สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๕๓

๑๑๔๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ตอนท่ี ๕๓ ม้าเฉยี ว (Ma Chao) ฝา่ ย มา้ เฉยี วครน้ั แตกหนีโจโฉมาแต่แมน่ าํ้ อยุ โหครั้ง น้ัน ก็ไปอยู่เมืองเจ๋ียงนอกแดนเมืองจิ๋นได้ประมาณสามเดือน ซ่องสุมทหารได้เปนอันมาก ก็ยกมาตีหัวเมืองแว่นแคว้น ของโจโฉได้เปนหลายตําบล แล้วจึงยกมาตีเมืองกิจ๋ิว อุยของ เจ้าเมืองกิจิ๋วให้หนังสือไปถึงแฮหัวเอี๋ยนให้ยกมาช่วย แฮหัวเอ๋ียนก็ยังมิได้เอากิจการไปแจ้งแก่โจโฉ ครั้นจะยก กองทัพมาช่วยอุยของก็มิได้ อุยของคอยถ้ากองทัพ แฮหัวเอ๋ียนอยู่เปนหลายวันมิได้เห็นยกมาช่วย กองทัพ มา้ เฉยี วกย็ กเข้าลอ้ มเมืองไว้ คิดจะออกไปคาํ นบั มา้ เฉียว เอียวหูนายทหารจึงเข้ามาร้องห้ามว่า ซ่ึงท่านจะออกไปอ่อนน้อมม้าเฉียวน้ัน ข้าพเจ้า มิเต็มใจ ด้วยมา้ เฉียวคนน้ีอกตญั ญูตอ่ เจา้ หาความสตั ย์มไิ ด้ ตอ้ งการอะไรจะไปคาํ นบั ผิดกส็ ตู้ ายในเมอื ง ดีกว่า อุยของจึงว่า เม่ือการจวนตัวถึงเพียงนี้แล้ว ท่านจะมาห้ามเรามใิ หอ้ อกไปคํานับนนั้ มไิ ด้ อุยของ มิฟังก็เปิดประตูเมืองออกมารับม้าเฉียวเข้าไป แล้วคํานับตามประเพณี ม้าเฉียวเข้าไปในเมืองกิจ๋ิวจึง ว่า ตัวท่านเปิดประตูรบั คํานับเราบดั นี้ จะไดน้ บนอบโดยสุภาพ หามไิ ด้ เหตุว่าการจวนตัวแล้วกจ็ ําเปน ถ้าท่านภกั ดีต่อเราจริงก็ จะคํานับเราแต่แรกมาโดยปรกติ ทําท้ังนี้เห็นหาสุจริตไม่นาน ไปก็จะคิดทาํ อนั ตรายจะไว้ใจมิได้ กส็ ง่ั ให้ทหารเอาตัวไปฆา่ เสีย สิ้นท้ังครอบครัว ทหารทัง้ ปวงจงึ วา่ เอยี วหูน้กี เ็ ปนทหารอยุ ของ เม่ือแรกอุยของจะออกไปคํานับท่านนั้นก็ขัดแขงทัดทานไว้ หามีใจภักดีต่อท่านไม่ ขอให้เอาเอียวหูไปฆ่าเสียด้วย ม้าเฉียว จึงว่า เอียวหูทัดทานทั้งน้ีเปนประเพณี ด้วยเปนคนซื่อตรงจะ ฆา่ เสยี นัน้ ไมช่ อบ กต็ ้ังใหเ้ อียวหูเปนขุนนางผ้ใู หญอ่ ยรู่ ักษาเมือง กิจ๋ิว เอียวหูคํานับแล้วจึงว่า บัดนี้ภรรยาข้าพเจ้าตายอยู่เมือง หลิมเอีย จะขอลาท่านไปทําการศพสักสองเดือน ถ้าเสร็จการ เอยี วหู (Yang Fu) www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๔๙ แล้วข้าพเจ้าจะกลับมาหาท่าน ม้าเฉียวก็ อนุญาตใหเ้ อียวหไู ป เอียวหลู าม้าเฉียวมาถึง เมืองลกเส ซ่ึงเกียงขิมผู้เปนบุตรของอาว์ รักษาอยู่น้ัน ก็ตรงเข้าไปหามารดาเกียงขิม คํานับแล้วก็ร้องไห้ว่า ตัวข้าพเจ้าไปทํา ราชการอยู่ด้วยอุยของ ณ เมืองกิจ๋ิว มิได้ ป้องกันรักษานายของตัวให้พ้นอันตราย แล ม้าเฉียวอ้ายศัตรูแผ่นดินมาฆ่าอุยของเสีย ข้าพเจ้ามิรู้ท่ีจะไว้หน้าแห่งใดได้เลย ได้ความอัปยศแก่ชาวเมืองท้ังปวง เพราะว่ารักษานายมิได้ แล บดั น้อี าณาประชาราษฎรในเมอื งกจิ ิ๋วก็เดอื ดรอ้ นเจบ็ แค้นอยู่ทกุ คน คิดจะทํารา้ ยมา้ เฉียวเสยี ให้ได้ เหตุ ใดพข่ี า้ พเจ้าเปนถึงเจา้ เมอื งลกเส มไิ ดจ้ ัดแจงทหารยกไปกําจดั ศัตรเู สยี ช่างนง่ิ อยูไ่ ดม้ ิได้คิดอา่ นเลย มารดาเกียงขิมเปนผใู้ หญม่ อี ายุได้แปดสบิ สองปี ไดฟ้ ังดังนนั้ จงึ หาตัวเกียงขมิ มาบอกวา่ บัดนี้ เมืองกิจิ๋วมีศึกม้าเฉียวยกมาทํารา้ ยอุยของ ตัวเจ้ามิได้ยกทหารไปช่วยจนเสียเมอื ง อุยของถึงแก่ความ ตายนน้ั โทษเจา้ ก็ผดิ ใหญห่ ลวงอยู่ แม้ร้ถู ึงมหาอุปราชกจ็ ะติโทษได้ แลว้ วา่ แก่เอียวหวู า่ ตวั เจา้ ก็คํานบั ต่อม้าเฉียว ๆ ก็ต้ังแต่งให้เปนขุนนางได้กินเบี้ยหวัดเขาแล้ว เหตุไฉนจึงมาคิดประทุษฐร้ายต่อผู้มีคุณ ฉนีเ้ ลา่ เอียวหูจึงวา่ ซึ่งข้าพเจ้านบนอบต่อมา้ เฉียวนั้นมิไดส้ ุจริต หวงั จะรกั ษาชีวิตไวด้ อก เพ่ือจะคดิ อ่านทําการแก้แคน้ ใหจ้ งได้ เกียงขิมจึงว่าม้าเฉยี วคนน้ี มีฝมี ือเขม้ แขงนกั ซ่งึ จะคดิ กาํ จดั เสยี นนั้ เปนอัน ยาก เอียวหูจึงว่า ถึงฝีมือกล้าแขงก็ จริง แต่มิได้มีสติปัญญาท่ีจะคิดอ่าน ในการสงคราม แมว้ า่ ท่านจะคิดกาํ จัด เสียก็ได้ แลเมื่อข้าพเจ้าจะมานั้นได้ นัดไว้แก่เลงควันเตียวเหง ถ้าพี่จะยก ทหารไปกําจัดม้าเฉียวเสีย คนทั้งสอง กจ็ ะรับเปนไสศ้ กึ ทาํ การขา้ งในเมอื ง สามกก๊ วิทยา

๑๑๕๐ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) มารดาเกียงขิมจึงว่า ถ้าฉะน้ันจงเร่งกําจัดเสียให้จงได้ แม้ละไว้นานไปศกึ แก่ความคิดแลว้ ก็ จะทํายาก อันเกิดเปนคนไหน ๆ ก็จะตายหนหนึ่งเหมือนกัน เจ้าจะทําสงครามอย่ากลัวแก่ความตาย อนึ่งอย่าได้คิดอาลัยพะวักพะวนถึงมารดานี้เลย ถ้าเจ้าวิตกถึงเราอยู่เราก็จะตายเสียให้รู้แล้วไป มิให้ เปนกังวลแกเ่ จา้ เกยี งขมิ ไดฟ้ งั มารดาว่า ก็ให้เตยี วกงั๋ จดั แจงทหารท้งั ปวงพรอ้ มแล้ว กับเอียวหูผนู้ ้องก็ ยกทหารมา มา้ เฉียวครั้นแจ้งว่า เอยี วหไู ปบอกเกียงขิมใหย้ กกองทพั มาจะทาํ อันตรายดงั น้ันกโ็ กรธ จงึ คุม ทหารยกออกมาจากเมอื งกิจิ๋วกับบังเต๊กม้าต้ายหวังจะรบั ทัพเกียงขมิ ครัน้ เกยี งขิมยกทหารมาถึงกลาง ทางพบกองทัพมา้ เฉยี วมาปะทะกันเขา้ จึงขับมา้ ขึน้ มาหน้าทหารท้ังปวงร้องด่าว่า อ้ายศัตรแู ผน่ ดินมึง จะสู้กับกูก็เร่งมา ม้าเฉียวได้ยินก็โกรธ ขับทหารตีเข้าไปฆ่าฟันทหารเกียงขิมล้มตายเปนอันมาก เกียงขิมเอียวหูสมู้ ิไดก้ ็ชักม้าควบหนี ม้าเฉียวไดท้ ีก็เร่งทหารขับม้าไลข่ ้ึนไป เตียวก๋ังทหารเกียงขิมเหน็ ดังนัน้ กค็ ุมทหารวกหลังมาตีกระทบขน้ึ ไป เกียงขิมเห็นกก็ ลบั ทหารรบลงมา มา้ เฉียวเขา้ อยใู่ นระหวา่ ง ทพั กระหนาบกร็ ับรองป้องกันตวั ไวเ้ ปนสามารถ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๓ ๑๑๕๑ พอแฮหัวเอี๋ยนยกกองทัพรีบมา ประจบทันเข้า ก็ขับทหารเข้าช่วยเกียงขิม รบพุ่งตลุมบอนท้ังสามด้าน ม้าเฉียวเหลือ กําลังต้านทานมิได้ ก็แตกหนีขับม้ารีบมา คืนยังรุ่ง พอถึงเมืองกิจิ๋วก็เรียกเข้าไปให้ ทหารเปิดประตูรับ เลงควันเตียวเหงซ่ึงอยู่ ในเมืองน้ันมใิ หเ้ ปดิ ประตรู บั ขึ้นบนเชิงเทิน ใหท้ หารเอาเกาทณั ฑ์ระดมยิงลงมา รอ้ งด่า ม้าเฉียว แล้วก็เอาบุตรภรรยาสมัคพรรคพวกตัดสีสะโยนลงมาตรงหนา้ ม้าเฉียว ๆ ก็โกรธดังไฟไหมใ้ น อก ตกลงจากมา้ ถึงสามครั้งส่คี รั้ง มริ ทู้ ีจ่ ะทําประการใดได้ ขณะน้ันแฮหัวเอี๋ยนคุมทหารตามทันเข้า ม้าเฉียวน้อยตัวก็พาทหารตีหักหนีออกไป พอพบ กองทัพเกียงขิมกับเอียวหูสกัดอยู่ ก็ขับม้าฝ่าฟันพาทหารทั้งปวงออกมาพ้น เตียวก๋ังยกหนุนมา ภายหลังก็ลอ้ มม้าเฉียวเข้าไว้ ฆ่าฟันทหารลม้ ตายกลาดเกลอื่ นอยู่ ม้าเฉียวกับบังเตก๊ ม้าตา้ ยเห็นทหาร เหลือตายอยู่ประมาณห้าสิบคน ก็ขับม้าพาทหารออกมาได้ก็รีบหนีไปวันยังคํ่า คร้ันเวลาคํ่าก็ถึงเมือง ลกเส เดิรไปริมกําแพง ทหารในเมืองลกเสไม่ทันสงั เกตด้วยเปนเวลาคํ่า สําคัญว่าเกียงขิมเจ้าเมืองยก กลับมาก็เปิดประตูรับ ม้าเฉียวก็พาทหารล่วงเข้าไปในเมืองได้ ไล่ฆ่าฟันชาวเมืองท้ังปวงล้มตายเปน อันมาก แล้วก็เข้าไปจับเอาตวั มารดาเกียงขิมออกมาจากบา้ น มารดาเกยี งขมิ ก็มิได้กลัวตาย ชี้หน้าด่า ม้าเฉียวว่า อ้ายศัตรูแผ่นดิน มึงจะฆ่ากูเปนหญิงเสียก็ตามเถิด ม้าเฉียวโกรธก็เอากระบ่ีฟันมารดา เกียงขิมตาย คร้ันเวลารุ่งเช้า แฮหัวเอี๋ยนรู้ข่าวก็ยกทหารติดตามมา ม้าเฉียวหนีออกจากเมืองลกเส พอพบเอียวหูคุมทหารยกมาก็สวนกันเข้า ม้าเฉียวก็ขับมา้ เข้ารบด้วยเอียวหูเปนสามารถ ฆ่าฟันทหาร ล้มตายป่นลงด้วยกันทั้งสองข้าง เอียวหูถูก ท ว น เ จ็ บ ป ว ด เ ป น ห ล า ย แ ห่ ง ก็ มิ ไ ด้ ห นี เ ข้า ต่ อสู้ด้วยม้าเ ฉียวเป น สาหั ส พอ แฮหัวเอ๋ียนยกตลบหลังมาทันขับทหารโห่ ร้องเข้ามา ม้าเฉียวเห็นทหารยังเหลือ เจ็ดคนน้อยตัวนัก ก็พาบังเต๊กม้าต้ายตีบาก ออกรีบหนไี ป สามก๊กวิทยา

