สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๖๔

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๓๑ ตอนที่ ๖๔ ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ีคร้ันได้ฤกษ์ดีก็ ยกทัพออกจากเมืองเสฉวน ขงเบ้งแลขุนนาง ซ่ึงอยู่รักษาบ้านเมืองก็ตามส่ง ขงเบ้งจึงว่าแก่ ขุนนางท้ังปวงว่า พระเจ้าเล่าป่ียกทัพไปครั้งนี้ ข้าพเจ้าไม่เต็มใจเลย ได้ทูลห้ามปรามเปน หลายคร้ังก็ไม่ฟัง ถ้าหวดเจ้งอยู่จะห้ามปราม เห็นจะฟัง ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ียกทัพออกมาปลงไว้นอกเมือง เวลากลางคืนบันทมไม่หลับจึงออกมา ที่ข้างนอก แลเห็นกะลาบาตใหญ่มีปริมณฑลข้างละประมาณศอกหนึ่ง ตกลงมาเหนือแผ่นดิน เห็นประหลาทนักก็ตกใจ จึงใช้คนเข้าไปถามขงเบ้งว่า ดาวดวงใหญ่ตกลงมาดังนี้จะเปนเหตุอันใด ขงเบ้งจงึ บอกวา่ นิมิตรอันน้ีรา้ ยบอกเหตวุ ่าทหารผใู้ หญต่ ายเสียคนหนงึ่ แลว้ อีกสามวนั จะรู้ข่าว พระเจ้าเล่าปี่แจ้งดังนั้นก็ไม่สบายพระทัย หาเคลื่อนทัพไปไม่ มีทหารเข้าไปทูลว่า งอปั้น นายทหารเมอื งลองจิว๋ ให้คนถือหนังสือมา พระเจ้าเล่าปี่ไดย้ ินก็ตกใจว่า เอะ๊ นอ้ งขา้ สนิ ัดกนั วา่ จะยกทัพ ไป เหตุใดจึงใช้คนถือหนังสือมาตัวจึงไม่มา น้องข้า เปนเหตุดอกกระมัง แล้วแก้หนังสือออกดูก็รู้ว่า เตียวหุยตาย ก็ทรงพระกรรแสงจนสลบไป ขุนนาง ทั้งปวงแก้ฟื้นข้ึนแล้ว รุ่งข้ึนวันหนึ่งมีคนมาทูลว่า ทหารพวกหน่ึงยกมา พระเจ้าเล่าปี่ออกมาดูเห็น เตียวเปานุ่งขาวห่มขาวควบม้าเข้ามาถึงหน้าท่ีนั่ง แล้วลงจากม้า เตียวเปาเข้าไปกราบลงแล้วร้องไห้ ทูลว่า ฮอมเกียงเตยี วตดั ฆา่ บดิ าขา้ พเจา้ เสียแล้ว ตัด เอาสสี ะไปให้ซนุ กวน เตียวเปา (Zhang Bao) สามกก๊ วิทยา

๑๔๓๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) พระเจ้าเล่าป่ีได้ยินดังนั้นก็ทรง พระกรรแสงจนสดุ กาลัง ไม่เสวยอาหารเลย ขุนนางท้ังปวงไปทูลให้ระงับความโศก ว่าพระองค์จะยกทัพไปคร้ังน้ีเปนการใหญ่ จ ะ ไ ม่ เ ส ว ย อ า ห า ร ดั ง น้ี จ ะ ป ร ะ ช ว ร ไ ข้ จะไม่ได้ไปแก้แค้น พระองค์จงอุตส่าห์เสวย อาหารเถิด พระเจ้าเล่าปี่ก็อุตส่าห์เสวย อาหาร จึงสั่งเตียวเปาว่า ท่านกับงอปั้น จงเปนทัพหน้าไปทาการครงั้ นี้ เตียวเปาจึงทูลว่า จะไปแก้แค้นแทนบดิ าคร้งั น้ี ข้าพเจา้ ไม่กลัวตายเลย พระเจ้าเล่าปี่ยังมิได้สั่งให้ไป มีทหารกองหน่ึงยกมา พระเจ้าเล่าป่ีแลไปเห็นกวนหินนุ่งขาวห่มขาว เขา้ มา กวนหนิ กราบลงแลว้ กร็ อ้ งไห้ พระเจ้าเล่าปี่เห็นกวนหินเข้ามาร้องไห้ ก็ราลึกถึงกวนอูข้ึนมาทรงพระกรรแสง แล้วจึงว่า เรากับกวนอูเตยี วหุยกไ็ ด้ใหค้ วามสตั ย์กนั ไว้แตย่ ังยากจนอยู่ดว้ ยกนั กเ็ ปนเพอื่ นทุกขเ์ พื่อนยากช่วยกัน ทาสงครามมาจนไดเ้ มอื งมากมายถึงเพียงนี้ เรากไ็ ดเ้ ปนเจ้าคิดว่าน้องเราจะได้เปนสุขด้วยกัน บัดนน้ี ้อง เราท้ังสองคนตายเสยี แล้ว ยังแต่เราผู้เดียวจะเสวยราชเปนสุขจะควรหรือ เรายิ่งได้เห็นหน้าหลานทั้ง สองคนก็ให้เปนทุกข์นักดังหนึ่งจะขาดใจตาย ขุนนางท้ังปวงจึงว่าแก่เตียวเปากวนหินว่า ท่านทั้งสองออกไปเสียให้พ้นหน้าท่ีนั่ง พระเจ้า เล่าป่ีไม่เห็นหน้าท่านก็จะค่อยคลายความโศก เตียวเปากวนหินก็ไปจากหน้าที่นั่ง ขุนนางท้ัง ปวงจึงปรึกษากันว่า พระเจ้าเล่าปี่ทรงพระโศก นัก เราจะแก้ไขประการใดให้คลายความโศก ม้าเลย้ี งจึงว่า จะยกกองทพั ไปเอาชยั ชนะก็มเี หตุ พ่ีนอ้ งตายร้องไห้รักกันบัดนี้ ขา้ พเจ้าเห็นว่าหามี ชัยแก่ขา้ ศกึ ไม่ กวนหิน (Guan Xing) www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๔ ๑๔๓๓ ตันจ๋ินจึงว่า ข้าพเจ้าได้ยินเขาลือมาว่า มีหมอคนหน่ึงอายุได้สามร้อยเศษชื่อว่าลิอี้ อยู่ที่ เขาเชงิ สันข้างตวนั ตกดูแมน่ นัก เคราะหด์ เี คราะหร์ า้ ยจะเปนจะตายประการใดทายหาผดิ ไมเ่ ลย เราจะ เอาเน้ือความกราบทูล ให้เชิญตัวมาดูจะได้รู้ว่าเจ้าเราเคราะห์ดีแลร้าย ขุนนางท้ังปวงเห็นชอบด้วย พากนั เขา้ ไปเฝา้ พระเจ้าเลา่ ปี่ พระเจ้าเล่าป่ีจึงใช้ให้ตันจ๋ินไปหาถึงเขาเชิงสันจึงถามหาลิอ้ี พอพบลูกศิษย์คนหน่ึงเข้า คนนั้นก็ถามว่า ท่านชื่อตันจ๋ินหรือ ตันจิ๋นตกใจจึงถามว่าทาไมท่านจึงรู้จักกับข้าพเจ้า ลูกศิษย์ลิอ้ีจึง บอกว่า อาจารย์ข้าพเจา้ ดูไวแ้ ต่วานซนื นี้วา่ มะรืนน้ีตันจิน๋ จะถือรบั สั่งมาหาเรา ตันจ๋ินจึงว่า เขาลือวา่ ท่านดูแน่ก็สมเหมือนลือ จึงให้ลูกศิษย์พาเข้าไปหาถึงแล้วจึงว่า พระเจ้าเล่าป่ีให้มาเชิญท่านไปเฝ้า ลิอ้ีบิดพล้วิ ว่าข้าพเจ้าเปนคนบ้านนอกหาเคยเฝา้ ไม่ ตันจ๋ินอ้อนวอนเปนหลายคร้ัง ลิอ้ีก็ไปเฝา้ พระเจ้า เลา่ ปี่ ตันจน๋ิ (Chen Zhen) พระเจ้าเล่าป่ีแลเห็นลิอี้คิดว่าตาคนนี้ แก่นัก อายุยืนเหมือนเทพดา จึงว่าข้าพเจ้าจะยก ทัพหลวงไปรบขา้ ศกึ ครงั้ นี้ จะมชี ัยหรือปราชยั ลอิ ้ีดู รู้ว่า พระเจ้าเล่าปี่จะปราชัยแก่ข้าศึกแล้ว คร้ันจะ ทูลตามตรงกเ็ กรงอัชฌาสยั จึงทูลว่า อันแพ้แลชนะ ท้ังนแี้ จ้งอยกู่ ับเทพดา ขา้ พเจ้าหาทายไดไ้ ม่ พระเจา้ เลา่ ปี่ซ้าถามถงึ สองครง้ั สามครงั้ ลอิ จี้ ึงจบั พูก่ รรณม์ า เขียนเปนทหารขี่ม้าถือศัสตราวุธพร้อมมือลงใน กระดาษ ประมาณส่ีสิบแผ่น แล้วก็ฉีกเสีย เขียน เปนคนตายคนหนึ่งนอนอยู่ คนหน่ึงถือจอบขุดดิน จะฝัง จึงเขียนหนังสือว่าแต่เป๊กตัวเดียว ทาปริศนา ไปถวายเท่านั้นก็ลาไป ปฤษณาซ่ึงลิอี้ทาถวายนั้น เปนใจความว่า จะแพ้เขายับเยิน แล้วพระเจ้าเล่าปี่ จะไปตายท่ีเมอื งเป๊กเต้เสีย สามกก๊ วิทยา

