เรื่องอุ่นไอของดิน

บทนำ� น�้ำจากสายยางค่อยๆ ชะล้างคราบฟองสบู่ออกไปพร้อม กับส่ิงสกปรกที่เกาะแน่น ออกแรงใช้ผ้าแห้งเช็ดอีกคร้ังก็เหมือนใหม่ สว่ นสงู รอ้ ยเจด็ สบิ สองเซนตเิ มตรไมส่ ามารถทำ� ใหเ้ ออื้ มไปถงึ จดุ บนสดุ ของหลงั คารถ เกา้ อพ้ี ลาสตกิ สขี าวทโี่ ดนแดดเลยี จนเหลอื งไปเปน็ แถบ จงึ เปน็ ตวั ชว่ ยชนั้ ดี เสยี งเพลงจากวทิ ยขุ องคณุ ลงุ คนสวนเปดิ อยไู่ กลๆ ช่วยให้ทกุ อยา่ งไมเ่ คร่งเครียด อนั ที่จรงิ สำ� หรับเขางานแค่นถ้ี อื วา่ เลก็ น้อยมากถ้าเทียบกับอย่างอ่ืน เหลือแค่ลงน�้ำยาเคลือบเงาก็เสร็จ เรียบร้อย หญงิ สงู วยั ยนื กอดอกมองทา่ ทางขยนั ขนั แขง็ ของลกู จา้ งชว่ั คราว คนใหม่แกะกลอ่ งอย่างชน่ื ชม จะเรยี กวา่ ลกู จา้ งเลยก็ไม่ถกู นกั เพราะ เดก็ คนนไ้ี ม่ไดม้ าทำ� งานถาวร เวลามีอะไรเลก็ ๆ น้อยๆ ถึงจะเรยี กมา ใชง้ านแลว้ ใหค้ า่ ขนมตอบแทนบา้ ง ทง้ั ทอ่ี ยากชว่ ยมากกวา่ น้ี แตค่ วาม หวงั ดขี องเธอกลับถูกปฏิเสธมาโดยตลอด ใหเ้ งินเปล่าๆ กไ็ ม่ยอมรบั จะขอคุณผู้หญิงส่งเสียให้เรียนหนังสือก็ไม่เอา มีแค่ท�ำงานแลกเงิน น่ีแหละเจ้าตวั ถึงยอม “อ้าว คุณหนูจะไปเรียนแล้วหรอื คะ” เธอร้องทกั ข้ึนเมอ่ื รสู้ ึกวา่ ~ NEERANAN ~

8 มีใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง และถ้าเดาไม่ผิด เขาคนนั้นก�ำลังมองไป ยงั จดุ จดุ เดยี วกบั เธอ “ลกู แมค่ า้ แถวนนี้ ะ่ คะ่ คณุ หนู รบั จา้ งทำ� งานงกๆ เห็นว่าเสาร์อาทิตย์ล้างรถอยู่ที่คาร์แคร์ในปั๊ม ป้าเลยลองให้มาช่วย ลงุ พจน์แก” “ป้านวล เสร็จเรียบร้อยแล้วจ้ะ เงาวับเหมือนเพ่ิงออกมาจาก ศนู ยเ์ ลย” เส้ือยืดตัวเกา่ เปียกโชกไปครงึ่ ตัว ปอยผมมีหยดน�้ำเกาะ แต่ เจ้าตัวไม่ใส่ใจจะเช็ด “เจ้าอุ่นไหวค้ ณุ หนูซะสิ เน่ยี เจ้าของรถทเี่ ราขดั ๆ ถๆู เมื่อตะก้”ี เธอแนะน�ำให้ร้จู กั “สวัสดีครับคุณหนู” รีบยกมือไหว้ก่อนจะเอ่ยทักทายอย่าง นอบน้อม นวลปรางค์ควักธนบตั รรอ้ ยบาทสองใบจากกระเปา๋ เสือ้ ยน่ื ให้ “ป้านวล อ่นุ คิดรอ้ ยเดยี วกพ็ อจะ้ ” เขาเลอื กหยบิ มาแค่หนง่ึ ใบ พับใส่กระเป๋ากางเกง “อ้าว ท�ำไมล่ะ ก็ได้ยินลุงพจน์บอกว่าเวลาไปล้างที่ร้านมัน สองร้อยไมใ่ ช่เหรอ” เธอรีบค้าน ที่เรียกให้มาทำ� งานก็เพราะว่าอยาก ช่วยเหลอื ถ้าจะมาลดราคาให้ดว้ ยเหตผุ ลท่ีว่าเป็นคนรจู้ กั กันนีเ่ ธอจะ ไมย่ อมเด็ดขาดเลย “กเ็ วลาไปลา้ งทรี่ า้ นตอ้ งคดิ คา่ นำ้� คา่ นำ้� ยา แตน่ อี่ นุ่ มาใชน้ ำ�้ บา้ น ป้านวลไงจะ๊ อุ่นคิดแคค่ า่ แรงก็พอ” เหตุผลมันดันเข้าท่าเลยเถียงไม่ออก จ�ำใจเก็บเงินเข้ากระเป๋า เพราะรูอ้ ย่แู กใ่ จว่าถา้ จะยดั เยียดใหเ้ ฉยๆ เจ้าหนูนไี่ มม่ ีทางยอมรับไป หรอก “เอาเถอะๆ ผลงานใช้ได้ งน้ั ถา้ ป้าเรียกให้มาล้างรถคณุ ๆ เขา วนั เวน้ วันจะวา่ งมั้ยล่ะ” “ว่างจ้ะว่าง ตอนเชา้ อุน่ วา่ งอยู่แล้ว” โชคดที ีไ่ ด้จังหวะเขา้ เรียน มหาวิทยาลัย เลยไม่ต้องรีบไปเข้าแถวเคารพธงชาติ ไม่อย่างน้ันคง ~ อุ่นไอของดิน ~

9 เสียดายแย่ งานดๆี แบบนี้ไมไ่ ดม้ มี าบอ่ ยๆ “ถ้างั้นก็เป็นจันทร์ พุธ ศุกร์แล้วกันนะ” เร่ืองนี้เธอปรึกษากับ คณุ ผหู้ ญงิ และขออนญุ าตเรยี บรอ้ ยแลว้ โชคดขี องเจา้ อนุ่ มนั ทค่ี ณุ ลลี า เธอใจบญุ พอไดย้ นิ เรือ่ งเล่าก็เตม็ ใจช่วย อกี อย่างบ้านนไ้ี ม่คอ่ ยชอบ เอารถไปล้างนอกสถานท่ีสักเท่าไหร่ บางทีข้าวของเงินทองที่ลืมไว้ ชอบหายไปโดยไมร่ ้ตู ัว นึกข้นึ ไดก้ น็ านจนตามเร่ืองยาก จะให้ลงุ พจน์ คนขบั รถเกา่ แกร่ บั หนา้ ทล่ี า้ งคนเดยี วสห่ี า้ คนั คงไมไ่ หว “สลบั ๆ กนั ลา้ ง วนั ละคนั สองคัน พอวนมาอกี อาทิตย์คันแรกกฝ็ นุ่ จับพอด”ี “ไดจ้ ะ้ ปา้ นวล เขน็ ผักเสรจ็ อนุ่ จะรบี มา” “เสร็จแล้วก็รีบไป เปิดเรียนวันแรกไม่ใช่รึ” เจ้านี่น่ะโม้ไว้ต้ังแต่ เชา้ ดูจะต่นื เต้นไมน่ ้อยทีไ่ ด้ใสช่ ดุ นกั ศึกษา “เปดิ เรียนวนั แรก ป้านวลอวยพรอ่นุ หนอ่ ยไดม้ ัย้ จ๊ะ” ยังไม่ทนั ทีอ่ ีกฝา่ ยจะรบั ปากกพ็ นมมือรอเสียแล้ว นวลปรางคส์ ่ายหวั ยม้ิ ๆ แต่ก็ยอมทำ� ตาม เธอวางมือลงบนหวั ทุย “ขอใหโ้ ชคดี ตั้งใจเรยี น เจอเพ่อื นทด่ี ี เวลาท�ำอะไรต้องมสี ตริ ตู้ วั อยู่ตลอดนะลูก เป็นเด็กดีแบบนี้ตลอด ไม่ออกนอกลู่นอกทาง แล้ว ชีวติ จะเจริญรงุ่ เรือง” “ขอบคุณจ้ะป้านวล” ยกมือสองข้างลูบหัวดันพรท้ังหมดให้ เขา้ ไปขา้ งใน “อ่นุ ไปกอ่ นนะจะ๊ สวัสดจี ้ะปา้ ...ไปก่อนนะครบั คุณหนู” หยิบกระเป๋าสัมภาระท่ีวางอยู่ใกล้ๆ ข้ึนสะพายก่อนจะเดินกลับออก ไปทางประตเู ล็กหลังบ้าน “เหน็ ย้มิ ๆ แบบน้ี แตเ่ อาจรงิ แล้วนา่ สงสารมากเลยนะคะ” เธอ กอดอกมองเด็กหนุ่มท่ีเดินเลาะรั้วออกไปจนลับตา “พ่อฆ่าตัวตาย ต้ังแตย่ ังเล็กๆ แม่กต็ ิดเหล้าติดการพนนั โชคดีทย่ี ังท�ำมาหากินมีเขียง หมูอยู่ในตลาด แต่เงินท่ีได้มาก็ลงขวดลงซองหมด ไหนจะต้องเล้ียง สามีใหม่ทอ่ี ายรุ ุ่นราวคราวเดียวกบั ลกู อีก ปา้ ไมส่ งสยั เลยว่าทำ� ไมเจา้ อุ่นมนั ถึงต้องรับจ้างท�ำงานทุกอย่างแบบน”ี้ ~ NEERANAN ~

10 “สมัยน้ีมิจฉาชีพมันเยอะนะครับ ผมว่าป้านวลต้องฟังหูไว้หู” คนแก่มีจิตใจเมตตา เร่ืองนี้เขาทราบดี แต่พอยุคสมัยเปลี่ยนคนก็ เปลีย่ น ใช้ความนา่ สงสารมาเรี่ยไร หลอกเอาเงนิ จากผู้ใจบญุ ข่าวใน โทรทัศน์มีให้ดูเยอะแยะ แล้วจากที่ฟังมา ชีวิตคนคนหน่ึงท่ีรันทด เหมอื นสตอรีนางเอกละครหลังข่าว สมยั นี้ยังมอี ยูอ่ ีกงนั้ เหรอ “ไม่หรอกค่ะคุณหนู เจ้าอุ่นน่ะป้าเห็นไปนั่งขายหมูอยู่กับแม่ ตง้ั แตย่ งั เดนิ ไมไ่ ด้ พอเจด็ แปดขวบมแี รงหนอ่ ยกร็ บั จา้ งคนในตลาดเขน็ ผกั สง่ ตามรา้ น อกี อยา่ งเจา้ อนุ่ มนั ไมเ่ คยเลา่ ใหป้ า้ ฟงั สกั คำ� วา่ ชวี ติ ตอ้ ง เจออะไรบา้ ง ทร่ี ู้มานปี่ ้ากับคนในตลาดเหน็ เองกับตาทัง้ น้นั ” บางวนั เนอ้ื ตวั เขยี วช�้ำเพราะโดนตมี ีให้เหน็ ออกบ่อย ร้านขายของชำ� ใกลๆ้ ก็ รกู้ ัน ถงึ ยอมแอบตำ� รวจขายเหลา้ ขายบหุ รใี่ หเ้ ดก็ ไป เพราะถา้ ไมไ่ ด้ก็ จะถกู ฟาดถกู ตี “...” “จริงสิ” เธอสะดุดตาเขา้ กับหวั เข็มขัดของคุณหนู “ชุดทเ่ี จ้าอนุ่ เอามาอวดเหมือนของคณุ หนูเลยค่ะ สงสัยจะเรยี นทเี่ ดยี วกัน” เรยี นทเี่ ดยี วกันงั้นเหรอ... “คณุ หนเู ปน็ รนุ่ พ่ี ยังไงป้าฝากดๆู เจ้าอนุ่ หนอ่ ยแลว้ กันนะคะ” เหน็ กันมาตง้ั แตย่ ังเลก็ ยงั นอ้ ย รักเหมือนเปน็ ลูกเปน็ หลานอกี คน “เขาช่อื อะไรนะ” “ช่ืออ่นุ คะ่ คุณหน.ู ..ไออุน่ ” ~ อุน่ ไอของดนิ ~

ตอนท่ี 01 อุ่นไอใกลๆ้ ดนิ วนั แรกของชวี ติ ในรว้ั มหาวทิ ยาลยั เรม่ิ ตน้ ขน้ึ เสอื้ ผา้ หนา้ ผม ถูกระเบียบต้ังแต่หัวจดเท้า การส่งยิ้มให้คนแปลกหน้าท่ีคาดว่าจะได้ เปน็ เพอ่ื นกนั ในอนาคตเปน็ สงิ่ ทไี่ ออนุ่ กำ� ลงั พยายามทำ� อยตู่ อนน้ี รอย ยิ้มเป็นสิ่งเดียวท่ีใช้ระยะเวลาสั้นที่สุดในการสร้างมิตรภาพ แต่โชคดี หน่อยทีเ่ ขาไมไ่ ด้มาเรียนท่นี ีค่ นเดยี ว “ไอ้อนุ่ !” “ผา!” เพราะอย่างน้อยเพ่ือนสนิทท่ีสุดอย่างภูผาก็ตั้งใจอ่านหนังสือ สอบจนเขา้ เรยี นมหาวทิ ยาลยั เดยี วกนั ได้ แถมคณะและสาขาเดยี วกนั อกี ดว้ ย เหตุผลหลักๆ คงหนไี ม่พ้นการตามเพอื่ นหรอก แต่อันทจ่ี รงิ ทง้ั สองคนชอบอะไรเหมอื นกนั หลายอยา่ ง อยหู่ อ้ งเดยี วกนั ตงั้ แตม่ ธั ยม ต้น พอมามัธยมปลายก็ดนั เลอื กเรยี นสายเดยี วกนั อีก ทงั้ สองคนเปน็ เด็กหน้าห้องและหัวดีกันทั้งคู่ ต�ำแหน่งขวัญใจคุณครูท้ังระดับช้ันเลย ไม่หล่นหายไปไหน ความจริงแล้วภูผาก็ไดท้ นุ เต็มจำ� นวนเชน่ เดยี วกนั แตค่ นละมหาวิทยาลยั สุดท้ายมนั ดันตัดสนิ ใจสละทุนแลว้ มาสอบเข้า ท่ีเดียวกันนแ่ี หละ ~ NEERANAN ~

