สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๒๑

ตอนท่ี ๒๑ ๔๒๓ โจโฉจึงถามซุนฮิวว่า ท่านเห็นผู้ใดมีสติปัญญาท่ีจะให้ไปเกล้ียกล่อมเล่าเปียวได้ ซุนฮิวจึง ตอบวา่ ซ่งึ จะไปเกล้ยี กลอ่ มเลา่ เปยี วน้ันข้าพเจา้ เหน็ แต่ขงหยงคนเดยี ว โจโฉเหน็ ชอบดว้ ย ท่ปี รึกษาแล ทหารท้ังปวงต่างคนต่างก็ลาโจโฉไปบ้าน ซุนฮิวก็ไปหาขงหยงแล้วว่า บัดน้ีโจโฉหาผู้มีสติปัญญาจะให้ ไปเกล้ียกล่อมเล่าเปียว ข้าพเจ้าจึงว่าแก่โจโฉว่า เห็นแต่ท่านผู้เดียวจะไปเกล้ียกล่อมเล่าเปียวได้ ขงหยงได้ยินดังนั้นจึงตอบว่าเราเปนคนรนู้ ้อย เหตุไฉนท่านจึงว่าดังนี้ แม้เราไปไม่สาเรจ็ การของโจโฉ ท่านกับเราก็จะไมพ่ ้นโทษ ซุนฮิวจึงถามว่า ท่านเห็นผู้ใดมี สติปญั ญากวา่ ท่านเลา่ ขงหยงจงึ บอกวา่ เพื่อน รักของเราคนหน่ึงชื่อยีเอ๋ง มีสติปัญญารู้หลัก กว่าเราสิบส่วน อย่าว่าแต่จะไปเกลี้ยกล่อม เล่าเปียวเลย ถึงจะเปนขุนนางผู้ใหญ่ใน พระเจ้าเหย้ี นเต้กไ็ ด้ เราจะคดิ อ่านทาเร่อื งราว กราบทูลพระเจ้าเหี้ยนเต้ ให้ตั้งยีเอ๋งเปน ขุนนาง แล้วจะได้ไปเกลี้ยกล่อมเล่าเปียว ซุนฮิวเห็นชอบด้วย ขงหยงจึงแต่งเร่ืองราวเปนใจความว่า ข้าพเจ้าขงหยงขอกราบทูลให้ทราบ ด้วยยีเอ๋งคนห น่ึงอายุยี่สิบปี อยู่ในเมืองหล่อ มีสติปัญญารู้หลักมาก จักษุแลไปเห็นสิ่งใด แลหูได้ยิน เสียงอันใด ใจน้ันก็คิดตลอดไม่ขัดขวาง ประมาณการถูกทุกประการ ขอให้เอายีเอ๋งมาใช้ราชการแต่ง ให้ไปเกลี้ยกลอ่ มเล่าเปยี วเห็นจะได้โดยงา่ ย คร้ันเวลาเชา้ ขนุ นางขนึ้ เฝา้ พรอ้ มกัน ขงหยงจึงเอาเรื่องราวนนั้ ถวายพระเจ้าเหี้ยนเต้ ๆ ทรง หนังสอื แล้วมไิ ด้ตรสั ประการใด จึงเอาหนังสอื นน้ั ใหโ้ จโฉ แล้วตรัสว่าการทง้ั น้ตี ามแต่มหาอปุ ราชจะคดิ อ่านจัดแจงเถิด โจโฉได้รับส่ังดังน้ันแล้ว ครั้นกลับมาบ้านจึงให้ทหารไปหาตัวยีเอ๋ง ๆ มาถึงก็คานับ โจโฉ ๆ มิได้รับคานับ แล้วไม่ปราไสย์ตามอยา่ งตามธรรมเนียม ยีเอ๋งมีความนอ้ ยใจก็น่ิงอยู่ จึงทอดใจ ใหญแ่ ลว้ วา่ ดว้ ยกาลงั โวหารว่า แผน่ ดินน้กี ว้างขวางนกั ถา้ จะขาดคนๆ หนึง่ กจ็ ะเปนไรนักหนา สามกก๊ วิทยา

๔๒๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) โจโฉได้ยินยีเอ๋งว่าเปรยี บเทียบดังนั้น ไม่ทันได้ ยินถนัด สังเกตผดิ ไปจึงถามว่า แผ่นดินเรานี้ท่ีปรึกษาแล ทหารท่ีมีฝีมือก็มีเปนอันมาก เหตุไฉนตัวจึงว่าไม่มีคนดี ยีเอ๋งได้ฟังดังน้ันเห็นว่าโจโฉไม่รู้เท่าจึงตอบ ว่า มหาอุปราชว่าท่ีปรึกษาแลทหารซึ่งมสี ติปญั ญามีฝีมอื น้ัน คือผู้ใดข้าพเจ้ามิได้แจ้ง โจโฉจึงว่าซุนฮกซุนฮิวกุยแก เทียหยก ท่ีปรึกษาของเราส่ีคนนี้มีปัญญาฦก ซึ้ง ถึงเสียวโหกับตันเผง ซึ่งเปนนักปราชญ์ของพระเจ้า ยีเอง๋ (Mi Heng) ฮ่ันโกโจนั้น ก็ไม่เสมอที่ปรึกษาของเรา แลทหารเอกของ เราท่ีมีฝีมือน้ัน คือเตียวเลี้ยวเคาทูลิเตียนงักจ้ิน ส่ีคนน้ีมี ฝีมือกล้าแขงชานาญในการสงคราม ยิ่งกว่าเงียมเหงกับม้าบู๊ ซึ่งเปนทหารของพระเจ้าฮ่ันกองบู๊ แลลยิ อยหมันทอง สองคนน้เี ปนทปี่ รกึ ษารองของเรา กับแฮหวั ตนุ้ อิกม๋ิ ซหี ลง เปนทหารเชน่ น้ีก็นบั รอ้ ย เหตใุ ดตัวจงึ ว่าแผน่ ดนิ หาผ้มู สี ตปิ ญั ญากลา้ หาญไม่ ยีเอ๋งได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วตอบว่า ท่านว่านี้เราไม่เห็นด้วย คนท้ังปวงนั้นเรารู้จักความ คิดเห็นฝีมืออยู่ทุกคน อันซุนฮกน้ันหน้าเหมือนหน่ึงจะร้องไห้ ชอบแต่ให้เย่ียมไข้ส่งสักการศพ ซุนฮิว นัน้ ชอบแต่ให้เปนสปั เหร่อรกั ษาศพ เทียหยกนนั้ ชอบแต่ใช้ให้เฝ้าจาหลอ่ กุยแกนั้นชอบแตใ่ หแ้ ตง่ โคลง แลอ่านบัตรหมาย เตียวเล้ียวนั้นชอบแต่ให้ตีกลองแลระฆัง เคาทูนั้นชอบแต่ให้เล้ียงวัวแลม้า ลิเตียน นั้นชอบแต่ให้อ่านฟ้อง งักจิ้นนั้นชอบแต่ให้เดิรหมาย ลิยอยนั้นชอบแต่ใช้ให้ชาระอาวุธ หมันทองนั้น ชอบแต่ให้เสพยส์ ุรากับกระดูกสกุ ร อิกิ๋มนั้นชอบแต่ให้แบบกระดานไปทาค่าย ซีหลงนั้นชอบแตใ่ หฆ้ า่ สุกรขาย แฮหัวตุ้นน้ันชอบแต่ให้ คอยรักษาตัว อย่าให้ข้าศึกตัดเอา สีสะแลแขนซา้ ยแขนขวาไปได้ อันท่ี ปรึกษาแลทหารนอกนั้น ชอบแต่ให้ หาบสะเบียงส่งกองทัพ ซ่ึงท่านนับ ถือว่ามีสติปัญญากล้าหาญน้ันไม่ เหน็ ด้วย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒๑ ๔๒๕ โจโฉได้ฟังดงั น้ันนั้นก็โกรธจึงถาม ว่า ตัวมาติเตียนที่ปรึกษาแลทหารของเรา ตัวรู้สิ่งใดบ้าง ยีเอ๋งจึงตอบว่า เรารู้ดูดาวใน อากาศ ฝ่ายข้างแผ่นดินนั้น เรากช็ านาญรู้ดู ในภูมิฐานว่าดีแลร้าย อนึ่งเราจะพิททูล ตั ก เ ตื อ น พ ร ะ ม ห า ก ษั ต ริ ย์ ใ ห้ ต้ั ง อ ยู่ ใ น ยุติธรรม เหมือนพระเจ้าเงียวซุนนั้นก็ได้ ประการหน่ึงเราจะชักชวนสั่งสอนอาณา ประชาราษฎรใหม้ ีใจสัตย์ซอื่ ต่อแผน่ ดนิ เหมือนคร้ังขงจกู๊ ับงนั เอ๋ียน ซึ่งเปนครสู ่ังสอนคนทั้งปวงให้สัตย์ ซื่อกไ็ ด้ ซึง่ เราสนทนาแก่ท่านบัดน้ี อปุ มาเหมอื นพูดกับคนบา้ อันมไิ ด้รู้ภาษาคน เตียวเลี้ยวได้ยินดังน้ันก็โกรธ ถอดกระบี่ออกจะฟันยีเอ๋งเสีย โจโฉจึงห้ามว่าอย่าทาวุ่นวาย เลย ทุกวนั น้ีเรายงั ขาดอยู่แต่คนที่ตกี ลองรับแขก ครัน้ จะฆ่ายเี อง๋ เสียกจ็ ะตายเสียเปล่า จงเอามนั ไปไว้ ให้ตีกลองรับแขกดีกว่า เตียวเล้ียวก็ฟังคาโจโฉ ๆ จึงให้ยีเอ๋งไปเปนท่ีคนตีกลองสาหรับรับแขกนั้น เตยี วเลยี้ วจึงว่า ยเี อง๋ น้ันว่ากลา่ วหยาบช้าแก่ท่าน เหตใุ ดท่านจงึ อดได้มไิ ดฆ้ ่าเสีย โจโฉจึงตอบว่า เราได้ยินกิตติศัพท์ลืออยู่ว่า ยีเอ๋งคนนี้มีสติปัญญากล้าหาญมิได้ยาเกรงผูใ้ ด ซ่ึงมันมาว่าหยาบช้าแก่เรานั้น คร้ันเราจะให้ฆ่าเสียคนท้ังปวงก็จะคระหานินทา ว่ามีผู้รู้เท่าสิฆ่าเสีย ประการหนงึ่ ผูม้ ีสตปิ ญั ญาจะเข้ามาอยู่ด้วยเรา กจ็ ะคิดทอ้ ใจวา่ เรามิได้เลยี้ งคนดี แลยเี อ๋งเปนคนอวดรู้ เราจงึ เอามนั ไวใ้ หเ้ ปนคนตีกลอง ครั้งอยู่มาวันหน่ึงโจโฉให้เชิญขุนนางมากินโต๊ะ ยีเอ๋งใส่เส้ือขาดออกมาตีกลองรับแขก ขุนนางทั้งปวงได้ยินเสยี งกลองซึ่งยีเอง๋ ตนี ้ันเพราะกบ็ ังเกดิ พศิ วง ทหารซ่งึ คอยรับใช้เหน็ ยเี อ๋งทาดังนน้ั จึงว่า วันน้ีมหาอุปราชรับแขกเมือง เหตุใดตัวจึงใส่เส้ือ ขาด ยีเอ๋งได้ยินทหารร้องว่ามา ก็ถอดเสื้อแลกางเกง ออกเสีย แกล้งตีกลองอยู่แต่ตวั เปลา่ ขุนนางทั้งปวงเหน็ ดังน้นั กล็ อายใจเอามือปิดหน้าเสยี สิ้น โจโฉเหน็ ยเี อ๋งทา ดังนั้นก็โกรธจึงร้องว่า มึงทาหยาบช้าท้ังนี้แกล้งจะให้กู ขายหน้าหรือ สามกก๊ วิทยา