๑๔๓๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) พระเจ้าเล่าป่ีจึงตรัสแก่ขุนนางทั้งปวงว่า ตาหมอดูคนน้ีแก่นัก หลงใหลฟ่ันเฟือนไปแล้ว จะเชื่อฟังไม่ได้ ก็ให้เอากระดาษนั้นเผาไฟเสียก็ส่ังให้เคลื่อนทัพไป เตียวเปาจึงทูลว่า งอป้ันคุมทหาร เมอื งลองจว๋ิ มาถึงแล้ว ขา้ พเจา้ จะขอยกทัพหน้าไปก่อน พระเจ้าเลา่ ป่ีกส็ ่งั ให้ยกไป เตียวเปามาจดั แจง กองทัพจะยกไป กวนหินจึงว่าแก่เตียวเปาว่า ท่านอย่าไปเลย ข้าพเจ้าจะเปนทัพหน้าไปเอง เตียวเปา จึงว่า มีรับส่ังใหข้ ้าพเจ้าไป ข้าพเจ้าจะไปตามรบั สั่ง กวนหินจึงว่า ท่านจงสาแดงศิลปศาสตรเกาทัณฑ์ ให้เราดู เตียวเปาจึงให้ทหารเอาเป้าไปปักไว้ไกลส่สี ิบวา ในกลางให้หมายแดง เตียวเปาก็ยิงเกาทณั ฑ์ ถูกใจแดงทั้งสามที ทหารท้ังปวงก็ชมเตียวเปาว่ายิงแม่น กวนหินถือเกาทัณฑ์อยู่ร้องว่า ยิงถูกใจแดง นั้นหาดีไม่ พอมนี กฝูงหนง่ึ บนิ มาในอากาศ กวนหนิ จึงชม้ี อื ว่า ขา้ พเจ้าจะยิงนกตัวน้ันใหถ้ ูก แล้วกย็ งิ ไป ถกู นกตวั ทชี่ ้นี ้ันตกลงมา ขุนนางท้งั ปวงก็โหร่ ้องสรรเสริญว่ากวนหนิ ยิงแม่นกวา่ เตียวเปา เตียวเปาโกรธเผ่นข้ึนม้าถือทวนสาหรับมือของบิดา ร้องเรียกกวนหินว่า ท่านดีแล้วจงเร่ง มาสู้กับเรา กวนหินก็ข้ึนม้าถือง้าวชักม้าเข้าไปสู้กัน พระเจ้าเล่าปี่เห็นดังนั้นจึงว่า เหตุใดจึงมาทา ต่อหน้าท่ีนั่งเราอย่างน้ีไม่เกรงเราเลย ทาดังน้ีโทษถึงตาย เตียวเปากวนหินกลัวก็ลงมาจากม้าเข้าไป ทูลขอโทษตัว พระเจ้าเล่าป่ีจึงว่ากับ กวนหินเตียวเปาว่า บิดาของท่าน ทั้งสองมิใช่แซ่เดียวกันก็จริง แต่รัก ใคร่กันเหมือนหนึ่งพี่น้องร่วมอุทร ท่านทั้งสองก็เหมือนพี่น้องกัน ชอบ แต่จะพร้อมใจกันช่วยกันกาจดั ศตั รู ของบิดา ควรแล้วหรือจะมารบ กันเองอีกเล่า แต่ต่อหน้าเรายังทา ดังนี้ ถ้าลับหลังเราจะมิฆ่ากันเสีย หรอื สองคนกก็ ราบลงรับสารภาพโทษ พระเจา้ เลา่ ปจี่ ึงถามว่า ท่านทัง้ สองใครแกก่ วา่ กัน เตยี วเปาจึง ทูลว่า ข้าพเจ้าแก่กว่ากวนหินปีหน่ึง พระเจ้าเลา่ ป่ีจงึ ใหก้ วนหนิ เรยี กเตียวเปาว่าพี่ ให้สองคนสบถเปน พี่น้องกันต่อหน้าที่นั่ง พระเจ้าเล่าปี่จึงสั่งให้งอปั้นเปนทัพหน้า เตียวเปากวนหินเปนปีกซ้ายปีกขวา แล้วกส็ ั่งให้ยกกองทัพเรอื ไปเมืองกังตงั๋ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๔ ๑๔๓๕ ฝ่ายฮอมเกียงเตียวตัดเอาสีสะเตียวหุย ไปถวายซุนกวนแล้ว จึงแจ้งเนื้อความซึ่งพระเจ้า เล่าป่ีจะยกทัพมาตีซุนกวนทุกประการ ซุนกวนรู้ เน้ือความแล้วก็ตกใจ จึงปรึกษาขุนนางทั้งปวงว่า เล่าป่ียกทัพมาเจ็ดสิบหม่ืนเศษจะมาตีเอาเมือง เราคร้ังน้ี ขุนนางท้ังปวงจะคิดประการใด ขุนนาง ท้ังปวงได้ฟังดังน้ันก็ตกใจนัก ต่างคนต่างดูหน้า กันก็นิ่งอยู่ มริ ทู้ จ่ี ะคิดอบุ ายแกไ้ ขประการใด จูกัดก๋ินพี่ชายขงเบ้งจึงว่า ท่านได้ชุบเลี้ยงข้าพเจ้าได้รับเบี้ยหวัดผ้าปีมาช้านาน ข้าพเจ้า ยังไม่ได้ทาความชอบเลย ครั้งนี้เปนการใหญ่ ข้าพเจ้าจะขออาสาไปเปนทูตสื่อทัพเล่าป่ี พูดอ่อนโยน ให้เปนทางไมตรีต่อกันเปนใจความท่ีจะได้ช่วยกันกาจัดโจผี ซุนกวนได้ฟังมีความยินดีนัก จึงใช้ให้ จูกดั ก๋นิ ไป ขณะเม่ือพระเจ้าเล่าปี่ยกมาน้ันเสวยราชย์ได้แปดเดือน ก็ยกทัพออกจากเมือง มาถึงด่าน กุยก๋วนก็เข้าไปในเมืองเป๊กเต้เสีย ฝ่ายทัพหน้าไปปลงอยู่ตาบลซอนเค้า ทหารเข้าไปทูลว่าจูกัดกิ๋น มาแตเ่ มอื งกังต๋ังจะเขา้ มาเฝ้า พระเจ้าเล่าป่กี ส็ งั่ ว่าอยา่ ให้เข้ามาเฝา้ ห้องกวนจึงทูลว่า จูกัดกิ๋นคนนี้เปนพี่ชายขงเบ้งจะเข้ามาเฝ้า เหตุใดพระองค์จึงห้ามเสีย ถ้าจูกัดกิ๋นเข้ามาทูลประการใด พอเชื่อฟังได้ก็จะทาตาม ถ้าจะเช่ือฟังมิได้ก็จะส่ังให้ไปบอกซุนกวน ให้รู้จักความผิดของตัวซ่ึงประทุษฐร้ายต่อ พระองค์ พระเจ้าเล่าป่ีเห็นชอบด้วยจึงให้ หาจูกัดก๋ินเข้ามา ครั้นจูกัดกิ๋นเข้ามาถึง ถ ว า ย บั ง ค ม แ ล้ ว พ ร ะ เ จ้ า เ ล่ า ป่ี จึ ง ว่ า เรายกทัพมาตีเมอื งกงั ต๋ัง ทา่ นหากลวั ความ ตายไม่หรือจึงมาหาเรา ทางก็ไกลอุตส่าห์ มาด้วยเหตอุ นั ใด สามก๊กวิทยา

๑๔๓๖ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) จูกัดก๋ินจึงทูลว่า น้องข้าพเจ้าเปนข้าพระองค์ ๆ ก็แจ้งอยู่ พระองค์ทรงพระปัญญารู้จักผิด แลชอบหนักเบาอยู่ ข้าพเจ้าจึงหากลัวความตายไม่ อุตส่าห์มาท้ังน้ีหวังจะทูลแจ้งความผิดแลชอบ เดมิ ซนุ กวนใหไ้ ปขอลูกสาวกวนอเู ปนหลายครง้ั กวนอกู ็ไม่ให้ กวนอไู ปตีเมืองซงหยงของโจโฉ ๆ โกรธ ให้หนงั สือไปถึงซุนกวนเปนหลายคร้ัง ให้ไปตเี มอื งเกงจว๋ิ ซนุ กวนกม็ ิไป แต่ลิบองเปนคนมีความผิดกับ กวนอู คิดอุบายไปตีเมืองเกงจิ๋ว กวนอูจึงเสียที ความทั้งนี้ซุนกวนจะได้คิดเองหามิได้ บัดนี้ลิบองซึ่ง เปนคนผิดก็ตายเสียแล้ว อนึ่งนางซุนฮูหยินคิดถึงพระองค์นัก ซุนกวนใช้ข้าพเจ้ามาท้ังน้ี ใหแ้ จง้ เน้ือความ แลว้ ให้กลับไปพานางซุนฮูหยนิ มาถวายแล้วจะใหม้ ัดเอาคนผดิ คิดมชิ อบ ซ่ึงทาร้ายแก่ กวนอูแลเอาสีสะเตียวหุยมาถวาย แล้วจะคืนเมืองเกงจ๋ิวให้จะขอเปนไมตรีกันสืบไปจะได้ช่วยกัน กาจัดโจผเี สีย พระเจ้าเล่าปี่ได้ยินดังนั้นก็โกรธนัก จึงว่าเมืองกังตั๋งทาร้ายแก่น้องเราแล้ว ครั้นเรายก กองทพั มาแกแ้ ค้น สิใหค้ นพดู เพราะเอาแตค่ วามดีมาเจรจา อันจะเปนไมตรหี ามไิ ด้แลว้ จูกัดกิ๋นจึงทูลว่า ข้าพเจ้าจะขอทูลความให้พระองค์ทราบ ด้วยโจผีซ่ึงชิงเอาราชสมบัติ พระเจ้าเหีย้ นเต้ซ่งึ เปนเช้ือพระวงศ์ของพระองค์ ความข้อนี้ใหญ่นกั ชอบแต่พระองคจ์ ะยกไปตีโจผจี ึง จะควร ข้อซ่ึงผู้ทาผิดคดิ มชิ อบทารา้ ยแก่กวนอูเตียวหยุ น้ัน มิได้เปนแซ่เดยี วกับพระองค์ โทษอันน้ีเบา หาควรท่ีพระองค์จะยกทัพมาตีไม่ ฝ่ายคนท้ังแผ่นดินแจ้งว่าพระองค์เสวยราชสมบัติมีความยินดีนัก เห็นว่าพระองค์จะยกไปตีโจผีซึง่ เปนศัตรูพระเจา้ เหีย้ นเตน้ ้ัน แลซง่ึ พระองคย์ กทัพมาตีซุนกวนแก้แค้น กวนอูน้ี คนทง้ั แผน่ ดนิ หาชอบดว้ ยไม่ พระเจ้าเล่าป่ีได้ยินดังน้ันก็โกรธนักจึงว่า ศัตรูฆ่าน้องเราเสียครั้งนี้ เรามีความแค้น เท่าแผ่นดินแผ่นฟ้า เราจะยกทัพมาแกแ้ ค้น ให้ได้ เรามีชีวิตอยู่ตราบใดจะไม่ถอยทัพ กลับเลย ถ้าเราตายแล้วทัพนี้จึงจะกลับ นหี่ ากว่าเราคิดถึงขงเบง้ หาไมจ่ ะฆา่ ท่านเสีย ท่านจงกลับไปบอกซุนกวนให้ล้างฅอไว้ถ้า ดาบเราเถิด จูกัดก๋ินเห็นพระเจ้าเลา่ ป่ีไม่ฟัง แล้วก็ลากลบั ไปเมอื งกงั ต๋ัง www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๔ ๑๔๓๗ เตียวเจียวจึงว่าแก่ซุนกวนว่า จูกัดกิ๋นอาสาไปสื่อทัพว่า จะให้พระเจ้าเล่าปี่เปนไมตรีกับเราคร้ังนี้ ข้าพเจ้าเห็นว่าจะคิด อุบายล่อลวงจะหนีเราไปเข้าด้วยพระเจ้าเล่าป่ี ซุนกวนจึงว่า จูกัดก๋ินคนน้ีได้สบถไว้กับข้าพเจ้าช้านานอยู่แล้วว่าจะเปนตาย ด้วยกัน ข้าพเจ้าเห็นว่าไม่หนี คร้ังเม่ือเราอยู่ฉสองกุ๋น ขงเบ้งมา เมืองเรา ข้าพเจ้าจึงว่าแกจ่ ูกัดก๋ินว่า ท่านจงไปชวนน้องท่านให้ทา ราชการด้วยเรา จูกัดกิ๋นจึงว่า ขงเบ้งได้กินเข้าแดงของเล่าป่ีแล้ว เตยี วเจยี ว (Zhang Zhao) ไปชวนเห็นจะไม่มา ด้วยกาพืดน้าใจเปนเชื้อชาย เหมือนหน่ึง ข้าพเจ้ากะนี้ ได้กินเข้าแดงของท่านแล้วจะไปอยู่กับผู้อื่นหาควรไม่ ความอันน้ีข้าพเจ้าเห็นว่าจูกัดกิ๋น เปนคนใจหนักแน่น ซ่งึ จะหนีไปอยกู่ ับเลา่ ปน่ี ั้นหาไปไม่ พอคนเขา้ มาบอกว่าจกู ัดกิ๋นมาถงึ แลว้ ซนุ กวน จงึ วา่ ข้าพเจ้าคะเนหาผดิ ไม่เลย เตยี วเจียวคาดการผดิ อายใจก็ถอยออกไป จูกัดก๋ินจึงเข้าไปแจ้งแก่ซุนกวนว่า ข้าพเจ้าไปทูลอย่างน้ี ๆ พระเจ้าเล่าป่ีไม่ฟัง ด้วยมีความแค้นนัก จะยกทัพมาตีเมืองกังต๋ังให้ได้ ซุนกวนแจ้งดังน้ันก็ตกใจ จึงว่ากะนั้นเมืองกังตั๋ง จะเปนอนั ตรายเปนม่ันคง เตียวจ๋ีท่ีปรึกษาจึงว่า ข้าพเจ้าคิดเห็นอุบายอันหนึ่ง จะให้เล่าป่ียกทัพกลับคืนไปให้ได้ ซุนกวนจึงว่า ท่านเห็นอุบายอย่างไร เตียวจ๋ีจึงว่า ขอให้ท่านทาหนังสือใบหนึ่ง ไปให้โจผียกไปตี เมอื งฮนั ตง๋ ขา้ พเจ้าจะถือไปถึงโจผี แต่ พ อ โ จ ผี ย ก ไ ป ตี ค่ า ย เ ส ฉ ว น เ ข้ า พระเจ้าเล่าป่ีรู้แล้วก็จะยกทัพกลับไป ซุนกวนเห็นชอบด้วยจึงว่า ท่านไป ถึ ง โ จ ผี แ ล้ ว เ จ ร จ า โ ต้ ต อ บ ใ ห้ จ ง ดี อยา่ ใหอ้ ายแก่ขุนนางทั้งปวง เตยี วจีจ๋ ึง ว่า ถ้าข้าพเจ้าไปเสียการได้อายอัปยศ ข้าพเจ้ามิกลับมาให้เห็นหน้าพระองค์ เลย จะโจนน้าตายเสยี ดีกว่าอยู่ สามกก๊ วิทยา

