เรื่องเฉิ่มเชย

บทน�ำ The Crowd Bar “ไอเ้ ห้ยี เอง้ิ !” “มงึ สเิ หยี้ ” หมดั ลนุ่ ๆ กระแทกเขา้ ทมี่ มุ ปากของคนทตี่ ะโกนลน่ั ถึงค�ำว่าไอ้เหี้ยเอ้ิง เจ้าของช่ือเอิ้งอย่างอครากระทืบซ�้ำ ก่อนลากไอ้ เวรนัน่ ออกมานอกรา้ น ร้านท่ีเขากบั มนั เปน็ เจา้ ของร่วมกัน นอกใจ เขาจับได้ คร้ังที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “มึงออกไปให้พ้นร้านกูเลย นะ” “ร้านมึงคนเดียวหรือไง” อีกฝ่ายสวนหมัดกลับเข้าท่ีต�ำแหน่ง เดียวกัน เสียงเพลงท่ีดังกระห่ึมดูเหมือนจะกลบเสียงคนสองคนตีกัน ไว้ไมอ่ ยู่ อครามึนงง สะบัดหวั ไลอ่ าการเจ็บปวดเพราะปากแตก อะดรีนาลีนเขาหลง่ั เพราะโกรธจัด สตินึกคิดเหลอื น้อยเต็มที แหลก–เป็น–แหลก “มึงเอามนั มานอนในท่ขี องกูไดย้ ังไง สันดาน!” “ก็เพราะมงึ เป็นอย่างงี้ไงเอิง้ กเู อาไม่ลง!” ~ นทกร ~

8 “กูเป็นยังไงมึงพูดมาดิ พูดมา!” อคราตรงเข้ากระชากคอคน ตรงหนา้ ดวงตาร้อนผ่าวแดงก่�ำ เสน้ ผมเปียกชื้นไปดว้ ยเหงือ่ ปรกไป ทั่วหนา้ ผากไดร้ ปู เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้�ำว่าใครยกโทรศัพท์มาอัดคลิปบันทึกภาพ เขาไว้ รวมถึงไมไ่ ดส้ นใจวา่ ใครก�ำลงั มองอย่ดู ้วย “มงึ ไม่นา่ รัก” “...” เขาเงียบนิ่งเป็นค�ำตอบ มองไล่รอยสักที่ท่อนแขน เสื้อ กล้ามสีด�ำเว้าแขนลึกท�ำให้เห็นว่าลวดลายเริ่มต้นตั้งแต่หัวไหล่จนถึง ปลายนิ้ว มัดกล้ามท่ัวร่างกายดูสมบูรณ์มีพละก�ำลัง ตอกย�้ำค�ำว่า ไม่น่ารักด้วยการใส่จวิ ฯสเี งินเล็กๆ ทปี่ กี จมกู ข้างซ้าย “กอู ยากได้แฟนตัวเลก็ ๆ ไม่เอาตัวเทา่ ควายแบบมึง” “ไมใ่ ชเ่ หตผุ ลทม่ี งึ สมควรนอกใจกเู ลยเวย้ บอมบ์ อกี อยา่ ง...สาม ปที แี่ ลว้ มงึ ไมไ่ ดพ้ ดู กบั กแู บบนี้ มงึ บอกมงึ ชอบทก่ี เู ปน็ กู มงึ ไมร่ กั กแู ลว้ มากกว่า ปากหมาๆ ของมึงถึงพูดออกมาแบบน้ี” มันจุกไปหมดจน รู้สึกว่าร่างกายไร้เร่ียวแรง อคราคลายมือออกจากการก�ำคอเส้ือ อีกฝ่าย แล้วผลักใหม้ ันเซไปด้านหลัง “เลิกกับกไู ด้ แต่กูขอถาม ร้าน... ที่เราสรา้ งมาด้วยกันละ่ มึงจะเอายงั ไง” “กจู ะถอนหุ้นออกไป มึงกท็ ำ� ของมงึ ไปคนเดยี ว” “แม่งเอ๊ย!” สิ้นสุดความอดทนส�ำหรับคืนน้ี อคราคิดว่าตัวเอง ไมใ่ ชค่ นบอบบางถงึ ขนาดจะนง่ั ร้องไห้ฟมู ฟายเมอ่ื ถกู คนรักนอกใจ เขาคว้าขวดเบียร์ทุบกับโต๊ะไม้จนมันแตกออกเป็นเสี่ยง ก�ำลัง จะหนั ปลายแหลมไปขม่ ขทู่ งั้ ผวั เกา่ และชรู้ กั ทแ่ี อบใชพ้ นื้ ทเี่ ตยี งของเขา ร่วมรักกนั ไม่ไดต้ ง้ั ใจจะแทงจรงิ ๆ แค่จะขู่ให้ไม่กล้ากลับมาเหยียบทรี่ ้านอีก แตเ่ หมอื น ‘ผวั เกา่ ’ อยา่ งบอมบจ์ ะไวกวา่ มนั ควา้ เกา้ อแ้ี ลว้ ฟาด เขาเตม็ แรงชัง โลกมืดดบั ...จบแลว้ ร้านเรา The Crowd Bar ~ เฉมิ่ เชย ~

9 “เอ้งิ มึงจะนอนอกี นานมั้ย กูต้องไปทำ� งานตอ่ ” “อื้อ” “เอ้งิ ถ้ามึงไม่ตื่นมาคยุ กบั กู กจู บั มงึ ท�ำผวั จริงๆ นะ” “กูถกู ผัวทงิ้ อย่างเดียวกเ็ หยี้ แล้วปะ ถ้าตอ้ งเป็นผวั มงึ อกี กวู า่ กู ฆ่าตัวตายดีกว่า” อันที่จริงอคราต่ืนตั้งแต่ได้ยินเสียงประตูห้องนอน ถูกเปิดออก ท่ีช้ันสามของร้านถูกจัดเป็นห้องนอน ประตูไม่เคยล็อก ค่อนขา้ งโอเพ่นสำ� หรบั เพื่อนฝงู โดยเฉพาะอินกทีก่ ำ� ลังสับส้นสงู เข้ามา รองเท้าก็ไม่ถอด เวร! “ซอื้ ข้าวตม้ มาฝาก ไดข้ า่ ววา่ ถูกผัวตีจนหมอบ เดก็ ในรา้ นต้อง ห้วิ ข้ึนมาตายขา้ งบน ดูดิหน้าหล่อๆ แหกหมดแล้วเนีย่ ” “สาระแน” “ใคร?” “มึงสิ อยู่สองคนจะให้ด่าใคร” อคราลุกข้ึนน่ัง แอร์เย็นฉ่�ำไม่ ระคายผิว เขาถอดเสื้อกล้ามตัวเดียวตัวเดิมกับที่ใส่เมื่อคืนออกทาง ศรี ษะ รปู รา่ งบึกบนึ ถูกจบั จ้องไมว่ างตา แน่ละ ว่าไม่ใช่เพราะอารมณพ์ ิศวาส น่าจะเพราะรอยชำ�้ ขนาด ใหญบ่ นหน้าทอ้ งไรไ้ ขมนั “ไปแจ้งความม้ยั มงึ ” “ช่างเหอะ กกู ็ตีมัน ผิดทั้งค่”ู “แล้วไอ้บอมบ์มันไปอยู่ไหนแล้วอะ” นริษานั่งลงตรงข้างเตียง นว้ิ แตะเขา้ ที่รอยชำ้� จนเพ่ือนรักยน่ หนา้ ซูด้ ปากเจ็บ “ไปอยกู่ บั เมยี ใหมม่ นั เกบ็ ขา้ วของออกไปหมด จะถอนหนุ้ ออก จากร้านดว้ ย...บอกตามตรงนะ กูเครียดเร่อื งร้านว่ะนก ไมร่ ้วู า่ จะเอา ยังไงตอ่ เลย” “ชว่ งน้มี ึงกป็ ดิ รา้ นไปก่อนมัย้ ละ่ ไปเทย่ี วพักผ่อน ไปเมอื งนอก กไ็ ด”้ ~ นทกร ~

10 “ไม่อยากไป” “มึงตอ้ งไป” “อะไรวะ” “เพราะกูจองต๋ัวกับที่พักไว้ให้มึงแล้ว ต้ังแต่รู้ว่ามึงตัดขาดกับ ผัวเห้ียของมึงได้...ไปซะ ไต้หวัน เขาว่าพระที่นั่นขลัง ของานได้งาน ขอผวั ได้ผวั ” “มึงจริงจงั ปะเนยี่ ?” ต้องท�ำหน้าเช่ือคร่งึ ไม่เชอื่ ครึง่ จนกระทง่ั เพื่อนสาวพยักหน้าหงึกๆ เขารู้ดีวา่ นริษาจะไม่ไปกับเขา มันตอ้ งดูแลผวั ... “จริง กูกไ็ ด้ผัวเพราะไปไหวม้ า มึงไมต่ อ้ งคดิ มาก คดิ ซะว่าเปน็ ของขวญั ทนี่ รกไมต่ อ้ นรบั มงึ จากกู เลกิ ไปกด็ ี อยกู่ บั ไอบ้ อมบก์ เ็ หมอื น ตกนรกแหละ ทีนี.้ ..ทีน้ี พอมงึ ไปไหวพ้ ระแล้วใชป่ ะ มงึ กจ็ ะได้ผัวใหม่ ขอพระแบบหล่อเร้า เป้าใหญ่กว่าไอ้บอมบ์ แต่มึงต้องขอให้ครบนะ เอาใหค้ มุ้ คา่ ตั๋วเคร่ืองบนิ ทีก่ จู า่ ย” “ไดๆ้ กูจะขอแบบน้ี ลกู ขอผวั ใหม่ แบบสูง ยาว เอวดี หรรม ใหญ่ ไข่พอประมาณ เบ้าหน้าผัวอภิชาต มีการศึกษา ชาติตระกูลดี รกั ครอบครัวกู เข้ากบั เพ่อื นกูได้ ไมแ่ ตกไว ต้ังใจท�ำมาหากิน” “เยยี่ มไปเลยอเิ อง้ิ กเู วลคมั ยวั นวิ บอยเฟรนดล์ ว่ งหนา้ เจรญิ พร สา...ธุ!” ร้ตู วั อีกทีก็วาร์ปมาอยูไ่ ตห้ วัน แบบโง่ๆ แบบคนไม่มีแผน แบบคนไม่รู้อะไร แบบคนไร้ที่ไป แบบคนไม่มเี ปา้ หมาย แบบโลนล.ี่ .. อครารู้แค่ว่าตัวเองเช็กอินเข้าท่ีพักในตอนสี่ทุ่มของเมื่อคืน เหน็ จะได้ และเพราะออ่ นลา้ จากการเดนิ ทาง บวกกบั เครียดจนนอน ไม่หลับมาหลายวัน พอข้ามประเทศมาเปล่ียนบรรยากาศ ก็ท�ำเอา หลับสนทิ แลว้ ตืน่ มาอยา่ งสดใสในตอนเจ็ดโมงเช้า ~ เฉ่มิ เชย ~

11 เขาอาบน�้ำแต่งตัวตามคอสตูมท่ีจัดหนักจัดเต็มมาสองกระเป๋า เร่ิมวันแรกแบบไทเปบอยด้วยกางเกงยีนสีซีดขาสามส่วนตัวละห้าสิบ บาทตลาดนดั ดดู ีขึน้ มาหน่อยด้วยเสื้อยดื ตวั โคร่งสีด�ำโลโก้ Gucci ตัว ละหมื่นสาม สวมหมวกจากตลาดนัดเช่นกัน สวมรองเท้าแตะย่ีห้อ NIKE ท่ีไดม้ าเพราะป้าย Sales กระเปา๋ เขาไมพ่ ก กางเกงตวั นีก้ ระเปา๋ ลึกมากพอให้ยัดพาสสปอร์ตกับซองซิปใบเล็กๆ ท่ีบรรจุเงินท่ีแบ่งไว้ สำ� หรบั ใชใ้ นแตล่ ะวนั วนั ละไมก่ พ่ี นั ดอลลารเ์ ทา่ นนั้ ทเ่ี หลอื กเ็ กบ็ ไวใ้ น ต้เู ซฟทีโ่ รงแรม อนั ทจ่ี รงิ อคราเปน็ คนงกและรอบคอบ แตต่ อนนช้ี วี ติ เกดิ ปญั หา เพราะมาแบบฉุกละหุกไร้แผน เลยยืนโง่ๆ อยู่หน้าร้านขายน�้ำเต้าหู้ ซื้อด่ืมหน่ึงถ้วยแทนม้ือเช้า อร่อยดี แม้จะสื่อสารกับคนขายไม่ค่อย รู้เร่ืองกต็ าม ภาษาอังกฤษก็พูดไม่ค่อยจะได้ แผนท่ีที่หยิบติดมือมาจาก โรงแรมก็มแี ตภ่ าษาจนี ท่อี ่านไม่ออก เอายงั ไงดวี ะ หรือกูควรเสิร์ชรีวิวดู ว่านอกจากไหว้พระขอผัว คนมาเที่ยว ไตห้ วันเขาเทยี่ วกันยังไง อคราหยดุ ยนื อยกู่ บั ทเี่ พอ่ื เสริ ช์ หารวี วิ ทอ่ งเทย่ี วในโทรศพั ท์ เขา ดดู นำ�้ เตา้ หไู้ ปอกี อกึ คาหลอดไวท้ ปี่ าก นกึ อยากดดู บหุ รแ่ี ตย่ งั ไมไ่ ดซ้ อ้ื เลยไดแ้ ตก่ ัดหลอดไปมา ตาคมดุดันกวาดอ่านช่อื สถานท่ที นี่ ่าจะเป็น แลนดม์ ารก์ สำ� หรับทริปน้ีเรอื่ ยๆ แต่สว่ นใหญ่ก็ไม่พน้ วดั ร้านอาหาร สวนสตั ว์ ยา่ นชอปปิง้ ของ วัยร่นุ นู่นนนั่ น่ี ‘เหมียน’ ทบี่ ้าน อันที่จรงิ พระพรหมเอราวณั กับพระพฆิ เนศท่ี หว้ ยขวาง กข็ อผัวกบั งานไดเ้ หมือนกนั แหละ แต่กูเหยียบไต้หวันแล้วไง พระพรหมเอราวัณไว้กลับไทยค่อย ว่ากันอกี ที ~ นทกร ~

12 หลังจากดูรีวิวอย่างคร่าวๆ เขาก็ตัดสินใจเดินตามฝูงชนไป ทไี่ หนสกั แหง่ สว่ นสงู รอ้ ยแปดสบิ เซนตเิ มตรทำ� ใหไ้ ดเ้ ปรยี บในการมอง ทาง แตแ่ ลว้ จากการจะขา้ มถนนไปอกี ฟาก กม็ อี นั ตอ้ งเลยี้ วกลบั เพราะ ใบหูได้ยินภาษาทีค่ ้นุ เคย “ครับคุณแม่ อินอินถึงไทเปแลว้ ครบั ...กำ� ลงั จะไปไหวพ้ ระ” คนไทยโว้ย คนไทย ไทยแลนดส์ ไตล์ กำ� ลังจะไปไหวพ้ ระด้วย กูเดนิ ตาม กเู ดินตาม กเู ดนิ ตามอาเฮยี ท่ีตวั สงู กว่ากู “อนิ อนิ มาคนเดยี ว ไดๆ้ เดย๋ี วขอลกู สะใภไ้ ปฝาก เอาแบบสวยๆ นา่ รักๆ เลยนะครับ ไดค้ รบั รักคณุ แมม่ าก แคน่ ้กี ่อน อินขา้ มถนน” วา้ ว วา้ ว วา้ ว เฮยี อนิ อนิ คนคว้ิ ท์ คนชอ่ื คขิ ุ นอ้ งเอง้ิ ขอเดนิ ตาม หนอ่ ยเดอ้ ... รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดหยุดชะงักเมื่อข้ามมาถึงอีกฝั่งได้ เรยี บรอ้ ย ผชู้ ายตวั สงู ท่ีอคราเดนิ ตามก้มลงมองหนา้ จอโทรศัพท์ เดา ว่าน่าจะกดตัดสายจากคุณแม่ อคราเลยรีบจดจ�ำรูปพรรณสัณฐาน จดจำ� เส้ียวหนา้ ดา้ นข้างท.ี่ .. ไอ้เหี้ย! อยากได้ท�ำผัว กเู สนอตวั แบบฟรีๆ หนา้ ตาอาเฮยี อินอินฟลี ลงิ่ ดิสนยี ์ บ๊ัทบอดโ้ี คตะระจะมารเ์ วล หายากมากผชู้ ายทจ่ี ะตวั สงู และตวั หนากวา่ เขา ถงึ จะสงู กวา่ แค่ เล็กน้อยก็ตามที แต่พ่ีแม่งขาวเหมือนแดกปรอทเป็นอาหาร คิ้วทรง ดาบยกเฉียงเป็นเส้นหนา ขนตาเป็นแพสีเข้มจนตาดูคม ปากสีชมพู ระเรอ่ื เอิบอิ่ม เดน่ ทสี่ ุดบนหนา้ คงเป็นจมกู ท่เี ปน็ สันตรง แก้มใสอย่าง กบั ตูดเด็ก ฟังจากการคยุ กับคูมแม่ เดาไมย่ ากว่าลูกคุณหนูชวั รๆ์ แตก่ ารแตง่ ตวั กไ็ มไ่ ดค้ ณุ หนเู ทา่ ไหรน่ ะ อาเฮยี อนิ อนิ ใสก่ างเกง เอวสูงแบบวินเทจ ติดกระดุมเชิ้ตแขนส้ันสีฟ้าซีดๆ ทุกเม็ดจนถึงคอ ตัดผมทรงกะลาครอบ...เอมิ่ สะพาย เอิม่ ย่าม...ยา่ มพระรึเปลา่ วะ ดยู ังไงกย็ ่ามพระอะ คนบ้าอะไรวะสะพายย่ามพระ แปลกด.ี .. ~ เฉมิ่ เชย ~

13 อคราเดินตามเม่อื อาเฮียอนิ อนิ ออกเดนิ อีกคร้งั อาเฮยี แกเกบ็ โทรศพั ท์ กา้ วฉับๆ แบบคนช�ำนาญทาง ในไมช่ า้ เขากม็ าโผลท่ รี่ ถไฟใตด้ นิ บตั รสมารท์ การด์ ตดิ๊ หนง่ึ ครง้ั แลว้ ไมต่ อ้ งกงั วลวา่ คนทตี่ ดิ ตามจะไปลงทไ่ี หน เพยี งมองอยตู่ ลอด ไม่ให้คลาดสายตากพ็ อ ไม่ให้คลาดสายตา...แต่หลังต๊ิดบัตรออกที่สถานี Longshan Temple อาเฮยี ท่เี ฝ้าตดิ ตามอย่หู า่ งๆ กห็ ายไปอยา่ งไรร้ ่องรอย “ไปไหนแล้ววะ” เขายนื เคว้งควา้ ง กลับมารู้สึกโดดเดยี่ วอกี คร้งั แตไ่ ม่ได้กงั วลใจ สกั เทา่ ไหร่ พอหายา่ มพระสสี ม้ ไมเ่ จออครากเ็ รม่ิ มองหาปา้ ยบอกทาง ทีเ่ ปน็ ภาษาอังกฤษ เพอื่ พจิ ารณาว่าจะไปที่ไหนตอ่ ดี แต่ช่วงหัวไหล่ดันถูกสะกิดจากด้านหลัง พอหมุนตัวกลับไป ภาษาอังกฤษส�ำเนียงชดั เปะ๊ กส็ าดเข้ามา นค่ี อื เสยี งการแปลจากผเู้ ชยี่ วชาญ ทรานสเลทบายเอง้ิ เองิ้ สไตล์ “ ! @ # $ % ^ & * _ ฟ อ ล โ ล ว ์ ว่ิ ง มี @ # $ % ^ & ) + ) ) _ _ (*^%*(%$#@$%&#_%_#@&$+*” “ผมรพู้ เ่ี ปน็ คนไทย กไู หวล้ ะ ภาษาไทยเถอะ” ประกบมอื ขนึ้ ไหว้ เหนอื ศรี ษะ หลงั เหน็ ชดั วา่ คนทส่ี ะกดิ จกึ ๆ เปน็ คนคนเดยี วกนั กบั ทเ่ี ขา เดนิ ตามมาตง้ั แต่ทส่ี ถานีไทเป อกี ฝา่ ยน่าจะถามเขาวา่ เดินตามทำ� ไม ได้ยนิ นดิ ๆ ว่าฟอลโลวๆ์ อะไรสักอย่างนแี่ หละ เทคนคิ การเรยี นภาษาองั กฤษอยา่ งไดผ้ ล คณุ ครสู อนวา่ ตอ้ งจบั คำ� กรยิ าให้ทนั ... เอาตามตรงแลว้ กัน ค�ำกรยิ าคืออะไร ทกุ วันน้ีกูยังงงอย่เู ลย “อ้าว...” “เมือ่ ก้พี ถ่ี ามผมว่าอะไรอ้ะ ฟงั ไมท่ ันเลย” “ถามว่าเดินตามมาท�ำไม เรา...เคยรจู้ กั กนั หรือเปลา่ ” ~ นทกร ~

14 “ไม่ๆ ไมเ่ คย” “อืม...ก็ว่า แบบนี้เห็นคร้ังเดียวก็จ�ำได้แล้ว” เสียงทุ้มต�่ำพูด เรยี บๆ ตาคมออ่ นโยนกวาดมองไปตามทอ่ นแขนทมี่ รี อยสกั ตอนแรก เขานึกว่าพวกมาเฟียด้วยซ้�ำ แต่จากการยกมือไหว้ อธิบายว่าเป็น คนไทย คดิ วา่ นา่ จะเดนิ ตามมาดว้ ยเหตผุ ลอน่ื เหน็ ตง้ั แตท่ ส่ี ถานไี ทเป แลว้ แตม่ าแน่ใจบนขบวนรถไฟ ชะเง้อคอมองอยนู่ ่ัน...เหมอื นพวกโรคจิต “ขอโทษทเี ฮยี พอดผี มไดย้ นิ เฮยี คยุ โทรศพั ทท์ สี่ ถานไี ทเปอะ วา่ จะมาไหวพ้ ระกเ็ ลยเดนิ ตาม” อคราสารภาพ ยกมอื ขนึ้ ลบู ตน้ คอแกข้ ดั เขนิ “ผมมาคนเดียว ไม่มแี ผนจะไปไหนด้วย ขอโทษจรงิ ๆ ครบั ” “ไมเ่ ป็นไร วัดไปทางนนั้ มาดิ ไปพร้อมกันกไ็ ด้ นี่ก็มาคนเดยี ว” “เยส! เฮยี ช่อื อนิ อนิ ใชป่ ะ” “หยุด! ชื่อนน้ั แม่กูเรยี กได้คนเดียว” “อ่อ แบบช่ือเล่นน่ารักๆ ที่เรียกกันท่ีบ้านง้ี ผมก็มี พ่อเรียก ไอ้เขม้ แต่ผมชอ่ื เอ้ิงนะ นา่ จะเด็กกวา่ ปีนี้ยสี่ ิบส่ีละ” “อินทะ” “ชือ่ เฮียเหรอ” อคราเอยี งคอถาม เดินไปย้มิ กว้างไป โชคดีจงั ได้เพอื่ นรว่ มทางมาตัง้ หน่งึ คน “ใช่ อนิ ทะ เรยี กอนิ เฉยๆ กไ็ ด”้ “ไดเ้ ลยครับเฮีย เฮยี อิน” ~ เฉิ่มเชย ~

บทท่ี 1 Authentic “เฮยี น้องกขู อถาม ย่ามที่เฮียสะพายอยู่เนีย่ เปน็ ย่ามจรงิ หรอื สะพายตามแฟชน่ั ” อครากา้ วขนึ้ ไปอยบู่ นขน้ั บนั ไดเลอ่ื นทส่ี งู กวา่ อินทะ เขาถอดหมวกออกช่ัวขณะ เสยเส้นผมท่ีเปียกชื้นเพราะเหงื่อ ออกไปทางดา้ นหลงั แลว้ สวมหมวกกลบั อกี ทตี อนทถ่ี งึ ประตทู างออก หมายเลข 1 ลมร้อนพัดปะทะตัวเม่ือก้าวพ้นออกมาด้านนอก แต่คนที่เดิน สะพายยา่ มเจา้ ปญั หาตามกนั มาดเู หมอื นจะไมส่ ะทกสะทา้ นกบั ความ ร้อนระอุ “จะนอ้ งหรือจะกู เอาสกั อยา่ ง” “น้องก็ได้ แต่ถา้ หลุดกบู า้ ง เฮียไมถ่ ือใช่ปะ” “อมื ไม่ถอื อะไรก็ได”้ “ช่างเร่อื งนนั้ ตอบกอ่ น ย่ามเนีย่ ของจรงิ ใชม่ ้ยั ” พอเห็นอนิ ทะ ไม่ยอมตอบก็ถือวิสาสะจะเอื้อมมือไปจับ แต่อีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบ ตาหวานฉ่�ำอ่อนโยนเร่ิมจริงจังขนึ้ มา “มงึ อยา่ จบั ยา่ มใบนข้ี องแทห้ ลวงพอ่ ใหม้ า” กระชากยา่ มใบเกง่ หลบแลว้ เบยี่ งตวั หนี ตอนนข้ี ายาวๆ ของทงั้ เขาและอครากา้ วมาหยดุ ~ นทกร ~

16 ยนื รอข้ามถนนทหี่ นา้ วดั แลว้ อคราไม่ได้ให้ความสนใจกับวัดเท่าไรนัก เพราะสายตาเอาแต่ มองยา่ มพระสลบั กบั หนา้ อนิ ทะไปมา ดมู ปี ญั หา เจา้ ของยา่ มเลยกลา่ ว ซ�้ำพร้อมพลิกหน้าย่ามขึ้นโชว์ “ของแท้จริงๆ กูได้มาจากวัดป่าท่ี กาญจนบรุ ี นๆี่ มีปักชอื่ วัดไว้ดว้ ย” “โห...” “เพอื่ นกอู ยากไดก้ นั เตม็ เลย แตก่ ไู มข่ าย มนั จะเอากระเปา๋ ใบอนื่ มาแลกกูก็ไม่ให้” “โห...” ทำ� ได้แคร่ ้องโห พยายามอินกับความภาคภูมใิ จในยา่ ม พระของอินทะ เขาไม่ได้หลบตาหวานท่ีจ้องมาแม้แต่น้อย ย่ิงใกล้ ยิ่งเหน็ วา่ ดวงตาคสู่ วยวูบไหวตลอดเวลาที่พูดเร่อื งย่ามพระ กวู ่าเฮยี แม่งอาการหนักอะ... เป็นคนธรรมะธมั โม ซ้งึ และอนิ ในรสพระธรรม ...อินทะอารามบอย “ไปวัดบ่อยหรือเปล่า” พอพ้นเร่ืองย่ามพระได้อินทะก็ชวน เปลยี่ นเรอื่ งคยุ เขาขยบั ตวั ไปดา้ นหนา้ เผลอตวั สง่ มอื ไปลากแขนอครา พาขา้ มถนนมาด้วย ทว่าไร้เสียงตอบกลับในค�ำถาม คนถูกลากก�ำลังน่ิงอึ้งจากการ ถูกจบั จงู พาขา้ มถนน “เอิ้ง เอ้งิ ...” “ว่า?” อคราหลุดออกจากความคิดของตัวเองเพราะถูกเรียก สีหน้าอารามบอยไม่ปกปิดว่าสงสัยว่าเขาเป็นอะไร และดูเหมือนเขา ยังไมห่ ายทำ� หนา้ ประหลาดใจ นิว้ มอื ยาวเลยลว้ งเข้าไปในยา่ ม อนิ ทะหยบิ พัดขึ้นมาหน่ึงอนั พดั โบกให้อคราคลายรอ้ นลง “จะเปน็ ลมปะเนย่ี ?” “เปล่าๆ ไมไ่ ดร้ ้อน เฮียพกพดั ด้วยเหรอ” “ของหลวงพ่อ มนั ติดมากับย่าม ไม่อยากเอาออก ของมงคล” “บญุ แล้วทไี่ มเ่ อาตาลปตั รมาพดั ใหก้ ู” ~ เฉมิ่ เชย ~

17 “ใครจะพกของแบบนัน้ มาเท่ียววะ แปลกตายหา่ ” เจา้ ของพดั ส่ายหวั หลุดหัวเราะออกมาอยา่ งขบขนั แลว้ เลกิ พดั ให้อครา “เออเนอะ ของแปลกๆ อยา่ งตาลปตั รไมม่ ใี ครเขาพกหรอก เฮยี พดู ถกู พูดถูกทกุ อย่างเลย” แตย่ ่ามพระเฮียยังสะพายมาเมืองนอกได้ ถา้ เหน็ ถือตาลปัตรมาด้วยกค็ งไม่ตอ้ งแปลกใจมาก แค่กไู ม่เดินดว้ ย เจรญิ พร... “แลว้ เปน็ อะไร อย่ๆู ก็น่ิงไป นึกวา่ จะเปน็ ลม” “เปล่า ตกใจนิดหน่อยอะ ไมเ่ คยมีใครพาข้ามถนนแล้วอยฝู่ ั่งที่ กน้ั รถให้ เฮยี คนแรกในชีวิต จรงิ ๆ กไ็ ม่ไดต้ กใจหรอกแคแ่ ปลกใจ เฮีย ดูกูสิ ดูสิว่าน่าเทคแคร์มั้ย” ชีช้�ำตอนพูดไปพร้อมยักไหล่ แล้วมอง อินทะเข้าสู่โหมดสงบนิ่ง ท�ำหน้าเรียบเฉย ก่อนเอ่ยยอกย้อนด้วย ประโยคที่คลา้ ยคลึงกบั ประโยคทเี่ ขาพดู ก่อนหนา้ “กูชินดแู ลคนอน่ื จนเป็นเร่อื งปกตไิ ปแล้ว ถา้ เผลอเทคแคร์มาก เกินไป ไมถ่ ือใชป่ ะ” “ไม่ถือ แต่ตอนน้ไี ปหาท่หี ลบแดดกันเถอะ ผมรอ้ น” “เชื่อ หน้าแดงตัวแดงหมดเลย” “ไม่คอ่ ยได้โดนแดดอะ เช้าจำ� ศีลอยวู่ ดั กลางคืนถึงคอ่ ยต่ืนมา ทำ� งาน” กา้ วเทา้ ผา่ นประตดู า้ นนอกเพอ่ื เขา้ ไปสพู่ นื้ ทข่ี องวดั อคราหร่ี ตาสแู้ สงเพอื่ มองสถาปตั ยกรรม อยากชน่ื ชมประวตั ศิ าสตรอ์ นั ยาวนาน ของสถานทอี่ ยู่นะ แต่เทา้ กลบั ก้าวฉับๆ ไมส่ นอะไรทั้งน้ันไปยืนหลบ รม่ ดา้ นใน ไม่แน่ใจเลยว่าแดดที่แผดเผากนั ในตอนน้ี สวรรค์สาดมนั ลงมา เพื่อใหเ้ ขาซอ้ มตกนรกหรอื เปล่า “อยวู่ ดั ?...ชอบเข้าวดั จริงๆ สินะ” “หา...” ร้องเสียงหลง งุนงงว่าก�ำลังพูดเรื่องเดียวกับอาเฮีย อารามบอยแน่ๆ ใช่ม้ัย จ�ำศีลเข้าวัดของเขาเป็นการเปรียบเปรยว่า ~ นทกร ~

18 นอนตอนกลางวัน แต่ดูเหมือนอินทะจะเข้าใจวา่ เขานอนทว่ี ัดจริงๆ กเู นีย่ นะ ชอบเข้าวัด...กู...คนอย่างกู วะ ฮะ ฮา่ ... ข�ำ...เหน่อื ย “คนไทยที่มาไต้หวันส่วนใหญ่มาไหว้พระขอพรกันทั้งน้ัน มึงก็ ดว้ ยใช่ม้ัยละ่ มาขอเรือ่ งอะไร ขอเร่อื งงานหรือความรกั ” “ขอผวั ใหมจ่ ะ้ ” “...” “เอ่อ งานใหม่ครับ” พอรู้ว่าเผลอตัวหลุดอะไรประหลาดออก มากร็ บี แกค้ ำ� อคราไมเ่ คยปกปดิ ถงึ เรอื่ งทตี่ วั เองรกั รว่ มเพศ แตส่ �ำหรบั คนทเี่ พ่งิ รู้จักกนั แถมยงั ท่าทางธรรมะธมั โม... อารามบอยอาจตกใจเรื่องเขาเปน็ เกย์ ขอปิดไว้ก่อน ทวา่ คณุ ปา้ คนหนึง่ ไมเ่ ปน็ ใจ เหมือนจะรีบเข้าไป ไหวพ้ ระมาก...เลยเดินชนกู กูขวัญอ่อน กูตกใจ กูอุทานด้วยค�ำติดปากเสียงดังลั่น “ฉีกูๆ แมม่ งึ ระวงั !” แถมเผลอตัวสะดีดสะด้ิงจนเกนิ ควร จบกนั ...ตอนนี้อารามบอยทำ� หนา้ ชอ็ กไปเรียบรอ้ ยแลว้ “...” “เมื่อก้ผี มแสดง วงการบนั เทงิ อะเนอะ วงการบนั เทงิ งง” อครา เอามือจบั สองแก้ม ลบู หนา้ ลบู ตา แลว้ ใช้ทง้ั มือวางปิดตง้ั แต่ชว่ งกลาง จมกู ลงไป “เฮียคดิ ซะวา่ ไมไ่ ด้ยนิ อะไรกแ็ ล้วกนั เนอะ” “เป็นลกู สาวเหรอ” “คอื ...” “ไมเ่ ป็นไรหรอก บอกได้ กแู คแ่ ปลกใจ” “งั้น อ่า...ใช่ เปน็ ตุ๊ด” “ดูไม่ออกเลย ตอนแรกนกึ วา่ เป็นผชู้ ายเถื่อนๆ ซะอกี ” “เปล่า ไม่เถือ่ น” ~ เฉ่ิมเชย ~

