สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๓๘

๗๘๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่าย โจโฉคร้ันพบกวนอูในกลางทางนั้น สาคัญว่ากลของขงเบ้ง มิอาจตามเล่าปี่ไป ถอย กลับมา จึงคิดว่าเล่าป่ีหนีไปได้ฉนี้ น่าที่จะรุกไปตีเอาเมืองกังเหลงเปนมั่นคง ถ้าเล่าปี่ได้เมืองกังเหลง แล้วก็จะตั้งม่ันอยู่เห็นจะทาการยาก กร็ บี ยกทหารคนื หลงั มาจะไปตีเอาเมอื งกงั เหลง ขณะน้ันตงยีซ่ึงได้รักษาเมืองเกงจ๋ิว แจ้ง ว่าเมืองซงหยงนั้นข้ึนแก่โจโฉแล้ว คร้ันรู้ว่าโจโฉยก มาถึงแดนเมืองเกงจิ๋วก็กลัว เห็นว่าจะสู้มิได้ก็พา อาณาประชาราษฎรทั้งปวงออกมาคานับโจโฉ แล้ว ให้เชิญโจโฉเข้าไปในเมอื ง โจโฉจัดแจงอาณาประชา ราษฎรทั้งปวงเปนปรกติแล้ว จึงว่าแก่ท่ีปรึกษาทั้ง ปวงว่า บัดนี้เล่าป่ีไปตั้งอยู่ ณ เมืองกังแฮแล้ว นาน ไปข้างหน้าเห็นว่าจะเปนน้าหน่ึงใจเดียวกันเข้ากับเมืองตองง่อจาจะรีบ กาจัดเสีย เหมือนหญ้าแพรก ถา้ มริ บี ชาระเสยี ก็จะงอกมากออกเปนพืชน์ตดิ ผูกพันกนั ไป แต่จะคิดประการใดจงึ จะกาจดั เล่าปี่ได้ ซุนฮิวจึงว่า ซ่ึงมหาอุปราชยกมาคร้ังนี้ก็ใหญ่หลวงนัก ปรากฎไปทุกตาบล ขอให้ท่านมี หนังสือไปถึงซุนกวนชวนมาเที่ยวเล่นป่า ณ เมืองกังแฮ แล้วจงคิดอ่านชวนกันจับเล่าป่ีให้ได้ ถ้าได้ตวั เล่าปี่แล้วจะแบ่งเมืองเกงจ๋ิวให้กึ่งหน่ึง แล้วจะสาบาลต่อกันเปนพ่ีน้องมิได้ทาร้ายแก่กันสืบไป ถ้า ซุนกวนเห็นหนังสือก็จะมีความยาเกรงบุญแลปัญญามหาอุปราช ดีร้ายก็จะมา โจโฉเห็นด้วยจึงแต่ง หนังสือใช้ให้คนถือไปเมืองกังต๋ัง แล้วจึง ให้ตระเตรียมทัพบกทัพเรือไว้ แสร้งให้ กิตติศัพท์ปรากฎเล่ืองลือไปว่า ทหาร มหาอุปราชยกมาครั้งนี้พลร้อยหมื่น แลเรือรบซึ่งทอดอยู่ชายทเลนั้นดังหน่ึง จะเต็มไปทั้งมหาสมุทร ข้างทัพบกน้ันก็ ให้ทาค่ายรายต่อกันออกไประยะทางถึง สามพนั เส้น www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๘ ๗๘๗ ฝ่ายซุนกวนคร้ันแจ้งว่าโจโฉยกทัพหลวงมาถึงเมือง ซงหยง เล่าจ๋องออกไปคานับยกเมืองซงหยงให้โจโฉแล้ว บัดนี้ จะยกไปรบเอาเมืองกังเหลง ซุนกวนคิดเกรงโจโฉจะมาถึงเมือง จึงปรึกษากับที่ปรึกษาทัง้ ปวงว่า โจโฉยกทหารมาจะรบเอาเมือง กังเหลง เห็นจะมิหยุดแต่เท่าน้ัน จะลามมาถึงเรา จะคิดอ่าน ป้องกันไว้ประการใด โลซกจึงว่า อันจะป้องกันมิให้ข้าศึกลาม มาถึงเมืองนั้น ข้าพเจ้าเห็นว่าเมืองเกงจิ๋วน้ีเปนเมืองใหญ่ ผู้คน ทั้งปวงก็พรักพร้อมสารพัดจะบริบูรณ์ ถ้าเรายกทหารไปตีเอา ซนุ กวน (Sun Quan) เมืองเกงจ๋ิวต้ังม่ันอยู่ได้แล้ว จะปรารมภ์อะไรกับทัพโจโฉ ยิ่งกว่านี้ก็จะป้องกันไว้ได้มิให้ข้าศึกถึงเมอื ง อน่ึงถ้าไดเ้ มอื งเกงจิ๋วแลว้ เห็นจะตั้งตวั เปนใหญไ่ ด้ บัดน้ีเล่าเปียวก็ตายแล้ว เล่าปี่เลา่ ก็ระสา่ ระสายตัง้ ตัวยังมิได้ แตกไปอยู่กับเล่าก๋ี ณ เมืองกังแฮ ข้าพเจ้าจะขออุบายแต่งเคร่ืองเส้นทาเปนไปคานับศพ เล่าเปียว แล้วจะพูดจาเกลี้ยกล่อมผคู้ นทหารชาวเมืองเกงจ๋ิวแลเล่าปี่ให้ลงใจพร้อมกัน แล้ว ก็เห็นว่า จะทาการกาจดั โจโฉเสียไดโ้ ดยง่าย ซุนกวนเหน็ ดว้ ยจงึ จดั แจงสงิ่ ของให้แกโ่ ลซกไปเมอื งกังแฮ ฝ่ายเล่าป่ีจึงปรึกษาด้วยขงเบ้งว่า โจโฉยกทัพมา คร้ังน้ีใหญ่หลวงนักเกลือกจะยกติดตามมาอีก เราจะคิดอ่าน ประการใดดี ขงเบ้งจึงว่า อันจะอยู่เมืองกังแฮน้ีเห็นขดั สนนัก ถ้าโจโฉยกมาก็จะเสียทีอีก ขอให้ท่านยกไปอยู่เมืองกังตั๋งอา ศรัยซุนกวนเถิด ถ้าแลโจโฉรูว้ ่าท่านไปอยกู่ ับซุนกวนกจ็ ะตาม ไป ดีร้ายโจโฉกบั ซนุ กวนกจ็ ะผดิ กันข้ึน เราก็จะอยู่หวา่ งกลาง ถ้าใครเพล่ยี งพลา้ ลงเห็นได้ทีเราก็จะซา้ เอาเม่ือปลายมือ เห็น จะได้ชัยชนะโดยง่าย เล่าปี่จึงว่า ซ่ึงท่านคิดทัง้ น้ีก็ชอบอยู่ แต่ โลซก (Lu Su) ซุนกวนนั้นมีผู้กอบไปด้วยสติปัญญาทานุบารุงเปนอันมาก เกลือกจะมิยอมให้เราอยู่ก็จะอัปยศแก่เขา ขงเบ้งหัวเราะแล้วจึงตอบว่า โจโฉยกกองทัพมาครั้งนี้ เอิกเกรกิ ดังแผ่นดินจะถลม่ เห็นว่าซุนกวนจะสดุง้ ตกใจอยู่ ดีร้ายจะใชค้ นสอดแนมมาถึงเรา ถา้ แลผูใ้ ด มาถึงท่านแล้ว ข้าพเจ้าจะขออาสาเอาแต่เรือลาหน่ึงไปกับลนิ้ ข้าพเจ้าสามนิ้วเท่านี้ ไปยุให้ซุนกวนผิด กับโจโฉจงได้ ถ้าโจโฉแพ้ก็จะเข้าช่วยซุนกวน เห็นได้ท่วงทีแลว้ เราก็จะเข้าชิงเอาเมืองเกงจ๋ิวเปนกาไร เปลา่ แม้ซนุ กวนแพ้เรากจ็ ะคดิ แกไ้ ขชิงเอาเมอื งกังตง๋ั ไวไ้ ด้ สามกก๊ วิทยา

