ทิพย์พันแสงฉบับสมบ

บทนำ� ผู้ชายคนน้ัน...ต่อให้เห็นแค่เพียงเงาเธอก็จำ� ได้ดี ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเทาเข้ม เจ้าของสีหน้านิ่งจนติดจะเย็นชาท่ียืน อยู่กลางงานนั้นคือใครบางคนที่เคยคุ้นกัน แต่บัดน้ีเธอไม่รู้จักตัวตนใหม่ ของเขาอกี ต่อไป เขาเปลย่ี นไปมากเหลือเกิน ไม่มีอกี แล้วแววตาขี้เล่น ยั่วเย้าของคน ท่ีเคยใจดที ่สี ดุ ผมหยักศกยาวประบ่าท่ีเธอเคยเกล้าเล่นถูกตัดออกเหลือแค่ผมส้ัน ดูสุภาพและหล่อเหลา ปฏิเสธไม่ได้ว่ากาลเวลาผ่านไปเขาดูดีขึ้นมาก แต่ ทุกอย่างที่รวมๆ กนั ท�ำให้ดูเหมอื นไม่ใช่คนเดมิ ทว่า...คนคนนนั้ คอื เขาแน่นอน เพียงดาวรู้สึกชาวาบไปท้ังร่าง เธอเอ้ือมมือไปยันเสาต้นใหญ่เอาไว้ เพื่อประคองตัวไม่ให้ทรุดน่ังลงกับพื้น ส่วนมืออีกข้างยกทาบอก ก่อน หลับตาลงช้าๆ น้�ำตาท่ีสั่งตัวเองมาเป็นแรมปีให้หยุดมันเอาไว้กลับไหล ออกมาอย่างสดุ กล้ัน

8 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง เขากลับมาแล้ว... บางสิง่ บางอย่างทีเ่ ธอยอื้ เอาไว้กำ� ลังจะจบลง มันคงไม่ส�ำคัญหรอกว่าเธอจะพร้อมหรือไม่ เพราะเขาพร้อมจะเดนิ หน้า ณ ตอนนี้ ไม่มอี ะไรทจี่ ะร้อยรัดเธอและเขาอีกต่อไป จะสายไปไหม ถ้าเธอจะพดู อะไรบางอย่าง รว.ิ ..ดาวมอี ะไรอยากจะบอก

Doubt thou the stars are fire; Doubt that the sun doth move; Doubt truth to be a liar; But never doubt I love. - William Shakespeare - ได้โปรดอย่าสงสยั ในความรักของเรา

๑ดาวดวงท่ี สหรฐั อเมรกิ า คนื ทดี่ วงดาวพราวเตม็ ฟ้า  ฉลองส่งท้ายปีเก่าไกลบ้านครัง้ แรก และแล้ว...โลกของเด็กเรยี นอย่างเธอ กโ็ คจรมาพบกบั เด็กเที่ยวอย่างเขาจนได้ “ไปดว้ ยกนั เถอะ อยา่ ทอ่ งหนงั สอื คนื เคานตด์ าวนเ์ ลยนะ มนั หดหู่ เกินไป” ความเงียบเหงาท�ำให้เพียงดาวไม่ปฏิเสธค�ำเชิญทางโทรศัพท์ไปใน ทนั ที แม้เธอจะเป็นเหมอื นแกะดำ� ของบ้าน ไม่ชอบเข้าสงั คม ไม่นยิ มความ เอกิ เกรกิ ของงานสง่ ทา้ ยปเี กา่ ยง่ิ ใหญท่ คี่ รอบครวั ของเธอจดั เปน็ ประจ�ำทกุ ปี แต่มันก็กลายเป็นความเคยชินเสียแล้วกับการแวดล้อมด้วยผู้คนมากมาย ในคนื พิเศษน้ี บางทีเธออาจจะตัดสนิ ใจพลาดท่ีบอกมารดาไปว่าปีใหม่น้ขี อ ไม่กลับบ้าน แน่นอนว่าจันทร์เจ้าอยากให้เธอกลับไปฉลองพร้อมหน้า แต่

เ อ ก วี ย์ l 11 เมอ่ื เธอยกเรอ่ื งเรยี นมาอา้ ง มารดากไ็ มข่ ดั ใจ เพยี งแคบ่ อกวา่ จะเรยี นคณุ ยา่ ให้เอง “ขอที่อยู่อีกรอบได้ไหม” เพียงดาวถามและอีกฝ่ายรีบตอบอย่าง รวดเรว็ หญิงสาวทวนชื่อถนนพลางว่า “จริงๆ กไ็ ม่ไกลจากบ้านฉัน ห่างไปแค่สบิ บล็อก” “ใช่ แต่มันหนาวนะ หรือเธอจะเดินมา แล้วขากลับฉันวนไปส่ง” เอวาสาวสวยผมบลอนด์รบี เสนอ “อย่าดีกว่าจ้ะ เดี๋ยวฉันขับรถไปเอง เผื่ออยากกลับก่อน BYOB๑ ใช่ไหม” “ใช่ ถา้ ซอ้ื ไมท่ นั ไมต่ อ้ งหว่ ง ฉนั เอามาหลายขวด ยงั ไงมาใหไ้ ดน้ ะ ไม่ อยากให้เธออยู่คนเดยี ว” “จ้ะ ขอบคุณมากนะ” เลขทบี่ นปา้ ยหนา้ บา้ นสขี าวหลงั ใหญน่ นั้ ตรงตามทจี่ ดไว้ แตเ่ พยี งดาว ต้องขับวนไปจอดรถห่างออกไปถึงหน่ึงช่วงถนนเพราะที่จอดใกล้บ้านหลัง นนั้ ถกู จบั จองไปแลว้ ช่วงครสิ ต์มาสและปีใหม่บรรดานกั ศกึ ษาท้องถน่ิ สว่ น หนึ่งแยกย้ายกลับไปฉลองกับครอบครัว ส่วนนักศึกษาต่างชาติท่ีเพิ่งเดิน ทางมาเรยี นในชว่ งเปดิ ภาคการเรยี นเดอื นกนั ยายนนนั้ สว่ นใหญเ่ ลอื กอยโู่ ยง เฝ้าเมือง เพราะการเดินทางกลับบ้านช่วงส้ันๆ ไม่คุ้มกับเวลาและค่าบัตร โดยสารเครอ่ื งบนิ ทสี่ งู ขน้ึ กวา่ ชว่ งปกตมิ าก จงึ มคี นคดิ จดั งานสง่ ทา้ ยปขี น้ึ มา เพอื่ รวมเอาเด็กไกลบ้านทง้ั หลายมาไว้ด้วยกัน และก้าวแรกท่ีเดินเข้างานไป เธอก็ตกใจกบั จำ� นวนคน... เฮาสป์ ารต์ เี ลก็ ๆ ในจนิ ตนาการดจู ะตา่ งจากความเปน็ จรงิ มากทเี ดยี ว ๑ BYOB ย่อมาจาก Bring Your Own Bottle หมายถงึ ให้คนทไี่ ด้รบั เชญิ ในงานเลยี้ ง นำ� เครือ่ งด่ืมแอลกอฮอล์มาเอง

12 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง ในจงั หวะทเ่ี ธอกำ� ลงั ลงั เลวา่ ควรกลบั ดไี หม เอวาเพอื่ นสาวกป็ รเี่ ขา้ มา รั้งเอวเธอไว้อย่างรวดเรว็ “ก�ำลงั คดิ อยู่เลยว่าฉนั จะต้องวนไปฉดุ เธอออกมางานเองไหม”  นำ้� เสยี งรา่ เรงิ ของสาวสแกนดเิ นเวยี นคนสวยทพ่ี าเธอกา้ วผา่ นทางเดนิ เข้าสู่โถงของตัวบ้านท่ีเต็มไปด้วยหนุ่มสาวนานาชาติ การบอกปากต่อปาก ในเวลาไมก่ ชี่ ว่ั โมงรวบรวมเอาคนเหงาไกลบา้ นไวไ้ ดม้ ากพอดู ทงั้ คเู่ ดนิ ผา่ น ผู้คนไปด้านหลังบ้าน วางขวดไวน์ท่ีเพียงดาวน�ำมาบนเคาน์เตอร์ในครัว ขนาดใหญ่ และเดนิ ตามทางผ่านไปยังห้องเล็กท่มี โี ต๊ะทำ� งานและเดย์เบดท่ี สามารถใช้เป็นเตียงส�ำรองวางต้ังอยู่  “ตู้เก็บโคตด้านนอกเต็มแล้ว ถอดโคตไว้ในห้องนกี้ ่อนแล้วกัน” เพยี งดาวไมไ่ ดแ้ ยง้ อะไร เธอจดั การแขวนเสอ้ื กนั หนาวและสอดถงุ มอื ใสก่ ระเปา๋ เสอื้ กอ่ นจะตามเอวาออกไปดา้ นนอกอกี ครงั้ โดยไมไ่ ดร้ เู้ ลยวา่ ชว่ ง เวลาสนั้ ๆ ทเ่ี ธอเดนิ หายไปในหอ้ งเลก็ นน้ั มใี ครบางคนแอบพลกิ ขวดไวนท์ ี่ เธอเพิง่ วางไว้แล้วอ่านเบาๆ “Merlot” บางคร้ังเคร่ืองด่ืมชนิดโปรดก็ทำ� นายบุคลิกภาพของคนได้ สำ� หรับ คนท่ีชอบเมอร์โลไวน์แดงสุดคลาสสิก คำ� ทำ� นายนัน้ ว่าเป็นคนเรียบง่าย ไม่ เรอ่ื งมาก ปรบั ตวั เขา้ กบั สถานการณไ์ ดด้ ี รบั ผดิ ชอบ ใสใ่ จกบั ความรสู้ กึ และ ชอบช่วยเหลือผู้อืน่   Empathetic, Responsible & Helper-at-heart  และสง่ิ ทีไ่ วน์ไม่ได้บอก แต่เหน็ ชัดกบั ตาคือ  เจ้าของไวน์ขวดนยี้ ง่ิ มองยิ่งสวย ดใี จที่เธอมา... ถา้ เทยี บกบั เพยี งรงุ้ คแู่ ฝดของเธอและไลลาลณิ นอ้ งสาวทเี่ ปน็ ลกู หลง ของบ้าน เพียงดาวไม่ใช่ตัวแม่ของงานปาร์ตี ออกแนวเล่ียงได้ก็เลี่ยงเสีย

เ อ ก วี ย์ l 13 มากกวา่ แตใ่ นฐานะลกู หลานนกั ธรุ กจิ ทต่ี อ้ งตดิ ตามผใู้ หญไ่ ปงานเลย้ี งตง้ั แต่ อายนุ อ้ ยๆ เธอกส็ ามารถเขา้ สงั คมไดอ้ ยา่ งไมเ่ คอะเขนิ หลงั จากเขา้ มาในงาน ไม่นานนักเธอก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่หลายๆ คนจากท้ังยุโรป แอฟริกา และ ลาตินอเมริกา น่าแปลกทแี่ ทบไม่เห็นหนุ่มสาวเอเชียอยู่ในงานเลย  เอวาขอตัวไปทักทายคนอ่ืนๆ ที่เพิ่งมาถึง หน่ึงในนั้นมีสมาชิกทีม ฮอกกีมหาวิทยาลัยหนุ่มหล่อท่ีเอวาเคยพูดถึงอยู่บ่อยครั้ง เพียงดาวอยาก เปิดโอกาสให้เพ่ือนได้ใช้เวลากับหนุ่มที่เธอหมายปองตามล�ำพังจึงแยกตัว เดนิ กลบั ไปทค่ี รวั เพอ่ื เตมิ เครอ่ื งดมื่ และทนั ทที เี่ ธอวางแกว้ ไวนท์ รงสงู ลงบน เคานเ์ ตอร์ ขวดไวนแ์ ดง Merlot ของเธอกถ็ กู ยกขน้ึ มาโดยแขนแขง็ แรงของ ใครบางคนทเ่ี ดินเร็วๆ เข้ามายืนข้างๆ เธอ  ใครคนนั้นสูงกว่าเธอมาก...  เพียงดาวเอียงคอเงยหน้ามองตาม ความสูงเธอประมาณปลายคาง ของเขาเท่านน้ั สง่ิ แรกท่สี ะดดุ ตาคอื ผมยาวประบ่าท่ีรวบง่ายๆ เป็นจกุ ไว้ที่ ด้านหลงั ปล่อยผมด้านข้างให้ระใบหน้า ความเซอร์นัน้ ดูแย้งกับใบหน้าใส สะอาด โดดเด่นด้วยดวงตาเปล่งประกายและรอยย้ิมที่ตรึงสายตาเธอไว้ ไม่ใหห้ นั มองทางอนื่ แมร้ ้สู กึ ไม่พอใจทเ่ี ขาถอื วสิ าสะมาย่งุ กบั ขวดเครอื่ งดมื่ ของเธอ แต่ยิ้มกว้างทั้งปากและตาขนาดน้ี โกรธไม่ลง... ผชู้ ายเอเชยี รา่ งสงู ใหญค่ นนนั้ เอยี งขวดไวนม์ าจอ่ ทปี่ ากแกว้ พลางสง่ สายตาข้ีเล่นเป็นเชิงถามเพ่ือความแน่ใจว่าเธอต้องการให้เขารินมันลงไป เพียงดาวพยกั หน้าอย่างงงๆ มองตามนำ�้ สแี ดงเปลอื กองุ่นทคี่ ่อยๆ เพ่มิ ข้นึ มาถงึ ประมาณหนง่ึ ในสามของแกว้ กอ่ นทเี่ ขาจะหมนุ ขอ้ มอื ยกปากขวดเพอ่ื หยุดรนิ อย่างช�ำนาญ “ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยตามมารยาทด้วยภาษาสากล ทว่าภาษาที่เขา ตอบกลับมาน้ัน กลับเป็นภาษาท่ีเธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยินใครพูดในงาน คืนนี้

14 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง “ยนิ ดีครับ” “คนไทยเหรอคะ” เธอถามอย่างประหลาดใจ “ครับ ผมชอื่ รวิ หรือเรียกว่าวนิ ซ์ก็ได้ครบั ”  “เรียนที่ยูนี้?...” งานนี้เชิญเฉพาะเด็กต่างชาติในมหาวิทยาลัยท่ีเธอ เรียน “ครับ” หากเคยพบเจอมากอ่ น เอกลกั ษณโ์ ดดเดน่ หนา้ ตาสไตล์ ‘เดก็ มตี งั ค์ แต่แอบดูเกเร’ ของเขาคงพอที่เธอจะจดจำ� ได้ แต่เธอไม่เคยเห็นเขาในงาน ชมุ นมุ นกั ศกึ ษาไทยทมี่ าเรยี นตอ่ ปรญิ ญาโทและปรญิ ญาเอก เพยี งดาวสรปุ ในใจงา่ ยๆ วา่ หนมุ่ คนนน้ี า่ จะเปน็ นกั ศกึ ษาปรญิ ญาตรที ม่ี เี ดก็ ไทยอยหู่ ลาย คนและเธอยังไม่เคยเจอ “ดาวค่ะ หรือจะเรยี กพี่ดาวกไ็ ด้นะคะ พ่เี รียนปรญิ ญาโทอยู่” รอยยิ้มนนั้ ดปู ระหลาด แต่เขากร็ บั ค�ำ “ครับพดี่ าว”  เม่ืออีกฝ่ายรับแต่โดยดีว่าเป็นรุ่นน้อง เพียงดาวก็รู้สึกเกร็งน้อยลง แต่ก็ไม่ใช่นิสยั เธอทจี่ ะซกั ไซ้คนท่ีเพ่งิ รู้จกั และย่ิงเมื่ออกี ฝ่ายเป็นชายหนุ่ม ท่ีพอจะดูออกว่าแสดงความสนใจในตัวเธอ ย่ิงต้องพยายามรักษาระยะ หญงิ สาวยกเครอ่ื งดม่ื ขน้ึ จบิ ทง้ิ ชว่ งบทสนทนาจนอกี ฝา่ ยตอ้ งเอย่ ขน้ึ มาเพอื่ หาเร่ืองชวนคยุ “พดี่ าวมาเรียนอะไรทน่ี ี่ครบั ” “พีเ่ รียนบริหารค่ะ”  “เพงิ่ มาปีแรกเหรอครบั ” “ใช่ค่ะ” “ผมอยู่ที่น่ีมาหลายปี ถ้ามอี ะไรให้ช่วยบอกได้นะครับ” “ขอบคุณมากค่ะ” รวแิ อบยม้ิ กบั ทา่ ทางระมดั ระวงั ตวั กบั คนแปลกหนา้ ของเธอ เลน่ ถาม

