สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๗๑

๑๕๙๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ตอนท่ี ๗๑ ขณะเม่ือขงเบ้งล้อมเมืองลำอั๋นอยู่นั้น ม้ำจุ้น เจ้ำเมืองเทียนซุยรู้ จึงหำขุนนำงท้ังปวงมำปรึกษำว่ำ แฮหวั หลิมคนนีเ้ ปนลูกตระกูลมำแต่ก่อน อนง่ึ กเ็ ปนบตุ รเขย พระเจ้ำวุยอ๋องเหมือนต้นไม้ทองใบแก้ว หำเคยทำกำรใหญ่ ไม่ บัดนี้เข้ำอยู่ในที่ล้อมขงเบ้งเรำจะคิดอ่ำนประกำรใด ขุนนำงผู้ใหญ่ทั้งปวงจึงว่ำ แฮหัวหลิมเปนเชื้อสำยพระเจ้ำ โจยอย แม้เสียทีแก่ขงเบ้ง ตัวท่ำนเปนผู้ใหญ่ก็จะไม่พ้น มา้ จุ้น (Ma Zun) ควำมผิด ขอให้ท่ำนยกทหำรไปช่วยแก้เอำตัวแฮหัวหลิม ส่งไปเมอื งหลวงให้ไดจ้ งึ จะชอบ มำ้ จุ้นได้ฟงั ดงั นน้ั ก็เห็นชอบ ด้วย พอทหำรซ่ึงขงเบ้งใช้ปลอมไปน้ันถึงเข้ำ คนหนึ่งก็เข้ำไปหำม้ำจุ้น แจ้งเน้ือควำมเหมือนบอก ซุยเหลียง แล้วเอำหนังสือส่งให้ คร้ันเวลำเช้ำทหำรขงเบ้งมำถึงเข้ำอีกก็เข้ำไปบอกม้ำจุ้นว่ำ บัดน้ี เจ้ำเมืองฮันเตง๋ ยกไปแลว้ ให้ทำ่ นเรง่ ยกทหำรตำมไปเถดิ ม้ำจุ้นก็จัดทหำรจะยกออกจำกเมือง ฝ่ำยเกียงอุยซ่ึงเปนนำยทหำรอยู่ในเมืองนั้น มีสติปัญญำหลักแหลม แต่น้อยมำได้เรียนวิชำ ชำนำญในกลสงครำม แล้วมีกตัญญูต่อบิดำมำรดำ ชำวเมืองท้ังปวงก็ยำเกรงนับถือ คร้ันเห็นม้ำจุ้น จะยกทหำรไปดังน้ันจึงห้ำมว่ำ ขงเบ้งมีสติปัญญำอยู่ ซึ่งวำ่ ทหำรแฮหัวหลมิ ถือหนงั สือมำน้ันข้ำพเจ้ำไม่เห็น ด้วย เพรำะขงเบ้งล้อมเมืองลำอ๋ันไว้เปนสำมำรถ ทหำรคนนี้เล่ำแต่ก่อนมำก็มิได้ปรำกฎชื่อเสียง แลมำ บอกว่ำฟันออกจำกที่ล้อมถือหนังสือมำได้น้ันไม่เห็น สม ซึ่งทหำรมำบอกอีกคนหน่ึงว่ำเจ้ำเมืองฮันเต๋ง ยกไปแล้วน้ัน ก็ไม่มีสลักสำคัญส่ิงใดมำ ข้ำพเจ้ำเห็น ว่ำเปนกลของขงเบง้ แกล้งจะลวงใหเ้ รำยกไป จึงจะให้ ทหำรมำซมุ่ อยู่คอยชิงเอำเมืองเรำภำยหลงั เกียงอยุ (Jiang Wei) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๑ ๑๕๙๙ ม้ำจุ้นได้ฟังดังนั้นก็เห็นชอบด้วย จึง ทอดใจใหญ่ว่ำ ซึ่งท่ำนเตือนสติเรำน้ีชอบนัก ถ้ำหำไม่ก็จะเสียทีแพ้ควำมคิดขงเบ้ง เกียงอุยจึง หัวเรำะว่ำ ซึ่งขงเบ้งทำกลมำท้ังน้ีเห็นจะยกทหำร มำซุ่มอยู่เปนมั่นคง ข้ำพเจ้ำจะขอทหำรสำมพัน ยกอ้อมไปตำมทำงน้อยสกัดต้นทำงขงเบ้งไว้ ภำยหลังท่ำนจึงยกทหำรออกจำกเมือง ทำง ร้อยหำ้ สบิ เสน้ ก็ให้ยกกองทัพไปต้ังรออยู่ ถ้ำขำ้ พเจ้ำจดุ เพลิงขึ้นเปนสำคัญ แลว้ เหน็ กองทพั ใหญ่ยกมำ ก็ขับทหำรล้อมจับตัวขงเบ้งให้จงได้ ม้ำจุ้นได้ฟังดังน้ันก็เห็นด้วย จึงเกณฑ์ทหำรสำมพันให้เกียงอุย ยกไป แลว้ มำ้ จุ้นก็ยกออกจำกเมอื งภำยหลัง ฝ่ำยจูล่งซึ่งขงเบ้งให้คุมทหำรมำต้ังซุ่มอยู่ริมเชิงเขำนอกเมืองเทียนซุย ครั้นรู้ว่ำม้ำจุ้นยกมำ ออกจำกเมอื งก็มคี วำมยินดี ให้ทหำรไปบอกเตียวเอ๊กโจอีซ้ งึ่ ยกตำมมำภำยหลงั ใหอ้ อกสกดั ทำงคอยรบ ม้ำจุ้นจับ เอำตัวให้จงได้ แล้วจูล่งก็ยกทหำรห้ำพันเข้ำไปถึงเชิงกำแพงเมืองเทียนซุย จึงร้องว่ำเรำชื่อ จูล่งเปนชำวเมืองเสียงสันยกมำ เองแพ้กลอุบำยเรำแล้วเองรู้หรือไม่ ให้เร่งเปิดประตูให้เรำโดยดี อย่ำให้ทหำรทั้งปวงได้ควำมลำบำก ทหำรซ่ึงอยู่ในเมืองได้ยินดังน้ันก็หัวเรำะว่ำ ท่ำนอย่ำเจรจำทนง ไปเลย ทำ่ นแพ้ควำมคดิ เกียงอุยแล้วยงั ไม่รูส้ กึ ตวั อกี เลำ่ จูล่งได้ฟังดังนั้นก็โกรธ ขับทหำร จะใหเ้ ขำ้ หกั เอำเมืองเทยี นซยุ พอเหน็ เพลงิ โพลงขนึ้ ทหำรกโ็ ห่ร้องลอ้ มเข้ำมำทัง้ สด่ี ำ้ น เกียงอุยก็ขึ้นม้ำถือทวนควบตรงเข้ำมำร้อง ประกำศว่ำ เรำช่ือเกียงอุยชำวเมือง เทียนซุย จูล่งเห็นดังนั้นก็ควบม้ำเข้ำรบกบั เกียงอุยได้เก้ำเพลง จูล่งเห็นเกียงอุยมี กำลังเข้มแข็ง จึงคิดว่ำในเมืองเทียนซุยแต่ ก่อนมำกม็ ไิ ดส้ ังเกตวำ่ จะมีทหำรเอกฉน้ี สามกก๊ วิทยา

๑๖๐๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขณะน้ันม้ำจุ้นก็ขับทหำรลอ้ มรบเข้ำมำ จูล่งอิดโรยส้ินกำลังลงควบม้ำฟันฝ่ำออกจำกที่ล้อม เกียงอุยก็ควบม้ำไล่ติดตำมไป ถึงทำงซึ่งเตียวเอ๊กกับโจอ้ีออกสกัดอยู่ เตียวเอ๊กกับโจอี้ก็ควบม้ำออก ช่วยจูล่ง เกียงอุยเห็นดังนั้นก็ควบม้ำกลับมำ พอขงเบ้งมำถึง จูล่งจึงเข้ำไปหำขงเบ้งแจ้งเน้ือควำมทั้ง ปวงทกุ ประกำร ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันก็ตกใจ จึงว่ำทหำรคนนี้ช่ือใดมีสติปัญญำนัก ล่วงรู้ควำมคิดเรำได้ ชำวเมืองลำอ๋ันซ่ึงเข้ำเกล้ียกล่อมมำด้วยขงเบ้งนั้นจึงบอกว่ำ คนน้ีช่ือเกียงอุยเปนแซ่เกียง มีปัญญำ หลักแหลมรูก้ ำรสงครำมเปนอันมำก จูล่งจึงว่ำ เกียงอุยคนน้ีท่วงทีจะรบพุง่ ก็ประหลำทกว่ำคนทั้งปวง แล้วก็รำเพลงทวนอย่ำงเกียงอุยให้ขงเบ้งดู ขงเบ้งเห็นดังน้ันจึงว่ำ เรำก็มิได้สำคัญว่ำในเมืองเทียนซุย จะมที หำรเอกมีฝมี อื เขม้ แขง็ ฉน้ี แล้วขงเบ้งกใ็ ห้ยกกองทพั ไปเมืองเทยี นซุย ฝำ่ ยเกยี งอุยกลบั มำจึงวำ่ แก่มำ้ จนุ้ ว่ำ จลู ่งเสียทแี ก่เรำคร้ังน้ีเห็นจะบอกเนอ้ื ควำมแกข่ งเบง้ ๆ เห็นว่ำในเมืองเรำมไิ ด้มที หำรกจ็ ะรบี ยกลอบมำตีเอำ จำเรำจะแยกทหำรออกซุ่มอยู่นอกเมือง ขำ้ พเจำ้ จะอยู่ทิศตวันออก ให้เลี้ยงเขียนกับอินซงคุมทหำรซุ่มอยู่ทิศตวันตก ให้เลี้ยงซีคุมทหำรอยู่รักษำเมอื ง ตัวทำ่ นจงไปตัง้ ซุม่ อยทู่ ิศใต้ ถำ้ ขงเบ้งยกทหำรมำเหน็ เพลิงสญั ญำข้ำพเจ้ำแลว้ ก็ให้ล้อมรบเข้ำจบั เอำตวั ขงเบง้ ให้ได้ ม้ำจุ้นได้ฟงั ดงั นนั้ ก็เหน็ ด้วย จัดแจงพรอ้ มไว้ตำมคำเกยี