ความทุกข์ของหญิงขี้เหร่

ความทุกขข์ องหญงิ ข้เี หร่ เรอ่ื งโดย : นทิ านปญั ญายทุ ธ์ จดั ทาโดย : นางสาวอารดา นาคมอญ ระดบั ชั้นประกาศนียบัตรวชิ าชพี ชน้ั ปีท่ี 1 รนุ่ ที่ 15

ตัวละคร เฉินกุ้ยเซยี ง หญิงสาว หญิงสาวผ้มู ี นักพรตจาก เร่ืองทุกขใ์ จ เขาปัญญายทุ ธ์ คนแจวเรอื เจ้ากระรอกน้อย คนแจวเรือให้แก่ กระรอกนอ้ ยทว่ี ่าย นักพรตและหญงิ นา้ ผ่านมา สาว

กาลครั้งหน่ึงไม่นานนกั มหี ญิงสาวคนหนง่ึ เธอมคี วาม ทกุ ข์ใจอยา่ งมากเนอ่ื งด้วยเธอมกั คดิ อย่เู สมอวา่ เธอมีหน้าตา ท่ีไม่สวยและข้ีร้ิวข้ีเหร่ เธอคิดอยู่เสมอว่าหากเธอมีหน้าตาที่ สะสวยกว่านี้คงจะมคี วามสุขมาก

หญิงสาวได้ยินมาว่า บนเขาปัญญายุทธ์มนี ักพรตปริศนา ผู้หน่ึงนาม เฉินกุ้ยเซียง สามารถช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ ยากได้ทุกเร่ือง เธอจึงตัดสินใจเดินทางไปยังเขาปัญญา ยทุ ธ์

ซ่ึงการเดินทางไปเขาปัญญายุทธ์น้ัน เธอต้อง เดินทางด้วยเรือบังเอิญเหลือเกินว่าเรือท่ีเธอกาลัง จะข้ึนไปนั้นมีนักพรตผู้หนึ่งนั่งอยู่บนเรืออยู่ก่อน แล้ว หญิงสาวเมื่อเหน็ มนี ักพรตน่งั อยู่บนเรอื ก็เกดิ สงสัยจึงเอ่ยถาม

หญิงสาว:ขออภัยท่านนักพรต ท่านใช่ นักพรตเฉนิ กยุ้ เซียงผูเ้ ล่อื งชื่อหรอื ไม่ แมน่ างเข้าใจถูกต้องแลว้ :เฉนิ กุ้ยเซยี ง

หญิงสาว::คารวะทา่ นนกั พรต ขา้ ดใี จเหลอื เกนิ ทพ่ี บท่านอยูท่ นี่ ่ีเพราะข้ากาลังจะเดนิ ทางไปยัง เขาปัญญายทุ ธ์เพื่อพบท่านอยู่พอดี ทา่ นจะไปพบขา้ มเี รื่องเดือดเนือ้ ร้อนใจอันใดอยา่ งนนั้ หรือ:เฉินกยุ้ เซยี ง

หญงิ สาว:ขา้ มเี รอ่ื งทุกขใ์ จเปน็ อนั มาก ท่ขี า้ เกิดมา หนา้ ตาไมส่ วยเหมอื นคนอื่นเขา มวี ิธีการใดท่ีจะช่วย ใหข้ า้ สวยขึน้ ได้หรอื ไม่ ทา่ นจะต้องการหนา้ ตาทส่ี ะสวยไป ทาไมหรอื :เฉนิ กยุ้ เซยี ง

หญงิ สาว:การท่ขี า้ มีหนา้ ตาไม่สวย มันทาใหข้ ้าเกิดความทุกขเ์ นอ่ื งจาก เวลาไปไหนมาไหนก็จะทาใหไ้ ม่ ม่ันใจและรูส้ กึ นอ้ ยหน้าคนอื่น

