สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๖๕

ตอนที่ ๖๕ ๑๔๖๓ ตอนท่ี ๖๕ ฝ่ายพระเจ้าซุนกวนได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ นัก ตัวสั่นผิดกิริยามิได้ว่าประการใด กาเจ๊กท่ี ปรึกษาจึงทูลว่า มีคนดีอยู่ในเมืองเราคนหน่ึง เปนไรท่านจึงมิเอามาใช้ทาราชการ พระเจ้า ซุนกวนจึงถามว่าคนไหนเล่า กาเจ๊กจึงทูลว่า ลกซุนอยู่เมืองเกงจิ๋ว ข้าพเจ้าเห็นความคิด สติปญั ญาราวกับจิวยี่ เมอื่ ครั้งเราไปตีเมอื งเกงจ๋ิว น้ัน ลกซุนคนน้ีไดช้ ่วยคดิ อ่านให้จึงได้เมืองเกงจ๋ิว ให้ท่านเอามาทาราชการเถิด ถ้าไมช่ นะพระเจ้าเล่าป่ี ใหเ้ อาข้าพเจา้ เปนโทษ พระเจ้าซุนกวนได้ยนิ ดังนั้นก็ดใี จนักจึงว่าขา้ พเจา้ ลมื ไป เตียวเจียวที่ปรึกษาจึงทูลว่า ลกซนุ คนนี้เปนผู้น้อย เคยทาราชการก็แต่การน้อย ๆ แลจะเอามาทาการท่ีใหญ่ถึงรบสู้กับพระเจ้าเล่าปนี่ ั้น เหน็ ไม่ได้ โกะหยงน้ปี รึกษาคนหน่งึ จึงทลู ว่า ลกซนุ เปนคนพลเรอื นอายุกย็ งั อ่อนอยูไ่ มเ่ คยทาการทใ่ี หญ่ จะเอามาตั้งเปนนายทพั บงั คับบัญชาขนุ นางแลทหารทั้งปวงเหน็ จะมฟิ ัง เปาจิดจึงทูลว่า ลกซุนนี้เคยเปนผู้น้อย ถึงจะดีจริงจะทาได้ก็แต่เพียงกรมการเมืองน้อย จะเอามาเปนนายทัพบังคับทหารนั้นไม่ได้ กาเจก๊ จงึ ร้องว่า ถ้ามเิ อาลกซนุ เข้ามาทาราชการคร้ังนี้ เหน็ เมืองกังต๋ังจะเสียเปนม่ันคง ถ้าท่านทั้งปวงแกล้งว่าลกซุนไม่ดี ตัวข้าพเจ้าแลบุตรภรรยาจะขอ รับประกัน ถ้าลกซุนเปนนายทัพออกไปรบแพ้พระเจ้าเล่าป่ีเข้ามา ก็ให้เอาข้าพเจ้าแลบุตรภรรยา ข้าพเจ้าไปตดั สีสะเสยี เถดิ พระเจ้าซุนกวนได้ฟังจึงว่า ท่านท้ังปวงอย่าเถียงกันเลย ลกซุนคนน้ีข้าพเจ้าชอบใจเห็นดีอยู่ ด้วยแล้ว ก็สั่งให้ไปรับลกซุนมาแต่ ณ เมืองเกงจ๋ิว ครั้นมาถึงก็พาเข้าไปเฝ้าพระเจ้าซุนกวน ลกซุน กระทาคานับแล้วนิ่งอยู่ พระเจ้าซุนกวนจึงปราสัยลกซุนว่า ท่านมีสติปัญญาอยู่แต่เราลมื ไป นี่หากว่า กาเจ๊กมาว่าเราจึงราลึกได้ ให้เชิญท่านมาทั้งน้ีหวังจะให้ช่วยทานุบารุงบ้านเมือง ด้วยพระเจ้าเล่าปี่ ยกทัพมาทายา่ ยี ขอเชญิ ท่านเปนนายทัพบังคับทหารทัง้ ปวง เหน็ จะสู้พระเจา้ เลา่ ปไี่ ด้ สามก๊กวิทยา

๑๔๖๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ลกซุน (Lu Xun) ลกซุนจึงว่า ขุนนางผู้ใหญ่ในเมืองกังตั๋งก็มีมากแต่ล้วนข้าหลวงเดิม ข้าพเจ้าอายุก็น้อยมี สติปัญญาก็น้อยเหน็ จะว่ากล่าวขัดสน พวะเจ้าซุนกวนจึงว่า ถ้าเกรงว่าขุนนางนายทัพนายกองทั้งปวง จะมิฟังบังคับบัญชา เราจะให้กระบ่ีอาญาสิทธิ์ท่านเล่มหนึ่ง แม้ผู้ใดมิฟังบังคับบัญชาให้ท่านตัดสีสะ เสีย ลกซุนจึงว่า ท่านจะโปรดเล้ียงข้าพเจ้าจริงดังนั้น พรุ่งน้ีขอให้ท่านหาขุนนางมาพร้อม แล้วจึง พระราชทานกระบ่ีให้ต่อหน้าขุนนางท้ังปวงเถิด กาเจ๊กจึงว่า ประเพณีจะต้ังนายทัพผู้ใหญ่ให้บังคับ บัญชากิจราชการ ย่อมเชิญให้น่ังที่สมควรแล้วให้อาญาสิทธ์ิมอบตราสาหรับตัวให้คนทั้งปวงเห็น พระเจา้ ซนุ กวนไดฟ้ ังกเ็ หน็ ชอบด้วย ครั้นเวลาคา่ จงึ สงั่ ใหจ้ ดั แจงทท่ี างสาหรบั จะตงั้ ขุนนางเปนนายทัพ นายกองแล้ว คร้ันรุ่งเชา้ จงึ ใหล้ กซุนแลขุนนางนายทหารแลนายทัพนายกองเข้ามาพรอ้ มแล้ว พระเจา้ ซุนกวนจงึ เชิญลกซุนใหน้ ่ังทน่ี ายทัพผใู้ หญ่ แล้วให้อาญาสิทธม์ิ อบกระบีแ่ ลตราเคร่อื งอปุ โภคบริโภคทั้ง ปวงสาหรับนายทพั ผใู้ หญ่ตอ่ หน้าขนุ นางทั้งปวง ใหล้ กซนุ ว่าราชการเมอื งทง้ั ปวง ถา้ ผใู้ ดขัดขวางมิทา ตามให้ฆ่าเสียเถดิ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๕ ๑๔๖๕ ฝ่ายลกซุนรับอาญาสิทธิ์บังคมแล้วถือ กระบ่เี ดริ ออกไป จงึ สงั่ ซิเซ่งเตงฮองทหารใหญซ่ า้ ย ขวา ให้จัดทหารท้ังทัพบกทัพเรือให้พร้อม เราจะ ยกไปเวลานี้ ซิเซ่งเตงฮองก็ออกไปจัดแจงทหาร พร้อมแล้วเข้ามาบอกลกซุน ๆ ก็ออกไป ฮันต๋ง จิวท่ายซึ่งรักษาค่ายอยู่นั้น รู้ว่าพระเจ้าซุนกวนตัง้ ลกซุนเปนนายทัพใหญ่ยกมา จึงว่าขุนนางในเมือง กังต๋ังสินแล้วหรือ จึงตั้งลกซุนออกมาเปนนายทัพ จะมิเสียราชการไปหรือ เจรจากันมิทันแล้ว พอลกซุนยกมาถึง ฝ่ายลกซุนดูกิริยาอาการฮันต๋งจิวท่ายแลทหารทั้งปวงเห็นไม่สู้ยาเกรง จึงสั่งให้ หาฮันต๋งจิวท่ายแลนายทัพนายกองท้ังปวงมาปรึกษาราชการ ลกซุนจึงถือกระบ่ียืนร้องประกาศว่า พระเจ้าซุนกวนให้อาญาสิทธ์ิแลกระบ่ีเรามาบังคับบัญชานายทัพนายกองทหารท้ัง ปวง ผู้ใดทาดีกจ็ ะ ให้ความชอบ ผูใ้ ดทาผิดก็จะทาโทษตามผิด ถ้าเหน็ ประการใดก็ให้ทักท้วงเถิดเรามไิ ด้ถือ ช่วยตกั เตือน กัน ทหารทงั้ ปวงก็น่ิงอยู่ จิวท่ายจึงว่าแก่ลกซุนว่า ซุนหวน หลานพระเจ้าซุนกวนตั้งอยู่ ณ เมืองอิเหลง บัดน้ีพระเจ้าเลา่ ป่ีใหล้ ้อมเมอื งไว้ คนในเมืองก็ จะอดอาหาร ข้างนอกเมืองก็มิได้มีผู้ใดออกไป ชว่ ย ขอเชิญทา่ นผู้มีสตปิ ัญญาไปชว่ ยรบแก้เอา ซุนหวนออกมา เห็นจะพ้นธุระเจ้านายเรา ลกซุนจึงว่า ซุนหวนเปนคนน้าใจอารีทหารแล พลเมืองกร็ กั มาก แลว้ ทหารก็ดี ๆ มาก อาหาร ซึ่งจะเล้ยี งไพร่พลเมืองก็ยังไม่ขัดสนเห็นเขาจะ ไม่เปนไร เราตีทัพพระเจ้าเล่าป่ีแตกแล้ว ซุนหวนก็จะมาได้เองไม่พักไปช่วย จิวท่ายแล ทหารทั้งปวงฟังลกซุนว่าดังน้ันชวนกันย้ิมอยู่ แตใ่ นใจแล้วกล็ าออกไป จวิ ทา่ ย (Zhou Tai) สามกก๊ วิทยา

