เล่มลอดริ้วทินกร

56 เคลิบเคลิ้มเหมือนหลุดไปในห้วงแห่งฝัน คล้ายกับก�ำลังเชิญชวนให้ เห็นมโนภาพไปพร้อมกัน และเขากท็ ำ� เชน่ นน้ั จรงิ ๆ จะมไี หมหนอ ผชู้ ายอนั มคี ณุ ลกั ษณะ เชน่ นน้ั ลองไลเ่ รยี งจากใบหนา้ นกั เรยี นในชนั้ กไ็ มเ่ ขา้ ขา่ ยสกั คน เหน็ ที จะมีแต่พ่ีเกริก ท่ีไม่ได้อ้อนแอ้นอรชรหวานเล่ียน แต่เพียงแค่เห็นก็ หลงใหลจนอยากยื่นมือไปขอสมั ผัส แต่สดุ ทา้ ย เกริกก็เอย่ ขนึ้ มาด้วยเสียงเยน็ “อยา่ งเดก็ ใหมท่ ่ชี อื่ น่านปิง อนิ ถา นัน่ ไง เหน็ จะเข้าทา่ ใช่ไหมล่ะ” “คณุ พ.่ี ..” เกริกยกมุมปาก ทอดสายตามองเพดานพลันสูดอากาศเข้า เต็มปอด “แย่จริง ฉันนี่ก็ฟุ้งซ่านเหลือเกิน สงสัยคงจะละเมอเพราะ เจอตวั หนังสอื มากไป” “กระผมชกั จะไม่สบายใจ คณุ พ่ีคลา้ ยกบั ไม่ปกติ” “ฉนั มีเขางอกข้ึนมาร”ึ “กไ็ ม่” “ถ้าอย่างนั้นก็ปกติดี นายสบายใจได้” เกริกวางปึกเอกสารไว้ บนโต๊ะเล็กข้างเตียง ก่อนจะถอดแว่นและกลับชะเง้อมองอีกฝ่าย “นอนกบั ฉนั ส”ิ “กระผมมนี ดั เลน่ ไพน่ กกระจอกกบั ไอเ้ อยี ดทด่ี า้ นลา่ ง” ปากตอบ แตใ่ จยงั พะวา้ พะวงั อยู่ที่เรื่องเดมิ น่านปิง อินถา ผนู้ ัน้ น่ะหรอื ... กต็ รงตามคุณลักษณะทพ่ี เี่ กริก ยกอา้ งอย่างปฏิเสธไม่ได้ “ใจลอยไปถงึ ไหน” “ขอรบั ?” คนทเี่ พงิ่ ดดี นว้ิ เรยี กสตริ นุ่ นอ้ งแคน่ หวั เราะขบขนั “ฉนั ถามวา่ จะ ไปสงุ สงิ กบั เดก็ เหลวไหลอยา่ งเอียดท�ำไม คณุ ครูพดุ ซอ้ นยง่ิ หมายหวั นายคนนนั้ อยู่” ~ ลอดร้วิ ทินกร ~

57 “หล่อนก็หมายหัวกระผมเหมือนกันไม่ใช่รึ ท�ำอย่างกับคุณพ่ี เห็นว่ากระผมเปน็ เด็กนกั เรียนชัน้ เลิศ” เกรกิ สา่ ยหวั เดก็ คนน้ีข้ีนอ้ ยเน้ือตำ�่ ใจเหลือเกนิ “ในสายตาฉัน นายเปน็ น้องทีด่ ”ี “ขอรับ” “นายพะว้าพะวังถึงเร่ืองท่ีเราคุยกันก่อนหน้านี้อยู่ใช่หรือไม่” แนน่ อน เป็นเกรกิ ท่ีร้ทู ันคนอยา่ งอามนี เสมอ นกั เรยี นรนุ่ นอ้ งโดนทกั อยา่ งนนั้ กเ็ ปน็ อนั สะดงุ้ สดุ ตวั รบี โบกมอื บอกปัดแสร้งท�ำเปน็ ปกติ “เปลา่ ขอรับ กระผมคดิ ถึงเรื่องอ่ืน” “แตน่ าย... สนทิ กบั เจา้ เด็กนนั่ ไว้กด็ ี” “ขอรบั ?” คณุ พบ่ี อกวา่ ทพ่ี ดู มานนั้ แคห่ ยอกเลน่ แตท่ ำ� ไมถงึ ชนี้ ำ� เชน่ นีอ้ ีกได้ “ไม่ใชอ่ ย่างที่กำ� ลงั กังวลหรอก ฉนั แคอ่ ยากใหน้ ายช่วยจับตาดู เดก็ มนั หนอ่ ย” “เพอ่ื อะไรหรอื ขอรบั คุณพ”่ี เกรกิ ตาลอย อามนี เหน็ วา่ ร่นุ พ่ีขบกรามแนน่ จนเหน็ กลา้ มเน้ือ ปูดโปน “แคด่ ู” “...” “เปน็ เทา่ นัน้ ” “ขอรับ” เดก็ นักเรยี นเกเรพยักหน้า และมันเป็นอย่างนที้ กุ ครง้ั เมอ่ื เขา... ไดร้ บั ค�ำสัง่ เหมอื นพ่เี กรกิ ก�ำลังวางแผนจะทำ� อะไร ไมส่ บายใจเลยจริงๆ... “คุณพี่นอนเถิด กระผมคงต้องขอตัวเสียที ไอ้เอียดคงคันมืออยาก เล่นไพเ่ ตม็ ทแี ล้ว” “อกี เรอื่ งเถดิ อามนี ” เกรกิ เรียกรุน่ น้องของตวั เองไว้ ในขณะท่อี ีกฝา่ ยก�ำลงั เดินไปท่ี ~ theneoclassic ~

