สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ ๖๖

ตอนที่ ๖๖ ๑๔๘๗ ตอนท่ี ๖๖ ฝ่ายพระเจ้าเล่าป่ีอยู่ ณ เมืองเป๊กเต้ ตั้งแต่เสียทัพมาแล้วก็ได้ความอัปยศอดสูไม่เปนอันกนิ อันนอนให้เดือดร้อน ราคาญใจนัก แล้วคิดถึงกวนอูเตียวหุยผู้ตายก็ตรอมใจจนเปนไข้หนักลง อยู่มา กลางคืนวันหนึ่งพระเจ้าเล่าป่ีเข้าที่ จึงขับคนซึ่งน่ังรักษาตะเกียงใหอ้ อกไปนอนเสีย แล้วพระเจ้าเล่าปี่ บันทมก็หลับไป จึงฝันว่าลมพัดตะเกียงเกือบจะดับแล้วก็มิดับเล่า เปลวเพลิงนั่นหรี่ไม่ติดเปนปรกติ แล้วแลไปเห็นที่ริมตะเกียงน้ันมีคนเข้ามายืนอยู่สองคน จึงว่าเราขับให้ไปนอนก็มิไปมายืนอยู่ใย แล้วรูปน้ันกลายเปนกวนอูเตียวหุยสองคนยืนเคียงกันอยู่ พระเจ้าเล่าป่ีจึงถามว่า น้องมาหาพ่ีหรือ กวนอูเตียวหยุ จงึ ทูลว่า ข้าพเจ้ามิใช่คนเปนด้วยเดชความสตั ยข์ ้าพเจ้าไดท้ าดีมาด้วยกันแต่หนหลงั นน้ั เทพดายกให้ข้าพเจ้าเปนเจ้า บัดนี้ข้าพเจ้าคิดถึงพระองค์จึงมาเย่ียมเยียนดู ไม่ช้าดอกแล้วพระองค์ ก็จะไปอย่ดู ้วยกนั พระเจ้าเล่าปี่ก็ยึดเอามือกวนอูเตียวหุย พอตกใจต่ืนขึ้นจึงร้องเรียกคนรักษาตะเกียงเข้ามา ถามวา่ นาฬิกาได้เท่าไร คนรักษาจงึ ทูลว่าไดส้ ามยามแลว้ พระเจ้าเลา่ ปไ่ี ด้ยนิ ดังน้นั ก็ทอดใจใหญส่ าคัญ แน่ว่าตัวจะตายแล้ว จึงสั่งใช้ให้ทหารไปเมืองเสฉวน บอกขงเบ้งกับลิเงียมว่าเราป่วยหนักแล้วจะขอ เห็นหนา้ จะได้สงั่ ความไว้ ให้รีบมาทงั้ กลางวันกลางคืน มา้ ใชเ้ อาเนื้อความไปบอกขงเบง้ ตามรบั สัง่ สามก๊กวิทยา

๑๔๘๘ สามก๊กฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ จึงให้ อาเต๊าพระราชบุตรผู้ใหญ่อยู่รักษาเมือง เสฉวน ขงเบ้งกับลิเงียมก็พาเล่าเอ๋งเล่าลี สองคนผู้บุตรพระเจ้าเล่าปี่ไปด้วย คร้ันถึง เมืองเป๊กเต้ ขงเบ้งกับลิเงียมเล่าเอ๋งเล่าลี สค่ี นพากนั เข้าไป เห็นพระเจา้ เลา่ ปี่ป่วยหนกั อยู่จึงกราบลงแลว้ ร้องไห้ พระเจ้าเลา่ ปเ่ี ห็นก็ เชิญขงเบ้งให้น่ังข้าง ๆ แล้วเอามือลูบหลัง จึงว่าเราได้ท่านอาจารย์มาไว้ด้วยช่วยทานุบารุงจึงได้เมืองเสฉวน จะทาการคร้ังไรก็สาเร็จความ ปราถนาหาภัยอันตรายมไิ ด้ ครั้งน้ที า่ นหา้ มมใิ หย้ กไปตเี มอื งกงั ตงั๋ เรานม้ี ฟิ ังดงึ ดนั ไป จงึ เสียทพั ไดค้ วาม อัปยศอดสูมากนกั เราผิดเอง บดั นเ้ี ราจะตายอยู่แล้วจึงให้ไปเชิญทา่ นมา เพราะวิตกดว้ ยการแผ่นดนิ ซง่ึ จะทาต่อไปข้างหน้าน้ัน เห็นว่าบุตรเราสามคนน้ียงั อ่อนความคิดนกั ถ้าท่านละเมินเสียแลว้ เห็นจะขัด สน ขอท่านไดเ้ มตตาเห็นแก่เรา อนั การแผน่ ดนิ ท้งั ปวงเราปลงธุระฝากไว้แกท่ า่ น ๆ ชว่ ยทานุบารุงบตุ ร เราต่อไปเถดิ ว่าแลว้ ก็รอ้ งไห้ ขงเบง้ ไดฟ้ งั ดงั น้นั คิดสงสารกร็ อ้ งไห้ จึงว่าพระองค์อย่าวติ กเสย บตุ รของ พระองค์สามคนน้ันขา้ พเจา้ จะทานบุ ารงุ ตอ่ ไป แต่พระองค์อุตสา่ ห์กินยารักษาโรคใหห้ ายเถิด พระเจา้ เล่าปีน่ อนอยู่เห็นมา้ เจ๊กม้าเลีย้ งนัง่ อย่ทู น่ี ่ัน จงึ ขบั ม้าเจ๊กใหอ้ อกไป แล้วถามขงเบง้ ว่า ม้าเจ๊กคนนท้ี ่านยังเห็นความคดิ เขาเปนประการใด ขงเบ้งจึงทูลว่า ความคิดม้าเจก๊ ดีอยู่ พระเจ้าเลา่ ป่ี จึงว่า ท่านว่าดีเราไม่เห็นด้วย เราเห็นม้าเจ๊กนั้นเจรจาเกินรู้นัก จะใช้ราชการไปข้างหน้าให้ท่าน พิเคราะห์จงดี แล้วจึงให้หาขุนนางแลที่ปรึกษาเข้ามา พระเจ้าเล่าปี่จึงเขียนอักษรมอบราชสมบัติให้ บุตรตามประเพณีกษัตริย์ส่งให้ ขงเบ้ง แล้วก็ทอดใจใหญ่จึงว่าแก่ขุนนางที่ปรึกษาว่า ท่านท้ังปวงกับ เราเดิมจะต้ังตัวนั้น คิดจะกาจัดแซ่โจโฉให้ ส้ินเชิง จะบารุงแผ่นดินพระเจ้าเห้ียนเต้ แลเราช่วยกันทาการยังมิสาเร็จ บัดน้ีกรรม ม า ถึ ง เ ร า จ ะ ล า ท่ า น ไ ป แ ต่ ก ล า ง ท า ง ก่ อ น แต่บุตรเราทั้งสามซ่ึงยังอยู่จะทาการแผ่นดิน สืบไปน้ัน ขอฝากท่านทั้งปวงช่วยทานุบารุง ต่อไปด้วย www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๖ ๑๔๘๙ ฝ่ายขุนนางทีป่ รกึ ษาได้ยนิ พระเจ้าเล่าป่ี ตรัสดังน้ัน ต่างคนตา่ งร้องไหช้ วนกันกราบลงแล้ว จึงทูลว่า พระองค์อย่าวิตกเลยข้าพเจ้าจะทานุ บารุงพระราชบุตรต่อไปกว่าจะส้ินชีวิต พระเจ้า เล่าปี่ได้ยินดังนั้นคิดอาลัยสงสารข้าราชการท้ัง ปวงก็ร้องไห้ จึงผนิ ไปยุดเอามอื ขงเบง้ แล้วกระซิบ บอกความในใจให้ฟงั ว่า ปัญญาความคิดของท่าน นี้ไม่มีใครเสมอแล้วดีกว่าโจผีสักร้อยส่วน ท่านดูเอาแต่การซ่ึงจะบารุงแผ่นดินให้เปนสุขพอประมาณ เถิด ถ้าเห็นลูกเราไม่อยู่ในสัตย์ในธรรมทาผิดประเพณีไปไม่ฟังท่าน ก็ให้ท่านรักษาเมืองเสฉวนบารุง แผ่นดนิ เองเถิด ขงเบ้งได้ฟังพระเจ้าเล่าป่ีว่าดังนั้นตกใจตัวส่ัน ถอยลงมากราบลงกับแผ่นดินจนหน้าแตก โลหิตไหลแล้วทูลว่า ข้าพเจ้าคิดจะบารุงบุตรพระองค์ไปกว่าจะตาย อย่าได้คิดว่า ข้าพเจ้าจะ เบียดเบยี ฬบตุ รพระองคเ์ ลย พระเจา้ เลา่ ป่เี ห็นขงเบ้งตกใจกราบลงจนหน้าแตกโลหิตไหลดังนั้น จึงคิด ว่าขงเบ้งน้ีมีความสัตย์รักเราจริง จึงเชิญให้มาน่ังใกล้แล้วร้องเรียกเล่าเอ๋งเล่าลีผู้ลูกท้ังสองคนเข้ามา ลูบ หลังลูบหน้าแล้วว่า เจ้าค่อยอยู่ให้จงดีเถิดพ่อจะขอลาแลว้ เจ้าพ่ีน้องทั้งสามคนจงค่อยเลยี้ งรักษา กัน ถา้ ขัดสนส่ิงใดไมร่ ู้จงไต่ถามขงเบ้ง เจ้าจงรกั ขงเบ้งเกรงขงเบง้ ใหเ้ หมือนหน่งึ บดิ า แล้วใหล้ ูกสองคน กราบขงเบ้ง ๆ เห็นพระเจ้าเล่าป่ีให้ลูกสองคนกราบดังน้ัน จึงว่าพระองค์อย่าวิตกสงสัยเลย ข้าพเจ้า ขอเปนขา้ ทานุบารุงบุตรพระองค์ไปกวา่ จะสนิ้ ชวี ติ พระเจ้าเล่าป่ีจึงเรียกจูล่งเข้า มาแลว้ วา่ ทา่ นผู้เปนนอ้ งได้ชว่ ยทานุบารงุ เราทาการแต่ต้นมือ บัดนี้เราจะลาแล้ว ท่านอยู่ภายหลังช่วยทานุบารุงลูกเรา ต่อไปเถิด จูล่งได้ยินดังนั้นก็ร้องไห้กราบ ลงแล้วทลู วา่ พระองคอ์ ยา่ ได้ปรารมภเ์ ลย ถ้ามีการสงครามข้าพเจ้าจะขอตายก่อน พระราชบตุ ร สามก๊กวิทยา

๑๔๙๐ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) พระเจ้าเล่าป่ีผินพักตร์มาว่าแก่ขุนนางท่ีปรึกษาทั้งนั้นวา่ เราป่วยหนักอยู่แล้ว ท่ีส่ังความทงั้ ปวงไว้มิท่ัวถึงประการใดอย่าน้อยใจเลย เราขออภัยกับท่านเถิด คร้ันส่ังสิ้นความแล้วพระเจ้าเล่าป่ีก็ เอนพระองค์ลงเหนือที่แล้วก็ขาดใจตาย พระเจ้าเล่าปี่อายุได้หกสิบสามปี เสวยราชย์ได้สามปี ตาย เดือนหกแรมเก้าค่า (พ.ศ. ๗๖๖) ขุนนางแลทหารท้ังปวงก็ชวนกันร้องไห้เสรา้ โศกเปนอันมาก ขงเบ้ง จงึ ให้จดั แต่งการเชญิ พระศพพระเจา้ เล่าป่ไี ป ณ เมอื งเสฉวน www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๖ ๑๔๙๑ ฝา่ ยอาเตา๊ รูก้ ร็ อ้ งไหอ้ อกมารับพระศพพระบิดาถึง นอกเมือง ทาคานับแล้วรับพระศพเข้าในเมือง เชิญข้ึนไว้ใน ท่ีเสด็จออกตั้งเครื่องบูชาพระบิดาเส้นวักตามประเพณี กษัตริย์ แลว้ ขงเบง้ จึงสง่ หนังสอื พระเจ้าเลา่ ป่ีให้กบั อาเต๊า ๆ รับหนังสือมาอ่านดูเปนใจความว่า พระเจ้าเล่าปี่ผู้บดิ าใหไ้ ว้ แก่เจ้าท้ังสามคน ด้วยบิดาไปทาการทั้งน้ีหวังจะกาจัดศัตรู ราชสมบัติจะบารุงแผ่นดินพระเจ้า เหี้ยนเต้ให้เปนสุข กไ็ ม่ทันจะสาเรจ็ กรรมมาถึงบิดาจะลาไปกอ่ นแล้ว เจา้ พนี่ ้อง ทั้ ง ส า ม ค่ อ ย เ ล้ี ย ง รั ก ษ า กั น ต า ม ป ร ะ เ พ ณี ผู้ ใ ห ญ่ ผู้ น้ อ ย แลอาเต๊าผู้พ่ีนั้นให้รักษาราชสมบัติต่อไป ถ้าขัดสนส่ิงใดจง ไต่ถามขงเบ้ง ให้รักขงเบ้งเหมือนบิดา อาเต๊าครั้นอ่าน เล่าเสีย้ น (Liu Shan) หนังสือแล้วพ่ีน้องสามคนกอดกันร้องไห้ ขงเบ้งจึงว่า ประเพณีแผ่นดินจะให้ราชสมบัติว่างอยู่จนสามวันก็มิควร จึงเชิญอาเต๊าให้ว่าราชการแผ่นดิน ถวาย ราชสมบตั แิ ลเคร่อื งสาหรบั กษตั ริย์ ถวายพระนามเรยี กวา่ พระเจ้าเลา่ เสีย้ น พระเจ้าเล่าเสี้ยนรับราชสมบัติแล้ว ต้ังขงเบ้งเปนมหาอุปราชรักใคร่นับถือเหมือนบิดา แล้วก็แต่งการพระศพพระเจ้าเล่าป่ีตามประเพณีกษัตริย์ เชิญไปฝังไว้ตาบลหุ้ยเหลงในเมืองเสฉวน แล้วก่อกุฏิ์ประดับประดาจารึกเปนอักษรไว้ในแผ่นศิลาหน้ากุฏ์ิน้ันว่า พระเจ้าเลียดห้องเต้ แล้วให้ นางงอซแี ม่เลยี้ ง มารดาของเล่าเอง๋ เลา่ ลีมาตงั้ เปนพระราชมารดาผู้ใหญ่ ฝ่ายมารดาซึ่งตายก่อนน้ัน กับนางบิฮูหยินแม่เลี้ยง ก็ให้ร้ือกุฏิ์ก่อประดับประดาขึ้นใหม่ ให้จารึกไว้ในหน้าศิลาว่า กุฏิ์พระมารดาพระเจ้าเล่าเส้ียนเมียพระเจ้าเล่าป่ี พระมารดาเลี้ยงน้ันว่า เมียถัดพระเจ้าเล่าปี่ แลขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยนั้น ก็พระราชทานให้เล่ือนที่ตามสมควร แล้วพระเจ้า เล่าเสี้ยนก็ให้ถอดคนโทษในคุกในตะรางบันดามีอยู่ ในเมืองนั้นโปรด ให้ปล่อยเสียส้ิน แลส่วยสาอากร ขนอนตลาดนอกเมืองในเมืองก็โปรดให้ยกเลิกเสีย สามปี สามก๊กวิทยา

๑๔๙๒ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายขุนนางข้างพระเจ้าโจผีครั้นรู้ว่า พระเจ้าเล่าปี่ตาย จึงเอาเนื้อความเข้ามาทูลกับ พระเจ้าโจผี พระเจ้าโจผีได้ฟังดังนั้นดใี จนัก จึงว่า พระเจ้าเล่าป่ตี ายเห็นราชสมบัตจิ ะว่างอยู่ไม่มีผู้ใด ว่า เรารีบยกทัพไปตเี อาเหน็ จะไดโ้ ดยงา่ ย กาเซีย่ ง ที่ปรึกษาจึงทูลว่า ขงเบ้งเปนคนมีปัญญาจะไมล่ ะ ให้สมบตั ิวา่ งอยู่ เหน็ จะตั้งบตุ รพระเจา้ เลา่ ปีข่ ้นึ ว่า ราชการ ซ่ึงจะยกไปตีนั้นเห็นจะไมไ่ ด้ สุมาอี้ท่ีปรึกษาจึงว่า ถึงจะมีผู้ว่าราชการก็เห็นว่าผู้คนแลทหาร ยงั ไมป่ รกติ ถ้ายกไปทาการเห็นจะไดโ้ ดยงา่ ย พระเจ้าโจผเี หน็ ชอบด้วย แลว้ จึงถามสุมาอ้ีวา่ เราจะคดิ ทาประการใดดี สมุ าอจี้ งึ วา่ ขา้ พเจา้ เหน็ ว่า ถงึ เราจะคุมทหารยกไปใหส้ ิน้ ทั้งเมืองกไ็ มช่ นะเขาดว้ ยทหารเรา น้อย แล้วขงเบ้งก็เปนคนมสี ติปัญญา จาจะใหค้ ดิ เปนกลอบุ ายยกไปห้าทาง ๆ ละสิบหมน่ื แล้วจะแต่ง หนังสือให้คนคุมเข้าของเงินทองแยกกันไป จ้างให้ห่อปีเจ้าเมืองเลียวต๋ังยกทหารตีเข้าไปทางด่าน แฮเบ้งก๋วนทิศตวันตก ให้เบ้งเฮกเจ้าเมืองมันอ๋องยกทหารตีเข้าไปทางด่านเอ๊กจ๋ิวทิศใต้ ให้เบ้งตัด เจ้าเมืองซงหยงซ่ึงสมัคมาอยู่กับเราน้ันตีเข้าไปทางด่านฮันต๋งทิศ เหนือ แต่เมืองกังตั๋งน้ันกับเราเปน อริกันอยู่ จาจะมีหนังสือเปนราชไมตรีไปถึงซุนกวน ให้ซุนกวนยกทหารตีเข้าไปทางด่านกวยเซียทิศ ตวันออก ถ้าสาเร็จราชการตไี ดเ้ มืองเสฉวนแล้ว เราจะแบง่ แผ่นดนิ ให้พระเจ้าซุนกวนเปนค่าจ้าง