19 “แตไ่ มต่ อ้ งกงั วลนะ กปู ลงแลว้ กบั เรอื่ งแบบนี้ จะเปน็ อะไรกเ็ ปน็ ” ปลงแลว้ ... อินทะใชค้ �ำว่าปลงแลว้ ผ่านน้�ำเสยี งนิ่งๆ... อครารสู้ กึ จกุ จกุ กวา่ การถกู ดา่ วา่ เปน็ ตดุ๊ ควายมาทงั้ ชวี ติ เสยี อกี ฉกี ู ฉีกู ฉีก.ู ..ปวดใจ! “น่ี...รูว้ ิธขี อผวั ม้ยั ” “ไม.่ ..” “งั้นตามมา เดยี๋ วบอกให้ฟัง” “...” “ตามมาสิ บอกแล้วว่าไม่ต้องกังวล เที่ยวด้วยกันได้ ไม่ได้ รงั เกียจอะไร” “ผมไมไ่ ดก้ งั วลเรอ่ื งนน้ั แคอ่ ยากใหช้ า้ กอ่ น สกั –ประ–เดย๋ี ว!” ยก ปางห้ามญาติพร้อมกระแทกเสียงทีละค�ำ เบรกอินทะที่หันมาเร่งเร้า ให้เดินตามเข้าไปในประตูมังกร อคราถอนหายใจ ถ้าอินทะบอกว่า ไม่เป็นไร เขาก็ไม่เกรงใจแล้วนะ... “อยากจะรบกวนเฮียถ่ายรูปให้ นอ้ งกูก่อน เอาตรงนำ้� ตก ขอฟลิ เตอรส์ ดใส” “ได้” “ถ่ายเร่อื ยๆ เดย๋ี วนอ้ งเปลี่ยนทา่ โพสเอง” “อ่าๆ” อินทะเอ้ือมมือไปรับโทรศัพท์จากมือของอครา เขา กวาดตามองรอยสักท่ีแขนซ้ายอย่างให้ความสนใจอีกคร้ัง นึกว่าเป็น ผู้ชายเถื่อนๆ จรงิ ๆ นะ แตเ่ ปน็ ลกู สาวหน้าขาวอวบอิ่ม...แก้มเยอะ มีเหนยี งดว้ ย “อย่าถ่ายอว้ นนะ” “...งานยากแลว้ ก”ู กระซบิ แผว่ เบาใหต้ วั เองไดย้ นิ เพยี งคนเดยี ว เท่านน้ั อินทะยกโทรศพั ท์ขึ้นกดถ่ายตง้ั แต่ทอี่ ครายงั ไม่ได้โพสท่าทาง เขาถา่ ยไปเรอ่ื ยๆ ตามคำ� สง่ั ภาพทไ่ี ดอ้ อกมาเลยเปน็ ตอนเดนิ หันมาสงั่ หยีตา พยายามเก๊กทา่ ~ นทกร ~

20 เหยี้ ทกุ รปู ... “พอแลว้ ๆ น่าจะไดแ้ ล้วละ ไหนๆ ขอดูรปู หนอ่ ย” อนิ ทะยกโทรศัพทห์ นีขึน้ เหนอื ศรี ษะ ยืดสดุ แขน เพราะค้นุ ชิน การเดทกับสาวน้อยที่ตัวเล็กบอบบาง เวลายกแขนแบบน้ีสาวๆ จะ กระโดดมาแย่งของ จากนน้ั ก็ถกู รวบกอดแต๊ะอัง๋ แบบแนบเนยี น แตล่ มื ไปวา่ วนั นอ้ี ยกู่ บั อครา นอ้ งมนั มสี ว่ นสงู พอกนั กบั เขาเลย ด้วยซ้�ำ ไหนจะรอยสักดิบเถื่อนสะใจตั้งแต่ช่วงไหล่ถึงปลายน้ิวท้ังห้า ใบหนา้ คมดุดนั มดั กลา้ มเนอื้ เห็นชดั ตอนที่จบั ข้อมอื เขาดงึ ลงมา แย่ง เอาโทรศพั ท์กลับคืนไปได้...อย่างง่ายดาย ตาคมตวัดข้ึนมองเขาอย่างเอาเร่ืองหลังเห็นรูปทั้งหมดใน โทรศพั ท์ จะตอ่ ยม้ยั นะ โกรธเลเวลไหน “กูอธบิ ายได้ เพราะมงึ อยไู่ ม่นิ่ง” “เสยี ใจอะ ใช้ไม่ไดส้ กั รูปเลย” ...น่าจะไมไ่ ด้โกรธ เพราะหน้ามอ่ ยเหมือนเสยี ใจ “เอาง้ีไปยืนใหม่อีกที กูถ่ายให้ใหม่” ช้ีนิ้วไปยังต�ำแหน่งเดิม ตรงนำ้� ตกหน้าวดั อกี ครั้ง หลังเห็นหน้าโหดจอ๋ ยลงเมื่อเหน็ รปู “ไมเ่ อาแล้ว” “ใช้กล้องกู มันจับภาพได้ไวกว่า” อินทะล้วงมือเข้าไปในย่าม แท้ๆ อิมพอรต์ ตรงจากวัด หยิบกลอ้ งคอมแพ็กตวั เลก็ ในยา่ มมาไว้ใน มอื ถอดเคสออก พยักพเยิดให้อครากลับไปโพสท่าทาง “แล้วจะเอารูปจากกล้องเฮยี ยังไงอะ” “แอดไลน์ไง ไม่เหน็ ยาก” “ถา้ แบบนนั้ ผมไมเ่ กรงใจเฮยี แลว้ นะ” “ได้ท้ังหมด กูสายตามใจอยู่แล้ว” พูดจบก็ยกย้ิมกว้างจนเห็น ฟันขาว อินทะมองอครากา้ วยาวๆ กลบั ไปทางนำ�้ ตก เขามองรปู ร่าง สูงผา่ นหน้าจอกล้อง ~ เฉิม่ เชย ~

21 ทา่ โพส...ตลกดี “รปู นกี้ ด็ ี อนั นก้ี ไ็ ด้ เฮยี ถา่ ยดๆี กไ็ ดน้ ห่ี วา่ ” อคราเลกิ คว้ิ ขนึ้ หนึ่งข้างก่อนก้มลงไปมองภาพถ่ายในหน้าจอกล้องคอมแพ็กของ อนิ ทะ “ก่อนหน้าเหมือนแกลง้ กันอะ” “ใครเขาจะไปแกลง้ มงึ เพอ้ เจอ้ เอาไลนม์ าดิ เอารปู ลงแลว้ เดยี๋ ว สง่ ให้” “ขอไลนน์ ้อง คิดอะไรกับน้องปะเนีย่ ?” สง่ กล้องคนื กลบั ไปให้ อินทะ อคราล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงเพ่ือหยิบโทรศัพท์ออกมา ความปากไวทำ� ใหพ้ ดู ออกมาโดยไมไ่ ดค้ ดิ พอสบเขา้ กบั ตาฉำ่� เยมิ้ กพ็ บ วา่ อนิ ทะคลา้ ยจะขยบั ปากพูดอะไรออกมาสักอยา่ ง แต่ไม่พูด ปากหยักอ่ิมหุบฉับ มือยกข้ึนเกาต้นคอก่อนล้วงไป เอาโทรศพั ท์ของตวั เองข้ึนมาสแกนควิ อารโ์ คด้ เพ่ือแอดไลน์ “The Crowd Bar อนั นีเ้ หรอ” แอบสงสยั เล็กนอ้ ยเม่อื ตอ้ งกด ยนื ยนั ผตู้ ดิ ตอ่ ... บาร.์ ..รูปดิสเพลย์เปน็ ร้านเหลา้ “อมื รา้ นเหล้าอะ ไลน์สว่ นตวั ผมกบั ร้านอันเดียวกัน” “ทบ่ี อกว่าทำ� งานตอนกลางคืนคือแบบน?ี้ ” “ใช่” อคราหัวเราะนิดหน่อย ก่อนกดส่งสติ๊กเกอร์เซย์ไฮให้ อนิ ทะ “รูปดิสฯพ่ีนถี่ า่ ยทีไ่ หนอะ” “เบลเยียม” “เย่ยี มจริงปะ” “ก็ตอ้ งลอง” “ว้าว ทนั ดว้ ย” อินทะส่ายหัวไปมาส่วนอคราหัวเราะจนตาปิด จากน้ันท้ังคู่ก็ เกบ็ โทรศพั ท์ อนิ ทะเดนิ น�ำพรอ้ มอธิบายขั้นตอนการไหวพ้ ระขอพร “เข้าประตนู ้ี เขาเรียกประตมู ังกร อะ นธ่ี ูป” ~ นทกร ~

22 “ขอสามดอก” “เขาใชก้ นั ดอกเดยี ว” “พอเหรอ” “ดอกเดียวก็เพลียละ” “เนย่ี เฮยี ทนั ผมอกี แลว้ อะ” เปน็ อคราทส่ี ง่ เสยี งหวั เราะออกมา อกี ครง้ั เขายนื่ มอื ไปรับธูปหนงึ่ ดอกจากอนิ ทะ แอบอง้ึ ใหค้ วามหัวไว ของอีกฝ่าย ท่าทางธรรมะธัมโม แต่ทันมุกใต้สะดือท่ีเขาเล่นสองมุก แล้วนะ... กขู อลองของหน่อย มาหนอ่ ย “เฮีย คนประเทศไหนเยมนั ...” “เยอรมนี” อนิ ทะสวนขึ้นก่อนท่ีอคราจะพูดจบดว้ ยซำ้� เขาลาก แขนขา้ งทม่ี รี อยสกั หลบมมุ ลว้ งยา่ มเอาไฟแชก็ มาจดุ ธปู ทงั้ ของตวั เอง และอครา “มกุ ตน้ื ๆ เลิกเลน่ เหอะ ประตูนรกเปดิ รบั มึงกับกูแลว้ เน่ีย” “มกุ ไมต่ นื้ เถอะ แตเ่ ลกิ เลน่ กไ็ ด้ คนบาปเหมอื นกนั นห่ี วา่ นกึ วา่ ธรรมะธัมโมนะเนยี่ ” “เดี๋ยวต้องไปไหว้เจ้าแม่กวนอิมองค์ใหญ่ท่ีต้ังตรงกลางก่อน แลว้ เดนิ วนขวาไปข้างหลงั ไหวเ้ ทพเจ้าเฒา่ จันทราขอค”ู่ อนิ ทะไม่ต่อ ความ เขาเปลีย่ นเรื่อง เพราะขืนใหอ้ คราพูดออกมาอกี ที ดเู หมอื นจะ ได้บาปมากกว่าความเป็นสริ มิ งคล “ไดๆ้ เออ ผมยงั ไมไ่ ดถ้ ามเฮยี เลย วา่ เฮยี มาไหวพ้ ระขอพรเรอ่ื ง อะไร” “งาน กูลาออกเมื่อเดือนก่อน ตอนน้ีตกงานอยู่ แม่เลยให้มา ไหว”้ “ออ่ ” “แต่ไม่อยากกลบั ไปทำ� งานเหมือนเดิมแลว้ เบือ่ ...มันอยูไ่ ม่ตดิ ที่ ไมค่ อ่ ยมเี วลา ท�ำรา้ นเหล้าเงินดปี ะ?” “ถามงี้ จะแยง่ อาชพี ผมปะเน่ยี ?” ~ เฉิม่ เชย ~

23 “กำ� ลังคดิ ถ้าเงนิ ดี” “...กนิ เหล้ามันผิดศีลนะเฮียนะ” อินทะหยุดเท้าก่อนถึงองค์เจ้าแม่กวนอิม เขารออคราเดินมา ใกลๆ้ แลว้ กวาดมอื ขนึ้ วางบนไหลอ่ กี ฝา่ ย ตบเบาๆ กอ่ นเดนิ ไปพรอ้ ม กัน “คนเรามันเกิดมาแคค่ รง้ั เดียวนะเอ้ิงนะ เพราะงน้ั วดั กต็ ้องเขา้ เหลา้ กต็ อ้ งกนิ เขาเรยี กวา่ ประสบการณ์ชวี ติ ” “ถ้ากินเหล้าได้ ผมเรียนเชิญเฮียท่ีร้านหลังกลับไทย เด๋ียวผม เลี้ยงเอง” “มึงพดู แลว้ นะ” อคราพยักหน้ารับพลางเหลือบมองเส้ียวหน้าด้านข้างของ อินทะ เขากระตุกย้ิมมุมปาก แล้วหมุนตัวเข้าหาองค์เจ้าแม่กวนอิม หลับตาลงเพอื่ อธิษฐาน ขอให้ชวี ติ หลังจากนี้มีแต่สงิ่ ดีๆ เขา้ มา สาธุ พออธิษฐานเสร็จ อคราก็ลืมตา เขามองคนด้านข้างที่ยังคง หลบั ตาอยู่ ลมวบู หนงึ่ โชยมาอ่อนๆ จนได้กลิน่ นำ�้ หอมจากตวั อนิ ทะ พอเห็นตาหวานเปดิ ข้ึนมาอีกครง้ั จึงอดไม่ได้ทจ่ี ะถามบางประโยค “Allure Homme Sport Eau Extreme” “อา่ ใช”่ “เฮียกบั ผมใช้นำ้� หอมกลน่ิ เดยี วกันเลย” “รู้แล้ว ได้กล่ินมาต้ังนานแล้ว” อินทะพูดออกมาเบาๆ พลาง ลากแขนอคราใหอ้ อกเดนิ ตามอกี ครงั้ คนในวนั นคี้ อ่ นขา้ งมาก เขากลวั ว่าอกี ฝา่ ยจะถูกผู้คนกลนื หายไป “ลากแขนไปมา ท�ำเหมอื นผมตวั เล็กซะง้นั ” “กค็ นเยอะ เดย๋ี วหลง” “ไม่หลงหรอก อีกอยา่ ง...ตวั ผมสงู เฮียก็ตัวสูง มองหากนั งา่ ย นิดเดยี ว” ~ นทกร ~

24 “เหรอ...” อินทะยังคงไมป่ ล่อยมอื ออกจากแขนของอครา เดนิ เช่อื งช้าปากอธิบายนนั่ นี่ “เราไหวเ้ ทพไปเรือ่ ยๆ แตถ่ ้าจะขอคู่ให้ไหว้ เทพเฒา่ จนั ทราทอี่ ยใู่ นสดุ ตอนไหวม้ งึ ตอ้ งบอกใหช้ ดั วา่ ตวั เองชอื่ อะไร อยู่ที่ไหน เอาแบบละเอียดๆ แล้วค่อยหยิบปัวะโป้ยมาถามค�ำถาม เสยี่ งทาย” “ปัวะโปย้ ?” “ใช่ ไม้เสยี่ งทายทเ่ี ปน็ จนั ทรเ์ สย้ี วสแี ดง มงึ เอามาคู่เดยี วพอนะ แล้วต้ังค�ำถามลงท้ายด้วยค�ำว่าใช่มั้ย” อินทะกับอคราหยุดยืนไหว้ เทพเจ้าองคต์ ่างๆ ไปตามทาง ก่อนจะเดนิ ไปยงั เทพเฒา่ จันทราท่ีอยู่ ด้านในสุด อคราหยิบปวั ะโป้ยหน่ึงคู่ตามข้นั ตอนท่อี ินทะอธิบาย “ไมเ่ อาดว้ ยเหรอ” “ไม่อะ กเู ช่อื ว่าเนือ้ คู่ อยากมาเขาก็มาเอง อยากใช่เขาก็ใชเ่ อง ขอเร่ืองเงินดีกว่า เพราะมีเมียแตจ่ นกจ็ บนะ” “เออจรงิ ไม่มผี วั อยไู่ ด้ ไม่มีเงนิ อย่ไู มไ่ ด้เลย” อคราพยักหน้าเห็นด้วย เขาเดินไปปักธูปในกระถางแล้วเดิน กลบั มาอยขู่ า้ งอนิ ทะ ฟงั อารามบอยทก่ี นิ ทงั้ เหลา้ เขา้ ทงั้ วดั อธบิ ายตอ่ “ถามเสรจ็ ก็โยนไมล้ งพนื้ ถา้ หงายหมดคอื ไมแ่ น่ใจ ใหโ้ ยนใหม่ ควำ�่ หมดแปลวา่ ไมใ่ ช่ หงายหนงึ่ คว่�ำหน่งึ คือใช”่ “เขา้ ใจแล้ว ถา้ ไมไ่ ดม้ ากบั เฮยี น่แี ย่แน่ เฮียดูมีความรู”้ “กอู า่ นมาในเนต็ ” “แลว้ จะพดู ให้กหู มดศรัทธาท�ำไมเนี่ย” “ก็โกหกมนั ผดิ ศลี ไง” “ค่ะพ่อ” อครากลอกตาใสอ่ ินทะ อารามบอยท่ีแอบเรียกในใจ ย้มิ ใหเ้ ขาเล็กๆ ชว่ งมมุ ปาก จากนั้นกเ็ ดนิ ออกไปรอตรงทไ่ี มค่ อ่ ยมคี น ปล่อยเขาใช้เวลากบั ตวั เอง ท�ำตามขน้ั ตอนทีไ่ ด้ฟงั มาอยา่ งครบถ้วน คนท่จี ากไป จะกลับมาใช่มัย้ คว่ำ� คู่...ไมส่ นิ ะ ~ เฉิม่ เชย ~