๑๑๕๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ม้าเฉียว (Ma Chao) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๓ ๑๑๕๓ ฝ่ายแฮหัวเอี๋ยนกําจัดม้าเฉียวหนีไปแล้ว ก็ยกทหารไปปราบปรามหัวเมืองลกเสให้ราบคาบ เปนปรกติทุกตําบล ตั้งให้เกียงขิมอยู่รักษาเมืองดังเก่า จึงพาเอาเอียวหูซึ่งถูกทวนป่วยน้ันข้ึนเกวียน กลับมาเมืองฮโู ต๋ แจง้ ความแกโ่ จโฉทุกประการ โจโฉมคี วามยินดีนกั จึงต้ังให้เอยี วหูเปนทข่ี นุ นางผใู้ หญ่ แลขณะเม่ือม้าเฉียวแตกหนีมานั้น จึงปรึกษา กนั กบั บงั เตก๊ มา้ ตา้ ยวา่ บดั น้เี ราก็หาท่ีอย่มู ิได้แลว้ จะไป อาศรัยหัวเมืองฝ่ายตวันตกตวันออกนี้เล่า ก็เปนแว่น แคว้นของโจโฉทั้งส้นิ เราจะพากันไปอาศรัยเตยี วฬอ่ ณ เมืองฮนั ต๋งเถิด ปรกึ ษากันแล้วม้าเฉยี วกบั บังเตก๊ มา้ ต้าย ก็พาทหารห้าคนเข้าไปอยู่ในเมืองฮันต๋งดว้ ยเตียวฬ่อ ๆ ก็มีความยินดีนัก จึงว่าแก่ท่ีปรึกษาทั้งปวงว่า บัดน้ี ม้าเฉียวมาอยู่ด้วยเราแล้ว ซึ่งจะคิดทําการไปภายหน้า เห็นจะสดวก ฝ่ายทิศตวันออกก็จะได้ต่อสู้กับโจโฉ ข้าง เตยี วฬอ่ (Zhang Lu) ตวันตกน้ันก็คิดจะเอาเมอื งเสฉวน ครั้งนี้ข้าศึกทั้งปวงก็ จะยําเกรง เพราะมา้ เฉียวมาเปนกําลงั ของเรา ควรทจ่ี ะยกลกู สาวเราให้อย่ดู ้วยกันตามประเพณี เอียวเป๊กจึงห้ามว่า ซึ่งท่านจะยกลูกสาวให้แก่ม้าเฉียวนั้น ข้าพเจ้ามิเต็มใจ ด้วยม้าเฉียวจะ รักษาภรรยาของตวั เองยงั มิได้ หรือท่านจะเอาบตุ รไปยกให้ สบื ไปเบือ้ งหนา้ เหน็ จะรักษาบตุ รท่านมิได้ จะละให้เปนอันตรายเหมือนครั้งน้ี ขอท่านได้ดําริห์ดูก่อน เตียวฬ่อเห็นชอบด้วยก็มิได้ยกลูกสาวให้ มา้ เฉยี ว ๆ รูว้ า่ เอยี วเปก๊ ทดั ทานดังนัน้ กน็ ้อยใจ คิดแคน้ เอียวเป๊กมิรู้วายหมายจะทําร้ายให้ได้ เอียวเปก๊ รู้ตวั ก็ปรึกษาดว้ ยเอยี วสงผูพ้ ี่วา่ จะช่วยกันกาํ จดั มา้ เฉยี วเสีย ฝ่ายอุยก๋วนซึ่งถือหนังสือมาแต่เมืองเสฉวนนั้น จึงเข้าไปคํานับเตียวฬ่อ แล้วจึงเอาหนังสือ เล่าเจย้ี งส่งให้เตยี วฬ่อ ๆ แจ้งในหนงั สือเปนใจความว่า บัดน้เี ลา่ ปีย่ กมาทําร้ายแก่เมอื งเสฉวน คิดการ กําเริบใหญ่หลวงนัก แลเมืองเสฉวนกับเมืองฮันต๋งน้ีก็เหมือนปากกับฟันใกล้กันนัก แม้เล่าปี่ได้เมือง เสฉวนแล้ว ก็เห็นว่าจะมาทําร้ายแก่เมืองฮันต๋ง อาณาประชาราษฎรทั้งปวงก็จะได้ความเดือดร้อน ขอท่านยกทหารมาช่วยกันกําจัดเล่าป่ีเสีย ถ้าสําร็จราชการแล้วจะยกหัวเมืองเสฉวนให้แก่ท่านยี่สิบ หวั เมอื ง เตยี วฬ่อมคี วามยนิ ดีจะใคร่ได้หวั เมืองเสฉวน กร็ ับต่ออยุ ก๋วนวา่ จะยกกองทพั ไปชว่ ย สามกก๊ วิทยา

๑๑๕๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) เงียมเภาจึงทัดทานว่า เล่าเจ้ียงกับท่านก็ เปนอริกันอยู่ ซึ่งว่ามาท้ังน้ีด้วยการจวนตัว อน่ึงจริงกับ เท็จนั้นก็ก่ึงกัน เกลือกว่าการสําเร็จแล้วจะมิให้ หัวเมืองแก่ท่านจะมิเสียทีเปล่าหรือ ขอท่านอย่าเพ่อเช่ือ ถ้อยฟงั คาํ เล่าเจย้ี งก่อน ขณะนั้นม้าเฉยี วจึงว่าแก่เตยี วฬ่อ ว่า ข้าพเจ้าได้มาพึ่งท่านอยู่ก็ยังมิได้แทนคุณเลย บัดน้ี เล่าปี่ยกกองทัพมาตีได้ตําบลแฮบังก๋วนซึ่งเปนด่านเมือง เสฉวน ข้าพเจ้าจะขออาสาคุมทหารไปทําการรบจับเอา ตัวเล่าปีฆ่ ่าเสยี เล่าเจ้ียงเจ้าเมืองเสฉวนมีความยินดี ก็จะ เงียมเภา (Yan Pu) ยกหัวเมืองขึ้นให้ย่ีสิบหัวเมืองเปนกํานัลท่าน เตียวฬ่อได้ ฟังมีความยนิ ดี จึงว่าแก่อุยก๋วนใหเ้ ร่งกลับไปบอกแก่เล่าเจ้ียงเถิด ว่าเราจะช่วยธุระไปกว่าจะสนิ้ กําลัง อยุ ก๋วนกล็ าเตียวฬอ่ กลบั ไป เตียวฬ่อจึงจัดทหารสองหม่ืน ให้เอียวเป๊กกํากับไปด้วยม้าเฉียว ขณะนั้นบังเต๊กป่วยอยู่ ม้าเฉียวแต่งคนให้อยู่พิทักษ์รักษา ณ เมืองอันต๋ง ครั้นได้ฤกษ์ม้าเฉียวม้าต้ายผู้น้องก็ยกกองทัพออก จากเมอื งจะไปดา่ นแฮบังกว๋ น ฝ่ายเล่าปี่เมือ่ ยังตั้งอยใู่ นเมืองลกเสยี หวดเจ้งบอกแก่เล่าป่ีว่า ข้าพเจ้าได้ใหห้ นังสอื ลับไปแก่ ทหารผู้เปนไสศ้ ึกในเมืองเสฉวน แลผถู้ ือหนงั สือกลบั มา บอกขา้ พเจ้าวา่ แต่ตอ่ นั้นปรกึ ษาใหท้ หารเลา่ เจ้ยี งออก ไปเผาเข้าปลาอาหารของชาวบ้านนอก กวาด ครอบครัวข้ามฟากแม่นํ้าโปซุยมาให้พ้นข้าศึก แล้วสั่ง ทหารซ่งึ รกั ษาด่านใหต้ ัง้ ม่ันไว้อยา่ ให้ยกออกสู้รบ เล่าป่ี กับขงเบ้งแจ้งดังนั้นก็ตกใจจึงว่า เมื่อแต่ต่อให้เล่าเจย้ี ง ทําฉนี้เราจะคิดประการใด หวดเจ้งจึงว่า แต่ต่อนั้นมี ความคดิ ชาํ นาญการลอ่ ลวงกจ็ ริงอยู่ แตข่ ้าพเจ้าเห็นว่า เล่าเจ้ียงจะไม่ทําตาม ครั้นอยู่มาวันหนึ่งมีคนมาบอก แก่เล่าป่ีวา่ เลา่ เจี้ยงมไิ ด้ทําตามแต่ตอ่ หวดเจ้ง (Fa Zheng) www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๕๕ เล่าปี่แจ้งดังนั้นก็คลายใจ ขงเบ้งจึงปรึกษาแก่เล่าป่ีว่า จําจะยกไปตีเมืองกิมก๊ก ถ้าได้แล้วก็ จะได้เมืองเสฉวนโดยง่าย เล่าป่ีเห็นชอบด้วย จึงแต่งอุยเอ๋ียนฮองตงคุมทหารเปนกองหน้า เล่าป่ีกับ ขงเบ้งเปนกองหลวง ยกไปต้ังอยู่ ณ แดนเมืองกิมก๊ก ฝ่ายอุยหวนเจ้าเมืองกิมก๊กรู้ก็ให้ลิเหยียมคุม ทหารสามพันยกออกไป ได้รบกับฮองตงถึงห้าสิบเพลงมิแพ้ชนะกัน ขงเบ้งเห็นดังนั้นก็ตีม้าฬ่อหวังจะ เรียกฮองตงใหก้ ลับมา ฮองตงได้ยินเสียงม้าฬ่อก็พาทหารกลับเข้ามา จึงถามขงเบ้งว่า ข้าพเจ้าไดท้ จี ะ จบั ตัวลิเหยียมอยแู่ ลว้ เหตุใดท่านจงึ ตีม้าฬอ่ เรียกดงั นี้ ขงเบ้งจึงว่า อันลิเหยียมน้ันมีกําลังกล้า ลิเหยยี ม (Li Yan) หาญ ซ่ึงท่านจะรบพุ่งเอาชัยชนะซ่ึงหน้านั้นไม่ได้ เราจึงตีม้าฬ่อเรียกกลับมาหวังจะทํากลอุบายเอา ชัยชนะให้ได้ เวลาค่ําวันนี้เราจะแต่งทหารสองกอง ไปซุ่มอยู่ริมซอกเขา ต่อพรุ่งนี้ท่านออกไปรบจึงทํา ถอยหนี ล่อเข้าไปทางซอกเขา ลิเหยียมตามมา ทหารซึ่งซุ่มไว้ก็จะตีกระหนาบเข้ามา เห็นจะได้ชัย ชนะเปนมั่นคง ฮองตงเห็นชอบด้วย เวลาคํ่าวันน้ัน ขงเบ้งก็ให้อุยเอ๋ียนคุมทหารไปสกัดอยู่ปากทาง แล้วแต่งทหารสองกองไปซุ่มอยู่ริมซอกเขา คร้ัน เวลาร่งุ เช้าฮองตงกข็ ม่ี ้าพาทหารออกไป ฝ่ายลิเหยียมเห็นดังน้ันก็ขับม้าออกรบด้วยฮองตงได้สิบเพลง ฮองตงทําถอยหนีล่อไปตาม ซอกเขา ลิเหยียมมิไดร้ กู้ ลก็ขบั มา้ ไล่ตามเข้าไปถงึ ปากทางซอกเขา พอขุกคิดเกรงว่าข้าศึกจะซมุ่ ทหาร ไว้ ก็ชักม้าจะกลับออกมา เห็นอุยเอ๋ียนคุมทหารสกัดอยู่เปนอันมาก ครั้นจะหนีไปแห่งใดก็ไม่ได้ ขณะน้ันขงเบ้งข้ึนไปอยบู่ นเนินเขา จึงร้องลงมาวา่ ลิเหยยี มจงเร่งเข้ามานบนอบเราโดยดี ถ้ามิฟังกจ็ ะ ให้ทหารซึ่งซมุ่ อยทู่ งั้ สองกองเอาเกาทณั ฑ์ระดมยิงให้ถงึ แก่ความตาย ลเิ หยยี มได้ฟังดังนนั้ ก็ตกใจจึงคิด ว่าตัวกูอยู่ในท่ีแคบแม้จะขัดขวางบัดนี้ ก็จะไม่รอดชีวิต จําจะขออ่อนน้อมดีกว่า คิดแล้วก็ลงจากม้า แลว้ วางอาวุธถอดเกราะเสยี ข้ึนไปคาํ นบั ขงเบ้งโดยดี สามก๊กวิทยา

