HOPE MAGAZINE VOL 1

www.tltpress.com Thailand for life Fcorepey hope changes everything Vol. 01 วารสาร เพื่อจุดประกายความหวังสำหรับทุกชีวิต When weปล่อยเวลา ให้ไหลผ่านไปเร่อื ยๆ แล้วเราจะเขา้ ใจ บางอยา่ งได้มากขึ้น oswuonfedmthgeeiarnsitgntimsag.nerdetianoatgepllroawss, àËÃÕÂÞ·¡Ø àËÃÕÂÞ ¡ÃͺäÁä‹ ´ŒÁÕãËÂŒ ´Ö µÔ´ ÁÕ 2 ´ŒÒ¹àÊÁÍ ¨´ËÁÒ¨ҡ¾Í‹ 1 ปฉฐบมบั ฤกษ์ à˵àØ ¡Ô´·Õ่Ìҹ¢ŒÒÇᡧ E-book for Free Download





เรื่องโดย magazinefor พระมหาสมชาย ฐานวุฑฺโฒ Life เรียบเรียงโดย ณัฐชลัยย์ ปานใจ เหรียญ ทุกเหรียญมี เร่ืองราวทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ก็ ด้านเสมอ เหมอื นเหรียญทมี่ ี 2 ด้าน คือ ด้านท่ี ดี และด้านท่ีไม่ดี “ปัญหา” ด้านที่ไม่ดีของชีวิต ไม่ว่ามันจะหนักหนาแค่ไหน ก็มักจะมีโอกาส ซุกซ่อนอยู่เสมอ ซ่ึงวิธีการค้นหาโอกาสท่ีซุกซ่อน อยู่นั้น เราต้องอาศัยเคร่ืองมือ 2 อย่างคือ ความ อดทนและสติปัญญา 4

อดทน กับความทุกข์ท่ีต้องเผชิญกับปัญหา และใช้สติปัญญาในการ 1. ท�ำความเข้าใจกับปัญหา เข้าใจความเป็นจริงของชีวิตว่า ช่วงชีวิตของคนเราน้ัน มีทั้งความสุข และความทุกข์ หมุนเวียนผลัด เปลยี่ นกนั เขา้ มาใหเ้ ราตอ้ งพบเจอ โดยมผี ลของการกระทำ� ในอดตี เปน็ ฟันเฟืองขับเคล่ือนให้มาส่งผล ข้ึนอยู่กับว่าช่วงไหนจะส่งผลแบบใด 2. หาทางออก ให้กับปัญหา เม่ือสามารถมองปัญหาได้อย่าง เข้าใจแล้ว ใจของเราจะอยู่เหนือปัญหา ท่ีเคยรู้สึกว่ามันหนัก ก็จะ ค่อยๆ เบา สามารถมองหาทางออกและใช้ประโยชน์จากปัญหาให้ กลายเป็นโอกาสในด้านต่างๆ ได้ ยกตัวอย่าง เกษตรกรบางคนในช่วง ทไี่ รน่ าถกู นำ�้ ทว่ ม ตน้ ขา้ วตอ้ งแชน่ ำ้� อยเู่ ปน็ เวลานานสง่ ผลใหร้ ากขา้ วเนา่ ด้านที่ไม่ดีของชีวิต ไม่ว่ามันจะหนักหนาแค่ไหน ก็มักจะมี โอกาสซุกซ่อนอยู่เสมอ อยู่ที่เราจะอดทนและรอโอกาสน้ัน ได้นานแค่ไหน แตพ่ วกเขายงั หาวธิ แี กไ้ ขปญั หาเหลา่ นหี้ ลงั จากทน่ี ำ�้ ลดลงแลว้ พวกเขา ขอบคุณภาพจาก ตดั รากตน้ ขา้ วทเี่ นา่ ออก แลว้ ฉดี พน่ ดว้ ยอเี อม็ รากของขา้ วไดง้ อกออก www.theregister.co.uk/ มาใหม่ ใช้เวลาหนึ่งเดือนข้าวก็ออกรวง สามารถเกี่ยวข้าวขายได้ แม้ Print/2014/10/20/sanity_now_ จะไดเ้ พยี ง 80% นอ้ ยกวา่ เดมิ แตก่ ลบั ขายไดร้ าคามากกวา่ เดมิ เพราะ endingthe_madness_of_data_ เป็นช่วงที่ข้าวขาดแคลน กลายเป็นโอกาสที่ดีที่ค้นพบในเรื่องร้ายๆ ที่ completism/ ต้องเผชิญ 5 เม่ือเหรียญของชีวิตพลิกเป็นด้านไม่ดี เพียงเร่ิมต้นด้วยการใช้ สติปัญญาในการมองปัญหาด้วยความเข้าใจ อดทนต่อความล�ำบากที่ ต้องเผชิญ ก็จะสามารถคิดหาทางออก และใช้วิกฤติสร้างประโยชน์ให้ เกิดขึ้นได้ แล้วเหรียญด้านดีก็จะพลิกหน้ากลับมาหาเรา