เ อ ก วี ย์ l 15 คำ� ตอบค�ำและทำ� ท่าจะขอตัวอยู่ทุกเมือ่ “ผมไม่สนิทกบั ใครในงานน้ี ขอตามพด่ี าวไปด้วยคนนะครบั ”  “เอ่อ พ่คี ยุ ไม่สนกุ อกี สกั พักก็อาจจะกลบั ” ยงั ไม่ทนั ขาดคำ� เขาเดา ถูกจริงๆ “อยา่ เพง่ิ กลบั เลยครบั ไหนๆ มาแลว้ อยใู่ หถ้ งึ เคานตด์ าวน”์ รอยยม้ิ ใสซ่ือและดวงตาวิบวับน้ันท�ำให้คนหน้าน่ิงปฏิเสธไม่ออก เพียงดาวได้แต่ คิดว่า ถ้ามีโอกาสเธออาจจะหลบกลบั ไปเองเงียบๆ  แต่ดเู หมอื นเขาจะไม่เปิดโอกาสการแวบหนหี ายไปง่ายๆ จากนาทนี น้ั คนทอี่ อกตวั วา่ ไมส่ นทิ กบั ใครกก็ ลายเปน็ เงาตามตวั หญงิ สาวร่างบอบบางผิวเนียนใสราวตุ๊กตากระเบ้ืองเคลือบชั้นดีท่ีไม่ได้แต่งเติม อะไรมาก็ยังสวยสะดุดตา เอวาถึงกับเลิกคิ้วและเดินตรงเข้ามาทักด้วย รอยยมิ้ เจ้าเล่ห์ แต่เพียงดาวก็ตอบสั้นๆ แค่ว่า “รุ่นน้องคนไทย เพ่ิงรู้จักกัน” ยง่ิ ดึกความครกึ ครื้นของงานปาร์ตียิง่ เพิ่มดกี รี และจำ� นวนคนที่หลั่ง ไหลเขา้ มาในบา้ นเรมิ่ ลน้ เกนิ สถานทจ่ี ะรบั ได้ เพยี งดาวเงยหนา้ มองหญงิ สาว ชาวอเมรกิ าใตท้ ขี่ น้ึ ไปลาตนิ แดนซส์ ะโพกพลว้ิ ไหวอยบู่ นโตะ๊ ตามจงั หวะเสยี ง เพลงทด่ี งั กระหม่ึ งาน เธอเรม่ิ ไมแ่ น่ใจว่าควรจะอยทู่ น่ี ตี่ ่อ เอวาหายเงยี บไป เป็นช่ัวโมงแล้วจนไม่แน่ใจว่ายังอยู่ในงานหรือไม่ จะมีก็เพียงชายหนุ่มร่าง สงู ใหญ่ที่คอยยนื กัน้ ไม่ให้เธอโดนใครมาเบยี ด และส่งิ ทเี่ ธอไม่เห็นคอื เขา ส่งสายตาคุมเชงิ หนุ่มๆ ทีเ่ ข้ามาทักทายเธอ เวลาห้าทุ่มความพีกของเฮาส์ปาร์ตใี กล้ถึงขีดสดุ หนุ่มสาวหลายคู่ที่ กรึ่มได้ที่จากฤทธิ์แอลกอฮอล์ท่ีบริโภคต้ังแต่หัวค่�ำเร่ิมออกอาการนัวเนีย เพยี งดาวถงึ กบั ผงะเมอื่ เหลอื บไปเหน็ คหู่ นมุ่ สาวบนโซฟาลบู ไลก้ อดจบู และ อกี คหู่ นงึ่ ยกตวั นง่ั ครอ่ มบดเบยี ดกนั บนเกา้ อท้ี โ่ี ตะ๊ อาหารโดยไมเ่ กรงสายตา ผู้คน

16 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง ส่วนหนุ่มหน้าเอเชยี หุ่นฝรัง่ ใกล้ๆ ตัวเธอก็ดเู จ้าเสน่ห์มิใช่น้อย ท้ัง หญงิ สาวลาตนิ าและสาวรสั เซยี หนา้ สวย หนุ่ เซก็ ซส่ี ลบั กนั แวะมาเตน้ วนเวยี น ทกั ทายเขาอยู่หลายรอบ ล่าสดุ หนง่ึ ในสองคนน้ันถึงกบั ยน่ื หน้ามาใกล้และ กรีดปลายเล็บแหลมสีสดบนแผงอกล�่ำพลางส่งสายตาเชิญชวนอย่างไม่ ปิดบงั รวไิ ด้แต่อมยิ้มและเบยี่ งตวั หลบหลังเพียงดาว อืม ถ้าเธอไม่ได้ยืนอยู่ตรงน้ี เขาคงกระโจนเข้าใส่สไิ ม่ว่า ถึงจะยังไม่หมดวนั พลาดการเคานต์ดาวน์ แต่เวลาของเธอทน่ี ่หี มด แล้ว “พจ่ี ะกลบั แลว้ ” เธอพดู กบั รวทิ เี่ อยี งหนา้ เขา้ มาฟงั เขาไมไ่ ดพ้ ยายาม รัง้ เธอไว้อกี “เดี๋ยวผมไปเอาเส้อื โคตให้” “ไมเ่ ปน็ ไร เดยี๋ วพไ่ี ปเอง” เพยี งดาวตอบ ชายหนมุ่ ไมไ่ ดแ้ ยง้ เขาเดนิ ตามเธอไปเงยี บๆ  “รอตรงน้ีแหละ” เธอว่าและเขาก็หยดุ รออยู่ท่หี น้าห้องอย่างว่าง่าย  ทวา่ นบั หนง่ึ ไม่ทนั ถงึ ห้าเพยี งดาวกผ็ ลกั ประตวู ง่ิ ออกจากหอ้ งเลก็ นนั้ มา หน้าตาต่นื ตระหนก  “ดาวเป็นอะไร” ท่าทางของเธอพลอยทำ� ให้เขาตกใจไปด้วย “มคี นอยู่ข้างใน” เธอเสยี ขวญั จนไม่ผดิ สงั เกตค�ำเรยี กของเขา “ใครจะทำ� อะไรดาว” เสยี งพดู ขนึ้ อยา่ งกรนุ่ โกรธและท�ำทา่ จะพงุ่ เขา้ ไป ในห้อง แต่ถูกเธอดงึ แขนเอาไว้ “เปล่า เขา เอ่อ ท�ำธรุ ะส่วนตัวกนั อยู่”  สหี นา้ เขนิ อายของเธอทำ� ใหเ้ ขาพอจะเดาสถานการณภ์ ายในหอ้ งได้ มี คู่หนุ่มสาวที่หลีกเล่ียงจะท�ำอะไรประเจิดประเจ้อด้านนอกเลยหาห้องส่วน ตวั ปฏบิ ตั ภิ ารกจิ กนั แตเ่ กดิ จำ� เพาะเจาะจงเลอื กหอ้ งทใี่ ชเ้ กบ็ เสอ้ื โคตของคน หลายสิบคน รวิถอนใจก่อนหลุดยมิ้ ถ้าไม่เกรงใจ เขาคงรั้งคนหน้าซีดเข้า มากอดปลอบ แตถ่ า้ เขาทำ� อยา่ งนนั้ มคี วามเปน็ ไปไดว้ า่ เขาอาจจะโดนตบหนา้

เ อ ก วี ย์ l 17 หนั เสียเอง “เดยี๋ วผมเขา้ ไปเอาเสอ้ื ให”้ รอยยมิ้ กรมุ้ กรมิ่ ทำ� ใหเ้ ธอเขนิ หนกั กวา่ เดมิ “แต…่ ” เพยี งดาวพดู แคน่ น้ั แตก่ พ็ ยกั หนา้ ปลอ่ ยมอื จากแขนของเขา อากาศข้างนอกเยน็ จัด เธอไม่มีทางเดินถึงรถได้ถ้าไม่มเี ส้ือกนั ความหนาว รวหิ นั มาย้ิมปลอบก่อนจะผลกั ประตูเข้าไป และกลับออกมาในเวลา ไม่นานนักพร้อมกับเสื้อโคตตัวยาวสีด�ำแบรนด์เนมท่ีไม่ได้ดังติดตลาด แตค่ ณุ ภาพดเี ยยี่ มและราคาแพงกวา่ โคตแฟชน่ั เสยี อกี เพยี งดาวไมใ่ ชค่ นเนน้ ยหี่ อ้ แตใ่ นราคาทจี่ า่ ยไดเ้ ธอกเ็ ลอื กใชข้ องดที ซ่ี อื้ มาเพอื่ ใชไ้ มไ่ ดม้ ไี วอ้ วดใคร  แม้นึกสงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าตัวไหนเป็นของเธอ และเขาท�ำ อย่างไรกบั คนในห้อง แต่เธอก็เลอื กจะพูดสั้นๆ แค่ “ขอบคณุ นะรว”ิ เธอจงใจเรยี กเขาดว้ ยชอ่ื จรงิ เพอื่ แสดงออกถงึ ความ ‘ไม่สนิท’ อีกคร้ังที่เขาส่งรอยยิ้มกว้างโชว์ฟันสวยเรียงเป็นระเบียบมาแทน ค�ำตอบ ชายหนุ่มแตะข้อศอกเธอเบาๆ เป็นเชิงบอกให้เดนิ น�ำไป  “เดยี๋ วผมไปส่งทีร่ ถ” “ไมเ่ ปน็ ไรหรอก พไี่ ปเองได้ อยสู่ นกุ กบั เพอ่ื นๆ เถอะ” คนทอี่ อกตวั วา่ ไมส่ นทิ กบั ใคร แตม่ ใี ครตอ่ ใครทง้ั หญงิ ชายเดนิ เขา้ มาทกั ทายตลอดงาน  “ถ้าดาวกลับ ผมก็หมดสนกุ แล้ว” ยิ่งใกล้หมดวันและต้องแยกจาก กัน ค�ำพูดและสายตาน้ันย่ิงเปิดเผยชัดเจนจนคนฟังต้องก้มหน้าลงเพ่ือ หลบตา “เรยี กพีด่ าว...” เสยี งกดตำ�่ พดู ออกมาเบาๆ เพอ่ื เตอื นเขาอกี คร้ังถงึ คำ� เรยี กทถ่ี ูกต้อง รวไิ ม่ได้แย้ง เขาแค่ย้ิมก่อนขยบั ตวั เข้ามาบังเธอเอาไว้เมอื่ ต้องเบยี ด ผา่ นกลมุ่ คนเพอื่ จะเดนิ ไปทหี่ นา้ ประตู ในขณะทเี่ ขาเอาตวั กนั้ ไวไ้ มใ่ หค้ นอน่ื ชนเธอ เขาก็ระมัดระวังไม่ให้ส่วนไหนของร่างกายสัมผัสเธอด้วยเช่น กัน เพียงดาวอดไม่ได้ท่ีจะเอ้ียวตัวหันมองคนตัวโตท่ีแม้จะเกาะติดกับเธอ

18 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง แต่กเ็ ป็นสุภาพบุรุษพอ เขาท�ำหน้าท่กี าร์ดให้เธอตลอดคืนทีผ่ ่านมา  ไม่รงั เกียจ... หญงิ สาวรสู้ กึ ประหลาดใจตวั เองทเ่ี ธอไมไ่ ดร้ ำ� คาญเขาทเี่ ขา้ มาใกลช้ ดิ เธออย่างเปิดเผย ท่ีผ่านมา หนุ่มๆ ท่ีประกาศแสดงความสนใจในตัวเธอ ล้วนแต่ต้องเสียหน้ากลับไป เพราะเธอตัดโอกาสอย่างตรงไปตรงมาต้ังแต่ แรก แต่กบั รวิ เธอกลบั ทำ� ไม่ลง เป็นเพราะอะไรกนั หลงั จากรอรวหิ าเสอื้ โคตของตวั เองในตหู้ นา้ ประตอู ยคู่ รหู่ นง่ึ จงั หวะ ทที่ ง้ั คกู่ ำ� ลงั จะเดนิ ออกจากงาน กม็ คี นกลมุ่ หนง่ึ สวนเขา้ มาอยา่ งรวดเรว็ และ เป็นกลุ่มทสี่ ร้างความตน่ื เต้นให้ทุกคนในงาน “ต�ำรวจ” เพยี งดาวทยี่ นื อยู่ข้างทางออกกระซิบเบาๆ อย่างตกใจ เมอ่ื หลายคนกรกู นั มาทางนเี้ ธอเปน็ ฝา่ ยขยบั เขา้ ใกลช้ ายหนมุ่ จนแขน ทงั้ สองแนบชดิ กนั โดยไมร่ ตู้ วั ตงั้ แตม่ าอยตู่ า่ งถน่ิ นเ่ี ปน็ ครงั้ แรกทเ่ี ธอไดเ้ จอ กบั ผพู้ ทิ กั ษส์ นั ตริ าษฎรข์ องประเทศนร้ี ะยะประชดิ เกดิ อะไรขน้ึ หรอื จะเปน็ เร่ืองมั่วสุมยาเสพติด ในใจตอนน้ีคิดไปร้อยแปด มารดากับคุณย่าจะว่า อยา่ งไรบา้ งหนอ ถา้ เธอมเี รอื่ งมรี าวตดิ รา่ งแหไปพรอ้ มกลมุ่ นกั เรยี นตา่ งชาติ กลุ่มนี้ เสียประวัติคือสิ่งที่เธอกลัวมาตลอด ย่ิงเป็นในต่างแดนท่ีไม่มีใคร รู้จกั มาช่วยเหลือได้แล้วย่งิ ไปกนั ใหญ่ ไม่น่ามางานนเี้ ลยจรงิ ๆ “ไม่ต้องตกใจ ข้างบ้านหรือใครคงแจ้งเรื่องเสียงดังในยามวิกาล ต�ำรวจเขาคงมาจัดการปิดปาร์ตี” นำ�้ เสียงนั้นมั่นคง เขาพูดออกมาราวกับ เป็นเรื่องทเ่ี ขาเคยเจอมานบั ครงั้ ไม่ถ้วน ร่างสงู ใหญ่เบย่ี งตัวกน้ั ให้เพียงดาว ก้าวออกจากบ้านโดยไม่โดนคนท่วี ิง่ กรูกันออกมานั้นกระแทกเอา  มือแข็งแรงขยับมากุมรอบมือเธอที่ตอนน้ีสั่นและเย็นเฉียบ ฝ่ามือ และนิว้ เขาสากและหยาบอย่างน่าประหลาดใจ มันช่างขดั กบั หน้าใสๆ และ แววตาขเี้ ล่นเหมอื นคนไม่เคยต้องใช้แรงงานหนกั แต่ก็เป็นไปได้ว่าเขาอาจ จะชอบเล่นกีฬาที่ต้องใช้มือเช่น กอล์ฟ หรือยกน�้ำหนัก เพียงดาวคงจะ

เ อ ก วี ย์ l 19 สะบัดมันออกถ้าไม่เผอิญเห็นรถต�ำรวจหกคันท่ีจอดล้อมบ้านไว้และท�ำให้ เธอขาแข้งอ่อนแทบหมดแรง เธอยอมรับว่าในสถานการณ์ไม่ปกติเช่นนี้ ‘แม่แก่’ ทน่ี ้องสาวเธอชอบใช้เรียกขานแทนชอ่ื เธอท�ำอะไรไม่ถกู จรงิ ๆ “ดาวเดินออกไปตรงๆ ครบั ไม่มอี ะไร” รวิดูจะเป็นท่พี ่งึ ทีด่ ีในยาม ฉุกเฉิน ร่างสูงใหญ่ท่ีกุมมือเธอแน่นให้ความรู้สึกอุ่นใจยามเดินผ่านกลุ่ม ต�ำรวจตัวสงู ใหญ่ที่ยนื คุมเชงิ   ทนั ทที พี่ น้ หนา้ บา้ นโดยไมถ่ กู กกั ตวั ไวอ้ ยา่ งทนี่ กึ หวน่ั เพยี งดาวถงึ กบั ถอนใจยาว เธอกม้ ลงมองนวิ้ มอื ของเธอและเขาทปี่ ระสานกนั แนบแนน่ กอ่ น คอ่ ยๆ แกะมอื ออกโดยทอี่ กี ฝา่ ยไมไ่ ดร้ ง้ั ไว้ เขาแคย่ ม้ิ กวา้ งอกี ครงั้ และยกมอื ตนเองทีเ่ พิ่งปล่อยมือเธอขนึ้ มาสมั ผัสกับริมฝีปาก หวงั ว่าเขาจะท�ำอาการนนั้ เพราะว่าหนาวนะ... รวปิ ลอ่ ยใหเ้ พยี งดาวไดส้ งบสตอิ ารมณเ์ งยี บๆ ทงั้ คไู่ มไ่ ดพ้ ดู อะไรกนั อกี เขาเดนิ เคยี งขา้ งเธอไปนง่ิ ๆ แตเ่ มอื่ มาถงึ รถของเธอ ชายหนมุ่ อดอมยมิ้ ไม่ได้ วอลโว่...ปลอดภัย สมรรถนะดีเย่ียม เรียบหรู ม่ันคง...ดูเป็นเธอ จรงิ ๆ “ถ้าดาวจะหยบิ ของอะไรในรถ ให้เปิดประตูข้างครับ อย่าเปิดประตู คนขับ” เพียงดาวที่ก�ำลังหยิบกุญแจมองคนที่ก้มลงมากระซิบเตือนอย่างไม่ เข้าใจนัก แต่ชายหนุ่มก็บุ้ยปากให้มองตำ� รวจสองนายทเี่ ดินอยู่ไม่ไกล “เขามองอยู่ ถา้ ดาวเปดิ ประตคู นขบั เขาอาจจะมาขอตรวจแอลกอฮอล์ เราเพิ่งออกจากปาร์ต”ี เขาอธิบายอย่างเชี่ยวชาญตามประสาเด็กเที่ยวกลางคืนที่รู้หลบ รู้ หลกี จนชำ� นาญสนิ ะ หญงิ สาวมองตามแลว้ พยกั หนา้ หลงั จากคนเขา้ มาในงานกนั มากหนา้ หลายตา เธอกร็ ะวงั ตวั ถงึ ขนาดไมแ่ ตะขวดไวนข์ องตนเองทว่ี างทง้ิ ไวใ้ นครวั

20 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง อีก แต่ถึงจะมั่นใจว่าไวน์สองแก้วที่เธอด่ืมไปตลอดหลายช่ัวโมงจะเจือจาง จนไม่สร้างความเดือดร้อนให้ ก็ไม่อยากเส่ียง ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เธอ วางตัวในกรอบและไม่ประมาทที่จะเสียชื่อเสียงไม่ว่ากับเร่ืองเล็กหรือเรื่อง ใหญ่ “มีบตู หรอื รองเท้ากฬี าในรถไหม”  “ท�ำไม” “เราจะเดนิ กลบั บา้ น ตอนนหี้ า้ ทมุ่ ครง่ึ แลว้ ใกลเ้ วลาเคานตด์ าวน์ คง หาแทก็ ซย่ี าก” รวยิ งั กม้ มองรองเทา้ ทเี่ ธอสวมใสอ่ ยู่ มนั ไมใ่ ชส่ น้ สงู ปรด๊ี แบบ ที่สาวๆ นิยมใส่มางานเลี้ยงก็จริง แต่ก็ไม่ใช่รองเท้าส�ำหรับเดินถนนระยะ ทางไกล เพียงดาวเข้าใจที่เขาพูด เธอรับว่ามีรองเท้าส�ำรองอยู่พลางเปิดท้าย รถหยบิ ถุงอปุ กรณ์ออกกำ� ลงั กายออกมา  รวิดึงประตูด้านหลังเปิดออกเพ่ือให้เธอเข้าไปนั่งเปล่ียน ชุดเดรสท่ี เธอสวมใสไ่ มไ่ ดร้ ดั สน้ั กจ็ รงิ แตเ่ มอื่ มเี สอื้ โคตตวั หนาใหญส่ วมอยู่ และตอ้ ง ก้มลงจากท่ีน่ังบนเบาะรถ เธอจงึ เปลย่ี นรองเท้าไม่ถนัดนัก “ผมช่วย” รวคิ วา้ กลอ่ งรองเท้ามาจากมอื เธอและยอ่ ตวั ลง จนเพยี ง- ดาวรบี ขยับขาหลบ “ไม่ต้อง”  “เปล่ียนช้าเดย๋ี วตำ� รวจมาหานะ”  อกี คร้ังทต่ี ำ� รวจดจู ะขู่เด็กข้ีกลวั สำ� เรจ็ เพยี งดาวรีบเงยหน้าสอดส่าย สายตามองหาผู้พทิ ักษ์สันติราษฎร์ทันที ไม่ปล่อยให้เธอเปลีย่ นใจ รวิถอด ผ้าพันคอตวั เองมาคลุมบริเวณหน้าตักของเธอไว้ แม้มนั จะมดิ ชดิ มถี งุ น่อง สีด�ำหนาสวมใส่อยู่ไม่ได้โป๊เปลือย แต่คลุมไว้อีกชั้นก็ดีกว่า ไม่ใช่เพ่ือเธอ แต่เพ่ือเขาเองที่จะได้โฟกัสที่รองเท้า มือแข็งแรงช่วยผูกเชือกรองเท้ากีฬา เสร็จไปหน่ึงข้าง และย้ายไปอีกข้างหนึ่ง เพยี งดาวไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึน้ กับตัวเธอ