งอุยทุกประกำร www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๑ ๑๖๐๑ ฝ่ำยขงเบ้งยกมำถึงเมืองเทียนซุย เปนเวลำกลำงคืน ก็ขับทหำรให้เข้ำโจมตี ทหำรทั้งปวงแลเข้ำไปในเมืองเห็นปักธง เทียวอยู่เปนอันมำกก็ไม่อำจหักโหมเข้ำ ไป พอเวลำสองยำมก็เห็นเพลิงโพลงขึ้นข้ำงทิศ ตวันออก ทหำรโห่ร้องล้อมรบเข้ำมำ ทหำร ในเมืองก็ตีม้ำฬ่อฆ้องกลองรับกันอ้ึออึงข้ึน ขงเบง้ เหน็ ดังนน้ั กต็ กใจ พำกวนหินเตยี วเปำ แลทหำรท้ังปวงควบมำ้ ฟันฝ่ำออกจำกท่ีลอ้ มทำงทิศตวนั ออก เห็นเกียงอุยคุมทหำรออกสกัดทำงแล้ว จดุ เพลิงไว้เปนอันมำก กต็ กใจพำทหำรหนลี ัดมำค่ำย ขงเบ้งจึงให้หำทหำรเมืองฮันเต๋ง มำถำมว่ำ เกียงอุยคนนี้มีสติปัญญำหลัก แหลมนัก บิดำมำรดำอยู่ตำบลใด ทำไฉน เรำจะได้ตัวมำไว้ด้วย ทหำรจึงบอกว่ำบิดำ เกียงอุยตำยแล้ว ยังแต่มำรดำอยู่ ณ เมือง เอ๊กก๋วน ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันจึงเรียกอุย เอี๋ยนมำสั่งว่ำ ท่ำนจงยกทหำรไปตั้งประชดิ ติดเมืองเอ๊กก๋วนไว้ ถ้ำเกียงอุยยกไปก็ใหท้ ำ แพ้ออกตั้งซุ่มอยู่ ปล่อยให้เกียงอุยเข้ำไปใน เมือง ถ้ำเกียงอุยกลบั ออกจำกเมือง ก็ให้ยก ทหำรเข้ำชิงเอำเมืองเอ๊กกวน แล้วแต่งกล ให้ทหำรปลอมเปนชำวเมืองมำทำงเมือง เทยี นซุย อุยเอีย๋ นก็ลำขงเบง้ ยกทหำรไป เกียงอุย (Jiang Wei) สามก๊กวิทยา

๑๖๐๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งจึงถำมทหำรเมืองฮันต๋งว่ำ ในแดนอันน้ีตำบลใดเปนที่สำคัญบ้ำง ทหำรจึงบอกว่ำ เมอื งเซยี งเทง้ มสี เบียงอำหำรมัง่ คง่ั บริบรู ณ์ เมอื งเทียนซยุ ก็อำศรัยเมืองนัน้ เปนกำลงั แม้มหำอุปรำชได้ เมอื งเซียงเท้งแลว้ เมืองเทยี นซยุ กจ็ ะขดั สนสเบียงอำหำรลง ขงเบ้งได้ฟังดงั นนั้ กด็ ีใจ จงึ ให้จูล่งยกไปตเี มืองเซียงเทง้ แล้วกถ็ อยเล่อื นออกมำต้งั ค่ำยม่นั อยู่ ไกลเมืองเทียนซุยพันห้ำร้อยเส้น ทหำรชำวเมืองจึงเข้ำไปบอกม้ำจุ้นว่ำ ขงเบ้งถอยทัพเล่ือนออกไป แลว้ แยกทหำรเปนสำมกอง ใหไ้ ปตีเมอื งเอก๊ ก๋วนกองหนง่ึ เมอื งเซยี งเท้งกองหนงึ่ เกยี งอุยไดฟ้ งั ดงั นนั้ ก็ ตกใจ จึงว่ำแก่ม้ำจุ้นว่ำ บัดน้ีขงเบ้งยกทหำรไปตีเมืองเอ๊กกว๋ น มำรดำข้ำพเจ้ำอยู่ในน้ันเกลือกจะเปน อันตรำย ข้ำพเจ้ำจะลำท่ำนขอทหำรกองหน่ึงยกไปช่วยป้องกันมำรดำ ณ เมืองเอ๊กก๋วน ม้ำจุ้นได้ฟัง ดังนั้นก็เกณฑ์ทหำรสำมพันให้เกียงอุยยกไปเมืองเอ๊กก๋วน แล้วให้เลี้ยงเขียนคุมทหำรสำมพันยกไป เมืองเซยี งเทง้ ฝ่ำยเกียงอุยยกไปถึงเมือง เอ๊กก๋วน เห็นอุยเอี๋ยนคมุ ทหำรสกัดทำง อยู่ อยุ เอย๋ี นกค็ วบม้ำออกรบกับเกยี งอุย ได้เก้ำเพลง อุยเอี๋ยนทำแพ้ควบม้ำพำ ทหำรหนี เกยี งอุยก็ยกทหำรเขำ้ ในเมือง จัดแจงข้ึนรักษำหน้ำที่เชิงเทินไว้มั่นคง ฝ่ำยเลี้ยงเขียนยกไปถึงเมืองเซียงเท้ง เห็นจูล่งต้ังค่ำยประชิดติดเมืองอยู่ จูล่ง กเ็ ปิดทำงใหเ้ ลีย้ งเขียนเขำ้ ตง้ั อย่ใู นเมอื ง ขณะเม่ือจูลง่ กับอุยเอย๋ี นยกทหำรไปแล้ว ขงเบ้งจึงคิดกลอบุ ำยให้ทหำรไปเอำตวั แฮหัวหลิม มำว่ำท่ำนถึงท่ีตำยแล้ว เรำก็ร้ังรอไว้ช้ำนำนมิได้ฆ่ำเสีย ท่ำนจะคิดอ่ำนประกำรใด แฮหัวหลิมได้ฟัง ดงั นน้ั ก็ตกใจ คำนบั กรำบลงกับท่อี อ้ นวอนขอชวี ิต ขงเบง้ จึงว่ำ เกยี งอุยทหำรม้ำจ้นุ ซง่ึ ไปอยรู่ กั ษำเมอื ง เอ๊กก๋วน บัดนี้ให้หนังสือมำว่ำให้เอำท่ำนเล้ยี งไว้ แล้วเกียงอุยก็สมัคมำอยู่ด้วย ท่ำนจะอำสำเรำไปพำ เกยี งอุยมำจะได้หรอื มิได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๑ ๑๖๐๓ แฮหัวหลมิ จึงว่ำ มหำอุปรำชอยำ่ วติ กเลย ข้ำพเจ้ำจะ แฮหวั หลมิ (Xiahou Mao) ไปชวนเกียงอุยมำให้ได้ ขงเบ้งกจ็ ดั แจงเสือ้ อยำ่ งดกี บั ม้ำตัวหนงึ่ ให้แฮหัวหลิมรบี ไปเมืองเอก๊ ก๋วน แฮหัวหลิมมคี วำมยนิ ดเี หน็ ว่ำ พน้ เงือ้ มมือขงเบง้ แล้ว ก็รีบควบมำ้ ไปถงึ กลำงทำง พบทหำรซ่ึง อุยเอ๋ียนแต่งกลเปนชำวเมืองเอ๊กก๋วนหนีมำประมำณสิบคน ทหำรนั้นจึงบอกแฮหัวหลิมว่ำ เกียงอุยสมัคเข้ำด้วยขงเบ้ง รับอุยเอี๋ยนเข้ำตั้งอยู่ในเมืองเอ๊กก๋วน อุยเอ๋ียนทำหยำบช้ำให้ รำษฎรชำวเมืองได้ควำมเดือดรอ้ น ข้ำพเจ้ำกับสมัคพรรคพวก เหลำ่ นี้จงึ พำกันหนีมำจะไปเมืองเซยี งเทง้ แฮหัวหลมิ จงึ ถำมวำ่ บดั น้ผี ูใ้ ดอยรู่ ักษำเมอื งเทยี นซุย ทหำรน้นั จึงบอกว่ำ มำ้ จ้นุ เจ้ำเมืองเก่ำ ยังรกั ษำอยู่ แฮหัวหลิมไดฟ้ งั ดงั นั้นก็ควบม้ำจะกลับมำเมืองเทียนซยุ พอทหำรปลอมของอยุ เอีย๋ นมำถึง อีกพวกหน่ึงทำอำกำรดุจหนีมำใหม่ หำบเข้ำของอุ้มลูกหญิงจูงลูกชำย ทหำรน้ันก็บอกเน้ือควำมแก่ แฮหัวหลมิ เหมือนทหำรพวกกอ่ นนน้ั ทกุ ประกำร แฮหัวหลิมได้ฟังดังน้ันก็ยิ่งตกใจนัก รีบควบม้ำมำถึงเมืองเทียนซุย ทหำรในเมือง เห็นแฮหัวหลิมมำก็เปิดประตูรับเชิญเข้ำไปใน เมือง ม้ำจุ้นก็คำนับเชิญแฮหัวหลิมไปที่อยู่ แฮหัวหลิมก็เล่ำเน้ือควำมซึ่งเกียงอุยสมัคเข้ำ ด้วยขงเบ้ง แลเน้ือควำมซึ่งทหำรบอกกลำง ทำงนัน้ ให้มำ้ จ้นุ ฟังทกุ ประกำร ม้ำจุ้นได้ฟังดังน้ันก็ทอดใจใหญ่ว่ำ อันเกียงอุยคนน้ีแต่ก่อนมำก็สัตย์ซ่ือ ไม่เห็นเลยว่ำจะ เปนขบถคิดเอำใจออกหำกฉนี้ เลงซีนำยทหำรจงึ วำ่ แก่มำ้ จ้นุ วำ่ ซ่ึงเกียงอุยจะไปเข้ำด้วยขงเบง้ โดยจรงิ น้ันข้ำพเจ้ำไม่เห็นด้วย ดีร้ำยเกียงอุยจะคิดกลอุบำยลวงขงเบ้งดอก ม้ำจุ้นได้ฟังดังน้ันจึงว่ำ ท่ำนว่ำนี้ เรำไม่เห็นด้วย เกียงอุยเปนขบถเข้ำด้วยขงเบ้งมั่นคงแล้ว จึงรับอุยเอี๋ยนเข้ำอยู่ในเมือง จนรำษฎรทั้ง ปวงได้ควำมเดือดรอ้ นท้ิงบำ้ นเรือนเสียเทย่ี วหนเี อำตวั รอด สามกก๊ วิทยา

