สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๖๓

๑๔๑๐ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ตอนท่ี ๖๓ โจผี (Cao Pi) ฝ่ายโจผีเมื่อได้เปนเจ้าขึ้น ชื่อว่าวุยอ๋องแทนท่ีบิดาแล้ว ก็รางวัลขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อย ตามสมควรแก่บันดาศักดิ์ จึงให้เกณฑ์ทหารสามสิบหมื่น ยกออกจากเมือง ไปเยียนบ้านเจียวก๋วน อยู่แดนเมืองไผก๊กซึ่งเคยอยู่แต่ก่อนน้ัน พรางจะไปเท่ียวให้สบายด้วย ครั้นไปถึงเมืองไผก๊กก็ต้ัง ยศอยา่ งใหส้ ง่าสงู ศักดิ์ ฝ่ายชาวเมืองทั้งปวงมีความยินดียิ่งนัก ก็แต่งเครื่องบรรณาการออกมาถวายเปนอันมาก มีคนมาทูลแก่วุยอ๋องว่า บัดน้ีแฮหัวตุ้นไข้หนักเห็นจะไม่รอดแล้ว วุยอ๋องได้ยินก็ตกใจคิดเสียดาย แฮหวั ตนุ้ นัก ก็ยกกลบั มาแต่พอถึงเมอื งเงยี บกุ๋น แฮหัวต้นุ ก็ตาย วยุ ออ๋ งก็ใหแ้ ตง่ การศพตามบันดาศกั ด์ิ ขนุ นางผู้ใหญเ่ ชญิ ศพไปฝงั เสีย www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๓ ๑๔๑๑ เมื่อโจผีได้เปนท่ีวุยอ๋องแทนบิดามาช้านานประมาณหกปี๑ คร้ันถึงเดือนสิบหงส์บินมาร้อง ร่อนอยู่ตรงเมืองเซงเซก็ แลมีราชสีห์เข้ามาเท่ียวในเมอื งลิมโฉแล้วกลับไป คนก็เอาเหตทุ ้ังสองน้ไี ปทูล แก่วุยอ๋อง อนึ่งพญามังกรมีสีตัวเหลืองมีศักดานุภาพนัก มาสาแดงฤทธิ์เลื่อนลอยอยู่บนอากาศ เปนอัศจรรย์ใหญ่ ชาวเมืองทั้งปวงก็เห็นโจผีก็เหน็ ดว้ ย วุยอ๋องเห็นเหตุสามประการนี้เปนอัศจรรย์นัก จึงให้หาลิต๊กเคาจีซ่ึงเปนขุนนางผู้เฒ่าแล ขนุ นางผู้ใหญผ่ นู้ ้อยท่ีปรกึ ษา ทั้งปวงมาพร้อมแล้วจึงถามวา่ เหตุใหญส่ ามประการเปนอศั จรรยป์ รากฎ ในเมอื งเราดงั น้ี จะรา้ ยดปี ระการ ใด ลิต๊กแลเคาจีจึงทูลว่า เกิด อั ศ จ ร ร ย์ ป ร า ก ฎ ใ น เ มื อ ง เ ร า ดังน้ีเปนมงคลอันใหญ่ จะให้ จาเริญศรีสวัสดแิ์ ก่ท่าน บุญนามา เกิดท่ีวุยออ๋ งในชาตนิ ้นั ใหญ่หลวง นัก ควรจะได้ราชสมบัติเปน เจ้าแผ่นดิน จึงนิยมดลใจคน ทั้งปวงให้มีความยินดีรกั ใครท่ า่ น นัก จะใคร่ให้ทา่ นเปนเจา้ ฝา่ ยขุนนางผใู้ หญผ่ นู้ อ้ ยจึงปรกึ ษาพร้อมกันว่า เราจะไปทลู พระเจา้ เหี้ยนเตว้ า่ ควรที่จะมอบ ราชสมบัตใิ หแ้ ก่โจผี แล้วฮัวหมิ อองลองซินเลียกกาเซย่ี งเล่าอีเ้ ลา่ ฮวั ตันเกยี วตนั กนุ เตง๊ ไกข่ นุ นางผใู้ หญ่ กับนายทหารประมาณสี่สิบคน พากันเข้าไปยังเมืองฮูโต๋ เข้าไปเฝ้าพระเจ้าเห้ียนเต้ ฮัวหิมจึงทูลว่า โจผีเปนวุยอ๋องแทนโจโฉบิดานั้นมีบุญมาก แล้วก็มีสติปัญญารู้รอบคอบโอบอ้อมไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน ราษฎรทั้งปวงก็อยู่เย็นเปนสุข ข้าพเจ้าขุนนางท้ังปวง แลทหารผู้ใหญ่ผู้น้อยทั้งไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน ปรึกษาพร้อมกันเห็นสมควรแล้วที่ จะปกป้องรักษาแผ่นดินสืบไปได้ ขอให้พระองค์มอบราชสมบัติ ใหแ้ กโ่ จผีเถดิ พระองค์กจ็ ะได้เปนสขุ หามีความทกุ ข์ธุระไม่ ๑ ฉบบั ภาษาจนี วา่ ประมาณ ๑๐ เดอื น สามก๊กวิทยา

๑๔๑๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายพระเจ้าเหี้ยนเต้ได้ฟังดังนั้นก็ตกใจนิ่ง ไปเปนครู่ แลดูหน้าขุนนางท้ังปวงแล้วก็ร้องไห้จึงว่า เราคิดถึงพระเจ้าฮั่นโกโจซึ่งเปนต้นเชื้อพระวงศ์ของ เรา แลพระญาติพระวงศ์ได้ราชสมบัติสืบ ๆ กันมา ชา้ นานประมาณสี่ห้ารอ้ ยปีแลว้ จึงถึงเรา ๆ น้ีเปนเดก็ อ่อนศักด์ิก็จริงแต่ว่าได้รักษาสมบัติของท่านแต่ก่อน ไว้โดยสัตย์ โดยธรรม ยังหามีความผิดไม่เลย ซ่ึงเรา จะยกราชสมบตั ใิ หแ้ ก่ผูอ้ น่ื น้ันเห็นไมบ่ ังควร ขอใหข้ ุนนางทงั้ ปวงพรอ้ มกนั ปรึกษาอีกครง้ั หนึ่งก่อน ฮัวหิมไดฟ้ ังดงั นั้นก็ออกไปพาลติ ก๊ เคาจขี ุนนางผ้เู ฒา่ เขา้ ไปเฝ้าพระเจ้า เหี้ยนเต้แลว้ จงึ ทลู วา่ พระองค์จงปรึกษาท่านผู้เฒ่าสองคนนี้เถิด ถ้าจะควรมิควรประการใดก็จะเชื่อฟังได้ ลิต๊กจึงทูลว่า แต่โจผีได้เปนวุยออ๋ งแทนที่บิดามานี้ ข้าพเจ้าเห็นบา้ นเมอื งก็ราบคาบราษฎรก็อยู่เย็นเปนสขุ เข้าปลา อาหารก็บริบูรณ์ หงส์ก็มาร้องในเมือง ราชสีห์ก็เข้ามาเท่ียวในขอบขัณธเสมา พระยามังกรก็มาเล้ือย ลอยอยู่ในอากาศกลางเมืองอัศจรรย์ใหญ่นัก ข้าพเจ้าเห็นว่าโจผีมีบุญนักควรแล้วแก่ราชสมบัติ เคาจี จึงทูลว่า เวลากลางคืนข้าพเจ้าเห็นดาวประจาพระองค์รัศมีก็เสร้าหมองวิปริตนัก สาแดงเหตุว่า พระองค์สิ้นบุญแลว้ ฝ่ายดาวประจาตวั โจผดี วงใหญ่มรี ศั มีสว่างนัก สาแดงเหตวุ ่าโจผมี ีบญุ นักพ้นที่จะ พรรณนา อน่งึ เทพดาก็นิยมยินดยี กยอ่ งโจผี จงึ สาแดงอศั จรรย์อันใหญ่ทัง้ สามประการให้ปรากฎแกค่ น ทงั้ ปวง สมควรทพ่ี ระองคจ์ ะยกราชสมบัติใหแ้ ก่โจผีแลว้ พระเจ้าเห้ียนเต้จึงว่า ท่านว่าท้ังน้ีเปนความไกลตา เรายังหาเชื่อไม่ ซ่ึงเราจะยกราชสมบัติ อันเปนของพระญาติวงศ์สืบต่อกันมานั้นให้แก่เขา เรายังไม่เห็น ควร อองลองจึงว่า เปนประเพณีมีมาแต่โบราณ ที่ดีกลับเปนชั่ว ที่ชั่วกลับเปนดีก็มี เหมือนหนึ่งบ้านเมืองมั่งค่ังบริบูรณ์อยู่แล้ว เกิดศึกกลับยับเยินไปก็มี ท่ียับเยินไปแล้วกลับม่ังค่ังบริบูรณ์อยู่ เย็นเปนสขุ ไปก็มี สมบัติซึ่งได้สืบตอ่ แต่ต้นวงศ์ของพระองคม์ าช้า นานประมาณสห่ี ้าร้อยปีแลว้ ข้าพเจ้าเห็นว่าวงศ์ของพระองค์จะ ขาดแลว้ ขอใหพ้ ระองค์ละราชสมบัติมอบให้โจผีเถดิ ถา้ พระองค์ จะขัดขืนไป เหน็ จะเปนอนั ตรายเปนมน่ั คง อองลอง (Wang Lang) www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๓ ๑๔๑๓ พระเจ้าเห้ียนเต้ได้ยินดังน้ันก็ร้องไห้กลับเข้าไป โจเฮา (Cao Jia, Empress Cao) ขุนนางท้ังปวงก็หัวเราะอ้ืออึงข้ึน แล้วก็พากันกลับออกไป คร้ันเวลาเช้าขุนนางทั้งปวงกเ็ ข้าไปพรอ้ มกันทีเ่ สดจ็ ออก จึง ใ ช้ ใ ห้ ขั น ที เ ข้ า ไ ป เ ชิ ญ เ ส ด็ จ พ ร ะ เ จ้ า เ ห้ี ย น เ ต้ อ อ ก ม า พระเจ้าเหยี้ นเตก้ ็กลัวมิได้เสดจ็ ออก นางโจเฮานอ้ งสาวโจผี ซ่ึงเปนพระมเหษีจึงทูลถามว่า ขุนนางให้มาเชิญพระองค์ ออกไป เหตุใดพระองค์จึงไม่ออกไป พระเจ้าเห้ียนเต้ทรง พระกรรแสงจึงเล่าให้นางฟังว่า พ่ีชายของท่านคิดอ่านจะ ชิงสมบัติ จึงใช้ให้ขุนนางมาว่ากล่าวข่มเหง จะให้เรามอบ ราชสมบตั ิใหแ้ ก่พ่ชี ายท่าน เหตดุ ังนเ้ี ราจึงไมอ่ อกไป นางโจเฮาได้ฟังดังนั้นก็โกรธ ว่าพี่ข้าพเจ้าเปนไรจึงมาคิดขบถดังน้ีเล่า ว่ายังมิทันขาดคา พอโจหองโจฮิวเหน็บกระบ่ีเข้ามาทูลเชิญเสด็จใหอ้ อกไป นางโจเฮาจึงด่าว่า อ้ายพวกเหล่านี้มยี ศศกั ดิ์ เพราะใคร บัดนี้มาเปนศัตรูคิดขบถต่อแผ่นดนิ อีกเล่า เมื่อครั้งบิดาเรายังอยู่ทาความชอบหาผเู้ สมอไม่ จัดแจงบ้านเมืองใหร้ าบคาบบริบูรณ์ ราษฎรทั้งปวงก็นิยมยินดีรกั ใคร่แลว้ ก็มีสง่า ขุนนางผู้ใหญ่ผนู้ ้อย เกรงกลัวนัก บิดาเราก็มิได้คิดประทุษฐร้ายต่อพระเจ้าแผ่นดิน บัดน้ีพ่ีชายเราได้แทนบิดายังมิทันไรสิ จะคดิ อา่ นชิงเอาราชสมบตั ิ คนอย่างนหี้ าเจริญไม่ เทพดาก็มิไดอ้ วยพร ว่าเทา่ นั้นแล้วกร็ อ้ งไหก้ ลับเข้า ไปขา้ งใน หญิงทั้งปวงซึง่ อย่ตู าหนกั รเู้ หตุดงั นัน้ ก็ร้องไห้เสยี งออ้ื อึง สามกก๊ วิทยา

๑๔๑๔ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายโจหองโจฮิว ก็เร่งให้พระเจ้า เหี้ยนเต้เสด็จไปท่ีออกขุนนางทั้งปวง พระเจ้า เห้ียนเต้ขัดมิได้ก็ถอดเส้อื มังกรอย่างสูงซึ่งเคยทรง ออกขุนนางออก เสีย แล้วทรงเสื้ออยา่ งต่าออกไป ฮัวหิมจึงทูลว่า พระองค์จะยอมให้สมบัติแก่โจผี ตามคาขุนนางท้ังปวงปรึกษาหรือไม่ ถ้าพระองค์ ยอมใหแ้ ลว้ ก็จะเปนสวสั ดห์ิ าเปนอันตรายไม่ พระ เจ้าเห้ียนเต้ได้ฟังดังนั้นก็ร้องไห้ จึงว่า ขุนนางแต่โบราณก็ได้ยศศักด์ิเบี้ยหวัดผ้าปีในกษัตริ ย์ เช้ือพระวงศ์เราสบื มา ลูกหลานก็ไดท้ าราชการต่อกันมา เหตุใดจึงไม่คิดถึงพระเดชพระคณุ เลย มาคดิ อา่ นประทุษฐร้ายดังน้ี ฮัวหิมจึงทูลว่า ถ้าพระองค์มิทาตามคาขุนนางปรึกษา มิวันนี้ก็พรุ่งนี้ อันตรายจะถึงแก่ พระองค์เปนม่ันคง ข้าพเจ้าทั้งปวงจะได้แกล้งคิดร้ายต่อพระองค์หามิได้ พระเจ้าเห้ียนเต้จึงว่า ถ้า ขุนนางท้ังปวงมิได้คิดร้ายต่อเรา ผู้ใดจะมาทาร้ายแก่เราเล่า ฮัวหิมตวาดด้วยเสียงอันดังแล้วจึงว่า ราษฎรท้ังปวงเห็นว่าพระองค์ความคิดน้อยไมร่ อบคอบ หารู้ปกป้องรักษาสมบัติไม่ ก็จะเกิดโจรผู้รา้ ย กาเริบขึ้นทาอันตรายราษฎรทุกบ้านทุกเมืองก็จะยับเยินไป โจผีกระทาการทั้งน้ีใช่ว่าจะแกล้งกาจัด พระองค์หามิได้ ทาการทั้งน้ี ดว้ ยมคี วามเอ็นดพู ระองค์จะให้ มีความสุข ปราถนาจะให้ บ้านเมืองราบคาบ พระองค์หา เห็นคุณแลโทษไม่ พระองค์มิ ยอมท้ังน้ีปราถนาจะให้ราษฎร ก า เ ริ บ ขึ้ น ท า อั น ต ร า ย แ ก่ พระองค์หรือ พระเจ้าเหี้ยนเต้ ได้ยินดังน้ันก็ตกใจลุกขึ้นเดิร เข้าไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๓ ๑๔๑๕ อองลองก็พยักหน้าให้ฮัวหิม ๆ ลุกขึ้นเดิรสอึกตาม เข้าไปทัน แลว้ ก็ฉดุ เอาชายเสอื้ พระเจ้าเห้ยี นเต้ไว้ แล้วทาหน้า โกรธขึ้งจึงว่า ปรึกษาการยงั มิทันแล้วจะหนไี ปไหน จะยอมให้ หรือมิยอมก็เร่งว่าออกมา พระเจ้าเห้ียนเต้ตกใจตัวสั่นพูด มิออก โจหองโจฮิวชักกระบ่ีออกจึงร้องว่า ตราหยกสาหรับ ราชสมบัตอิ ยูไ่ หน เจาปิดจึงวา่ ตราหยกเรารกั ษาไว้ โจหองวา่ ตราหยกอยู่ท่ีเองจงเร่งเอามาส่งให้ เจาปิดจึงว่า ตราหยก ดวงน้ีสาหรับกษัตริย์ หามีรับสั่งให้เองไม่ โจหองก็สั่งให้ทหาร เอาตัวเจาปิดไปฆ่าเสีย เจาปิดหากลัวความตายไม่ก็ร้องด่า โจหองไปจนตาย ฮวั หิม (Hua Xin) ฝ่ายพระเจ้าเห้ียนเต้เห็นดังนั้น ก็กลัวตัวสั่นไม่หายเลย แลไปเห็นทหารประมาณห้าร้อยถอื ศัสตราวุธครบมือ แต่ล้วนพวกโจผีสิ้นทงั้ นั้น ไม่เห็นพวกพระองคเ์ ลย ก็ร้องว่าเราจะยอมให้ราชสมบตั ิ แล้ว ขอแต่ชีวิตเราไว้เถิด กาเซี่ยงจึงว่า ถ้าพระองค์ยอมให้แล้ว ข้าพเจ้าเห็นว่าโจผีจะไว้ชีวิตหาทา อันตรายแก่พระองคไ์ ม่ พระองค์เร่งทาหนังสือมอบราชสมบัติใหแ้ กโ่ จผีเถดิ พระเจ้าเหี้ยนเต้ไดฟ้ งั ดงั นนั้ จึงสง่ั ตันกยุ๋ ให้แต่งหนังสอื มอบราชสมบัติ ในหนงั สอื นัน้ ว่า เราได้ เสวยราชสมบัติปกป้องราษฎรได้อยู่เย็นเปนสุขมาช้านานถึงสามสิบสองปี แล้ว บัดน้ีดาวประจาตัว เสร้าหมอง น้าใจขุนนางแลราษฎรท้ังปวงก็เห็นว่าเราไม่ควรแก่ราชสมบัติแล้ว ฝ่ายดาวประจาตวั โจผี ก็รุ่งเรืองสว่าง บุญน้ันก็ควรแก่ราชสมบัติ แลว้ ขนุ นางท้ังปวงแลราษฎรก็มีความยนิ ดี จะให้ราชสมบัดิแก่โจผี บัดน้ีเราจึงมอบ ราชสมบตั ิให้แกโ่ จผตี ามปราถนาคนทัง้ ปวง แล้วให้ฮัวหิมแลขุนนางทั้งปวงคุมหนังสือ แลตราหยกสาหรับกษัตริย์ไปมอบให้แก่ โจผี สามก๊กวิทยา

๑๔๑๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายโจผเี ห็นหนงั สอื แลตราหยกแลว้ กด็ ีใจจะใครร่ บั เอาแต่วา่ มีมารยาจึงทา เปนนิ่งอยู่ สุมาอ้ี จงึ ห้ามว่าท่านอย่าเพอ่ รบั ขอให้ท่านทาเรื่องราวถวายตรากลับไปก่อนจึงจะควร จงึ จะพ้นคาคนนนิ ทา โจผีเห็นชอบด้วย จึงใช้ให้อองลองแต่ง หนังสือใบหน่ึงในเร่ืองราวว่า ข้าพเจ้าโจ ผีมอบตราคืนไปให้ท่าน ด้วยข้าพเจ้ามี สติปัญญาน้อยนัก ขอให้ท่านพิจารณา หาคนดีซ่ึงมีสติปัญญากว่าข้าพเจ้า ที่ ควรจะรกั ษาแผน่ ดนิ ได้น้ัน แลว้ มอบราช สมบัติให้จึงจะควร แล้วก็ให้อองลองกับ ขุนนางท้ังปวงคุมตราหยกกับหนังสือ ของตัวไปถวายพระเจา้ เห้ียนเต้ ฝา่ ยพระเจ้าเห้ียนเตไ้ ดเ้ หน็ หนังสอื ดงั น้นั กต็ กใจ จึงปรึกษากับขนุ นางท้งั ปวงวา่ เหตุใดโจผีจงึ คืนตรามาให้เราอีกเล่า ฮัวหิมจึงทูลว่า เมื่อพระองค์ตั้งโจโฉเปนที่วุยอ๋อง โจโฉก็มิได้รับท่ีถึงสามครั้ง พระองค์ต้ังไปเปนสามคร้ังโจโฉจึงรับเปนท่ีวุยอ๋อง คร้ังนี้ขอพระองค์ตั้งไปอีกคร้ังหนึ่งก็เห็นว่าโจผีจะ รับ พระเจ้าเหยี้ นเต้ขดั เคืองนกั แตว่ ่าจาเปนด้วยกลัว จึงสง่ั ใหห้ องไก่แต่งหนังสือ ในหนังสือน้ันว่าโจผนี ี้ สมควรอยู่แล้วที่จะรับราชสมบัติแทนเรา ด้วยเราคิดถึงโจโฉนัก แต่ก่อนบ้านเมืองเกิดศึกราษฎรก็ ยับเยินไปอาศรยั อยู่ปา่ ดงมาก เพราะโจโฉปราบปรามข้าศึกบา้ นเมืองกร็ าบคาบราษฎรกอ็ ยเู่ ย็นเปนสขุ บัดน้ีโจโฉหาบุญไมแ่ ล้ว โจผีไดแ้ ทนบิดาเห็นมีบุญมากกว่าบิดาอีก ราษฎรท้ังปวงก็นิยมยินดรี ักใคร่นกั ขอใหท้ ่านเสวยราชสมบัติแทนเราเถดิ จงึ ให้เตียวอิม๋ คุมเอาหนงั สอื แลตราหยกไปให้โจผี โจผีเห็นหนังสือดังน้ันก็ดีใจ จึงว่าแก่กาเซ่ียงว่า พระเจ้าเห้ียนเต้ มอบตรามาให้ถึงสองคร้ัง แล้ว ถ้าจะรับเอาบัดน้ีเราเห็นยังหาพ้นคนนินทาไม่ กาเซ่ียงจึงว่า ถ้าเกรงดังนั้นท่านจงใช้เตียวอ๋ิมคุม เอาตราไปถวายคืนอกี ครง้ั หน่งึ ให้เตยี วอม๋ิ วา่ แก่ฮวั หิมใหท้ ลู พระเจา้ เหย้ี นเต้ว่า ถ้าพระองค์จะมอบราช สมบตั ิใหโ้ จผจี รงิ แล้ว จงปลกู โรงอภิเษกใหส้ ูงมพี ้ืนสามช้นั ใหป้ ระดับประดาตามอย่างธรรมเนยี ม ครั้น ฤกษ์ดีแล้วให้ประชุมขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยให้พรอ้ มกนั ในโรงน้ัน ให้ท่านนั่งบนท่ีสูง ให้ขุนนางทั้งปวงน่ัง ที่ต่าถวายบังคม ให้พระเจ้าเหยี้ นเตถ้ อื พระแสงกระบ่ีแลตราหยกสาหรับกษตั รยิ ์ข้ึนไปมอบใหแ้ ก่ ท่าน ถ้าพระเจ้าเห้ียนเต้ทาตามดังน้แี ล้วทา่ นกจ็ ะพน้ นินทา www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๓ ๑๔๑๗ โจผีได้ยินกาเซี่ยงทูลดังนั้นก็ดีใจ นัก จึงส่งั ใหเ้ ตยี วอมิ๋ เอาตราไปถวายพระเจ้า เหี้ยนเต้ แล้วจึงบอกให้ฮัวหิมเอาเน้ือความ ไ ป ทู ล พ ร ะ เ จ้ า เ ห้ี ย น เ ต้ ต า ม ค า ก า เ ซ่ี ย ง พระเจ้าเหย้ี นเต้จงึ ถามขุนนางว่า เหตุใดโจผี จึงไม่รับราชสมบัติ ฮัวหิมก็เข้าไปทูลว่า ซึ่งโจผีมิรับทั้งน้ีเพราะพระองค์มอ บ ราชสมบัติผิดขนบธรรมเนียมไป แล้วจึงทูล เล่าอย่างธรรมเนียมซง่ึ กาเซ่ียงสงั่ ไวน้ ้ันทุกประการ แล้วจึงทูลว่า ถ้าพระองค์จะมอบราชสมบัติใหโ้ จผี ต้องอยา่ งดังน้ีเหน็ โจผจี ะรบั เปนมน่ั คง ฝ่ายพระญาตพิ ระวงศ์ของพระองค์จะได้พึ่งบญุ โจผสี ืบไป พระเจ้าเห้ียนเต้ได้ฟังดังน้ันก็สั่นสีสะถอนใจใหญ่ จึงส่ังให้ไทเซียงอ้ีไปทาตามอย่างธรรม เนียม คร้ันถึงเดือนสิบสองข้ึนห้าค่าฤกษ์ดี เวลาใกล้รุ่งจึงเชิญโจผีน่ังช้ันบน ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อย ประมาณสรี่ อ้ ยเฝา้ ท้งั สามชน้ั ให้ทหารประมาณสิบหมื่นถอื ศสั ตราวธุ ลอ้ มไว้ ด้วยกลัวคนมิเตม็ ใจจะทา อันตราย สามกก๊ วิทยา