๑๔๖๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฮันต๋งจึงพูดกับจิวท่ายว่า พ ร ะ เ จ้ า ซุ น ก ว น ใ ห้ ล ก ซุ น ม า เ ป น นายทัพนายกองเห็นจะเสียเมือง กังตง๋ั เปนมนั่ คง จิวทา่ ยจงึ ว่า ขา้ พเจา้ ฟังดูความคิดท่ีลกซนุ พดู วนั น้ี เห็นจะ เสยี ราชการเหมือนว่าจริง ฝา่ ยลกซุน คร้ันเวลารุ่งเช้าให้หานายทัพนายก อ ง ม า พ ร้ อ ม แ ล้ ว จึ ง ส่ั ง ว่ า ถ้าพระเจ้าเล่าป่ียกมารบอย่าให้ออก รบให้ตั้งม่ันรักษาค่ายนิ่งอยู่ ฝ่ายนายทัพนายกองทหารทั้งปวงได้ฟังลกซุนส่ังดังน้ัน ก็ชวนกันหัวเราะ ทาเมินมิได้เอาใจใส่ แล้วชวนกันลาออกไปหาทาตามสั่งไม่ ฝ่ายลกซุนรู้ว่ามิได้ทาคา่ ยครู ักษาให้ม่ันคง ตามส่งั แลนายทพั นายกองทหารทั้งปวงไม่ยาเกรง คร้นั รุ่งเช้าจงึ ให้หานายทัพนายกองแลทหารทง้ั ปวง เข้ามาพร้อมกันแลว้ จึงว่า เราส่ังทา่ นทั้งปวงใหท้ าค่ายคูรักษาตวั ให้มั่นแล้วอย่าใหอ้ อกรบ เหตุไรจงึ ละ เมินเสียไม่ทาตามเราส่ัง ฮันต๋งจึงว่า ข้าพเจ้าเปนชาติทหารตดิ ตามพระเจา้ ซุนกวนไปรบทุกแห่งทุกตาบลไม่กลวั ตาย แลบัดนี้ตง้ั ท่านออกเปนนายทัพให้รบกับพระเจ้าเลา่ ปี่ แลท่านมาสง่ั ให้ตงั้ รกั ษาคา่ ยม่ันอย่อู ย่าใหอ้ อก รบน้นั ทา่ นจะเอาเทพดามาชว่ ยหรอื แลทหารทง้ั ปวงร้องข้ึน พร้อมกนั วา่ ฮนั ตง๋ วา่ ชอบ เราจะขอออกรบไม่กลัวตาย ลกซุน ได้ยนิ ฮันต๋งแลทหารท้งั ปวงวา่ ดงั นน้ั กโ็ กรธ ชกั กระบีอ่ อกแล้ว ยนื ร้องว่า ถึงตัวเราเด็กก็ดพี ระเจา้ ซนุ กวนพระราชทานอาญา สทิ ธ์ใิ หเ้ รามาเปนแม่ทพั บงั คับ คนท้งั ปวง ถ้าผใู้ ดละเมดิ คาส่ัง มิฟังเราบังคับเราจะตัดสีสะเสีย ด้วยกระบี่เล่มนี้ ทหารท้ัง ปวงได้ยินก็โกรธอยู่ในใจ มิรู้ที่จะว่าประการใดก็ชวนกัน ลาออกไปทาคา่ ยครู ักษาคา่ ยมั่นไวต้ ามสั่ง ฮนั ตง๋ (Han Dang) www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๕ ๑๔๖๗ ฝ่ายพระเจ้าเล่าปี่ครั้นเส้นเตียวหุยแล้ว จึงสั่ง ม้าเลย้ี ง (Ma Liang) ทหารให้ตั้งค่ายรายลงไปต้ังแต่ตาบลอูเต๋งถึงตาบลฉวนเค้า ยาวพันเส้น เปนค่ายส่สี ิบค่าย ฝ่ายทหารสอดแนมเขา้ มาทลู พระเจ้าเล่าป่ีว่า พระเจ้าซุนกวนตั้งให้ลกซุนมาเปนนายทัพ บังคับให้ทหารรักษาค่ายมัน่ อยู่มิให้ออกรบ พระเจ้าเล่าปไ่ี ด้ ฟังดังน้ันก็คิดสงสัย ถามว่าลกซุนน้ีอยู่หาไหนเปนคนกะไร อยู่ ฝ่ายม้าเลี้ยงท่ีปรึกษาจึงทูลว่า ลกซุนคนนี้อยู่เมือง เกงจิ๋วเปนพลเรือนผู้น้อย อายุเด็กก็จริงแต่เขาได้เรียนวิชา ความรู้มาก มีสติปัญญาราวกับจวิ ยี่ เมืองเกงจ๋ิวเสียก็เพราะ ความคิดอา้ ยคนน้ี พระเจ้าเล่าปไ่ี ดย้ นิ ก็โกรธจงึ วา่ ความคิดอ้ายคนนม้ี ันฆา่ น้องเราเสยี ดีแลว้ บญุ ของเราท่ีจะได้ แก้แค้น เราจะได้ยกทัพเข้าตีเวลาวันน้ี ม้าเลี้ยงจึงว่า ลกซุนคนน้ีข้าพเจ้าเห็นมีสติปัญญากว่าจิวยี่ อย่าเพ่อให้เข้ารบขอดาริหด์ ูให้ดีก่อน พระเจ้าเล่าปี่โกรธจงึ ว่า เรารบศึกมานักหนาแตห่ นุ่มจนแก่แลว้ จะเกรงอันใดกับลกซุนอ้ายเด็กวานน้ี ว่าแล้วสั่งทหารให้เร่งยกทัพไป ฝ่ายฮันต๋งจิวท่ายซ่ึงรักษาค่าย รู้ว่าพระเจ้าเล่าปี่ยกมาแล้วจึงใช้ให้ทหารไปบอกกับลกซุน ๆ ตกใจเกรงว่าทหารท้ังปวงจะมิฟัง จะขนื ออกรบ จงึ ข้นึ ม้าเดิรออกไปดพู บฮนั ต๋งยนื อยู่ในคา่ ยบนเขา ฝ่ายฮันต๋งดูไปเห็นทหารยกมามาก ช้ันกลางนั้นทหารถือล้วนธงเหลือง จึงช้ีบอกให้ลกซุนดู ว่าน้ันพระเจ้าเล่าปี่ยกมาเอง เราจะน่ิงอยู่ใยจะขอออกรบจับเอาตัวพระเจ้าเล่าป่ีให้ได้ ลกซุนจึงว่า พระเจ้าเล่าปี่ชานิชานาญในการศึก รบชนะ มามากแล้วทหารก็มีฝีมือ ท่านจะออกไปรบ น้ันมิได้ จงรักษาอยู่แต่ในค่ายให้ม่ันเถิด ถ้ า ท ห า ร ฝ่ า ย เ ข า ย ก ม า ร บ เ ห น่ื อ ย แ ล้ ว แดดร้อนจะหยุดอยู่ริมเขาแลร่มไม้เมื่อใด เราจึงจะคิดทาการรบเอง ฮันต๋งได้ยินไมเ่ ห็น ด้วย แตจ่ นใจดว้ ยกลวั กน็ ่ิงอยู่ สามกก๊ วิทยา

๑๔๖๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายพระเจ้าเล่าปี่เห็นทหารเมืองกังต๋ัง ไม่ออกรบ จึงขับทหารให้ดากันเข้าไปร้องด่าถึง หน้าค่าย ลกซุนไดย้ ินจึงสัง่ ทหารทง้ั ปวงวา่ อุตส่าห์ สกดใจเอากระดาษจุกหเู สยี เถดิ ฝา่ ยพระเจ้าเล่าป่ี คร้ันให้ทหารไปร้องด่าถึงหนา้ คา่ ยแลว้ ทหารเมอื ง กังตั๋งก็ไม่ออกมารบ ก็ให้กลุ้มอกขัดใจโกรธนัก ม้าเล้ียงจึงทูลว่า ลกซุนคนนี้ความคิดมาก จนเรา ให้คนไปร้องด่าถึงหน้าค่ายแล้วก็มิได้ออกมารบ เกลือกมันจะทาให้เลินเล่อไว้ใจ ขอดาริห์ให้ดีก่อน พระเจ้าเลา่ ปีจ่ งึ ว่า ความคิดมนั จะเปนกะไรมา มันเคยแพเ้ ราจงึ ไม่ออกมารบ เหน็ วา่ กลัวจริง ๆ อยู่ ปองสิบจึงทูลว่า เรายกมาบัดน้ีเปนเทศกาลร้อน จะอาศรยั รม่ ไม้เล่ากน็ ้อย จะไปหาน้าเล่าก็ ทางไกล เกลอื กมีราชการมาจะเอามทิ นั ที พระเจา้ เลา่ ป่ีไดฟ้ ังเห็นชอบดว้ ย จงึ ว่าเราจาจะถอยทพั ไปตงั้ ริมน้าท่ีมตี ้นไม้ ทหารจะไดอ้ าศรัย พ้นเทศกาลร้อนแล้วจึงจะยกเข้ามารบ ม้าเลี้ยงจงึ ทูลว่า ที่จะไปตงั้ ให้ใกลน้ ้าแลรม่ ไมก้ ด็ ีอยแู่ ลว้ แตเ่ กลือกวา่ ลกซุนเห็นว่าเราถอยทพั ดงั นั้น มนั จะยกหนักหักใหญ่ออกมา เราจะทาประการใด พระเจ้าเลา่ ปจี่ ึงว่า ถ้ากระน้ันเราจะให้งอป้นั คุมทหารหนึ่งหมื่น ต้ังอยู่ปากทางที่ มันจะออกมา ตัวข้าพเจ้าจะคุมทหารมีฝีมือแปดพันไปซุ่มอยู่ที่ซอกเขา แล้วเราจึงถอยทัพ ถ้าลกซุน เห็นว่าเราถอยทัพจะยกไล่ออกมา ให้งอปั้นรบแล้วทาเปนแพ้ถอยหนี ได้ทีข้าพเจ้าจะออกตัดท้ายจบั เอาตัวลกซุนใหจ้ งได้ ขุนนางแลท่ีปรกึ ษาเห็นชอบด้วยแลว้ สรรเสริญความคิดพระเจ้าเล่าป่ี มา้ เล้ียงจึงทลู วา่ ขงเบง้ เปนอาจารย์อยูร่ กั ษาเมือง ท่านยกทพั มาขา้ งนจ้ี ะตง้ั คา่ ยคดู ทู ่ีทางทั้ง ปวง จะต้องด้วยพิชัยสงครามหรือประการ ใด ขงเบ้งมิได้มาเห็นด้วย ข้าพเจ้าขอเขียน เปนแผนท่ีไปให้ขงเบ้งดูผิดแลชอบ พระเจ้า เลา่ ปี่เห็นชอบดว้ ยจึงว่าท่านไปเขียนเอาเถิด ถ้าขงเบ้งเห็นแล้วจะว่าประการใดท่านจง เรง่ รบี กลบั มาบอกโดยเรว็ ม้าเล้ยี งกไ็ ปเขียน แผนที่ตามรับส่ัง พระเจ้าเล่าป่ีก็ให้ถอยทัพ ไปทาตามที่คดิ ไว้นน้ั www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๕ ๑๔๖๙ ฝ่ายฮนั ต๋งจวิ ทา่ ยรูว้ า่ พระเจา้ เลา่ ป่ถี อยทัพ จึงมาบอกกับลกซุนวา่ พระเจา้ เลา่ ป่ตี ้งั ค่ายมาถงึ สี่สิบค่ายแล้วยกถอยไป ข้าพเจ้าคิดเห็นว่าเปนเทศกาลร้อน ดีร้ายจะถอยไปตั้งที่ร่มไม้ใกล้น้า เราได้ ทว่ งทอี ยู่แลว้ จะขอออกไลร่ บเอา ลกซุนได้ยินดังน้ันดีใจนัก จึงข้ึนม้าคุมทหารออกมาดู เห็นทัพต้ังอยู่กองหนึ่ง คนประมาณ หมื่นหน่ึง ทหารแก่บ้างหนุ่มบ้างไม่เสมอกนั ก็คิดสงสยั นัก ฮันต๋งจิวท่ายจึงว่า เห็นทหารกองน้กี ็เล็ก ๆ แล้วก็แก่มาก ข้าพเจ้าจะขอออกรบตีให้แตกไปเดี๋ยวน้ี ลกซุนจึงห้ามว่าทัพนี้เขาต้ังไว้ลวงเรา จะเอา ทหารซุ่มไว้ในซอกเขาโน้นเปนมั่นคง ท่านอย่าออกรบเลย ทหารท้ังปวงได้ยินลกซุนห้ามดังน้ันก็ ชวนกนั หวั เราะ แล้วตา่ งคนต่างคิดว่าลกซุนนอ้ี อ่ นความคดิ นกั กลัวข้าศึกเสียจริง ๆ ฝ่ายงอป้ันทัพหน้า ครั้นรุ่งเช้าแล้วก็ขับ ทหารเข้าไปเยาะเย้ยร้องด่าหน้าค่าย ฝ่ายชีเซ่ง เตงฮองนายทหารได้ยิน จึงเอาเน้ือความเข้าไปบอก ลกซุนว่าจะขอออกรบ ลกซุนจึงว่าท่านเหล่าน้ีจะทา การส่ิงใดแต่ล้วนจะหักเอาด้วยกาลังแรง ไม่ทาโดย ความคิดเลย ทัพเขามาวางไว้กองนี้คือเขาลวงเรา ทา่ นหากไม่รู้ เมอ่ื ไรพ้นสามวันแลว้ จึงจะเห็นความคดิ เรา ชเี ซง่ จึงว่า เมือ่ พ้นสามวันเขาไปต้ังไดแ้ ล้วเราจะทากะไรเอา ลกซุนจงึ ว่าทา่ นอยา่ วิตกขอแตใ่ หถ้ อย ไปเถิดเราจะทาให้ดู ชีเซ่งแลทหารท้ังปวงกลัวมิรู้ท่ีจะว่าประการใด ต่างคนต่างก้มหน้าหัวเราะแล้วก็ ลาไป ครนั้ พ้นสามวนั แลว้ ลกซนุ ขี่ม้าเรียกทหารขนึ้ ไปยนื ในค่ายบนเขา เหน็ ทัพงอป้ันยกถอยไป ทพั ใน หว่างเขาล้วนถือธงเหลืองยกออกไป บันดาทหารแลเห็นแล้วก็ตกใจ ลกซุนจึงว่า เราห้ามท่านทั้งปวง มใิ ห้ออกรบน้ันเพราะเหตุฉน้เี ห็นแล้วหรอื ใหเ้ ขาถอยไปเถิด อีกสิบหา้ วันเราจะยกออกไปรบให้แตก ฝ่ายทหารท้ังปวงจงึ ว่า เมื่อแรกเขายกมาสิไม่รบ ครั้นเขาถอยทัพไป ได้ต้ังมั่นลงรากแลว้ จะ ยกไปรบเขาให้แตกนั้นข้าพเจ้าไม่เห็นด้วย ลกซุนจึงว่า คนท้ังปวงไม่รู้ในการศึก พระเจ้าเล่าปี่มี ความคิดมาก แล้วกาลังศึกยกหนักหักมา จะเข้ารับหน้าเหมือนหักไฟหัวลมจะได้หรือ บัดน้ีเหือดแล้ว จึงยกถอยไป ฝ่ายทหารทั้งปวงก็จะเลินเล่อไว้ใจว่ามาครั้งไรมิได้รบ ก็จะเที่ยวซุกซนหลับนอนหาท่ี สบายกระจดั กระจายกนั อยู่ เราคอยดูไดท้ ว่ งทแี ล้วจะตหี กั ตะบงึ เขา้ ไปเห็นจะไดโ้ ดยงา่ ย สามก๊กวิทยา

๑๔๗๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) นายทัพนายกองแลทหารทั้งปวงเห็นชอบด้วย ตั้งแต่นั้นมาก็เกรงกลัวความคิดลกซุน ๆ จึง จัดแจงทหารเตรยี มไว้ แล้วแต่งหนังสือให้คนเร็วถือไป ถวายพระเจ้าซุนกวนเปนใจความว่าเห็นกาลงั พระเจา้ เล่าป่หี ย่อนลงแลว้ บัดนี้ยกถอยไปตั้งอยู่ร่มไม้ริมแม่น้า ในสบิ ห้าวนั นขี้ า้ พเจ้าจะขอตใี ห้แตกไป พระเจา้ ซุนกวนเห็นหนงั สอื ดีใจนัก จึงจัดแจงทหารเพิ่มเติมไปให้ลกซุน ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ีจึงส่ังนายทัพเรือ ให้ตั้งค่ายน้าพอบังเรือ รายลงไปในแดนเมืองกังต๋ัง ห้องกวนจงึ ทลู ว่า อันจะใหท้ ัพเรอื ยกเขา้ ไปนนั้ เหน็ จะไปงา่ ย อันจะกลบั ถอยมายากด้วยขืนน้า ข้าพเจา้ จะขอไปต้ังเปนทัพหน้าอยู่จะได้ช่วยทัพเรือง่าย พระองค์เปนทัพหลังอยู่แล้วเห็นจะไม่เสียแก่ข้าศึก พระเจา้ เล่าปีจ่ งึ วา่ ทาไมกะอา้ ยชาวเมืองกงั ต๋ังมันหลบหวั กลวั เราอยแู่ ลว้ ทไี่ หนจะมารบอยา่ สงสยั เลย เราเร่งตั้งเข้าไปเถิด ขณะน้ันขุนนางแลที่ปรกึ ษาได้ว่ากล่าวทัดทานมิใหไ้ ปพระเจ้าเลา่ ป่ีก็มิฟัง แล้วจดั ทพั เปนสองกอง ทัพหน่งึ ให้หอ้ งกวนเปนนายกองไปต้ังอยทู่ ศิ เหนอื เกลือกโจผยี กมาตี ตวั พระเจา้ เลา่ ป่ี นนั้ ต้งั คา่ ยรายไปตามริมแมน่ า้ ใกลก้ นั กับทพั เรอื www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๕ ๑๔๗๑ ฝ่ายทหารคนสอดแนมเอาเน้อื ความไปบอกโจผวี ่า พระเจ้าเล่าปี่ยกมารบเมืองกังต๋ัง ตั้งค่าย รายไปตามริมนา้ ส่ีสบิ คา่ ยรายไปเจ็ดพนั เส้น แลว้ ใหห้ อ้ งกวนคมุ ทหารยกมาตงั้ ทิศเหนือทางจะมาเมือง เรา ฝ่ายพระเจ้าซุนกวนน้ันแต่งให้ลกซุนเปนแม่ทัพออกมารบด้วยพระเจ้าเล่าป่ี พระเจ้าโจผีได้ฟัง ดังนั้นก็หัวเราะแล้วจึงว่า เล่าป่ีจะเสียแก่ซุนกวน บันดาขุนนางแลที่ปรึกษาที่นั่งอยู่นั้น จึงทูลถามว่า พระองค์เห็นกะไร โจผีจึงว่า พระเจ้าเล่าปี่ไม่เข้าใจในการทัพจงึ ตั้งคา่ ยยาวไปถึงเจ็ดพันเส้น แม้ข้าศกึ เขา้ รบหวั ท้ายจะช่วยกนั ไดห้ รือ เห็นจะเสียทีกับลกซุนเปนมั่นคง เราคอยดูเถิด ขนุ นางที่ปรกึ ษาท้ังนั้น ยังไมเ่ ช่อื ทีเดียวจงึ ว่า ข้าพเจา้ จะขอจัดแจงตระเตรียมทหารไว้ให้พรอ้ ม โจผีจงึ วา่ ลกซุนตที ัพพระเจ้าเล่าปี่แตกแล้ว เหน็ จะไล่ติดตามเข้าไปถึงเมอื งเสฉวน ข้างเมือง กังต๋ังผู้คนก็จะเบาบางทหารก็จะนอ้ ย เราจึงยกเข้าตเี อาเมืองกังตง๋ั ทาอาการดุจหน่ึงจะไปช่วยใหเ้ ขา ไว้ใจ เราจะตระเตรยี มกองทัพไว้ให้พร้อมจะยกไปเปนสามทาง จึงจัดให้โจหยินเปนนายกองคมุ ทหาร ไปทางยสู ู โจฮิวคมุ ทหารไปทางต๋งเค้า โจจนิ๋ คุมทหารไปทางลากนุ๋ ทั้งสามทพั นจี้ งตง้ั ซุ่มอยู่ในแดนเรา ก่อนเราจะคอยฟังคนสอดแนม เมื่อไรได้ท่วงทีแลว้ จึงยกให้พร้อมกัน ตัวเราจะเปนทัพหนุนไปเห็นจะ ได้เมืองกังตั๋งโดยสดวก ท่ีปรึกษาแลขุนนางท้ังปวงเห็นชอบด้วย แล้วต่างคนต่างก็ลาออกไปจัดแจง กองทัพไวใ้ ห้พร้อมตามสั่ง สามก๊กวิทยา

๑๔๗๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายม้าเลี้ยงซ่ึงเขียนแผน ท่ีไปให้ขงเบ้งดูน้ัน คร้ันถึงเมือง ตังฉวนก็เข้าไปหาขงเบ้ง เอาแผนที่ ซง่ึ ตั้งค่ายออกให้ขงเบ้งดู ขงเบ้งครั้น เห็นแผนท่ีดังน้ันก็ตกใจนัก จึงเอา มอื ตบลงท่โี ตะ๊ แลว้ ว่า กรรมแลว้ เหน็ จะเสียแก่ลกซุนเปนมั่นคง ใครช่าง คิดอ่านให้พระเจ้าเล่าป่ีตั้งค่ายดังน้ี ให้เอาตัวมาฆ่าเสีย ม้าเล้ียงจึงว่า ผู้ใดจะคิดอ่านให้หามิได้ ความคิดของพระเจ้าเล่าป่ีเอง ซึ่งว่าจะเสียแก่ลกซุนน้ันท่านเห็นประการใด ขงเบ้งจึงบอกว่า เพราะตั้งค่ายแต่สี่สิบค่าย ยาวไปถึงพันเส้นน้ัน ถ้าข้าศึกเข้ารบแลจุดไฟข้ึนก็ดีจะไป ชว่ ยกันไดห้ รอื ให้จัดค่ายร่นเขา้ มาตงั้ เสยี ใหมแ่ ต่พอชว่ ยกนั ได้ ม้าเลยี้ งจึงวา่ ข้าพเจ้าจะกลับไปเกลือก จะมิทนั ขา้ งพระเจา้ เลา่ ปี่แตกไปกอ่ นแลว้ มนั จะมิไลต่ ดิ ตามมาถงึ เมอื งเสฉวนหรอื ขงเบ้งจึงว่า ถึงพระเจ้าเล่าป่ีแตกแลว้ ก็ดี เห็นลกซนุ จะไมต่ ามมาถึงเมืองเสฉวน เพราะระวัง หลังกลัวโจผีจะเข้าตีเอาเมืองกังตั๋ง ข้างพระเจ้าเล่าปี่ถ้าแตกแล้วเห็นว่าจะไปอาศรัยเมืองเป๊กเต้ อันเมืองเป๊กเต้นี้เม่ือเรายังไม่เข้ามาเมืองเสฉวนน้ัน เราได้จัดแจงทหารไว้ถึงสิบหมื่นตั้งไว้ท่ีตาบล อปิ กั โป้ ปากทางจะเข้าไปเมอื งเป๊กเต้น้นั กองหนงึ่ ม้าเล้ียงจึงว่า ข้าพเจ้าก็เดินทางมาจาก อิปักโป้ ท่านว่ามีทหารอยู่ที่นั่นกองหน่ึง เปนไร ข้าพเจ้าไม่เห็นแต่สักคนหนึ่งเล่า ขงเบ้งจึงว่า ท่าน อย่าว่าไปเลย เมื่อไรไปถึงที่นั้นแล้วจึงจะเห็น ความคิดที่คิดไว้ ม้าเลี้ยงได้ยินดังน้ันแล้วก็ขอ หนังสือขงเบ้งข้ึนม้ารีบกลับไป ขงเบ้งก็เข้าไป ณ เมอื งเสฉวนจัดแจงทหารไว้พรอ้ ม www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๕ ๑๔๗๓ ฝ่ายลกซุนรู้ว่าพระเจ้าเล่าป่ีต้ัง ค่ายรายตามริมน้าส่ีสิบค่าย ยาวถึงเจ็ดพัน เส้น แล้วเห็นทหารทั้งปวงก็เลินเล่อ ไม่เปน อันที่จะรักษาตัวดีใจนัก จึงให้หานายทัพ นายกองเข้ามาพร้อมกันแล้วจึงส่ังว่า บัดน้ี ได้ทีเราอยู่แล้ว เราจะใหย้ กเข้าไปกลางคนื ตี เอาค่ายซึ่งต้ังอยู่กังหนาให้ได้ ผู้ใดจะอาสา เข้าไปตี ฮันต๋งจิวท่ายเลง่ ทองรบั ว่า ข้าพเจา้ จะขออาสาไปตีเอาค่ายให้ได้ ลกซุนจึงว่า ท่านสามคนอย่าไป จึงเรียกทหารผู้หน่ึงชื่อตุนอิตั๋น ให้คุม ทหารห้าพันเข้าไปตีค่ายเปาเตยี วให้ได้ในเวลาค่าวันนี้ เราจะยกกองทัพหนุนไป ตุนอิต๋ันก็คุมทหารไป ทาตามสั่ง แล้วลกซุนจึงสั่งชีเซ่งเตงฮองนายทหารสองคน จงคุมทหารข้างละสามพันไปตั้งกองซุ่มอยู่ ริมทาง ถ้าตุนอิตั๋นเข้าไปรบแพ้ข้าศึกไล่มาให้ออกสกัดรบช่วย ข้าศึกแตกหนีไปแล้วอย่าไล่ไป ชีเซ่ง เตงฮองกค็ มุ ทหารไปทาตามสงั่ ฝ่ายตุนอิต๋ันครั้นค่าเวลาดึกสงัดแลว้ ก็คุมทหารโห่ร้องเข้าตีค่าย ฝ่ายเปาเตียวเห็นทหารโห่ ร้องเข้าตีค่าย ก็ถือทวนขี่ม้าขับทหารออกรบ ฝ่ายตุนอิตั๋นต่อสู้มิได้ ตัวก็ต้องเกาทัณฑ์ก็ขับม้าถอยหนี เตียวยังแลสะโมโขนายค่ายซ่ึงต้ังอยู่หลังเขานั้น คร้ันเห็นทหารกังตั๋งโห่ร้องเข้าตีค่ายเปาเตียวก็คุม ทหารออกสกัดทางรบ ตุนอิตั๋นหนีไปพบทัพเตยี วยังสะโมโขก็ตอ่ รบ คร้ันเห็นทหารล้มตายลงมากแลว้ ก็ขับม้าหนี ฝ่ายเตยี วยังสะโมโขเปาเตยี วไล่รบติดตามตุนอิตัน๋ ไป ฝ่ายชีเซ่งเตงฮองซึ่งตง้ั ซุ่มอยนู่ ั้นกย็ ก ออกตี พวกพระเจ้าเล่าปกี่ ็แตกหนีกลบั คืนไปค่าย ชีเซง่ เตงฮองก็พากนั กลับมา ตนุ อิตั๋นน้ันถกู อาวุธพา ลูกเกาทัณฑน์ ้นั เขา้ ไปหาลกซุน แลว้ ร้องไหข้ อโทษทีต่ วั แตกมาน้นั ลกซุนจึงว่า เราไมเ่ อาโทษเราแกล้งใหไ้ ป ทั้ ง นี้ ห วั ง จ ะ ดู ก า ลั ง เ ล่ ห์ ก ล พ ร ะ เ จ้ า เ ล่ า ป่ี ก็ ไ ด้ เห็นแล้ว อย่าวิตกเลยเราจะตีให้แตกไปจงได้ ชีเซ่ง เตงฮองจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นพระเจ้าเล่าป่ีมีทหาร เขม้ แข็งดีมาก จะตเี ขา้ ไปให้แตกนน้ั เห็นยากจะเสีย ทหารเปนอนั มาก สามกก๊ วิทยา

๑๔๗๔ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ล ก ซุ น ไ ด้ ยิ น จึ ง หั ว เ ร า ะ แ ล้ ว ว่ า ประเพณีรบศึกหรือจะไม่ตาย แต่ผู้มี ความคิดย่อมเสียน้อยได้มาก ประการหนึ่ง ขงเบ้งผู้มีปัญญา ก็มิได้มาด้วยเล่าปี่ เหมือน เทพดาให้ช่องจะช่วยชูเราให้รุ่งเรืองใน พระเจ้าซุนกวน แล้วให้หานายทัพนายกอง ท้ังปวงมา จึงส่ังให้จูเหียนเปนนายกองคุม ทหารไปทัพเรอื ในลาเรอื นนั้ บันทุกฟางไปให้ มากจงทุกลา ฝา่ ยทพั บกนัน้ ให้ฮันตง๋ คมุ ทหารพวกหน่ึงเข้าตีทพั ทางเหนือ จวิ ทา่ ยคมุ ทหารพวกหนึง่ ไป ตีทางใต้ ให้ทหารมีเข้าตากคาดไถ้ แลเหล็กไฟมดั ฟางห่อดินประสิวใส่ในลา่ มสายชะนวนออกมาถือไป จงทุกคน พรุ่งน้ีเวลาค่าลมพัดกล้าแล้วให้ทหารทัพบกทัพเรือพร้อมกันตีเข้าไปให้ถึง ค่ายท้ังสี่สิบค่าย แล้วจดุ เพลงิ เวน้ ค่ายหนง่ึ จดุ คา่ ยหนง่ึ ถ้าแม้แตกเมอ่ื ใด ทา่ นทั้งปวงเร่งตดิ ตามจบั เอาตัวพระเจา้ เล่าป่ี มาให้ได้ ฝ่ายทหารทั้งปวงก็จัดแจงไปตามสัง่ ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ีน่ังอยู่บนเก้าอี้ ว่าราชการจัดแจงทัพท่ีจะออกไปรบ ยังมิทันแล้ว บังเกิด อัศจรรย์ธงรบซ่ึงปักแน่นอยู่น้ันลมมิได้พัดก็ล้มลงต่อหน้าพระท่ีนั่ง พระเจ้าเล่าป่ีตกใจจึงถามเทียกี ที่ปรึกษาว่า เหตุนี้ดีรา้ ยประการใด เทียกีที่ปรึกษาจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นเหตุน้รี ้ายอยู่ เห็นว่าลกซนุ จะยก มาตีเราเปนมั่นคง พระเจ้าเลา่ ปี่จึงว่า รบคร้ังใดเราตแี ตกไปทกุ ครงั้ ทหารมันตายเปนอันมากเห็นกลัว อยู่แล้ว ที่ไหนมันจะยกมาตีเรา พูดกันยัง มิทันแล้ว พอทหารค่ายบนเข้ามาบอกว่า เ ห็ นทห า รเมื องกังต๋ังยกมาม าก แ ล้ ว แยกกันเปนสองทาง พวกหนึ่งไปทางเหนือ พวกหน่ึงไปทางใต้ พระเจ้าเล่าปี่ได้ฟังดังนั้น จึงส่ังกวนหินเตียวเปาให้ออกไปดูจะเปน ประการใด กวนหินเตียวเปาก็ออกไปดูแล้ว กลับมาบอกว่า ดูไปทิศเหนือนั้นเห็นแสงไฟ เรยี งรายกันไปเปนทีหงุ เข้า www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๕ ๑๔๗๕ พ ร ะ เ จ้ า เ ล่ า ป่ี ไ ด้ ฟั ง ไ ม่ แ จ้ ง เนื้อความแน่ จึงสั่งให้กวนหินไปทิศเหนือ เตยี วเปาไปทศิ ใต้ คมุ ทหารขา้ งละหา้ ร้อยไป สืบดูให้แน่ ว่ามันยกมาตีเราหรือจะไปทิศ ไหนให้รีบกลับมาบอก กวนหินเตียวเปาคุม ทหารไปตามส่ัง ฝ่ายฮันต๋งจิวท่ายนายทัพ บก จูเหียนนายทัพเรือ ท้ังสามนายยกมา คอยตามสัญญา ครั้นเห็นลมพัดกล้าแล้วก็ พร้อมกันขบั ทหารบกเรอื พากันโห่ร้อง รบเข้าไปถึงค่ายแล้วจดุ เพลงิ ขึ้นพรอ้ มกัน ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ีครัน้ ได้ยินทหารโหร่ ้องรบเข้ามา แล้วจุดไฟติดค่ายลุกข้ึนพร้อมกันดังนน้ั ก็ ตกใจนัก จะยกไปชว่ ยข้างไหนก็มิไดไ้ ฟก็เกิดนัก ลมก็พัดกลา้ แต่ละล้าละลง้ อยู่ ทหารอยู่ค่ายเคียงซา้ ย เคยี งขวาก็แตกกนั มา คา่ ยพระเจ้าเล่าปี่เหยียบกนั ตายเปนอนั มาก พระเจ้าเล่าปีค่ ร้นั เห็นเหลอื กาลงั จะ สู้รบแลว้ ก็ขนึ้ มา้ คมุ ทหารหนไี ปหาปองสบิ เห็นคา่ ยปองสบิ เล่าไฟกต็ ดิ ลุกขึน้ ฝ่ายปองสิบข่ีม้าคุมทหารหนีออกมานอกค่าย พบชีเซ่งนายทหารเมืองกังต๋ังก็รบกันอยู่ พระเจ้าเล่าป่ีเห็นปองสิบรบกับทหารเมืองกังต๋ังดังนั้นกลัวก็ควบม้าคุมทหาร หนีไปข้างทิศตวันออก ฝ่ายชเี ซ่งเหน็ พระเจา้ เลา่ ปห่ี นไี ปดังนน้ั ก็ทง้ิ ปองสิบเสยี รบี ตดิ ตามพระเจ้าเลา่ ปี่ พระเจ้าเล่าปี่แต่รบพลางหนีพลางไปได้ประมาณร้อยเส้น พบเตงฮองคุมทหารเมืองกังตั๋ง สกัดรบอยูข่ า้ งหนา้ ตกใจนัก จะหนไี ปข้างไหนกใ็ ชท่ ่ี แตร่ บละล้าละลังอยู่ ฝ่ายเตียวเปาซึง่ พระเจ้าเลา่ ปี่ ใช้ออกไปสอดแนมดู เห็นแสงเพลงิ ติดมากกร็ ู้ ว่าแตกแล้ว ก็เท่ียวหาพระเจ้าเล่าปี่ คร้ันได้ ยินเสียงโห่ร้องรบกันก็รีบฝ่าหักเข้าไปดู ครน้ั เห็นเตงฮองแตกถอยไปแล้วก็พบพระเจ้า เล่าป่ี ๆ ก็พากันหนีไปประมาณสามร้อยเส้น พบเปาเตียวคุมทหารเดิรมา ก็ได้บัญจบกับ พระเจ้าเล่าปีพ่ ากันหนีไป สามกก๊ วิทยา

๑๔๗๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายลกซุนคุมทหารไล่ติดตามพระเจ้า เล่าปี่มาข้างหลัง ฝ่ายเปาเตยี วเตียวเปาเห็นลกซุน ไล่ติดตามเห็นว่าจะหนีไม่พ้นจึงทูลพระเจ้า เล่าป่ี วา่ เขาม้าอัว๋ นีก้ ็ชอบกลเวลาก็จวนค่าแล้ว ขอเชญิ ท่านข้ึนอยู่บนเขานี้ก่อนเถิด ข้าพเจ้าจะรบอยู่บน ซอกเขานี้ไม่ให้เข้ามาได้ พระเจ้าเล่าปี่ก็ขึ้นไปอยู่ บนเขาม้าอั๋ว เตียวเปาเปาเตียวก็คุมทหารคอยรบ อยู่ซอกเขา ลกซุนก็คุมทหารไลต่ ิดตามขึ้นไปจะหักเข้าไปในเขา เตียวเปาเปาเตยี วรบไว้หักเข้าไปมไิ ด้ ก็ให้ล้อมวงอยู่รอบเชิงเขา ฝ่ายพระเจ้าเล่าปี่ขึ้นไปยืนอยู่บนยอดเขาดูไปเห็นเพลงิ ยังติดอยู่ แล้วคิดถงึ ทหารลม้ ตายเปนอนั มากก็รอ้ งไห้ ฝ่ายลกซุนคร้ันรุ่งเช้า แลดูเห็นหญ้าที่เขาน้ันแห้งบ้างสดบ้างพอจะจุดไฟได้ ก็สั่งให้ทหาร ระดมจุดไฟข้ึนไปให้รอบเขา พวกทหารก็ไปทาตามส่ัง ฝ่ายพระเจ้าเล่าปี่แลทหารท้ังปวง คร้ันเห็นไฟ ตดิ ขึน้ มาดังน้นั กต็ กใจนกั คิดกนั จะรบแหกออกไปก็ยงั มิตกลงกันแตว่ ิ่งวนเวยี นกนั อยู่ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๕ ๑๔๗๗ ฝ่ายกวนหินซึ่งพระเจ้าเล่าปี่ใช้ให้ ไปสอดแนมนั้น ได้ยินเสียงโห่ร้องนักดูไป เห็นแสงเพลิงติดค่ายมากดังนั้นก็รวู้ ่าเสยี แก่ ข้า ศึกแล้ว ก็รีบมาหาพระเจ้าเล่าปี่ พบ ทหารหนกี ระจดั กระจายนนั้ บอกว่า พระเจา้ เล่าปี่หนีไปทางทิศตวันตก ก็รีบตามไปพบ ทหารเมืองกังต๋ังล้อมรอบเชิงเขา แล้วเห็น จุดไฟข้ึนดังนั้นก็เข้าใจว่าพระเจ้าเล่าป่ีอยู่น้ี แล้ว จงึ ขี่ม้าขับทหารหกั เข้าไปดับไฟข้ึนบนเขา ครนั้ พบพระเจา้ เล่าปก่ี ก็ ราบลงแลว้ ร้องไห้ จงึ ว่าขา้ ศึก ระดมไฟข้ึนมาจะอยู่ที่นี่มิได้ จะพากันตายเสีย ขอเชิญท่านไปอาศรัยอยู่เมืองเป๊กเต้เถิดเห็นจะพ้น ข้าศึก แลว้ เราจะได้เกล้ียกล่อมทหารซงึ่ แตกอยใู่ นดงในป่า พระเจ้าเลา่ ปเี่ หน็ ชอบด้วยจงึ ว่า เราจะรบหกั ออกไปนั้นจะจดั ใครรบหนา้ รบหลงั เลา่ กวนหิน จึงว่า ข้าพเจ้าขอเปนทัพหน้าไป เตียวเปาจึงว่า ข้าพเจ้าขอเปนทัพกลาง เปาเตียวจึงว่า ข้าพเจ้า ขอเปนทพั หลังรบรั้งใหพ้ ระองค์ไป ครัน้ คิดกนั จดั แจงแลว้ กร็ บหักลงไป ฝ่ายลกซุนแลทหารทั้งปวงเห็นดังน้ันก็ขับทหารติดตาม พระเจ้าเล่าปี่รีบหนีไปตามซอกเขา คร้ันลกซนุ ไล่ตดิ ตามจวนแลว้ จึงส่ังทหารให้ถอดเส้อื ออกเผาไฟกองไว้ตรงกลางทางท่ีข้าศึกจะตามมา นนั้ ฝา่ ยจูเหยี นซง่ึ ลกซุนให้เปนนายทัพเรอื นน้ั คร้นั เผาค่ายพระเจ้าเลา่ ป่ีแตกหนีแลว้ กค็ มุ ทหารขน้ึ บก รีบติดตามไป ได้ยินเสียงโห่ร้องก็ออกสกัด ต้านหน้าไว้ ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ีก็รีบหนีมา เห็นจูเหียนคุมทหารมาสกัดอยู่ข้างหน้า ตกใจหน้าซีดจึงร้องว่าทีนี้เราตายแล้ว กวนหินเตียวเปาก็ขับม้าออกรบจะแหก ออกไปก็มไิ หว ตัวก็ถกู เกาทัณฑ์นกั ลกซนุ ก็ คมุ ทหารไล่รบขนึ้ มาเปาเตยี วกร็ บอยู่ สามกก๊ วิทยา

