เรื่องเลศบุพเพ ฉบับสมบูรณ์

บทนำ� สายฝนเทลงมาจนผู้ที่อยู่ภายใต้อ�ำนาจของมันรู้สึกแสบ ผิวและต้องหาที่หลบหยาดฝนเม็ดโต เป็นเร่ืองน่าแปลกใจส�ำหรับคน เมอื งกรงุ เวน้ แตร่ า่ งสงู ทยี่ นื มองภาพความวนุ่ วายเบอื้ งลา่ งดว้ ยนยั นต์ า โศก อาจจะเพราะความรู้สึกผิดหรือเพราะสายตาเขาเป็นแบบน้ัน อยแู่ ลว้ กไ็ มม่ ใี ครบอกชดั ได้ สงิ่ เดยี วทคี่ นทท่ี ำ� งานใกลช้ ดิ กบั เขาคนนนั้ บอกได้กค็ ือ... ไม่มีวันไหนที่ ‘วรุณรักษ์’ ปรากฏตัวแล้วฝนไม่ตก ไม่มีเลย สักวันทชี่ ายหนุ่มเข้ามาดงู านท่บี ริษัทแล้วท้องฟ้าจะสดใส เป็นเรอื่ งน่าแปลกใจท่แี รกๆ กฟ็ ังดูเป็นเรอ่ื งพเิ ศษ แต่นานเข้า กลับกลายเป็นเร่ืองน่าขนลุกที่คนในบริษัทของชายหนุ่มเล่าลือกันไป ต่างๆ นานา แต่ถงึ อย่างน้นั วรณุ รกั ษ์กย็ งั เข้ามาท่บี ริษัทตามหน้าที่ เรือ่ งทคี่ นอ่นื พดู ถึงเขาน้นั ไม่ใช่เร่อื งที่วรุณรกั ษ์ใส่ใจ เขาไม่เคย สนใจว่าใครจะพูดถึงเขาอย่างไร หรอื จะมองเขาแบบไหน ในชีวิตของ ชายหนุ่มมีเพียงอย่างเดียวที่ส�ำคัญต่อเขาคือ เสียงท่ีแทรกเข้ามาใน ความฝัน ก่อนเขาจะลืมตาต่นื ในทกุ ๆ เช้า ‘หากอ้ายอี...คนใด...มันรักน้องได้ไม่เกินพ่ี...ก็อย่าให้มันผู้ใด... ได้เข้าใกล้ตัว...ใกล้ใจน้องเลย...’ มิณรญา 5

เสยี งหา้ วทเ่ี ขาไดย้ นิ นนั้ สน่ั เครอื แตก่ ลบั มงุ่ รา้ ยจนสมั ผสั ได้ มนั บอกชดั วา่ ความเจบ็ ปวดทคี่ นพดู กำ� ลงั เผชญิ อยสู่ าหสั มาก เพราะเสยี ง ที่สั่นเครือจนแทบจะเปล่งค�ำพูดออกมาได้ไม่ชัดน้ันยังตราตรึงอยู่ใน ความทรงจำ� ของวรณุ รกั ษ์ และมนั คงจะไมม่ ที างจางหายไปจากหวั เขา ได้ในเม่อื เขาได้ยินมนั ทกุ เช้า นอกจากหยาดฝนแล้ว ก็มีเสียงจากความฝันนี่แหละท่ีอยู่กับ วรณุ รักษ์ตลอดระยะเวลาสามสบิ เก้าปี มนั ทง้ิ เขาไวก้ บั คำ� ถามวา่ ใครเปน็ เจา้ ของค�ำสาปแชง่ ชวนขนลกุ น่นั กนั และชายผู้นัน้ สาปแช่งใครด้วยความมุ่งร้ายอย่างรนุ แรงจนเขา สมั ผสั มนั ได้ วรณุ รกั ษอ์ ยากรวู้ า่ ใครหนอคอื ผเู้ คราะหร์ า้ ยคนนนั้ ...และ คนคนนั้นทำ� อะไรให้จึงต้องถูกสาปแช่งด้วยถ้อยคำ� รุนแรงแบบนี้ “คุณวรุณครับ...” “ว่ายังไง” วรุณรักษ์ขานโดยไม่ละสายตาจากปากกาในมือไปมองว่าใคร เป็นเจ้าของน้�ำเสยี งเกรงใจเบื้องหลงั ด้วยมัน่ ใจนิดๆ ว่าคนคนนัน้ คง ไมพ่ น้ เปน็ มอื ขวาของเขา ‘สหรถั ’ ผซู้ ง่ึ เขาวางใจใหจ้ ดั การทกุ อยา่ งชว่ ง ทเ่ี ขาไม่ได้เข้ามาที่บรษิ ัท ก่อนจะกระตุ้นเมอ่ื สหรถั ยังไม่ยอมพดู อะไร ออกมาสกั ที หลงั จากทเ่ี รยี กเขาไดอ้ ดึ ใจหนง่ึ “ไหนบอกวา่ เอกสารหมด แล้วไง” “คุณท่านโทร. มาครับ บอกให้คณุ วรณุ เข้าไปที่บ้านใหญ่ก่อน กลบั ” มอื ขวาของวรุณรกั ษ์ก้มหน้างดุ เมอื่ ผู้เป็นนายค่อยๆ ปรายตา มองเขา สหรถั ไม่เคยกล้าสู้สายตาวรุณรักษ์เลยสกั คร้งั แม้จะร่วมงาน กบั ชายหน่มุ มานานหลายปี แต่บางอย่างในตวั ของวรณุ รกั ษท์ เี่ รยี กว่า บารมีนั้นท�ำให้เขาไม่ใคร่สบายเนื้อสบายตัวเท่าไรยามท่ีอยู่ใกล้ผู้เป็น นาย และปกตสิ หรถั กไ็ มต่ อ้ งลำ� บากใจนกั ดว้ ยวรณุ รกั ษแ์ ทบจะไมเ่ ขา้ 6 เลศบพุ เพ

ออฟฟิศ มีเพียงตอนแวะไปดูโรงงานบ้างเป็นบางคร้ัง หรือตอนที่เขา เอาเอกสารด่วนเข้าไปให้วรุณรักษ์เซ็น จึงจะมีโอกาสได้พบหน้าผู้เป็น นาย “เรอื่ งอะไรอีกล่ะคราวน้ี” วรุณรกั ษ์ถอนหายใจอย่างแรง ก่อน เบือนหน้ากลับไปมองฝนห่าใหญ่ตรงหน้าพร้อมหมุนปากกาในมือไป ดว้ ย ชายหนมุ่ ชอบเวลาฝนตกมากเปน็ พเิ ศษโดยทเ่ี ขากไ็ มร่ เู้ หมอื นกนั ว่าท�ำไม อาจจะเป็นเพราะชินกับมันแล้วก็ได้ ทุกคร้ังท่ีเขาเย่ียมหน้า ออกจากบา้ นยอ่ มไมพ่ น้ ฝนตก เปน็ อยา่ งนต้ี งั้ แตท่ ว่ี รณุ รกั ษจ์ �ำความได้ “ผมว่าคณุ ท่านคงมีธุระด่วนน่ะครบั ” สหรถั ออกความเหน็ ปกตแิ ลว้ บดิ ามารดาของวรณุ รกั ษไ์ มค่ อ่ ยมาวนุ่ วายกบั ชายหนมุ่ ตั้งแต่วรุณรักษ์เรียนจบและเริ่มลงทุนเปิดบริษัทก่อนประสบความ ส�ำเร็จอย่างสูงจนน่าตกใจในเวลาอันรวดเร็ว เมื่อเทียบกับการลงทุน ของ ‘อาชวณิ ’ ผเู้ ปน็ บดิ า อาชวณิ กพ็ ลอยเกรงใจบตุ รชาย ไมก่ ลา้ ออก คำ� สงั่ กบั วรณุ รกั ษอ์ กี ตอ่ ไปในตอนทช่ี ายหนมุ่ บอกวา่ จะยา้ ยออกมาอยู่ ข้างนอกทันทที ีเ่ รยี นจบ แม้เขาจะค้านในใจ ภรรยาของอาชวิณอย่าง ‘พิมพ์ดารา’ ก็ออกปากขอร้องให้สามี ปรามบุตรชายเร่ืองนี้ แต่สุดท้ายท้ังคู่ก็ต้องยอมแพ้และเคารพการ ตดั สนิ ใจของวรณุ รกั ษ์ เปน็ เชน่ นน้ั มาตลอดจนกระทงั่ วนั นี้ วนั ทว่ี ยั ของ วรณุ รักษ์ล่วงเลยมาจนจะเหยียบเลขส่ี ทง้ั คู่จงึ ร้อนใจเพราะอยากอุ้ม หลาน ทวา่ บตุ รชายกย็ งั ไมม่ วี แี่ ววจะพาสาวทไี่ หนมาใหเ้ หน็ หนา้ คา่ ตา อาชวณิ และพมิ พด์ าราตา่ งหวน่ั ใจวา่ การทบี่ ตุ รชายไมพ่ าสาวๆ มาให้พวกเขาเห็นเลยสักคร้ังเป็นเพราะว่าวรุณรักษ์ชอบพอกับผู้ชาย ด้วยกันมากกว่า คนหัวโบราณอย่างทั้งคู่จึงย่ิงออกอาการร้อนรน เป็นเดือดเป็นร้อนจนต้องพยายามงัดวรุณรักษ์ออกจากบ้าน แล้วหา โอกาสพาบตุ รชายไปพบปะกบั ลกู สาวของเพอื่ นๆ ในวงสงั คมบ้างเผอ่ื เขาจะถกู ตาตอ้ งใจใครสกั คนเขา้ โดยเฉพาะพมิ พด์ าราทขี่ ยนั สอดสอ่ ง มิณรญา 7

หาสาวๆ ทเ่ี หมาะสมกบั บตุ รชายมาใหว้ รณุ รกั ษด์ ตู วั ไมห่ ยดุ หยอ่ น แต่ ทุกครั้งก็ลงท้ายด้วยการโดนบุตรชายเพียงคนเดียวเคือง โทษฐานท่ี จนุ้ จา้ นหาคใู่ หเ้ ขาโดยไมป่ รกึ ษากอ่ นสกั คำ� ทวา่ ทง้ั คกู่ ย็ งั ไมย่ อ่ ทอ้ ดว้ ย ยังมีความหวงั ท่ีจะได้อุ้มหลานอยู่ “เขา้ ขา้ งกนั จรงิ นะ ตกลงวา่ แกท�ำงานใหใ้ ครกนั แนร่ ถั ” วรณุ รกั ษ์ มองหนา้ เลขาฯ ของตนทางหางตาแวบหนง่ึ แลว้ เบอื นหนา้ กลบั ไปมอง นอกหน้าต่างตามเดิม ก่อนเสียงห้าวจะพึมพ�ำถ้อยค�ำที่ท�ำให้สหรัถ ถึงกบั ต้องเลกิ ค้วิ สงู ด้วยความแปลกใจออกมา “ฝนตกอกี แล้ว...” “ก.็ ..ตกทกุ วนั นะครบั ” “นน่ั ส.ิ ..เมอ่ื ไหรจ่ ะเลกิ ตกกไ็ มร่ ”ู้ วรณุ รกั ษแ์ ทบจะไมเ่ คยเหน็ ดวง อาทิตย์เลย ทกุ ครง้ั ท่ีก้าวเท้าออกจากบ้าน ฝนก็จะเทลงมา เขาชอบ ฝนกจ็ รงิ แต่ชายหนุ่มอดรู้สกึ น้อยใจโชคชะตาของตวั เองไม่ได้ ขนาด ดวงตะวนั เขายังไม่มีสิทธไิ์ ด้เหน็ เลย “ตกลงว่าคุณวรุณจะให้ผมเรียนคุณท่านว่ายังไงครับ” สหรัถ ทวงค�ำตอบ ด้วยรู้ว่าฝ่ายนั้นก็ยังรอค�ำตอบจากวรุณรักษ์อยู่อย่าง ร้อนใจแน่ “บอกท่านว่าฉนั จะเข้าไปหาเอง” วรณุ รักษ์ตัดสินใจ คิดเสียว่า แวะไปให้พ่อแม่เห็นหน้าในรอบสามเดือนก็แล้วกัน หากท่านด้ือดึง ท่ีจะจับคู่ให้เขากับลูกสาวของเพ่ือนๆ อยู่อีก คร้ังน้ีคงต้องพูดกันให้ เขา้ ใจวา่ เขายงั ไมค่ ดิ เรอ่ื งแตง่ งาน และยงั ไม่ได้สนใจลกู สาวของเพอื่ น ท่านคนไหนทัง้ น้ัน “ดีเลยครบั ” สหรถั ยิม้ ออก ยนิ ดกี บั บดิ ามารดาของวรณุ รักษ์ที่ ในที่สุดชายหนุ่มก็ยอมตกปากรับค�ำท่ีจะเข้าไปพบ “ผมจะเตรียมรถ ให้...” “เสร็จงานงวดนี้ฉันไม่เข้าบริษัทอีกแล้วนะ” วรุณรักษ์งึมง�ำ 8 เลศบุพเพ

ท�ำให้เลขาฯ ของเขาหุบยิ้มโดยพลัน เหลือเพียงสีหน้าเซียวๆ อย่าง ไมเ่ ขา้ ใจความหมายของคำ� พดู เจา้ นาย กระทง่ั ชายหนมุ่ อธบิ ายตอ่ ดว้ ย เสยี งราบเรยี บ “มอี ะไรก็แวะเข้าไปหาฉนั ในบ้าน” “แล้วทีโ่ รงงานล่ะครับ” “ฉนั จะแวะเข้าไป ถ้าจำ� เป็น” โรงงานผลติ นำ�้ ดม่ื ของวรณุ รกั ษ์ อยชู่ านเมอื ง ชายหนมุ่ จงึ ไมม่ ปี ญั หาในการแวะเขา้ ไป แตอ่ อฟฟศิ ทอี่ ยู่ กลางกรงุ นนั้ ตอ้ งขอบายจรงิ ๆ เพราะว่ารถตดิ เหลอื ทน “หรอื ว่ามอี ะไร จำ� เป็นให้ฉนั ต้องเข้ามาบ่อยๆ หรือเปล่า” “ไมม่ คี รบั ” สหรถั สา่ ยหนา้ รวั พลางบอก นกึ วา่ เปน็ โชคดขี องตน ทสี่ มยั นตี้ ดิ ตอ่ กนั ทางไกลไดด้ ว้ ยเทคโนโลยที พ่ี ฒั นาไปไกล ไมอ่ ยา่ งนนั้ การจำ� ศลี ของวรณุ รกั ษค์ งสรา้ งปญั หาใหเ้ ขาไมน่ อ้ ยเลยทเี ดยี ว “เพยี ง แต่สงสัยเท่านนั้ เลยถามเผอื่ เอาไว้” “งั้นกต็ ามน้นั แหละ...” “อยา่ งนนั้ ผมไปเตรยี มรถเลยนะครบั ?” สหรถั เอย่ เชงิ ขออนญุ าต รอกระทงั่ ผเู้ ปน็ นายพยกั หนา้ รบั นอ้ ยๆ อยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ ชายหนมุ่ จงึ กลา้ ขยบั ตวั กา้ วออกไปสงั่ ใหค้ นขบั รถของวรณุ รกั ษเ์ ตรยี มรถออกมาไวร้ อทา่ เจ้านายหนุ่ม เพยี งพ้นหลังเลขาฯ ใบหน้าคมคร้ามของวรณุ รักษ์ก็กลับกลาย มาเปน็ เรยี บสนทิ อกี ครงั้ ดวงตาคมกม็ องเหมอ่ ออกไปยงั ทไี่ กลแสนไกล ที่ซึ่งตัววรุณรักษ์เองก็ไม่รู้ว่าเป็นท่ีใด สิ่งเดียวที่เขารู้สึกตอนน้ีคือเขา โศกเศร้าเพราะความคิดถึง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรยากาศตอนฝนตก หรือเป็นเพราะความรู้สกึ ทแ่ี ท้จรงิ ของเขาทีเ่ ศร้าตลอดมา วรุณรักษ์รู้จักเพียงความเศร้าและความคิดถึงที่มากมายจน หวั ใจของเขาปวดรา้ ว ไม่ว่าจะกปี่ ผี า่ นไปชายหนมุ่ กบ็ อกตวั เองใหร้ ้สู กึ ชินกับมันไม่ได้ ในอกโหวงเหวงเหมือนหัวใจของเขาขาดเส้ียวหนึ่งไป ไม่ว่าจะท�ำอย่างไรก็ไม่อาจเติมเต็มความรู้สกึ ว่างเปล่าท่วี ่าน่นั ได้ มณิ รญา 9

“คุณวรุณครบั รถพร้อมแล้วครับ” “ออ้ กำ� ลงั จะออกไป” วรณุ รกั ษเ์ อยี้ วหนา้ กลบั ไปมองรา่ งสงู ของ เลขาฯ ของตนที่เปิดประตูห้องท�ำงานรอท่าเขาอยู่แล้ว “แน่ใจนะว่า งานเสรจ็ หมดแล้ว” “เรียบร้อยแล้วครับ” สหรัถยิ้มก่อนรายงาน กระท่ังวรุณรักษ์ เดนิ มาหยดุ ตรงหนา้ ของตนจงึ ฉกี ยมิ้ กวา้ งยง่ิ กวา่ เดมิ หวงั วา่ จะลดโทษ ให้ตัวเองได้บ้าง เท่านั้นดวงตาของวรุณรักษ์ก็หร่ีแคบลงอย่างจับผิด สงั เกตได้ทันทีว่ามือขวาของตนหมกเมด็ บางอย่างจากเขา “มีอะไร” เสยี งเขม้ นนั้ เข้มจดั ยงิ่ กว่าครง้ั ไหนๆ จนสหรถั เหงอ่ื ตก ไม่คดิ วา่ วรณุ รกั ษจ์ ะไหวตวั ไดเ้ รว็ ถงึ เพยี งน้ี แตท่ เ่ี ขาทำ� ไปกเ็ พราะรกั และหวงั ดี ต่อเจ้านายหนุ่มของตนทัง้ นัน้ นะ...สหรัถปลอบใจตัวเอง “คือว่า...คณุ ท่านให้คณุ วรณุ ไปหาท่านทบ่ี ้านใหม่ครับ” เลขาฯ หนุ่มตอบเสียงเบา ไม่พูดหมดเสียทีเดียวก่อนจะยอมจ�ำนนเมื่อเห็น แววตาคมกรบิ ของเจา้ นาย จงึ ตอ้ งสารภาพดว้ ยนำ�้ เสยี งออ้ มแอม้ อยา่ ง กลัวความผดิ “เพื่อนของท่านจะมาทานข้าวด้วย” “บ้านหลงั ใหม?่ ” ควิ้ เข้มของวรณุ รกั ษ์กระตกุ ถๆ่ี อย่างไมน่ า่ จะ เป็นเร่อื งดี “พวกท่านซื้อบ้านหลงั ใหม่ตง้ั แต่เมอ่ื ไหร่กัน” “เออ่ ...กป็ ระมาณสองอาทติ ยก์ อ่ นครบั เหน็ วา่ อยใู่ กลเ้ พอื่ นสนทิ ของคณุ ผชู้ ายทช่ี อ่ื อศั วนิ ” เลขาฯ ผรู้ คู้ วามเปน็ ไปในบา้ นของวรณุ รกั ษ์ ยง่ิ กวา่ เจา้ ตวั นนั้ รายงาน รอยยม้ิ บนหนา้ ทวี่ า่ แหง้ แลว้ แหง้ ลงไปอกี เมอื่ เห็นแววตาคกุ รุ่นของวรณุ รกั ษ์ “อัศวนิ ...” วรุณรักษ์ทวนช่ือของเพ่ือนบิดา มั่นใจว่าเขาไม่เคย พบชายทชี่ อ่ื อศั วนิ ทวี่ า่ นม้ี ากอ่ น จงึ ไมแ่ นใ่ จนกั วา่ เขาเปน็ เพอ่ื นกบั บดิ า ของตนจรงิ หรอื เพง่ิ มาสนทิ สนมกนั “คณุ อศั วนิ คนนเี้ ขามลี กู สาวใชไ่ หม” “คุณวรุณรู้ด้วยหรือครับ!” หนอนบ่อนไส้ท่ีโดนจับได้คาหนัง- 10 เลศบพุ เพ