12 “ต่ืนเต้นว่ะมึง กูตื่นต้ังแต่หกโมง ลืมไปว่ามหา’ลัยไม่ต้องเข้า แถว” “ต้องเข้าแถวเหมือนกัน อุ่นเห็นมีธงชาติอยู่หลังมออะ” อนล ทำ� หนา้ ตื่น “เฮ้ย! จรงิ เหรอวะ ง้ันรบี ไปดิ” รายนกี้ ็เลน่ ใหญ่ใส่เต็ม สมแลว้ ทเ่ี ลอื กเรยี นคณะนเิ ทศศาสตรด์ ว้ ยกนั ทง้ั คู่ “ผาตลกอะ เรารีบไปกันเหอะ เผือ่ หลงทางจะไดห้ าห้องทนั ” “กินข้าวเช้ามายังอะ” อนลส่ายหน้า ไม่ใช่เร่ืองแปลกประหลาดอะไร ปกติม้ือเย็น กวา่ จะไดก้ นิ กห็ ลงั เลกิ งานตอนตสี อง เชา้ มาเลยไมค่ อ่ ยหวิ เทา่ ไหร่ เวน้ เสียแต่ว่าวันไหนเดินผ่านร้านน้�ำเต้าหู้ คุณป้าก็จะตักมาให้ฟรีๆ กับ ปาทอ่ งโกอ๋ ีกสองตัว พอบอ่ ยเขา้ รสู้ กึ เกรงใจ เลยเลีย่ งไม่เดนิ ผ่านหน้า ร้านบ้างอะไรบ้าง ส่วนมากมื้อแรกของวันเลยเป็นตอนเที่ยง อีกทีก็ ดึกๆ นนู่ เลย “แม่ฝากมาบอกว่าอยากให้มึงเลิกท�ำงานร้านเจ๊ออย มัน อนั ตรายนะถา้ เจอต�ำรวจเข้าไปตรวจ” เรอื่ งนเี้ ขาเองกพ็ อรู้ รา้ นเหลา้ แบบนน้ั อายตุ อ้ งเกนิ ยส่ี บิ ปถี งึ เขา้ ได้ แตเ่ ขากเ็ ข้าออกเป็นประจำ� มาตง้ั แต่อายุสบิ ห้า แคต่ อ้ งอยู่แต่หลงั ร้าน ถ้าตำ� รวจลงกห็ นอี อกไปทางประตเู ล็ก “แต่อุ่นแค่ลา้ งจานอยูห่ ลังรา้ นเองผา เจ๊ออยบอกวา่ ไมเ่ ป็นไร” “นนั่ แหละ กลบั บา้ นเทย่ี งคนื ตหี นงึ่ มนั อนั ตราย แลว้ วนั นงึ นอน แค่สามชั่วโมงมนั จะไหวได้ไงวะอุ่น” “อนุ่ กท็ �ำมาจะห้าปแี ล้วไงผา อนุ่ สบายมากผาก็เหน็ ” “จ้า สบายมาก เป็นลมหัวจะฟาดพืน้ มากีค่ รั้งแลว้ ” “ชอบเอาเรื่องเก่ามาพูด” มันผ่านมานานมากแล้ว ตอนนี้ รา่ งกายเขาแข็งแรงข้ึนเยอะ “ดแู ลตวั เองบา้ งอนุ่ กรู ้วู ่ามึงตอ้ งท�ำเพราะอะไร แตห่ าเวลาให้ ~ อนุ่ ไอของดนิ ~

13 ตวั เองพกั บ้าง” “จา้ พอ่ ~” “เดยี๋ วมึงจะโดน” เหน็ กวนกนั ไปกวนกนั มาแบบนี้ แตภ่ ผู านะ่ เปน็ คนเดยี วบนโลก เลยละมั้งท่ีเป็นห่วงเขาจริงๆ คอยช่วยเหลือเท่าท่ีจะพอท�ำให้กันได้ เวลามเี รอ่ื งเครยี ดตอ้ งการปรกึ ษาใครสกั คนกไ็ มพ่ น้ คนนห้ี รอกทวี่ างใจ จะเลา่ เรอื่ งราวตา่ งๆ ทงั้ ดแี ละไมด่ ขี องตวั เอง ถงึ โชคชะตาจะกลนั่ แกลง้ กันสักแค่ไหน อย่างน้อยภูผาก็ถือเป็นเรื่องราวดีๆ เรื่องหนึ่งที่ชีวิต พอจะมีได้ เสียงพูดคุยจอแจดังท่ัวโรงอาหารเหมือนนกแตกรัง เน่ืองจากวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ในเวลาสามเดือนท่ีได้หยุด พักผอ่ น บางคนกก็ ลับบ้านตา่ งจงั หวัด บางคนไปเวิร์กแอนด์แทรเวล หาประสบการณ์ชีวิต พอได้กลับมาเจอกันเรื่องราวท่ีตั้งใจน�ำมาแชร์ เลยมากเปน็ พเิ ศษ กระทงั่ ผชู้ ายกลมุ่ หนง่ึ เดนิ เขา้ มา หวั ขอ้ หลกั ในการ สนทนาจงึ เปลยี่ นไปเป็นเรอ่ื งเดยี วกนั ทงั้ โรงอาหาร “ไมไ่ ดเ้ จอตงั้ สามเดอื น ความหลอ่ ของพด่ี นิ มแี ตจ่ ะเพมิ่ พนู ” สาว ประเภทสองนางหนึ่งยกมือขนึ้ ซบั หัวตา “พี่เชนของเมียก็ไม่น้อยหน้าเลยเจ้าค่ะ อีกสี่เดือนสงสัยกูต้อง ไปดรอป” “ท�ำไมคะ” “กตู ง้ั ครรภ์ลกู พเี่ ขา ทอ้ งโยม้ าเรยี นคงอายพวกมงึ แย”่ “ถ้ามึงทอ้ งกับพี่เชนได้ ปา่ นนค้ี รอบครวั กูคงสขุ สันต์กบั พี่ไทม”์ “แลว้ อกี อย่างนะ มงึ ทอ้ งไม่ได!้ ” “ทำ� ไม!!” “มึงเป็นตุด๊ !!” ‘สามทหารเสือแห่งวิศวะ’ น่ันคือช่ือกลุ่มท่ีพวกเขาไม่ได้เป็น ~ NEERANAN ~

14 คนตั้งเอง ธามไท อดีตเดือนที่ควบต�ำแหน่งพรีเซนเตอร์แทบจะทุก อย่างของมหาวิทยาลัยต้ังแต่ชุดนักศึกษา โฆษณาทุนการศึกษา ยัน กระเป๋าผ้าการกุศลก็ท�ำมาแล้ว เรียกได้ว่าประกวดทีเดียวมหา’ลัยใช้ ค้มุ ไปสามปี คนถดั มา คเชนทร์ พเ่ี ชนคนดขี องสาวๆ ถา้ จะเขา้ หาใครสกั คน ในสามทหารเสือ คนน้ีดูจะเข้าท่าแล้วก็ง่ายท่ีสุด แต่ด้วยความใจดี และเฟรนด์ลี ท�ำให้หน้าหล่อๆ ของมันเกือบจะเสียโฉมมาไม่รู้ก่ีคร้ัง ต่อก่ีครั้ง เล่นย้ิมเร่ียราด โปรยเสน่ห์ให้เขาไปทั่ว ผู้หญิงก็หลงตัวเอง คิดว่ามใี จให้ เตา๊ ะกนั ไปเต๊าะกนั มา บางทผี ิดจังหวะ เลยไปเจอผชู้ าย ของพวกนางเล่นเข้าให้ แต่ก็ได้แค่คนละคร้ังเท่านั้นแหละ ไอ้พวกท่ี กล้าลองดีก็เพราะไม่รู้ว่าพ่อมันเป็นใคร กว่าจะรู้ตัวอีกที ไม่ถูกส่งไป ดัดสันดานในตะราง กถ็ กู ไลอ่ อกจากมหา’ลยั โดยไมไ่ ด้ตั้งตัว คนสุดท้าย...ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครเรียกชื่อเขาหรอก เพราะมี สรรพนามประจำ� ตวั คอื คำ� วา่ ‘คณุ ชาย’ ไม่รู้วา่ ใครหรือรุ่นไหนเปน็ คน ริเริม่ พอมารู้ตวั อีกทีก็ถกู เรยี กแบบนีจ้ นชนิ ภาพตดิ ตาของทุกคนคอื กลอ้ งหนง่ึ ตวั คลอ้ งคอไปทกุ ที่ ตดั กบั เสอ้ื ชอปวศิ วะทโี่ คตรจะไมเ่ ขา้ กนั ถา้ ชอบถา่ ยรปู ขนาดนนั้ ทำ� ไมถงึ ไมไ่ ปเรยี นนเิ ทศฯ นน่ั คอื คำ� ถามทใ่ี คร หลายคนเฝา้ สงสยั และมเี พยี งคนสนทิ เทา่ นนั้ ทร่ี วู้ า่ เหตผุ ลคอื อะไร ดนิ ธรณนิ พิชญเดชา คนนแ้ี หละที่เปน็ เจ้าของเรอ่ื งราวทั้งหมด “กบู อกแลว้ วา่ อยา่ มาโรงอาหาร ทำ� ไมมงึ ไมแ่ ดกใหเ้ สรจ็ มาจาก บา้ นวะ” ธามไทบ่น เขาโคตรเบอื่ การถูกซบุ ซิบนินทาที่พูดกันเหมอื น อยู่ไกลคนละฟากตึก ความจริงคอื อกี นดิ นึงมากระซิบขา้ งหแู ล้วนะ “ไอ้ไทม์ มึงอย่าหัวร้อนได้ปะ เดี๋ยวเย็นน้ีไปห้างกับกูกูจะซื้อ กลอ้ งให้ตัว” “ซ้ือท�ำห่าไร” “ก็เผ่ือมึงจะได้เลิกบ่นกูแล้วนั่งคุยกับกล้องเหมือนไอ้ดินมันไง” ตอนแรกก็ไม่เชื่อที่คนอ่ืนเขาพูดกันว่าพ่ีดินคุยกับกล้องได้ แต่หลังๆ ~ อุ่นไอของดนิ ~

15 มาน้เี ร่มิ จะฟังหูไวห้ ูแลว้ ไอ้เครื่องเหลี่ยมๆ หนักๆ นนั่ มอี ะไรใหจ้ อ้ ง นกั หนาวะ ถา่ ยกถ็ า่ ยแตว่ วิ สามปมี านม้ี นั ยงั ถา่ ยไมท่ ว่ั มหา’ลยั อกี หรอื ไงก็ไม่รู้ “หรอื มึงแอบเซฟคลปิ โป๊ไวใ้ นกลอ้ งแล้วส่องดวู ะไอ้ดิน” “ไอค้ วายเชน มึงแม่งก็คิดได”้ ธามไทตบหัวเพื่อนดงั ปา้ บ “เพอ่ื นกนั ปะวะ ของง้ตี ้องแบ่งปนั หน่อย” ยงั ...ยังไม่เลกิ “ไปขอพ่อมึงดูนู่น” และอกี ฉายาทคี่ เชนทรข์ อมอบให้เพอ่ื นรัก...พูดน้อยต่อยหนัก รนุ แรงกับใจเพ่อื นตลอดเลยนะครบั คุณชาย... อนลเปิดดูตารางเรียนในโทรศพั ทใ์ หแ้ น่ใจอกี ที พอเหน็ วา่ ถูกตอ้ งแลว้ กผ็ ลักประตเู ขา้ ไป เขากบั ภผู ามาก่อนเวลาเรียนเกอื บคร่ึง ช่ัวโมง แต่ไม่ใช่เร่ืองปกติหรอก เพราะวันน้ีเป็นวันแรกภูผาเลยยอม ตามใจเพอ่ื น อาทิตย์ถัดไปคอยดเู หอะ สบิ นาทกี ่อนเข้าเรียนยังน่งั กิน ลกู ชน้ิ ปิง้ อยู่ท่โี รงอาหาร “นง่ั ไหนดอี ะผา เอาขา้ งหนา้ หรอื ตรงกลาง” คดิ วา่ ตวั เองมาเชา้ แล้วแตก่ ็ยงั แพเ้ พ่ือนๆ อีกเกอื บสบิ กวา่ คนทีร่ ออยูข่ ้างใน “ข้างหน้านำ้� ลายอาจารย์ชอบกระเดน็ ใสห่ ัวกู กลางๆ แล้วกนั ” นี่ไม่ได้พูดเล่น ประสบการณ์ตรงล้วนๆ ไม่เป็นอันเรียนเลยตอนน้ัน มาถ่ยี ่ิงกว่ากระสุนปนื กล “เวอ่ รอ์ ะผา งนั้ นง่ั ตรงนน้ั ละกนั นะ จะไดเ้ หน็ โพรเจกเตอรช์ ดั ๆ” “เดีย๋ ว!” ภผู ารงั้ ข้อมอื เพือ่ นรักเอาไว้ ดึงมนั ลงไปยงั แถวทสี่ อง จากหน้าสดุ “ไหนผาบอกอ่นุ ว่าจะไมน่ ง่ั หนา้ ไง” ภูผาไมส่ นใจเสยี งเพ่ือนสนิทท่ีดังแงว้ ๆ อยู่ข้างหเู ลย เขาปร่ีไป นง่ั แถวเกอื บหนา้ สดุ นาทนี ไี้ มคอ์ าจารยจ์ ะลอยมาโดนหวั กไ็ มก่ ลวั แลว้ “ไออ้ ุ่นมึงเข้าไปด”ิ๊ อนลไมเ่ ขา้ ใจแตก่ ย็ อมทำ� ตาม เพราะวา่ มเี พอ่ื นผหู้ ญงิ นงั่ อยู่ เขา ~ NEERANAN ~

16 จงึ เวน้ เกา้ อไี้ วห้ นงึ่ ตวั เปน็ มารยาท พอจะรเู้ หตผุ ลแลว้ วา่ ทำ� ไมไอเ้ พอื่ น ตวั ดถี งึ ยอมมาน่ังใหน้ �้ำลายกระเด็นใสห่ นา้ “หวัดดี ตรงนจ้ี องไวใ้ หใ้ ครหรือเปลา่ คะ” เธอคนสวยคนน้ันหันมาหา จิ้มๆ นิ้วลงไปตรงเก้าอี้ว่างท่ีเขา เว้นไว้ ขนาดเม่ือก้ีมองแค่ด้านข้างยังพอรู้ว่าหน้าตาดี พอได้หันมา เท่านน้ั แหละ...โคตรสวยเลย “ไม่มีครับ” อนลรีบตอบ หันไปถองศอกใส่คนข้างๆ ให้เก็บ อาการหน่อย “ถ้างน้ั เราขอนง่ั ดว้ ยนะ” “ถา้ งั้นเดี๋ยวเราเขยบิ เขา้ ไปเอง” อนลขยบั เข้าไปน่งั ติดกับเพื่อน ใหม่โดยมีภูผาตามมาไม่ห่าง...เวลาจะเข้าหาใคร ไอ้อุ่นโดนใช้เป็น สะพานเชือ่ มตลอด “มาเรียนด้วยกันสองคนเหรอ” “ใชค่ รบั ตอนมธั ยมเรยี นมาดว้ ยกนั ” พอเจอสาวสวยทไี รโรคใบ้ ของไอภ้ ผู ากก็ ำ� เริบ เลยเป็นเขาที่ตอ้ งคอยตอบคำ� ถามเพอ่ื นใหม่ “ดีจังเลย มเี พื่อนมาเรยี นด้วย นี่เรามาคนเดยี วอะ” “ถา้ งั้นมาเป็นเพอื่ นกันมัย้ เราช่ืออุน่ ส่วนน.่ี ..” “ภูผาครบั เรียกสัน้ ๆ วา่ ผาก็ได”้ “เราชอื่ พระพายนะ” เธอตอบอยา่ งกระตอื รอื รน้ กอ่ นจะหนั ไป คยุ กบั ใครในโทรศพั ท์ “อาเบลล์ พายมเี พอื่ นแลว้ นะคะ ชอ่ื อนุ่ กบั ภผู า” ไม่ทันต้ังตัว กล้องจากวิดีโอคอลก็เบนมาทางสองหนุ่ม อนล เลกิ่ ลก่ั ไมร่ ู้วา่ ต้องทักทายยงั ไงเลยยกมอื สวัสดไี ป เขาไมท่ ันได้สังเกต วา่ ตลอดเวลาทผ่ี า่ นมา มใี ครอกี คนอยใู่ นโทรศพั ทเ์ ครอื่ งแพงของเพอื่ น ใหมต่ ้งั แตก่ อ่ นพวกเขาจะเดนิ มาน่งั เสยี อีก “สวสั ดคี รบั สองหนมุ่ ” คนในนนั้ รบั ไหว้ “ยงั ไงอาฝากดพู ระพาย ด้วยนะ” “เพื่อนผู้ชายหมดเลยเหรอพาย” เสียงอีกคนในโทรศัพท์ดัง ~ อ่นุ ไอของดิน ~

