าครั้งนจี้ ะมชี ยั ชนะแก่ข้าศกึ เปนมั่นคง แลว้ ก็สง่ั ให้เรอื ขนานทั้ง ปวงลดใบเสยี เขา้ มาทอดอยู่ท่ีเก่า โจโฉจึงกลบั ขน้ึ ไปคา่ ยแลว้ วา่ แกท่ ี่ปรึกษาท้งั ปวงว่า บัดนเ้ี ทพดาชว่ ย เรา จึงดลใจบังทองมาบอกใหเ้ ราทาการเอาโซ่รอ้ ยตรึงเรอื รบเข้าเปนแพขนานดงั นี้ เหมอื นแผน่ ดิน จะ รบพุ่งได้ถนดั เทียหยกจงึ วา่ การทั้งปวงซ่งึ จัดแจงท้ังน้ีก็ดอี ยู่แล้ว เกรงอยู่แต่ข้าศกึ จะลอบเอาเพลิงมา จดุ ข้นึ อันเรือรบท้งั ปวงรอ้ ยติดกนั อยู่ฉนี้ จะแก้ไขถอยออกจากกันน้ันกข็ ัดสน ขอใหท้ ่านเรง่ คดิ อา่ นกนั เพลิงให้ได้จึงจะไม่มีอันตราย โจโฉหัวเราะแล้วว่า ซึ่งท่านคิดล้อมไว้ฉนี้ก็ดีอยู่ แต่หากว่ายัง รู้เท่าไม่ถึงการจึงเกรงดังนี้ ซึ่งท่านกลัวว่าข้าศึกจะเอาเพลิงมาจุดนั้นอย่าวิตกเลย ด้วยเหตุว่าเปน เทศกาลแล้ง บัดน้ีมีแต่ลมว่าวกับลมตวันตก อันกองทัพเราน้ีก็ต้ังอยู่ต้นลม ฝ่ายทัพจิวย่ีอยู่ปลายลม แม้จิวยี่จะให้ทหารมาลอบจุดเพลิง ลมก็จะพัดโบกเพลิงน้ันไปไหม้กองทัพ จิวย่ีเอง ถ้าเปนเทศกาลเดือนสิบสอง ข้ า ง แ ร ม เ ป น ป ล า ย ฝ น ก็ จ ะ เ กิ ด ล ม สลาตันมาบา้ ง บัดนม้ี าถึงเดือนอา้ ยพ้น เทศกาลแล้วเราจะกลัวอะไร ที่ปรึกษา ท้ังปวงได้ฟังดังน้ันก็สั่นสีสะชวนกัน ค า นั บ โ จ โ ฉ แ ล้ ว ส ร ร เ ส ริ ญ ว่ า มสี ติปัญญาลกึ ซง้ึ รู้กาลลมเปนอันมาก โจโฉจึงว่า ทหารของเราแต่ล้วนชาวบ้านป่าเมอื งดอน แม้มิได้ความคิดบังทองทาดังนี้กเ็ หน็ จะไม่ข้ามอ่าวทเลไปเมืองกังต๋ังได้ เจียวเหียกับเจียวหลาซึ่งเปนทหารอ้วนเสียวจึงว่าแก่โจโฉว่า ข้าพเจ้าเปนชาวดอนก็จริง แต่ชานาญการเรืออยู่บ้าง ข้าพเจ้าจะขอเรือรบย่ีสิบลาบันทุกทหารให้ พร้อม จะยกไปตีเอากองทพั เรือจิวยเ่ี อาฤกษ์ไวใ้ นกองทัพ ใหป้ รากฎไว้ว่าชาวดอนก็ชานาญเรอื อยู่ โจโฉจงึ ตอบว่า ถึงทา่ นท้ังสองจะชานาญการเรอื กจ็ รงิ เจนแตใ่ นแม่น้าแลคลอง อนั ชาวเมอื ง กังต๋ังสันทัดเรือน้ันรวดเร็วดังปลาว่ายอยู่ในน้า ท่านท้ังสองอย่าได้ดูหมิ่น ซึ่งจะอาสาไปน้ันก็ขอบใจ แล้ว แต่เราจะให้ไปน้ันเหมือนหน่ึงแกล้งให้ท่านตายเสียเปล่า เจียวเหียเจียวหลาจึงอ้อนวอนว่า ถ้าข้าพเจ้าอาสาไปถึงแก่ความตายในกองทัพ ท่านจงเอาบุตรภรรยาญาติพี่น้องข้าพเจ้าทั้งสองคลอก เสยี ให้สน้ิ โจโฉจึงวา่ เรอื รบใหญ่ ๆ นัน้ กล็ า่ มโซ่ตรงึ สายยูเสยี สิ้นแล้ว ยังแต่เรอื เรว็ สาหรบั จะไดใ้ ช้สอด แนม แลว้ กจ็ ุทหารแตย่ ส่ี บิ ห้าคน ซึง่ จะไปน้ันเหน็ ไม่ได้ สามก๊กวิทยา

๘๘๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) เจยี วเหียเจยี วหลาจงึ ว่า ยงั แต่เรอื เรว็ ก็ดี อีก จะได้ทาการถนัด แม้ท่านจะโปรดแล้วจะแบ่ง เรือให้เจียวหลาคุมสบิ ลาข้าพเจ้าสิบลา ยกข้ามไป ตีกระหนาบเอากองทัพเรือจิวยี่ ตดั เอาสสี ะจิวยีม่ า ให้ได้ โจโฉจึงว่าถ้าจะอาสาไปก็ตามเถิด เราจะ เกณฑ์ทหารให้ห้าร้อย แล้วจะให้บุนเพ่งคุมเรือรบ สามสิบลาหนุนไป แต่ท่านท้ังสองทาแต่พอให้เห็น ฝมี อื อย่าหักหาญเข้าไปให้เสียการ เจียวเหยี เจียวหลามีความยนิ ดีคานบั ลาโจโฉแล้วก็ออกมาจดั ทหาร แลเคร่ืองศสั ตรา วุธลงเรอื ย่สี บิ ลา ยกไปยังหน้ากองทัพจิวย่ี ฝ่ายทหารจิวยี่ขณะเมื่อวันโจโฉให้ลองเรือรบนั้น รู้ข่าวจึงเข้าไปบอกจิวย่ี ๆ จึงพาทหารข้ึน