สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๗๘

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๖๙ ตอนท่ี ๗๘ ฝ่ายขงเบง้ เมื่อตั้งอยู่ ณ เขากิสานนั้น มิได้เหน็ สุมาอ้ีออกรบพุ่งเปนชา้ นาน ก็คิดว่าการศึกน้ี จะยืดยาวอยู่ จึงให้ทหารเลวทั้งปวงไปเอาใจผูกรักบันดาชาวบ้านนอกในแดนเมืองลกเอี๋ยง ขอช่วย ทำนาปลูกผักฟักถั่ว ครั้นเปนผลแล้วทหารทั้งปวงให้เจา้ ของสองส่วนขอเอาส่วนหนึ่ง แล้วเหล่าทหาร ขงเบง้ มิได้ข่มเหงชาวบ้านนอกเลย ราษฎรทงั้ ปวงมีใจรักขงเบง้ เปนอนั มาก ฝ่ายสุมาสูบุตรสุมาอี้รู้ดังนั้นจึงบอกแก่บิดาว่า บัดนี้ทหารขงเบ้งไปเที่ยวผูกรักแก่ชาวบ้าน นอกชว่ ยทำมาหากิน ได้เขา้ ปลาอาหารไว้เปนกำลังมาก อนง่ึ ราษฎรทงั้ ปวงก็มีใจรักขงเบ้งเปนอันมาก ซึ่งบิดาจะนิ่งอยู่ไม่รบพุ่งฉนี้ข้าศึกก็จะมีใจกำเริบขึ้น สุมาอี้จึงตอบว่า พระเจ้าโจยอยให้ตั้งมั่นไว้ คร้ันเราจะรบพุง่ กจ็ ะผิดกบั รับสงั่ สามกก๊ วิทยา

๑๗๗๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) พออุยเอี๋ยนเอาหมวกทองของสุมาอี้ใส่ปลาย ไม้มาร้องด่าว่าเปนข้อหยาบช้าที่ หน้าค่าย สุมาอี้มิได้ว่า ประการใด ขุนนางแลทหารทั้งปวงได้ยินดังนั้นก็โกรธ ต่างคนต่างแต่งตัวใส่เกราะจะออกไปรบกับอุยเอี๋ยน สุมาอี้จึงห้ามว่าอย่าออกไปเลย อันโบราณกล่าวไว้ว่า เหตุการณ์นิดหนง่ึ จะพาให้เสยี การใหญ่ ทหารทั้งน้ันก็ฟัง คำสุมาอ้ี อยุ เอยี๋ นร้องเย้ยเยาะอย่จู นเวลาเยน็ มิได้เหน็ ผใู้ ดออกมารบพุง่ กพ็ าทหารกลบั เข้าค่าย ขงเบ้งจึงให้ม้าต้ายคุมทหารไปตัดไม้ทำค่ายณปากทางเฮาโลก๊ก แล้วให้ชุดหลุมเอาไม้ผุแล หญ้าฟางมาใส่ไว้ในหลุม เอาดินประสิวสุพรรณถันปรายไว้เปนเชื้อเอาชะนวนฝักแคล่ามไว้ จึงเอาดนิ แลหญ้าเกลี่ยเสีย ที่ในเขาเฮาโลก๊กน้ันใหท้ ำทับน้อย ๆ แลตึกดินไว้ ให้เอาดินประสิวสุพรรณถันมาใส่ ไว้ในตึกแลทับจึงล่ามชะนวนไว้ ครั้นเวลาค่ำให้จุดโคมเจ็ดใบแขวนไว้เปนสำคัญ ม้าต้ายก็ให้ทำตาม ขงเบง้ สง่ั ขงเบ้งจึงสั่งอยุ เอ๋ยี นให้คุมทหารห้าพนั ไปรอ้ งท้าทายสุมาอี้ โกเสยี ง (Gao Xiang) แม้สุมาอี้ออกรบท่านจงตอ่ สู้ปอ้ งกันหน่วงไวก้ ว่าจะพลบคํา่ จึงล่อให้ ไล่เข้ามาตรงโคมสำคัญเราจะจับเอาตัวให้ได้ จึงสั่งโกเสียงให้จัด ทหารคุมโคยนตร์ไปกองละส่ีสิบห้าสิบ แม้เห็นสุมาอี้ออกมาตี จึงให้ ทิง้ โคยนตรเ์ สยี แลว้ ส่งั ทหารใหย้ กเปนกอง ๆ ไปซมุ่ อยู่ ถา้ เห็นทหาร ข้าศึกยกออกมาตีกีให้ทหารเราทำถอยหนีเสีย ต่อสุมาอี้ออกมาเอง จึงชวนกันเข้ารบพุ่งจงสามารถ นายทหารทั้งนั้นก็คุมกันไปทำการ ตามคำขงเบ้งสั่ง ขงเบ้งจึงคุมทหารกองหนึ่งไปตั้งอยู่บนเนินเขา เปนต้นลม ฝ่ายแฮหัวโฮแฮหัวฮุยเห็นดังนั้นจึงเข้าไปบอกสุมาอี้ว่า ขงเบ้งให้ตั้งค่ายอยู่บนเนินเขาแล ปากทางเฮาโลก๊ก แล้วตั้งทัพแลตกึ ดินนอ้ ย ๆ รายอยูเ่ ปนอันมาก ข้าพเจ้าเหน็ การศึกครั้งนี้จะยืดยาว ขอให้ท่านคิดอ่านตัดเสียให้ทันที นานไปเห็นจะกำจัดขัดสนนัก สุมาอี้จึงตอบว่า ซึ่งข้าศึกทำการ ทงั้ ปวงนนั้ เห็นจะเปนกลอบุ ายของขงเบ้ง ครน้ั จะยกออกรบพุ่งก็เกรงจะเสียที www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๗๑ แฮหัวโฮแฮหัวฮุยจึงว่า ถึงขงเบ้งจะคิด กลศึกประการใด ขา้ พเจ้าสองคนพนี่ อ้ งจะขออาสา ออกไปตีเอาชัยชนะสนองพระคุณเจ้าเราให้ได้ สมุ าอี้จงึ วา่ ทา่ นท้ังสองจะอาสาน้นั เรามีความยินดี ด้วย แต่ท่านจงคุมทหารคนละพันยกออกไปตีเปน สองกอง แฮหัวโฮแฮหัวฮุยก็คุมทหารออกจากคา่ ย พอม้าใช้มาบอกว่าบัดนี้ข้าศึกเข็นเกวียนสเบียง มาเปนอันมาก แฮหัวโฮแฮหัวฮุยแจ้งดังนั้น ก็บัญจบกันเข้าเปนกองเดียวยกไปโจมตีได้โคยนตร์ แลสเบยี งมาให้สมุ าอ้ีเปนอนั มาก ครั้นเวลารุ่งเช้าแฮหัวโฮแฮหัวฮุยก็คุมทหารออกไปรบพุ่ง จับทหารเลวได้ประมาณร้อยคน เอาเข้าไปใหส้ ุมาอ้ี ณ ค่าย สุมาอีจ้ ึงถามทหารเลววา่ ขงเบ้งคิดการศึกประการใด ทหารทั้งนั้นจึงตอบ วา่ ขงเบ้งมิไดเ้ ห็นท่านออกไปรบพุ่งก็มีใจกำเรบิ คดิ จะทำศึกยดื ยาว จึงให้ขา้ พเจา้ ท้งั ปวงไปเท่ียวทำไร่ ปลกู ผกั ฟักถวั่ ขา้ พเจ้าทงั้ นป้ี ระมาทไปทหารท่านจึงจบั มาได้ สมุ าอไี้ ดฟ้ งั ดังนนั้ ก็หัวเราะแล้วให้ปล่อย ทหารน้นั เสีย แฮหัวโฮจึงว่าแก่สุมาอี้ว่า เมื่อจับข้าศึกมาได้แล้วเหตุใดท่านจึงให้ปล่อยเสียเล่า สุมาอี้จึง ตอบว่า ท่านหนุ่มแก่ความนัก จึงไม่ล่วงรู้ความคิดเรา ซึ่งเราให้ปล่อยทหารขงเบ้งเสียนั้น หวังจะให้ เลื่องลือว่าใจเรานี้มิได้พยาบาทแก่ทหารเลว ถึงมาทว่าทำการศึกก็คิดเอาแต่นายทัพนายกองซึ่งเปน ตวั การ ซึ่งเราทำทง้ั นี้เปนกลอบุ าย เหมอื น ครั้งลิบองรบกวนอู ณ เมืองเกงจิ๋ว ลิบอง จับทหารกวนอูได้ก็ให้ปล่อยเสีย แฮหัวโฮ เห็นชอบด้วย สุมาอี้จึงสั่งนายทหารทุก หมวดทุกกองว่า ถ้าผู้ใดจับได้ทหารขงเบง้ ก็ให้ปล่อยเสีย แล้วให้ตรวจตราทหาร เตรียมไว้ให้พร้อม สามกก๊ วิทยา