๑๑๕๖ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งมีความยินดี จงึ พาลิเหยียมไปหาเลา่ ป่ี ณ ค่าย เล่าป่เี ชิญให้ลเิ หยยี มกนิ โตะ๊ แลว้ ว่า เรา จะบาํ รุงแผน่ ดินให้เปนสุขจงึ มาทําการท้งั น้ี ลเิ หยยี มจึงวา่ แก่เล่าป่ีวา่ อยุ หวนนัน้ เปนพี่นอ้ งกับเลา่ เจี้ยง ก็จริง แต่ข้าพเจ้าจะว่าสง่ิ ใดก็เชื่อฟงั ข้าพเจ้าจะขอลาเข้าไปวา่ กล่าวใหอ้ ุยหวนอ่อนน้อมต่อท่านใหไ้ ด้ เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดีจึงว่า แม้ท่านต้ังใจสุจริตต่อเราแล้ว ก็เร่งเข้าไปว่ากล่าวอุยหวนโดยดี เถิด ลิเหยียมคํานับลาเล่าป่ีขงเบ้งแล้ว พาทหารกลับเข้าไปถึงเมืองกิมก๊ก จึงเล่าเนื้อความให้อุยหวน ฟงั แลว้ วา่ อนั เลา่ ป่ีน้นั มีนํ้าใจโอบอ้อมอารีต่ออาณาประชาราษฎร ซง่ึ เลา่ ป่ีมาทาํ ทัง้ น้หี วังจะทาํ นบุ ํารุง แผน่ ดินใหอ้ ยู่เย็นเปนสขุ ถ้าท่านจะขดั แข็งอยู่ไม่ออกไปอ่อนนอ้ ม เมอื งเราก็จะมีอนั ตรายเปนมัน่ คง อุยหวนได้ฟังดังน้ันก็เห็นดว้ ย จึงพาทหารไปคํานับเลา่ ป่ีแลว้ ว่ากล่าวเช้ือเชิญเลา่ ปี่ขงเบ้งให้ เขา้ เมือง เลา่ ปขี่ งเบ้งส้ินสงสยั ก็พากนั เข้าไปในเมอื งกิมกก๊ อยุ หวนไดแ้ ต่งโตะ๊ เชิญเล่าป่ีแลทหารทงั้ ปวง ให้กิน คร้ันกินโต๊ะแล้วเล่าป่ีจัดแจงทหารจะยกไปเมืองเอ๊กจ๋ิว พอม้าใช้มาบอกว่า บัดนี้เตียวฬ่อให้ ม้าเฉียวม้าต้ายเอียวเป๊กยกกองทัพมารบ เบ้งตัดกับฮักจุ้นซ่งึ ท่านให้อยรู่ ักษาด่านแฮบังก๋วนนั้น ได้รบ พุ่งกันเปนสามารถ แม้ท่านไม่ยกไปช่วยให้ทันทีด่านน้ันจะเสีย เล่าปี่แจ้งดังน้ันก็ตกใจ จึงปรึกษากับ ขงเบ้งว่า ท่านจะคิดอ่านประการใด ขงเบ้งจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นแต่เตียวหุยจูล่งสองนายนี้ จะต้านทาน กําลyงม้าเฉยี วม้าต้ายเอียวเปก๊ ได้ เลา่ ปี่จงึ ว่า จูล่งน้นั ไปเกลย้ี กล่อมคน ณ ชายทเลแดนเมือง เตงกั๋งก็ยังไม่กลับมา อยู่แต่เตียวหุย ท่านจงเร่งจัดทหารให้เตียวหุยยกไป ช่วยให้ทันที ขงเบ้งจึงว่า ท่านอย่า เพ่อว่าวุ่นวายไปก่อน ไว้ข้าพเจ้าจะ คิดว่ากล่าวแก่เตียวหุยเอง ขณะน้ัน เตียวหุยรขู้ ่าววา่ ม้าเฉียวยกมาตีดา่ น แฮบังก๋วน จึงรีบเข้ามาร้องว่าแก่ขง เบง้ วา่ บัดนม้ี ้าเฉยี วยกมารบเบง้ ตดั ฮักจ้นุ ขา้ พเจา้ จะขออาสาไปต่อรบด้วยม้าเฉียว ขงเบง้ ทําเปนไม่ได้ ยิน จึงแกล้งว่าแก่เล่าปี่หวังจะย่ัวใจเตียวหุยว่า อันม้าเฉียวนั้นมีกําลังแลฝีมืออยู่ จําจะให้ม้าใช้รีบไป เมืองเกงจิว๋ หาตัวกวนอูมา จึงจะต่อสู้กับม้าเฉียวได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๕๗ เตียวหุยได้ฟังดงั น้ันก็โกรธ จึงว่า อันตัวข้าพเจ้าน้ีก็มีปัญญาแล ฝีมืออยู่บ้าง คร้ังโจโฉคุมทหารถึง รอ้ ยหมืน่ ตามมา ณ สะพานเตยี งปนั เกียว ข้าพเจ้าก็ได้รบต้านทานแล้ว คิดอ่านทํากลอุบายจนทหารโจโฉ ถอยกลับไป อันม้าเฉียวนั้นจะมี ปัญญาแลฝีมือสักเพียงไร ท่านจึง จําเพาะจะให้กวนอูไป ขงเบ้งจึง แกล้งตอบว่า คร้ังโจโฉคุมทหารร้อยหมื่นตามมา ท่านได้ต้านทานก็จริงอยู่ แต่เหลือกําลังนัก ซ่ึงท่าน คิดกลอุบายให้ทหารโจโฉถอยไปนั้น หากข้าศึกไม่ทันคิด แม้โจโฉรู้ท่ีไหนท่านจะรอดชีวิต ท่านอย่าดู หม่ินประมาทเลย อันม้าเฉียวนั้นมีฝีมือกล้าหาญนัก คร้ังรบกับโจโฉตําบลแม่นํ้ามอซุยน้ัน โจโฉเสีย ทเี ปนหลายครง้ั จนโจโฉถอดเกราะตดั หนวดเสยี เขา้ ปลอมเหลา่ ทหารจึงหนมี า้ เฉยี วได้ เตียวหุยจึงว่า ถา้ ทา่ นแคลงอยขู่ า้ พเจ้าจะใหท้ านบนไว้ แมข้ า้ พเจ้ายกไปไมไ่ ดช้ ัยชนะม้าเฉยี ว ก็ให้ตัดสีสะข้าพเจ้าเสียเถิด ขงเบ้งจึงว่า ถ้ายอมรับดังน้ีเราพอจะไว้ใจได้ เตียวหุยก็เขียนทานบนให้ ขงเบ้ง อุยเอี๋ยนจึงว่า ข้าพเจ้าจะขอไปด้วย ขงเบ้งก็ให้อุยเอี๋ยนคุมทหารห้าร้อยเปนกองหน้า ให้เตียวหุยเปนกองกลาง เล่าปี่เปนกองหลัง แล้วว่าแก่เล่าปี่ว่า ข้าพเจ้าจะอยู่ช่วยรักษาเมืองกิมก๊ก ก่อน แม้จูล่งมาถึงแล้วจึงจะพากันยกตามไป เล่าป่ีเตียวหุยอุยเอ๋ียนก็ยกกองทัพไปถึงด่านแฮบังก๋วน กใ็ หต้ ้ังมน่ั อยู่ ณ ด่าน ม้าเฉียวจึงให้เอียวเป๊กขับม้าออกรบดว้ ยอยุ เอ๋ียนไดส้ ิบเพลง เอียวเป๊กเห็นจะต้านทานไมไ่ ด้ ก็ขับม้าหนี อุยเอี๋ยนมีใจกําเริบจะใคร่ได้ความชอบก็ขับม้าไล่ไปพบม้าต้ายสกัดอยู่ อุยเอ๋ียนสําคัญว่า ม้าเฉียวก็ขับม้ารําง้าวเข้ารบด้วยมา้ ต้ายไดส้ ิบเพลง ม้าต้ายทําชักม้าควบหนี อุยเอี๋ยนเห็นได้ทีก็ขบั มา้ ไล่ตามมา ม้าตา้ ยผนั หน้ามาขึ้นเกาทณั ฑ์ ยงิ ไปถกู ไหลซ่ ้ายอุยเอ๋ียน ๆ กช็ ักมา้ ควบหนีกลับมา ม้าตา้ ยก็ ขับม้าไล่ตามไปถึงหน้าด่าน เตียวหุยเห็นก็ขับม้าออกมาจากด่าน เข้าสกัดหน้าร้องตวาดม้าต้ายไว้ อุยเอ๋ียนก็หนีเข้าด่านได้ เตียวหุยจึงถามว่า ตัวน้ีช่ือใดจึงบังอาจไล่อุยเอ๋ียนมาถึงหน้าด่าน เร่งบอกมา ใหแ้ จ้งจงึ คอ่ ยรบกันให้เห็นฝมี อื สามกก๊ วิทยา

