เรื่องไดโนซอร์รัก

บทนำ� 16 : 53 น. “ยังไม่มาอีกเหรอ” เป็นอีกคร้ังที่ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา การรอคอยมักจะท�ำให้เรารู้สึกว่ามันนานเสมอและผมเองก็ก�ำลังรู้สึก แบบนนั้ เปน็ เวลาเกอื บสองชวั่ โมงทผี่ มมานง่ั รอคนสองคนอยหู่ นา้ ตกึ ของคณะนเิ ทศศาสตร์ ไมร่ วู้ ่าทั้งสองคนจะจำ� ได้หรือเปลา่ ...วา่ วนั นีพ้ วกเรามนี ัดกนั หรอื อาจจะยงุ่ จนลมื ไปแลว้ ลมื แมก้ ระทง่ั ผมทม่ี าคอยอยแู่ บบนี้ ถา้ หากนเ่ี ปน็ ครง้ั แรกผมคงจะไมม่ คี วามคดิ อะไรแบบนใี้ นหวั แต่ เพราะมันเป็นครั้งที่ผมเองก็นับไม่ได้ท่ีต้องมาน่ังรอ และก็จบด้วยค�ำ วา่ ตดิ ธรุ ะ...หรอื ไมก่ เ็ พลยี เกนิ กวา่ จะไปดว้ ยกนั ตามนดั สดุ ทา้ ยกเ็ หลอื แค่ผมที่ยังคงยิ้มและพูดค�ำว่าไม่เป็นอะไร พยายามเข้าใจว่ามันเป็น งาน ในฐานะของคนที่เป็นท้ังเพื่อนสนิทและคนรักก็ควรจะไม่สร้าง ความลำ� บากใจใหแ้ ก่ทงั้ คู่ ผมเลอื่ นปลายนว้ิ บนหนา้ จอสมารท์ โฟนในมอื สายตาจอ้ งมอง รปู คขู่ องคนสองคนทก่ี ำ� ลงั มองหนา้ และสง่ ยม้ิ ใหก้ นั แอพทวติ เตอรม์ กั จะเปน็ แอพทแี่ ฟนคลบั คจู่ นิ้ สว่ นใหญใ่ ชต้ ามดารานกั แสดงทเ่ี ลน่ ละคร ~ Scriper ~

8 คู่กนั และเป็นคูจ่ ้นิ กัน หนึง่ ในนั้นก็คือ...เมฆกับสีคราม แฟน และเพื่อนสนทิ ของผม เมฆเปน็ ผชู้ ายตวั สงู รปู รา่ งจดั อยใู่ นเกณฑท์ ดี่ เี กนิ มาตรฐานของ ผชู้ ายบางคนดว้ ยความทอ่ี กี ฝา่ ยชอบจะเขา้ ฟติ เนส ออกกำ� ลงั กายอยู่ สม�่ำเสมอตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย ก่อนจะได้เข้าวงการเป็นนักแสดงใน ซีร่สี ว์ ัยรนุ่ เร่ืองหนึ่ง และเขาคือแฟนของผม เราคบกันต้ังแต่ช่วงมัธยมศึกษาปีท่ีห้าเมฆขอคบกับผมในวัน เปดิ ภาคเรยี นหลงั จากเราเรม่ิ คยุ กนั มาตง้ั แตช่ ว่ งปดิ เทอม ดว้ ยนสิ ยั ของ เมฆที่ช่างสังเกต เอาอกเอาใจเก่ง และยังใช้ถ้อยค�ำท่ีส่ันคลอนหัวใจ คนฟงั ไดอ้ ยา่ งรา้ ยกาจ ผมถงึ ไดต้ กหลมุ รกั เจา้ ตวั และตกลงคบเปน็ แฟน ในที่สุด สว่ นสคี รามคอื เพอื่ นสนทิ ของผมตงั้ แตม่ ธั ยมศกึ ษาปที ส่ี อง เรา เรียนหอ้ งเดียวกนั มาตลอด ที่ผมไปสนทิ กบั สีครามกเ็ พราะเหน็ วา่ อกี ฝ่ายไม่ค่อยมีเพื่อน เพราะข่าวท่ีว่าอีกฝ่ายเป็นเกย์และด้วยหน้าตาที่ ออกจะดูหยิ่งๆ เลยท�ำให้ไม่ค่อยมีใครเข้าใกล้ การท�ำความรู้จักครั้ง แรกของเราคือตอนท่ีคุณครูให้จับคู่ท�ำงาน ผมเป็นฝ่ายเข้าไปขอจับคู่ และพดู คยุ กับสีคราม ท่าทางเย่อหย่ิงท่ีเห็นน้ันเป็นเพียงแค่ฉากหน้าเท่านั้น นิสัย จริงๆ ของสีครามคือคนท่ีร่าเรงิ และช่างพดู เราสองคนสนิทกันมานับ ตง้ั แตต่ อนนั้น จนกระท่ังผมคบกับเมฆ ครามก็เลยได้สนิทกับเมฆไปด้วย เหมือนกนั ทงั้ สองคนดเู ขา้ กนั ไดด้ เี พราะนสิ ยั คลา้ ยๆ กนั ชอบอะไรเหมอื น กนั เชยี รบ์ อลกเ็ ชยี รท์ มี เดยี วกนั บางครงั้ ผมกเ็ หมอื นจะเขา้ ไมถ่ งึ ในสง่ิ ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

9 ที่ทั้งสองคนชอบเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ท้ังคู่ก็รับรู้และคอยดึงให้ผม เขา้ ไปมสี ่วนรว่ มดว้ ยเสมอ ซึ่งน่ันมันกแ็ ค่เมอื่ กอ่ น เมฆเป็นคนหน้าตาดี ความฝันของเมฆคือการได้เข้าสู่วงการ และเปน็ นกั แสดงชอ่ื ดงั ซง่ึ ตรงขา้ มกบั ผมทอ่ี ยากจะเรยี นทางดา้ นวศิ วะ เพราะผมชื่นชอบอะไรแบบน้ีมาต้ังแต่เด็กเน่ืองด้วยพ่อของผมก็เรียน จบและทำ� งานทางดา้ นวิศวกรรมเคร่ืองกล ทุกคร้ังเวลาท่ีเมฆพูดเร่ืองการแสดงผมก็มักจะนั่งฟังและให้ กำ� ลงั ใจเทา่ นนั้ ตา่ งจากสคี รามทฝี่ นั อยากจะเดนิ สายงานเดยี วกบั เมฆ เป็นอีกครั้งที่ท้ังสองคนมีความคิดเห็นความชอบตรงกันจนผมคล้าย จะรูส้ กึ วา่ ตวั เองนั้นเป็นเพยี งแค่สว่ นเกนิ ทง้ั ๆ ทอ่ี กี คนกค็ อื แฟน...และอกี คนกเ็ ปน็ เพอื่ นสนทิ มาหลายปี หลังจากใฝ่ฝันมานานสุดท้ายท้ังเมฆและสีครามก็มีโอกาสได้ กา้ วเขา้ สวู่ งการการแสดงพรอ้ มกนั ไดร้ บั เลอื กใหเ้ ลน่ ซรี ส่ี เ์ รอ่ื งเดยี วกนั ถึงแม้จะเป็นเพียงบทรองแต่กลับได้รับความสนใจจนเกิดเป็นกระแส คู่จิ้นข้ึนมา จากท่ีเคยสนิทและตัวติดกันอยู่แล้วก็ย่ิงมากข้ึนกว่าเดิม ไม่รู้ว่าต้ังแต่ตอนไหนที่ผมกลายเป็นเพียงคนท่ียืนย้ิมและแสดงความ ยนิ ดใี ห้แก่ทง้ั สองคนท่ีพดู คุยถึงเรอ่ื งซรี ่ีสแ์ ละงานคู่ของตวั เอง ไมร่ ู้วา่ ตงั้ แต่เมื่อไหรท่ ่ีใครต่อใครกบ็ อกว่าทัง้ คูเ่ หมาะกัน บา้ งก็ บอกว่าเป็นแฟนกัน อยู่โรงเรียนจากท่ีเคยกินข้าวด้วยกันนั่งข้างกันก็ ไมม่ เี หมอื นกอ่ น ทข่ี องผมกลายเปน็ ทข่ี องสคี ราม แตเ่ พราะวา่ ทงั้ คพู่ ดู เป็นเสียงเดียวกันว่ามนั คืองาน มนั เป็นแค่การเซอรว์ ซิ เทา่ นนั้ ... และในโรงเรยี นนอกจากครามกไ็ มม่ ใี ครรวู้ า่ ผมกบั เมฆเปน็ แฟน กัน ทุกครั้งเวลามีใครถ่ายรูปลงในแท็กคู่จ้ินแล้วติดผม ก็จะมีบาง คนท่ีผมคาดว่าเขาคงจะไม่ได้คิดอะไร ออกแนวแซวเล่นๆ ว่าผมน้ัน เป็นส่วนเกนิ ~ Scriper ~

10 คำ� ที่ทำ� ให้ผมกับเมฆทะเลาะกันครัง้ แรกต้ังแตท่ ี่คบกันมา และสุดท้ายก็เป็นผมที่เป็นฝ่ายขอโทษให้แก่ความคิดมากและ ง่ีเง่าของตัวเองทีเ่ กบ็ เอาเร่อื งไรส้ าระนม้ี าท�ำใหเ้ ราต้องทะเลาะกนั หลังจากน้ันมาก็ไม่มอี ะไรเหมือนเดมิ อีกเลยในความสมั พนั ธ์ มแี คผ่ มทย่ี งั เลอื กทจ่ี ะหลบั หหู ลบั ตาและทำ� เหมอื นวา่ ทกุ อยา่ ง ยังคงเปน็ เหมอื นเดิม “รกั กก!” หมับ! “อือ้ คราม...ท�ำไมเลกิ ชา้ จงั เลย กรู อนานมาก” ผมว่า ไม่ได้ใส่ อารมณ์ความโกรธลงในประโยคเลยแมแ้ ต่น้อย เพียงแคพ่ ูดถามออก ไปปกติ มรี อยยิ้มประดบั หันมองเพื่อนสนิททโี่ อบกอดผมแนน่ ครามกับผมไม่ตา่ งกันมากในเร่ืองของรูปรา่ ง เพียงแต่ครามจะ สงู กวา่ ผมเลก็ นอ้ ย รา่ งกายผอมบางกวา่ เพราะตอ้ งฟติ หนุ่ ในซรี สี่ เ์ รอื่ ง ต่อไปที่เพิ่งจะเปิดตัวไปเม่ือไม่กี่เดือนท่ีผ่านมา และเร่ืองนี้เองท่ีเมฆ และครามได้เลน่ ค่กู ันเป็นตัวหลัก ซรี ่สี ์วายทีส่ ร้างจากนิยายชือ่ ดงั และกำ� ลงั มกี ระแสในตอนน้ี กลุ่มแฟนคลับต่างก็บอกว่าทั้งสองคนเหมาะกับบทน้ีหลังจาก รอคอยกันมาหน่ึงปเี ต็มๆ ท่จี ะใหท้ ง้ั คู่ได้เล่นซีรีส่ ์คูก่ ัน แตก่ ม็ เี สยี งของแฟนนยิ ายสว่ นใหญท่ ไี่ มถ่ กู ใจตวั ละครหลกั อยา่ ง เมฆและคราม “เลิกสกั พกั แลว้ แต่กูถูกอาจารย์เรียกใหอ้ ยูค่ ุยดว้ ยอะ มึงกร็ ู้ว่า กูขาดบ่อยเพราะซีรี่ส์ท่ีก�ำลังถ่ายท�ำอยู่ คะแนนกูมันเลยร่วงลง อาจารยเ์ ขาก็เรยี กไปเตอื นๆ นะ่ ก็เลยนาน” บอกกบั ผมเสยี งออ่ น “กูบอกมึงแล้วว่าให้อ่านหนังสือก่อนสอบบ้าง ถึงจะไม่ได้เข้า เรียนแตค่ ะแนนสอบมึงกค็ วรจะดีอะ” “อยา่ บ่นเลยนา่ ไวไ้ ฟนอลนี้กูใหเ้ มฆตวิ ให้กไ็ ด”้ … ~ ไดโนซอร์รกั ~

11 “ออื แล้วเมฆยังไม่ลงมาเหรอ” “ลงมาแล้ว ลงมาก่อนกูตั้งแต่เลิกเรียนเลย เห็นว่าวันน้ีมันจะ กลบั บา้ น พ่อกับแม่มนั จะพาไปงานเปิดตัวผลิตภัณฑใ์ หม่ เลยอยาก ใหล้ กู ชายไปเปน็ หนา้ เปน็ ตา...มนั ไมไ่ ดบ้ อกมงึ เหรอ” คำ� ถามของคราม เหมอื นมีอะไรทุบลงมาบนหวั อย่างหนกั “เปลา่ ไม่ได้บอก” “แปลก มนั ยงั บอกกกู อ่ นลงมาอยเู่ ลย ชา่ งเถอะ แลว้ นม่ี งึ มายนื รอกูเหรอ มีอะไรหรอื เปล่า กูมธี ุระตอ้ งไปตอ่ อะ งานเดียวกนั กบั เมฆ เลย เห็นมึงยนื อยู่ก็เลยเขา้ มาหาก่อน” จ�ำไมไ่ ดก้ ันเลยสกั คนสินะ ผมนิ่งเงียบก่อนจะยิ้มออกมาและส่ายหัวตอบ สร้างถ้อยค�ำ โกหกเพ่อื ให้อกี ฝ่ายสบายใจ “เปลา่ มึงมธี ุระเหรอ รีบไปสิ...กแู ค่แวะมาหาเพราะเหน็ วา่ ช่วง น้ีไม่ไดเ้ จอมงึ เลย”...เมฆก็เหมอื นกนั “เดยี๋ วกูก็จะกลบั แลว้ ” “เหรอ เออๆ ง้ันกูไปนะ ไว้กูเสร็จธุระเด๋ียวกูทักไปหานะมึง บายยย” ครามโบกมอื สง่ ใหผ้ ม รอยยม้ิ สดใสบนใบหนา้ ขาวเนยี นเรยี ก สายตาหลายตอ่ หลายคู่จากคนรอบขา้ ง ครามเป็นคนทีด่ ดู ีทงั้ หนา้ ตา และรปู รา่ ง เครอ่ื งหนา้ ทล่ี งตวั ชวนใหม้ องไดไ้ มร่ สู้ กึ เบอ่ื นสิ ยั รา่ เรงิ เปน็ กนั เองกบั ทกุ คนทำ� ใหค้ รามทมี่ ชี อื่ เสยี งอยแู่ ลว้ ยง่ิ มชี อ่ื เสยี งเขา้ ไปใหญ่ ผมหบุ ยมิ้ ลงหลงั จากเพอ่ื นสนทิ ลบั สายตาไป ยกโทรศพั ทข์ นึ้ มา กดโทร.ออกไปยงั สายของใครอีกคนทเ่ี งยี บหายไปท้งั วัน ตู๊ดดด… ตดู๊ ๆๆ ... สายถูกตดั ผมขมวดค้ิวน้อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนจากโทร.เป็นส่งข้อความไป ถามแทน ~ Scriper ~

12 :) . : เมฆ ตอนน้อี ยู่ไหนเหรอ Mhek : บ้าน มอี ะไรหรือเปล่า เมฆยงุ่ ๆ :) . : เหรอ ไม่มอี ะไรหรอก รักแคจ่ ะชวนไปหาอะไรกิน ...ผมรอสักพักกอ่ นท่ีขอ้ ความจะถูกอ่าน และเงียบ ไร้การตอบกลับจากอกี ฝ่าย ถา้ เป็นแบบนน้ั ...ผมกค็ งต้องไปหาอะไรกนิ คนเดียว ผมจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวสองชามให้ป้าที่เปิดร้านขายอยู่ข้างทาง ราคาไม่แพงและรสชาติก็อร่อยจนลูกค้าเข้าร้านไม่ขาดสาย เรื่อง ปรมิ าณและคณุ ภาพกจ็ ดั อยใู่ นระดบั ทด่ี ี ผมเคยมากนิ แตไ่ มไ่ ดม้ าบอ่ ย เพราะระยะทางมันห่างไกลจากมหา’ลัยพอสมควร แต่วันน้ีรู้สึกว่า อยากจะไปเรอื่ ยๆ ไปทไ่ี กลๆ บ้าง หลังจากออกจากร้านมาผมก็บอกฝากรถเอาไว้กับคุณป้าใจดี เจา้ ของร้านเพราะต้องการที่จะไปเดินดขู องต่ออกี สกั หนอ่ ย ความจรงิ เพยี งแค่อยากจะเดนิ คดิ อะไรไปเรื่อยกเ็ ท่าน้ัน สองข้างทางสงบเงียบเม่ือผมเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ หยุดอยู่ ตรงสะพานข้ามคลองขนาดใหญ่ หยิบเอาโทรศัพท์ข้ึนมากดเข้า #เมฆสคี ราม แท็กทีเ่ หล่าแฟนคลบั ตัง้ ใหแ้ กเ่ มฆและสีครามตั้งแต่จบ ซรี ่ีสเ์ รือ่ งแรกที่ท้งั สองคนได้แสดง ‘ถามพ่ีเมฆว่ามีแฟนหรือยัง พ่ีเมฆตอบว่ายังไม่มี แต่สายตา เอาแต่มองหน้าพ่ีคราม แบบนี้ไม่ต้องจิ้นแล้วมั้งงง แฟนกัน ดูออก #เมฆสีคราม’ ‘เรียลมากแม่ เพ่ิงเจอพี่เมฆกับพ่ีครามสดๆ ร้อนๆ โคตรแตม้ บญุ ...พีเ่ ขามาเดินดขู องด้วยกนั อะ แถมมีพ่อแมพ่ เ่ี มฆมาดว้ ย เปิดตวั ลูกสะใภเ้ หรอคะ @Mhek_kt @Krammetha #เมฆสคี ราม’ ผมกดเปลี่ยนจากหน้าทวิตเตอร์ไปยังเฟซบุ๊กทันที ขบกัด รมิ ฝปี ากตวั เองข่มกลน้ั ความรสู้ ึกแปลกๆ ในใจลงไป เงยหน้าขึน้ มอง ~ ไดโนซอรร์ กั ~

