เรื่องรักกายสิทธิ์

บทนำ� กลางดึกบนถนนหลวงย่านชานเมือง รถมอเตอร์ไซค์แต่งซิ่งนับ ร้อยคันมาชุมนุมกันอย่างคึกคัก เพ่ือรอดูการแข่งขันนัดส�ำคัญระหว่าง ขาใหญเ่ จา้ ของพนื้ ทก่ี บั นกั แขง่ หนา้ ใหมต่ า่ งถน่ิ ทอี่ าจหาญมาทา้ พนนั ดว้ ยเงนิ เดิมพันสงู ลบิ เสยี งพดู คยุ ประชนั ขันต่อดังไปทว่ั ต่างพากันวพิ ากษ์วจิ ารณ์ ว่าใครจะเป็นฝ่ายก�ำชัยชนะ ซึ่งกองเชียร์ส่วนใหญ่เทใจให้นักแข่งเจ้าถ่ิน ด้วยมภี าษีดีกว่าหลายเท่าตวั รถมอเตอร์ไซค์แบบเอนดูโรสีแดงสลับขาวแล่นมาด้วยความเร็วสูง ก่อนผู้เป็นเจ้าของจะแตะเบรกพารถคู่ใจเข้าจอดข้างทาง ท่อนขายาวเรียว แขง็ แรงในกางเกงยนี รดั รปู สนี ้�ำเงนิ เข้มก้าวลงยนั พน้ื ดวงตาคมใตห้ นา้ กาก หมวกกันน็อกกวาดมองไปรอบๆ มือยกข้ึนถอดหมวกกันน็อกออกจาก ศีรษะ แล้วสะบัดผมเปียยาวไปด้านหลังด้วยท่าทางสบายๆ โดยไม่สนใจ สายตาของคนรอบข้างที่จ้องมองมาด้วยความสนใจ มีนาก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์ของตน หยิบโทรศัพท์มือถือมากด โทร. ออก คิ้วคมได้รูปสวยเหนือดวงตาสีดำ� ราวกับนิลขมวดมุ่นเม่ือพบว่า

8 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ ปลายสายไม่ตอบรับการติดต่อของหล่อน หญิงสาวเก็บโทรศัพท์มือถือใส่ กระเป๋ากางเกง ริมฝีปากอ่ิมสีกุหลาบเม้มแน่นอย่างหงุดหงิด เมื่อสิบนาที ก่อนกล้าส่งข้อความมาบอกว่าถึงแล้ว แต่พอหล่อนโทร. ไปหา เขากลับ ไม่ยอมรบั สาย ไม่รู้ว่ามวั ไปจีบสาวอยู่ท่ีไหน “เหลวไหลจริงๆ เชียว” หญิงสาวกวาดตามองไปตามกลุ่มคน การ แขง่ รถคแู่ รกเรม่ิ ขน้ึ แลว้ แตห่ ลอ่ นยงั ไมร่ เู้ ลยวา่ คแู่ ขง่ ของตนเปน็ ใคร เพราะ ให้หนุ่มรุ่นน้องจัดการแทนทง้ั หมด “ใครกนั ” มนี าหยดุ สายตาทช่ี ายหนมุ่ คนหนงึ่ เขาสวมสทู สขี าวยนื อยู่ บนเกาะกลางถนนตรงข้ามหล่อน ไฟทางส่องกระทบชุดที่เขาสวมเป็น ประกายเรืองรอง ดูโดดเด่นสะดุดตาและแตกต่างจากคนอื่น เขามองตรง มาท่ีหล่อน หญิงสาวมองตอบด้วยความสนใจ แล้วจู่ๆ เขากเ็ ดนิ ข้ามถนน มาหา ตัดหน้ารถมอเตอร์ไซค์สองคันท่ีกำ� ลังขับเคี่ยวกันมาเพ่ือแย่งกันเข้า เส้นชยั “คณุ !” หล่อนกระโจนเข้าไปหาด้วยสัญชาตญาณ ชายหนุ่มจ้องมองอย่าง ตกใจ กอ่ นถกู หลอ่ นโถมเขา้ ใสจ่ นลม้ กลง้ิ ไปดว้ ยกนั หลบพน้ ลอ้ รถไปอยา่ ง ฉวิ เฉยี ด มีนาร้องครางอย่างเจ็บปวดเมอื่ ศีรษะกระแทกพื้นถนนเต็มแรง เจ็บ จนเห็นดาวระยิบระยับ หล่อนลืมตามองชายท่ีตนช่วยไว้ ก่อนอ้าปากค้าง อย่างตกตะลงึ เม่ือพบว่าเขาหล่อมาก หล่อเหมือนไม่ใช่คน “เจ้าเหน็ เรา?” เขาถามเสยี งแผ่ว สหี น้าประหลาดใจ หญิงสาวจ้องมองตาค้าง คนเราหล่อได้ขนาดน้ีเลยหรือ ดวงตา คมกรบิ สนี ำ�้ ตาล ควิ้ หนาไดร้ ปู สวย จมกู โดง่ รมิ ฝปี ากหยกั ลกึ ผวิ ขาวลออ ตา หล่อท่ีสดุ เท่าทห่ี ล่อนเคยเหน็ มา “เจ้าเห็นเราได้ยังไง” เขาถามยำ้� อีกคร้ัง เสียงทุ้มน่าฟัง แต่สำ� นวน แปลกหู

มั ล ลิ ก า l 9 “ฉนั ...” หล่อนพูดได้เพียงเท่าน้ันความมืดก็เข้าครอบง�ำ สิ้นสติไปพร้อมกับ เสียงกรดี ร้องของคนท่เี หน็ เหตกุ ารณ์

๑ สวรรค์ชัน้ ดาวดงึ ส์ ยามเช้าตรู่ในวันท่ีท้องฟ้าสดใส มหาวิทยาลัยแห่งดาวดึงส์ต้ัง ตระหงา่ นอยทู่ า่ มกลางสวนพฤกษชาตริ ม่ รน่ื แสงสวา่ งอนั เกดิ จากบญุ บารมี บนสวรรคช์ น้ั ดาวดงึ สอ์ าบตวั อาคารสขี าวทรงโคโลเนยี ลเปน็ ประกายเรอ่ื เรอื ง มหาวทิ ยาลยั แหง่ นเี้ ปน็ สถานทป่ี ระสทิ ธปิ์ ระสาทสรรพวชิ าใหแ้ กเ่ ทพบตุ รและ เทพธดิ าอายเุ ยาว์ โดยมสี าขาวชิ าใหเ้ ลอื กศกึ ษาไมจ่ ำ� กดั ขน้ึ อยกู่ บั วา่ ตอ้ งการ จบออกไปท�ำงานด้านใด สายลมเย็นพัดกล่ินบุปผชาติลอยเข้าไปในห้องเรียนบนชั้นสาม ปีกตะวนั ตกซง่ึ วันนค้ี กึ คักเป็นพิเศษ ด้วยเป็นวนั ทนี่ ักศกึ ษาชั้นปีทสี่ ี่ ภาค วิชากามเทพศึกษา มารวมตัวกันเพ่ือสุ่มเลือกมนุษย์ท่ีตนต้องลงไปดูแล จดั การชวี ติ รกั นกั ศกึ ษาทจ่ี บั คใู่ หม้ นษุ ยท์ ตี่ นดแู ลสำ� เรจ็ จะสำ� เรจ็ การศกึ ษา ได้บรรจเุ ป็นพนักงานในกรมกามเทพ ตำ� แหน่งกามเทพปฏบิ ตั กิ าร จิรายุเทพบุตรมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าหล่อเหลาสงบน่ิง ดวงตาคมกริบสนี �้ำตาลเข้มทอดมองหมู่ไม้เขียวขจี มนษุ ย์คิดว่าสวรรค์ชั้น

มั ล ลิ ก า l 11 ดาวดงึ ส์เป็นแดนสขุ าวดี มแี ต่ความสุขส�ำราญ ปราศจากความช่วั ร้าย ทว่า ทจ่ี รงิ แลว้ ชาวสวรรค์ชนั้ นย้ี งั มกี เิ ลส รกั โลภ โกรธ หลง ไมต่ า่ งจากมนษุ ย์ เพียงแต่มีอ�ำนาจทิพย์จากบารมีที่ส่ังสมมา จึงไม่หิว ไม่เจ็บป่วย และไม่ แก่เฒ่า เทพบตุ รหนมุ่ เอนหลงั พงิ พนกั เกา้ อ้ี สดู กลนิ่ หอมของมวลดอกไมเ้ ขา้ ปอด เขาเปน็ เทวดาทเ่ี พง่ิ ถอื กำ� เนดิ ไดไ้ มน่ าน ไมเ่ คยลงไปโลกมนษุ ยส์ กั ครง้ั จึงอดกังวลไม่ได้ว่ามนุษย์ท่ีตนต้องดูแลจะเป็นอย่างไร จะเป็นผู้หญิงหรือ ผู้ชาย จะรปู งามหรืออปั ลกั ษณ์ จะมีจติ ใจดีงามหรือตำ่� ช้า “จริ ายุ” เสียงคุ้นหรู ้องเรยี ก เจ้าของชื่อหันไปมองแล้วย้มิ ให้อีกฝ่าย “รณกร” “นอกหนา้ ตา่ งมอี ะไรนา่ สนใจเหรอ เหน็ จอ้ งมองอยเู่ ปน็ นานสองนาน” ผู้เป็นเพ่ือนถามพลางนงั่ ลงข้างๆ เขา “ไม่มีอะไรหรอก แค่มองไปเร่ือยๆ เท่านั้น” เทพบตุ รหนุ่มย้ิมกลบ- เกลื่อน ไม่เล่าสิ่งที่คิดให้เพื่อนสนิทฟัง เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่าเขา ขีก้ ังวล “อากาศดีเนอะ” รณกรมองไปนอกหน้าต่าง แล้วหันมาย้ิมอย่าง อารมณ์ดี “อากาศดแี บบนีต้ ้องมเี รอ่ื งดเี กิดขนึ้ แน่ ท่านเห็นด้วยไหม” จริ ายพุ ยกั หนา้ รบั ผเู้ ปน็ เพอื่ นเปน็ คนรา่ เรงิ ไมเ่ คยโมโหฉนุ เฉยี วโดย ไมม่ เี หตผุ ล ยกเวน้ เวลาทพี่ บกบั ยศธรเทพบตุ ร คแู่ ขง่ ทไ่ี มก่ นิ เสน้ กนั เทา่ นน้ั “สวัสดที ่านจริ ายุ ท่านรณกร” เสยี งของคนทเี่ ขาเพงิ่ นกึ ถงึ ดงั ขนึ้ เทพบตุ รหนมุ่ สบตาเพอ่ื นสนทิ แลว้ หนั ไปทกั ทายผู้มาเยือน “สวสั ดีท่านยศธร” “คยุ อะไรกันอยู่เหรอ ท่าทางน่าสนุก” “ไม่มีอะไรหรอก ท่านกลับไปน่ังท่ีเถอะ อาจารย์ชัยภัทรมาแล้ว”

12 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ รณกรตดั บทแล้วพยกั พเยิดไปทีห่ น้าห้องเรียน คนถูกไล่กลายๆ หน้าตึง เดินหลังแข็งไปนั่งหน้าชั้น พร้อมกับท่ี อาจารย์ทีป่ รกึ ษาเดนิ เข้ามาในห้องเรยี น “ยศธรมาคุยด้วยดีๆ ท่านไม่น่าพูดกับเขาแบบนั้นเลย” เขากระซิบ ต่อว่าผู้เป็นเพ่อื น “คนแบบนั้นไม่มีทางมาดีหรอก เขาอิจฉาท่านจะตายไป มีเมตตาก็ ต้องเลอื กคนด้วย ไม่ง้นั ท่านจะเสยี ใจภายหลัง” จริ ายลุ อบถอนใจ ผเู้ ปน็ เพอ่ื นพดู ไมผ่ ดิ นกั ยศธรมงุ่ มน่ั จะเปน็ ทห่ี นง่ึ ในรุ่น แต่มีเขากับรณกรซึ่งมีผลการเรียนดีมาโดยตลอดเป็นก้างชิ้นใหญ่ ความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งพวกเขาจงึ ไมค่ อ่ ยดนี กั แตถ่ า้ ไมร่ จู้ กั ปลอ่ ยวางเสยี บา้ ง เมือ่ ไรความขัดแย้งจะยตุ ิ “มากนั ครบแลว้ ใชไ่ หม จะไดเ้ รม่ิ กนั เลย” ทา้ วชยั ภทั รพดู ขนึ้ เขาเปน็ เทวดาอาวุโสที่เสวยสุขอยู่บนสวรรค์ช้ันดาวดึงส์มาหลายร้อยปี รูปร่างสูง ใหญ่ ท่าทางเคร่งขรึม ทว่าใจดีมาก อาจารย์หนุ่มมองไปรอบห้อง นับ จ�ำนวนนกั ศกึ ษาในใจแล้วพูดต่อเสียงดัง “อย่างท่ีทุกคนรู้กันอยู่แล้ว การศึกษาภาคสนามเป็นวิชาสุดท้ายที่ พวกเจา้ ตอ้ งเรยี น คนทส่ี อบผา่ นวชิ านจ้ี ะส�ำเรจ็ การศกึ ษา และไดบ้ รรจเุ ป็น พนกั งานของกรมกามเทพ เราจะเรยี กพวกเจา้ ออกมาทลี ะคน เพอ่ื สมุ่ เลอื ก มนุษย์จากระบบสารสนเทศของกรมกามเทพ พวกเจ้าต้องทำ� หน้าที่เป็น กามเทพฝึกหัด มีหน้าที่จับคู่ให้มนุษย์ท่ีตนสุ่มได้ ช่วยเหลือให้พวกเขาได้ พบรกั แท้และมชี ีวติ รักที่มคี วามสขุ สมหวงั ” จริ ายสุ ดู หายใจระงบั ความตน่ื เตน้ เขาเรยี นร้ศู าสตร์การจบั คมู่ าแล้ว สามปี ทอ่ งจำ� เทคนคิ การทำ� ใหค้ นรกั กนั จนขนึ้ ใจ แตค่ รงั้ นเ้ี ปน็ ครงั้ แรกทเ่ี ขา จะได้จบั คู่ให้มนษุ ย์ด้วยตนเอง “ทกุ คนมสี ทิ ธแ์ิ คค่ นละครง้ั ไมส่ ามารถเปลย่ี นมนษุ ยท์ ต่ี นสมุ่ ได้ แต่ ก่อนทีพ่ วกเจ้าจะออกมา เราจะเป็นคนสุ่มเลือกสถานทีแ่ ละช่วงเวลาในโลก

มั ล ลิ ก า l 13 มนุษย์ที่พวกเจ้าต้องลงไปเอง มาเรมิ่ กันเลยดกี ว่า” ท้าวชัยภัทรหนั ไปมองกระดานไวต์บอร์ดหน้าห้องเรยี น ดดี น้ิวเบาๆ กระดานสีขาวก็เปล่ียนเป็นจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ ดีดนิ้วอีกคร้ังก็ปรากฏ ตวั อกั ษรสที องเปน็ ชอ่ื ยคุ สมยั ตา่ งๆ ของโลกมนษุ ยเ์ รยี งเตม็ หนา้ จอ ตวั อกั ษร ทั้งหมดหมุนวนเป็นวงกลม ก่อนรวมตัวกันเป็นค�ำว่า ‘กรุงเทพมหานคร รัตนโกสนิ ทรศก ๒๓๙’ “พุทธศักราช ๒๕๖๓” จิรายุหันไปมองหน้าเพ่ือนสนิทเมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้นด้วยเสียงค่อนข้าง ดัง รณกรแอบหวังว่าจะได้ลงไปโลกมนุษย์ในยุคสุโขทัยหรืออยุธยา หรือ อย่างน้อยช่วงต้นกรุงรัตนโกสินทร์ก็ยังดี ซ่ึงเป็นยุคที่มนุษย์ยังมีความ ซบั ซอ้ นทางความคดิ และการกระทำ� ไมม่ ากนกั การจบั คใู่ หม้ นษุ ยใ์ นยคุ เหลา่ นี้ จงึ งา่ ยกวา่ การจบั คใู่ หม้ นษุ ยใ์ นพทุ ธศกั ราช ๒๕๖๓ ทศี่ ลี ธรรมเสอ่ื มถอยลง เมอ่ื ผลการสุ่มออกมาเช่นน้ีจึงถอื ว่าโชคไม่เข้าข้างพวกเขาเลย “เมอื่ รู้แล้วว่าจะไปยคุ ไหน เรามาเรม่ิ ทีค่ นแรกกนั เลย ยศธร” ท้าวชยั ภทั รหนั ไปมองเจ้าของชอ่ื ยศธรเดนิ ออกไปหนา้ ชนั้ เรยี นแลว้ ย่ืนมือไปสัมผัสจอมอนิเตอร์ ระบบสารสนเทศของกรมกามเทพทำ� งานอีก คร้งั ก่อนปรากฏภาพชายหญงิ คู่หน่งึ บนจอ ฝ่ายหญิงอายมุ ากกว่าฝ่ายชาย สบิ ห้าปี เป็นรกั ต่างวยั ท่อี ายคุ ่อนข้างห่างกันพอสมควร เทพบุตรหนุ่มกลับ ไปนง่ั ท่ีของตน อาจารย์ทปี่ รกึ ษาเรยี กนักศกึ ษาคนต่อไปออกมา “พงษกร” เวลาเคลอ่ื นผา่ นไปพกั ใหญ่ จริ ายเุ รมิ่ ขยบั ตวั อยา่ งอดึ อดั เพอ่ื นรว่ ม ชน้ั เรยี นทง้ั สบิ หกคนของเขาทยอยออกไปสมุ่ เลอื กมนษุ ยท์ ต่ี นตอ้ งดแู ลเกอื บ หมดแลว้ ทกุ คนไดบ้ ททดสอบทยี่ ากงา่ ยไมต่ า่ งกนั โดยมฐี านะ ชาตติ ระกลู นิสัยใจคอ อายุ และเพศสภาพเป็นอปุ สรรค “รณกร” ผู้เป็นเพื่อนลุกเดินไปหน้าช้ันเรียน ยื่นมือไปแตะจอมอนิเตอร์

