สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๗๒

ตอนที่ ๗๒ ๑๖๒๓ ตอนที่ ๗๒ พระเจ้าโจยอยแจ้งดังนั้นก็ตกใจ จึง ปรึกษาขุนนางทั้งปวงว่า กองทัพเมืองเราเสียทีแก่ ขงเบ้งแตกหนีมาฉนี้ ท่านทั้งปวงจะคิดอ่านแก้ไข ประการใด ฮัวหิมจึงทูลว่า กองทัพขงเบ้งยกมาคร้ัง นี้เห็นใหญ่หลวงนัก ครั้นจะนิ่งอยู่ฉนี้กองทัพขงเบง้ ยกล่วงเข้ามาเราจะทำการขัดสน ขอพระองค์ยกทัพ หลวงออกไปเอง ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยทั้งปวงจะได้ ต้ังใจทำราชการถวายใหส้ ิน้ ฝมี อื จงฮิวได้ฟังจึงทูลว่า ผู้จะเปนนายทัพนายกองทั้งปวงให้รู้จักที่เสียที่ได้ เอาใจบำรุงทแกล้ว ทหารทั้งปวง ถ้าผู้ใดมีความชอบก็ปูนบำเหน็จให้ถึงขนาด ถ้ากระทำผิดก็ให้ลงโทษตามอาญาแม่ทัพ อนั โจจ๋นิ นเ้ี ปนคนผู้ใหญเ่ คยทำราชการมากจ็ ริง แตม่ ใิ ช่คู่มอื กบั ขงเบง้ ข้าพเจา้ เห็นทหารคนหนึ่งมีฝีมือ เข้มขนั แมพ้ ระองคโ์ ปรดใหอ้ อกรบกับขงเบ้งแล้ว ถา้ เสียทแี ตกพา่ ยเข้ามาขา้ พเจ้าจะประกนั ถวายสสี ะ ส้ินทงั้ โคตร แต่เกรงพระองคจ์ ะไม่เห็นด้วย พระเจา้ โจยอยจึงตรสั ว่า บดั นี้ขงเบ้งทำการกำเริบได้ทีอยแู่ ล้ว แมท้ า่ นเหน็ ผู้ใดจะอาสาออก ทำการได้ ก็ว่าออกให้แจ้งเถิดเรามิได้ขัด จงฮิวจึงทูลว่า อันขุนนางผูใ้ หญ่ในเมืองหลวงน้ี ข้าพเจ้ามิได้ เห็นผใู้ ด เห็นกแ็ ตส่ ุมาอผี้ เู้ ดียว มสี ติปญั ญาหลกั แหลมพอจะเอาชัยชนะขงเบง้ ได้ พระเจ้าโจยอยจงึ ตรสั วา่ ท่านวา่ นกี้ ็ชอบนกั บดั นี้สมุ าอ้อี ยู่ตำบลใด จงฮวิ ทลู ว่า ข้าพเจ้าได้ยินข่าวว่าอยเู่ มืองอ้วนเสยี พระเจา้ โจยอยได้ฟังจึงแตง่ หนังสือฉบับหน่ึง เปนใจความว่า ตั้งให้สุมาอี้เปนขุนนางเหมอื นแต่ก่อน แ ล ้ ว ใ ห ้ จ ั ด แ จ ง ท ห า ร ย ก ไ ป เ ข า ก ิ ส า น บ ั ญ จ บ กั บ กองหลวง ณ เมืองเตยี งอั๋น จะได้ยกไปทำศึกกบั ขงเบ้ง แล้วกใ็ ห้ทหารถอื ไปให้สุมาอ้ี ณ เมอื งอ้วนเสยี สามกก๊ วิทยา

๑๖๒๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายขงเบง้ ยกมาถงึ เขากิสาน จึงรูว้ ่าโจจ๋นิ แตกหนี ไปก็มีความยินดีให้ทหารยกเข้าต้งั อยู่ในคา่ ยโจจิน๋ พอทหาร มาบอกว่าลิเงียมอยู่ ณ เมืองเตงอั๋นให้ลิอ๋องผู้บุตรมาหา ท่าน ขงเบ้งคิดสดุ้งใจว่าเอ๊ะเห็นกองทัพเมืองกังตั๋งจะยก มาตีเมืองเสฉวนกระมัง จึงให้หาลิอ๋องเข้ามาที่ข้างในแล้ว ถามว่า ท่านมาด้วยธุระสิ่งใด ลิอ๋องจึงบอกว่า ข้าพเจ้ามา หาท่านบัดนี้ด้วยเรอ่ื งเบง้ ตัดซง่ึ มาอยกู่ บั โจผแี ต่ก่อนน้ันเปน ลิออ๋ ง (Li Feng) ความจำใจ โจผีเห็นว่าเบ้งตัดเปนคนมีสติปัญญาจึงเอา ทรัพย์สิ่งสินไปให้เปนอันมาก แล้วตั้งให้เปนขุนนางผู้ใหญ่ ไปรักษาเมืองซงหยง ครั้นโจผีหาบุญไม่แล้วโจยอยได้สมบัติ ขุนนางทั้งปวงชวนกันริษยาเบ้งตัดเปน อันมาก เบง้ ตัดกไ็ ม่มีความสุข คดิ ถึงพระคณุ ทา่ นซง่ึ เคยทำการมาแต่กอ่ นนน้ั จงึ ว่ากับขา้ พเจา้ ว่า ได้ทำ การผดิ แลว้ วา่ จะขอทำการแกต้ วั ใหม่ แมม้ หาอุปราชโปรดแลว้ ก็ใหย้ กไปตเี อาเมืองเตียงอ๋นั เถิด เบง้ ตัด จะยกทหารเมอื งซงหยงหนึ่ง เมืองซินเสียหนึ่ง เมืองกิมเสียหนึ่ง บัญจบกนั เข้าตเี มืองลกเอีย๋ งแทนคณุ มหาอุปราชให้จงได้ ขงเบ้งไดฟ้ ังก็มคี วามยนิ ดีนกั จงึ ปูนบำเหน็จให้แก่ลอิ ๋องเปนอันมาก ขณะนั้นทหารคอยเหตุเอาเนื้อความเข้ามาบอกขงเบ้งว่า บัดนี้โจยอยใหห้ นังสือรับสั่งไปตง้ั สุมาอ้เี ปนขุนนางผู้ใหญ่ แล้วใหย้ กกองทัพมาบญั จบกนั กับโจยอยณะเมอื งเตยี งอนั๋ ขงเบง้ ไดฟ้ งั ดังน้ันก็ ตกใจสดุ้งขึ้น ม้าเจ๊กจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า ถึงโจยอยจะยกทัพหลวงมาตั้งเมือง เตยี งอน๋ั จริงก็จะกลวั อันใด เราจะคดิ อ่าน เอาชัยชนะจับตัวให้จงได้ ขงเบ้งจึงว่า เราจะกลัวอันใดกับโจยอย เราเกรงแต่ สุมาอี้คนเดียวมีสติปัญญาหลักแหลมนกั ถึงเบ้งตัดจะยกทหารขึ้นไปตีเอาเมือง หลวง แม้พบสุมาอี้ก็จะเสียทีเปนมั่นคง เพราะความคดิ เบ้งตดั ออ่ นกวา่ สมุ าอ้นี กั www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๒ ๑๖๒๕ ม้าเจ๊กได้ฟังก็เห็นด้วยจึงว่า ถ้ากระนั้น เราจะนิ่งให้เบ้งตัดเปนอันตรายก็ไม่ชอบ จำจะมี หนังสือไปกำชับเตือนสติไว้ก่อน ขงเบ้งจึงแต่ง หนังสือเปนใจความว่า เบ้งตัดเปนคนมีสติปัญญา คิดจะทำราชการไปตีเมืองลกเอี๋ยงสนองคุณ พระเจ้าเล่าเสี้ยนนั้นเราก็ขอบใจมีความยินดีด้วย แม้สำเร็จราชการครั้งนี้ความชอบของท่านก็จะมี ในพระเจ้าเล่าเสี้ยนมากกว่าขุน นางทั้งปวง บัดนี้เราได้ยนิ กติ ติศัพท์ว่า โจยอยตั้งให้สุมาอี้เปนขนุ นาง ผ้ใู หญ่ แลว้ ให้จัดแจงทหารมาบัญจบกันกบั กองทัพโจยอยณะเมืองเตยี งอัน๋ แมส้ ุมาอรี้ ู้เน้อื ความวา่ ทา่ น จะทำการฉนี้ ก็จะยกกองทัพมารบท่านตัดศึกเสียก่อน เห็นว่าทา่ นจะทำการไม่สำเร็จ ให้ท่านคิดอ่าน ระมัดระวังตัวจงหนัก จะใช้ทแกล้วทหารทั้งปวงก็ตรึกตรองจงดีอย่าให้รู้ถึงสุมาอี้ แล้วก็ผนึกส่งให้ ลิออ๋ งถือไปให้เบง้ ตัดณะเมอื งซงหยง ลิอ๋องจึงเข้าไปหาเบ้งตดั แจง้ เนอื้ ความทง้ั ปวง แล้วเอาหนังสือน้นั ยนื่ ให้ เบง้ ตัดรับมาฉีกผนึก ออกอ่านดแู จ้งในใจความแล้วจงึ หวั เราะ วา่ ความคิดขงเบ้งดีจริงแต่คดิ เกนิ สงู กว่าการไป เบ้งตัดจงึ แต่ง หนังสือฉบับหนึ่งเปนใจความว่า ข้าพเจ้าเบ้งตดั คำนับมาถึงมหาอุปราช ซึ่งท่านมีเมตตาช่วยเตือนสติ มาทง้ั น้ีพระคุณหาที่สดุ ไม่ ขอ้ ซึ่งสุมาอี้น้นั มหาอุปราชอยา่ วิตกเลย ขา้ พเจ้าจะรบั เปนธรุ ะ เพราะสุมาอี้ อยู่ ณ เมืองอ้วนเสียนั้นทางไกลเมืองลกเอี๋ยงแปดพันเส้น แต่เมืองลกเอี๋ยงจะมาถึงเมืองข้าพเจ้าน้ี ทางไกลหมื่นสองพันเส้น แม้สุมาอี้รู้เนื้อความกว่าจะขึ้นไปบอกโจยอย แล้วจึงจะยกทหารมาถึง ข้าพเจ้าสักเดือนหนึ่งก็มิใคร่จะถึง ประการ หนึ่งทหารทั้งสามหัวเมืองนี้ ข้าพเจ้าจัดแจง ไว้พร้อมแล้ว ถึงมาทว่าสุมาอี้ยกมาข้าพเจา้ ก็มิไดก้ ลวั จะรบเอาชยั ชนะให้จงได้ แลว้ ก็สั่ง ให้ลิอ๋องถือกลับมาให้ขงเบ้ง ๆ แจ้งใน หนังสือดังนั้นก็โกรธ ทิ้งหนังสือแล้วลุกข้ึน สบัดมือกระทืบเท้าว่า เบ้งตัดคิดการดูหม่ิน ฉน้ีจะตายเพราะฝีมอื สมุ าอี้เปนมั่นคง สามก๊กวิทยา

๑๖๒๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) มา้ เจก๊ จงึ ถามว่า เหตใุ ดมหาอุปราชจึงว่า ฉน้ี ขงเบ้งจึงวา่ คำโบราณกลา่ วไว้วา่ ผู้จะเปนขบถ คิดร้ายต่อท่าน แม้ท่านไม่รู้ตัวจึงทำการได้สดวก บัดนี้เบ้งตัดทนงคิดการผิดไป แลสุมาอี้เปนขุนนาง ผู้ใหญ่ ถ้ารู้ว่าเบ้งตัดเปนขบถจะไปบอกโจยอย ทำไมให้ช้าการ จะรีบยกทหารมาสักสิบวันก็จะถึง ตัวเบ้งตัด ต่อจับตัวเบ้งตัดแล้วจึงจะกลับไปบอก โจยอยไม่ได้หรือ ทหารทั้งปวงได้ฟังก็เห็นด้วย ขงเบ้งจึงแต่งหนังสือให้ทหารรีบไปให้เบ้งตัดว่า ใหร้ ะมัดตวั จงหนัก แมร้ ูไ้ ปถงึ สุมาอ้จี ะเสยี การ ทหารนน้ั ก็ลาขงเบง้ ไป ฝ่ายสุมาอี้อยู่ ณ เมืองอ้วนเสีย รู้ว่าพระเจ้าโจยอยแต่งกองทัพออกไปทำศึกกับขงเบ้ง เสียทีเปนหลายครั้ง ก็เสียใจทอดใจใหญ่ สุมาสูกับสุมาเจียวซึ่งเปนบุตรสุมาอี้มีสติปัญญาหลักแหลม บิดาได้สั่งสอนให้ชำนาญในกระบวรสงครามมาแต่น้อย ครั้นเห็นบิดาทอดใจใหญ่จึงถามว่า บิดาวิตก ด้วยสิ่งใด สุมาอ้ีจึงว่า เจ้าเปนเดก็ ถงึ บดิ าจะบอกก็จะรู้อันใด สุมาสูจึงว่า ซึ่งวิตกของบิดาข้าพเจา้ แจ้ง อยูแ่ ลว้ เพราะพระเจ้าโจยอยละเมินเราเสยี ข้าศึกจงึ ล่วงดหู มิน่ เขา้ มาไดถ้ ึงเพียงน้ี สมุ าเจยี วได้ฟังพ่ชี ายวา่ ดงั น้นั จงึ หวั เราะ ว่าบิดาอย่าวิตกเลย ข้าพเจา้ คะเนดมู เิ ชา้ วนั น้กี ็ตวัน บ่ายเห็นหนังสือรับสั่งพระเจ้าโจยอยจะมา ถึง ท่านก็จะได้ช่วยทำนุบำรุงแผ่นดินเปนมั่นคง ขณะน้ัน ทหารก็เข้ามาบอกสุมาอี้วา่ พระเจ้าโจยอยให้หนังสือมาถึง สุมาอี้ได้ฟังดังน้ันก็ดีใจ ลงคำนับกราบลง ที่ตํ่าแลว้ ให้เชิญหนังสอื รับสั่งเขา้ มาอ่านแจ้งในใจความแล้ว ก็จัดแจงทหารจะยกไปเมืองเตียงอั๋นตาม รับสั่ง พอทหารเข้ามาบอกว่าซินหงีเจ้าเมือง กิมเสียใช้ให้ทหารคนสนิธมาว่า จะบอก ความลับแก่ท่าน สุมาอี้ก็ให้หาเข้ามา ทหาร จงึ บอกว่า ข้าพเจา้ มาหาทา่ นบัดนี้หวังจะแจ้ง ความลับ ด้วยเบ้งตัดอยู่ ณ เมืองซงหยงคิด ขบถจะไปเข้าด้วยขงเบ้ง เตงเหียนผหู้ ลานกับ ลิจูคนสนิธจึงมาบอกแก่ซินหงี ๆ จึงให้ ข้าพเจ้ารีบมาบอกท่าน www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๒ ๑๖๒๗ สุมาอี้ได้ฟังดังนั้นจึงว่า แม้ขงเบ้งกับ เบ้งตัดคิดกันเข้าแล้ว เบ้งตัดก็จะรับอาสายกไป ตีเมืองลกเอี๋ยง ขงเบ้งจะเข้าตีเอาเมืองเตียงอั๋นก็ จะสำเรจ็ โดยงา่ ย หากว่าบุญพระเจา้ โจยอยยังมาก อยู่ จึงพเอิญให้พระเจ้าโจยอยกลับนับถือตั้งเรา เปนขุนนางดังเก่า แล้วให้รู้เนื้อความนี้ เราจะนิ่ง เสียบัดนีก้ ็ไม่ชอบ จำจะคิดอ่านไปจับตัวเบ้งตัดตัด ความคดิ ขงเบง้ เสยี ก่อน เห็นขงเบ้งกจ็ ะถอยทัพกลบั ไป สุมาสจู งึ ว่า เบ้งตัดเปนขุนนางผู้ใหญอ่ ยู่ ขอใหบ้ ดิ าบอกหนังสอื ขน้ึ ไปกราบทลู พระเจ้าโจยอย ให้ทราบก่อน สุมาอี้จึงว่า อันการขบถจะนิ่งอยู่ช้านั้นไม่ได้ ข้าศึกจะมีกำลังมากขึ้น เราคิดอ่านยก กองทัพไปจับตัวเบ้งตัดแล้วจึงมากราบทูลพระเจ้าโจยอยต่อภายหลัง แล้วสุมาอี้จึงคิดกลอุบายให้ เลียงกี๋ถือหนังสือรบี ไปให้เบ้งตดั เปนใจความว่า ให้จัดแจงสเบียงอาหารไว้ให้พร้อม เราจะยกกองทพั ไปบัญจบกัน ณ เมอื งเตยี งอั๋นทำศึกกับขงเบง้ คร้นั เลยี งกีไ๋ ปแล้ว สุมาอก้ี จ็ ัดแจงทหารยกออกจากเมือง ทางสองวนั พบซิหลงคุมทหารมา ซหิ ลงกล็ งจากมา้ เขา้ ไปหาสุมาอ้ีบอกว่า บัดนพ้ี ระเจา้ โจยอยจัดแจง ทหารจะยกไปเมืองเตียงอั๋น เห็นท่านช้าอยู่จึงให้ข้าพเจ้ามาตามรีบยกกองทัพไป สุมาอี้จึงว่า บัดน้ี เบง้ ตดั เปนขบถเราจะรีบไปจบั เสยี กอ่ น แล้วกเ็ ล่าเน้อื ความทั้งปวงใหซ้ ิหลงฟังทุกประการ ซิหลงได้ฟัง ดังนั้นก็เห็นด้วย สุมาอี้จึงให้ซิหลงเปนกองหน้า ให้บุตรสองคนเปนกองหลัง รีบยกทหารไปถึงกลาง ทางพบทหารเบ้งตดั ซึ่งถอื หนังสอื ไปให้ขงเบ้งนั้นกลับมา ทหารเหน็ ประหลาทกจ็ บั ตัวมาใหส้ ุมาอี้ ๆ จึง ถามว่า ตัวเปนทหารผู้ใดไปไหนมาให้บอกตามจริงเราจะไว้ชีวิต แม้อำพรางเราจะตัดสีสะเสีย ผู้ถือ หนงั สือน้ันกลวั กบ็ อกความจรงิ ทกุ ประการ แล้วเอาหนังสือขงเบ้งนั้นให้สุมาอี้อ่านดู แจ้งในหนังสือนั้นก็ตกใจ จึงว่าความคิด ขงเบ้งนี้ต้องความคิดเรา แม้เบ้งตัดแจ้ง หนังสือนี้แล้วทำตามขงเบ้งก็จะสำเร็จ ความคิดเปนมั่นคง หากบุญเจ้าเรายงั มาก อยู่ เทพดาจึงพเอิญให้เราจับผู้ถือหนังสือ ได้ แล้วสุมาอ้ีกร็ ีบยกทหารไป สามก๊กวิทยา

๑๖๒๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายเบ้งตัดอยู่ในเมืองซงหยงให้ ไปชักชวนซินหงีเจ้าเมืองกิมเสียกับซินต๋ำ เจ้าเมืองซินเสีย เจ้าเมืองทั้งสองนั้นกลัว เบง้ ตัดกร็ บั ไว้แต่ปากแต่จัดแจงทหารเตรยี ม ไว้ ถ้าสุมาอี้มาถึงก็จะรับเปนใส้ศึก เบ้งตัด ก็ไว้ใจมิได้สงสัย พอเลียงก๋ีถอื หนังสือสมุ าอ้ี มาถึง เบ้งตัดรับหนังสือมาอ่านดูแจ้งใน ใจความแล้ว จึงถามว่า บัดนี้สุมาอี้ ยกมาแลว้ หรอื ยัง เลียงกจ๋ี งึ แกลง้ บอกว่า สมุ าอ้จี ัดแจงกองทัพจะยกไปเมืองเตียงอ๋ันแล้ว เบ้งตัดได้ฟัง ดังนั้นก็มีความยินดี จึงแต่งโต๊ะเชิญให้เลียงกี๋เสพย์สุรา เลียงกี๋ก็ลาเบ้งตัดออกจากเมืองไปหาซิ นต๋ำ ซินหงี บอกเนื้อความทั้งปวงซึ่งสุมาอี้ยกมานั้นให้ฟัง ซินหงีซินต๋ำจึงว่า เบ้งตัดให้สัญญาเราว่าเวลา พรงุ่ นจ้ี ะยกธงสำคัญของขงเบง้ ขึ้น ใหเ้ ราท้งั ปวงพร้อมกันยกไปตเี มอื งลกเอ๋ียง ฝ่ายเบ้งตัดจัดแจงทหารอยู่ในเมือง พอทหารมาบอกว่านอกเมืองนั้นมีข้าศึกยกมาเปน อันมาก แต่มิได้แจ้งว่าทหารผู้ใด เบ้งตัดได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ ขึ้นไปดูบนกำแพงเห็นธงสำคัญก็รู้ว่า กองทพั ซหิ ลงยกมา จึงให้ทหารชกั สะพานคปู ิดประตูเมืองไว้ใหม้ ัน่ คง www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๒ ๑๖๒๙ ฝ่ายซิหลงควบม้าพาทหารเข้าไป ถงึ คูเมือง เห็นเบง้ ตัดยืนอยบู่ นกำแพง จงึ รอ้ ง ด่าว่าอ้ายโจรขบถตอ่ เจา้ เร่งออกมาหากโู ดยดี กูจะไว้ชีวิต เบ้งตัดได้ยินก็โกรธให้ทหารเอา เกาทัณฑ์ระดมยิงลงไป ถูกหน้าผากซิหลง ทหารทั้งปวงเข้าประคองตัวซิหลงแล้วก็ถอย ทัพออกไป เบง้ ตดั เหน็ ดังนนั้ ก็เปดิ ประตเู มือง จะยกทหารไล่ออกไป พอสุมาอี้ยกมาถึง เบ้ง ตัดก็กลบั เขา้ ตั้งมั่นอยู่ในเมืองดังเก่า สุมาอกี้ ็ขบั ทหารให้เขา้ ลอ้ มเมืองไวเ้ ปนสามารถ ฝา่ ยซิหลงกลบั ออกมาต้ังคา่ ยอยู่ พษิ เกาทณั ฑก์ ลุ้มข้ึนพอเวลาเย็นกต็ าย ขณะเมอ่ื ซิหลงตาย น้ันอายุได้หา้ สิบเก้าปี สุมาอ้กี จ็ ดั แจงศพซหิ ลงสง่ ขึ้นไปฝังไว้ ณ เมอื งลกเอีย๋ งตามบนั ดาศักด์ิ ซิหลง (Xu Huang) สามกก๊ วิทยา

