สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๗๓

ตอนท่ี ๗๓ ๑๖๔๓ ตอนที่ ๗๓ ขณะนั้นโจจิ๋นซึ่งรักษาเมืองไปเซีย รู้ข่าวว่าสุมาอี้ตีได้เกเต๋งแล้ว ก็คิดว่าสุมาอี้มีความชอบ ครั้งนี้เปนอันมาก จึงแต่งให้โกฉุยคุมทหารยกมาจะชิงเอาเมืองหลิวเซียแบ่งเอาความชอบบ้าง พอมาถึงกลางทางก็พบโกเสียงอองเป๋งกับอุยเอี๋ยนแตกมา ก็ขับทหารเข้ารบพุ่งล้มตายลงทั้งสองฝ่าย โกเสียงอองเป๋งอยุ เอ๋ียนเสยี กำลังทหารเบาบางลงจะสโู้ กฉุยมิได้ กพ็ าทหารหนจี ะไปเขา้ ดา่ นยงั เบงกว๋ น โกฉุยเห็นอยุ เอ๋ียนพ่ายไปแล้ว จึงวา่ แกท่ หารทงั้ ปวงวา่ ครั้งนี้ถงึ มาทวา่ มิได้เกเตง๋ แต่ได้เมือง หลิวเซียก็เปนความชอบมากอยู่ จึงขับทหารให้รีบไป คร้ันถึงเชิงกำแพงแลเห็นธงปักไสวอยู่บนเสมาก็ รอทหารไว้ สุมาอี้รู้ว่าโกฉุยยกมาก็ขึ้นบนหอรบเยี่ยมหนา้ ร้องสพั ยอกออกไปว่า เปนไฉนโกฉุยท่านจงึ ยกมาช้าล้าหลังฉน้เี ลา่ สามกก๊ วิทยา

๑๖๔๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) โกฉุยเห็นสุมาอี้อยู่บนหอรบร้องออกมาก็อายใจ คิดว่าสุมาอี้นี้สามารถดังเทพดา ที่ไหน ความคดิ เราจะเสมอดว้ ย โกฉุยกเ็ ข้าไปในเมืองคำนับสมุ าอตี้ ามประเพณี สุมาอบ้ี อกว่า บัดน้เี กเต๋งเปน ที่สำคัญนักเราก็ได้แล้ว เห็นขงเบ้งจะยกหนีเปนมั่นคง ท่านกับโจจิ๋นจงคุมทหารยกไปติดตามจับตัว ขงเบ้งให้จงได้ โกฉยุ รับคำสุมาอ้ีคำนับแล้วกก็ ลับมา สุมาอี้จึงว่ากับเตียวคับว่า โจจิ๋นให้โกฉุยยกมาทั้งนี้ปราถนาจะแบ่งเอาความชอบของเราก็ ค้างอยู่ ตัวเราเล่าก็มิได้ตั้งใจที่จะเอาความชอบแต่ผู้เดียว เปนบุญของเราก็ได้ตลอดโดยสดวกเอง แลบัดนี้โกเสียงอยุ เอี๋ยนอองเปง๋ ม้าเจ๊กสี่คนแตกไปนั้น เห็นจะเข้าไปตัง้ อยู่ด่านยังเบงก๋วน ครั้นเราจะ ยกไปตีบัดนี้เล่าก็เกรงขงเบ้งจะยกทหารตีประทับหลังเข้าจะเสียที ท่านจงคุมทหารยกไปตั้งสกัดอยู่ กลางทางที่จะเข้าไปค่ายยังเบงก๋วน เราจะยกกองทพั ไปตีขงเบ้งตำบลจำก๊ก แต่ทว่าจะเดิรกองทัพไป ทางเมืองเสเสียจึงจะได้ ด้วยเมืองเสเสียนั้นขงเบ้งซ่องสุมสเบียงอาหารไว้เปนอันมากเปนที่สำคัญอยู่ ถ้าเราได้เมืองเสเสียแล้ว ก็จะได้เมืองลำอั๋นเมืองเทียนซุยด้วย เพราะเปนทางร่วมตลอดถึงกัน ถ้าแล ขงเบ้งหนีมาถงึ ท่ที ่านซุ่มทหารอยู่ จงยกออกตตี ัดเอาสเบียงให้จงได้ เตียวคับรับคำกค็ ำนับลายกทหาร ไป สมุ าอี้จึงแต่งให้ซนิ ตำ๋ ซนิ หงอี ยรู่ ักษาเมืองหลวิ เซยี จดั แจงกองทัพแลว้ ก็ยกมา ฝ่ายคนใช้ซึ่งอ๋องเป๋งให้ เอาแผนทไ่ี ปแจ้งแกข่ งเบง้ นั้นมาถึง จึงเอาแผนท่ีใหแ้ ลว้ แจ้งเนอ้ื ความท่ี รู้เห็นทุกประการ ขงเบ้งคลี่แผนท่ี ออกพิเคราะห์ดูแล้วก็เอาฝ่ามือ ตีลงตํ้าผางว่า ไฉนม้าเจ๊กจึงไปต้ัง ค่ายบนเขาฉนี้ แม้ข้าศกึ ยกมาลอ้ ม ไว้ปิดทางน้ำเสีย ทหารทั้งปวงก็จะ เกิดจลาจลกันขึ้นเองจะมิเสียการ แล้วหรือ ทำทั้งนี้จะแกลง้ ฆ่าทหารเราตายส้ิน เอียวหงีจึงว่า ถ้าม้าเจ๊กจะทำให้เสียการฉนี้ ข้าพเจ้าจะ อาสาไปรักษาเกเต๋งเอง จะเปลี่ยนให้มา้ เจก๊ กลับมาเสยี www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๓ ๑๖๔๕ ขงเบ้งจงึ วา่ ท่านว่านก้ี ็ชอบ ถ้า กระนั้นอย่าช้าเลย จงเร่งจัดทหารรีบยก ไปเถิด เอยี วหงกี ร็ ับคำมาจัดแจงทหารยก ไป พอม้าใช้เข้ามาแจ้งว่า บัดนี้เกเต๋งแล เมืองหลิวเซียนั้นแตกแล้ว