สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๘๒

๑๘๙๐ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ตอนที่ ๘๒ ฝ่ายสุมาเจียวได้ว่าราชการเมืองวุยก๊กทั้งแผ่นดิน การทั้งปวงสิทธิ์ขาดอยู่แต่ผู้เดียวมิได้ทูล พระเจา้ โจมอเลย จะเข้าออกในพระราชวังก็ให้ทหารสามพันถือศสั ตราวธุ แหห่ น้าหลงั สำหรับรักษาตัว คร้ันเหน็ ไม่มีผเู้ สมอถึงสองแลว้ กม็ วั เมาดว้ ยยศฐาศักดิ์ ใจคิดเอ้ือมขึน้ ไปจะเอาราชสมบัติ มีคนสนิธคน หนง่ึ ชื่อแกฉงเปนลกู แกกุ๋ยเปนทไ่ี ว้ใจสมุ าเจยี ว จงึ ไปพดู แก่สมุ าเจยี วทีส่ งัดว่า ทา่ นมยี ศฐาศักด์ิสูงใหญ่ ในทืศทั้งสี่ ราชสมบตั ทิ ัง้ น้ีเหน็ จะอยู่ในมือท่าน ถ้าจะทำการบัดนี้เกรงคนทั้งปวงจะมิสมัคพรอ้ มใจกนั จำจะฟังระคายดนู ้ําใจคนท้งั ปวงก่อน จงึ จะได้คดิ การใหญ่สืบไป สุมาเจียวจึงว่าข้าคิดอยู่นานแล้ว แต่ว่าหารู้ที่จะออกปากแก่ผู้ใดไม่ เจ้ารักเราคิดอ่านดังนี้ เปนความชอบหนกั หนา ถ้ากระน้ันเจา้ ช่วยเดิรไปเมืองห้วยหลำพูดจาดนู ำ้ ใจเจา้ เมือง แต่ว่าทำเปนว่า ข้าใช้ไปให้รางวัลแก่ทหารผู้มีช่ือซ่ึงทำสงครามมีความชอบนั้น ฟังแยบคายดูจะคิดการด้วยเราหรือไม่ แกฉงกร็ บั คำสุมาเจียวแลว้ ก็ไปเมอื งหว้ ยหลำ www.samkok911.com

ตอนที่ ๘๒ ๑๘๙๑ ฝ่ายจูกัดเอี๋ยนเจ้าเมืองห้วยหลำ เดิมอยู่บ้านลำเอี๋ยง ในเมืองหลงเส เปนลูกพี่ลูกน้องกับขงเบ้ง ทำราชการอยู่เมือง วุยก๊ก เมื่อขงเบ้งเปนมหาอุปราชอยู่เมืองเสฉวนหาได้เปนที่ ยศฐาศักดิ์ไม่ ด้วยคนทั้งปวงเกรงว่าจะไปเข้าด้วยพี่น้อง คร้ัน ขงเบ้งตายแล้วกไ็ ด้ยศฐาศักดเ์ิ ปนขนุ นางผ้ใู หญ่ ไดว้ า่ กลา่ วเมือง ห้วยหลำห้วยเขทั้งสองหัวเมือง เปนใหญ่แก่ทหารทั้งปวง คร้ัน แกฉงเข้าไปหาก็เชิญให้กินโต๊ะเสพย์สุรา แกฉงเห็นจูกัดเอี๋ยน เมาสุราตงึ ตัวแล้วก็แกล้งพดู จะดูนํ้าใจ ว่าประชาราษฎรติเตียน จกู ัดเอ๋ยี น (Zhuge Dan) เจ้าแผ่นดินว่าเปนคนโง่รู้ไม่ถึงความ หาควรจะเปนเจ้าไม่ วงศ์สุมาเจียวได้เปนมหาอุปราช บำรุงแผ่นดินมาถึงสามต่อแล้ว รักษาราษฎรให้อยู่เย็นเปนสุขสนุก สบายหาอนั ตรายมิได้ เปนความชอบใหญน่ ักควรจะแทนทีเ่ จา้ เมืองวุยก๊ก ทา่ นจะเห็นประการใด จูกดั เอี๋ยนได้ยินดังน้นั ก็โกรธ ว่าเจ้าเปนลูกแกกุ๋ยไดก้ นิ เบยี้ หวดั ผ้าปีเมอื งวุยกก๊ มา ควรท่จี ะมี น้ำใจสัตย์ซื่อต่อแผ่นดิน เจ้ามาเจรจาหยาบช้าหาควรไม่เลย แกฉงได้ยินดังนั้นก็ตกใจจึงว่ากล่าว นบนอบวา่ ขา้ พเจ้าได้ยนิ คนอนื่ เขาว่ากข็ ัดใจ จึงเกบ็ เอามาเล่าใหท้ ่านรดู้ ้วย จูกัดเอี๋ยนจึงว่า ถ้าอันตรายมาถึงเจ้าแผน่ ดิน เราเปนข้าราชการควรจะอาสาสนองพระเดช พระคุณจนสิ้นชีวิต แกฉงได้ยินดังนั้นก็นิ่งอยู่ นอนด้วยจูกัดเอี๋ยนคืนหนึ่งรุ่งเช้าก็ลาไป