เล่มคิดสุดปลายเท้า

สารบญั บทนำ� 11 BEIJING | 105 106 118 เสมด็ | 19 1ส่งิ ตกทอด 130 2 ศรัทธาในส่ิงทไ่ี มเ่ หน็ 140 LAS VEGAS | 37 3 พฤตกิ รรมคนโลก 148 4 อาหาร...คุณหม ี 158 1ยนิ ดตี ้อนรบั ส่ซู นิ ซติ ี ้ 38 5 กำ�แพงมไี วใ้ ห้ปีน 170 2 ความหมายของอสิ รภาพ 76 6 It’s my cup of tea. 3 คนื สุดทา้ ยในเวกสั 94 7 กะลาทโี่ ตขึน้

HONG KONG | 179 ปาย | 275 1ปา้ ยราคา 180 1ปายทำ�ไร 276 2 Verb to Love 288 2 My Box of Chocolates 198 3 เด็กหนอเดก็ 296 3 ไทม์แมชีน 216 บทสง่ ทา้ ย 307 4 กอ่ นความฝนั สดุ ท้าย 232 5 อิจฉา 248

ปล่อยความคดิ ให้ก้าวกระโดดอยา่ งอิสระ ให้ความคิดเราไปให้ไกล ...สดุ ปลายเทา้

บทน�ำ

12 คดิ สดุ ปลายเทา้ ชว่ งเวลาทต่ี น่ื เตน้ ทส่ี ดุ ของการเดนิ ทางทกุ ครง้ั คอื ตอน “Pack กระเปา๋ ” กับ “Unpack กระเป๋า” กอ่ นออกจากบา้ น มนั มที ง้ั ความตน่ื เตน้ ทจ่ี ะไดเ้ จอสงิ่ ทไี่ มเ่ คยเจอ แม้บางครงั้ อาจไมใ่ ช่สถานท่ใี หม่ ไปมาแล้วนับครัง้ ไมถ่ ้วน แต่สายตา ที่มอง ความคดิ ท่ีแลน่ ในหัว บางครง้ั สิง่ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ กลบั ไมใ่ ชอ่ ย่างท่ี เคยเปน็ อกี ตอ่ ไป ประสบการณ์ที่ไดจ้ ะคอ่ ยๆ ป้ันเราคนใหม่ใหต้ ่างไป จากเดมิ เม่ือใกล้เวลาที่ต้องก้าวออกจากประตูท่ีคุ้นเคยไปยังสถานท่ี ท่ีไม่คุ้นตา บางคร้ังส่ิงที่เรายังไม่รู้ก็ท�ำให้ต่ืนเต้นจนแทบนอนไม่หลับ ส่ิงที่เราเตรียมไปในกระเป๋า หนังสือคู่มือสองสามเล่ม แปรงสีฟัน ยาสฟี นั สมดุ บนั ทกึ ขอ้ มลู เดนิ ทาง ใบจองทพี่ กั พาสปอรต์ ตวั๋ เครอ่ื งบนิ รถไฟ รถบสั กล้อง เส้ือผ้า... ลืมอะไรหรอื เปล่านะ นอนคิดไปคดิ มา

โสภณ ศุภมงั่ มี 13 อากาศจะเป็นอยา่ งไรนะ เมืองน้นั ทีอ่ ยากไปมานานจะเป็นอย่างท่ีคดิ หรอื เปล่า อาหารจะอร่อยไหม เมมโมรีการ์ดจะพอหรือเปล่า ฟิลม์ ที่ เอาไปจะถ่ายติดหรือเปล่า จะมีปัญหาในการเข้าเมืองไหม ผู้คนใน บา้ นเมอื งเขาจะใจดหี รอื เปลา่ ... ลมื อะไรหรอื เปลา่ นะ ลปู นรกไดเ้ กดิ ขน้ึ และจะวนอยู่อย่างน้ีจนถึงวันออกเดินทาง แล้วความคิดในหัวก็จะ กลายเป็นแค่ ‘ไปตายเอาดาบหน้าละกัน’ และก้าวขาออกไปนอก ประตบู า้ น เมือ่ สองเท้าก้าวเดนิ ไปข้างหน้า หัวใจดวงน้อยๆ ไดร้ สู้ กึ ถึง ส่ิงแปลกใหม่ ทุกครั้งที่กลับจากการเดินทางโลกใบเล็กๆ ของผมจะ กว้างข้ึนเล็กน้อย ช่วงเวลาท่ีดีอีกช่วงหนึ่งคือตอนเอาของออกจาก กระเปา๋ ผมสงั เกตว่ารปู ทรงของมันมักจะเปลยี่ นไปเสมอ ย่ิงเดนิ ทาง นานกระเปา๋ จะยง่ิ บวมมากขนึ้ นอ้ ยครง้ั นกั ทม่ี นั จะกลบั มาในสภาพเดมิ หรอื นำ�้ หนกั ลดลงระหวา่ งทาง ออกจากบา้ นเมอื่ อาทติ ยก์ อ่ นมนั ยงั เปน็ กระเป๋าหุ่นนางแบบวิกตอเรียส์ซีเคร็ตอยู่ แต่พอวันกลับมันกลายร่าง เปน็ พรติ ตร้ี ถบรรทกุ ไปซะงน้ั ตอ้ งแปลกใจทกุ ครง้ั ทเ่ี ปดิ กระเปา๋ ออกมา วา่ ยัดของพวกนีก้ ลบั มาไดอ้ ย่างไร บ้างของฝากคนอืน่ บา้ งของไม่ฝาก บ้างก็ซ้ือมาฝากแต่อยากได้เองก็เลยไม่ฝาก บ้างก็อยู่ในหมวดหมู่ “เก็บเอามาท�ำไม” บางสว่ นอยูใ่ นจ�ำพวก “รู้งเ้ี กบ็ มามากกว่านีก้ ็ด”ี ตัวผมเองก็คงไม่ต่างจากกระเป๋าในเรื่องของประสบการณ์ ทไี่ ด้รับ (คอื เร่ืองน�ำ้ หนักตัวมันขึน้ ทกุ คร้ังท่เี ดินทางแหละครบั กลบั มา