ขงเบ้งรู้ดังน้ัน ก็กระทืบเท้าร้องไห้ว่า การใหญ่ของเรา ครัง้ นีเ้ สียแล้ว จะเสียทหารท้งั ปวงส้ิน จึง สั่งกวนหินเตียวเปาให้คุมทหารนายละ สามพันยกไปซุ่มอยู่ท่ีทางนอ้ ยริมเขาบุ กองสันแล้วกำชับวา่ ถ้าเห็นทหารสุมาอี้ยกมาก็อย่าให้ออกรบ พุ่งเลย แต่ตีม้าฬ่อโห่ร้องไว้ให้กลัว แม้ว่าทหารสุมาอี้กลับถอยไปก็อย่าให้ติดตาม จงยกทหารรีบไป ดา่ นยงั เบงก๋วน ขงเบ้งก็ให้ทหารทั้งปวงตระเตรียมสเบียงอาหารให้พร้อม จึงให้เตียวเอ๊กคุมทหารเปนกอง หน้า สำหรบั จะไดช้ ำระทางให้ทหารไปได้โดยสดวก เกณฑ์เกยี งอยุ มา้ ตา้ ยสองนายเปนกองหลัง ให้ต้ัง รอปากทางป้องกันทหารทั้งปวงซึ่งจะยกไปอย่าให้มีอันตราย จึงแต่งคนให้รีบไปบอกผู้ซึ่งรักษาเมือง เทียนซุยเมอื งลำอนั๋ เมอื งเสเสีย ทง้ั สามเมอื งให้ทิง้ เมืองเสีย ให้รบี ยกหนีเขา้ ไปเมอื งฮันตง๋ เถิด แลว้ จึงใช้ ทหารไปรับมารดาเกียงอุยซึ่งเข้ามาเกลีย้ กล่อมนัน้ เขา้ ไปเมืองด้วย ขงเบ้งจัดแจงเสร็จแล้วก็คุมทหาร หา้ พันยกไปเมืองเสเสีย ครั้นถึงจงึ เกณฑท์ หารสองพนั ห้ารอ้ ยไปขนเข้าปลาอาหารทุกตำบล แล้วตัวขง เบ้งนนั้ กค็ ุมทหารก่ึงหน่งึ เข้าตงั้ อยใู่ นเมอื ง ขณะนั้นม้าใชม้ าบอกว่า สุมาอ้ียกทหารมาแล้ว ขงเบ้งแจ้งดังนั้นก็ตกใจ ทหารทั้งปวงกห็ น้า ซีดไปสิ้นทุกคน ขงเบ้งน้อยตัวแลทหารผู้ใหญ่ก็ไม่อยู่ มิรู้ที่จะสู้รบประการใด จึงขึ้นไปดูบนเชิงเทิน เห็นทหารสุมาอ้ียกมาเปนอันมาก ดังหนึ่งจะเหยียบเมืองเสีย จึงให้ทหารรื้อถอนธงที่ปกั ไว้บนกำแพง นั้นลงเสยี สน้ิ แล้วให้เปดิ ประตเู มืองไว้ท้งั ส่ดี ้าน จดั ทหารแลชาวบ้านให้กวาดทางประตเู มืองเปนปรกติ อยู่ประตูละยี่สิบคน มิให้สดุ้งสเทือน แล้วก็ขับให้ทหารทั้งปวงเข้าซุ่มเสียมิให้พูดจากันเปนปากเสียง จึงว่าเราจะคดิ กลอุบายอันหน่ึงใหส้ มุ าอ้ีถอยไปจงได้ ถา้ ผใู้ ดเจรจากันออื้ อึงไปจะตดั สีสะเสยี ส่งั แล้วขง เบ้งก็แต่งตัวอ่าโถงพาเด็กน้อยสองคนขึ้นไปบนหอรบให้เด็กนั้นถือ กระบี่คนหนึ่ง ๆ ถือแซ่ยืนอยู่ท้ัง สองขา้ ง แล้วตั้งกระถางธูปบชู าไวข้ ้างหนา้ ก็นงั่ ดดี กระจับปี่เล่นอยู่ สามก๊กวิทยา

๑๖๔๖ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายทหารกองหน้าสุมาอี้ยกเขา้ มาใกลเ้ ชิงกำแพงเมือง แลข้ึนไปดบู นหอรบเห็นขงเบ้งนั่งดีด กระจับปี่อยู่ก็คร้ามใจ กลับออกไปบอกสุมาอี้ว่า บัดนี้ข้าพเจ้ายกเข้าถงึ เชิงกำแพง เห็นเมืองเงียบอยู่ มแี ต่คนประตลู ะยสี่ ิบคนนง่ั กวาดหยากเยอ่ื เฉยอยู่ แล้วตัวขงเบ้งนน้ั ขึ้นนั่งดีดกระจบั ป่เี ลน่ อยู่บนหอรบ เห็นประหลาทนกั จะเขา้ เมืองนน้ั กเ็ กรงจะถกู กลขงเบ้ง จงึ กลับมาบอกทา่ น www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๓ ๑๖๔๗ สุมาอี้ได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วจึงว่า ขงเบ้งนี้จะอาจกระนั้นเจียวหรือ เรามิเชื่อจะไปดูเอง สุมาอี้ขึ้นม้าพาทหารไปประมาณยี่สิบคน ยืนอยู่แต่ไกลเชิงกำแพง แลขึ้นไปเห็นขงเบ้งแต่งตัวอ่าโถง หน้าตาแช่มชืน่ บานสบายอยู่ ก็คิดว่ากองทัพเรายกมาเปนการจวนตัวถงึ เพียงนี้ ขงเบ้งหามีความสดงุ้ ใจไม่ กลบั ดีดกระจบั ป่เี ลน่ เสียอกี เลา่ ชรอยจะแตง่ กลไวล้ วงเราเปนมนั่ คง คิดฉน้ันแล้วก็กริ่งใจกลัวว่า ขงเบ้งจะซุ่มทหารไว้ ก็ชักม้าพาทหารกลับไป ความกลัวมิทันจะจัดแจงทหาร ก็ให้กองหน้าเปน กองหลงั ขับทหารรบี ถอยออกมา สุมาเจียวผู้บุตรจึงห้ามว่า เหตุไฉน บิดาจึงมากลัวขงเบ้งดังนี้ ขงเบ้งนี้เปนคน สิ้นทหารสุดความคิดสู้เรามิได้แล้ว ก็ซังตาย แขงใจทำกลเปล่า ๆ อยู่ สามกก๊ วิทยา