17 แทรกขน้ึ ยงั ไมท่ นั ได้ตอบอะไรพระพายกช็ ักโทรศัพทก์ ลบั ไปคุยเอง “อา เบลล์ พายโตแลว้ นะคะ ดูแลตวั เองได้ อาวนิ ท์ เพื่อนผชู้ ายไม่ดีตรง ไหน” อนลปลอ่ ยใหส้ ามอาหลานเถยี งกนั ตอ่ ไป มบี างประโยคทต่ี ลก จนต้องแอบหัวเราะ “ภูผา งานยากแลว้ อาเขาหวงย่งิ กว่าอะไร” “กไู ม่ได้คดิ อะไร กเ็ พอ่ื นกนั ปะ” “จ้า~” เร่ิมใกล้เวลาเรียนเพ่ือนนักศึกษาจึงทยอยกันมาเรื่อยๆ จนที่ วา่ งตอนแรกเตม็ เกอื บหมด ทง้ั สามคนพดู คยุ กนั ฆา่ เวลา พระพายเปน็ ผู้หญิงน่ารักช่างพูด เลยท�ำให้เข้ากันได้กับไออุ่นท่ีอัธยาศัยดี วางตัว เปน็ มติ ร ใครไดอ้ ยใู่ กลก้ ส็ บายใจทจี่ ะพดู คยุ พอเธอรวู้ า่ เขาเปน็ เดก็ ทนุ ของมหาวิทยาลยั ก็ชืน่ ชมใหญ่ พลอยลากยาวบ่นถึงเร่อื งตวั เอง “จริงๆ แล้วเราก็ได้ทุนนะ แต่เป็นมหา’ลัยต่างจังหวัดอะ เรา กลวั คุณอาเปน็ หว่ งเลยสละสทิ ธิ์ไป” “พระพายกับคุณอาดรู กั กนั มากเลยเนอะ” “ใช่ เรารกั คณุ อามาก เนยี่ เดยี๋ วเขากม็ ารบั จะแนะนำ� ใหร้ จู้ กั นะ” “อื้ม” ประโยคสนทนาเงยี บลงทนั ทที อ่ี าจารยป์ ระจำ� วชิ าเดนิ เขา้ มาใน ห้อง นักศึกษาเก็บโทรศัพท์มือถือ หันมาต้ังใจฟังว่าจะเกิดอะไรต่อ ทกุ คนดตู นื่ เตน้ เหมอื นกนั หมดเพราะเปน็ ครง้ั แรกทจ่ี ะไดเ้ ปน็ นกั ศกึ ษา เตม็ ตวั อาจารยด์ แู ตง่ ตวั สบายๆ ไมไ่ ดเ้ นยี้ บหรอื มชี ดุ ประจำ� วนั เหมอื น ตอนเรยี นมัธยม แถมยังใชจ้ อโพรเจกเตอร์แทนไวต์บอรด์ ...อยา่ งเท่ “สวสั ดนี กั ศกึ ษาทกุ คนนะครบั กอ่ นอน่ื ผมตอ้ งขอแนะนำ� ตวั ...” อนลหยิบสมุดข้ึนมาจดรายละเอียดวิชา คะแนนเก็บ คะแนน สอบ คะแนนเขา้ ห้อง แบ่งออกเปน็ สดั ส่วนอยา่ งชดั เจน เขา้ เรียนแปด ~ NEERANAN ~

18 โมงส่ีสิบแต่จะเช็กช่ือให้ถึงเก้าโมงตรง ถ้าเกินกว่าน้ันคือขาดเรียน มี คะแนนเข้าห้องสบิ คะแนน ขาดหน่งึ ครั้งตัดศูนย์จุดห้า ภูผาโอดครวญ อยู่ในล�ำคอ ถ้าเป็นตอนเรียนมัธยมมันคงโห่ร้องลั่นห้องให้อาจารย์ ไดย้ นิ ไปแลว้ “วันน้ีก็ไม่มีอะไรมาก คอร์สเอาต์ไลน์ผมส่งให้พวกคุณในเมล มหา’ลยั เรยี บรอ้ ยแลว้ สำ� หรบั ใครทไ่ี มไ่ ดใ้ ชอ้ เี มล ตง้ั แตน่ ไ้ี ปผมรบกวน โหลดมนั ตดิ เครอื่ งไวห้ นอ่ ย เพราะนอกจากกรปุ๊ ไลนท์ ผ่ี มจะสงั่ ใหพ้ วก คุณสรา้ งแล้ว อเี มลถือเปน็ อีกชอ่ งทางทีผ่ มจะใช้ตดิ ต่อกบั พวกคณุ นะ ครบั ” อาจารยก์ ม้ ดนู าฬกิ าขอ้ มอื “นก่ี เ็ กา้ โมงพอดี งน้ั ผมขอเชก็ ชอ่ื เลย แล้วกัน” เพราะเป็นการเรียนกลุ่มใหญ่เกือบร้อยคนเลยใช้เวลาเช็กชื่อ นานพอสมควร อาจารยบ์ อกรายละเอยี ดการเรยี นการสอนอกี เลก็ นอ้ ย กอ่ นจะปล่อยกลบั “อุ่นกบั ผาจะกลบั กนั เลยมย้ั ” “อาของพระพายจะมารับยัง เด๋ียวพวกเรารอเป็นเพ่ือนก่อน กไ็ ด้” “เย้! ใจดีจังเลย” ศาลารมิ น้�ำเปน็ สถานทท่ี ่ีพวกเขาตกลงจะไปน่งั รออาของพระ- พาย ตรงนีไ้ กลจากหน้ามหาวิทยาลัยไมม่ าก แถมยังมีวงเวยี นใหก้ ลบั รถได้สะดวก เพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มขอเล้ียงน้�ำเป็นของขวัญ ฉลองมติ รภาพ และแทนคำ� ขอบคุณทีเ่ สยี เวลานงั่ รอเปน็ เพ่อื น “อ้ะ สแกน” พระพายกดอะไรในโทรศพั ท์อยู่สักครูก่ ส็ ่งคิวอาร์ โคดมาให้ “สร้างกรุ๊ปไลนเ์ หรอ” “อ้ืม พรุ่งนจี้ ะได้นัดกันถูก” อนลลอบมองภผู าซง่ึ ตอนนน้ี ง่ั เกรง็ จนอดสงสารกลา้ มเนอื้ ไมไ่ ด้ แต่กย็ ื่นโทรศัพทม์ าสแกนตามคำ� ขอ ~ อ่นุ ไอของดนิ ~

19 “รถอาเรามาแล้ว ไปกอ่ นนะทุกคน พรุ่งนเ้ี จอกนั ” สองหนุ่มโบกมือตอบแต่ไม่ได้ลุกไปส่ง เพราะจากตรงน้ีไม่ถึง สามกา้ วกถ็ ึงรมิ ถนนแลว้ ไดแ้ ตเ่ อ้ียวตัวมองตามไป พอเห็นว่ารถคันท่ี เพื่อนใหม่เดินไปข้ึนคือเบนซ์สีด�ำวาวแถมยังเป็นป้ายแดงอีกก็เร่ิม รสู้ กึ หนาวๆ ที่จรงิ พวกเขาก็พอมองออกอยู่บ้าง ทง้ั หน้าตา ผิวพรรณ ขา้ วของเครอ่ื งใชข้ องเธอดไู มไ่ ดต้ ลาดเหมอื นของพวกเขา แตก่ ารวางตวั กลบั ตรงกนั ขา้ ม พระพายเปน็ คนเขา้ หาพวกเขากอ่ น พดู คยุ สนทิ สนม ไม่ไดถ้ อื ตัวอะไร สองหนมุ่ ยกมือไหวผ้ ใู้ หญใ่ นรถโดยท่ีไมร่ ้วู า่ หลังฟิล์มด�ำๆ นน่ั คนในรถจะมองเห็นหรือเปล่า กระท่ังกระจกรถเลื่อนลงให้เห็นผู้ชาย สองคนท่ีนั่งหน้าคู่กัน คนหนึ่งย้ิมน่ารักจนเผลอย้ิมตาม ส่วนอีกคน สวมแว่นกนั แดดทำ� หนา้ ขรึมมองมาทางพวกเขา “สวสั ดคี รบั หนุ่มๆ ตดิ รถอาออกไปหน้ามหา’ลยั ดว้ ยกันมัย้ ” “ไมเ่ ปน็ ไรครบั ขอบคณุ ครบั ” ถา้ สนทิ กวา่ นอ้ี าจจะไมป่ ฏเิ สธ แต่ น่วี ันแรกเอง กลัวจะไปทำ� เบาะเขาสกปรกนะ่ สิ คณุ อายมิ้ เกง่ คนนนั้ ไมไ่ ดเ้ ซา้ ซ้ี ปดิ กระจกกอ่ นรถจะเคลอื่ นออก ไป “ดอกฟา้ หมาวัดเลยนะภูผา” “ไอ้อุ่น เขานา่ รักมากเลยอะ ยิม้ ทีโลกกนู แี่ บบ...” “เมอื่ ยคอแยเ่ ลยนะผา ตอ้ งเงยหนา้ คยุ กบั ดอกฟา้ โถ~ หมาวดั ของอุ่น” “แค่ได้เป็นเพ่ือนกับเขากูก็ดีใจแล้วเว้ย ไม่หวังมากไปกว่าน้ัน หรอก” “นา่ สงสารจังเลย เพ่ือนใครว้า” “แลว้ นจ่ี ะยงั ไงตอ่ เพง่ิ เทยี่ งเอง จะไปรา้ นเจอ๊ อยเลยเหรอ” ภผู า ชวนเปลย่ี นเรอ่ื งคยุ ขืนมากกวา่ นเี้ ขาไดร้ ้องไหจ้ รงิ ๆ “ยงั อะ อนุ่ ว่าจะไปช่วยแมข่ ายของทีต่ ลาดก่อน” ~ NEERANAN ~

20 ชวนกันไปต้ังแต่คร่ึงชั่วโมงที่แล้ว ตอนนี้เพิ่งเดินเลยศาลา ริมนำ้� มาไดไ้ มถ่ งึ สบิ ก้าว ก็ไอ้หมาวดั น่ะสิ ดันอยากไดร้ ปู เทๆ่ ต้ังโพร- ไฟลไ์ ลน์ใหม่ ใช้รปู น้มี าเกือบปีไมค่ ดิ เปลีย่ น พอไดไ้ ลนส์ าวเขา้ หน่อย เรือ่ งมากเลยนะ “มึงถอยไปอกี อนุ่ ถ่ายใกล้ๆ มนั ไมค่ ูล” อนลท�ำตามค�ำบอกของเพ่ือน เดินถอยหลังไปจนเท้าอยู่ปริ่ม ขอบหนิ ริมสระน�้ำ “พอยังผา ตรงน้ีอุน่ ว่ากด็ ีแลว้ นะ” “เออๆ ถา่ ยเลย” “หนงึ่ สอง สาม!” อนลล่นั ชตั เตอร์ส่คี รง้ั กนั พลาด “กูขอมมุ เสยรูปนงึ อ่นุ เอาหลอ่ ๆ นะ” เขาสา่ ยหวั ในความเรอ่ื งมากของเพอ่ื น ไกลขนาดนจี้ ะเสยจะเงย จะก้มก็แทบดูไมต่ า่ ง ย่อตวั น่งั ยองๆ กดโทรศัพท์ให้ต่�ำตดิ ดิน ชอตนี้ ได้แน่ เห็นท้ังต้นหญ้า เห็นท้ังวิวท้องฟ้า ไหนจะภูผาแบบเต็มตัวอีก ทรีอินวันขนาดนี้ถา้ ไมช่ อบก็ไปซอ้ื ขาตงั้ กล้องแลว้ ถา่ ยเองเหอะ “หน่งึ สอง สา...เฮย้ !” “เฮย้ ! ไอ้อุ่น” หนิ กอ้ นทขี่ าซา้ ยใชท้ รงตวั หลดุ ออกจากกอ้ นอน่ื ๆ หลน่ จอ๋ มลง ไปในนำ้� พรอ้ มกบั รา่ งของเขาทซ่ี วนเซ สองมอื ตะกายควา้ อากาศ รอบ ข้างไร้สิ่งของส�ำหรับพยุงตัว สมองส่ังให้ก้าวขึ้นไปด้านหน้า สลับกับ ร่างกายท่ีจะหงายหลังเสียให้ได้ จังหวะสุดท้ายเขาหลับตายอมรับสิ่ง ท่ีเกิดข้ึน ภาวนาไม่ให้น�้ำในสระนี้ลึกหรือมีสัตว์อะไรที่จะท�ำอันตราย กนั กลวั เปียกก็กลวั แตค่ งท�ำอะไรไมไ่ ด้แล้ว ทุกอย่างหยดุ ชะงัก ร่างของเขาไม่กระทบผิวนำ�้ ทงั้ ท่ีท้ิงน้�ำหนัก ลงไปเต็มท่ี อนลลืมตาข้างหนึ่งมองหาวัตถุประหลาดที่ช่วยยึดเขาไว้ ไมใ่ หต้ กลงไป ไมก่ ลา้ หายใจแรง เพราะกลวั วา่ วตั ถนุ นั้ จะรบั ไมไ่ หวแลว้ พากันตกลงไปในบ่ออีกคร้ัง ~ อุ่นไอของดิน ~