๑๔๑๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายพระเจ้าเหี้ยนเต้แขงพระทัยถือพระแสงกระบี่แลตราหยกสาหรับกษัตริย์กับ หนังสือ มอบราชสมบัติใบหน่ึง ขึ้นไปมอบให้โจผี ๆ ก็รับ แล้วส่งหนังสือให้ขุนนางอ่านประกาศแก่ขุนนางแล ราษฎรทงั้ ปวง จงึ ถวายพระนามวา่ พระเจ้าอว้ ยโช่ โจผกี ็ต้งั อยใู่ นท่ีสมมตุ กิ ษตั รยิ แ์ ตน่ นั้ มา (พ.ศ. ๗๖๓) พระเจ้าโจผีก็ตั้งเมืองฮูโต๋น้ันให้ชื่อเมืองไตวุยก๊ก แล้วสั่งให้เลิกส่วยสาอากรขนอนตลาดมิให้เรียกเอา แก่ราษฎรสามปี จึงให้ปล่อยนักโทษในคุก แล้วให้จารึกอักษรท่ีกุฏ์ิฝังศพบิดาน้ันใหม่ ให้ชื่อพระเจ้า ไทล่อฮูฮ่องเต้ ฮัวหิมจึงทูลว่า ประเพณี แต่ก่อนหามีเจ้าถึงสองไม่ พระองค์จะให้ พระเจ้าเห้ียนเต้ไปอยู่แห่งใดตาบลใด หรือจะทาเปนประการใดแลว้ แตจ่ ะโปรด ฮัวหิมจึงให้พระเจ้าเห้ียนเต้หมอบลงฟัง รับส่ัง พระเจ้าโจผีจึงต้ังพระเจ้าเหี้ยนเต้ ให้เปนท่ีวิเศษช่ือซันเอียงก๋ง ให้ไปอยู่ ตาบลซันเอียง ที่อันนี้ไม่มีตาแหน่งเฝ้า www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๓ ๑๔๑๙ ไม่มีเบี้ยหวัดผ้าปี ซันเอียงก๋งก็ลาไป ฮัวหิมชัก กระบ่ีออกแล้วจึงร้องส่ังว่า เปนประเพณีแผ่นดิน ได้สมบัติองค์หน่ึง ก็กาจัดองค์หนึ่งเสีย พระเจ้า โจผีโปรดท่านไม่ฆ่าท่านเสีย แล้วต้ังให้เปน ซันเอียงก๋งน้ันพระคุณหาท่ีสุดไม่ ถ้าไม่มีรับสั่ง ให้หาท่านอย่าเข้ามาเฝ้าเปนอันขาดทีเดียว ซันเอียงก๋งน้าตาไหลลาขุนนางท้ังปวง แล้วก็ขี่ม้า พาอพยพครอบครัวไปอยู่ตาบลซันเอี๋ยง ฝ่ายทหารและราษฎรชาวเมืองเห็นซันเอียงก๋งต้องเนรเทศ ดงั นน้ั ก็สงสารกลนั้ นา้ ตามิใคร่ได้ ฝ่ายพระเจ้าโจผีจงึ ปรกึ ษาขุนนางทั้งปวงวา่ การเราทาท้ังน้ีต้องดว้ ยขนบธรรมเนยี มแล้วหรือ ประการใด ขุนนางทงั้ ปวงก็กราบลงแลว้ สรรเสริญวา่ การทาครง้ั นีต้ ้องดว้ ยฉบับธรรมเนยี มโบราณแลว้ ควรพระองค์จะตกแต่งเครอ่ื งเสน้ พลกี รรมเจ้าแลเทพดาท้ังปวง พระเจ้าโจผเี ห็นชอบด้วยก็ใหเ้ รง่ แตง่ เคร่ืองเส้น เม่ือพระเจ้าโจผีออกมาเส้นเทพดาแลเจ้าน้ัน บังเกิดพายุใหญ่พัดหนักธูปเทียนดับไปสิ้น ทรายก็ปลวิ ขึ้นไปในอากาศ กอ้ นศิลากก็ ล้ิงไป ใหบ้ ังเกิดมืดมนท์ คนน่งั อยใู่ กล้ก็ไม่เห็นตัวกนั พระเจ้าโจผีตกใจก็ล้มน่งิ ไป ครั้นเวลาพายุสงบแล้ว ขุนนางทั้งปวงแลเหน็ พระเจา้ โจผีล้มอยู่ ก็ตกใจ เข้าไปอุ้มข้ึนแก้ไขเปนครู่พระเจ้าโจผีจึงมีสมประดีมา ขุนนางทั้งปวงก็เชิญเ ข้าไปในวัง พระเจ้าโจผีก็ป่วยมาเปนหลายวันมิได้ออกว่าราชการ คร้ันค่อยคลายขึ้นก็อุตส่าห์แขงใจออกไปที่ว่า ราชการ จึงส่ังให้เล่ือนท่ีขุนนางตามสมควร ไข้นั้นก็ยังไม่หาย พระเจ้าโจผกี ็สงสยั ว่าในวังที่อยู่นปี้ ีศาจ สิงสู่อยู่มากนัก จึงทาให้เราเปนไข้ไม่รู้ หายดังน้ี ชอบเราจะแปรสถานไปสร้าง วังอยู่ ณ เมืองลกเอ๋ียง แล้วก็ให้ทหาร ไปสร้างวังใหม่ สาเร็จแล้วก็ไปอยเู่ มอื ง ลกเอี๋ยง มีทหารคนหนึ่งไปบอกเล่าปี่ ว่า ได้ยินเขาลือมาว่าโจผีฆ่าพระเจ้า เหี้ยนเต้เสียแล้วชิงเอาราชสมบัติ บัดน้ี เมืองลกเอ่ียง (Luoyang) ตั้งตวั เปนเจ้าอยู่เมอื งลกเอยี๋ ง สามก๊กวิทยา

๑๔๒๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเล่าป่แี จ้งดงั นนั้ ก็รอ้ งไหร้ กั แลว้ กส็ ั่ง ให้ขุนนางแลราษฎรท้ังปวงนุ่งขาวห่มขาว ให้แต่ง เครื่องเส้นตามอย่างธรรมเนียม แล้วจึงให้จารึก พระนามพระเจ้าเห้ียนเต้ว่าพระเจ้าเฮามินฮองเต้ ลงในกระดานไม้ หอม แล้วตั้งไว้ที่บูชา ตั้งแต่นั้น มาเล่าปี่ก็เดือดร้อนราคาญตรอมใจก็ป่วยลงออก ว่าราชการมิได้ ก็สั่งให้ขงเบ้งว่าราชการแทน ขงเบง้ จงึ หาเคาเจ้งเจียวจิว๋ แลขุนนางท้งั ปวงมาปรกึ ษาว่า บัดนโ้ี จผที าลายลา้ งพระเจา้ เห้ยี นเต้เสียแล้ว ควรเราจะยกเล่าปี่ขึน้ เปนเจ้าแผน่ ดนิ สืบวงศพ์ ระเจ้าเห้ียนเตไ้ ว้ เจียวจิ๋วจึงว่า ข้าพเจ้าดูขอบขันธเสมาเมืองเสฉวนเห็นอัศจรรย์ประหลาทหลายประการ อนึง่ ดวงดาวประจาตัวเลา่ ปก่ี ็มรี ศั มีสวา่ งดงั พระจนั ทร์ ซ่งึ จะยกเลา่ ปี่ใหเ้ ปนเจา้ สืบพระวงศ์น้ันควรแล้ว ขุนนางทั้งปวงก็เห็นชอบด้วย