ใบหนา้ ของแม่นางมิได้ทาใหแ้ มน่ าง เกดิ ความทุกข์ไดห้ รอก:เฉนิ กุ้ยเซยี ง หญงิ สาว:ทา่ นนกั พรตเหตใุ ดท่านจงึ กล่าว เชน่ นน้ั ในเมอ่ื ท่ีขา้ ทุกขใ์ จอยู่นก้ี ็เพราะ เร่ืองไปหน้าของข้าไมส่ วยนแี้ หละ ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะใบหนา้ แลว้ จะเปน็ เพราะอะไรเลา่

นนั้ เป็นเพราะใจของแม่ นางเองต่างหากทท่ี าใหเ้ กิด ทกุ ข:์ เฉนิ กุ้ยเซียง

หญิงสาวเม่ือได้ฟังเฉินกุ้ยเซียงพูดอย่างน้ัน ก็ เกดิ ความไมพ่ อใจเปน็ อย่างมาก

ในขณะน้ันได้มีกระรอกตัวน้อยว่ายน้าผ่าน มาแล้วกระโดดขึ้นบนเรือ กระรอกน้อยได้ว่ิงผ่าน คนแจวเรือและผ่านเฉนิ ก้ยุ เซยี งแตไ่ มม่ ีใครว่าอะไร เพราะต่างก็รู้วา่ กระรอกน้ันเป็นสัตว์ท่ีไม่มีพิษมีภัย อะไร

แต่เมอื่ กระรอกน้อยวง่ิ ผ่านไปยงั หญงิ สาว หญงิ สาว ก็ตกใจแล้วตโี พยตพี ายทนั ที ด้วยความทีไ่ ม่ระวงั ตัวหญงิ สาวจงึ พลดั ตกลงจากเรอื

เมือ่ หญงิ สาวขึ้นมาบนเรือได้แลว้ หญิงสาว:เจ้ากระรอกนี้ เป็นเหตใุ่ หข้ า้ ตอ้ ง ตกน้า เหตุใดพวกทา่ นท่เี ห็นมันกอ่ นจงึ ไม่ จับมนั หรือไล่มันลงน้าไปเสยี แต่ทีแ่ รก

แท้จริงแล้วกระรอกน้อยก็มิได้เป็นเหตุให้ แม่นางตกน้าได้หรอก หากกระรอกน้อยเป็นเหตุ ให้คนตกน้าได้ท้ังข้าและคนแจวเรือก็ต้องตกน้า ดว้ ยกันท้ังหมดเชน่ กนั :เฉินกยุ้ เซียง

หญงิ สาว:ถา้ อยา่ งนั้นอะไรหละท่ีทา ให้ข้าตอ้ งตกนา้ จติ ใจที่รังเกียจกระรอกของ แมน่ างเองท่ที าใหแ้ ม่นางตกนา้ : เฉินก้ยุ เซยี ง

เม่ือได้ฟงั คาชแี้ นะจากเฉินก้ยุ เซียงหญงิ สาวก็ เข้าใจทกุ อยา่ งได้ทนั ที่

ปัญญายุทธ์จากเรื่องนี้ ความทุกข์ในโลกเราน้ันหลาย อย่างไม่ได้เกิดจากสิ่งภายนอก แต่เกิดข้ึนจากภายใน จติ ใจของเราเอง จิตใจทรี่ ังเกียจ จิตใจท่ีไม่ยอมรับ จิตใจ ท่ีมีอคติ สร้างความทุกข์ให้ได้มากกว่าที่สิ่งภายนอกน้ัน สร้างให้กับเราเสียอีก ดังนั้นแทนท่ีจะปรุงแต่งจิตใจไปใน ทิศทางที่ทิม่ แทงทาร้ายตัวเอง การเปลี่ยนจิตให้เป็นกลาง เห็นเป็นเร่ืองธรรมดา เห็นว่าเป็นเช่นน้ันเองย่อมเป็น วธิ กี ารท่ีชว่ ยดับทกุ ข์ไดอ้ ย่างแท้จรงิ