Romance of the Three Kingdoms

สามก๊ก 三国演义

เลา่ ปเ่ี ขา้ เสฉวน จุดกำ�เนิดจก๊ กก๊ อารยธรรมโลก

คำ�น�ำ สามก๊กเป็นหนึ่งในวรรณกรรมนำ�้เอกของโลกจากประวัติศาสตร์แดนมังกรและบันทกึ พงศาวดาร สามกก๊ เปน็ มากยิ่งกว่าวรรณกรรมองิ ประวัตศิ าสตร์ทุกวนั น้ีสามก๊กมอี ทิ ธิพลตอ่ การด�ำ เนนิ ชวี ติ ของใครหลายๆคน สามารถใชใ้ นทางบรหิ ารการปกครองเหมือนคู่มือความคิดมที ้งั การชิงมุมหกั เหล่ยี มไหวพริบและปฏิภาณ บ้างว่าอ่านจบสามรอบมักครบไม่ได้แต่แท้จริงแล้วขึ้นอยู่กับการเลือกที่จะใช้ชีวิตและยึดถือเป็นแบบอย่างไม่ใช่ว่าจะนำ�แต่ข้อเสียมาใช้สิง่ ที่ดีในนวนิยายกม็ มี ากท้งั ปรชั ญา ความซอื่ สตั ย์ จงรกั ภกั ดี กตญั ญู ท้งั น้แี ล้วขึ้นอยกู่ ับวจิ ารณญาณของผู้อา่ นแตล่ ะท่านเชน่ กนั หนงั สือเล่มนนี้ ั้นไดเ้ รยี บเรยี งขึน้ มาจากนวนิยาย ละครโทรทัศน์ หนังสือเพม่ิ เติมและทางอินเตอร์เนต็ โดยคัดเลือกสิ่งทส่ี มเหตสุ มผลเพ่ือที่จะใชใ้ นการเขียนทัง้ น้ีเพอื่ อรรถรสความสนุกในการอา่ นให้มากย่งิ ขึน้ ดัดแปลงเปน็ บทพดู ให้เข้าใจงา่ ยและรวบรัด หนังสือเล่มนไ้ี มไ่ ด้ตรงตามฉบับนิยายหรือละครโทรทัศน์ท้ังหมดแต่จะเลือกบทท่ีดีท่ีสุดของแต่ละเวอร์ช่ันเพ่ือให้ผู้อ่านไดเ้ ข้าใจงา่ ยและมีอารมณ์ร่วมมากยิ่งข้ึน สามก๊กฉบับนิยายนนั้ วา่ กันว่าเปน็ จรงิ สามสบิเป็นเท็จเจ็ดสบิ ตามที่ “หลอก้วนจง” ผปู้ ระพันธ์ไดเ้ สกสรรปั้นแต่งลงไปจากเรื่องจริงแตท่ ง้ั น้ีก็ไม่ไดม้ ใี ครรู้แนช่ ดั วา่ แท้จริงแล้วเปน็ เชน่ ไรเนอื่ งจากผ่านมากเ็ กือบ ๒,๐๐๐ ปีแล้ว สดุ ท้ายน้ตี อ้ งขอขอบคุณอาจารย์ ครอบครวั มติ รสหายและบุคคลอื่นๆมากมายที่ได้ให้ความรู้ในการคน้ ควา้ ตั้งแต่ยังเด็กจงึ ทำ�ให้เกิดผลงานเล่มเลก็ นี้ออกมาได้ และหวงั อย่างยิง่วา่ ผอู้ ่านทุกท่านจะสนุกสนานไดค้ วามรู้และเพิ่มเตมิ ประวตั ิศาสตร์ แม้ว่าจะเปน็ การเขียนจากนิยายอิงประวตั ศิ าสตร์และบทละครโทรทัศน์ก็ตาม ต้องขอบคณุ จากใจจริงๆครับ ธญั เทพ มหัธธัญญวาณชิ ย์



๑ บณั ฑติ เตา้ หู้ ปี ค.ศ. ๒๑๑ ครั้นโจโฉรบชนะมา้ เฉยี วแห่งเสเหลยี ง เตยี วฬ่อแหง่ เมอื งฮนั ต๋งหวน่ัเกรงวา่ โจโฉนัน้ จะบกุ ฮันตง๋ จงึ เตรยี มทพั จะบกุ เสฉวนไวเ้ ปน็ ฐานกำ�ลังเพอ่ื ตา้ นโจโฉ เมื่อเลา่ เจีย้ งเจ้าเมืองเสฉวนทราบข่าวจึงประชมุ ขนุ นางเพ่อื หารอื เตยี วสงอาสาเดนิ ทางไปฮูโต๋อา้ งวา่ จะเกลยี้ กลอ่ มโจโฉบกุ โจมตเี ตียวฬ่อพรอ้ มกันนั้น เตยี วสงก็มแี ผนส่วนตวั อยดู่ ว้ ย เมอ่ื โจโฉกำ�ลงั พกั ผอ่ นอยู่ท่เี มอื งฮโู ต๋ ได้รบั จดหมายจากทหารเลวว่ามที ตู มาขอพบจากเสฉวนจงึ พลางอารมณ์เสียว่า “ข้ากร�ำ ศกึ มาช้านาน เล่าเจ้ียงยังมาขดั จงั หวะอีก”พรอ้ มถามตอ่ ว่า “ทูตทม่ี ามันเปน็ ใคร” ทหารเลวทสี่ ่งจดหมายตอบว่า “ทูตคนน้นั มชี อ่ื ว่าเตยี วสงเปน็ ชาวเสฉวนขอรับ”โจโฉถามขนุ นางท่ีปรกึ ษาวา่ มีใครเคยได้ยนิ ช่ือรเึ ปลา่ ขนุ นางทงั้ หลายต่างไมเ่ คยได้ยนิ ช่อื โจโฉจงึ สงั่ ทหารว่าบอกให้มนั รอไปกอ่ น ทันใดนน้ั เอยี วสวิ้ ที่ปรึกษาคนหน่ึงของโจโฉใหค้ วามเหน็ วา่ “นายทา่ น ทตู เสฉวนเดนิ ทางมาไกลหากเราให้โอกาสพเิ ศษจะช่วยให้เราซื้อใจคนได้”โจโฉรบั ฟงั ค�ำ แนะนำ�จงึ เชญิ เตียวสงให้เข้ามาพบได้ แต่เม่อื เตยี วสงเขา้ มาพบโจโฉก็ไดท้ ำ�ตวัหยิง่ ผยองต่อหนา้ โจโฉ โจโฉไมอ่ ยากเสวนาดว้ ยจงึ เดินออกไปอย่างไมใ่ ยดี เอียวสิ้วจึงเข้ามาพดูคยุ กบั เตยี วสง เตียวสงได้พดู จายกตนข่มทา่ นเก่ียวกบั เมืองเสฉวนราวกบั เปน็ แดนสวรรค์มากดว้ ยคนเก่งมากมาย เอยี วสิว้ จงึ เหน็ ทหี ย่งั เชิงลองปัญญาเตยี วสง

จากนน้ั เอยี วสิ้วเหน็ วา่ เตยี วสงเป็นผู้มคี วามสามารถจึงไปบอกโจโฉ โจโฉวา่ “ขา้ ไมช่ อบมนั หน้าตามนั อปั ลกั ษณ์พูดจายโสอวดดี กวนโมโหนา่ รังเกียจ” เอยี วสิ้วจงึ ว่า “ตามทีข่ ้าทดสอบ เตยี วสงนั้นไม่ธรรมดา เจรจาตอบโตห้ ลักแหลมและอา่ นตำ�ราผ่านตาโดยไมล่ มื ” โจโฉไดย้ ินดงั นน้ั จึงบอกให้พาเตียวสงมาในการตรวจกองทพั ในพรงุ่ นี้ ขา้ จะแสดงอานภุ าพกองทัพให้มนั ได้เห็น เพ่อื มันจะไดไ้ ปกระจายข่าวว่าหลังจากทข่ี า้ ยึดกังตง๋ั ได้แลว้ ทต่ี ่อไปคอืเสฉวน! วันรงุ่ ข้นึ เอยี วส้ิวไดเ้ ชญิ เตยี วสงเข้ามาพบโจโฉ โจโฉจึงแสดงอานุภาพของกองทัพตนเอง แล้วพาเตียวสงลงไปเดนิ ดูใกล้ๆ โจโฉถามวา่ “เตยี วสงตอนท่ีเจา้ อยเู่ สฉวนเคยเห็นกองทพั ที่เกรียงไกรเช่นนมี้ ากอ่ นบา้ งรึเปล่า” เตยี วสงตอบดว้ ยท่าทียโสว่า”ข้าไม่เคยเห็นหรอก ชาวเสฉวนคดิ แตเ่ ร่ืองคณุ ธรรมและเมตตา ไมเ่ หน็ จ�ำ เป็นจะตอ้ งดเุ ดือดเลอื ดพลา่ น” โจโฉไดย้ ินดังน้ันจงึ วา่ “ข้ามองเจา้ เมอื งคนอนื่ ดงั่ เมลด็ ถัว่ ไม่วา่ ยกทัพไปท่ีใดก็ได้ชัยชนะทกุ คร้ัง ใครยอมขา้ รอด ใครขวางขา้ ตาย” เตยี วสงว่า “ทา่ นเรืองอ�ำ นาจทำ�ไมข้าจะไมร่ ู้ เหมอื นคร้งั ที่รบกบั ลิโป้ท่ีเมืองปักเอ้ียงรบกบั เตียวส้วิ ที่เมอื งอ้วนเซีย เซ็กเพ็กรบจวิ ยี่ ฮัวหยงพบกวนอู ตดั เคราทง้ิ เสอื้ หนีมา้ เฉียว น่ีแหละคือผไู้ รเทียมทานยังไงละ่ ” (ที่กลา่ วมาโจโฉน้นั เปน็ ฝ่ายพ่ายแพ้) วา่ แล้วโจโฉจึงตวาดไปด้วยความโมโห “สามหาว! ไอบ้ ัณฑิตเต้าหู้ โอหัง ,ทหาร! ลากมนั ไปตัดหัว” เอียวส้วิ จงึ รีบจงึ คกุ เขา่ ขอร้องโจโฉว่า “นายท่าน เตยี วสงเสียมารยาทกจ็ รงิ แต่เดินทางมาไกลถ้าประหารเกรงจะเสียน�้ำ ใจผคู้ น นายท่านโปรดตรองด้วย” เทยี หยกท่ปี รึกษาคนสำ�คญั ของโจโฉไดช้ ่วยขอรอ้ งต่อโจโฉโดยว่า “นายทา่ น แม้ยามสงครามแตท่ ตู นน้ั ไม่เคยถูกฆา่ ยง่ิ ไปกว่านนั้ เล่าเจี้ยงส่งเตยี วสงมาเพื่อผูกมิตร” โจโฉหนั ไปพูดกับเตยี วสงวา่ “ความคิดต่ำ�ทรามมแี ตค่ วา่ มโอหัง ถา้ ไม่ใช่เพราะสองคนน้ีขอไว้ เจ้าตายไปแล้ว”ทนั ใดนน้ั โจโฉสัง่ ทหารใหเ้ อาไม้กระบอกตีไลเ่ ตยี วสงออกไปจากเมอื ง เตียวสงถกู เหล่าทหารไล่ตีหัวซุกหวั ซุนออกไปจากเมอื ง

จากน้ันเทยี หยกจึงเข้ามาคยุ กบั โจโฉป็นการส่วนตวัเทยี หยกถามโจโฉว่า “นายท่าน ข้าสงสยั ทำ�ไมทา่ นถึงไมต่ อบรบั เปน็ พนั ธมติ รเพ่อื บุกฮนั ตง๋ ไม่เพยี งแตเ่ ราไดฮ้ นั ต๋งแตเ่ รายงั ได้กำ�จดั มา้ เฉียวดว้ ย”โจโฉสา่ ยหน้าตอบวา่ “เราพงึ่ ตั้งระบบการปกครองไป ต้องพกั กองทพั เพื่อเตรยี มพร้อมเร่ืองต่างๆ เจา้ ลองดสู ภาพทพั เราตอนนี้ ขา้ สามารถยึดฮันตงไดถ้ ้าทมุ่ สุดก�ำ ลงั แตท่ ว่าถ้าซนุ กวนกบัเล่าปี่รว่ มมอื กนั มาบกุ เราละ่ เพราะฉน้ันเราตอ้ งรอโอกาสทเี่ หมาะสม”เทยี หยกจึงว่า “ขา้ เข้าใจละ่ ท่านไม่อยากเขา้ สงคราม แตท่ า่ นกไ็ มอ่ ยากใหเ้ ขารวู้ า่ ทพั เราบอบช�ำ้ จากศึกครง้ั ก่อนอยู่ ก็เลยใช้กองทหารข่มขูเ่ ตียวสง”โจโฉเดนิ ไปหอ้ งนอนแลว้ หันมาพูดว่า “เตยี วสงเปน็ พวกหนา้ ตาไมน่ ่าคบ ง่ีเงา่ โฉง่ ฉ่าง เป็นพวกฉวยโอกาส แลว้ อีกอย่างขา้กไ็ ม่ชอบมัน”