๑๔๓๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ซุนกวนมีความยินดีนัก จึงแต่งหนังสือไปถึงโจผีว่า ข้าพเจ้าซุนกวนเปนข้าบิดาของพระองค์ บิดาของพระองค์ก็ทรงเมตตาตั้งให้ข้าพเจ้าเปนเพ้ียวก้ีจงกุ๋นหลาเซียงเหา ข้าพเจ้าเปนสุขมาช้านาน พระบดิ าของพระองคส์ วรรคตแล้ว ขา้ พเจ้ากไ็ ด้พ่ึงบญุ พระองคส์ ืบมา บดั นพ้ี ระเจ้าเลา่ ปยี่ กทพั จะมาตี เมืองกังต๋ัง ขอให้พระองค์ยกทัพไปตีเมืองเสฉวนเห็นจะได้เมืองเสฉวนโดยสดวก จึงให้เตียวจ๋ี ถือหนงั สอื รบี ไปทั้งกลางวันกลางคืน เตียวจ๋ีไปถึงเมืองลกเอ๋ยี ง กาเซี่ยงแลขนุ นางทั้งปวงก็เขา้ ไปทูลว่า ซุนกวนใชใ้ ห้เตยี วจถี๋ อื หนังสือมา พระเจ้าโจผีแจ้งดังน้ันก็ทรง พระสรวลจึงว่า ซุนกวนกลัวเล่าปี่ คิดอ่าน ท้ังน้ีจะให้เล่าป่ีถอยทัพ ก็ให้หาเตียวจ๋ีเข้า ไปเฝ้า เตียวจี๋จึงเอาหนังสือไปถวาย พระเจา้ โจผีไดแ้ จ้งในหนงั สือนั้นแล้วจึงถาม ว่า ซุ นกวนเ จ้ า เ มื องกังต๋ั งเปนคนมี สตปิ ัญญาอยหู่ รือ เตียวจี๋จึงทูลวา่ ซนุ กวนนี้ มสี ติปัญญาเฉลยี วฉลาดนัก รูเ้ ลี้ยงคนดีโอบ อ้อมเอาใจข้าราชการแลราษฎรทั้งปวง พระเจ้าโจผีได้ฟังดังนั้นจึงว่า ท่านสรรเสริญนายท่านเกินนัก ดอกกะมงั เตยี วจจ๋ี ึงวา่ ข้าพเจ้าทลู ทั้งนเี้ ปนความจริง พระเจ้าโจผีจงึ แกลง้ วา่ ถา้ เราจะยกทพั ไปตีเมอื ง กังตั๋ง ท่านเห็นว่าเมืองกังต๋ังจะต้านทานเราไดห้ รือมไิ ด้ เตียวจจ๋ี ึงทูลว่า ถ้าเปนเมืองใหญ่ยกไปตีเมือง น้อย เมืองน้อยก็จาจะจัดทหารออกสู้รบรักษาบ้านเมือง พระเจ้าโจผีจึงถามว่า เจ้าเมืองกังตั๋งจะกลวั หรือไม่ เตียวจี๋จึงทูลว่า เจ้าเมืองกังต๋ังหากลัวไม่ ด้วยหนทางจะไปน้ันกันดาร แล้วได้จัดแจงทหารทมี่ ี ฝีมืออยู่คอยรักษาทุกตาบล พระเจ้าโจผีจึงถามว่า ขุนนางเมืองกังตั๋งซึ่งเปนคนมีสติปัญญากล้าหาญ เหมือนท่านกะน้ีมีสักก่ีคน เตียวจี๋จึงทูลว่า ขุนนางเมืองกังต๋ังซ่ึงมีสติปัญญากล้าหาญในการสงคราม ดีกวา่ ข้าพเจา้ ยังมสี ักแปดสบิ เก้าสิบคน ท่มี สี ติปญั ญาเหมอื นขา้ พเจา้ กะน้ีจะเอาเกวยี นไปบันทุกก็มิสิ้น จะเอาถังตวงเอากไ็ มห่ มด พระเจ้าโจผที รงพระสรวลแลว้ ว่า เตียวจี๋คนน้ีมีสติปญั ญาดีนกั นายใช้ให้เปนทูตมา ก็เจรจา อาจหาญยกย่องสรรเสริญนายให้มีเกียรติยศดังนี้ สมควรท่ีจะเปนผู้ถือหนังสือ ว่าแล้วจึงสั่งให้ ไทเซียงเขงถือตราไปต้ังซุนกวนใหเ้ ปนเงาออ๋ งมเี คร่ืองยศ เกา้ สิ่ง ฝ่ายเตียวจกี๋ ล็ าไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๔ ๑๔๓๙ เล่าหัวจึงทูลพระเจ้าโจผีว่า ซุนกวนกลัว เล่าหัว (Liu Ye) เล่าปี่นัก จึงถ่อมตัวมาเปนข้าพระองค์ ข้าพเจ้า พิเคราะห์ดูเห็นว่าเปนบุญของพระองค์ เทพดาจึงเข้า ดลใจให้เมืองเสฉวนกับเมืองกังตั๋งรบพุ่งกัน ขอให้ พระองค์แต่งนายทหารผู้ใหญ่คุมทหารสักสี่หม่ืน ห้าหมื่นยกกองทัพเรือไป ช่วยเล่าปี่ แล้วให้มีหนังสือ ไปถึงเล่าป่ีให้ยกกองทัพบกเปนทัพกระหนาบ เราจะตี เมืองกังต๋ังเห็นจะได้เปนม่ันคง ถ้าเมืองกังตั๋งเสียแล้ว เ มื อ ง เ ส ฉ ว น จ ะ เ ป น เ ค่ี ย ว ศึ ก อ ยู่ แ ต่ เ มื อ ง เ ดี ย ว แม้พระองคย์ กกองทัพไปตกี ็จะได้โดยงา่ ย พระเจ้าโจผีจึงวา่ ซุนกวนสิยอมมาเปนข้าเราแล้ว ครั้นเราจะทาร้ายดังนี้ สืบไปเมื่อหนา้ ผูใ้ ด ซึง่ มีสติปญั ญาจะมายอมเปนขา้ เราเลา่ ควรเราจะยกยอซนุ กวนตัง้ ใหเ้ ปนใหญ่ เลา่ หวั จงึ ทลู วา่ ซนุ กวน คนนี้มีสติปัญญา ทหารมีกาลังก็มีเปนอันมาก พระบิดาของพระองค์ตั้งให้เปนเพ้ียวก้ีจงกุ๋นหลา เซียงเหา มียศยังต่าอยู่มันจึงยังเกรงกลัวเราอยู่ บัดนี้พระองค์ต้ังให้มันเปนใหญ่ข้ึนครั้งนี้ ก็จะมีมานะ ตง้ั ยศอยา่ งให้ใหญย่ ง่ิ กว่าเก่า เหมือนเสือรา้ ยอยูแ่ ล้วเทพดามาชบุ ใหม้ ปี ีกขนึ้ อีกเลา่ บินไดแ้ ลว้ กจ็ ะร้าย ยิ่งกว่าเก่า พระเจ้าโจผีจึงว่า เราต้ังให้เปนใหญ่จะทาอะไรแก่เรา ๆ จะยกย่องขึ้นไว้หวังจะให้มีมานะ อย่าให้ไปนบนอบแก่เล่าปี่ เขารบกันคร้ังน้ี เราก็จะไม่ยกทัพไปช่วยซุนกวน เราก็ไม่ไปช่วยเล่าป่ี เราคอยเม่อื เขารบกันข้างหนง่ึ แพแ้ ลว้ ยังอยูแ่ ตฝ่ า่ ยเดยี ว เราจะยกทพั ไปตีเหน็ จะไดโ้ ดยสดวก เราตรอง การทงั้ น้ชี อบอยู่แลว้ ท่านอยา่ ทัดทานหา้ มปรามเราเลย แลว้ สัง่ ให้ไทเซียงเขงถือตราไปกบั เตยี วจี๋รีบไป เมอื งกังตัง๋ ฝ่ายซุนกวนหาขุนนางมาปรึกษาการสงคราม ซึ่งจะยกทัพไปต้านทานพระเจ้าเล่าป่ีนั้น พอทหารเข้ามาบอกว่า พระเจ้าโจผีใช้ให้ไทเซียงเขงถือตรามาเล่ือนท่ีให้ท่านเปนใหญ่ ขอให้ท่าน ออกไปรับจึงจะควร โกะหยงที่ปรึกษาจึงห้ามซุนกวนว่า ท่านเปนเจ้าเมืองกังต๋ังอยู่แล้ว ซึ่งจะให้โจผี เลื่อนท่ีท่านให้เปนใหญ่น้ัน ข้าพเจ้าเห็นหาต้องการไม่ ซุนกวนจึงว่า เราสิได้ไปอ่อนน้อมไว้แต่ก่อน คร้นั จะมิรับกไ็ ม่ควร แล้วก็พาขนุ นางออกไปรบั ถงึ นอกเมือง สามก๊กวิทยา

๑๔๔๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายไทเซียงเขงผู้ถือตรา ถือตัวว่าเปนขุนนางในเมืองหลวง ขี่เกวียนเข้าไปจนถึงประตเู มือง เตียวจ๋ีเห็นดังนั้นก็โกรธนัก ร้องว่าทาไมจึงมาดูถูกนายเรา เห็นว่าเปนเจ้าเมืองน้อยแต่ดาบคมนี้ไม่มี หรือ ไทเซียงเขงได้ยินดงั นัน้ กต็ กใจ ลงจากเกวียนเดิรตามซนุ กวนเขา้ ไปในเมือง ซิเซ่งจึงร้องไห้ว่า เสียแรงเราอุตส่าห์ทา การศกึ มาชา้ นาน ต้ังใจจะไปตโี จผีเลา่ ป่ีได้แลว้ จะให้ ท่านเปนเจ้าแผ่นดิน ก็ยังมิได้สมคิด บัดน้ีท่านมา อ่อนน้อมยอมให้โจผีต้ังให้ท่านเปนใหญ่ ข้าพเจ้า อายนัก ไทเซียงเขงได้ยินดังน้ันจึงว่า ทหารเมืองน้ี ยังมคี นดีนา้ ใจมานะห้าวหาญในการสงครามมากอยู่ นานไปจะได้เปนใหญ่ อนั จะเปนนอ้ ยอยู่ฉน้หี ามิได้ ซิเซ่ง (Xu Sheng) www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๔ ๑๔๔๑ ซิเซง่ (Xu Sheng) ฝ่ายซุนกวนรับตราต้ังแล้ว ขุนนางท้ังปวงก็เข้ามาคานับตามประเพณี พระเจ้าซนุ กวนตงั้ อยู่ ในท่ีเงาอ๋อง มีเคร่ืองยศเก้าสิ่งตามอย่างแต่โบราณ จึงแต่งดอกไม้เงินทองกับเคร่ืองราชบรรณาการ ให้ขุนนางนาไปถวายแกพ่ ระเจ้าโจผี ฝ่ายทหารรักษาด่านหัวเมืองบอกหนังสือไปถึงซุนกวนว่า บัดนี้พระเจ้าเล่าป่ียกกองทัพมา คร้งั นีม้ ากกว่ามากนกั กองทัพสะโมโขแลเมืองมันออ๋ งทงั้ ทัพบกทพั เรือ กองทพั เรอื มาตัง้ อยู่ตาบลบูเค้า ทัพบกมาถึงตาบลภูเขากุ๋ย พระเจ้าซุนกวนได้ฟังดังน้ันก็ถอนใจใหญ่ จึงปรึกษาขุนนางว่า แต่ก่อนเรา ไดพ้ ่ึงจิวย่ีโลซกลบิ อง คนดมี ที ง้ั สตปิ ัญญาก็ตายเสียสิ้นแล้ว ครั้งนี้หามผี ใู้ ดทีจ่ ะช่วยเราไม่เลย สามกก๊ วิทยา