ครั้นถึงจึงเลา่ เนื้อความซึ่งเจรจากับจูกัดเอี๋ยนทุกประการ สุมาเจียวได้ยินดังนั้นก็โกรธนัก ว่าควรหรือมาบังอาจ เจรจาอยา่ งน้ี แกฉงจึงวา่ จกู ดั เอย๋ี นคนนีเ้ ปนขนุ นางผใู้ หญ่ โอบออ้ มเอาใจทหารทัง้ ปวง ทหารก็รักใคร่ นานไปเหน็ จะมีภัยมาเปนมั่นคง อย่าช้าเลย ทา่ นเรง่ คิดล้างจกู ัดเอ๋ยี นเสยี ใหไ้ ด้ สมุ าเจยี ว เห็นชอบด้วย ก็ให้หนังสือลับไปถึงงักหลิม เจา้ เมืองเองจ๋วิ แล้วจงึ ให้มตี รารับส่ังไปถอด จูกัดเอี๋ยนเสียจากที่เจ้าเมืองห้วยหลำ จะเอาเขา้ มาตั้งเปนขุนนางผใู้ หญ่ทำราชการ ในเมอื งหลวง สามกก๊ วิทยา

๑๘๙๒ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายผู้ถือตราไปถึงเข้า จูกัดเอี๋ยนแจ้งข้อรับส่ัง แล้ว รู้ว่าแกฉงเอาเนื้อความซึ่งพูดกันนั้นไปบอกแก่ สุมาเจียว จึงคิดอ่านทำทั้งนี้หวังจะทำร้ายแก่เรา จึงเอา ตัวผู้ถือตรามาซักถามเอาเนื้อความ ผู้ถือตราให้การว่า ความทั้งนี้ข้าพเจ้าหารู้ไม่ งักหลิมเจ้าเมืองนั้นแลเห็นจะรู้ จูกัดเอี๋ยนถามว่าเขาจะรู้ด้วยเหตุอันใด ผู้ถือตราบอกว่า งักหลิมจะรู้ด้วยสุมาเจียวให้หนังสือลับไปถึงใบหนึ่ง จูกัดเอี๋ยนจึงให้เอาผู้ถือหนังสือไปฆ่าเสีย แล้วยกทหาร แกฉง (Jia Chong) พันหนึ่งไปตีเมืองเองจิ๋ว ครั้นถึงประตูข้างทิศใต้เห็นประตู เมืองปิดอยู่ จกู ดั เอีย๋ นเข้าไปถงึ เชิงกำแพงรอ้ งใหเ้ ปดิ ประตรู ับไมม่ ผี ใู้ ดจะเปิด จูกดั เอ๋ยี นโกรธจึงร้องด่า ว่า อ้ายงักหลิมคนนี้เปนคนโฉดเขลาบังอาจมาคิดร้ายแก่กู แล้วสั่งให้ทหารเข้าตีเมือง ทหารดีมีฝีมือ ประมาณสิบคนโจนลงจากม้าข้ามคูปีนกำแพงขึ้นไปได้ ไล่ฆ่าฟันทหารบนเชิงเทินหนีไปสิ้น แล้วก็ เปดิ ประตูเมอื งออกมา จูกดั เอีย๋ นพาทหารเขา้ ไปในเมือง ให้ทหารจุดไฟไหมข้ ้นึ เปนอนั มาก กย็ กทหารตีเขา้ ไปจนตกึ งักหลิม ๆ ตกใจนักหนีขึ้นไปอยู่ในห้องชั้นบน จูกัดเอี๋ยนถือกระบี่พาทหารไล่ค้นคว้าหาตัวพบเข้าจึง ร้องตวาดว่า บิดาของท่านแต่ก่อนเปนข้าแผ่นดินเมืองวุยก๊ก ตัวท่านก็เปนข้าราชการสืบมาพระคุณ หนักนัก ชอบจะกตัญญูรู้จักคุณเจ้าเข้าแดง ควรแล้วหรือมาคิดขบถเข้าด้วยสุมาเจียว งักหลิมยังมทิ ัน ตอบจูกดั เอ๋ยี นก็ฟนั ดว้ ยกระบี่ งกั หลิมตาย จูกัดเอี๋ยนจึงมีหนังสือกล่าวโทษสุมาเจียว ไปทูลแก่ จูกดั เจ้ง (Zhuge Jing) พระเจ้าโจมอ ณ เมืองลกเอี๋ยง แล้วก็ให้เกณฑ์ทหารเมือง ห้วยหลำเมืองห้วยเขได้สิบหมื่นเศษ ในเมืองเกงจิ๋วได้สิบหมื่น เศษ แล้วจงึ สงั่ ให้เตรยี มม้าแลเครื่องศสั ตราวธุ แลสเบียงอาหาร ไว้ให้พร้อม แล้วจึงให้งอก๋งคนผู้ใหญ่เปนที่ปรึกษา พาตัว จูกัดเจ้งผู้บุตรไป ณ เมืองกังตั๋ง ให้ไปมอบไว้เปนจำนำหวังจะ ขอกองทพั ไปช่วยกำจดั สมุ าเจยี วซ่งึ เปนศัตรแู ผน่ ดิน www.samkok911.com