เ อ ก วี ย์ l 21 ใจช่างสัน่ สะท้าน... ราวกบั ถกู รา่ ยมนตร์ รา่ งกายเธอตอนนน้ี งิ่ แขง็ ท�ำอะไรไมถ่ กู แตห่ วั ใจ กก็ ลายเปน็ ขผี้ ง้ึ หลอมละลาย ตง้ั แตแ่ ตกเนอื้ สาว ใช่ว่าไม่เคยมชี ายหน่มุ มา แสดงความสนใจและท�ำอะไรให้ แต่ไม่เคยมีคร้ังไหนที่ใจเต้นระรัวไม่เป็น จังหวะขนาดนี้ ชายหนุ่มท่ีเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกและกำ� ลังก้มตัวอยู่ตรง หน้าช่วยเธอใส่รองเท้า ความใกล้ชิดเกินงามในท่าทางท่ีไม่ปกติเช่นนี้ไม่ใช่ เหตุการณ์ท่ีเธอควรจะปล่อยให้เกดิ ขึ้นเลย  แต่มนั กเ็ กิดขึน้ แล้ว โดยความยนิ ยอม ไม่ผลักไสของเธอเอง... เงาตะคมุ่ ของผชู้ ายตวั โตทเ่ี ดนิ มาดา้ นหลงั รวพิ รอ้ มแสงไฟฉายกท็ ำ� ให้ เธอตกใจตวั เกรง็ จนบีบมอื ที่หวั ไหล่ของเขา อาการของเธอทำ� ให้รวเิ งยหน้า มองหญิงสาว ก่อนจะหันมองตามสายตาเธอ  อย่างท่ีรวิขู่ไว้ ต�ำรวจสองนายตามมาตรวจหนุ่มสาวทที่ �ำลับๆ ล่อๆ อยู่ท่รี ถจริงๆ “ทกุ อย่างเรียบร้อยดไี หม” เสียงขึงขงั ร้องถามมาจากด้านหลัง รวิดึงเชือกรองเท้าผูกให้เป็นโบแน่น ก่อนลุกขึ้นยืนตอบอย่างไม่ หวาดหวั่น  “เธอแค่เปลย่ี นรองเท้า เดีย๋ วเราจะเดนิ กลบั ทิง้ รถไว้ท่นี ”่ี   ตำ� รวจยงั คงฉายไฟเขา้ ไปในรถ แตเ่ มอื่ ไมเ่ จออะไรทผี่ ดิ สงั เกต ทง้ั สอง กพ็ ยกั หน้า และเดนิ ผ่านไป แต่คาดว่ายังไม่ไปไหนไกล อกี ครง้ั ทเ่ี พยี งดาวถอนใจ ชวี ติ จดื ชดื ของเธอดเู หมอื นจะเจอกบั เรอ่ื ง น่าตนื่ เต้นนบั ครง้ั ไม่ถว้ นในคนื นี้ และหนง่ึ ในนั้นกค็ ือผ้ชู ายคนนส้ี นิ ะ หญงิ สาวหยิบผ้าพนั คอของเขาขึน้ มาจากหน้าตักของตนเองแล้วส่งคืนให้เขา “ขอบคณุ ค่ะ” เจ้าของผ้าพันคอกลับไม่รับคืนโดยง่าย เขาขยับแทรกตัวเข้าไปวาง รองเท้าคู่เดิมของเธอท่พี ื้นรถ ก่อนก้มลงมาตรงหน้าและพดู ว่า “พันให้หน่อยครบั ”

22 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง “พ่ีไม่เคยพันให้ใคร” “ผมกไ็ ม่เคยใส่รองเท้าให้ใครเหมอื นกนั ” “กไ็ ด้” ถา้ จะยนื เถยี งกนั หนาวๆ อย่ตู รงนกี้ ค็ งไม่ได้กลบั บ้าน เพยี ง- ดาวเอื้อมแขนคล้องผ้าหนาผืนยาวรอบคอเขา โดยพยายามท�ำให้รวดเร็ว ทสี่ ดุ ปลายผมของเขาเกอื บสัมผัสใบหน้าเธอ ในขณะท่ปี ลายจมูกโด่งนัน้ เฉยี ดอยทู่ ซ่ี อกคอ ไดก้ ลน่ิ หอมจางๆ จากน�้ำหอมออ่ นๆ ทเี่ ธอฉดี เมอ่ื หลาย ชวั่ โมงกอ่ น รวหิ า้ มใจตวั เองอยา่ งหนกั ไมใ่ หร้ วบคนตรงหนา้ เขา้ มากอดอยา่ ง ทใี่ จปรารถนา ถา้ ยงั อยากสานสมั พนั ธก์ บั เธอตอ่ เขาคงตอ้ งเดนิ หนา้ ชา้ ๆ แต่ มน่ั คง “เสร็จแล้ว” “ขอบคณุ มากครบั ” ดวงตาคนู่ นั้ พราวระยบิ ไมต่ า่ งจากดาวบนฟา้ คนื นดี้ าวสวยเตม็ ฟ้า แต่เธอไม่มเี วลาได้สังเกตมนั “แยกกันตรงนก้ี ็ได้นะ เดยี๋ วพเ่ี ดนิ กลบั เองได้” เพียงดาวรีบเอ่ยเพอ่ื ลบความเขินอายออกไป “คืนน้ีคนเมาเยอะเต็มถนนไปหมด จะเดินหรือขับรถก็อันตราย พอกนั รบี ไปกนั เถอะ ชกั ชา้ อยเู่ ดยี๋ วตำ� รวจกลบั มาอกี รอบนะ หรอื ดาวอยาก นง่ั รถตำ� รวจกลับ” “ไม่” “ถา้ ผมเดนิ ไปบอกตอนนวี้ า่ ดาวเจบ็ เทา้ เราหาแทก็ ซไี่ มไ่ ด้ เขาอาจจะ ไปส่ง” “บ้า” เพียงดาวไม่คิดว่าจะมีใครที่ท�ำให้เธอหลุดว่าออกมาได้ต้ังแต่ วันแรกทพ่ี บกนั   รวฉิ ีกทกุ กฎเกณฑ์เสยี จนเธอตงั้ รับไม่ทนั “ดาวไม่มีถุงมือ” รวิสังเกตเห็นมือของเธอท่ียกขึ้นมาเป่าไออุ่นก่อน สอดลงไปในกระเป๋าเสื้อโคตอีกรอบ

เ อ ก วี ย์ l 23 “อมื มันคงหล่นตรงไหนสักที่” “เอาของผมไปใส่ก่อน” “ไม่เป็นไร เสอ้ื พ่มี ีกระเป๋า” รวถิ อดถงุ มอื เขาออกกอ่ นวา่ “ดาวจะสง่ มอื มาดๆี หรอื จะใหผ้ มชว่ ย”  ถงึ ไม่ได้ระบคุ ำ� จ�ำกดั ความของค�ำว่าช่วย แต่เธอพอจะเดาได้ “แม่ยังไม่เคยขู่พีเ่ ลยนะ” เพียงดาวยังคงมุ่งม่นั ในการแทนตัวตามที่ ควรจะเป็น “ผมขอรอ้ งตา่ งหาก ใสไ่ วน้ ะครบั เดย๋ี วเอลซา่ มอื เยน็ แลว้ เสกทงั้ เมอื ง เป็นน้�ำแขง็ ละยุ่งเลย” ประโยคหลังเขาพูดเหมือนพึมพำ� กับตวั เอง “อะไรนะ” ถ้าเธอฟังไม่ผิดเขาเปรียบเธอเป็นเจ้าหญิงน�้ำแข็งใน แอนิเมชันเร่ืองดัง และแล้วในจังหวะท่ีเธอก�ำลังงงๆ ถุงมือคู่ใหญ่ท่ีอุ่นสบายก็ถูกสวม ทบั มือเธอจนได้  “ขอบคุณ” “ด้วยความเตม็ ใจครบั ” ความเงยี บขณะเดนิ กลบั ไมไ่ ดท้ �ำใหเ้ ธออดึ อดั เป็นครงั้ แรกตง้ั แตม่ า อยทู่ น่ี ท่ี เี่ ธอไดเ้ ดนิ มองท้องฟ้ายามค่�ำคนื โดยมใี ครบางคนเดนิ เยอื้ งไปดา้ น หลังห่างจากเธอประมาณครงึ่ ก้าวท่กี ลบั ทำ� ให้เธอรู้สกึ อุ่นใจกว่าเดนิ ล�ำพงั   ปลอดภยั จากคนอนื่ แต่อันตรายจากเขาสินะ... ช่างเป็นการเดินระยะทางสิบช่วงถนนยามดึกท่ามกลางอากาศหนาว เย็นที่ผ่านไปเร็วเกินคาด แม้เขาจะให้เธอเดินนำ� แต่ท่าทางของเขานั้นไม่ เหมือนคนไม่รู้ทศิ ทางสกั นิด เพอ่ื พสิ ูจน์ส่งิ ท่ีเธอสงสัย เพยี งดาวแกล้งเดนิ เลยหน้าประตตู กึ แต่เขากลบั หยุดยืนนง่ิ และย้ิมกรม่ิ “รู้ได้ยังไงว่าพี่อยู่ทตี่ กึ น้ี”  “เพราะผมกอ็ ยู่ตกึ นเ้ี หมอื นกัน” หลากหลายค�ำถามทอ่ี ยากรู้ แต่เธอเลือกท่ีจะหยดุ มนั ไว้ตรงนี้ วนั น้ี

24 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง ยาวนานเพียงพอแล้ว “ขอบคุณมากนะ วันน้ีดึกแล้ว พ่ีขอตวั ก่อน” “ผมขออกี สิบวนิ าท”ี “หมื ” ชายหนุ่มพลกิ ดนู าฬิกาทข่ี ้อมอื ก่อนเงยหน้าข้นึ ย้มิ กว้างแล้วเร่มิ นบั ตัวเลข “สิบ เก้า แปด เจด็ หก ห้า ส่ี สาม สอง หนง่ึ ...แฮปปีนวิ เยยี ร์ครบั ดีใจจัง ปีใหม่ปีน้ีได้เห็นหน้าดาวเป็นคนแรก” ดวงตาเป็นประกายวิบวับ งดงามย่งิ กว่าดวงไฟทป่ี ระดบั ประดาสองข้างทาง “พด่ี าว...” เธอเตอื นเขาอกี ครง้ั ในวนิ าทแี รกๆ ของปใี หม่ แตน่ ำ�้ เสยี ง ไม่หนกั แน่นเอาเสยี เลย “ของขวญั วนั ปใี หม่ ขอผมเรยี กดาวเถอะนะ” นำ้� เสยี งออ้ นวอนนน้ั ทำ� เธอเกือบใจอ่อน แต่เพียงดาวก็ส่ายหน้า “เรียกพด่ี าวแหละดแี ล้ว สขุ สันต์วนั ปีใหม่นะรวิ” สายตาท่ีสบประสานบอกเขาว่า ดวงดาวท่ีดูเย็นชาเหมือนเจ้าหญิง น�ำ้ แขง็ น้ัน ลกึ ๆ ข้างในไม่ได้แขง็ แกร่งอย่างท่เี หน็ เลย อยากจะเสกให้มีช่อ มสิ เซลิ โทอยู่เหนอื จดุ ท่เี ธอและเขายืนอยู่ตรงน้ี แต่...สำ� หรบั วนั นี้ วนั แรกทเี่ ราไดค้ ยุ กนั อย่างเป็นทางการ...ได้แคน่ กี้ ็ ดีใจมากแล้ว

๒ดาวดวงท่ี คนมพี ร้อมสรรพ ทส่ี ุขไม่สดุ เพยี งดาวไมแ่ นใ่ จนกั วา่ ความสามารถในการควบคมุ อารมณใ์ หอ้ ยู่ กลางๆ ไม่สขุ ไม่ทกุ ข์น้นั คอื บุญหรอื คือกรรมกนั แน่ แต่นั่นคือตวั ตนของ เธอทเี่ ปน็ มานาน และยงั คงเปน็ อยู่ การปลอ่ ยตวั เองใหม้ คี วามสขุ โดยลมื ตง้ั การ์ดจนความทุกข์ถาโถมเข้ามาโดยไม่ทันต้ังตัวน้ันอันตรายเกินไป แม้จะ ได้ยินเสียงชื่นชมจากคนรอบตัวถึงความเพียบพร้อมท่ีเธอมีทั้งรูปร่าง หน้าตา ชาติตระกูล และทรพั ย์สนิ เงินทอง แต่เพยี งดาวรู้ดีว่าคนพวกนนั้ มองเธอแบบฉาบฉวยแต่เพียงเปลือกนอก ตัวจริงของเธอน้ันเป็นผู้หญิงที่ ธรรมดาค่อนไปทางจดื ชดื และไม่มเี สน่ห์นกั ในบรรดาสามใบเถาพี่น้องสามคนซ่ึงล้วนเป็นเด็กบ้านแตกต้ังแต่ยัง เด็ก ใครๆ ก็มองว่าเธอโชคดีท่ีสุดท่ีได้มาอยู่กับแม่ มีครอบครัวสมบูรณ์ ครบท้ังแม่ พ่อเล้ียงท่ีแสนดีและดูแลเธอมาอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่

26 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง ลกึ ๆ เธอกลับคิดว่าตัวแม่อยู่ใกล้ชดิ เธอทสี่ ดุ ก็จรงิ แต่ใจของแม่น้นั พะวง ห่วงหาอยู่กบั ลกู ที่อยู่ไกลตวั ตลอดเวลา เมื่อครั้งที่เธอยังเด็ก หลายคืนที่แม่ผวาต่ืนขึ้นมากลางดึกเพราะ คดิ มากจนเกบ็ ไปฝนั วา่ ลกู ทอี่ ยอู่ กี บา้ นจะไมม่ ใี ครดแู ลหาขา้ วปลาใหก้ นิ หรอื โดนผหู้ ญงิ คนใหมข่ องพอ่ บกุ เขา้ มารงั แก แมร่ สู้ กึ ผดิ ตอ่ เพยี งรงุ้ ทตี่ อ้ งกลาย เป็นลูกพ่อเต็มตัวโดยท่ีแม่ไม่สามารถเข้าไปก้าวก่ายการเลี้ยงดูได้มากนัก แม่ห่วงไลลาลิณ เพราะเด็กน้อยถกู เปลีย่ นมอื เลย้ี งสลับไปมา ดจู ะไร้ความ มั่นคงทางใจจนก่อเรอื่ งราวไม่เว้นแต่ละวัน ส�ำหรับตัวเพียงดาวนั้น แม่เองก็โดนคนปรามาสไว้เช่นกันว่าพา ลกู สาวมาอยบู่ า้ นเดยี วกบั พอ่ เลย้ี งฝรง่ั โตมาจะใจแตก ดว้ ยเหตนุ เ้ี พยี งดาว จงึ โตมาแบบรอู้ ยแู่ ละมกี รอบใหต้ วั เอง พยายามจะไมส่ รา้ งปญั หา เพราะแม่ มเี รอ่ื งใหป้ วดหวั พอแลว้ เธอรวู้ า่ แมเ่ หนอื่ ยเพยี งไรกบั ความพยายามในการ ประคับประคองครอบครัวท่ีแตกสลายให้ยังดูเหมือนว่ามีความสัมพันธ์อัน ดีกันอยู่ แม้ในความเป็นจริงนั้นส่ิงท่ีแตกสลายไปแล้วส่งผลต่อทุกคน มากกว่าสิ่งทท่ี ุกคนแสดงออกก็ตาม ในสายตาเธอ แม่เหมือนผู้หญิงตัวเล็กบางท่ีส่ังตัวเองให้เทินแก้ว เจียระไนร้าวๆ หนกั ๆ ไว้บนศีรษะ และพยายามประคองไม่ให้มันหล่น... และดูเหมอื นว่าเธอก�ำลังพยายามทำ� ตาม เสยี งเคาะประตตู ง้ั แตย่ งั ไมเ่ จด็ โมงครง่ึ ในเชา้ วนั ปใี หมไ่ มใ่ ชเ่ รอื่ งปกติ มีเพ่ือนเพียงไม่ก่ีคนที่เคยมาหาเธอที่บ้าน และไม่มีใครแวะมาโดยไม่โทร. หาล่วงหน้า อนั ท่จี ริงไม่น่ามใี ครผ่านประตตู กึ ด้านล่างเข้ามาได้ด้วยซ้�ำ เม่อื มน่ั ใจว่าไม่ได้นัดใครไว้ เธอปล่อยให้เสียงเคาะนนั้ ค่อยๆ เงยี บไปเอง  ใช้ความสงบสยบความเคลอ่ื นไหว...สำ� เร็จ แต่แล้วอกี หน่ึงนาทีเสยี งเคาะกด็ ังกลับขึน้ มาอีกคร้งั ... เพียงดาวค่อยๆ เดินอย่างเงียบเสียงไปท่ีหน้าประตู มองผ่านช่อง ตาแมวและพบว่าคนตัวสูงใหญ่ที่มายืนอยู่หน้าประตูคือคนเดียวกับที่เพิ่ง

