สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๐๗

ตอนท่ี ๗ ๑๓๓ ฝ่าย ต๋ังโต๊ะรู้กิตติศัพท์ว่า ซุนเกี๋ยนตายแล้วก็มีความยินดีนัก จึงว่าแก่ท่ีปรึกษาว่า ซึ่งซุนเกี๋ยน ตายเสียนั้นเราคอ่ ยเบาใจมคี วามสุข ข้ึน อุปมาเหมือนบ่งหนามออกจาก อกเราได้เล่มหนึ่ง ทุกวันน้ีผู้ใดยังรู้ ว่าอายุซุนเซ็กบุตรซุนเก๋ียนอายุ เท่าใด ลิยูจึงว่าซุนเซ็กน้ันอายุได้ สิบห้าปี ต๋ังโต๊ะได้ยินดงั นั้นก็เห็นว่า ยังเด็กอยู่ มิได้มีสงสัยประการใด ในขณะนั้นตั๋งโต๊ะย่ิงทาการหยาบช้ากาเริบขึ้นกว่าแต่ก่อน ต้ังตัวให้ คนทั้งปวงเรียกว่าซ่องฮู แปลว่าเปนบิดาเล้ียงพระเจ้าเหี้ยนเต้ ถ้าจะไปแห่งใดให้ตั้งกระบวรแห่อย่าง พระมหากษัตรยิ เ์ สด็จ แล้วต้ังให้ตง๋ั ห้องผู้น้องเปนนายทหารกองนอก แต่บันดาแซ่ตั๋งน้ันเอามาตั้งเปน ขนุ นางผู้ใหญ่ผนู้ อ้ ยสิ้น ตัง๋ โต๊ะจงึ เกณฑไ์ พร่ยส่ี บิ ห้าหม่นื ไปตง้ั เมืองอยู่ ทางไกลเมอื งเตียงฮนั สองพันห้า ร้อยเสน้ กาแพงสูงเทา่ เมอื งหลวง มีตาหนักใหญ่น้อยหน้าหลงั คลังแลฉางเขา้ ปลาอาหารนัน้ ขนเขา้ ไว้ สาหรับจะเล้ียงทหารกาหนดได้ยสี่ ิบปี แลเงนิ ทองในท้องพระคลัง กับสว่ ยสดั วฒั นานนั้ เอามาไวใ้ นคลัง เมืองใหม่ แล้วให้จัดหญิงรูปงามมาไว้ได้ประมาณแปดร้อยคน แลตั๋งโต๊ะนั้นเดอื นหน่ึงบ้างยี่สบิ วันบ้าง จึงขึ้นไปเฝ้าพระเจ้าเห้ียนเต้ครั้งหน่ึง ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยในเมืองหลวงต้อง มารับส่งถึงนอกประตูเมือง แลทางจะ ขึ้ น ไ ป เ ฝ้ า น้ั น มี ท่ี ป ร ะ ทั บ เ ป น ห ล า ย ตาบล ในเมืองเตียงฮันนั้นก็มีท่ีอยู่แห่ง หนึ่ง ครั้นอยู่มาวันหนึ่งตั๋งโต๊ะออกจาก เฝ้าขุนนางท้ังปวงตามไปส่งถึงนอก ประตู เมือง ต๋ังโต๊ะจึงสั่งให้ขุนนาง ผใู้ หญ่ผูน้ ้อยไปกนิ โตะ๊ ณ ที่ประทับ สามกก๊ วิทยา

๑๓๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ต๋งั โตะ๊ (Dong Zhuo) ในขณะน้ันหัวเมืองฝ่ายเหนือ บอกส่ง คนเกลี้ยกล่อมมาประมาณห้าร้อย ต๋ังโต๊ะจึงให้ ทหารเอาคนทั้งปวงมาตัดแขนตัดขาบ้าง ตัดหู ตัดล้ินบ้าง ให้ใสก่ ระทะเหลก็ บา้ ง คนท้ังปวงยงั มิ ทันส้ินใจก็เจ็บปวดร้องครางอ้ืออึงไป ขุนนางท้ัง ปวงซ่ึงกินโต๊ะอยู่น้ันแลเห็นก็มีความสงสารนัก ลางคนตกใจจนตะเกียบพลัดตกบ้าง จอกสุรา พลัดจากมือบ้าง เพราะมีความสังเวช แต่ต๋ังโตะ๊ น้ันมิได้มีใจปราณี เสพย์สุราพลางดูพลาง หวั เราะพลาง คนท้ังห้าร้อยน้นั กต็ ายสนิ้ ครั้นกิน โต๊ะแล้วต่างคนต่างก็ไป ต๋ังโต๊ะจึงลอบสงั่ ลโิ ปว้ า่ เราจะให้หาขุนนางมากนิ โตะ๊ พร้อมกนั แลว้ เจา้ จง เข้าไปกระซิบแก่เรา ๆ จะสั่งให้เอาเตียวอุ๋นไป ฆ่าเสีย แล้วตัดเอาสีสะเข้ามา ครั้นถึงวันกาหนด ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยมากินโต๊ะพร้อมกันอยู่ ณ เมืองใหม่ ต๋งั โตะ๊ ก็นั่งเสพย์สรุ าอยู่ดว้ ย ฝา่ ยลโิ ปจ้ งึ เข้าไปทาเปนกระซิบข้างหูตัง๋ โตะ๊ ๆ ทาเปนหัวเราะแล้วว่า คดิ อย่างนด้ี อกหรอื เรง่ เอาตัวมันไป ลิโป้ก็เข้าจบั เอาตัวเตียวอุ๋นลากออกไป ขุนนางทั้งปวงซึ่งกินโตะ๊ อยูน่ ั้นมไิ ดแ้ จ้งเน้ือความ ประการใด ต่างคนต่างน่ิงตลึงดูกันอยู่ ประเดี๋ยวหน่ึงเห็นลิโป้เอาสีสะเตียวอุ๋นใส่ตระบะเข้ามาให้ ตั๋งโต๊ะดู ขุนนางท้ังปวงก็ยิ่งตกใจ ต๋ังโต๊ะเห็น ดงั น้นั กห็ วั เราะแล้วจึงวา่ ทา่ นทั้งปวงอย่าตกใจ ซ่ึงเกิดเหตุทั้งนี้เพราะเตียวอุ๋นให้หนังสือลับไป ถึงอ้วนสุดให้มาทาร้ายแก่เรา มีผู้รู้จึงบอก หนังสือมา ลิโป้จึงมากระซิบบอกเรา ๆ จึงให้ จับไปฆ่าเสีย ท่านท้ังปวงมิได้ร่วมคิดด้วยมันก็ อย่าได้เปนทุกข์ จงกินโต๊ะพูดกันเล่นให้สบาย ครั้นกินโตะ๊ แลว้ ขุนนางทั้งปวงก็ลาไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗ ๑๓๕ ฝ่ายอ้องอุ้นกลับมาถึงบ้านจงึ คิดว่า ซ่ึงตั๋งโต๊ะให้หาไปกินโตะ๊ แลว้ เอาเตียวอุ๋นไปฆ่าเสยี เม่ือ พิเคราะห์ดูน้ันไม่เห็นว่าเตยี วอุ๋นจะคบคิดกับอ้วนสุดให้มาทารา้ ย ซ่ึงตั๋งโต๊ะคิดผูกพันธ์ทาท้ังน้ี เพราะ จะทาอานาจมิให้ขุนนางท้ังปวงคิดร้ายสืบไป แลต๋ังโต๊ะทาการหยาบช้าท้ังนี้ หาผู้ใดจะช่วยคิดล้าง ตั๋งโต๊ะเสียไม่ อ้องอุ้นคิดราคาญใจนอนมิหลับ คร้ันเวลาดึกจึงถือไม้เท้าลงไปยืนพิงต้นไม้อยู่ ณ สวน ดอกไม้ จึงแลข้ึนไปดูบนอากาศ เห็นดาวเดือนน้ันขุ่นมัวเสร้าหมอง จึงคิดว่าทุกวันนี้พระมหากษัตริย์ แลอาณาประชาราษฎรได้ความเดอื ดร้อนเพราะ ต๋ังโตะ๊ อ้องอุ้นก็ทอดใจใหญแ่ ลว้ รอ้ งไห้ พอได้ยินเสียงหญิงคนหน่ึง ทอดใจใหญ่ อ้องอุน้ (Wang Yun) อยู่ตรงหน้าน้ัน อ้องอุ้นจึงเดิรเข้าไปดู เห็นนาง เตียวเสียนคนขับร้องซึ่งอ้องอุ้นช่วยมาไว้แต่น้อย รูปงามขับร้องก็เพราะ อายุได้สิบหกปี อ้องอุ้น มีความเอ็นดูเล้ียงไว้เปนบุตรเล้ียง อ้องอุ้นจึงถาม ว่า เวลาดึกสงัดถึงเพียงนี้ยังมินอน ลงมาเท่ียวอยู่ ในสวนดอกไม้ แล้วทอดใจใหญ่ทุกข์ด้วยไม่เห็นชู้ มาหรือ นางเตียวเสียนได้ยินดังนั้นก็ตกใจ จึง คุกเข่าลงคานับแล้วตอบว่า ข้าพเจ้าจะได้มีชู้มา คอยกันหามิได้ ตัวข้าพเจ้าเปนทาสี ซึ่งท่านเลี้ยง ข้าพเจ้าเปนบุตรมาแต่น้อยนั้น พระคุณหาท่ีสุด มิได้ ทุกวันนี้ข้าพเจ้าก็คิดอยู่ว่า ถ้าท่านมีทุกข์สิ่ง ใดข้าพเจา้ จะสนองพระคุณท่าน ถงึ มาทว่าชวี ิตจะ ตายแลกระดูกจะแหลกเปนผงก็ดี ข้าพเจ้ามิได้ เสียดายแก่ชีวิต เม่ือเวลากลางวันนั้นตั๋งโต๊ะเชิญท่านไปกินโต๊ะแล้วกลับมา ข้าพเจ้าเห็นหน้าท่านน้ัน เศร้าหมองย่ิงกว่าแต่ก่อน ข้าพเจ้าเห็นว่าจะมีทุกข์ส่ิงใดใหญห่ ลวงอยู่ท่านจึงเปนดังนี้ ข้าพเจ้าจึงตาม ลงมาหวงั จะใคร่รเู้ หตุ แลว้ จะไดค้ ดิ อ่านสนองคณุ ท่านไปจนกว่าจะสิ้นชีวติ อ้องอ้นุ ได้ยินดงั น้ันก็คิดว่า ครั้งน้ีแผ่นดินเห็นจะค่อยมีความสุขเพราะเตียวเสียนเปนม่ันคง จึงพานางเตียวเสียนข้ึนไปบนตึกท่ีดู หนังสือนั้นเปนท่ีสงัด ให้นางเตียวเสียนขึ้นนั่งบนเก้าอ้ี อ้องอุ้นจึงคุกเข่าลงคานับ นางเตียวเสียนเห็น ดงั นน้ั ก็ตกใจ จงึ ลงจากเก้าอี้คานบั แลว้ เขา้ กอดเอาเทา้ อ้องอุ้นไว้ แล้วห้ามว่าทา่ นอย่าคานบั ข้าพเจ้าผู้ บุตรน้ีไม่สมควร อ้องอุ้นจึงตอบว่าเราได้ยินเจ้าว่าท้ังน้ีก็มีความยินดีนักเราจึงคานับเจ้า เจ้าจงมีใจ สามก๊กวิทยา