๑๖๐๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขณะน้ันพอเวลำพลบค่ำขงเบ้ง ยกทหำรเข้ำมำถงึ เชิงกำแพงเมืองเทยี นซุย จึงแต่งทหำรคนหน่ึงหน้ำเหมือนเกียงอุย ให้ข่ีม้ำเข้ำไปร้องว่ำ ให้เชิญแฮหัวหลิม ออกมำหำเรำจะสนทนำด้วยสักหน่อย แฮหัวหลิมกับม้ำจุ้นข้ึนยืนอยู่บนเชิงเทิน เห็นเกียงอุยควบม้ำรำทวนเข้ำมำก็ตกใจ เกียงอุยปลอมจึงร้องข้ึนว่ำ ซึ่งเรำเข้ำด้วย ขงเบง้ น้ีกเ็ พรำะแฮหวั หลมิ เหตไุ ฉนท่ำนมำกลับถ้อยคืนคำดงั นี้ แฮหัวหลิมจึงว่ำ ตัวเปนทหำรอยู่ในแผน่ ดินมไิ ด้คดิ ถงึ คุณพระเจ้ำโจยอย คิดขบถไปเข้ำดว้ ย ขงเบ้ง แล้วยังเจรจำเอำร้ำยมำใส่เรำว่ำกลับกลอกอีกเล่ำ เกียงอุยจึงร้องตอบว่ำ ท่ำนเขียนหนังสอื ไป ถึงเรำว่ำใหม้ ำสมัคเข้ำดว้ ยขงเบง้ เรำสำคัญว่ำจรงิ ก็มำ มิได้แจ้งว่ำท่ำนจะลวงเรำแต่พอเอำตวั รอดพ้น ควำมตำยฉนี้ บัดน้ี ขงเบ้งก็ชุบเล้ียงให้เรำเปนขุนนำงผู้ใหญ่ แลเรำรับอำสำมำว่ำจะตีเอำเมืองน้ีให้ ขงเบ้งจงได้ แล้วเกียงอุยปลอมก็ขับทหำรเข้ำโจมตี แฮหัวหลิมกับม้ำจุ้นก็รบพุ่งต้ำนทำนเปนสำมำรถ เกียงอยุ ปลอมนนั้ กถ็ อยทหำรกลับมำหำขงเบง้ ๆ ก็ยกทหำรไปเมืองเอก๊ กว๋ น ฝ่ำยเกียงอุยข้ึนยืนอยู่บนเชิงเทนิ เห็นขงเบ้งใหท้ หำรเข็นเกวยี นบันทุกสเบยี งมำค่ำยอุยเอ๋ยี น เปนอันมำก ก็คุมทหำรสำมพันยกออกจำกเมืองตรงไปชิงเอำสเบียงขงเบง้ ทหำรซ่ึงคุมเกวยี นมำนน้ั ก็ แกล้งทิ้งเกวียนสเบียงเสียว่ิงหนีไปสิ้น เกียงอุยได้สเบียงอำหำรเปนอันมำกก็ดี ใจ ยกทหำรจะกลับเข้ำเมืองพบ เตียวเอ๊กสกัดทำงอยู่ เตียวเอ๊กก็ควบม้ำ เข้ำรบกับเกียงอุยได้เก้ำเพลง พอ อองเป๋งยกหนุนมำถึงก็ขับทหำรระดมตี เกียงอุยเปนสำมำรถ เกียงอุยเห็นเหลือ กำลังก็ควบม้ำพำทหำรหนีไปจะเข้ำ เมอื ง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๑ ๑๖๐๕ ขณะเมอ่ื เกียงอุยยกออกจำกเมือง น้ัน อุยเอี๋ยนเข้ำชิงเอำเมืองได้ก็ให้ทหำรข้ึน รักษำหน้ำที่เชิงเทินไว้เปนม่ันคง เกียงอุย กลับมำเหน็ ธงสำคัญซ่ึงปกั อยบู่ นเชิงเทินน้ัน เปนธงสำหรับทัพขงเบ้งก็ ตกใจ ควบม้ำพำ ทหำรประมำณสิบม้ำตรงไปเมืองเทียนซุย พบเตียวเปำคุมทหำรสกัดทำงอยู่ เตยี วเปำก็ ขับทหำรเข้ำรบเปนสำมำรถ เกียงอุยเห็น เหลือกำลังก็ทิ้งทหำรเสียควบม้ำหนีไปเมืองเทียนซุย ก็เรียกทหำรในเมืองให้เปิดประตู นำยประตูจึง เอำเน้อื ควำมไปบอกมำ้ จุ้น ๆ แจง้ ดงั น้นั จงึ วำ่ ซงึ่ เกียงอยุ มำนห้ี วังจะลวงใหเ้ รำเปดิ ประตูรบั กใ็ ห้ทหำร เอำเกำทัณฑ์ระดมยิงเกียงอุยเห็นดังนั้นก็ตกใจชักม้ำกลับออกมำ พอกองทัพขงเบ้งยกมำถึงเกียงอุย ก็ควบม้ำหนไี ปหำเลยี้ งเขยี น ณ เมอื งเซยี งเทง้ เลี้ยงเขียนอยู่บนเชิงเทินเห็นเกียงอุยควบม้ำมำถึงก็โกรธ ร้องด่ำว่ำอ้ำยโจร มึงเปนขบถไป เข้ำด้วยขงเบ้งแล้วจะกลับมำลวงเอำเมืองกูหรือ แล้วก็ส่ังทหำรเอำเกำทัณฑ์ระดมยิงลงไป เกียงอุยก็ ตกใจรอ้ งไห้ควบมำ้ หนีไปทำงเมอื งเตยี งอ๋นั ถึงป่ำชฏั แห่งหนงึ่ ได้ยนิ เสียงทหำรโหร่ อ้ งอ้อื อึงอยู่ กวนหิน ก็ส่ังทหำรสกัดทำงออกมำ เกียงอุยเห็นดังน้ันครั้นจะเข้ำสู้รบกับกวนหินกำลังก็อิดโรยนัก จึงชักม้ำ กลับหนีมำ พอเห็นขงเบ้งขีเ่ กวยี นนอ้ ยพำทหำรลดั ทำงออกมำตำมเชงิ เขำก็หยดุ ม้ำอยู่ ขงเบ้งจึงร้องว่ำแก่เกียงอุยว่ำ ท่ำนก็ส้ินคิดได้ควำมลำบำกถึงเพียงนี้แล้ว เหตุไฉนจึงไม่มำ อ่อนน้อมต่อเรำ เกียงอุยได้ฟังดังน้ันจงึ คดิ ว่ำตัวเรำบัดน้ีอยู่ในหว่ำงศึกเข้ำตำจนอยู่ แล้ว จะถอยหลังไปกวนหินก็ต้ังสกัดทำง อยู่ คร้ันจะเข้ำหำขงเบ้งบัดนี้เล่ำก็จะสม ร้ำย ซึ่งคนนินทำว่ำเปนขบถต่อเจ้ำ ตัวกูเปนชำติทหำรจะให้ปรำกฎชื่อจงได้ แล้วเกียงอุยก็โดดลงจำกม้ำชักกระบี่ออก จะเชือดคอตำย สามก๊กวิทยา

๑๖๐๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งเห็นดงั นนั้ ก็ตกใจ ลงจำกเกวยี นวิ่งเขำ้ ยึดกระบีไ่ ว้แลว้ วำ่ ตัวเรำนแี้ ต่พระเจำ้ เลำ่ ป่ยี งั ไม่ ชุบเลี้ยงเปนคนเข็ญใจอยู่น้ัน เรำก็พอใจคบเพื่อนแสวงหำวิชำ ก็มิได้เห็นผู้ใดท่ีจะมีสติปัญญำหลัก แหลมเหมือนท่ำน บัดน้ีเรำมำพบท่ำนก็มีควำมยินดีนัก ท่ำนไปอยู่กับเรำเถิดจะได้ช่วยกันคิดอ่ำน ทำนุบำรงุ แผ่นดินให้เปนสขุ สืบไป อย่ำให้เสียทีทไี่ ดเ้ รยี นวชิ ำไว้ เกียงอุยได้ฟังดังนั้นก็มีควำมยินดีคำนับกรำบลงกับเท้ำขงเบ้ง ๆ ก็จูงมือเกียงอุยมำขึ้นบน เกวียนพำกันกลับมำค่ำย แล้วแต่งโต๊ะเชิญเกียงอุยเสพย์สุรำ ขงเบ้งจึงปรึกษำกำรจะตีเอำเมือง เทียนซุยแลเมืองเซียงเท้งน้ันแก่เกียงอุย ๆ จึงว่ำ อินเชียงกับเล้ียงซีซ่ึงเปนนำยทหำรอยู่ในเมือง เทียนซุยเปนเพื่อนชอบใจกันกับ ข้ำพเจ้ำ ๆ จะทำกลเขียนหนังสือสองฉบับ ผูกลูกเกำทัณฑ์ยิงเขำ้ ไป ให้อินเชียงกับเลยี้ งซเี ปนไสศ้ ึกข้ึนในเมือง เรำจึงยกทหำรเข้ำตีกระหนำบรอบนอกกจ็ ะไดเ้ มืองโดยง่ำย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๑ ๑๖๐๗ ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันก็เห็นด้วย เกียงอุย จงึ เขียนหนงั สอื สองฉบบั ผูกลกู เกำทณั ฑค์ วบมำ้ เข้ำไปถึงเชิงกำแพงแล้ว ยิงเข้ำไป ทหำรใน เมืองได้เห็นหนังสือนั้นก็เอำเข้ำไปให้ม้ำจุ้น ๆ แ จ้ ง ใ น ห นั ง สื อก็ คิ ด ส งสั ย นัก จึ ง ว่ ำ แ ก่ แฮหวั หลิมวำ่ อนิ เชียงเลี้ยงซกี บั เกียงอุยเปนคน ชอบใจกันมำก่อน บัดนี้อินเชียงกับเล้ียงซี จะเปนไส้ศกึ ขึน้ เรำจะคิดอ่ำนประกำรใด แฮหัวหลิมจึงว่ำ เล้ียงซีกับอินเชียงอยู่ในเง้ือมมือเรำ ๆ ให้ทหำรไปเรียกลวงเอำตัวฆ่ำเสีย ก็จะส้ินเนื้อควำมทั้งปวง คนสนิธของอินเชียงรู้ดังน้ัน ก็เอำเน้ือควำมไปบอกแก่อินเชียง ๆ จึงไปหำ เล้ียงซีบอกเน้ือควำมท้ังปวงแลว้ ว่ำ เรำจะน่ิงอยู่ฉนี้ก็จะตำยเสียเปล่ำ จำเรำจะคิดอ่ำนออกไปสมัคอยู่ ด้วยขงเบ้งจึงจะพ้นอันตรำย เลี้ยงซีได้ฟังก็เห็นด้วย คร้ันเวลำค่ำแฮหัวหลมิ ให้ทหำรมำเชิญเปนหลำย ครั้ง ว่ำจะปรึกษำรำชกำรด้วย เล้ียงซีอินเชียงก็มิได้ไป แล้วจึงปรึกษำกันว่ำ เรำจะไปบัดน้ีม้ำจุ้นก็จะ ฆ่ำเสีย จำเรำจะคิดอ่ำนเอำตัวรอด คร้ันเวลำดึกเล้ียงซีกับอินเชียง ก็พำทหำรคนสนิธสิบคนลอบ ออกไป เปิดประตรู บั ขงเบ้งเข้ำมำในเมือง แฮหวั หลมิ กบั มำ้ จนุ้ เห็นกองทัพขงเบ้งยกเขำ้ เมืองไดก้ ็ตกใจ พำทหำรคนสนธิ รอ้ ยหนึ่งหนอี อกทำงประตตู วันตกตรงไปเมืองเกยี งเสีย เล้ียงซีอินเชียงรับขงเบ้งเข้ำตั้งอยู่ในเมืองแล้วก็เกลี้ยกล่อมให้รำษฎร อยู่กินเปนปรกติ ขงเบ้งจึงปรึกษำทหำรท้ังปวงว่ำ ทำไฉนเรำจะได้เมืองเซียงเท้ง เล้ียงซีจึงว่ำเลี้ยงเขียนซึ่งไปอยู่รักษำ เมืองนัน้ เปนนอ้ งข้ำพเจำ้ ๆ จะขออำสำไปชักชวนเลี้ยงเขยี นใหส้ มคั เอำเมอื งมำข้ึนแกท่ ่ำน ขงเบง้ ไดฟ้ งั ก็ดีใจ เลี้ยงซีก็ลำขงเบ้งไปถึงเมืองเซียงเท้ง ก็ เข้ำไปหำเล้ียงเขียนพูดจำเกล้ียกล่อมเปนอัน มำก เลี้ยงเขียนก็ยอมสมัคพำกันมำหำขงเบง้ ๆ ก็ให้บำเหน็จรำงวัลแก่เล้ียงซีเล้ียงเขียนแล อนิ เชยี งเปนอนั มำก ต้ังให้เลยี้ งซเี ปนเจำ้ เมือง เทียนซุย ให้เล้ียงเขียนเปนเจ้ำเมืองเซียงเท้ง ให้อินเชียงเปนเจำ้ เมืองเอ๊กก๋วน สามกก๊ วิทยา

๑๖๐๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๑ ๑๖๐๙ ทหำรทั้งปวงจึงถำมขงเบ้งว่ำ มหำ อุปรำชปลอ่ ยแฮหัวหลิมเสยี ดว้ ยเหตุสง่ิ ใด ขงเบง้ จึงว่ำเรำปล่อยแฮหัวหลิมเสียน้ัน เหมือนเสียเปด ตวั หนึง่ ไดเ้ กยี งอยุ มำไวเ้ หมือนได้หงส์ตัวหนงึ่ แต่ บังทองตำยแล้วก็ไม่เห็นผู้ใดที่จะมีสติปัญญำ เหมือนเกียงอุยฉน้ี ทหำรท้ังปวงได้ฟังดังน้ัน ก็ คำนับกรำบลงสรรเสรญิ ขงเบง้ ว่ำมีสติปัญญำหำ ผ้เู สมอมไิ ด้ กิตตศิ ัพท์ก็ฟงุ้ เฟอื่ งต่อกันไป หัวเมืองท้ังปวงกม็ ำออ่ นน้อมต่อขงเบ้งเปนอันมำก ขงเบ้งก็มี ใจกำเริบจดั แจงทหำรยกไปถงึ เขำกสิ ำน จงึ ตั้งคำ่ ยอยู่ริมแมน่ ้ำอยุ ซยุ ทหำรม้ำใช้ก็เข้ำไปเมอื งลกเอ๋ียนบอกให้กรำบทูล ขณะนั้นพระเจ้ำโจยอยข้ึนครองสมบัตไิ ด้ กึง่ ปี (พ.ศ. ๗๗๐) ถงึ เดอื นอำ้ ยเสด็จออกพระทีน่ ั่งแซง่ เตย๋ี นขุนนำงผู้ใหญจ่ ึงทลู ว่ำ แฮหวั หลิมไปทำกำร ครัง้ นีเ้ สยี ทแี ก่ขงเบง้ หนมี ำอยู่ ณ เมอื งเกียงเสีย บัดน้ขี งเบ้งกย็ กทัพมำถงึ เขำกิสำน กองหน้ำลว่ งเข้ำมำ ตงั้ คำ่ ยอยูร่ มิ แมน่ ำ้ อยุ ซยุ ฟำกตวันตก จำเรำจะยกทหำรออกไปต้ำนทำนแตไ่ กลจงึ จะได้ พระเจ้ำโจยอยได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ จึง ถำมขุนนำงท้ังปวงว่ำ ผู้ใดจะอำสำออกไปทำกำร เอำชัยชนะขงเบ้งได้บ้ำง อองลองจึงทูลว่ำ อันขุน นำงผู้ใหญ่ซึ่งมีฝีมือเคยทำศึกแต่ครั้งพระเจ้ำวุ ยอ๋องน้ัน จะเข้มแข็งอยู่แต่โจจ๋ินผู้เดียว ขอ พระองค์ให้โจจิ๋นเปนแม่ทัพยกออกไปรบ เห็นขง เบ้งจะถอยทัพไปเปนมั่นคง พระเจ้ำโจยอยก็เห็น ด้วย จึงให้หำโจจ๋ินเข้ำมำแล้วตรัสว่ำ เมื่อพระ เจ้ำโจผีจะสิ้นพระชนม์นั้น ก็ไว้พระทัยฝำกกำร แผ่นดินแก่ท่ำน บัดนี้ขงเบ้งล่วงเข้ำมำในแดนเรำ ทำ่ นลมื รบั สัง่ พระเจ้ำโจผีแล้วหรือจงึ นง่ิ ดูอยู่ได้ โจจิ๋น (Cao Zhen) สามกก๊ วิทยา

๑๖๑๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) โจจ๋ินจึงทูลว่ำ ข้ำพเจ้ำก็คิดถึงพระคุณพระเจ้ำโจผี ต้ังใจจะทำรำชกำรกว่ำจะส้ินชีวิต แต่ ข้ำพเจ้ำมำคิดเห็นว่ำ ตัวเปนคนสติปัญญำน้อยเห็นจะทำกำรไม่ตลอด อองลองจึงว่ำแก่โจจิ๋นว่ำ ท่ำนเปนคนผู้ใหญ่เคยทำรำชกำรมำแต่คร้ังพระเจ้ำวุยอ๋อง ซ่ึงเจรจำถ่อมตัวเปนเชิงอยู่ฉนี้ไม่ชอบ เรำ ชว่ ยกันทำกำรอำสำแผ่นดนิ เถิด ตัวข้ำพเจ้ำคนแก่น้อี ำยุเจ็ดสิบหกปีแลว้ ก็จะยอมไปกบั ท่ำน อองลอง (Wang Lang) โจจิ๋นได้ฟังดังนั้นจึงทูลพระเจ้ำโจยอยว่ำ ซึ่ง ข้ำพเจ้ำทูลทั้งน้ีเพรำะคดิ เจียมตัว ใช่จะบิดพล้วิ นั้นหำมไิ ด้ เม่ือไม่มีผู้ใดแล้วข้ำพเจ้ำก็จะอำสำสนองพระคุณกว่ำจะ สิ้นชีวิต แต่จะขอกุยห้วยเปนปลัดทัพไปด้วย พระเจ้ำ โจยอยก็มีควำมยินดี จึงตั้งให้โจจิ๋นเปนแม่ทัพ ให้กุยห้วย เปนปลัดทัพ ให้อองลองเปนที่ปรึกษำ ให้คุมทหำรยี่สิบ หมื่น โจจ๋ินจึงให้โจจุ้นเปนแม่กองหน้ำ ให้จูจ้ำนเปนปลัด ครั้นวันดีได้ฤกษ์ก็ตั้งกระบวรแห่อย่ำงทัพกษัตริย์ออกจำก เมือง พระเจ้ำโจยอยก็เสดจ็ ออกมำสง่ ถงึ นอกเมอื ง คร้นั ยก ไปถงึ แม่นำ้ อุยซุยก็ข้ำมฟำกไปตงั้ อยู่ขำ้ งทิศตะวนั ตก โจจ๋นิ จงึ ปรึกษำกบั อองลองกุยห้วยว่ำ เรำจะทำประกำรใดจึงจะได้ชยั ชนะขงเบ้ง อองลองจึง ว่ำท่ำนอย่ำวิตกเลย เวลำพรุ่งนี้ท่ำนจงใหท้ หำรยกธงเธียวตั้งสง่ำออกจำกค่ำย ข้ำพเจ้ำจะออกหนำ้ ไป พูดจำกับขงเบ้ง ตีแต่ด้วยลมปำกให้ขงเบ้งพนมมือเข้ำอ่อนน้อมต่อเรำ แล้วให้ยกกลับไปเมืองเสฉวน มิให้ไพร่พลไดค้ วำมลำบำกเลย โจจิ๋นไดฟ้ งั ดังนัน้ กด็ ใี จ จงึ เขียนหนังสอื ฉบบั หน่ึงใหท้ หำรถือไปให้ขงเบ้ง ณ ค่ำยเปนใจควำม ว่ำ เวลำพรุ่งนีใ้ ห้ยกทหำรออกจำกคำ่ ย จะรบกนั แตเ่ วลำเช้ำ แลว้ ก็สง่ั ทหำรทงั้ ปวงกนิ อำหำรเตรียมตวั