๑๔๔๒ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขณะน้ันมีทหารคนหน่ึงเฝ้าอยู่ท่ีนั่น ช่ือซุนหวน อายไุ ดย้ ่ีสิบหา้ ปี เดิมเปนบุตรเลยี้ ง ซุนเซ็กพ่ีซุนกวน ซุนเซ็กรักใคร่นักจึงให้เปน แซเ่ ดียวกนั ครนั้ ซุนเซ็กตายแล้วซนุ กวนเอามา เล้ียงไว้ ซุนกวนไปทาสงครามที่ไหนซุนหวนก็ ได้ไปด้วยทุกคร้ัง ซุนกวนจึงตั้งให้เปน นายทหาร ครั้นซุนหวนได้ยินดังน้ันจึงว่าแก่พระเจ้าซุนกวนว่า ตัวข้าพเจ้าเด็กก็จริง แต่ว่าข้าพเจ้าได้ เลา่ เรียนศลิ ปศาสตร ศึกษาในการสงครามชานชิ านาญอยู่ ข้าพเจา้ จะขอทหารสักห้าหม่ืนอาสาออกไป รบกับพระเจา้ เลา่ ป่ี พระเจ้าซนุ กวนจงึ ถามว่า เจ้าจะออกไปคร้ังนจี้ ะอาศรัยกลอบุ ายความคิดหรือฝมี อื ทหารผู้ใดจึงจะมีชยั แก่ ขา้ ศกึ ซนุ หวนจึงว่า ขา้ พเจ้าไดค้ นดีมีฝมี อื สองคน คนหน่งึ ช่อื ลิอี้ คนหนง่ึ ช่อื เจยี เสง ทหารสองคนน้ี มีกาลงั มากนัก ถงึ จะมีทหารสักหมนื่ ก็หาเปรยี บทหาร สองคนน้ีไม่ พระเจ้าซุนกวนจงึ ว่า เจ้าไดท้ หารสองคน มีกาลังมากก็ดีแล้วเห็นจะได้ราชการ แต่ว่าเจ้ายังเด็ก อ่อนแก่ความนัก ข้าจาจะจัดแจงผู้ใหญ่ไปคนหนึ่งจึง จะได้ราชการ จูเหียนจึงว่า ข้าพเจ้าจะขออาสาไปกับ ซุนหวนจะคิดอ่านจบั เล่าปใ่ี ห้จงได้ พระเจ้าซุนกวนได้ ยินดงั นน้ั กด็ ใี จจึงเกณฑท์ หารใหห้ า้ หมื่น ตง้ั ซนุ หวนให้ เปนที่โจโต๊ะก๊กแม่ทัพบก จูเหียนเปนท่ีอ้ีโต๊ะก๊กแม่ ทัพเรือ ทหารข้างละสองหม่ืนห้าพัน ได้ยกทัพจาก เมอื งกังต๋ังตัง้ แตว่ ันนัน้ มที หารเขา้ มาทลู ว่า งอปนั้ เปน ทัพหน้าพระเจ้าเล่าปี่ ยกมาตั้งค่ายอยู่ปลายแดน เมืองงิเต๋า ซุนหวนได้แจ้งดังน้ันก็ยกทัพไปถึงด่าน เมอื งงเิ ต๋า ให้ต้ังคา่ ยลงเปนสามคา่ ย ซุนหวน (Sun Huan) www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๔ ๑๔๔๓ ฝ่ า ย ง อ ปั้ น แ ม่ ทั พ ห น้ า แ จ้ ง ว่ า ซุนหวนยกทัพมาดังนั้น ก็ให้ม้าใช้เอา เน้ือความไปทูลพระเจ้าเล่าปี่ที่ตาบลเขา กุ๋ย พระเจ้าเล่าป่ีจึงว่า อ้ายลูกเล็กเท่านี้ ทาไมจงึ บงั อาจเปนแมท่ พั มา กวนหนิ จงึ วา่ ซุนกวนสิใช้เด็กน้อยเปนแม่ทัพออกมา พระองค์หาควรใช้ทหารผู้ใหญ่ออกไปไม่ ข้าพเจ้าจะขออาสาออกไปจับซุนหวนมา ถวาย พระเจ้าเล่าปี่จงึ ว่า เจ้าจะไปก็ไปเถิด เราไมเ่ ห็นกาลงั ฝีมือเจ้าเลยจะไดเ้ ห็นก็ครั้งน้ี กวนหินกท็ ูล ลาจะออกไป เตียวเปารู้ดังน้ันจึงทูลแก่พระเจ้าเล่าปี่ว่า น้องข้าพเจ้าจะออกไปรบด้วยข้าศึกครั้งนี้ ข้าพเจ้าจะขออาสาออกไปดว้ ยจะได้ช่วยกัน พระเจ้าเล่าปี่จงึ ว่า ถ้าหลานเราท้งั สองจะออกไปดว้ ยกัน คร้งั นดี้ ีนัก จะได้เห็นหนา้ กันเรากเ็ ตม็ ใจ ถา้ เจา้ จะทาการส่ิงใดอย่าเบาแกค่ วามตรึกตรองปรึกษากันให้ จงดี เตียวเปากวนหินก็ลาไป พระเจา้ เลา่ ป่ีให้เคล่อื นทัพไปปลงไว้ใกล้ทพั หน้า ด้วยจะใครด่ ูฝีมอื หลาน ท้งั สอง ฝ่ายซุนหวนเหน็ กองทัพหลวงหนุนมาดังน้ัน ก็คุมทหาร ออกจากค่าย ลิอี้เจียเสงก็ออกมาด้วย ฝ่ายเตียวเปาถือทวน กวนหินถือง้าวนุ่งขาวห่มขาว ข่ีม้าขาวทหารถือธงขาวนาหน้า เตยี วเปาร้องดา่ ซนุ หวนว่า อา้ ยเด็กน้อยมงึ บังอาจจองหองมาส้ทู พั เทพดา มึงจะถึงแก่ความตายแล้ว ซุนหวนร้องด่าเตียวเปาว่า มึงยังบังอาจอวดตัวว่าเปนทัพเทพดาอีกเล่า พ่อมึงหัวขาดตาย แล้วมงึ ก็ยงั จะตายตามพ่อมึง ลิอี้ (Li Yi) เตียวเปาโกรธควบมา้ ราทวนเขา้ ไปจะสู้กับซนุ หวน เจียเสงข่มี ้าถือทวนยืนอย่หู ลงั ซุนหวน ก็ ชิงควบม้าออกมารบกับเตียวเปาได้ประมาณสามสิบเพลง เห็นเพลี่ยงพล้าจะเสียทีแก่เตียวเปาแล้วก็ ควบม้าหนี เตียวเปาได้ทีก็ไล่ติดตามไป ลิอี้เห็นเจียเสงควบม้าหนีก็ถือขวานควบม้าราออกมารบกับ เตียวเปาได้ประมาณ ยส่ี ิบเพลง สามก๊กวิทยา

๑๔๔๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ถาหยงทหารซุนกวนเห็นเตียวเปามีกาลังมากนัก กลัวลิอ้ีจะแพ้ จึงยิงเกาทัณฑ์ไปถูกม้า เตียวเปาเข้า เตียวเปาเหน็ ม้าเจบ็ นักกช็ ักมา้ ถอยออกมายังมิทันถึงทหารของตวั ม้าลม้ ลง ลิอเี้ ห็นดงั น้ัน ก็ควบม้าเขา้ ไป เงอื้ ขวานจะฟันสีสะเตยี วเปาซ่งึ ล้มอย่กู บั มา้ นนั้ ฝ่ายกวนหินแลดูเตียวเปากับลิอี้สู้กัน แลเห็นถาหยงยิงเกาทัณฑ์ถูกม้าเตียวเปาจาหน้าได้ ครั้นเห็นเตียวเปาขับม้าออกมาตัวก็ควบม้าไปคอยอยู่ แลเห็นลิอ้ีจะฟันเตียวเปาก็ร้องตวาดด้วยเสียง อันดังแล้วฟันถูกลิอ้ีตาย เตียวเปาเอาม้าตัวอื่นซ่ึงมีกาลังมาข่ี เตียวเปากวนหินได้ทีก็คุมทหาร ไลต่ ิดตามกองทัพซนุ หวน ๆ เสียทหารผใู้ หญ่ตกใจนกั กต็ มี ้าฬ่อขบั ทหารเข้าคา่ ย เจียเสง (Xie Jing) ถาหยง (Tan Xiong) ครนั้ เวลาเช้าซนุ หวนก็ยกทหารออกไปหน้าคา่ ย เตยี วเปากวนหนิ ก็ยกทหารออกมา กวนหนิ จึงร้องว่า อ้ายซุนหวนมึงดีเร่งยกออกมารบกับกู ซุนหวนโกรธควบม้าราง้าวออกรบกับกวนหิน ได้ประมาณสามสิบเพลง ซุนหวนเห็นเหลือกาลังจะต้านทานมิได้ก็ชักม้าหนีไป เตียวเปากวนหินก็ ควบม้าไล่ งอป้ันก็พาเตียวหลาปองสิบไล่ตามไป เตียวเปาไล่ไปพบเจียเสงเข้าก็ฆ่าเจียเสงตา ย ฝ่ายทหารซุนหวนแตกกระจัดกระจายล้มตายเปนอันมาก ซุนหวนตีม้าฬ่อสัญญาเรียกทหารเข้าค่าย ฝ่ายกวนหนิ แลเหน็ ถาหยงมคี วามแคน้ นกั กค็ วบมา้ ไลท่ ันจงึ ฟันด้วยงา้ วถูกทวนถาหยงพลัดตกจากมือก็ เขา้ จบั ตวั ไดห้ นีบรกั แร้กลบั มาคา่ ย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๔๕ ฝ่ายเตียวเปากบั ทหารทั้งปวง เมื่อไล่ตีทัพซุนหวนแตกแลว้ กลับมาคา่ ย ไม่เห็นกวนหนิ ตกใจ นัก ร้องว่าน้องข้าตายแล้วจะอยเู่ ปนคนไปไย ว่าแล้วก็ควบม้าไปตามกวนหิน ไปได้ประมาณห้าสิบเส้น แลเห็นกวนหินข่ีม้า มือซ้ายถือง้าวมือขวาจับทหารหนีบรักแร้มาท้ังเปนดีใจนัก ร้องถามว่า อ้ายคนนี้ เปนตวั สาคัญหรอื กวนหินจึงบอกวา่ อา้ ยคนน้ีแหละวานน้มี นั ยิงเกาทณั ฑถ์ ูกม้าของพี่ เตียวเปาดใี จนัก พากันกลับมาค่าย จึงตัดสีสะกาหยงเส้นม้า แล้วจึงแต่งหนังสือบอกให้ม้าใช้ไปทูลแก่พระเจ้าเล่าป่ีว่า ฆ่าลิอ้ีเจียเสงถาหยงกับทหารท้ังปวงล้มตายเปนอันมาก ทัพซุนหวนแตกระส่าระสายหนีคืนเข้าค่าย บดั นซี้ ุนหวนให้มหี นงั สือไปถึงซุนกวนขอกองทพั หนุน ฝ่ายเตียวหลาปองสิบว่าแก่งอปั้นว่า ทัพซุนหวนแตกระส่าระสายเข้าตั้งอยู่ในค่าย เราเร่ง ยกกองทัพเข้าชิงเอาค่ายเหน็ จะได้โดยสดวก งอปั้นจึงว่า กองทัพซุนหวนแตกยับเยินก็จริง แต่ทัพเรือ จูเหียนยังต้ังมั่นอยู่ เห็นว่าจูเหียนกองทัพเรือจะยกข้ึนมาช่วย จะเปนทัพกระหนาบทัพเราจะมิ วุน่ วายหรอื ฝ่ายเตียวหลาจึงว่าท่านว่าน้ีก็ชอบอยู่ แต่การอันนี้ก็พอจะคิดแก้ไข ขอให้เตียวเปากวนหิน คุมทหารไปซุ่มอยู่สองฟากทาง ซ่ึงจูเหียนจะยกทัพข้ึนมาน้ัน เราจึงจะยกเข้าตีค่ายซุนหวน ถ้าจูเหียน ยกขึ้นมาช่วยให้เตียวเปากวนหินตีกระหนาบเข้า ทัพจูเหียนก็จะแตกยับเยินเราก็จะได้ค่ายซุนหวน เปนม่ันคง เตียวหลา (Zhang Nan) งอปั้นจึงว่า ท่านคิดนี้ดีอยู่แล้ว แต่ข้าพเจ้าเกรง อยู่ว่าจูเหียนจะไม่รู้ จะไม่ยกมาช่วย ข้าพเจ้าคิดว่าจะให้ ทหารเลวไปสักสองสามคนไปลวงจูเหียนว่ามีความแค้น กับเรา สมัคเข้าไปอยู่ดว้ ยจเู หยี น แล้วให้บอกเนื้อความว่า เวลาค่าวันน้ีเราจะไปปล้นค่ายซุนหวน จูเหียนรู้ก็จะ ตระเตรียมกองทัพคอยจะไปช่วย ครั้นแลเห็นแสงเพลิง จูเหียนก็จะยกทัพขึ้นมา กวนหินเตียวเปาก็ตีกระหนาบ เข้ามา เห็นจะแพ้เราทั้งทัพบกทัพเรือ ปองสิบเห็นชอบ ด้วยจึงเรียกทหารคนสนิธเข้ามาสามคน จึงสั่งให้ไปลวง จูเหียนเหมอื นคดิ นน้ั สามก๊กวิทยา