14 คดิ สดุ ปลายเทา้

โสภณ ศุภมง่ั มี 15 เม่ือไรค่อยไปลดเอาข้างหน้า) สมุดบันทึกของผมเต็มไปด้วยรอย ขดี เขยี นขยกึ ขยอื ทจ่ี ะเรยี กวา่ ภาพวาดกอ็ าจไมเ่ ตม็ ปาก บางครง้ั เมอื่ กลบั มานง่ั ดตู อ้ งเพง่ จนตาปดู กวา่ จะรวู้ า่ วาดอะไรไปบา้ ง ตวั หนงั สอื นแี่ มแ้ ตเ่ ดก็ ประถมยังเขียนสวยกว่า ไก่เขี่ยยังมีระเบียบมากกว่านี้ แต่ทุกอย่าง ท่ีอยู่ในน้ันอัดแน่นไปด้วยความรู้สึก บางครั้งประทับใจจนไม่อยาก กลับบ้าน ท่ามกลางทิวทัศน์ที่สวยงาม ธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่มหัศจรรย์ ตึกรามบ้านช่อง วฒั นธรรมทแ่ี ตกต่าง อาหารทีแ่ ปลกใหม่ ผมไดร้ จู้ ัก เพอ่ื นใหมร่ ะหวา่ งทาง หรอื ไดเ้ ดนิ ไปกบั เพอื่ นเกา่ ทบี่ างทกี ลบั มาเจอกนั อีกครั้งหลังจากเส้นทางชีวิตได้แยกให้ห่างกันหลายปี บางครั้ง ก็มเี ร่อื งน่าเบื่อหน่าย บ่นดา่ คนน้นั คนน้ี ด่าว่าตัวเองกเ็ กดิ ข้นึ บ่อยครง้ั แต่สุดท้ายแล้วพอกลับมานั่งอ่านสมุดบันทึก รอยย้ิมก็ค่อยๆ กลับมา บางอย่างเป็นเร่ืองดี เป็นความทรงจ�ำที่น่าทะนุถนอมก็เก็บเอาไว้ ใตห้ มอน เผอ่ื บางทคี ลน่ื ลมปญั หาโถมเขา้ ใสช่ วี ติ เกดิ เรอ่ื งไมด่ ี บางครงั้ ถงึ ขนั้ เลวรา้ ย กจ็ ะไดห้ ยบิ จบั สง่ิ ทดี่ เี อามาชว่ ย “บรรเทา” ใหช้ ว่ งเวลาแยๆ่ ผา่ นไป และเรียนร้จู ากการหกลม้ ก้าวพลาดเหลา่ นั้น หนังสือเล่มน้ีบันทึกเร่ืองราวต่างๆ ท่ีเท้าสองข้างของผมได้ พาเดินไปต้ังแต่ปี 2008-2012 เหมือนเป็นไดอะรีท่ีผมบันทึกสิ่งท่ีได้ เรยี นรมู้ าระหวา่ งทาง เรอ่ื งราวของมติ รภาพ ณ เกาะเสมด็ ซง่ึ ผมไปกบั เพอ่ื นทโ่ี ตมา ดว้ ยกัน ปีต่อมาได้ไปเดนิ เลน่ อยูท่ ่ามกลางคนแปลกหนา้ หลายชนชาติ

16 คิดสดุ ปลายเท้า ในโอเอซิสกลางทะเลทรายอย่างเมืองลาสเวกัส สหรัฐอเมริกา (ซ่ึงรอบนอกมันไม่มีอะไรเลยนอกจากทะเลทรายเวิ้งว้างกับ ตน้ กระบองเพชร) หลงั จากนนั้ ไดไ้ ปเหน็ ประเทศจนี บา้ นเกดิ ของอากง ที่อพยพหอบเสื่อผืนหมอนใบเข้ามาเมืองไทย ได้เดินแข่งกับ คุณลุงผมขาวขึ้นก�ำแพงเมืองจีน ไปดูโชว์ชงชาที่สุดแสนจะต่ืนเต้น ได้เปิดโลกของตัวเองให้กว้างข้ึน เข้าใจความแตกต่างระหว่าง วฒั นธรรมมากขน้ึ ปถี ดั มาผมแบก็ แพก็ ไปเกาะฮอ่ งกงโดยไมบ่ อกทบี่ า้ น เพ่ือไปตามหาบางอย่าง ได้น่ังคุยเป็นเพื่อนคุณลุงร้านขายอุปกรณ์ กล้องถ่ายรูป แต่สุดท้ายกลายเป็นผมเองที่ได้เติมพลังแห่งความฝัน ใหท้ �ำสิง่ ทีต่ วั เองรกั จนการเดนิ ทางสดุ ทา้ ยของปี 2012 คอื การไปปาย เพื่อพักจากงานที่คร�่ำเคร่ง ไปเดินเล่นบนถนนคนเดินช่วงปลายฝน ต้นหนาว ผู้คนไม่แออัด ยามเช้ามีหมอกบางๆ ลอยอยู่ในอากาศ ตกกลางคืนมีเสยี งละอองฝนคอยกล่อมนอน เม่อื ไดอ้ า่ นหนงั สือเลม่ น้ี ผมเชอื่ ว่าไมใ่ ชผ่ ู้อ่านทุกคนท่ีจะคิด เหมือนผม ความคิดของเราอาจจะแตกต่างกันเนื่องจากประสบการณ์ ที่ต่างกัน อีกสิบปีข้างหน้าผมอาจไม่คิดแบบที่ผมเขียนน้ีแล้วก็ได้ นี่เองคงเป็นอกี หนึ่งความสวยงามของการเดินทางที่หลายคนหลงใหล การเดินทางส�ำหรับผมไม่ใช่แค่การไปเท่ียว ไปกิน ถ่ายรูป ลงโซเชียลอวดเพื่อน การเดินทางน้ันท�ำให้ความคิดพัฒนาไปกว่าที่ เปน็ อยู่ กา้ วขา้ มเสน้ กรอบทถี่ กู ขดี เอาไวโ้ ดยสงั คม หนา้ ทก่ี ารงานทเี่ ราท�ำ