แล้ว เราจึงแตง่ ใหโ้ จหยนิ คุมทหารสบิ หมื่นตีเขา้ ไปทางยังเผงก๋วนตรงเข้าไปเอา เมอื งเสฉวนทเี ดยี ว ถ้าได้ไป พร้อมกันท้ังห้าทางเปนคนห้าสิบ หมื่นฉนี้ ถึงขงเบ้งผู้มีสติปัญญาน้ันก็ จะแพ้แก่เรา พระเจ้าโจผีได้ฟังดังนั้น เห็นชอบด้วย จึงจัดแจงของทองเงิน แล้วแต่งหนังสือเหมือนสุมาอ้ีว่าน้ัน ก า ห น ด วั น คื น แ ล้ ว ใ ห้ ค น คุ ม ไ ป ทุ ก เมือง แล้วสั่งโจหยินให้จัดเตรียม ทหารไว้ให้พร้อม แม้คนถือหนังสือ กลบั ไปเมือ่ ใดกจ็ ะใหย้ กไปเมอื่ น้นั www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๖ ๑๔๙๓ ฝา่ ยพระเจ้าเล่าเสี้ยนรกั ษาราชสมบัตยิ งั หามี มเหษีไม่ ขงเบ้งมหาอุปราชแลขุนนางท้ังปวงพร้อมกัน เ ห็ น ลู ก ส า ว เ ตี ย ว หุ ย ชื่ อ น า ง เ ตี ย ว ซี อ า ยุ ไ ด้ สิ บ เ จ็ด ปี มีปัญญาหลักแหลมดี ก็นามาตั้งให้เปนมเหษีพระเจ้า เลา่ เสีย้ น แลการแผ่นดนิ นน้ั พ ระเจา้ เลา่ เสีย้ นใหข้ งเบง้ วา่ กลา่ วสิทธข์ิ าดท้งั ส้นิ ฝ่ายทหารผู้สอดแนมเอาเน้ือความเข้ามาทูล เตียวซี (Lady Zhang) พระเจ้าเล่าเส้ียนว่า พระเจ้าโจผีจัดแจงทหารจะมารบ เมืองเรา จะใหต้ เี ขา้ มาเปนหา้ ทาง โจหยนิ คุมทหารมาตี ยังเผงก๋วน เบ้งตัดคุมทหารมาทางด่านฮันต๋ง พระเจ้า ซนุ กวนคุมทหารมาตีดา่ นกวยเซยี เบง้ เฮก็ คมุ ทหารมาตี ด่านเอกจ๋ิว ห่อปีคุมทหารตีด่านแฮเบ้งก๋วน ห้าทาง เปนทหารห้าสิบหมน่ื ฝ่ายพระเจ้าเล่าเส้ียนพึ่งได้เสวยราชสมบัติใหม่ได้ฟังนั้นก็ตกใจ ขณะนั้นขงเบ้งมิได้มาเฝ้า หลายวัน แล้วจึงให้คนใช้ไปเชิญมหาอุปราชหวังจะคิดราชการ คนใช้รับสั่งไปแล้วกลับมาทูลว่า มหา อุปราชป่วยอยู่เข้ามามิได้ พระเจ้าเลา่ เส้ียนได้ยินดังนั้นก็ย่ิงตกใจนัก ครั้นรุ่งข้ึนวันหนึ่งจึงใช้ตงอุ่นเตา เขงทีป่ รึกษาสองคน ออกไปเยีย่ มดูมหาอุปราชปว่ ยเปนไร แลว้ เลา่ ความท้งั นั้นใหฟ้ ังดว้ ย ตงอ่นุ เตาเขง รับสั่งแล้วก็ไปถึงท่ีบ้านมหาอุปราช นายประตูห้ามไว้มิให้เข้าไป จึงเล่าให้ นายประตฟู ัง แลว้ จึงวา่ พระเจา้ เลา่ ปไี่ ด้ ฝากธุระแผ่นดนิ ไว้กบั มหาอุปราช บดั น้ี มีราชการมามหาอุปราชทาป่วยอยู่ฉน้ี ใยเล่า นายประตูเข้าไปบัดเดี๋ยวหน่ึงก็ กลับมาบอกว่ามหาอุปราชป่วยมากอยู่ ถา้ คลายพรงุ่ น้ีจงึ จะไปเฝ้า สามกก๊ วิทยา

๑๔๙๔ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) ตงอุ่นเตาเขงได้ฟังดังน้ันถอนใจใหญ่แล้วกลับไป คร้ันรุ่งขึ้นวันหนึ่งตงอุ่นเตาเขงแลขุนนาง ทั้งปวงก็ชวนกันไปคอยอยู่ที่ ประตูบ้านมหาอุปราชแต่เช้าจนเย็นไม่เห็นออกมา ขุนนางทั้งปวงไม่รู้ที่ จะว่าประการใดก็ชวนกันกลบั ไป ตงอุ่นเตาเขงก็เอาเนื้อความไปทูลพระเจา้ เล่าเสย้ี นทุกประการ แล้ว ว่ามหาอุปราชมีปัญญาเกลือกจะดูใจจึงไม่เข้ามา ขอเชิญพระองค์ไปจึงจะดี พระเจ้าเล่าเส้ียนได้ฟัง ดังน้ันคดิ สงสยั ใจนกั จึงเอาเนื้อความไปเล่าให้พระมารดาฟงั นางงอซีไดฟ้ ังดังน้นั จึงว่า พระเจ้าเล่าป่กี ็ ได้ฝากธุระการแผ่นดินไว้กับขงเบ้งให้ช่วยทานุบารุงเจ้าต่อ ไป บัดนี้มีราชการให้หามิเข้ามา เขามี ปัญญาเกลอื กจะดใู จวา่ เจา้ จะรกั เหมือนบดิ ารักเขาหรือไม่ เชญิ เจา้ ออกไปหาเถดิ ถา้ เขาไมเ่ ขา้ มาแม่จึง จะออกไปวา่ เอง พระเจ้าเล่าเส้ียนได้ฟัง ดังน้ันแล้วก็กลับมา ครั้นรุ่งขึ้นวัน หน่ึงเสดจ็ ข้ึนรถไปเย่ยี มมหาอุปราช ครั้นถึงนายประตูเห็นก็ตกใจ เปิด ประตูให้แล้วหมอบนิ่งอยู่ พระเจ้า เล่าเสี้ยนก็ลงจากรถเดิรเข้าไปใน ประตูสามชั้น จึงเห็นมหาอุปราช นั่งตกเบ็ดอยู่รมิ สระ จึงแกล้งยืนนิง่ อยู่ข้างหลังมิให้เห็นแล้วจึงถามว่า ท่านตกเบ็ดสนุกหรือ ขงเบ้งเหลียวมาเห็นพระเจ้าเล่าเสย้ี นก็ตกใจท้ิงเบ็ดเสียกราบลงแลว้ ทูลว่า โทษ ขา้ พเจา้ ถึงตาย พระเจ้าเล่าเสี้ยนเห็นขงเบ้งกราบลงดังนั้นจึงยึดเอามือให้ยืนข้ึนแล้วว่า ข้าพเจ้าไม่ถือโทษ ท่าน บัดนี้มีข่าวมาวา่ โจผจี ะยกทัพเปนห้าทางมาตีเมืองเรา ท่านไม่แจ้งหรอื จงึ น่ิงเฉยเสยี ฉน้ี ขงเบ้งได้ ยินพระเจา้ เล่าเสี้ยนว่าดังนั้น หวั เราะแล้วเชญิ น่ังทค่ี วรจึงทลู วา่ ข้าพเจา้ ตกเบด็ น้ันคิดความดอก จะได้ เอาความสนุกหามิได้ ซ่ึงโจผีจะยกมาตีเมืองเราทั้งห้าทางน้ันข้าพเจ้ารู้ก่อนพระองค์อีก พระเจ้าเล่า เสยี้ นไดฟ้ งั ดังนั้นจึงวา่ ทา่ นจะคิดประการใดอย่าใหภ้ ยั อนั ตรายมาถงึ เมอื งเรา www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๖ ๑๔๙๕ ขงเบ้งจึงทูลว่า โจผีจะยกมาครั้งน้ีถึงห้าทาง แต่ส่ีทางน้ันข้าพเจ้าคิดกาจัดเสียหามาได้ไม่ พระองค์อย่าวิตกเลย ยังทางเดียวแต่ท่ีซุนกวนจะยกมาน้ัน ข้าพเจ้ายังคิดความอยู่จึงมิได้เข้าไปเฝ้า พระองค์ พระเจา้ เลา่ เส้ยี นไดฟ้ งั ดังนั้นคิดสงสยั นกั จงึ ถามขงเบ้งว่า ท้งั ส่ที างท่านว่าจะกาจดั เสียไดแ้ ลว้ ยังแต่ทางซุนกวนนั้น ท่านจะทาประการใดข้าพเจ้ายงั ไมเ่ ข้าใจ ขงเบ้งจึงทูลว่า บิดาของพระองค์ปลง ธุระฝากข้าพเจ้าไว้ใหช้ ่วยทานุบารุง ควรหรอื ข้าพเจ้าจะละเมินเสีย แต่หากข้าพเจา้ ทาการโดยลับมิให้ ขุนนางแลคนทั้งปวงรู้ ซึ่งข้าพเจ้าว่าจะกาจัดเสียได้สี่ทางนั้น