ไปดูบนเนินเขาสูง เห็นทหารในกองทัพโจโฉลองเรือรบตีกลองโห่ร้องอ้ืออึงอยู่จึงกลับลงมาค่าย ครั้นเม่ือเจียวเหียเจียวหลายกมา ทหารกองตะเวนก็เข้าไปบอกจิวยี่ ๆ จึงปรึกษากับทหารท้ังปวงว่า ทหารโจโฉยกล่วงมาถึงหน้ากองทัพเรือเราน้ี ผู้ใดจะอาสาออกไปรบด้วยข้าศึกได้ ฮันต๋งจิวท่ายจึงว่า ข้าพเจ้าจะขอออกไปรบดว้ ยทหารโจโฉ จวิ ย่ไี ดฟ้ งั ก็มคี วามยินดีจึงว่า ซึ่งทา่ นทั้งสองจะไปน้นั ก็ควรนัก แลว้ กาชับแกท่ หารกองทัพเรอื ใหเ้ ร่งระวังอยา่ ประมาทแกก่ ารสงคราม ฮนั ตง๋ กับจิวทา่ ยกล็ าจวิ ยมี่ าจัด ทหารลงเรือเร็วหา้ ลาแล้วยกออกไป ฝ่ายเจียวเหียเจียวหลาเห็นทหารจิวยี่ออกมาก็ร้องว่า กูทั้งสองนี้มีฝีมือนัก ผู้ใดซึ่งจะบังอาจ มาสู้กู แต่เจียวเหียถือทวนข้ึนไปยืนอยู่หน้าเรือเร่งให้ทหารรีบแจว แล้วให้ยิงเกาทัณฑ์ระดมไปเปน อันมาก ฝ่ายฮันต๋งเอาโล่ป้องลูกเกาทัณฑ์ ครั้นเรือรบชิดกันเข้าฮันต๋งจึงเอาทวนพุ่งถูกเจียวเหียตาย แล้วโจนขึ้นจากเรือฆ่าฟันทหารในเรือเจยี วเหยี เสียสน้ิ เจียวหลาเห็นดังนั้นก็ให้ทหารรบแจวเรือหนุน เข้าไปรบพุ่ง ฝ่ายจิวท่ายก็เร่งขับเรือเข้าใกล้กัน จิวท่ายจึงโดดขึ้นไปจากเรือ แล้วเอากระบ่ีฟัน เจียวหลาตาย แล้วฟันแทงทหารในเรอื น้ันตายเสยี ส้ินท้ังลา แลทหารเจียวเหียเจียวหลาซึ่งเหลือน้นั ก็ รีบแจวเรือถอยหนกี ลับมา ฝา่ ยฮนั ตง๋ เร่งเรือตามไป พบทพั เรือบนุ เพง่ หนุนมากเ็ ขา้ รบพุง่ กนั อยู่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๑ ๘๘๑ ในขณะนั้นจิวย่ีข้ึนไปบนเนินเขา แลไปข้างเหนือเห็นเรือกองทัพโจโฉน้ันปักธงปลิวไสวอยู่ เปนอันมาก แล้วแลมาตรงหน้าค่ายของตัวน้ัน เห็นธงเรือรบฮันต๋งจิวท่ายรบพุ่งกันอยู่กับบุนเพ่งเปน สามารถ แลเรือบุนเพ่งต้านมิได้ก็ถอยหนี เรือฮันต๋งจิวท่ายน้ันยังแจวตามไป จิวย่ีคิดเกรงว่ากองทัพ โจโฉจะซุ่มอยู่ทาอันตรายฮนั ต๋งจิวท่าย จึงให้ทหารโบกธงตีม้าฬ่อเรยี กเปนสาคัญ ครั้นฮันต๋งจิวท่ายก ลบั มาแล้ว จิวย่จี ึงปรึกษากับนายทัพนายกองวา่ เรือรบโจโฉนนั้ มากมายพ้นท่จี ะนบั อุปมาดังใบไม้อัน อยูบ่ นต้น เราจะคิดอา่ นรบพุ่งประการใดจึงจะได้ชัยชนะ ท่ีปรึกษาแลทหารท้ังปวงยังมิทันว่า ประการใด พอเกิดพายุหนักมา จิวยี่แลเห็นธง เหลืองใหญ่ในกองทัพโจโฉหักสบ้ันลง จิวย่ีจึง หัวเราะแล้วว่า ซึ่งธงชัยโจโฉหักดังนี้เปนการ อัปมงคลแก่โจโฉ พอว่าส้ินคาลงปลายลมน้ันก็ พัดหนักมา ถูกธงชัยในกองทัพจิวยี่น้ันหลุดจาก คันปลวิ ขน้ึ ไปตกลงบนเนินเขาตรงหน้าจวิ ย่ี สามกก๊ วิทยา

๘๘๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ครั้นจิวย่ีเห็นดังน้ันก็สดุ้งใจ จึงคิดว่า บดั นีก้ องทพั โจโฉเปนตน้ ลม ฝา่ ยทัพเราอยู่ปลาย ลม แลการซึ่งคิดไว้ว่าจะเผาเรือโจโฉเสียเห็นไม่ สาเร็จ เพราะลมมิได้พัดกลับไปข้างทัพโจโฉ จะคิดอ่านประการใดเห็นขัดสน จิวยี่มีความ ทุกข์เปนอันมาก จนอาเจียนโลหิตออกมาล้ม สลบลงกับท่ี ทหารท้ังปวงตกใจช่วยกนั หามพยงุ จิวยี่กลับมา ณ ค่าย ครั้นแก้ไขฟื้นข้ึนแล้วทหาร ท้ังปวงจึงปรึกษาว่า ครั้งนี้จิวยี่ซึ่งเปนแม่ทัพออกมาก็ป่วยอยู่ แม้โจโฉรู้ก็จะยกมารบ เราก็จะได้ความ ขดั สน จาเราจะบอกไปถงึ ซนุ กวน ขอหมอเอกมารักษาจิวยีใ่ หห้ ายก่อนจงึ จะไดค้ ดิ การสบื ไป