“อนั ธรรมดาว่าสงครามจะหมายเอาชนะฝ่ายเดียวไมไ่ ด้ ย่อมมแี พบ้ ้างชนะบ้าง” โจโฉ

๒ เตียวสงมอบแผนท่ี เมื่อเตยี วสงถูกโจโฉไลอ่ อกจากฮูโตจ๋ งึ เดินทางกลับเสฉวน ระหว่างทางได้บน่ กบัเหลา่ ทหารตดิ ตามวา่ “ขา้ ได้โอ้อวดนายทา่ นเอาไว้ จะเกลย้ี กล่อมโจโฉยกทพั ไปช่วยบุกฮันต๋งคาดไม่ถึงวา่โจโฉนั้นจะเหยียดหยามนักปราชญ์ ถา่ ข้ากลบั ไปมอื เปล่าคงโดนเยย้ หยนั เปน็ แน”่ ทันใดนน้ั เองก็มสี องทหารเสอื ผเู้ ลือ่ งช่อื กวนอแู ละจลู ่งควบม้าพร้อมกบั ทหารตดิ ตามเพือ่ มาต้อนรบั เตียวสงตามคำ�ส่ังของขงเบง้ และบงั ทองกนุ ซอื ทั้งสองของเล่าป่ี เตยี วสงจึงไปตามคำ�เชิญเพอื่ ไม่ใหเ้ สียมารยาทแก่เล่าปซี่ ง่ึ มศี ักด์ิเป็นพระเจ้าอาของฮ่องเต้ เม่ือเตียวสงเดินทางมาถึงเกงจิ๋วเมืองของเล่าปี่ก็ตกตะลึงถึงความย่ิงใหญ่ของขบวนตอ้ นรบั ทเ่ี ล่าปไี่ ด้ เตรยี มไว้ใหต้ น ขณะที่กำ�ลังตะลึกอยูน่ ัน้ เล่าป่ี ขงเบง้ บงั ทอง เตยี วหยุ ฮองตง และเหลา่ ขนุ นางก็ออกมาตอ้ นรับเตยี วสงอยา่ งย่ิงใหญ่ เม่ือเตยี วสงเห็นเลา่ ปี่มาตอ้ นรับจึงเข้าไปคารวะ “ข้านัน้ เปน็ คนธรรมดามไิ ดส้ นทิ กบั พระเจ้าอา เพยี งแคผ่ ่านทาง ไหนเลยจะกล้ารับเกียรตอิ นั น”ี้ เล่าปว่ี า่ “นามของท่านนนั้ ขา้ ได้ยนิ และชื่นชมมานาน ไม่มีวาสนาได้พบ ครง้ั นี้ทราบขา่ วว่าทา่ นผ่านมาเลยถอื โอกาสเชิญท่านพักผ่อนทีน่ ีส่ กั พัก จะถอื เป็นเกียรติอย่างสูงของข้า” เตยี วสงตนื้ ตนั ใจตอบว่า “คุณธรรมของท่านแผ่ไพศาล ขา้ เตยี วสงซาบซ้ึงมานาน แต่พธิ ียิ่งใหญเ่ ชน่ น้ีขา้ น้ันมสิ มควรเลย”

เลา่ ปจ่ี ึงว่า “ท่านอย่าได้ถอ่ มตัวไปเลย เชิญทา่ นเข้าเมอื งเถดิ ” คืนนน้ั เล่าปี่ได้จัดงานเลี้ยงฉลองตอ้ นรบั แก่เตียวสง เลา่ ปถี่ ามสารทุกขส์ ขุ ดิบพดู คุยกนั ถูกคอ เตยี วสงซงึ้ ใจค�ำ นบั ขอบคุณเลา่ ป่ี เล่าปีเ่ หลอื บไปเห็นแผลที่มอื ของเตยี วสงทถ่ี ูกโจโฉไลอ่ อกมาจงึ จับมือเตียวสงแล้วถามถึงท่มี าของแผลด้วยความเปน็ ห่วง แต่ทางเตยี วสงเองไม่อยากใหเ้ ล่าปร่ี วู้ ่าเปน็ ฝมี ือของโจโฉ เตยี งสงจงึ ตอบวา่ “การเดนิ ทางนั้นกันดารเลยพลาดพลัง้ ไปบ้าง” เล่าป่ีว่า “สังคมมันชา่ งว่นุ วายนัก ตอ่ ไปท่านจะตอ้ งระวงั ตวั ซกั หนอ่ ยนะ” เตยี วสงซึง้ ใจลงั เลเกย่ี วกับแผนการณข์ องตนจึงถามเลา่ ป่ีว่า “พระเจา้ อาครองเกงจว๋ิ น้ันมีก่ีแคว้นกนั ล่ะทา่ น” ขงเบง้ จึงตอบแทนเลา่ ปว่ี า่ ”เกงจิ๋วน้นั เป็นของกงั ตง๋ั เราเพียงขอยมื เพอ่ื ซุกกายเทา่นัน้ เดย๋ี วเขากม็ าทวงคนื อกี น่าร�ำ คาญใจจรงิ ๆ” เตียวสงจึงวา่ ”กงั ตง๋ั มี ๖ แคว้ น ๘๑ หัวเมอื งยงั ไมพ่ ออกี เรอะ” บังทองตอบวา่ “นายขา้ เปน็ ถงึ พระเจา้ อายงั ไม่มดี ินแดนจะครอง แต่พวกโจรกังฉินกลบั รุกรานยึดครองแยง่ ได้ อย่างนีไ้ มน่ า่ โกรธรึ” เล่าปีจงึ วา่ “กนุ ซอื บงั ทองท่านกพ็ ูดเกนิ ไป ขา้ นั้นไรว้ ีรกรรมไหนเลยจะกล้าคิดเรอ่ื งน”้ี เตียวสงฟันมาพูดว่า“ท่านเล่าปี่เป็นถึงเช้ือพระวงศ์มีคุณธรรมสูงส่งด้วยความสามารถและปณิธานของท่าน ทา่ นจะต้องส�ำ เร็จการใหญ่แนน่ อน” เมื่อเลิกงานเล้ียงเตียวสงแคลงใจในห้องรับรองอยากตรวจสอบว่าเล่าป่ีน้ันจริงใจหรือมปี ระสงค์อื่นแอบแฝง และหวังวา่ แผน่ ดนิ เสฉวนจะมีบญุ การมาของเตนนน้ั คงไม่เสียเที่ยว วนั ต่อมาเล่าปี่และเหลา่ แม่ทัพขุนนางได้มาส่งเตยี วสงเดนิ ทางกลับเสฉวน เลา่ ปพ่ี ูดกบั เตยี วสงว่า “สามวันท่ที ่านได้มาพกั ที่น่เี ป็นเกยี รตขิ องขา้ มาก ขอใหท้ ่านไดด้ มื่ เหล้าอวยพรเดนิ ทางกลบั ดว้ ย” เล่าปหี่ ยบิ เหล้าใหเ้ ตียวสงแลว้ ว่า “เหล้าจอกน้ีเพอื่ ความรำ�ลึกถงึ กนั ท่านน้ันทรงภมู ปิ ัญญา ข้าเลา่ ปีจ่ ะไม่ลืมเลือนทา่ นเลย” เมือ่ เตียวสงด่มื หมดเล่าปีห่ ยบิ จอกถดั มาแล้ววา่ “ส�ำ หรบั จอกนีน้ นั้ อวยพรให้ท่านท่ีเดนิ ทางไกล บรรลคุ วามหวังท่ที ่านต้ังใจไว้” เตยี วสงแคลงใจในค�ำ พดู เลา่ ปจ่ี งึ ดืม่ จอกน้ไี ม่ถึงคร่ึงแลว้ วา่ “ขอบคุณนำ�ใ้ จที่ทา่ นรกั ษาแผลให้”

เล่าปี่จึงหยิบเหลา้ ท่จี อกทสี่ ามแลว้ ว่า “เหลา้ จอกน้ีอวยพรให้ท่านเดินทางปลอดภัยจากกนั วนั น้ีแม้น้�ำ ขวางกั้นไม่รูว้ า่ วนั ใดจะได้พบกันอกี ” เตียวสงได้ยินดงั น้นั ต้ืนตนั ใจในความจริงใจของเลา่ ปด่ี ่ืมเหลา้ จอกสุดท้ายจดหมด จากน้นั ขงเบง้ บอกแกเ่ ลา่ ปี่วา่ “นายท่าน สง่ ทา่ นเตยี วสงเดินทางเถิด” เลา่ ปจ่ี งึ พดู กับเตยี วสงวา่ “มอื ทา่ นยังไม่หายดคี งจะไม่สะดวกนัก ข้าจะจงู ม้าให้ท่านขึ้นมา้ เอง”เตยี วสงไดย้ นิ ดังนัน้ จึงรอ้ งไห้คุกเข่าตอ่ หน้าเล่าปี่ เลา่ ปี่ตกใจรีบพยงุ เตยี วสงให้ลกุข้นึ เตียวสงพดู กบั เลา่ ป่วี ่า “พระเจ้าอาเมตตาข้าถึงเพียงน้ี ขา้ ยินดีติดตามรบั ใชท้ า่ น จากกนั วันนข้ี ้าขอฝากคำ�พูดนึงแมว้ ่ามนั จะไม่เหมาะขอทา่ นโปรดอภัยด้วย ” เลา่ ป่วี า่ “เชญิ ท่านชีแ้ นะดว้ ย”เตียงสงจงึ วา่ “ตามความเห็นข้าเกงจว๋ิ แม้จะเปน็ ชมุทางบกเรอื แต่ดา้ นขา้ งมซี นุ กวนด้านเหนือมีโจโฉ เกรงว่าท่นี ่ีจะไม่ยง่ั ยนื ” เลา่ ปีต่ ัดพอ้ ว่า “เรื่องน้นั ข้าทราบด้เี สียดายแผน่ ดินกวา้ งใหญ่ แตก่ ลบั ไร้ทท่ี ขี่ ้าจะอยู่อาศัย” เตียวสงไดย้ ินดังน้นั จงึ ตอบทันทีว่า “เมืองเสฉวนนน้ั กว้างขวา้ งใหญ่โตอุดมสมบรู ณ์มากด้วยปราชญแ์ ละผกู้ ลา้ ที่นับถือท่าน หากทา่ นยกทัพไปยึดการใหญต่ ้องสำ�เรจ็ ราชวงศ์ฮ่นัจะตอ้ งเฟอ่ื งฟ”ู เลา่ ปี่ตอบว่า “น�ำ ใ้ จทา่ นขา้ ซาบซึง้ แตเ่ ลา่ เจย้ี งแห่งเสฉวนกเ็ ปน็ เชือ้ พระวงศ์ข้าจะแย่งอำ�นาจไปได้อยา่ งไร” เตียวสงพดู ต่อวา่ “ท่านอยา่ ไดเ้ ขา้ ใจผิดขา้ มไิ ดจ้ ะทรยศนาย ครัง้ น่ี้ข้าไดพ้ บท่านขา้ยอ่ มเปิดเผยความจรงิ เล่าเจ้ยี งน้นั ออ่ นแอไร้ปญั ญา เตียวฬ่อคกุ คามดา้ นเหนือจะบุกเสฉวนถ้าทา่ นไมย่ ดึ ไว้ผอู้ ่นื จะยดึ ไป ถงึ ตอนนน้ั เสียใจก็สายเสียแล้ว ถ้าหมาป่าจะมายึดไปส้ยู กใหท้ า่ นเสียดกี วา่ ” เล่าปี่วา่ “คำ�พูดของทา่ นขา้ เข้าใจดี แตท่ างไปเสฉวนมนั กันดารมากถึงข้าอยากจะไปจรงิ ๆก็คงยาก” ทันใดนน้ั เตยี วสงหยบิ แผนทีอ่ อกมาจากเสื้อมอบให้แก่เลา่ ปีเ่ พือ่ แทนคณุ ในแผนท่ีนั้นมเี ส้นทางคมนาคม แม่นำ�ด้ า่ นต่างๆทเ่ี ตยี วสงเขยี นไว้ด้วยตัวเอง เลา่ ปจ่ี งึ ถามว่า “เพยี งแค่สามวนั ท่านเขยี นแผนท่เี สฉวนไดเ้ สร็จเลยรึนี่”

เตยี วสงตอบวา่ “ข้าจะไมโ่ กหกท่าน เดมิ ทขี ้านัน้ ไปฮโู ต๋จะมอบแผนท่ีนีใ้ หโ้ จโฉคิดไม่ถงึ ขา้ จะถูกมันเหยียดหยาม ขา้ ผิดหวงั มากแตว่ า่ ท่านนัน้ คุณธรรมสูงส่งขา้ จึงมอบให้ แผนท่นี ่ีจะท�ำ ให้ท่านยึดเสฉวนไดจ้ ากน้ันทา่ นกย็ ึดฮันตง๋ บุกตงงว้ นฟ้นื ฟูราชวงศ์ฮน่ั ” เลา่ ป่ีตอบรับนำ�้ ใจของเตียวสง จากนัน้ เตยี วสงจงึ ลาเล่าป่ีแลว้ เดนิ ทางกลับเสฉวน