คาเขาตาโต อุทานเสียงหลงด้วยความรู้สึกผดิ คนถามได้แต่กลอกตา เบอ่ื ที่สุดท้ายแล้วตนก็ไม่พ้นโดนพ่อแม่ จับคลมุ ถงุ ชนทง้ั ทีเ่ ขาอายุจะส่ีสิบวันนี้มะรนื นอ้ี ยู่แล้ว! “ถ้าตามตวั กนั ให้ว่นุ อยา่ งนกี้ ม็ อี ยเู่ รอ่ื งเดยี วไม่ใชห่ รอื ไง” วรณุ - รกั ษ์ว่าเสยี งเบื่อ ขณะทค่ี นฟังได้แต่ย้ิมเจ่อื น เดินตามหลังผู้เป็นนาย ต้อยๆ “พวกทา่ นทำ� เพราะหวงั ดกี บั คณุ วรณุ ทงั้ นนั้ นะครบั ” ประโยคน้ี รวมถงึ ตวั ผพู้ ดู เองดว้ ย ฝา่ ยวรณุ รกั ษฟ์ งั แลว้ กไ็ ดแ้ ตผ่ อ่ นลมหายใจดว้ ย ความปลง “หวังดีประสงค์ร้ายละสิไม่ว่า” เขาพูดก่อนจะเสียบปากกาลง ช่องกระเป๋าเล็กๆ บนอกเส้ือตัวนอก โดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าปากกา ดา้ มนนั้ ไหลลงมาตามความลน่ื ของปกเสอื้ แลว้ หายวบั ไปกอ่ นทม่ี นั จะ กระแทกพื้น พอ่ แมข่ องวรณุ รกั ษเ์ ลอื กซอื้ บา้ นในหมบู่ า้ นทเ่ี ปน็ หนงึ่ ใน โครงการของบริษทั ชือ่ ดงั ซ่งึ คร้ังหนงึ่ วรณุ รักษ์กเ็ คยเกอื บจะตัดสนิ ใจ ซ้อื แต่แล้วชายหนุ่มก็เปลยี่ นใจในนาทสี ุดท้าย คดิ ไม่ถงึ ว่าสดุ ท้ายพ่อ และแม่ของเขากลบั มาซอื้ บ้านในโครงการนี้เอาไว้เสียเอง โลกกลมเสยี มิมี... “ตกลงวา่ พอ่ แมจ่ ะจบั คใู่ หฉ้ นั กบั ลกู สาวเพอื่ นเขาใชไ่ หม” เสยี ง หา้ วเอย่ ทำ� ลายความเงยี บหลงั จากทร่ี ถคนั ใหญข่ องเขาเคลอ่ื นพน้ ประตู หมู่บ้านมา “คุณวรุณครับ ผมรับรองเลยครับว่าคนน้ีไม่เหมือนคนอื่น” สหรัถท�ำหน้าท่ีกองเชียร์ดีเด่นทั้งๆ ท่ีตนเองก็ยังไม่เคยเจอหญิงสาว ปริศนารายนี้เลยสักครั้ง รู้เพียงว่ารายน้ีไม่เหมือนผู้หญิงคนก่อนๆ ที่ วรุณรักษ์โดนหลอกให้ไปดูตัว “ท�ำงานเก่ง แถมยังสวยมาก ตาง้ีโต มิณรญา 11

อย่างกบั กวาง” “ขนาดนน้ั เลย?” วรณุ รกั ษเ์ หน็ ประกายในดวงตาคมของมอื ขวา เกอื บจะหลดุ ปากยกลกู สาวเพอ่ื นพอ่ รายนใ้ี หแ้ กส่ หรถั แลว้ ทวา่ บางสง่ิ บางอย่างก็หยุดเขาไว้เสยี ก่อน “รอดู อยากรู้ว่าสมราคาคุยจริงไหม” “คณุ วรุณต้องเปิดใจนะครับ ต้องให้โอกาส” “ฉนั กย็ งั ไมไ่ ด้วา่ อะไร” ชายหน่มุ พน่ ลมหายใจ เหลยี วมองออก ไปนอกหน้าต่างรถ ก่อนคิ้วหนาจะขมวดเข้าหากันด้วยความฉงนใจ เกนิ บรรยาย เม่อื นอกหน้าต่างน้นั ไม่ได้มีหยาดฝนเหมอื นทกุ ครัง้ แต่ เปน็ แสงเจดิ จา้ ของดวงอาทติ ยท์ บ่ี ง่ บอกถงึ ไอแดดอนั รอ้ นระอุ ชายหนมุ่ กะพรบิ ตาอีกครง้ั เผอ่ื ว่าดวงตาของเขาจะฝ้าฟางไป เม่อื ลมื ตาอกี คร้งั ชายหนุ่มก็มั่นใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาด ฝนหยุดตกแล้วจรงิ ๆ แต่แล้วระหว่างท่ีวรุณรักษ์แปลกใจอยู่นั้นรถคันใหญ่ของเขาก็ หยดุ นง่ิ กอ่ นสหรถั จะขยบั ตวั เปดิ ประตรู ถแลว้ กา้ วลงไปรอทา่ เงยหนา้ ขึ้นมองท้องฟ้าที่หมู่เมฆเปิดโล่งพร้อมไอแดดร้อนระอุ ก่อนประกาศ ด้วยน้�ำเสียงต่นื เต้นอย่างแปลกใจระคนยนิ ดี “ฝนหยุดตกแล้วครับคุณวรุณ” “รู้แล้ว” วรุณรักษ์แม้จะแปลกใจแต่ก็ยังเก็บอาการได้ รู้ว่าน่ี ไมใ่ ชเ่ วลาทเี่ ขาจะมาแปลกใจกบั เรอ่ื งทฝี่ นหยดุ ตก เพราะตอนนม้ี เี รอื่ ง คอขาดบาดตายที่รอเขาอยู่ น่ันก็คือ การคลุมถุงชนของพ่อแม่ และ ผู้หญงิ ทพี่ วกท่านคิดว่าคู่ควรจะมาเป็นภรรยาของเขา “จะเข้าไปได้หรือยัง” “เชญิ ครับๆ” สหรัถตีตัวเองในใจก่อนจะรบี พาผู้เป็นนายเข้าไป ในบ้าน...ของคนอนื่ เพยี งทงั้ คกู่ า้ วเทา้ พน้ ธรณปี ระตไู ป วรณุ รกั ษก์ ร็ ตู้ วั ไดท้ นั ทวี า่ เขา โดนลูกน้องของตนหลอก ตาคมกริบตวัดมองหน้าของสหรัถทันควัน 12 เลศบพุ เพ

เม่ือท้ังเคร่ืองเรือน ของใช้กระจุกกระจิก และกรอบรูปที่แขวนอยู่บน ผนงั ในบา้ นหลงั นไี้ มน่ า่ เปน็ ของทอี่ ยใู่ นบา้ นทพ่ี อ่ กบั แมเ่ ขาเพงิ่ ตดั สนิ ใจ ซ้ือได้ มองเพยี งปราดเดียวกร็ ู้ว่าบ้านหลังนเี้ ป็นบ้านของคนอน่ื ซ่งึ ใน กรณนี นี้ า่ จะเปน็ บา้ นของเพอ่ื นพอ่ และแมข่ องเขานนั่ แหละ มนั ใหญโ่ ต และตกแต่งอย่างสมฐานะ ทวา่ นนั่ ไมส่ ำ� คญั เลยสกั นดิ เดยี ว เพราะสง่ิ ทสี่ ำ� คญั ทสี่ ดุ สำ� หรบั วรณุ รกั ษใ์ นเวลานก้ี ค็ อื รปู วาดขนาดเทา่ คนจรงิ ตรงหนา้ ของเขาตา่ งหาก เพยี งเงยหนา้ มองรปู ทแ่ี ขวนอยใู่ นห้องรบั แขกนนั้ เตม็ ตา รา่ งสงู ของวรณุ รกั ษก์ ท็ รดุ ลงไปกองแทบพน้ื ความเศรา้ บกุ ฝา่ กำ� แพงหวั ใจเขา้ มาและหวดใสอ่ ยา่ งรนุ แรงจนเขาทง้ั เสยี ใจ รสู้ กึ ผดิ และหวาดกลวั ผสม ปนเปกนั กระทง่ั มนั ท�ำใหร้ า่ งสงู ของชายหนมุ่ ขดงอดว้ ยความเจบ็ ปวด พร้อมกับหยาดน�้ำตาท่ีไหลนองหน้า ชายหนุ่มร้องไห้อย่างน่าเวทนา เป็นครั้งแรกในชวี ิต เขารจู้ กั ผหู้ ญงิ คนนน้ั ผหู้ ญงิ ทส่ี วมชดุ ไทยในรปู วาดนนั้ ...เขารจู้ กั เธอ ‘หากอ้ายอี...คนใด...มันรักน้องได้ไม่เกินพี่...ก็อย่าให้มันผู้ใด... ได้เข้าใกล้ตัว...ใกล้ใจน้องเลย...’ เธอคอื คนโชครา้ ยคนนนั้ เธอคอื คนทโ่ี ดนเสยี งมงุ่ รา้ ยดว้ ยความ แค้นในฝันของเขาสาปแช่ง ‘ช้องนาง’...เขารู้จักเธอ... มณิ รญา 13

1 คุ้นๆ เหมือนคนเคยรัก “คุณวรุณครบั ! คุณวรุณ!” สหรถั ทรดุ ตามลงไปประคอง ผู้เป็นนาย ด้วยความตกใจและเป็นห่วงที่จู่ๆ วรุณรักษ์ก็ล้มพับลงไป กองอยู่แทบพืน้ เสยี งห้าวนั้นร้องเรยี กผู้เป็นนาย ต้องการคำ� ตอบจาก ชายหนุ่มท่ีนอนขดตัวอยู่แทบพื้นด้วยความหวัง ไม่อยากให้เจ้านาย ของตนเป็นอะไรไป “วรุณ!” เสยี งหวดี ร้องนนั้ เป็นของพมิ พ์ดารา มารดาของวรุณ- รักษ์ที่วิ่งออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น หลังได้ยินชื่อของบุตรชายเพียง คนเดยี วของตน “วรณุ เป็นอะไรลูก” “วรณุ ...วรณุ ลกู ...” อาชวณิ ก้าวเข้ามาดอู าการบตุ รชายของตน ตามหลงั ภรรยา ประคองศรี ษะของวรณุ รกั ษ์มาวางบนตักแกร่ง เพียง เหน็ หยาดนำ้� ตาของลกู ชาย หวั ใจของคนเปน็ พอ่ กอ็ ดั แนน่ ไปดว้ ยความ เป็นห่วง “วรณุ ...เจบ็ ตรงไหนลูก” วรณุ รกั ษก์ ำ� หมดั แนน่ แลว้ ทบุ ไปทอ่ี กของตวั เองแรงๆ ตาของเขา พรา่ เลอื นเพราะหยาดนำ้� ตา แตช่ ายหนมุ่ กย็ งั ไมย่ อมละสายตาไปจาก รปู ของหญงิ สาวทแี่ ขวนอยู่บนผนงั คิดถึงเหลือเกิน...คิดถงึ ... “คณุ วณิ พาลกู ไปโรงพยาบาลเถอะ” เสยี งหา้ วของผชู้ ายอกี คน 14 เลศบพุ เพ

แทรกเข้ามา เตือนสติเพ่ือนของตนที่ประคองศีรษะของบุตรชายวาง บนตกั ‘อัศวิน’ ก้มมองร่างสูงของชายหนุ่มรุ่นลูกด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าอาการของวรุณรักษ์นั้นคงไม่ใช่การเสแสร้งเพราะไม่อยาก จะพบกบั ชอ้ งนาง ผเู้ ปน็ บตุ รสาวของเขา เดก็ คนนน้ั ดเู หมอื นก�ำลงั เจบ็ ปวดอยู่จรงิ ๆ จนเขารู้สึกสงสาร “รีบไปเถอะค่ะ เด๋ียวจะเป็นอะไรไป” ครอบครัวของวรุณรักษ์ เหมือนจะท�ำอะไรไม่ถูก ขณะที่ ‘เทว’ี ภรรยาของอศั วนิ ร้องแนะ มอื บอบบางของเธอแตะอยบู่ นทอ่ นแขนของสามี กอ่ นจะเงยหนา้ ขนึ้ สบตา กับเขาแล้วถอนหายใจแรงๆ อย่างปลงตก เห็นทีลูกสาวของพวกเขา จะไม่มีโชคเร่อื งคู่จริงๆ ดสู ิ ขนาดผู้ชายมาหาถงึ บ้านยงั มเี รอื่ งให้ต้อง คลาดกัน เมื่อเทวีพูดจบ ทั้งอาชวิณและพิมพ์ดาราก็ช่วยกันพาบุตรชาย ของพวกเขาออกไปจากบ้านเพ่ือน โดยมีสหรัถเป็นคนช่วยอาชวิณ ประคองวรุณรักษ์ให้ลุกข้ึนมาจากพ้ืนด้วยความยากล�ำบาก เพราะ ความสงู ของวรณุ รักษ์เอง แต่ไม่นานพวกเขาก็พาชายหนุ่มไปขึ้นรถที่ จอดอยู่ด้านนอกได้ วรุณรักษ์ออกแรงย้ือด้วยความพยายามอันไร้ประโยชน์ เขา ไมต่ อ้ งการทจ่ี ะออกไปจากบา้ นหลงั น้ี อยา่ งนอ้ ยเขากอ็ ยากแนใ่ จเรอ่ื ง ของผู้หญิงในรปู วาดนน้ั เสียก่อน แต่เขากลับขืนแรงของพ่อตวั เองและ สหรถั ไมไ่ หว ชายหนมุ่ ทำ� ไดเ้ พยี งหลบั ตานงิ่ อยา่ งปลงตก เมม้ ปากแนน่ ดว้ ยความอดสใู นโชคชะตาของตนเองทส่ี ดุ ทา้ ยแมว้ า่ เขาจะตามหาเธอ จนเจอ แต่เขากลบั ไม่มวี าสนาท่จี ะได้พบ ช้องนาง...ช้องนางของเขา... มิณรญา 15

“เห็นทีลูกเราคงจะไม่มีเนื้อคู่อย่างท่ีหมอดูเขาทักจริงๆ นะคะคุณ” เทวีเป็นผู้ท�ำลายความเงียบด้วยน�้ำเสียงท้อแท้ มือท่ี ประคองทอ่ นแขนแกรง่ ของสามบี บี แนน่ ดว้ ยความเศรา้ ทไี่ มว่ า่ พวกเขา จะพยายามเช่นไรกไ็ ม่สามารถฝืนโชคชะตาของช้องนางได้ “คณุ กเ็ ปน็ ไปอกี คนหรอื น่ี เรอ่ื งไรส้ าระทง้ั นนั้ จะไปเชอ่ื อะไรพวก หมอด”ู อศั วนิ ชกั สหี น้าใส่ภรรยา ค�ำนเ้ี ขาไดย้ นิ บตุ รสาวคร่�ำครวญมา เปน็ สบิ ปแี ละไมอ่ ยากไดย้ นิ จากภรรยาของตนอกี แคค่ นงมงายในบา้ น หลงั นเ้ี ปน็ ชอ้ งนางคนเดยี วเขากเ็ หนอ่ื ยจะเตอื นแลว้ ขออยา่ ใหเ้ ทวเี ปน็ ไปตามบุตรสาวอกี คนเลย ไม่อย่างนัน้ เขาไม่พ้นต้องหนั หน้าเข้าหาวดั อย่างจรงิ จงั “ใครมาหรอื คะคณุ พ่อ เสียงดังเชียว” เสยี งหวานนนั้ ดงั มาจากเชงิ บนั ไดชนั้ สอง ซง่ึ มรี า่ งบอบบางของ หญงิ สาวคนเดียวกบั ในรูปวาดแขวนผนงั ยืนอยู่ พร้อมจ้องมาทพ่ี ่อแม่ ของเธอด้วยสายตามีค�ำถาม “เพอื่ นพอ่ นะ่ ลกู ” อศั วนิ เปน็ คนออกหนา้ ไมถ่ อื วา่ เปน็ การผดิ ศลี เพราะอาชวิณน้ันเป็นเพื่อนของเขาจริงๆ “อาวิณไงลูก...ท่านแวะมา ทกั ทาย ท่านเพ่งิ ซอื้ บ้านหลงั ข้างๆ เรา” “คุณอาวิณ...สามีคุณอาพิมพ์หรือคะ ท�ำไมไม่เรียกหนูล่ะคะ เลยไม่ทนั ลงมาไหว้ท่านเลย” ช้องนางขมวดค้ิว เธอพอจะรู้จักอาชวณิ และพิมพ์ดาราอยู่บ้าง ด้วยเพื่อนๆ ของคุณพ่อและคุณแม่ของเธอก็ไม่ได้มมี ากมายจนจำ� ได้ ไมห่ มด อนั ทจี่ รงิ อศั วนิ และเทวมี เี พอื่ นทไ่ี ปมาหาสกู่ นั แทบจะนบั คนได้ เลยทเี ดยี ว และอาชวณิ กบั พิมพ์ดาราก็เป็นเพอื่ นไม่ก่รี ายทวี่ ่า “เอาไว้ค่อยแวะไปเยี่ยมตอนขึ้นบ้านใหม่ก็ได้ลูก ท่านแวะมา ชวนเราไปงานขน้ึ บ้านใหม่” เทวเี องกไ็ ม่ได้โกหกบตุ รสาวเช่นเดียวกัน รอยย้ิมงดงามของเธอค่อยๆ ขยายกว้าง เผยให้เหน็ ความสวยทีส่ ่งต่อ 16 เลศบุพเพ

ไปให้บุตรสาวเพียงคนเดียวอย่างช้องนาง ท่ีได้รับส่วนผสมจากบิดา มารดามาอยา่ งพอเหมาะพอเจาะจนสวยหยดไปทกุ สว่ น ไม่วา่ จะมอง จากมุมไหนก็ไม่มีใครหาข้อด้อยจากดวงหน้าหวานของหญงิ สาวได้ “แล้วนี่แต่งตวั สวยจะออกไปไหนจ๊ะ” “ออ้ หนวู า่ จะแวะเขา้ ไปดรู า้ นสกั หนอ่ ยคะ่ ” ชอ้ งนางบอกพลาง กา้ วลงจากชน้ั สองมาหยดุ ตรงหนา้ บดิ าและมารดาตน แลว้ ทำ� ปากยนื่ ก่อนจะโอ่ “พอดีว่าจะมีคนเอาของเก่ามาขายให้หนู เลยกะจะแวะ เข้าไปเช็กของเองสักหน่อย” “อ้อ อย่างนน้ั หรอื จ๊ะ” “แล้วนี่จะกลับบ้านมาทานข้าวเยน็ ไหมลูก” อัศวินเอ่ยถามลูก หลังเห็นภรรยาของตนก�ำลงั จะเพลยี่ งพล้�ำ ทำ� ให้บตุ รสาวจบั ได้เรอื่ งที่ แอบนดั แนะลกู ชายของเพื่อนมาดตู วั “ไมค่ ะ่ ” ชอ้ งนางสา่ ยศรี ษะ เธอไดน้ ดั กบั เพอ่ื นสนทิ อยา่ ง ‘เกศรา’ เอาไว้หลงั จากเสรจ็ ธรุ ะท่ีร้าน พลนั ดวงตากลมโตประหนง่ึ กวางทเ่ี ป็น ทกี่ ลา่ วขวญั ของหญงิ สาวกเ็ หลอื บไปเหน็ รปู วาดเหมอื นจรงิ ของตวั เอง ทแ่ี ขวนอยู่บนผนังห้องเข้าเสียก่อน ริมฝีปากอ่ิมเม้มเข้าหากนั เม่อื รู้สกึ ขดั ใจกบั รปู นข้ี นึ้ มาตงดิ ๆ ทงั้ ทม่ี นั กแ็ ขวนอยตู่ รงนม้ี าหลายปี ไมร่ ทู้ ำ� ไม ถึงได้มารู้สกึ ไม่ชอบเอาตอนน้ี “รปู น้ี...คณุ พ่อไม่คดิ จะเปล่ียนเอารูปอนื่ มาแขวนหรือคะ” “ทำ� ไมละ่ ลกู ” คนถามนนั้ ไมใ่ ชอ่ ศั วนิ แตเ่ ปน็ เทวี ผวู้ า่ จา้ งศลิ ปนิ ชอื่ ดงั มาวาดรปู นเี้ องถงึ กบั ตาโต ดว้ ยบตุ รสาวไมเ่ คยมปี ญั หาเรอ่ื งการ แขวนรปู น้ีเอาไว้กลางห้องรบั แขกมาก่อนกระทัง่ วนั น้ี “ไมม่ อี ะไรหรอกคะ่ เพยี งแค.่ ..รสู้ กึ แปลกๆ ทเี่ วลาใครมาบา้ นเรา แล้วต้องเห็นหน้าหนูเป็นอย่างแรก” ช้องนางไหวไหล่ เธอเองก็ไม่รู้ เหมอื นกนั ว่าท�ำไมจู่ๆ ตนจงึ มีปัญหาเรอื่ งรปู นี้ขนึ้ มา “ใครๆ กบ็ อกว่ารปู นส้ี วย” เทวีพมึ พ�ำเสยี งเบา เธอรกั รปู น้ีมาก มิณรญา 17