14 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ จอภาพปรากฏภาพหญิงชายมากมายวิ่งสลับกันไปมา สุดท้ายเหลือภาพ ผู้ชายสองคน เพ่ือนของเขาสุ่มได้คู่รักเพศเดียวกันซ่ึงเป็นบททดสอบที่ไม่ ง่ายเลย “คนสุดท้าย จิราย”ุ เวลาของเขามาถงึ แลว้ เทพบตุ รหนมุ่ เดนิ ออกไปหนา้ ชนั้ สวนทางกบั ผู้เป็นเพ่อื นทส่ี ่งย้ิมให้กำ� ลงั ใจก่อนเดินกลบั ไปน่ังที่ของตน จิรายุเดินไปหยุดยืนหน้าชั้นเรียน แล้วย่ืนมือไปแตะจอมอนิเตอร์ จอภาพปรากฏภาพชายหญงิ มากมายไมต่ ่างจากของเพอ่ื นคนอนื่ ภาพเหล่า น้นั หมนุ วนสลบั กันไปมา เขากลนั้ ใจรอคอยอย่างตน่ื เต้น จอมอนิเตอร์ดับ วูบลง แล้วปรากฏภาพหญงิ สาวคนหน่งึ เพยี งภาพเดียว เทพบุตรหนุ่มจ้องมองด้วยความสนใจ หญิงสาวในรูปภาพเพิ่งไถล ตัวออกมาจากใต้ท้องรถ ใบหน้าเปื้อนนำ�้ มนั เครอื่ งมอมแมม ผมด�ำถักเปีย ยาวถงึ กลางหลงั ดวงตาคมแวววาวราวกบั นลิ รอยยม้ิ สดใสทำ� ใหห้ วั ใจของ เขาเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว “ท�ำไมมีคนเดยี วครบั ” เขาหันไปถามอาจารย์ทีป่ รกึ ษา ท้าวชยั ภทั รเรียกแท็บเล็ตสวรรค์ของตนออกมา ก้มหน้าเขี่ยหน้าจอ ไปมาอยู่ครู่หนึ่งจงึ เงยหน้าขน้ึ มาตอบค�ำถามเขา “ผู้หญงิ คนนไี้ ม่มีเนือ้ คู่” “ไม่มีเนื้อคู่” เทพบุตรหนุ่มเอ่ยอย่างประหลาดใจ เนื้อคู่ของมนุษย์ ถกู กำ� หนดด้วยกศุ ลกรรมทกี่ ระทำ� รว่ มกนั ในอดตี ชาติ มนษุ ย์คนหนงึ่ อาจมี เน้อื คู่ได้หลายคน แต่หญิงสาวคนนีก้ ลับไม่มเี น้ือคู่ “ใช”่ อาจารยท์ ปี่ รกึ ษาพยกั หนา้ “โปรแกรมอมุ้ สมบอกแบบนนั้ กรณี แบบน้คี ่อนข้างหายาก เราก็เพ่งิ เคยเห็นนแี่ หละ” “แล้วท�ำไมเธอถงึ ไม่มเี นอ้ื คู่ครบั ” “โปรแกรมอมุ้ สมไม่ไดบ้ อกไว้ แตเ่ ราคดิ ว่าเปน็ ไปได้สองกรณี กรณี แรก หญงิ คนนอ้ี าจไมเ่ คยท�ำกศุ ลร่วมกบั ใครไว้ และกรณที ส่ี อง เนอื้ คขู่ อง

มั ล ลิ ก า l 15 หล่อนอาจจะอยู่กนั คนละภพภมู ิกไ็ ด้” จิรายุขมวดคิ้ว บททดสอบที่เขาได้รับยากกว่าของเพื่อนๆ เพราะ มนุษย์ท่เี พอ่ื นสุ่มได้มีเน้ือคู่มาให้ด้วย พวกเขาแค่พยายามท�ำให้ทั้งสองคน รกั กนั แตห่ ญงิ สาวทเี่ ขาเลอื กไดก้ ลบั ไมม่ เี นอื้ คู่ แลว้ เขาจะจบั คใู่ หห้ ลอ่ นได้ อย่างไร “สงสยั รุ่นเราจะมคี นเรยี นไม่จบ” ยศธรพดู ขน้ึ ลอยๆ ทวา่ คอ่ นขา้ งเสยี งดงั เขาหนั ไปมองเพอื่ นรว่ มชน้ั แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร รณกรก็พดู ขึ้นก่อน “ถ้าผู้หญิงคนนไ้ี ม่มเี น้ือคู่ จิรายุก็เสยี เปรยี บคนอ่นื สิครบั ให้เขาสุ่ม ใหม่ได้ไหมครับ” “ไมไ่ ดห้ รอก” อาจารยท์ ป่ี รกึ ษาสา่ ยหนา้ “ทกุ คนมสี ทิ ธเิ์ ลอื กแคค่ นละ หนงึ่ ครงั้ จริ ายเุ ลอื กไดห้ ญงิ สาวคนน้ี แสดงวา่ สวรรคก์ �ำหนดมาแบบนนั้ เขา ต้องท�ำหน้าที่ของตนให้สำ� เร็จ” “ผมจะจับคู่ให้คนทไ่ี ม่มเี นื้อคู่ได้ยงั ไงครบั ” “ได้สิ เราว่าดเี สยี อกี ที่หล่อนไม่มีเนือ้ คู่” “ดียังไงครับ” เขาถามอย่างไม่เข้าใจ “เวลาท่ีกามเทพจะจับคู่ให้มนุษย์ จะดูข้อมูลจากโปรแกรมอุ้มสมที่ กรมกามเทพพฒั นาขนึ้ ซง่ึ โปรแกรมนจี้ ะวเิ คราะหว์ า่ ใครเคยทำ� กศุ ลรว่ มกนั มาในอดตี ชาติ รวมทงั้ พจิ ารณาถงึ บญุ กรรมทก่ี ระท�ำในชาตนิ ้ี จากนน้ั จงึ คดั เลือกมนุษย์สองคนที่มีวาสนาต่อกันมากที่สุดข้ึนมา ดังน้ันการท่ีหญิงสาว ไมม่ เี นอื้ คู่ เจา้ กส็ ามารถจบั คหู่ ลอ่ นกบั ใครกไ็ ด้ หากหลอ่ นรกั ใครสกั คนจาก ใจจรงิ งานของเจ้าก็ถือว่าสำ� เรจ็ แล้ว” “อาจารยค์ รบั ” ยศธรยกมอื ขน้ึ “จริ ายสุ ามารถเลอื กใครกไ็ ดใ้ หม้ นษุ ย์ ของตน แต่พวกเราต้องจับคู่ตามท่ีโปรแกรมเลือกมาเท่าน้ัน แบบน้ีก็ไม่ ยตุ ิธรรมสคิ รบั ” “ถ้าคิดว่าไม่ยุติธรรม ท่านก็เปลี่ยนกับจิรายุสิ” รณกรพูดแทรก

16 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ เสยี งดงั คนถูกแทรกหันไปมองแล้วทำ� ปากเบ้อย่างเย้ยหยัน “เราไม่เปลี่ยน เราไม่ใช่พวกชอบเล่นนอกกติกาเหมอื นใครบางคน” “ท่านว่าใครเล่นนอกกตกิ า” รณกรถามเสียงเข้ม “ไม่ต้องเถียงกัน” ท้าวชัยภัทรตัดบทแล้วหันไปพูดกับทุกคน “โปรแกรมอ้มุ สมเปน็ เครอ่ื งมอื ทชี่ ่วยให้เราทำ� งานไดง้ ่ายขนึ้ แต่เจตจำ� นงยงั เป็นของมนุษย์ พวกเขามีสิทธ์ิท่ีจะเลือกรักใครก็ได้โดยท่ีกามเทพอย่างเรา ไมส่ ามารถขดั ขวาง ดงั นน้ั ทกุ คนสามารถเปลยี่ นคใู่ หม้ นษุ ยท์ ต่ี นดแู ลได้ จงึ ไม่ต้องเถยี งกันให้มากความ “เข้าใจแล้วใช่ไหมจิราย”ุ อาจารย์ทปี่ รึกษาหันมาถามเขา “ครบั อาจารย์” จิรายุเดินกลับไปน่ังท่ีของตน เรียกแท็บเล็ตสวรรค์ออกมา ข้อมูล ของมนุษย์ท่ีเขาต้องดูแลมารออยู่ท่ีหน้าจอแล้ว พอเขาแตะปลายน้ิวท่ี โฟลเดอร์ของหญิงสาว ข้อมูลและรูปถ่ายในอิริยาบถต่างๆ ของหล่อนก็ ปรากฏข้นึ มา เขาจ้องมองรปู ภาพของหล่อนแล้วพึมพ�ำกับตวั เอง “มนต์มนี า ศภุ การ” โลกมนษุ ย์ อู่มนัสยานยนต์ตั้งอยู่ในซอยลึกย่านชานเมือง บนเน้ือท่ีขนาดสอง ร้อยตารางวา ด้านหน้าตดิ ถนนซอย ด้านหลังตดิ ที่ดนิ รกร้าง ภายในอู่แบ่ง ออกเปน็ สามสว่ น ประกอบดว้ ยโถงดา้ นหนา้ สำ� หรบั จอดรถทกี่ ำ� ลงั ซอ่ ม ขวา มือเป็นออฟฟิศขนาดสิบหกตารางเมตร ผนังท้ังส่ีด้านกรุด้วยกระจกใส ปิดทบั ด้วยผ้าม่าน ใช้เป็นห้องรับรองลกู ค้าและจดั เกบ็ เอกสาร ซ้ายมอื เป็น ห้องพ่นสแี ละอบสีรถยนต์ ด้านในสุดเป็นเรือนแถวขนาดสามห้อง ซ่ึงเป็น ทพ่ี กั ของกล้าและสมหมาย นายช่างประจำ� อู่ ใต้ท้องรถเก๋งสีขาวที่จอดอยู่ชิดก�ำแพง หญิงสาวท่ีจิรายุเทพบุตร

มั ล ลิ ก า l 17 ค�ำนึงถึงก�ำลังตรวจเช็กช่วงล่างรถยนต์ เพื่อหาสาเหตุที่ท�ำให้มันสั่นเป็น เจ้าเข้าเวลาเจ้าของเร่งความเร็วแตะร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง มีนาท�ำงานไป ฟงั เพลงจากโทรศพั ทม์ อื ถอื ไป มคี วามสขุ กบั งานของตน แมค้ นทวั่ ไปจะคดิ ว่างานซ่อมรถยนต์ไม่เหมาะกับผู้หญิง เพราะเป็นงานท่ีค่อนข้างหนกั แถม ยังต้องทนกับความเปรอะเปื้อน แต่ส�ำหรับหล่อน การได้เห็นรอยยิ้มของ ลกู คา้ เมอื่ พบวา่ รถยนตข์ องตนกลบั มาใชง้ านไดด้ ดี งั เดมิ คอื ความภมู ใิ จทส่ี ดุ ในชีวิต “เจ้มนี า! อยู่ทไี่ หน ตอบด้วย” เสียงตะโกนโหวกเหวกของกล้าดังขึ้น หญิงสาวเจ้าของช่ือขมวดคิ้ว ดันตัวออกมาจากใต้ท้องรถ แล้วร้องบอกหนุ่มรุ่นน้องเสยี งดงั “ฉนั อยู่นี”่ “มาหลบอยู่นี่เอง หาอยู่ตงั้ นาน” กล้ารบี เดนิ มาหา หญิงสาวลุกข้ึนยืน เช็ดมือกับผ้าที่ห้อยอยู่บนเสาแล้วมองอีกฝ่าย อย่างกล่าวหา “หาท�ำไม นายไปก่อเรอ่ื งอะไรอีกเหรอ” “เปล๊า” เขาปฏเิ สธเสยี งสูง “เด๋ยี วน้ผี มเป็นคนดีแล้ว ไม่เช่อื ถามลงุ หมายดูก็ได้” “แล้วมีเรือ่ งอะไร” มนี าถามอยา่ งออ่ นใจ กลา้ เปน็ หลานชายของสมหมาย ทง้ั สองทำ� งาน กบั ตาของหลอ่ นซงึ่ เปน็ เจา้ ของอมู่ นสั ยานยนตต์ งั้ แตห่ ลอ่ นยงั เดก็ พอตาเสยี หล่อนก็มาดูแลอู่แทนโดยมีสองลุงหลานเป็นก�ำลังส�ำคัญ ท้ังสองพักอยู่ใน อู่รถ ส่วนหล่อนพกั อยู่ทบ่ี ้านของแม่แถวนนทบุรี “พ่อของเจ้มาหา นั่งรออยู่ในรถ” กล้าช้ไี ปนอกอู่รถ “ช่วยไปบอกเขาทวี ่าฉนั ไม่อยู่ ออกไปไหนตัง้ แต่เมือ่ ไหร่กไ็ ม่รู้” “ไม่ได้” หนุ่มรุ่นน้องส่ายหน้าดิก “ผมบอกไปแล้วว่าเจ้อยู่ข้างใน” “ง้ันกไ็ ปบอกว่าเพ่งิ ออกไปก็ได้”

18 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ “อย่าท�ำแบบนัน้ เลยหนูมีนา” สมหมายเดนิ มาหาหล่อน “ยงั ไงท่านก็ เป็นพ่อ ท่านมาหาคงมีธรุ ะ ออกไปพบท่านเถอะ ทำ� ให้พ่อแม่เป็นทกุ ข์มัน บาปมากนะ” มนี าจำ� ใจพยกั หนา้ แลว้ เดนิ ออกไปนอกอรู่ ถ หลอ่ นพบรถของพอ่ จอด อยู่รมิ กำ� แพง จึงเปิดประตูหลังเข้าไปน่งั แล้วยกมอื ไหว้ผู้เป็นพ่อ “เป็นยังไงบ้าง ลูกดผู อมลงนะ” “หนูสบายดีค่ะ” หญิงสาวมองหน้าพ่อ พ่อของหล่อนเป็นชายวัย ห้าสิบปีเศษที่ดูดีมาก สวมสูทแบรนด์เนมตัดเย็บประณีต รูปร่างสูงโปร่ง ไมม่ ไี ขมนั สว่ นเกนิ เคา้ หนา้ คลา้ ยคลงึ กบั หลอ่ น ยกเวน้ ดวงตาทหี่ ลอ่ นไดม้ า จากแม่ “พอ่ ใหผ้ ชู้ ว่ ยเชก็ บญั ชเี งนิ ฝากของลกู ทำ� ไมลกู ไมเ่ บกิ เงนิ ทพี่ อ่ ใหท้ กุ เดอื นไปใช้ ลกู จะได้ไม่ต้องลำ� บากท�ำงานแบบน้”ี มนี ากำ� มอื ซอ่ นนวิ้ เปอ้ื นน�้ำมนั เครอื่ งจากสายตาพอ่ หลอ่ นไมเ่ คยอาย อาชพี ของตนเอง แตเ่ วลาอยตู่ อ่ หนา้ พอ่ หลอ่ นเหมอื นกลบั ไปเปน็ เดก็ เลก็ ๆ ทีโ่ หยหาอ้อมกอด ความรัก และการยอมรับ “หนไู มล่ ำ� บากคะ่ รายไดข้ องออู่ าจจะไมม่ าก แตก่ ไ็ มถ่ งึ กบั ขดั สน หนู ดูแลตัวเองได้ค่ะ” “ลกู เหมอื นแมม่ าก ตวั เลก็ แตเ่ ขม้ แขง็ ปากแขง็ แตใ่ จออ่ น พอ่ เสยี ใจ ทีพ่ บแม่ช้าเกินไป ทำ� ให้พ่อให้อะไรแก่ลกู มากกว่านไ้ี ม่ได้” “หนมู ที กุ อยา่ งทต่ี ้องการแลว้ หนกู บั แมไ่ มเ่ คยตอ้ งการอะไรจากพ่อ” หล่อนตอบเสยี งเข้ม ก�ำมือแน่นขึ้นอีก “พอ่ อยากใหล้ กู ไปเรยี นรงู้ านทโี่ รงแรม สโรชาเปน็ คนฉลาด แตไ่ มใ่ ช่ นกั บริหารที่ดี พ่อไม่อยากให้โรงแรมของเราตกเป็นของคนอ่นื ” “หนไู ม่อยากมีเรอื่ งกับคณุ หญงิ จงกลนี ถ้าหนไู ปท�ำงานกับพ่อ ชีวิต ของพอ่ คงหาความสงบไมไ่ ด้ เพราะคณุ หญงิ คงไมย่ อมใหห้ นมู าชบุ มอื เปบิ ” หล่อนตอบตามตรง

มั ล ลิ ก า l 19 พ่อถอนใจยาวแล้วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “โรงแรมอนนั ตธ์ าราเปน็ ของพอ่ ลกู เปน็ ลกู ของพอ่ คนหนงึ่ ลกู มสี ทิ ธ์ิ ในโรงแรมนั้นไม่น้อยไปกว่ายายเกรซหรือคุณหญิงจงกลน”ี “หนจู ะคดิ ดคู ะ่ เยน็ นล้ี กู คา้ จะมารบั รถ หนขู อตวั ไปท�ำงานกอ่ นนะคะ” มีนายกมอื ไหว้พ่อ เปิดประตูลงจากรถแล้วเดนิ เข้าไปในอู่ หญงิ สาว หยดุ ยืนข้างรถท่ีซ่อมค้างไว้ ทรุดตวั ลงนง่ั พิงล้อรถ ดวงตาดำ� ขลับฉายแวว เจบ็ ปวด เรอ่ื งราวในวัยเดก็ หวนกลบั มา คุณหญิงจงกลนีเป็นภรรยาหลวงของพ่อ นางมีลูกสาวคนหน่ึงชื่อ สโรชา ส่วนแม่ของหล่อนช่ือมุกดา เป็นภรรยาน้อย พ่อบอกเสมอว่ารักแม่ ของหล่อนมาก แต่พ่อพบกบั แม่ทีหลงั จึงไม่สามารถยกย่องแม่ได้ แต่พ่อก็ ส่งเสียเล้ยี งดูแม่กับหล่อนอย่างดี ไม่เคยให้เดอื ดเน้ือร้อนใจเลยสกั ครงั้ พอ่ ปดิ บงั เรอื่ งของหลอ่ นกบั แมม่ านานกวา่ สบิ หา้ ปี จนกระทงั่ แมข่ อง หล่อนเสียชีวิตด้วยโรคประจ�ำตัว พ่อจึงตัดสินใจรับหล่อนไปอยู่ท่ีบ้าน ศภุ การ คณุ หญงิ จงกลนแี ละสโรชาตกใจมาก นางไมเ่ คยตอ่ วา่ พอ่ สกั ค�ำ แต่ เอาความเสียใจมาลงท่ีหล่อนแทน มีนาทนอยู่ร่วมบ้านกับแม่เลี้ยงใจร้าย และพีส่ าวขีว้ ีนร่วมปี จึงขอพ่อออกมาอยู่กับตามนสั ทีอ่ ู่ซ่อมรถแห่งนี้ เพื่อ เรียนรู้การซ่อมรถและการแข่งรถ หล่อนหลงรักความเร็วและเสียงเครื่อง- ยนต์ จงึ เลือกเรยี นวศิ วกรรมเคร่อื งกล แม้ว่าพ่อจะไม่เหน็ ด้วยก็ตาม “เจ้อยู่นี่หรอื เปล่า” กล้าเรยี ก “อยู่ตรงน้ี” หล่อนปาดนำ้� ตาท้ิงพลางลกุ ข้ึนยนื หนุ่มรุ่นน้องเดนิ เข้ามาหา มองซ้ายมองขวาแล้วกระซบิ บอก “ไอ้โต้งโทร. มาบอกว่าคืนน้ีมีหมูมาให้เชือด เดิมพันสองหม่ืน เจ้ สนใจไหม” “สนสิ นายโทร. ไปบอกเลยว่าฉนั ตกลง” หลอ่ นรบี ตอบรบั ทนั ที เงนิ สองหมื่นบาทจ่ายค่านำ�้ ค่าไฟได้ทง้ั เดอื น ใครไม่สนก็โง่แล้ว “ได้เลยเจ้” เขารับค�ำเสียงใสแล้วบุ้ยใบ้ไปข้างหลัง มีนาพยักหน้า

