สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๕๕

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๑๑ ตอนท่ี ๕๕ ขณะน้ันสุมาอี้ได้เข้ามาอยู่ด้วยโจโฉแต่ สุมาอ้ี (Sima Yi) เมื่อยังอยู่เมืองฮูโต๋ โจโฉให้สุมาอ้ีเปนสมุห์บาญชี ทหารเลว สุมาอี้จึงเข้าไปคานับโจโฉแล้วว่า คร้ังนี้ ท่านยกกองทัพมาตีก็ได้เมืองฮันต๋งแล้ว ข้าพเจ้า แจ้งกิตติศัพท์ว่าเล่าปี่ได้เมืองเสฉวน แล้วขับ เล่าเจ้ียงจากเมือง อาณาประชาราษฎรทั้งปวงซึ่ง อยู่ในเมืองเสฉวนน้ันยังไม่ปรกติต่อเล่าป่ี ท่านยก กองทัพมาถึงนี่ก็เปนทางกันดารอยู่ ซึ่งจะเลิก กองทัพกลับไปนั้นไม่ควร เมื่อไรจึงจะได้ยกมาอีก เล่า ขอให้ไปตีเมืองเสฉวนให้ได้ในครั้งนี้ทีเดียวจึง คอ่ ยยกทัพกลบั ไป โจโฉได้ฟังดังน้ัน ก็ทาทอดใจใหญ่แล้วแกล้งว่า อันธรรมดาคนน้ี เดิมคิดว่าจะหาแต่หน่ึง ครั้นได้หน่ึงแล้วก็คดิ กาเรบิ จะหาสองต่อข้ึนไปเพราะโลภ แต่ได้เมืองฮนั ต๋งแล้วยงั มิหนาจะซ้าไปตีเอา เมืองเสฉวน ซึ่งเปนทางกันดารอกี เล่า เล่าหัวจึงว่า สุมาอ้ีว่านี้ชอบอยู่ แม้ท่านจะละไว้ช้า ขงเบ้งก็มีสติปัญญา จะคิดอ่าน เกลยี้ กล่อมราษฎรชาวเมอื งเสฉวนใหม้ ีใจเปนปรกติดว้ ย ท้ังกวนอูเตยี วหยุ จูล่งทหารเอกท้งั ปวงก็มีเปน อันมาก ซึ่งท่านจะยกไปตีเอาเมืองเสฉวนน้ันเห็นจะขัดสน โจโฉจึงตอบว่า เรายกกองทัพมาน้ีทางก็ กันดารนัก ประการหนึ่งได้เมืองฮันต๋งน้ี ทแกล้วทหารก็ยังอิดโรยอยู่ ซึ่งจะยกไปตีเอาเมืองเสฉวนนน้ั เรายังไม่เหน็ ด้วย แล้วก็ให้ต้ังบารงุ ทแกลว้ ทหารอยู่ในเมอื งปาต๋ง ฝ่ายอาณาประชาราษฎรในเมืองเสฉวนแลหัวเมืองขึ้นน้ัน รู้กิตติศัพท์ว่าโจโฉยกกองทัพมา ตีเอาเมอื งฮันตง๋ ได้ ตา่ งคนตา่ งตกใจสดงุ้ สเทือน กลวั โจโฉจะยกกองทัพล่วงมาตีแดนเมืองเสฉวน เล่าป่ี แจ้งว่าราษฎรทั้งปวงสดุ้งตกใจดังนั้น จึงปรึกษาขงเบ้งว่า ราษฎรชาวเมืองเรากลัวโจโฉจะยกมาทา อนั ตราย ทา่ นคดิ ประการใด สามกก๊ วิทยา

๑๒๑๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งจึงว่า ข้อน้ีอย่าได้วิตกเลย ข้าพเจ้าจะคิดอุบายมใิ ห้โจโฉยกมาทาอันตรายถึง เมืองเรา จะให้ยกกลบั ไป เล่าป่ีจึงถามวา่ ท่านจะ ทาประการใด ขงเบ้งจึงว่า โจโฉน้ันเกรงซุนกวน อยู่ จึงให้แฮหัวตุ้นกับเตียวเลี้ยวอยู่รักษาเมือง หับป๋า เม่ือโจโฉยกมาตีเมืองฮันต๋งนี้ ก็เอา แฮหัวตุ้นมาด้วย ขอให้แต่งผู้มีสติปัญญาไป ว่ากล่าวแก่ซุนกวนว่า ท่านจะให้เมืองกังแฮ เมืองเตียงสา เมืองฮุยเอี๋ยง แล้วยุยงให้ซุนกวนยกมา ตีเมืองหบั ปา๋ โจโฉรู้กจ็ ะเปนกงั วลหลงั เลกิ ทพั กลับไปชว่ ยกนั เปนมน่ั คง เล่าป่ีจึงวา่ ทา่ นจะเห็นผู้ใดท่จี ะถอื หนังสือไปว่ากลา่ วกบั ซุนกวนได้ อิเจ้ียจงึ ว่าขา้ พเจา้ จะขอ อาสาถือหนงั สอื ไป เล่าป่จี งึ ใหแ้ ตง่ หนงั สอื ให้อิเจี้ยแล้วสั่งวา่ ทา่ นไปจงเข้าไปบอกเนือ้ ความแก่กวนอูให้ แจง้ ก่อน อเิ จยี้ รับเอาหนังสือแล้วลาเล่าปร่ี ีบไปเมืองเกงจิว๋ แลว้ บอกเนือ้ ความแกก่ วนอูตามซง่ึ โจโฉยก มารบเมืองฮันต๋ง บัดน้ีเล่าป่ีให้ข้าพเจ้าถือหนังสือไปให้ซุนกวนว่า จะยกเมืองสามตาบลให้ซุนกวน แล้วก็ลากวนอูไปเมืองกังตั๋ง จึงบอกทหารให้เข้าไปบอกเน้ือความแก่ซุนกวนว่า เล่าป่ีใช้ให้เรามาหา ทหารกเ็ ขา้ ไปบอกซนุ กวนตามคาอิเจย้ี ซุนกวนแจ้งดังนั้นก็ให้หาตัวอิเจ้ียเข้ามาแล้วถามว่า เล่าปี่ใช้มาด้วยเหตุสิ่งใด อิเจ้ียจึงเอา หนังสือนั้นให้ซุนกวนแล้วบอกว่า เม่ือจูกัดก๋ินไปว่าด้วยเมืองเกงจ๋ิวนั้น เล่าปี่ก็รับว่าจะให้สามเมืองน้ัน เปนเท็จไปแลว้ บัดนี้เล่าป่จี ะคืนเมอื งกงั แฮ เมอื งเตียงสา เมืองฮุยเอีย๋ งใหก้ ่อน จงึ ให้หนังสอื มาแก่ท่าน เปนสาคัญ อันเมืองเกงจ๋ิวเมืองเลงเหลงเมืองลากุ๋นก็จะคืนให้ท่านด้วย แต่ติดขัดอยู่เพราะโจโฉยก กองทัพมาตีเมืองฮันต๋ง กวนอูยังไม่มีที่อาศรัยจะ ยืมไว้ก่อน อันเมืองหับป๋าซึ่งโจโฉแต่งคนมารกั ษา อยู่น้ัน ทหารก็เบาบาง ขอให้ท่านยกกองทัพไปตี เอาเมืองหับป๋า โจโฉก็จะเลิกกองทัพมาช่วยเมือง หับป๋า เล่าป่ีจึงจะยกมาตีเอาเมืองฮันต๋ง แม้ได้ แล้วก็จะให้กวนอูไปอยเู่ มอื งฮนั ต๋ง แลเมืองเกงจว๋ิ เมืองเลงเหลงเมืองลากนุ๋ นั้นกจ็ ะให้ท่านด้วย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๑๓ ซุนกวนได้ฟังดังนั้น ก็ฉีกผนึกออกอ่าน ดูเปนใจความต้องกันกับคาอิเจี้ย แล้วก็ให้อิเจ้ียไป อยู่ ณ ตึกรับแขกก่อน ซุนกวนจึงเอาหนังสือซึ่ง เล่าปี่ให้มานั้นปรึกษาขุนนางท้ังปวง เตียวเจียว จึงว่า ซึ่งเล่าปี่ให้หนังสือมาน้ีเปนกลอุบาย เพราะ กลัวโจโฉจะยกไปตีเอาเมืองเสฉวน ถึงมาทว่า เปนกลของเล่าป่ีก็ดี แต่เปนประโยชน์แก่เราสอง ประการ ๆ หน่ึงจะไดเ้ มืองสามตาบล ประการหนึ่งจะไดเ้ มอื งหับป๋าดว้ ย ถึงมาทว่าเลา่ ป่จี ะมใี จกาเรบิ ว่าลวงเราไดก้ ต็ ามเถิด จาจะทาตามหนงั สือน้จี งได้ ซุนกวนเห็นชอบด้วย จึงให้หาตัวอิเจี้ยเข้ามาแล้วส่ังว่า ท่านจงเร่งกลับไปบอกเล่าป่ีเถิดว่า เราจะยกไปตีเมืองหับป๋า อิเจี้ยรับคาแล้วก็ลาไป ขณะน้ันเทียเภาอุยกายหันต๋ง ไปตรวจด่านยังไม่ กลับมา ฝ่ายซุนกวนจึงใหโ้ ลซกไป หวงั จะรับตราสาหรับเมืองสามตาบล แล้วซนุ กวนก็พาทหารออกไป ต้ังอยูป่ ากนา้ ลกเคา้ จงึ ใหห้ ากาเหลงลบิ องเล่งทอง แต่กาเหลงลบิ องมาถงึ ก่อน ซุนกวนจึงปรึกษาว่า บัดน้ีโจโฉยกไปตีเมอื งฮันต๋ง เราคิดจะไปตีเมืองหับป๋า ท่านท้ังปวงจะ เห็นประการใด ลิบองจึงว่า โจโฉให้จูก๋งอยู่รักษาเมืองโลก๋ัง จูก๋งมาตั้งอยู่ ณ เมืองอ้วนเสีย บัดนี้เปน เทศกาลเข้าโภชน์สาลีสุก จูก๋งจึงให้เกี่ยวเข้าโภชน์สาลีส้องสุมไว้ในเมืองหับป๋า ขอให้ยกไปตีเอาเมือง อ้วนเสียเสียกอ่ น แลว้ จงึ ยกล่วงไปตเี อาเมืองหบั ป๋า เห็นจะได้โดยง่าย ซนุ กวนเห็นชอบดว้ ย จงึ จัดแจงทแกล้วทหาร ได้สิบหม่ืน ให้กาเหลงลิบองคุมทหารเปนกองหน้า จิวขิมกับพัวเจี้ยงเปนกองหลัง ซุนกวนเอาจิวท่ายตันบู ตังสิดซิเซง่ ส่ีนายนี้ไว้ในกองหลวง คร้ันจัดทัพเสรจ็ แลว้ ซุนกวนก็ยกข้ามฟากไปข้ึนทางเมืองไฮจ๋ิว ยกเปน กระบวรทัพบกไป พอใกล้เมืองอ้วนเสียแล้วให้หยุด ตั้งคา่ ยมน่ั ไว้ ลบิ อง (Lu Meng) สามกก๊ วิทยา

๑๒๑๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายจูก๋งรู้ว่าซุนกวนยกกองทัพมาก็เกณฑ์ ทหารขึ้นรักษาหน้าท่ีไว้เปนม่ัน คง แล้วให้คนใช้ถือ หนังสือข่าวทัพไปถึงเตียวเล้ียว ซึ่งอยู่ ณ เมืองหับปา๋ ฝ่ายซุนกวนคุมทหารไปเที่ยวดูกาแพงเมืองอ้วนเสีย ถ้าเห็นที่ไหนเบาบางก็จะให้ทหารเข้าหักเอาเมือง เหล่าทหารรักษาหน้าที่เชิงเทินเห็นซุนกวนคุมทหาร มา ก็ชวนกนั เอาเกาทัณฑย์ ิงระดมออกไปเปนอนั มาก ซุนกวนเห็นดังนั้นก็พาทหารกลับมา ณ ค่าย จึงปรึกษาแก่ทหารทั้งปวงว่า เราจะรบพุ่ง ประการใดจึงจะได้เมืองอ้วนเสีย ตังสิดจึงว่า ให้เกณฑ์ทหารขนเอาดินมาถมเปนเนินเข้า ให้สูงเท่า กาแพงเมืองจงหลายกอง จึงให้ทหารระดมยิงเกาทัณฑ์เข้าไปดังห่าฝน ทหารที่อยู่บนเชิงเทินก็จะ ละหน้าท่ีเสีย แล้วให้ทหารเอาบันไดหกพาดปีนเข้าไปเห็นจะได้เมืองโดยง่าย ลิบองจึงว่าแก่ตังสิดว่า อันจะทาการเหมือนท่านว่านั้นช้านัก เห็นกองทัพเมืองหับป๋าจะมาช่วยกันทันที อันทหารเราก็มกี าลงั อยู่ ขอใหย้ กเข้าโจมตีเอาแต่เวลาเดยี วก็จะไดเ้ มอื งอว้ นเสีย แลว้ จะได้ล่วงไปทาการเมอื งหับปา๋ ซุนกวนเห็นด้วย คร้ันเวลาสามยามจึงให้ทหาร กาเหลง (Gan Ning) หุงอาหารกินพร้อมแล้ว เวลาสิบเอ็ดทุ่มก็ยกทหารข้ามคู เมืองเข้าไปโจมตีทาลายประตูแลกาแพงเมือง เสียงฆ้อง กลองโห่ร้องอื้ออึงดังแผ่นดินจะถล่มลง ฝ่ายทหารบนเชิง เทินก็เอาเกาทัณฑ์ระดมยิงดังห่าฝน กาเหลงกับลิบองซึ่ง เปนนายกองหน้าเห็นดังนั้น ก็เร่งขับทหารให้เอาบันได แลพะองพาดกาแพงปีนขึ้นไปรบพุ่งเปนสามารถ แล้ว กาเหลงนั้นก็ข้ึนไปถึงกลางพะอง แล้วเอาโซ่เหวี่ยงขึ้นไป จะใหค้ ล้องใบเสมาจะหนว่ งตัวขน้ึ ไป ฝา่ ยจูก๋งก็ใหท้ หารเอาก้อนศิลากรวดทรายทง้ิ ลงมาเปนอนั มาก กาเหลงซา้ เหวย่ี งโซ่ขนึ้ ไปถูก จูก๋งลม้ ลง ทหารบนเชงิ เทินก็ตกใจเข้าช่วยพะยุงไว้ กาเหลงกบั ทหารทั้งปวงก็ปีนข้ึนไปได้ จงึ เอากระบ่ี แลทวนแทงฟันจูก๋งตาย แลทหารจูกง๋ ก็เขา้ มาคานบั กาเหลงสิ้น www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๑๕ ฝ่ายเตียวเล้ียวคร้ันแจ้งในหนังสือซึ่งจูก๋งให้มานั้น ก็จัดแจงทหารยกกองทัพไปช่วยเมือง อ้วนเสีย ครั้นถึงกลางทางรู้ข่าวว่าซุนกวนได้เมืองอ้วนเสียแล้ว เตียวเล้ียวก็ยกกลับมารักษาเมือง หบั ปา๋ ไว้ ฝ่ายเล่งทองคุมทหารรีบตามซุนกวนมา ครั้นถึงพอซุนกวนได้เมืองอ้วนเสียแล้ว ซุนกวนจึง พาเล่งทองกับทหารท้ังปวงเขา้ ในเมืองอ้วนเสีย ให้ปูนบาเหน็จทแกล้วทหารใหญ่น้อย แล้วให้แตง่ โต๊ะ จะเลี้ยงขุนนางทหารทั้งปวงน้ัน ซุนกวนจึงว่า เรามาตีเมืองอ้วนเสียครั้งน้ี กาเหลงมีความชอบเปน อนั มาก เพราะเข้าเมืองได้ก่อน ให้กาเหลงน้ันนั่งกนิ โต๊ะท่ขี นุ นางผูใ้ หญ่ ขณะน้ันท่ีปรึกษาแลนายทหารท้ังปวงกินโตะ๊ อยู่พร้อมกัน เล่งทองเห็นกาเหลงน่ังกินโตะ๊ อยู่ ท่ีสูงกว่าทหารทั้งปวง ก็ย่ิงมีความแคน้ ด้วยกาเหลงฆ่าบิดาของตัวเสีย จึงชายตาค้อนกาเหลง แล้ววา่ แกน่ ายทหารทัง้ ปวงว่า เราจะรากระบใี่ หท้ ่านดู แล้วเล่งทองกร็ าไป กาเหลงเห็นดงั น้ันก็คดิ วา่ เล่งทองน้ยี งั มีใจพยาบาทอยู่ ซงึ่ รากระบน่ี ีห้ วังจะทาร้ายเรา จาเรา จะราบ้างจะได้ป้องกันตัว แล้วกาเหลงจึงว่า เล่งทองราผู้เดียวน้ันไม่สู้งาม ตัวเราชานาญถือทวนสอง เล่ม เราจะราให้ทา่ นทั้งปวงดู แล้วก็ลุกขึ้นรา ลิบองเห็นกาเหลงเลง่ ทองราทวนแลกระบ่ีดว้ ยกันดงั น้นั ก็คิดว่า นายทหารทั้งสองนี้พยาบาทจะทาร้ายกัน จาเรา จะปอ้ งกนั ไวอ้ ย่าใหม้ ีอันตรายขา้ งผ้ใู ดเลย จึงวา่ แกข่ นุ นาง ทั้งปวงนั้นว่า ตัวเราชานาญเขนเราจะราให้ท่านดู แล้วก็ ลุกขน้ึ ราอยู่หว่างกาเหลงเลง่ ทองหวงั มใิ ห้ทารา้ ยกนั ทหาร คนหนึ่งเห็นดังน้ันก็เอาเน้ือความไปบอกซุนกวน ๆ แจ้ง ดังนน้ั กต็ กใจ รีบไปยงั ทชี่ ุมนุมขุนนาง เห็นกาเหลงเล่งทอง ราอาวุธอยู่คนละข้าง ลิบองนั้นราอยู่กลาง กาเหลงกับ เล่งทองเห็นซุนกวนมาก็ตกใจวางอาวุธเสีย แล้วคุกเข่าลง คานับซุนกวนอยู่ ซุนกวนจึงว่าแก่เล่งทองว่า การซึ่งท่าน พยาบาทกาเหลงน้ัน เราก็ได้ขอเสียแต่ครั้งก่อนแล้ว เหตุ ใดจงึ มาทาคร้ังน้อี กี เล่า เล่งทองมไิ ด้ตอบประการใด แตน่ ่ัง ร้องไหอ้ ยู่ เล่งทอง (Ling Tong) สามก๊กวิทยา