๑๑๕๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ม้าต้ายจึงบอกว่า เราช่ือม้าต้ายน้องม้าเฉียว อยู่เมืองเสเหลียง เตียวหุยจึงว่า อันตัวนี้ไม่คู่ควรด้วย ฝมี ือเรา ครนั้ จะสรู้ บกันบดั น้ตี ัวกจ็ ะตายเสียเปลา่ เราไว้ ชวี ติ แล้ว ตัวจงเร่งกลบั ไปบอกม้าเฉียวมารบด้วยเราจึง จะควร ม้าต้ายได้ฟังดังน้ันก็โกรธจึงขับม้าเข้ารบด้วย เตียวหุยได้สิบเพลง ม้าต้ายทานกําลังเตียวหุยไม่ได้ก็ ขับม้าหนี เตียวหุยเห็นไดท้ ีก็ขับม้าไล่ตามไป เล่าปเี่ หน็ ดังนั้นก็ตีมา้ ฬ่อข้ึน เตียวหุยไดย้ นิ กช็ ักม้ากลบั มา เล่าปี่ มา้ ต้าย (Ma Dai) จึงว่า พี่รู้นํ้าใจเจ้าอยู่ว่าวู่วามนัก เกลือกไล่ข้าศึกไปจะ มีอันตราย พี่จึงตีม้าฬ่อให้กลับมา อนึ่งเจ้าก็มีชัยแก่ มา้ ตา้ ยแลว้ ควรจะเอาฤกษไ์ ว้กอ่ น จงหยุดพกั ใหม้ คี วามสบาย พรงุ่ นี้จึงคอ่ ยรบพงุ่ ต่อไป คร้ันเวลารุ่งเช้า เล่าปี่ได้ยินเสียงทหารโห่ร้องอ้ืออึงมาถึงหน้าด่านเปนอันมาก เล่าป่ีจึงข้ึนดู บนหอรบ ทหารชี้ให้ดตู วั ม้าเฉียว เล่าป่เี ห็นรูปมา้ เฉียวขงึ ขงั สมเปนทหาร หนา้ นน้ั ดงั สหี ยกใส่เกราะเงนิ ข่ีม้าถือทวนอยู่กลางทหาร แล้วชมว่าบันดาคนทั้งปวงเล่ืองลืออยู่ว่า ม้าเฉียวรูปงามกล้าหาญ ก็สมเหมือนคําเขาว่า เตียวหุยเห็นม้าเฉียวยกมาก็ว่าแก่เล่าปี่ว่า ข้าพเจ้าจะขออาสาออกไปรบด้วย ม้าเฉียว เล่าป่ีจึงห้ามว่าให้รั้งรออยู่แต่ในด่านก่อน จงคอยดูอยู่ถ้าเห็นทหารอดอาหารพ้นเวลาจึง คอ่ ยยกออกไปโจมตี www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๓ ๑๑๕๙ ฝ่ายม้าเฉียวมิได้เห็นเล่าปี่ยกออกมารบ ก็ให้ทหารออกไปร้องท้าทายเปนข้อหยาบช้า เตียวหุยได้ฟังดังน้ันก็โกรธ ประหนึ่งจะทยานออกกินเน้ือม้าเฉียวเสีย แต่หากเกรงเล่าปี่อยู่จึงอุตส่าห์ สกดใจไว้ ม้าเฉียวมิได้เห็นผู้ใดโต้ตอบออกมา ก็ให้ทหารผลัดกันเข้าไปร้องเยาะเย้ยด่าทอต่าง ๆ จนเวลาบ่าย เล่าปี่เห็นม้าเฉียวแลทหารม้าเฉียวอดอาหารอิดโรยกําลังลงแล้ว ก็จัดทหารห้าร้อยให้ เตียวหุยคุมออกไปจากประตูด่าน ม้าเฉียวเห็นเตียวหุยออกมาก็ดีใจ จึงโบกธงเรียกทหารให้ถอยมา เตียวหุยเห็นดงั นนั้ กข็ ับม้าขึ้นไปหน้าทหารทั้งปวงแล้วรอ้ งว่า ตัวกูชื่อเตียวหุย ม้าเฉียวมึงรู้จักกูหรอื ไม่ ม้าเฉียวจึงร้องตอบว่า ตัวกูเปนเช้ือขุนนางมาหลายช่ัวคนแล้ว เหตุใดกูจะร้จู ักมึงอันเปนชาตชิ าวบ้าน นอกทรพลนน้ั ไม่สมควร เตียวหุยได้ฟังดังนัน้ ก็โกรธ ขับม้าเข้ารบกบั มา้ เฉยี วได้ร้อยเพลงก็ยงั ไม่แพ้ชนะกัน เล่าปเี่ ห็น ดังนั้นชมฝีมือเตียวหุยกับม้าเฉียวว่า รบพุ่งกันรวดเร็วสมเปนทหารเสือ แล้วคิดเกรงว่าเตียวหุยจะ เพลี่ยงพลํ้า จึงตีม้าฬ่อสัญญาขึ้นให้กลับเข้าค่าย เตียวหุยได้ยินก็ชักม้ากลับเข้ามาถอดเกราะเสีย หยุดพักอยู่ประมาณครู่หน่ึง แล้วก็ไม่ใส่เกราะข้ึนม้ากลับออกไป ร้องท้าทายม้าเฉียวเปนข้อหยาบช้า มา้ เฉียวไดฟ้ งั ดังน้ันกโ็ กรธ ขบั ม้าเขา้ รบกับเตียวหยุ เปนสามารถ สามกก๊ วิทยา

๑๑๖๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่าปี่คิดเกรงว่าเตียวหุยจะเสียที ก็ใส่เกราะข้ึนม้าออกไปยืนอยู่หน้าทหาร เห็นเตียวหุยกับ ม้าเฉียวรบกันอยู่ประมาณร้อยเพลงจึงตมี ้าฬ่อข้ึน เตียวหุยกก็ ลบั มาหาเล่าปี่ ๆ จึงว่า พี่เกรงอยู่ว่าเจ้า จะเหนื่อยนัก จึงตีม้าฬ่อเรียกให้กลบั มา หวังจะพาเจ้าเข้าไปหยุดอย่ใู นคา่ ย เตียวหุยจึงว่า ข้าพเจ้าได้ ออกปากอาสาจะทําการให้มีชัยชนะแก่ม้าเฉียว บัดนี้ก็ยังไม่แพ้ชนะกัน คร้ันจะหยุดอยู่ก็ป่วยการไป แล้วเตียวหุยขบฟันคาํ รามจะออกไปรบกับม้าเฉยี ว เล่าป่ีเห็นดังนั้นจึงหา้ มเตียวหุยว่า เวลาวันน้ีกเ็ ยน็ แลว้ จงเขา้ ไปหยดุ อยู่ให้สบายกอ่ นเถิด พรุ่งนี้จึงค่อยออกรบต่อไป เตยี วหยุ จึงว่า ขา้ พเจ้าไม่เขา้ ไปแลว้ ถ้าท่านเห็นพลบคา่ํ กใ็ หจ้ ดุ คบเพลงิ ขึ้น ขา้ พเจ้าจะออกไปรบกบั มา้ เฉียวกว่าจะไดช้ ยั ชนะ www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๖๑ ขณะเม่ือเล่าป่ีตีม้าฬ่อเรียกเตียวหุยถอยไปนั้น ฝ่ายม้าเฉียวก็กลับคืนมา ณ ค่าย คิดแค้น เตยี วหยุ อยู่เปนอนั มาก จงึ ใสเ่ กราะแลว้ เอาม้าตัวอ่ืนมาผกู แลว้ ขนึ้ ขมี่ ้าพาทหารไปถึงหนา้ ด่าน จงึ รอ้ ง ด้วยกําลงั โทโสว่า เวลาคา่ํ วันนเ้ี ตยี วหยุ จงเร่งออกมารบกับกู เตยี วหยุ ได้ฟงั ดงั นั้นก็โกรธ จงึ เปลยี่ นเอา ม้าเล่าป่ีมาข่ี แล้วพาทหารออกไปร้องว่า เวลาคํ่าวันน้ีแม้กูไม่จับม้าเฉียวได้กูไม่กลับเข้าด่านเลย มา้ เฉียวจึงร้องตอบว่า แมเ้ วลาวนั นี้ ถา้ กไู มม่ ชี ัยชนะแก่มึงกูกห็ ากลบั ไปคา่ ยไม่ ในขณะน้ันทหารทั้งสองฝ่ายจุดคบเพลิงข้ึนสว่างดังกลางวัน ม้าเฉียวกับเตียวหุยรบกันได้ ย่ีสิบเพลง ม้าเฉียวทําถอยหนีเตียวหุยขบั ม้าไล่ตามไปพลางคดิ วา่ ม้าเฉียวยังมไิ ด้เพลีย่ งพล้าํ ชักม้าหนี ไปดงั นี้ เห็นจะทาํ กลอุบายสง่ิ ใดเปนม่ันคง เตยี วหยุ คิดอ่านป้องกนั ตัวอยู่ มา้ เฉียวเหน็ เตยี วหยุ ไลเ่ ขา้ มา ใกล้ จงึ เอาตะบองเหลย่ี มเหวี่ยงเอาเตียวหุย ๆ เอาทวนปดั เสยี ได้ แลว้ ทําชกั มา้ ถอยหนี มา้ เฉยี วขับม้า ไล่ตามไป เตียวหุยจึงกลับหน้ามาข้ึนเกาทัณฑย์ ิงม้าเฉียว ๆ ก็เอาทวนปัดลูกเกาทัณฑ์เสียได้ พอเวลา สองยามเศษมา้ เฉยี วก็กลับมายังที่ประชมุ ทหาร เตียวหุยก็กลบั ไปหาเล่าปี่ยงั หน้าด่าน เลา่ ปจี่ งึ ขบั มา้ ข้ึนไปหน้าทหารท้งั ปวง แล้วร้องประกาศหวงั จะเอานํา้ ใจม้าเฉยี วว่า เวลากด็ ึก ด่นื ถึงเพยี งนี้แลว้ ทา่ นจงกลับไปหยดุ พัก ณ คา่ ยก่อนเถดิ ตอ่ ร่งุ เช้าจงึ มารบกับเตียวหุย มา้ เฉียวได้ฟัง ก็พาทหารกลับมาค่าย เล่าป่ีกับเตียวหุยก็กลับเข้าด่าน คร้ันเวลารุ่งเช้าเตียวหุยก็จัดแจงทหารจะ ออกไปรบม้าเฉียว พอม้าใช้มาบอกเล่าป่ีว่า บัดนี้ขงเบ้งตามมาถึงแล้ว เล่าป่ีได้ฟังมีความยินดี จึงออกไปรบั ขงเบง้ เข้ามา ขงเบ้งจงึ วา่ อันม้าเฉยี วนัน้ ฝีมือกลา้ หาญนัก แม้จะรบกบั เตียวหุยฉนี้ อปุ มา เหมือนหนง่ึ เสอื สองตวั สูก้ ัน เห็นจะ เพล่ียงข้างหน่ึงเปนม่ันคง ข้าพเจ้า จะขอคิดกลอุบายใหม้ ้าเฉียวเข้ามา หาท่านโดยดี เล่าป่ีจึงว่า เราได้เห็น ฝีมือม้าเฉียวแลว้ เรากค็ ิดอยจู่ ะใคร่ ไดม้ าไว้ด้วย ซง่ึ ทา่ นว่านเ้ี รายินดนี กั แต่ท่านจะคิดอ่านประการใดจึงจะ ไดม้ า้ เฉียวโดยดี สามกก๊ วิทยา