๑๗๗๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ ่ า ย ข ง เ บ ้ ง ใ ห ้ โ ก เ ส ี ย ง ค ุ ม โ ค ย น ต ร์ ขนสเบียงไป ณ ค่ายปากทางเฮาโลก๊กอยู่ทุกวัน มิได้ขาด แฮหัวโฮแฮหัวฮุยก็คุมทหารมาตีเอา โคยนตร์แลสเบียงทุกวัน ครั้นอยู่มาวันหน่ึง แฮหัวโฮแฮหัวฮุยคุมทหารไปโจมตี จับทหาร ขงเบ้งได้ประมาณหา้ สิบคน จึงเอาไปให้สุมาอี้ ณ ค่าย สุมาอ้จี งึ ถามทหารว่าขงเบ้งอยู่แหง่ ใด ทหาร นั้นจึงบอกว่าขงเบ้งมาตั้งค่ายอยู่ ณ เนินเขาเซียมก๊ก ให้ทหารขนสเบียงไว้ในค่ายใหม่ ซึ่งตั้ งอยู่ ปากทางเฮาโลก๊ก สุมาอี้ได้ฟังดังนั้นก็ให้ปล่อยทหารทั้งห้าสิบเสีย แล้วสั่งนายทหารทั้งปวงว่า เวลา พรุ่งนท้ี ่านยกไปตเี อาคา่ ยมนั่ ขงเบง้ ณ เขากิสาน ตัวเรากจ็ ะยกหนุนไป สุมาสจู ึงว่า คา่ ยใหญ่ขงเบ้งนน้ั อยขู่ ้างหลงั ซึ่งขงเบง้ ไปตง้ั ค่ายอย่บู นเนินเขาเซยี มก๊กน้ันเยื้อง เข้ามาเปนค่ายหน้า เหตุใดบิดามิได้สั่งให้ไปตีเอาค่ายหน้าก่อน จะด่วนให้ไปตีเอาค่ายหลังนั้นเกลือก ขงเบ้งยกไปช่วย ทหารเราก็จะมเิ สยี ทหี รอื สมุ าอจ้ี ึงว่า ค่าย ณ เขากิสานน้นั เปนคา่ ยมน่ั แมเ้ รายกไปตี เห็นขงเบ้งแลทหารทั้งปวงก็จะยกไปช่วยค่ายใหญ่เปนมั่นคง เราจึงจะแยกทหารไปโจมตีเอาค่าย ปากทางเฮาโลก๊กแลเนินเขาเซียมกก๊ ให้ได้ แล้วจะให้เผาเข้าปลาอาหารเสีย เมื่อขงเบ้งเสียสเบยี งแลว้ เราก็จะทำศึกมีชัยชนะโดยง่าย ครั้นเวลารุ่งเช้าสุมาอี้จึงให้เตียวฮองงักหลิมคุมทหารห้าพันเปน กองหลังแล นายทหารทง้ั ปวงคุมทหารยกเปนกองๆไปหนา้ สุมาอน้ี ั้นก็คุมทหารหนนุ ไป ฝ่ายขงเบ้งอยู่บนค่ายเนินเขา เซียมก๊กนั้น แลลงไปเห็นสุมาอี้ยกมาเปน หลายกอง จึงสั่งทหารทั้งปวงว่า ถ้าเห็น กองทพั สมุ าอยี้ กไปตคี ่ายใหญเ่ รา ณ เขากิสาน ท่านทั้งปวงจงลงไปทำเปนจะไปช่วยป้องกัน ค่ายใหญ่ แล้วจึงตลบหลังไปตคี ่ายสุมาอี้ใหไ้ ด้ แลค่ายปากทางเฮาโลก๊กกับค่ายบนเนินเขาน้ี ไว้เปนพนักงานเราจะคิดอา่ นทำการให้ สำเร็จ นายทหารท้ังนั้นก็มาจัดการเตรียมไว้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๗๓ ฝ่ายสุมาอี้ครั้นเห็นกองทัพหน้าพ้นค่าย ปากทางเฮาโลก๊กไป พอเวลาเย็นเห็นทหารขงเบ้ง ซ่ึงต้งั อยเู่ ปนกอง ๆ น้นั พากนั ไปช่วยค่ายเขากิสาน สุมาอี้กับบุตรท้ังสองจึงพาทหารเข้าไปจะตีค่าย ปากทางเฮาโลก๊ก อุยเอี๋ยนเห็นดังนั้นก็ขับม้า รำทวนออกมาร้องว่า สุมาอี้จะหนีไปไหนยังจะพน้ มอื กูหรอื สมุ าอไี้ ด้ฟังดังน้ันกโ็ กรธขับมา้ เขา้ รบกบั อยุ เอี๋ยนไดส้ ามเพลง อยุ เอย๋ี นทำชักม้าหนีล่อเข้าไป ตามทางซึ่งมีโคมสำคัญ สุมาอี้กับบุตร์ก็ขับม้าตามเขา้ ไปถึงปากทางเฮาโลก๊กมิได้เห็นผู้ใด จึงให้ทหาร เข้าไปดูในช่องแคบ ทหารกลับออกมาบอกว่าเฮาโลก๊กนั้นมีแต่ทับตึกดินน้อย ๆ ตั้งอยู่ตามเนินเขา มไิ ด้เห็นทหารขงเบ้งอยูแ่ ตส่ กั คนหน่งึ สมุ าอ้ีจงึ พาบตุ ร์แลทหารท้งั ปวงเข้าไปจากค่ายปากทาง เห็นทับ น้อย ๆ มีแต่หญ้าฟางอยู่เปนอันมาก จึงว่าที่นี้ขงเบ้งคิดจะย้ายเอาสเบียงมาซ่อนไว้ อันในหุบเขาน้ี จำเพาะมที างเข้าออกตามซอกแต่สองทาง แม้ขงเบ้งแต่งทหารมาซุ่มสกัดปากทางไว้ทัง้ สองข้าง เราก็ จะไดค้ วามขดั สนนกั ครั้นวา่ ขาดคำลง พอไดย้ นิ เสยี งประทดั แลทหารโห่รอ้ งอ้ืออึงข้ึน แล้วท้ังคบเพลิง ลงมาจากเนินเขาเปนอันมาก เพลิงนั้นก็ติดชะนวนแลดินประสิวไหม้เชื้อแลทับขึ้น ทหารทั้งปวงตาย ดว้ ยเพลิงเปนอันมาก สุมาอี้เหน็ ดังนน้ั ก็สนิ้ สติ ตกลงจากมา้ เข้ากอดบตุ ร์ท้ังสองไวก้ ร็ ้องไห้รํ่าว่า ครั้งนี้ ชีวติ เราพ่อลกู จะตายในท่ีนี้เปนมัน่ คง แลว้ เผ่นขนึ้ ม้าตกมา้ ลงถึงสามคร้ังสี่คร้ัง จะหนีก็มิได้ก็ย่ิงร้องไห้ เปนอนั มาก พอเกดิ ลมพายใุ หญพ่ ัดมาฟา้ ผ่าลงเสียงดงั แผ่นดินจะถล่มไป ฝนตกลงมาเปนหา่ ใหญ่เพลิง นั้นดับไปสิ้น น้ำในหุบเขาท่วมข้ึน ประมาณศอกหนงึ่ สมุ าอจ้ี งึ ร้องว่า บุญของเรามีอยู่เปนอันมาก เทพ ดาจึงบันดาลให้ฝนตกลงมาช่วย เรา แล้วพาบุตรทั้งสองออกมาถึง ปากทาง พอพบเตียวฮองงักหลิม ซึ่งเปนกองหลังคุมทหารตามมา ทนั สามก๊กวิทยา

๑๗๗๔ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายม้าต้ายเห็นดังนั้นก็คิดว่า ครั้นจะรบพุ่งบัดนี้ทหารของตัวก็น้อย จึงพาทหารเลิกไป สุมาอี้กับบุตร์ทั้งสองก็รีบกลับมาถึงค่าย เห็นทหารขงเบ้งเข้าอยู่ในค่ายเปนอันมากก็พากันถอยไป เหล่าทหารขงเบ้งก็ชวนกันออกติดตามรบพุ่งสุมาอี้ไปทางประมาณร้อยเส้น ขณะนั้นสุมาอี้พบโกฉุย ซุนเลเข้า จึงพากันรบพุ่งต้านทานทหารขงเบ้งไว้เปนสามารถ ทหารขงเบ้งก็ถอยกลับมารักษาค่าย สมุ าอี้ไว้ แลสมุ าอกี้ พ็ าทหารทงั้ ปวงไปตัง้ ค่ายใหม่อยู่ ทางไกลค่ายเก่าประมาณสองรอ้ ยเส้น ฝ่ายทหารกองหน้าสุมาอีซ้ ึง่ ไปตีค่าย ณ เขากิสานนั้น ครั้นรู้ว่าสุมาอี้เสียค่ายก็พากันจะเลิก ทัพกลับ พอทหารขงเบ้งตีกระหนาบเขา้ มาท้ังสี่ดา้ นไล่ฆ่าฟนั ทหารสุมาอ้ีตายสิบสว่ น เหลืออยู่แต่ส่วน หนง่ึ สองส่วนหนีไปหาสมุ าอี้ ณ คา่ ยใหม่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๗๕ ฝ่ายขงเบ้งอยู่บนเนินเขา ขณะ เมื่อเห็นอุยเอี๋ยนล่อสุมาอี้เข้ามาในหุบเขา เฮาโลกก๊ นั้น ก็คิดว่าครัง้ นี้สุมาอีจ้ ะตายอยู่ ในเพลิงเปนมั่นคงแล้ว ครั้นฝนตกลงมา สุมาอร้ี อดออกไปจากหบุ เขา ขงเบ้งจงึ ทอด ใจใหญ่แล้วว่า ธรรมดาคนทัง้ ปวงจะทำการ สิ่งใดก็ย่อมสำเร็จด้วยความคิด แม้การไม่ ตลอดก็เพราะผู้นั้นมีกรรมอยู่ ขงเบ้งก็พา ทหารทัง้ ปวงกลับลงมาค่ายใหญ่ ฝ่ายสุมาอี้ให้ประกาศแก่ทหารใหญ่น้อยว่า แม้เห็นทหารขงเบ้งยกมาก็อย่าให้ออกรบพุ่ง จงรักษาค่ายไว้ให้มั่นคง ถา้ ผใู้ ดมิฟงั ออกสู้รบเราก็จะใหต้ ัดสีสะเสีย ครั้นอยู่มาวันหนึ่งโกฉุยจึงบอกแก่ สุมาอี้ว่า บัดนี้ขงเบง้ ให้ตั้งค่ายรายทางเข้ามาถงึ สองค่าย แล้วให้ทหารมารอ้ งท้าทายทุกเวลา สุมาอี้ก็ วา่ ใหร้ ักษาคา่ ยไวจ้ งมัน่ คงเถิดอย่าออกรบพงุ่ เลย ฝ่ายขงเบ้งมิได้เห็นสมุ าอี้ออกรบเปนหลายวัน จึงให้เอาผา้ ซับในกางเกงหญิงน้ันมาใส่หบี ลง กับหนังสือซึ่งแต่งฉบับหนึ่ง ให้ทหารแบกเอาไปให้สุมาอี้ ณ ค่าย สุมาอี้เปิดหีบขึ้นเห็นผ้ากับหนังสือ จึงเอาหนังสือมาฉีกออกอ่านดูเปนใจความว่า สุมาอี้เปนขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองลกเอี๋ยง ยกกองทัพ ออกมาจะทำสงครามด้วยเรา เหตุใดจึง นิ่งอยู่แต่ในค่ายช้านาน มิได้ออกรบพุ่ง ใหร้ จู้ ักฝีมือแลความคิดกนั ไว้ อันธรรมดา เปนชาติทหารแล้วมิได้ออกมาจากค่าย ฉนี้ ก็เหมือนหนึ่งผ้าซับในกางเกงของ หญิงซึ่งเราให้ไปนั้น แลเราทำการมาให้ ทั้งนี้ หวังจะให้สุมาอี้อัปยศแก่ทหารท้ัง ปวง จะได้มีมานะออกรบพุ่งด้วยเรา สามก๊กวิทยา

๑๗๗๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) สุมาอี้แจ้งในหนังสือดังนั้นก็โกรธอยู่แต่ในใจ แต่ทำเปนหัวเราะแล้วสรรเสริญขงเบ้งว่ามี สตปิ ัญญา จึงใหเ้ ลี้ยงดูผู้ถือหนงั สือแล้ว จดั เสอ้ื ผา้ ใหเ้ ปนบำเหน็จตามสมควร สมุ าอ้ีจึงถามผู้ถือหนังสอื ว่า ทุกวันนี้ขงเบ้งยกมาทำการศึก ยังกินนอนปรกติอยู่หรือ ประการหนึ่งให้กำชับตรวจตราทแกล้ว ทหารพร้อมมูนอยูห่ รือประการใด ผู้ถอื หนังสอื จึงบอกว่า แต่มหาอุปราชยกกองทัพมานี้ จะกินอาหาร แลสิ่งของก็น้อย นอกนั้นมิได้ปรกติด้วยกำชับตรวจตราทแกล้วทหารให้รักษาค่ายเปนการใหญ่อยู่ สุมาอจ้ี ึงว่า ซึ่งขงเบง้ คิดการศึกดังนี้ก็มีความทุกข์ใหญ่หลวง เหน็ อายขุ งเบ้งจะสั้นเสียแล้ว เราคิดวิตก อยู่ ถ้าหาขงเบ้งไม่ อันจะทำการสงครามด้วยผู้ใดเห็นจะไมส่ ู้สนุก ผู้ถือหนงั สอื ไดฟ้ งั ดงั น้นั กล็ ากลบั มา ณ ค่าย จึงบอกขงเบง้ วา่ สุมาอ้ีอา่ นหนงั สอื แล้วหัวเราะ มิได้เห็นขึ้งโกรธประการใด แล้วเล่าเนื้อความตามสุมาอี้ว่านั้นให้ขงเบ้งฟังทุกประการ ขงเบ้งได้ฟัง ดังน้ันจึงวา่ สมุ าอนี้ ี้มสี ตปิ ัญญาลว่ งรสู้ ขุ แลทกุ ขเ์ รา เอียวหจู งึ ว่าแก่ขงเบง้ วา่ ท่านคดิ การทง้ั ปวงเห็นจะ เหน่ือย เอาเหง่ือต่างนำ้ อดกินอดนอนจนซบู ผอมถึงเพยี งน้ี ขา้ พเจา้ เห็นจะตอ้ งคำสุมาอว้ี ่า www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๗๗ ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ร้องไห้แล้วจึงตอบว่า ทุกวันนี้ใช่เราไม่รู้หรือ ซึ่งเราทำการทั้งปวงนี้เพราะ คิดถึงคุณพระเจ้าเล่าปี่ ครั้นจะละเลยก็หาผู้ใดที่จะ ไว้ใจมิได้ เราจึงอุตส่าห์มาทำการศึกหวังจะ ปราบปรามศัตรูแผ่นดนิ จะไดบ้ ำรงุ พระเจ้าเลา่ เสย้ี น ให้อยู่เย็นเปนสุข ทหารทั้งปวงได้ฟังดังนั้นก็กล้ัน น้ำตาไม่ได้ ร้องไห้รักขงเบ้งสิ้นทุกคน ขณะนั้นหน้า ขงเบ้งก็เสร้าสลดไมส่ บาย ใหป้ ว่ ยในอกอยู่ดงั หนามยอก มิไดค้ ดิ ออกไปรบพ่งุ กบั สุมาอเ้ี ปนหลายวัน ฝา่ ยนายทหารใหญ่น้อยในกองทพั สมุ าอ้ีร้วู า่ ขงเบ้งใหห้ นงั สือมาเปนข้อหยาบ ช้าดงั น้ัน จึงวา่ แก่สุมาอี้ว่า ท่านเปนขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองหลวง เหตุไฉนมานิ่งอยู่ให้ทหารเมืองเสฉวนซึ่งเปนเมือง น้อยมาดหู มิน่ ว่ากล่าวดัง น้ีไม่ควร ข้าพเจา้ จะขออาสาออกไปรบพุง่ เอาชยั ชนะแกข่ งเบ้งให้จงได้ สุมาอ้ี จึงตอบว่า ซึ่งเรานิ่งอยู่นีใ้ ช่จะกลัวขงเบ้งหามิได้ ด้วยมีรับสัง่ พระเจ้าโจยอยห้ามไว้เราจึงไม่ออกรบพุ่ง แม้ท่านทั้งปวงจะตั้งใจอาสาทำการสงครามก็ให้งดอยู่ เราจะบอกไปให้กราบทูลพระเจ้าโจยอยก่อน แมโ้ ปรดประการใดจงึ จะทำตาม แลว้ สมุ าอแ้ี ตง่ หนังสือให้ม้าใชถ้ อื ไปแจ้งข้อราชการแก่พระเจ้าโจยอย ณ เมือง หบั ป๋า สามกก๊ วิทยา