21 “ถ้าฉนั ตกลงไปดว้ ย...” “คะ...คุณ...คุณหน”ู “นายไม่ตายดีแน่...ไออนุ่ ” ผ่านมาเกือบหน่ึงชั่วโมงแล้วหลังจากเกิดเหตุการณ์ หวาดเสียว อนลสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีวันถ่ายรูปให้ไอ้เพื่อน เฮงซวยอย่างภูผาอีกตลอดชีวิต มาเรียนวันแรกแต่เกือบจะได้เป็น ต�ำนานผีเฝา้ สระบวั มหาวทิ ยาลยั แลว้ ไหมล่ะ ยงั คิดสภาพไม่ออกเลย จริงๆ ว่าตกลงไปจะเปน็ อยา่ งไร กะด้วยสายตาคงลึกไม่ใชเ่ ลน่ ล�ำพัง ตกไปคนเดยี ววา่ นา่ กลวั แลว้ นะ แตถ่ า้ คณุ หนไู มแ่ ขง็ แรงพอจะรงั้ เอาไว้ แล้วร่วงลงไปด้วยกัน อนลยังคิดไม่ตกเลยว่า ไอ้ค�ำว่าไม่ตายดีของ คณุ เขามนั แปลว่าอะไร ...พดู ถงึ ก็ขนลุกอกี แล้วเนย่ี ... “ไอ้อุ่น! เดินชักช้าอืดอาด มาน่ีเร็วๆ เข้า” ทิพย์ตะโกนเรียก ลกู ชาย ออกแรงสบั ซโี่ ครงหมอู อกเปน็ เสน้ สวยเทา่ กนั กอ่ นจะปกั ปงั ตอ คาไว้บนเขียงไม้ “เดย๋ี วอยูป่ ดิ รา้ นดว้ ยล่ะ ฉันจะกลับแล้ว” “จะ้ แม่” อกี ประมาณสองชว่ั โมงตลาดจะวาย ตอนน้ีแค่อยู่ขาย ของบนเขยี งใหห้ มด เกบ็ กวาด เอานำ้� ราดลา้ งกลนิ่ คาวกเ็ สรจ็ เรยี บรอ้ ย งานแบบนี้เขาท�ำตั้งแตย่ งั ไม่สบิ ขวบ “แมร่ ีบไปไหนเหรอจ๊ะ” ทิพย์หยิบเงินในกระป๋องเทใส่ถุง ทั้งธนบัตร เศษเหรียญ เงนิ ทอนไมม่ เี หลือไว้ให้ “ไมใ่ ช่กงการอะไรของแก” “พรุง่ นเี้ ชา้ แม่อยากทานอะไรจะ๊ กับข้าวท่บี ้านหมดแลว้ อ่นุ จะ ไดซ้ ือ้ เตรยี มให”้ วันก่อนขนของในตูเ้ ย็นออกมาจนหมด ต้มแกงไกใ่ ส่ ฟักไดห้ ม้อหน่ึง ตกั ราดขา้ วกนิ กนั ได้หลายมอื้ เพงิ่ จะมาหมดเมือ่ เช้า น่เี อง แต่อนลก็เคยชินแล้วกับค�ำพูดของตัวเองที่ไม่ค่อยมีใครใส่ใจ ได้ยิน โดยเฉพาะกับคนเป็นแม่ ตอนเด็กคิดว่าพูดเสียงเบาเกินไป ~ NEERANAN ~

22 แมเ่ ลยเฉย พอโตมาถงึ รู้วา่ แมไ่ ด้ยิน แตแ่ คไ่ ม่อยากตอบ “เดยี๋ วไอพ้ งศม์ นั จะมาเกบ็ คา่ เชา่ แผง จา่ ยใหม้ นั ไปดว้ ยละ่ ” เธอ หันมาออกคำ� ส่งั ด้วยนำ้� เสียงติดรำ� คาญ “เงินอยู่ตรงไหนเหรอแม่” อนลถามหาเพราะเม่ือก้ีเห็นว่าแม่ เกบ็ เงนิ ไปหมด ไมไ่ ด้เหลือท้งิ ไว้ “วนั น้ขี ายไม่ค่อยดี จา่ ยไปกอ่ นกแ็ ลว้ กนั ” เสียงบิดมอเตอร์ไซค์ดังมาจากซอยข้างตลาด ควันสีเทาลอย คลุ้งไม่เกรงใจคนที่อยู่แถวนั้น อนลมองตามแผ่นหลังของแม่ท่ีเดิน เขา้ ไปใกล้ ขึ้นคร่อมซ้อนท้ายก่อนจะหายออกไปทางถนนใหญ่ ตง้ั แตพ่ อ่ จากไป ชวี ติ สองแมล่ กู กเ็ หมอื นถกู ปลอ่ ยเควง้ อยกู่ ลาง ทะเล ตอนนนั้ อนลเพ่งิ อายไุ ดเ้ จด็ ขวบ เขาเห็นแม่ทำ� งานหนกั หาเงิน แลกข้าวแลกน้�ำในแต่ละวัน ภาพความทรงจ�ำไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ มันขาดๆ หายๆ ไม่เป็นเรอ่ื งราว แต่ทจ่ี �ำและฝงั อยู่ในใจคอื แมร่ ้องไห้ ท้ังด่าทั้งสาปแช่งพ่อที่หนีไปแบบนี้ พอโตขึ้นอนลเห็นยาตัวหน่ึงช่วย แม่ได้ เวลาที่ไดก้ นิ แม่จะมคี วามสขุ ไม่ร้องไห้ แลว้ กไ็ มค่ ดิ ถึงพอ่ ยา ตวั นน้ั ไมต่ อ้ งไปซอื้ หาถงึ โรงพยาบาล แคร่ า้ นขายของชำ� กม็ ใี หแ้ ลว้ แม่ เรยี กมันว่า ‘เหลา้ ’ จากเคยกินอยู่ท่ีบ้าน แม่เร่ิมออกไปข้างนอก กลับมาดึกดื่น เมามายไม่เหลือสภาพ เงินทองท่ีพอมีเร่ิมร่อยหรอกลายเป็นติดหน้ี ติดสนิ และส่ิงท่ีเลวร้ายท่สี ดุ คอื แม่พา ‘มัน’ เข้ามาอยูด่ ว้ ยกันทีบ่ า้ น อนลไมเ่ คยโกรธท่ีแมด่ ื่มเหลา้ แทนนำ�้ อาเจียนเลอะเทอะไปทวั่ กต็ าม เก็บกวาดใหจ้ นสะอาด แต่ทีเ่ ขารับไมไ่ ดค้ ือ ต้องเรยี กคนทอ่ี ายรุ นุ่ ราว คราวเดียวกันว่าพ่อ หัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็ไม่ท�ำ มันเป็นส่ิงเดียวที่ เขาไม่ยอม และไมม่ วี นั ยอม “ท่ปี ้าเคยบอก ลองท�ำหรอื ยงั ” อนลหลุดออกจากภวังค์หนั ไปหาปา้ เจ้าของแผงผักติดกัน เธอ เคยบอกว่าให้เอาผ้าถุงคลุมหัวให้แม่ตอนหลับ เพราะคิดว่าโดนของ ~ อนุ่ ไอของดิน ~

23 ถงึ ไดร้ กั จนถวายชวี ติ ขนาดนนั้ เงนิ กนิ ขา้ วแตล่ ะวนั แทบไมม่ ี แตแ่ คม่ นั เอ่ยปากขอ แมก่ ็มีเงินมากพอทจ่ี ะซอื้ มอเตอรไ์ ซคใ์ ห้ อนลส่ายหน้าย้ิมๆ ทุกวิธีที่มีคนแนะน�ำ ต่อให้งมงายแค่ไหน เขาลองมาหมด สุดท้ายก็ไม่มอี ะไรเปลย่ี นแปลง มอี ยู่ข้อเดียวทคี่ ดิ ไว้ แตย่ งั ไมล่ งมอื คอื ใหแ้ มเ่ ลอื กระหวา่ งลกู ชายอยา่ งเขากบั มนั ทเี่ ปน็ คน อน่ื แตใ่ จยงั ไมก่ ลา้ พอ ถา้ คำ� ตอบออกมาไมใ่ ชแ่ บบทคี่ ดิ คนทถี่ กู เลอื ก ไม่ใชเ่ ขา ตอนน้ันจะต้องท�ำอย่างไร ...ได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ให้ถึงวนั ที่แม่ตาสว่างเสียท.ี .. เปดิ เทอมวนั แรกไมม่ อี ะไรมากหรอก ประโยคนใี้ ชไ้ มไ่ ดก้ บั นกั ศกึ ษาวศิ วกรรมศาสตรป์ สี ่ี ตารางเรยี นอดั แนน่ เชา้ ยนั เยน็ ไมม่ หี ยดุ พัก แต่ไมต่ อ้ งโทษใครท่ไี หน ด้วยความขีเ้ กยี จล้วนๆ ปีสองปสี ามลง เทอมละสห่ี า้ ตัว พอใกล้จบเลยต้องมาตะบ้ีตะบนั ยัดจนไม่เหลอื เวลา หายใจ แต่น่ันก็ไม่ใช่ส�ำหรับสามทหารเสืออีกนั่นแหละ โพรเจกต์ที่ได้ รบั คำ� สงั่ มา พวกเขาโยนมนั ทงิ้ ไวใ้ นไลนก์ รปุ๊ ตงั้ ใหเ้ ตอื นกอ่ นสง่ หนง่ึ วนั แค่คืนเดียวงานก็ออกมาสมบูรณ์แบบได้ กรุงโรมสร้างไม่เสร็จในวัน เดยี วกเ็ พราะคนสรา้ งไมใ่ ชด่ นิ เชน และไทมไ์ ง เพราะถา้ เปน็ สามคนนี้ อย่าวา่ แต่กรงุ โรม ให้สร้างอติ าลที ้งั ประเทศกส็ บายมาก บร่ันดีราคาแพงหมดไปหนึ่ง กบั เบียรอ์ กี เลก็ น้อย ขวดมกิ เซอร์ วางเกล่ือนกลาดไม่ได้เก็บ เสียงเพลงในร้านเร่ิมเปล่ียนเป็นเพลงช้า ไฟในรา้ นสวา่ งจา้ ขน้ึ เรอื่ ยๆ เปน็ สญั ญาณบง่ บอกวา่ ราตรนี ใ้ี กลเ้ ลกิ รา เข้าไปทกุ ที “วันนกี้ ูเลยี้ งเอง” คเชนทร์เอย่ ปาก เรยี กเด็กเสิรฟ์ พรอ้ มกับยื่น บตั รเครดติ ให้ สองคนทเี่ หลอื ไมไ่ ดเ้ อย่ ปากขดั อะไร มนั กเ็ ปน็ แบบนที้ กุ ที โดน ฤทธิ์น้�ำเมาทีไรวิญญาณป๋าเข้าสิงตลอด ถึงเวลาสร่างได้ว่ิงแจ้นกด ~ NEERANAN ~

24 เคร่ืองคิดเลขมาหารเท่า มาด้วยกันกับพวกเขาไม่มีปัญหาหรอก แต่ พอไปกับคนอื่นทีไรเช้ามาโวยวายทุกทีว่าโดนหลอกให้จ่ายอย่างนั้น อย่างนี้ สุดท้ายมันเลยตัดปัญหาว่าถ้าจะไปกินเหล้ากับคนอื่นก็ต้อง แบกไอ้สองตวั นีไ้ ปด้วย “งน้ั กกู ลบั กอ่ น เจอกนั พรงุ่ น”้ี ธรณนิ ลกุ ขน้ึ หยบิ โทรศพั ท์ กญุ แจ รถ และกระเป๋าเงิน “พรงุ่ นีเ้ รยี นเช้านะไอด้ ิน” คเชนทรเ์ ตอื น ธรณนิ พยกั หนา้ รับกอ่ นจะเดนิ ออกไป ความสามารถพเิ ศษอีก หนึ่งอย่างของพวกเขาคือ ไม่ว่าจะดึกด่ืนแค่ไหน ถึงเวลาเช้ามาก็พก สติไปเรยี นไดอ้ ยา่ งคนปกติเหมือนไมม่ อี ะไรเกดิ ขึน้ เขากดรโี มตเปดิ รถกอ่ นจะกา้ วขนึ้ ไปนงั่ กดปมุ่ สตารต์ เปดิ เครอื่ ง ปรับอากาศเตรียมพร้อม สายตามองไปข้างหน้าตามแสงไฟรถ เลย ออกไปเขาเหน็ เงาตะคมุ่ ๆ ตรงประตหู ลงั รา้ นซงึ่ เปน็ ชอ่ งทางลบั สำ� หรบั เด็กท่ีอยากท�ำอะไรเกินตัว เขารู้เพราะตอนอายุยังไม่ถึงพวกเขาก็ใช้ ทางนั้นเข้าออกเหมือนกัน ธรณินกดเปิดไฟสูงมองให้แน่ใจ หยิบ โทรศัพทม์ ือถอื ขนึ้ มาถ่ายรปู เก็บไว้เปน็ หลักฐาน “เด็กดีของป้านวล เขา้ ผบั ต้งั แต่อายุยงั ไม่ยี่สบิ ” เขาถอนหายใจ ว่าแล้วเชียว วัยรุ่นที่ไหนจะกตัญญูหาเงินเล้ียงดูแม่ข้ีเมากับพ่อเล้ียง อายรุ ุน่ ราวคราวเดียวกนั มนั กเ็ ป็นแค่สตอรีสั้นๆ ไวห้ ลอกคนแกเ่ พ่ือ หาเงินมาใชจ้ ่ายคา่ เหล้าแบบน้ีน่ีไง กดถา่ ยวดิ โี อไดไ้ มถ่ งึ สองวนิ าทกี ต็ อ้ งลดโทรศพั ทล์ ง เมอ่ื เหน็ วา่ เด็กคนนั้นไม่ได้เดินกลับบ้านปะปนกับวัยรุ่นคนอื่นๆ แต่กลับเข้าไป ข้างในแล้วออกมาพร้อมถุงขยะใบใหญ่สูงเลยเอว เทียวไปเทียวมา ส่หี า้ รอบ ความคดิ ดา้ นลบในหัวถูกลา้ งหายไปฉับพลนั คงไม่มลี กู คา้ คนไหนใจดีช่วยรา้ นเกบ็ ขยะมาท้ิงหรอกม้งั ไมร่ ู้วา่ อะไรดลใจให้เขาจอดรอเด็กล้างรถของปา้ นวลเก็บกวาด หลังครัวจนเสร็จ รับเงินจากคนที่เดาว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้านใส่ ~ อุน่ ไอของดิน ~

25 กระเปา๋ แลว้ เดนิ ลดั ซอยเปลย่ี วทเี่ ชอ่ื มตอ่ กบั ถนนใหญ่ จนคดิ วา่ ถา้ เขา ดบั ไฟรถ เดก็ น่ันคงมองแทบไม่เห็นอะไร “ดึกขนาดนีท้ �ำไมถงึ กล้าเดินคนเดียว” ตัวท้งั เล็กทั้งเบา ขนาดยนื เฉยๆ ยงั จะหงายหลงั ตกนำ้� ถ้าโดน ฉดุ ข้ึนมาจะเอาแรงท่ไี หนไปสู้ อนลเร่งฝเี ท้าใหผ้ ่านมมุ มืดโดยเรว็ ที่สุด โชคดีหน่อยทีว่ นั น้ี มีรถคันหน่ึงแล่นมาเป็นเพื่อนกันเลยไม่ค่อยกลัวเท่าไหร่ ถึงจะนึก เอะใจทเี่ จา้ ของรถไมย่ อมขบั แซงไปเสยี ที หนั มองอยหู่ ลายหน เหน็ วา่ รถหรใู ชย่ อ่ ยจงึ มนั่ ใจวา่ ไมใ่ ชโ่ จร อาจจะเปน็ คนเมาทกี่ ลวั เกดิ อบุ ตั เิ หตุ เลยคอ่ ยๆ ขบั ตอนนกี้ ลวั แคอ่ ยา่ งเดยี ววา่ จะหลบั ในแลว้ เผลอเหยยี บ คันเร่งมาชนจนเขาตอ้ งเป็นผีเฝา้ ถนนน่ะสิ “เฮยี ครับ เอาเหมอื นเดมิ ” เขาลากเกา้ อี้พลาสติก ท้งิ ตัวลงนัง่ ที่ประจำ� “ได้เลยเจ้าอุ่น เหลอื ชามสดุ ทา้ ยเฮยี ให้พเิ ศษ” ไม่นานบะหม่เี ก๊ยี วแหง้ พร้อมน้ำ� ซปุ ใส่กระดูกหมูพนู ๆ ก็ยกมา เสริ ์ฟถงึ ท่ี “ขอบคุณครับเฮีย” อนลกนิ รา้ นนบี้ อ่ ยจนกลายเปน็ ลกู คา้ ประจำ� ไมใ่ ชเ่ พราะอรอ่ ย ถกู ปาก แตเ่ พราะกวา่ จะเลกิ งานกต็ หี นง่ึ กวา่ บางวนั ตสี องดว้ ยซำ้� รา้ น แถวนี้ปิดหมดเกลยี้ ง จะเหลอื ก็แค่บะหมี่ของเฮียน่ีแหละ เลยมาฝาก ท้องเปน็ ประจำ� พอเจ้าของรา้ นเร่มิ จำ� กนั ไดก้ ็มใี หพ้ ิเศษบ้าง ตกั กลับ บ้านใหใ้ นราคาถกู มากบา้ ง ทำ� ไปท�ำมานบั ดูดีๆ กเ็ กอื บสองปมี าแลว้ ที่อาหารเย็นคือบะหมี่ วนั นี้เขาเหนอ่ื ยมาก ที่รา้ นลูกค้าเยอะเป็นพเิ ศษ นอกจากลา้ ง จานแลว้ ยงั ตอ้ งไปชว่ ยพๆ่ี เตมิ นำ้� แขง็ หยบิ จบั งานในครวั เทา่ ทพี่ อจะ ทำ� ได้ อนั ทจ่ี รงิ ตอนแรกทเี่ ขา้ มาทำ� กแ็ ทบไมไ่ หวอยเู่ หมอื นกนั ทง้ั งาน ~ NEERANAN ~