๔๒๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒๑ ๔๒๗ ยีเอ๋งจึงตอบว่า กูถอดเสอ้ื แลกังเกงเสยี อยู่แต่ตัวเปล่าน้ี ด้วยเปนการออกหน้า เพราะเหตวุ า่ กายนี้เปนที่สอาด บิดามารดาให้กูเกิดมา โจโฉจึงว่า มึงเห็นว่ากายผู้ใดโสโครกเล่า ยีเอ๋งจึงตอบว่า ตัวไม่เข้าใจหรือ เราจะพรรณนาการโสโครกของตัวให้ฟัง ประการหน่ึงตัวไม่รูจ้ ักคนดีแลชั่ว จักษุของ ตวั นน้ั เปนที่โสโครก ประการหนึง่ ซงึ่ ผู้ใดมีใจสัตย์ซือ่ เห็นวา่ ตัวทาการหยาบช้า ห้ามปรามตวั โดยสจุ รติ ตัวมิได้ฟัง หูของตัวเปนที่โสโครก ประการหน่ึงตัวมิได้โอบอ้อมอารีตอ่ ขุนนางแลหัวเมอื งท้ังปวง แล้ว ตัวคิดอ่านทาการหยาบช้า ให้พระเจ้าเห้ียนเต้ได้ความเดือดร้อน ใจของตัวก็เปนการโสโครก ทุกวันน้ี คนทั้งแผ่นดินนับถือว่าเรามีสติปัญญา แลตัวมาดหู มิ่นใหเ้ ราเปนคนตกี ลอง เพราะมิได้รู้จักคนดแี ลชั่ว คร้งั นีต้ ัวกค็ ิดการใหญห่ ลวง ซง่ึ จะไมน่ ับถือเราผมู้ สี ตปิ ัญญาน้ันไมค่ วร สามก๊กวิทยา

๔๒๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ข ง ห ย ง ไ ด้ ยิ น ยี เ อ๋ ง ว่ า ห ย า บ ช้ า ดังนั้น กลัวโจโฉจะโกรธให้ฆ่ายีเอ๋งเสีย ขงหยงจึงคานบั แลว้ ว่า เดมิ ขา้ พเจ้าเห็นยีเอ๋ง มีสติปัญญา จึงชักชวนมาหวังจะให้ไป เกล้ียกล่อมเล่าเปียว บัดน้ียีเอ๋งว่ากล่าว หยาบช้าแก่ท่านเปนอันมาก โทษน้ันถึงตาย ข้าพเจ้าขอชีวติ ไวค้ รงั้ หน่ึง โจโฉได้ฟังขงหยง ว่าดังนั้นจึงว่าแก่ยีเอ๋งว่า โทษซึ่งตัวหยาบชา้ แกเ่ รานัน้ เราจะยกเสียแล้ว แลตวั อวดวา่ มสี ตปิ ัญญาดี เราจะให้ไปเกลี้ยกล่อมเล่าเปยี วเจ้าเมืองเกงจ๋ิว ถ้าได้ราชการจะปูนบาเหน็จ แล้วจะตั้งให้ตัวเปนขุนนาง ยีเอ๋งมิได้รับคาโจโฉ ๆ เห็นยีเอ๋งบิดพลิ้วอยู่ จงึ ค่อยกระซิบสัง่ ซนุ ฮกกบั ขุนนางทง้ั ปวง ให้แตง่ โต๊ะไปคอยอยู่ประตเู มอื งทศิ ตวันออก ถา้ ยีเอง๋ ออกไป ถึงประตูเมืองแล้วจึงทาการเส้นวักไปเสียใหพ้ น้ จากเมือง ซนุ ฮกกบั ขุนนางท้งั ปวง กร็ ีบไปทาการเตรียมไว้ตามคาโจโฉสัง่ แลว้ ซุนฮกจึงว่าแกข่ ุนนางท้ัง ปวงว่า เม่ือเราเส้นแล้วท่านทั้งปวงอย่าได้พูดจากับยีเอ๋งประการใด โจโฉจึงว่าแก่ยีเอ๋งว่า ถ้าตัวไม่ไป เราจะฆ่าบุตรภรรยาเสีย ยีเอ๋งก็รับคาว่าจะไปเกลี้ยกล่อมเลา่ เปยี ว โจโฉจึงให้เอาม้ามาให้ยเี อ๋งข่ี แล้ว ใหท้ หารสองคนกากับไปดว้ ย แลยีเอ๋งกบั ทหารทั้งสองคนกข็ ีม่ ้าพากนั มาถึงนอกประตูเมอื งฝ่ายทศิ ตวนั ออก มิได้เห็นขุนนางท้ังปวงทักทายประการใด ยีเอ๋งจึงลงจากม้าก็เข้ามากลางชุมนุมขุนนางทั้งปวง แล้วยีเอ๋งก็ทาเปนร้องไห้ ซุนฮกมิได้รู้กลยีเอ๋งจึงถามว่า มหาอุปราชให้ตัวไปราชการ เหตุใดจึงมา รอ้ งไหด้ ังนี้ ยเี อง๋ จึงตอบวา่ เราเหน็ ท่านทงั้ ปวงอปุ มาเหมือนหนึ่งศพ เราเดริ เข้ามาในหว่างศพก็มีความ สงสารเราจึงร้องไห้ ซุนฮกแลขุนนางท้ังปวงได้ฟังยีเอ๋งว่า ดังนั้นจึงตอบว่า ซ่ึงตัวเราเปนศพนั้นฝ่ายตัวก็ จะเปนผีหาสีสะมิได้ ขุนนางทั้งปวงต่างคนก็ โกรธชักกระบี่ออกจะฆ่ายีเอ๋งเสีย ซุนฮกจึง ห้ามว่า ยีเอ๋งนี้อุปมาเหมือนสัตว์เดียรัจฉาน แลท่านทั้งปวงจะมาถือโทษฆ่ามันเสียนั้นไม่ ควร กระบ่ีจะติดโลหิตเปล่า ยีเอ๋งจึงตอบ www.samkok911.com

