นิทานกริม เล่มสุดท้าย

¹¡Ñ à¢ÂÕ ¹µ´Ô Íѹ´Ñº¢ÒÂ´Õ New York Times Bestselling Author Í´ÁÑ ¡Ô´ÇÔ·« à¢ÂÕ ¹ ¹éÒí ËÇÒ¹¾ÔÉ á»Å

อดมั กิดวิทซ์ เ¢ยÕ น นéาí ËÇานพÉิ แ»ล

อดมั กดิ วทิ ซ์ เขียน Author: Adam Gidwitz น้ำ� หวานพษิ แปล Translator: Namwan Piz ArtTweoxrtk C©opHyurgighhtD©’ AAOnddrairmgaidnGeali2dT0w1iti3ltez: 2ภ0Tา1พh3eปGกลแrิขiลmสะmิทภธาCพติ์ oน้ปnฉรcะบluกับsอioบ©n อดัม กดดิ ีอวันทิ ดซร์ า2ด0ี123013 © ฮิว C1o3p6yEriagtshhtrto5au7rgtrhahnSTgteuretwteleti,t-hMN: eoTwrhi eAYGgoereknr,ncyeNrtYCCo1.o,0mL0p2tda2.n, yU, SInAc.. Thai translation rights © 2014 by Tathata Publication Co., Ltd. พิมพ์ครัง้ แรก : สิงหาคม 2557 1st Thai Edition published: August 2014 จดั พิมพโ์ ดย: สำ�นักพมิ พ์อ่ิมอา่ น Published by: IM-ARN Publishing House บรษิ ทั ตถาตา พบั ลิเคชน่ั จำ�กัด Tathata Publication Co., Ltd. ข้อมูลทางบรรณานกุ รมของส�ำ นกั หอสมดุ แหง่ ชาติ อดมั กิดวิทซ์. นทิ านกรมิ มเ์ ลม่ สุดทา้ ย.--  กรุงเทพฯ :  ตถาตา, 2557.  256 หนา้ .  1. นิทาน.  I. นำ้� หวานพิษ, ผ้เู แปล.  II. ฮิว ดีอนั ดราดี, ผูว้ าดภาพประกอบ. III. ชอ่ื เรือ่ ง. 398.2  ISBN 978-616-7105-72-7 ประธานกรรมการบรหิ าร: บัญชา เฉลมิ ชยั กจิ Chief Executive Ofifficer: Bancha Chalermchaikit กรรมการผู้จัดการ: โชนรงั สี เฉลมิ ชยั กิจ Managing Director: Chonrungsee Chalermchaikit คณะที่ปรึกษา: ผ่องศรี ลอื พรอ้ มชัย, Consultants: Pongsri Luepromchai, สงวนศรี ตรเี ทพประติมา Sanguansri Treteppratima ผจู้ ัดการส�ำ นักพมิ พ์: อลนี เฉลมิ ชยั กจิ Publishing House Manager: Aleen Chalermchaikit บรรณาธิการบริหาร: วรตุ ม์ ทองเชอ้ื Editor in Chief: Varut Thongchuae บรรณาธิการต้นฉบับแปล: วัชรวชิ ญ์ Editor for Thai Translation: Watcharawit บรรณาธิการเลม่ : มารตุ กัลยาณรัตน์, ชตุ ณิ ัฐ ชว่ ยชพี Editor: Marut Kalyanarat, Chutinat Chuaycheep เลขานกุ ารคณะบรรณาธิการ: กนกพร ถ้�ำโคนทอง Editorial Secretary: Kanokpron Thumkonthong ออกแบบปกฉบับภาษาไทย: ณัฐพงษ์ ภาคีแพทย ์ Thai Version Cover Design: Nuttapong Phakeephat ศิลปกรรม: ดุสิต อำ�นา Thai Version Book Layout: Dusit Amna ฝา่ ยการตลาด: อคั คณัฐ ชมุ นุม, อรปราง อธิหิรัญวงศ์ Marketing Dept.: Akkanat Chumnum, Onprang Athihirunwong ฝา่ ยขาย: มนญั ชยา ศิริวงษ,์ อดุ ร ปัญญาชัย Sales Dept.: Manunchaya Siriwong, Udon Phanyachai ฝ่ายโรงพิมพ:์ ไพบูลย์ ชาคริยานนท์ Printing Dept.: Bhaibulaya Chakariyanonda พิมพ์ท:่ี ฝ่ายโรงพมิ พ์ บรษิ ัท ตถาตา พับลิเคช่นั Printed by: Tathata Publication Co., Ltd. จัดจำ�หนา่ ยโดย: สายสง่ สุขภาพใจ Distributed by: Book Time Co., Ltd. บรษิ ทั บคุ๊ ไทม์ จำ�กดั 214 ซ.พระรามท่ี 2 ซอย 38 214 Rama II Rd. (Soi 38) แขวงบางมด เขตจอมทอง กทม. 10150 Bangmod, Chomthong, Bangkok 10150 โทรศพั ท:์ 0-2415-2621, 0-2415-6507 Tel: 662-415-2621, 662-415-6507 โทรสาร: 0-2416-7744 Fax: 662-416-7744 แนะนำ�เพมิ่ เตมิ ตดิ ต่อ : [email protected] www.booktime.co.th ขอบคณุ ฟอนต์ภาษาไทย จาก w ww.f0nt.com SukkhapabjaiPUB

คำ� นำ� สำ� นกั พิมพ์ นทิ านกรมิ มอ์ กี เลม่ เลม่ ทส่ี ามแลว้ อะไรกนั นกั กนั หนา เอาเถอะ จดั มา ย่ิงชอื่ นิทานกริมมเ์ ลม่ สุดทา้ ย เล่มสุดทา้ ยแล้วจริง ๆ เราจะไม่ อา่ นไดอ้ ยา่ งไร นทิ านเลม่ นเ้ี ขยา่ ขวญั สน่ั ประสาทดว้ ยใชไ่ หม รแู้ ลว้ รแู้ ลว้ เราพรอ้ ม เจอมาสองเลม่ แลว้ (อา่ นแลว้ ใชไ่ หม นทิ านกรมิ มห์ ฤโหด และ ในกระจกหมน่ มัว) ไมม่ อี ะไรนา่ ต่ืนเต้นอกี จรงิ ร!ึ (แน่ใจนะ ไมม่ ีอะไรแปลกใหมแ่ น่หรือ) อดมั กดิ วทิ ซ์ นกั เขยี นยอดนยิ ม (ของแทแ้ นน่ อน) กลบั มาอกี ครง้ั พร้อมนิทานที่คุณรู้จักดีเสียจนเอียน ทั้งเคยอ่าน เคยดูการ์ตูน เคยดู กระท่ังภาพยนตร์ เฮอะ! แต่คุณรูไ้ หมว่าพญามารอาจชอบเลน่ กอล์ฟ ฮา่ ! ไมร่ ู้ละสิ เอาเลย! หยิบอ่านเลย แลว้ จะรวู้ า่ เรื่องเกนิ คาดมจี ริง มจี รงิ ๆ จนเราต้องเว้นหน้าวา่ งๆ ไว้อกี แลว้ ใหไ้ ด้พักใจสักครกู่ อ่ นอา่ น ต่อ เพราะเราไปนง่ั ลบู หลงั ปลอบใจคณุ ตอนอา่ นไมไ่ ด้ จรงิ   ๆ นะ ไม่หลอกหรอก! อมิ่ อา่ นชอบหนังสืออา่ นสนุก อาจแอบเขยา่ ขวัญบา้ ง แตช่ วนให้ ตืน่ ใจเสมอ เมอื่ เราไดอ้ า่ นเร่อื งแบบนแ้ี ลว้ ยอ่ มตอ้ งรบี บอกตอ่ ต้องรีบ นำ�มาเสนอนักอ่านท่ีรักของเรา อ่านแล้วชอบมาก ชอบน้อย แค่ไหน อยา่ งไร แวะมาคยุ กันได้เสมอที่ ImarnPUB เอาละ มาพิสูจน์ความสยองขวัญ เอย๊ ...สนุกสะใจ ไปกบั เรอื่ งราว ของโยรินดาและโยรินเกลกันได้เลย สำ� นักพิมพ์ ‘อา่ นอร่อย ได้คณุ ค่า’ สงิ หาคม 2557 หนังสือเลม่ นไ้ี ด้ออกแบบให้มีหน้าว่าง 4, 6, 10, 14, 28, 56, 88, 116, 124, 212, 249