ขณะนั้นโลซกเห็นจิวยี่ป่วยอยู่ดังนั้นก็ไม่มีความสบาย จึงไปหาขงเบ้งแล้วบอกเน้ือความ ซึง่ จิวยีอ่ าเจียนโลหติ ออกมาป่วยอยู่ ขงเบง้ จึงแกล้งถามว่า เม่ือจวิ ยปี่ ่วยอยดู่ งั น้ีทา่ นเหน็ การทง้ั ปวงน้ัน จะเปนประการใด โลซกจึงว่า อันจิวย่ีเปนแม่ทัพผู้บังคับการ เมื่อมาป่วยลงฉะน้ีแล้วก็เปนบุญของ โจโฉแลเปนกรรมของขาวเมืองกังตั๋ง ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันก็หัวเราะแล้วว่า อันโรคจิวย่ีน้ีเราพอจะรกั ษา ใหห้ ายได้ โลซกจึงว่า แม้ท่านรักษาโรคจิวย่ีให้คลายได้ก็เปนบุญของชาวเมืองกังต๋ัง แล้วโลซกจึงพา ขงเบง้ เข้าไป ณ คา่ ย ใหข้ งเบง้ อยู่แต่ภายนอก โลซกนัน้ เข้าไปถงึ ที่ข้างใน เห็นจิวย่ีปว่ ยนอนอย่โู ลซกจงึ ถามวา่ ซึ่งท่านป่วยนีเ้ พื่อโรคอนั ใด จิวยจี่ งึ ว่า โรคเรานไี้ ม่รแู้ หง่ ท่จี ะบอก ในอกในใจน้นั ชอกช้าดังต้อง อาวุธต่าง ๆ โลซกจึงถามว่า ท่านได้กินยาสิ่งใดบ้าง จิวย่ีจึงบอกว่ายามีอยู่แต่กินไม่ได้ ด้วยเหตุว่าลม น้ันปะทะขึ้นมาอยู่ โลซกจึงบอกว่า อันโรคท่านป่วยน้ีขงเบ้งว่าจะรักษาให้หาย บัดนี้ขงเบ้งเข้ามาอยู่ ภายนอก จวิ ย่จี งึ ให้เชิญขงเบ้งเขา้ มา แล้วให้คนใช้ พยุงขึ้น ขงเบ้งจึงว่าข้าพเจ้าไม่ได้มาหาสองสาม วันน้ี ท่านบังเกิดปัจจุบันโรคข้ึนมา ข้าพเจ้าไมท่ นั รู้ จิวยี่จึงตอบว่า ธรรมดาเกิดมาเปนมนุษย์ อันโรคแลความตายนั้นจะกาหนดวันมิได้ ขงเบ้ง ได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วว่า อันธรรมดาเกิด มาเปนมนษุ ยน์ ี้ยากทจ่ี ะรกู้ ารในอากาศ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๘๓ จิวยี่ได้ฟังขงเบ้งว่าดังนั้นก็โกรธ มิได้ตอบประการใด ทาเปนครางว่าโรคน้ันกาเริบหนัก ขงเบ้งจึงว่า ในอกท่านนั้นก็ประกอบด้วยความวิตกสะสมเพ่ิมภูลข้ึนจึงเกิดโรคดังนี้ จาจะประกอบ ยาเย็นแก้จึงจะคลาย จิวย่ีจึงว่า ยาเย็นก็ได้กินหลายขนานแล้วโรคน้ันก็ไม่บันเทา แล้วถามขงเบ้งว่า ยาเยน็ ของทา่ นขนานใดเกลอื กจะกินชอบโรคเรา ขงเบ้งจึงให้ขับคนท้ังปวง ออกไปเสียแล้ว เอาพู่กรรณม์ าเขียน อักษรสิบหกตัว เปนใจความว่า ซ่ึง จะคิดกาจัดโจโฉนั้นก็ได้จัดแจงการ ไว้ทุกส่ิงเสร็จแล้ว เพื่อหวังจะเอา เพลงิ เผากองทัพโจโฉเสยี ยังขาดอยู่ แ ต่ ล ม ส ล า ตั น ซึ่ ง มิ ไ ด้ พั ด ม า ส ม ความคิดท่านเท่านัน้ คร้ันเขียนแลว้ ก็ส่งให้จิวย่ีแล้วว่า อันโรคซ่ึงป่วยนี้ อุปมาเหมือนธาตุทั้งสี่ในกายท่าน อันธาตุดินธาตุน้าปรกติอยู่ แต่ธาตุลมกับเพลิงน้ันหย่อน ถ้าลมพัด มาต้องเพลงิ กาเรบิ ขน้ึ กล้าแล้วโรคทา่ นกจ็ ะหาย จิวยีเ่ ห็นหนงั สอื แลไดฟ้ ังขงเบง้ อุปมาดังนั้นกต็ กใจ จงึ คิดวา่ ขงเบ้งนลี้ ่วงรูค้ วามคิดเราดังเทพ ดาดลใจ จิวยี่ก็บอกเน้ือความท้ังปวงซึ่งคิดน้ันให้ขงเบ้งฟังทุกประการ แล้วถามขงเบ้งว่า ท่านจะคิด ป ร ะ กา ร ใด จึ งจ ะ ให้ เ กิด ล ม สลาตันมาได้ ขงเบ้งนั้นรู้ในตารา ว่าเดือนอ้ายแรมห้าค่าจะเกิดลม สลาตัน คร้ันจะบอกตาราให้จิวยี่ รู้ไว้สืบไปเกลือกจิวยี่กับเราจะได้ ทาศึกต่อกัน จิวยี่จะไม่เกรง ความคิดเรา จาเราจะคิดอุบาย บอกจิวยี่ให้ทาการแล้วจะลอบ หนีไป สามก๊กวิทยา