20 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ เข้าใจแล้วรบี เปล่ียนเร่อื งพูด “รถคนั สนี ำ้� เงนิ ถา่ ยนำ�้ มนั เครอื่ งเสรจ็ แลว้ นายเอาไปลา้ งเลยนะ เดย๋ี ว ตอนเย็นเจ้าของจะมารบั ” “ครบั เจ”้ หนมุ่ รนุ่ นอ้ งรบั คำ� แลว้ เดนิ แยกไปทนั ที สวนทางกบั สมหมาย ท่ีเดนิ มาหาหล่อน “จะไปแขง่ รถอกี แลว้ เหรอ หนกู ร็ วู้ า่ มนั อนั ตราย เสยี่ งทง้ั อบุ ตั เิ หตุ ทงั้ ถกู ต�ำรวจจบั เม่ือไรหนูจะเลิกเสยี ที” “เทย่ี งแล้ว หนูไปส่งั ข้าวดกี ว่า ลงุ หมายเอากะเพราไก่ไข่ดาวเหมอื น เดมิ นะ” หญงิ สาวไม่อยากโกหก จงึ เฉไฉไปพดู เรอ่ื งอน่ื แล้วเดนิ หนอี อกจาก อู่รถ ทิง้ ให้สมหมายยนื ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจอยู่คนเดียว มีนาเดินเข้าไปในร้านชวนชมชวนชิม ซึ่งเป็นร้านอาหารตามส่ังเล็กๆ อยถู่ ดั จากอรู่ ถของหลอ่ นไปไมไ่ กล ชวนชมเจา้ ของรา้ นเปน็ หญงิ วยั กลางคน อายุส่ีสิบกว่าๆ รูปร่างท้วมแต่คล่องแคล่ว ทำ� อาหารรสชาติดี ที่สำ� คัญลง บญั ชไี วจ้ า่ ยสน้ิ เดอื นได้ นางมลี กู สาวคนหนง่ึ ชอื่ ตน้ หอม อายสุ บิ เจด็ ปี เรยี น ปวช. แตง่ ตวั เกง่ และมคี วามฝนั วา่ อยากไดแ้ ฟนรวยๆ เพอ่ื จะถบี ตวั เองไป ให้พ้นจากร้านของแม่ “รับอะไรดีคะพี่มีนา” ต้นหอมวิ่งมารับหน้า วันน้ีเด็กสาวผูกแกละ สวมเสอื้ ยดื สขี าวผกู เอวโชวส์ ะดอื กบั กางเกงขาสน้ั อวดทอ่ นขาขาว แตง่ หนา้ ทาปากเหมือนจะไปเท่ยี วมากกว่ามาช่วยงานแม่ “กะเพราไก่ไข่ดาวสอง ข้าวผดั หมหู นึง่ น�้ำอดั ลมสามกระป๋อง” “แม่ กะเพราไก่ไข่ดาวสอง ข้าวผัดหมูหนึง่ น�้ำอัดลมสาม” เด็กสาว ร้องบอกมารดาแล้วหันมาจ้องหน้าหล่อน “กล้าบอกว่ารถเบนซ์คันใหญ่ท่ี จอดอยู่หน้าอู่เป็นของพ่อพ่ี จริงหรอื เปล่าคะ” มีนาพยักหน้าพลางคาดโทษกล้าในใจ เขาเอาเร่ืองของหล่อนไปเล่า

มั ล ลิ ก า l 21 โดยไม่ถามก่อน สน้ิ เดือนจะหักเงนิ เดือนให้เขด็ เลย “ขับรถคนั ใหญ่ขนาดน้ัน พ่อพีค่ งรวยมากสนิ ะ แล้วท�ำไมพไ่ี ม่ไปอยู่ กับพ่อ มาทนท�ำงานในอู่รถเล็กๆ ทำ� ไม เป็นหนเู ปิดก้นไปนานแล้ว” “เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วนังต้นหอม เอาข้าวไปส่งลูกค้าท่ีแฟลต เขา โทรศัพท์มาเร่งแล้ว” ชวนชมเดินมาหาแล้วส่งถุงอาหารให้ลูกสาว “แม่นี่ชอบขัดจังหวะจัง ใช้ได้ทั้งวี่ทั้งวัน ใจคอจะไม่ให้หนูว่างเลย เหรอ” ต้นหอมบ่นกระปอดกระแปดแล้วเดินสะบดั ก้นออกไป “ขนาดฉนั ใชเ้ ก่ง แกยงั อไู้ ดเ้ ลย รบี ไปรบี มาเลยนะ ถา้ มวั ไปเถลไถล คุยกับไอ้หนุ่มท่ีไหน แกโดนดีแน่” ผู้เป็นแม่ตะโกนไล่หลังแล้วหันมาย้ิม หวานให้หล่อน “กล้าบอกว่าพ่อของหนเู ป็นเจ้าของโรงแรม ช่ือโรงแรมอะไรจ๊ะ เผ่ือ นา้ จะไปใชบ้ รกิ ารบา้ ง นา้ เหน็ แวบๆ ในกระจกหลงั พอ่ หนหู ลอ่ มากเลย โสด หรือเปล่า แล้วทำ� ไมหนไู ม่ไปอยู่กบั พ่อล่ะ มาทนลำ� บากท�ำอู่ซ่อมรถท�ำไม” “อาหารที่ส่ังไว้ให้ต้นหอมไปส่งที่อู่นะคะ หนูต้องรีบกลับไปท�ำงาน เดีย๋ วลูกค้าจะมารับรถแล้ว” มีนาเดินออกจากร้านโดยไม่สนใจเสียงเรียกของอีกฝ่าย แม่กับลูก นสิ ยั ไม่ต่างกันเลย เขาถึงได้บอกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น กลางดึกบนถนนหลวงย่านชานเมือง รถมอเตอร์ไซค์แบบเอนดูโร สีแดงสลับขาวแล่นมาด้วยความเร็วสูง ก่อนผู้เป็นเจ้าของจะแตะเบรกพา รถคู่ใจเข้าจอดข้างทาง มีนาถอดหมวกกันน็อกออกจากศีรษะ แล้วสะบัด ผมเปียยาวไปข้างหลัง ดวงตาคมหวานมองไปรอบๆ คืนน้ีมีผู้พิสมัย ความเรว็ มารวมตวั กนั คกึ คกั บางคนมาเพอ่ื แขง่ บางคนมาเพอื่ ดู แตห่ ลอ่ น มาเพื่อล่า เงินเดิมพันสองหมน่ื ถือว่าค่อนข้างสูงส�ำหรับการแข่งขนั บนถนน ท่ีกติกามีแค่ใครเข้าเส้นชัยก่อนคนนั้นชนะ รับเงินสดแล้วแยกย้ายก่อน ตำ� รวจมา

22 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ มนี ากา้ วลงจากรถมอเตอรไ์ ซคข์ องตน คนทว่ั ไปอาจคดิ วา่ การแขง่ รถ เป็นอันตราย แต่ส�ำหรับหล่อนมันคือความสุข เวลาสายลมปะทะใบหน้า หล่อนรู้สกึ เป็นอิสระ หญิงสาวหยิบโทรศัพท์มือถอื มากดโทร. ออก คิ้วคม ได้รูปสวยเหนือดวงตาสีดำ� ราวกับนิลขมวดมุ่นเม่ือพบว่าปลายสายไม่ตอบ รับการติดต่อ มีนาเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋ากางเกง ริมฝีปากอิ่มสี กุหลาบเม้มแน่นอย่างหงุดหงิด เม่ือสิบนาทีก่อนกล้าส่งข้อความมาบอกว่า มาถงึ แล้ว แต่พอหล่อนโทร. ไปหา เขากลบั ไมย่ อมรบั สาย ไม่ร้วู า่ มวั ไปจบี สาวอยู่ท่ไี หน “เหลวไหลจรงิ ๆ เชียว” หญิงสาวกวาดตามองไปตามกลุ่มคน การ แขง่ รถคแู่ รกเรม่ิ ขน้ึ แลว้ แตห่ ลอ่ นยงั ไมร่ เู้ ลยวา่ คแู่ ขง่ ของตนเปน็ ใคร เพราะ ให้หนุ่มรุ่นน้องจัดการแทนทงั้ หมด “ใครกัน” มีนาหยุดสายตาที่ชายหนุ่มคนหน่ึง เขาสวมสูทสีขาวยืนอยู่บนเกาะ กลางถนนตรงข้ามหล่อน ไฟทางส่องกระทบชุดที่เขาสวมเป็นประกาย เรอื งรอง ดโู ดดเดน่ สะดดุ ตาและแตกตา่ งจากคนอน่ื เขามองตรงมาทห่ี ลอ่ น หญงิ สาวมองตอบดว้ ยความสนใจ แลว้ จๆู่ เขากเ็ ดนิ ขา้ มถนนมาหา ตดั หนา้ รถมอเตอร์ไซค์สองคันท่กี �ำลังขบั เคีย่ วกันมาเพ่อื แย่งกนั เข้าเส้นชยั “คณุ !” หล่อนกระโจนเข้าไปหาด้วยสัญชาตญาณ ชายหนุ่มจ้องมองอย่าง ตกใจ กอ่ นถกู หลอ่ นโถมเขา้ ใสจ่ นลม้ กลง้ิ ไปดว้ ยกนั หลบพน้ ลอ้ รถไปอยา่ ง ฉิวเฉียด มีนาร้องครางอย่างเจบ็ ปวดเม่อื ศรี ษะกระแทกพน้ื ถนนเตม็ แรง เจบ็ จนเห็นดาวระยิบระยับ หล่อนลืมตามองชายที่ตนช่วยไว้ ก่อนอ้าปากค้าง อยา่ งตกตะลงึ เมอ่ื พบวา่ เขาหลอ่ มาก หลอ่ ทส่ี ดุ เทา่ ทหี่ ลอ่ นเคยเหน็ มา หลอ่ เหมอื นไม่ใช่คน “เจ้าเห็นเรา?” เขาถามเสียงแผ่ว สหี น้าประหลาดใจ

มั ล ลิ ก า l 23 “ฉัน...” หล่อนพูดได้เพียงเท่านั้นความมืดก็เข้าครอบง�ำ สิ้นสติไปพร้อมกับ เสียงกรีดร้องของคนทีเ่ หน็ เหตุการณ์ “เจ้าเหน็ เราได้ยงั ไง...”

๒ แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ปลุกให้ หญิงสาวท่ีนอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่น ดวงตาด�ำขลับแวววาวเหมือน นลิ ฉายแววงนุ งงในตอนแรก กอ่ นเจา้ ตวั จะรอ้ งครางอยา่ งเจบ็ ปวดเมอื่ ระลกึ ได้ว่าตนอยู่ท่ีไหน มนี ามองไปรอบตัว สง่ิ แรกที่เหน็ คือเพดานสขี าวสะอาด โทรทัศน์จอแบนบนผนังปลายเตียง เก้าอี้รับแขกแบบปรับนอนได้ทางขวา มอื เหนอื ขนึ้ ไปเปน็ หนา้ ตา่ งบานใหญ่ มผี า้ มา่ นซาตนิ สฟี า้ ออ่ นปดิ ไวค้ รงึ่ หนงึ่ หญิงสาวยกมือข้างซ้ายข้ึนมาดู ใบหน้าเรียวเหยเกเมื่อเห็นเข็ม นำ้� เกลอื ปกั อยบู่ นหลงั มอื เมอื่ คนื นหี้ ลอ่ นออกไปแขง่ รถ แตย่ งั ไมท่ นั ไดแ้ ขง่ ก็เกิดเรื่องเสียก่อน เพราะมีผู้ชายคนหน่ึงเดินลงไปบนถนน ตัดหน้ารถ มอเตอร์ไซค์ที่ก�ำลังแข่งกันมาด้วยความเร็วสูง หล่อนกระโดดเข้าไปช่วย ผู้ชายคนน้นั ด้วยความตกใจ ก่อนหมดสตไิ ปเพราะศรี ษะกระแทกพื้นถนน มีนายกมือขวาคล�ำศีรษะตัวเอง ก่อนถอนใจยาวอย่างโล่งอกเมื่อ ไม่พบผ้าพนั แผล หมายความว่าศรี ษะของหล่อนไม่แตก นับว่าเป็นเรอ่ื งดี เรอ่ื งเดยี วทคี่ ดิ ออกตอนนี้ หญงิ สาวหนั ไปมองประตหู อ้ งพกั เมอื่ ไดย้ นิ เสยี ง

มั ล ลิ ก า l 25 ลกู บดิ ประตขู ยบั กอ่ นกลา้ และสมหมายจะเดนิ เขา้ มาในหอ้ ง ทงั้ สองยม้ิ กวา้ ง ด้วยความยนิ ดขี ณะรีบเดินมาหาหล่อน “เจ้ฟื้นแล้ว เจ็บตรงไหนบ้าง ปวดหัวหรอื เปล่า” กล้าถามด้วยความ เป็นห่วง “ปวดไปหมดทงั้ ตวั ” หลอ่ นตอบตามตรง “แลว้ ผชู้ ายคนนน้ั เปน็ ยงั ไง บ้าง เขาอยู่ท่ีโรงพยาบาลนี้ด้วยหรอื เปล่า” “ผู้ชายคนไหน” หนุ่มรุ่นน้องทำ� หน้างง “ผู้ชายคนท่ฉี นั ช่วยไว้ไง สวมสูทสีขาว หน้าตาหล่อๆ น่ะ” “ไมม่ ”ี้ เขาปฏเิ สธเสยี งสงู “ผมเหน็ เจย้ นื อยรู่ มิ ถนนคนเดยี ว แลว้ จๆู่ กก็ ระโดดไปตัดหน้ารถ โชคดีที่ไม่โดนรถชนคอหกั ตาย” มนี ายกมอื กมุ ศรี ษะ งนุ งงหนกั ขนึ้ ไปอกี หลอ่ นตาฝาดหรอื กลา้ ตาไม่ ดี ผู้ชายที่โดดเด่นขนาดน้นั ท�ำไมหนุ่มรุ่นน้องถึงมองไม่เหน็ ในเมือ่ หล่อน จำ� รายละเอยี ดของเขาไดห้ มด ตาคม ควิ้ ดก จมกู โดง่ ปากสวย ผวิ ขาว ผม ด�ำ คนเราจะตาฝาดได้ชดั เจนขนาดนเี้ ลยหรือ “มีสิ” หล่อนยืนยนั “ผู้ชายคนน้นั เดนิ ตดั หน้ารถ ฉนั กระโดดเข้าไป ชว่ ยเขา เรากลงิ้ ไปดว้ ยกนั บนพน้ื กอ่ นฉนั จะสลบไปเพราะหวั กระแทกพนื้ ” “ไม่มีใครเลยจริงๆ ผมเห็นเจ้กระโดดออกไปคนเดียว ตอนพามา โรงพยาบาลกม็ ีเจ้คนเดยี ว ไม่เช่ือถามคนอื่นดูก็ได้ เขาเหน็ กนั ทกุ คนแหละ หรอื ว่า...” กล้าทำ� ท่าขนลกุ “เจ้จะถกู สัมภเวสบี นถนนเล่นงาน” มีนากลืนน้�ำลายอึกใหญ่ หรือผีตายโหงบนถนนเล่นงานหล่อนแล้ว หญงิ สาวดงึ ผ้าห่มขึ้นมากอด หล่อนยิ่งไม่ค่อยถกู โรคกับผีอยู่ด้วย “แล้วการแข่งรถเม่ือคืนเป็นยงั ไงบ้าง” “ฝ่ายโน้นยดึ เดิมพันของเราไป เพราะเจ้ไม่สามารถลงแข่งได้” “ไดย้ งั ไง แบบนม้ี นั ขโี้ กงนห่ี วา่ ” หลอ่ นลกุ พรวดขนึ้ นงั่ ดว้ ยความโมโห แต่ต้องนอนลงไปอีกครง้ั เมอื่ อาการปวดศีรษะเล่นงาน “ใจเย็นก่อนหนูมีนา” สมหมายเอ่ยเตือนสติ “เงนิ ทองของนอกกาย

26 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ ไม่ตายเดีย๋ วก็หาใหม่ได้ แค่หนูปลอดภัยกด็ มี ากแล้ว คราวหน้าอย่าไปแข่ง อีกกแ็ ล้วกนั ” “หนจู ะพยายามค่ะ” หล่อนแบ่งรับแบ่งสู้ แล้วเปลยี่ นเรื่องพดู “หนู ต้องอยู่โรงพยาบาลอกี นานไหม ท่ีนคี่ ่ารกั ษาน่าจะแพง หนคู งสู้ค่ารักษาไม่ ไหว” “ไม่รู้เหมือนกนั เดย๋ี วลงุ จะให้กล้าไปถามหมอให้นะ” “ไม่ต้องถามแล้วลงุ หมอมาโน่นแล้ว” เขาพยกั พเยิดไปทปี่ ระตูห้อง มีนามองตามสายตากล้า แพทย์หนุ่มคนหนงึ่ เดนิ เข้ามา เขาเป็นชาย หนุ่มอายใุ กล้สามสิบ รูปร่างสูง ผิวขาว จดั ว่าหน้าตาดี สวมแว่นตากรอบ ทอง ท่าทางใจเยน็ หล่อนอ่านชอื่ บนเสื้อกาวน์ของเขา ‘นายแพทย์ต่อพงศ์ บรู ณเวช’ เขานามสกุลเหมอื นชอ่ื โรงพยาบาลเลย “สวัสดีครบั ผมหมอต่อพงศ์” เขาแนะนำ� ตวั เสียงนุ่ม “คณุ ฟื้นนาน หรอื ยัง ปวดหวั หรือเปล่า มึนงง อยากอาเจียนไหม” “ปวดหวั นิดหน่อยค่ะตอนท่ีขยบั ตัวเรว็ ๆ แต่ตอนน้ไี ม่ปวดแล้ว ฉัน จะออกจากโรงพยาบาลได้เม่ือไรคะ” หล่อนถามเข้าเรื่องทนั ที โรงพยาบาล บูรณเวชเป็นโรงพยาบาลที่ดี เครื่องมือแพทย์ทันสมัย ต้ังอยู่ไม่ไกลจากอู่ ของหลอ่ น แตค่ า่ รกั ษาพยาบาลคอ่ นขา้ งแพง เพราะเปน็ โรงพยาบาลเอกชน “ผมขอดูอาการอีกหน่ึงคืน เพราะหัวคุณกระแทกค่อนข้างแรง ถ้า พรงุ่ นไ้ี มม่ อี ะไรกก็ ลบั บา้ นไดค้ รบั ” เขาตอบค�ำถามหลอ่ น แลว้ หนั ไปพดู กบั พยาบาล ก่อนเดนิ ออกจากห้องไป มีนาหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน อยากออกจากโรงพยาบาลใจแทบ ขาด แต่เมอ่ื หมอบอกแบบนัน้ หล่อนกค็ งต้องอยู่ต่อ เพราะดงึ ดันกลบั บ้าน ตอนน้ี สองลุงหลานก็คงไม่ยอมอยู่ดี มีนานอนดูโทรทัศน์อยู่บนเตียง สมหมายกลับไปเฝ้าอู่รถ ส่วนกล้า ออกไปหาของกิน หญิงสาวกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปเร่ือยๆ ก่อนกดปิดเม่ือ