ตอนที่ ๘๒ ๑๘๙๓ จูกัดเอยี๋ น (Zhuge Dan) สามกก๊ วิทยา

๑๘๙๔ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ครั้งนั้นซุนจุ๋นซึ่งเปนมหาอุปราชเมืองกังตั๋งน้ัน ตายแล้ว ซุนหลิมผู้น้องได้ว่าที่มหาอุปราชแทนที่พี่ชาย ก็ฆ่าเตงอิ๋นขุนนางผู้ใหญ่กับพวกทหารชื่อว่าลิกี๋อ๋องตุ้น ตาย จึงได้เปนใหญ่ยศฐาศักดิ์สูงกว่าขุนนางทั้งปวง ฝ่าย พระเจ้าซุนเหลียงก็มสี ตปิ ัญญาอยู่ แต่ว่าไม่รู้ที่จะว่ากล่าว ประการใด ด้วยราชการแผ่นดินสิทธิ์ขาดอยู่แก่ซุนหลิม ผู้เดียว งอก๋งไปถึงเมืองโจะเทาเสียก็เข้าไปหาซุนหลิม ๆ จึงถามว่า ท่านมานี้ด้วยเหตุอันใด งอก๋งจึงว่าจูกัดเอี๋ยน เปนพี่น้องของขงเบ้งทำราชการอยู่เมืองวุยก๊ก เห็นพวก ซุนหลิม (Sun Chen) สุมาเจียวยกเจ้าแผ่นดินออกเสีย จะคิดอ่านเอาราชสมบัติเอง จูกัดเอี๋ยนจะคิดอ่านกำจัดศัตรูแผ่นดิน เห็นกำลังทหารของตัวน้อยนักจึงให้ข้าพเจ้ามาหาท่านขอกองทัพไปช่วย เกรงว่าท่านจะมิเชื่อ จึงให้ ขา้ พเจา้ เอาจูกัดเจง้ ผู้บตุ รมามอบให้ทา่ นไว้เปนคนจำนำ ขอให้ทา่ นยกทหารไปชว่ ย ซุนหลมิ ก็เชื่อจงึ ให้ นายทหารชื่อว่าจวนต๊กจวนต๋วนสองคนเปนแม่ทัพหลวง อิ๋นจวนเปนทัพหนุน ให้จูอี้ต๋องอู่สองคน เปนกองหนา้ ใหบ้ นุ ขมิ นำหนทาง ทหารท้งั สามกองน้ันเปนคนเจ็ดหมื่นยกไปช่วยจูกดั เอย๋ี น งอก๋งก็ลา ซุนหลิมมาเมอื งหว้ ยหลำไปแจ้งแกจ่ กู ัดเอย๋ี นว่า ได้กองทพั เมอื งกังตัง๋ มาแล้ว จกู ดั เอ๋ียนมีความยินดีนัก ก็ให้จดั แจงกองทัพพร้อมแล้วจะยกไป ฝ่ายสุมาเจียวได้แจ้งหนังสือซึ่งจูกัดเอี๋ยนให้ไปทูลแก่พระเจ้าโจมอนั้น มีความโกรธนัก คดิ อ่านจะยกทพั ไปตจี ูกดั เอ๋ยี นเอง แกฉงจงึ ว่าวงศ์ของท่านไดอ้ ปุ ถมั ภบ์ ำรุงแผน่ ดินมาแต่บดิ าแลพ่ชี าย สืบต่อมาจน ถึงท่าน คุณนี้หนักหนา อยู่แล้วยังไม่ทั่วไปในทิศทั้งสี่อีกเล่า ยังมีคนมาคิดขบถอย่างนี้ ซึ่งท่านจะ ออกไปปราบศัตรูเองนั้นข้าพเจ้าหา เห็นด้วยไม่ เกรงศัตรูจะทำวุ่นวายขึ้น ในราชฐาน ภายหลังจะกลับมา ปราบปรามนัน้ เหน็ ขัดสน ถ้าท่านเชญิ นางกวยทายเฮากับเจ้าแผ่นดนิ ออกไป ปราบปรามศตั รเู หน็ จะสงบโดยงา่ ย www.samkok911.com

ตอนที่ ๘๒ ๑๘๙๕ สุมาเจียวได้ฟังดังนั้นก็ยินดีนัก จึงว่า ท่านว่านี้ต้องความคิดของข้าพเจ้า ว่าแล้วก็เขา้ ไป ทูลนางกวยทายเฮาว่า จูกัดเอี๋ยนคิดขบถ ข้าพเจา้ กับขุนนางทั้งปวงปรึกษาพร้อมกัน ขอเชิญ พระองค์กับพระเจ้าโจมอออกไปด้วย จะได้ปราบ ศัตรูให้ราบคาบรักษาแผ่นดินไว้อย่าให้เปน อันตราย เหมือนคำพระเจ้าโจยอยซึ่งสั่งไว้นั้น นางกวยทายเฮากลัวขัดมิได้ก็รับว่าจะไป ครั้นรุ่งขึ้นวันหนึ่งสุมาเจียวจึงเข้าไปทูลพระเจ้าโจมอว่า ขอเชญิ เสด็จพระองคไ์ ปทัพ พระเจ้าโจมอจึงว่า ท่านมหาอุปราชได้ว่าราชการทั้งแผ่นดินสิทธิ์ขาดอยู่แก่ท่าน จะบังคับ บัญชาผู้ใดก็มิได้ขัดขวาง ตามแต่จะไปเถิด ซึ่งจะให้ข้าพเจ้าไปนั้นด้วยเหตุอันใด สุมาเจียวจึงว่า ถ้าพระองค์จะไมไ่ ปเห็นหาควรไม่ ครั้งพระเจ้าโจโฉไปเท่ียวปราบปรามศัตรจู นถึงท้องพระมหาสมุทร ฝ่ายพระเจ้าโจผีพระเจ้าโจยอยก็คิดจะใคร่ให้แผ่นดินราบคาบ ถ้าราชศัตรูบังเกิดที่ไหนก็อุตส่าห์ไป ปราบทุกทิศ ขอให้พระองค์ไมล่ ้างศัตรตู ามอยา่ งเชื้อพระวงศ์สืบมา ซึ่งพระองคเ์ กรงกลัวน้นั หาควรไม่ พระเจ้าโจมอขดั มิได้ก็รับว่าจะไป จึงมีตรารับส่ังให้เกณฑ์กองทัพในเมืองหลวงทั้งสองเมืองได้ยี่สิบหก หมื่น ตั้งอองกี๋เปนทัพหน้า ตังเขียนเปนปลัดทัพหน้า โจเป๋าเปนปีกขวา จิวท่ายเจ้าเมืองกุนจิ๋วเปน ปีกซา้ ย แล้วพระเจ้าโจมอกท็ รงราชรถยกทัพไปทางเมืองหว้ ยหลำ ก็ไปถงึ ทัพเมอื งกังตั๋งซ่ึงเปนทพั หน้า มาช่วยจูกัดเอี๋ยนนั้น จูอี้ซึ่งเปนทัพหน้าเมืองกังต๋ัง ก็ยกทหารออกสู้ ฝ่ายอองกี๋ก็ขี่ม้าคุมทหารออกรบ จูอี้รบกับอองกี๋ไม่ทันถึงสามเพลงเพลี่ยงพลํ้าเสียทีก็ หนี ต๋องอู่ขี่ม้าออกมารบแทนยังไม่ทันได้สามเพลงก็ หนีไป อองกี๋ก็พาทหารบุกรุกไล่ ทัพกังตั๋งเสียทีก็ล่า ทัพหนีไปทางประมาณหา้ รอ้ ยเส้นก็ตั้งคา่ ยม่ันอยู่ จึง ให้ม้าใช้ถือหนังสือไปแจ้งข้อราชการแก่จูกัดเอี๋ยน ซึ่งมาตั้งอยู่ ณ เมือง ชิวฉุน จูกัดเอี๋ยนก็ยกทหารมา กับบนุ ขมิ แลบนุ เอง๋ บนุ เฮาบตุ รบนุ ขมิ สองคน จูอี้ (Zhu Yi) สามกก๊ วิทยา

๑๘๙๖ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายสุมาเจียวรู้ว่าทัพจูกัดเอี๋ยนยกมาบัญจบทัพ กังตั๋งแล้ว จึงให้หาขุนนางผู้ใหญ่สองคน ชื่อว่าโปยสิวคน หนึ่งจงโฮยคนหนึ่งมาปรึกษาราชการสงคราม จงโฮยจึงว่า กองทพั เมืองกงั ตั๋งยกมาช่วยเขาคร้ังน้เี พราะโลภเหน็ แก่ลาภ เราเอาสิ่งของไปล่อลวงก็จะปราชัยแก่เรา สุมาเจียว เห็นชอบด้วย ก็สั่งให้โจเป๋าจิวท่ายคุมทหารเปนสองกองไป ซุ่มอยู่ต้นทางเมืองโจเทาเสีย ให้อองกี๋กับตังเขียนคุมทหาร ไปซุ่มอยู่ปลายทางนั้น แล้วใช้ให้เซงจุยทหารรองไปล่อลวง โปยสิว (Pei Xiu) ให้ออกมารบ จึงสั่งว่าถ้าเขามาตีแล้วทำเปนหนีไปตามทาง เมืองโจะเทาเสีย ให้ตันจุ้นคมุ ฝงู มา้ แลโคเกวียนบันทุกส่งิ ของไปปลงอยูท่ ีท่ างนนั้ จึงสั่งวา่ ถา้ ขา้ ศกึ มาให้ ทิ้งส่งิ ของเสยี หนไี ป ฝ่ายจูกัดเอี๋ยนให้จูอี้ทหารกังตั๋งเปนปีกขวา บุนขิมเปนปีกซ้ายยกไป เห็นกองทัพวุยก๊กมิได้ ตระเตรียมม้าแลทหารเลินเล่ออยู่ ก็ให้ทหารเข้าตี ซุนจุ้นก็พาทหารหนีไป ตันจุ้นซึ่งคุมสิ่งของมานั้น เห็นจูกัดเอี๋ยนยกมาก็ทิ้งสิ่งของพาทหารหนีไป ทหารจูกัดเอี๋ยนเห็นสิ่งของตกเรี่ยราย ต่างคนก็เก็บ สิ่งของโคแลม้าหาได้ระวังตัวไม่ พอได้ยินเสียงพลุแลประทัดจุดขึ้น แลไปก็เห็นโจเป๋ากับจิวท่ายคุม ทหารสองกองตีบุกรุกเข้ามา จูกัดเอี๋ยนตกใจกลัวถอยทัพ ก็เห็นอองกี๋กับตังเขยี นคมุ ทหารตีกระนาบ เข้ามา ฝ่ายสุมาเจียวก็ยก ทหารหนุนเข้ามา จูกัดเอี๋ยน เห็นเหลือกำลังที่จะสู้รบ ต้านทาน ก็ถอยหนีไปถึงเมือง ชิวฉุนแล้วให้ทหารขึ้นรักษา หน้าที่เชิงเทิน ฝ่ายสุมาเจียวก็ ใหเ้ ขา้ ล้อมตีท้ังสี่ทศิ ฝ่ายทหาร กองทัพเมืองกังตั๋งถอยไปอยู่ ตำบลตันฉอง พระเจ้าโจมอก็ ไปตงั้ ทพั ยบั ยั้งอยู่เมืองฮางเสีย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๘๒ ๑๘๙๗ จงโฮยจึงว่าแก่สุมาเจียวว่า ในเมืองชิวฉุนนี้เข้าปลาอาหารยังบริบูรณ์อยู่ ถ้าเราจะล้อมไว้ เห็นจะไม่ขดั สนสเบียง เกรงแต่ทหารเมืองกงั ต๋งั จะยกมาตที ัพหลังเข้าเราจะวุน่ วาย ซึง่ เราจะล้อมไว้ท้ัง สี่ทิศนั้นจะเสียการ จะขอให้ล้อมแตส่ ามด้านเปิดข้างทิศใต้ไว้ ถ้าหนีออกจากเมืองแล้วเราจงึ ให้ทหาร ไล่ติดตามรบบุกบั่นให้จงสามารถ เห็นจะได้ชัยชนะฝ่ายเดียว กองทัพกังตั๋งนั้นมาทางไกลจะได้สเบียง อาหารมาก็นอ้ ย ซึ่งจะส่งมาอีกนั้นเห็นจะไม่ทัน ขอให้ยกกองทัพไปสกัดอยูข่ า้ งหลัง ยังมิทันเข้าตีกจ็ ะ สด้งุ ตกใจหนไี ปเอง สมุ าเจียวได้ยินดังนั้นย่ืนมอื ไปลูบหลงั จงโฮยแลว้ สรรเสริญวา่ ทา่ นมีความคดิ มากนกั เหมอื น ปญั ญาความคดิ เตียวเหลยี งครง้ั พระเจา้ ฮนั่ โกโจ วา่ แล้วก็ใหอ้ องกเ๋ี ลกิ ทหารซ่ึงลอ้ มอย่ขู ้างทิศใต้น้ันเสยี ฝ่ายซนุ หลิมเมืองกงั ตัง๋ ใหห้ าตัวจูอี้ทัพหนา้ มาคาดโทษวา่ แตใ่ หไ้ ปเฝ้าเมอื งชิวฉนุ เทา่ นสี้ ไิ มไ่ ด้ ราชการ น้ีหรือจะคิดอา่ นเอาเมืองวุยก๊กได้ ถ้าทำการครั้งนี้มิชนะแก่ข้าศึกเราจะฆ่าเสีย จูอี้ก็คำนับลา กลับไปค่ายปรึกษาแก่นายทัพนายกองทั้งปวง อีจวนแม่ทัพหนุนจึงว่า ทิศข้างใต้ข้าศึกหาล้อมไม่ ขา้ พเจา้ ขอยกกองทัพเข้าไปชว่ ยจูกดั เอ๋ยี นรักษาเมืองไว้ ทา่ นจงยกทหารเขา้ ตกี องทัพวยุ กก๊ ข้าพเจ้าจึง จะยกทหารในเมืองเข้าตีกระหนาบออกมา เห็นว่ากองทัพวุยก๊กจะแตกเปนมั่นคง จูอี้เห็นชอบด้วย จึงให้อีจอจวนเตก๊ จวนตวนบนุ ขิมนายทหารส่คี นคมุ ทหารหมืน่ หนึง่ ยกเข้าไปทางประตูทศิ ใต้ สามก๊กวิทยา

๑๘๙๘ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายทหารเมืองวุยก๊กไม่มีรับสั่งให้ตีสกัดไว้ ก็ ปล่อยกองทัพเมืองกังตั๋งเข้าไปในเมือง จึงเอาเนื้อความไป แจ้งแก่สุมาเจียว ๆ รู้แล้วจึงว่ากองทัพกงั ตั๋งแบ่งกันเข้าไป ช่วยรักษาเมืองไว้ จูอี้ก็จะยกเข้าตีเรา สมคะเนที่เราคิดไว้ จึงให้หาอองกี๋ตันเกี๋ยนนายทหารสองคนมาสั่งว่า ท่านยก ทหารไปซุ่มที่ทางกองทัพจูอี้จะยกมา ถ้าเขาคล้อยเข้ามา