ธรรมะ

ฉบบั ท่ี ๑๑๐ กา้ วแรก คนเรามกั รษิ ยากา้ วสดุ ทา้ ยของคนอนื่ และเกยี จครา้ นเกนิ กวา่ จะสรา้ งกา้ วแรกของตวั เอง! ธรรมชาตทิ างกายทสี่ บายเมอื่ อยนู่ ง่ิ และลาบากเมอื่ ตอ้ งฝืนสแู ้ รงดงึ ดดู โลก ทาใหค้ นเราไมค่ อ่ ยมกี าลงั ใจลกุ จากทน่ี อน ตลอดจนไมค่ อ่ ยมกี าลังใจออกเดนิ ทางไกล สจู่ ดุ หมายบนยอดเขาแหง่ ความสาเร็จ แตก่ ม็ มี นุษยท์ ฝี่ ืนธรรมชาติ พรกั พรอ้ มทงั้ กาลังกายและกาลังใจ

ไปไกลถงึ ยอดเขาไดม้ ากมาย และการยนื เดน่ บนยอดเขาของผพู ้ ชิ ติ ความสงู ก็เป็ นไดท้ ัง้ แรงบนั ดาลใจใหค้ นอยากไปตาม และเป็ นไดท้ ัง้ แรงบบี คนั้ ใหค้ นอนื่ รษิ ยา ภาพเหมอื นกนั เห็นตา่ งกนั ปฏกิ ริ ยิ าทางจติ ผดิ กนั การจะเกดิ แรงบนั ดาลใจหรอื อารมณ์รษิ ยา ขน้ึ อยกู่ บั ความเคยชนิ ในการสง่ั สมความคดิ ถา้ สะสมความคดิ เต็มใจนับหนง่ึ มาบอ่ ยๆ ภาพดๆี ของคนอน่ื ก็ปรากฏเป็ นแรงบนั ดาลใจ แตถ่ า้ สะสมความคดิ ดว่ นไดท้ นั ใจมาจนเคย ภาพดๆี ของคนอน่ื ก็ปรากฏเป็ นความน่าหมน่ั ไส ้ เห็นแงม่ มุ น่าดา่ น่าเหน็บแนม มากกวา่ น่าชนื่ ชม กา้ วแรกสดุ ของคนทป่ี ระสบความสาเร็จได ้ คอื การจัดการกบั การสรา้ งความเคยชนิ ทางความคดิ ไมใ่ ชต่ ดิ อยกู่ บั ความเคยชนิ เดมิ ๆของคนทข่ี เ้ี กยี จออกเดนิ ดังตฤณ สงิ หาคม ๕๖

ใครทเ่ี คยคดิ วา่ นพิ พานอยไู่ กลแสนไกล คอลมั น์ \"สารสอ่ งใจ\" ฉบบั น้ี นาพระธรรมเทศนาของ หลวงพอ่ กณั หา สขุ กาโม มานาเสนอในตอน \"นพิ พานอยไู่ มไ่ กล\" สว่ นใครทม่ี ผี มู ้ พี ระคณุ ทกี่ าลังป่ วยไข ้ แลว้ อยากจะชว่ ยใหท้ า่ นหายไวๆ รบี คลกิ ไปอา่ น \"ดงั ตฤณวสิ ชั นา\" ตอน \"อยากชว่ ยคณุ พอ่ ใหห้ ายป่ วยไวๆ ควรทาอยา่ งไรด\"ี ทกุ อยา่ งในโลกไมม่ อี ะไรเทยี่ งแทค้ งทน รวมทงั้ ความรกั ของคนเราดว้ ยนะคะ คอลัมน์ \"โหรา (ไม)่ คาใจ\" ฉบบั น้ี นาเสนอในตอน \"โลกลว้ นอนจิ จงั \" คะ่

นพิ พานอยไู่ มไ่ กล พระธรรมเทศนา โดย หลวงพอ่ กณั หา สขุ กาโม วดั แพรธ่ รรมาราม อ.เดน่ ชยั จ.แพร่ การคบเพอ่ื นเป็ นสงิ่ สาคัญ ถา้ เราคบเพอ่ื นดี ก็ทาใหช้ วี ติ เจรญิ ได ้ แตถ่ า้ เราคบเพอื่ นไมด่ กี ็อาจทาใหช้ วี ติ ของเราตกตา่ เราเกดิ ขน้ึ มาในโลกใบนี้ เราก็มโี อกาสไดพ้ บทัง้ คนดแี ละคนไมด่ ี พระพทุ ธเจา้ ทา่ นจงึ ใหเ้ ราเป็ นผฉู ้ ลาดในการคบเพอ่ื น ถา้ เพอื่ นไมด่ อี ยา่ งนี้ เราก็รจู ้ ักวา่ เราไมค่ วรคบคา้ สมาคมมากจนเกนิ ไป คบแตเ่ พยี งผวิ เผนิ พระพทุ ธเจา้ เคยตรัสไวว้ า่ คนชวั่ เพยี งคนเดยี วนส้ี ามารถทาใหค้ น ๑๐๐ คนเสอ่ื มได ้ มอี ยใู่ นพระวนิ ัยของพระ ทา่ นยังตรัสหา้ มคบกับอลชั ชี คอื คนไมเ่ กรงกลวั ตอ่ บาป ไมล่ ะอายตอ่ บาป ถา้ ใครคบพระภกิ ษุรปู นัน้ ตอ้ งอาบตั ิ ถา้ คนไหนดี ถงึ เราไมอ่ ยากคบคา้ สมาคมดว้ ย เราก็ตอ้ งพยายามคบคา้ สมาคมดว้ ย เพอ่ื จะไดร้ ับสงิ่ ดๆี จากเขา คนเรามันตอ้ งมเี พอื่ น มฝี งู มหี มู่ มคี ณะ

พระพทุ ธเจา้ ทา่ นสอนใหเ้ ราเป็ นคนฉลาดในการคบเพอ่ื น ทเ่ี รามาบวช ทเ่ี รามาถอื ศลี ทเ่ี ราไดม้ าปฏบิ ัตธิ รรม เราก็มาเพอื่ พบพระพทุ ธเจา้ เพอื่ ทจ่ี ะไดป้ ฏบิ ตั เิ ดนิ ตามรอยของพระพทุ ธเจา้ พระพทุ ธเจา้ เป็ นผทู้ ป่ี ฏบิ ตั ติ ามธรรม ไมต่ ามใจตนเอง งานของพระพทุ ธเจา้ ก็คอื งานปฏบิ ตั ธิ รรม เอาพระธรรมเป็ นทตี่ ง้ั เอาความบรสิ ทุ ธผิ์ ดุ ผอ่ งเป็ นทตี่ งั้ บังคับตวั เองดว้ ยการปฏบิ ตั ติ ามศลี ตามขอ้ วตั รปฏบิ ตั ิ ตามกตกิ าทเี่ ราตงั้ ไว ้ ตงั้ ขนึ้ เพอื่ บงั คับตวั เราเอง วา่ เวลาไหนทาอะไร ถงึ เวลาเราก็ตอ้ งทาตาม มันจะขเ้ี กยี จก็ทา มนั จะขยันก็ทา จะไมท่ าตามขเ้ี กยี จหรอื วา่ ขยัน เราจะไดท้ าตามหนา้ ที่ ใหเ้ รามคี วามสขุ ในการประพฤตปิ ฏบิ ตั หิ นา้ ทข่ี องเราใหด้ ี ใหใ้ จกบั กายมนั อยดู่ ว้ ยกัน นเี้ ขาเรยี กวา่ ศลี สมาธิ ปัญญา ใหม้ นั ควบคไู่ ปพรอ้ มๆ กัน สง่ิ ทม่ี ันเป็ นอดตี ก็ผา่ นไปแลว้ ก็แกไ้ ขอะไรไมไ่ ด ้ สงิ่ ทเ่ี ป็ นอนาคตก็ยงั ไมม่ าถงึ เราก็อยา่ ไดไ้ ปวติ กกงั วล เราปฏบิ ัตหิ นา้ ทขี่ องเราในปัจจบุ นั ใหด้ ที ส่ี ดุ พยายามใหเ้ รามศี กั ยภาพในปัจจบุ ันทัง้ กาย วาจา ใจ แกป้ ัญหาเรอื่ งใหญใ่ หเ้ ป็ นเรอื่ งเล็ก ปัญหาเรอื่ งเล็กๆ ใหม้ ันหายไป และเราอยา่ ไดไ้ ปโทษสง่ิ ภายนอก สงิ่ ภายนอกมนั ก็เป็ นปรากฏการณ์ตามเหตปุ ัจจัยของมัน เราอยา่ ไปวา่ สง่ิ โนน้ เป็ นอยา่ งโนน้ สงิ่ นัน้ เป็ นอยา่ งนี้ อยา่ ไปตดั สนิ นนิ ทาวพิ ากษ์วจิ ารณ์ สง่ิ ภายนอกมนั เป็ นอยา่ งนน้ั อยแู่ ลว้ แตถ่ า้ เราไมฉ่ ลาดก็ไปรบั เอามาใสใ่ จของเรา ใหต้ วั เราเป็ นทกุ ข์ เป็ นทกุ ขม์ าก เป็ นทกุ ขห์ ลาย

เราจะไปปฏเิ สธสง่ิ ตา่ งๆ ภายนอกนัน้ ไมไ่ ด ้ ถา้ ใครปฏเิ สธสงิ่ ตา่ งๆ แสดงวา่ ตอ้ งการความวา่ งทม่ี นั ขาดสญู ความวา่ งทม่ี ันไมม่ อี ะไร หมายถงึ เราไมต่ อ้ งการใหม้ ันมคี วามเกดิ ความแก่ ความตาย ไมอ่ ยากใหม้ โี ลกธรรมทัง้ ๘ คอื เกดิ แก่ เจ็บ ตาย ยศ ลาภ สรรเสรญิ นนิ ทา ทกุ อยา่ งมนั มขี องมนั อยอู่ ยา่ งนัน้ เพยี งแตเ่ ราไปรับเอามาใสใ่ จ ความรบั เอามาใสใ่ จเขาเรยี กวา่ ความปรงุ แตง่ ความปรงุ แตง่ คอื สงิ่ ไมใ่ ชข่ องจรงิ เพราะมนั เป็ นของปรงุ แตง่ การทเ่ี ขา้ ไปสงบระงับสงั ขารทัง้ หลายเป็ นสขุ อยา่ งยงิ่ ทเี่ ราเป็ นทกุ ขอ์ ยทู่ กุ วนั นเี้ กดิ จากการปรงุ แตง่ ของเราเอง หาเรอ่ื งหาราวมาใสใ่ จเราเอง เราไปรับอทิ ธพิ ลตา่ งๆ มาใหก้ ับตวั เราเอง คนเรามนั รับเอาอทิ ธพิ ลตา่ งๆ นัน้ ตงั้ แตแ่ บเบาะจนกระท่ังมาถงึ ทกุ วนั นี้ อายตนะทัง้ ๖ คอื ตา หู จมกู ลน้ิ กาย ใจ ในชวี ติ ประจาวนั เรารับเอาสง่ิ ภายนอกมา พระพทุ ธเจา้ ทา่ นใหเ้ รามสี ติ มสี มาธิ มปี ัญญา วา่ ทกุ สงิ่ ทกุ อยา่ งมกี ารเกดิ ขน้ึ เป็ นธรรมดา มกี ารเสอ่ื มเป็ นธรรมดา ทกุ อยา่ งมกี ารเกดิ ขนึ้ ตงั้ อยดู่ บั ไป ไมใ่ ชต่ ัวตนของเรา ใหเ้ ราเห็นมนั อยา่ งชดั แจง้ ชดั เจน ใหเ้ ราพยายามตัง้ มัน่ ในศลี เราพยายามไมห่ วนั่ ไหวในการมสี มาธิ มคี วามรจู ้ ักรแู ้ จง้ ในสตปิ ัญญา เราอยา่ ไดฟ้ ้งุ ซา่ นไปตามสง่ิ ทมี่ นั มากระทบทัง้ ตา หู จมกู ลนิ้ กาย ใจ เราถอื วา่ ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งนัน้ เปิดโอกาสใหเ้ ราไดป้ ระพฤตปิ ฏบิ ตั ธิ รรม ใหเ้ ราไดพ้ ัฒนาตนเอง ไมว่ า่ เราอยทู่ ไี่ หนก็ใหส้ ถานทน่ี ัน้ เป็ นทดี่ บั ทกุ ขข์ องจติ ใจเรา การดบั ทกุ ขท์ างกายมนั อาจจะแกป้ ญั หาไดบ้ า้ งไมไ่ ดบ้ า้ ง แตจ่ ติ ใจของเรานน้ั มนั ตอ้ งดบั ทกุ ขต์ ลอด

