เรื่องคาธ

17 กอ่ ตงั้ ขน้ึ ดว้ ยทรพั ยส์ มบตั สิ ว่ นหนง่ึ ของตระกลู แมเ้ มอ่ื ลกู หลานทอด ธุระหรอื หักพาเงินสู่ส่วนอ่นื แตล่ ะรายก็ประสบเคราะหก์ รรมนานา นา่ พรนั่ พรงึ ทา้ ยสดุ มคี นคน้ พบแผน่ หนงั แปลกๆ ในกำ� ปน่ั เกา่ ใตถ้ นุ คฤหาสน์ บนแผน่ หนงั จารเลขยนั ตแ์ ละอกั ขระโบราณดว้ ยโลหติ ลง วันเวลาขณะฟ้ามืดตะวันดับ สาปแช่งใครก็ตามที่เกาะเก่ียวกับ ศุภพโล ทว่าขบถตอ่ เจตนารมณบ์ รรพบรุ ุษ และคดิ คดมาตุภูม…ิ สายลมพัดมาวูบหนึ่ง ไอ้คันน่ิวหน้า เพ่งมองเส้นผมตัวเอง บนกระจก แล้วยกมอื ขน้ึ ลูบอีกครั้งทงั้ ทไี่ มม่ ีเสน้ ไหนตกหรอื กระดก ขนึ้ ปากบอก “สรปุ วา่ เคยมเี รอื่ งเหย้ี ๆ แบบนเี้ กดิ ขนึ้ กบั พวกนกั เรยี น เลวในศภุ พโลมาก่อนเหมอื นกนั ?” “แต่เงอ่ื นไขส�ำคัญคือช่วงปนี ้ันต้องเกิดสุรยิ คราส” อักกต์ อบ ไอค้ นั มนุ่ ค้ิว “กไู ม่เคยไดย้ ินพอยต์น”้ี ไม่แปลก ประวัติผู้ก่อตั้งโรงเรียนและค�ำสาปนี้ แม้จะมีราย ละเอียดโลดโผนจนแพร่หลาย แต่ท่ีแท้ก็เป็นแค่เร่ืองสนุกที่ทุกคน ร้สู ึกวา่ ไกลตวั ไกลจนแทบไม่มจี รงิ เรื่องไกลตัวจนแทบไม่จรงิ ใคร จะสนใจเสาะค้ยุ อักกถ์ อนหายใจ “มงึ ไม่เคยสงสยั เหรอ ถา้ มีค�ำสาปคอยเลน่ งานพวกนกั เรยี นเลวๆ แบบนนั้ จรงิ ทำ� ไมเรายงั เหน็ ไอห้ ลายคนนน่ั ไม่เป็นอะไร” เขาวรรคใหเ้ พ่ือนคิดตาม กอ่ นตอ่ “มคี นบอกกูวา่ ทีแ่ ท้มนั มี เง่ือนไขสำ� คญั ท่หี ลายคนยงั ไมร่ ู้ ก็เลยไมเ่ ชอื่ เงือ่ นไขนน้ั คอื คำ� สาป มกั จะเกิดขึน้ ในชว่ งใกล้สุรยิ คราส” “มนั อาจจะหมายความวา่ คำ� สาปไมไ่ ดม้ อี ย่จู ริง” ไอ้วัฒนข์ ัด ด้วยทา่ ทางนิ่งๆ มนั ไม่สนใจปลอกแขนทเ่ี อยี งกระเท่เร่ เทา่ ๆ กับที่ ไมส่ นใจเสอ้ื สทู เรยี บแตบ่ างชว่ งกลบั เปอ้ื นเศษใบไม้ ไมส่ นแมแ้ ตผ่ ม ~ ปราปต์ ~

18 ทำ� สนี �ำ้ ตาลเข้มท่ยี งุ่ พันกนั อกั กเ์ องก็ไม่สนใจคำ� พดู ของมนั “หรือไมง่ ้ัน ทเ่ี รื่องทกุ อยา่ ง เกิดข้นึ อาจเพราะก�ำลังจะเกดิ สรุ ยิ ุปราคาจรงิ ๆ!” “มงึ เชอ่ื ?” ต่อคำ� ถามของไอ้วฒั น์ อกั กถ์ อนหายใจ ล้วงโทรศัพทข์ น้ึ มา แสดงภาพทีแ่ คปหน้าจอไว้ เว็บไซต์ข่าวหลายเดือนก่อนลงรายละเอียดการพยากรณ์ว่า สุรยิ ปุ ราคาเต็มดวงจะพาดผา่ นนา่ นฟา้ ไทยในอกี ราวสามเดอื นข้าง หนา้ “เฮย้ !” ไอค้ นั อา้ ปากคา้ งทนั ที ขณะทไ่ี อว้ ฒั นจ์ อ้ งอกั กน์ งิ่ อยา่ ง รอคำ� อธบิ าย เขาบอก “กมู เี รือ่ งใหส้ งสยั ก็เลยไปคน้ ดจู นเจอน”ี่ “มเี รอื่ งใหส้ งสยั ?” ไอว้ ฒั นท์ วนคำ� เขา เสยี งและสหี นา้ ยงั ราบ ไรอ้ ารมณเ์ ชน่ เดมิ คนคน้ กลนื นำ�้ ลาย “เมอื่ วนั อาทติ ยพ์ อ่ ขบั รถขนผลไมจ้ ากสวน มาใหอ้ า กเู ลยแวะเอามาแบ่งให้น้าสทิ ธิด์ ว้ ย---” บา้ นของอกั ก์อยูท่ ีต่ ราด พอ่ ทำ� ธุรกิจรังนก เรอื กสวน และมี บอ่ กงุ้ นบั วา่ เปน็ เศรษฐรี ะดบั ยอ่ มๆ สามารถสง่ เขากบั พส่ี าวซงึ่ อายุ ห่างกันแคส่ ามปเี ข้าเรยี นโรงเรยี นเอกชนไดส้ บาย และแม้จะเข้าพกั ในหอหรหู ราสำ� หรบั นกั เรยี นได้ เขากบั พก่ี เ็ ลอื กจะอยกู่ บั อาซง่ึ มบี า้ น และท�ำธุรกิจในตัวเมืองพัทยานี้แทน นานทีจึงจะกลับบ้าน หรือ บางทีพอ่ กับแม่กข็ บั รถมาหาพร้อมของฝาก สปั ดาหท์ ผ่ี า่ นมา พอ่ กบั แมจ่ ะไปเยย่ี มพส่ี าวซง่ึ เขา้ เรยี นตอ่ ใน กรุงเทพฯ ท้ังคู่ถือโอกาสน�ำเงาะโรงเรียน ทเุ รยี น และมงั คดุ มาให้ อกั ก์กบั อาด้วย ของจำ� นวนมากกินกนั ไมห่ วาดไมไ่ หว เขาจงึ น�ำมา ~ คาธ ~

19 แบง่ ใหน้ า้ สทิ ธทิ์ โี่ รงเรยี น แกใจดี ยอมขบั รถพาเขาไปทำ� ธรุ ะในฐานะ สารวตั รนกั เรยี นหลายครงั้ นำ�้ ใจและการเลยี้ งคนคอื คำ� สงั่ สอนทพ่ี อ่ อบรมอักก์กับพส่ี าวมาแตเ่ ลก็ “เดี๋ยวนะ!” ไอ้คันขัดขึ้น ยกนิ้ว และตาโตข้ึนเล็กน้อยด้วย ทา่ ทางนกึ อะไรขนึ้ ได้ “สรปุ วา่ มงึ มาทนั เหน็ ตอนทรี่ ถนา้ แกไหลลงไป ชนไอ้พวกนั้น?!” ตอนพารุ่นน้องท่ีวิวาทกันเข้าไปในห้องฝ่ายปกครอง ทั้งเขา และไอค้ นั ไดเ้ หน็ การสอบปากคำ� คนในทเี่ กดิ เหตรุ ถชนนน่ั พวกเดก็ ๆ ยงั ปากดี ต่างจากน้าสิทธิ์ทกี่ ้มหน้าหงอย น้าสิทธ์ิจากบ้านในภาคอีสานมาหางานท�ำท่ีน่ี แม้งานสารถี จะชว่ ยใหพ้ อเก็บเงินได้บ้าง แตก่ ย็ ังไม่เรยี กว่ามฐี านะดี น่าสงสารแก จู่ๆ รถในความรับผิดชอบดันไหลไปชนรถ นักเรียนเข้า หวุดหวิดว่าจะมีคนบาดเจ็บอีกต่างหาก ไม่รู้จะโดน ท�ำโทษอยา่ งไรบา้ ง อกั กเ์ มม้ ปาก พยักตอบเพ่ือน “ตอนแรกนา้ สิทธิข์ บั รถคันน้ัน ออกไปซอื้ ของใหแ้ มบ่ า้ น กรู อตง้ั นาน พอแกมาถงึ กเ็ ลยรบี รอ้ นจอด รถ แล้วลงมาชว่ ยขนของจากรถกู---” จุดที่น้าสิทธิ์จอดคือบริเวณใต้อาคารด้านหน้า มันเป็นทาง ลาดทอดขนึ้ สปู่ ระตูขนของ และเพราะรถแกไปจอดตรงนนั้ ไอพ้ วก เด็กที่จะไปประท้วงจึงต้องจอดรถของมันไว้ท่ีตีนทางลาด เพ่ือขน ของบางส่วนออกจากประตูเดียวกนั ไปข้ึนรถ “แลว้ สรปุ อที า่ ไหนรถมนั ถงึ ไหลจากข้างบนลงมาชนเดก็ ได้!” อักก์ตอบไอ้คัน “แม่บ้านบอกน้าว่าเด๋ียวจะมีเด็กมาขนของ แกเลยตอ้ งถอยรถใหม้ ที วี่ า่ งหนา้ ประตไู วบ้ า้ ง หลงั เกดิ เรอ่ื ง กไู ปถาม แก แกวา่ นา่ จะลมื เปลย่ี นเกยี รจ์ ากเกยี รถ์ อยหลงั มาทเี่ กยี รพ์ ี รบี รอ้ น ~ ปราปต์ ~