๑๔๔๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝา่ ยจเู หยี นไดย้ ินม้าใช้มาบอกว่า กองทพั ซุนหวนแตก กระจัดกระจาย คิดจะใคร่ยกทหารข้ึนไปช่วย พอมีทหาร มาบอกว่า จับคนได้สามคนก็ให้เอาตัวเข้ามา จึงถามว่าท่าน เปนทหารผู้ใด ทหารสามคนก็บอกว่า ข้าพเจ้าเปนทหารงอป้ัน หนมี าท้ังน้ดี ว้ ยมีความแค้น ข้าพเจ้าอาสาทาการตที พั คร้งั น้ีควร จะมีบาเหน็จความชอบ งอป้ันมิได้ยกความชอบข้าพเจ้าเสีย น้าใจนัก แจ้งว่าท่านมีสติปัญญารู้เล้ียงคนดี ข้าพเจ้าจึงมาพึ่ง จูเหียน (Zhu Ran) บุญท่าน แล้วทหารสามคนจึงแจ้งความว่า งอปั้นจัดแจงทหาร จะเข้าปลน้ ค่ายซนุ หวนเวลาค่าวันน้ี จูเหียนไดย้ ินดงั น้ันก็ให้คน ไปบอกซุนหวนว่า ให้เร่งรักษาค่ายให้มนั่ คง เวลาค่าวันน้ีงอปนั้ จะยกปล้นคา่ ย ทหารซ่ึงขึ้นไปบอกนน้ั พบกวนหนิ เขา้ ที่กลางทาง กวนหินก็ฆ่าเสยี ฝ่ายจูเหียนใหห้ าทหารมาพร้อมกนั ปรกึ ษาว่า งอปัน้ จะเขา้ ปล้นคา่ ยซนุ หวน เราจะยกทัพไป ช่วยจะเห็นประการใด ซุยฮูนายทหารจึงว่า ท่านอย่าเพ่อไว้ใจเชื่อฟังคนสามคนน้ีก่อน ถ้าเช่ือฟังเห็น เราจะเสียทั้งทัพบกทัพเรือ ขอให้ท่านรักษาทัพไว้ให้มั่นคง ข้าพเจ้าจะขออาสาคุมทหารข้ึนไปช่วย จูเหียนเห็นชอบดว้ ยจึงเกณฑ์ทหารหม่ืนหนึง่ ใหซ้ ุยฮูคมุ ขึ้นไปช่วยซุนหวน เวลาค่าวนั น้นั งอป้ันปองสบิ เตียวหลาคุมทหารเข้าปล้นค่ายซุนหวน จุดเพลิงเผาค่ายข้ึนได้แสงเพลิงสว่าง ซุยฮูแลเห็นแสงเพลิงก็ รีบเร่งทหารเดิรไป ฝ่ายเตียวเปากวนหินซึ่งซุ่มทหารอยู่สองฟากทาง ก็ให้ทหารโห่ร้องตีกระหนาบ ออกมาทง้ั สองข้าง ฝ่ายซุยฮูตกใจนักจะใคร่ให้ถอยทัพก็มิทันที แลไป ปองสบิ (Feng Xi) เห็นเตียวเปาข่ีม้าราทวนเข้ามา ซุยฮูสู้ได้เพลงเดียวสิ้นแรง อาวุธพลัดตกจากมือ เตียวเปาก็เข้าจับเอาตัวซุยฮูหนีบรักแร้ มา ทหารเตียวเปากวนหินก็ฆ่าฟันทหารซุยฮูล้มตายเปนอัน มาก ทหารซ่ึงหนีไปได้จึงแจ้งความแก่จูเหียนว่า ทัพซุยฮูแตก แล้ว จูเหียนตกใจก็ล่าทัพเรือถอยไปจากที่น้ัน ไกลประมาณ หกรอ้ ยเส้น www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๔๗ ฝ่ายซุนหวนก็พาทหารแหกค่ายหนีไป ทหารงอปั้นไล่ตดิ ตาม ฆ่าฟันทหารซุนหวนล้มตายเปนอันมาก ซนุ หวนพาทหารหนไี ปไกลแล้ว จึงปรึกษาแก่ทหารทั้งปวงว่า เห็นบ้านใดตาบลใดมีเข้าปลาอาหาร บริบูรณ์บ้างเราจะได้อาศรัยท่นี ั้น ทหารท้ังปวงจึงบอกว่า ไปข้างหน้านี้ มีเมืองอิเหลง มีเข้าปลาอาหารบริบูรณ์พอจะอาศรัยได้ ซุนหวนก็พา งอปนั้ (Hu Ban) ทหารไปตั้งมน่ั อยู่เมอื งอิเหลง ฝ่ายงอป้นั ทัพหนา้ กพ็ าทหารเร่งรีบตามไป ถึงเมืองอิเหลงก็ตงั้ ค่ายล้อมเมอื งไว้ ฝ่ายเตียวเปา กวนหนิ มดั ซุยฮมู าถึงคา่ ยแล้ว กเ็ อาซุยฮเู ข้าไปถวายพระเจ้าเลา่ ป่ี ๆ ก็มคี วามยินดีนกั ใหท้ หารเอาซยุ ฮู ไปฆ่าเสยี จึงใหบ้ าเหนจ็ รางวลั กับนายทัพนายกองแลทหารทงั้ ปวงซง่ึ มีความชอบ ฝ่ายซุนหวนเห็นงอปั้นต้ังค่ายล้อมเมืองม่ันคงตกใจนัก ให้ม้าใช้ถือหนังสือไปถึงพระเจ้า ซนุ กวน แจ้งขอ้ ราชการแลว้ ขอกองทัพหนนุ มาช่วย พระเจา้ ซุนกวนรู้ดังน้ันก็ตกใจ ให้หาขนุ นางทั้งปวง มาพร้อมแล้วปรึกษาวา่ ซุนหวนทัพบกก็เสียทหารแลศัสตราวุธมากมายหนีมาอยเู่ มืองอิเหลง ข้าศึกก็ ตามมาล้อมไว้ม่ันคงเหน็ จะเสียอยู่แล้ว ฝ่ายจูเหยี นทัพเรือก็เสยี ทหารแลศัสตราวุธมากมาย ฝ่ายขา้ ศึก ก็มีกาลังมากขุนนางท้ังปวงจะคิดประการใด เตียวเจียวท่ีปรึกษาจึงว่า ถึงกองทัพเล่าปี่ มีกาลังมากข้ึนเราก็ยังไม่กลวั ดว้ ยทหารเอกซง่ึ มีฝีมือของเรายังมีถึงเก้าคนสิบคน ขอให้ท่าน แต่งฮันต๋งเปนแม่ทัพหลวง จิวท่ายเปนปลัด ทัพ พัวเจ้ียงเปนทัพหน้า เล่งทองเปนทัพหลัง กาเหลงเปนทัพหนุน เกณฑ์ทหารให้สิบหมื่น ยกไปต้านทานก็เห็นพอจะได้ ซุนกวนได้ฟัง เห็นชอบด้วย ก็สั่งให้เกณฑ์ทหารสิบหม่ืน ตั้งขุนนางให้เปนแม่ทัพแม่กองเหมือนคา เตียวเจียว ว่านั้นแล้วเร่งให้ยกไป คร้ังนั้น กาเหลงป่วยเปนบิดอยู่ แต่ว่าเปนชาติทหาร กาเหลง (Gan Ning) ก็อุตส่าห์แขงใจไป สามก๊กวิทยา

๑๔๔๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายพระเจ้าเล่าปี่ก็เคล่ือนกองทัพหลวงไปตั้งอยู่แดนเมืองอิเหลง ทางประมาณเจ็ดสิบเส้น ให้ตั้งค่ายใหญ่ส่ีสิบค่าย ครั้นออกว่าราชการขุนนางแลทหารเข้ามาเฝ้าพร้อมกัน แลเห็นเตียวเปา กวนหนิ จึงคิดว่าหลานเราทั้งสองนีม้ คี วามชอบนกั แลดูทหารผู้ใหญ่ ๆ เหน็ แก่ชราเสยี ดายนกั กท็ อดใจ ใหญ่ จึงว่าเราทาสงครามแต่ก่อนก็ได้อาศรัยขุนนางผู้ใหญ่ ๆ บัดนี้ก็แก่ชราเปนผู้เฒ่าไปส้ิน เห็นจะ ไม่ไดร้ าชการแลว้ เดชะบญุ ของเราไดห้ ลานสองคน มสี ตปิ ญั ญากาลงั มากหาผู้เสมอไม่ เราจะเปนทกุ ข์ อะไรแก่สงคราม ว่ายังมิทันสิ้นคามีม้าใช้เอาเน้ือความไปทูลว่า ฮันต๋งจิวท่ายทหารซุนกวนยกทัพ ออกมา พระเจา้ เลา่ ปี่ไดฟ้ ังดังน้ันก็คิดจดั แจงกองทพั จะใหไ้ ปตี ฝ่ายฮองตงทหารผู้ใหญ่อายุได้เจ็ดสิบเศษ ได้ยินพระเจ้าเล่าป่ีว่าทหารผู้ใหญ่ ๆ ก็เปนผู้เฒ่า ผู้แก่ไปหมดแล้วเหน็ จะไม่ไดร้ าชการ ก็มมี านะคิดว่า ถึงแก่ก็จริง แต่ยังมีกาลังว่องไวอยู่จะกลัวอะไรแก่ ข้าศึก คร้ันได้ยินเขาทูลว่านายทหารผู้ใหญ่ ซุนกวน ยกกองทัพมาก็ดีใจนัก คิดว่าครั้งนี้เราจะได้รบศึก ปล่อยแกจ่ ะได้แสดงกาลงั แลฝมี ือให้ปรากฎแก่ทหาร ท้ังปวง คิดแล้วก็มิได้ทูลลาเลย ออกมาเรียกทหาร หกคนซึ่งไว้ใจได้ขี่ม้าตรงไปเมืองอิเหลง ขุนนางทั้ง ฮองตง (Huang Zhong) ปวงเห็นดังนั้นก็เอาเนื้อความเข้าไปทูลแก่พระเจ้า เล่าปี่ว่า ฮองตงพาสมัคพรรคพวกหกคนไปเมือง อิเหลง จะไปรบกับขา้ ศกึ หรอื จะหนีไปหาข้าศึกเปนประการใดมไิ ดแ้ จ้ง พระเจา้ เลา่ ปี่ไดฟ้ งั ดังนนั้ ก็ทรงพระสรวล จึงว่าฮองตงคนนเี้ ปนคนสตั ย์ซ่ือ อนั จะเปนขบถหนี ไปเข้าด้วยข้าศึกนั้นหามิได้ ฮองตงไปคร้ังนี้เพราะเราพูดผิด ว่าทหารผู้เฒ่าเห็นจะไม่ได้ราชการแล้ว ฮองตงจึงมานะไมค่ ดิ วา่ ตวั แก่เลย หนไี ปท้งั นีจ้ ะไปรบแก่ข้าศึกเปนมนั่ คง จงึ ส่งั เตยี วเปากวนหินว่า ฮอง ตงไปครั้งนี้เห็นจะเสียการ หลานท้ังสองคนอยา่ เห็นแก่เหน่ือยเลยจงไปช่วยดว้ ยเถดิ ถ้าเห็นฮองตงทา ราชการได้ความชอบสักหน่อยหน่ึง แล้วเจ้าจงไปบอกว่าเราให้หา อย่าให้ฮองตงทาต่อไปเลย เตียวเปากวนหนิ ก็ทูลลายกกองทัพไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๔๙ ฝ่ายฮองตงขี่ม้าถือง้าวพาทหาร หกคนไป ณ ทัพงอป้ัน ซึ่งตั้งค่ายล้อมเมือง อิเหลงไว้น้ัน ฝ่ายงอปั้นรู้ว่าฮองตงมาก็เดิร ออกมารับคานับแล้วเชิญเข้าไปน่ัง จึงถาม ว่ า ท่ า น ผู้ เ ฒ่ า ม า ด้ ว ย กิ จ ร า ช ก า ร อั น ใ ด ฮองตงจึงบอกว่า เราทาราชการอาสา พระเจ้าเล่าปี่มาช้านาน แต่คร้ังรบเมือง เตียงสามาคุ้มเท่าบัดนี้อายุได้เจ็ดสิบเศษ กินหมูได้ม้ือละสิบช่ัง มือยังถือเกาทัณฑ์หนักสองร้อยชั่ง ข่ีม้าเดิรทางได้ว้นละห้าพันเส้น ควรหรือ พระเจ้าเลา่ ป่มี าติเตยี นว่าเราแกช่ ราทาราชการไม่ได้ เรามคี วามนอ้ ยใจนัก จึงมาท้งั นห้ี วังจะไปรบเมือง กงั ตง๋ั ด้วย ใหท้ ่านดูกาลังฝีมอื วา่ จะแกห่ รอื ไม่แก่ พูดกันยงั มสิ ้ินคาพอทหารเข้ามาบอกว่า ทัพหนา้ เมอื ง กงั ตง๋ั ยกมาใกลท้ พั เราแลว้ ฮองตงได้ยินดังนั้นก็โกรธจับง้าวขึ้นม้าจะไปรบข้าศึก งอปั้นแลทหารท้ังปวงช่วยกันห้าม ฮองตงมิฟังก็ควบม้าไป งอป้ันเห็นฮองตงมิฟังจึงส่ังปองสิบให้คุมทหารออกไปช่วย ฝ่ายฮองตงไปถึง หน้าทัพเมืองกังตั๋ง ราง้าวอยู่บนหลังม้าแล้วร้องเข้าไปว่า พัวเจี้ยงนายทัพเร่งออกมาสู้ดูฝีมือกัน ฝ่ายพัวเจ้ยี งนายทพั หนา้ ได้ยนิ ดงั น้ัน ดูไปเหน็ ฮองตงแก่แลว้ ไม่สมควรจะสรู้ บ จึงสั่งนายทหารคนหน่ึง ชอ่ื สิวเจ๊กใหอ้ อกไปสดู้ ้วยฮองตง สิวเจ๊กกข็ ึน้ มา้ ถือทวนออกมารบด้วย ฮองตงทาล่อลวงไปมาไม่ทันถึง สามเพลง ฮองตงฟันดว้ ยงา้ วถกู สวิ เจ๊กตกมา้ ตาย ฝ่ายพวั เจ้ียงเหน็ สวิ เจก๊ ตายก็โกรธ จึงจบั เอางา้ วของ กวนอูซ่ึงได้ไว้นั้นถือขึ้นม้าออกรบด้วยฮองตง รบกันไปมาได้ส่ีหา้ เพลงแล้วไม่แพ้ไม่ชนะกัน เห็นกาลัง ฮองตงยังมากนัก ถ้าจะขืนสูไ้ ปเหน็ จะแพแ้ ก่ฮองตง คดิ แลว้ กค็ วบมา้ หนีกลบั เขา้ ค่าย ฝ่ายฮองตงเห็นพัวเจ้ียงควบม้าหนีก็ไล่ตาม ครั้นไม่ทันกลับมาถึงกลางทาง พบกวนหินเตียวเปาจึง ถามว่าท่านจะไปไหน กวนหินเตียวเปาจึงบอกว่า พระเจา้ เลา่ ป่ใี ชใ้ ห้ข้าพเจา้ ทั้งสองตามมาชว่ ยท่าน บัดน้ี ท่านก็มีชัยชนะแล้วเชิญท่านกลับไปเถิด ฮองตงจึงว่า เรารบไม่เตม็ มือยังมไิ ปก่อน ว่าแลว้ ก็พากนั มาค่าย สามกก๊ วิทยา

