สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๔๕

๙๕๒ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ตอนท่ี ๔๕ ฝ่าย จิวย่ีมารักษาตัวอยู่ ณ เมืองฉสองกุน โรคน้ันคลายแล้วจึงแต่งให้กาเหลงไปอยู่รักษา เมืองปาเหลง ให้เล่งทองไปรักษาเมืองอันเอี๋ยง แล้วส่ังว่าให้จัดแจงทหารแลเรือรบไว้ให้พร้อม แม้มี สงครามมาเม่ือใดจะได้ใช้การโดยเร็ว แล้วให้โลซกกับเทียเภาคุมทหารยกไปช่วยซุนกวน ณ เมือง หบั ป๋า ฝ่ายซุนกวนยกมาต้ังอยู่ ณ เมืองหับป๋าก็ช้านาน ได้รบพุ่งกับเตียวเล้ียวกว่าสิบครั้ง ก็ยังไม่ แพ้ชนะกัน จึงถอยออกมาต้ังอยู่ไกลกาแพงเมืองทางห้าร้อยเสน้ คร้ันรู้ข่าวว่าจิวยี่ให้เทียเภายกทหาร มาช่วยก็มีความยินดี ข้ึนม้าออกไปรับอยู่นอกค่าย ทหารเอาเนือ้ ความไปบอกว่าโลซกมาด้วย ซุนกวน ไดฟ้ งั ดงั น้นั กล็ งจากมา้ ยนื คอยรับโลซกอยู่ ฝ่ายโลซกข่ีม้ามาเห็นซุนกวนลงยืนคอยอยู่ ก็ลงจากม้าแต่ไกลเดิรเข้ามาคานับซุนกวน ๆ ก็ ทาเปนอ่อนน้อมคานับโลซก แล้วเรียกว่าอาจารย์ ทหารท้ังปวงเห็นดังนั้นก็ยาเกรงโลซกเปนอันมาก ซุนกวนจึงชวนโลซกขึ้นม้าคนละตัวเดิรเคียงกันเข้าไปค่าย ซุนกวนจึงค่อยว่าแก่โลซกว่า เราทาอ่อน น้อมให้เปนสง่าไว้แก่ท่าน ครั้งน้ีจะชอบใจท่านแล้วหรือยัง โลซกจึงตอบว่า ข้าพเจ้ายังไม่ชอบใจก่อน ซุนกวนจึงถามว่า ท่านจะให้ทาอย่างไรเล่า โลซกจึงว่า ขอให้ท่านคิดอ่านต้ังตัวเปนใหญ่ให้จงได้ แล้วตั้งอยู่ในสัตย์ทานุบารุงอาณาประชาราษฎรท้ังปวงให้ได้ความสุขจึงจะชอบใจ ข้าพเจ้า นานไป ภายหนา้ ชอ่ื ข้าพเจา้ กจ็ ะปรากฎวา่ เปนทหารสตั ยซ์ ่อื ชว่ ยทานบุ ารุงตอ่ ท่าน ซุนกวนได้ฟงั ดงั น้ันก็ตบมือ หัวเราะ พาโลซกไปถึงค่ายให้แต่งโต๊ะเล้ียงทหารทั้งปวง แล้ว ปรึกษากันที่จะยกเข้าตีเมืองหับป๋า พอคนใช้เข้ามาบอกว่า เตียวเลี้ยวให้ทหารถือหนังสือมาหาท่าน ซุนกวนจึงให้ทหารนั้นเข้า มา แล้วรับหนังสือน้ันมาอ่านดูเปนใจความว่า ซุนกวนได้ทหารเตมิ มากขึ้นแล้วก็ให้ยกมารบกันเถิด ซุนกวนแจ้งดังนั้นก็โกรธ จึงว่า เตียวเลี้ยวดูหมิ่นเรา เห็นว่าโลซกกับเทียเภามาถึง จึงให้ทหารถือ หนังสือมาท้าทาย เวลาพรุ่งนี้เราไม่เอาทหารใหม่ไปเลย แต่กาลัง พวกเราจะออกรบกับเตยี วเลี้ยวใหส้ ้นิ ฝมี ือสกั ครง้ั หนง่ึ ผู้ถือหนังสือ เตียวเลีย้ ว (Zhang Liao) น้ันกล็ าซนุ กวนกลบั มาบอกแก่เตยี วเล้ยี ว www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๕๓ คร้ันเวลาสามยามเศษซุนกวนก็จัดแจงทหารยกออก จากค่าย จะไปรบกับเตียวเลี้ยว ยกไปถึงกลางทางเวลากิน อาหารเช้าแล้ว พอกองทัพเตียวเล้ียวยกมาพบกันเข้า ต่างคน ต่างก็หยุดทหารท้ังสองฝ่าย ซุนกวนจึงแต่งตัวห่มเกราะทองใส่ หมวกทองขึ้นม้าถือทวน ให้ซงเขียมอยู่ขวา ให้แกหัวอยู่ซ้าย ให้ ทหารตีม้าฬ่อฆ้องกลอง แล้วออกยืนอยู่หน้าทหาร เตียวเล้ียว เห็นดังนั้นก็ขี่ม้า ให้ลิเตียนอยู่ขวางักจ้ินอยู่ซ้าย ราทวนออกมา ชวนซุนกวนรบ ซุนกวนก็ขับม้าจะเข้ารบกับเตียวเลี้ยว ไทสูจู้ เห็นดังน้ันก็ควบม้าเข้ารบกับเตียวเล้ียวแทนซุนกวนได้แปดสิบ เพลง ยงั ไม่แพ้ชนะกนั ซุนกวน (Sun Quan) ซุนกวนยืนม้าดูไทสูจู้กับเตียวเล้ียวรบกันในเพลงทวนก็พิสวง ส้ินสติไปมิได้ระวังตัว ลิเตียน จึงว่าแก่งักจ้ินว่า ซึ่งห่มเกราะทองข่ีม้าอยู่นั้นช่ือซุนกวนหรือ ถ้าเราจับตัวได้ก็จะแก้แค้นของ มหาอปุ ราชได้ งกั จิ้นได้ฟงั ดังน้นั คดิ จะใคร่ได้ความชอบ ก็ถอื ดาบควบมา้ ตรงเข้าไปถงึ ซุนกวนก็เง้ือดาบ ขน้ึ จะฟัน ซงเขียมกับแกหวั เหน็ ดังน้นั ก็เอาทวนข้นึ รบั ทวนสองเลม่ น้ันหกั ยงั แต่ด้าม ซงเขียมกเ็ อาดา้ ม ทวนน้นั ตีงักจิน้ ๆ ควบม้าหนี ซงเขียมจงึ ชงิ เอาทวนทมี่ ือทหาร แล้วควบม้าไลต่ ามงกั จนิ้ ไป ลิเตยี นเหน็ ซงเขียมไลง่ กั จน้ิ ใกล้จะทนั กเ็ อาเกาทณั ฑย์ งิ ถูกอกซงเขยี มตกมา้ ตาย ซงเขียม (Song Qian) ไทสูจู้เห็นดังน้ันก็ตกใจละเตียวเล้ียวเสียควบม้าหนี เตียวเล้ียวได้ทีก็ขับทหารไล่รบพุ่งติดตามฟันเข้าไปในกองทัพ ซุนกวน ทหารซุนกวนก็แตกกระจัดกระจายไป เตียวเล้ียวแล เห็นตัวซุนกวนก็ควบม้าไล่ตามไป ขณะเมื่อซุนกวนยกไปน้ัน เทียเภาอยู่ ณ ค่ายไม่ไว้ใจ กลัวซุนกวนจะเปนอันตราย ก็ยก ทหารมาซุ่มอยู่กลางทาง เห็นเตยี วเลี้ยวไล่ซนุ กวนมา เทยี เภาก็ คุมทหารออกรบก้ันสกัดเตียวเลี้ยวไว้ เตียวเลี้ยวเห็นทหาร ซุนกวนหนุนกันมาดังน้ัน คร้ันจะไล่ติดตามไปก็เกรงอยู่ จึงพาทหารกลับมาเมืองหับป๋า ซุนกวนก็ยกทหารเข้าค่าย แลว้ รอ้ งไหร้ กั ซงเขยี มเปนอนั มาก สามก๊กวิทยา

๙๕๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เตยี วเหยี น (Zhang Hong) เตียวเหียนที่ปรึกษาจึงว่าแก่ซุนกวนว่า ซึ่งเปนเหตุท้ังนี้เพราะท่านทนงตัวดูหมิ่นแก่ข้าศึก มิได้รกั ษาตวั อนั ประเพณีการสงครามควรจะให้ทหารซึ่งมฝี ีมือออกรบพุ่งให้สามารถก่อน อนั แม่ทพั จะ ยกออกรบก่อนนั้นไม่ควร ตัวท่านเปนใหญ่ไม่พิเคราะห์ดูการว่าควรแลมิควร ออกสู้รบกับเตียวเล้ียว อันเปนแต่นายทหาร จึงได้ความอัปยศเสยี ทหารเอกฉนี้ ซุนกวนจึงรับว่าท่านว่าน้ีชอบนัก อันเสียการ ทงั้ นีเ้ พราะเราคดิ ผดิ เอง ขณะนั้นไทสู้จู้จึงเข้ามาบอกซุนกวนว่า โกเตงบ่าวข้าพเจ้ามีพี่น้องช่ืออาวโจเปนคนเล้ียงม้า ของเตียวเล้ียว อาวโจหาความผิดไม่ เตียวเล้ยี วเอาตวั ไปทาโทษ อาวโจมีความเจบ็ แคน้ ให้คนมาบอก ข้าพเจ้าว่า เวลาค่าวันนี้จะคิดอ่านฆ่าเตียวเลยี้ วเสียแลว้ จะจุดเพลิงขึน้ เปนสาคัญ ข้าพเจ้าจะขอทหาร ยกไปทาการกบั อาวโจ เห็นจะแกแ้ ค้นซึ่งเสยี ซงเขยี มน้นั ได้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๕๕ ซุนกวนจึงถามว่า บัดนี้โกเตงอยู่ไหนเล่า ไทสูจู้จึงบอกว่าโกเตงปลอมเปนทหารเตียวเลี้ยว เข้าไปในเมืองหับป๋าแลว้ ซุนกวนได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี จึงจัดทหารพันหนึ่งให้ไทสูจู้ จูกัดกิ๋นจึงว่า กับไทสูจู้ว่า เตียวเลี้ยวมีสติปัญญาท้ังฝีมอื ก็เข้มแขง เห็นจะไม่ประมาท ท่านจงคิดอ่านตรึกตรองใหด้ ี อย่าเพ่อดหู มน่ิ เตียวเลีย้ วก่อน ไทสูจูม้ ไิ ด้ตอบประการใด ก็ลาซนุ กวนยกทหารออกจากค่าย ฝ่ายโกเตงปลอมเปนทหารเข้าไปในเมืองหับป๋าได้แล้ว จึงว่าแก่อาวโจว่า วันนี้เราให้คนไป บอกไทสูจู้ ๆ สั่งมาว่า เวลาค่าวันนี้จะยกทหารมาตัง้ คอยอยู่นอกเมอื ง การภายในนี้ท่านจะคิดอ่านทา ประการใด อาวโจจึงว่า ที่อยู่เราบัดนี้ใกล้กันกับเตียวเล้ียว เวลาค่าวันน้ีเราจะเอาเพลงิ จุดกองฟางให้ ลุกสว่างข้ึน แล้วท่านจงร้องว่าข้าศึกเข้าเมืองได้แล้ว ชาวเมืองท้ังปวงไม่ทันรู้ก็จะตื่นกันวุ่นวายไป แม้ เตยี วเล้ยี วจะมาดับเพลงิ ข้าพเจ้าจึงจะลอบแทงเตียวเลีย้ วเสีย โกเตงไดฟ้ งั ดงั นนั้ กเ็ ห็นชอบดว้ ย ฝ่ายเตียวเล้ียวเมื่อกลับมาเมืองหับป๋า เลี้ยงดูทหารทั้งปวงสาเร็จแล้วจึงสั่งว่า เวลาค่าวันน้ี ทา่ นทั้งปวงอยา่ ไดป้ ระมาท ใหค้ ดิ อา่ นป้องกนั รกั ษาตัวจงหนัก ใสเ่ กราะนอนจงทุกคน ทหารทัง้ ปวงจึง ตอบว่าเวลาวันน้ีเราได้ชัยชนะซุนกวนแตกหนีไปแล้ว ท่านจะให้ระวังรักษาด้วยเหตุอันใด เตียวเล้ียว จึงว่า อันธรรมดาผู้เปนนายทัพนายกองจะทาการสงคราม ถ้าแพ้ก็อย่าเพ่อเสียใจ แม้ได้ชัยชนะก็อยา่ เพ่อทนง เวลาวนั นเี้ ราได้ชัยชนะแกซ่ นุ กวนกอ่ น คร้นั ประมาทเกลอื กซนุ กวนมีใจเจ็บแค้นคิดเห็นวา่ เรา เลินเลอ่ จะยกทหารมาโจมตี เราจะมขิ ัดสนหรือ เราจึงบงั คบั ท่านทงั้ ปวงด้วยเหตฉุ นี้ ขณะเมื่อเตียวเลีย้ วพูดอยู่กับทหารทง้ั ปวงน้ัน เห็นเพลงิ สว่างขนึ้ หลังคา่ ย แล้วไดย้ ินเสียงรอ้ ง ว่าข้าศึกเข้าเมืองได้แล้ว ชาวเมืองทั้งปวงก็ต่ืนกันวุ่นวายขึ้น เตียวเลี้ยวเห็นดังนั้นก็ตกใจ จึงข้ึนม้าพา ทหารส่ีคนออกยืนขวางทางอยู่ ทหารจึงว่าแก่เตียวเลี้ยวว่าเสียงน้ีใกล้นัก เห็นข้าศึกจะกระชั้นเข้า มาแล้ว เตียวเล้ียวจึงว่าเห็นเลือกตวั จะเปนดอก มันแกล้งทาทั้งนี้หวังจะให้คนท้ังปวงตกใจ แล้วเตียว เลย้ี วจึงกาชบั ทหารท้งั ปวงว่า ถ้าผูใ้ ดวนุ่ วายไปจะตัดสีสะเสยี ให้ช่วยกนั จับตวั ตน้ เหตใุ หจ้ งได้ พอเวลา ประมาณทุ่มหนึ่ง ลิเตียนจบั ตวั โกเตงกบั อาวโจมาให้เตียวเล้ยี ว ๆ จึงถามแจ้งเนื้อความแล้วก็ให้ทหาร เอาตัวโกเตงกบั อาวโจไปฆ่าเสีย พอได้ยินเสยี งทหารตีม้าฬ่อฆ้องกลองโหร่ อ้ งอ้ืออึงอยนู่ อกเมอื ง เตียว เลย้ี วจึงวา่ แกท่ หารท้ังปวงว่า กองทัพซุนกวนยกมาคอยทาการตามสญั ญาโกเตงแล้ว เราคิดอา่ นแกก้ ล อบุ ายซนุ กวนใหไ้ ด้ เตียวเล้ยี วจึงให้ทหารเอาเพลงิ จดุ ขึน้ ในเมือง โห่รอ้ งเปิดประตอู อกร้องว่าขา้ ศึกเข้า เมืองไดแ้ ลว้ สามกก๊ วิทยา