20 จอดรถแล้วก็ใส่เบรกมือเลย ท่าทางเบรกมือคงไม่แน่น รถมันเลย ถอยแลว้ ไหลลงมา” “ซวยฉิบหาย!” ไอ้วฒั นไ์ มส่ นใจท่ีไอค้ ันโวยวาย ต้งั สมมตฐิ านวา่ “นา้ แกขับ รถมาตง้ั นาน เรอื่ งความปลอดภยั ในรวั้ โรงเรยี นตอ้ งเครง่ ทสี่ ดุ ทำ� ไม เสอื กลืมแคเ่ ร่ืองเข้าเกียรไ์ ปซะได้” “แม่งห่วงกินเงาะมงึ หรือเปล่าวะ” “ไม่ใช่โวย้ ” อักก์ตวาดไอ้คนั แล้วหนั หาไอว้ ฒั น์ “กูคดิ แบบมงึ ถามน้า น้าสทิ ธิ์ก็อึกๆ อักๆ แกจำ� ได้เหมอื น ว่าจะเปล่ียนเกยี ร์แล้ว แต่ตอนนัน้ รีบๆ เลยไมม่ ั่นใจ” “ถ้าแกไม่มนั่ ใจสักคน ใครจะชว่ ยแก้ตา่ งแทนได้” “แตท่ แี่ น่ๆ แกไมไ่ ดล้ อ็ กประตรู ถ” ไอ้วัฒน์ประสานสายตาเขา ปกติใบหน้าของมันนิ่งเรียบ แม้แต่สายตาก็ยากจะเสาะความ นานๆ ทีจึงจะบ่งความเช่นหนนี้ “มงึ หมายความวา่ ?” ภาพบางภาพพขุ นึ้ ในหวั ไมถ่ งึ ชว่ั วนิ าที แตอ่ กั กข์ นั ปดิ เสน้ ทาง ท่มี นั พงุ่ ขึน้ มา “กไู ม่ได้หมายความวา่ อะไร” แม้แตค่ ำ� พูดกด็ ูจะไม่ได้ หมายความเชน่ น้ัน “แค่บอกตามทน่ี ้าแกพูด” สายตาของไอ้วัฒน์มีวี่แววของค�ำถามลึกซ้งึ ยิ่งข้ึนกว่าเดมิ -3- เร่ืองไกลจะกลายเป็นเรื่องใกล้ตัว บางทีก็เพราะเราเป็นฝ่าย ยา่ งเทา้ เข้าหามันเอง เพ่ือตอบค�ำถามที่ทั้งเพ่ือนและตัวเองจดใจ ไม่ก่ีนาทีต่อมา ~ คาธ ~

21 อกั กก์ บั สองสหายสารวตั รนกั เรยี นจงึ รดุ มาหยดุ ดา้ นหลงั อาคารเรยี น โชคดที ีห่ ้องฝา่ ยปกครองต้ังอย่บู นช้นั กราวนด์ สามารถลอบ มาน่ังใต้หน้าต่าง แล้วโผล่หน้าแยงสายตาเข้าไปตามช่องมู่ลี่เพื่อ สงั เกตการณ์ดา้ นในได้ จากตรงน้ี พอจะเหน็ ภายในหอ้ งขนาดไมก่ วา้ งนกั ตกแตง่ ดว้ ย โทนขาวกระจา่ งตัดกับไม้สีอ่อน อยา่ งไรกต็ าม ความรสู้ กึ นนั้ คลา้ ยหอ้ งกลบั มดื ทะมนึ เพราะมี บางอยา่ งบดบงั ชวั่ กาลนาน โตะ๊ ทำ� งานตงั้ อยชู่ ดิ ฝาทงั้ สองดา้ น ดา้ น ในตัวใหญ่กว่าปราศจากผู้คน ขณะที่ด้านนอกตัวเล็กกว่า บัดนี้มี อาจารย์สาวผู้เป็นทั้งอาจารย์ประจ�ำชั้นและผู้ดูแลชุมนุมสารวัตร นักเรียนที่เขาสังกัด น่ังสนทนาอยู่กับเด็กนักเรียนจอมประท้วงทั้ง สามราย รวมถงึ คนขบั รถของโรงเรยี น อาจารย์ศนมิ รี ปู ร่างเลก็ ตัดผมสั้น อนั ย่ิงสง่ ให้ดวงตากลมโต และแก้มป่อง แกเป็นคนหน้าหวาน เสียงก็หวาน บุคลิกย่ิงหวาน อายจุ รงิ ยสี่ บิ หกปี แตร่ ปู ลกั ษณร์ วมๆ ดเู ดก็ กวา่ นนั้ การทแ่ี กเพง่ิ เขา้ ใหมเ่ มอื่ กลางเทอมกอ่ น กลายเปน็ สาเหตใุ หเ้ กดิ เสยี งลอื กงึ่ กงั ขา วา่ ท�ำไมจึงได้มาประจำ� ในห้องแหง่ อำ� นาจน้ี ไม่มีใครรู้ความจริง เหตุผลท่ีคนพอจะสรุปกันได้ คือกระแส สังคมที่ก�ำลังเปล่ียนไป ท�ำให้อาจารย์ส่วนใหญ่ล�ำบากใจและรู้สึก เสย่ี งกบั หน้าที่นี้ เผอื กรอ้ นจึงถกู โยนให้อาจารยเ์ ข้าใหม่ทา่ ทางใจดี อ้างว่าคนรุ่นใหม่เข้าใจและรับมือกับเด็กรุ่นใหม่ด้วยกันได้ดีกว่า เฉพาะเสียงนนิ ทาเบาๆ เทา่ นั้นทย่ี งั เชอื่ ว่า อาจารยศ์ นิได้เข้ามาอยู่ ในห้องนี้ ก็เพราะผ้ทู รงอ�ำนาจในหอ้ ง ‘ต้องใจ’ แกเปน็ พิเศษ ไม่มีเงาของ ‘ผู้ทรงอ�ำนาจ’ อยู่ในห้อง บางทีอาจออกไป จดั การเจา้ เดก็ สองคนทท่ี ะเลาะกันขา้ งนอกแทน ~ ปราปต์ ~

22 ขณะนี้ น้าสิทธิ์ผู้ผอมผ่ายน่ังก้มหน้าไม่ปริปาก ส่วนท้ัง อาจารย์และนักเรียนก�ำลังหน้าด�ำหน้าแดง แสดงว่าเถียงกันมาได้ พักใหญ่ บานหน้าต่างกระจกปิดแน่นและไม่มีช่องเปิดอ่ืนใด ถึง กระน้นั เสยี งจากขา้ งในยังพอเล็ดลอดให้จับความ “---ครกู ็ไมแ่ ปลกใจทีเ่ ธอไม่เชื่อเร่ืองนัน้ แตข่ องบางอยา่ ง ถึง ไม่เช่อื ก็อยา่ ลบหล”ู่ “ลบหลู่กับต้ังค�ำถามนี่ไม่เหมือนกันใช่มั้ยคะจารย์” แกนน�ำ เดก็ หวั แขง็ ชอื่ จำ� นรรจ์ มนั เปน็ เดก็ ตงุ้ ตงิ้ ซงึ่ ยงิ่ สรา้ งความนา่ อบั อาย ส�ำหรับชายลว้ นเฉกศภุ พโล อาจารย์ศนิเอยี งคอ “ค�ำถามวา่ ?” “วา่ มนั อาจจะไมใ่ ชแ่ คค่ �ำสาป!” อย่างพร้อมเพรียงกัน อักก์กับเพ่ือนท้ังสองที่แอบดูอยู่ด้วย กนั หนั มองตา นหี่ มายความวา่ แมแ้ ตอ่ าจารยศ์ นกิ ก็ ำ� ลงั คดิ ถงึ คำ� สาป ศภุ พโล?! ไม่ทันออกความเห็นกันว่าอย่างไร ห้วงคิดถูกกระชากคืน เพราะเสียงรุ่นน้องอีกรายต่อความเพ่ือนของมัน รายนี้ก็ตุ้งต้ิง ไมน่ อ้ ยกว่ากัน “มันอาจจะไมจ่ รงิ ทง้ั ยวงประวัติศาสตรศ์ ภุ พโลก็ได!้ ” “เชยี่ !” ไอค้ นั รอ้ งเสยี งดงั ทำ� เอาทงั้ อกั กแ์ ละไอว้ ฒั นร์ บี หดหวั ลงใต้หน้าต่าง พร้อมๆ กับยื่นมือตะครุบปากพลางกดบ่าเจ้าของ เสียงลงตาม “นำ้� แอร!์ ” ไอ้คนั ใชเ้ สยี งลม เงยหนา้ อยา่ งจะคาดโทษทอ่ แอร์ ทอ่ี ยู่ข้างบน “แม่งหยดลงหวั กู ผมเสยี ทรงโหมะ---พุ้ย!” น้ำ� อกี หยด หล่นใสป่ ากมันพอดี “เข้าปากก!ู ” ไอ้วัฒนฮ์ ม่ึ ฮ่มั บ้าง ~ คาธ ~

