รวมเล่มเจตจำนงของเจ้าฟ้า

56 ประตใู หญห่ นา้ บา้ นถกู เปดิ ออก เจษกวาดตามองไปทว่ั โรงรถท่ี ว่างเปล่า ดูเหมือนว่าคุณพ่อจะยังไม่กลับมา แสดงว่าคุณย่าอยู่กับ แมบ่ า้ นเทา่ นน้ั แตพ่ อมองชนั้ วางรองเทา้ กลบั พบแคค่ เู่ ดยี ว เขาจงึ ตอ้ ง เปลย่ี นความคดิ ใหม่ “คณุ ยา่ อย่คู นเดียวเหรอเน่ยี เหงาแย่เลย” เจษพมึ พ�ำ รีบถอด รองเท้าแล้วเปิดประตูตัวบ้านเข้าไป เขาหลีกเลี่ยงการกดออด เน่ืองจากเวลาน้ีคุณย่าน่าจะนอนพักอยู่ในห้องนอนหรือไม่ก็โซฟาที่ ช้นั ลา่ ง ไมร่ ้วู า่ ยงั ชอบเปิดโทรทศั น์ช่องรายการทำ� อาหารไวห้ รอื เปล่า เวลาเห็นเขาท�ำก็อยากท�ำบ้าง เสียดายที่ช่วงหลังๆ ท�ำไม่ได้ เพราะคุณหมอส่ังห้ามกินอาหารรสจัด คุณพ่อเองก็เอาแต่ท�ำงาน กวา่ จะกลบั ถึงบ้าน คุณย่าคงขึ้นไปนอนแล้วมัง้ และคุณพอ่ คงกนิ ข้าว จากข้างนอกมาแล้วเปน็ การตดั ปัญหา “คุณย่าครับ อยู่หรือเปล่า” หลานชายส่งเสียงถาม “ผมเจษ นะครบั คุณย่า” เงย่ี หฟู งั รอการตอบรบั ระหวา่ งนนั้ กส็ ำ� รวจบา้ นทไ่ี มเ่ ปลยี่ นไป มากนักในความทรงจ�ำ โดยเฉพาะภาพครอบครัวที่แขวนอยู่บนผนัง ในภาพถ่ายแสนงดงามนน้ั ... ภาพของแมเ่ ขายังคงเด่นชัดเสมอ “ตาเจษ?” “คณุ ย่า” “ตาเจษ ตาเจษกลับมาแล้ว” “ระวงั ครบั ” ชายรา่ งสงู รบี วงิ่ เขา้ ไปรบั ตวั ผอู้ าวโุ สกวา่ ทนั ทที เ่ี หน็ หนา้ เขา คณุ ยา่ กร็ ีบตรงดิง่ มา ไม่ไดส้ นใจแผลผ่าตดั เขา่ เลยสกั นดิ มอื เห่ยี วยน่ จบั แขนหลานชาย ก่อนจะโผเขา้ กอดดว้ ยความยินดี “คุณยา่ ครับ ว่ิงแบบนี้เด๋ียวจะล้มเอานะครับ คุณย่าเพิ่งผ่าเข่ามาด้วยไม่ใช่ เหรอ” “ชา่ งเข่ามันก่อนเถอะ ย่าคดิ ถึงเจษเหลือเกินลูก” ยา่ ตอบแล้ว ~ เจตจ�ำนงของเจ้าฟา้ ~

57 ผละออกมาจบั หนา้ หลานชาย ดวงตาสนี ำ�้ ตาลคลำ�้ สะทอ้ นภาพหลาน รักเพียงคนเดียวพร้อมแววดีใจ “นานแค่ไหนแล้วที่ย่าไม่ได้เจอหลาน เจษโตขน้ึ มากเลยนะลกู ” เจษระบายยิ้ม “ยิง่ โตย่งิ เหมอื นสายพิณ โดยเฉพาะดวงตาค่นู ี้” ปลายน้ิวเห่ียว ย่นไลท้ ี่ใต้ตาเขาเบาๆ “ยา่ เหมือนก�ำลังมองหนา้ สายพิณอยเู่ ลย” “คณุ ย่า” คนเปน็ หลานเรยี กเบาๆ สายพิณทีว่ ่าคอื แม่ของเขาที่ เสยี ชวี ติ ไปเมอ่ื หลายปกี อ่ น ทา่ นประสบอบุ ตั เิ หตตุ อนขบั รถกลบั บา้ น เปน็ ภาพความทรงจำ� เลวรา้ ยทส่ี ดุ เขาจำ� ไดว้ า่ ตอนนน้ั คณุ ยา่ ถงึ กบั ทรดุ จนต้องเข้าโรงพยาบาล ท่านรักลูกสะใภ้คนน้ีมาก เพราะแม่ของเจษ เปน็ ลกู ของเพ่ือนสนทิ ทา่ น ตายายของเจษก็เสียชีวิตไปนานแล้ว ตอนนี้เขาจึงเหลือเพียง ย่ากับพอ่ เท่านั้น และความทรงจำ� เลือนราง... หากถูกตอกย�้ำก็จะชดั เจน “ขอโทษทีผ่ มไม่คอ่ ยไดก้ ลบั มานะครับ” เจษพูดเสียงแผว่ ก่อน จะก้มลงกราบเท้าคุณย่าเป็นการแสดงความส�ำนึกผิด “ผมขอโทษท่ี ทงิ้ ให้คณุ ย่าอยู่คนเดียว ทำ� ให้คณุ ย่าต้องเหงา” “ย่าเขา้ ใจวา่ มนั เป็นหน้าที่ของเรา ยา่ ไม่ไดโ้ กรธเจษเลยนะลูก” ลบู หลังสลบั กบั ลูบหัวหลาน จากน้นั กจ็ ับมือ ตบบ่าเบาๆ แลว้ บอกให้ เขายืนขึน้ เจษพาคณุ ยา่ ไปนงั่ บนโซฟาประจำ� ของทา่ น และเปน็ อยา่ งทเ่ี ขา คาดการณ์ คุณย่ายังคงเปิดชอ่ งรายการทำ� อาหารทง้ิ ไว้เช่นเคย “เห็นพอ่ เขาบอกวา่ เจษกลบั มาอยทู่ น่ี ่ี รอรับปริญญาใช่ไหม” “ใชค่ รบั ” ขานรบั พรอ้ มกบั พยกั หนา้ “อาจจะลงไปกรงุ เทพฯ บา้ ง เพื่อจัดการเร่ืองเอกสาร แต่ผมจะอยทู่ น่ี ี่จนกว่าจะรับปรญิ ญา” “แลว้ พวกเพอ่ื นละ่ มาด้วยกนั ไหม” “เสอื กบั ปลื้มไม่ไดม้ าครบั พวกเขาติดธุระนดิ หน่อย” หลีกเลย่ี ง ~ Avery Pie ~

58 การบอกว่า ‘ติดแฟน’ จะไดไ้ ม่ดูแย่ในสายตาของผ้ใู หญ่ “แต่เห็นเสือ บอกวา่ ถ้าวา่ งจะขึ้นมาเยย่ี มคณุ ยา่ เหมือนกนั ” “ดจี ัง ยา่ จะไดท้ ำ� น้ำ� พรกิ ให้กนิ คราวนี้จะท�ำให้เผด็ ๆ เลย ปลม้ื จะไดไ้ ม่บ่นว่าจดื อีก” “นำ้� พรกิ ฝมี อื คณุ ยา่ ไมเ่ คยจดื หรอกครบั ผมวา่ คณุ ยา่ ทำ� แบบไหน กอ็ ร่อยหมด” “ปากหวานเชยี วนะตาเจษ อย่ทู ี่นู่นปากหวานกบั สาวๆ แบบน้ี หรอื เปล่า” เจษไมไ่ ด้ตอบ ทำ� เพียงแคย่ ิม้ ขำ� “นย่ี า่ นกึ วา่ หลานจะพาแฟนมาดว้ ย เหน็ พอ่ บอกวา่ เพอ่ื นมแี ฟน กนั หมดแล้ว” “ถา้ ผมมีแฟนแล้วใครจะดแู ลคณุ ยา่ ละ่ ครับ” “ไมต่ อ้ งห่วงยา่ หรอกน่า ยา่ ก็คงอยู่ได้อีกไมน่ าน” ยา่ ตอบ เปน็ คำ� พดู ประจำ� ทเี่ จษไดย้ นิ คนรนุ่ นพี้ ดู กนั บอ่ ยๆ “แตก่ อ่ นตายยา่ กอ็ ยาก เห็นคนมาดูแลเจษนะลูก ย่าไม่อยากให้เจษอยู่คนเดียว ย่ากลัวเจษ เหงา” “ผมไม่เหงาหรอกครับ ผมมีคุณย่าแล้วน่ีไง” เขาท้ิงตัวลงน่ัง บนพน้ื เอาคางเกยขาคุณยา่ และจบั มือท่านมาหอม แปลกเหลือเกนิ ทไ่ี ดก้ ลนิ่ มะลจิ ากมอื นท้ี กุ ครง้ั ราวกบั คณุ ยา่ ตน่ื มาจากสวนมะลอิ ยา่ งไร อยา่ งนนั้ บางทที า่ นอาจเพงิ่ ไปรอ้ ยพวงมาลัยมา ท่านชอบร้อยพวงมาลัยไหว้พระ ยิ่งวันพระใหญ่จะร้อยหลาย พวงเพอื่ เอาไปถวายพระทวี่ ดั “แค่มีคณุ ย่า ผมก็ไมต่ ้องการใครแล้วครับ” “จรงิ ๆ เลยนะตาเจษเนยี่ ” หลานชายหวั เราะตอนถกู คณุ ยา่ บบี จมกู ดว้ ยความมนั เข้ียว “ถ้าใครเข้ามาในชีวิตก็อย่าปิดประตูหัวใจเชียว ถ้าหาไม่ได้ ให้มาบอกยา่ เดย๋ี วย่าหาให้” ~ เจตจ�ำนงของเจา้ ฟ้า ~

59 “คุณยา่ จะเปน็ แม่สอื่ ใหผ้ มเหรอครบั ท�ำไมคณุ ย่าเก่งจัง” “ถา้ เพอื่ ใหห้ ลานมแี ฟน ยา่ ยอมทำ� ยา่ จะไมย่ อมใหเ้ จษอยลู่ ำ� พะ ...” Rrr! “อือ...” ยังไม่ทันท่ีคุณย่าจะไดบ้ อกเจตจ�ำนงของตวั เองจบ จูๆ่ มอื ถอื ทวี่ างไวบ้ นโตะ๊ กม็ เี สยี งดงั ลนั่ คณุ ยา่ จงึ เออ้ื มมอื ไปหยบิ ระบาย ย้ิมน้อยๆ เม่ือเห็นช่ือท่ีปรากฏข้ึนมา นาทนี นั้ เจษหรต่ี า แปลกใจเมอื่ คณุ ยา่ เอย่ ดว้ ยนำ้� เสยี งออ่ นโยน เคลา้ กบั ความอบอุ่นใหแ้ ก่คนปลายสาย “ยา่ รับโทรศพั ท์แปบ๊ หนึ่งนะลกู คุณหมอโทร. มา” “คณุ หมอเหรอครับ” “พอ่ เขาจา้ งใหม้ าดแู ลยา่ นะ่ แตก่ ย็ งั เรยี กคณุ หมอเตม็ ปากไมไ่ ด้ หรอกนะ” “อา้ ว ท�ำไมละ่ ครับ” “ก็เพิง่ จะอยู่ปีหนึ่งนนี่ า” “...” “แตน่ อ้ งเขานา่ รกั และดแู ลยา่ ดมี ากเลยนะ วนั นยี้ า่ กช็ วนเขา มา จะไดท้ �ำความรูจ้ ักกบั เจษไว้ไง” “ดคู ณุ ยา่ จะชอบเขามากเลยนะครบั ผมอยากเห็นแลว้ สิวา่ เขา เปน็ ใคร” “ง้นั ย่าจะเรง่ เขาให้ เราจะได้เจอกนั เรว็ ๆ” เจษยม้ิ ขำ� สา่ ยหนา้ คลา้ ยเอน็ ดคู นทอ่ี ายมุ ากกวา่ เขาหลายรอบ เขาอาศยั จงั หวะทค่ี ณุ ยา่ รบั โทรศพั ท์ ขออนญุ าตเอากระเปา๋ ขนึ้ ไปเกบ็ บนห้อง จะได้ไม่เสียเวลา ท้ังยังอยากดูว่าภายในห้องนั้นมีอะไร เปล่ียนแปลงไปบา้ งไหม บนชั้นสองได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ไม่ชัดนัก แม้จะเปิดประตู ห้องนอนไว้ก็ตาม สองเท้าพาเจษมายืนอยู่ในห้องที่เขาใช้เป็นที่นอน ~ Avery Pie ~