26 หนกั ไหนจะเลิกดึกดนื่ ยงั ไม่ทันทำ� อะไรกต็ ้องรีบแตง่ ตัวไปเรยี น แต่ คา่ แรงทน่ี ก่ี น็ บั วา่ มากพอตวั ถา้ รายไดต้ รงนห้ี ายไปคงไมพ่ อใชจ้ า่ ย ทงั้ คา่ เชา่ บา้ น คา่ น้�ำ คา่ ไฟ แลว้ ยังคา่ กับข้าว อกี อยา่ งร้านก็อย่ใู กลบ้ ้าน ไม่ต้องเสียค่าเดินทาง เดี๋ยวนี้ร่างกายเร่ิมปรับสภาพได้ ไม่ทรมาน เหมือนจะหลับตลอดเวลาอย่างแต่ก่อนแล้ว “แม่ท�ำไมยังไม่นอนล่ะจ๊ะ” เขาสะดุดตาต้ังแต่เห็นไฟในบ้าน สวา่ งโร่ “วนั นเ้ี จ้าชาติมนั พาเพอ่ื นมากินเลย้ี งทบี่ า้ น” แคป่ ระโยคทห่ี ลดุ ออกจากปากของคนเปน็ แมก่ ท็ ำ� เขาแทบทรดุ ลงกบั พน้ื อนลถอยหลงั ไปสองกา้ วอยา่ งไมร่ ตู้ วั ภาพในวนั นนั้ ฉายกลบั มาเป็นฉากๆ เขาเคยโดนพวกมันลวนลาม ฉีกทึ้งเสื้อผ้าจนไม่เหลือ สภาพดี โชคยงั เขา้ ขา้ งทแ่ี มก่ ลบั มาทนั กอ่ นทอี่ ะไรๆ จะเลยเถดิ แตน่ นั่ ก็เป็นตราบาปฝังอยูใ่ นใจไม่มวี ันลบได้ “แม่ อุ่นกลวั ” “กถ็ งึ ไดอ้ อกมายนื รออยนู่ ไ่ี ง” ทพิ ยเ์ รม่ิ ไมส่ บอารมณ์ “คนื นกี้ ไ็ ป นอนทีอ่ ่ืนก่อนแล้วกัน” “แมจ่ ะใหอ้ นุ่ ไปนอนที่ไหน” เขาดีใจท่แี ม่เป็นห่วง แต่น่คี ือการ แก้ปญั หาง้ันเหรอ แทนที่แม่จะไล่คนพวกน้นั กลบั ไป “จะที่ไหนก็เรอื่ งของแก! หรือจะเขา้ ไปให้พวกนน้ั เอากต็ ามใจ!” ประตูร้ัวเก่าๆ ถูกปดิ กระแทกใสห่ นา้ สองมือกำ� ชายเสอ้ื เอาไว้ แนน่ ในเวลาแบบนจ้ี ะไปรบกวนใครได้ โทร. ไปหาภูผาแน่นอนว่ามัน ต้องรบี ขบั รถมาหาเขาทนั ที แต่แลว้ ใครจะกลา้ รบกวน กับพระพายย่งิ แลว้ ใหญ่ เพิง่ รูจ้ กั กนั แคว่ นั เดยี ว ล�ำพังจะโทร. หาปกติยังไมก่ ล้า ...พอเคว้งควา้ งทีไรความคิดอยากจะไปหาพอ่ ก็กลับเขา้ มา... ...บางทขี ้างบนนนั้ อาจจะดกี ว่าตรงน้กี ็ได้... “รอ้ งไหเ้ ปน็ เดก็ อนบุ าล เนี่ยเหรอคนเก่งของปา้ นวล” “คุณหนู” เขาใช้แขนเสือ้ เช็ดน้�ำตา เพง่ มองให้แน่ใจวา่ ไม่ผิดคน ~ อุน่ ไอของดนิ ~

27 “มาได้ยังไงครับ” ธรณนิ ตอบคำ� ถามนั้นไม่ได้ เพราะเขากไ็ มร่ ู้ว่าตัวเองมาอยูต่ รง นไ้ี ดอ้ ยา่ งไร แคข่ บั รถตามมาเรอ่ื ยๆ เอาแตค่ ดิ วา่ ถา้ ไฟหนา้ รถของเขา หายไป เดก็ ดขี องปา้ นวลจะใชแ้ สงสวา่ งจากทไี่ หน และเขาไมใ่ จแขง็ พอ จะปล่อยใหเ้ ดินกลบั บ้านคนเดียวในเวลาตีสอง ...อาจเป็นเพราะคำ� ของปา้ นวลทขี่ อร้องใหช้ ว่ ยด.ู .. “ขอโทษทบ่ี งั เอญิ ไปไดย้ นิ เขา้ นายตอ้ งลา้ งรถใหฉ้ นั ฟรหี นงึ่ ครงั้ ” “...” “แลกกบั การท่ีฉนั จะให้ยมื รถเป็นท่นี อนคนื น้ขี องนาย” ~ NEERANAN ~

ตอนที่ 02 ใจสนั่ เพราะไอดิน อนลรู้สึกตัวต่ืนตามความเคยชินของร่างกาย ตีสี่คร่ึง พระอาทิตย์ยังไม่ลุกข้ึนมาท�ำงาน แต่อีกคร่ึงชั่วโมงเขานี่แหละท่ีต้อง เรมิ่ งานแลว้ หากสายกวา่ นเ้ี พยี งนดิ เดยี วตลาดจะวนุ่ วาย ตอ้ งคอยเขน็ รถหลบซ้ายทีขวาที เสียเวลากว่าเดิม เขาเลยยอมต่ืนเช้าเพ่ือจะได้ ท�ำงานเสร็จไวข้ึนและไม่เกะกะขวางทาง มันเป็นแบบนี้ไม่มีวันหยุด ตั้งแต่เขาอยู่ประถมต้นเห็นจะได้ พัฒนาจากผักทีละถุง จนถึงตอนนี้ กะหล่�ำปลีหนักๆ ซ้อนกันสามเข่งยังสบายมาก เรียกได้ว่าเป็นเด็ก ขนของมอื วางอนั ดับหนงึ่ ของตลาดนเ้ี ลย ลมออ่ นๆ พดั โชยผ่านกระจกที่เปิดแงม้ ไว้ทั้งสองบาน คณุ เขา ยังนอนอยู่ท่ีเบาะฝั่งคนขับด้วยกันไม่หนีไปไหน เม่ือคืนจ�ำได้ว่าขณะ เดินตามไปอย่างจนปัญญาก็คิดค�ำปฏิเสธไปหลายรอบ แต่คุณเขา ไมฟ่ งั เอาแตบ่ อกวา่ ถา้ มที ไ่ี ปกบ็ อกมา จะขบั รถไปสง่ แตถ่ า้ ไมม่ กี อ็ ยา่ พูดมากให้ร�ำคาญหู แน่นอนว่ายามวิกาลแบบน้ันที่ไปคงมีไม่เยอะ เทา่ ไหร่ อนลตอ่ รองจะไปนอนทแี่ ผงในตลาด หลบั ๆ ตนื่ ๆ เดย๋ี วเดยี ว ก็เช้า ‘ส้นิ คิด’ ~ อนุ่ ไอของดิน ~

29 คณุ เขาพดู ใสห่ นา้ กอ่ นจะผลกั เขาเขา้ ไปในรถแลว้ เดนิ เขา้ ไปนงั่ ฝง่ั คนขับ สตาร์ตเครื่อง กดปุ่มอะไรบางอย่างให้เบาะทงั้ สองปรบั เอน ลง เปดิ แง้มกระจกเปน็ ชอ่ งเลก็ ๆ ส�ำหรับระบายอากาศ แลว้ กห็ ลบั ไป เงยี บๆ แบบนนั้ ฝา่ ยอนลเองทำ� อะไรไมถ่ กู จะเปดิ ประตรู ถลงไปกก็ ลวั โดนว่า บวกกับความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวัน ท�ำให้ผล็อยหลับไป อยา่ งง่ายดาย ลา้ งรถฟรีสองครัง้ แลกกบั คา่ ทีน่ อนก็คมุ้ อย่หู รอกมงั้ นั่งขบคดิ อะไรๆ อยสู่ ิบนาทีคณุ เขากย็ ังคงหลบั สนิท พยายาม จอ้ งให้รสู้ ึกตัวก็ไมไ่ ด้ผล จะปลุกเลยกเ็ กรงใจ ต่อเวลาในใจยอมนัง่ รอ อกี หา้ นาทอี กี ฝา่ ยกย็ งั ไมม่ ที ที า่ วา่ จะตน่ื อนลเลยจำ� เปน็ ตอ้ งเออ้ื มมอื ไปสะกดิ เบาๆ เพราะว่าเขาสายไปกว่าน้ไี ม่ได้แล้ว “คุณหนคู รับ” อนลกระซิบ “คณุ หนูครับ ผมต้องไปแล้วครับ” คร้งั ท่สี องนนั่ แหละถงึ รูส้ ึกตวั “ขอโทษนะครับทีต่ อ้ งปลกุ แตผ่ มตอ้ งเตรยี มตวั แล้วครับ” ธรณนิ ขยบั ลกุ ขนึ้ น่ังหลงั ตรง บดิ ขี้เกยี จไลค่ วามเมือ่ ยขบ เบาะ รถของเขาถงึ จะราคาแพง แตก่ ไ็ มไ่ ด้สรา้ งมาเพ่ือใชเ้ ปน็ เตยี งนอน “ยงั ไมต่ ีหา้ เนยี่ นะ” “ครบั ” อนลพยกั หนา้ “รบกวนเปดิ ลอ็ กรถใหผ้ มหนอ่ ยนะครบั ” ธรณินท�ำตามที่อีกฝ่ายร้องขอ เพราะถ้ากักตัวไว้นานกว่านี้คง เกนิ เรอ่ื งไป อกี อยา่ งกเ็ รมิ่ มคี นมาวงิ่ ออกกำ� ลงั กายกนั แลว้ บรรยากาศ เลยไม่นา่ กลัวเหมอื นเมื่อคนื “จะไปไหน” เห็นทา่ ทางลุกลลี้ กุ ลน เจา้ ของรถก็อดถามไมไ่ ด้ “จะกลับบ้านไปอาบน้�ำแล้วไปตลาดครับ” เลยเวลาปกติมา สิบหา้ นาทแี ลว้ แถมวนั นย้ี งั มเี รียนเช้าดว้ ย “ไปตลาด?” ทปี่ า้ นวลบอกวา่ รบั จ้างเข็นผักข้อนน้ั กจ็ รงิ ดว้ ยง้ัน เหรอ “ขอบคุณนะครับส�ำหรับท่ีนอน” อนลยกมือไหว้ ก่อนจะเปิด ประตรู ถคาไวเ้ มอ่ื มคี วามคดิ บางอยา่ งแลน่ เขา้ มาในหวั “แลว้ กข็ อบคณุ ~ NEERANAN ~

30 ทชี่ ว่ ยไวท้ ีม่ หา’ลัยนะครับ” คนอะไรหา่ งกนั ไมก่ ชี่ ว่ั โมงสามารถเดอื ดรอ้ นไดถ้ งึ สองเรอื่ ง ไหน จะตกน้ำ� ไหนจะโดนไล่ออกจากบ้าน “เออ่ ...ผมชื่ออนุ่ นะครับ ชือ่ จรงิ ว่าอนล” “รู้แล้ว” “แลว้ ...แลว้ คณุ หนชู อื่ อะไรเหรอครบั ” เมอื่ วานตอนเชา้ ปา้ นวล เรยี กแตค่ ณุ หนๆู มวั คดิ โนน่ คดิ นเ่ี ลยลมื ถามชอื่ ถงึ ขนาดมาคา้ งรถเขา ท้งั คืนกย็ งั ไมร่ ู้...มารยาทไม่ดเี ลยไออ้ นุ่ เอ๊ย “ดิน” “ครบั คุณหนู ถ้าอย่างน้นั ผมไปนะครบั ” อนลยกมอื ไหว้ลาอกี ครง้ั ธรณนิ ไม่ได้ตอบอะไร ปรบั เบาะกลับเขา้ ทเี่ ข้าทาง รอจนประตู รถปิดลงจึงออกรถ ...ถามชอื่ แตไ่ ม่เรียกจะถามไปท�ำไม หงุดหงิดเปน็ บ้า... สบิ เอด็ โมงครง่ึ สามนกั ศกึ ษานเิ ทศศาสตรห์ วิ โซเดนิ เตรด็ เตร่ มาถึงโรงอาหารคณะวิศวกรรมศาสตร์ตามค�ำขอร้องของผู้หญิงหน่ึง เดยี วในกลมุ่ วา่ อยากลองชมิ ใหค้ รบทกุ แหง่ วา่ รา้ นไหนจะถกู ปากทสี่ ดุ ลองเป็นเขาเอ่ยปากสิ ไอ้ภูผาคงตบหัวแล้วด่าว่ามากเร่ือง แต่นี่เป็น พระพายไง จากคณะต้องนั่งรถรางออกไปกินที่วิศวะแล้ววกกลับมา นิเทศฯ เพ่ือเรียนวิชาบ่ายต่อ มันก็ได้แต่พยักหน้าเต็มใจ ค�ำว่าสอง มาตรฐานยังนอ้ ยไปสำ� หรบั คนอยา่ งมัน อนลถือข้าวราดแกงง่ายๆ สองจานของตัวเองกับเพ่ือนทรยศ เดินตามพระพายไปน่ังริมสระบัว ส่วนภูผาอาสาไปซ้ือน้�ำให้แล้วเดิน ตามมาทีหลัง จะว่าไปพอมีพระพายเข้ามาเขาเองก็สบายขึ้น ได้ อานิสงส์การเทกแครส์ าวจากมนั ไปด้วยโดยปริยาย “ทนี่ งั่ โรงนส้ี บายกวา่ โรงนเิ ทศฯ เนอะ” พระพายเปดิ ประเดน็ พดู ~ อนุ่ ไอของดนิ ~