13 ท้องฟ้าในยามเย็นเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างท่ีเอ่อคลอ หันกลับมาสูดลม หายใจเข้าก่อนจะตัดสนิ ใจเดนิ กลับทางเดิม ตึกๆๆ ตุ้บ! “เฮย้ !” ผมรอ้ งเสยี งหลง เออื้ มมอื ควา้ โทรศพั ทต์ วั เองทกี่ �ำลงั รว่ ง ลงสู่พ้ืน แรงปะทะของผู้ชายคนหนึ่งที่ว่ิงมาชนท�ำให้ผมเซและไม่ สามารถจะคว้าโทรศัพท์เอาไว้ได้ น�้ำตาที่พร่ามัวในตอนแรกไหลริน ทันที กัดปากแน่นหันไปมองทางผู้ชายคนน้ันที่หยุดว่ิงก่อนจะก้มลง เพอ่ื จะเก็บโทรศัพท์ ตึกๆๆ “หยดุ ท�ำไมวะไอ้เสือ...เวร มงึ ชนเขาเหรอ” “เออดพิ ่ี โทรศัพทร์ ่วงเลย พงั ไหมไม่ร.ู้ ..ขอโทษนะ ใหซ้ ือ้ ใหม่ ให้หรือเปล่า” คนท่ีชนเอ่ยบอก ก่อนที่ผู้ชายอีกคนจะนั่งลงคว้า โทรศพั ทผ์ มมาพลิกดูให้เห็นรอยแตกรา้ วบนหน้าจอ อตุ สา่ ห์คดิ วา่ จะ ใชอ้ ีกสักปแี ลว้ คอ่ ยเปล่ยี นใหม่ แตด่ เู หมอื นวา่ จะต้องซื้อใหมแ่ ล้วละ “ขอโทษแทนน้องกูด้วย...ได้ยินไหมวะ จะก้มหน้าก้มตาท�ำไม เน่ีย เงยดิ...” ผมเงยหน้าข้ึนตามที่อีกฝ่ายว่า ยกมือเช็ดหน้าตัวเอง สบตากบั คนตรงหนา้ ทน่ี ง่ิ เงยี บไป ใบหนา้ นา่ กลวั ในสายตาผมจอ้ งเขมง็ มาราวกบั ว่าผมไปท�ำอะไรให้ไม่พอใจ ท้ังๆ ที่พวกเขาน่นั แหละท่ีมาชนผม “ขอโทรศัพท์คืนด้วยครับ” ผมว่าเสียงแผ่ว ปกติผมไม่ใช่คนท่ี ชอบจะมีปัญหากับใครอยู่แล้ว และผู้ชายตรงหน้าก็ไม่ใช่คนท่ีท่าทาง นา่ โตเ้ ถยี งหรือมเี รอ่ื งด้วยสกั เทา่ ไหร่ “...หนา้ จอมนั ร้าว” เขาก้มลงมองโทรศพั ทผ์ มทอี่ ยใู่ นมอื “เลีย้ วขวาขา้ งหน้า กเู หน็ เม่ือก้ี!” “พวกมงึ เรว็ ๆ ด”ิ “พี่มึง!” คนชอื่ เสอื ตะโกนเรียกทา่ ทางตึงเครียด ~ Scriper ~

14 “เออ น่ีโทรศัพท์ กูเห็นชื่อเฟซมึง ไว้เดี๋ยวจะทักไปหาเรื่องค่า เสยี หาย วนั นก้ี ูรบี แลว้ ก.็ ..ชอบวะ่ อยากขอเบอร์ แตเ่ หมอื นจะไม่ทนั เอาไว้เจอกันรอบหน้ากูค่อยขอแล้วกัน” ทุกอย่างมันรวดเร็วไปเสีย หมด ผชู้ ายทา่ ทางดบิ เถอื่ นตรงหนา้ ผมยดั โทรศพั ทค์ นื ใสม่ อื ผม หนั ไป มองทางที่ตัวเองวิ่งมาอีกครัง้ ลุกขน้ึ ยืนไดก้ พ็ ากนั ว่ิงหายไปพรอ้ มกบั ผชู้ ายอีกคนท่ชี ือ่ เสือ โทรศพั ทผ์ มสน่ั ครดื ยงั คงใชง้ านไดอ้ ยู่ แตต่ รงรอยรา้ วมนั สมั ผสั ไม่ได้ ยงั ไงก็คงต้องซอ้ื ใหม่อยดู่ ี ผมพยายามเล่ือนรับสายท่ีโทร.เข้า ยกโทรศพั ทข์ ้ึนแนบหู “เมฆ...” [รกั อยูไ่ หน] “มีอะไรหรือเปล่า” [คิดถงึ ไง เมฆโทร.หาไม่ไดเ้ หรอ...] นัน่ สิ แฟนกันนี่ ทำ� ไมจะโทร.หาไมไ่ ด้ “ท�ำไมจะไมไ่ ดล้ ะ่ ...รักก็คิดถงึ เมฆ” ผมกลับมาถึงหอพัก ความจริงแล้วพ่อจะให้ผมเรียนวิศวะอีก มหา’ลยั หนง่ึ เพราะใกลบ้ า้ นมากกวา่ แตผ่ มเลอื กจะมามหา’ลยั นเ้ี พราะ เมฆ ถกู คะยน้ั คะยอจนสดุ ทา้ ยกล็ องมาสอบดแู ละตดิ คณะวศิ วะอยา่ ง ท่ีหวงั เอาไว้ ก็เลยขอพ่อมาเรียนที่นีแ่ ทน ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเร่ืองเรียนทั้งพ่อและแม่ก็ให้ผมได้ เลือกอย่างเตม็ ท่ีอยแู่ ล้ว ไม่บงั คบั ด้วยซ้ำ� ว่าต้องเรยี นวิศวะ หอท่ีผมพักอยู่เป็นหอท่ีมีห้องขนาดกลาง มันไม่ได้กว้างมาก ดา้ นหลงั หอ้ งมรี ะเบยี งแคบๆ ไวส้ ำ� หรบั ประกอบอาหารได้ และหอ้ งนำ�้ ภายในหอ้ งมีเตยี ง โตะ๊ เครื่องแปง้ และตู้เย็นขนาดเล็ก โตะ๊ และเกา้ อ้ี ส�ำหรบั นง่ั ทำ� งานหนึง่ ชุดและตูเ้ ส้อื ผ้าไมเ้ กา่ ๆ หน่ึงตู้ ค่าเชา่ ต่อเดือนไม่ได้แพงมาก ก็ตามสภาพหอ้ ง ~ ไดโนซอร์รกั ~

15 เมฆจะมานอนกับผมบางวันเท่าน้ัน ไมม่ ีอะไรเกนิ เลยระหว่าง เราเพราะมาทีไรอีกฝ่ายก็จะเอาแต่เล่นโทรศัพท์คุยกับแฟนคลับ พอ งว่ งก็นอน คุยกบั ผมแทบจะนบั ประโยคได้ด้วยซ้ำ� ต่างจากเมื่อก่อนลบิ ลบั ... แต่กอ็ ยา่ งทวี่ า่ ...เวลาเปลี่ยน คนกเ็ ปลย่ี น ท่ีผมยังคงท�ำทุกอย่างเหมือนเดิมก็แค่เป็นการให้โอกาสทั้ง ตวั เองและเมฆ ใหโ้ อกาสตวั เองหมดความรสู้ กึ และถอยออกมาเงยี บๆ และใหโ้ อกาสเมฆ...กลบั ไปเปน็ คนเดมิ ในชว่ งแรกทเ่ี ราคบกนั จบปหี นงึ่ เม่ือไหรถ่ ้าทกุ อยา่ งมนั ยงั คงแย่ลงเรอื่ ยๆ ผมกค็ งจะไม่ทนตอ่ ไป ผมอาบนำ�้ เปลี่ยนเส้อื ผา้ เปดิ โน้ตบกุ๊ ข้นึ ตั้งใจวา่ จะท�ำงานที่จะ ตอ้ งส่งตอ่ ให้เสร็จ หนา้ แท็บกเู ก้ิลเปดิ แยกแท็บเฟซบุ๊กเอาไว้ หนง่ึ รายการแจ้งเตอื นใหมด่ งึ ดูดใหผ้ มคลกิ กลบั ไปดู ขมวดคว้ิ เมื่อเห็นวา่ มคี นกดเพิม่ เพ่อื นผมมา ... ไม่มอี ะไรเลย เฟซเหมือนเพิ่งจะสมคั รใหม่ รูปโปรไฟล์เปน็ ไดโนเสารห์ นา้ ตานา่ รกั ชือ่ เฟซ ดโิ น่ หรอื ไดโน ผมกไ็ มแ่ นใ่ จเหมอื นกนั เลอื่ นลงดหู นา้ ไทมไ์ ลนก์ ม็ เี พยี งคลปิ วดิ โี อหนง่ึ ทเ่ี พ่งิ โพสต์ไปไม่กนี่ าที ผมเผลอกดเล่นคลิปน้นั เสียงกีตาร์ที่ผู้ชายคนหนึ่งก�ำลังดีดดังคลอมาพร้อมเสียงเพลง ในคลปิ ไมเ่ หน็ หนา้ คนรอ้ ง เหน็ เพยี งเสน้ ผมสดี ำ� สนทิ และปลายคางไล่ ลงมาเท่านั้น ‘รกั แรกพบแทจ้ รงิ เปน็ อยา่ งไร...เพราะเธอใชห่ รอื ไม่ เปิดใจใคร ทีฉ่ นั เป็น จากวนั น้นั หัวใจรู้สกึ เอง ชัดเจนวา่ ทุกสงิ่ เกิดข้ึนจริงใช่ฝนั ไป ไดพ้ บจงึ เข้าใจ มีอยจู่ รงิ ’ เสยี งเพราะ... ~ Scriper ~

16 ผมกดรบั เพอื่ นไปแบบไม่คิดอะไร ไมร่ ู้สิ ดองเพอื่ นไว้เป็นโหล แตด่ ันกดรบั คนที่ไมม่ ีแม้แต่เพือ่ น รว่ มกัน กดรบั เสรจ็ ก็กลับเข้าหน้างานตัวเองต่อ นงั่ ทำ� จนกระทั่งเสร็จ และเปน็ จงั หวะเดยี วกบั ทเี่ สยี งขอ้ ความเฟซและแจง้ เตอื นดงั ขนึ้ พรอ้ ม กัน Dino Dino : มึง ... นเี่ ปน็ การทกั ทายของคนทเ่ี ปน็ เพอ่ื นกนั ผา่ นเฟซบกุ๊ และไมเ่ คย ร้จู กั กันมาก่อนง้ันเหรอ ผมเลอื กท่ีจะอ่านและไม่ตอบ เลอ่ื นดูอยา่ งอื่นในเฟซแทน ก่อนทหี่ นา้ ตา่ งแชทของคนเดิมจะ เดง้ ขน้ึ มาอกี รอบ Dino Dino : หย่ิงเหรอวะ ตอบเร็ว จะคยุ เรื่องคา่ เสยี หาย Dino Dino : อกี เรอ่ื ง ฟงั เพลงทกี่ ลู งแลว้ ใชไ่ หม รอ้ งใหม้ งึ นะ ชอบจรงิ ๆ อยากจีบ ~ ไดโนซอร์รัก ~

บทท่ี 1 ชื่อก็ยังไม่รู้ เบอรก์ ย็ งั ไม่ได้ขอ ก็วา่ ขอจบี แบบดๆี นะ ท�ำไมถงึ ไดโ้ ดนบลอ็ ก...? “หนา้ เครยี ดเลยวะ่ เอา้ หมดแกว้ เลยพมี่ งึ เขาอาจจะมแี ฟนแลว้ ก็เลยบลอ็ กหรือเปล่า” ไอเ้ สือวา่ มนั เป็นน้องรหัสผม เห็นทา่ ทางมอง โทรศัพท์พูดบอกผมไปยิ้มไปของมันก็ได้แต่หม่ันไส้ ยกเท้าเตะลงบน ขาเก้าอ้เี ตม็ แรงจนคนนงั่ สะดุ้ง ขมวดค้วิ ใสผ่ มยกใหญ่ “พีแ่ ม่งพาลอะ กูไมน่ า่ ออกมาด้วยเลย” “...” ผมไม่ตอบอะไร จดจ้องลงทหี่ น้าจอโทรศพั ท์อีกรอบกอ่ น จะถอนหายใจ หรือจะเป็นอย่างที่ไอ้เสือว่า บางทีเขาอาจจะมีแฟน แลว้ อยา่ งนน้ั ผมกต็ อ้ งตดั ใจใชห่ รอื เปลา่ ความรสู้ กึ อกหกั มนั เปน็ แบบ นเ้ี องเหรอวะ ปกตมิ แี ตค่ นเขา้ หาและเปน็ ผมทหี่ กั อกคนอน่ื พอมาโดน กบั ตัวแลว้ ก็รู้สึกเจ็บๆ ดี แกว้ เหลา้ ในมอื ถกู ยกขน้ึ จรดรมิ ฝปี ากอกี รอบ ของเหลวมนึ เมา ถกู ผมกลนื ลงคอรวดเดยี วหมดกอ่ นจะกระแทกแกว้ วางลงบนโตะ๊ ดว้ ย ความร้สู ึกในใจทบี่ อกไม่ถกู วา่ กำ� ลงั ร้สู กึ แบบไหน ~ Scriper ~

18 “เป็นเอามากนะมึง ถ้าฟังที่ไอ้เสือบอกอย่างเดียวไม่มาเห็น สภาพมึงนี่กูไม่เช่ือนะว่าหน้าอย่างมึงจะมีคนมาหักอก” เสียงทุ้มคุ้น เคยดังข้ึน ผมเหลือบสายตามองเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ลากเก้าอี้แทรก กายเข้ามาน่งั พรอ้ มกับรอยยิ้มบางๆ พี่หมี...พี่รหัสผม ลุงรหัสไอ้เสอื มัน “...” “สวยไหมคนทหี่ ักอกมึง” คำ� ถามพานใหน้ กึ ไปถงึ ใบหนา้ ขาวเนยี น...ขาวจรงิ ๆ ผมสโี คลา่ คลอเคลยี ตากลม มันไมไ่ ด้กลมโตเหมอื นกบั ผ้หู ญงิ แต่มันดเู ข้ากันกับ จมูกเล็กๆ และปากอิ่มสีแดงสั่นน้อยๆ ยามที่สบตากัน จะว่าสวย ไหม...ก็สวย แต่ไมไ่ ด้สวยขนาดวา่ จะเปรยี บเปน็ ผหู้ ญงิ ได้ สวยในแบบทผี่ มชอบ “อือ...สวย” “แล้วยงั ไง เขามีแฟนแล้ว” “ไม่ร”ู้ “เอ้า แล้วมงึ อกหกั ไดไ้ ง” “...” “ไอเ้ สอื มงึ เลา่ ด”้ิ เหน็ วา่ ผมไมต่ อบพห่ี มกี ห็ นั ไปถามไอน้ อ้ งรหสั ตวั ดที ย่ี งั คงนงั่ กาวใสร่ ปู นอ้ งคทิ แคทในโทรศพั ทไ์ มห่ ยดุ เหน็ วา่ เปน็ คน ท่ีมันชอบ แต่ดันเสือกใจกากไม่กล้าจีบเขา อีกอย่าง...ถูกพ่ีชายน้อง กดี กัน วนั ๆ ก็เลยได้แต่นง่ั ดูรปู แล้วเพ้อไปตามเร่ือง ผมนั่งดื่มต่อเงียบๆ ขณะท่ีไอ้เสือเริ่มเล่าเร่ืองราวท่ีเกิดข้ึนใน วนั น้ีตั้งแตต่ น้ ให้พี่หมีฟังจนจบ “หึๆ กไู มแ่ ปลกใจเลย” พดู กลัว้ ขำ� พลางมองมาทางผม “...” “กส็ มกบั เปน็ มงึ นะวธิ จี บี แบบพงุ่ ชนฉบิ หาย มอี ยสู่ องทางเลยที่ เขาบล็อก...มีแฟนแล้วไม่ก็เขากลัวมึงก็เลยบล็อก ค่าเสียหายก็คงไม่ ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