60 แล้วฟังนิทานท่ีแม่เคยเล่า จ�ำได้ว่าแม่จะกอดเขาไว้ ห่มผ้าและแอบ หอมหน้าผากตอนเขาหลบั เราจะนอนดว้ ยกนั บนเตยี งน้ี และบางทพี อ่ กเ็ ลน่ กตี ารใ์ หเ้ ขาฟงั ใช่ เมอื่ กอ่ นพอ่ ชอบเลน่ กตี ารม์ าก เขาจงึ ไดร้ บั อทิ ธพิ ลมากระทงั่ วนั ท่ีแมจ่ ากไป กตี ารต์ วั นนั้ กถ็ กู เกบ็ ลงกระเปา๋ วางพงิ ไวข้ า้ งหน้าต่าง “ยังอยู่ท่ีเดิม” เจษพูดกับตัวเองพลางมองกระเป๋ากีตาร์ตัวเก่ง ลบู ไลม้ นั และระลกึ ถงึ อดตี แสนหอมหวานทก่ี ลายเปน็ สจี างๆ เนอื่ งจาก เวลาผ่านมานานมากแล้ว พอรูดซิปกระเป๋าก็พบกับกีตาร์โปร่ง สาย มนั ขึ้นสนมิ หมดแล้วเพราะไมม่ ีใครดแู ลให้ เขาเองก็หนั ไปเล่นเบส เสยี ดายท่ไี มไ่ ด้เอากลบั มาด้วย เพราะ กลัวจะล�ำบากเวลาเดินทาง น่ีก็ฝากให้เสือคอยท�ำความสะอาด แต่ ไม่หวังอะไรกับคนแบบน้ันมากหรอก ขอแค่กลับไปแล้วไม่เจอคราบ อะไรแปลกๆ ก็แลว้ กัน รายนั้นยิง่ หลงเมยี ชอบเล่นอะไรพเิ รนทรอ์ ย่ดู ้วย ตบุ้ ! กระเปา๋ สะพายถกู วางลงบนพนื้ เจษทง้ิ ตวั ลงนงั่ บนเตยี งทย่ี งั คง สะอาดสะอา้ นไมต่ า่ งกบั ตอนทยี่ งั อยทู่ นี่ ี่ เดาวา่ คณุ ยา่ หรอื ไมก่ ค็ ณุ พอ่ คงใหค้ นมาทำ� ความสะอาด ขา้ วของทกุ อยา่ งกไ็ มถ่ กู เคลอ่ื นยา้ ยไปไหน เส้ือผ้าของเขาทแี่ ขวนไว้มีกลิ่นหอมเหมือนซกั ใหม่ บางตวั ที่เกา่ และมี รอยขาดกถ็ ูกเย็บซอ่ ม ฝมี ือคณุ ยา่ แนน่ อน ขนาดปลอกหมอนยังถกู เยบ็ ใหม่เลย “คุณย่าจะใส่ใจเกินไปแล้วนะครับ” ชายร่างสูงยิ้ม รู้สึกดีที่มี คนรักเขามากขนาดน้ี แมเ้ ขาจะอยู่ไกลแสนไกล ถงึ จะมีโทรศัพทช์ ว่ ย คลายความคิดถงึ แต่มนั กไ็ ม่ดีเท่าการได้ใช้เวลาอย่ดู ว้ ยกนั และอย่าง ท่ีเขาบอก คุณพ่อต้องท�ำงานจึงมักปล่อยให้คุณย่าเหงา แม้จะเป็น ภาระหนา้ ทท่ี ีห่ ลีกเล่ยี งไมไ่ ด้กต็ าม เจษหวงั วา่ ชว่ งเวลาทเ่ี ขากลบั มาจะชว่ ยใหค้ ณุ ยา่ รสู้ กึ ดขี นึ้ ไดบ้ า้ ง ~ เจตจำ� นงของเจ้าฟา้ ~