แดเ่ ดก็ ทุกคนท่ผี มเคยเลา่ นิทานใหฟ้ งั



สารบัÞ 15 29 โยรนิ ดาและโยรนิ เกล 45 แอชพุทเทลิ 57 ต้นสนจนู ิเปอร์ 71 ชายแขวนคอสามคน 89 คฤหาสนม์ ลั คเี ซเด็ค 101 เจ้าหญงิ นทิ รา 117 ลูกมา้ สีดาำ 125 ลิงงาช้าง 139 ทรราช 151 แมรช์ เค่นวาลด์ 167 แมร์ชเค่นวาลด์ ภาคสอง 177 นรก 199 สวนหินอัคนี 213 ดินแดนย่อยยับ อาณาจกั รเดก็



กาลครั้งหนงึ่ นานมาแล้ว นิทานสยองขวัญ พจนานกุ รมเมอรเ์ รยี ม-เวบ็ สเตอร ์นยิ ามความหมายของสยองขวญั ไวว้ า่ “สยดสยอง นา่ เกลยี ดนา่ กลวั หรอื ชวนหวาดผวา” ตวั อยา่ งการ ใชค้ ำ� น้ีคอื “นิทานสยองขวญั ” (จริง ๆ นะ! เขาเขยี นไวอ้ ย่างน!ี้ ) กาลครง้ั หนงึ่ นานมาแลว้ มนี ทิ านกรมิ ม์ เรอ่ื งเลา่ ทร่ี วบรวมโดย ยาคอบและวิลเฮลม์ พี่นอ้ งตระกูลกริมม์ คณุ รูจ้ กั นทิ านของพน่ี อ้ งตระกูลกรมิ ม์ เอาเป็นวา่ ยกมือขึ้น ถ้าคุณเคยฟังเรื่อง “หนูน้อยหมวกแดง” ไมเ่ คยหรือ อ้าว เคยน่ี แลว้ ทำ� ไมไม่ยกมอื ยกสิ ผมไมส่ นวา่ คณุ จะดโู งเ่ งา่ แคไ่ หน ทีน่ ง่ั อยู่คนเดียวตรงมมุ ห้องสมุด อย่บู นรถโรงเรยี น หรือบน เตยี งนอนตอนกลางคนื แลว้ ยกมอื ขน้ึ แบบไรเ้ หตผุ ล ไมเ่ ชน่ นน้ั ผมจะ รูไ้ ดอ้ ยา่ งไรว่า คณุ เคยอา่ น “หนูน้อยหมวกแดง”

ยกมือสิ ขอบคณุ ตอ่ ไป ยกมอื ขนึ้ ถา้ คณุ เคยฟงั นทิ านเรอ่ื ง “แฮนเซลและเกรเทล” ยกสิ ขอบใจ ยกมอื ขึ้น ถ้าคณุ เคยฟงั นทิ านเรือ่ ง “รมั เพลสตลิ ตส์ กนิ ” (ผม ทกึ ทักเอาวา่ คณุ ยกมอื อย)ู่ “เจา้ หญิงนทิ รา” (ยงั ยกมืออยู่ใช่ไหม) “สโนวไ์ วท์” (ตอ้ งเคยแน่นอน) “ซนิ เดอเรลลา” (คณุ ควรยกมือคา้ งไว้นะ) คณุ คงคดิ ว่า เดย๋ี วก่อน ไหนบอกว่า แต่ก่อนนทิ านสยองขวัญ —สยดสยอง นา่ เกลยี ดนา่ กลวั และชวนหวาดผวา แตน่ ทิ านทย่ี กมานี้ ไมส่ ยดสยอง นา่ เกลยี ดนา่ กลวั หรอื ชวนหวาดผวาสกั นดิ ทวา่ เปน็ เรอื่ ง หวานชน่ื กระจุม๋ กระจมิ๋ และนา่ เบ่ือ ตอ้ งยอมรบั ว่า คุณพูดถูกส�ำหรับปจั จุบนั เพราะเน้ือหานทิ าน ที่วา่ มาซึง่ คนสว่ นใหญ่เล่ากัน ชา่ งหวานชื่น กระจุม๋ กระจมิ๋ และโคตร นา่ เบ่อื เหลอื เชื่อ จน-คณุ -อยาก-ทบุ -หวั -ตัวเอง-ด้วย-คอ้ นปอนด์ แตน่ ทิ านต้นฉบับไมใ่ ช่แบบนัน้ อย่าง “รัมเพลสติลต์สกนิ ” คณุ คงร้วู า่ “รมั เพลสติลตส์ กนิ ” เป็นนิทานสั้นชวนหัวเกี่ยวกับผู้ชายตัวเต้ียสั้นซึ่งมีช่ือน่าขบขันที่-ไม่- ส้นั -เลย คุณจ�ำได้ไหมว่า เกิดอะไรข้ึนในตอนจบของนิทานส้ันชวนหัว เร่อื งน้ี หญงิ สาวทายชือ่ ของเขาถกู แล้วเขาก็โกรธจัด จำ� ไดไ้ หมว่า เกิดอะไรขนึ้ หลังจากน้ัน จ�ำไม่ได้หรอื บางฉบับบอกว่า รัมเพลสติลต์สกินกระทืบเท้าจนตัวกระเด็น

ออกนอกหน้าตา่ ง ซง่ึ ไมเ่ ขา้ ทา่ ใครจะกระทบื เทา้ จนตวั กระเดน็ ออกนอกหนา้ ตา่ งได้ เป็นไปไม่ได้ บางฉบับกบ็ อกวา่ เขากระทบื เท้าจนตวั แตกแหลกละเอยี ด ซ่ึงเหลวไหลย่ิงกว่ากระเด็นออกนอกหน้าต่าง มนุษย์แตก ละเอยี ดไมไ่ ด้ มนุษยม์ ีเนื้อ มเี ลือด เหนอะหนะ การแตกละเอยี ด จงึ ไม่ใชส่ ง่ิ ทีม่ นุษยท์ �ำได้ แล้วเกิดอะไรขึน้ กนั แน่ เมือ่ หญงิ สาวทายชอ่ื รมั เพลสติลตส์ กิน ถกู ในนิทานกรมิ มฉ์ บับจรงิ เขากก็ ระทบื เทา้ เตม็ แรงจนขาจมพน้ื ไปสามฟตุ เขาจงึ จบั ขาอกี ขา้ งไว้ แล้วฝนื กระชากตวั ขึ้นมาจนรา่ งขาดครงึ่ ตอ้ งยอมรบั วา่ สยดสยอง นา่ เกลยี ดนา่ กลวั ชวนหวาดผวา—และ สนกุ สะใจ เรื่องท่ผี มจะเลา่ ก็เชน่ กัน นิทานกรมิ มส์ ยองขวัญ พดู ไดว้ า่ เปน็ นทิ านกรมิ มส์ ยองขวญั ที่สุดท่เี คยได้ยนิ และผมจะเล่าใหค้ ณุ ฟัง ครับ ไม่เป็นไรครับ