ที่มาจาก magazinefor http://spotlight-media.jp/ Life เรียบเรียงโดย Punya จดหมายจากพอ่ โจเซฟ โทรเรซ นายทหารเรือ หรือคุณพ่อของหนูน้อย โรวัน โทรเรซ อาศัยอยู่กับครอบครัวที่รัฐโคโลราโด สหรัฐอเมริกา เน่ืองจากเขาต้องท�ำงานวิจัยไปพร้อมกับหน้าที่การ งาน ท�ำให้เขาไม่ค่อยได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวมากนัก เขาจึงมักส่ง ไปรษณียบัตรถึงลูกชายสุดท่ีรักของเขาเป็นประจ�ำ แต่แล้วในวันที่13 มีนาคม ค.ศ.2013 โจเซฟก็ล้มป่วยลงด้วย โรคครอยตสเ์ ฟลดต-์ จาคอ็ บ (Creutzfeldt-Jakob) เปน็ โรคความผดิ ปกติของสมองเส่ือมที่เกิดกับระบบประสาทส่วนกลางชนิดหน่ึง ยังไม่มีหนทางรักษา ท�ำให้โจเซฟเสียชีวิตในเวลาต่อมา ตอนทค่ี ณุ พอ่ โจเซฟเสยี ชวี ติ เดก็ ชายโรวนั มอี ายเุ พยี ง 8 ขวบ แมค้ ณุ พอ่ จะไมค่ ่อยอยู่บ้าน แต่เขากร็ ักคุณพอ่ มาก พอคุณพอ่ จากไป โดยเขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย หนูน้อยโรวันจึง รู้สึกเศร้าเสียใจมาก แม้คุณพ่อจะจากไปถึง 2 ปี แล้วก็ตาม 6

แต่แล้วในวันที่ 7 มีนาคม ค.ศ. คงไมใ่ ชเ่รื่องแปลกหาก อารมณ์ของเราจากใครบางคนไปท�ำไม ใช้ 2015 ไปรษณยี บตั ร บตั รหนง่ึ กถ็ กู สง่ มาถงึ จะได้รับจดหมายจาก เวลาอนั น้อยนดิ ท่เี หลืออยู่ในโลกใบน้ีท�ำสิ่ง เด็กชายโรวัน จากรัฐเพนซิลเวเนีย โดยลง ใครบางคน แต่ถ้า ที่ดีต่อกัน ปฏิบัติต่อกันราวกับว่าวันน้ีเป็น ทะเบียนวันส่ง วันท่ี 10 มิถุนายน ค.ศ. หากว่าเป็นจดหมาย วนั สดุ ทา้ ยของชวี ติ แลว้ ทกุ ๆ วนั จะเปน็ วนั 2007 เขียนว่า จากพ่อท่ีจากไปแล้ว ท่ีมีความสุขส�ำหรับตัวเราเองและบุคคล ถึง 2 ปี เด็กน้อยจะ รอบข้าง ที่ส�ำคัญคือ อย่าประมาทให้การ “Hello from Pennsylvania. I รู้สึกอย่างไร ด�ำเนินชีวิต อย่าคิดว่าเราจะอยู่ไปอีกนาน love you, and I miss you so much. เพราะความตายไม่มีนิมิตหมาย ในขณะที่ See you soon. Love, Daddy.” ยังมีโอกาส ให้รีบส่ังสมบุญกุศล ท�ำความดี เป็นเสบียงบุญติดไปให้ได้เต็มท่ี แล้วเราจะ สวัสดี ส่งมาจากเพนซิลวาเนีย มีความสุขทั้งในโลกน้ีและโลกหน้า พ่อรักลูกและคิดถึงลูกมาก แล้วเราจะได้ พบกันอีก รัก จากพ่อเอง 7 ท้ังเด็กชายโรวันและคุณแม่จูล่ี รสู้ กึ แปลกใจมากทท่ี ำ� ไมไปรษณยี บตั รทถ่ี กู เขียนเม่ือ 7 ปีก่อนจึงส่งมาถึงในวันน้ี ยิ่ง กวา่ นน้ั คอื อกี ไมก่ ว่ี นั กจ็ ะถงึ วนั ครบรอบวนั ถึงแก่กรรมของคุณพ่อโจเซฟแล้ว ราวกบั เปน็ คำ� ใหก้ ำ� ลงั ใจทถ่ี กู สง่ มา จากคุณพ่อท่ีจากไป เพื่อให้ลูกชายสุดที่รัก เพยี งคนเดยี ว ไดม้ กี ำ� ลงั ใจทเี่ ขม้ แขง็ มชี วี ติ อย่างมีความสุขต่อไปให้ได้ เด็กชายโรวันเปิดเผยความรู้สึกว่า “ผมอยากจะเจอคณุ พอ่ มากครบั แมจ้ ะรวู้ า่ คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว แต่ผมสัมผัสได้ถึง ความรักอันยิ่งใหญ่ของคุณพ่อที่มีให้กับผม ได้ครับ และผมจะเก็บรักษาไว้ในใจตลอด ไปครบั แลว้ คงจะมสี กั วนั ทเี่ ราจะไดพ้ บกนั อีกครับคุณพ่อ” ต่อให้รักกันแค่ไหน สักวันก็ต้อง จากกัน แล้วเราจะมัวแต่น้อยใจ เสียใจกับ คำ� พดู หรอื การกระทำ� เพยี งเลก็ นอ้ ยทไี่ มถ่ กู