๘๘๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ครัน้ คิดแลว้ จงึ ว่าขา้ พเจา้ นส้ี ติปัญญานอ้ ย แต่ได้พบอาจารย์คนหนึ่งบอกตาราขอลมขอฝนไว้ แก่ข้าพเจา้ ถา้ ทา่ นจะประสงค์ลมสลาตันก็ใหป้ ลูกรา้ นสามชั้น สงู ช้ันละสามศอกเศษ ขึน้ บนเขาลาปิน สานน้ีแล้ว ขอทหารร้อยย่ีสิบคนถือธงต่าง ๆ น่ังล้อมโรงพิธีไว้กับจะได้ใช้การ ข้าพเจ้าจะขึ้นไปอ่าน มนตร์ตามตาราท้ังสามวันสามคืน เพื่อขอลมสลาตันให้มีมาสามวันสามคืนจงได้ ท่านจะได้ยกกองทัพ ไปทาการกับโจโฉถนดั จิวยจ่ี งึ วา่ ท่านอยา่ วา่ ถึงสามวันสามคืนเลย ถา้ ลมมมี าแตค่ ืนเดียวก็จะทาการได้ สดวก แม้ท่านจะทาแลว้ ก็ใหไ้ ด้ในวันน้ีพรุ่งน้ี ถ้าช้าไปความซ่ึงคิดนีจ้ ะรูไ้ ปถึงโจโฉ ขงเบ้งจึงว่าข้าพเจ้า จะทาการเรยี กลมต่อเดือนอา้ ยแรมหา้ ค่าเวลายามเศษ ให้ลมสลาตนั เกิดหนักจนแรมเจด็ ค่าจงึ สงบ จิวย่ีได้ฟังดังน้ันก็มี ความยินดี ดังขงเบ้งเอายา ทิพย์มาทาลงให้ โรคซ่ึงเปนไข้ ใจนนั้ ก็หาย จงึ ลุกข้นึ คานับขง เบ้ง แล้วส่ังให้ทหารไปปลูก โรงพิธี ให้ทหารรักษาตามคา ขงเบ้ง ๆ จึงว่า ซ่ึงท่านจะให้ ไ ป ข อ ล ม น้ั น ข้ า พ เ จ้ า จ ะ ข อ อาญาสิทธ์ิไปด้วยจึงจะทาการ ได้สดวก จิวยี่ไม่ทันคิดก็เอา กระบี่ซึ่งซุนกวนให้มาน้ันส่งให้แก่ขงเบ้ง ๆ รับเอากระบ่ีแล้วพาโลซกแลทหารท้ังปวงไป ณ เขาลาปนิ สาน แล้วทาเปนดูภูมิท่ีให้ทหารปลูกร้านสามชั้น สูงชั้นละสามศอกเศษ ช้ันต้นนั้นกว้างย่ีสิบวายาว ย่สี ิบวา แลว้ ให้ขุดเอาดนิ ทศิ อาคเณย์มาปั้นเปนรปู มังกรไว้ณทศิ บุรพปักธงเขยี วเจ็ดคนั ปน้ั เปนรปู เทพ ดาชื่อเฮียนบู๊ไว้ทิศอุดรปักธงดาเจ็ดคนั ปั้นเปนรูปเสือไว้ทิศปัศจิมปักธงขาวเจ็ดคัน ป้ันรูปนกยูงไว้ทิศ ทักษิณปักธงแดงเจ็ดคัน แลช้ันกลางน้ันคนถือธงเหลอื งประจาทศิ ทัง้ แปดทิศ ๆ ละแปดคน ชั้นบนนั้น มีคนส่ีคน ๆ หนง่ึ อยูท่ ศิ บุรพถอื โคมระย้าอยูเ่ จด็ ดวง คนหนึ่งอย่ทู ิศอดุ รถือไมผ้ กู ขนไก่ คนหน่งึ ถอื กระบ่ี อยทู่ ิศประจมิ คนหนงึ่ ถือกระถางรูปอยทู่ ิศทกั ษิณ ครน้ั จดั การสาเรจ็ แลว้ ขงเบ้งจงึ ทาเปนวา่ แก่โลซกวา่ ท่านจงช่วยกลับไปบอกแก่จิวยี่ว่า ซ่ึงเรารับมาขอลมให้น้ี ถ้าไม่ไดส้ มความคิดก็อย่าให้จิวย่ีเอาโทษแก่ เราเลย โลซกรับคาแลว้ ก็ลาไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๘๕ ฝ่ายขงเบ้งเม่ือเดือนอ้ายแรมสามค่าเวลาเช้าก็อาบน้าชาระร่างกายแต่งตัว ใส่เส้ือบงเฉียง สยายผมแลว้ จึงว่าแก่ทหารท้ังปวงวา่ บัดนี้เราจะทาการใหญ่ แต่บันดาทหารซึ่งเราจัดไว้น้ี ถ้าเห็นเรา ทาประการใดก็อย่าให้พูดจาเดิรไปมาจากท่ี ให้นิ่งปรกติอยู่กว่าเราจะสาเร็จ แม้ผู้ใดไม่ฟังเราจะเอา กระบี่อาญาสิทธ์ิซึ่งจวิ ย่ีให้มาน้ีตัดสสี ะเสีย คร้ันกาชับทหารแลว้ ขงเบ้งก็ข้ึนไปบนร้านช้ันบน จึงจุดธูป เทียนขึ้นบูชาแล้วทาน่ังอ่านมนตร์เรียกลมอยู่ คร้ันเวลาสมควรแล้วก็พาทหารทั้งนั้นลงมาอาบน้ากิน อาหารแลว้ ก็กลบั ขึน้ ไปทา การอยดู่ งั เกา่ สามก๊กวิทยา