19 เอาแล้วละ” พีห่ มพี ูดที ผมก็ยกแก้วข้ึนด่ืมที โคตรช้�ำใจเลยวะ่ แมง่ ที่ ผ่านๆ มาผมไม่เคยสนใจอะไรกับความรัก ไม่เคยคิดอยากจะมีแฟน เลยนะ มีแต่ความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดตามประสาผู้ชายคนหน่ึงก็ เท่านน้ั และผมก็เด็ดขาดพอทจี่ ะท�ำใหค้ นพวกน้ันไม่เข้ามาวุ่นวายใน ชีวติ ผมอีกหลงั จากแยกทางกัน พอรสู้ กึ ใชก่ ับใครสักคน ใครคนนั้นดนั มแี ฟน หรือว่าจะยงั ไม่มี...แต่อาจจะกลัวผมอยา่ งทพี่ ่หี มีบอก มันก็เปน็ ไปได้ เพราะตอนที่ผมบังคับให้เขาเงยหน้าขึ้นมา ร่างกายส่ันเทาจน เหมือนกระต่ายตวั เลก็ ท่กี ำ� ลงั สบตากบั ผ้ลู ่าแบบผม ปึก! “...แปลว่ายงั มีหวัง” “อะไรมงึ ” พรี่ หสั ผชู้ ว่ ยชท้ี างสวา่ งใหผ้ มเลกิ ควิ้ ถามพลางยกแกว้ เหลา้ ขึ้นดม่ื “พรงุ่ นี้ผมจะไปแถวนน้ั อกี ” “มงึ เอาจรงิ ? คดิ วา่ จะไดเ้ จอเหรอวะ มหา’ลยั ทไี่ อเ้ สอื วา่ กใ็ ชจ่ ะ เลก็ ๆ คนมเี ปน็ พนั เปน็ หมนื่ มงึ จะเดนิ เขา้ ไปถามวา่ รจู้ กั คนนไ้ี หมครบั หรอื ไง” “ถา้ หาไมเ่ จอกค็ งตอ้ งทำ� แบบนน้ั ” ผมวา่ ไมเ่ กย่ี งวธิ หี รอกขอแค่ ใหไ้ ดเ้ จออกี รอบกพ็ อ อยากจะทำ� ความรจู้ กั ใหม้ ากกวา่ นี้ กระตา่ ยตวั นน้ั ผมจอง แต่ถ้ามีเจ้าของแล้วก็คงต้องถอยออกมา สันดานผมเหี้ยแต่ สง่ิ เดยี วทจี่ ะไมท่ ำ� กค็ อื แยง่ แฟนคนอน่ื มนั ไมใ่ ชน่ สิ ยั ลกู ผชู้ ายเขาทำ� กนั แต่ถ้ายงั ไมม่ ี... ผมกจ็ ะจีบด้วยวธิ ขี องผมตอ่ ไป อาจจะปรบั เปล่ียนบ้างเพ่ือให้ อีกฝ่ายไม่รู้สึกกลัวมาก ก็เปล่ียนสักนิด อย่างตอนแรกที่ทักไปขอจีบ เลย เจอหน้ากนั อีกทกี ถ็ ามช่ือกอ่ น...แลว้ ค่อยขอจบี “เออ กูเอาใจชว่ ยแล้วกนั ” ~ Scriper ~

20 Ruk’s Part ผมพบั หนา้ จอโนต้ บกุ๊ ลงหลงั จากกดบลอ็ กเฟซของคนแปลก หนา้ ทา่ ทางนา่ กลวั มอี ยา่ งทไี่ หนจะคยุ เรอ่ื งคา่ เสยี หายแตด่ นั ใชถ้ อ้ ยคำ� เชงิ ขม่ ขใู่ หต้ อบแบบนน้ั แลว้ ไหนจะยงั มาบอกวา่ ชอบผม อยากจบี อกี ท่ีเขาพูดตอนคืนโทรศัพท์ให้ผมก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าตัวเองฟังถูก หรือเปล่า แตพ่ อทกั มาบอกกนั แบบนก้ี เ็ ลยมัน่ ใจขน้ึ มาทันที แลว้ กก็ ด บล็อกไปโดยไม่คิดดว้ ย ไมอ่ ยากมปี ญั หากบั เมฆ ผมไมเ่ คยแชทคยุ กบั ใครเลยนอกเหนอื จากเพอื่ นๆ ทค่ี ยุ กนั เรอ่ื งงานกลมุ่ หรอื งานของคณะ สว่ นหนงึ่ กเ็ พราะ ไมช่ อบความวุ่นวาย และอีกส่วนหนึง่ ...ก็เพราะเมฆ ปงึ ๆๆ “รัก” เสยี งเรยี กหนา้ หอ้ งพาใหผ้ มละมอื จากการจดั ของบนโตะ๊ ใหเ้ ขา้ ท่ี ริมฝีปากขยับข้ึนเป็นรอยย้ิมต่ืนเต้นและความสุขเล็กๆ ท่ีเอ่อล้น ออกมาจากข้างใน กา้ วเท้าตรงไปทปี่ ระตรู วดเรว็ พรอ้ มกับดงึ ประตูให้ เปดิ ออก “เมฆ” “รัก!” เสียงของใครอีกคนดังข้ึนด้านหลังคนตัวสูงตรงหน้าผม สีครามโผล่หน้าออกมาพร้อมกับถุงใส่ไก่ทอดแบรนด์ดังพร้อมด้วย รอยย้ิมแทนท่ี รอยยิม้ ของผมเลือนหายไปทีละน้อยจากใบหนา้ เลกิ คิ้วข้ึนมองไปทางเมฆท่ียืนนง่ิ ไม่พูดอะไร ผมเคยบอกไปแล้วไม่ใชเ่ หรอ...ว่าท่นี ่ีคือพ้นื ทส่ี ่วนตัว “มึงหวิ ไหม เมฆแวะซ้อื ไก่ทอดมาด้วย ของชอบกเู ลย...น่หี อ้ ง มึงเหรอ ไม่เห็นมึงเคยชวนกูมาเลย” เสียงเพ่ือนสนิทผมยังคงดัง เจ้ือยแจ้วขณะที่แทรกตัวเข้าด้านในห้อง ผมสบตากับเมฆ ส่งสายตา บ่งบอกให้รูว้ ่าครัง้ น้ผี มรูส้ ึกแย่มากขนาดไหน ทุกพ้ืนทีท่ ี่เคยมแี คผ่ มกับเมฆจะต้องมีครามร่วมด้วยตลอด ~ ไดโนซอรร์ กั ~

21 ผมไมอ่ ยากมคี วามรสู้ กึ แบบน้ี แตก่ บั บางพน้ื ทท่ี ม่ี เี ราผมกอ็ ยาก ให้มันมีแค่เรา การท่ีผมไม่เคยให้สีครามมาที่ห้องน้ีมันก็แปลได้ว่าผม ต้องการเว้นพ้ืนที่ตรงนี้เอาไว้ และมันก็เป็นข้อตกลงระหว่างเราที่ผม เคยพูดไปแล้ว “เข้าหอ้ งกัน” เมฆวา่ ด้วยรอยย้มิ สายตาไม่ไดแ้ สดงให้ผมเหน็ เลยว่าเขารู้สึกผิดหรืออยากขอโทษในสิ่งท่ีท�ำ ผมรู้นะว่ามันแค่เรื่อง เลก็ และเราไมค่ วรจะตอ้ งเอาเรอื่ งแบบนม้ี าตงั้ เปน็ ประเดน็ ทะเลาะกนั แต่เพราะมันเปน็ เร่ืองเล็กๆ ท่ีเมฆสามารถทำ� ได้ “เรา...ออกไปคุยกันหน่อยไหม” “เมฆเหนื่อยอะรัก เข้าห้องเถอะนะ ไปกินไก่ทอดกันดีกว่า... เมฆซอื้ มาฝาก” “รักไม่ชอบกินไก่ทอด” จ�ำไม่ได้หรือไง ถ้าจะมีคนที่ชอบกินก็ สีครามนน่ั แหละ...ไมใ่ ชผ่ ม “ช่างมันเถอะ เมฆกินกบั ครามสองคนไป แล้วกนั ” เสียงของผมเจอื ดว้ ยความน้อยใจและตดั พ้อ อยา่ งน้อยของ ทซี่ อ้ื มาก็ควรจะเป็นของทผี่ มชอบกินไมใ่ ชห่ รอื ไง ... “เมฆ! กูรอกินไกอ่ ยู่ เข้ามาสักทดี วิ ะ เรว็ ๆ บอลเร่มิ แล้วนะเว้ย” “เออ เดยี๋ วกเู ขา้ ไป” ตะโกนตอบกอ่ นจะหันมาควา้ มือผมไปกมุ เอาไว้แผ่วเบา “เร่ืองไก่ทอดเมฆขอโทษ จ�ำสลับนิดหน่อย เอาไว้วัน หลงั เมฆจะพารกั ไปกนิ อาหารญปี่ นุ่ โอเคไหมครบั ไมง่ อนนะ วนั นงี้ าน เลิกเมฆกต็ ั้งใจมาหารกั เลยนะ” “อย่าพดู เลยเมฆ...จำ� ไดไ้ หมวา่ วนั นี้เรานดั กัน เราสามคน” “รัก” “เขา้ หอ้ งสิ บอลเรมิ่ แลว้ นะ เมฆไมด่ เู หรอ” ผมเปลยี่ นเรอ่ื งพรอ้ ม รอยยมิ้ ดงึ มอื แฟนตวั เองเขา้ มาในหอ้ งดว้ ยอารมณท์ ต่ี า่ งกนั กบั ในตอน แรกอย่างสน้ิ เชงิ ผมเหนอ่ื ย ไม่อยากจะทะเลาะกบั เมฆ เรอ่ื งทผี่ ดิ นัด กนั ผมชินชาจนไมอ่ ยากจะเก็บอะไรมาคิดอีก ~ Scriper ~

22 สว่ นเรอื่ งคราม...ในเมอ่ื มาแลว้ จะให้ไล่กลับไปกค็ งท�ำไมไ่ ด้ “รกั ...มงึ ไมก่ ินเหรอ มากนิ ด้วยกันดิ” “มงึ กนิ เลย กูอมิ่ แลว้ ว่าจะนอนเรว็ มึงกด็ บู อลกับเมฆไปแลว้ กนั ” “เออๆ นอนกอ่ นเลย เดย๋ี วพวกกดู บู อลเสรจ็ จะไปนอนดว้ ย มงึ ชอบปกี ใช่ป้ะเมฆ อะ กูแบง่ ใหช้ น้ิ นงึ ทเ่ี หลอื ของก”ู เสียงพูดดงั ขึน้ มา ในตอนทผ่ี มพาตวั เองขนึ้ มานอนหนั หลงั ใหท้ ง้ั คอู่ ยบู่ นทน่ี อน หลบั ตา ลงฟังเสียงโวยวายของทั้งสองคนที่ก�ำลังเชียร์บอลกันจริงจัง ไม่ใช่ว่า ผมไมค่ ิดสงสัยในความสมั พนั ธข์ องเมฆและสีคราม แตส่ ่วนหน่ึงเพราะความไวใ้ จทำ� ให้ผมไมก่ ล้าคิด สคี รามกับผม สนทิ กนั มาหลายปี ทา่ ทางทม่ี นั แสดงออกกบั เมฆผมกเ็ หน็ มาเปน็ ปกติ ต้ังแต่ชว่ งมัธยมจนถึงตอนน้ี ไม่ไดเ้ ปลี่ยนหรือดูพิเศษอะไรมากข้ึนกว่าเดิม ถา้ จะมอี ะไรทเ่ี ปลยี่ น...กค็ งจะเปน็ แฟนผมนน่ั แหละทเี่ ปลย่ี นไป ทุกอยา่ ง “มงึ แดกเลอะจังวะคราม” “กหู วิ ...เชยี่ ไอเ้ มฆ ไมไ่ ดอ้ ยกู่ บั แฟนคลบั ปะ้ กเู ชด็ เองได้ ไมต่ อ้ ง มาเช็ดให้” “บน่ แตย่ ่ืนหนา้ ให้กูเช็ด” “ก็กกู ินอยู”่ “เออๆ กนิ เขา้ ไป ของชอบมึงน่”ี “ก็ใช่ไง...แล้วเสือกจ�ำว่ารักชอบกินไก่ทอด มึงมันสับสน ถ้า เพ่ือนกูงอนคราวนม้ี งึ งอ้ เองเลยนะ กูไมช่ ว่ ยจรงิ ๆ ดว้ ย ใหม้ งึ อกแตก ตายไปเลย” “ใจร้ายว่ะเตยี้ แตเ่ หน็ มงึ พดู แบบน้ีทไี ร มงึ ก็ชว่ ยกูง้อรักทกุ ที” “ท�ำพูด...ใครใจร้ายกว่ากันมงึ เองกน็ า่ จะรดู้ ีนะเมฆ” ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

23 การพรเี ซน็ ตง์ านกลมุ่ จบลงในคลาสสดุ ทา้ ยของวนั หลงั จาก อาจารยพ์ ดู สรปุ เนอ้ื หาเลก็ นอ้ ยและนดั วนั ทจี่ ะสอบในสปั ดาหห์ นา้ โดย ใชเ้ นอ้ื หาบทสดุ ทา้ ยกอ่ นสอบไฟนอล เพอื่ นๆ ในหอ้ งกท็ ยอยกนั ออก ไปเหลอื เพยี งกล่มุ ผมทีย่ งั คงนัง่ พดู คุยกนั อยู่ “ไดพ้ รีเซน็ ต์แล้วโล่งสัสๆ” “เออ โชคดีดว้ ยทีค่ ร้งั น้ไี ดอ้ ยูก่ บั รัก” ผมยมิ้ ข�ำเมื่อไดย้ นิ ถ้อยคำ� จากอกี ฝา่ ย “พวกมงึ ก็เว่อร์ งานน้ีก็ ท�ำด้วยกนั ถ้าพวกมึงไม่ซอ้ มพรเี ซ็นตไ์ มจ่ ำ� กันมนั กไ็ ม่ออกมาดแี บบนี้ หรอื เปลา่ ” ไมใ่ ชว่ า่ เพราะผมงานพรเี ซน็ ตค์ รงั้ นเี้ ลยผา่ นและไดค้ ะแนน ออกมาดี แตม่ นั เพราะเพอื่ นๆ ทกุ คนนน่ั แหละ งานกลมุ่ ถา้ ใครสกั คน ไม่ให้ความร่วมมือมันก็ล่มได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นต้องขอบคุณ เพือ่ นๆ ในกลุ่มทีท่ �ำใหผ้ า่ นกนั มาได้ แถมยงั ไดร้ บั คำ� ชมจากอาจารย์ อกี วา่ งานออกมาดี “ก็ถ้ามงึ ไมท่ กั มาคอยบอกคอยเร่งพวกกูมนั ก็ไมเ่ สรจ็ ไง” อน๋ั วา่ ตบลงบนไหล่ผมเบาๆ “ตอนแรกพวกกูก็ร�ำคาญมึงนะ เล่นเกมอยู่ก็ เสือกทักมา แต่ผลลัพธ์ของงานวันนี้พวกกูต้องขอโทษแล้วก็ขอบคุณ มึงมาก วันนีม้ งึ รบี กลบั หรือเปล่า” “กเู หรอ” ผมเลกิ คว้ิ ถาม กม้ ลงมองขอ้ ความทเ่ี พง่ิ จะสง่ บอกเมฆ ไปวา่ ผมเลกิ เรยี นแลว้ อกี ฝา่ ยในเวลานก้ี ค็ งกำ� ลงั วนุ่ วายอยกู่ บั งานของ ตวั เองรวมถงึ ครามดว้ ยเชน่ กนั หลายวนั มานกี้ ใ็ ชว่ า่ เราจะไดพ้ บเจอพดู คุยกันปกติ ไม่นับรวมเมื่อคืนท่ีมาหาผมกันน่ะนะ คงเพราะอยู่กัน คนละคณะด้วยม้ัง บางทีผมก็คิดนะว่าท�ำไมตัวเองถึงไม่ชอบอะไรใน สายงานด้านนิเทศบ้าง จะได้มีเวลาอยกู่ บั เมฆมากกว่าน้ี “เออ ไปดื่มกนั ไมเ่ คยชวนมงึ เลยอะ” “นั่นดิ ไปดว้ ยกันนะมงึ ถือวา่ เล้ียงฉลองที่งานกล่มุ เรามนั ออก มาด”ี ตนู สมทบขนึ้ มาอกี คน ทา่ ทางแตล่ ะคนอยากจะใหผ้ มไปรว่ มดว้ ย ~ Scriper ~

24 จรงิ ๆ “ได้ดิ พวกมงึ ไปกันกี่โมงอะ” “ทมุ่ ครงึ่ รา้ นกเ็ ปดิ แลว้ กลบั ไปเปลยี่ นชดุ กอ่ น...หอมงึ อยไู่ หนอะ เดยี๋ วกไู ปรับ” “ไมเ่ ป็นไร กมู รี ถมอ’ไซค”์ ผมบอกปฏิเสธอั๋นไป เกรงใจเพราะเราก็ไม่ไดส้ นิทกันมากขนาดจะให้มารบั มาส่ง “มึงไปไม่ถูกหรอก ร้านมันอยู่ในซอย กูไปรับแล้วก็พามึงกลับ มาสง่ น่ีแหละดีแลว้ ” อัน๋ ยนื ยนั ที่จะไปรบั ผมให้ได้ คิดๆ ดแู ล้วถ้าเปน็ แบบนั้นก็คงต้องรบกวนอีกฝ่ายเพราะผมเองก็ไม่อยากจะขับข่ีรถใน เวลากลางคนื เหมอื นกนั อกี อยา่ ง...ผมไมค่ อ่ ยไดเ้ ทย่ี ว รา้ นทว่ี า่ อยตู่ รง ไหนผมก็ไม่รู้ ถ้าขบั ไปเองกค็ งตอ้ งพึ่งให้อน๋ั สง่ โลเคชนั่ มาให้ “แบบนั้นก็ได้” “แล้วพวกมงึ จะให้กไู ปรบั ไหม” “ไม่ว่ะ เด๋ยี วกูไปกบั ไอต้ ูน” ปิงพดู ตอบกลับมา “โอเค ง้นั เจอกันทร่ี ้าน พวกมึงน่าจะถงึ ก่อน สั่งรอกกู บั รกั เลย ก็ได้” ตกลงกันเสร็จก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับไปเปล่ียนเส้ือผ้า ระหว่างท่ีรอเวลานัดผมก็อาบน้�ำเปลี่ยนชุดเสร็จพอดี เลือกเส้ือผ้า ธรรมดาท่ไี มไ่ ดด้ นู ่าเกลยี ดอะไรมาก ก่อนจะมานง่ั เปดิ โน้ตบุ๊กหาหนงั ดูฆ่าเวลาไปพลางๆ เนื้อหาของหนังแทบไม่เข้าหัวผมเลยสักนิด ตลอดเวลาท่ีดูใน หวั มแี ตเ่ รอื่ งของเมฆกบั สคี รามเตม็ ไปหมด บทสนทนาเมอื่ คนื ทท่ี ง้ั สอง คนพูดกันก็ใช่ว่าผมจะไม่ได้ยิน เพียงแต่ผมไม่แน่ใจว่ามันหมายถึง อะไร...หรอื บางทผี มกต็ งั้ ใจทจี่ ะเบย่ี งเบนความคดิ ตวั เองวา่ สง่ิ ทผ่ี มคดิ นน้ั มนั ไมถ่ กู ตอ้ ง เพอื่ นสนทิ ทเ่ี ชด็ ปากใหก้ นั มนั เรอ่ื งปกตหิ รอื เปลา่ นะ แล้วเพื่อนสนิทท่ีมีค�ำเรียกแทนชื่อกัน...มันก็เป็นแค่เรื่องปกติ ใชห่ รอื เปลา่ ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

25 Dino’s Part 16 : 45 น. เสียงจอแจในเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนมัธยมรัฐชื่อดังนั้น รบกวนจติ ใจของผมไดไ้ มน่ อ้ ย ไมเ่ คยคดิ วา่ ตวั เองจะตอ้ งมาทำ� ตวั เปน็ สตอล์กเกอร์เช่นเดียวกันกับน้องรหัสท่ีตอนนี้มันแทบจะสิงเข้าไปกับ ถงั ขยะขา้ งเสาไฟฟา้ เพอื่ จะแอบมองเดก็ ผชู้ ายตวั ขาวแกม้ ยว้ ยคนหนงึ่ ทีก่ ำ� ลังนัง่ พูดคยุ หวั เราะกบั เพอ่ื นตวั เองอยู่ภายในร้วั โรงเรียน บอกให้มันเข้าไปจีบน้องเขาไปเลยจะได้ไม่ต้องมาแอบมอง ท�ำตัวเปน็ โรคจติ แบบน้ี ถา้ มเี ดก็ คนไหนไปฟ้องพวกคณุ ครใู นโรงเรยี น แล้วเขาเรียกต�ำรวจมาเพราะท่าทางน่าสงสัยของมัน ผมก็คงไม่รู้สึก แปลกใจเทา่ ไหร่ คนหนา้ ตาดมี าทำ� อะไรแบบนกี้ ไ็ มไ่ ดแ้ ปลวา่ จะดดู นี ะ ผมละอยากจะลากคอมนั กลับจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าการมายืนมองน้องคิทแคทคนนั้นทุกคร้ังที่ว่างและ มโี อกาสมนั คอื ความสขุ ของไอเ้ สอื ล�ำบากขนาดวา่ ตอ้ งไปยนื สงิ ถงั ขยะ แต่ก็ดูมนั จะมีความพยายามสูง ผมบอกให้ลองคุยลองเข้าไปทำ� ความ รู้จกั ไปเลยมนั ก็ไม่กล้า มัวแต่มองแลว้ ทำ� เขนิ อยู่นนั่ แหละ ชาตไิ หนจะได้จีบจะได้เปน็ แฟนวะเนย่ี ตา่ งจากผมอยา่ งเห็นไดช้ ดั แอบมองแอบชอบอยหู่ ่างๆ ไมใ่ ช่ แนวผมแนๆ่ ถา้ ชอบกต็ อ้ งจบี ...แตถ่ า้ เขามแี ฟนแลว้ กแ็ คต่ อ้ งถอย มนั คือเรือ่ งปกตขิ องโลกใบนีส้ ำ� หรับผม ถ้ามวั แต่ไม่กล้า... แล้วจะได้มาอยขู่ า้ งๆ ได้ยังไง ผมเลอื่ นสายตาไปมองไอเ้ สอื อกี ครง้ั ถอนหายใจเมอ่ื เหน็ วา่ มนั ยังคงจ้องมองแม้ว่าน้องคิทแคทจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ม้าหินแล้วก็ตาม เหมือนว่านอ้ งก�ำลังเดินไปทางหน้าประตู คงจะไดเ้ วลากลับบ้านและ นัน่ เทา่ กบั วา่ ไอ้เสอื กับผมเองกไ็ ด้เวลาทจ่ี ะต้องไปแล้วเหมอื นกัน ~ Scriper ~

26 อย่างทบี่ อกพห่ี มีไปวา่ ผมจะไปแถวๆ ที่เจอกนั กับเจ้ากระต่าย ตวั นน้ั อกี ครงั้ ผมมีคนรู้จักอยู่แถวน้ัน เมื่อวานที่ไปก็เพราะว่าไปท�ำธุระนั่น แหละ อีกอย่าง...คนท่ีผมรู้จักมันก็เป็นเพ่ือนเก่าด้วย เรียนมหา’ลัย เดยี วกนั กบั กระตา่ ยทผี่ มหมายตาเอาไว้ อยา่ งนอ้ ยถา้ จะสมุ่ ถามใครก็ ควรจะเปน็ มนั นี่แหละสะดวกทีส่ ุดแล้ว “นอ้ งเขากลบั แลว้ มงึ กอ็ อกมาสกั ท.ี ..จะสงิ ถงั ขยะอกี นานไหม” “กก็ ูชอบของกูอะพ่”ี “ถงั ขยะ?” “คทิ แคทส!ิ พม่ี งึ กวนตีนแลว้ ” สาบานว่าผมเป็นร่นุ พ่มี ันจรงิ ๆ อะ ไอ้เสือเดินกลับมา สายตามันยังคงจับจ้องร่างขาวที่เดินอยู่ ไกลๆ นอ้ งคทิ แคทกำ� ลงั ซอ้ื นำ�้ อยทู่ ห่ี นา้ โรงเรยี น รอยยมิ้ รา่ เรงิ ของอกี ฝ่ายยามที่พูดคุยกับเพื่อนนั้นล่อลวงน้องรหัสผมให้เคลิ้มได้ไม่ยาก... แคห่ นั ไปเจอหนา้ ไอเ้ สอื ตอนนผ้ี มกอ็ ยากจะขยบั ออกหา่ งใหร้ แู้ ลว้ รรู้ อด “ขนาดนแี้ ลว้ ทำ� ไมมงึ ไมเ่ ขา้ ไปคยุ กบั นอ้ งเขาวะ จะกลวั อะไรอกี ” ผมถาม ท่าทางไอ้เสอื มนั ก็ดชู อบมากขนาดนี้ แลว้ จากท่ีผมรู้มาตอน น้ีน้องก็ยังไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ มัวชักช้าเด๋ียวก็ถูกหมาคาบไปแดกจน ได้ หนา้ ตานอ้ งถงึ จะถกู บดบงั ดว้ ยแวน่ หนาเตอะแตค่ วามนา่ รกั กย็ งั คง ฉายชดั อยดู่ ี อาจจะมใี ครตาดมี องเหน็ ความนา่ รกั ภายใตก้ รอบแวน่ นนั้ เหมือนกับไอ้เสอื แลว้ ชงิ จบี ตัดหนา้ ไปก่อนกไ็ ด้ “มึงพูด’ไรวะพ่ี...ให้กูไปจีบน้องเนี่ยนะ แค่เข้าใกล้ขากูก็อ่อน แลว้ ” เชื่อเลยวา่ ขาออ่ น เพราะแคผ่ มบอกให้มนั ไปจีบนอ้ งคทิ แคทแค่ นี้ไอ้เสือก็หูแดงหน้าแดงพูดลิ้นพันกันไปหมดแล้ว ท่าทางจะอาการ หนกั คงจะชอบมากจรงิ ๆ นัน่ แหละ “ตามใจมึง แต่ช้ากร็ ะวังหมามันจะคาบไปแดกก่อน” “หมาตัวไหนมันกล้าก็ลองดู” ~ ไดโนซอรร์ กั ~

27 ทีเรือ่ งแบบนี้ละเก่งขน้ึ มา ผมส่ายหัว ยืนเป็นเพ่ือนไอ้เสือรอจนกระท่ังน้องคิทแคทมีคน มารับกลบั บ้าน พอหมดธรุ ะท่นี ผี่ มก็ตั้งทา่ จะไปต่อทันที ไอ้เสือไมไ่ ด้ ไปด้วยเพราะมันจะต้องเข้าไปท่ีอู่ของพ่อมันวันนี้ ส่วนผมน้ันสบาย มาก ลยุ เดย่ี วไมใ่ ช่ปัญหาส�ำหรบั ผม “คอื ...พ่คี ะ” ผมเงยหน้าขึ้นจากรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง เลิกค้ิวข้ึนสบตา กับเด็กผู้หญิงคนหน่ึงท่ียืนบิดไปมา หันไปมองกลุ่มเพ่ือนตัวเองท่ี ส่งเสียงยยุ งอยู่ไม่ไกล “มีอะไร” ส่งเสยี งถามไปอย่างไมใ่ ส่ใจ น้องเขานา่ รัก...สวยด้วย แตผ่ มไมไ่ ดส้ นใจ สวมถงุ มอื หนงั กอ่ นจะตามดว้ ยเสอื้ คลมุ หนงั แขนยาว ทับลงบนเส้ือยืดสีขาว รูดซิปข้ึนรอฟังว่าเด็กสาวตรงหน้านั้นมีเรื่อง อะไรจะพูดคยุ ดว้ ย “หนู หนเู หน็ พ่ีมายืนตรงนี้หลายครัง้ แล้ว คอื วา่ ...หนชู อบพค่ี ่ะ ขอเบอรไ์ ดไ้ หมคะ” … ผมหยุดมอื เมอื่ รดู ซปิ เส้อื ข้ึนจนเกือบสดุ สบสายตากับคนทเ่ี พ่ิงจะบอกชอบไปนงิ่ ๆ “ไม่” “เออ่ ...” “ขอโทษนะ แต่ชว่ ยถอยด้วย” Ruk’s Part 20 : 14 น. บรรยากาศรอบกายแปลกใหมส่ ำ� หรบั ผม อยา่ งที่บอกวา่ ผมไม่ เคยมาสถานทแี่ บบนี้ แสงไฟหลากสีกะพริบสาดไปท่ัวทุกพนื้ ที่ เหลา่ นักท่องราตรีท้ังชายและหญิงบางกลุ่มต่างก็ลุกข้ึนโยกย้ายร่างกายไป ~ Scriper ~

28 ตามเสียงเพลงที่เปิดดัง ผมหรีต่ ามอง สะบดั หัวเมือ่ รสู้ กึ ว่าตวั เองก�ำลงั มึนเมาเลก็ น้อย จากแอลกอฮอลท์ ดี่ ม่ื เขา้ ไป อ๋ันกับเพ่ือนเองก็น่ังด่ืมพลางพูดคุยกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง จาก ท่าทางที่เห็นผมคิดว่าคงจะรู้จักกัน เห็นพูดคุยกันสนิทสนม หันมา โบกมอื ทกั ทายผมดูเป็นมิตร “เพอื่ นอัน๋ เหมือนจะเมาแล้วนะ” “ไมห่ รอกมงั้ รกั ...มึงเมาแล้วเหรอ” “มึนๆ อะ แตย่ งั ไม่เมาเท่าไหร”่ ผมตอบไป ละมอื จากแก้วมา จับโทรศัพท์เลื่อนดูข่าวสารต่างๆ แทน อมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็น ขอ้ ความทถี่ กู ตอบกลบั มาจากเมฆ ขอ้ ความบอกวา่ คนื นเี้ มฆจะเขา้ มา หาผมหลังจากเสร็จงาน มาคนเดียว...ไม่มีสีครามมาด้วยเหมือนเมื่อ วาน ผมเชอ่ื ได้ใชห่ รอื เปลา่ “ทำ� ไมหนา้ มงึ เครยี ดจงั วะ มอี ะไรหรอื เปลา่ เลา่ ไดร้ ะบายไดน้ ะ เวย้ พวกกูไม่บอกใครแน่ๆ” ปิงเอ่ยถาม ดนั แก้วเหลา้ มาให้ผมยกดมื่ อีกครงั้ คราวนผ้ี มด่มื รวดเดยี วจนหมดแก้ว นำ้� ตาเอ่อล้นออกมาไมร่ ู้ ตวั อีกนานแคไ่ หนทผ่ี มจะตอ้ งทนรู้สึกแบบน้ี “เปลา่ ไม่มอี ะไรหรอก” เป็นคนโงๆ่ ทต่ี ้องท�ำเหมือนวา่ ไม่รู้อะไร ยิม้ รับกับทกุ เร่อื งทเี่ กีย่ วกบั แฟนและเพอ่ื นสนิทของตวั เอง พยายามทำ� เหมอื นวา่ ความสมั พนั ธข์ องเราทง้ั สามคนยงั คงเปน็ เหมือนเดิมทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้มอี ะไรเหมอื นเดมิ มาตง้ั นานแลว้ ด้วยซ�ำ้ ตงั้ แตท่ ซี่ รี สี่ เ์ รอ่ื งนนั้ จบและทง้ั สองคนกลายเปน็ คจู่ นิ้ กนั หอมแกม้ จบั มือกนั ต่อหน้าแฟนคลบั เหมือนมนั เป็นเรื่องปกติ ในขณะท่ีกับผมมือก็จับไม่ได้ อยู่ข้างนอกก็เดินห่างกันเหมือน กบั คนไมร่ ้จู กั ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

29 เจอแฟนคลบั ของใครสกั คนเวลาทอ่ี ยกู่ บั เมฆสถานะผมกถ็ กู ลด กลายเป็นเพอ่ื นตลอด มนั น่าอดึ อดั เตม็ ทีกบั สิง่ ทไ่ี มร่ ู้ว่าเราควรจะเร่มิ พดู คยุ กันจากตรงไหน “รกั ” “...” ปึก! ผมวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ รู้สึกว่าตอนน้ีผมก�ำลังล่องลอยอยู่ ในท่ีไหนสักแห่ง จ้องมองไปยังผู้คนที่ยังคงเต้นเบียดกันไปมาอย่าง สนุกสนาน ถ้าได้ท�ำแบบน้ันบ้างผมจะรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า ความ มนึ เมาในตอนน้จี ะชว่ ยให้ผมลืมเรอื่ งราวท่ีผา่ นมาได้บ้างไหม “ไปไหนวะ...รัก! เดยี๋ วมงึ ” ผมไม่ได้สนใจเสียงเอ่ยเรียกจากใครบางคนเพราะเพลงมัน ดังกลบไปจนหมด รู้ตัวอีกทีก็มายืนเบียดอยู่กับคนมากมายท่ีก�ำลัง โยกไปมาแบบสุดเหว่ยี ง ร่างกายผมเรม่ิ จะขยบั ไปเองทลี ะนดิ ปลดปลอ่ ยทกุ ความรสู้ กึ ในใจออกมาดว้ ยการเตน้ รว่ มไปกบั คน อน่ื ๆ โยนความเศรา้ หมองในใจทงิ้ ไปชวั่ ขณะ สง่ ยม้ิ หวานใหค้ นทเ่ี บยี ด แนบชิดเขา้ มา ลมหายใจรอ้ นคลอเคลียลงบนแกม้ ขณะท่ผี มยังคงโยก กายบดเบยี ดไปกับคนท่ีไม่รูจ้ กั คนุ้ เคยแต่กไ็ มร่ วู้ ่าเขาเปน็ ใคร รอยย้ิมของเขาน้ันน่ามอง รวมไปถึงใบหน้าดูดีอย่างร้ายกาจ ในตอนที่กม้ ชดิ ลงมากบั หนา้ ผม “เจอตัวแล้ว…” ช่วงเวลาท่ีสมองได้หยุดพักผ่อนจากการคิดเร่ืองต่างๆ คง เปน็ ชว่ งเวลาทดี่ ที สี่ ดุ สำ� หรบั ผม แอลกอฮอลท์ ดี่ มื่ เขา้ ไปนนั้ ไมไ่ ดท้ ำ� ให้ ผมเมาจนทำ� กจิ กรรมอะไรตอ่ ไมไ่ ด้ กลบั กนั มนั ชว่ ยใหเ้ ลอื ดในกายรอ้ น ~ Scriper ~