นพิ พานมนั ไมไ่ ดอ้ ยไู่ กล มนั อยทู่ ใ่ี จของเรา อยกู่ บั กายของเรา อยทู่ วี่ าจาของเรา เราอยา่ ไดไ้ ปปฏบิ ตั ติ ามความเบอ่ื ความไมเ่ บอ่ื ความชอบไมช่ อบ ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งในโลกนเี้ ราตอ้ งรจู ้ ักปลอ่ ยวาง เราตอ้ งรจู ้ ักคาวา่ ชา่ งหัวมนั ถา้ มฉิ ะนัน้ แลว้ เราจะเป็ นคนไมร่ จู ้ ักโตนะ เป็ นคนมอี นิ ทรยี บ์ ารมไี มแ่ กก่ ลา้ เป็ นคนหนคี วามจรงิ หนปี รากฏการณ์ธรรมชาติ เป็ นคนทอ่ี ยากใหโ้ ลกนม้ี ันวา่ งจากสงิ่ ทม่ี อี ยู่ เชน่ อยากเป็ นคนหหู นวก คนตาบอด คนพกิ าร เป็ นคนคดิ วา่ ไมม่ สี ง่ิ โนน้ สง่ิ นม้ี ารบกวนมนั ดี เขาเรยี กวา่ ความคดิ แบบนเ้ี ปรยี บเสมอื นคนหหู นวก ตาบอด คนพกิ าร เป็ นคนไมม่ สี ตปิ ัญญา ไมใ่ ชล่ กู ศษิ ยพ์ ระพทุ ธเจา้ เราจะอยใู่ นโลกนอ้ี ยา่ งมคี ณุ ประโยชน์ เพราะทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งในโลกนถี้ า้ เรารจู ้ ักรแู ้ จง้ มนั เป็ นคณุ ถา้ ไมร่ จู ้ ักรแู ้ จง้ มนั เป็ นโทษ สาหรบั ความสขุ ความสะดวกสบายมนั ก็มคี ณุ แตถ่ า้ เราไปหลงตดิ สขุ ตดิ สบายมนั ก็มโี ทษ เพราะสง่ิ เหลา่ นเี้ ป็ นของชว่ั คราว เกดิ ขน้ึ ตงั้ อยู่ แลว้ มนั ก็ดบั ไป ถา้ เรามสี ตปิ ัญญาละก็ เราก็ไมร่ ับสง่ิ ทเ่ี ป็ นคณุ เป็ นโทษมาทารา้ ยตวั เอง ใหเ้ ราเอามนั มาสง่ เสรมิ การประพฤตปิ ฏบิ ตั ขิ องเรา เราอาศยั พระพทุ ธเจา้ พระธรรม พระสงฆ์ เป็ นกัลยาณมติ ร เป็ นแนวทางประพฤตปิ ฏบิ ัตดิ ี เราเกดิ มาเราก็เกดิ คนเดยี ว เราแกเ่ ราก็แกค่ นเดยี ว เราตายก็ตายคนเดยี ว ทกุ สงิ่ ทกุ อยา่ งมนั ไมใ่ ชต่ วั ไมใ่ ชต่ น ทกุ อยา่ งมันเป็ นของชวั่ คราวทัง้ นัน้ แตเ่ ราไปสาคญั มั่นหมายมันผดิ วา่ มตี วั เราของเรา วา่ เป็ นบา้ นของเรา พอ่ ของเรา แมข่ องเรา ความเจ็บป่ วยของเรา แตส่ งิ่ เหลา่ นแ้ี ทจ้ รงิ เป็ นเพยี งแคน่ ามสมมตุ เิ ฉยๆ โดยการแตง่ ตัง้ เฉยๆ

แทจ้ รงิ มันไมไ่ ดม้ อี ะไรเป็ นของเรา พระพทุ ธเจา้ ทา่ นจงึ ใหเ้ ราเดนิ ตามอรยิ มรรคมอี งค์ ๘ สมั มาทฏิ ฐิ ความเห็นชอบ ความดารชิ อบ การพดู จาชอบ การทาการงานชอบ การเลยี้ งชวี ติ ชอบ ความพากเพยี รชอบ ความระลกึ ชอบ ความตงั้ ใจมน่ั ชอบ ก็ใหเ้ รามคี วามตัง้ ม่ันในชวี ติ ประจาวนั ของเราใหก้ ายกบั ใจมนั อยดู่ ว้ ยกนั อยา่ ไปปรงุ แตง่ ใหต้ ัวเองตอ้ งเป็ นทกุ ข์ ใหเ้ ราทาใจใหม้ ันสบายตัง้ แตต่ น่ื เชา้ จนนอนหลบั ตน่ื ขน้ึ ก็ใหท้ าใจใหส้ บาย ทาอยา่ งนท้ี กุ ๆ วนั ทาหนา้ ทข่ี องตัวเองใหม้ ันเกดิ ประโยชนต์ อ่ บคุ คลอน่ื เพราะคนอนื่ เขาตอ้ งการผลประโยชนจ์ ากเรา เขาตอ้ งการคนมศี ลี มธี รรมเป็ นมอื เป็ นเทา้ ใหก้ บั เขา เป็ นหเู ป็ นตาใหก้ บั เขา สมดงั เจตนาของพระพทุ ธเจา้ ทท่ี า่ นตรัสวา่ จงยังประโยชนข์ องตนและผอู ้ น่ื ใหถ้ งึ พรอ้ มดว้ ยความไมป่ ระมาทดว้ ยเทอญ สาธุ ปรกฺกโม ภกิ ขุ (บันทกึ ) ๒๑/๕/๕๔ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - -

คัดจาก “สมบตั ขิ องพอ่ ” พระธรรมเทศนา โดย หลวงพอ่ กัณหา สขุ กาโม โลกลว้ นอนจิ จงั Aims Astro ถาม – สามเี คยนอกใจแตท่ ส่ี ดุ แลว้ เขาตดั สนิ ใจกลบั มาหาดฉิ นั เมอื่ กอ่ นนน้ั ยอมรบั วา่ รกั เขามาก และตอนทก่ี าลงั มปี ญั หากนั อยกู่ ็ทกุ ขเ์ หลอื เกนิ เหมอื นจะยอมเสยี เขาไปไมไ่ ด้ ทแี่ ปลกใจก็คอื เมอ่ื เขากลบั มา ดฉิ นั กลบั รสู้ กึ เฉยๆ เหมอื นไมร่ กั เขาแลว้ ทาไมถงึ เป็ นแบบนไ้ี ปไดค้ ะ ปัญหาเรอ่ื งการนอกใจ คอื ความเจ็บปวดยงิ่ ใหญข่ องชวี ติ คนู่ ะคะ ไมว่ า่ เหตนุ ัน้ จะเกดิ จากฝ่ ายไหนกต็ าม คนทต่ี กลงใจรว่ มชวี ติ กนั นัน้ ยอ่ มมคี วามเชอื่ มน่ั ในตวั ของอกี ฝ่ าย ทวา่ หลายคนไมเ่ พยี งเชอ่ื มน่ั แตย่ ดึ มนั่ ถอื มน่ั จนยอมรับไดย้ ากเมอ่ื ความเปลยี่ นแปลงมาเยอื นคะ่ ดงั เรอ่ื งราวของคณุ สการเ์ ลตต์ (นามสมมต)ิ ลกู คา้ หญงิ ซงึ่ เพงิ่ แตง่ งานไดไ้ มน่ าน

กเ็ กดิ เหตกุ ารณ์สะเทอื นใจในชวี ติ คู่ น่ันคอื สามี (นามสมมตวิ า่ คณุ กาเบรยี ล) ปันใจใหก้ บั หญงิ อน่ื คะ่ กอ่ นหนา้ นนี้ ัน้ ชวี ติ รกั ของคณุ สการเ์ ลตตอ์ ยใู่ นขนั้ น่าอจิ ฉา เพราะเธอพบรักตงั้ แตย่ งั อยใู่ นวัยเรยี น และดาเนนิ ความสมั พันธม์ าจนเรยี นจบ ทางานสรา้ งฐานะจนไดแ้ ตง่ งานกนั แตด่ ว้ ยเหตขุ องหนา้ ทก่ี ารงานทาใหไ้ มไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ตลอดเวลา ซงึ่ กอ่ นหนา้ ทจ่ี ะแตง่ งานกด็ เู หมอื นไมม่ ปี ัญหาอะไร จนกระท่ังหลงั จากแตง่ งานไมน่ าน เธอจับไดว้ า่ สามปี ันใจใหเ้ พอื่ นรว่ มงาน (ขอสมมตนิ ามวา่ คณุ ซายรู )ิ ซง่ึ ไมร่ มู ้ ากอ่ นวา่ คณุ กาเบรยี ลแตง่ งานแลว้ ตอ่ มาเมอื่ คณุ สการเ์ ลตตห์ าทางบอกใหท้ ราบ กด็ เู หมอื นวา่ คณุ ซายรู จิ ะพยายามตัดใจ แตย่ งั ไมเ่ ด็ดขาด ทงั้ คยู่ งั ตดิ ตอ่ กนั อยู่ แมจ้ ะบอกวา่ พยายามหา่ งกนั กต็ ามที ในชว่ งทคี่ ณุ สการเ์ ลตตม์ าปรกึ ษานัน้ เป็ นชว่ งทป่ี ัญหาชวี ติ กาลังสกุ งอมไดท้ ี่ เธอกงั วลอยา่ งมากวา่ จะตอ้ งเลกิ รากบั สามี ทงั้ ในสว่ นทใี่ จยงั อาลัยอาวรณอ์ ยู่ ทงั้ เป็ นหว่ งความรสู ้ กึ ของพอ่ แมว่ า่ จะรบั ไดไ้ หมทลี่ กู สาวซงึ่ เพงิ่ แตง่ งานไมน่ าน มอี นั ตอ้ งเลกิ ราซะแลว้ และดว้ ยความทม่ี คี วามเชอื่ มนั่ ศรทั ธาในตัวสามมี าตลอดวา่ เขาเป็ นคนดี คดิ วา่ รักนจี้ ะเป็ นรักแทท้ ไ่ี มม่ วี ันเปลย่ี นแปลง กท็ าใหค้ ณุ สการเ์ ลตตย์ ง่ิ เสยี ใจ เมอ่ื คานวณดวงชะตาแลว้ กเ็ ห็นวา่ ในระยะหลายปีจากนไ้ี ป ไมม่ วี แ่ี ววทเ่ี ธอและสามจี ะเลกิ รากนั ดฉิ ันจงึ บอกใหเ้ ธอสบายใจในจดุ นไี้ ด ้ ยงั ไงคราวนคี้ งไมแ่ ยถ่ งึ ขนาดจะตอ้ งเลกิ กนั แน่นอน แลว้ กแ็ จง้ ใหเ้ ธอทราบดว้ ยวา่ ปัญหาดังกลา่ วจะสน้ิ สดุ ลงเมอ่ื ไหร่ อยา่ งไรกต็ ามไมไ่ ดแ้ นะนาใหเ้ ธอรอจนปัญหามันผา่ นพน้ ไปตามแรงสง่ ของกรรมไมด่ ี แตข่ อใหเ้ รง่ สรา้ งกรรมดที งั้ ทาน ศลี และภาวนา เพอื่ เอาชนะกรรมใหไ้ ด ้ อยา่ งนอ้ ยตอ่ ใหส้ ถานการณย์ งั ทรงตัว แตค่ ณุ สการเ์ ลตตก์ จ็ ะทกุ ขท์ างใจนอ้ ยลง อยา่ งไรกต็ ามแมจ้ ากดวงชะตาเวลานัน้ จะมน่ั ใจไดว้ า่ ครงั้ นค้ี งไมถ่ งึ คราวตอ้ งแยกทางกนั แตท่ ไี่ มอ่ าจการันตไี ดว้ า่ พน้ จากคราวนไี้ ปแลว้ จะมเี หตกุ ารณป์ ระวัตศิ าสตรซ์ า้ รอยอกี หรอื ไม่