25 เน้อื คู่เกิดแล้วใชม่ ย้ั คว่�ำ หงาย...เอาละ กูไม่ต้องโดนคดีพรากผู้เยาว์ อุ่นใจเล็กๆ อย่างน้อยๆ เนอ้ื คกู่ ูก็เกดิ แลว้ จะมาแล้วใชม่ ้ยั คว่ำ� ค.ู่ ..อิสัส ตอ้ งรอนานแคไ่ หนวะ ตอ้ งรออกี นานใช่มัย้ ควำ�่ ค.ู่ ..อหิ ยังคะ อิหยังวะแม่ สุดทา้ ย เนือ้ ค่มู าแล้ว...ใชห่ รือไม่ใช?่ อนั หน่ึงคว่ำ� อันหนึง่ หงาย แปลว่าใช่... เชย่ี ...เนือ้ คกู่ ูมาแล้ว ใครวะ “เฮีย! เฒ่าจนั ทราบอกเนือ้ ค่กู ูมาแล้วอะ” “อ่า ยินดดี ว้ ย” อินทะสะดุ้งเมอ่ื ถกู ร้องเรียกเสยี งดัง เขากำ� ลงั ยืนมองทอ้ งฟ้า หลงั เหน็ อคราโยนปัวะโปย้ อยหู่ ลายครงั้ เลิกมองแค่แวบเดียว อีกฝ่ายก็ถามเฒ่าจันทราเสร็จเรียบร้อย แถมเดินมาใกล้กันกับจุดทเ่ี ขายืนอยู่ตัง้ แตเ่ มอ่ื ไหรก่ ไ็ ม่ทราบ “แต่ผมไมร่ ูว้ ่าใคร” “คนท่คี ยุ ๆ อย่เู ปลา่ ?” “ผมเพ่งิ เลกิ กบั แฟนเม่ือไม่กว่ี ันก่อนเอง ไม่มคี นคยุ หรอก” “เรือ่ งแบบน้ี เชอ่ื ครึง่ ไม่เชื่อครึ่งก็พอนะ งมงายมากไปก็ไม่ด”ี “ไม่งมงายหรอก จะรอดูวา่ ศักดิส์ ทิ ธจิ์ รงิ มั้ย ขอลองของหน่อย ถา้ แนจ่ รงิ เอาเนอื้ คมู่ ายนื ตรงหนา้ เลย มา พรอ้ ม” เทา้ เอวเอยี้ วตวั สอด ส่ายสายตามองหาเนอ้ื คู่ ก่อนทอ่ นแขนจะถูกคว้าให้มาเผชิญหนา้ กับ อารามบอย อนิ ทะปลอ่ ยแขนอคราออกแลว้ จบั หนา้ มา้ ทแ่ี ตกออกเพราะลม พดั ให้คนื ทรง ขยบั คอเสอื้ กระแอมไอก่อนเอย่ ~ นทกร ~

26 “เคยไดย้ นิ มย้ั เขาบอกไมเ่ ชอ่ื อยา่ ลบหลู่ ไป...ไปขอดา้ ยแดงกนั ด้ายแดงจะช่วยเรื่องความรัก วิธีขอต้องโยนปัวะโป้ยให้ได้คว่�ำหงาย สามครง้ั แลว้ กเ็ อาดา้ ยไปชนุ่ เชยี ง คอื เอาไปวนรอบกระถางธปู ขา้ งหนา้ เหมือนปลกุ เสกเครอื่ งรางให้ขลังข้นึ ” “อ้า ผวั มาแน่ ผัวจะมา” “เออ ขอให้มาไวๆ แล้วเสรจ็ น่ีมแี พลนจะไปไหนตอ่ ” “ไม่รดู้ ิ บอกแล้วว่าไมม่ ีแพลน เฮยี อะจะไปไหน” “หาขา้ วกินมัง้ เอ้ิงกินเนอ้ื ได้ม้ยั ” “ของชอบเลย” “ง้นั ไปกนิ ชาบูหม่าล่ากนั ...กชู วน” “ไมป่ ฏิเสธ หิวมากๆ อยพู่ อดี ขอรา้ นเดด็ แดกแลว้ เหมอื นข้ึน สวรรคไ์ ด้เลยนะ” อคราหยบิ ปัวะโปย้ มาไว้ในมืออีกครัง้ หนนอี้ ินทะก็ ทำ� ดว้ ยเชน่ กนั แตก่ อ่ นจะโยนลงพน้ื เสยี งเรยี บๆ ของอนิ ทะกพ็ ดู ขน้ึ มา “ด้ายแดงเกบ็ ไว้ในกระเป๋าตงั คก์ ันนะ” “ได้ เฮียว่าไง กูทำ� ตามทุกอย่างเลย” “ดีมาก เดก็ ด.ี ..” ~ เฉ่มิ เชย ~

บทท่ี 2 ออร์แกนิก “เฮีย เพ่ือนกูโทร.มาว่ะ เดี๋ยวมา” อคราขมวดคิ้วเม่ือ โทรศัพท์ในกระเปา๋ กางเกงส่ันไหวอย่างรุนแรง พอหยบิ ขึ้นมาดวู ่าใคร คอลไลนม์ า กเ็ หลอื บมองทางอนิ ทะ เอย่ ขออนญุ าตเพราะภายในรา้ น อาหารเสยี งดงั เกินกว่าจะคุยโทรศัพท์ ขา้ งนอกดีกว่า “อืม กินอะไรไมไ่ ดบ้ ้าง” เพราะนั่งอยู่หน้าเมนูอาหาร อนิ ทะจงึ มนี ำ้� ใจถามอครากอ่ นทอี่ กี ฝา่ ยจะเดนิ ออกไปแมว้ า่ จะเพง่ิ หยอ่ นกน้ ลง นงั่ ไดไ้ มก่ นี่ าทเี ทา่ นัน้ เตายังไม่ได้เปดิ หมอ้ ชาบูยงั แห้งสนิท ไม่เปน็ อะไรหรอกถ้าอคราจะออกไปคยุ โทรศพั ทส์ ักพกั “กินได้ทกุ อยา่ ง” “ผักกินได้มัย้ ” “ได้ เอามาเยอะๆ ผมชอบ” แอบเหน็ แววตาเขม่นจากดวงตา ออ่ นโยน อนิ ทะถอนหายใจ พยกั พเยดิ ใหอ้ ครารบี ออกไป ทเ่ี หลอื ตรง น้ีเขาจัดการเอง “แค่แปบ๊ เดยี ว” “ไมเ่ ปน็ ไร กหู วิ เดยี๋ วกกู นิ กอ่ นเองแหละ แตถ่ า้ กงู ว่ งกจู ะนอนรอ ~ นทกร ~

28 มึงตรงน้”ี พอไดย้ นิ คำ� วา่ ไมเ่ ปน็ ไรแลว้ ตามมาดว้ ยประโยคแปลกๆ อครา ก็ยกยม้ิ มุมปาก ชอบคนแบบน้ีวะ่ หิวกก็ ินก่อน ง่วงก็นอน...ชลิ ล์ดี เพราะรา้ นอาหารอยบู่ นชน้ั สอง ทอ่ นขายาวจงึ ตอ้ งกา้ วเดนิ ลงจากบนั ไดคบั แคบไปทชี่ นั้ ลา่ ง อครากดรบั สายเพอื่ นสนทิ อยา่ งนรษิ า พกั ขาที่มมุ เงียบสงบไม่ไกลจากตัวร้าน ยืนตวั เอียงเพราะเท้าเอว [อเิ อิง้ อยู่ไหนคะมงึ ] “อเวจีค่ะ ร้อนมาก” [เอาดีๆ ถึงไตห้ วนั แลว้ ใช่มย้ั ] “ถึงแลว้ ” [มึงไม่ได้เอาแต่นอนอยู่ห้องใช่ปะ] เสียงที่ดังลอดออกจาก โทรศพั ทฟ์ งั ดเู ปน็ หว่ งจนเกนิ เหตุ อคราทไ่ี ดย้ นิ ถงึ กบั กลอกตามองบน “ไมไ่ ด้นอน กตู ่นื ตง้ั แตเ่ ช้าแลว้ ไปไหวพ้ ระขอผัวมาแลว้ ดว้ ย” [แล้วได้ยังผวั ?] “อีเหี้ย มันจะเร็วอะไรขนาดน้นั แล้วโทร.มามีอะไรด่วน” [กโ็ ทร.มาเชก็ ดวู า่ ผา่ นตม.มย้ั หนา้ ตายงิ่ เหมอื นจะไปขายตวั อย]ู่ “ใช่ ขาย อพั คา่ ตัวเรียบร้อย” [มงึ พูดเล่นจนกคู ดิ วา่ มงึ ขายจริงแล้วเน่ยี ] “ความจริงคือให้ฟรี...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว กูขออนุญาตไปกินข้าว นะ...” [ทำ� ไมดรู บี ?] “ก็...” ปากหยกั อ่มิ เม้มนิดหนอ่ ย อคราลังเล ไมแ่ นใ่ จว่าควรจะ เลา่ เรอ่ื งอนิ ทะใหเ้ พอ่ื นฟงั ดมี ย้ั แตใ่ นทสี่ ดุ กย็ อมพดู ออกมา “คอื ...เมอ่ื เชา้ กเู จอพคี่ นหนงึ่ เขาเปน็ คนไทย กไู ดย้ นิ วา่ เขาจะไปวดั เลยขอตดิ ไป ~ เฉิ่มเชย ~

29 ดว้ ย” [หมื ?...] “พอไหว้พระเสรจ็ พ่ีเขาก็ชวนมากนิ ข้าว ตอนนี้รอกนิ ขา้ วอย่”ู [หืม?...ชวนกนิ ข้าว? เขาจีบมงึ อ่อ หล่อปะ] “เปลา่ เขาไมไ่ ดจ้ บี ก”ู นง่ิ อกี แลว้ เมอ่ื นกึ ถงึ หนา้ ของอนิ ทะ อครา หลดุ ขำ� กอ่ นจะพยายามอธิบายเรอ่ื งหน้าตา “หน้าตากด็ นี ะมึง หล่อ เลยแหละ แตห่ ลอ่ แบบผักออร์แกนิกอะมึง ดูปลอดสารพิษ...แตง่ ตวั เฟ้ยี วด”ี [ออรแ์ กนกิ กด็ นี ะมงึ ดตี อ่ สขุ ภาพ กลวั แตจ่ ะออรแ์ กนกิ เสนิ่ เจน้ิ อะดิ] “จะให้กูแดก?” [ชมหลอ่ ขนาดนี้ หรือมึงไมเ่ อา?] “เออ ไมเ่ อา แตเ่ ป็นพเ่ี ขาอะไมเ่ อากู” [แลว้ ถ้าเขาจะเอามึงอะ] “เยไมเ่ ดด็ เยไมด่ ุ กบู ายจา้ ” พดู เลน่ กบั เพอ่ื นจนเปน็ นสิ ยั อครา หัวเราะร่า จนอีกฝ่ายก่นดา่ มาจากทางไกล [เออ ขอใหไ้ ด้เจอเด็ดๆ ขอให้เจอดๆุ กูขอใหไ้ ด้ กขู อให้โดน] “โดน’ไร โดนโคยออ๋ ” [มึงไม่ต้องตรงขนาดนั้นก็ได้ปะวะ คุยด้วยละประสาทจะแดก ไม่แนใ่ จแลว้ วา่ คยุ กับเจ้าของบารห์ รอื กะหร่ี แค่นี้แหละ เจ้านายมอง แล้ว...เชก็ เฟซด้วย] จบประโยคของนริษาการเชื่อมต่อก็ถูกตัดขาด อคราก�ำลังจะ กดเข้าหน้าเฟซบกุ๊ สว่ นตัว แต่ไลน์จากอินทะดนั เด้งขึน้ มาก่อน เฮยี อนิ อารามบอยสรา้ งอลั บมั้ รปู ภาพทช่ี อ่ื วา่ ‘นอ้ งเองิ้ กบั สเี สอื้ กาลกณิ ’ี ยังไมท่ ันกดเข้าไปดูรูปภาพข้างใน งงๆ ปนสงสัย ตารางสีเส้ือ มงคลก็ถกู สง่ ตามมาตดิ ๆ ~ นทกร ~

30 วนั น้ีวันพฤหสั บดี สมี งคลคือสีฟ้า...กาลกณิ ีคอื สีดำ� กใู สเ่ สือ้ ดำ� เฮียแม่งวา่ กเู ปน็ กาลกิณี เพอื่ นดา่ เปน็ กะหร่ี ชวี ติ ดี๊ดีท่ีไทเป แลว้ น.ี่ ..อารามบอยเขาเทริ น์ รา่ งตวั เองเปน็ สายมแู ลว้ ใชป่ ะวะ? ...สีเสอื้ มงคลกม็ า จากเดินช้าๆ ขาอคราก็เปลี่ยนเป็นวิ่งข้ึนบันได ไม่นานก็กลับ มานง่ั ทเี่ กา้ อฝี้ ง่ั ตรงขา้ มกบั อนิ ทะ อารามบอยในเสอื้ สฟี า้ เปน็ สริ มิ งคล ย้ิมให้หนึง่ ครัง้ หกั ค่ตู ะเกยี บออกจากกันแลว้ สง่ มาให้ “กูยอมใจในการตั้งชื่ออัลบั้มรูปภาพ ถึงเส้ือมันจะสีด�ำแต่ตัวน้ี ของแท้ หมนื่ สาม” “หมืน่ สามแตถ่ ้าสีไมถ่ ูกโฉลกมึงกไ็ ม่เฮงนะ” “เชื่อเฮียเลยว่ะ เอาจรงิ ดิ เรือ่ งสีเส้อื ?” สีหนา้ ยังไม่คลายจาก ความอึง้ ทง่ึ แตเ่ ออ้ื มมอื ข้างทม่ี รี อยสกั ไปรับตะเกยี บท่ีถกู หักใหอ้ ยา่ ง ไมม่ อี ดิ ออด อครากวาดตามองอาหารลานตาบนโตะ๊ อนิ ทะจดั มนั เอา ไวอ้ ยา่ งสวยงาม นำ�้ ลายไหล ไดเ้ วลาฟดี (feed) แลว้ “นา่ กนิ หวิ ววววว” “จะถา่ ยรปู ก่อนมัย้ ” “ถ่าย อย่าบอกนะวา่ จดั เอาไวใ้ ห้ถ่ายรปู ?” “เออ หรอื จะเอารปู ทกี่ ถู า่ ยไวแ้ ลว้ ” ยนื ยนั วา่ ถา่ ยแลว้ จรงิ ๆ ดว้ ย การปัดหน้าจอโทรศพั ท์ให้อคราดเู หนือหม้อนำ�้ ที่เรม่ิ เดอื ดปุดๆ มันถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งหน่ึงเป็นน้�ำซุปหม่าล่าสีแดงจัด อีกฝ่ังเป็นนำ้� ใสใส่ผกั จนล้น “เอาของเฮียก็ได้ ส่งให้ด้วย น้องกินได้แล้วใช่ปะ ใส่ผักใน หม่าลา่ ดว้ ยด”ิ “ไม”่ “...” “กคู นรกั ษโ์ ลก กไู มแ่ ดกผกั แยกหมอ้ กนั ไปเลย” เอาตะเกยี บดนั มืออคราท่ีก�ำลังจะหย่อนผักลงในหม้อออกให้พ้น อินทะย่ืนหน้ามา ~ เฉมิ่ เชย ~