๗๘๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) เล่าปี่จึงว่า อันความคิดทั้งน้ีเราก็เห็นด้วยอยู่ แต่ทว่าผู้ใดซึ่งจะมาหาเราน้ันยังไม่เห็นเลย พอเล่าป่วี ่าแกข่ งเบง้ ยงั มิทนั ขาดคา ทหารวง่ิ เขา้ มาบอกวา่ บัดน้ีซุนกวนใช้ให้โลซกเอาเครื่องเส้นมาแต่ เมืองกังต๋ังจะมาคานับศพเล่าเปียว ขงเบ้งได้ยินดังนั้นก็ตบมือหัวเราะ จึงถามเล่าก๋ีว่า ขณะเม่ือ ซุนเกี๋ยนบิดาซุนกวนถึงแก่ความตายนั้น ท่านได้แต่งไปคานับศพหรือ เล่าก๋ีจึงว่า เมืองกังต๋ังกับเมือง เกงจว๋ิ เปนอรกิ ัน อยู่มาบิดาข้าพเจ้าฆ่าบิดาเขาถงึ แก่ความตายแล้ว จะกลับไปคานับศพกะไรได้ ขงเบง้ จึงว่า ถ้าดังน้ันโลซกมาครั้งนี้เห็นจะมิมาคานับศพโดยสุจริต จะมาสืบเอากิจการบ้านเมืองเปนมั่นคง จึงว่าแก่เล่าป่ีว่า ถ้าโลซกมาหาท่านจะพูดจาไต่ถามถึงโจโฉประการใด ท่านจงบอกปฏิเสธเสียว่าหารู้ ไม่ แม้จะซักไซ้ไต่ถามสืบไปก็จงบอกว่าให้ไปถามขงเบ้งดูเถิด เล่าป่ีเล่าก๋ีจึงให้คนไปรับโลซกขึ้นมา แลว้ จงึ แตง่ โตะ๊ เลีย้ งตามประเพณี ขณะเม่ือโลซกกินโต๊ะอยู่จึงถามเล่าปี่ว่า ข้าพเจ้าได้ยินกิตติศัพท์เขาเล่าลือว่าท่านมี สติปัญญา ท้ังน้าใจก็โอบอ้อมอารีนัก เปนที่สรรเสรญิ แก่คนทั้งปวง ข้าพเจ้านี้เปนคนบุญน้อยมิไดพ้ บ เห็นเลย มาได้พบท่านในวันนี้ก็เปนวาสนานัก บัดนี้ข้าพเจ้าได้ยินกิตติศัพท์ว่า ท่านกับโจโฉได้รบพุ่ง กันเปนสามารถยงั จะจริงหรอื โจโฉนน้ั จะมที หารมากน้อยสักเพียงไร www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๘ ๗๘๙ เล่าปจ่ี ึงว่า อันคนทั้งปวงนับถือสรรเสริญว่าเรา มีใจโอบอ้อมอารีน้ันก็จริงอยู่ แต่ว่าเรามีความคิดแล ปัญญาน้ันก็เปนประมาณดอก ท้ังทหารเล่าก็น้อยนัก ซ่ึงจะต่อด้วยโจโฉน้ันก็มิได้ แม้รู้ว่าโจโฉยกมาแล้ว เราก็ เล็ดลอดหนีเอาตัวรอดมิอาจอยู่ให้ใกล้ ยากท่ีจะรู้เห็นว่า ทหารโจโฉมากแลนอ้ ย ท่านถามฉน้ีกจ็ นใจอยู่มริ ู้ทจี่ ะบอก ได้ โลซกจึงว่า ข้าพเจ้าได้ยินกิตติศพั ท์ว่าท่านได้รบพุ่งกับโจโฉ ขงเบ้งได้คิดกลอุบายลวงเผาทหารเสยี ถึงสองครั้ง จนโจโฉสดุ้งตกใจกลัว เหตุไฉนท่านจึงว่าไม่รู้เล่า เล่าปี่จึงว่า ถ้าท่านจะใคร่รู้ให้ถนัดก็ไป ถามขงเบ้งเถิด อันจะถามเราน้ีก็เหมือนถามเสียเปล่า โลซกจึงว่า บัดนี้ขงเบ้งอยู่ที่ไหนเล่า ขอให้ ข้าพเจ้าไดเ้ ห็นหนา้ สนทนาดว้ ยสักหนอ่ ยหน่ึง เล่าป่ีจึงเรียกขงเบ้งออกมาหาโลซก ต่างคนต่างคานับกันแล้ว โลซกจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า ข้าพเจ้าได้ยินคาสรรเสรญิ ปัญญาทา่ นนี้เอิกเกริกนักหนา ซึ่งได้มาพบท่านวันนี้เปนวาสนาหาที่สดุ มิได้ ข้าพเจ้าจะขอถามท่านหน่อยหน่ึง ซ่ึงท่านได้ทาการรบพุ่งกับโจโฉครั้งน้ี ได้คิดอ่านกลอุบายเปน ประการใดบ้าง ขงเบ้งจึงว่า อันโจโฉนั้นประกอบด้วยปัญญาความคิดมาก เราหรือจะอาจทาการ ขบั เค่ยี วดว้ ยโจโฉได้ เพราะกาลังทหารกน็ อ้ ยกว่าน้อย จึงอุตสา่ หห์ ลบหลกี หนีมาเสยี เอาตัวรอด โลซก จึงว่า อันตัวท่านกับเล่าป่ีจะต่อด้วยโจโฉมิได้ พากันหลบหลีกหนีมาจะหยุดอยู่เพียงน้ีหรือ ๆ จะคิด ตอ่ ไปประการใดอีก ขงเบ้งจึงบอกว่า อาวส้ิวเจ้าเมืองซังงาว เปนคนชอบกันกับเล่าปี่นายเรา บัดน้ีเล่าป่ีก็คดิ ว่า จะผ่อนผนั ไปอาศรยั อยดู่ ้วย โลซกจึงว่า อันเมอื งซังงาวนัน้ ผู้คนเขา้ ปลาอาหารกน็ ้อย แตต่ วั อาวสิว้ เอง ก็ยังรักษามใิ คร่ได้ เหตใุ ดจงึ จะอาจรกั ษาผู้อน่ื ไดเ้ ลา่ เรามเิ หน็ ดว้ ย ขงเบ้งจึงวา่ ซ่งึ ทา่ นวา่ ทงั้ นก้ี ช็ อบอยู่ แต่ว่าบัดน้ีจนใจอยู่แล้วด้วยหาที่จะอาศรัยมิได้ จาเปนจะไปพึ่งอยู่ก่อนพอได้ย้ังตัว ก็จะได้คิดทาการ ต่อไป โลซกจึงว่า ท่านจะไปอาศรัยอยู่เมืองกังต๋ังจะมิดี หรือ อันซุนกวนนายเราก็มีน้าใจอารี ทั้งอาณาประชา ราษฎรก็รักใคร่เปนอันมาก แลว้ เข้าปลาอาหารก็บรบิ ูรณ์ ขอท่านให้คนไปหาซุนกวน พูดจาเกล้ียกล่อมให้เปน น้าหนึ่งใจเดียว ช่วยกันคิดอ่านกาจัดโจโฉเสีย เห็นจะ สาเร็จดงั ความคิดของทา่ น สามกก๊ วิทยา

๗๙๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) โลซก (Lu Su) ขงเบ้งจึงว่า ท่านว่านี้บุณคุณนักหนา แต่ว่าเล่าปี่กับซุนกวนก็ไมค่ ุ้นเคยกันมาแต่ก่อน ถึงจะ ใหไ้ ปว่ากล่าวกเ็ หน็ ซุนกวนจะไมผ่ ่อนผันกรุณาจะปว่ ยการเสยี เปล่า อนึ่งคนทจี่ ะใชไ้ ปเจรจาต่างตาต่าง ใจน้ันก็ขัดสน โลซกจึงว่า บัดน้ีจูกัดกิ๋นพ่ีท่านก็ไปอยู่เมืองกังตั๋ง เปนที่ปรึกษาผู้ใหญข่ องซุนกวน ก็บ่น หาอยู่จะใครพ่ บทา่ น ธุระอนั น้ขี ้าพเจ้าขอรบั เอา จะพาท่านไปใหถ้ ึงซุนกวนให้เจรจาดว้ ยจงได้ เลา่ ป่ีได้ ฟังโลซกว่าดังนั้นจึงว่า อันขงเบ้งน้ีเปนอาจารย์ของข้าพเจ้าเปรียบเหมือนดวงใจ แต่จะคลาดข้าพเจ้า สักครู่หน่ึงยังมิได้ หรือจะไปถึงเมืองกังต๋ังน้ันเรามิให้ไป โลซกก็อ้อนวอนว่า ขอให้ขงเบ้งไปพบกันกับ นายข้าพเจ้าสักคร้งั หนงึ่ เถิด เล่าปี่ก็ทาเปนบิดพล้วิ มิยอม ขงเบ้งจึงว่าแก่เล่าปี่ว่า อันการครั้งน้ีจวนตัว เราอยแู่ ลว้ จะน่ิงอยู่ฉนกี้ ม็ ไิ ด้ ท่านจงใหข้ า้ พเจา้ ไปเถดิ จะได้รจู้ กั หนักแลเบาที่จะคิดอ่านผอ่ นผนั รกั ษา ตัวไปข้างหน้า เล่าปี่จึงว่า ถ้าฉน้ันท่านจะไปก็ตาม โลซกได้ฟังดังน้ันก็ยินดี จึงคานับลาเล่าปี่แลว้ ก็พา ขงเบ้งมาลงเรือ จึงว่าท่านไปพบกับซุนกวนแล้วจงอย่าบอกว่าโจโฉมีทหารมาก บอกพรางเสียว่ามี ทหารนอ้ ย ขงเบ้งจงึ ว่า ขอ้ น้นั ทา่ นอย่าวติ กเลย ไวเ้ ปนพนักงานของเรา www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๘ ๗๙๑ คร้ันโลซกมาถึงเมอื งกังตั๋ง จัดแจงท่ีอยู่ให้แก่ขงเบ้งโดยสมควรแล้วก็เข้าไปหาซุนกวน ๆ จึง ถามวา่ ท่านไปสบื กิจการ ณ เมอื งกงั แฮนนั้ ยังเปนประการใดบา้ ง โลซกจงึ วา่ ขา้ พเจ้าไปสบื กจิ การนั้น ก็ได้แจ้งมาอยู่ แต่ทว่าจะบอกแก่ท่านบัดนี้ยังมิชอบกลก่อน ซุนกวนได้ฟังดังนั้นจึงเอาหนังสือซึ่งโจโฉ ให้มานน้ั ยน่ื ใหโ้ ลซกดทู ง้ั ผนึก โลซกกร็ บั เอาหนงั สือแลว้ จึงวา่ โจโฉให้มหี นังสือมาทั้งนีป้ ราถนาจะเกลยี้ กล่อมให้เปนใจเดียวกันด้วยหวังจะ คิดทาการไปข้างหน้า เห็นจะไม่สุจริตต่อเปนมั่นคง แล้วฉีกผนึก ออกอ่านให้ซุนกวนฟังเปนใจความว่า พระเจ้าเห้ียนเต้ให้เราคุมทหารห้าสบิ หมืน่ มากาจัดเล่าจ๋องเสยี บัดน้ียกมาก็ได้เมืองซงหยงหัวเมืองเกงจิ๋วแล้ว อาณาประชาราษฎรท้ังปวงก็มีความยินดีเปนอันมาก แลเราก็ซ่องสุมทหารได้ถึงร้อยหมื่น นายทหารพันหน่ึง แต่มีน้าใจคิดถึงท่านจะใคร่พบกันสกั ครงั้ หน่ึง ขอให้ท่านออกมาเท่ียวเล่นป่าณแดน เมืองกังแฮ จะได้ช่วยกันคิดอ่านกาจัด เล่าปี่ผู้เปนศัตรูแผ่นดินเสีย ถ้าสาเร็จ แล้วเราจะแบ่งเมืองเกงจิ๋วให้แก่ท่าน กึ่งหน่ึง แล้วเราจะร่วมสาบาลไว้เปน น้าหนึ่งใจเดียวกัน ถ้าท่านจะเห็น ประการใดกใ็ ห้มีหนงั สือตอบมาใหแ้ จ้ง สามก๊กวิทยา

๗๙๒ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) โลซกอา่ นหนงั สือแล้วจึงถามซุนกวนวา่ ใจของท่านจะคิดประการใดเลา่ ซนุ กวนจงึ ว่า เรายัง มิรู้ที่จะคิดเลย เตียวเจียวจึงว่า บัดนี้โจโฉได้คุมทหารถึงรอ้ ยหมื่น เอารับสั่งพระเจ้าเห้ียนเต้มาวา่ ท้ังนี้ ปราถนาจะเที่ยวกาจัดให้อยู่ในอานาจของตัว ซึ่งท่านจะคิดอ่านต่อสู้โจโฉนั้นก็ยาก จะอาศรัยได้ก็แต่ ทะเลกั้นอยู่ บัดนี้เล่าโจโฉก็ได้เมอื งเกงจ๋ิวแล้ว ทหารในเมืองเกงจ๋ิวก็สันทัดในทางทะเลเหมือนกันกับ เมอื งเรา แมโ้ จโฉยกมาก็จะเสียที ขอให้คดิ อา่ นออกไปออ่ นนอ้ มโจโฉเถิด อาณาประชาราษฎรท้งั ปวงก็ จะมีความสุขสืบไป บันดาท่ีปรึกษาท้ังปวงได้ฟังเตียวเจียวว่าดังนั้นจึงว่า เตียวเจียวว่าดังน้ีชอบด้วย ประเพณดี ีนกั หนา ซนุ กวนกน็ งิ่ อยู่มไิ ดว้ ่าประการใด เตยี วเจยี วจึงซา้ ว่าอกี ท่านอย่าวิตกอย่เู ลย จงเรง่ คิดอ่านออกไปคานับโจโฉเห็นจะมีความสุข ซุนกวนสั่นสีสะแล้วกน็ ิ่งเสยี สักครู่หนึ่งจึงลุกขึ้นจากที่เดริ เข้าไปข้างใน โลซกก็เดิรตามเข้าไป ซุนกวนจับข้อมือโลซกเข้าแล้วก็ถามว่า ที่ปรึกษาท้ังปวงเห็นด้วย ถ้อยคาเตยี วเจียวสิ้นฉนี้ ทา่ นจะคิดประการใด เตยี วเจยี ว (Zhang Zhao) www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๘ ๗๙๓ โลซกจึงว่า อันคนทั้งปวงเห็นพร้อม กันจะให้ท่านไปคานับโจโฉเพราะเห็นแต่จะมี ความสุขน้ัน เหมือนจะให้มีความทุกข์ไปอีก ข้าพเจ้าผู้เดียวไม่เห็นด้วย ขอท่านอย่าได้ ออกไปคานับโจโฉเลย ซุนกวนจึงว่า ซึ่งมิเต็ม ใจให้เราออกไปก็ชอบอยู่ แต่ความคิดท่าน เห็นประการใด โลซกจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นว่า โจโฉหรือจะเลี้ยงท่านเปนใหญ่ ถึงจะทานุ บารงุ ก็แต่เปนประมาณ แม้จะมีบา่ วตามหลังอยา่ งมากกเ็ พยี งสคี่ น ถงึ จะมีมา้ ขี่ก็แตต่ ัวเดียว จะเหมือน ท่านเปนโสดแก่ตัวอยู่ในเมืองกังต๋ังหรือ อันคนท้ังปวงว่านั้นประโยชน์จะรักษาตัวให้เปนสุข หาเจ็บ ร้อนด้วยท่านไม่ ซึ่งท่านจะคิดอ่านทาการกับโจโฉน้ัน อย่าได้เชื่อฟังถ้อยคาคนเหลา่ นี้สบื ต่อไป จงเร่ง ตระเตรยี มการปอ้ งกันรกั ษาตวั เถดิ ซุนกวนทอดใจใหญ่แล้วว่าตัวข้าพเจ้านี้อาภัพ เสียแรงปลูกเล้ียงคนทั้งปวงไว้หวังจะได้เปน เพื่อนเจ็บร้อนก็เสียเปลา่ แต่โลซกผู้เดียวกตัญญูสตั ย์ซ่ือรักเราจริงๆ แลบัดน้ีโจโฉก็ได้ทหารอ้วนเส้ยี ว ไว้เปนชเลยมากกว่ามากมีใจกาเริบนัก ซ่ึงเราจะคิดทาการต่อสู้ด้วยโจโฉน้ันจะผ่อนผันประการใดดี โลซกจึงว่า บัดน้ีข้าพเจ้าไปสืบกิจการ ณ เมือง กังแฮน้ัน ข้าพเจ้าได้พาเอาตัวขงเบ้งน้องชาย จูกัดกิ๋นมา ถ้าท่านจะใคร่รู้ต้ืนลึกหนักเบาใน ใจโจโฉประการใด ขอให้หาขงเบ้งเข้ามาไต่ถาม ดูก็จะแจ้ง ซุนกวนจึงว่าอาจารย์ฮกหลงมาอยู่ ท่ีนี่หรือ โลซกจึงว่าข้าพเจ้าพามาจัดแจงให้ อาศรัยอยู่นอกเมือง ซุนกวนได้แจ้งดังน้ันก็ยินดี จึงวา่ เวลาวันนี้ก็จวนคา่ แลว้ ต่อพรุง่ นีเ้ ชา้ ทา่ นจึง พาขงเบ้งเข้ามา ซุนกวนก็สั่งให้ตกแต่งที่ออก ขุนนางให้เปนสง่าหวังจะอวดขงเบ้ง กาหนด จกู ดั กน๋ิ (Zhuge Jin) ขุนนางท้ังปวงให้เข้ามาพร้อมกันในเวลาเช้า ให้สิน้ สามก๊กวิทยา