๘๘๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายจิวยี่จึงส่ังให้โลซกกับเทียเภาจัดแจง กองทัพให้พร้อม แม้เกิดลมสลาตนั มาจะได้ยกไปทา การทันที แล้วแต่งหนังสือบอกไปถึงซุนกวนให้ยก กองทัพมาช่วย ฝ่ายอุยกายจึงจัดเรือย่ีสิบลา เอาหญ้าแลฟางบันทุกลงแล้ว เอาน้ามันปลาสาดให้ ชุ่มเปนเช้ือเพลิง แล้วเอาดินประสิวกับสุพรรณถัน ปรายบนหญ้าแลฟางให้สิ้นทั้งยี่สิบลา แล้วเอาธง ตะขาบสเี ขียวปักหนา้ เรือเปนสาคญั คร้ันเตรียมเสรจ็ แลว้ กจ็ อดคอยจวิ ยส่ี ั่งเมอื่ ใดจะได้ยกไปโดยเรว็ ฝ่ายกาเหลงกับงาเต๊กเม่ือได้ทราบเนื้อความดังนั้นก็แกล้งเลี้ยงดูชัวต๋ง กับชัวโฮไว้ แล้วส่ัง ทหารให้ระวังชัวต๋งชัวโฮไว้อย่าให้หนีไปได้ ถ้าจิวย่ีจะยกทัพเมื่อใดจะได้ทาการตามจิวย่ีสั่งไว้ ฝ่าย ทหารกองตะเวนจึงเข้าไปบอกจิวยี่ว่า บัดน้ีซุนกวนยกกองทัพเรือมาทอดอยู่ทางไกลค่ายนี้ประมาณ แปดร้อยเส้น จิวยี่แจ้งดังนั้นก็มีความยินดี จึงให้โลซกไปประกาศแก่ทหารท้ังปวงว่า ให้จัดแจงเรือรบ ไว้ให้พรอ้ ม ถ้าจะยกเม่ือใดก็ใหย้ กไดท้ ันที แม้หมวดใดกองใดขาดก็จะให้ตดั สสี ะเสีย โลซกกไ็ ปสั่งตาม คาจิวย่ี แลทหารทง้ั ปวงก็จัดแจงเรือรบแลเครือ่ งศัสตราวุธเตรียมไว้แต่เวลาเช้าจนร่งุ ก็มิได้เหน็ ลมพัด กลับไป จิวยี่จึงว่าแก่โลซกว่า ขงเบ้งนั้นไปทาการวันกับคืนหนึ่งแล้วก็มิได้มีลมสลาตัน โลซกจึงว่า ขงเบ้งทานั้นเห็นจะได้การอยู่ คร้ันพูดกันดังนั้นแล้วก็ชวนกันคอยดูต้ังแต่เช้าจนเวลาสองยามเศษ จึงได้ยินเสียงอื้ออึงข้างทิศอาคเณย์ จิวยี่จึงพาโลซกออกมาดูกลางแจ้งก็มิได้เห็นลมว่าวแลลมตวันตก พัดมาสงบเปน ปรกตอิ ยู่ อีกสกั ครู่หน่ึงลมสลาตนั กพ็ ัดหนกั มา จวิ ยก่ี ม็ คี วามยินดแี ล้ววา่ แกโ่ ลซกวา่ อนั สติปัญญาขงเบ้งรู้ตาราเรียกลมในอากาศหาผู้เสมอมิได้ อุปมาดังจะนับดาวในท้องฟ้าแลหยั่ง พระมหาสมุทรอันลึกได้ คร้ันเอาขงเบ้งไว้สืบไปภายหน้าเมืองกังตั๋งก็จะเปนอันตราย จาจะคิดอ่าน ฆ่าเสยี เมืองเราจงึ จะมคี วามสุขสบื ไป จึงสง่ั เตงฮองกบั ชีเซง่ ให้คมุ ทหารคนละรอ้ ย แลเตงฮองน้ันเร่งไป ณ เขาลาปินสาน อย่าได้ว่ากล่าวประการใดให้รู้ตัว เลย จับเอาตัวขงเบ้งฆ่าเสีย อันชีเซ่งนั้นคุมทหาร เร่งลงเรือไปสกัดอยู่ชายทเล เกลือกขงเบ้งรู้ตัว ก็จะหนีลงเรือ ให้จับตัวฆ่าเสียแล้วตัดเอาสีสะมา ให้เรา เตงฮองกับชีเซ่งก็ลากลับมาจัดแจงทหาร แยกกันรีบไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๘๗ ฝ่ายขงเบ้งคร้ันเห็นลมสลาตันพัด มาดังน้ันแล้ว ก็แลดูทหารท้ังปวงเห็นถือธง มัธยัสถ์เปนปรกติอยู่ตามส่งั ก็ลอบหนีลงจาก ร้านรีบไปยังท่าเรือซึ่งนัดไว้ให้จูล่งมารับน้ัน ทหารท้งั ปวงก็มิได้สาคญั วา่ ขงเบ้งจะหนี คร้นั เตงฮองมาถงึ กลางทาง พอลมสลาตันพัดหนัก ขนึ้ เตงฮองรีบขบั มา้ ไปถึงทท่ี าการ เหน็ ทหาร ท้ังปวงยืนถือธงอยู่มิได้ผันแปรไปมา เตงฮอง ก็ลงจากม้าถือกระบี่ขึ้นไปบนร้านก็ไม่เห็นขงเบ้ง จึงถามทหารท้ังปวงว่าขงเบ้งไปไหน ทหารซึ่งถือธง นั้นบอกว่าขงเบ้งลงไปเมื่อก่อนหน้าท่านมา เตงฮองก็ลงจากร้านรีบตามลงไป พอถึงชายทเลพบชีเซง่ ถอ้ ยทถี ้อยถามกันกไ็ มไ่ ดเ้ นอ้ื ความ พอทหารเลวคนหนึ่งมาบอกวา่ เม่อื เวลาเย็นนน้ั ขา้ พเจา้ เห็นเรอื เร็ว ลาหนึ่งมาจอดอยทู่ ี่หัวแหลมรมิ หาด ทรายชายทเล ครั้นเวลาสองยามเศษเห็นขงเบง้ เดริ มาลงเรือแลว้ รีบไปข้างทศิ เหนอื เตงฮองกบั ชเี ซ่งก็ลงเรอื แลว้ ชักใบขึ้นแยกกันรีบตามไป ฝา่ ยชเี ซ่งมาทันกร็ ้องเรยี กให้ขงเบ้งหยดุ อยูก่ ่อน แล้วบอกวา่ จวิ ย่ีเชิญใหก้ ลับไป ขงเบ้งไดย้ ิน ทหารร้องเรียกดังนั้นจึงตอบไปว่า ท่านจงกลับไปบอกจิวย่ีเถิดว่าบัดน้ีลมก็มีมาแล้ว ให้เร่งจัดแจงทา