ตอนที่ ๒๑ ๔๒๙ ซุนฮกว่า ตัวเรายังมีความโกรธแลยินดีท้ังรู้เจรจาอยู่ เหตุใดท่านจึงว่าเราเปนสัตว์เดยี รัจฉาน ท่านทั้ง ปวงอีกอุปมาเหมือนแมลงเม่าอันมิได้กลัวเพลิง พากันบินโถมเข้าไปในกองเพลิงก็จะถึงแก่ความตาย ขุนนางท้ังปวงได้ฟังดังน้ันก็โกรธ ต่างคนต่างห้ามกัน จึงชวนกันจุดธูปเทียนเส้นยีเอ๋ง แล้วชวนกัน กลับมา ยีเอ๋งกับทหารสองคนก็พากันไปถึงเมืองเกงจิ๋ว จึงเข้าไปว่าแก่เล่าเปียวตามซ่ึงโจโฉให้ไป เกล้ียกล่อม แล้วยีเอ๋งพูดจาอวดรู้ยกตนข่มท่านทาทีดูหม่ินเล่าเปียวว่าหาความคิดไม่ เล่าเปียวเห็น กริ ยิ ายเี อง๋ เจรจาหยาบชา้ ดังนนั้ ก็โกรธ แต่คดิ ยั้งหยดุ ไว้ ดว้ ยน้าใจเล่าเปียวนน้ั ก็อารีอยู่ แล้ววา่ แกย่ ีเอ๋ง ว่า ซึ่งโจโฉใช้ให้ท่านมาเกลี้ยกล่อมเรา ๆ ยังมิปลงใจก่อน เม่ือใดท่านไปเกล้ียกล่อมหองจอเจ้าเมือง กงั แฮปลงใจไปด้วยโจโฉแล้วเรากจ็ ะปลง ใจด้วย ยเี อง๋ กล็ าเลา่ เปยี วไปเมอื งกังแฮ ฝ่ายท่ีปรึกษาทั้ง ปวงจึงว่าแก่เล่าเปียวว่า ยี เ อ๋ ง ว่ า ก ล่ า ว ห ย า บ ช้ า ดูหมิ่นท่าน เหตุใดท่านจึง มิได้ฆ่าเสีย เล่าเปียวจึง ตอบว่า เรารู้กิตติศัพท์ว่า ยี เ อ๋ ง ค นนี้มี ส ติ ปั ญ ญ า แตเ่ ปนคนหามอี ชั ฌาสัยไม่ เมื่ออยู่ในเมืองฮโู ต๋นัน้ ก็วา่ ก ล่ า ว ห ย า บ ช้ า แ ก่ โจโฉเปนหลายครั้ง โจโฉ อุตส่าห์อดใจมิไดใ้ ห้ฆ่าเสีย เพราะเกรงว่าคนทั้งปวงจะนินทา ประการหนง่ึ ผ้จู ะเขา้ มาอาสาทาการนัน้ จะท้อใจว่าฆ่าคนดเี สยี ซ่งึ แกลง้ ใชย้ เี อ๋งมาเกลี้ยกล่อมเราน้ีหวังจะยืมมอื เราให้ฆา่ ยีเอ๋งเสีย จะให้ความ ช่ัวน้ันอยู่แก่เรา ๆ จึงแกล้งให้ยีเอ๋งไปเกล้ียกล่อมหองจอ ด้วยหองจอใจร้ายมิย้ังหยุด ถ้ายีเอ๋งไปว่า กล่าวหยาบช้าประการใด หองจอก็จะฆ่ายีเอ๋งเสีย แม้กิตติศัพท์นี้รู้ไปถึงโจโฉ เห็นโจโฉจะเกรงเรา อนั ความคิดโจโฉน้นั เราล่วงรเู้ ท่าอยู่ ทปี่ รึกษาทง้ั ปวงกส็ รรเสรญิ เลา่ เปียววา่ ท่านคดิ ทงั้ น้ดี นี กั สามก๊กวิทยา

๔๓๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ข ณ ะ นั้ น พ อ ท ห า ร อ้ ว น เ สี้ ย ว เอาหนังสือมาให้เล่าเปียวเปนใจความว่า ให้ เล่าเปียวคิดการบารุงแผ่นดิน เล่าเปียวจึง ปรึกษาแก่ขุนนางทั้งปวงว่า โจโฉกับอ้วนเสี้ยว เปนศัตรูกันอยู่ บัดนี้โจโฉกับอ้วนเสี้ยวให้มา เกล้ียกล่อมเราท้ังสองฝ่าย ท่านทั้งปวงจะเห็น ประการใด ฮันสงจึงว่า ครั้งน้ีโจโฉกับอ้วนเส้ียว ก็คิดจะทาร้ายกัน ถ้าท่านไม่เข้าด้วยผู้ใด จะคิด ให้เปนประโยชน์จงดูท่วงที แม้เห็นข้างไหน เพลี่ยงพลา้ ทา่ นจงยกกองทัพไปตีเอาเมืองผู้น้ัน ฮันสง (Han Song) แต่ข้าพเจ้าเกรงอยู่ข้อหนึ่งว่า โจโฉนั้นมี สติปัญญาเปนอันมาก ท้ังการสงครามก็ชานาญ กว่าอว้ นเส้ยี ว แลว้ รู้จกั เล้ียงคนดมี ีลกั ษณตามวชิ าแลฝีมือ คนทงั้ ปวงเขา้ ดว้ ยโจโฉอย่มู ไิ ด้ขาด ขา้ พเจ้า เหน็ วา่ โจโฉจะทาการศกึ นน้ั จะชนะอว้ นเสยี้ วฝ่ายเดยี ว ถ้าโจโฉได้เมอื งกิจิ๋วแล้ว เหน็ จะยกกองทัพมาตี หัวเมืองฝ่ายตวันออกจนถึงเมอื งกังตั๋ง ข้าพเจ้าเห็นว่าจะต้านทานโจโฉมิได้ ขอให้ท่านสมัคเข้าทาการ ดว้ ยโจโฉ เหน็ โจโฉจะเล้ยี งท่านโดยปรกติ เล่าเปยี วจงึ ว่า ท่านจงข้ึนไปฟังกติ ติศัพท์ขอ้ ราชการ ณ เมืองฮโู ต๋ ถ้าแจง้ ประการใดแล้วทา่ น จงกลบั มา เราจะไดค้ ิดอา่ นกันต่อไป ฮันสงจึงวา่ ซงึ่ ท่านจะใช้อยา่ งไรนั้นข้าพเจ้าไมข่ ดั กลวั แตพ่ ระเจ้า เหย้ี นเตจ้ ะชุบเลยี้ งข้าพเจ้าเปนขนุ นาง จะมไิ ดก้ ลบั มาเปนเพื่อนตายดว้ ยท่าน เห็นท่านจะมคี วามสงสยั ข้าพเจ้า เลา่ เปยี วจงึ ตอบว่า ซึง่ ท่านว่านั้นก็ควรอยู่ ถึงมาทวา่ จะอยไู่ กลกนั ก็ดี แตใ่ หม้ ใี จรักกันยง่ั ยืนไว้ เถิด ซึ่งท่านจะไปนั้น ถ้าแจ้งข้อราชการสิ่งใด ถึงมิได้กลับมาก็บอกมาให้เราแจ้งด้วย เราจะได้คิดการ ต่อไป ฮันสงก็ลาเล่าเปียวไปเมืองหลวง จึงเข้าไปคานับโจโฉ ๆ เห็นฮันสงก็มีความยินดี จึงพูดจา ปราสัยกัน แล้วตั้งให้เปนขุนนางอยู่ในพระเจ้าเห้ียนเต้ แลเมืองเลงเหลงนั้นให้ข้ึนแก่ฮันสง ซุนฮกจึง ค่อยกระซิบถามโจโฉว่า ข้าพเจ้าเห็นว่าเล่าเปียวใช้ฮนั สงมาฟังกิตติศพั ท์ดู ฮันสงก็ยังมิได้มีความชอบ ต่อท่าน เหตุใดท่านจึงตั้งฮันสงให้เปนขุนนางบังคับเมืองเลงเหลง ประการหน่ึงยีเอ๋งซ่ึงไปเกลี้ยกล่อม เล่าเปยี วน้นั ก็ยังมิได้เนื้อความประการใด ท่านยงั มิได้ไต่ถามฮนั สง www.samkok911.com