โสภณ ศภุ มัง่ มี 17 ครอบครวั ทเ่ี ราเตบิ โตมา กลมุ่ เพอื่ นทแ่ี ฮงเอาตก์ นั ทกุ วนั หยดุ สดุ สปั ดาห์ ออกจากจุดเดิมๆ ในออฟฟิศส่ีเหล่ียมท่ีนั่งท�ำงาน 8 ชั่วโมง ห้องที่ ไวซ้ กุ หวั นอน ใหข้ าสองขา้ งทยี่ งั มแี รงพอทจ่ี ะกา้ วไปขา้ งหนา้ เรว็ หรอื ชา้ แล้วแตแ่ รงกาย ไปทีไ่ หนแลว้ แตแ่ รงใจ ...ระหว่างท่ีก้าวเดินน้ันผมตระหนักว่า แม้ “ความคิด” กับ “ฝีเท้า” อาจเริ่มต้นเคล่ือนไหวในจังหวะเดียวกัน แต่บ่อยคร้ัง “ความคดิ ” กพ็ าผมไปไกลกวา่ สองขากา้ วหรอื สมองคาดเดาเอาไวม้ าก ผมไม่มีปัญหาอะไรกับมัน ปล่อยให้ความคิดน้ันก้าวกระโดดอย่าง อิสระ มีความสุขไร้ข้อผูกมัด เป็นตัวเราเอง ไปให้ไกลเท่าที่มัน สามารถจะไปได้ ใหค้ วามคดิ ของเราไปให้ไกล...สดุ ปลายเทา้

ไม่เสรจ็ นะ ...ไมเ่ สร็จ

เสมด็

20 คิดสดุ ปลายเทา้ ยอ้ นหลังไปเมอื่ ประมาณ 7-8 ปีกอ่ น ช่วงปี 2008 ตอนนน้ั ผมยงั เป็น พนกั งานกนิ เงินเดอื นทส่ี หรฐั อเมริกา ในบรษิ ัทไอทยี กั ษใ์ หญ่แห่งหน่ึง ณ เมอื งซแี อตเทลิ ทกุ ปผี มจะกลบั บา้ นอยา่ งนอ้ ยกป็ ระมาณ 2 อาทติ ย์ ถึง 1 เดอื นเหมือนเด็กนกั เรยี นต่างประเทศทุกคน แล้วแต่ว่ามีวนั หยุด เหลือเยอะแค่ไหน บรษิ ทั ทผี่ มท�ำงานไมค่ อ่ ยเครง่ เรอื่ งนเี้ ทา่ ไร พนกั งานสามารถ เกบ็ วนั หยุดจากปีกอ่ นมาใช้ปีน้ไี ด้ ปกตหิ ยดุ ได้ปลี ะ 2 อาทติ ย์ ไม่รวม ลาป่วยนะครับ ซึ่งลาป่วยก็น่าจะประมาณ 2 อาทิตย์เหมือนกัน เปน็ บรษิ ทั ทใี่ หอ้ สิ ระในการบรหิ ารวนั หยดุ อยา่ งมาก แตถ่ า้ งานไมเ่ สรจ็ ก็โดนเฉ่งออกกันง่ายๆ ถือเป็นท้ังข้อดีและข้อเสียในเวลาเดียวกัน ดีส�ำหรับคนที่มีความรับผิดชอบ และไม่ดีส�ำหรับคนท่ีชอบพอกดินที่ หางหมู โชคดที ผ่ี มเขา้ ขา่ ยพวกแรกมากกวา่ พวกหลงั หวั หนา้ เลยไมค่ อ่ ย เรอื่ งมากเวลาผมอยากกลับบา้ นนานๆ

โสภณ ศุภมั่งมี 21 บางครงั้ กลบั บา้ นนานเปน็ เดอื น กลบั ไปอกี ทพี ดู ภาษาองั กฤษ แบบลิ้นแข็งๆ ก็มี ระหว่างอยู่เมืองไทยหัวหน้าจะคอยเมลถามงาน เลก็ ๆ นอ้ ยๆ ตรงนที้ �ำอยา่ งไร ตดิ ตอ่ ใครไวก้ อ่ นไป แตก่ ไ็ มไ่ ดถ้ งึ เรยี กตวั กลับด่วน อาจจะมีแซวๆ บ้างว่า “มึงยังจะกลับมาท�ำงานใช่มั้ย” ต่อดว้ ย “ฮ่าๆๆ” ไมแ่ นใ่ จว่าแซวหรอื แอบประชด จิกกัดกันแน่ อยา่ งไรกแ็ ลว้ แต่ ผมคดิ วา่ เขาเขา้ ใจคนทม่ี าจากตา่ งประเทศ วา่ อยากจะกลบั บา้ นนานๆ เลยไม่ได้วา่ อะไร กลบั บา้ นคราวหนง่ึ ผมคดิ ไวว้ า่ อยากหนไี ปพกั รอ้ นทท่ี ะเลไทย ก่อนกลับข้ึนเชียงใหม่ เพราะถ้าถึงเชียงใหม่แล้ว ผมรู้ว่าคงอยากอยู่ แค่ทีบ่ า้ น ใชเ้ วลาอยใู่ กลๆ้ เต่ียกับแม่ ไม่ออกไปไหน กอ่ นกลบั ผมเลยคยุ เอม็ เอสเอน็ (MSN) กบั เพอ่ื นสนทิ คนหนงึ่ ทเ่ี มอื งไทย ยงั จ�ำกนั ไดใ้ ชไ่ หมครบั โปรแกรมแชตทม่ี มี ากอ่ น วอตสแ์ อป (whatsapp) ไลน์ (line) เฟซบกุ๊ (facebook) ไอต้ วั เขยี วๆ ทคี่ อมพวิ เตอร์ ทกุ เครอื่ งตอ้ งมี ทกั มนั ไปวา่ “เฮย้ ...ไปเทย่ี วทะเลกนั ปะ” มนั บอก “เออ่ ...ปะ” ใจงา่ ยมากครับ ไมม่ คี วามคดิ ท่วี า่ จะถามกอ่ นวา่ เม่ือไร ไปกันอยา่ งไร นอนท่ไี หน ใช้เงนิ เท่าไร ไปกับใคร และส�ำคญั ทสี่ ดุ “ทะเลไหน” การคยุ เอ็มกเ็ กดิ ขึ้นตอ่ ไป (สรรพนามสมยั พอ่ ขุน คงิ = แก ฮา = กู ศัพท์เหนอื มว่ น = สนกุ งาม = สวย) โสภณ : คงิ ไปแอ่วทะเลปะ ไอโ้ อ ๋ : เอ่อ...ปะ