31 จอ้ งตา อคราก็ย่ืนหน้าเอาตามาสบกัน เหมือนมีกระแสไฟแล่นเปร๊ียะๆ ออกจากดวงตาสองคู่ อนิ ทะ เกร็งตาไมก่ ะพรบิ อครากด็ ว้ ย “กจู ะกินหม่าล่าเท่านัน้ ใสผ่ ักดว้ ย” “โน” “แล้วทำ� ไมไม่สงั่ ซุปหม่าลา่ มาทั้งคู่ตัง้ แต่แรก” “มงึ เหมือนคนไมก่ นิ เผด็ เลยส่งั มาสองอย่าง” “อยา่ ตดั สนิ คนทหี่ นา้ ตา เพราะหนา้ เฮยี กเ็ หมอื นคนชอบกนิ ผกั ออร์แกนกิ ...” “ไมก่ นิ แปลวา่ ไมก่ นิ ...น่ี มงึ เคยไดย้ นิ ทฤษฎที ว่ี า่ จอ้ งตากนั แปด วนิ าทแี ลว้ จะตกหลมุ รกั มยั้ ” จๆู่ อนิ ทะกเ็ ปลย่ี นเรอื่ ง เขายงั ไมเ่ ลกิ จอ้ ง ตาอครา นิง่ คา้ งไมก่ ะพรบิ “เคย...” “คดิ วา่ จริงมยั้ ” “เฮียวา่ ไงอะ นเี่ กินแปดวฯิ มานานแลว้ ” “กู...” ตายังขมวดแข็ง แต่มือเรียวยาวกลับก�ำเข้าหากันแน่น อินทะตกอยู่ในชว่ งเวลายากลำ� บาก... และแล้วในท่สี ุด... “คดิ ก่อน ใครหลบตาก่อนแพ้นะ” “ได้ แล้วคำ� ตอบวา่ ไง จรงิ ไมจ่ ริง” “จริงมงั้ ...กยู อมแพ้ละ กแู สบตา มึงทำ� ได้ไง ไม่กะพริบตาเลย” อินทะดันแผ่นหลังพงิ กับเบาะนมุ่ เขากะพริบตาถ่ๆี ติดกนั ใชม้ ือยก นวดคลงึ ดวงตาเพราะแสบเคอื ง อคราเลยเลกิ เลน่ แลว้ กะพรบิ ตา เปน็ ผลใหน้ ำ�้ ตาหยดใสๆ ไหลลงมาตามผวิ แกม้ ดวงตาเขาแดงกำ่� ภาพตรง หนา้ พร่าเลอื น “ไม่เล่นแบบนอ้ี ีกแล้ว...” กระดาษทิชชู่ตรงเข้าซับน�้ำตาที่ไหลลงมาให้ อคราตัวแข็งทื่อ สมั ผสั ของอารามบอยออ่ นโยน ทง้ั มอื ทยี่ กเชด็ นำ้� ตาจากการเลน่ บา้ ๆ ให้ ท้ังสายตาท่ีใช้มองมา ~ นทกร ~

32 เผลอจอ้ งตากันอกี ครัง้ 1 2 3 4 5 6 7...8 “เองิ้ ...เองิ้ ” “อะไร” สะดุ้งตัวเม่ือถูกเรียกเสียงเข้ม อครายกมือลูบต้นคอ เลี่ยงมองไปทางอืน่ “เหมอ่ อะไร” “เปล่า” “กินไดแ้ ลว้ จะใสผ่ ักก็ใสไ่ ป แต่หา้ มเกินสิบช้นิ นะ” “ไมใ่ ส่ก็ได้ เดย๋ี วน้องกินจากหม้อน้เี อง” “เมอ่ื กกี้ จู อ้ งตาแพ้ กกู ค็ วรยอมใหม้ งึ ” คว้ิ พาดเฉยี งเลกิ ขน้ึ อยา่ ง สงสยั มือท่ีก�ำลงั จะใสผ่ กั ชนิ้ เล็กๆ ลงไปถกู จบั ยดึ ไว้แน่น “ผมรวู้ า่ ผมไมใ่ ชศ่ นู ยก์ ลางของจกั รวาล กนิ ขา้ วกบั คนอน่ื ไมค่ วร เอาแต่ใจ เรือ่ งจ้องตาแพ้ พาเท่ียวชดเชยแลว้ กัน” “แบบน้นั กไ็ ด”้ อนิ ทะดึงมือทถี่ กู จบั ออกเบาๆ แลว้ จบั ตะเกยี บ กระชับไวใ้ นมือ “ดูน่ีกอ่ น กูจะสอนให้ วิธีการกินชาบูท่ีถกู ตอ้ ง” ย้มิ กวา้ งแล้วเหลือบมองไปทางอครา ฟนั ขาวกัดขบทร่ี ิมฝปี าก ลา่ ง อินทะโชวว์ ธิ กี ารกินอยา่ งมศี ิลปะ ด้วยการคีบชิ้นเนือ้ บางๆ ข้นึ มา “อุณหภมู ิน�้ำตอ้ งไดท้ ี่ ไม่เดอื ดเกินไป เอาแคพ่ อรอ้ น จากน้นั ก็ เอาเนอื้ ไปแกวง่ จนกวา่ จะสกุ ” อนิ ทะทำ� ตามทต่ี วั เองพดู ทกุ อยา่ ง โดย มีสายตาแปลกใจของอครามองตาม ไม่นานชิ้นเน้ือสีแดงจดั ก็เปลีย่ น สี สดเปน็ สุก อนิ ทะจงึ คบี ไปใส่ในจานของอครา “ลองกนิ ” “กนิ แบบนก้ี วา่ กจู ะอมิ่ ...” บน่ แตล่ งมอื จดั การคบี ชน้ิ เนอ้ื เขา้ ปาก แล้วตอ้ งรอ้ งออกมาว่า “อรอ่ ยสัส” “ใชม่ ะ...” “แล้วน่ันเฮยี ท�ำอะไรอ้ะ” “ศิลปะก็ให้มันเป็นศิลปะไป ตอนน้ีกูหิวมาก แดกแบบมนุษย์ ปกติกันเถอะ” ถาดเน้ือหลายถาดถูกเทลงไปในหม้อท้ังสองฝั่งอย่าง ~ เฉม่ิ เชย ~

33 เท่าเทียม “แค่โชวใ์ หด้ ู แค่น้นั แหละ” อคราหวั เราะ แกว่งเนื้อช้นิ หนึ่งคนื ใหอ้ ินทะบ้าง “เฮยี รตู้ วั ปะวา่ เปน็ คนแปลก?” “ร”ู้ “แต่มีเสนห่ ”์ “แล้วมงึ รตู้ วั ปะ? วา่ มึงกแ็ ปลก” “ยังไง” “ไมบ่ อก” อคราสา่ ยหวั ไมค่ ดิ ถามตอ่ เขามองอนิ ทะกนิ อยา่ งสภุ าพ แตก่ นิ ไปไดไ้ มก่ ่ีค�ำกล็ กุ ข้ึนยนื “เอานำ้� อะไร” “เด๋ยี วไปเอาเองได้” “ห”ึ สน่ั ศรี ษะจนหน้ามา้ ขยบั อนิ ทะย้ิมโชว์ฟันขาวอีกคร้งั เอย่ ออกมาเบาๆ “กบู อกแลว้ ว่าชอบดแู ล” “แบบนีน้ า่ ดแู ล?” ชเ้ี ขา้ ที่ตัวเอง ยิ้มคนื กลับอย่างจริงใจ “ใช่ เพราะเฉ่ิม” “ถ้ากูเฉิม่ พมี่ งึ กเ็ ชยปะวะ” “เชยตรงไหน มนั เปน็ สไตล์เถอะ เร็ว จะแดกน�ำ้ อะไร เบยี ร์มั้ย แต่จืดนะ” “เอามาลองก็ได้ ขอบคณุ ครบั ” ควิ้ เข้มยกั จึกๆ ใสอ่ ินทะทีเ่ ดนิ จากไป พอนั่งอยู่ท่ีโต๊ะเพียงคนเดียวก็เพ่ิงนึกข้ึนได้ว่านริษาบอกให้ดู เฟซบ๊กุ อคราจงึ ปลดลอ็ กหนา้ จอโทรศพั ท์ กดเขา้ ไปดอู ยา่ งรวดเรว็ เฟซ สว่ นตวั เขาไมไ่ ดม้ เี พอื่ นมากนกั การแจง้ เตอื นจากอดตี คนรกั จงึ ปรากฏ ชัดเจน มอื ขา้ งท่ีมรี อยสกั จกิ กำ� เขา้ หากันจนร้สู กึ เจ็บ หน้าอคราเครยี ด เข้มจนคนท่ีเพง่ิ เดนิ กลบั มาทีโ่ ตะ๊ นึกแปลกใจ อินทะเห็นดวงตาคู่คมเอ่อคลอด้วยหยาดน้�ำตา ไม่หยดไหล ~ นทกร ~

34 หายไปเหลือเพยี งขอบตาแดงๆ “ผมเลา่ อะไรบางอยา่ งให้เฮียฟงั ไดป้ ะ” “อมื เล่ามา” นั่งลงท่ฝี ั่งตรงข้ามตามเดิม อินทะถือวสิ าสะเอา โทรศพั ทอ์ อกจากมอื อครา เขาวางควำ่� มนั ลงดา้ นขา้ ง นงั่ กนิ ตอ่ เงยี บๆ ไมเ่ รง่ เร้าให้อกี ฝ่ายเลา่ พอปรับอารมณ์ออ่ นไหวจนคงที่ อคราจึงเรมิ่ ตน้ “สามปีที่แล้วผมกับแฟนตัดสินใจเปิดบาร์ด้วยกัน เราเริ่มจาก รา้ นเล็กๆ ผมทุ่มเท ทำ� งานหนักจนแทบไมม่ เี วลาพกั ท�ำ...ท�ำจนรา้ น เป็นท่รี จู้ ัก มีลูกคา้ มากขนึ้ เดือนท่แี ล้วผมเลยตดั สนิ ใจขยายรา้ น ก่อน จะจับได้ว่าแฟนเอาคนอ่ืนมานอนบนเตียงของผม” “มงึ ก็เอาคนอ่นื ไปนอนบนเตียงแฟนมงึ มั่งดิ” “โวย้ ยย เลกิ แลว้ เถอะ” สหี นา้ ยำ�่ แยด่ ขี น้ึ เมอ่ื ถกู ดงึ ออกจากเรอ่ื ง รา้ ยๆ ดว้ ยการทอี่ นิ ทะยดั เนอ้ื เขา้ มาในปาก อคราเคยี้ วหยบั ๆ ระบาย ความแคน้ พอกลืนเสร็จก็เลา่ ต่อ “ผมเลกิ กบั มนั รอบนนี้ ่าจะเด็ดขาด มันถอนหุ้นออกจากร้าน วันน้ี...มันเข้าไปปลดป้ายชื่อร้านลง โพส ประกาศวา่ The Crowd Bar จะย้ายทีไ่ ปที่ใหม่ รา้ นมันกบั เมียใหม.่ .. โคตรเห้ยี ” “เหี้ยจริง” “เขาถงึ บอกไงวา่ เลอื กผวั ผดิ คดิ จนตวั ตาย...ขอใหร้ อดกแ็ ลว้ กนั เอาจรงิ นะ มนั ทำ� ไมเ่ ปน็ หรอก เพราะทผ่ี า่ นมาผมทำ� งานคนเดยี ว พดู แล้วแมง่ เจบ็ ใจ” “มงึ อยา่ รอ้ งไหต้ รงน้ี เดยี๋ วคนเขาคดิ วา่ กทู ำ� มงึ ทอ้ งแลว้ ไมร่ บั ผดิ ชอบ” “พดู แลว้ เสียวมดลกู เลยเฮีย” “มึงไม่มีมดลูก” “มี กูออ่ นไหวอย่ชู ว่ งน้ีเปน็ เมนส”์ “วนั แดงเดือดสินะ กูอาจต้องตามใจมงึ เปน็ พิเศษ” ~ เฉิม่ เชย ~

35 “ซเี รียสกอ่ น เดย๋ี วคอ่ ยไปซอ้ื ผา้ อนามัยกนั เนอะ” อคราเอานว้ิ แตะปาก ดึงอินทะและตัวเองกลับเข้าสู่บทสนทนาท่ีจริงจัง “เร่ืองผัว เหยี้ ชา่ งแมง่ เหอะ แตท่ เ่ี ครยี ดอยเู่ นยี่ คอื รา้ นกำ� ลงั ตอ่ เตมิ กตู อ้ งใชเ้ งนิ แต่กูโง่อะ กูพลาด กูเอาเงนิ สดให้มนั หมด เพราะไวใ้ จ ใหด้ ว้ ยความ พศิ วาสดว้ ย ไม่รจู้ ะท�ำยงั ไงตอ่ เลย ก้กู ไ็ มร่ ้จู ะผ่านม้ยั ” “เฮอ้ เรอ่ื งเงนิ พดู ยากอะ” อนิ ทะถอนหายใจออกมาเฮอื กใหญ่ เลกิ บว๊ิ ด์ให้อารมณ์ของอคราดขี นึ้ ดว้ ยการปอ้ นเน้ือ เขาวางตะเกยี บคู่ ช้อน ล้ินดุนกระพุ้งแก้ม มือยกข้ึนลูบเสยผมหน้าม้าให้ขึ้นไปด้านบน “แต่กูมีเงนิ ” “...” “จะเลา่ อะไรให้ฟัง ตง้ั ใจฟังให้ดลี ่ะ” อนิ ทะตง้ั ทา่ เล่า มอื เขายก ข้ึนประกอบท่าทาง “ท่ีจริงเร่ืองน้ีบรรยากาศตอนเล่ามันควรเป็นร้าน เหลา้ ไม่ใชห่ น้าหมอ้ ชาบู” “เล่าเถอะ อยากรู้ อย่าทำ� ใหอ้ ยากแล้วจากไป” “คือง้ี กูคบผหู้ ญงิ คนนงึ มาสกั พกั จริงจังมากถึงขั้นจะแตง่ งาน กัน ก็รู้แหละวา่ ทบ่ี ้านเขาไม่ชอบกู กูก็พยายามเปลย่ี นตวั เองทุกอยา่ ง ทำ� งานหนกั เกบ็ คา่ สนิ สอดทบ่ี า้ นผหู้ ญงิ เรยี กรนุ แรงเกนิ เบอรไ์ ปมาก... แตส่ ดุ ทา้ ยกจ็ บกนั ดว้ ยการถกู นอกใจ มงึ รมู้ ย้ั เขาบอกกวู า่ อะไร เพราะ กทู �ำงานจนไม่มเี วลาให้เขา...เขาเลยเลือกอกี คน” “เช่ีย ดราม่ากว่ากูอีก” อคราคีบเนื้อในหม้อส่งให้อินทะ ปาก กระตุกกับเรอื่ งทีไ่ ด้ฟัง แตส่ ีหน้าคนเล่าดชู ดื ชา ดวงตามีประกายโกรธ ข้ึงมาช่วั แวบหนึ่ง “ที่จริงไม่ใช่กูไม่มีเวลาหรอก ข้ออ้าง เพราะผัวใหม่เขาอะ หัวหน้ากูเอง...รวยกว่า ต�ำแหน่งใหญ่กว่า ครอบครัวชอบมากกว่าท่ี ชอบก”ู “แล้วจอู๋ ะ ใครเป็นขนั้ กวา่ ” “กเู ช็กของแป๊บ” ไม่พูดเปลา่ อินทะขยบั ตัวในทา่ ทางท่ถี นัด เขา ~ นทกร ~

36 จ้องหนา้ อคราไปด้วยตอนทส่ี อดมอื ลงในกางเกง “อเิ ฮยี ยย มงึ ไม่ใชค่ นธรรมะธัมโม ขยำ้� จนเละหมดแล้วววววว” “กก็ ูไมแ่ น่ใจ ว่ากเู ป็นขนั้ กว่าม้ัย แต่ของกกู ส็ ักแปดเกือบๆ เกา้ น่าจะจุกอยู่นะ” “บาป โดยสมบูรณ”์ อคราหรี่ตาพร้อมสะบัดหน้าไลค่ วามร้อน ทสี่ องแกม้ รบั ไม่ได.้ ..คนส�ำรวมท่วี ดั ไดโ้ ปรดเอาความประทับใจตอนเจอ กนั คร้งั แรกคืนกูมา “ย่ามพระกค็ อื หมดขลัง กรู ู้ กเู หน็ กูเรยี นมา คน บาป...นา่ กลัว” “กูกแ็ หย่มงึ เลน่ ปะวะ ตอ่ เมอ่ื ก้กี ูเล่าถงึ ไหนละ ลมื เลย” “บ้านแฟนไง” “ออ่ เขาเลกิ กบั กแู ลว้ เขากแ็ ตง่ งานกนั เลย ไมร่ สู้ นิ สอดเทา่ ไหร.่ .. ส่วนกูก็ชกหน้าไอ้แก่นั่นแล้วโดนไล่ออกจากงาน แบล็กลิสต์แล้วกูอะ น่าจะกลบั ไปหางานท�ำยากอย”ู่ “กูต้ังชอ่ื ทรปิ นไ้ี ด้แลว้ คนซวยๆ สองคนเดนิ งงมาเจอกันในดง เจก๊ ” “คนซวย” “กเู กลยี ดตัวเองทผ่ี วนเสรจ็ ทนั ทที เี่ ฮยี พดู จบ” “ศลี เสมอกนั ไง ทกี่ บู อกว่ากูมเี งนิ กูมอี ยู่สิบลา้ น อดตี เคยจะใช้ เป็นสินสอด แต่ตอนน้ีไมร่ ู้จะใช้ท�ำอะไร” “คนเพ่ิงรู้จักกันเขาข่มกันเร่ืองฐานะการเงินเหรอวะ” อคราชี้ หนา้ อนิ ทะ ควกั ถงุ ซปิ ออกมาวางตรงหนา้ โชวเ์ งนิ ทม่ี ดี ว้ ยทา่ ทตี ดิ ตลก “ตอนนี้กูมีสามพันดอลล์ แต่พอกลับไทยกูจะเป็นหนี้ทันที การเงินกู ติดลบ...กูจน” แล้วนง่ั สลดหน้าผากวางชดิ กบั โตะ๊ อคราแน่นิ่งเหมือนตาย “กูไม่ได้จะข่ม แค่ถามว่าเทคโอเว่อร์ร้านมึงได้ม้ัย กูอยากท�ำ ธุรกิจอะไรสกั อย่าง” ~ เฉิม่ เชย ~