เพราะธรรมชาตขิ องคณุ สามนี ัน้ ตามดวงชะตาแลว้ เป็ นคนมเี สน่ห์ แลว้ ก็ชอบผกู มติ ร และชว่ ยเหลอื ผอู ้ น่ื ดว้ ย ซงึ่ อนั ทจ่ี รงิ กน็ ับวา่ เป็ นนสิ ยั ทดี่ ี แตท่ นี กี้ เิ ลสของคนเรามนั ไวใ้ จไมไ่ ด ้ ความใกลช้ ดิ สนทิ สนมระหวา่ งเพอื่ นรว่ มงานตา่ งเพศนัน้ ถา้ ไมท่ นั ระวังตวั ปลอ่ ยใหม้ นั มากกวา่ เรอื่ งงาน กลายเป็ นเรอื่ งสว่ นตวั มากเขา้ ๆ กท็ าใหใ้ จไขวเ้ ขวจากศลี ธรรมไปไดเ้ หมอื นกนั เพราะฉะนัน้ ถา้ ผา่ นคราวนไี้ ปได ้ ชว่ งทเ่ี รมิ่ ตน้ กนั ใหมก่ น็ า่ จะเรมิ่ ชกั ชวน โดยไมใ่ ชก้ ารบงั คับ ใหส้ ามที าทานสมา่ เสมอ ทัง้ ทานทตี่ อ้ งใชแ้ รงทรัพย์ แรงกาย ตลอดจนอภยั ทาน ฯลฯ เขาจะไดม้ จี ติ ใจออ่ นโยน เสยี สละ แลว้ กช็ วนกนั รักษาศลี และถา้ จะดที ส่ี ดุ คอื การเจรญิ สตปิ ัฏฐานจะไดร้ เู ้ ทา่ ทันกเิ ลสตงั้ แตย่ งั เป็ นกเิ ลสเลก็ นอ้ ย เพอ่ื ป้องกนั กรณแี บบนซ้ี า้ รอยอกี หลายเดอื นหลงั จากนัน้ คณุ สการเ์ ลตตก์ ก็ ลับมาบอกวา่ ตอนนสี้ ามตี กลงใจเลอื กเธอ เลกิ ขอ้ งแวะกบั คณุ ซายรู แิ ลว้ และพยายามงอ้ งอนเธออยา่ งสดุ ความสามารถเพอื่ ใหก้ ลบั ไปรักกนั เหมอื นเดมิ แตป่ ัญหากค็ อื ตวั เธอเองกลบั ไมอ่ ยากใหเ้ ขามาเกย่ี วขอ้ ง รสู ้ กึ ไมร่ กั เขาเทา่ เดมิ แลว้ ซง่ึ เมอื่ ไดฟ้ ังก็เขา้ ใจไดว้ า่ เธอคงกาลัง “งอน” ตามประสาของคนทรี่ วู ้ า่ อกี ฝ่ ายมางอ้ ขอคนื ดี ทฐิ มิ านะยอ่ มจะเพม่ิ ขนึ้ เป็ นธรรมดา คลา้ ยๆ เด็กนอ้ ยทรี่ วู ้ า่ พอ่ แมร่ ักและตามใจ แลว้ กม็ กั จะดอื้ นั่นแหละ จงึ อธบิ ายใหเ้ ธอฟังแลว้ แนะนาวา่ ตอนนย้ี งั งอนอยกู่ ็ไมเ่ ป็ นไร แตอ่ ยา่ ไปพดู หรอื ทาไมด่ กี บั คณุ กาเบรยี ลกแ็ ลว้ กนั เพราะเธอเองไมไ่ ดอ้ ยากเลกิ กบั เขา และการปฏบิ ตั ไิ มด่ ตี อ่ ผอู ้ น่ื กเ็ ป็ นบาปแกต่ นเองดว้ ย ในสว่ นของประเด็นทวี่ า่ ไมร่ สู ้ กึ รกั และไวใ้ จสามเี หมอื นเดมิ หมอดกู ลบั รสู ้ กึ วา่ เป็ นสงิ่ ทเี่ ขา้ ใจได ้ เพราะทผี่ า่ นมาคณุ สการเ์ ลตตร์ กั สามแี บบไมเ่ ผอ่ื ใจไวเ้ จ็บ ยดึ มนั่ ถอื มนั่ วา่ ตอ้ งเป็ นแบบทใี่ จหวังตลอดไป จนลมื นกึ ถงึ ความแปรปรวน รกั แบบทรี่ วู้ า่ ไมม่ สี งิ่ ใดในโลกเทยี่ งแทน้ นั้ เป็ นรกั ทปี่ ลอดภยั กวา่ มาก แลว้ กเ็ ป็ นการเห็นตามจรงิ ของสรรพสง่ิ ตา่ งๆ ดว้ ย มาวนั นค้ี ณุ สการเ์ ลตตไ์ ดเ้ รยี นรแู ้ ลว้ วา่ แมแ้ ตค่ วามรกั ของตัวเธอเองก็ไมไ่ ดเ้ ทา่ เดมิ ไปตลอด

เปลย่ี นแปลงไดเ้ มอื่ เหตปุ ัจจยั ตา่ งๆ เปลยี่ นไป ไมแ่ ตกตา่ งอะไรกบั ความรกั ของผอู ้ นื่ ในความเป็ นจรงิ แลว้ ความรสู ้ กึ วา่ ไมม่ อี ะไรทคี่ งทนไปตลอดไมไ่ ดท้ าใหค้ วามรักลดนอ้ ยถอยลง ตรงกนั ขา้ มมนั ทาใหเ้ รามคี วามทกุ ขน์ อ้ ยลงดว้ ย ในยามทมี่ ปี ัญหาก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ วา่ มนั คอื จดุ จบของทกุ อยา่ ง หรอื มสี ขุ กไ็ มห่ ลงเพลนิ จนเมอื่ ความสขุ หายไปกถ็ วลิ หาจนทกุ ขต์ รมขมขนื่ พดู ถงึ เรอื่ งความไมเ่ ทยี่ งของความรักแลว้ ตอ้ งบอกวา่ อนั ความรกั นัน้ ไมใ่ ชเ่ ปลยี่ นแปลงไปเพราะมเี หตใุ หญๆ่ เขา้ มาเป็ นตวั แปรเทา่ นัน้ อนั ทจ่ี รงิ ทกุ เวลา ทกุ นาที มคี วามเปลย่ี นแปลงไปตลอด ตอ่ ใหไ้ มม่ เี รอ่ื งบคุ คลทส่ี ามเขา้ มากต็ าม ระดับของความรกั ในแตล่ ะชว่ งเวลา แตล่ ะวนั ก็ไมเ่ ทา่ กนั แลว้ แตเ่ หตปุ ัจจัย วันไหนคขู่ องเราเขาทาตวั นา่ รกั เรากถ็ กู ใจรกั ชอบใจมากหน่อย วนั ไหนเขาทาตวั ไมด่ ี ความเสน่หากล็ ดนอ้ ยลง ถา้ สงั เกตกจ็ ะเห็นความแปรปรวนตลอดอยเู่ วลาคะ่ ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งในโลกนลี้ ว้ นแตแ่ ปรปรวนเปลยี่ นแปลงไป เหมอื นกบั ลมหายใจของเราทไี่ มม่ คี วามคงท่ี เมอื่ หายใจเขา้ แลว้ กต็ อ้ งหายใจออก แตล่ ะลมหายใจเขา้ ออกนัน้ ก็มคี วามสนั้ ยาวทไ่ี มเ่ หมอื นเดมิ การยอมรบั ในความไมเ่ ทย่ี งของลมหายใจทปี่ รากฏอยตู่ ลอดเวลานนั้ ก็เป็ นฐานของความเขา้ ใจสรรพสง่ิ ในโลก ซง่ึ มสี ามญั ลกั ษณะดจุ เดยี วกนั คอื อยใู่ ตก้ ฎไตรลกั ษณ์ และเมอ่ื เฝ้ าดคู วามแปรปรวนไปเรอื่ ยๆ อยา่ งไมท่ อ้ ถอย วนั หนง่ึ เราก็อาจจะไดพ้ บความสขุ แทถ้ าวรอนั พน้ ไปจากความแปรปรวนทงั้ ปวงคะ่ (^/\\^) ------------------------------------------------------------

สาหรับทา่ นทส่ี นใจดดู วงกบั คณุ Aims Astro สามารถดรู ายละเอยี ดเพม่ิ เตมิ ได ้ ตามลงิ คด์ า้ นลา่ งคะ่ http://sites.google.com/site/aimsastro/ เราเป็ นคนอาภพั หรอื ไม?่ งดงาม [email protected]

เมอื่ ไมน่ านมานี้ ผมไดต้ อบคาถามญาตธิ รรมทา่ นหนง่ึ ในเรอ่ื งคนอาภพั ซงึ่ เห็นวา่ เป็ นประเด็นทน่ี ่าสนใจ จงึ ขอนามาขยายความในทนี่ นี้ ะครบั โดยผมจะขอเรม่ิ ดว้ ยการใหเ้ ราไดล้ องตงั้ คาถามกบั ตัวเองวา่ “เราเป็ นคนอาภพั หรอื ไม?่ ” หลายทา่ นอาจจะพจิ ารณาวา่ เราเป็ นคนอาภพั หรอื ไม่ โดยพจิ ารณาจากความขาดแคลนและความลาบากยากไรใ้ นชวี ติ การไดส้ ง่ิ ตา่ ง ๆ สมดังใจในชวี ติ ความทกุ ขแ์ ละความผดิ หวังในชวี ติ เชน่ บางทา่ นอาจจะบอกวา่ เราไมไ่ ดเ้ ป็ นคนอาภพั เพราะวา่ เรามหี ลายสงิ่ หลายอยา่ ง ไมย่ ากไร ้ และไมไ่ ดข้ าดแคลนอะไรในชวี ติ เวลาทเ่ี ราตอ้ งการสง่ิ ใด ๆ แลว้ เราก็มกั จะไดส้ งิ่ นัน้ ๆ ตามทตี่ อ้ งการ

ในชวี ติ เราไมค่ อ่ ยจะมคี วามทกุ ขใ์ จหรอื ตอ้ งผดิ หวงั ในเรอื่ งใด ๆ เทา่ ไร บางทา่ นอาจจะบอกวา่ เราเป็ นคนอาภพั อยบู่ า้ ง เพราะแมเ้ ราจะมบี างสง่ิ บางอยา่ งในชวี ติ แตเ่ รากข็ าดแคลนอกี หลายสง่ิ หลายอยา่ ง เมอ่ื เราตอ้ งการบางสงิ่ บางอยา่ งในชวี ติ กม็ บี อ่ ยครัง้ ทเ่ี ราไมไ่ ดส้ ง่ิ นัน้ ๆ ดังทตี่ อ้ งการ หรอื ไดม้ าเพยี งชว่ั ครชู่ วั่ คราว แลว้ เรากต็ อ้ งพลดั พรากจากสงิ่ นัน้ ไป โดยชวี ติ เราก็ยงั มคี วามทกุ ขใ์ จ และความผดิ หวังมากมายในหลาย ๆ เรอ่ื ง บางทา่ นอาจจะบอกวา่ เราชา่ งเป็ นคนอาภพั เสยี เหลอื เกนิ เพราะชวี ติ เราลาบากยากไร ้ และขาดแคลนหลายสง่ิ หลายอยา่ งมากมาย เวลาเรามองไปรอบ ๆ ตวั กพ็ บเห็นแตค่ นอนื่ ๆ ทเ่ี ขามพี รอ้ มยง่ิ กวา่ เรา เราไมเ่ คยทจ่ี ะไดส้ งิ่ ใด ๆ ทใ่ี จเราตอ้ งการ โดยชวี ติ เรามคี วามทกุ ขใ์ จมากมาย และผดิ หวงั ไปเสยี เกอื บทกุ เรอื่ ง การพจิ ารณาวา่ ตนเองเป็ นคนอาภพั หรอื ไมอ่ าภพั โดยอาศัยเกณฑด์ งั กลา่ วขา้ งตน้ ถอื เป็ นการพจิ ารณาถงึ ความเป็ นคนอาภพั ในทางโลก ๆ นะครับ แตห่ ากจะพจิ ารณาถงึ ความเป็ นคนอาภพั ในทางธรรมแลว้ ก็จะมเี กณฑพ์ จิ ารณาอกี อยา่ งหนงึ่ โดยในพระสตุ ตันตปิฎก ขทุ ทกนกิ าย ปฏสิ มั ภทิ ามรรค ไดม้ พี ระธรรมคาสอนวา่ “อภพั พสตั วเ์ ป็ นไฉน สตั วท์ ัง้ หลายผปู ้ ระกอบดว้ ยธรรมเป็ นเครอื่ งกนั้ คอื กรรม กเิ ลส วบิ าก เป็ นผไู ้ มม่ ศี รัทธา ไมม่ ฉี ันทะ มปี ัญญาทราม ไมอ่ าจยา่ งเขา้ สสู่ มั มตั ตนยิ ามในกศุ ลธรรมทงั้ หลาย เหลา่ นเี้ ป็ นอภพั พสตั ว์ ภพั พสตั วเ์ ป็ นไฉน สตั วท์ งั้ หลายผไู ้ มป่ ระกอบดว้ ยธรรมเป็ นเครอื่ งกนั้