๑๑๖๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งจึงว่า เตียวฬ่อน้ันมีน้ําใจกําเริบจะตั้งตัวขึ้นเปนเจ้าในเมืองฮันต๋ง มีท่ีปรึกษาคนหน่ึง ชือ่ เอยี วสง แลเอียวสงน้นั เปนคนโลภเหน็ แตจ่ ะไดส้ ่ิงของต่าง ๆ ไว้เปนประโยชนข์ องตัว ขอให้ท่านจัด สิ่งของอันตระการกับหนังสือให้คนลอบไปให้แก่เอียวสง ให้เอียวสงให้แก่เตียวฬ่อเปนใจความว่า ตัวท่านยกกองทัพมานี้จะตีเอาแต่เมอื งเสฉวน หวังจะช่วยแกแ้ ค้นซ่ึงเลา่ เจี้ยงใหฆ้ ่ามารดาเตียวฬ่อเสีย แม้เล่าเจ้ียงเจ้าเมืองเสฉวนจะให้มาว่ากล่าวสิ่งใดแก่เตียวฬ่อ ก็อย่าให้เอาธุระเลย ถ้าท่านได้เมือง เสฉวนแล้ว จะต้ังใจบํารุงให้เตียวฬ่อขึ้นเปนเจ้าในเมืองฮันต๋งจงได้ แล้วให้เตียวฬ่อมีหนังสือมาหาตัว ม้าเฉียวกลับไป แลเม่ือม้าเฉียวจะเลิกกองทัพกลับไปน้ัน ข้าพเจ้าจะแต่งคนให้ไปสกัดเกล้ียกล่อม ม้าเฉยี วให้มาอยู่ดว้ ยท่านจงได้ เอียวสง (Yang Song) เล่าป่ีได้ฟังมีความยินดี จึงให้แต่ง หนังสือตามคําขงเบ้งว่า แล้วจัดเงินทองแพร อย่างดี ซ่ึงจะเปนของกํานัลเอียวสงนั้น ให้ ซุนเขียนถือหนังสือลอบลัดทางไปให้เอียวสง ณ เมืองฮันต๋ง ซุนเขียนครั้นมาถึงก็เข้าไป คํานับเอียวสงแล้วบอกว่า เงินทองแลสิ่งของ ทั้งน้ีเล่าปี่ให้ข้าพเจ้านํามาให้ท่าน ๆ จงเห็น แก่ไมตรี ช่วยเอาหนังสือน้ีเข้าไปให้เตียวฬ่อ ด้วย เอียวสงเห็นสิ่งของทั้งปวงก็มีใจยินดี เพราะเปนคนโลภ จึงพาตัวซุนเขียนผู้ถือ หนงั สอื เขา้ ไปคํานับเตยี วฬ่อแล้วบอกว่า บดั น้ี เล่าปี่ให้มีหนังสือเปนทางไมตรีมาถึงท่าน เตียวฬ่อรับเอาหนังสือมาอ่านดู คร้ันแจ้ง ใจความแล้วจึงว่า ตัวเล่าปี่น้ันเปนแต่ นายทหารกองนอก เหตุใดจึงบังอาจล่วงว่า จะช่วยทํานุบํารุงเราให้เปนเจ้านั้น เกินกําลัง ความคิดแลยศศักดนิ์ ัก www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๖๓ เอียวสงจึงว่า เล่าป่ีน้ันเปน นายทหารก็จริง แต่เปนเชื้อพระวงศ์ พระเจ้าเหี้ยนเต้ ๆ นับถือว่าเปนอาว์ แล้วเล่าป่ีจะพิททูลสิ่งใดพระเจ้า เหย้ี นเตก้ ็ชอบพระอัชฌาสยั ขา้ พเจ้า เห็นว่าเล่าปี่ได้ออกปากไว้แล้ว ก็คง จะช่วยทํานุบํารุงท่านให้ขึ้นเปนเจ้า ได้ เตียวฬ่อได้ฟังดังน้นั กม็ คี วามยนิ ดี เพราะใจกําเริบ จึงให้แต่งหนังสือไป หาตัวม้าเฉียวให้กลับมา ซุนเขียนก็ลาเตียวฬ่อออกมาอาศรัยอยู่ ณ บ้านเอียวสง หวังจะคอยฟัง เนอื้ ความซึง่ มา้ เฉียวจะกลบั มาหรือไม่ ฝ่ายม้าใช้ซึ่งไปหาม้าเฉียวน้ัน กลับมาบอกกับเตียวฬ่อว่าม้าเฉียวบอกตอบมาว่า จะขอทํา การสงครามให้มีความชอบกอ่ น จึงจะเลกิ กองทัพกลับมา เตียวฬ่อจงึ ให้ม้าใช้กลบั ไปหาตวั มา้ เฉียวอกี ถึงสองคร้ังสามคร้งั ม้าเฉียวก็ว่ายืนคําอยู่ เอียวสงรู้เนื้อความดังน้ันก็เข้าไปว่าแก่เตยี วฬ่อว่า อันนํ้าใจ ม้าเฉียวน้ันเปนคนหากตัญญูไม่ ซ่ึงท่านให้ไปหาตัวมิได้ยกกองทัพกลับมาน้ัน ข้าพเจ้าเห็นว่าม้าเฉียว จะเอาใจออกหากท่านเปนมั่นคง ให้ท่านคิดอ่านระวังตัวจงดี แล้วเอียวสงก็ลาออกมา จึงแต่งคนสนธิ ใหไ้ ปเท่ียวพดู จาวา่ กลา่ วแกช่ าวเมอื งทั้งปวงว่า มา้ เฉียวนั้นเอาใจออกหากเตยี วฬอ่ แล้วคิดอ่านจะไปตี เอาเมืองเสฉวน จะต้ังตัวข้ึนเปนเจ้าเมือง จะซ่องสุมทหาร แล้วจะยกไปตีเอาเมืองฮูโต๋หวังจะแก้แค้น โจโฉซ่ึงฆ่าม้าเท้งผู้เปนบิดาเสียนั้น แลกิตติศัพท์ทั้งนี้รู้เขา้ ไปถึงเตยี วฬ่อ ๆ นั้นมิได้รู้อุบายเอียวสง ก็คิดเกรงว่า ม้าเฉียวน้ันได้เมืองเสฉวนแล้วก็จะยก มาตีเมืองฮันต๋ง เตียวฬ่อจึงให้หา เอียวสงเข้ามาปรึกษาว่า ซึ่งเราให้หา ม้าเฉียวไม่กลับมา แลอาณาประชา ราษฎรก็เล่ืองลือดังนี้ ท่านจะคิด ประการใด สามก๊กวิทยา

๑๑๖๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) เตียวโอย (Zhang Wei) เอียวสงจึงว่า ม้าเฉียวไม่มาน้ัน ท่าน จงให้มีหนังสือไปคาดโทษม้าเฉียวไว้เปนใจ ความสามข้อ ข้อหน่ึงให้ม้าเฉียวเร่งทําการรบ พุ่งให้กองทัพเล่าป่ีแตกไปจงได้ ข้อสองให้ มา้ เฉียวเรง่ ยกไปตีเอาเมอื งเสฉวนใหไ้ ด้ ขอ้ สาม ถึงมาทว่าเล่าเจ้ียงจะหนีออกจากเมือง ก็ให้ มา้ เฉียวเรง่ ตดิ ตามจบั ฆา่ เสยี ตัดสสี ะมาให้เราจง ได้ แลการทง้ั สามข้อน้แี ม้ม้าเฉียวทาํ ได้ ก็จะปนู บําเหน็จให้ถึงขนาด ถ้าขัดแต่ข้อหน่ึงก็จะฆ่า เสีย แลว้ ให้เตียวโอยนอ้ งท่านกับทหารไปตัง้ ขัด ทัพอยู่ทุกด่านทั้งสี่ด่าน เกลือกม้าเฉียวจะมีใจ ขดั แคน้ จะยกมาตเี อาเมืองเรา กองทพั ทัง้ นี้กจ็ ะ ไดป้ ้องกันไวแ้ ตภ่ ายนอก เตยี วฬ่อเหน็ ชอบดว้ ย ก็ให้เตียวโอยจัดแจงทหารไปต้ังรักษาอยู่ท้ัง สี่ด่าน แล้วให้หนังสือคาดโทษให้ม้าใช้ถือไปถึง ม้าเฉยี วตามคําเอียวสงว่า ฝ่ายม้าเฉียวคร้ันแจ้งในหนังสือดังน้ัน จึงปรึกษากับม้าต้ายผู้น้องว่า เตียวฬ่อโกรธเราว่า มิเลิกกองทัพกลับไปตามหนังสือเดิม จึงคาดโทษมาให้เราทําการท้ังสามข้อน้ีให้ตลอด ถ้าไม่สําเรจ็ จะ เอาโทษเราถึงตาย แลการทั้งสามข้อน้ีเราจะทําไปตลอดหรือ จําจะเลิกทัพกลับไปเมืองฮันต๋งตามคํา เตียวฬอ่ จึงจะพ้นโทษ ม้าต้ายเหน็ ชอบดว้ ย มา้ เฉียวกย็ กกลบั ไป ฝ่ายเอียวสงครั้นร้วู า่ ม้าเฉยี วจะเลิกทพั กลับมา กแ็ ตง่ คนใหไ้ ปเที่ยวพดู จาแก่ชาวเมืองท้ังปวง ว่า บัดนี้ม้าเฉียวคิดอ่านจะยกเข้ามาตีเอาเมืองฮันต๋ง แล้วเกณฑ์ทหารไปต้ังขัดทัพแซกเข้าอีก ท้ังเก่า ใหม่เปนแปดด้านแล้วสั่งกําชับว่า อย่าให้ทหารม้าเฉียวแปลกปลอมเข้ามาได้ ฝ่ายม้าเฉียวคร้ันยกทัพ กลบั มา เหน็ ทหารเตียวฬ่อขดั ทพั อยู่ คร้นั จะเขา้ ไปในเมอื งกไ็ มไ่ ด้ จะถอยออกไปก็เกรงว่าเตียวฬ่อจะมี ความสงสยั มา้ เฉียวไม่รู้ท่จี ะคิดประการใดได้ มีความทกุ ขเ์ ปนอนั มาก www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๓ ๑๑๖๕ ฝ่ายขงเบ้งแจ้งว่าม้าเฉียวเปนทุกข์อยู่ดังน้ันก็มีความยินดี จึงว่าแก่เล่าปี่ว่า บัดนี้ม้าเฉียวจะ เขา้ ไปหาเตียวฬอ่ กไ็ มไ่ ด้ ครนั้ จะถอยออกมากเ็ กรงวา่ เตียวฬ่อจะมีความสงสยั ม้าเฉยี วนัน้ สิ้นความคิด อยู่แล้ว ข้าพเจ้าจะขออาสาไปว่ากล่าวเกลี้ยกล่อมม้าเฉียวให้มาอยู่ด้วยท่านจงได้ เล่าป่ีจึงตอบว่าตัว ท่านอุปมาเหมือนหน่ึงดวงใจเรา ซ่ึงท่านจะไปเกล้ียกล่อมม้าเฉียวนนั้ เกลือกจะมีความอันตรายสงิ่ ใด มา เราจะได้ความเดอื ดร้อน ขณะเมื่อเล่าป่ีขงเบ้งว่ากล่าวยังไม่ตกลงกัน พอม้าใช้ถือหนังสือจูล่งมาให้เล่าปี่ ๆ รับเอา หนังสือนั้นมาอ่านดูเปนใจความว่า ลิอ๋ินชาวเมืองเสฉวนรู้จักกันมาแต่ก่อน บัดนี้สมัคเข้ามาอยู่ด้วย ท่าน เล่าปี่ได้แจ้งในหนังสือดังนั้นก็มีความยินดี จึงให้หาตัวลิอ๋ินเข้ามาแล้วถามว่า เม่ือเล่าเจ้ียงจะให้ รับเราเข้าไปปรึกษาการสงครามด้วย ตัวท่านได้ห้ามปรามเล่าเจี้ยงมิให้รับเราเข้าไป บัดนี้เอาใจออก หากเลา่ เจีย้ งสมัคมาอยู่ด้วยเรานั้นดว้ ยเหตอุ นั ใด ลิอ๋ินจึงบอกว่า คําโบราณกล่าวไว้ว่า ธรรมดานกแม้ ลิอ๋ิน (Li Hui) จะทํารังอาศรยั กใ็ ห้ดูต้นไม้อันร่มชิดจึงจะได้อยู่เปนสขุ อน่ึงเกดิ มาเปนชายก็ให้พึงพิเคราะห์ดูเจ้านายอันมีน้ําใจโอบอ้อมอารจี งึ เข้า อยู่ดว้ ย จะไดม้ ีความสุขสืบไป แลตวั ขา้ พเจา้ เปนบ่าวกินเขา้ แดงของเล่าเจี้ยง ข้าพเจ้าจึงห้ามตามสติปัญญาเพราะมีใจ กตัญญู เม่ือเล่าเจ้ียงมิฟังคําแล้ว ข้าพเจ้าก็มีความน้อยใจ คร้ัน จะอยู่ด้วยสืบไปก็จะพลอยเปนอันตรายด้วย บัดนี้ข้าพเจ้าแจ้ง กิตติศัพท์ว่าท่านมีใจอารีกว้างขวาง บันดาชาวเมืองเสฉวนมีใจ รักใคร่ท่านเปนอันมาก อันการทั้งปวงซึ่งท่านคิดทําน้ันเห็นจะ สําเรจ็ เปนม่ันคง ข้าพเจา้ จึงลอบหนมี าสมัคอยดู่ ้วยท่าน เล่าป่จี ึงถามวา่ ซงึ่ ทา่ นตัง้ ใจมาอยู่ด้วยเราน้ี จะคดิ อ่านทาํ การสงิ่ ใดใหเ้ ปนประโยชนแ์ ก่เราได้ บ้าง ลิอน๋ิ จงึ วา่ บดั นี้ข้าพเจา้ แจง้ กิตติศัพท์ว่า ม้าเฉยี วนั้นจะเขา้ ไปหาเตยี วฬ่อก็ไมไ่ ด้ จะถอยมาก็เกรง กลัวอยู่ เห็นสิ้นคิดอยู่แล้ว อันม้าเฉียวนั้นกับข้าพเจ้าได้รู้จักกันมา ข้าพเจ้าจะขออาสาไปเกลี้ยกล่อม ม้าเฉยี วใหม้ าอยกู่ ับท่านให้จงได้ ขงเบง้ จงึ วา่ เราก็จดั หาผู้มสี ติปญั ญาซงึ่ จะให้ไปเกลี้ยกลอ่ มม้าเฉียวอยู่ แลท่านรบั อาสานด้ี ีนกั จงเร่งไปให้ไดก้ ารมาเถดิ จะไดม้ ีความชอบ สามก๊กวิทยา