31 คยุ “ไม่แออัดดี” สองหนุ่มพยกั หนา้ เห็นดว้ ย ท่นี ่ตี ง้ั อย่รู มิ บึงบัวขนาดไม่ใหญ่ มี ต้นไมบ้ งั แดด แลว้ ทน่ี ัง่ ก็ยังจัดเป็นโซนๆ แยกไปตามสดั ส่วน แถมคน น้อยกวา่ โรงนิเทศฯ เกือบคร่งึ ร้านก็มีใหเ้ ลอื กหลากหลายกวา่ ตดิ แค่ อยู่ไกลจากคณะทีเ่ รยี นไปหน่อยก็เทา่ นัน้ “เสียดายไกลไปหน่อยอะ” “ถ้าพระพายอยากมากนิ เรากบั ไอ้อุน่ ก็มาได้นะ ไม่ไดล้ ำ� บาก อะไร” จา้ ...เรากบั อนุ่ จ้า...ยังไม่ไดถ้ ามอุ่นสกั ค�ำจ้า ไอ้ผา... “เอ้อ! วันไหนว่างๆ ไปกินข้าวบ้านเราได้นะ อาเราชวน เขา อยากรจู้ กั อ่นุ กบั ผา” “อาคนไหนอะพระพาย คนท่ีย้ิมสวยๆ หรือว่าคนทท่ี �ำหนา้ ดุ” ภาพขยับแว่นกันแดดก้มมองมายังติดตาอยู่เลย ไหนตอนเช้าจะท�ำ หนา้ เข้มเดินลงจากรถมาสง่ ถึงโตะ๊ อีก พารวแี ทบจะสำ� ลกั นำ้� นเี่ จอกนั แคไ่ มก่ คี่ รงั้ อาวนิ ทท์ ำ� เพอ่ื นกลวั ขนาดนนั้ แลว้ หรอื ไง “กท็ งั้ สองคนนนั่ แหละ คนทยี่ ม้ิ สวยๆ ชอ่ื อาเบลล์ สว่ นคนทท่ี ำ� หนา้ ดุชือ่ อาวินท์ แตจ่ ริงๆ ไม่ดุนะ” ไม่ดุกบั แคห่ ลานสาวคนเดยี วน่ะสิ... “ฝากขอบคุณคุณอาที่ชวนนะพระพาย แต่อุ่นไม่ค่อยว่างเลย อะ” “เสารอ์ าทิตยก์ ไ็ ด้นะ” เขามีทที ่าล�ำบากใจ ไมร่ ู้จะปฏเิ สธอยา่ งไร ภูผาสังเกตเหน็ เลย ชว่ ยพูด “ไออ้ ุ่นตอ้ งท�ำงานอะพระพาย มันไมค่ ่อยมเี วลาวา่ งหรอก” “อุ่นท�ำงานด้วยเหรอ เท่อะ เราเคยขอคุณอาท�ำงานพิเศษ เหมือนกนั นะ แต่เขาไมใ่ ห”้ ~ NEERANAN ~

32 “อยา่ เลยพระพาย ไม่สนกุ หรอก” อนลรวบชอ้ นส้อมวางไวข้ ้าง จานเปล่า “อีกอยา่ งมนั เหนือ่ ยนะ” ไม่ได้อยากห้าม แตถ่ า้ มีโอกาสก็ ต้ังใจเรยี นดกี วา่ “อ่นุ ทำ� งานพเิ ศษอะไรเหรอ” “ก็มีล้างจานหลังเลิกเรียน เข็นผักท่ีตลาด แล้วก็เสาร์อาทิตย์ ล้างรถทีค่ าร์แคร์ในปั๊มแถวนี้อะ” คนอนื่ อาจจะอายทต่ี อ้ งมานง่ั เลา่ อะไรแบบน้ี แตส่ ำ� หรบั เขามนั ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งผดิ หรอื ตอ้ งหา้ ม อกี อยา่ งในอนาคตถา้ สนทิ กนั อยา่ งไรกต็ อ้ ง รอู้ ยดู่ ี อยทู่ ว่ี า่ เพอ่ื นจะรบั ไดห้ รอื ไมก่ เ็ ทา่ นนั้ อยา่ งภผู าทรี่ แู้ รกๆ กต็ กใจ แต่หลังๆ มาบางทีวันไหนแมไ่ ปตลาดตอนเช้า มนั ก็ชอบแวะมาหาที่ แผงอยูบ่ ่อยๆ วันไหนทนั ชว่ ยเข็นผักมันกท็ �ำ สว่ นพระพายเขาเผอื่ ใจ ไวว้ ่าเพ่ือนอาจจะรบั ไม่ไดห้ รือเปล่า แตถ่ า้ เดาไม่ผดิ เธอไมใ่ ชค่ นทีจ่ ะ ดูถูกใครพร�่ำเพรือ่ หรอก “โห! ไม่เหนือ่ ยเหรออนุ่ ” “พระพายด่ามันเลย ตอนเรียนมัธยมมันเคยเหนื่อยจนเปน็ ลม หัวเกือบฟาดพืน้ ต้งั หลายคร้ังแลว้ ด้วย” ได้ทีฟ้องใหญ่เลยนะเพอ่ื นรัก... “ท�ำไมอุ่นต้องท�ำเยอะขนาดน้ันอะ” เธอชะงักเม่ือคิดว่าเผลอ พูดอะไรแทงใจออกไปหรอื เปล่า “เราถามได้ใชม่ ัย้ ” “ไดส้ ิ เราหาเงนิ ใชเ้ อง แลว้ กต็ อ้ งดูบ้านดูแลแม่ด้วย เลยล�ำบาก หน่อย” “อนุ่ ” “หมื ?” “เราไมไ่ ด้ดูถูกหรอื วา่ อะไร อย่าเขา้ ใจผดิ ” พารวเี วน้ จังหวะ “ถา้ มอี ะไรทเ่ี ราพอจะชว่ ยไดต้ อ้ งรบี บอกเลยนะ ถา้ เดอื ดรอ้ นหรอื วา่ อะไร อาเรากับเราช่วยอุ่นได”้ “ขอบคุณนะพระพาย ขอบคุณทไ่ี ม่รงั เกียจเรา” ~ อุ่นไอของดิน ~

33 “อนุ่ เกง่ ขนาดนเี้ ราจะไปรงั เกยี จอนุ่ ทำ� ไมเลา่ ” คดิ ไดย้ งั ไงกนั นะ “แลว้ แบบน้ีอนุ่ จะมีเวลานอนเหรอ” “ก็พอมีนะ” “มนั นอนวนั ละสามช่ัวโมงเองพระพาย บางวนั กไ็ ม่ถึง” พารวีตกใจไม่น้อยกับเวลานอนอันแสนส้ันของเพ่ือน คนปกติ เฉลยี่ แลว้ ตอ้ งนอนแปดชว่ั โมงตอ่ วนั แตข่ องอนลยงั ไมถ่ งึ ครงึ่ เลยดว้ ย ซ�ำ้ ตอนนี้ยงั ไหวก็เพราะอายุน้อยอยหู่ รอก แบบนีถ้ า้ สะสมไปเรือ่ ยๆ ไม่ต้องเรียนแพทย์ยงั ร้เู ลยวา่ ไม่ดีแน่ “ถ้าเป็นคนอ่ืนผาว่ามีตายอะพระพาย ไอ้อุ่นแม่งรอดมาถึง ทกุ วนั น้ไี ดไ้ งกไ็ มร่ ”ู้ ถา้ เป็นคนอืน่ งน้ั เหรอ...จริงสิ พอนกึ ไดว้ ่าเมอ่ื คนื น้ีไม่ใช่แค่เขาคนเดยี วทีไ่ ด้นอนสามชัว่ โมงก็ อดห่วงไมไ่ ด้ ย่ิงต้องมานอนหลังขดหลงั แขง็ อยู่บนรถท้งั คนื แถมโดน ปลกุ ตัง้ แต่ฟา้ ยงั ไมส่ ว่าง คดิ ไดเ้ ทา่ น้ันเขาก็รบี สอดส่ายสายตามองหา เผอ่ื วา่ จะ... เจอแลว้ ...ก�ำลังนั่งหาวหวอดอยูต่ รงนัน้ “เดย๋ี วเรามานะ” อนลบอกเพอ่ื นๆ กอ่ นจะรบี ลกุ ออกไปจากโตะ๊ เขาตรงด่ิงไปที่ร้านน้�ำ ส่ังกาแฟเย็นแล้วเดินถือแก้วตรงไปยัง เปา้ หมาย ทกึ ทกั เองวา่ คณุ เขานา่ จะมเี รยี นตอ่ ตอนบา่ ย เพราะไมอ่ ยา่ ง น้ันคงไม่พักกินข้าวที่โรงอาหารแทนการกลับบ้านไปนอนแบบน้ี หรอกมง้ั จากสภาพถา้ ไมไ่ ดก้ าแฟสกั แกว้ บา่ ยนคี้ งมหี ลบั คาโตะ๊ เลกเชอร์ ประหม่านดิ หน่อยเพราะทีโ่ ตะ๊ ไม่ไดม้ แี คค่ ุณเขา แตด่ ้วยตัวเอง เป็นสาเหตหุ ลักท่ีท�ำใหอ้ กี ฝา่ ยไม่ไดน้ อนเต็มท่ี เลยต้องรับผดิ ชอบ “คณุ หนคู รบั ” อนลเรยี กเสยี งเบา ยน่ื แกว้ กาแฟใหค้ นทเ่ี งยหนา้ ขน้ึ สบตา “ด่มื กาแฟหน่อยนะครบั ตอนบา่ ยจะได้ไมง่ ว่ ง” “ใครวะไอ้ดิน” อนลคิดว่าแค่ซ้ือมาให้ จะดื่มหรือไม่ด่ืมก็สุดแล้วแต่คุณเขา ~ NEERANAN ~

34 ไมไ่ ดเ้ ตรียมใจจะมาเปน็ เป้าสายตากลางโรงอาหารแบบน้เี ลยสกั นดิ “ทะ...ทำ� ไม...” เสียงซุบซิบนินทาเร่ิมแว่วมาให้ได้ยิน มีการพนันว่ากาแฟแก้ว นั้นจะโดนเทใส่ชามก๋วยเตี๋ยวท่ีกินเสร็จแล้วหรือผลักคืนใส่เจ้าของ พรอ้ มประโยคทว่ี า่ ‘ฝากเอาไปท้ิงครับ ไมด่ ม่ื ’ ขนาดเป็นเครื่องด่ืมราคาแพงในห้าง คุณชายเขายังไม่รับ นับ ประสาอะไรกับอีแค่กาแฟเย็นโรงอาหาร รอดูเถอะว่าคร้ังนี้คุณชาย ของชาววศิ วะจะมปี ระโยคอะไรเจบ็ ๆ ตอกหน้ากลับไป ธรณินลุกข้ึนยืนแล้วก้มมองเจ้าของกาแฟราคาถูก “ไม่ต้องไป สนใจ” “แต่วา่ ...เขามองอะไรกนั เหรอครบั ” “รไู้ ดไ้ งวา่ ฉนั งว่ ง” ธรณนิ เลย่ี งทจ่ี ะตอบคำ� ถาม เพราะไมร่ วู้ า่ จะ อธบิ ายยงั ไงใหเ้ ข้าใจว่า การเอานำ�้ มาให้เขาอยา่ งโจ่งแจง้ แบบน้ี ไม่วา่ จะดว้ ยสาเหตอุ ะไรกถ็ กู มองเปน็ อน่ื ไปเสยี หมด ยง่ิ มาถงึ ถน่ิ ยง่ิ แลว้ ใหญ่ ปากหมายิ่งกวา่ หมาจริงๆ ก็วศิ วะเนีย่ แหละ “ก็เมื่อคืนคณุ หนูได้นอนแค่นดิ เดียวเพราะผม” “ขอบใจ” เขาดึงแกว้ กาแฟเย็นจากมอื เจา้ ของไปด่ืม “ไม่อร่อย” “เหรอครบั ถา้ อยา่ งนั้นผมขอคืน...” ธรณนิ ชกั มอื หนไี มใ่ หอ้ กี ฝา่ ยควา้ แกว้ ได้ “แลว้ ตวั เองไมง่ ว่ งหรอื ไง ถึงไม่กินกาแฟ” “กนิ ไมไ่ ดค้ รบั กนิ แลว้ ใจสน่ั หายใจไมอ่ อก” เคยลองอยสู่ องครงั้ คร้ังแรกตงั้ ใจชิมไปแคน่ ิดเดียว ตอ้ งนั่งพักเปน็ ชั่วโมงๆ ท�ำอะไรไม่ได้ คร้ังท่ีสองเผลอด่ืมเข้าไปอึกใหญ่เพราะคิดว่าเป็นช็อกโกแลต แต่ไม่รู้ ว่ามสี ่วนผสมของกาแฟดว้ ย คราวน้ันหายใจไม่ออกแทบตาย “คอเดก็ ” “ถา้ ง้ันผมขอตัวนะครบั ” ไมอ่ ร่อยแต่ไมค่ ืน แถมยังดดู ไปเกือบ หมดแกว้ อะไรของเขาวะ... ~ อุ่นไอของดนิ ~

35 “เด๋ียว” ธรณินดันไหล่ให้อีกฝ่ายน่ังลงแทนที่ตัวเองพร้อมออก ค�ำสง่ั “รอตรงน้”ี ยงั ไมท่ นั ไดอ้ า้ ปากพดู กห็ ายไปแลว้ เขารบี ยกมอื ไหวร้ นุ่ พสี่ องคน ท่คี าดวา่ น่าจะเป็นเพ่อื นๆ ของคณุ หนู ก่อนจะก้มหนา้ มองมือตัวเอง ที่ประสานไว้บนตกั ท�ำอะไรไม่ถูก อึดอดั กว่าตอนเผลอดมื่ กาแฟรอ้ ย เท่า “อ๊ะ!” ความเย็นท่นี าบลงบนแกม้ ท�ำเขาสะดุ้งโหยง รบี รับมันไว้ กอ่ นที่จะถกู ปล่อยลงพ้ืน “อะไรอะครบั ” “ไม่ร้จู ักโค้ก?” ร้จู ักโว้ยยย แต่ทถี่ ามคอื สงสัยว่าเอามาใหท้ ำ� ไม “มันมีกาเฟอีนแก้ง่วงได้เหมือนกัน หวังว่าแค่โค้กจะไม่ท�ำให้ ใจสั่นหรอกนะ” “ใหผ้ มเหรอครบั ” “ถา้ แถวนไี้ มม่ หี มากน็ า่ จะใช”่ พดู พลางนง่ั ลงบนทวี่ า่ งฝง่ั ตรงขา้ ม แลว้ จดั การดดู กาแฟทเ่ี หลอื จนหมด “ทหี ลงั จะขอบคณุ กล็ งทนุ หนอ่ ย” “ครบั ?” “อย่างน้อยก็ชงมาเอง จะได้เห็นความต้ังใจ ไม่ใช่แก้วละยี่สิบ บาทแบบนี”้ “เอ่อ...ขอโทษครบั คร้ังหนา้ จะระวังครบั ” รบั ปากไปก่อน แต่ ถ้าจะให้ดีอย่ามีครั้งหน้าอีกเลยเถอะ “ถ้าอย่างน้ันผมขอตัวนะครับ คณุ หน”ู “ถามชื่อไปท�ำไมถ้าจะไมเ่ รยี ก” ท�ำขอ้ สอบคณิตตอน ป. หกยังไมย่ ากขนาดนี้ ไมว่ า่ จะขยบั ไป ไหน จะซ้ายจะขวาก็ผิดไปหมด น่ีจังหวะการหายใจยังกล้าๆ กลัวๆ วา่ คุณเขาจะไมพ่ อใจ “ขอโทษครบั ” อยตู่ อ่ ไมไ่ หวแลว้ อกี นดิ ไดอ้ ว้ กออกมาแน่ ไมน่ า่ หวังดเี อากาแฟมาให้เลย รงู้ ้ที ำ� ไมร่ ไู้ มช่ ้เี มินไปเลยยงั ดีกว่า “ขอตัวนะ ~ NEERANAN ~