37 “ไมข่ ายร้าน” “...กค็ ิดไว้อยู่แล้ว” “แต่ถ้าเฮียเห็นร้านแล้วโอเคกับการเป็นพาร์ทเนอร์ กูจะร่าง สญั ญาสง่ ไปให้เซน็ ” “โอเค ส่งมาไดเ้ ลย” “ไม่ตอ้ งรีบตัดสนิ ใจ” “กเู หน็ ทำ� เลกบั รวี วิ ในเพจแลว้ กวู า่ รา้ นไปไดเ้ รอื่ ยๆ มนั นา่ ลงทนุ กับมงึ กน็ ่าลงทนุ ” “เรือ่ งร้านกลบั ไทยค่อยวา่ กนั ” “ไมม่ ปี ญั หา กคู ดิ ชอ่ื รา้ นใหมร่ อไวแ้ ลว้ ” อนิ ทะยกยม้ิ สง่ ใหอ้ ครา เขาสบตาทค่ี อ่ ยๆ เงยขึน้ มาชา้ ๆ 1 2 3 4 5 6 7...8 แปดวนิ าที คมุ้ ค่าและน่าลงทุน ~ นทกร ~

บทที่ 3 ถา้ ใจเราเป็นกลาง มอ้ื กลางวนั จบลงในเวลาบา่ ยสามเศษ อนิ ทะเอย่ ถามอครา ในตอนที่เดินออกจากร้านว่าอยากไปเที่ยวท่ีไหนต่อมากกว่ากัน ระหว่างไหวพ้ ระอีกวดั กบั เดนิ เลน่ ในยา่ นการค้าของวยั ร่นุ แนน่ อนวา่ อคราเลอื กอยา่ งหลงั วดั ไปทเ่ี ดยี วกพ็ อแลว้ มง้ั ...รอ้ น ร้อนที่ไม่ใช่อากาศ แต่เปน็ คนบาปมนั เลยรอ้ น อินทะก็ไม่ขัดศรัทธา แค่เหลือบตามองบนนิดหน่อยตอนที่ ไดย้ นิ เหตผุ ล เขาเดนิ นำ� อครากลบั ไปยงั รถไฟฟา้ ใตด้ นิ Ximending คอื ที่ท่เี ขาเลอื กจะพาอคราไป “ขอถาม เฮียนอนโรงแรมไหนอะ” ในขบวนรถไฟฟ้าที่ก�ำลัง เคล่ือนตัว อครายืนพักขาเกาะราวจับด้านบนเอ่ยถามอินทะท่ีก�ำลัง ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ “XX Hotel” “จริงปะ?” “กูจะไปโกหกมึงท�ำไม” ควิ้ พาดเฉยี งขมวดเล็กนอ้ ย อนิ ทะเงย หนา้ กอ่ นจะเกบ็ โทรศัพทล์ งในย่ามตามเดมิ “ไม่ได้บอกว่าโกหก แค่แปลกใจ วา่ เราพกั ทเ่ี ดียวกันเลย...” ~ เฉม่ิ เชย ~

39 “ช้นั ไหน” “น้องอยู่ช้นั หก ห้อง 652 เฮียอะ” “ช้ันเจด็ ” “เจ็ดยบั ” “มงึ น่ีน้า~ ไม่ลากกลู งใตส้ ะดอื สกั เรื่องไดม้ ัย้ ” ไมพ่ ูดเปลา่ มือ หนายกขนึ้ สงู แลว้ วางลงบนหลงั ตน้ คอของอครา อนิ ทะกดนำ้� หนกั บบี คาคลา้ ยจะหา้ มปราม กอ่ นลงมอื นวดคลงึ ทท่ี า้ ยทอย กดนวดเนน้ หนกั สอ่ื ความหมายบางอยา่ ง อครานา่ จะเข้าใจละม้ัง เพราะเขาแอบเหน็ วา่ รขู มุ ขนบนทอ่ นแขนอกี ฝา่ ยลกุ ชนั เสน้ ขนสอี อ่ นกช็ โี้ ดเ่ ด่ “ไหวมยั้ เนย่ี กูแค่จับเฉยๆ ยงั ไมไ่ ดจ้ บั ...แค่นี้ก็ขนลุก ไม่แนจ่ รงิ นห่ี วา่ ” “พอ...อยา่ จบั อยา่ ใหค้ วามหวงั นอ้ งถา้ เฮยี ไมค่ ดิ อะไร กเู ปน็ คน คิดไกล กเู ปน็ คนคิดลึก” “หึ” ยอมคลายมือออกอย่างง่ายดาย พร้อมช้อนตาหวานขึ้น มองอครา แขนข้างที่มีรอยสักเออ้ื มไปลูบหลงั ตน้ คอ ตาหลุกหลิกขัด เขนิ เอิง้ ยงั ลงั เลกับสิ่งท่เี ขาแสดง ไม่เป็นไร ใจเยน็ ๆ “หลังคอน้องรอ้ นวูบเลย” “อ่อน” “ไมอ่ อ่ นเถอะ กพู รอ้ ม...แลว้ ทำ� ไมหนา้ ตาเฮยี ดหู งดุ หงดิ มเี รอื่ ง เหรอ” เอย่ ถามเพราะตอนท่เี ลน่ โทรศพั ท์อนิ ทะท�ำหนา้ นวิ่ คิว้ ขมวด ดูเหมือนจะมปี ัญหา... หรือว่าจะเปน็ แฟนเกา่ ...? “รำ� คาญเพอ่ื นแมง่ ฝากหวิ้ ชานมแบบขวดๆ ในมนิ มิ ารท์ อะ เอา ทกุ รส ทุกกลนิ่ ทกุ สี มึงว่ามันประสาทปะ” “ถา้ อยา่ งละขวดกไ็ มน่ ะ เพอ่ื นเฮยี อาจจะชอบแดกชามาก” เขา ออกความคิดเห็น คนในรถไฟฟ้าเร่ิมมากข้ึนจนต้องขยับไปยืนเบียด ~ นทกร ~

40 กับอารามบอย ผู้ชายตัวโตสองคนดูกินพ้ืนที่ในขบวนรถไฟค่อนข้าง มาก แมจ้ ะพยายามมโนวา่ ตวั เองตวั เลก็ ตวั นอ้ ยก็ไมช่ ่วย “ฝากอย่างละสองขวด แต่ตัวมันอยู่แคนาดานะ ไม่มีก�ำหนด กลับด้วย จะอยจู่ นไดส้ ัญชาตเิ ลยม้งั ตู้เย็นบา้ นกูใชไ้ ฟฟา้ เนอะ ฝาก ไม่มกี �ำหนดมาเอานี่นา่ กระทืบ” “เพอื่ นอยเู่ มอื งนอก เฮยี กไ็ ปเมอื งนอกบอ่ ย...ทำ� อาชพี อะไรกนั อะ ดูมีเงิน” “ทำ� งานบนฟา้ ” “เปน็ นก?” “จ้ะ” ตาหวานหลับคาไว้ช่ัวอึดใจ อินทะข่มอารมณ์อยากทุบ อคราสักอั้ก ก่อนลืมตาข้ึนเม่ือใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง “ตอนนี้กู ตกงาน ชา่ งเร่อื งงานเถอะ ถงึ แลว้ ...ตอ้ งลงรถแล้ว” คว้าข้อมืออคราดังหมับแล้วเอาตัวเองเบียดผู้คนออกไปยัง ประตูทางออก คนถูกจับจูงเลยเดินสบายเพราะมีผู้ชายตัวใหญ่ๆ แหวกทางให้ “เฮียเปน็ สจว๊ ตเหรอ นอ้ งเคยอยากเป็นแอรโ์ ฮสเตส แบบนีพ้ อ เป็นได้ม้ัย...ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะน้ีเราก�ำลังแลนด้ิงลงนรก แลว้ ” “หยดุ ! ขายเหล้าตอ่ ไปดีแลว้ เชือ่ กู อีกอย่างนะเอิง้ นะ หน้าตากู ดูไม่เหมอื นคนเคยเปน็ นักบินเหรอ” “เหมียนมัคนายก เหมียนทสี่ ดุ !” “เอ้งิ เอิ้ง...” มือที่ยังจับข้อมอื อคราอยอู่ อกแรงบบี อนิ ทะหยุด เดนิ หมนุ ตัวกลับมาเผชญิ หนา้ กนั จากน้นั กส็ ่งมอื หนาไปดึงแกม้ อิ่มๆ จนมนั ยดื ออก พอปลอ่ ยออกคนมแี กม้ กย็ กมอื ขนึ้ กมุ หนา้ ทนั ที แกม้ อคราแดง จัด ปากขมบุ ขมบิ ด่า สายตาโกรธเคอื ง “เจ็บ!” ~ เฉิม่ เชย ~

41 “กมฺมุนา วตตฺ ตีโลโก...สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม” “...” “แบร่ แหย่เล่น” พอเห็นอคราหน้าตึง อินทะก็แลบล้ินใส่ ไม่ เข้าใจตวั เองเหมือนกันว่าทำ� แบบนีไ้ ปทำ� ไม “เจ็บเหรอ ขอโทษ งอ้ …” อคราส่ายหัว จากนน้ั กย็ ิ้มออกมา “เออหายงอน น้องอยากสูบบุหรี่แลว้ อะ ซอ้ื ได้ทไี่ หนม่ัง” “เดีย๋ วพาไป...อยากเหมอื นกัน ไม่ได้สบู นานละ” “ดดู บุหร่ี ละก็ดูดบุรุษดว้ ย” “เอง้ิ เอิง้ ...” “วา่ ไงจะ๊ ” “ปากแจ๋วเกินไปแล้ว” “อะไรคอื ปากแจว๋ ” “ไมบ่ อก คิดเอง” ออกเดนิ ดว้ ยกนั อกี ครง้ั หนนไ้ี มม่ สี ว่ นไหนของเนอ้ื ตวั สมั ผสั กนั มีเพียงเสียงสนทนาดังข้ึนเป็นระยะของคนพยายามท�ำความรู้จักกัน และกัน การพูดคุยเสมือนการละลายพฤติกรรมขัดเขินกับคนแปลก หนา้ “สรปุ ว่าเฮียเคยเปน็ นกั บนิ จรงิ ดิ มีรปู ปะ อยากเห็น” “มี” ลังเลอยู่ครู่หนง่ึ แตห่ ลังเดนิ ออกจากสถานีรถไฟฟ้าอนิ ทะ กย็ อมหยิบโทรศพั ทม์ าเปดิ รูปให้อคราดู “เท่มย้ั ” “หมื ?...” ตอ้ งมองสลบั ระหวา่ งหนา้ จอกบั คนตรงหนา้ ผชู้ ายใน รปู ดตู า่ งจากอารามบอยลบิ ลบั ตวั ตรงแหนว็ บา่ กวา้ ง ผมเผา้ ถกู เสยเซต จนเรียบร้อย โครงหน้าคมยกยิม้ น้อยๆ ชุดนกั บนิ ทำ� ให้ยิง่ ดมู ีสงา่ ราศี เห็นอารามบอยอาจแคอ่ ยากได้เป็นผวั ... แตเ่ ห็นลุคนกั บนิ ปบุ๊ กอู ยากโดนเลยอะ “หล่อมาก” “ตอนท�ำงานเนย่ี ดูดที ่ีสดุ ในชวี ติ ละ” ~ นทกร ~

42 “แลว้ รปู นีเ้ พื่อนเฮยี เหรอ” “เออ ตอนแรกกเู อารปู คแู่ ฟนเปน็ พน้ื หลงั พอเลกิ กนั กไ็ มร่ จู้ ะใช้ รูปอะไร เลยเอารูปที่ถ่ายกับเพื่อนนี่แหละต้ังไว้” พอกดปุ่มโฮมจาก ภาพถ่ายก็เด้งกลับมาสู่หน้าจอหลัก อินทะกดล็อก ไม่ได้อวดหรือ แนะนำ� เพือ่ นคนไหนกบั อคราเป็นพเิ ศษ “คนท่เี จาะค้ิวหลอ่ ” “ตาไวจงั วะ” “เหมอื นสูงกว่าเฮียหน่อยนึงปะ? สเปคนอ้ งเลยอะ เขามแี ฟน ยัง” “เมียตัวเล็กแค่นี้” กะมือไว้ที่ช่วงคาง...หน้าตาราบเรียบไร้ อารมณ์ ไอ้ตน้ ดีกว่าเขาตรงไหนวะ... “เสยี ดาย นอ้ งอยากได”้ “สว่ นใหญเ่ พอื่ นกมู แี ฟนกนั หมดแลว้ แตเ่ หลอื อยคู่ นนงึ เอาคน โสดๆ คนนน้ั แกข้ ัดไปก่อนไดม้ ัย้ ” “คนไหน” อคราเบกิ ตากวา้ ง ยน่ื หนา้ เขา้ ไปใกลห้ นา้ จอโทรศพั ท์ ของอนิ ทะทกี่ ดใหเ้ ห็นเพยี งภาพพักหนา้ จออีกคร้งั “คนน.ี้ ..” ...ชท้ี ่รี ูปตวั เอง “ออ๋ ...คนน้ี กอ็ ยากไดอ้ ยู่เหมือนกันนะ แต่กลวั เขาไม่เลน่ ด้วย” เงยหน้าขึน้ สบตาอย่างท้าทาย อคราแนใ่ จวา่ ตัวเองไม่ไดต้ าฝาด แวบ นึงเขาเหน็ อนิ ทะกระตกุ ยิ้มมุมปาก ตาวาว จากนน้ั ก็ยักไหลเ่ ดินเลย่ี ง ไปอกี ทาง ไมแ่ นใ่ จวา่ ตวั เองถกู หยอด นกึ วา่ อาเฮยี อารามบอยแคแ่ หยเ่ ลน่ ...จนกระท่งั เม่ือกี้ กูว่าเฮยี เขากช็ ัดเจนอยูน่ ะ นำ้� มนั ใกล้ไฟ...ไฟไหมแ้ นค่ ่ามงึ “เฮยี ไปไหนอะ รอนอ้ งกอ่ น” ~ เฉิม่ เชย ~

43 “ซอื้ บหุ รใี่ หไ้ ง แลว้ เดย๋ี วจะพาไปกนิ ชาไขม่ กุ กบั ไกท่ อด ถา้ ไมก่ นิ เดย๋ี วจะหาวา่ มาไม่ถงึ ไตห้ วนั ” “เฮียจะเลยี้ งเหรอ” “ครบั ” ครับ... ตอนพูดค�ำวา่ ครบั ดอู ่อนโยนสัสๆ เลย ยืนพักขายาวๆ อยู่ในบริเวณที่สามารถสูบบุหร่ีได้ อครา มองไปรอบกาย ก่อนจะหยุดสายตาท่ีคนสวมใส่เส้ือสีฟ้าที่ก�ำลังเดิน มาทางนี้ ในมอื มีชานมไข่มกุ หนึง่ แก้ว สว่ นมืออีกข้างถอื กลอ่ งไกท่ อด สว่ นสงู ทเ่ี กนิ รอ้ ยแปดสบิ แนๆ่ ทำ� ใหอ้ นิ ทะดโู ดดเดน่ การแตง่ ตวั แปลกๆ ท�ำให้บุคลกิ ภาพ...แดกขาด! ประหลาดดี! “ท�ำไมมองกแู บบน้ัน” “หวิ ชามกุ กับไก”่ สา่ ยหวั ปฏเิ สธว่าไม่ได้กำ� ลังประเมนิ คนตัวสงู กว่าในใจ แลว้ เออ้ื มมือไปรับแก้วชานมไข่มุกมาไว้ในมือ “ปกติแดกแต่ เหลา้ กบั เบียร์ ไหนเอาชามาลอง” “มันน่าจะหวานนะ” ดูด... “...หวานจรงิ ซ้ือชาไข่มุกวนั นแ้ี ถมฟรีเบาหวานจ้า อร่อยตัดขา ไปเลย” เบห้ นา้ เพราะไมค่ นุ้ ชนิ กบั การกนิ ของหวาน อคราแลบลน้ิ ออก มาเลียริมฝีปาก สง่ บหุ รีข่ มๆ เขา้ ดับรสชาติของชานม “ปกตกิ ูก็ไม่ชอบของหวาน” พอเห็นอคราบอกวา่ หวาน ก็ลอง กม้ หนา้ ลงดดู ชานมในมืออีกฝา่ ยบ้าง... ดูด...หลอดเดียวกัน จากนน้ั กแ็ ยง่ บหุ รใ่ี นมอื ของอครามาสบู ดบั รสหวานบา้ ง...หวาน จนแสบคอ “ผมกบั เฮียอาจไมเ่ หมาะกับของหวาน” ~ นทกร ~