คือห่อปีจะตีมาด่านแฮเบ้งก๋วน ข้าพเจ้า ให้มีหนังสือไปถึงม้าเฉียวซ่ึงตั้งอยู่ที่นั้นให้คอยสกัดไว้ แลม้าเฉียวคนน้ีกับห่อปีเคยกลัวกันมาแต่ก่อน เบ้งเฮ็กจะมาทางเอ๊กจิ๋ว ข้าพเจ้าได้มีหนังสือไปให้อุยเอี๋ยนสกัดรบไว้ แลให้ทาท่ีวงเวียนไว้สองข้างท้ัง ซา้ ยทั้งขวา ให้ทหารคมุ กันเดิรเปนพวก ๆ เดิรแตซ่ า้ ยไปขวาเดิรแตข่ วาไปซา้ ย วนั ละเจ็ดกลับแปดกลบั นั้นทุกวัน ข้าศึกเห็นว่าคนมากก็จะถอยไป เบ้งตัดจะมาทางฮันต๋ง ข้าพเจ้ารู้ว่าเบ้งตัดคนน้ีกับ ลิเงียมเปนสหายกินน้าสบถร่วมชีวิตจะเปนตาย ด้วยกัน ข้าพเจ้าแต่งเปนหนังสือลิเงียมไปให้เบ้งตัด ถ้าเบง้ ตดั เห็นหนังสอื ลิเงียมแลว้ กจ็ ะทาเปนปว่ ยบิดเบอื นไปสดุ แตไ่ มย่ กมา สามกก๊ วิทยา

๑๔๙๖ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง(หน) โจหยนิ จะมาทางยงั เผงกว๋ นน้ัน ทางเดริ กันดารลุ่มโคลนนักมายาก ข้าพเจ้าแต่งใหจ้ ลู ง่ คุม ทหารออกไปต้ังม่ันไว้อย่าให้ออกรบ ถ้าโจหยิน เห็นจูล่งไม่ออกรบดังน้ันก็จะเลิกทัพถอยไปเอง แล้วข้าพเจ้าแต่งให้กวนหินเตียวเปาคุมทหาร ชาวนอกเมืองไปสามหมื่นมิให้ผู้ใด รู้ เที่ยวตรวจ ตราสอดแนมทั้งสี่ทาง ถ้าเห็นหนักไหนให้ช่วยกนั เพราะข้าพเจ้าทาไว้ฉน้ีจึงทูลพระองค์ว่าตัดได้ส่ีทางแล้ว แต่ทางเมืองกังต๋ังน้ันเห็นว่าจะไม่ยกมาเร็ว ดว้ ยซุนกวนรบกบั โจผผี ิดกันจะระวังหลงั อยู่ ดรี ้ายจะคอยดูเมอื่ ไรทั้งสี่ทางตีเข้ามาเกอื บจะไดเ้ มืองแล้ว ซุนกวนจึงจะยกมา เราจาจะคดิ กลอุบายหาคนซ่ึงมีสติปัญญาไปเจรจาดว้ ยชาวเมืองกังต๋ังเห็นซุนกวน จะไม่ยกมา แตข่ า้ พเจ้าพิเคราะหด์ ูยังไม่เห็นมผี ู้ใดซง่ึ มอี ัชฌาสัยเลย พระเจ้าเล่าเสีย้ นไดฟ้ ังความขงเบ้งช้ีแจงให้ดังนั้นก็ดีใจนกั เหมอื นกบั เทพดามายกภูเขาออก จากอกหนา้ ตาผ่องใสข้นึ ขงเบ้งจึงแต่งของเสวยถวายพระเจา้ เลา่ เสยี้ น ๆ เสวยแลว้ ก็ลาไป ขงเบ้งตาม ออกไปส่งเสด็จถึงนอกประตู บังคมแล้วตรวจดูหน้าขุนนางท้ังปวง เห็นเตงจ๋ีหมอบอยู่ข้างรถจึงเดิร เข้าไปยุดเอาชายเสือ้ แลว้ วา่ ทา่ นอยา่ ไปส่งเสด็จเลย แลว้ ก็พาเข้าในบ้าน ฝ่ายขุนนางที่ตามเสด็จน้ันต่างคนต่างพูดจากันว่า เมื่อเสด็จออกมาเห็นไม่สบายนัก คร้ัน มาพบมหาอปุ ราชแล้วก็กลับเข้าไป เราเหน็ ทว่ งทีพระองค์ผอ่ งใสสดชื่นข้ึน เหน็ การท้งั ปวงจะไม่เปนไร แล้ว ครน้ั ส่งเสดจ็ แล้วก็ชวนกันกลับไปบา้ น ฝ่ายขงเบ้งก็ชวนเตงจ๋ีเข้ามาน่ังแล้วว่า เมืองเรากับเมืองโจผี เตงจี๋ (Deng Zhi) เมืองซนุ กวนเปนเสยี้ นศึกสามเสา้ อยู่ เราคดิ จะเอาสองเมอื งมาให้ข้ึนแก่ เรา จะยกไปตีเอาเมืองไหนดี เตงจี๋ได้ยินดังน้ันจึงว่า เจ้านายเราพึ่งได้ ราชสมบตั ิยงั ไม่เหน็ น้าพระทัย ใจทหารจงึ ไม่ปรกติ อน่ึงพระเจ้าโจผีก็มี ทหารมาก เมืองก็กว้างขวางใหญ่หลวงนัก เห็นจะไปหักเขามิได้ ถ้าเรา ทาไมตรีกับพระเจ้าซุนกวนก่อน แล้วจึงช่วยกันยกไปตีเอาเมือง พระเจา้ โจผีเห็นจะได้ แต่ไม่แจง้ ความคิดของท่านประการใด www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๖ ๑๔๙๗ ขงเบ้งได้ยินแล้วหัวเราะ จึงว่าเราคิดอยู่ ช้านานแล้ว แต่ยังหาคนไม่ได้เหมือนใจจึงน่ิงอยู่ เราได้ยินท่านว่าบัดน้ีต้องใจเหมือนเราคิดไว้ เหน็ แตท่ า่ นผู้เดียวจะอาสาได้ เตงจี๋จึงวา่ สติปัญญา ขา้ พเจา้ นอ้ ยนัก กลวั จะเสยี ราชการของท่านไป ขง เบ้งจึงว่า เราเห็นดีได้การอยู่แล้ว ท่านอย่าบิดพลิว้ ไปเลย พรุ่งน้ีเราจะทูลให้ท่านไป เตงจ๋ีรับคาแลว้ ก็ ลาไป ครัน้ รุ่งเชา้ ขงเบ้งกเ็ ข้าไปเฝ้า แล้วทูลพระเจ้าเล่าเสีย้ นวา่ ซงึ่ จะแตง่ คนไปเมืองกงั ตั๋งน้ันเห็นเตงจ๋ี คนน้ีได้การ พอจะไปเจรจาได้เหมือนคิดไว้ พระเจ้าเล่าเส้ียนได้ฟังก็สั่งเตงจ๋ีให้ไปเมืองกังตั๋งตามมหา อปุ ราชคิดไว้ นัน้ เถิด เตงจี๋รับส่ังแล้วก็ลาไปเมืองกงั ต๋ัง ฝ่ายลกซุนครั้นตีทัพพระเจ้าโจผีแตกทั้งสามทางแล้ว กลับเข้ามามีความชอบ พระเจ้า ซุนกวนต้ังลกซุนให้เปนใหญ่เลื่อนที่ข้ึนไป แลนายทหารซึ่งมีความชอบทั้งน้ันก็ได้เล่ือนท่ีเปนหลั่น ๆ กันขึ้นไป ฝ่ายคนใช้ข้างพระเจ้าโจผีครั้นมาถึงเมืองกังต๋ังแล้ว ก็เข้าไปหาขุนนางแจ้งความให้ฟังแล้ว ก็พากันเข้าไปเฝ้าพระเจ้าซุนกวน ๆ เห็นจึงถามว่า ท่านมาด้วยธุระกังวลประการใด คนใช้จึงทูลว่า พระเจ้าโจผีใช้ข้าพเจ้ามาเฝ้าพระองค์ว่า เม่ือพระเจ้าโจผใี ห้ยกทัพมาสามทางนั้น ใช่จะแกล้งตั้งใจยก มาตีเมืองกังต๋ังนั้นหามิได้ มีหนังสือขงเบ้งไปจ้างให้ยกมาช่วย บัดนี้พระองค์ได้คิดผิดอยู่แล้ว ทรง พระโกรธจะให้ไปตีเมืองเสฉวน จัดแจงทัพไว้ได้สี่ทางแล้ว ยังแต่ทางด่านกวยเซียน้ันให้มาขอกองทัพ เมอื งกังต๋ังยกไป ถา้ ตีไดเ้ มอื งเสฉวนแลว้ ก็จะแบ่งแผ่นดินใหท้ ่านเปนคา่ จา้ ง พระเจ้าซุนกวนคร้ันได้ฟังคนใช้แจ้งดังน้ัน ก็ยังคิดตรึกตรองอยู่ จึงคอยถามเตียวเจียวโกะหยงที่ ปรึกษาสองคน เตียวเจียวโกะหยงจึงทูลว่า การน้ีเห็น ลึกซึ้งใหญ่หลวงอยู่ ขอปรึกษาด้วยลกซุนผู้มีปัญญา ก่อน พระเจ้าซุนกวนได้ฟังดังน้ัน จึงส่ังให้หาลกซุน เข้ามา แลว้ กเ็ ลา่ ความทงั้ ปวงใหฟ้ ังแล้วถามว่าเราจะคดิ ประการใดดี ลกซนุ (Lu Xun) สามกก๊ วิทยา