๑๖๓๐ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ซนิ หงี (Shen Yi) กับ ซนิ ตำ๋ (Shen Da) ฝ่ายเบ้งตัดครั้นเวลาเช้าขึ้นดูบนเชิงเทิน เห็นทหารสุมาอี้เข้าล้อมเมืองไว้โดยรอบ มั่นคง เหมือนล้อมด้วยตรางเหล็ก ก็คิดวิตกนักไม่รู้จะแก้ไขประการใด พอเห็นซินหงีกับซินต๋ำยกมาก็ดีใจ สำคญั ว่าจะยกมาชว่ ยก็เปิดประตูเมืองคุมทหารออกไปรับ ซินหงีกับซินต๋ำเห็นดังนั้นก็ควบม้าเข้าไป แล้วร้องด่าเบ้งตัดว่า อ้ายขบถมึงคิดทรยศต่อเจ้า เรง่ ไปหาทตี่ ายเถิด เบง้ ตัดได้ยนิ ดังนั้นกต็ กใจควบมา้ จะหนเี ขา้ เมอื ง เตงเหียนกบั ลจิ ูอยู่บนเชิงเทินก็ให้ ทหารเอาเกาทัณฑ์ยิงต้านไว้ แล้ว ร้องว่าอ้ายขบถมึงอย่าเข้ามาเลย กูจะเปิดประตูเมืองรับสุมาอี้เอา ความชอบแล้ว เบ้งตัดได้ฟังก็ตกใจ ควบม้าจะพาทหารหนีออกจากท่ี ลอ้ ม พอซนิ ตำ๋ ไลม่ าทันเอาทวนแทง ถูกเบ้งตัดตกม้าตายตัดเอาสีสะมา ใหส้ มุ าอี้ ทหารทั้งปวงกเ็ ข้าหาสมุ าอี้ เตงเหียนกับลิจูก็เปิดประตูเชญิ สุมา อ้เี ขา้ ตง้ั อยใู่ นเมือง www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๒ ๑๖๓๑ สุมาอี้เกลี้ยกล่อมให้ราษฎรชาวเมือง อยู่เย็นเปนสุข แล้วให้ทหารเอาสีสะเบ้งตัดขึ้นไป ถวายพระเจ้าโจยอย ๆ แจง้ เนอื้ ความทั้งปวงแลว้ ก็ มีความยินดีนัก ให้ทหารเอาสีสะเบ้งตัดไปเสียบ ประจานไว้ ณ ทางสามแพร่ง แล้วแต่งหนังสือ รับสั่งใจความว่า ซินต๋ำกับซินหงีมีความชอบให้ ต้ังเปนขุนนางผู้ใหญ่ ยกไปช่วยทำการศึกกับสมุ าอ้ี ให้ลิจูเปนเจ้าเมืองซินเสีย ให้เตงเหียนเปนเจ้าเมืองซงหยง แล้วก็สั่งให้ทหารถือไปให้สุมาอี้ ณ เมือง ซงหยง พระเจ้าโจยอยกจ็ ดั แจงกองทพั ยกไปเมอื งเตยี งอั๋น สุมาอี้จัดแจงตามหนังสือรับสั่งแล้ว ก็รีบยกกองทัพไปเมืองเตียงอั๋น รู้ว่าพระเจ้าโจยอย ยกมาถึงเข้าตั้งอยู่ในเมืองแล้ว ก็หยุดทหารตั้งค่ายอยู่นอกเมือง สุมาอี้ก็เข้าไปเฝ้าพระเจ้าโจยอย ๆ เห็นสมุ าอีก้ ม็ ีความยนิ ดี จงึ ตรัสวา่ ท่านอย่านอ้ ยใจเราเลย ซ่ึงเราคิดผดิ เบาความแพก้ ลอุบายขงเบ้งนั้น เราขออภัยเสียเถิด ครั้งนี้เบ้งตัดคิดขบถหากว่าท่านรู้ หาไม่เมืองก็จะเปนอันตราย สุมาอี้จึงทูลว่า เมื่อเซงหงีให้ทหารไปบอกข้าพเจ้าว่าเบ้งตัดเปนขบถนั้น ข้าพเจ้าก็คิดอยู่ว่าเบ้งตัดเปนขุนนางผู้ใหญ่ จะบอกหนังสือขึน้ ไปกราบทลู พระองค์ให้มหี นังสือลงมาก่อนก็กลัวจะช้าไป ซึ่งข้าพเจ้าทำการละเมดิ นอกรบั ส่ังโทษข้าพเจ้ากผ็ ิดอยู่ตามแตพ่ ระองค์จะโปรด แลว้ ก็เอาหนังสอื ของขงเบ้งซ่งึ จับได้นนั้ ถวาย พระเจา้ โจยอยจึงตรัสวา่ ท่านน้ีมสี ติปัญญาหลกั แหลมหาผูเ้ สมอมไิ ด้ แตน่ ้ีไปเม่อื หน้าถ้าผู้ใด ทำความผิดโทษถึงตายแล้ว ก็ให้ฆ่าเสียเถิดอย่าบอกเราให้รู้เลย แล้วก็พระราชทานเครื่องยศสำหรบั กษัตรยิ ใ์ ห้สุมาอเี้ ปนอันมาก ใหเ้ ร่งยกกองทัพ ไปรบกบั ขงเบง้ สุมาอจ้ี งึ ทลู ว่า เตยี วคับมีฝีมอื เข้มแขงเคยทำศึกมาเปนอันมาก ข้าพเจ้าจะ ขอให้เปนแม่ทัพไปด้วย พระเจ้าโจยอยก็ โปรดให้ สุมาอี้ก็ถวายบังคมพาเตียวคับยก ทหารไปเขากิสาน ฝา่ ยพระเจา้ โจยอยคร้ันให้ เตียวคับกับสุมาอี้คุมทหารยกไปแล้ว จึงให้ ซินผซี นุ เล้คมุ ทหารกองหนึ่งยกไปชว่ ยโจจ๋ิน สามกก๊ วิทยา