เ อ ก วี ย์ l 27 ลาจากกันไปเม่อื ตอนเท่ียงคนื หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่...คนบ้าอะไรยืนยิ้มยิงฟันให้ช่อง ตาแมว ผู้ชายช่างตอแยรกุ หนกั ไม่ใช่สไตล์ทเี่ ธอนิยม หรือเอาจริงๆ เธอยัง ไม่นึกอยากคบหากับผู้ชายหน้าไหนเลย อยากจะเดินกลับไปน่ังเฉยๆ ท�ำ เปน็ ไมร่ ไู้ มเ่ หน็ แตจ่ ะปลอ่ ยใหเ้ ขายนื ยม้ิ เกอ้ ราวกบั เปน็ นายแบบยาสฟี นั เธอ ก็ใจแข็งไม่พอ ประตูท่ีค่อยๆ เปิดออกพร้อมเจ้าของห้องหน้านิ่งสนิทไม่ได้สร้าง ความหวาดหวั่นให้คนมาเยือนแต่อย่างใด “ดาวขอกญุ แจรถหน่อยครับ เดี๋ยวผมไปย้ายรถให้” เขาขยบิ ตา ยิม้ กว้าง พูดเสยี งซือ่ พลางย่นื มือมาด้านหน้าเพอ่ื รอรับกุญแจ เพียงดาวหน้าเหลอ ตกใจที่เธอลืมไปเสียสนิทว่ารถยังคงจอดอยู่ ท่อี น่ื และนึกขอโทษที่แปลเจตนาดขี องเขาผิดไป “ลมื ไปเลย ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไร เดยี๋ วพไี่ ปขบั กลับมาเอง”  “ผมขับไปส่ง ถนนเส้นน้ันแปดโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นเขาห้ามจอด เดีย๋ วโดนใบสั่งนะ” เพียงดาวคิดอยู่ครู่หน่ึงแต่ก็พยักหน้า เขาพูดถูก ถ้าเธอเดินไปเอง อาจจะไมท่ นั คนอยใู่ นกรอบทำ� ตามกฎระเบยี บเปะ๊ อยา่ งเธอจำ� ยอมลดความ ตั้งใจทีจ่ ะรักษาระยะห่างและทำ� เป็นมองไม่เหน็ รอยยมิ้ กว้างอย่างถูกใจของ เขาตอนรอเธอวง่ิ ไปหยบิ กญุ แจรถ โชคดที ก่ี ารเปน็ ลกู สาวของจนั ทรเ์ จา้ ทำ� ให้ เพยี งดาวเคยชนิ กบั การเปลยี่ นชดุ นอนทนั ทที ตี่ น่ื และแตง่ ตวั เรยี บรอ้ ยพรอ้ ม รบั แขกเสมอแม้จะอยู่ท่ีบ้าน เธอเพยี งแค่หยิบคาดิแกนและโคตมาสวมทับ สวมรองเท้าบูตก็เป็นอันเรียบร้อยสามารถเดินตามเขาลงมาที่โรงจอดรถได้ ในเวลาอนั รวดเรว็ “รถสงู หน่อย ให้ผมช่วยไหม” “ไม่เป็นไร ขน้ึ เองได้” เธอบอกเขาเสยี งเรียบ มองคนทำ� หน้าเจ้าเล่ห์

28 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง อย่างไม่ค่อยแน่ใจ วิธีการช่วยของเขาจะดันบ้ันท้ายของเธอข้ึนไปหรือ อย่างไรกนั จู่ๆ กิจกรรมแรกของวันข้ึนปีใหม่เธอก็กระโดดขึ้นรถคนก่ึงแปลก หน้ามาเสยี อย่างน้นั ที่ต้องใช้คำ� ว่ากระโดดเพราะรถของเขาคือ GMC คนั ใหญ่โตขนาดที่น่าจะลากรถบ้านได้ทัง้ หลงั อย่างไรก็ตามมันกค็ ือรถกระบะ ไม่ใช่รถท่ีเธอคุ้นชิน เพยี งดาวแทบไม่เคยได้ขนึ้ รถกระบะแบบนี้ ดเู หมือน การได้รู้จักกบั รวิจะสร้างประสบการณ์ใหม่ให้เธอได้ในระยะเวลาไม่ถงึ ๒๔ ช่ัวโมงทผี่ ่านมา ทนั ทีที่ขับออกจากตวั ตกึ ได้ รวกิ ็พดู ด้วยน�ำ้ เสียงร่าเรงิ ว่า “ไปเที่ยวกนั ” “หืม” น่ันไม่ใช่เหตุผลที่เธอก้าวขึ้นรถคันน้ีเสียหน่อย สีหน้าหวาด ระแวงอย่างไม่ปิดบังเหมือนไม่แน่ใจว่าเขาจะมาไม้ไหนท�ำเอาคนหลังพวง- มาลัยรถหลดุ หวั เราะ “ดาวขม่ี า้ เปน็ ไหม” นำ้� เสยี งสนกุ และใบหนา้ ยมิ้ นน้ั ดจู ะเกนิ เหตไุ ปเสยี หน่อย “ไม่อยากไปไหน” “ตอบไม่ตรงค�ำถาม” “ขีเ่ ป็น” “แล้วสกดี ๒ู ล่ะ” “ยงั ไม่เคยลอง” “ไปลองนะ ไว้แก่ๆ ค่อยอยู่บ้าน ตอนน้ีไปเท่ียวก่อน” “ถ้ารีบเที่ยวปล่อยพี่ลงตรงน้ีก็ได้ไม่ต้องไปส่ง พี่ต้องไปเอารถ” น�้ำ เสยี งสะบดั ของคนหน้านิ่งนนั้ ไม่ได้ทำ� ให้เขานึกกลัวแต่อย่างใด “เดี๋ยวขับรถดาวไปเก็บท่ีบ้านก่อนไง แล้วเราขับออกไปนอกเมือง ๒ Ski-Doo เป็นยี่ห้อของสโนว์โมบิล ผลติ โดยบรษิ ทั Bombardier

เ อ ก วี ย์ l 29 ตอนนท้ี างไปทะเลสาบกบั ไวเนอรมี หี มิ ะฟหู นาเลยนะ ดาวตอ้ งชอบแนๆ่ เรม่ิ ต้นปีใหม่อย่าอยู่อุดอู้ในเมืองเลย เด๋ยี วเยน็ ๆ กก็ ลับ”  ฟงั เผนิ ๆ ดเู หมอื นคนสนทิ สนมวางแผนตารางการเทยี่ วดว้ ยกนั มนั กฟ็ งั ดไู มเ่ ลวรา้ ยถา้ เพยี งเธอจะสามารถเชอ่ื ถอื เขาได้ แตน่ เี่ ขาคอื ใครกนั อยู่ ดๆี จะให้เธอไว้ใจเขาขนาดขึน้ รถออกนอกเมืองไป ก็ยง่ิ ไม่น่าเป็นไปได้   เม่อื เพยี งดาวยังนิ่ง ไม่ตอบรับหรอื ปฏเิ สธ รวกิ ็พูดต่อ  “ผมมีธุระต้องแวะไปทำ� แถวน้ันนิดหน่อย ถ้ากลัวว่าผมจะหลอกไป ขาย ลองถามเขาดไู ดน้ ะ คนุ้ หนา้ ไหม” รวสิ ง่ โทรศพั ทม์ อื ถอื มาตรงหนา้ เธอ  เพียงดาวมองตาม อดคิดไม่ได้ว่าเขาจะมาไม้ไหนกันถึงส่งรูป อธกิ ารบดีของมหาวทิ ยาลัยมาให้ดู ยังไม่ทนั ท่ีเธอจะพูดอะไรต่อ รวิกพ็ ลกิ ขอ้ มอื ดนู าฬกิ าแลว้ เบยี่ งรถเขา้ ขา้ งทาง เปดิ แอปพลเิ คชนั วดิ โี อคอลกอ่ นโทร. ออก “ท�ำอะไรน่ะ” “กด็ าวกลวั ผมหลอก เลยจะหาคนนา่ เชอ่ื ถอื ไดม้ าชว่ ยยนื ยนั วา่ จะพา ไปเทย่ี วแล้วพากลับมาส่งจริงๆ” “ไม.่ ..” ยงั ไมท่ นั ทจี่ ะพดู ตอ่ อกี ฝา่ ยกก็ ดรบั แลว้ หนา้ ของ ดร. ปเี ตอร์ แมคคินนอน กข็ น้ึ มาบนหน้าจอ รวพิ ดู พลางยกมือทักทาย “ไฮ พีท”  พีท คอื ช่อื ย่อของปีเตอร์ และไฮก็ดูไม่เหมาะกบั คณุ วฒุ ิและวยั วฒุ ิ ของอีกฝ่ายเอาเสียเลย ค�ำพูดไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ของนายคนนี้คงโดน คณุ ย่าของเธอ ม.ร.ว. ศศนิ ิภา นภดล อบรมยกใหญ่ “ไฮ วนิ ซ์ แซนดีก้ ำ� ลงั จะโทร. ไปเลยว่าออกมารยึ ัง” อกี ฝ่ายดูไมเ่ ดอื ดร้อนกบั คำ� พดู ของรวิ ฟังดเู หมือนเขาจะมีนดั กนั ไว้ จริงๆ และวินซ์คือชื่อทีเ่ ขาให้เพอ่ื นต่างชาตเิ รยี กสินะ แซนดี้ น่าจะหมายถึง แซนดรา แมคคนิ นอน สุภาพสตรีนักธุรกจิ คนเก่งทีเ่ พยี งดาวเพิ่งได้รับมอบหมายให้เป็นตวั แทนนักเรยี นไปเชญิ เธอมา

30 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง บรรยายเพอื่ สรา้ งแรงบนั ดาลใจใหน้ กั ธรุ กจิ รนุ่ ใหมๆ่ อะไรจะโลกกลมขนาด นัน้ “พที ผมอยากพาใครไปแนะน�ำใหค้ ณุ กบั แซนดร้ี จู้ กั แตค่ ณุ ชว่ ยบอก เธอหน่อยสิว่าผมไม่ใช่ตัวอนั ตราย”  “หมายถงึ ให้ช่วยยืนยันว่าอันตรายมากๆ ใช่ไหม” คนสงู วัยขยิบตา พูดกลัว้ หวั เราะ “พีท! เธอฟังอยู่” เสียงอุทานลั่นทันทีท่ีรวิพูดจบประโยค ก่อนจะร้องเรียกภรรยา “แซนดี”้ รวหิ นั มองหญงิ สาวขา้ งๆ ทถี่ อยจนหลงั ตดิ ประตรู ถ เธอถลงึ ตาพรอ้ ม ส่ายหน้าปฏเิ สธ  “ไฮ วนิ ซ”์ เสยี งสภุ าพสตรที กั ทายมาอยา่ งยนิ ดี พรอ้ มค�ำสง่ั “เธออยู่ ไหน ส่งโทรศัพท์ให้เธอสจิ ๊ะ” “แซนด้ี อย่าท�ำเธอกลัวนะครับ” รวิหัวเราะพร้อมยื่นหน้าพร้อม โทรศัพท์เข้าไปใกล้กับเพียงดาวท่ีทำ� ได้เพียงค้อนขวับให้คนต้นเหตุ ก่อน ขยบั ยดื ตวั ตรง ยม้ิ บางๆ และทกั ทายคนในโทรศพั ทด์ ว้ ยนำ้� เสยี งสภุ าพและ ภาษาแสนจะทางการ “สวสั ดคี ่ะมสิ เตอร์ มสิ ซสิ แมคคินนอน” “โอ ดารา่ ฉนั จำ� หนไู ด้ ดใี จจรงิ ทห่ี นจู ะมาฉลองวนั ปใี หมก่ บั เราวนั น”้ี เปน็ เพราะคำ� วา่ ดาวมเี สยี งพอ้ งกบั ค�ำในภาษาองั กฤษทแ่ี ปลวา่ ขา้ งลา่ ง หรือต�ำ่ ลง ซึ่งไม่เหมาะกับเป็นชื่อคน แมทธิวจงึ ตั้งช่อื ใหม่ให้เธอว่าดาร่าซง่ึ มาจากคำ� วา่ ดาราหรอื ดวงดาวนน่ั เอง ตงั้ แตน่ น้ั เธอกใ็ ชช้ อ่ื นแี้ นะนำ� ตวั กบั คน ต่างชาติ สว่ นพ่อเลยี้ งเธอนนั้ ยงั คงเรยี กเธอว่าดาวเหมอื นสมาชกิ ครอบครวั คนอื่นๆ “เออ่ คอื ...” นำ้� เสยี งตนื่ เตน้ และสหี นา้ ยนิ ดขี องทง้ั สองทำ� ใหเ้ พยี งดาว ปฏิเสธไม่ออก แค่วันแรกรวิก็จับทางความขี้เกรงใจผู้ใหญ่ของเธอถูกเสีย

เ อ ก วี ย์ l 31 แล้ว “แคน่ ก้ี ่อนนะครบั พที แซนด้ี เดยี๋ วเราเอารถดาร่าไปเกบ็ ทบี่ า้ น แลว้ จะเร่มิ เดินทางครบั ” “เมอื่ คนื ทน่ี หี่ มิ ะเพง่ิ ตกลงมาเพมิ่ อกี เปลยี่ นลอ้ รถเปน็ ยางหนา้ หนาว แล้วใช่ไหม” “เรียบร้อยครับ เจอกนั ครับ” “ไม่ต้องรบี นะ ขับรถดีๆ นะ เดี๋ยวเจอกนั ” สายตัดไปแล้ว และรวกิ ค็ ่อยๆ หรีต่ าหันแบบสโลว์โมชันมามองคน ขา้ งๆ อยา่ งกรง่ิ เกรง กเ็ ธอเลน่ จอ้ งหนา้ คนมดั มอื ชกดว้ ยสายตาของครใู หญ่ ยุคโบราณท่ถี อื ไม้เรียวอนั โตพร้อมลงโทษเด็กเกเร “ท�ำอย่างนท้ี ำ� ไม” เสียงนัน้ นิง่ สนิท “ผมขอโทษ ผมแคอ่ ยากจะใหด้ าวมน่ั ใจวา่ ไมไ่ ดห้ ลอกพาไปขายหรอื ไปท�ำอะไรไม่ด”ี “แต่พไ่ี ม่ได้รับปากว่าจะไปตงั้ แต่แรก” “นะครบั นงั่ รถไปเป็นเพ่อื นผมหน่อย วันนง้ี ่วงมาก กลัวหลบั ใน น่ี เม่อื เช้าก็รีบต่ืนเลย กลัวไปย้ายรถให้ดาวไม่ทัน โอ๊ะ เหลืออีกห้านาที ต้อง รีบแล้ว” รวิหาจังหวะตัดบทอย่างฉับพลัน  เพียงดาวได้แต่หนั หน้าออกนอกหน้าต่างอย่างครุ่นคดิ ผชู้ ายอธั ยาศยั ดี มนี ้�ำใจ แตก่ ะลอ่ น ลงิ หลอกเจา้ อยา่ งนี้ เธอคงตาม เขาไม่ทนั แน่นอน ควรอยู่ห่างๆ ไว้ใช่ไหม รวขิ บั รถมาจอดทา้ ยรถทถ่ี กู ทงิ้ ไวท้ งั้ คนื ทนั เวลากอ่ นแปดโมง แตเ่ ขา ไมไ่ ด้แค่หยอ่ นเธอลงแล้วกลบั ไปกอ่ น เขากลบั จอดรถต่อทา้ ยเธอและหยบิ อุปกรณ์วงิ่ ตามลงมาขูดฝ้าน�้ำแข็งท่เี กาะกระจกรถเสยี ทุกด้าน อุ่นใจ... น่าแปลก เธอน่าจะก�ำลังโกรธเขาอยู่มากๆ ไม่ใช่หรอื คนก่ึงแปลก หนา้ ทจี่ ๆู่ กพ็ ่งุ จโู่ จมเข้ามาจนท�ำชวี ติ เธอพลกิ คว่�ำพลกิ หงายในชวั่ โมงแรกๆ

32 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง ของปกี ลบั ท�ำใหเ้ ธอรสู้ กึ ดใี นเรอื่ งเลก็ นอ้ ยทเี่ ขาใสใ่ จ ทงั้ ทม่ี นั เปน็ เรอื่ งงา่ ยๆ ทเ่ี ธอควรจะจดั การทุกอย่างด้วยตัวเองได้โดยลำ� พังด้วยซำ�้ เอาเถอะ เพยี งดาวไดแ้ ตบ่ อกตวั เอง กแ็ คไ่ ปเทย่ี วกบั นอ้ งคนไทยวนั เดียว ไม่น่าจะมีอะไรมาก ทันทที ขี่ ับรถกลบั มาถงึ ตึกทพ่ี ัก เพยี งดาวกบ็ อกกบั รวสิ ั้นๆ ว่า “ขอกลบั ข้ึนไปเอาของบนห้อง รอสัก ๒๐ นาทนี ะ” “นานกว่าน้นั ก็รอได้ครบั หรอื จะให้ผมตามขึน้ ไปช่วยถือของไหม” “ไม่ต้อง รอตรงนแ้ี หละ” “ได้ครบั ขอบคุณครบั ดาวทยี่ อมไปด้วยกัน” “เรยี กพ่กี ่อนแล้วจะไป” เพียงดาวแทบจะกดั ปากตวั เองเมือ่ หลุดพูด ออกไป ไม่รู้เขาร่ายเวทมนตร์อะไรที่ท�ำให้เธอปฏเิ สธไม่ออกตลอด  “คร้าบ พี่ดาว วันปีใหม่น้ไี ปเทย่ี วกนั นะจ๊ะ”  “ทะเล้นอย่างนกี้ ็ไม่ได้ กลับก่อนมืดนะ” “รับค�ำบัญชาครับ” เสียงพูดปนหัวเราะของคนย้ิมตาเป็นประกาย อย่างถกู ใจค�ำตอบนัน้ ท�ำเอาเธออยากเปล่ียนใจเสียเหลอื เกิน เธอเดินหายขน้ึ ลิฟต์ไปสิบนาทีแล้ว แต่รวยิ งั เชอ่ื มัน่ ว่าเธอจะไม่หาย ไปเฉยๆ ชายหนุ่มใช้เวลาท่ีมีอยู่เก็บข้าวของเครื่องไม้เคร่ืองมือที่วางระเกะ ระกะเบาะหลังรถ และหยิบเครือ่ งดดู ฝุ่นเลก็ ๆ ขน้ึ มาดูดทีน่ ่งั เบาะหน้าและ พรม เธอจะรสู้ กึ อะไรไหมทเ่ี ขาไมไ่ ดช้ วนเธอนงั่ รถยโุ รปคนั โก้ หรอื รถสปอรต์ สุดเท่ ชวนสาวนัง่ รถกระบะ ถ้าถกู ปฏเิ สธก็ควรทำ� ใจล่วงหน้า แต่ลึกๆ เขา เช่อื ว่าเพยี งดาวไม่ใช่คนเช่นนั้น ถ้าเธอจะปฏเิ สธเขา เหตุผลหลกั น่าจะเป็น เรอื่ งอนื่ คนทแ่ี ครค์ วามรสู้ กึ คนอนื่ อยา่ งเธอคงไมท่ งิ้ ใหเ้ ขานง่ั รอในรถทง้ั วนั โดยไม่บอกกล่าว แล้วเขาก็เดาถูก เธอกลับลงมาจริงๆ รวิได้แต่ย้มิ กว้างยามว่งิ ลงไป เปิดประตดู ้านข้างเชญิ ให้เธอข้ึนไปนงั่ พร้อมกับรบั ของท่ีถือมาเต็มสองมือ “นอี่ ะไรเยอะแยะครบั ”