๑๔๕๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายพัวเจี้ยงครั้นเสียทีแก่ฮองตงแล้ว กลับไป นอนตรึกตรองคิดท่ีจะฆ่าฮองตง จึงให้จิวท่ายคุมทหารไป ซุ่มอยู่ป่าฝ่ายซ้าย ฮันต๋งอยู่ ณ ป่าฝ่ายขวา เล่งทองคุม ทหารอยู่ภายหลัง ม้าต๋งนั้นให้ข้ึนไปอยู่บนเขา ท้ังสี่กองน้ี จงซุ่มซ่อนอยู่ให้ลับ เราจะเข้าไปเยาะเย้ยชวนฮองตง ออกมารบแล้วเราจะทาเปนแพ้ควบม้าหนี ถ้าเห็นฮองตง ไล่มาไดท้ แี ลว้ ให้กองซมุ่ ท้ังปวงรบกระหนาบล้อมจับตวั ฮองตงฆ่าเสยี ทหารเหล่านน้ั กไ็ ปทาตามสง่ั คร้ันรุ่งข้ึนพัวเจ้ียงแต่งตัวถือง้าวข่ีม้าไปหน้าค่ายงอปั้น แล้วร้องเรียกฮองตงว่าวานนี้เรารบ กันไม่สนุก วันนี้เร่งออกมารบกันอีก ฮองตงได้ยินพัวเจ้ียงร้องมาก็โกรธ จับง้าวเผ่นขึ้นหลังม้าออกไป รบ ฝ่ายงอป้ันกวนหินเตียวเปาสามคนจึงว่า ท่านแก่ชราอยู่แล้วข้าพเจ้าจะขอออกช่วยรบ ฮองตงจึง ห้ามว่าท่านอย่าออกไปช่วยเลย เราจะคุมทหารออกไปรบแต่ผู้เดียว ว่าแล้วก็คุมทหารห้าพันยกไป จงึ สัง่ ทหารใหอ้ ยูแ่ ตไ่ กล แต่ตัวเราจะเขา้ รบกับพวั เจี้ยงผ้เู ดียว วา่ แล้วก็เขา้ รบกับพัวเจีย้ ง ฝา่ ยพัวเจีย้ ง ขับม้าเข้ารบกบั ฮองตงไมท่ ันถึงสองเพลงกค็ วบม้าหนี ฮองตงไล่ติดตามด้วยความโกรธ ฝ่ายทหารกอง ซุ่มพัวเจี้ยงเห็นฮองตงไล่เข้ามา ได้ทีก็โห่ร้องยิงเกาทัณฑ์ออกรบกระหนาบล้อมฮองตงเข้าไว้ ฝ่าย ฮองตงตกใจคิดจะรบฝ่าออกมาแต่รบพลางถอยพลาง พอทหารซ่ึงอยู่บนเขายิงเกาทัณฑ์ระดมมาถูก ซอกคอถนัดแทบตกม้า แตย่ งั มานะรบอยู่ ทหารพัวเจย้ี งยังเข้าจับมไิ ด้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๕๑ ฝ่ า ย ก ว น หิ น เ ตี ย ว เ ป า เ ห็ น ฮ อ ง ต ง ควบม้าไลพ่ ัวเจ้ียงไปแล้ว ได้ยินเสียงโห่ร้องขึน้ ก็ รู้ว่าเขาล้อมจับฮองตง กวนหินเตียวเปาก็ คุมทหารห้าพันยกหักเข้าไปช่วยตีทหารเมือง กังต๋ังแตกแยกออก ไป จึงพบฮองตงถูก เกาทัณฑ์ที่ซอกคอ จึงเข้าชักลูกเกาทัณฑ์แล้ว พยุงฮองตงไป ณ ทพั หลวง ฝ่ายพระเจ้าเลา่ ป่ีร้วู ่าฮองตงเจ็บนกั ก็เสด็จออกมา เอามือลูบลงท่ีไหล่ฮองตงแล้วจึงว่า ท่าน ไปรบครั้งนี้ก็เพราะเราว่าท่านแก่ชราแล้วจะทาราชการไม่ได้ ท่านโกรธจึงไปรบต้องบาดเจ็บท้ังนี้ก็ เพราะเรา ๆ ขอขะมาท่านเถิด ฮองตงจึงทูลว่าข้าพเจ้าเปนชาติทหาร ทาราชการสนองพระเดช พระคุณมาช้านานแล้ว จะกลัวอะไรแก่ความตาย อายุข้าพเจ้าได้ถึงเจ็ดสิบเศษ ควรที่จะบังคมลาอยู่ แล้ว แต่พระองค์จะบารุงแผ่นดินไปข้างหน้านั้นจะทาการสง่ิ ใดขอดาริหใ์ ห้ดีเถิด ว่าเท่านั้นแล้วพิษยา เกาทัณฑ์กลุ้มขึ้นมาฮองตงก็ตาย พระเจ้าเล่าปี่ก็ร้องไห้แล้วส่งเจ้าพนักงานให้แต่งการศพตามบันดา ศักด์ิไปฝัง ไว้ ณ เมืองเสฉวน แล้วพระเจ้าเล่าป่ีจึงคิดว่า เรามีนายทหารผู้ใหญ่ห้าคน บัดน้ีก็ตายไป สามคนแล้วยังไม่แก้แค้นได้ ยังได้ความอัปยศแก่คนท้ังปวงนัก แล้วส่ังให้ยกกองทัพไปถึงตาบลจูเต่ง จึงให้หานายทัพนายกองมาสงั่ ว่า ให้แยกทัพออกเปนแปดกอง ทั้งทางน้าทางบก ฝ่ายทัพบกน้นั เราจะ ดแู ลไปเอง แตท่ างนา้ น้ันเอาฮองกวนเปนนายคมุ ทหารไป สามก๊กวิทยา

๑๔๕๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฮองตง (Huang Zhong) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๕๓ ฝ่ายฮันตง๋ จวิ ทา่ ยปลดั ทพั พวั เจยี้ ง อยู่เมืองกังตั๋ง รู้ว่าพระเจ้าเล่าป่ียกทัพมาถงึ จึงจัดแจงคุมทหารยกออกไปรบ คร้ันไปใกล้ ทัพแล้ว ฮันต๋งจิวท่ายก็ขี่ม้าราทวนอยู่หน้า ทัพ ดูไปเห็นเครื่องสาหรับยุทธธงทิวล้วน เหลืองทั้งส้ิน ก็รู้ว่าพระเจ้าเล่าปี่มาเองจึง รอ้ งเข้าไปว่า พระเจ้าแผ่นดนิ เมืองเสฉวน ได้ คนดีมีสติปัญญาไว้ทานุบารุงแล้วเปนไรจึง ยกมาเอง ถ้าเพลี่ยงพล้าฉุกละหุกเหตการณ์ลงบัดน้ี จะเอาใครแก้มือภายหลัง พระเจ้าเล่าปี่ได้ยินก็ โกรธแล้วร้องว่า อ้ายพวกเดียรัจฉานเมืองกังต๋ังมึงมาทาอันตรายแก่น้องกู เหมือนหน่ึงตัดตีนกูเสียทั้ง สองข้างมใิ ห้เดริ กูได้ออกปากไวแ้ ล้ววา่ พวกมึงกมู ขิ อเหน็ หนา้ รว่ มฟา้ รว่ มแผน่ ดินดว้ ยเลย ฝ่ายฮันตง๋ จิวทา่ ยมิได้ตอบประการใด เหลยี วหลังไปถามทหารวา่ ผ้ใู ดจะอาสาเข้ารบ มีทหาร คนหน่ึงชื่อแฮซุนรับอาสารบ ว่าแล้วถือทวนขึ้นม้าออกไปราอยู่ ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ียืนทัพอยู่นั้น เตยี วเปาขีม่ า้ ถือทวนยืนเคียงอยู่ คร้นั เห็นแฮซนุ ขี่มา้ ออกมาราทวน เตยี วเปาโกรธรอ้ งตวาดแลว้ ขับม้า ตรงออกมาจะรบดว้ ยแฮซุน แฮซุนได้ยินเตียวเปาร้องตวาดเสยี งดงั ตกใจจะขบั มา้ หนี ฝ่ายจิวเผงน้องจิวท่ายเห็นแฮซุนจะหนี จึงขับม้าราง้าวออกมาช่วย กวนหินเห็นจิวเผงขับมา้ ออกมาช่วย จึงขับม้าราง้าวออกไปรบกบั จิวเผง ทั้งสองฝ่ายต่างรบกันอยู่ เตียวเปารอ้ งตวาดแลว้ สอึก เข้าเอาทวนแทงถูกแฮซุนตกม้าตาย กวนหินได้ทีก็ฟันจิวเผงตาย แล้วกวนหินเตียวเปาขับม้าตรงเข้า ไปรบฮันต๋งจวิ ท่าย ๆ เห็นกวนหินเตียวเปาฝมี อื ดีกว่าตวั ก็กลับมา้ หนีเข้าคา่ ย กวนหนิ เตียวเปาก็ขับม้า ไล่ติดตามไป ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ีเห็นฝีมือกวนหินเตียวเปาก็คิดถึงกวนอูเตียวหุย แล้วสรรเสริญสองคนว่า ไม่เสียทีเกดิ มาเปนลูกเสือ แล้วส่ังทหารบกเรือใหด้ ากันเข้าไปรบล้อมหักเอาค่ายได้ ฆ่าฟันทหารเมือง กงั ตั๋งล้มตายเปนอันมาก เลือดไหลนองท่วมหลังเท้า ฝา่ ยกาเหลงนายทพั เรอื รกั ษาตัวอยู่ ณ เรอื ไดย้ นิ เสียงโห่ร้องออ้ื องึ ทหารแตกก็ตกใจ จึงถอยเรอื เข้าฝ่ังขน้ึ มา้ หนีไปทางบก สามกก๊ วิทยา