๑๖๔๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) สุมาอี้จึงว่า ตัวเจ้าหนุ่ม แก่ความยังมิรู้สันทัดเคยกลขงเบ้ง อัน ขงเบ้งเปนคนมีสติปัญญาชำนาญในการ สงครามนัก จะทำการสิ่งใดก็แน่นอน เคยทำกลศึกมีชัยมาหลายครั้ง เจ้ามี สติปัญญาแต่เพียงนี้จะล่วงดูหมิ่นขงเบ้ง เปนผู้ใหญ่แก่ในการศึกนั้นมิบังควร แม้จะขืนทำล่วงเกินไปก็จะต้องด้วยกล ของขงเบ้งพากนั ตายเสียสิน้ ซ่งึ ถ้อยคำของเจ้าวา่ เราจะเช่อื ฟงั มิได้ แล้วกเ็ รง่ ขบั ทหารทง้ั ปวงใหร้ บี ไป ขงเบ้งเห็นสุมาอี้ยกทหารกลับไปก็ตบมือหัวเราะ ทหารทั้งปวงจึงถามว่า สุมาอี้ยกทหาร มาถึงสิบห้าหมื่นจะทำร้ายท่าน การจวนตัวอยู่ถึงเพียงน้ี เหตุใดท่านจึงมิกลัวยังตบมือหัวเราะเสียอกี เล่า ขงเบ้งจงึ ว่า ซึ่งเราหวั เราะทั้งนีเ้ พราะเห็นสุมาอี้รู้มิเท่าเรา สำคัญวา่ เราซุ่มทหารไว้ก็ตกใจกลัวหนี ไปเอง อนั กลอุบายนี้เรามิทำกจ็ ำทำ ดว้ ยจนใจจวนตัวอยู่แลว้ ก็จำเปน แลสุมาอก้ี ลบั ไปครง้ั นเี้ ห็นจะไป ทางนอ้ ยรมิ เขาบุกองสันเปนมั่นคง ก็จะพบกองทพั กวนหินเตียวเปาซง่ึ ไปซ่มุ อยู่ จะตอ้ งดว้ ยกลของเรา ทำไว้จะไมเ่ สยี ทีเปล่า ทหารทั้งปวงได้ฟังขงเบ้งว่าก็ยินดี ชวนกันลงมาคำนับแล้วว่า ถ้าเปนใจข้าพเจ้าทั้งปวงน้ี ที่ไหนจะแข็งใจอยู่ได้ ก็จะทิ้งเมืองเสียพากันหนีไป ขงเบ้งจึงว่า ถ้าจะทำใจอ่ อนทิ้งเมืองเสีย เหมือนท่านว่านั้น ทหารเราสองพันห้าร้อยสักหยิบมือหนึ่งหรือจะหนีทหารสิบห้าหมื่นพ้น เขาก็จะ ไล่จับเอาดังหนู ประเดี๋ยวหนึ่งก็จะจูงจมูก มาได้สิ้น ว่าแล้วก็ตบมือหัวเราะ ทหารทั้งปวง ก็ดีใจ ขงเบ้งจึงว่า บัดนี้สุมาอี้ถอยทัพไปด้วย กลของเรานั้น ดีร้ายก็จะยกกลับมาทำร้ายอีก จะไว้ใจมิได้ ก็ให้กวาดครอบครัวอพยพ ชาวเมืองทั้งปวงลาดถอยทัพมายังเมือง ฮนั ตง๋ ส้ิน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๓ ๑๖๔๙ ฝ่ายสุมาอี้ยกมาถึงตำบลเขาบุกองสัน ได้ยินเสียงทหารกวนหินเตียวเปา ซึ่งตั้งซุ่มอยู่ บนเขานั้นโห่ร้องสนั่นลงมาก็ตกใจ จึงว่าแก่ สุมาหูสุมาเจียวผู้บุตรว่า แม้เรามิรีบหนีมา ก็จะต้องกลของขงเบ้งจริง ว่ายังมิทันขาดคำก็แล ไปเห็นกองทัพยกลงมาจากเนินเขา มีธงดำแม่ทัพ จารึกอักษรปรากฎชื่อว่าเตียวเปาทหารใหญ่ ทหารท้ังปวงตกใจกลัวท้ิงศัสตราวุธเสีย ว่ิงหนีร่น ถอยหลังมาถึงปากทางจะออกทางใหญ่ เห็น กองทัพยกสกัดลงมาอีกกองหนึ่ง มีธงแดงจารึก ชื่อว่า กวนหินนายทหาร แล้วได้ยินเสียงโห่สนั่น อยู่ในป่าน้ันบ้าง เตยี วเปา (Zhang Bao) กวนหิน (Guan Xing) สมุ าอ้ีสำคญั ว่าขงเบง้ ทำกลอุบายซมุ่ ทหารไวก้ ต็ กใจ ทหารทั้งปวงกลัวท้ิงสเบียงอาหารเครอ่ื ง ศัสตราวุธเสียเปนอันมาก แตกตื่นกันเปนอลหม่าน กวนหินเตียวเปาสองนายก็มิได้ไล่ติดตามไปตาม ขงเบ้งสัง่ เกบ็ ไดส้ เบียงอาหารเคร่อื งศัสตราวุธทง้ั ปวงแล้วก็รบี ลาดทัพถอยมา ฝา่ ยโจจ๋นิ รู้วา่ กองทัพของขงเบ้งเลกิ ไป กร็ ีบยกทหารตามมาถึงปากทาง ซึ่งเกียงอยุ ม้าตา้ ยตงั้ สกัดอยู่ กเ็ ขา้ รบพุง่ กนั เปนสามารถ เกยี งอุยมา้ ต้ายฆ่าฟันทหารโจจนิ๋ ลม้ ตายเปนอนั มาก โจจิ๋นเสียทีสู้ มไิ ดก้ ถ็ อยทัพกลบั หลังไป เกยี งอุยมา้ ตา้ ยได้ชยั ชนะแล้วก็ยกทหารกลับมาเมืองฮันต๋ง ฝ่ายจูล่งเตงจี๋ซึ่งยกมาตั้งอยู่ตำบลกิก๊กนั้น แจ้งว่าขงเบ้งเลิกทัพมาจากเขาบุกองสันแล้ว ก็ปรึกษากันกับเตงจี๋ว่า บัดนี้กองทัพตำบลเขาบุกองสันก็เลิกไปแล้ว เห็นว่าสุมาอี้จะยกติดตามมา มนั่ คง ทา่ นจงจารกึ ธงลงอกั ษรเปนชื่อเรา ถ้าเหน็ สมุ าอีต้ ามมาจงคุมทหารรบี หนีไปทางใหญ่ ตวั เราจะ คุมทหารซุม่ เดิรตามราวปา่ ทหารสมุ าอ้เี หน็ นอ้ ยตัวกจ็ ะไล่กระชัน้ ไป เราจะบากทางออกตกี ระทบหลัง ท่านจงกลับหน้าลงมารบต้านไว้ ทหารสุมาอี้ก็จะแตกไป ครั้นปรึกษากันแล้วก็ยกทหารออกเดิรตาม กำหนดกนั สามก๊กวิทยา

๑๖๕๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายโกฉุยยกมาตามคำสุมาอี้ครั้งนั้น ก็กำชับเชาหูว่าตัวท่านคุมทหารเปนกองหน้าไปบัดน้ี จงดูอัชฌาสัยอย่าประมาทแก่ข้าศึก ถ้าเห็นทหารจูล่งหนีแล้วจงอย่าได้กระชั้นไล่ขึ้นไป รอรั้งทหารดู ท่วงทีก่อน ด้วยจูล่งนั้นเปนคนเจ้าความคิด มักแต่งกลล่อลวงข้าศึกให้เสียที แล้วก็มีฝีมือเข้มแขงนัก ให้เร่งถอยเสีย เชาหูจึงว่า ท่านอย่าปรารมภ์เลย ทำไมกับฝีมือจูล่ง ข้าพเจ้ามิได้กลัว ขอให้ท่านยกทหาร หนุนไปให้ทันทีเถิด ถ้าพบจูล่งแล้วข้าพเจ้าจะจับเอาตัวให้ได้ เชาหูก็ยกทหารสามพันรีบมาถึงตำบล กิก๊ก เห็นทพั เตงจ๋ีเดริ รีบหนีไปตามทางใหญ่มธี งสำคญั ชอื่ จูล่ง ก็คดิ วา่ กองทัพจูลง่ จรงิ จึงขบั ทหารตาม กระชัน้ ไปทางประมาณสามสบิ เสน้ จูล่งเห็นเชาหูไล่ล่วงขึ้นไป ก็ให้ทหารจุดประทัดโห่รอ้ งออกมาข้างหลังรอ้ งว่า กูชื่อจูล่งรู้จัก หรือไม่ เชาหเู หลยี วหลังมาเหน็ จลู ่งก็ตกใจ ชกั มา้ จะกลับหน้าออกมาส้กู ำลังขวางตวั อยู่ จูลง่ ก็แทงด้วย ทวน เชาหูปัดมิทันถูกสีข้างตกม้าตาย ทหารทั้งปวงเห็นดังนั้นก็แตกหนีเข้าป่าสิ้น จูล่งก็ขับทหารรีบ ตามเตงจม๋ี า www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๓ ๑๖๕๑ แลขณะเมื่อจูล่งรบกับเชาหูนั้น ได้ยินเสียงโห่เอิกเกริกอยู่ข้างหน้า โกฉุยก็ใช้ ให้บั้นเจ้งคุมทหารรีบยกขึ้นไปดู จูล่งเห็น ทหารยกตามมาก็รออยู่แต่ผู้เดียว จนเตงจี๋ ยกทหารไปไกลทางประมาณสามร้อยเส้น บั้นเจ้งแลไปจำสำคัญได้ว่าจูล่งก็กลัวมิอาจจะ ตามไป จึงให้หยุดทหารอยู่ จูล่งคอยอยู่ จนเวลาเย็นแล้ว ไม่เห็นทหารตามมาก็ขับม้า เดิรไปเปนปรกติ ครั้นโกฉุยยกมาทันบ้ันเจง้ ๆ จึงบอกว่าข้าพเจ้ามาพบจูล่ง ครั้นจะขับทหารติดตามรบพุ่งไป ก็เกรงอยู่ ด้วยจูลง่ น้ันมีฝีมือกล้าแขงนัก จึงรอท่าท่านอยู่ โกฉุยแจ้งดงั นั้นก็มิฟังให้บ้ันเจ้งขับทหารรีบ ตามไป บ้นั เจง้ กค็ มุ ทหารรอ้ ยหนึ่งติดตามมาถึงทางซอกเขา ไดย้ ินเสยี งจูล่งร้องตวาดขึ้นแล้วขับทหาร ทลวงออกมา ทหารทั้งปวงเหน็ ก็ตกใจพากันว่งิ หนีบกุ เขา้ ไปในป่า บัน้ เจ้งกแ็ ขงใจชกั ม้าเข้าไปต่อสู้จูล่ง ๆ ยิงด้วยเกาทัณฑ์ถูกหมวกบัน้ เจ้งพลัดตกจากสีสะก็สดุ้งกลวั ตกลงมาจากม้า จูล่งก็ขับม้าสอึกเขา้ ไป เอาปลายทวนจอ่ หัวอกไวแ้ ล้วจึงว่า แม้จะฆา่ มงึ เสยี บัดน้กี เ็ หมือนฆา่ สตรหี าต้องการไม่ กูปล่อยเสียให้ ทานชวี ิต แลว้ มึงเรง่ กลับไปบอกใหน้ ายมึงรีบยกมาสู้กบั กูเถดิ กจู ะคอยทา่ อยู่ บ้นั เจ้งมีความยินดี ก็ขึ้น ม ้ า ก ล ั บ ไ ป บ อ ก แ ก ่ โ ก ฉุ ย ทุกประการ โกฉุยแจ้งดังนั้นก็ กลัวมิได้ยกทหารตามไป จูล่งก็ ขับม้าตามเตงจี๋ป้องกันทหารทัง้ ปวงมิได้มีอันตรายสิ่งใดจนถึง เมือง ฮันต๋ง ฝ่ายโจจิ๋นกับโกฉุย ก็พากันยกกลับมาจะตีเอาเมือง เทียนซุยกับเมืองลำอั๋นเมือง ฮนั ตง๋ สามก๊กวิทยา