๓ เล่าปีเ่ ข้าเสฉวน เมื่อเตียวสงเดินทางกลับถึงเสฉวนจึงเข้าไปบอกเล่าเจ้ียงว่ามีแผนท่ีจะป้องกันโจโฉและเตยี วฬอ่ ไม่ให้บกุ เสฉวน โดยให้ส่งหวดเจง้ ทูตไปเจรจา แลว้ ใหเ้ บง้ ตัดนำ�ทัพไป ๕,๐๐๐ เพ่ือตอ้ นรบั เลา่ ป่ี (หวดเจ้งและเบ้งตดั นัน้ คิดจะตีจากเลา่ เจี้ยงอยแู่ ล้วเช่นเดยี วกับเตียวสง) จากน้นั มจี ดหมายจากเสฉวนถึงเลา่ ปซี่ ึง่ เป็นไปตามแผนของเตียวสง บงั ทองจงึ ให้ค�ำแนะนำ�แก่เลา่ ป่ีวา่ “นายท่าน เล่าเจี้ยงเชญิ ทา่ นนำ�ทัพเขา้ เสฉวนนบั ว่าฟา้ ให้โอกาสทา่ นแล้ว แผนท่ีเสฉวนเราก็มหี วดเจ้งก็เปน็ สายขา้ งใน ทงั้ เงอ่ื นไข โอกาส ชัยภมู ิ ทกุ อย่างลว้ นพร้อมสรรพ เหตุใดทา่ นยงั ลังเลอย”ู่ เล่าปีว่ ่า “เลา่ เจย้ี งเปน็ เชือ้ พระวงศเ์ หมอื นขา้ เชญิ ไปเสฉวนด้วยใจ หากข้าฉวยโอกาสเกรงวา่ ผู้คนจะเสียศรัทธาข้าทำ�ไมไ่ ด”้ บังทองจึงว่า “เหตผุ ลของทา่ นนั้นข้าเข้าใจดี แตต่ อนนโี้ ลกจลาจลชว่ งชงิ กันทำ�ศกึ จ�ำต้องใช้เล่หก์ ล ตอนนเี้ ตยี วฬอ่ จ้องยึดเสฉวนเล่าเจ้ียงก็อ่อนแอ หากนายท่านไม่ยึดตอนนี้คนอ่นืก็ต้องยึดไป เมือ่ ถงึ ตอนน้นั ทางเราจะแยน่ ะนายท่าน” เม่อื เล่าป่ไี ด้ฟงั ดงั นั้นก็เรมิ่ วิตกลังเล บังทองช้ีแนะว่า “ในอดีตจิวบ้อู ๋องกท็ �ำ เชน่ น้เี พื่อตา้ นอธรรม เม่ือเรายึดเสฉวนแลว้เราก็เชิดชดู ูแลเล่าเจ้ียงให้ดี เสยี สัจธรรมตรงไหนกันล่ะนายท่าน”

เล่าปีต่ อบว่า “ข้ากับเลา่ เจย้ี งสายเลอื ดเดยี วกนั การไปครง้ั นี้เพยี งเพือ่ ขบั ไลเ่ ตียวฬอ่คุณธรรมคอื หลักประจำ�ชีวิตข้า กุนซืออย่าได้หวา่ นลอ้ มขา้ เลย” คืนนน้ั กวนอกู บั เตยี วหุยดม่ื เหลา้ คุยกนั ถงึ การท่ีเล่าปไี่ มอ่ ยากยดึ เสฉวนกวนอวู ่า “ขา้ ไมอ่ ยากเช่อื พี่ใหญ่เลย ดินแดนมาตกลงตอ่ หน้าแล้วแทๆ้ ” เตยี วหยุ ว่า “พอเราเข้าเสฉวนแล้วไมว่ า่ พใี่ หญจ่ ะต้องการหรอื ไม่ พีร่ องเราลงมือกันเองเลยดกี วา่ ยดึ ได้แล้วค่อยว่ากันอกี ที” ทันใดน้นั บังทองเดนิ เข้ามาแลว้ วา่ “พวกท่านคดิ จรงิ ๆหรือวา่ นายทา่ นไมต่ ้องการเสฉวน” กวนอกู ับเตยี วหยุ จงึ เชญิ บงั ทองมาร่วมดมื่ สนทนา เตียวหยุ ถามบงั ทองวา่ “ท่านคิดว่าพ่ใี หญอ่ ยากได้เสฉวนแต่ไมก่ ลา้ พดู ง้ันรึ” บงั ทองตอบวา่ “นายทา่ นนัน้ ปณิธานยิง่ ใหญ่และเพ่ือกอบกู้ราชวงศฮ์ นั่ จำ�เปน็ จะตอ้ งมเี ขตปกครองเสฉวนดินแดนกวา้ งใหญ่ ทำ�ไมเขาจะไมอ่ ยากได้ล่ะ ง้นั ขา้ ขอพดู อยา่ งน้ี เลา่ เจ้ียงปกครองเสฉวนภายใต้ค�ำ ส่งั ฮอ่ งเต้มากกวา่ ๑๐ ปีแล้วหากนายท่านจะยดึ เสฉวนะตอ้ งมเี หตผุ ลท่ีดี ไม่อยา่ งงั้นประชาชนเสฉวนจะไม่ต้อนรบั ถ้านายทา่ นไม่อยากไดเ้ สฉวนก็คงไมต่ อบรับการไปเสฉวน แตเ่ มื่อไปถึงแลว้ ไมช่ ้าหรือเรว็ เขาก็ตอ้ งทำ�อยู่ดี แตเ่ ม่อื ไหร่น้ันเราต้องรอจังหวะ” เตียวหยุ ไดย้ นิ ดงั นนั้ จึงหัวเราะถูกใจในค�ำ พูดของบงั ทอง ส่วนกวนอูก็หายสงสยั เตยี วหุยวา่ “เมือ่ เขา้ เสฉวนข้ากับพีร่ องจะลงมือไม่ว่าพใ่ี หญจ่ ะต้องการหรือไมก่ ต็ าม” บังทองจงึ บอกปดั ทันทแี ล้วบอกวา่ กวนอกู ับเตยี วหุยจะไม่ไดไ้ ปสฉวน กวนอถู ามหาเหตุผลจากบังทอง บังทองตอบว่า “เกงจิ๋วนั้นต้องการกำ�ลังทหารเข้มแข็งดูแลท่านท้ังสองและจูล่งจะต้องอยู่คุ้มกันท่ีนี่เพื่อกันท่าซุนกวนไว้ แลว้ อกี อย่างถา้ นายท่านพายอดขุนศกึ ไปเล่าเจย้ี งและลกู นอ้ งจะระแวงได้” เตียวหยุ ถามว่า “ถ้าพวกข้าไม่ไปแลว้ ใครจะไปล่ะ”

บังทองจึงว่า “เล่าเจีย้ งนัน้ เปน็ พวกเสาะแสะและไมม่ ีแม่ทพั ไดเ้ รือ่ งมากนกั นายท่านไดใ้ ห้ฮองตงกับอยุ เอ๋ียนรวมท้ังตวั ขา้ แคน่ ี้กเ็ หลอื เฟือสำ�หรับเสฉวนแลว้ ถ้าไมไ่ หวก็ไมช่ ้าเกนิ ท่ีจะเรยี กทา่ นทงั้ สองไปช่วยใชม่ ้ัยละ่ ” กวนอูเตยี วหุยไดย้ นิ ดังน้นั ก็หายสงสยั แล้วชวนบงั ทองร่วมดืม่ กนั อย่างสนกุ สนาน จากน้ันเลา่ ปี่จึงทัพเข้าเสฉวนพรอ้ มด้วยทหารอีก ๕๐,๐๐๐ คน โดยยกทพั ไปอยา่ งเคร่งครดั หา้ มขโมยของชาวบ้าน เมื่อเล่าเจย้ี งทราบการมาถงึ ของเลา่ ปกี่ ม็ าจะรบั ที่เมืองโปยเสยี เหล่าขนุ นางเสฉวนต่างกห็ ้ามปรามเลา่ เจี้ยงไม่ให้ไป เกรงว่าเลา่ เจยี้ งไปแล้วจะถูกทำ�รา้ ย แตเ่ ตียวสงพดู กล่อมเล่าเจ้ยี งใหเ้ ดินทาง ระหว่างออกจากเมอื งอองลยุ ขนุ นางเสฉวนคัดคา้ นถึงขนาดเอาเชือกมัดห้อยตัวจากกำ�แพงเมือง เลา่ เจี้ยงไม่สนใจและตอ่ ว่าอองลยุ อองลยุ เสียใจมากตัดเชอื กรา่ งหลน่ จากบนกำ�แพงสนิ้ ลมต่อหน้าเลา่ เจ้ยี ง ขณะน้ันหวดเจ้งเดนิ ทางมาบอกเลา่ ป่ีว่าเล่าเจี้ยงน้ันออกจากเมอื งแล้ว หวดเจ้งเสนออุบายว่าให้เล่าปี่ฉวยโอกาสนจ่ี้ บั ตัวเล่าเจ้ยี งเป็นตวั ประกนั เพื่อใหท้ างเสฉวนยอมแพ้ เมอื งก็จะตกเปน็ ของเล่าปีโ่ ดยง่ายและไมม่ กี ารนองเลือดซึ่งบังทองก็เหน็ ดว้ ยกบั แผนน้ี (ในประวตั ิศาสตรจ์ รงิ ไม่มีอุบายนแี้ ต่หลอกว้านจงเสรมิ แต่งในนิยาย) เลา่ ปีพ่ ดู กับทง้ั สองว่า “เขาเดนิ ทางมาไกลเพือ่ ตอ้ นรบั ขา้ แต่พวกเจา้ จะให้ข้าจับเขาง้ันร”ึ หวดเจ้งว่า “ถา้ ท่านปลอ่ ยโอกาสน้ีไป แต่ทหารเสฉวนจะไม่ปลอ่ ยทา่ นไปเชน่ กนั แม้เล่าเจ้ียงจะเชิญท่านด้วยความจรงิ ใจแตเ่ หล่าแมท่ ัพคนอืน่ ล่ะ” บังทองเสนออุบายว่า “นายทา่ นตอนจดั งานเลย้ี งให้นำ�ทหารซุ่มไว้นอกกระโจม แล้วขวา้ งจอกเปน็สัญญาณสังหารเล่าเจีย้ งซะจากน้นั ยกทัพเขา้ เซงโต๋เรากจ็ ะไดเ้ สฉวนโดยงา่ ย หากนานเข้าเราจะคาดเดายากนะนายทา่ น”(อุบายนกี้ ไ็ ม่มีจริงเช่นกนั ) เลา่ ป่จี ึงว่า “เลา่ เจย้ี งจริงใจตอ่ ข้าจะใหข้ า้ ท�ำ อยา่ งน้นั ได้ยังไง อีกอย่างข้าพง่ึ มาทน่ี ่ีไม่มีความชอบจะใหท้ ำ�แบบนี้งัน้ ร”ึ หวดเจ้งไดย้ ินดงั น้นั จึงบอกเลา่ ป่ีวา่ “พวกขา้ ไมไ่ ด้ท�ำ เพ่อื ตัวเอง ข้าไมไ่ ดม้ ีความแค้นกบั เล่าเจ้ยี งเพยี งแตท่ ำ�ตามลขิ ิตฟ้านายท่านขา้ มแดนมาฝ่าความทุรกันดาร บุกต่อไดผ้ ลถอยไปก็ไรป้ ระโยขน์ รีบเผด็จศึกในขณะทโี่ อกาสยงั เปน็ ใจจะดีกว่า”

บังทองเห็นด้วยกับคำ�พูดหวดเจ้งแต่เล่าปี่ยังยืนยันคำ�เดิมจึงขอให้บังทองกับหวดเจ้งกลับไปพักผ่อนรอตอ้ นรับเลา่ เจีย้ ง เม่ือเล่าเจี้ยงเดินทางมาถึงบังทองสั่งให้อุยเอ๋ียนเอาธงมาประดับแล้วซ่อนอาวุธเพื่อไม่ให้กองทัพดูเข็มแข็งเกินไปและอ่อนแอเกินไปเพ่ือไม่ให้เล่าเจ้ียงและเหล่าแม่ทัพหวาดระแวงเมื่อเลา่ เจย้ี งมาถงึ เลา่ ปกี่ ับบังทองไดอ้ อกมาตอ้ นรบั อย่างสมเกียรติ ในงานเลยี้ งขณะท่ีเล่าป่ีกับเล่าเจีย้ งก�ำ ลังพดู คุยกนั อุยเอี๋ยนได้ขออาสารำ�กระบ่ีเพื่อความบันเทิงแต่แท้จริงแล้วเป็นแผนของบังทองเพ่ือทจ่ี ะสงั หารเลา่ เจย้ี ง เมอื่ พวกแมท่ พั เสฉวนเหน็ ท่าไม่ดจี งึ เขา้ ไป ร่วมรำ�กระบีเ่ พ่ือป้องกนั อยุเอย๋ี น จนเกิดการปะทะกันขึน้ ของเหล่าแมท่ พั เกงจ๋วิ กับเสฉวน เล่าเจยี้ งเกิดอาการกลัวขึน้ บังทองได้โอกาสสง่ สัญญาณใหท้ หารกรเู ข้ามาหวงั จะสังหารเลา่ เจ้ียง ทันใดนัน้ เล่าปีก่ อ็ อกมาห้ามเหลา่ ทหารและแม่ทพั ที่ตะลมุ บอนกนั อยู่ เล่าปี่จงึ ปรับความเข้าใจกบั เหล่าแมท่ พั เสฉวนแลว้ให้งานเล้ียงดำ�เนนิ ต่อ ขณะน้นั กม็ หี ทารรายงานวา่ เตยี วฬ่อมุง่ หน้ามาตีแฮบังกว๋ น เล่าปี่จงึ ยกทัพไปทีแ่ ฮบังกว๋ นโดยใหเ้ ลา่ เจย้ี งคอยสนับสนนุ เร่ืองเสบยี ง เย็นวนั นน้ั บงั ทองไดค้ ุยกับเล่าป่ถี ึงเรื่องการยดึ เสฉวน “นายทา่ น คุมกองทพั อยเู่ สฉวนนานไปซนุ กวนจะต้องคิดตแี ยง่ เกงจ๋ิวข้าทำ�การคร้งันล้ี ้วนเพ่อื ท่าน รีบยดึ เสฉวนอยา่ ได้เสยี โอกาส” เล่าป่พี ดู กบั บังทองว่า “ความตง้ั ใจของท่านข้าเขา้ ใจดแี ต่การท�ำ แบบน้จี ะทำ�ให้ขา้ ได้ช่อื ว่าอธรรม คราวหนา้ ทา่ นอย่าได้ท�ำ แบบน้อี ีก” บังทองรบั ค�ำ สัง่ ของเล่าป่แี ล้วขอตัวไปพกั ผอ่ น