23 อกั กก์ ดั ฟนั “พวกมงึ จะแขง่ กนั เรยี กใหค้ นขา้ งในโผลห่ นา้ มาดู หรือไงวะ!” “มงึ แหละเสียงดงั สุด!” ไอส้ องตวั ใชเ้ สยี งลมพร้อมกนั อักก์ท�ำเสียงจ๊กึ จ๊กั สะบัดหน้ากลับไปติดตามสถานการณใ์ น ห้องต่อ ไม่สนใจไอ้คันที่พยายามขยับท่ีม่ันหนีน้�ำแอร์จนไปชนกับ ไอ้วัฒน์ รายหลงั ดูจะใชไ้ หล่ดันคืนเพื่อรกั ษาท่ีมนั่ เดิม ที่โต๊ะของอาจารย์ศนิ พวกรุ่นน้องตัวแสบก�ำลังเป็นฝ่าย อรรถาธบิ ายอาจารย์ “---ศรีพโลเป็นชุมชนโบราณรุ่นเดียวกับเมืองพระรถ มีมา ก่อนสุโขทยั หกรอ้ ยปี อยใู่ นยคุ ก่อนประวตั ศิ าสตร-์ --” “หมายความว่ายังไม่มีการบันทึกเรื่องราวใดๆ” อีกรายช่วย จ�ำนรรจ์ขยายความ “ถกู ! แตบ่ รรพบุรษุ ผ้กู ่อตงั้ ศภุ พโลเคลมว่าตวั เองสืบเชอื้ สาย มาจากคนในเมอื งนนั้ จารยว์ า่ มนั ไมป่ ระหลาดเหรอคะ นางนบั ญาติ กนั ยงั ไง มุขปาฐะจากร่นุ สู่รุ่นเอาเหรอ” “แล้วบรรพบุรุษผู้ก่อต้ังโรงเรียนจะโกหกแบบนั้นท�ำไม” อาจารย์ยงิ ค�ำถาม “เพราะศรีพโลเป็นเมืองเก่าแก่แถมยังยิ่งใหญ่ในแถบน้ีไงคะ ถ้ามีคนหลงเช่ือตามต�ำนาน ศุภพโลก็ย่อมจะดูเก่าแก่และย่ิงใหญ่ ตามไปด้วย” “นี่ยังไม่นับว่าบางคนมั่วถึงข้ันนึกว่า ศุภพโลคือเชื้อสาย เจ้าเมอื งศรพี โลมาก่อน เพราะชื่อคล้ายๆ กนั คะ่ !” “แต่พวกเธอก็ไม่มีหลักฐานเหมือนกัน---เด๋ียว!” อาจารย์ ยกน้วิ เปน็ เชงิ ปรามเมอ่ื ฝา่ ยนักเรียนเตรียมโต้อีก “แลว้ ตอ่ ให้เรือ่ งนี้ ไม่จรงิ เรากไ็ ม่สามารถตขี ลุมเอาว่าทุกเรอ่ื งนัน้ ไมจ่ รงิ นะ” ~ ปราปต์ ~

24 “เรื่องตามพระเจา้ ตากคงยากจะหาหลกั ฐาน แต่ง่ายๆ อย่าง การร่วมทุนกับหลวงราชไมตรีน่ะ ค้นยังไงก็ไม่เจอทางนั้นพูดถึง ศุภพโลเลยนะคะ ข้าวของเคร่ืองใช้ บันทึกหลายอย่างของทางนั้น ยังเก็บไว้เป็นพิพิธภัณฑ์ มันไม่น่าแปลกเหรอคะ ถ้าท�ำงานจนย่ิง ใหญ่มาด้วยกัน ทางน้นั จะไมพ่ ูดถงึ เลยสักแอะ” “พวกเธอก็เลยจะเหมาวา่ ค�ำสาปเปน็ แค่เร่ืองแตง่ ?” อาจารย์ มนุ่ คว้ิ แนน่ เขา้ ทกุ ที “แตจ่ ะเพอ่ื อะไร ความลกึ ลบั ? เกา่ แก?่ ยง่ิ ใหญ?่ พวกน้ีไม่ช่วยใหศ้ ภุ พโลกลายเป็นโรงเรียนดีเด่นไดห้ รอกนะ” “แต่มันก็จะท�ำให้มีคนหลงเชื่อ จนต้องพยายามท�ำตัวเป็น ‘เดก็ ด’ี ไมข่ บถ ต้งั ใจเรียนชว่ ยชาติ” “ซึ่งก็จะมีผลให้ศุภพโลมีช่ือเร่ืองการเรียนและระเบียบ มารยาทในทีส่ ุดคะ่ !” “---” อาจารย์ศนิจะอ้าปาก ทว่าเจ้าเด็กอีกรายในนั้นก็ชิงว่าก่อน “อาจารย์คงไม่ถามนะคะ ว่าแลว้ นนั่ ไมใ่ ชเ่ รื่องดีตรงไหน” คนที่…ไมร่ ู้ว่าตกลงก�ำลังจะถามจริงหรือไม่ กลบั หบุ ปากฉบั “แลว้ มนั ไมด่ ีตรงไหนวะ” ไอค้ ันถามเพอื่ นซะเอง อกั ก์แสร้งพ่นลมหายใจ “ท�ำเปน็ เตะ๊ สรปุ วา่ มึงก็ไมร่ แู้ หละวะ” ไอ้วัฒน์เป็นฝ่ายจุ๊ปาก กลอกตาเป็นเชิงช้ีให้เพื่อนหวนไป สนใจเร่ืองสำ� คญั อาจารย์สาวผมสั้นในห้องถอนหายใจ แค่ดูก็รู้ว่าก�ำลัง พยายามระงบั อารมณ์สดุ ขดี “โรงเรยี นแคค่ ดิ วา่ ทำ� ไมพวกเธอตอ้ งเสยี เวลาไปสนใจเรอ่ื งที่ มนั ไกลตวั ขนาดนนั้ ทขี่ องเรามนั ดอี ยแู่ ลว้ แลว้ เปน็ นกั เรยี นกค็ วรจะ ~ คาธ ~

25 ตั้งใจเรียนให้ด”ี “แล้วผลการเรยี นของพวกเราไมด่ ตี รงไหนคะ” คำ� ย้อนดูจะท�ำใหผ้ เู้ ปน็ ใหญแ่ ทบสะอึกอกี เห็นผลลัพธ์ดังน้ัน จ�ำนรรจ์ว่าต่อไปด้วยท่าทางกรีดกราย ม่ันใจยงิ่ ข้นึ “อีกอย่าง...ถ้าเราท�ำดูดายเพียงเพราะเห็นว่ามัน ‘ไกลตัว’ ปลอ่ ยใหค้ นอืน่ ได้รบั ความไม่เป็นธรรม---” “ต่อให้เปน็ ศัตรูของเราก็เถอะ” อกี คนสำ� ทับ “ใช่ ตอ่ ใหค้ นคนนนั้ จะเป็นศตั รขู องเราก็เถอะ” จ�ำนรรจ์พยัก หนา้ ตาม ทง้ั ทส่ี ายตายงั สบอาจารยม์ งุ่ มนั่ “เราจะรไู้ ดย้ งั ไงคะ วา่ วนั นงึ เรือ่ งไกลตัวมันจะไม่วกกลบั มาใกลต้ ัวเรา แลว้ ถงึ ตอนนน้ั จะยัง เหลือใครช่วยเหลือเราได้ เราคงต้องเผชิญชะตากรรมไปล�ำพัง ใน เมอื่ ตลอดมาไมเ่ คยคดิ ไมเ่ คยแมแ้ ตส่ งสยั ไมเ่ คยพยายามแกไ้ ขเพอื่ ใหไ้ ด้ส่ิงทถี่ ูกต้องหรอื เหมาะควรกวา่ !” ริมฝีปากของผู้เป็นอาจารย์ปริจากกันนิดหน่ึงคล้ายอยากจะ เถียง แต่กลบั ไม่มีเสยี งเถียง เสียงทีไ่ ด้ยนิ กลายเป็นเสียงไอ้คนั “ค�ำใหญค่ ำ� โตฉิบหาย ไอ้พวกน”้ี ในท่ีสุดพวกช่างเถียงจึงว่าต่อ “แทนที่จะเอาไปผูกกับเร่ือง ค�ำสาปบ้าบอนั่น เพ่ือหาว่าพวกเราเป็นคน ‘ผิด’ กติกา ท�ำไม โรงเรียนไมพ่ ยายามสืบความจริงว่าตกลงรถมันไหลลงมาได้ยงั ไง” “น้าสิทธ์ิแกก็บอกว่าลืมเปล่ียนเกียร์ แล้วเบรกมือมันน่าจะ หลน่ ใชม่ ้ัยคะนา้ ” อาจารย์สาวหนั หาคนขบั รถ ผูถ้ กู ถามกม้ หนา้ เหนยี ม “ผะ…ผมคดิ ว่าอยา่ งน้นั …” “แตน่ า้ สทิ ธก์ิ บ็ อกเองเหมอื นกนั วา่ จำ� ไดไ้ มแ่ มน่ และปกตเิ ขา้ ~ ปราปต์ ~

26 เกียร์พีตอนจอดทุกคร้ัง?” เจ้าเด็กจอมเถียงเอียงหน้าหาคนขับรถ บา้ ง “แตล่ ะวันนา้ ขบั รถก่เี ทยี่ วคะ” “อูย…” คนถกู ถามหอ่ ปาก “ไม่เคยนับหรอก” “หมายความวา่ หลายรอบมากๆ” เดก็ อกี รายรบี รับลกู “แลว้ นา้ ขา เคยลืมเข้าเกยี ร์พมี าก่อนมยั้ ” “มะ…ไม่น่านะ เวลาสตาร์ตรถอีกทีก็ไม่เคยเห็นเกียร์อ่ืน นอกจากพี” จำ� นรรจต์ ลบกลบั มาทอี่ าจารยท์ นั ที “คนทขี่ บั รถทกุ วนั วนั ละ ไม่รู้ก่ีรอบ แล้วไม่เคยพลาดเลยสักรอบ มันก็น่าจะกลายเป็นปกติ นิสัยหรือสัญชาตญาณไปแลว้ ใช่ม้ยั คะ---” “สญั ชาตญาณแปลวา่ ทำ� ไปโดยอตั โนมตั ิ นยี่ งิ่ แทบจะไมม่ ที าง เป็นไปได้เลยทนี่ ้าสิทธ์ิจะลมื เขา้ เกียรพ์ ตี อนจอดคะ่ ” “แล้วมันจะหมายความวา่ ยงั ไง” เสียงอาจารย์ชักจะหว้ น “นา้ สทิ ธบิ์ อกวา่ ตอนเกดิ เรอ่ื งไมไ่ ดล้ อ็ กประตรู ถ มนั กม็ คี วาม เป็นไปได้ไม่ใช่เหรอคะที่จะมีคนแอบขึ้นไปเข้าเกียร์ถอยหลัง แล้ว ดงึ เบรกมอื ออกเพื่อท�ำใหร้ ถไหล” “จะมใี ครทำ� แบบนนั้ ไปเพอื่ อะไร หรอื วา่ พวกเธอไปกอ่ ศตั รไู ว้ จนฝา่ ยตรงข้ามหาทางเลน่ งาน---” “คนที่วางตัวเป็นฝ่ายตรงข้ามพวกหนูมาตลอดก็เห็นจะมีแต่ โรงเรียนนแี่ หละค่ะ อาจารย์!” -4- อีกราวย่สี บิ นาทีจะแปดโมง เดี๋ยวนี้ศุภพโลลดแรงเสียดทานจากกระแสสังคมโดยเปล่ียน ~ คาธ ~