๑๓๖ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) เมตตาแก่พระมหากษัตริย์ แลอาณาประชาราษฎรด้วยเถิด ว่าเท่านั้นแล้วอ้องอุ้นก็ร้องไห้ นางเตียวเสียนเห็นดังนัน้ จงึ วา่ ข้าพเจ้าได้ออกปากว่าจะเอาชีวิตแทนคณุ ท่าน เปนไฉนทา่ นมิบอกเหตุ ซึ่งจะมาร้องไห้อยู่ฉน้ีทุกข์ของท่านจะสาเร็จแล้วหรือ อ้องอุ้นจึงว่าทุกวันนี้แผ่นดินร้อนทุกเส้นหญ้า เจ้าก็ย่อมแจ้งอยู่แล้ว พระเจ้าเหี้ยนเต้นั้น อุปมาดังฟองไก่อันวางอยู่เหนือหน้าศิลา ขุนนางกับอาณา ประชาราษฎรนั้น อุปมาดังอยากเย่ืออนั ใกล้กองเพลิง มิได้ร้วู า่ ความตายจะมาถงึ เม่ือใด ตัง๋ โตะ๊ ทาการ หยาบช้ากาเริบขึ้น จะชิงเอาราชสมบตั ิ หาผ้ใู ดจะคิดลา้ งตั๋งโตะ๊ ไม่ แลตงั๋ โตะ๊ น้นั มบี ตุ รเลย้ี งคนหนึ่งช่ือ ลิโป้ ๆ ก็มีฝีมือกล้าหาญ แลน้าใจตั๋งโต๊ะนั้น มักยินดีด้วยสัตรีรูปงาม ถ้าเจ้าจะช่วยกู้แผ่นดินแล้ว พ่อจะคิดเปนกลอุบายจะยกเจ้าให้แก่ลโิ ป้ แล้วจึงจะไปบอกต๋ังโตะ๊ ให้มารับเจ้าไปเปนภรรยา เมื่อเจ้า ไปอยู่ด้วยตั๋งโต๊ะน้ันจงลอบทากลมารยาต่าง ๆ ให้ลิโป้มีความรักใคร่ในเจ้าแล้ว เจ้าจึงลอบบอกแก่ ตั๋งโต๊ะด้วยกลมารยาความคิดเจ้า นานไปเห็นตั๋งโต๊ะกับลิโป้จะมีความสงสัยกินแหนงแก่กัน ลิโป้ก็จะ ฆ่าต๋ังโต๊ะเสีย เม่ือศัตรูราชสมบัติตายแล้ว บ้านเมืองก็จะอยู่เย็นเปนสุขสืบไป ตัวเจ้าซ่ึงได้อาสากู้ แผน่ ดินก็จะมชี ่อื ปรากฎไปชวั่ ฟา้ ช่วั ดิน ซง่ึ พอ่ คิดท้ังน้เี จ้าจะยอมดว้ ยหรือประการใด ฝ่ายนางเตียวเสียนจึงตอบว่า เตียวเสยี น ข้ า พ เ จ้ า ไ ด้ อ อ ก ป า ก ไ ว้ ว่ า จ ะ ส น อ ง (Diao Shan) คุณท่าน อย่าว่าแต่จะเสียตัวเพียงน้ีเลย ถึงจะตายก็ไม่เสียดายชีวิต ซึ่งท่านจะ คิดประการใดน้ันก็ให้เร่งคิดเถิด ถ้า ขา้ พเจา้ ไดไ้ ปอยดู่ ้วยตง๋ั โต๊ะแลว้ ข้าพเจา้ จะคิดกลมารยาให้ลิโป้ฆ่าตั๋งโต๊ะเสียจง ได้ อ้องอุ้นจึงตอบว่า ถ้าเจ้าจะอาสา แผ่นดนิ แทนคณุ พ่อแล้ว จะคิดการสงิ่ ใด ให้ปิดป้องให้จงดี ถ้าเนื้อความแพร่ง พราย ตัวเจ้ากับบิดาแลญาติก็จะพากัน ตายสิ้น นางเตียวเสียนจึงว่า ความทั้งนี้ ถ้าข้าพเจ้าแพร่งพรายแก่ผู้ใด ขอให้ ข้าพเจ้าตายด้วยอาวุธต่าง ๆ เถิด อ้องอนุ้ ได้ฟังดังนัน้ กม็ คี วามยนิ ดีนัก www.samkok911.com

ตอนท่ี๗เตยี วเสียน (Diao Sha๑n๓๗) สามก๊กวิทยา

๑๓๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) คร้ันเวลารุ่งเช้าอ้องอุ้นจึงจัดเพ็ชร์พลอยกับทองคา แล้วหาช่างมาทาหมวกสาหรบั ลูกหลวง ใส่ แลว้ แต่งคนอนั สนธิ ใหล้ อบเอาออกไปใหเ้ ปนกานัลแกล่ ิโป้ ๆ เหน็ หมวกอยา่ งลูกหลวงกม็ ีความยนิ ดี นัก จงึ ลอบมาหาอ้องอนุ้ ณบ้าน ฝ่ายอ้องอุ้นครั้นเห็นลิโป้มาก็ออกไปรับเข้ามาในตึก อ้องอุ้นเชิญให้ลิโป้กินโต๊ะ ลิโป้กินโต๊ะ แล้วตอบว่า ตวั ข้าพเจ้าเปนแตน่ ายทหารเอกของมหาอปุ ราช ท่านเปนขนุ นางผู้ใหญใ่ นพระเจ้าเหี้ยนเต้ เปนไฉนท่านจึงใหเ้ อาของดไี ปใหข้ ้าพเจา้ แลนับถือขา้ พเจา้ ผ้นู อ้ ยไมส่ มควร อ้องอุ้นจึงตอบว่า ทกุ วันน้ี เราเลงดใู นเมืองหลวง แลหัวเมืองท้ังปวงก็หาผใู้ ดเข้มแขงกล้าหาญเสมอท่านมิได้ ซึ่งเราให้ของแลนับ ถือท่านท้ังน้ี ใช่จะให้ด้วยเกรงบรรดาศักดน์ิ ้ันหามิได้ เราให้เพราะรักฝีมือในการทหารท่าน ลิโป้ไดย้ นิ ดังน้ันก็มีความยินดีนัก แล้วอ้องอุ้นรินสุราคานับส่งให้แก่ลิโป้ จึงพูดจายกยอสรรเสริญตั๋งโตะ๊ กับลโิ ป้ เปนอนั มาก แล้วใหข้ บั คนใชผ้ ู้ชายนั้นเสยี สิ้น เอาแต่ผ้หู ญิงไวใ้ ช้สีค่ น อ้องอุ้นจึงว่าแก่หญงิ น้ันให้ไปเชิญ นางเตียวเสียนออกมา หญิงคนใชส้ องคนน้นั จงึ เข้าไปประคองนางเตียวเสียนออกมา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗ ๑๓๙ ลิโป้เห็นนางเตียวเสียนรูปงาม จึงถามอ้องอุ้นว่าหญิงคนนี้เปนบุตรผู้ใด อ้องอุ้นจึงบอกว่า นางเตียวเสียนน้ีเปน บุตรของเรา ทุกวันนี้เราไดอ้ ยู่เยน็ เปนสุข ก็เพราะบุญของมหาอุปราชกับท่าน ๆ ก็มีความเมตตาแก่เราดังญาติพ่ีน้อง เราจึงให้หาออกมาหวังจะให้ท่านรู้จักไว้ แล้วอ้องอุ้นจึงให้นางเตียวเสียนรินสุรา ใหล้ โิ ป้ ฝ่ายนางเตยี วเสยี นจงึ รินสุราส่งใหล้ ิโป้ แลว้ ทาทีชายตาไปใหส้ บตาลโิ ป้ อ้องอุ้นจง่ึ ทาเปนเมา แล้ววา่ แกน่ างเตยี วเสยี นว่า พอ่ นช้ี ราแลว้ กาลงั นอ้ ยเสพย์สุรากเ็ มา เจา้ คานับแทนพ่อเถิด ลิโป้จึงเชิญให้นางเตียวเสียนนั่ง นางเตียวเสียนแกล้งทาละอายลโิ ป้มิได้นงั่ ลง จึงคานับบิดา แล้วจะลาเข้าไปท่ีข้างใน อ้องอุ้นจึงว่าลูกเอ๋ยอย่าอายเลย ลิโป้มีความเมตตาแก่เราดังญาติ จงน่ังลง คานับรินสุราให้เถิด นางเตียวเสียนจึงน่ังลงข้างอ้องอุ้น แล้วรินสุราคานับให้ลิโป้ทีไร ก็ชายหางตาให้ สบตาลโิ ปแ้ ล้วให้ที ฝ่ายลิโป้รับจอกสรุ าทีไร ก็ชาเลืองไปตอ้ งตานางเตียวเสียนทุกคร้ัง ก็มีใจประวัตยิ ินดกี บั นาง เตียวเสียนเปนอันมาก อ้องอุ้นเห็นกิริยาลิโป้พอใจนางเตียวเสียนแล้ว จึงว่าแก่ลิโป้ว่า ตัวเราน้ีเปน ขุ น น า ง ผู้ ใ ห ญ่ ก็ จ ริ ง แ ต่ ช ร า แ ล้ ว อุปมาเหมือนไม้ใกล้ฝ่ัง บุตรของเรา คนน้ีจะยกให้เปนภรรยาน้อยท่าน จ ะ ไ ด้ ฝ า ก ผี แ ก่ ท่ า น สื บ ไ ป ซง่ึ เราว่าท้ังนที้ า่ นจะเห็นประการใด ถ้าไม่ควรท่านอย่าถือโทษเลย ลิโป้ ได้ยินดังน้ันก็มีความยินดีนัก จึงลุก ขึ้นคุกเข่าคานับอ้องอุ้นแล้วจึงว่า ซึ่งท่านเมตตาข้าพเจ้าท้ังนี้นั้นคุณ สามก๊กวิทยา