ตอนที่ ๒๑ ๔๓๑ โจโฉจึงตอบว่า ยีเอ๋งนั้น หยาบช้าต่อเราเปนอันมาก เรามี ความแค้นมันอยู่ คร้ันจะฆ่ามันเสียคน ทั้งปวงก็จะคระหานินทา ว่ามีวาสนา แ ล้ ว ข่ ม เ ห ง ผู้ น้ อ ย เ ร า จึ ง ใ ห้ ไ ป เกล้ียกล่อมเล่าเปียว หวังจะยืมมือ เล่าเปียวฆ่ายีเอ๋งเสีย ซึ่งจะให้ถามข่าว ถึงมันน้ันจะต้องการสิ่งใด แล้วโจโฉจึง สั่งฮันสงให้กลับไปเมืองเกงจิ๋ว ให้ เกล้ยี กลอ่ มเล่าเปียวมาทาราชการกบั เราจงได้ ฮันสงรับคาโจโฉ แล้วลากลับไปเมืองเกงจ๋ิว จึงเล่าเนื้อความท้ังปวงซ่ึงโจโฉว่า แลต้ังตัวให้ เปนขุนนางน้ันให้เลา่ เปียวฟังทุกประการ แล้วว่าโจโฉนั้นมใี จโอบออ้ มอารีกว้างขวาง ควรท่ีท่านจะทา ราชการด้วย ขอให้ท่านแต่งบุตรข้ึนไปถวายพระเจ้าเห้ียนเต้ จะได้ทาราชการเปนท่ีขุนนาง เล่าเปียว แจ้งดังน้ันก็โกรธจึงว่า ตัวมิเอาความลับของเราไปบอกแก่โจโฉแล้วหรือ โจโฉจึงตั้งให้ตัวเปนขุนนาง แลตัวคิดทาการคร้ังนก้ี ็เหน็ วา่ ทรยศแกเ่ รา แล้วสัง่ ให้เอาฮันสงไปฆา่ เสยี ฮนั สงจึงตอบวา่ ขา้ พเจา้ จะได้ คิดรา้ ยเอาใจออกหากแลท้ิงทา่ นเสยี นนั้ หามิได้ ทา่ นมิไดม้ คี วามเอนดทู ้ิงขา้ พเจา้ เสยี อกี เกงเหลียงได้ยินดังนั้นจึงว่า แก่เล่าเปียวว่า เมื่อท่านจะให้ฮันสงไป น้ัน ฮันสงก็ได้ว่าไว้แกท่ ่านว่า ซึ่งจะให้ ไปเมืองฮูโต๋นั้นเกรงอยู่ว่าท่านจะมี ความสงสัย ท่านก็ว่าไม่แคลงแล้วจึง ให้ฮันสงไป บัดนี้ฮันสงกลับมาแจ้ง ราชการแก่ท่านตามจริง ซึ่งท่านจะให้ ฆ่าฮันสงเสียนั้นไม่ควร เล่าเปียว เหน็ ชอบดว้ ย กม็ ิไดฆ้ ่าฮันสง สามก๊กวิทยา

๔๓๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ข ณ ะ นั้ น พ อ ท ห า ร ม า บ อ ก กั บ เล่าเปียวว่า ยีเอ๋งซ่ึงไปเกล้ียกล่อมหองจอ เจ้าเมืองกังแฮน้ัน หองจอแต่งโต๊ะเลี้ยงดู ตามธรรมเนียม ครั้นเวลาเสพย์สุราเมา ด้วยกัน หองจอจึงถามยีเอ๋งวา่ ในเมืองฮูโต๋ น้ัน ยังเห็นขุนนางผู้ใดมีสติปัญญาหลัก แหลมบ้าง ยีเอ๋งนั้นบอกว่า ขงหยงกับ เ อี ย ว ป๋ิ ว ส อ ง ค น น้ี ค่ อ ย มี ค ว า ม คิ ด อ ยู่ นอกนน้ั ไมเ่ หน็ ผ้ใู ด หองจอจึงว่าความคดิ ขงหยงเอยี วปิ๋วกับเรานี้ ท่านจะเห็นเปนกระไรกัน ยเี อง๋ จงึ ว่า อันตัวหองจอนั้น อุปมาเหมือนเตว็ดอยู่บนศาล ถึงจะมีผู้เส้นวักประการใด เตว็ดน้ันมิได้พูดจาด้วย ผู้ซึ่งนับถือบวงสรวงนั้น อุปมาเหมือนไหว้ขอนไม้ หองจอได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงถอดกระบ่ีออกฟัน ยีเอ๋ง ๆ ด่าหองจอจนส้ินใจ เล่าเปียวได้ฟังดังนั้นก็สงสารยีเอ๋ง จึงให้คนไปแต่งการศพฝังไว้ตาบล เอ๋งบูจ๋ิว แลเล่าเปียวนนั้ มิได้คดิ อา่ นท่ีจะเขา้ ด้วยโจโฉ ฝ่ายโจโฉครั้นรู้กิตติศัพท์ว่ายีเอ๋งตายแล้วก็หัวเราะ จึงว่ายีเอ๋งน้ันเปนคนหยาบช้า ปากของ มันเปนอาวุธฆ่าตัวมันเสียเอง ขณะนั้นโจโฉคอยข่าวเล่าเปียวก็มิได้แจ้งเหตุประการใด จึงกะเกณฑ์ ทหารท้ังปวงจะยกกองทัพไปตีเมืองเกงจ๋ิว ซุนฮกจึงห้ามโจโฉว่า อ้วนเส้ียวมีกาลังเปนอันมาก แล้ว เลา่ ปเ่ี อาใจออกหากไปร่วมคิดกันกับอ้วนเสีย้ ว จาจะปราบอ้วนเส้ยี วเลา่ ป่ีให้ราบคาบเสยี กอ่ น จึงคอ่ ย ยกกองทัพไปปราบปรามเล่าเปียวก็จะได้โดยง่าย โจโฉเห็นชอบด้วย แล้วคิดว่าจะยกกองทัพไปรบ อ้วนเส้ียวกับเล่าป่ี เน้ือความทั้งนี้โจโฉยังมิได้ปรึกษาผู้ใดจึงงดรออยู่จนพระเจ้าเหี้ยนเต้ เสด็จมาอยู่ เมอื งฮูโตไ๋ ดห้ ้าปีแลว้ ขณะน้ันเปนเทศกาลเดือนสามตรุษจีน โจโฉ กับขุนนางทั้งปวงแต่งธูปเทียนดอกไม้เข้าไปกราบถวาย บังคมพระเจ้าเห้ียนเต้ ตามอย่างตามธรรมเนียม ตังสิน กับขุนนางท้ังปวงเห็นโจโฉทาการหยาบช้า มิใคร่จะ ถวายบงั คมพระเจ้าเหีย้ นเต้ แลขุนนางซ่ึงมใี จสตั ยซ์ ือ่ ตอ่ แผน่ ดิน ก็คิดแคน้ โจโฉเปนอันมาก ครั้นพระเจา้ เหี้ยนเต้ เสดจ็ ขึน้ โจโฉแลขนุ นางทง้ั ปวงกลบั ออกไปบา้ น www.samkok911.com

ตอนที่ ๒๑ ๔๓๓ ฝ่ายตังสินตั้งแต่ เล่าปี่ยกกองทัพไป แล มา้ เท้งกย็ กไปเมอื งเสเหลียง แล้ว ตังสินกับจูฮกจูลัน ตันอิบโงห้วนลอบคิดอ่าน กั น ทุ ก วั น มิ ไ ด้ ข า ด จะกาจัดโจโฉเสียก็ไม่สม ความคิด ต่างคนต่างทุกข์ ร้ อ น ไ ม่ เ ป น กิ น เ ป น น อ น แตต่ ังสินนั้นเปนไขใ้ จอยู่ พระเจ้าเหีย้ นเต้ทราบวา่ ตงั สนิ ปว่ ย จึงสั่งเกยี ดเป๋งหมอหลวงให้ไปอยู่รักษาตังสิน เกยี ดเป๋งก็ ไปพยาบาลท้ังกลางวันกลางคืน เห็นตังสินทอดใจใหญ่อยู่เนืองๆ ก็รู้ว่าไม่ป่วยเพ่ือโรคแต่เปนไข้ใจ เกียดเป๋งมิอาจไต่ถามประการใด คร้ันรุ่งข้ึนวันหนึ่งเกียดเป๋งจึงว่าแก่ตังสินว่า วันนี้ข้าพเจ้าจะลาไป พรุ่งน้ีจึงจะกลับมา ตังสินจึงว่าวนั นี้อยา่ เพ่อไปเลย อยู่นอนด้วยเราสกั คืนหน่ึง ตังสินก็ให้แต่งโตะ๊ ชวน เกยี ดเป๋งมากินสรุ า ตังสนิ กนิ โตะ๊ พลางคิดถึงความทุกขพ์ ลางกเ็ หน่อื ยใจ เอนตัวนอนลงหลบั ไป ฝนั เห็น ว่าจูฮกจูลนั ตนั อิบโงห้วนสีค่ น มาหาตังสินท่ีบ้านแล้วบอกว่า บัดน้ีอ้วนเส้ยี วกับเล่าปค่ี ุมทหารสบิ หมืน่ ยกมาเมืองฝ่ายใต้ ม้าเทง้ กับหันซยุ คมุ ทหารเจ็ดสบิ สองหมนื่ ยกมาข้างเหนือ จะมาตเี มืองฮโู ต๋ ฝา่ ยโจโฉ ก็เกณฑ์ทหารใหญ่น้อยท้ังปวงให้ออกไปต้านทาน กองทัพอยูน่ อกเมืองทง้ั สองตาบล ในเมืองน้ันอยู่แต่โจ โฉกับทหารเลวประมาณเก้าคนสิบคน ตังสินมีความ ยินดีก็ซ่อมสมุ ทหารทั้งสน่ี ายได้ทหารประมาณพันเศษ ตังสินกับขุนนางส่ีคนก็ใส่เกราะข่ีม้าถืออาวุธต่างๆ แล้วคุมทหารไปถึงหน้าบ้านโจโฉ เห็นโจโฉน่ังเสพย์ สุราอยู่ ตังสินก็ขับม้าตรงเข้าไปเอากระบ่ีฟันโจโฉสีสะ ขาดออกจากกายตาย แล้วตังสินด่าโจโฉว่าอ้ายขบถ ขณะนนั้ ตังสินมีใจยินดจี นต่ืนข้ึนมาก็ยังด่าโจโฉอยู่มิได้ เกียดเปง๋ (Ji Ping) ขาดคา สามกก๊ วิทยา