“สส่ี ุดยอดวรรณกรรมของจนี สเ่ี ร่ือง ซึง่ เหลา่ บัณฑติ ยอมรับวา่ เป็นวรรณกรรมอนั ยง่ิ ใหญ่และมอี ิทธพิ ลตอ่ วรรณกรรมเรอ่ื งอนื่ ๆ ของประเทศประกอบด้วย สามก๊ก ซ้องก๋ัง ไซอ๋วิ ความฝนั ในหอแดง”

“ซึ่งจะเปน็ หลักท่ยี ดึ นน้ั สดุ แตก่ ารเป็นประมาณเมอื่ การสงิ่ ใดมมี าจึงจะคดิ ตอ่ ไป” บังทอง

๔ หนีกลบั กังตงั๋ เม่ือซุนกวนรู้ว่าเล่าปี่ยกทัพไปเสฉวนอยู่ที่ด่านแฮบังก๋วนจึงคิดจะใช้โอกาสนี้เข้ายดึ เกงจวิ๋ แตย่ งั หวัน่ เกรงขงเบ้งและกวนอทู ี่เฝา้ เมอื งอยู่ โลซกจึงให้คำ�แนะน�ำ วา่ “นายท่าน เล่าป่ีน้ันเคยให้สญั ญาว่าถา้ ยดึ เสฉวนได้จะคนื เกงจ๋ิว หากเรายกทพั ไปตีข้าเกรงว่ามันจะไมเ่ หมาะ” ส่วนเหล่าขุนนางว่า “เลา่ ป่นี ้นั เดินทางกันดารเดินทัพเสียเวลาใหท้ า่ นสกดั ทางของเมืองเสฉวน เล่าปก่ี ็จะถอยไมไ่ ดจ้ ากน้นั ยกทพั ตีเกงจ๋ิว”ทันใดนั้นเองง่อก๊กไท่ไดเ้ ข้ามาต่อวา่ เหลา่ ขุนนางทคี่ ิดแผนต�ำ่ ทรามแล้วพดู กบั ซุนกวนว่า“นอ้ งเจ้าแต่งงานเปน็ เมยี เล่าป่ีอย่ทู เ่ี กงจิว๋ ถา้ เจ้ายกทพั ไปตีน้องสาวของเจา้ จะรอดชวี ิตรึ ตวัเจ้าน้นั สืบทอดภารกิจจากพอ่ และพข่ี องเจ้าครอง ๘๑ หวั เมืองกงั ตัง๋ ยังไม่รู็จักพออกี รึยงั ไง” ซุนกวนสำ�นึกผิดต่อคำ�ของแม่ของตน(ง่อก๊กไท่น้ันเป็นน้องของแม่ซุนกวนและเป็นแม่แท้ๆของซนุ ฮูหยินแตก่ ็ดแู ลซนุ กวนเหมอื นลกู ตนเอง) งอ่ ก๊กไท่จงึ ออกคำ�ส่ังใหเ้ หล่าขุนนางทงั้ หมดเลิกประชมุ ทันที

จากน้ันเตียวเจียวได้บอกซุนกวนว่าใหส่งคนไปรับซุนฮูหยินกลับมาที่กังตั๋งแล้วค่อยยกทพั ไปทีหลัง โดยอ้างวา่ งอ่ ก๊กไท่ป่วยหนกั อยากเจอหน้าลกู สาวแล้วให้เอาตัวอาเตา๊ ลกู ของเล่าปี่มาด้วยเพ่อื ใหเ้ ป็นตัวประกันแลกกบั เกงจ๋วิ ซนุ กวนชอบกับความคดิ น้ี จงึ สง่ คนสนิทของซนุ ฮหู ยนิ ปลอมตวั เข้าไปพบโดยใชอ้ ุบายของเตียวเจียว ซนุ ฮหู ยินไดฟ้ งั ดงั นั้นจึงขอไปบอกกับขงเบ้งเสียก่อน แต่คนสนทิ บอกวา่ น่เี ป็นเร่อื งเร่งด่วนใหร้ ีบข้นึ เรอืเรว็ ทีน่ �ำ มาทันทแี ล้วบอกว่างอ่ กก๊ ไทอ่ ยากเหน็ หน้าอาเต๊าให้พาไปด้วย ซนุ ฮหู ยนิ ลงั เลกลวั ว่ามนั จะไม่เหมาะถา้ ขงเบ้งรเู้ ขา้ เมื่อขงเบ้งรขู้ า่ วจงึ ส่งให้จูล่งรบี ตามไปรบั ตัวอาเต๊ากลบั มา แตไ่ มท่ ันการเรือของซุนฮูหยนิ ได้ออกเดินทางแลว้ จลู ่งรบี ควบม้าเลียบไปตามทางพบเรอื ของชาวบ้านจึงขอใหช้ าวบา้ นรบี กางใบเรือตามไป จากนนั้ จูลง่ เหน็ ทีกระโดดขึ้นเรอื ของกังตั๋งชิงตวั อาเต๊ากลบั มา เม่ือนนั้เตยี วหุยยกทัพเรือตามมาสมทบตามค�ำ ส่ังของขงเบ้งเกิดการปะทะเกดิ ขนึ้ เตยี วหยุ ได้สงั หารคนสนทิ ของซุนฮหู ยนิ ทซี่ ุนกวนสง่ มา แลว้ ขึน้ เรือไปเจรจากับซุนฮหู ยนิ โดยวา่ ถ้าทา่ นยงั มใี จให้พใ่ี หญ่ข้าขอทา่ นจงรบี กลับมา เม่ือซุนฮูหยินไปถึงกังตั๋งแล้วก็รู้ว่านี่เป็นแผนของซุนกวนตั้งแต่นั้นนางจึงถูกกักตัวอยู่ท่ีกังตง๋ั ไม่มโี อกาสไดพ้ บกบั เลา่ ป่ีอีกเลย

“เจยี ง จ่ือหยา หรอื เปน็ ท่ีรู้จกั ในช่อืเจยี งไทก่ ง เปน็ นักยทุ ธศาสตรค์ นส�ำ คัญของโจว เหวินหวังและโจวอ่หู วังทีไ่ ดโ้ ค่น ราชวงศซ์ างลง และสถาปนาราชวงศ์โจวขนึ้ ซง่ึ เคยมชี ีวติ เมือ่ ประมาณ 3,000 กว่าปีกอ่ นปัจจุบัน นกั ประวัตศิ าสตร์และนกั วชิ าการไดใ้ ห้ ความเห็นวา่ เมอ่ื เทยี บกบั ผลงานแล้วเจียง จ่ือหยา คอื ๑ ใน ๒ นกั ยทุ ธศาสตรแ์ หง่ การ สงครามทีเ่ กง่ กาจท่ีสดุ ในประวัติศาสตร์ของจนี อกี ทา่ นหนึง่ กค็ ือเตยี วเหลียง”

“เกดิ มาเปน็ หญิงจะให้มชี ายต้องถงึ สองคน กไ็ ม่ควรนกั ” ซนุ ฮหู ยนิ

๕ เนนิ หงสร์ ่วง เล่าปีต่ ีเตยี วฬ่อแตกพา่ ยกลบั ไปฮนั ตง๋ แตเ่ ล่าเจี้ยงเรม่ิ เลน่ ลกู ไมส้ ง่ เสบยี งใหเ้ ล่าป่ีลดลงทนั ทีหลังจากทีข่ ับไล่ขา้ ศกึ ไปได้ เมื่อมีภยั ดูแลอยา่ งแต่ตอนน้ีทง้ั เอาเปรียบและบีบเลา่ปใี่ ห้ไปเสีย จากน้นั ไม่นานเลา่ ปี่รูข้ ่าวซุนฮหู ยินกลบั กงั ตัง๋ ก็เสยี ใจอย่างมาก บังทองจึงเข้ามาให้ก�ำ ลังใจใจนายของตนแลว้ ให้เลา่ ปน่ี ึกถงึ เสฉวนเป็นหลกั เล่าป่ีจงึ วา่ “กนุ ซือ ข้าเขา้ ใจเหตุผลเจา้ ดมี ีหรอื ข้าจะไมร่ ู้เรือ่ งแค่นี้” บังทองแนะนำ�ว่า “เรามสี ามหนทางนะนายทา่ น ทางแรกฉวยโอกาสตอนนี้ส่งฮองตงและอุยเอ๋ียนน�ำ ทหารสองหม่นื บกุ เขา้ เซงโตโดยไมท่ นั ตั้งตวั ทางท่สี องแสรง้ วา่ ทา่ นเดินทางกลับเกงจิว๋ ลอ่แมท่ ัพ ท่ีคุมดา่ นโปยลกิ ว๋ นให้มาสง่ ทา่ นจากน้นั ก็จับเขาซะ แลว้ บกุ เข้าเซงโต๋ทางสดุ ทา้ ยน้ันคือหยดุ คิดเรือ่ งเสฉวนยกทัพกลับเกงจ๋ิวแลว้ รอโอกาสท่ฟี ้าจะประทานให้” เลา่ ป่ีว่า “แผนแรกท่านดรู บี ร้อนไป แผนสุดทา้ ยกช็ ้าไปส่วนแผนทีส่ องนน้ั ...ชา่ งมันเถอะ ขา้ จะลองขอเสบียงจากเล่าเจีย้ งเพม่ิ ดถู า้ เขาบอกปดั เราค่อยตัดสนิ ใจว่าจะทำ�เชน่ ไรต่อ”

บังทองจงึ วา่ “นายทา่ น ขา้ ขอรอ้ งให้ทา่ นรบี ตดั สนิ ใจด้วยยิ่งเรารอนานพวกเราเองจะยงิ่ อันตราย” เลา่ ปีต่ ัดพอ้ วา่ “บังทอง เจ้าคิดวา่ ขา้ ไม่อยากไดเ้ สฉวนง้นั หรอื ข้าอยากได้, อยากได้มากว่าใครท้ังหมด แผนการณ์ทข่ี งเบง้ วางไวข้ ัน้ ท่สี องคอื ยึดเสฉวน แต่ตอนนขี้ า้ จะเปิดศึกกท็ ำ�ไมไ่ ดถ้ ้าข้ายดึ เสฉวนข้าก็จะเสยี คุณธรรมทีข่ ้ายึดถอื มาตลอด แมใ้ จขา้ ตอ้ งการเพียงใดแตข่ ามอิ าจจะทำ�ได้ข้าเกลียดตัวเองนัก” ทันใดนั้นเล่าป่ีปัดข้าวของท่ีอยู่บนโต๊ะเพื่อระบายความเจ็บปวดภายในใจแล้วพูดกับบงั ทองต่อวา่ “ขา้ เกลยี ดตวั เองท่ีต้องการยึดทั้งคุณธรรมและเสฉวนไปพรอ้ มกัน ทว่าทง้ั สองเป็นดัง่ ไฟกบั น�้ำ !” เม่อื บังทองไดย้ ินดังน้ันจึงว่า “คำ�ของท่านนัน้ ประทับใจขา้ ยิง่ นกั ขา้ จะทำ�ใหน้ �้ำ กบั ไฟรวมกันเพื่อท่าน การยึดเสฉวนนั้นเราขาดแคข่ ้ออ้างเท่านั้น ขอทา่ นวางใจขา้ จะสร้างสงครามใหท้ ่านเอง ยง่ิ กว่านนั้ท่านจะเป็นฝ่ายถกู ตอ้ งและเหมาะสมทกุ อยา่ ง” เล่าป่ีงุนงงปนอารมณ์โศกเศร้ากับค�ำ พูดของกนุ ซอื หงสด์ รุณ วันรุ่งข้ึนบังทองเรียกอุยเอ๋ียนมาพบและมอบจดหมายให้ฉบับหนึ่งเพ่ือไปส่งให้พ่ีของเตียวสงทเ่ี ซงโต๋ อุยเอีย๋ นสงสัยว่าถ้าทำ�เชน่ นี้เตียวสงจะไม่แย่เอาหรอื เพราะพ่เี ตยี วสงไมร่ วู้ ่าเตยี วสงนนั้ เปน็ สายใหก้ บั เลา่ ปี่ บงั ทองวา่ “เขาเปน็ คนหักหลงั นาย ไมม่ คี ุณธรรมเกบ็ ไวจ้ ะรังภัยมาสู่เรา” คืนนั้นมีนายทหารนำ�จดหมายไปส่งให้พ่ีเตียวสงตามอุบายของบังทองความในจดหมายเปน็ ข้อความท่ีเตยี วสงติดตอ่ กบั เลา่ ปี่ พ่ีของเตยี วสงจึงนำ�จดหมายไปใหเ้ ลา่ เจี้ยงเตยี วสงจึงถูกประหารทงั้ บ้านและสง่ หัวไปใหเ้ ลา่ ปี่ โดยเลา่ ปไี่ ม่รูเ้ ลยว่านีเ่ ป็นแผนของบงั ทอง(ในนยิ ายไมใ่ ชอ่ ุบายของบังทองแต่เป็นพี่ของเตยี วสง ท่ีจบั จดหมายลับได้เอง ในละครโทรทัศน์