61 ถงึ ทา่ นจะไม่เคยเรียกรอ้ งสักครงั้ แตม่ ันกด็ ีกวา่ การละเลยทา่ น “ยังอย่หู รือเปล่านะ” เจษพึมพำ� แล้วลกุ ข้ึนไปเปดิ ตูเ้ สื้อผ้า ดัน เส้ือไปมาพลางมองด้านล่างเพื่อหาของส�ำคัญของตัวเอง ภาวนาให้ มนั ยงั ไมถ่ กู ทง้ิ ไป และคำ� ภาวนาของเขากเ็ ปน็ จรงิ เจษหยบิ กลอ่ งสนี ำ้� - ตาลเกา่ ๆ ใบหนง่ึ ออกมา กอ่ นจะเปา่ ฝนุ่ ที่เกาะอยูบ่ นกลอ่ งใบนน้ั มองผิวเผินมันก็แค่กล่องใส่เอกสารเก่าๆ ท่ีไม่น่าสนใจ ไม่มี ตัวอกั ษรอะไรเขยี นไว้แม้แตต่ วั เดยี ว “ค่อยยังช่ัว” ถอนหายใจอย่างโล่งอก “นึกว่าจะถูกโยนท้ิงไป ซะแลว้ ” มือหนาเปดิ ฝากล่องออก ฝนุ่ ละอองฟงุ้ ไปในอากาศ แสดงให้ เห็นว่ามแี คส่ ง่ิ น้ที ีไ่ ม่ได้รับการทำ� ความสะอาด ซง่ึ กไ็ มแ่ ปลก เพราะนี่ คือของส�ำคัญที่เขาไม่อนุญาตให้ใครหยิบฉวยท้ังน้ัน ถ้าถามว่ามัน สำ� คัญขนาดไหน จะบอกใบ้ว่ามันคือท่ที ่เี ขาใชเ้ ก็บความทรงจ�ำ ต้ังแต่รองเท้าเล่นบอลคู่แรก ปิ๊กกีตาร์ที่แม่ซ้ือให้ ของขวัญ วนั เกดิ ท่นี ่าดีใจ มว้ นฟิลม์ ... เคยี งข้างกลอ้ งฟลิ ม์ ทส่ี ภาพยงั ดีอยู่ “ดูเหมือนจะยังใช้ได้อยู่” เจษหยิบกล้องขึ้นมาดู ปัดฝุ่นอย่าง ระมัดระวัง เพราะกลัวกล่องรุ่นเก่าจะพังคามือเสียก่อน กล้องฟิล์ม รนุ่ นี้ เขาไมแ่ นใ่ จวา่ ยงั มขี ายหรอื เปลา่ รแู้ คว่ า่ มนั เปน็ กลอ้ งทพ่ี อ่ ซอื้ ให้ เขาตอนเรยี นอยมู่ ัธยมสาม เปน็ ของขวญั ที่เขาสอบตดิ โรงเรียนมธั ยม ปลายช่ือดงั ของจังหวดั จ�ำได้ว่าตอนน้ันเขาดีใจมาก ถึงขั้นเก็บเงินซื้อม้วนฟิล์มเอง จะไดไ้ มต่ อ้ งขอตงั คใ์ คร และเอากตี ารข์ องพอ่ ไปเลน่ เปดิ หมวกทง่ี านวดั เรยี กความสนใจ จงึ ไมแ่ ปลกทใี่ นกลอ่ งสมบตั นิ จี้ ะมมี ว้ นฟลิ ม์ หลายมว้ น เจษหยบิ มว้ นหนงึ่ ขนึ้ มาแกะ ใชแ้ สงตะวนั สที องทล่ี อดผา่ นจากหนา้ ตา่ ง เปน็ เครอ่ื งฉาย มันบรรจุความทรงจ�ำวัยเด็กมากมาย แต่ที่ท�ำให้เขาย้ิมได้คือ ~ Avery Pie ~