27 การเข้าแถวเคารพธงชาติกลางแจ้ง ไปเข้าแถวหน้าห้องเรียนบน อาคารแทน อยา่ งไรกต็ าม ด้วยตำ� แหนง่ สารวตั รนกั เรียน อกั กก์ บั เพื่อนยังคงต้องไปตากแดดข้างรั้วโรงเรียนช่วยอาจารย์ควบคุมเด็ก ท่มี าสาย หลังจากบทสนทนาเริ่มคล่ีคลาย---อาจารย์ศนิรับปากพวก นกั เรยี นแสบวา่ จะเรง่ หาตน้ ตออบุ ตั เิ หตรุ ถไหลใหเ้ รว็ ทส่ี ดุ ---อกั กจ์ งึ กระซิบเพ่ือนว่าจะแวบไปเขา้ ห้องน้ำ� กอ่ น ห้องน้�ำนักเรียนชายส่วนใหญ่สกปรกทั้งนั้น ตรงข้ามกับ ห้องน้�ำอาจารย์ นอกจากคนเข้าใช้น้อยกว่า แม่บ้านยังท�ำความ สะอาดถก่ี วา่ ไมแ่ ปลกทเ่ี ดก็ นกั เรยี นชอบแอบเขา้ ใช้ โดยเฉพาะพวก ออกสาว อักก์เคยไล่พวกนั้นให้ท�ำตามกฎ นักเรียนเข้าห้องน�้ำ อาจารย์ไม่ได้---ต่อให้แค่ทาแป้งทาลิปมันก็ไม่ได้! แต่น่ันละ เวลา ไมม่ ใี คร แลว้ ดว้ ยปลอกแขนทถ่ี อื วา่ เปน็ เสมอื นมอื แขนของอาจารย์ อักก์จึงถอื โอกาสเขา้ ใชห้ อ้ งน้ำ� ทีส่ ะอาดและสงบกว่า เดนิ ตรงไปอกี ไมก่ เี่ มตรกจ็ ะถงึ หอ้ งนำ้� ประจำ� จๆู่ มใี ครอกี คน เล้ียวมาตัดหน้าเปิดประตูเข้าไปก่อน ท่ีส�ำคัญ รายน้ันสวมชุด นักเรียน! อักกเ์ บิกตา แทบจะอ้าปากโกรธ หอ้ งอน่ื ยงั ไมเ่ ทา่ ไหร่ แตห่ อ้ งนเ้ี ขาผา่ นบอ่ ยและไลไ่ อพ้ วกไมร่ ู้ กฎจนไมก่ ลา้ แหยม็ น่ีใครมนั สะเออะลองด!ี ขายาวกา้ วยาวกวา่ เกา่ ถกี่ วา่ เกา่ ! แคไ่ มก่ กี่ า้ ว แขนยาวกป็ ราด มือคว้าลูกบิดดึงประตูเปดิ ภายในหอ้ งนำ้� ไมก่ วา้ งนกั ขา้ งในแบง่ เปน็ สองอา่ งลา้ งมอื สอง โถฉ่ี และหนึ่งห้องส้วมด้านใน ท้ังหมดตกแต่งด้วยกระเบื้องสีครีม สลับขาวให้ดูเข้ากับตัวอาคารด้านนอกท่ีแต่งสีอิฐออกส้ม น้�ำหอม ~ ปราปต์ ~

28 ในห้องใช้กล่ินวานิลลาชั่วกาลนาน จนอักก์อดสงสัยไม่ได้ ผู้เข้าใช้ หอ้ งน้แี ล้วไปเข้ารา้ นขนมจะไม่รสู้ กึ แหมง่ ๆ บ้างหรอื แตน่ น่ั ไมใ่ ชป่ ระเดน็ สำ� หรบั ตอนนี้ เด็กหนุม่ เพง่ มองใครอีกคนท่ีกา้ วเข้ามากอ่ น ตอนนี้ภายในนี้ มีแค่เขากบั ไอ้เจ้านนั่ ผู้ชายรูปร่างเล็ก ผอมจนดูแห้งลีบไปท้ังตัว---ใช่ ท่ีอักก์เห็น ชดั กเ็ พราะมนั ถอดเสอ้ื สทู แขวนบา่ ไวอ้ ยา่ งนา่ เกลยี ด! เสอื้ โปโลสขี าว แขนสนั้ ตวั ในค่อนขา้ งเข้ารปู และถงึ อยา่ งนนั้ กย็ งั เหน็ ชายผ้ากรอม หลวมชว่ งเอว ตอนท่ีอักก์เปิดประตูเข้ามา ไอ้บ้านั่นก�ำลังขยับเข้าไปชิดโถ โถฉ่ีในห้องน้ไี ม่มีอะไรก้ันขา้ ง มองจากต�ำแหน่งเยือ้ งมาขา้ งหลงั จงึ เห็นถนัด เจ้าตัวกำ� ลงั ปลดเข็มขดั จากน้นั ดึงขอบกางเกงลงจนกอง แคค่ รง่ึ สะโพก อกั ก์เบิกตาอกี ครน้ั มีอะไรบางอยา่ งวับแวมลอ่ ตา เปลา่ ไม่ใช่กางเกงในขอบขาวเขยี นช่ือยห่ี อ้ คาลวิน ไคลน์ สว่ นท่กี างเกงนน่ั บดบงั อยู่แตต่ ้นต่างหาก--- “ฮะแอ้ม!” คนตรงโถกระแอมขึ้น คงเพราะเสียงประตูที่ดังตามหลัง กับฝีเท้าท่ีหยุดแค่หน้า ประตูแล้วไม่กา้ วตอ่ รายน้ันจึงหันมาด้วยความสงสัย แล้วพอเห็น อักก์ก�ำลงั ก้มมอง…บางอย่างของมนั อยู่ กเ็ ลย… คนมองหน้าร้อนขนึ้ ทันที ไม่ใช่อาย แตโ่ กรธ--- คือจริงๆ ก็โกรธผสมเขินๆ อายๆ น่ันละ ค่าท่ีสายตาของ อีกฝา่ ยกลับมีแววย้ิมขนั ! นกึ วา่ กูพศิ วาสมงึ หรือไง ไอ้บา้ ---! ไมใ่ ช่แคส่ ายตาจากดวงตาคกู่ ลมโตสีน้ำ� ตาล กระทัง่ รมิ ฝีปาก ~ คาธ ~

29 ค่อนข้างบางของมันก็ชกั มุมย้ิม หลงั จากก้มลงดจู ุดที่อักกม์ องอยู่ แม้มีชายเสื้อกรอม แต่ก็พอจะเห็นส่วนสะโพกเปลือยเกือบ ครงึ่ ของมนั เปน็ สอี อ่ น---ออ่ นกวา่ ชว่ งผวิ นอกรม่ ผา้ ทกี่ ค็ อ่ นขา้ งเผอื ด อยแู่ ลว้ เนื้อส่วนน้ันไมถ่ งึ กับอดั แนน่ เพียงแตเ่ ป็นเนนิ ขึน้ เล็กนอ้ ย อาจเพราะความผอมน่นั เอง--- ไอบ้ า้ นน่ั ไมพ่ ดู อะไร แคห่ นั กลบั ไป เงยหนา้ เหมอื นสขุ เี สยี เตม็ ประดา จนผมค่อนขา้ งยาวและขมวดเปน็ เกลียวปรกหลังคอ เสยี ง ผิวปากแผว่ ลอยลมมาเป็นเพลงทอี่ กั กไ์ มร่ จู้ กั แตท่ ชี่ วนฉวิ ท่สี ดุ คือ มนั แสรง้ ขยบั ขา้ งแขนชดิ ลำ� ตวั แลว้ ดงึ ขนึ้ เพอื่ เลกิ ชายเสอ้ื ใหส้ งู ขนึ้ … “ฮะแอ้ม!” อักก์แสรง้ กระแอมบา้ ง แต่หนกั แนน่ อย่างใหร้ ้วู ่า ไม่ใชล่ ้อเลยี น คนตรงโถชะงักเสียงผิวปาก แต่ยังไม่แม้แต่เอียงคอช�ำเลือง มา สารวัตรนกั เรียนพยายามสูดลมข่มความรอ้ นในใจ อักก์ไม่ใช่ คนใจเยน็ แตเ่ ขารูว้ ่าการทำ� ตัว ‘ร้อน’ นัน้ รังแตจ่ ะท�ำให้ภาพลักษณ์ เสีย “น่หี ้องนำ�้ อาจารย”์ “ฮือ่ ” มนั ท�ำเสยี งเปน็ เชิง ‘ร้!ู ’---ยังคงไมเ่ หลยี วมา! “โรงเรยี นเกา่ มึงไม่ไดส้ อนเหรอ วา่ มนั หมายความว่าไง” “มองออกว่าเปน็ นกั เรยี นใหม?่ ” อกั กแ์ คน่ เสยี งใหเ้ ปน็ คำ� ตอบ ยกไหลข่ นึ้ แตน่ อ้ ยโดยอตั โนมตั ิ อยา่ งคนรักคำ� ยอ ใช่ เพราะนนั่ หมายความวา่ เขาคาดการณถ์ กู และเปน็ สารวตั ร- นกั เรียนทดี่ !ี อักก์เข้าชุมนุมสารวัตรนักเรียนต้ังแต่ขึ้น ม. 3 ทว่าไม่ใช่แค่ ~ ปราปต์ ~