ปี ๒๕๕๓ เสริมแต่งบทนีใ้ ห้บังทอง) ยงิ่ กวา่ นัน้ เตยี วหยิมแมท่ ัพใหญเ่ สฉวนพร้อมทง้ั เลา่ กุ๋ย เหลงเปา เตงเหียน ไปรกั ษาเมอื งลกเสียเพอ่ื สกัดทางเล่าปี่ บังทองจงึ แนะนำ�วา่ “ให้ยึดลกเสียทางตะวนั ออกไว้ มีเสบยี งมากมายหากเรายึดได้เราก็จะไดฐ้ านท่มี ัน่ เพื่อทจ่ี ะถอยหรือบุกตอ่ ” เลา่ ปเ่ี ห็นดว้ ยกับความคดิ นจ้ี ึงเรียกหวดเจง้ เข้ามาปรกึ ษา หวดเจง้ กบั บงั ทองเสนออบุ ายว่าให้แบง่ ทัพเป็นสองทางบกุ เขา้ ตีลกเสยี เช้ามืดวันตอ่ มาตอ้ งแบง่ ทัพเป็นสองสาย บงั ทองเสนอตัวพร้อมท้ังอยุ เอ๋ยี จะนำ�ทพัไปทางตะวนั ตกแลว้ ให้เลา่ ปีไ่ ปทางตะวันออก เล่าปปี่ ฎเิ สธวา่ ตนจะไปทางตะวนั ออกเองซง่ึ เป็นทางแคบ แล้วใหบ้ ังทองนำ�ทัพหลกัไปแทน บังทองจึงวา่ “นายทา่ น ทางน้นั อาจจะมกี ารดกั ซ่มุ รออยู่ทา่ นถนดั ส้รู บมากกวา่ ควรไปกับทพั หลัก” เลา่ ปี่ลังเลแลว้ มองดทู อ้ งฟา้ เห็นเหมอื นลางไมด่ ี บังทองอมยิม้ แลว้ บอกกับนายตัวเองว่าท้องฟ้าเสฉวนกเ็ ป็นเช่นน้ีแล เล่าป่เี ป็นห่วงบังทองกลวั จะมกี ารดักซมุ่ ในทางแคบ บงั ทองหวั เราะแลว้ วา่ “นายทา่ น กงั วลเกนิ ไปเล่าเจย้ี งน้นั หัวอ่อนไม่รู้กลศกึ อะไร เขาหว่ งแต่ทางเซงโต๋เพราะฉะน้นั ไม่มีทหารซุ่มแน่นอน ท่านโปรดวางใจ” เลา่ ปล่ี ังเลตัดสนิ ใจพดู กับบังทองว่า “ก็ได้ เอาตามทีท่ า่ นวา่ แล้วกัน” ขณะท่ีบังทองกำ�ลังข้นึ มา้ กต็ กม้าเสียกอ่ น เล่าป่ชี ่วยพยงุ บงั ทองขึน้ มาแล้วใหบ้ งั ทองยืมม้าเตก๊ เลาซึ่งเปน็ มา้ ของตน บงั ทองซ้ึงใจแลว้ พูดกับเลา่ ปว่ี ่า “ขอบพระคณุ นายทา่ น บุญคุณน้ขี า้ ตายพันครง้ั ก็ทดแทนไม่หมด” เลา่ ปี่ว่า “กุนซอื แค่มา้ ตัวเดยี วท�ำ ไมทา่ นถงึ พดู เร่ืองตายแบบนัน้ กัน”

บงั ทองหัวเราะลน่ั แลว้ ขึน้ มา้ เตก๊ เลาออกเดินทาง ขณะเดนิ ทางอุยเอี๋ยนเกรงว่าจะมีการดักซ่มุ รอสายกลบั มากอ่ นจะดกี ว่า บังทองวา่ ตนตรวจแถวน้ีหมดแลว้ ถา้ มที ัพดักซุม่ นกแถวนีต้ อ้ งพากันบนิ หนี บังทองจงึ รีบควบมา้ ล่วงหนา้ ไปกอ่ น อยุ เอ๋ยี นจึงรบี สง่ั ทหารตามบงั ทองไป เมื่อเดินทางมาถึงช่องเขาบังทองสังเกตเห็นทหารท่ีดักซุ่มอยู่แล้วย้ิมย่องถามนายทหารวา่ “ตอนนีเ้ ราอยู่ที่ใด” ทหารวา่ “เนนิ หงส์รว่ งขอรบั ” บงั ทองหวั เราะลน่ั แล้วว่า “ข้านัน้ ได้ช่อื วา่ หงสด์ รุณและท่นี ีช่ อื่ วาเ่ นินหงสร์ ว่ ง ดเู หมือนสวรรค์จะมอบทนี่ เ่ี ปน็ที่พกั ผ่อนแก่ขา้ !” ส้ินเสียงบังทองทันใดนั้นทหารที่ดักซุ่มอยู่รุมยิงธนูใส่ทัพของบังทองโดยคิดว่าบงั ทองคอื เล่าปี่เพราะบงั ทองขมี่ า้ เตก๊ เลาของเล่าป่ี กอ่ นสนิ้ ใจบังทองหยบิ จดหมายออกมาเพื่อหวงั ให้เลา่ ปี่ จากน้ันอุยเอี๋ยนรีบควบม้ามาแจ้งข่าวแก่เล่าป่ีว่าบังทองถูกซุ่มยิงเสียชีวิตในสนามรบและมจี ดหมายฝากถงึ เล่าป่ี เล่าปีต่ กใจรบี ว่ิงมาหาอุยเอ๋ียนท้ังนำ�้ตาแล้วอา่ นจดหมายส่ังเสียของบงั ทองความว่า “เรยี นนายท่าน ข้าเองคือคนทรยศเตยี วสงเพ่อื ใหเ้ ลา่ เจีย้ งเปิดศึกกับทา่ น เดมิ นัน้ทา่ นไมม่ เี หตผุ ลทจี่ ะเปิดศกึ แตต่ อนนีท้ า่ นคงจะมแี ลว้ เลา่ เจยี้ งแทนคุณทา่ นด้วยโทษวางทหารซุ่มในการเดนิ ทางกลับของท่าน สงั หารทปี่ รกึ ษาทา่ นโดยต้ังใจ ท่านใชเ้ หตผุ ลนี้ในการบุกยึดเสฉวนคงจะเพียงพอแล้วใช่หรือไม่ เนินหงสร์ ว่ งด้านหนา้ เป็นที่ทเี่ หมาะสมท่ีจะดกซุ่มท่ีสดุและยงั เปน็ ท่ีทเี่ หมาะที่สุดทส่ี วรรค์ไดเ้ รยี มไวใ้ ห้ขา้ ” เมอ่ื เล่าปอี่ ่านจดหมายจบจงึ ตำ�หนิตวั เองว่าทำ�ไมโงแ่ บบนี้ ขนาดตัวเองยงั สงสยั ถงึการดกั ซุ่มแล้วมีหรอื ที่บังทองจะไม่รู้

เลา่ ป่ีเกิดโทสะทง้ั นำ้�ตา “เนินหงส์รว่ งอะไรกนั คนื ทีป่ รกึ ษาของขา้ มา!” เล่าปี่ชักกระบ่อี อกมาพดู กบั ทหาร “ทกุ คนฟงั ใหด้ ี เลา่ เจย้ี งผิดค�ำ พูด ซ่มุ โจมตีข้าและสงั หารทป่ี รกึ ษาเราจะตฝี ่ากลับไปเสฉวน ล้างแคน้ ให้ท่ปี รกึ ษา!” เหลา่ ทหารตะโกนหกึ เหิม “ตีฝา่ เสฉวน ล้างแคน้ ใหท้ ่ีปรึกษา! ตีฝ่าเสฉวน ล้างแค้นใหท้ ่ปี รกึ ษา!” เลา่ ปีข่ ้นึ มา้ แล้วออกคำ�ส่ังบกุ ไปลกเสยี (ในนิยายนัน้ ไมม่ ีบทนีแ้ กบ่ งั ทอง ในละครโทรทัศน์ปี ๒๕๕๓ เสริมบทนใ้ี หแ้ กบ่ ังทองใหต้ ายอย่างสมเกยี รต)ิ เมือ่ เล่าปีเ่ ข้าดา่ นโปยสิก๋วนได้แลว้ จงึ จัดงานศพอย่างย่ิงใหญ่ให้แก่บงั ทอง ในคืนน้ันเองขงเบ้งเห็นดาวพระศุกร์เคล่ือนสู่ตะวันออกเข้าสู่เงาของพระเสาร์เป็นลางรา้ ยของทพั เล่าปี่ ตอ่ มากวนเปง๋ ถอื จดหมายจากเล่าปี่ใหไ้ ปเชิญขงเบ้งใหย้ กทัพมาชว่ ยวางแผน กวนอวู า่ ถา้ ยกทัพไปกันหมดแล้วใครล่ะจะเฝ้าเกงจิ๋ว เพราะเล่าปไ่ี ม่ไดเ้ จาะจงมาขงเบ้งว่าความนัยท่านเล่าปี่นั้นคนถือจดหมายคือกวนเป๋งเช่นน้ันแล้วคนท่ีจะอยู่รักษาเกงจ๋ิวกค็ อื กวนอู ขงเบง้ จึงใหค้ ำ�แนะน�ำ แก่กวนอูวา่ ให้ผกู มิตรกับซุนกวนร่วมต้านโจโฉจะสามารถรกั ษาเกงจิ๋วไวไ้ ด้ จากนัน้ ขงเบ้งใหม้ ้าเลย้ี ง บิฮอง เลยี วฮวั จวิ ฉองอยชู่ ว่ ยกวนอรู กั ษาเกงจว๋ิ เมอ่ื ก�ำ ลงัจะเดนิ ทางขงเบ้งไดแ้ ยกเปน็ สองทางทางบกน�ำ โดยเตยี วหุยเพอื่ ยึดปากุ๋น สว่ นขงเบง้ กับจูลง่จะไปทางหน้ามุ่งหนา้ ไปด่านโปยสกิ ว๋ นทีเ่ ล่าปอ่ี ยู่ ขงเบ้งพดู กับเตยี วหุยว่า “คนเกง่ เสฉวนมีมากทา่ นอย่าประมาทข้าศกึ จงคดิ รวบรวมใจคนเปน็ หลักยดึ เมืองเป็นรอง ระหวา่ งทางเข้มงวดห้ามแย่งชงิ ของราษฎรใครมาสวามิภกั ดจิ์ ะต้องรบั และดูแลให้ดี” เตยี วหุยรสู้ ึกผดิ กับขงเบ้งจงึ ววา่ “ขา้ ...ข้าจำ�ได้”

ขงเบ้งวา่ ตอ่ “ท่านเมตตารกั ใครพลทหารอดกลน่ั ระงบั โกรธ จะเมาเหลา้ ทบุ ตีไพรพ่ ลไมไ่ ด”้ เตียวหุยกม้ หน้าตอบ “ข้าต้องแกไ้ ขแน่” ขงเบง้ จึงให้ทหารน�ำ เหลา้ อวยพรมาใหเ้ ตียวหยุ เตยี วหยุ ว่า “ไม่ๆ ไมไ่ ด้ ตอ้ งใหข้ ้าไดค้ วามชอบกอ่ นแลว้ จะมากินเหลา้ ของท่านขงเบง้ ” ขงเบง้ วา่ “กไ็ ด้ ทา่ นรบี ไปพบกันท่ีโปยสกิ ๋วนเรว็ ๆจะได้กนิ เหลา้ ยงั ไงละ่ ” เตยี วหุยจึงวา่ “ท่านขงเบง้ ชอบดถู ูกขา้ ท�ำ ไมไมค่ ิดวา่ ข้าจะไปรอท่านท่ีดา่ นโปยสกิ ๋วนบ้างล่ะ” ขงเบ้งอมยมิ้ โบกพดั ไปมาแลว้ ว่า “ทางน้ำ�เป็นทางตรงไมม่ ีขา้ ศึกขดั ขวาง ทางบกนั้นตอ้ งเดนิ ตามดอยซ�ำ้ ยงั มดี ่านและข้าศึก ขา้ วา่ ถ้าพนนั กันท่านต้องแพ้พนันครั้งนแี้ น่” เตยี วหุยรบี พุง่ ไปหาขงเบง้ แลว้ ว่า “ต้องพนนั ! ข้าขอทา้ การพนันคร้งั นี้เลยเอ้า” ขงเบ้งหัวเราะแล้วว่า “ทา่ นเตยี วหุย ท่านจะกลา้ พนนั รึ” เตยี วหยุ ตอบว่า “วา่ แตท่ ่านกุนซอื ขงเบง้ ล่ะ กลา้ พนนั รึเปลา่ ” ขงเบ้งวา่ “ได้ งน้ั เรามาจับมือเป็นสญั ญาดูซวิ ่าใครจะถึงก่อน” เตียวหยุ วา่ “ดี! คราวนีก้ นุ ซอื ขงเบ้งตอ้ งแพ้ขา้ แน่” จากน้ันเตยี วหุยบอกลาขงเบง้ เคลือ่ นพลไปท่ีด่นโปยสิก๋วน ขงเบง้ หนั มาพดู กบั จลู ง่ วา่ “เตยี วหุยรบเก่งกล้า หา้ วหาญนกั สมกับทหารเสือแตเ่ สียดายนิสัยววู่ ามจงึ มกั ไม่รอบคอบ” จลู ง่ ว่า “ถงึ พ่เี ตียวหุยจะเป็นเชน่ นนั้ แต่ไม่ไดไ้ ร้ปัญญา ท่านขงเบง้ พนนั กับเขาอาจจะแพ้ก็ได้” ขงเบ้งจึงว่า “ถา้ เปน็ ดัง่ ท่านวา่ ข้าก็จะยิ่งดีใจ”