๑๗๗๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) พระเจ้าโจยอยรับหนังสือมาอ่านดูเปนใจความว่า ข้าพเจ้าสุมาอี้ได้ทำการรบพุ่งกับขงเบ้งตามเนื้อความแต่หลัง ข้าพเจ้าก็ตัง้ มั่นอยู่ตามรับสั่ง บัดนี้ขงเบ้งให้หนังสอื มาเยาะเยย้ เปนข้อหยาบช้า ข้าพเจ้าแลทหารในเมืองหลวงได้ความอัปยศ ชาวเมืองเสฉวน จึงปรึกษากันจะขอออกรบพุ่งกับขงเบ้ง ถ้าโปรดประการใดจะได้ทำตาม พระเจ้าโจยอยแจ้งดังน้ัน จึงปรึกษาขุนนางทั้งปวงตามในหนังสือสุมาอี้ ชินขุนขุนนางจึง โจยอย (Cao Rui) ทูลว่า อันสุมาอี้แลทหารในกองทัพนั้นได้ความอัปยศ เพราะ ขงเบ้งให้หนังสือเยาะเย้ย อันสุมาอี้มิได้ออกรบพุ่งก็เพราะเกรงรับส่ังให้ห้าม แต่นายทหารทั้งปวงนัน้ โกรธแค้นจะใคร่ออกไปรบกับขงเบ้ง ซึ่งสุมาอี้ให้ถือหนังสือมาทูลข้อราชการนี้ หวังจะให้มีรับสั่งไป ประกาศแก่นายทัพนายกองอย่าให้ออกรบ พระเจ้าโจยอยเห็นชอบด้วย จึงให้ชินขุนขุนนางถือรับสง่ั ไปให้สุมาอี้ว่าอย่าให้ออกรบพุ่งเลย ให้รักษาค่ายไว้ให้มั่นคง สุมาอี้แจ้งดังนั้นก็เอาหนังสือรับสั่งไป ประกาศแก่นายทพั นายกอง ทหารทั้งปวงก็รักษาค่ายอยู่ ฝ่ายขงเบ้งรู้กิตติศัพท์ว่าโจยอยให้หนังสือมาถึงสุมาอี้ดังนั้น ก็ว่าแก่นายทหารทั้งปวงว่า สุมาอี้คิดย่อท้อจึงมิได้ยกออกมารบพุ่งกับเรา เกียงอุยจึงถามว่า เนื้อความทั้งนี้เหตุใดท่านจึงแจ้ง ขงเบง้ จึงบอกว่า เราเหน็ ว่าสมุ าอ้ีมิไดอ้ อกรบเปนช้านานเพราะเกรงเราอยู่ แต่กลัวทหารท้ังปวงจะเสีย น้ำใจจึงบอกไปถึงโจยอยว่าจะขอยกกองทัพออกรบ โจยอยจึงให้มีหนังสือมาห้ามมิให้ออกรบพุ่ง หวงั จะเอาใจทแกล้วทหารไว้ พอบิฮุยมาแต่เมืองเสฉวน บอกแก่ขงเบ้งตามเนื้อความซึ่งโจยอยยกเปนสามทางไปตีเมือง กังตั๋งนั้นให้ ขงเบ้งฟังทุกประการ แลว่าบัดนี้ กองทัพเมอื งกังตั๋งเสยี ทีแกโ่ จยอยก็เลิกกลับเข้า เมืองกังตั๋ง ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ ร้องหวีด ขึ้นด้วยเสียงอันดังก็ทอดใจใหญ่ พอลมประทะ ขึ้นมาก็ล้มสลบลงกบั ที่ ขุนนางแลทหารท้ังปวง ก็ตกใจช่วยกันแก้ฟ้ืนขึ้น ขงเบง้ จึงว่าโรคเก่าเรา กำเรบิ ข้ึนแล้ว เหน็ ชวี ิตเราจะไม่ยืนสืบไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๗๙ ครั้นเวลาคํ่าขงเบ้งอตุ ส่าห์เดิรออกไปดูอากาศ เห็นดาวสำหรับตัวน้ันเสรา้ หมองกว่าแตก่ ่อน ก็ยิ่งตกใจเปนอันมาก จึงพาเกียงอุยเข้าไปที่ข้างในแล้วว่า ชีวิตเรานี้เห็นจะตายในวันพรุ่งนี้แล้ว เกียงอุยได้ฟังดังนั้นก็ตกใจจึงถามว่า เหตุใดมหาอุปราชจึงว่าฉนี้ ขงเบ้งจึงบอกว่า เราพิเคราะห์ดู อากาศเหน็ ดาวสำหรบั ตวั เรานว้ี ปิ ริต จึงรูว้ ่าจะสนิ้ อายแุ ลว้ สามก๊กวิทยา

๑๗๘๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) เกียงอุยจึงว่า ถ้ากระนั้นท่านจงแตง่ การ บูชาเทพดาเสดาะเคราะห์เสีย เห็นพอจะสืบอายุ ไปได้บ้าง ขงเบ้งจึงตอบว่า อันการนี้เราก็แจ้งอยู่ แต่เปนโบราณกรรมถึงอายุของเราแล้ว จำจะแต่ง บูชาขอกำลังเทพดาให้ช่วยตามบุญ แล้วส่ัง เกียงอุยว่าท่านจงจัดทหารสี่สิบเก้าคน ให้ห่มเสื้อ ขาวใส่หมวกขาวถือธงขาวล้อมวงเราอยู่ อย่าให้ ผู้ใดเข้าออกรู้เห็นเปนอันขาด เราจะนิ่งทำการอยู่ในม่านแต่เวลากลางคืนให้ครบเจ็ดวัน แม้เห็นโคม สำหรับตัวเราสกุ ใสสวา่ งอยู่ เราก็จะมอี ายสุ บื ไปได้อีกสองปี ถ้าเพลงิ ในโคมนั้นดบั เราก็จะถึงแก่ความ ตายเปนมนั่ คง เกียงอยุ กอ็ อกมาจัดแจงทำการตามขงเบง้ สง่ั ครั้นเวลาค่ำขงเบ้งจึงจุดโคมไว้นอกม่านสี่สิบเก้าใบ ในม่านนั้นจุดโคมล้อมตัวอยู่ เจ็ดใบ แลโคมใหญ่เสี่ยงทายนั้นจุดไว้กลาง จึงตั้งเข้าตอกดอกไม้จุดธูปเทียนขึ้นคำนับบูชาตามตำรา แล้วอาราธนาเทพดาว่า ตัวข้าพเจ้าชื่อจูกัดเหลียงคือขงเบ้ง เอากำเนิดมาในหว่างแผ่นดินจลาจล พระเจ้าเล่าปี่มีความอุตส่าห์ไปหาข้าพเจ้าถึงสามครั้งก็ได้มาช่วยทำการทำนุ บำรุงแผ่นดิน พระเจ้า เล่าปี่นั้นมีพระคุณชุบเลี้ยงข้าพเจ้าถึงขนาด เมื่อพระองค์จะสวรรคตก็ได้สั่งการทั้งปวงไว้แก่ข้าพเจ้า แลข้าพเจ้าก็ได้คิดอ่านทำการสงครามหวังจะกำจัดศัตรูแผ่นดนิ แลการทั้งนี้ก็ไม่สำเร็จ บัดนี้เห็นดาว สำหรบั ตวั ข้าพเจา้ เสร้าหมอง จะถึงกำหนดอายอุ ยู่แลว้ ตัวขา้ พเจ้าตงั้ ใจทำการบำรุงพระมหากษตั ริย์ก็ ยังไม่สำเร็จ ขอเทพดาทั้งปวงจงให้กำลังแลชีวิตข้าพเจ้าไว้ก่อน จะได้ช่วยป้องกันดับร้อนอาณา ประชาราษฎรสืบไป แล้วน่งั อ่านมนตรไ์ ปจนรุง่ ครั้นเวลารุ่งเช้าขงเบ้งก็ออกว่าราชการ ตรวจตรากำชับทแกล้วทหารให้รักษาค่าย พอขงเบ้ง อาเจียนโลหิตออกมาเปนหลายครั้ง ขุนนางแล นายทหารทั้งปวงช่วยกันแก้ไข ครั้นเวลาคํ่าขงเบ้งก็ เข้าทำการไปตามตำรา กลางวันอุตส่าห์ออกว่า ราชการมไิ ดข้ าด แลทำการไดถ้ ึงหกคืน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๘ ๑๗๘๑ ฝ่ายสุมาอี้มิได้เห็นทหารขงเบ้งออกมารบพุ่งเปนหลายวันก็มีความสงสัยอยู่ ครั้นเวลา กลางคนื วันนน้ั สมุ าอ้ีออกมาดอู ากาศเห็นวปิ ริตก็ดีใจ จึงบอกแก่แฮหัวปา๋ วา่ เห็นดาวมหาอุปราชเมือง เสฉวนนั้นเสร้าหมอง เห็นอายุขงเบ้งจะถึงกำหนดอยู่แล้ว ท่านจงคุมทหารพันหนึ่งไป ณ ค่ายขงเบ้ง แม้เห็นทหารในค่ายนั้นสงบอยู่ ขงเบ้งจะป่วยลงเปนมั่นคง ท่านจึงร้องท้าทายให้ทหารขงเบ้ง ยกออกมารบ แม้เรารู้ประจกั ษ์วา่ ขงเบง้ เปนประการใดจะไดค้ ิดการต่อไป แฮหวั ปา๋ ก็คุมทหารไปลอบดู ตามสมุ าอีส้ ่งั ฝ่ายขงเบ้งทำการคำรบหกคืนนั้น เห็นเพลิงในโคมใหญ่ซึ่งจุดไว้สำหรับเสี่ยงทายอายุนั้น รุ่งเรอื งสว่างอย่กู ็ ค่อยมีความยินดี คดิ วา่ จะสบื อายไุ ปได้ ในขณะน้ันเกียงอยุ ตรวจตราทหารซึ่งล้อมวง ทั้งสี่สิบเก้าคนให้คอยดูผู้คนอยา่ ให้เข้าออกได้ แล้วเกียงอุยเข้าไปแหวกม่านดู เห็นขงเบ้งสยายผมถอื กระบี่นั่งอ่านมนตร์อยู่ พอได้ยินเสียงสุมาอี้มาร้องท้าทายถึงหน้าค่ายเปนข้อหยาบช้า เกียงอุยจึง ออกมาจากที่ข้างในสั่งทหารให้ออกไปสืบดู ฝ่ายอุยเอ๋ียนได้ยินทหารสุมาอี้ร้องท้าทายดังนั้นก็โกรธ มิได้รู้ว่าขงเบ้งทำการอยู่ข้างใน จงึ ทะลวงเขา้ ไปหวังจะบอกขงเบง้ พอสะคุดโคมสำหรับเส่ยี งทายอายขุ งเบง้ นน้ั ดบั ไป ขงเบง้ เห็นดงั นั้น ก็ตกใจทิ้งกระบี่เสียร้องขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า ความตายนี้เปนบุราณกรรม ถึงมาทว่าจะคิดอ่านแก้ไข ประการใดกไ็ มพ่ ้น ตัวเราคร้ังน้ีจะถึงความตายเปนมัน่ คง เกียงอุยกลับเข้ามาเห็นดังนั้นก็โกรธ ชักกระบ่ี ออกจะฆ่าอุยเอี๋ยนเสีย ขงเบ้งยุดมือไว้แล้วห้ามว่า ซึ่ง ท่านจะฆ่าอยุ เอย๋ี นเสยี นนั้ ไม่ควร อันเหตุท้ังน้เี พราะกรรม ของเราจะถึงที่ตาย แล้วขงเบ้งอาเจียนโลหิตออกจนสลบ ลงกบั ที่ เกียงอุยอยุ เอ๋ยี นก็ช่วยกนั แก้ไขฟื้นข้นึ ขงเบ้งเห็น ดังนั้นจึงวา่ แกอ่ ุยเอีย๋ นว่า สุมาอี้หมายใจว่าเราปว่ ยอยูจ่ งึ ให้ทหารมาเย้าดูหวังจะให้รู้ประจักษ์ ท่านจงคุมทหาร ออกไปรบกับทหารสุมาอี้ อุยเอี๋ยนก็ขับม้าพาทหาร ออกไปถึงหนา้ ค่าย อุยเอ๋ยี น (Wei Yan) สามกก๊ วิทยา