30 ตลอดปที ่ีแลว้ ก่อนหนา้ จะผ่านเข้ามาเป็นสารวตั รนักเรยี นได้ เขาก็ ท่มุ เทช่วยงานพเ่ี มธ คนรักของพี่สาวตัวเอง พี่เมธอยใู่ นต�ำแหนง่ ดัง กลา่ ว และต่อมายังเป็นประธานนกั เรียนอกี ดว้ ย นอกจากพ่ีสาว ก็ มพี เ่ี มธนล่ี ะทเี่ ขาเหน็ ควรเอาเปน็ แบบอยา่ งในทกุ ๆ ดา้ น อยากตาม รอยในทุกๆ ด้าน อักก์ปรุโปร่งแม่นย�ำในกฎของศุภพโลทุกข้อ นอกจากน้ันก็ เท่ียวสอดส่ายจนแทบจะไม่มีนักเรียนคนไหนเล็ดลอดจากสายตา และความทรงจำ� ของเขา ไอ้คนทย่ี ืนหันหลงั ให้น่-ี --แนล่ ะ ต่อใหแ้ ค่ หนั หลงั !---อกั กก์ จ็ ำ� ไดว้ า่ ไมใ่ ชค่ นคนุ้ ตา ความหาญกลา้ มาใชห้ อ้ งนำ�้ อาจารยท์ ่เี ขาคมุ อยยู่ ิง่ ยนื ยันสถานะเจา้ ตวั “แล้วตกลงมันหมายความว่า?” ถึงจะถามอย่างน้ัน แต่น้�ำ เสยี งของไอน้ กั เรยี นใหม่กลับไมแ่ ยแส อกั กจ์ งึ ดขุ ึน้ อกี นดิ “มันหมายความว่านักเรียนเขา้ มา ‘เยีย่ ว’ ไม่ได้!” คำ� ตอบกลายเปน็ เสยี งนำ้� กระทบโถ แลว้ ไอค้ นกอ่ เสยี งจงึ หนั มา มุมปากคงย้ิมข�ำ “นักเรียนเย่ียวไม่ได้แล้วมึงเข้ามาในนี้ท�ำไม” วรรคนดิ หน่งึ พลางเลิกคิว้ ข้างหนึ่งขึน้ “สนใจก?ู ” นัยบางอย่างในค�ำย�้ำท�ำเอาหน้าอักก์ร้อนวูบขึ้นมาอีกหน คราวนเี้ ขนิ มากกว่า กอ่ นคอ่ ยกลายเปน็ โกรธ ตลอดเวลาที่ท�ำหน้าที่สารวัตรนักเรียน ในการตามล้างตาม เชด็ พวกเดก็ เกกมะเหรกนนั้ เขาตอ้ งทนฟงั เสยี งกน่ ดา่ ตอ่ ลอ้ ตอ่ เถยี ง แตท่ งั้ หมดน่นั ไม่เคยมีใครต่อปากต่อคำ� ด้วยนยั เช่นน้!ี อยากจะวา้ กออกไป แตค่ นอยา่ งเขาฉลาดพอจะรวู้ า่ นน่ั ไมใ่ ช่ หนทางสชู่ ยั ชนะท่แี ท้… เดก็ หนมุ่ กระตกุ ปากหยนั กระแทกเทา้ เขา้ ไปหยดุ ทโ่ี ถขา้ งกนั ~ คาธ ~

31 จากน้ันปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงลงก่อเสียงบ้าง เอียงคอเลิก คิ้วเป็นเชิง ‘นี่ไงค�ำตอบ’ และ ‘กูเป็นสารวัตร สารวัตรใช้ห้องนี้ได้ เพราะอย่คู นละระดับ!’ อยา่ งไรกต็ าม มมุ ปากกบั คว้ิ ทลี่ อยอยกู่ ลบั รว่ งลงเพราะคำ� ตอ่ ไปของอกี ฝ่าย “ไมต่ ้องเขิน กูกเ็ ป็นเกยเ์ หมอื นกนั ” เป็นครั้งแรกท่อี ักกห์ ลดุ หน้าตึง เชย่ี อะไรของมงึ เนยี่ ! ตรงข้ามกับอีกฝ่าย นอกจากไม่มีท่าทีกลัวเกรง มันยังชัก มุมปากสูงข้นึ เปน็ รอยยม้ิ หวาน อกั กค์ วรจะตฝี ปี ากโตก้ ลบั ในพลนั ตามนสิ ยั ทวา่ ทนั ทที ย่ี น่ื ไป ใกลเ้ ตรยี มอา้ ปาก อะไรบางอยา่ งก็ทำ� เอาชะงักกึก กลนิ่ … ใชแ่ ลว้ กลนิ่ หอมแดด กลนิ่ ทอ่ี ธบิ ายไมถ่ กู ดว้ ยซำ�้ วา่ เปน็ เชน่ ไร ทว่าโน้มน้าวใจให้ภาพแผ่นดินกว้างกลางท่ีแจ้งผุดขึ้นในหัว แดด สดใต้ฟ้าคราม ปุยเมฆก้อนเล็กๆ เสียงนกร้องจากท่ีไกลๆ ต้นไม้ และแมลง… สำ� เหนยี กละมา้ ยกา้ วลงแอง่ ทรายดดู เดก็ หนมุ่ เรง่ ชกั เทา้ กลบั เมื่อน้ันเอง พ้ืนท่ีว่างหลังดวงตาจึงถูกถมด้วยภาพตรงหน้า แทนที่ จากมมุ มองดา้ นขา้ งในระยะใกล้ อกั กพ์ บวา่ คนขา้ งๆ ตวั เตย้ี กวา่ เขาแคป่ ลายจมกู ผมหยกิ ทไ่ี มร่ วู้ า่ หยกั ศกหรอื ไปดดั มาคงถกู เสย แสกกลางแคล่ วกๆ เสน้ ผมทถี่ กู กวาดไวด้ า้ นขา้ งจงึ ยงั บดบงั ชว่ งหาง ตาเล็กน้อย แตก่ ลับยง่ิ ยำ้� ให้เหน็ ว่า ใต้แผงขนตาหนาและงอนยาว ดวงตาสีน้�ำตาลกลมโตดูหวานเศร้าน้ันติดจะลอยอยู่ในรูปตาเฉียง ~ ปราปต์ ~

32 ลงด้านนอก กรอบตาค่อนข้างส้ัน ปล่อยค้ิวเข้มและดกหนาลาก หางยาวไปกวา่ นน้ั สว่ นสนั จมกู กโ็ ดง่ จนแทบไมเ่ หน็ รอยหกั จากหนา้ ผากเลยทเี ดยี ว แกนกลางเปน็ ทอ่ นกระดกู ชดั แลว้ ปลายกเ็ ชดิ อยา่ ง พวกดอ้ื ร้นั เดี๋ยว! ความคิดกระตกุ เตอื น ทำ� ไมจๆู่ เผลอพนิ ิจเคร่อื งหนา้ มนั ไปซะได้ ทนั ใด เขากลบั เปน็ ฝา่ ย…กระอกั กระอว่ น---ใช่ นา่ จะคำ� นี้--- กระอกั กระอว่ น และหววิ ๆ ในทอ้ งขนึ้ มาอยา่ งไมร่ สู้ าเหตุ อกั กม์ อง เห็นภาพตัวเองหลุดสีหน้าเด๋อด๋าแบบเวลาที่เขาหลุดเก๊กเพราะเขิน ---ไม!่ กระอกั กระอ่วนตา่ งหาก! จากการท�ำอะไรผดิ พลาด ครัง้ นท้ี ่ี หนักกว่าทุกที อาจเพราะไอ้บ้านี่เสือกวาดยิ้มหวาน แถมตาเศร้า ลอยๆ ของมันยังส่งประกายวับๆ มาให้เขา เดก็ หนุ่มรีบดึงหนา้ ตึง ปั้นเสยี งแขง็ “มะ…มงึ ภูมใิ จ?” แข็งดิ วะ! เขากระแอมอกี ที “นี่เปน็ โรงเรยี น ‘ชาย’ ลว้ นนะโว้ย!” คราวนอ้ี กี ฝา่ ยหลดุ ขำ� ออกมาคกิ หนงึ่ เปน็ คกิ เดยี วทที่ ำ� ใหค้ น ทเี่ ชย่ี วชาญการวางมาดอยา่ งยงิ่ ถงึ กบั หลดุ มาด เหมอื นจๆู่ กถ็ กู จบั แกผ้ า้ ต่อหนา้ ศัตรู เห็นได้ชัดว่าไอ้คนจับแก้พยายามช่วยรักษาหน้าเขาด้วยการ กลนั้ ขนั อยา่ งยงิ่ รมิ ฝปี ากบนและลา่ งบบี เขา้ หากนั ถงึ กระนนั้ มมุ ตรง แก้มก็ยังไม่วายประกาศความรู้สึก มันเล่ือนสายตาจากใบหน้าเขา ลงไปด้านลา่ ง ยังมองทจ่ี ุดน้ันขณะบอก “อือ ผ้ชู ายลว้ นๆ!” ไมพ่ ดู เปลา่ คนพดู ถอนมอื จากเปา้ ตวั เองมายกขน้ึ กระดกิ นวิ้ ผอมยาวเปน็ เชงิ ทักทายเปา้ ของเขาแล้วว่าต่อ “ผอมเนอะ” จากหน้าร้อน ตอนนี้อักก์รู้สึกเหมือนอุณหภูมิท่ีผิวหน้าของ เขาถูกกระชากลดฮวบจนถึงจุดเยือกแข็ง ทั้งสีหน้าก็คงละลายหาย ~ คาธ ~