๑๒๑๖ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ซุนกวนจึงปลอบโยนเล่งทองว่า ท่านกับกาเหลงเหมือนหนึ่งปลาค่องเดียวกัน จงตั้งใจ ประนอมทาราชการดว้ ยกนั ใหป้ รกติเถดิ เล่งทองกน็ ิ่งอยู่ ซุนกวนจงึ ให้ตรวจตราทแกลว้ ทหารเตรยี มไว้ พร้อมอยู่ทกุ กอง คร้นั เวลารงุ่ เชา้ ซุนกวนกย็ กกองทพั ไปใกล้เมืองหับป๋า จึงให้ตงั้ คา่ ยมนั่ ไว้ ฝ่ายเตียวเลี้ยวนั้น กะเกณฑ์ทหารข้ึน รักษาหน้าที่เชิงเทินไว้ม่ันคง ครั้นรู้ว่าซุนกวนยก กองทัพมาใกล้เมืองหับป๋า เตียวเลี้ยวก็คิดจะ ออกไปรบพุ่งกับซุนกวน พอทหารเข้ามาบอก เตียวเลี้ยวว่า โจโฉให้เอาหีบน้อยน้ีมาให้ท่าน เตียวเล้ียวรับเอาหีบมาดู เห็นหนังสือฉลากบอก ว่า ถ้าจะมีศึกมากระทาย่ายีเมืองหับป๋า แม้จะ ตา้ นทานขัดสนประการใด ให้เปิดเอาหนงั สือออกมาดแู ล้วให้ทาตาม ขณะนั้นเตียวเล้ียวปรึกษากับลิเตียนงักจิ้นว่า ซึ่งจะออกไปต่อสู้ด้วยซุนกวนน้ันยังไม่ตกลง กัน เตียวเล้ียวจึงเปิดหีบออก เอาหนังสือโจโฉออกมาอ่านดูเปนใจความว่า ถ้าซุนกวนยกมาตีเมือง หับป๋า ก็ใหเ้ ตยี วเลย้ี วกบั ลเิ ตียนคุมทหารออกไปรบดว้ ยซุนกวน ให้งักจิน้ อยรู่ ักษาเมือง เตยี วเลีย้ วแจ้ง แล้วก็เอาหนงั สอื น้นั ใหล้ เิ ตยี นงักจ้นิ ดู ลิเตียนงักจ้ินเห็นหนังสือแล้ว จึงว่าแก่เตียวเลี้ยวว่า เมื่อหนังสือวุยก๋งให้มาฉน้ี ท่านจะคิด ประการใด เตียวเลี้ยวจึงว่า ซุนกวนรู้ว่าวุยก๋งยกไปตี ฮันต๋ง ซุนกวนมีใจกาเรบิ จึงมาทาอันตรายเมอื งเรา ๆ จา จะคุมทหารออกไปรบพุ่ง เอาชัยชนะซุนกวนไว้ให้ได้คร้ัง หน่ึงก่อน แต่พอยอใจให้ทหารท้ังปวงของเรากาเริบไว้ เราจึงจะคิดอ่านต่อไป ลิเตียนได้ฟังดังน้ันก็นิ่งอยู่ แต่ งักจ้ินตอบเตียวเลี้ยวว่า ซุนกวนคุมทหารมาครง้ั นี้เปนอัน มาก ทหารเมืองเราน้อย ซึ่งจะยกออกไปนั้นเห็นจะ ต้านทานทหารซุนกวนไม่ได้ ขอให้รักษาเมืองไว้ให้ม่ันคง อยา่ ให้ข้าศกึ เข้าเมืองได้ งักจ้ิน (Yue Jin) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๑๗ เตียวเลย้ี วจึงวา่ อันจะรักษาเมือง นิ่งอยูฉ่ น้ี จะมผิ ดิ กบั หนงั สอื วยุ กง๋ ใหม้ าหรอื ผู้ใดจะอยู่ก็ตามเถิด แต่เราผู้เดียวจะคุม ทหารออกไปทาการสงครามกับซุนกวน แล้วก็สั่งให้จัดแจงทหาร ลิเตียนงักจน้ิ จึงว่า แก่เตียวเล้ียวว่า ถ้าฉน้ันตัวเราร่วมสุขทุกข์ ผิดชอบดว้ ยกัน เราจะขอออกไปด้วย จะให้ แต่ทหารอยูร่ กั ษาเมือง เตียวเล้ียวได้ฟังดังนั้นมีความยินดี จึงว่าแก่ลิเตียนว่า เวลาสามยามวันน้ี ท่านจงคุมทหาร อ้อมออกไปทาลายสะพานเสียวเกียวข้างทิศใต้เสีย อย่าให้ข้าศึกข้ามไปมาได้ แล้วคุมทหารซุ่มอยู่ ตาบลเสียวเกียว คอยสกัดตีกองทัพซุนกวน เวลารุ่งเช้าตัวเรากับงักจิ้นจะคุมทหารออกโจมตี ลิเตียน เห็นชอบด้วย ก็คุมทหารไปทาตามเตียวเลี้ยวส่ัง ครั้นเวลารุ่งเช้าเตียวเล้ียวจึงให้งักจิ้นคุมทหารเปน กองล่อ ตวั เตยี วเล้ยี วนนั้ คมุ ทหารออกไปซุ่มอยู่หวังจะคอยโจมตี ฝ่ายซุนกวนกับเล่งทองยกล่วงเข้ามา แลกาเหลงกับลิบองซ่ึงเปนกองหน้านั้น เห็นงักจ้ิน คุมทหารออกมา กาเหลงก็ขับม้าเข้ารบกับงักจ้ินได้สิบเพลง งักจิ้นทาชักม้าถอยหนีเข้าปากทาง เสียวเกียว แล้วรีบขับม้าไปทางแยก ลิบองเห็นได้ทีก็ขับทหารหนุนไป ซุนกวนเห็นดังนั้น ก็ขับม้า พาทหารรีบไป พอถึงตาบลซ่ึงเตียวเล้ียวซุ่มทัพ ก็ได้ยินเสียงประทัดสัญญาแลทหารโห่ร้องอื้ออึง เ ห็ น ข้ า ง ซ้ า ย น้ั น ลิ เ ตี ย น คุ ม ท ห า ร ตีออกมาเปนอันมาก ข้างขวาทางน้ัน เตียวเลี้ยวคุมทหารตีกระหนาบเข้ามา ฆา่ ฟนั ทหารลม้ ตายแตกตื่นไป ซุนกวน เสียทีดังน้ันก็ตกใจ แลกาเหลงกับ ลิบองก็ไล่งักจิ้นเกินข้ึนไป ครั้นจะให้ ทห า ร ค วบ ม้ า ไ ปบ อกให้มาช่วย กองทพั เตียวเลีย้ วก็สกดั ทางอยู่ สามก๊กวิทยา

๑๒๑๘ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขณะนัน้ ซุนกวนยังเหลือทหารอยปู่ ระมาณ สามร้อย เล่งทองจงว่าแก่ซุนกวนว่า จงเร่งข้าม สะพานไปให้ถงึ ฟากจึงจะพ้นขา้ ศกึ ครน้ั ว่าขาดคาลง พอเตียวเล้ียวคุมทหารไล่เล่งทองเข้ามา ซุนกวนขับ ม้าหนีขึ้นสะพานศิลาไปถึงฟากตวันตก เห็นเชิง สะพานน้ันขาดอยู่ไม่มีศิลาพาดประมาณเก้าศอกสิบ ศอก ซุนกวนตกใจจึงคิดว่าครั้งน้ีเห็นจะไม่พ้นมือ ข้าศึก จะชักม้าถอยหลังมาก็ไม่ได้ ด้วยทหารเตียวเล้ียวตามมาถงึ สะพานฟากตวันออกแล้ว ทหารคน หนงึ่ ซึ่งตามมาด้วยจึงเตือนสตซิ นุ กวนวา่ ใหท้ า่ นชกั ม้าถอยไปถึงกลางสะพาน แล้วจงึ ขบั มา้ ควบใหโ้ จน ข้ามสะพานซึ่งไม่มีศิลาพาดน้ันก็จะถึงแผ่นดิน ซุนกวนเห็นชอบด้วย ก็ชักม้าถอยหลังไป แล้วขับม้า ควบโจนไปถึงแผ่นดิน พอซิเซ่งกับตังสิดขี่เรือลาหน่ึงมาเห็นเข้า ก็ขับทหารรีบเข้าไปรับซุนกวนลงเรอื ฝา่ ยเล่งทองตอ่ รบกนั อยูก่ บั เตยี วเล้ยี วเปนสามารถ เตียวเลย้ี วฆ่าฟนั ทหารเลง่ ทองเสียสนิ้ ทงั้ สามรอ้ ย www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๑๙ ฝ่ายกาเหลงลิบองได้ยินทหาร ข้างหลังนั้นโห่ร้องอื้ออึง ก็พาทหารถอยมา หวังจะช่วยซุนกวน พอพบลิเตียนก็เข้ารบ กันอยู่เปนช้านาน ขณะน้ันงักจิ้นคุมทหาร ย้อนตลบหลังลงมา เห็นลิเตียนกับกาเหลง ลิบองรบกันอยู่ ก็เข้าช่วยลิเตียนรบเปน สามารถ ลิเตียนกับงักจ้ินฆ่าฟันทหารกาเห ลงล้มตายเปนอันมาก เล่งทองสิ้นทหารยัง แต่ตัวผู้เดียว กายน้ันต้องอาวุธเปนหลายแผล เหลือกาลงั ท่จี ะอย่ตู า้ นทาน ก็ขับม้าหนีเตยี วเลี้ยวไปถงึ เชิงสะพาน พอกาเหลงกับลิบองแลทหารประมาณสิบสี่สิบห้าคน ต่างคนต่างทิ้งม้าเสียโจนลงน้าว่าย หนีไป ซนุ กวนเหน็ ดงั นัน้ จงึ ให้ถอยเรือเขา้ ไปรับขน้ึ เรือรบ แล้วก็พาเอาทหารทง้ั ปวงรีบหนไี ปปากน้าญ่ี สูแดนเมอื งกงั ตั๋ง แลว้ ใหต้ ัง้ ค่ายอยูบ่ นบก เตียวเลีย้ ว (Zhang Liao) สามก๊กวิทยา