๑๗๘๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) แฮหัวป๋าเห็นอุยเอี๋ยนขับม้าออกมา ก็พาทหารถอยกลับมา ณ ค่าย อุยเอี๋ยนขับม้าตามไป ทางประมาณสองร้อยเส้น ครั้นไม่ทันแล้วก็กลับมาบอกแก่ขงเบ้งให้แจ้ง ขงเบ้งจึงให้อุยเอ๋ียนไปรักษา หน้าที่อยู่ดังเก่า แล้วขงเบ้งก็พาเกียงอุยเข้ามาที่ข้างในแล้วว่า ตัวเราตั้งใจจะบำรุงพระมหากษัตริย์ก็ ไมส่ มความคิด เพราะชีวติ เราจะตายอยแู่ ล้ว แต่เรามีวิชาแลความรู้แลตำราซ่ึงไดเ้ รยี นมา คดิ เปนอักษร สิบหมื่นสี่พันร้อยสิบสองตัว คิดเปนความยี่สิบสี่ข้อ การพิชัยสงครามแลตำราดูฤกษ์บนฤกษ์ตํ่าอยู่ใน นั้นสน้ิ เราพเิ คราะหด์ ไู ม่เห็นผู้ใดซึ่งจะมคี วามอตุ สาหเรียนตำราท้ังน้ีได้ เหน็ แต่ทา่ นผเู้ ดียวมีสติปัญญา สตั ยซ์ ่อื ทั้งประกอบดว้ ยความเพยี รเปนอนั มาก ควรจะรกั ษาตำราแลเรยี นให้ชำนาญไวไ้ ด้ เกียงอุยได้ ฟงั ดงั นั้นกร็ ับตำราทงั้ นน้ั ไว้แลว้ ก็ร้องไห้ ขงเบ้งจึงเอาตำราฉบับหนึ่งมาช้ีแจงให้เกียงอุยดู แล้วว่าตำราหน้าไม้นี้ของเราคิดเองแต่ยัง มิได้ทำ ท่านจงเอาไว้แล้วคิดอ่านทำเถิด ยิงได้ทีละสิบลูก เกียงอุยคำนับแล้วก็รับไว้ ขงเบ้งจึงว่าท่าน จงบำรุงแผ่นดินตามตำรานี้เถิด อันเมืองเสฉวนนั้นมไิ ด้มีข้าศึกล่วงเข้าไปทำอันตรายได้ ด้วยด่านทาง นั้นเปนซอกห้วยเนินเขากันดารนัก ท่านจงระวังแต่ตำบลอิมเป๋งนั้น เห็นจะมีข้าศึกล่วงเข้าไป ทำอันตรายได้ทางเดียว แล้วเรียกม้าต้ายเข้าไปกระซิบสั่งว่า ถ้าเราตายแล้วอุยเอี๋ยนจะเปนขบถต่อ พระเจ้าเล่าเสีย้ น ท่านจงไปอยู่กับอุยเอีย๋ น ณ ค่าย แล้วคิดอ่านกำจัดเสยี ให้จงได้ ม้าต้ายรบั คำแล้วก็ ลาออกมาอยกู่ บั อยุ เอ๋ยี น www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๘ ๑๗๘๓ ขงเบ้งจึงให้หาตัวเอียวหงีเข้ามา แล้วว่าตัวเรา จะถึงแก่ความตายแล้ว อันอุยเอี๋ยนนั้นจะเปนขบถต่อ พระเจ้าเล่าเสี้ยน ท่านจงเอาหนังสือนี้ไว้ ถ้าขัดสนเมื่อใด จึงให้ฉกี ผนกึ ออกดแู ล้วจงึ ใหท้ ำการ แต่ผูซ้ ึง่ จะฆ่าอยุ เอย๋ี น นั้นมีตัวอยู่แล้ว เอียวหงีร้องไห้แล้วรับหนังสือลาออกมา ขงเบ้งสั่งการสำเร็จแล้วก็สลบไปเปนช้านาน ครั้นเวลา พลบคํา่ ขงเบ้งฟนื้ ข้นึ จึงแต่งหนังสือบอกอาการปว่ ยหนกั ให้มา้ ใชถ้ อื รีบขน้ึ ไปทูลพระเจ้าเล่าเสย้ี น พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งดังนั้นก็ตกใจ จึงให้ลิฮกรีบไปเยี่ยม แม้ขงเบ้งจะสั่งความประการใด ท่านจงจำเอามาบอกแก่เรา ลิฮกก็ลาไปถึงค่ายเขากิสาน แล้วเข้าไปบอกขงเบ้งว่า พระเจ้าเล่าเสี้ยน แจ้งว่าท่านป่วยหนักกไ็ ม่สบายจึงใช้ข้าพเจ้ามาเยี่ยม ขงเบ้งจึงว่าตัวเรานีค้ ิดจะอยู่ทำราชการ บัดนี้หา บุญไม่อายจุ ะถึงแก่ความตายในวันนี้พรุ่งน้ีแล้ว ตัวท่านอยู่ภายหลังจงตั้งใจสุจริตต่อพระเจา้ เลา่ เสี้ยน ให้เหมือนเรา ซึ่งจะใช้ผู้คนทำการสิ่งใด ๆ จงประมาณการหนักแลเบา กับสติปัญญาผู้นั้นให้ควรแก่ การจึงใช้ อนั การขา้ งฝา่ ยทหารแลตำราพิชยั สงครามนัน้ เราก็สั่งเกยี งอยุ ไวเ้ สร็จแล้ว ทา่ นจงกลบั ไปทูล พระเจ้าเล่าเส้ยี นกอ่ นเถดิ ว่าเราเปนคนบญุ น้อย จะขอกราบถวายบงั คมลาในวันพรุ่งนี้แลว้ เราจะแต่ง หนังสอื ข้นึ ไปถวายตอ่ ภายหลงั ลิฮกกล็ าขนึ้ มา้ รีบกลับไป ขงเบ้งจึงให้ทหารพยุงขึ้นเกวียนออกไปเทีย่ วตรวจตราหนา้ ค่าย ขณะนั้นเปนเทศกาลหนาว ขงเบ้งสะท้านขึ้นมากก็ ลบั เกวียนคืนเข้าค่าย ถอนใจใหญ่แล้วว่า ตัวเรานี้มคี วามสตั ยซ์ ่อื ต่อแผ่นดินจะ มาถึงแก่ความตาย เทพดาไม่ช่วยเราแล้วหรือ แล้วให้หาเตียวหงีเข้ามาสั่งว่า ตัวเราจะหาบุญไม่ ท่าน จะเปนผู้ใหญ่อยู่ในกองทัพ จงเลี้ยงดูทหารทั้งปวงอย่าให้เสียใจ อันอองเป๋งม้าต้ายเลียวฮัวเตียวเอ๊ก เตียวหงีหา้ คนนี้มีใจสตั ยซ์ ่ือ ท่านจงทำนุบำรุงใหเ้ หมอื นตัวเรา อนงึ่ เม่อื ท่านจะเลิกกองทัพกลับไปน้ัน อย่าวู่วาม ให้ถอยไปโดยปรกติ ถึงมาทว่าข้าศึกรู้จะ ติดตามไป ก็ช่วยกันรบพุ่งป้องกันอย่าให้มีอันตราย แก่ทหารใหญ่น้อยได้ อันเกียงอุยนั้นมีสติปัญญาแล ฝมี ืออยู่ เราก็ได้สง่ั การทั้งปวงไวเ้ สร็จแล้ว แม้ท่านจะ ทำการสิ่งใดกใ็ ห้ปรกึ ษากนั กบั เกยี งอยุ เอยี วหงีรับคำ แล้วกร็ ้องไห้ สามก๊กวิทยา