33 กลายเป็นความซีดเผือด โดยเฉพาะตอนทค่ี นทกั หลดุ หวั เราะเสยี ง ดังอย่างกลน้ั ไมอ่ ยู่ “กูหมายถึงตวั มึงน่ะ ผอมเนอะ!” “ไอ-้ --!” ในทสี่ ดุ กห็ ลดุ นสิ ยั จรงิ อกั กผ์ ใู้ จรอ้ น ขโี้ วยวาย และไมไ่ ดม้ น่ั ใจ ในตัวเองนัก ก�ำลังแหวกทะลุหน้ากากและชุดคลุมสุขุมหล่อเท่ที่ พยายามถกั สรา้ งมานาน “แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังน่ารักนะ” ไอ้บ้าวาดมือมาโอบหลังเขา กอ่ นดงึ กลับไปเกบ็ สมั ภาระของตวั เอง ไม่ไดล้ า้ งมือด้วยซ้�ำกค็ อ่ ยๆ ถอยไปยงั ประตู อักก์จะหันตาม ทว่าทนั นึกไดก้ อ่ นวา่ ตัวเองยงั ไม่ ‘เรยี บรอ้ ย’ จึงได้แต่เก้ๆ กังๆ ดึงตัวเองกลับหาโถ เฉพาะสายตามองอีกฝ่าย เคลอื่ นไกลออกไป รมิ ฝปี ากสนั่ ดว้ ยความโกรธ ยงั ไมส่ ามารถปรเิ ปดิ เป็นค�ำทีอ่ ยากตะโกนได้ ‘กูไม่ได้มองตูดมึง กูมองรอยสักมึงต่างหาก ที่นี่เขาไม่ให้สัก ไอ้ควาย!---’ ใช่ ทท่ี ำ� ไมไ่ ด้ เพราะระยะทไ่ี กลขนึ้ จนเหน็ หนา้ ตรง และทง้ั ตวั กลับกระตุกอีกภาพข้นึ ฉายในหัว ไอบ้ า้ นน่ั คงไมท่ นั สงั เกตสหี นา้ เขาทผี่ ลดั ลงรวดเรว็ มนั ผวิ ปาก เพลงเดิมอกี คร้ังแล้วค่อยๆ หมนุ ลูกบิด ถอยตามรอยแยกของช่อง ประตูออกไป ก่อนปลอ่ ยให้บานประตไู มเ้ ด้งหบั ตามเกา่ กงึ ! เสยี งประตกู ระแทกขอบ ไมถ่ ึงกบั สะทอ้ นสะทา้ น ทสี่ ะท้อน สะทา้ นจรงิ แทก้ ลบั เปน็ ความรสู้ กึ อนั เกดิ จากภาพทถี่ กู ฉายขน้ึ ในหวั นัน่ ตา่ งหาก ~ ปราปต์ ~

34 มนั …ใชแ่ ลว้ ! เจ้าของรา่ งผอมบาง ไหลไ่ มก่ ว้างนกั คอ่ นข้างลูล่ ง รูปหน้ามี ขากรรไกรชดั ทวา่ เพราะความผอมทำ� ใหแ้ กม้ ตอบจนมรี อ่ งเสน้ เชอ่ื ม จากใตโ้ หนกแกม้ ลงมาถงึ ช่วงคางมน ถ้าเพียงแต่เสยผมหยิกยุ่งนั้น ข้ึนมัดไว้ดา้ นหลงั … ไอบ้ ้านั่นคือผชู้ ายคนเดียวกนั กับท่ีอกั ก์เหน็ เมอื่ วนั ก่อน! คนทเี่ หมอื นเฝา้ ดอู ยนู่ อกประตโู รงเรยี น แลว้ พอเหน็ วา่ รถของ น้าสิทธ์ิไหลลงมาชนกับรถของพวกจ�ำนรรจ์ --- เห็นว่าอักก์ก�ำลัง จ้องมองมนั ---มนั กห็ มนุ ตัวกลบั แล้วรบี ดุม่ ดั้นจากไป -5- ตอนท่ีอักก์ถลันกลบั มารวมพลกับไอค้ ันกบั ไอ้วัฒน์ มนั ท้ังคยู่ งั ถกกนั เรอ่ื งเก่าไมจ่ บ “---สรปุ ว่าไอเ้ ดก็ เปรตพวกน้ันมน่ั ใจมากวา่ ไม่ใชค่ �ำสาป” “ถา้ ไมใ่ ชค่ ำ� สาป กแ็ สดงวา่ มคี นพยายามทำ� ใหม้ นั เกดิ เรอ่ื งขน้ึ แบบนี้อนั ตรายนะ” “อนั ตรายยงั ไงวะ” กอ่ นทไ่ี อว้ ัฒน์จะตอบ อกั กก์ ก็ ระหืดกระหอบมาพูดแทน “มนั กห็ มายความวา่ คนทำ� จะก่อเร่อื งร้ายๆ กบั นกั เรียนของ ศภุ พโลตอ่ ไปอกี ตามค�ำสาปในต�ำนานนะ่ ซีวะ!” ตำ� นานทว่ี า่ หลงั จากเหตวุ บิ ตั ใิ นทายาทคนทห่ี นงึ่ ของศภุ พโล ทนายประจำ� ตระกลู และทายาทคนทส่ี าม ยงั มเี หตทุ ำ� นองเดยี วกนั อุบัติตามมาอีกหลายหน แต่ละหนทวีความรุนแรงมากขึ้นเร่ือยๆ จนรายหลังๆ ถึงแก่ชีวิต นั่นเองเป็นเหตุให้บันทึกค�ำสาปกลับมี ~ คาธ ~

35 น้ำ� หนกั ท่ีทกุ คนจำ� ตอ้ งรับฟัง และไมม่ ใี ครกลา้ ขดั ขืนอกี ต่อไป ไอค้ นั ทำ� หนา้ ยน่ พลางยกมอื ขนึ้ จะเกาหวั แตแ่ ลว้ นกึ ขนึ้ ได้ รบี กระตุกมือตัวเองออกก่อนจะท�ำผมเสยี ทรง นวิ้ มือนั้นเปลี่ยนมาขย้ี ผวิ หนา้ ตวั เองไมใ่ หเ้ กดิ รอยย่นด้วย “มนั จะมีคนทำ� เรอื่ งบ้าๆ แบบ นไ้ี ปเพื่ออะไรวะ!” “แลว้ กใ็ ครทค่ี ดิ ท�ำเรือ่ งบา้ ๆ น”ี่ ไอว้ ัฒนข์ ยายคำ� ถาม อักกพ์ ่นลมหายใจ กดั กราม “กสู งสัยอยู่คนนงึ !” เพือ่ นท้งั สองดึงสายตามาที่เขาพรอ้ มเพรยี ง อกั กพ์ ยายามสดู ลมระงบั ระทกึ สรปุ เรอ่ื งนกั เรยี นใหมท่ ต่ี วั เอง ไดเ้ จอในหอ้ งน้�ำอาจารย์เมือ่ ครู่ เรื่องที่มนั มาโผล่ด้อมๆ มองๆ ใน เหตรุ า้ ยเมอ่ื วนั กอ่ นพอดบิ พอดี แถมเมอื่ เขาหนั จอ้ ง มนั กร็ บี เดนิ หนี “แปลกจรงิ ดว้ ย” ไอ้วฒั น์พมึ พำ� “มงึ กค็ ิดเหมือนกันใช่มยั้ ” อกั ก์พยกั กบั เพอื่ น ไอค้ ันเปน็ คนตอบ “ใช่ สรุปทำ� ไมมึงเขา้ ห้องน�้ำอาจารย์วะ” “เช่ีย!” เขารอ้ งเสยี งสงู “นั่นประเด็นเหรอ!” “แล้วมงึ กะทำ� ไง” ไอ้วัฒนไ์ มใ่ ชค่ นสนใจ ‘น�ำ้ ’ “ถา้ เปน็ อยา่ งทเ่ี ราคดิ จรงิ ๆ กวู า่ ปลอ่ ยไวไ้ มไ่ ด้ ตอ้ งรบี ตามหา มนั ให้เจอก่อนทีม่ ันจะลงมอื อะไรตอ่ ไป” เขาตอบ ไอ้วัฒน์พยักหน้าเห็นด้วย “ง้ันมึงตรวจแถวหน้าโรงเรียนอีก ที กกู ับไอ้คันจะแยกกนั ไปขา้ งใน---ผู้ชายตัวผอมๆ เตีย้ เทา่ ๆ ปาก มึง แล้วก็หวั หยิกๆ ใชม่ ั้ย” “อือ” “เค” ก�ำลังจะออกก้าวพร้อมกัน ไอ้คันยังไม่วาย “สรุปกูก็ยังไม่ เขา้ ใจอยดู่ ี” ~ ปราปต์ ~

36 “ว่าท�ำไมไอ้อักก์เข้าห้องน้�ำอาจารย์ ส่วนมึงไม่เคยได้เข้า อะนะ” ขนาดไอว้ ฒั นย์ ังเร่มิ รำ� คาญ “สัส!” ไอค้ นั สบถ “กูมีสาระโว้ย!” “มึงไมเ่ ข้าใจอะไร” อักกพ์ ยายามไกล่เกล่ยี “กไู มเ่ ขา้ ใจ ทำ� ไมพวกเราจะตอ้ งไปเสยี แรงตามเองดว้ ย แทนที่ จะไปบอกอาจารย์ให้เรียกพวกนักการภารโรง หรือแม่บ้านช่วยกัน ตามหา เรว็ กวา่ แถมไมต่ อ้ งวง่ิ ใหเ้ หนือ่ ยดว้ ย” “เออ ก็ถกู ของมึง” ไอว้ ัฒน์เพิง่ นึกได้ แต่อักกเ์ สยี งแขง็ “ไมไ่ ด!้ ” เขาตอบสายตางงงวยของเพ่ือนท้ังคู่ “พวกมึงก็รู้ว่าเดี๋ยวนี้ สถานะสารวัตรนักเรียนเป็นยังไง ถ้าเราสืบเร่ืองแล้วหาทางแก้ได้ กอ่ น แมง่ จะกลายเปน็ ผลงานชน้ิ โบแดงทท่ี ำ� ใหท้ กุ คนกลับมาให้คา่ ตำ� แหนง่ น้ีเลยนะเว่ย---!” “ไอ้อักก์!” ไอ้คันลงเสียง “มึงน่ีเพ้อเจ้อฉิบหาย! โลกแม่ง เปลยี่ นไปแลว้ มงึ ตอ้ งยอมรบั ใหไ้ ด้ กรู วู้ า่ มงึ อยากตามรอยพเ่ี มธ แต่ วา่ เด๋ียวนี้ไมม่ ใี ครเห็นหัวพวกเราแล้ว---” “แตก่ เู ขา้ ใจนะ” ไอว้ ฒั นก์ ลบั สวนความ หนา้ นงิ่ ดวงตาครนุ่ คดิ สอ่ แววเจ็บปวดเล็กน้อย ไอ้คันกงั ขา “เข้าใจอะไรวะ” “ไม่ใช่ความผิดของไอ้อักก์มันท่ีจะพยายามท�ำสิ่งท่ีตัวเองมี แพสชนั ” คนตอบหนั มาพยกั หน้ากบั เขาแนว่ แน่ “ถึงจะเหน่ือย แต่ กูจะช่วยมึงเอง” “ขอบใจวะ่ ” “มนั จะต้องเป็นตำ� นานเว่ย” ไอ้วัฒนต์ บบ่าเขา “เราตอ้ งยอ้ น ศรแบบท่ีไอ้คนร้ายมันคิดนั่นละ ต�ำนานจะมีไว้เพื่ออะไรถ้าไม่ได้ ~ คาธ ~