“สามกก๊ ฉบบั เดมิ ของหลอก้วนจง มี 24 ม้วน แบ่งเป็น 240 ตอน แต่งขนึ้ ในสมยั ราชวงศห์ มงิโดยอาศัยเหตกุ ารณ์ทีป่ รากฎในหนงั สอื ซานกว๋อจ้อื ประวตั ศิ าสตร์สามก๊กของเฉินโซ่ว ทีป่ ระพนั ธข์ น้ึ ตั้งแต่สมัยราชวงศจ์ ๋นิ ตะวันตกและจากหนงั สอืนทิ านเรื่องสามก๊กท่ีบันทึกเร่อื งราวเกย่ี วกับสามก๊ก ในสมัยราชวงศ์ซง่ และราชวงศห์ ยวน เช่น ซานกอ๋ จอื้ ผิงฮว่ามาเปน็ โครงเร่อื งในการประพันธ์และแตง่ เติมจินตนาการของตนใน เกิดความสนกุ มากข้ึน”

“แต่ขา้ พเจา้ เท่ยี วมาทกุ เมอื งจะหาทพ่ี ่ึงซง่ึ มนี �้ำ ใจโอบอ้อมอารีเหมอื นทา่ นน้ีกไ็ มม่ ี บัดน้ีเปน็ บญุ ของข้าพเจ้าได้กลบั มาพบทา่ นข้าพเจ้าจะขออยเู่ ป็นบา่ วทา่ น ถึง มาตรว่าจะได้ยากล�ำ บากเป็นประการใด ขา้ พเจา้ จะขออาสาไป กว่าจะส้นิ ชีวติ ” จูลง่

๖ เตยี วหุยรบเงยี มหงัน เตียวหุยเคลื่อนทัพไปยังเมืองปากุ๋นระหว่างทางน้ันมีทหารสองนายแอบลอบไปขโมยสม้ ของชาวบา้ น พ่อลูกเจ้าของสม้ เห็นอยากจะไปขดั ขวางแตท่ �ำ ไมไ่ ดเ้ นอ่ื งจากเกรงกลัวทหารกองทัพ เตียวหยุ เห็นดงั นัน้ จึงเรียกทหารสองคนนน้ั มาตอ่ ว่า “ขา้ สัง่ ไวแ้ ลว้ ! ยกทพั ครงั้ นี้ไมเ่ หมอื นเม่อื ก่อนห้ามแย่งชิงของชาวบ้านแม้แตเ่ ล็กนอ้ ยแต่พวกเจา้ สองคนฝา่ ฝนื คำ�สงั่ ของขา้ ” เตียวหุยจึงเฆ่ียนตีลงโทษสองหัวขโมยแต่ก็นึกได้ในคำ�ท่ีให้ไว้กับขงเบ้งจึงฟาดไปที่พ้ืนแทนแล้ววา่ “พวกเจา้ สองคนฝ่าฝืนระเบียบกองทัพท�ำ ให้ข้าผิดคำ�มนั่ สญั ญากบั ท่านขงเบง้ จำ�ไว้ครั้งน้ีโบยส่ังสอนถา้ มคี รัง้ หนา้ ขา้ จะคดิ ทบต้น!” เตยี วหุยส่ังใหส้ ้มไปคนื เจ้าของแลว้ ออกคำ�ส่ังถ้าใครฝา่ ฝนื อีกถกู ตัดหวั ทกุ คน เมือ่ ข่าวเตยี วหุยไปถงึ เงียมหงนั เจ้าเมอื งปากุน๋ ทพั เตียวหยุ นั้นมวี ินยั มากไมป่ ล้นของชาวบ้านท�ำ ให้ด่านตา่ งๆยอมแพ้

เงียมหงันเห็นดังน้ันจึงจะจดั การเตียวหุยดว้ ยตนเอง เม่อื เตียวหยุ มาถึงกอ็ ารมณเ์ สยีโวยวายว่าตนยกทพั ไปท่ใี ดมแี ตย่ อมแพ้ ใครเปน็ คนดูแลท่ีนีก่ ัน ทหารวา่ “เจ้าเมอื งปากุน๋ นามวา่ เงยี มหงัน อายุ ๖๐ แต่แขง็ แกรง่ มากใชง้ ้าวเชี่ยวชาญเก่งกลา้ห้าวหาญสูค้ นไดน้ ับหม่ืน” เตียวหุยตะโกนด่าหน้ากำ�แพงเมอื ง “ไอแ้ กเ่ งยี มหงนั ! มุดอยู่ในกระดองท�ำ ไมแน่จรงิ ออกมาข้างนอกสโิ ว้ย มาชมิ ทวนของเตยี วหยุ ปูข่ องเจ้าสิวา่ เปน็ ยงั ไง” เงยี มหงันสง่ั ใหย้ งิ เกาทัณฑ์ไลอ่ อกไป เตยี วหยุ จงึ ต้องถอยไปต้ังหลักแต่ก็มาตะโกนด่าหน้าก�ำ แพงทกุ วนั เงยี มหงันเห็นดงั น้นั กช็ อบใจจงึ ไมอ่ อกรบรอดู เตยี วหยุ เหนอ่ื ยเปล่าแลว้หยนั วา่ เปน็ เตา่ ในกระดองกด็ ีเหมอื นกัน ทางดา้ นเตียวหยุ ทนไมไ่ หวจงึ สัง่ ใหท้ หารไปเอาเหล้ามา แม่ทัพนายกองห้ามไว้เพราะสัญญา เปน็ มน่ั เหมาะกบั ขงเบ้งไว้แล้ว เตยี วหุยไมส่ นใจสั่งใหไ้ ปเอามาแม่ทัพนายกองสง่สัญญาณกันเองเพ่อื ไม่ใหเ้ ตียวหยุ ดม่ื เหลา้ จึงทำ�เป็นยกไหเหลา้ ไม่ไหวรว่ งลงพ้นื แตกกระจายเตียวหุยเหน็ ดงั น้ันก็โมโหจะตีทหารแตก่ ็นกึ อบุ ายได้แสรง้ ทำ�เป็นโมโหเฆ่ียนตที หาร เงียมหงนัรทู้ นั อุบายจงึ สัง่ ใหไ้ ปเอาวงดนตรมี าเล่นเยาะเยย้ เตียวหยุ โมโหตะโกนดา่ เงียมหงนั “ไอแ้ กเ่ งยี มหงนั ! แน่จริงมารบกบั ข้าซักรอ้ งเพลงสโิ วย้ ” เงยี มหงันหวั เราะเยาะตอบวา่ “ฟงั นะไอถ้ ่อยเตียวหยุ เจ้ารีบกล้ิงกลบั เกงจิ๋วไปซะไมง่ น้ั ปาก๋นุ น้จี ะเป็นสสุ านฝังศพเจ้า” เตยี วหยุ ด่าต่อ “ไอ้เฒ่าถ่อยเงยี มหงัน รีบเปิดดา่ นยอมแพซ้ ะไมง่ ั้นถา้ ขา้ เขา้ ไปได้แมแ้ ตห่ มหู มาข้าจะฆา่ ให้หมด” เงียมหงนั ไม่สนใจหยบิ เกาทัณฑพ์ ร้อมส่ังทหารยงิ ไลเ่ ตยี วหุยไป หลังจากนั้นเตียวหุยไม่ออกมาด่าท้ารบเป็นเวลาสองวันแม่ทัพเสฉวนสงสัยถามเงียมหงนั

เงียมหงนั ว่า “เตยี วหยุ เปน็ คนหา้ วเหีย้ ม มีแต่อุบายเด็กเล่นไม่มอี ะไรนา่ กลัวหรอก” แมท่ ัพถามต่อวา่ “สองวนั มานี้รอบๆปากนุ๋ ทหารของเตียวหุยมากมายขึ้นไปตัดฟืน ไม่รมุ ีแผนอะไร” เงยี มหงนั หวั เราะตอบวา่ “ขา้ สังเกตมาสักพกั แลว้ มันไม่ใชแ่ ผนการณอ์ ะไรหรอกมันไปหาเส้นทางตา่ งหากมันจะหาทางเส้นเลก็ เดนิ อ้อมเมอื งเราไป มันคิดจะส้ปู ัญญากับข้าหาเร่อื งแทๆ้ ถา้ จะอ้อมปากุ๋นไปก็มแี ตท่ างทิศประจิมเทา่ น้นั เส้นทางนแ้ี หละที่ลอ่ ใหม้ ันมาตดิ กับ” เงียมหงันส่งคนไปสอดแนมในคา่ ยของเตยี วหุย เตียวหุยรู้ทันจงึ ส่ังให้ทหารเอาเหล้ามาราดตัวแสร้งทำ�เปน็ เมาเพ่ือซอ้ นกลเงียมหงัน สายเงยี มหงนั ตายใจตามทหารเตียวหยุ ไปตัดฟนื แล้วปลุกป่ันว่ามีเสน้ ทางทท่ี ศิ ประจิมตามอุบายของเงยี มหงนั เตยี วหุยจงึ สัง่ ใหเ้ ดนิ ทางไปทางทิศประจิมออ้ มเมืองไปโดนตวั เองจะอยดู่ ้านหนา้ เม่ือสายไปรายงานเงียมหงันจึงวางแผนไปดักซุ่มเตียวหุยตอนตีสามหวังจะจับเป็นเตยี วหยุ เมอ่ื งกองเสบียงเตียวหุยมาถึงเงยี มหงันส่งั บุกโจมตี เงยี มหงันพงุ่ ไปหาเตียวหุยแต่ตอ้ งประหลาดใจเมื่อเตียวหยุ น้ันมีสองคน คนนงึ อยู่ด้านหน้าตนสว่ นอกี คนอยดู่ า้ นหลงั ตน ขณะทเี่ งียมหงนั สบั สนอยู่นั้นเตียวหุยบุกเข้าจ่โู จมทนั ทีซัดเงยี มหงันตกม้าภายในไม่กเ่ี พลงแลว้ จบั เงียมหงันมดั เอาไว้ เตียวหยุ หัวเราะในชยั ชนะแลว้ วา่ “เจ้าแก่เงยี มหงัน หลงกลอบุ ายขา้ ซะแลว้ ข้าทำ�เปน็ บุ่มบ่ามเลอะเทอะหลอกใหเ้ จ้าเลอะเทอะตาม ตวั จรงิ ข้าอยดู่ า้ นหลงั ตัวปลอมอยดู่ ้านหน้า” เตยี วหยุ ดึงหนวดเคราปลอมจากทหารท่ปี ลอมตวั เปน็ ตัวเองใหเ้ งยี มหงนั ดู เงียมหงนัแค้นใจท่เี สียรแู้ ผนเตียวหุย เมอื่ เขา้ เมืองมาไดเ้ ตียวหยุ เรยี กตวั เงียมหงนั มาพบแลว้ ถามว่า “เม่อื ขา้ ยกทพั มาน้นัทุกดา่ นยอมแพ้ แตเ่ จ้า...ไอแ้ ก่ทำ�ไมถงึ ดื้อดา้ น!”