๑๖๕๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๓ ๑๖๕๓ ขณะนั้นสุมาอี้ยกทหารมาถึงกลางทาง แจ้งกิตติศัพท์ว่าขงเบ้งยกทหารเลิกไปจากเมือง เสเสียแล้ว กใ็ ห้กลบั พลทหารคนื มาเข้าเมืองเสเสยี จึงใหส้ ืบถามชาวบา้ นชาวเมืองทั้งปวงว่า ขงเบ้งมา ตั้งอยูใ่ นเมืองเสเสียนี้มที หารอยูส่ ักเท่าใด หญิงชายท้ังนั้นจึงบอกว่า เมื่อขงเบง้ ยกทหารมาตั้งอย่นู ั้นมี ทหารสองพันห้าร้อยแตล่ ว้ นพลเรือน ทหารที่มีฝมี ือน้ันก็หามไี ม่ อนึง่ กวนหินเตียวเปาซึ่งไปต้ังอยูต่ ำบลเขาบุกองสนั นั้นเล่า กม็ ที หารนายละสามพันทำกลวิ่ง สับสนเปล่ียนกนั ไปหัวเขาท้ายเขา จะไดม้ ที หารอน่ื ซมุ่ ซ่อนอยู่นอกนน้ั อีกหามไิ ด้ สุมาอีแ้ จง้ ดังน้ันก็เอา มือตบอกเข้าว่า เรามิรู้เท่าความคดิ ขงเบ้งเลย ครั้นสุมาอีพ้ ักทหารอยู่เมืองเสเสียจดั แจงบา้ นเมืองเปน ปรกติแลว้ กย็ กทหารกลบั ไปเมอื งเตียงอั๋น จงึ ทูลพระเจา้ โจยอยตามซ่ึงได้ทำการรบพ่งุ นน้ั ทุกประการ พระเจา้ โจยอยได้แจง้ ดงั นั้นกม็ คี วามยนิ ดจี งึ ตรสั วา่ ซึ่งทา่ นยกทหารไปกำจดั ศตั รูกลับคืนเอา หัวเมืองได้ครั้งนี้ ก็เปนความชอบของท่านใหญ่หลวงนัก สุมาอี้จึงกราบทูลว่า ซึ่งข้าพเจา้ ยกไปทำการ กำจดั ข้าศกึ ครง้ั น้ีกย็ ังมริ าบคาบทีเดยี ว ด้วยทหารขงเบง้ น้นั แตกหนกี ลบั เขา้ ไปพักอยู่ในเมืองฮันต๋งน้ัน ได้มาก เห็นขงเบ้งจะซ่องสุมผู้คนกลับมาทำการอีก ข้าพเจ้าจะยกกองทัพใหญ่ไปตีเมืองฮันต๋งเสีย ถ้าไดเ้ มืองฮนั ตง๋ แลว้ เหน็ วา่ ในขอบขัณธเสมานจ้ี ะมีความสุขสืบไป พระเจ้าโจยอยก็เห็นด้วยมีพระทัยยินดี จึงให้เกณฑ์ทหารทั้งปวงทุกหัวเมืองใหแ้ กส่ ุมาอี้นน้ั สิ้นเชงิ ขณะน้นั ซนุ จู้เปนขุนนางผใู้ หญ่ จึงเข้ามาทูล ห้ามพระเจ้าโจยอยว่า ครั้งพระอัยกาของพระองค์ เมื่อยังเปนมหาอุปราชอยู่ ยกพลทหารไปตีเอา เมืองฮันต๋งนั้น ได้ออกพระโอษฐ์ตรัสไว้ว่า เมือง ฮันต๋งคับขันนัก ประดุจหนึ่งตั้งอยู่ในปากเหว หากบญุ ของเราจึงได้สำเรจ็ แมว้ าสนาหาไม่ก็จะพา ทหารทั้งปวงตายเสียเหมือนหนึ่งตกลงในเหว พระองค์ก็มีสติปัญญาชำนาญในการสงคราม ยงั ออกโอษฐถ์ งึ เพียงน้ี โจยอย (Cao Rui) สามกก๊ วิทยา

๑๖๕๔ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) อนึ่งข้าพเจ้ามาเห็นว่าตำบลจำก๊กนั้นเล่าก็เปนเมืองแดนต่อแดน มีจังหวัดโดยรอบคอบ ทางถึงห้าพันเส้น แต่ล้วนซอกห้วยธารเขาป่าดงรกชัฏ หนทางที่จะยกพลทหารเดิรขบวรทัพไปนั้น ก็ยากขดั สน ซง่ึ จะยกไปเห็นจะไดค้ วามลำบาก ขอใหง้ ดกองทพั ไวก้ อ่ น จงกะเกณฑท์ หารซ่งึ มฝี ีมือเปน ผใู้ หญค่ ุมทหารไปตง้ั รักษาด่านทางให้มั่นคงจง ทุกตำบล อย่าให้ศตั รลู ่วงเขา้ มาได้ พักศึกอยู่ปลูกเลี้ยง บำรุงทหารทั้งปวงให้มีกำลังแกลัวกล้าขึ้นไว้ คอยดูท่วงทีเมืองเสฉวนกับเมืองกังตั๋ง ด้วยเปนอริกนั อยู่ เห็นว่าเมืองสองเมืองน้ีก็จะเกดิ จลาจลกันขึ้นเองเปนมั่นคง ฝ่ายเราเห็นได้ทีแล้วจึงยกทหารเดิรสบาย