22 คิดสุดปลายเท้า ไอโ้ อ ๋ : แล้วคิงจะไปไหน โสภณ : เอ่อ นนั่ ดิ ไปไหนดวี ะ ไอโ้ อ๋ : คงิ เคยไปเสมด็ มย้ั โสภณ : ไม่เคย ม่วนก่อ งามก่อ ไอโ้ อ๋ : งามอยๆู่ ฮาเคยไปกะเพอ่ื น ไปงา่ ย นงั่ เรอื แปบ๊ เดยี ว ก็ถึง โสภณ : โอเค งัน้ ไปกอ่ ไป คิงเคยไป ง้นั เดย๋ี วฮาตาม ไอโ้ อ๋ : โอเค งั้นสัก 3 วนั 2 คนื นะ โสภณ : โอเค แลว้ คงิ เป็นยังไงบา้ ง สบายดี ไอโ้ อ ๋ : อืม สบายดี แล้วมนั ก็เงียบไปนานมาก กลับมาอกี ทพี รอ้ มระเบดิ ลกู ใหญ่ ในมือ ไอ้โอ ๋ : คิง...มเี ร่อื งจะบอก โสภณ : วา่ ไง ปรกึ ษาไดท้ กุ เรอ่ื ง วา่ มา (เริม่ ไมส่ บายใจ วา่ แมง่ เปน็ ไรหรือเปลา่ วะ) ไอโ้ อ๋ : ฮาเปน็ เกย์... เกดิ อาการเงยี บสงดั ถา้ จง้ิ หรดี ตดตอนนน้ั คงเสยี งดงั เหมอื น ระเบิดลง ถ้าเป็นฉากในการ์ตูนคงประมาณว่าถ่ายมาจากข้างหลัง ผมน่ังหน้าคอมมืดๆ อยู่ในห้องคนเดียว มีอีกาสีด�ำบินผ่านบนหัว ตามมาดว้ ย “...” ก้า ก้า กา้ เหง่ือเมด็ ใหญย่ ้อยลงมาขา้ งหลังหัว

โสภณ ศุภมงั่ มี 23 โสภณ : เออ่ ...เรื่องน้ีฮากอ่ ชว่ ยไมไ่ ด้นะ...แตฮ่ าเชอ่ื ใจคงิ ... ไอ้โอ ๋ : ไอ้เชยี่ ฮาไม่ข่มขืนคงิ หรอก โสภณ : เออ ฮาส้คู นนะเวย้ ไอ้โอ๋ : 55555555 แลว้ เราก็หวั เราะกนั ครบั พูดคยุ กันเรือ่ งอื่นตอ่ ไป พวกผมร้จู ักกันต้งั แต่ ม. 1 ไอ้โอ๋ยา้ ยมาจากโรงเรียนเอกชน อ�ำเภอใกล้เคียง ผมเป็นเด็กท้องถิ่นถือว่าเป็นเจ้าถ่ินก็คงได้ จ�ำได้ดี เลยครบั ว่าผมยงั ล้อมนั เรื่องการใส่กางเกงสงู เกือบหนา้ อก ถุงเทา้ ขาว ยาวเกือบเขา่ ตัวอ้วนๆ ขาวๆ หัวเกรียน สว่ นผม...ก็ไม่ได้ดกี วา่ มันนัก หรอกครับ อ้วนๆ ขาวๆ ตาตี่ ถ้าคิดภาพง่ายๆ ก็คือตราสินค้าซีอิ๊ว เด็กสมบรู ณ์ แบบนน้ั เลยครับ พวกเราสนทิ กันอยา่ งรวดเร็ว มนั ชอบมาเลน่ ท่ีบา้ น ตอนน้ัน บา้ นผมถอื วา่ เป็นแหล่งรวมเด็กคล้ายๆ สนามเดก็ เลน่ พอถงึ วนั เสาร์ อาทิตย์ เก้าโมงเช้าไม่เกินสิบโมงครับเพ่ือนๆ มากันละ พ่อแม่เด็ก คนไหนมธี รุ ะกเ็ อาลกู มาหยอ่ นไวท้ บี่ า้ นผมได้ มเี กมใหเ้ ลน่ มอี าหารใหก้ นิ ตอนเย็นๆ ก็ค่อยมารับเหมือนเป็นท่ีรับเล้ียงเด็ก ผมก็เลยเป็นคน มีเพ่ือนเยอะ เปล่ียนกันไปสลับกันมาทุกอาทิตย์ บางคนนานๆ มาที บางคนมาทุกอาทิตย์ เด็กบางคนวันเสาร์พกหมอนกับผ้าห่มมานอน ทบี่ า้ นผมเลยก็มคี รับ มันเป็นช่วงเวลาทส่ี นุก ได้เจอเพ่อื น ได้เล่นกัน ทะเลาะกนั บา้ งครับแตไ่ มน่ านกค็ ืนดี กลบั มาเลน่ ด้วยกนั อกี