โยรินดาและโยรนิ เกล

กาลครั้งหน่ึงนานมาแลว้ สมยั ท่นี ทิ านเกิดข้นึ จริง มสี ามีภรรยาคู่หนงึ่ ท้ังสองมคี วามสุขเพราะมีทุกส่ิงสมใจ มบี า้ นหลังน้อย มีสวนนอ้ ยๆ มี สนจนู เิ ปอร์ตน้ นอ้ ยแสนงามอยู่กลางสวน ท้งั สองมีทกุ ส่ิงสมใจจรงิ ทุกส่งิ ยกเวน้ ลูก ท้ังสองตอ้ งการมีลูก มากกว่าส่งิ ใด—มากกวา่ บา้ น สวน และต้นไม—้ แตไ่ ม่มีสกั คน วนั หนง่ึ ในฤดหู นาว ภรรยายนื อยใู่ นสวนใตต้ น้ สนจนู เิ ปอร—์ ตน้ สน ทรงสวย มใี บสนแหลมเขยี วเขม้ จนเกอื บคลา้ำ พรอ้ มลกู สนสีแดงลกู เลก็ ดเู หมือนหยดเลอื ด นางใช้มีดปอกเปลอื กแอปเปลิ้ เม่ือมอื ลน่ื จนถกู มดี บาด เลือดหยดลงบนพื้นหมิ ะ นางมองหยดเลอื ดบนหิมะพลางคดิ ว่า “แหม ขา้ อยากมีลูกเหลือเกิน แดงด่ังเลือดและขาวราวหิมะ” ขอขัดจงั หวะสกั ครู่ คณุ คดิ ว่ำรู้จกั เรอ่ื งน้ี นี่คอื “สโนวไ์ วท์” 16 อดัม กิดวิทซ์

คณุ คดิ ผดิ ถ้าอยากเป็นคนช่างสอน ผมจะอธิบายว่า บ่อยคร้ังนิทานใช้ “แนวเร่อื ง” ร่วมกัน—ภาพลกั ษณ์และบทพดู ปรากฏซ้ำ� แล้วซ้�ำเลา่ ใน นิทานท่ีแม้จะมาจากต่างประเทศต่างวัฒนธรรม ซ่ึงเป็นเร่ืองออกจะ น่าสนใจ แตผ่ มไมอ่ ยากเป็นคนช่างสอน ไม่ ผมแคอ่ ยากเล่าเร่ืองราวแสนอลหม่านน้ใี หค้ ุณฟัง หน่ึงเดือนผ่านไปหิมะละลาย สองเดือนโลกเป็นสีเขียว สามเดือน ดอกไม้งอกงาม ส่ีเดือนต้นไม้ในป่าโตเบียดเสียด แผ่กิ่งก้านใบเขียว เก่ียวกัน ล่วงเข้าเดือนที่ห้าภรรยายืนใต้ต้นสนจูนิเปอร์ ขณะดอกไม้ ร่วงหล่น เมื่อเดือนท่ีหกผ่านพ้น ลูกสนโตผิวเต่ง นางเร่ิมเงียบงัน หลังเดือนเจ็ดนางเด็ดลูกสนกินอย่างตะกรุมตะกรามจนเศร้าสร้อย ลม้ ปว่ ย เมื่อเดอื นแปดผา่ นไป นางเรียกหาสามีและรำ�่ ไห้ “ถ้าข้าตาย จงฝังข้าไว้ใต้ต้นสนจูนิเปอร์” จากน้ันนางเป็นสุขสบายใจ จนกระทั่ง เดอื นที่เกา้ นางใหก้ �ำเนดิ ลูกแฝด เด็กผูช้ ายผมด�ำ นัยนต์ าด�ำ รมิ ฝีปาก แดงดงั่ เลอื ด และเดก็ ผู้หญิงผมด�ำ นยั น์ตาสีเขยี ว แกม้ ขาวราวหมิ ะ นางอุ้มลูกทั้งสองไปหาสามี เขามองเด็กน่ารักท้ังสองคร้ังหนึ่ง แล้วดีใจจัดจนตาย อะไรนะ ดีใจจดั จนตายหรือ ใช่ เร่ืองอยา่ งนี้เกิดข้ึนเสมอ แบบว่า… “โอ้ ขา้ ดใี จเหลอื เกิน! ข้า ดีใจเหลือเกิน! ข้าด-ี จะ-อะ-อะ-อัก-อัก-อกั …” ตาย โยรนิ ดาและโยรนิ เกล 17

คำ่� คนื แรกหลงั ทารกลมื ตาดูโลก แม่นั่งอยูข่ ้างเตาผิง รำ�่ ไหป้ ลืม้ ใจทล่ี กู มีชีวิต ระคนกับระทมใจที่สามีตาย ทารกทั้งสองอยู่ในเปล สงสัยว่า แมอ่ ยู่ไหน ท�ำไมไม่มากอด และเสยี งร้องไหด้ งั แวว่ มาจากท่ีใด ในที่สุด เพราะทารกต้องการอ้อมกอด เด็กหญิงจึงเอื้อมมือเล็กจิ๋วไป ขณะ เด็กชายเอ้อื มมือมา ทัง้ สองกอดกนั แม่เปน็ ผูค้ งแกเ่ รียน มชี ่ือเสยี งเลื่องลอื จากการสะสมหนังสอื เก่า และความเชยี่ วชาญภาษาทต่ี ายแลว้ ทวา่ ไมม่ คี วามรหู้ รอื การร่�ำเรยี นใด สอนให้นางเล้ียงลูกทั้งสองด้วยตัวคนเดียว ไม่มีหนังสือเล่มใดบอก เรอื่ งนนั้ —เรอ่ื งเกย่ี วกบั เดก็ ทอ่ี า่ นเจอในหนงั สอื โบราณ กไ็ มเ่ กย่ี วขอ้ งกบั ส่ิงมชี ีวิตบอบบางและรอ้ งไห้กระจองอแงนเี้ ลย นางกลัว หวาดกลัวว่าจะเลี้ยงลูกได้ไม่ดี จึงมักปล่อยลูกไว้ตาม ล�ำพงั นางปอ้ นอาหาร แต่งตัวให้ กอ่ นปลีกตัวไปห้องท�ำงาน จมอยกู่ ับ หนังสือโบราณเขียนด้วยภาษาที่ตายแล้ว ข่มใจไม่คิดมากเรื่องลูกซึ่ง รอ้ งไหห้ าแมจ่ ากห้องชน้ั บน เดก็ นอ้ ยเตบิ ใหญต่ ามวนั เวลา ไม่นานกว็ ่งิ เตาะแตะได้ ทงั้ สองหัวเราะ วิง่ และเลน่ กัน เดก็ หญงิ ตามเดก็ ชายไปทกุ แหง่ เดก็ ชายกต็ ามเดก็ หญงิ ไปทกุ แหง่ ทงั้ สองดแู ลบา้ นดว้ ยกนั ออกไปเลน่ ขา้ งนอกดว้ ยกนั ตกกลางคนื กน็ อน หม่ ผา้ และเลา่ นทิ านกอ่ นนอนสกู่ นั ฟงั —แมจ่ ะไดไ้ มต่ อ้ งหยดุ อา่ นหนงั สอื ทัง้ สองมกั ไม่เรียกกนั ด้วยช่ือท่ีเป็นภาษาเยอรมันซง่ึ แปลกและออกเสยี ง ยาก แต่เรยี กกนั วา่ พนี่ อ้ งแมอ้ ายเุ ทา่ กนั ทง้ั สองรกั กนั สุดหวั ใจ ถงึ ขนาด วา่ คนหนงึ่ จะซมึ เศรา้ ถา้ ไมเ่ หน็ อกี คน นอ้ งชายมกั บอกวา่ “ถา้ เจา้ ไมท่ ง้ิ ข้า ขา้ ก็จะไมท่ ง้ิ เจ้า” ซง่ึ พีส่ าวก็ตอบเสมอวา่ “ข้าจะไม่มวี ันทงิ้ เจา้ ” แม้เด็กท้ังสองจะเรยี กกันว่าพนี่ ้อง แต่ผมไม่สามารถเลา่ เรือ่ งทงั้ หมด 18 อดมั กิดวิทซ์