ขอบคุณ เนื้อหา magazinefor เทขห่ีร้าต้าวุนเแกกิดง Life www.love4home.com ทุกๆ วันระหว่างวันจันทร์ถึงวัน ศุกร์ ร้านข้าวแกงแห่งนี้จะมีคนท�ำงาน ออฟฟิศมากมายมาทานอาหารเท่ียงกันใน ช่วงระหว่างเวลาเที่ยงถึงราวบ่ายโมงครึ่ง ดว้ ยเหตทุ ส่ี นนราคาทไี่ มแ่ พงเกนิ ไปสำ� หรบั คนชนั้ กลางทท่ี ำ� งานในละแวกใกลเ้ คยี ง ผม ก็เป็นอีกคนหน่ึงที่ฝากท้องไว้กับท่ีนี่ เวลา ผมแวะไปทานอาหารมักจะได้ยินเร่ืองราว มากมายจากผู้คนเหล่านี้ไม่ซ�้ำหน้า ไม่ซ้�ำ เรื่อง หลากหลายรสชาติ วันน้ีก็เช่นกัน เสียงของสุภาพสตรีสองคนด้าน กล้าคุยเรื่องในครอบครัวให้ฟัง สาวผมสั้น ฉันเลย โอ๊ย ฉันละเบื่อ ทีกับลูกน้องตัวเอง หลังทางซ้ายมือ ก็ได้ยินมาถึงหูผม สุภาพ คอ่ ยๆ บรรจงวางถาดอาหารลง เธอเรม่ิ ตน้ ละก็ ประคบประหงมยิ่งกว่าลูกอีก สตรีทั้ง 2 อายุราวๆ 25 ปี แต่งตัวในชุด ทานอาหารไปอย่างช้าๆ พร้อมๆ กับเอ่ย ท�ำงาน ดูเหมือนจะเป็นยูนิฟอร์มของ ปากเล่าเรื่องของเธอต่อไปว่า เธอถอนหายใจเสียงดัง หลังจาก ธนาคารใดธนาคารหนึ่งในย่านน้ิัน คนหน่ึง เลา่ จบ เธอเอย่ ถามคหู่ คู นสนทิ ตอ่ วา่ “นดิ ” ผมสั้น อีกคนผมยาว คนผมยาวนั่งลงก่อน ฉันละเซ็งคุณสามีของฉันเหลือเกิน เธอแต่งงานมาตั้งห้าปีแล้วมากกว่าฉันต้ัง แล้วเอ่ยปากขึ้นว่า ใจเย็นๆ น่ายัย “น้อง” หากฉันจะเอากระดาษมาเขียนคุณสมบัติ สามปี ทำ� ไมไมเ่ หน็ เธอบน่ เรอื่ งสามขี องเธอ ทานไปคุยไปก็ละกัน น�้ำเสียงอ่อนโยนท่ี ยอดห่วยของสามีฉันละก็ เธอเอ๋ย หน้า เลย เธอคงมองโลกในแง่ดีมากเลยนะ ฉัน แสดงให้เห็นว่า เธอเอาใจใส่เพ่ือนของเธอ กระดาษหนึ่งคงไม่พอ กลับบ้านค่�ำ แถม อิจฉาเธอจังเลย คนน้ีมาก คนผมส้ันเอ่ยตอบว่า โอเค ฉัน เอางานกลับมาท�ำท่ีบ้าน ไม่ชอบดูละคร ดู เช่ือเธอ “นิด” เพราะมีแต่เธอแหละที่ฉัน แต่เคเบิ้ลทีวี เวลาดูก็หมุนเปล่ียนทุกช่อง “นิด” สาวผมสั้นเอ่ยตอบว่า ชอบท�ำบ้านรก ไม่เคยให้ความสนใจดูแล “น้อง” ฉันก็เคยเป็นอย่างเธอเหมือนกัน เมื่อสองสามปีท่ีแล้ว วันหนึ่งฉันอัดอ้ันมาก 8

จนทนไม่ไหว ฉันหยิบกระดาษออกมาแล้ว สามีของฉันดู เพียงแต่ว่าฉันต้องไปงานศพ ข้อบกพร่องของเขา คิดได้อย่างนั้น ระบายลงไปเลยว่า รายการความห่วยของ ลุงของฉันก่อน พอเลิกงานฉันก็รีบรุดไป ฉันรีบดึงเอาลิสต์รายการของสามี สามีฉันเป็นอย่างไร เธอรู้ไหมว่าฉันได้กี่ข้อ งานศพของลงุ ฉนั ซง่ึ อายเุ พยี งหา้ สบิ ปี คณุ ลุงฉันเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์คว�่ำ ป้า ฉันออกมา แล้วฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เลิก “น้อง” รีบถามด้วยสีหน้าอยากรู้ ฉันตกใจมาก เธอไม่เคยเตรียมใจส�ำหรับ งานศพแล้วฉันรีบกลับบ้านทันที พอเจอ อยากเห็น ก่ีข้อล่ะ เร่ืองนี้มาก่อน ฉันสนิทกับป้าฉันคนน้ีมาก หน้าสามีฉันก็กระโดดกอดเขาเลย เสร็จ เป็นพิเศษ เม่ือฉันไปถึงงานศพ คุณป้าซึ่งมี แล้วฉันก็ถือโอกาสสาธยายคุณความดีทั้ง “นิด” ตอบสีหน้ายิ้มแย้ม สามสิบ สีหน้าเศร้าสร้อยอยู่ก็ดีใจที่ได้พบหน้าฉัน หลายของเขาว่ามีอะไรบ้าง สามีฉันก็เผย หกข้อ เท่ากับขนาดเอวของสามีฉันเลยล่ะ เราสองคนน่ังคุยกันสักพัก คุณป้าก็หยิบ ความในใจถึงข้อดีของฉันอีกมากมายท่ีฉัน