30 รุ่มและยากท่ีจะอยู่นิ่ง ผมเคลื่อนไหวร่างกายอยู่ตลอดเวลา ส่งเสียง หวั เราะโยกกายไปกบั คนแปลกหนา้ คนหนงึ่ ทก่ี กั กนั ผมเอาไวไ้ มป่ ลอ่ ย ให้ห่างจากเขา หรือแม้แต่ใครคนอื่นก็ไม่ได้ก้าวเข้ามาใกล้ผมเพราะถูกสายตา ดุๆ คนู่ ้ันขบั ไล่ไปเสยี ก่อน ผมไม่รู้จักชื่อของผู้ชายหน้าตาดีแฝงไปด้วยความดิบเถ่ือนตรง หนา้ สมั ผสั รอ้ นรมุ่ ทส่ี มั ผสั กายยง่ิ ทำ� ใหผ้ มขยบั เบยี ดแนบชดิ เขา้ ไปยง่ิ กวา่ เดมิ แมอ้ ยากจะหักหา้ มตัวเองแคไ่ หนแตเ่ หมอื นวา่ ร่างกายผมจะ ไม่ฟังเสยี งที่สมองส่ังการแลว้ ในตอนน้ี “คุณดดู ”ี “...” “จริงๆ นะ” ผมกระซบิ บอกไปยามทเ่ี ขากม้ ลงมา รา่ งกายเรม่ิ เหนอ่ื ยลา้ จาก การเคลอื่ นไหวตดิ ๆ กนั กลนิ่ บหุ รเ่ี คลา้ กลน่ิ เหลา้ กลนิ่ เหงอ่ื ชวนใหผ้ ม รู้สึกคล่ืนไส้ ดันตัวเองออกจากร่างกายสูงใหญ่ก่อนแทรกตัวหนีออก จากร้านไปนัง่ โกง่ คออาเจียนเอาของท่ีกนิ เข้าไปออกมาอยู่ท่ีข้างทาง “อุก...” “...” “แคกๆ” “น�้ำ บ้วนปากแล้วลุกข้ึนมา” ขวดน้�ำย่ืนมาตรงหน้าพาให้ผม สะดุ้งแต่ไม่เท่ากับเสียงดุดันที่กระซิบมาข้างหู เกือบจะล้มคะม�ำหน้า ทมิ่ ลงไปในพงหญา้ ยงั ดที เ่ี จา้ ของเสยี งใชแ้ ขนรง้ั เอวผมเอาไวอ้ อกแรง ดงึ จนตัวลอยเซไปชนกับแผน่ อกของอกี ฝา่ ย ผมสรา่ งเมาแทบจะทนั ที ขนื ตวั ออกจากทอ่ นแขนแกรง่ ทรี่ ดั อยู่ “ปล่อยผม” “ถา้ ปล่อยมงึ แน่ใจวา่ ตัวเองจะไมล่ ม้ เอาหนา้ ไปไถพนื้ ” ค�ำถาม ฟังดูหยาบคายส�ำหรับคนที่ไม่รู้จักหรือสนิทกัน ผมหันไปค้อนใส่เขา ~ ไดโนซอร์รกั ~

31 เลก็ นอ้ ย แตก่ ต็ อ้ งชะงกั กบั ใบหนา้ ทจ่ี ดจอ้ งมาเชน่ กนั คนุ้ ๆ เหมอื นวา่ เคยเจอที่ไหนมาก่อน “คุณ...รู้จักผมเหรอ” ผมถาม เพราะแน่ใจว่าผมไม่รู้จักเขา แต่บางทีเราอาจจะเคยเจอกัน ผชู้ ายคนนีอ้ าจจะเป็นเพอ่ื นของใครสักคนในกลุ่มเพ่ือนท่ีผมรจู้ ัก สิ้นคำ� ถามของผมค้ิวเขม้ ก็ขมวดเข้าหากนั ทนั ที “มึงจำ� ไมไ่ ด?้ ” “...” “เมอื่ วานนอ้ งกูชนมงึ ท�ำโทรศพั ทม์ ึงหล่น” … ผมเริ่มนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อวาน ใบหน้าของผู้ชายคนน้ันที่ หยิบโทรศัพท์ยัดใส่มาในมือเร่ิมฉายชัดขึ้นมาจากความทรงจ�ำ ไม่คิด ว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง ความกลัวท�ำให้ผมก้าวเท้าถอยหนีพร้อมกับ ขวดน�้ำท่ีก�ำแน่นในมือ ผู้ชายคนนี้ดูไม่น่าไว้ใจ...เขาบอกว่าชอบผม ขอจีบผมผ่านเฟซและผมกบ็ ล็อกไป วนั น้ีดนั มาโผล่อยตู่ รงหน้า จะไม่ให้ผมรสู้ กึ กลัวไดย้ ังไง “คณุ มอี ะไรหรอื เปลา่ ” เอย่ ถามไปเสยี งแผว่ รา่ งกายผมส่ันเทา เล็กน้อยเพราะสัมผัสกับอากาศหนาวในยามดึกบวกกับความกลัวที่ เกาะกมุ หวั ใจเมอ่ื ไดส้ บตากบั คนแปลกหนา้ ทา่ ทางนา่ กลวั คนน้ี สายตา ของเขาน่งิ เฉยและดหู งดุ หงดิ “เปล่า แค่อยากเจออีกคร้ัง” “...อยากเจอผมเหรอ” ถามไปอย่างไมแ่ น่ใจเทา่ ไหร่ “อมื ” ค�ำตอบของเขาทำ� ให้ผมนิง่ อ้งึ ไม่นอ้ ย คนคนนอี้ ยากเจอผม ก็ เลยมาท่ีนอี่ ย่างนั้นเหรอ “แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่” ท้ังๆ ที่ผมเองก็ไม่ได้เช็กอิน ในเฟซบกุ๊ การทเ่ี ขามาเจอผมทนี่ ม่ี นั จะตอ้ งไมใ่ ชเ่ รอื่ งบงั เอญิ แนๆ่ บวก กับที่บอกว่าอยากเจอมันก็หมายถึงว่าจุดประสงค์ของเขาท่ีมาที่นี่มัน ~ Scriper ~

32 กค็ ือผมอยา่ งชัดเจน “กกู ม็ เี พอ่ื นอยทู่ นี่ .ี่ ..เอาเปน็ วา่ กไู มไ่ ดส้ ะกดรอยตามมงึ แนๆ่ ไม่ ตอ้ งห่วง” “...” “มึงเถอะ หนา้ ตามงึ ดไู มเ่ ข้ากบั ทแ่ี บบนี้” “ผมแค่มาฉลองกบั เพอ่ื น” “จะกลบั หรือยัง” เขาถาม เวลาในตอนนกี้ เ็ รม่ิ ดกึ แลว้ อกี อยา่ ง...เมฆกบ็ อกแลว้ ดว้ ยวา่ คนื น้ีจะมาหาและค้างกับผม...แต่ความรู้สึกของผมในตอนน้ีมันไม่อยาก กลับหอ้ งเลยแมแ้ ต่นิดเดยี ว อยากจะเจอเมฆ แตก่ ็ไมอ่ ยากร้สู ึกแย่กับความอดึ อดั ที่นบั วันมนั ยิ่งเพ่มิ ข้นึ ต่อให้ย้ิมกว้างมากแค่ไหนก็ไม่สามารถท�ำให้ผมคลายสิ่งที่คิด ฝงั ลึกอยู่ในใจออกไปได้ “ผมคงยงั ไมก่ ลบั คณุ ล่ะ...วนั นน้ั ผมเห็นวา่ คุณใสช่ ็อป แต่ไม่ใช่ ของมหา’ลยั ผม คณุ ไมไ่ ด้อยแู่ ถวน้ีใช่หรือเปลา่ ” พอหวนนึกได้ก็จดจ�ำ ได้แม้กระทั่งเส้ือที่อีกฝ่ายใส่มาในวันน้ัน ชุดช็อปแตกต่างจากของ มหา’ลัยผม และใบหนา้ แบบน้ผี มเองกไ็ มเ่ คยเห็นมาก่อนดว้ ย อยา่ งนอ้ ยคนทดี่ ูโดดเด่นขนาดนีก้ ็ตอ้ งมคี นุ้ หูคนุ้ ตาบ้าง แตภ่ าพจำ� ของผมกม็ เี พยี งชว่ งเวลาในตอนเยน็ วานเทา่ นน้ั ไมม่ ี ความจำ� สว่ นไหนเลยทบี่ ง่ บอกวา่ คนตรงหนา้ นนั้ เรยี นอยใู่ นรว้ั มหา’ลยั เดียวกนั “กเู รยี นมหา’ลยั xxx” “มหา’ลัย xxx...จริงเหรอ! คุณเรียนท่ีน่ัน?” ผมแสดงท่าทาง ต่ืนเต้นกับชื่อมหา’ลัยท่ีได้ยิน ขยับกายเข้าใกล้คนตัวสูงที่ยังคงยืน ตีหนา้ น่งิ “ผมเคยอยากเข้าเรยี นท่นี ่ันเหมือนกัน พ่อผมเองกเ็ รยี นจบ วศิ วะมาจากมหา’ลัย xxx” ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

33 “แล้วทำ� ไมมึงถงึ ไม่สอบเขา้ ที่น่นั ” “...” ผมหลบุ ตาลงเมอื่ ถกู ถาม รอยยม้ิ เลอื นหายไปกบั เหตผุ ลที่ วนเวยี นอย่ใู นใจวา่ ทำ� ไมตวั ผมเองถึงได้มาเรียนอย่ทู น่ี ี่ ท้งั ๆ ทใ่ี จจริง แลว้ นนั้ อยากจะเขา้ เรยี นอกี ที่หนง่ึ มากกว่า “ช่างแมง่ ไมอ่ ยากเลา่ กไ็ มเ่ ป็นไร กูไมอ่ ยากเสอื กขนาดนัน้ ...นี่ กด็ กึ แลว้ มงึ อยหู่ อพักหรอื อะไร กจู ะไปส่ง” “สง่ ผมเหรอ” “...” “คือ...ผมไม่ไว้ใจคุณ” ผมบอกไปตามตรง สบตากับเขาด้วย ความรสู้ กึ กลา้ ๆ กลวั ๆ “ในเฟซ...คณุ บอกวา่ จะจบี ผม แลว้ ผมกบ็ ลอ็ ก คุณ ถ้าเกิดว่าคุณไม่พอใจแล้ววางแผนพาผมไปท�ำอะไรไม่ดีล่ะ แค่ ขนาดตัวผมก็สู้คุณไม่ได้แล้ว” บ่นอุบอิบพลางเหลือบมองท่อนแขนที่ ใหญก่ วา่ แขนผมเป็นเทา่ ตัว ทงั้ ๆ ที่เราก็เป็นผู้ชายเหมอื นกนั แตก่ ลบั ไมม่ สี ่วนไหนท่ผี มจะสู้คนตรงหน้าไดเ้ ลย “ก็กูจะจีบมงึ จริงๆ” “...” “ชอ่ื อะไร” “รกั ครับ” “ชอบ...จีบนะ ไม่ไดข้ อ แต่บอก เอาเบอรม์ า” “ครับ” ผมครางรับเสียงหลง ตกใจไม่น้อยกับถ้อยค�ำตรงไป ตรงมาแบบน้ี ไหนจะโทรศพั ท์ราคาแพงท่ีถกู ย่นื มาตรงหน้าผมอกี “เบอร.์ ..ถ้าไมใ่ ห้จะฉุด” ดสู ิ แล้วจะไม่ใหผ้ มกลัวเขาไดย้ งั ไง ผมก้มมองโทรศัพท์ท่ีถูกยื่นมาให้ ถอนหายใจออกมาก่อนจะ เงยหนา้ ขน้ึ สง่ ยม้ิ บางๆ ใหแ้ กค่ นตรงหนา้ “ขอโทษนะ แตว่ า่ ผมมแี ฟน แลว้ คงให้เบอรค์ ุณไมไ่ ด”้ เอ่ยปฏิเสธไปหนักแนน่ ถึงแม้ว่าเมฆกับผม จะอยใู่ นช่วงความสมั พนั ธ์ท่ีก�ำลังจะขาดลงเตม็ ทแี ลว้ ก็ตาม ~ Scriper ~

34 “...” คนตรงหน้านง่ิ ไป เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ถอยเดินออกหา่ งจากผมไป “นี่กอู กหกั จรงิ ๆ เหรอ” เสียงสบถดังแว่วมา ผมเหลือบมองท่าทางของเขาอีกคร้ัง ต่างคนต่างยืนเงียบจน กระทงั่ ผ้ชู ายคนนั้นสูบบุหรเี่ สรจ็ ใชป้ ลายเทา้ บดขยจ้ี นดับสนิทแลว้ ถึง จะเดนิ กลบั มาหาผมทยี่ งั คงยนื อยู่ “เออ กชู อ่ื ไดโน...มงึ มแี ฟนแลว้ จรงิ ด”ิ ถามยำ�้ ดว้ ยใบหนา้ จรงิ จงั “ครับ” “...งั้นกูคงต้องถอย” เสียงทุ้มแหบพึมพ�ำลอดออกมาจาก รมิ ฝปี ากสซี ดี ไดโนยกมอื ขยหี้ วั ตวั เองแผว่ เบา “ขอไปสง่ ไดไ้ หม กไู มไ่ ด้ บังคบั นะ...แค่อยากไปสง่ ” “ท�ำไมถึงชอบผมละ่ ” ผมถามกลับไปแทนทจ่ี ะตอบคำ� ถามของ เขา แตจ่ รงิ ๆ ถ้าเขายืนยนั ว่าจะไปสง่ ผมก็ยินดี ทา่ ทางจรงิ ใจท่เี ขา แสดงออกมามนั ทำ� ใหผ้ มเร่ิมคลายความกลวั ลงไปได้บ้าง “ไมม่ เี หตุผล” “...” “รู้แค่ชอบ ชอบตั้งแต่ท่ีมึงเงยหน้าขึ้นมาตอนน้ัน...สรุปกูไปส่ง ได้ไหม” … “ผมขอเข้าไปบอกเพื่อนก่อน” “ออื รถกูจอดอยูต่ รงนนู้ เด๋ยี วไปรอทร่ี ถ” “โอเคครบั ” ... ผมก้าวเทา้ ลงจากรถมอเตอร์ไซค์คันโต ถอดเอาหมวกกนั นอ็ ก คืนให้แก่เจ้าของรถพร้อมกับเส้ือคลุมหนังสีด�ำ ไดโนมาส่งผมถึงหน้า ~ ไดโนซอรร์ กั ~

35 หอพักที่ผมพักอยู่ ไม่รู้ว่าตอนน้ีเมฆมาถึงหรือยัง โทรศัพท์ผมยังคง เงยี บและไรก้ ารตดิ ตอ่ จากอกี ฝา่ ย บางทอี าจจะกำ� ลงั ขบั รถมากเ็ ลยไม่ ไดโ้ ทร.มาบอกกัน “เดยี๋ ว...รับไป ไอ้เสอื มนั ฝากขอโทษดว้ ย” ไดโนส่งถุงพลาสติก บรรจุกล่องสวยหรูมาให้ผม เท่าที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าข้างในมันคือ สมาร์ทโฟนยี่ห้อหน่ึงท่ีราคาสูงพอสมควร ผมท�ำท่าจะไม่รับแต่ก็ไม่ อยากปฏิเสธน�้ำใจของคนให้ท่ีอุตส่าห์ขับรถมาไกลขนาดนี้เพื่อจะเอา มันมาให้ผม “ฝากบอกเขาดว้ ยว่าผมไม่โกรธ...แลว้ กข็ อบคุณทม่ี าส่งผม” “ไมเ่ ปน็ ไร” “ผมจะปลดบลอ็ กเฟซคณุ ” “ช่างมัน กไู มค่ อ่ ยได้เลน่ อยู่แลว้ ” “อยา่ งนอ้ ยเราก็เปน็ เพ่ือนกนั ได้” “คิดว่ากูอยากเป็นกับมึงไหมล่ะ ขึ้นห้องไปได้แล้ว อากาศมัน หนาว...เรอ่ื งเปน็ เพอื่ นกคู งไมเ่ ปน็ เพราะกคู งคดิ ไมซ่ อื่ กบั มงึ แนๆ่ …” “...” “เออ...เอานไ่ี ปดว้ ย” คนพูดควานหากระเป๋าสตางคต์ ัวเองล้วง ขนึ้ มาจากกระเปา๋ เสอ้ื หยบิ บตั รสเ่ี หลย่ี มเลก็ ๆ ขน้ึ มาสง่ ใหผ้ ม “มปี ญั หา อะไรกโ็ ทร.มา” ...ผมคงไมก่ ลา้ รบกวนเขาขนาดนัน้ แตก่ ็รับเอาไวเ้ ป็นมารยาทกแ็ ล้วกัน “ขอบคณุ ” “กเู ตม็ ใจ เมอื่ ไหรท่ ม่ี งึ คดิ วา่ ตวั เองไมเ่ หลอื ใคร...กใ็ หน้ กึ แลว้ กนั วา่ ยังมกี ”ู ~ Scriper ~