๑๒๒๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขณะเม่ือซุนกวนแตกมานั้น ทหารแลชาวเมืองกังตั๋งกลัวฝีมือเตียวเล้ียวเปนอันมาก ถา้ เดก็ รอ้ งไห้มีผขู้ ่อู อกชื่อเตยี วเล้ียว เด็กน้นั กก็ ลัวนิ่งอยู่ ซุนกวนมคี วามนอ้ ยใจ จงึ ซ่องสุมทหารหวังจะ ยกไปแก้แค้นเตียวเล้ียว แล้วให้แต่งหนังสือไปถึงโลซกเปนใจความว่า ให้โลซกเร่งคุมทหารเติมมา เราจะยกกองทพั ไปตเี อาเมืองหบั ปา๋ จบั ตัวเตียวเล้ียวมาฆา่ เสียให้จงได้ ฝ่ายเตียวเลี้ยวครั้นมีชัยชนะแก่ซุนกวนแล้ว ก็คุมทหารกลับเข้าเมือง จึงคิดเกรงว่าซุนกวน แตกไปครั้งน้ี เห็นจะเกณฑ์ทหารเตมิ ทวีมากข้นึ ยกมาแก้แค้นเราเปนม่นั คง อันทหารในเมอื งหับป๋าน้ี น้อยนัก เห็นจะต้านทานซุนกวนมิได้ จาจะบอกไปถึงโจโฉให้ยกมาช่วย คิดแล้วก็ให้แต่งหนังสือบอก ข่าวราชการ ซ่ึงมีชัยชนะแก่ซุนกวนไปถึงวุยก๋งทุกประการ แล้วว่าเตียวเล้ียวเกรงอยู่ว่าซุนกวนจะยก กองทัพมาอีก แลทหารในเมืองหับป๋าน้อย ให้ขอกองทัพวุยก๋งยกมาช่วย คร้ันแต่งแล้วก็ให้ซแิ ท่รบี ถอื ไป ซแิ ทค่ ร้นั มาถงึ เมอื งฮนั ตง๋ ก็เอาหนงั สือเข้าไปให้โจโฉ โ จ โ ฉ แ จ้ ง ใ น ห นั ง สื อ ดั งนั้นแ ล้ ว ก็ ป รึ ก ษ า แ ก่ ท ห า ร ทั้ ง ป ว ง ต า ม ใ น ห นั ง สื อ เตียวเลี้ยว ว่าเราจะคิดประการใด เล่าหัวจึงว่า ซ่ึงจะยกไปรบเมืองเสฉวนนั้นยังไม่ได้ก่อน ด้วย เล่าป่ีจัดแจงทหารเตรียมไว้หวังจะป้องกันเมือง เสฉวนมิให้เปนอันตราย อันเมืองหับป๋านั้นก็ เปนเมืองใหญ่ แม้ท่านจะละเสีย ซุนกวนยก กองทัพมาตีได้ก็จะร้อนถึงเมืองฮูโต๋ ขอให้ท่าน ยกไปช่วยเมืองหับป๋าจึงจะควร โจโฉเห็นชอบ ด้วยจึงว่า เขาเตงกุนสันกับเขาบองเทาเหงียม โจโฉ (Cao Cao) สองตาบลน้ีเปนปากทางเมืองฮันต๋ง ให้ แฮหัวเอ๋ียนคุมทหารอยู่รักษาเขาเตงกุนสัน ให้เตียวคับอยู่รักษาปากทาง ณ เขาบองเทาเหงียม แล้วก็จัดแจงทหารได้ส่ีสิบหมื่น โจโฉก็ยกไปถึง เมืองหับป๋า แล้วพาเตยี วเลีย้ วลิเตยี นงักจิ้นยกล่วงเขา้ ไปต้ังอยูต่ อ่ แดนเมืองกังต๋ัง www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๒๑ ฝ่ายม้าใช้เอาเนื้อความมาบอก ซุนกวนว่า บัดนี้โจโฉคุมทหารประมาณ สี่สิบหม่ืนมาตั้งอยู่แดนต่อแดน ซุนกวนแจ้ง ดังน้ันก็ตกใจ จึงให้ตังสิดกับซิเซ่งคุมเรือรบ ห้าสิบลาออกไปต้ังขัดทัพอยู่ ณ ปากน้าญ่ีสู ให้ตันบูคุมทหารเที่ยวตะเวนอยู่ริมทเล เตียวเจียวจึงว่าแก่ซุนกวนว่า โจโฉพึ่งยก มาถึงเห็นทหารยังอิดโรยอยู่ ขอให้แต่ง ทหารไปโจมตีให้ทหารโจโฉถอยกาลังลงแลว้ จะไดท้ าการต่อไป ซุนกวนเห็นชอบด้วย จึงถามนายทหาร ว่า ผู้ใดจะอาสาไปทาตามเตียวเจียวได้ เล่งทองจึงรับอาสาว่า ข้าพเจ้าจะขอทหารสามพันยกไปโจมตี ให้ทหารโจโฉเสยี ทจี งได้ กาเหลงจงึ วา่ เล่งทองจะเอาทหารสามพันนั้นมากนัก ข้าพเจา้ จะขอทหารแต่ รอ้ ยหนึง่ ยกไปทาการเอาชัยชนะให้จงได้ ขณะนั้นกาเหลงกับเล่งทองทุ่งเถียงไม่ตกลงกัน ซุนกวนจึงว่าแก่กาเหลงว่า อันความคิดแล ฝีมือทหารโจโฉน้ันใหญ่หลวงนัก ท่านจะดูหม่ินนั้นไม่ได้ จงให้เล่งทองไปเถิด แล้วจัดแจงทหารให้ เล่งทองสามพัน เล่งทองลาซุนกวนแล้วคุมทหารไปถึงแดนเมืองหับป๋า พอพบเตียวเล้ียวเปน กองหน้าโจโฉ เตียวเล้ียวขับมา้ ราทวนเขา้ รบกบั เล่งทองได้ห้าสบิ เพลงยงั ไม่แพ้ชนะกนั ฝ่ายซุนกวนเมื่อให้เล่งทองไป นั้น ก็คิดวิตกว่าเล่งทองจะเสียทีแก่ ทหารโจโฉ จึงให้ลิบองคุมทหารหนุนไป ลิบองก็รีบไป พบเล่งทองก็พากันกลับมา ค่ายญีส่ ู กาเหลงจงึ เขา้ ไปว่าแก่ซนุ กวนวา่ เวลากลางคนื วันน้ขี ้าพเจา้ จะขอทหารแต่ ร้อยหน่ึงไปปล้นค่ายโจโฉให้ได้ แม้เสีย ทหารแต่คนหน่ึงก็ดี ม้าตัวหน่ึงก็ดี ก็อย่า ใหย้ กความชอบขา้ พเจา้ เลย สามกก๊ วิทยา

๑๒๒๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ซุนกวนได้ฟังก็มีใจยินดี เพราะได้เห็น ฝีมือกาเหลง จึงจัดทหารม้าซึ่งมีฝีมือร้อยหน่ึงกับ สุราห้าสิบไห เนื้อแพะสิบช่ังให้กาเหลง ๆ ใช้ให้ คนแบกสุราแลส่ิงของ แล้วพาทหารมา ณ ค่าย กาเหลงจึงเอาขนั เงินตกั สุรากินเข้าไปสองขัน แลว้ ร้องประกาศแก่ทหารท้ังนั้นว่า บัดน้ีนายเราให้ไป ปล้นค่ายโจโฉ ชาวเจ้าท้ังปวงจงช่วยกันทาการให้ เต็มมือจึงจะไดช้ ัยชนะ ทหารร้อยหนึ่งได้ฟังดงั น้ันตา่ งคนต่างคิดว่า เม่ือคนร้อยหนงึ่ เท่าน้ีหรือจะปล้น คา่ ยโจโฉได้ แล้วกก็ ม้ หน้าเปนทกุ ขอ์ ยู่ กาเหลงเห็นดังนั้นก็โกรธ จึงชักกระบ่ีออกแล้วว่า ตัวกูเปนนายทหารเอกมิได้รักชีวิต มึงเหล่านี้เปนแต่ทหารเลว เหตุใดจึงกลัวความตาย แม้ผู้ใดย่อท้อไมเ่ ปนใจทาการ กูจะเอากระบี่น้ีตัด สีสะเสีย ทหารทั้งปวงน้ันได้ฟังคากาเหลงว่าก็กลวั ต่างคนต่างว่าข้าพเจ้าจะขออาสาไปปลน้ ค่ายโจโฉ ให้ได้ กาเหลงมคี วามยินดี จงึ เอาเนอื้ แพะกับสุราน้ันแจกใหท้ หารกินส้นิ ทกุ คน ครนั้ เวลาพลบคา่ กาเหลงจึงให้เอาขนห่านมาปักหมวกทหารทัง้ นั้นเปนสาคัญ แลว้ ใหแ้ ต่งตวั ใส่เกราะผกู มา้ เตรยี มไว้ คร้ันเวลายามหนง่ึ กาเหลงก็ขนึ้ ม้าถือทวนพาทหารท้ังนัน้ ไปซุม่ อยู่ข้างเนนิ เขา แหง่ หน่ึง เหน็ ไดท้ แี ล้ว กพ็ าทหารฝา่ ขวากหนามโห่ร้องเข้าไปโจมตปี ลน้ ค่ายโจโฉ แลว้ จดุ เพลงิ เผาค่าย ขึ้นเปนหลายตาบล แลทหารกาเหลงท้ังร้อยหนึ่งน้ันก็ไล่ฆ่าฟันทหารโจโฉล้มตายเปนอันมาก โจโฉ แลทหารทง้ั ปวงต่นื ตกใจ ก็แตกหนีเปนอลหม่าน เหยียบกันป่วยเจบ็ ล้มตายเปนหลายคน ฝ่ายซุนกวนก็ให้จิวท่ายคุมทหารหนุนกาเหลงไป หวังจะได้ช่วยป้องกันกาเหลง ๆ เห็นโจโฉแลทหารหนี กระจายไป แลทหารร้อยหน่งึ น้ันก็มไิ ดเ้ ปนอนั ตราย กพ็ ากัน คืนออกจากค่าย พบจิวท่ายก็ชวนกันกลับไป ขณะนั้นโจโฉ หนีออกมาซ่องสุมทหารไว้แล้ว คร้ันจะยกติดตามไปก็เกรง อย่วู า่ ซุนกวนจะซมุ่ ทหารไว้ กใ็ หต้ รวจตราทหารอยูใ่ นทนี่ นั้ จิวท่าย (Zhou Tai) www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๒๓ สามก๊กวิทยา

๑๒๒๔ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายกาเหลงกับจิวท่ายพากันมา จะใกล้ถึงค่ายพอเวลารุ่งข้ึน ซุนกวนรู้ข่าว ว่ากาเหลงไปปล้นค่ายโจโฉได้ก็มีใจยินดี จึงให้ทหารตีฆ้องกลองแลม้าฬ่ออ้ืออึง แลซุนกวนออกไปรับกาเหลงถึงนอกค่าย กาเหลงเห็นซุนกวนออกมารับ ก็ลงจากมา้ เข้าไปคานับอยู่ ซุนกวนเข้ายุดมือกาเหลง พากลับมาค่ายแล้วว่า ท่านอาสาครั้งน้ีทา ให้อ้ายศัตรูเฒ่าตกใจเสยี ทหารเปนอันมาก ตัวเรามิใช่จะไมร่ ักท่านน้ันหามิได้ แต่คิดว่าจะให้ทหารท้งั ปวงปรากฎฝมี อื ท่านไว้ เราก็ไดใ้ ห้จวิ ทา่ ยคมุ ทหารหนุนไปชว่ ย แลว้ ซุนกวนกใ็ หเ้ อาดาบอย่างดรี อ้ ยเลม่ แพรอย่างดีพันพับให้กาเหลงเปนบาเหน็จ กาเหลงคานับรับเอาส่ิงของทั้งนั้นมา แล้วแจกให้ทหารท้ัง ร้อยคน ซุนกวนเห็นดังน้ันย่ิงมีความยินดีจึงว่า โจโฉนั้นได้เตียวเลยี้ วไว้เปนทหารเอก เราก็ได้กาเหลง ไว้เปนทหารเอก พอจะสกู้ บั เตยี วเล้ยี วได้ ครนั้ เวลารงุ่ เชา้ โจโฉจึงใหเ้ ตียวเลีย้ วลเิ ตยี นงกั จนิ้ คุมทหารไปร้องท้าทายถึงหน้าค่ายซุนกวน เล่งทองได้ฟังดังนั้นก็คิดว่า ตัวกูเปนอริกันอยู่กับกาเหลง บัดนี้กาเหลงทาการมีความชอบเปนหลาย ครั้ง จากูจะอาสาออกไปรบกับเตียวเลี้ยว จะได้มีความชอบเสมอกาเหลง คิดแล้วจึงว่าแก่ซุนกวนว่า ข้าพเจา้ จะขออาสาไปรบใหเ้ ตียวเลี้ยวแตกไปให้จงได้ ซนุ กวนกจ็ ดั ทหารให้เลง่ ทองหา้ พนั เล่งทองกค็ ุม ทหารออกจากคา่ ย ซุนกวนจงึ พากาเหลงแลทหารทัง้ ปวง ออกไป หวังจะดูเล่งทองรบกับเตียวเล้ียว เล่งทองขับม้าขึ้นไปหน้าทหาร เห็นลิเตียนกับ งักจิ้นยืนม้ากระหนาบเตียวเลี้ยวทั้งซ้ายขวา เล่งทองจึงร้องวา่ เตียวเลีย้ วมารอ้ งท้าทายแล้ว จงเร่งออกมารบกับเราให้เห็นฝีมือกันไว้ เตียวเลี้ยวได้ฟังดังนั้นก็ให้งักจิ้นขับม้าออกไป รบกบั เลง่ ทองถึงหา้ สบิ เพลง กย็ ังไม่แพ้ชนะกนั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๒๕ ข ณ ะ นั้ น โ จ โ ฉ คุ ม ท ห า ร ห นุ น อ อ ก ไ ป เห็นงักจิ้นกับเล่งทองรบกันอยู่ โจโฉจึงส่ังโจฮิวให้ ลอบเอาเกาทัณฑ์ยิงเล่งทองหวังจะช่วยงักจ้ิน โจฮวิ ก็เอาเกาทัณฑ์ยิงไปถูกม้าเล่งทอง ม้าน้ันตกใจ สบัดเล่งทองพลัดตกจากหลังล้มอยู่กลางดิน งักจิ้น เห็นได้ทีก็ขับม้าเข้าไปจะเอาทวนแทงเอาเล่งทอง พอกาเหลงยิงเกาทัณฑ์มาถูกหน้าผากงักจ้ินตกม้า ลง ทหารทัง้ สองฝา่ ยกเ็ ขา้ ชว่ ยกันปอ้ งกันงักจิ้นกับเล่งทองออกจากทรี่ บ ซุนกวนจึงบอกเล่งทองว่า เม่ือท่านตกมา้ ลง งักจ้ินขับม้าเข้ามาจะเอาทวนแทงท่านน้นั หาก กาเหลงช่วยยิงเกาทัณฑ์ไปถูกงักจิ้นตกม้าลงท่านจึงรอดจากความตาย เล่งทองได้ฟังก็ลุกไปคานับ กาเหลงแล้วว่า ท่านช่วยแก้เราไว้คร้ังนี้คุณท่านหาที่สุดมิได้ ซึ่งเราคิดพยาบาทท่านมาแต่ก่อนน้ันเรา ขออภัยเถิด แต่นี้สืบไปภายหน้าเราจะได้ตั้งใจประนอมต่อท่าน กาเหลงได้ฟังก็มีความยินดี แล้วต่าง คนตา่ งสาบาลวา่ ตวั เราทง้ั สองแต่วันนไ้ี ปกจ็ ะเปนมติ รแกก่ ันมิได้มคี วามสงสยั กนั เลย สามก๊กวิทยา