มั ล ลิ ก า l 27 ไม่มีอะไรชวนให้ดู ตอนนีอ้ าการบาดเจบ็ ของหล่อนดขี ้ึนมาก แต่อาการเบอ่ื หน่ายสาหัสนัก เพราะไม่ใช่คนที่ชอบอยู่เฉยๆ พอไม่มีอะไรให้ท�ำ ชีวิต เหมอื นไร้คณุ ค่าชอบกล เสียงเคาะประตดู งั ขึน้ หญิงสาวหันไปมอง แล้วลกุ ข้ึนนั่งอย่างระวัง ตัวเม่ือเห็นว่าคนท่ีเปิดประตูเดินเข้ามาคือพ่ีสาวต่างมารดาซึ่งปกติไม่ค่อย กินเส้นกันเท่าไร แต่วันน้ีสโรชากลับถือกระเช้าผลไม้มาเย่ียมหล่อนถึง โรงพยาบาล “ดูดกี ว่าทคี่ ิดนี่ ฉนั นกึ ว่าจะแย่กว่านี้เสยี อีก” สโรชาส่งกระเช้าผลไม้ ให้หล่อน สหี น้าแววตาเยาะหยัน เหมือนมาสมน�ำ้ หน้ามากกว่ามาเยี่ยมไข้ “ขอบใจ แต่ไม่ต้องล�ำมากมาเยี่ยมก็ได้ พรุ่งน้ีฉันจะออกจากโรง พยาบาลแล้ว” มนี ารบั กระเช้าผลไม้มา ไม่โมโห ไม่ตอบโต้ เพราะเหน็ จน ชนิ ชาแล้ว “ฉันก็ไม่ได้อยากมานักหรอก ถ้าพ่อไม่ส่ังให้มาดูว่าเธอตายหรือยัง นกึ เหรอว่าฉันจะฝ่ารถตดิ มาถงึ ทน่ี ่ี” “พ่อไปไหนเหรอ ท�ำไมไม่มาเอง” หญิงสาวถามเสียงแผ่ว สโรชา เกลยี ดหลอ่ น เพราะคณุ หญงิ จงกลนพี ดู กรอกหตู ง้ั แตเ่ ดก็ วา่ หลอ่ นจะมาแยง่ ความรักจากพ่อ ทั้งท่ีไม่จริงเลยสักนิด ลูกเมียน้อยจะส�ำคัญกว่าลูก เมยี หลวงไดอ้ ยา่ งไร ขนาดหลอ่ นเขา้ โรงพยาบาล พอ่ ยงั ไมค่ ดิ จะมาดดู ำ� ดดู ี เลย “บินไปเมืองนอกตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนแรกพ่อจะเลื่อนไฟลต์เพื่อมาดู อาการเธอ แต่ฉนั เห็นว่าไม่ใช่เร่ืองสำ� คญั อะไร เลยบอกให้พ่อเดินทางตาม กำ� หนดเดิม แล้วเอากระเช้ามาเยี่ยมเธอเอง” สโรชายม้ิ เยาะ สะใจทไี่ ดเ้ หยยี บย่�ำนอ้ งสาวตา่ งแม่ โดยไมร่ วู้ า่ ค�ำพดู ของตนท�ำให้มีนารู้สึกดีขน้ึ เพราะได้รู้ว่าความจรงิ แล้วพ่อเป็นห่วงหล่อน “ฉันเข้าใจแล้ว เธอกลบั ไปเถอะ เด๋ียวรถติด” “เธอกล้าไล่ฉนั เหรอ” พ่สี าวต่างแม่ตวาดแว้ด

28 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ มนี ามองอยา่ งออ่ นใจ ผเู้ ปน็ พเี่ ปน็ คนสวย เขา้ สงั คมเกง่ แตค่ วบคมุ อารมณ์ตวั เองไม่ได้ นกึ แล้วกเ็ สียดายแทน “ฉันไม่ได้ไล่ แค่แนะน�ำเฉยๆ แต่ถ้าเธออยากอยู่ต่อกต็ ามสบายเลย ฉนั จะนอนแลว้ ” หลอ่ นวางกระเชา้ ลงบนโตะ๊ ขา้ งหวั เตยี ง แลว้ ลม้ ตวั ลงนอน ดงึ ผ้าห่มขน้ึ มาคลุมตวั “จองหอง อย่าว่าแต่อยู่ร่วมห้องเลย แค่ใช้นามสกุลร่วมกันฉันยัง ไม่อยากเลย รบี ไปเปลย่ี นนามสกุล ก่อนเธอจะทำ� ให้ศภุ การมวั หมอง” “ขอบคณุ ทแ่ี นะนำ� แตฉ่ นั ไมเ่ ปลย่ี นหรอก ฉนั จะใชไ้ ปเรอื่ ยๆ แบบน้ี แหละ สะใจดี” มีนาแกล้งย่ัว ท�ำเอาผู้เป็นพ่ีสาวเต้นผาง แต่ยังไม่ทันได้อาละวาด คุณหญงิ จงกลนีก็เปิดประตเู ข้ามาก่อน หญิงสาวยกมือไหว้ตามมารยาท แม่เลี้ยงของหล่อนเป็นหญิงวัย ห้าสิบปีทีย่ ังสวยพริ้ง ผิวขาว รปู ร่างอวบ แต่งตวั เก่ง แต่ชอบดถู ูกคนอ่นื และขห้ี ึงมาก “กไ็ ม่ได้เป็นอะไรมากน่”ี นางรับไหว้อย่างขอไปที แล้วหนั ไปพดู กบั ลูกสาว “ท�ำอะไรอยู่ยายเกรซ แค่เอากระเช้ามาให้ท�ำไมนานจัง แม่รอจน เมอ่ื ยแล้วนะ” “มันยัว่ ประสาทเกรซค่ะ” “เหลวไหลน่า เรารีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวแม่ไปประชุมสมาคมไม่ทัน” นางควา้ มอื ลกู สาวออกเดนิ พลางพรำ�่ สอนไปดว้ ย “แมบ่ อกกคี่ รงั้ แลว้ วา่ อยา่ เอาทองไปรู่กระเบอื้ ง พวกลูกเมยี น้อยพูดไปกเ็ ท่านัน้ คนพวกนีไ้ ม่มสี ำ� นึก หรอก” มนี ากำ� มอื แนน่ อยา่ งอดกลน้ั สโรชาวา่ รา้ ยแลว้ ยงั ไมไ่ ดเ้ ศษเสยี้ วของ ผู้เป็นแม่ คุณหญิงจงกลนีจงใจพูดให้หล่อนได้ยิน ย�้ำว่าหล่อนเป็นแค่ลูก เมยี น้อยต�ำ่ ต้อย ไม่คู่ควรต่อปากต่อคำ� ด้วย ทั้งท่แี ม่ของหล่อนเสียมาร่วม สบิ ปีแล้ว แต่ความเกลียดชงั ของนางไม่ได้ลดลงเลย

มั ล ลิ ก า l 29 สวรรค์ช้นั ดาวดงึ ส์ จิรายุเทพบตุ รนั่งอยู่ทม่ี ้าหินอ่อนใต้ต้นหกู วางภายในสวนหย่อมของ มหาวทิ ยาลยั ดวงตาคมสนี ำ�้ ตาลเขม้ จอ้ งมองแทบ็ เลต็ สวรรคใ์ นมอื เมอื่ วาน เขาลงไปโลกมนุษย์เพ่ือดูมนุษย์ที่ตนต้องดูแล มนต์มีนาตัวจริงดูดีกว่า ภาพถ่ายมอมแมมท่ีเขาดูอยู่ตอนน้ีมาก หญิงสาวมีรูปร่างสูงโปร่ง ท่าทาง คล่องแคล่ว แววตามั่นใจในตัวเอง แต่มขี ้อเสียตรงชอบข่ีพาหนะอนั ตราย อย่างมอเตอร์ไซค์ เทพบตุ รหนมุ่ ปดิ แทบ็ เลต็ สวรรค์ ดวงตาคมหรลี่ งอยา่ งครนุ่ คดิ ปกติ มนษุ ยไ์ มส่ ามารถมองเหน็ เทวดา แตเ่ มอ่ื คนื เขาคดิ วา่ มนตม์ นี าเหน็ เขา เพราะ ตอนทเี่ ขาข้ามถนนไปหาหล่อน จู่ๆ หญงิ สาวกพ็ ุ่งเข้ามาหาเขาจนล้มกลิ้งไป กบั พ้ืนด้วยกนั หล่อนจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ แล้วหมดสตไิ ปเพราะ ศีรษะกระแทกพื้น แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ในเม่ือตาเนื้อของมนุษย์ไม่ สามารถมองเหน็ กายทพิ ย์ของเทวดา “ลงไปโลกมนุษย์ครั้งแรกเป็นยังไงบ้างท่านจริ าย”ุ เสียงคุ้นหูดังข้ึนด้านหลัง จิรายุไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเจ้าของเสียง คือยศธรเทพบตุ ร ซ่งึ ไม่รู้ว่าครึม้ อกครมึ้ ใจอะไรถงึ เข้ามาทักเขา ท้งั ทปี่ กติ แทบไมค่ ยุ กนั ดว้ ยซ�้ำ เทพบตุ รหนมุ่ เสกแทบ็ เลต็ ในมอื ใหห้ ายไป แลว้ หนั ไป ตอบค�ำถามอีกฝ่าย “ค่อนข้างแปลก แต่กไ็ ม่เลวนัก” “เห็นเขาพูดกันว่ามนษุ ย์ท่ีท่านดูแลเข้าโรงพยาบาลเหรอ” “ใช่” เทพบุตรหนุ่มยอมรับตามตรง เคยได้ยินว่าพวกมนุษย์ชอบ นนิ ทา ไม่คดิ ว่าเทวดากช็ อบเหมอื นกัน “หญงิ มนษุ ยข์ องทา่ นชา่ งอบั โชคนกั จๆู่ กม็ าเจบ็ ปว่ ยแบบน้ี แลว้ ทา่ น จะจับคู่ให้นางอย่างไร ระวงั จะเรียนไม่จบพร้อมเพอื่ นนะ” “อยู่โรงพยาบาลก็จับคู่กับหมอสิ ดีเสียอีก ไม่ต้องไปหาให้ล�ำบาก” รณกรพูดพลางเดินเข้ามาหา ดวงตาจ้องมองยศธรอย่างท้าทาย “ท่านเอา

30 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ เวลาไปดูแลมนษุ ย์ของตัวเองดีกว่าไหม” “เราก็แค่เป็นห่วง ทำ� ไมต้องว่ากันด้วย” “เราไมไ่ ดว้ า่ ” รณกรปฏเิ สธเสยี งสงู “เราเหน็ ทา่ นเทย่ี วเปน็ หว่ งคนอนื่ ไปทั่ว เรากก็ ลวั ว่าท่านจะเรยี นไม่จบเท่านน้ั เอง” “เราไปกอ่ นนะ แถวนอ้ี ากาศไมด่ ี อยแู่ ลว้ อดึ อดั ” ยศธรหนั มาพดู กบั จิรายุ แล้วสะบดั หน้าจากไปอย่างขุ่นเคือง “ทา่ นสองคนเปน็ อะไร ทำ� ไมชอบทะเลาะกนั ไมเ่ บอ่ื บา้ งหรอื ไง” จริ ายุ ถามอย่างอ่อนใจ ท้ังสองเป็นไม้เบื่อไม้เมากันตั้งแต่พบหน้า เพราะยศธร ชอบเปน็ ทห่ี นง่ึ ทำ� อะไรกต็ อ้ งเหนอื กวา่ คนอน่ื รณกรเองกไ็ มช่ อบเปน็ ทส่ี อง พวกเขาจงึ ปะทะกนั เป็นประจ�ำ “เรามาช่วยท่านนะ ท�ำไมท่านพูดเหมอื นเราเป็นคนผดิ ” “เราไม่ได้บอกว่าท่านผิด เราแค่ไม่อยากให้ท่านทะเลาะกับยศธร เทพบตุ ร พวกเราต้องอยู่ด้วยกนั อีกนาน ทำ� ดีต่อกนั ไว้ไม่ดกี ว่าเหรอ” “เราจะพยายามแลว้ กนั ” ผเู้ ปน็ เพอ่ื นตดั บทแลว้ เปลย่ี นเรอ่ื งพดู “เลา่ เรื่องมนุษย์ของท่านให้เราฟังบ้างสิ นางเป็นอย่างไรบ้าง แล้วท�ำไมถึงบาด เจบ็ ” จริ ายกุ ม้ หนา้ ซอ่ นรอยยม้ิ คำ� วา่ ‘มนษุ ยข์ องทา่ น’ ทำ� ใหห้ วั ใจของเขา เต้นแรงขึ้น ไม่รู้เหมอื นกันว่าทำ� ไม รู้แต่ว่าเขาชอบคำ� นม้ี าก “นางหน้าตาดูดีกว่าในรูปนิดหน่อย นอกนั้นก็เหมือนมนุษย์ทั่วไป ไม่มอี ะไรเป็นพิเศษหรอก” เขาเงยหน้าขึ้นตอบ “แค่นเ้ี องเหรอ” ผู้เป็นเพ่อื นทำ� หน้าผิดหวัง “นานๆ จะเจอมนษุ ย์ที่ ไม่มเี นอ้ื คู่สกั คน เรานกึ ว่านางจะมอี ะไรพิเศษเสียอีก” “มันก็ไม่เชิงหรอก” “ยงั ไง” ผู้เป็นเพอ่ื นจ้องเขม็ง “เราคิดว่านางมองเหน็ เรา” “เป็นไปไม่ได้หรอก” ผู้เป็นเพ่ือนส่ายหน้าดิก “มนุษย์กับเทวดาอยู่

มั ล ลิ ก า l 31 คนละภพภูมิกนั ตาของมนษุ ย์ไม่อาจเห็นกายทพิ ย์ของพวกเราได้” “ตอนแรกเราก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน จนกระทั่งนางกระโดดเข้ามา ชว่ ยเรา เพราะคดิ วา่ เรากำ� ลงั จะถกู รถชน กอ่ นหมดสตนิ างจอ้ งหนา้ เราเขมง็ เราจงึ คดิ ว่านางน่าจะมองเหน็ เรา” “ถ้าเป็นอย่างท่ีท่านเล่า” รณกรขมวดค้ิวครุ่นคิดแล้วชูน้ิวขึ้นสองนิ้ว “มีความเป็นไปได้สองทาง หนึ่งคอื หญิงสาวมีสมั ผสั ที่ละเอียดมาก ซงึ่ อาจ เกดิ จากบญุ บารมที ่สี ั่งสมมา ทำ� ให้นางมองเห็นเหล่าโอปปาตกิ ะ เช่นเทวดา อย่างพวกเรา เปรต อสรุ กาย รวมท้ังวญิ ญาณทง้ั หลาย” “แล้วทางทสี่ องคือ...” เขาถามเสียงเบา “ท่านกับนางเคยผูกพันกันมาในอดีตชาติ จึงท�ำให้นางมองเห็นท่าน ได้ แต่ถ้าให้แน่ใจคงต้องไปถามท้าวชัยภัทร อาจารย์น่าจะให้ค�ำตอบท่ี ชัดเจนได้” “ขอบใจท่านมาก แล้วเราจะหาเวลาไปคยุ กับอาจารย์เอง” เขายิ้มให้ ผู้เป็นเพ่อื นแล้วเปลี่ยนเรอ่ื งคุย “มนุษย์ของท่านเป็นอย่างไรบ้าง” “เขาช่อื น�้ำมนต์ นสิ ยั ดี หน้าตาดี เป็นลกู ชายคนเดียว มีพีส่ าวสคี่ น ครอบครัวจึงต้ังความหวังให้เขาช่วยสืบสกุล แต่เขาดันมีเนื้อคู่เป็นเพศ เดยี วกนั ” “เราเชอื่ วา่ ทา่ นท�ำได้ ทา่ นมผี ลการเรยี นดมี าตลอด ทา่ นจะตอ้ งเรยี น จบเปน็ คนแรกของรนุ่ แนน่ อน” เขาตบไหลใ่ หก้ �ำลงั ใจเพอื่ น แลว้ ขอตวั กลบั วมิ านของตนเพื่อวางแผนลงไปโลกมนษุ ย์อกี ครง้ั โลกมนุษย์ หอ้ งพกั ของมนตม์ นี าในเวลากลางดกึ เงยี บสนทิ หญงิ สาวเจา้ ของหอ้ ง นอนหลบั อยบู่ นเตยี ง สว่ นหนมุ่ รนุ่ นอ้ งทมี่ าเฝา้ ไขน้ อนหลบั อยบู่ นโซฟา ตรง มุมห้องใกล้ตู้เก็บของปรากฏกลุ่มควันสีขาวนวลหมุนวนเป็นวงกลม ก่อน จางหายไปแล้วแทนทดี่ ้วยเรือนร่างสูงสง่าในชุดสทู สขี าวสะอาดตา