เ อ ก วี ย์ l 33 “กเ็ ราจะไปเยี่ยมผู้ใหญ่ พไ่ี ม่เคยไปบ้านใครมอื เปล่า”  “ย่ีสิบนาทีก็เตรียมทันเนี่ยนะ ดูดีเหมือนของเพิ่งออกจากห้างเลย” บ้านเธอเล้ยี งมาด้วยความประณตี และพิธรี ตี องขนาดไหนกนั หนอ “กไ็ ม่ได้ยาก ของมีอยู่แล้ว”  ทัง้ คุณย่าและมารดาเป็นตวั อย่างในเรอ่ื งนี้ ชินเสยี แล้วที่เหน็ จันทร์- เจ้าเตรียมของขวัญเผื่อไว้ท่ีบ้าน ถ้าต้องไปเย่ียมเยือนใครกะทันหัน เธอ สามารถหยบิ ของออกมาแพ็กใส่กล่องและถุงเรียบร้อย ดูดีสมราคาโดยไม่ ต้องว่ิงหาของในนาทีสุดท้าย ก่อนเธอจะมาเรียนต่อ จันทร์เจ้าก็ไปจัดการ ซอ้ื ผา้ ไหมไทย ทงั้ ผา้ พนั คอ เนกไท ผา้ รองจาน หรอื กระเปา๋ ใสเ่ หรยี ญเลก็ ๆ เตรียมไว้ให้พร้อมเสร็จสรรพส�ำหรับให้เธอมอบให้อาจารย์หรือใครๆ ท่ีมี น้�ำใจต่อเธอ ส่วน ม.ร.ว. ศศนิ ิภา ผู้เป็นย่าของเธอนั้น ท่านมีของขวัญช้ิน เลก็ ๆ ตดิ บา้ นทา่ นไวเ้ สมอ เวลามแี ขกมาเยยี่ มเยอื นและใหข้ องแกท่ า่ น ทา่ น ก็ให้ของขวญั กลบั เช่นกัน “แล้วนอี่ ะไรครบั ” “แซนด์วิชกับกาแฟ ยังไม่ได้กนิ ข้าวใช่ไหม พ่ี เอ่อ ได้ยนิ เสียงท้อง นายร้อง” รวิย้ิมเขิน แต่แล้วก็หันมามองเธออย่างซึ้งใจ ในความเรียบเฉย เพยี งดาวมมี มุ นา่ รกั เธอใสใ่ จคนรอบขา้ ง เมอ่ื เชา้ ทนั ทที ตี่ นื่ เขากแ็ ตง่ ตวั แลว้ ตรงดงิ่ ไปหาเธอ โดยยงั ไมไ่ ด้กนิ อะไรรองท้องแม้แต่น�้ำสกั แก้ว ขนาดทเ่ี ธอ ตอบตกลงแลว้ และขอกลบั ขน้ึ ไปเอาของบนหอ้ ง เขายงั ไมก่ ลา้ วง่ิ หายไปจาก รถ เพราะเกรงว่าเธอจะเปลีย่ นใจ “ขอบคุณครับดาว” “พดี่ าว...” เสยี งนน้ั กดตำ�่ ทำ� หนา้ ขรมึ แตด่ เู หมอื นอกี ฝา่ ยจะจบั ทาง ได้เสียแล้วว่าคนใจดีอย่างเธอ ไม่ได้ดุจริงจังอย่างท่ีพยายามจะแสดงออก มาให้เห็นเลย รอยย้ิมสุดซึ้งของเขาไม่ได้บ่งบอกว่าเขากลัวเธอแม้แต่น้อย นิด ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้าน้ันท�ำเพียงดาวกลายเป็นฝ่ายหลบสายตา

34 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง เสยี เอง “กล่องน้แี ซนด์วชิ โคลด์คตั กล่องนแี้ ซนด์วิชอกไก่ เอาอะไรดี” “โห หายไปแป๊บเดยี วยังมใี ห้เลอื กอกี เอาสองอย่างเลย” รวหิ นั มอง คนหน้าดุแต่ใจดี น่ีหายไปแค่ ๑๐ กว่านาที นอกจากจดั เตรียมของขวัญ เตรยี มเสบยี ง เธอยงั มเี วลาเตมิ สบี นรมิ ฝีปากอกี ด้วย เขาชอบลปิ สตกิ สนี ดู้ น�้ำตาลอมชมพเู นอ้ื ซาตินบนเรยี วปากของเธอเหลือเกนิ “จะกนิ เลยไหม เอ่อ กินในรถได้ใช่ไหม”  เพราะโตมากับผู้ใหญ่หลายคน เพียงดาวจึงปรับตัวข้ึนอยู่กับว่าอยู่ กบั ใคร ถา้ อย่กู บั พอ่ เลย้ี ง จะสบายๆ บางครงั้ เวลาไปเทยี่ วตา่ งแดนกข็ บั รถ เข้า Drive thru และส่ังของมาน่ังกินในรถโดยไม่ต้องแวะพักกลางทาง มารดาไมน่ ยิ มนกั แตก่ ไ็ มข่ ดั ใจ มบี น่ เวลากลน่ิ อาหารตดิ รถหรอื ใครทำ� อะไร หล่นบ้างไปตามเรอื่ งตามราว แต่ถ้าเป็นรถของคณุ ย่า แค่คิดจะเอาอะไรไป นัง่ กนิ ในรถก็ผดิ แล้ว  “ป้อนหน่อยสิครบั ” “เกินไปแล้ว” หลังจากขับรถออกนอกเมืองมาทางเหนือประมาณสองช่ัวโมงก็เข้า เขตไร่องุ่นผลิตไวน์ ท้องฟ้าสดใสไร้เมฆเม่ือรวมเข้ากับทิวทัศน์ของเนินเขา สลบั กับทรี่ าบส�ำหรบั ไร่องุ่นและพชื ไร่อื่นๆ ทต่ี อนน้ปี กคลุมด้วยหิมะสีขาว สะอาดชา่ งงดงาม เพยี งดาวรบี ยกโทรศพั ทข์ น้ึ มาบนั ทกึ ภาพผา่ นหนา้ ตา่ งรถ ก่อนเอ่ยปากขออย่างอดไม่ได้ “ขอเปิดหน้าต่างนดิ ได้ไหม” “ได้สิครบั ” ลมหนาวท่ีเย็นวูบปะทะใบหน้าให้ความรู้สึกสดชื่น หญิงสาวรีบยก โทรศัพท์มือถือขึ้นเล็งภาพผ่านช่องหน้าต่างรถอย่างต้ังใจ นานแล้วท่ีเธอ ไม่ได้ออกมาสัมผัสธรรมชาติ ชีวิตของเธอหมดไปกับการเรียนและทำ� งาน จนไม่มีเวลาได้คดิ เรือ่ งอนื่

เ อ ก วี ย์ l 35 “ถ้าอยากถ่ายรูป จะให้ผมจอดรถตรงไหน บอกได้นะ” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผู้ใหญ่รอ” “ดาวนี่น่าจะเป็นเดก็ ดีมากๆ ไม่เคยดื้อกบั ผู้ใหญ่เลยใช่ไหม” “น่าจะดื้อน้อยกว่านายแน่นอน” ใครบางคนกระตุ้นต่อมต่อล้อต่อ- เถยี งของเธอมาตลอดช่ัวโมง “ผมก็ว่าง้ันแหละ แต่ก็ไม่แน่นะ นิ่งๆ แบบน้ีอาจจะดื้อเงยี บ” “รวิ เรายังไม่สนิทกันขนาดนั้น” เธอปรามด้วยน้�ำเสียงเรียบสนิท สหี น้าประหน่งึ มีป้ายไม่ใช่เพอ่ื นเล่นกำ� กบั เอาไว้ทำ� เอาชายหนุ่มหวั เราะร่า “คอ่ ยๆ คบกนั ไปกส็ นทิ กนั ไปเองครบั ” คนใจดสี เู้ สอื พดู พลางหนั มา ขยบิ ตาก่อนย้มิ กว้างอย่างอารมณ์ดี เพยี งดาวสา่ ยหนา้ มองไปรอบดา้ นทเ่ี ตม็ ไปดว้ ยหมิ ะขาวโพลนและมี ผชู้ ายกงึ่ แปลกหนา้ ตวั โตนงั่ ฮมั เพลงหลงั พวงมาลยั รถกระบะ GMC Sierra Denali คันใหญ่ยกั ษ์ คนทอ่ี ยู่ในกรอบ ค่อยๆ คดิ ค่อยๆ ตัดสนิ ใจทุก เร่ืองเช่นเธอตกกระไดพลอยโจนพาตัวเองมาน่ังอยู่ตรงน้ี ณ วันที่ ๑ มกราคมได้อย่างไรกนั ตอบตวั เองไม่ได้จริงๆ...

๓ดาวดวงที่ วนั ปีใหม่กับคนก่ึงแปลกหน้า Mr.Happy Go Lucky เสยี งโทรศพั ทด์ งั ขนึ้ สองครง้ั รวมิ องเบอรอ์ ยา่ งครนุ่ คดิ กอ่ นจะหนั หน้ามากระซบิ บอกเธออย่างมีมารยาทว่า “ผมขอคยุ โทรศัพท์เดี๋ยวเดียวนะครบั ” เพยี งดาวรบี พยกั หน้าพลางพมึ พำ� “เชญิ ค่ะ” เสียงคุยภาษาสเปนอย่างคล่องแคล่วสร้างความแปลกใจให้คนแอบ ฟงั ไมน่ อ้ ย นา่ เสยี ดายทเ่ี ธอไมเ่ ขา้ ใจภาษานเี้ ลยไมส่ ามารถเดาไดว้ า่ เขาก�ำลงั คุยเรอ่ื งอะไร แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำ� ไมกัน... ชายหนุ่มวางสายไปแล้วและหันมาขยิบตาให้เธอตามสไตล์คนชอบ หว่านเสน่ห์ทัง้ ยามรู้ตัวและไม่รู้ตวั “ขอโทษท่ีต้องรบั สาย เมอื่ กีเ้ ราคยุ กันถึงไหนนะ”

เ อ ก วี ย์ l 37 เพียงดาวไม่ได้ตอบ แต่พดู ว่า “นายพดู สแปนิชได้” “ออ๋ เวลาไปเทยี่ วสะดวกดนี ะ หลายประเทศใชส้ แปนชิ เปน็ ภาษาหลกั ไว้ไปเทย่ี วกนั ผมเป็นไกด์ให้เอง” “อ้อ” และแล้วก็วกเข้าเรื่องท่องเที่ยวท่ีคุยกันมาเกือบตลอดทางอีก จนได้ “ถ้าอยากเจอเดก็ ๆ นกั ศึกษาท่พี ดู สแปนชิ ดาวต้องไปงานปาร์ตวี ัน ประกาศอิสรภาพเม็กซิโกนะ รับรองตื่นตาตื่นใจ ที่เห็นเมื่อคืนธรรมดาไป เลย เสยี ดายมีไปแล้วเม่อื เดอื นกนั ยา รอปีหน้าเดี๋ยวผมพาไป” โธ่ หลงคิดว่าฝึกคุยภาษาสเปนภาษาทมี่ ปี ระชากรใช้มากเป็นอนั ดบั ส่ีของโลกเพอ่ื เร่อื งการงาน ท่ีไหนได้ฝึกไว้ท่องเทย่ี วและสนทนาในวงปาร์ตี นน่ั เอง จะวา่ ไปแลว้ ผชู้ ายเจา้ เสนห่ ไ์ รท้ กุ ขโ์ ศกคนนมี้ บี คุ ลกิ คลา้ ยกบั ใครบาง คนท่ีเธอคุ้นเคยดี คนที่ท�ำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายดายไปเสียหมด ผู้ชายที่เธอท้ังรักและไม่อยากจะรัก ไม่คาดหวังเพราะไม่อยากผิดหวัง ถ้า เปน็ คนอน่ื เธอคงจะหลกี หนคี นเชน่ นไ้ี ปโดยงา่ ย แตท่ ที่ ำ� ไมไ่ ดเ้ พราะคนคน นั้นคือบิดาของเธอเอง สุริยัน นภดล พระเอกรุ่นเก่าชอื่ ดงั ที่ทกุ วันนก้ี ็ยังหล่อเหลาชนดิ ท่วี ่า กาลเวลาไมอ่ าจทำ� อะไรได้ แมค้ วามสมั พนั ธร์ ะหวา่ งเธอกบั บดิ าไมร่ าบเรยี บ นัก แต่ประโยคท่ีบิดาพดู ยำ้� อยู่บ่อยคร้ังคอื ‘พ่ออาจจะเคยท�ำอะไรให้หนูผิดหวังไปบ้าง แต่ไม่มีวันไหนท่ีพ่อ ไม่รกั หนู’ คำ� พดู สวยหรทู ี่สัมผสั จริงแทบไม่ได้... นบั ตงั้ แตว่ นั ทคี่ วามเสนห่ แ์ รงและไรค้ วามรบั ผดิ ชอบของสรุ ยิ นั ท�ำให้ จนั ทรเ์ จา้ เสยี ใจจนตอ้ งเลกิ รากนั เธอกไ็ มเ่ คยมองพอ่ เหมอื นเดมิ อกี เลย เธอ นกึ โทษวา่ สรุ ยิ นั คอื ตน้ เหตทุ ท่ี ำ� ใหส้ ามสาวพนี่ อ้ งตอ้ งกระจดั กระจายแยกไป

38 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง คนละทางต้งั แต่เดก็ เพยี งรุ้งคู่แฝดของเธอไปอยู่กบั พ่อ ส่วนตัวเธอเองมา อยู่กับแม่ และไลลาลิณน้องสาวท่ีตอนน้ันยังเล็กมากต้องอยู่สลับไปมาท้ัง สองบ้าน ความรกั ระหวา่ งพนี่ ้องนน้ั ยงั มอี ยู่ แตก่ ารเตบิ โตทอี่ ยคู่ นละกรอบ คนละกฎเกณฑ์สร้างความแตกต่างสุดข้ัวให้แก่เธอสามคน ครอบครัวของ พวกเธอทมี่ องจากสายตาคนภายนอกดเู หมอื นจะสมบรู ณแ์ บบ รกั ใครก่ ลม- เกลยี วกนั ดี รวมความแตกตา่ งอยา่ งลงตวั แตเ่ อาเขา้ จรงิ แลว้ รอยรา้ วทม่ี อี ยู่ ไม่ว่าอย่างไรกไ็ ม่สามารถประสานให้เหมอื นเดิมได้อกี และผู้ชายทีไ่ ด้ชอื่ ว่าพ่อสร้างแผลในใจให้เธอกลัวการมคี รอบครัวมา จนถงึ วันน้ี สุรยิ ันและรว.ิ .. พระอาทติ ย์เจิดจรสั ร้อนแรงทดี่ ึงดูดผู้คนให้เข้าหา ยกเว้น ‘นำ�้ แข็ง’ อย่างเธอท่ีควรหลกี หนใี ห้ห่าง มฉิ ะน้นั อาจถูกหลอมละลายโดยไม่รู้ตัว ทันทีท่ีรวิชะลอรถเลียบร้ัวไม้สีขาวท่ียาวสุดตา เพียงดาวก็เร่ิมแน่ใจ แล้วว่าได้เดนิ ทางมาถงึ จดุ หมายปลายทางของวนั นี้แล้ว  “Welcome to the McKinnons.” ป้ายหน้าประตูร้ัวและสิ่งท่ีเธอเห็นต่อจากน้ันเพียงดาวบอกตัวเองว่า มนั คอื วินเทอร์วันเดอร์แลนด์ ทวิ สนสงู ใหญ่คดโค้งตามทางมีละอองหมิ ะท่ี โปรยปรายเพราะลมพัดลงมาจากยอดไม้ให้ความรู้สึกคล้ายก�ำลังอยู่ใน เทพนิยาย และที่ปลายทางน้ันบ้านสไตล์คอตเทจสองช้ันครึ่งสร้างด้วยไม้ และกระจกใส มปี ล่องไฟทส่ี งู จากพน้ื จดหลงั คาสรา้ งดว้ ยหนิ รวขิ บั อ้อมไป ดา้ นหลงั กอ่ นหยบิ รโี มตออกมากดเปดิ โรงรถขนาดใหญแ่ ละเลย้ี วเขา้ ไปจอด อย่างคุ้นเคย ท่าทางตนื่ เตน้ ของเพยี งดาวทำ� ใหเ้ ขาอยากจะกมุ มอื ทน่ี ่าจะเยน็ เฉยี บ ของเธอ แต่ก็ยั้งตวั เองไว้เหลือเพียงแค่คำ� ปลอบ “ท�ำตัวสบายๆ นะครับ เราแวะมากนิ ข้าว ถ้าดาวไม่สนกุ เดยี๋ วกนิ