๑๒๒๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายโจโฉครั้นกลับมาถึงค่าย ก็ให้หมอ รักษาแผลเกาทัณฑง์ ักจ้ินแล้วคิดวา่ จะแต่งทหาร ยกไปโจมตีค่ายซุนกวนเปนหา้ ทางจงึ จะมีชยั ชนะ คร้ันเวลารุ่งเช้า โจโฉคุมทหารเปนกองกลาง ให้เตียวเล้ียวกับลิเตียนคุมทหารคนละหม่ืนยก แยกกันไปริมชายทเลเปนสองทาง ให้ซิหลงกับ บังเต๊กคุมทหารกองละหม่ืนยกแยกกันไปริมเนิน เขาเปนสองทาง คร้ันจดั แลว้ โจโฉแลนายทหารทงั้ สีก่ องก็คมุ ทหารดากนั ไป ฝ่ายตังสิดกับซิเซ่งซ่ึงคุมทหารเรืออยู่น้ันเห็นกองทัพโจโฉยกดากันมา แล้วเห็นทหารเลวใน เรือรบน้ันหนา้ ซดี สลดลง ซิเซ่งจึงว่า ธรรมดาเปนชาตทิ หารกินเบีย้ หวัดท่าน ถ้ามีสงครามมาก็ใหต้ ง้ั ใจ รบพุ่งเปนสามารถ แลตัวท่านทั้งปวงน้ี เห็นแต่ข้าศึกมาก็ให้ตั้งย่อท้อดังนี้ ไม่สมควรเปนชาติทหาร บัดน้ีเราจะขนต่อสู้ด้วยข้าศึก แม้ผู้ใดคร่ันคร้ามอยู่เราก็จะตัดสีสะเสีย แล้วพาทหารสามร้อยลงเรือ นอ้ ยขึ้นมาถึงหาดทราย ก็เขา้ ตตี ลุมบอนอย่กู ับทหารลเิ ตียน ตังสิดอยู่ในเรือรบเห็นดังน้ัน ก็ให้ทหารตีฆ้องกลองโห่ร้องอื้ออึงขึ้น พอลมพายุใหญ่พัดมา เสียงคลืน่ แลละลอกนั้นเอิกเกริก เรือรบทั้งปวงก็จลาจลดังจะล่มลง ทหารเลวทั้งปวงตกใจกลวั เรือนัน้ จะลม่ กว็ ่ิงวนุ่ วายหวังจะลงเรือน้อยหนขี ึ้นหาดทรายให้พ้นจากความตาย ตังสิดเห็นดังนั้นก็โกรธ ชักกระบ่ีออกไล่ฆ่าฟันทหาร เลวตายประมาณสิบส่สี บิ หา้ คน แล้วร้องประกาศว่า นายเราให้ มาขัดทัพอยู่ เกิดลมพายุแต่เพียงน้ี ต่างคนต่างจะหนีขึ้นบก แม้จะขืนขนึ้ ไปให้ได้ เราจะฟนั เสยี ให้สิน้ ขณะนั้นพายุใหญ่ย่ิงพัดหนักมา คลื่นก็กาเริบหนักขึน้ เรือรบซึ่งทอดอยู่นั้นสายสมอขาดล่มลงเปนหลายลา เรือตังสิด นั้นก็ลม่ ด้วย ตงั สดิ ว่ายนา้ ส้นิ แรงก็ถงึ แก่ความตาย ทหารทั้งปวง จมน้าตายเปนอนั มาก ตังสดิ (Dong Xi) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๒๗ ฝ่ายตันบูซึ่งเปนกองตะเวน เห็นบังเต๊กคุมทหาร ตันบู (Chen Wu) มาตามเนินเขา ตันบูก็ขับทหารเข้ารบตลุมบอนอยู่เปน สามารถ ขณะนั้นพอซุนกวนรู้ ก็ข้ึนม้าพาจิวท่ายกับทหาร ท้ังปวงรีบไป เห็นซิเซ่งกับลิเตียนคุมทหารเข้ารบกันอยู่ ซนุ กวนเกรงว่าทหารซเิ ซง่ น้อยจะเสียทีแกข่ ้าศกึ ซุนกวนกับ จิวท่ายก็คุมทหารเข้าช่วยซิเซ่งรบกับทหารโจโฉเปน ตลุมบอน เตียวเล้ียวกับซิหลงเห็นดังน้ัน ก็คุมทหารตี กระหนาบเข้าล้อมซุนกวนไว้ โจโฉอยู่บนเนินเขาเห็นได้ที กใ็ หเ้ คาทูไปชว่ ยป้องกัน หวังมใิ ห้ทหารซนุ กวนแก้กันได้ ขณะเม่ือรบกันอลหม่านอยู่นั้น จิวท่ายกับซุนกวนพลัดกัน จิวท่ายขับม้าเท่ียวหาออกมาถึง ชายทเล ก็ไมพ่ บซนุ กวน แล้วขบั มา้ ฝา่ ทหารโจโฉเข้าไปก็ไมพ่ บซุนกวน จงึ ถามทหารวา่ เหน็ นายเราอยู่ ที่ไหน ทหารจึงช้ีบอกว่า ซุนกวนรบอยู่ในหว่างทหารกองโน้น จิวท่ายก็ขับม้าราทวนฝ่าเข้าไปพบ ซุนกวนแล้ววา่ ท่านจงขบั มา้ ตามขา้ พเจ้าจะพาออกไปใหพ้ ้นขา้ ศกึ ซนุ กวนรบั คาแล้วจิวท่ายกข็ ับมา้ ฝ่า ทหารโจโฉออกมาถึงชายทเล ครนั้ เหลียวหลังมาไม่เห็นซนุ กวนกต็ กใจ จึงรีบขับมา้ ตลบฝา่ ฟนั เขา้ ไปใน หว่างทหารโจโฉ พอพบซุนกวนเข้าจวิ ทา่ ยจงึ ว่า ให้ท่านเรง่ ขับมา้ ตามขา้ พเจ้าให้ทนั จงได้ ซุนกวนจึงวา่ เราตามท่านออกไปเมื่อกีน้ ้ันข้าศกึ ระดมยงิ เกาทัณฑ์มาหนานักจึงพลดั กัน จิวท่ายจึงว่า ถ้าดังนั้นท่าน จงขบั ม้าขนึ้ หนา้ เถิด ข้าพเจา้ จะปอ้ งกนั ลกู เกาทณั ฑไ์ ปข้างหลัง ซนุ กวนก็ขับม้าข้ึนหน้าจวิ ท่าย ๆ กข็ ับ ม้าเอาทวนปัดลูกเกาทัณฑ์ไปข้างหลัง คร้ันออกมาถึงชายทเล พอลิบองคุมเรือรบมาถึง ก็รับเอา ซุนกวนจิวท่ายกับทหารสี่สิบห้าสิบลงเรือ ซุนกวนก็สรรเสริญฝีมือจิวท่าย ซึ่งฝ่าทหารโจโฉเข้าออก เปนหลายคร้ัง แตเ่ ราวิตกอยู่ถงึ ซเิ ซง่ น้ันยังอยใู่ นหว่างทหารโจโฉ ผ้ใู ดจะแก้เอาซิเซง่ มาได้ จวิ ท่ายจงึ รบั วา่ ข้าพเจ้าจะรับอาสาข้นึ ไปเอง แลว้ กจ็ ับทวนลงจากเรอื ขึน้ มา้ ฝ่าเข้าไปในทหารโจโฉ ครน้ั พบซเิ ซง่ ก็ พากันขับม้ากลับออกมา ขณะนั้นจิวท่ายกับซิเซ่งตอ้ งอาวุธชอกช้าเปนหลายแห่ง ลิบองอยู่ในเรอื รบก็ ใหท้ หารยิงเกาทณั ฑ์ขน้ึ ไปช่วยป้องกนั จวิ ท่ายกบั ซิเซง่ ก็ลงมาได้ถึงเรือรบ ฝ่ายตันบูรบกับบังเตก๊ อยู่เปนช้านาน ทหารทั้งสองฝ่ายลม้ ตายเปนอนั มาก ตันบูสิ้นกาลังชัก ม้าถอยหนี บังเต๊กขับม้าไล่ตามไป ตันบูควบม้าหนเี ข้าไปรมิ เนินเขาช่องแคบแหง่ หน่ึง กิ่งไม้รมิ ทางน้ัน เก่ยี วเกราะไว้ ตันบเู สียทีเอ้ียวตัวไปจะปลดกง่ิ ไม้ พอบงั เตก๊ มาทันเขา้ ก็เอาง้าวฟันตันบูตกมา้ ตาย สามก๊กวิทยา

๑๒๒๘ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายโจโฉแลลงไปเห็นซนุ กวนหนีลงเรือ ก็คุมทหารตามลงไปถึงริมชายทเลจะจับตัวซุนกวน ลิบองเห็นดังน้ันก็ให้ทหารในเรือรบยิงเกาทัณฑ์ขึ้นไปเปนอันมาก พอลกซุนบุตรเขยซุนเซ็กคุมเรือ รบบัญจุทหารประมาณสิบหมื่นใช้ใบมาถงึ ก็ให้ทหารทั้งปวงเอาเกาทัณฑ์ระดมยงิ ขน้ึ ไปดงั หา่ ฝน แลว้ ลกซุนก็คุมทหารขึ้นจากเรือเข้ารบกับทหารโจโฉ ๆ อิดโรยกาลังก็ถอยมาคา่ ย ทหารลกซุนได้ศพตันบู มาให้ซุนกวน ๆ มีความสงสาร คิดถึงตังสิดซง่ึ เรือลม่ ตาย จึงให้ทหารเอาอวนมาพานไดศ้ พตังสิด แล้ว ใหเ้ งนิ ทองแกท่ หารใหเ้ อาศพตันบตู งั สดิ ไปแตง่ การฝังไว้ ณ เมืองกังต๋ัง ซนุ กวนกค็ มุ ทหารเรือรบกลบั มา ณ ค่ายญี่สู แลว้ ซุนกวนคิดถึงความชอบจวิ ท่าย ใหแ้ ตง่ โตะ๊ ข้ึนเลี้ยง ซุนกวนรินสุราให้จิวท่ายกินเอง ซุนกวนจึงว่าแก่จิวท่ายว่า ตัวท่านต้ังใจสุจริตต่อเราครั้งน้ี สู้ เอาชีวิตเข้าไปแลกเอาชีวิตเราออกมาได้นั้น คุณหาที่สุดไม่ อุปมาเหมือนตายอยู่ในหว่างทหารโจโฉ ทา่ นเอาซากศพเรามาชบุ ข้ึนให้เปน เราจะใหท้ า่ นบงั คับทหารในเมอื งกังตั๋งกึง่ หน่งึ ตวั ท่านจงคดิ ว่าเปน พน่ี ้องร่วมอทุ รกนั เถิด แลว้ ใหจ้ ิวท่ายถอดเส้อื ออก เหน็ แผลอาวุธนั้นทั่วกาย ทหารท้ังปวงสั่นสีสะ ซุนกวนจงึ ถามวา่ แผลนแ้ี ผลนนั้ แผลโน้นถูกอาวุธส่ิงใด จิวท่ายจึงบอกว่า แผลนี้ถูกทวนเม่ือเที่ยวหาท่าน แผลนั้น ถูกง้าวเมื่อพบท่าน แผลโน้นถูกกระบี่เม่ือ พลัดกันกับท่าน จิวท่ายบอกแผลส้ินทุก ประการ จิวท่ายบอกแผลที่ใด ซุนกวนก็ รินสุราให้กินที่นนั้ จนจิวท่ายเมาสุรานอน หลับไป ซุนกวนจึงให้ทหารยกตัวจิวท่าย ข้ึนใส่เกวียน ให้เอาสัปทนทองนั้นมากั้น จิวทา่ ยไปส่งจิวทา่ ยถงึ คา่ ย จวิ ท่าย (Zhou Tai) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๒๙ ขณะนั้นโจโฉกับซุนกวนตั้งรบกันอยู่เดือนเศษ แล้ว เตียวเจียวจึงว่าแก่ซุนกวนว่า แต่ท่านต้ังรบกันมา กับโจโฉคร้ังน้ีก็ได้เดือนเศษแล้ว ทหารทั้งสองฝ่ายก็ล้ม ตายเปนอันมาก โจโฉนัน้ ก็ชานาญในการสงคราม ซง่ึ ทา่ น จะเอาชัยชนะนนั้ เห็นจะไม่ได้ อนั จะตัง้ รบกนั ไปฉน้ี ทหาร เราก็ย่ิงตายลงอีก ขอให้ท่านแต่งทหารไปขอออกแกโ่ จโฉ ถ้าถึงปีเดือนกาหนดแล้ว จะแต่งเคร่ืองบรรณาการข้ึนไป ตามธรรมเนียม ซุนกวนเห็นชอบด้วย จึงให้เปาจิดไป เปาจิดก็ลาซุนกวนไปถึงค่ายโจโฉ ๆ ให้หาเปาจิดเข้ามา เปาจิด (Bu Zhi) เปาจิดคานับโจโฉแล้วบอกว่า ซุนกวนให้ข้าพเจ้ามาแจ้ง แก่ท่านว่า ซ่ึงจะต้ังรบพุ่งกันสบื ไปฉน้ี ทหารท้ังสองฝา่ ยก็จะได้ความเดือดร้อนล้มตายเปลืองไป ขอให้ ทา่ นยกกองทัพกลับไป ถ้าถึงกาหนดปจี ะแตง่ เครื่องบรรณาการไปขึ้นตามประเวณีผใู้ หญ่ผู้นอ้ ย โจโฉจงึ ตอบว่า ตัวเราเปนผูใ้ หญ่ ซุนกวนนายท่านอายุอ่อนกว่าเรา คร้ันเราจะเลิกทพั กลบั ไป ก่อนก็มีความลอายอยู่ ท่านจงไปบอกซุนกวนให้ยกทัพกลับเข้าเมืองแล้ว เราจึงจะเลิกทัพกลับไป เปาจิดก็ลากลับมาบอกแก่ซุนกวน ๆ ได้ฟังก็ให้จวิ ท่ายกบั จิวขมิ อยู่รักษาค่ายญี่สู แล้วก็ยกทัพกลบั เขา้ เมืองกงั ตัง๋ โจโฉจงึ ให้เตยี วเล้ยี วกบั โจหยินอยรู่ ักษาเมืองหับปา๋ แลว้ โจโฉกย็ กกลบั ไปเมืองฮโู ต๋ ครั้นอยู่มาหลายวัน ท่ีปรึกษาแลทหารทั้ง ปวงประชมุ ปรึกษาพรอ้ มกนั จะต้งั โจโฉเปนเจา้ วุยอ๋อง ซุนต่าได้ยินปรึกษากันดังน้ันจึงว่า ซ่ึงท่านทั้งปวงจะ ต้ังโจโฉเปนเจ้าวุยอ๋องนั้นเราไม่เห็นด้วย นายทหาร ท้ังปวงจึงตอบวา่ ท่านไม่รหู้ รือเมื่อครัง้ ซนุ ฮกขดั ขวาง ก็ถึงแก่ความตาย ซนุ ตา่ ไดฟ้ ังดังน้ันกโ็ กรธจงึ วา่ ครั้งนี้ ได้ทีท่านทั้งปวงแล้ว จะทาประการใดก็ทาเอาตาม ชอบใจเถิด ทหารคนหน่ึงได้ฟังซุนต่าว่ากล่าวเปนข้อ หยาบช้าก็เอาเนอ้ื ความไปบอกโจโฉ ซุนตา (Cui Yan) สามกก๊ วิทยา

๑๒๓๐ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) โจโฉได้ฟังดังนั้นก็ส่ังให้เอาตัวซุนต่าไปจาใส่คุกไว้ ซุนต่ามีใจเจ็บแค้น ด่าโจโฉเปนข้อ หยาบช้าต่าง ๆ ทุกเวลา ผู้คุมก็เอาเน้ือความไปบอกแก่โจโฉ ๆ ได้ฟังดังนั้นก็โกรธ สั่งให้ชักฅอซุนต่า เสยี ใหถ้ ึงแก่ความตาย ขณะน้ันพระเจ้าเห้ียนเต้มาอยู่เมืองฮูโต๋ได้ยี่สิบเอ็ดปี (พ.ศ. ๗๕๙) เม่ือเดือนเจ็ดข้างขึ้นนั้น ขุนนางแลทหารทั้งปวงซ่ึงมีใจรักโจโฉก็รว่ มคิดกันแต่งเร่ืองราวกราบทูลพระ เจ้าเห้ียนเต้เปนใจความ วา่ วยุ ก๋งมีความชอบได้ปราบปรามข้าศึกเปนอนั มาก ขอใหต้ ั้งวุยกง๋ ขน้ึ เปนเจ้าวุยออ๋ ง พระเจ้าเหี้ยนเต้ได้ฟังขุนนางทั้งปวงทูลดังนั้น ก็ตรัสส่ังเจงอิ้วให้แต่งช่ือวุยก๋งข้ึนเปน เจ้าวุยอ๋อง ให้ข่ีรถทองเทียมม้าหกตัว แลเครื่องแต่งตัวแห่แหนนั้นเหมือนกันกับท่ีเจ้าแผ่นดินเจงอิ้ว กข็ นานชื่อไปให้โจโฉตามรบั ส่งั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๓๑ โจโฉได้พระราชทานชอื่ ดังน้นั กม็ ีความยินดีจึงคิดวา่ เมืองเงยี บกุ๋นนัน้ เปนแดนต่อแดน จาจะ สร้างข้ึนไว้ให้รุ่งเรือง จะได้เปนเกียรติยศไปภายหน้า แล้วสั่งทหารให้ไปสร้างตาหนักแลวังซ่อมแซม ค่ายคูประตูหอรบขึ้นให้เปนสง่าดัง เมืองหลวง เวลาไปมาจะได้เปนที่อาศรัย ทหารก็เกณฑ์กันไปทา เมืองเงียบกุ๋นตามส่ัง แลโจโฉนั้นมีบุตรสคี่ น ชื่อโจผีคนหน่ึง โจเจียงคนหน่ึง โจสิดคนหน่ึง โจหิมคนหนึ่ง แต่โจสดิ น้นั มีสตปิ ญั ญารทู้ าโคลง โจโฉมใี จรักโจสิดกวา่ บุตรทั้งสามคน แมโ้ จโฉจะไปทัพครัง้ ใด ถ้ามไิ ด้เอาบุตร ไปด้วย บุตรท้ังสี่คนนั้นออกไปตามสง่ โจผีร้องไห้ตามบิดา โจเจียงโจหมิ นงิ่ อยู่ แต่โจสิดน้ันถอื พกู่ รรณ์ ทาโคลงสรรเสรญิ เกยี รตยิ ศบดิ า แล้วใหพ้ รต่าง ๆ เปนอันมาก โจผี โจเจยี ง โจสดิ และ โจหมิ (Cao Pi, Cao Zhang, Cao Zhi, and Cao Xiong) สามก๊กวิทยา