๗๙๔ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ครั้นเวลาเช้าโลซกจึงไปหาขงเบ้ง บอกว่าซุนกวนให้เรามาพาท่านเข้าไป แลซ่ึงเราเจรจาแก่ ท่านกลางทางน้ันอย่าลืมเสีย ขงเบ้งหัวเราะแล้วจึงตอบว่า ท่านอย่าวิตกเลย โลซกก็พาขงเบ้งมาหา ซุนกวน ครั้นมาถึงที่ช้ันนอก ขงเบ้งเห็นขุนนางซึ่งเปนท่ีปรึกษาแต่งตัวนั่งเปนแถวพร้อมกันอยู่ จึงเข้า ไปคานบั ตามประเพณี แล้วตา่ งคนต่างสนทนาด้วยกัน เตียวเจียวเห็นขงเบ้งรูปรา่ งสคราญแต่งตัวหลัก แหลม เปนคนช่างพูดช่างเจรจาเฉลียวฉลาด จึงคิดว่าขงเบ้งมาน้ชี รอยจะมาพูดเกล้ียกล่อมดูแยบคาย เปนมั่นคง จาจะเจรจาด้วยฟังกาลังปัญญาแลความคิดจะว่าประการใด เตียวเจียวจึงว่า แต่ก่อน ข้าพเจ้าแจ้งว่าอาจารย์ฮกหลงอยู่ตาบลเขาโงลังกั๋ง เขาเล่ืองลือว่ากอบด้วยสติปัญญามาก เหมือน อาจารยข์ วันตง๋ งักเยยงั จะจรงิ กระน้ันหรอื ๑ ๑ อาจารยข์ วันต๋งงักเยอยใู่ นเรื่องเลยี ดก๊ก www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๘ ๗๙๕ ขงเบ้งจงึ วา่ อันเขาสรรเสรญิ ขา้ พเจา้ นน้ั เปนแต่ ปัญญาภายนอก ซึ่งได้ทาการมาท้ังนั้นก็เหมือนความคิด คนท้ังปวงไม่ยากนัก ถึงผู้ใดจะทาก็ได้ อันปัญญาภายใน น้ันใครยงั หาลว่ งรเู้ ห็นปรากฎไม่ เตยี วเจียวจงึ วา่ ขา้ พเจา้ ได้ยินเขาลือว่าเล่าป่ีอุตส่าห์ทาความเพียรไปเชิญท่านถึง สามคร้ัง จึงได้ตัวท่านมา เล่าปี่มีความยินดีดังปลาได้น้า มีใจกาเริบคดิ การใหญห่ ลวงหมายจะทาการเอาเมืองเกงจ๋ิว เหน็ จะไดเ้ ปนมั่นคง ดังอยใู่ นกามือเหมือน จะเอาเส่ือมาปูลงนัง่ โดยงา่ ย เปนไฉนเมอื งเกงจ๋ิวจึงกลบั ไปไดแ้ กโ่ จโฉเลา่ ทา่ นคิดอา่ นประการใด ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นจึงคิดว่า เตียวเจียวคนน้ีเปนที่ปรึกษาผู้ใหญ่ของซุนกวน มีปัญญาหลัก แหลมนัก แม้กูจะมิตอบให้จนแก่ถ้อยคาบัดนี้ ที่ไหนจะเจรจาด้วยซุนกวนสืบไปได้ แล้วจึงตอบว่า ซ่ึงเราจะคิดทาการเอาแผน่ ดนิ เมอื งเกงจ๋ิวน้ันง่ายนัก เหมือนหนง่ึ กลบั ฝ่ามือคว่าแลหงาย จะทาเม่อื ใด ก็จะสาเร็จเม่ือน้ัน ซ่ึงเหตุทั้งนี้ก็เพราะนายเราเปนคนซอ่ื ถือความสตั ย์ มิได้ปราถนาท่ีจะชิงเอาสมบัติ ของแซ่เดียวกัน ไม่กระทาตามคาเราจึงได้ความเดือดร้อน มาน้อยใจด้วยเล่าจ๋องลูกอมมือเช่ือถือ ถ้อยคาคนสอพลอ เอาเมืองซงหยงไปลอบยกให้โจโฉ ๆ จึงได้กาเริบทาการใหญ่หลวงมาถึงเพียงนี้ แลเล่าปี่นายเรามาต้ังอยู่ ณ เมืองกังแฮน้ัน ก็หวังจะทาการใหญ่หลวงต่อไปอยู่ ซ่ึงผู้มีสติปัญญาเปน ประมาณเหมอื นท่านฉน้ี ถงึ จะบอกให้ที่ไหนจะรู้ ดังเอาแก้วไปท้งิ ลงไว้ในตมก็ลับรศั มีเสียเปล่า เตียวเจียวจึงว่า ท่านว่าฉน้ีเรากลัวจะไม่แน่นอนเหมือนปาก ส่วนปากก็ว่าจะไปทางน้ี เท้าจะเดิรไปทางอื่นจะผิดกันไป อันขวันต๋งงักเยนั้นเปนถึงอุปราชกอปด้วยสติปัญญา ช่วยทานุบารุง แผ่นดินพระเจ้าจีห้วนก๋งปราบปรามศัตรูให้ราบคาบ บ้านเมืองอยู่เย็นเปนสุข ก็ควรที่คนจะยกยอ สรรเสรญิ ว่ามีสตปิ ัญญาจริง แลตัวท่านเมอื่ ยงั อยใู่ นเขาโงลงั ก๋ังนั้น เขาเลื่องลอื ว่ามีปญั ญาแลความคดิ ปรากฎ ดังหนึ่งจะหย่ังรูต้ ลอดไปในแผ่นดิน เม่ือเล่าป่ียังมิได้ท่านมาไว้เปนท่ีอุปถัมภ์นั้น จะคิดทาการ ส่ิงใดก็สาเร็จ แล้วก็ได้มีบ้านเมืองอยู่เปนสุขตามวาสนาของตัว บัดนี้ได้ตัวท่านมาไว้เปนที่ทานุบารุง แล้ว เห็นว่าการใหญ่หลวงก็สาเร็จโดยง่ายด้วยกาลังความคิดของท่าน เหตุไฉนเล่าป่ีจึงได้ความ เดอื ดรอ้ นยิง่ กว่าแตก่ ่อนอกี เล่า เที่ยวหนีโจโฉซกุ ซอ่ นอย่เู หมอื นหนหู นจี ั่น แตแ่ ผ่นดินสกั เท่าใบพทุ ราก็ ไม่มีที่จะอยู่ นี่แลหรือเล่าปี่ได้อาศรัยความคิดของท่านทานุบารุงช่วยอุปถัมภ์ แลคนทั้งปวง มาสรรเสริญว่าท่านมีปัญญาเหมือนขวันต๋งงักเยน้ันหาสมไม่ ซึ่งเราว่าท้ังน้ีตามความจริงท่าน อย่านอ้ ยใจเลย สามก๊กวิทยา

๗๙๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งได้ฟงั ดังนนั้ จงึ เอามอื ปิดปากหัวเราะแล้วตอบว่า ธรรมดาผู้มีปัญญาอนั พสิ ดาร แมจ้ ะ คดิ การสิ่งใดกล็ ึกซึ้ง ผ้มู ีปญั ญานอ้ ยหาหย่ังรูถ้ งึ ตลอดไม่ อุปมาเหมอื นพระยาครฑุ แม้จะไปทศิ ใดกย็ อ่ ม บนิ โดยอากาศอันสูงสดุ สายเมฆ มไิ ด้บินตา่ เหมอื นสกุณชาตซิ ึ่งมีกาลังน้อย อันผู้มีสตปิ ญั ญานอ้ ยนั้น ก็ เหมอื นนกทัง้ ปวงที่มีกาลังอนั นอ้ ย มิอาจบินสูงเสมอพระยาครฑุ ได้ อน่งึ ซึ่งคิดทาการใหญ่หลวง แลจะ รีบรัดให้สาเร็จโดยเร็วนั้นจะได้หรือ อุปมาเหมือนคนไข้หนัก หมอผู้พยาบาลก็แจ้งอยู่ว่า โรคนั้นจะ บันเทาด้วยยาทุเลา คร้ันจะประกอบยาให้กล้า กาลังคนไข้น้อย จะสู้กาลังยามิได้ จาจะค่อยวางยา ทเุ ลาใหผ้ ่อนไปแต่วันละเวลา พยายามไปกว่าคนไข้จะถืออาหารได้มากมีกาลังแล้ว หมอกจ็ ะประกอบ ยาให้มีภาษีขึ้นไปกว่าเก่า โรคน้ันก็จะหาย แลเม่ือคร้ังเล่าป่ีนายเราเสียทีแก่โจโฉออกจากเมืองยีหลา มาอยู่ ณ เมืองซินเอ๋ียพึ่งเล่าเปียวนั้นเล่า ก็มีทหารเอกแต่กวนอเู ตยี วหุยจลู ่งสามคนน้ี มีทหารเลวก็ไม่ถึงพัน เหมือนหน่ึงคนไข้ หนัก อันมาอยู่เมืองซินเอี๋ยนั้น ใช่จะ ปราถนาตั้งตัวเปนใหญ่อยู่ที่นั้นก็หาไม่ เปน จาใจอยู่เพราะหาท่ีอาศรัยมิได้ อน่ึงก็ เปนเมืองบ้านนอก ผู้คนก็เบาบาง เข้าปลา อาหารก็น้อย แล้วก็มิได้ตั้งใจจัดแจง บ้านเมือง ถึงมาทว่ากระน้ันก็ดี เราก็ได้เผาทหารโจโฉเสียท่ีทุ่งพกบ๋องก็ครั้งหนึ่ง ที่แม่น้าแปะโหเราก็ ได้ไขนา้ ใหท้ ่วมทหารโจโฉตายเปนอันมาก ซึ่งท่านว่าขวนั ต๋งงักเยดีน้ันก็ยงั หาปรากฎว่าไดท้ ากลอบุ าย ในการสงคราม เหมอื นเราไม่ ถึงวา่ โจโฉได้เมืองซงหยงบดั นกี้ ็เพราะเล่าจอ๋ งเอาไปลอบยกให้ ฝ่ายเล่าปี่ นายเราก็มิรู้เห็น