๑๔๕๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายสะโมโขเจา้ เมืองลามัน ซงึ่ ยกกองทพั มาชว่ ยพระเจ้า เล่าปี่นั้น ครั้นเห็นกาเหลงขี่ม้าหนีมา จึงสั่งให้ทหารเอาเกาทัณฑ์ ยิงถูกหน้าผากกาเหลงแทบตกม้า กาเหลงชักเกาทัณฑ์มิออกก็ ขับม้าหนีไปตาบลอูติ มีความเจ็บปวดมากนักจึงลงจากม้าเข้าไป นงั่ องิ ต้นไม้ใหญ่อยู่ พษิ เกาทณั ฑ์กลมุ้ ข้นึ กาเหลงกต็ าย กาซง่ึ ทารัง อย่บู นตน้ ไม้น้นั ลงมาล้อมศพกาเหลงไว้ ทหารทเี่ หลอื ตายหนไี ปได้ สะโมโข (Sha Moke) น้ันเอาเนื้อความไปแจ้งแก่พระเจ้าซุนกวน ๆ แจ้งว่ากาเหลงตาย ดังนั้นก็ร้องไห้รกั ร่าไรวา่ เสียดายกาเหลงนักจะหาไหนได้ แล้วก็ให้ เจ้าพนักงานไปแตง่ การศพฝังไว้ ณ ตาบลอูตี๋ แลว้ ปลกู ศาลเทพารกั ษ์ไวต้ รงหนา้ ศพ ฝ่ายพระเจ้าเลา่ ปี่ได้ชยั ชนะแล้วใหท้ หารทัง้ ปวงกลบั มา ตรวจตราดกู เ็ หน็ ทหารทั้งปวงพรอ้ ม หน้าอยู่สิ้นแต่กวนหินนั้นหายไป จงึ ส่งั เตยี วเปาให้คมุ ทหารแยกยา้ ยกนั ไปตามใหห้ ลายทาง เตียวเปาก็ คมุ ทหารแยกยา้ ยกันไปตามหา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๕๕ ฝา่ ยกวนหนิ ซึ่งขับม้าไล่ติดตามพวั เจย้ี งไป น้ัน หวังจะแก้แค้นแทนซึ่งพัวเจ้ียงฆ่าบิดาเสีย แตข่ ยิกขย้ไี ล่ตามกันอยู่จนเวลาค่า ฝ่ายพัวเจย้ี งกลวั กวนหินก็ขับม้าหนลี ัดป่าไปในหว่างเขา คร้ันค่าต่าง คนต่างไปไมเ่ หน็ กัน กวนหินจะกลับคืนมาทัพหลวง เล่าก็ไม่รู้แห่งทาง แต่ชักม้าเดิรตลบวงเวียนไป ตามแสงเดือนประมาณสองยาม พบบ้านเข้า แหง่ หน่ึงปลกู เรอื นอย่รู ิมเขา กวนหนิ จงึ ลงจากมา้ เดิรเข้าไปเคาะประตูเรียก ฝ่ายตาแก่เจ้าของเรือนได้ยินก็ออกมาเปิดประตูรับแล้วถามว่า ท่านมาแต่ไหนมีธุระกังวล ส่ิงใด กวนหินจึงบอกว่าเราเปนทหารรบไล่ข้าศึกมาจวนค่าหลงทาง จะขอเข้าท่านกินสักม้ือหน่ึง ฝ่ายตาแก่จึงว่าเชิญท่านเข้ามานั่งเถิดข้าพเจ้าจะหาอาหารให้กิน ว่าแล้วก็จุดตะเกียงให้กวนหินนัง่ อยู่ ตัวก็ไปหาอาหารจะเอามาให้กิน กวนหินครั้นเห็นตาแก่จุดเพลิงข้ึนสว่าง แลเห็นฉากรูปกวนอูผู้บิดา ซ่งึ ตาแกแ่ ขวนไว้บชู านั้น กวนหนิ ก้มลงไหว้กราบแล้วกร็ อ้ งไห้ ตาแก่จึงถามว่า เปนไรท่าน เห็นฉากจึงกราบไหว้ร้องไห้ กวนหิน จึงบอกว่า รูปฉากน้ีคือบิดาของเรา ตาแก่ได้ยินดังนั้นพิเคราะห์ดูรูปใน ฉากเห็นคล้ายคลึงกัน จึงก้มลงกราบ ไหว้กวนหิน ๆ จึงถามว่าเหตุประการ ใดจึงเขียนรูปบิดาเราไว้ ตาแก่จึงบอก ว่า รูปคนน้ีเม่ือท่านยังเปนอยู่น้ันย่อม เล่ืองลือนับถือท่านทุกแห่ง คร้ันท่าน ตายแล้วก็เปนเทพารักษ์ศักด์ิสิทธิ์นัก ข้าพเจ้าแลชาวบ้านในจังหวัดนี้นับถือนัก จึงเขียนรูปมาไว้บูชาทุกเรือน ว่าแล้วตาแก่ก็ไปจัดเหล้าเขา้ ยกออกมาเชิญใหก้ วนหนิ กนิ ตาแกก่ ็ไปจงู ม้ามาผกู ไวท้ ใี่ ต้ถนุ ปดิ ประตูบา้ นแล้วข้ึนมา สามก๊กวิทยา

๑๔๕๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายพัวเจ้ียงหนีกวนหินไป ครั้นเวลาดึกแล้วก็ข่ีม้าเล็ดลอดเท่ียวหาทาง เปนกรรมของ พัวเจ้ยี งทจ่ี ะตายจงึ พะเอญิ ให้มาบ้านตาแก่ท่ีกวนหินอาศรัย พัวเจย้ี งครน้ั เห็นบา้ นเรือนท่ีริมเขา ก็ตรง เข้ามาลงจากมา้ เขา้ ไปเคาะประตเู รียก ฝ่ายตาแก่นงั่ ดูให้กวนหินกนิ อาหารพอแลว้ กไ็ ด้ยินเสยี งคนเคาะ ประตูเรียก จึงเดิรลงมาถามว่า ท่านมาแต่ไหนธุระกังวลอันใดจึงมาเรียกเราป่านน้ี พัวเจี้ยงจึงบอกวา่ เราชื่อพวั เจีย้ งทหารเมอื งกังตงั๋ มานจ่ี ะขออาศรยั ทา่ นกว่าจะรงุ่ ฝ่ า ย ก ว น หิ น ไ ด้ ยิ น อ อ ก ชื่ อ ว่ า พัวเจ้ียง ก็ฉวยดาบวิ่งลงไปประตูบ้าน ครัน้ เห็นตาแก่เปิดประตูบ้าน ได้ทีก็ร้องว่าอ้าย ทหารเมืองกังต๋ังดีแล้วอย่าหนีกัน ก็โจน ทลวงออกไป พัวเจี้ยงได้ยินเสียงกวนหินก็ กลัวจะกลับตัวหนี พอแลเห็นกวนอูผู้ตาย ถือง้าวมายืนขวางหน้าไว้ตกใจโจนหลีกก็ ล้มลง กวนหินก็ฟนั ถกู พวั เจย้ี งตาย กวนหิน ก็ได้ง้าวของกวนอูผู้บิดาซึ่งพัวเจี้ยงถือ แล้วก็ผ่าอกเชือดเอาตับหัวใจพัวเจี้ยงขึ้นไปเส้นบิดา ณ เรือน ตาแก่ แล้วตัดเอาสีสะพัวเจ้ียงผูกเข้ากับอานม้า พอเวลารุ่งก็ลาตาแก่ขึ้นม้าขี่กลับไป ฝ่ายตาแก่ครั้น เห็นกวนหินไปแลว้ คดิ กลัวผดิ จงึ ลากเอาศพไปเผาเสีย ฝ่ายม้าต๋งขี่ม้าแตกหนีมาในป่า ทหารติดตามมาประมาณสองร้อย พบกวนหินเห็นสีสะ พัวเจ้ียงแขวนมาข้างอานม้าก็โกรธ จึงขับม้าเข้ารบกับกวนหิน ๆ เห็นม้าต๋งพวกพัวเจี้ยงก็โกรธ ขับม้า เข้ารบสูก้ ันไปมา ทหารพวกม้าต๋งกโ็ หร่ อ้ งเข้าช่วยรบวงล้อมกวนหินเข้าไว้ ฝ่ายเตียวเปาซึ่งเที่ยวหากวนหินน้ันได้ยินเสียงโห่ร้อง ก็ขับม้าเร่งทหารขึ้นมารบหักเข้าไป ฝ่ายม้าตง๋ เหน็ ทัพหนุนมามากกถ็ อยหนี เตยี วเปากร็ บติดตามไปพบกวนหิน แล้วก็พากันไล่ไปประมาณ หา้ สิบเสน้ ไม่ทันแล้วกพ็ ากนั กลบั มา เตยี วเปากวนหนิ ก็เข้าไปเฝ้าพระเจา้ เลา่ ป่ี ถวายสสี ะพัวเจย้ี งแล้ว เล่าความให้ฟังทุกประการ พระเจ้าเล่าปี่ได้ฟังดังน้ันก็ดีใจ สรรเสริญกวนอูว่าน้องเราไมเ่ สียทีที่รักกนั แต่ตายแลว้ ยังอุตส่าหต์ ามมาช่วย แลว้ สัง่ ให้แต่งโตะ๊ พระราชทานเตยี วเปากวนหนิ เลีย้ งทหารท้งั ปวง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๕๗ กวนหิน (Guan Xing) ฝ่ายม้าต๋งซึ่งหนีไปพบฮันต๋งจิวท่าย ก็คิดกันตั้งค่ายอยู่เกล้ียกล่อมทหารซึ่งแตกหนีอยู่ในปา่ ดง คร้ันได้ทหารมากขึ้นแล้วก็จัดแจงให้นั่งทางวางคนระวังข้าศึกศัตรู แล้วม้าต๋งจึงว่าจะต้ังอยู่แห่ง เดียวนีไ้ ม่ชอบ ให้ฮนั ต๋งจวิ ทา่ ยคมุ ทหารอยู่ค่ายนี้ เรากับบฮิ องเปาสูหยินจะคมุ ทหารไปต้งั คา่ ยอย่ตู าบล กงั จู๋ ฝา่ ยฮนั ตง๋ จวิ ทา่ ยกเ็ ห็นชอบด้วย ม้าตง๋ จงึ จัดแจงแบ่งทหารแลว้ ก็ยกทหารไปตงั้ ค่ายอยูต่ าบลกงั จู๋ ในกลางคืนวันน้ันทหารท้ังปวงร้องไห้อื้ออึงทั้งค่าย บิฮองได้ยินเห็นประหลาทใจ จึงย่องไป ฟังทหารจะพูดจากนั ประการใด ฝ่ายทหารพวกหน่ึงจึงพดู กนั ว่า เราทั้งนี้เปนทหารเมืองเกงจิ๋ว เพราะ อ้ายลิบองมันทากลอุบาย บิฮองเปาสูหยินเล่ามันเปนไส้ศึกจึงเสียเมืองเกงจ๋ิวท้ังกวนอูนายเราก็ตาย เราจึงได้ตกมาเปนทหารเมืองกังต๋ัง บัดนี้พระเจ้าเล่าปี่ยกมาเองเห็นเมืองกังต๋ังจะแตกยับเปนมั่นคง เราชวนกันฆ่าอ้ายเปาสูหยินบิฮองสองคนเสีย เราชวนกันเอาสีสะไปถวายพระเจ้าเล่าป่ีจะมิได้ ความชอบหรือ พวกทหารทง้ั ปวงกพ็ รอ้ มกนั เห็นชอบดว้ ย จงึ วา่ เราคอยดูถ้าได้ท่วงทแี ล้วกจ็ ะทา สามกก๊ วิทยา