58 หน้าประตู “ขอรบั คณุ พี่?” “วันน้ี... ตอนที่นายช่วยน่านปิงขนของ นายเห็น เอ่อ... ใคร สกั คนทม่ี ากับเด็กมนั ดว้ ยหรือเปล่า” อามนี นกึ ยอ้ นกลบั ไป กเ็ หน็ จะเปน็ ใครไมไ่ ด้ นอกจากชายผนู้ น้ั คนเดียว “ขอรับ มหี นึ่งคน กระผมเผลอทกั เขาไปว่าเป็นพอ่ แต่มารู้เอา ทีหลงั วา่ พอ่ เดก็ มนั เสียชีวติ ไปนานแล้ว” เกรกิ เมม้ ปากสนิท “แม่ไมไ่ ด้มาดว้ ยร”ึ “ไม่ขอรับ... ไม่ได้มา คนท่ีกระผมเห็นเป็นผู้ชายแต่งตัวอย่าง ทางเหนอื เหน็ วา่ นา่ จะเปน็ คนขับรถ ไมก่ ็พี่เลีย้ ง” นนั่ เทา่ กับว่าคณุ นา้ ดิเรกมากบั ชายผู้นัน้ ... แล้วสรุปว่าชายผู้ย่ืนผ้าเช็ดหน้าที่เกริกเพิ่งมาเห็นว่ามีรอยปัก ตัวอกั ษรภาษาอังกฤษ ‘M.S.’ เปน็ เพียงคนรบั ใชเ้ ดก็ คนน้นั หรอกหรือ น่าเสียดายเหลือเกิน ท�ำไมคนใจดีเช่นเขาถึงไม่เกิดเป็นหน่อเนื้อเจ้า เสยี บา้ ง เกรกิ ยกมอื ขน้ึ สมั ผสั กระเปา๋ เสอ้ื ของชดุ นอนตวั เอง ผา้ เชด็ หนา้ ทไ่ี ดม้ าจากชายผนู้ น้ั ยงั อยตู่ ดิ ตวั การมมี นั อยใู่ กลๆ้ กลบั ทำ� ใหผ้ ดู้ หี นมุ่ รสู้ ึกสบายใจอย่างบอกไมถ่ ูก มอี ะไรบางอย่างชน้ี �ำเกริกว่าตัวเขาและ ชายใจดีคนนมี้ อี ะไรบางอย่างทีค่ ลา้ ยกัน แต่ชา่ งมนั เถอะ สักวันเขาจะคืนมนั ให้แก่เจ้าของ แตค่ ืนนเี้ ห็น วา่ ตอ้ งนอนหลับไดเ้ สียที “ขอบใจมากอามีน ฝนั ด”ี “คุณพีข่ อรับ กระผมเป็นห่วงคุณพี่เสมอ คณุ พรี่ ู้ใชไ่ หม” “ฉนั รกั นายไมต่ า่ งกนั ” เกรกิ พดู ทงิ้ ทา้ ยจากใจจรงิ กอ่ นเออ้ื มมอื ไปปิดโคมไฟทีอ่ ยขู่ ้างเตียง อามีนปดิ ประตูเมอื่ ยืนเฝา้ ดูอกี ฝ่ายหม่ ผา้ จนเสรจ็ สิน้ เรยี บร้อย ~ ลอดริว้ ทินกร ~

59 แต่เด็กวัยแตกหนุ่มยังไม่เดินออกไป มือซ้ายยังคงจับค้างไว้ท่ีลูกบิด ประตู ภายในกายร้อนรุ่มและงุ่นง่าน มีช่ือหน่ึงปรากฏข้ึนมาในห้วง ความคดิ ยง่ิ นึก... ยงิ่ คิด... ย่งิ ชวนให้กระวนกระวายใจ น่านปงิ อินถา... น่านปิง อนิ ถา... ~ theneoclassic ~