โดยไม่เรียกช่อื ผมลองแล้วแต่สับสนสดุ สดุ เช่นถา้ ผมอยากบอกวา่ คนหน่ึงตวั เลก็ ผมกเ็ ลา่ ไม่ได้วา่ “ยกั ษก์ นิ คนร่างมหึมาน่ากลวั หลุบ ตามองพีส่ าวตวั เลก็ ” ฟังพลิ ึก เนอ่ื งจากผมตอ้ งเลา่ โดยเรยี กชอ่ื ของเดก็ ทง้ั คู่ คณุ จงึ ตอ้ งเรยี นรู้ วธิ อี อกเสยี ง แมเ้ จา้ ตัวจะไมส่ นใจก็เถอะ เด็กหญิงช่อื โยรินดา ออกเสยี งว่า โย-รนิ -ดา เด็กชายชื่อ โยรนิ เกล ออกเสียงว่า โย-รนิ -เกล ใช่ ภาษาเยอรมันพลิ ึก หลายปผี า่ นไปแมย่ งิ่ กงั วลเรอ่ื งลกู มากขน้ึ เรอื่ ยๆ นางกงั วลวา่ ละเลยลกู กงั วลว่าไม่มใี ครคอยส่งั สอนลกู ใหเ้ ติบโตอย่างเหมาะสม นางจึงตัดสินใจแต่งงานใหม่ นางหาข้อมูลจากหนังสือโบราณ ท้งั หมดทม่ี ี พจิ ารณาชายโสดทกุ คนในหมบู่ ้าน เพ่ือตัดสนิ ใจเลือกสามี ชายท่ีนางเลือกไม่หล่อหรือใจดี แต่เป็นพ่อครัวมีฝีมือ เพราะ แม่อ่านเจอว่า เด็กวัยก�ำลังโตต้องได้กินอาหารดีมีคุณค่าเพ่ือช่วยการ เจรญิ เตบิ โต อกี ทงั้ เขามลี กู สาวสวยสองคน อายมุ ากกวา่ โยรนิ ดาและโยรนิ เกล ไม่มาก หมายความวา่ ชายผนู้ ร้ี ูว้ ิธีเลยี้ งลูก ซง่ึ แมค่ ิดว่านัน่ เป็นข้อดี เรือ่ งราบรื่นอยู่สองสามวนั โยรนิ ดา (เดก็ หญงิ ) และโยรนิ เกล (เดก็ ชาย) ท�ำความสะอาดและ ท�ำงานบ้านทุกอย่างเสมอ แม่จะได้ไม่ต้องหยุดอ่านหนังสือส�ำคัญ กลางคัน อยู่มาวนั หนง่ึ ทง้ั สองถามพส่ี าวคนใหม่วา่ อยากช่วยท�ำความ สะอาดบ้านหรอื เปลา่ เด็กสาวทั้งสองสะบัดผมยาวสวยก่อนหัวเราะ “ท�ำไมเราต้อง อยากชว่ ย” “ดเู จ้าท�ำกนั เองได้ดีอย่แู ลว้ !” โยรนิ ดาและโยรนิ เกล 19

ทงั้ คู่เดินหวั เราะคกิ คกั จากไป โยรนิ ดาและโยรนิ เกลจงึ เดนิ เขา้ ครวั ไปหาพอ่ เลยี้ งทที่ �ำอาหารอยู่ ขอใหเ้ ขาช่วยซักผา้ เพราะตอนนี้มีมากเป็นสองเทา่ เขาแกว่งทพั พไี ม้ ไล่ตะเพดิ เด็กท้งั สอง ไม่นานโยรินดาและโยรินเกลก็รู้ว่า สมาชิกครอบครัวคนใหม่ไม่ ค่อยชอบตน อนั ทีจ่ รงิ พี่สาวทงั้ สองรังเกยี จและรังแกโยรินดา ส่วนพ่อ เลย้ี งก็ชิงชงั โยรนิ เกลเหมือนเกลียดถ่านหินรอ้ นจี๋ ผมไมร่ ู้ว่าท�ำไม แต่ เขาเกลียด วันหน่ึงโยรนิ ดาและโยรินเกลไปยนื อยหู่ นา้ หอ้ งท�ำงานของแม่ เดก็ ชายสดู จมูกแรงๆ “ข้าหวังวา่ แมจ่ ะออกมา” “จๆุ๊ ” โยรนิ ดาพูด “อยา่ กวนแม”่ โยรินเกลขบเข้ยี วเค้ียวฟนั ซงึ่ หมายความวา่ เขาคร่นุ คดิ หรือไมก่ ็ ก�ำลงั จะรอ้ งไห้ โยรินดาหนกั ใจกบั ความเป็นไปได้ท้งั สองทาง “ขา้ จะเคาะประต”ู โยรินเกลบอก “อย่า!” โยรินดากระซิบ แต่ก่อนจะห้ามทัน เขาก็เคาะประตู ห้องท�ำงานไปสามคร้ัง มีเสียงเลื่อนเก้าอ้ีและเสียงพลิกหน้าหนังสืออยู่หลังประตู “มา แล้ว!” เสยี งร้องบอก โยรนิ ดาจะดงึ น้องชายไป แต่โยรินเกลยนื น่งิ ประตูเปดิ แม่ปรากฏตัว ผมยาวรวบลวกๆ เปน็ มวยทที่ า้ ยทอย นางกะพริบตาเหมือนไม่ชินกับการมองส่ิงที่ไม่ใช่ตัวหนังสือบนหน้า กระดาษ เมอ่ื เหน็ ลูก นางยิม้ เศรา้ ก่อนคกุ เขา่ ลงตรงหน้า “ว่ายงั ไง ลูกรกั ” นางถาม อยูๆ่ โยรินเกลก็พดู ไมอ่ อก ไดแ้ ตก่ ้มหน้ามองพ้นื “ไม่มอี ะไร แม่” โยรนิ ดาสอด “ขอโทษท่ีกวน” 20 อดัม กิดวทิ ซ์

แต่แม่บอก “ไมก่ วนหรอก มอี ะไรหรอื ” โยรนิ เกลเงยหน้า นำ้� ตาคลอหนว่ ย แมจ่ ูงมือเลก็ ของลกู ๆ พาเขา้ ห้องท�ำงาน ผนงั มหี นงั สอื โบราณเลม่ โตทห่ี มุ้ ปกหนงั ประดบั หมดุ เรยี งราย ใน ห้องเหม็นอับ แต่มีแสงแดดส่องผ่านหน้าต่างบานเล็กให้แสงสว่างและ ความอบอุ่น โยรินดาและโยรินเกลร้สู ึกเหมือนเดินเขา้ วิหารลับ ท้งั สอง กล้นั หายใจ แม่นั่งลงข้างโตะ๊ จับมอื ลกู ๆ ขณะมองตา “มีอะไรกวนใจหรือ” นางถาม โยรินเกลพูด “ขา้ หวงั ใหพ้ อ่ แทๆ้ อยกู่ บั เรา” แม่พยกั หนา้ “แมก่ ็หวงั อยูท่ ุกวนั ทุกคนื ที่แมข่ ่มตาหลบั ความ ปวดรา้ วเหมอื นกอ้ นหนิ ใตฟ้ กู ลกู รไู้ หมวา่ ตอ้ งท�ำยงั ไง เมอ่ื มกี อ้ นหนิ อยู่ ใต้ฟกู แต่เราท้ิงไปไม่ได้” “ท�ำยังไงละ่ ” “วางฟูกทับอีกชั้น อีกชนั้ และอกี ชั้น ใช้ฟูกทับกอ้ นหินจนกว่า จะไม่รูส้ ึกเจ็บอีก” โยรินเกลหร่ีตา “แมน่ อนบนฟกู หลายช้ันหรือ” แมย่ ้ิม “มันเปน็ การเปรียบเปรย” โยรนิ เกลไมเ่ ขา้ ใจวา่ การเปรยี บเปรยคืออะไร โยรนิ ดากเ็ ช่นกนั แต่ไม่อยากใหก้ ารสนทนากับแม่ท่ีนานทสี่ ุดในรอบหลายปจี บ จงึ พูดตอ่ “ข้าเกลยี ดพส่ี าว นางเหน็ แก่ตวั และใจร้าย” แม่เม้มปากกอ่ นพดู ว่า “ความโกรธเหมือนวัชพืช โยรนิ ดา มัน งอกจากดนิ มาขดั ขวางการงอกงามของพชื อ่นื ลกู ต้องเหยยี บให้จมมิด อยา่ ให้อยู่ในสวน จงขจัดความโกรธใหห้ มดไป” เดก็ ทงั้ สองฝนื ท�ำหนา้ เฉย โยรนิ ดาพยายามขจดั ความโกรธ สว่ น โยรินเกลสะกดความปวดรา้ ว ทวา่ น�ำ้ ตาหยดหน่ึงพลนั หยดจากดวงตา โยรนิ ดาและโยรนิ เกล 21