๑๔๕๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายบิฮองได้ยินดังน้ันก็ตกใจกลับมา บอกเปาสูหยินว่า ทหารมันคิดพร้อมกันว่าจะฆ่า เราสองคน เรามิพากันตายเสียหรือ เราจาจะคิด แก้ตัว ด้วยพระเจ้าเล่าปี่ยกมาบัดนี้เพราะโกรธ แค้นพัวเจ้ียงม้าต๋ง บัดนี้พัวเจี้ยงก็ตายแล้วยังแต่ ม้าต๋ง เราชวนกันเอาสีสะม้าต๋งไปถวายพระเจ้า เล่าป่ี แล้วเราจึงแก้ตัวว่า ข้าพเจ้าตกมาอยู่ใน เง้ือมมือพัวเจี้ยงม้าต๋งทั้งน้ี เพราะเสยี เมืองแก่เขาจาเปนจาใจมา จะได้ตัง้ ใจอยกู่ บั เขาดว้ ยเปนขบถน้ัน หามิได้ ข้าพเจ้าคอยทจี ะฆ่าพัวเจี้ยงมา้ ต๋งอยู่ แตห่ ากยังไม่ไดท้ ่วงที บดั น้ีได้ทีแลว้ ข้าพเจา้ จงึ ตดั สีสะมา ถวาย เห็นว่าพระเจ้าเลา่ ปี่จะดใี จจะไม่เอาโทษเรา ฝ่ายเปาสูหยินไม่เห็นด้วย จึงว่าพระเจ้าเล่าปี่มี สติปัญญามากเกลือกจะเห็นว่าเราทาการแก้ตัว ศึกแพ้อยู่ แลว้ แกลง้ ตดั เอาสสี ะมา้ ต๋งมาให้ พระเจา้ เล่าปี่จะฆา่ เราเสยี บิฮองจึงว่าเห็นไม่เปนดังน้ัน ด้วยพระเจ้าเลา่ ป่ีมีสตปิ ญั ญา เกล้ียกล่อมหาคนซึ่งจะรบศึกต่อไปอยู่ ฝ่ายอาเต๊าบุตร พระเจ้าเล่าป่ีก็เปนหลานของข้าพเจ้า จะไม่คิดบ้างหรือ เห็นเราจะไม่ตาย ถ้าจะนิ่งอยู่ฉน้ีเห็นจะตายเปนม่ันคง เปาสูหยินเห็นชอบด้วย แล้วสองคนคิดอ่านตระเตรียมม้า ไว้ คร้ันเวลาเท่ียงคืนสงัดก็ลอบเข้าไปถึงท่ีนอนตัดเอาสีสะ ม้าต๋งไปผูกกับอานม้า แล้วเผ่นขึ้นหลังม้าลอบหนีทหารไป ยงั กองทพั พระเจ้าเล่าป่ี ม้าตง๋ (Ma Zhong) ฝ่ายทหารพระเจ้าเล่าปี่ก็เข้าจับเอาตัวได้ ถามว่าตัวสองคนนี้มาแต่ไหน บิฮองเปาสูหยินจึง ว่าเราพวกเดยี วกนั กับม้าต๋ง เราตัดเอาสีสะม้าตง๋ มาถวาย ทหารก็คุมเอาบิฮองเปาสูหยนิ เขา้ ไว้แต่นอก ประตู แล้วเข้าไปทูลพระเจ้าเล่าป่ี ๆ ได้ฟังก็ให้เอาตัวบิฮองเปาสูหยินเข้ามา บิฮองเปาสหู ยินเข้าไปถึง วางสีสะม้าต๋งลงไวก้ ็กราบลงแลว้ รอ้ งไห้ จึงทลู แจ้งเนอื้ ความดุจคิดกนั ไว้นน้ั ทุกประการ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๔ ๑๔๕๙ พระเจ้าเล่าป่ีได้ฟังก็โกรธจึงว่า กูยก ออกมาจากเมืองเสฉวนช้านานแล้ว มึงมุดหัวอยู่ที่ ไหนจึงไม่มาหากู น่ีมึงเห็นว่าจะสูก้ ูไมไ่ ด้จะแพ้กอู ยู่ แล้ว จึงแกล้งตัดเอาสีสะม้าตง๋ มาให้ แม้จะเลี้ยงมึง ไว้ให้คงชีวิตเหมือนกูไม่รักกวนอู จะเอาหน้าไปไว้ ไหน ว่าแล้วก็ส่ังกวนหินให้ตั้งเครื่องบูชาจะเส้น กวนอู คร้ันต้ังเคร่ืองบูชาพร้อมแล้ว พระเจ้าเล่าป่ี จึงลงจากเก้าอี้ไปหยิบเอาสีสะมา้ ต๋งข้ึนชูเส้นให้กวนอู แล้วส่ังกวนหนิ ให้เปลอื้ งผ้าอ้ายบิฮองเปาสหู ยนิ มัดหมอบไว้หน้าเครื่องบูชา แล้วพระเจ้าเล่าป่ีก็ทรงดาบเชือดเน้ืออ้ายบิฮองเปาสูหยินเส้นให้กวนอู แลว้ ตัดเอาสสี ะใหท้ หารลากศพไปทิ้งเสีย เตียวเปาเหน็ ดังน้นั ก็คิดสงสารถึงบิดา จงึ กราบพระเจ้าเลา่ ปีล่ งแล้วก็ร้องไหว้ ่า เขาทาร้ายแก่ กวนอูนั้นกวนหินผู้ลูกก็ได้แก้แค้นทดแทนแลว้ แต่คนท่ีทาร้ายบิดาข้าพเจ้ายังมิไดแ้ ก้แค้นทดแทนเลย พระเจ้าเลา่ ป่ีได้ฟังดังน้ันจงึ ว่าแก่เตียวเปาว่า เจ้าอย่าได้คิดสงสัยเลย เราตั้งใจมาท้ังนี้หวังจะลา้ งเมอื ง กังตั๋งแก้แค้นบิดาเจ้าด้วย ได้เมืองกังต๋ังแล้วเราจะสืบเอาตัวอ้ายสองคนผู้ทาร้ายบิดาเจ้ามาเส้ นให้ เหมือนกัน เตียวเปาได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี กราบพระเจ้าเล่าป่ีแล้วก็ออกไป เมื่อพระเจ้าเล่าปี่มี ชยั ชนะครั้งนนั้ กิตติศัพทเ์ ลอ่ื งลือเอิกเกรกิ ไป ฝา่ ยทหารเมอื งกังตัง๋ กส็ ดุง้ ตกใจกลัว ฝ่ า ย ฮั น ต๋ ง จิ ว ท่ า ย ซึ่ ง รั ก ษ า ค่ า ย อ ยู่ นั้ น เหน็ ทหารท้งั ปวงรวนเรกว็ ่ากลา่ วเกล้ียกลอ่ มเอาใจอยู่ พอทหารฮันต๋งเข้ามาบอกว่า บิฮองเปาสูหยินทาร้าย ตัดเอาสีสะม้าต๋งไปให้พระเจ้าเล่าปี่ ได้ยินว่าพระเจ้า เล่าป่ีฆ่าบิฮองเปาสูหยินเสียด้วย ฮันต๋งจิวท่ายได้ฟัง ดังนั้นก็ตกใจ จึงคิดจัดแจงให้ทหารอยู่รักษาค่าย แล้วฮันต๋งจิวท่ายก็รบี เข้าไปเมอื งกังตั๋ง เอาเน้ือความ ทลู พระเจา้ ซนุ กวนทุกประการ ฮันต๋ง (Han Dang) สามก๊กวิทยา

๑๔๖๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) เปาจดิ (Bu Zhi) ฝ่ายพระเจ้าซุนกวนได้ฟังก็สดุ้งตกใจ นกั จึงใหห้ าขุนนางทหารพลเรอื นมาพร้อมแล้ว เปาจิดจึงทูลว่า พระเจ้าเล่าปี่โกรธยกมาทั้งน้ี เปนต้นโกรธอยู่เจ็ดคน คือพัวเจ้ียงลิบองม้าต๋ง บิฮองเปาสูหยิน ห้าคนน้ีทาร้ายกวนอูก็ตายสิ้น แล้ว ยังแต่ฮอมเกียงเตียวตัดสองคนผู้ฆ่า เตียวหุยน้ียังอยู่ในเมืองเรา ชอบเราจับ ฮอมเกียงเตียวตัดสองคนน้ี กับส่งสีสะ เตียวหุยออกไปแล้วคืนนางซุนฮูหยินกับเมือง เกงจ๋ิวให้ แลถวายดอกไม้เงินทองขอเปน พระราชไมตรีดีแล้วจะได้ช่วยกันรบกาจัดโจผี เหน็ พระเจ้าเลา่ ป่ีจะถอยทพั กลบั ไป ฝ่ายซุนกวนเหน็ ชอบดว้ ย จึงส่ังให้ทาหีบไมห้ อมใสส่ สี ะเตยี วหุย จับเอาฮอมเกียงเตียวตดั ใส่ กรงเหล็ก จัดดอกไม้เงินทองให้แต่งหนังสือตามคาเปาจิดว่า แต่นางซุนฮูหยินนั้นจะส่งไปครั้งหลัง ให้เทยี เป๋งถอื หนงั สือคมุ คนแลสิ่งของทั้งน้ไี ปใหพ้ ระเจ้าเลา่ ปี่ เทียเปง๋ กค็ ุมคนโทษไปตามรับส่ัง ฝ่ายพระเจ้าเล่าปจ่ี ดั แจงกองทพั จะใหต้ เี ขา้ มาเมอื งกงั ต๋งั ยังมทิ นั สาเรจ็ พอทหารเข้ามาทลู วา่ ชาวเมืองกงั ตง๋ั ถอื หนังสอื เอาคนโทษเข้ามาถวาย พระเจา้ เล่าปด่ี ใี จนักตบมือเขา้ แล้วร้องว่าบุญของเรา เทพดาจึงชักนามาให้เราแก้แค้น แล้วส่ัง เตียวเปาให้แต่งเคร่ืองบูชาจะเส้นเตียวหุย น้องเรา แล้วส่ังให้เร่งยกหีบเข้ามา ทหารก็ ยกหีบสีสะเตียวหยุ แลกรงคนโทษเขา้ ไปวาง ต่อหน้าที่น่ัง พระเจ้าเล่าป่ีก็ลงจากเก้าอ้ีมา เปิดหีบยกเอาสีสะเตียวหุยขึ้นบนที่บูชา เ ห็ น ห น้ า เ ตี ย ว หุ ย ส ด ช่ื น อ ยู่ เ ห มื อ น เ ม่ื อ ยงั เปน พระเจ้าเลา่ ปคี่ ดิ สงสารนกั รอ้ งไหร้ กั เตยี วหุยเปนอันมาก www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๔ ๑๔๖๑ เตียวเปาครั้นเห็นสีสะบิดาก็ร้องไห้ ความแค้นเหลือที่จะสกดใจ ไม่ทันพระเจ้าเล่าป่ีจะสั่ง ก็ชักดาบวิ่งเข้าแหกกรงจิกเอาสีสะฮอมเกียงเตียวตัดลากออกมาจากกรงฟันด้วยดาบ แล้วเชือดเน้ือ ชขู น้ึ เสน้ เตยี วหุยผู้บิดา พระเจ้าเลา่ ปีย่ งั แคน้ เคืองมากนักมไิ ด้ดหู นงั สือ จึงวา่ เราจะรบเอาเมืองกังต๋งั ให้ ได้ ฝ่ายม้าเล้ียงที่ปรึกษาจึงทูลว่า พวกคนร้ายซึ่งทาร้ายแก่กวนอูเตียวหุยก็ได้แก้แค้นทดแทนสิ้นแล้ว บัดนี้ฝ่ายซุนกวนใช้ให้เทียเป๋งถือหนังสือเอาดอกไม้เงินทองมาถวาย จะขอคืนนางซุนฮูหยินกับเมือง เกงจ๋วิ ให้ ขอเปนราชไมตรีช่วยกันรบกาจัดโจผจี ะโปรดประการใด พระเจา้ เล่าป่ีโกรธนักจึงว่า เราพยาบาทกนั อยกู่ บั ซุนกวน ไดอ้ อกปากให้สตั ย์กนั ไวก้ ับกวนอู เตียวหุยน้องเรา บัดน้ีกวนอูเตียวหุยน้องเราก็ตายแล้ว เราจะกลับเปนไมตรีดีกับซุนกวนนั้นจะมิเสีย ความสัตย์ไปหรือ เราไม่ฟังจะรบเอาเมืองกังตง๋ั ให้ได้ แล้วจึงจะยกไปรบเอาเมืองโจผี แล้วสั่งให้เอาตวั ผถู้ อื หนงั สือไปฆ่าเสยี บันดาขุนนางท่ปี รกึ ษา ทูลขอชีวิตเทียเป๋งผู้ถือหนังสือไว้ คร้ันโปรด ให้แล้วก็ปล่อยเทียเป๋งเสีย เทียเป๋งกลับไป ทูลพระเจ้าซุนกวนว่า พระเจ้าเล่าปี่ไม่ฟังจะ รบเอาเมืองกังตั๋งให้ได้ แล้วจะยกไปตีเอา เมืองโจผี แลความซ่ึงรู้เห็นมาท้ังน้ันก็ทูลให้ ฟังทุกประการ สามกก๊ วิทยา