๙๕๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๕ ๙๕๗ ไทสูจู้เห็นดังนั้นสาคัญว่าโกเตงกับอาวโจทาการสาเร็จแล้ว ก็ควบม้านาหน้าทหารเข้าไปใน เมอื ง เตยี วเล้ยี วกใ็ หท้ หารเอาเกาทณั ฑร์ ะดมยิงสองข้างทาง ถกู ไทสจู ูเ้ ปนหลายแห่ง ไทสจู ตู้ กใจขบั ม้า หนี เตียวเล้ียวก็ให้งักจน้ิ ไล่รบไทสจู ู้ไปจนถึงหน้าคา่ ย ซุนกวนลกซุนกบั ตงั สดิ เหน็ ดังน้นั ก็ยกออกช่วย ไทสูจู้ ลิเตียนกับงกั จน้ิ ไล่ฆ่าฟันทหารไทสจู ู้ตายเปนอนั มาก แลว้ เห็นลกซนุ ตงั สดิ ออกช่วยไทสจู ู้ ลเิ ตียน กับงักจิ้นก็ยกทหารกลับมาเมือง ลกซุนตังสิดก็พาไทสูจู้เข้าไปค่าย ซุนกวนเห็นไทสูจู้ถูกเกาทัณฑ์ เจบ็ ปว่ ยเปนหลายแห่ง จะไม่รอดกค็ ิดวิตกนกั ฝ่ายเตียวเจียวจึงว่าแก่ซุนกวนว่า เรายก ไทสูเอีย๋ ง (Taishi Heng) มาครั้งน้ีก็เสียทหารเปนอันมาก บัดนี้ไทสูจู้ก็ป่วย หนักอยู่ ขอให้ท่านยกทหารกลับไปเมืองก่อนเถิด จะได้คิดการต่อไป ซุนกวนเห็นชอบด้วย ก็จัดแจง เรือยกทหารกลบั มาเมืองลาซี พอมาถงึ ไทสจู ู้ก็ป่วย หนักลง ซุนกวนจงึ ให้เตียวเจยี วไปเยือนไทสจู ู้ ๆ จึง ว่าแก่เตียวเจียวว่า เกิดมาเปนชายถึงจะตายใน ท่ามกลางศึกก็อย่าเสียดายชีวิต ชอบจะคิดทาการ ให้ถึงขนาด เหตุใดจะมาส้ินอายุเสียแต่หนุ่มฉนี้ ไทสูจู้ว่าเท่าน้ันแล้วก็สิ้นใจ เมื่อไทสูจู้ตายนั้นอายุ ได้สี่สิบเอ็จปี ซุนกวนรู้ว่าไทสูจู้ตายก็คิดสงสารอยู่ มิได้ขาด จึงแต่งการศพไปฝังไว้ณเชิงเขาปักกัว แลว้ เอาไทสูเอ๋ยี งบตุ รไทสูจู้มาเล้ยี งไว้แทนบิดา ฝ่ายเล่าป่ีอยเู่ มืองเกงจ๋ิว รู้ว่าซุนกวนยกไปตีเมืองหับป๋าเสียทีแก่เตียวเลีย้ วกลับมาเมืองลาซี จึงหาขงเบ้งมาปรึกษา ขงเบ้งจึงว่าเวลาคืนน้ีข้าพเจ้าดูฤกษ์เห็นดาวดวงหนึ่งตกลงมาข้างทิศตวันตก เฉียงเหนือ จะเสียวงศ์ท่านคนหน่ึงเปนม่ันคง พอทหารมาบอกเล่าปี่ว่า เล่ากี๋บุตรเล่าเปียวเปนไขต้ าย แล้ว เล่าปีแ่ จ้งดังนัน้ ก็ร้องไหร้ ักเลา่ กี๋ ขงเบง้ จึงว่าแก่เลา่ ปว่ี ่า อันเกดิ มาแล้วสุดแตจ่ ะตายทุกคนมิไดเ้ วน้ ท่านจะมาเสรา้ โศกอยู่ฉน้ีโรคก็จะบังเกดิ การเราซึ่งจะกระทาสืบไปน้ันยงั มากอยู่ ขอจงคิดอ่านแต่งให้ ทหารไปอยู่รกั ษาเมอื งซงหยงแทนเล่าก๋ี สามกก๊ วิทยา

๙๕๘ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) เลา่ ป่กี ็ใหก้ วนอูไปแต่งการศพเลา่ กี๋ แลว้ ให้อยู่รักษาเมืองซงหยง เล่าป่ีจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า บัดนี้เล่ากี๋ตายแล้ว เห็นซุนกวนจะให้มาทวงเมือง เกงจ๋ิวเปนม่ันคง ท่านจะคิดแก้ไขตอบโต้ประการ ใด ขงเบ้งจึงว่า ท่านอย่าวิตกเลย ตกพนักงาน ขา้ พเจา้ จะรับเปนธุระ อย่ปู ระมาณสิบหา้ วนั ทหาร มาบอกเล่าป่ีว่า ซุนกวนให้โลซกมาถามข่าวเล่าก๋ี ขงเบ้งจึงชวนเล่าปี่ออกไปรับโลซกเข้ามาในเมือง คานับกันแล้วโลซกจึงว่า ซุนกวนแจ้งว่าเล่ากี๋หาบุญไม่แล้ว จึงให้ข้าพเจ้าเอาธูปเทียนมาถามข่าวทา่ น เมื่อข้าพเจ้าจะมานั้นจิวย่ีก็อวยพรมาถึงท่านด้วย เล่าปี่กับขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ลุกขึ้นคานับรับเอาธูป เทียน แล้วเชิญให้โลซกกนิ โตะ๊ ขณะเมื่อเสพย์สุราอยู่นั้น โลซกจึงว่าแก่เลา่ ปว่ี ่า เดิมท่านวา่ ขา้ พเจา้ วา่ ถ้าหาบุญเล่าก๋ีไม่แล้วจะคืนเมอื งเกงจิ๋วให้ซุนกวน บัดน้ีเล่ากี๋ตายแลว้ ท่านจะคืนเมืองให้เมื่อไรเลา่ จะ ได้แต่งให้ทหารมาอยู่รักษา เล่าปี่จึงว่าเชิญกินโต๊ะเสพย์สุราให้สบายก่อนเถิด แล้วจึงค่อยปรึกษากัน โลซกขัดเลา่ ปม่ี ไิ ดก้ ็เสพยส์ ุราต่อไป โลซกเหน็ นานแลว้ จงึ เตอื นเล่าป่ีขึน้ เล่าป่ยี ังมไิ ดต้ อบประการใด ขงเบ้งทาโกรธว่าแก่โลซกว่า ท่านก็มีสติปัญญาแจ้งการท้ังปวงอยู่ แต่จะนิ่งให้เราออกปาก ก่อนไม่ได้หรือ เมื่อครั้งพระเจ้าฮ่ันโกโจนั้น ก็มีน้าใจโอบอ้อมกรุณาแก่ราษฎรท้ังปวง จึงได้เสวยราช สมบัติสบื พระวงศต์ ่อกันมาจนถงึ พระเจ้าเหยี้ นเต้ ทกุ วนั นแ้ี ผน่ ดนิ ก็ไม่ราบคาบ ขนุ นางหัวเมอื งท้ังปวง ที่มีสติปัญญากาลงั มาก ก็ไม่ปรองดองช่วยกันบารุงพระเจา้ เห้ียนเต้ ต่างคนต่างแข็งเมืองอยู่ส้ิน เล่าป่ี นายเราเปนเช้ือพระวงศต์ ิดพันมาแต่ครั้งพระเจา้ เฮ้าเก๋งเต้ ไดย้ สี่ บิ สีช่ ่วั กษตั รยิ ์จนถึงเลา่ ป่ี ๆ ก็เปนอาว์ พระเจ้าเห้ียนเต้ แต่แผ่นดินเมืองเกงจิ๋วเท่านี้จะเอาไว้ไม่ได้หรือ ซุนกวนนายท่านเปนเช้ือผู้คุมเมือง จีตอ๋ ง บดั นกี้ ็ไดเ้ ปนใหญ่ในเมอื งกังตั๋ง มเี มืองโทหกหวั เมอื ง ๆ ตรีจตั วาแปดสิบเอด็ หวั เมือง ท้งั ไพร่พล ทหารก็มั่งค่ังอยู่แล้วยังไม่อิ่มใจหรือ จึงให้มาทวงเมือง เกงจิ๋วอีกเล่า อนึ่งเม่ือโจโฉยกทัพเรือมาตีเมืองกังต๋ัง นั้น เล่าป่ีก็ได้ยกทหารไปช่วยรบพุ่งเปนสามารถ เราก็ เรียกลมให้ซุนกวนจึงไม่เปนอันตราย แม้เราไม่ไปช่วย ก็อย่าว่าแต่บุตรหญิงนางเกียวก๊กโลเลย ถึงภรรยาแล ญาตทิ ่านกจ็ ะเปนของโจโฉส้ิน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๕๙ โลซกได้ฟังดังน้ันก็มิได้ตอบประการใด น่ิงอยู่ช้านานแล้วจึงวา่ กบั ขงเบ้งว่า อันเมืองเกงจวิ๋ นี้ เปนธุระปะตัวข้าพเจ้าอยู่ด้วย ซ่ึงท่านว่าเปรียบเทียบนี้หาต้องทางความไม่ ขงเบ้งจึงถามโลซกว่า เหตใุ ดท่านจึงวา่ ไม่ต้องทางความ โลซกจงึ วา่ เมือ่ ครง้ั เล่าป่ีได้ความลาบากแตกโจโฉ ณ เมอื งซงหยงนน้ั ข้าพเจ้าก็ได้พาท่านไปหาซุนกวน ข้อหน่ึงก็ได้ช่วยว่าเมืองเกงจ๋ิวให้ คร้ังจิวย่ีจะยกทหารมารบคืนเอา เมืองเกงจ๋ิวเล่า ข้าพเจ้าก็ช่วยว่ากล่าวหา้ มมิให้จิวย่ียกมา ข้าพเจ้าจึงมาหาท่าน ๆ กับเล่าป่ีก็ได้ว่า ถ้า หาบุญเล่ากี๋ไม่จะคืนเมืองเกงจิ๋วให้ซุนกวน ข้าพเจ้าก็ได้รับไว้ บัดน้ีท่านเจรจาผิดกับคาก่อน จะให้ ข้าพเจ้าเอาเนื้อความอันใดไปบอกกับซุนกวน จิวย่ีกับซุนกวนก็นับถือว่าท่านกับเล่าป่ีมีความสัตย์ แม้ข้าพเจ้าไปบอกตามคาท่านว่า ซุนกวนก็จะไม่เชื่อ จะลงโทษข้าพเจ้า ถึงตัวข้าพเจ้าจะตายก็ไม่ เสียดายชีวิต แต่คิดวิตกอยู่ว่าเล่าปี่กับซุนกวนจะเปนศัตรูกันไป เม่ือเล่าปี่กับซุนกวนจะเปนศึกกนั ขน้ึ ท่านก็จะไม่มีความสุข คนทั้งปวงที่รู้ก็จะหัวเราะว่า ท่านเปนคนมีสติปัญญามาเจรจากลับกลอก จึงเปนเหตุทัง้ นี้ ขงเบ้งจึงว่า ท่านอย่าว่า เลย เราจะกลัวอันใดกับจิวย่ีซ่ึง เปนลูกเด็กเล็กน้อย ถึงมาทว่าโจโฉ จะยกทหารมาสักร้อยหม่ืนเราก็ไม่ กลัว แต่ว่าเราเห็นแก่ท่านซ่ึงกลัว ความผิด เราจะคิดอ่านกับเล่าปี่ เขียนหนังสือไปถึงซุนกวน ว่าจะยืม เมืองเกงจ๋ิวไว้เปนท่ีอาศรัยก่อน ต่อเล่าปี่ไปรบเมืองอ่ืนได้เล่าป่ีจึงจะ คืนเมืองเกงจิ๋วให้ ท่านจะเห็นเปน ประการใด โลซกจึงถามว่า ท่านตีเมืองใดได้แลว้ จงึ จะคืนเมืองเกงจว๋ิ ให้ ขงเบ้งจึงตอบว่า เราคิดจะไปตี เมืองฮูโต๋ แต่เห็นว่าเปนเมืองใหญ่จะเอาโดยเร็วนั้นไม่ได้ เมืองเสฉวนน้ันเล่าเจี้ยงเจ้าเมืองเปนคนหา สติปญั ญามิได้ เราจะใหเ้ ลา่ ปย่ี กกองทพั ไปตี แมไ้ ดเ้ มอื งเสฉวนแล้ว เราจึงจะคืนเมืองเกงจ๋วิ ให้ โลซกได้ ฟังดังนั้นก็เกรงใจขงเบ้ง กย็ อมตามคาทุกประการ สามกก๊ วิทยา