จึงทาเรื่องราวซ่ึงจะยกเล่าป่ีให้เปนเจ้าแผ่นดินเข้าไปถวาย เล่าปี่เห็น เร่ืองราวดังน้ันก็ตกใจ จึงว่าขุนนางทั้งปวงทาดังน้ีจะไม่ให้เราตั้งอยู่ในสัตย์ธรรม ขงเบ้งจึงทูลว่า คิดอ่านทาทั้งน้ีเพราะโจผีชิงเอาราชสมบัติเช้ือพระวงศ์ของท่าน จึงยกท่านให้เปนเจ้าแผ่นดินต่อ เชือ้ พระวงศไ์ ป เล่าป่ีจงึ วา่ ถา้ เรายอมเปนเจ้าแผน่ ดนิ ดังน้ัน ถงึ เราไม่ได้ชิงราชสมบตั ิ กเ็ ห็นเปนชงิ ราชสมบตั ิ เหมอื นอา้ ยศตั รูน้นั ว่าแล้วก็ลกุ ขนึ้ กลับเขา้ ขา้ งใน อยู่มาสามวันขงเบ้งจึงใหห้ าขนุ นางทัง้ ปวงเข้ามาเฝ้า พร้อมกัน เคาเจ้งจงึ ทูลว่า ขุนนางแลราษฎรท้ังปวงรักใครท่ ่าน จึงปรึกษาพรอ้ มกนั ยกท่านข้ึนเปนเจา้ หวังจะยกทัพไปกาจัดอ้ายโจผีแก้แค้นแทนพระเจ้าเหี้ยนเต้ ถ้าท่านไม่ยอมขุนนางแลราษฎรท้ังปวงก็ จะเสียน้าใจ เล่าป่ีจึงว่า ข้าพเจ้าเปนหลานพระเจ้าเก๋งเต้ก็จริง แต่ทว่าบุญน้อยไม่ควรที่จะเปน เจ้าแผ่นดินปกป้องราษฎร ถ้าเราฟังคาท่านยกตัว ขึ้นเปนเจ้า ก็เห็นว่าเราไม่ตรงตอ่ แผ่นดนิ ขงเบ้งขืน ทูลไปเปนสองคร้ังสามคร้ัง เล่าปี่ก็ไม่ยอม ขงเบ้งก็ พาขุนนางทั้งปวงออกมาข้างนอก แล้วว่าอุบายของ ข้าพเจ้ามีอย่างหน่ึงจะให้เล่าป่ียอมให้จงได้ ท่านทงั้ ปวงคอยอยเู่ ถดิ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๓ ๑๔๒๑ อยู่มาขงเบ้งทาเปนป่วยไม่ไปเฝ้า พระเจ้าเลา่ ปี่แจ้งว่าขงเบ้งป่วย จึงไปเย่ยี ม ณ บ้าน เข้าไป น่ังท่ีเก้าอี้ริมเตียงขงเบ้งนอน จึงถามว่าท่านอาจารย์ป่วยเปนประการใด ขงเบ้งจึงบอกว่า ในอก ข้าพเจ้าให้ร้อนดังไฟเผา ซึ่งจะจาเริญสืบไปเห็นหาไม่แล้ว เล่าป่ีจึงถามว่า ท่านเปนทุกข์ด้วยอันใด ขงเบ้งก็หลับตานิง่ เสยี ถามอกี ครั้งหนึ่งก็นงิ่ เสยี เล่าปจ่ี ึงถามถึงสามครงั้ ขงเบง้ จึงว่า ข้าพเจา้ พิเคราะห์ ดูเห็นไข้คร้ังน้ีหนักนัก ตาท้ังสองให้มืดพูดมิใคร่จะออก เล่าป่ีเห็นว่าขงเบ้งหาไข้ไม่ แกล้งทาเปนไข้ สงสัยนกั จงึ ถามวา่ ทกุ ขร์ อ้ นประการใดจึงไม่บอกให้ขา้ พเจา้ รู้บ้างเลย ขงเบ้งทอดใจใหญ่แล้วจึงว่า แต่ก่อนข้าพเจ้าออกจากบ้านมาทาราชการอยู่ด้วยท่านจนได้ เมืองเสฉวน ข้าพเจ้าก็ขอบคุณท่านดว้ ยจะว่าประการใดท่านก็ทาตามทุกสงิ่ ทุกประการ บัดน้ีอ้ายโจผี คิดขบถต่อแผน่ ดิน ฆ่าพระเจา้ เหี้ยนเตแ้ ลขนุ นางเสีย ชิงเอาราชสมบัติ ขนุ นางท้งั ปวงทเี่ ปนพรรคพวก มันกย็ กโจผใี หเ้ ปนเจ้าแผน่ ดนิ บัดนี้ขนุ นางท้งั ปวงฝ่ายเราพร้อมกันจะยกท่านใหเ้ ปนเจ้าแผน่ ดิน จะได้ ยกทัพไปกาจัดโจผีศัตรูแผ่นดินเสีย ท่านไม่ยอม ข้าพเจ้าเห็นว่าขุนนางจะเสียน้าใจ นานไปจะเอาใจ ออกหากท่าน ถ้าขุนนางเอาใจออกหากแล้ว ซุนกวนโจผีข้าศึกสองฝ่ายนี้จะมาทาอันตรายท่าน เห็นเมอื งเสฉวนจะขดั สนเสียมั่นคง เหตฉุ ะนีข้ า้ พเจา้ จึงเปนทกุ ข์หนัก สามก๊กวิทยา

๑๔๒๒ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่าป่ีจึงว่า เราไม่ยอมท้ังน้ีเพราะเกรงราษฎรท้ังปวงไม่เห็นด้วย เขาจะนินทา ขงเบ้งจึงว่า ถ้าคนหาสติปัญญาไม่ มิได้เปนที่พ่ึงราษฎรเลย ราษฎรก็ไม่รักใคร่ แลยกตัวเองให้เปนใหญ่คนทั้งปวง จะนินทา น่ีท่านเปนชาติเชื้อกษัตริย์สืบมา ประกอบด้วยสติปัญญาได้เปนท่ีพึ่งแก่ราษฎร ควรแล้ว ทที่ า่ นจะยกตัวข้นึ เปนใหญ่ ขา้ พเจ้าเห็นว่าหามผี ู้ติเตียนนนิ ทาไม่ เห็นวา่ จะเปนท่ชี อบใจไพร่ฟา้ เทพดา ทง้ั ปวง เลา่ ปจ่ี ึงว่า ถา้ กระนน้ั แล้วขา้ พเจ้าจะยอม แต่วา่ ให้ท่านอาจารย์หายไข้แล้วจึงจะคิดอ่านกัน ขงเบ้งได้ฟัง ดังน้ันก็ดีใจ จึงลุกขึ้นขมีขมันออกไป เอามือเคาะลับแล เข้าเรียกขุนนาง ออกช่ือ เคาเจ้ง บิต๊ก เซียงกี เล่าเป๋า เตียเจ้โจ เอียวฮอง เตาเขง เตียวซ้อง เลียวต๋ง ห้องกวน โหเจ้ง อินเบก อินซุน เจียวจิ๋ว เตียวอี้ อองเมา อิเจ้ีย จิมปัก เปนขุนนางผู้ใหญ่ ตามเสด็จไปคอยฟังอยูข่ ้างนอกน้ันให้เข้าไปข้างใน ขุนนางเข้าไปคานับแล้ว ทูลว่า การซึ่งปรึกษาน้ันท่านเห็นชอบด้วยแล้วหรือ ถ้าท่านยอมแล้วจะให้หาวันดีย กขึ้นเปน เจ้าแผ่นดิน เล่าปีเ่ ห็นขุนนางผู้ใหญ่พร้อมหนา้ กต็ กใจ จงึ วา่ ขา้ พเจา้ ถอื สัตย์มิไดค้ รัง้ น้ีกเ็ พราะขดั พวกทา่ น ทั้งปวงมิได้ ขงเบ้งจึงว่า ถ้าท่านยอมแล้วข้าพเจ้าจะเร่งจัดแจงการให้สมควรตามอย่างธรรมเนียมแต่ ก่อน แล้วให้หาวันฤกษด์ จี ะได้ยกเลา่ ปี่ให้เปนเจ้าแผ่นดิน เล่าป่ีกลับไปวงั ขงเบ้งจึงใช้ให้เคาจู เบงกอง ไปปลูกโรงอภิเษกสาเร็จแล้ว ก็เตรียมเครื่องอภิเษกทั้งปวงตามอย่างกษัตริย์ ครั้นถึงเดือนหกข้ึนสิบ สองคา่ ฤกษด์ ี (พ.