5 “ฉนั จะเฝา้ มองเธอ แมน้ เธอจะไมร่ วู้ า่ เปน็ ฉนั ” เสียงโห่ร้องแผดก้องฉลองชัยดังลั่น เมื่อเรือล�ำแรกเข้าสู่ เส้นชยั ชนิดหา่ งจากลำ� คแู่ ขง่ ทตี่ ตี ้นื ขนึ้ มาอย่างเสน้ ยาแดงผา่ แปด เกรกิ อยบู่ นเรอื ลำ� นนั้ เปน็ หนง่ึ ในผเู้ ขา้ แขง่ ขนั ทพ่ี าใหท้ มี ของตวั คว้าชัย แผ่นอกขาวเปลือยเปล่าสะท้อนแสงอาทิตย์กระเพ่ือมข้ึนลง ตามแรงหอบหายใจ เขาจบั มอื เพอ่ื นใกลก้ ายดว้ ยใบหนา้ เปย่ี มสขุ แสน ยนิ ดปี รีดา เปน็ ธรรมเนยี มทกุ ปี เมอื่ ถงึ วนั แรกของการเปดิ เทอมอยา่ งเปน็ ทางการจะมกี ารแขง่ ขนั กฬี ากระชบั มติ ร เพอ่ื เสรมิ สรา้ งใหน้ กั เรยี นเปน็ สภุ าพบรุ ษุ และใสใ่ จการรว่ มกจิ กรรมฝา่ ยกลาง แนน่ อนวา่ มนั เปน็ งาน ซ่ึงจัดขึ้นด้วยฝีมือสภานักเรียน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผู้ด�ำรง ตำ� แหนง่ คณะกรรมการนกั เรยี นจะเขา้ รว่ มการแขง่ ขนั ไมไ่ ด้ เพราะลา่ สดุ ประธานนกั เรยี นคนเกง่ กเ็ พง่ิ จะนำ� ทมี ควา้ ชยั ในหมวดการแขง่ ขนั กฬี า พายเรือไปหมาดๆ นัน่ เอง งานวันน้ีถูกจัดข้ึนริมทะเลสาบแสนร่มรื่น เรียงรายไปด้วยการ ออกรา้ นขนมนมเนยของกลมุ่ ชมรมนกั เรยี น นอกจากกฬี าพายเรอื แลว้ ยงั มกี ารแขง่ ขนั กระโดดไกล ยงิ ธนู วา่ ยนำ้� อกี ทง้ั การแขง่ กฬี าเสรมิ สรา้ ง ~ ลอดรวิ้ ทินกร ~

61 ทกั ษะในรม่ อย่างบลิ เลยี ดกไ็ ด้รับความสนใจไม่แพ้กัน เพราะเป็นการ ละเลน่ ใหม่ท่กี �ำลงั มาแรงจนเปน็ ทน่ี ยิ ม พ้ืนที่หลายจุดถูกจับจองโดยกลุ่มเด็กชายวัยทโมน เม่ือไม่มี การเรียน การยินยอมเข้าร่วมกิจกรรมเช่นนี้ก็ไม่ได้ท�ำให้ตะขิดตะขวง ใจอะไร ทจ่ี รงิ กม็ นี กั เรยี นบางสว่ นทปี่ นี รว้ั หนอี อกไปเทยี่ วดา้ นนอก แต่ จ�ำนวนนักเรียนท่ียินดีอยู่ริมทะเลสาบนี้ก็ยังมีมากกว่า เพราะในนี้ เตม็ ไปด้วยของกนิ นา่ ตืน่ ตาต่ืนใจมากมาย และทส่ี �ำคัญคอื ไมต่ อ้ งซื้อ ผู้ท่ีจ�ำเป็นต้องจ่ายก็มีแค่ผู้ปกครองหรือเหล่าศิษย์เก่าผู้อุปถัมภ์ โรงเรียน ที่กลับมาเยี่ยมเยียนในวันเปิดเทอมวันแรกนี้เท่าน้ัน และ ตอนนี้คนเหล่านั้นก�ำลังร่วมกันปรบมือเพ่ือเป็นการแสดงความยินดี กับทมี พายเรอื ท่เี ขา้ เส้นชยั เปน็ ลำ� แรก นา่ นปงิ อนิ ถา ซอ่ นตวั อยใู่ นมมุ หนงึ่ ใตต้ น้ เหลอื งปรดี ยี าธร ซง่ึ ก�ำลังออกดอกสะพรั่งด้วยสตี ามชอ่ื ของมัน เดก็ ชายแยกตวั ออกมาจากกลมุ่ นกั เรยี นรนุ่ ราวคราวเดยี วกนั ซงึ่ ก�ำลังกอดคอส่งเสียงดังกันอยู่ไม่ไกล มันเป็นวันแรก คงแปลกหาก นักเรียนใหม่จะเขา้ ไปร่วมวงคบหาได้อย่างสนิทใจ เจา้ ชายเมอื งเหนือ จึงสบายใจหากรกั ษาระยะห่างไปก่อนแบบนีเ้ สยี มากกว่า เจ้าน้อยยิ้มออกมาเมื่อมองกลับไปยังทะเลสาบ ประธาน นักเรียนคนเก่งก�ำลังจับไม้พายชูข้ึนฟ้าอย่างกับว่ามันคือถ้วยรางวัล ชัยชนะ แต่แลว้ กลับต้องรู้สกึ ขวยเขนิ เม่ือนยั นต์ ากลมใสซื่อไลส่ ำ� รวจ ไปตามกล้ามเน้ือหน้าท้องขาวที่เรียงตัวสวย มันไม่ได้นูนเด่นชัดเป็น มัดกล้าม แต่ก็เป็นแบบอย่างของรูปร่างซึ่งเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะนึก ช่ืนชม แต่แล้วรอยยิ้มน่ารักกลับพลันหายไป เมื่อน่านปิงหวนนึกถึง เหตกุ ารณท์ ่ีเกดิ ขึ้นเมือ่ วานน้ี... ทนั ทที พ่ี เี่ กรกิ พาไปถงึ รา้ นคา้ สวสั ดกิ าร กลายเปน็ วา่ รนุ่ พที่ ง้ิ เขา ~ theneoclassic ~

62 ไว้ตรงนั้นเสียดอ้ื ๆ ประธานนกั เรียนผู้นา่ ยกยอ่ งเอาแตก่ ม้ หนา้ ก้มตา นับต้ังแต่น่านปิงเล่าว่าตนเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ถึงแม้จะสงสัยเพียงไร ตัวน่านปิงเองก็ไม่ได้อยู่ในฐานะท่ีจะมีสิทธิ์ทักถาม สุดท้ายก็ต้อง คลำ� ทางกลับโรงนอนดว้ ยตัวเอง เพราะเมื่อหมุนตัวมาอีกรอบพเ่ี กริก ก็หายตัวไปเสียแล้ว อยากรู้เหลือเกินว่าตัวเองเผลอท�ำอันใดไม่เหมาะไม่ควรต่อ พี่ท่านไปหรือเปล่านะ แต่สังเกตจากใบหน้าหล่อเหลาแสนสุขสันต์ตรงน้ัน เป็นไปได้ วา่ อาการชอบกลทเ่ี กิดขึ้นนัน้ พลันหายไปแลว้ คงดหี ากจะใชโ้ อกาสนี้ เข้าไปเจรจาถามไถใ่ ห้หายกังวล “ชดุ นกั เรียนเขา้ กบั หลานดีทเี ดยี วเชยี ว” เสยี งนนั้ ชา่ งอบอนุ่ และทมุ้ คนุ้ หู นา่ นปงิ หมนุ ตวั ไปเจอกบั เมอื ง- ราม ศีติศร เพื่อนเก่าของบิดาผู้ล่วงลับ ซึ่งปัจจุบันนับถือเป็นญาติ ผูใ้ หญ่ “มาหลบอย่ตู รงน้ีเอง อามองหาเสียต้งั นาน” ‘อาพ่อเล้ียง’ ของน่านปิงแต่งตัวอย่างหรูด้วยสูทสีงาช้างและ หมวกทรงสงู สนี ำ�้ ตาลเขา้ กนั ชา่ งแตกตา่ งกบั ชดุ อยา่ งทางเหนอื ทที่ า่ น สวมเพื่อรว่ มงานรบั ขวัญเมอ่ื วานลบิ ลบั นึกขึ้นมาได้ก็สงสารจับใจ น่านปิงเข้าใจดีว่าอาท่านไม่เคย สะดวกใจกบั งานประเพณี แมอ้ าพอ่ เลย้ี งจะเปน็ บา่ วเหนอื แทก้ จ็ รงิ แต่ ถึงอย่างไรท่านก็เป็นถึงอดีตนักเรียนจบนอกหัวสมัยใหม่ แม้จะเรียน ไปก่อนแล้วว่าเชิญแต่งตัวได้ตามสะดวก ขอแค่สุภาพเป็นอันเท่านั้น แตเ่ มอื งรามกย็ งั ยนื กรานเตม็ ทวี่ า่ ควรทำ� ทกุ อยา่ งใหถ้ กู ตอ้ งเหมาะสม ตามครรลอง อีกท้งั ยังท้งิ ท้ายว่าดเี สียอกี การกระทำ� เชน่ น้ีจะเป็นการ แสดงใหพ้ วกคนกรงุ ในพระนครไดเ้ หน็ ความยง่ิ ใหญข่ องราชสกลุ อนิ ถา ตระกูลทค่ี รองแคว้นแดนเหนอื มาเนิน่ นานนบั ศตวรรษ ซง่ึ หากมองกนั ใหด้ กี พ็ บวา่ มนั ไดผ้ ล ทางตระกลู เกษมดศิ กลุ ตา่ ง ~ ลอดร้ิวทนิ กร ~