หน่อยหนึ่งแล้วจึงให้ทหารโห่ร้องไล่ฆ่าฟันตามหลังเข้ามา อองกี๋ตันเกี๋ยนก็พาทหารไปซุ่มอยู่ตามสั่ง ครั้นกองทัพจูอี้ ยกทหารคล้อยเข้ามาแล้ว ก็ยกทหารออกตีไล่หลังเข้ามา ตนั เก๋ยี น (Chen Qian) กองทพั เมอื งกงั ต๋ังกแ็ ตก ตัวจูอกี้ แ็ ตกไปหาซุนหลิม ๆ โกรธนัก ว่าเองเปนคนทพั แตกจะเอาไว้มิได้ ก็ส่ัง ให้ทหารเอาไปฆ่าเสีย จึงให้หาจวนฮุยผู้เปนบุตรจวนตวนมาสั่งว่า ท่านเร่งยกไปตีทัพวยุ ก๊กให้ถอยไป จงได้ ถ้ามิได้ทัง้ พ่อทงั้ ลูกอย่ากลบั มาหาเรา ซุนหลิมสงั่ แล้วกไ็ ปตำบลเกย๋ี นเงียบ ฝ่ายจงโฮยจึงว่าแก่สุมาเจียวว่า กองทัพซึ่งมาช่วยนั้นแตกไปแล้ว เรายกทหารเข้าล้อมให้ รอบทั้งส่ีด้านเถิด สุมาเจียวเห็นชอบด้วย ก็ให้ทหารระดมท้ังสีด่ า้ น ฝ่ายจวนฮุยยกทหารมาเหน็ ทหาร เมืองวุยก๊กมากนักจะหักเข้าไปก็มไิ ด้ จะถอยหลังไปก็กลัวซุนหลิม ก็สมัคเขา้ อยูด่ ว้ ยสุมาเจียว ๆ ก็ต้ัง ให้จวนฮุยเปนทหารรอง ฝ่ายจวนฮุยมีความยินดีนักคิดอ่านกตัญญูรู้คุณสุมาเจียว จึงเขียนหนังสือ เปนใจความว่า ให้จวนตวนผู้เปน บิดาจวนเต๊กผูอ้ าว์เราสมัคมาอยู่ด้วย สุมาเจียวเถิด ซุนหลิมนั้นเปนคน หยาบช้าหามีความเมตตากรุณาไม่ ข้าพเจ้าก็มาเข้าด้วยสุมาเจียวแล้วก็ ผูกกับลูกเกาทัณฑ์ยิงเข้าไปในเมือง จวนเต๊กได้หนังสือแล้วก็ไปหา จวนตวน พาทหารพรรคพวกของตัว เปิดประตูออกมาเข้าดว้ ยสมุ าเจียว www.samkok911.com

ตอนท่ี ๘๒ ๑๘๙๙ ฝา่ ยจูกัดเอ๋ยี นเปนทุกข์นกั คดิ อ่านอบุ ายทจ่ี ะแก้ไขเอาตวั รอด เจียวปน้ั กับเจยี วอ้ีทป่ี รึกษาจงึ ว่าแก่จูกัดเอี๋ยนว่า สเบียงอาหารในเมอื งนี้ก็เบาบางลงแล้ว ทหารก็มากซึ่งจะกินนานไปเห็นหาพอไม่ จะให้เขาล้อมไว้นานนกั เห็นจะไมไ่ ด้ ข้าพเจ้าคิดว่าจะให้ยกทหารเรากบั ทหารเมืองกังต๋ังตบี ากออกไป ใหจ้ งได้ ถา้ ไปมไิ ดก้ จ็ ะรบพงุ่ ใหจ้ งสามารถกว่าจะตายลงดว้ ยกัน จูกัดเอ๋ียนไดย้ นิ ดังน้ันก็โกรธนักจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นพอจะรักษาไว้ได้อยู่ ท่านมาคิดอย่างนี้เห็นจะไดแ้ ล้วหรือ ว่าทั้งนี้แกล้งจะให้แพ้แก่ข้าศึก ถา้ ท่านวา่ อย่างนสี้ ืบไปเราจะเอาตวั ไปฆ่าเสีย เจียวป้นั (Jiang Ban) เจยี วอ้ี (Jiao Yi) เจียวปนั เจยี วอี้ไดย้ ินดงั นนั้ ก็จนใจ เงยหน้าข้นึ ทอดใจใหญ่แลว้ พากนั ออกมาจึงปรึกษากันว่า จูกัดเอยี๋ นนี้จะถึงที่ตายอย่แู ล้ว เรง่ คดิ อ่านสมัคไปเขา้ ด้วยสมุ าเจยี วเถิด เห็นจะรอดจากความตาย ครน้ั เวลายามเศษเจยี วปั้นเจยี วอ้ีปนี กำแพงออกไปเขา้ ดว้ ยสมุ าเจยี ว ๆ กเ็ อาไว้ใชร้ าชการ แตน่ ้นั ไปทหารมี ฝีมือในเมืองชิวฉุนไม่มีผู้ใดจะคิดอ่านว่าจะออกไปรบเลย จูกัดเอี๋ยนแลเห็นกองทัพสุมาเจียวพูนดิน เปนสนามเพลาะขึ้นกันน้ำ ด้วยกลัวน้ำในแม่นํ้าห้อยซุ้มจะท่วมมาก็ดีใจ คิดว่าแม่นํ้าห้อยซุ้มเกิดน้ำ ใหญ่ท่วมทหารสุมาเจียวแล้ว เราจะยกออกตีเห็นจะมีชัยชนะ ตั้งแต่ฤดฝนมาจนถึงหน้าหนาวไม่มีฝน ตกเลย นำ้ ในแม่นํ้าหอ้ ยซุ้มก็นอ้ ยไป สเบยี งในเมอื งก็สิ้นแลว้ ฝ่ายบนุ ขิมกับบุตรสองคนก็คุมทหารรักษาหน้าที่อยู่ ครั้นเหน็ ทหารอดหยากก็เข้ามาแจง้ แก่ จูกัดเอี๋ยนว่าสเบียงอาหารสิ้นแล้ว ทหารขัดสนนัก ขอให้ปล่อยทหารห้วยหลำเปนชาวเมืองออกไป เที่ยวหากินให้เบาสเบียงเราลง จูกัดเอี๋ยนโกรธ ว่าท่านว่าทั้งนี้แกล้งจะคิดร้ายเราหรือ ว่าแล้วก็สั่งให้ เอาบนุ ขิมไปฆ่าเสยี สามกก๊ วิทยา

๑๙๐๐ สามกก๊ ฉบับเจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายบุนเอ๋งบุนเฮาเห็นบิดาตาย ก็โกรธนัก ถอดดาบออกไล่ฟันทหารบน เชิงเทินล้มตายกว่าสิบคน แล้วโดดลงจาก กำแพงข้ามคูไปหาสุมาเจียว เล่าเนื้อความ ทั้งปวงให้ฟัง สุมาเจียวเห็นบุนเอ๋งเข้ามี ความแค้นนัก ด้วยบุนเอ๋งตีทพั สมุ าสผู ้เู ปน พี่แต่ครั้งก่อนนั้น คิดจะใคร่ฆ่าเสีย จงโฮย จึงห้ามว่า ซึ่งโทษผิดแต่ครั้งกอ่ นนั้นเพราะ บุนขมิ ผูเ้ ปนบดิ า บดั นี้บนุ ขิมก็ตายแล้ว บนุ เอง๋ บุนเฮาถงึ ทีอ่ ับจนแลยอมสมคั มาอย่ดู ้วยเรา ถา้ ท่านเอา ไปฆ่าเสียข้าศึกผู้ใดจะสมัคเข้ามาหาเราสืบไปหามิได้ สุมาเจียวเห็นชอบด้วย จึงเรียกบุนเอ๋งบุนเฮา เขา้ ไปพูดจาเลา้ โลมด้วยถอ้ ยคำอนั ไพเราะแลว้ ต้งั ใหเ้ ปน นายทหารรอง จงึ ใหม้ ้าแลเส้ือผ้าเปนรางวัล บนุ เอ๋งบุนเฮากระทำคำนบั ลาเข้าไปรอ้ งว่า เราท้ังสองคนนี้สมัคเข้ามาอยกู่ ับทา่ นมหาอปุ ราช ๆ ก็หาเอาโทษซ่ึงเราทำผิดไวแ้ ต่ก่อนไม่ กลบั ให้ยศฐาศักด์ริ างวลั ท่านทง้ั ปวงเปนไรไม่คิดที่จะออกมา เขา้ ดว้ ยมหาอปุ ราช ทหารข้างในเมอื งได้ยนิ ดังนน้ั จึงปรึกษากันว่า บุนเอ๋งเปนคนอริกบั สมุ าเจียวมาแต่ กอ่ น สมุ าเจยี วยงั ไม่เอาโทษ ก็ควรแลว้ ทเ่ี ราทั้งปวงจะออกไปเขา้ ดว้ ยสมุ าเจยี ว จกู ัดเอีย๋ นได้แจ้งดังนั้น จะเอาโทษกเ็ ห็นมากกว่ามากนักก็มิไวใ้ จทหารทัง้ ปวง จึงออกตรวจตราหน้าที่เองทั้งกลางวันกลางคืน ทำอาญาฆ่าฟันโบยตีข่มขี่ทหารหนกั ขึน้ ไปกวา่ เก่า ฝ่ายจงโฮยเห็นทหารทั้งปวงซึ่งอยู่ ในเมืองนั้นเอาใจออกหากอยู่สิ้น จึงว่าแก่ สมุ าเจยี ววา่ ทา่ นเร่งใหท้ หารเขา้ ตเี ถิด คนใน เมืองเรรวนอยู่แล้ว สุมาเจียวมีความยินดีนกั ก็เร่งให้ทหารเข้าตีระดมพร้อมกันทั้งสี่ด้าน เจงสวนนายทหารซึ่งรักษาประตูทิศเหนือได้ ท่วงทีก็เปิดประตูออกรับกองทัพเมือง วุยก๊ก เข้าไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๘๒ ๑๙๐๑ ฝ่ายจูกัดเอี๋ยนรู้ว่าทหารวุยกก๊ เข้าเมืองได้แล้ว ก็คุมทหารสมัคพรรคพวกประมาณสามร้อย หนีออกจากเมือง