๑๗๘๔ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งจึงอตุ สา่ ห์เขียนหนังสอื ซ่งึ จะถวาย พระเจ้าเล่าเสี้ยนเปนใจความว่า ข้าพเจ้าขงเบ้ง ขอกราบถวายบังคมมาให้ทราบ ด้วยข้าพเจ้าแจ้ง อยู่ว่าบุราณกรรมมาถึงแล้ว แลตัวข้าพเจ้านี้ก็ อุตสาหตั้งใจทำราชการตามสติปัญญา พระเจ้า เล่าปี่ชุบเลี้ยงให้เปนใหญ่ถึงเพียงนี้ แต่ข้าพเจ้ามี ความวิตกอยู่ ว่าศัตรูฝ่ายเหนือฝ่ายใต้ยังไม่ราบ คาบ ควรหรือจะมาด่วนถึงแก่ความตาย ก็คิดแค้นอยู่ทุกเวลา แม้ข้าพเจ้าตายแล้ว พระองค์จงรักษา ความสัตย์ บำรุงทหารอาณาประชาราษฎรใหอ้ ยู่เยน็ เปนสขุ ตามประเพณี อย่าให้เช่ือฟังคำคนอนั เปน พาล บ้านเมืองจึงจะปรกติสบื ไป อันในทีอ่ ยูข่ ้าพเจ้าน้ันมีตน้ หม่อนสำหรบั เล้ียงไหมอยู่ถึงแปดร้อยต้น นาหา้ สบิ ไร่ แลทนี่ ากับตน้ หมอ่ นนี้กพ็ อเลี้ยงบุตรภรรยาขา้ พเจ้าอยู่แลว้ อันทรพั ยส์ ่งิ ของข้าพเจ้าซ่ึงอยู่ ในเรือนน้ันขอให้เอาเขา้ ไปไว้ในหอ้ งพระคลังจะได้แจกทหาร เขยี นแลว้ เข้าผนกึ มอบไว้แกค่ นสนิธ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๘๕ ขงเบง้ จึงส่งั เอียวหงวี ่า เม่อื เราตายแล้วเมอื่ ใด อยา่ ใหท้ หาร ทุกข์ร้อนนุ่งขาวห่มขาวเลย จงทำกิริยาให้ปรกติเหมือนเรายังอยู่ อย่าให้กิตติศพั ท์ทีต่ ายนั้นรู้ไปถึงข้าศึก ท่านจงให้ต่อโลงใส่ศพเรานงั่ ไว้ ใหเ้ อาเข้าสารใส่ปากไวเ้ จด็ เมลด็ เอาโคมจดุ เพลิงรองไว้ใต้ท่ีน่ังเรา หวังจะรักษาดาวสำหรับอายุเรามิให้หายไป แม้เพลิงโคมนั้นดับลง เมื่อใด ดาวสำหรบั อายเุ ราก็จะสูญไปเมือ่ นั้น ถ้าสุมาอี้ไมเ่ ห็นดาวนน้ั แล้ว ก็จะรู้ว่าเราถึงแก่ความตาย จะยกกองทัพมาทำอันตรายแก่ เอียวหงี (Yang Yi) ทหารท้ังปวง แมส้ มุ าอเี้ หน็ ดาวน้นั ยงั อยู่ กจ็ ะไมอ่ าจยกมาทำย่าํ ยี ทา่ นจงเลิกกองทัพกลับไป ถ้าสุมาอ้ี จะคุมทหารไปติดตาม ท่านจงจัดทหารทั้งดารับเปนหน้ากระดานไว้ แล้วเอาหุ่นรูปเราใส่เกวียนชัก ออกมากลางทหาร สุมาอีเ้ หน็ ก็จะตกใจถอยไป เอียวหงกี ็รบั คำไวท้ กุ ประการ ครน้ั เวลาคา่ํ ขงเบง้ จึงใหท้ หารพยุงออกไปท่ีข้างหน้า ข้ึใหท้ หารท้ังปวงดูดาวแล้วว่า ดาวดวง โนน้ ซง่ึ อยู่ข้างทศิ เหนอื เฉยี งตวันตกน้นั เปนดาวสำหรับอายเุ รา ทหารทง้ั ปวงดูไปเหน็ ดาวสำหรับขงเบ้ง นั้นรุบหรู้อยู่เปนทีประหนึ่งจะตกลงมา จากอากาศ ขงเบ้งจึงให้ทหารพยุงเข้าไปที่ข้างใน ขณะน้ัน ขงเบ้งไม่มีสมประดีเจรจาก็ไม่ออก ขุนนางแลนายทหารทั้งปวงเห็นดังนั้นก็ตกใจ พอลิฮกมาแต่เมือง เสฉวนเข้าไปเหน็ ขงเบ้งเจรจาไม่ออกก็ตกใจ ร้องไห้รํ่าว่าตัวข้าพเจ้ามาไม่ทัน เห็นจะไม่ได้ราชการไป ทลู พระเจ้าเลา่ เสีย้ นแล้ว พอขงเบ้งฟนื้ ขนึ้ กลับไดส้ มประดีมาลืมตาขึน้ เห็นลฮิ ก ขงเบ้งจึงว่า เรารู้อยู่ว่า ท่านกลับไปแล้วพระเจา้ เลา่ เสย้ี นจะใช้กลับมา ลิฮกจึงบอกว่า เนื้อความทั้งปวงซึ่งท่านสั่งนั้นข้าพเจ้าก็ไปทูลแล้ว บัดนี้ทรงพระวิตกอยู่ข้อ หนึ่งว่า ท่านจะถึงแก่ความตายแล้ว จะให้ผู้ใดเปน มหาอุปราชแทนท่าน ขงเบ้งจึงตอบว่า แม้เราตายแล้วจงให้ เจียวอ้วนเปนมหาอุปราชแทนเรา ลิฮกจงึ ว่า ถ้าเจียวอ้วนหา บุญไม่ ท่านจะให้ผู้ใดเปนมหาอุปราชต่อไปเล่า ขงเบ้งจึงว่า ให้เอาบิฮุยตั้งขึ้นแทนเจียวอ้วนเถิด ลิฮกจึงถามว่า ถ้าบิฮุย ตายแล้วท่านเห็นผู้ใดจะเปนแทนที่เล่า พอขงเบ้งสิ้นใจใน เดือนสบิ แรมแปดคํ่า เมือ่ ขงเบ้งตายนน้ั อายุได้ห้าสิบสีป่ ี พระ ลิฮก (Li Fu) เจ้าเล่าเสย้ี นเสวยราชย์ไดส้ ิบสองปี (พ.ศ. ๗๗๗) สามกก๊ วิทยา

๑๗๘๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้ง (Zhuge Liang) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๘ ๑๗๘๗ ขณะนั้นในกองทัพขงเบ้งให้เย็นเยียบไปทั้งค่าย พยับลมมัวไปทั่วอากาศ ทหารทั้งปวงรู้ก็ ตกใจต่างคนตา่ งร้องไห้ แล้วหา้ มกนั สงบอยมู่ ใิ ห้เลื่องลอื ออื้ องึ เกียงอุยเอยี วหงกี ็จัดแจงการศพแล้วทำ ตามขงเบง้ สง่ั ไว้ทกุ ประการ จึงตรวจตราทหารทัง้ ปวงจะเลิกกองทัพกลับไป ให้กองหลงั เปนกองหน้า ฝ่ายสุมาอี้เมื่อเวลากลางคืนวันขงเบ้งตายนั้น ออกมาดูเห็นดาวสำหรับมหาอุปราชเมือง เสฉวนแดงดังแสงโลหิต ตกลงมากลางค่ายขงเบ้งถึงสามครั้งแล้วกลับขึ้นไปอยู่ที่เก่า แต่รัศมีหรุบหรู้ มิได้ปรกติ สุมาอี้คิดว่าขงเบ้งตายแล้วก็มีใจยินดี จะยกกองทัพไปโจมตีค่ายขงเบ้ง จึงคิดถอยหลังว่า เหตนุ ้ีเช่อื เอายังมไิ ดก้ อ่ น เกลอื กขงเบ้งเห็นว่าเรามิไดย้ กออกรบพ่งุ เปนหลายวนั แกลง้ ทำกลอุบายเอา ทหารออกซุ่มไว้นอกค่าย แล้วให้จุดดอกไม้เพลิงทิ้งลงมาแต่ยอดเขากิสาน หวังว่าจะให้เราเห็นว่า ขงเบ้งตายแล้ว จะมีใจกำเริบยกกองทัพไปโจมตี ทหารขงเบ้งจะได้ออกสกัดรบเปนทัพกระหนาบ สุมาอี้คิดเหน็ ดังน้ันก็มไิ ด้ยกไป แล้วให้แฮหัวป๋าคุมทหารประมาณห้าสิบคน ไปสืบดูใหร้ ู้ว่าขงเบ้งตาย หรอื ยัง แฮหัวปา๋ ก็คมุ ทหารไปตามสุมาอสี้ ง่ั ฝ่ายอุยเอี๋ยนในกลางคืนวันนั้นนอนหลับอยู่ ในค่าย ฝันว่าแง่สีสะมีเขาโคงอกขึ้นมาทั้งซ้ายขวา อุยเอี๋ยนตื๋นขึ้นก็คิดสงสัย จึงแก้ฝันให้เตียวติดนายทหาร ฟัง เตียวติดพิเคราะห์ดูฝันนั้นเห็นร้าย จึงแกล้งทำนายว่า ท่านฝันนี้ดีนัก อันมีเขานั้นอุปมาเหมือนแปลงตัวได้ ด้วย มังกรนั้นก็มีเขาแล้วมีฤทธิ์กำลังเปนอันมาก อันในนิมิตร์ ท่านนี้จะเหมือนหนึ่งมังกรสำแดงฤทธิ อุยเอี๋ยนได้ฟัง ดังนั้นก็มีความยินดีจึงว่า แม้สมเหมือนความท่านทำนาย เตยี วตดิ (Zhou Zhi) ไว้ เราก็จะแทนคุณให้ถึงขนาด เตียวติดทำรับคำแล้วก็ ออกมาจัดทหารยกไปจากค่าย พอพบบิฮุยเข้า ๆ จึงถามว่า ท่านพึ่งยกมาจากค่ายดอกหรอื เตียวติด จึงบอกว่า พึ่งยกมาแต่ค่าย มาแวะเข้า ณ ค่ายอุยเอ๋ียน ๆ แก้ฝันให้เราฟัง แล้วเตียวติดก็เล่าความฝัน อุยเอยี๋ นแลแกล้งทำนายนน้ั ให้บิฮยุ ฟงั ทุกประการ บฮิ ยุ ถามว่าเหตใุ ดท่านจึงรูว้ า่ ฝันนัน้ รา้ ย เตยี วติดจึง บอกว่า เราเห็นร้ายเพราะว่าอักษรเขานั้นประกับกันสองตัวจึงเรียกว่าเขา ถ้าแลแยกออกว่าทีละตัว อา่ นเปนมิตรเ์ ขาทำรา้ ย เราจึงแกล้งทำนายเอามงั กรมาเปรยี บ หวังจะให้อยุ เอี๋ยนมีใจกำเริบ สามก๊กวิทยา