63 ตน้ื ตนั ใจเปน็ อยา่ งมาก โดยเฉพาะวา่ ทท่ี า่ นปคู่ นใหมข่ องเขา หมอ่ มเจา้ บดินทร์ไกรศร เกษมดิศกุล รายนี้ดูเต็มตื้นและภูมิอกภูมิใจท่ีลูกชาย คนเดยี วไดแ้ ตง่ งานกบั เมยี เกา่ ของเจา้ ชายมงั คละ รชั ทายาทอนั ดบั สอง ของราชสกลุ ผู้เปน็ พอ่ แท้ๆ ของน่านปิงเสยี เหลือเกิน แต่ถึงอย่างไร ทางตวั เจ้าแมข่ องเขาเองกใ็ ชจ่ ะไร้หัวนอนปลายเท้า อภริ ดีเองก็มีเชื้อ สายเจ้าไหลเวียนอยู่ในร่างเช่นเดียวกัน หากนับศักด์ิดูให้ดีตามขนบ นยิ มในปจั จบุ นั กส็ ามารถเรยี กทา่ นวา่ เปน็ หมอ่ มราชวงศไ์ ดเ้ ลยทเี ดยี ว อนั เป็นศักด์ิเดียวกบั หมอ่ มราชวงศด์ ิเรกไกรวลั วา่ ที่สามีใหมข่ องเธอ “ขอรับคุณอา หล่อเชียววนั นี”้ ผอู้ าวโุ สกวา่ รบั ไหว้ กอ่ นจะนกึ สงสยั เมอื่ เอยี้ วตวั ไปมองยงั กลมุ่ นักเรียนทางโน้น “ไมไ่ ปสมทบกับเด็กพวกน้นั ล่ะ มายนื โดดเดีย่ วอยู่ตรงน้ที �ำไม” “กระผมคงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะท�ำความรู้จักเพื่อนใหม่ได้ ขอรับคณุ อา” นัยน์ตาใสซือ่ ฉายแววความกงั วล “เจ้าแมไ่ ม่ไดม้ าด้วย หรือขอรบั ” “มาแลว้ อยพู่ รอ้ มคณุ ชายดเิ รกกบั ทา่ นชาย ครใู หญท่ า่ นตอ้ นรบั อยู่ท่ีกระโจมที่ตระเตรียมไว้ให้” ผู้อาวุโสถอนหายใจ “ยิ่งใหญ่อะไร ขนาดนั้นฮึตระกูลน้ี” “อ้อ...” ‘แลว้ ท�ำไมเจ้าแมไ่ มค่ ดิ จะเดนิ มาหาเราบ้าง’ เมืองรามเดาความคิดของเด็กตรงหน้าออก ทางท่ีดีควรรีบ ปลอบใจ ถงึ อยา่ งไรทั้งสองกเ็ ป็นแมล่ ูกกัน แม้ฝา่ ยน้นั จะมีพฤติกรรม ชวนใหเ้ มอื งรามคบั ขอ้ งใจอยบู่ า้ ง แตอ่ ยา่ ใหเ้ ดก็ มนั ตง้ั แงก่ บั อภริ ดเี ธอ เลย “ผ้ใู หญเ่ ขาต้องตอ้ นรับกันเปน็ เรือ่ งปกต”ิ เมอื งรามมองเขา้ ไปในความรสู้ กึ ภายใตด้ วงตาคนู่ น้ั แมฉ้ ากหนา้ จะดูเหมือนว่าน่านปิงยินดีที่มารดาได้สมรสใหม่อีกคร้ังมาโดยตลอด ~ theneoclassic ~

64 แต่เชื่อเถิดว่าจะมีเด็กคนไหนบ้างท่ีปรารถนาจะเห็นมารดาสร้าง ครอบครวั กบั ชายคนใหม่ ซง่ึ ในอนาคตจะตอ้ งมที ายาท สละเวลาทเ่ี คย เอาใจใส่มอบให้ลูกคนใหม่และยัดเยียดฐานะพี่น้องให้แก่กัน ความ กงั วลเรอื่ งการถกู ทง้ิ ให้เป็นหมาหัวเน่ายอ่ มตามมาเป็นธรรมดา “ขอรบั กระผมเข้าใจ” เด็กชายวยั สบิ หา้ ปียม้ิ ระร่ืน “แล้วคณุ อา ไม่อยรู่ ่วมกับพวกท่านหรือ” “อาไม่ค่อยถูกใจพิธีรีตอง เอาไว้เขาส่งคนมาตาม เวลาน้ันเรา ค่อยเข้าไปสมทบ” เมืองรามหมายถึงตัวเขากับหลานนอกไส้ “จริงสิ อามเี รอื่ งจะถามเจ้านอ้ ยอยพู่ อด”ี “ขอรบั ?” พ่อเล้ียงแห่งแดนเหนือกระแอมกระไอ ขยับเนกไทสีครีมใต้ ปกเสอ้ื ใหเ้ ขา้ ทเี่ ขา้ ทาง “อาเขา้ ใจวา่ หลานเปน็ เดก็ ใหม่ แตห่ ลานพอจะ รู้จกั นกั เรยี นที่ชือ่ เกริกหรอื ไม่” “เกริก?” “ใช่ ชอ่ื นนั้ เกรกิ ” “เอ...” เครื่องหน้าพร้ิมเพราเบือนไปยังท่าน�้ำ ประเมินด้วย สายตาพบว่าไม่ไกลเกินไปนัก เหล่านักกีฬาเร่ิมทยอยกลับขึ้นฝั่งกัน บา้ งแลว้ และชายชอ่ื เกรกิ เพยี งคนเดยี วทรี่ จู้ กั กก็ ำ� ลงั กอดคอคหู่ พู ากนั เดินขึ้นเนิน ซ่ึงดูท่าจะต้องผ่านจุดท่ีสองอาหลานยืนอยู่เป็นแน่ “คน นน้ั ขอรับ!” เมอื งรามใหค้ วามสนใจทนั ที และเพยี งไดจ้ อ้ งกท็ �ำใหล้ มหายใจ ขาดหว้ งไป ไม่ ไม่น่าใช่ เด็กคนเม่ือวานดู... เด็ก ตัวเล็ก อ่อนแอ และ ทีส่ ำ� คัญ ดเู หมือนว่าร่างกายจะไมไ่ ดแ้ ขง็ แรงเชน่ นี้ เป็นการคาดเดาเท่าน้ัน ก็เมื่อวานไม่ได้เห็นเด็กมันถอดเสื้อ นโ่ี วย้ แตพ่ อ่ เลยี้ งกเ็ ปน็ อนั นกึ ขน้ึ มาได้ จรงิ สิ เกรกิ คนนนั้ สวมแวน่ ไมใ่ ช่ ~ ลอดรวิ้ ทนิ กร ~

65 หรือ ย่ิงเป็นการช่วยตัดสินได้อย่างดีว่าบุคคลท่ีก�ำลังเดินมาทางน้ี ไม่ใชค่ นเดยี วกันกับเมือ่ วาน แตก่ ็มีบางอยา่ งสะกิดใหร้ สู้ ึกคนุ้ เคย อยากให้เปน็ คนนี้ เห็นแล้วคิดถงึ ลูก อย่างไรกันวะกู! “หลานแนใ่ จหรอื ” “เพราะกระผมรู้จักแค่เกริกเดียว” หลานมันว่า “ปัดโธ่ คุณอา ลืมไปแลว้ หรือขอรับวา่ กระผมเพง่ิ มาวนั แรก” “อาขอโทษ” “พีเ่ กรกิ ขอรบั !” อ้าว! เชน่ นนั้ ไป เหตใุ ดถึงไปเรยี กเขา! “...” เจา้ ของชอื่ ชะงกั เหลอื บมองดว้ ยสายตาคมกรบิ แตเ่ มอ่ื เหน็ วา่ เปน็ เจา้ นอ้ ยจากแดนเหนอื นน่ั เองทเ่ี อย่ เสยี งเรยี ก จงึ ขออนญุ าตเพอื่ น ทก่ี อดคอกนั เพอื่ แยกออกไป กอ่ นจะจากกส็ งั่ ใหท้ งั้ หมดลว่ งหนา้ ไปยงั จดุ รบั ถว้ ยรางวลั ไดเ้ ลยโดยไม่ตอ้ งรอ เกริกก้าวขาเข้ามา ผิวสว่างขาวจัดเปียกช้ืนไปด้วยหยาดน้�ำใส เปล่งประกายอยา่ งกบั ภาพในจินตนาการ เมอื งรามสดู ลมหายใจเขา้ เสยี เตม็ ปอด ความสงสยั ใครร่ ตู้ ามมา เดก็ คนนม้ี อี ะไรบางอยา่ งซอ่ นอยภู่ ายใตค้ วามสงา่ งามและรอยยม้ิ เหน็ ฟนั ขาวเรียงตวั สวยนา่ มอง ก็ยังมองว่าเป็นเด็กที่หล่อ แต่เห็นถึงความชอบกล ไม่น่าไว้ใจ เมอื งรามนึก “ว่าอย่างไรน่านปิง” ประธานนักเรียนเอ่ยถาม ก่อนกระชับ ชดุ นกั เรยี นทีพ่ าดอยู่บนท่อนแขนให้เหมาะมือ “คอื ... คอื วา่ ...” ตะกกุ ตะกกั เปน็ นาที กอ่ นจะรบี ยกมอื ไหวอ้ ยา่ ง เคารพ “กระผมอยากจะขอโทษเรอื่ งเม่อื วาน” “หอื ? อะไรกนั ” ~ theneoclassic ~