ขณะนั้นแม้นายเรามิรักความสัตย์ จะคิดอ่านชิงเอาเมืองเกงจิ๋วก็จะได้ ที่ไหนจะได้ ความเดือดร้อนถึงเพียงนี้ เพราะมีน้าใจซ่ือตรงมิได้คิดเบียดเบียฬแก่แซ่เดียวกัน จึงได้ความ ระหกระเหิน แล้วเปนห่วงอาณาประชาราษฎรท้ังสองเมืองติดตามมา จะท้ิงเสียหนีเอาตัวรอดก็มิได้ โจโฉจึงตามมาทันเข้าจึงได้ความลาบากมาอยู่เมอื งกังแฮ อันซึ่งน้อยสู้มากมิได้นั้น ก็เปนประเวณีการ แพ้แลชนะในสงคราม ใช่จะมีแต่นายเราก็หาไม่ เม่ือครั้งพระเจ้าฮ่ันโกโจทาศึก ก็ยังแพ้แก่ พระเจ้าฌ้อปาอ๋องเปนหลายคร้ัง มาภายหลังเอาชัยชนะได้ พระเจ้าฮั่นโกโจก็ได้เปนกษัตริย์อัน ประเสริฐ เนือ้ ความทง้ั นท้ี า่ นก็ยอ่ มจะรู้อยู่ แลท่านนดี้ ีแตจ่ ะพดู ลบหล่ผู ู้อน่ื ยกยอตวั ว่าดี แม้การมาถึง ตัวกลวั จะทาไม่ไดเ้ หมอื นปากว่า การร้อยสิ่งจะให้ทาแตส่ กั สงิ่ เดยี วก็จะไมไ่ ดอ้ กี นานไปเบอ้ื งหนา้ จะได้ ความอัปยศแก่คนทัง้ ปวงอยู่ เตยี วเจียวไดฟ้ ังขงเบ้งว่าดังนน้ั ก็น่ิงมไิ ดว้ ่าประการใด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๘ ๗๙๗ ขณะนั้นยีหวนเห็นเตียวเจียวนิ่งอยู่จึงว่าแก่ขงเบ้งว่า บัดน้ีโจโฉยกทหารมาร้อยหมน่ื ดุจหนึ่งจะมาเหยียบเมืองกังแฮให้ จมเสียในมหาสมุทร ท่านจะคิดอ่านป้องกันประการใดเล่า ขงเบ้ง จึงว่าแก่ยีหวนว่า โจโฉยกมาคร้ังน้ีท่านกลวั หรือ เราหาวิตกไม่ ถึง มาทว่าโจโฉมีทหารร้อยหมื่นก็จริง แต่ว่าเปนทหารอ้วนเสี้ยว ชาวบ้านนอกได้ชเลยมาไว้ ถึงทหารเล่าเปียวเลา่ โจโฉได้ก็เปนคน ยหี วน (Yu Fan) สาส่อน จะปรารมภ์อะไร ยีหวนหัวเราะแล้วว่า เจรจาอย่างนี้ เหมือนจะยกตัว ซ่ึงท่านแตกหนีมาทั้งน้มี ิเพราะทหารสาสอ่ นหรือ จงึ ตกมาอยู่เมืองกงั แฮ เทย่ี วออ้ นวอนให้เขาชว่ ย ยังเจรจาว่ามิกลัวอีกเล่าใครจะเชอ่ื ขงเบ้งจึงว่า ซ่ึงเราแตกมาท้ังน้ีก็เพราะเล่าป่ีนายเรามีทหารแต่สามพันน้อยกว่าน้อยนัก จึง ผ่อนผันหนมี าหลบอย่เู มืองกังแฮ ใช่จะกลัวฝมี ือโจโฉทีเดยี วก็หาไม่ ยังจะคิดทาการสบื ไปอยู่ อันเมือง กงั ต๋งั นีผ้ ู้คนก็มาก ทหารกพ็ รกั พร้อม เขา้ ปลาอาหารกบ็ รบิ ูรณ์ แลว้ ทะเลก็คั่นอยคู่ บั ขนั มัน่ คงกวา่ เมือง ซินเอยี๋ อกี เหตใุ ดจงึ คดิ อ่านกันแตจ่ ะให้นายของตัวไปอ่อนน้อมโจโฉเล่า หามีความละอายไม่ ที่วา่ นาย เรากลัวโจโฉนน้ั เมอ่ื พเิ คราะหด์ กู เ็ หน็ ประหนึง่ จะกลัวนอ้ ยกวา่ ทา่ นอีก ยีหวนกจ็ นใจมิได้ตอบประการใด โปเจ๋าเห็นยีหวนน่ิงอยู่จึงว่าแก่ขงเบ้งว่า ท่านนี้ได้เรียนพูดมาแต่สานักโซจิ๋นเตียวย่ีหรือ๒ ท่านมาว่ากล่าวท้ังนี้หวังจะเกล้ียกล่อมชาวเมืองกังต๋ังให้ปลงใจหรือ ขงเบ้งจึงว่า ท่านรู้แต่ว่าโซจิ๋น เตียวย่ีเปนคนช่างพูด อันสติปัญญาความคดิ ของโซจิน๋ เตยี วย่ีน้นั จะคิดอ่านกว้างขวางประการใดท่าน หารไู้ ม่ ทา่ นเจรจาดังนเี้ หมือนคนครง่ึ คน เพราะว่ารูไ้ มต่ ลอด ดว้ ย โซจ๋ินน้ีได้เปนอุปราชถึงแปดเมือง เตียวย่ีเล่าก็ได้เปนอุปราชถึง สองแผ่นดิน คนท้ังสองนี้มีปัญญาอันสามารถ ช่วยทานุบารุง แผ่นดินให้ราบคาบด้วย อนึ่งก็แกล้วกล้าในการสงคราม แลท่าน มานินทาว่าเปนคนช่างพูดน้ันหาควรไม่ อันตัวท่านได้ยินแต่ข่าว โจโฉเท่าน้ียังกลัวตัวสั่นอยู่ ปลอบให้นายออกไปหาข้าศึกไม่วาย ปาก รอื้ ยงั จะมาตเิ ตยี นทา่ นผู้อ่ืนเล่า โปเจา๋ ไดฟ้ งั ดงั นนั้ กน็ ่งิ อยู่ โปเจา๋ (Bu Zhi) ๒ อยู่ในเรอื่ งเลยี ดก๊ก สามกก๊ วิทยา

๗๙๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ซีหองจึงลุกข้ึนถามขงเบ้งว่า โจโฉน้ันเปนผู้ใดท่าน แจ้งหรือไม่ ขงเบง้ จงึ วา่ โจโฉนนั้ เปนศตั รูพระเจา้ เห้ยี นเต้ ใครๆ ก็แจ้งอยู่ส้ิน เหตุใดท่านจึงมาถามดังน้ี ซีหองจึงว่า ตั้งแต่ พระเจ้าฮั่นโกโจได้เสวยราชสมบัติแผ่นดินเปนสุขมาช้านาน บัดน้ีถึงกาหนดแผ่นดินเปนจลาจลโจโฉก็ปราบปรามขอบ ขัณฑเสมาให้อยู่ในอานาจของ ตัวได้ถึงสองส่วนแลว้ เล่าปี่นาย ท่านมิได้รู้จักลักษณการ ควรหรือจะคิดต่อสู้โจโฉน้ัน เหมือน ซีหอง (Xue Zong) เอาไข่ไปกระทบหนิ ก็จะเปนอันตรายไปเอง ขงเบ้งจึงว่าท่านว่า ฉนี้มิชอบ อันเล่าปี่นายเราคิดอ่านทาการท้ังน้ี เพราะมีความ กตัญญูต่อพระเจ้าเห้ียนเต้ เห็นว่าโจโฉเปนศัตรูแผ่นดิน จึงเจ็บร้อนเพ่ือจะสนองคุณเจ้า แลตัวท่าน กเ็ ปนข้าแผ่นดินอยู่ในพระเจ้าเหี้ยนเต้ ไมม่ คี วามภกั ดตี ่อเจา้ กลับเหน็ ชอบดว้ ยศตั รูแผน่ ดินหามกี ตญั ญู ไม่ จะมาถอื เอาวา่ การแผ่นดนิ จะสาบสูญนั้นจะได้หรอื คาขอ้ นท้ี า่ นอยา่ เจรจาต่อไปเลยเราไมข่ อได้ยิน ซีหองไดฟ้ งั ดงั นน้ั ก็อดสใู จอ้าปากมิออก www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๘ ๗๙๙ ลกเจ๊กจึงลุกขึ้นถามขงเบ้งว่า อันโจโฉน้ีมาทวา่ ทาหยาบ ชา้ แอบรับสงั่ พระเจ้าเหีย้ นเต้เท่ียวปราบปรามบา้ นเมืองทั้งปวงให้ แผ่นดินเดือน ร้อนก็จริง แต่ว่าโจโฉน้ีเปนเช้ือสายของโจฉาผู้เปน อุปราชมาแต่แผ่นดินก่อน อันเล่าปี่น้ีว่าเปนเช้ือกษัตริย์กระเสน กระสายพระเจ้าเห้ียนเต้น้ันเราไม่ รู้ แจ้งแต่ว่าตระกูลของเล่าปี่ นน้ั เปนคนอนาถา ตวั เลา่ ปี่เล่ากเ็ ปนแตค่ นทอเส่ือขาย ควรหรอื จะ มาองคอ์ าจไม่คดิ เจียมตวั แลจะต่อสูโ้ จโฉนั้นเราไม่เห็นดว้ ย ลกเจก๊ (Lu Ji) ขงเบ้งจงึ วา่ ทา่ นนีห้ รือชอื่ วา่ ลกเจ๊ก เมอื่ ยังเปนเด็กอยนู่ ั้นลกั สม้ เขาเอาไปใหแ้ ก่มารดา น่งั ลง เถิดเราจะเจรจาด้วย ซ่ึงท่านนับถือโจโฉว่าเปนเชื้อสายของโจฉาก็จริง แต่โจฉาน้ันเปนคนกตัญญู สัตย์ซ่ือต่อเจ้าปรากฎมาแต่ก่อน อันโจโฉน้ีเปนคนเสียชาติเสยี ตระกูล มิได้ประพฤตติ ามประเพณีปยู่ ่า ตายาย ทาให้ผิดจากตระกูลของตวั ซึ่งจะนับถือว่าดีนน้ั ก็แต่คนพาลเหมอื นหนึ่งทา่ น อันเล่าปี่นายเรา น้ัน ก็เปนเชื้อสายพระเจ้าเหี้ยนเต้ ๆ ก็ทานุบารุงให้ยศฐานาศักด์ิ คนทั้งปวงก็รู้อยู่ เหตุไฉนท่านจึง วา่ เปนคนอนาถา ถงึ มาทวา่ เปนคนทอเสื่อขายเกอื กกด็ ี อันนป้ี ระเพณีเปนทีท่ ามาหากนิ จะอบั อายเปน กะไรนักหนา ฝ่ายพระเจ้าฮ่ันโกโจนั้นเล่าก็มิใช่เปนเช้ือพระวงศ์มา แต่ก่อนก็เปนแต่พันนายบ้าน แต่กอปไปด้วยความเพียรก็ได้เปนกษัตริย์อันใหญ่ จึงได้สืบพระราชวงศ์เสวยราชสมบัติมาตราบเท่า ทุกวันน้ี ท่านจะมาประมาทเล่าปี่นายเรานั้นหาควรไม่ ตัวท่านเปนเดก็ ยังมสิ ิ้นกล่นิ น้านม จะมาอวดรู้ กว่าผ้ใู หญน่ นั้ อย่าเจรจาสบื ไปเลย ลกเจ๊กฟังขงเบง้ ว่าดงั น้ันก็นิ่งอยู่ เหยยี มจุ้น (Yan Jun) เหยียมจุ้นได้ยินขงเบ้งว่าดังนั้นจึงว่า ขงเบ้งเจรจา เปนโวหารอันจะพูดจาดว้ ยฉนี้มไิ ด้ จาจะเอาถ้อยคาซึ่งมีไวใ้ น กฎหมายมาเจรจาด้วยจึงจะได้ ขงเบ้งจึงว่า ซึ่งท่านจะให้ค้น เอาถ้อยคาอนั คนโบราณตกแต่งไว้ไพเราะอยแู่ ล้วมาเจรจาน้ัน หามีใครนับถือไม่ ด้วยเปนคนลอกกากตารา ถ้าท่านดีมี ปัญญาก็จะผ่อนผันด้วยความคิดของตัว ถึงจะทาการณรงค์ สงครามกอ็ าศรยั ปญั ญาเปนปัจจุบนั จึงจะแกไ้ ขเอาชัยชนะได้ ซ่ึงท่านผู้มีสติปัญญาแต่ก่อนได้ช่วยทานุบารุงแผ่นดินนั้น ใช่จะเอาตารามากางดูก็หาไม่ อันตัวท่านเหล่านี้ก็ดีแต่มี กระดาษกบั พ่กู รรณตกแตง่ ถอ้ ยคาพดู เลน่ ตามสบาย สามก๊กวิทยา

๘๐๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) เทียตกจึงร้องเข้ามาว่า ขงเบ้งนี้พูดใหญ่หลวงนัก เรา กลัวแต่จะไม่เหมือนปากว่า นานไปเบ้ืองหน้าจะกลับให้เราท่ีเป นคนเอาการมิได้นี้หัวเราะเย้ยเลน่ อีก ขงเบ้งจึงว่า อันลักษณะคน เอาการมิได้นั้นมีสองประการ อันคนเอาการมิได้ที่ดีนั้น ก็ย่อม ประกอบด้วยความอตุ ส่าห์กระทาการสนองคณุ เจา้ โดยสุจริตตาม สติปัญญา แล้วก็มัธยัสถ์เจียมตัวมิได้ลบหลู่ผ้อู ื่น ซ่ึงเอาการมิไดท้ ี่ ช่ัวน้ัน ก็เจรจาโจกเจกเล่น การสักส่ิงหน่ึงก็ทามิเปน คนจาพวกน้ี เทียตก (Cheng Bing (Deshu)) ก็ได้ช่ือว่าช่ัวนัก ซ่ึงท่านจะเก็บเอาคาคนโบราณมาเจรจาด้วยเรา น้นั จะโยชนอ์ ันใด เราหาต้องการไม่ ทป่ี รึกษาทง้ั ปวงเหน็ ขงเบ้งตอบถ้อยคามิได้เพล่ียงพลา้ แกผ่ ใู้ ด ต่าง คนตา่ งกแ็ ลดตู ากันแลว้ ก็นงิ่ อยู่ อุยกายจึงร้องเข้าไปว่า คนทั้งปวงนี้หาอัชฌาสัยไม่ จะมาทุ่งเถียงกับขงเบ้งผู้มีสติปัญญาจะ ประสงค์อันใด โจโฉยกกองทัพมาจะทาร้ายแก่บ้านเมือง ไม่ช่วยกันคิดอ่านป้องกันภัยเล่า มาชวนกัน รุมว่าแก่ขงเบ้งผู้เปนแขกเมืองมานี้ควรแล้วหรือ แล้วจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า ข้าพเจ้าก็รู้อยู่ว่าท่านมี สติปัญญา เหตุใดท่านมเิ อาถ้อยคาของท่านไปเจรจาดว้ ยนายข้าพเจ้า จะมาเจรจาด้วยคนท้ังปวงนจ้ี ะ ต้องการอะไร ขงเบ้งจึงว่า คนทั้งปวงมไิ ด้รู้จักลักษณะดแี ลชั่ว ชวนกันมารมุ ถามเน้ือความจะใหเ้ ราจน ครัน้ จะนงิ่ เสียเลา่ ก็มไิ ด้ จงึ ว่าตอบไปท้งั นี้ www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๘ ๘๐๑ อุยกาย (Huang Gai) ขณะนั้นอุยกายกับโลซกจึงพาขงเบ้งเดิรเข้าไปจากที่ข้างนอก จะเข้าไปหาซุนกวนถึงประตู ชั้นกลาง พอพบจูกัดก๋ิน ขงเบ้งก็คานับตามประเพณี จูกัดก๋ินจึงถามว่า น้องเรามาถึงเมืองกังต๋งั นแี้ ลว้ เหตุใดจึงมิไปหาพี่ ขงเบ้งจึงว่า บัดนี้ข้าพเจ้าไปอยู่ด้วยเล่าป่ี มาทั้งน้ีเพราะจะเอาข้อราชการมาแจ้ง คร้ันจะไปหาพ่ีก่อนเล่าก็จะเสียการไป ขอท่านอย่าได้ถือโทษข้าพเจ้าเลย จูกัดกิ๋นจึงว่า ถ้าดังน้ันจง เข้าไปหาซุนกวนเถิด แล้วจูกัดก๋ินก็เดินออกมา โลซกจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า ที่ข้าพเจ้าว่าไว้แก่ท่านอย่าลืม ขงเบง้ พยักเอาแล้วก็เข้าไปข้างใน สามก๊กวิทยา