ของโยรินเกล แม่ยืน่ น้ิวมาปาดแลว้ เชด็ กับเสอ้ื “อย่ารอ้ งไห้เด็ดขาด” นางบอก “กลำ�้ กลนื ลงไป เพราะนำ้� ตาเหมอื นเกลยี วคลนื่ ของมหาสมทุ ร แหง่ ความระทม ลูกจะจมถา้ ไมร่ ะวงั เชือ่ แมเ่ ถอะ แม่รูด้ ”ี จากนน้ั แมข่ องโยรนิ ดาและโยรนิ เกลหนั กลบั ไปหาหนงั สอื โบราณ บนโต๊ะ นางขบกราม ถอนหายใจเหมือนแข็งใจระงับความรู้สึก ก่อน เรม่ิ อา่ นหนังสือ โยรินดาจับแขนพาน้องชายออกจากหอ้ ง ขอโทษครับ ผมมคี ำ� ถาม คุณคดิ อย่างไรเร่อื งทแี่ มส่ อนโยรนิ ดาและโยรนิ เกล ควรขจดั ความโกรธหรือ ควรกลำ้� กลืนนำ้� ตาหรือ ควรสะกด ความปวดร้าวหรอื ทำ� แลว้ จะสงบใจได้หรือ ผมข้องใจเพราะอยากรู้ คุณคงคิดว่า นี่! ไหนสัญญาว่าจะเล่านิทานสยองขวัญและ อลหมา่ นใหฟ้ ัง เร่ืองนไ้ี มอ่ ลหมา่ น มแี ตเ่ รือ่ งสะเทือนอารมณท์ ้งั นน้ั ! ก็ ขอโทษที แตต่ อนนเี้ รามาถึงช่วงท่เี รียกได้ว่าสยดสยอง นา่ เกลยี ดนา่ กลวั และชวนหวาดผวาแลว้ ก็คือตอนทคี่ ุณรออยู่ ผมเตอื นคณุ แลว้ นะ ยามเชา้ โยรินดาและโยรินเกลเดนิ เข้าไปในครัว ขณะพอ่ เล้ยี งกบั ลกู สาว หยิบแอปเปิ้ลสีแดงลูกใหญ่ออกจากตะกร้าจ่ายตลาด ใส่ลงในหีบใบโต ซึง่ มีฝาปิดใหญแ่ ละหนักกับกุญแจทองเหลอื งขอบคม โยรนิ ดาเหน็ แอปเป้ลิ น่ากินจงึ พูดว่า “พอ่ ขา้ ขอแอปเปิ้ลสักลูก ไดไ้ หม” 22 อดมั กดิ วิทซ์

เขาตอบ “ไดเ้ ลย ลกู รัก” พลางยื่นแอปเปล้ิ ให้เด็กหญิง พ่ีสาว ทั้งสองหนา้ บง้ึ โยรินเกลจึงพูดบา้ ง “พ่อ ขา้ ขอแอปเปิล้ สักลกู ด้วยไดไ้ หม” “ไม!่ ” เขาตวาด ฉวยแอปเป้ิลคนื จากโยรนิ ดา โยนลงหบี ก่อน กระแทกปดิ ฝาหนาหนัก พีส่ าวทั้งสองหวั เราะล่นั ไม่ก่นี าทีต่อมาโยรินดาถอนวัชพชื อยูใ่ นสวน ขณะโยรนิ เกลถูพ้ืน ห้องนง่ั เลน่ พ่อเลี้ยงเดนิ ไปหาเดก็ ชาย พดู ดว้ ยนำ้� เสียงออ่ นโยน “พ่อ ขอโทษท่ีตวาด ยังอยากไดแ้ อปเป้ิลไหม” โยรนิ เกลพยักหนา้ พอ่ เลย้ี งยิม้ “อย่างนน้ั ตามมา” โยรินเกลเดินตามพ่อเล้ียงผ่านห้องท�ำงานของแม่เข้าไปในครัว พส่ี าวทง้ั สองไมอ่ ยแู่ ลว้ พอ่ เลย้ี งเดนิ ไปยงั หบี ใหญใ่ สแ่ อปเปล้ิ ปลดกญุ แจ ทองเหลอื งขอบคม แลว้ เปดิ ฝาหนาหนกั เสยี งบานพบั ดงั เอยี๊ ด “น”่ี เขา บอกเดก็ ชาย “เลือกลูกทีช่ อบเลย” โยรินเกลก้มหน้ามองแอปเปิ้ลสดใหม่กลิ่นหอม ผิวสีเหลืองอม ชมพู และ— ปงั ! พอ่ เลย้ี งกระแทกปิดฝาหบี ลงตรงทา้ ยทอยของโยรนิ เกลพอดี ศรี ษะของเดก็ ชายหลุดลงไปอยู่บนแอปเปล้ิ ภายในครวั เงยี บกรบิ ครหู่ นง่ึ ความเคลอื่ นไหวเดยี วคอื ฝนุ่ เตน้ ใน แสงซงึ่ สอ่ งผา่ นหนา้ ตา่ งเขา้ มา พอ่ เลยี้ งยนื นง่ิ ไมไ่ หวตงิ อยขู่ า้ งหบี รา่ งเลก็ ไรศ้ รี ษะของเดก็ ชายนอนอยบู่ นพน้ื เลอื ดไหลนองอยใู่ ตค้ อทขี่ าด สว่ นศรี ษะ อยใู่ นหบี แอปเป้ลิ พอ่ เล้ียงพดู วา่ “โอย๊ ไมน่ ะ! แม่เขาตอ้ งเดอื ดดาลแน่!” โยรนิ ดาและโยรนิ เกล 23

เดย๋ี วนะ เขำเพิง่ ฆา่ เด็ก แตห่ ว่ งวำ่ ภรรยำจะโกรธหรือ จรงิ รึ พอ่ เลย้ี งอมุ้ รา่ งเดก็ ชายไปยงั เกา้ อใี้ กลโ้ ถงประตบู า้ น จากนน้ั กลบั เขา้ ครวั เปดิ หบี หยบิ ศรี ษะของโยรนิ เกลไปหาสว่ นลาำ ตวั วางลงบนคอทขี่ าด กอ่ น รัดไว้ด้วยผ้าเช็ดหน้าสีขาว สุดท้ายวางแอปเปิ้ลสีแดงสวยไว้ในมือของ เด็กชาย โยรินเกลน่ังบนเก้าอี้ ตาเบกิ โพลง หนั หน้าไปทางประตูบา้ น พ่อเลยี้ งพจิ ารณาผลงาน พยกั หนา้ แลว้ กลบั เขา้ ครัวไปทาำ ความ สะอาด ทุกคนยังสบำยดีอยไู่ หม ผมขอเตอื นคณุ อกี คร้งั ถึงแมเ้ ป็นนทิ ำนกไ็ ม่ ไดห้ มำยควำมว่ำ จะเหมำะกบั เดก็ เลก็ เพรำะเดก็ เลก็ ไมค่ วรฟงั เรอื่ งตดั ศรี ษะและสงั หำร ทำรก อนั ทจ่ี ริงคนที่เดก็ เกินกว่ำจะเขำ้ ใจค�ำว่ำ ตดั ศรี ษะ และ สงั หาร ทารก ควรวำงหนังสือเล่มนีเ้ ดยี๋ วนี้ เอำละ วำงหรอื ยัง ไม่ ผมคิดวำ่ คุณไม่วำงหรอก ผา่ นไปพกั หนง่ึ โยรนิ ดามาตามหานอ้ งชาย เธอเจอเขานงั่ เกา้ อขี้ า้ งประตู บา้ น คอเอยี ง ตาเบกิ โพลง มอื ถอื แอปเปล้ิ มผี า้ เชด็ หนา้ พนั คอ ผา้ เชด็ หนา้ เปน็ สแี ดง “น้อง นอ้ ง! เจา้ มแี อปเปล้ิ น่ากนิ !” เธออทุ าน “แบง่ ใหข้ า้ บา้ ง ได้ไหม” 24 อดมั กดิ วิทซ์