๑๒๓๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) โจโฉเห็นดงั นั้นก็คิดว่า โจสิดมีสติปัญญาก็จรงิ แต่น้าใจกาเริบ โจผีนั้นมัธยสั ถเ์ หน็ จะทาการ ลึกซ้ึง ขณะน้ันโจโฉจึงคิดว่า ตัวกูก็ชราแล้วจะตั้งโจผีหรือโจสิดแทนตัวสืบไป แต่ยังหาตกลงไม่ จึงปรึกษากับขุนนางทั้งปวงว่า เราจะต้ังบุตรเราเปนใหญ่แทนตัวสืบไป ท่านเห็นผู้ใดจะแทนตัวเราได้ บ้าง กาเซ่ียงจึงว่า อันการข้อน้ีจะปรกึ ษาน้ันไม่ควร ขอให้ท่านพิเคราะห์ดูอย่างอ้วนเสียวกับเล่าเปียว นั้นเถิด โจโฉได้ฟังดังนั้นก็คิดได้แล้วหัวเราะจึงว่า ท่านว่าน้ีสมควรนัก แล้วโจโฉก็ต้ังโจผีบุตรใหญ่นั้น เปนกรมขน้ึ เรียกวา่ เจ้าชีจู๊ คร้ันถึงเดือนสิบสอง ทหารซ่ึงไปทาการเมืองเงียบกุ๋นน้ันบอกมาให้ทูลเจ้าวุยอ๋องว่า การทั้ง ปวงเสร็จแล้ว โจโฉได้ฟงั ดงั นั้นกม็ คี วามยินดี จงึ สั่งใหจ้ ดั แจงทหารแลประเทียบข้างในพร้อมแล้ว ก็ยก กองทัพเปนขบวรพยหุ ยาตราไปถึงเมืองเงียบกุ๋น จึงให้มีตราไปทุกหัวเมอื ง ให้จัดต้นไม้มีดอกแลผลมา ปลูกไว้จงมาก จึงให้แต่งหนังสือฉบับหนึ่ง ไปถึงซุนกวนเจ้าเมืองกังตั๋งเปนใจความว่า พระเจ้าวุยอ๋อง จะต้องพระประสงคผ์ ลสม้ ในเมอื งกงั ต๋ัง ให้ซุนกวนเร่งจดั มาถวาย ม้าใช้ก็เอาหนังสือรบั สงั่ น้ันรบี ไปให้ ซุนกวน ณ เมอื งกงั ตงั๋ ซุนกวนแจ้งในหนังสือรับสั่งแล้ว ก็ให้ ขุนนางจัดส้มให้ห้าสิบหาบให้คนใช้หาบไปส่ง คร้ันมาถึงกลางทาง ลูกหาบทั้งปวงหยุดพักอยู่ ริมเนินเขาแหง่ หนงึ่ พอแลเห็นชายผ้หู นึง่ ออกมา จากหุบเขา มีเท้าสั้นข้างหน่ึง จักษุส่อนรูปร่าง พกิ ลประหลาทเปนผ้วู ิเศษ หม่ เสื้อเขียวใส่หมวก สานด้วยหวายตะค้า ครั้นเดิรมาใกล้จึงถาม ลูกหาบเหล่านั้นว่า ท่านทั้งปวงจะหาบส้มไป ไหนจึงมาหยุดพักอยู่นี่ ลูกหาบเหล่านั้นก็แจ้ง ความให้ฟังแล้วว่า ข้าพเจ้าหาบมาทางไกล โจจู๋ (Zuo Ci) เหน่ือยเต็มที หยุดพอหายเหน่ือยแล้วก็จะไป โจจจู๋ ึงวา่ เราจะชว่ ยหาบให้คนละพักพอเบาแรง ท่าน ว่าแล้วโจจู๋ก็เข้าหาบส้มส่งทีละหาบ ๆ หาบละห้าสิบเส้น ทั้งห้าสิบหาบเปนหนทางสองพันห้า ร้อยเส้นดว้ ยกนั ลกู หาบเหลา่ นัน้ ก็มีความยินดี www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๓๓ โจจู๋จึงว่าแก่ลูกหาบทั้งปวงว่า ท่านไป ถึงพระเจ้าวุยอ๋อง จงช่วยทูลด้วยเถิดว่า เรา ช่ือโจจู๋ เปนชาวบ้านเดียวกันมาแต่ก่อน คานับ มาถึงเจ้าวุยอ๋องด้วย แล้วโจจู๋ก็เท่ียวไปในป่า ฝ่ายลูกหาบท้ังปวงก็หาบส้มนั้นไป ต่างคนต่าง คิดสงสัยว่า เมื่อแรกหาบมาน้ันหนักอยู่ แต่ อาจารย์โจจู๋มาช่วยผลัดหาบ ส้มนี้ก็เบาไปกว่า เกา่ ครน้ั ถึงเมอื งเงียบก๋นุ กเ็ อาสม้ เข้าไปถวาย พระเจ้าวุยอ๋องเห็นส้มก็มีความยินดี ด้วยซุนกวนน้ันอ่อนน้อมโดยสุจริต จึงเอาส้มนั้นมาฉีก ดูเปนหลายคู่ มิได้เห็นมีเน้ือเห็นแต่เปลือกเปล่า โจโฉมีความสงสัยจึงถามลูกหาบท้ังน้ันว่า เหตุใด ส้มจึงเปนดังนี้ ลูกหาบทั้งปวงจึงทูลว่า เม่ือข้าพเจ้าหาบมาหยุดพักอยู่กลางทาง มีอาจารย์คนหน่ึง ช่ือโจจู๋มาช่วยผลัดหาบมาทางคนละห้าสิบเส้น ท้ังห้าสิบหาบ โจจู๋จึงสั่งคานับมา แล้วว่าได้รู้จักท่าน มาแต่ก่อน สามกก๊ วิทยา

๑๒๓๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) โจโฉได้ฟังดังนั้นก็ยังสงสัยอยู่ พอนายประตูเข้ามาบอกให้ทูลว่าโจจู๋จะเข้ามาเฝ้า โจโฉก็ให้ หาตัวโจจเู๋ ข้ามา ลูกหาบทั้งนั้นเห็นก็ร้องขึ้นพรอ้ มกันวา่ อาจารย์โจจคู๋ นนซี้ ่ึงช่วยผลัดหาบส้มมา โจโฉ ได้ฟังดังนั้นก็ถามโจจวู๋ ่า ตัวได้เรียนวิชามาแตไ่ หน จึงแกล้งทาเอาเนื้อส้มออกเสีย เอาแต่เปลือกเปลา่ มาให้เราฉนี้ โจจู๋จึงว่า ธรรมดาส้มจะไม่มีเนื้อนั้นหามิได้ ถ้าท่านยังสงสัยอยู่ข้าพเจ้าจะปอกให้ดู แล้ว โจจู๋จงึ เอาส้มนน้ั มาปอก กม็ เี นือ้ ปรกตเิ หน็ ประจกั ษอ์ ยู่ด้วยกนั โจโฉเห็นดังน้ัน จึงหยิบเอาส้มฉีกดูบ้าง ก็มิได้เห็นเน้ือ มีแต่เปลือกเปล่า ก็ย่ิงมีความสงสัย จึงเชิญโจจู๋ให้ขึ้นมานั่งแล้วถามว่าเหตุใดสม้ จึงเปนดงั นี้ โจจู๋จึงว่า ข้าพเจ้าจะขอสุราแลเคร่ืองเล้ียงมา กนิ ก่อน จงึ จะบอกใหแ้ จง้ โจโฉจงึ ให้เอาสรุ ามาให้โจจกู๋ นิ ถงึ ห้าไหกไ็ ม่เมา แล้วใหเ้ อาแพะตัวหนึง่ มาให้ กนิ ก็ไมอ่ มิ่ โ จ โ ฉ เ ห็ น ป ร ะ ห ล า ท โจจู๋ (Zuo Ci) ดังน้ันจึงถามวา่ ท่านเรียนวิชานม้ี า แต่ไหน จึงทาเล่ห์กะเท่ห์ได้ดังน้ี โจจู๋จึงบอกว่า เม่ือข้าพเจ้าถือศีล อยู่ ณ เขางูปีสันแดนเมืองเสฉวน ได้สามสิบปี เทพดาเอาตารามาให้ ข้าพเจ้าสามฉบับ ๆ หน่ึงชื่อ เทียนตุน ฉบับสองช่ือเต้ตุน ฉบับ สามชื่อยินตุน ฉบับเทียนตุนน้ัน สาหรับเรียกลมแลฝน แลทา อิทธิฤทธิ์เหาะไปได้โดยอากาศ ฉบับเต้ตุนนั้นถึงมาทว่าจะไชก้อน ศิลาแลแซกภูเขาออกก็ได้ ฉบับ ยินตุนนั้น แม้บังกายแลจะใช้อาวุธ ไปทาอันตรายผู้ใดก็ได้ แลตัวท่าน ได้พบยศศักด์ิแล้วแต่หารู้วิชาฉน้ีไม่ ท่านจงละสมบัติเสียไปถือศีลอยู่ในป่าแลภูเขากับข้าพเจ้าเถิด จะได้เรยี นวิชาทั้งสามฉบบั นีไ้ ว้ใหช้ านาญ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๓๕ โจโฉจึงว่า อันวิชาฉนี้เราก็รักจะใคร่ เรียนอยู่ แต่จะไปน้ันไม่ได้เพราะราชการ บ้านเมืองมากมาย ยังไม่มีผู้ใดจะรับธุระแทน ตัวเราได้ โจจู๋ได้ฟังจึงหัวเราะแล้วว่า เล่าป่ี เจ้าเมืองเสฉวนก็มีสติปัญญา แล้วเปนเช้ือวงศ์ พระเจ้าเหี้ยนเต้ เหตุใดท่านจึงไม่มอบราชการ บ้านเมืองให้ แม้ท่านขัดขืนไม่ทาตามคาเรา ๆ จะสาแดงวิชาใช้อาวธุ ให้ตัดสสี ะท่านเสยี โจโฉได้ฟังดังนั้นก็โกรธ จึงร้องสั่งทหารว่า อ้ายคนน้ีพวกเล่าป่ีมันแกลง้ มาสอดแนมราชการ ในเมืองเรา ให้จับตัวมันไว้ ทหารโจโฉประมาณสามสิบก็กลุ้มกันเข้ามัดผูกโจจู๋ แล้วตีด้วยอาวุธเปน อันมาก โจจู๋ทานอนหลับตาหัวเราะอยู่ โจโฉให้เอาคามาจา แล้วลงพืดโจจู๋ให้ม่ันคง แล้วให้ทหาร พิทักษ์รักษาอยู่เปนอันมาก คร้ันเพลาเช้าผู้คุมเห็นคาแลพืดเหล็กน้ันออกกองอยู่ส้ิน ตัวโจจู๋น้ันนอน เปนปรกติอยู่ จงึ เอาเนือ้ ความมาบอกใหก้ ราบทลู พระเจ้าวุยออ๋ ง โจโฉไดฟ้ ังดังน้ัน จึงส่ังให้ขังโจจู๋ไวถ้ ึงเจ็ดวัน อดเข้าอยู่ในคกุ นั้น ผู้คุมจึงคิดว่า โจจู๋อดเข้าน้า ถึงเจ็ดวัน จะมิตายแล้วหรือ จึงเปิดประตูคุกเข้าไปดู เห็นโจจู๋น่ังหัวเราะสบายอยู่ ผู้คุมคิดสงสัย แล้วไปบอกให้ ทูลเนื้อความท้ังปวง โจโฉจึงให้เอาตัวโจจู๋ออกมาแล้วถาม ว่า จะทาส่ิงใดตัวจึงจะถึงแก่ความตาย โจจู๋จึงว่า ถึงมา ทว่าจะอดอาหารอยู่สักสิบปีข้าพเจ้าก็ไม่ตาย แม้จะกิน แพะพันตัวในวนั เดียว ขา้ พเจ้าหาเปนอนั ตรายไม่ โจโฉไดฟ้ ังดงั น้ันก็ส้นิ ความคิด ไม่รู้ที่จะทาประการใดใหโ้ จจู๋ถึงแก่ความตายได้ ขณะนั้นเปน วนั ฤกษโ์ จโฉขึน้ ตาหนักใหม่ ให้หาขนุ นางผูใ้ หญ่ผู้น้อยมากินโต๊ะอยู่ โจจูจ๋ งึ ลุกขน้ึ ไปยนื อยตู่ รงหน้าโต๊ะ กลางประชุมขุนนางท้ังปวง แล้วว่าแก่โจโฉว่า ท่านทาการใหญ่ถึงเพียงน้ียังจะประสงค์ของสิ่งใดบ้าง หรือ โจโฉจึงแกล้งว่า ของทั้งปวงของเราก็มีอยู่พร้อมแล้ว ยังขาดอยู่แต่ตับมังกรเราจะใคร่ได้ ท่านจง เรง่ ไปหามาใหเ้ รา สามกก๊ วิทยา

๑๒๓๖ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจจู๋ได้ฟังดังน้ันก็หัวเราะ แล้วเรียกเอาพู่กรรณ์มาเขียนเปนรูปมังกรลงไว้ที่ฝาผนัง แล้วเอา มือเส้ือปัดไป ท้องมังกรนั้นก็แตกออกไป โจจู๋ก็หยิบเอาตับมังกรออกมาให้โจโฉ โลหิตก็ยังติดสดอยู่ เห็นประจักษ์ด้วยกันทั้งสิ้น โจโฉตวาดเอาแล้วว่า เราหาเชื่อไม่ ตัวหากแกล้งทากลอุบายเอาตับสัตว์ ใด ๆ มาซ่อนไว้ในมือเสื้อ โจจู๋จึงตอบว่า ท่านไม่เชื่อก็แล้วไปเถิด บัดน้ีเปนเทศกาลเดือนอ้าย ขาดฤดูดอกไม้ทง้ั ปวง แม้ท่านจะต้องประสงค์ดอกไม้สิ่งใด ข้าพเจ้าจะเอามาให้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๓๗ โจโฉจึงว่า เราจะใคร่ได้ดอกไม้โบตั๋น ท่านจงเร่งเอามาให้เรา โจจู๋จึงให้เอากระถางใส่ดิน มา แลว้ เษกน้ารด บดั เดีย๋ วหนงึ่ ตน้ โบตน๋ั ก็งอกขึ้นมา ผลิดอกออกสองดอก โจจู๋ก็ยกกระถางต้นไม้เข้ามา ให้โจโฉ ๆ แลขุนนางท้ังปวงเห็นประหลาทดังนั้นก็ แลดูกันตะลึงอยู่ โจโฉจึงว่า อันต้นโบตั๋นนี้ปลูกยาก นัก แม้ผู้ใดจะปลูก ก็ให้ปลูกต้นไม้ดอกอ่ืน ๆ ครบร้อยส่ิง จึงเอาต้นโบต๋ันนั้นปลูกท่ามกลางจึงจะเปน แลต้นไม้ทั้งร้อยสิ่งน้ัน ก็ผันดอกเข้าไปหาตนั โบต๋นั สนิ้ แลว้ โจโฉก็เชญิ โจจูเ๋ ขา้ กินโตะ๊ ด้วยขนุ นางทั้งปวง ขณะเม่ือโจจู๋เสพย์สุราอยู่น้ันจึงว่า ทาไฉนจะได้ขิงสดมากินแกล้มเหล้า โจโฉจึงว่า ท่านมี ความรู้จงทาขิงมาให้ได้ โจจู๋จึงให้เอาถาดมาใบหน่ึง ถอดเอาเสื้อของตัวคลุมถาดลงไว้ บัดเด๋ียวก็เปิด เสื้อขึ้น บันดาลเปนขิงสดเต็มถาด แล้วยกเอาไปให้โจโฉ ๆ เห็นหนังสือฉบับหนึ่งวางอยบู่ นถาด มีสาร บานว่าบังเต๊ก แล้วโจโฉก็หยิบมาดูจาลายมือได้ จึงคิดว่าหนังสือฉบับนี้ของเราแต่งเอง เราฉีกเสียแต่ คร้ังเตียวสงซ่ึงมาแต่เมืองเสฉวน เหตุใดจึงมาเปนฉบับดีอยู่นี่น่าสงสัยนัก โจจู๋จึงหยิบเอาจอกหยก รินสรุ าคานบั ยืน่ ให้โจโฉแลว้ วา่ เชิญพระเจ้าวยุ ออ๋ งเสวยสุราน้เี ขา้ ไปเถดิ อายจุ ะยนื ไดพ้ ันปี โจโฉจึงว่า ให้ท่านกินเข้าไปก่อนเถิด โจจู๋จึงชักเอาป่ินปักผมมาคน่ั กลางถ้วยสุราไว้คร่ึงหนึ่ง จึงด่ืมเหล้าเข้าไป แลถ้วยสรุ าก็เปลา่ อยซู่ กี หนึง่ มสี รุ าอยเู่ พียงปิ่นค่ัน แลว้ กเ็ อาถ้วยสุราย่นื ให้โจโฉ โจโฉเห็นประหลาทดังนั้น ก็ตวาดเอาโจจู๋ ๆ ก็เอาจอกสุราปาเอาโจโฉ จอกหยกน้ันก็กลาย เปนนกกระเรียนร่อนอยู่บนสีสะโจโฉ ขุนนางทั้งปวงเห็นประหลาทก็ตกใจ ต่างคนต่างพิศดูนกน้ัน คร้ันแลลงมาก็ไม่เห็นโจจู๋ ก็ยิ่งสงสัยเปนอันมาก พอทหารเข้ามาบอกว่า โจจู๋หนีออกไปนอกประตู แล้ว โจโฉจึงว่า โจจู๋มีเล่ห์กะเท่ห์แลอาคมต่าง ๆ ถ้าเราละมันไว้ มันก็จะทาอันตรายแก่เรา จาจะ คิดอ่านฆ่าเสียให้ได้ แล้วให้เคาทูคุมทหาร สามร้อยไปจบั ตัวโจจู๋ สามก๊กวิทยา