36 ครบั ” “เดีย๋ ว” อนลชะงักเท้าท่กี ำ� ลงั จะก้าวออกไป “คะ...ครับผม” “พรุ่งนอี้ ย่าลมื ไปล้างรถท่ีบา้ น” “ครับๆ ได้ครับ” เขายกมือชี้ไปด้านหลังว่าไปได้แล้วจริงๆ ใช่ ไหม พออีกฝ่ายพยักหน้าให้ก็โล่งอก รีบเดินหนีก่อนท่ีคุณเขาจะคิด อะไรออกอกี “ตกลงใครวะไอ้ดิน” เดาว่าเป็นเพ่ือนหนึ่งในสองคนท่ีนั่งอยู่ด้วยกันเค้นเอาค�ำตอบ จากทีแรกท่โี ดนเมนิ ไป “ไออนุ่ ” ...อนลเพิ่งรู้วันนี้เองว่า กาแฟไม่ใช่อย่างเดียวในโลกท่ีเป็น อนั ตรายตอ่ หวั ใจ... “คนของก”ู ...แตม่ นั ยงั มอี กี สงิ่ ทอี่ อกฤทธมิ์ ากกวา่ นนั้ หลายพนั เทา่ เลยดว้ ย ซ�ำ้ ... จานใบสดุ ท้ายถกู เช็ดจนแห้งควำ่� เกบ็ เขา้ ที่ ตอนน้ีเทย่ี งคนื นิดๆ ลูกค้าเริ่มบางตาลงเป็นปกติท่ีไม่ใช่ช่วงสุดสัปดาห์ อนลลากถุง ใส่ขยะในครัวออกไปกองไว้หลังร้าน รอรถมาเก็บช่วงเช้ามืด เจ๊ออย รับลูกจ้างมาใหมห่ นง่ึ คน อายรุ ุ่นราวคราวเดยี วกับเขา แตไ่ ม่ได้เรียน ตอ่ มหาวิทยาลัยแล้ว เพื่อนใหม่คนนัน้ บอกว่าอนลโชคดที ยี่ ังมีโอกาส อย่างน้อยก็ยังฉลาดสอบได้ทุน ไม่เหมือนเจ้าตัวที่ท�ำอะไรไม่ได้เรื่อง สกั อย่าง ต้องรับจา้ งไปวันๆ จะหางานดีๆ ท�ำเขากไ็ ม่รบั “คนเรากแ็ บบนแ้ี หละ ดไี มด่ ปี นกนั ไป” อนลพดู พลางถอดผา้ กนั เปื้อนยัดเก็บใสเ่ ปใ้ บเกา่ “อยา่ งไม้ไมไ่ ด้เรยี น แตค่ รอบครวั ไมก้ ็อบอุน่ มาก” ~ อุ่นไอของดิน ~

37 ไมเ้ ล่าใหฟ้ ังวา่ ทตี่ ้องออกมาหาเงนิ ก็เพราะพอ่ ซงึ่ เปน็ เสาหลกั ของครอบครัวล้มป่วย เงินท่ีพอมีเร่ิมร่อยหรอจนตัวเองต้องลาออก จากโรงเรียนกลางคัน แม่จากท่ีอยู่ดูแลบ้านเฉยๆ ก็ต้องออกหางาน แตเ่ พราะอายมุ ากแถมไมม่ ปี ระสบการณอ์ ะไรเลย สมคั รทไ่ี หนเขากไ็ ม่ รับ สองแม่ลกู เลยออกรับจ้างไปท่ัว ไม้บอกว่าพวกเขากำ� ลงั พยายาม เก็บเงินสักก้อนลงทุนเปิดร้านอาหาร เพราะว่าแม่รสมือดีย่ิงกว่าใคร น่าจะไปไดส้ วย “อุ่นได้เรียน แต่อุ่นไม่มีพ่อ แม่ก็ไม่รัก” ถ้าเลือกได้เขายอม ท�ำงานตวั เปน็ เกลียว แตค่ รอบครวั อบอนุ่ ดกี วา่ “ดรามาอะไรกนั สองหนมุ่ มาๆ รบั เงนิ แลว้ ก็กลับๆ ไปไดแ้ ล้ว เปน็ เดก็ เป็นเลก็ นอนดึกเด๋ียวไมโ่ ต” เจา้ ของร้านควักธนบตั รออกจาก กระเปา๋ ผ้าเปน็ ขยุ้ม เลือกๆ หยิบๆ แล้วส่งให้ กค็ งเพราะเหตผุ ลนลี้ ะมงั้ ทที่ �ำใหส้ ว่ นสงู ของเขาหยดุ ขยบั ตงั้ แต่ ตรวจสขุ ภาพตอนมัธยมสี่ “ขอบคุณครับเจ๊ออย” อนลยกมือไหว้ รับเงินเก็บเข้ากระเป๋า งานท่ีน่ีเรียกว่าเป็นรายได้หลักเลยก็ว่าได้ ล�ำพังล้างรถที่คาร์แคร์แค่ เสารอ์ าทติ ยพ์ อแตค่ า่ ขา้ วของ ถา้ ขาดรายไดจ้ ากรา้ นเจอ๊ อยไป ปา่ นนี้ ท่บี ้านคงถูกตดั น้ำ� ตดั ไฟไปนานแล้ว “เป็นยงั ไงบ้างเรยี นมหา’ลยั ” “กด็ ีครับเจ๊ออย” “แล้วเงินค่าเทอม คา่ ใชจ้ ่ายน่ะพอม้ยั มันตอ้ งมีพวกซอ้ื ของทำ� โพรจงโพรเจกต์อะไรพวกน้ันด้วยไม่ใช่เหรอ เห็นไอ้พวกเด็กเสิร์ฟมัน บน่ ๆ กนั ” เคยไดย้ นิ มา แตก่ ไ็ มร่ รู้ ายละเอยี ด ตวั เธอเรยี นจบแคม่ ธั ยม ต้น แต่เก็บหอมรอมริบจนได้เปิดร้านอาหารก่ึงผับบาร์ตามความฝัน เพราะรู้ว่าตอนเริ่มพยายามมันเหน่ือยมากแค่ไหน การให้โอกาสคน เลยเป็นส่งิ ทีเ่ ธอชอบทำ� “ตอนน้เี พิ่งเปิดเทอมใหม่ๆ ยงั ไม่มีครับ” ~ NEERANAN ~

38 “ถ้าขาดเหลอื อะไรกบ็ อกแล้วกนั เจ๊จะช่วยเทา่ ท่ีพอชว่ ยได้นะ” เห็นเด็กมันเอาการเอางานก็เอ็นดู ยอมเส่ียงรับเข้าร้านตั้งแต่อายุยัง น้อยๆ กเ็ พราะสงสารท้ังนนั้ “ขอบคณุ ครับเจอ๊ อย แตแ่ คเ่ จ๊ออยไม่ไล่อนุ่ ออก อนุ่ ก็ดีใจมาก แล้วครับ” “ถา้ ตำ� รวจลงรา้ นแลว้ แกวงิ่ หนไี มท่ นั เจไ๊ มป่ ระกนั นะบอกกอ่ น” เปน็ ขอ้ ตกลงตลกๆ กอ่ นรับเขา้ ท�ำงาน เพราะเขาอายุยังไมถ่ งึ เกณฑ์เข้าสถานท่ี ถ้าซวยโดนต�ำรวจลงร้านก็เรียบร้อยกันหมดท้ัง ลกู จา้ งทงั้ เจา้ ของ เลยบอกเอาไวก้ อ่ นวา่ ถา้ ตำ� รวจลงกใ็ หร้ บี เผน่ ตวั ใคร ตัวมนั เหน็ พูดเปน็ เร่ืองลอ้ เล่นแบบนแ้ี ตเ่ คยเกิดขน้ึ จรงิ มาแลว้ วิ่งหนี ทั้งไม่ใส่รองเท้า กลับถึงบ้านค่อยรู้สึกเจ็บแผลที่ไม่รู้ว่าโดนอะไรบาด มาบา้ ง พอคดิ ยอ้ นกลบั ไปกต็ ลกดี แต่ตอนหนนี ่ะแทบตาย อนลยกมอื ไหวล้ าเจา้ ของรา้ น โบกมอื ลาเพอ่ื นรว่ มงานคนใหม่ กอ่ นจะกลบั บา้ นดว้ ยทางลดั ทางเดมิ วนั นโ้ี ชคดอี กี แลว้ ทใ่ี นซอยมแี สง ไฟจากรถคอยส่องให้เหมือนเม่ือวาน คราวน้ีไม่ได้หันกลับไปมองว่า เปน็ รถอะไร เพราะยงั มีธรุ ะสำ� คัญต้องจดั การกอ่ นกลบั อนลเดินเล้ียวเข้าร้านสะดวกซ้ือท่ีเปิดยี่สิบส่ีช่ัวโมง เลือกเค้ก ชิ้นเล็กช้ินหนึ่งในตู้แช่กับเทียนวันเกิด ขณะจ่ายเงินเขาไม่ลืมบอกให้ พนกั งานขายหยบิ ไฟแชก็ จากหลงั เคานเ์ ตอรใ์ หด้ ว้ ย เดนิ ลอดใตส้ ะพาน ไมน่ านกถ็ งึ มมุ สำ� หรบั นง่ั พกั ผอ่ นรมิ แมน่ ำ�้ โชคดที วี่ นั นรี้ า้ นเจอ๊ อยเลกิ เร็วเลยพอมีเวลาสักหน่อย ตอนนี้เกือบตีหนึ่ง ผู้คนจึงไม่พลุกพล่าน เหมือนช่วงหัวค่�ำที่เห็นตอนเดินผ่าน แต่ก็ยังพอมีคู่รักท่ีนั่งพูดคุยกัน อยู่ เขาไมไ่ ดส้ นใจคนอนื่ จดั การหยบิ ของทซี่ อ้ื ออกจากถงุ ทลี ะชนิ้ เปดิ ฝากล่องเคก้ ชอ็ กโกแลต ปกั เทยี นสีสวยลงไปสองเล่มแลว้ จดุ ไฟ “สุขสันต์วันเกิดครับพ่อ ขอให้พ่อมีความสุขมากๆ นะครับ” อนลประคองก้อนเค้กไว้ด้วยสองมือ แสงจากเปลวเทียนส่องกระทบ ใบหน้า “คิดว่าอุ่นจะลืมใช่มย้ั ละ่ ไมม่ ที างซะหรอก” ~ อนุ่ ไอของดิน ~

39 ก็พ่อสำ� คัญย่งิ กวา่ ใครในโลกน่นี า... “อยู่ข้างบน อวยพรให้อุ่นด้วยนะครับ” เป่าลมหายใจเบาๆ เปลวไฟกด็ บั ลง เวลาถึงวนั เกิด พอ่ มักจะพาเขาออกจากบ้าน ซอื้ เค้กกอ้ นเล็ก มาเปา่ เทยี นกนั ทนี่ สี่ องคน เพราะถา้ แมร่ จู้ ะถกู หา้ มแลว้ กอ็ าละวาดวา่ ส้ินเปลือง เคยคิดว่าถ้าท�ำงานมีเงินเดือน เมื่อถึงวันเกิดพ่อจะท�ำให้ บ้าง แตก่ ไ็ ม่มโี อกาส อนลเลยกลายเปน็ คนทจ่ี ะทำ� ดตี อ่ ใครๆ ใหม้ าก ที่สุด โดยเฉพาะกับแม่ เพราะเขาไม่อยากมานั่งพูดคุยกับลมกับฟ้า แบบนอี้ กี แล้ว เจา้ ของรองเทา้ ผา้ ใบราคาแพงเดนิ ลงจากรถมาหยดุ ยนื ดา้ น หลังอย่างเงียบเชียบ ธรณินไม่ได้อยากท�ำตัวเป็นสตอล์กเกอร์ เขา ไม่ได้มีเวลาว่างพอจะสะกดรอยตามใคร แต่เพราะบังเอิญเป็นทาง กลับบ้าน คิดย้อนกลับไปว่าหากเขาไม่เล้ียวเข้าซอยลัดมาเป็นเพื่อน กนั แลว้ ปลอ่ ยใหเ้ ดก็ คนนเี้ ดนิ ฝา่ ความมดื ไปคนเดยี ว เกดิ เหตอุ ะไรขน้ึ มาเขาคงรสู้ กึ ผดิ ทช่ี ว่ ยไดแ้ ตไ่ มช่ ว่ ย ถงึ แมก้ อ่ นหนา้ นจ้ี ะพอรวู้ า่ อกี ฝา่ ย ใชช้ ีวติ ตามล�ำพงั และแกร่งพอตัวอยู่แล้วกต็ าม ก็แคอ่ ยากลดความเสยี่ งลงเทา่ นั้น... อีกอย่างทางน้ีก็กลับบ้านได้เหมือนกัน แค่เสียเวลากลับรถสัก หนอ่ ย บวกลบไมเ่ กนิ สามนาทหี รอก แตค่ รง้ั นจี้ ดุ หมายของเดก็ นไ่ี มใ่ ช่ ซอยหลังตลาดเหมือนเม่ือวาน แต่กลับมาจุดเทียนเป่าเค้กคนเดียว เหงาๆ อยตู่ รงน้ี ยงิ่ รูจ้ กั กย็ ง่ิ น่าค้นหา แบบน้มี นั คือความร้สู กึ อะไรกันแน่ “โดนแม่ไล่ออกจากบ้านอีกแล้วหรือไง” แน่นอนว่าไม่ใช่ค�ำ ทกั ทายทดี่ เี ทา่ ไหร่ แตใ่ นเวลานจ้ี ะใหพ้ ดู สวสั ดตี อนกลางคนื หรอื อะไร ทำ� นองนน้ั เขาท�ำไมไ่ ด้หรอก “คุณหนู มาท่ีนท่ี ำ� ไมครับ” ~ NEERANAN ~