บทที่ 2 ผมหยิบกุญแจขึ้นมาไขเปิดดันประตูเข้าไปภายในห้องมืด สนิท ถอดรองเท้าออกใส่เข้าไปในช้ันวางรองเท้า ยืดตัวขึ้นเปิดไฟ ภายในหอ้ งใหส้ วา่ งสามารถมองเหน็ ได้ ขมวดคว้ิ กบั ถงุ ใหญบ่ รรจกุ ลอ่ ง พลาสตกิ ด้านในทถ่ี กู วางเอาไวบ้ นโตะ๊ ข้างกันกบั โน้ตบกุ๊ โลโก้รา้ นอาหารญ่ีปุน่ รา้ นโปรดหันโชวม์ าให้ผมได้เห็น คนทีซ่ อ้ื มาจะเปน็ ใครไมไ่ ดเ้ ลยนอกจาก...เมฆ “มาแลว้ เหรอ…” หมบั ! “กลับดึกจัง” เสียงทุ้มเอ่ยว่าหลังจากพรวดพราดสวมกอดเข้า มาจากด้านหลังในขณะที่ผมยังคงตกใจอยู่ ได้สติก็ตอนท่ีคนตัวสูงฝัง จมูกกดลงมาบนแก้มทั้งสองข้างแกมหยอกล้อ สัมผัสพวกน้ีนานแล้ว ที่ไม่ไดร้ บั มัน ก็คงต้ังแตจ่ บซีร่สี ์เรอ่ื งนน้ั ... “ไม่เหน็ ทักบอกเราวา่ มาถงึ แล้ว” “เซอรไ์ พรสไ์ ง วนั นซ้ี อ้ื อาหารญปี่ นุ่ มาใหร้ กั ดว้ ย เมฆไมไ่ ดจ้ ำ� ผดิ แลว้ นะครบั ไถโ่ ทษท่ีวันนั้นไมไ่ ด้ซือ้ ของที่รกั ชอบมา สญั ญาวา่ จะไม่ จำ� ผดิ อกี แล้ว” นว้ิ กอ้ ยยกสูงข้ึนมาตรงหนา้ ผม เมฆวางคางเกยเอาไว้ ~ ไดโนซอร์รัก ~

37 บนไหล่ ส่งรอยย้ิมเลก็ ๆ ใหเ้ มือ่ ผมเหลอื บสายตาไปมองสลับกบั มอง น้ิวก้อยท่ขี ยบั โยกไปมา ยกน้วิ ตัวเองขน้ึ มาเก่ียวตอบไปแผ่วเบา “เมฆสนทิ กบั คราม...ไกท่ อดเองเมฆกช็ อบกนิ ไมแ่ ปลกหรอกที่ จะจ�ำผดิ ” “...” “อ้อ รกั ดรู ายการทีเ่ มฆกับครามไปออกด้วย...เมฆเก่งดีนะ จำ� ได้ด้วยว่าครามชอบกินอะไร ชอบฟังเพลงแนวไหน ดูหนังแนวไหน ขนาดวันเกิดยงั จำ� ไดเ้ ลย ตอนเราถามเมฆว่าจำ� วนั เกิดเราไดไ้ หมเมฆ บอกว่าอะไรนะ เมฆความจำ� ไมด่ ี คนความจ�ำไม่ดเี ขาจ�ำทุกอยา่ งของ เพอ่ื นสนิทไดห้ มดเลยเนอะ หรอื รักจะลองเปน็ เพือ่ นสนทิ กบั เมฆบา้ ง ดี เมฆจะไดจ้ �ำทุกสง่ิ ของรักได้บ้าง” ผมว่าไปยิ้มไป จอ้ งสบตากับเมฆ ทเ่ี ปลี่ยนสหี นา้ ไปเรื่อยๆ นยั น์ตาวูบไหวคลายมอื ออกจากเอวผม “มันเปน็ สคริปต์ เมฆทอ่ งจ�ำก่อนทีร่ ายการจะเรม่ิ ” “จริงเหรอ...รักก็นึกว่าเมฆจ�ำได้จริงๆ แบบนี้มันหลอกลวงคน ดูไม่ใช่เหรอ” ผมแสร้งทำ� หนา้ ตกใจ เร่ืองสคริปต์ตามทเี่ มฆบอกมนั ก็ แคเ่ รอ่ื งโกหก ทำ� ไมผมจะไมร่ ใู้ นเมอ่ื สคี รามสง่ แชทมาบอกผมหลงั จาก รายการสิน้ สุดลงวา่ ดีใจที่เมฆจ�ำสิง่ ทตี่ ัวเองชอบได้ มันเป็นจุดท่ีท�ำให้ผมเริ่มระแคะระคายและเร่ิมจับสังเกตการ กระท�ำอะไรหลายๆ อยา่ ง แต่ความคิดของผมยังคิดเพียงแค่ว่านี่คือส่วนหนึ่งของค�ำว่า เพือ่ นสนิท เพราะผมเองกจ็ ำ� ได้เหมือนกนั วา่ สีครามชอบกนิ อะไร ไม่ ชอบอะไร บางคนอาจจะบอกว่าความคิดแบบน้ีมันเป็นเพียงแค่การ หลอกตวั เอง แตม่ นั กค็ อื ทางเลอื กทดี่ ที สี่ ดุ ทจ่ี ะรกั ษาความสมั พนั ธข์ อง เราสามคนเอาไว้ ผมไมอ่ ยากเปน็ คนทถี่ ูกกระท�ำ... แตบ่ างครง้ั เรอื่ งทดี่ เู หมอื นจะพดู ออกไปไดง้ า่ ยๆ มนั กย็ ากแสน ยากท่จี ะเอย่ ออกไปตรงๆ ~ Scriper ~

38 คนเรามคี วามกลา้ ไมเ่ ทา่ กนั ทกุ อยา่ งในชวี ติ ของผมมนั เคยดมี า ตลอด ตง้ั แตท่ เี่ ปน็ เพอ่ื นกบั สคี ราม เรมิ่ สนทิ และไปไหนมาไหนดว้ ยกนั เรียนบ้างเล่นบ้างตามประสาชีวิตที่ก�ำลังก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นจนมา เจอกับเมฆและคบกนั เปน็ แฟน หนึ่งปแี รกผา่ นไปมีทงั้ คำ� หวานและการเอาใจใส่ ถงึ แมว้ า่ ในโรงเรยี นเราจะตา่ งคนตา่ งอยไู่ มไ่ ดแ้ สดงออกมากนกั เพราะเรื่องของความเหมาะสม แตม่ ันกไ็ มไ่ ดท้ �ำใหเ้ ราสองคนลดทอน ความรู้สึกท่ีมีให้กันจนกระทั่งเมื่อวันท่ีสีครามเริ่มแทรกเข้ามา เพราะ เปน็ เพอื่ นสนทิ ผมเลยไมค่ ดิ อะไร ความเหมอื นกนั ของทงั้ สองคนสรา้ ง ความสนิทสนมขน้ึ ในชว่ งเวลาสน้ั ๆ และกลายเปน็ เพ่อื นที่สนิทกันใน ทีส่ ดุ สนิทเหมอื นกบั ทผี่ มสนทิ กบั สีคราม...หรอื อาจจะมากกวา่ “รกั กำ� ลงั หาเรอื่ งทะเลาะกบั เมฆหรอื เปลา่ ...เรอ่ื งครามเมฆเคย พดู ไปแลว้ วา่ เราเลน่ ซรี สี่ ด์ ว้ ยกนั และเมฆเองกร็ จู้ กั ครามเพราะรกั สนทิ กันเพราะครามก็เป็นเพื่อนรัก แล้วตอนน้ีเมฆกับครามก็เป็นคู่จ้ินกัน ทกุ อยา่ งทรี่ กั เหน็ มนั กแ็ คก่ ารแสดงหรอื เปลา่ รกั จะเกบ็ นน่ั นม่ี าทะเลาะ กับเมฆท�ำไมวะ” ใบหน้าดดู ีเร่มิ บดิ เบีย้ ว เมฆขมวดคิ้วพดู ออกมายาว เหยยี ดในขณะท่ีผมทำ� เพยี งแค่ยืนฟังเงียบๆ เท่านัน้ “...” “วนั นีเ้ มฆกม็ าหารกั ซ้อื อาหารญ่ีปุ่นรา้ นทร่ี กั ชอบมาให้ มานั่ง รอต้งั แต่เยน็ จนดกึ คนท่ีควรโกรธมันต้องเปน็ เมฆไมใ่ ชเ่ หรอ” “...” “รกั ...อยา่ ทะเลาะกันเลยนะ ท่ีผา่ นมาเมฆยุง่ ๆ ก็เลยลืมใส่ใจ รักไปบ้าง แต่เมฆไม่ได้นอกใจรักเลยนะ กับครามก็เพื่อนกัน เป็น คู่จิน้ เมอ่ื อย่ตู ่อหน้าแฟนคลบั ก็เท่านัน้ ” “...” “นะ หายโกรธนะครบั ” ~ ไดโนซอรร์ กั ~

39 “อื้อ” “เด๋ยี วเมฆเอาของพวกน้ีไปใสจ่ านใหด้ กี วา่ รกั เตรียมโต๊ะนะ... แลว้ นง่ั รอกนิ ไดเ้ ลย ทเี่ หลอื เมฆจดั การเอง” เมฆลบู หวั ผมแผว่ เบา สอง มอื บีบลงบนแกม้ พร้อมถอ้ ยคำ� หยอกลอ้ “ยมิ้ เรว็ ใครรตู้ วั วา่ เป็นแฟน เมฆช่วยยิม้ หนอ่ ย” ผมขยับยมิ้ ออกมาในทสี่ ุด เมฆผละออกไปพรอ้ มกับถงุ บรรจกุ ลอ่ งใส่อาหารญี่ปนุ่ ยกเอา มาวางบนโตะ๊ ทผี่ มลากออกมาจากใตเ้ ตยี ง วางเรยี งไวก้ อ่ นจะนงั่ ลงกนิ พรอ้ มกนั ผมฟังเสยี งเมฆเล่านนั่ นี่เกี่ยวกับซีรีส่ ท์ ่ีกำ� ลงั จะฉาย เพ่ือนรว่ ม งานและแฟนคลบั ทเี่ พมิ่ มากขนึ้ ของเจา้ ตวั ซง่ึ ผมกท็ ำ� ไดเ้ พยี งแคน่ ง่ั ฟงั ไถถ่ ามบา้ งเปน็ บางครง้ั เพราะไมค่ อ่ ยรเู้ รอื่ งพวกนส้ี กั เทา่ ไหร่ ถา้ หากวา่ เปล่ียนจากผมเป็นสีคราม...มันคงจะเกิดบทสนทนาที่สมบูรณ์แบบ มากกวา่ นี้ หลังจากกินเสร็จเมฆก็ขึ้นไปนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงผม ระหวา่ งท่รี อผมอาบนำ�้ คนื ท่ีสองของเดือนทเ่ี ราคา้ งด้วยกนั คืนแรกคือเม่ือวาน...นอน เบยี ดกนั สามคนบนทนี่ อนแคบๆ ทำ� เหมอื นกบั ทเ่ี คยทำ� ในตอนมธั ยม เมฆกบั สคี รามนอนกอดผมกันคนละฝ่งั ต่างจากคนื นท้ี ี่เรานอนกันเพยี งแคส่ องคนเท่านนั้ อาบน้�ำเสร็จออกมาพร้อมกับท่าทางน่ิงเงียบของเมฆท่ีนั่งอยู่ บนเตยี ง เงยหนา้ ขน้ึ มามองผม สายตาแปลกไปเหมอื นมเี รอ่ื งอะไรบาง อย่างท่ีอยากจะพดู ออกมา มนั จะต้องมีอะไรแนๆ่ “เมฆมอี ะไรหรือเปลา่ ” “แลว้ รกั มีอะไรจะบอกเมฆหรือเปล่าล่ะ” “บอกอะไรเหรอ” ผมถาม ไมเ่ ขา้ ใจกบั สงิ่ ทอี่ กี ฝา่ ยพดู ออกมาวา่ ~ Scriper ~

40 มนั หมายถึงอะไร “วนั นกี้ ลบั กบั ใคร” … ผมกำ� ลงั นกึ จะตอบวา่ อน๋ั เปน็ คนมาสง่ แตเ่ พราะฉกุ คดิ ขนึ้ มาได้ วา่ การทอ่ี กี ฝา่ ยถามแบบนแ้ี สดงวา่ ตอ้ งรอู้ ะไรมาแนๆ่ ถา้ เปน็ แบบนนั้ การเลือกตอบความจรงิ คงเปน็ ส่งิ ทดี่ ที ่ีสุด “เพอ่ื นตา่ งมหา’ลยั นะ่ ชอ่ื ไดโน...เขาทำ� โทรศพั ทร์ กั พงั กเ็ ลยซอ้ื มาใชค้ นื ให้ แล้วกพ็ ามาสง่ ทห่ี ้อง” ผมไม่มีอะไรตอ้ งปิดบงั หรอื ว่าตอ้ ง กลัวอยู่แล้ว กับไดโนผมก็บริสุทธ์ิใจ ท้ังผมและเขาเองไม่ได้เกินเลย อะไรกนั “เมฆมีอะไรหรือเปลา่ ” “เพ่ือนเขาโอบเอวกนั ดว้ ยเหรอ” ผมยิง่ ขมวดค้ิวเมอื่ ไดย้ ินส่ิงที่เมฆพูด แต่ก็ชัดเจนข้ึนมาเมื่ออีกฝ่ายโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง หน้าจอ แสดงช่องแชทท่ีก�ำลังสนทนากับใครบางคนและหน่ึงในข้อความท่ีคุย กนั มนั มรี ปู ประกอบตอนทผี่ มถกู ไดโนรง้ั เอวผมใหย้ นื ขน้ึ ไมใ่ หล้ ม้ หนา้ ท่มิ ลงไปในพงหญา้ “ถ้ารักบอกว่าไม่มีอะไรเมฆจะเช่ือไหม” ถามไปทั้งๆ ที่ก็รู้ค�ำ ตอบ ผมไม่เจบ็ ใจหรอกถา้ เมฆจะไม่เช่ือ แต่ทเ่ี จ็บ...มันเพราะบทสนทนาที่ผมเหน็ ในแชทต่างหาก ‘ใครวะมงึ โคตรหล่อ...กชู อบอะ ถามรกั ใหห้ นอ่ ยดิ อยดู่ ว้ ยกนั ไม่ใช่เหรอ’ [แนบรูป] ‘กหู ล่อกว่า’ ‘หลงตัวเอง เรว็ ๆ ถามรักใหห้ นอ่ ย’ ‘ถามแน่ แต่กูไมบ่ อกมึงหรอกว่าไอเ้ ห้ยี นม่ี ันเป็นใคร’ ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

41 “วันน้ีเมฆกลับไปนอนห้องนะ” ผ่านไปสักพักหลังที่เราต่างคน ตา่ งเงยี บ เมฆพดู ขนึ้ ลกุ หยบิ เสอื้ ตวั เองทถี่ อดพาดเอาไวม้ าสวมใสเ่ ดนิ ออกจากห้องไปพร้อมประตูท่ีถูกปิดลั่น ขณะท่ีผมได้แต่มองอยู่แบบ นนั้ ไรค้ ำ� เอย่ รง้ั ใดๆ รบั รอู้ ยแู่ กใ่ จวา่ วนั นค้ี งเปน็ อกี หนงึ่ วนั ทรี่ ะหวา่ งเรา มนั เกดิ รอยรา้ วใหญข่ นึ้ กวา่ เดิม รอ้ ยราวทไ่ี รซ้ ่ึงหนทางซ่อมแซมใหก้ ลับไปเป็นเหมอื นเดมิ จากที่เคยปิดหูปิดตา...มาวันน้ีผมคงต้องยอมรับว่าระหว่าง คนรกั กับเพื่อนสนทิ มันมีอะไรมากกว่าท่เี ป็นอยจู่ รงิ ๆ Dino’s Part 23 : 57 น. “อาการเป็นยังไง...เล่าให้กูฟังได้นะ” ภายในห้องกว้างที่ถูก ตกแต่งอย่างเรียบง่าย เสียงพ่ีรหัสของผมดังขึ้นหลังจากเหล้าในแก้ว ของผมหมดลงอีกแก้ว ซึ่งเป็นแก้วท่ีเท่าไหร่ผมเองก็ไม่ได้นับเหมือน กัน แต่กพ็ อรู้ตัวว่าดืม่ หนักกวา่ ทกุ วนั เพราะอกหกั เหรอวะ... รแู้ คอ่ ยากดม่ื นกึ ถงึ ใบหนา้ ของเจา้ กระตา่ ยทมี่ เี จา้ ของแลว้ กย็ งิ่ อยากจะดม่ื ๆ เข้าไปให้มากกว่าเดิม ท่าทางอาการผมจะเป็นเอามาก “เขามีแฟนแล้ววะ่ พี่” “เขาบอก?” “ออื วนั นไ้ี ปมา เจอเขาท่รี ้านเหลา้ ...เลยถามช่ือ ขอจีบ” “แลว้ กอ็ กหัก” “เออดิ เขาบอกวา่ มแี ฟนแลว้ ” ผมตดิ ใจสายตาในตอนนน้ั ทบี่ อก ว่ามีแฟนแล้ว มันไม่เหมือนคนมีความสุขเลยสักนิด ถึงแม้ว่าใบหน้า จะประดับไว้ซึ่งรอยยิ้มเล็กๆ บางทีคงจะทะเลาะกันอยู่ หรือไม่ก็มี เรอ่ื งผิดใจกัน ซง่ึ ไม่ว่าจะดว้ ยเหตุอะไรทีท่ ำ� ใหส้ ายตาคนู่ ั้นหมองเศร้า ผมก็ไม่สามารถกา้ วลำ้� เขา้ ไปได้อยดู่ ี ~ Scriper ~