๘๐๒ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ซุนกวนแลเห็นโลซกอุยกายพา ขงเบ้งเข้ามาดังนั้น ก็ลุกออกมารับขงเบ้งเขา้ ไป ให้นั่งท่ีใกล้ในหว่างขุนนางทั้งปวง ขงเบ้ง คานับตามประเพณีแล้วจึงคิดว่า ซุนกวนนี้มี ลักษณเข้มขัน จักษุก็แดงหนวดแดงเปนคน มีบญุ แตว่ ่าน้าใจจะด้ือดึง อนั จะเจรจาสุภาพ เห็นมิได้ ชอบแต่เจรจายุ แม้จะไต่ถามถึง เ น้ื อ ค ว า ม โ จ โ ฉ ก็ ว่ า ใ ห้ โ ก ร ธ ขึ้ น จึ ง จ ะ ไ ด้ ซุนกวนจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า เราได้ยินโลซกมาเจรจาสรรเสริญท่านว่ามีปัญญาความคิดปรากฎ วันน้ีเรา เห็นหน้าทา่ นมากเ็ ปนบญุ ทา่ นจงอนุเคราะหช์ ่วยสงั่ สอนสง่ิ ใดทีช่ อบให้เราบา้ ง ขงเบ้งจึงว่า ข้าพเจ้าก็มีสติปัญญาเปนประมาณ ซ่ึงจะองค์อาจส่ังสอนท่านประการใดนั้นก็ มิควร ซุนกวนจึงว่า เมื่อท่านอยู่กับเล่าปี่ ณ เมืองซินเอี๋ยนั้น ก็ได้ทาการรบพุ่งกับโจโฉเปนหลายครั้ง กิจการส่งิ ใดในกองทัพโจโฉนั้นท่านยอ่ มแจง้ อยู่ ขงเบ้งจึงว่า ข้าพเจ้าอยกู่ ับเล่าปี่ ณ เมืองซินเอ๋ียก็จริง แต่ว่าเมืองซินเอี๋ยเปนเมืองเล็ก ผู้คนก็น้อย ท้ังเข้าปลาอาหารก็เบาบาง อันจะสู้โจโฉนั้นก็ขัดสนอยู่ คนนอ้ ยหรือจะส้คู นมากได้ ซุนกวนจึงถามว่า ทหารโจโฉน้ันจะมีมากน้อยสักเพียงใด ขงเบ้งจึงบอกว่า ทหารโจโฉยกมา ครั้งน้ีทั้งทัพบกทัพเรอื ประมาณร้อยหมน่ื เศษ ซุนกวนจึงว่า ซ่ึงท่านบอกฉนี้ยงั จะจรงิ หรือ ขงเบ้งจึงว่า ขา้ พเจา้ บอกแก่ทา่ นท้ังนี้จะไดเ้ ทจ็ หามไิ ด้ แลเม่ือโจโฉแรกได้เมืองซนุ่ จ๋ิวหุนจิ๋วน้ันไดท้ หารไว้ยส่ี ิบหม่ืน คร้ันมารบอ้วนเส้ียวได้เมืองกิจิ๋ว ก็ได้ทหารเชลยอีกหกสิบหมื่น กลับมาอยู่เมืองฮูโต๋ยังเกล้ียกล่อมได้ ทหารอีกสี่สิบหมื่น แล้วยกมาตีเมืองเกงจิ๋วได้ทหารอีกสามสิบหม่ืน เข้ากันเปนทหารร้อยห้าสิบหมื่น แลข้าพเจ้าบอกแต่ร้อยหมื่นเศษน้ี เพ่ือจะเอา น้าใจชาวเมืองกังต๋ัง คร้ันจะว่ามากนักกลัวทหาร ทั้งปวงจะเสียน้าใจ โลซกยืนอยู่ใกล้ได้ยินขงเบ้ง บอกดังน้ันก็แลดูตา ขงเบ้งก็แกล้งเมินเสียทาเปน ไม่เห็น ซุนกวนจึงถามว่า ทหารโจโฉที่มีฝีมือ เปนเอกน้ันจะมากสกั เท่าใด ขงเบ้งจึงบอกว่ามอี ยู่ ประมาณสองพนั www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๘ ๘๐๓ ซุนกวนจึงว่า บัดนี้โจโฉเท่ียวปราบปรามมาจนได้เมืองเกงจ๋ิวแล้วยังจะคิดกาเริบทาการ ต่อไป อีกหรือ ขงเบ้งจึงบอกว่า อันโจโฉน้ีท่ีจะไม่คิดอ่านทาการต่อไปน้ันท่านอย่าสงสัยเลย บัดน้ี ข้าพเจ้ารู้ว่าโจโฉให้ตระเตรียมทัพบกทัพเรือไว้ได้พร้อมแล้ว เห็นจะยกมาตีเมืองกังตั๋งเปนมั่นคง ซุนกวนจึงว่า ถ้าโจโฉยกทัพมาดังนั้นเราจะรบดีหรือว่าอย่ารบดี ขอปัญญาท่านช่วยผ่อนปรนให้ ข้าพเจ้าแจ้งหน่อยหน่ึง ขงเบ้งจึงว่า อันถามท้ังนี้ก็ขอบใจว่านับถือข้าพเจ้าอยู่แล้ว คร้ันจะบอกท่าน โดยปัญญาคดิ เหน็ น้นั กลวั ท่านจะมิเชอื่ ถือกระทาตามข้าพเจา้ ซุนกวนจึงว่า ท่านอย่าแคลงใจเลย แม้ท่านบอกมาประการใด ถ้าเราเห็นด้วยก็จะทาตาม ขงเบง้ จึงวา่ อันโจโฉแลเลา่ ปี่กับบดิ าของทา่ นก็ไดค้ วบคมุ ทหารคดิ อ่านจะทาการตง้ั ตัวเปน ใหญพ่ รอ้ ม กันมา แลบัดนโี้ จโฉมคี วามเพียรเขม้นทาการปราบปรามบ้านเมอื ง ทงั้ ได้ทหารไว้เปนอนั มากถงึ เพียงน้ี แล้ว ท่านจงประมาณใจดู ถ้าเห็นพอจะสู้โจโฉได้ก็ให้เรง่ จัดแจงบ้านเมืองซ่องสุมทหารให้พร้อมมลู ไว้ ถ้าเห็นส้มู ิได้ก็จงผอ่ นผนั กระทาตามคนทงั้ ปวงปรึกษา ซ่ึงจะให้ถอดเกราะทง้ิ ทวนเสียเข้าไปคานบั โจโฉ น้นั กต็ ามเถดิ ซุนกวนไดฟ้ งั ดังนัน้ กน็ ิ่งอยู่ สามกก๊ วิทยา

๘๐๔ สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งจึงว่า อันการภายนอกท่านปรึกษาคิดว่าจะไป นบนอบโจโฉตามประเพณี ฝ่ายการภายในท่านมีความรังเกียจ อยู่ว่า จะเอาบ้านเมืองไปยกให้อ่อนน้อมแก่โจโฉนั้นจะได้ความ อัปยศไปภายหน้า เนื้อความทั้งสองประการนี้ขัดข้องอยู่ ในอารมณ์ท่าน ยังหาตกลงข้างไหนไม่ แม้ท่านจะมิตรึกตรอง คิดอา่ นให้ตกลงขา้ งไหน แต่จะรวนเรอยู่ฉนี้ ดรี ้ายนานไปข้างหน้า ภยั ก็จะมาถงึ ตวั หาทนั รไู้ ม่ ขงเบง้ (Zhuge Liang) ซุนกวนจึงว่า ท่านว่านี้ก็ชอบอยู่ แต่เล่าป่ีนายของท่านต่อสู้โจโฉมิได้เหตุใดมิไปคานับโจโฉ เล่า ขงเบ้งจึงว่า นายข้าพเจ้าก็เปนเช้ือสายพระเจ้าเห้ียนเต้ แลคนทั้งปวงก็ยกย่องว่ามีสติปัญญาอยู่ ถึงมาทว่าจะสู้โจมิได้ก็ดี ซ่ึงจะไปอ่อนน้อมน้ันอย่าพึงนึกเลยกลัวจะเปนท่ีติเตียนไปภายหน้า อดสูแก่ คนท้ังปวง สามะหาแตเ่ ตียนหองซึง่ เปนทหารเลวของพระเจ้าเจฮวนกง๋ ๓ ยังมคี วามมานะมิไดย้ อ่ ท้อตอ่ ข้าศึกสู้ตายในสงคราม อันเล่าป่ีนายข้าพเจ้าเปนถึงเพียงน้ีหรือจะไม่มีความอาย ซ่ึงจะอ่อนน้อมแก่ โจโฉน้ันหามิไดแ้ ล้ว ผิดกจ็ ะสูต้ ายใหป้ รากฎไว้ ซนุ กวนได้ยนิ ขงเบง้ ว่าดังนนั้ กเ็ จบ็ ใจโกรธลุกขึ้นเดิรเข้าไปเสยี ข้างใน ท่ีปรึกษา ท้ังปวงเห็นซุนกวนโกรธลุกข้ึนไปดังนั้น ก็ชวนกันหัวเราะเยาะขงเบ้ง โลซกจึงว่าแก่ ขงเบ้งว่า ท่านเจรจาหยาบช้าฉน้ีหาควรไม่ นี่หากว่านายเรามีน้าใจมั่นคงจงึ มิไดเ้ อาโทษ แก่ท่าน ขงเบ้งหัวเราะแล้วจึงว่า ซ่ึงเราว่า กล่าวทัง้ นี้ ปราถนาจะใคร่แจง้ วา่ นายทา่ นจะ รู้จักคนดีแลชั่วหรือไม่ เมื่อมิได้พิเคราะห์ให้ตระหนักก่อนมาด่วนโกรธฉนี้ก็จนใจ อันอุบายซึ่งจะ กาจัดโจโฉเสียน้ันเราก็คิดได้อยู่ แต่ว่ามิได้ไต่ถามก็มิรู้ที่จะเจรจาต่อไป โลซกจึงว่า ถ้าท่านว่ามั่นคง ดังน้นั เรากจ็ ะเขา้ ไปแจ้งแกน่ ายเราใหก้ ลับออกมาเจรจาด้วยทา่ น ๓ อยใู่ นเร่อื งเลียดก๊ก www.samkok911.com