๔๓๔ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เ กี ย ด เ ป๋ ง ไ ด้ ยิ นตั งสิ น ละเมอด่าโจโฉดังนั้น ก็รู้ว่าตังสินจะ ทาร้ายโจโฉ เกยี ดเป๋งจงึ กระโชกถาม ตังสินว่า ตัวท่านจะทาร้ายมหา อุปราช เราจะเอาเน้ือความไปบอก แก่ท่านให้แจ้ง ตังสินได้ยินเกียดเป๋ง ว่าดังนั้นก็ตกใจ มิได้ตอบประการใด เกียดเป๋งเห็นตังสินกลัวดังนั้น จึงว่า ท่านอย่ากลัวเลย ซึ่งข้าพเจ้าว่าท้ังน้ี จะลองใจท่านดู ทุกวันน้ีข้าพเจ้าเปนแต่หมอ น้าใจยังคิดสนองคุณพระเจ้าเหี้ยนเต้อยู่ แต่ข้าพเจ้ามา พยาบาลท่านอยู่เปนหลายวันก็ไม่ปรากฎว่าโรคท่านเปนประการใด เห็นแต่ทอดใจใหญ่เนือง ๆ อยู่ก็ ไม่อาจไต่ถาม บัดนี้ข้าพเจ้าได้ยินท่านละเมอด่าโจโฉก็ยุติกันกับทอดใจใหญ่ แลการซึ่งท่านคิดไว้ ประการใดนน้ั อยา่ พรางเลยจงบอกให้แจ้งเถดิ พอข้าพเจ้าจะทาได้ก็จะรบั อาสา ตังสินได้ยนิ เกียดเปง๋ ว่าดงั น้ันก็ร้องไห้ แล้วว่าเกรงอยู่แต่ใจท่านจะไม่เหมือนปากว่า การเรา ซึ่งคิดไวก้ จ็ ะเสียไป เกียดเปง๋ จงึ ตอบว่า ทา่ นสงสยั อยู่ขา้ พเจา้ จะทาให้เหน็ ประจักษ์ แล้วเกยี ดเป๋งจึงตดั นิ้วมือเอาโลหิตปนกับสุราแล้วสาบาลว่า ถ้าข้าพเจ้าแกล้งล่อลวงท่าน ก็ให้ชีวิตข้าพเจ้าเปนอันตราย ด้วยอาวุธต่างๆ เถิด แล้วเกียดเป๋งก็กินเข้าไป ตังสินได้ยินเกียดเป๋งสบถดังน้ันก็ส้ินความสงสัย จึงเอา พระอกั ษรออกให้เกียดเป๋งดูแลว้ ว่า ซ่งึ เรารว่ มคิดกนั จะกาจดั โจโฉเสยี น้ันมีเจด็ คนท้ังตวั เรา บดั นีเ้ ลา่ ป่ี กับม้าเท้งก็ไปจากเมืองหลวงแล้ว ยังแต่เรากับขุนนางมีชื่อสี่คนคิดการไปมิตลอด เราจึงเปนไข้ใจ เพราะเหตุดงั น้ี เกียดเป๋งเห็นพระอักษรลายพระหัตถ์พระเจา้ เห้ียนเต้ แล้วได้ฟังตังสินบอกดังน้ันจึงตอบว่า การซ่ึงจะทาร้ายโจโฉน้ัน ไว้เปนธุระข้าพเจ้าจะอาสา ตังสินถามว่าท่านจะทาประการใด เกียดเป๋งจึง บอกว่า โจโฉนั้นมักปวดสีสะ หาข้าพเจ้าไปรักษาหายเนืองๆ อยู่ ถ้าโจโฉป่วยอิกคร้ังน้ี ข้าพเจ้าจะไป รักษาแล้วประกอบยาใส่ยาพิษประสมลงให้โจโฉกิน โจโฉก็จะตาย การซ่ึงข้าพเจ้าคิดนี้เห็นจะไม่ยาก แก่ทแกลว้ ทหาร ตังสินได้ยินดังนนั้ ก็มีความยินดี จึงวา่ ถา้ ท่านมีใจสตั ย์ซือ่ ก็เหน็ วา่ ราชสมบัตจิ ะไมเ่ ปน อนั ตราย ความชอบก็จะปรากฎไปภายหน้า ครั้นเวลาร่งุ เช้าเกียดเปง๋ กล็ าไปบ้าน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒๑ ๔๓๕ ขณะนั้นตังสินก็มีความยินดี ซึ่ง เปนไข้นั้นก็คลาย จึงเดิรลงไปชมสวน ดอกไม้ พอเห็นเคงต๋องบ่าวสนิธน้ัน พูดกัน อยู่กับอินเอ๋งซึ่งเปนภรรยาในที่ลับ ตังสิน โกรธเรียกคนใช้ให้จับตัวเคงต๋องได้แล้ว ถอดกระบี่ออกจะฆ่าเคงต๋องเสีย ภรรยา ใหญ่ตังสินเห็นวุ่นวายจึงลงไปห้ามขอชีวิต เคงต๋องไว้ ตังสินจึงให้ตีหนักหนาแล้วให้จา ไว้ ในเวลาเท่ยี งคืนเคงต๋องหักโซ่ออกได้ จงึ ลอบหนไี ปถงึ โจโฉ เอาความลับซงึ่ ตังสนิ คบคดิ กันกบั ผู้มชี ่ือ ห้าคนนั้น บอกแกโ่ จโฉทกุ ประการ โจโฉไดฟ้ งั ดงั นนั้ จึงให้เอาตัวเคงต๋องซ่อนไว้ในบา้ น สามก๊กวิทยา

๔๓๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายตังสินเมื่อเวลารุ่งเช้าคิดว่า เคงต๋องหนีไปอยู่หัวเมือง ก็หาให้ตามเอาตัว ไม่ คร้ันอยู่มาวันหน่ึง โจโฉจึงคิดกลอุบายทา ปวดสีสะ จึงให้คนใช้ไปหาเกียดเป๋งมาจะให้ รักษาโรค คนใช้ก็ไปบอกเกียดเป๋ง ๆ ก็คิดว่า อ้ายศัตรูราชสมบัติจะตายครั้งน้ี แล้ว เกียดเป๋งเข้าไปในเรือนเอายาพิษน้ันซ่อนมา ด้วย โจโฉเห็นเกียดเป๋งมา ก็พิเคราะห์ดูเห็น น้ิวมือเกยี ดเปง๋ ขาดอยหู่ น่ึง สมคาเคงต๋องวา่ ก็ยงั มิได้ไตถ่ ามประการใด โจโฉจึงวา่ แก่เกียดเป๋งว่า บดั น้เี ราป่วยใหป้ วดสสี ะนัก ทา่ นเร่งประกอบยาแก้ให้คลายเราจะ ปูนบาเหน็จ เกียดเป๋งจึงว่าท่านป่วยคร้ังน้ีข้าพเจ้าจะประกอบยาให้ขนานเดียวโรคท่านก็จะ คลาย แล้วเกียดเป๋งจึงเอายาใส่จิบเจี๋ยวต้มขึ้นให้งวด ครั้นเห็นโจโฉเมินไปจึงเอายาพิษนั้นใส่ลงแล้วรินออก พอได้คร่ึงถ้วย จึงยกเข้าไปจะให้โจโฉกิน โจโฉรู้กลเกียดเป๋งก็บิดพล้ิวอยู่มิได้กินยา เกียดเป๋งจึงว่า มหาอุปราชจงกินยานี้เข้าไปแต่กาลังยังร้อนอยู่ พอเหื่อออกโรคท่านก็จะคลาย โจโฉจึงตอบว่า ท่าน เปนหมอหลวงกย็ ่อมรู้ขนบธรรมเนียมอยู่ทุกประการ ถ้าพระมหากษตั รยิ ท์ รงพระประชวร หมอถวาย ยา ขุนนางผู้สนิธกไ็ ดเ้ ทยี บก่อน แม้บิดาผ้ใู ดป่วย หมอนั้นประกอบยาให้กนิ บุตรนั้นก็ย่อมชมิ เสยี ก่อน บัดน้ีตัวเราเปนมหาอุปราช ตัวท่านเปนหมอสนิธรักใคร่แก่เรา ท่านประกอบยาให้เรากิน ควรท่ีท่าน กินใหเ้ ราเห็นกอ่ นเราจงึ จะกินได้ เกียดเป๋งจึงตอบว่า ซึ่ง ท่านว่าท้ังนี้ก็ควรอยู่ แต่ว่าท่านก็ ไว้ใจข้าพเจ้ามาแต่ก่อน บัดน้ีท่าน ป่วยข้าพเจ้าประกอบยามาให้กิน ท่านจะให้ข้าพเจ้าซึ่งไม่ป่วยกิน เสียก่อนนั้น ยาน้อยจะเปลืองไป โรคท่านก็จะไมห่ าย โจโฉก็บดิ พลวิ้ อยู่ไม่กิน เกียดเป๋งเห็นโจโฉ รังเกียจอยู่ มิได้กินยาเหมือนทุก www.samkok911.com