ข้ามสะพานหกไปพบเฮาหุนนายทหารสุมาเจียว เฮาหุนฟันด้วยง้าวถูกจูกัดเอี๋ยน พลดั ตกมา้ ตาย แลว้ ใหท้ หารลอ้ มจบั ทหารจูกดั เอ๋ยี นไดท้ ั้งสามรอ้ ย ฝ่ายอองกิ๋มคุมทหารตีเข้าไปทางประตูทิศตวันตก อจี ว้ น (Yu Quan) พบอีจ้วนนายทหารเมืองกังตั๋งเข้าจึงร้องวา่ ท่านยังจะรบไปถงึ ไหน เร่งมาสมัคด้วยเราเถิดจะรอดชีวิต อีจ้วนได้ยินดังนั้นก็ โกรธนักจึงร้องว่า เรารับคำนายเรายกทัพมาช่วยจูกัดเอี๋ยน เรามาช่วยก็มิได้ ซึ่งจะสมัคเข้าด้วยท่านนั้นหาควรไม่ ด้วย เราเปนคนมีความสตั ย์ ว่าแลวกถ็ อดหมวกทิง้ ลงกับแผน่ ดนิ ร้อง ว่า ถ้าทำศึกตายในณรงค์ก็จะได้ลือชื่อมเี กียรติยศปรากฎไว้ใน แผ่นดิน ว่าแล้วก็รำง้าวขับม้าเข้าสู้รบกับอองกี๋ได้ประมาณ สามสิบเพลง เหลือกำลงั นกั บอบช้ำทงั้ มา้ ท้ังคนก็ตายในทร่ี บ สามก๊กวิทยา

๑๙๐๒ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายสุมาเจียวเข้าเมืองได้แล้ว ก็ สั่งให้จับบุตรภรรยาจูกัดเอี๋ยนมา สืบสาว เอาลูกหลานหว่านเครือ ฝักฝ่ายขา้ งบิดาแล มารดาภรรยาเปนสามโคตรมาฆ่าเสีย แล้ว ให้เอาทหารสามร้อยคนซึ่งจับได้นั้นมาถาม ว่า ผู้ใดจะสมัคอยู่กับเราบ้างเราจะไว้ชีวิต ทหารทั้งปวงจึงว่า ข้าพเจ้าไม่สมัคอยู่แล้ว จะขอตายตามจูกัดเอี๋ยน สุมาเจียวได้ยิน ดังนั้นก็โกรธนักจงึ ให้ทหารเอาไปฆ่าเสีย ครั้นเอาไปถึงนอกเมืองแล้วจึงให้ถามทีละคนว่า ผู้ใดสมัคอยู่ บา้ งจะเล้ียงไว้ ทหารท้งั ปวงกม็ ไิ ดย้ อมอยดู่ ว้ ยสกั คนหนงึ่ สุมาเจียวกส็ งั่ ใหเ้ อาไปฆา่ เสยี สิ้น แลว้ กลับคดิ เอนดูว่าคนเหล่านี้สัตย์ซื่อต่อนายจนตาย จึงสั่งให้ฝังคนทั้งนั้นไว้ตามธรรมเนียม ครั้นจูกัดเอี๋ยนตาย แลว้ ทหารทง้ั ปวงก็เขา้ เกลย้ี กลอ่ มอยดู่ ว้ ยสุมาเจยี วเปนอันมาก โปยซิวจึงว่าแก่สุมาเจียวว่า ซึ่งทหารเมืองกังตั๋งมาสมัคเข้าด้วยเรานี้ สมัคพรรคพวกพี่น้อง อยใู่ นเมอื งกังต๋ังเปนอนั มากจะไวใ้ จไม่ได้ เกลือกนานไปจะกลับเปนใสศ้ ึกขน้ึ ขอใหท้ า่ นฆ่าเสียใหส้ ิ้นจึง จะชอบ จงโฮยได้ฟงั ดังน้นั จึงวา่ คำโบราณกลา่ วไวว้ า่ นายทัพนายกองผู้จะตั้งตวั เปนใหญ่ ถงึ จะตีเมือง ได้ เมอ่ื ผู้ใดเปนเสี้ยนศัตรู ก็จะทำอนั ตรายเอาแต่ผูน้ น้ั ซ่งึ ท่านจะให้ฆา่ ทหารทง้ั ปวงเสียเราไม่เห็นด้วย ควรจะปล่อยให้ไปบ้านเมืองจงึ จะชอบ จะได้ปรากฎกิตติศัพท์เราต่อไป สุมาเจียวก็เห็นด้วย ให้ปล่อย ทหารทง้ั ปวงไปยงั ทอ่ี ย่สู ิ้น กึ่งจูทหารเอกจึงว่า ข้าพเจ้า สมัคเข้าอยู่กับท่านแล้ว ซึ่งจะกลับไป เมืองกังตัง๋ บดั นี้ ซุนหลมิ รู้ก็จะคิดสงสัย เอาโทษขา้ พเจา้ สุมาเจียวไดฟ้ งั ดงั นน้ั ก็ มีความยินดี จงึ ตงั้ ก่งึ จเู ปนขุนนางอยู่ใน เมืองชิวฉุน แล้วก็จัดแจงทหารจะยก กลบั ไปเมือง www.samkok911.com