กระดาษโนต้ สองสามแผน่ ออกมา แลว้ กส็ ง่ ไม่เคยรู้มาก่อนเช่นกัน “น้อง” อุทานกลั้วเสียงหัวเราะว่า ให้ฉันดู ฉันรับมาดูแล้วก็นั่งอ่าน ใน แหมเธอนี่ช่างเปรียบเทียบจริงๆ นะ กระดาษนั้นมีข้อความดังต่อไปน้ี ตงั้ แตน่ นั้ มา ฉนั กเ็ ลกิ คดิ ถงึ รายการ จดุ ออ่ นของคนทเี่ รารกั ฉนั คดิ วา่ เราควรจะ “นิด” เล่าต่อ เย็นวันน้ันฉันต้ังใจ ถึงสามีที่รัก วันน้ีทั้งวันฉันนึกถึง รักเขา อย่างท่ีเขาเป็นและอย่าไปหวังให้ วา่ กลบั บา้ นแลว้ ฉนั จะสง่ รายงานชน้ิ เอกให้ เธอตลอดเวลา ย่ีสิบสามปีที่เราอยู่ด้วยกัน เขาเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมท่ีแตกต่างกับ ฉันมักจะบ่นต่อว่าในข้อเสียของเธอมา เราเลย ความรักท่ีแท้จริงก็ไม่ต่างไปจาก ตลอด จนกระทงั่ ถงึ วนั ทเ่ี ธอจากไป เมอ่ื ฉนั ความรักที่ปราศจากเง่ือนไข คือ การที่เรา มีโอกาสทบทวนดูชีวิตคู่ของเรา ฉันพบว่า รักเขาแล้ว ไม่ได้ต้ังเง่ือนไขให้เขาเปลี่ยน ฉันได้มองข้ามส่ิงดีๆ ของเธอไปมากมาย แปลงอะไร จงรักเขาอย่างท่ีเขาเป็น แล้ว จับจ้องในสิ่งท่ีดีของเขาและยอมรับว่าไม่มี “นิด” เล่าด้วยเสียงส่ันเครือ เธอ ใครทด่ี สี มบรู ณแ์ บบ เรากจ็ ะมคี วามสขุ เขา เอ่ยต่อว่า ก็จะมีความสุข ในกระดาษโน้ตนั้น คุณป้าของฉัน “นิด” เล่าจบด้วยสีหน้าอ่ิมเอิบใจ บรรยายคุณความดีของลุงไว้ นับร้อยข้อ “น้อง” ซึ่งน่ังฟังอยู่อย่างเงียบๆ นัยน์ตา พอฉันอ่านจบ น�้ำตาของฉันก็นองหน้า ป้า เธอมีน�้ำตาคลอเบ้า ในมือเธอก�ำเศษกระ ฉันเอ่ยกับฉันว่า ป้ารู้สึกเสียใจ ท่ีไม่ได้เป็น ดาษลิสต์รายการที่บัดน้ีถูกเธอฉีกเป็นช้ิน ผู้บอกส่ิงดีๆ เหล่านี้ ในระหว่างท่ีคุณลุง เล็กช้ินน้อยแน่น ของหนูยังมีชีวิตอยู่ หลานอย่าท�ำพลาด แบบป้าอีกคนนะ อยู่ๆ “น้อง” ก็เอ่ยข้ึนว่าขอบใจ มากจะ๊ “นดิ ” ฉนั วา่ เรารบี กลบั ออฟฟศิ กนั ฉันนั่งฟังแล้วคิดตามไปว่า มีคน เถอะ ฉันอยากโทรหาสามีของฉันหน่อย มี จ�ำนวนมากท่ีเม่ือคนรักของตนจากไปแล้ว ข้อดีของเขาอีกมากมายที่ฉันควรจะบอก ค่อยบันทึกคุณความดีของผู้จากไปลงที่ กับเขา หลุมฝังศพ หรือจัดพิมพ์เป็นเอกสารอย่าง ดี แต่ว่าผู้จากไปกลับไม่มีโอกาสอ่าน ซึ่ง แล้วคุณละครับเคยมองส่ิงดีๆ ของ ขณะท่ีเขามีชีวิตอยู่ กลับได้ยินแต่ส่ิงที่เป็น คนที่คุณอยู่เคียงข้างคุณบ้างหรือเปล่า ? 9

ขอบคุณ เน้ือหา magazinefor Life www.kalyanamitra.org ผู้จัดการของตึกส�ำนักงานใหญ่แห่ง หนึ่ง ได้รับค�ำต�ำหนิอย่างมากเก่ียวกับความ เชอ่ื งชา้ ของลฟิ ตใ์ นตกึ โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ ใน ช่วงเวลาท�ำงาน เน่ืองจากบางบริษัทท่ีเช่า ส�ำนักงานอยู่ในตึกนี้ขู่ว่าจะย้ายไปอยู่ท่ีอ่ืน ถ้าทางผู้จัดการยังไม่แก้ปัญหาดังกล่าว ผู้ จัดการจึงตัดสินใจว่าจะต้องแก้ไขปัญหาน้ี อย่างเร่งด่วน กรอบ ไม่ได้มี ให้ยึดติด ผจู้ ดั การเรมิ่ แกป้ ญั หาจากการเรยี ก กลุ่มวิศวกรท่ีปรึกษาท่ีมีความช�ำนาญใน การออกแบบระบบลิฟต์มาประชุมร่วมกัน หลังจากที่พวกเขาส�ำรวจเหตุการณ์ท่ีเกิด ขนึ้ แลว้ ทางวศิ วกรจงึ เสนอวธิ แี กไ้ ขดว้ ยกนั 3 แบบ คือ 1. เพิ่มจ�ำนวนลิฟต์ 2. เปล่ียนลิฟต์ท่ีมีอยู่บางตัวด้วย ลิฟต์ที่ว่ิงเร็วกว่า 3. ตดิ ตงั้ ระบบควบคมุ คอมพวิ เตอร์ เพ่ือใช้ควบคุมการท�ำงานของลิฟต์ทั้งหมด ให้เร็วข้ึน 10