๑๔๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) หาที่สุดไม่ ถึงจะเปนประการใดข้าพเจา้ จะสนองคณุ ท่านสืบไป อ้องอุ้นจึงว่าบุตรเรานี้ก็ได้ให้เปนสิทธ์ิ แก่ท่านแลว้ แตว่ า่ งดอยูใ่ ห้เราหาวนั ดแี ล้วเมื่อใด จงึ จะสง่ บตุ รเราใหเ้ ปนภรรยาท่าน ลิโปจ้ ึงว่าตามเถดิ แล้วลโิ ป้ลุกขึน้ ทาจะลาออ้ งอุ้นไป อ้องอุ้นจงึ ยดึ มือไว้วา่ อย่าเพ่อไป ใจเราจะใครเ่ ชญิ ใหท้ า่ นอยนู่ อนพดู กันเล่นก่อนแต่หากคิดเกรงมหาอุปราชอยู่ ลิโป้จึงตอบว่า ซ่ึงท่านว่าท้ังน้ีขอบคุณนัก วันน้ีข้าพเจ้ามี ธุระอยู่ ตอ่ สบายวนั อืน่ จึงจะมาอยู่นอนดว้ ย แลว้ ลิโปก้ ็ลาออ้ งอุน้ กลับไป คร้ันเวลาเช้าอ้องอุ้นก็เข้าไป เฝ้าพระเจ้าเหี้ยนเต้ มิได้เห็นลโิ ป้เขา้ มา ด้วยต๋ังโต๊ะ อ้องอุ้นจึงคุกเข่าลงคานับ แล้วว่าแก่ตั๋งโต๊ะว่า ทุกวันน้ีข้าพเจ้าได้ ความสุข หาทุกข์ภัยอันตรายส่ิงใดมิได้ ก็เพราะบุญของท่านมหาอุปร าช คุ้มครองอยู่ ขา้ พเจา้ หาสิ่งใดจะทดแทน คุณท่านมิได้ เวลาวันน้ีขอเชิญท่านไป กิ น โ ต๊ ะ ณ บ้ า น ข้ า พ เ จ้ า ใ ห้ ส บ า ย ใ จ ซึ่งข้าพเจ้าว่าทั้งน้ี ถ้าไม่ควรก็ขอท่านอย่าได้เอาโทษแก่ข้าพเจ้าเลย ตั๋งโต๊ะได้ฟังดังน้ัน มิได้รู้กลก็มี ความยินดีนัก จึงตอบว่าซึ่งท่านนับถือเรา จะให้เราไปกินโต๊ะณบ้านนั้นก็ขอบใจท่าน เวลากลางวันนี้ เราจะไป อ้องอ้นุ ไดย้ ินดงั นน้ั ก็ลาตง๋ั โตะ๊ กลบั ไป จงึ ใหแ้ ต่งที่กบั โตะ๊ เตรยี มไว้ ครั้นเวลาเท่ียงตั๋งโต๊ะออกจากเฝ้า จึงข้ึนรถแล้วให้ทหารท้ังปวงแห่เปนกระบวรไป ณ บ้าน ออ้ งอุน้ ๆ รู้ก็ออกมาคานบั ถงึ นอกบา้ น แลว้ เชิญตง๋ั โต๊ะขนึ้ ไปยังทีแ่ ต่งไว้ ออ้ งอ้นุ กค็ ุกเขา่ คานบั อยู่ แลว้ รินสุราส่งให้ตั๋งโต๊ะ ๆ รับจอกสุรามากินแล้วว่า ท่านอย่าคุกเข่าคานับเลย จงนั่งให้เปนสุขเถิด อ้องอุ้นทาทอี อ่ นงอ้ แล้วพูดจาสรรเสริญตง๋ั โตะ๊ เปน อันมาก ต๋ังโต๊ะได้ยินดังนั้น เสพย์สุราพลาง ก็มี ความยินดีนัก แลต๋ังโต๊ะนั้นกินโต๊ะอยู่กับอ้องอุ้น จนเวลาเย็น แล้วอ้องอุ้นจึงเชิญต๋ังโต๊ะให้เข้าไป นั่งเลน่ ทข่ี ้างใน ต๋งั โตะ๊ มไิ ด้มีความสงสัยแกอ่ อ้ งอุ้น จึงขับทหารทั้งปวงลงไปเสียแผ่นดิน แล้วต๋ังโต๊ะก็ เขา้ ไปที่ขา้ งใน www.samkok911.com

ตอนที่ ๗ ๑๔๑ อ้องอุ้นจึงว่าเมื่ออายุข้าพเจ้าได้ย่ีสิบห้าปีน้ัน ข้าพเจ้าได้เรียนดูดาวสาหรับพระมหากษตั รยิ ์ แลดาวประจาเมืองกับดาวบริวารทั้งปวงน้ัน บัดน้ีข้าพเจ้าเห็นดาวสาหรับพระมหากษัตริย์นั้นเสร้า หมอง แลดาวมหาอุปราชนั้นมีรัศมีรุ่งเรือง ข้าพเจ้าพิเคราะห์ดูเห็นว่าพระเจ้าเห้ียนเต้นี้จะดับสูญ ราชสมบัติน้ันจะได้แก่ท่านเปนอันมั่นคง ตั๋งโต๊ะได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี จึงถามว่าเรานี้จะถึง เศวตฉัตรเจียวหรือ เรายังไม่เห็นด้วย อ้องอุ้นจึงตอบว่าอันอย่างธรรมเนียมโบราณ ถ้าผู้ใดหาบุญแล สติปัญญามิได้ ก็ยอ่ มแพแ้ กผ่ ้มู ีบุญแลปัญญาความคดิ ขา้ พเจ้าเหน็ ดังน้ี ไฉนทา่ นจงึ วา่ ไม่เห็นดว้ ย ตั๋งโต๊ะได้ยินดังน้ันก็ยิ้มแลว้ ตอบว่า ถ้าเราได้ราชสมบัติเหมือนคาท่าน เราจะต้ังท่านให้เปน มหาอุปราช เปนบาเหน็จปากซึ่งท่านทานายน้ัน อ้องอุ้นก็ทายินดี ครั้นเวลาพลบก็ให้จุดเทียนชวาลา แล้วยกโต๊ะมาจงึ รินสรุ าส่งใหต้ ๋ังโตะ๊ แล้วเรียกนางมะโหรีแลนางราออกมา ให้นางเตียวเสียนราบาเรอ ตง๋ั โต๊ะ ๆ เหน็ นางเตยี วเสยี นนัน้ รูปงามราก็ดี จึงเรยี กเขา้ มาแล้วถามออ้ งอุ้นวา่ นางน้ีช่ือไร ออ้ งอุน้ บอก ว่าชื่อนางเตียวเสียน ข้าพเจ้าเล้ียงไว้แต่น้อย ตั๋งโต๊ะจึงถามวา่ ขับไดห้ รอื ไม่ อ้องอุ้นบอกว่าขับก็เพราะ แล้วให้นางเตยี วเสียนขับใหต้ ๋ังโต๊ะฟงั นางเตยี วเสียนกข็ ับเปนเพลงวา่ หญงิ รูปงามขบั เสยี งเพราะ ลิ้นจ่ี แต้มริมฝีปากชูสีข้ึน แลหยกสองอันถึงมาทว่าไม่แกะเปนรูปส่ิงใดก็แอบเน้ือเย็นใจ พริกไทยน้ันเมล็ด เล็กก็จริง ถ้าล้ิมเข้าไปถึงลิน้ แลว้ จะมีพิษเผด็ ร้อน ต๋ังโต๊ะได้ฟังนางเตียวเสยี นขบั มิทันสงั เกตในกลสตรี ซงึ่ ขับนน้ั กช็ มวา่ เพราะ สามก๊กวิทยา

๑๔๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ออ้ งอ้นุ จงึ ให้นางเตยี วเสยี นรนิ สรุ าใหต้ ง๋ั โตะ๊ ๆ จึงถามว่าเจา้ นอี้ ายุไดเ้ ทา่ ใด นางเตียวเสียนบ อกว่าอายุข้าพเจ้าได้สิบหกปี ตั๋งโต๊ะเห็นรูปนางเตียวเสียนงาม ท้ังเสียงก็เพราะ ก็มีใจประวัติยินดี ตั๋งโต๊ะยิ้มแล้วจึงว่าเจ้านี้รูปงามดังนางฟ้าหาผู้เสมอมิได้ นางเตียวเสียนได้ยินก็ทาทีให้ตั๋งโต๊ะยวนใจ อ้องอุ้นเห็นดังน้ันจึงคุกเข่าคานับต๋ังโต๊ะ แล้วว่าทุกวันนี้ข้าพเจ้ามีความสุขเพราะบุญท่าน ข้าพเจ้าหา สิง่ ใดจะสนองคณุ มไิ ด้ แลนางเตียวเสยี นน้ีข้าพเจ้าได้เลีย้ งมาแต่น้อย ขา้ พเจ้าจะยกให้แกท่ ่านเปนสิทธิ์ ตั๋งโต๊ะได้ยินดังนั้นก็มีความยินดี จึงตอบว่าซึ่งท่านมีน้าใจยกนางเตียวเสียนให้แก่เราน้ัน เราจะสนอง คุณท่านสืบไป อ้องอุ้นจึงให้จัดแจงเข้าของเส้ือผ้าอย่างดี ให้นางเตียวเสียนเปนอันมาก แล้วให้นาง เตยี วเสยี นข่เี กี้ยว เกณฑ์ผู้คนทั้งปวงใหไ้ ปสง่ ณท่อี ยตู่ ๋ังโตะ๊ ในเมืองหลวงในเวลากลางคนื น้นั ต๋ังโต๊ะคร้ันเห็นอ้องอุ้นแต่งให้คนไปส่งนางเตียวเสียน แล้วต๋ังโต๊ะก็ลาอ้องอุ้นไป อ้องอุ้นก็ ตามไปสง่ ต๋งั โต๊ะถงึ ทอ่ี ยู่ แลว้ กล็ ากลบั มาถึงกลางทาง พอพบลโิ ป้ขี่ม้าถอื ทวนมา ลิโป้จึงยดุ เอาชายเสื้อ อ้องอุ้นแล้วถามว่า นางเตียวเสียนน้ันตัวยกให้เปนภรรยาเราแล้ว เปนไฉนจึงส่งตัวไปให้ตั๋งโต๊ะเล่า แลตวั ทาดังน้ีลวงเราหรอื ประการใด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗ ๑๔๓ ออ้ งอุ้นจึงตอบว่าท่ีนีเ่ ปนกลางทาง อ้องอุน้ (Wang Yun) อยู่ ครั้นจะบอกเนื้อความก็ไม่ควร เชิญท่าน ไปบ้านข้าพเจ้าเถิด ข้าพเจ้าจะบอก เน้ือความทั้งปวงให้แจ้ง ลิโป้ก็ตามมาณบ้าน อ้องอุ้น ๆ จึงพาลิโป้ขึ้นไปบนตึก แล้วแต่ งกลแก้ว่า ท่านอย่าเพ่อโกรธเราเลย เราจะ เล่าเน้ือความให้ท่านแจ้ง เวลาวานน้ีเราเข้า ไปเฝ้าพระเจ้าเห้ียนเต้ ฝ่ายมหาอุปราชจงึ ว่า แกเ่ ราว่า มกี ังวลเวลากลางวนั จะมาหาเรา ๆ จึงแต่งที่แลโต๊ะไว้รับ คร้ันมหาอุปราชมาถึง จึงถามเราวา่ มีผู้บอกเน้ือความวา่ เรายกนาง เตียวเสียนผู้บุตรให้แก่ลิโป้ มหาอุปราชมี ความยนิ ดนี กั จึงมาวา่ กล่าวขอเราต่อปากว่า จะให้ท่าน เราก็รับว่าจริง มหาอุปราชว่าจะ ขอดูตัว เราจึงให้นางเตียวเสียนออกมา คานับ มหาอุปราชจึงว่าซ่ึงยกนางน้ีให้ เปนภรรยาลโิ ปผ้ ู้บตุ รนัน้ มหาอปุ ราชมีความยินดดี ว้ ย มหาอุปราชจงึ ว่าแก่เราว่าฤกษ์ดีแลว้ จะรบั นาง ไปแต่งงารกับลิโป้ผู้บุตรให้อยู่กินด้วยกันตามประเพณี ซึ่งมหาอุปราชว่าทั้งน้ีท่านคิดดูเถิด เราเปน ผนู้ อ้ ยจะอาจขัดได้หรือ เราจึงสง่ บตุ รใหไ้ ป ลิโป้ได้ฟังดังน้ันจึงว่า ซ่ึงข้าพเจ้าโกรธท่านนั้นผิดอยู่ ข้าพเจ้าขออภัยเถิด แล้วลิโป้ก็ลา อ้องอุ้นกลับไปในเวลากลางคืนนั้น ลิโป้มาถึงบ้านคอยตรับฟังกิตติศัพท์ผู้คนพูดจา ซึ่งตั๋งโต๊ะจะแต่ง นางเตียวเสียนน้ันก็เงียบอยู่ ครั้นรุ่งข้ึนเวลาเช้าลิโป้จึงเดิรข้ึนไปบนตึกต๋ังโต๊ะ แล้วถามหญิงคนใช้ว่า มหาอุปราชไปไหน หญิงนั้นจึงบอกว่าท่านไม่รู้หรือคืนน้ีมหาอุปราชได้หญิงรูปงามมา บัดนี้ยังนอน หลับอยู่ ลิโป้ได้ยินดังน้ันก็โกรธ จึงค่อยเดิรเข้าไปขา้ งผนังตึกคอยแอบฟังอยู่ แลนางเตียวเสยี นนัน้ ตนื่ กอ่ นต๋งั โต๊ะ ลุกขน้ึ ลา้ งหนา้ อยู่ พอแลเห็นเงาเขา้ มาตรงหนา้ ตา่ งก็เยย่ี มออกไปเห็นลโิ ป้ นางเตียวเสียน ทาเปนร้องไห้ แล้วเอาผ้าเช็ดหน้านั้นเช็ดน้าตา ลิโป้เห็นดังน้ันก็ยิ่งมีน้าใจโกรธตั๋งโต๊ะ จึงเดิรกลับ ออกไป สามก๊กวิทยา