แต่นอ้ งชายน่งั นิ่ง จ้องเธอเขมง็ โยรนิ ดาเรมิ่ ใจเสยี จงึ เขา้ ครวั ไปเจอพอ่ เลย้ี งกาำ ลงั ถพู น้ื “พอ่ พอ่ !” เธอเรียก “ข้าวา่ นอ้ งไม่สบาย! ดวงตาของเขาเบิกโพลง หน้าก็ซีด พอ ขา้ ขอใหแ้ บ่งแอปเปิล้ เขาไมต่ อบอะไรเลย!” พ่อเลยี้ งสา่ ยหน้า “อ๋อ เขาแค่หยาบคาย เจา้ กลบั ไปขอให้เขา แบง่ แอปเป้ลิ อกี ที ถา้ เขายงั ไม่ยอมตอบกต็ บหน้าเลย” ใชเ่ ลย—เขำพดู แบบนัน้ เดก็ หญงิ กลบั ไปท่ีโถงประตู พูดว่า “นอ้ ง นอ้ ง แบ่งแอปเปิล้ ให้ข้าบ้าง ได้ไหม” เขา... ไมต่ อบอะไรเลย เพราะตายแลว้ เด็กหญิงสูดหายใจลึก มองไปทางครัวด้วยแววตาเศร้าสร้อย เงอ้ื มอื แลว้ ตบหนา้ นอ้ งชาย หัวของเขาหลุด “คุณพระช่วย ข้ำฆำ่ น้อง!” เด็กหญงิ กรีดรอ้ ง พอ่ เลย้ี งโผลพ่ รวดออกจากครัว เห็นศรี ษะของเดก็ ชายอย่บู นพื้น ตะคอกวา่ “ทาำ อะไรลงไป เจา้ เดก็ ชว่ั ” เขาเหลอื บมองประตหู อ้ งทาำ งาน ทป่ี ิดอยู่กอ่ นพดู ลอดไรฟัน “แม่ตอ้ งโกรธเจ้ามากแน!่ ” โยรินดาหอบฮกั พอ่ เล้ียงจับแขนของเธอพลางกระซบิ “โอ๋ๆ ลกู รัก อยา่ ร้องไห้ เข้าไปในครัวกัน” แลว้ พดู เสริมวา่ “ขา้ จะชว่ ยเจ้าซ่อนศพ” โยรินดาและโยรินเกล 25

พอ่ เลย้ี งลากร่างเดก็ ชายเข้าไปในครวั สว่ นโยรินดาถอื ศรี ษะของ นอ้ งชายสดุ ทรี่ กั ตามไป จากนนั้ พอ่ เลย้ี งหยบิ มดี เลม่ ใหญอ่ อกมาแลเ่ นอ้ื ออกจากกระดูกของโยรินเกล กอ่ นโยนใสห่ มอ้ สตูวใ์ บใหญท่ ่สี ุด ถงึ ตอนนี้ ผมคาดวา่ ผใู้ หญท่ อ่ี า่ นออกเสยี งหนงั สอื เลม่ น้ี เพง่ิ ปดิ หนงั สอื และบอกวา่ “พอละ ชา่ งเถอะ จบแค่น้ี” เดก็ ครงึ่ หนง่ึ คงกรดี รอ้ งเรยี กหาแม่ สว่ นอกี ครงึ่ คงกรดี รอ้ งขอให้ อ่านตอ่ เพราะเร่อื งนี้สนกุ สะใจสดุ สดุ ผมขอบอกวา่ เหน็ ดว้ ยกบั ทกุ ฝา่ ย ผใู้ หญไ่ มค่ วรอา่ นตอ่ เด็กท่ี รอ้ งหาแมก่ ค็ วรไปหาแม่ สว่ นเดก็ ทค่ี ดิ วา่ เรอื่ งนส้ี นกุ สะใจกค็ ดิ ไมผ่ ดิ เลย ผมพดู ถึงนทิ านไวว้ า่ อยา่ งไร ผมโกหกหรอื เมือ่ พอ่ เลีย้ งแล่เน้อื ใสห่ ม้อสตวู ์เสร็จกส็ ่งั วา่ “เปิดโพรงนำ้� แข็งสิ” โพรงน�้ำแขง็ คอื หลมุ ลึกอยู่หลงั ครวั ใชเ้ กบ็ ของสด ข้างในเยน็ ชน้ื พอถงึ ฤดูหนาวจะกลายเป็นน�ำ้ แขง็ ตามชือ่ โยรินดายงั หอบฮัก ขณะเปดิ โพรงน�ำ้ แข็ง พอ่ เลยี้ งวางหม้อสตวู ์ ลงไป “น่ีจะเก็บไว้ได้นานพอดู” เขาบอกก่อนหันมาหาเด็กหญิง จ้ิม นิว้ อว้ นบนหนา้ ของเธอ “ถา้ พูดเร่อื งน้ีกับใคร เจ้าจะถูกแขวนคอ แต่ ก่อนหนา้ นน้ั ข้าจะให้เจ้ากินสตวู น์ ้ี” สุดท้ายเขาพาลกู เลย้ี งกลับเข้าครวั เอาผา้ ห่อกระดกู ของเดก็ ชาย แลว้ ย่ืนใหโ้ ยรนิ ดา “เอาไป” เขาบอก “ฝงั ไว้ใต้ตน้ สนจูนเิ ปอร”์ โยรินดาออกไปท่ีสวน ยืนใต้ต้นสนจูนิเปอร์ ก่อนฝังกระดูกของ น้องชาย เมื่อเธอโปรยดินสีด�ำกอบสุดท้ายลงบนหลุมศพช่ัวคราวเล็กๆ 26 อดัม กิดวิทซ์

นำ�้ ตาก็ไหลอาบแก้ม พลางคดิ ไหนเจ้าบอกว่าจะไม่มีวันท้งิ ข้า กไ็ ด!้ ผมขอโทษ! รแู้ ล้วน่า นมี่ ันแย่ อาจแยท่ สี่ ุดที่คณุ จะได้อ่านในหนังสือ ไมว่ ่าเล่มไหน ขอโทษแลว้ กัน แต่ขอบอกอย่างหน่ึง แม้ผมจะชอบเรื่องราวอลหม่าน เรื่อง สยองขวัญ นองเลือด และโหดร้าย แตผ่ มไม่ชอบเรอ่ื งที่จบเศร้า อนั ที่จรงิ ผมเกลยี ด จะมเี รื่องสยองขวญั นองเลอื ด และโหดร้ายเกิดข้นึ เรือ่ ย ๆ ใน หนงั สอื เลม่ น้ี แต่ทกุ อย่างจะออกมาดใี นตอนจบ ผมรบั ปาก แตก่ ่อนทุกอย่างจะดขี ้ึน มันอาจแย่ลงกอ่ น พร้อมหรอื ยงั เตรยี มใจแล้วกล็ งมอื เถอะ โยรนิ ดาและโยรนิ เกล 27