32 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ จิรายุเทพบุตรเดินไปยืนข้างเตียงนอน ก้มมองหญิงสาวที่ตนต้อง ดูแลด้วยความสนใจ มนต์มีนานอนหลับได้น่าเอ็นดู มือขวากอดผ้าห่มไว้ แนบอก มือซ้ายวางอยู่เหนือศีรษะ ขาข้างขวาอยู่ในผ้าห่ม ส่วนขาข้างซ้าย ยนื่ ออกมาข้างนอก แสงจากโคมไฟหัวเตียงส่องกระทบใบหน้าของหล่อนดู นุ่มละมนุ น่ามอง ความจริงหญิงสาวเป็นคนสวย ถ้าจับแต่งเนือ้ แต่งตวั ดๆี คงหาชายหนุ่มดๆี มาเป็นคู่ครองได้ไม่ยาก เทพบุตรหนุ่มปัดเส้นผมนุ่มสลวยออกจากหน้าผากมน ก่อนดึงมือ กลับมาแทบไม่ทนั เมื่อจู่ๆ หญงิ สาวลมื ตาขน้ึ มามองเขา ดวงตาของท้ังสอง สบประสานกัน ก่อนหญิงสาวจะลุกพรวดข้ึนนั่ง ชี้หน้าเขาด้วยนิ้วมือสั่น ระรกิ “นายเข้ามาในห้องฉนั ได้ยังไง” “เจ้ามองเห็นเราจริงๆ ด้วย” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ แต่หล่อนยัง อุตส่าห์ได้ยนิ แล้วตอบเสยี งขุ่น “ฉันไม่ได้ตาบอดน่ี จะได้ไม่เห็นนาย” “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง หายดแี ล้วใช่ไหม” เขาเปล่ียนเร่อื งพูด “เจ้า-เรา นายมาจากไหนเนย่ี ” หลอ่ นขมวดควิ้ ใสเ่ ขา “พดู จาแปลกๆ เหมอื นไม่ใช่คนยคุ นี้” “เราเปน็ เทวดา ลงมาดแู ลเจา้ ” เทพบตุ รหนมุ่ ตอบตามตรง เมอื่ หลอ่ น มองเหน็ เขากไ็ ม่มีความจ�ำเป็นต้องปิดบงั และท่ีสำ� คัญเขาไม่อยากโกหกให้ เป็นบาปติดตวั มนต์มนี าจ้องหน้าเขานงิ่ ก่อนหัวเราะเสยี งดัง “ไปหลอกเดก็ เถอะ ในโลกนมี้ เี ทวดาทไี่ หน นายมาทโี่ รงพยาบาลถกู เพราะกล้าบอกใช่ไหม” “กล้า?” เขาหันไปมองเจ้าของช่ือแล้วหันมาพูดกับหล่อน “มนุษย์ ผู้ชายคนน้นั ใช่ไหม เขาไม่ได้บอกอะไรเราหรอก เพราะเขามองไม่เหน็ เรา” “กลา้ ตนื่ ขนึ้ มาคยุ กนั หนอ่ ยซ”ิ หญงิ สาวตะโกนเรยี ก แตห่ นมุ่ รนุ่ นอ้ ง

มั ล ลิ ก า l 33 ไม่รู้สกึ ตวั หล่อนจึงเร่งเสยี งขน้ึ อกี “ไอ้กล้า บอกให้ตนื่ ได้ยนิ ไหม แกนอน หลับหรอื ซ้อมตาย” “ไม่ต้องเรียกหรอก เราสะกดให้เขาหลับเอง พรุ่งน้ีเช้าถึงจะตื่น” เทพบุตรหนุ่มร้องห้าม หญงิ สาวหนั มามองเขา ดวงตาสนี ลิ มแี ววลงั เล แตก่ ย็ งั ไมเ่ ชอ่ื เขาอยดู่ ี “ไม่จรงิ โลกนีไ้ ม่มีเทวดา” “เราต้องท�ำยังไง เจ้าถึงจะเช่ือ” “หายตัวให้ดกู ่อน” หล่อนมองอย่างท้าทาย “ถ้านายท�ำได้ ฉันถงึ จะ เชือ่ ” “แค่เรื่องง่ายๆ เจ้าคอยดูให้ดีนะ” เขาก้าวถอยหลังสามก้าว แสดง อทิ ธิฤทธิห์ ายตัวให้หล่อนดู แล้วปรากฏตวั ข้ึนอีกคร้ัง “เป็นยังไงบ้าง คราวนเ้ี จ้าเช่ือเราแล้วใช่ไหม” เทพบุตรหนุ่มถาม แต่ หญิงสาวไม่ตอบ หล่อนนอนหลบั ตานง่ิ “ท�ำไมหลบั ง่ายจงั ” เขาขมวดควิ้ สงสัย “มนตม์ นี า อยา่ เพงิ่ หลบั สิ ตน่ื มาคยุ กนั กอ่ น” เขาเขยา่ หมอนทหี่ ลอ่ น หนุน แต่หญงิ สาวนอนเงียบ ไม่มที ีท่าว่าจะรู้สกึ ตวั “สงสัยจะไม่ได้หลบั ” จิรายุหัวเราะอย่างสุดกล้ัน แม่คนปากเก่งท้าให้เขาแสดงอิทธิฤทธ์ิ พอเขาท�ำให้ดกู ลับกลวั จนเป็นลม “เก่งแต่ปาก” เขาเอ่ยกล้ัวหัวเราะ ดึงผ้ามาห่มให้หล่อนแล้วหายตัว จากไป

๓ บ้านไม้สองช้ันสีขาวปลกู อยู่บนเนือ้ ท่ีสองร้อยตารางวา ล้อมรอบ ด้วยร้ัวไม้กึ่งปูนสูงเสมอศีรษะสีเดียวกัน ด้านหน้าติดถนนซอยขนาดสอง เลน ด้านหลังติดหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ บริเวณบ้านร่มรื่นด้วยต้นไม้ ใหญผ่ ลใิ บเขยี วชอมุ่ ดา้ นซา้ ยมอื เปน็ โรงจอดรถขนาดเลก็ มรี ถมอเตอรไ์ ซค์ แบบเอนดูโรสีแดงสลับขาวและรถมอเตอร์ไซค์วิบากสองคันจอดอยู่ข้างใน ส่วนด้านขวามือเป็นศาลานั่งเล่นทำ� จากไม้สักขัดเงา หน้าศาลาปลูกต้นมะลิ พุ่มใหญ่ออกดอกบานสะพรั่ง ส่งกลิน่ หอมอบอวลไปทว่ั บรเิ วณ รถกระบะคันเก่าแล่นมาจอดหน้าประตรู ้ัว มีนาก้าวลงจากรถเดินไป ไขประตรู ว้ั แลว้ เดนิ นำ� เขา้ ไปในบา้ นซง่ึ ยงั คงสะอาดสะอา้ นและเปน็ ระเบยี บ เรยี บร้อย แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้กลบั มานอนหลายวนั ด้วยมปี ้าอ้น แม่บ้าน แบบไปกลับช่วยมาดูแลตอนกลางวนั “ความจริงเจ้ค้างท่ีโรงพยาบาลอกี คืนกไ็ ด้ ไม่เหน็ ต้องรีบกลับมาแต่ เช้าแบบนเี้ ลย” กล้าเดนิ ตามเข้ามาพลางบ่นไปด้วย “อยไู่ มไ่ หวหรอก” หลอ่ นส่ายหนา้ “เมอื่ คนื ผที ฉ่ี นั เจอตอนไปแขง่ รถ

มั ล ลิ ก า l 35 ตามมาหลอกฉนั ถงึ ห้องพัก ขนื อยู่ต่อฉันได้หวั โกร๋นพอดี” “เจต้ าฝาดไปเองหรอื เปลา่ ” เขาเอย่ อยา่ งไมเ่ ชอื่ “เมอื่ คนื ผมกน็ อนอยู่ ด้วย ท�ำไมผมไม่รู้เรือ่ งเลย” “นายนอนหลบั เป็นตายน่ะสิ อุตส่าห์ให้ไปนอนเป็นเพ่ือน ดันปล่อย ให้ฉนั ถูกผีหลอกคนเดียว” หล่อนต่อว่าเสยี งเขยี ว กล้าหัวเราะเสยี งดงั แล้วยกมือยอมแพ้ “โอเค ผมผดิ เองที่หลับลึก แล้วผีบอกเจ้หรือเปล่าว่ามาหาทำ� ไม” “ยังไม่ได้คุยกันเลย พอเขาหายตวั ให้ดู ฉนั ก็เป็นลมไปก่อน ตน่ื มา อกี ทกี ็เช้าแล้ว” หล่อนเล่าเสยี งอ่อย กล้าน่ิงงันไปอึดใจหนึ่งก่อนหวั เราะดังกว่าเดิม “ตลกมากใช่ไหม หัวเราะให้พอเลยนะ เพราะเด๋ียวจะไม่ได้หัวเราะ แล้ว” หล่อนขู่เสียงเข้ม อตุ ส่าห์เล่าให้ฟังเพราะคดิ ว่าเป็นคนกันเอง ดนั มา หัวเราะเยาะกันได้ “ขอโทษครับ” กล้ายกมือปิดปากตัวเอง กล้ันหัวเราะจนหน้าแดง “ผมเห็นเจ้ไม่กลัวอะไรเลย ไม่นึกว่าจะกลัวผีขนาดน”ี้ “นายกลบั ไปทำ� งานเถอะ ป่านนล้ี งุ หมายบ่นแล้ว” “นน่ั สิ ผมกลบั กอ่ นนะ” เขาเดนิ ไปทปี่ ระตแู ลว้ หนั กลบั มา “เจอ้ ยคู่ น เดียวพักผ่อนเยอะๆ นะ ถ้าผีมาหาอีกก็อย่าเพิง่ เป็นลม ขอเลขสามตวั บน มาก่อน พวกเราจะได้รวยกันเสยี ที” “ไอ้บ้ากล้า ไปให้พ้นเลยนะ” มีนาหยิบกล่องกระดาษช�ำระปาใส่เขา กล้าเบ่ียงตัวหลบอย่าง คล่องแคล่ว แล้วว่ิงไปข้ึนรถกระบะขับออกไป ท้ิงให้หล่อนยืนหน้าบ้ึงอยู่ คนเดียว “ไอบ้ า้ กลา้ ปากเสยี จรงิ ๆ คนยง่ิ เสยี วๆ อยดู่ ว้ ย” หญงิ สาวบน่ พมึ พ�ำ พลางเดินขึ้นห้อง บ้านหลังน้ีเป็นเรือนหอของพ่อกับแม่ หล่อนอยู่ท่ีนี่มา ตงั้ แตเ่ กดิ ทผ่ี า่ นมาไมเ่ คยมอี ะไรมารบกวน เพราะมศี าลพระภมู อิ ยหู่ นา้ บา้ น

36 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ ผตี นนัน้ ต้องเข้ามาไม่ได้แน่นอน “หนกู ลับมาแล้วค่ะแม่ หนปู ลอดภยั ดีค่ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” มีนาหยุดพูดกับรูปถ่ายของแม่ท่ีแขวนอยู่บนผนังตรงเชิงบันได แม่ ของหลอ่ นเปน็ ผหู้ ญงิ ตวั เลก็ ผวิ ขาว ผมด�ำยาวเหมอื นหลอ่ น แมไ่ มไ่ ดส้ วย สะดดุ ตาแบบคณุ หญงิ จงกลนี แตแ่ ม่เป็นผหู้ ญงิ อ่อนหวาน จติ ใจดี ไม่เคย โกรธใคร แม่พบกับพ่อตอนไปท�ำงานที่โรงแรมอนันต์ธารา ตอนนั้นพ่อ เพงิ่ แตง่ งานไดไ้ มน่ าน สว่ นแมเ่ ปน็ สาวนอ้ ยทเ่ี พงิ่ เรยี นจบ ทนั ทที ไ่ี ดพ้ บหนา้ พวกเขากต็ กหลมุ รักกัน ท้ังทร่ี ู้ว่าเป็นความรกั ต้องห้าม หญิงสาวถอนใจยาว แม่รกั พ่อด้วยชีวติ รักโดยไม่หวังส่ิงตอบแทน ตง้ั แต่เลก็ จนโตหล่อนเห็นแม่น่ังรอพ่อท่ศี าลาหน้าบ้านจนชนิ ตา วันไหนพ่อ มาค้างทีบ่ ้าน แม่จะเบ่งบานเหมอื นดอกมะลติ ้องสายฝน วาระสุดท้ายของ ชวี ติ แมข่ อใหห้ ลอ่ นเขา้ ใจพอ่ แมบ่ อกวา่ พอ่ รกั หลอ่ นมาก แตท่ พ่ี อ่ ไมม่ าอยู่ กับพวกหล่อน เพราะพ่อต้องดแู ลอกี บ้านหนึ่ง หล่อนพยายามจะเข้าใจพ่อ แต่จนแล้วจนรอดหล่อนก็ทำ� ไม่ได้ “หนูคิดถึงแม่ค่ะ” หล่อนแตะน้ิวกับริมฝีปากตัวเอง แล้วยกมือไป แตะรปู ถ่ายของแม่ ก่อนเดินเข้าห้องนอนของตนทอ่ี ยู่ช้ันสองของบ้าน เสียงเพลงแปร่งหูลอยออกมาจากห้องน�้ำ ก่อนเจ้าของเสียงจะเปิด ประตูเดนิ ออกมา มีนายืนเช็ดผมอยู่หน้าโต๊ะเคร่อื งแป้ง ดวงหน้าเรยี วสวย ไร้เครอื่ งสำ� อาง เรอื นผมดำ� ยาวสยายเตม็ แผน่ หลงั หลอ่ นพาดผา้ ขนหนกู บั พนกั เกา้ อ้ี แลว้ เปดิ ลนิ้ ชกั หยบิ แปรงหวผี มออกมา ทวา่ ยงั ไมท่ นั ไดห้ วกี ต็ อ้ ง หันขวบั ไปข้างหลงั เมอ่ื เห็นร่างสงู ในชุดสูทสีขาวในกระจกเงา “นาย!” มีนาถอยหลังกรูดไปติดโต๊ะเครื่องแป้ง ดวงตาคมหวาน เบิกโตอย่างตระหนก มือก�ำแปรงหวผี มแน่นต่างอาวธุ ป้องกนั ตัว “นายมาทนี่ ไ่ี ดย้ งั ไง” หญงิ สาวถามเสยี งสน่ั การมชี ายหนมุ่ รปู งามบกุ มาหาถงึ หอ้ งนอนคงเปน็ ความฝนั ของผหู้ ญงิ หลายคน แตไ่ มใ่ ชส่ ำ� หรบั หลอ่ น

มั ล ลิ ก า l 37 ในตอนนี้ เพราะผู้ชายคนนไี้ ม่ใช่คน ทว่าเป็นผที ี่ตามมาจากโรงพยาบาล “หายตัวมา” เขายม้ิ ให้หล่อน ฟันขาวเรยี งสวย มีนากลืนน้�ำลายอึกใหญ่ หน้าบ้านมีศาลพระภูมิ ในบ้านมีห้องพระ แถมตอนนยี้ งั เปน็ เวลากลางวนั แสกๆ แตผ่ หี นมุ่ ตนนยี้ งั เขา้ มาในบา้ นหลอ่ น ได้ แสดงว่าเฮีย้ นไม่ใช่เล่น หญงิ สาวข่มความกลัวไว้ แล้วถามเขาไปตรงๆ ให้สน้ิ เรอ่ื งสิน้ ราว “นายต้องการอะไร มารบกวนฉนั ท�ำไม ถ้าอยากได้ส่วนบุญ พรุ่งนี้ ฉันจะไปใส่บาตรให้ที่ตลาด แต่อย่ามาให้ฉนั เห็นอีกเลย” “เราไมใ่ ชผ่ ”ี เขาท�ำหนา้ เมอ่ื ยใสห่ ลอ่ น “เราเปน็ เทวดา เราไมต่ อ้ งการ ส่วนบุญของเจ้า ต้องบอกก่ีครงั้ เจ้าถงึ จะเชอื่ ” “เทวดาจะมาเดนิ แถวนไ้ี ดย้ งั ไง นายตอ้ งเปน็ ผที ต่ี ายบนถนน บงั เอญิ คล่นื ของเราตรงกัน ฉันเลยมองเหน็ นายได้” ผหี นุ่มรปู งามถอนใจเฮอื กใหญ่ แล้วก้าวเข้ามาประชิดตวั หล่อน ยืน่ แขนทั้งสองข้างมาเท้าโต๊ะเครือ่ งแป้ง กกั ตัวหล่อนไว้ในวงแขนของเขา แล้ว ก้มหน้าลงมาให้หล่อนดใู กล้ๆ “ลมื ตาดูให้ชัดๆ เลย ผที ไ่ี หนจะหล่อขนาดน้ี เจ้ามตี ากเ็ หมือนไม่มี แยกผแี ยกเทวดาไม่ออก มันน่าน้อยใจจรงิ เชียว” มนี าเบกิ ตาโตด้วยความตกใจ จะถอยหนกี ท็ �ำไมไ่ ดเ้ พราะสะโพกตดิ โต๊ะเคร่ืองแป้ง จงึ ได้แต่ทำ� ตัวลบี ทีส่ ดุ เพ่ือไม่ให้สมั ผัสตวั เขา “เลกิ กลัวเราแล้วใช่ไหม” ผีหนุ่มถามเสียงนุ่ม หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง กล่ินหอมจากตัวเขาโอบล้อมหล่อนไว้ คล้ายกลิ่นดอกไม้แต่ไม่รู้ว่าดอกอะไร หล่อนเคยได้ยินว่าภูตผีจะมีกล่ิน สาบสาง แต่เขาตัวหอมมาก บางทีเขาอาจไม่ใช่ผีกไ็ ด้ “ยัง ขอพิสูจน์อกี นดิ หนงึ่ ” “พสิ จู น์ยงั ไง” เขาเลิกควิ้ ถาม “ถอยออกไปก่อนส”ิ หญิงสาวโบกมอื ไล่ พอเขาถอยออกไป หล่อน

38 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ ก็หยิบสร้อยพระที่ถอดวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งตอนเข้าไปอาบน�้ำยื่นให้เขา “ถ้านายไม่ใช่ผีก็ต้องจบั พระได้” “แค่น้ีเองเหรอ” เขาท�ำหน้าผิดหวัง หยิบสร้อยพระไปถือไว้แล้วส่ง คนื ใหห้ ลอ่ น “เราจบั พระเครอ่ื งของเจา้ ได้ เชอื่ หรอื ยงั วา่ เราเปน็ เทวดา ไมใ่ ช่ ภตู ผอี ย่างทีเ่ จ้ากล่าวหา” “เชื่อก็ได้” หล่อนรบั สร้อยพระมาสวม “แล้วเทวดามาทำ� อะไรทีโ่ ลก มนุษย์ บนสวรรค์ไม่มที ่ีให้เท่ียวเหรอ” “เรามาช่วยเหลือเจ้า” “ฉนั สบายด”ี หลอ่ นปฏเิ สธทนั ควนั “ไมต่ อ้ งการความชว่ ยเหลอื นาย ไปช่วยคนอ่นื เถอะ” “ถ้าท�ำได้เราท�ำไปนานแล้ว ไม่มาเซ้าซี้เจ้าหรอก” เขาเอ่ยอย่าง หงุดหงดิ “โอเค” หล่อนยกมือยอมแพ้ “นายต้องการอะไร พูดมาตรงๆ เลย ถ้าท�ำได้ฉนั จะท�ำให้ นายจะได้หมดห่วงแล้วกลับสวรรค์ไปอย่างสบายใจ” “พูดแบบน้คี ่อยยงั ชัว่ หน่อย” เขาย้ิมพอใจ เป็นรอยย้ิมที่ท�ำให้มีนาใจสั่นจนต้องบอกตัวเองว่าเขา ไม่ใช่คน หล่อแค่ไหนก็วางใจไม่ได้ “เราช่ือจริ ายุเทพบตุ ร เป็นเทวดามาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์” “นายมาจากสวรรค์ช้ันดาวดึงส์?” หล่อนพูดแทรกด้วยความสนใจ “บนนน้ั เขากนิ อยู่กันยังไงเหรอ แล้วพวกเขาดดู เี หมือนนายหรอื เปล่า” “ปกตแิ ล้วไม่กนิ พวกเราอ่มิ ทิพย์ มีความเป็นอยู่สขุ สบายตามกำ� ลงั บญุ ของตน แต่กย็ งั มีกเิ ลส รกั โลภ โกรธ หลง ไม่ต่างจากมนษุ ย์” “เป็นเทวดามกี เิ ลสด้วยเหรอ” หล่อนถามอยา่ งประหลาดใจ “แลว้ ถ้า ฉันอยากเป็นเทวดาต้องท�ำยงั ไงบ้าง” “ทำ� ความดไี วเ้ ยอะๆ แตต่ อนนอ้ี ยา่ เพง่ิ สนใจเรอื่ งนนั้ เลย มาฟงั เรอื่ ง ของเราให้จบก่อนเถอะ” เทพบตุ รหนุ่มมองน่งิ สีหน้าไม่ค่อยพอใจ