เงยี มหงนั สบถใส่วา่ “ถ้ยุ ! โจรเล่าป่ีคดิ จะครองเสฉวนไม่มยี างอาย พวกเจ้าแคเ่ ขย้ี วเล็บอย่ามาท�ำ วางอ�ำ นาจขา้ ไม่กลัวพวกเจา้ แม้แต่นอ้ ย” เตยี วหยุ ว่า “โอหงั ! เอาตัวออกไปตัดหวั ประจาน” เงียมหงันเหลยี วหลังพูดจงึ วา่ “จะฆา่ กฆ็ า่ ข้าไม่กลัวพวกเจ้าหรอกเสฉวนมีแตแ่ ม่ทัพยอมหัวขาด ไมม่ ีแมท่ ัพยอมแพ”้ เตยี วหุยไดย้ นิ ดงั น้นั จงึ คิดได้วา่ เงียมหงนั นน้ั เป็นขุนพลที่จงรักภกั ดแี ท้จรงิ หยิบมดีออกมาตดั เชือกท่มี ัดเงยี มหงันแลว้ จับไปนง่ั บนทนี่ ั่งเจา้ เมอื ง ว่าแล้วเตยี วหุยก็คุกเขา่ คารวะแลว้ วา่ “ท่านผ้เู ฒา่ จงรกั ภักดี สัตยซ์ ือ่ ถือธรรมข้าเตยี วหยุ ผ้นู อ้ ยเมอ่ื กีพ้ ดู จาลว่ งเกนิ ขอท่านอยา่ ถือโทษโกรธข้าเลย ท่านผเู้ ฒา่ เปน็ ยอดวีรชน อยู่กับเล่าเจ้ียงโงง่ มขาดโอกาสสรา้ งวีรกรรมดง่ั เพชรในมอื ลงิ ช่างน่าเสียดาย พระเจา้ อาเลา่ ปส่ี ามารถทรงคณุ ธรรม ผู้คนรกั ใคร่ ทา่ นเปน็ขนุ นางฮ่นั ท�ำ ไมไม่มาอยู่กบั พระเจา้ อาถา้ ได้ท่านมาร่วมดว้ ยการใหญ่จะตอ้ งสำ�เรจ็ ขอท่านผู้เฒ่าไดโ้ ปรดรับค�ำ ข้าดว้ ย” เตียวหยุ หิบผา้ คลุมประจ�ำ ตัวเงยี มหงันมาสวมให้ขุนพลเฒ่าแลว้ คกุ เข่าขอร้องว่า “ขา้ นน้ั ไรค้ วามรู้ หวังแตท่ ่านจะเอน็ ดูมาช่วยเหลอื ข้า” เงียมหงนั ตื้นตันแล้ววา่ “ขา้ เป็นแม่ทพั พา่ ยศกึ ไหนเลยจะไดร้ บั เกยี รติเชน่ น้ี เมือ่ ทา่ นจริงใจข้าจะกล้าปฎเิ สธได้รึ” จากน้ันเตียวหุยและเงียมหงันมุ่งหน้าไปโปยสิก๋วนได้อย่างง่ายดายด้วนความช่วยเหลอื จากเงียมหงัน เม่อื ถงึ โปยสิกว๋ นนน้ั กลายเป็นวา่ ทัพเตยี วหยุ ทีเ่ ดินทาง จากทางบกเปน็ ฝา่ ยมาถงึ ก่อนขงเบ้งท่ีมาจากทางนำ�้ ขงเบ้งพดู ปนหวั เราะกบั เล่าป่วี ่า “นายทา่ น กอ่ นมาขา้ ได้พนันกับท่านเตียวหยุ และตอนนี้เตยี วหยุ ชนะข้านับถอื จริงๆแตย่ ังเสยี ดาย...”

เล่าปี่วา่ “ทา่ นเสียดายอะไรล่ะ” ขงเบ้งว่า “ข้าพนันกนั ก็จริงแตไ่ มไ่ ด้บอกว่าพนนั เอาอะไรอยา่ งงไ้ี มน่ า่ เสยี ดายหรอกรึ” เตยี วหยุ หวั เราะแล้วว่า “ทา่ นขงเบง้ วญิ ญชู นน้ันไม่พนนั เงนิ ทองข้าขอเพียงสรุ าเลิศรสจากท่านแล้วมาดม่ืกนั ใหเ้ มาไปเลยดกี ว่า” ขงเบ้งพูดเล่าป่ีว่าเตียวหุยนั้นกล้าหาญเหนือคนท้ังยังรู้จักใช้กลนับเป็นบุญญาธิการอยา่ งยิ่ง จากนน้ั เล่าปไ่ี ด้มอบชดุ เกราะประจำ�ตวั ให้แกเ่ งยี มหงันและ จดั งานเล้ียงต้อนรบัขนุ พลเฒ่าซง้ึ ใจมาก นอกจากน้ันขงเบ้งเตรียมสุราไวใ้ ห้เตยี วหยุ ไว้แล้วเตียวหุยชอบใจที่ขงเบ้งรูใ้ จตน

“ถึงมาตรวา่ จะมอี ันตรายประการใด ตัวเรากจ็ ะสตู้ าย ซึ่งจะทรยศตอ่ ผ้มู ีคณุ นน้ั เราทำ�มิได”้ เลา่ ป่ี

๗ ยึดไดเ้ สฉวน หวดเจ้งส่งจดหมายบอกเล่าเจ้ียงว่าคนรอบตัวท่านมีแต่คนยุแหย่จนเกิดเหตุบานปลาย ลกเสียกแ็ ตกแลว้ เตียวหยิมก็ตาย พระเจ้าอาทรงคุณธรรมขอ ทา่ นจงสวามิภกั ดิ์ (เล่าปีพ่ ยายามเกลี้ยกล่อมเตียวหยิม แต่เตยี วหยิมภักดีตอ่ เลา่ เจย้ี งจงึ ไม่ยอมอย่ดู ้วยเล่าป่ี จงึ ตอ้ งโทษประหารและสรรเสริญคุณงามความดี ของเตยี วหยิม พรอ้ มจดั งานศพใหเ้ ป็นอยา่ งด)ี เล่าเจี้ยงจึงอับจนคิดหาหนทางขุนนางให้ความเห็นว่าต้องให้เตียวฬ่อยกทัพมาช่วยแตเ่ ลา่ เจ้ยี งมคี วามแคน้ กับเตียวฬอ่ แต่เหลา่ ขุนนางให้เหตผุ ลวา่ ถา้ เสฉวนถูกยดึ ฮนั ต๋งกต็ ้องสะเทือนเล่าเจย้ี งจงึ ทำ�ตามค�ำ แนะนำ� เตียวฬ่อไดส้ ่งมา้ เฉยี วเปน็ ทพั หน้ายกทหารมาสองหม่ืนเพ่ือมาตเี ล่าปี่ ขงเบ้งรู้ดังนั้นจึงแนะนำ�เล่าป่ีว่าม้าเฉียวน้ันฝีมือร้ายกาจต้องจูล่งกับเตียวหุยเท่าน้ันถงึ จะสู้ได้ พูดไมท่ นั ขาดค�ำ เตยี วหยุ กเ็ ข้ามาหาขงเบ้งและเลา่ ป่ี ขงเบง้ กระซบิ บอกเล่าปวี่ า่ “นายทา่ นอย่าพ่ึงใหเ้ ตยี วหยุ รู้ ขา้ จะยว่ั เขา” เตียวหุยไมร่ อชา้ พดู วา่ ว่า “พ่ีใหญ่ ท่านขงเบง้ ข้าได้ยนิ วา่ ม้าเฉยี วยกทพั มาขา้ อยากลองฝมี อื กบั มันมานานแล้ว”

เล่าปีส่ ง่ สัญญาณด้วยสายตากบั เตียวหุยใหไ้ ปขอกับขงเบ้ง ขงเบ้งนั่งหลับตาโบกพดัไปมาไม่พดู จา เตยี วหุยคะยนั้ คะยอขอรอ้ งขงเบง้ ขงเบง้ วา่ “ม้าเฉียวฝมี อื รา้ ยกาจเหนือคน ข้าวา่ ตอ้ งไปเชิญท่านกวนอูจากเกงจ๋วิ จึงจะสู้ได”้ เตยี วหุยว่า “กข็ ้าอยูน่ แี่ ลว้ ใยตอ้ งไปรบกวนพร่ี อง ทส่ี ะพานเตยี งปนั ข้าคนเดียวไล่ทหารโจโฉนับร้อยหมน่ื บกุ เข้าเสฉวนข้ากม็ ีผลงานดเี ด่น” ขงเบ้งจงึ แยง้ ว่า “ครัง้ ตอนโจโฉนัน้ มันไม่รู้สภาพทเี่ ป็นจรงิ แตม่ ้าเฉ๊ยวรบกบั โจโฉ โจโฉตดั เคราทิ้งเส้ือเกือบตายทวั่ หล้าใครไม่นบั ถือเล่า กลัวแตว่ ่าแม้แตก่ วนอมู า ก็ไมร่ ้วู ่าผลจะเป็นเชน่ ไร ขา้ ไม่ได้ว่าทา่ นนะแต่ข้านะ่ คดิ ช่วยรกั ษาชอ่ื เสยี งท่านตา่ งหาก” เตยี วหุยขอรอ้ งขงเบง้ ว่า “ข้าเตียวหุยไมค่ ดิ จะมีชอ่ื เสยี งจอมปลอม แต่ครง้ั นี้ขา้ จะไปใหไ้ ดถ้ า้ ไมช่ นะยนิ ดีรบัโทษ” ขงเบ้งยนิ ดีชอบใจจึงใหเ้ ตยี วหุยเขยี นสญั ญาเอาไว้ เม่ือม้าเฉียวมาถึงเตียวหุยรีบออกไปรบในทันทีโดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมณ์เตียวหยุ กับมา้ เฉยี วรบกันฝมี ือสูสตี ่อสูก้ นั สองรอ้ ยเพลงก็ยงั ไม่อาจตดิ สินได้ เลา่ ปีจ่ ึงส่ังตีระฆงัพกั รบ มา้ เฉยี วพดู กบั มา้ ตา้ ยนอ้ งของตนวา่ ต้งั แตร่ บมาไม่เคยเจอฝีมือเชน่ เตยี วหุยมาก่อนดา้ นเลา่ ป่ชี มชอบฝมี อื มา้ เฉยี วอยากไดต้ วั มาเข้ารว่ ม เตยี วหุยเห็นดังนั้นจงึ ขออาสาจะจับเป็นมาใหไ้ ด้ว่าแล้วจึงสงั่ ให้ทหารจดุ คบเพลงิ เพือ่ ดวลกบั มา้ เฉยี วยามราตรี ทัง้ สองรบพงุ่ กนั ตลอดคนื หาผลแพ้ชนะไมไ่ ด้ ฝ่ังมา้ เฉียวไดผ้ า้ โพกหวั หัวเตยี วหยุ สว่ นเตยี วหยุ ไดห้ มวกของม้าเฉยี วเล่าป่ีจึงสั่งใหพ้ กั รบเสียกอ่ นจะไม่ตามตมี ้าเฉียวแนน่ อน เช้าวนั ตอ่ มาขงเบง้ ได้มาหาเล่าปีก่ ับเตยี วหยุ โดยรวู้ า่ เล่าป่ีน้ันอยากได้ม้าเฉียว จงึ รบีเดนิ ทางมาจากกมิ ก๊กโดยใหก้ วนอูและจูล่งดูแลคา่ ยแทน ขงเบ้งมอี ุบายทจ่ี ะใหม้ ้าเฉยี วเข้ารว่ มโดยบอกเลา่ ปว่ี ่า

“ให้ทา่ นสง่ ทหารไปตดิ สนิ บนกบั เอียวสงทีป่ รึกษาของเตยี วฬ่อซึ่งมีนสิ ยั รษิ ยา โดยทหารน้ันไปทางลดั และน�ำ เงินทองไปให้เอียวสงจากนนั้ ส่งสาห์นไปถงึ เตยี วฬอ่ ว่าทา่ นมาชิงเมอื งเสฉวนจากเลา่ เจีย้ งก็เพ่อื แก้แค้นแทนเตยี วฬอ่ เตอื นว่าอยา่ ได้เช่ือค�ำ ยุยง ให้ม้าเฉยี วรีบถอนกำ�ลัง รอจนถอนกลับก็จะเกลยี้ กล่อมมา้ เฉียวได”้ เล่าปเี่ หน็ ว่าแผนนยี้ อดเยี่ยมสง่ ใหซ้ นุ เขยี นไปติดสนิ บนกับเอียวสง จากนั้นมคี �ำ สง่ัจากเตียวฬอ่ ให้ม้าเฉียวยกทพั กลับเตยี วฬอ่ โมโหมากเอยี วสงจึงยุแยงว่า ม้าเฉียวนน้ั เป็นกบฎเอยี วสงจึงมาหามา้ เฉียวด้วยตนเองแตม่ า้ เฉยี วไมไ่ ด้ชอบพลอเอยี วสงเป็นทุนเดิมอยแู่ ล้ว เอียวสงรับคำ�ส่ังเตยี วฬ่อใหม้ าเร่งมา้ เฉียวให้ ถอนทัพแต่มา้ เฉยี วไมร่ บั ฟัง เอียวสงจงึ ว่าเชน่ น้ันต้องรบั ปากเตียวฬ่อสามข้อ ขอ้ แรกต้องขับไล่ทัพเกงจิว๋ ขอ้ สองตัดหัวเลา่ เจ้ยี ง ข้อสามยดึ เสฉวนถ้าท�ำ ไม่ได้กต็ อ้ งเเอาหัวตนเองมา มา้ เฉียวมีก�ำ ลงั เพยี งแคส่ องหม่นื ไม่สามารถทำ�ไดจ้ งึ เรม่ิ ตกที่นั่งลำ�บาก ทางเตียวฬอ่ได้ต้งั ทหารสกัดมา้ เฉยี วไมใ่ ห้เขา้ เมอื ง ม้าเฉียวจะบุกก็ไม่ได้ถอยก็ไม่ได้ท้ังหมดล้วนเป็นไปตามแผนของมังกรหลับขงเบ้งจากนัน้ ขงเบ้งไดส้ ่งลิอนิ๋ ทพ่ี ึง่ มาเขา้ รว่ มกับเล่าปี่และมีปฏภิ าณดีใหไ้ ปเกลี้ย กล่อมม้าเฉียว ดา้ นม้าเฉียวรู้ว่าลิอิ๋นมีปฏิภาณดีจะมาเกลี้ยกล่อมตนจึงวางแผนจะปาจอกส่งสัญญาณให้ทหารฆ่าลิอน๋ิ ซะ เมอื่ ลิอน๋ื มาถึงกร็ ู้ถึงแผนการณข์ องม้าเฉียวแตม่ ิไดเ้ กรงกลัวใดๆ ม้าเฉยี วว่า “กระบขี่ องขา้ พึง่ จะลบั มาใหม่ จะพดู ก็พูดไปถ้าไม่เขา้ ท่าท่านจะได้ชิมคมกระบี่ข้า” ลอิ ิ๋นหวั เราะแล้วว่า “ตัวทา่ นกำ�ลงั จะมีภัยทำ�ไมถงึ ไมเ่ ฉลียว เกรงว่ากระบ่ที ่ลี บั ใหมเ่ นยี่ จะไมไ่ ดล้ องหัวขา้ หรอกจะลองหัวทา่ นเองเสยี มากกว่า” มา้ เฉยี วถามว่า “ข้ามีภยั อะไรอย่างง้ันร”ึ ลอิ น๋ิ วา่ “ทา่ นก็รอู้ ยแู่ ลว้ มใิ ชร่ ”ึ ม้าเฉียวจึงว่า “รูแ้ ล้วจะเปน็ ไง ไมร่ จู้ ะเป็นไง”