24 คดิ สุดปลายเท้า ไอโ้ อเ๋ ปน็ อยา่ งหลงั ครบั แรกๆ มนั แฝงตวั มากบั เพอ่ื นคนหนงึ่ ชื่อเอ๋ เอ๋เป็นขาประจ�ำบ้านเลี้ยงเด็กแห่งนี้เหมือนกัน มาอาทิตย์ เว้นอาทิตย์ แรกๆ โอ๋ก็ตามมา เอ๋มา โอ๋ก็มา ต่อมาเอ๋ไม่มา โอ๋ก็ ยังมา หลังๆ โอ๋มานอนคืนวันเสาร์ อาทิตย์ค่อยกลับ มันบอกผมว่า ถา้ กลบั วนั เสารเ์ ดยี๋ ววนั อาทติ ยก์ ต็ อ้ งมาอกี ไหนๆ กไ็ หนๆ นอนทนี่ แ่ี หละ มนั เรยี กเตย่ี กบั แมผ่ มวา่ “เตย่ี กบั แม”่ ผมเรยี กพอ่ กบั แมโ่ อว๋ า่ “พอ่ กบั แม”่ เหมือนกัน ทกุ คนในครอบครวั ผมรักมนั เหมือนลูกเหมอื นพี่น้องอกี คน อาจจะเป็นเพราะมันพูดง่าย ไม่วู่วาม คอยเตือนผมเวลาผมใจร้อน ท�ำอะไรผลีผลาม เตี่ยกับแม่เลยขอให้มันดูแลผมตลอด เวลาผม จะไปไหน บอกเขาว่าไอโ้ อ๋ไปด้วย เขาก็จะร้สู ึกอุน่ ใจขน้ึ มานดิ หนอ่ ย โตมาพวกเราก็ยงั สนิทกันครับ ม. ต้น ถงึ ม. ปลาย เล่นกฬี า ดว้ ยกนั เลน่ บาส วอลเลยบ์ อล (ทจี่ รงิ ผมควรจะรสู้ กึ เอะใจวา่ มนั เปน็ เกย์ ตั้งแต่มันเล่นวอลเลย์บอลเก่งมากแล้วนะ) ฟุตบอล ปิงปอง ฯลฯ เรียน รด. ด้วยกัน ไปเข้าค่ายด้วยกันหลายคร้ัง แซวผู้หญิงด้วยกัน ก็มีครับ (ตอนนั้นมันคงยังไม่รู้ตัว) มีปัญหาอะไรก็คุยกันตลอด มนั มแี ฟน (ตอนนน้ั เปน็ ผหู้ ญงิ ) มนั กม็ าบอก ทกุ อยา่ งไมเ่ คยเปน็ ความลบั และวันนน้ั ที่มันตดั สินใจบอกผม มันก็คงรลู้ ะว่าอยา่ งไรผมกร็ บั ได้ ช่วงปี 2008 การเปิดตัวบอกใครว่าตัวเองเป็นเกย์ยังไม่ใช่ เรอื่ งงา่ ยเหมอื นตอนนี้ ถงึ บางคนจะบอกวา่ ตอนนกี้ ย็ งั มกี ระแสตอ่ ตา้ น เกยอ์ ยู่ แตส่ มยั กอ่ นนน้ั มนั มากกวา่ เยอะครบั ตอนผมเรยี นประถมเคยมี เพ่ือนเป็นกะเทยอยู่เหมือนกัน ผมรู้สึกว่าเขาก็ไม่ได้มีอะไรแปลก ตอนแรกๆ ไม่รู้หรอกว่ามันเป็น เห็นเพ่ือนคนอื่นล้อว่ามันกระตุ้ง

โสภณ ศภุ มัง่ มี 25 คงทำ�นองเดยี วกบั น�้ำ ทะเลท่ยี ังคงความเคม็ เอาไว้ ไม่ว่าจะผา่ นไปสิบปี ย่สี บิ ปี มิตรภาพสวยงามท่ีถูกสร้างข้ึนมา ไมม่ ีทางท่เี วลาจะมาลบเลอื นใหห้ ายไปได้

26 คดิ สุดปลายเทา้ ตอนนัง่ รถบสั จากเอกมัยไปทา่ เรือบา้ นเพ

โสภณ ศุภม่งั มี 27 กระติ้ง ชอบแต่งหน้าทาปาก ผมเป็นเด็กก็ไม่รู้หรอกว่าน่ันมันคือ กะเทยนะ งงแตว่ า่ เปน็ ผชู้ ายท�ำไมชอบแบบนี้ มาถามเตยี่ กบั แมท่ บ่ี า้ น เขาก็อธิบายให้ฟังว่าตัวเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงจะเป็นแบบนี้แหละ แล้วเขาก็ถามว่าผมชอบแต่งหน้าทาปากไหม คงแอบสงสัยว่าลูกกู จะเป็นด้วยหรือเปล่า พอผมบอกว่าไม่ชอบเตี่ยกับแม่คงโล่งใจ พอสมควร แล้วก็ถามผมอีกว่าแล้วเพื่อนท่ีเป็นกะเทยเป็นคนดีไหม ผมบอกวา่ เขากด็ นี ะ เรยี นกด็ ี ไมแ่ กลง้ ใคร แถมยังตลกอีก เตี่ยบอกผมวา่ สงิ่ ท่ผี มเห็นมันเปน็ สิ่งท่ีเขาเป็น เราไปเปลี่ยน ไม่ได้ ถ้าเขาเป็นคนดีก็เป็นเพื่อนเขา อย่าเลิกเป็นเพ่ือนกับเขาเพียง เพราะเขาเป็นอะไร ชาย หญิง หรอื อย่างอน่ื ต้องยอมรับว่าพ่อแม่มีส่วนในพฤติกรรมของเด็กอย่างมาก ครับ ถ้าพ่อแม่คนไหนมีอคติหรือล้อเลียนคนเพศที่สาม ลูกๆ ก็คง ไม่ต่างกัน เหมือนที่เขาบอกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น มันใช้ได้ท้ังใน ทางทด่ี แี ละทางทไ่ี มด่ ี เตย่ี ผมเปน็ คนใจกวา้ งในเรอื่ งพวกนี้ จงึ สอนลกู ๆ ว่าอยา่ ตัดสินคนจากสิง่ ทีเ่ หน็ ภายนอกเทา่ น้นั ก่อนกลับมาจากอเมริกา ผมแอบคิดกังวลเล็กน้อยอยู่ เหมอื นกนั วา่ ไอโ้ อม๋ นั จะเปลยี่ นไปไหม มนั จะแอบเปน็ หญงิ มากขนึ้ ไหม คือตอนน้ันไม่รู้เลยว่ามันเป็นอย่างไรจนกระทั่งถึงวันเดินทางครับ ผมกลบั มาจากอเมริกา ไอ้โอ๋ท�ำงานเปน็ พนักงานธนาคาร มนั ประจ�ำ อยู่ทส่ี นามบนิ สุวรรณภมู อิ ยแู่ ลว้ เลยมายืนรอรบั ผมท่ีหนา้ ประตูเลย