66 “กระผมกลัวว่าอาจจะท�ำอะไรให้พ่ีท่านไม่สบายใจ... กระผม อาจคิดมากไป... แต่กระผมไม่ได้คิดจะต้ังใจท�ำให้พี่เกริกขุ่นข้อง หมองใจ” “เรือ่ งที่ฉันทิง้ นายหนีกลับก่อนน่ะหรอื ” “ขอรบั ” เจา้ นอ้ ยนา่ นปงิ อนิ ถา พยกั หนา้ เพอ่ื ยนื ยนั วา่ เปน็ เรอ่ื ง เดยี วกนั กบั ที่อีกฝา่ ยเข้าใจ “โอ้! ฉนั แคป่ วดตาเพราะอ่านหนังสือมากไป อยากรีบกลบั ไป พักเทา่ นัน้ เอง” “เชน่ นัน้ หรือขอรับ” “ฉนั คงทำ� ใหน้ ายรอ้ นรนใจเสยี ละสิ ถา้ เชน่ นน้ั ฉนั เองตา่ งหากที่ ควรเป็นฝ่ายขอโทษ ทหี่ ายตวั ไปอย่างไมบ่ อกไม่กล่าว จนนายต้องมา รู้สึกผิดเช่นน”้ี “เอ๋?” มือขาวทาบลงบนบ่าผู้อายุน้อย “อย่าคิดขอโทษกันเลย สบายใจเถดิ ท้ังหมดเป็นความผดิ ฉนั เอง” “อยา่ ได้โทษตัวเองอย่างนน้ั เลยขอรบั พ่เี กรกิ ” “ถา้ อยา่ งนนั้ ก็ตกลงกนั วา่ ไม่มีใครผดิ ตามนด้ี ีไหม” เจา้ นอ้ ยยม้ิ ออกมาได้ ในทส่ี ดุ กส็ บายใจกบั เรอ่ื งนห้ี ลงั จากทวี่ ติ ก มาทง้ั คนื “พีเ่ กริกพายเรอื เก่งเหลอื เกนิ ” “ดดู ้วยหรือ” ศรี ษะนอ้ ยๆ ผงกขน้ึ ลงอกี ครง้ั “ไมค่ ลาดสายตาเลยขอรบั ยนิ ดี ดว้ ยจริงๆ ทพ่ี ่ีพาทมี เข้าเส้นชยั ได้อย่างสมเกยี รต”ิ “นายนย่ี อเกง่ เหมอื นใครบางคนเลยสนิ า่ ” มอื ทเ่ี คยจบั บา่ บดั นี้ วางลงบนกลุม่ ผมแสนนุ่มมอื น่านปิงตัวแขง็ ทอื่ เมือ่ รบั การสมั ผสั ชนดิ ไม่ทนั ได้ตง้ั ตวั เชน่ นน้ั รอยยม้ิ ผดุ ขึน้ บนใบหน้า มือทั้งสองขา้ งกำ� แน่น คล้ายเกดิ อาการเกร็ง พี่ท่านน่ารักเหลือเกิน เป็นประธานนักเรียนท่ีน่าช่ืนชมสม ~ ลอดรว้ิ ทนิ กร ~

67 ต�ำแหน่ง วา่ แต.่ .. ‘ใครบางคน’ ทีว่ ่านะ่ พท่ี า่ นเปรยี บเขากบั ผใู้ ดกนั “นา่ นปงิ ” “ขอรับ” เด็กชายขานรบั อย่างแขง็ ขัน “วนั นค้ี นขบั รถ... เออ่ ... ผตู้ ดิ ตามของนายมาดว้ ยหรอื เปลา่ ” “เอ?๋ ” เกลียดจรงิ ๆ ท่าทีเชน่ นี้ เหมือนกับเดก็ นอ้ ยไรเ้ ดยี งสาไม่มีผดิ “เมอื่ วานฉนั ได้... เอ่อ... ฉันเก็บผา้ เชด็ หนา้ ผืนนไ้ี ด้น่ะ ถามเขา เห็น เขาว่าเป็นของคนติดตามนายท่ีมาด้วยกันเมอ่ื วาน” น่านปิงเอียงคอ และเม่ือจ้องมองของที่ถูกยื่นมาด้วยมือคน ตรงหนา้ กข็ มวดคว้ิ ประหลาดใจ ตากลมเบกิ กวา้ ง กอ่ นจะกวาดไปมอง ผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินหนีไปไหน กลายเป็นผู้ร่วม สังเกตการณก์ ารสนทนาของเขากบั รุ่นพม่ี าต้งั แตแ่ รก แนส่ ิ จะไม่ให้ตกใจได้อยา่ งไร บนผา้ ผืนนน้ั ก็ปกั ช่ือ M.S. อนั หมายถึง ‘เมอื งราม ศีติศร’ ผทู้ ี่ยืนอยู่ขา้ งหลงั ไม่ใชห่ รือ! และอีกอย่าง เขาก็เขา้ มารายงานตวั กับอาแคส่ องคน จะเป็นคนขับรถหรือผู้ติดตาม อะไรยอ่ มไมม่ ที ัง้ น้นั ท�ำไมพเ่ี กริกถึงอา้ งอย่างนั้นเสยี ได้ นม่ี นั อะไรกัน! หรอื คณุ อาจะท�ำผา้ เช็ดหน้าผืนน้ันตกจนพที่ า่ น พบและเก็บไว้ให้ เมื่อหลานมอง เมืองรามก็ท้ังถลึงตาทั้งขยับปากเพ่ือเป็นการ ส่งสัญญาณว่ายงั ไม่พรอ้ มเปดิ เผยตวั