๑๔๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ค ร้ั น ตั๋ ง โ ต๊ ะ ตื่ น ขึ้ น จึ ง ออกมาท่ีข้างหน้า ลิโป้ก็กลับข้ึนไป ตั๋งโต๊ะจึงถามลิโป้ว่าวันนี้มีราชการ สง่ิ ใดบา้ ง ลโิ ป้จึงบอกดว้ ยเสยี งอันดงั ว่า หามีราชการสิ่งใดไม่ ตั๋งโต๊ะก็น่ิง กินอาหารอยู่ ลิโป้ก็เข้าไปยืนอยู่ข้าง หลังตั๋งโต๊ะตามเคย แลนางเตียว เสียนนั้นเผยมุล่ีข้ึนเยี่ยมหน้าออกมา ครึ่งหน่ึง ทาทชี ายตาไปให้สบตาลิโป้ ๆ แลไปเห็นนางเตียวเสยี นกย็ ง่ิ มคี วามรกั ขน้ึ เปนอันมาก ฝ่ายตง๋ั โตะ๊ เหลอื บไปเห็นลโิ ปด้ ูนางเตยี วเสยี นไปเปนทีดังนัน้ ต๋ังโตะ๊ กม็ ีความหึงสา จึงวา่ แก่ลิ โป้ว่า วันนี้ไม่มีราชการสิ่งใดแล้วจะไปบ้านก็ไปเถิด ลิโป้ได้ยินดังนั้นจึงแลไปดูนางเตียวเสียนก็ทอดใจ ใหญ่ แล้วกลับไปบ้าน เม่ือต๋ังโต๊ะได้นางเตียวเสียนมาไว้นั้น มีความรักใคร่ลุ่มหลงไป ไม่ได้ออกว่า ราชการกาหนดได้ถึงเดือนเศษ ครั้นตั๋งโต๊ะป่วยลงแล้ว นางเตียวเสียนนั้นแสร้งอุตส่าห์กระทา รักษาพยาบาลปรนนบิ ตั ติ ั๋งโตะ๊ มใิ ห้ อนาทรร้อนใจ ต๋งั โตะ๊ กม็ คี วามรักนางเตียวเสยี นเปนอนั มาก ครั้นเวลาวันหน่ึงลิโป้ เขา้ ไปเย่ยี มถงึ ทข่ี ้างใน ต๋ังโต๊ะนน้ั นอนหลับอยู่ นางเตียวเสียนเห็น ลิโป้เข้ามา จึงเอนตัวออกไปข้าง หลังมุ้ง แล้วทาเปนกลมารยาเอา มือชี้ไปตรงต๋ังโต๊ะ แล้วช้ีเข้าที่อก ของตัว จงึ ทาเปนรอ้ งไห้ ลโิ ปแ้ จง้ ในกิริยาซึ่งนางเตียวเสียนทาน้ัน ก็ยิ่งมีความเสน่หาอาลัยข้ึนเปน อันมาก www.samkok911.com

ตอนที่ ๗ ๑๔๕ ฝ่ายตั๋งโต๊ะต่ืนข้ึน เห็นลิโป้เข้ามาแลไปดูข้างหลงั มุ้งมิได้พริบตา จึงชะโงกไปดูเห็นนางเตียว เสียนยนื ดูอยขู่ ้างหลังมุ้ง ต๋ังโตะ๊ โกรธจงึ รอ้ งตวาดวา่ อา้ ยลโิ ปน้ ี้เสยี แรงกูไวใ้ จรักดังบุตรไปอุทร บังอาจ หยอกเมียกูได้ แล้วให้หญิงคนใช้ขับลโิ ป้ลงไปเสีย ว่าแต่น้ีสืบไปอยา่ ใหเ้ ข้ามาท่ีข้างใน ลิโป้นั้นไดค้ วาม อัปยศนอ้ ยใจก็เดริ ออกไปจากบ้านต๋ังโตะ๊ ครนั้ มาถงึ กลางทางพอพบลยิ ู ลโิ ป้จึงเอาเน้ือความซึ่งตั๋งโต๊ะ ด่าว่าน้ันเล่าให้ลิยูฟังแล้วก็ไปบ้าน ลิยูได้ฟังดังน้ันก็ตกใจจึงรีบเข้ามาว่าแก่ตั๋งโต๊ะว่า ท่านสิจะคิดการ ใหญ่ เปนไฉนมาขัดเคืองกับลิโป้ด้วยความมโนสาเร่เล่า ถ้าลิโป้เอาใจออกหาก ท่านก็จะหวังเอาผู้ใด เปนกาลังสบื ไปเลา่ ต๋ังโตะ๊ ไดย้ นิ ลิยูว่ากส็ ดุง้ ใจ จึงวา่ ซึ่งลิโป้โกรธเรานั้นท่านจะให้เราคดิ ประการใดดี ลิ ยูจึงว่าขอให้ท่านหาตัวลิโป้มา จึงเอาเงินทองของดีทั้งปวงให้ แล้วว่ากล่าวปลอบโยนสมัคสมานเสีย เหน็ ลิโปจ้ ะมีใจปรกตไิ ปแกท่ ่าน ตง๋ั โตะ๊ เห็นชอบด้วย คร้นั รุ่งเช้าข้ึนจึงให้คนใชไ้ ปหาตัวลิโปม้ า แล้วว่าเวลาวานน้ีเราป่วยอยู่ให้ร้อนรนในใจ ซ่งึ เรา ไดว้ า่ กล่าวแก่เจา้ ท้ังนน้ั อย่าถอื โทษเราเลย แล้วต๋งั โต๊ะเอาทองคาสิบชัง่ แพรอย่างดียี่สิบไม้ใหแ้ กล่ โิ ป้ ๆ ก็คานับแล้วรบั เอาทองกับแพรไว้ แต่นั้นมาลโิ ป้ก็ไปหาสู่ต๋ังโต๊ะอย่ตู ามเคย แต่ใจน้ันระลกึ ถึงนางเตยี ว เสียนอยู่มิได้ขาด ครั้นอยู่มาต๋ังโต๊ะคลายป่วยแล้ว ก็เข้าไปเฝ้าพระเจ้าเห้ียนเต้ ลิโป้น้ันก็ถือทวนข่ีม้า ตามเข้าไปด้วย ในขณะเม่ือต๋ังโต๊ะยังเฝ้าอยู่นั้น ลิโป้จึงขึ้นม้าควบกลับมาณบ้านต๋ังโต๊ะ เอาม้าผูกไว้ หน้าตึกแลว้ ถือทวนเขา้ ไปหานางเตียวเสียนท่ขี ้างใน นางเตยี วเสยี นเห็นลโิ ปม้ ากท็ าเปนมีใจยนิ ดีคานับ แล้วจึงว่า ถ้าจะพูดกันท่ีน่ีเกลือกว่าตั๋งโต๊ะมาพบก็จะแก้ตัวยาก ท่านจงลงไปคอยข้าพเจ้าอยู่ ณ ท่ีน่ัง เย็นในสวนดอกไม้ ขา้ พเจ้าจะลงไปตาม ลิโป้ก็ลงไปคอยอยู่ตามสญั ญา สามก๊กวิทยา