การกับโจโฉจงดี อันตัวเรานี้จะลากลับไปเมืองกังแฮก่อน ต่อวันอื่นจึงจะกลับมาเย่ียมจิวยี่ ชีเซ่งจึงซา้ วา่ ใหห้ ยุดอย่กู ่อน เราจะบอกเน้อื ความซึ่งจิวยส่ี ัง่ มาเปนการลบั ขงเบง้ จงึ ว่า ซึ่งท่านมานเ้ี รากร็ ู้อยู่ก่อน อีก คือจิวยี่คิดอ่านไว้จะใหท้ าร้ายแก่เรา ๆ จึงให้จูล่งมาคอยรบั ท่านจงกลับไปบอกจิวย่เี ถิด แม้ไม่ฟงั ขนื ตามมากห็ าทาอันตรายเราได้ไม่ ชเี ซง่ เหน็ เรือขงเบ้งมิได้กางใบก็ใหท้ หารรบี แจวตามไป จูลง่ เหน็ ชีเซง่ ตามมาใกล้จึงร้องว่าตัว เราชื่อจูล่ง ได้รับคาขงเบ้งไวเ้ ราจึงมารับ แลขงเบ้ง ไดว้ ่ากล่าวห้ามตวั กม็ ไิ ดฟ้ งั ขืนจะตามมาทาร้ายแก่ ขงเบ้ง คร้ันเราจะเอาเกาทัณฑ์ยิงให้ตายเสียบัดนี้ เลา่ ปน่ี ายเรากับซนุ กวนก็จะผดิ ใจกนั เสยี เราจะยงิ แต่พอให้รู้จักฝีมอื ไว้ ว่าแล้วก็ขึ้นเกาทณั ฑ์ยิงไปถกู สายลดใบน้ันขาดตกลง เรือชีเซ่งก็หันขวางลาไป จลู ่งจงึ ใหท้ หารชกั ใบไป สามก๊กวิทยา

๘๘๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ชีเซ่ง (Xu Sheng) ฝ่ายชีเซ่งนั้นคร้ันเห็นเรือเตงฮองมาทันก็ บอกเน้ือความท้ังปวงให้ฟัง แล้วว่าจูล่งคนนี้มีฝีมือ กล้าหาญนัก คร้ังรบตาบลทุ่งตงบันโบ๋น้ันฆ่าทหาร โจโฉเสียเปนอันมาก ซ่ึงเราจะตดิ ตามไปเห็นจะส้จู ลู ง่ ไม่ได้ ปรึกษากันแล้วก็กลับมาบอกแก่จิวย่ีตาม เน้ือความแต่หลังทุกประการ จิวยี่ได้ฟังดังน้ันก็ตกใจ แล้วว่า อันความคิดขงเบ้งน้ันหลักแหลมลึกซ้งึ แม้ไม่ คิดอ่านฆ่าขงเบ้งเสียไดต้ ัวเราก็นอนตาไม่หลับ อุปมา เหมือนเส้ียนยอกอยู่ในอก โลซกจึงห้ามว่าท่านอย่า ด่วนคิดวุ่นวายไปก่อนเลย จงต้ังใจทาการกาจัดโจโฉ เสียให้ไดแ้ ลว้ การฝา่ ยขงเบง้ นั้นจงึ คอ่ ยคดิ ตอ่ ไป ขณะเมอ่ื เกดิ ลมสลาตนั นั้น จิวยีส่ ่งั กาเหลงใหค้ มุ ทหารยกไปทางบก ณ ตาบลฮวั หลิม แล้วให้ เขา้ ปลน้ เผาสเบียงโจโฉเสยี เมือ่ ได้ฤกษ์จะยกไปใหฆ้ า่ ชัวตง๋ เสยี แลว้ ตดั เอาสีสะเสน้ ธงชัยให้เปนสงา่ ทพั ไว้ แลตัวชัวโฮน้ันเอาไว้ให้เราข้างฝ่ายทัพเรือจะได้ทาการ ให้ลิบองคุมทหารสามพันเปนกองหนุน กาเหลง แล้วใหไ้ ทสูจคู้ ุมทหารสามพันยกทัพบกไปตาบลหับหยุ โจมตตี ดั ทหารโจโฉเสยี อยา่ ใหห้ นนุ กัน ได้ แมเ้ หน็ เพลิงไหมข้ ้นึ ในกองทัพเรือโจโฉ จงึ ใหด้ ธู งแดงเปนสาคัญแลว้ ให้เรง่ คุมทหารเขา้ มาบัญจบกนั กาเหลงลิบองกับไทสูจกู้ ็ลาออกมาจัดแจง พอได้ฤกษ์ก็ยกแยกกันไปก่อนกองทัพเรือดว้ ยเปนทางไกล แลเม่ือกาเหลงจะยกนั้นจึงเอาตัวชัวโฮไปมอบไว้ณทัพเรือ แล้วเอาชัวต๋งมาฆ่าเสียตัดเอาสีสะมาเส้น ธงชยั จึงยกทัพบกไป ฝ่ายจิวย่ีก็ให้เลง่ ทองคุมทหารสามพันยกไปตาบลอิเหลง แม้เห็นแสงเพลงิ ตาบลฮัวหลมิ ไหม้ ข้ึนก็ให้ทหารคอยสกัดตีกองทัพโจโฉ แล้วให้ตังสิดคุม ท ห า ร ส า ม พั น ย ก ไ ป ป ล้ น ค่ า ย โ จ โ ฉ ต า บ ล ริ ม แ ม่ น้ า ฮันฉวน แม้เห็นธงขาวเปนสาคัญจึงคุมทหารเข้า บัญจบกัน กองหนึ่งให้พัวเจี้ยงคุมทหารสามพันยกไป ณ แดนเมืองฮันหยง ให้ทหารปักธงขาวไว้เปนสาคัญ ถ้าขัดสนประการใดจะไดช้ ่วยหนุนตังสดิ นายทหารทั้ง สามกองก็คมุ ทหารยกแยกกนั ไปทางบกตามคาจิวย่สี งั่ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๑ ๘๘๙ ฝ่ายจิวยี่จึงให้อุยกายเขียนหนงั สือ กาหนดไปถึงโจโฉ เปนใจความว่า