ลิอิ๋นพูดต่อวา่ “ทา่ นแค้นโจโฉเพราะมันฆา่ พ่อท่าน พวกหกั หลงั ทา่ นก็เกลียดชงั ตอนนี้จะรุกทัพเกงจ๋วิ กไ็ ม่ได้จะถอยก็กำ�จัดเอยี วสงไม่ได้ หมดโอกาสพบกบั เตียวฬ่อ ก็เป็นว่าหมดท่พี ่งึ พิงเข้าตาจน ข้าขอถามว่านเี่ ป็นภยั รึไม่” มา้ เฉียวถึงกับพูดไมถ่ กู เมอื่ ได้ยนิ คำ�ลอิ ๋ิน ลิอนิ๋ วา่ ตอ่ “ตวั ทา่ นเองสืบเชื้อสายขนุ นาง บดั น้ตี กทกุ ข์ไดย้ ากเส่อื มเสยี แก่วงศ์ตระกลู ถ้าหากเกดิ เหตุการณ์แบบท่กี ิจิว๋ และอยุ โหซ�ำ้ สอง ถึงตอนน้นั ท่านจะ มองหนา้ ผ้ใู ดกไ็ ม่เต็มตาหรอก!” มา้ เฉยี วว่า “ทท่ี ่านพูดมานั้นถกู แล้ว ขอทา่ นช้ีแนะทางใหข้ ้าดว้ ย” ลอิ น๋ิ จึงวา่ “หากทา่ นอยากฟังข้าจะชใ้ี ห้ แต่ทำ�ไมซมุ่ กำ�ลังอยา่ งกับจะรบทพั จับศกึ ” มา้ เฉยี วสั่งให้มา้ ตา้ ยนำ�ก�ำ ลงั ออกไป แลว้ ลอิ ิน๋ แนะนำ�มา้ เฉยี วว่า “ตัวทา่ นเป็นถงึ วรี ชนผ้กู ล้าท�ำ ไมลดศกั ด์ิมาอย่กู บั เตียวฬอ่ ช่างน่าเสยี ดายนัก ทา่ นเล่าปเ่ี ปน็ ถึงพระเจา้ อาฮอ่ งเต้มนี �้ำ ใจกวา้ งขวางซกั วันต้องได้เป็นใหญ่ ข้าเองกต็ ีจากเลา่ เจย้ี งมาเข้าร่วมกบั ท่านเล่าปี่ด้วยเหตนุ ีแ้ หละ” มา้ เฉียวว่า “ข้าอย่กู ับเตยี วฬอ่ เพียงแค่หาทพี่ กั พงิ ชัว่ คราว วนั หลังข้าจะได้แกแ้ ค้นใหพ้ อ่ ข้า” ลอิ น๋ิ ว่า “ท่านนั้นมคี วามมงุ่ มน่ั แตค่ นที่แคน้ คือใครกนั คือโจโฉ! บัดนผี้ ทู้ ีจ่ ะสูก้ ับโจโฉไดม้ แี ค่ท่านเลา่ ปแ่ี ตเ่ พียงผู้เดียว จำ�พวกเล่าเจ้ยี งเตยี วฬอ่ ท�ำ อะไรไดเ้ รอะ บิดาของท่านก็เคยร่วมกบัท่านเล่าป่ีปราบโจโฉตามราชโองการเลือดทา่ นลมื รยึ งั ไง ถ้าวญิ ญาณพอ่ ท่านรู้วา่ ทา่ นเขา้ ตีเลา่ปี่จะอยูไ่ ดโ้ ดยสงบหรือไร” ม้าเฉียวไดฟ้ ังคำ�ลิอิน๋ เปรยี บเหมอื นปดั เมฆพบตะวนั แตเ่ กรงวา่ ไม่มหี น้าพบเลา่ ป่ีเพราะตนทั้งลว่ งเกนิ และรบกบั เตยี วหยุ อยา่ งเอาเป็นเอาตาย ลอิ ิน๋ จงึ บอกม้าเฉียวไมต่ อ้ งหว่ งคนประเสรฐิ อยา่ งท่านเล่าปแี่ ละอาจารยข์ งเบ้งไมเ่ ปน็ อย่างท่ที ่านคาดคิดหรอก จากนั้นมา้ เฉียวจงึ ได้เขา้ รว่ มกับทพั เลา่ ปี่ เตียวหุยดีใจมากท่ีได้มา้ เฉียวมาร่วมด้วยและได้พูดคุยกบั มา้ เฉยี วอย่างเป็นกันเอง

วา่ กันว่าในขณะทจี่ ัดงานเล้ียงต้อนรบั มา้ เฉยี ว ปรากฏวา่ นอกเมืองเกิดศกึ เลา่ ปพี่ ดูมาค�ำ นงึ โดยท่จี ูลง่ รู้ความนัยจงึ ไดอ้ อกรบ เพยี งระยะเวลาสั้นๆ กห็ วิ้ หัวแม่ทัพข้าศึกมาให้แก่เลา่ ปี่ ม้าเฉียวไดเ้ ห็นสภาพจลู ่งแบบไรร้ อยขีดขวน แถมไม่มีเหงอื ซักหยด จึงนึกอยู่ในใจว่า“หากได้ดวลกับจลู ่ง คงไมโ่ ชคดเี หมือนกบั ที่ดวลเสมอกับเตียวหยุ ” และไดร้ ู้ตอนนั้นวา่ แม่ทัพผูค้ อื จูล่งผูเ้ ลอื่ งชื่อในศกึ เตยี งปันเกีย้ ว จากน้ันเม่ือเล่าเจ้ียงรู้ข่าวว่าเล่าปี่ยกทัพมาถึงที่ประตูตะวันออกของเสฉวนก็ตกใจมาก แต่ก็ร้วู า่ มา้ เฉยี วยกทัพมาทางเหนือแลว้ โดยทไ่ี มร่ ้เู ลยวา่ ม้าเฉยี วน้นั เข้าร่วมกับเล่าปีแ่ ล้วจงึ รบี วิ่งไปตอ้ นรบั ม้าเฉียว เม่ือเลา่ เจ้ยี งพบมา้ เฉยี วบนประตูเมอื งจึงว่า “น่นั ใคร มา้ เฉยี วใชม่ ั้ยนั่น” มา้ เฉียวตอบกลบั ว่า “ใชแ่ ล้ว เดิมทขี า้ รบั ค�ำ ส่งั จากเตยี วฬอ่ ให้มาช่วยเจ้า ทวา่ เตียวฬ่อเชื่อคำ�สอพลอคิดท�ำ ร้ายข้า บดั นี้ข้าคอื แม่ทัพหน้าของทา่ นเล่าป่ี รบี เปิดประตยู อมแพซ้ ะราษฎรจะไดพ้ น้เคราะห์ หากยงั ด้อื ดงึ ไม่นานเมอื งจะแตกพินาษส้นิ ซาก” เลา่ เจี้ยงได้ยนิ ดังนน้ั ตกใจทรุดลงไปทพี่ นื้ หมดหนทางอับจบมีทางเดยี วเพอื่ ไม่ให้ราษฎรรบั เคราะหจ์ งึ ตอ้ งยอมแพใ้ หแ้ กเ่ ล่าปี่ เมืองเซงโต๋จึงตกเป็นของทัพเล่าปี่ ได้รบั ชัยชนะเหนือทพั เสฉวน เล่าเจี้ยงมอบตราประจำ�เมืองและบันทึกงานต่างๆให้แก่เล่าปี่และขอให้ดูแลประชาชนด้วยความเมตตา เล่าปีพ่ ูดกับเลา่ เจี้ยงวา่ “ข้าเองไมอ่ ยากท�ำ เช่นน้ีการยึดเสฉวนไมใ่ ช่เร่อื งเหมาะสม ขอทา่ นอยา่ โกรธขา้เพราะเรื่องน้ีเลย” เลา่ เจย้ี งหัวเราะทง้ั น้ำ�ตาแล้ววา่ “ขา้ เกลียดสวรรค์ เกลียดแผ่นดนิ เกลียดตวั เอง แต่พระเจ้าอาขา้ ไมก่ ล้าเกลียดทา่ นหรอก”

ตกเย็นขงเบ้งไดเ้ ขา้ มาหาเล่าป่เี พื่อพดู คยุ เกย่ี วกบั เร่ืองการปกครองโดยเล่าปี่ร�ำ ลกึ ถึงบงั ทอง เลา่ ปไ่ี ด้ใหข้ งเบ้งร่างกฎหมายใหม่ขนึ้ มาและในตอนน้นั เอง ขงเบง้ ไดร้ ู้วา่ เลา่ ป่นี ัน้ ไม่เหมือนเดมิ อกี แล้ว เขาได้กลายเปน็ ผู้น�ำ เตม็ ขน้ั อย่างแท้จรงิ หลงั จากนัน้ เลา่ ป่ตี ้ังตวั เป็นเจ้าแห่งเสฉวน เลา่ เจ้ยี งนนั้ ได้เปน็ เจ้าเมอื งกองอนั๋ ซงึ่อยู่ทางใตพ้ รอ้ มปนู บ�ำ เน็จให้แกข่ ุนนางทง้ั หลายและก่อตั้งห้าขุนพยัคฆข์ น้ึ โดยมีกวนอูเลือ่ นขั้นเป็นแมท่ ัพปราบกบฎ เตยี วหยุ เล่ือนข้ันเป็นแม่ทัพปราบคนชว่ั ฮองตงเลอ่ื นข้ันเป็นแม่ทพัปราบบรู พา มา้ เฉยี วเลอ่ื นข้ันเปน็ แมท่ พั ปกครองบูรพา จลู ง่ เลอ่ื นข้ันเปน็ แม่ทัพผปู้ กครองแดนไกล(มีนิยายท่เี สรมิ ของโจวต้าหวงวา่ จูล่งไดแ้ ตง่ งานกับม้าหยุนลู่ นอ้ งสาวของม้าเฉียวโดยมเี ลา่ ปีเ่ ปน็ สักขีพยาน ขงเบง้ กบั หวดเจง้ เปน็ พอ่ สื่อ) เลา่ ปี่ไดใ้ หไ้ ถยุ้งฉางเพือ่ แจกข้าวแกร่ าษฎรแบง่ ปนั เลย้ี งดทู หารอยา่ งดี ขนุ นางบุ๋นบ๊แู ละประชาชนชาวเสฉวนจึงมคี วามสุขกนั ถว้ นหน้า

三国演义

WORLD CIVILIZATION

บรรณนานกุ รม เจ้าพระยาพระคลัง (หน). (2345). สามกก๊ ฉบบั เจา้ พระยาพระคลัง (หน) วรรณไว พัธโนทัย. (2552). สามกก๊ ฉบบั วรรณไว พัธโนทยั : สุขภาพใจ ปรชี าพล เสรีวริ ยิ ะกุล. (2559). คดิ แบบขงเบง้ เปล่ยี นแนวเป็นราชสหี ์. กรงุ เทพมหานคร: นานาสำ�นักพิมพ์ หลอก้วนจง. (2 พฤษภาคม 2553). ภาพยนตรโ์ ทรทศั น์ชดุ “สามก๊ก” สืบค้นจาก https://www.youtube.com/playlist?list=PLT_V4s3YM8zm k01aWr7oLNHFZJ0ebOVIP หลอกว้ นจง. (2537). ภาพยนตรโ์ ทรทศั น์ชดุ “สามก๊ก” สืบคน้ จาก https://www.youtube.com/playlist?list=PLT_ V4s3YM8zneTv8PNHTi25lITFYdX7L_