มั ล ลิ ก า l 39 “ขอโทษท”ี หลอ่ นยม้ิ แหย “ฉนั ตนื่ เตน้ ไปหนอ่ ย เชญิ นายพดู ตอ่ เลย ฉันไม่ขัดจังหวะแล้ว” “เราศึกษาที่มหาวิทยาลัยแห่งดาวดึงส์ ชั้นปีท่ีสี่ ภาควิชากามเทพ ศกึ ษา เมอ่ื เรยี นจบจะไดบ้ รรจเุ ปน็ กามเทพ สงั กดั กรมกามเทพ แตจ่ ะเรยี น จบได้ เราต้องสอบผ่านวชิ าศกึ ษารายกรณีก่อน” “บนดาวดงึ สม์ มี หาวทิ ยาลยั ดว้ ยเหรอ” หลอ่ นถามแทรกอกี ครงั้ อยา่ ง ลมื ตวั “แลว้ นกั ศกึ ษาภาควชิ ากามเทพศกึ ษาเขาเรยี นอะไรกนั บา้ ง มสี อนยงิ ธนูไหม ท�ำไมนายไม่มปี ีก แล้วคนั ศรกับลูกศรเก็บไว้ทไ่ี หนเหรอ” “เรยี นหลายอยา่ ง คณติ ศาสตร์ รฐั ศาสตร์ จติ วทิ ยา ทกุ ศาสตรท์ ช่ี ว่ ย ใหเ้ ราจบั คใู่ หม้ นษุ ยส์ �ำเรจ็ สว่ นวชิ ายงิ ธนไู มม่ สี อน คนั ศรกบั ลกู ศรกไ็ มเ่ คย พก เพราะเราไม่ได้ใช้ธนูยงิ ให้มนษุ ย์ตกหลมุ รักกนั เราไม่มปี ีกและไม่เคย เหน็ เทวดาองคไ์ หนมปี กี เราตอบคำ� ถามเจา้ ครบไหม” เขาจอ้ งมองนง่ิ สหี นา้ บูดสนิท “ครบถ้วนทุกข้อ ความจ�ำดีเนอะ” หล่อนยมิ้ แก้เขิน “แต่เพื่อความ สบายใจของทุกฝ่าย นายข้ามเรื่องสวรรค์ไปเลยก็ได้ แล้วบอกสิ่งท่ีนาย ต้องการมา ฉนั จะได้ไม่ต้องถามให้นายรำ� คาญอีก” “กด็ เี หมอื นกนั ” เขาพยกั หนา้ เหน็ ดว้ ย สบตาหลอ่ นแลว้ เอย่ เสยี งหนกั “เราถกู สง่ ลงมาในโลกมนษุ ยเ์ พอ่ื ทำ� หนา้ ทเ่ี ปน็ กามเทพฝกึ หดั จบั คใู่ หม้ นษุ ย์ ทตี่ นดแู ล ช่วยเหลือพวกเขาให้ได้พบรักแท้และมีชีวติ รักทมี่ ีความสขุ ” “อย่าบอกนะว่า...” หล่อนเบกิ ตาอย่างตกใจ “นายจะมาจับคู่ให้ฉัน!” “ใช่” เขาพยกั หน้า “เมอ่ื เจ้าได้คู่ครองทด่ี แี ล้ว ภารกิจของเรากถ็ ือว่า ลลุ ่วง” “ไม่เอา” หล่อนโวยวายเสียงดัง “ฉันไม่อยากมีแฟน ฉันไม่อยาก แต่งงาน นายไปจบั คู่ให้คนอ่นื เถอะ อย่ามาเสยี เวลากับฉันเลย” “เราทำ� แบบนนั้ ไมไ่ ดห้ รอก เพราะเราไมไ่ ดเ้ ปน็ คนเลอื กมาดแู ลเจา้ เอง แต่ระบบสารสนเทศของกรมกามเทพเป็นคนสุ่มเลอื กเจ้าให้เรา”

40 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ “นายกไ็ ปขอเขาเปลีย่ นสิ” “ไม่ได้” เขาส่ายหน้า “การสุ่มเลือกทำ� ได้แค่คร้งั เดยี ว เมอ่ื เลือกแล้ว ไม่สามารถเปลยี่ นได้ ถ้าเจ้าไม่ยอมให้ความร่วมมือกบั เรา เราก็ต้องติดอยู่ กับเจ้าไปเรอ่ื ยๆ จนกว่าจะท�ำหน้าทข่ี องตนสำ� เร็จ” “แบบน้ีฉนั ก็แย่ส”ิ มีนากระแทกตัวลงน่ังอย่างหงุดหงิด กรรมเวรอะไรของหล่อนไม่รู้ อยเู่ ปน็ โสดดๆี กม็ เี ทวดามาเสนอตวั หาคใู่ ห้ บอกวา่ ไมเ่ อากไ็ มย่ อม แถมยงั ขู่ว่าจะตามวอแวไปเรอื่ ยๆ จนกว่าหล่อนจะใจอ่อนอกี เสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน มีนาเดินไปชะโงกมองตรงหน้าต่าง เหน็ รถกระบะสดี �ำคนั ใหญ่จอดอยนู่ อกรวั้ กอ่ นชายคนหนงึ่ จะเปิดประตรู ถ ลงมา เขามรี ูปร่างผอมสงู ผิวคล�้ำ ตัดผมเกรียนเหมอื นทหาร สวมกางเกง ยนี กบั เสือ้ แจ็กเกตสีดำ� “นายชาญชัย” หญิงสาวพึมพำ� แล้วหันไปมองเทพบุตรหนุ่ม แต่เขา ไม่อยู่ในห้องแล้ว “อะไรของเขา คดิ จะมากม็ า คดิ จะไปก็ไป ไม่บอกกล่าว กันสกั ค�ำ” เสยี งแตรรถดงั ขน้ึ อกี ครงั้ ตามดว้ ยเสยี งกดกรงิ่ รวั ๆ อยา่ งคนอารมณ์ เสีย มนี ากลอกตาด้วยความร�ำคาญ แล้วเดนิ ลงไปหาแขกไม่ได้รบั เชิญ “มาแล้ว จะกดอะไรนักหนา เดีย๋ วกร่งิ ฉนั พงั พอดี” หญิงสาวตะโกน บอกพลางเปิดประตูร้ัวออกไป ชาญชัยเป็นลูกน้องคนสนิทของเสี่ยอำ� นาจ ผู้กว้างขวางในวงการรถแข่งและเจ้าของบรษิ ัทน�ำเข้ารถยนต์ หล่อนรู้จักกบั เส่ยี ใหญ่มาหลายปีแล้ว เพราะเขาเป็นเจ้าหนข้ี องตาหล่อน “มอี ะไร” หล่อนถามเสียงขุ่น “ยงั ไม่ถงึ เวลาจ่ายดอก ไม่ต้องรบี มา ทวงกไ็ ด้ เดย๋ี วถึงก�ำหนดฉันจะเอาไปให้เอง” “ฉันไม่ได้มาทวงหนี้ แต่มาพูดเร่ืองงาน เสี่ยจะจัดแข่งรถวันเสาร์นี้ แต่คนขบั ไส้ตง่ิ แตก คงหายไม่ทนั วนั แข่ง เสีย่ จึงอยากจ้างเธอไปขบั แทน” “แข่งรถประเภทไหน รถยนต์หรือมอเตอร์ไซค์”

มั ล ลิ ก า l 41 “รถยนต์แบบออฟโรด” มีนาขมวดคิ้วครุ่นคิด การแข่งรถแบบออฟโรดส่วนใหญ่แข่งกันใน ตา่ งจงั หวดั บนเสน้ ทางทรุ กนั ดารซงึ่ ขบั ล�ำบากกวา่ ถนนปกติ ทง้ั รถยนตแ์ ละ คนขับต้องมีความพร้อมสูงเพ่ือป้องกันอุบัติเหตุและความสูญเสีย หล่อน ไมค่ อ่ ยชอบขบั ออฟโรดเทา่ ไร เพราะยงุ่ ยากกวา่ การขร่ี ถมอเตอรไ์ ซคม์ ากนกั “ขอฉนั คดิ ดกู อ่ นนะ ชว่ งนงี้ านทอี่ เู่ รง่ ไมร่ วู้ า่ จะไปไดห้ รอื เปลา่ ” หญงิ สาวตอบแบง่ รบั แบง่ สู้ สมหมายเคยเตอื นหลอ่ นไมใ่ หย้ งุ่ เกยี่ วกบั เสยี่ อำ� นาจ เพราะเขาคดิ วา่ เสยี่ ใหญไ่ มไ่ ดจ้ ดั แขง่ รถอยา่ งเดยี ว แตม่ ธี รุ กจิ สเี ทาแอบแฝง อยู่ด้วย “อยา่ คดิ นาน เสยี่ ไมช่ อบรอใคร” เขามองเขา้ ไปในบา้ นแลว้ หนั มามอง หล่อน “บ้านเธอท�ำเลดีนะ ถ้าขายให้เสี่ย นอกจากจะปลดหน้ีได้แล้ว ยัง เหลือเงนิ ไปท�ำอย่างอ่นื ได้อกี ” “ขอบคุณท่ีแนะน�ำ แต่ตอนนฉี้ นั ยงั ไหว ถ้าหมุนไม่ทันจรงิ ๆ ฉันจะ นกึ ถงึ เสย่ี เป็นคนแรก” “ตัดสินใจได้แล้วก็รีบโทร. ไป ถ้าเธอไม่รับ ฉันจะได้ติดต่อคนอื่น” ชาญชัยเอ่ยก�ำชับ เดนิ กลับไปข้นึ รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเรว็ มนี าปดิ ประตรู วั้ เดนิ กลบั เขา้ บา้ น ดวงตาคมหวานมองไปรอบๆ รสู้ กึ โล่งใจทีไ่ ม่เห็นเทวดาจอมยุ่งอยู่ในบ้าน เพราะป้าอ้น แม่บ้านของหล่อนจะ มาท�ำงานตอนสบิ โมง ถ้าแม่บ้านสาวใหญ่เห็นผู้ชายอยู่ในบ้าน หล่อนคงได้ ตอบค�ำถามไม่จบไม่ส้ินแน่นอน “วางใจได้ ตาของมนุษย์มองไม่เห็นกายทิพย์ของเทวดาหรอก มแี ต่ เจ้าเท่านั้นท่ีมองเห็นเรา” เสียงแปลกปลอมดังขึ้นโดยไม่บอกกล่าวและไม่ เหน็ ตวั คนพูด “นายอยู่ท่ีไหน อย่ามาแต่เสียงสิ ฉันหลอนนะ” หล่อนตะโกนถาม แต่ไม่มเี สียงตอบ “คณุ เทวดา” หญงิ สาวรอ้ งเรยี กอกี ครงั้ หลงั ยนื รออยอู่ ดึ ใจหนงึ่ แตก่ ็

42 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ เหมอื นเดมิ เทวดาจอมยุ่งไม่ขานรับ สงสัยกลบั สวรรค์ไปแล้ว “เทวดาบา้ ” หลอ่ นพมึ พำ� อยา่ งหงดุ หงดิ แลว้ เดนิ ขนึ้ หอ้ งนอนของตน แสงแดดอ่นุ ยามสายสาดเข้าไปในอ่มู นสั ยานยนต์ กระทบละอองฝุ่น มองเห็นเป็นล�ำแสงสีทอง กล้าถือกระป๋องน�้ำมันเคร่ืองเดินไปยืนหน้า กระโปรงรถของลูกค้า ซง่ึ เอามาจอดทิง้ ไว้ให้ถ่ายนำ้� มันเครอื่ งและเช็กเบรก เม่ือเช้า ส่วนสมหมายเดินเข้าไปในห้องอบสีเพื่อตรวจดูสีรถยนต์ท่ีอบไว้ ตง้ั แต่เมอื่ วาน เสียงรถมอเตอร์ไซค์คุ้นหูดังมาจากหน้าอู่ ทั้งสองหันไปมองพลาง ขมวดคิ้ว เม่ือเห็นมอเตอร์ไซค์เอนดูโรสีแดงสลับขาวแล่นเข้ามาในอู่ แล้ว ว่ิงไปจอดข้างก�ำแพงใกล้ออฟฟิศ หญิงสาวเจ้าของรถก้าวลงมายืน ถอด หมวกกนั นอ็ กออกจากศรี ษะ สะบดั ผมเปยี ยาวไปขา้ งหลงั แลว้ ยม้ิ หวานให้ พวกเขา “ลุงสงั่ ข้าวหรอื ยัง” หล่อนถามสมหมาย “สั่งเผื่อหนจู านสิ หวิ ชะมัด เลย” “หนมู าท�ำอะไรทนี่ ี่” ชายสงู วยั เดนิ มาหา สีหน้าไม่สบายใจ “มาทำ� งานคะ่ นอนนานๆ มนั เบอ่ื ลงุ มอี ะไรใหห้ นทู �ำไหม” หลอ่ นยมิ้ ประจบ “ไม่มีหรอก” สมหมายส่ายหน้า “หนูเพิง่ ออกจากโรงพยาบาล กลบั ไปนอนพักท่ีบ้านเถอะ งานที่นล่ี งุ กับไอ้กล้าทำ� กันเองได้” มีนาย้ิมแหย นอนอยู่บ้านใครบ้างไม่ชอบ แต่ตอนนี้บ้านหล่อนไม่ เหมอื นเดมิ เพราะมเี ทวดาจอมจนุ้ คอยรงั ควาน แมเ้ ขาจะไมป่ รากฏตวั ออก มาให้เหน็ แต่หล่อนรู้สกึ เหมอื นถกู จ้องมองอยู่ตลอดเวลา เมอื่ ไม่สามารถ ข่มตานอนได้ หล่อนจึงลุกขนึ้ แต่งตัวมาทำ� งาน “ปลอ่ ยเจ้แกเถอะลงุ ” กล้าตะโกนบอก “แกไม่อยากอยบู่ า้ นคนเดยี ว แกกลัวผีที่ถนนตามมาหลอก”

มั ล ลิ ก า l 43 “ผอี ะไรของเอง็ ” สมหมายถามหลานชาย “ถามเจแ้ กดสู ”ิ กลา้ บยุ้ ใบม้ าทหี่ ลอ่ น “ผมไมอ่ ยากเลา่ เดย๋ี วแกดา่ เอา” มีนาขึงตาใส่หนุ่มรุ่นน้อง เล่ามาขนาดน้ยี งั จะกลวั หล่อนด่าอีกเหรอ “ผีอะไรหนมู ีนา” สมหมายหนั มาถามหล่อน “ไมม่ อี ะไรหรอกคะ่ ไอก้ ลา้ มนั บา้ ไปเอง ลงุ อยา่ ไปฟงั มนั เลย ตน้ หอม เอาข้าวมาส่งแล้ว ลุงส่งั เผอ่ื หนหู รอื เปล่า ถ้าไม่ได้ส่งั หนูจะได้ส่งั เพ่ิม” มนี าถอื โอกาสเปลย่ี นเรอื่ งพดู เมอื่ เหน็ ตน้ หอมถอื ถงุ อาหารเขา้ มาในอู่ รถ วนั นเ้ี ดก็ สาวสวมกระโปรงสนั้ สวมเสอื้ ยดื รดั รปู เอวลอย แตง่ หนา้ สไตล์ เกาหลีแบบทเี่ ด็กวัยรุ่นนิยม “พ่ีมีนา” ต้นหอมร้องทักเสียงใส แล้วยิงค�ำถามใส่เป็นชุด “พี่หาย ป่วยแล้วเหรอ ทำ� ไมออกจากโรงพยาบาลเร็วจัง พไี่ ปทำ� ท่าไหนให้รถชนได้ แล้วท�ำไมเน้อื ตัวไม่มรี อยแผลเลย” “พ่ีหายแล้ว ขอบใจท่ีเป็นห่วง วันนี้ไปเท่ียวไหนเหรอ แต่งตัวสวย เชยี ว” “ตอนเท่ียงหนูมนี ัดกบั เพอ่ื น เลยต้องแต่งตัวนดิ หน่อยค่ะ” เดก็ สาว บดิ ไปมาดว้ ยความเขนิ อาย กอ่ นหนั ขวบั ไปมองกลา้ ตาเขยี วเมอ่ื อกี ฝา่ ยแกลง้ พดู ลอยๆ เสยี งดัง “สวยท่ีไหน ยงั กับนางเอกงิว้ ” “นางเอกงิ้วบ้านป้านายส”ิ ต้นหอมแผดเสยี งดงั ล่นั “ชุดน้ีเกิร์ลกรุ๊ป เกาหลเี ขาใสก่ นั ยะ่ อยา่ งนายจะไปรอู้ ะไร วนั ๆ มดุ หวั อยแู่ ตใ่ ตท้ อ้ งรถ ปาก ก็เสยี หน้ากม็ อม ไม่ได้ขเ้ี ลบ็ พี่วนิ เลยสกั นิด” “พ่วี นิ ” เขาทำ� หน้างง “วนิ มอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยเหรอ” “ไอบ้ า้ กลา้ อยา่ มาวา่ พว่ี นิ ของฉนั นะ” เดก็ สาวเตน้ ผางดว้ ยความโกรธ ขณะที่กล้าหวั เราะชอบใจ เพราะแกล้งแทงใจด�ำอกี ฝ่ายได้ มนี าเบอ่ื ฟงั พวกเขาทะเลาะกนั จงึ หยบิ ถงุ อาหารสง่ ใหส้ มหมาย แลว้ ลากตน้ หอมไปสง่ หนา้ ประตู วางเงนิ คา่ อาหารใสม่ อื เดก็ สาว แลว้ ดนั หลงั ให้