ข้าพเจ้า อุยกายได้ท่วงทีแล้ว ด้วยจิวย่ีใช้ข้าพเจ้าไป รับเรือสเบียง ณ เมืองฮวนหยง ข้าพเจ้าจะ ตัดเอาสีสะนายเรือซ่ึงคุมสเบียงแลเรือ ลาเลียงมาเปนกานัลมหาอุปราช ในเวลา สองยามวันน้ี ให้มหาอุปราชคอยรับด้วย แล้วจิวย่ีให้แต่งเรือรบสี่ลาบัญจุทหารเลวซ่ึง มีฝีมือ แลนายเรือทั้งส่ีคนนั้นช่ือฮันต๋งจิวท่ายจิวขิมตันบู แลนายทหารท้ังสี่คนน้ีคุมเรือรบคนละ สามร้อยลา เปนเรือรบพันสองรอ้ ย สาหรบั จะได้ป้องกนั อุยกายจะเขา้ จดุ เพลิงนน้ั แม้เห็นขา้ ศึกมีกาลัง ประการใดจะได้ช่วยรบพุ่ง ให้โลซกงาเต๊กอยู่รักษาค่าย เทียเภาเห็นจิวย่ีจัดแจงทัพบกทัพเรือเปน ขบวรกวดขนั ดังน้ันกค็ ดิ เกรงจวิ ยี่ เปนอนั มาก ขณะน้ันมีหนังสือซุนกวนมาถึงจิวย่ีเปนใจความว่า ลกซนุ (Lu Xun) ซุนกวนให้ลกซุนคุมทหารเปนกองหน้า ตัวซุนกวนนั้นเปน กองหลวง จะยกหนุนไปทางตาบลอุยเต้ ฝ่ายจิวย่ีแจ้งในหนังสือ ซุนกวนดังนั้นก็มีความยินดี จึงส่ังให้ทหารเอาประทัดขึ้นคอยอยู่ บนยอดเขาลาปินสาน ถ้าเห็นเวลาพลบค่าลงจึงจุดประทัดขึน้ เปน สาคญั กองทพั เรือจะได้ยกพร้อมกัน ฝ่ายเล่าป่ีซึ่งตั้งอยู่ ณ ค่ายแฮเค้า ครั้นลมสลาตันมีก็ต้ังใจคอยจูล่งซ่ึงไปรับขงเบ้ง ขณะนั้น พอเล่าก๋ียกกองทัพเรือมาถึงจึงข้ึนไปหาเล่าปี่ ๆ จึงบอกว่า เราให้จูล่งไปรับขงเบ้งก็ยังไม่กลับมา จะเปนประการใดก็ยังไม่แจ้ง เล่ากี๋ยังมิได้ว่าประการใดพอจูล่งพาขงเบ้งมาถึง เล่าป่ีก็มีความยินดี จึง ถามวา่ ท่านไปทาการส่งิ ใดบ้าง ขงเบ้งจึงวา่ จะบอกนน้ั ยังมิไดก้ ่อนจะช้าการไป แล้วถามเล่าปวี่ ่าการซง่ึ ขา้ พเจา้ ส่งั ไว้นั้น ได้จัดแจงพร้อมแลว้ หรือ เลา่ ปจี่ งึ บอกว่าการทง้ั นน้ั จดั ไวท้ ่าพร้อมอยู่แลว้ ขงเบง้ จงึ ให้ จูล่งคุมทหารสามพันยกข้ามแม่น้ารบี ลดั ไปซุม่ อย่ใู กล้ตาบลฮวั หลมิ เวลาสามยามวนั นีก้ องทัพโจโฉจะ แตกไปทางน้นั ท่านจงคมุ ทหารออกโจมตเี ขา้ ตัดกลางทัพ ถงึ ทหารโจโฉจะไมเ่ สียสน้ิ กจ็ ะตายลงบ้างสกั ก่ึงหน่ึง ก็คงจะได้ม้าแลอาวุธเปนอันมาก จูล่งจึงว่า ตาบลฮัวหลิมนั้นเปนสองทางอยู่ ทางหนึ่งจะไป เมืองลากุ๋น ทางหนึ่งจะไปเมอื งเกงจ๋ิว ข้าพเจ้าไมแ่ จ้งว่าโจโฉจะไปทางใด ขงเบ้งจึงว่า ทางเมืองลาก๋นุ สามกก๊ วิทยา

๘๙๐ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) น้ันใกล้ข้างกองทัพจิวยี่ ทหารจิวย่ีคงจะ ติดตาม เห็นโจโฉจะแตกไปทางเมืองเกงจ๋ิว ท่านจงไปคอยอยู่ทางน้ันเถิด แล้วให้ เตียวหุยคุมทหารสามพันยกไปซุ่มอยู่ ณ เนินเขาปากทางตาบลโฮโลก๊ก เวลาพรุ่งน้ี ฝนจะตก ครั้นฝนเหือดโจโฉมาถึงตาบลนั้น จะหยุดอยู่ให้ทหารหุงเข้ากิน แต่พอท่าน เห็นควันเพลิงก็ให้เร่งทหารออกโจมตีเอา อยา่ ใหท้ ันหงุ เข้าสกุ ถึงมาทวา่ จับโจโฉไม่ได้ ทา่ นก็จะมคี วามชอบ ด้วยไดฆ้ า่ ฟันทหารโจโฉเสีย จูล่งกบั เตียวหยุ รับคาขงเบ้งแลว้ ยกทหารแยกกันไป ขงเบ้งจึงให้บิต๊กบิฮองเล่าฮองคุมเรอื รบไปเท่ียวอยตู่ ามชายทเล คอยจับทหารโจโฉซึง่ หนลี ง มา แล้วให้เล่ากคี๋ ุมเรอื รบไปตั้งอยู่ตาบลฮเู ชียงซึ่งเปนที่สาคัญ แม้เห็นโจโฉแตกมาทางน้นั เห็นพอทจี่ ะ จับได้ก็ให้จับไว้ อนึ่งท่านจะได้ป้องกันเมอื งกงั แฮด้วย เล่ากี๋กับนายทหารทั้งสามนั้นกร็ ับคาขงเบ้งแลว้ คุมเรือรบแยกกันไป ขงเบ้งจึงว่าแก่เล่าป่ีว่า