รวมเล่มหมีอย่ามาดุ

56 เป็นอะไรอะ้ ผมเหลือบสายตากลับมามอง คนตรงหนา้ กย็ งั ดสู บายดี ไม่ เจบ็ ไมป่ ่วย จะมาบอกว่ารสู้ ึกไมด่ ี ไม่สบายได้ยังไง หรอื วา่ มันเป็นท่ี ภายใน ไหนลองควกั หวั ใจ ลว้ งตบั ไตไสพ้ งุ ออกมาใหด้ หู นอ่ ย ถา้ ปว่ ย จรงิ จะได้พาไปหาหมอทัน วา่ แต่...ตอ้ งพาไปหาสัตวแพทยไ์ หม หมี ตวั ใหญข่ นาดนหี้ มอหมาจะกลวั หรอื เปลา่ “...เอาพาราไหม ในหอ้ งมี” พึมพ�ำบอกไปเสียงแผ่ว เกาจมูก ตัวเองยกิ ๆ “ไมเ่ ปน็ ไรครบั ” “ไดไ้ ง! หรอื วา่ ปวดทอ้ ง ยาธาตกุ ม็ นี ะ” จะมารสู้ กึ วา่ ตวั เองจะ ไม่สบายแล้วปล่อยเฉยได้ยังไง ก็ต้องกินยาหรือเปล่า ถึงผมจะ ไม่ชอบ...แต่ผมก็ห่วงในฐานะเพื่อนมนุษย์ที่อยู่ร่วมโลกกัน ไม่ได้มี ความร้สู กึ พเิ ศษอน่ื ใดเข้ามาเกยี่ วเลยสักนดิ ตึกตกั ๆๆ ไมม่ ี! “พไี่ ม่ไดป้ ่วยแบบนนั้ ” พีห่ มวี า่ รอยยิม้ บนใบหน้าไม่ได้ทำ� ให้ ผมรสู้ ึกดีข้ึน กพ็ ่ีเขาป่วยอะ คนป่วยก็ตอ้ งกนิ ยาดิ จะมาไมไ่ ด้ปว่ ย แบบนั้นได้ไง...ก็แลว้ มันป่วยแบบไหนกันเลา่ ! “ผมกถ็ ามไงวา่ เปน็ อะไร บอกมา ยาสามญั ประจำ� บา้ นทหี่ อ้ ง ผมมเี กอื บทุกอย่าง” “จะดีเหรอถา้ พี่บอก” มนษุ ยห์ มเี ลกิ คิ้ว ผมชักจะหงดุ หงิดขน้ึ มาแลว้ นะ มัวแต่เลน่ ตวั อยู่นนั่ แหละ คนมาตามไปกินขา้ ว เห็นวา่ ป่วยกจ็ ะหายาให้ ยงั จะมาเลน่ ล้นิ เลน่ แงอ่ กี “ไมบ่ อกก็ไม่ต้องบอก” “เอ้า เดี๋ยวส.ิ ..พแี่ ค่ล้อเล่นเอง” มนั ใชเ่ วลาไหม คนหิวข้าวเน่ยี เด๋ยี วปัด๊ จบั แดกแม่งเลยน่ี ~ หมอี ย่ามาดุ ~