เมอื่ ประธานนักเรยี นผู้สงา่ งาม ท�ำท่าจะมองก็รีบเบี่ยงตัวไปอีกทาง ขยับปีกหมวกให้ต่�ำบังใบหน้า ล้วงกระเปา๋ กางเกงกา้ วขาเดินออกไป แสร้งวา่ ตัวเองเป็นเพยี งแคใ่ คร สักคนทีม่ าร่วมงานเฉกเช่นผ้ปู กครองคนอน่ื ๆ สรปุ วา่ เปน็ คนเดียวกันอยา่ งนั้นสนิ ะ เมืองรามคดิ วนุ่ อยใู่ นอก อือ ดี... “เออ่ ... เขา... เขา...” ~ theneoclassic ~

68 “ว่าอย่างไรนา่ นปิง” “เขาไม่ไดม้ าขอรบั !” “อย่างนั้นหรือ” น�้ำเสียงของ นายเกริก ประจิมอารักขา เจือ ความผิดหวังอยา่ งเหน็ ได้ชดั แตใ่ บหนา้ ยงั ยิม้ แย้มไมต่ า่ งจากเดมิ “ถา้ เชน่ น้ัน ฝากกระผมน�ำไปให้...” “ไม่” “...” ประธานนักเรียนยีกลุ่มผมนุ่มมือบนหัวเด็กมันอีกที “ไว้ฉัน คืนใหแ้ กเ่ ขาด้วยตัวเองดีกวา่ ” “อ้อ... ได้สิขอรบั คุณพ”ี่ “ไปสนกุ กับงานเถิด ฉนั จะไปรบั รางวลั กับคณุ พอ่ ก่อน” “เดยี๋ วกระผมจะไปยืนให้ก�ำลังใจขอรบั คณุ พ่ี” “ขอบใจมาก น่านปิง อินถา...” ท่าทีสง่างามเม่ือผู้เป็นรุ่นพี่ โคง้ หวั ลำ่� ลาเบาๆ ท�ำเอานา่ นปิงผงะไป คนอะไร!้ สงา่ งามเหลอื เกนิ ทำ� อะไรก็นา่ รักไปเสยี หมด แต่เห็นทีตอนน้ีเขาต้องคุยกับคุณอาอุปถัมภ์ตัวดีเสียหน่อย สอดส่ายสายตาหาอยู่นานจึงพบว่าแอบมายืนคุยกับคุณแม่ยังสาวท่ี หน้าร้านน�ำ้ แข็งไสท่ีต้งั อยู่ไมไ่ กลนเ้ี อง “คุณอาพอ่ เล้ยี งขอรบั !” “อ้าว คุยธุระเสร็จแล้วรึ” แสร้งท�ำเป็นตกใจกับหลาน แต่ตา เอาแต่จ้องคนที่เดนิ ไปไกลลบิ ตรงโน้น “นมี่ นั เกดิ อะไรกนั ขนึ้ ขอรบั ทำ� ไมพเี่ กรกิ ถงึ ไดม้ ผี า้ เชด็ หนา้ ของ คุณอาอยูก่ บั ตวั ” “เขาเป็นใคร” “เอ?๋ ” “เจา้ หนมุ่ คนนนั้ นะ่ เปน็ ใคร ทำ� ไมหลานถงึ รจู้ กั คลา้ ยสนทิ สนม” “เออ่ ...” คุณอาไมไ่ ดส้ นใจเขาเลย “พเ่ี ขาเปน็ ประธานนกั เรียน ~ ลอดร้วิ ทินกร ~

69 ของท่ีนี่ขอรับ” “อย่างนน้ั หรอื ...” เกรกิ ... ในท่สี ดุ ฉนั ก็ไดเ้ ห็นหน้านายเสยี ที “คณุ อา คุณอายงั ไมไ่ ดต้ อบค�ำถามของกระผม!” “อือ ไปเถิด อาว่าอาควรพาหลานไปท่ีกระโจมรับแขกเสียที ปา่ นนีอ้ ภริ ดเี ธอถามหาให้วนุ่ แล้ว” “คุณอา!” พ่อเล้ียงเมืองรามหัวเราะชอบใจท่ีได้ย่ัวหลานชายให้โมโหได้ สำ� เร็จ เขารีบสาวเท้าเดนิ ออกไปอยา่ งไมค่ ดิ จะรออกี ฝา่ ย สองมือไพล่หลัง ดวงตาเพ่งมอง แค่เหน็ หลังขาวผอ่ งไกลๆ ก็ ชวนใหย้ ม้ิ ออกมาเสยี ดอ้ื ๆ โดยมเี จา้ หลานขส้ี งสยั บน่ อบุ เปน็ หมกี นิ ผง้ึ ตามหลังมาอยู่ไม่ไกล เมืองรามได้ยินแล้วแทบจะหัวเราะให้แก่ความ ใสอ่ ารมณ์ “โป๊ดโท ท�ำโม สงั โค บ่ทันได้แต่งเปิ้นกะเปน็ หมาหวั เน่าละ!”​ ~ theneoclassic ~