ให้ท่านคุมทหารไปคอยดูอยู่ ณ เนินเขา ว่าเวลาค่าวันน้ี จิวย่จี ะทาการได้สาเร็จหรอื ไม่ กวนอเู ห็นขงเบ้งใช้คนท้ังปวงไปดงั น้ันกค็ ิดนอ้ ยใจวา่ ขงเบ้งมไิ ด้กะเกณฑต์ วั ให้ไปทาการแหง่ ใด จึงว่าแก่ขงเบ้งว่า ตัวข้าพเจ้าน้ีมาอยู่กับเล่าปี่ช้านานแล้ว แม้เล่าป่ีจะทาการสิ่งใดก็ย่อมใช้สอย ข้าพเจ้าให้อาสาไปทาการ ก่อนทุกแห่ง คร้ังน้ีท่านแคลง ข้าพเจ้าสิ่งใดหรือจึงไม่ใช้ไป ท า ก า ร เ ห มื อ น ค น ทั้ ง ป ว ง ขงเบ้งจึงตอบว่า ยังมีที่สาคัญ อยู่แห่งหน่ึง ครั้นจะให้ทา่ นไป ก็มีความสงสัยอยู่ กวนอูจึง ถามว่าท่านสงสัยด้วยเหตุอัน ใด ขงเบ้งจึงว่า ซ่ึงเราแคลง ท่านนั้นด้วยเหตุว่าแต่ก่อน www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๑ ๘๙๑ ท่านได้ไปอยู่กับโจโฉ ๆ ก็ได้เอนดูทานุบารุงท่าน อันน้าใจท่านมีความสัตย์รู้จักคุณคน เวลาวันนี้โจโฉ จะแตกไปทางฮัวหยง ครั้นเราจะให้ไปท่านจะคิดถึงคณุ โจโฉอยู่ จะไม่ฆ่าโจโฉเสีย กวนอูจึงตอบวา่ อนั สติปัญญาของท่านนี้ลึกซึ้งหลักแหลมนัก ซ่ึงโจโฉเล้ียงดูน้ันข้าพเจ้าก็ได้อาสาฆ่างันเหลียงบุนทิวแทน คณุ โจโฉแล้ว แม้จะใหข้ ้าพเจา้ ไปคร้ังนี้ ถ้าพบโจโฉแล้วขา้ พเจา้ มิได้ตัดสีสะโจโฉมาใหท้ า่ น ก็ให้ทา่ นตัด สสี ะขา้ พเจา้ แทนเถดิ แตข่ า้ พเจา้ เกรงอย่วู า่ ถา้ โจโฉจะไมห่ นไี ปทางฮัวหยงอันเปนทางลดั ฝา่ ยทา่ นจะ ว่าประการใดเล่า ขงเบ้งจึงว่า แม้ท่านยกไปไม่พบโจโฉทางน้ันก็ให้เรง่ กลับมาเถิด เราจะตัดสีสะเราน้ี ให้แทนโจโฉ แลว้ สง่ั กวนอูให้คุมทหารห้ารอ้ ยไปตง้ั สกดั อยู่ทางฮวั หยง ดว้ ยท่ีนัน้ เปนสองทางร่วมกนั จะ ไปเมอื งเกงจ๋ิว แต่ทางใหญอ่ อ้ มไกลกวา่ ทางลัดถงึ ห้ารอ้ ยเสน้ อนั ทางลัดนัน้ เร็วแตเ่ ดิรยากดว้ ยเปนซอก เขา ท่านจงให้ทหารขนเอาฟืนแลฟางมากองสุมเพลงิ ไว้ปากทางลดั โจโฉเห็นแสงเพลิงก็จะหนีไปทาง ลัดด้วยเปนทางตรง กวนอูจึงถามว่า โจโฉจะหนีความตายเหตุใดท่านจึงกลับว่าโจโฉจะเข้ามาตามแสงเพลงิ เลา่ ขงเบง้ จึงตอบว่า โจโฉนัน้ มคี วามคดิ ชานาญในการลอ่ ลวง คร้ันเห็นแสงเพลงิ ก็จะคดิ วา่ จิวยีแ่ กลง้ ทากล ให้ไปกองเพลิงไว้ แต่งกองทัพไปซุ่มสกัดอยู่ปากทางใหญ่ โจโฉก็คงจะไปทางกองเพลิง ท่านจงจับฆ่า เสยี ตดั เอาสสี ะมา กวนอูรบั คาขงเบ้งแลว้ กพ็ ากวนเป๋งจวิ ฉองกบั ทหารห้ารอ้ ยรบี ไป สามก๊กวิทยา

๘๙๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขณะเม่อื กวนอูไปแลว้ เล่าป่จี งึ ว่าแก่ขงเบ้งว่า ตัวทา่ นกร็ ้นู ้าใจกวนอูอยวู่ า่ เปนคนกตญั ญูต่อผู้ มีคุณ เมื่อท่านใช้กวนอูไปคร้ังน้ี ถึงมาทว่าจะพบโจโฉเข้ากวนอูก็จะไม่ทาอันตราย เพราะคิดถึงคุณ เขาอยู่ แลการทั้งปวงซ่ึงท่านคิดไว้ก็จะมิเสียไป หรือ ขงเบ้งจึงตอบว่า ข้าพเจ้าดูดาวสาหรับ มหาอุปราชก็ยังรุ่งเรืองสุกใสอยู่ เพราะชาตา โจโฉยังไม่ขาดข้าพเจ้าจึงแกล้งให้กวนอูไปทา การครง้ั นี้ หวงั จะใหแ้ ทนคุณโจโฉเสียใหเ้ สรจ็ กนั สืบไปภายหน้ากวนอูจะได้ทาการกับโจโฉถนัด เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี สรรเสริญ สติปัญญาขงเบ้งว่าท่านคิดสมควรนัก ขงเบ้งจึง ให้ซุนเขียนกับกันหยงอยู่รักษาค่ายแฮเค้า แล้ว พาเล่าปี่ลงเรือไปคอยดูกองทัพโจโฉ ณ ปากน้า กวนอู (Guan Yu) ฮวนเค้า www.samkok911.com