57 ข้อหาท�ำใหโ้ มโหหวิ “สรปุ เปน็ อะไร ผมหวิ ข้าวแล้ว เอายาใหพ้ ่ีเสรจ็ จะได้ลงไปกิน ขา้ ว” “ก็...เจ็บตรงนท้ี ่นี ิมควา้ เม่อื ตอนเย็นนนั่ แหละครบั ” ... เจะ เจ็บตรงไหนนะ ตรงท่ผี มคว้า “...” “นิม” ตบุ ! “ไอ้เหี้ย!” ผมสบถค�ำหยาบลั่น วิ่งหนีกลับเข้าห้องพร้อมกับ ความรสู้ กึ อบั อาย คณุ นายจะตอ้ งไดย้ นิ ทผี่ มดา่ พห่ี มเี มอื่ กแี้ นๆ่ แลว้ ผมกจ็ ะโดนบน่ จนหชู า โอย๊ ยย ทำ� ไมมนั วนุ่ วายแบบน้ี พห่ี มเี ขาแกลง้ ผมอะ ทุกคนเห็นใช่ไหม เขาแกลง้ ผมกอ่ น ถา้ ไม่พูดเร่อื งนนั้ ผมก็ไม่ ด่าหรอก ดูหน้าผมดิ...จะระเบิดแล้ว มีไอร้อนผ่าวๆ เลย เพราะ ไอ้พหี่ มนี ัน่ แหละทำ� ใหผ้ มเป็นแบบน้ี ผมลงมากนิ ขา้ วหลงั จากเกบ็ ตวั อยใู่ นหอ้ งสกั พกั โดนคณุ นาย บ่นอย่างท่ีคิดเอาไวเ้ ลย หูผมนีแ่ ทบดบั คุณนายไม่พอนะ พ่อด้วย อีกคน ผมก็แค่สบถหยาบเกินไปเอง ทำ� ไมต้องบ่นกันขนาดน้ี ขา้ วก็ ตอ้ งกนิ คำ� บน่ ผมกต็ อ้ งฟงั ชวี ติ มนั นา่ อนาถขนาดไหนกค็ ดิ ดเู อาแลว้ กนั พอกินเสร็จจะหนขี ึน้ หอ้ งก็ไม่ไดอ้ กี คุณนายมีเรอื่ งจะคุยด้วย “แมก่ บั ญาดาน่ะคิดเรือ่ งนม้ี าสกั พักแล้ว” ... มองหนา้ ผมแล้วพูดแบบนค้ี ดิ วา่ ผมเข้าใจไหม เล่นใบ้ค�ำกนั อยเู่ หรอ “แมจ่ ะใหน้ มิ ย้ายไปอยกู่ บั พห่ี ม”ี ยา้ ย...ไปไหนนะ ~ Scriper ~

58 “คุณนายพูดใหม่สิ ผมว่าผมได้ยนิ ไม่ชดั ” ผมต้องหฝู าดไปแน่ๆ “คอนโดฯพห่ี มเี ขาอยไู่ มไ่ กลจากโรงเรยี นลกู แถมพเี่ ขายงั แวะ ไปสง่ เราไดก้ อ่ นจะไปมหา’ลยั อกี แมก่ บั พอ่ วา่ จะไปเทย่ี วตา่ งประเทศ กนั คดิ วา่ คงจะไปอยหู่ ลายเดอื น คณุ ลงุ กบั คณุ ปา้ เขาจะพาเทย่ี ว แม่ เลยจะให้นโี มย่ ้ายไปอยูก่ บั พ่ีหมีเขา” ไม่นะ! “ผมอยไู่ ด้ คณุ นายยย ผมอยไู่ ดจ้ รงิ ๆ นะ คณุ นายไมต่ อ้ งเปน็ หว่ งเลย” ผมรบี พดู “หยุด ท่หี ว่ งเน่ีย หว่ งวา่ จะเถลไถล! พ่อกับแม่ไปตา่ งจังหวดั สามวัน เอาเพ่ือนมาน่ังด่ืมเหล้าในบ้าน เท่ียวกลางคืน แล้วยัง โดดเรียนอกี ยา้ ยไปทน่ี น่ั พหี่ มีจะได้ช่วยแม่ดู ดกี ว่าปลอ่ ยใหน้ มิ อยู่ ทน่ี ่คี นเดยี ว” ... T-T ไมน่ า่ เลยกู วรี กรรมผมคณุ นายคงจำ� ฝงั ใจไมล่ มื ไปอกี นาน ไมโ่ ทษใคร แต่ โทษตัวเองนี่แหละ รู้แบบน้ีผมจะเป็นเด็กดี ไม่โดดเรียนหนีเที่ยว แต่มนั ยอ้ นกลบั ไปแก้ไขไมไ่ ดแ้ ล้ว “ไมไ่ ปไมไ่ ด้เหรอ” “นีโม่” ไปอยู่กับหมเี ลยนะ... คณุ นายจะสง่ ผมเข้าปากหมจี รงิ ๆ เหรอ รอ้ งไหแ้ ล้วนะ โฮกกกกกกกกก ~ หมอี ย่ามาดุ ~