เ อ ก วี ย์ l 39 เสรจ็ ก็กลบั ได้ แต่พที กบั แซนดน้ี ่ารกั มาก ผมว่าดาวน่าจะชอบทง้ั คู่นะ” เพียงดาวไม่ได้ตอบ แต่ก็ยอมรับว่าสายตาสร้างความเชื่อม่ันและ ค�ำพูดที่ไม่ได้ยั่วแหย่ผิดเวลาของเขาท�ำให้เธอรู้สึกดี ท�ำไมนะ ท�ำไมรู้สึก ประหม่าคล้ายกำ� ลงั จะมาพบผู้ปกครองของชายคนรัก...มันไม่ใช่เสยี หน่อย เธอเพง่ิ รู้จักผู้ชายคนน้ยี ังไม่ทนั ครบ ๒๔ ช่วั โมงเลยด้วยซำ�้ ! ดเู หมอื นวา่ จะมใี ครอดทนรอไมไ่ ด้ ประตเู ชอื่ มระหวา่ งบา้ นกบั โรงรถ ถูกเปิดออก และแซนดราก็เปิดออกมาโบกมือโดยมีปีเตอร์เดินตามมา สา่ ยหนา้ กอ่ นสะกดิ รงั้ แขนแซนดราใหก้ ลบั ไปดา้ นใน รวถิ งึ กบั หวั เราะออกมา “แซนดร้ี อไม่ไหวแล้ว ไปกันเถอะครบั ” เพียงดาวพยักหน้า และเปิดประตลู งจากรถออกไปยนื ตงั้ สติ มันก็ แค่เหมือนกับการตามมารดากับพ่อเล้ียงมาพบผู้ใหญ่ ไม่น่ามีอะไรแปลก ใหม่เสียหน่อย รวิถือข้าวของออกมาพลางผายมือให้เธอเดินน�ำเข้าไป “ยินดีต้อนรับดาร่า” แซนดราย้ิมกว้างเอ่ยทักทายพร้อมเดินเข้ามา กอดเพยี งดาวอย่างเป็นกนั เอง ก่อนหลีกทางให้ปีเตอร์เดินเข้ามาจบั มือ  “ดีใจที่หนมู า ตามสบายนะดาร่า”  “กอดของผมล่ะ” รวิทวง “แหม ท�ำเป็นน้อยใจ สวัสดปี ีใหม่วินซ์” แซนดราหันไปกอดรวกิ ่อน จะปล่อยให้เขากอดทักทายกับปีเตอร์ และตอนนี้ท้ังสามคนต่างหยุดมอง เพยี งดาวเปน็ ตาเดยี ว พรอ้ มกบั รอยยม้ิ ทเี่ ปน็ อนั รกู้ นั หญงิ สาวรสู้ กึ ประหมา่ เลก็ น้อย แต่กท็ ักทายอย่างมีมารยาท “สวัสดีปีใหม่ค่ะมิสเตอร์ มิสซิสแมคคินนอน ขอบพระคุณท่ีให้หนู มาร่วมรับประทานอาหารกลางวันด้วยนะคะ”  “ฟังดูเหมือนเราก�ำลังอยู่กลางงาน Luncheon๓ กันเลยครับ” รวิ ๓ การรบั ประทานอาหารกลางวนั อยา่ งเปน็ ทางการ บางครงั้ จดั พรอ้ มงานสมั มนา มวี ทิ ยากร มาบรรยาย

40 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง แกล้งแซวภาษาทางการของเธอ “รวิ” แซนดรายกมอื ขึ้นมาตเี บาๆ ทแี่ ขนชายหนุ่ม ก่อนทีป่ ีเตอร์จะ ผายมอื เชอ้ื เชญิ ให้ทุกคนเดินไปที่ห้องรบั แขก “เพิ่งมาถึงนั่งพักกนั สบายๆ ก่อน” เมอื่ ทกุ คนนง่ั ลงเรยี บรอ้ ย รวกิ ส็ ง่ ถงุ ของขวญั ทช่ี ว่ ยถอื มาใหเ้ พยี งดาว “ของเล็กๆ น้อยๆ จากเมืองไทยค่ะ” เพียงดาวส่งให้แซนดราและ ปีเตอร์ เม่ือท้งั คู่เปิดออกดู แซนดราถึงกบั อทุ าน “ผ้าไหมไทยใช่ไหมจ๊ะ โอ้ สีสวยเหลอื เกิน ขอบคณุ จ้ะ” “คุณแม่เป็นคนเลือกค่ะ” เธอไม่แปลกใจที่คนได้รับของจะชอบ จนั ทร์เจ้ารสนิยมดีเสมอ “เนกไทผมก็ดูดีมาก ขอบคุณมากดาร่า” “ยินดคี ่ะ” “เราสองคนตน่ื เตน้ มากทรี่ วู้ า่ วนั นจ้ี ะมแี ขกพเิ ศษ นร่ี จู้ กั กนั ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร่จ๊ะ” “เออ่ ...” เพยี งดาวอกึ อกั จะใหเ้ ธอบอกไปวา่ อยา่ งไร ถา้ ทง้ั คทู่ ราบวา่ เธอเพ่ิงเจอผู้ชายคนน้ีครั้งแรกเม่ือคืน และวันน้ีก็ตามเขามาถึงที่น่ี ภาพ- ลักษณ์ดๆี ทเ่ี ธอเพง่ิ สร้างในห้านาทีแรกกค็ งหมดกันไม่มีเหลอื คนทช่ี นิ กบั การรกั ษาหน้ายิง่ ชีพอย่างเธอคงทนไม่ไหว “เอาเถอะน่า ปล่อยเป็นเรอื่ งของเด็กๆ หิวกันรยึ งั ไปกนิ ข้าวกนั เลย ดีไหม” ปีเตอร์ตดั บทเม่ือเหน็ เพยี งดาวดอู ึดอดั   “ดีเหมือนกนั ครับ ผมเร่มิ หวิ แล้ว” รวิรับคำ� เขาไม่เดอื ดร้อนสักนดิ ที่จะบอกตามจริง แต่ถ้าเธอไม่อยากพูดถึงเขากเ็ ห็นด้วยตามน้ัน บรรยากาศท่ีโต๊ะอาหารวันนี้ไม่อึดอัดเท่าที่เพียงดาวคาดไว้ ปีเตอร์ และแซนดราไมต่ า่ งอะไรกบั สมาชกิ ครอบครวั ฝง่ั แมทธวิ พอ่ เลย้ี งของเธอ ทง้ั กิริยามารยาท ค�ำพูดจา และมุกตลกฝรง่ั ทีป่ ล่อยประปราย ทำ� ให้เธอผ่อน

เ อ ก วี ย์ l 41 คลายไดไ้ มย่ าก อาหารบนโตะ๊ นนั้ สว่ นใหญเ่ ปน็ เมนดู ง้ั เดมิ ชว่ งเทศกาล จาน หลักคือไก่งวงอบยัดไส้ทีม่ เี กรวแี ละแครนเบอร์รีซอสไว้เพ่มิ รสชาต ิ แซนดราและปีเตอร์ลอบมองแขกของรวเิ ป็นระยะๆ ดูเธอจะคุ้นเคย กบั มารยาทการรบั ประทานอาหารแบบตะวนั ตกเปน็ อยา่ งดี ทา่ ทหี ยบิ จบั ตกั อาหารทกุ อย่างดเู ป็นธรรมชาติ เธอดเู อร็ดอร่อยกับอาหารทเ่ี สริ ์ฟโดยไม่ได้ ฝืนแต่อย่างใด และน่นั ท�ำให้เจ้าภาพสบายใจมากทีเดยี ว “สแกลล็อปโปเตโตอาจจะไม่ค่อยเข้ากับไก่งวง แต่วินซ์เขาชอบ แซนด้ีเขาเลยเตรียมไว้เอาใจ” ปีเตอร์ผายมือไปที่จานตรงหน้าหญิงสาว แทนทจ่ี ะเปน็ มนั ฝรงั่ บดตามธรรมเนยี มดงั้ เดมิ แตแ่ ซนดราเสริ ฟ์ สแกลลอ็ ป โปเตโตซง่ึ เป็นมนั ฝร่งั หัน่ บางๆ ตามแนวขวางแล้วนำ� มาวางเรยี งซ้อนกนั ใน ถาดและอบพร้อมครีมและชีส “อร่อยมากค่ะ หนูก็ชอบสแกลล็อปโปเตโต” เพียงดาวตอบอย่าง จริงใจ นึกแปลกใจ ในบรรดาเมนทู ท่ี ำ� จากมนั ฝรง่ั ทัง้ หมด เธอชอบเมนนู ้ี ท่ีสุดและกลายเป็นเมนโู ปรดเดยี วกับของรวดิ ้วย “ดเู หมอื นนอกจากสแกลลอ็ ปโปเตโตแลว้ ดารา่ จะชอบสตฟั ฟงิ เหมอื น วินซ์ด้วยนะจ๊ะ” สตัฟฟิงหรือส่วนที่ยัดไส้ตัวไก่งวงท�ำมาจากขนมปังห่ัน สี่เหล่ยี มผสมกับขน้ึ ฉ่ายฝรง่ั นำ�้ ซปุ ไก่ และเครือ่ งเทศอนื่ ๆ “น่ันสิครับ” รวิย้ิมกว้าง  ในความแตกต่างก็ยังมหี ลายสิง่ ท่เี หน็ ได้ว่าเขาและเธอชอบตรงกนั “กนิ ไกง่ วงวนั ปใี หม่ แปลกกวา่ บา้ นอน่ื ไปหนอ่ ย” เสยี งปเี ตอรพ์ ดู ขนึ้ “กว็ นั ครสิ ตม์ าสมคี นไมย่ อมมานนี่ ะ” แซนดราแกลง้ ท�ำเสยี งเคอื งแต่ ไม่ได้โกรธจริงจัง เพราะรวิแจ้งล่วงหน้าหลายสัปดาห์ซึ่งนานพอท่ีจะไม่ให้ นางเตรยี มอาหารเก้อ   “ผมเปิดโอกาสให้แซนด้ีกับพีทรับค�ำเชิญไปฉลองกับคนอื่นบ้าง ต่างหาก เขาเพียรชวนกันทุกปี” รวพิ ดู แซนดรานกึ อะไรข้นึ ได้จึงหันไปถามเพยี งดาว

42 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง “เมอ่ื วันคริสต์มาสดาร่าไปฉลองทไี่ หนจ๊ะ”  “ทไ่ี ดนงิ่ ฮอลของมหาวทิ ยาลยั คะ่ มมี อ้ื พเิ ศษสำ� หรบั นกั เรยี นตา่ งชาติ ท่ีไม่ได้กลับบ้าน”  “รวกิ ค็ งอยแู่ ถวๆ นน้ั สทิ า่ ” ปเี ตอรพ์ ดู พลางยม้ิ เขาคดิ วา่ เดาไมพ่ ลาด “กป็ ระมาณนน้ั แหละครับ” รวิยิ้มเขินพลางหนั มองหญิงสาว  แม้เธอไม่เห็นเขา แต่เขาเหน็ เธอ... หลังรบั ประทานเรยี บร้อยแล้ว ทุกคนช่วยกนั เก็บจานไปไว้ท่คี รัว ไม่ ตา่ งจากตอนสมยั เดก็ ๆ ทท่ี กุ ปดิ เทอมเธอตามไปเคบนิ นอกเมอื งของพอ่ เลย้ี ง แม้จะมีหน้าท่ีการงานใหญ่โต มีรายได้มากมาย แต่ที่บ้านพักตากอากาศ สองสามีภรรยาช่วยกันท�ำอาหารและเก็บล้างโดยไม่มีผู้ช่วยท�ำงานบ้าน ดู แล้วน่ารักดี แซนดราและปีเตอร์ให้รวพิ าเธอไปเดนิ เล่นชมบ้านก่อนจะออก ไปทค่ี อกม้า “ก็ไม่แย่ใช่ไหม” น้�ำเสียงย่ัวแหย่เหมือนรู้ทันนั้นชวนให้หม่ันไส้นายคนน้ีตงิดๆ หลัง จากญาตดิ กี นั มาตลอดมอื้ อาหาร เพยี งดาวเหลอื บมองคนหนา้ เปน็ แตก่ พ็ ยกั หน้าตอบรับสงิ่ ที่เขาถาม “ขอบคณุ ทช่ี วนมา” เสยี งตอบเรยี บๆ แต่เรยี กรอยยมิ้ จรงิ ใจจากคน ฟังได้เป็นอย่างดี “ขอบคุณมากท่ีมาครบั ดาว” “บอกให้เรียกพี่ดาว” “กก็ นิ ขา้ วเกง่ นน่ี า แตต่ วั เลก็ กวา่ ผมตงั้ เยอะ” คนตวั สงู ใหญเ่ รมิ่ เฉไฉ “คนไทยเราถือนะเรือ่ งรุ่นพ่ีรุ่นน้อง” “แกอ่ อ่ นกวา่ กนั นดิ หนอ่ ย เขาไมน่ บั หรอก มาทางนดี้ กี วา่ กนิ ขา้ วฟรี แล้วช่วยผมท�ำงานหน่อยครับ” ค�ำพูดของรวิท�ำให้คนฟังค้อนขวับอีกครั้ง แต่กเ็ ดนิ ตามเขาไปทางด้านหลงั แต่โดยดี เสือ้ พาร์กาตวั โตที่แขวนอยู่ถูกส่ง

เ อ ก วี ย์ l 43 ให้หญิงสาวสวมทบั ไว้ รวิเองก็คว้าแจก็ เกตอีกตวั มาสวม หยิบสโนว์บตู ให้ เธอและตนเองก่อนผลักประตูออกไปที่ลานหลังบ้าน ซ่ึงมีทางเดินขึ้นสู่ ระเบยี งไมท้ ที่ งั้ กวา้ งและยาวเทา่ กบั ดา้ นหนงึ่ ของตวั บา้ น ชายหนมุ่ หยบิ พลว่ั ตักหมิ ะให้เธอหน่ึงอนั และให้ตัวเองหนึ่งอัน “ววิ สวยจงั ” เพยี งดาวมองจากระเบยี งบา้ นทเ่ี หน็ สขี าวสะอาดของหมิ ะ สุดลกู หูลูกตาและเหน็ ทวิ สนเป็นแนวอยู่ลิบๆ “ตรงนค้ี อื ทะเลสาบ ถา้ มาตอนหนา้ รอ้ นจะสวยมาก สเี ทอรค์ อยสเ์ ลย ลงไปว่ายน้�ำได้ หรอื จรงิ ๆ หน้าหนาวนกี่ ส็ นุก ลงไปสเกตได้ บางทีพีทกบั ผมกต็ กปลาใต้น�้ำแขง็ ดาวเคยลองไอซ์ฟิชชงิ รึยงั ” “ยัง” แม้จะตอบสั้นๆ แต่สีหน้าบ่งบอกว่าอยากลอง “คา้ งคนื นงึ สแิ ลว้ พรงุ่ นจี้ ะพาไป วนั นไี้ มท่ นั แนม่ นั ตอ้ งเตรยี มอปุ กรณ์ ไปเจาะรูน้�ำแข็ง เตรียมไปก่อไฟด้วย ไม่อย่างน้ันหนาวจนแข็ง” น้�ำเสียง เชิญชวน “ไม่เป็นไร กลับวันนี้ตามแผนเดิมดีแล้ว” เธอยืนยันหนักแน่นโดย ไม่ลังเล “ไว้คราวหน้านะ” รวิพูดเองเออเองก่อนจะตัดบทเปลี่ยนเรื่อง “มา ย่อยอาหารกนั ดีกว่า จรงิ ๆ ระเบียงไม้มนั รบั น�้ำหนักหิมะไหว แต่ผมอยาก ท�ำทางออกฉกุ เฉินให้พีทกบั แซนด้ี ถ้าปล่อยให้มันละลายเองแล้วจะลน่ื ” การดแู ลรกั ษาบา้ นในชว่ งฤดหู นาวไมใ่ ชเ่ รอื่ งงา่ ยนกั กอ่ นหมิ ะจะเรมิ่ ตกตอ้ งจดั การใชเ้ ครอ่ื งเปา่ ทอ่ นำ้� นอกตวั บา้ นทง้ั ใตด้ นิ บนดนิ ใหแ้ หง้ สนทิ และ ปดิ วาลว์ นำ้� มฉิ ะนนั้ เมอ่ื อณุ หภมู ลิ ดลงตำ�่ กวา่ จดุ เยอื กแขง็ นำ�้ ทเี่ หลอื ในทอ่ ขยายตวั ทอ่ อาจจะแตกได้ และการกวาดหมิ ะเพอื่ ท�ำทางเขา้ ออกและกวาด ฟุตพาทหน้าบ้านกเ็ ป็นอกี หนงึ่ ภาระทเี่ จ้าของบ้านต้องรับผดิ ชอบ เพียงดาวมองวัสดุของพล่ัวและถอดถุงมือสัมผัสพ้ืนผิวของระเบียง บ้าน ตามประสาวิศวกรสาวท่ีเติบโตมาในครอบครวั ทำ� กิจการก่อสร้าง เธอ คุ้นเคยกบั เรือ่ งโครงสร้างและวัสดุเป็นอย่างดี

44 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง “ระเบียงน่ีใช้ไม้จริง ไม่ใช่ไม้สังเคราะห์ แล้วก็สร้างไว้แข็งแรงมาก น่าจะเคลือบกันน้�ำไว้รับสภาพอากาศทุกฤดู พล่ัวแบบนี้ไม่ขูดไม้เป็นรอย ใช่ไหม” รวถิ ึงกับหลุดหวั เราะ จะมีสาวไหนโดนใช้โกยหิมะแล้ว นอกจากจะ ไม่งอแงยังถามกลับเรอ่ื งวสั ดอุ ุปกรณ์อย่างเธอบ้าง อันที่จริงคงจะมแี ต่เธอ นี่แหละท่ีเขาต้องจีบโดยการหากิจกรรมให้ทำ� วุ่นๆ จนลืมตัวไปว่าก�ำลังถูก จีบอยู่ “ไม่ พล่วั นที่ ำ� จากพลาสตกิ ไม่ทำ� ไม้เป็นรอย” “โกยทางยาวตามแนวไม้ละกนั นายเรม่ิ ด้านน้นู เดย๋ี วพเ่ี รมิ่ จากด้าน น้ี” เพยี งดาวผายมอื ไปทางฝั่งท่ชี ิดตัวบ้านกบั ด้านทตี่ ดิ กบั ขอบระเบยี ง “ดาวทำ� แถวๆ นก้ี พ็ อ เดยี๋ วตรงนนู้ ผมทำ� เอง” เขาแกลง้ ใชเ้ ธอทำ� งาน แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะจริงจงั ถึงเพยี งน้ี “ไม่เป็นไรช่วยๆ กันจะได้เสรจ็ เรว็ ๆ ไปเรม่ิ จากสุดขอบด้านน้นั แล้ว โกยลงด้านนี้นะ เพราะถ้าโกยลงด้านนัน้ มันอบั แสง ด้านน้ีพระอาทติ ย์ส่อง หมิ ะทเี่ ราโกยลงไปจะไดล้ ะลายเรว็ ขนึ้ ” หวั หนา้ งานเรมิ่ วเิ คราะหแ์ ละแจกจา่ ย หน้าท่ีทนั ที “รับทราบครับบอส” รวิแกล้งตะเบ๊ะ แต่สายตาก็บ่งบอกถึงความ ชน่ื ชม เขาเฝา้ มองเธอมาพกั ใหญแ่ ลว้ เพยี งดาวไมเ่ หมอื นใคร มคี วามผสม ปนเปกันระหว่างความสวย ฉลาด น่ิง และเหงา อารมณ์ของเธอเหมือน พยายามอย่างเต็มทใ่ี ห้ทุกอย่างอยู่ตรงกลาง สขุ ไม่สุด เศร้าไม่สดุ แต่พอ รวมๆ ออกมาดงึ ดูดให้เขาไม่อยากละสายตาจากเธออกี เลย ไม่นานนักระเบียงกว้างก็สะอาดปราศจากหิมะจากฝีมือสองแรงแข็ง ขนั รวิมองหญงิ สาวทล่ี ุยงานไม่ปริปากบ่นและโกยหิมะออกเกอื บจะเท่ากบั เขา ซง่ึ เปน็ ชายอกสามศอกและตวั สงู ใหญก่ วา่ เธอเปน็ ศอกแลว้ ไดแ้ ตย่ ม้ิ จะ เรว็ ไปไหม ถ้าจะประกาศว่า... คนน้ีแหละ แม่ของลกู โพ้ม...