ศ. ๗๖๔) ขงเบง้ จึงพาขุนนางผใู้ หญ่ผนู้ ้อยทหารทงั้ ปวงเชญิ เลา่ ปข่ี ้ึนโรงพิธี ขุนนางท้ัง ปวงก็เฝ้าลงมาทั้งสามช้ัน จึงเชิญพระเจ้าเล่าป่ีให้เส้นเทพดาแลเช้ือพระวงศ์ซึ่งดับสูญล่วงไปแต่ก่อน นน้ั แลว้ ขงเบ้งจึงเชิญพระแสงกระบ่แี ลตราหยกสาหรับกษัตริยข์ นึ้ ไปถวาย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๓ ๑๔๒๓ พระเจ้าเล่าปี่ก็รับพระแสงกระบี่แลตราหยก บันดาขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยก็กราบถวายบังคมพร้อมกัน พระเจ้าเล่าปี่ก็ตั้งอยู่ในสมมุติกษัตริย์แต่น้ันมา จึงถวาย พระนามว่าพระเจ้าเจ๋ียงบู๋ ต้ังให้นางงอซีเมียหลวงเปน ฮองเฮาคืออัครมเหษี จึงตั้งเล่าเสย้ี นผบู้ ตุ รใหญใ่ หเ้ ปนไทจู เล่าก๋งป้านั้นเปนบุตรที่สองเปนไทเขง เล่าเอ๋งเปนเล่าอ๋อง เล่าลีเปนเสียงอ๋องท้ังนี้คือเจ้าต่างกรม แล้วตั้งขงเบ้งเปนมหาอุปราช เคาเจ้งเปนเสนาบดีผู้ใหญ่ ให้ เล่อื นทีข่ นุ นางผใู้ หญ่ผนู้ อ้ ยตามสมควร จึงใหเ้ ลิกส่วยสาอากรขนอนตลาดมิใหเ้ รยี กเอาแก่ราษฎรสามปี ฝ่ายราษฎรเมืองตังฉวนเสฉวนแลหัวเมืองข้ึนท้ังปวงก็ช่ืนชมยินดีด้วยพระ เจ้าเล่าปี่นัก ครั้นแล้วการอภิเษกมาหลายวัน พระเจ้าเล่าปี่ออกว่าราชการ จึงปรึกษาขุนนางท้ังปวงว่า กวนอู เตียวหุยกับเราได้ให้ความสัตย์กันไว้ ซุนกวนทาอันตรายแก่น้องเรา ถ้าเรามิได้แก้แค้นก็จะเสียความ สตั ยไ์ ป เราคิดว่าจะยกทพั หลวงไปตีเมืองกังต๋ังจับซุนกวนฆ่าเสีย ขนุ นางทั้งปวงจะเห็นเปนประการใด เตียวจูล่งจึงทูลว่า ซ่ึงโจผีขบถนั้นเปนข้อใหญ่ มิใช่แต่ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินจะเจ็บแค้น ถึงเทพดาก็มี ความแค้น ขอพระองคย์ กทัพหลวงไปต้งั อยู่ ณ ด่านตงกว๋ นเปนตน้ น้า ฝ่ายทหารทีม่ ีฝีมอื ซึง่ อยู่ ณ ดา่ น ตงก๋วนก็จะเอาม้าแลสเบียงมาถวายแก่พระองค์ ตัวก็จะช่วยทาการศึก ได้ทหารชาวด่านเข้าด้วยเปน กาลังแล้วเห็นจะทาการศกึ สดวก ถ้ามิกาจัดโจผีเสียก่อนแล้ว จะยกไปตีซุนกวนทีเดยี ว เห็นว่าโจผจี ะ ยกไปช่วยซุนกวน เห็นการเราจะทาไปน้ันจะขัดสน การท้ังนี้เปนการใหญ่ ขอให้พระองค์ตรึกตรอง พเิ คราะหจ์ งละเอยี ด พระเจ้าเล่าป่ีจงึ ว่า อ้ายซุนกวนกับเปาสหู ยินบิฮองพัวเจ้ียงม้าตง๋ มนั ทารา้ ยน้องเรา ๆ ราลกึ ถึงขึ้นมาแล้วให้ขบฟันจะใคร่กินเน้ือให้ได้ จะฆ่าอ้ายเหล่าน้ีเสียทั้งโคตรแล้วจึงจะหาย แคน้ เตยี วจูลง่ จงึ ทูลวา่ ความแคน้ ข้างโจผนี ี้ให้ เจ็บใจท่ัวกัน ท้ังขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยแลราษฎร ท้ังปวง ฝ่ายความแค้นข้างซุนกวนนี้ให้เจ็บใจ แต่พระองค์เปนแต่พ่ีน้อง ขอให้พระองค์ไปแก้ แค้นโจผีเถดิ เห็นว่าจะชอบใจคนทัง้ ปวง สามก๊กวิทยา

๑๔๒๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) พระเจ้าเล่าปี่จึงว่า ถ้าเราไม่แก้ แค้นแทนน้องเราได้ คนท้ังปวงกจ็ ะเห็นว่าเรา หามีความสัตย์ไม่ เราไม่ฟังคาเตียวจูล่งห้าม แล้ว จึงส่ังทหารท้ังปวงให้จัดแจงกองทัพจะ ยกไปตีซุนกวน แล้วจึงสั่งทหารให้ถือหนังสือ ไปเมืองเง้าเขเซีย ให้สะโมโขเจ้าเมืองยก ทหารห้าหม่ืนมา ณ เมืองเสฉวน จึงให้มีตรา ไปตง้ั เตยี วหุยให้เปนกกี ้จี งก๋นุ เจา้ เมืองลองจิว๋ ฝ่ายเตียวหุยอยู่ ณ เมืองลองจ๋ิวน้ัน แจ้งว่าซุนกวนฆ่ากวนอูเสียแล้ว ก็ร้องไห้ท้ังกลางวัน กลางคืนจนน้าตาเปนเลือดไหลออกมา ขุนนางท้ังปวงตกใจกลัวเตียวหุยจะตาย จึงเข้ามาปลอบ เล้าโลมเอาใจ ชวนใหเ้ ตยี วหยุ เสพยส์ รุ าหวังจะใหค้ ลายความโศก คร้นั เตียวหุยเมาสุราแล้วคิดถงึ กวนอู ก็มีความโกรธเปนกาลังนัก จะใคร่แก้แค้นซุนกวน ก็โกรธโลดเต้นไปมาด้วยกาลังเมา ถูกทหารสีสะ แตกกม็ ีลางคนแขนหักขาหกั ลางคนก็ตาย เตียวหยุ บา่ ยหนา้ เขม้นไปทางทศิ เมืองกงั ตัง๋ ตั้งท่าจะทิ่มแทง แล้วก็ขบฟันคิดมาถึงพี่ชายก็ร้องไห้ มีคนเข้าไปบอกเตียวหุยว่า ข้าหลวงถือตรามาแต่เมืองเสฉวน เตียวหุยไปคานับพาข้าหลวงเข้ามา เห็นท้องตราต้งั เตยี วหุยเปนกีก้ีจงกุ๋นเปนเจา้ เมอื งลองจิ๋ว จึงถวาย บังคมแล้วเชิญขา้ หลวงมากินโต๊ะ เตียวหุยจงึ ว่า ซุนกวนฆ่าพี่เราเสยี ความแค้นอันนลี้ ึกกว้างใหญ่กวา่ ท้องทะเลอีก ขุนนางผู้ใหญ่ท่ีปรึกษาอยู่ท่ีเมืองเสฉวน ผู้ใดยังทูลให้ยกทัพไปตีซุนกวนแก้แค้นหรือ หามไิ ด้ ฝ่ายผู้ถือตราจึงทูลว่า ขุนนางท้ังปวงปรึกษาจะให้ยกไปตีโจผีก่อนแล้ว จึงจะให้ไปตีซุนกวน เตยี วหยุ ก็โกรธจึงวา่ ปรึกษาอะไรอยา่ งน้ี เราพน่ี อ้ งสามคนได้ให้ความสตั ย์กันไวแ้ ตก่ ่อนว่า จะเปนตาย ดว้ ยกัน บัดนก้ี วนอพู ี่เรายงั มถิ ึงกาหนดอายมุ าตายเสยี แลว้ ยงั แต่เราจะเปนเจ้าเมืองเอาความสบายหา ควรไม่ จะเสียความสัตย์ไป เราจะไปเฝ้าพระเจ้าเล่าปี่ จะขออาสาเปนทัพหน้า จะแต่งกองทัพให้นุ่ง ขาวห่มขาวถอื ธงขาวขี่มา้ ขาวไปจบั อา้ ยศตั รูมาฆ่าเสียเส้น กวนอแู ลว้ จึงจะหายความแคน้ แล้วเตียวหยุ กบั ผ้ถู ือหนงั สือกพ็ ากนั ไปเมอื งเสฉวน www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๓ ๑๔๒๕ ฝ่ า ย พ ร ะ เ จ้ า เ ล่ า ปี่ ใ ห้ ต ก แ ต่ ง เครื่องศัสตราวุธ ฝึกทหารให้ชานาญในการ สงคราม คอยเม่ือได้ฤกษ์ดีแล้วจึงจะยกทพั หลวงไปรบซนุ กวน ฝ่ายขนุ นางผู้ใหญผ่ ู้นอ้ ย ทั้ ง ป ว ง พ า กั น ไ ป ห า ข ง เ บ้ ง ณ บ้ า น จึ ง ป รึ ก ษ า ว่ า พ ร ะ เ จ้ า เ ล่ า ปี่ พึ่ ง ไ ด้ เ ส ว ย ราชสมบัติใหม่ จะยกทัพหลวงไปให้ลาบาก พระองค์เห็นไม่สมควร ท่านมหาอุปราช เปนผใู้ หญ่ไดป้ รึกษาราชการทงั้ ปวงเหน็ ดอี ยแู่ ลว้ หรอื จงึ มทิ ูล หา้ มปราม ขงเบ้งจงึ ว่า ขา้ พเจ้ากท็ ูลห้ามปรามเปนหลายคร้ังแล้วพระองค์ไม่ฟงั มาเราจะชวนกนั ไปเฝา้ ท่ีฝึกทหารท้ังปวงแล้วก็พากันไปเฝ้า ขงเบ้งจึงทูลว่า พระองค์พ่ึงได้ราชสมบัติใหม่ ถ้าจะยกไปตีโจผี ซ่ึงตั้งตัวเปนเจ้าจึงจะควร ถ้าจะยกไปตีซุนกวนเห็นไม่ควร ชอบแต่จะให้ทหารผู้ใหญ่ไปจึงจะได้ ราชการ พระเจ้าเลา่ ปไี่ ดฟ้ ังดังน้ันกน็ ่ิงอยู่ พอมคี นขนึ้ ไปทูลวา่ เตยี วหุยจะมาเฝา้ พระเจ้าเลา่ ป่ีใหห้ าตวั เตียวหยุ เข้าไป เตียวหุยเข้าไปกราบลงแล้ว สองมือเข้ากอดเอาพระบาทแล้วก็ร้องไห้ พระเจ้าเล่าปี่ทรง พระกรรแสง คร้ันคลายโศกแลว้ เตยี วหุยจึงทูลว่า พระองค์ได้เสวยราชสมบตั ิ แล้วลืมความสัตย์ซ่ึงให้ กันไว้แต่ก่อนเสยี แล้วหรอื พระองคจ์ ึงไมค่ ดิ แกแ้ คน้ แทนกวนอูเลย พระเจ้าเลา่ ปี่จึงว่า เราคิดนกั วา่ จะ ยกทัพไปแก้แค้น แต่ว่าขุนนางท้ังปวง เขาห้ามไว้เราจึงงดอยู่ เตียวหุยจึงว่า คนท้ังปวงเขาหาได้ให้ความสัตย์ไว้แก่ กวนอูเหมือนพระองค์กับข้าพเจ้าไม่ ถ้าพระองค์ไม่ยกไปแล้วข้าพเจ้านี้หาคิด ชีวิตไม่เลย จะขอยกกองทัพไปแก้แค้น ถ้าแก้แค้นมิได้ก็ตายเสียดีกว่ากลับมา เห็นหน้าพระองค์ สามก๊กวิทยา

๑๔๒๖ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) พระเจ้าเล่าป่ีจึงว่า ถ้าฉนั้นเราจะยกไปด้วยกัน ท่านจงกลับไปเมืองลองจ๋ิว จัดแจงกองทัพยกไปเมืองเกงจ๋ิว เราก็จะยกกองทัพไปบัญจบพร้อมกันที่นั่น พระเจ้าเล่าป่ีจึง ส่ังสอนเตียวหุยว่า ท่านเมาสุราแล้วมีโมโหดุดันนัก วัดแวง โลดเต้นถูกคนป่วยเจ็บตายก็มี ทาดังน้ีอันตรายจะเกิดมีแก่ ท่าน แต่นี้สืบไปเบ้ืองหน้าจะทาการสิ่งใดให้พิเคราะห์ดูผิด แลชอบ โอบออ้ มเอาใจทหารจึงจะควร อยา่ ทาหยาบเหมอื น จินปิด (Qin Mi) แต่หลงั เตยี วหุยกล็ าไป คร้ันเวลาเชา้ พระเจ้าเล่าป่ีให้จัดแจง กองทัพจะยกไป จินปิดจึงว่า พระองค์จะไปคร้ังนี้ไม่คิดถึง พระองค์เลย จะกาจัดอ้ายซุนกวนเท่าน้ี ควรหรือจะยก กองทัพหลวงไปเองให้ลาบากพระองค์ ขอให้พระองคด์ าริห์ตริตรองให้ลเอียดกอ่ น พระเจ้าเล่าป่ีจงึ วา่ ตัวกวนอูเหมือนตัวเรา การครั้งนี้เปนความแค้นใหญ่นัก ขุนนางท้ังปวงจะให้เราน่ิงเสียเห็นควรแล้ว หรือ จนิ ปดิ จงึ ว่า ถ้าพระองค์จะขนื ยกไปใหไ้ ด้ครงั้ นี้ ข้าพเจา้ เหน็ วา่ จะเสยี การไป พระเจ้าเล่าปี่ได้ฟังดังน้ันก็โกรธนักจึงว่า เราจะยกทัพไปทาการใหญใ่ ห้มีชัยชนะ ท่านแกล้ง เอาความร้ายมาแสร้งว่า แล้วส่ังทหารให้เอาตัวจินปิดไปฆ่าเสีย ฝ่ายจินปิดก็มิได้ตกใจกลัวตายจึง เหลียวหน้ามาดูพระเจ้าเล่าปี่แลว้ หัวเราะ จึงว่าแก่ขุนนางท้ังปวงว่า ถึงเราจะตายไปก็ไม่เสยี ดายชวี ติ เสยี ดายแตร่ าชสมบตั ขิ องพระองค์จะเปนอันตราย ฝ่ายขุนนางทั้งปวงได้ยินจินปิดว่า ดังน้ันจึงทูลว่า จินปิดได้ทูลทั้งนี้ด้วยความ สามิภักดิ์ต่อเจ้าจริง ๆ ข้าพเจ้าท้ังปวงขอ ชีวิตจินปิดไว้เถิด พระเจ้าเล่าปี่ได้ยินดังน้ัน ส่ังให้เอาตัวจินปิดไปใส่คุกไว้ แล้วว่าถ้าเรา ยกไปทาการมีชัยชนะกลับมาแล้ว เราจึงจะ ปรกึ ษาโทษจนิ ปิดภายหลงั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๓ ๑๔๒๗ ฝ่ายขงเบ้งรู้ว่าจินปิดเปนโทษ จึงแต่งเรื่องราวเข้าไปถวาย ในเร่ืองราวนั้นว่า ข้าพเจ้า พิเคราะห์ดูการเห็นว่าเมื่อซุนกวนยกทัพมาคร้ังนั้น ดาวประจาตัวกวนอูวิปริตกวนอูจึงเปนอันตราย ข้าพเจ้าคิดเสียดายกวนอูนัก แต่ข้าพเจ้าเห็นโทษโจผหี นักกว่าที่ทาร้ายแก่พระเจ้าเหี้ยนเต้ ขุนนางแล ราษฎรท้ังปวงเจ็บใจทั้งแผ่นดิน ฝ่ายซุนกวนนั้นเจ็บใจแต่พระองค์ อน่ึงจะทากับซุนกวนเปนการเบา ถ้าพระองค์ยกกองทัพไปกาจัดโจผไี ดแ้ ล้ว ฝ่ายซุนกวนก็จะยอมเข้ามาเปนข้าพระองค์ ซ่ึงคาจินปดิ ทูล