44 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ รบี เดนิ กลับร้าน “ขอบใจมากนะ” “พี่มนี าต้องไล่ไอ้บ้ากล้าออก” เด็กสาวขืนตวั ไม่ยอมเดิน “ไม่งน้ั หนู จะไม่มาส่งข้าวท่นี ี่อีก” “ปกติก็ทะเลาะกนั เป็นประจ�ำ ทำ� ไมวันน้ีโกรธแรงนักล่ะ” “กม็ ันมาว่าพีว่ ินของหนู ถ้าพี่ไม่ไล่มนั ออก หนูจะโกรธพีด่ ้วย” เด็ก สาวประกาศกร้าว มีนาขมวดคว้ิ สงสยั ชกั อยากรู้ว่า ‘ไอ้พวี่ ิน’ คือใคร “พี่วนิ คือใครเหรอจ๊ะ แล้วเขาเป็นญาติข้างไหนของต้นหอม” “พไี่ ปอยทู่ ไ่ี หนมาคะ” เดก็ สาวจอ้ งหนา้ หลอ่ น แลว้ ถอนใจเฮอื กใหญ่ “พี่วินมีช่ือเต็มว่าวินธัย เป็นนักร้องนักแสดงที่ดังที่สุดในตอนนี้ ออกงาน อีเวนต์ทีไ่ หนห้างแตกท่ีน่ัน จนได้ฉายาว่า ‘วินห้างแตก’ ค่ะ” มีนาร้องอ๋อในใจยาวเหยียด ต้นหอมโกรธกล้าจะเป็นจะตายเพราะ เขาไปวา่ นกั แสดงคนโปรด วนั กอ่ นแมค่ า้ ขายไขใ่ นตลาดมาดา่ ชวนชมถงึ รา้ น หล่อนไม่เหน็ เด็กสาวจะโกรธเคอื งอะไร เดก็ วัยรุ่นสมยั นช้ี ่างเข้าใจยากเสยี จรงิ “ขอโทษจ้ะ พไ่ี ม่ค่อยดโู ทรทศั น์ เลยไม่ค่อยรู้จกั ดาราเท่าไร” “ต้นหอมมรี ปู ค่ะ” เดก็ สาวเปิดรปู ในโทรศัพท์ให้หล่อนดู หญิงสาวก้มมอง ยอมรับว่าพ่ีวินของต้นหอมหน้าตาดี ผิวพรรณ สะอาดตา แต่เมื่อเทยี บกับเทวดาจอมจุ้นประจำ� ตัวหล่อน ‘วินห้างแตก’ ยงั ห่างอยู่หลายขุม “ต้นหอมมีรูปพ่ีวินเต็มโทรศัพท์เลย พี่มีนาดูสิคะ คนอะไรมองมุม ไหนก็หล่อ ไม่ยม้ิ กห็ ล่อ ยิ่งยิ้มก็ย่ิงหล่อ” “พ่ีไปท�ำงานก่อนนะ เด๋ยี วตอนเยน็ ลกู ค้าจะมารับรถ” มีนาเดินกลับเข้าอู่รถ ทิ้งให้เด็กสาวยืนถือโทรศัพท์ค้าง เวลาของ หล่อนเป็นเงินเป็นทอง แถมหล่อนยังเลยวัยคลั่งไคล้ดารามานานแล้ว จึง

มั ล ลิ ก า l 45 ไม่อยากฟังต้นหอมคุยเรื่องนกั แสดงคนโปรดให้เสยี เวลาทำ� งาน “กล้า” หล่อนหยุดยืนข้างหนุ่มรุ่นน้องแล้วกระซิบถาม “คืนนี้มีแข่ง ไหม ฉนั อยากได้เงินมาจ่ายดอกเสี่ยอำ� นาจ” “เจเ้ พงิ่ ออกจากโรงพยาบาลนะ ถา้ ลงุ หมายรเู้ ขา้ ผมถกู ดา่ หชู าแน”่ เขา กระซบิ ตอบขณะที่มอื ทำ� งานไปด้วย เพราะกลัวว่าผู้เป็นลงุ จะผิดสงั เกต “กอ็ ย่าให้รู้สิ แค่นีก้ ไ็ ม่มีใครถูกด่าแล้ว” “เจ้ไหวแน่เหรอ” เขาถามอย่างไม่แน่ใจ “คราวที่แล้วก็เจ๊งไปต้งั สอง หม่นื ” “ไหวสิ” หล่อนยนื ยนั “คราวท่แี ล้วมันเป็นอุบัตเิ หตุ รบั รองคราวน้ี ฉนั ไม่แพ้แน่” “ถ้าเจ้ม่นั ใจว่าไหว เดย๋ี วผมจะโทร. ไปถามไอ้โต้งให้ ได้เร่ืองยังไงจะ บอกอีกท”ี “ขอบใจนายมาก” หล่อนตบไหล่รุ่นน้อง แล้วเดินเข้าไปในออฟฟิศ เพ่ือท�ำบัญชคี ่าใช้จ่ายของอู่เดือนนี้ มีนาขี่รถมอเตอร์ไซค์เอนดูโรคันโปรดไปยังจุดนัดหมาย คืนนี้เหล่า ผพู้ สิ มยั ความเรว็ มารวมตวั กนั นบั รอ้ ย เพอ่ื ชมการแขง่ ขนั นดั สำ� คญั ระหวา่ ง นักแข่งเจ้าถ่ินมากฝีมือกับผู้ท้าชิงหน้าใหม่ท่ีได้ยินว่าเป็นถึงลูกชายเจ้าของ โรงงานยา่ นปรมิ ณฑล หญงิ สาวกวาดตามองไปรอบๆ กลา้ บอกวา่ คแู่ ขง่ ของ หลอ่ นเปน็ ลกู ชายนายตำ� รวจ เพง่ิ ลงสนามไดไ้ มน่ าน อยากหาประสบการณ์ มากกว่าเงินทอง คู่ของหล่อนจะแข่งเป็นคู่แรก เดิมพนั ไม่สูงนกั แค่ห้าพนั บาท “เจ้มนี า” กล้าร้องเรียกแล้ววงิ่ มาหา “คู่แข่งของเจ้ไปรอทจ่ี ุดสตาร์ต แล้ว คนื นอ้ี ย่าให้พลาดนะ ไม่งน้ั เสยี ช่อื นางฟ้านกั บิดหมด” “ใครนางฟ้านกั บิด” หล่อนเปิดหน้ากากหมวกกนั น็อกขน้ึ ถาม “กเ็ จ้ไง” กล้าชี้มาทีห่ ล่อน “แถบน้ีมนี ักแข่งผู้หญงิ ไม่กี่คน แล้วเจ้ก็

46 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ สวยทีส่ ดุ ในกลุ่ม พวกมันเลยต้ังฉายาให้เจ้ว่านางฟ้านักบิด” “เหลวไหล นางฟ้าบ้าบออะไร” มีนาปิดหน้ากากหมวกกันน็อก แล้วพารถมอเตอร์ไซค์คู่ใจไปท่ีจุด สตารต์ คนสว่ นใหญช่ อบตดั สนิ คนดว้ ยกนั จากภายนอก โดยไมส่ นใจความ สามารถท่ีซ่อนอยู่ข้างใน พอเห็นหล่อนเป็นผู้หญิง พวกเขาก็พากันสนใจ แต่รูปร่างหน้าตา ไม่มีใครสนใจว่าหล่อนซ่อมรถเก่งแค่ไหน หล่อนขี่ มอเตอร์ไซค์ได้เร็วแค่ไหน รวมทั้งคู่แข่งปากเปราะของหล่อนด้วย พอลูก นายต�ำรวจเห็นหล่อน หมอนั่นกเ็ ริ่มต้นพูดดถู กู ทันที “ผู้หญงิ เหรอ” “ใช่ ข้องใจอะไรเหรอ” หล่อนเปิดหน้ากากหมวกกนั น็อกข้ึนถาม “เปลา๊ ” เขาปฏเิ สธเสยี งสงู “แคไ่ มค่ ดิ วา่ ผหู้ ญงิ จะมาแขง่ รถแบบน้ี นกึ ว่าจะอยู่บ้านเลี้ยงลกู เสยี อีก” “ขอใหฝ้ มี อื ดเี หมอื นปากนะ” หญงิ สาวปดิ หนา้ กากหมวกกนั นอ็ ก หนั ไปให้ความสนใจการแข่งขัน เพราะส่ิงที่จะพิสูจน์ตัวตนของหล่อนได้คือ ความสามารถในการบังคบั รถ ไม่ใช่ฝีปาก “ตอ้ งชนะเทา่ นน้ั นะเจ้ ไมง่ นั้ พวกเราไดก้ นิ มามา่ กนั ทง้ั เดอื นแน่ เพราะ ผมแทงข้างเจ้ไว้เยอะ” กล้าตะโกนเชียร์อยู่ในกลุ่มคนดู มีนาชูน้ิวโป้งให้หนุ่มรุ่นน้อง ยืนยันว่าคืนน้ีหล่อนไม่ยอมแพ้แน่ หล่อนจะท�ำให้พวกท่ีชอบเหยียดเพศเห็นว่าผู้หญิงท�ำได้ทุกอย่างท่ีอยากท�ำ โดยไม่ยอมให้เพศสภาพมาเป็นอปุ สรรค ธงปล่อยตัวถูกยกข้ึน หญิงสาวเพ่งสมาธิไปข้างหน้า ก่อนออกตัว ทันทที ี่ธงฟันลง เสียงเคร่อื งยนต์คำ� รามกึกก้อง รถมอเตอร์ไซค์สองคนั พุ่ง ออกจากจุดปล่อย แล่นไปบนถนนหลวงด้วยความเรว็ สูง มนี าก้มตัวลงตำ�่ บดิ คนั เรง่ จนสดุ หลอมรวมเปน็ หนง่ึ เดยี วกบั รถคใู่ จ ยง่ิ รถมอเตอรไ์ ซคแ์ ลน่ เร็วแค่ไหน หล่อนย่ิงรู้สึกเป็นอิสระมากขึ้นเท่าน้ัน ระยะห่างระหว่างคู่แข่ง เพมิ่ มากขน้ึ ลกู นายตำ� รวจไมเ่ กง่ เหมอื นปาก หล่อนจงึ พารถคใู่ จเข้าเสน้ ชยั

มั ล ลิ ก า l 47 ไปก่อน คว้าชยั ชนะมาได้อย่างไม่ยากเยน็ “เธอเก่งมาก” คู่แข่งของหล่อนเอ่ยชมหลังตามมาถงึ เส้นชัย “นายกไ็ มเ่ ลวเหมอื นกนั ” หลอ่ นเปดิ หนา้ กากหมวกกนั นอ็ กยมิ้ ใหเ้ ขา เม่ือการแข่งขันจบแล้วก็ไม่จ�ำเป็นต้องเป็นศัตรูกัน “ถ้านายอยากแก้มือ ตดิ ต่อโต้งได้ทกุ เวลา คืนนีฉ้ นั ขอตวั ก่อน” “เธอช่อื อะไรเหรอ” “มนี า” หลอ่ นปดิ หนา้ กากหมวกกนั นอ็ ก แลว้ ขร่ี ถกลบั ไปทจ่ี ดุ ปลอ่ ย ตัวซึง่ กล้ารออยู่พร้อมเงนิ เดิมพัน “สดุ ยอดเลยเจ”้ หนมุ่ รนุ่ นอ้ งวง่ิ มาหา “เราไดเ้ งนิ ทเี่ สยี ไปมาครบแลว้ แถมได้กำ� ไรมานิดหน่อย ห้าพนั เป็นเงนิ เดมิ พนั ส่วนหมืน่ เจ็ดเป็นเงนิ ที่ผม แทงข้างเจ้” “เอามาสองหมน่ื ก็พอ ท่เี หลอื นายเอาไป” “ขอบคุณครับเจ้” เขาสง่ เงนิ ใหห้ ลอ่ น หญงิ สาวรบั มาใสก่ ระเปา๋ หนั ไปมองขา้ งหลงั เมอื่ ได้ยินเสียงคนตะโกนดงั ล่นั “พ่อมงึ มา!” “แยกกันหนี พรุ่งน้เี จอกันท่อี ู่” หล่อนหันไปบอกกล้า หนุ่มรุ่นน้องพยกั หน้ารับ ว่งิ ไปขน้ึ รถมอเตอร์ไซค์ของตนแล้วขอี่ อก ไปก่อนอย่างรวดเรว็ มนี าขร่ี ถมอเตอรไ์ ซคค์ ใู่ จไปอกี ทางหนงึ่ ทงิ้ ความอลหมา่ นไวข้ า้ งหลงั หลอ่ นเลอื กถนนสายรองเปน็ ทางหนี เพราะถนนสายนที้ ะลอุ อกไดห้ ลายทาง ถ้าต�ำรวจตามมาหล่อนสามารถสลัดหนไี ด้ไม่ยาก เสยี งไซเรนดงั ไลห่ ลงั มา มนี ากม้ มองกระจกขา้ ง ขมวดคว้ิ อยา่ งขดั ใจ เมอื่ เหน็ รถตำ� รวจแลน่ ตามมา หญงิ สาวบดิ คนั เรง่ หนี แตจ่ ๆู่ รถมอเตอรไ์ ซค์ คใู่ จกก็ ระตกุ แลว้ ดบั ไปดอื้ ๆ หลอ่ นพยายามสตารต์ เครอ่ื ง แตส่ ตารต์ เทา่ ไร กไ็ ม่ตดิ

48 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ “อยา่ เกเรสลิ กู ตดิ เถอะนะ แมย่ งั ไมอ่ ยากถกู จบั ” หลอ่ นลองสตารต์ อกี ครง้ั แตเ่ ครอ่ื งยนตก์ ไ็ มม่ ที ที า่ วา่ จะตดิ ขณะทรี่ ถต�ำรวจใกลเ้ ขา้ มาเรอื่ ยๆ มีนามองหาทางหนีอย่างร้อนรน จะท้ิงรถหนีก็เสียดายรถ เอนดูโร คนั นไ้ี มใ่ ชถ่ กู ๆ เสยี ดว้ ย แถมหลอ่ นยงั รกั มนั เหมอื นลกู แตถ่ า้ ยนื อยอู่ ยา่ งนี้ มีหวงั ถูกจบั ทง้ั คนท้ังรถ “ท�ำไมเราถึงโชคร้ายติดๆ กันแบบน้ี บาดเจ็บเข้าโรงพยาบาล ถูก เทวดาตามรงั ควาน แลว้ ยงั จะโดนต�ำรวจจบั ขอ้ หาเดก็ แวน้ อกี ” หญงิ สาวกน่ ว่าโชคชะตาตวั เอง ก่อนผงะด้วยความตกใจเมอื่ เทวดาท่ีพูดถึงปรากฏกาย ตรงหน้าโดยไม่ให้สุ้มให้เสยี ง “จะกลัวอะไรนักหนา เราเป็นเทวดานะ ไม่ได้เป็นภูตผีปีศาจ” เขา ต่อว่าอย่างเคอื งๆ ใบหน้าหล่อเหลาบดู บง้ึ “อย่าเพิ่งมายุ่งได้ไหม ฉันก�ำลังจะถูกต�ำรวจจับแล้วเนี่ย” หล่อน พยายามติดเคร่ืองรถอีกครั้ง แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินค�ำพูดต่อมาของ เทพบุตรหนุ่ม “ถ้าเจ้าสญั ญาว่าจะยอมให้เราจบั คู่ เราจะช่วยให้เจ้าไม่ต้องนอนคุก” “ท�ำยังไง” หล่อนหนั ไปถาม “วธิ กี ารไม่สำ� คัญหรอก เจ้าแค่สญั ญามาก็พอ ทเ่ี หลือเราจดั การเอง” “ตกลง ฉันสัญญา” หญิงสาวรับปากอย่างร้อนรน เม่ือรถต�ำรวจ คนั น้ันตามมาทันแล้วเลีย้ วมาจอดดักหน้ารถหล่อน จิรายเุ ทพบตุ รย้ิมพอใจ ขยบั มายนื บังหล่อนไว้ มีนาชะเง้อมองผ่าน ไหล่เขา เห็นนายต�ำรวจคนหนึ่งลงจากรถเดนิ ตรงมาหาหล่อน เขามหี น้าตา คมเข้ม แววตาดุดนั ท่าทางจริงจงั “ทำ� อะไรสกั อยา่ งสิ เขาเดนิ มาทางนแ้ี ลว้ นะ” หลอ่ นกระซบิ เหงอ่ื แตก จนมือเหนียว “ใจเย็น” เทพบุตรหนุ่มกระซิบตอบ มีนากลั้นหายใจเม่ือนายต�ำรวจคนน้ันเดินมาหยุดตรงหน้าจิรายุ

มั ล ลิ ก า l 49 เทพบตุ ร หลอ่ นเหน็ เขามองตรงมาทหี่ ลอ่ น แตก่ ลบั ทำ� ทา่ เหมอื นมองไมเ่ หน็ ก่อนต�ำรวจอีกนายจะตามลงมาสมทบ คนนี้รูปร่างสูงผอม มีอายุมากกว่า คนแรก แตม่ ยี ศต่�ำกวา่ เพราะเขาเรยี กอกี ฝา่ ยวา่ ‘หมวดสารนิ ’ ดว้ ยทา่ ทาง นอบน้อม “มอเตอร์ไซค์คันน้ันหายไปไหนครับ เม่ือก้ีผมยังเห็นจอดอยู่ตรงน้ี เลย” “ไม่รู้เหมอื นกนั จ่า” ผู้มยี ศสูงกว่าส่ายหน้า “หรือว่าเราตาฝาดครับ” “ตาฝาดพร้อมกนั สองคนได้ด้วยเหรอ” คนมยี ศเป็นหมวดทกั ท้วง คนทถ่ี กู เรียกว่าจ่าน่ิงคิดแล้วโพล่งออกมา “หรอื วา่ เราถกู ผหี ลอกครบั รถมอเตอรไ์ ซคส์ แี จม่ ขนาดนนั้ จะหายไป เฉยๆ ได้ยังไง” “ผีไม่มีจริงหรอกจ่า น่าจะดวงดีมากกว่า เราไปตามจับคันอื่นกัน เถอะ” ต�ำรวจทง้ั สองเดินกลับไปขึน้ รถ แล้วขับออกไปอย่างรวดเรว็ มีนาผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เพ่ิงเข้าใจคำ� ว่าผีบงั ตากว็ ันนีเ้ อง “เทวดาคุ้มครองต่างหาก” จิรายหุ นั มาทำ� หน้าบ้ึง “นายรู้ได้ยงั ไง” หล่อนมองอย่างสงสัย “นายอ่านใจฉันเหรอ” “เราต้องไปแล้ว อย่าลมื สัญญาของเจ้ากแ็ ล้วกัน” เทพบุตรหนุ่มเอ่ย ก�ำชับ แล้วหายตวั จากไปทันที ท้งิ ให้หล่อนยืนอยู่คนเดียว “เทวดาบ้า พอโดนจับได้ก็ท้ิงกันด้ือๆ เลยนะ” หล่อนพึมพ�ำอย่าง ขัดใจ ลองสตาร์ตเครอ่ื งอีกครงั้ ซึ่งคร้งั นตี้ ดิ อย่างง่ายดาย “หรอื จะเป็นแผนของเทวดา” หญิงสาวขมวดค้วิ สงสยั แต่ไม่มีเวลา หาค�ำตอบ เพราะจู่ๆ หมาแถวนั้นกห็ อนข้ึนพร้อมกัน หล่อนมองซ้ายมอง ขวา แล้วรบี ขร่ี ถไปจากตรงนนั้ ทันที