42 รกั บอกวา่ อย่างนอ้ ยกเ็ ปน็ เพือ่ นกันได้... พูดให้ข�ำเถอะ ผมไม่เป็นเพื่อนกับคนที่ชอบแน่ๆ อีกอย่าง... เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าผมน่ะอายุมากกว่า จากท่ีไถ่ถามเอาจากเพื่อนที่ผม รจู้ ัก ไม่ไดส้ นทิ แต่ตอนมัธยมกเ็ คยคุยกนั บ้าง ผมไปน่ังดม่ื อยู่ด้วยกับ พวกมนั แตไ่ มไ่ ดด้ มื่ เยอะเพราะรตู้ วั เองวา่ ตอ้ งขบั รถกลบั ในระยะทไ่ี กล พอสมควร ตอนแรกทม่ี าคอื ตง้ั ใจวา่ จะมาถามเอาไวก้ อ่ นเฉยๆ เพราะ คิดวา่ คงจะไม่เจอ ที่ไหนได้...โลกมันคงกลม เจ้ากระต่ายท่ีผมหวังไว้ว่าจะได้เจอ นั้นอยู่ท่ามกลางเหล่านักล่าที่จ้องกันตาเป็นมัน โยกกายไปมาพร้อม ด้วยใบหน้าแดงก่�ำ รอยย้ิมโปรยส่งให้ทุกคนท่ีเข้าใกล้จนผมคิดอยาก ที่จะได้รับรอยยิ้มแบบน้ันบ้าง ลุกเดินแทรกเข้าไปพลางส่งสายตาหา เร่อื งให้ไอพ้ วกที่หวังจะเข้าใกลแ้ ละจบั กระต่ายตัวนกี้ ิน และเปน็ ไปตามคาด ผมไดร้ บั รอยย้ิมอยา่ งทคี่ ดิ หวานซ้ึงพอกันกับดวงตากลมที่ปรือลง “เม่อื กห้ี งอย ตอนน้ยี ้มิ ...เมาก็ไปนอนไหม ห้องกูกไ็ ด้ เดี๋ยวกู กลบั ไปนอนคอนโดฯ” พหี่ มโี ยนกญุ แจหอ้ งมาใหผ้ ม รา้ นหมๆี คอื รา้ น ท่ีผมอยูใ่ นตอนนี้ซงึ่ จากชือ่ ร้านกน็ ่าจะรูแ้ ล้วนะวา่ ใครคอื เจา้ ของ เปน็ ร้านเหล้ากงึ่ รา้ นอาหาร มที ้งั หมดสามชนั้ ช้นั ท่ผี มอยตู่ อนน้ีคอื ชนั้ สาม เปน็ หอ้ งสว่ นตวั ของพร่ี หสั ทเี่ อาไวส้ ำ� หรบั ใชท้ ำ� งาน ภายในหอ้ ง กม็ คี รบครนั ทกุ อยา่ งรวมถงึ หอ้ งนอนดว้ ย แตป่ กตพิ หี่ มมี นั ไมน่ อนทน่ี ่ี หรอก ส่วนใหญ่จะกลับไปนอนท่ีคอนโดมิเนียม ที่รู้เพราะว่าผมมา นอนที่นี่บ่อยไง วันไหนมาดื่มข้ีเกียจขับรถกลับก็นอนท่ีนี่ เช้าตื่นมา อาบน้�ำกลับไปเปลย่ี นเสื้อผา้ ที่หอ้ งแล้วก็ไปเรยี นปกติ “ขอบคุณว่ะพ”่ี “เออ หมดแก้วนีม้ งึ กไ็ ปนอน แลว้ เตรียมตวั คดั วา้ กหรอื ยงั ” “เป็นพวี่ ้ากกย็ อ้ มผมไม่ไดด้ ิ ผมไมเ่ ปน็ ได้ไหม” อกี ใจกไ็ ม่อยาก ~ ไดโนซอร์รกั ~

43 ไปท�ำหน้าที่น้ีอยู่แล้วด้วย แต่พวกปีสามดันออกเสียงแกมบังคับ กลายๆ วา่ ใหผ้ มไปคดั วา้ ก เพราะพหี่ มเี องกพ็ วี่ า้ กเกา่ เหมอื นกนั สว่ น ตัวพี่รหสั ผมมันไมบ่ งั คับใครหรอก หรอื ต่อใหบ้ งั คับถา้ ผมไมอ่ ยากทำ� ก็ไม่มีใครมาบังคับได้อยู่ดี “เรื่องของมงึ กบู อกแล้ววา่ หนา้ ที่แบบน้มี นั ตอ้ งการคนที่สมคั ร ใจ เพราะมึงตอ้ งเสียสละหลายอยา่ ง มันถึงไมค่ ่อยมใี ครอยากจะเป็น ไง เวลาวันหยุดก็ยังต้องมาซอ้ ม เปน็ ว้ากไมใ่ ช่ว่ามงึ เจง๋ ก็เป็นได้ บาง คนคดั ผา่ นเขา้ มาพอถงึ เวลาซอ้ มทำ� ไมไ่ หว ไมท่ ำ� ตอ่ กม็ ี ถา้ มงึ ไมอ่ ยาก ท�ำกกู ็ไม่ไดว้ ่าอะไร” “ขอดูกอ่ นแล้วกนั พี”่ “เออ เดยี๋ วกลู งไปดรู า้ นแลว้ จะกลบั เลย มงึ กห็ ยดุ ดมื่ แลว้ ไปนอน กญุ แจกเ็ อาเข้าไปให้กทู ่มี หา’ลัย บา่ ยๆ หน่อย กูวา่ งช่วงนั้น” “อือ เจอกนั พ่ี” “เจอกัน” Ruk’s Part ภายในห้องเงียบสงัดไร้เสียง ผมนั่งนิ่งอยู่บนเตียงตั้งแต่ท่ี เมฆออกจากหอ้ งไป ในมือคอื โทรศัพท์เครอื่ งเดิมท่ีมรี อยแตกร้าวบน หนา้ จอ สว่ นเครอื่ งใหมท่ ไ่ี ดโนเอาใหม้ านนั้ ยงั คงอยใู่ นกลอ่ งไรร้ อยแกะ สภาพเดิมในตอนที่รบั มา ถอนหายใจออกมารอบแลว้ รอบเลา่ กบั ความคดิ ทย่ี งั คงวนเวยี น อยู่ในหัว ผมกบั สคี รามไมเ่ คยมอี ะไรทที่ ำ� ใหเ้ ราผดิ ใจกนั กระทงั่ ตอนทผ่ี ม บอกว่าเมฆจีบผม ในตอนน้ันเพื่อนสนิทก็ยังกระตือรือร้นท่ีจะให้ผม เลา่ เรอื่ งระหวา่ งผมกบั เมฆใหฟ้ งั ทงั้ ยงั เอย่ ยใุ หผ้ มตกลงคบกบั เมฆดว้ ย ซ�้ำ เลยไม่เข้าใจมาตลอดว่าท�ำไมในตอนนี้คนที่พยายามแทรกกลาง ระหว่างผมกับเมฆ...คอื คนท่ผี มไวใ้ จและรกั มากที่สดุ คนหนึ่งแบบน้ี ~ Scriper ~

44 ไม่ใช่ว่าเพราะโง่ แตเ่ พราะรัก...ทัง้ เมฆและสีคราม ผมไมร่ วู้ า่ ตวั เองทำ� อะไรผดิ ทงั้ เพอ่ื นทส่ี นทิ และคนรกั ถงึ ไดต้ กลง พร้อมใจกันท�ำอะไรลบั หลงั แบบนี้ ถ้าอยากได.้ ..สมู้ าขอกันตรงๆ ไป เลยผมกจ็ ะยอมถอยให้ กบั เมฆแค่บอกว่าเบ่อื อยากจะเลกิ ผมกไ็ ม่ คดิ ยอื้ ใหต้ วั เองตอ้ งเสยี ใจมากไปกวา่ นอ้ี ยแู่ ลว้ เขา้ ใจและพรอ้ มจะยอม ถอยใหแ้ ก่ทงั้ สองคน ขอแค่บอกกับผมเท่าน้นั ไมใ่ ชท่ ำ� เหมอื นผมเปน็ แค่คนโง่คนหนึ่ง เป็นของตาย เปน็ เพ่อื นทไ่ี ม่มีความส�ำคญั มากพอให้ นกึ แครก์ ัน คดิ แล้วคดิ อีกแตก่ ็มีเพยี งน�้ำตาท่เี ปน็ คำ� ตอบของค�ำถาม เสยี งโทรศพั ทด์ งั ขน้ึ ทำ� ลายความเงยี บกลบเสยี งสะอน้ื ทดี่ งั ลอด ผ่านรมิ ฝีปาก มา่ นน�ำ้ ตาพรา่ มวั ในตอนทีผ่ มเพ่งมองช่อื ของคนทโ่ี ทร. มาในเวลาแบบน้ี ‘สคี ราม’ มองอยู่นานกวา่ ทจ่ี ะกดรบั “ว่าไงมึง” [รักกก ท�ำไมรบั สายชา้ กูมเี ร่ืองจะคุยดว้ ย] “เปล่า...กไู มไ่ ดย้ นิ เสียงโทรศัพทเ์ ฉยๆ” [เสียงมึงส่ันๆ เป็นอะไร ร้องไห้เหรอ...เมฆมันท�ำอะไรมึง] สีครามถามกลับมาเสียงเครียด ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนผมคงเช่ือว่ามัน เปน็ ความจรงิ ใจท่เี พอื่ นสนทิ มใี ห้ แต่ในตอนน้ผี มหาความจริงใจอะไร จากปลายสายไม่ได้เลย ภายใต้ค�ำถามที่ดูเหมือนเป็นห่วงแต่มันอาจ จะไรซ้ ่ึงความร้สู กึ ใดเลยก็ได้ “ไม่ไดท้ ะเลาะ เมฆมนั กลบั แลว้ ...บอกวา่ จะนอนท่หี ้อง” [เหรอ ชา่ งมนั ...กูฝากให้มนั ถามมงึ ไม่รู้มนั ถามหรอื ยงั ] “เรื่องผ้ชู ายในรปู เหรอ...ถามแลว้ ” [แมง่ ไมบ่ อกกู แลว้ ผชู้ ายคนนนั้ ใครอะมงึ ดแู ซบ่ กวา่ เมฆอกี กกิ๊ ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

45 มึงปะ้ เนยี่ ] ผมขบกัดรมิ ฝีปากแน่น ถ้อยคำ� พวกนี้ฟงั ดปู กติ แต่มันแฝงด้วย ความหมายอะไรหลายๆ อยา่ ง ปกตผิ มคงแคเ่ ลย่ี งจะตอบและเปลยี่ น เรอื่ งเทา่ นัน้ “กูไมม่ คี วามคดิ เห้ยี ๆ แบบนน้ั หรอก มึงก็น่าจะร้จู กั กูดีนะ” [...สสั แคห่ ยอกเล่นไหม มงึ ก็จริงจงั ไปได]้ “จรงิ จงั ดิ เดย๋ี วมงึ ก็ไปบอกเมฆอกี อยากรจู้ ักคนทีอ่ ยใู่ นรูปแต่ มงึ ทกั ไปถามเมฆ...ไมค่ ดิ วา่ พวกกจู ะทะเลาะกนั เลยเนอะ” ผมวา่ เสยี ง จรงิ จังข้นึ ไม่ใชเ่ พยี งค�ำพูดข�ำขันเทา่ น้ัน [ก็กูคุยกับมันอยู่ มึงทะเลาะกันเหรอ...ขอโทษนะ แต่กูไม่ได้ ต้ังใจอะ ก็เห็นว่าอยู่ด้วยกัน] ค�ำว่าขอโทษยังจับหาความจริงใจใน น�้ำเสียงไมไ่ ด้เลย มนั ก็เป็นแบบน้มี าตลอด ทีผ่ า่ นมาผมเองนนั่ แหละ ทแี่ กลง้ ไมร่ บั รู้และย้ิมสู้ แต่ตอนนี้ผมคงทำ� แบบนัน้ ตอ่ ไมไ่ หวอกี แล้ว “ค�ำขอโทษมึงเคยมีคร้ังไหนที่รู้สึกอยากจะขอโทษจริงๆ บ้าง ไหมคราม ถ้ามึงไม่รู้สึก มงึ ไม่ต้องขอโทษก็ไดน้ ะ” [...] “คนื กอ่ นมึงบอกวา่ มงึ ต้องคอยชว่ ยเมฆมันงอ้ กูใชไ่ หม แล้วมึง รตู้ วั บา้ งหรอื เปลา่ ...วา่ ตน้ เหตทุ ที่ ำ� ใหก้ กู บั เมฆทะเลาะกนั ทกุ ครง้ั มนั ก็ คอื มงึ ” [รัก มึง...ปงึ ๆๆ เมฆ---] … สายถกู ตดั ไปก่อนทผ่ี มจะไดย้ นิ อะไรไปมากกว่านี้ หน้าจอโทรศัพท์ที่แตกร้าวเหมือนสะท้อนความรู้สึกผมที่มีต่อ เพื่อนสนิทและคนรักของตัวเองในตอนน้ี กอ่ นทีม่ นั จะพงั ทลายลงจน หมดส้ินในเวลาต่อมาเมื่อได้เห็นแจ้งเตือนจากแอพพลิเคช่ันท่ีผมเข้า ออกตดิ ตามทัง้ สองคนอยทู่ กุ วนั สีคราม @Krammetha ~ Scriper ~

46 ‘ดึกๆ คนสง่ ไก่หลอ่ มาก :)’ ในชว่ งเชา้ ผมตน่ื มาดว้ ยสภาพของคนทอี่ ดหลบั อดนอน จะ วา่ ทำ� รา้ ยตวั เองกไ็ มใ่ ช่ ผมพยายามทจี่ ะหลบั แลว้ แตไ่ มว่ า่ จะขม่ ตานอน ยังไงก็ไม่สามารถที่จะหลับตาลงได้เลยสักนิด กว่าจะเคลิ้มหลับเอา จริงๆ ก็เกือบเช้า ผมคงจะไปนัง่ เรยี นแบบไมร่ ู้เรอ่ื งแน่ๆ หยิบรองเท้านักศึกษาถูกกฎระเบียบมาสวมใส่ขณะที่อีกมือ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาดเู วลา สลบั กบั ปรายตาไปมองกลอ่ งโทรศพั ทท์ ผ่ี ม โยนมันท้ิงลงถงั ขยะเอาไว้ มันมีราคาพอสมควร ผมอยากจะเอาคืนให้ไดโนเพราะคิดว่า โทรศัพท์ของผมที่พังไปมันเทียบกันไม่ได้เลยกับโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ ผมตอนนี้ ปลดบลอ็ กแลว้ ลองทกั อกี ฝา่ ยไปเมอ่ื คนื ไมค่ าดคดิ วา่ จะตอบ กลับมารวดเร็ว ไดโนไม่รับคืน...บอกผมว่าจะเก็บไว้หรือจะโยนท้ิงก็ เรื่องของผม เพราะเขาต้ังใจซ้ือหารคร่ึงกับอีกคนท่ีชื่อเสือเป็นการ ขอโทษ ตอบกลบั มาขนาดนั้นใครล่ะจะกลา้ ท้งิ ความคิดของผมในตอนน้ันเมื่อของเก่ามันไม่ดีแล้ว...เราก็ไม่ ควรท่จี ะเก็บเอาไวอ้ ีก ท้ิงได้กท็ ิง้ เหมือนกนั กับผมและเมฆในตอนนี้ ผมตัดสินใจไปแลว้ ว่าจะบอกเลกิ เมฆ สว่ นสคี รามกค็ งตอ้ งเวน้ ระยะหา่ งออกมา คอ่ ยๆ ใหเ้ วลาเปลยี่ น เราจากเพื่อนสนิทและกลายเป็นเพียงคนแปลกหน้าต่อกันในท่ีสุด เพราะผมคงไม่สามารถเอ่ยตัดความสัมพันธ์กับเพ่ือนที่สนิทกันมา เกอื บหกปไี ด้แนๆ่ ซง่ึ ผมก็ไม่รวู้ า่ ในระยะเวลาอกี สามปไี ม่นบั รวมช่วง เวลาปหี นง่ึ ทเ่ี หลอื อกี นอ้ ยนดิ นผี้ มจะสามารถหลกี เลย่ี งการพบหนา้ ทงั้ เมฆและสีครามไดไ้ หม มหา’ลยั นนั้ ดูเหมือนกว้าง แต่บางทกี แ็ คบจนนา่ กลวั ผมคดิ อยากทจี่ ะซว่ิ ออกไปเรยี นทมี่ หา’ลยั เดยี วกนั กบั ทพี่ อ่ เรยี น ~ ไดโนซอร์รกั ~