40 “ท่ตี รงนไี้ ม่ไดเ้ ปน็ ของนาย ทำ� ไมฉนั จะมาไมไ่ ด”้ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเสียหน่อย” เกือบตีหน่ึง ถ้า ไมใ่ ชค่ รู่ กั ทีแ่ อบมาอยกู่ ันสองตอ่ สอง หรอื มาเป่าเคก้ ฉลองวนั เกิดกับ พ่อแบบเขา จะมเี หตผุ ลอะไรใหม้ าอกี ธรณนิ ดนั ขา้ วของไปชดิ ฝง่ั ทอ่ี กี ฝา่ ยนงั่ อยแู่ ลว้ ทง้ิ ตวั ลงดา้ นขา้ ง ไมไ่ ดต้ อ่ ความอะไร อนั ทจ่ี รงิ ถา้ ถามเหตผุ ลจรงิ ๆ ทม่ี ายนื อยทู่ นี่ ตี่ อนนี้ ตอบไม่ได้หรอก “วนั เกดิ เหรอ” “ครับ?” “ก็เห็น...” เขาปรายตามองเค้กทย่ี งั มีเทยี นปกั ไว้ “อ๋อ เปล่าหรอกครับ” อนลไม่ได้พูดต่อ ขบคิดว่าควรลงราย- ละเอียดมากกว่าน้ีหรือไม่ บางทีคุณหนูอาจจะไม่ได้อยากรู้ขนาดน้ัน กไ็ ด้ “แอบมาเซอรไ์ พรสว์ นั เกดิ แฟน แตโ่ ดนเทนดั เลยตอ้ งมาเปา่ เคก้ เองเหงาๆ แบบนีค้ นเดียว?” ใหต้ าย...ปีสองมวี ชิ าเขยี นบทละคร จะขอยืมคุณเขาให้มาช่วย คดิ ได้ไหมนะ ปะตดิ ปะต่อเรอื่ งเกง่ เหลอื เกนิ “ไม่ใช่แบบน้ันครบั ” “แล้วมนั แบบไหนละ่ ” คราวนธ้ี รณนิ หันไปจ้องหนา้ ไมไ่ ด้อยาก เสียมารยาทสอดร้เู รอื่ งส่วนตัวหรอกนะ แต่พฤตกิ รรมแปลกๆ แบบน้ี มันก็อดสงสยั ไม่ได้ “วนั เกิดพ่อครบั ” “แลว้ ไหนละ่ พ.่ ..” คำ� พดู ของปา้ นวลดงั แทรกขนึ้ มา ทำ� ไมถงึ พลงั้ ปากออกไปแบบนี้วะไอ้ดิน! “พอ่ อนุ่ ...เสียแลว้ ครับ” มนั ผา่ นมานานมากแลว้ เกินสิบปแี ล้ว ดว้ ยซำ�้ แตพ่ อตอ้ งพดู คำ� นอ้ี อกมาทไี ร อาการวบู โหวงกต็ ตี น้ื ขน้ึ มาทกุ ที เหมอื นไปซ้�ำแผลเดมิ วา่ พอ่ ทเ่ี คยสญั ญากนั วา่ จะอยดู่ ลู กู ใสช่ ดุ ~ อุ่นไอของดนิ ~

41 ครุยรับปริญญา สัญญาว่าจะรออยู่บา้ นหลังใหม่ที่ลกู ชายเปน็ คนเก็บ เงนิ ซอื้ ให้ แตส่ ดุ ทา้ ยกเ็ ลอื กจากกนั ไป หากเปน็ อบุ ตั เิ หตหุ รอื เหตกุ ารณ์ ไมค่ าดคิด อนลคงโทษโชคชะตา แตพ่ อเป็นเหตผุ ลนี้ พ่อเลอื กทจี่ ะไป เอง แสดงวา่ พอ่ ไมเ่ ชอื่ ในตวั เขาทส่ี ญั ญาไวว้ า่ จะทำ� ใหม้ คี วามสขุ เลอื ก ท่ีจะทิ้งกันไปทั้งๆ ท่ีบอกว่ารักนักรักหนา พ่อเป็นคนเดียวที่รู้ว่าโลก ของไออุ่นโดดเดี่ยวแค่ไหนหากไม่มีพ่ออยู่ด้วยกัน แต่พ่อก็เลือกที่จะ ท้ิงกันไป “รู้แล้ว” “ร?ู้ ” “อมื ” ถึงตรงนจ้ี ะมืด แตก่ ็พอมองเหน็ น้�ำตาคลอหน่วยของอีก ฝ่าย เขาเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองสูง และไม่ค่อยแคร์ความรู้สึก ใครเท่าไหร่ แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าน่ีเป็นหนึ่งในคร้ังที่ความรู้สึกผิด ตบหน้าอยา่ งแรง “ทำ� แบบนี้ทุกปีเลยเหรอ” “ครับ” บรรยากาศรอบตัวเงียบงัน มีเพียงลมเบาๆ พัดใบไม้แถวน้ัน เสยี ดสีเกดิ เป็นเสยี งใหพ้ อรสู้ กึ ไมว่ ้าเหว่ “คุณหน.ู ..” อนลเวน้ จังหวะ ไม่รูว้ ่าตดั สินใจถกู แล้วหรือไม่ แต่ อย่างน้อยคงคลายความอดึ อดั ลงไดบ้ า้ ง “ทานเคก้ ม้ยั ครบั ” คนฟงั หลุดหัวเราะในล�ำคอ คาดหวงั ไวว้ า่ อาจจะมีประโยคพดู คุยทีด่ กี วา่ น้ี “ไมล่ ะ นายกินไปเถอะ” อนลพยักหน้า ตักเค้กช็อกโกแลตเข้าปากเค้ียว ข้าวเย็นของ วนั น้แี ค่นค้ี งพอ “คณุ หน.ู ..ไมง่ ว่ งเหรอครบั ” ถงึ ตวั เองจะยงั ตาสวา่ งอยเู่ พราะยงั ไม่ถึงเวลานอน แต่คนใช้ชีวิตปกติอย่างคุณเขา กลางค�่ำกลางคืน ปา่ นนน้ี า่ จะต้องเข้านอนแลว้ ไมใ่ ช่หรอื ไง “คงเปน็ เพราะกาแฟเมือ่ กลางวันนะ่ ” ~ NEERANAN ~

42 “ออ้ ...ครับ” “จะทำ� แบบนไี้ ปถงึ เม่อื ไหร”่ “ท�ำ...ท�ำอะไรเหรอครบั ” “กจ็ ดุ เทียนเป่าเค้กใหพ้ อ่ แบบน”้ี น่ันนะ่ ส.ิ ..จะตอ้ งทำ� ไปถงึ เมอ่ื ไหร่ ไมเ่ คยคดิ เอาไว้เลย “มนั เปน็ สงิ่ ทพี่ อจะทำ� ไดน้ ะ่ ครบั จรงิ ๆ อยากทำ� มากกวา่ น”้ี เขา ถอนหายใจไล่ความรสู้ ึกเสยี ดแนน่ ในอก “แต่พอ่ ไมอ่ ยู่ให้ทำ� ” ความเงียบเข้าครอบง�ำทั้งคู่อีกคร้ัง เค้กในมือถูกตัดกินไปแค่ คำ� เดียวก็ตอ้ งวางลง “ตอนเด็กๆ ไปซัมเมอรท์ เี่ มืองนอก เวลาคิดถึงแม่ก็จะไปหาครู จนิ ตนาการว่านัน่ น่ะคอื แม่ แลว้ กพ็ ดู ระบายออกไป บางทเี ปน็ ภาษา ไทยครเู ขาก็ไม่เขา้ ใจหรอก แตเ่ ราแคอ่ ยากพูดออกไปเทา่ น้ัน” “แลว้ ทำ� ไมไม่โทร. กลบั มาคยุ กับคุณแมล่ ะ่ ครบั ” “ถา้ โทร. มาตอนน้ันคงร้องไห”้ พอนกึ ยอ้ นกลับไปแลว้ กต็ ลกดี “ไมอ่ ยากใหแ้ มเ่ ปน็ หว่ ง บางทเี ราแคอ่ ยากพดู คนฟงั ไมจ่ ำ� เปน็ ตอ้ งเปน็ คนที่เราต้องการเสมอไปหรอก แคไ่ ดพ้ ดู ออกไปกพ็ อ” “ดจี งั นะครบั ” ไม่ร้เู หมือนกนั วา่ อยดู่ ๆี ทำ� ไมคุณเขาถึงเลา่ เรอื่ ง นใ้ี หฟ้ งั แตก่ ร็ สู้ กึ สบายใจนะทไี่ ดฟ้ งั แลว้ ถา้ มโี อกาสกอ็ ยากลองทำ� บา้ ง “เอาไวผ้ มลองทำ� บ้าง มเี ร่อื งจะพูดกบั พ่อเยอะแยะเลย” “ก็ลองเลยสิ” “หืม?” “ฉนั ไมไ่ ดส้ นทิ กบั นายขนาดนน้ั คงไมเ่ อาเรอื่ งนายไปลอ้ หรอก” ธรณินขยบั น่งั ตะแคงข้างเขา้ หา “ว่าไง” “คือ...” “แล้วแต่นะ” อนลปล่อยเวลาให้ตัวเองตัดสินใจ สมองเอาแต่บอกว่ามันไม่ ควรแล้วก็ไม่เหมาะสมเลยสกั นดิ คุณเขาเป็นเจ้านาย ส่วนเขาเปน็ แค่ ~ อ่นุ ไอของดนิ ~

43 ลูกจ้าง แค่ลดตัวมาน่ังคุยด้วยก็ถือเป็นโชคดีแล้ว แต่หัวใจดันคิดตรง กนั ขา้ ม เขาขยบั นงั่ ในทา่ เดยี วกบั อกี ฝา่ ย หนั หนา้ เขา้ หา มองลกึ เขา้ ไป ในตา “พอ่ ...” ธรณินไมไ่ ด้พูดโต้ตอบ เขาทำ� เพยี งนั่งรบั ฟังเฉยๆ เทา่ นั้น “อนุ่ สอบชงิ ทุนมหา’ลัยไดแ้ ล้วนะครับ เต็มจำ� นวนเลย ตอนน้ี อุ่นท�ำงานหาเงิน ตอนเชา้ อนุ่ เขน็ ผกั ท่ีตลาด ตอนเย็นอนุ่ ทำ� งานรา้ น อาหาร เสารอ์ าทิตย์อ่นุ ไปลา้ งรถทีค่ าร์แคร์ของลงุ ชัย ตอนแรกลงุ เขา ไม่รับเพราะอุ่นตัวเล็ก คิดว่าคงไม่มีแรง แต่เพราะเห็นว่าเป็นลูกของ พ่อ ลงุ แกเลยเมตตา” “...” “อีกสามปีครง่ึ อุ่นกจ็ ะเรยี นจบ จะหางานดีๆ ทำ� จะซ้ือบา้ นให้ แมต่ ามทเี่ คยสญั ญากบั พอ่ ไว”้ “...” “แตพ่ อ่ ไมร่ ออนุ่ เลย” นำ�้ ตาหยดแรกหยดกระทบมอื ทผ่ี สานอยู่ บนตกั “...” “สุขสันต์วันเกิดนะครับพ่อ” เขาใช้หลังมือปาดน�้ำตา “คิดถึง พอ่ ...นะครับ” คงจะใจด�ำเกินไปหากปล่อยให้เด็กคนนี้ร้องไห้อยู่เพียงล�ำพัง อีกอย่างก่อนออกจากบ้านก็ลืมหยิบผ้าเช็ดหน้ามาด้วย ที่คิดออกคง มที เ่ี ดยี วทีจ่ ะซับน้�ำตาใหไ้ ด้...กค็ ือไหลข่ องเขา ธรณินใชม้ ือรั้งอีกคนเขา้ มาหาอย่างง่ายดาย กดศีรษะของเด็ก ข้ีแยให้ซบลงที่ไหล่กว้าง คร้ังล่าสุดที่ปลอบคนให้หยุดร้องไห้จ�ำไม่ได้ แล้ววา่ เมอื่ ไหร่ คลา้ ยๆ วา่ จะเป็นเดก็ ทีว่ งิ่ มาแล้วหกล้ม ตอนน้ันเปน็ เด็ก ตอนนีก้ ็เป็นเด็กเหมือนกนั กว่าสิบนาทเี สียงสะอ้ืนถงึ เบาลงและหยดุ ลงในที่สดุ อนลขยับ ~ NEERANAN ~

44 ตวั ใหห้ ลดุ จากวงแขนแขง็ แรง นงั่ ตวั ตรงถอยชดิ อกี ฝง่ั เมอ่ื คดิ ไดว้ า่ เผลอ ทำ� อะไรนา่ อายออกไป “ขอโทษนะครับ ผมแยจ่ งั เลย” “สบายใจข้ึนม้ยั ” เขาพยกั หน้า สิ่งทอ่ี ยากบอกพ่อกม็ ีเพยี งเท่านี้ แค่อยากใหเ้ ขา รู้ว่าลูกชายยังคงพยายามอยู่ทุกวัน แม้จะไม่มีพ่อเป็นแรงบันดาลใจ เหมือนเมือ่ กอ่ น “จะกลบั หรอื ยงั เดย๋ี วไปสง่ ” ธรณนิ อาสา ถงึ ตรงนจ้ี ะไมไ่ กลจาก บ้านมาก แต่ยามวิกาลไม่มีใครคอยเป็นหูเป็นตา อันตรายเกิดข้ึนได้ เสมอ หรอื ถา้ ไปถงึ แลว้ โดนไลอ่ อกจากบา้ น เขาจะไดล้ า้ งรถฟรเี พม่ิ อกี สองครงั้ “คุณหนูกลบั ไปกอ่ นเถอะครับ ผมกลบั เองได้” อนลรีบปฏเิ สธ เปน็ พัลวนั รบกวนคณุ เขามาตั้งแต่เม่อื คืนยนั ตอนน้ี คงไม่กล้าแลว้ “ดึกขนาดนท้ี บี่ ้านไมเ่ ป็นหว่ งบา้ งหรือไง” จริงอยู่ว่าไมใ่ ชเ่ ด็กๆ แต่มนั ไม่เกนิ ไปหน่อยหรือไง น่งั กันมาตง้ั นาน ไมเ่ หน็ มีเสยี งโทรศัพท์ ดงั สักนิด ท่ีปา้ นวลวา่ นา่ สงสาร ไม่นกึ เลยว่าจะนา่ สงสารขนาดน้ี “ไม่หรอกครบั ไม่มหี รอกครบั ” จะกลับหรอื ไม่กลบั บา้ นแมย่ งั ไมใ่ ส่ใจเลย ความหว่ งใยงน้ั เหรอ เท่าท่ีสัมผัสได้ครั้งสุดท้ายมันเม่ือไหร่กันนะ อนลเคยอ่อนเพลีย หมดสตทิ โ่ี รงเรยี นจนตอ้ งไปนอนใหน้ ำ้� เกลอื ทโ่ี รงพยาบาล คนื นนั้ ไมไ่ ด้ กลับบ้าน หายไปท้ังคนื กลับมาแม่ยังไม่รู้อะไร เขาเคยคดิ ว่าถ้าลอง หายไป...แบบพอ่ แมจ่ ะรสู้ กึ อะไรบา้ งไหม แตก่ เ็ ปน็ เพยี งความคดิ ชว่ั วบู เท่านั้นเอง “มีสิ” “แมเ่ หรอครบั แมไ่ มห่ ว่ งหรอกครบั ปา่ นนคี้ งเขา้ นอนแลว้ ” หรอื ไม่ก็ลอ้ มวงด่มื กับคนพวกนั้น “บอกวา่ มกี ม็ ี คนทเี่ ปน็ หว่ งนะ่ ...ม”ี เขายำ�้ ทา้ ยประโยคใหแ้ นใ่ จ ~ อุ่นไอของดิน ~

45 “ใครล่ะครับคุณหนู ผมไมเ่ ห็นเคยเจอ” “เดีย๋ วกไ็ ด้เจอ” “...” “ตอนน้ีแค่รเู้ อาไวว้ ่ามคี นเป็นห่วงอยกู่ พ็ อ” ~ NEERANAN ~