28 คิดสุดปลายเท้า มนั ดผู อมลงจากตอนทเี่ ราเจอกนั ครง้ั ลา่ สดุ ใสส่ ทู พนกั งานแบงก์ มารบั ท�ำผมตง้ั มาเลย แตเ่ หน็ มแี อบทาแปง้ ดว้ ยเลก็ นอ้ ย ผมเดนิ เขา้ ไป กอดมันเหมือนเพื่อนที่ไม่เจอกันมานานอย่างไม่ลังเล ก่อนจะกระซิบ ข้างหมู นั ว่า “ถ้าจบั ตดู กู มงึ โดนเตะแน”่ “ไอ้เชีย่ ...” ไอ้โอ๋ตอบ แลว้ เรากห็ วั เราะกนั ครบั มนั ไมม่ อี ะไรเลย ความรสู้ กึ เหมอื นเดมิ ทกุ อยา่ ง มนั อาจจะเปน็ เกย์ เกง้ กวาง ชะนี อะไรกต็ าม แตอ่ ยา่ งไรกค็ อื เพื่อนที่โตมาด้วยกัน มันเป็นคนท่ีเห็นผมร้องไห้บ่อยที่สุด เป็นคนท่ี คอยดึงผมไว้ตอนผมจะว่งิ ไปต่อยคนอื่น เปน็ คนที่คยุ กับผู้หญิงใหเ้ วลา ผมไม่กล้า เปน็ คนที่เซ็ตลกู วอลเลย์ให้ผมตบ เป็นคนท่ีคุยด้วยตอนผม รู้สึกแย่ สอบตก ไดค้ ะแนนห่วย นนิ ทาครทู ่โี รงเรียน โดดเรียนดว้ ยกัน ออกไปซื้อสม้ ต�ำมากิน เลน่ บาสตอนโรงเรียนเลกิ วง่ิ หนีหมาดุด้วยกนั มันจะเปน็ อะไรได้ ถ้าไมใ่ ช่ “เพอ่ื นตาย” ของผม คนื นัน้ ผมไปนอนพักทห่ี ้องมนั พวกเราต้มมามา่ กิน น่งั ดูทีวี คุยกันเรื่อยเปื่อยจนดึก ผมถามมันว่ารู้ตัวได้อย่างไรว่าตัวเองเป็นเกย์ มันบอกว่ารู้ตอนเรียนมหาวิทยาลัยแต่ไม่กล้าบอก กลัวผมจะรับไม่ได้ ผมเขกหัวมันไปทีก่อนบอกว่า “คิงน่าจะรู้จักฮามากกว่านี้นะ” มันว่า “ฮาก็คิดอย่างน้ันแหละ แต่ก็กังวลว่าจะเสียเพ่ือนท่ีดีไป” ผมบอกว่า “ถา้ ฮาเปน็ เพือ่ นท่ีดีจริง ฮาจะไม่เลิกคบคิงเพราะเหตุผลแคน่ ้ันหรอก” หลงั จากกนิ เสรจ็ ลา้ งถว้ ยลา้ งชามเรยี บรอ้ ย พวกเรากห็ ลบั ไป ผมหลบั

โสภณ ศภุ มัง่ มี 29 ไอโ้ อก๋ ำ�ลงั เส่ยี งเอามอื ถอื ไปถ่ายรปู เกบ็ บรรยากาศทะเลเสม็ดเอาไว้

30 คดิ สดุ ปลายเท้า เหมอื นตายเพราะเหนอื่ ยจากการเดนิ ทาง แตต่ นื่ เชา้ มากเพราะนาฬกิ า ในตวั ยงั เปน็ เวลาของประเทศอเมรกิ า ไอโ้ อก๋ ต็ อ้ งแหกขต้ี าตน่ื มากบั ผม อย่างทรมาน ผมกบั ไอโ้ ออ๋ อกเดนิ ทางไปสถานขี นสง่ เอกมยั แตเ่ ช้า กระเปา๋ เป้คนละใบ ซื้อตั๋วรถบัสจากเอกมัยไปท่าเรือบ้านเพ พวกเราไม่ได้ จองหอ้ งพักกนั ลว่ งหน้า ไม่มกี ารก�ำหนดว่าจะไปท�ำอะไร ไปไหนบ้าง เปน็ การเดนิ ทางทไ่ี มม่ แี ผนการ กะวา่ เจออะไรอยากท�ำกท็ �ำ อยากหลบั ก็หลับ อยากออกไปเท่ยี วกไ็ ป พวกผมเดนิ ทางมาถงึ ทา่ เรอื บา้ นเพ เจอเอเจนซโี รงแรมนงั่ รอ ลกู คา้ กอ่ นขน้ึ เรอื เขาถามวา่ มหี อ้ งพกั หรอื ยงั พอรวู้ า่ พวกเราไมไ่ ดจ้ องมา ก็เอาสมุดภาพเหมือนเป็นอัลบัมรูปของโรงแรมต่างๆ มาให้ดู มีทั้ง หอ้ งแบบพัดลมราคาถูกคืนละไม่กรี่ อ้ ย จนถึงแบบมีแอรร์ าคาพนั นิดๆ พวกผมเลือกแบบพดั ลม เอาราคาถกู เข้าว่า พอถงึ ตอนเลือกโลเคชนั จะไปอา่ วพรา้ วกก็ ลวั คนเยอะ เดยี๋ วจะร�ำคาญจนไมไ่ ดน้ อน พค่ี นขายกว็ า่ ง้ันไปนอนที่อา่ วแสงเทยี น ถา้ ชอบเงียบๆ ตอ้ งทน่ี ่ี หาดกส็ วยโอเคอยู่ ไมแ่ นใ่ จวา่ เขาอยากขายหรอื แนะดว้ ยความหวงั ดี แตพ่ วกเรา ใสซื่อครบั เลยตกลงจองหอ้ งพกั สองคืนบนอ่าวแสงเทียนไป พ่ีเอเจนซีโทร. ไปหาโรงแรม ถามว่าห้องพักยังมีอยู่ไหม คอนเฟิร์มกันเสร็จเรียบร้อย จ่ายเงิน ได้ใบเสร็จมาเป็นหลักฐาน จะเรียกว่าหลกั ฐานกค็ งไมใ่ ช่เสยี ทีเดยี ว ความจริงมนั เป็นกระดาษจด เบอรโ์ รงแรมครบั ตอนนั้นถ้าโดนหลอกเอาเงิน พวกผมกเ็ ป็นเหยอ่ื ที่ หมเู รียกพ่มี าก บนใบเสร็จไมม่ เี บอร์คนขายหรอื อะไรสักอยา่ ง