มากกว่าที่คนในรูปรักมันเสียอีก ทีแรกเทวีตั้งใจจะแขวนมันเอาไว้ใน ห้องนอนของเธอ ทว่าสามีกลับทัดทานเอาไว้เสียก่อน อัศวินบอกว่า คงจะแปลกพลิ กึ หากมรี ปู บตุ รสาวแขวนเอาไวใ้ นหอ้ ง กอ่ นจะเจรจาให้ ปลดรูปแต่งงานของพวกเขาลงแล้วแขวนรูปท่ีว่าเอาไว้ในห้องรับแขก แทน เทวีจงึ ยอมตกลง “หนอู ยากเอาลงหรือลูก” “เปลา่ หรอกคะ่ แคส่ งสยั เฉยๆ” ชอ้ งนางเหน็ ประกายความเศรา้ ในดวงตามารดา หญงิ สาวจงึ รบี เอย่ เอาใจตามดว้ ยการเขา้ ไปหอมแกม้ งามของเทวที งั้ ซ้ายขวา ส่วนอศั วนิ นนั้ เธอหอมเพียงข้างซ้ายเพราะว่า พ่อไม่น่ารกั เท่าแม่ “หนูไปก่อนนะคะ เดีย๋ วรถติดแล้วจะสาย” “ขบั รถระวงั ๆ นะลกู ” คนทไ่ี ดร้ บั หอมเพยี งครงั้ เดยี วจากบตุ รสาว เอ่ยตามแผ่นหลังบอบบางของช้องนาง รู้ว่าอีกฝ่ายขับรถเร็วจนพ่อ อยา่ งเขารสู้ กึ กงั วลทกุ ครงั้ ทรี่ วู้ า่ บตุ รสาวอยหู่ ลงั พวงมาลยั รถ จะหาคน ขบั รถให้ ชอ้ งนางกไ็ มเ่ อา บอกวา่ ไมช่ อบ มพี กั หลงั ทเี่ จา้ ตวั ทำ� งานหนกั ขนึ้ จึงยอมให้คนรถขับรถให้บ้าง แต่หากสบโอกาสเม่อื ไรช้องนางกจ็ ะ หาเรอื่ งขับรถเองตลอดอย่างเช่นวันนี้เป็นต้น “ค่า คุณพ่อ” ช้องนางขานรับค�ำพูดของบดิ าก่อนจะแวะหยบิ รองเทา้ จากตเู้ กบ็ รองเทา้ หนา้ ประตู เลอื กรองเทา้ ไดแ้ ลว้ หญงิ สาวกเ็ ดนิ ออกมาท่ีโรงจอดรถ และเห็น ‘ลาภ’ คนสวนท่ีทำ� งานอยู่ที่นี่มานาน ก�ำลังหอบม้วนสายยางที่ใช้รดน�้ำต้นไม้ออกมาจากโรงเก็บของด้วย ความเซง็ เพราะเมฆฝนทลี่ อยครึ้มกลางท้องฟ้าจู่ๆ ก็หายไป จนเขา ต้องละงานทที่ �ำอยู่มารดน้�ำต้นไม้ตามแผนเดิม “ลงุ ลาภคะ” ชอ้ งนางปอ้ งปากเรยี กคนสวนของตน และเจา้ ของ ชือ่ กผ็ งกหัวขน้ึ มองเจ้านายสาวท่ีเขาเหน็ มาต้งั แต่อ้อนแต่ออก “อ้าว คณุ ช้องมอี ะไรหรือครบั ” “เมอื่ กนี้ ใี้ ครมาหรอื คะ หนไู ดย้ นิ เสยี งโหวกเหวก มใี ครเปน็ อะไร 18 เลศบุพเพ

หรอื คะ” ช้องนางม่ันใจว่านอกจากอาชวณิ กับภรรยาของเขาแล้วต้อง มีแขกคนอื่นอกี แน่ๆ จึงกระซบิ ถามอกี ฝ่ายด้วยเกรงว่าพ่อแม่ของตน จะอยู่แถวนน้ั และบงั เอญิ มาได้ยนิ เข้า “อ้อ ลูกชายคุณอาชวิณเป็นลมน่ะครับ” ลาภรายงานเจ้านาย สาวทไ่ี ม่ได้ลงมาพบกับอาชวิณและพมิ พ์ดารา “อาวณิ มลี กู ชายดว้ ยหรอื คะ” ชอ้ งนางขมวดคว้ิ บางอยา่ งบอก เธอว่าเร่ืองนี้ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ท่ีจู่ๆ ลูกชายของอาชวิณจะมา เป็นลมในบ้านของเธอ ทัง้ ๆ ทไ่ี ม่เคยมาทน่ี ่เี ลยสักครั้ง ไหนจะท่าทาง แปลกๆ ของพ่อกับแม่เธออีก หรือว่าพวกท่านคดิ จะจับเธอคลุมถุงชน กบั ลกู ชายของอาชวณิ คนนี้ แต่หมอนั่นเป็นลมเป็นแล้งไปก็ดีแล้ว คนไม่ใช่คู่กันก็อย่างนี้ แหละ ท�ำอย่างไรกไ็ ม่ได้เป็นคู่กัน... “กเ็ ห็นคณุ วณิ เรยี กอย่างน้นั นะครบั ” ลาภพมึ พำ� บตุ รชายของ อาชวณิ คนนแี้ มเ้ ขาเหน็ หนา้ ไมถ่ นดั ทวา่ กบ็ อกไดว้ า่ พอ่ หนมุ่ คนนน้ั หลอ่ มากทเี ดยี ว “ผวิ งขี้ าวอยา่ งกบั ทานผงซกั ฟอกมาเลยครบั คณุ ชอ้ ง ทา่ จะ หล่อไม่หยอก” “ก็คงไม่ได้หล่ออะไรมากหรอกค่ะ” ช้องนางยิ้มเยาะ ม่นั ใจว่า หากบุตรชายของอาชวิณคนน้ันหล่อจริง เธอก็ต้องเคยเหน็ หน้าค่าตา เพราะบรรดาหนมุ่ ๆ ในวงสงั คมนนั้ ไมม่ คี นไหนทไ่ี มผ่ า่ นการตรวจสอบ ของช้องนาง เพื่อคัดเลอื กผู้เข้ารอบทีน่ ่าจะเป็นเนอื้ คู่ของเธอ และเธอ ก็ไม่เคยได้ยนิ หรือเหน็ หน้าบุตรชายของอาชวณิ คนนี้เลยสกั คร้งั กเ็ ป็นเร่ืองท่ชี ัดเจนว่าหมอนี่ต้องไม่หล่อ และไม่ผ่านมาตรฐาน ของเธออย่างแรง จงึ ไม่มใี ครพูดชอื่ เขาให้เธอได้ยนิ เลยสักคร้ัง แม้แต่ พ่อของเธอ “แล้วเขาเป็นอะไรคะ ถงึ ได้เป็นลมเป็นแล้งกลางบ้านเรา” “ก.็ ..ไมท่ ราบนะครบั คณุ ชอ้ ง เหน็ เขา้ บา้ นไปเดยี๋ วเดยี วเขากห็ าม มิณรญา 19

กนั ออกมา ท่าจะไม่สบายหนัก” ลาภขมวดคิ้ว เขาก็อยู่ด้านนอกเพือ่ เก็บของเม่อื เห็นว่ามีเมฆทะมนึ ลอยเข้ามา กลวั ว่าฝนจะตก จึงไม่รู้ว่า บตุ รชายของอาชวิณเป็นอะไรไป “อ้อ ง้ันเหรอคะ” ช้องนางพยักหน้าเบาๆ อย่างขอไปที เธอ ไม่ได้สนใจเรื่องบุตรชายของอาชวิณเท่าไร ก่อนร่างบอบบางจะก้าว ตรงไปทร่ี ถของเธอ ระหวา่ งนน้ั ลาภกจ็ ดั การต่อสายยางเขา้ กบั กอ๊ กนำ�้ เตรยี มรดนำ�้ ต้นไม้ แล้วจู่ๆ เขากน็ กึ บางอย่างขึน้ มาได้ “อ้อ คุณช้องครับ” เสียงห้าวนั้นหยดุ เท้าของช้องนางทจ่ี ะก้าวขึ้นรถไว้ได้ทัน หญงิ สาวจึงยืนอยู่ระหว่างบานประตูกับตวั รถ “เห็นเขาเรียกลกู ชายคณุ อาชวณิ ว่า...วรุณๆ อะไรสักอย่าง แก น่าจะชื่อวรณุ รักษ์นะครบั ” เปร้ยี ง! เสียงฟ้าผ่าดังข้ึนเบื้องหลังของช้องนาง เกิดอัสนีทอดตัวลงมา เป็นสายพร้อมกับประกายท่ีท�ำให้ท้องฟ้าที่ด�ำทะมึนน้ันสว่างขึ้นใน เสีย้ ววินาที ก่อนฝนเม็ดหนงึ่ จะตกมากระทบท่ีแก้มนวลของหญิงสาว และตามมาด้วยฝนห่าใหญ่ท่ีเทรดลงมา ท้ังที่ก่อนหน้านี้ท้องฟ้ายัง สว่างจ้าไร้วีแ่ ววของเมฆฝน หยาดพิรุณท่ีกระหน�่ำเทราวกับฟ้าร่ัวน้ันเป็นเครื่องมือช่วยซ่อน หยาดน�้ำตาของช้องนางจากใครกต็ ามท่อี ยู่บรเิ วณน้ัน นำ้� ตาที่หลั่งริน โดยทเ่ี จ้าตัวเองก็ยังไม่รู้สาเหตวุ ่าเธอร้องไห้ออกมาด้วยเหตใุ ด ชอ้ งนางรเู้ พยี งอยา่ งเดยี วคอื เธอเศรา้ เหลอื เกนิ ...เศรา้ จนทรงตวั อยู่บนเท้าตวั เองไม่ไหว รา่ งบอบบางของชอ้ งนางไถลลงตามตวั รถอยา่ งคนทไี่ รเ้ รย่ี วแรง พร้อมกับเสียงกรีดร้องแสนทรมานท่ีบาดลึกไปถึงข้ัวหัวใจใครก็ตามท่ี ได้ยิน 20 เลศบุพเพ

“กรีด๊ ดด!” เกลียดเหลอื เกนิ ...วรณุ รกั ษ์...เกลยี ดเขาเหลือเกนิ ... อัศวินว่ิงออกมาจากบ้านหลังจากได้ยินเสียงร้องแสน ทรมานท่ีจะเป็นเสียงใครไม่ได้ นอกจากช้องนาง บุตรสาวท่ีเปรียบ เสมอื นแกว้ ตาดวงใจของเขา เพยี งกา้ วพน้ ประตบู า้ นออกมา หวั ใจของ อัศวินกร็ ่วงไปอยู่แทบเท้าเม่อื เห็นสภาพบตุ รสาว ร่างระหงนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่กลางสายฝน ปากก็กรีดร้อง ไม่หยุดราวกับต้องการระบายความคับแค้นในหัวใจออกมา หวังให้ ความเจบ็ ปวดในหวั ใจของเธอทเุ ลาลง ทวา่ มนั กลบั สง่ ผลตรงขา้ ม เสยี ง ร้องน้ันโหยหวนบาดใจคนฟัง โดยเฉพาะอย่างย่ิงกับเทวีที่ยืนเอามือ ปิดปาก มองสามีเข้าไปประคองช้องนางขึ้นมาด้วยความตกใจและ หวาดกลัว “ช้องนาง! ช้องนางเป็นอะไรลูก” อัศวินประคองบุตรสาวข้ึน มากอดแนบอก โดยรอบๆ นั้นมีคนในบ้านวิ่งหน้าตั้งออกมาหวังว่า พวกเขาจะสามารถชว่ ยเจา้ นายไดไ้ มม่ ากกน็ อ้ ย ทวา่ ไมม่ ใี ครชว่ ยอะไร ช้องนางได้ แม้กระทงั่ อศั วินเองก็ยังทำ� ได้เพยี งกระชบั ร่างบตุ รสาวขึน้ มาแนบอก ไมร่ จู้ ะท�ำอะไรตอ่ ไปเพราะชอ้ งนางไมย่ อมพดู เพยี งรอ้ งไห้ สะอกึ สะอ้ืนปิ่มขาดใจอยู่ในอ้อมอกของพ่อ ลนิ้ ของช้องนางแขง็ ทอ่ื เจบ็ ในอกจนเธอไม่สามารถเปล่งค�ำพดู ใดๆ ออกมาได้ ช้องนางรู้อย่างเดียวคือเธอเจบ็ ...เจ็บมาก เจ็บเหมือน ใครเอามีดมาเฉอื นหวั ใจเธอให้ขาดเป็นชิ้นๆ ในอก เจ็บเหมอื นจะตาย ไปเสียเดี๋ยวน้ัน “ช้องนางลกู เป็นอะไร บอกพ่อสลิ ูก” “มะ...ไม่เอา...” เสียงหวานหลดุ ออกมาได้เบาแสนเบา ก่อนจะ ถูกกลบด้วยหยาดฝนที่กระหน�่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย เรี่ยวแรงใน มิณรญา 21

ร่างกายของเธอก็เหมือนจะหายไปดื้อๆ ตอนนี้เพียงการหายใจก็ยัง ล�ำบากส�ำหรับช้องนาง ไม่ต้องพูดถึงการพยายามเค้นค�ำพูดออกมา เลย “ใจเย็นๆ ลกู ใจเย็น” อัศวนิ ปลอบบุตรสาวพลางช้อนร่างเล็ก ของช้องนางขึ้นมาจากพื้น พาไปยังรถคันใหญ่ของครอบครัวที่คนรถ สตาร์ตรอท่าอยู่แล้ว โดยมีเทวีท่ีเพ่ิงได้สติวิ่งฝ่าฝนตามหลังมาติดๆ ก่อนจะชิงวิ่งตัดหน้าสามีไปนั่งด้านในของรถแล้วรับร่างของบุตรสาว มาจากอัศวนิ “ช้องลูก ใจเย็นๆ นะจ๊ะ” เทวีปลอบบุตรสาวท้ังท่ีเสียงของ ตัวเองกย็ งั สั่นเครือ มือบอบบางค่อยๆ ลบู ใบหน้าของบตุ รสาว ปาด น้�ำตาออกจากแก้มนวลด้วยหวั ใจหนักอึง้ ไม่รู้ว่าช้องนางของเธอเป็น อะไร แต่การเห็นลูกในสภาพน้แี ม่ท่ีไหนจะทำ� ใจได้ “ชู่...แม่อยู่น่ลี กู ไม่ต้องกลวั ” ช้องนางอยากจะบอกแมว่ ่าเธอไม่ไดก้ ลวั ไมไ่ ด้กลวั สกั นดิ เดยี ว ทว่าเธอกลบั ทำ� ได้เพียงร้องไห้สะอึกสะอื้น และอ้าปากเพือ่ หายใจเมอ่ื หายใจทางจมูกได้ไม่สะดวก จากอาการร้องไห้อย่างหนักที่ทำ� ให้พ่อ และแม่ของเธอต่างรู้สึกใจหาย และกงั วลในคราเดยี วกัน ทำ� ไมมนั ถงึ ไดเ้ จบ็ ขนาดน.ี้ ..ทำ� ไมหวั ใจของเธอถงึ เจบ็ เหมอื นใจ จะขาดได้ขนาดนี.้ ..ท�ำไม... สภาพของช้องนางสรา้ งความกังวลใหพ้ อ่ และแม่ของเธอ อยา่ งมาก เพราะปกตชิ อ้ งนางไมใ่ ชค่ นขโี้ รค อนั ทจี่ รงิ ตอ้ งบอกวา่ หญงิ สาวแข็งแรงมาก ตั้งแต่เล็กจนโตกม็ าโรงพยาบาลนับครงั้ ได้ ทวา่ การทช่ี อ้ งนางรอ้ งไหจ้ วนขาดใจเชน่ นเ้ี พงิ่ เกดิ ขน้ึ เปน็ ครงั้ แรก ไมว่ า่ จะเรอื่ งอะไรกต็ ามแตท่ ผ่ี า่ นเขา้ มาในชวี ติ ของชอ้ งนาง อศั วนิ และ เทวีไม่เคยเห็นบุตรสาวเสียใจปานน้ี พวกเขาจึงทั้งกังวลและแปลกใจ 22 เลศบุพเพ

ระคนกนั สองสามีภรรยาลอบมองหน้ากันหลังจากส่งช้องนางเข้าห้อง ฉุกเฉิน ก่อนผู้เป็นสามีจะเอ้ือมมือไปกุมมือเล็กของคู่ชีวิตของเขาไว้ แน่น เพยี งสบตากนั อศั วินก็รู้ได้ในทนั ทีว่าตอนนเ้ี ทวีกำ� ลังคิดส่ิงใดอยู่ ในใจ เขาจงึ ยนื่ มอื อกี ขา้ งไปกระชบั มอื เลก็ ของภรรยาเอาไวแ้ นน่ ยง่ิ กวา่ เดมิ ตบเบาๆ ท่ีหลงั มือเล็กอย่างให้กำ� ลังใจกันและกนั ก่อนจะคลี่ย้มิ สง่ ใหผ้ หู้ ญงิ ทเ่ี ขารกั หมดหวั ใจ เมอื่ เทวชี อ้ นดวงตาสนั่ ระรกิ ขน้ึ มองเขา “ไม่เป็นไรหรอกคณุ ลกู ถึงมอื หมอแล้ว” “ช้องนางเป็นอะไรกนั แน่คะ” เทวกี ระซบิ ถามสามขี องเธอเสยี ง แผ่ว ก่อนพ้อด้วยความเป็นห่วงตามประสาคนเป็นแม่ “ลกู ไม่เคยเป็น อย่างนมี้ าก่อนเลย จ่ๆู กร็ อ้ งห่มหอ้ งไห.้ ..อยา่ งกบั มใี คร...เป็นอะไรไป” “อย่าเพิง่ คดิ หาโรคให้ลกู เลยคุณ” อัศวินว่าเสยี งเข้ม พยายาม ดงึ จิตใจของภรรยาไม่ให้ฟุ้งซ่าน หลงั จากใช้ชีวติ ด้วยกันมาอัศวินรู้ว่า ความงมงายในตัวของบุตรสาวนั้น ส่วนหน่ึงก็ได้รับมาจากเทวีผู้เป็น มารดานี่แหละ แต่เม่อื แก่ตวั ลง เข้าวัดเข้าวามากขึน้ ความงมงายของ เทวจี งึ ค่อยผอ่ นลง จากทเ่ี คยหนกั จนแทบจะเขา้ ขนั้ บ้ากถ็ กู แรงศรทั ธา อนั แข็งแกร่งของช้องนางทำ� คะแนนแซงหน้าไป “แตล่ กู เราไมเ่ คยเปน็ แบบนมี้ ากอ่ นเลยนะคะ” เทวยี งั แยง้ “หรอื ว่าของจะเข้าตวั ลกู เราคะคณุ ” “ให้หมอคนเขาหาโรคให้ก่อนเถอะ เรื่องไปหาหมอผีน่ะเอาไว้ ทีหลัง” เสียงท่ีเข้มอยู่แล้วเข้มขึ้นไปอีกข้ัน เม่ือโรคงมงายในตัวของ ภรรยากลับมากำ� เริบ “โถ่ คณุ คะ...กแ็ ค่พูดเท่านั้น ช้องนางไม่เคยเป็นแบบนม้ี าก่อน นะคะ ฉันไม่ได้จะไปหาคนทรงเจ้าที่ไหนเสียหน่อย” คนโดนสามีรู้ เทา่ ทนั ทงั้ ทย่ี งั ไมไ่ ดเ้ อย่ เรอื่ งหมอผนี น้ั หนา้ งอ ความกงั วลกอ่ นหนา้ เรมิ่ จะทุเลาลงเมื่อเห็นท่าทางมั่นคงของสามี สีหน้าของอัศวินยังคงราบ มิณรญา 23