คอื กรรม กเิ ลส วบิ าก เป็ นผมู ้ ศี รทั ธา มฉี ันทะ มปี ัญญา อาจยา่ งเขา้ สสู่ มั มตั ตนยิ ามในกศุ ลธรรมทัง้ หลาย เหลา่ นเี้ ป็ นภพั พสตั ว”์ http://www.84000.org/tipitaka/book/v.php?B=31&A=3121&Z=3129 ในพระธรรมคาสอนไดอ้ ธบิ ายวา่ อภพั พสตั ว์ (โดย “สตั ว”์ ในทนี่ ก้ี ็รวมถงึ มนุษยด์ ว้ ย) ไดแ้ ก่ สตั วท์ ัง้ หลายผปู ้ ระกอบดว้ ยธรรมเป็ นเครอ่ื งกนั้ ทาใหไ้ มอ่ าจยา่ งเขา้ สู่ “สมั มตั ตนยิ าม” ในกศุ ลธรรมทงั้ หลายได ้ ในสว่ นคาวา่ “สมั มตั ตนยิ าม” นัน้ ในอรรถกถาไดอ้ ธบิ ายวา่ ไมอ่ าจยา่ งเขา้ “สสู่ มั มตั ตนยิ าม” ในกศุ ลธรรมทงั้ หลายก็คอื ไมย่ า่ งเขา้ สอู่ รยิ มรรคนั่นเอง โดยคาวา่ “สมั มตะ” หมายถงึ ความเป็ นถกู หรอื ภาวะทถี่ กู มี ๑๐ อยา่ ง ไดแ้ ก่ องคม์ รรคทัง้ ๘ ขอ้ (สมั มาทฏิ ฐิ คอื การเห็นชอบ, สมั มาสงั กปั ปะ คอื การดารชิ อบ, สมั มาวาจา คอื วาจาชอบ, สมั มากมั มนั ตะ คอื การงานชอบหรอื ประพฤตชิ อบ, สมั มาอาชวี ะ คอื การเลย้ี งชพี ชอบ, สมั มาวายามะ คอื การเพยี รชอบ, สมั มาสติ คอื การระลกึ ชอบ, และสมั มาสมาธิ คอื การตงั้ ใจมนั่ ชอบ) และเพม่ิ “สมั มาญาณ” (คอื การรชู ้ อบ) และ “สมั มาวมิ ตุ ต”ิ (คอื การพน้ ชอบ) รวมเป็ น ๑๐ อยา่ ง http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=31&i=277&p=1#[๒๘๒-๒๘๓] อภพั พสตั วไ์ มอ่ าจยา่ งเขา้ สสู่ มั มตั ตนยิ ามไดเ้ พราะเป็ นผปู ้ ระกอบดว้ ยธรรมเป็ นเครอื่ งกนั้ คอื กรรม กเิ ลส วบิ าก เป็ นผไู ้ มม่ ศี รทั ธา ไมม่ ฉี ันทะ มปี ัญญาทราม กรณีมี “กรรม” เป็ นเครอื่ งกนั้ นัน้ ยกตวั อยา่ งเชน่ คนทท่ี ากรรมหนักประเภทอนันตรยิ กรรม คอื ฆา่ บดิ า ฆา่ มารดา ฆา่ พระอรหันต์ ทารา้ ยพระพทุ ธเจา้ จนถงึ ขนั้ เกดิ หอ้ พระโลหติ หรอื ทาลายสงฆใ์ หแ้ ตกกนั โดยคนทที่ ากรรมหนักเหลา่ นถ้ี อื เป็ นอภพั พบคุ คล ซง่ึ ไมอ่ าจจะบรรลมุ รรคผลได ้ เพราะมกี รรมเป็ นเครอื่ งกนั้

กรณีมี “กเิ ลส” เป็ นเครอื่ งกนั้ ไดแ้ กก่ ารเป็ นมจิ ฉาทฏิ ฐิ กลา่ วคอื เป็ นคนมคี วามเห็นผดิ เชน่ ไมเ่ ชอื่ วา่ บญุ บาปมจี รงิ ไมเ่ ชอื่ วา่ ผลแหง่ บญุ บาปมจี รงิ ไมเ่ ชอื่ วา่ พระพทุ ธเจา้ และพระอรหนั ตม์ จี รงิ ใครจะพยายามชแ้ี จงใหฟ้ ังอยา่ งไร ก็ไมย่ อมเชอื่ ฟัง เชน่ นกี้ ็ถอื เป็ นอภพั พบคุ คลเชน่ กนั กรณีมี “วบิ าก” เป็ นเครอ่ื งกนั้ ยกตวั อยา่ งเชน่ คนทเ่ี ป็ นคนบา้ ปัญญาออ่ น หรอื หหู นวกตาบอด ซง่ึ ทาใหไ้ มส่ ามารถศกึ ษาธรรมะของพระพทุ ธเจา้ ได ้ เป็ นตน้ กย็ อ่ มถอื เป็ นอภพั พบคุ คล กรณี “เป็ นผไู ้ มม่ ศี รัทธา” เชน่ ไมศ่ รัทธาในพระพทุ ธเจา้ พระธรรม และพระสงฆ์ เป็ นตน้ (โดย “พระสงฆ”์ ในทนี่ ห้ี มายถงึ พระอรยิ สงฆน์ ะครับ) กย็ อ่ มถอื เป็ นอภพั พบคุ คล กรณี “ไมม่ ฉี ันทะ” เชน่ เกยี จครา้ น ไมม่ คี วามพอใจ สนใจ ใสใ่ จทจี่ ะศกึ ษาและปฏบิ ตั ธิ รรม หรอื เกยี จครา้ น ไมม่ คี วามพอใจ สนใจ ใสใ่ จในการประพฤตกิ ศุ ลกรรมทงั้ หลาย เป็ นตน้ กย็ อ่ มถอื เป็ นอภพั พบคุ คล กรณี “มปี ัญญาทราม” นัน้ ในอรรถกถาไดอ้ ธบิ ายวา่ มปี ัญญาทราม คอื เสอื่ มจาก “ภวงั คปัญญา” (ซง่ึ ขอเรยี นวา่ ผมเองก็ไมแ่ ตกฉานในคาวา่ “ภวังคปัญญา” จงึ ไมข่ อลงในรายละเอยี ดนะครบั ) โดยคาวา่ “มปี ัญญาทราม” นกี้ ็มคี วามหมายท่วั ไปทเ่ี รา ๆ ทา่ น ๆ พอจะเขา้ ใจไดอ้ ยแู่ ลว้ อกี เรอ่ื งหนงึ่ ทเี่ กย่ี วขอ้ งกบั การทเี่ ราไมส่ ามารถศกึ ษาและปฏบิ ตั ธิ รรมของพระพทุ ธเจา้ ได ้ คอื เรอ่ื ง “สมยั ” ทเ่ี ราจะไดศ้ กึ ษาและปฏบิ ตั ธิ รรมของพระพทุ ธเจา้ โดยในชว่ งสมยั ทไ่ี มไ่ ดม้ พี ระพทุ ธเจา้ ขนึ้ มาอบุ ตั ขิ น้ึ ในโลกนัน้ เราก็ไมส่ ามารถศกึ ษาและปฏบิ ตั ธิ รรมของพระพทุ ธเจา้ ไดโ้ ดยสภาพอยแู่ ลว้ แตแ่ มใ้ นชว่ งเวลาทม่ี พี ระพทุ ธเจา้ มาอบุ ตั ขิ นึ้ ในโลกกต็ าม เรากอ็ าจจะไมม่ โี อกาสไดศ้ กึ ษาและปฏบิ ตั ธิ รรมของพระพทุ ธเจา้ กไ็ ด ้

เพราะวา่ ไมใ่ ชส่ มยั ทเี่ ราจะทาเชน่ นัน้ ได ้ ใน “อกั ขณสตู ร” (พระสตุ ตนั ตปิฎก องั คตุ ตรนกิ าย สตั ตก-อฏั ฐก-นวกนบิ าต) http://www.84000.org/tipitaka/book/v.php?B=23&A=4639&Z=4716 ไดอ้ ธบิ ายถงึ สมยั ทเ่ี ราไมส่ ามารถศกึ ษาและปฏบิ ตั ธิ รรมของพระพทุ ธเจา้ ได ้ โดยแบง่ ออกเป็ น ๘ สมยั ไดแ้ ก่ ๑. สมยั นัน้ มพี ระพทุ ธเจา้ อบุ ตั ขิ นึ้ แลว้ แตเ่ รากาเนดิ เป็ นสตั วน์ รก ๒. สมยั นัน้ มพี ระพทุ ธเจา้ อบุ ตั ขิ นึ้ แลว้ แตเ่ รากาเนดิ เป็ นสตั วเ์ ดรัจฉาน ๓. สมยั นัน้ มพี ระพทุ ธเจา้ อบุ ตั ขิ น้ึ แลว้ แตเ่ รากาเนดิ เป็ นเปรต ๔. สมยั นัน้ มพี ระพทุ ธเจา้ อบุ ตั ขิ นึ้ แลว้ แตเ่ รากาเนดิ เป็ นเทพผมู ้ อี ายยุ นื ชนั้ ใดชนั้ หนง่ึ ๕. สมยั นัน้ มพี ระพทุ ธเจา้ อบุ ตั ขิ นึ้ แลว้ แตเ่ รากาเนดิ ในปัจจันตชนบทและอยใู่ นพวกมลิ กั ขะ ไมร่ ดู ้ รี ชู ้ อบ อนั เป็ นสถานทไี่ มม่ ภี กิ ษุ ภกิ ษุณี อบุ าสก อบุ าสกิ าไปมา ๖. สมยั นัน้ มพี ระพทุ ธเจา้ อบุ ตั ขิ น้ึ แลว้ เรากาเนดิ ในมชั ฌมิ ชนบท แตเ่ ป็ นมจิ ฉาทฐิ ิ มคี วามเห็นวปิ รติ วา่ ทานทใี่ หแ้ ลว้ ไมม่ ผี ล ยญั ทบ่ี ชู าแลว้ ไมม่ ผี ล การบวงสรวงไมม่ ผี ล ผลวบิ ากแหง่ กรรมดี กรรมชว่ั ไมม่ ี โลกนไี้ มม่ ี โลกหนา้ ไมม่ ี มารดาไมม่ ี บดิ าไมม่ ี สตั วท์ ัง้ หลายทผ่ี ดุ เกดิ ขน้ึ ไมม่ ี สมณพราหมณผ์ ปู ้ ฏบิ ตั ดิ ปี ฏบิ ตั ชิ อบ กระทาใหแ้ จง้ ซงึ่ โลกนแ้ี ละโลกหนา้ ดว้ ยปัญญาอนั ยง่ิ เองแลว้ สงั่ สอนประชมุ ชนใหร้ ตู ้ าม ไมม่ ใี นโลก ๗. สมยั นัน้ มพี ระพทุ ธเจา้ อบุ ตั ขิ น้ึ แลว้ เรากาเนดิ ในมชั ฌมิ ชนบท แตม่ ปี ัญญาทราม บา้ ใบ ้ ไมส่ ามารถรอู ้ รรถแหง่ สภุ าษิตและทพุ ภาษิต ๘. สมยั นัน้ มพี ระพทุ ธเจา้ อบุ ตั ขิ นึ้ แลว้ แตพ่ ระองคม์ ไิ ดแ้ สดงธรรม สาหรบั เรา ๆ ทา่ น ๆ ในขณะนี้ เรอื่ งเกย่ี วกบั “สมยั ” ไมไ่ ดเ้ ป็ นปัญหาอะไรนะครับ เพราะวา่ เราไดเ้ กดิ เป็ นมนุษยใ์ นสมยั ทพ่ี ระธรรมคาสอนของพระพทุ ธเจา้ ยงั คงดารงอยอู่ ยา่ งครบถว้ นใหเ้ ราเองศกึ ษาและปฏบิ ตั ไิ ด ้ ทสี่ าคญั กค็ อื วา่ เราอยา่ ปลอ่ ยตนเองหรอื ทาตนเองใหเ้ ป็ นอภพั พบคุ คลเทา่ นัน้ ซงึ่ เราสามารถพจิ ารณาตนเองไดว้ า่ เราเป็ นคนอาภพั ในทางธรรมหรอื ไม่

เชน่ พจิ ารณาวา่ ในชวี ติ น้ี เราไดเ้ คยทาอนันตรยิ กรรมไวห้ รอื ไม่ เราเป็ นผมู ้ มี จิ ฉาทฏิ ฐหิ รอื ไม่ เราเป็ นผมู ้ วี บิ ากอนั เป็ นเครอ่ื งกนั้ หรอื ไม่ (เชน่ เป็ นบา้ ปัญญาออ่ น หรอื หหู นวกตาบอด ทาใหไ้ มส่ ามารถศกึ ษาธรรมะได ้ เป็ นตน้ ) เราเป็ นผไู ้ มม่ ศี รทั ธาหรอื ไม่ เราเป็ นผไู ้ มม่ ฉี ันทะหรอื ไม่ เราเป็ นผมู ้ ปี ัญญาทรามหรอื ไม่ แมเ้ รา ๆ ทา่ น ๆ ทัง้ หลายแมจ้ ะไมม่ เี ครอื่ งกนั้ ขอ้ อน่ื ๆ กต็ าม แตเ่ รากอ็ าจจะตกมา้ ตายในขอ้ “ไมม่ ฉี ันทะ” และทาใหต้ นเองเป็ นอภพั พบคุ คลไดน้ ะครับ หากเราอยใู่ นกลมุ่ ไมม่ ฉี ันทะแลว้ เรากพ็ งึ สรา้ งฉันทะใหม้ ากขน้ึ โดยพจิ ารณาตามจรงิ ใหเ้ ห็นทกุ ขแ์ ละโทษภยั ของการอยใู่ นสงั สารวฏั และพจิ ารณาตามจรงิ ใหเ้ ห็นประโยชนข์ องการออกจากสงั สารวฏั นค้ี รับ อยากชว่ ยคณุ พอ่ ใหห้ ายป่ วยไวๆ ควรทาอยา่ งไรดี ถาม – ตอนนค้ี ณุ พอ่ ไมส่ บายอยคู่ ะ่ ถา้ หากอยากชว่ ยทา่ นใหห้ ายป่ วยเร็วๆ หรอื อาการบรรเทาลง ดฉิ นั ควรทาอยา่ งไรดคี ะ ถา้ ในแงข่ องความเป็ นลกู ก็ดแู ลทา่ นตามอาการ ก็คอื สง่ หมอแลว้ ก็พยายามศกึ ษาวา่ มวี ธิ แี บบไหน แพทยท์ างเลอื กหรอื วา่ แพทยแ์ ผนปัจจบุ นั ใดๆ ทจี่ ะทาใหอ้ าการของทา่ นมคี วามบรรเทาเบาบางลงมากทสี่ ดุ อยา่ งถา้ แพทยแ์ ผนปัจจบุ นั บางทถี า้ เจ็บปวดมากๆ ทา่ นก็จะสมควรจะไดร้ ับมอรฟ์ ีน หรอื วา่ ถา้ เรามคี วามรเู ้ กย่ี วกบั เรอื่ งของแพทยท์ างเลอื ก