๑๔๖ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายนางเตียวเสียนก็ลงไปตาม ลิโป้ ครั้นข้ึนไปบนท่ีนั่งเย็นปากสระแลใน ตาน้ันชาเลืองแลดูต้นทางซึ่งตั๋งโต๊ะจะ มา น้ัน แล้วก็ทากลอุบายเข้ากอดเอาเท้าลิโป้ ไว้ แล้วร้องไห้ว่า ข้าพเจ้าเปนบุตรเล้ียง อ้องอุ้น ๆ รักข้าพเจ้าเหมือนหนึ่งบุตรใน อุทร จึงยกข้าพเจ้าให้เปนภรรยาท่าน ข้าพเจ้าก็มีความยินดีด้วย แลมหาอุปราช ไปรับข้าพเจ้ามาว่าจะแต่งการให้อยู่เปนภรรยาท่าน ครั้นมาถึงท่ีอยู่ มหาอุปราชมิได้ทาตามคาว่า ทาข่มเหงข้าพเจา้ ทง้ั นี้ แลในอกขา้ พเจา้ นี้กรมเปนหนองอยู่ ได้ประมาณเดือนเศษมาแลว้ คดิ ว่าจะกลนั้ ใจตายเสียก็ยังมิได้ลาแลแจ้งความทุกข์แก่ท่าน ชีวิตจึงยังคงอยู่ วันน้ีข้าพเจ้าได้กราบลาแลแจ้งความ ทุกข์ในอกแล้วก็จะลาตายไปให้พ้นความระกา ใจ ต่อหน้าท่านให้เห็นความสัตย์ข้าพเจ้า ว่าแล้วก็ ทาเปนปีนฝากรงที่นั่งเย็นข้ึนไปจะโจนน้าตาย ลิโป้เห็นดังน้ันก็ตกใจจึงเข้าอุ้มเอานางเตียวเสียนไว้ ลโิ ปร้ อ้ งไห้แล้วว่า อนั ความสัตย์แลความรักของเจา้ น้นั เราเห็นประจักษ์อยู่ แต่หากว่ามที ีก่ ีดขวาง เรา ท้ังสองจึงมิได้ปรับทุกข์กัน นางเตียวเสียนจึงตอบว่า ซ่ึงจะทรมานในชาติน้ี ก็ยิ่งได้ความลาบากนัก เพราะเจ้ากรรมมาตามทนั ชาตนิ บ้ี ญุ นอ้ ยแลว้ มไิ ด้อยู่ปรนนบิ ัติท่านผู้เปนสามี ขา้ พเจ้าจะขอตายไปให้ พ้นความเวทนา เกิดมาชาติหน้าข้าพเจ้าจะขอเปนภรรยาท่าน จะปรนนิบัติรักษาท่านตามความ ปราถนาขา้ พเจา้ ลิโป้จึงปลอบว่าเจ้าจะมาด่วนตีตนตายไปกอ่ นไข้นน้ั ไม่ควร จงฟังคาเราว่าเถิด ในชาติ นีถ้ ้าเรามไิ ดเ้ จ้ามาเปนภรรยา เราก็ไมข่ ออยเู่ ปนชายสบื ไปเลย นางเตียวเสียนจึงตอบว่า แต่ข้าพเจา้ ทน ทุกข์ทรมานมานี้ถึงเดือนเศษแลว้ แลความระกาใจในอกวันหน่ึงนั้นอุปมาช้าเหมือนกึ่งขวบปี ถ้าทา่ น เมตตาจะเล้ียงข้าพเจ้าเปนภรรยาอยู่ จะคิดผ่อนผันประการใด ก็ขอให้ท่านเร่งคิด ลิโป้จึงตอบว่าเรา ตามต๋ังโต๊ะเข้าไปในวัง ครั้นเห็นได้ทีจึงกลับ ออกมาหาเจา้ มิได้บอกต๋งั โตะ๊ วา่ จะไปแหง่ ใด เกลอื กตั๋งโต๊ะไมเ่ ห็นจะมีความสงสัยเรา ๆ จะ ลาเจ้ารีบกลับไปก่อน นางเตียวเสียนจึงตอบ ว่า ถ้าท่านกลัวอ้ายศัตรูเฒ่าอยู่ฉนี้ ท่านจะ ไม่ได้เหน็ หนา้ ขา้ พเจ้าสบื ไปแล้ว www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗ ๑๔๗ ลิโป้จึงว่าของดให้เราไปตรึกตรอง การก่อน นางเตยี วเสยี นไดย้ นิ ดงั นั้นจึงแกล้ง ว่า ข้าพเจ้าได้ยนิ ลือชาปรากฎแต่ชื่อทา่ นดัง เสียงฟ้า ข้าพเจ้าเอามือปิดหูไว้ด้วยกลัว อานาจ ว่าเข้มแข็งกล้าหาญในการสงคราม หาผู้ใดเสมอมิได้ บัดน้ีข้าพเจ้าได้เห็นแลฟัง ว า จ า ข อ ง ท่ า น นั้ น ไ ม่ ส ม กั บ ค า ลื อ เม่ือพิเคราะห์ดูเห็นว่าท่านกลัวอานาจ ตั๋งโต๊ะเปนอันมากอยู่ฉน้ี เห็นจะคิดการไปมติ ลอดแลว้ แลนางเตียวเสยี นก็ทาเปนร้องไห้ ปลิดมือลโิ ป้ เสียจะโจนน้าตาย ลิโป้ได้ฟังดังน้ันมีความลอายใจนัก จึงเอาทวนพิงไว้กับฝากรง แล้วปลอบโยน เล้าโลมนางเตียวเสียนอยเู่ ปนชา้ นาน ฝา่ ยตง๋ั โตะ๊ เมื่อเฝา้ พระเจ้าเหี้ยนเต้อยู่น้ัน เหลยี วดูไมเ่ ห็นลโิ ป้ก็คดิ กรง่ิ ใจ พอเสด็จเข้าตงั๋ โต๊ะ ก็รีบมาณบ้าน เห็นม้าลิโป้ผกู อยู่หน้าตึก ก็ข้ึนไปบนตึกมิได้เห็นลโิ ป้ จึงเดิรเข้าไปที่ข้างในมิได้เห็นนาง เตียวเสยี น จึงถามหญงิ ทั้งปวง ๆ บอกว่านางเตยี วเสียนลงไปชมสวนดอกไม้ ต๋งั โต๊ะไดฟ้ ังก็ย่ิงสดุ้งใจคดิ ว่าชรอยอ้ายลิโปม้ าอยนู่ ่นั ด้วย กต็ ามลงไปถงึ ประตสู วน ฝ่ายนางเตียวเสียนเหลือบเห็นต๋ังโต๊ะมาก็ทาทีจะโจนน้าตาย ลิโป้ก็เข้าอุ้มไว้ ครั้นตั๋งโต๊ะ มาถึงที่นัง่ เย็นแลเหน็ ลิโปเ้ ข้าอ้มุ นางเตยี วเสียน ๆ ดน้ิ ปลดิ มอื ลิโปอ้ ยู่ แลตั๋งโต๊ะนั้นมไิ ดร้ กู้ ลมารยาแห่ง สัตรีกม็ ีใจโกรธลโิ ป้เปนอันมาก จึงร้องตวาดดว้ ยเสียงว่าเหมอ่ า้ ยลิโป้ ฝ่ายลิโป้เหลียวมาเห็นต๋ังโตะ๊ ก็ กลัว ไม่ทันฉวยเอาทวนก็โดดลงวง่ิ หนีไป แลตั๋งโต๊ะฉวยเอาทวนของลิโป้ซึ่งพิงอยู่ น้ันไล่ตามไป จึงเอาทวนน้ันพุ่งลโิ ปก้ ็มไิ ด้ ถูก แลลิโป้น้ันว่ิงหนีออกนอกประตูสวน ได้ ตั๋งโต๊ะว่ิงไปฉวยเอาทวนได้แล้วไล่ ตามไปถึงประตูสวนดอกไม้ แลลิยูนั้นรู้ จะเข้าไปหา้ มกว็ ่ิงมาโดน ตั๋งโต๊ะล้ม ลิยูก็ สามกก๊ วิทยา

๑๔๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) เข้าประคองเอาต๋ังโต๊ะขึน้ ไปบนตึก ตง๋ั โตะ๊ จึงถามลิยูว่าท่านวิง่ เขา้ มานี้ด้วยเหตุสงิ่ ใด ลยิ ตู อบวา่ ขา้ พเจา้ ตามท่านออกมาจากเฝ้า มาถึงประตูตึกจะลากลับไปบ้าน พอไปถึงประตูท้ายสวน เห็นลิโป้วิ่งร้อง ออกมาวา่ มหาอุปราชจะฆ่าเสีย ข้าพเจ้าจงึ วงิ่ เข้ามาหวังว่าจะห้ามท่าน พอโดนท่านเข้าน้ัน ข้าพเจา้ ขอ อภัยเถิด ตั๋งโต๊ะจึงว่าแก่ลิยูว่า ลิโป้นั้นเปนคนหามกี ตัญญูไม่ เสียแรงเราเลี้ยงเปนบุตร ควรหรือมาทา หยาบช้าแก่นางเตียวเสียนซึ่งเปนภรรยาเรา เราจาจะฆ่าลิโป้เสียจึงจะหายความแค้น ลิยูจึงว่าแก่ต๋ัง โต๊ะว่า ท่านจะฆา่ ลิโปเ้ สียนน้ั ข้าพเจ้าน้เี ห็นมบิ งั ควร ขา้ พเจ้าจะเปรยี บเน้ือความให้ทา่ นฟงั ข้อหน่ึง ครัง้ หน่ึงเจ้าเมืองฌ้อซ้องอ๋อง รู้ข่าวว่าเจ้าเมืองหนึ่งมีลูกสาวรูปงามจึงให้คนไปขอ เจ้าเมืองนั้นมิยอมให้ ฌ้อซ้องอ๋องก็โกรธ จึงให้เจียวหยองทหารเอกคุมทหารไปตีเมืองนั้นได้ เจียวหยองจึงเอาลูกสาวมา ถวายแก่ฌ้อซ้องอ๋อง ๆ จึงว่าแก่เจียวหยองว่าท่านมีความชอบไปตีเมืองได้จะเอานางมาให้แก่เรานั้น เรา หายินดีไม่ ควรท่านจะเอาไว้เปนภรรยาเถิด ฌ้อซ้องอ๋องก็ยกนางนั้นให้แก่เจียวหยองตามมี ความชอบ เจียวหยองก็มีความยินดีคิดกตัญญูตอ่ ฌอ้ ซอ้ งอ๋อง ครั้นอยู่มามีศึกมาล้อมเมืองไวเ้ ปนสามารถ หาผู้ใดจะรับอาสาออกรบด้วยข้าศกึ มไิ ด้ เจียวห ยองมีความภักดีต่อฌ้อซ้องอ๋องรับอาสาออกตีข้าศึกแตกไป๑ แลลิโป้เปนทหารเอก แล้วท่านก็เล้ียง เปนบุตรไว้เน้ือเช่ือใจอยู่ ควรท่ีจะบารุงน้าใจลิโป้ไว้ แลท่านจะมาเห็นแก่หญิงคนเดียวนี้ด้วยอันใด ขอให้ยกนางเตียวเสียนใหเ้ ปนภรรยาลิโป้จึงจะควร ลิโป้ก็จะมีใจภักดีไปต่อท่าน ต๋ังโต๊ะจึงตอบว่า ซึ่ง ท่านวา่ ทั้งนี้กช็ อบอยแู่ ลว้ แตง่ ดให้เราตรกึ ตรองดูก่อน ลิยกู ็กลับไปบา้ น ๑ มีในเร่ืองเลยี ดกก๊ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗ ๑๔๙ สามกก๊ วิทยา