ตอนที่ ๒๑ ๔๓๗ คร้ัง ก็หมายใจว่าโจโฉรู้การท้ังปวงซึ่งคิดไว้ จึงจับหูโจโฉไว้แลว้ เอาถ้วยยาตรอกโจโฉ ๆ ปัดถ้วยยาหก กระเดน็ ไปถกู อฐิ ดว้ ยอานาจพิษยาอิฐนน้ั ก็แตกไป แลคนใชท้ ั้งปวงเห็นดงั นน้ั กช็ วนกันเข้าจับตวั เกยี ด เป๋งไว้ โจโฉเห็นประจักษ์ว่าเกียดเป๋งใส่ยาพิษ จึงว่ากูหาป่วยไม่ดอก กูลองใจมึงดู บัดนี้กูเห็นว่ามึงจะ ทารา้ ยกูเปนมน่ั คง จงึ สั่งทหารยีส่ บิ คนใหเ้ อาตัวเกียดเป๋งไปท่ีสวนดอกไม้ ให้ตีเกียดเป๋งหนักหนา แลว้ ว่าแก่เกียดเปง๋ วา่ ตัวเปนแตห่ มอ ซ่งึ คิดการข้ึนทั้งนี้กูเห็นเกินความคดิ มึง ถ้าผู้ใดสงั่ สอนใหม้ ึงทา จงเรง่ บอกแต่ตามจริงกจู ะยกโทษมงึ เสีย เกียดเป๋งต้องตีเจ็บปวดเปนนักหนา มิได้กลัวความตาย จึงร้องตวาดแล้วตอบว่า ตัวมึงทา การหยาบช้าเปนศัตรูราชสมบตั ิ ซ่ึงกูคดิ ทาการทง้ั น้ี ใช่จะมผี ู้ใดส่งั สอนกูหาไม่ ด้วยเหตุวา่ แผน่ ดินร้อน ทกุ เสน้ หญา้ กูจงึ คิดจะฆ่ามงึ เสีย ถึงคนท้งั ปวงกห็ มายใจจะลา้ งชีวติ มึงเสยี ให้ได้ แต่หากวา่ เกรงอยูด่ ้วย จะทาการไม่ตลอด ชีวิตกูจะตาย มึงจะมาถามเซา้ ซีไ้ ปใย โจโฉได้ยนิ ดงั นั้นก็โกรธ ให้ตีเกียดเป๋งแต่เชา้ คุ้งเท่ียงจนหลังนั้นปอกไปโลหิตไหล เกียดเป๋งก็ไม่ซัดพวกเพื่อน โจโฉกลัวเกียดเป๋งจะตายเสีย เนอื้ ความกจ็ ะสญู ไป จงึ ใหเ้ อาตัวเกียดเปง๋ ไปจาไวใ้ หม้ ั่นคง สามก๊กวิทยา

๔๓๘ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ครั้นเวลารงุ่ เชา้ โจโฉจึงใหแ้ ต่งโตะ๊ แลว้ ใหข้ นุ นาง ผู้ใหญ่ผู้น้อยในเมืองหลวงมากินโต๊ะ แลจูฮกจูลันตันอิบ โงห้วน สี่คนน้ีพร้อมใจกันว่าครั้นเราจะมิไปโจโฉจะสงสัย ขุนนางสี่คนจึงไปพร้อมกันกับขุนนางท้ังปวง แต่ตังสินน้ัน บอกป่วย ขณะเมื่อขุนนางทั้งปวงกินโต๊ะอยู่ โจโฉจึงว่าวันนี้ท่านทั้งปวงเสพย์สุราไม่สู้เพลิน เรามีคน ประหลาทอยูค่ นหน่งึ จะเอามาให้ทา่ นดูเลน่ แล้วให้ทหารคุมเอาตัวเกียดเป๋งออกมา โจโฉจึงว่าแก่ขุน นางทั้งปวงว่า มีพวกขบถคบคิดกันกบั อา้ ยผรู้ ้ายคนนี้ จะทาอนั ตรายแก่พระเจา้ เห้ยี นเต้แล้วจะทาร้าย แก่เรา บัดนี้เทพดามิได้เข้าดว้ ยผผู้ ิด จึงผะเอิญให้เราจับตัวได้ เราจะถามเนื้อความมันให้แจ้ง ท่านท้ัง ปวงจงชวนกันฟัง โจโฉจึงให้ตีเกียดเป๋งอีกเปนหนักหนาจนสลบไป แล้วให้แก้ฟื้นข้ึน เกียดเป๋งมิได้ยอ่ ท้อเคย้ี วฟันถลงึ ตาด่าโจโฉเปนข้อหยาบช้า แล้ววา่ เหตุใดมงึ มฆิ ่ากูเสยี จะเอาไว้ทาไมเลา่ โจโฉจึงว่าเดมิ มงึ คบคดิ กนั นัน้ หกคน ภายหลังมงึ ไปรว่ มคิดดว้ ยจึงเปนเจด็ คน ตน้ เหตนุ ้นั คือผู้ใดมงึ จึงไม่ช้ตี ัวให้ เกียด เปง๋ กม็ ไิ ด้ซดั ผู้ใด โจโฉกโ็ กรธให้ตีพลางถามพลาง เกียดเปง๋ กไ็ มบ่ อกตวั ผใู้ ด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒๑ ๔๓๙ ฝ่ายจูฮกจูลันตันอิบโงห้วนกินโต๊ะอยู่ เห็นโจโฉให้ตีถามเกียดเป๋งท้ังสี่คนนั้นมิได้เปนสุข อุปมาดังนั่งอยู่บนขวากหนาม หน้าน้ันซีดไปพิศดูหน้าตากันมิได้ขาด โจโฉเห็นเกียดเป๋งไม่บอกพวก เพอ่ื นแลว้ ก็ส่งั ใหเ้ อาตัวไปจาไวด้ งั เกา่ ขุนนางท้ังปวงกินโต๊ะแล้วต่างคนต่างก็ลาโจโฉไป โจโฉจึงว่าท่านทั้งปวงจะไปก็ตามเถิด แต่ จูฮกจูลันตันอิบโงห้วนสีค่ นนี้เชิญอยู่ก่อน เราจะปรึกษาราชการดว้ ย ขุนนางส่ีคนได้ฟังก็ตกใจขวัญไม่ อยกู่ ับตวั จาใจนั่งอยู่ดว้ ยกลวั อาญาโจโฉ ๆ จึงถามขนุ นางส่คี นว่า ทา่ นปรกึ ษาราชการสงิ่ ใด ณ บ้านตงั สิน ขุนนางสี่คนจึงว่า ข้าพเจ้าจะไดไ้ ปปรึกษาราชการส่ิงใด ณ บ้านตังสนิ นั้นหามิได้ โจโฉซกั ว่า ซึ่งตัว มิได้ไปปรึกษากันกับตังสิน แลแพรขาวซึ่งเขียนหนังสือนั้นว่ากันด้วยข้อความส่ิงใด ขุนนางสี่คนจึงว่า แพรขาวจะเขยี นหนงั สือไว้ประการใดขา้ พเจ้าก็มไิ ด้รเู้ ห็น โจโฉจึงให้เอาตัวเคงต๋อง ซ่ึงเปน บ่าวตังสินนั้นออกมาสอบกัน เคงต๋องจงึ ว่า ขุนนางท้ังส่ีคนน้ีได้ไปคิดการณบ้านตังสิน ขุนนางสี่คนน้ันไม่รับ เคงต๋องจึงว่า เดิม จูฮกไปหาตังสินก่อน คร้ันจูลันตันอิบ โงห้วนม้าเท้งมา จูฮกกลัวเข้าซ่อนอยู่ใน ม่าน แต่ตังสินเอาหนังสือในแพรขาวนั้น ออกให้ดู แล้วพูดจายอมร่วมคิดกันว่า จะ ทาร้ายมหาอุปราช จูฮกจึงออกมาเข้าคิด ด้วย ตังสินกับขุนนางห้าคนจึงเขียนหนังสือใส่ชื่อไว้ดว้ ยกัน เหตใุ ดท่านท้ังสีค่ นจงึ ไม่รับเล่า จูฮกจึงวา่ แก่โจโฉวา่ เคงต๋องคนน้ลี อบทาชดู้ ว้ ยภรรยาน้อยตงั สนิ คร้ันตังสินจับได้ให้ตโี บยแลว้ จาไว้ เคงตอ๋ งมใี จ พยาบาทตังสินอยู่จึงหนีมา เอาความร้ายนั้นผูกพันใส่โทษตังสินว่าจะทาร้ายแก่มหาอุปราช ขอท่าน อย่าเช่ือฟงั คนผดิ โจโฉจึงว่า ซึ่งตัวว่ามิได้คบคิดกันกับตังสินน้ันยังไม่เห็นจริง ข้อซึ่งตังสินคิดให้เกียดเป๋งเอา ยาพิษมาให้เรากิน ตัวทั้งสี่คนนี้รู้หรือไม่ ขุนนางท้ังส่ีก็ว่าข้าพเจ้าไม่แจ้ง โจโฉจึงว่าเนื้อความท้ังน้ีท่าน ไม่รับ ถ้าเราพิจารณาสืบไปไดเ้ นื้อความออกอีกประการใด เราจะให้ฆ่าตัวทั้งส่คี นเสยี แล้วโจโฉจึงสัง่ ทหารวา่ เวลาวันนี้ค่าแล้ว ใหเ้ อาขนุ นางทง้ั สีค่ นไปใส่คกุ ไว้ใหม้ น่ั คง สามกก๊ วิทยา