เขา้ ไปเอาเมืองเสฉวน กจ็ ะได้เปรยี บดีกวา่ รบี ยกไปบดั น้อี ีก พระเจ้าโจยอยจึงถามสุมาอี้ว่า ซุนจู้ว่าดังนี้ท่านจะเห็นประการใด สุมาอี้จึงว่าซุนจู้ว่าดังน้ี ก็ชอบอยู่ พระเจ้าโจยอยก็ให้สุมาอี้กะเกณฑ์ทหารยกไปรักษาด่านทางทุกตำบล แล้วก็ให้โกฉุย เตียวคับสองนายคุมทหารอยู่รักษาเมืองเตียงอั๋น จัดแจงบ้านเมืองสำเร็จแล้ว สุมาอี้ก็เชิญเสด็จ พระเจา้ โจยอยยกไปอยูเ่ มืองลกเอยี๋ งเปนเมืองหลวง ฝ่ายขงเบ้งครั้นยกมาถึงเมืองฮันต๋งแล้ว จึงตรวจตรานายทหารทั้งปวงมิไดเ้ ห็นจูล่งกับเตงจี๋ ก็ทุกข์ใจมีความวิตกนัก พอทหารเข้ามาบอกว่า จูล่งกับเตงจี๋คุมทหารยกมาข้างหลัง ผู้ใดมิได้เปน อันตรายแต่ม้าตัวหน่ึงกม็ ิได้ตาย ขงเบ้งได้ฟงั ก็ดีใจ พาทหารทั้งปวงออกมารับจูล่งเตงจี๋ถึงประตูเมือง จูล่งเห็นดังน้ันก็ตกใจโจนลงจากม้าวิ่งไปคุกเข่าลง คำนบั แล้วว่า ตวั ข้าพเจ้าเปนทหารล่าทัพเสยี ทีข้าศึกมา เหตุไฉนมหาอปุ ราชจึงออกมารบั ขงเบ้งเห็นจูล่งคำนับก็มีความยินดี จึงเอามือทั้งสองเข้าประคองตัวจูล่งแล้วก็ว่า ครั้งน้ี ข้าพเจ้าผิดมิได้พินิจว่าคนดีแลชั่วใช้ไปจึงทำให้เสียการ ท่านทั้งหลายจึงได้ความลำบากทั้งนี้ก็เพราะ เราผู้เดียว เสียทแกล้วทหารทุกหมวดทุกกองเปนอันมาก แต่ท่านผู้เดียวทำประการใดจึงมิได้มี อนั ตราย เตงจจ๋ี ึงบอกความให้ขงเบง้ ฟงั ทกุ ประการ ขงเบ้งได้แจ้งก็สรรเสรญิ วา่ จลู ่งนี้เปนทหารเอกหา ผู้เสมอมิได้ แล้วก็พากันเข้ามา เอาทองสิบชั่งมาปูนบำเหน็จแก่จูล่ง กับแพรดีหมื่นพับให้แจกทหาร ท้ังปวง www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๓ ๑๖๕๕ จูล่งคำนับแล้วก็มิได้รับสิ่งของทั้งปวง ว่าตัวข้าพเจ้าเปนคนทัพแตกเสียการมา ก็หา ความชอบสิ่งใดมิได้ ซึ่งข้าพเจ้าจะรับเอาสิ่งของ ทั้งนี้มิบังควร ขอมหาอุปราชให้เอาคืนเข้าไว้ใน ท้องพระคลังเถิด ถ้าถึงกำหนดเบี้ยหวัดแล้ว จงเอาแจกทหารทั้งปวง ขงเบ้งจึงคิดว่า พระเจ้า เล่าปี่ว่าไว้ว่า จูล่งนี้เปนคนซื่อก็จริงทุกประการ แต่วันนั้นไปขงเบ้งก็มีความคารวะจูล่งเปนอันมาก ขณะนั้นพอคนเข้ามาบอกว่า บัดนี้ม้าเจ๊กอองเป๋ง อุยเอี๋ยนโกเสียงมาถึงแลว้ ขงเบ้งให้อองเป๋งเข้ามาแล้วถามว่า ตัวท่านเปนผู้ใหญ่ เราไว้ใจให้ไปรักษาตำบลเกเต๋งด้วย ม้าเจ๊กได้กำชับว่ากล่าวไป เหตุไฉนมิไดห้ ้ามปราม ละให้ม้าเจ๊กขึ้นไปทัง้ ค่ายอยู่บนเขาให้เสยี การทั้งนี้ อองเป๋งคำนับแล้วจึงบอกว่า ซึ่งมหาอุปราชกำชับแก่ข้าพเจ้าไปนั้นจะได้ละลืมเสียหามิได้ เมื่อไปถึง ตำบลเกเตง๋ นัน้ ข้าพเจา้ ได้ทดั ทานเปนหลายคร้ัง ม้าเจก๊ ขึง้ โกรธมิฟังข้าพเจา้ จงึ เสียการไป แล้วอองเป๋ง ก็แจ้งเนื้อความใหฟ้ งั สิน้ ทกุ ประการ ขงเบ้งแจ้งแล้วก็ขับอองเป๋งออกไปเสีย จึงให้หาม้าเจ๊ก ๆ รู้ว่าโทษตัวผิดใหญ่หลวง จึงมัด ตัวเองเขา้ มาหนา้ ขุนนางทั้งปวง ขงเบง้ จงึ ถามว่า ตัวทา่ นมีสตปิ ญั ญาไดเ้ รยี นรใู้ นกลสงครามมาแต่น้อย จนใหญ่ แลขันอาสาไปครั้งนี้เราก็ได้กำชับเปนกวดขัน ว่าตำบลเกเต๋งนั้นเปนที่สำคัญอยู่ ท่านอวดรู้ ทำทานบนให้แก่เรา บัดนีก้ ไ็ ม่เหมือนทานบนทำใหเ้ สียการท้ังน้ีโทษท่านก็ใหญห่ ลวง คร้นั จะมิเอาโทษ ตามพระอัยการศึกนั้น สืบไปเบื้องหน้าทหารทั้งปวงก็จะดูเบาแก่ราชการ แม้ท่านตายเสียผู้เดียวก็ จะเปนกฎหมายอย่างธรรมเนียมไป ราชการก็ไม่ แปรปรวนฟั่นเฟือนเสีย ท่านอย่าน้อยใจเราเลย อันบุตรภรรยาอยู่ภายหลัง เราจะช่วยทำนุบำรุง เลี้ยงไปดังตัวท่านยังอยู่ เกิดมาเปนชาติทหาร แล้ว อย่าได้อาลัยแก่ชีวิตเลย จงสู้ตายตาม โทษานุโทษนั้นเถิด แล้วก็สั่งให้เอาม้าเจ๊ก ไปฆ่าเสยี ม้าเจ๊กก็รอ้ งไหอ้ อ้ นวอนขอโทษตา่ ง ๆ สามก๊กวิทยา