หลังจากวศิ กรท่ีปรกึ ษาได้ค�ำนวณคา่ ใชจ้ า่ ย และประโยชน์ ของวธิ ีการทัง้ 3 ข้อน้ีแล้ว พวกเขาสรปุ ไดว้ า่ การเพม่ิ จำ� นวนลฟิ ตห์ รอื การเปลย่ี นลฟิ ตท์ มี่ อี ยบู่ างตวั ดว้ ยลฟิ ตท์ ว่ี ง่ิ เรว็ กวา่ เทา่ นนั้ จงึ จะสามารถใหก้ ารบรกิ ารไดด้ กี วา่ เดมิ แตว่ า่ ตน้ ทนุ ของวธิ กี ารทง้ั สองสงู กวา่ ประโยชน์ ที่ทางผู้จัดการจะได้รับ ดังนั้นถ้ากล่าวกันจริงๆ แล้ว ไม่มีวิธีใดที่ดีพอท่ีควรจะใช้เลย บรรดาวิศวกรจึงปล่อย ให้ผู้จัดการตึกเป็นคนตัดสินปัญหาด้วยตัวเอง ผู้จัดการตึกจึงเรียกลูกจ้างทุกคนมาประชุมเพ่ือขอความคิดเห็น ลูกจ้างหลายคนได้ แสดงความคิดเห็นและใหข้ อ้ แนะน�ำหลายอยา่ ง แต่วา่ ขอ้ คิดเหน็ เหล่านน้ั กถ็ ูกยกเลกิ ไปกอ่ นท่ี จะผ่านวาระการประชุมเสมอ หากเราใชค้ วามเคยชนิ ทเ่ี ปน็ หลกั จากเดมิ ๆ มาแกป้ ญั หามากกวา่ ใชค้ วามคดิ ไตรต่ รอง ในการแก้ไขเราจะพบทางออกเพียงทางเดียว หากเรายอมเสียเวลาไตร่ตรองปัญหา น้ันให้นานอีกสักหน่อย เราค้นพบทางออกที่ดีและตอบโจทย์ได้อย่างมากมาย การประชมุ เรม่ิ ดำ� เนนิ การชา้ ลง จนกระทงั้ หนมุ่ ผหู้ นง่ึ ซงึ่ ทำ� หนา้ ทเี่ ปน็ ผชู้ ว่ ยของแผนก บุคคลและได้นั่งเงียบมาตลอด ได้แสดงความคิดเห็นของเขาบ้าง เขาอธิบายความเห็นส้ันๆ และกินเวลาเพียงครู่เดียว ทุกคนในท่ีประชุมเห็นด้วยกับข้อเสนอของเขาทันที หลักจากน้ัน 2-3 สัปดาห์ก็ไม่มีเสียงบ่นจากผู้ใช้ลิฟต์อีกเลย ปัญหาต่างๆ ได้หมดไป อย่างสิ้นเชิง และเสียค่าใช้จ่ายในการแก้ปัญหาน้อยมาก วิธีการท่ีทางผู้จัดการใช้คือ เขาติดตั้งกระจกบานใหญ่บนผนังข้างๆ ลิฟต์ของทุกๆชั้น ชายหนุม่ สมองใสคนนั้นใช้หลักจติ วทิ ยาเข้าช่วย เขาคดิ วา่ สาเหตขุ องปญั หาเกิดจากความเบื่อ หน่ายในการรอลิฟต์ ในความเป็นจริงแล้วช่วงเวลาที่คนเหล่าน้ันรอลิฟต์ใช้เวลาน้อยมาก แต่ พวกเขาคดิ วา่ มนั เสยี เวลานาน เพราะพวกเขาไมม่ อี ะไรทำ� ในระหวา่ งยนื รอ ชายหนมุ่ คนนเ้ี สนอ บางสิ่งบางอย่างให้คนพวกน้ีท�ำคือ ให้พวกเขามองดูตัวเองและผู้อ่ืน (โดยเฉพาะเพศตรงข้าม) ในกระจก ส่ิงนี้ท�ำให้ทุกคนที่รอลิฟต์มีอะไรบางสิ่งบางอย่างท่ีไม่น่าเบ่ือหน่ายท�ำระหว่างรอ ปัญหาหนึ่งปัญหาน้ันมีวิธีแก้ไขได้หลากหลายวิธี แต่ถ้าเราใช้ความเคยชินท่ีเป็นหลัก ปฏิบัติตามๆ กันมา มาแก้ปัญหามากกว่าใช้ความคิดไตร่ตรองในการแก้ไขเราจะพบทางออก เพียงทางเดียว หากเรายอมเสียเวลาไตร่ตรองปัญหาน้ันให้นานอีกสักหน่อย เราอาจจะ ประหลาดใจว่า เราค้นพบทางออกที่ดีและตอบโจทย์ได้อย่างมากมายเลยทีเดียว 11

เ รื่ อ ง ร า ว เ กิ ด ข้ึ น ท่ี ร ้ า น บ ะ ห ม่ี บะหมี่ “ฮอกไก” บนถนนซัปโปโร ในวันปีใหม่ที่ การกินบะหมี่โซบะในคืนวันส่งท้ายปี เก่าต้อนรับปีใหม่นั้นเป็นประเพณีของชาว ซั บ โ ป โ ร ญปี่ นุ่ ดว้ ยเหตนุ เ้ี อง จงึ ทำ� ใหร้ า้ นบะหมขี่ าย ดใี นวนั สน้ิ ปี “รา้ นฮอกไก” กเ็ ชน่ กนั ในวนั ในขณะท่ีเถ้าแก่เนี้ยจะปิดร้าน ประตูร้านก็ถูกเปิดออกเบาๆ มีผู้หญิง นคี้ นแน่นรา้ นแทบท้งั วนั จนกระทั่งถงึ เวลา คนหนง่ึ พาเดก็ ชายสองคน คนหนงึ่ ประมาณ 6 ขวบกบั อกี คนหนง่ึ ประมาณ 22.00 น. คนกเ็ รม่ิ ลดนอ้ ยลง วนั นท้ี กุ คนจะ 10 ขวบเข้ามาในร้าน เด็กชายทั้งสองสวมชุดกีฬาใหม่เอ่ียมเหมือนกันท้ัง ตอ้ งรบี กลบั บา้ นเพอื่ ไปตอ้ นรบั ปใี หมก่ นั ดงั สองคน ส่วนหญิงคนน้ันสวมโอเวอร์โค้ทลายสก๊อตเก่าๆ เชยๆ เถ้าแก่จึง น้ันถนนสายน้ีจึงปิดร้านเร็วกว่าปกติ ร้องทักทาย “เชิญนั่งครับ” 12

หญงิ คนนนั้ เอ่ยปากอย่างขลาดกลัววา่ การกิน เถ้าแก่เนี้ยแอบไปพูดท่ีข้างหูของ “ขอบะหมี่น้�ำสักชามได้ไหมคะ” เด็กชาย บะหมี่โซบะในคืน เถ้าแก่ว่า “นี่ตาแก่ ต้มบะหมี่ให้พวกเขา สองคนที่อยู่ข้างหลังสบตากันอย่างไม่ค่อย วันส่งท้ายปีเก่า สามชามไม่ได้หรือ” สบายใจนัก ต้อนรับปีใหม่น้ัน เป็นประเพณีของ “ไมไ่ ด้ ถา้ ทำ� แบบนั้นจะท�ำใหพ้ วกเขา “ได้ค่ะ ได้ค่ะ ท�ำไมจะไม่ได้ล่ะค่ะ ชาวญ่ีปุ่น อายและไม่สบายใจได้รู้ไหม” เชิญน่ังก่อนค่ะ” เถ้าแก่เน้ียพาพวกเขาไป จึงทำ�ให้ร้านบะหม่ี น่ังท่ีโต๊ะเบอร์สองชิดก�ำแพง แล้วตะโกน ขายดี สามีตอบพลาง แล้วโยนบะหมี่อีกคร่ึง บอกไปทางห้องครัวว่า ในวันสิ้นปี ก้อนลงไปในหม้อน้�ำท่ีก�ำลังเดือดพล่าน เดินไปยืนข้างภรรยาแล้วก็ยิ้ม ภรรยาก็พูด “บะหม่ีน้�ำหน่ึงชาม” 22.00 น.กว่า ในขณะท่ีเถ้าแก่เน้ีย ขึ้นว่า “เห็นเธอซ่ือๆ ท่ึมๆ ไม่นึกเลยว่า บะหมี่หนึ่งชามมีบะหม่ีแค่หน่ึงก้อน ก�ำลังจะปิดร้านอยู่น้ัน ประตูร้านก็ถูกผลัก จิตใจก็ดีเหมือนกันนะ” เถ้าแก่คิดแล้วก็ใส่บะหมี่ เพ่ิมไปอีกคร่ึง ออกเบาๆ ผู้ท่ีเข้ามาก็คือหญิงวัยกลางคน ก้อน ต้มบะหมี่ได้ชามเบ้อเร่ิม ทั้งเถ้าแก่ กับเด็กชายสองคน พอเห็นเสื้อโอเวอร์โค้ท ฝ่ายสามีเดินไปตักบะหมี่ชามใหญ่ที่ เน้ียและสามแม่ลูกต่างก็ไม่รู้เร่ือง สามแม่ ท่ีเก่า และเชย เถ้าแก่เน้ียก็นึกข้ึนมาได้ว่า กล่ินหอมชวนกินชามนั้นแล้วให้ภรรยายก ลูกน่ังล้อมชามบะหม่ีกินกันอย่างเอร็ด เปน็ ลกู คา้ คนสดุ ทา้ ยในวนั สง่ ทา้ ยปเี กา่ ของ ไปให้สามแม่ลูก สามแม่ลูกน่ังล้อมชาม อรอ่ ย กนิ พลางพดู พลาง “ทานเถอะครบั ” ปีท่ีแล้วน่ันเอง บะหมี่ กนิ ไปพลางคยุ ไปพลาง เสยี งคยุ ของ ลูกคนพ่ีพูด “แม่ทานหน่อยสิครับ” ลูก สามแม่ลูกดังถึงหูของเจ้าของร้าน คนน้องพูดไปก็คีบบะหม่ีให้แม่กิน “ขอบะหม่ีน�้ำหนึ่งชามได้ไหมคะ” ไมน่ านกก็ นิ บะหมห่ี มดชาม จา่ ยเงนิ ไป “ไดค้ ะ่ ไดค้ ะ่ เชญิ นง่ั ตามสบายนะคะ” “หอมจงั เลย ยอดไปเลย อรอ่ ยจรงิ ๆ” หนึ่งร้อยห้าสิบเยนแล้วท้ังสามคนก็ชมว่า เถา้ แกเ่ นยี้ นำ� พวกเขาไปนง่ั ทเี่ ดมิ ทเ่ี คย “ปนี ส้ี ามารถกนิ บะหมข่ี องรา้ นฮอกไก “ขอบคุณมากค่ะ (ครับ) บะหมี่อร่อยมาก นั่งเม่ือปีท่ีแล้ว ที่โต๊ะเบอร์สอง พลาง ได้ นับว่าไม่เลวทีเดียว” ค่ะ (ครับ)” พร้อมกับค้อมตัวเล็กน้อยแล้ว