เรè×องรำวเหลำ่ นéี มำจำกäหน คุณน่าจะมีหนังสือนิทานกริมม์เล่มโปรด—หนังสือเล่มหนาซึ่งคุณ เปดิ อา่ น เมอื่ ตอ้ งการความตลกขบขนั การปลอบประโลมใจ หรอื เรื่องเขย่าขวญั ผมมีเลม่ หนึ่ง เป็นหนงั สอื เล่มใหญป่ กผ้าสแี ดงขาดรุย่ ฉบบั แปลโดย ราล์ฟ แมนเฮม ผมหลงใหลสาำ นวนของแมนเฮม เป็น สำานวนท่ีผมเรียกว่าง่ายและงาม ผมยกคำาของเขาแบบคำาต่อคำามาใช้ สามครง้ั คือชว่ งบรรยายการตั้งครรภข์ องแม่ (หน้า 16 -17) กับตอนที่ ปราสาทของไบรเออร์ โรสหลบั ใหลแล้วต่นื ขนึ้ (หน้า 93 และ 99) บท โยรินดาและโยรินเกล ไม่ได้มีเน้ือหาเหมือน “โยรินดาและ โยรนิ เกล” ในนทิ านกรมิ มเ์ ลย ยกเวน้ ชอื่ ของตวั เอกและความรกั ทที่ ง้ั สอง มใี หก้ นั ถงึ ผมจะชอบเนอ้ื หาในนทิ านกรมิ มม์ าก กเ็ ลอื กจะไมเ่ ลา่ ซาำ้ แต่ เลอื กขโมยสองช่อื นี้ คดิ ดูสิ ช่ือโยรนิ ดาและโยรินเกล ผมจะอดใจไหวได้ อยา่ งไร

อันท่ีจริงท้ังบท โยรินดาและโยรินเกล กับบท ต้นสนจูนิเปอร์ มาจากนทิ านกริมม์เร่อื ง “ต้นสนจนู เิ ปอร”์ ส�ำนวนโปรดของผมคอื ฉบับ แปลโดย ลอร์ ซีกัล วาดภาพโดยสุดยอดฝีมอื มอริซ เซนดคั บท แอชพุทเทิล ถอดความแทบจะค�ำตอ่ ค�ำจากการเลา่ ใหมข่ อง นทิ านกริมม์เร่ือง “แอชพทุ เทลิ ” โดยผมเอง ถา้ คณุ ได้ฟังตอนผมเล่า ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเด็ก ๆ คุณจะได้ฟังค�ำพูดเหมือนบทน้ีเลย ย่อหน้าเก่ียวกับกระโถน ข้ีเถ้าและถ่าน แนะน�ำโดยลอร่า เอมี่ ชลิทส์ ผมไมไ่ ดต้ ามสบื คน้ รายละเอยี ดจดุ นอี้ ยา่ งเปน็ การเปน็ งาน แตม่ นั ยอดเยยี่ ม เกินจะตัดทิง้ ชายแขวนคอสามคน กับ คฤหาสน์มัลคีเซเด็ค มาจากนิทาน กริมม์เรื่องเดียวกัน คือเร่ือง “เด็กชายผู้จากบ้านไปตามหาความกลัว” ผมไดช้ อื่ มลั คเี ซเดค็ มาตอนไปโบสถย์ คุ กลาง เมลคเี ซเดค็ [ผมเปลยี่ นวธิ ี สะกด] เปน็ นักบวชทปี่ รากฏชือ่ ในพระคัมภรี ไ์ บเบิล มรี ูปของเขาอยบู่ น ผนงั หนา้ ตาค่อนข้างนา่ กลวั กเ็ ชน่ เดยี วกบั โยรนิ ดาและโยรินเกล ชอื่ นี้ เจง๋ จนอดใจขโมยมาใช้ไมไ่ ด้ บท เจ้าหญิงนิทรา ได้แรงบันดาลใจจากนิทานกริมม์เร่ือง “ไบรเออร์ โรส” ฉากจานทองค�ำนา่ ขนั นนั้ เปน็ เรอ่ื งดงั้ เดมิ ผมแคเ่ ปลยี่ น ความทุกข์ทรมานของเธอกับรายละเอียดปลีกย่อยของเรื่อง เร่ืองเธอ ฟื้นเพราะชิ้นแอปเปิ้ลท่ีติดคอหลุด แทนที่จะฟื้นเพราะจุมพิต มาจาก เรอ่ื ง “สโนวไ์ วท์” ฉบับกรมิ ม์ แถมจุมพิตกช็ วนแหวะด้วย ลูกม้าสีด�ำ ไม่ได้แรงบันดาลใจจากนิทานกริมม์เร่ืองใดเลย แต่ จาก ความฝนั ของเมอร์ลิน โดยปีเตอร์ ดิคกินสนั นา่ เสียดายทีต่ อนน้ี หนังสือเรือ่ ง ความฝนั ของเมอรล์ ิน ไม่ไดต้ พี มิ พ์แล้ว ผมหวงั วา่ จะมคี น จดั การเร่อื งน้ี เพราะหนงั สือเล่มน้ีรวมเรือ่ งโปรดของผม ลิงงาชา้ ง (รวมถึงตอนทปี่ รากฏซ้ำ� ในนรก) ไดแ้ รงบนั ดาลใจจาก อนนั ซกี บั กอ้ นหินตะไครจ่ ับ ทเ่ี ลา่ ใหมโ่ ดยเอรคิ เอ. คมิ เมล ก่อนผมจะ

มงี านเลม่ ใดตพี มิ พ์ ตอนตง้ั ใจจะเขยี นนทิ านกรมิ มฉ์ บบั ดดั แปลงเลม่ แรก ผมเขียนจดหมายถึงคุณคิมเมลเพ่ือขอค�ำแนะน�ำ เขาให้ทั้งค�ำแนะน�ำ และก�ำลงั ใจ เปน็ เรอื่ งนา่ ทงึ่ เมอื่ วรี บรุ ษุ ในเรอื่ งหนงั สอื กลายเปน็ วรี บรุ ษุ ในชีวติ จรงิ ดว้ ย เร่ืองฟูกหลายช้ันซ่ึงเป็นแก่นเร่ืองและถูกกล่าวถึงในบท ทรราช ได้ความคิดมาจากเร่ือง “เจ้าหญิงกับเม็ดถั่ว” โดยฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์เซน บทอ่ืนท่ีเหลอื ไดเ้ คา้ โครงจากขเี้ ลื่อย น�้ำลาย และประสบการณ์ ตรง สว่ นแซมมี่ จอร์จ และเจฟฟ์เป็นเด็กนักเรียนตวั จรงิ ของผม แตท่ ้ัง สามไม่เคยท�ำเรื่องแย่เช่นท่ีผมบรรยายไว้ในหนังสือ ยกเว้นเจฟฟ์ที่ใช้ ส�ำลีติดกาวแปะหนา้ ของตวั เอง บางคร้ังมีคนถามผมว่า ท�ำไมพักหลังนี้นิทานหฤโหดถึงกลับมา รุ่งเรอื งอยา่ งย่งิ ผมคดิ วา่ มีเหตุผลดงั นี้ นทิ านสว่ นใหญม่ โี ครงเรอื่ งเหมอื นกนั ตวั เอกมปี ญั หาทบ่ี า้ น—เธอ ยากจน เขาเป็นลูกคนเล็กท่ีถูกทิ้งขว้าง พ่อแม่พยายามฆ่าลูก เป็นต้น ตวั เอกจะออกจากบ้านไปเสย่ี งภัยในโลกแปลก—ส่วนใหญ่เป็นปา่ ซึง่ ใน ป่าน้ัน ตัวเอกเผชิญอันตราย ความยากล�ำบากที่แปลกประหลาด เขยา่ ขวญั สยดสยอง แล้วพิชติ ได้ในทีส่ ุด ตอนทา้ ยของเร่อื ง ตวั เอกจะ กลับบา้ นหลงั จากเข้มแขง็ ขนึ้ ร่ำ� รวยข้นึ ชาญฉลาดขึ้น การอ่านนิทานหฤโหดท�ำให้รู้สึกเหมือนได้เป็นตัวเอกของเร่ือง ชวี ติ ของเราทว่ มทน้ ดว้ ยความเจบ็ ปวด ความเบอ่ื หนา่ ย และความหวาด กลวั เราตอ้ งการเสยี่ งภยั เขา้ ปา่ มดื เพอื่ ดคู วามแปลกประหลาดและความ งดงามของมัน รวมถงึ เพอื่ ทดสอบใจของตัวเอง เราจึงหยบิ นิทานข้ึนมา นทิ านของจริง พลิ กึ พิลน่ั และหฤโหด เราได้เหน็ ความแปลกประหลาด และความงดงามมากมาย ได้ทดสอบความกล้าหาญและความเข้าใจ