๑๔๗๘ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายจูล่งซึ่งพระเจ้าเล่าป่ีใช้ให้คุมทหารขนเข้าไว้ในเมืองเสฉวน ครั้นถึงตาบลกังจิวเห็นแสง ไฟลุกขึ้นมากทหารว่ิงแตกมาบอกว่า พระเจ้าเล่าปี่แตกแล้ว ก็ขี่ม้าคุมทหารเที่ยวรบหาพระเจ้าเล่าป่ี ได้ยินเสียงโห่เห็นรบล้อมกันอยู่ไม่รู้ ประการใด ก็ตีม้าขับทหารหักเข้าไป ฝ่ายจูเหียนเห็นดังนั้นก็กลับหน้าออก รบ จูล่งรบหักเข้าไปครั้นได้ทีก็เอา ทวนแทงถูกจูเหียนตกม้าตาย พวก ทหารจูเหียนก็แตกหนีไป จูล่งจึงพบ พระเจ้าเล่าปี่ก็พากันหนีไป ข้างเปา เตียวรบร้ังหลังนั้นทหารเมืองกังตั๋ง เขา้ สลักไวต้ ่อรบอย่มู ไิ ด้ ย่อท้อ ฝ่ายเตงฮองเหน็ เปาเตียวตบงึ รบอยู่ จึงลวงร้องไปว่า ทหารท่านตายหนักหนาแลว้ หาเห็นไม่ หรือ แล้วพระเจ้าเล่าป่ีเราก็จะจับตัวได้แล้ว ท่านยังจะหลงรบอยู่ใย เร่งมาหาเราโดยดีเถิดจะได้รอด ชีวิต เปาเตยี วจึงร้องตอบว่า เราเปนทหารพระเจ้าเลา่ ป่ี เราไม่เขา้ ด้วยพวกมงึ อ้ายขบถ ถึงจะตาย ในท่ีนี้เราก็ไม่เสียดายชีวิต แล้วก็ขับม้าเร่งทหารจะรบหักออกไปรบก็มิไหวเหลือกาลังแค้นใจนัก จึงร้องบอกทหารท้ังปวงว่า เราจะตายในท่ีนี้แล้ว กาลังแค้นกาลังเหนื่อยนักเปาเตียวก็รากโลหิต ออกมาตายในที่นัน้ ทหารทงั้ ปวงกแ็ ตกเขา้ ป่าหนไี ป ลกซนุ ก็เร่งทหารตดิ ตามพระเจา้ เลา่ ปีไ่ ป ฝ่ายเทียกีท่ีปรึกษาคร้ันพลัดจากพระเจ้าเล่าป่ี ก็ขับม้าตรงไปหาทัพเรือจะให้ยกมาช่วย ทัพเรือก็แตกไป พบทหารเมืองกังต๋ังล้อมเข้าไว้ เทียกีสู้มิได้ก็เชือดฅอตาย ฝ่ายปองสิบรบอยู่กับชีเซง่ ครั้นชีเซ่งละไปไล่พระเจ้าเล่าปี่แล้ว ก็คุมทหารรบไปบอกทัพงอป้ันเตียวหลาซึ่งต้ังล้อมซุนหวนอยูน่ ้นั จะยกมาช่วยพระ เจ้าเลา่ ปี่ ฝ่ายงอป้ันเตียวหลาไดฟ้ ังปองสบิ บอกว่า พระเจ้าเล่าปี่แตกกต็ กใจเลกิ ทัพ ซึ่งล้อมเมืองน้ัน รีบมากับปองสิบเท่ียวหาพระเจ้าเล่าปี่ไปประมาณทางสามร้อยเส้น พบทหารเมือง กงั ตั๋งกร็ บกนั อยู่ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๕ ๑๔๗๙ ฝ่ายซุนหวนซึ่งอยู่ในเมืองอเิ หลง เห็นงอปน้ั เตยี วหลาเลิกทพไปรบกนั อยกู่ ับทหารเมอื งกังตั๋ง ก็ข่ีม้าคุมทหารออกจากเมืองเข้ารบกระหนาบหลัง ฝ่ายงอปั้นเตียวหลาปองสิบสามคนเห็นทัพมา ตีกระหนาบหลังตกใจนัก จึงจัดแจงกันแบ่งทหารรบ ทหารก็ล้มตายเปนอันมาก เห็นเหลือกาลังแล้ว งอปั้นก็คุมทหารแหกออกไปได้แล้วรบพลางหนีพลาง แต่เตียวหลาปองสิบสองคนถูกเกาทัณฑ์ตาย ในทีร่ บ ฝ่ายสะโมโขซ่ึงต้ังอยู่ริมเขา ครั้นรู้ว่าพระเจ้าเล่าปี่แตกก็ขี่ม้าคุมทหารออกตามช่วย ไปพบ จิวท่ายทหารเมืองกังต๋ังก็ขับม้าเข้ารบกับจิวท่ายสู้กันไปมาไม่ทันถึง สิบเพลง จิวท่ายแทงสะโมโข ตกมา้ ตาย ทหารทั้งนน้ั กแ็ ตกหนีเข้าดงปา่ ไป ฝ่ายพระเจา้ เล่าป่แี ตกหนไี ปถึงเมืองเป๊กเตแ้ ล้วจงึ วา่ แกท่ ่ีปรกึ ษาทั้ง ปวงว่า ทหารเราหายไป เปนอันมากไม่รู้ว่าผู้ใดลม้ ตายเลย จูลง่ จงึ ว่าขอเชญิ ท่านอยู่ทีน่ ี่ขา้ พเจ้าจะคมุ ทหารไปสบื หาดู แล้วจูล่ง กเ็ รง่ ทหารยกไปพบงอปัน้ รบกนั อยกู่ ับพวกเมืองกงั ตั๋ง จลู ง่ ข่ีมา้ ขับทหารเขา้ ไล่รบพวกทหารกงั ตัง๋ แตก หนีแลว้ จลู ่งก็พางอปน้ั ไปเมืองเป๊กเต้ ฝ่ายนางซนุ ฮหู ยนิ อย่ใู นเมอื งกังต๋งั ได้ยนิ เขา ลือว่าพระเจ้าเล่าป่ีแตก แล้ว ทหารล้มตายเปนอัน มาก ตัวก็ตายอยู่ในที่รบ ก็สงสารร้องไห้รักพระเจ้า เล่าปผ่ี ้ผู วั แล้วคิดวา่ เกดิ มาเปนผหู้ ญิงจะใหม้ ีชายตอ้ ง ถงึ สองคนก็ไมค่ วรนกั บัดนผี้ ัวเราก็ตายแลว้ จะอยไู่ ป ก็เครื่องเปนราคีอายแก่คนท้ังปวง คิดแล้วก็ข้ึนรถขบั ไปรมิ ฝ่ังแม่นา้ โจนลงแม่น้าตาย คนท้งั ปวงกส็ รรเสรญิ นางซนุ ฮูหยินเปนอนั มาก ซุนฮหู ยิน (Lady Sun) ฝ่ายทหารชาวเมืองกังต๋ังคร้ันตีทัพพระเจา้ เล่าปี่แตกฆ่าฟันทหารทั้งปวง ล้มตายเปนอันมาก ก็เท่ียวเก็บได้เสื้อผ้าอาวุธสเบียงเกล้ียกล่อมได้ทหาร ไวเ้ ปนอนั มาก สามก๊กวิทยา

๑๔๘๐ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายลกซนุ ไล่ตดิ ตามพระเจ้าเลา่ ปีไ่ ปใกล้ตาบลอปิ กั โป้ ดูไปเหน็ ข้างหนา้ เปนรูปคนยืนสะพร่ัง ถืออาวุธอยู่มากมายนักก็คิดสงสัย จึงให้หยุดทัพอยู่ใช้ทหารไปสอดแนมดูว่าจะเปนประการใด ทหาร ท้ังปวงกลับมาบอกว่า จะได้เห็นคนมีหามิได้เห็นแต่ศิลากองไว้ประมาณแปดสบิ เก้าสิบกอง ลกซุนได้ ยินก็คดิ สงสยั นัก จงึ สัง่ ทหารใหจ้ บั เอาชาวบา้ นป่ามาถามดู ทหารไปเท่ียวจบั คนป่าไดต้ ัวมาแลว้ ลกซุน จึงถามคนป่าว่า ที่น่ีผู้ใดมาทาไว้เหตุผลเปนประการใด ศิลาเปนกอง ๆ อยู่ดูเปนรูปคนถืออาวุธดังนี้ คนป่าจึงบอกว่า ตาบลนี้ช่ืออิปักโป้เม่ือขงเบ้งยังไม่เข้าไปเมืองเสฉวนนั้น ได้คุมทหารมาให้ขนศิลา กอง ๆ ทาไว้ ทุกวันนี้ศักดิ์สิทธ์ินักเหมือนท่าน ว่า ลกซุนได้ยินดังนั้นจึงพาเอาทหารไปด้วย สามสบิ คน จะดใู หเ้ หน็ แก่ตา คร้นั ถึงจงึ ยนื ดอู ยู่ ข้างนอกพิจารณาดูก้อนศิลา เห็นวางไว้เปนท่ี ชอบกล ลกซุนเห็นดังนั้นแล้วก็หัวเราะจึงว่า ขงเบ้งแกล้งทากลอุบายลวงไว้ให้คนกลัว แล้ว กพ็ าทหารเดริ เข้าไปในหว่างกอ้ นศิลาแลว้ เทยี่ ว www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๕ ๑๔๘๑ ดูทหารทั้งปวงจึงว่า เวลาบ่ายอยู่แล้วเชิญท่านกลบั ไปเถิด ลกซุนก็ชักม้าจะกลับออกมา ก็บังเกิดพายุ พัดหนักแล้วได้ยินเสียงเหมอื นชักกระบี่ออกจากฝัก ศิลาก็กระทบกันเปนประกาย ทรายก็ปลวิ ขึ้นมดื คลุ้ม แล้วเห็นเปนคนถืออาวุธยืนขวางหน้าแลล้อมไว้มากมาย ไม่เห็นทางที่จะออกไปได้ ลกซุนตกใจ นักจึงร้องว่า ทีน้ีเราตายด้วยความคิดขงเบง้ จริงแลว้ ว่าพอขาดคาเห็นตาแกค่ นหนี่งมายืนอยู่ตรงหนา้ ม้าถามว่า ท่านจะใคร่ออกไปให้พ้นจากท่ีน่ีหรือ ลกซุนจึงว่า ท่านช่วยพาเราออกไปให้พ้นจากที่น่ีเอา บุญเถิด ตาแก่ก็ถือไม้เท้าพาลกซุนออกไป คร้ันพ้นแล้วลกซุนจึงถามตาแก่ว่า ท่านนี้ช่ือใดอยู่ท่ีไหน เหตุผลน้ีเปนประการใดข้าพเจา้ ไม่รู้เลย ขอเชิญท่านเล่าไปใหข้ ้าพเจา้ ฟัง ฝ่ายตาแก่จึงว่า เราช่ือฮองเสงหงันอยู่ในท่ีน่ี เปนพ่อตาขงเบ้ง เม่ือลูกเขยเราจะเข้าไปเมืองเสฉวนนั้น ได้ทาไว้ด้วยวชิ าการความรู้ มปี ระตูอย่แู ปดประตู มฤี ทธ์มิ ี เดชต่าง ๆ กันไม่รู้ท่ีจะพรรณนาฤทธิ์ให้ท่านฟังแล้ว แม้มี ทหารไว้สิบหม่นื กไ็ ม่เท่า แต่เมอ่ื ขงเบ้งจะไปนัน้ สัง่ เราไวว้ า่ อยู่ข้างหลังนี้จะมีทหารใหญ่เมืองกังตั๋งหลงเข้ามา แล้ว อย่าให้เราชักพาออกมา นี่เราเห็นก็เอ็นดูจงึ ชักพาออกมา หวังจะเอาบุญ ลกซุนจึงถามว่า ความรู้วิชาการเช่นขงเบง้ ทาไว้น้ีท่านรู้หรือไม่ ตาแก่จึงบอกว่า ข้าพเจ้าไม่ได้เรียน ฮองเสงหงัน (Huang Chenyan) ลกซุนได้ฟังดังนั้นคิดถึงคุณ จึงลงจากหลังม้ากราบตาแก่ แล้วกล็ าไป ครนั้ ถงึ ทพั แลว้ ก็สรรเสริญความคิดปญั ญาขงเบง้ ว่าดีนักไม่มีผู้ใดเสมอ แล้วสัง่ ทหารทงั้ ปวง ใหก้ ลับทพั ไปเมอื งกงั ตง๋ั ทหารทั้งปวงจึงว่า เราติดตามพระเจา้ เล่าป่ีมาถึงนไ้ี ด้ทีอย่แู ล้ว จะมากลัวก้อนศลิ า จะมาละ พระเจา้ เลา่ ปีเ่ สยี ไมต่ ดิ ตามแลจะกลับไปน้นั ขา้ พเจ้าไมเ่ หน็ ด้วย จะขอตดิ ตามเอาตวั พระเจ้าเล่าปี่ให้ได้ ลกซุนจึงว่า ใช่เราจะกลัวก้อนศิลาจึงถอยน้ันหามิได้ แต่เราเห็นว่าความคิดพระเจ้าโจผีน้ีหลักแหลม เหมือนกับโจโฉผู้บิดา เกลือกเขารู้ว่าเรามาตามพระเจ้าเล่าปี่ จะยกมาตีเอาเมืองกังต๋ังเราจะกลับไป ช่วยทันหรือ ฝ่ายทหารท้ังปวงเห็นชอบด้วย แล้วกลับคืนไปเมืองกังตั๋ง คร้ันถึงแล้วลกซุนก็เข้าไปเฝ้า พระเจา้ ซนุ กวนทาคานับแล้วเลา่ ความแตห่ ลังซึ่ง ไดร้ บแลตดิ ตามพระเจ้าเลา่ ปี่ให้ฟังทุกประการ สามกก๊ วิทยา

๑๔๘๒ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายพระเจา้ ซุนกวนไดฟ้ ังดใี จนัก เจรจากันมทิ ันท่ีจะแล้วพอทหารสอดแนมเอาเนื้อความมา บอกว่า พระเจ้าโจผใี ห้ยกทหารมาสามทางเปนคนสบิ หม่ืน ให้โจหยินมาทางตาบลยสู ู ให้โจฮิวมาทาง ต๋งเค้า โจจ๋ินมาทางนากุ๋น ไม่รู้ว่าจะมาทาประการใด แต่ยกเข้ามาใกล้แดนเราอยู่แล้ว ลกซุนได้ยิน ดังน้ันก็หัวเราะ จึงทูลพระเจ้าซุนกวนว่าเหมือนหมาย ข้าพเจ้าจะรับรบกับพระเจ้าโจผีเอง แล้วจัด ทัพเปนสามทัพ ให้ลิหอ้ มคุมทหารไปรบั ทพั โจฮิวณต๋งเค้า ใหจ้ กู ัดก๋ินคุมทหารไปรับทัพโจจน๋ิ ทางนากุ๋น ใหจ้ ูหวนไปรับทัพโจหยนิ ณทางยสู ู แล้วว่าเราจะยกหนุนทา่ นไปขา้ งหลงั พระเจ้าเล่าปี่คร้ันจูล่งพางอป้ันมาถึงแล้ว ก็ไต่ถามกันถึงการที่รบ ครั้นแจ้งว่าทหารล้มตาย ดังนั้นคิดสงสารกร็ อ้ งไห้รา่ ไร ฝ่ายม้าเลีย้ งซึ่งขอหนังสือขงเบ้งกลับมาถึงกลางทางพบทหารแตกหนมี า บอกว่า พระเจา้ เล่าปี่แตกหนไี ปอยู่ ณ เมอื งเป๊กเต้ ก็ขบั ม้ารีบตามไป ครนั้ ถึงจงึ คานับแล้วทลู ความซึ่ง ขงเบ้งสั่งมากับหนังสอื แผนที่น้ันถวาย พระเจ้าเล่าปไ่ี ด้ฟังมา้ เลี้ยงแลว้ ดูหนังสอื จงึ ว่า เมื่อเรามาตเี มือง กังตั๋งน้ี ขงเบ้งอาจารย์ก็ได้ห้ามเรามิฟังขืนยกทัพมา จนเสียทัพแลทหารท้ังปวงเพราะเราประมาทเรา ผิดเองแล้ว คร้ันจะกลับไปเมืองเสฉวนเล่า จะเอาหน้าอะไรไปดูขงเบ้งแลขุนนางทั้งปวงเราอายนัก ไม่ไปเมืองเสฉวนแล้ว จึงส่ังให้แต่งเมืองเป๊กเต้ทาเปนที่ข้างหน้าข้างในแล้วพระเจ้าเล่าปี่ก็อยู่ ในที่นั้น แต่ก็มไิ ดเ้ ปนสขุ เลย ฝ่ายทหารเอาเนื้อความมาทูลพระเจ้าเล่าป่ี ว่า ห้องกวนซ่ึงพระองค์ใช้ให้คุมทหารไปต้ังอยู่ทิศ เหนือคอยรับทัพพระเจ้าโจผี นั้น บัดน้ีเปนขบถพา ทหารไปเข้าด้วยพระเจ้าโจผี จะไว้ใจแก่ราชการมิได้ ขอพระองค์ให้จับบุตรภรรยาห้องกวนมาจาไว้ก่อน พระเจา้ เลา่ ป่จี ึงวา่ หอ้ งกวนนั้นเราใหเ้ ขาไปรับทพั โจผี ภายหลงั เราแตกหนีมาจะเอาโทษเขาไม่ได้ ถึงเขารู้จะ ตามเรามาไม่ได้ ความตายจวนตัวด้วยกันจึงคิดกล อุบายเข้าอยู่ดว้ ยโจผกี ่อน กวา่ จะได้ท่วงทกี จ็ ะกลับมา เราเห็นห้องกวนไม่เปนขบถ ชอบแต่เล้ียงบุตรภรรยา ไว้ใหด้ ี อย่าใหอ้ ดหยากกวา่ เขาจะกลบั มาจึงจะชอบ หอ้ งกวน (Huang Quan) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๕ ๑๔๘๓ ฝ่ายห้องกวนรู้ว่าพระเจ้าเล่าปี่แตกแล้ว จะคืนไปหาก็ไม่ได้ด้วยความตายจวนตัว ก็คิดกล อุบายพาทหารท้ังปวงเข้าไปอยู่ด้วยโจผี ฝ่ายทหารก็พาเอาตัวห้องกวนเข้าไป โจผีจึงถามห้องกวนว่า เดิมท่านอยู่กับพระเจ้าเล่าป่ี บัดนี้คิดกะไรจะมาอยู่ด้วยเราเร่งว่าไปให้เห็นจริงก่อน ฝ่ายห้องกวน ร้องไห้แล้วทูลโจผีว่า ข้าพเจ้าเปนข้าพระเจ้าเล่าปี่ใช้มาตั้งทัพอยู่ ณ ทิศเหนือ ภายหลังลกซุนตีทัพ พระเจ้าเล่าป่ีแตก ไม่รู้ว่าจะตายหรือจะเปนประการใด ข้าพเจ้าจะกลับคืนไปก็มิได้ พวกทหารเมือง กังตั๋งเที่ยวเกล้ียกล่อมคอยจับกุมเอาไป ข้าพเจ้ามิสมัคไปอยู่เมืองกังต๋ัง จึงคุมทหารหนีมาพึ่งท่านทา ราชการแล้วแตจ่ ะโปรด พระเจ้าโจผีเหน็ จริงด้วยดีใจนัก จึงต้ังห้องกวนใหเ้ ปนนายทหารใหญ่ ฝ่ายห้องกวนจึงทูลขอ ตัวว่า ข้าพเจ้ายังมิได้ทาความชอบที่ไหนก่อน แต่พระราชทานชีวิตไว้ไม่ฆ่าเสียนี้ก็บุญคุณหนักหนา ข้าพเจ้าจะขออยู่เปนทหารผู้น้อยก่อน พระเจ้าโจผีก็ยอม พูดกันยังมิทันแล้วพอทหารสอดแนมเอา เนื้อความมาบอกแก่พระเจ้าโจผวี ่า