๙๖๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) เล่าป่ีจึงเขียนหนังสือตามซึ่งว่ากันนั้น ใส่ชื่อขงเบ้งเปนนายประกัน ขงเบ้งจึงว่าแก่ โลซกว่า ตัวข้าพเจ้าเปนพวกเล่าป่ี ลงชื่อเปน นายประกันซุนกวนจะไม่ไว้ใจ จะขอชื่อท่านใส่ ลงด้วยซุนกวนจึงจะสิ้นสงสัย โลซกจึงว่า อันข้าพเจ้าน้ีนับถือเลา่ ปี่ว่าเปนคนมีเมตตาแลมี ความสัตย์ซื่อ ถึงจะใส่ช่ือก็ตามเถิด เล่าปี่จึง เขียนชื่อใส่ลงท้ายหนังสือว่า โลซกรับเปนนาย ประกันด้วย แล้วส่งหนังสือให้โลซก ๆ รับ หนังสือแล้วก็ลาเลา่ ป่ีขงเบง้ กลับไป เล่าปี่ขงเบง้ ขงเบง้ (Zhuge Liang) ก็ตามไปส่งโลซกถึงเรอื เม่ือโลซกจะออกเรอื นัน้ ขงเบ้งจึงแกล้งว่าแก่โลซกว่า ท่านไปถึงซุนกวน แล้ว จงช่วยว่ากล่าวโดยดีให้นายเราท้ังสองปรกติกัน อย่าให้โจโฉมันดูหม่ินเราได้ แม้ไม่ทาตามเรา ถงึ เมอื งกงั ตัง๋ กับหัวเมอื งทัง้ ปวงเรากจ็ ะชิงเอาด้วย โลซกรับคาขงเบ้งแล้วก็ออกเรือไปถึงเมืองฉสองกุ๋น จึงเข้าไปหาจิวย่ี ๆ เห็นโลซกมาก็ดีใจ แล้วถามว่า ท่านไปทวงเมืองเกงจ๋ิวได้แล้วหรือ โลซกจึงเอาหนังสือให้จิวย่ีดู จิวยี่แจ้งดังนั้นก็โกรธ กระทืบเท้าแล้วว่า ท่านนี้แพ้ความคิดขงเบ้งแล้ว ซึ่งว่ามาในหนังสือว่ายืมเมืองเกงจิ๋วน้ันเห็นหามี กาหนดไม่ จะรู้ว่าเล่าป่ีจะได้เมืองเสฉวนเม่ือใด แม้ตีเมืองเสฉวนไม่ได้เราก็จะมิได้เมืองเกงจิ๋วคืน หนังสือฉนี้จะเอามาต้องการส่ิงใด แล้วมิหนาซ้าใส่ชื่อตัวเปนนายประกันด้วยอีกเล่า ถ้าเล่าป่ีไม่คืน เมืองใหค้ วามผดิ ก็จะไมพ่ น้ ตวั ทา่ น แม้ซุนกวนจะเอาโทษทา่ นจะคดิ ประการใด โลซกได้ฟังดังนั้นตกตะลึงน่ิงไป แล้วจึงว่าเล่าป่ีน้ีเห็นจะไม่คิดคดต่อเรา จิวยี่จึงว่าท่านอย่า ซื่อนัก อันเลา่ ปน่ี ้นั ภายนอกโอบอ้อมอารกี ระทาดุจมคี วามสัตย์ น้าใจน้นั จะทาการใดประกอบดว้ ยเล่ห์ กลลอ่ ลวง ขงเบง้ เล่าก็มสี ตปิ ญั ญาคดิ อ่านกลับกลอกต่าง ๆ เหน็ ว่าน้าใจเล่าป่กี ับขงเบ้งจะไมเ่ หมือนใจ ท่าน โลซกจึงว่าเราจะคิดอ่านประการใดเล่า จิวย่ีจึงว่า ข้าพเจ้าคิดถึงท่านซึ่งมีคุณได้ให้อาหารแก่ ข้าพเจ้าเมื่อคราวขัดสนนั้น จึงช่วยเตือนสติทั้งนี้ ท่านอย่าคิดวุ่นวายไปเลย เราคอยท่าทหารซ่ึงไปสืบ ข่าวราชการโจโฉกลับมาแล้วจึงจะคิดการสบื ไป โลซกก็คิดวิตกนักไม่มคี วามสบาย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๖๑ นางกาฮหู ยนิ (Lady Gan) อยู่มาทหารไปสบื ราชการ ณ เมอื งเกงจ๋วิ กลับมาบอกจิวยี่วา่ ในเมืองเกงจิ๋วน้นั เล่าป่ีให้ทหาร แลชาวเมืองทง้ั ปวงนุ่งขาวโพกผ้าขาวทกุ คน จิวยตี่ กใจจึงถามวา่ เหตผุ ลท้ังนเ้ี ปนประการใด ทหารน้ัน จึงบอกว่า นางกาฮูหยินภรรยาเล่าปี่ตาย จิวย่ีจึงว่าแก่โลซกว่า เราคิดกลอุบายได้ส่ิงหนึ่ง เล่าปี่อยู่ใน เงอ้ื มมือเราแลว้ โลซกจึงถามว่าท่านจะทาประการใด จวิ ยจ่ี ึงว่า บัดนี้เล่าป่ีหาภรรยาไมเ่ หน็ จะคิดอ่าน หาภรรยาใหม่ นางซุนฮูหยินน้องของนายเรายังมไิ ดม้ สี ามีแลว้ ก็มีฝีมืออยู่ เราจะจัดขา้ หญิงสกั ร้อยคน ให้ถอื เครื่องศสั ตราวุธเข้าอยู่ในตึก จัดแจงท่อี ยู่ให้ชอบกล แล้วจะใหซ้ นุ กวนมีหนงั สือไปถึงเล่าปว่ี ่า จะ ยกน้องสาวให้เปนภรรยา ลวงให้เล่าปีม่ าทางาน ณ เมืองลาซี เราคิดอ่านจบั ตัวเล่าป่ีใสค่ ุกไว้ แล้วจึงจะ ให้ทหารไปหาขงเบง้ ใหเ้ อาเมอื งเกงจิว๋ มาเปลย่ี นเอาตวั เลา่ ปี่ เม่ือได้เมอื งเกงจ๋ิวแล้วจึงจะคิดการสืบไป ตวั ทา่ นก็จะพน้ ความผิด โลซกได้ฟงั ก็เห็นชอบด้วย จิวยจ่ี งึ ให้เขียนหนงั สือตามซึง่ คดิ ไว้น้นั ให้โลซกเอา ไปให้ซุนกวน โลซกก็ลาจิวยี่ไปถึงเมืองลาซี จึงเข้าไปหาซุนกวนแจ้งเนื้อความทั้งปวงแล้วเอาหนังสือ สัญญาของเลา่ ป่ีสง่ ให้ ซุนกวน ๆ รับหนังสือนัน้ มาอ่านดูแล้วจึงว่า หนังสอื นที้ ่านเอามาต้องการอันใด สามก๊กวิทยา

๙๖๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) โลซกจึงว่า หนังสือของจิวยี่ให้มาถึงท่านยังมีอยู่อีกฉบับหน่ึง แล้วก็เอาหนังสือนั้นส่งให้ ซุนกวน ๆ แจ้งในหนังสือดังน้ันก็มีความยินดี พยักหน้ารับเอา แล้วคิดว่าจะไดผ้ ้ใู ดที่จะใช้ให้ส่ือสาส์น ไปมาพดู จาดว้ ยเลา่ ปไ่ี ด้ เห็นก็แต่ลหิ ้อมผ้เู ดียว ซนุ กวนกใ็ ห้ทหารไปหาตวั ลหิ อ้ มมาแล้วว่า บดั นี้ภรรยา เล่าป่ีตายแล้ว เราใคร่จะยกนางซุนฮหู ยินให้เปนภรรยาเล่าป่ี เรากับเล่าปี่จะได้เปนน้าหน่ึงใจเดียวกัน ช่วยกันทาการกาจัดโจโฉ แต่ไม่มีผู้ใดจะไปพูดจาด้วยเล่าป่ี เห็นแต่ท่านผู้เดียวจะช่วยธุระเราไปหา เลา่ ป่ี ณ เมอื งเกงจ๋วิ ได้ ลิหอ้ มกร็ ับคาซนุ กวนแล้วก็ลาลงเรือไป ฝ่ายเล่าป่ตี ั้งแต่นางกาฮหู ยินหาบุญไมแ่ ล้วไม่มีความสบาย ด้วยเล่าเซ่ียนผูบ้ ุตรยงั เดก็ นกั อยู่ หาผู้จะรักษามิได้ เล่าปี่จึงให้เชิญขงเบง้ มาปรกึ ษาราชการ หวังจะให้คลายความทุกข์ พอทหารเขา้ มา บอกวา่ ซุนกวนใหล้ ิหอ้ มมาหา ขงเบง้ ได้ฟังดังน้ันก็หวั เราะ ว่าอนั ลหิ อ้ มมานี้เปนกลของจวิ ยี่ แม้ลหิ อ้ ม จะว่ากล่าวประการใด ท่านอย่าเพ่อรับคาเปนอันขาด ข้าพเจ้าจะแอบฟังอยู่หลังฉาก แม้ผิดชอบ ประการใดเราจึงจะคดิ อ่านต่อภายหลงั เล่าป่ีก็รบั คาขงเบง้ แล้วให้ทหารไปรบั ลหิ ้อมเข้ามา คานับกนั แล้วเล่าปี่จึงถามว่า ท่านมาน้ีด้วยธุระส่ิงใด ลิห้อมจึงว่าข้าพเจ้าแจ้งว่าภรรยาท่านหาบุญไม่ ก็มีความ วติ กถึงท่านมิได้ขาด ข้าพเจา้ เห็นหญิงคนหน่ึงสมควรกันกับทา่ น คิดจะใครช่ กั นาใหแ้ ต่ไม่แจ้งวา่ ใจท่าน จะคิดประการใด เล่าป่ีจึงตอบว่า ตัวข้าพเจ้าก็ยังไม่แก่ชรานัก เปนวิบาก ภรรยาจึงมาสิ้นบุญเสียแต่ ท่ามกลางอายฉุ น้ี คร้ันจะคิดอ่านหาภรรยาใหมเ่ ล่า อารมณ์ก็ยังอาลัยถงึ ภรรยาเกา่ นกั อยู่ ลิห้อมได้ฟังดังน้ันจึงว่า อันธรรมดาเกิดมาเปน ลิหอ้ ม (Lu Fan) ชาย ครั้นมิได้มีแม่เรือนจะทาการสิ่งใดก็มักจะขัดขวางไม่ ใคร่จะสาเร็จ เสมือนเรือนไม่มีพื้น ตัวท่านเปนใหญ่อยู่ จาจะคิดหาแม่เรือนจึงจะควร ซุนกวนนายข้าพเจ้ามี น้องสาวคนหนึ่ง รูปร่างก็งามมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด ควรจะปฏิบัติท่านได้ อน่ึงแม้ท่านกับซุนกวนรักใคร่ เปนเก่ียวดองร่วมใจกันแล้ว เห็นโจโฉก็ไม่อาจดูหม่ินได้ ข้าพเจ้าว่าน้ีเปนความจริง ท่านอย่าได้คิดรังเกียจเลย แตน่ างซุนฮูหยินนัน้ นางงอกก๊ ไถผ้ ้มู ารดารกั ใคร่นกั แม้ท่าน ได้เห็นด้วยข้าพเจ้าแลว้ ขอให้เร่งคดิ อ่านไปว่ากล่าวทาการ ณ เมอื งตองงอ่ เถิด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๖๓ เล่าปี่จึงถามว่า การซึ่งท่านว่าท้ังน้ีซุนกวนรู้ นางซนุ ฮหู ยิน (Lady Sun) หรือไม่ ลิห้อมจึงตอบว่า แม้ซุนกวนไม่รู้ข้าพเจ้าจะอาจมา วา่ หรือ เลา่ ปจี่ ึงว่าตัวขา้ พเจ้านี้อายุกถ็ งึ ห้าสิบปีแล้ว ผมแล หนวดก็หงอกแล้ว น้องสาวซุนกวนยังเด็กอยู่ไม่สมควรกบั ข้าพเจ้า ลิห้อมจึงว่า อันนางซุนฮูหยิน น้องซุนกวนยัง เปนเด็กอยู่ก็จริง แต่น้าใจดีกว่าผู้ใหญ่อีก แม้ผู้ใดไม่มี สติปัญญาแลเชื้อตระกูลแล้ว นางก็ไม่ยอมเปนภรรยา อัน จะว่าด้วยอายุนั้นหาต้องการไม่ ตัวท่านนี้ก็ลือชาปรากฎ ชื่อเสียงแลสติปัญญา ต้องความปราถนานางอยู่แล้ว ซนุ กวนกป็ ลงใจด้วย ทา่ นจะบดิ พลิว้ อยูฉ่ นีด้ ว้ ยเหตุอนั ใด เล่าป่ีจึงว่า ท่านพึ่งมายังไม่ทันหายเหน่อื ย เวลาพรุ่งนี้เราจงึ คิดอ่านกนั เล่าป่ีก็เชิญใหล้ ิห้อม กินโต๊ะ แล้วให้ไปอยู่ในตึกรับแขก ลิห้อมก็ลาเล่าปี่ไป ครั้นเวลาค่าเล่าปี่จึงปรึกษาแก่ขงเบ้ง ๆ จึงว่า ซ่งึ ซนุ กวนทากลแกล้งใชใ้ หล้ ิหอ้ มมา ข้าพเจ้าก็แจง้ อยู่ส้ินแลว้ วันนี้ขา้ พเจ้าเสย่ี งทายดู เห็นว่าทา่ นจะมี ลาภสาเร็จความปราถนา ท่านจงรับคาลิห้อมเถิด เมื่อไปนัดการนั้นจึงให้ซุนเขียนไปหาซุนกวน ให้ซุนกวนรับคาแน่นอนแล้วจึงจะได้ว่ากล่าวกาหนดวันคืนที่จะทาการให้ม่ันคง เล่าปี่จึงว่า จิวย่ีคิด อ่านจะทาร้ายเรา แลเราดูหมิ่นเข้าไปในเง้ือมมือจิวย่ี เหมือนเอาเนื้อไปให้แก่เสือ ขอท่านดาริห์ดูให้ ควรก่อน ขงเบ้งจึงว่า อันความคิดจิวย่ีทากลคร้ังน้ี เห็นหาเกินความคิดข้าพเจ้าไม่ ข้าพเจ้าจะให้จิวยี่ แพ้ความคิดจงได้ ทั้งน้องสาวซุนกวนก็จะให้ได้แก่ท่าน เมื่อท่านกับซุนกวนเกี่ยวดองกันแล้ว เมืองเกงจ๋ิวก็จะเปนสิทธ์ิแก่เรา เล่าป่ีได้ฟังขงเบ้งว่าก็ไม่วางใจยังคิดสงสัยอยู่ ขงเบ้งจึงส่ังซุนเขียนว่า ท่านจงไปกับลิห้อมนัดการซงึ่ ซุนกวนจะแต่งงานนางซนุ ฮูหยินกับเล่าปี่ ครนั้ เวลาเช้าลิหอ้ มเขา้ มาหาเลา่ ป่ี ขงเบ้งจงึ วา่ แกล่ ิห้อมว่า กลับไปบอกซนุ กวนเถดิ วา่ เลา่ ป่ี มีความยนิ ดีนัก เราจะใหซ้ นุ เขยี นไปหาซุนกวนด้วย ลหิ ้อมก็คานบั ลาพาซุนเขียนไปถึงเมอื งลาซี จงึ เขา้ ไปหาซุนกวน ๆ จึงว่าแก่ซุนเขียนว่า ท่านจงไปบอกแก่เล่าปี่เถิด ว่าเรารักเล่าป่ีโดยสุจริต มิได้คิด รงั เกยี จสง่ิ ใดจึงยกน้องสาวเราให้ ให้ขงเบ้งพิเคราะห์ดวู ันดกี าหนดจะไดท้ าการเมอ่ื ใดแลว้ ให้บอกมาถงึ เราด้วย ซนุ เขียนกค็ านับลาซนุ กวนกลบั มาเมืองเกงจิว๋ แจง้ เนือ้ ความท้ังปวงแก่เลา่ ป่ี สามกก๊ วิทยา