แบบไหนทจี่ ะประกันไดว้ า่ ทา่ นจะไมเ่ จ็บปวดมากแลว้ ก็ไมม่ ผี ลขา้ งเคยี งดว้ ย เราก็ทาทกุ อยา่ ง แลว้ ในทางนามธรรม ในทางนาม ในทางทมี่ องไมเ่ ห็นนะ ก็อาศยั การสวดมนตแ์ ลว้ ก็แผเ่ มตตาใหท้ า่ นได ้ เพราะวา่ จติ ทมี่ พี ลังของเมตตา จติ ทม่ี คี วามนุ่มนวล จติ ทม่ี กี ศุ ลดแี ลว้ มผี ลกระทบไดจ้ รงิ ๆ มอี ทิ ธพิ ลจรงิ ๆ โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ คนทเี่ ป็ นญาตสิ ายโลหติ กัน ญาตสิ าโลหติ สามารถทจี่ ะสอ่ื จติ ถงึ กนั ไดง้ า่ ย มันจนู จติ ตดิ กันมาตงั้ แตอ่ อ้ นแตอ่ อกอยแู่ ลว้ ความเป็ นพอ่ เป็ นลกู กันสามารถทาใหจ้ ติ ของเราสอื่ ถงึ ทา่ นไดง้ า่ ย แลว้ ถา้ จติ ของเราเป็ นกศุ ล จติ ของทา่ นกจ็ ะพลอยเป็ นกศุ ลตามได ้ เพยี งแคเ่ รานกึ ถงึ อยา่ งมใี จจดใจจอ่ นกึ ถงึ อาการทเ่ี รามคี วามใจจดใจจอ่ นกึ ถงึ ดว้ ยความอยากจะใหท้ า่ นหายเจ็บหายป่ วย มนั มอี ยู่ ๒ อาการหลักๆ นะ ถา้ เราอยากใหท้ า่ นหายป่ วยดว้ ยอาการรา่ รอ้ งตอี กชกหวั มคี วามทกุ ข์ มคี วามอดึ อดั อยา่ งนม้ี นั เทา่ กับทมุ่ เอาความทกุ ขค์ วามอดึ อัดไปใสท่ า่ น เตมิ เขา้ ไปอกี ทา่ นอาจจะฝันรา้ ย ทา่ นอาจจะเห็นเรานะ มารอ้ งตะแงว้ ๆ อาจจะเห็นภาพในฝัน เป็ นเราตอนเด็กๆ ตอนเลก็ ๆ รอ้ งไหจ้ า้ มาเกาะแขง้ เกาะขา มาพยายามเรยี กรอ้ งอะไรในสง่ิ ทที่ า่ นใหไ้ มไ่ ด ้ แตถ่ า้ หากวา่ เรามคี วามสขุ กอ่ นทจ่ี ะคดิ ถงึ ทา่ น ทจ่ี ะพงุ่ จติ ไปหาทา่ น แบบนัน้ ทา่ นอาจจะเห็นเรายม้ิ แยม้ แลว้ ก็รัศมรี อบตวั เราสวา่ ง สภาพแวดลอ้ มเรากบั ทา่ นนเี่ ต็มไปดว้ ยสง่ิ สวยงาม ทา่ นก็จะรสู ้ กึ ดี ในภาวะทจ่ี ติ มนั มคี วามกระสบั กระสา่ ยอยู่ อาจจะฟื้นคนื ขนึ้ มา เหมอื นคนฝันดนี ่ะ นกึ ถงึ นะ ตอ่ ใหก้ าลงั มคี วามทกุ ขอ์ ยถู่ า้ ฝันดขี น้ึ มา มันเกดิ กาลงั ใจ มนั เกดิ ความอบอนุ่ ใจ

มนั เกดิ ความรสู ้ กึ เออ ยงั มคี วามหวงั ยังมแี สงสวา่ งอยู่ ฉันใดฉันนัน้ ถา้ หากวา่ เรามคี วามสขุ ดว้ ยการทาบญุ ทากศุ ล ไมป่ ลอ่ ยใหช้ วี ติ ประจาวนั มารบกวนมาเบยี ดเบยี นจติ ใจเราไดม้ ากนักนะ หมนั่ สวดมนต์ สวดใหเ้ ต็มปากเต็มคา สวดอติ ปิ ิ โสนดี่ ที สี่ ดุ เลยนะ สวด อติ ปิ ิ โส ภควา อรห สมฺมาสมฺพทุ ฺโธ ใหเ้ อาแกว้ เสยี งนถ่ี วายเป็ นพทุ ธบชู า ธรรมบชู า สงั ฆบชู า แลว้ เกดิ จติ ใจทม่ี นั เยอื กเย็น เกดิ จติ ใจทม่ี นั สวา่ งขนึ้ มา เอาความสขุ ความเยอื กเย็นตรงนนั้ นะ่ นะ ไปนกึ ถงึ ทา่ น อยากใหท้ า่ นไดด้ ว้ ย อยากใหท้ า่ นมคี วามสขุ รว่ มกบั เรา ถา้ ทาบอ่ ยๆ คดิ บอ่ ยๆ มันเป็ นไปไดจ้ รงิ ๆ ทค่ี ลนื่ จติ ของเราจะเขา้ ไปครอบงาทกุ ขเวทนาอันแกก่ ลา้ ของทา่ น บรรเทาเบาบาง ทาใหล้ ักษณะจติ ลกั ษณะใจของทา่ นมคี วามผอ่ นคลาย แลว้ รา่ งกายมนั ก็จะผลติ สารดๆี ออกมาชว่ ยยาหมออกี แรงหนงึ่ นะครับ

ปฐมอปั ปมาทสตู ร วา่ ดว้ ยความไมป่ ระมาท สตู รท่ี ๑ กลมุ่ ไตรปิ ฎกสกิ ขา [๓๗๘] พระผมู ้ พี ระภาคเจา้ ประทับ ... ณ กรงุ สาวัตถ.ี พระเจา้ ปเสนทโิ กศลประทับนั่ง ณ ทค่ี วรสว่ นขา้ งหนง่ึ แลว้ ไดก้ ราบทลู พระผมู ้ พี ระภาคเจา้ วา่ ขา้ แตพ่ ระองคผ์ เู ้ จรญิ ธรรมอยา่ งหนงึ่ ทยี่ ดึ ไวไ้ ดซ้ งึ่ ประโยชนท์ ัง้ สอง คอื ประโยชนใ์ นปัจจบุ นั น้ี และประโยชนใ์ นภายหนา้ มอี ยหู่ รอื พระเจา้ ขา้ ?

พระผมู ้ พี ระภาคเจา้ ตรัสตอบวา่ มหาบพติ ร ธรรมอยา่ งหนงึ่ ทยี่ ดึ ไวไ้ ดซ้ งึ่ ประโยชนท์ ัง้ สอง คอื ประโยชนใ์ นปัจจบุ นั นี้ และประโยชนใ์ นภายหนา้ มอี ย.ู่ พระเจา้ ปเสนทโิ กศลทลู ถามวา่ ขา้ แตพ่ ระองคผ์ เู ้ จรญิ ธรรมอยา่ งหนงึ่ ทยี่ ดึ ไวไ้ ดซ้ งึ่ ประโยชนท์ ัง้ สอง คอื ประโยชนใ์ นปัจจบุ ันน้ี และประโยชนใ์ นภายหนา้ คอื อะไร? [๓๗๙] พระผมู ้ พี ระภาคเจา้ ตรัสวา่ มหาบพติ ร ธรรมอยา่ งหนง่ึ ทย่ี ดึ ไวไ้ ดซ้ งึ่ ประโยชนท์ ัง้ สอง คอื ประโยชนใ์ นปัจจบุ ันนี้ และประโยชนใ์ นภายหนา้ คอื ความไมป่ ระมาท มหาบพติ ร รอยเทา้ ของสตั วท์ ัง้ หลายชนดิ ใดชนดิ หนงึ่ ทสี่ ญั จรไปบนแผน่ ดนิ รอยเทา้ เหลา่ นัน้ ทัง้ หมดยอ่ มรวมลงในรอยเทา้ ชา้ ง บัณฑติ กลา่ วกันวา่ รอยเทา้ ชา้ งเป็ นเลศิ กวา่ รอยเทา้ เหลา่ นัน้ เพราะเป็ นของใหญ่ ฉันใด มหาบพติ ร ธรรมอยา่ งหนงึ่ ทย่ี ดึ ไวไ้ ดซ้ งึ่ ประโยชนท์ ัง้ สอง คอื ประโยชนใ์ นปัจจบุ ันนี้ และประโยชนใ์ นภายหนา้ คอื ความไมป่ ระมาท ก็ฉันนัน้ . [๓๘๐] พระผมู ้ พี ระภาคเจา้ ผพู ้ ระสคุ ตศาสดา ครัน้ ตรัสไวยากรณ์จบลงแลว้ จงึ ไดต้ รัสคาถาตอ่ ไปอกี วา่ บคุ คลเมอ่ื ปรารถนาซง่ึ อายุ ความไมม่ โี รค วรรณะ สวรรค์ ความเกดิ ในตระกลู สงู และความยนิ ดอี นั โอฬารตอ่ ๆ ไป พงึ บาเพ็ญความไมป่ ระมาท. บณั ฑติ ทงั้ หลายยอ่ มสรรเสรญิ ความไมป่ ระมาทในการทาบญุ ทงั้ หลาย บณั ฑติ ผไู้ มป่ ระมาทยอ่ มยดึ ไวไ้ ดซ้ ง่ึ ประโยชนท์ ง้ั สอง คอื ประโยชนป์ จั จบุ นั น้ี

และประโยชนใ์ นภายหนา้ . เพราะยดึ ไวไ้ ดซ้ ง่ึ ประโยชนน์ นั้ ผมู้ ปี ญั ญาทา่ นจงึ เรยี กวา่ บณั ฑติ . ปฐมอปั ปมาทสตู ร จบ (ปฐมอปั ปมาทสตู ร พระสตุ ตนั ตปิ ฎก สงั ยตุ ตนกิ าย สคาถวรรค พระไตรปิ ฎกและอรรถกถาแปล ฉบบั มหามกฏุ ราชวทิ ยาลยั เลม่ ที่ ๒๔) กรงไฟ ๔๒

นวนยิ ายเรอื่ งน้ี เขยี นขน้ึ เพอื่ ความบนั เทงิ หากมชี อื่ -สกลุ เรอ่ื งราวใดพอ้ งกบั บคุ คลจรงิ ตอ้ งกราบขออภยั มา ณ ทน่ี ด้ี ว้ ย ชลนลิ (ตอ่ จากฉบบั ทแ่ี ลว้ ) หลงั ระเบดิ แกส๊ น้าตาทางาน กระสนุ ปืนออกฤทธ์ิ สามารถลดิ รอนกาลงั ฝ่ ายหลงิ ไดเ้ กอื บหมด ทตี่ ายกต็ ายไป ทบ่ี าดเจ็บกน็ อนทรมานดว้ ยพษิ ระเบดิ กระสนุ ปืน