๑๑๖๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ลิอ๋ินก็รับคําเล่าป่ีขงเบ้งแล้วก็รีบไป ถึง กองทพั ม้าเฉยี วจึงบอกแก่ทหารวา่ ตวั เราช่อื ลอิ ๋ิน จะขอเข้าไปหาม้าเฉียว ทหารก็เอาเน้ือความเข้า ไปบอกม้าเฉียว ๆ แจ้งดังนั้นจึงว่า อันลิอ๋ินนั้น เ ป นค นช่ า งเ จ ร จ า ซ่ึ งม า นี้มี ป ร ะ ส งค์จะ เกล้ียกล่อมเรา แล้วก็จัดทหารซึ่งมีฝีมือยี่สิบคน ถอื อาวุธครบมอื ส่งั ว่า ถ้าลิอ๋นิ เขา้ มาพูดจาอย่ดู ว้ ย เรา แม้ท่านได้ยินเราว่าให้ลงมือแล้ว ทหารทั้งปวงจงเร่งจับลิอ๋ินฆ่าเสีย แล้วสับให้เน้ือนั้นจงละเอียด อยา่ ใหก้ ากลืนแคน้ ครนั้ สงั่ การเสร็จแล้ว กใ็ ห้ทหารออกไปหาตัวลอิ ิน๋ เขา้ มา ม้าเฉียวจึงถามลิอน๋ิ ดว้ ยเสียงอันดงั ว่า ตัวมาหาเราบัดน้ดี ้วยเหตสุ ่ิงใด ลิอ๋ินจึงบอกว่า เรามา น้ีเพื่อจะเกลีย้ กล่อมท่าน ม้าเฉียวจึงตอบว่า ท่านจะเกล้ียกล่อมประการใดจงว่าไปแต่ดี อันกระบี่ของ เราซง่ึ ถืออยู่นี้พงึ่ ชําระใหม่ ถา้ ทา่ นว่าไม่ชอบใจเรา ๆ ก็จะเอากระบ่ีน้ลี องสีสะท่าน ลิอิ๋นได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะแล้วตอบว่า บัดนี้เราเห็นว่าภัยจะมาถึงตัวท่าน เราจึงมาช่วยหวัง จะให้พ้นภัย ท่านกลับว่าจะเอากระบ่ีน้ันลองสีสะเราอีกเล่า แลกระบ่ีของท่านซึ่งชําระไว้น้ันเห็นจะ ไม่ได้ลองสีสะเรา จะมีผู้อื่นเอาลองสีสะท่าน ม้าเฉียวจึงถามว่า ภัยสิ่งใดจะมาถึงเรา ลิอิ๋นจึงตอบว่า อันหญงิ รปู งามถึงจะเอาเคร่ืองอันชว่ั นุ่งหม่ เข้า ใช่รูปน้นั จะหายงามไปก็หามไิ ด้ ฝ่ายหญงิ รปู ช่ัวเล่า แม้ จะเอาเครื่องนุง่ หม่ อนั ดปี ระดับเขา้ ใชร่ ปู นัน้ จะงามข้นึ กห็ ามไิ ด้ เปนแต่ชศรหี น้าข้นึ หน่อยหนึ่ง อนั ดวง อาทิตย์น้ัน ถ้าถึงกําหนดเที่ยงเมื่อใดรัศมีนั้นกล้าร้อนนัก อันพระจันทร์เล่าก็มีแสงสว่างบริสุทธิ์เม่ือ วันเพ็ญ คร้ันแรมลงรัศมีน้ันก็โรยร่วงทุกวัน อันนี้เปนธรรมดาโลกบุรุษ บัดน้ีตัวท่านยัง หนุ่มอยู่ เหมือนพระจันทร์วันเพ็ญแลพระ อาทิตย์เมื่อเท่ียง ท้ังรูปก็สมเปนทหารพอจะ คิดการศึกสืบๆไป ฝ่ายโจโฉซ่ึงฆ่าบิดาท่าน เสีย ท่านก็ต้ังใจจะแก้แค้นให้ได้ อันตัวท่าน ครั้งนี้ส้ินคิดคับอกอยู่ ครั้นจะไปหาเล่าเจ้ียง เจ้าเมืองเสฉวนก็ไม่ได้ ข้างเอียวสงเล่าก็ยุยง www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๖๗ เตียวฬ่อ ๆ ก็ให้ทหารมาต้ังขัดทัพอยู่หลายตําบล ท่านจะเข้าไปแจ้งเน้ือความให้เตียวฬ่อเห็นจริงก็ ขัดสน ครั้นทา่ นจะคดิ อา่ นตีกองทพั เลา่ ป่ีใหแ้ ตกไปจะได้เปนความชอบในเตียวฬอ่ ก็ไม่ ได้ เมือ่ ทา่ นเข้า อยู่ในหว่างกองเพลิงฉน้ี จะคิดอ่านประการใด เราเห็นว่าซึ่งท่านจะต้ังขึงอยู่ดงั นี้ ภัยก็จะมีถึงทา่ นเปน ม่ันคง ครงั้ ทา่ นไปรบตาํ บลแมน่ าํ้ อยุ โหเสยี ทโี จโฉมานน้ั ก็ได้ความลาํ บากนัก ครั้งนถ้ี งึ มาทวา่ ท่านจะไม่ ตาย เราเห็นว่าจะไดค้ วามอัปยศยง่ิ กวา่ ครั้งนน้ั อีก จะดหู นา้ คนกไ็ ม่เต็มตา เราจึงมาช่วยวา่ กลา่ วเพราะ เหตนุ ี้ ม้าเฉียวได้ฟังดังนั้นก็คลายความโกรธทิ้งกระบี่เสีย ก็ลุกข้ึนคํานับลิอิ๋นแล้วว่า ซึ่งท่านว่า กล่าวท้ังน้ีควรนัก แต่ตัวเราอยูใ่ นท่ีคับขันไมเ่ ห็นช่องที่จะไปแห่งใดไดเ้ ลย แม้ท่านเอนดูช่วยแนะนาํ ให้ เราจะได้ทําตาม ลิอิ๋นจึงตอบว่า เราจะช่วยแนะให้พอจะได้อยู่ แต่ทหารของท่านให้ถืออาวุธเตรยี มไว้ คอยจะทําร้ายเรา ๆ จะบอกกะไรได้ ม้าเฉียวจึงขับทหารท้ังนั้นออกไปเสียภายนอก ลิอ๋ินจึงว่า เล่าป่ี นั้นเปนเชื้อสายพระเจ้าเหี้ยนเต้ ท้ังมีน้ําใจอารีกว้างขวางคิดทํานุบํารุงแผ่นดินให้อยู่เย็นเปนสุข อน่ึง ม้าเท้งบิดาท่านเม่ือครั้งอยู่ในเมืองฮูโต๋นั้น ก็ได้ร่วมคิดกันกับเล่าป่ีว่าจะช่วยกันคิดอ่านกําจัดศัตรู ราชสมบัติเสยี การน้นั ยังไม่สาํ เร็จ บัดนี้ตัวทา่ นกเ็ ขา้ ตาจนอยู่ ถา้ จะสมัคไปอยูด่ ้วยเล่าปี่ช่วยคดิ อา่ นทาํ การกาํ จดั โจโฉเสีย ท่านก็จะได้คลายความแคน้ ด้วย ทง้ั ชอ่ื เสยี งทา่ นก็จะปรากฎไปภายหน้า ม้าเฉียวได้ฟังดังน้ันก็มีความยินดี จึงให้หาตัวเอียวเป๊กซ่ึงเปนทหารเตียวฬ่อเข้ามาแล้วก็ฆา่ เสียตัดสีสะเอียว เป๊ก แล้วพาลิอ๋ินกับทหารท้ังปวงไปณด่านแฮบังก๋วน ฝ่ายเล่าปี่คร้ันรู้ว่าลิอ๋ินพา ม้าเฉียวมาก็มีใจยินดี จึงออกไปรับเข้ามา ม้าเฉียวคํานับเล่าป่ีแล้วว่า ซึ่งข้าพเจ้าได้มาอยู่ด้วยท่านผู้มี สติปัญญานี้ ข้าพเจ้ามีความ ยินดีนัก อุปมาเหมือนอยู่ท่ีมืด มีผู้นํามาให้ถึงท่ีสว่าง แลการ สิ่งใดของท่านน้ัน ข้าพเจ้าจะ อาสาไปตามสติปัญญากว่าจะ สิ้นชีวิต ขณะน้ันซุนเขียนรู้ว่า ม้าเฉียวมาอยู่กับเล่าปี่แล้ว ก็ลาเอียวสงกลับมาบอกแก่ เล่าปท่ี กุ ประการ สามกก๊ วิทยา