พระเจ้าเล่าปี่รู้ว่าห้องกวนคุมทหารมาอยู่ดว้ ยท่านโกรธนัก ใหจ้ บั บตุ รภรรยาห้องกวนฆา่ เสียสิ้นแลว้ ห้องกวนได้ยินดงั นน้ั จึงวา่ พระเจ้าเล่าปีแ่ ตกหนีไป ขา้ พเจา้ ก็หนีมา ต่างคนต่างไปได้ด้วยความตายจวนตัว แล้วก็ยังไม่รู้ความว่าเปนประการใดแน่ แลจะจับบุตรภรรยา ขา้ พเจ้าไปฆา่ เสยี นั้นไมเ่ หน็ สม ฝ่ายพระเจา้ โจผีไดฟ้ ังหอ้ งกวนว่าดงั น้ันเหน็ ชอบด้วย แล้วจึงถามกาเซ่ียงที่ปรึกษาว่า เราจะ เอาแผน่ ดินให้อยใู่ นเงอื้ มมือเราทง้ั หมด เราจะรบพระเจ้าเล่าป่กี อ่ นหรอื ๆ จะรบพระเจ้าซุนกวนก่อนดี กาเซ่ยี งท่ีปรกึ ษาจงึ ทูลว่า ขา้ พเจ้าคดิ เห็นวา่ พระเจา้ เลา่ ปมี่ ที หารดีกม็ ีมาก แล้วขงเบ้งก็มสี ติปญั ญาได้ ทานุบารุง ฝ่ายเมืองกังตั๋งเล่าพระเจ้าซุนกวนได้ลกซุนไว้ ช่วยทานุบารุง ทหารก็ดี ๆ มาก หนทางจะไปก็ตอ้ งข้ามนา้ ลาบาก ฝ่ายทหารของเราท่ีเข้มแขงดีนั้นก็น้อยกว่าเขาเหน็ จะไปรบเอาไม่ได้ ข้าพเจ้าคิดว่าเราจัดทัพไว้ให้พร้อมแล้ว น่ิงคอยดูให้พระเจ้าเล่าป่ีรบกับพระเจ้าซุนกวนให้นักหนา ทหารลม้ ตายมากออ่ นลงดว้ ยกนั ท้ังสองแล้ว เราจึงตีเหน็ จะ ได้โดยง่าย พระเจ้าโจผีจึงว่า เราเห็นมีชัยชนะแล้วจึงให้ยก ทัพไปทั้งสามทาง ท่านก็รู้อยู่แล้วทาไมกลับมาว่าดังน้ีเล่า กาเซี่ยง (Jia Xu) เมอื่ เหน็ ดงั นัน้ เปนไรจงึ ไม่ว่าแต่แรก สามก๊กวิทยา

๑๔๘๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) เล่าหัวท่ีปรึกษาจึงว่า แต่แรกน้ันพระเจ้าเล่าป่ียกมาตีทหารเมืองกังตั๋ง แตกทุกครั้ง ทหาร เมืองกังต๋ังล้มตายย่นย่อกลวั พระเจ้าเล่าปี่อยู่ ข้าพเจ้าทั้งปวงจึงชวนท่านไปตีเมอื งกังต๋ัง บัดน้ีพระเจ้า ซุนกวนให้รับลกซุนมาเปนนายทัพบังคับทหารทั้งปวง ลกซุนสติปัญญาดีตีทัพพระเจ้าเล่าป่ีแตก ฆ่าทหารล้มตายเปนอันมาก พวกทหารเมอื งกังต๋ังก็มนี ้าใจพองฟูข้ึนด้วยนายทัพมีปัญญา ซึ่งเราจะยก ทัพไปตีเมืองกงั ตงั๋ คร้ังน้ี ขา้ พเจา้ เหน็ วา่ ลกซุนจะแต่งทพั ให้มาสกัดตีเราท่ีไหน ๆ แหง่ หน่ึงเปนมนั่ คง พระเจ้าโจผีได้ยินดังนั้นก็มิฟัง จึงว่าเราจะยกทัพหลวงไปเร่งให้ทั้งสามทัพตีเข้าไป ว่ามิทัน แล้วทหารสอดแนมเอาเนื้อความไปบอกให้ทูลพระเจ้าโจผีว่า ชาวเมืองกังต๋ังรู้ว่าท่านจะยกไปตี บัดน้ี จัดให้ลิห้อมมาต้ังรับตังเค้า จูกัดกิ๋นต้ังรับนากุ๋น จูหวนมาต้ังรับทางยูสู เล่าหัวท่ีปรึกษาได้ฟังคนสอด แนมมาบอกจึงทูลพระเจ้าโจผีว่า บัดนี้เมืองกังต๋ังเขารู้ตัวแล้ว เราจะยกไปก็เห็นไม่ได้การ ขอท่านงด การอยู่อย่าไปเลย พระเจ้าโจผีมิฟังให้ยกทัพหลวงออกไป เร่งให้ทัพหน้าท้ังสามทางรีบยกเข้าไปใน แดนเมอื งกงั ตง๋ั ฝ่ายจูหวนนายทหารเมืองกังตั๋งซ่ึงรับอยู่ยูสูนั้น รู้ว่าโจหยินล่วงแดนเข้ามาแล้ว จึงจัดทหารให้ไปตั้งรับ ตาบลแม่น้าเอียนเข แบ่งทหารไว้กับตัวรักษาค่ายแต่ ห้าพัน ครั้นจัดทัพไปแล้วมีคนบอกว่า โจหยินใช้ทหาร ช่ือเสียงเตียวหน่ึง จูกัดเขียนหนึ่ง ฮองสังหน่ึง สามคนคุม ทหารหา้ หมน่ื ยกมาตอี ย่ทู ต่ี าบลยูสู พวกทหารจูหวนได้ยนิ ดังนั้นตกใจนักจึงพูดกันว่า เรารักษาอยู่แต่ห้าพันน้อยตัว นัก เขามาถึงห้าหมื่นเหลือกาลังเราจะรบ ต่างคนต่างก็ จหู วน (Zhu Huan) กลัว จูหวนได้ยินทหารท้ังปวงย่อท้อนัก จึงถือกระบี่แล้ว ว่า การรบศกึ นใี้ ช่จะดีดว้ ยคนมากนน้ั หาไม่ สดุ แต่นายทัพ ดีมีปัญญาแล้วถึงน้อยก็ชนะมาก ฝ่ายทัพยกมาเหมือนมาแขก ทั้งขึ้นเขาข้ามน้าหาบสเบียงมาตาม ทางไกลกาลังก็เหนื่อยเม่ือยล้า ฝ่ายเราเจ้าบา้ นคอยรบั ถึงน้อยกว่าสบิ เท่าเราก็ชนะ อย่าว่าแต่โจหยิน มาเพียงนี้ ถึงพระเจ้าโจผมี าเองเราก็ไมก่ ลัว แล้วส่ังทหารทั้งปวงว่า จงทาสงบเงียบอย่เู หมือนค่ายร้าง ไม่มีคน ธงเทียวก็ล้มไว้ไม่ปัก ข้าศึกเห็นก็จะไว้ใจเข้ามาใกล้ได้ทีแล้วให้ระดมกันยิงเกาทัณฑ์ โห่ร้อง ออกไลห่ กั รบเอาให้ได้ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๕ ๑๔๘๕ ฝ่ า ย เ สี ย ง เ ตี ย ว จู กั ด เ ขี ย น ฮอ ง สั ง ท้ั ง ส า มนาย ซึ่งโจหยินใช้มารบยูสู ครั้นมาถึงค่ายยูสูเห็นไม่มีคนแล้วก็ ขบั ทหารเขา้ ตเี อาคา่ ย พอได้ยินเสียงประทัดแล้วโหร่ อ้ งยงิ เกาทัณฑ์ระดมมา ถูกทหารล้มตายเปนอันมากแลว้ ก็ถอย หนีออกมา ฝ่ายจูหวนเห็นได้ทีก็ขับทหารออกรบกับ เสียงเตียว สู้กันไปมาประมาณสามเพลง จูหวนฟันถูก เสียงเตียวตกม้าตาย ทหารเมืองกังต๋ังไล่ฆ่าฟัน เก็บได้ อาวุธแลสเบียงทั้งคนแลม้าจับได้เปนอันมาก ฝ่ายโจหยิน คุมทหารมาข้างหลังเห็นทัพหน้าแตกลงมาดังนั้นก็โกรธ เสียงเตยี ว (Chang Diao) เร่งขับทหารหนุนขึ้นไป ฝ่ายทหารจูหวนซ่ึงตั้งอยู่แม่น้า เอียนเข เห็นโจหยินขับทหารหนุนกันข้ึนมาดังน้ัน ได้ทีก็จุดประทัดสัญญาโห่ร้องออกมาสลักรบ กระหนาบไวฆ้ ่าทหารโจหยินลม้ ตายเปน อนั มาก ทพั โจหยนิ ก็แตกหนไี ป ฝา่ ยโจหยินครน้ั ยกทพั กลบั มาถึงพระเจา้ โจผแี ลว้ ก็ร้องไห้ทลู ขอโทษ พระเจา้ โจผีเหน็ โจหยนิ แตกมาดังนั้นก็ตกใจ ยังมิทันจะคิดอ่านพอทหารทั้งสองทางเอาเน้ือความมาทูลว่า โจจ๋ินไปต้ังตาบล นากุน๋ น้นั จกู ัดกิน๋ คุมทหารมาตี แลโจฮวิ ซึง่ ต้ังอย่ตู ง๋ เค้านั้นลหิ ้อมยกมาตแี ตกทัง้ สองทัพ ทหารลม้ ตาย เปนอันมาก พระเจ้าโจผีไดย้ ินดงั นั้นก็ทอดใจใหญ่ แล้วว่ากาเซี่ยงเลา่ หัวท่ีปรึกษาเขาก็ได้ทัดทานหา้ ม เรา หากเราไม่ฟังจึงเสียทัพ คร้ังนี้เราผิดเอง คร้ันจะยกไปแก้แค้นเล่าระดูน้ีก็เปนเทศกาลรอ้ น ทหาร จะเกิดไข้เจ็บล้มตายเสีย จึงให้ยกทัพกลับคืนไปเมือง ตั้งแต่นั้นพระเจ้าซุนกวนกับพระเจ้าโจผีก็มี พยาบาทกนั มา สามกก๊ วิทยา