๑๗๘๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) บิฮุยจึงห้ามว่าท่านอย่าบอกให้ผู้ใดรู้ แล้วบิฮุยก็มา ณ ค่าย เข้าไปหาอุยเอี๋ยนแล้วขับ คนใชเ้ สีย บิฮยุ จึงว่าแก่อุยเอ๋ียนว่า เมื่อขงเบ้งตาย นั้นได้สั่งไว้ว่าให้เลิกกองทัพกลับไป ให้ท่านคุม ทหารอยู่รั้งหลงั บัดนี้นายทหารหมวดนายกองทงั้ ปวงจะเลิกไปตามลำดบั ท่านผู้เปนกองหลังจะอยู่ ให้นายกองทพั ทง้ั ปวงยกไปสนิ้ กอ่ นหรอื อุยเอี๋ยนจึงถามว่า ขงเบ้งให้ผู้ใดเปนแม่กองทัพเล่า บิฮุยจึงบอกว่า ขงเบ้งสั่งไว้ให้เกียงอุย ว่าราชการฝ่ายทหารสำหรับกะเกณฑ์ออกรบพุ่ง ให้เอียวหงีถืออาญาสิทธิ์บังคับนายทหารทั้งปวง อุยเอี๋ยนจึงว่า เอียวหงีเปนแต่ขุนนางผู้น้อย ซึ่งจะให้ถืออาญาสิทธิบังคับนายทหารทั้งปวงนั้นไม่ได้ ชอบแต่ให้คุมศพขงเบ้งกลับไปเมือง ตัวเราจะคุมทหารทำการสงครามเอาความชอบไว้จึงจะควร อันขงเบ้งตายแต่ผู้เดียวซึ่งจะเลิกการศึกเสียกลับไปเมืองนั้นไม่ได้ บิฮุยจึงว่า เดิมขงเบ้งสั่งไว้ว่า ถา้ ขงเบ้งตายแล้วให้เลิกทัพกลับไปเมือง ซง่ึ ทา่ นจะอย่ทู ำการสบื ไปนั้นจะมผิ ิดคำขงเบ้งสงั่ ไวห้ รอื อุยเอีย๋ นจึงตอบวา่ การศกึ ครง้ั นห้ี ากขงเบ้งไม่ฟังคำเรา แม้เอาความคดิ เราอยูบ่ ้างก็จะทำกล อุบายต่าง ๆ เห็นจะได้เมืองลกเอี๋ยงไว้นานแล้ว แลตัวเราก็เปนขุนนางผู้ใหญ่แล้วก็ได้เปนแม่กองทพั หน้า บัดนี้หาบุญขงเบ้งไม่แล้ว ซึ่งจะให้เราเปนลูกกองป้องกันข้างหลังเอียวหงีนั้นเราไมย่ อม บิฮุยจงึ แกลง้ วา่ ทา่ นว่าน้ีก็ชอบอยู่ เราจะไปบอกเอียวหงีใหเ้ อาตราสำหรับที่แม่ทัพหลวงมาให้ท่านจึงจะควร แล้วกล็ าไปหาเอยี วหงี ณ คา่ ยใหญ่ แล้วเล่าเนอ้ื ความให้ฟงั ทุกประการ เอียวหงีได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วว่า อัน อุยเอี๋ยนน้ันมหาอุปราชได้ทำนายไว้วา่ ถ้าหาบุญไม่เมื่อใด อุยเอี๋ยนก็จะคิดกำเริบขึ้นเมื่อนั้น บัดนี้ก็สมเหมือนคำ มหาอุปราช แม้อุยเอี๋ยนจะทำเปนประการใดก็ตามแต่ ความคิดของมัน จึงให้เกียงอุยคุมทหารเปนกองหลัง หวังจะได้ป้องกันข้าศึก แล้วเชิญศพขงเบ้งขึ้นรถแลรูปหนุ่ น้ันใสเ่ กวียน ให้เลิกทพั เดิรเปนปรกติไปตามขงเบง้ ส่งั ไว้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๘ ๑๗๘๙ ฝ่ายอยุ เอย๋ี นคอยบิฮยุ มไิ ดเ้ หน็ กลบั มาก็คิดแคลงใจ จึงให้ มา้ ตา้ ย (Ma Dai) ม้าต้ายคุมทหารสิบสี่สิบห้าม้า ไปสืบดูว่ากองทัพผู้ใดยกไปบ้าง ม้าต้ายกลับมาบอกอุยเอี๋ยนว่า กองทัพทั้งปวงยกไปบ้างแล้ว เอียวหงีให้เกียงอุยคุมทหารอยู่เปนกองหลัง อุยเอี๋ยนได้ฟังดังน้นั ก็ โกรธจึงว่า ซึ่งเอียวหงีให้เกียงอุยเปนกองหลังนั้นมันบังอาจดูหมิ่น เรา แล้วว่าแก่ม้าต้ายว่า ซึ่งเอียวหงีทำทั้งนี้ท่านจะช่วยเราหรือไม่ ม้าต้ายจึงว่า ข้าพเจ้ามีความแค้นเอียวหงีอยู่แต่ก่อนเปนอันมาก ข้าพเจ้าจะขอเข้าด้วยท่าน จะได้ช่วยกันฆ่าเอียวหงีเสียให้ได้ อุยเอี๋ยนได้ฟังดังนั้นก็มีใจยินดีด้วยมิได้รู้กลม้าต้าย จึงจัดทหาร พรอ้ มกนั แลว้ ก็รีบลัดทางไปสกดั อยู่ หวังจะทำร้ายเอียวหงี ฝ่ายแฮหัวป๋ามาลอบดูเห็นดังนั้นก็รีบมาบอกสุมาอี้ว่า บัดนี้ทหารเมืองเสฉวนเลิกกองทัพ กลับไปแล้ว สุมาอี้ได้ฟังดังนั้นก็กระทืบเท้าลงแล้วว่า อันขงเบ้งนั้นเห็นจะตายเปนมั่ นคง สุมาอี้ก็ จัดแจงทหารแล้วขึ้นม้าพาบุตรทั้งสองรีบไปถึงค่ายขงเบ้งมิได้เห็น ผู้ใด จึงคุมทหารเร่งติดตามไปถึง เนินเขาแห่งหนึ่ง สุมาอี้แลไปเห็นทหารขงเบ้งเดิรไปข้างหน้าเปนอันมาก พอได้ยินเสียงประทัดแล ทหารโห่ร้องบนเนินเขาทั้งสองข้างทาง อันทหารขงเบ้งซึ่งไปหน้านั้นก็ดากันกลับมา แลสุมาอี้เห็น ขงเบ้งถือพัดโบกอยู่ในเกวียน ธงขาวนั้นจารึกอักษรว่าขงเบ้งเปนแม่ทัพ สุมาอี้ตกใจหยุดอยู่ คิดว่า ขงเบง้ มิได้ถึงแกค่ วามตาย ตวั กูนีต้ ้องกลอุบายขงเบ้งแลว้ จึงใหถ้ อยทัพจะกลับมา เกียงอุยขับม้าลงมาจากเนินเขาร้องว่า สุมาอี้ต้องกลมหาอุปราชแล้วจะหนีไปไหนได้เล่า ทหารสุมาอไ้ี ดฟ้ ังก็ตกใจ ต่างคนตา่ งท้งิ อาวุธเสยี วงิ่ หนีลม้ ลุกไปเหยยี บกันตายเปนอนั มาก สุมาอ้ีก็ขับ ม้าฝา่ หนกี ลบั ไป พอได้ยินเสียงแฮหัวปา๋ แฮหัวฮยุ ขบั ม้ามายุดม้าสุมาอ้ไี ว้ แล้ววา่ หยุดอยู่ก่อน สุมาอ้ีได้ ฟังดังนั้นก็ตกใจนัก คิดว่าข้าศึกตามมาตัดเอาสีสะไป ได้ จึงเอามือคลำดูก็รู้ว่าสีสะติดตัวอยู่ ก็ยิ่งขับม้ารีบ หนีไป แฮหัวป๋าแฮหัวฮุยจึงว่าท่านอย่าตกใจเลย ทหารเมอื งเสฉวนกลบั ไปแล้ว สมุ าอไ้ี ดฟ้ งั ดังน้ันจึงได้ สติก็หยุดอยู่ซ่องสุมทหารได้แล้วพากันกลับมาอยู่ ณ ค่าย สามกก๊ วิทยา

๑๗๙๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ครั้นอยู่สองวันชาวบ้านนอกจึงเข้าไปบอกแก่สุมาอี้ว่า กองทัพเมืองเสฉวนเมื่อกลับไปน้ัน ขา้ พเจ้าไดย้ นิ เสียงรอ้ งไห้ออื้ อึง อันเกวยี นซ่ึงปกั ธงขาวชักออกมานัน้ มิใช่ขงเบ้ง เปนรูปหุ่นทำปลอมไว้ หวังจะให้ทา่ นเกรง แลขงเบ้งนั้นตายแลว้ สมุ าอไี้ ดฟ้ งั ดังนัน้ ก็มีความยินดี จงึ วา่ เรา คะเนการก็เห็นว่าขงเบ้งตายแล้ว แต่เรายังไม่ ประจักษท์ ักแท้ บัดนีเ้ รารูแ้ น่แลว้ จำจะยกกองทพั ไปติดตาม จึงให้จัดแจงทหารพร้อมทุกหมวด ทุกกองแล้วก็ยกตามไปถึงตำบลชะงันโผ เห็นไม่ ทันกองทัพเมืองเสฉวนแล้วก็พากันกลับมา จึงว่า แก่ทหารทั้งปวงว่า ซึ่งขงเบ้งตายเสียบัดนี้ บันดา เราท่านจะได้น่ังเปนสุขจะได้นอนตาหลับ ครั้นกลับมาถึงค่ายขงเบ้ง จึงดูค่ายใหญ่น้อยซ่ึงขงเบ้งตั้งไว้ นั้นต้องในตำราพิชัยสงคราม แล้วว่าอันสติปัญญาขงเบง้ น้ันหาผู้ใดจะเปรยี บมิได้ จึงให้กำชับด่านทาง ทุกตำบลใหต้ รวจตรารกั ษาไวเ้ ปนมั่นคง แล้วยกกลับมาเมอื งลกเอีย๋ ง ฝ่ายเอียวหงีกับเกียงอุย ครั้นยกมาถึงตำบลเจี๋ยงโต๋เปนปากทางจะเข้าไปเมืองเสฉวนจึงให้ หยุดทัพอยู่ แล้วบอกแก่ทหารทั้งปวงว่า ขงเบ้งตายแล้วให้นุ่งขาวห่มขาวตามธรรมเนียม ทหารใหญ่ น้อยได้ฟังดังนั้นก็ตกใจต่างคนต่างร้องไห้รักขงเบ้ง ที่เอาสีสะกระทบศิลาแตกบ้างจนสลบไปเปน อันมาก พอได้ยินเสียงทหารโห่ขึ้น แล้วเห็นแสงเพลิงเผาเข้ามาซอกเขา เอียวหงีจึงให้ม้าใช้รีบไปดู มา้ ใชก้ ลับมาบอกวา่ อยุ เอ๋ยี นคมุ ทหารสกดั อยู่ เอียวหงีได้ฟังดังนั้นก็ตกใจจึงว่า มหาอุปราชยังอยู่นั้นก็ได้ทำนายไว้ว่าอุยเอี๋ยนจะเปนขบถ บัดนี้ก็สมคำมหาอุปราช ซึ่งอุยเอี๋ยนมาตั้งสกัดอยู่ดังนี้ ท่านทง้ั ปวงจะคิดประการใด บิฮุยจึงว่า ซงึ่ จะรบพุ่งนั้น จะกลัวอะไรแก่อุยเอี๋ยน แต่บอกไปกราบทูลพระเจ้า เล่าเสี้ยนให้แจ้งก่อน จะได้ป้องกันเมืองเสฉวนไว้ให้ มั่นคง เอียวหงจี ึงว่า ทางเจ้าสนั นัน้ ลัดไปเมอื งเสฉวนได้ แลว้ กแ็ ต่งหนังสอื ให้มา้ ใชถ้ อื ไปแจ้งขอ้ ราชการทงั้ ปวง www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๙๑ ฝ่ายพระเจ้าเล่าเสี้ยนแต่แจ้งว่าขงเบ้งป่วยก็ไม่มีความ สบายเลย เมื่อขงเบ้งตายนั้นพระเจ้าเล่าเสี้ยนเข้าที่บันทมทรง พระสุบนิ วา่ เขากมิ ปีนสานน้ันบนั ดาลทำลายลง ครน้ั เวลารุ่งเช้า เสด็จออกจึงแก้สบุ ินนิมิตร์ให้ขนุ นางทัง้ ปวงฟัง เจียวจุยจึงทูลวา่ เวลาคืนนี้ข้าพเจ้าเห็นดาวสำหรับมหาอุปราชตกลงข้างทิศ ตวันตกเฉียงเหนือ ข้าพเจ้าเห็นว่าจะมีภัยแก่มหาอุปราช ซึ่งพระองค์ทรงพระสุบนิ กเ็ หน็ ยตุ กิ ัน พระเจ้าเล่าเสยี้ นแจง้ ดังนนั้ ก็ยง่ิ เสรา้ หมองไม่สบายเลย เล่าเส้ยี น (Liu Shan) ครั้นอยู่มาห้าวันลิฮกมาทูลตามขงเบ้งสั่งไว้ทุกประการ บัดนี้ขงเบ้งถึงแก่ความตายแล้ว พระเจ้าเล่าเสีย้ นแจง้ ดังนัน้ กต็ กใจจึงตรสั ว่า ซง่ึ ขงเบ้งถึงแก่ความตายน้นั ชะรอยเทพดาจะสังหารชีวิต เรา แล้วก็ทรงกรรแสงจนสลบไป ขันทีทั้งปวงเข้าแก้ฟื้นขึ้นแล้วพยุงเข้าไปที่ข้างใน พระเจ้าเล่าเสี้ยน มิไดอ้ อกว่าราชการเปนหลายวนั แลขุนนางอาณาประชาราษฎรในเมอื งนัน้ รอ้ งไหร้ กั ขงเบง้ ทกุ ตัวคน ฝ่ายลิเงียมแต่ต้องถอดจากที่น้ันก็เห็นว่าตัวผิด คิดอยู่ว่าจะทำความเพียรให้ขงเบ้งใช้สืบไป ครั้นรู้ว่าขงเบ้งตายแล้วก็ร้องไห้รักเปนอันมาก จึงคิดว่าผู้ซึ่งจะเปนมหาอุปราชนั้น จะมีใจสัตย์ซื่อ เหมือนขงเบง้ นั้นหาไม่ ลิเงียมทกุ ขต์ รอมจนถึงแกค่ วามตาย พอม้าใช้ถือหนังสืออุยเอี๋ยนมาให้กราบทูลพระเจ้าเล่าเสี้ยน เปนใจความว่า เอียวหงีเปน ขบถชงิ เอาศพมหาอปุ ราชไว้ แลคบกับข้าศึกจะยกมาทำอนั ตรายเมอื งเสฉวน ข้าพเจา้ จึงคุมทหารสกัด อยู่ ณ ปากทางเจยี งโต๋ พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งดังนั้น จึงตรัสปรึกษาแก่ขุนนางทั้งปวงว่าแม้เอียวหงีจะเปนขบถจริง อนั อุยเอย๋ี นก็มีฝีมอื พอจะสูร้ บเอียวหงไี ด้ เหตใุ ดจึงรีบมาว่าสกัดทางเจยี งโตไ๋ ว้ดังนี้ อนึ่งแต่ก่อนนั้นเรา ได้ยินพระราชบิดาตรัสว่า ขงเบ้งทำนายไว้ว่าอุยเอี๋ยนนั้นลักษณะเปนขบถ จะให้ฆ่าเสียเนือง ๆ อยู่ หากคนทง้ั ปวงห้ามไว้ว่าอุยเอยี๋ นมีฝมี อื จึงเอาไวเ้ ปนเพอื่ นทหารเลว ซง่ึ อุยเอย๋ี นกล่าวโทษเอยี วหงีมานี้ ครั้นเราจะทำตามเกลือกว่าเอียวหงีดอี ยู่ก็จะเสียใจแตกตื่นไป เราจำจะฟังดูให้แน่ก่อน ขุนนางผู้ใหญ่ ผนู้ อ้ ยเห็นชอบดว้ ย สามกก๊ วิทยา