37 ทำ� ให้มันเห็นผล!” “เยยี่ ม!” อักก์กำ� มอื ชูพรอ้ มมัน เฉพาะไอค้ นั เทา่ นนั้ ทก่ี ลอกตา “นำ้� เนา่ กนั โคตรๆ เลย สรปุ !” -6- ระหว่างท่ีว่ิงผ่านไปในหมู่เด็กนักเรียน มวลอากาศเคลื่อนผ่าน ผิวหน้าคล้ายจะกระพือเป็นสายลม แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ลมแบบ เดยี วกับทอ่ี ยู่ใตแ้ ดดนน้ั … น่าแปลก ท้งั ทสี่ ายตากวาดหาไอ้บา้ นนั่ ไปทุกมุมตกึ กระทงั่ ฝเี ทา้ กเ็ รง่ ลไุ ปโดยรอบ ทวา่ ในสายตาของอกั ก์ เหนอื ภาพบรรยากาศ โกลาหลช่วงใกลเ้ ข้าแถว กลบั คล้ายมแี ผ่นฟลิ ม์ ทาบทบั อยเู่ บื้องบน ภาพความสดกระจ่างของใบไม้เขียวชอุ่มในเรือกสวนกลาง แจ้ง คร้ันแหงนคอต้ังบ่าจะเห็นท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสด เมฆเล่ือนและ นกถลา แขนของเขากช็ อู ยเู่ หนอื หวั เรงิ รา่ นน่ั ไง มเี สยี งหวั เราะ เสยี ง ของเขากบั พ่อ พอ่ ท่พี าเขาข่ีคอวง่ิ เล่น ‘พ่อเมื่อยแล้วว่ะ’ ‘ขีไ่ หลพ่ ีก่ ไ็ ด’้ แล้วร่างน้อยของเขาก็ถูกโอบอุ้มสลับไปยังไหล่ของพ่ีสาว พ่ี ตวั ใหญ่กว่าเขามาแต่เดก็ เพงิ่ จะไม่กป่ี ีให้หลังนีเ่ องทอ่ี ักกเ์ ร่ิมโตทนั ---หมายถึงทันแคต่ ัว แต่หลายๆ อยา่ งเขาก็ร้สู ึกว่าพโี่ ตกวา่ เขามาก เสมอ แม้ปากจะทะเลาะกันไม่ขาด แต่เจ้าตัวก็เป็นคนที่เขานับถือ และยึดเปน็ แบบอยา่ ง แทบจะเหมอื นแม่คนท่ีสองเลย เมื่อพี่คบกับพ่ีเมธ พ่ีเมธจึงกลายเป็นภาพจ�ำที่ท�ำให้อักก์ ทมุ่ เททุกอยา่ ง ตอ้ งเป็นสารวัตรนักเรียนใหไ้ ด้! ไมใ่ ช่เพยี งเพราะมัน ~ ปราปต์ ~

38 จะชว่ ยเพมิ่ โพรไฟลใ์ นพอรต์ โฟลโิ อเวลายน่ื เขา้ คณะในมหาวทิ ยาลยั และแมใ้ นวนั ทต่ี ำ� แหนง่ นแี้ ทบไมม่ คี วามหมายอกี แลว้ ในสายตาของ นักเรียนอน่ื น่าแปลก แคก่ ลน่ิ นนั้ เอง กลิน่ แดด อาบมากับกลนิ่ เหง่อื ของ พ่อ และของพี่ ผสมกับกลนิ่ ดินในสวนผลไม้ท่ีบ้านตราด จู่ๆ หยด นำ้� ทไ่ี หนไมร่ กู้ ห็ ล่ังมาขงั ในดวงตา มันหายไปนานแล้วนะ อารมณ์ใจหายและแสนคดิ ถึงอยา่ งนี้ ท�ำไมจู่ๆ ถึงกลบั มารสู้ กึ แบบนีอ้ ีกละ่ เขาไมใ่ ช่เด็กๆ แลว้ ไมค่ วรจะ เศร้าเพียงเพราะถูกจับมาเรียนโรงเรียนไกลบ้าน มาต้ังค�ำถามว่า ทำ� ไมเราถงึ ไมอ่ าจเรยี นโรงเรยี นใกลบ้ า้ น เพอื่ จะอยพู่ รอ้ มกนั พอ่ แม่ และลกู อกี สองคนได้… ‘---ที่ของเรามันดีอยู่แล้ว---’ จู่ๆ เสียงนกร้องไกลๆ กลับ ได้ยินคลา้ ยเสยี งในห้องเมอ่ื ครู่ ‘---เราคงต้องเผชิญชะตากรรมไปล�ำพัง ในเม่ือตลอดมาไม่ เคยคิด ไม่เคยแม้แต่สงสยั ---’ ‘---เราจะรไู้ ดย้ งั ไงวา่ วนั นงึ เรอื่ งไกลตวั มนั จะไมว่ กกลบั มาใกล้ ตวั เรา---’ รอยช้ืนๆ ทห่ี างตาระเหยหาย ท้ิงไวแ้ ต่ตะกอนรอ้ นใจเพราะ เพง่ิ ตระหนัก จริงด้วย ไอ้คนแปลกหน้าคนน้ัน ถ้าอักก์ไม่ท�ำใจเย็นหรือ วางใจมันแต่แรก วิ่งตามไปจับไว้ แล้วคาดคั้นว่ามันมาที่โรงเรียน ท�ำไม หรอื เห็นอะไรบ้าง อยา่ งนอ้ ยวนั นกี้ ค็ งไมเ่ กดิ เรือ่ ง มนั กลายมาเปน็ เด็กใหมใ่ นศุภพโลซะงน้ั ! ถา้ ยงั ปลอ่ ยใหไ้ อบ้ า้ นนั่ ลอยนวลอยทู่ นี่ ตี่ อ่ ไป จะเกดิ อะไรขนึ้ บ้าง เขายังไม่แนใ่ จ ~ คาธ ~

39 สายตากวาดลานไปทว่ั ถงึ ตอนนอ้ี กั กว์ ง่ิ กลบั มายงั จดุ แรกเรมิ่ อกี หน แต่ยังคงไมม่ ีเงาคนเปา้ หมาย มันหายหัวไปไหนนะ หายไปท�ำอะไร! หัวใจสะท้าน ให้ถึงอย่างไรนี่ก็คืองานหลักของสารวัตร- นักเรยี น ถ้าเขาพลาด มันคงเปน็ รอยด่างไปตลอดชีวติ แต่ไม่มี ไม่มมี ันจรงิ ๆ! ไอบ้ ้านัน่ ไม่ไดซ้ ่อนตัวอยูใ่ นโซนทีเ่ ขา แบง่ งานมาตามหา ในท่ีสุด หลังเพลงชาติจบลง ไอ้คันกับไอ้วัฒน์ก็กระหืด- กระหอบกลับมาหาเขายงั ทนี่ ัดหมาย สีหนา้ ของทั้งคู่ประกาศชดั วา่ ผลเปน็ เช่นไร “ถา้ ชดุ เครอื่ งแบบศภุ พโลปกั ชอื่ นกั เรยี นเหมอื นสมยั กอ่ น เรา ก็คงตามตัวมันง่ายกว่าน!้ี ” อกั ก์กดั ฟนั เจบ็ ใจ การแสดงชือ่ นักเรียนบนอกชดุ ยนู ฟิ อร์มที่ ถกู ยกเลกิ ไปกเ็ ปน็ อกี ผลงานของไอพ้ วกชา่ งประทว้ งนนั่ ละ หาวา่ ไม่ ปลอดภยั กบั เดก็ ละเมดิ เดก็ หา่ เหวอะไรไมเ่ ขา้ ทา่ แลว้ เปน็ ไงละ่ พอ เกิดเร่อื งแบบน้ขี ึน้ มา ใครจะรบั ผิดชอบ! “รหัสนักเรียนก็มี มึงไม่รู้จักจ�ำมาเอง” ความมีเหตุมีผลของ ไอว้ ัฒน์ขดั ใจเขาเสมอ “หรอื มงึ จะไปใหอ้ าจารยป์ ระกาศชว่ ยตามหาไอบ้ ้าน”่ี อักก์ไม่ต้องขยับปาก ไอ้วัฒน์ก็เป็นฝ่ายตอบไอ้คัน “มึงจะ ประกาศวา่ อะไร หาผูช้ ายผมหยกิ ๆ ตาลอยๆ มรี อยสกั ท่ตี ูดเหรอ” คนถามไมร่ อให้ไอ้คนั ตอบกลบั ก็หันมาบอกอักก์ “มงึ นกึ ไม่ ออกแลว้ จริงๆ ใช่ม้ยั ว่าไอ้บา้ น่ันมีอะไรเป็นจุดเดน่ อกี ” กลิน่ … กลน่ิ หอมแดด… ~ ปราปต์ ~