๙๖๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) เล่าป่ีได้ฟังดังนั้นก็ยังคิดสงสัยอยู่ ขง เบ้งจึงว่าแก่เล่าป่ีว่า ท่านไปตามคาซุนกวนเถิด ข้าพเจ้าจะแต่งหนังสือสามฉบับให้จูล่งไปกับ ท่านด้วย ขงเบ้งจึงเขียนหนังสือสามฉบับสลัก ผนึกแล้วสั่งว่า แม้ขัดสนประการใดก็ให้ฉีก หนังสือฉบับหน่ึงฉบับสองฉบับสามออกดูกว่า จะสาเร็จ ได้กลับมาเมืองเกงจ๋ิว ขงเบ้งจึงเรียก จูล่งเข้ามากระซิบบอกว่า บัดน้ีเล่าป่ีนายเราจะ ไปแต่งงานกับน้องสาวซนุ กวน ทา่ นไปด้วยจงเอาใจใสอ่ ย่าใหเ้ ล่าปี่เปนอนั ตราย ถ้าอบั จนประการใดจง ทาตามหนังสอื ทเ่ี ราเขียนไปน้นั เถดิ แล้วก็เอาหนงั สอื สามฉบบั นั้นส่งให้จลู ่ง คร้ันถึงกาหนดจะได้วันดี ขงเบ้งจึงจัดแจงส่ิงของให้ทหารเอาไปให้ซุนกวน บอกกาหนดวัน คืนซึ่งเล่าปี่จะไปทาการ แล้วขงเบ้งจัดเรือรบสบิ ลาทหารห้าร้อย ให้เล่าปี่จูล่งซุนเขียนยกไปเมืองลาซี ฝ่ายเล่าป่ีมีความสงสัยคิดวิตกไม่มีความสบาย คร้ันเรือรบถึงท่าเมืองลาซี จูล่งจึงว่าแก่เล่าปี่ว่าขงเบ้ง ส่ังมาว่า แม้ขัดสนสิ่งใดให้ฉีกหนังสือออกดู จูล่งก็ฉีกหนังสือฉบับหน่ึงออกอ่านดูเปนใจความว่า ให้ทหารทั้งปวงแต่งตัวจงโอ่โถงไปเที่ยวซ้ือของในเมืองลาซี ถ้าชาวเมืองจะถามว่ามาธุระส่ิงใด ก็ให้ บอกว่าเล่าปี่จะมาแต่งงานกับน้องสาวซุนกวน ให้ชาวเมืองรู้จงทั่วกัน แล้วให้เล่าปี่แต่งส่ิงของเข้าไป คานับนางเกียวกก๊ โล ซง่ึ เปนมารดาภรรยาซนุ เซก็ แลจิวยี่ จูล่งแจ้งในหนังสือแล้ว ก็ให้ทหารท้ังปวง เท่ียวซื้อของในเมืองลาซี ให้แกล้งพูดจาตามมีใน หนังสือขงเบ้งทุกประการ ราษฎรชาวเมืองทั้งปวงก็ เล่าลือต่อกันไปว่า เล่าปี่จะมาแต่งงานกับน้องสาว ซุ น ก ว น แ ล้ ว เ ล่ า ปี่ ก็ จั ด ส่ิ ง ข อ ง ข้ึ น ไ ป ห า นางเกียวก๊กโล๑ คานับแล้วบอกว่าข้าพเจ้ามาบัดนี้ ด้วยธุระจะมาแต่งงานกบั นอ้ งสาวซุนกวน ๑ ในต้นฉบบั ภาษาจีน เกยี วกก๊ โล (The State Patriarch Qiao) เปน็ ผชู้ าย เป็นรฐั บุรษุ ผอู้ าวโุ สแห่งแคว้นกงั ต๋งั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๖๕ เลา่ ปี่เข้าเยีย่ มคานับเกียวก๊กโล ขณะนั้นซุนกวนรู้ว่าเลา่ ป่มี าถึงก็มีความยินดี จึงให้ลิห้อมลงไปรับ เชิญให้เล่าปี่ไปอยู่ ณ ตึก รับแขก ฝ่ายนางเกียวก๊กโลคร้ันแจ้งเนื้อความแล้ว จึงไปหานางงอก๊กไถ้แล้วว่า ข้าพเจ้ารู้เน้ือความ วันนี้ก็มีความยินดีด้วยท่านนัก นางงอก๊กไถ้จึงถามว่า ท่านรู้เนื้อความสิ่งใดมา นางเกียวก๊กโลจึงว่า ท่านจะยกบตุ รหญงิ ให้เปนภรรยาเลา่ ป่ี ชาวเมืองท้งั ปวงก็รทู้ ว่ั กนั บัดน้เี ลา่ ปีม่ าถงึ เมืองแลว้ ทา่ นยังจะ พรางไปถึงไหนเล่า นางงอก๊กไถ้ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ จึงว่าเนื้อความท้ังน้ีข้าพเจ้าไม่รู้เลย แล้วก็ให้คนใช้ไปสืบ เนื้อความดูว่า จะสมคานางเกียวก๊กโลหรือไม่ คนใช้จึงกลับมาบอกว่า ราษฎรชาวเมืองทั้งปวงเล่าลือ กันว่า ซุนกวนจะยกน้องสาวให้เล่าป่ี ลิห้อมเปนผู้ชักนาเดินสื่อสาส์นไปมา ฝ่ายเล่าป่ีให้ซุนเขียนมา สือ่ สาร บัดนเี้ ล่าป่ีกม็ าถงึ เมืองแลว้ ซุนกวนให้เชญิ ไปอยู่ ณ ตึกรับแขก สามก๊กวิทยา

๙๖๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) นางงอก๊กไถ้ได้ฟังดังนั้นจึงให้หาซุนกวนมา แล้วนางงอก๊กไถ้ก็ตีอกร้องไห้ ซุนกวนตกใจจึง ถามวา่ มารดาร้องไหด้ ้วยเหตุอันใด นางงอกก๊ ไถจ้ งึ ว่า ตัวเจา้ น้ีมิไดเ้ กิดในอุทรเรา ๆ กร็ กั เสมอกับบุตร อันเกิดในอุทร เมื่อพี่เราจะตายนั้นก็ได้สั่งเจ้าไว้ จะกระทาส่ิงใดให้ปรึกษาเราก่อน แลเจ้าทาการถึง เพียงน้กี ็มไิ ด้บอกเรา ซนุ กวนได้ฟังดังนั้นก็ตกใจจึงถามวา่ ขา้ พเจา้ ทาการสงิ่ ใดให้มารดาขัดเคือง จงว่า ให้แจ้งเถิด จะมาน่ังร้องไห้อยู่ฉน้ีข้าพเจา้ หามีความสบายไม่ นางงอก๊กไถ้จึงว่า อันธรรมดาเกดิ มาเปน คนท่ีมบี ุตรหญิงชาย ครน้ั เลย้ี งใหญแ่ ล้วกค็ ดิ อ่านจะตกแต่งใหม้ ีเหยา้ เรอื น ตัวเราก็เปนมารดาเลีย้ งของ เจ้า ก็เหมือนมารดาตัวเจ้าคิดอ่านจะเอาบุตรหญิงของเราไปให้แก่เล่าปี่ จนนัดงานการกันพาเล่าป่ี มาถึงเมอื งแล้ว เหตใุ ดจงึ ไมป่ รกึ ษาเรา ซุนกวนจึงถามว่า ผู้ใดมาบอกมารดา นางงอก๊กไถ้จึงว่า อันการดังนี้แม้มิให้ใครรู้ก็อย่าทา อันทาแล้วจะปิดให้มิดน้ันไม่ได้ ราษฎรชาวเมืองลาซีนี้ก็รู้ทั่วกันแล้ว เจ้ากลับมาพรางเราอีกเล่า นางเกียวก๊กโลจึงว่า เน้ือความอันนี้ข้าพเจ้ารู้มาหลายวันแล้ว ก็มีความยินดีด้วย จึงมาถามข่าวท่าน ซุนกวนเห็นมารดาขัดเคอื งนัก แล้วนางเกยี วกก๊ โลมายืนคาเปนพยานอยู่ดว้ ยจึงพดู จาแกต้ ัวว่า อันการ งานครั้งนี้ข้าพเจ้าจะเปนตัวคิดอ่านทาหามิได้ เปนความคิดกลอุบายของจิวยี่จะคืนเอาเมืองเกงจ๋ิว จึงคิดอ่านลวงให้เล่าปี่มาแล้วจะจับเอาตัวใส่คุกไว้ ให้ขงเบ้งเอาเมืองเกงจิ๋วน้ันเปลี่ยนตัวเล่าป่ีไป แมข้ งเบง้ ไม่ทาตามคากจ็ ะฆา่ เลา่ ปีเ่ สยี ใชจ่ ะทาโดยสจุ ริตนน้ั หาไม่ ขา้ พเจา้ จงึ มไิ ดป้ รกึ ษากบั มารดา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๖๗ นางงอกก๊ ไถ้ไดฟ้ งั ดังนน้ั ก็โกรธ จงึ ด่าจวิ ยวี่ า่ มันเปนนายทหารผใู้ หญใ่ นเมอื งกงั ตัง๋ มหี ัวเมอื ง เอกถึงหกหวั เมอื ง เมอื งตรีจัตวาแปดสบิ เอ็ดหวั เมือง อาญาสทิ ธ์ิกอ็ ยูก่ ับมอื แต่จะคดิ กลอุบายเอาเมอื ง เกงจ๋ิวเท่านี้ไม่ไดห้ รือ จาเพาะเอาบุตรเี ราไปทากลจะลวงฆ่าเล่าป่ี ให้คนท้ังปวงเลื่องลือว่าเรายกบตุ ร หญิงให้เปนภรรยาเล่าปี่ เม่ือเล่าปี่ตายแล้วบุตรเราก็เปนม่ายอยู่ สืบไปเม่ือหน้าผู้ใดจะอาจมาขอเล่า จะทาให้บุตรีเราเสยี คนไปฉนี้ ให้มันทาจงดี นางเกียวก๊กโลจึงว่า อันความคิดจิวยี่เหมอื นว่าฉนก้ี ็จะได้ เมืองเกงจวิ๋ เปนมน่ั คง แตจ่ ะฆ่าเล่าปเี่ สียนน้ั ชาวเมืองทัง้ ปวงกจ็ ะหวั เราะเยาะวา่ ท่านเอาลูกสาวไป ลวง ฆ่าเล่าปี่เสยี ความอัปยศก็จะมี ซุนกวนได้ ฟังนางเกียวก๊กโลวา่ ด้วยความกลวั มารดา ก็ไม่อาจตอบประการใด นางงอก๊กไถ้ย่ิงมี ความโกรธ ด่าจิวยี่ไม่ขาดคา นางเกียว ก๊กโลจึงว่าแก่นางงอกก๊ ไถ้ว่า การก็เปนถึง เพียงน้ีจนราษฎรรู้ท่ัวกันแล้ว เล่าปี่ก็ เปนคนมีสติปัญญา แล้วเปนเช้ือวงศ์พระ เจ้าเหีย้ นเต้ เอาเปนเขยเถิดจะไดพ้ ้นความ ละอายซึ่งคนทั้งปวงจะคระหานินทา ซุนกวนได้ฟังดังน้ันจึงว่า เล่าปี่มีสติปัญญาก็จริง แต่เปนคนผู้ใหญ่ อายุจะได้สมกับน้องเรา หามิได้ นางเกียวก๊กโลจึงว่าแก่ซุนกวนว่า เล่าป่ีเปนคนดี มีน้าใจโอบอ้อมอารีกรุณาแก่ราษฎรทั้งปวง รูปร่างก็งาม นานไปก็จะได้เปนใหญ่ แม้ได้ไว้เปนเขยก็จะไม่ขายหน้าน้องสาวท่าน นางงอก๊กไถ้ได้ฟัง ดังนั้นจึงว่าแก่ซุนกวนว่า อันเล่าป่ีนี้เรายังไม่รู้จัก เวลาพรุ่งนี้ให้เชิญเล่าป่ีไป ณ วัดกาลอ เราจะดูให้ รู้จักกอ่ น แมช้ อบใจเราจงึ จะยกให้ ถ้าไม่ชอบใจเราเจา้ จะทาสงิ่ ใดกต็ ามแตค่ วามคิดเจา้ เถดิ ซุนกวนเปนคนมีกตัญญูร้จู ักคณุ นางงอก๊กไถ้ซ่ึงได้เลี้ยงมา คร้ันได้ฟังดังน้ันก็ไมอ่ าจจะขดั ได้ จึงลามาท่ีอยู่ แลว้ เรยี กลิหอ้ มมาสัง่ ว่า เวลาพร่งุ นใ้ี หเ้ ชิญเล่าปไ่ี ปกนิ โตะ๊ ณ วดั กาลอ มารดาเราจะดตู วั แมไ้ มช่ อบใจก็อนญุ าตวา่ ตามเราจะทาเถดิ ลิหอ้ มจึงว่า ถา้ ดังน้ันขอให้ท่านคิดอ่านสั่งแกหัวใหค้ ุมทหาร สามร้อยไปซ่มุ อยู่สองข้างทาง วัดกาลอ ถ้ามารดาทา่ นไมช่ อบใจแลว้ ก็ให้สาคัญแกหัวกบั ทหารทัง้ นั้น ออกจับตัวเล่าป่ีไว้ การซึ่งเราคิดก็จะสาเร็จโดยง่าย ซุนกวนก็เห็นชอบด้วย จึงเรียกแกหัวมาสั่งให้คุม ทหารไปซุ่มอยตู่ ามคาลิห้อมว่า สามกก๊ วิทยา

