มดกับตั๊กเเตน

นิทานอีสป มดกบั ตกั๊ แตน

กาลคร้ังหน่ึงนานมาแลว้ ณ บริเวณทุ่งหญา้ อนั กวา้ งใหญ่ มีครอบครัวมดฝงู เลก็ อาศยั อยรู่ วมกนั ใตโ้ พรงดินขนาดกาลงั พอเหมาะ ซ่ึงขา้ ง ๆ โพรงดินน้นั คือขอนไมเ้ ก่าท่ีตก๊ั แตนเจา้ สาราญใชพ้ กั อาศยั เช่นกนั

ในชว่ งฤดูร้อนท่ีผลผลิตพืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบา้ นมดท้งั หลายตา่ งขยนั ขนั แขง็ เกบ็ เกี่ยวพชื เหล่าน้นั มาตนุ ไวส้ าหรับหนา้ หนาว ส่วนเจา้ ตกั๊ แตนกลบั เอาแต่เล่นดนตรีอยา่ งเพลิดเพลิน และแปลกใจว่าทาไมฝงู มดตอ้ งขยนั ถึงเพียงน้ี เมื่อเห็นเชน่ น้นั ตกั๊ แตนจึงแวะไปสอบถาม \"ฝูงมดตวั น้อยเอ๋ย พวกเธอจะเร่งทำงำนเก็บพืชพรรณไปทำไมกันมำกมำย\" ตกั๊ แตนเอย่ \"ก็เก็บไว้กนิ ตลอดฤดูหนำวน่ะสิ\" เสียงของมดซ่ึงเป็นหวั หนา้ ตอบกลบั พลางเกบ็ เก่ียวพืชพรรณไปดว้ ย \"โห ! ฤดูหนำวเลยหรือ อีกนำนเลยนะ เพรำะน่ีกเ็ พง่ิ จะเข้ำหน้ำร้อนเอง\" เจา้ ตกั๊ แตนพดู ดว้ ยน้าเสียงแปลกใจ \"กเ็ รำเกบ็ เก่ียวตอนนี้ ฤดูหนำวจะได้มีอำหำรกนิ อย่ำงอุดมสมบูรณ์แถมได้พกั ผ่อนแบบเตม็ ทไี่ งล่ะ\" หวั หนา้ มดอธิบาย \"แต่เทย่ี วเล่นพกั ผ่อนในฤดูร้อนกส็ นุกไปอีกแบบนะ ทำไมจะต้องรอถึงหน้ำหนำวด้วย\" เสียงตกั๊ แตนโตก้ ลบั \"เอำเถอะ ฉันขอ กลับบ้ำนไป เล่นดนตรี เต้นรำ ก่อนแล้วกนั นะ\"

ตก๊ั แตนเดินกลบั ไปอยา่ งสบายใจไม่เดือดร้อน ส่วนฝงู มดก็ทาหนา้ ทีข่ องตนอยา่ งแขง็ ขนั เวลาผา่ นไปไม่นานนกั ลมหนาวเยน็ ยะเยอื กกม็ าเยอื น เป็นสญั ญาณเตอื นวา่ เขา้ สู่ฤดูหนาวแลว้ นน่ั เอง ในขณะเดียวกนั ผลไมพ้ ชื พรรณที่ เคยงอกเงยตา่ งโรยรา จะหาอาหารมากินแทบไม่มี แตถ่ ึงอยา่ งไรฝงู มดก็ไม่เดือดร้อน เพราะพวกมนั เกบ็ ตนุ ของกินไวแ้ ลว้ มากมาย \"ดีนะเนี่ยท่ีเรำเก็บอำหำรเอำไว้เยอะแยะ ครำวนีจ้ ะได้กนิ แบบไม่ต้องกลัวอด\" มดตวั เล็กเอ่ยข้ึนมา \"ใช่ ๆ ต้องขอบคุณพวกเรำจริง ๆ ที่ขยนั ขันแข็งอดทนทำงำนทำให้เรำมกี นิ ในวันนี้\" หวั หนา้ มดประกาศขอบคุณท่ามกลางความ ยนิ ดีของมดทุกตวั

กอ๊ ก กอ๊ ก ก๊อก ! !... เสียงเคาะประตูหนา้ โพรงมดดงั ข้ึน \"สงสัยมีแขกมำเย่ียมหรือเอำอำหำรมำแลกเป็ นแน่\" มดตวั เล็กพูดแลว้ เดินไป เปิ ดประตู หนา้ ประตนู ้นั คอื ตกั๊ แตนเจา้ สาราญผพู้ กั อาศยั อยขู่ า้ ง ๆ ทีเ่ คยมีท่าทางสดใสร่าเริง แต่คราวน้ี ตก๊ั แตนกลบั ยนื กม้ หนา้ ดว้ ยความหิวโซ พอ ประตเู ปิ ดจงึ รีบเดินตรงมาหาหัวหนา้ มดทีเ่ คยสนทนาดว้ ยทนั ที \"สวสั ดมี ดเอ๋ย ฉันหวิ เหลือเกนิ ไม่ได้กินอะไรมำหลำยวนั พอจะมอี ำหำรแบ่งฉันบ้ำงไหม\" ตก๊ั แตนขอร้อง \"อะไรกัน บ้ำนเธอไม่มีอะไรกินเลยหรือ ช่วงฤดูร้อนผลผลติ ออกจะอดุ มสมบูรณ์\" หวั หนา้ มดถามดว้ ยความสงสยั

\"ฉันมวั แต่ย่งุ กบั กำรเล่นดนตรีและเต้นรำ เลยไม่มีเวลำมำน่ังทำงำนกกั ตุนอำหำรไว้กนิ อย่ำงเธอ\" คาแกต้ วั ของ ตก๊ั แตน \"อะไรกนั ! นเี่ ธอไม่ทำงำนเลยเหรอ มัวแต่เล่นดนตรีสนุกสนำนเน่ยี นะ\" หวั หนา้ มดตวาด ดา้ นตกั๊ แตนก็ทาหนา้ เจื่อนโดยไม่มีคาตอบโต้ \"ถ้ำเธอไม่รู้จักแบ่งเวลำเล่นกบั เวลำทำงำน ฉันกค็ งปันอำหำรให้เธอไม่ได้ เจ้ำกลบั ไป เถอะ\"

พอสิ้นคาพดู ของหวั หนา้ มด เจา้ ตก๊ั แตนเลยเดินกลบั บา้ นไปแบบหิวโหย ส่วนฝงู มดก็พกั ผอ่ นแบบสาราญกบั อาหารท่ีตุนมาจากช่วงหนา้ ร้อน นทิ ำนเร่ืองนสี้ อนให้รู้ว่ำ : คนเราควรจะรู้จกั หนา้ ที่ของตวั เอง เวลาไหนควรทางาน เวลาไหนควรเล่น หากมวั แตเ่ ล่นไม่ยอมทางาน เลย สกั วนั หน่ึงชีวติ อาจเจอเร่ืองเดือดเน้ือร้อนใจจนหนั ไปพ่ึงใครไม่ได้ เพราะเราไม่ยอมทางานเพ่ือหาเล้ียงและ ยนื บนลาแขง้ ของตนนนั่ เอง