๑๒๓๘ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) เคาทูคุมทหารรีบตามไปถึงกลางป่า เห็นโจจู๋เดิรเปนปรกติไป เคาทูกับทหารทั้งปวงก็ ควบม้าตามไปพักหนึ่ง แทบจะส้ินกาลังม้าก็ไมท่ ัน เห็นโจจู๋เดิรเปนปรกติอยู่ดังเก่า คร้ันไปถึงเนินเขา แห่งหนึ่ง พอเด็กต้อนฝูงแพะออกมาเล้ียง โจจู๋จึง เข้าไปในฝงู แพะนั้น เคาทูเห็นก็เอาเกาทณั ฑ์ยิงเข้า ไปเปนหลายดอก โจจูน๋ น้ั ก็หายตัวไป เคาทูโกรธจงึ ให้จับแพะฝูงนั้นมาฆ่าเสียสนิ้ ศพแพะเกล่ือนอยู่ แล้วพาทหารกลับมาทูลเนื้อความแก่พระเจ้าวุยออ๋ ง ทกุ ประการ ฝ่ายเด็กเลี้ยงแพะเหน็ แพะนั้นตายสิน้ ก็เปนทุกข์น่ังร้องไห้อยู่ พอได้ยินเสยี งคนในสสี ะแพะ ร้องมาว่า อย่าร้องไห้ไปเลย จงเอาสีสะแพะกับตัวแพะมาประสมกันเข้าเถิด แพะของเองก็จะ เปนขึ้นมา เด็กเล้ียงแพะได้ยนิ ก็ตกใจ คิดว่าปีศาจหลอก ก็เอามือปิดตาวิ่งร้องไห้ไป โจจู๋ออกจากสีสะ แพะหวังจะให้แพะน้ันเปนข้ึน จึงตามไปร้องบอกเด็กว่า เร่งกลับมาลาดับสีสะเข้าเถิด แพะก็จะ เปนขึน้ มาดังเก่า เด็กนนั้ เหลียวมาเหน็ โจจูก๋ ็ค่อยคลายใจ จึงกลับมาเอาสีสะแพะลาดับกันเข้า แพะนั้น กเ็ ปนขน้ึ มาสน้ิ แต่ก่อนน้ันแพะตัวเมียไม่มีเขาแลหนวด เมื่อเด็กลาดับเข้าน้ันมิได้พิจารณา สีสะแพะตัวผู้ ลาดับเข้ากับแพะตัวเมีย สสี ะแพะ ตัวเมียลาดับเข้ากับตัวผู้ แพะตัว เมียจึงมีเขาแลหนวดจนทุกวันนี้ เมื่อแพะเปนขึ้นแล้วโจจู๋ก็หายไป เด็กเลี้ยงแพะก็ตกใจ จึงต้อนแพะ กลบั เข้าไปบ้าน แล้วเอาเนื้อความ ท้ังปวงบอกแก่นาย ๆ เด็กเลี้ยง แพะรู้ดังนั้นก็เข้าไปบอกให้ทูล พระเจ้าวุยอ๋องตามคาเด็กเลี้ยง แพะ บอก www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๓๙ โจโฉแจ้งดังน้ันก็ให้ช่างเขียน ๆ รูปโจจู๋เสียจักษุข้างขวาเท้าพิการ ข้างหน่ึง แล้วแต่งหนังสือสง่ รูปโจจูไ๋ ปถึง หัวเมืองท้ังปวงว่า ถ้าผู้ใดเห็นรูปดังน้ีก็ ให้จับส่งมา จะปูนบาเหน็จเปนอันมาก บันดาหัวเมืองเห็นคนเหมือนรูปท่ีเขียน มา ก็จับส่งเข้าไปให้โจโฉเมืองละเก้าคน สบิ คนถึงสามร้อยเศษ โจโฉเห็นรูปคนทงั้ นั้นเหมือนรูปโจจู๋ โจโฉก็คุมทหารออกมานอกเมือง ให้เอาคนท้ังสามรอ้ ย มามัดเขา้ ใหเ้ อาโลหิตสุกรแลสตั วท์ ัง้ หลายมารดสาดคนโทษ หวงั จะใหม้ นตรน์ ้นั เส่ือม แล้วให้ทหารตดั สีสะคนทั้งสามร้อยเศษเสยี ส้ิน คนทั้งน้ันก็น่ังอยู่แต่ตัวเปลา่ หาสสี ะมไิ ด้ แลโลหิตนั้นกระเดน็ ข้ึนไปบน อากาศ กลายเปนคนขี่นกกระเรียนประมาณสามร้อยเศษ นกน้ันก็บินร่อนอยู่ คนซึ่งขี่นกก็ตบมือร้อง เยาะเยย้ โจโฉอยู่ออ้ื อึง โจโฉเห็นดังนั้นกโ็ กรธ จึงใหท้ หารเอาเกาทณั ฑ์ระดมยงิ ข้นึ ไป ขณะนั้นบังเกิดลมพายุใหญ่พัดหนักมา หอบเอาผงคลีฟุ้งตลบมืดมัว แลรูปคนซึ่งฆ่าเสียนั้น ก็ลุกขึ้นเดิรแต่ตัวหิ้วเอาสีสะวิ่งวุ่นเข้ามาตีโจโฉ ๆ ล้มอยู่ ขุนนางท้ังปวงเห็นก็ตกใจ เอามือปิดตาร้อง กรดี กราดอือ้ อึงไป ครั้นพายสุ งบลง ซากศพทง้ั นน้ั กห็ ายไป แลโจจ๋กู ย็ ังเปนอยู่ แตไ่ ปจากเมอื งเงยี บกุ๋น ฝ่ายขุนนางทั้งปวงช่วยกันพยุงโจโฉ กลับเข้ามาถึงตาหนักแล้ว โจโฉนั้นก็ป่วยหนัก ไป พอเคาจีซึ่งเปนโหรมาเย่ียมแต่เมืองฮูโต๋ โจโฉให้หาเข้ามาแล้วว่า ท่านจงช่วยดูเคราะห์ เราจะดีหรือร้าย เคาจีจึงว่า ท่านรู้จัก กวนลอหรือไม่ อันกวนลอนั้นรู้ตาราดูชานาญ ยิ่งกว่าข้าพเจ้า โจโฉจึงถามว่ากวนลอน้ันดี อย่างไร สามกก๊ วิทยา

๑๒๔๐ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) เคาจีจึงว่า กวนลอเปนชาวเมืองเปงหงวน เม่ือเด็กมักเสพย์สุราแลเรียนดูฤกษ์ คร้ันใหญ่มาได้ ตาราจวิ ก๋งไว้ จึงชานาญดูเคราะห์โศกป่วยไข้ แม้ผูใ้ ด จะตายก็รู้ แลครั้งหน่ึงอองก๋ีเจ้าเมืองอันเป๋งนั้น ภรรยาป่วยให้ปวดสีสะ บุตรนั้นให้เจ็บในอกอยู่ เปนอัตรา ก็ให้หากวนลอมาดู กวนลอพิเคราะห์ดู แล้วว่า ท่ีอยู่ของท่านนี้มีศพชายอยู่สองศพ ศพหนึ่ง ถือทวน ศพหน่ึงถือเกาทัณฑ์ ศพซึ่งถือทวนนั้น ผนัง ตึกท่านทับสสี ะอยู่ จึงพะเอิญให้ภรรยาทา่ นปวดสีสะ กวนลอ (Guan Lu) อันบุตรซ่ึงป่วยอยู่ในอกนั้น เพราะเหตุว่าศพซ่ึงถือ เกาทัณฑ์อยู่ในล่องถุน อองก๋ีจึงให้รื้อผนังตึก แล้วให้ ขุดลงไปลึกประมาณสศี่ อก ได้ศพสองศพเหมือนคากวนลอ อองก๋ีจึงให้เอาศพไปฝงั ไว้ที่อื่น ภรรยากบั บุตรกห็ ายป่วย แลหญงิ คนหน่งึ โคหายให้กวนลอดู กวนลอบอกวา่ โคน้ันผูร้ า้ ยเจ็ดคนลักไปฟากขา้ งโนน้ บัดน้ีมันฆา่ เสยี แลว้ ยังแต่กระดูกกับหนังท้ิงไว้รมิ ร้ัวบ้านมัน หญิงน้ันก็ข้ามไปดู เห็นหนังกับกระดูกทง้ิ อยู่ จึงเยย่ี มเขา้ ไปดูเหน็ ผรู้ ้ายเจด็ คนเอาเนือ้ โคทาแกลม้ เหลา้ อยู่ จึงไปบอกเล่าปนิ เจา้ เมืองเพงงวนก้วน เล่าปินก็ไปจับเอาผู้ร้ายเจ็ดคนมา พิจารณาเปนสัตย์แล้ว จึงถามหญิงเจ้าของโคว่า เหตุใดตัวจึงรู้ว่า ผู้ร้ายเหล่าน้ีลักโคไป หญิงน้ันก็บอกว่า กวนลอดูให้ข้าพเจ้าจึงรู้ เล่าปินจึงให้หาตัวกวนลอมา แล้ว แกล้งเอาตราออกเสียจากหบี เอาขนไก่ใส่ไว้เต็มหีบ จึงยก อ อ ก ม า แ ล้ ว ใ ห้ กวนลอทายว่าสิ่งใดอยู่ในหีบ กวนลอจึงทานายว่า ขนไก่ แดงเท่าน้ัน ขนไก่ดาเท่านั้น ขาวเท่านั้น เล่าปินเปิดออก นับดูก็สมเหมือนคากวนลอ เ ล่ า ปิ น นั บ ถื อ ก ว น ล อ ตง้ั กวนลอไวเ้ ปนที่ปรึกษา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๔๑ คร้ันอยู่มาวันหนึ่งกวนลอไปเท่ียว เล่น เห็นเด็กหนุ่มคนหน่ึงรูปงามไถนาอยู่ กวนลอพิจารณาดูก็รู้ว่าจะถึงแก่ความตาย จึงถามเด็กหนุ่มว่าตัวท่านช่ือใด เรามีใจเอน ดูด้วยรูปงาม แต่อายุจะสิ้นเสียแล้ว ยังอีก สามวันท่านก็จะตาย เด็กหนุ่มได้ฟังจึงบอก ว่าช่ือเตียวหงัน แล้วถามว่าตัวท่านช่ือไร เหตุใดจึงรู้ว่ายังอีกสามวันข้าพเจ้าจะตาย กวนลอจึงบอกว่าเราช่ือกวนลอแล้วว่า ซึ่งเรารู้นั้นเพราะเห็นขนร้ายแซมขนคิ้วท่านขึ้นมาเราจึงบอก เตียวหงันก็ตกใจจึงรีบไปหาบิดาบอกเนื้อความตามคากวนลอ บิดานั้นก็ตกใจจึงพาบุตรไปหากวนลอ แล้วว่า ท่านผู้วิเศษจงช่วยบุตรข้าพเจ้าให้รอดด้วย กวนลอจึงตอบว่า อันเราจะช่วยน้ันไม่ได้ ด้วยกาหนดอายเุ ขาเปนมาเอง บิดาเตยี วหงนั จงึ รอ้ งไห้ออ้ นวอนว่า ขา้ พเจ้ามีบุตรคนเดียว คดิ วา่ จะได้ ฝากผี บัดน้ีจะมาถึงความตาย ข้าพเจ้าจะเห็นหน้าผู้ใดสืบไปเล่า ท่านผู้มีความรู้จงเอนดูข้าพเจ้าช่วย คดิ อ่านแก้ไขใหส้ ืบอายเุ ตยี วหงนั ไว้ จะไดแ้ ทนตัวขา้ พเจา้ กวนลอได้ฟังมีใจสงสารจงึ ว่า ท่านจะให้สืบอายแุ ล้ว จงเอาสุราขวดหน่งึ กับเน้ือก้อนหน่ึงไป ณ เขาลาสนั มีต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีศิลาใหญเ่ ปนแท่นอยู่ใตต้ ้นไม้น้นั แม้เห็นคนชราทงั้ สองใส่เส้อื ขาว คนหนึ่งใส่เสื้อแดงคนหนึ่ง น่ังเล่น หมากรกุ อยูบ่ นแทน่ ศลิ า ตอ่ เวลาเท่ยี ง ท่านจงเอาสุรากับเนื้อให้กิน แล้ว อ้อนวอนขออายุสืบไป แม้คนชราทั้ง สองจะถามว่าผู้ใดบอกมา ท่านอย่าได้ บอกชื่อเรา บิดาเตียวหงันได้ฟังก็ค่อย คลายใจ จึงชวนกวนลอมาบ้านแล้ว แต่งโต๊ะเลี้ยงดู ในเวลากลางคืนน้ันก็ ชวนกวนลอไว้นอนดว้ ย สามกก๊ วิทยา