เรยี บ ไม่แสดงออกถึงความกังวล เทวีที่ยดึ เขาเป็นทพ่ี ง่ึ จึงเรม่ิ ตัง้ หลกั ได้บ้าง “ให้มนั จรงิ อย่างท่ีว่าก็แล้วกนั ” อศั วินปรายตามองภรรยาของ ตนกอ่ นจะถอนหายใจอยา่ งหนกั ดว้ ยความกงั วลหว่ งถงึ ผเู้ ปน็ บตุ รสาว เป็นก�ำลัง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรข้ึนช้องนางจึงได้มีอาการประหลาดเช่นนี้ หวั อกคนเปน็ พอ่ อยา่ งอศั วนิ จงึ ไดแ้ ตภ่ าวนาขอใหท้ มี แพทยว์ นิ จิ ฉยั โรค ของช้องนางและหาวิธีรักษาได้ อย่าให้เขาและภรรยาต้องพ่ึงพาส่ิง ศักดสิ์ ทิ ธิ์เลย กล่ินหอมของดอกกุหลาบทวีความหอมหวนเพ่ิมข้ึนใน เวลากลางคนื อาจจะเปน็ เพราะอณุ หภมู ใิ นหอ้ งทล่ี ดต่�ำลง หรอื เพราะ ไร้ความหอมจากสง่ิ ประดษิ ฐ์สมยั ใหม่อย่างนำ้� หอม ทส่ี าวๆ นยิ มพรม ใส่ร่างกายก่อนออกจากบ้านก็ไม่ทราบ ท�ำให้ความหอมของดอกไม้ ที่ว่านัน้ มีกลิ่นโดดเด่นขึ้นมา หอ้ งพกั ฟน้ื ทว่ี รณุ รกั ษน์ อนพกั รกั ษาตวั เปน็ หอ้ งพกั ส�ำหรบั คนไข้ พิเศษทมี่ ีสตางค์เท่านน้ั เพราะค่าใช้จ่ายแต่ละคืนนนั้ สงู เกินกว่าท่ีคน ทวั่ ไปจะสามารถเข้ามาใช้บริการ เปลือกตาหนาของวรุณรักษ์ขยับไหว ลกู ตาภายใต้นั้นไม่อยู่นิ่ง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ลืมตาตื่นข้ึนมา คล้ายกับว่าเขายังอยู่ในความฝัน ที่เจ้าตัวยากจะหนีออกมาให้พ้น วรณุ รกั ษไ์ ดย้ นิ เสยี งหา้ วของคนทห่ี วั ใจสลายนน่ั อกี แลว้ คราวน้ี เขาได้ยินมันชัด ชัดจนเหมือนกับว่ามันหลุดออกมาจากริมฝีปากของ เขาเองทุกถ้อยทุกคำ� ไม่...เขาไม่อยากเป็นคนคนนนั้ ...ไม่นะ... ‘หากอ้ายอี...คนใด...มันรักน้องได้ไม่เกินพี่...ก็อย่าให้มันผู้ใด... ได้เข้าใกล้ตวั ...ใกล้ใจน้องเลย...’ 24 เลศบุพเพ

สนิ้ ความคดิ นน้ั รา่ งสงู ของวรณุ รกั ษก์ ผ็ วาขน้ึ จากเตยี งนอน มอง ซา้ ยมองขวากอ่ นจะผอ่ นลมหายใจออกมายาวเหยยี ด เมอ่ื หนั มองรอบ ตวั กร็ วู้ า่ ตอนนต้ี นไมไ่ ดน้ อนอยบู่ นเตยี งภายในหอ้ งนอนของตวั เอง แต่ เป็นเตียงของโรงพยาบาลท่ีพ่อและแม่ของเขาพามาส่งเมื่อกลางวัน กอ่ นจะหลบั ไปหลงั ไดร้ บั คำ� ยนื ยนั จากอาหมอวา่ เขาไมไ่ ดเ้ ปน็ อะไรมาก เพยี งแต่ร้องไห้หนักจนอ่อนเพลียก็เท่านั้น พอมาถงึ ตรงนวี้ รณุ รกั ษก์ พ็ น่ ลมหายใจออกทางปากแรงๆ กอ่ น ทิ้งตัวลงบนเตียงตามเดิม ดวงตาจ้องเพดานที่ว่างเปล่าด้วยหัวใจอัน หนักองึ้ นึกถึงดวงหน้าของหญิงสาวในรูปวาดทเ่ี ขาพบก่อนจะร้องไห้ เป็นเด็กๆ แล้ว ริมฝีปากของวรุณรักษ์ก็เม้มเข้าหากันแน่นจนเป็น เส้นตรง เขาร้ไู ด้โดยทนั ทที สี่ บตากบั ผหู้ ญงิ ในรปู ...เขารวู้ ่าคนนแี้ หละ ใช่ คนน้ีแน่ๆ ทเ่ี ขารอมาตลอด ช้องนางของเขา เพียงคิดถึงหญิงสาว หยาดน�้ำตาก็ร้ืนขึ้นมาคลอหน่วยอีกครั้ง ก่อนจะหล่งั รนิ ลงเป็นทาง หยดเป็นวงบนปลอกหมอน ความคดิ ถงึ ที่ ไรท้ ม่ี าทไ่ี ปทำ� ใหห้ วั ใจของวรณุ รกั ษป์ วดหนบึ ไมเ่ คยรวู้ า่ การคดิ ถงึ ใคร สกั คนมนั ต้องเจ็บปวดถงึ เพียงนี้ แตเ่ ขาไมโ่ กรธเลย...ไมเ่ คยโกรธหรอื เกลยี ดความเจบ็ ปวดทว่ี า่ น้ี เลย ยินดีจะโอบกอดมันไว้ด้วยซ้ำ� หากน่ันหมายถงึ การที่เขายังจดจำ� ช้องนางได้อยู่ แต่ว่ามันต้องเจ็บปวดขนาดนเ้ี ลยหรือ...วรุณรกั ษ์ไม่เข้าใจ จากที่นอนหงายร่างของวรุณรักษ์ก็ค่อยๆ เปล่ียนมาเป็นนอน ตะแคง กอ่ นจะขดงอ ยกเขา่ ขน้ึ มาแนบอกเหมอื นเดก็ ทารกเมอื่ อาการ สะอนื้ ของเขาหนกั ขน้ึ หากมองดว้ ยตาเปลา่ อาจจะดเู หมอื นภาพวรณุ - รักษ์นอนอยู่ในห้องเพียงลำ� พัง ทว่าความจริงแล้วยังมีอีกภาพที่ซ้อน มิณรญา 25

ทบั อยู่ ร่างสูงของบุรุษอีกผู้หน่ึงยืนอยู่ข้างเตียงหลังใหญ่เหมือนเช่น ทกุ ครง้ั ทวี่ รณุ รกั ษห์ ลบั ใหล นว้ิ มอื ทม่ี องไมเ่ หน็ ดว้ ยตาเนอ้ื เออื้ มมาแตะ กลางหนา้ ผากกวา้ งของชายหนมุ่ ทคี่ รงั้ หนง่ึ เคยมตี ำ� แหนง่ สงู สง่ ยงิ่ กวา่ เขา...ยิง่ กว่าใครๆ... “วรุณรักษ์เอ๋ย...ช่างน่าเวทนา...ไยน่าเวทนาเพียงน้.ี ..” ในหอ้ งพกั ขา้ งๆ ห้องวรุณรกั ษ์นัน้ เตม็ ไปดว้ ยดอกไมท้ ้ังท่ี สง่ กลนิ่ หอมและไมส่ ง่ กลนิ่ หอม ซงึ่ ลว้ นเปน็ ของเยย่ี มทเ่ี พอ่ื นๆ และคน รู้จักของช้องนางส่งมาที่โรงพยาบาล หลังรู้ข่าวว่าหญิงสาวล้มป่วย อย่างกะทันหัน และเพราะนิสัยเป็นกันเองของเจ้าตัวท่ีท�ำให้มีคนรัก มากเป็นพิเศษ ดอกไม้และของเยี่ยมท่ีส่งมาจึงเยอะมากเป็นพิเศษ เช่นเดยี วกนั ความนา่ รกั ของชอ้ งนางนนั้ เป็นทรี่ กู้ นั ไปทว่ั วงสงั คม แตจ่ ะบอก วา่ เพราะการวางตวั ของหญงิ สาวหรอื กไ็ มน่ า่ ใชเ่ ทา่ ไร ในเมอื่ หลายต่อ หลายครั้งพวกผู้ใหญ่ต่างแสดงออกว่าเอ็นดูหญิงสาวเกินสมควร จน อศั วนิ ผเู้ ปน็ บดิ ายงั เคยออกปากวา่ ชอ้ งนางนน้ั มนี ะหนา้ ทองมาจากทอ้ ง แม่ ไม่ต้องไปเที่ยวตระเวนไหว้พระขอพรท่ีไหนผู้ใหญ่ก็เมตตาเอ็นดู อีกทั้งกิจการค้าขายท่ีผู้เป็นยายส่งต่อมาให้หลานสาว โดยไม่รอให้ คุณเทวีได้รบั ช่วงต่อน้ันกไ็ ปได้สวย จนตอนนที้ ง้ั อศั วนิ และเทวจี งึ เปน็ คนทใ่ี หช้ อ้ งนางดแู ล บตุ รสาว เพียงคนเดียวของบ้านก็ดูจะไม่มีปัญหา เพราะช้องนางโอนเงินเข้า บัญชีให้เขาและภรรยาตรงเวลาทุกเดือนไม่มีผัดผ่อน จนท้ังคู่เริ่ม เกรงใจ กลวั ว่าการรับเงินส่วนนม้ี าจะท�ำให้บุตรสาวลำ� บาก พออศั วิน เอย่ ถามดว้ ยความกงั วลชอ้ งนางกเ็ พยี งหวั เราะเบาๆ กอ่ นยมิ้ แฉง่ พรอ้ ม เอ่ยคำ� พดู ท่ีช้องนางคนเดยี วเท่านั้นจะพูดได้ด้วยน้ำ� เสยี งสดใส 26 เลศบุพเพ

‘ไม่เป็นไรค่ะคณุ พ่อ หนูรวย’ กลน่ิ หอมของดอกไมต้ กี นั จนอศั วนิ เรมิ่ รสู้ กึ เอยี น มนั หอมหวาน จนชวนคล่ืนเหียน เหมือนใครยกสวนดอกไม้หลายๆ สวนมาอัดรวม กันที่ห้องนี้ห้องเดียวอย่างไรอย่างนั้น แต่พอมองเห็นใบหน้าซีดเซียว ของชอ้ งนางทรี่ อ้ งไหจ้ นหมดแรงกอ่ นจะหลบั ไปแลว้ อศั วนิ กไ็ ดแ้ ตผ่ อ่ น ลมหายใจ คดิ วา่ หากบตุ รสาวตน่ื ขน้ึ มาแลว้ ไดเ้ หน็ วา่ มคี นเปน็ หว่ งเยอะ ขนาดไหน คงจะท�ำให้ช้องนางรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง แม้เพียงเล็กน้อยก็ ยังดี ผลการตรวจของหมอทอี่ อกมานนั้ สรปุ วา่ สาเหตทุ ชี่ อ้ งนางรอ้ งไห้ หนกั จนเป็นลมล้มพบั ไปมาจากความเครียดสะสม ซง่ึ ขนาดอัศวินเอง กย็ งั ไมป่ กั ใจเชอ่ื เทา่ ไรนกั ดว้ ยรจู้ กั นสิ ยั ของบตุ รสาวตวั เองดวี า่ ชอ้ งนาง ไมใ่ ชค่ นทช่ี อบเครยี ดหรอื เกบ็ อะไรมาคดิ เลก็ คดิ นอ้ ย เวน้ แตเ่ รอ่ื งเนอื้ คู่ เท่าน้นั ทีล่ ูกสาวของเขายงั ไม่ปล่อยวาง เหตผุ ลทต่ี ระเวนไหวพ้ ระและเทพเจา้ ทวั่ โลกกม็ อี ยแู่ คเ่ รอ่ื งเดยี ว น่ีละ ไม่รู้เม่ือไหร่จะยอมรับความจริงแล้วเลิกงมงายเสียที ไอ้เน้ือคู่น่ี ไม่ต้องมีก็ไม่เป็นไร ตัดสินใจเลือกใครสักคนมาเป็นคู่ชีวิตและค่อยๆ ประคับประคองกันไป ส�ำหรับอัศวินแล้วง่ายกว่าการขอเนื้อคู่จากส่ิง ศกั ดสิ์ ทิ ธิ์เป็นไหนๆ แตก่ ค็ งพดู อะไรมากไมค่ อ่ ยได้ เพราะทเ่ี ทวยี อมตกลงแตง่ งานกบั เขาก็เพราะพระเกจทิ ่านหนง่ึ บอกว่าเขาเป็นเนอื้ คู่ของเธอ ไม่อย่างนั้น หรอื ...อยา่ หวงั เลยวา่ คนธรรมดาๆ อยา่ งเขาจะไดเ้ ปน็ ถงึ ลกู เขยของผดู้ ี เกา่ อยา่ งครอบครวั ของเทวี ทงั้ ยงั ไดร้ บั ความเมตตาจากคณุ พอ่ คณุ แม่ ของภรรยา จนอศั วินรู้สึกวางตวั ไม่ถกู เพราะพวกท่านรักและเอ็นดเู ขา เหมือนลูกชายจริงๆ ต้ังแต่วันแรกท่ีเทวีพาเขาไปท่ีบ้านเพื่อท�ำความ รู้จกั กนั “คุณแม่บอกว่าจะมาตอนไหนคะคุณพ่อ...” เสียงหวานของ มณิ รญา 27

คนไขท้ ค่ี ลา้ ยจะกลบั มาเปน็ ปกตแิ ลว้ นนั้ เอย่ ถามบดิ า อศั วนิ ผงกหวั ขนึ้ มองบตุ รสาวของตนกอ่ นคลย่ี ม้ิ เอน็ ดรู ะหวา่ งลกุ ขน้ึ แลว้ เดนิ ไปทรดุ ตวั ลงนัง่ บนเตียง “จะสายแล้วนะคะ ยังไม่กลับมาอีกหรือ ไม่ห่วงหนูบ้างหรือ ยงั ไง ลกู ป่วยท้งั คนนะคะ” “อะไรกนั ฟน้ื มากร็ อ้ งหาแมแ่ ลว้ ตกลงวา่ เราอายสุ ามสบิ หา้ หรอื ห้าขวบกนั แน่ หมื ...” แม้เอ่ยถามเช่นนนั้ แต่แววตาของอศั วินกลบั มี เพียงความอ่อนโยนและเอ้ือเอ็นดูยามมองบุตรสาว “พ่อนอนเฝ้าท้ัง คนื ยังจะหาว่าไม่มใี ครห่วงอีก” “แหม...คุณพ่อละก็อย่าเพ่ิงน้อยใจหนูสิคะ หนูยังไม่ได้พูดว่า คณุ พอ่ ไมห่ ว่ งหนเู ลยนะ” มอื เลก็ ของคนไมม่ ใี ครหว่ งเออื้ มมาเกาะทอ่ น แขนของบดิ าแล้วประจบเสียงหวานหยด “พ่อกับแม่ก็คนเดียวกัน หนูว่าแม่ก็เท่ากับว่าพ่อด้วยนะรู้ไหม ประเดย๋ี วพอ่ จะฟอ้ งแม”่ อศั วนิ ยมิ้ เยา้ บตุ รสาวทหี่ นา้ ง�้ำลงทนั ทที ไี่ ดย้ นิ ค�ำพูดของเขา “เบอื่ คนมีความรกั ” ช้องนางย่นจมูก แสร้งท�ำท่ารังเกียจความ หวานของพอ่ ทแ่ี มจ้ ะแตง่ งานอยกู่ นิ กนั มานาน ทงั้ คกู่ ย็ งั แสดงความรกั ให้แก่กันอยู่อย่างสม่�ำเสมอ จนช้องนางท่ีเห็นความหวานของสามี ภรรยาคู่น้ีมาจนชินเร่มิ อิจฉาเหมอื นสมยั ตนเป็นวัยรุ่น จนตอนนใี้ นวยั สามสิบห้ากะรัตคงต้องใช้ค�ำว่า โหยหาและอยากได้ความรักแบบที่ พ่อแม่มใี ห้แก่กนั แม้สงิ่ ที่หวังเริ่มจะรบิ หรเ่ี พราะตัวเลขสามสิบห้าทีว่ ่า แต่ช้องนางก็ยังไม่คดิ ทจ่ี ะถอดใจยอมแพ้ เธอเชือ่ ว่าเพยี งมีศรัทราแล้วไซร้ ส่งิ ทปี่ รารถนาก็อยู่ไม่ไกลเกนิ เอ้ือม เนอื้ คู่กเ็ น้ือคู่เถอะ เธอลงทุนลงแรงไปขนาดนี้แล้วไม่เจอก็ให้มัน รู้กันไปสิ! “อจิ ฉาก็หาแฟนสกั คนส”ิ อศั วินแนะ แต่คนโดนแนะกลอกตา 28 เลศบพุ เพ

หนักใส่ประชดบิดาเสียอย่างน้ัน จนผู้เป็นพ่อได้แต่นิ่วหน้ามองกิริยา กวนประสาทของบตุ รสาวด้วยความแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยถามในทีส่ ุด “ทำ� อย่างน้ันหมายความว่ายังไงน่ะเรา” “โถ่ คุณพ่อขา ถ้าเกิดแฟนมันหาง่ายขนาดนั้นหนูคงไม่อยู่เป็น นกแกว้ ในกรงทองฝงั เพชรใหค้ ณุ พอ่ เลย้ี งมาจนปนู นหี้ รอกคะ่ จะรบี รกั รบี แต่ง มหี ลานให้พ่อเลย้ี งตงั้ แต่ยสี่ บิ ห้าด้วยซ้�ำ” ช้องนางบ่นอุบตาม ประสาคนไร้แฟนมาสามสิบห้าปีเต็ม “ให้หาแฟนสกั คน ไม่ใช่รอเนอื้ คู่ไร้สาระของเรานะ” อศั วนิ เหล่ มอง กอ่ นถอนหายใจเสยี งดงั เมอื่ ชอ้ งนางทำ� หนา้ ไมร่ ไู้ มช่ ใ้ี สเ่ ขา พรอ้ ม กบั ทำ� หทู วนลมจงึ ยำ้� อยา่ งอดไมไ่ ด้ “พอ่ พดู จรงิ ๆ นะลกู ลองใหโ้ อกาส คนดๆี สกั คนไหม” “ถา้ ไมใ่ ชเ่ นอื้ คกู่ ต็ อ้ งเลกิ กนั อยดู่ นี ะคะคณุ พอ่ ” คนทมี่ คี วามเชอื่ เกนิ พกิ ดั จบี ปากจบี คอวา่ กระพอื ขนตาใสบ่ ดิ าแลว้ เอย่ เสยี งหวานเจย๊ี บ “แต่ถ้ารอหน่อย เจอคนทใ่ี ช่กแ็ ต่งงานแล้วได้อยู่กนั ไปยาวๆ เลย” “แล้วถ้าไม่เจอล่ะ” “เอ๊ะ มันต้องเจอสคิ ะคณุ พ่อ” คนทไ่ี ปเจอหมอดมู าแทบจะทุก ส�ำนกั ในประเทศไทยนน้ั ชกั สหี น้าใส่บดิ า ท่านกล้าดีอย่างไรมาพดู คำ� ต้องห้าม หาว่าเธอจะไม่เจอเนอ้ื คู่ “ยงั ไงกต็ ้องเจอ ต่อให้เขาจะหนีหนู ไปอีกสกั อีกภพกชี่ าติ หนกู จ็ ะตามเขามารับผิดชอบ โทษฐานที่ท�ำให้ หนโู สดมาตั้งสามสิบห้าปี! ยังไงหนูกต็ ้องเจอเขาค่ะ!” ดา้ นคนฟงั ทร่ี อเจอเนอ้ื คขู่ องบตุ รสาวมาหลายปไี ดแ้ ตท่ อดสายตา ออ่ นอกออ่ นใจมองชอ้ งนาง กอ่ นจะถอนหายใจเสยี งดงั ดว้ ยความระอา อยากใหช้ อ้ งนางปลง อยากใหช้ อ้ งนางปลอ่ ยวางเรอื่ งเนอื้ คเู่ จา้ ปญั หา นี้เสียที ลูกสาวของเขาคนนี้อัศวินม่ันใจว่าดีพร้อมทุกอย่าง เว้นแต่ เรื่องงมงายเรื่องเดียวนี่แหละ ที่ใครๆ ก็พูดกันปากต่อปากจนผู้หลัก ผใู้ หญข่ องหนมุ่ ๆ ในวงสงั คมออกอาการขยาด ไมอ่ ยากดองกบั ตระกลู มณิ รญา 29