๔ มีนาข่ีรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจเข้าไปในอู่ตรงไปจอดข้างออฟฟิศ หญงิ สาวก้าวลงจากรถ ถอดหมวกกนั นอ็ กวางลงบนเบาะ แล้วรวบผมผกู หางม้าอย่างง่ายๆ เมือ่ คนื กว่าจะกลับถงึ บ้าน อาบน�้ำเข้านอนก็เกอื บตสี อง เชา้ นห้ี ลอ่ นจงึ ตน่ื มาทำ� งานดว้ ยสภาพทไ่ี มเ่ ตม็ รอ้ ยนกั แตอ่ าการนนี้ า่ จะดขี นึ้ หากได้จิบกาแฟแก่ๆ สักแก้ว “เจ้มนี า” กล้าร้องเรียกพลางเดนิ มาหา “มอี ะไร เสยี งดังแต่เช้าเชยี ว” “มสี ิ” เขามองซ้ายมองขวาแล้วกระซบิ “เมือ่ คนื เจ้หนีรอดมาได้ยงั ไง ผมเหน็ รถต�ำรวจไล่ตามเจ้ไปตดิ ๆ นกึ ว่าเช้านต้ี ้องพาลงุ หมายไปประกันตัว เจ้แล้ว” “ไม่มีทางหรอก ฝีมือระดับฉนั ตำ� รวจหน้าไหนจะตามทัน ฉนั เล้ยี ว สองสามทีก็สลัดพ้นแล้ว” มีนาแกล้งคุยโม้กลบเกล่ือน เพราะขืนบอกว่า เทวดาช่วยไว้ ลกู น้องคงหาว่าหล่อนบ้า “ได้ยินแบบน้ีผมก็โล่งใจ ต่อไปเราคงต้องแข่งรถให้น้อยลง เพราะ

มั ล ลิ ก า l 51 ไอ้โต้งบอกว่าต�ำรวจก�ำลังกวาดล้างพวกแข่งรถบนถนน” “เสียรายได้ชะมัด” หญิงสาวบ่นอุบอิบ ก่อนหันไปมองข้างหลังเม่ือ ได้ยินสมหมายร้องถาม “คุยอะไรกนั เหรอ” “คุยเรอ่ื งเส่ียอำ� นาจจ้ะ” หล่อนตอบพลางขยบิ ตาให้กล้ารับลูกต่อ “ใช่ครบั ” เขารบี พยกั หน้า “เราก�ำลงั คยุ เรอื่ งเสี่ยอำ� นาจกนั ” “เส่ียอ�ำนาจทำ� ไมเหรอ” สมหมายเดินมาหา “เมื่อวานนายชาญชยั มาหาหนูที่บ้าน บอกว่าเส่ยี อ�ำนาจจะจ้างหนูไป ขบั รถแขง่ เพราะคนขบั ของเสยี่ ไสต้ ง่ิ แตก หนเู หน็ วา่ ลงุ ไมอ่ ยากใหย้ งุ่ กบั เขา เลยบอกไปวา่ ขอคดิ ดกู อ่ น” หลอ่ นถอื โอกาสเลา่ ใหท้ ง้ั สองฟงั ไปเลย กลา้ ฟงั แล้วเฉยๆ ส่วนผู้เป็นลงุ หน้าเครยี ดขึ้นมาทันที “ปฏเิ สธเขาไปเถอะ เสยี่ อำ� นาจเปน็ คนไมน่ า่ ไวใ้ จ ธรุ กจิ สว่ นใหญข่ อง เขาเป็นสีเทา ลงุ ไม่อยากให้หนตู ิดร่างแหไปด้วย” “หนกู ค็ ดิ แบบลุงน่นั แหละ แต่ค่าจ้างที่เขาเสนอมาไม่ใช่น้อยๆ แข่ง รถให้เขาสกั สองสามครัง้ หนูน่าจะปลดหนีไ้ ปได้บ้าง” หล่อนหยบิ เร่อื งเงิน ขึน้ มาหว่านล้อม “เงินดีก็จริง แต่มันเป็นเงินร้อน ได้มากไ็ ม่เป็นสขุ หรอก” “เงินร้อนก็ซื้อข้าวกินได้นะลุง ช่วงน้ีลูกค้าของเราลดลง ถ้าได้เงิน ทางอ่ืนมาช่วยบ้าง เจ้จะได้เหน่ือยน้อยลง” กล้าช่วยหล่อนพูดอีกแรง สมหมายมที ่าทอี ่อนลง หล่อนจึงรีบรกุ ต่อทนั ที “หนจู ะพากล้าไปด้วย มีอะไรจะได้ช่วยกัน ลงุ ให้หนไู ปเถอะนะ” “สรุปคือหนูอยากไปแข่งรถ ไม่ว่าลุงจะพูดยังไง หนูก็จะไปอยู่ดีใช่ ไหม” เขาถามอย่างรู้ทัน “หนูจะดูแลตัวเองให้ดี ลุงไม่ต้องเป็นห่วงนะ” หญิงสาวย้ิมประจบ แล้วหนั ไปมองหน้าอู่รถเมอื่ มรี ถเก๋งคนั หนึ่งแล่นมาจอด “เด๋ียวผมไปดเู อง” หนุ่มรุ่นน้องขันอาสาพลางเดินออกไปดู แต่แป๊บ

52 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ เดียวกเ็ ดินหน้าตื่นกลับมา ท่าทางลุกลี้ลกุ ลนจนหล่อนสงสัย “ใครมาเหรอ” “เจ้ดูเองเถอะ” เขาพยกั พเยิดไปทปี่ ระตู มีนามองตามสายตาลูกน้อง ก่อนกลืนนำ�้ ลายอึกใหญ่เม่ือเห็นนาย ต�ำรวจที่ตามจับหล่อนเมื่อคืนเดินเข้ามาในอู่ ผู้หมวดหนุ่มจ้องมองหล่อน แล้วเลอื่ นสายตาไปมองกล้า ก่อนหยดุ มองรถเอนดูโรคันเก่งของหล่อน “มีอะไรหรอื เปล่าคะ” หญิงสาวเดินเข้าไปหา เขาหันมามองหล่อนแล้วช้ีไปนอกร้ัว “รถของผมสตาร์ตไม่ค่อยติด ให้ช่างออกไปดูหน่อยสิ” “ได้ เด๋ยี วฉันดูให้เอง” “คุณเป็นช่างเหรอ ผมนกึ ว่าคนน้นั เสียอกี ” เขาช้ไี ปที่กล้า “หน้านาย ดคู ุ้นๆ นะ เราเคยเจอกนั มาก่อนหรอื เปล่า” “เปลา่ ครบั ผมหนา้ โหล ไปท�ำงานกอ่ นนะเจ”้ หนมุ่ รนุ่ นอ้ งบอกหลอ่ น แล้วเดนิ หลบไปหลงั อู่ “ไปดูรถกนั เถอะค่ะ” มนี าเดนิ นำ� ออกจากอู่ หมวดสารนิ เดนิ ตามมา หลอ่ นเปดิ กระโปรงรถ แล้วลงมือตรวจสอบเบอ้ื งต้น โดยมนี ายตำ� รวจหนุ่มยนื มองไม่ห่าง “ไดสตาร์ตนา่ จะมปี ัญหา ถา้ คณุ จะซอ่ มกท็ ง้ิ รถไว้ทน่ี ่ี แลว้ ฉนั จะเชก็ ให้ละเอยี ดอีกท”ี “คณุ เปน็ ชา่ งผหู้ ญงิ คนแรกทผี่ มเคยเจอ ไมย่ กั รวู้ า่ ผหู้ ญงิ ซอ่ มรถเปน็ ด้วย” “ผหู้ ญงิ กบั ผชู้ ายมคี วามสามารถไมต่ า่ งกนั ถา้ ไดร้ บั การฝกึ ฝนกท็ ำ� ได้ เหมอื นกนั โลกนมี้ ผี ู้ชายซ่อมรถไม่เป็นเยอะแยะไป” หญิงสาวปิดกระโปรงรถ ไม่รู้สึกอะไรกับคำ� พูดดูแคลนของอีกฝ่าย เพราะผู้หมวดหนุ่มไม่ใช่คนแรกท่ีคิดแบบน้ี และจะไม่ใช่คนสุดท้ายอย่าง แน่นอน

มั ล ลิ ก า l 53 “จริงของคุณ ซ่อมรถเป็น แล้วซ่ิงรถเป็นด้วยหรอื เปล่า” “เป็นค่ะ” หล่อนหันไปสบตาเขา “ทง้ั รถมอเตอร์ไซค์และรถยนต์ ถ้า ขบั ไม่เป็นแล้วจะซ่อมได้ยังไง จริงไหมคะ” “จริงครับ ซ่อมเสร็จแล้วโทร. มาท่ีเบอร์น้ี ผมจะรีบมารับ” เขาส่ง กุญแจรถกับนามบัตรให้หล่อน แล้วเดินไปข้ึนรถอีกคันท่ีจอดรออยู่ข้าง ก�ำแพง มนี าเดนิ กลบั เข้าอู่ กล้ารบี วงิ่ มาหาแล้วถามอย่างร้อนรน “เขาว่ายงั ไงบ้างเจ้ เขาจำ� พวกเราได้ไหม” “จำ� ไม่ได้หรอก แต่ถึงจำ� ได้กท็ ำ� อะไรพวกเราไม่ได้ นายเลิกกงั วลได้ แล้ว ไปขบั รถของเขาเข้ามา แล้วเช็กไดสตาร์ตให้ด้วย” หล่อนส่งกุญแจรถ ให้เขา แล้วเดนิ เข้าไปในออฟฟิศ มีนาน่ังท�ำบัญชีรายรับรายจ่ายของอู่อยู่ในออฟฟิศ รายรับเดือนนี้ ลดลงจากเดือนทีแ่ ล้ว แต่รายจ่ายกลับเพิม่ ขึน้ เพราะเครือ่ งปั๊มลมเสยี จึง ต้องซ้ือเคร่ืองใหม่มาทดแทน ยังไม่นับค่ารักษาพยาบาลของหล่อนท่ีจ�ำใจ ต้องเบิกเงินจากบัญชีของพ่อมาจ่ายอีก ถ้าเดือนน้ีหล่อนยังหาลูกค้าเพิ่ม ไม่ได้ เดือนหน้าคงไม่มเี งินจ่ายค่าจ้างให้สมหมายกบั กล้า ซึ่งหล่อนไม่มวี ัน ยอมให้เกดิ ขนึ้ แน่นอน หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบปากกา แต่กลับท�ำมันกลิ้งตกลงไปที่พื้น หล่อนก้มลงไปหยิบ พอเงยหน้าข้ึนมาก็เห็นจิรายุเทพบุตรยืนอยู่ตรงหน้า หล่อนผงะด้วยความตกใจ ก่อนนึกได้ว่าเขาเป็นเทวดา ไม่ใช่ผี “เมื่อไรเจ้าจะเลิกกลัวเราเสียที เราดูเหมือนภูตผีปีศาจเหรอ” เขา ยื่นหน้ามาให้ดูจนใกล้ หญิงสาวลุกไปหลบหลังเก้าอ้ี จับพนักไว้ต่างโล่ ป้องกนั ตวั “สงิ่ ทเ่ี หน็ เชอื่ ไมไ่ ดเ้ สมอไปหรอก นายอาจเนรมติ รปู กายขน้ึ มาหลอก ฉันกไ็ ด้ แต่ร่างกายทแ่ี ท้จรงิ เป็นซอมบเี้ ละๆ มนี �้ำเหลอื งไหลเยม้ิ ”

54 l รั ก ก า ย สิ ท ธิ์ มนี าแกล้งว่าเขาไปอย่างนนั้ เอง แต่เทพบุตรหนุ่มกลบั คดิ จริงจัง เขา ก้าวเท้าเข้ามาหา คว้ามือหล่อนไปจบั แก้มแล้วกดแนบไว้อย่างนัน้ “หน้าเราเละหรอื เปล่า มนี �ำ้ เหลอื งติดมอื เจ้าไหม” เขาถามเสยี งขุ่น หญงิ สาวยืนน่งิ เหมอื นถกู สาป กระแสประหลาดแล่นจากฝ่ามอื ไปที่ หวั ใจ แก้มเทวดานุ่มเหมอื นไหม กลนิ่ กายหอมเหมอื นดอกไม้ มึนเมาชวน ให้หลงใหล “เปลา่ ” หลอ่ นดงึ มอื กลบั มา ใจเตน้ โครมคราม “นายมาท�ำไม ถา้ ไมม่ ี อะไรกก็ ลบั ไปเถอะ ฉนั ต้องทำ� งาน” “เรามาหาคู่ให้เจ้าตามสัญญา” “ตอนนี้เลยเหรอ” หล่อนถามเสียงดงั “ใช่ เจา้ ไดค้ คู่ รองเมอ่ื ไร เรากเ็ รยี นจบเมอ่ื นน้ั นายตำ� รวจทม่ี าเมอ่ื เชา้ กน็ ่าสนใจนะ หน้าตาไม่เลว นิสัยเดด็ เดี่ยว ดเู ป็นผู้ใหญ่เหมาะกับเจ้าดี” จิรายเุ สกอุปกรณ์บางอย่างออกมา รปู ทรงสี่เหล่ียมผืนผ้า ด้านหลัง เปน็ สบี รอนซเ์ งนิ หนา้ ตาเหมอื นแทบ็ เลต็ ทม่ี ขี ายทว่ั ไป เขากม้ หนา้ กม้ ตาจมิ้ อยู่อึดใจหนึง่ จึงเงยหน้าข้นึ พูดกบั หล่อน “ยงั โสดด้วย ถ้าเลอื กเขาเป็นคคู่ รอง เจ้าจะไดเ้ ป็นคณุ หญงิ ก่อนอายุ ห้าสิบปี” “น่นั อะไร” หล่อนชไ้ี ปท่ีเจ้าสิง่ นั้น “แทบ็ เลต็ สวรรค์” เขาชใู ห้หล่อนดู “เคร่ืองมอื ท�ำงานของเรา” “มันท�ำงานยังไงเหรอ เหมือนแท็บเล็ตของโลกมนุษย์ไหม” หล่อน ถามดว้ ยความสนใจ กามเทพยคุ นไ้ี มพ่ กคนั ศรแตพ่ กแทบ็ เลต็ ชา่ งทนั สมยั เสียจรงิ “น่าจะคล้ายกนั ” “ขอฉันดหู น่อยได้ไหม” “ไมไ่ ดห้ รอก” เทพบตุ รหนมุ่ สา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ แลว้ เสกใหแ้ ทบ็ เลต็ หาย ไป “มนั เป็นความลับของสวรรค์ ให้มนษุ ย์ล่วงรู้ไม่ได้”

มั ล ลิ ก า l 55 “งก” หล่อนพมึ พำ� เสยี งเบา แต่เทวดาหูดียังได้ยนิ “เจ้าว่าอะไรนะ” “เปล่า” หล่อนปฏิเสธเสยี งห้วน “เปล่าก็ดแี ล้ว ตกลงเจ้าเลอื กตำ� รวจคนน้ันใช่ไหม เราจะได้จับคู่เจ้า กับเขาให้เลย” “เดยี๋ วกอ่ น!” หญงิ สาวรอ้ งหา้ มเสยี งหลง สมหมายกบั กลา้ ชะโงกหนา้ มามอง หล่อนโบกมือบอกพวกเขาว่าไม่มีอะไร แล้วหยิบรีโมตเครื่องปรับ อากาศมากดเปิด “นายจะมาท�ำเป็นมัดมือชกแบบนี้ไม่ได้นะ” หล่อนหันไปโวยวายใส่ เขา “ฉนั เพงิ่ เจอหน้าเขาแค่สองครัง้ พูดกนั ยงั ไม่ถึงสิบประโยค แล้วจะไป เปน็ อะไรกบั เขาได้ยงั ไง คนเราจะใชช้ วี ติ ค่รู ว่ มกนั มนั ตอ้ งรกั กนั กอ่ น เข้าใจ ไหม” “เร่ืองน้ันไม่ยากหรอก แค่เสกมนตร์ดลใจใส่เจ้าสองคนก็เรียบร้อย แล้ว” “หา้ มใชม้ นตรข์ องนายกบั ฉนั เดด็ ขาด” หลอ่ นเอย่ เสยี งเขม้ “ฉนั ยอม ใหน้ ายจบั คกู่ จ็ รงิ แตฉ่ นั จะเลอื กคนทฉ่ี นั รกั เทา่ นนั้ ซงึ่ ความรกั ตอ้ งเกดิ จาก การคบหาดูใจกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกนั ไม่ใช่เกดิ จากเวทมนตร์ของนาย ถ้า นายท�ำนอกเหนอื จากน้ี ถอื ว่าข้อตกลงของเราเป็นโมฆะ” “เราเป็นกามเทพมหี น้าทที่ ำ� ให้คนรักกัน เจ้าคดิ ว่าเราไม่รู้เรอ่ื งพวกนี้ เหรอ” เขาท�ำหน้าเบ่ือใส่หล่อน “มนตร์ดลใจแค่ช่วยให้มนุษย์มีจิตใจ เอนเอียงเข้าหากัน เปิดใจรับอีกฝ่ายได้ง่ายขน้ึ ไม่ใช่การทำ� เสน่ห์ให้หลงรกั หัวปักหวั ป�ำ เราแค่หาคู่ครองดีๆ ให้เจ้า แต่เจตจำ� นงยงั เป็นของเจ้า เจ้ามี สิทธิท์ ี่จะรกั ใครกไ็ ด้ตามทใี่ จของเจ้าต้องการ” “มนตร์อะไรฉันก็ไม่เอาทั้งนั้น” หล่อนยืนยันค�ำเดิม “นายต�ำรวจ คนนน้ั ฉันก็ไม่ชอบ” “เรอื่ งเยอะ” เทวดาหนมุ่ บ่นอบุ อบิ แลว้ แกล้งพดู ประชด “ถา้ ไม่ชอบ