ไว้แต่เวลำสำมยำม พรุ่งน้ีจะออกรบกับขงเบ้ง คร้ันเวลำเช้ำทหำรทั้งสองฝ่ำยก็ตีม้ำฬ่อฆ้องกลองยก ออกจำกคำ่ ยต้งั อยู่หน้ำ เขำกิสำนพร้อมกัน ทหำรขงเบ้งเหน็ ทหำรโจจ๋ินมีกำลงั พะลังมั่นคงเขม้ ขันกว่ำ ทหำรแฮหัวหลิมเปนอัน มำกก็คิดเกรงอยู่ คร้ันทหำรท้ังสองฝ่ำยประชันหน้ำกันเข้ำ สงบเสียงม้ำฬ่อ ฆ้องกลองแล้ว อองลองก็ขับม้ำออกหน้ำทหำร ให้โจจิ๋นอยู่ขวำกุยห้วยอยู่ซำ้ ย นำยทหำรทัพหน้ำสอง ทัพออกแซงอยคู่ นละมุมทัพ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๑ ๑๖๑๑ อองลองจึงให้ทหำรม้ำใช้รอ้ งไปว่ำ ให้เชิญแม่ทัพออกมำนำยเรำจะพูดด้วยสกั หน่อย ขงเบ้ง ได้ฟังดังนนั้ กข็ ึ้นเกวยี น แต่งตัวอยำ่ งมหำอุปรำชให้กวนหนิ อยู่ขวำ เตียวเปำอยู่ซ้ำย จูล่งกับนำยทหำร ท้ังปวงกองหลังยกออกหน้ำทหำร แลไปเห็นนำยทัพยนื มำ้ ก้นั สปั ทนเคยี งกนั อย่สู ำมม้ำ ขงเบง้ จึงคิดว่ำ ทหำรแก่ซึ่งอยกู่ ลำงน้ัน จะเปนท่ีปรกึ ษำผใู้ หญส่ ำหรบั ทัพ ให้เชิญเรำมำบดั นเี้ หน็ จะเกล้ียกล่อมให้เรำ อ่อนนอ้ มตอ่ เปนมน่ั คง แลว้ กเ็ รง่ ขับเกวียนออกไป ขงเบ้งจงึ ใหท้ หำรร้องไปวำ่ นำยเรำออกมำแล้ว นำย ทำ่ นจะพดู จำประกำรใดก็ใหเ้ ร่งออกมำเถดิ อองลองได้ฟังดังน้ัน ก็ควบม้ำมำถึงหน้ำเกวียนขงเบ้ง ต่ำงคนต่ำงคำนับกันตำมธรรมเนียม แล้วอองลองจึงว่ำแก่ขงเบ้งว่ำ ข้ำพเจ้ำได้ยินกิตติศัพท์เลื่องลือช่ือท่ำนก็ช้ำนำนอยู่แล้ว เรำได้พบกัน วนั นี้กเ็ ปนบุญของเรำ ฝ่ำยตัวท่ำนเปนคนมีวิชำรู้ขนบธรรมเนียมกำรแผน่ ดินอยู่ เหตใุ ดจึงเขำ้ เปนพวก อำ้ ยคนพำลชำตติ ำ่ ยกกองทัพมำฉนี้ สามก๊กวิทยา

๑๖๑๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันจึงตอบว่ำ เหตุ ใดท่ำนจึงเจรจำฉน้ี พระเจ้ำเล่ำป่ีเปนเช้ือ พระวงศ์พระเจ้ำเห้ียนเต้ สั่งเรำไว้ว่ำให้ กำจัดอ้ำยพวกโจรศัตรูรำชสมบัติเสียให้ได้ เ ร ำ จึ งย กกองทัพม ำ อองล องจึ ง ว่ ำ อันประเพณีกำรแผ่นดนิ จะยดึ เอำเปนเทยี่ ง น้ันไม่ได้ ผู้ใดมีวำสนำมำกได้สมบัติ เรียกว่ำเปนกษัตริย์ ประกำรหน่ึงวงศ์พระ เจ้ำเห้ียนเต้น้ีแผ่นดินก็เปนอันตรำยเกิดจลำจลเนือง ๆ มำ เม่ือครั้งพระเจ้ำเลนเต้ได้สมบัติน้ัน ก็เกิด โจรโพกผ้ำเหลืองทำจลำจลขึ้น รำษฎรทั้งปวงก็ได้ควำมเดือดร้อน ครั้งพระเจ้ำเห้ียนเต้ได้ครองรำช สมบัติเล่ำ ต๋งั โต๊ะทำหยำบชำ้ ต่ำง ๆ แลว้ ก็เกดิ รบกนั กับลฉิ ุยกยุ กีขน้ึ กลำงเมือง อว้ นสุดหน่งึ อว้ นเสี้ยว หนงึ่ เลำ่ เปยี วหนึ่ง ลโิ ป้หน่ึง ก็เปนขบถตงั้ ตวั เปนเจ้ำแขง็ เมอื งขน้ึ สนิ้ รำษฎรทง้ั ปวงกไ็ มม่ คี วำมสุข ครั้ง น้นั พระเจำ้ เห้ียนเตเ้ หมือนไขต่ ั้งอยู่บนศิลำ หำกวำ่ พระเจำ้ วยุ ออ๋ งเจ้ำเรำมบี ุญมำก กำจัดศตั รูให้ลำ่ หนี เสียได้ พระเจ้ำเหี้ยนเต้แลรำษฎรทั้งปวงจึงได้หลับตำนอนเปนสุขมำกข้ึน ฝนตกตำมเทศกำลฤดู สเบียงอำหำรก็บรบิ ูรณม์ ไิ ดข้ ดั สน อน่ึงคำโบรำณกล่ำวไว้ว่ำ เกิดเปนคนในแผ่นดินให้พิเครำะห์ดูกำร ถ้ำเห็นผู้ใดมีบุญสมภำร มำก ก็ให้เข้ำนอบนบเปนข้ำอยู่ด้วยผู้น้ันจึงจะได้ควำมสุข แม้นขืนคำโบรำณก็จะฉิบหำยจนตัวตำย บัดนพ้ี ระเจำ้ โจยอยมรี บั สั่งให้เรำคุมทหำรเอกพันหนึ่ง ทหำรเลวยี่สบิ หม่ืน ยกออกมำเหมอื นเพลงิ ไหม้ ป่ำ พิเครำะห์ดูกองทัพท่ำนเหมือนหิ่งห้อยติดปลำยหญ้ำ ถ้ำจะรบพุ่งกันเข้ำก็เห็นจะเปนอันตรำย ยับเยินไปข้ำงเดียว ตัวท่ำนเปนคนมี ปั ญ ญ ำ ห ลั ก แ ห ล ม ส ำ ร ะ พั ด จ ะ รู้ ขนบธรรมเนียมกำรท้ังปวง แม้รู้จักโทษ ตัวซ่ึงคิดผิดไปเข้ำกับเล่ำป่ีนั้นแล้วยอม ออ่ นนอ้ มตอ่ เรำโดยดี เรำจะกรำบทูลพระ เจ้ำโจยอยให้ต้ังท่ำนเปนขุนนำงผู้ใหญ่ ก็ จะดีกว่ำอยู่กับเล่ำเสี้ยนอีก ทแกล้วทหำร ทงั้ ปวงกจ็ ะไดค้ วำมสุขด้วย www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๑ ๑๖๑๓ ขงเบ้งได้ฟังดังน้ันจึงหัวเรำะตอบว่ำ ตัวท่ำนก็เปนขุนนำงผู้ใหญ่อยู่ในพระเจ้ำเหี้ยนเต้ ก่อน ควรเจรจำให้เปนธรรมตำมขนบธรรมเนียม เหตุใดจึงมำว่ำฉน้ี ท่ำนจงน่ิงฟังเถิด เรำจะว่ำบ้ำง สกั คำหนง่ึ เมื่อครั้งพระเจ้ำเลนเต้ได้เสวยรำชสมบัตินั้น เพรำะพวกขันทียุยงต่ำง ๆ แผ่นดินจึงเปน จลำจลเกิดโจรโพกผ้ำเหลืองขึ้น มำภำยหลังตั๋งโต๊ะแลลิฉุยกุยกีคิดกำเริบทำกำรหยำบช้ำต่อแผ่นดิน จนพระเจ้ำเห้ียนเต้ได้ควำมเดือดร้อน เพรำะพระเจ้ำเหี้ยนเต้มิได้พิเครำะห์เอำคนชำติต่ำช้ำซ่ึงมิได้มี ควำมคิดมำ ต้ังเปนขุนนำง ตัวท่ำนนี้เรำก็รู้จักอยู่ เดิมเปนลกู ตระกูลอยู่บ้ำนกังไฮ คนท้ังปวงนับถือว่ำ ท่ำนมีสติปัญญำ รู้จักคุณบิดำมำรดำ พระเจ้ำเห้ียนเต้จึงตั้งให้เปนขุนนำงผู้ใหญ่ ควรท่ำนจะทำกำร สนองคุณพระเจ้ำเห้ียนเต้โดยสุจริต ช่วยกันยกย่องเชื้อพระวงศ์ข้ึนครองสมบัติจึงจะชอบ แลท่ำนคบ คิดเข้ำด้วยอ้ำยโจรชิงเอำรำชสมบัติฉน้ี โทษก็ผิดอยู่เปนอันมำก คนท้ังปวงซ่ึงสัตย์ซ่ือต่อแผ่นดินก็คดิ แค้นท่ำนนักจะใคร่ฉกี เนือ้ กนิ เสีย ทงั้ เปน ถึงเทพดำในชนั้ ฟำ้ กจ็ ะสงั หำรทำ่ น บัดนี้เรำพเิ ครำะหเ์ หน็ ว่ำ บุญแซ่เช้ือพระเจ้ำเหี้ยนเต้ยังมำกอยู่ พระเจ้ำเล่ำปี่จึงได้เปนใหญ่ขึ้นในเมืองเสฉวนต่อพระวงศ์กันมำ ตัวเรำรับสั่งพระเจ้ำเล่ำเสีย้ นให้ยกกองทัพมำปรำบอ้ำยโจรรำชสมบัติ ตัวท่ำนเปนคนอกตัญญูเร่งหนี ซุกซ่อนไปเอำตัวรอดให้พ้นควำมตำยเถิด อย่ำมำฝนื หน้ำพดู ถึงกำรแผน่ ดินเลย ให้เร่งคิดถึงตวั ดว้ ยแก่ ชรำถึงเพียงน้ีแล้ว จะตำยไปดูหน้ำวงศ์พระเจ้ำเห้ียนเต้กะไรได้ แล้วขงเบ้งด่ำอองลองว่ำอ้ำยโจรเฒำ่ มึงเรง่ กลับไปบอกอ้ำยพวกขบถใหย้ กกองทพั มำรบจะได้เหน็ ฝีมอื ว่ำผใู้ ดจะแพ้แลชนะ สามกก๊ วิทยา

๑๖๑๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) อองลองได้ฟังดังนั้นก็คิดแค้นใจร้องขึ้น ด้วยเสียงอันดงั ก็พลัดตกลงจำกม้ำถึงแก่ควำมตำย ขงเบ้งเห็นดังนั้นจึงเอำพัดชี้หน้ำโจจิ๋นแล้วร้องว่ำ ให้ทำ่ นเรง่ จัดแจงทหำรไว้ใหพ้ ร้อมเถิด พรงุ่ นีเ้ รำจึง จะออกรบกนั แลว้ ขงเบง้ ก็กลบั เข้ำคำ่ ย อองลอง (Wang Lang) โจจิ๋นก็จัดแจงศพอองลองจะส่งข้ึนไป เมืองหลวง กุยห้วยจึงว่ำแก่โจจ๋ินว่ำ ขงเบ้งเห็นว่ำ เรำวุ่นวำยอยูด่ ้วยกำรศพอองลอง เวลำค่ำวันนีเ้ หน็ จะยกทหำรมำปล้นเอำค่ำยเรำเปนม่ันคง ขอให้ ท่ำนแต่งทหำรไปซุ่มอยู่ริมทำงน้อยหลังเขำกิสำน ถ้ำเห็นขงเบง้ ยกมำแลว้ กใ็ ห้เขำ้ ชิงเอำคำ่ ยใหไ้ ด้ เรำ จึงยกทหำรออกตั้งซุ่มอยู่นอกค่ำย เห็นขงเบ้งจะ เสยี ทแี กเ่ รำเปนมนั่ คง โจจ๋ินได้ฟังดังนั้นก็เห็นด้วย จึงว่ำควำมคิดท่ำนนี้ต้องน้ำใจเรำคิดไว้ทุกประกำร จึงให้โจจุ้น กบั จูจำ้ นยกไปต้ังอยู่หลงั เขำกิสำนคอยทำกำรตำมคำกยุ ห้วยว่ำ โจจ๋นิ ก็ให้ทหำรอยู่รักษำคำ่ ยประมำณ สิบคน ขนเอำเช้ือเพลิงแลฟืนเข้ำไว้ในค่ำยเปนอันมำก สั่งว่ำถ้ำขงเบ้งมำถึงก็ให้จุดเพลิงเปนสำคัญ ครั้นเวลำคำ่ โจจ๋ินก็พำกยุ หว้ ยยกทหำรออกมำซุม่ อยนู่ อกค่ำย ฝ่ำยขงเบ้งกลับมำค่ำย คร้ันเวลำค่ำจึงเรยี กจลู ่งกับอุยเอี๋ยนมำสั่งว่ำ เวลำค่ำวันนี้ท่ำนจงยก ทหำรไปปล้นเอำคำ่ ยโจจน๋ิ ใหไ้ ด้ อุยเอ๋ียนจึงว่ำ โจจ๋ินเปนคนมีสติปัญญำเคยทำศึกอยู่ ซ่ึงเรำจะดูหมน่ิ เห็นว่ำโจจิ๋นสำรวลอยู่ด้วยกำรศพอองลองจะยกไปปล้นเอำค่ำย นั้น ข้ำพเจ้ำเห็นว่ำโจจิ๋นจะรู้ถึง ตระเตรยี มไวพ้ รอ้ มแล้ว ขงเบง้ จึงหวั เรำะวำ่ เรำพอใจให้โจจ๋นิ ร้ตู ัวอกี จงึ จะทำกำรถนดั เรำพิเครำะห์ดู ในควำมคิดโจจ๋ินน้ัน เห็นจะเกณฑ์ทหำรมำตั้งซุ่มอยู่หลังเขำกิสำนคอยชิงค่ำยเรำเปนม่ันคง เรำจึงให้ ท่ำนทง้ั สองยกทหำรไปแตพ่ อใหท้ หำรโจจน๋ิ เหน็ แม้ถึงค่ำยแล้วกห็ ยดุ ทหำรตั้งซมุ่ อยู่แต่ไกล ถ้ำเห็นเรำ จุดเพลิงสำคัญขึ้นเมื่อใด ท่ำนจงคุมทหำรออกสกัดทำงไว้ แม้ทหำรโจจ๋ินแตกหนีเรำไปก็ให้เปิดทำงไล่ ฆำ่ ฟันไปกว่ำจะถึงค่ำย โจจน๋ิ ก็จะเสียทแี ก่เรำเปนมนั่ คง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๑ ๑๖๑๕ ขงเบง้ ให้กวนหินกับเตียวเปำคุมทหำรไปตง้ั ซมุ่ อยหู่ ลังเขำกสิ ำนแล้วสั่ง วำ่ ถ้ำเห็นโจจนิ๋ แตก ไปก็ให้ตำมรบไปกว่ำจะถึงค่ำย กวนหินเตียวเปำก็ยกทหำรไปทำตำมขงเบ้งสั่ง ขงเบ้งจึงให้ม้ำต้ำย เตียวเอ๊กเตียวหงีอองเป๋งสี่นำยคุมทหำรออกซุ่มอยู่นอก ค่ำย ส่ังว่ำถ้ำเห็นเพลิงสำคัญก็ให้ล้อมรบ เข้ำมำ ขงเบ้งก็ใหท้ หำรขนฟืนแลเชอื้ เพลิงเขำ้ ไว้ในคำ่ ยเปนอนั มำก แลว้ กพ็ ำทหำรออกซุ่มอย่หู ลงั ค่ำย ฝ่ำยโจจุ้นกับจูจ้ำนยกไปต้ังซุ่มอยู่ หลังเขำกิสำน คร้ันเพลำสองยำมใหท้ หำรไป สอดแนมดูทำงหน้ำเขำ รู้ว่ำทหำรขงเบ้งยก ไปตีค่ำยโจจิ๋น ก็คิดว่ำกุยห้วยมีสติปัญญำ หลักแหลมคำดกำรแม่นหำผู้ใดเสมอมิได้ โจจุ้นกับจูจ้ำนก็รีบยกทหำรมำถึงค่ำยขงเบ้ง โจจุ้นจึงฟันค่ำยเข้ำไปก็เห็นเงียบสงดั อยไู่ ม่มี ทหำรพิทักษ์รักษำ คิดสดุ้งใจว่ำขงเบ้งทำกล กก็ ลับมำ้ จะถอยออกมำ พอเพลงิ โพลงข้นึ ในคำ่ ย ทหำรโจจน๋ิ ก็แตกต่ืนกนั วนุ่ วำย ทหำรสน่ี ำยซง่ึ ซ่มุ อยู่ น้ันก็ตีม้ำฬ่อยกล้อมเข้ำรบพุ่งเปนสำมำรถ โจจุ้นกับจูจ้ำนเห็นเหลือกำลังก็พำทหำรม้ำร้อยหนึ่งควบ หนีไปตำมทำงใหญ่ จูล่งเห็นดังน้ันก็ยกสกดั ออกมำริมทำง แล้วร้องว่ำอ้ำยโจร มึงจะหนีไปไหน โจจุ้น กับจจู ้ำนก็ตกใจรบี ควบม้ำฝ่ำหนอี อกไปจำกคำ่ ย อยุ เอี๋ยนกับจลู ง่ กย็ กทหำรไล่ตำมไป ฝ่ำยทหำรในค่ำยโจจิ๋นเห็นโจจุ้นกับจูจ้ำนพำทหำรควบม้ำตรงเข้ำมำ สำคัญว่ำขงเบ้งยกมำ ปล้น ก็จุดเพลิงสำคัญข้ึนโจจิ๋นกับกุยห้วยก็ยกทหำรกระหนำบรบเข้ำมำ พอกวนหินเตียวเปำยกตำม มำถึง เห็นทหำรโจจิ๋นหลงฟันกันวุ่นวำยอยู่ ก็บัญจบกันเข้ำกับอุยเอี๋ยนยกรบเข้ำไปเปนสำมทำง ฆ่ำฟันทหำรโจจิ๋นล้มตำยแตกกระจดั กระจำยกันไปแลว้ กก็ ลบั มำหำขงเบ้ง ณ คำ่ ย คร้ันเพลำเช้ำโจจิน๋ กับกุยห้วย ก็ยกทหำรกลบั เขำ้ ต้งั อยู่ในคำ่ ยดังเก่ำ จึงปรึกษำกันวำ่ เรำทำ ศึกกับขงเบ้งคร้ังน้ีก็สิ้นควำมคิดอยู่แล้ว เรำจะทำประกำรใดขงเบ้งจึงจะถอยกลับไป กุยห้วยจึงว่ำ อันกำรสงครำมจะหมำยชนะฝ่ำยเดียวน้ันไม่ได้ ถึงจะมีฝีมือแลควำมคิดสักเท่ำใดก็จำจะแพ้บ้ำงชนะ บำ้ ง ท่ำนอย่ำเพอ่ เสียใจ ข้ำพเจ้ำจะให้ขงเบง้ ถอยไปจงได้ สามกก๊ วิทยา

๑๖๑๖ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) เตียดลิเกยี ด (Che Liji) กุยห้วยจึงว่ำ เมืองเสเก๋ียงนอกแดนเรำข้ำงทิศ ตวันตกนี้ แต่พระเจำ้ วยุ ออ๋ งยงั มพี ระชนม์อยูย่ ่อมมไี มตรตี อ่ กัน เคยไปนบนอบถวำยเครอื่ งบรรณำกำร แก่เตียดลิเกียด เจ้ำเมืองเสเก๋ียงทุกปีมิได้ขำด ขอให้ท่ำนแต่งหนังสือไป ถึงเตียดลิเกียดว่ำ ให้ยกทหำรวกหลังมำตีเอำเมืองเสฉวน เม่ือสำเร็จรำชกำรแล้ว เรำจะแต่งเคร่ืองบรรณำกำรไป แทนคุณให้ถึงขนำด โจจิ๋นได้ฟังก็เห็นด้วย จึงแต่งหนังสือ ฉ บั บ ห นึ่ ง กั บ เ ค รื่ อ ง บ ร ร ณ ำ ก ำ ร ใ ห้ ค น ส นิ ธ ถื อ ไ ป ใ ห้ เตียดลิเกียด ณ เมอื งเสเกี๋ยง ในเมืองเสเกี๋ยงนั้นมีขุนนำงผู้ใหญ่สองคน ขุนนำงสำหรับว่ำรำชกำรพลเรือนน้ันชื่อแงต๋ัน ขุนนำงฝ่ำยทหำรนั้นชื่อออดกิด ครั้นทหำรโจจ๋ินไปถึงก็เข้ำไปหำแงตั๋น