๑๖๓๒ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ซนุ เล้ (Sun Li) ครั้นสุมาอี้ยกทหารยี่สิบหมื่นล่วงด่านออกมา จึงให้ ทหารทัง้ ปวงตงั้ ค่ายมน่ั อยู่ แล้วใหห้ าเตยี วคับเข้ามาปรึกษาว่า ซึง่ จะทำการรบพ่งุ กับขงเบ้งบดั น้ีจะววู่ ามมไิ ด้ ด้วยขงเบ้งนี้เจ้า ปัญญาความคิดนัก อันเมืองไปเซียซึ่งโจจิ๋นไปรักษาอยู่นั้นก็ ฬ่อแหลมอยู่ เห็นขงเบ้งจะแต่งกองทัพเปนสองกองยกแยกไป ตีเอาเมืองไปเซียตำบลกิก๊กเกี่ยวไว้ เปนมั่นคง เราจะให้มี หนังสือไปถึงโจจิ๋นให้ระมัดระวังตรวจตรารักษามั่นไว้ จะให้ ซนิ ผีซนุ เลค้ มุ ทหารยกไปซมุ่ อยู่ตำบลกกิ ก๊ คอยตกี องทัพขงเบง้ เตียวคับจึงว่า ท่านคิดทั้งนี้ก็ชอบอยู่ แต่ตัวท่านนั้นจะยกไปทางตำบลใดเล่า สุมาอี้จึงว่า อันตำบลเกเต๋งกับเมืองหลิวเซียนั้นก็ใกล้กันอยู่เปนที่คับขันนัก แล้วเปนปากทางจะเข้าเมืองฮันต๋ง เราจะยกกองทัพไปซมุ่ อยอู่ ย่าใหท้ ันรู้ เหน็ ขงเบง้ จะประมาทสำคัญวา่ โจจิ๋นเลินเล่ออยู่จะไม่ตระเตรียม ทหารป้องกัน เมืองไปเซีย ก็จะยกกองทัพรีบไปตีเอา ถ้าเราเห็นกองทัพขงเบ้งล่วงตำบลเกเต๋งเข้าไป แล้ว เราจะสกดั ทางเสยี ขงเบง้ ก็จะจนอยู่ แมจ้ ะเล้ยี วไปตงั้ เมืองหลงเส เราจะแต่งทหารไปตง้ั สกัดทาง นอ้ ยทางใหญเ่ สีย อย่าใหท้ หารขงเบ้งออกเท่ยี วหาสเบยี งอาหารไดก้ จ็ ะขดั ลง อยู่มไิ ด้จะพาทหารหนไี ป ทางฮนั ต่ง ฝ่ายเราได้ทีก็จะยกกองทพั ออกโจมตเี อา เห็นจะไดช้ ัยชนะฝา่ ยเดียว เตียวคับกย็ กมอื ข้นึ คำนับแล้วสรรเสรญิ ว่า ท่านมีสติปัญญาเหมือนหนึ่งเทพดา สุมาอีป้ รกึ ษา เสรจ็ แล้ว กแ็ ต่งหนังสือใหค้ นถือไปถึงโจจ๋ินณะเมอื งไปเซียแลว้ จึงกำชบั เตียวคับว่า เราจะคิดกลอุบาย ทั้งปวงถึงเห็นชอบด้วยกันก็ดีแต่ทว่าอย่า ประมาท อันขงเบ้งนั้นจะเหมือนเบ้งตัดหา มิได้ ตัวท่านเปนกองหน้าจะยกทหารเดิรทัพ ไปอย่าดูเบา จงแต่งกองสอดแนมไปดูลู่ทาง ทั้งปวงก่อน แม้มิได้เห็นผู้คนซ้ายขวาแล้วจงึ ยกไป ถ้ามิได้ตรวจตราซับทราบดูให้ถ้วนถี่ เห็นว่าได้ทีแล้วจะยกรีบไปนั้นก็จะต้องกล ของขงเบ้งโดยไม่ทันรู้ตัว เตียวคับรับคำแล้ว กค็ ำนับลายกทหารกองหนา้ ไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๗๒ ๑๖๓๓ ขณะน้ันขงเบง้ ยกทหารมาตั้งอยู่ ณ เขากิสาน คนเอาข่าวราชการแจ้งแต่ เมืองซินเสียไปบอกขงเบ้งว่า บัดนี้ซินต๋ำ ซินหงีลิจูเตงเหียน ซึ่งท่านให้ไปอยู่รักษา เมืองซินเสียด้วยเบ้งตัดนั้น คิดเอาใจออก หากกลับไปเข้าด้วยสุมาอี้เปนไส้ศกึ ให้ยก กองทพั ลดั ทางมาประมาณแปดวัน เบ้งตัด มิทันรู้ตัวสุมาอี้ยกทหารเข้าโจมตีเอาเมือง ซงหยงได้ ฆ่าเบง้ ตัดถึงแกค่ วามตายแล้วสุมาอี้กลบั ไปทูลแกพ่ ระเจา้ โจยอย ๆ มใี จกำเริบ บัดนี้กลับให้ เตียวคบั เปนกองหน้า สมุ าอเ้ี ปนกองหลวงคุมทหารยกมาอกี จะรบกับท่าน ขงเบ้งได้แจ้งดังนั้นก็ตกใจ จึงว่าสุมาอี้ยกทหารมาครั้งนี้ เห็นจะล่วงเข้าไปตั้งสกัดอยู่ตำบล เกเต๋งจะปิดต้นทางเราเสีย ผู้ใดจะอาสาไปรักษาที่เกเต๋งไว้ได้ ม้าเจ๊กจึงว่า ข้าพเจ้าจะรับอาสาไปเอง ขงเบง้ จึงวา่ ซ่ึงทา่ นจะไปรักษาตำบลเกเตง๋ นัน้ ก็ขอบใจ อนั ท่เี กเตง๋ นี้ตำบลน้อยก็จรงิ แตว่ ่าเปนที่สำคัญ นัก แล้วหากำแพงไม่ จะป้องกันรักษาก็ยาก ถึงว่าท่านมีฝีมือเข้มแข็งก็จะประมาทไปบ้าง ถ้าเกเต๋ง ตำบลเดียวเสียแก่ขา้ ศกึ ทหารท้ังปวงก็จะเปนอนั ตรายสนิ้ ม้าเจ๊กจึงว่า เสียแรง ข้าพเจ้าเปนทหารเรียนวิชาการมา แต่น้อยจนใหญ่ทำศึกมาก็ช้านาน แต่ตำบลเกเต๋งเท่านี้รักษาไว้มิได้ก็ ตายเสียดีกว่าอยู่ ขงเบ้งจึงว่า ท่าน อย่าประมาท อันสุมาอี้นี้มีปัญญา ความคิดมากฝีมือก็เข้มแขง อนึ่ง เตียวคับทหารเอกกเ็ ปนกองหน้ามา ด้วยแต่ล้วนคนดี ซึ่งท่านจะไป รกั ษาเกเต๋งไวน้ ั้นยงั กะไรอยหู่ รอื สามก๊กวิทยา