๑๖๕๖ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งเห็นม้าเจ๊กร้องไห้อ้อนวอนก็กลั้นน้ำตามิได้ ร้องไห้แล้วจึงว่าตัวท่านกับเรารักกันอยู่ เหมือนพี่กับน้อง ซึ่งเราทำทั้งนี้ก็ตามกฎหมายอย่างธรรมเนียม ใช่จะมีใจชิงชังท่านหามิได้ อันบุตร ภรรยาของทา่ นนน้ั เราจะเลย้ี งไว้ พอวา่ สน้ิ คำลงทหารก็คุมเอาม้าเจ๊กออกไป ขณะเมอื่ ทหารจะลงดาบนน้ั พอเจียวอ้วนมาแต่ เมืองเสฉวนจงึ หา้ มใหง้ ดไว้ กเ็ ขา้ ไปวา่ แก่ขงเบ้งวา่ ซ่งึ ม้าเจก๊ กระทำใหเ้ สยี การครัง้ นโ้ี ทษถึงตายอยู่แล้ว แต่ข้าพเจ้าเห็นว่าบ้านเมืองยังมิราบคาบ แลมหาอุปราชจะมาฆ่าทหารเอกเสียฉนี้หาเสียดายไม่หรอื ขงเบ้งจึงว่าเราทำทั้งนี้ใช่จะมีความขึ้งโกรธหามิได้ แม้จะละโทษม้าเจ๊กเสียทหารทั้งปวงก็จะเอา เยี่ยงอย่าง พอว่ายังมิขาดคำทหารกเ็ อาสีสะม้าเจ๊กเข้ามาให้แก่ขงเบ้ง ๆ เห็นสีสะมา้ เจ๊กก็ระลึกถึงคำ เลา่ ปว่ี า่ ไวแ้ ตก่ อ่ นกร็ ้องไห้ เจียวอ้วนจึงถามว่า ม้าเจ๊กทำผิดท่านสั่งให้เอาไปประหารชีวิตเสีย แล้วเหตุใดจึงร้องไห้เล่า ขงเบ้งจึงวา่ ซึ่งเราร้องไหท้ ัง้ นี้ใช่จะอาลัยดว้ ยรักม้าเจ๊กหามิได้ เราคิดถึงคำพระเจา้ เล่าปี่เมื่อมาพกั อยู่ เมืองเป๊กเต้นั้น จะใกล้ตายไดว้ า่ ไวแ้ ก่เราวา่ ม้าเจก๊ น้ปี ากรูม้ ากกว่าใจ ซึ่งจะใชก้ ารใหญไ่ ปภายหน้ามไิ ด้ เราลมื ไปมไิ ดค้ ดิ คร้ันเหน็ สีสะมา้ เจก๊ ระลกึ ได้จงึ รอ้ งไห้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๓ ๑๖๕๗ มา้ เจก๊ (Ma Su) ขงเบ้งบอกดังนั้นแล้วก็ให้ทหารเอาสีสะไปเที่ยวตะเวนรอบเมือง จึงให้แต่งการศพตาม ประเพณีแล้ว ก็ให้เงินทองแก่บุตรภรรยาม้าเจ๊กเปนอันมาก ยิ่งกว่าตัวม้าเจ๊กยังมีชีวิตอยู่ ครั้นแล้วก็ แต่งเปนเรื่องราวใหเ้ จียวอว้ นไปทูลพระเจา้ เล่าเสย้ี นเปนใจความ ว่า ขา้ พเจ้ายกทหารไปทำการรบพุ่ง ด้วยสุมาอ้คี รั้งนี้ เบาแก่การรูม้ ิถงึ ความเสียทแี ก่ขา้ ศึก ใหท้ หารเสยี ในสงครามเปนอนั มาก โทษข้าพเจ้า ใหญห่ ลวงนกั แลบัดน้ีข้าพเจ้าจะขอถอดตวั ออกจากทตี่ ามโทษานโุ ทษ สามกก๊ วิทยา

๑๖๕๘ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) คร้นั พระเจา้ เล่าเสี้ยนแจง้ ดงั น้นั จึงตรัสแกข่ นุ นางทัง้ ปวงวา่ อนั การสงครามน้กี เ็ ปนประเพณี แพแ้ ลชนะมาแต่ก่อน ซ่ึงมหาอปุ ราชเสยี ทีแก่ข้าศกึ นน้ั จะถอดเสียจากที่ฐานาศักดิก์ ม็ ิบงั ควร เหตุไฉน มหาอุปราชจึงมาเจรจาดังนี้ บิฮยุ (Fei Yi) บิฮุยซึ่งเปนขุนนางผู้ใหญ่จึงทูลว่า อนั กฎหมายอยา่ งธรรมเนียมสำหรับแผน่ ดินมาแต่ กอ่ นน้ันข้าพเจ้าแจง้ อยวู่ า่ นายทพั นายกองทั้งปวง ซึ่งพระเจ้าหมื่นปีตรัสใช้ให้ถือพลไปทำการ สงคราม ก็ย่อมถือกฎหมายเปนบันทัด แลซึ่ง ขงเบ้งเปนมหาอปุ ราชเสยี ทแี กข่ า้ ศกึ มาทงั้ น้ี กต็ ้อง ด้วยกฎหมายอย่างธรรมเนียมอยู่แล้ว คร้ัน พระองค์จะยกโทษเสียมิทำตามขนบธรรมเนียม บัดนี้ ประเพณีแผ่นดินก็จะฟั่นเฟือนไป