ตอนที่ ๓๘ ๘๐๕ ขงเบ้งจึงว่า อันทหารโจโฉนั้นถึงมากก็เหมือนมด ถ้าจะบีบเสียด้วยอุบายก็จะได้โดยง่าย โลซกได้ฟังดังน้ันก็เข้าไปหาซุนกวนข้างใน ซุนกวนโกรธขงเบ้งเปนกาลังอยู่มิสงบ พอเห็นโลซกเข้าไป จึงว่า ขงเบ้งนี้เจรจาหยาบช้าต่อเรานักหนา ไม่มีความเกรงใจเลย โลซกจึงว่า ซ่ึงขงเบ้งเจรจาผิดน้ัน เมอ่ื ทา่ นกลบั เขา้ มาแลว้ อยูภ่ ายหลังขา้ พเจ้ากไ็ ด้ต่อว่า ขงเบ้งกลบั หัวเราะเยาะข้าพเจ้าเสียอีก ว่านาย ท่านหารู้จักคนดีแลชั่วไม่ อันการซ่ึงจะคิดกาจัดโจโฉน้ันง่ายเหมอื นหนึ่งพลกิ มือ เราก็คิดได้อยู่ ขงเบ้ง ว่าฉนขี้ อให้ท่านกลบั ออกไปเจรจาดว้ ย ฟงั แยบคายดอู ีกครงั้ หน่ึงก่อน ซุนกวนได้แจ้งดังนั้นก็หายโกรธจึงว่า ขงเบ้งว่ากล่าวท้ังนี้หวังจะส่ังสอน แต่หากว่าใจเรา หุนหันโกรธจะให้เสียการเสียเอง แล้วซุนกวนกลับออกมาจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า เม่ือกี้เรามิทันคิด มาถือ โกรธท่านกลับเข้าไปนั้นเราขออภัยเถิด ขงเบ้งจึงว่า ซึ่งข้าพเจ้าได้ประมาทเจรจาพลั้งไปให้ท่านเคือง น้ัน โทษข้าพเจ้าก็ผิดอย่อู ย่าถือเลย ซุนกวนจึงพาขงเบ้งเข้าไปข้างในให้พ้นขุนนางทั้งปวง ให้แต่งโต๊ะ เชิญขงเบง้ กินจงึ ถามว่า โจโฉน้มี ีความเดียดฉนั คดิ ร้ายลิโปเ้ ลา่ เปียวอว้ นเสยี้ วอว้ นสดุ แลเล่าปกี่ ับเรา แต่ คนท้ังปวงนั้นโจโฉก็กาจัดเสียไดส้ ิ้นแลว้ ยังแต่เล่าปี่กับเรา แลนายท่านก็พึ่งตั้งตวั ใหม่ ทหารก็น้อยจงึ เสียทีแก่โจโฉ ฝ่ายเราก็คิดจะรักษาเมืองกังต๋ังไว้มิให้ตกไปอยู่ในบังคับโจโฉ แต่บัดน้ีมิรู้ท่ีจะป้องกัน ประการใดเลยจนใจอยู่ สามก๊กวิทยา

๘๐๖ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ขงเบ้งจึงว่า ท่านจะคิด ป้องกันโจโฉแต่ลาพังนั้นก็ได้ดอกแต่ มิสู้ดี ข้าพเจ้าน้ีคิดว่าเล่าปี่นาย ข้าพเจ้าแตกโจโฉมาก็จริง แต่ยังมี ทหารให้กวนอูคุมอยู่นั้นหมื่นหน่ึง ฝ่ายเล่ากี๋ผู้หลานก็มีทหารท่ีมีฝีมือ เข้มแขงหมื่นหนง่ึ ขอให้ท่านกบั เลา่ ป่ี เปนน้าหน่ึงใจเดียวกัน รวมทหารท้ัง สองฝ่ายเข้าช่วยกันคิดอ่านทาการ กาจัดโจโฉเห็นจะได้ ด้วยทหารโจโฉเปนชาวดอน ถึงชาวเมืองเกงจ๋ิวซึ่งชานาญเรือนั้นเล่าก็เปนคน จาใจ จะทาการก็มิเต็มมือ เห็นจะสู้กันได้ก็คร้ังนี้ ให้ท่านเร่งตรึกตรองดูเถิด ถ้าเราชนะก็จะได้เมือง เกงจิ๋วไว้เปนกาลัง ซุนกวนมีความยินดีจึงว่า ท่านว่าทั้งนี้ก็เห็นว่าเมตตาเราจริง ดุจจูงมือเราออกมา จากทมี่ ดื มาสูท่ ่สี ว่าง อนั อุบายของทา่ นบอกให้ประการใดน้ันเราก็จะทาตามทุกประการ เรากบั เลา่ ปก่ี ็ จะเปนน้าหนึ่งใจเดยี วกนั กาจัดโจโฉเสยี ให้ได้ แลว้ จึงให้โลซกไปบอกแกท่ ่ปี รึกษาทั้งปวงว่า บดั นเ้ี ราจะ จดั แจงกองทพั ไวใ้ หพ้ รอ้ ม ถ้าโจโฉยกมากจ็ ะตอ่ สูแ้ ล้วก็ใหโ้ ลซกเชิญของเบง้ ออกไปอยู่ทีส่ านกั ฝ่ายเตียวเจียวแจ้งว่าซุนกวนจะให้ตระเตรียมทหารทั้งปวงคิดทาการต่อสู้ ด้วยโจโฉดังนั้น จึงปรกึ ษากับทปี่ รึกษาท้ังปวงวา่ นายเราบัดนเี้ ห็นจะหลงด้วยถ้อยคาขงเบ้งเปน มนั่ คงอยู่แล้ว จงึ พากัน เข้าไปหาซุนกวนแล้วว่า ข้าพเจ้าทั้งปวงทราบว่าท่านจะคิดอ่านทาการต่อสู้ด้วยโจโฉครั้งนี้ก็มีความ วิตกนัก ขอให้ท่านตรึกตรองดูก่อน อันตัวท่านกับอ้วนเส้ียวน้ันยังจะเปรียบกันได้หรือ ด้วยเม่ือคร้ัง ก่อนโจโฉยังมีทหารน้อย ยังอ าจ สามารถกาจัดอ้วนเสี้ยวเอาชัยชนะได้ ครั้งน้ีโจโฉมีทหารถึงร้อยหมื่น ยกมา ประดุจหนึ่งแผ่นดินจะถล่ม ควรแล้ว หรือจะองค์อาจต่อส้ดู ้วยโจโฉ ดุจแมลง หวี่อันจะต่อสู้ด้วยช้างสาร เหมือนแบก เอาฟางไปทุ่มเข้าที่กองเพลิง ก็จะเปน อันตรายเพราะท่านเชอื่ ฟังคาขงเบ้ง www.samkok911.com

ตอนท่ี ๓๘ ๘๐๗ ขณะนั้นโกะหยงจึงว่า เล่าปี่สู้โจโฉมิได้หนมี าจะคิดเกลีย้ กล่อมขอยืมทหารในเมืองกังตงั๋ ไป ตอ่ สู้ ด้วยโจโฉ เหตุไฉนจงึ มาเช่ือถอ้ ยฟงั คาขงเบง้ ฉนี้ ท่านจงตรึกตรองดตู ามถอ้ ยคาเตยี วเจียวกอ่ น โกะหยง (Gu Yong) ซุนกวนได้ยินท่ีปรึกษาทั้งปวงว่าดังน้ัน ก็มิรู้ แห่งที่จะว่าประการใด นิ่งอ้าอึ้งอยู่ เตียวเจียวกับท่ี ปรึกษาท้ังปวงเห็นซุนกวนน่ิงอยู่ ก็อาลาพากันออกมา โลซกจึงเข้าไปหาซุนกวนว่า เมื่อก้ีที่ปรึกษาทั้งปวงกับ เตียวเจียวเข้ามาทัดทานห้ามท่านมิให้คิดอ่าน ต่อสู้ หวังจะให้ท่านไปอ่อนนอ้ มแกโ่ จโฉน้ัน ปราถนาเพื่อจะ รักษาครอบครัวของตัวเอาความสุขหาเจ็บร้อนด้วย ท่านไม่ ดีแต่จะเรียกลมให้เรือเสีย ขอท่านอย่าได้ เชอื่ ถือถอ้ ยคาคนท้ังปวงเลย ซุนกวนไดฟ้ ังโลซกว่าก็นิ่ง อยู่ โลซกจึงว่า ซ่ึงท่านจะเช่ือถือคนท้ังปวงน้ัน นานไป จะไดค้ วามเดือดรอ้ นเปนอันมาก ขณะนนั้ ขนุ นางทัง้ ปวงซึ่งเปนฝ่ายทหารนนั้ ก็เหน็ ดว้ ยโลซก มยิ อมจะให้ไปคานบั บา้ งกว็ ่าแก่ ซนุ กวนจะให้ต่อสู้ ซึง่ เปนพลเรือนน้นั จะให้ไปคานบั โจโฉ แตข่ ืนกันอยฉู่ นกี้ ห็ าตกลงข้างไหนไม่ ซุนกวน จึงว่าแก่โลซกแลคนทั้งปวงว่า ท่านจงกลับออกไปก่อนเถิด เราจะตรึกตรองดูก่อน แล้วซุนกวนก็ลุก เขา้ ไปขา้ งใน ขุนนางทงั้ ปวงก็กลับออกมา สามกก๊ วิทยา