๙๖๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายนางเกียวก๊กโลพานางงอก๊กไถ้ มาที่อยู่ แล้วให้คนใช้ไปบอกเล่าป่ีว่า เวลา พรุ่งนี้นางงอก๊กไถ้จะใคร่ดูตัวท่าน ส่ังให้เชิญ ท่านไปกินโต๊ะ ณ วัดกาลอ ให้ตระเตรียมตัว ไปจงดี เล่าปี่รู้ดังนั้นจึงเรียกจูล่งแลซุนเขียน มาปรึกษา จูล่งจึงว่า นางงอก๊กไถ้ให้เชิญทา่ น ไปน้ันจะไว้ใจซุนกวนไม่ได้ ข้าพเจ้าจะขอคุม ทหารห้าร้อยตามไปด้วย จะได้ป้องกันรักษา ท่าน คร้ันเวลาเช้านางงอก๊กไถ้กบั นางเกียวกก๊ โลพากันไปคอยทา่ เล่าป่ีอยู่ ซุนกวนให้จัดแจงโต๊ะแล้วก็ พาท่ปี รึกษาทั้งปวงออกไปพรอ้ มกัน ณ วดั กาลอแล้วให้ ลิห้อมมาเชิญเลา่ ปี่ เล่าปี่จึงแต่งตัวใส่เกราะน้อยช้ันในใส่เส้ือชั้นนอก ทหารซ่ึงจะไปด้วยนั้น ก็ให้แต่งตัวเอา กระบี่ตะพายแล่งทุกคน เล่าปี่กข็ นึ้ ม้าไปกบั ลิห้อม จูลง่ แตง่ ตวั ใส่เกราะเหมือนจะเข้าสงครามคมุ ทหาร ตามเล่าปี่ไป ครั้นไปถึงวัดกาลอแล้วเล่าป่ีก็ลงจากม้าเดิรเข้าไป ซุนกวนเห็นเล่าปี่แต่งตัวรูปรา่ งคมสนั ก็คิดเกรงเล่าปี่แล้วมีความกรุณาจึงคิดว่า แต่เราเปนชายหมายจะทาอันตรายเล่าป่ีอยู่ยังมีใจกรุณา แม้มารดาเราเหน็ กจ็ ะมีใจรกั ยิง่ กว่าเราอีก การซ่งึ เราคิดไว้เหน็ จะไมส่ าเรจ็ แลว้ ซุนกวนก็ลกุ ออกมารับ เลา่ ป่ี คานับกนั แล้วก็พาเขา้ ไปคานับนางงอกก๊ ไถ้ นางงอก๊กไถ้เห็นเล่าป่ีมาถึงก็มีความยินดีเชิญให้กินโต๊ะ แล้วจึงว่าแก่นางเกียวก๊กโลว่า เล่าปี่รูปร่างจริตกิริยาก็สมควรเปนเขยเราอยู่แล้ว นางเกียวก๊กโลจึงว่า อันลักษณะเล่าป่ีดีนัก มีน้าใจ กรุณาแกร่ าษฎรทั้งปวงนานไปจะมีบญุ ท้ังอายุก็จะยืน ควรที่จะเปนบุตรเขย ของท่าน ขณะเม่ือพดู จากนั อยู่น้ัน นาง ง อ ก๊ ก ไ ถ้ เ ห็ น จู ล่ ง แ ต่ ง ตั ว เ ป น ท ห า ร เหนบ็ กระบเี่ ดิรเข้ามายนื แอบหลงั เล่าป่ี อยู่ จึงถามเล่าปี่ว่าทหารคนน้ีชื่อใด เล่าป่ีบอกว่าช่ือจูล่ง เปนแซ่เตียว ชาวเมอื งเสยี งสาน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๖๙ นางงอก๊กไถ้จึงถามว่า เมื่อโจโฉยกทหารร้อย จลู ง่ (Zhao Yun) หมื่นมารบท่าน ณ เมืองตงเอี๋ยงล้อมครอบครัวท่านไว้ นั้น จลู ่งคนนี้หรอื รบชิงเอาบตุ รภรรยาของท่านออกจาก ที่ล้อมได้ เล่าป่ีก็รับคาว่าคนนี้ นางงอก๊กไถ้ก็สรรเสริญ จลู ่งว่า รูปรา่ งจรติ กิรยิ าสมควรเปนนายทหารเอก แล้วก็ ให้คนใช้รินสุราให้จูล่งกิน จูล่งกระซิบบอกเล่าป่ีว่า ข้าพเจ้าเดริ เข้ามาเหน็ ทหารประมาณสามร้อย ถอื เครอื่ ง ศัสตราวุธซุ่มอยู่ ให้ท่านคิดอ่านแก้ไขตัวจงดี เห็นเขาจะ คิดร้ายต่อท่าน นางงอก๊กไถ้จึงถามเล่าป่ีว่า จูล่งบอก เน้ือความอันใด เล่าปี่ร้องไห้พลางคานับแล้วว่า ท่านจะ ฆ่าข้าพเจ้าเสียก็ตามเถิด แต่โปรดอย่าให้ข้าพเจ้าได้ ความลาบากเลย นางงอก๊กไถ้จึงถามว่าเหตใุ ดท่านจงึ วา่ ฉน้ี เล่าปี่ก็บอกเน้ือความตามจูล่งว่า นางงอก๊กไถ้ได้ฟัง ดังนั้นก็โกรธจึงว่าแก่ซุนกวนว่า เล่าป่ีเปนบุตรเขยของ เรา เหตใุ ดตวั จึงแตง่ ทหารมาซมุ่ ไว้จะทาร้ายเล่าป่ีหรอื ซุนกวนได้ฟังดังน้ัน ด้วยความกลัวมารดาก็ตอบว่า การท้ังน้ีข้าพเจ้าไม่แจ้ง จึงแกล้งเรียก ลิห้อมมาถามว่า ผู้ใดมาคิดอ่านทาการท้ังน้ี ลิห้อมเห็นซุนกวนกลัวมารดาอยู่แล้วก็บอกว่า การท้ังน้ี ข้าพเจา้ ไมแ่ จง้ แกหัวคดิ อา่ นทาตา่ งหาก นางงอกก๊ ไถ้ได้ฟังดังนัน้ กใ็ หเ้ รียกแกหัวมาด่าทอหยาบช้าเปน อันมาก แลว้ สั่งทหารจะใหเ้ อาตัวแกหัวไปฆ่าเสยี เล่าป่ีจึงว่าแกนางงอก๊กไถ้ว่า บัดน้ีจะทาการมงคล ซ่งึ ทา่ นจะฆ่าทหารเอกเสยี เพราะขา้ พเจา้ น้นั ไม่ควร อน่งึ ขา้ พเจา้ จะ อยู่พ่ึงบุญท่านสืบไปก็จะไม่มีความสุข ท่านจงเมตตาข้าพเจ้าโปรด ยกโทษแกหัวไว้คร้ังหนึ่งก่อน นางเกียวก๊กโลก็ช่วยเล่าปี่ขอโทษ นางงอก๊กไถ้ก็ยกโทษแกหัวไว้ แล้วก็ขับเสียให้พ้น ทหารทั้งปวงซ่ึง ซุ่มอยูร่ ู้ดังนัน้ ก็หนไี ปส้ิน แกหวั (Jia Hua) สามกก๊ วิทยา

๙๗๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) แ ล น า ง ง อ ก๊ ก ไ ถ้ กั บ น า ง เกียวก๊กโลครั้นเลี้ยงดเู ลา่ ปสี่ าเร็จแล้วก็ ชวนกนั กลบั มาทอ่ี ยู่ เลา่ ป่กี บั ซนุ กวนก็ พากันกลับมาถึงหน้าวัด เห็นศิลาสอง ก้อนใหญ่วัดโดยรอบได้อ้อมหนึ่ง เล่าป่ี จึงชักกระบี่ออกไหว้พระแล้วอธิษฐาน ว่า แม้ข้าพเจ้าจะได้กลบั ไปเมืองเกงจิ๋ว บารุงราษฎร ขอให้ข้าพเจ้าฟันศิลานี้ ขาดออกเปนสองท่อน ถ้าข้าพเจ้าจะ ตายอยู่ในเมืองลาซีมิได้กลับไป ขออย่าให้ศิลานี้แตกช้าร้าวเลย แล้วเล่าป่ีก็ฟันลงก้อนศิลาขาดออก เปนสองท่อน ซุนกวนเดิรตามหลังเล่าปี่มาเห็นดังน้ันจึงถามว่า ท่านโกรธก้อนศิลาน้ีด้วยเหตุส่ิงใด เล่าปี่จึงว่า ตัวข้าพเจ้าอายุถึงห้าสบิ ปีแลว้ ยังมิได้ทาการทานบุ ารุงพระเจ้าเหย้ี นเต้ ช่วยกาจัดศัตรูราช สมบัติเสีย บัดน้ีเปนบุญของข้าพเจ้า นางงอก๊กไถ้มีใจกรณุ ายกบุตรหญิงให้ ก็มีความยินดีนกั ข้าพเจ้า จึงอธิษฐานว่า ถ้าข้าพเจา้ กับท่านเปนเกย่ี วดองกนั แล้ว จะได้ช่วยกันกาจดั โจโฉบารุงให้ราษฎรเปนสขุ สืบไป ขอให้ฟันศิลาขาดสองท่อนเถิด ข้าพเจ้าจึงฟันก้อนศิลาน้ี ซุนกวนได้ฟังจึงคิดว่า เล่าปี่เจรจาน้ี เหน็ หาจริงไม่ แกลง้ เอาแตค่ วามดีมาลวงเรา ซุนกวนจึงชักกระบ่ีออกอธิษฐานว่า แม้ข้าพเจ้าจะเอาเมืองเกงจิ๋วคืนได้ จะได้ทานุบารุงให้ ราษฎรในเมืองตองงอ่ เปนสุขสืบไป ขอใหข้ า้ พเจ้าฟนั ศลิ าน้ขี าดเหมอื นเลา่ ปี่เถดิ แล้วว่าออกให้เล่าป่ีได้ ยินว่า ข้าพเจ้าขออธิษฐานแก่ เทพารักษ์ท้ังปวงว่า แม้ข้าพเจ้า กับเล่าปี่จะได้ช่วยกันกาจัดโจโฉ ศั ต รู ร า ช ส ม บั ติ ไ ด้ ส ม ค ว า ม คิ ด ขอให้ฟันศิลาขาดเปนสองท่อน เถดิ ซุนกวนก็เอากระบี่ฟนั ลง ศลิ า ก็ขาดเหมือนเล่าปี่ ซุนกวนกับ เล่าป่ีก็มีความยินดี ยุดมือกัน หวั เราะกลับเขา้ ไปกินสรุ าในวัด www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๕ ๙๗๑ ซุนเขียนเห็นเล่าปี่เสพย์สุราอยู่กับซุนกวนช้านานแล้ว จึงชายตาดูเล่าปี่ ๆ เห็นดังนั้นก็แจ้ง ความคิดซุนเขยี น จงึ ว่าแก่ซุนกวนวา่ ข้าพเจ้าเสพยส์ ุราไมส่ ไู้ ดจ้ ะลาทา่ นแลว้ ซุนกวนก็วางจอกสรุ าเสยี จูงมือเล่าปี่ข้ึนไปบนเนินเขาริมวัดกาลอ ชี้ให้ชมถิ่นฐานบ้านเมืองในเมืองตองง่อ เล่าปี่ก็ชมว่าเมือง ตองง่อน้ีผู้คนมั่งค่ังสมบัติพัสถานก็บริบูรณ์เปน เอกอยู่แล้ว เล่าป่ีแลไปเห็นเรือน้อยแล่นไปหน้าเมือง รวดเร็วนัก จึงว่าแก่ซุนกวนว่า เขาเล่าลือกันว่าชาวเมืองกังต๋ังชานาญในการเรือ จะแจวแลใช้ใบก็ รวดเรว็ พรอ้ มกัน แลว่าชาวเมืองกงั ปก๊ ฝา่ ยทศิ เหนือชานาญในการขมี่ า้ กเ็ ห็นจริงสมคาคนทง้ั ปวง ซุนกวนได้ฟังดังนั้นจึงว่า เล่าป่ีเจรจาทั้งน้ีเยาะเย้ยเรา เห็นว่าชาวเมืองกังต๋ังชานาญแตก่ าร เรือท่าเดียว จึงให้ทหารไปเอาม้าซ่ึงเคยขี่น้ันมา ซุนกวนขึ้นข่ีม้าควบลงมาจากเนินเขาแล้วกลับควบ ขนึ้ ไป ซุนกวนจงึ หวั เราะเย้ยเลา่ ปี่ ว่าชาวเมืองกังต๋ัง หารู้ขี่ม้าไม่ เล่าป่ีได้ฟังดังน้ันก็ให้ทหารไปเอาม้ามา ขีใ่ หซ้ ุนกวนดู ซนุ กวนกข็ มี่ า้ ควบตามเล่าปีล่ งมาจาก เนินเขาจะไปท่ีอยู่ ราษฎรชาวเมืองทั้งปวงเห็น ซนุ กวนกบั เลา่ ปี่ควบมา้ ตามกนั มาก็มคี วามยินดีนัก สามก๊กวิทยา

๙๗๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ครั้นเล่าปี่มาถึงที่อยู่ ซุนเขียนกับจูล่งจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า ให้ท่านคิดอ่านไปหานางเกียวก๊กโล อ้อนวอนให้เร่งแตง่ งานเสียจงได้ ครั้นช้าอยู่เกลอื กจวิ ย่ีจะคิดอ่านสั่งสอนซุนกวนประการใดการเราจะ เสยี ไป คร้นั เวลาเชา้ เล่าปี่ก็ไปหานางเกียวก๊กโล ๆ กอ็ อกไปรบั คานบั กนั แล้วพาเข้ามาท่ีอยู่ เล่าปีจ่ ึงว่า บัดน้ีข้าพเจ้ามาอาศรัยอยู่ ณ ตึกรับแขกก็เปลี่ยวนัก ด้วยท่ีนั้นหามิดชิดม่ันคงไม่ ซ่ึงนางงอก๊กไถ้กับ ซุนกวนมคี วามเมตตานั้นขา้ พเจ้ากแ็ จ้งอยู่ เกลอื กวา่ ทหารแลชาวเมอื งท้งั ปวงจะคิดรา้ ย ข้าพเจา้ จะอยู่ ช้านักไมไ่ ด้ นางเกียวก๊กโลจึงว่า ท่านอย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าจะไปว่านางงอก๊กไถ้ให้จัดแจงพิทักษ์รักษา ท่าน เล่าปี่ก็คานับลากลับมาท่ีอยู่ นางเกียวก๊กโลจึงไปหานางงอก๊กไถ้แล้วบอกว่า เล่าปี่มาว่ากับ ข้าพเจ้าว่าจะอยู่ช้านักไม่ได้ เกรงทหารแลชาวเมืองทั้งปวงจะคิดอ่านทาร้าย นางงอก๊กไถ้จึงว่า เล่าปี่ เปนบุตรเขยเรา ผู้ใดจะอาจทาร้าย แล้วก็จัดแจงรับเล่าปี่เข้าไปอยู่ท่ีข้างใน คอยหาวันดีซึ่งจะกาหนด แต่งงาน เล่าปีจ่ ึงว่าแกน่ างงอก๊กไถว้ ่า ตัวขา้ พเจา้ มาอยใู่ นนี้แลว้ จูลง่ กับซุนเขียนคุมทหารอยู่ภายนอก มิได้มีผู้ใดว่ากล่าว เกลือกจะไปข่มเหงราษฎรทั้งปวง นางงอก๊กไถ้ก็จัดแจงท่ีให้จูล่งซุนเขียนกับทหาร ทง้ั ปวงเขา้ มาอยขู่ ้างใน ค ร้ั น วั น ดี ไ ด้ ฤ ก ษ์ แ ล้ ว นางงอก๊กไถ้ก็จัดแจงโต๊ะเล้ียง ขุนนางทั้งปวง แต่งงานเล่าปี่กับ นางซุนฮูหยินตามประเพณี คร้ัน เวลาค่าขุนนางทั้งปวงก็กลับไปท่ี อยู่ นางงอก๊กไถ้จึงให้จุดเทยี นสอง ข้างทางแต่ที่อยู่เล่าป่ีไปถึงตึกนาง ซุนฮูหยิน แล้วให้คนนาตัวเล่าป่ีไป ครั้นเล่าปี่ไปถึงตึกนางซุนฮูหยิน เดิรเข้าไปในห้อง เห็นหญิงคนใช้ ท้งั ปวงแต่งตัวเหน็บกระบีเ่ หมือนทหารจะเขา้ ส้สู งคราม เห็นเครอื่ งศัสตราวธุ ต่าง ๆ แขวนพงิ ไวเ้ ปนอนั มาก เลา่ ป่ตี กใจยืนตลึงอยู่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๕ ๙๗๓ หญิงแกค่ นหน่งึ จงึ ว่าแกเ่ ล่าป่ีว่าท่านอย่าตกใจ อนั นางซุนฮหู ยินนี้ แตน่ ้อยมารักการสงคราม พอใจดูทหารราอาวุธสู้รบกัน จึงฝึกสอนหญิงคนใช้ให้รากระบ่ี แลสู้กันด้วยเพลงอาวุธต่าง ๆ ให้ดี เล่าป่ีจึงว่า อันการราอาวุธรบพุ่งกันนี้ หาควรที่นางซุนฮูหยินจะดูไม่ น้าใจข้าพเจ้าน้ีคิดคร่ันคร้ามนัก ให้เก็บเสียก่อนเถิด หญิงแก่คนใช้น้ันก็เข้าไปบอกนางซุนฮูหยิน นางซุนฮูหยินได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะ วา่ ทาการสงครามมาถงึ อายุปานนี้แลว้ เหน็ เครื่องอาวุธยงั กลวั อยู่อกี เลา่ แล้วส่ังหญิงคนใชใ้ หเ้ ก็บเครือ่ ง อาวุธท้ังปวงเสีย หญิงคนใช้ก็ชวนกันเก็บเคร่ือง อาวุธเสีย แล้วก็เชิญเล่าปี่เข้ามาอยู่ด้วยนาง ซุนฮูหยิน ครั้นเล่าปี่ได้อยู่กับนางซุนฮูหยินแล้ว ก็จัดแจงเข้าของเงินทองทั้งปวงให้หญิงคนใช้ท้ัง ปวงเปนอนั มากหวงั จะผกู นา้ ใจ แลว้ กใ็ ห้ซุนเขยี น เอาเนอ้ื ความทง้ั ปวงไปบอกขงเบง้ ณ เมืองเกงจ๋ิว สามกก๊ วิทยา

