มาลัยพร นำเสนอ R2R

ปัจจยั ท่มี ีอิทธิพลตอ่ ผลการใหบ้ รกิ ารดแู ลผเู้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉิน ณ จดุ เกิดเหตุ ของหน่วยกูช้ ีพในพ้ ืนทโ่ี รงพยาบาลบางไทร อาเภอตะกวั ่ ป่ า จงั หวดั พงั งา ประจาปี 2563 มาลยั พร นุย้ สนิ พยาบาลวิชาชีพชานาญการ งานอุบตั เิ หตุฉุกเฉนิ และนิตเิ วช โรงพยาบาลบางไทร

ความสาคญั ของปัญหา บริการดูแลผูเ้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉิน ประเภทการจาหน่ายผเู้ จบ็ ป่ วย ผลการใหบ้ ริการ ณ จุดเกิดเหตุ โรงพยาบาลบางไทร ดแู ล ณ จดุ เกิดเหตุ ปี 2563 ฉุกเฉินในระบบบริการดแู ล ณ จุดเกิดเหตุ ปี 2563 รกั ษาหายกลบั บา้ น อาการดขี ้ ึน อาการทรดุ ลง อาการคงท่ี ส่งตอ่ รพท. ส่งตอ่ รพศ. เสียชีวิต ณ จดุ เกิดเหตุ 31% 2 หน่วยกูช้ ีพ เสียชีวิตท่ี รพ.บางไทร FR 1 6% 4% ALS+BLS 1 10% 15% รบั ผิดชอบ 3 ตาบล ทางานผสมผสาน 51% 22 หมู่บา้ น 1 เทศบาล 18% 65%

วตั ถุประสงคก์ ารวิจยั เพือ่ ศกึ ษาปัจจยั ทม่ี ีอทิ ธิพลตอ่ ผลการใหบ้ รกิ าร ดแู ลผเู้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉิน ณ จดุ เกิดเหตุ โรงพยาบาลบางไทร ****ทบทวนเอกสารทางวิชาการ พบว่า มีปัจจยั ทเี่ กี่ยวขอ้ ง 4 ปัจจยั *** ไดแ้ ก่ 1) ความเหมาะสมของการส่อื สาร 2) ระยะเวลาทใ่ี ชใ้ นการใหบ้ ริการ 3) ความถกู ตอ้ งของการดูแล ณ จุดเกิดเหตุ 4) ความถูกตอ้ งของการเคล่ือนยา้ ยและ การนาสง่ โรงพยาบาล

วิธีดาเนินวิจยั เป็ นวิจยั เชิงพรรณนา กลมุ่ ตวั อยา่ ง (Descriptive Study) คานวณขนาดตวั อยา่ งจากสูตรของธอรน์ ไดคแ์ ละคณะ (Thorndike, Stone, Poucher, ระยะเวลาศึกษาวิจยั Ehrlich, & Poling, 1978) พฤษภาคม 63 ถึงเมษายน 64 คดั เลือกแบบจาเพาะเจาะจง คือ สูตร n ≥ 10k + 50 (purposive sampling) k = ตวั แปรตน้ (4), n = ขนาดตวั อยา่ ง ผเู้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉินที่ไดร้ บั การ กลมุ่ ตวั อยา่ ง บริการดแู ล ณ จดุ เกิดเหตุ 102 คน จากหน่วยกชู้ ีพในในพ้ ืนท่ี โรงพยาบาลบางไทรและ ถูกนาสง่ โรงพยาบาลบางไทร

วิธดี าเนินวิจยั เครือ่ งมือวิจยั สถิตใิ นการวิจยั แบบบนั ทึกทดี่ ดั แปลงมาจากแบบบนั ทึก 1. ขอ้ มูลทวั ่ ไปของผเู้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉินและขอ้ มูลการ การปฏิบตั งิ านการแพทยฉ์ ุกเฉินของ ใหบ้ ริการ วิเคราะหโ์ ดยสถิตเิ ชิงพรรณนา สถาบนั การ แพทยฉ์ ุกเฉิน (descriptive statistics) คา่ ความเท่ียงเครอื่ งมือ(Reliability) 2. ความสมั พนั ธร์ ะหว่างผลการใหบ้ รกิ ารกบั ตวั แปรท่ี = 0.95 เก่ียวขอ้ ง วิเคราะหโ์ ดยใชค้ า่ สถิติไคสแควร์ 3. การทานายปัจจยั ท่มี ีอทิ ธิพลใชก้ ารวิเคราะหก์ าร ถดถอยพหุแบบลอจสิ ตกิ (logistic regression) ***กาหนดระดบั นยั สาคญั ทางสถิตทิ ี่ .05***