ขอให้ กระทำตามเร่อื งราวมหาอปุ ราชเถิด พระเจ้าเล่าเส้ยี นไดฟ้ ังก็เหน็ ชอบ จงึ ให้มตี ราไปถอดขงเบง้ ออกจากทีม่ หาอปุ ราช ตํ่าศักด์ิลง มาสามสถาน ใหเ้ ปนแตท่ ี่อิ้วจงก๋นุ ไดบ้ ังคบั บญั ชาทหารท้งั ปวงเหมือนกนั กับมหาอปุ ราช แล้วก็ใหบ้ ิฮยุ ถือไป ครน้ั บิฮุยมาถึงเมอื งฮันตง๋ เขา้ ไปคำนับขงเบง้ แล้วจงึ เอาตราสง่ ให้ แล้วคดิ กลวั ขงเบง้ จะได้ความ อัปยศจึงว่า แต่แรกมหาอุปราชยกทหารไปตีหัวเมืองได้ถึงสิบตำบลนั้น พระเจ้าเล่าเสี้ยนแลเสนาบดี อาณาประชาราษฎรมีความยินดีสรรเสรญิ ปญั ญาความคดิ ทา่ นทงั้ เมอื ง ขงเบ้งได้ยินบิฮุยว่าดังนั้นก็โกรธหน้าตึงขึ้น จึงว่าแต่แรกเราตีได้หัวเมืองก็จริง คร้ั นมา ภายหลังก็กลับเสียมิได้เปนสิทธิ์แก่ตัวก็รู้อยู่ด้วยกัน ท่านมาเจรจาฉนี้มิเยาะเราหรือ บิฮุยเห็นขงเบ้ง โกรธก็แกล้งเฉยเสียทำเปนไม่รู้จึงไถลว่า พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งไปว่ามหาอุปราชได้เกียงอุยทหาร พระเจ้าโจยอยมาไว้ก็ ยินดีนักหนา ขงเบ้งจึงว่าเราไปทำการครั้งนี้ ก็เสียทแกล้วทหารเปนอันมาก เสียเปรียบข้าศึกถึงร้อยเท่า แลได้ทหารมาแต่ผู้เดียวนี้จะเกื้อหนนุ ส่ิงใด ใช่ว่าเขาจะเปลืองทหารลงก็ หาไม่ ท่านจะวา่ ให้เราอปั ยศหรอื www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๓ ๑๖๕๙ บิฮุยจึงถามต่อไปว่า ปัดนี้ มหาอุปราชซ่องสุมทหารไว้ได้อีกสามสิบ สี่สิบหมื่นนี้ยังจะคิดทำการแก้มืออีกหรือ ประการใด ขงเบ้งจึงว่าครั้งก่อนเรายก ทหารไปทำเสียการแก่ข้าศึกที่ตำบลกิก๊ก นั้นเปนอัน มาก ทุกวันนี้เหมือนเปนฝี อยใู่ นอกช้ำใจนัก ก็คิดจะไปทำการแกแ้ คน้ ใหไ้ ด้ ทา่ นอตุ สา่ หท์ ำการดว้ ยเราเถดิ บิฮุย ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดีด้วย คำนับแล้วก็ลากลับไปเมืองเสฉวน ฝ่ายขงเบ้งก็ซ่องสุมทแกล้วทหาร ท้ังปวงซอ้ มหดั การตามกระบวรสงคราม แลตระเตรียมพรกั พร้อมไว้ทกุ ประการ ขณะนั้นกิตติศัพท์แจ้งไปถึงเมืองลกเอี๋ยง พระเจ้าโจยอยจึงให้หาสุมาอี้เข้ามาปรึกษาว่า จะยกไปตีเมืองเสฉวน สุมาอี้จึงว่า อันเทศกาลนี้ก็เปนฤดูคิมหันต์ร้อนนัก ซึ่งกองทัพเมืองเสฉวน แลเมืองฮันต๋งจะยกมาทำอันตรายนั้นก็เห็นยังจะมามิได้ ฝ่ายเราจะยกไปตีเมืองเสฉวนแลเมืองฮันต๋ง เลา่ กม็ ิสดวก ด้วยขงเบง้ รตู้ ัวกจ็ ะยกทหารมาต้งั สลกั ทางเสยี พระเจ้าโจยอยจึงว่า ซง่ึ ท่านจะรอกองทัพมยิ กไปนัน้ กช็ อบอยู่ แม้ว่าข้าศึกจะมาทำอันตราย แก่เราก่อนท่านจะคิดประการใด สุมาอี้จึงว่าอย่าปรารมภ์เลยข้าพเจ้าแจ้งอยู่สิ้นแล้ว แม้ว่าขงเบ้งจะ กล้ายกมาทำอันตรายแก่เราครั้งนี้ ก็เห็นจะไม่มาทางเขากิสาน จะยกทหารลัดทางตันฉองเปนมั่นคง ข้าพเจ้าจะแต่งทหารให้ออกไปตั้งค่ายก่อกำแพงปิดปากทางไว้ มิให้ล่วงเข้ามาถึงเมืองได้ พระเจ้า โจยอยก็มคี วามยนิ ดี จึงถามวา่ ทา่ นจะแต่งใหท้ หารผู้ใดออกไป สุมาอี้จึงบอกว่า เฮกเจียวซึ่งเปนที่จบป๋าจงกุ๋นเจ้าเมืองโหไสนี้มีกำลังตัวสูงได้หกศอกเศษ แล้วประกอบด้วยปัญญาความคิดมาก เห็นจะต่อสู้กับขงเบ้งนัน้ ได้ ข้าพเจ้าจะแต่งให้ออกไปตั้งขดั ทัพ อยู่ พระเจา้ โจยอยกเ็ หน็ ดว้ ย จึงให้คนถือหนังสือไปถึงเฮกเจียวณะเมืองโหไส ให้ยกทหารมาตั้งขัดทัพ อยู่ตำบลตันฉองตามคำสมุ าอท้ี ุกประการ สามก๊กวิทยา