เทวารกั ษ์ของเขา เหลอื แตบ่ า้ นพรหมวากร ทย่ี งั ไมท่ นั ไดเ้ หน็ หนา้ คา่ ตากนั ฝา่ ยชาย กช็ งิ เปน็ ลมกลางบา้ นของเขาเสยี กอ่ นเลยคลาดกนั นา่ กลวั วา่ จะไมไ่ ด้ เป็นคู่กันอย่างทีบ่ ุตรสาวของเขาว่าจริงๆ “พ่อว่าของแบบน้มี นั จะมากม็ าเองแหละลูก” “คุณพ่อขา...” ช้องนางลากเสียงยาว แสดงออกถึงความเบื่อ หนา่ ยกับค�ำพูดนี้เต็มกลืน นี่ท่านไม่รู้หรือว่าที่เธอโดนท้ิงให้โหนคาน ทองอยู่อย่างโดดเดี่ยวจนกระท่ังตอนน้ี ก็เพราะไอ้คำ� พูดท่ีท่านว่ามา เมอ่ื กี้น่แี หละ “หนไู ม่เชื่อค�ำน้นั แล้วค่ะ หนรู ้อ...รอ แล้วก็รอ จนป่านนยี้ งั ไม่มี ผู้ชายคนไหนหลดุ มาถึงมือเลยค่ะ มแี ต่ยายเกดที่ได้” พดู ชอ่ื เพอื่ นสนทิ แสนสวยและเซก็ ซซ่ี งึ่ กำ� ลงั มหี นมุ่ ตานำ้� ขา้ วมา ตดิ พนั และท้ิงให้เธอกนิ ข้าวคนเดยี วมาหลายมือ้ แล้ว ช้องนางก็ค้อน ลมค้อนแล้งไปตามประสา ท้ังโกรธทัง้ แค้นเพอื่ นสนทิ ท้ังๆ ท่ีบอกว่า จะครองตวั โสดเป็นเพ่ือนเธอไปจนตาย แต่ผ่านมาเพยี งไม่ก่ปี ีก็ทำ� ท่า จะผดิ ค�ำพูดเสยี แล้ว ไม่ยุติธรรมเลย! “ก็เห็นเขาไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่น่ี กับพ่อลูกติดคนนั้นน่ะ” อศั วนิ ออกความเหน็ เขาเหน็ เกศรามาตงั้ แตห่ ญงิ สาวยงั สวมชดุ นกั เรยี น ติดโบ จนป่านนี้กลายเป็นผู้บริหารไฟแรงแถมเสน่ห์แรงกว่าความ สามารถเป็นไหนๆ จึงไม่แปลกท่ีจะมหี นุ่มๆ มาล้อมหน้าล้อมหลังเพอ่ื ขายขนมจบี ผดิ กบั ชอ้ งนางทไี่ มว่ า่ จะผา่ นไปกปี่ ๆี กไ็ มม่ หี นมุ่ ไหนเฉยี ด เข้าใกล้ “หน้าตากง็ ้นั ๆ แหละค่ะคุณพ่อ ถ้ารวยกว่ายายเกดมากกว่าน้ี สกั หนอ่ ยกจ็ ะดมี าก แถมยงั มลี กู ตดิ อกี ดว้ ยนะคะ” ผทู้ ไ่ี มค่ อ่ ยชอบหนา้ ‘หนุ่ม’ ของเพือ่ นสนิทน้ันชกั สีหน้า เพราะริษยาความหวานเกนิ เบอร์ แสดงออกแบบไม่แคร์ส่อื ของคู่นีอ้ ย่างแรง 30 เลศบุพเพ

“กห็ นเู กดเขาท�ำงานเก่ง อกี อย่างสมัยน้ีเขาไม่ถือกันหรอกหาก ผชู้ ายจะรวยไมเ่ ทา่ ถงึ จะมลี กู ตดิ เขากค็ งไมต่ กิ นั แลว้ ” พอ่ ของชอ้ งนาง ขมวดค้ิวใส่คนท่แี สดงสีหน้าดูหมน่ิ ฐานะคนรกั ของเพอื่ นสนทิ ซ่ึงก็ไม่ นา่ จะดอ้ ยกวา่ ฝา่ ยหญงิ เทา่ ไร แตเ่ ขาจะแยง้ อะไรชอ้ งนางได้ เพราะใน ห้องนมี้ ชี ้องนางคนเดยี วท่เี คยเจอคนรักของเกศรา “เพือ่ นหนโู สดๆ สดๆ อยู่นะคะคุณพ่อ” ช้องนางค้อนลมค้อน แลง้ ไปตามประสาอกี ครา เรอ่ื งคณุ สมบตั ขิ องคนรกั เพอื่ นสนทิ นน้ั หาก จะมสี ง่ิ ใดทชี่ อ้ งนางเหน็ วา่ ไมเ่ หมาะสมกบั เกศรา กน็ า่ จะเปน็ ขอ้ ทช่ี าย หนมุ่ นน้ั มลี กู ตดิ นแ่ี หละ แตก่ ด็ เู หมอื นวา่ เธอจะเปน็ คนเดยี วทม่ี ปี ญั หา กบั เรื่องน้ี เพราะเกศราไม่เคยแม้แต่จะปริปากบ่น แถมรักลูกฝ่ายชาย ออกหน้าออกตา ขยนั อาสาเปน็ พเี่ ลยี้ งจนไมม่ เี วลาไปตระเวนไหวพ้ ระ กับเธอเหมือนเม่ือก่อน มันน่าน้อยใจไหมล่ะ! “เจ้าตัวเขาไม่เห็นเดือดร้อน พ่อเห็นมีแต่เรานี่แหละท่ีตาขวาง ไม่ชอบแฟนหนูเกด” อัศวินออกความเห็นแล้วถอนหายใจ ดูเอาเถิด อยากเจอเน้ือคู่แต่ขยันติคนโน้นคนนี้ไม่หยุด แล้วผู้ชายแบบไหนที่จะ ผ่านมาตรฐานอันสงู ล่วิ ของช้องนางจนเข้าประตูววิ าห์ได้ “คณุ พ่อละก.็ ..” “แลว้ นอ่ี ยากทานอะไรเปน็ พเิ ศษไหมลกู เดยี๋ วพอ่ จะบอกแมเ่ ขา ให้” อัศวินแทรกถามโดยไม่รอให้ช้องนางได้ลากเสียงยาวไปกว่านั้น ด้วยรู้ว่าบุตรสาวคงไม่มีอะไรจะแก้ตัวให้ความช่างติซึ่งเป็นอีกนิสัยท่ี เลื่องช่ือของเจ้าตวั “หนูต้องนอนโรงพยาบาลหลายคืนเลยหรือคะ” ช้องนางถาม เสียงแผ่ว เบ่อื ทจี่ ะนงั่ ๆ นอนๆ อยู่น่ี เพยี งคนื เดยี วเธอกอ็ ดึ อัดจะแย่ แล้ว “หมอเขาไม่ได้จะให้หนูกลับบ้านพรุ่งนี้หรือคะ แต่หนูไม่ได้เป็น อะไรแล้วนะคะ” “หมอเขาขอใหอ้ ยกู่ อ่ นกอ็ ยเู่ ถอะลกู รบี กลบั บา้ นไปแลว้ เกดิ ลม้ มิณรญา 31

เจบ็ มาอกี มนั จะยง่ิ แยร่ ไู้ หม” คราวนน้ี ้�ำเสยี งทมุ้ ลกึ ของอศั วนิ เปย่ี มไป ด้วยความเป็นห่วงและประนปี ระนอม “แต่หนไู ม่ได้เป็นอะไรแล้วจรงิ ๆ นะคะ” แม้ปากจะเอ่ยเช่นน้ัน แตด่ วงตากลมของชอ้ งนางกลบั ไหววบู ดว้ ยความรสู้ กึ ประหลาดทอ่ี ธบิ าย เปน็ คำ� พดู ไมไ่ ด้ จๆู่ อาการเจบ็ ปวดของเธอกห็ ายพรอ้ มกบั หยาดน�้ำตา ทงั้ ที่ตอนแรกแม้เธอจะพยายามหยุดร้องไห้เพียงไรกท็ �ำไม่ได้ แต่อยู่ๆ น�้ำตาเจา้ กรรมก็หยดุ ไหลลงเสียด้ือๆ พรอ้ มกับร้สู ึกชาหนึบใต้ทรวงอก ราวกับมบี างสง่ิ บางอย่างกดทบั ความเจ็บปวดมหาศาลทีว่ ่าเอาไว้ “อยู่โรงพยาบาลสักสองสามวนั เถอะ ให้หมอเขาตรวจให้แน่ใจ ก่อนว่าหนูไม่ได้เป็นอะไรจรงิ ๆ แล้วพ่อจะไม่ขดั ” อัศวินสรปุ โดยไม่ให้ โอกาสบตุ รสาวได้ต่อรอง “กไ็ ด้ค่ะ” ช้องนางพยักหน้ารับคำ� อย่างว่าง่าย ก่อนเอนกายลง ไปนอนพร้อมคิดในใจเงยี บๆ ว่า หลังจากออกโรงพยาบาลแล้วเธอคง ตอ้ งตระเวนทำ� บญุ ลา้ งซวยชดุ ใหญ่ จะไดไ้ มต่ อ้ งพบตอ้ งเจอกบั ตวั ซวย ทช่ี อื่ วรณุ รักษ์อกี ต้องท�ำบุญหนักๆ เขาจะได้หายไปจากชวี ติ ของเธอตลอดกาล! เพราะอาการป่วยอยา่ งกะทนั หนั ของชอ้ งนาง ตารางนัด- หมายลูกค้าของหญิงสาวจึงต้องถูกเล่ือนไปอย่างไม่มีก�ำหนด หรือ อยา่ งนอ้ ยกต็ อ้ งอกี สองสามวนั กวา่ หมอจะอนญุ าตใหเ้ ธอกลบั ไปพกั ผอ่ น ที่บ้านได้ จึงจะจัดตารางการนัดหมายใหม่อีกคร้ังได้ แต่น่ันไม่ใช่ ประเดน็ สำ� คญั ในการคุยโทรศัพท์ของช้องนางในวันนี้ คนปว่ ยทด่ี เู หมอื นไมใ่ ชค่ นปว่ ยนนั้ กำ� ลงั สงั่ คนของเธอใหเ้ ตรยี ม จัดข้าวของส�ำหรับท�ำบุญล้างซวยชุดใหญ่ เอาชนดิ ทเ่ี ทวผี ู้มาผลดั เวร กบั สามเี หลอื บตาขนึ้ มองขณะที่นงั่ ปอกผลไม้อยู่ ก่อนจะอดใจไม่ไหว เมื่อได้ยินแผนการตระเวนไหว้พระของช้องนาง 32 เลศบุพเพ

“เก้าวัดก็พอไหมลกู ” “ไมพ่ อคะ่ คณุ แม”่ ชอ้ งนางตดั สายแลว้ จงึ ยกมอื เชงิ ปรามมารดา ไม่ให้เอ่ยขัดเธอ เรื่องอะไรเธอก็ยอมลงให้แม่ได้ แต่เรื่องน้ียอมไม่ได้ จริงๆ เธอจะต้องท�ำให้ผู้ชายคนน้ันกระเด็นออกไปจากชีวิตเธอให้ได้ อย่างไรเธอก็จะไม่ยอมพบหน้าคนอย่างเขาไปชัว่ ชีวติ ! เกลียดเขา...เกลียดชายท่ชี ื่อวรุณรักษ์ ทงั้ ทย่ี งั ไม่เคยแม้แต่เจอ หน้า ช้องนางไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอชิงชังชายที่เธอไม่เคยเจอหน้า ไดถ้ งึ เพยี งนี้ แตก่ ไ็ มค่ ดิ ทจ่ี ะฝนื ความรสู้ กึ ของตวั เอง เธอเกลยี ดเขามาก เพียงได้ยนิ ชือ่ ของเขาใจเธอก็จะขาดเสียให้ได้แล้ว อย่าให้เธอต้องทน เจอหน้าเขาเลย เธอต้องขาดใจตายไปจริงๆ แน่ “แต่แม่ว่า...” “เร่ืองนี้มันต้องมีสาเหตุค่ะ หนูเช่ือ หนูม่ันใจ” มั่นใจว่าท่ีเธอ ต้องเข้าโรงพยาบาลคราวน้ีเป็นเพราะชายที่ชื่อวรุณรักษ์คนนั้น! “แค่ เก้าวดั เอาไม่อยู่หรอกค่ะ ต้องสิบเอด็ วัด ไหว้สามวนั ติดกนั ไปเล้ย!” ว่าแล้วช้องนางก็สบตากับมารดาของตนด้วยสายตามุ่งม่ันจน เทวตี ้องส่ายหน้าเบาๆ อย่างจนใจ ก่อนจะคิดกบั ตวั เองอย่างปลงๆ เอาเถอะ อย่างน้อยกไ็ ปทำ� บุญไหว้พระ ไม่ได้ไปดูดวงไร้สาระ “ไปเท่ียวตระเวนแบบนั้นจะไม่ป่วยเอาอีกหรือลูก” เสียงจาก รา่ งสงู ของผชู้ ายเพยี งคนเดยี วในบา้ นเทวารกั ษล์ อยมากอ่ นตวั จากนนั้ ไมก่ อ่ี ดึ ใจเขากเ็ ดนิ พน้ ประตหู อ้ งพกั ของชอ้ งนางมา ในบรรดาสองสาว ที่อยู่ในห้องน้ัน คนที่ดูจะยินดีกับการมาของอัศวินเห็นจะเป็นเทวี ผู้ เป็นภรรยาของเขาท่ยี ้ิมกว้างจนเห็นฟันสวยแทบจะครบทุกซี่ ดา้ นคนมาใหมเ่ องกด็ จู ะดใี จทเ่ี หน็ ภรรยามากกวา่ เชน่ กนั เพราะ อศั วนิ ก้าวไปหอมแก้มภรรยาก่อนเป็นอนั ดบั แรก จากนั้นกว็ างอาหาร คนป่วยลงบนโต๊ะกลมตรงหน้า ข้างจานผลไม้ที่ปอกเปลือกเสร็จแล้ว มิณรญา 33

ด้วยฝีมือเทวี “ท�ำไมมาเรว็ ล่ะคะคณุ ” “ทรี่ ้านไม่มอี ะไรมาก แค่แวะไปดูเฉยๆ” ร้านทีว่ ่ากค็ อื ร้านขาย เพชรของช้องนาง อันที่จริงแทบจะไม่มีความจ�ำเป็นท่ีจะต้องเข้าไปดู ด้วยผู้จัดการร้านแต่ละสาขานนั้ ต่างเป็นคนของคุณหญิงเยาวภา คณุ ยายของช้องนาง แต่พอเห็นบุตรสาวล้มป่วยลงอย่างกะทันหัน คนท่ี อยใู่ นฐานะพอ่ อยา่ งอศั วนิ จงึ ตอ้ งลงไปชว่ ยกวดขนั แตเ่ พราะหนา้ ตาท่ี เขม้ จดั อยา่ งชายไทยแท้ ลกู นอ้ งของชอ้ งนางจงึ เกรงเขามากเปน็ พเิ ศษ “แวะซือ้ ขนมมาให้ลกู ด้วย” “ขนมโค...ลูกไม่ได้ชอบนี่คะ” แม้ปากจะเอ่ยท้วง แต่ประกาย ในแววตาของเทวกี ลับเปี่ยมไปด้วยความขดั เขนิ ก็ขนมโคกะทนิ นั้ เป็น ของโปรดของเธอ “อ้าว...ผมจ�ำผิดหรือนี่” คนท่ีไม่ได้จ�ำผิดจริงน้ันยิ้มกริ่มเย้า ภรรยา ขณะที่หมาหัวเน่าอย่างช้องนางได้แต่ดดี ด้ินอยู่บนเตยี งเพราะ ความริษยา พ่อกับแม่ก็หวานกันให้เธออิจฉาทุกวี่ทุกวันอย่างนี้ แล้ว จะไม่ให้เธอเร่งมือรบี ตามหาเนอ้ื คู่ได้อย่างไร! “แล้วน่ันลูกเป็นอะไรช้อง ดิ้นเสียขนาดนั้นเดี๋ยวก็เข็มน�้ำเกลือ ทมิ่ เอาหรอกลกู ” “อิจฉาๆ” บุตรสาวท่ีลืมตัวว่าเธอถือศีลห้าอย่างเคร่งครัดนั้น มองพ่อกับแม่ตาขวาง “ท�ำไมพ่อแม่ถึงได้รักกันขนาดนี้ ไม่เห็นใจ คนโสดอย่างหนบู ้างหรอื ยังไงคะ” “ลูกจ๋า...อย่าอิจฉาเราสองคนเลย หนูไม่สบายอยู่นะจ๊ะ” เทวี ทอดสายตามองดวงหน้างามทถี่ อดแบบมาจากเธอ แล้วเรยี กช้องนาง ด้วยน�้ำเสียงเอ็นดูปนสงสาร เรื่องความโสดของช้องนางน้ันเธอรู้และ เปน็ กงั วลมาตลอด จนพกั หลงั ชกั นกึ ปลงวา่ บตุ รสาวคงไมม่ ใี ครมาเปน็ เพ่ือนคู่คดิ แล้ว เหลอื แต่เจ้าตวั น่นั แหละทีย่ งั มีความหวังอยู่ 34 เลศบพุ เพ

“คุณแม่มีคุณพ่อ คุณแม่กพ็ ูดได้สิคะ” “แตห่ นกู ม็ ที ง้ั พอ่ ทงั้ แมน่ ะจะ๊ ” เทวเี อาใจคนปว่ ย ยม้ิ หวานขณะ ลุกขึ้นถือจานผลไม้มาส่งให้ช้องนาง ก่อนจะอุทานเบาๆ เมื่อคิดบาง อย่างขึ้นมาได้ “เอ้อ...ลูกชายคุณอาชวิณก็อยู่โรงพยาบาลน้ีใช่ไหม คะคณุ หรอื ว่ากลบั บ้านไปแล้ว” “ยงั อยู่...” มอื งามทก่ี ำ� ลงั เออื้ มหยบิ สาลจ่ี ากมารดาชะงกั คา้ งกลางอากาศ พลันดวงหน้าหวานของช้องนางก็ตึงสนิท ไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกว่า เจ้าตวั กำ� ลังคดิ อะไรอยู่ในใจ แต่พ่อแม่ของหญงิ สาวกลบั ไม่ทนั สังเกต “กอ่ นเรากลบั บา้ นผมวา่ จะชวนคณุ แวะไปเยยี่ มเขาอย.ู่ ..” อศั วนิ ยงั คงพูดต่อไปด้วยน้�ำเสยี งราบเรียบ “เอาสิคะ” เทวีเห็นดีเห็นงามด้วย อย่างไรเสียพ่อหนุ่มคนนั้น ก็เป็นลูกชายของเพื่อนสามี อยู่โรงพยาบาลเดียวกันแท้ๆ หากไม่แวะ ไปเย่ียมคงจะน่าเกลียดแย่ คิดพลางส่งสาลี่เข้าปากช้องนางก่อนจะ หันมาคุยกับบุตรสาวต่อ “ลูกชายของอาพิมพ์อย่างไรล่ะช้องนาง ท่ี เขาเป็นลมในบ้านเราวันน้นั น่ะ” “อ้อ...” ช้องนางพยักหน้ารับรู้เบาๆ อ้าปากรับสาลี่จากมือ มารดามาแลว้ เคยี้ วจบั ๆ เบอื นหนา้ หนไี ม่สนใจเรอ่ื งชายทชี่ อ่ื วรณุ รกั ษ์ อีก แม้ว่าพ่อกับแม่ของเธอจะยงั พูดเร่ืองของเขาต่อไปไม่หยุดกต็ าม “จบมาจากเวลส์ น่าจะอายุมากกว่าหนไู ม่ก่ีปี” เทวีเกร่ิน เริ่ม เดินหมากเกมจับคู่ช้องนางกับลูกชายของเพ่ือนอีกคร้ัง ขณะท่ีผู้เป็น สามนี ่ังหน้าขรมึ ส่วนคนท่อี ยากมแี ฟนมาตลอดนัน้ มสี ีหน้าว่างเปล่า ไมไ่ ดส้ นใจเรอ่ื งของผชู้ ายทช่ี อ่ื วรณุ รกั ษอ์ ะไรนเ่ี ลยสกั นดิ ไมเ่ หน็ จะอยากรู้ “เกือบห้าปี” เสยี งเข้มของอัศวินแทรกข้นึ แสดงออกนิดๆ ตาม ประสาผเู้ ปน็ พอ่ ทหี่ วงบตุ รสาว วรณุ รกั ษเ์ ปน็ ลกู ชายของเพอ่ื นเขากจ็ รงิ มิณรญา 35

อยู่ แตเ่ นอ้ื แทข้ องชายหนมุ่ จะเปน็ คนดอี ยา่ งอาชวณิ ผเู้ ปน็ บดิ าไหมนนั้ ใครเล่าจะกล้ารับรอง “แก่จัง” พอสบช่อง ช้องนางก็ไม่ลังเลท่ีจะย่นจมูก เอ่ยปากติ บุตรชายของเพอ่ื นพ่อ “แกอ่ ะไรกนั ลกู ...” เทวเี ปน็ ฝา่ ยนว่ิ หนา้ บา้ ง วรณุ รกั ษก์ บั ชอ้ งนาง อายุห่างกันเพียงส่ีปีเท่านั้น ถ้าเทียบกับเธอและอัศวินผู้เป็นสามีที่มี ชอ่ งวา่ งระหวา่ งวยั ถงึ เกา้ ปกี น็ บั วา่ นอ้ ยกวา่ มาก “วรณุ รกั ษย์ งั ไมแ่ กเ่ ลย สักนดิ นีห่ ากเขาไม่เป็นลมไปก่อนหนคู งได้เจอ แล้วกค็ งไม่พดู ให้ร้าย พี่เขาอย่างน้ี” “พเี่ หรอคะ...” ‘อี.๋ ..’ ค�ำหลงั นนั้ ช้องนางยั้งปากตวั เองไว้ได้ทนั เธอจึงเพียงเอ่ย ในใจ แต่สีหน้าเธอก็คงแสดงความรู้สึกออกไปไม่น้อย ไม่อย่างน้ัน มารดาคงไม่ถลงึ ตาดใุ สเ่ ธออยา่ งนหี้ รอก ช้องนางจงึ ต้องรบี แกต้ วั ดว้ ย น�้ำเสยี งอ้อมแอ้มอย่างมพี ริ ุธ “ไม่ใช่อย่างน้ันนะคะคุณแม่ คือหนูแค่คิดว่ายังไม่เจอกัน ไม่ เห็นจะต้องรีบนับญาตกิ นั ก็ได้” หรอื ตอ่ ใหเ้ จอกนั แลว้ กใ็ ชว่ า่ เธอจะอยากนบั ญาตกิ บั คนพรรคน์ น้ั เสยี หน่อย เชอะ รอชาติหน้าตอนบ่ายๆ เถอะ “วรณุ เขาเป็นคนดีนะจ๊ะ” เพียงเท่าน้ันพ่อลูกเทวารักษ์ก็พร้อมใจกันกลอกตามองเพดาน ห้อง ไม่ต้องบอกแล้วกระมังว่าขวัญใจคนใหม่ของคุณเทวีเป็นใคร ก็ จะเป็นใครได้อีกเล่านอกจากชายท่ชี อ่ื วรุณรกั ษ์คนนน้ั น่ะ “ตอนนเี้ ขาดแู ลโรงงานอยคู่ นเดยี วเลยนะ คณุ พมิ พเ์ ขากเ็ ลา่ ว่า ท�ำตัวคนเดียวมาตั้งแต่เรียนจบ เขาย้ายไปเรียนอังกฤษตั้งแต่จบ ม.ปลาย หนูเลยไม่ทันได้เจอเขา” ผู้เป็นแม่เว้นวรรคไปเพอ่ื สบตากับ ชอ้ งนางกอ่ นโฆษณาสรรพคณุ ของวรณุ รกั ษต์ อ่ ท�ำตวั สมกบั เปน็ แมส่ อื่ 36 เลศบุพเพ

คุณภาพอย่างไร้ท่ีติ “พอพ่ีเขากลับมาหนูก็ไปเรียน ป.โท ที่อังกฤษ คลาดกนั นดิ เดียว” “หรือคะ...” ช้องนางรับค�ำด้วยกลัวมารดาที่เอ่ยเล่าเรื่องวรุณ- รักษ์เป็นวรรคเป็นเวรน้นั เสยี นำ้� ใจ ก่อนแสร้งยิม้ กว้าง อศั วนิ ท่เี ห็นว่า ทา่ จะไมด่ จี งึ เอย่ แทรกขนึ้ มาหวงั คลคี่ ลายสถานการณ์ มองออกวา่ บตุ ร ของเขาคงไม่ชอบใจเรอื่ งลูกชายของอาชวิณคนนี้เท่าไรนกั “มาทานขนมเถอะคุณ...” อัศวินเรียกภรรยา ตบเบาะข้างตัว เบาๆ เพื่อเรียกความสนใจของภรรยา “ให้ลูกพัก จะได้หายเรว็ ๆ” เทวีมีความลังเลในแววตาอยู่ครู่หน่ึง ก่อนจะถอนหายใจแล้ว เดนิ ไปหาสามอี ยา่ งจ�ำนน บอกตวั เองวา่ ตอ่ ใหเ้ ธอพลา่ มเรอื่ งวรณุ รกั ษ์ ต่อไป อย่างไรเสียช้องนางคงจะไม่เปิดใจให้ชายหนุ่มง่ายๆ หรอก ดู จากสีหน้าบ้ึงตึงของบุตรสาวตอนนี้เทวีก็รู้คำ� ตอบ แต่กระน้ันใช่ว่าจะ ยอมแพ้เลยเสียทีเดยี ว “แต่แม่รับรองเลยนะลูกว่าวรุณรักษ์ลูกอาพิมพ์คนน้ีเขาเป็น คนด”ี ชอ้ งนางหลบั ตาลงอยา่ งสะกดกลน้ั อารมณ์ ครหู่ นง่ึ หญงิ สาวจงึ หนั มาฉกี ยมิ้ เยน็ ๆ แลว้ เอย่ ดว้ ยนำ�้ เสยี งราบเรยี บ ทวา่ บอกชดั ถงึ ความ หงดุ หงิดทีไ่ ด้ยินชื่อ ‘วรุณรกั ษ์’ หลายต่อหลายครัง้ ได้ยินบ่อยจนเธอ เรม่ิ จะหมดความอดทน “คุณแม่อย่าพูดช่ือนี้ให้หนูได้ยินอีกได้ม้ัยคะ ได้ยินทีไรอยาก กลั้นใจตายทกุ ท”ี “ช้องนาง!” มิณรญา 37

2 ใกลแ้ ค่น้ี วรุณรักษ์ค่อยๆ ยกมือที่มีเข็มน้�ำเกลือปักอยู่ขึ้นประนม ไหว้อัศวินและเทวี ท่ีแวะมาเย่ียมเขาด้วยความคาดไม่ถึง ชายหนุ่ม กลนื น�้ำลายลงคอ ใบหน้าคมคร้ามเองกค็ ่อยๆ ซีดลงด้วยความตกใจ ก็จะไม่ให้ตกใจอย่างไรไหว ขนาดพ่อกับแม่ของเขายังไม่เคยโผล่มา เลย! “สวสั ดีครบั คุณลงุ คณุ ป้า” “ไหว้พระเถอะลูก” เทวีรับไหว้เขา ร่างสงู ทีย่ ืนเยอื้ งไปด้านหลัง ของท่านเองกย็ กมือรบั ไหว้พร้อมกัน ทว่าอศั วนิ ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพียงมองเขาด้วยสายตาประเมินเท่านั้น และสายตาที่ว่านั่นท�ำให้ วรณุ รกั ษ์วางตัวลำ� บากข้นึ มาทันที ตง้ั แตเ่ กดิ มาวรณุ รกั ษไ์ มร่ สู้ กึ วา่ เขาตอ้ งเกรงกลวั ใครมากอ่ นเลย ไม่ใช่ว่าเป็นคนหยิ่งผยอง แต่บางอย่างในตัวเขาบอกว่าเขาไม่จำ� เป็น ต้องหวาดกลัวใครทั้งนนั้ แต่กบั อัศวนิ วรณุ รักษ์ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขา จึงกริง่ เกรงบรุ ุษผู้น้ี...หรือจะเป็นเพราะว่าเขาคอื บดิ าของช้องนาง “เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ หมอเขาว่ายังไงบ้าง” เสียงเปี่ยมเมตตา ของเทวที �ำให้วรุณรกั ษ์หลดุ จากภวงั ค์ ชายหนุ่มย้ิมหวานหลงั ขยบั ตัว ขึ้นมาอยู่ในท่าน่ังเรียบร้อยแล้ว รอกระทั่งเทวีทรุดกายน่ังลงที่เก้าอี้ 38 เลศบพุ เพ

ข้างเตียงเขาจงึ เอ่ยตอบ “ไม่เป็นไรมากแล้วครบั คณุ ป้า” คราวทแ่ี ลว้ วรณุ รกั ษไ์ มไ่ ดม้ โี อกาสท�ำคะแนนเทา่ ไรเพราะเปน็ ลม ไปก่อน แต่คราวน้ีเมอื่ เขาสบายดี แม้ว่าจะยังมเี ขม็ นำ�้ เกลือปักมอื อยู่ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ท้ิงโอกาสแก้ตัวของตนไป เขากะพริบตามองบุคคล มาใหม่ท้ังสองแล้วพูดต่ออย่างเป็นกันเองแกมประจบหวังทำ� คะแนน “ขอบคณุ คณุ ลุงคุณป้ามากนะครับทอี่ ุตส่าห์แวะมาเยี่ยมผม” “ไม่เป็นไร...พอดีจะกลบั แล้วเลยแวะมา” เสยี งหา้ วทเี่ อย่ แทรกมานน้ั ไมท่ �ำใหว้ รณุ รกั ษเ์ คอื งอย่างทอี่ ศั วนิ ต้องการ ผู้ทห่ี วงบุตรสาวย่งิ กว่าไข่ในหินจึงต้องกลายเป็นฝ่ายหน้าตงึ เสยี เอง ยงิ่ เมอ่ื ผเู้ ปน็ ภรรยาหนั มาถลงึ ตามองอยา่ งทร่ี อ้ ยวนั พนั ปี ไมเ่ คย ทำ� กับเขามาก่อนด้วย อัศวินก็ยง่ิ เคอื ง ไม่แปลกใจเลยว่าท�ำไมช้องนางจึงอยากกล้ันใจตายยามได้ยิน ช่ือวรุณรักษ์ ตอนนี้อศั วนิ เองก็รู้สกึ ไม่ต่างจากบตุ รสาวสดุ ท่ีรกั ของเขา สกั นิดเดยี ว! “ถงึ จะอยา่ งนน้ั กต็ อ้ งขอบคณุ คณุ ลงุ กบั คณุ ปา้ อยดู่ คี รบั ทอี่ ตุ สา่ ห์ แวะมาเยย่ี มผม” วรณุ รักษ์ย้มิ เข้าใจว่าเหตใุ ดอัศวนิ จึงแสดงท่าทาง เป็นอริกับเขาถงึ เพียงนี้ น่ขี นาดว่าเขาเป็นลูกชายของเพือ่ น อัศวินยัง ไม่คิดจะไว้หน้า วรุณรักษ์ไม่อยากคิดเลยว่าหากเขาไม่ได้มีบิดาชื่อ อาชวณิ และมารดาชอื่ พิมพ์ดารา เขาจะมจี ดุ จบเช่นไร “ลงุ เขานอนเฝา้ ชอ้ งนางทงั้ คนื เลยหงดุ หงดิ ไปหนอ่ ย อยา่ ถอื เลย นะลกู ” วรุณรักษ์ไม่ได้ยินความพยายามท่ีจะให้สถานการณ์ดีข้ึนของ เทวี ดวงตาคมของชายหนุ่มเลื่อนขึน้ มองดวงหน้างามที่มีเค้าเดยี วกับ หญงิ สาวชดุ ไทยในรปู วาดทเี่ ขาเคยเหน็ รไู้ ดท้ นั ทวี า่ ผหู้ ญงิ ในรปู คนนน้ั คงไมพ่ น้ เปน็ บตุ รเี พยี งคนเดยี วแหง่ บา้ นเทวารกั ษช์ อ่ื วา่ ชอ้ งนาง ทเี่ ทวี มณิ รญา 39

ก�ำลงั เล่าถงึ “น้องอยู่โรงพยาบาลหรือครับคุณป้า ไม่สบายหรือครับ เป็น อะไรมากหรอื เปล่า” สรรพนามเรยี กแทนตวั ชอ้ งนางทวี่ รณุ รกั ษใ์ ชน้ น้ั ทำ� ใหพ้ อ่ แมข่ อง ฝา่ ยหญงิ มปี ฏกิ ริ ยิ าทต่ี า่ งกนั เทวหี วั เราะนอ้ ยๆ อยา่ งถกู อกถกู ใจ ขณะ ทอ่ี ัศวนิ นัน้ หน้าขรึมหนัก ควิ้ หนาทเ่ี รม่ิ มีสขี าวแซมก็กระตุกยกิ ๆ อย่าง น่าจะไม่ใช่เรือ่ งดี “ไมเ่ ปน็ อะไรหรอกลกู ” เทวโี บกมอื ปดั พลางสา่ ยหนา้ เบาๆ ทวา่ สายตาที่มองวรณุ รักษ์กลบั เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเอือ้ เอ็นดู ดสู ิ เพยี ง รู้ว่าช้องนางไม่สบายเขายังกังวลถึงเพียงน้ี น่าเอ็นดูจริงๆ “ก็เข้า โรงพยาบาลมาพร้อมเรานั่นแหละ หมอเขาบอกว่าเครียดสะสม แต่ อกี ไม่นานคงกลับบ้านได้แล้วละ” “นอ้ งพกั อยหู่ อ้ งไหนครบั เผอื่ ผมออกโรงพยาบาลกอ่ นจะไดแ้ วะ ไปเย่ียม” เดิมทีวรุณรักษ์ไม่ใช่คนท่ีจะผลีผลาม รุกสาวที่ไหนไฟแรง ขนาดน้ีมาก่อน อันท่ีจริงเขาไม่มีความคิดหรือความจำ� เป็นท่ีจะต้อง เปน็ ฝา่ ยจบี ใครกอ่ นดว้ ยซำ้� เพราะสาวๆ ตา่ งชงิ ใหค้ วามสนใจเขากอ่ น ทกุ คร้ัง แต่กบั ผู้หญงิ ท่ชี ่อื ช้องนางคนน้ี บางอย่างกระซบิ บอกวรุณรกั ษ์ จากเบ้ืองลึกว่า หากเขายังนิ่งนอนใจและไม่ทำ� อะไรเหมือนท่ีผ่านมา เขาจะต้องเสียเธอไป...อกี คร้งั ... “กอ็ ยู่ห้องข้างๆ น่ีแหละจ้ะ” “คณุ ...” อศั วินหันไปปรามภรรยาเมือ่ เทวียอมบอกห้องพักของ ชอ้ งนางแกว่ รณุ รกั ษง์ า่ ยๆ ทงั้ ทย่ี งั ไมท่ นั ไดร้ จู้ กั นสิ ยั ใจคอของชายหนมุ่ ถ่ีถ้วนดี เกิดเขาลุกขึ้นไปท�ำร้ายช้องนางกลางดึกขึ้นมาจะท�ำอย่างไร ถึงจะอยู่ทีโ่ รงพยาบาลก็ใช่ว่าจะควรวางใจ อีกอย่างดูจากสายตายามที่ไอ้หนุ่มน่ีเอ่ยถึงช้องนางด้วยแล้ว 40 เลศบพุ เพ

อัศวินก็ยิ่งไม่สบายใจ เรียกว่าน้องอย่างโน้น น้องอย่างนี้ ได้ยินทีไร หวั อกคนเปน็ พอ่ อยา่ งเขามนั คนั ยบุ ยบิ นกึ ชงั ขหี้ นา้ ลกู ชายเพอ่ื นขนึ้ มา ตงิดๆ! “อะไรคะคณุ ” เทวเี ลกิ ควิ้ สงู หนั มองสามดี ว้ ยสหี น้าใสซอ่ื แสร้ง ไมร่ วู้ า่ อกี ฝา่ ยทำ� เสยี งเขม้ ใสต่ นเพราะเหตใุ ด กอ่ นจะหวั เราะนอ้ ยๆ หวงั กลบเกล่ือนความผิดของตน แล้วแก้ตัวเมื่อสีหน้าดุดันของอัศวินยัง ไม่ดีขนึ้ “โถ่ เรอ่ื งแค่น้ีเองค่ะ ตาวรุณกล็ ูกคณุ วณิ คนกันเองทัง้ นั้น จะ ห่วงอะไรล่ะคะ” ใช่ว่าอัศวนิ จะห่วงเพียงความปลอดภยั ของช้องนาง ทหี่ น้าเขา หงดุ หงดิ อยา่ งนเี้ พราะมองแผนการผกู ดองของภรรยาออกดว้ ย ทงั้ ๆ ที่ ช้องนางประกาศชัดแล้วว่าแค่ได้ยินช่ือวรุณรักษ์ก็อยากกล้ันใจตาย ท�ำไมเทวีจึงดื้อดึงจะให้ลูกสนิทสนมกบั เดก็ คนนใี้ ห้ได้ วรุณรักษ์มีดีอะไรหนักหนาเชียว ก็แค่ผู้ชายท่ีช้องนางเกลียด แหละน่า... “คณุ ลงุ คงหว่ งนอ้ งนะ่ ครบั ” วรณุ รกั ษอ์ อกหนา้ แทนอศั วนิ แมว้ า่ จะไมม่ คี วามจำ� เปน็ ทเ่ี ขาตอ้ งทำ� อยา่ งนนั้ สกั นดิ เดยี ว “ถา้ วนั หนง่ึ ผมมี ลกู สาวผมก็คงหวงลูกเหมือนทีค่ ณุ ลุงห่วงน้อง” อัศวินฟังแล้วกย็ ิ้มทเ่ี หมือนจะเป็นการแยกเข้ียวเตม็ ที ไม่เข้าใจ ว่าท�ำไมค�ำพูดของวรุณรักษ์จึงทำ� ให้เขารู้สึกอยากไปให้พ้นๆ จากที่น่ี มนั เสียเดี๋ยวนเี้ ลย “อยากมลี กู กร็ บี ๆ แตง่ งานเสยี ส”ิ จะไดไ้ มต่ อ้ งมายงุ่ กบั ชอ้ งนาง ของเขา...อศั วนิ คดิ ขณะทค่ี นโดนสกดั ดาวรงุ่ ตง้ั แตย่ งั ไมไ่ ดท้ �ำอะไรนนั้ หวั เราะน้อยๆ ทว่าประกายเจ้าเล่ห์ในแววตาคมกลบั วบิ วับอย่างคนท่ี มีแผนการ “ผมก็อยากทำ� อย่างน้ันนะครบั ติดทวี่ ่ายงั ไม่มีแฟนนี่ส”ิ “แบบนน้ั กแ็ ยห่ นอ่ ยนะ” เสยี งของอศั วนิ เขม้ จดั ยงิ่ กวา่ ครงั้ ไหนๆ มณิ รญา 41