47 จบมา แต่ก็ไม่กล้าโทร.ไปคุยกับพ่อตรงๆ ไม่ใช่ว่าพ่อผมจะห้าม แต่ เพราะเกรงใจ เสียท้ังค่าเทอมทีแ่ พงแสนแพง เสยี เวลาไปเกือบหนึ่งปี เตม็ ๆ จะมาซว่ิ ไปเรยี นทอ่ี นื่ เรมิ่ นบั หนงึ่ ใหมเ่ พราะคนเพยี งสองคนมนั ก็คงไมใ่ ช่เรื่อง ไม่อยากท�ำให้พ่อต้องรู้สกึ ผิดหวังกบั ผม “ไปเรยี นแลว้ เหรอนอ้ งรกั ” เสยี งเอย่ ทกั จากพพี่ ดั เจา้ ของหอพกั ดังข้ึน พ่ีพัดเป็นสาวประเภทสองที่ใจดีและสนิทสนมกับผมในระดับ หนงึ่ เปน็ ปกตถิ า้ หากวา่ ผมมเี รยี นในตอนเชา้ ยงั ไงกต็ อ้ งเจอพพ่ี ดั ออก มายืนรดน�้ำต้นไม้ให้บรรดาไม้ดอกท่ีชูช่อเบ่งบานอวดโฉมความ สวยงามแขง่ กนั ผมเปล่ียนสีหน้าในตอนท่ีเงยข้ึน ย้ิมตอบพี่พัดพร้อมกับเอ่ย ทักทายกลบั “ครับพี่ ยังง่วงๆ อยเู่ ลย” “ตาเป็นหมีแพนด้าเลยนะเรา พักผ่อนบ้างนะ วิศวะมันเรียน หนักพี่รู้...แต่การพักผ่อนก็ส�ำคัญนะรัก” ถ้อยค�ำแฝงไปด้วยความ ห่วงใยน้ันท�ำให้ผมรู้สึกดีข้ึนอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยมันก็คงเป็น ความจริงใจแรกของวนั นีท้ ่ีผมได้รบั “ขอบคณุ นะครับพี่พดั ” เอย่ บอกไปจากความรสู้ กึ จรงิ ๆ “จา้ รีบไปเถอะ ขบั รถดีๆ นะ” “ครบั ” คลาสแรกของวนั เปน็ ไปตามทผี่ มคาดเดาเอาไวว้ า่ ตวั เองจะตอ้ ง เรยี นไมร่ เู้ รอื่ งแนๆ่ เพราะดนั ฟบุ หลบั ไปตง้ั แตเ่ ขา้ คลาสสบิ หา้ นาทแี รก ดที ว่ี นั นผี้ มเลอื กจะไปนง่ั อยเู่ กอื บๆ หลงั หอ้ ง ดว้ ยจำ� นวนคนทมี่ เี ยอะ อาจารยก์ ็เลยไมไ่ ด้จบั ตามองเท่าไหร่ ผมถึงไดห้ ลบั สนทิ มาจนกระทั่ง หมดเวลาในคลาสแรก ถกู ปลุกโดยอน๋ั ท่ีมานง่ั ขา้ งๆ เปน็ เพ่ือนผม “หลบั โคตรลกึ เมอื่ คนื ไมไ่ ดน้ อนเหรอวะ เหน็ กลบั กอ่ นพวกกอู กี ” “ออื กมู วั อา่ นสรปุ กวา่ จะไดน้ อนกด็ กึ เลย” ผมเลอื กทจี่ ะไมบ่ อก ~ Scriper ~

48 หรือเล่าอะไรใหใ้ ครฟัง ยง่ิ มีคนร้เู ยอะปญั หาก็ยง่ิ เยอะตามไปดว้ ย อีก อยา่ ง...อน๋ั เองกไ็ มไ่ ดส้ นทิ มากพอทผี่ มจะเลา่ เรอื่ งราวชวี ติ ใหฟ้ งั อยา่ ง น้อยถ้าผมตัดสินใจจะเล่าน่ันแปลว่าคนที่ได้ฟังน้ันจะต้องได้รับความ ไวเ้ นื้อเช่ือใจจากผมในระดบั หน่ึง ซ่ึงผมในตอนนี้นั้นยังไม่คิดว่าตวั เองจะไวใ้ จใครไดอ้ กี จริงๆ อาจจะต้องใช้เวลาอีกสักพักใหญ่ๆ จนกว่าที่ผมจะประกอบ ความรสู้ กึ ตวั เองใหค้ นื กลบั มา ถงึ ตอนนน้ั ผมคงมใี ครสกั คนทเ่ี ขา้ มาให้ เช่อื และไวใ้ จได้อกี ครงั้ พอคิดถึงตรงนี้แล้วก็พานนึกไปถึงใบหน้าดูดีแฝงไปด้วยความ เถ่ือนและความน่ากลัวของใครบางคนที่อยู่คุยเป็นเพ่ือนผมเม่ือคืน ไม่รู้ว่าไดโนจะตื่นหรือยัง ถ้าหากว่าเขาต้องตื่นไปเรียนสายผมคง รู้สึกแย่และรสู้ ึกผดิ มากแน่ๆ เอาแตช่ วนคุยจนกระท่งั อกี ฝ่ายอดหลบั อดนอนไปดว้ ย ยอมรับว่าผมเหงาและเคว้งคว้างจนอยากจะมีใครสักคนที่พูด คุยด้วย ไมไ่ ดม้ คี วามคดิ วา่ อยากจะเลกิ กบั เมฆดว้ ยการหาใครมาแทนท่ี แต่แค่อยากได้ใครสักคนทีท่ �ำให้ผมไมร่ ู้สกึ วา่ ตัวเองอยู่ตัวคนเดยี ว และไดโนกค็ อื คนคนนนั้ ตลอดเวลาท่ีคุยไม่มีถ้อยค�ำไหนที่สร้างความอึดอัดให้แก่ผม ถึงแม้วา่ เจ้าตวั จะยนื ยันและออกตวั แรงวา่ ชอบผมกต็ าม ส่วนใหญ่จะเป็นผมทพ่ี มิ พค์ ุยนนั่ นี่ สว่ นไดโนกจ็ ะตอบกลับมา ทกุ ประโยค อาจจะสน้ั บา้ งหว้ นบา้ งตามนสิ ยั แตก่ ไ็ มไ่ ดท้ ำ� ใหผ้ มรสู้ กึ แย่ ตา่ งกันถ้าหากวา่ เมฆทักมาตอนน้ี ตอ่ ใหร้ ูปประโยคยืดยาว มีถอ้ ยค�ำ งอ้ งอนเอาอกเอาใจ ผมกค็ งไมม่ คี วามรสู้ กึ ดใี ดๆ หลงเหลอื อยอู่ กี แลว้ แตม่ นั ไมไ่ ด้แปลวา่ ผมจะชอบไดโนแลว้ ความรสู้ ึกผมยงั คงเหมือนเดิม รู้สกึ กบั เมฆเหมอื นเดิม เพยี งแต่อยใู่ นชว่ งเวลาท่ีค่อยๆ ปลอ่ ย ~ ไดโนซอรร์ ัก ~

49 และดงึ ตวั เองออกมาจากสถานะทแ่ี สนจะอดึ อดั และไรซ้ งึ่ ความสำ� คญั แบบน้ี “เอา้ เหมอ่ อกี แล้ว...รัก!” “...อือ้ ไดย้ นิ แล้ว” “ได้ยนิ อะไร” อน๋ั เลกิ คิว้ ถาม “กม็ งึ เรยี ก” “กูถามวา่ ไปหาอะไรกนิ กบั พวกกูไหม” อา้ วเหรอ...ผมไมเ่ หน็ ไดย้ นิ เลย มวั แตเ่ หมอ่ คดิ เรอ่ื งของเมฆกบั ครามอยู่น่ะสิ “เออ’โทษทีๆ พวกมึงจะไปหาอะไรกินใช่ไหม กูไปด้วย...เมื่อ เชา้ ยงั ไมไ่ ดก้ นิ อะไรเลย” ตนื่ สายบวกกบั รบี จะเขา้ เรยี นใหท้ นั เวลากเ็ ลย ยังไม่ได้กินอะไรมาต้ังแต่เช้า ขืนปล่อยให้ท้องว่างอีกคราวนี้คงเรียน ไม่รเู้ ร่อื งเพราะความหวิ แทนแน่ๆ “เออๆ ตอนน้ียังไม่เที่ยง ไปกินโรงอาหารแล้วกันคนไม่เยอะ ขเี้ กยี จขับรถออกไปข้างนอกดว้ ย” ผมพยักหน้าลงเห็นด้วยกับความคิดของอ๋ัน ตอนน้ีเพิ่งจะสิบ โมงกวา่ นดิ ๆ ลงไปตอนนอี้ ยา่ งนอ้ ยคนกย็ งั ไมเ่ ยอะเทา่ ไหรท่ โี่ รงอาหาร รสชาติก็ไม่ได้แย่อะไร ถึงความหลากหลายจะเทียบกับการออกไป น่งั กนิ ข้างนอกไม่ไดแ้ ต่กม็ ีใหเ้ ลือกกินพอสมควร “พวกมึงลงไปกอ่ น เด๋ียวกตู ามไป” ผมว่าขนึ้ สายตาหยุดนิง่ ท่ี รา่ งของใครบางคนหน้าห้อง รอยย้มิ รา่ เรงิ เหมือนปกตขิ องเพือ่ นสนิท ถูกส่งตรงมาที่กลุ่มเพ่ือนผม โบกไม้โบกมือทักทายเหมือนปกติ แสดงออกเหมือนวา่ เราไมไ่ ด้มีเรอ่ื งทะเลาะหรอื บาดหมางกนั ท�ำราวกบั ว่าไม่มีอะไรเกิดข้นึ และมีแคผ่ มท่คี ดิ ไปเองคนเดยี ว “เพ่ือนมึงเหรอ...คุ้นๆ ใช่คนที่เล่นซีร่ีส์จรดปลายฝันนั่นไหม” ปิงว่า ผมเห็นท่าทางเจ้าชู้ไม่หยอกจากเพ่ือนคนนี้ สายตาท่ีส่งไปให้ ~ Scriper ~

50 สีครามพรอ้ มกับรอยยิ้มน้ันดกู ร็ วู้ า่ สนใจไมน่ อ้ ย “พวกมงึ ดูเหรอ” ผมถาม “กูไม่ได้ดู...มีไอ้ปิงนั่นแหละที่ดูอยู่” อ๋ันส่ายหัวปฏิเสธ หันไป มองทีห่ นา้ หอ้ งอีกรอบ “งั้นพวกกูลงไปก่อน มงึ จะกนิ ’ไรอะ เดีย๋ วซื้อ ไวใ้ ห้ ลงไปจะไดก้ ินเลย” “กะเพราหมกู รอบรา้ นป้านงคอ์ ะ” “เออๆ รีบลงมานะเวย้ ” อ๋นั พูดย้�ำอีกคร้งั กอ่ นจะเดนิ ออกจาก ห้องไปพร้อมปิงกบั ตนู สีครามไม่ไดส้ นใจเพ่อื นผมเท่าไหร่ สายตาจับ จอ้ งที่ผม ย้ิมกว้างก่อนจะก้าวเข้ามาหายกมือข้นึ มาสวมกอดแขนของ ผมเหมอื นทช่ี อบท�ำประจ�ำ “จะไปกินขา้ วกับพวกนน้ั เหรอ” “อือ มึงมอี ะไร” “เมฆมันอยากคุยกับมึง...คงจะง้อมึงเหมือนเดิมละม้ัง” คราม ไหวไหล่ สง่ ย้มิ ใหผ้ มไรซ้ งึ่ ความผดิ ปกติทั้งในสายตาและน้�ำเสียง “มึง ไม่ต้องไปหามันหรอก ปล่อยมันไว้แบบน้ัน...เพื่อนมึงด้วย เราไปหา อะไรกนิ กันสองคนดีกวา่ ” “...” ผมสง่ สายตาเรียบเฉยตอบกลบั ไป “กจู ะไปคยุ กับเมฆ” “...” “เมฆอยูไ่ หน” “หอ้ งนำ�้ ชายชัน้ สาม” “มงึ ก็ไปด้วยเลยสิ มันอาจจะเปน็ ขา่ วดีสำ� หรบั มึง” ผมว่า สีครามนง่ิ ไปกอ่ นจะยกยิ้มขน้ึ รอยยิม้ ท่ผี มไม่อยากทีจ่ ะมอง ขยับขาก้าวออกจากห้องตรงไป ยังจดุ หมายท่ีมใี ครบางคนกำ� ลงั รออยู่ หัวใจเต้นรัวกับการตดั สินใจใน ครั้งนี้ ก้อนบางอย่างอัดแน่นท่ีคอ กักกลั้นน้�ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลด้วย การหยุดยืนนงิ่ ข่มตาแนน่ สักพกั กอ่ นจะพาตวั เองเดินเขา้ ไปในห้องน�ำ้ ที่มรี า่ งสงู ของเมฆยนื นิ่งอยู่ ~ ไดโนซอร์รกั ~

51 พอเหน็ ผมกร็ บี ย้ิมออกมาทนั ที “รกั ...มาชา้ จงั แตไ่ มเ่ ปน็ ไรหรอก...คอื เมฆอยากจะขอโทษเรอื่ ง เมื่อคืน เมฆรตู้ วั วา่ เมฆงเี่ ง่า เมฆขอโทษนะ...รักไมโ่ กรธเมฆนะ” “เมฆ...พอเถอะ หยุดขอโทษในส่ิงที่เมฆไม่เคยรู้สึกผิดจริงๆ สกั ที” ผมเอย่ ขดั ขึ้น “รกั ” ก้าวถอยหลังเม่ือเมฆเดินตรงมาหา ร่างสูงชะงักเมื่อเห็นส่ิงที่ ผมแสดงออก ใบหน้าดูดีเร่ิมตึงขึงขึ้นมาไม่ต่างจากเม่ือคืนตอนที่เรา ทะเลาะกัน “รักจะนอกใจเมฆใช่ไหม” สนิ้ คำ� ถามของคนรกั ผมกไ็ ดแ้ ตห่ วั เราะแผว่ เบา นำ�้ ตารนิ ไหลลง มาไม่คิดมาก่อนว่าจะได้ยินค�ำนี้จากปากเมฆ เร่ืองนอกใจอย่าว่าแต่ ทำ� เลย แค่คิดผมยังไม่เคย ซื่อสัตย์ยงิ่ กว่าสนุ ขั ที่มันรกั เจ้าของเสียอีก ขนาดช่วงหลังไมม่ เี วลาให้ การกระทำ� การแสดงออกหลายๆ อยา่ งก็ เปลย่ี นจากหนา้ มอื เปน็ หลงั มอื ผมกย็ งั ไมเ่ คยมคี วามคดิ ทจี่ ะหาใครมา แทนเมฆ “...ถ้าเมฆคดิ แบบนนั้ รักวา่ เราเลกิ กันเถอะ” “ไม!่ รัก เมฆขอโทษ เมฆไมว่ า่ แลว้ ...ไม่เลกิ นะ เราคบกนั มาจะ สามปแี ล้วนะรัก” เมฆขยับเขา้ มาใกลผ้ มอกี ครงั้ คราวนผ้ี มไมเ่ พียงแค่ กา้ วถอยหลงั แตย่ งั ขยบั หนไี ปอกี ทาง ขบเมม้ รมิ ฝปี ากตวั เองแนน่ ยาม ท่สี บกบั ดวงตาอ้อนวอนค่นู ั้น “...” “นะรัก เรื่องคราม...เมฆมองครามเป็นแค่เพ่ือนจริงๆ คราม พยายามเข้าหาเมฆ แตเ่ มฆไมไ่ ด้คดิ อะไรกับครามเลย” “ไม่ได้คดิ แต่เอากนั น่ะเหรอ...” “รัก” “กล้าพดู ไหมวา่ เมฆไมเ่ คยมอี ะไรกับคราม” ~ Scriper ~

52 “เมฆ เมฆไม่ไดต้ ัง้ ใจ...” “...” ผมหลบุ ตาลงมองพ้ืน ขยบั ยมิ้ ใหแ้ ก่สง่ิ ที่ตัวเองเคยคดิ มา ตลอด ไม่เคยได้เห็นกับตาแต่มาในวันน้ีเมฆเป็นคนพูดออกมาเอง... ค�ำว่าไม่ได้ต้ังใจมันชดเชยทุกความรู้สึกความเชื่อใจที่ผมสูญเสียไปไม่ ได้ เร่ืองมันมาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้ยกโทษและกลับไปคบกันเหมือน เดมิ ผมคงท�ำให้ไม่ได้ “มันเปน็ ความผิดคราม” “หยุดโทษคนนั้นคนน้ีเถอะเมฆ รักไม่อยากฟังอะไรแล้ว...ให้ เรือ่ งของเรามนั จบแคน่ เี้ ถอะ เลิกกันนะ” “เมฆบอกวา่ ไม่เลกิ ไง!” ปึง! “มีคนมา” เสียงกระแทกประตูดังลั่นก่อนที่เมฆจะเข้าถึงตัวผม สายตากรนุ่ โกรธจบั จ้องมาพรอ้ มกบั นำ้� ตาทีเ่ ออ่ ล้น ผมเบือนหนา้ หนี จากภาพนั้นก่อนจะหันหลังกลับมาดึงประตูห้องน้�ำให้เปิดออก ไร้ซึ่ง ผูค้ นอยา่ งทตี่ น้ เสียงว่า สีครามยนื กอดอกพิงอย่กู ับกำ� แพง ใบหนา้ เรยี บเฉยหันมามองผมทกี่ ้าวเท้าออกมา สบตากันนิ่งก่อนท่ีรอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเพื่อน สนทิ “เลกิ กันไดส้ กั ที...ขา่ วดอี ยา่ งท่ีรักบอกไว้จรงิ ๆ ด้วย” ~ ไดโนซอร์รัก ~