44 “คงงั้น” “เฮยี ซื้อมากี่แกว้ อะ” “แก้วเดียว แดกไม่ไดก้ ท็ ิ้งไป” บหุ ร่แี ยง่ แล้วแย่งเลย อนิ ทะอดั มันเขา้ ปอดหนกั ๆ เลกิ ใสใ่ จเรอ่ื งชานมแล้วหนั มองบรรยากาศรอบตวั ไฟจากตกึ สงู และรา้ นคา้ ถกู เปดิ จนสวา่ งเพราะแสงจากธรรมชาติ เรม่ิ ออ่ นแรง ทวา่ ผคู้ นกลบั คบั คงั่ เดนิ เบยี ดเสยี ดกนั ไปมาบนถนนสาย เล็กๆ “ชานมไมเ่ วริ ก์ เนอะ...ไหนเอาไกม่ าลอง” เพราะอนิ ทะใชม้ อื คบี มวนบหุ รี่ อคราจงึ แยง่ เอากลอ่ งไกท่ อดรอ้ นๆ มากนิ “กลู องทำ� ตวั เปน็ นักวิจารณ์แป๊บนงึ ” “กเู คยกินอนั นี้ มันไมแ่ ย่ เลอื กแบบเผด็ มาให้ เหน็ มึงใสพ่ รกิ ใน น้�ำจ้ิมชาบูเยอะ เดาวา่ น่าจะชอบกินเผด็ ” “ใช่ ชอบแซ่บๆ” ปีกไกถ่ กู กัดดังกรว้ ม อคราเคยี้ วไปมองหนา้ อินทะไป เขาทำ� หน้าตาประหลาด พอกลืนลงท้องกเ็ ร่ิมวิจารณ์ “อนั นใี้ ชไ้ ดน้ ะคะ รสเผด็ ผสมหวานไมค่ อ่ ยระคายลนิ้ แตต่ ดิ เคม็ เพราะใช้นำ�้ มนั ซำ�้ คนท�ำดมู ่ันใจกับนำ้� ราดหวานๆ เผด็ ๆ ตรงนม้ี าก เลยไม่มีน�้ำจิ้มหรือซอสแถมมาให้ เอาตามตรงนะเฮียกูคิดถึงไก่ทอด หาดใหญ่ว่ะ นำ้� จ้มิ แม่ประนอมกับหอมเจียว” “ขา้ วเหนียวดว้ ยปะ” “เอา” พยักหนา้ หงึกๆ หยิบไก่ข้ึนกินอีกชนิ้ “กนิ เก่งเหมือนกนั นะเรา” “มากอะ หวิ บ่อย” “อิ่มแล้วบอกนะ จะพาไปเดนิ เลน่ ” ทิ้งบุหรีท่ ่ีหมดแลว้ ลงในถัง ขยะ อนิ ทะเอาสายยา่ มมาหอ้ ยคอเพราะเร่ิมเมอื่ ยไหล่ เขาแกว่งเล่น ไปมาแบบทชี่ อบทำ� พอรู้สกึ วา่ ถกู อครามองกพ็ ดู ออกมาว่า “จตคุ าม รุ่นยา่ มพระ” “มันไม่ได้หมดขลังเพราะคนอื่นหรอก มันหมดเพราะเฮียน่ัน ~ เฉิม่ เชย ~

45 แหละ” “แคแ่ กวง่ เล่นเอง ไม่หมดขลงั งา่ ยๆ หรอก” “คา่ ~ เดินเลน่ เสร็จแลว้ กลบั โรงแรมกนั เลยมั้ย นอ้ งกเู ม่อื ยแล้ว อะ เมอื่ เชา้ ทว่ี ดั กเ็ ดนิ เยอะ ในรถไฟฟา้ กเ็ ดนิ เยอะ ไมน่ บั ตอนเดนิ หลง โงๆ่ กอ่ นเจอเฮยี อกี ” ขยับเท้าไปมาเพราะเร่ิมร้สู ึกเมือ่ ยขา อครายนื แทะไก่อย่างต่อเน่ือง ท่าทางการกินดูเอร็ดอร่อย จนอินทะต้องแย่ง มากนิ ตามหนึ่งชน้ิ “นกึ วา่ มึงจะไปผับต่อ” “ไมอ่ ะ เบ่ือ ไปเดนิ เล่นมนิ ิมารท์ แถวโรงแรมดกี วา่ ” “มนิ มิ าร์ท?” “ทำ� ไมอะ ผมเครยี ดแล้วชอบเดนิ เล่นในมนิ ิมารท์ เม่ือเชา้ ลอง เข้าไปก็ชอบนะ ยังส�ำรวจไม่ทัว่ เลย” “ตามใจแลว้ กนั อิ่มยัง” “ชิ้นสดุ ทา้ ยละ ชามุกน่เี อาไงดี...ถ่ายรูปลงไอจแี ลว้ เดนิ ถือเท่ๆ ดีกว่า” อินทะไมอ่ อกความเห็น เขาคิดวา่ อคราเพียงแคพ่ ดู ส่ิงทีต่ ัวเอง ตอ้ งการจะทำ� เทา่ นน้ั ไมไ่ ดจ้ ะถามความเหน็ เขาจรงิ ๆ สกั หนอ่ ย เพราะ หลังพูดจบเจ้าตัวก็เอากล่องไก่ที่หมดแล้วไปโยนท้ิงลงในถังขยะ เช็ด มอื ที่กางเกง ล้วงเอามอื ถือออกมา...เซลฟ่ี “กูฟอลไอจไี ด้ปะ” “ชอ่ื ร้านเลย กเู ปิดสาธารณะ” “ไลนก์ ็เปน็ ช่ือร้าน ไอจยี งั เปน็ ช่อื รา้ นอีกเหรอ” “ใช่ รักร้านขนาดไหนอะ คิดดู” ย้ิมกว้างแล้วเก็บโทรศัพท์ลง ในกระเป๋ากางเกงตามเดมิ อคราก้าวเทา้ มาใกล้อินทะ จากน้ันก็ออก เดินไปตามทางทีม่ แี สงไฟ หนน้เี ขาเดนิ น�ำ ทศิ ทางแล้วแตค่ วามรสู้ กึ ... เดินมวั่ “เดยี๋ วหลง” อินทะควา้ ขอ้ มอื อครา ส่วนสงู ร้อยแปดสิบของอีก ~ นทกร ~

46 ฝ่ายกลายเป็นร้อยหกสิบห้าทันทีเม่ือค�ำว่า เด๋ียวหลง หลุดออกจาก ปาก “ไม่หลง” “ไม่ได้ ให้หา่ งไม่ได้หรอก” ...ยงิ่ เฉิ่มๆ อยู่ “อะไร” “ก็ไม่รูเ้ หมือนกัน” “งน้ั ก็อยา่ ปล่อยนะ จบั เอาไวแ้ นน่ ๆ ด้วย” อินทะบีบกระชับมากขึ้นเป็นค�ำตอบ โดยไม่หันไปมองคนข้าง หลัง เขาตามใจอคราไมม่ ขี ดั แล้วแตเ่ ลยว่าอยากเดินเข้าออกรา้ นไหน เป็นพเิ ศษ กว่าจะกลับมาถึงแถวโรงแรมทั้งห้างร้านและร้านค้าก็ปิด หมดแล้ว อินทะและอคราใชเ้ วลาท่ี Ximending นานกวา่ ทค่ี ิด สภาพ ขาเลยออ่ นเปลย้ี ถงึ กบั ตอ้ งเดนิ ลากขาแถกๆ มาหาของกนิ ในมนิ มิ ารท์ ท่เี ปิดยีส่ ิบสช่ี ว่ั โมงก่อนกลับไปนอนพักผ่อน “ไอเลฟิ มือ้ ดึก” “มึงจะกินอะไร...เลย์รสมะนาวอันน้ีอร่อย” อินทะแนะน�ำ หย่อนขนมที่ตัวเองชอบลงในตะกร้าท่ีอคราถอื “กจู า่ ยเอง เล้ียงของ มงึ ด้วยก็ได้ ไมต่ อ้ งมองแรงแบบนน้ั ” “ยงั ไมไ่ ดว้ า่ อะไรเลย แคม่ องวา่ ใสอ่ ะไรลงมา...แลว้ ...ชานมแบบ ไหนท่เี พือ่ นเฮียฝากซื้ออะ อร่อยม้ยั นอ้ งอยากจะลองชิม” “พอกินได้ ไมห่ วานมาก สชี มพูอรอ่ ย” เดินไปช้ขี วดชานมที่ไอ้ ตี๋ประจ�ำกลุ่มฝากซื้อ แล้วอินทะก็ต้องอ้ึง เพราะอคราเล่นกวาดชา ทุกรสชาติลงในตะกร้า “รา้ นทีน่ ไี่ มแ่ จกถุงนะ มงึ จะแบกกลบั ยังไง” “น้องเชื่อวา่ ยา่ มพระเฮียใสพ่ อ” “หา!? ยา่ มพระ...มนั คือยา่ มพระนะหนู” “ถ้าใจเราเปน็ กลาง ยา่ มพระกแ็ คถ่ งุ ผ้าลดโลกร้อนเทา่ น้นั ” ~ เฉิ่มเชย ~

47 “บาปจงั ” “เฮยี พูดวา่ อะไร ไม่ไดย้ นิ ” “เปล่า ไม่ได้พดู อะไร” งึมงำ� แตไ่ มอ่ าจขัด ดเู หมือนจุดประสงค์ อคราจะแน่วแน่เกินไป อินทะไม่น่าจะขัดได้ ได้แต่ยืนมองแล้วก็มอง ตอ่ ไปเท่านน้ั เอง เขาเห็นอคราหยิบของกินเล่นอกี หลายอย่าง ไมไ่ ดห้ ันมาสนใจ เขาท่ียนื เชยๆ อย่ตู รงน้ี เขากเ็ ลย...เอ่อ เดนิ ไปหยิบถุงยางฯกบั เจลหลอ่ ล่นื เออ่ ...เผ่อื มันมีอะไรฉุกเฉนิ เกดิ ขน้ึ เออ่ ...จ่ายตงั ค์ เออ่ ...บัตรสมารท์ การด์ แตะจา่ ยทเี ดียวกเ็ สรจ็ เออ่ ...ฉบิ หาย เอง้ิ เอ้ิงหันมามอง “ซอ้ื อะไรอ้ะ!?” “หมากฝร่งั ” พอถกู ถามกร็ ีบยัดสง่ิ ของต้องสงสัยลงในยา่ มพระ เออ่ ... “ไม่เอามาจ่ายพรอ้ มกนั ?” “กไ็ ม่รเู้ หมอื นกนั ...” “ออนยาปะเน่ีย?” “ก็แย่ละ มึงเลือกขนมตามสบายเลย อนั น้กี ็อร่อยนะ” เหยี้ ! ยา่ มพระก.ู .. ย่ามพระ...กลอ่ งถงุ ยางฯ อินทะเหลือบตามองกล่องถุงยางฯที่นอนแน่นิ่งก้นถุงผ้า กะพรบิ ตาปรบิ ๆ ปลอบใจตัวเองวา่ ถ้าใจเราเปน็ กลาง ย่ามพระ...ก็แคถ่ งุ ผา้ ลดโลกรอ้ นเท่าน้นั เอง T..T ~ นทกร ~

บทที่ 4 PEACH เฉาว่ะ...อยู่คนเดียวแล้วเฉาเป็นหมาโดนท�ำหมนั เลย อคราคดิ ในใจพรอ้ มกบั การใชผ้ า้ นมุ่ ของโรงแรมซบั เสน้ ผมเปยี ก ชน้ื อยหู่ นา้ กระจกหอ้ งนำ�้ เขามองใบหนา้ คมของตวั เองทส่ี ะทอ้ นออก มา ร้ดู อี ยแู่ ลว้ วา่ บริเวณโหนกแก้มมรี อ่ งรอยบอบชำ�้ แมจ้ ะหลงเหลอื ให้เหน็ เพียงจางๆ แตพ่ อนกึ ถึงทมี่ ากช็ วนให้หงุดหงิดใจ ต้องขอบคุณคอนซีลเลอร์ของเพ่ือนนกละนะ กลบรอยช้�ำได้ เนยี นกรบิ ในเวลาทีต่ ้องออกไปเผชญิ โลกภายนอก แขนขา้ งที่มรี อยสักจับผา้ ขนหนชู น้ื ๆ ขนึ้ พาดกับราวตาก หลงั พบวา่ เพลงทเ่ี ปดิ คลอตอนอาบนำ�้ หยดุ ชะงกั มเี สยี งแจง้ เตอื นจากไลน์ แทรกให้ไดย้ ิน เขาหยบิ โทรศัพทข์ ึ้นมาดู กพ็ บว่าเป็นอนิ ทะ อารามบอยถา่ ยรปู ยา่ มพระ ทขี่ ้างในบรรจชุ านมอยู่หลายขวด มาให้ดูว่าลืมไว้ เขาเลยสง่ ข้อความกลบั ไป The Crowd Bar : บณิ ฑบาตชานมเหรอ IM’IN : ก็แย่ละ เปดิ ประตมู าเอาเร็ว อยหู่ นา้ ห้อง ~ เฉม่ิ เชย ~

49 The Crowd Bar : แพรบ้ นอ้ งโป๊ววว พอส่งข้อความเสร็จก็วางโทรศัพท์ไว้ที่อ่างล้างหน้าตามเดิม อคราเดนิ ออกมาหยบิ เสอ้ื ผา้ ในกระเปา๋ เดนิ ทาง เลอื กเสอื้ ยดื สดี ำ� พอดี ตัวกบั กางเกงขาสนั้ สเี ดยี วกนั เพราะหยิบง่าย เขาแตง่ ตัวอยา่ งรวดเรว็ จนเรียบร้อย จากนั้นก็ก้าวไปทางประตู อาการเฉาๆ เริ่มหายไป ใบหนา้ จอ๋ ยๆ เปล่ียนเป็นยมิ้ กว้างเมือ่ เห็นย่ามพระทค่ี นุ้ ตาชสู ูง คนดา้ นหลงั ยา่ มพระสหี นา้ ไมบ่ อกอารมณ์ ดเู ปลย่ี นไปเลก็ นอ้ ย เพราะเปล่ยี นเสอื้ ผ้า กางเกงขาสัน้ เส้ือยดื เชน่ กนั แตก่ ะลาครอบท่ปี ิด หน้าผาก ถูกที่คาดผมอนั เล็กเสยข้ึนไป “เขา้ มากอ่ นๆ” “มงึ เพิ่งอาบน�ำ้ เสรจ็ เหรอ” “ใช่ หอมแลว้ ไมเ่ นา่ แล้ว” เปิดประตอู อกกว้างให้คนด้านนอก เดนิ เขา้ มากอ่ น อคราปิดประตลู งอีกคร้ังเปน็ เวลาเดียวกันกับทีอ่ นิ ทะ ถอดรองเท้าเสร็จ “นั่นอะไรอะ้ ” “ลูกพีช ซ้ือมาต้ังแต่เมื่อวาน กินไม่หมดเลยติดมือลงมาด้วย เผอ่ื มึงอยากลองชิม...” “ของเหลือว่าง้ัน?” อครานั่งลงปลายเตียง เขาใช้มือขย้ีผม ตวั เองแทนการใชผ้ า้ พรอ้ มมองอารามบอยหนั หนา้ เขา้ หาโตะ๊ วางของ ทยอยเอาขวดชานมออกจากย่ามพระ อารามบอยหันหลงั ไหล่กว้าง ขายาวแถมขาว ตดู แนน่ ... ดีย์! “กกู ินเองกไ็ ด้” “นอ้ งแซวเลน่ เอามาลองกนิ เลย...แลว้ เฮยี ไมก่ นิ ผกั แตก่ นิ ผลไม้ ได้ใช่มั้ย” “ชอบเลยแหละโดยเฉพาะผลไมท้ ม่ี นั หวานๆ อนั นเี้ ปน็ พชี แบบ นิ่ม นำ้� มนั จะเยอะ จะฉ่�ำๆ หน่อย” ~ นทกร ~