๑๖๓๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ม้าเจ๊กจึงว่า อย่าว่าแต่สุมาอีก้ ับเตียวคับมาเลย ถึงโจยอยจะยกมาเองข้าพเจ้าก็มิกลัว แล้ว ทำหนงั สือทานบนไว้ใหข้ งเบ้งว่า ถา้ ทำการมิไดเ้ หมือนปาก ใหป้ ระหารชีวิตขา้ พเจ้าท้ังบุตรภรรยาเสีย ให้สนิ้ ขงเบง้ รบั เอาหนงั สอื ทานบนแล้ว จงึ เกณฑท์ หารสองหม่ืนหา้ พนั ให้แกม่ า้ เจก๊ แล้วส่ังอองเป๋งให้ ไปด้วย จึงว่าตัวท่านมีสติปัญญาอย่าได้ประมาท จงช่วยกันตรึกตรองคิดอ่านผ่อนผันให้จงดี และจะ ตั้งค่ายดูทำการทั้งปวงจงปรึกษาปรองดองให้พร้อมกันอย่าแก่งแย่งให้เสีย การ จงทำแผนที่มาให้ แกเ่ รา ถ้าทา่ นช่วยกนั รกั ษาตำบลเกเต๋งไวไ้ ด้กจ็ ะมคี วามชอบ มา้ เจ๊กอองเปง๋ รับคำขงเบ้งแล้ว ก็คำนับ ลาคุมทหารยกไปตำบลเกเต๋ง ครั้นม้าเจ๊กอองเป๋งยกไปแล้ว ขงเบ้งจึงว่าแก่โกเสียงว่า อันม้าเจ๊กกับอองเป๋งจะไปรักษา เกเต๋งนน้ั เรากม็ คี วามวติ กอยมู่ ิวางใจเลย ด้วยเมืองหลวิ เซียนั้นใกลก้ ันกบั เกเต๋ง แลว้ เปนซอกเขาป่าดง รกชฏั มีทจ่ี ะซุม่ ทแกลว้ ทหารไว้ไดม้ าก ทา่ นจงคมุ ทหารหมน่ื หนึ่งยกไปต้ังณะเมอื งหลวิ เซียซุ่มทหารไว้ ถ้าเห็นเกเต๋งจะเปนประการใด จงยกทหารไปช่วยม้าเจ๊กอองเป๋งให้ทันที โกเสียงคำนับลาแล้วก็ยก ทหารไปตงั้ อยตู่ ามสง่ั www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๒ ๑๖๓๕ ขงเบ้งจึงให้หาอุยเอี๋ยนเข้ามาว่า บัดน้ี เราให้โกเสียงไปตั้งณะเมืองหลิวเซียนั้นก็ยัง มิวางใจเลย ด้วยการครั้งนี้เห็นจะใหญ่หลวงอยู่ ท่านจงยกทหารไปตั้งซุ่มไว้ ณ หลังเกเต๋ง ถ้ากองทัพเราเสียทีก็จะได้ช่วยกัน อุยเอี๋ยนจึงวา่ ข้าพเจา้ เปนทัพหนา้ ชอบแตท่ า่ นจะใชใ้ ห้ขา้ พเจ้า ยกไปทำความชอบก่อนอีก แลบัดนี้มหาอุปราช ให้มา้ เจ๊กอองเปง๋ โกเสยี งยกไปเอาความชอบแล้ว จะกลับใช้ข้าพเจ้าเปนกองหนา้ ไปภายหลังก็จะเปล่า อยู่ จะเอาความชอบประการใด ขงเบ้งจึงว่า ท่านอย่าน้อยใจเลย อันม้าเจ๊กแลอองเป๋งโกเสยี งนัน้ เห็นจะสู้เตียวคับมิได้ ท่าน ยกไปเปนกองหลังครั้งนี้ เห็นจะได้ทำการมีความชอบอีกแลว้ ตำบลเกเต๋งนั้นท่านอย่าคิดว่าเล็กนอ้ ย เปนที่สำคัญอยู่ อย่าได้ประมาท อตุ สา่ หต์ รวจตราป้องกนั เปนกวดขนั อย่าให้เปนอันตรายได้ อุยเอี๋ยนก็ คำนับลาออกมาจัดแจงทหารพรอ้ มแลว้ กย็ กไปตั้งซมุ่ อยู่ ณ หลังเกเตง๋ ขงเบ้งจึงสั่งจูล่งกับเตงจี๋ว่า ท่านจงคุมทหารไปล่อทัพสมุ าอี้ในตำบลกิก๊ก มาทว่าจะมิได้รบ พุ่งก็ดี แม้กองทัพสุมาอี้เห็นเข้าก็จะตกใจ แลตัวเราก็จะยกกองหลวงไปเมืองไปเซียทีเดียว ถ้าได้เมอื ง ไปเซียแล้วก็จะได้เมืองเตียงอ๋ันด้วย เตงจี๋กับจลู ่งรับคำแล้วก็ยกทหารไป ขงเบ้งจึงตัง้ เกียงอุยเปนกอง หนา้ แล้วกย็ กทพั หลวงออกจากคา่ ยเขากิสาน ฝ่ายม้าเจ๊กครั้นยกมาถึงเกเต๋ง ก็พิเคราะห์ดูภูมิฐานแล้วก็หัวเราะ จึงว่าตำบลเกเต๋งนี้มี ซอกห้วยธารเขาเปนอันมาก ที่ไหนทหารสุมาอี้จะยกมาได้ มหาอุปราชนี้ปรารมภ์หาต้องการไม่ อองเป๋งจึงว่า อันตำบลเกเต๋งนี้มหาอุปราชกำชับ มาว่าเปนที่คับขันอยู่เราอย่าประมาท ขอให้ท่าน ตั้งค่ายใหญ่ครอบปากทางนี้ลงไว้ ด้วยมีทางน้อย แ ย ก เ ป น ห ้ า ท า ง เ ข ้ า ม า ร ว ม ก ั น ใ น ต ้ น ท า ง น้ี เกลือกจะมีข้าศึกแต่งกองทัพแยกมาบัญจบกัน จะไวใ้ จมิได้ สามก๊กวิทยา

๑๖๓๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ม้าเจ๊กจึงว่า อันจะตั้งค่ายลง ในกลางทางนี้หามีธรรมเนียมไม่ แลเขา ริมทางนี้ก็โดดอยู่เขาเดียว ข้างตีนเขาเล่า ก็มีป่าไม้รกชัฏ เหมือนเทพดามาแต่งที่ ชัยชนะไว้ให้เรา เราจะยกทหารขึ้นไป ตั้งซุ่มอยู่บนยอดเขาจะมิดีกว่าหรือ อองเป๋งจึงว่า จะทิ้งที่สำคัญเสียไม่เห็น ด้วย แม้ตั้งค่ายปิดปากทางนี้ลงไว้แล้ว ถึงว่าข้าศึกจะยกมาสักสิบหมื่นก็เห็นจะไมห่ ักทางล่วงเราไปได้ ถ้าท่านจะคุมทหารขึน้ ไปตัง้ อยู่บนเขา นั้น ขา้ ศกึ รู้ยกทหารมาลอ้ มไว้ทั้งส่ีดา้ นจะมจิ นเสยี หรอื ม้าเจ๊กหัวเราะแล้วจึงว่า ท่านว่าทั้งนี้เหมือนความคิดผู้หญิง โบราณว่าไว้ถ้าจะรบศึกให้อยู่ ท่สี งู ถงึ จะตอ่ ดว้ ยศัตรูก็ไดเ้ ปรียบ อาจเอาชัยชนะได้โดยเร็วเหมอื นผา่ ไมไ้ ผ่ แม้ทหารสุมาอ้ียกมาเราจะ ไล่ใหแ้ ตกหนีไปมิใหม้ เี กราะตดิ ตัวเลย อองเป๋งจึงว่า โบราณว่าทำสงครามให้อยู่สูงก็ ม้าเจก๊ (Ma Su) ชอบอยู่ ถ้าแลจะตั้งอยู่บนเขานั้น ข้าศึกยกมาล้อมไว้ปิด ทางนำ้ เสยี ทหารเราจะอดนำ้ ระหายอยู่ เม่อื เปนฉนั้นแล้ว จะคิดประการใด ม้าเจ๊กจึงว่า ท่านหารู้จักทำการศึกไม่ โบราณว่าจะทำสงครามให้ตั้งที่ตายก่อนแล้วจึงตั้งที่เปน แม้ข้าศึกล้อมเราไว้ให้ทหารทั้งปวงอดน้ําก็เหมอื นทำโทษ ใส่ตัวเอง ด้วยทำทหารเราอดน้ำแล้วหรือจะสู้ตายกับท่ี ก็จะมีใจกำเริบโกรธมุขึ้น ถึงมาทว่าคนหนึ่งจะสู้ได้ต้ัง ร้อยคน จะหักออกไปให้จงได้ ข้าศึกก็จะแตกกระจายไป ตัวเราก็ได้เรียนรู้ในกลสงคราม ทำการศึกมาก็หลายครั้ง ถึงมหาอุปราชก็ได้ปรึกษาหารืออยู่เนือง ๆ เหตุไฉน ตวั ทา่ นเพยี งนีจ้ ะมาดหู มน่ิ ขดั ขวางเรา www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๒ ๑๖๓๗ อองเป๋งจงึ วา่ ถ้าท่านมิฟังจะยก ทหารขึ้นไปตั้งบนเขาก็ตามใจ ขอแบ่ง ทหารให้ข้าพเจ้ากึ่งหนึ่งเถิดจะไปตั้งค่าย อยู่ข้างทิศใต้ แม้ข้าศึกยกมาล้อมท่าน ข้าพเจ้าจะได้รบพุ่งต้านทานไว้ แลขณะ เม่อื พูดกันอยู่พอชาวบา้ นป่าพวกหน่ึงแตก มาบอกว่า บัดนี้ทหารสุมาอี้ยกกองทัพมา จะใกล้ถึงตำบลนแ้ี ลว้ มา้ เจ๊กแจ้งดังน้ันจึง ว่าแก่อองเป๋งว่า เราจะแบ่งทหารให้ท่านห้าพันจงไปตั้งค่ายอยู่เถิด เราก็จะยกทัพขึ้นไปตั้งบนเขา ถ้าแลทำการกำจัดขา้ ศกึ เสยี ไดม้ ชี ัยชนะแลว้ เราก็มบิ อกความชอบให้แกท่ า่ น อองเป๋งรับเอาทหารแล้ว ก็ยกไปต้ังคา่ ยอย่ไู กลเขาทางประมาณร้อยเสน้ จึงทำเปนแผนท่รี บี ใหค้ นเอาไปแจ้งแก่ขงเบ้ง ฝา่ ยสมุ าอี้จึงใช้สมุ าเจียวผูบ้ ตุ ร คุมทหารยกไปสอดแนมดสู งั่ วา่ ถ้าไปถึงตำบลเกเต๋งอย่าเพ่อ วู่วามจงยบั ยง้ั ซบั ทราบดู แมเ้ หน็ ขงเบง้ ใหท้ หารยกไปตั้งอย่แู ล้วจงรีบมาบอกให้แจ้ง ขณะนั้นสมุ าเจียว ยกไปสอดแนมดู เห็นทหารขงเบง้ ไปตงั้ อยู่จงึ กลับมาบอกแกส่ ุมาอี้ผูบ้ ิดา สมุ าอแ้ี จ้งดังนัน้ ทอดใจใหญว่ า่ ขงเบง้ นม้ี ีปัญญารตู้ ลอดล่วงไปประดุจหนึ่งเทพดา เราน้ีรู้มิถึง เลย สมุ าเจยี วจึงวา่ เหตุใดบิดามาด่วนเสยี ใจฉนี้เลา่ ข้าพเจ้าเห็นว่าตำบลเกเต๋งน้นั แมจ้ ะรบเอากไ็ ดง้ า่ ย ไม่พักวิตกเลย สุมาอี้จึงถามว่า เหตุไฉนจงึ มาเจรจาประมาทฉนี้ สุมาเจียวจงึ วา่ ข้าพเจ้าไปสอดแนมดู เห็นตำบลเกเต๋งนั้นทหารขงเบ้งจะ ได้ตั้งค่ายอยู่ในที่สำคัญหามิได้ ขึ้น ไปตั้งอยู่บนเขา สุมาอี้ไดย้ นิ ดังนัน้ ก็ ยินดีจึงว่า แม้ฉนั้นก็เหมือนเทพดา ช่วยเรา จะได้ให้ความชอบเปน ม่ันคง แล้วสุมาอ้ีแต่งตัวใสเ่ กราะขนึ้ ม้าคุมทหารประมาณร้อยเศษรีบไป ถงึ ตำบลเกเต๋ง เทย่ี วดูทา่ ทางจะเข้า ออกรอบเขาน้ันแล้วกก็ ลับมา สามก๊กวิทยา

๑๖๓๘ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขณะนั้นม้าเจ๊กจึงสั่งทหารทั้งปวงว่า ถ้าเห็นทหารสุมาอี้ยกมาถึงตำบลนี้แล้ว เราโบกธง สำคญั ข้ึนเม่ือใด กใ็ หก้ รูกันลงจากเขาเขา้ รบพงุ่ ตที หารสมุ าอ้ีให้แตกไปจงได้ ฝ่ายสมุ าอ้คี รน้ั กลบั มาแล้วก็ยงั ไมแ่ จ้งว่าท่ีตำบลเกเตง๋ นั้นผใู้ ดมาตงั้ อยู่ จึงใช้ให้ทหารคนหน่ึง ไปสืบดู ทหารกลับมาบอกว่าตำบลเกเตง๋ น้ันม้าเจ๊กน้องม้าเหลียงคุมทหารมาตั้งอยู่ สุมาอี้แจ้งดังน้นั ก็ หัวเราะ จงึ วา่ มา้ เจก๊ คนนีป้ รากฎกแ็ ต่ชอ่ื เปนคนหาปัญญาไม่ ขงเบ้งใช้คนโฉดเขลาฉนีก้ ็จะเสียการเปน ม่นั คง แล้วจึงถามทหารวา่ จะยกมาตั้งอยูแ่ ต่มา้ เจ๊กกองเดยี วหรอื ๆ มีทหารตง้ั อยแู่ หง่ ใดบ้าง ทหารจึง บอกวา่ อองเป๋งคุมทหารตง้ั อย่ไู กลเขาออกไปทางประมาณรอ้ ยเสน้ นัน้ ค่ายหนึ่ง สุมาอี้จึงให้เตียวคบั ยกไปตงั้ สกดั ตน้ ทางไว้ หวังมิใหอ้ องเปง๋ มาชว่ ยกันได้ แล้วใหซ้ ินต๋ำซินหงี สองนายยกทหารไปตั้งปิดทาง ซึ่งทหารม้าเจ๊กจะลงมาตักน้ำกินนั้นเสีย จึงสั่งว่าถ้าเห็นเราทำการได้ ท่วงทแี ล้วกใ็ ห้ชว่ ยกัน สุมาอี้จัดแจงกองทัพเสรจ็ ไวแ้ ต่ในเวลากลางคนื คร้นั เวลาร่งุ เช้าก็ให้ยกทหารมา กองทัพสมุ าอ้ตี ้ังลอ้ มเขาไว้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๒ ๑๖๓๙ ฝ่ายม้าเจ๊กเห็นสุมาอี้ยกเข้าล้อมไว้ ดังนั้นก็โบกธงสัญญาจะให้ทหารทั้ง ปวงลงมา ตีทัพสุมาอี้ ทหารม้าเจ๊กเห็นข้าศึกมาล้อมอยู่ เปนอันมากก็กลัวมิอาจลงมารบพุ่งได้แต่เรรวน อยู่ ม้าเจ๊กเห็นทหารทั้งปวงย่อท้อแก่ข้าศึกมิได้ ลงมารบพุ่งก็โกรธ จับนายกองทหารสองคน ฆ่าเสีย ทหารทั้งปวงเห็นดังนั้นก็กลัว ม้าเจ๊กจึง ลงจากยอดเขาเข้ารบพุ่งด้วยทหารสุมาอีเ้ ปนสามารถ ทหารสุมาอี้รบต้านทานไว้ไม่เปิดช่องให้ ทหาร ม้าเจ๊กจะหักออกมามิได้เหลือกำลังก็ถอยกลบั ขึ้นไป ม้าเจ๊กเห็นออกมามไิ ด้ก็เสียใจ จึงให้ตั้งมัน่ ไว้บน เขาคอยกองทพั จะยกมาชว่ ย ฝ่ายอองเป๋งเห็นสุมาอี้ให้ทหารเข้าล้อมเขาไว้ ก็ยกมาจะช่วยมา้ เจ๊ก พอพบกองทัพเตียวคบั ตงั้ สกัดทางอยู่ ก็เข้ารบพุ่งกนั เปนสามารถ ทหารเตยี วคับก็ตตี ้านไว้มามไิ ดจ้ ึงถอยกลับไป สุมาอี้กำชับ ตรวจตราทหารให้ล้อมเขาไว้เปนกวดขัน แต่เวลาเช้าจนเที่ยง ทหารม้าเจ๊กจะลงมาตักนำ้ กินมิได้ต่าง คนเรรวนระส่ำระสายนัก อยู่มิได้ก็ลอบหนีลงมาเข้านบนอบสุมาอี้เปนอันมาก ทหารซึ่งยังอยู่บนเขา มิลงมานั้น สุมาอ้ีก็สั่งทหารใหเ้ อาไฟจดุ เผาล้อมขึ้นไป ทหารม้าเจ๊กกต็ ื่นร่นเปนอลหม่าน ม้าเจก๊ เสียที จะอยูต่ ้านทานมิไดก้ ็พาทหารหักลงมา สมุ าอ้กี ็แกลง้ ใหท้ หารแยกทางใหม้ า้ เจ๊กหนไี ป เตยี วคบั (Zhang He) เตียวคับเห็นม้าเจ๊กแตกมา ก็ขับทหารไล่ติดตาม กระชั้นจะจับเอาตัว พออุยเอี๋ยนรู้ยกทหารรีบมาช่วย พบม้าเจก๊ แตกมาก็แหวกทางให้ออกข้างหลัง อุยเอี๋ยนก็ขับทหารเข้ารบพงุ่ ด้วยเตียวคับ ๆ สู้มิได้ก็ถอยหนี อุยเอี๋ยนได้ทีก็ไล่ตามรบพุ่ง กระชั้นไปจะตีคืนเอาเกเต๋งด้วย ครั้นรีบตามมาทางประมาณ ห้าสิบเส้น สุมาอี้กับสุมาเจียวพ่อลูกยกทหารมาตั้งซุ่มอยู่ก็ออก กระหนาบตีอยุ เอยี๋ นท้ัง สองขา้ งทาง เตียวคบั เห็นดังนัน้ กก็ ลบั รบ สวนทางลงมา อุยเอี๋ยนเข้าอยู่ในหวา่ งกลางรบพุ่งฆา่ ฟันตลมุ บอน กนั เปนอลหมา่ น สามกก๊ วิทยา

๑๖๔๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ขณะนน้ั ทหารอุยเอ๋ยี นตายในทรี่ บก่งึ หนึ่ง พออองเปง๋ ยกทหารมาทันเหน็ สุมาอ้ลี อ้ มอุยเอี๋ยน เข้าไว้ ก็ตีกระทบเข้าไปช่วยอุยเอี๋ยน ๆ เห็นอองเป๋งก็มีความยินดีจึงว่า ทีนี้เราไม่ตายแล้ว สองนาย กค็ มุ ทหารบัญจบกนั ระดมตีกองทัพสุมาอี้ ฆา่ ฟันทหารลม้ ตายลงเกลื่อนทั้งสองขา้ ง สุมาอกี้ บั สุมาเจียว เตียวคบั ก็ถอยทหารพ่ายออกมา อุยเอี๋ยนกับอองเป๋งกพ็ ากันกลับไปจะเข้าค่าย พอมาจะใกล้ถึงแลไป เหน็ ธงปกั ไสวอยู่ปลายคา่ ย กร็ ู้วา่ ข้าศกึ เข้าชงิ เอาค่ายได้แล้ว จึงใหท้ หารรออยู่ ฝ่ายซินต๋ำซินหงีซึ่งเข้าอยู่ในค่าย เห็นอุยเอี๋ยนอองเป๋งกลับมาจะเข้าค่าย ก็คุมทหาร ยกออกมาต้านทานไว้ อุยเอี๋ยนอองเป๋งก็พาทหารหนจี ะไปหาโกเสียง ณ เมืองหลวิ เซีย ขณะน้นั โกเสียง แจ้งว่าเกเต๋งเสียก็ยกทหารมาช่วย พอพบอุยเอี๋ยนกับอองเป๋งแตกมาก็ไต่ถามแจ้งเหตุทั้งปวง ทุกประการแล้วจึงว่า เวลาคํ่าวันนี้เราจะช่วยกันยกทหารเข้าปล้นเอาค่ายเกเต๋งคืนให้จงได้ ครนั้ ปรกึ ษาพร้อมกนั แลว้ เวลาคา่ํ กแ็ ยกทหารออกเปนสามกอง ให้อยุ เอ๋ยี นยกไปเปนกองหนา้ โกเสียง ก็ยกทหารตามไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๗๒ ๑๖๔๑ ครั้นอุยเอี๋ยนยกมาถึงตำบลเกเต๋ง เห็นค่าย เปล่าอยู่มไิ ด้มผี คู้ นรกั ษากค็ ิดว่าสุมาอแ้ี กล้งทำกลไว้ จึงให้ รอทหารอยู่แต่นอกค่าย โกเสียงก็รีบยกทหารตามมาทัน เช้า จึงปรึกษากันว่า บัดนี้เรายกมาเห็นแต่ค่ายเปล่ามิได้ เห็นทหารสุมาอี้จะตั้งอยู่แห่งใดตำบลใด ก็ยังไม่รู้ อนึ่งอองเป๋งก็ยังมิมาถึงพร้อมกัน ว่ายังมิทันขาดคำก็ได้ ยินประทัดจุดขึ้นทหารโห่ร้องเอิกเกริกก็ตกใจ แลไปเห็น แสงเพลิงจุดไหม้มาริมสองข้างทาง ทหารทั้งปวงก็ร่นเขา้ หากัน ฝ่ายสุมาอี้ก็ใหท้ หารล้อมโกเสียงกบั อยุ เอีย๋ นเข้าไว้ โกเสยี ง (Gao Xiang) อุยเอี๋ยนกับโกเสียงก็ขับทหารเข้ารบพุ่งตลุมบอนกันอยู่ พออองเป๋งยกทหารมาตามเนินเขา เห็นโกเสียงกับอุยเอี๋ยนรบพุ่งกับสุมาอี้ดังนั้น ก็ให้จุดประทัด สัญญาขับทหารเข้าโจมตีหักกลางเข้าไปช่วยโกเสียงกับอุยเอี๋ยน ทหารล้มตายเปนอันมาก ก็พา อยุ เอีย๋ นกบั โกเสยี งออกจากที่ลอ้ มได้ จะหนีกลบั ไปเมืองหลวิ เซยี สามกก๊ วิทยา