๑๕๐ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขณะเมื่อตั๋งโต๊ะกับลยิ ูว่ากันนั้น นางเตียวเสียนก็มาแอบฟังอยู่ที่ข้างใน ครั้นลิยูกลับไปแล้ว ต๋ังโต๊ะจึงเข้าไปถามนางเตยี วเสยี นว่า ตัวกับลโิ ปเ้ ปนชู้กันหรอื นางเตียวเสยี นได้ยนิ ดังนั้นก็ทาเปนร้อง ไห้แล้วบอกว่า เวลาวันนี้ข้าพเจา้ ลงไปชมสวนดอกไม้ ลิโป้ลอบเข้ามาขา้ งใน ข้าพเจ้ามิได้แจ้ง ต่อลิโป้ มาใกล้ขา้ พเจา้ จงึ เห็นว่าถือทวนเขา้ มาด้วย ขา้ พเจ้ากลัวเข้าแอบที่นั่งเย็น ครัน้ ลโิ ปเ้ ห็นจงึ วา่ แกข่ ้าพเจา้ ว่า ข้าเปนบุตรมหาอุปราช ตัวท่านก็เปนภรรยามหาอุปราช จะกลัวข้าใย แล้วลิโป้ก็พูดเก้ียวพาน เปนข้อหยาบช้า ข้าพเจ้าด่าว่าก็มิฟัง ขืนจะมาต้องตัวข้าพเจ้า ๆ โกรธจะโจนน้าตาย ลิโป้ก็ยุดตัว ข้าพเจ้าไว้ พอท่านมาถึงเข้า หาไม่ลิโป้จะทาอันตรายแก่ข้าพเจ้าได้ แลลิโป้ทาทั้งน้ีข้าพเจ้าได้ความ อปั ยศนัก ตั๋งโต๊ะได้ฟังดังน้ันแล้วจึงตอบว่า ลิโป้นั้นมีความรักเจ้าเปนอันมากนัก เราจะยกเจ้าให้ เปนภรรยาลิโป้ตามความปราถนา นางเตียวเสียนได้ฟังทาตกใจร้องไห้แล้วว่า ข้าพเจ้าเปนผู้หญิง อุตส่าห์รกั ษาตัวมาจนได้เปนภรรยามหาอุปราช ข้าพเจ้าก็เหมอื นมารดาลิโป้ แลท่านจะยกขา้ พเจา้ ให้ เปนภรรยาลิโป้ผู้บุตรทา่ นขา้ พเจา้ ไม่ยอม อปุ มาเหมอื นท่านเขียนรูปนกยูงแลว้ เอาหมึกมาทาใหด้ าเสีย สีไปฉนี้ ข้าพเจ้าได้ความอัปยศนัก ซ่ึงจะครองชีวิตอยู่ดูหน้าคนสืบไปนั้นไม่ได้ แล้วก็ทาเปนลุกข้ึนชัก เอากระบีซ่ งึ่ แขวนอยนู่ ัน้ มาจะเชือดคอตาย ต๋ังโต๊ะเห็นดังนั้นจึงวิ่งเข้าชิงเอากระบ่ีไว้แล้วก็ปลอบว่า ซึ่งเราว่าทั้งนี้เปนคาหยอกเจ้าเล่น ดอก นางเตียวเสยี นจึงซบหนา้ ลงกับตักตั๋งโต๊ะแล้วทาเปนร้องไห้ว่า อันเกิดเหตุทงั้ นี้ก็เพราะลิยมู คี วาม รักลโิ ป้ จงึ คิดอ่านใหท้ า่ นยกขา้ พเจา้ ใหเ้ ปนภรรยาลิโป้ เหน็ วา่ ลยิ ูหามคี วามรกั ทา่ นแลเอ็นดูข้าพเจ้าไม่ ตั๋งโต๊ะจึงตอบว่าถึงลิยูจะว่า ประการใดเราก็มิได้ฟังคา แล้ว นางเตยี วเสียนจึงว่า ซ่ึงจะอยู่ใน ท่ีน้ีสืบไปนั้นเห็นว่าลิโป้จะทา อันตรายแก่ข้าพเจ้าเปนม่ันคง ข้าพเจ้าก็จะซ้าได้ความอายยิ่ง กว่าแต่ก่อน ขอท่านยกออกไป อยู่ ณ เมืองใหม่ ข้าพเจ้าจึงจะ พ้นภัย ตั๋งโต๊ะเห็นชอบด้วยจึง วา่ พรงุ่ น้เี ราจะยกไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๗ ๑๕๑ ครั้นเวลารุ่งเช้าลยิ ูเข้าไปวา่ แก่ต๋งั โตะ๊ ว่า วันนี้ดีแล้วท่านจะยกนางเตียวเสยี นให้เปนภรรยาลิ โป้ก็ให้เร่งทาการตามฤกษ์ดี เถิด ต๋ังโต๊ะจึงตอบว่าลิโป้เปนบุตรของเรา นางเตียวเสยี นก็ได้เปนภรรยา เราแล้ว แลซ่ึงจะยกให้เปนภรรยาลิโป้นนั้ ผดิ อย่างธรรมเนยี มแต่กอ่ น ซ่ึงลิโป้ได้เกย้ี วพาลเยา้ หยอกนาง เตียวเสียนได้ความลอายนัก เราก็ยกโทษให้เสียแล้ว แลเนื้อความทั้งนี้ท่านจงออกไปบอกลิโป้ให้แจ้ง เถดิ ลยิ จู งึ ตอบว่าซึง่ ท่านมฟิ ังคาข้าพเจา้ แลการซึ่งคดิ ไวน้ ้นั เห็นจะเสยี ท่วงทเี พราะหญงิ คนน้ี ต๋งั โต๊ะได้ ฟังดังนั้นก็โกรธจึงว่า ซ่ึงท่านจะขืนให้เราเอาภรรยายกให้แก่ลิโป้น้ัน เราไม่ฟงั คาท่านแล้ว ถ้าท่านมใี จ รักลิโป้อยู่ จงเอาภรรยาท่านมายกให้แก่ลิโป้เองเถิด แต่นี้สืบไปอย่าให้ผู้ใดเอาเนื้อความข้อน้ีมาซ้าว่า ฉนี้อีก ถ้าผู้ใดมิฟังเราจะตัดสีสะเสีย ลิยูได้ยินดังนั้นจึงลาลุกเดิรออกมาแล้วว่าแก่ทหารท้ังปวงซ่ึงมา หาตั๋งโตะ๊ อยู่นั้นว่า เราท่านทั้งน้จี ะพากนั ฉบิ หายเพราะอเี ตยี วเสยี นคนนเ้ี ปนมั่นคง ว่าแลว้ ลยิ กู ็กลบั ไป บ้าน ฝ่ า ย ต๋ั ง โ ต๊ ะ ก็ ใ ห้ จัดแจงทหาร แลว้ พานางเตยี ว เสียนข้ึนรถไปอยู่เมืองใหม่ แลขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยก็ตาม ไปส่งตั๋งโต๊ะถงึ นอกประตเู มอื ง แลนางเตียวเสียนน้ันแลไป เห็นลโิ ปย้ ืนอยกู่ ับเหลา่ ขุนนาง กแ็ สรง้ แลไปให้สบตาลิโป้ แล้ว ทากิริยาเปนโศกเศร้า ลิโป้ เห็นดังน้ันก็มีความทุกข์ยืนดู ตลึงไปจนลับตาแล้วทอดใจใหญ่ อ้องอุ้นเห็นจึงเข้ายุดมือลิโป้ไว้แล้วถามว่ามหาอุปราชออกไปแล้ว ตัวท่านนี้มีกังวลส่ิงใดท่านจึงไม่ไปตาม แล้วอ้องอุ้นบอกว่าเรานี้ป่วยอยู่เปนหลายวัน มิได้มาหามหา อุปราชแลว้ มิได้พบท่าน วันนี้เรารู้ข่าววา่ มหาอปุ ราชจะกลบั ออกมาอย่เู มืองใหม่ เราจึงอุตส่าหอ์ อกมา ส่ง แลเราเห็นท่านไม่สสู้ บายน้ันมที ุกข์ส่ิงใดหรือ ลิโป้จึงตอบว่า ซ่ึงมีเหตุได้ทุกข์ร้อนท้ังนี้ก็เพราะนาง เตียวเสยี นบุตรของท่าน อ้องอุ้นทาอุบายถามว่า ตั๋งโต๊ะยังไม่แต่งงารให้ท่านอยกู่ ับนางเตียวเสียนหรอื ลิโป้จึงตอบว่าต๋ังโต๊ะมิได้ให้แก่เรา มันเอาไว้เปนภรรยามันแล้ว อ้องอุ้นได้ยินดังนั้นทาตกใจ แล้วจึง ตอบว่าซ่ึงท่านว่าน้ีเราไม่เห็นจริง มหาอุปราชหรือจะเปนดังน้ัน ลิโป้จึงเอาเน้ือความแต่หลังเล่าให้ สามกก๊ วิทยา

๑๕๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) อ้องอุ้นฟังทุกประการ อ้องอุ้นได้ฟังดังน้ันทากระทืบเท้าลงแล้วว่า ซึ่งมหาอุปราชทาดังนี้อุปมาดัง สัตว์เดียรจั ฉาน แล้วอ้องอุ้นก็พาลิโป้กลบั มาณบ้าน ข้ึนไปบนตึกทีด่ ูหนังสอื แลว้ ใหแ้ ตง่ โต๊ะเชิญให้ลิโป้ เสพย์สุราอยู่ อ้องอุ้นจึงว่าซึ่งตั๋งโต๊ะทาการหยาบช้าต่อบุตรเราซึ่งเปนภรรยาท่าน ๆ กับเราได้ความ อัปยศแก่คนทั้งปวงเปนอันมาก แต่ตัวเรานี้ชราแล้ว ชีวิตเราจะอยู่ไปสักก่ีวันเราคิดเอ็นดูแก่ท่าน ด้วยคนท้ังปวงนับถืออยู่ว่า ท่านน้ีมีฝีมือกล้าหาญ ซึ่งต๋ังโต๊ะทาดังน้ีคนท้ังปวงก็จะตเิ ตยี นท่าน ลโิ ปไ้ ด้ ฟังดังน้ันก็โกรธเอามือตบโต๊ะลงแลว้ ว่า ซึ่งอ้ายตั๋งโต๊ะมนั เปนศัตรทู าดังน้ี ข้าพเจ้าจะขอแก้แคน้ ฆา่ มนั เสียให้จงได้ อ้องอุ้นได้ยินดังน้ันทาเปนเอามือปิดปากลิโป้ไว้ แล้วห้ามว่าท่านอย่ากล่าวคาดังน้ี จะพา เราได้ความผิดด้วย ลิโป้จึงตอบว่าตัวข้าพเจ้าเกิดมาน้ีก็ถือว่ามีฝีมือกล้าหาญมิได้คิดจะอยู่ใน อานาจ ผู้ใด อ้องอุ้นจึงว่าอันความคิดแลฝีมือของท่านซึ่งจะอยู่ให้ตั๋งโต๊ะใช้สอยนั้นไม่ควร อุปมาเหมือนแก้ว ไดแ้ กว่ านร ลิโป้จึงตอบว่าแต่ ข้าพเจ้ามีความแค้น คิดจะ ฆา่ อ้ายศัตรเู ฒ่ากไ็ ดถ้ ึงเดอื น เศษแล้ว แต่คิดรั้งรออดใจ อยู่ด้วยได้เรียกว่าบิดาแล้ว คร้ันจะฆ่าเสียกลัวคนจะ ครหานินทาได้ อ้องอุ้นจึง ตอบว่าตัวเปนแซ่ลิ ตั๋งโต๊ะ นั้นเปนแซ่ตั๋ง จะนับถือ ว่ า เ ป น บิ ด า ด้ ว ย อั น ใ ด เมื่อต๋งั โตะ๊ เอาทวนพุ่งจะฆ่าท่านนนั้ มไิ ดค้ ิดวา่ เปนบุตร ซ่งึ ท่านจะกลวั นินทานน้ั ไม่ชอบ ลโิ ปไ้ ดฟ้ งั ดงั นนั้ กต็ กใจสดุ้งขึน้ จึงตอบว่าความข้อน้หี ากท่านวา่ ออกมา หาไมข่ ้าพเจา้ กค็ ิดมิถึง อ้องอุ้นได้ฟังดังนั้นก็คดิ เหน็ ว่า ลิโป้เอาใจออกหากจากตัง๋ โต๊ะเปนมนั่ คงอยแู่ ล้วจึงว่าแก่ลิโป้ ว่า ทุกวันน้ีต๋ังโต๊ะเปนศัตรูราชสมบัติท่านก็ย่อมแจ้งอยู่กับใจ ซึ่งท่านทาราชการอยู่ในต๋ังโต๊ะก็มี ความชอบเปนอันมาก ต๋ังโต๊ะจะได้ปูนบาเหน็จให้เปนขุนนางตาแหน่งใดก็หามิได้ ถ้าท่านสัตย์ซ่ือต่อ พระมหากษัตริย์ ต้ังใจทานุบารุงแผ่นดินกาจัดศัตรูราชสมบัติเสีย แล้วท่านจะได้เปนขุนนางผู้ใหญ่ มีชอ่ื ในกฎหมายพระราชพงศาวดารสบื ไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗ ๑๕๓ ลิโป้ได้ยินดังนั้นก็คุกเข่าลง คานบั อ้องอนุ้ แลว้ ว่า ข้าพเจา้ จะขออาสา แผ่นดิน แลแก้แค้นฆ่าอ้ายต๋ังโต๊ะเสียให้ ได้ ทา่ นอย่าสงสยั ขา้ พเจา้ เลย อ้องอุ้นจึง ตอบว่า ซ่ึงท่านคิดบารุงแผ่นดินดังน้ีก็ ขอบใจแล้ว แต่เกรงอยู่ว่าท่านกับเราน้ี จะคิดการไปมิตลอดก็จะพากันตายเสีย ลิโป้ได้ยินดังนั้นจึงชักเอากระบี่มาแทง ข้อมือเอาโลหิตใส่ลงในจอกสุราแล้ว สา บาลว่า ถ้าข้าพเจ้ามิได้ฆ่าอ้ายตั๋งโต๊ะเสียเหมือนคาว่าน้ี ขอให้อาวุธต่าง ๆ สังหารข้าพเจ้าเถิด แล้วก็เอาสุรานั้นกินเข้าไป อ้องอุ้นได้ยินดังน้ันก็ลุกขึ้นคานับลิโป้แล้วว่า คร้ังนี้พระมหากษัตริย์แล อาณาประชาราษฎรจะได้อยู่เย็นเปนสุขก็เพราะสติปัญญา ของท่าน แลจะทาการได้เมื่อใดเราจึงจะ บอกใหท้ ่านแจ้ง ลโิ ป้กล็ าไป ฝ่ายอ้องอุ้นจึงให้หาซุนซุยกับอุยอ๋วน ซ่ึงเปนท่ีปรึกษามาบอกเหตุซ่งึ คิดกับลโิ ปจ้ ะฆ่าตงั๋ โต๊ะ เสียน้ันทุกประการ อุยอ๋วนจึงว่า ซึ่งพระเจ้าเหี้ยนเต้ทรงพระประชวรน้ัน ตั๋งโต๊ะก็แจ้งอยู่ บัดน้ีคลาย ประชวรขน้ึ ไดส้ องวนั แลว้ ตัง๋ โตะ๊ กย็ ังมิไดแ้ จง้ ขอใหจ้ ดั หาคนซึ่งมีสติปญั ญาไปบอกแกต่ ั๋งโต๊ะว่า รับสงั่ ให้หาเข้ามาจะปรึกษาราชการข้อใหญ่ แล้วให้แต่งเปนหนังสือรับส่ังลอบให้ลิโป้คุมทหารซุ่มอยู่ข้างท่ี เสด็จออก ถ้าตั๋งโต๊ะเข้ามาใหม้ ีสญั ญากัน แล้วการซึ่งคิดไว้น้ันก็จะทาไดส้ ดวก ซุนซุยจึงว่าซ่ึงคิดทัง้ นี้ก็ ชอบอยู่แล้ว แต่จะหาผู้ใดซ่ึงถือรับส่ังออกไปหาต๋ังโต๊ะได้ อุยอ๋วนจึงตอบว่า ลิซกนั้นทาราชการมี ความชอบอยู่ ตั๋งโต๊ะก็มิได้เพททูลให้เลื่อนท่ีข้ึนไปหามิได้ ลิซกนั้นก็มีความน้อยใจอยู่ ถ้าให้ลิซกถือ รับสั่งไปเห็นต๋ังโต๊ะจะไม่มีความสงสัย อ้องอุ้นเห็นชอบด้วย จึงให้หาลิโป้มา แล้วบอกเน้ือความซ่ึง ปรึกษากันน้ันให้ฟังทุกประการ ลิโป้เห็นชอบด้วย แล้วจึงว่าอันลิซกน้ันได้ไปเกลี้ยกล่อมข้าพเจ้าเม่ือ ครั้งอยู่กับเต๊งหงวน ถ้าลิซกมิไปแลทาเนื้อความให้แพร่งพรายออก ข้าพเจ้าจึงจะฆ่าลิซกเสีย อ้องอุ้น กบั ลโิ ป้จึงใหไ้ ปหาลิซกมา ลโิ ป้จงึ ว่าแกล่ ซิ กว่า เมอ่ื ครั้งเราอยกู่ บั เต๊งหงวนนั้น ท่านไดเ้ กลยี้ กลอ่ มให้เรา ฆ่าเต๊งหงวนเสีย ชักชวนให้เรามาอยู่กับตั๋งโต๊ะ บัดน้ีเราเห็นต๋ังโต๊ะทาการหยาบช้าต่อแผ่นดิน แลเรา ทั้งปวงคิดอ่านจะกาจัดต๋ังโตะ๊ เสีย เราจะให้ท่านถือรบั สง่ั ออกไปหาตัวตง๋ั โต๊ะเข้ามา แล้วเราจะฆ่าเสีย ท่านจะยอมไปหรือไม่ไป สามก๊กวิทยา