62 ภาพของผ้หู ญงิ คนหน่ึง ผูห้ ญงิ ทม่ี รี อยยิ้มตดิ ใบหน้า พดู จาไพเราะน่าฟงั เข้ากับคนอ่นื ได้ดีเสมอ ทั้งยังชอบท�ำเร่ืองเซอร์ไพรส์เล็กๆ น้อยๆ ให้คนในบ้าน ไม่เคยบ่นแม้ว่าช่วงเวลานั้นจะยากล�ำบากมากแค่ไหน เวลามีปัญหา ทา่ นก็จะลบู หัว โอบกอด และกระซบิ ใหก้ ำ� ลงั ใจเขา ‘ถงึ ลกู จะยา้ ยไปอยไู่ กลแคไ่ หน ไมว่ า่ ยงั ไงนกี่ ค็ อื บา้ นของลกู นะ’ “ผมกลบั มาแลว้ ครบั ... แม”่ ตอบคำ� คนในความคดิ อาจมชี ว่ ง ท่ีความทรงจ�ำน้ีเลือนไปเป็นสีซีด ทว่าหากมีส่ิงมาย�้ำเตือน มันก็จะ วนกลบั มาเปน็ ฉากๆ ดง่ั เครอ่ื งฉายหนงั ตลอดเวลาทส่ี ญู เสยี แมไ่ ป เขา คลา้ ยท�ำตัวตนหล่นหาย ท้งั ที่อยู่เพยี งมธั ยมปลาย แต่กลบั ตอ้ งสง่ ยม้ิ ให้คนมากมายท่ีมาในงานศพ เขาไมอ่ ยากร้องไห้ต่อหนา้ รปู ของแมท่ ยี่ ้ิมให้ คดิ มาตลอดวา่ นำ�้ ตาคอื ตวั แทนของความเสยี ใจ แตด่ ว้ ยความท่ี ก�ำลังจะกลายเป็นเสาหลกั ของบ้าน เขาจงึ จ�ำตอ้ งละทิ้งความออ่ นแอ ตอ้ งคอยดแู ลคณุ ยา่ ในวันทแี่ มจ่ ากไป รวมถงึ ระลกึ ถึงเศษเส้ียวของแมท่ ไี่ ม่เคยละทิ้งบ้านนไ้ี ปไหน แม้จะมองไมเ่ ห็นท่าน แต่เจษรู้วา่ ท่านจะอยกู่ บั เขาตลอดไป ผ่านมว้ นฟลิ ์ม ผา่ นหัวใจ ผ่านความทรงจ�ำ “เจษ ไปชว่ ยคณุ หมอยกของหนอ่ ยลูก!” “ได้ครับคุณย่า” เสียงที่ดังมาจากช้ันล่างลอยเข้ามาในหู เจษ จงึ รบี เกบ็ ของลงกลอ่ งแลว้ ยดั เขา้ ไปในตเู้ ชน่ เดมิ จากนนั้ กร็ บี ปดั มอื ให้ ฝนุ่ หลดุ ออกไป และรบี สาวเทา้ ลงบนั ไดไปหาคณุ ยา่ ทชี่ ไ้ี ปยงั หนา้ บา้ น ซ่ึงมีรถจอดอยู่ “คุณหมออยู่หนา้ บา้ นเหรอครบั ” “ใช่ลูก เหมอื นจะซอ้ื ของมา เจษไปชว่ ยคณุ หมอยกของหนอ่ ย นะ เดีย๋ วย่าไปโทร. ตามพ่ีบวั กอ่ น ไมก่ ลับมาสักท”ี “ครับคุณย่า” คนเป็นหลานตอบรับ มองคุณย่าท่ีเดินกลับไป ~ เจตจ�ำนงของเจา้ ฟ้า ~

63 ใช้โทรศัพท์ที่เดิม ส่วนเขาก็เปิดประตูเดินตรงไปยังรถคัมรีสีขาวที่มัน ชา่ งคนุ้ ตานกั คนขับไม่ได้น่งั อยูใ่ นรถ มเี พยี งเสยี งกอ๊ กแก๊กดงั มาจาก ด้านหลัง พอหันไปดูก็เห็นท้ายรถเปิดอยู่ เดาว่าว่าท่ีคุณหมอน่าจะ หยบิ ของอย่ตู รงน้ัน ไดย้ นิ เสยี งพมึ พ�ำเหมอื นอกี ฝา่ ยเชก็ ดวู า่ เอาของมาครบหรอื ไม่ นาทีนั้นเจษจึงรีบตรงไปหา หวงั จะช่วยยกของอะไรบ้าง พลนั หวั ใจเขากเ็ ตน้ กระหน่�ำตอนเอย่ เสยี งทมุ้ แลว้ อกี ฝา่ ยหนั มา “ให้ผมช่วยถอื ของไหมครบั คุณหมอ… นอ้ งเจ้าฟ้า?” นน่ี ่ะหรอื วา่ ท่ีคุณหมอของคณุ ยา่ น่ะ ~ Avery Pie ~