ผลการวิจยั ลกั ษณะของกล่มุ ตวั อยา่ งและลกั ษณะการใหบ้ รกิ าร • กล่มุ ตวั อยา่ งเป็ นเพศชายรอ้ ยละ 54.3 • อายุเฉลย่ี 59.48 + 22.98 ปี • สว่ นใหญ่เป็ นลกั ษณะการป่ วยฉุกเฉินรอ้ ยละ66.4 • เวลาเกิดเหตชุ ่วงกลางวนั รอ้ ยละ47.9 • ใหบ้ รกิ ารโดยหน่วยกูช้ ีพระดบั สูง รอ้ ยละ 65.5 • ผลการใหบ้ รกิ ารแบบตอ้ งรบั การรกั ษาที่ซับซอ้ น รอ้ ยละ14.29

ผลการวิจยั ความสมั พนั ธร์ ะหว่างผลการใหบ้ ริการดูแลผเู้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉิน ณ จดุ เกิดเหตุ กบั ปัจจยั 4 ดา้ น • ผลการดแู ลทีม่ ีระยะเวลาในการบริการ<10 นาทีแตกตา่ งจากการ ระยะเวลา>10 นาที อยา่ งมีนยั สาคญั ทางสถิติ (χ2= 7.865, p < .01) • ผลการดแู ลท่ีมีการดแู ล ณ จดุ เกิด ถกู ตอ้ งแตกตา่ งการดูแล ณ จดุ เกิดเหตทุ ี่ไม่ ถูกตอ้ งอยา่ งมีนยั สาคญั ทางสถติ ิ (χ 2 = 3.768, p < .05)

ผลการวิจยั ปัจจยั ท่ีมีอทิ ธิพลตอ่ ผลการใหบ้ รกิ ารดแู ลผเู้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉิน ณ จดุ เกิดเหตุ • ปัจจยั ทมี่ ีอิทธพิ ลตอ่ ผลการดูแลผูเ้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉิน ณ จุดเกิดเหตุ คอื เวลาใหบ้ ริการ ณ จุดเกิดเหตนุ านกว่า 10 นาที • ผูเ้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉินทีใ่ ชเ้ วลาในการใหบ้ รกิ าร >10นาที มีโอกาสที่จะตอ้ งรบั การรกั ษาที่ซบั ซอ้ น มากกว่า ผูเ้ จบ็ ป่ วยฉุกเฉินท่ีใชเ้ วลาในการใหบ้ ริการ ณ จุดเกิดเหต<ุ 10 นาที 11.194 เทา่ (p< .05) • สามารถทานายผลการใหบ้ รกิ ารดแู ลผูเ้ จ็บป่ วยฉุกเฉิน ณ จดุ เกิดเหตไุ ดถ้ ูกตอ้ งรอ้ ยละ 85.7

อภิปรายผล จากผลการศึกษา ทีพ่ บว่า เวลาใหบ้ รกิ าร ณ จุดเกิดเหตทุ ่ีนานกว่า 10 นาที ทาใหผ้ ู้ เจบ็ ป่ วยฉุกเฉิน มีโอกาสตอ้ งรบั การรกั ษาทีซ่ บั ซอ้ นมากกว่า การใหบ้ รกิ าร <10 นาที ดงั น้ันจึงไดน้ าผลการศึกษามาปรบั กระบวนการทางานของหน่วยงาน โดยใชห้ ลัก Scoop&Run คือ ตอ้ งไม่เสยี เวลา ณ จุดเกิดเหตุ เนน้ ใหม้ ีเคล่ือนยา้ ยผบู้ าดเจ็บอยา่ งถูก วิธีสูห่ อ้ งฉุกเฉิน ซ่ึงมีความพรอ้ มในการดูแลรกั ษามากกว่า

ขอบคณุ คะ่