๑๗๙๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) พอม้าใช้ถอื หนงั สือเอียวหงีมา ให้กราบทูลพระเจ้าเลา่ เสี้ยนเปนใจความว่า เมื่อมหาอุปราช ยังไม่ตายนั้นได้สั่งไว้ว่าให้อุยเอี๋ยนเปนกองหลัง จะเลิกทัพกลับมาเมืองเสฉวน ครั้นมหาอุปราชตาย แลว้ อยุ เอ๋ียนมไิ ด้ทำตาม แล้วคิดเปนขบถคมุ ทหารรบี มาสกัดอยู่ปากทางเจยี งโต๋ หวงั จะชงิ เอาศพไปให้ ข้าศึก พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งดังน้ัน จึงเอาหนังสือสองฉบับนั้นปรึกษากับขุนนางท้ังปวง ว่าผู้ใดจะเหน็ ประการใด เจียวอ้วนจึงทูลว่า อันน้ำใจอุยเอี๋ยนนั้นริษยาหาความสัตย์มิได้ แล้วถือตัวว่าเปนใหญ่ ครั้นเหน็ เอียวหงเี ปนแมท่ ัพกม็ ีทฎิ ฐิมานะมไิ ดอ้ อ่ นน้อม จงึ คดิ เอาใจออกหากบอกกลา่ วโทษเอียวหงีมา อันเอียวหงีนั้นเปนคนสัตย์ซื่อ มหาอุปราชได้ใช้สอยมานานแล้วมิได้ติเตียนประการใด ข้าพเจ้าขอ ประกันตัวเอียวหงีไว้ แม้เอียวหงีเปนขบถกใ็ หเ้ อาบุตรภรรยาข้าพเจา้ ฆ่าเสยี ให้สิน้ เถิด พระเจ้าเลา่ เสี้ยนจึงถามว่า ซ่งึ อยุ เอยี๋ นเปนขบถนี้เราจะคดิ กำจดั เสียประการใด เจยี วอว้ นจึง ทูลว่าพระองค์อย่าทรงพระวิตกเลย ข้าพเจ้าเห็นว่ามหาอุปราชจะบอกกลอุบายไว้แก่เอียวหงีให้คิด อ่านกำจัดอุย เอี๋ยนเสียเปนมั่นคง พอบิฮุยมาทูลพระเจา้ เล่าเสี้ยนตามอุยเอีย๋ นคิดอ่านเอาใจออกหาก นั้นทุกประการ พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งดังนั้น ก็ปรึกษากับขุนนางทัง้ ปวงแลว้ ใหต้ ัง๋ อุ๋นไปเกลีย้ กล่อมเอา ใจอุยเอ๋ียนไว้ ต๋ังอ๋นุ ก็กราบถวายบังคมลาไป ฝ่ายอุยเอี๋ยนเมื่อตั้งอยู่ ณ ทาง เจี๋ยงโต๋ แล้วยกเลื่อนเข้าไปตั้งมั่นอยู่ ณ ปากทางจำก๊ก ก็มีใจยินดีว่าครั้งนี้สม ความคิดเปนมั่นคงแล้ว ขณะนั้นเอียวหงี กับเกียงอุยรู้ จึงให้โฮเป๋งคุมทหารสามพัน อยู่ป้องกันข้างหลัง แล้วก็ยกทัพพาศพ ขงเบ้งออมลัดทางจะไป ณ เมืองฮันต๋ง โฮเป๋งคุมทหารมาข้างท้าย ครั้นเห็น เอียวหงีเกียงอุยยกไปพ้นตำบลจำก๊กแล้ว ก็ให้ทหารโห่ข้ึนเปนทีเยาะอุยเอีย๋ น ม้าใช้เห็นดังน้นั ก็รีบไป บอกแก่อุยเอี๋ยนว่า เอียวหงีเกียงอุยพาศพขงเบ้งหนีลัดทางไป ณ เมืองฮันต๋ง โฮเป๋งคุมทหารอยู่ ป้องกนั ขา้ งหลัง บงั อาจรอ้ งทา้ ทายเยาะเย้ยทา่ น www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๙๓ อุยเอี๋ยนได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงใส่ เกราะถือทวนขึ้นม้าพาทหารรีบตามไป โฮเป๋งเหน็ อยุ เอ๋ียนตามมาก็หยุดอยู่ จงึ เอาแซ่ ชี้หน้าแลว้ รอ้ งดา่ อุยเอี๋ยนว่า มหาอุปราชตาย เนื้อยังไม่ทันเย็น เหตุใดมึงจึงคิดขบถดังนี้ แล้วร้องประกาศแก่ทหารซึ่งมากับอุยเอี๋ยน ว่า บันดาชาวเจ้าทั้งปวงนี้เมื่อมหาอุปราชยัง อยู่นั้นก็มิได้ทำสิ่งใดให้เคืองใจ เหตุใดจึงมา เข้าดว้ ยอ้ายขบถน้ไี ม่คิดถงึ บุตรภรรยาหรอื จงชวนกันเขา้ ไปรบั เอาเบีย้ หวัด ณ เมอื งเสฉวน จะไดเ้ ล้ยี ง บุตรภรรยาสบื ไป ทหารทัง้ ปวงไดย้ นิ ดงั น้ันเหน็ ชอบด้วย ก็หนีอยุ เอย๋ี นไปประมาณกึ่งหนง่ึ อุยเอี๋ยนได้ฟังโฮเป๋งว่าแลว้ เห็นทหารหนไี ป ก็มีใจโกรธเปนอนั มาก จงึ ขบั ม้ารำง้าวเข้ามารบ กับโฮเป๋งได้สิบเพลง โฮเป๋งทานกำลังอุยเอี๋ยนไม่ได้ก็ขับม้าหนี อุยเอี๋ยนได้ทีขับม้าไล่ตามไปแต่ตัวผู้ เดียวทหารโฮเป๋งเห็นดังนั้นก็ช่วย กันเอา เกาทัณฑ์ระดมยิงมาเปนสามารถ อุยเอี๋ยนเห็น ทุกเกาทัณฑ์นั้นหนาหนักก็ชักม้าถอยมา เห็น ทหารของตัวนั้นเบาบางไปก็โกรธ ท่าสง่าไล่ฆ่า ฟันทหารตายประมาณเก้าคนสิบคน ทหารทั้ง ปวงเห็นดังนั้นกก็ ลัวมิได้หนีตอ่ ไป อุยเอี๋ยนเหน็ ม้าต้ายคุมทหารเปนปรกติ จึงว่าตัวท่านนี้ใจ สัตย์ซื่อต่อเรา แม้เราทำการได้สมความคิดแล้ว จะปูนบำเหน็จท่านให้ถึงขนาด แล้วก็พา ม้าต้ายแลทหารทั้งปวงตามโฮเป๋งไปทาง ประมาณสองร้อยเส้น ครั้นไม่ทันแล้วก็หยุดอยู่ จึงปรึกษาแก่ม้าต้ายว่า เราจะชวนกันไปเข้า ดว้ ยโจยอยเถดิ หรอื ประการใด ม้าตา้ ย (Ma Dai) สามกก๊ วิทยา

๑๗๙๔ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ม้าต้ายจึงแกล้งตอบว่าท่านว่าน้ี ไม่ควร ธรรมดาเปนชาติทหารถ้าคิดการ สิ่งใดก็ให้สำเร็จ จึงจะปรากฎชื่อเสียงไป ภายหน้า อันตัวท่านบัดนี้ก็มีฝีมือกล้าหาญ ประกอบด้วยสติปัญญาคิดการลึกซึ้ง ในเมืองเสฉวนแลเมืองฮันต๋งนั้น หาผู้ใดจะ ต้านทานฝีมือแลความคิดท่านไม่ ข้าพเจ้า จะขออาสาตีเอาเมืองฮันต๋ง แล้วจะตีเมือง เสฉวนใหไ้ ด้ ทา่ นกจ็ ะไดเ้ ปนใหญ่ อุยเอ๋ียนมิไดร้ ู้กลอุบายก็มใี จยินดี จงึ พากนั รบี ยกไปต้ังอย่ใู กล้กำแพง เมืองฮันต๋ง ฝ่ายเกียงอุยขึ้นบนเชิงเทิน เห็นอุยเอี๋ยนตั้งค่ายอยู่เชิงกำแพงเมืองก็ตกใจ จึงปรึกษาแก่ เอียวหงีว่า อุยเอี๋ยนมีทหารน้อย แต่กำลังแลฝีมือกล้าหาญนัก ทั้งได้ม้าต้ายไว้เปนกำลัง เราจะ คิด กำจัดนั้นประการใด เอียวหงีจึงตอบว่า มหาอุปราชได้ให้หนังสือไว้ แล้วสั่งไว้ว่าอุยเอี๋ยนจะเปนขบถ ถ้ามันยกตามมาถึงเชิงกำแพงเมืองจึงให้เอาหนังสือออกดู ประการหนึ่งก็ได้สั่งความลับกับม้าต้าย ๆ ไปอยู่กับอุยเอีย๋ นหวังจะคอยทำการ แล้วเอียวหงีก็ฉีกออกดูเห็นหนังสือช้ันนอกนัน้ ส่ังไว้ว่า ถ้าขึ้นมา้ ออกไปรบกับอยุ เอ๋ียนจึงให้ฉกี หนังสือชัน้ ในออกดู เกียงอุยเห็นดังนั้นก็มีความยินดี จึงว่าแก่เอียวหงีว่าท่านจงเอาหนังสือนี้ไว้เถิด ตัวเราจะ ออกไปรบกับอุยเอี๋ยนก่อน ท่านจงคุม ทหารหนุนออกไป เอียวหงีเห็นชอบ ด้วย เกียงอุยก็ข้ึนม้าคมุ ทหารไปร้องดา่ อุยเอี๋ยนว่า เมื่อมหาอุปราชยังอยู่นั้น มิได้ทำหยาบช้าแก่มึงประการใด เหตไฉนมึงจึงคิดขบถดังนี้ อุยเอี๋ยนจึง ตอบว่า มิใช่เปนการของมึง จงเร่ง กลับไปบอกเอียวหงีตัวการออกมารบ กบั กจู งึ จะชอบ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๙๕ ขณะนน้ั เอียวหงีคุมทหารหนุนออกไปอยูใ่ นกองทหาร เกียงอุย พอได้ยินอุยเอี๋ยนร้องว่ามาดังนั้น ก็ฉีกหนังสือออกดู เปนใจความว่าให้ลวงอุยเอ๋ียน แม้อุยเอี๋ยนมีใจกำเริบร้องว่าใคร จะอาจสามารถฆ่ากูได้ แลเนื้อความทั้งนี้ก็ได้สั่งความลับไว้กับ ม้าต้าย เอียวหงีแจ้งในหนังสือดังนั้น จึงร้องว่าไปแก่อุยเอี๋ยนวา่ มหาอปุ ราชแจง้ อยวู่ า่ มึงจะเปนขบถ จึงส่งั ไวใ้ ห้กฆู ่าเสีย แม้มงึ อาจสามารถแหงนหนา้ ขึ้นไปบนอากาศ รอ้ งด้วยเสยี งอนั ดังไดส้ ามคำวา่ ผู้ใดซ่งึ กล้าหาญจะบงั อาจมาฆา่ มึงได้ กจู ะยกเมอื งฮันตง๋ ให้ อุยเอี๋ยนจึงตอบว่ามึงจงฟังเถิด แล้วแหงนหน้าขึ้นไปร้องว่า ผู้ใดอาจสามารถจะฆ่ากูได้ ม้าต้ายยืนม้าอยู่ข้างหลังอุยเอี๋ยน ได้ยินอุยเอี๋ยนร้องขึ้นแต่คำเดียวดังนั้น ก็ร้องว่ากูผู้มีฝีมือได้รับคำ มหาอุปราชไว้วา่ จะฆ่ามึง แล้วเอากระบ่ีฟันถกู สีสะอยุ เอี๋ยนขาดออกจากกาย เอียวหงกี ับเกียงอยุ เห็น ดังนั้นก็มีความยินดี จึงให้ม้าต้ายเอาสีสะอุยเอี๋ยนกลับเข้าเมืองฮันต๋ง พอพบตั๋งอุ๋นถ้อยทีถอยแจ้ง เนื้อความให้กันฟังทุกประการ เอียวหงีกับเกียงอุยจึงให้ม้าต้ายกับตั๋งอุ๋นเอาสีสะอุยเอี๋ยนขึน้ ไปถวาย พระ เจ้าเล่าเสี้ยนก่อน เราจะนำศพมหาอุปราชไปต่อภายหลัง ม้าต้ายตั๋งอุ๋นก็ลาไปถึงเมืองเสฉวน จึงเอาสีสะอุยเอี๋ยนถวายพระเจ้าเล่าเสี้ยน แล้วทูลเนื้อความทั้งปวงให้ทราบทุกประการ พระเจ้า เล่าเสี้ยนแจ้งดังนั้นจึงตรัสแกขุนนางทั้งปวงว่า อุยเอี๋ยนกระทำความผิดก็ถึงแก่ความตายแล้ว อันความชอบอุยเอ๋ียนกม็ อี ยแู่ ต่ก่อน จึงพระราชทานเงนิ ทองไปให้บตุ รภรรยาแตง่ การศพอุยเอ๋ียน สามกก๊ วิทยา