50 “ว้าว...” “กูรู้มึงคิดลึก” หันหลังชนเข้ากับโต๊ะวางของ พร้อมโยนพีชลูก หนงึ่ ใหอ้ ครา ระยะห่างทไ่ี ม่ไกลกนั มากทำ� ให้รบั ไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย นบั เปน็ การเผชิญหน้ากันอย่างจรงิ จังคร้ังแรก ไฟในหอ้ งท่เี ปิด จนสว่างกระทบกับใบหน้าอวบอ่ิม อินทะขมวดคิ้วเม่ือเห็นรอยช้�ำที่ โหนกแกม้ ... ตอนกลางวนั ไมเ่ หน็ มี “หนา้ ...ไปโดนอะไรมา” “อ๋อ...” อครากัดพีชเข้าไปหน่ึงค�ำแล้วหันหน้าหนีเลี่ยงตอบ คำ� ถาม เขายกมอื ขนึ้ แตะๆ ตำ� แหน่งรอยช�ำ้ กอ่ นรบั รู้วา่ เตยี งยบุ ยวบ มากกวา่ เกา่ เมือ่ อินทะเดินมานง่ั ขา้ งๆ “ออ๋ อะไร” “ผวั เกา่ ชก มีเร่ืองกนั ตอนทจ่ี ับได้ว่ามนั มีคนอ่นื ” สดุ ทา้ ยก็เลา่ ออกไป “...” “ช่างเหอะ ชาสชี มพใู ช่ม้ยั ท่เี ฮยี บอกวา่ มันอรอ่ ย” “อืม” อนิ ทะมองขายาวๆ ของอคราก้าวตรงไปยังช้ันวางของ เลือก ขวดชาสชี มพพู าสเทลไวใ้ นมอื แลว้ เดนิ กลบั มา นงั่ ลงขา้ งๆ ในตำ� แหนง่ เดมิ “เปิดใหห้ น่อยกบู อบบาง” “มือมงึ เปอ้ื นแล้วเปดิ ไม่ออกก็บอกเถอะ” “เกลียดนกั พวกผู้ชายรูท้ ัน!” เขม่นตาเพราะถูกรู้ทัน การกนิ พชี แบบฉ�่ำๆ ท�ำให้น้�ำหวานหยดเลอะเปื้อนไปตามนิ้วมือ มันหนึบๆ เหนียวๆ จนไมอ่ ยากจะเปดิ ขวดชานม เลยรบกวนอาเฮยี อารามบอย ดว้ ยการยื่นไปตรงหน้า ในไมช่ า้ ขวดชากก็ ลับมา กลิ่นนมผสมกุหลาบหอมๆ ตขี ้ึนจมกู ซู้ด...อ้า ~ เฉม่ิ เชย ~

51 ยกซด “แซ่บอยู่” “มึงมากี่วัน เอากระเปา๋ มาต้ังสองใบ” “สามวัน เลขมงคลแบบพระไตรปฎิ ก” “มีอะไรบ้างพระไตรปิฎกท่มี ึงพดู ถึงเน่ยี พนนั เลยวา่ ไมร่ ”ู้ “ให้กรู กั ษาศีลหา้ ให้ได้กอ่ น...แล้วคอ่ ยว่ากันเร่อื งพระไตรปฎิ ก” อครายกยม้ิ มมุ ปาก ขาขา้ งหนง่ึ ยกขนึ้ มาบนเตยี ง ตวั หมนุ เขา้ หาอนิ ทะ อีกฝ่ายแค่ปรายตาลงต่�ำ มองอยู่สักพักก่อนยกขาข้ึนน่ังขัดสมาธิหัน มาเผชญิ หนา้ ตาจอ้ งสบตา ไม่ละไม่มองท่ีอ่ืน “รกั ษาไมไ่ ดส้ กั ขอ้ เลยเหรอ” “มงั้ ...พชี นนี่ ำ�้ เยอะมาก เลอะเทอะอะ นอ้ งไปลา้ งมอื กอ่ น” โยน เมด็ ลกู พชี ทงิ้ ลงในถงั ขยะหลงั กนิ หมด อคราตงั้ ทา่ จะลกุ ขน้ึ จากการนงั่ พูดคุยไร้สาระ ตง้ั ใจวา่ จะตรงเข้าหอ้ งนำ้� ไปล้างมอื แต่ขอ้ มอื เขากลับ ถกู คว้า พอมองคนที่จบั กต็ ้องขมวดค้ิว ตาหวานฉ�่ำของอนิ ทะเหลอื บขน้ึ มอง ในไมช่ า้ นว้ิ ทส่ี ลกั เสลาไว้ ด้วยลวดลายกถ็ กู ล้นิ ร้อนแลบเลียสว่ นท่เี ลอะเทอะ อคราชะงกั คา้ ง กดั รมิ ฝปี ากลา่ งหายใจตดิ ขดั เขาปลอ่ ยใหอ้ นิ ทะ เลยี มอื เขาต่ออกี สกั พัก พออีกฝ่ายหยุดก็ใช้ปลายนิ้วลบู ริมฝีปากสีสด ไปมาอยา่ งทา้ ทาย “แน่ใจ?” “อืม แน่ใจ” “A whole new world เลยนะ” “ไมใ่ ชค่ ร้ังแรกนา่ ” “กบั ผู้ชายอะนะ” “ทำ� ไมละ่ ...มีปัญหาตรงไหน” “เปล่า” อคราชกั น้ิวออกจากรมิ ฝีปากอนิ ทะ หวั เราะตำ�่ ๆ มอื ยกข้ึนลูบต้นคอ มันเป็นเหตุการณ์ที่ค่อนข้างอึดอัดและล�ำบากใจ ~ นทกร ~

52 “วันไนตก์ นั เหรอ” “ตอบมาว่าไดห้ รือไม่ไดแ้ ค่น้ันกพ็ อ” “เฮยี แมง่ รา้ ยวะ่ ” เมม้ ปากเขา้ หากนั มองอนิ ทะอกี หลายๆ ครงั้ ก่อนจะถอนหายใจออกมา “อยากรู้ว่าแปดนิ้วจริงปะ?...แต่ว่า ไม่มี ถุงยางฯ” “อยู่ในย่าม” “ในย่าม? เชยี่ ยินดดี ้วยคะ่ ประตนู รกต้อนรับเฮียแลว้ ” “นรกกเ็ พ่ือนเยอะด”ี “ลงขมุ ลกึ หนอ่ ยกเ็ จอกนู ะ เฮยี ...นอ้ งมอี ะไรจะสารภาพ นอ้ งไม่ เคยวันไนตน์ ะ” “ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย” ยกยิ้มมุมปากพร้อมมองอคราด้วย ดวงตาวาววบั อินทะกระชากทอ่ นแขนเล็...ก...เอ่อ...แขนแกร่งเขา้ หา ร่าง...เลก็ ...เอ่อ...รา่ งไม่คอ่ ยเลก็ ปนี กลับข้นึ มานง่ั บนเตยี ง เขารู้สึกวา่ อคราตวั เลก็ ลงไปนดิ หนอ่ ย ตอนทถ่ี กู เขาผลกั ใหล้ ม้ ลงไปนอนราบบน เตยี งกว้าง จากนั้นอินทะก็ลุกไปคว้ากล่องถุงยางฯและเจลส�ำหรับร่วมรัก กอ่ นกลบั มาชอ้ นขอ้ พบั อคราขนึ้ สงู แทรกตวั ลงตรงกลาง บดเบยี ดสว่ น ร้อนเข้าหากนั หน้าซีดขาวเปล่ียนเป็นสีชมพูระเรื่อ เหงื่ออคราออกตามขมับ มอื กำ� ทต่ี น้ แขนอนิ ทะ รบั รถู้ งึ สว่ นตน่ื ตวั ทเ่ี คลอื่ นไหวเสยี ดสตี วั ตนของ เขาผ่านเนื้อผ้ากางเกง แข็งเปน็ ล�ำเลยโว้ย! “เฮีย ถอยไปกอ่ น” “...” “ถอดเส้ือผ้าเลย กพู รอ้ มรบั แลว้ ” “มงึ จะรีบไปไหนวะ” “ไม่รู้ แต่ถอดก่อน ถอด...ถอด...ถอด” ออกแรงผลักอนิ ทะให้ ~ เฉิม่ เชย ~

53 ออกไปข้างเตียงแล้วลุกข้ึนนั่งคุกเข่า อคราถอดเสื้อตัวเองออก จาก น้นั กต็ ามด้วยกางเกงช้นั นอกและชัน้ ใน เขาหันไปมองอินทะ อกี ฝา่ ยก็เปลอื ยเปล่าแลว้ เชน่ กัน แปดน้ิวของจรงิ ว่ะ...คนตวั ขาวอะเนอะ สมี ัน... คีก้ ค้าก กูไมบ่ รรยาย... “เอ้ิง...” เรยี กพร้อมกับผลกั ใหอ้ คราล้มตัวลงนอนท่เี ก่า อินทะ ตะกายตัวขนึ้ ทบั ไว้ หนนจ้ี ะไมย่ อมปลอ่ ยให้อกี ฝา่ ยลกุ ไปที่ไหนอกี ตาเขากวาดมองร่องรอยบอบช�้ำ ถามออกไปทัง้ ๆ ท่พี อจะเดา คำ� ตอบได้ “รอยช�ำ้ ทท่ี อ้ ง ไปโดนอะไรมา” “ผัวซอ้ มไง ยกเก้าอี้ฟาด” “ตัวก็โตมึงไม่สู้มัน” อินทะข่มอารมณ์แต่แววตาเดือดดาล เขา ลากนว้ิ ไปตามซโ่ี ครงชำ้� อครานวิ่ หนา้ แสดงอาการวา่ ยงั เจบ็ อยู่ “กูตัวเล็กนดิ เดยี ว!” “...” “ชว่ ยท�ำเหมอื นกูตัวเล็กได้มยั้ ทำ� เหมอื นกูน่ารกั ...” “อมื ” อนิ ทะพยกั หนา้ รบั แรงตรงึ แรงจบั แรงสมั ผสั แผว่ เบาลง จนเปน็ ออ่ นโยน เขาจบั ซกี แกม้ ของอคราแลว้ ลบู ไลไ้ ปมา โนม้ ตวั เขา้ หา กดจมกู ทหี่ นา้ ผากมน กระซบิ หวานจนคนฟงั ใจสะทา้ น “ตวั เลก็ ของพ”่ี “ยงั เจ็บทีถ่ กู ต”ี “ไม่เปน็ ไรนะ ถ้าเป็นคนของกูแล้วอะ กูจะปกป้องมึงเอง” อคราพยักหนา้ หงกึ ๆ ผ่อนคลายรา่ งกายเพ่ือให้อนิ ทะชกั น�ำ ทกุ อยา่ งมนั เกดิ ขน้ึ เรว็ มาก...อดึ ใจเดยี วรสชาตหิ วานฉำ่� ของลกู พีชก็ถูกกวาดต้อนให้หมดไปจากโพรงปาก ริมฝีปากดูดคลึงริมฝีปาก ลนิ้ ร้อนแตะกนั ที่ส่วนปลายจากนัน้ กพ็ ันเกยี่ วกนั ฉกแลว้ พนั เคลา้ คลงึ จนคนุ้ เคย ตอนทอี่ นิ ทะถอนปากออกเหน็ เลยวา่ หยาดน�ำ้ ลายสใี สเยม้ิ ติดไปกับปลายลนิ้ รสจูบอ่อนหวานชวนสะท้าน ทว่าท่อนล่างแข็งขืนเบียดเสียด ~ นทกร ~

54 จนผวิ เน้อื ร้อนระอุ “เอาจนกรู ้องขอชวี ิตเลยนะ” “เอิง้ เอ้งิ อยา่ ท้า” คำ� เตอื น อาจเปน็ คำ� เตอื นสดุ ทา้ ย อนิ ทะเออ้ื มมอื ไปปดิ ไฟ แลว้ ดันรา่ งของอคราขึน้ สงู จนกระท่งั หลงั ชิดหัวเตยี ง เขารวบขอ้ มอื สองขา้ งของอคราเอาไวด้ ว้ ยกนั ยกขนึ้ เหนอื ศรี ษะ จนชนเข้ากับผนงั เสยี งหายใจหอบเริ่มเปลี่ยนจงั หวะเปน็ หนกั หน่วง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก...แน่นอนว่าสติของคนทั้งคู่ยังอยู่ครบ ถ้วน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ลิ้นร้อนๆ ริมฝีปากนุ่มหยุ่นตีตราสี กุหลาบไปท่ัวร่าง อินทะประกบปากเมม้ ดเุ ดอื ดโดยเฉพาะสว่ นทเี่ ป็น รอยสัก อยากจะรู้ว่าสีแดงช�้ำของการร่วมรัก จะกลบทับลวดลาย ประณีตไดห้ รือไม่ เขาท�ำรอยไปทั่วตัวอครา ก่อนคลายมือท่ีตรึงไว้อยู่ออก ขยับ ข้นึ สงู เชน่ กนั เพอ่ื มอบรสจมุ พติ แสนหวานชวนมัวเมา มือข้างหน่ึงของอินทะเล่ือนลงต�่ำ ปลายเล็บลากผ่านผิวเนื้อ รอ้ นระอชุ น้ื เหงอ่ื เสยี งลมหายใจตดิ ขดั ของเอง้ิ ดมี าก แผว่ ๆ ในคอ แต่ ฟงั แลว้ ไดอ้ ารมณ์ อนิ ทะลากมอื ไปตามรอ่ งลกึ ตรงกน้ นว้ิ ชแี้ ละนวิ้ กลางไตไ่ ปตาม สัญชาตญาณ ควานหารอยจีบท่ีปดิ สนทิ สอดแหยเ่ ข้าไปตนื้ เขนิ แล้ว ต้องครางออกมาบ้างเพราะในนั้นท้ังนุ่มท้ังตอดรัด เขาหายใจติดขัด นกึ ถึงตอนทสี่ ่วนนั้นถกู โอบอุ้มไว้ ทนไม่ไหว...อยากเอาแล้ว ท่อนแขนแกร่งของอคราโอบรอบล�ำคออินทะ ปลายขาขยับ แยกออกกว้างอย่างรู้งาน มือไม้ซุกซนสอดเข้าไปในกลุ่มผมอ่อนนุ่ม ถอดที่คาดผมออกแล้วกดจมูกสูดดมกลิ่นยาสระผมที่ยังหลงเหลือ เจือจาง ผสมโรงเคลา้ เคียงมากบั กล่นิ เหงอ่ื ~ เฉิม่ เชย ~

55 ไม่ไหวแล้วว่ะ...อยากถกู เอา สลดั ความคิดที่วา่ เพิ่งรู้จักกับอนิ ทะท้ิง ปล่อยใหอ้ ารมณ์ร้อนท่ี อัดแน่นในร่างกายด�ำเนินเกมกาม เขาไม่สนใจหรอกว่าคนท่ีกอดเขา อยู่คือใคร รแู้ ค่ลมหายใจของคนคนนี้ ดี ผวิ กายเรยี บลนื่ ทสี่ มั ผสั อยู่ ดี ตัวหอม...นว้ิ ยาว และซน “อึก...เฮีย” ผวาตัวกอดรัดอินทะแน่นข้ึนเม่ือนิ้วแกร่งฝ่าความ คับแน่นเขา้ มา อนิ ทะผละตวั มามองหน้าแม้น้วิ ยังคาอย่ทู ีเ่ ดิม “หนูเจบ็ เหรอ” “หนู?” “เจ็บมยั้ ” “หนูไม่เจบ็ แตม่ ันฝืด แสบ...” “มนั แนน่ อะ” อนิ ทะพยกั หนา้ รบั เขาดงึ นว้ิ ออกจากชอ่ งทาง ดนั ข้อพับอคราข้ึนสูง จนเจ้าตัวอยู่ในท่าทางน่าขายหน้า ปากบวมเจ่อ เพราะถูกจบู ไปหลายที อินทะเอ้ียวตัวไปคว้าเจลหลอ่ ลน่ื พร้อมถงุ ยางฯ บีบเนือ้ เจลใส่ ปลายนิว้ แล้วป้ายไปท่สี ่วนเรน้ ลบั กวาดควา้ นนว้ิ เขา้ ออกจนมนั ชมุ่ ฉ่�ำ นกึ พอใจเมอื่ อคราสง่ เสยี งคราง กลางกายเหยยี ดขยายแมไ้ มไ่ ดส้ มั ผสั จากนน้ั กส็ วมใสป่ ราการปอ้ งกนั หนนเี้ จลหลอ่ ลนื่ อยใู่ นมอื อครา อกี ฝา่ ยบีบมนั แลว้ น�ำมาชโลมลบู ทส่ี ่วนคึกแข็ง ชักนำ� ใหย้ ง่ิ แข็งแกร่ง อินทะชอบมากๆ ตอนที่ก้มลงมองแล้วเห็นมือข้างที่มีรอยสัก จับส่วนนั้นของเขาอยู่ มันให้ความรู้สึกต่ืนเต้น แรงชักน�ำท่ีอีกฝ่ายใช้ ก�ำลงั ดี ด.ี ..ดีทงั้ หมด ลมหายใจดี ตัวหอม... ชอบวะ่ “เฮยี เหงือ่ เตม็ ตวั ดว้ ย” ~ นทกร ~