ๆ จึงพำตัวผู้ถือหนังสือแล เครื่องบรรณำกำรเข้ำไปเฝ้ำพระเจ้ำเตียดลิเกียด ๆ จึงเอำหนังสือน้ันปรึกษำขุนนำงผู้ใหญ่ทั้งปวง แงตน๋ั จงึ ทลู ว่ำ แตก่ อ่ นมำพระเจำ้ วุยออ๋ งก็เคยมำออ่ นน้อมทำไมตรีกบั เรำอยู่ บดั นโี้ จจน๋ิ ทำศึกเสยี ทีแก่ ขงเบ้งให้มำขอกองทพั เรำไปช่วย ครนั้ เรำจะนิ่งเสยี ไมเ่ อำธุระก็ไมช่ อบ พระเจ้ำเตียดลิเกยี ดไดฟ้ ังดงั นัน้ ก็เห็นดว้ ย จงึ ส่ังแงต๋ันกบั ออดกิดว่ำ ท่ำนจงเกณฑท์ หำรยส่ี บิ ห้ำหม่ืนยกไปช่วยเถิด ให้เบิกเคร่ืองศัสตรำวุธแจกกันให้ครบตัว กับเกวียนเหล็กสำหรับรบศึกด้วย แงต๋ันกับออดกิดก็ไปจดั แจงทหำรแลสเบยี งพรอ้ มตำมรบั สง่ั แล้วกล็ ำพระเจำ้ เตยี ดลิเกียดยกทหำรตรง ไปด่ำนเสเป๋ง อันเจ๋งรู้ดังน้ันก็ให้ทหำรรีบเอำเนื้อควำม ไปบอกแก่ขงเบ้ง ๆ แจ้งดังนั้นจึงถำมทหำรท้ังปวงว่ำ ผู้ใดจะอำสำไปรบกับทหำรเมืองเสเก๋ียงได้บ้ำง กวนหิน กับเตียวเปำจึงว่ำ ข้ำพเจ้ำจะขออำสำไปรบกับกองทัพ เมืองเสเก๋ียงเอง ขงเบ้งจึงว่ำเจ้ำทั้งสองยังไม่เคยไปทำง ด่ำนเสเป๋ง เรำจะให้ม้ำต้ำยไปด้วย ม้ำต้ำยชำนำญทำง น้ันเคยไปมำเนือง ๆ แล้วก็รู้ท่วงทีเมืองเสเก๋ียง แล้ว แงต๋ัน (Ya Dan) ขงเบ้งก็เกณฑ์ทหำรห้ำหม่ืนมอบให้กวนหินเตียวเปำ ม้ำต้ำยยกทหำรไปถึงด่ำน เสเปง๋ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๑ ๑๖๑๗ กวนหนิ จงึ พำทหำรร้อยคนข้ึนไปบนยอด ภูเขำ เห็นกองทัพเมืองเสเก๋ียงยกมำถึง เอำเกวียน เหล็กต่อวงเข้ำเปนค่ำย แล้วเอำเครื่องอำวุธปักไว้ บนเกวียนดูมั่นคงสำมำรถ กวนหินยืนพิเครำะห์ดู อยู่ช้ำนำนก็ไม่เห็นอุบำยท่ีจะแก้ไขเอำชัยชนะได้ กวนหินก็กลับมำค่ำยเล่ำเน้ือควำมทั้งปวงให้ เตียวเปำกับม้ำต้ำยฟัง แล้วปรึกษำว่ำเรำจะคิด ประกำรใดทหำรเมืองเสเกี๋ยงจึงจะถอยกลับไป ม้ำต้ำยจึงว่ำเวลำพรุ่งน้ีเรำจะยกออกไปรบดูฝีมือคร้ัง หนง่ึ ก่อน เมอื่ ได้ทว่ งทีแลว้ เรำจะคดิ ทำกำรต่อไป กวนหินกเ็ หน็ ชอบด้วย คร้ันเวลำเช้ำก็จัดแจงให้ม้ำต้ำยเปนปีกซ้ำย เตียวเปำเปนปีกขวำ ตัวกวนหินเปนกองกลำง ยกไปค่ำยทหำรเสเก๋ียง ออดกิดเห็นดังนั้นก็ให้แยกเกวียนเหล็กออกเปนสองทำง แล้วข้ึนม้ำถือ ฆ้อนเหล็กออกยืนหน้ำทหำร กวนหินก็ควบม้ำออกหน้ำพำทหำรสำมกองไล่รบเข้ำไป ออดกิดก็ล่อให้ กวนหินกับทหำรไล่ถลำเข้ำไปแลว้ เอำเกวียนน้ันล้อมเข้ำไว้ เตียวเปำกับม้ำต้ำยเหน็ ดังนั้นก็ควบมำ้ หนี ออกมำ กวนหินกับทหำรเข้ำอยู่ในท่ีลอ้ ม คร้ันจะฟันฝ่ำออกมำเห็นทหำรเสเก๋ียงเอำเกวียนเหลก็ ล้อม เข้ำไว้ม่ันคงเปน สำมำรถ จึงควบม้ำขึ้นไปบนเนินเขำน้อยอันหนึ่งข้ำงทิศเหนือ พอออดกิดควบม้ำถือ ฆ้อนเหล็กมีธงดำแห่หน้ำ ทหำรติดตำมมำเปนอันมำก ออดกิดจึงร้องตวำดกวนหินว่ำ อ้ำยทหำร ลกู เลก็ มงึ จะหนไี ปไหน สามก๊กวิทยา

๑๖๑๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) กวนหินเห็นดังน้ันก็ตกใจควบม้ำ ลงจำกเนินเขำ พอเวลำพลบคำ่ เห็นหนองนำ้ อันหนึ่งขวำงหน้ำอยู่ กวนหนิ กช็ กั ม้ำกลับมำ เข้ำรบกับออดกิด กวนหินสู้ออดกิดไม่ได้ก็ ควบม้ำหนี ออดกิดเอำฆ้อนเหล็กตีถูกหลัง ม้ำล้ม กวนหินพลัดตกลงในหนองน้ำ ออดกิดก็ร้องให้ทหำรลงจับตัวกวนหิน ๆ ตกใจ แลขึ้นไปไดย้ ินเสียงทหำรตน่ื กันอือ้ องึ แล้วเห็นออดกิดตกกระเด็นลงจำกหลังม้ำ กวนหินชักดำบออกจะฟัน ออดกิดก็ลุยน้ำหนีไป กวนหินก็ ข้ึนบกเอำม้ำของออดกิดขี่ แล้วแลไปเห็นทหำรผู้ใหญ่คนหนึ่งไล่ฟันทหำรออดกิด จึงคิดว่ำผู้ใดมำ ช่วยชีวิตเรำ ครั้งนี้มีคุณต่อเรำเปนอันมำก เรำจะดูให้รู้จักไว้เมื่อสำเร็จรำชกำรแล้วจะได้แทนคุณ เขำ แล้วกวนหินก็ควบม้ำตำมมำ จึงเห็นรูปกวนอูหน้ำแดงค้ิวขำวห่มเส้ือเขียวใส่เกรำะทองขี่ม้ำ เซ็กเธำว์ มอื ขวำถอื ง้ำวมอื ซำ้ ยลูบหนวดลอยอยู่กลำงอำกำศ กม็ ีควำมยนิ ดีคำนบั ลงกับหลงั ม้ำ อสุรกำยกวนอูช้ีมือไปข้ำงทิศตวันออกแล้วร้องว่ำ เจ้ำเร่งออกไปทำงน้ีเถิด บิดำจะพำไปสง่ ให้ถึงคำ่ ย แลว้ รปู กวนอูกห็ ำยไป กวนหินก็รีบควบมำ้ ออกจำกทีน่ ้นั มำทำงทศิ ตวนั ออก พบเตยี วเปำคมุ ทหำรมำคอยรับอยู่ เตียวเปำจึงถำมกวนหินว่ำ ท่ำนพบบิดำหรือไม่ กวนหินจึงถำมว่ำเหตุใดท่ำนจงึ รู้ เตียวเปำจึงบอกว่ำ เม่อื ขำ้ หนอี อกจำกที่ลอ้ มนนั้ ทหำร เมืองเสเกี๋ยงติดตำมมำเปนอันมำก บิดำท่ำนมำช่วยให้ ทหำรเมืองเสเกี๋ยงถอยไป แล้วสั่งข้ำพเจ้ำให้มำคอยรับ ท่ำนอยู่ทำงน้ี กวนหินได้ฟังก็มีควำมยินดเี ลำ่ เนื้อควำม ทั้งปวงให้เตียวเปำฟังแล้วก็พำกันมำ ค่ำย จึงปรึกษำ กันว่ำ เรำจะคิดอ่ำนทำประกำรใดทหำรเสเกี๋ยงจึงจะ ถอยกลับไป ม้ำต้ำยจึงว่ำ ทหำรเสเกี๋ยงมีกำลังมำกนัก เรำจะเอำชัยชนะโดยลำพังตัวนั้นขัดสน ขอให้ท่ำนรีบ ไปบอกมหำอุปรำชให้ยกกองทัพมำช่วย ตัวข้ำพเจ้ำจะ คุมทหำรอยรู่ กั ษำค่ำย ออดกิด (Yue Ji) www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๑ ๑๖๑๙ กวนหินกับเตียวเปำได้ฟังก็เห็นด้วย ขึ้นม้ำรีบไปหำขงเบ้ง ณ ค่ำยเขำกิสำน บอกเน้ือควำม ทั้งปวงทุกประกำร ขงเบ้งได้ฟังดังน้ัน จึงให้จูล่งกับอุยเอี๋ยนคุมทหำรเปนกองหน้ำยกไปก่อน แล้วจัด ทหำรสำมหมืน่ พำกวนหนิ เตียวเปำเกียงอุยเตียวเอ๊กยกไปภำยหลงั ครน้ั ถงึ ค่ำยมำ้ ตำ้ ย ขงเบ้งจึงยนื บน ยอดเขำ แลลงไปดูกระบวรทัพทหำรเสเก๋ียงเห็นเอำเกวียนเหล็กล้อมเข้ำเปนค่ำย แล้วเกณฑ์ทหำร พิทักษ์รักษำม่ันคงเปนสำมำรถ จึงคิดว่ำกองทัพเมืองเสเกี๋ยงตั้งกระบวรแต่เพียงน้ี เห็นพอจะทำกำร เอำชยั ชนะได้ ขงเบ้งกลับมำค่ำยเรียกม้ำต้ำย กับเตียวเอ๊กมำกระซิบสั่งเปนควำมลับ ให้ ยกทหำรตง้ั ซุ่มอยู่หลังเขำ แล้วเกณฑ์ทหำร ใ ห้ ขุ ด คู ไ ว้ ห น้ ำ ค่ ำ ย ใ ห้ ตี แ ต ะ ปิ ด ป ำ ก คู บนแตะนั้นให้เอำฟำงแลดินเกล่ียทำเปน กลลวงไว้ ขงเบ้งจึงเรียกเกียงอุยมำถำมว่ำ ทำ่ นจะทำกลอบุ ำยสิง่ ใดท่ีจะรบเอำชัยชนะ ทหำรเมืองเสเกยี๋ งไดบ้ ้ำง เกียงอุยได้ฟังดังน้ันก็รู้ควำมคิดขงเบ้ง จึงตอบว่ำทหำรเหล่ำน้ีมีฝีมือแลกำลังมำกก็จริง แต่สติปัญญำน้อย หำรู้ในกลสงครำมไม่ แม้เรำลวงโดยควำมคิดแล้วก็จะได้ชัยชนะเปนมั่นคง ขงเบ้ง เห็นเกียงอุยรู้ถงึ จึงหวั เรำะ วำ่ กำรท้งั นี้เรำจะเร่งทำให้สำเรจ็ ในฤดหู นำวน้ำค้ำงลงฉน้ีจึงจะได้ แลว้ กใ็ ห้ กวนหินคุมทหำรออกไปซุม่ อยูน่ อกคำ่ ยฝำ่ ยทศิ เหนือ ให้เตียวเปำออกซมุ่ อย่ทู ิศใต้ ในค่ำยนั้นให้ปักธง เทียวไว้เปนอันมำก ขณะเมื่อขงเบ้งทำกำรน้ันเปนเทศกำลเดือนย่ี น้ำค้ำงลงแลไม่เห็นดินเหมือนท่ี นำเกลอื ครั้นเวลำใกลร้ ่งุ ขงเบ้งจึงให้เกียงอุยคุมทหำรยกออกจำกค่ำยตรงไปกองทัพเสเก๋ียง ออดกิด เห็นดังน้ันก็คุมทหำรเกวียนเหล็กยกออกรบ เกียงอุยทำแพ้ควบม้ำหนี ออดกิดก็ให้ทหำรเกวียนเหลก็ ไล่ตำมไปใกล้หน้ำค่ำยขงเบ้ง เกียงอุยก็หนีไปตำมหลังค่ำย ทหำรซ่ึงไล่ไปนั้นได้ยินเสียงกระจับปี่แลก ลองม้ำฬ่ออื้ออึงอยู่ในค่ำย แล้วเห็นปักธงเทียวไว้เปนอันมำก กลัวว่ำขงเบ้งจะทำกลก็ชวนกันมำบอก ออดกิด ๆ ได้ฟังดงั นนั้ กค็ ดิ สงสัยอยู่ สามก๊กวิทยา

๑๖๒๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) แงตั๋นจึงว่ำแก่ออดกิดว่ำ อันกำรสงครำมถ้ำทหำรมำกจะลวงเอำชัยชนะข้ำศึก ก็ทำเงียบ สงบไว้ดุจมีทหำรน้อย ลวงเอำให้ข้ำศึกไว้ใจ ถ้ำทหำรน้อยเห็นจะทำกำรเอำชัยชนะไม่ได้ ก็ทำสง่ำดุจ ทหำรมำก หวังจะให้ข้ำศึกคร้ำมมใิ ห้ยกเข้ำหักโหมทำอันตรำยได้ ซึ่งขงเบ้งทำอำกำรดังน้ีชรอยทหำร ในค่ำยน้ันนอ้ ยจงึ ทำกลลวงเรำ เรำจำจะหักเอำคำ่ ยขงเบง้ ให้ไดจ้ งึ จะชอบ ออดกิดได้ฟังดังน้ัน ก็พำ กันยกทหำรเดิรผ่ำเข้ำไปในค่ำย ขงเบ้ง ออดกิดเห็นขงเบ้งถือ กระจับป่ีขึ้นเกวียนน้อย พำทหำร ม้ำประมำณสิบคนหนีออกทำงหลัง ค่ำย กย็ กทหำรไล่ตำมไปถึงซอกเขำ หลังค่ำย ขงเบง้ ก็ชักเกวยี นเขำ้ ไปใน ป่ำชัฏ แงตั๋นจึงว่ำแก่ออดกิดว่ำ ซ่ึงขงเบ้งทำฉนี้เห็นจะเปนกลแล้ว ถึงกระน้ันเรำก็ไมก่ ลวั จะเอำชัยชนะขงเบง้ ให้จงได้ พอเห็นเกียงอุยยกทหำรลอ่ ออกมำหน้ำค่ำยก็โกรธ จึงส่ังให้ทหำรเกวียนเหล็กล้อมเข้ำมำ ออดกิดยกทหำรไล่เข้ำไป เกียงอุยก็ล่อไปตำมคูซึ่งปิดไว้นั้น ออดกิดกับแงต๋ันมิได้สำคัญว่ำคู เพรำะน้ำค้ำงปิดเปนปึกอยู่ ก็เร่งให้ทหำรเกวียนเหล็กแลทหำรม้ำ ทหำรเดิรเท้ำล้อมระดมเข้ำไปก็ตกลงในคูกล นั้นสิ้น ทหำรเกวียนเหล็กซ่ึงเหลืออยู่ก็ถอยกลับมำค่ำย กวนหินกับเตียวเปำก็รบต้ำนหน้ำไว้ ให้ทหำรเอำเกำทัณฑ์ระดมยิง เกียงอุยกับม้ำต้ำยเตียวเอ๊กก็ยก ทหำรเปนสำมทำงรบสกัดหลังเข้ำมำ ม้ำต้ำยเห็นแงตั๋นขึ้นจำกคูได้ ก็ควบม้ำเข้ำจับแงตั๋นได้ กวนหิน เห็นออดกิดขึ้นจำกคูได้ ก็ควบม้ำไล่เข้ำไปเอำดำบฟันออดกิดฅอขำดตำย แล้วก็ไล่ฆ่ำฟันทหำรเมือง เสเก๋ียงล้มตำยแตกกระจัดกระจำยกันไป ม้ำต้ำยก็เอำตัวแงต๋ันมัดมำให้ขงเบ้ง ๆ ให้ทหำรแก้มัดเสีย แล้วแต่งโต๊ะเชิญให้แงตั๋นเสพย์สุรำ พูดจำเกล้ียกล่อมโดยดีเปนอันมำก ขงเบ้งเห็นว่ำแงตั๋นรู้คุณ อ่อนน้อมต่อแล้วจึงว่ำ พระเจ้ำเล่ำเสี้ยนเช้ือพระเจ้ำเหี้ยนเต้ รับสั่งให้เรำไปกำจัดอ้ำยพวกโจรศัตรู รำชสมบตั ิ ตัวท่ำนจงกลับไปทูลพระเจ้ำเตียดลเิ กียดเถดิ วำ่ อยำ่ ใหผ้ ูกพยำบำทเรำเลย จะไดเ้ ปนไมตรี ต่อกันสืบไป แล้วก็จัดแจงทหำรแลเกวียนเครื่องศัสตรำวุธซ่ึงได้ไว้นั้นมอบคืนให้ส้ิน แงต๋ันก็มี ควำมยนิ ดีคำนบั ลำขงเบ้งพำทหำรยกกลับไปเมืองเสเกย๋ี ง www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๑ ๑๖๒๑ ขงเบ้งได้ชัยชนะแล้วจึงให้ทหำรถือหนังสือแจ้งเน้ือควำมทั้งปวงไปกรำบ ทูลพระเจ้ำ เล่ำเส้ียน ณ เมืองเสฉวน แล้วจัดทหำรออกเปนสำมกอง ให้กวนหินเตียวเปำกับอุยเอ๋ียนเปนทพั หน้ำ ขงเบ้งเปนทัพหลวงรบี ยกไปเขำกสิ ำน ฝำ่ ยโจจ๋นิ แต่ให้หนังสือไป เมืองเสเกี๋ยงแล้ว ก็ให้ทหำรสอด แนมดูค่ำยขงเบ้งอยู่มิได้ขำด ครั้นรู้ ว่ำขงเบ้งทิ้งค่ำยเสียยกไปรบกับ ทหำรเมืองเสเกี๋ยงก็มีควำมยินดีนัก กุยห้วยจึงว่ำแก่โจจิ๋นว่ำ ขงเบ้งนี้ เห็นจะเสียทีแก่ทหำรเสเกี๋ยงมั่นคง แล้ว จำเรำจะให้ทหำรยกไปรบ กระหนำบขงเบง้ จึงจะชอบ โจจิน๋ ได้ ฟังก็เห็นด้วย จึงให้โจจุ้นคุมทหำรยกไปตีค่ำยขงเบ้ง ทหำรซ่ึงรักษำค่ำยน้ันก็ทำเปนแพ้ทิ้งค่ำยเสียหนี ไป โจจุ้นกไ็ ล่ตำมไปถึงทำงน้อยอนั หนึ่ง เหน็ อุยเอยี๋ นคุมทหำรออกสกัดทำงอยู่ อยุ เอี๋ยนร้องด่ำโจจ้นุ วำ่ อ้ำยโจรมึงจะหนีไปไหน โจจุ้นก็ควบม้ำเขำ้ รบกบั อยุ เก๋ยี นไดส้ ำมเพลง อุยเอ๋ียนเอำดำบฟนั ถกู โจจุ้นตก ม้ำตำย จูจ้ำนคุมทหำรหนุนโจจุ้นไปภำยหลัง พบจูล่งยืนม้ำขวำงทำงอยู่ จูล่งก็ควบม้ำเข้ำรบเอำทวน แทงจูจ้ำนตกม้ำตำย โจจิ๋นกับกุยห้วยยกตำมมำภำยหลงั คร้ันรู้ว่ำทัพหน้ำเปนอันตรำยก็ตกใจ รีบยก ทหำรจะกลับไปค่ำย พอกวนหินกบั เตยี วเปำยกมำถงึ ก็ขับทหำรเข้ำล้อมรบโจจิน๋ เปนสำมำรถ โจจิน๋ กับ กุยห้วยเห็นเหลือกำลงั ก็ควบม้ำฟันฝ่ำออกจำกท่ีล้อมหนีข้ำมฟำกไป จึงแต่งหนังสือให้ทหำรถือข้ึนไป เมืองลกเกี๋ยงแจง้ ควำมทั้งปวงแกพ่ ระเจ้ำโจยอย ขอใหก้ องทพั หนุนมำชว่ ย สามก๊กวิทยา