๑๑๖๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เล่าปี่จึงให้เบ้งตัดกับฮักจุ้นอยู่รักษาด่าน แล้วให้จัดแจงทแกล้วทหารยกกลับไปจะตีเมือง เสฉวน คร้ันมาถึงเมืองกิมก๊ก จูล่งฮองตงรู้ดังน้ันก็ออกมารับเล่าปี่เข้าไปในเมืองแล้วบอกว่า บัดน้ี เล่าเจ้ียงให้เล่ายวนกับม้าห้ันคุมทหารมาเปนอันมาก ข้าพเจ้าจะขออาสาไปตัดสีสะนายทหารทั้งสอง มาให้ทา่ น เล่าปก่ี ็ยอมใหไ้ ป จูลง่ ก็ข่ีม้าพาทหารออกไปจากเมืองกิมก๊ก ได้รบกับนายทหารท้งั สอง ฝ่าย เล่าป่ีอยู่ในเมืองให้แต่งโต๊ะจะเล้ียงม้าเฉียวยังไม่ทันสําเร็จ พอจูล่งห้ิวสีสะเล่ายวนเข้ามาให้ ม้าเฉียว เห็นดังนั้นก็ตกใจคิดว่าจูล่งนายทหารน้ีมีฝีมือรวดเรว็ นัก ม้าเฉียวยิ่งยําเกรงเล่าปี่เปนอันมาก จึงว่าแก่ เลา่ ปวี่ า่ อันเมืองเสฉวนนน้ั ทา่ นอย่าไดย้ กกองทพั ไปให้ได้ความลําบากแกท่ หารท้งั ปวงเลย ข้าพเจ้าจะ อาสาไปว่ากล่าวเล่าเจี้ยงให้มาอ่อนน้อมโดยดี แม้เล่าเจี้ยงขัดแขงอยู่ ข้าพเจ้ากับม้าต้ายผู้น้องจะคุม ทหารไปตีเอาเมืองเสฉวนให้ท่านจงได้ เล่าปี่ได้ฟังดังนั้นก็มีความยินดี คร้ันเล้ียงดูกันสําเร็จแล้ว นายทหารท้งั ปวงกล็ าไปยังทีส่ ํานัก ฝ่ายทหารซึ่งมาในกองทัพเล่ายวนม้าหั้นน้ัน แตกไปบอกเล่าเจี้ยงทุกประการ เล่าเจี้ยงแจ้ง ดังน้ันก็ตกใจ ให้ปิดประตูเมืองเสีย ให้ทหารขึ้นรักษาหน้าที่เชิงเทนิ ไว้เปนม่ันคง ขณะนั้นม้าเฉียวกล็ า เล่าปี่ยกกองทัพไปเมืองเสฉวน ทหารบนหน้าท่ีเชิงเทินเห็นม้าเฉียวยกมา ก็เข้าไปบอกแก่เล่าเจี้ยงวา่ ม้าเฉียวยกกองทัพมาตั้งอยู่ริมคูเมือง เล่าเจี้ยงจึงขึ้นไปดูบนเชิงเทิน ฝ่ายม้าเฉียวเหลือบขึ้นไปเห็น จงึ รอ้ งเรยี กเชิญเลา่ เจย้ี งใหเ้ ย่ยี มหน้าออกมาขา้ พเจ้าจะเจรจาด้วย เล่าเจี้ยงได้ฟังดังน้ันก็ เยี่ยมออกไปแล้วร้องถามว่า ท่าน จะพดู เนอื้ ความส่งิ ใดก็เร่งวา่ มาเถดิ ม้าเฉียวจึงว่า เดิมเราคุมทหาร เตยี วฬอ่ ไปทาํ สงครามกบั เลา่ ปหี่ วงั จะช่วยป้องกันเมืองท่าน ฝ่าย เอียวสงยุยงเตียวฬ่อให้มีความ สงสัยเรา ๆ จึงพาทหารไปอยู่ด้วย เล่าป่ี ตัวท่านจงเร่งคิดอ่านออกมา นบนอบยกเมืองให้เล่าปี่โดยดี อันตรายจึงจะไม่มีถึงท่าน แลไพร่บ้านพลเมืองจะไดอ้ ยู่เยน็ เปนสุข แม้ ทา่ นขัดขวางอยู่ ตวั เราน้ีจะอาสาเล่าปี่ตีเอาเมอื งเสฉวนให้ได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๖๙ เล่าเจ้ียงได้ฟังดังนั้นก็ตกใจสลบ ลง ท่ีปรึกษากับทหารท้ังปวงช่วยกันแก้ฟื้น ขึ้น เล่าเจี้ยงปรึกษาแก่ทหารท้ังปวงว่า การ ทั้งน้ีเรามิได้ตรึกตรองให้ตลอดก่อนจึงเสียที บัดนี้คร้ันจะคดิ อ่านสรู้ บเล่า การกจ็ วนตัวถงึ เพยี งน้ี เราเอน็ ดแู กอ่ าณาประชาราษฎรหวงั จะมิให้ได้ความเดือดร้อน คิดจะออกไปนบ นอบยกเมืองให้เล่าป่ี ท่านท้ังปวงจะเห็น ประการใด ต๋ังโหจึงว่า อันทหารในเมืองเราก็มีอยู่ถึงสามหมน่ื เศษ ทั้งเข้าปลาอาหารก็บริบูรณ์ พอจะ เลี้ยงทแกล้วทหารไปได้สกั ปีหนงึ่ ซงึ่ ทา่ นจะยกเมืองให้เลา่ ปีโ่ ดยง่ายนั้นไมค่ วร เลา่ เจยี้ งจงึ ตอบว่า บดิ าเรากับตวั เราน้ไี ดม้ าอยใู่ นเมืองเสฉวนถึงย่สี ิบสามสบิ ปีแล้ว ไพรบ่ า้ น พลเมืองก็มไิ ด้ความเดอื ดร้อนสิ่งใด คร้ังน้ีเล่าป่ีก็ยกกองทัพมาทาํ อันตรายหัวเมืองข้ึนเข้ามาจนถงึ ด่าน เมอื งเรา ราษฎรทงั้ ปวงกไ็ ดค้ วามเดอื ดรอ้ นมาถงึ สามปแี ล้ว ตวั เรามใี จเอ็นดแู ก่อาณาประชาราษฎรจึง คิดอ่านจะไปอ่อนนอ้ มแกเ่ ล่าป่ี เจาจิ๋วท่ีปรึกษาจึงว่า ท่านคิดนช้ี อบ อน่ึงข้าพเจา้ เห็นดาวสําหรบั เมือง เสฉวนนั้นหายไป มีดาวดวงใหญ่ขึ้นแทนท่ีรัศมสี ว่างดงั พระจนั ทร์ มีดาวน้อยลอ้ มเปนบรวิ ารอยหู่ ลาย ดวง แลว้ ขา้ พเจ้าได้ยนิ เด็ก ๆ ในเมืองเสฉวนทาํ เพลงเลน่ ว่า แมผ้ ใู้ ดจะใครก่ นิ เขา้ ใหม่จงคอยให้เจ้าใหม่ มาครองเมืองเถิด ก็จะได้กนิ สมความคดิ อุยก๋วนเลา่ ปา๊ ไดฟ้ ังดงั น้นั ก็โกรธ ชักกระบ่ีออกจะฆ่า เจาจิว๋ เสยี เล่าเจี้ยงก็เข้าหา้ มปรามไว้ พอคนใชบ้ อกเล่าเจ้ียงวา่ เคาเจง้ ซึ่งเปนปลัดนนั้ ลอบหนอี อกไปเขา้ ด้วยเล่าป่ี เลา่ เจย้ี งได้ ยนิ ดังน้ันกย็ ่งิ เสยี ใจรอ้ งไหแ้ ล้วกลับเข้าไปที่ข้างใน ครัน้ เวลารุ่ง เช้านายประตูเข้ามาบอกเล่าเจี้ยงว่า บัดนี้เล่าป่ียกกองทัพมา จากด่านแฮบังก๋วน ต้ังอยู่นอกเมือง ให้กันหยงมาหาท่าน เล่าเจี้ยงจึงสั่งให้เปิดประตูเมืองรับเข้ามา นายประตูก็ออกไป เปิดประตูรบั เจาจ๋วิ (Qiao Zhou) สามกก๊ วิทยา

๑๑๗๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายกันหยงนั้นก็ขี่เกวียนเข้าไปในท่ามกลางเมือง จิ๋นปี่เห็นดังนั้นก็โกรธ จึงชักกระบ่ีออก แกว่งแล้วร้องว่าแก่กันหยงว่า ตัวมึงชาติตํ่าเหตุใดจึงบังอาจข่ีเกวียนเข้ามาถึงในเมือง มึงดูหม่ินว่าใน เมืองเสฉวนน้ีไม่มีคนดีหรือจึงโอหังทําดังน้ี กันหยงได้ฟังดังนั้นก็ลงจากเกวียนคํานับถามชื่อเสียงกัน แล้วกันหยงจึงว่า ข้าพเจ้าประมาทไปจึงขี่เกวียนเข้ามาถึงในเมือง ท่านอย่าได้ถือโทษเลย จ๋ินป่ีน้ัน คลายโกรธจึงพากันหยงเข้าไปหาเล่าเจี้ยง กันหยงจึงคํานับเล่าเจ้ียงแล้วว่า เล่าปี่น้ันมีใจกรุณาแก่ ราษฎรเปนอันมาก แม้ท่านต้งั ใจประนอมตอ่ เล่าป่ีโดยสุจริต เล่าปก่ี ็จะมไิ ด้ทาํ สิง่ ใดแกท่ า่ น เล่าเจ้ียงได้ฟังดังน้ัน ก็พเอิญยําเกรงเล่าปี่เปนอันมาก จึงว่าเปนคําขาดแก่ทหารทั้งปวงว่า ผู้ใดอย่าได้ขัดขวางเราเลย เราจะทํานุบํารุงราษฎรท้ังปวงให้ได้ความสุขสืบไป บัดน้ีเราจะออกไปนบ นอบแก่เล่าป่ี แล้วให้แต่งโต๊ะเล้ียงดูกันหยง ครั้นเลี้ยงดูสําเร็จแล้ว ก็เอาตราสําหรับที่แลส่ิงของอัน ตระการพาทหารออกไปคํานับเล่าปี่ ณ ค่าย เล่าป่ีเห็นดังน้ันก็ลงไปจูงเอามือเล่าเจ้ียงข้ึนมาท่ีข้างบน เลา่ ป่รี อ้ งไหพ้ รางวา่ แกเ่ ล่าเจี้ยงว่า ตัวเรานี้มีใจสุจรติ คิดจะทํานุบํารุงแผ่นดนิ ให้มีความสุขสบื ไป ซง่ึ มา ทําการทั้งนเ้ี ปนความจําใจ คร้ันจะไม่ทาํ ฉนี้เลา่ การซึ่งคิดไว้ก็จะไมต่ ลอด ท่านจงเหน็ แก่แผ่นดนิ ซ่งึ ได้ ความเดือดรอ้ นอยนู่ ี้เถิด อยา่ ได้คิดถอื โทษแก่เราเลย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๕๓ ๑๑๗๑ เล่าเจี้ยงจึงตอบว่า ธรรมดาผู้จะ ทํ า นุ บํ า รุ ง แ ผ่ น ดิ น ก็ จํ า ทํ า เ ห มื อ น ท่ า น น้ี ข้าพเจ้าหาถือโกรธไม่ แล้วก็เอาตราสําหรับ เมืองแลสิ่งของทั้งปวงให้แก่เล่าป่ี ๆ มีความ ยินดี รับเอาตราสําหรับเมืองไว้ เล่าเจี้ยงจึง เชิญเล่าป่ีกับทหารทั้งปวงเข้าไปในเมือง แลชายหญงิ ชาวเมืองเสฉวนเห็นเลา่ ปี่เข้ามามี ความยินดี จุดธูปเทียนบูชาเล่าป่ีไปท้ังสอง ข้างทาง เล่าปี่ครั้นมาถึงที่ว่าราชการ เห็นท่ีปรึกษาแลนายทหารเล่าเจี้ยงน้ันมาคํานับเล่าปี่ส้ินทุกคน แตอ่ ุยก๋วนเล่าปา๊ นัน้ มไิ ดม้ าคํานับเลา่ ป่ี เลา่ ป๊า (Liu Ba) ฝ่ายทหารเล่าปี่รู้ดังน้ัน ก็ชวนกันจะ ไปจับตัวอุยก๋วนเล่าป๊ามาฆ่าเสีย เล่าป่ีได้ยิน ทหารชวนกันดังนั้น ก็แกล้งส่ังว่าให้ฆ่าเสียทั้ง พวกพ่ีน้องด้วย แล้วเล่าปี่ก็รีบตามทหารท้ังปวง ไป ครนั้ ถึงบ้านอยุ กว๋ นเล่าปา๊ เล่าปจ่ี ึงหา้ มทหาร ทง้ั ปวงไว้ แลว้ แกล้งรอ้ งประกาศหวังจะใหไ้ ด้ยนิ ตระหนักวา่ อันอยุ กว๋ นเลา่ ป๊านั้นมคี วามสัตย์ซื่อ ต่อนายนัก ควรเราจะเล้ียงสืบไป อย่าให้ทหาร ท้ังปวงทําอันตรายแม้แต่ด้ายเส้นหน่ึงเข็มเล่ม หนึ่งเปนอันขาดที เดียว ถ้าผู้ใดไม่ฟังเราจะให้ ลงโทษถึงตาย อุยก๋วนเล่าป๊าได้ฟังเล่าปี่ร้อง ประกาศดังนั้น ก็ปรึกษากันว่าเล่าป่ีมีน้ําใจโอบ อ้อมอารีเหมือนคําเขาเลื่องลือจริง ควรที่เราจะ ไปทําราชการด้วย แล้วก็ชวนกันออกมาคํานับ เล่าป่ี ๆ ก็พาอุยก๋วนเล่าป๊ากลับมา แล้วต้ังให้ คงทอ่ี ยดู่ ังเกา่ สามก๊กวิทยา