๑๒๔๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ครั้นรุ่งเช้าเตียวหงันเอาสุราขวดหนึ่ง กับเน้ือก้อนหนึ่งรีบไปทางประมาณห้าสิบเส้นถึง เขาลาสนั เหน็ ต้นไมใ้ หญ่ ใต้รม่ ไมน้ ั้นเหน็ คนชราสองคนน่ังเลน่ หมากรุกกนั อยบู่ นแท่นศลิ า เตียวหงนั จงึ เอาสรุ ากับเนอ้ื คานบั แล้วมิได้วา่ ประการใด ครั้นเพลาเทยี่ งเตียวหงนั จงึ รินสุราฉีกเนอ้ื น้นั วางไว้ คนชรา ทั้งสองเล่นหมากรุกเพลินอยู่ แล้วก็ชวนกันเสพย์สุราจนสิ้น เตียวหงันเห็นดังนั้นก็ร้องไห้อ้อนวอนว่า ข้าพเจ้าจะขอสืบอายุต่อไป ท่านท้ังสองจงมีใจเอนดูข้าพเจ้า คนชราซึ่งใส่เสื้อแดงได้ฟังก็ตกใจ จึงว่า กวนลอบอกมาเปนม่ันคง จึงปรึกษากันว่า เราได้กินของเขาเข้าไปแล้ว ครั้นจะไม่ช่วยก็ไม่สมควร คนชราซ่ึงใส่เสอื้ ขาวนั้นเห็นชอบดว้ ย จึงเอาบาญชีคนในมือเสื้อออกมาดู เห็นช่ือเตียวหงันนน้ั กาหนด ตายสิบเก้าปี จึงว่าอายุของท่านก็ครบสิบเกา้ ปีแล้ว ยังอีกสองวันก็จะตาย เราจะช่วยแถมตัวเก้าใส่ลง แทนตัวสิบ ให้สืบอายุไปเก้าสิบเก้าปีจึงตาย แล้วเขียนตัวเก้าใส่ลงในบาญชี จึงสั่งไปถึงกวนลอว่า การทง้ั นอี้ ยา่ ได้บอกแก่ผู้ใดสืบไป แล้วคนชราท้ังสองนนั้ ก็กลายเปนนกบนิ ไปจากแท่นศิลา เตยี วหงันมีความยนิ ดี ก็กลับมาบอกเนอ้ื ความทัง้ ปวงแกก่ วนลอทกุ ประการ แลว้ ถามกวนลอ วา่ คนชราทั้งสองน้ันผ้ใู ด กวนลอจงบอกว่า ซึ่งใสเ่ สือ้ แดงนัน้ คอื เทพดาฝ่ายใต้ สาหรับถอื บาญชีคนทัง้ ปวงซ่ึงเอากาเนิด อันใสเ่ สอื้ ขาวนน้ั คอื เทพดาฝา่ ยเหนอื สาหรับถือบาญชีคนท้งั ปวงกาหนดอายุคนซ่ึง จะถงึ แกค่ วามตาย คร้นั บอกเทา่ นน้ั แลว้ จงึ หา้ มวา่ ตวั ทา่ นพน้ ทกุ ขแ์ ล้ว อยา่ ถามตอ่ ไปเลย กวนลอก็ลา บิดาเตยี วหงันมาที่อยู่ แต่น้นั กวนลอกลวั ตายมิได้เรยี นความรตู้ ่อไปเลย เคาจีจึงว่า บดั นี้กวนลออยู่ ณ เมืองเพงงวนก้วน ท่านจงให้หามาดกู ็จะแจ้งประจกั ษ์ว่าเคราะห์ดแี ลรา้ ย โจโฉได้ฟังก็มีความยินดี จึงแต่ง คนไป ณ เมืองเพงงวนก้วนหาตัวกวนลอมา แล้วโจโฉใหด้ เู คราะห์วา่ ดหี รือร้ายหนักหรือ เบา กวนลอพิเคราะห์ดูแล้วว่า ซึ่งท่านป่วย นี้เปนแต่คนมีความรู้คนองทาเล่ห์กะเท่ห์ ตา่ ง ๆ อย่าวิตกเลยเห็นหาเปนไรไม่ โจโฉได้ ฟังก็เห็นจริง ซ่ึงป่วยน้ันก็คลาย แล้วถามว่า ท่านจงดูว่า เมอื งจะดีหรอื ร้ายประการใด www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๔๓ กวนลอจึงทานายเปนคาโคลงว่า ฝูงสุกรเท่ียวซ่อนอยู่ในป่า เสือโคร่งตัวกล้าไล่กระจัดพลดั พราย จะมีศึก ณ เขาเตงกุนสัน ท่านจะเสียแขนซ้ายข้างหนึ่ง ข้อหน่ึงคือทหารเอกแลพี่น้องของท่าน จะตายก็ว่าได้ โจโฉจงึ ว่า การดูน้ที ่านชานาญนัก เราจะตงั้ ใหเ้ ปนโหร กวนลอจึงว่า ข้าพเจ้าน้บี ุญนอ้ ย นัก ควรแต่เท่ียวอยู่ในถ้าธารแลป่าเขา บาราบได้แต่ปิศาจแลโขมดป่า อันจะอยู่ในเมืองหลวงบังคับ ผคู้ นนน้ั ไม่ได้ โจโฉจงึ วา่ ท่านจงดูชะตาเราว่าจะมบี ญุ ข้นึ ไปอีกหรอื ไม่ กวนลอจึงว่า ท่านก็มีบุญเปนถึงพระเจ้าวุยอ๋อง เสมอพระเจ้าเหี้ยนเตอ้ ยู่ฉน้ีแล้ว ซ่ึงจะให้ดู ขึ้นไปอีกนั้นส้ินตาราแล้ว โจโฉจึงว่า ท่านจงดูขุนนางท้ังปวงซ่ึงนั่งพร้อมกันอยู่ในที่น้ี เห็นผู้ใดจะดีแล ร้ายบ้าง กวนลอหัวเราะแลว้ ว่า อนั ขนุ นางทั้งปวงน้แี ต่ล้วนมสี ติปญั ญาควรเปนขา้ ราชการอยสู่ ้นิ โจโฉจึงว่า ท่านจงพิเคราะห์ดูเมืองเสฉวนกับเมืองกังต๋ัง จะต้ังเปนปรกติอยู่หรือไม่ กวนลอ พิเคราะห์ดูแล้วว่า เมืองกังต๋ังน้ันจะเสียทหารเอกคนหน่ึง อันเล่าป่ีเจ้าเมืองเสฉวนนั้น ก็ยกกองทัพ มาตีเมืองฮันต๋ง ซึ่งจะว่าเปนปรกติน้ันยังไม่ได้ โจโฉไม่เช่ือ พอม้าใช้เมืองหับป๋าถือหนังสือมาบอกว่า โลซกทหารเอกเมอื งกงั ตง๋ั ถงึ แก่ความ ตายแล้ว อน่ึงมา้ ใชถ้ ือหนงั สอื มาแตเ่ มอื งฮันต๋ง บอกข่าวราชการ มาถึงพระเจ้าวุยอ๋องว่า เล่าป่ีให้เตียวหุยม้าเฉียวอยู่รักษาเมืองปาเส เห็นจะเข้ามาทาอันตรายด่าน เมืองฮันต๋ง โจโฉแจ้งดังนั้นก็โกรธ จัดแจงทหารจะยกไปช่วยเมืองฮันต๋ง จึงให้กวนลอหาฤกษ์ซึ่งจะยก กองทัพไป กวนลอดูแล้วจึงว่า ซึ่งจะยกไป ครงั้ น้ียงั ไม่ได้ ด้วยจวนเขา้ ปใี หม่อย่แู ล้ว ใน เมอื งฮูโต๋นนั้ จะเกดิ เพลิงใหญ่หลวงนัก โจโฉ ไดฟ้ งั ดังนั้นกส็ ั่งใหง้ ดกองทัพไว้ จงึ จัดทหาร ห้าหมื่นให้โจหองยกไปช่วยแฮหัวเอ๋ียนกับ เตียวคับรักษาเมืองฮันต๋ง ไว้ให้ม่ันคง ให้ แฮหัวตุ้นคุมทหารสามหม่ืนเปนกองรับใช้ ไปบอกข่าวราชการในเมืองฮูโต๋อย่าให้ขาด แลว้ ใหอ้ องปดิ บังคับบัญชาทหารในเมอื งฮูโต๋ สามก๊กวิทยา

๑๒๔๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) กวนลอ (Guan Lu) สุมาอ้ีนายบาญชีจึงทูลพระเจ้าวุยอ๋องว่า ซ่ึงจะให้อองปิดบังคับบัญชาทหารในเมืองฮูโต๋น้ัน ไม่ได้ ด้วยอองปิดมักเสพย์สุราหยาบช้าดุดันอยู่ โจโฉจึงตอบว่า อองปิดนี้ได้เปนเพื่อนยากติดตามเรา มาแต่กอ่ น น้าใจก็สัตย์ซอื่ นกั ควรจะใหไ้ ปบงั คบั นายทหารในเมืองฮโู ตไ๋ ด้ นายทหารทง้ั สามคนก็ยกไป ตามโจโฉส่งั แลอองปดิ นั้นครนั้ มาถึงเมอื งฮโู ตแ๋ ล้วกต็ ้ังจวนอยูข่ า้ งประตูทิศตวันออก ขณะน้ันพระเจ้าเหี้ยนเต้มาอยู่เมอื งฮูโต๋ได้ยสี่ ิบสามปีแล้ว (พ.ศ. ๗๖๑) คร้ันเดือนสามเขา้ ปี ใหม่ เกงจีซ่ึงแตก่ ่อนน้ันเปนขุนหมนื่ อยู่ในบังคับบญั ชาโจโฉ แล้วเกงจไี ด้เล่ือนทีเ่ ปนขุนนางในทาเนียบ มีใจสามิภักด์ิต่อพระเจ้าเห้ียนเต้ แลเกงจีนั้นมีเพ่ือนรักคนหน่ึง เปนขุนนางช่ืออุยหลง เกงจีจึงเชิญ อุยหลงมาปรึกษากันท่ีสงัดว่า โจโฉทาการหยาบช้าเปนศัตรูราชสมบัติ บัดนี้ต้ังตัวเปนเจา้ วุยอ๋อง นาน ไปมันจะชิงเอาราชสมบัติเปนม่ันคง เราคิดจะให้แผ่นดินเปนสุขสนองคุณพระเจ้าเหี้ยนเต้ ท่านจะ คิดเหน็ ประการใดจึงจะกาจัดโจโฉเสยี ได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๔๕ อุยหลงจึงว่า เรามีเพ่ือนรักอยู่ คนหนึ่งช่ือกิมหัน เปนเช้ืออุปราชมาแต่ ก่อน แลกิมหันก็ได้ออกปากไว้แก่เราว่า โจโฉนั้นทาการหยาบช้า กิมหันคิดจะ กาจัดโจโฉเสีย แต่ยังหาได้ทีไม่ กิมหันน้ัน เปนเพื่อนรักกับอองปิด ซึ่งโจโฉให้บังคับ นายทหารอยู่ในเมืองหลวง เราจะว่ากับ กมิ หนั ให้ไปชักชวนเกลี้ยกล่อมอองปิด แม้ อองปิดปลงใจด้วย การกจ็ ะสาเร็จโดยงา่ ย เกงจีจึงว่า กิมหันน้ันเปนเพื่อนรักกับอองปิด เห็นกิมหันจะไม่เปนใจว่ากล่าว ประการหนึ่ง อองปิดกเ็ ปนทหารเอกของโจโฉ อยุ หลงจึงวา่ เราจะพากันไปพดู จาดทู ว่ งทีกิมหนั ก่อน แลว้ กพ็ ากนั ไป ณ บ้านกิมหนั ๆ ออกมารบั เกงจีกับอุยหลงข้ึนไปน่ังบนตึกท่สี งัด ถ้อยทถี อ้ ยคานับกนั อยุ หลงจงึ แกล้ง แตง่ กลอุบายวา่ เรามาหาทา่ นนี้เพราะมปี ระสงค์จะใคร่วา่ เนื้อความข้อหน่งึ แตเ่ กรงว่าท่านจะไม่เอนดู กิมหันจึงวา่ จงว่าไปเถิด อุยหลงจึงว่า เรากับท่านได้เปนเพื่อนสนิธกันมา ตัวท่านเล่าก็เปนเพ่ือนรักกับอองปิด บัดนี้ เราเห็นพระเจา้ วยุ อ๋องจะไดค้ รองราชสมบัติแทนพระเจา้ เหีย้ นเตอ้ ยู่แล้ว แลอองปดิ เปนข้าหลวงเดมิ ก็ จะเสนอความชอบ ตงั้ แต่งท่านเปนขุนนางผ้ใู หญ่ ตวั เราจงึ มาหาท่าน หวังจะให้ชว่ ยทานุบารงุ เราด้วย กิมหันได้ฟังก็โกรธลุกข้ึนตวาดเอา พอคนใช้ยกน้าชาเข้ามา กิมหันหยิบเอาป้าน น้าชานั้นเทเสียแล้วว่า จะให้กินน้ันจะเอา ประโยชน์ส่ิงใด อุยหลงเห็นดังน้ันก็ทาเปน โกรธ แกล้งซ้าว่าตัวเราคิดว่าท่านได้ดีขึ้น จึง อุตส่าห์บ่ายหน้ามาหาหวังจะฝากตัวกับท่าน สืบไป ยังไม่ทันไรท่านมาดูหม่ินผลักหน้าเรา เสยี ใหไ้ ด้ความอปั ยศแก่คนใชข้ องท่าน สามก๊กวิทยา

๑๒๔๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) กมิ หนั จึงว่า ใชเ่ ราจะไมค่ ดิ ถงึ ท่านนน้ั หามิได้ แต่เราน้อยใจดว้ ยทา่ นร้อู ยู่ว่า โจโฉน้ันเปนศตั รู ราชสมบัติ ควรหรือยังมายกยอมัน อน่ึงตัวท่านก็เปนข้าพระเจ้าเหี้ยนเต้ ท่านไม่คิดสนองพระคุณให้ ปรากฎไว้ ซง่ึ จะมาตั้งใจคอยพ่งึ บุญโจโฉนัน้ เราหานับถอื วา่ เปนเพอื่ นไม่ อุยหลงกับเกงจีเห็นดังน้ัน ก็คิดว่ากิมหันนี้มีกตัญญูต่อพระเจ้าเหี้ยนเต้ อุยหลงจึงว่า ตัวเรา พาเกงจีมานี้หวังจะชวนท่านกาจัดโจโฉเสีย จะช่วยกันบารุงแผ่นดนิ สืบไป ครั้นจะบอกท่านโดยจริงก็ เกรงอยู่ จึงแกล้งกลา่ วอุบายถามหวังจะดใู จท่าน บัดนเ้ี ราเหน็ ความสตั ยซ์ ่อื ท่านแล้ว จงดบั ความโกรธ เสยี เถดิ กิมหันจึงว่า ปู่แลบิดาเราก็เปนข้าราชการต่อ ๆ มาจนถึงตัวเรา ๆ หรือจะเปนขบถไปเข้า ด้วยอ้ายศัตรูแผ่นดินนั้นหามิได้ ซ่ึงท่านท้ังสองคิดจะกาจัดมันเสียน้ันเราก็ยินดีด้วย แต่ท่านจะทา ประการใดจงึ จะสาเรจ็ อยุ หลงจงึ ตอบวา่ เราคดิ อย่แู ตจ่ ะกาจดั โจโฉเสยี ใหไ้ ด้ ซึ่งจะทากลอบุ ายนน้ั เรา ยังมไิ ดค้ ดิ ตอ่ ไป กิมหันจึงว่า ตัวเราเปนเพื่อนกับ อองปิดก็จริง แต่จะไว้ใจมันไม่ได้ เราคิดจะ ทากลอุบายฆ่าอองปิดเสยี ชิงเอาตราสาหรับ ที่นั้นมาไว้จะได้บังคับนายทหารสืบไป แล้ว เราจะแตง่ หนังสอื รับสง่ั พระเจา้ เห้ยี นเต้ไปถึง เล่าปี่ให้ยกกองทัพมาตี เมืองเงียบกุ๋น เราจะ คมุ ทหารเปนไสศ้ กึ ตีกระหนาบออกไปเห็นจะ จบั ตัวโจโฉได้โดยงา่ ย อยุ หลงเกงจไี ด้ฟงั ก็มใี จยนิ ดี ตบมอื หัวเราะแลว้ วา่ ท่านคิดดนี กั กมิ หันจงึ ว่าเรามีเพ่ือนอยู่อกี สองคน แลคนทั้งสองมีใจเจ็บแค้นเปนอันมาก ด้วยโจโฉฆ่าบิดาแลพี่น้องเสีย เราจะชวนคนทั้งสอง มาร่วมคิดกัน เกงจีจึงถามว่าช่ือใด กิมหันจึงบอกว่า พ่ีชายนั้นช่ือเกียดเมา น้องชายน้ันช่ือเกียดบก เปนบุตรเกียดเป๋งหมอ ซึ่งโจโฉฆ่าเสียกับตังสิน เกียดเมาเกียดบกหนีออกไปอยู่หัวเมือง บัดนี้เข้ามา ซุ่มอยู่บ้านนอกแขวงจังหวัดเมืองฮูโต๋ แม้เราให้ไปชวนก็เห็นจะมาทาการด้วย เพราะใจนั้นพยาบาท โจโฉอยู่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๕ ๑๒๔๗ อุยหลงเกงจีเห็นชอบด้วย กิมหันจึงกาหนดวัน ให้อุยหลงเกงจีมาพร้อมกัน แล้วให้คนใช้รีบไปหาตัว เกียดเมาเกียดบกเข้ามา แลอุยหลงเกงจีก็มาพร้อมกัน กิมหันจึงบอกเน้ือความให้ตามซ่ึงคิดไว้ เกียดเมาเกียดบก ได้ฟังก็ร้องไห้แล้วว่า บิดาเราก็ตายเพราะโจโฉ พระเจ้า เหยี้ นเต้ได้ความเดือดร้อนเราก็มใี จเจบ็ แคน้ อยู่ แมท้ า่ นคดิ ดังน้ีเราก็จะร่วมคิดด้วย แล้วสาบาลว่าตัวเราพ่ีน้องจะขอ ฆา่ โจโฉเสียจะได้แกแ้ ค้น กมิ หัน (Jin Yi) กมิ หันจงึ วา่ ท่านอย่าวติ กเลย เราจะช่วยคิดอ่านกาจดั ศัตรูแผน่ ดนิ เสียใหไ้ ด้ แล้วใหส้ ัญญาว่า เมื่อถึงเดือนสามข้ึนสิบห้าค่า เปนธรรมเนียมชาวเมืองทั้งปวงจุดโคมบูชา ขุนนางท้ังปวงแลหญิงชาย เท่ยี วเลน่ ในเวลากลางคืนอึ้อองึ เปนการมหรศพ ตวั เราจะเข้าไปหาอองปดิ แลว้ เราจะคมุ พรรคพวกไป ซมุ่ อย่รู ิมจวน แล้วอยุ หลงเกงจจี งคมุ บ่าวไพร่ซ่ึงสนธิ ไปซมุ่ ซอ่ นอยู่เปนสองกอง ถ้าเหน็ แสงเพลงิ เราจุด ข้ึน ท่านจงลอบจุดต่อ ๆ ไป แล้วคุมพรรคพวกตีเข้ามาให้ถึงจวนอองปิด ท่านจงตามเราเข้าไปในวัง เราจะเชิญพระเจ้าเหี้ยนเตข้ ้นึ อย่บู นปราสาทงอหองเหลา เราจึงจะปรึกษากับขุนนางท้ังปวงตามซึ่งคิด ไว้ แล้วให้เกียดเมาเกยี ดบกซง่ึ อยู่นอกกาแพงน้ันจดุ เพลิงข้ึน จึงพาพรรคพวกตเี ขา้ มา ให้ร้องประกาศ แก่ทหารทั้งปวงว่า ทาการทั้งน้ีจะกาจัดศัตรรู าชสมบัติเสีย ผู้ใดสัตยซ์ ื่อต่อแผ่นดินก็ใหม้ าช่วยกนั แล้ว เราจะกราบทูลพระเจา้ เหยี้ นเตใ้ หม้ ีรบั สง่ั ไปประกาศแก่ราษฎรท้ังปวงให้ เปนใจทาการด้วย แลว้ จงึ จะ ให้มีหนังสือรับสั่งไปให้หาเล่าป่ียกกองทัพมาช่วย เราจึงจะยกไปจับโจโฉ ณ เมืองเงียบกุ๋น แลการทั้ง ปวงนีเ้ ราจะตอ้ งทาเปนการเรว็ แม้จะละไวเ้ ปนการปี อันตรายก็จะมแี ก่ตวั เราเหมอื นตงั สิน ครั้นปรึกษาเห็นพร้อมกันทั้งห้าคนแล้ว ก็แทงโลหิตออกปนสุราสาบาลต่อกัน ต่างคนต่างก็ กินเข้าไป แล้วอุยหลงเกงจีเกียดเมาเกียดบกก็ลา กิมหันกลับไปท่ีอยู่ แต่อุยหลงเกงจีจัดแจงบ่าวไพร่ได้ คนละสามร้อยเศษ กับเคร่ืองศัสตราวุธเตรียมไว้ อัน เกยี ดเมา เกียดบกชกั ชวนเพ่ือนฝงู ได้ประมาณสามร้อย ถืออาวุธสาหรับมือไปเท่ียวซุ่มไว้ในป่าริมเมือง ทาการ ประหน่ึงจะไลเ่ นอ้ื เพอ่ื มิใหค้ นนอกนน้ั สงสัย สามก๊กวิทยา