ท้ายทีส่ ดุ เราวางหนังสอื ลง กอ่ นกลบั สู่ชวี ิตจรงิ ดว้ ยความหวงั วา่ เราได้ กลบั มาอยา่ งเขม้ แขง็ ขน้ึ รำ�่ รวยขนึ้ ชาญฉลาดขน้ึ เฉกเชน่ ตวั เอกในนทิ าน ในช่วงเวลาทยี่ ากล�ำบาก—เศรษฐกจิ ถดถอย การใชค้ วามรนุ แรง และความขมข่ืนทางการเมือง—เราโหยหาป่ามืดท่ีจะหลบหนีเข้าไปได้ กอ่ นกลับมาเปน็ คนใหมท่ ด่ี ีข้นึ กวา่ เดมิ

คำ� ขอบคุณ ผมอยากขอบคุณแมแ่ ละพอ่ ทส่ี อนผมเขยี นหนังสือ แมส่ อนใหผ้ มเขียนตอนอยู่ประถมห้า ประถมหก และมธั ยมหนง่ึ แทนท่ีจะให้ผมพิมพ์เรียงความเอง แม่ยืนกรานจะเขียนตามที่ผมบอก แล้วแก้ไขค�ำหรือเนื้อหาตามใจแม่ขณะพูด ผมได้เรียนรู้เร่ืองเนื้อหา ใจความส�ำคัญ และส�ำนวนมากมายจากการท�ำแบบนี้ แน่นอนว่า เรยี งความของผมในชว่ งนี้เลอเลิศ เพราะแมจ่ บปรญิ ญาเอก พอ่ เรมิ่ สอนผมตอนมธั ยมสอง ผมจะเขยี นเรยี งความ เอาไปใหพ้ อ่ กอ่ นวง่ิ กลบั หอ้ ง ปดิ ประตแู ละภาวนา จากนนั้ จะไดย้ นิ เสยี งเรยี ก “อดมั !” ผมเดนิ กม้ หนา้ ไปหอ้ งพอ่ แม่ พอ่ นง่ั บนเกา้ อใ้ี หญ่ จอ้ งเรยี งความ ผม จะยนื อยตู่ รงหน้า—ทกุ ครง้ั ไม่มพี ลาด—พ่อจะพูดเสียงเรียบ “บอกซวิ ่า ลูกจะพดู เรอ่ื งอะไร” ผมจะเริ่มร้องไหต้ อนน้ี เพราะร้วู า่ เวลาสามถงึ หก ช่วั โมงข้างหน้าจะหมดไปกบั การเขียน เขียนแกแ้ ล้วแกอ้ ีก ถ้าไม่ได้ประสบการณ์น้ีจากพ่อ ผมคงไม่ได้เป็นนักเขียนอย่าง ทกุ วนั นี้ เพราะบรรณาธกิ ารคนเกง่ ของผม จลู ี่ สเตราส-์ เกเบลิ มมี าตรฐาน สูงกว่าพ่ออีก เธอท�ำผมน้�ำตาตกบางคร้ัง แต่ผมรักเธอเพราะอย่างน้ี คุณผู้อา่ นก็ควรเช่นกัน น้องชายไม่เคยสอนผมเขียนหนังสือ แต่สอนส่ิงส�ำคัญอื่น ๆ ให้ ความสัมพนั ธร์ ะหวา่ งโยรินดาและโยรนิ เกลมาจากเรอื่ งของเราไม่นอ้ ย ซารา่ ห์ เบริ น์ ส์ ตวั แทนของผม เจอผมในหอ้ งเรยี นชนั้ ประถมหนง่ึ ก่อนเปลี่ยนชีวิตของผมเช่นเดียวกับแม่หมอในนิทาน ผมไม่มีวันพูด ขอบคณุ เธอได้มากพอ ทีมงานของส�ำนักพิมพ์เพนกวินก็วิเศษที่สุด เช่นเดียวกับผู้ช่วย ของผม วาเนสซา่ ดีจซี ัส

ลอเรน แมนเซีย ภรรยาของผม อา่ นหนังสอื ของผมกอ่ นจะเปน็ รูปเลม่ ต้ังแตย่ ังไมส่ มประกอบ ลุม่  ๆ ดอน ๆ และไม่เป็นเรื่องเปน็ ราว เธอบอกผมตามตรงวา่ มนั ไมส่ มประกอบ ลมุ่  ๆ ดอน ๆ และไมเ่ ปน็ เรอื่ ง เป็นราวอย่างไร ซ่ึงผมไม่ชอบใจนัก แต่เธอก็หัวเราะลั่นกับมุกตลกใน หนังสือ ผมขอขอบคุณจากก้นบึ้งหัวใจไปตลอดกาล ส�ำหรับเร่ืองนั้น และส�ำหรับทกุ อย่าง

Í´ÑÁ ¡Ô´ÇÔ·« เป็นครูโรงเรียนเซนต์ แอนน์ ชอบเลา่ นทิ านเรอ่ื งจรงิ (ไมใ่ ชฉ่ บบั ดดั แปลง) ให้เดก็ ฟงั นอกจากสอนหนงั สอื เขยี นหนงั สอื (อยา่ บอกนะวา่ คณุ ยงั ไมไ่ ดอ้ า่ น นทิ านกรมิ มห์ ฤโหด และ ในกระจกหมน่ มวั ) อดมั ยงั ชอบเดนิ ทางไปเลา่ นทิ าน ใหเ้ ดก็ ตามโรงเรยี นตา่ ง ๆ ฟงั พดู คยุ กบั อดมั ไดท้ ี่ www.adamgidwitz.com ÎÔÇ ´ÕÍѹ´ÃÒ´Õ เป็นนักวาดภาพประกอบ อาศัยอยทู่ ซ่ี านฟรานซสิ โก คาลฟิ อรเ์ นยี มผี ลงาน ทง้ั บนปกหนงั สอื โปสเตอรว์ งดนตรรี อ็ ค เสื้อยืด สเกต็ บอรด์ และไดต้ ดิ บนผนงั หอ้ งแสดงภาพศลิ ปะ เปน็ ครั้งคราว ดูผลงานของเขาเพ่มิ เติมได้ที่ www.hughillustration.com นิทำนกริมมห์ ฤโหด ในกระจกหม่นมัว สอบถามทกุ รายละเอียดไดท่ี [email protected] ImArnPublishing

โปรดระวัง !!! หยิบแลวจะวางไมล ง พบบทสรุปของนิทานกริมมหฤโหดที่ทุกคนรอคอย ทาํ ไมตอ งโหด ทําไมตองสยองขวัญ จะสนกุ สะใจอกี หรือไม เปดอานกนั ไดเ ลย !!! เปย มอารมณขัน เลา ไดแสนสนุก แปลกใหม ไมเ หมอื นใคร - ริค ไรเออรแดน ผเู ขียนซีรีสเ พอรซ ี่ แจค สัน เอาเรือ่ งเกา มาเลาใหมไดแปลก นา พร่นั พรึง ตลก และมคี ุณธรรม – เดอะวอลลสตรีทเจอรน ลั ๏ วรรณกรรมเยาวชนดีเดน ประจาํ ป 2012 ๏ ในกระจกหมนมวั สนกุ เสยี ยิ่งกวา นทิ านกรมิ มห ฤโหด - พบั ลิชเชอสวีคลี่ กดิ วทิ ซส รา งสรรคน ทิ านทค่ี นุ เคยใหเ ปน เรอ่ื งราวแสนสนกุ อา นแลว วางไมล ง อา นดงั ๆ ยิง่ สนกุ - เคอคัสรวี วิ DG 0022 วรรณกรรม ในเครอื สุขภาพใจ 200.- Artwork © Hugh D’ Andrade 2013 www.booktime.co.th หนงั สอื ดี เหมาะสาํ หรบั ผูอา นอายุตัง้ แต 12 ปขึ้นไป