๑๔๙๘ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ลกซุนจึงทูลว่า พระเจ้าโจผีมีทหารมากก็ดี แลซ่ึงจะใหไ้ ปตีเมอื งเสฉวนข้าพเจ้าเห็นก้าก่ึงกนั อยู่ พระเจ้าโจผียกมารบเราครั้งน้ันก็เปนอรพิ ยาบาทกันอยู่ บัดนี้เขาทอดทางไมตรีมาถึงเรา เราจาจะ รับธุระเขาแตว่ า่ เราตรึกตรองดูทว่ งทีก่อน เมอื่ ไรเขายกมาท้งั สท่ี างเข้าตไี ปเกือบใกล้ได้เมอื งเสฉวนแลว้ เราจึงยกไป พระเจ้าซุนกวนได้ฟังเห็นชอบด้วย แล้วจึงว่ากับคนใช้ว่า ท่านไปก่อนเถิด เราจัดแจงสเบียง อาหารแล้วจะยกตามไปภายหลัง คนใช้กราบลาแล้วก็ไปบอกความทุกเมือง ลกซุนก็ลาออกไป พระเจ้าซุนกวนครัน้ เห็นคนใช้ออกไปแล้ว จงึ สั่งให้ทหารไปเที่ยวสอดแนมดูทั้งสี่ทาง ถา้ เขายกตเี ข้าไป ถึงไหนแล้วประการใดให้เรง่ กลบั มาบอก ทหารก็ไปเที่ยวสอดแนมตามรับสง่ั แลว้ ก็กลับมาทูลว่า ห่อปี ยกไปตีดา่ นแฮเบง้ กว๋ น พบมา้ เฉยี วก็ถอยไป เบ้งเฮ็กยกไปตีทางเอ๊กจ๋วิ พบอยุ เอย๋ี นกถ็ อยไป เบง้ ตัดไป ถึงกลางทางแล้วบอกป่วยกลับมา โจหยินไปทางยังเผงก๋วน พบจูล่งก็ถอยไป ทั้งส่ีทางยกถอยกลับไป หมดแลว้ พระเจ้าซุนกวนได้ฟังคนสอดแนมมาบอกดังน้ันจึงว่ากับขุนนางท้ังปวงว่า ลกซุนนี้มีปัญญา หนว่ งหนกั ดี ถ้าเรามิฟงั ขืนยกไปกจ็ ะผดิ กับขงเบ้งเปนพยาบาทกันเสยี เปล่า ขณะนั้นพอคนใช้เข้ามา ทูลว่า เตงจ๋ีมาแต่เมืองเสฉวน เตยี วเจียวท่ปี รึกษาจึงทูลว่า เตงจีม๋ า ท้ังนี้ดีร้ายขงเบ้งใช้มาเจรจาอย่าให้ เรายกทัพไป พระเจ้าซุนกวนได้ฟัง ดังน้ันจึงถามเตียวเจียวว่า ถ้าเขามา เจรจาเหมือนว่าเราจะคิดว่ากะไรดี เ ตี ย วเ จียวจึงทูลว่า เ ร าจะทา แยบคายไว้ให้กลัว จัดทหารให้ถือ อาวุธยืนไว้สองข้างทาง แล้วเอาน้ามันใส่กระทะใหญ่ตั้งไฟไว้หน้าท่ีน่ังน้ันแล้วจึงให้หาเตงจ๋ีเข้ามา พระเจ้าซุนกวนไดฟ้ งั เหน็ ชอบด้วยก็ให้ทาตามเตียวเจยี ววา่ แล้วให้หาเตงจ๋เี ข้ามา www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๖ ๑๔๙๙ เมื่อเตงจ๋ีเดิรเข้ามาเห็นทาการไว้ดังน้ัน ก็มิได้สดุ้งตกใจกลัว หัวเราะเดิรเข้าไปถึงหน้า พระเจ้าซนุ กวนแลว้ มไิ ด้กม้ ลงกราบตามธรรมเนียม แต่ยกมือขึ้นไหว้ พระเจ้าซนุ กวนเหน็ ดังนั้นก็โกรธ จึงว่ากับเตงจ๋ีว่า เปนไรท่านจึงดูหม่ินเราไม่กราบตามธรรมเนียม เตงจ๋ีจึงตอบว่า ข้าพเจ้าเปนขุนนาง มาแต่เมืองใหญ่ แต่ไหวท้ า่ นเท่านกี้ ็ดีหนักหนาแล้ว ทาไมจะใหก้ ราบเจา้ เมอื งนอ้ ยเล่า พระเจ้าซนุ กวน ได้ฟังก็ยิ่งโกรธนัก จึงว่าเรารู้อยู่ว่าท่านช่างเจรจา ขงเบ้งแกล้งใช้มาเจรจามิให้เรายกทัพไปตีเมือง เสฉวนจริงหรือไม่ ท่านจงแลดูอะไรต้ังไฟอยู่ในกะทะน้ันก่อน เตงจี๋ได้ฟังดังน้ันก็ไม่กลัวจึงตอบว่า ข้าพเจ้ามาท้ังนี้ใช่เปนธุระจะให้ช่วยเมอื งเสฉวนน้ันหาไม่ จะมาช่วยเมืองกงั ตั๋งหวังจะทาไมตรไี วจ้ ึงมา แลคนทั้งปวงเลา่ ลือไปวา่ ท่านน้มี ีสติปัญญากว้างขวางรกั ทแกล้วทหาร ขา้ พเจา้ ดกู ารทที่ าไวท้ ้งั นี้เห็นไม่สมกับปาก คนเลา่ ลือ พระเจา้ ซนุ กวนได้ฟังดังน้ันจึงถามว่า ทา่ นเห็น อย่างไรจึงว่าไม่สมกับปากคนเล่าลือ เตงจ๋ีจึงตอบว่า ขา้ พเจ้ามาแตผ่ ้เู ดยี ว ทา่ นก็รู้อยูว่ า่ จะมาเจรจา แลว้ ให้ต้งั กะทะแต่งทหารเตรียมไว้ฉน้ี ดูเหมอื นกลัวข้าพเจ้า สามก๊กวิทยา

๑๕๐๐ สามก๊กฉบับเจ้าพระยาพระคลงั (หน) พระเจ้าซนุ กวนไดฟ้ งั เตงจ๋วี า่ ดงั น้นั ก็เห็นจริงด้วย คิดละอายแก่ใจ จึงขับทหาร ท้ังปวงไปเสีย แล้วเรียกเตงจ๋ีข้ึนนั่งเก้าอ้ี จึงถามว่าเมืองโจผีกับเมืองกังตั๋งนี้ สืบไป ข้างหน้าน้ันท่านจะเห็นร้ายดีประการใดจง ว่าไปให้แจ้ง เตงจี๋ได้ฟังพระเจ้าซุนกวนถาม ดังน้ันจึงถามว่า ท่านจะพอใจดีกับเมือง พระเจา้ โจผีหรอื ๆ จะพอใจดกี บั เมอื งเสฉวน พระเจา้ ซุนกวนจงึ ว่า เราคดิ จะใครด่ ดี ว้ ยเมืองเสฉวนอีก แตเ่ กรงอยู่ว่าเจา้ เมืองเสฉวนยงั เยาวเ์ กลอื กจะ ดีไปไม่ตลอด เตงจ๋ีได้ฟังพระเจ้าซุนกวนว่าดังนั้นจึงว่า ถึงพระเจ้าเล่าเส้ียนยังเยาว์อยู่ก็ดี ขงเบ้ง มหาอุปราชเปนหลักอยู่ ท่านผู้มีปัญญาจงดาริห์ดูเห็นว่าไมตรีข้างไหนจะยืดยาว ประการหนึ่ง พระเจา้ โจผยี กไปตีเมอื งเสฉวน ถา้ เมืองเสฉวนแตกแลว้ ท่านว่าเมอื งกงั ตั๋งจะต้ังอยู่ไดแ้ ลว้ หรือ ประการ หนง่ึ ถ้าพระเจา้ โจผยี กมาตีเมืองกังตงั๋ เล่า เมืองเสฉวนมไิ ดย้ กมาช่วยเห็นว่าเมืองกังตั๋งจะรับโจผไี ด้หรือ ขอท่านดาริห์ดูให้ควรเถิด ข้าพเจ้าเห็นว่า เมืองเสฉวนกับเมืองกังตั๋งเปนไมตรีดีกันแล้วพร้อมใจกัน ยกไปตีเมืองพระเจ้าโจ ผีเห็นจะได้โดยสดวก ข้าพเจ้าว่าทั้งนี้เปนความสัตย์ ถ้าท่านว่าช่างเจรจาหาก แคลงอยู่ ข้าพเจ้าจะขอโจนลงในกะทะน้ามนั พิศูจน์ตัวให้เห็นเท็จแลจริง ว่าแล้วก็ลุกเดิรไปทาประดุจ หนงึ่ ว่าจะโจนลงในกะทะ พระเจ้าซุนกวนเห็นดังน้ันก็คิดว่า จริง ตกใจว่ิงเข้ายุดเตงจี๋ไว้ว่าเราเช่ือแลว้ แล้ว จูงมือมาให้น่ังจึงว่า ท่านว่าเนื้อความมาทั้งนี้ เหมือนน้าใจเราคิดไว้ทุกส่ิง เชิญท่านช่วยเอา ธรุ ะไปแจง้ ด้วยเถิด เตงจไ๋ี ด้ยินดงั นั้นจึงตอบว่า เมอ่ื