๔๔๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ครั้นเวลารุ่งเช้า โจโฉจึงพา ทหารไปเยือนตังสิน ณ บ้าน ตังสินก็ ออกมารบั โจโฉเข้าไปน่ังทสี่ มควร โจโฉ จึงว่าแก่ตังสินว่า เวลาวานนี้เราให้มา เชญิ ท่านไปกนิ โตะ๊ เหตใุ ดท่านจึงไม่ไป ตังสินจึงตอบว่า ข้าพเจ้าป่วยอยู่ยังไม่ หายสนิธ ครั้นจะไปกลัวโรคน้ันจะ กาเริบขนึ้ โจโฉจงึ วา่ ซง่ึ ท่านปว่ ยนน้ั เรา แจ้งอยู่ ใช่จะป่วยดว้ ยโรคก็หาไม่ ท่าน เปนไข้ใจเพราะคดิ การยงั ไม่สาเรจ็ ตังสินได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ มิได้ตอบประการใด โจโฉจึงถามตงั สินวา่ เน้อื ความซึง่ เกียดเป๋งทารา้ ยเรานั้นทา่ นรูห้ รือไม่ ตงั สนิ ว่าไมแ่ จง้ โจโฉหัวเราะแล้วจึงวา่ ตวั ไมร่ กู้ ด็ แี ล้ว โจโฉจึงส่ังทหารให้ไปเอาเกียดเป๋งมา เกียดเป๋งครั้นมาเห็นโจโฉก็ด่าว่า อ้ายศัตรูราชสมบัติ มึงให้กูมา จะวา่ ประการใดอิก โจโฉจึงว่าแก่ตังสินว่า พวกของตัวซ่ึงร่วมคิดจะทาร้ายแก่เราน้ันห้าคน บัดนี้จับได้สี่คนแลว้ เราจาไว้ณคุก แต่คนหน่ึงนั้นยังไม่ได้ตัว ตังสินจึงว่าข้าพเจ้าจะได้คบคิดกับผู้ใดหามิได้ โจโฉจึงถาม เกียดเป๋งว่าผู้ใดใช้มึงเอายาพษิ มาใส่ใหก้ ูกิน เกียดเป๋งจงึ ว่า ผู้ใดจะไดใ้ ช้สอยกูก็หาไม่ โจโฉได้ฟังดังน้ัน ก็โกรธ จึงให้ตีเกียดเป๋ง เปนอันมาก ตังสินเห็น โจโฉให้ตีเกียดเป๋งดังนั้น ก็ ให้เกิดร้อนใจดังน่ังอยู่ใน กลางกองเพลิง โจโฉจึง ถามเกยี ดเป๋งวา่ เดิมนิว้ มือ ข อ ง มึ ง น้ั น ค ร บ สิ บ น้ิ ว เ ห ตุ ใ ด ยั ง อ ยู่ แ ต่ เ ก้ า นิ้ ว เกียดเป๋งจึงว่า กูตัดนิ้วมือ ออกสาบาลว่าจะฆ่ามึงเสยี ใหจ้ งได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๒๑ ๔๔๑ โจโฉได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงให้ทหารตัดน้ิวมือเกียดเป๋งเสียท้ังเก้านิ้ว แล้วโจโฉจึงว่าแก่ เกียดเป๋งว่า มึงตัดนิ้วเสียนว้ิ เดยี วจงึ ทาร้ายกูไม่ได้ บัดน้ีกูให้ตดั เสียอิกเก้าน้ิว มึงเร่งคิดการทาร้ายกใู ห้ สาเร็จเถิด เกียดเป๋งจงึ ว่า ปากกูยังมี ลิ้นกูพอจะด่ามึงได้อยู่อีก โจโฉจึงส่ังให้ทหารตดั ลิน้ เกียดเปง๋ เสีย เกียดเป๋งจึงร้องว่า อย่าทาลาบากแก่เราเลยจงแก้มัดเสียเถิด เราจะบอกเนื้อความแล้ว โจโฉได้ฟัง ดังน้ันก็ห้ามทหารไว้ แล้วสั่งให้แก้มัดเสีย เกียดเป๋งลุกข้ึนผินหน้าไปข้างทิศพระราชวังกราบถวาย บังคมพระมหากษัตริย์แล้ว จึงว่า ตัว ข้าพเจ้าเปนข้าราชการในแผน่ ดิน บัดน้ีมี ศัตรูทาจลาจลต่อราชสมบัติ ข้าพเจ้าคิด จะทานุบารุงแผ่นดิน บัดนี้ไม่สมความคิด เกียดเป๋งก็เอาสีสะโดนเข้ากับเสาศิลา สีสะน้ันก็แตกตาย โจโฉเห็นดังนั้นก็ให้ ทหารเชอื ดเนอ้ื เกียดเป๋งออกเปนช้ินๆ ให้ ตดั สีสะนน้ั ไปตะเวนแลว้ เสียบประจานไว้ สามก๊กวิทยา