ตะโกนว่า “บะหม่ีน้�ำหน่ึงชาม” “ถา้ ปหี นา้ สามารถมากนิ ไดอ้ กี กด็ นี ะส”ิ ลาจากไป เถ้าแก่รับค�ำพลาง จุดเตาท่ีเพ่ิงจะดับ กินเสร็จก็จ่ายเงินไปหนึ่งร้อยห้าสิบ “ขอบคุณมากค่ะ (ครับ) สวัสดีปีใหม่ ไปพลาง “ได้ครับ บะหมี่น้�ำหนึ่งชาม” เยน แล้วสามแม่ลูกก็เดินออกจากร้านฮอก ค่ะ (ครับ)” ทั้งเถ้าแก่และเถ้าแก่เน้ียต่างก็ ไกไป กล่าวขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ(ครับ) สวัสดีปีใหม่ค่ะ ท�ำงานไปวันแล้ววันเล่า ยุ่งตั้งแต่เช้า (ครับ)” เจ้าของร้านมองตามหลังสามแม่ จรดเย็น และแล้วก็ผ่านไปอีกหน่ึงปี วันท่ี ลูกจนลับหายไป 31 ธันวาคมก็เวียนมาครบรอบอีกครั้งหน่ึง แล้วเจ้าของร้านก็ยกเร่ืองสามแม่ลูก ในวนั สง่ ทา้ ยปเี กา่ รา้ นบะหมี่ “ฮอกไก” ก็ มาพูดซ�้ำแล้วซ้�ำอีกไปได้ระยะหน่ึง ยังคงขายดีและดูเหมือนจะขายดีกว่าปีที่ ผ่านมา สองตายายยังคงยุ่งวุ่นวายอยู่กับ อ่านต่อฉบับหน้า การคา้ ขาย และแลว้ วนั ทว่ี นุ่ วายกจ็ บสน้ิ ลง ขอบคุณ www.hilight.kapook.com/ view/57319 ภาพ www.jgbthai.com/bishamon/ bishamon_03-650x4881/ 13

หนมุ่ บา้ นนอกยากจนคนหนง่ึ เสย่ี ง ถ้าลุงอ่านหนังสือออก โชคเข้ามาหางานท�ำในกรุงเทพ ทั้งท่ีไม่ได้ ลุงก็คงได้เป็น มีความรู้อะไรเลย เน่ืองจากได้ทราบข่าวท่ี ภารโรงไปแล้วแหละ เพื่อนเล่าให้ฟังว่ามีโรงเรียนแห่งหน่ึงใน กรงุ เทพฯ กำ� ลงั รบั สมคั รนกั การภารโรง ไม่ อย่างเซ่ืองซึม และเมื่อไม่รู้ว่าจะท�ำอะไรได้ ทบทวีข้ึนทุกปี กระทั่งสามารถเก็บเงินซื้อ จ�ำกัดวุฒิการศึกษา จึงน่ังรถมากรุงเทพ ในกรุงเทพ จึงต้องจ�ำใจก�ำเงินจ�ำนวน ทด่ี นิ ในแปลงขา้ งเคยี ง ขยายอาณาเขตสวน และเดินกางแผนที่ (ท่ีเพ่ือนเขียนให้) สุ่ม สุดท้าย น่ังรถ ซมซานกลับบ้าน อย่างนก ของตนเอง จนกว้างข้ึน และกว้างขึ้น ถามชาวบ้านถึงที่ต้ังของโรงเรียนนั้น ปีกหัก หลายสิบปีต่อมา จากความขยัน เม่ือเข้าไปแจ้งความจ�ำนงท่ีแผนก แต่เม่ือกลับถึงบ้าน จึงนึกขึ้นได้ว่า ขันแข็ง มานะอดทนและประสบการณ์ท่ี ธุรการ เจ้าหน้าที่ได้ย่ืนใบสมัครมาให้ชาย ตนเองน้ันเพิ่งได้รับมรดก เป็นที่ดินสวน เพ่ิมพูน บัดน้ีหนุ่มบ้านนอกคนนั้น ก็กลาย หนุ่ม ชายหนุ่มคนน้ันยิ้มแหยๆ ยกมือไหว้ รกร้างเท่าแมวด้ินตาย มาจากพ่อผู้ล่วงลับ เป็นชายชราท่ีคนท้ังเมืองรู้จักในนามของ แล้วบอกอ่อยๆ กับเจ้าหน้าที่ว่า “ขอโทษ ไปแล้ว ด้วยความเจ็บใจ จึงเกิดเป็นแรง พ่อเล้ียงสวนผลไม้ท่ีใหญ่ท่ีสุดในจังหวัด ครับพ่ี ผม เอ่อ คือว่า ผมอ่านหนังสือไม่ มานะ ใหจ้ บั จอบเสยี ม หกั รา้ งถางพง ทด่ี นิ และภูมิภาค ออก เขียนหนังสือไม่ได้ครับ” สวนเก่าท่ีรกร้างน้ัน ค่อยๆ พลิกฟื้นลงร่อง ผลไม้ไปทีละเล็กละน้อย อย่างฮึดสู้ชะตา อยู่มาปีหนึ่ง เม่ือเก็บเกี่ยวผลไม้ เจ้าหน้าที่ ที่น่ังรับสมัครอยู่นั้นชัก ชีวิต ด้วยความอดทน มากมายมหาศาล พ่อเลี้ยงชราก็หอบเงิน สหี นา้ ทนั ที “อะไรกนั คดิ จะมาสมคั รงานที่ เป็นฟ่อน น่ังรถเข้ามาในตัวอ�ำเภอ เพ่ือขอ โรงเรียน ถึงจะต�ำแหน่งแค่นักการภารโรง