บญุ สง่ ใสห่ นา้ กากกนั แกส๊ กบั ลกู นอ้ งอกี สองคน ตามเคลยี รใ์ นบา้ น พบซากศพสมนุ ของหลงิ นอนเกลอื่ น พวกทรี่ อดมาตอ่ สกู ้ ถ็ กู เกบ็ เรยี บ เวลานเ้ี หลอื แคห่ ลงิ กบั สขุ ศจ.ี ..ทัง้ คหู่ ลบอยไู่ หน... บญุ สง่ ทามอื เป็ นสญั ญาณใหล้ กู นอ้ งออ้ มไปดา้ นหลัง ป้องกนั คนหนเี ล็ดรอด จากนัน้ กระชบั ปืนมน่ั เดนิ เดยี่ วระมดั ระวัง สญั ชาตญาณเสอื รา่ ยทาใหแ้ ตล่ ะกา้ วเต็มไปดว้ ยอาการคกุ คาม เปลง่ รังสกี ารฆา่ ฟัน รังสเี ชน่ นยี้ อ่ มสมั ผสั ไดก้ บั คนทม่ี รี งั สเี ฉกเชน่ เดยี วกนั หลงิ ยงั อยใู่ นบา้ นทรัพยย์ ง่ั ยนื สริ ไิ พศาล คอยซมุ่ จโู่ จมทกุ เมอ่ื หากบญุ สง่ พลัง้ เผลอ รังสอี ามหติ การฆา่ ฟันแผก่ ระจายรนุ แรง ทัง้ สองเป็ นคนขวั้ เดยี วกนั ...รา้ ยกาจพอกนั ...ฉะนัน้ คนทเี่ ขยี้ วตัน ชวั่ โมงบนิ สงู และยงั ไมถ่ งึ ฆาตเทา่ นัน้ ...ถงึ จะรอดชวี ติ ปงั ...ปงั ...บญุ สง่ สาดกระสนุ ใสเ่ งาแวบๆ ทวี่ บู ผา่ นหลงั ควันแกส๊ หนา้ กากกนั แกส๊ กลับเป็ นอปุ สรรคการเคลอื่ นไหว ทาใหส้ ายตาไมเ่ ฉยี บคม เกง้ กา้ ง ปงั ...กระสนุ นัดนเี้ ฉ่ียวหวั ไหลบ่ ญุ สง่ ยงั ดที ร่ี ะวังตวั มสี ญั ชาตญาณดพี อ ไมเ่ ชน่ นัน้ คงทะลเุ ขา้ จดุ สาคญั บญุ สง่ ตดั สนิ ใจกม้ ตวั ลงตา่ ปลดหนา้ กากออก กลนิ่ แกส๊ จางลงมาก...มนิ ่าหลงิ ถงึ เคลอ่ื นไหวคลอ่ งขนาดนี้ บา้ นทรัพยย์ งั่ ยนื สริ ไิ พศาลมหี อ้ งกวา้ ง เพดานสงู โปรง่ แกส๊ ระเหยจางเร็ว ถงึ กระนัน้ ก็ยงั มคี วนั ลอยจางๆ แทนฉากกนั้ ...คตู่ อ่ สทู ้ ัง้ สองฝีมอื เสมอกนั ทดั เทยี ม มวี ัยใกลเ้ คยี งกนั ประสบการณ์ตอ่ สไู่ มน่ อ้ ยกวา่ กนั ตา่ งแคฝ่ ่ ายหนงึ่ รกุ อกี ฝ่ ายรับ ฝ่ ายหนงึ่ ฮกึ เหมิ ทแ่ี ผนการบรรลเุ ป้าหมาย อกี ฝ่ ายกาลงั ลังเลระหวา่ งหาชอ่ งทางหนเี อาตวั รอด กบั ประจันหนา้ คตู่ อ่ สู ้ ตดั สนิ ใหเ้ ด็ดขาด ทัง้ สองฝ่ ายอาศยั ผนังหอ้ ง เหลยี่ มมมุ เครอื่ งเรอื น และควนั จางกาบงั ตวั คอยหาจังหวะจโู่ จม กระสนุ แตล่ ะนัดยงั ไมย่ งิ ออกมางา่ ยดาย นอกจากเป็ นนัดทม่ี นั่ ใจไดช้ ยั จรงิ หากพลาดจะเป็ นการเผยจดุ ซอ่ นตวั เปิดชอ่ งวา่ งใหอ้ กี ฝ่ ายจดั การปิดบญั ชโี ดยงา่ ย หลงิ ไมเ่ คยเจอคตู่ อ่ สทู ้ ที่ ดั เทยี มเชน่ นม้ี ากอ่ น บญุ สง่ ก็เชน่ กนั นับแตย่ า่ แดนนักเลง ไอล้ กู ครงึ่ คนนฝ้ี ีมอื รา้ ยกาจ สมกบั เป็ นเจา้ พอ่ มาเฟีย

ทัง้ สองนับถอื ฝีมอื กนั และกนั ทัง้ ทย่ี งั ไมเ่ ห็นตวั แตไ่ มอ่ าจไมฆ่ า่ กนั หรอื นคี่ อื ขอ้ บงั คบั ของวงการ...เมอ่ื คณุ หลดุ มาอยวู่ งจรนแ้ี ลว้ ถา้ ไมเ่ ป็ นผฆู ้ า่ กต็ อ้ งเป็ นผถู ้ กู ฆา่ ปงั ...ปงั ผลตดั สนิ มาในสองนัดสดุ ทา้ ย เป็ นกระสนุ จากปืนคนละกระบอกลัน่ มาในเวลาไลเ่ ลย่ี ลกั ษณะมมุ ยงิ ใกลเ้ คยี งกนั ผดิ แตว่ า่ ผลของกระสนุ ทัง้ สองนัดตา่ งกนั บญุ สง่ กมุ ไหลซ่ า้ ยทชี่ มุ่ ดว้ ยเลอื ด หลงั พงิ ผนัง เจ็บปวด ออ่ นแรง พยายามกดั ฟันฝืนยนื มองอกี ฝ่ ายดว้ ยแววตาวา่ งเปลา่ หลงิ ทรดุ น่ังพงิ ผนังอกี ดา้ น หนา้ อกดา้ นซา้ ยแดงฉาน รอยเลอื ดบนผนังรดู เป็ นทางยาว นัยนต์ าเบกิ คา้ ง ไมอ่ ยากเชอื่ ตนเองจะมวี นั น้ี วันทต่ี อ้ งตายดว้ ยคมกระสนุ ผอู ้ น่ื บญุ สง่ ฝืนเดนิ จากไป งานเขายงั ไมเ่ สร็จ คาสง่ั “นายหญงิ ” กอ้ งอยใู่ นหู ...อยา่ ใหม้ นั มอี ะไรเหลอื ...อะไรทฉ่ี นั กบั ลกู ไมไ่ ด.้ ..มนั ก็ตอ้ งไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั ... เขาตอ้ งทาตามคาสง่ั ตอ่ ใหต้ ายไปกย็ อม “พส่ี ง่ ” เสยี งเรยี กดังขนึ้ เมอ่ื บญุ สง่ ออกจากตวั บา้ น “ผมเจอนังนที่ ด่ี า้ นหลัง กาลงั คดิ หนพี อด”ี ลกู นอ้ งบญุ สง่ ผลักสขุ ศจที ถี่ กู มดั มอื มดั ปากใหม้ าลม้ ลงตรงหนา้ บญุ สง่ “ด”ี บญุ สง่ พดู เสยี งเครยี ด นัยนต์ าลกุ โชนดจุ ไฟกองมหมึ า “พช่ี ายมงึ แทๆ้ ยงั ฆา่ ได ้ กจู ะใหม้ งึ ไดใ้ ชก้ รรมอยา่ งสาสม...” คาพดู ของบญุ สง่ เฉกเชน่ ดาบกรดี ฟันไมป่ รานี ดวงตาอาฆาตแคน้ ชนดิ ไมย่ อมอยรู่ ว่ มโลก สขุ ศจสี นั่ สะเทอื นดว้ ยความหวาดกลวั ตัง้ แตเ่ กดิ มาหลอ่ นไมเ่ คยกลวั อะไรขนาดนมี้ ากอ่ น แววตาของบญุ สง่ เป็ นเสมอื นเงาสะทอ้ นมจั จรุ าชทห่ี ลอ่ นมองเห็นดว้ ยความสดุ สะพรงึ แขกของนายพลทางธรรมยงั ไมก่ ลบั เมอื่ มโี ทรศพั ทม์ าแจง้ ขา่ วรา้ ย “อตู่ อ่ รถถกู ระเบดิ บา้ นทรัพยย์ ง่ั ยนื สริ ไิ พศาลกโ็ ดนระเบดิ คนตายเป็ นเบอื เลย”

มนั เป็ นเรอื่ งทไี่ มน่ ่าเกดิ ขนึ้ ในเมอื งนี้ เมอื งทอ่ งเทยี่ วทค่ี วรจะสงบสขุ กบั ธรรมชาตริ น่ื รมยส์ วยงาม เมอ่ื มนั เกดิ ขนึ้ ยอ่ มสรา้ งความแตกตน่ื สนใจใครร่ แู ้ กผ่ คู ้ นทัง้ จังหวดั และนา่ จะเป็ นขา่ วดังระดับประเทศขน้ึ หนา้ หนงึ่ วนั พรงุ่ นแี้ น่นอน ทกุ คนรวมถงึ นายทหารรนุ่ นอ้ งนายพลทางธรรม ก็ตามไปดเู หตกุ ารณด์ ว้ ย แรกทเี ดยี ววา่ จะไปดทู อ่ี ตู่ อ่ รถกอ่ น แตด่ ว้ ยความทเ่ี ป็ นหว่ งคนบา้ นทรพั ยย์ งั่ ยนื สริ ไิ พศาล ทกุ คนจงึ พรอ้ มใจไปทน่ี ่ันเป็ นแหง่ แรก ไปถงึ บา้ นทรพั ยย์ งั่ ยนื สริ ไิ พศาลกค็ า่ แลว้ ...ฟ้ามดื ...มแี ตแ่ สงแดงวาบๆ ของไฟไซเรนรถมลู นธิ ิ รถพยาบาล รถตารวจ ตา่ งคนทาหนา้ ทตี่ นเองขะมกั เขมน้ รบี เรง่ แขง่ กบั เวลา ศพถกู เกบ็ คนบาดเจ็บไดร้ บั การพยาบาลรกั ษา สง่ โรงพยาบาล ตารวจสง่ั ลอ้ มเชอื กทเ่ี กดิ เหตุ ตรวจตราหาหลกั ฐานในบา้ น รงุ่ รตยี นื อง้ึ พดู อะไรไมอ่ อก บา้ นทรัพยย์ งั่ ยนื สริ ไิ พศาลแทบไมเ่ หลอื สภาพบา้ นทส่ี วยงาม ใหญโ่ ตอกี แลว้ ซากรถสบิ ลอ้ ยงั คาอยใู่ หเ้ ห็นตวั การความยบั เยนิ บา้ นเกอื บครง่ึ พังราบ เป็ นครงั้ แรกทห่ี ญงิ สาวมองเห็นสจั ธรรมขอ้ หนงึ่ ...ทกุ สงิ่ ในโลกไมเ่ ทยี่ ง...ใครจะคดิ บา้ นหลังใหญโ่ ตงดงาม จะกลายสภาพทเุ รศไดข้ นาดนภ้ี ายในเวลาไมก่ ชี่ วั่ โมง ลมพดั แรงกระโชกราวกบั มเี สยี งสะอน้ื ไหด้ ว้ ยความเสยี ดายแทรกมากบั สายลม ฝ่ นุ ผงจากเศษอฐิ เศษปนู ปลวิ วอ่ นจนหลายคนตอ้ งเบอื นหลบ รงุ่ รตกี บั เชนเห็นภาพบางอยา่ งทป่ี ลายหางตา เป็ นภาพทเี่ ห็นชวั่ แวบ แตก่ ็จดจาไมล่ มื คณุ นายพวงทองน่ังบนรถเข็นกาลงั รอ้ งไหด้ ว้ ยน้าตานองหนา้ “ชว่ ยจดี ว้ ย...ชว่ ยจดี ว้ ย” เสยี งนแี้ วว่ สโู่ สตสมั ผสั คนทงั้ คู่ สองหนุ่มสาวมนั่ ใจ สงิ่ ทเี่ ห็นไมพ่ ลาด ไดย้ นิ ไมผ่ ดิ “อาจลี ะ่ อาจอี ยไู่ หน” รงุ่ รตโี พลง่ ขน้ึ “ไปโรงพยาบาลกบั พวกคนเจ็บหรอื เปลา่ ” เชนตัง้ ขอ้ สงั เกต คาพดู ของคนทัง้ คู่ ทาใหค้ ณุ จติ ใสถามตารวจ และคาตอบทไ่ี ด.้ ..