โสภณ ศุภมงั่ มี 31 เม่ือทุกอย่างพร้อมเราก็ลงเรือจากบ้านเพ ไปถึงเสม็ด ตอนสายๆ สงิ่ ทตี่ อ้ งท�ำตอ่ ไปคอื ไปตอ่ ราคาเชา่ รถมอเตอรไ์ ซค์ ตรงทา่ เรอื หาดทรายแกว้ ทเี่ รามาถงึ มรี า้ นเยอะมาก เจอรา้ นหนงึ่ รถดใู หมๆ่ ตดิ ราคา ไว้ประมาณ 150 บาทตอ่ วัน พวกเราต่อรองขอเป็น 3 วัน 300 ได้ไหม เพราะเรามาก็สายๆ แล้ว วันกลบั ก็กลับบา่ ยๆ คิดจรงิ ๆ เป็น 2 วนั เทา่ นนั้ เอง เจา้ ของรา้ นก็น่ารกั ดีครับ ไมค่ ิดมาก บอกว่าโอเค 3 วนั 300 บาท เขาถา่ ยเอกสารบัตรประชาชนเราเอาไว้เรียบร้อย บอกใหเ้ ลอื ก รถเลย คนั ไหนก็ได้ ยกเว้นรถวิบาก ATV คันทีผ่ มแอบเล็งไวเ้ พราะดู น่าสนกุ ถ้าเขาไมพ่ ดู ขึ้นมาผมคงขับ ATV ออกไปแล้ว เราเลอื กรถฮอนดา้ ดรมี ธรรมดา เชก็ ดนู ำ�้ มนั เตม็ ถงั พรอ้ มออก เดินทางไปอา่ วแสงเทียนกนั แลว้ ครับ ถนนบนเกาะเสม็ดมีบางส่วนลาดยางแล้ว บางส่วนเป็น ถนนลกู รัง เปน็ หลุมเปน็ บอ่ เนินชนั ก็มบี า้ ง ไอโ้ อข๋ ่ีมอเตอรไ์ ซค์ไดแ้ ข็ง แขง่ กบั พว่ี นิ มอเตอรไ์ ซคไ์ ดส้ บาย หนา้ ทขี่ บั รถเปน็ ของมนั อยา่ งเบด็ เสรจ็ ส่วนผมเป็นลูกนอ้ ง นง่ั ท้าย แมนมาก มนั ขีอ่ ยา่ งไมห่ วน่ั เกรงส่ิงใด หลุมเลก็ หลมุ ใหญ่ มันไม่หวนั่ หลบซา้ ย หลบขวา ลงหลมุ บา้ ง ถา้ มโี ทรศพั ทเ์ ขา้ มามนั กเ็ อามอื ซา้ ยรบั มอื ขวาบดิ คนั เรง่ ตอ่ ได้ คอื ทจ่ี รงิ รสู้ กึ วา่ มงึ จอดกอ่ นกไ็ ดน้ ะ กยู งั ไมอ่ ยาก เอาชีวิตมาทง้ิ ทีน่ ี่

32 คดิ สดุ ปลายเท้า รสู้ กึ เหมอื นจะเมารถมอเตอรไ์ ซคม์ ากกวา่ เมาเรอื ทน่ี งั่ มาเมอื่ กี้ เสยี อกี อาหารทเ่ี พงิ่ กนิ ไปตอนกลางวนั กลบั ขน้ึ มาแถวๆ คอหอยอกี รอบ ผมรีบกลืนมันกลับลงไป อึก...แหวะ คิดในใจ แม่งกูโดนหลอกละ ท�ำไมมันไกลจังวะ น่ีกูนั่งรถสะเทือนหลุมมาเกือบย่ีสิบนาทียังไม่ถึง อกี เหรอวะ ไหนบอกไมไ่ กลไงละ่ นกึ วา่ เสมด็ มนั เปน็ เกาะเลก็ ๆ ใหญก่ วา่ ทค่ี ิดแฮะ ผมบ่นในใจอยู่ไม่นานเราก็เล้ียวเข้าไปตามป้ายที่เขียนว่า “อา่ วแสงเทยี น” ครบั จากตรงนขี้ บั ลงเนนิ ไปเรอื่ ยๆ กเ็ จอโรงแรมทเ่ี รา จองไว้ เอาใบจองไปให้เขาดู กลัวเหมือนกนั ว่าเขาจะบอกวา่ “พวกหนู โดนหลอกแลว้ ” แตก่ ไ็ ม่ ทเี่ ขาพดู คอื “มากนั แลว้ เหรอ ก�ำลงั รออยเู่ ลย” ทน่ี จี่ ะเรยี กวา่ เปน็ โรงแรมกค็ งไมถ่ กู ตอ้ งนกั เปน็ บงั กะโลเลก็ ๆ หรอื บา้ นพกั มากกวา่ ตง้ั อยบู่ นไหลเ่ ขา มที ง้ั แบบทเ่ี หน็ ทะเลแลว้ กท็ อ่ี ยู่ ด้านในเปน็ หลงั ๆ ไม่ติดทะเล เอาไว้ส�ำหรับคนมากนั เป็นครอบครวั พวกเราได้ห้องที่อยู่บนเขานิดหน่อย ต้องเดินขึ้นบันไดไป ไมไ่ กลมากกเ็ จอหอ้ งพกั ของเราครบั เปน็ หอ้ งแบบเตยี งคขู่ นาดประมาณ 5x5 เมตร มีหอ้ งอาบน�้ำในตวั ถือว่าไม่ใหญ่มากแตก่ พ็ อแล้วครับ พวกผมเอากระเปา๋ โยนขึ้นเตียง “กูจองขา้ งนอก” ผมตะโกนข้นึ มา ไอ้โอก๋ ็พูดวา่ “กรู ลู้ ะ ไม่แย่งมงึ หรอก”