๑๗๙๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายเอียวหงีเกียงอุยนำศพขงเบ้งมาถึงนอกเมืองเสฉวน พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งดังนั้นก็ ทรงเครื่องขาว ให้ขุนนางทั้งปวงนุ่งขาวห่มขาว แล้วเสด็จขึ้นรถออกไปรับศพขงเบ้งทางประมาณสอง ร้อยเส้น พระเจา้ เลา่ เสย้ี นกบั ขุนนางท้ังปวง แลอาณาประชาราษฎรทง้ั ปวงก็ร้องไห้รักทกุ คน แลว้ เชิญ ศพขงเบง้ เขา้ มาให้จกู ดั เจี๋ยมรกั ษาไว้ ณ บ้านกอ่ น เอยี วหงีจงึ เอาหนังสอื ขงเบ้งถวายพระเจ้าเล่าเสี้ยน แล้วทูลว่า ขงเบ้งสั่งว่าให้เอาศพไปฝังไว้ ณ เขาเตงกุนสัน แต่อย่าให้ก่อกุฏิแลแต่งเครื่องเส้นเลย พระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งในหนังสือแลคำขงเบ้งสัง่ ก็ทรงโศกเสร้าเปนอันมาก ครั้นถึงวันกำหนดก็เชิญศพ ขงเบ้งไปฝังไว้ณะเขาเตงกุนสาน แล้วตั้งเอียวหงีเปนขุนนางฝ่ายกรมวัง ให้ม้าต้ายเปนที่ขุนนางแทน อุยเอ๋ยี น ครั้นอยู่มาวันหนึ่งม้าใช้เอาเนื้อความมาบอก ขุนนางทั้งปวงปรึกษากันแล้วทูลพระเจ้า เล่าเสี้ยนว่า กองทัพเมืองกังตั๋งคุมทหารประมาณสิบหมื่นยกมาตั้งอยู่ ณ ปากทางเมืองปากิ๋ว พระเจา้ เลา่ เสี้ยนแจ้งดังนั้นกต็ กใจจงึ ว่ามหาอปุ ราชถงึ แก่ความตาย เมืองกังตง๋ั ยกกองทพั มาดังน้ีจะทำ ประการใด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๘ ๑๗๙๗ เจยี วอ้วนจึงทลู ว่า ขอให้เตียวหงี กับอองเป๋งคุมทหารสิบหมื่นไปตั้งอยู่ ณ เมืองเองอั๋น แล้วให้แต่งขุนนางไปบอก ซุนกวนว่าขงเบ้งตายแล้ว หวังจะได้ฟัง กิตติศัพท์เมืองกังตั๋งว่าซุนกวนจะคิดอ่าน ประการใด พระเจ้าเล่าเสี้ยนเห็นชอบด้วย จึงให้เตียวหงีกับอองเป๋งยกกองทัพไป แ ล ้ ว ใ ห ้ จ อ ง อ ี ้ เ ป น ข ุ น น า ง ผ ู ้ ใ ห ญ ่ ซ ึ ่ ง มี สติปัญญาไป ณ เมืองกังตั๋งตามคำเจียวอ้วนว่า จองอี้ก็ลาไปถึงเมืองกังตั๋ง เห็นขุนนางทั้งปวงนุ่งขาว หม่ ขาว จองอเี้ ข้าไปคำนบั ซนุ กวนแล้วบอกวา่ พระเจ้าเลา่ เสี้ยนใหข้ ้าพเจ้ามาแจง้ เนอ้ื ความวา่ ขงเบ้งถงึ แก่ความตายแล้ว ซุนกวนได้ฟังดังน้ันก็ทำโกรธแล้วว่า เมืองกังตั๋งกับเมอื งเสฉวนกเ็ ปนไมตรีกัน เรารู้ว่าขงเบง้ ตายเราให้ชาวเมืองนุ่งขาวห่มขาว เหตุใดพระเจ้าเล่าเสี้ยนจึงให้ยกกองทัพมาตั้งอยู่ ณ เมืองเองอั๋น หวงั จะแกแ้ ค้นครง้ั ลกซุนให้เผาทหารเลา่ ปี่เสยี ถงึ เจด็ สบิ สองหมืน่ จนเล่าปีห่ นีเขา้ ไปอยเู่ มืองเปก๊ เต้เสีย จนถึงแก่ความตาย จองอี้จึงตอบว่าแดนเมืองเสฉวนฝ่ายตวันออกมาจนถึงเมืองปากิ๋ว ฝ่ายตวันตกไป ถึงเมืองเป๊กเต้เสีย พระเจ้าเล่าเสี้ยนรู้ว่ากองทัพเมืองกังตั๋งยกไปตั้งอยู่ ณ เมืองปากิ๋ว จึงแต่งกองทัพ เมอื งเสฉวนมาป้องกนั ไว้ ณ เมอื งเองอ๋ัน ซุนกวนได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วตอบว่า ซึ่งเล่าเสี้ยนทำดังนี้เอาความคิดเตงจี๋ผู้ตายอยู่ใน เมืองเสฉวน แล้วว่าแต่เรารู้ข่าวว่าขงเบ้งถึง แก่ความตาย เราก็เปนทุกขอยู่เปนอันมาก เราเกรงว่าโจยอยจะให้ยกไปตีเมืองเสฉวน เราจึงแต่งกองทพั ไปตั้งสกัดไว้ ณ เมืองปากิว๋ หวังจะช่วยป้องกันเมืองเสฉวน จองอี้ได้ฟัง ดังนั้นก็มีความยินดีกราบคำนับซุนกวนแล้ว ว่า ซง่ึ ทา่ นคดิ ทั้งนีส้ มควรนัก สามกก๊ วิทยา

๑๗๙๘ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ซุนกวนจึงว่า ตัวเรานี้รักษาความสัตย์ อยู่ มิได้คิดร้ายต่อเมืองเสฉวนเลย จึงเอาลูก เกาทัณฑ์มาหักออกเปนสองท่อนแล้วสาบาลว่า ถ้าเราคิดร้ายต่อเมืองเสฉวน ก็ให้เราแลลูกหลาน เราทั้งปวงเปนอันตรายเหมือนลูกเกาทัณฑ์นี้เถิด แล้วจัดแจงสิ่งของให้ทหารคุมไปเส้นศพขงเบ้ง จองอี้ก็ลาพาทหารซุนกวนไปถึงเมืองเสฉวนทูล พระเจ้าเล่าเสี้ยนทุกประการ บัดนี้ซุนกวนให้ทหารคุมสิ่งของมาเส้นศพขงเบ้งด้วย พระเจ้าเล่าเสี้ยน แจ้งดังนั้นก็ยนิ ดี จึงปูนบำเหนจ็ จองอแ้ี ลว้ พระราชทานทหารซนุ กวนซ่ึงมาเส้นศพขงเบง้ นนั้ ตามสมควร ทหารซนุ กวนกล็ ากลับไปเมอื งกงั ต๋งั พระเจ้าเล่าเสี้ยนก็ตั้งเจียวอ้วนขึ้นเปนมหาอุปราชตามคำขงเบ้ง ให้บิฮุยเปนผู้ช่วยราชการ มหาอุปราช งออีน้ ้นั เปนทหารใหญ่ได้วา่ ราชการในเมอื งฮันตง๋ เกยี งอยุ เปนขนุ นางสำหรบั บังคับบัญชา นายทหารทำการสงครามแลขุนนางทั้งปวงให้ อยู่ตามที่ งออี้กับเกยี งอยุ กราบถวายบังคมลาไปอยู่ ณ เมืองฮันต๋ง เอียวหงีครั้นออกมาถึงบ้านก็มีความน้อยใจว่า พระเจ้าเล่าเสี้ยนตั้งเจียวอ้วนเปน มหาอุปราชแทน จึงว่าแก่บิฮุยว่า เมื่อขงเบ้งตายนั้นก็มอบตราสำหรับที่ไว้แก่เรา แม้เราจะคิดเอาใจ ออกหากไปเข้าด้วยโจยอยก็จะมีความสุข จะไม่ได้อยู่ในบังคับเจียวอ้วน บิฮุยมิได้ว่าประการใด คร้ันเวลารงุ่ เช้าจึงเขา้ ไปทลู พระเจา้ เลา่ เส้ียนตามคำเอียวหงีว่าทกุ ประการ พระเจ้าเล่าเส้ียนแจ้งดังนัน้ ก็โกรธจึงเอาตัวมาถาม เอียวหงกี ็รับตามซึ่งได้ว่ากล่าว พระเจา้ เล่าเสี้ยนจะให้เอาไปฆ่าเสีย เจียวอ้วนจึงทูลว่า แตก่ อ่ นนนั้ เอยี วหงกี ไ็ ด้ทำความชอบมาเปนอนั มาก ครั้งนี้เอียวหงีเจรจาผิดข้าพเจ้าจะขอชีวติ ไว้ แต่ให้ ถอดออกจากที่ขุนนาง พระเจ้าเล่าเสี้ยนก็ให้ทำ ตาม แล้วให้เอียวหงีเปนไพร่ไปอยู่ ณ เมืองแก่กุ๋น ซึ่งขึ้นแก่เมืองฮันต๋ง เอียวหงีมีความแค้นแลอปั ยศ แก่ไพร่บ้านพลเมืองก็เชอื ดคอตายเสยี www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๘ ๑๗๙๙ สามก๊กวิทยา