๔๔๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) เกียดเป๋ง (Ji Ping) โจโฉจึงให้ทหารไปเอาตวั เคงต๋องมา แล้วถามตังสินว่า ท่านรู้จักอ้ายคนนี้หรือไม่ ตังสินเหน็ เคงต๋องก็โกรธ จึงว่าอ้ายน่ีเปนบ่าวของข้าพเจ้า เปนคนทรชนคิดร้ายต่อข้าพเจ้าจะไว้มันมิได้ แลว้ ตังสนิ ถอดกระบี่ออกจะฆ่าเคงต๋องเสยี โจโฉจงึ ใหท้ หารชิงกระบี่ไว้ แล้ววา่ แก่ตังสินวา่ เคงตอ๋ งคน นี้เปนโจทย์ไปกล่าวโทษว่า ตัวกับขุนนางมีชื่อห้าคนคบคิดกันจะทาร้ายเรา แลขุนนางซึ่งอยู่ในเมือง หลวงส่ีคนน้ันเราจับมาถามก็รับเปนสัตย์แล้ว แลตัวจะมาทาเปนโกรธ จะมาฆ่าโจทย์ของตัวเสียนั้น ตวั คดิ จะให้ความสูญไปหรอื ตงั สินจึงวา่ ข้าพเจ้าจะได้คบคิดกบั ผูใ้ ดทารา้ ยท่านหามไิ ด้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๒๑ ๔๔๓ โจโฉจึงส่ังให้ทหารทั้งปวงเข้าค้นเรือนตังสิน ได้หนังสือซ่ึงเขียนด้วยโลหิตในแพรขาว กับหนังสือซ่ึงลงชื่อสบถกันนั้น ออกมาให้โจโฉ ๆ รับเอาหนังสอื สองฉบับนั้นมาอ่านดู ก็รู้ว่าหนังสือใน แพรขาวนั้นพระเจ้าเห้ียนเต้คิดอ่านให้ทา แลหนังสือซ่ึงสาบาลนั้นมีชื่อเล่าปี่ด้วย แล้วโจโฉจึงว่า อ้าย พวกนี้อุปมาเหมือนสัตว์เดียรัจฉาน ควรหรือจะคิดทาร้ายกู จึงให้ทหารริบเอาทรัพย์ส่ิงสินของตังสิน แลว้ ก็ให้จับเอาตัวตังสินแลบตุ รภรรยาพรรคพวกมาณบ้าน โจโฉจงึ เอาหนงั สือสองฉบบั นั้นให้ท่ปี รึกษา ทั้งปวงดู แล้วว่าพระเจ้าเหี้ยนเต้คิดให้ทาร้ายแก่เราผู้มีความชอบ บัดนี้เราจะให้เนรเทศเสียจากราช สมบัติ จะจัดเอาเชอื้ พระวงศซ์ งึ่ มีสตปิ ญั ญาต้งั ขนึ้ เปนเจา้ แผ่นดินแทน ทา่ นทัง้ ปวงจะเหน็ ประการใด เทียหยกจึงว่า ทุกวันน้ีราชการในเมืองหลวงแลหัวเมืองทั้งปวงก็เปนสิทธ์ิอยู่แก่ท่าน เพราะ ทา่ นทาการสิ่งใดน้ัน ถือเอารับสง่ั พระเจ้าเหยี้ นเต้เปนประมาณ ขนุ นางแลหวั เมืองทงั้ ปวงจึงยาเกรงอยู่ ในบังคับบัญชาท่าน ครั้งนี้แผ่นดินก็ยังไม่ราบคาบ ซ่ึงท่านจะให้เนรเทศพระเจ้าเห้ียนเต้เสียจากราช สมบัติน้ัน ถ้ารู้ไปถึงหัวเมืองใหญ่น้อยท้ังปวง ก็จะยกกองทัพเข้าบัญจบกันมาทาอันตราย เห็นจะได้ ความขัดสน ซง่ึ ขา้ พเจา้ ห้ามท้ังน้ขี อให้ทา่ นดารหิ ์ดจู งควร โจโฉเห็นชอบด้วย จึงสั่งทหารท้ังปวงให้ไปจับบุตรภรรยาแลพรรคพวกขุนนางส่ีคนน้ันมา แล้วเอาตัวตงั สินแลขุนนางสคี่ น กับบุตรภรรยาพรรคพวกประมาณเจ็ดร้อยเศษ ไปฆ่าเสยี นอกกาแพง เมืองฮูโต๋ ขุนนางท้ังปวงแลอาณาประชาราษฎรเห็นดังนั้น ก็มีความสงสารน้าตาตกไม่เว้นคน ขณะ เมอ่ื โจโฉฆ่าตงั สนิ กับคนท้ังปวงเสยี แล้ว ก็ยังไม่หายความแคน้ จงึ เหนบ็ กระบเี่ ขา้ ไปในพระราชวัง หวัง จะฆ่านางตังกยุ หยุ นอ้ งตังสนิ ซง่ึ เปนพระสนมพระเจา้ เหีย้ นเต้เสยี สามก๊กวิทยา

๔๔๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายพระเจ้าเห้ียนเต้ ตรัส ปรึกษาด้วยนางฮกเฮาผู้เปนพระมะเหษี กับนางตังกุยหุยว่า เราให้หนังสือไปกับ ตังสินก็หลายเดือนแล้ว ยังมิได้เน้ือความ ประการใด พอแลไปเหน็ โจโฉเหน็บกระบ่ี เดิรเข้ามา พระเจ้าเห้ียนเต้ก็ตกพระทัย ยังมิได้ตรัสประการใด โจโฉก็มิได้ถวาย บังคม จึงว่าแก่พระเจ้าเห้ียนเต้ว่า ตังสิน คิ ด ร้ า ย ต่ อ ข้ า พ เ จ้ า พ ร ะ อ ง ค์ รู้ ห รื อ ไ ม่ พระเจ้าเห้ียนเต้ไดฟ้ ังโจโฉถามดงั น้ันจึงแกล้งตรัสว่า ตั๋งโต๊ะทาการหยาบช้าต่อแผ่นดินเขาชวนกันฆา่ เสียแล้ว เปนไฉนมหาอุปราชจึงว่าตัง๋ โต๊ะจะทาร้ายอีกเลา่ โจโฉจงึ รอ้ งดว้ ยเสียงอนั ดงั ว่า ตังสินคิดร้าย ต่อข้าพเจ้า เหตุใดจึงเอาเน้ือความตั๋งโต๊ะซึ่งตายแล้วมาตรัสดังน้ี พระเจ้าเห้ียนเต้ได้ยินโจโฉร้องว่า ดังนั้นก็ตกใจ แล้วตรัสว่าตังสินคดิ รา้ ยประการใดนน้ั เราไมแ่ จ้ง โจโฉจึงว่าพระองคเ์ ขยี นพระอกั ษรด้วย โลหติ ให้ตังสินไปน้นั ลมื เสียแล้วหรอื พระเจา้ เหยี้ นเตม้ ไิ ด้ตอบประการใด โจโฉก็สงั่ บู๋ซูให้จับนางตังกยุ หุย ซึ่งเปนน้องตังสนิ มาจะฆา่ เสยี พระเจา้ เหี้ยนเต้จงึ ว่าแก่โจโฉ ว่า นางตังกุยหุยนั้นมีครรภ์อยู่ได้ห้าเดือนแล้ว มหาอุปราชจงเห็นแก่เราอย่าฆ่าเสียเลย โจโฉจึงว่า พระองค์ใหต้ ังสินทาร้ายข้าพเจา้ หากว่าเทพดาชว่ ยขา้ พเจ้าจึงไดร้ ู้การทง้ั ปวง หาไมข่ า้ พเจ้ากจ็ ะถึงแก่ ความตาย แม้พระองค์จะเอาหญิงคนนี้ไว้ ภายหน้าก็จะมีอันตรายแก่ข้าพเจ้า นางฮกเฮาผู้เปนมะเหษี จึงว่าแก่โจโฉว่า มหาอุปราชเอ็นดูเถิด อย่าเพ่อฆ่านางตังกุยหุยเสียก่อนเลย จงเอาไปจาไว้ในตึกเย็น ถ้าคลอดบุตรแล้วจึงฆ่านางเสีย โจโฉ จึงตอบว่าจะเอาพันธุ์มันไว้ไย ถ้าบุตร มันใหญ่ขึ้น มันก็จะพยาบาททาร้าย แก่ข้าพเจ้า นางตังกุยหุยจึงอ้อน วอนโจโฉว่า ถ้ามหาอุปราชมิไว้ชีวิต แล้ว อย่าฆ่าด้วยอาวุธให้ลาบากเลย จ ง เ อ า แ พ ร ข า ว ม า รั ด ฅ อ ใ ห้ ต า ย โดยปรกตเิ ถิด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๒๑ ๔๔๕ สามก๊กวิทยา

๔๔๖ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) โจโฉจึงให้เอาแพรขาวมาจะทาตามคานางว่า พระเจ้าเหี้ยนเต้ก็ทรงพระกรรแสง แล้วตรัส แก่นางตังกุยหุยว่า ตัวเจ้าจะตายไปน้ันอย่าได้มีความแค้นแก่เราเลย แล้วพเระเจ้าเห้ียนเต้กับ นางฮกเฮา นางตังกุยหุยก็ร้องไห้ร่าไรรักกัน โจโฉเห็นดังน้ันจึงร้องตวาดว่า คบคิดกันจะทาร้ายเขา คร้ันเขาจับได้สิมาร้องไห้รักกันเล่า แล้วโจโฉก็ให้บู๋ซูคุมเอาตัวนางตังกุยหุยออกไปถึงนอกประตูวัง ใหเ้ อาแพรขาวรดั ฅอนางเข้าจนขาดใจตาย โจโฉจึงส่งั ขนุ นางฝ่ายกรมวังกับขนั ทวี า่ แตน่ สี้ ืบไปเมอ่ื หนา้ อย่าให้เช้ือพระวงศ์เข้าไปที่ข้างใน ถ้าผู้ใดจะเข้าไปให้เอาเน้ือความมาบอกเราก่อน ต่อเราส่ังจึงให้เขา้ ไป แม้ผู้ใดมิห้ามปรามเราจะให้ลงโทษถึงสิ้นชีวิต แล้วส่ังโจหองให้คุมทหารสามพัน กากับตรวจตรา พระราชวังแลประตู อยา่ ใหเ้ ชอื้ พระวงศเ์ ข้าไปท่ีข้างในได้ www.samkok911.com