เมอื่ ชายหนมุ่ ไมม่ ที ที า่ วา่ จะเกรงเขาเหมอื นคนอน่ื สหี นา้ ของสามที ำ� ให้ เทวีเริม่ เหงือ่ ตก ยงิ่ หวนคิดถงึ คำ� พูดของบตุ รสาวท่ีประกาศก่อนท่เี ธอ และสามจี ะออกมาห้อง เทวีก็ย่ิงลำ� บากใจ ก็นะ...ช้องนางบอกชัดเสียขนาดน้ันว่าแค่ได้ยินชื่อวรุณรักษ์ก็ อยากกล้นั ใจตายแล้ว คงไม่ต้องพูดถงึ เรื่องการเจอหน้าหรือคบหากัน ยง่ิ การตบแตง่ กย็ ง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เขา้ ไปใหญ่ ตอ่ ใหเ้ ธอจะพงึ ใจวรณุ รกั ษ์ เพยี งใด แตค่ งจะไมส่ ามารถบงั คบั ชอ้ งนางใหม้ าคบหากบั วรณุ รกั ษไ์ ด้ โดยเฉพาะอย่างย่ิงเม่ือช้องนางมีอัศวินถือหางต้ังแต่ยังไม่เร่ิมกระดิก ตัวท�ำอะไรเลยขนาดนดี้ ้วยแล้ว... เมือ่ ช้องนางบอกว่า ‘ไม่’ กค็ อื ‘ไม่’ ย่ิงอัศวินเหน็ พ้องด้วยแล้ว กเ็ ปลย่ี นจากค�ำว่าไม่เป็นคำ� ว่า ‘ต้องห้าม’ ได้เลย “แต่ผมคิดว่าไม่นานผมก็คงมีแฟนครับคุณลุง” วรุณรักษ์ไม่ สนใจรังสีอ�ำมหิตท่ีอัศวินแผ่ออกมาหวังข่มขวัญเขาสักนิดเดียว และ ไมก่ ลวั ใบหนา้ กบั แววตาดดุ นั ทว่ี า่ นนั่ ดว้ ย ไมเ่ กรงกลวั สกั นดิ เดยี วหาก เป็นเร่อื งของช้องนาง “ขอใหส้ มหวงั นะ” อศั วนิ อวยพรชายหนมุ่ ลอดไรฟนั แสดงออก ชัดเจนว่าส่ิงท่ีเอ่ยมาขัดกับความรู้สึกที่แท้จริงของตน ทว่าวรุณรักษ์ กลบั หวั เราะอายๆ แล้วยกมือข้นึ ไหว้รบั คำ� อวยพรน้ันเสยี นี่ “ขอบพระคุณครับ คุณลุงอวยพรอย่างน้ี ยังไงผมก็คงสมหวัง แน่ๆ ครับ” “เออ่ ...ปา้ วา่ ปา้ กลบั กอ่ นดกี วา่ นะจะ๊ วรณุ พกั ผอ่ นเถอะจะ้ ” เทวี เหงื่อตก รีบผุดลุกจากเก้าอ้ีเมื่อเห็นว่าสามีของตนกำ� หมัดแน่น ขบ กรามจนได้ยินเสียงกรอดเม่ือเจอความกวนประสาทฉบบั วรุณรักษ์ ไหนพมิ พด์ าราบอกวา่ ลกู ชายไมช่ า่ งพดู อยา่ งไรละ่ เหตใุ ดวรณุ - รกั ษจ์ งึ กวนประสาทสามเี ธอใหเ้ สน้ เลอื ดตรงขมบั ปดู โปนไดอ้ ยา่ งทใี่ คร กท็ ำ� ไม่ได้มาก่อนแบบน้!ี 42 เลศบุพเพ

“เดีย๋ วผมจะแวะเข้าไปไหว้คณุ ลุงกบั คณุ ป้าทบ่ี ้านนะครับ” กรอด... “เอาไว้เราหายดีก่อนแล้วกันนะจ๊ะ ป้าก็อยู่ท่ีบ้านนั่นแหละจ้ะ ไม่ต้องรีบร้อนหรอก” เทวียิ้มอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ บีบข้อมือสามีแน่น แทนการบอกให้เขาใจเยน็ ๆ “ครับ เอาไว้ผมหายดเี มอ่ื ไหร่ถึงจะเข้าไปกราบครับ” “กลับกันเถอะคุณ อย่ารบกวนเวลาพกั ของเดก็ มันเลย” อศั วิน ทนฟงั คำ� พดู ของวรณุ รกั ษต์ อ่ ไปไมไ่ หว อกี สกั ครง่ึ คำ� ทหี่ ลดุ ออกมาจาก ของไอห้ นมุ่ นเี่ ขากท็ นไมไ่ ด้ เขา้ ใจแลว้ วา่ ท�ำไมชอ้ งนางจงึ อยากกลนั้ ใจ ตายเพียงได้ยินชื่อของวรุณรักษ์ เพราะตอนนี้เขาก็รู้สึกแบบเดียวกัน เปะ๊ ทง้ั อยากเปน็ คนทเ่ี สยี ชวี ติ และอยากเขา้ ไปท�ำใหไ้ อเ้ จา้ ของค�ำพดู กวนอารมณ์เสยี ชวี ิตลงเดย๋ี วนี้เลย “ค่ะ” เทวีไม่ด้ือดึง แม้รู้ว่ากลับไปเธอคงไม่พ้นที่จะต้องได้ฟัง สามีบ่นเรอ่ื งวรุณรักษ์ “สวสั ดคี รบั คณุ ลงุ คณุ ปา้ ” วรณุ รกั ษไ์ หวท้ งั้ คอู่ ยา่ งนอบนอ้ มอกี ครั้งก่อนที่อัศวินและเทวีจะผละไป แต่คราวนี้มีเพียงเทวีคนเดียวที่ รบั ไหวเ้ พราะอศั วนิ มองเขาตาเขยี ว เมอื่ เทวปี ลอ่ ยมอื ทรี่ บั ไหวว้ รณุ รกั ษ์ ลงข้างตัวเรียบร้อยแล้ว อัศวินก็ฉวยข้อมือบางของภรรยาตนออกไป จากห้องพร้อมใบหน้าบดู บง้ึ อย่างนัน้ เมอื่ พน้ หลงั ของอศั วนิ และเทวแี ลว้ รอยยม้ิ บนหนา้ คมครา้ มของ วรุณรักษ์ก็ค่อยๆ หุบลง แววตากรุ้มกริ่มเมือ่ ครู่เองกเ็ ปล่ียนเป็นลำ�้ ลึก อย่างคนท่ีก�ำลงั มีความรู้สึกทีอ่ ธิบายไม่ได้อยู่ในใจ ความทรมานจากการเห็นรูปวาดเหมือนตัวจริงของช้องนาง ทำ� ใหเ้ ขามาลงเอยอยบู่ นเตยี งโรงพยาบาล แลว้ อะไรกนั ทที่ �ำใหช้ อ้ งนาง ต้องมาลงเอยอยู่ในห้องข้างๆ ช้องนางเป็นอะไร เธอเจบ็ ปวดเพราะเขาเหมอื นอย่างทเ่ี ขาเจ็บ มณิ รญา 43

ปวดเพราะเธออย่างนน้ั หรือ... เพราะเขาหรอื เปล่า เธอจงึ ต้องทรมานเช่นนี.้ .. ท่ามกลางความเงียบท่ีได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของ วรณุ รักษ์ โดยปราศจากการมองเหน็ ด้วยตาของมนษุ ย์คนใด จู่ๆ ร่าง สูงในชุดไทยโบราณก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น จากภาพเลือนรางก็ค่อยๆ ชดั เจนเมอื่ รา่ งนน้ั ขยบั เข้าใกลร้ ่างสงู ของมนษุ ย์หนมุ่ ทภ่ี พนไี้ ด้นามว่า วรุณรกั ษ์ ความคิดของวรุณรกั ษ์ปรากฏให้เขาเห็นอย่างชัดเจน ในฐานะ กามเทพของวรณุ รกั ษ์ ‘เฑยี ร’ มีสิทธ์ิรู้เหน็ เรอ่ื งราวของผู้ทถี่ ูกกำ� หนด ให้มาเป็นเน้อื คู่ของวรณุ รกั ษ์ เขาเห็นหญิงสาว เห็นเธอมาทุกภพทุกชาติ และจดจ�ำความ โทมนัสของคนทัง้ คู่ได้อย่างชัดเจนเช่นกันว่า พวกเขาต้องทุกข์ทรมาน เพราะการพลัดพรากมาทกุ ภพทุกชาติมากเพยี งใด แตจ่ ะใหเ้ ขาแกไ้ ขอยา่ งไร...ในเมอ่ื เขาเปน็ เพยี งกามเทพ...จะให้ ต่อสู้กับอ�ำนาจของจิตอธิษฐานอันแรงกล้าที่เคยปรากฏเมื่อกาลก่อน ได้อย่างไร... หากเป็น ‘ยุพดี’ กว็ ่าไปอย่าง... “นางเจ็บปวดเพราะเจ้า...น่นั ล้วนถูกต้องแล้ววรุณรกั ษ์ แต่สง่ิ ท่ี เจ้ายงั ไม่รู้กค็ ือ ผู้ทตี่ ้องทรมานกว่าคอื ตวั เจ้าเอง ไม่ว่าภพใดชาติไหน เจ้าก็ต้องเป็นผู้ทีเ่ จ็บปวดกว่านางทเ่ี จ้ารักอยู่ร่�ำไป... “วรุณรักษ์เอ๋ย...เจ้ามิรู้ตัวดอกว่าสิ่งที่เจ้าปรารถนานั้นล�ำเค็ญ เพยี งไรกว่าจะได้มา...น่าเวทนา...ช่างน่าเวทนา...” “ตกลงว่าน่ีแกเกิดบ้าอะไรข้ึนมาถึงได้อยากจะออกจาก โรงพยาบาลตอนนเ้ี น่ียช้อง” 44 เลศบพุ เพ

เสยี งเลก็ ๆ ทฟี่ งั เพยี งคำ� แรกกร็ วู้ า่ เจา้ ของเสยี งตอ้ งเปน็ ผหู้ ญงิ นน้ั ท�ำให้ร่างสูงในชุดคนไข้ที่ตั้งใจว่าจะไปเย่ียมคนไข้ห้องข้างๆ จ�ำต้อง หยดุ เท้า วรุณรักษ์หยุดตัวเองไว้เพียงบานประตูห้องพักฟื้น แล้วมอง ลอดชอ่ งกระจกออกไป เผอ่ื วา่ จะไดเ้ หน็ ใบหนา้ เจา้ ของนำ้� เสยี งหงดุ หงดิ นั้น ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นช้องนางของเขากไ็ ด้ “เอาน่าไอ้เกด...ถือว่าช่วยๆ กัน” เพียงเท่าน้ัน...โลกท้ังใบของวรุณรักษ์ก็เหมือนจะหยุดหมุนลง เสยี ดอ้ื ๆ ลมหายใจหลุดออกจากปอดของชายหนุ่ม เมอื่ ดวงหน้างาม ของหญงิ สาว ผทู้ เี่ ขาเคยเหน็ ในรปู วาดซง่ึ แขวนอยภู่ ายในบา้ นเทวารกั ษ์ นนั้ ปรากฏข้ึนแก่สายตา ช้องนาง...ช้องนางของเขาแน่...เป็นเธอแน่ๆ เขาจ�ำเธอไม่ผิด หรอก “ชว่ ยอะไรของแกมทิ ราบ” เพอ่ื นของช้องนางชกั สหี นา้ เธอเป็น ผหู้ ญงิ ทสี่ วยมากเชน่ เดยี วกนั หากใหเ้ ขาเดาการแตง่ กายของหญงิ สาว วรุณรักษ์ก็พอบอกได้คร่าวๆ ว่าเธอคงเป็นผู้หญิงที่ม่ันใจในตัวเองไม่ น้อย แต่หากเขาเกดิ เป็นผู้หญงิ แล้วมีเรอื นร่างสะโอดสะองเหมอื นเธอ วรณุ รกั ษค์ ดิ วา่ เขากค็ งไมเ่ หนยี มอายทจ่ี ะอวดเรอื นรา่ งของตวั เอง และ คงจะภูมใิ จด้วยซำ�้ ท่ีสวยจดั ได้ขนาดน้ี แตค่ วามสวยทวี่ า่ นน้ั กลบั ทำ� อะไรชอ้ งนางของเขาไมไ่ ด้ ในความ คดิ ของวรณุ รกั ษ์ ผหู้ ญงิ คนนนั้ เหมอื นกหุ ลาบ สวยแตก่ แ็ ฝงดว้ ยหนาม อันตราย ผิดกับอีกคน...ที่ควรจะนอนพักอยู่ในห้อง ไม่ใช่หอบหิ้ว กระเป๋าเสอ้ื ผ้ากลับบ้าน ส�ำหรับวรณุ รักษ์แล้ว หวั ใจของเขาเอนเอียง ไปหาความสวยเย็นตาของช้องนางมากกว่า จะบอกว่าล�ำเอียงก็คง ไม่ผดิ นัก “กช็ ว่ ยพาฉนั กลบั ไปสง่ บา้ นไงเลา่ ” เสยี งเลก็ ของคนทวี่ รณุ รกั ษ์ แอบเทคะแนนให้หมดหน้าตักนนั้ แขง็ ข้นึ นิดหนึง่ ก่อนเธอจะชักสหี น้า มิณรญา 45

ใส่เพื่อน กิริยาน้ันท�ำให้หัวค้ิวของวรุณรักษ์ขมวดกันนิดๆ ช้องนาง ของเขาชกั สีหน้าด้วยหรือ... ... “ฉันนอนป่วยอยู่ต้ังนานทำ� ไมแกไม่มาเย่ียมฉัน...ถ้าฉันไม่โทร. เรยี กแกคงไม่คดิ จะมาหาหรอก” “แคว่ นั สองวนั แกเรยี กวา่ นานเหรอ แลว้ ฉนั กส็ ง่ ดอกไมม้ าเยย่ี ม แกตงั้ แต่รู้ข่าวว่าแกเข้าโรงบาลแล้ว จะเอาอะไรอีก” เกศราอดไม่ได้ที่ จะชักสหี น้าใส่ช้องนางคืน อะไร...เวลาเพียงเท่าน้ที ำ� ให้ช้องนางกลาย เป็นคนไม่มคี วามอดทนไปตง้ั แต่เมือ่ ไหร่ “เออๆ เอาน่า แกอย่าบ่นมากได้มยั้ ฉนั ป่วยอยู่นะ” ช้องนาง พยักหน้าอย่างขอไปที บอกตัวเองว่ายอมๆ เกศราไปเถอะ เกศราบน่ ก็ดีกว่าเกศราต้อนให้เธอจนมุมว่าอะไรที่ทำ� ให้เธอรีบร้อนจะกลับบ้าน ‘เดี๋ยวนี้’ เสียให้ได้ เพราะหากเป็นเช่นน้ันแล้วช้องนางคงล�ำบากใจ ไม่น้อย ก็คนทีถ่ อื ศีลห้าอย่างเธอโกหกได้เสียท่ีไหนล่ะ! “แกไม่เหมอื นคนป่วยเลยสกั นดิ ” เกศราวา่ แล้วมองค้อน ทแี รก ที่เธอทราบข่าวช้องนางนั้นก็มือไม้อ่อน ท�ำงานต่อไม่ได้เพราะว่าเป็น ห่วง แต่จะมาเย่ียมเลยก็ท�ำไม่ได้เช่นเดียวกันเพราะเกรงใจพ่อกับแม่ ของเพื่อนสนทิ อกี ทง้ั ยงั ไม่รู้ว่าหมอเจ้าของไข้ของช้องนางอนุญาตให้ คนอ่นื ท่ีไม่ใช่ญาติเข้าเยยี่ มได้หรอื ไม่ “แล้วน่ีตกลงจะไปไหน กลับบ้านเลยเหรอ” “กลบั บา้ นส”ิ ชอ้ งนางผงกหวั เรอื่ งอะไรเธอจะอยทู่ โี่ รงพยาบาล นานกว่านี้ เกดิ คนไขห้ ้องข้างๆ เดนิ ผา่ นไปมาแลว้ ดนั เจอกนั เธอจะไม่ ขาดใจตายเพราะความชงิ ชังทค่ี ับอกหรอื แน่นอนว่าการนอนท่ีโรงพยาบาลนั้นช้องนางไม่ได้อยากอยู่ ต้ังแต่แรก แต่กระน้ันเธอก็ไม่ได้มีปัญหาในเมื่อบิดามารดาต่างอยาก ใหเ้ ธอพกั รอดอู าการกอ่ นสกั สองสามวนั แตพ่ อรวู้ า่ ใครคอื เจา้ ของหอ้ ง 46 เลศบุพเพ

พักฟื้นห้องถดั ไปเท่าน้ันแหละ จู่ๆ ช้องนางก็ร้อนรุ่ม...ร้อนออกมาจาก ข้างใน จนตัดสินใจโทร. หาเกศราให้มาพาเธอออกจากโรงพยาบาล นแี่ หละ! “หรอื แกจะพาฉนั ไปนอนทคี่ อนโดแกกอ่ นละ่ ...แตฉ่ นั วา่ บา้ นแก คงไมว่ า่ งหรอกใชม่ ยั้ ” วา่ แลว้ ชอ้ งนางกป็ รายตามองเพอ่ื นสนทิ ทพ่ี กั น้ี ชอบทำ� ตัวไม่ว่างเวลาเธอโทร. หาหรอื ชวนไปข้างนอกด้วยกัน “อย่ามาหาเร่ือง บ้านของฉัน ฉันจะพาใครมานอนแล้วแกจะ ทำ� ไม” เกศราเหลอื บมองหนา้ งามของชอ้ งนาง เบอื่ แสนเบอื่ ทช่ี อ้ งนาง มกั ร้ทู นั เธออยเู่ รอื่ ย เรอื่ งแบบนกี้ ย็ งั ไมเ่ วน้ นแี่ หละหนาข้อเสยี ของการ คบหาเพอ่ื นสกั คนนานๆ “เปลา๊ ...ฉนั จะวา่ อะไรไดล้ ะ่ เชญิ สวตี กบั พอ่ หมา้ ยลกู ตดิ ของแก ตามสบาย” ช้องนางไม่สามารถกล่าวโทษเกศราที่ครองตัวโสดเป็น เพอื่ นเธอมาได้หลายปี ประโยคนจี้ งึ ไม่นับว่าผดิ ศีลข้อส่ี แม้ว่าเกศรา จะผดิ ค�ำสญั ญาทีว่ ่าจะอยู่บนคานเป็นเพือ่ นเธอไปจนตาย ช้องนางก็ ไมส่ ามารถวา่ โทษเกศราได้ เตม็ ทกี่ แ็ คเ่ คอื งเทา่ นนั้ แหละ ทไี่ มว่ า่ จะเปน็ ผู้ชายจากทวปี ไหนก็ดูจะตดิ อกตดิ ใจเกศรามากกว่าเธอ “เขายงั ไมไ่ ดเ้ ปน็ ของฉนั ” เกศราอดทจ่ี ะหนา้ มา้ นไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เมอื่ โดนเพอ่ื นสนทิ คอ่ นแคะ จรงิ อยทู่ เ่ี ธอสมั ผสั ไดถ้ งึ ความรสู้ กึ พเิ ศษยามท่ี อยู่กบั หนุ่มตาน�้ำข้าวทีช่ อ่ื ว่า ‘เอซ’ คนน้นั ทว่าก็ยงั ไม่ได้มอี ะไรพิเศษ จนสามารถเรยี กเขาวา่ เปน็ ของเธอไดเ้ หมอื นอยา่ งทช่ี อ้ งนางเพงิ่ พดู มา “พดู แตเ่ รอื่ งของฉนั แกเถอะ สรปุ แลว้ อาหมอเขาใหแ้ กกลบั บา้ นไดแ้ ลว้ แน่นะ” “ก็ต้องได้สิจ๊ะ” ช้องนางกลอกตาไปมาพอเป็นพิธี ก่อนจะ เหลือบซ้ายแลขวาแล้วยกมือป้องปาก กระซิบเสียงเบาให้ได้ยินกัน เพียงสองคนเท่านนั้ “เดีย๋ วออกไปจากท่ีนี่ก่อน ฉันมอี ะไรจะเล่าให้แก ฟัง” มณิ รญา 47