แรกข้าพเจ้ามานั้นท่านต้ังใจจะต้มขา้ พเจ้า บัดนีจ้ ะกลับใช้ไป ข้าพเจา้ เหน็ ใจท่านยงั เรรวน ไม่ปรกติก่อน เกลอื กจะผันแปรไปเล่า ข้าพเจ้า ผไู้ ปวา่ จะมิได้ความผดิ หรอื ขอทา่ นไดด้ าริหด์ ใู หแ้ นก่ ่อนเถดิ พระเจ้าซนุ กวนจงึ วา่ เราไดอ้ อกวาจาแลว้ มิไดก้ ลับคืน ทา่ นอย่าสงสยั เลย เชิญทา่ นออกไปตกึ รบั แขกเมอื งกนิ อยู่ให้สบายก่อนเถิด www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๖ ๑๕๐๑ ครนั้ เตงจอี๋ อกไปแล้วจึงว่ากบั ขนุ นางทั้งปวงวา่ เมืองเราก็ใหญ่หลวงผคู้ นก็มาก แตจ่ ะหาคนรู้ เจรจาเหมือนเตงจส๋ี กั คนหนง่ึ ไม่ได้ เตยี วอุ๋นได้ยินพระเจ้าซนุ กวนวา่ ดังน้นั จึงทลู วา่ ขา้ พเจ้าจะอาสาไป พระเจ้าซุนกวนจึงว่า ซ่ึงจะอาสาไปน้ันก็ชอบใจอยู่แล้ว แต่เกรงว่าท่านจะไปเจรจาด้วยขงเบ้งเกลือก จะไม่ได้เหมือนน้าใจเรา เตียวอุ๋นจึงทูลว่า ข้าพเจ้าเปนคนเดิรดิน ขงเบ้งก็เปนคนเดิรดินไม่เหาะได้ เหมือนกัน จะเกรงอะไรกับจะเอาความไปว่าเพียงน้ี พระเจ้าซุนกวนได้ยินดังนั้นก็ชอบใจ ให้พระราชทานรางวัลแก่เตยี วอุ๋น แล้วส่งั ใหเ้ ตียวอุ๋นไปเมืองเสฉวนด้วยเตงจี๋ เตียวอนุ๋ รับรางวัลแล้วก็ ลามาหาเตงจี๋ พากนั มาตามรับสงั่ เตงจี๋ (Deng Zhi) สามก๊กวิทยา

๑๕๐๒ สามกก๊ ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายขงเบ้งครั้นใช้ให้เตงจ๋ีไปเมืองกังต๋ังแล้ว จึงทูลพระเจ้าเล่าเสี้ยนว่า ใช้เตงจี๋ไปครั้งน้ีเห็น จะได้ราชการ ดีร้ายเมืองกังตั๋งจะใช้คนดีมากับเตงจี๋เปนม่ันคง เราแต่งไว้รับเขาให้ดีเถิด ถ้าเขามาถึง แล้วพระองค์ให้หามาพระราชทานโตะ๊ ให้กนิ แล้วขับออกไปที่อยู่ ข้าพเจ้าจะพูดกันกับเขาต่อภายหลัง แล้วทูลว่าทหารเรายังน้อยอยู่ ถ้าว่าเราเปนไมตรีดกี ันกับเมืองกังต๋ังแลว้ ฝ่ายโจผีก็ไม่ยกมาตีเมืองเรา เราจาจะยกไปตีเมืองเบ้งเฮ็กเจ้าเมืองมันอ๋องได้แล้ว จึงจะค่อยคิดเอาเมืองโจผี ถ้าได้เมืองโจผีแล้ว ทาไมกับเมืองกังต๋ังก็จะอยู่ในมือเรา พระเจ้าเล่าเสี้ยนเห็นชอบด้วย ขงเบ้งก็ลาไป พอทหารเอา เนอ้ื ความเข้ามาทูลว่า เมอื งกังต๋ังใช้เตียวอนุ๋ มากับเตงจี๋ พระเจา้ เล่าเส้ียนแจง้ ดงั นั้นกใ็ ห้หาเตียวอุ๋นกับ เตงจ๋ีเข้ามา ครั้นเตงจ๋ีเตียวอุ๋นเข้ามาถวายบังคมแล้วสั่งให้เอาโต๊ะมาให้กิน แล้วจึงว่าท่านเหนื่อยมา เชิญไปอยู่ทต่ี กึ รับแขกเมืองใหส้ บายก่อนเถิด เตงจีเ๋ ตยี วอุ๋นกล็ าออกไปตามรบั สงั่ คร้ันเวลารุ่งเช้าขงเบ้งก็ให้หา เตงจ๋ีเตียวอุ๋นมา แล้วเชิญให้น่ังที่สมควร จึงส่ังให้ยกโต๊ะมาให้เตงจเ๋ี ตียวอุ๋นกิน แล้ว ขงเบ้งจึงว่าคร้ังพระเจ้าเล่าป่ีเม่ือยังเสด็จ อยู่นั้น ยกทหารไปเมืองกังต๋ังเปนอริวิวาท ผิดกัน บัดน้ีพระองค์ก็ดับสูญแลว้ พระเจา้ เล่าเสี้ยนผู้บุตรได้เสวยราชสมบัติต่อมาจน ทุกวันน้ี ท่พี ระเจ้าเล่าปที่ าการผิดกันมาแต่ หนหลังนั้น อย่าให้พระเจ้าซุนกวนถือโทษพยาบาทถึงพระเจ้าเล่าเสี้ยนเลย จะได้เปนทางพระราช ไมตรีมีธุระสิ่งใดบอกถึงกัน จะได้ช่วยกนั กาจดั โจผี ท่านจงเอาเน้ือความน้ีไปแจง้ ใหพ้ ระเจ้าซุนกวนฟัง เตียวอุ๋นได้ฟังขงเบ้งว่าดังนนั้ จึงตอบว่า พระเจ้าซุนกวนหาผูกพยาบาทไม่ ท่านอย่าสงสัยเลย ข้าพเจา้ จะเอาคาของท่านไปแจ้งให้พระเจ้าซุนกวนฟัง ขงเบ้งจึงส่ังให้เตงจ๋ีกลับไปดว้ ยเตยี วอุ๋น เตียวอุ๋นเตงจี๋ ได้ฟังดังน้ันก็ลาไป ครั้นถึงเมืองกังต๋ังก็บอกเข้าไปให้ทูลพระเจ้าซุนกวน ๆ รู้ก็สั่งให้หาเตียวอุ๋นเตงจี๋ เข้ามา เตงจี๋เตยี วอุ๋นเขา้ มาทาคานับแลว้ เตียวอนุ๋ จงึ ทูลวา่ พระเจ้าเล่าเสี้ยนกบั ขงเบ้งว่ากลา่ วเห็นสจุ รติ พระองคอ์ ยา่ ได้แคลงเลย จะไดเ้ ปนทางไมตรีกนั สบื ไป แล้วเลา่ ความใหฟ้ งั ทุกประการ พระเจา้ ซุนกวน คร้ันได้ฟังเตียวอุ๋นว่าดงั น้ันก็ช่ืนชมยินดีนัก ส่ังให้ยกโต๊ะมาใหเ้ ตงจีเ๋ ตยี วอุ๋นกิน เตงจี๋ครั้นกินโตะ๊ แล้วก็ ลาพระเจ้าซนุ กวนกลบั ไป ตั้งแต่น้นั มาเมอื งกังตง๋ั กับเมืองเสฉวนก็เปนไมตรดี ีกันไป www.samkok911.com

ตอนท่ี ๖๖ ๑๕๐๓ ฝ่ า ย ค น ส อ ด แ น ม เ อ า เ นื้ อ ค ว า ม เ ข้ า ไ ป ทู ล พระเจ้าโจผี ว่าเมืองกังต๋ังกับเมืองเสฉวนให้คนไปมาถึง กันเปนไมตรีดีกันไปแล้ว พระเจ้าโจผีได้ฟังดังนั้นจึงว่าแก่ท่ี ปรึกษาทั้งปวงว่า เมืองกังต๋ังกับเมืองเสฉวนเปนไมตรีดีกัน แล้ว ดีร้ายจะยกกองทัพบัญจบกันมาตเี มอื งเรา ๆ จะนิ่งอยู่ ฉน้ีมิได้ เราจะยกไปตีเอาเมืองกังตั๋งชิงตัดศึกเสียก่อน ซินผี ท่ีปรึกษาจึงทูลว่า ข้าพเจ้าเห็นว่าเมืองเรากว้างขวางใหญ่ หลวงแต่คนน้อยอาหารก็น้อย ของดให้ทานาสักสิบปีก่อน ไดอ้ าหารมากแล้วจงึ ยกไป ซนิ ผี (Xin Pi) พระเจ้าโจผีได้ยินซินผีว่าดังนั้นก็โกรธ จึงว่าความคิดท่านเหมือนเด็กน้อย เรารู้อยู่ว่าเมือง เสฉวนกับเมืองกังตั๋งไปมาหาสู่ถึงกัน แล้วก็จะยกมาตีเมืองเรา ควรหรือจะอยู่ทานาถึงสิบปี เราไม่ฟัง แล้วจะเร่งยกไปตีเอาเมืองกังตั๋งเสียก่อน สุมาอี้ท่ีปรึกษาจึงทูลว่า หนทางจะไปเมืองกังต๋ังน้ันแม่น้า ก็มากยากทจ่ี ะข้ามทหาร ขอพระองค์แต่งเรอื แล้วยกทัพหลวงตีเข้าไปเอาปากน้าซิวฉุนแลว้ ตเี อาเมือง น้าฉี จงึ ตรงเขา้ ไปตเี อาเมืองกงั ตั๋งเห็นจะได้โดยง่าย พระเจา้ โจผีได้ฟงั ดงั น้ันเหน็ ชอบด้วย จงึ สงั่ ให้แต่ง เรือรบใหญ่ยาวสี่สิบวาบันทุกคนไดส้ องพันสิบลา เรือรบอย่างน้อยสามพันลา ให้มีม้าใส่เรือไปสาหรบั ตัวนาย ใหเ้ รง่ รัดทาทั้งกลางวันกลางคนื เจ้าพนกั งานกไ็ ปเร่งรดั ทาตามรับสัง่ ขณะนั้นโจผีเสวยราชสมบัติได้ห้าปี (พ.