๑๒๔๘ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายกิมหันครั้นถึงวันข้ึนสิบส่ีค่า จึงเข้าไปหาอองปิดคานับแล้วกิมหันจึงว่า แก่อองปิดว่า ทุกวันนี้บ้านเมืองก็เปนสุข เพราะบุญพระเจ้าวุยอ๋อง ปราบปราม ข้าศึกศัตรูราบคาบ พรุ่งน้ีเปนวนั เขา้ ปใี หม่ ราษฎรเคยจุดโคมบูชา ขุนนางแลราษฎร ชายหญิงท้ังปวงเคยเล่นเปนสุขมาแต่ก่อน ท่านจงป่าวร้องอาณาประชาราษฎรใหเ้ ล่น ตามธรรมเนยี มบ้านเมอื งเถิด อองปิดเหน็ ชอบดว้ ย จึงให้ทหารป่าวรอ้ งบนั ดาชาวเมืองให้ทาตามการปี ครั้นถึงวันสิบห้าค่าเวลากลางคืน ชาวเมืองจุดตามโคมรุ่งเรืองทุกตาบล ขุนนางใหญ่น้อย ราษฎรชายหญิงท้ังปวง เที่ยวโห่เล่นร้องอ้ืออึง บ้างเล่นกระจับป่ีสีซอเปนการมหรศพแน่นไปทั่วท้ัง เมืองหลวง อองปิดเหน็ ดงั นัน้ ก็มีความยนิ ดี ให้แตง่ โต๊ะเล้ียงทหารอยใู่ นจวน ฝ่ายกิมหันก็คุมพรรคพวกไปซุ่มอยู่ใกล้ประตูตวันออก อุยหลงเกงจีกับเกียดเมาเกียดบก กพ็ าพรรคพวกไปซมุ่ อยู่ตามสัญญา ครั้นเวลาสองยามกิมหันก็จดุ เพลงิ ขึ้นเปนหลายตาบล อยุ หลงเกงจี เห็นแสงเพลงิ ก็จดุ ต่อไป แลว้ ไล่ฆา่ ฟันผู้คนเปนอลหมา่ น เกียดเมาเกียดบกซง่ึ อยนู่ อกกาแพงเห็นดงั น้ัน ก็จุดเพลงิ ตเี ขา้ มาเปนสองด้าน แล้วร้องประกาศแก่ทหารชาวเมอื งทั้งปวงว่า เราจะกาจัดศัตรูแผ่นดิน ผใู้ ดจะเขา้ ด้วยใหเ้ รง่ มาทาการด้วยกัน ขนุ นางซึง่ มใี จเจบ็ แค้นกม็ าเขา้ ด้วยเปนอนั มาก ฝ่ายอองปิดเห็นแสงเพลิงไหม้ ใกล้จวนก็ตกใจ จึงข้ึนม้าหนีออกจากจวน พอพบเกงจีก็เข้ารบพุ่งกันเปนสามารถ อองปิดน้ันถูกเกาทัณฑ์แลอาวุธต่างๆ ตก มา้ ลงแลว้ เผน่ ข้นึ มา้ ซา้ ถูกอาวธุ อกี กต็ กม้า ลงถงึ สคี่ ร้งั ห้าคร้ัง อองปิดเหน็ เหลือกาลงั ก็ ขับม้าหนีไปถึงหน้าบ้านกิมหัน แล้วร้อง เรียกกิมหันเขา้ ไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๔๙ ฝ่ายภรรยากิมหันไดย้ ินดังน้ันก็สาคญั ว่ากิมหัน โจฮวิ (Cao Xiu) เรียก จึงวิ่งไปหวังจะเปิดประตูรับ แล้วถามว่าได้สีสะ อองปิดมาหรือไม่ อองปิดได้ฟังก็ตกใจ จึงคิดว่าเกิดเหตุ ท้ังนี้เพราะกิมหันจะทาร้ายเรา แล้วก็รีบขับม้าไป พอพบโจฮิวคมุ ทหารมาประมาณพนั หนึง่ อองปดิ จึงบอก เนื้อความทั้งปวง โจฮิวได้ฟังก็พาทหารรีบไป เห็นเพลิง นั้นติดเข้ามาถึงประตูวังเปนหลายแห่ง แล้วไหม้ลามเข้า ไปถึงประตูริมปราสาทงอหองเหลา จึงให้ทหารเข้า ช่วยกันดับเพลงิ วนุ่ วายอยู่ ฝ่ายพระเจ้าเห้ียนเต้ก็หลบหลีกหนีเพลิงอยู่ในพระราชวัง แลเสียงคนทั้งปวงร้องประกาศ อื้ออึงท้ังเมืองว่า เราจะกาจัดพวกศัตรแู ผน่ ดนิ เสีย จะบารุงพระเจ้าเหี้ยนเตใ้ ห้อยู่เย็นเปนสขุ ขณะนั้น บนั ดาพ่นี ้องแลพรรคพวกโจโฉ ก็คมุ กันเปนเหลา่ ๆ มาตงั้ รักษาประตูวังไว้ทกุ ตาบล ฝ่ายแฮหัวตุ้นซึ่งโจโฉให้มาคอยเหตุอยู่นอกเมอื งน้ัน คร้ันเห็นแสงเพลิงในเมืองไหม้ข้ึน ก็ให้ ทหารกองหน่ึงป้องกันเมืองฮูโต๋ แล้วให้ทหารกองหนึ่งเข้าไปดับเพลิง แลโจฮิวน้ันเห็นทหารแฮหัวตุน้ เข้ามาก็ดีใจ ขับทหารของตัวเข้าบัญจบดับเพลิง แลพวกโจโฉกับพวกซึ่งทาการเผาบ้านเมืองน้ันก็ ฆ่าฟันล้มตายเปนอนั มาก จนเวลารุ่งขน้ึ ฝ่ายอยุ หลงเกงจีนั้นพรรคพวกกเ็ บาบางลง หาผู้ใดจะหนุนนั้นมิได้ พอบา่ วคนหน่ึงมาบอกว่า เหล่าทหารโจโฉฆ่ากิมหันเกียดเมาเกียดบกตายเสียแล้ว อุยหลงเกงจีก็ตกใจ จึงพาบ่าวไพร่ที่เหลอื อยู่ น้นั ฝ่าหนเี พลงิ ออกไปถึงประตเู มอื ง พบแฮหัวตุน้ คุมทหารอยู่เปนอนั มาก แฮหัวตุ้นเห็นประหลาทก็ให้ ทหารไล่ฆ่าฟันบ่าวไพร่อุยหลงเกงจีเสีย แต่ตัวอุยหลงเกงจีน้ันแฮหัวตุ้นให้จับจาไว้เปนม่ันคง จึงคุม ทหารเข้าไปช่วยดับเพลิงในเมืองเหือดแล้ว จึงให้เอาตัว อุยหลงเกงจีมาถามได้ความแล้ว ก็ให้ทหารไปจับ ครอบครัวแลพี่น้องอุยหลงเกงจีเกียดเมาเกียดบกกิมหัน มาจาไว้ ทั้งส้ิน แฮหัวตุ้นจึงให้ม้าใช้ถือหนังสือไปทูล พระเจา้ วยุ ออ๋ ง สามก๊กวิทยา

๑๒๕๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) โจโฉแจ้งในหนังสือดังน้ัน จึงให้แต่งตราตอบไปเปนใจความว่า ให้แฮหัวตุ้นฆ่าอุยหลงเกงจี กับพรรคพวกครอบครัวแลพ่ีน้องอ้ายเหล่าร้ายห้าคน เสียให้สิ้น แล้วให้แฮหัวตุ้นเอาตัวบันดาขุนนาง ผู้ใหญ่ผู้น้อยในเมืองฮูโต๋มา ณ เมือง เงยี บกุ๋นเราจะพิจารณาเอง แฮหัวตุ้นแจ้งในหนังสือแล้ว ก็ให้เอา อ้ายเหล่าร้ายมีชื่อห้าคนกับพรรคพวกครอบครัว ไปฆ่าเสียสิ้น แล้วเอาอุยหลงเกงจีมาจะฆ่าเสีย อุยหลงเกงจีก็มิได้ย่อท้อ ด่าโจโฉมิได้ขาดปาก จนทหารลงดาบถึงแก่ความตาย แล้วแฮหัวตุ้น ก็ไปจับเอาขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยบันดาอยู่ในเมือง ฮูโตส๋ ง่ ไป เมอื งเงยี บกนุ๋ โจโฉจึงให้เอาตัวขุนนางท้ังนั้นมาณท้องสนาม ก็ให้เอาธงแดงปักคันหนึ่ง เอาธงขาวปักไว้ คนั หน่ึง ไกลกันประมาณสบิ เส้น แล้วโจโฉจึงว่าแก่ขุนนางท้ังปวงวา่ เม่ืออา้ ยเหล่าร้ายห้าคนคบคิดกัน เผาเมืองฮูโต๋ข้ึนน้ัน ขุนนางผู้ใดซ่ึงได้ไปช่วยดับเพลิงน้ันก็ให้ชวนกันไปข้างธงแดง ผู้ซึ่งมิได้ไปช่วย ดบั เพลงิ นัน้ ก็ใหพ้ ากนั ไปข้างธงขาว ขุนนางท้ังปวงได้ฟังโจโฉว่าดังน้ัน ต่างคนต่างคิดว่า โจโฉให้ทาทั้งนี้หวังจะเอาโทษผู้ซึ่ง มิไดม้ าชว่ ยดับเพลงิ จงึ พากันไปอยขู่ ้างธงแดงถึงสามส่วนส่ีส่วน แต่ขนุ นางซง่ึ มใี จสัตยซ์ ่อื ไม่ไดม้ าชว่ ย ดบั เพลิงนัน้ กเ็ ขา้ อยู่ข้างธงขาวประมาณส่วนหนงึ่ โจโฉเห็นดังนั้นจึงว่า บันดาผู้ไปช่วย ดับเพลิงนั้น มิได้ไปโดยสุจริต ไปเพราะจะเข้า ด้วยอ้ายพวกขบถ หวังจะบัญจบกันมาทาร้าย เรา แลว้ ใหเ้ อาตวั ขนุ นางประมาณสามร้อยเศษ ซ่ึงไปอยู่ข้างธงแดงน้ัน ไปฆ่าเสียริมแม่น้า เซียงโห แล้วว่าขุนนางซ่ึงไปอยู่ข้างธงขาวนั้นมี ใจสัตย์ซ่ือต่อเรา ให้บาเหน็จตามสมควร แล้ว ใหค้ งทเ่ี ปนขุนนางกลับไปเมอื งฮโู ต๋ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๕ ๑๒๕๑ ขณะนนั้ พอมหี นังสือโจฮิวบอกมาเปนใจความว่า อองปิดน้ันต้องอาวุธบาดเจ็บเปนหลายแห่ง แผลเกาทัณฑ์ นั้นกาเริบขึ้นถึงแก่ความตาย โจโฉแจ้งดังน้ันก็มีใจสงสาร จึงให้เงินทองไปแต่งการศพอองปิดฝังไว้เมืองฮูโต๋ แล้วให้ แต่งหนังสือตั้งโจฮิวให้บังคับบัญชานายทหารท้ังปวงใน เมืองฮูโต๋ ให้จงอ้ิวเปนมหาอุปราช หัวหิมนั้นเปนปลัด อุปราช แลท่ีขุนนางซ่ึงหาตัวไม่น้ัน ก็จัดทหารใหญ่น้อย ตง้ั ข้นึ ไปไว้ตามตาแหน่ง จงอิ้ว (Zhong Yao) โจโฉจึงคิดว่า กวนลอชานาญการทานายแม่นนัก จึงจัดทองเงินแลสิ่งของให้กวนลอ เปนบาเหน็จ กวนลอคานับแล้วว่า ตัวข้าพเจ้ารักเท่ียวอยู่ในถ้าในเขา จะเอาเงินทองไปน้ันหาตอ้ งการ ไม่ ท่านจงเอาไวแ้ จกทแกลว้ ทหารเถดิ สามก๊กวิทยา