๑๑๗๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า อันเมือง เสฉวนน้ีก็ราบคาบอยู่แล้ว ซ่ึงจะเปนเจ้า เมืองเสฉวนอยู่สองคนน้ีไม่ควร ท่านจงให้ เล่าเจี้ยงไปอยู่เมืองเกงจ๋ิวเถิด เล่าปี่จึงว่า ตัวเราพ่ึงได้เมืองเสฉวน ครั้นจะให้เล่าเจี้ย งไปอยู่เมืองเกงจิ๋ว คนทั้งปวงก็จะคระหา นินทาเราว่า แกล้งเสือกไสเลา่ เจี้ยงเสยี จาก เมืองเสฉวน ขงเบ้งจึงว่า อันเล่าเจ้ียงนั้นความคิดน้อย ท้ังเปนคนเสียนํ้าใจ แม้จะเอาไว้ในเมืองเสฉวนนี้ นานไปเกลือกมคี นยุยงเลา่ เจีย้ งก็จะฟังคาํ ตัวท่านก็จะได้ความเคอื งใจ เล่าป่ีเห็นชอบดว้ ย คร้ันอยมู่ า วันหน่ึงเล่าปี่ก็ให้เชิญเล่าเจ้ียงมากินโต๊ะ แล้วว่าแก่เล่าเจ้ียงว่า เราจะให้ท่านไปอยู่เมืองกองอ๋ัน เล่าเจ้ียงก็รับคํา เล่าป่ีจึงให้แต่งตราต้ังเล่าเจ้ียงช่ือจิวหวุยจงกุ๋น ให้พาครอบครัวไปอยู่เมืองกองอ๋ัน ซึ่งข้ึนแก่เมืองลํากุ๋นในแดนเมืองเกงจิ๋ว เล่าป่ีส่งตราให้เล่าเจ้ียงแล้วว่า เงินทองแลทรัพย์ส่ิงสินของ ทา่ นน้นั จงเอาไปดว้ ยให้สิ้นเถดิ เลา่ เจี้ยงรบั เอาตราลาเล่าปแี่ ลว้ พาครอบครัวแลพรรคพวกไป ณ เมอื ง กองอ๋นั ฝ่ายเล่าป่ีเม่ืออยู่ในเมืองเสฉวน บันดาท่ีปรึกษาแลทหารของเล่าเจี้ยงน้ัน เล่าปี่ตั้งให้เปน ขุนนางฝ่ายทหารพลเรือนสิ้น แต่หวดเจ้งน้ันเปนปลัดเมืองเสฉวน แล้วเล่าปี่ตั้งให้ขงเบ้งเปนอาจารย์ ผู้ใหญ่สําหรับสงั่ สอน กวนอูน้ันให้เปนเจ้าเมืองเกงจ๋ิว แลเตียวหุยจูล่งอุยเอ๋ียนฮองตงม้าเฉียวห้าคนน้ี เปนนายทหารเอก ซุนเขียนกันหยงบิต๊กบิฮองกวนเป๋งจิวฉองเล่าฮองเลียวหัวม้าเจ๊กม้าเลี้ยง เจยี วอว้ นอิเจ้ยี แลคนท้งั นี้ให้เปนขนุ นางผู้ใหญ่ ผู้น้อย แล้วปูนบําเหน็จรางวัลเปนอันมาก แต่ จิวฉองกวนเป๋งนั้นให้ไปอยู่ช่วยราชการกวนอู ณ เมืองเกงจ๋ิว แล้วเล่าปี่ให้จัดทองห้าร้อยชั่ง เงินพันชั่ง อิแปะห้าพันหม่ืน แพรอย่างดีพัน พับ ให้ทหารคุมไปเปนบําเหน็จกวนอู ณ เมือง เกงจวิ๋ แลว้ ให้แจกบนั ดาทหารเลวทั้งส้นิ ทุกคน www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๗๓ ครั้นเวลารุ่งเช้าเล่าป่ีจึงให้ไขยุ้งฉาง เอาเข้าปลาอาหารแจกไพร่บ้านพลเมือง ขุนนางแล ทหารกับอาณาประชาราษฎรในเมืองเสฉวนนั้นก็มีความสุขหาอันตรายมิได้ แล้วเล่าปี่จึงสั่งว่า เรือกสวนไร่นาซ่ึงมิได้มีผใู้ ดจับจองทํามาหากินนั้น ให้แบ่งให้แก่ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยเปนกาํ ลังราชการ สืบไป จูล่งจึงว่า เมืองเสฉวนน้ีมีศึก ราษฎรท้ังปวงพลัดพรากจาภูมิ์ลําเนาที่ทํามาหากิน ซ่ึงจะเอา เรือกสวนไรน่ ามาแบง่ ให้ขุนนางผู้ใหญผ่ ู้นอ้ ยนน้ั ราษฎรซึง่ เปนเจ้าของนั้นกจ็ ะได้ความเดือดรอ้ น ทา่ น จงให้ป่าวร้องไพร่บ้านพลเมืองว่า ภูม์ิลําเนาแลเรือกสวนไร่นาของผู้ใดก็ให้เข้าอยู่ทํามาหากินดังเก่า ราษฎรจึงจะมีความสุขสืบไป เล่าปี่เห็นชอบด้วย ก็ให้ทหารไปประกาศปา่ วร้องแก่ราษฎรท้ังปวงตาม คาํ จูล่งวา่ สามกก๊ วิทยา

๑๑๗๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) เล่าป่ีจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า กฎหมายสําหรับเมืองเสฉวนน้ันเราจะให้เลิกเสีย ท่านจงเร่งแต่ง กฎหมายใหม่สําหรับเมือง แต่ให้คาดโทษน้ันให้หนักข้ึนกว่าเก่าคนทั้งปวงจึงจะกลวั เกรงจะได้ทําตาม กฎหมาย บ้านเมืองจึงจะราบคาบสืบไป หวดเจ้งจึงว่า คร้ังพระเจ้าฮั่นโกโจได้เสวยราชสมบัตินั้น ให้แต่งกฎหมายคาดโทษผู้กระทําผิดไว้เปนประมาณ มาจนถึงพระเจ้าเห้ียนเต้ คร้ังน้ีท่านจะให้แต่ง กฎหมายคาดโทษผู้ลเมดิ ให้หนักข้ึนกว่าเกา่ น้นั ขา้ พเจ้าเห็นราษฎรท้ังปวงจะไดค้ วามเดอื ดรอ้ น ขอให้ ผอ่ นลงแตพ่ อประมาณตามกฎหมายเก่า ขงเบง้ จงึ ตอบว่า อันความคดิ ทา่ นน้ีเห็นช้นั เดยี ว ครั้งพระเจา้ ฮนั่ โกโจให้แตง่ กฎหมายไว้ไดใ้ ช้ ต่อมาถึงพระเจ้าเหี้ยนเต้ ท่านเหน็ ว่าขนุ นางแลหวั เมืองปรกติอยู่หรือ อนั เลา่ เจย้ี งเล่ากเ็ ปนคนความคดิ น้อย หาอาชญาข่มขี่มิได้ แม้รักผู้ใดถึงหาสติปัญญาไม่ ก็ตั้งแต่งให้เปนขุนนางผู้ใหญ่ แลผู้น้ันมีน้ําใจ กําเริบละกฎหมายเสีย ข่มเหงอาณาประชาราษฎรแต่ตามอําเภอใจ ไพร่บ้านพลเมืองได้ความ เดือดร้อนจนเสยี เมอื ง ครง้ั น้ีเราจงึ ให้เลกิ กฎหมายเก่าเสีย ให้คาดโทษผทู้ ําผดิ ให้หนักข้ึน หวังจะให้คน ท้ังปวงต้งั ใจทาํ ความชอบ แม้ขุนนางแลราษฎรเห็นผ้ใู ดทําความชอบมีบาํ เหนจ็ ก็จะละความชว่ั ของตัว เสีย จะได้ดูเย่ียงอย่างกันทําตามกฎหมายก็จะมีความชอบขึ้น บ้านเมืองก็จะค่อยปรกติราบคาบไป หวดเจ้งเห็นดว้ ยก็คํานบั เลา่ ป่ขี งเบง้ วา่ ชอบแล้ว ขงเบ้งจึงแต่งกฎหมายใหม่ตามธรรมเนียมแผ่นดิน แต่คาดโทษน้ันหนักข้ึนกว่าเก่า แล้วให้ แจกไปแก่เมืองโทส่สี ิบเอ็ดหัวเมอื ง ซึ่งข้ึนแก่เมืองเสฉวน เจ้าเมืองทั้งน้ันแลเมืองตรีจัตวา ซึ่งขึ้นต่อ ๆ กันทัง้ รอ้ ยเศษเมอื งนัน้ กท็ าํ ตามกฎหมายสิน้ ราษฎรท้ังปวงกม็ คี วามสุขยิ่งกว่าแตก่ ่อน www.samkok911.com

ตอนที่ ๕๓ ๑๑๗๕ ครน้ั อยูม่ าวนั หนงึ่ เลา่ ปี่ออกวา่ ราชการ พอคนใช้เข้ามาบอกเลา่ ปีว่ ่า บดั นก้ี วนอใู ช้ให้กวนเป๋ง มาคํานับท่าน เล่าป่ีจงึ ให้หาตัวกวนเป๋งเข้ามา กวนเป๋งคํานับแล้วบอกเน้ือความว่า กวนอูบิดาขา้ พเจ้า มีความยินดีด้วยท่านปูนบําเหน็จไปน้ัน จึงให้ข้าพเจ้ามาคํานับ ข้อหน่ึงบิดาข้าพเจ้าส่ังว่า ได้ยินกิตติศัพท์เลื่องลือว่า ม้าเฉียวน้ันฝีมือกล้าหาญนักหาผู้เสมอมิได้ บิดาข้าพเจ้าจะขอมาต่อสู้กับ ม้าเฉยี ว เล่าป่ีได้ฟังดังน้ันก็ตกใจจึงปรึกษาขงเบ้งว่า กวนอูจะมาลองฝีมือม้าเฉียวนั้น ถ้าผู้ใด เพล่ียงพลํ้าก็จะมีพยาบาทกันไป ท่านจะคิดประการใด ขงเบ้งจึงว่า ท่านอย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าจะขอแต่งหนังสือไป ถึงกวนอูให้คลายอิจฉาจงได้ เล่าป่ีจึงว่า ครั้นจะน่ิงอยู่ช้า กวนอูมาถึงเน้ือความก็จะฟุ้งซ่านไป ท่านจงเร่งแต่งหนังสือ ให้กวนเป๋งถือกลับไป ขงเบ้งก็แต่งหนังสือสรรเสริญกวนอู เข้าผนึกแล้วส่งให้กวนเป๋ง ๆ ก็รับเอาหนังสือ แล้วลาเล่าปี่ กวนเป๋ง (Guan Ping) กลับไปเมืองเกงจิ๋ว ครั้นถึงจึงบอกเน้ือความแก่บิดาตามซึ่ง ได้ว่ากล่าวน้ันทุกประการ แล้วเอาหนงั สอื ยน่ื ให้ สามกก๊ วิทยา

๑๑๗๖ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) กวนอูรับเอาหนังสืออ่านดูใจความว่า ขงเบ้งอวยพรมาถึงจงกุ๋นกวนอู ด้วยเรารู้ว่าท่านมี ความวิตกด้วยม้าเฉียวนน้ั ไม่ควร อันฝีมือม้าเฉียวนี้เปรยี บเสมอแต่กับเตียวหุยน้องท่าน แลการกลศึก นั้นฝีมือท่านย่ิงกว่าม้าเฉียวเปนอันมาก ซ่ึงท่านจะละเมืองเกงจ๋ิวเสีย จะมาลองฝีมือกับม้าเฉียวน้ัน ไม่ได้ เกลือกมีอันตรายมาถึงเมืองเกงจ๋ิวโทษก็จะมีแก่ท่าน ซ่ึงว่ามาท้ังน้ีท่านดําริห์ดูจงควร ครั้นแจ้ง ในหนังสือแล้วก็มีความยินดี คิดว่าขงเบ้งนั้นสมควรเปนอาจารย์ส่ังสอนเรา จึงเอาหนังสือให้ขุนนาง แลทหารท้ังปวงดูแล้วว่า เดิมเราวิตกอยู่ว่ามา้ เฉียวน้ันมฝี ีมือกลา้ หาญนักคิดจะใครไ่ ปลองดฝู ีมือ บัดนี้ เรากส็ ้ินวติ กแล้ว www.samkok911.com