“อะไร” เกศราขมวดคิ้ว เพียงเพ่ือนพูดด้วยน�้ำเสียงมีลับลม คมใน เธอก็อยากรู้มากจนหัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น พลอยหันซ้าย หันขวาตามช้องนางไปอีกคน “ท�ำหน้าแบบน้ันหมายความว่ายังไง หรือว่าท่ีแกรีบออกจาก โรงพยาบาลเพราะว่าแกโดนผีหลอก” ... ผ?ี พอได้ยินค�ำน้ันมันจึงช่วยไม่ได้ที่ค้ิวเข้มของวรุณรักษ์จะขมวด มนุ่ เขา้ หากนั กอ่ นจะแอบสา่ ยหวั ในใจเบาๆ ดว้ ยความผดิ หวงั เมอ่ื คดิ ว่าเพอ่ื นของช้องนางเป็นคนงมงายเช่อื เร่อื งผสี างไร้สาระ เร่ืองพรรค์นี้ ยงั มีคนเช่ืออยู่อย่างนน้ั หรอื ในปีพุทธศักราชน้ดี ้วยเน่ยี นะ “ไม่ใช่...” ช้องนางปฏิเสธด้วยนำ�้ เสียงติดร�ำคาญ วรุณรกั ษ์จึง อดท่ีจะอมยิ้มออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มถามตัวเองอยู่ครู่หน่ึงว่าเขาควร จะเดินออกจากห้อง ก่อนที่หญิงสาวท้ังคู่จะเดินห่างออกไปกว่านี้ดี หรือไม่ แล้วถ้าตัดสินใจออกไปแล้วเขาจะแนะน�ำตัวกับพวกเธอว่า อย่างไร บอกว่าวรุณรักษ์ลูกชายของเพ่ือนพ่อ...หรือว่าจะเป็นวรุณรักษ์ ทเี่ ปน็ ลมในบา้ นเธอ...คดิ ทบทวนกบั ตวั เองแลว้ ชายหนมุ่ กแ็ อบสา่ ยหนา้ เบาๆ อีกหน ไม่ว่าจะแนะน�ำตัวอย่างแรกหรืออย่างหลังก็ไม่เข้าท่า สักอัน “แล้วแกอย่ามาพูดเรื่องผีสางเอาตอนน้ีได้ไหมไอ้เกด น่ีมัน โรงพยาบาลนะ” ความขุ่นเคืองในน�้ำเสียงของช้องนางนั้นท�ำให้ วรุณรักษ์ผละออกจากห้วงความคิดของตวั เอง ตามมาด้วยการขมวด คิ้วทท่ี �ำให้กลายเป็นนวิ่ หน้าไปโดยปรยิ าย ช้องนางเอ่ยเช่นนี้หมายความว่ายังไง หรือเธอก็เชื่อเรื่องผีสาง ไร้สาระเหมือนเพ่ือนของเธอด้วย? 48 เลศบพุ เพ

“กแ็ กท�ำท่าลับๆ ล่อๆ ท�ำไมล่ะ” ‘ไอ้เกด’ ของช้องนางข้ึนเสียง อย่างหงุดหงิดบ้าง ตามมาด้วยการหันมองรอบตัวเหมือนสัมผัสถึง สายตาปริศนาท่จี บั จ้องทง้ั คู่อยู่ ... “แล้วตกลงมีอะไร ทำ� ไมต้องทำ� ท่าแบบนั้น” “เอาไว้ออกไปแล้วฉันจะเล่า” ช้องนางยืนยันค�ำเดิม ก่อนจะ พยกั หน้าเบาๆ เป็นสญั ญาณให้เกศราก้าวเท้าต่อไป อย่าหยดุ “เรอ่ื งมาก” “เอ๊ะ! แกนย่ี งั ไงเนี่ย ด่าฉันอยู่ได้” คนทหี่ ายป่วยตง้ั แต่วนั แรก ถอนหายใจแรงๆ ดว้ ยความขนุ่ เคอื งใจ คดิ วา่ ทเ่ี กศรามที า่ ทางเชน่ นค้ี ง ไม่พ้นเร่ืองที่เธอตามตัวมาตอนน้ี คิดดังน้ันดวงตากลมของช้องนางก็ คอ่ ยๆ หรแี่ คบลงอยา่ งจบั ผดิ กอ่ นจะใชไ้ หลก่ ระแทกตน้ แขนเพอ่ื นแลว้ ยิม้ กริ่มเมื่อเอ่ยถามกึง่ เย้า “หรือว่า...ฉนั โทร. ไปขดั จังหวะอะไรแกหรอื เปล่า” “จะขัดจังหวะอะไรล่ะ” เกศราค้อนควักก่อนจะเดินต่อ แสร้ง ไม่เหน็ แววตาพราวระยบั ของช้องนาง “แกนเ่ี พ้อเจ้อใหญ่แล้ว ผิดศลี ข้อส่นี ะรู้ไหม” “แหม...” คนถือศีลห้าจีบปากจีบคอ แต่ก่อนเธอก็เคร่งเรื่อง ถือศีลห้าอยู่หรอก แต่ยิ่งอยู่กับเกศราและลูกน้องในบริษัทเจ้าหล่อน นานเท่าไหร่ การรักษาศีลท่ีว่าก็เหมือนจะยากเย็นตามไปด้วยทุกที “แกน่ีเอะอะก็อ้างศีลข้อสี่ตลอด แค่บอกว่าไม่อยากเล่า ฉันก็ไม่ถาม อยู่แล้ว” “อย่างแกนีเ่ หรอจะไม่ถาม” “ก็แกไม่ได้จริงจังอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง” ช้องนางเอ่ยเหมือนจะ เดามากกว่า แต่กเ็ ชอื่ ว่าเธอเข้าใจถูกต้องแล้ว เพราะตลอดมาเกศรา เคยจรงิ จงั กบั หนมุ่ ๆ ทเี่ คย ‘คยุ ’ สกั รายทไี่ หน และรายนกี้ ค็ งจะไมต่ า่ ง มณิ รญา 49

กนั หรอก จะพเิ ศษกว่ารายก่อนๆ กแ็ ค่ตรงทห่ี ล่อและมีลกู ติดเท่านน้ั “เหรอ...” คนทไ่ี มร่ ตู้ วั วา่ เธอจะจรงิ จงั หรอื ไมจ่ รงิ จงั กบั ชายหนมุ่ รายล่าสุดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนั้นเลิกค้ิวสูงมองหน้าเพื่อนสนิท “ฉัน บอกแกเหรอว่าฉันจะไม่จรงิ จัง บอกตอนไหน ไม่เห็นจำ� ได้เลย” “ไอ้เกด...นแี่ กจะบอกฉนั ว่าจรงิ จงั กับหมอนอ่ี ย่างน้ันเหรอ” “เปล่า” เกศราท่ียังไม่ม่ันใจเรื่องหนุ่มรายนี้ถอนหายใจแรงๆ ต่อให้เธอจริงจังกับเขาก็ใช่ว่าเขาจะจริงจังกับเธอเสียหน่อย... “ก็แค่ พูดเผือ่ ไว้เท่าน้นั ” “ไม่ต้องเผ่ือหรอกน่า” พอได้ยินค�ำตอบท่ีตรงใจช้องนางก็ย้ิม พราย สอดมือเข้าไปคล้องแขนกบั เพอื่ นสนิทแล้วจงู กันกะหนงุ กะหนิง ปากก็อ้อนเกศราไปพลาง “ยงั ไงๆ แกกค็ งต้องอยู่กับฉันไปจนตายนน่ั แหละ” “ฉันต้องอยู่กับแกไปจนตายเลยเหรอ” เสียงของเกศราฟังดู เหมือนอ่อนใจเต็มประดา ท่ีตนต้องผูกติดกับเพ่ือนอย่างช้องนางไป จนตาย “ต้องง้ันสิ เอ้อ...แล้วก็ช่วยเคลยี ร์ควิ ของแกไว้ด้วยนะ” “ทำ� ไม จะพาฉนั ไปหาหมอดอู กี แลว้ เหรอ” เกศราขมวดควิ้ หาก ช้องนางได้ส่ังเธอเช่นนแ้ี ล้วคงไม่พ้นมแี ผนพาเธอไปหาหมอดู “บ้า” ช้องนางบริภาษเพื่อนแล้วค้อนพอเป็นพิธี “จะพาไป ท�ำบญุ ล้างซวย” “เขา้ โรงพยาบาลเทา่ นแ้ี กถอื วา่ ซวยจนตอ้ งท�ำบญุ ใหญเ่ ลยเหรอ” “เรอ่ื งทซ่ี วยนะ่ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งทปี่ ว่ ยหรอก” ชอ้ งนางไดแ้ ตค่ อ้ นเกศรา ปะหลับปะเหลือก ขี้เกียจเล่าเรื่องของวรุณรักษ์ให้อีกฝ่ายฟัง เพราะ รวู้ า่ เลา่ แล้วเธอกค็ งไม่พ้นทจี่ ะตอ้ งอธบิ ายถงึ สาเหตขุ องความชงิ ชงั ใน หัวใจที่เธอมีต่อชายหนุ่ม และก็คงไม่พ้นที่จะโดนเกศราหาว่าเป็นคน งมงายไร้เหตผุ ลเหมอื นเดมิ 50 เลศบุพเพ

แตเ่ ธอเกลยี ดเขานี่ ไมเ่ หน็ จะตอ้ งไปนงั่ อธบิ ายเหตผุ ลใหใ้ ครฟงั เลย รู้แค่เกลียดและอยากให้เขาออกไปให้พ้นจากชีวิตเธอตลอดไปก็ พอแล้ว “เอาเป็นว่าแกไปทำ� บุญเป็นเพอื่ นฉนั นะ” “แล้วพ่อกบั แม่แกล่ะ” เกศราไม่วายสงสยั ปกตพิ ่อแม่ช้องนาง ทเี่ กษยี ณแลว้ ทง้ั คจู่ ะไมค่ อ่ ยพลาดทรปิ ทำ� บญุ ทเี่ จา้ ตวั ขยนั จดั ขนึ้ เทา่ ไร ชอ้ งนางจดั ทรปิ ทำ� บญุ บอ่ ยชนดิ ทว่ี า่ ทำ� บญุ มากกวา่ ทำ� งานเลยทเี ดยี ว “พ่อกับแม่กไ็ ปแค่วนั แรกๆ เท่าน้ันแหละ” ช้องนางท�ำปากย่ืน นอกจากเกศราแล้วกไ็ ม่มใี ครอยากตระเวนท�ำบญุ เปน็ เพอื่ นเธอทงั้ นนั้ แหละ หรอื ตอ่ ใหเ้ กศราไมอ่ ยากไป อยา่ งไรชอ้ งนางกจ็ ะไมย่ อมใหเ้ พอื่ น เพยี งคนเดยี วของเธอหนไี ปไหน เธอไปเกศรากต็ ้องไป...เธอโสดเกศรา กต็ ้องโสด! “แล้วนี่แกจะไปก่ีวัน” เกศราฟังดังน้ันแล้วคิ้วขวาก็กระตุก แปลกๆ เห็นเค้าลางว่าทริปท�ำบุญของช้องนางคงต้องกินระยะเวลา หลายวนั แน่ “สามวนั ” “สามวัน!” “กใ็ ชส่ ”ิ ชอ้ งนางเหน็ สหี นา้ ตกใจเหมอื นเหน็ ผขี องเพอ่ื นแลว้ อด ท่ีจะกระทืบเท้าเร่าๆ อย่างขัดใจไม่ได้ เม่ือผ่านไปครู่หนึ่งสีหน้าของ เกศราก็ยังไม่ดีขึ้น ช้องนางจึงเร่ิมเกลี้ยกล่อมด้วยเหตุผล “มันต้อง สามวนั จริงๆ แก ไม่อย่างนนั้ ฉันจะไล่ความซวยไปจากชีวติ ไม่ได้” “ตลอดชวี ติ แก แกเคยซวยท่ีไหน” เกศราถลึงตามองช้องนางที่ เอ่ยเหมอื นชีวิตของตวั เองน้นั ล�ำเค็ญเหลือเกนิ ท้ังทคี่ วามจริงแล้วตรง กันข้ามอย่างสนิ้ เชิง ช้องนางที่รู้ตัวว่าเธอโชคดีมาตลอดนั้นเถียงเกศราไม่ได้ จึงท�ำ เพียงเม้มปากแน่น ที่ท�ำแบบนั้นก็เพราะว่าเธอไม่เคยดวงซวยเหมือน มิณรญา 51

ทพี่ ดู ไปเลยจริงๆ น่ะสิ ช้องนางดวงดตี ลอดมา ดวงดจี นเธอรู้สกึ กลัว เป็นบางครั้ง แต่พอย้อนมองเรื่องคู่ครอง...ซ่ึงเธอไม่เคยประสบความ ส�ำเร็จเลยสักครง้ั หญิงสาวก็อดที่จะก่นด่าฟ้าดินไม่ได้ ก็คนที่ทั้งสวย ทั้งรวย หน้าที่การงานดีอย่างเธอกลับไม่เคยมี แฟนเลยสกั คร้งั ในชวี ติ ...แบบนี้มันยตุ ิธรรมตรงไหนกัน! “หากอ้ายอี...คนใด...มันรักน้องได้ไม่เกินพ่ี...ก็อย่าให้มันผู้ใด... ได้เข้าใกล้ตวั ...ใกล้ใจน้องเลย...” เสยี งทแี่ วว่ มาตามลมทำ� ใหค้ นทกี่ ำ� ลงั คดิ นอ้ ยใจชะตาชวี ติ ตวั เอง หนั ขวบั ชอ้ งนางสอดสา่ ยสายตาหวาดระแวงของเธอไปทว่ั โถงทางเดนิ ของโรงพยาบาล หวังตามหาเจ้าของเสียงกระซิบท่ีเสียดแทงเธอไปถึง กระดูก เธออยากรู้...ว่าคนท่ีสาปแช่งใครสักคนด้วยน�้ำเสียงชิงชังถึง เพียงน้เี ป็นใคร ทำ� ไมเขาถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ “แก...ได้ยนิ ไหมไอ้เกด” “ได้ยินอะไร” เกศราอดไม่ได้ที่จะหันมองรอบตัวเหมือนเพ่ือน แม้จะยงั ไม่รู้ว่าช้องนางมองหาอะไรก็ตาม “ก.็ ..” ชอ้ งนางเอย่ คา้ ง กอ่ นจะตดั สนิ ใจเงยี บลงเมอื่ ตระหนกั ได้ ถงึ คำ� สอนของคณุ ยาย ทพ่ี ร�่ำสอนเธอยามทเี่ ปน็ เดก็ วา่ หากไดย้ นิ เสยี ง อะไรตอนกลางคืนอย่าไปเอ่ยทัก ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคุณไสยที่ถูกส่ง มาทำ� ร้ายเธอกเ็ ป็นได้ “ไม่มีอะไรหรอก” “อะไรของแก...” ... ‘ได้ยนิ ส.ิ ..พก่ี ไ็ ด้ยนิ ...’ ค�ำพูดน้ันวรุณรักษ์เอ่ยกับตัวเองในใจ เขาไม่สามารถก้าวออก ไปหาหญงิ สาวทเ่ี ดยี๋ วเดนิ เดย๋ี วหยดุ อยทู่ หี่ นา้ หอ้ งพกั ของเขาได้ รา่ งสงู ละล้าละลังด้วยความลงั เล สดุ ท้ายชายหนุ่มกน็ ิ่งขึงหลงั ตดั สนิ ใจท่ีจะ ไมอ่ อกไปหาชอ้ งนาง พอดกี บั เสยี งทเี่ ขาคนุ้ เคยดใี นความฝนั นน้ั ดงั ขน้ึ 52 เลศบุพเพ

ทข่ี า้ งหู แตค่ ราวนไี้ มใ่ ชเ่ พยี งเขาทไี่ ดย้ นิ ...จากทา่ ทางของชอ้ งนางทเี่ ขา เห็น วรุณรักษ์เดาว่าเธอเองกค็ งได้ยนิ บางส่ิงบางอย่างเหมอื นกนั ฝ่ามอื หนาแตะทีบ่ านกระจกใส แตะปลายน้วิ ลงทีด่ วงหน้างาม ของช้องนาง ก่อนท่ีหญิงสาวจะเดินพ้นไป เพียงเธอหายออกไปจาก สายตา หวั ใจของวรณุ รกั ษ์กป็ วดหนึบ ไม่เข้าใจความรู้สกึ ของตัวเอง เท่าไรนกั มนั ไร้เหตุผลสิน้ ดที เี่ ขามคี วามรู้สกึ รุนแรงกับผู้หญงิ ทเี่ พ่งิ พบ หน้าครั้งแรกถึงเพียงน้ี และไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะมาอธิบายว่า เหตุใดช้องนางจึงมอี ทิ ธิพลต่อหวั ใจเขามากมายถึงเพียงน้ี ทงั้ ๆ ทเี่ ธอ ไม่เคยจะปรายตามองเขา หรืออาจจะไม่รู้ด้วยซำ้� ว่าในโลกใบน้ีมชี าย ทช่ี ือ่ วรุณรักษ์อยู่ แต่สิง่ ทว่ี รุณรักษ์ไม่รู้เช่นเดยี วกนั ก็คือเขาเองกข็ ลาดเขลา และ ไม่รู้ว่ามผี ู้ที่คอยปกป้องคุ้มครองเขาอยู่เช่นเดยี วกนั ร่างสูงของเฑียรซวนเซ ก่อนที่ร่างโปร่งแสงของเขาจะ ค่อยๆ ซีดจางลงจนน่ากลัวว่าตัวตนของเขาในภพน้ีจะสูญสลายไป ทั้งทีส่ ะสมพลังมาไม่รู้ก่ภี พกช่ี าติ ทว่าเพียงพยายามต่อสู้กับคำ� สาปที่ ติดตัวของนางมนุษย์นั่นเพียงเสี้ยววินาที เขากลับสูญเสียพลังไปจน ร่างจวนจะสลาย ใบหน้าคมคร้ามอย่างชายท่ีเกิดในสมัยก่อนงุนงง ไม่ใช่ว่าเขา หลงลมื วา่ คำ� สาปแชง่ นม้ี อี านภุ าพรนุ แรงเพยี งใด แตส่ งิ่ ทเ่ี ฑยี รไมเ่ ขา้ ใจ กค็ อื เหตใุ ดพลงั ทเ่ี ขาสะสมมาตลอดหลายภพหลายชาติ จงึ ยงั ตอ่ สกู้ บั คำ� สาปแชง่ ทวี่ า่ นนั่ ไมไ่ ด.้ ..หรอื วา่ ภพนวี้ รณุ รกั ษก์ จ็ ะตอ้ งพลดั พรากจาก นางมนษุ ย์นัน่ อกี “นี่ยังไม่พออกี หรือ...” ไรซ้ ง่ึ เสยี งตอบมาจากผทู้ เ่ี ฑยี รรอ้ งหาค�ำตอบ บางทพี ลงั ของเขา อาจจะอ่อนแอจนไม่สามารถส่งข้อสงสัยไปถึงท่านท่ีอยู่เบ้ืองบนได้ มณิ รญา 53