ดงั นั้นจะเปนความชั่วหามิได้ ควรจารึกไวใ้ นแผ่นทอง ขอให้พระองคต์ รึกตรองจงหนกั พระเจา้ เล่าปเ่ี หน็ หนังสอื นนั้ แลว้ ก็โกรธทงิ้ หนังสือลงเสยี จงึ วา่ เราไมฟ่ งั คาขนุ นางทง้ั ปวงแลว้ อย่าห้ามเราเลย จึงสั่งขงเบ้งว่า ท่านจงอยู่รักษาบุตรภรรยาของเราแลเมืองตังฉวนเสฉวนให้จงดี แล้วให้ม้าเฉียวม้าต้ายอุยเอ๋ียนยกกองทัพคุมทหารไปขัดทัพอยู่ข้างทิศอุดร เกรงกองทัพโจผีจะยกมา แลว้ จงึ จดั แจงกองทพั สั่งให้เตียวจูล่งเปนทพั หนนุ คมุ ลาเลียง ให้ห้องกวนเตยี วกีเปนที่ปรึกษากองหลวง มา้ เลีย้ งตันจ๋นิ เปนสมหุ ์บาญชี ฮองตงเปนทพั หนา้ ปองสบิ เตียวหลาหนุนทพั หนา้ เปาเตยี วกับเตยี วหยุ ซึ่งจะมาบัญจบให้อยู่กองทัพหลวง เตียวหยงเลียวซุนเปนทัพหลัง มีจานวนคนในกองทัพท้ังปวงแต่ ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยประมาณห้าร้อย กองทัพสะโมโขแลทหารเมืองหลวงเมืองข้ึนท้ังปวง เปนคน เจ็ดสิบห้าหมืน่ พอถึงเดือนเก้าเปนวนั ฤกษ์ดี พระเจา้ เล่าปีจ่ งึ ให้ยกกองทัพออกจากเมอื งเสฉวน สามกก๊ วิทยา

๑๔๒๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเตียวหุยกลับไปเมืองลองจ๋ิว ก็ส่ัง ทหารให้ตระเตรียมเคร่ืองศัสตราวุธ แลม้าขาวธง ขาวเครื่องนุ่งห่มขาวให้พร้อมในสามวัน เราจะได้ ยกกองทพั ไปรบซุนกวนใหท้ ันทัพหลวง เวลาเช้ามี นายทหารสองคนช่ือฮอมเกียงเตียวตัดเข้าไปแจ้ง แก่เตียวหุยว่า ซ่ึงท่านสั่งให้เตรียมธงขาวม้าขาว แลเครื่องนุ่งห่มขาวให้พร้อมในสามวันน้ัน เร็วนัก เห็นทหารหาไมท่ นั ขอให้เนิ่นออกไปหนอ่ ยหนึง่ เถดิ เตยี วหุยโกรธจงึ ว่า กจู ะเร่งยกทัพไปเปนการเรว็ ให้ ทันกาหนด แต่การเท่าน้ีสิว่าไม่ทันเล่า จึงสั่งทหารเอาตัวฮอมเกียงเตียวตัดไปผูกเข้ากับต้นไม้ตีคนละ ห้าสิบที แล้วช้ีมือร้องว่า ถ้าการของกูมิทันกาหนดในพรุ่งน้ี กูจะให้ฆ่าเสียท้ังสองคน แล้วแลเห็น ฮอมเกยี งเตียวตดั เจ็บหนักโลหิตออกมาทางปาก เตียวหุยกส็ งั่ ใหแ้ กม้ ดั เสียแลว้ กก็ ลับเขา้ ไป ฮอมเกียงมาถึงที่อยู่แล้วจึงว่าแก่เตียวตัดว่า เตียวหุยน้ีมีโมโหมาก โกรธข้ึนมาแล้วเหมือน ไฟไหม้ วันน้ตี เี ราหนักหนา ถ้าพรุ่งนีก้ ารมพิ รอ้ มเราจะตายเปนมั่นคง เตยี วตัดจงึ ว่า ขา้ คิดว่าอยา่ ใหม้ นั ทันฆา่ เราเลย เราฆา่ มนั เสียก่อนดกี ว่า ฮอมเกียงจึงวา่ จนใจดว้ ยเราไม่ได้เข้าใกลม้ ัน ถา้ เขา้ ไปฆา่ มนั ได้ แล้วเอาสีสะไปถวายพระเจ้าซุนกวน ๆ ก็จะเลี้ยงเรา เตียวตัดจึงว่า ถ้าบุญของเราไม่เคยตายเพราะ มัน ๆ ก็จะกินเหล้าเมาออกมานอนอยู่ที่ว่าราชการเหมือนแต่ก่อน เราก็จะเข้าไปฆ่ามันเสียให้ตาย ถ้ากรรมของเราจะถึงทีต่ ายแล้วมันกไ็ มเ่ มาเหลา้ เรากม็ ิรู้ทีจ่ ะทาประการใด ฝ่ายเตียวหุยในเวลากลางคืนวันนั้น ให้เดือดร้อน ฮอมเกียง (Fan Jiang) นอนไม่หลับ จึงออกมาพูดกับทหารซึ่งนอนรักษาอยู่ที่ว่า ราชการวา่ เวลาวนั นีเ้ รานอนไมห่ ลับเลยเดือดรอ้ นราคาญใจ จะเปนเหตุใด ทหารจึงว่าเพราะมีวิตกถึงกวนอูนัก จึงให้ กระวนกระวายไป เตียวหุยจึงเรียกเอาสุรามากินกับทหาร ท้ังปวง ในเวลาวันน้ันเตียวหุยจะถึงท่ีตายพะเอิญให้เสพย์ สรุ ามากนกั เหลือกาลังกเ็ มา หาร้สู ึกตัวไม่ นอนเสอื กอยทู่ ่ีน่ัน กบั ทหารทั้งปวง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๓ ๑๔๒๙ ฮอมเกียงกับเตียวตัดเข้าไปด้อมมองดู รู้ว่าเตียวหุย เมาเหล้านอนหลับอยู่ ครั้นเวลาสองยามฮอมเกียงเตียวตัด เอากระบ่ีซ่อนในเส้ือพากันเข้าไป จึงสัญญากันว่าถ้าตื่นอยู่เรา ทาเปนปรึกษาการสงคราม ถ้าเตียวหุยนอนหลับอยู่เราจึงฆ่าเสีย ให้ตาย คร้ันเดิรเข้าไปถึงแลเห็นเตียวหุยนอนตาค้างเหมือนหนึ่ง ตาย หนวดกส็ นั่ คิดวา่ ต่ืนอยมู่ อิ าจทีจ่ ะเดิรเขา้ ไปใกล้ ต่อเมือ่ ไดย้ ิน เสียงเตียวหุยกรนจึงรู้ว่าหลับสนิธ คนหนึ่งก็เอากระบี่แทงเข้าที่ เตียวตดั (Zhang Da) ซอกฅอ คนหนึ่งแทงเข้าท่ีห้อง เตียวหุยร้องได้คาเดียวก็ตาย เมอ่ื เตียวหยุ ตายนน้ั อายุไดห้ ้าสิบปี ฮอมเกยี งเตยี วตัดก็เอาสีสะเตียวหุยพาพวกประมาณสามสบิ คนหนี ไปเมืองกังตงั๋ ใน เวลากลางคนื นั้น ครั้นเวลาเช้างอป้ันนายทหารผู้ใหญ่รู้เน้ือความว่า ฮอมเกียงเตียวตัดฆ่าเตียวหุยเสียแล้ว เอาสีสะไปใหซ้ นุ กวน จึงคุมทหารไปติดตามก็มิทัน จึงกลับมาแต่งหนงั สือมอบใหค้ นไปแจง้ แกพ่ ระเจา้ เล่าปี่ แล้วคิดอ่านกับเตียวเปาตกแต่งเครื่องเส้นเตียวหุยสาเร็จแล้ว จึงให้เตียวเซียน้องเตี ยวหุยอยู่ รกั ษาเมืองลองจวิ๋ ให้เตียวเปาไปเมืองเสฉวน ครนั้ งอปั้นจัดแจงบ้านเมืองแล้วกย็ กตามเตยี วเปาไป สามก๊กวิทยา