โสภณ ศุภม่ังมี 33 ความเป็นเพ่ือน ท่ีนอนมันยังรู้เลยว่าผมชอบนอนตรงไหน พวกผมรีบคว้าผ้าขนหนู เปลี่ยนเสื้อผ้า กล่ินเกลือเค็มๆ ของทะเล มันเชิญชวน ผมอยากจะโดดลงต้ังแต่ตอนท่ีเรามาถึงแล้ว ตอนน้ี ไดเ้ วลาครบั เราสองคนเหลอื แคบ่ อ็ กเซอรต์ วั เดยี วปกปดิ ทอ่ นลา่ งไวไ้ มใ่ ห้ ทเุ รศลกู ตาคนแถวนั้น ยกมอื ขน้ึ ทง้ั สองขา้ ง มองหนา้ กนั แลว้ กห็ วั เราะ เราวงิ่ ลงทะเล พร้อมตะโกนออกมาว่า “วู้ๆๆ กูถึงแล้วโว้ย!” ตามมาด้วยเสียง ตมู ... เมอื่ พวกผมวงิ่ กระทบกบั คลน่ื ลกู ใหญ่ กลนื นำ้� ทะเลเข้าไปอกึ หนงึ่ มันยังเค็มเหมือนเดิม พวกเราเหมือนกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง กลับมา เหมอื นตอนกอ่ นผมไปเรยี นต่อทเี่ มืองนอก เวลาที่แสนวเิ ศษ พวกผม ว่ายน�้ำแข่งกันเพ่ือความสนุก ไม่ได้ต้องการผู้ชนะ ใครชนะก็สนุก ใครแพ้ก็สนุก ด�ำผุดด�ำว่ายเหมือนเด็กๆ จ�ำไม่ได้ว่าเวลาผ่านไปนาน แค่ไหน ผมลอยคออยู่ในทะเล คล่ืนพัดตัวผมลอยไปลอยมา รู้สึกตัว เบาเหลอื เกิน ผมแหงนหนา้ ขนึ้ มองฟา้ ปญั หาทงั้ โลกละลายหายไปรวมกบั เกลียวคล่ืน ค่อยๆ หลับตา ฟังเสียงคล่ืนกระทบฝั่ง มีแต่ความสงบ พระอาทติ ยค์ ลอ้ ยตำ�่ ลง ลมพดั เออื่ ยๆ ผา่ นผวิ นำ�้ ทะเล ไมว่ า่ จะผา่ นมา กส่ี บิ ปที ะเลกย็ งั ไมไ่ ดเ้ ปลยี่ นไปเลย กวา้ งใหญส่ ดุ ลกู หลู กู ตาเหมอื นเดมิ ความเค็มคงเดิม และยังคงเป็นสถานที่ท่ีท�ำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย ท�ำใหช้ วี ติ ที่ดูวุน่ วายชา้ ลง เหมือนเขม็ นาฬกิ าหยดุ น่ิง ไรค้ วามหมาย

34 คิดสดุ ปลายเท้า 10 ปีผ่านไป ไอ้โอ๋ยังคงเป็นเพ่อื นรักคนเดมิ

โสภณ ศภุ มง่ั มี 35 ผมหันไปมองไอ้โอ๋ซ่ึงก็ก�ำลังว่ายน้�ำเล่นไปท่ัว แม้ผ่านไป มากกว่าสิบปีแล้วมันก็ยังคงเป็นเด็กตัวอ้วนคนเดิม คนที่ผมเจอเม่ือ ตอน ม. 1 เป็นเดก็ ทีใ่ ส่ถงุ เท้ายาวเกอื บหัวเข่า หัวเกรยี น เดอ๋ ๆ ด๋าๆ เพ่ือนคนท่ีมาเล่นที่บ้านผมในช่วงวันหยุด นอนด้วยกัน กินด้วยกัน โตมาดว้ ยกัน ร้องไหแ้ ละหวั เราะมาด้วยกัน ทุกส่ิงไมไ่ ด้เปล่ยี นไป กค็ งท�ำนองเทยี วกบั นำ้� ทะเลทยี่ งั คงความเคม็ เอาไว้ ไมว่ า่ จะ ผา่ นไปสิบปี ยสี่ บิ ปี ตอนนี้ พรุ่งนี้ หรือวนั ไหน มติ รภาพสวยงามทถ่ี ูก สร้างขึน้ มา ไม่มที างท่เี วลาจะมาลบเลือนให้หายไป มคี นเคยพดู กับผม “A friend is the one who knows everything about you and loves you just the same.” “เพอื่ นคอื คนทรี่ ทู้ กุ อยา่ งเกย่ี วกบั เรา และยงั รกั เราเหมอื นเดมิ ” และตอนน้ีผมก็เข้าใจค�ำพูดน้ันชัดเจนข้ึน ถึงตอนนี้ไอ้โอ๋ จะกลายเปน็ เกย์ หรอื จะผอมลงนดิ หนอ่ ยก็เถอะ ภายนอกอาจเปลี่ยน ไปบ้าง แตผ่ มรูส้ ง่ิ ทีอ่ ยูข่ า้ งในนนั้ ไมไ่ ดเ้ ปลย่ี นไปเลยแม้แตน่ ิดเดยี ว