๙๗๔ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๗๕ ฝ่ายซุนกวนจึงเขียนหนังสือบอก เหตุทงั้ ปวงทกุ ประการ ให้ทหารเอาไปให้จวิ ยี่ ณ เมืองฉสองกุ๋น จิวยี่แจ้งในหนังสือดังนั้นก็ เสียน้าใจวิตกนัก จึงคิดกลอุบายได้อยา่ งหนึ่ง กเ็ ขยี นหนังสอื ลบั เปนใจความว่า เดิมขา้ พเจา้ ทาการท้ังนี้หวังจะทาร้ายเล่าปี่จะได้คืนเอา เมืองเกงจ๋ิว ก็เสียความคิดกลับเปนคุณแก่ เล่าป่ีอีก จาจะคิดกลอุบายทาการสืบไป แต่ เล่าปี่เปนคนมีสติปัญญา ภายนอกก็ทาโอบอ้อมอารีแก่ราษฎรทั้งปวง แล้วก็ได้ขงเบ้งเปนท่ีปรึกษา ผู้ใหญ่ กวนอูเตียวหุยจูล่งเปนนายทหารเอก เห็นจะไม่เปนน้อยอยู่ในอานาจผู้ใด ขอให้ท่านประโลม เอาใจเล่าปไ่ี ว้ให้หลงอยูใ่ นเมืองตองงอ่ จะได้ลมื ขงเบ้งกวนอเู ตยี วหยุ เราจงึ คิดอา่ นไปตีเมอื งเกงจ๋วิ กจ็ ะ สาเรจ็ โดยง่าย แม้เลา่ ปก่ี ลบั ไปเมืองไดเ้ หมอื นหนงึ่ ปล่อยมงั กรลงทเล ก็จะเปนศัตรูไปภายหน้า ใหท้ ่าน พิเคราะหด์ จู งควรเถดิ แลว้ ก็สง่ ใหท้ หารถอื ไปใหซ้ ุนกวน ณ เมอื งลาซี ซุนกวนแจ้งในหนังสือนั้นแล้ว จึงหาเตียวเจียวมาปรึกษา เตียวเจียวจึงว่าแก่ซุนกวนว่า อัน ความคดิ จวิ ยค่ี ร้ังนี้ชอบนัก ตอ้ งความคิดข้าพเจา้ ขอให้ท่านกอ่ ตกึ ให้เลา่ ปี่อยู่ แล้วขดุ สระปลกู บวั สร้าง สวนดอกไม้ จัดข้าหญิงที่รูปงามให้ใช้สอย เล่าป่ีเปนคนเข็ญใจอยกู่ ่อน หาเคยได้ดีไม่ คร้ันเราบารุงให้ เงินทองใช้สอยมิได้อนาทร ก็จะละเลิงน้าใจลืมขงเบ้งกวนอูเตียวหุย ขงเบ้งกวนอูเตียวหุยก็จะน้อยใจ เล่าป่ี เหน็ เราจะได้เมืองเกงจิว๋ โดยง่าย ขอทา่ นเร่งรัดคิดทาการตามความคิดจิวยีเ่ ถิด ซุนกวนได้ฟังดังนั้นก็มีความ ยินดี จึงให้ก่อตึกขุดสระสร้างสวน สาเร็จแล้ว เชิญให้เล่าป่ีกับนาง ซุนฮูหยินมาอยู่ ให้ข้าหญิงชายกับเงิน ทองเปนอนั มาก แล้วจดั หญิงรูปงามสบิ คนให้ขับราบาเรอเล่าป่ีทุกวัน นาง งอก๊กไถ้เห็นซุนกวนรักใคร่เล่าป่ีดังน้ัน มไิ ด้รกู้ ลอุบายก็มคี วามยนิ ดนี ัก สามก๊กวิทยา

๙๗๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ขณะน้ันเล่าปี่ได้สมบัติพัสถานเปนอันมากก็ละเลิงหลงไป มิได้คิดท่ีจะกลับไปเมืองเกงจ๋ิว ฝ่ายจลู ง่ มิไดม้ ีการสง่ิ ใดก็พาทหารห้ารอ้ ยออกไปควบม้าหัดยิงเกาทัณฑ์ทกุ วัน มิไดข้ าด ทาเชน่ นอ้ี ยู่ช้า นานจนย่างเข้าปีใหม่จึงคิดข้ึนได้ถึงคาขงเบ้งซึ่งสั่งมาว่า แม้ถึงเมืองลาซีให้ฉีกหนังสือฉบับหน่ึงออกดู เม่ือจะเข้าปีใหม่ให้ดูหนังสือฉบับสอง หนังสือฉบับสามต่อถึงท่ีอับจนจึงให้ฉีกออกดู บัดน้ีเรามาก็ ช้านานจนย่างเข้าปีใหม่แล้ว เล่าป่ีก็หลงไปด้วยภรรยา มิได้พบพูดจากันกับเรา จาจะฉีกหนังสือของ ขงเบ้งออกดู จูล่งจึงฉีกหนังสือฉบับสองออกดู เปนใจความวา่ แม้เลา่ ปหี่ ลงดว้ ยกลซุนกวน แล มีอาลัยด้วยนางซุนฮูหยิน ไม่คิดอ่านจะกลับ เมือง ก็ให้จูล่งลวงเล่าปี่ว่า โจโฉยกทัพมาตี เมืองเกงจิ๋ว ขงเบ้งให้กวนอูเตียวหุยออกรบ ต้านทานเปนสามารถ กองทัพโจโฉยังหา กลับไปไม่ ถ้าเห็นวา่ เล่าปี่ยงั มีอาลยั ดว้ ยภรรยา อยู่ ก็ให้เล่าปี่บอกเนื้อความซ่ึงจิวยี่กับซุนกวน ทากลอุบายใหน้ างซุนฮหู ยนิ ฟัง ถา้ นางซนุ ฮูหยนิ เปนคนมีน้าใจสัตย์ซ่ือก็จะมาด้วยเล่าปีเ่ ปนมั่นคง จูล่ง แจ้งในหนังสือดังนั้นแล้วก็รีบเข้าไปหาเล่าปี่ คร้ันถึงประตูตึกจึงให้หญิงคนใช้เข้าไปบอกเล่าปี่ว่า จูล่ง มาหาเปนการร้อน เล่าปไี่ ด้ฟังดงั นน้ั ก็ออกมา จูล่งทาเปนตกใจวา่ แก่เลา่ ปวี่ ่า ท่านมาอยู่ได้ความสขุ ลืม เมอื งเกงจิว๋ แลว้ หรือ เลา่ ป่จี งึ ถามว่า เหตใุ ดทา่ นจงึ ตกใจเข้ามา จลู ่งจงบอกเนื้อความตามหนงั สือขงเบง้ เล่าปี่ได้ฟังดังน้ันจึงว่า เราจะปรึกษากับนางซุนฮูหยินก่อน จูล่งจึงว่า ซึ่งท่านจะปรึกษาเห็นนาง ซนุ ฮหู ยนิ จะไมใ่ ห้ไป ท่านอยา่ ให้นางรเู้ ลย เวลาค่าวนั นีเ้ ราพากนั รีบหนไี ปเถิด จะได้ชว่ ยขงเบง้ คดิ อ่าน รบกับโจโฉ เล่าปี่จึงว่า ท่านกลับไปเถิดเราจะตรึกตรองดูก่อน จูล่งก็คานบั ลาเล่าปี่ไปที่อยู่ เล่าปี่จึงกลับ เข้ามาแกล้งทาเปนร้องไห้หวังจะให้ภรรยาถาม นางซุนฮูหยินจึงถามว่า ท่านเปนทุกข์ส่ิงใดจึงร้องไห้ เลา่ ปี่จงึ แกล้งบอกวา่ ข้าคิดวติ กถึงบิดามารดา เมอ่ื ชวี ติ ยังอยู่กย็ งั มไิ ดแ้ ทนคุณ ครน้ั หาบุญไม่แล้วกม็ ิได้ บูชาเหมือนมิได้มกี ตัญญู ข้ามาอยู่กับเจา้ ก็ช้านานจนเขา้ ปีใหม่แลว้ คิดวิตกราลึกถงึ คุณบิดามารดาจงึ ไม่มคี วามสบาย นางซนุ ฮูหยนิ จงึ วา่ ท่านอยา่ ลวงข้าพเจา้ เลย เนอ้ื ความจงึ จลู ง่ มาบอกท่านนั้นข้าพเจ้า ก็ได้ยนิ อยู่แลว้ ท่านจะใคร่กลบั ไปเมอื งเกงจิว๋ โดยเรว็ เหตุใดจงึ มาบอกขา้ พเจา้ ดังน้เี ล่า www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๕ ๙๗๗ นางซนุ ฮหู ยิน (Lady Sun) เล่าป่ีจึงว่า เน้ือความท้ังนี้เจ้าก็แจ้งอยู่แล้ว แม้ข้าไม่กลับไปเมืองเกงจ๋ิวก็จะเปนอันตราย คนท้งั ปวงกจ็ ะหัวเราะเยาะว่าหลงด้วยภรรยาจนเสียเมอื งแก่โจโฉ ครน้ั จะไปบัดนี้เลา่ กม็ ีความอาลยั ถงึ เจ้านักจึงร้องไห้ นางซุนฮูหยินจึงว่า ตัวข้าพเจ้าเปนภรรยาก็สิทธ์ิขาดอยู่แก่ท่าน แม้ท่านคิดอ่าน ประการใดขา้ พเจ้ากจ็ ะตามทกุ ประการ เลา่ ป่ีจงึ ว่าเจา้ วา่ นี้ก็ชอบ แต่กลวั มารดาเจ้ากับซุนกวนจะไมใ่ ห้ ไป แม้เจ้ามีความเมตตามิให้ข้าได้เจบ็ อายแก่คนทั้งปวงก็ค่อยอย่จู งดีเถิด ข้าจะรีบกลับไปเมอื งเกงจ๋วิ จะไดค้ ดิ อา่ นสูร้ บกับโจโฉ แล้วเล่าปก่ี ท็ าเปนร้องไห้ สามกก๊ วิทยา

๙๗๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) นางซนุ ฮูหยนิ จึงปลอบวา่ ทา่ นอยา่ ทุกขร์ อ้ นไปเลย ขา้ พเจ้าจะไปออ้ นวอนลามารดาก็เหน็ จะ ยอมให้ไปกับท่าน เล่าป่ีจึงว่า ถึงมารดาเจ้าจะยอมให้ไปแล้วแม้ซุนกวนไม่ยอมให้ไปเจา้ จะคดิ ประการ ใด นางซุนฮูหยนิ จงึ วา่ ข้าพเจ้าจะไปลามารดาวา่ ถงึ ปใี หมว่ ันตรุษทา่ นจะไปเสน้ บิดามารดาณชายทเล ขา้ พเจา้ จะลาไปด้วย แมม้ ารดาอนญุ าตแล้ว เราจึงพากันหนีไปอย่าให้ซนุ กวนทนั รู้ เล่าปี่ได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดีจึงว่าแก่นางซุนฮูหยินว่า ไม่เสียทีที่ข้ารักใคร่มีอาลัยต่อเจ้า แม้เจ้าแก้ไขคร้ังน้ี ถึงจะตายข้าก็ไม่ลืมคุณเจ้า แล้วเล่าป่ีจึงหาจูล่งมาสั่งว่า ถึงวันตรุษให้คุมทหารท้ัง ปวงออกไปพร้อมกัน คอยท่าเราณทางหลวงนอกเมอื ง เรากบั นางซนุ ฮูหยินจะทากลอุบายพากนั หนไี ป ท่านจงเตรียมการไว้ให้พร้อม จูล่งรับคาแล้วก็ลาออกไปจัดแจงทาการตามเล่าป่ีสั่ง ขณะน้ันพระเจ้า เห้ียนเต้เสวยราชสมบัติได้สิบหกปี (พ.ศ. ๗๔๔) เปนตรุษวันแรก ซุนกวนก็แต่งโต๊ะเลี้ยงขุนนางแล ทหารทง้ั ปวง เล่าปี่กับนางซุนฮูหยินจึงพากันเข้าไปหานางงอก๊กไถ้ คานับแล้วนางซุนฮูหยินจึงว่า เล่าปี่ คิดถึงบิดามารดาคณาญาติทั้งปวงอันหาบุญไม่ซึ่งฝังศพไว้ ณ เมือง ตุ้นก้วน จะลาท่านไปเส้นศพท่ี ชายทเลแต่พอเปนเหตตุ ามธรรมเนยี ม ขา้ พเจ้าจะลาไปด้วย นางงอก๊กไถ้จึงว่า ทั้งน้ีเปนประเพณีผู้รู้จักคุณบิดามารดา อน่ึงตัวเจ้าก็ยังหาได้คานับบิดา มารดาผัวไม่ จะไปก็ตามเถิด นางซุนฮูหยินมีความยินดีคานับมารดากลับมาที่อยู่แล้วจัดแจงเงินทอง กับสิ่ง ของท่ีดีใส่ในรถ เล่าป่ีก็ ข้ึนม้าให้นางซุนฮูหยินขึ้นขี่รถ กับข้าหญิงคนใช้ซ่ึงสนิธออก จากเมืองลาซี ไปตามทางซึ่ง สั ญ ญ า ใ ห้ จู ล่ ง ไ ป ค อ ย อ ยู่ นั้ น ค ร้ั น จู ล่ ง เ ห็ น เ ล่ า ป่ี กั บ น า ง ซุนฮหู ยินขบั รถออกมากม็ ีความ ยินดี คุมทหารทั้งปวงป้องกัน รกั ษาไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๕ ๙๗๙ ฝ่ายซุนกวนแลขุนนางท้ังปวง เสพย์สุราอยู่จนเวลาเย็น ทหารทั้งปวง เห็นซุนกวนเมาสุรานักไม่มีสมประดี ก็ชวนกนั พยงุ ซนุ กวนเขา้ ไปในตกึ ขนุ นาง ทั้ ง ป ว ง ก็ ก ลั บ ม า ที่ อ ยู่ พ อ ท ห า ร รู้ เน้ือความว่าเล่าป่ีกับนางซุนฮูหยินพากัน หนีไปแล้ว ก็รีบเข้าไปจะบอกซุนกวน เหน็ ซุนกวนเมาสรุ าไม่รสู้ มประดี ตอ่ เวลา รุ่งเช้าซุนกวนส่างเมาตื่นข้ึน ทหารจึง บอกว่าเล่าปี่กบั นางซุนฮหู ยินหนีไปแต่วานนแ้ี ลว้ ซุนกวนไดฟ้ ังดงั น้นั ก็ตกใจ จึงหาขุนนางแลทหารทั้ง ปวงมาปรกึ ษา เตียวเจียวจึงว่า เล่าป่ีมีปัญญาลึกซ้ึง แม้ไปถึงเมืองได้นานไปจะเปนศัตรูแก่ท่าน ขอให้ท่าน เร่งรัดแต่งทหารตามไปจับตัวเล่าปี่คืนมาให้จงได้ ซุนกวนเห็นชอบด้วย จึงเรียกตันบูกับพัวเจี้ยงมาสงั่ ว่า ท่านจงคุมทหารห้าร้อยตามไปจับตัวเล่าปี่มาให้จงได้ ตันบูกับพัวเจี้ยงก็ลาซุนกวนรีบยกทหารไป ซุนกวนมีความโกรธคิดแค้นเล่าป่ีนัก เอาศิลาฝนหมึกท้ิงลงกับพื้นตึกจนศิลานั้นแตกกระจายไป เทียเภาจึงว่า ถึงท่านจะโกรธสักเท่าใดก็หาต้องการไม่ ข้าพเจ้าเห็นว่าตันบูกับพัวเจ้ียงซึ่งท่านให้ยก ตามไปนั้นจะมิไดต้ ัวเลา่ ป่ี มา เพราะนางซุนฮูหยินน้องสาวท่านมีสติปัญญา แล้วมารดาท่านก็รกั เสมอ ชวี ิต นางก็พร้อมใจไปดว้ ยเลา่ ป่ี เหน็ ทหารทงั้ ปวงจะเกรงอยู่ไมอ่ าจเขา้ จับกมุ ได้ ซุนกวนได้ฟังดังนั้นก็เห็น ดว้ ย จงึ เอากระบ่ีสง่ ใหจ้ ิวขิมกบั จวิ ท่าย แล้วส่ังว่า ท่านเร่งยกตามตันบูกับ พัวเจ้ียงไป เอากระบ่ีเล่มน้ีตัดสีสะนาง ซุนฮูหยินกับเล่าปี่มาให้เราจงได้ แมไ้ ม่ ได้มาเราจะเอาสีสะทา่ นแทน จวิ ขิมกับ จิวท่ายก็รับคาซุนกวน แล้วคุมทหาร พนั หนึ่งยกตามไป สามก๊กวิทยา