เ อ ก วี ย์ l 45 “มองอะไร” เพยี งดาวดับฝันเขาด้วยน้ำ� เสยี งเรียบสนิท “มองลกู พี่ วนั นยี้ กใหเ้ ปน็ ลกู พห่ี นง่ึ วนั เลย เกง่ จรงิ ๆ เขา้ บา้ นกนั เถอะ หนาวแย่แล้ว หรือจะเปล่ียนใจแช่ฮอตทับตรงนน้ั แทน” รวิชไ้ี ปทอ่ี ่างนำ้� วน ทวี่ างอยสู่ ดุ ดา้ นหนงึ่ ของระเบยี ง แมจ้ ะรคู้ ำ� ตอบดี แตเ่ ขากอ็ ดถามไมไ่ ด้ เผอ่ื ไว้อะนะ “ไม่แช่ เด๋ยี วเราจะไปดูคอกม้ากันใช่ไหม” “บ้าพลงั จรงิ ๆ” “ก็ถ้านายไม่อยากไปก็ไม่ไปก็ได้” “ไปสิคร้าบ หัวกไ็ ม่ล้าน ใจน้อยจริง” “เพ้อเจ้อ”  “นีค่ ำ� ด่าหยาบท่ีสดุ แล้วใช่ไหม เจบ็ จริงๆ” รวแิ กล้งกุมหวั ใจแล้วลง ไปชักดิ้นชักงอกับพ้ืนไม้เย็นๆ แต่ก็แอบหรี่ตามองหญิงสาวที่ก้มมองเขา อย่างท�ำอะไรไม่ถกู “บ้า” แม้จะพยายามกลั้นยิ้มแค่ไหนเธอกห็ ลดุ ยม้ิ ออกมาจนได้ ผู้ชายคน น้เี ข้ามาในชีวิตเพอ่ื ก่อกวนความนง่ิ ในใจเธอเสยี จรงิ ๆ

๔ดาวดวงท่ี วนั ทห่ี นาวยะเยือก แต่ใจอุ่น หิมะบนระเบียงไม้กว้างถกู กวาดเสยี สะอาด... ภาพหนมุ่ สาวสองคนชว่ ยกนั ท�ำงานเปน็ ทมี ทขี่ ยนั ขนั แขง็ ปรบั ตวั เขา้ กบั กจิ กรรมตามสภาพภมู อิ ากาศไดด้ ี สรา้ งความประทบั ใจแรกพบใหค้ นสงู วยั ไดไ้ มย่ ากนกั แซนดราเตรยี มชารอ้ นๆ และขนมหวานส�ำหรบั ทงั้ คไู่ วท้ ม่ี มุ น่ังเล่น แล้วเดินไปโบกมือเรียกให้ทั้งคู่กลับเข้ามา รวิส่งสัญญาณว่าจะพา เพยี งดาวกลับไปถอดเครื่องกนั หนาวออกทหี่ ้องด้านล่าง เพราะถ้ายำ่� เข้าตวั บ้านไปทั้งบตู ที่เต็มไปด้วยหมิ ะคงจะต้องวุ่นวายเช็ดกนั อกี “ขอบคุณมากดาร่ากับวนิ ซ์ มาเท่ียวแล้วยังต้องมาออกแรงอกี ” “ไมเ่ ปน็ ไรคะ่ เมอ่ื ครรู่ บั ประทานไปเยอะมาก ไดอ้ อกแรงหนอ่ ยกด็ คี ะ่ ” “แล้วนี่ยังจะออกไปดูม้ากันใช่ไหม พักให้หายเหน่ือยก่อนแล้วกัน” ปีเตอร์บอก

เ อ ก วี ย์ l 47 “ไมเ่ หนอื่ ยหรอกครบั ดารา่ นเี่ หมอื นปอ๊ ปอายกนิ ผกั โขม โกยเอา๊ โกย เอา เล่นเอาผมตะลึงไปเลย” “มเี วลาหยดุ ดคู นอนื่ อหู้ รอื ไง” คนโดนพาดพงิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะตอบกลบั ไปบ้าง และกเ็ รียกเสยี งหวั เราะจากทกุ คนได้ “โพรเจกต์เป็นยงั ไงบ้างวินซ์” แซนดราถามอย่างสนใจ “ย่งุ นดิ หน่อยครบั เมอื่ กเี้ พงิ่ ว้ากกบั ผ้รู บั เหมาไป อย่ดู ๆี จะขอเลอ่ื น ตาราง ผมเลยยืนยนั ไปแล้วว่าไม่ได้” “ดีแล้ว คมุ ไทม์ไลน์กบั งบประมาณเป็นสิ่งสำ� คัญทส่ี ุด จะรุ่งหรือจะ พังอยู่ที่สองอย่างนี้ ถ้าท�ำให้เสร็จทันฤดูใบไม้ผลิได้จะดีมาก ถ้าช้าจะเสีย โอกาส” “ผมตงั้ ใจไว้ว่าอย่างนน้ั ครับ” “ถ้ามีอะไรให้ช่วยรีบบอกนะจ๊ะ อย่ารอ” “ขอบคุณครับแซนด้ี” ปเี ตอรเ์ หน็ เพยี งดาวนง่ั ฟงั อยเู่ งยี บๆ จงึ หนั ไปพยกั พเยดิ พลางพดู วา่ “วินซ์เขาเลือกไปทางแซนดี้ ถ้าเลือกทางผมป่านนี้คงก�ำลังเรียนปริญญาโท กับหนูอยู่” เพียงดาวได้แต่ย้ิม เพราะไม่แน่ใจหวั ข้อในการสนทนานกั แต่เธอก็ ฉลาดพอทจ่ี ะไมพ่ ดู โพลง่ อะไรออกไป สหี นา้ อดึ อดั ของเธอทำ� ใหร้ วริ บี ตดั บท “ออกไปกนั เลยดกี ว่า เดี๋ยวจะช้า” แซนดราพยกั หนา้ กอ่ นหนั ไปบอกเพยี งดาววา่ “เสอ้ื กนั หนาวทห่ี นเู อา มาน่าจะอุ่นไม่พอออกไปกลางแจ้งนานๆ มีชุดเตรียมวางไว้ในห้องพักแขก นะจ๊ะ ไปลองเลือกดไู ด้” “ขอบคณุ มากค่ะ” การท่องเท่ียวแนวแอดเวนเจอร์ท�ำกิจกรรมก่ึงชิลกึ่งผจญภัยคือสิ่งท่ี เขาชอบ รวิมองหญิงสาวในสโนว์สูทท่าทางทะมัดทะแมงตามประสาสาว

48 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง วิศวกรบนสโนว์โมบิลแล้วยกนิ้วโป้งข้ึนมาสองข้างด้วยความชื่นชม เขาส่ง หมวกนิรภยั และแว่นกนั ลมให้เธอก่อนเอ่ย “ขอโทษนะตรงนี้มันติดยาก ผมช่วย” ชายหนุ่มก้มลงไปช่วยเล่ือน สายหมวกและแว่นให้พอดแี ละลองขยับดูว่าไม่หลดุ แน่ รา่ งสงู ใหญข่ ยบั ชดิ เขา้ มาทำ� ใหเ้ พยี งดาวเกรง็ เลก็ นอ้ ย กอ่ นจะรบี พดู แก้เขิน “ขอบคุณ เราซ้อมสักสองสามรอบแถวๆ นก้ี ่อนได้ใช่ไหม” “กลัวรึเปล่า หรือจะเอาไปคันเดียวดี ดาวน่ังข้างหน้า ผมนั่งหลัง เหมือนมอเตอร์ไซค์ไง” อันที่จริงมันก็เป็นไอเดียที่ไม่ได้เลวร้ายมาก แต่สีหน้ากรุ้มกริ่มของ เขาและความใกลช้ ดิ ทมี่ ากกวา่ นงั่ ขา้ งกนั บนรถท�ำใหเ้ พยี งดาวปฏเิ สธทนั ควนั “ไม่เป็นไร พเ่ี คยขบั เจ็ตสกี มันน่าจะคล้ายๆ กนั ” “ขาซง่ิ รเึ ปลา่ เนย่ี ผมอดหว่ งไมไ่ ด้ เดย๋ี วเราซอ้ มอยรู่ อบๆ นก่ี อ่ นแลว้ ค่อยไป” “ตกลง” เพียงดาวไม่ได้ท�ำให้ผดิ หวงั ไม่นานหลงั จากที่เขาสอนวิธขี ับและวธิ ี หยุด เธอก็สามารถบังคับสโนว์โมบิลได้อย่างคล่องแคล่วพอที่จะข่ีไปบน เทรล “ผมข่ีน�ำเปิดทาง ดาวตามมานะ ผมจะไปช้าๆ” “ได้” หิมะน่ิมฟูขาวโพลนกว้างสุดลูกหูลูกตาทำ� ให้เธอไม่กลัวแม้จะไม่เคย ขบั ขยี่ านพาหนะชนดิ นมี้ ากอ่ น ความโลง่ โปรง่ ไรร้ วั้ ปกั เขตแดนกลบั ใหค้ วาม รู้สกึ ดี เพียงดาวมองตามเจต็ สกีคันหน้า ร่างสูงใหญ่ของรวิในชดุ กันหนาว ย่ิงท�ำให้พ่อหนุ่มเอเชยี ไซซ์ฝร่งั อย่างเขาดตู ัวหนาใหญ่เพ่ิมขน้ึ จๆู่ เธอพาตวั เองมาอยตู่ รงนพ้ี รอ้ มเขาไดอ้ ยา่ งไรกนั ไมร่ วู้ า่ โชคชะตา เล่นตลกอะไรกบั เธอกันแน่

เ อ ก วี ย์ l 49 จินตนาการภาพคอกม้าเล็กๆ และโรงนาสีแดงตัดกับหลังคาสีเขียว ตามแบบฉบับด้ังเดิมผิดไปจากความจริงมากอยู่ สิ่งท่ีเห็นอยู่ด้านหน้าคือ สนามขี่ม้าในร่มและโรงเก็บม้าที่มีขนาดใหญ่เกินกว่าจะเป็นของครอบครัว เดยี ว ดเู หมอื นรวจิ ะอา่ นใจเธอออก เขาบอกออกมาโดยเธอไมต่ อ้ งเอย่ ถาม ว่า “งานอดิเรกท่ีได้เงินของแซนด้ี ถ้าท�ำโรงเก็บม้าของตัวเองมีแต่เสีย ตังค์ เขาเลยทำ� ให้ใหญ่ จ้างคนมาดแู ลเป็นเรือ่ งเป็นราว แล้วรับฝากม้าของ คนแถวนด้ี ว้ ย เลย้ี งมา้ มนั ไมใ่ ชแ่ คใ่ หอ้ าหาร ตอ้ งพาออกมาวงิ่ ทกุ วนั เจา้ ของ เคบินส่วนใหญ่อยากมีม้าเวลามาเท่ียวพักผ่อน แต่ไม่สามารถจะดูแลได้ ตลอด สว่ นใครไมอ่ ยากมมี า้ ของตวั เอง กแ็ วะมาขท่ี นี่ ไ่ี ด้ จา่ ยคา่ ขใ่ี หเ้ จา้ ของ เป็นม้าแชรงิ่ กนั ไป” “ดจี งั ” คนทมี่ หี วั ธรุ กจิ สามารถสรา้ งเมด็ เงนิ ไดจ้ ากเรอื่ งตา่ งๆ รอบตวั “ตรงริมเลคกม็ ลี านจอดอาร์ว๔ี ให้เช่านะ มจี ุดเติมนำ้� ชาร์จไฟ ถ่าย ของเสยี หรือใครอยากต้ังเตน็ ท์ก็ได้ ช่วงซัมเมอร์คนมากนั เยอะ ไว้เรามา กัน” เพยี งดาวชะงักไปเลก็ น้อย ไม่ตอบรบั หรอื ปฏเิ สธ ผู้ชายทีจ่ ู่โจมเข้า มาในชวี ติ เธอไมถ่ งึ ยส่ี บิ สชี่ วั่ โมงดดี เู หมอื นจะวางแผนอยตู่ อ่ ในระยะยาว ซงึ่ เป็นเร่อื งทีน่ ่าตกใจพอสมควร แต่ทุกสิ่งท่ีคิดสับสนวุ่นวายในใจก็หายไปโดยปลิดท้ิงเมื่อเธอได้มา อยู่บนหลงั ม้า หลังจากขวี่ อร์มอยู่ด้านในครู่ใหญ่ เธอกพ็ าม้าออกมาที่เทรล ด้านนอก ปุยหิมะขาว แนวทิวสน และตัวเธอบนหลังม้าสีขาวตัวสูงใหญ่ เดินคู่กันไปกับม้าสีช็อกโกแลตที่รวิข่ีอยู่ เพียงดาวรู้สึกเหมือนพาตัวเองมา อยู่ในโลกของเทพนิยายที่ทุกอย่างสวยงามเหมือนภาพฝัน ไม่มีความ เคร่งเครยี ดหม่นหมองอันใดจากโลกของความจริง จงั หวะว่งิ เหยาะๆ ของ ๔ อาร์วี ย่อมาจาก recreational vehicle คือ รถทีส่ ามารถใช้เป็นทีอ่ ยู่อาศยั ช่วั คราวได้

50 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง ม้าที่ค่อยๆ เพ่ิมความเร็วขึ้น ลมเย็นปะทะใบหน้าท�ำให้เพียงดาวลืมตัว หนั ไปยม้ิ กวา้ งใหแ้ กช่ ายหนมุ่ ทพ่ี าเธอมาทน่ี แี่ ทนคำ� ขอบคณุ ทไี่ มไ่ ดเ้ ออื้ นเอย่ ออกมา ใจละลาย... รวบิ อกกบั ตวั เองวา่ ยม้ิ ทง้ั ปากและตาของเธอครงั้ นค้ี มุ้ คา่ ทเ่ี ขารอให้ จังหวะทุกอย่างเหมาะเจาะลงตัว แม้ยังไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเธอจะ ยอมเปิดรับความสัมพันธ์ครั้งน้ี แต่รวิมั่นใจว่า ณ ตอนน้ีไม่มีชายหนุ่ม คนไหนเข้าใกล้เธอมากกว่าเขาอีกแล้ว เพียงดาวพยายามจะบอกตัวเองว่าทุกคนดูดีขึ้นยามที่นั่งบนหลังม้า แตผ่ ชู้ ายคนนก้ี ลบั ดดู มี ากขนึ้ เปน็ พเิ ศษ บา่ ตงั้ ตรงและทา่ ทางงามสงา่ ของคน ทอ่ี าสานำ� ขนึ้ ไปขา้ งหนา้ เพอ่ื เชก็ ทางดมู นั่ ใจและรวู้ า่ กำ� ลงั ทำ� อะไรอยู่ ลบภาพ เดก็ น้อยข้ีเล่นของเขาไปเสียสิน้ และนนั่ ทำ� ให้เธอรู้สกึ สั่นสะท้านหวัน่ ไหว ผู้ชายคนนแี้ สดงความสนใจในตวั เธออย่างไม่ปิดบงั ซ่อนเร้น แต่คน ทช่ี ำ� นาญการหวา่ นเสนห่ แ์ บบน้ี ดแู ลเทกแคร์ผหู้ ญงิ เก่งจนเคลม้ิ ได้ในระยะ เวลาไมถ่ งึ วนั ขนาดน้ี ไมค่ วรไมใ่ ชห่ รอื เขานา่ หวาดหวนั่ มากกวา่ ทเี่ ตรยี มใจ ไว้มาก แค่ไม่ถึง ๒๔ ชัว่ โมง เธอยงั เป็นเอามากขนาดนี้ หยดุ เสียตอนนจ้ี ะดไี หม... ‘จันทร์เจ้าขา...’ เสียงเรียกหวานท่ีเมื่อนานมาแล้วเธอเคยได้ยินอยู่ เกอื บทกุ วนั ‘จันทร์จ๋าพลสี มานีห่ น่อย’ ‘เดยี๋ วค่ะพี่ฤกษ์ จันทร์เตรยี มของให้ลกู อยู่’ เสยี งหวานรบี ตอบกลับ ไป เมอ่ื ภรรยาไม่เดนิ ไปหา สุริยนั ก็เป็นฝ่ายเดนิ ไปหาเธอเสยี เอง เสยี ง

