เดินเล่นในย่านเมืองเก่า

เดินเล่นในย่านเมืองเก่า

ผู้จัดทำ น.ส.นัฐกานต์ ภูมลี ม.5/16 เลขที่28

เวลา14.00น.คือเวลาที่เธอเดินทางมาถึงสถานที่แห่ง นี้ เขตเมืองเก่าในจังหวัดอุบลราชธานี สิ่งแรกที่เธอ ทำคือหาร้านอาหารเพื่อหาอะไรปะทังชีวิตของตัวเอง เธอเดินไปแถวตลาดใหญ่ที่แต่เดิมเรียกว่าท่าจวน ตลาดที่เรียกได้ว่าเก่าแก่ที่สุดในเมืองแต่เพราะเป็น เวลาบ่ายแล้วจึงไม่ค่อยมีร้านไหนเปิด เธอจึงเริ่มเดิน ไปเรื่อยๆพร้อมอากาศที่ร้อนจัดในตอนสายแม้จะเป็น หน้าหนาวก็ตาม

เธอเดินไปข้างหลังตลาดและพบงานศิลป์บนกำแพงที่ เริ่มลอกไปตามเวลาในขณะนั้นเองก็มีกลุ่มคนกำลัง วาดรูปใหม่ลงกำแพงพอดี

เดินไปอีกก็จะเห็นสะพานแม่นํ้ามูลและวัดหลวง น่าเสียดายที่เธอไม่ได้เข้าไปในวัดด้วยเรื่องโรคโควิด ทำให้เธอไม่ค่อยอยากเข้าไปในวัดเท่าซักเท่าไหร่ เท่า ที่หาอ่านในgoogleวัดหลวงเป็นวัดแห่งแรกของ จังหวัดอุบลราชธานีที่สร้างโดยเจ้าเมืองคนแรก ของเมืองอุบลและมีพระแก้วไพฑูรย์ หนึ่งในพระแก้ว สำคัญของจังหวัด เธอคิดว่าถ้าโควิดหมดเมื่อไหร่ เธออาจจะมาที่วัดนี้ในซักวันหนึ่ง

เธอเดินดูแม่นํ้ามูลซักพักก่อนจะเดินจากไปเนื่องจาก อากาศที่ร้อนและท้องที่หิวของเธอเริ่มส่งเสียง ประท้วง ระหว่างเดินก็เปิดหาข้อมูลของแม่นํ้ามูลได้ ความว่าเป็น แม่น้ำสายหลักในภาคตะวันออกเฉียง เหนือ ยาวประมาณ 640 กิโลเมตร ขนาดพื้นที่ลุ่มน้ำ ประมาณ 69,701 ตร.กม.ทำให้เป็นแม่น้ำที่มีปริมาณ น้ำมากที่สุดของภาคอีสาน

เดินมาไกลพอสมควรก่อนจะเจอร้านอาหารสมบูรณ์ ที่ไม่มีคนพอดี เธอจึงเข้าไปในร้านและสั่งบะหมี่เกี๊ยว มากินก่อนจะเริ่มเดินทางต่อ ตอนที่หาข้อมูลในเน็ต เธอเจอร้านเจียวกี่ซึ่งเคยเป็นภัตราคารมาก่อน ในตอนแรกเธอคิดว่าอาจจะไปหาอะไรทานที่ร้านนั้น แต่ส่วนใหญ่เป็นอาหารที่ทานตอนเช้ากันและราคา ค่อนข้างแพงในความคิดของเธอจึงไม่ได้เข้าไปซึ่ง ตรงข้ามร้านเจียวกี่นั้นจะมีตลาดโต้รุ่งในตอนเย็นแต่ เธอไม่ได้อยู่จนถึงเวลานั้น

ทานเสร็จเธอก็เดินไปตามถนนผ่านร้านขายผ้าและ เครื่องทอง ตีกแถวนี้เคยโดนไฟไหม้มา2ครั้งทำให้ ต้องสร้างใหม่และไม่เหลือเค้าเดิมของอาคารในแบบ สมัยก่อนซึ่งเรียกกันว่าบ้านดิน แต่ถ้าเดินไปอีก หน่อยผ่านตรงสี่แยกจะเป็นส่วนที่ไม่โดนไฟไหม้และ ยังคงเป็นบ้านดินแบบเก่าอยู่และใกล้กันก็จะมี วัดกลางอยู่และแน่นอนว่าเธอก็ไม่ได้เข้าไปเหมือนเดิม

ระหว่างเดินอยู่เธอก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่มีขนมรังผึ้งโบราณ ขายอยู่จึงเดินหาแต่พอหาเจอกลับกลายเป็นว่าร้าน ขายแค่เฉพาะช่วงเช้าทำให้เธออดกินไปโดยปริยาย เท่าที่อ่านมาเห็นว่าแม่ค้าที่ขายเป็นสายติสท์ไม่ยอม ขายให้ง่ายๆบางทีต้องยืนอยู่หน้าร้านนานๆจนแก รำคาญแล้วขายให้ก็และในเมื่อไม่มีขนมรังผึ้งขายแล้ว เราจะเอารูปที่ไหนใช้ แน่นอนรูปจากเน็ตยังไงล่ะ

เดินเปื่อยไปเรื่อยๆเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าน่าจะมาตอน เช้าหรือไม่ก็เย็นไปเลยเพราะตอนสายๆนี้แทบไม่มี อะไรให้ทำเลย แม้หลังจากที่เธอจะหาข้อมูลมาจะมี ร้านที่ชื่อบันบุรีอยู่แต่เธอไม่ใช่พวกชอบเดินเข้าร้าน คาเฟ่เท่าไหร่ร้านนี้จึงโดนปัดตกไป แต่ถ้าคนที่ อยากลองไปดูร้านนี้อยู่บนถนนหลวงซึ่งอยู่ข้าง หลังห้างทองวัฒนศิลป์เดินๆหาเดี๋ยวก็เจอ

ในตอนสุดท้ายเธอเดินมาที่ร้านเจริญภัณฑ์เพื่อซื้อ มังงะซักเล่มก่อนจะกลับบ้าน ร้านเจริญภัณฑ์เป็น ร้านเพียงไม่กี่ร้านที่ขายมังงะทุกๆเล่มที่สำนักพิมพ์ ในไทยLCมา บางเล่มก็ค่อนข้างหายากแล้วแต่ที่นี่ก็ ยังมีขายอยู่ซึ่งร้านนี้อยู่ใกล้กับร้านอุบลการแว่น หลังจากนั้นเธอก็เดินทางกลับบ้าน