ศ. ๗๖๗) ครั้นถึงเดือนสิบจะยกไปตีเมืองกังต๋ัง พระเจ้าโจผีจึงให้หาขุนนางแลทหารท้ังปวงมาปรึกษา คร้ันมาพร้อมแล้วจึงสั่งให้โจจ๋ินคุมทหารเปน ทพั หน้า ใหเ้ ตียวเล้ียวเตยี วคบั กับบุนเพ่งซหิ ลง ส่ีคนน้ีคุมทหารเปนกองสอดแนม เคาทูลิยอย สองคนนี้คุมทหารเปนปีกซ้ายขวา โจฮิวคุม ทหารเปนทัพหลัง เตียวจี๋เล่าหัวเปนที่ปรึกษา ในทัพหลวง แล้วเกณฑ์ทหารยกทัพบกไปดว้ ย เ ข้ า กั น ท้ั ง ทั พ เ รื อ เ ป น ท ห า ร ส า ม สิ บ ห มื่ น ให้สุมาอ้ีอยู่รักษาเมือง คร้ันจัดทัพพร้อมได้ ฤกษแ์ ลว้ พระเจ้าโจผกี ย็ กไป สามกก๊ วิทยา

๑๕๐๔ สามก๊กฉบับเจา้ พระยาพระคลัง(หน) ฝ่ายทหารคนสอดแนม เอาเน้ือความเข้าไปทูลพระเจ้าซุนกวนว่า พระเจ้าโจผียกทัพบก ทัพเรอื เปนอนั มาก ตีเข้ามาปากนา้ ซิวฉุนจะข้ึนมาเมืองน้าฉี พระเจา้ ซุนกวนได้ฟังดงั น้นั กต็ กใจ จงึ ถาม ทปี่ รกึ ษาทง้ั ปวงว่า โจผียกทพั มาครงั้ นเ้ี ราจะคดิ ประการใดดี โกะหยงท่ีปรึกษาจึงทูลว่า เราจะแต่งทัพไปตั้งรับไว้ ณ เมืองน้าฉีก่อน อน่ึงเมืองเสฉวนกับ เราก็เปนไมตรีกันแล้ว จาจะมีหนังสือไปถึงขงเบ้งขอกองทัพมาช่วย ให้ยกมาทางด่านฮันต๋งสกัดตี พระเจ้าโจผีเห็นศึกจะไม่ถึงเมืองเรา พระเจ้าซุนกวนได้ฟังจึงว่าการนี้เห็นใหญ่หลวงอยู่ จะจัดผู้ใด ยกทัพไปน้ันไม่เห็นดว้ ย ถ้าให้ลกซนุ ยกไปเห็นจะรับได้ แลท่านจะให้ขอกองทัพเมอื งเสฉวนมาชว่ ยนั้น เราเห็นชอบด้วย แลว้ แตง่ หนงั สอื สง่ ใหค้ นใชถ้ ือไป ณ เมอื งเสฉวน โกะหยงท่ีปรึกษาจึงทูลว่า เมืองเกงจิ๋วเปนที่สาคัญอยู่ จะให้ลกซุนละเมืองเสียน้ันมิได้ พระเจ้าซนุ กวนได้ฟังดงั นัน้ กเ็ หน็ ชอบด้วย จงึ ปรกึ ษาวา่ เราจะแตง่ ใหผ้ ้ใู ดยกไปดี ชีเซง่ จงึ ทูลวา่ ข้าพเจ้า ขออาสายกกองทัพไปตั้งอยู่เมืองน้าฉี แม้พระเจ้าโจผียกมาจะออกรบจับตัวมาถวายให้ได้ พระเจ้า ซุนกวนได้ฟงั ยนิ ดีนัก จงึ แต่งใหช้ ีเซง่ เปนนายทพั คุมทหารยกไปต้ังอยู่ ณ แมน่ ้าฉี ครนั้ ชีเซ่งยกไปตง้ั อยู่ ณ แมน่ ้าฉแี ลว้ จึงส่ังทหารทง้ั ปวงใหจ้ ัดธงเทียวทาไวใ้ หม้ าก ฝ่ายซุนเสยี วหลานพระเจ้าซนุ กวน จงึ เขา้ มาว่าแกช่ ีเซ่งว่า พระเจ้าโจผียกกองทัพมาฟากข้าง โน้น ข้าพเจ้าจะขอทหารสักห้าหม่ืนข้ามไปตีให้แตกไปให้ได้ ชีเซ่งจึงว่า จะข้ามไปนั้นไมเ่ ห็นด้วย พระเจ้าโจผยี กมามีทหาร ดี ๆ มากนกั ทีจ่ ะยกไปรบฟากข้างโนน้ นน้ั จะเอาแม่นา้ ไวห้ ลงั ไม่ชอบ เราคิดไว้ว่าถ้าพระเจ้าโจผียกมาเราจะตีให้แตกไป ซุนเสียวได้ยินจงึ ว่า ท่านสิแคลงอยู่ แล้วไม่ยกไปฟากข้างโน้น ได้ ข้าพเจ้าจะขอคุมทหารของข้าพเจ้าข้ามไปรบ ด้วยท่าทาง ฟากข้างโน้นข้าพเจ้ารอู้ ยู่สน้ิ ชีเซ่งได้ยินดังน้ันจึงห้ามซนุ เสียว มิให้ไปถึงสองคร้ังสามคร้ัง ซุนเสียวก็ไม่ฟัง ชีเซ่งโกรธจึงว่า พระเจ้าซุนกวนต้ังให้เรามาเปนนายทัพบังคับทหารท้ังปวง เราว่ากล่าวท่านมิฟัง จึงส่ังทหารให้เอาตัวซุนเสียวมัดไปฆ่า ซนุ เสยี ว (Sun Shao) เสยี ทหารกม็ ดั เอาซนุ เสยี วออกไป www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๖ ๑๕๐๕ ฝ่ายบ่าวซุนเสียวครั้นเห็นเขามัดนาย ออกมาดงั น้ันกต็ กใจ จงึ ข้ึนม้ารีบเข้าไปทลู พระเจ้า ซุนกวนตามเหตุท้ังปวง พระเจ้าซุนกวนได้ฟัง ดังน้ันก็ตกใจ ข้ึนม้ารีบมาถึงพอทหารชักดาบออก จะฟันซุนเสียว พระเจ้าซุนกวนจึงร้องห้ามว่าอย่า เพ่อฟันก่อน ทหารได้ยินดังนั้นก็ตกใจยงดาบไว้ พระเจ้าซุนกวนจึงให้แก้มัดซุนเสียวออกเสีย ซุนเสียวก็กราบลงแล้วร้องไห้ จึงทูลความซึ่งว่ากล่าวกันน้ันให้ฟังทุกประการ พระเจ้าซุนกวนได้ฟัง ดังน้นั ก็เอาซุนเสียวเขา้ ไปในค่าย ฝ่ายชีเซ่งเห็นพระเจ้าซุนกวนเข้ามาดังน้ัน กราบลงแล้วเชิญเสด็จขึ้นนั่งท่ีสมควร เหลียวไป เห็นซุนเสยี วเข้ามาด้วยกโ็ กรธ จึงทูลว่าพระองค์สั่งให้ข้าพเจ้าเปนนายทัพบังคับทหารทั้งปวง ซุนเสียว ผิดมิฟังบังคับข้าพเจ้าให้ฆ่าเสีย ทาไมพระองค์ไปปล่อยเสียเล่า พระเจ้าซุนกวนจึงว่าซุนเสียวไม่มี ความคิด จะเอาแต่กาลงั แรงไปรบ ซง่ึ ไม่ฟังบงั คบั ท่านน้ันก็ผดิ อยู่ แตเ่ ราขอชีวิตซุนเสียวไว้ครงั้ หน่ึงเถดิ ชีเซ่งจึงทูลว่าผู้ขัดมิฟังบังคับนายทัพนายกองดังนี้ ใช่ข้าพเจ้าจะให้ฆ่าเสียตามลาพังใจหามิได้ เปน ประเพณีมาแต่บูราณ แลพระองค์จะมาขอโทษซุนเสียวปล่อยเสียดังนั้น ถ้าผู้อื่นจะทาผิดไปข้างหน้า นนั้ จะใหข้ ้าพเจ้าทาประการใด พระเจ้าซุนกวนจึงว่า ซุนเสียวทาผิดท่านให้ฆ่าเสียนั้นเราก็เห็นด้วยอยู่แล้ว แต่พ่ีเราเม่ือจะ ตายนั้นได้ฝากฝังซุนเสียวผู้บุตร เรารับคาจึงมาขอโทษ ซุนเสียวท้ังน้ีเหมือนท่านเห็นแก่เราเถิด ชีเซ่งได้ฟังพระเจ้า ซุนกวนว่าดังน้ันก็ยกโทษถวาย พระเจ้าซุนกวนจึงร้องสั่ง ซุนเสยี วใหเ้ ขา้ ไปกราบชเี ซ่ง ฝ่ายซนุ เสยี วได้ยนิ ดังนั้นกโ็ กรธ ไม่ทาตามรับส่ัง แล้วร้องว่า ข้าพเจ้าจะข้ามไปรบพระเจ้า โจผีฟากโน้นท่านห้ามมิให้ไปรบ ความคิดท่านดังน้ีข้าพเจ้า หาเกรงไม่ พระเจ้าซุนกวนได้ยินก็โกรธจึงขับซุนเสียวให้ ถอยออกไป แล้วว่ากับชีเซ่งว่า ซุนเสียวนี้ช่ัวนักท่านอย่าใช้ ชเี ซ่ง (Xu Sheng) มันเลย วา่ เทา่ นน้ั แลว้ พระเจา้ ซุนกวนก็กลับไป สามกก๊ วิทยา