40 แน่ละ ใครจะไปบอกแบบนน้ั ได้ “ไมม่ ”ี เขาตอบห้วน “งนั้ เรากต็ อ้ งปลอ่ ยมนั ไปกอ่ น” ไอว้ ฒั นส์ รปุ “หวงั วา่ มนั จะไม่ กอ่ เร่ืองอะไรอกี --- หมายถึงถา้ มันเป็นคนรา้ ยจริงๆ น่ะนะ” คำ� ตดั สนิ ของไอว้ ฒั นม์ กั เปน็ ทส่ี ดุ แมแ้ ตอ่ กั กก์ ต็ อ้ งยอมรบั วา่ เหตผุ ลของมนั ยากจะแยง้ ได้ หลงั จากชว่ ยอาจารยร์ ะบายพวกนกั เรยี นมาสาย พวกเขาพา กันกลบั ขึ้นหอ้ ง คาบแรกเป็นโฮมรูม อาจารยศ์ นนิ า่ จะเขา้ มาคยุ กับ เด็กในหอ้ งแลว้ เลอ่ื นประตกู ระจกดา้ นหนา้ ไอเยน็ ของเครอื่ งปรบั อากาศซา่ น ออกมาพอใหร้ สู้ กึ สดชนื่ ไอค้ นั เปน็ คนรอ้ งบอกอาจารย์ “ขออนญุ าต ครับ!” อาจารยศ์ นกิ ำ� ลงั ยนื อยทู่ ห่ี นา้ หอ้ ง สหี นา้ เหนอ่ื ยใจตอนทอ่ี ยู่ ในหอ้ งปกครองนนั้ ถกู กลบดว้ ยรอยยม้ิ ชน่ื ยม้ิ ทท่ี ำ� ใหพ้ วกเดก็ ผชู้ าย แซวจนอักกต์ ้องทำ� ตวั เป็นองครกั ษ์พทิ กั ษอ์ าจารย์บอ่ ยๆ แกหนั มา พยักให้ กลบั เป็นอักก์ท่ีกา้ วขาไมอ่ อก “เฮ้ย” ไอว้ ฒั นด์ ูจะสมั ผัสไดถ้ ึงความผิดปกติของเขา “มงึ เป็น อะไร” เสียงเบาๆ ของมันพลอยเรียกไอ้คันหันมา ต่อเมื่อเห็นว่า สายตาของอกั กก์ ำ� ลงั จอ้ งขงึ ไปยงั มมุ หลงั หอ้ ง มนั กบั ไอว้ ฒั นจ์ งึ ลาก สายตาตาม กอ่ นจะเบิกตาและกา้ วขาไม่ออกพรอ้ มกนั “หวั หยิก” เสียงไอว้ ัฒน์ “ตาลอยๆ” เสยี งไอ้คัน อักก์กลืนนำ้� ลาย รบั ลกู ท้งั ทย่ี ังไม่ขยับ “เป๊ะเลย!” ใช่แลว้ ไอ้บ้าเจ้าของกล่นิ แดดนน่ั ! ~ คาธ ~

41 จากท่ีไกลลิบๆ มันเวียนมาบังเอิญเข้าห้องน�้ำห้องเดียวกัน แลว้ ถึงตอนน้ี มันก็โผลม่ าเรียนในห้องเดียวกับเขา ท่ีนัง่ แทบจะติด กับเขา! ไอห้ วั หยกิ นั่งกอดอกพงิ ผนงั ตรงโตะ๊ ข้างหน้าตา่ ง พงุ่ สายตา ตรงมาทอี่ กั กเ์ ชน่ กนั ตาลอยเศรา้ คนู่ น้ั กลบั สะประกายบางอยา่ ง เชน่ กนั กับรอยย้มิ ตรงมุมปาก รอยยิ้มอนั เปย่ี มดว้ ยเลศนัย ~ ปราปต์ ~

42 ~ คาธ ~

ไอ้คันเป็นคนยิ้มตลก ย้ิมเหมือนเด็กเล็กๆ ท้ังท่ีจริงมันนิสัย หัวงูเหมือนตาเฒ่า ลองนึกภาพดู มันเป็นผู้ชายรูปร่างใหญ่เหมือนคิงคอง ติด นิสัยงุ้มไหล่ลงมาน้อยๆ ให้สูงเท่าเพ่ือน --- ไหล่กว้างที่ยิ่งดูกว้าง เพราะเครื่องแบบนักเรียน เวลาเดิน ไหล่น้ันจะเอียงไปมาท�ำให้ดู เหมอื นคิงคองเขา้ ไปใหญ่ แลว้ แขนขาของมันกย็ าวดเู กง้ กา้ งเกะกะ ยกเวน้ ตอนทอี่ ยตู่ อ่ หนา้ สาวๆ มนั จะรทู้ นั ทวี า่ ควรเอามอื วางไวต้ รง ไหนเพอ่ื ให้ดูดี นีแ่ หละ อกั กก์ บั ไอ้วัฒน์ถงึ ไม่เรียกชือ่ จรงิ ๆ ของมนั ไมใ่ ช่ทัง้ ครรลอง แลว้ กไ็ ม่ใชท่ ั้งไอล้ อง แตเ่ ปน็ ไอ้ ‘คนั ’ ‘ไอพ้ วกหา่ ป๊ากอู ตุ ส่าหต์ ้ังชอ่ื ว่าลองเพราะกูยาว’ มนั ไม่ระบุว่าอะไรยาว แต่เป็นอันเขา้ ใจกนั ดี ถา้ คุ้ยเขา้ ไปใน โทรศัพท์มือถือของมัน ก็จะพบแต่รูปเซ็กซ่ี หรือไม่ก็คลิปวิดีโอ อย่างว่า ตอนนน้ั ดว้ ยหนา้ เรยี บๆ เหมอื นทกุ ที ไอว้ ฒั นต์ อบแทน ‘พอ่ อุตสา่ หต์ ัง้ ชอื่ วา่ ลองเพราะจมูกยาว’ ‘คว-!’ ท้ังอักก์และไอ้วัฒน์ต่างตีความว่าน่ันคือค�ำด่า ไม่ใช่ค�ำระบุ แก้ ไอค้ นั มรี ปู หนา้ ทรงรแี บนๆ คว้ิ ใหญแ่ ตส่ จี าง กอปรกบั ดวงตา ~ ปราปต์ ~

44 เปน็ ขดี เลก็ ไมม่ ชี นั้ และรมิ ฝปี ากคอ่ นขา้ งหนาสชี มพอู อ่ น ใบหนา้ จงึ ยง่ิ ดจู ดื ไรก้ ารจดจำ� จะมกี แ็ ตจ่ มกู ใหญค่ ลา้ ยลงิ จมกู งวงเทา่ นนั้ ทำ� ให้ มันดูโดดเดน่ หนา้ จืดๆ ของไอค้ นั ควรจะทำ� ให้มันดูอ่อนเยาว์ เจยี๋ มเจย้ี ม แต่เพราะเชอื้ สายจากเสี่ยใหญ่ผ้เู ปน็ พ่อ นอกจากขหี้ ลผี ู้หญงิ ไปทว่ั มันจงึ พรอ้ มมีเรอื่ งกับพวกผ้ชู ายแกง๊ อนื่ ตลอดเวลา ถา้ ไม่มีอกั ก์กบั ไอ้วฒั นค์ อยเคลยี ร์และดงึ สตใิ ห้ ไอน้ ี่คงโดนตนี ตายไปนาน พวกเขาทัง้ สามรจู้ กั กันตง้ั แต่ ม.ต้น ค่าท่ีรปู รา่ งสงู ใหญ่ สมัย น้ันจึงถูกจับให้นั่งหลังห้องด้วยกัน ไอ้คันไม่ค่อยต้ังใจเรียน ขี้เกียจ อ่านหนงั สือ แต่มนั กลบั สอบไดค้ ะแนนดไี มเ่ คยตก ท้งั ท่ีไม่เคยโกง ข้อสอบเลยสักคร้ัง จะเรียกว่าหัวดีม้ัย---กไ็ มเ่ ชงิ คุณจะเห็นว่าไอ้น่ีมีตรรกะแหม่งๆ วิธีคิดของมันก็ออกจะ เพ้ียนๆ อักก์เคยได้ยินมันพยายามท�ำความเข้าใจสูตรเลขด้วย ทรวดทรงสาว พยายามเขา้ ถงึ ไวยากรณภ์ าษาองั กฤษดว้ ยไดอะลอ็ ก หนังอาร์ต่างประเทศ เข้าใจเรื่องแรงโน้มถ่วงผ่านทรวดทรงสตรีรุ่น ใหญ่ ฯลฯ เรอื่ งพวกนมี้ นั ไมย่ อมบอกใครนอกจากเพอื่ นสนทิ เพราะ ใครๆ ชอบคิดว่ามนั บา้ แนน่ อน อกั กเ์ องกค็ ดิ วา่ มนั บา้ เขายง้ั ปากไวท้ นั ตอนทไี่ อว้ ฒั น์ พยักหนา้ บอก ‘กูกก็ ำ� ลงั พยายามท�ำความเข้าใจมงึ ดว้ ยเสยี งตดเหมอื นกนั ’ ถึงจะเป็นอยา่ งนน้ั แตข่ อ้ ดขี องไอค้ นั คือมันเป็นคนรักใครรัก จริง เหตุผลท่ีมันกล้าปริปากเร่ืองความคิดเพี้ยนๆ น้ีกับเพื่อนก็ เพราะมนั รกั พวกเขา กบั คนทม่ี นั รกั ไอค้ นั จะจรงิ ใจ และจรงิ จงั ขนาด ตายแทนไดเ้ ลย การสมคั รเปน็ สารวตั รนกั เรยี นนก่ี เ็ ชน่ กนั ในขณะท่ี ~ คาธ ~

45 ไอว้ ฒั นล์ งั เลสองนาน ไอค้ นั ตกปากรบั คำ� ทนั ทที ร่ี วู้ า่ นนั่ คอื ความฝนั จรงิ จงั ของอักก์ และเขาจะทำ� ไดไ้ มส่ มบูรณห์ ากขาดทมี เวิรก์ ท่ดี ี ไอค้ นั ไมเ่ คยเหมอื นคนอน่ื มนั ใจใหญ่ โผงผางอยา่ งกลา้ หาญ มแี คบ่ างเร่ืองเลก็ ๆ เท่าน้ันท�ำให้มนั ขลาดประหมา่ ถ้าไอ้พวกเดก็ ชา่ งประทว้ งรู้เข้า คงได้หยิบชเู อาเป็นประเด็น อีกแน่ แต่ส�ำหรับอักก์และไอ้วัฒน์ ความประหม่านั่นถือเป็นเรื่อง ไม่เป็นเรอื่ ง กไ็ ด้แต่หวังวา่ มนั จะไม่เป็นเรือ่ งไปตลอดละนะ ~ ปราปต์ ~