๙๘๐ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายเล่าปี่หนีไปวันนั้น คร้ันเวลาสองยามหยุดพักทหารครู่หนึ่งแล้วก็รีบยกไปถึงแดนเมือง ฉสองกุ๋น ได้ยินเสียงทหารโห่ร้องอ้ืออึง แลเห็นผงคลีฟุ้งตลบมาข้างหลัง เล่าป่ีจึงปรึกษาจูล่งว่า บัดนี้ ทหารยกติดตามมาเปนอันมาก เราจะคิดอ่านประการใด จูล่งจึงว่า ท่านรีบพานางซุนฮูหยินไปก่อน เถิด ข้าพเจ้ากับทหารท้ังปวงจะรอป้องกันไปภายหลัง เล่าปี่ก็พานางซุนฮูหยินหนีอ้อมไปตามเชิงเขา หลังเมอื งฉสองก๋นุ ขณะน้ันจิวย่ีรู้ว่าเล่าป่ีกับนางซุนฮูหยินพากันหนีออกจากเมืองลาซี จึงคิดว่าอันเล่าป่ีหนีไป ครัง้ นแี้ มม้ าทางบกเหน็ จะออ้ มเมืองเรามาตามเชิงเขา เปนมัน่ คง จงึ ใหช้ เี ซ่งเตงฮองคุมทหารสามพันไป คอยสกัดอยู่ ชีเซ่งกับเตงฮองข้ึนยืนดูบนเนินเขา แลเห็นเล่าปี่แต่ไกลก็ออกสกัดทางไว้ แล้วร้องว่าแก่ เลา่ ป่วี ่า จิวยี่ใหเ้ รามาคอยอยนู่ านแล้ว ทา่ นเรง่ ลงจากหลังมา้ เราจะจบั ตัวทา่ นไปใหจ้ วิ ย่ี เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ แลเห็นทหารสกัดอยู่เปนอันมาก จึงควบม้ามาหาจูล่งแล้วบอกว่า ทหารสกัดหน้าอยู่เปนอันมาก เราจะคิดอ่านประการใด จูล่งจึงว่าท่านอย่าวิตกเลย เม่ือเราจะมาน้ัน ขงเบ้งให้หนังสือมาสามฉบับ ได้ดูสองฉบับแล้วก็ทาการตลอดมาถึงเพียงนี้ ยังหนังสือฉบับท่ีสามน้ี ขงเบ้งสั่งมาว่า แม้ถึงที่อับจนจึงให้ฉีกออกดู บัดนี้ถึงที่อับจนแล้ว จาเราจะดูหนังสือขงเบ้งก่อนจะคดิ ทาการตอ่ ไป แล้วจูลง่ จงึ ฉกี หนงั สอื ฉบบั สามออกใหเ้ ลา่ ปดี่ ู www.samkok911.com

ตอนท่ี ๔๕ ๙๘๑ เล่าปี่แจ้งในหนังสือนั้นแล้ว จึงกลับไปบอกนางซุนฮูหยินตามในหนังสือขงเบ้งนั้น ว่าเดิม ซนุ กวนกับจิวยคี่ ิดกลอุบายว่าจะยกเจ้าใหเ้ ปนภรรยาขา้ หวงั จะลวงข้าให้มา ณ เมอื งลาซีแล้วจะจบั ตัว จาไว้ แมค้ ืนเมืองเกงจวิ๋ ได้แล้วก็จะฆา่ เราเสีย ใช่จะยกเจา้ ให้โดยจรงิ นนั้ หามไิ ด้ เอาช่ือเจา้ เปนเหย่ือไป ล่อมา อน่ึงข้ารู้ว่าเจ้าเปนหญงิ ก็จริง แต่มีสติปัญญาความคิดยิ่งกว่าผชู้ ายอีก จึงอุตส่าห์มานี้มไิ ด้คดิ ถึง ตัวกลัวความตาย นี่หากว่ามารดากบั นางเกียวกก๊ โลมีความเมตตาขา้ จึงรอดจากความตาย แลซุนกวน กับจิวยี่ยังคิดกลอุบายต่าง ๆ อยู่หวังจะทาอันตรายข้า ๆ เห็นจะอยู่ในเมืองลาซีไม่ได้ก็คิดอ่านจะ กลบั ไปเมอื งเกงจวิ๋ จึงแกล้งบอกเจา้ วา่ เมืองเกงจว๋ิ เกดิ ศกึ จะรบี ไปเปนการเร็ว เจา้ ก็มคี วามสัตยต์ ดิ ตาม ข้ามา คุณเจ้าหาท่ีสดุ ไม่ ข้าก็ยังมิไดต้ อบแทนคณุ บัดน้ีซุนกวนก็ยกทหารตามมาเปนอันมาก จิวยี่กใ็ ห้ ทหารมาสกัดหน้าอยู่ ทหารทั้งสองฝ่ายน้ีอยใู่ นอานาจเจา้ แม้เจ้าไมช่ ่วยแก้ไขครงั้ นี้ข้าจะตายอย่ใู นท่นี ี้ อันจะไดแ้ ทนคณุ เจา้ ซงึ่ สตั ยซ์ อื่ ตอ่ ข้านั้นหามิไดแ้ ล้ว นางซุนฮูหยินได้ฟังดังนั้นก็คิดน้อยใจซุนกวนจึงว่า ซึ่งซุนกวนทาท้ังนี้มิได้มีอาลัยท่ีจะเปน พ่ีน้องกันสืบไป จะกลับไปหาซุนกวนกะไรได้ การครั้งนี้ข้าพเจ้าจะคิดอ่านแก้ไขให้พ้นอันตรายจงได้ นางซุนฮูหยินจึงให้คนใช้ม้วนมู่ลี่ข้ึนแล้วก็รีบขับรถไป เห็นชีเซ่งเตงฮองสกัดทางอยู่ นางซุนฮูหยินจึง ร้องว่า ตัวทาการทั้งนจ้ี ะทาร้ายเราหรอื ชีเซ่งเตงฮองตกใจจึงลงจากมา้ วางอาวุธเสยี เข้าไปคานบั นาง ซุนฮูหยนิ ตรงหน้ารถแล้วว่า ข้าพเจ้าจะคิดอา่ นทาอันตรายท่านน้นั หามิได้ จิวย่ีให้ข้าพเจ้าคุมทหารมา คอยจบั เล่าปี่ นางซุนฮูหยินได้ฟังดังน้ันก็ โกรธดา่ จิวยีว่ ่าอา้ ยผ้รู า้ ยมิได้มีกตญั ญู ตวั มาอยู่เมืองกังตั๋งน้ี กินเข้าแดงแกงร้อน ของพี่เรา ๆ ก็ต้ังให้เปนนายทหารแล้ว เลี้ยงดูมิใหอ้ นาทร ควรหรือไมร่ จู้ ักผดิ แล ชอบ เล่าป่ีเปนอาว์พระเจ้าเหี้ยนเต้ มารดาเรากับซุนกวนก็ได้ยกให้เปนสามี เรา เมื่อเล่าป่ีจะพาเรามานั้นมารดาเรา กับซุนกวนก็ได้รู้ยอมให้เรามา แลจิวยี่ เห็นวา่ เราได้ทรพั ยส์ ่งิ ของมามากหรือ จงึ ใหต้ วั ทง้ั สองคุมทหารปลอมเปนโจรมาคอยตีชิงเรา สามก๊กวิทยา

๙๘๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) เตงฮอง (Ding Feng) ชีเซ่งเตงฮองได้ฟังดังน้ันแล้วกลัวตัวจะมีความผิดจึงว่า อันตัวข้าพเจ้าท้ังสองคนน้ีจะได้คิดร้ายต่อท่านหามิได้ เพราะกลัว อาญาจิวยี่จึงมา ท่านจงเมตตายกโทษข้าพเจ้าเถิด นางซุนฮูหยิน ตวาดเอาแล้วร้องว่า ตัวเห็นว่าจิวยี่มีอาญาสิทธ์ิฆ่าตัวได้ตัวจึงทา ตาม แต่เรานี้จะฆ่าตัวไม่ได้ฉนั้นหรือจึงมาบังอาจทาการทั้งน้ี นาง ซุนฮูหยินก็ด่าจิวย่ีเปนอันมากแล้วก็เร่งขับรถไป เล่าปี่แลจูล่งก็คุม ทหารตามไป ฝ่ายชีเซ่งเตงฮองกลวั นางซุนฮูหยิน แลเห็นจูล่งเปนนายทหารมีฝีมอื ติดตามเล่าปี่มาดว้ ยก็มิ อาจทาประการใด จึงให้ทหารแหวกทางให้ คร้ันเล่าปี่ไปไกลทางประมาณหกสิบเส้น พอตันบู พัวเจี้ยงยกตามเล่าปี่มาถึงที่นั้น ชีเซ่งเตงฮองก็เล่าเน้ือความท้ังปวงให้ตันบพู ัวเจี้ยงฟัง ตันบูจึงว่าท่าน ปล่อยให้เล่าป่ีไปเสียน้ันผดิ นัก บัดน้ีซุนกวนให้เรามาจับเลา่ ป่ีกับนางซุนฮหู ยินกลับไป ชีเซ่งเตงฮองได้ ฟงั ดงั นัน้ ก็ตกใจ ยกทหารสองกองบญั จบกนั เขา้ แลว้ รบี ตามเลา่ ปีไ่ ป ฝ่ายเล่าปี่ได้ยินเสียงทหารโห่ร้องอื้ออึงมาข้างหลัง จึงว่าแก่นางซุนฮูหยินว่า บัดนี้ทหาร ตามมาอีกเราจะคิดประการใด นางซุนฮูหยินจึงว่าท่านรีบไปก่อนเถิด ข้าพเจ้ากับจูล่งจะอยู่ต้านทาน ภายหลัง เล่าปี่กับทหารสามร้อยรบี ไปตามชายทเล จูล่งจึงให้ทหารยืนกน้ั อย่กู ลางทาง ตัวจูล่งขี่ม้าถือ ทวนยืนเคยี งรถนางซนุ ฮูหยินอยู่ พอทหารสี่นายยกตามมาถึง ก็ลงจากมา้ เขา้ มาคานับนางซุนฮูหยิน ๆ จงึ ถามตนั บพู วั เจี้ยงว่า ตวั ติดตามมาน้ดี ้วยเหตสุ ่งิ ใด ตนั บูพัวเจี้ยงจงึ บอกวา่ ซนุ กวนให้ขา้ พเจ้ามาเชิญ ทา่ นกับเล่าปีก่ ลบั ไป นางซนุ ฮหู ยนิ ได้ฟังดงั นนั้ กท็ าเปนโกรธรอ้ งตวาดว่า เพราะคนเหลา่ นีจ้ ะให้เราพ่นี ้องผิดใจกัน มารดาเรากับซุนกวนก็แต่งให้เราเปนภรรยาเล่าปี่ เม่ือเรากับเล่าปี่จะมาน้ันมารดาก็อนุญาตใหเ้ ราไป อยู่เมืองเกงจิ๋วกับสามี เราแล้ว ใช่เราจะหนมี าตาม อาเภอใจก็หาไม่ ถึงซุนกวนพ่ีเราก็เห็นจะว่ากล่าว ตามขนบธรรมเนียม คงจะผ่อนเอาใจเราบ้าง แต่ ตวั สองคนนีแ้ อบรบั คาสั่งซนุ กวนยกทหารมาจะทา อันตรายเราหรอื www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๕ ๙๘๓ นายทหารสคี่ นได้ฟงั ดังนัน้ กค็ ดิ วา่ นางซุนฮหู ยินกบั ซนุ กวนเปนพีน่ อ้ งกนั นางงอก๊กไถ้รกั ใคร่ เสมอชีวิต แม้เราจะทาหักหาญบัดน้ีเล่า ซุนกวนก็มีกตัญญูรู้จักคุณมารดาอยู่ มิอาจขัดมารดาได้ นานไปภายหน้าเห็นจะไมพ่ ้นผิด เพราะซุนกวนกลัวมารดาก็จะผลักเสียให้พ้นตัว ความผิดก็จะอยู่แก่ ตัวเราท้ังปวง แม้เราจะทาความชอบไว้จะดีกว่า นานไปก็เห็นว่าจะไม่มีความผิด แล้วก็มิได้เห็นเล่าป่ี เห็นแต่จูล่งข่ีม้าถือทวนท่วงทีเข้มขันเหมือนจะเข้าสู่สงคราม นายทหารทั้งสี่คนคิดต้องกันดังน้ัน ต่าง คนต่างว่ากนั แล้วกระทาคานับแลว้ กป็ ลอ่ ยใหไ้ ป นางซุนฮูหยินก็เรง่ ทหารใหข้ บั รถตามเลา่ ปี่ไปให้ทนั ครั้นนางซุนฮูหยินกับทหารทั้งปวงไปพ้นแล้ว ชีเซ่งจึงว่าแก่ทหารทั้งปวงว่า บัดนี้นาง ซุนฮหู ยนิ ก็ไปแล้ว เรากลบั เอาเนื้อความท้ังปวงซง่ึ นางซุนฮูหยินวา่ นไี้ ปบอกจิวย่ีเถดิ เปนไรเลา่ ปรึกษา ยังไม่ตกลงกันพอจิวขิมจิวท่ายมาถึง จึงถามนายทหารส่ีคนว่า ท่านพบเล่าป่ีหรือ นายทหารส่ีคนจึง บอกว่า พบแต่เวลาเช้า บัดน้ีเล่าปี่ยกพ้นไปแล้ว จิวขิมจึงว่า ท่านพบเล่าปี่แล้วเหตุใดจึงไม่เอาตัวไว้ ตันบูกับพัวเจ้ียงก็เล่าเนื้อความท้ังปวงให้จิวขิมฟัง จิวขิมจึงว่า ท่านทั้งปวงคิดเกรงนางซุนฮูหยิน มิได้ จับตัวเล่าปไ่ี ว้นนั้ โทษทา่ นผดิ นกั แมซ้ ุนกวนคิดรักใครน่ างซนุ ฮหู ยินแลกลวั มารดาอยแู่ ลว้ ก็จะให้กระบ่ี อาญาสทิ ธิม์ าแกเ่ ราหรอื บดั นี้ซุนกวนให้กระบ่อี าญาสิทธเ์ิ รามาแล้วสง่ั ว่า ถ้าพบเล่าป่กี ับนางซนุ ฮูหยิน กใ็ ห้ฆา่ นางซุนฮูหยนิ เสยี กอ่ นจึงฆ่าเลา่ ป่ี แลว้ ให้ตดั สสี ะไปให้ซุนกวนจงได้ แม้มไิ ดส้ ีสะนางซุนฮูหยินกบั เล่าปี่ไปให้ซนุ กวน ๆ กจ็ ะตดั สสี ะเราเสีย สามกก๊ วิทยา