๑๕๔ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ลิซกได้ฟังดังนั้นจึงตอบว่า ทุกวันน้ีเราคิดจะฆ่าต๋ังโต๊ะอยู่ แต่ยังหาผู้ช่วยดาริห์การมิได้ ซงึ่ ท่านวา่ ท้งั นี้เรามีความยินดีนกั จะขอรับอาสาไปหาตง๋ั โตะ๊ เข้ามา ขณะนน้ั ลซิ กจึงเอาลูกเกาทัณฑม์ า หักเปนสองท่อน แลว้ จงึ สาบาลตวั วา่ ถ้าเน้อื ความนเ้ี รามิได้ทาตาม แลกลบั เอาไปแพร่งพรายให้ตง๋ั โต๊ะ รู้ ขอให้ตัวเราขาดออกเปนสองท่อนด้วยอาวุธต่าง ๆ เหมือนเราหักลูกเกาทัณฑ์น้ีเถิด อ้องอุ้นได้ฟัง ลิซกว่าดังน้ันก็มีความยินดี จึงลุกขึ้นคานับแล้วตอบว่า ซึ่งท่านสุจริตต่อแผ่นดินจะทาการทั้งน้ี ถ้าสาเร็จแล้วทา่ นกจ็ ะไดเ้ ปนขุนนางผใู้ หญ่ ตั๋งโต๊ะ (Dong Zhuo) คร้ันรุ่งขึ้นเวลาเช้า อ้องอุ้นจึง แต่งหนังสือรับส่ัง แล้วให้เกณฑ์ทหารม้า ยี่สิบให้ไปด้วยลิซก ๆ มาถึงหน้าเมืองใหม่ ทหารคนหน่ึงจึงเอาเนื้อความเข้าไปบอก ต๋ังโต๊ะ ๆ รู้ก็ออกมาคานับหนังสือ แล้วพา ลิซกเข้าไปในเมืองใหม่ ลิซกจึงบอกแก่ ตั๋งโต๊ะว่า บัดน้ีพระเจ้าเหี้ยนเต้ทรงพระ ประชวรอยู่ หาผู้ใดจะว่าราชการมิได้ ขุนนางท้ังปวงจึงปรึกษากันให้มาเชิญมหา อุปราชเข้าไปจะมอบราชสมบัติให้ ตั๋งโต๊ะ จึงถามลิซกว่า ซึ่งขุนนางทั้งปวงปรึกษากัน ฉน้ี ท่านได้ยินอ้องอุ้นน้ันว่าประการใดบ้าง ลิซกจึงบอกว่า ซึ่งจะมอบราชสมบัติให้แก่ ท่านนี้อ้องอุ้นเปนผู้เสนอขุนนางท้ังปวงจึง เห็น ด้วย บัดน้ีอ้องอุ้นก็จัดแจงตราสาหรบั ว่าราชการเมอื งไว้ให้ทา่ น ตั๋งโต๊ะได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี จึงบอกแก่ลิซกว่า เวลาคืนน้ีเรานมิ ิตฝันว่า มีมังกรตัวหนง่ึ มาเกี้ยวกระหวัดอยู่รอบกายเรา คร้ันเวลาวันนี้มีข่าวดีมาถึงเรา จาเราจะยกไปเมืองหลวง แลลิซกได้ ถือรับสั่งมาหาเราก็มคี วามชอบอยู่ ถ้าเราไดร้ าชสมบตั ิแลว้ จะตงั้ ให้ท่านเปนอัครมหาเสนาผใู้ หญ่ ลิซก ทาทีประหนึ่งวา่ จะรบั เอา ตง๋ั โต๊ะจึงส่ังให้ลฉิ ุย กุยกี เตยี วเจ หวนเตยี ว คุมทหารสามพนั อยรู่ กั ษาเมือง ตัง่ โตะ๊ นน้ั ไปหามารดาแล้วบอกวา่ บัดนี้ขนุ นางทงั้ ปวงปรึกษาจะมอบราชสมบตั ใิ ห้แก่ขา้ พเจา้ แลบดั นี้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗ ๑๕๕ ขา้ พเจา้ จะเข้าไปครองราชสมบัติแล้ว ทา่ นผเู้ ปนมารดากจ็ ะได้เปนหองไทฮอ แปลภาษาไทยวา่ สมเด็จ พระพันปีหลวง มารดาจึงตอบว่า ตัวแม่ก็แก่ชราแล้วอายุได้เก้าสิบเศษ แม่ได้พึ่งบุญเจ้าก็ค่อยมี ความสุขมา ครงั้ นี้แมใ่ หป้ ระหลาทใจ ด้วยให้เขมน่ ไปทั่วทงั้ กาย แลใจกใ็ หส้ ดุง้ ตกประหม่ามาเปนหลาย เวลาแล้ว ซงึ่ เจา้ จะเข้าไปนัน้ ใหค้ ิดการระมัดตวั จงดี ตั๋งโต๊ะจึงตอบว่า ซึ่ง มารดาเปนเช่นน้ันเพราะบุญจะ มาถึงแล้วจึงพะเอิญให้เปนท้ังนี้ แล้วต๋ังโต๊ะก็ลามารดาไปหานาง เตียวเสียน จึงเอาเนื้อความทั้งน้ัน เล่าให้ฟังแล้วว่า ถ้าเราได้ครอง ราชสมบัติแล้ว เราจะให้เจ้าเปน มเหษีฝ่ายซ้าย นางเตียวเสียนได้ ฟังดังนั้นก็คิดเห็นว่า ขุนนางทั้ง ปวงให้มาว่ากล่าวท้ังนี้หวังจะฆ่า ตง๋ั โต๊ะเสีย นางเตียวเสียนคานบั แลว้ ทาเปนยนิ ดี ตง๋ั โต๊ะกใ็ หจ้ ัดแจงทหารแลว้ ขน้ึ รถยกไปทางประมาณ สามร้อยเส้น เพลารถซ่งึ ตงั๋ โต๊ะขนี่ น้ั หกั ต๋ังโตะ๊ จึงขน้ึ มา้ ไปทางประมาณรอ้ ยหน่งึ ม้านั้นมีพยศบงั เหียน ขาด ต๋ังโต๊ะจึงเหลียวหลังมาถามลิซกว่า ซึ่งเพลารถหัก แลม้ามีพยศบังเหียนขาดฉน้ี ท่านยังเห็นดีแล ร้ายประการใด ลิซกจึงตอบว่า ซึ่งเปนเหตุทั้งน้ี เพราะมหาอุปราชจะได้ครองราชสมบัติ แลจะได้ทรง รถประดับด้วยหยกกับม้าท่ีนั่ง ตั๋งโต๊ะได้ฟังดังนั้นมิได้รู้กลมารยาก็มีความยินดี คร้ันมาถึงประตูเมือง หลวงขนุ นางผูใ้ หญผ่ ู้น้อยก็ออกมารบั ต๋งั โต๊ะ แต่ลยิ ูนั้นป่วยอยมู่ ไิ ด้มารับ ตั๋งโต๊ะกเ็ ขา้ ไปในท่อี ยู่ ฝ่ า ย ลิ โ ป้ ก็ เ ข้ า ม า เ ยื อ น แ ล้ ว คานับ ต๋ังโต๊ะจึงว่าถ้าเราได้ราชสมบัติเรา จะให้ท่านเปนใหญ่คมุ ทหารท้ังปวง ลโิ ป้ได้ ฟังดังน้ันทาเปนยินดีรับคาต๋ังโต๊ะแล้วลา ไป สามกก๊ วิทยา