๑๕๐๖ สามกก๊ ฉบบั เจ้าพระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายซุนเสียวกลับออกมาคิดแค้นใจนัก คร้ัน เวลาค่าก็ยกทหารของตัวสามพันข้ามฟากไปคอยข้าศึก อยู่ ทหารสอดแนมรู้เอาเน้ือความเข้าไปบอกชีเซ่งว่า ซนุ เสยี วยกทหารของตัวข้ามฟากไปแลว้ ชเี ซ่งได้ฟงั ดังน้นั ก็ตกใจกลัวว่าจะเสียการ จึงสั่งให้เตงฮองคุมทหาร สามพันยกข้ามฟากไปชว่ ยซุนเสยี ว ฝ่ายพระเจ้าโจผียกทัพมาถึงตาบลกองเหลง แม่น้าน้ันกว้างจึงถามโจจ๋ินนายทัพหน้าว่า แลไปฟากขา้ งโนน้ เห็นค่ายตงั้ อยู่ ทหารจะมีสักเท่าไร โจจน๋ิ จงึ ทลู ว่า ขา้ พเจา้ แลไปไมเ่ หน็ ค่ายคู แม้คน อยู่ก็จะมีธงเธียวปักเปนสาคัญ พระเจ้าโจผจี ึงว่า เกลือกเขาจะทากลอุบายกะไรกระมัง แล้วก็ข้ึนยังท่ี สูงหน้าเรือรบดูไปก็ไม่เหน็ คน จึงผินไปว่ากบั เลา่ หัวที่ปรึกษาว่า ดูไปไม่เห็นคนแลว้ เราข้ามไปเถดิ หรือ เลา่ หวั เตยี วจจ๋ี ึงทูลว่า เขาร้อู ยวู่ ่าเรายกกองทพั มา ควรหรอื เขาจะไมจ่ ดั แจงออกมารบไม่เหน็ สม ดรี ้าย จะมีคนอยู่ ขอใหง้ ดอยู่ดสู ักสามวนั กอ่ น แลว้ จงึ ใช้ให้ทพั หน้าขา้ มไปดู พระเจ้าโจผไี ดฟ้ ังดังนนั้ เห็นชอบ ด้วย จงึ สัง่ ให้หยุดทพั ทอดสมอไว้ ครนั้ เวลาค่าแลดูไปกม็ ิได้เหน็ แสงเพลงิ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๖ ๑๕๐๗ ฝา่ ยชเี ซง่ รู้ว่าพระเจ้าโจผียกมา จึงสงั่ ทหารใหเ้ อาฟางมาผูกเปนรูปหนุ่ ใสเ่ สื้อใหส้ ีต่าง ๆ กัน ให้มาก แล้วปักธงเธียวรายไปแตเ่ มอื งน้าฉีให้ตลอดไปถึงเซ็กเทา ให้แล้วแต่ในเวลาค่าวันน้ี ทหารก็ไป ทาแล้วตามสั่ง ฝ่ายพระเจ้าโจผีหยุดพักอยู่ คร้ันเช้า หมอกลงหนักเวลาสายหมอกหายแล้ว แลไปเห็น ค่ายดผู ู้คนธงเธียวเต็มไปก็ตกใจ จึงปรึกษากันที่จะ เข้ารบว่ายังมิทันขาดคา พอเกิดลมพายุพัดหนัก คลื่นใหญ่ คนจะยืนทาการก็ไม่ตรง ตัวเรือโจผีป้ิม จะล่ม โจจ๋ินนายทัพหน้าเห็นเรือพระเจ้าโจผีจวน ล่มดังน้ัน จึงให้บุนเพ่งเอาเรอื เข้าช่วย พระเจา้ โจผี กล็ งเรือบุนเพง่ ถอยไปทอดอยูใ่ นคลองทีล่ บั ลม เรอื รบแตกล่มประมาณสามสบิ ลา ฝ่ า ย ข ง เ บ้ ง ค ร้ั น แ จ้ ง ใ น ห นั ง สื อ พ ร ะ เ จ้ า ซุ น ก ว น บ อ ก ม า ข อ ก อ ง ทั พ ไ ป ช่ ว ย ดั ง นั้ น จึงเอาเน้ือความทูลพระเจ้าเล่าเสี้ยนแลว้ ว่า ขอให้จูล่งคุมทหารยกไปช่วยตามพระเจ้าซุนกวนบอกมา จูล่งได้ฟังดังนั้นก็ลาไปจัดแจงทหารแล้วก็ยกออกไปทางด่านยังเผงก๋วน จะไปตีเอาเมืองเซ่งอั๋นแดน พระเจา้ โจผี ฝ่ายทหารสอดแนมเอาเน้ือความเข้ามาบอกพระเจ้าโจผีว่า จูล่งคุมทหารยกมาทางด่าน ยังเพงก๋วน จะเข้ามาตีเอาเมืองเรา พระเจ้าโจผีได้ฟังดังนั้น ย่ิงตกใจนักจึงสั่งให้ถอยทัพกลับไป เมือง ทหารท้ังปวงรู้รับส่ังแล้วก็ถอยทัพกลับไป ฝ่ายชีเซ่งครั้นรู้ว่าพระเจ้าโจผถี อยทัพแล้วก็ขับทหาร ลงเรือรบไล่ติดตามพระ เจ้าโจผี ๆ คร้ันเห็น ทัพเรือเมืองกังต๋ังไล่ติดตามมาดังนั้นก็ตกใจนัก จึงคิดว่าจะรบหน้ากร็ ะวังเบื้องหลัง จะหนีไปทาง เรือเลา่ ก็อ้อม จึงส่ังทหารทั้งปวงวา่ อย่าอาลยั แก่ เข้าของเลย ถึงเรือรบทั้งปวงน้ันก็เผาเสียเถิด เร่งขึ้นบกยกไปให้ถึงเมืองโดยเร็ว ทหารทั้งปวงก็ จอดเรือจะข้ึนบกบ้าง จุดไฟเผาเรืออยูบ่ า้ ง สามก๊กวิทยา

๑๕๐๘ สามก๊กฉบบั เจา้ พระยาพระคลงั (หน) ฝ่ายซุนเสียวซ่ึงคุมทหารดึงดันมาน้ัน เห็นพระเจ้าโจผีถอยทัพเผาเรอื ข้ึนบกดังนั้นกจ็ ดุ ประทัดโห่ร้องขับทหารรบหัก เข้าไป ขณะนั้น ทหารพระเจ้าโจผีคร้ันข้าศึกรบเข้ามาทางบก ดังน้ันตกใจนักกลับตัวไม่ ทันถูกอาวุธบ้าง โจน น้าตายเปนอันมาก แลทหารซึ่งขึ้นบกได้ก็ต่อรบ ครนั้ พระเจา้ โจผีข้นึ มาได้แล้วกพ็ ากนั หนีไป ฝ่ายเตงฮองซึ่งยกทหารมาช่วยซุนเสียวนั้น คร้ันเห็นพระเจ้าโจผีแตกข้ึนบก ซุนเสียวไล่รบ เร้าดังนน้ั ก็จดุ ประทัดโห่รอ้ งขับทหารเข้าสกัดกลางไว้ เตียวเลย้ี วนายทหารพระเจา้ โจผีเห็นเตงฮองรบ เข้ามาดังนนั้ ก็ขบั ทหารเข้าตอ่ รบ เตงฮองก็ยิงเกาทัณฑม์ าถูกบัน้ เอวเตยี วเลีย้ ว ซหิ ลงเหน็ เตียวเล้ยี วถูก เกาทัณฑ์ดังนั้น ก็ขับม้าออกไปช่วยรบพลางถอยพลางพาพระเจ้าโจผีหนีพ้นไปได้ ทหารเมืองกังต๋ังซง่ึ ไล่ติดตามเก็บได้อาวุธเรือรบเข้าของฆ่าทหารโจผีล้มตาย เปนอันมาก แล้วนายทัพนายกองก็พากัน กลบั คนื มาเมอื งกังต๋งั พระเจ้าซุนกวนก็พระราชทานรางวลั ให้ตามบาเหน็จความชอบ www.samkok911.com

ตอนที่ ๖๖ ๑๕๐๙ ฝ่ายเตียวเล้ียวซึ่งถูกเกาทัณฑ์ คร้ันไปถึงเมืองพิษเกาทัณฑ์กลุ้มขึ้น เตียวเลี้ยวก็ตาย พระเจ้าโจผเี สร้าโศก แล้วสั่งเจ้าพนักงานให้จดั แจงแต่งการศพเตยี วเลี้ยวไปฝงั ไวต้ ามบนั ดาศักด์ิ เตียวเลีย้ ว (Zhang Liao) สามก๊กวิทยา