๙๘๔ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) นายทหารท้ังส่ีคนได้ฟังดังน้ันก็ตกใจจึงว่า บัดน้ีเล่าป่ียกไปนานแล้ว เราจะคิดประการใดดี จวิ ขมิ จงึ ว่ากบั ชีเซง่ เตงฮองวา่ เลา่ ป่ยี กไปบดั นล้ี ว้ นแต่ทหารเดิรเท้าเหน็ จะหนเี ราไมพ่ น้ ให้ทา่ นทงั้ ส่รี ีบ ไปบอกจิวยีใ่ หจ้ ดั แจงทหารเรือเรว็ ยกไปสกัดชายทเล ตัวเราส่คี นกับทหารจะเร่งยกไปทางบกใหท้ นั ถงึ เล่าปี่กับนางซุนฮูหยินจะว่ากล่าวประการใดก็ดี เราก็จะตัดเอาสีสะมาให้จงได้ ชีเซ่งเตงฮองเห็นชอบ ดว้ ยกร็ บี กลบั ไปหาจวิ ย่ี ณ เมอื งฉสองก๋นุ จิวขิมจวิ ทา่ ยตันบพู ัวเจ้ยี งก็พาทหารยกตามเล่าปไี่ ป ฝ่ า ย เ ล่ า ปี่ กั บ น า ง ซุนฮูหยินพากันไปพ้นแดนเมือง ฉสองกุ๋น ถึงชายทเลแห่งหน่ึงชื่อ ตาบลเล่าลองไพ่ เล่าป่ีจึงพา ทหารเดิรเลียบไปตามชายทเลจะ หาเรือข้ามฟากไปเมืองเกงจิ๋วก็ มิได้ เห็นเรือไปมาคิดวิตกนัก จูล่งจึงว่าแก่เล่าป่ีว่า เรามานี้ก็ พ้ น เ มื อ ง ฉ ส อ ง กุ๋ น จ ะ เ ข้ า แ ด น เมืองเกงจ๋ิวอยู่แล้ว เหมือนหน่ึง เสือหนีออกจากจั่นได้ ท่านอย่าคิดวิตกเลย เราทาการสงครามสาเร็จทั้งน้ีเพราะความคิดขงเบ้ง บัดน้ี เรามาถึงแดนเมืองเราแล้ว เห็นขงเบ้งจะคิดอ่านมาช่วยเราเปนม่ันคง เล่าป่ีได้ฟังจูล่งว่าก็คิดถึงความ ลาบากซ่ึงทรมานมากลางทาง แล้วคิดถงึ ความสุขซ่ึงซุนกวนทานบุ ารงุ ใหท้ ใี่ นเมอื งตองงอ่ กน็ ง่ั ลงร้องไห้ อยู่รมิ ชายทเล พอไดย้ นิ เสยี งทหารม้ายกตามมาเปนอนั มากจึงปรกึ ษากับจูล่งว่า บัดน้ที หารม้าตดิ ตาม มาเปนอันมาก เห็นเราจะถึงที่ตายในครั้งน้ีแลว้ จูล่งยังมิได้ว่าประการใดพอแลเห็นเรือประมาณย่สี บิ ลาแล่นมาตามชายทเล จูล่งจึงว่าเปนบุญของเรามีเรือแล่นมาแล้ว ให้ท่านเร่งรัดขับทหารลงโดยสาร เรือนี้ข้ามไปเถิดจะไดพ้ น้ อันตราย ครั้นเรือน้ันเข้ามาถึงฝั่ง เล่าป่ีพิเคราะห์เห็นเปนเรือลูกค้า แล้วแลเห็นขงเบ้งใส่เสอื้ ใส่หมวก ออกมาจากประทุนเรือก็มีความยินดี จึงพานางซุนฮูหยินกับทหารทั้งปวงรีบลงเรือ ขงเบ้งเห็นเล่าปี่ ตกใจจึงหัวเราะว่า แต่ข้าพเจ้าจัดทหารแต่งปลอมเปนเรือลูกค้ามาคอยรับท่านอยู่นานนักหนาแล้ว เล่าปี่ได้ฟังมีความยินดีนักก็เร่งให้ทหารถอยเรือออกจากฝ่ัง พอจิวขิมจิวท่ายตันบูพัวเจ้ียงยกทหาร มาถงึ รมิ ฝ่ัง www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๕ ๙๘๕ ขงเบ้งจงึ หวั เราะชี้มือร้องขึน้ ไปวา่ ใหท้ า่ นกลับไปบอกจิวย่เี ถิดว่า เราคิดการมากน็ านอยแู่ ลว้ พึ่งสาเร็จคร้ังนี้ ซ่ึงจิวย่ีให้ท่านตามมาส่งเล่าป่ีน้ันเราขอบใจนัก เล่าป่ีมิได้มีอันตรายสิ่งใด อย่าให้จิวยี่ คดิ กลอุบายฉนีส้ บื ไปเลย ทหารทั้งปวงไดย้ นิ ดงั น้ันกเ็ อาเกาทณั ฑย์ ิงไปดงั ห่าฝนก็มไิ ดถ้ ึงขงเบ้ง ๆ กเ็ รง่ ใหท้ หารแจวเรือขา้ มฟากไปใกลจ้ ะถึงฝ่ัง ฝ่ายจิวย่ีได้แจ้งเน้ือความซ่ึงจิวขิมให้ชีเซ่งเตงฮองมาบอก ก็เร่งจัดทัพเรือให้อุยกายเปน ปีกขวา ฮันต๋งเปนปีกซ้าย ตัวจิวยี่เปนทัพ หลวงรีบยกตามเล่าป่ีไป จิวยี่เห็นเล่าปี่ข้าม ฟากไปก็เร่งให้ทหารแจวเรือรบไล่ไปจะให้ ทัน ขงเบ้งเห็นจิวย่ีไล่ขยิกเข้ามาก็ให้ทหาร จอดเรอื เขา้ ริมฝง่ั ฝา่ ยเหนือ พาเล่าป่ีกับนาง ซุนฮูหยินข้ึนบกรีบหนีไป จิวยี่ก็ข้ึนข่ีม้าพา อุยกายฮันต๋งชีเซ่งเตงฮองกับทหารทั้งปวง ยกตามไป สามกก๊ วิทยา

๙๘๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) จวิ ยี่(Zhou Yu) ฝา่ ยขงเบง้ กับเล่าป่หี นไี ปถึงเขาแดนตาบลองจวิ๋ ซ่ึงให้กวนอูซุ่มอยู่นั้น ก็พาเล่าปี่กับนางซุนฮูหยินขึ้นอยู่ บนยอดเขา ครั้นจิวย่ียกตามมาถึงเขานั้น กวนอูกับ อุยเอี๋ยนฮองตงก็ยกทหารออกสกัดทางไว้ จิวย่ีขับทหาร จะรบพงุ่ กบั กวนอูกเ็ กรงอยู่ ด้วยทหารจิวยี่ชานาญแต่การ เรือไม่เคยรบบกแล้วก็มิได้มีม้าขี่ จิวย่ีจึงถอยทหาร กลับมา กวนอูขับทหารไล่รบพุ่งฆ่าฟันทหารจิวยี่ล้มตาย เปนอันมาก ฮันต๋งกับอุยกายเข้ารบป้องกันรับจิวย่ีกับ ทหารท้ังปวงลงเรือได้ กวนอูก็คุมทหารไล่ตามไปถงึ รมิ ฝง่ั แลว้ ใหท้ หารรอ้ งว่าแก่จิวยี่ว่า ท่านคิดกลอบุ ายจะลวงเรา ครนั้ เราลวงบา้ งกแ็ พ้ความคิดเรา แล้วมหิ นายังยกมาตาม ส่งเล่าปี่ให้เสียทหารอีกเล่า น่ีแลจะคิดอ่านปราบปราม แผน่ ดินสบื ไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๔๕ ๙๘๗ จิวยี่ได้ยินก็แลข้ึนไปเห็นเล่าป่ีนางซุนฮูหยินกับหญิงคนใช้อยู่บนยอดเขา แค้นใจนัก จึงส่ัง ทหารว่าจะยกขึ้นไปรบอีก ฮันต๋งกับอุยกายจึงห้ามว่าทหารเรามิได้มีม้าขี่ ทหารเขามีม้าครบตัวคน เห็นจะสู้กวนอูไม่ได้ จิวย่ีเห็นชอบด้วยแล้วคิดในใจว่า เราคิดกลอุบายให้ซุนกวนทาครั้งนี้หมายจะจบั ตัวเล่าป่ีคืนเอาเมืองเกงจิ๋วให้ ได้ ก็ซ้าเสียของหาต้องการไม่ เราจะกลับไปเมืองตองง่อดูหน้าซุนกวน กระไรได้ จิวย่ีคิดแค้นนัก พิษยาซึ่งถูกลูกเกาทัณฑ์แต่ก่อนน้ันกก็ ลุ้มขึ้นสลบไปไมร่ ู้สมประดี ทหารทั้ง ปวงช่วยกันแก้จนฟนื้ ขึ้นได้สตแิ ล้วกย็ กทหารกลบั ไปเมอื งฉสองก๋นุ ฝ่ายขงเบ้งก็พาเล่าป่ีกลับมา เมืองเกงจิ๋ว ปูนบาเหน็จทหารตาม สมควร ฝ่ายจิวขิมจิวท่ายตันบูพัวเจ้ียงก็ ยกทหารกลับไปเมืองลาซี จึงเข้าไปบอก เ นื้ อ ค ว า ม ใ ห้ ซุ น ก ว น ฟั ง ทุ ก ป ร ะ ก า ร ซุนกวนได้ฟังดังน้ันก็โกรธ จึงให้เทียเภา เปนแม่ทัพจะยกไปเมืองเกงจิ๋ว พอจิวยี่ ให้หนังสือมาถึง ซุนกวนจึงรับหนังสือมา อ่านดูเปนใจความว่า ซ่ึงข้าพเจ้าคิด พลาดครั้งนี้เพราะความคิดขงเบง้ สูงกวา่ การน้นั จึงเสยี ไป โทษขา้ พเจา้ ก็ผดิ อยู่แล้ว ข้าพเจา้ จะขอทหาร ยกไปตเี อาเมอื งเกงจ๋ิวแก้แค้นใหจ้ งได้ ซุนกวนแจ้งดังน้ันก็ให้เกณฑ์ทหารจะยกไปเอง เตียวเจียวจึงห้ามว่า ท่านจะยกกองทัพไปตีเอาเมืองเกงจ๋วิ นั้น ให้ยับย้ังพิเคราะห์ดูจงควรก่อน ด้วยโจโฉเสียทีแก่เราแตกหนี ไปคร้ังน้ัน ก็ผูกใจเจ็บคิดจะยกมาแก้แค้นเราอยู่ แต่เห็นว่า ท่านกับเล่าป่ีเปนน้าหนึ่งใจเดียวกันจึงไมอ่ าจยกทัพมา แม้ทา่ น ยกไปรบเมืองเกงจิ๋ว โจโฉรู้ว่าท่านกับเล่าป่ีผิดใจกันแล้ว ก็จะยกกองทัพมาตีเอาเมืองเรา ภายหลังเห็นเราจะรับรอง ป้องกันยาก เตยี วเจยี ว (Zhang Zhao) สามกก๊ วิทยา

๙๘๘ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) โกะหยงจึงว่าแก่ซุนกวนว่า เห็นโจโฉจะ แต่งทหารมาสอดแนมราชการอยู่มิได้ขาด แม้ว่า ท่านกับเล่าป่ีผิดใจกันออกแล้ว ก็จะแต่งทหารไป เกลี้ยกล่อมเล่าป่ี ๆ กลัวท่านจะไปตีก็จะเข้าด้วย โจโฉ เมื่อโจโฉกับเล่าปี่ร่วมคิดเข้าทาการด้วยกัน แล้ว เมืองกังต๋ังก็จะไม่มีความสุข ขอให้ท่านแต่ง หนังสือข้ึนไปกราบทูลพระเจ้าเห้ียนเต้ให้ตั้งเล่าปี่ เปนเจ้า เมืองเกงจ๋ิว โจโฉเห็นว่าท่านกับเลา่ ปชี่ อบ กันอยู่ก็จะไมอ่ าจยกทัพมารบเมืองเรา อน่ึงเล่าป่กี ็ ฮวั หมิ (Hua Xin) จะไม่มีความแค้นท่าน แล้วเราจึงคิดกลอุบายให้ คนสนิธไปพูดจาล่อลวงให้เล่าป่กี ับโจโฉผิดใจรบพงุ่ กันข้ึน เราจึงยกทหารไปตเี อาเมอื งเกงจ๋วิ ก็จะได้โดยง่าย ซุนกวนเห็นชอบด้วยจงึ ถามโกะหยงว่า ท่าน จะเห็นผู้ใดซ่ึงจะใช้ให้ถือหนังสือไปเมืองฮูโต๋ได้ โกะหยงจึงว่า เห็นแต่ฮัวหิมผู้เดียวมีสติปัญญาหลัก แหลม แล้วโจโฉกน็ ับถอื มาแตก่ ่อน ซุนก๋วนเห็นชอบดว้ ยจึงให้เขียนหนังสอื ตามคาโกะหยงว่า ผนึกส่ง ใหฮ้ ัวหมิ ๆ ก็ลาไปเมอื งฮโู ต๋ พอโจโฉพาขุนนางทงั้ ปวงไปเทย่ี วเล่น ณ เมืองเงียบกุ๋น ฮัวหมิ กร็ บี ตามไป www.samkok911.com