อาจเปน็ บญุ ในอดตี ของพอ่ หนมุ่ คน เปิดบัญชีกับธนาคารเป็นคร้ังแรก เมื่อแจ้ง ถึงจะไม่ต้องใช้วุฒิการศึกษา แต่อย่างน้อย นี้ หลายปีต่อมา สวนผลไม้ที่ลงแรงไว้นั้น นาม และความจ�ำนงกับธนาคารแล้ว ก็น่าจะ อ่านออก เขียนได้ บ้างนะ” ออกผลอย่างงดงามและสร้างผลก�ำไรมาก พนักงานถึงกับตื่นเต้นกันยกใหญ่ ผู้จัดการ หนุ่มบ้านนอกหน้าซีด ยกมือไหว้ เจา้ หนา้ ทปี่ ระหลก ๆ “ผมไมร่ หู้ นงั สอื จรงิ ๆ ครับ แต่ช่วยรับผมไว้หน่อยเถิดครับพ่ี ให้ ผมแบกหามกวาดถู ท�ำอะไรก็ได้ทุกอย่าง ครับ” “คงจะไมไ่ ดห้ รอก” แลว้ เจา้ หนา้ ที่ ก็เก็บใบสมัคร กับปากกาที่วางไว้ให้ คืนท่ี อย่างไม่มีเย่ือใย “เรามาสมัครงานกับโรงเรียน อย่างนอ้ ยกต็ อ้ งมีพืน้ รู้หนงั สอื บา้ งสิ ถา้ ไม่รู้ อะไรเลยอย่างนี้ ก็เสียใจด้วยนะกลับไป เถอะ” หนุ่มบ้านนอกได้แต่เดินออกจาก โรงเรียน ท่ีต้ังความหวังว่าจะได้งานท�ำนั้น 14

ไม่ว่าเรา สาขาได้เดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง เม่ือ ผู้จัดการรับปากกา คืนมาโดย จะเรียนเก่ง พนมมือไหว้ลูกค้าใหญ่ รายใหม่ อย่าง อัตโนมัติแบบงงสุดขีด พลางค่อยๆ อ้อม เรียนอ่อน นอบน้อมแล้ว แอ้มถามลูกค้ารายใหญ่ (มาก) อย่างเกรง หรือเรียนไม่ได้ ใจสุดๆ “เอ่อ ผมไม่เคยทราบมาก่อนเลย ขอให้เราเป็นฃ ผู้จัดการก็แตะข้อศอก ยื่นใบเปิด ครบั เออ่ ขออนญุ าตเรยี นถามพอ่ เลยี้ งดว้ ย คนดี มีความ บัญชีพร้อมปากกาปลอกทอง ให้กับพ่อ ความเคารพนิดหน่ึงเถิดครับ คือ พวกเรา มานะอดทน เล้ียงชราอย่างพินอบพิเทา ในจังหวัดนี้ก็ทราบกันดีอยู่ถึงชื่อเสียงของ สักวัน พ่อเล้ียง ในกิจการสวนผลไม้ท่ีใหญ่โตและ คุณค่าความดี “ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ เจริญก้าวหน้าที่สุดในภูมิภาคนี้ แต่” จะตอบแทนเรา ทางเรารู้สึกเป็นเกียรติเป็นอย่างย่ิง ท่ีได้มี โอกาสบรกิ ารพอ่ เลยี้ งในครง้ั นร้ี บกวนกรอก ผู้จัดการ ชะงัก ด้วยความเกรงใจ ใบเปิดบัญชีด้วยครับ” และในท่ีสุดก็หลุดปากถามออกมา พ่อเลี้ยงชราส่ายหน้าช้าๆ ยื่น “แต่ พ่อเลี้ยงอ่านหนังสือไม่ออก ปากกาปลอกทองคืนให้กับผู้จัดการ พร้อม และเขียนหนังสือไม่ได้ หรือครับ” กับย้ิมให้ พลางกล่าวเนิบๆ “พ่อหนุ่มช่วย กรอกรายการใหล้ งุ ทเี ถดิ ลงุ อา่ นหนงั สอื ไม่ “พ่อหนุ่ม” ออก เขียนหนังสือไม่ได้หรอก” พ่อเล้ียงชราย้ิมให้ผู้จัดการสาขา ของธนาคารอย่างใจดี “ถ้าลุงอ่านหนังสือ ออก และเขียนหนังสือได้นะ” ชายชรา ถอนหายใจยาว ก่อนจะพูด ประโยคที่ท�ำให้ผู้จัดการถึงกับอ้ึงไปนาน เลยว่า “ป่านนี้ ลุงก็คงได้เป็นภารโรงไป แล้วแหละ” ไม่ว่าเราจะเรียนเก่ง เรียนอ่อน หรือเรียนไม่ได้ ขอให้เราเป็นคนดี มีความ มานะอดทน สักวัน เราอาจจะได้เป็น เหมือนพ่อเลี้ยง สวนผลไม้นี้ก็เป็นได้ ขอบคุณ www.unigang.com ภาพ www.eyecatching. exteen.com/20130409/ thomas-jefferson 15

คสกแรวญรุ งาา บแมงจันหสดวูางั ลใจ โวฮาปสาแรมสกำกหารซบัีนดาวนโ หลดฟรี E-book FB / Hope-magazineThailand magazine for for Free Life Download