เ อ ก วี ย์ l 51 เดก็ หญงิ ฝาแฝดสองคนหวั เราะคกิ คกั เมอ่ื เหน็ พอ่ ทายาทคนเดยี วของสกาย- เน็ตเวิร์คและพระเอกท่ีดังท่ีสุดแห่งยุค ซึ่งใครต่อใครก็ชื่นชมว่าหล่อเหลา รำ�่ รวยชนดิ หาตวั จบั ยากแกลง้ ท�ำทา่ เดนิ ยอ่ งเหมอื นแมวขโมยแถมหนั มายมิ้ ขยิบตาเป็นประกาย ‘จุ๊ๆ อย่าบอกแม่นะคะ’ สรุ ยิ ันกระซบิ บอกลูกพลางจปุ าก เดก็ ทง้ั สองยกมอื ขน้ึ มาปดิ ปากพรอ้ มๆ กนั กอ่ นจะระเบดิ เสยี งหวั เราะ รา่ เมอ่ื พอ่ พงุ่ ตวั เขา้ ไปกอดแมจ่ ากดา้ นหลงั หอมแกม้ แมซ่ า้ ยขวา สรุ ยิ นั พลกิ หันตัวจันทร์เจ้ากลบั มาแล้วก้มลงจุมพิตทีร่ ิมฝีปากอย่างรักใคร่ ‘จนั ทร์เจ้าขาหวานทีส่ ุด’ ‘พีฤ่ กษ์คะ อายเด็กๆ บ้าง’ ‘ไม่ต้องอายหรอกค่ะ รุ้งกบั ดาวจะได้รู้ว่าพ่อรกั แม่มากแค่ไหน’ บางครัง้ เพียงดาวก็แอบนั่งย้มิ คนเดยี วเม่อื นกึ ย้อนถึงความหลงั ถ้า ถามว่าช่วงไหนในชีวิตท่ีเธอมีความสุขที่สุด สุขจริงๆ โดยไม่ต้องพยายาม เธอตอบตวั เองได้ชดั เจนว่าช่วงเวลาที่เธอยังเป็นเด็ก ณ ตอนนัน้ ครอบครวั ของเธออบอุ่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ได้เห็นทั้งรอยย้ิมบนใบหน้า ทกุ คน และไดย้ นิ เสยี งหวั เราะดงั กอ้ งอยทู่ ว่ั บา้ นแทบจะตลอดเวลา ทกุ อยา่ ง ช่างสมบูรณ์แบบ พ่อหล่อเหลา แม่สวยหวาน ลูกแฝดหญิงหน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู สุริยันและจันทร์เจ้าเหมือนคู่สร้างคู่สม ท่ีสมกันท้ังหน้าตา ชาติ ตระกลู และทรพั ยส์ นิ แมก้ ารเรมิ่ ตน้ จะไมด่ นี กั เพราะจนั ทรเ์ จา้ ทอ้ งและเปน็ เหตุให้ต้องเร่งจัดงานแต่งงานอย่างรวดเร็ว แต่ทางฝั่งนภดลก็ท�ำทุกอย่าง อย่างสมเกียรติและยินยอมพร้อมใจรับจันทร์เจ้าเป็นสะใภ้หนึ่งเดียวเป็น อย่างดี ทส่ี ำ� คญั ยง่ิ กวา่ ความเหมาะสมคอื ทง้ั ครู่ กั กนั มาก สงิ่ ทเี่ ธอจ�ำไดต้ ดิ ตา คือ พ่อดูแลแม่ดีเหลือเกิน และแม่ก็รักพ่อหมดใจ ทุกอย่างลงตัวไม่มี อุปสรรคทีต่ ้องฟันฝ่าเพื่อต้องมารกั กัน

52 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง จนไม่น่าเชอื่ ว่าวันหนงึ่ จะไม่รอด... หมิ ะสว่ นนเ้ี รม่ิ หนาเกนิ กวา่ ทม่ี า้ จะวง่ิ ได้ รวเิ สนอใหว้ กกลบั เพยี งดาว เห็นด้วยทันที ความคิดค�ำนึงท่ีวกวนอยู่ในหัวท�ำให้ขากลับเพียงดาวไม่ อภิรมย์กับเส้นทางเท่าขามา ทันทที ่กี ลับถงึ หน้าคอกม้า รวิกระโดดลงจาก หลังม้าอย่างรวดเรว็ มือข้างหนึ่งจูงม้าของตวั เอง อีกข้างหน่ึงมาช่วยยึดม้า ของเธอไว้ม่ัน ไม่ปล่อยให้มันวิ่งเตลิดยามที่เธอเหวี่ยงตัวลง เขาช่างเป็น สุภาพบรุ ุษ ดแู ลใส่ใจเธอทุกย่างก้าวจนเพยี งดาวรู้สึกสับสน “ขอบคุณ” สหี นา้ ทกี่ ลบั มาเรยี บเฉยอกี ครงั้ ของเธอทำ� เขานว่ิ หนา้ เกดิ อะไรขนึ้ กบั รอยยิ้มกว้างเมือ่ ครู่ “เด๋ยี วแปรงขนม้าเสร็จแล้ว กลบั กนั เลยดไี หม ไม่อย่างน้นั จะค�ำ่ ” “ไมอ่ ยกู่ นิ อาหารเยน็ กอ่ นเหรอ อาจจะแคแ่ ซนดว์ ชิ ไกง่ วงกบั ซปุ สลดั ง่ายๆ นะ เน้ือไก่งวงยังเหลือพอให้กนิ ได้อีกหลายม้ือ เราช่วยพีทกบั แซนดี้ กินหน่อย ไม่งั้นเขากนิ ไม่หมดแน่” รวพิ ยายามเสนอ เพยี งดาวลังเล แต่กต็ ดั ใจ ถ้าอยู่ต่อกเ็ ป็นไปได้ว่าผู้ใหญ่จะชวนคุย กนั ยาวจนยากจะปลกี ตัวตอนนัน้ “อย่าดกี ว่า ไหนบอกว่าจะกลบั เข้าเมืองไม่ช้าไง” “ได้ครับ ถ้าดาวอยากกลบั เรากลับเลยก็ได้” บรรยากาศท่ีเปล่ียนไปและสีหน้าที่สลดลงของชายหนุ่มท�ำให้เพียง- ดาวรสู้ กึ ผดิ แตแ่ ลว้ เธอกย็ �้ำกบั ตวั เองวา่ สงิ่ ทเี่ กดิ ขน้ึ วนั นเี้ ปน็ เรอ่ื งดๆี กจ็ รงิ แต่เธอควรระมัดระวังและรักษาระยะห่างจากผู้ชายคนนี้ให้มากกว่าน้ี ทุก อยา่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ มนั จโู่ จมเรว็ เกนิ ไปมากจนเธอตงั้ ตวั ไมท่ นั เธอยงั พอใจกบั ชวี ติ เรยี บง่ายและเดินช้าๆ อย่างม่นั คงของตัวเอง ช้าๆ ไว้ก่อนเพียงดาว เธอท�ำได้ดมี าตลอด อกี อย่าง...ผู้ชายกะล่อนเจ้าชู้เธอไม่มีทางตามเขาทันหรอก ควรออก

เ อ ก วี ย์ l 53 ห่างไว้ใช่ไหม ท้ังคู่กลับออกมาจากคอกม้าและขึ้นสโนว์โมบิลเตรียมตัวกลับ อาจ จะเป็นวธิ ีเดียวทจ่ี ะได้ยดื เวลากบั เธอเพม่ิ ข้ึนอกี สักหน่อย รวนิ ำ� ออกไปโดย เลอื กเสน้ ทางคนละทางกบั ขามา เทรลฝง่ั รมิ ทะเลสาบสวยงามจบั ตาและหวงั ว่าเธอจะประทบั ใจ เพยี งดาวหนั มองววิ ทเี่ หมอื นภาพเขยี นของจติ รกรฝมี อื เยย่ี มแลว้ อด นึกขอบคุณคนท่พี าเธอมาท่ีนีไ่ ม่ได้ น่าเสยี ดาย เธอคงไม่ได้กลับมาอีก เส้นทางขามาคอื เทรลทีข่ นานกับถนน ขับตรงไปทางเรยี บๆ แต่เส้น ทางขากลับน้ันเพ่ิมระดับความยากขึ้นเล็กน้อย รวิหันมองดูคนท่ีขี่ตามมา อย่างรสู้ กึ หว่ ง เธอทงิ้ ระยะหา่ งจากเขามากขนึ้ ซง่ึ ไมแ่ นใ่ จวา่ เปน็ เพราะความ ยากล�ำบากของเส้นทางหรอื เธอจงใจจะไม่ตามมาใกล้เขาเท่าเดมิ กิ่งไม้ที่รับน้�ำหนักหิมะที่เพ่ิงตกหนักเม่ือวันก่อนไม่ไหวหักลงขวาง เทรลไว้ เป็นเพราะมัวแต่คดิ เรอ่ื งอาการทเ่ี ปลย่ี นไปของเธอ แทนที่จะจอด ลงมาย้ายกิ่งไม้ ด้วยความเคยชินรวเิ ลอื กขบั เบยี่ งไปข้างๆ ทีเ่ ป็นเนนิ เขา เอยี งสโนวโ์ มบลิ และเรง่ สปดี ไปดว้ ยความเรว็ กวา่ ปกตแิ ละกลบั ลงมาทเ่ี ทรล ดา้ นลา่ งอกี ครงั้ เมอ่ื พน้ กงิ่ ไมไ้ ปได้ แตเ่ มอ่ื นกึ ขน้ึ ไดว้ า่ เพยี งดาวขต่ี ามมา เขา จงึ รบี จอดทดี่ ้านหน้า และก้าวลงมาเพอื่ ลากกงิ่ ไมใ้ ห้พน้ ทาง แต่ดเู หมอื นว่า จะไม่ทนั ท่วงที รวเิ หน็ สายตาไมม่ น่ั ใจค่นู นั้ ผ่านแว่นกนั ลม คนทด่ี เู รยี บร้อยไมเ่ ถยี ง ใคร แต่ด้ือเงียบอย่างทีส่ ดุ บางครัง้ ก็กลัวใจเหลือเกิน ภาวนาให้เธอหยุด ทว่า...เธอตัดสินใจเลือกจะขขี่ ึ้นเนินเลยี่ งกิ่งไม้ตามเขา “ดาว หยุดก่อน” รวิถลาเข้าไปโบกมอื ร้องเตือนแข่งกับเสียงเครื่อง- ยนต์ทด่ี งั กระห่ึม ชา้ เกนิ ไปเสยี แลว้ เพยี งดาวเรง่ เครอ่ื งและเบยี่ งไปทางขา้ งๆ องศารถ ความเร็ว และการทรงตวั ของคนไม่ชำ� นาญยงั จบั จงั หวะได้ไม่ประสานกนั ดี และแล้วสง่ิ ท่ีรวิหว่นั เกรงกเ็ กิดขึน้ จนได้

54 l ด า ร า พ ริ บ พั น แ ส ง สโนว์โมบิลของเพียงดาวหลบไม่พ้นและรถท่ีเอียงตามเนินแต่เร่ง ความเรว็ ไมพ่ อกเ็ สยี หลกั ในเสยี้ ววนิ าทหี ญงิ สาวกลง้ิ หลน่ ลงมาทเ่ี ทรล หมิ ะ หนานุ่มไม่ท�ำให้เธอเจ็บมาก แต่... “ดาว...” รวิตะโกนลน่ั สโนวโ์ มบลิ คนั ใหญส่ ไลดต์ ามเธอลงมาดว้ ย ชายหนมุ่ รบี วงิ่ ตรงเขา้ ไป อย่างเร็วท่สี ดุ “โอย” เพยี งดาวร้องออกมา ขาขวาของเธอถูกทับอยู่ใต้ยานพาหนะ เธอประมาทเอง นกึ หวน่ั อยวู่ า่ ทกั ษะการขบั ขขี่ องเธอยงั ไมด่ พี อ แตเ่ ธอกย็ งั ขีข่ ้นึ ไปตามเขาเพราะไม่อยากเสียเวลา “ดาวอย่าเพ่ิงขยบั ” เสียงรวริ ้องบอก เขาขยับยกสโนว์โมบลิ คนั ใหญ่ อยา่ งสดุ กำ� ลงั ขาของเธออยใู่ นชดุ สกแี พนสห์ นา แตด่ จู ากความเจบ็ ทแี่ สดง บนสหี นา้ แลว้ เปน็ ไปไดว้ า่ กระดกู อาจจะหกั ชายหนมุ่ ทรดุ นง่ั ลงและประคอง ตวั เธอไว้ “เจบ็ ” เพยี งดาวบอกสั้นๆ สหี น้าของคนท่ีก้มลงมาตอนนี้ดเู จ็บปวด ไม่ต่างกนั “เจบ็ มากไหม หนาวไหม เราออกไปจากตรงนกี้ อ่ น ดาวไมต่ อ้ งตกใจ นะ เดย๋ี วเราจะไปโรงพยาบาลกนั ” ชายหนมุ่ ล�ำดบั ความคดิ กอ่ นชอ้ นตวั เธอ ข้ึน ถ้าต้องเลือกระหว่างปฐมพยาบาลเบื้องต้นโดยไม่มีอุปกรณ์กลางหิมะ ตรงนกี้ บั พาเธอไปหาหมอใหเ้ รว็ ทสี่ ดุ เขาตดั สนิ ใจเลอื กอยา่ งหลงั รวอิ มุ้ เธอ ขน้ึ มาโดยพยายามใหท้ อ่ นขาไมก่ ระทบกระเทอื นมากและเดนิ ตรงไปทส่ี โนว-์ โมบลิ ของเขาทจี่ อดอยู่ “ผมขอโทษ” รวพิ ดู เบาๆ กบั รา่ งบอบบางทอี่ งิ อยทู่ อ่ี กเขาตอนน้ี กอ่ น จะสตาร์ตเครื่องพาสโนว์โมบลิ พุ่งทะยานออกไป เพียงดาวรู้สึกร้าวไปทั้งขาขวา แต่ในความเจ็บปวด ความรู้สึกหนึ่ง กลบั เกดิ ขนึ้ กลางใจ สมั ผสั ทใ่ี กลช้ ดิ ตอนน้ี วงแขนแขง็ แรงทปี่ ระคองตวั เธอ และรถไปพรอ้ มๆ กนั กลบั ใหค้ วามรสู้ กึ ปลอดภยั ผชู้ ายคนนดี้ ขู เ้ี ลน่ ไมเ่ ปน็

เ อ ก วี ย์ l 55 แกน่ สาร แตเ่ ขากลบั เปน็ ทพ่ี งึ่ ไดด้ ใี นยามวกิ ฤติ ในเวลาฉกุ เฉนิ ทเี่ ธอท�ำอะไร ไม่ถกู ท้งั คนื ก่อนและวนั นี้ เขาคือคนท่ตี ดั สนิ ใจได้ฉับไว เป็นผู้น�ำที่ดี เสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะของคนที่เธอแนบชิด คนก่ึงแปลกหน้าที่ เธอเพงิ่ ไดร้ จู้ กั ไมถ่ งึ ๒๔ ชว่ั โมง แตก่ ลบั มเี รอื่ งราวเกดิ ขน้ึ มากมาย หญงิ สาว ได้แต่หลบั ตา รู้สกึ เหมอื นว่าเธอก�ำลงั จะพ่ายแพ้แก่หัวใจตัวเอง ตง้ั แตว่ นิ าทนี เี้ ปน็ ตน้ ไป จติ ใจสงบนงิ่ ของเธอไมเ่ หมอื นเดมิ อกี แลว้ ... ความโกลาหลเกดิ ขน้ึ ทนั ทที รี่ วพิ าเธอมาถงึ บา้ น ปเี ตอรแ์ ละรวจิ ดั การ ปฐมพยาบาลเบอ้ื งตน้ ใหเ้ ธอ ขากางเกงถกู ตดั ออกและดามขาขวาเธอไวด้ ว้ ย เฝือกชั่วคราวเพื่อให้อยู่นิ่ง ไม่ขยับเขยื้อน แซนดราโทรศัพท์ติดต่อโรง- พยาบาล และโทร. กลบั ไปทค่ี อกมา้ เพอ่ื สง่ คนไปเกบ็ สโนวโ์ มบลิ ทที่ ง้ิ ไวก้ ลาง ทาง ก่อนจะรบี ไปอุ่นเครือ่ งรถเตรยี มตัวพาเธอออกไปพบแพทย์ เพยี งดาวรู้สกึ เกรงใจทกุ คนเหลือเกิน เป็นเพราะเธออยากกลบั บ้าน เร็วๆ ไม่อยากอยู่ท่นี ี่ต่อ ความกล้าบ้าบ่ินชัว่ เสยี้ ววินาทขี องเธอสร้างความ วุ่นวายในวันขึน้ ปีใหม่ทค่ี วรจะเป็นวนั ทีส่ งบสุข ความเจบ็ ทำ� ให้เธอบรรยาย สิ่งท่ีคิดออกมาเป็นค�ำพูดไม่ได้ มีเพียงน�้ำตาท่ีเอ่อคลอแทนความรู้สึกผิด ทกุ คนมนี ้ำ� ใจกับเธอ ส่วนเธอกลบั อยากเลีย่ งไปให้เร็วท่สี ดุ “เจ็บมากใช่ไหมดาว” เสยี งใครบางคนพูดขน้ึ ทนั ที เขาคงจับตามอง เธออยู่ตลอด เพียงดาวได้แต่ส่ายหน้า อยากจะอธิบายว่านำ้� ตาท่ีไหลออกมาไม่ใช่ เป็นเพราะเจบ็ แต่กพ็ ูดออกมาไม่ได้ มอื ใหญม่ าประคองทขี่ า้ งแกม้ ใชน้ ว้ิ โปง้ เกลยี่ น�้ำตา แววตาเครง่ เครยี ด ของคนทีจ่ ้องเธอไม่วางตาทำ� ให้เพียงดาวอยากจะปลอบเขาบ้าง “แซนดข้ี ับรถมารอแล้ว” เสียงปีเตอร์ร้องบอก ท้ังคู่ท�ำเปลสนามฉุกเฉินขึ้นมาเพื่อขนย้ายเธอไปที่รถ เพียงดาวถูก จดั ให้นอนเหยียดยาวบนเบาะหลังโดยมรี วินงั่ ประคองศีรษะเธอไว้ ปีเตอร์