“ไมม่ ใี ครพบศพสขุ ศจี แสดงวา่ ยงั ไมต่ าย...ไมม่ ใี ครเห็นเธอขนึ้ รถพยาบาลก็ไมน่ ่าบาดเจ็บ อาจเป็ นไดท้ เ่ี ขาไมไ่ ดอ้ ยทู่ น่ี ่ี” “ถา้ งนั้ ไปอยทู่ ไี่ หน” รงุ่ รตหี นา้ เสยี ถงึ จะไมร่ ักไมผ่ กู พันแตก่ เ็ ป็ นญาตกิ นั หลอ่ นไมร่ เู ้ บอ้ื งหลังอนั รา้ ยกาจของอาสาว จงึ ไมร่ งั เกยี จเดยี ดฉันท.์ ..เป็ นหว่ งตามสมควร เชนมองพอ่ แม่ เห็นทัง้ สองยนื นงิ่ ไมพ่ ดู จา จงึ ไมก่ ลา้ รบกวน หลับตาระลกึ ถงึ คณุ นายพวงทอง “คณุ ยายครบั ชว่ ยบอกที นา้ จอี ยไู่ หน พวกผมจะไดไ้ ปชว่ ยถกู ” สายลมพดั กระหน่าแรงขน้ึ เสยี งดังหวดี หววิ ราวกบั เสยี งรอ้ งจากปรโลก...กลนิ่ เหม็นเอยี นๆ ลอยตลบ ฝ่ นุ ปนู ปลวิ วอ่ นคลงุ ้ พวกเจา้ หนา้ ทที่ างานตา่ งปิดตา ป้องกนั หนา้ ตวั เอง มา่ นฝ่ นุ กระจายกลมกลนื กบั แสงไซเรนสแี ดง เชนลมื ตามองผา่ นมา่ นฝ่ นุ เห็นแสงสแี ดงหมนุ วาบไมผ่ ดิ กบั ไฟกระพรบิ สมองเบลอชวั่ วบู และชว่ั ขณะทเ่ี บลอนัน้ เขาเห็นภาพบางอยา่ งแทรกอยรู่ ะหวา่ งแสงสแี ดง ตลาด...ตลาดทรพั ยย์ ง่ั ยนื ... ทงั้ ตลาดตกอยทู่ า่ มกลางเปลวเพลงิ สสี ม้ แดงลกุ ทว่ ม ในกองไฟนัน้ รา่ งของสขุ ศจกี าลังดนิ้ รนบดิ ตวั ทรมาน รอ้ นเรา่ “ทต่ี ลาด...” เชนหลดุ ปาก “ไปทตี่ ลาดกนั ” คนอนื่ มองเขาอยา่ งประหลาดใจ มแี ตพ่ อ่ แมท่ เ่ี ขา้ ใจ พยกั หนา้ “จรงิ ส”ิ รงุ่ รตเี กดิ ความคดิ นา่ กลวั ขน้ึ มา “อตู่ อ่ รถทวั ร.์ ..บา้ นทรพั ยย์ ง่ั ยนื สริ ไิ พศาล...ตอ่ ไปอาจเป็ นตลาดก็ได.้ ..” ใชแ่ ลว้ ...คนทท่ี าเรอื่ งพวกนี้ จงใจทาลายทกุ สง่ิ ทเ่ี ป็ นของตระกลู ทรพั ยย์ ง่ั ยนื สริ ไิ พศาล ยงั ไมท่ นั ขาดคา วทิ ยขุ องเจา้ หนา้ ทมี่ ลู นธิ ิ ก็รายงานดงั ขนึ้ ดว้ ยเนอื้ ความเสมอื นยนื ยนั คาพูดรงุ่ รตี

“ตอนนที้ ต่ี ลาดทรพั ยย์ ง่ั ยนื เกดิ เพลงิ ไหมใ้ หญ่ ขอกาลงั เจา้ หนา้ ทร่ี ถดบั เพลงิ ไประงบั เหต.ุ ..โดยดว่ น” บทที่ ๓๒ หวอ...หวอ...เสยี งหวอรถดบั เพลงิ ดงั ลน่ั กองพระเพลงิ ตรงหนา้ เสมอื นอสรู รา้ ยลาพองในฤทธอ์ิ านาจของตน ตลาดทรพั ยย์ ง่ั ยนื ตกอยใู่ นกองเพลงิ ลกุ ทว่ ม มนั ไมใ่ ชไ่ ฟลามตอ่ ถงึ กนั แตเ่ ป็ นการวางเพลงิ โดยมอื อาชพี หวงั ใหม้ นั วอดวายโดยไมม่ อี ะไรเหลอื ลมแรงยง่ิ เสรมิ ใหเ้ ปลวไฟอหงั การ เสยี งลกู ไฟลน่ั เปรย๊ี ะๆ ดงั ไมข่ าดสาย เจา้ หนา้ ทท่ี างานเต็มกาลงั แตไ่ มอ่ าจสกู้ องทพั พระเพลงิ ทม่ี ที พั พระพายเป็ นกองหนนุ ได้ เชนยนื มองเปลวไฟทล่ี กุ ทว่ มตรงหนา้ อยา่ งตะลงึ งัน กา้ วขาไมอ่ อก ความทรงจาเกา่ ผดุ ขน้ึ มากอ่ ใหเ้ กดิ ความหวาดกลัว หวั่นสะทา้ น...ภาพไฟทก่ี าลังไหมบ้ า้ น เสยี งรอ้ งของพอ่ แมห่ ลงั เปลวเพลงิ หลอกหลอนตดิ หู ...เชน...เชน...หนไี ป...หนไี ปลกู ... พอ่ แมเ่ ป็ นหว่ งเขาแมใ้ นวาระสดุ ทา้ ย น้าตาเออ่ คลอเบา้ กอ่ นจะไหลรนิ ลงมาไมร่ ตู ้ วั เชนสะอน้ื ไหเ้ มอื่ ระลกึ ถงึ ภาพพอ่ แมใ่ นกองไฟ เวลานัน้ เขาไมอ่ าจชว่ ยอะไรไดเ้ ลย รงุ่ รตกี าลังรอ้ นใจหาทางชว่ ยสขุ ศจี คาพดู คณุ ยา่ กอ้ งชดั ตดิ ห.ู ..ชว่ ยจดี ว้ ย...แสดงวา่ อาจยี งั ไมต่ าย เชนบอกวา่ อยทู่ ตี่ ลาด...สขุ ศจตี อ้ งอยทู่ นี่ .ี่ ..น่าจะมโี อกาสรอด “พเ่ี ชน” รงุ่ รตเี อย่ ปากเรยี กชายหนุ่ม หวงั ใหเ้ ขาชว่ ยตดิ ตอ่ คณุ ยา่ เพอื่ หาทางชว่ ยเหลอื สขุ ศจี

เชนไมต่ อบ เขายงั ตกอยใู่ นหว้ งอดตี ภาพความทรงจาเรยี งยอ้ นกลบั มา รงุ่ รตเี ห็นใบหนา้ ชายหนุ่มเปียกนองน้าตา ดวงตาเศรา้ ยงิ่ กวา่ เคยเศรา้ ...ความเศรา้ เชน่ นัน้ ถา่ ยทอดยงั คนใกลจ้ นเหมอื นหัวใจถกู บบี อยากเขา้ ไปกอด ชว่ ยแบง่ เบาทกุ ขใ์ นใจใหค้ ลาย ...บา้ นของเชนถกู ไฟไหม.้ ..พอ่ แมเ่ ขาตายในกองไฟ...รงุ่ รตสี มั ผสั ความเศรา้ ความทกุ ขท์ เ่ี รน้ ลกึ ของเขาในคนื วันเปิดใจแกก่ นั รอยแผลครงั้ นัน้ ยงั ไมล่ บเลอื น รสู ้ กึ เจ็บลกึ ทกุ ครัง้ ทม่ี เี หตมุ ากระทบถกู หญงิ สาวเดนิ เขา้ ไปใกล ้ ยกมอื เขามากมุ บบี กระชบั แน่น ถา่ ยทอดความรสู ้ กึ จากใจจรงิ โดยไมป่ ิดบงั ความจรงิ ใจสอ่ื สารถงึ กนั ได ้ ความจรงิ ใจของรงุ่ รตกี ระทบใจเชน ทาใหเ้ ขาไดส้ ตหิ ันมามองหลอ่ น พบดวงตาใสทอประกายลอ้ แสงไฟ เหมอื นจะบอกกบั เขาวา่ ...พเี่ ชนไมไ่ ดอ้ ยคู่ นเดยี วอกี แลว้ ...ยงั มรี งุ้ อยใู่ กลๆ้ ไมว่ า่ สขุ หรอื ทกุ ข.์ .. ภาษาใจทถี่ า่ ยทอดผา่ นแววตา ถมหวั ใจเขาจนเต็มตนื้ อบอนุ่ สตกิ ลบั คนื บบี มอื ตอบกระชบั รับรจู ้ ติ ใจซง่ึ กนั และกนั นายพลทางธรรมมองเหตกุ ารณท์ ัง้ หมดทเ่ี กดิ ขน้ึ ดว้ ยแววตานายทหารเกา่ อา่ นสถานการณก์ ระจา่ งชดั การตดั สนิ ใจจงึ เด็ดขาด รวดเร็ว รบี บอกนายพลรนุ่ นอ้ งตนวา่ ... “โทรตามทหารสรรพวธุ หนว่ ยกรู้ ะเบดิ ทอ่ี ยใู่ กลส้ ดุ ไปโรงแรมทรพั ยย์ ง่ั ยนื แกรนดร์ อยลั และหา้ งทรพั ยย์ ง่ั ยนื คอมเพล็กซเ์ ดยี๋ วน”้ี “อะไรครับพ”่ี ผฟู ้ ังยงั ไมเ่ ขา้ ใจ “ทน่ี ่ันเป็ นอกี กจิ การสาคญั ของตระกลู ทรพั ยย์ งั่ ยนื สริ ไิ พศาล...ถา้ อตู่ อ่ รถโดนระเบดิ บา้ นทรพั ยย์ ง่ั ยนื สริ ไิ พศาลพงั ตลาดถกู ไฟไหม.้ ..เป้าหมายสดุ ทา้ ยคอื โรงแรมกบั หา้ งฯ...รบี ไปจดั การซะ เดย๋ี วจะชา้ เกนิ ไป”

“เขา้ ใจแลว้ ครับ” คนเป็ นรนุ่ นอ้ งแมจ้ ะมากดว้ ยวัย ใหญด่ ว้ ยตาแหน่ง แตก่ ม็ คี วามเคารพรนุ่ พ่ี เชอื่ มน่ั ในการคานวณตัดสนิ ใจ โทรศัพทถ์ กู ตอ่ ทันท.ี ..ดว้ ยคาสง่ั ของนายทหารระดับสงู ทม่ี ตี าแหน่งคมุ กองกาลงั สามารถทา ใหห้ น่วยทหารในพนื้ ทต่ี า่ งตาตนื่ รบั ทราบ รบี ปฏบิ ตั ทิ ันทโี ดยไมม่ ขี อ้ สงสยั คณุ จติ ใสมองสภาพรอบตวั เห็นผคู ้ นมากมาย หอบเสอ้ื ผา้ ขา้ วของหนไี ฟกระเซอะกระเซงิ แมค่ า้ หลายรายทมุ่ ตวั รา่ ไหเ้ สยี ดายขา้ วของ สนิ คา้ ตนทตี่ กอยใู่ นกองไฟ ในจานวนนัน้ มพี อ่ คา้ แมค่ า้ แกๆ่ ทข่ี นของหนไี ฟจากเรอื นพักดา้ นหลงั สภาพขะมกุ ขะมอม ดวงตาแหง้ แลง้ ไรค้ วามหวงั ถงึ รอดชวี ติ จากกองไฟ แตส่ มบตั ทิ ใ่ี ชต้ อ่ ชวี ติ ลว้ นกลนื หายหมดสน้ิ “ฉันขอกลบั บา้ นกอ่ นนะคณุ ” คณุ จติ ใสบอกสามี นายพลทางธรรมขยบั ปากจะถามภรรยาวา่ จะรบี กลบั ไปไหน พอเห็นสภาพผคู ้ นตามสายตาคณุ จติ ใสกเ็ ขา้ ใจ “ดแี ลว้ ...งนั้ ไปดว้ ยกัน...มเี รอื่ งตอ้ งทาเยอะเลย” คาพดู หนักแน่น กระตอื รอื รน้ พลางหนั ไปบอกนายพลรนุ่ นอ้ งอกี ครงั้ “พมี่ เี รอื่ งใหช้ ว่ ยอกี หลายอยา่ งเลย...พอไหวมยั้ ” “ไดเ้ ลยครับพ.่ี ..” คาตอบรบั อยา่ งมน่ั ใจวา่ รนุ่ พที่ เี่ กษียณคนนี้ ไมม่ ที างขอใหช้ ว่ ยในเรอ่ื งทไี่ รป้ ระโยชนเ์ ดด็ ขาด นายพลทางธรรมสง่ั ขอ้ ความยดื ยาวแตก่ ระชบั ไดใ้ จความ กอ่ นจะตามคณุ จติ ใสไปทรี่ ถ โดยไมส่ นใจลกู ชายตนทยี่ นื มองกองไฟ เวลานท้ี กุ คนตา่ งมเี รอื่ งตอ้ งทาทัง้ นัน้ ...ทกุ เรอ่ื งจะชา้ ไมไ่ ด ้ เชนมเี รอื่ งตอ้ งทาเชน่ กนั คาพดู คณุ นายพวงทองดงั กอ้ งในหซู ้าๆ ...ชว่ ยจดี ว้ ย...ชว่ ยจดี ว้ ย...เขาสงบใจฟัง มอื กมุ มอื รงุ่ รตแี น่นไมย่ อมปลอ่ ย ในใจเอย่ ถามขน้ึ ... “นา้ จอี ยตู่ รงไหน...จะใหเ้ ขา้ ไปชว่ ยยงั ไง” เขาทง้ิ คาถามครหู่ นง่ึ กอ่ นมองไปรอบ นัยนต์ าไมอ่ าจมองเห็นผคู ้ น เหตกุ ารณเ์ ชน่ ปกติ เห็นเปลวไฟสสี ม้ แดงแผก่ างออกทกุ ทศิ ทาง