๑๕๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนที่ ๗ ๑๕๗ คร้ันเวลาค่าเดือนหงาย เด็กลูก ชาวบ้านสามสิบคนชวนกันเล่นอยู่หน้าบ้าน ต๋ังโต๊ะ แล้วทาเพลงเปนใจความว่า หญ้า เหล่านี้มีใบเขียวสดชุ่มอยู่ เห็นไม่ช้าประมาณ เก้าวันสิบวันก็จะตาย ฝ่ายตั๋งโต๊ะได้ยนิ เด็กทา เพลงเสียงน้ันดังร้องไห้ ตั๋งโต๊ะคิดประหลาดจึง หาลิซกมาถามว่า ซ่ึงเด็กทาเพลงเปนเสียง ร้องไห้ดังนี้ ท่านเห็นดีแลร้ายประการใด ลิซก จึงตอบว่าซ่ึงเด็กทาเพลงดังน้ี เปนศุภนิมิตของท่านใหญ่หลวง เพราะแซ่เล่าจะสาบสูญแล้ว แซ่ต๋ังจะ ร่งุ เรอื งสืบไป ตง๋ั โตะ๊ ได้ยินดงั นน้ั ก็มคี วามยนิ ดี ครนั้ เวลาเช้าแต่งตวั แล้วขึน้ รถจะเขา้ ไปในพระราชวัง คร้ันมาถึงกลางทางพอพบโต้หยิน ๆ น้ันใส่เส้ือเขียวหมวกขาวมือถือไม้รวก แล้วเอาผ้า นางเอี๋ยวยาวแปดศอก ผูกทาธงมีอักษรอยู่ต้นธงตัวหน่ึงว่า เคา ปลายธงตัวหนึ่งก็ว่า เคา ทั้งสองน้ัน ประสมกันเรยี กวา่ ลี่ แปลภาษาไทยว่าแซล่ ี ผา้ ขาวน้นั ภาษาจนี เรียกว่าโป้ ซ่ึงโต้หยนิ ทาปฤศนาดังนี้ว่า ลิโป้จะฆ่าตั๋งโต๊ะเสีย แลตั๋งโต๊ะมิได้รใู้ นปฤศนา แต่มีความสงสัยจึงถามลิซกว่า ซ่ึงโต้หยินทาทั้งน้ีท่าน ยังเห็นประการใด ลิซกนั้นแจ้งในปฤศนาอยู่ จึงอุบายบอกต๋ังโต๊ะว่า โต้หยินทาท้ังน้ีเพราะเสียจริตอยู่ จะถือเอาว่าดแี ลร้ายนน้ั มไิ ด้ แล้วลซิ กกใ็ หท้ หารขับโตห้ ยินเสยี ให้ไกลทาง คร้นั ตั๋งโตะ๊ เขา้ ไปถงึ ประตูวัง ลิซกจึงอุบายให้ต๋ังโต๊ะห้ามทหารไว้ แต่นอก แลลิซกนารถตั๋งโต๊ะเข้าไป ในลับแลท่ีเฝ้า ต๋ังโต๊ะแลเห็นขุนนาง ถือกระบี่อยู่ทุกคน ตั๋งโต๊ะตกใจถาม ลิซกว่า เหตุใดขุนนางจงึ ถือกระบ่อี ยู่ ฉน้ัน ลิซกมิได้ตอบประการใดก็เร่ง ชกั รถเข้าไปในท่เี สด็จออก สามกก๊ วิทยา

๑๕๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) อ้องอุ้นเห็นดงั นนั้ จงึ รอ้ งประกาศวา่ ศตั รูราชสมบตั ิมาถึงแลว้ เปนไฉนทหารเราจงึ มไิ ด้ลงมือ เล่า ฝ่ายทหารซ่ึงซุ่มอยนู่ ้ันได้ยินเสยี งอ้องอุ้นร้องดังน้ัน ก็ชวนกันออกมาเอาทวนแทงต๋ังโต๊ะ ๆ เห็นก็ หลบลงอยูใ่ นรถแล้วร้องเรยี กใหล้ ิโป้ช่วย แลลโิ ป้นัน้ กอ็ อกมาจึงตอบวา่ ตวั เปนศัตรรู าชสมบตั ิ เปนไฉน ร้องให้กูช่วย แล้วลิโป้เอาทวนแทงต๋ังโต๊ะถูกที่ฅอตกรถตาย ลิซกน้ันก็ตัดสสี ะต๋งั โต๊ะแล้วรอ้ งประกาศ วา่ ทนี ศ้ี ตั รูราชสมบตั ติ ายแลว้ แผ่นดินจะเปนสุข แลขนุ นางผ้ใู หญ่ผ้นู ้อยทัง้ ปวงเหน็ ดงั นน้ั ก็มีความยินดี นกั ลิโปจ้ ึงรอ้ งว่า ซึง่ ต๋งั โตะ๊ ทาการหยาบชา้ ทง้ั น้ีเพราะฟังคาลยิ ู ผใู้ ดจะอาสาไปจบั ตัวลิยูมาได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗ ๑๕๙ ฝ่ายลิซกก็รบั อาสาไปจบั ตัว ลิยูกับบุตรภรรยาพรรคพวกพี่น้องมา ส้ิน อ้องอุ้นจึงให้เอาบุตรภรรยาพรรค พวกไปฆ่าเสยี แล้วส่งั ให้เอาศพตัง๋ โต๊ะ ไปตระเวนรอบเมือง เอามาประจาน ไว้ที่ทางสามแพร่งให้ทหารอยู่รักษา แลผู้รักษาน้ันจึงฟั่นชุดใส่ลงท่ีสะดือ แ ล้ ว เ อ า เ พ ลิ ง จุ ด ต า ม ต่ า ง ต ะ เ กี ย ง ประจานไว้ แลอาณาประชาราษฎรใน เมืองหลวงน้ัน มีใจเจ็บแค้นชวนกันมาด่าว่าศพตั๋งโตะ๊ แล้วเอามือชี้ชกสีสะบ้างเอาเท้าถีบบ้าง จนศพ นั้นแหลกละเอยี ดเป่ือยไป ฝ่ายออ้ งอุน้ จงึ ใหล้ ิโปล้ ซิ กห้องหโู ก๋ สามนายคมุ ทหารหา้ หม่นื ไปฆ่าพรรคพวกต๋ังโต๊ะซ่ึงอยู่ ณ เมืองใหม่เสียให้ส้ินเชิง แล้วให้ริบทรัพย์สิ่งของน้ันมา แลลิฉุยกุยกีเตียวเจหวนเตียว ซึ่งตั๋งโต๊ะให้อยู่ รกั ษาเมอื งใหม่ ครัน้ รู้เนื้อความดงั น้ัน กพ็ าทหารสามพันหนีไปอย่เู มืองเซียงไส ฝ่ายลิโป้กับลิซกห้องหูโก๋คร้ันมาถึงเมืองใหม่ ลิโป้นั้นเข้าไปเอาตัวนางเตียวเสียนมาไว้ แล้ว ฆ่ามารดากับญาติพ่ีน้องพรรคพวกตั๋งโต๊ะเสียส้ิน แต่หญิงแปดร้อยนั้นส่งให้บิดามารดาพี่น้องรับไป แล้วเกบ็ เอาทรพั ย์สิ่งสินของต๋ังโต๊ะนั้น บันทุกเกวียนเปนอันมาก คุมเอาเข้า ไปให้อ้องอุ้นในเมืองหลวง อ้องอุ้นจึง เ อ า ท รั พ ย์ ส่ิ ง ข อ ง ท้ั ง น้ั น แ จ ก ใ ห้ แ ก่ ทหารทั้งปวง แล้วจึงว่าแก่ขุนนาง ผู้ใหญ่ผู้น้อยว่า บัดน้ีศัตรูราชสมบัติก็ ตายแล้ว แผ่นดินจะมีความสุขสืบไป เราจงชวนกันเล่นให้สบายเถิด แล้วก็ ใหแ้ ตง่ โต๊ะเล้ยี งขนุ นางทงั้ ปวง สามกก๊ วิทยา

๑๖๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ในขณะน้ันมีทหารมาบอกอ้องอุ้นว่า มี ขุนนางคนหน่ึงชื่อซัวหยงมาร้องไห้รักศพตั๋งโต๊ะ อยู่ อ้องอุ้นได้ยินดังน้ันก็โกรธ จึงให้ทหารท้ังปวง ไปจบั ตวั ซัวหยงมาถามวา่ ตัวเปนขนุ นางมารอ้ งไห้ รักต๋ังโต๊ะนั้น ตัวเข้าด้วยศัตรูราชสมบัติหรือ ซัวหยงคานับแล้วว่า ข้าพเจ้าจะได้เข้าด้วยผู้ผิด นั้นหามิได้ ซึ่งข้าพเจ้ามาร้องให้รักต๋ังโต๊ะนั้น เพราะคิดถึงคุณต๋ังโต๊ะว่าเอาข้าพเจ้ามาต้ังเปน ขุนนาง แลซ่งึ โทษข้าพเจ้าผดิ ท้ังน้ี ขา้ พเจา้ ขอชวี ติ ไว้ทาราชการสนองแผ่นดินสืบไป แลขุนนางทั้ง ปวงซึ่งได้เห็นใจซัวหยงสัตย์ซอื่ จึงชวนกันขอโทษ ไว้ ม้าหยิดจึงค่อยกระซิบบอกแก่อ้องอุ้นว่า ซัวหยงน้ีเปนคนมีสติปัญญา ทาราชการสัตย์ซ่ือ มีคนรักเปนอันมาก ถ้าท่านจะฆ่าเสียก็ตามโทษ ผิดน้ันควรอยู่ แต่ราษฎรท้ังปวงจะครหานินทา ซัวหยง (Cai Yong) ท่าน อ้องอุ้นจึงตอบว่าบ้านเมืองเปนจลาจลพึ่ง สงบลงวนั นี้ พระเจา้ เห้ียนเต้ก็ยงั ทรงพระเยาว์อยู่ แลซวั หยงนนั้ มีสตปิ ัญญากจ็ ริง แต่จะให้เปนขุนนาง ปรึกษาราชการด้วยเราน้ันไม่ได้ กฎหมายทั้งปวงจะฟน่ั เฟือนไป ม้าหยิดได้ยินดงั นั้นก็ถอยออกมาแลว้ ว่าแก่ขุนนางท้ังปวงว่า ธรรมดาแผ่นดินถ้าหาผู้มีสติปญั ญามิได้ เมืองน้ันกจ็ ะพลันมอี ันตรายหายดื ยาว ไม่ อ้องอุ้นจงึ ให้เอาตัวซัวหยงไปจาคกุ ไว้ แลว้ ลอบส่ังใหผ้ ู้คุมจาตรากตราเสยี ให้ตาย ขนุ นางท้ังปวงรวู้ า่ ซวั หยงตายแล้ว ก็มีความสงสารเปนอนั มาก www.samkok911.com