...ทางน.ี้ ..ทางน.้ี ..และแลว้ เสยี งคณุ นายพวงทองกก็ อ้ งชดั เงารา่ งบนรถเขน็ กระจา่ งตัดกบั เปลวไฟ เชนหันมายมิ้ ใหร้ งุ่ รตกี อ่ นปลอ่ ยมอื “พจ่ี ะไปชว่ ยนา้ จ.ี ..รงุ ้ รออยตู่ รงนน้ี ะ” รงุ่ รตพี ดู ไมอ่ อก อยากบอกใหเ้ ขาเรยี กนักผจญเพลงิ ดกี วา่ แตป่ ากถกู ปิดสนทิ เหมอื นหนุ่ ใบ ้ พนักงานดบั เพลงิ ตา่ งทาหนา้ ทแี่ ข็งขนั สกู ้ องทพั ไฟไมห่ วั่น เชนคดิ จะบอกนักผจญเพลงิ ใหบ้ กุ เขา้ ไปชว่ ยสขุ ศจเี หมอื นกนั แตท่ กุ คนทางานเต็มทไ่ี มม่ ใี ครวา่ ง อกี อยา่ งเขากม็ น่ั ใจ ไมม่ ใี ครเห็นคณุ นายพวงทองอยา่ งทเี่ ขาเห็น จงึ ตัดสนิ ใจควา้ ผา้ หม่ ผนื ใหญท่ เ่ี ปียกน้าขน้ึ คลมุ ตวั แลว้ วง่ิ ฝ่ ากองเพลงิ เขา้ ไปตามทศิ ทางทเ่ี ห็นคณุ นายพวงทองจอดรถเข็นรอ “เฮย่ ...คณุ จะไปไหน...อนั ตราย...อยา่ เขา้ ไป” เสยี งตะโกนไลห่ ลงั ไมส่ ามารถหยดุ เขาได ้ เชนวงิ่ เต็มฝีเทา้ ไปในทศิ ทางทมี่ น่ั ใจ “คณุ ยายครบั ...พาผมไปชว่ ยนา้ จอี ยา่ งปลอดภยั ดว้ ยเถอะ” คาพดู นตี้ ะโกนกอ้ งในใจ ตลาดทรัพยย์ ง่ั ยนื เป็ นตลาดใหญท่ สี่ ดุ ในจังหวดั แบง่ เป็ นหลายสว่ น ทงั้ ดา้ นของฝาก ของชารว่ ย เสอ้ื ผา้ อาหารแหง้ ตลาดสด หากใหใ้ ครวงิ่ ดมุ่ ๆ มาชว่ ยคนทา่ มกลางกองไฟโดยไมร่ เู ้ หนอื รใู ้ ตเ้ ชน่ น้ี มโี อกาสหลงสงู และไมม่ โี อกาสกลบั เลย ขณะวง่ิ เขา้ มา เชนไมค่ ดิ ถงึ อาณาบรเิ วณกวา้ งแคบแตอ่ ยา่ งใด ไมค่ ดิ กระทง่ั ตวั เองจะมชี วี ติ รอดกลับไปหรอื ไม่ ในใจคดิ แตเ่ พยี ง...อยากจะชว่ ย...อยากจะชว่ ย...เป็ นจติ ใจทอี่ ดั แน่นดว้ ยเมตตาเออื้ เฟ้ือ อารี สขุ ศจจี ะเป็ นคนทเ่ี ขารจู ้ กั หรอื ไม่ จะเคยมบี ญุ คณุ ตอ่ กนั หรอื ไมเ่ คยม.ี ..ไมส่ าคัญ...เขาเหน็ หลอ่ นเป็ นชวี ติ หนงึ่ ...ชวี ติ ทคี่ วรชว่ ยเหลอื ... คณุ นายพวงทองดชู ดั เจนทา่ มกลางกองไฟ รถเขน็ ของเธอลดั เลาะ พาเชนหลบซา้ ย หลบขวา หลกี เลยี่ งทอ่ นไม ้ ขา้ วของทตี่ ดิ ไฟ เป็ นเสน้ ทางปลอดภยั ทส่ี ดุ เทา่ ทค่ี ณุ นายพวงทองจะพามาได ้

เชนสมั ผสั ความรอ้ นทผี่ า่ นหนา้ พยายามกม้ ตวั ลงตา่ หลบควันไฟ ผา้ เปียกน้าทคี่ ลมุ มสี ว่ นชว่ ยทงั้ กนั ไอรอ้ น สะเก็ดไฟทป่ี ลวิ มาปะทะ เขาไมร่ วู ้ า่ วง่ิ มาไกลแคไ่ หน ไมร่ อู ้ ยสู่ ว่ นใดของตลาด รอบตัวมแี ตไ่ ฟ...ไฟ...ไฟ...อาศยั เพยี งจติ ใจทหี่ นักแน่น มองขา้ มความกลัว ความรกั ตวั เอง เกาะอยเู่ พยี งจติ ใจทอ่ี ยากชว่ ยเหลอื สายตามองแตเ่ งารา่ งรถเขน็ ทนี่ าหนา้ เป็ นระยะ ไมใ่ กล ้ ไมไ่ กล ในทส่ี ดุ คณุ นายพวงทองก็พาเขามาถงึ หนา้ หอ้ งหอ้ งหนง่ึ แยกไมอ่ อกเป็ นหอ้ งอะไร กองทัพพระเพลงิ แหล่ อ้ มเขา้ มาใกล ้ จนไมม่ เี วลาสงั เกตอะไรมาก ...อยใู่ นน.ี้ ..คณุ นายพวงทองบอกชดั ...เชนไมส่ นใจมากความ ตอ้ งพงั ประตตู รงหนา้ ใหไ้ ด ้ สขุ ศจสี ะลมึ สะลอื ครงึ่ หลบั ครงึ่ ตน่ื รอ้ นราวตกในเตาเผา รา่ งกายกระดกิ กระเดยี้ ไมไ่ ด้ ทรมานแทบทนไมไ่ หว สตใิ กลห้ ลดุ ลอย...นคี่ อื นรกเชน่ นน้ั หรอื ...มนั รอ้ นอยา่ งน้ี ทรมานอยา่ งน้ี ไมอ่ าจดน้ิ รนหลกี หนมี นั ไดเ้ ชน่ นหี้ รอื บญุ สง่ ไมฆ่ า่ หลอ่ นกบั มอื กลับนาหลอ่ นมาทงิ้ ไวท้ นี่ ่ี ใหต้ ายไปพรอ้ มกบั ตลาดอยา่ งชา้ ๆ สาสมใจ สภาพทเ่ี หมอื นจะอยกู่ ไ็ มไ่ หว จะตายก็ไมไ่ ด ้ เป็ นความทรมานเกนิ ทน คดิ ถงึ เรอ่ื งราวตา่ งๆ ทผ่ี า่ นมา แตล่ ะภาพลว้ นไมใ่ ชเ่ รอ่ื งดงี าม หลอ่ นเป็ นลกู สาวคนเล็ก แมต่ ามใจ ฐานะทางบา้ นเรม่ิ มนั่ คง จงึ มแี ตค่ วามเอาแตใ่ จ ไมย่ อมใหใ้ ครขดั ใจแมแ้ ตม่ ารดาตน สขุ ศจเี ป็ นลกู คนเดยี วทกี่ ลา้ เถยี งแมด่ ว้ ยถอ้ ยคารนุ แรง ทาทกุ อยา่ งตามใจ ไมก่ ลา้ ขดั ใจแมเ่ รอ่ื งเดยี ว...คอื เรอ่ื งผชู ้ าย...คณุ นายพวงทองประกาศชดั หลังจากสดี าฝืนแตง่ งานกบั พทิ กั ษ์วา่ ...หากมเี หตกุ ารณเ์ ชน่ นอี้ กี จะมกี ารตดั แมต่ ดั ลกู หมดสทิ ธใิ นกองมรดก... แมพ่ ดู ไดย้ อ่ มทาได ้ ยง่ิ เห็นแมห่ มางเมนิ พส่ี าว แถมพดู บอ่ ยๆ วา่ สดี าจะไมไ่ ดอ้ ะไรเลย ยง่ิ ทาใหห้ ลอ่ นไมก่ ลา้ กระโตกกระตากเรอื่ งของหลงิ

ความทต่ี อ้ งปิดบงั เรอ่ื งคนรักเป็ นแรงกดดันอยา่ งหนงึ่ ใหห้ ลอ่ นตงั้ ใจครอบครองสมบตั ทิ ัง้ หมด ยงิ่ ไดแ้ รงสง่ เสรมิ ยยุ ง และ “กาลงั ” จากหลงิ ทาใหย้ ง่ิ ลาพองใจ หลังจากแมต่ าย จงึ ไมเ่ ห็นหวั พๆี่ ทกุ คน จติ ใจสขุ ศจกี ระดา้ งทลี ะนอ้ ย โดยไมม่ ใี ครรู ้ กระทงั่ หลอ่ นเองกไ็ มร่ ู ้ ตอนทห่ี ลงิ แสดงฝีมอื ขม่ ขวญั พๆ่ี ครงั้ แรก หลอ่ นยงั ขดั ใจไมเ่ ห็นดว้ ย แตค่ รัง้ ทหี่ ลงิ สงั่ เก็บพทิ ักษ์ เนอ้ื นวล หลอ่ นเห็นวา่ สมควรแลว้ ทงั้ คสู่ มควรตาย จนกระท่งั หลงิ เอย่ ปาก...ตอ้ งเก็บพชี่ ายใหญข่ องคณุ ...ความรสู ้ กึ ครัง้ นัน้ ชาวาบไปครหู่ นง่ึ กอ่ นรสู ้ กึ ปกต.ิ ..เกบ็ กเ็ กบ็ ...รามเป็ นกา้ งชน้ิ สาคญั ทสี่ ดุ ในการกา้ วขนึ้ สอู่ านาจ รามมที ัง้ กาลงั คน กาลังเงนิ แถมเป็ นพใ่ี หญ่ ไมเ่ กบ็ ไมไ่ ด ้ เหตผุ ลเหลา่ นท้ี าใหส้ ขุ ศจเี รมิ่ เฉยชาตอ่ ความตายคนใกลต้ วั หลังจากรามตายกไ็ มม่ อี ะไรทาไมไ่ ด ้ จติ ใจไมส่ ะทา้ นสะเทอื น เกรงกลัวละอายตอ่ บาปอกี เลย จนกระทง่ั เดย๋ี วนี้ ชว่ั ขณะทรี่ สู ้ กึ วา่ ความตายเป็ นเหมอื นดา้ ยเสน้ สดุ ทา้ ยทใ่ี กลข้ าดผงึ ความกลัวทสี่ ดุ บงั เกดิ ขน้ึ สตพิ รา่ เลอื น มองเห็นรบั รวู ้ า่ มกี องไฟเต็มไปหมด รา่ งกายไมอ่ าจขยบั เขยอ้ื นหลบหนี ความกลวั เชน่ น้ี บบี รัดใหค้ วามรสู ้ กึ หดตัว จนกระทง่ั วบู หนงึ่ หลอ่ นคดิ ถงึ จติ ใจของคนใกลต้ าย คนทถี่ กู สง่ั เกบ็ ...ยอ่ มไมแ่ ตกตา่ งกนั ชว่ั ขณะนเ้ี อง สขุ ศจเี กดิ สานกึ ขน้ึ สานกึ ของคนใกลต้ าย หากมโี อกาส...หลอ่ นจะขอแกไ้ ขทกุ สง่ิ ทท่ี ามา จะขอเป็ นคนดใี หค้ มุ ้ คา่ ตอ่ การไดเ้ กดิ เป็ นมนุษย.์ .. คนใกลต้ ายไมน่ อ้ ย เกดิ สานกึ ดใี นขณะจติ กอ่ นสดุ ทา้ ย แตจ่ ะมสี กั กค่ี นไดโ้ อกาสกลบั มาแกไ้ ขสง่ิ ทต่ี นเองกระทา โดยมาก หลงั สานกึ ดเี กดิ ...ภาพความชว่ั ทที่ ามาตลอด ก็ไดแ้ ทรกแซงขน้ึ ในขณะจติ สดุ ทา้ ยกอ่ นดบั ...นาพาไปสภู่ พภมู ทิ เ่ี หมาะสมกบั กรรมทเี่ ขาทา ...สขุ ศจมี โี อกาสนัน้ หรอื ไม.่ .. (โปรดตดิ ตามตอ่ ฉบบั หนา้ )