นิทานอีสปสอนใจ (1)

นิทาน อีสป สอนใจ

หมาบ้านกับหมาป่า หมาบ้านตัวหนึ่ง เป็นหมาตะกละตะกลาม กินไม่รู้จักอิ่ม อิ่มไม่รู้จักพอ แม้ว่าเจ้านายจะเลี้ยงอย่างดีแล้ว มันก็เที่ยวลักของบ้านโน้นบ้านนี้กินอยู่เป็นประจำ วันหนึ่ง มีหมาป่าตัวหนึ่งเข้าไปลักไก่เจ้านายของหมาบ้านตัวนั้นไปกิน หมาบ้านเห็นเข้าพอดี จึงร้องด่าว่า \"ไอ้หัวขโมย แกนี่เก่งแต่ขโมยเขากินนะ\" หมาป่าถามว่า \"แกว่าข้ารึ\" หมาบ้านตอบว่า \"ก็ว่าแกน่ะซิ จะมีใครเสียอีกเล่า\" หมาป่าย้อนว่า \"แต่ข้าก็เคยเห็นแกเที่ยวลักของบ้านโน้นบ้านนี้กินอยู่บ่อยๆ เหมือนกันนะ หรือว่าจะเถียง\" :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: การจะว่าคนอื่นเลว ตัวเองก็ต้องไม่ทำเลวด้วย

ชาวประมง กลางท้องทะเลยามเย็น มีชาวประมงจับปลาโดยวิธีลากอวน ถึงกลางทะเลก็ลากอวนลงทะเล ปล่อยสักครู่ก็ลากอวนดู รู้สึกว่าอวนหนัก เขาคิดว่าได้ปลาและ คงเป็นปลาตัวใหญ่ ชาวประมงคนหนึ่งจึงพูดกับเพื่อนว่า \"วันนี้พวกเราคงได้ปลาเยอะ เพราะอวนหนักมาก เรามาฉลองกันก่อนเถอะ\" ครั้นต่อมาก็ลากอวนขึ้นเรือ ก็พบว่ามีปลาอยู่ 3-4 ตัว พวกเขาต่างเศร้าโศกเสียใจยิ่งนัก ชาวประมงอีกคนได้พูดออกมาว่า \"หยุดเศร้าเสียใจเถอะเพื่อน เพราะว่าร้องไห้คร่ำควรญไปปลาก็ไม่ติดอวนมาหรอก ข้าว่าความทุกข์มันก็ปะปนไปกับความสุข โอกาสหน้าเราค่อยกลับ มาแก้มือกันใหม่ได้\" :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: อย่าได้คาดหวังอะไรมากเกินไป เพราะมันอาจไม่เป็นอย่างที่หวังก็ได้

นกนางนวลกับนกเหยี่ยว นกนางนวลจับปลาได้ก็เลยรีบกลืนกินปลาอย่างรวดเร็ว จึงทำให้ปลาติด คอกลืนก็ไม่เข้า คายก็ไม่ออก เจ้านกนางนวลจึงนอนชักดิ้นชักงอ เพราะหายใจไม่ ออก ทันใดนั้นเองนกเหยี่ยวบินผ่านมาเห็นเข้าก็เลยเอ่ยขึ้นว่า \"มิใช่ธุระกงการของข้า นกในอากาศจะไม่ยุ่งกับปลาในทะเล\" :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: ก้ายก่ายเรื่องของผู้อื่น อาจจะทำให้ได้รับความเดือดร้อนขึ้นภายหลัง

จูปิเตอร์และลิงไม่มีหาง อยู่มาวันหนึ่งเทพจูปิเตอร์ มีความประสงค์ให้เหล่าสัตว์บนสรวงสวรรค์มาชุมนุมต่อพระพักตร์โดยพร้อมเพรียงกัน และมีความประสงค์ให้นำลูกๆ มาด้วย เพื่อ คัดเลือกว่าสั ตว์ตัวใดมีลูกที่งดงามที่สุด แม่ลิงไม่มีหางพาลูกๆ ของมันมาเข้าเฝ้าเทพจูปิเตอร์ก่อนสัตว์ทั้งหลาย เจ้าลิงโอบกอดลูกไว้ในอ้อมแขนด้วยความรักอันเปี่ ยมล้น เทพจูปิเตอร์เห็น พฤติกรรมของแม่ลิง ตึงตัดสินว่า \"ครอบครัวของแม่ลิงไม่มีหางงดงามที่สุด\" :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: สิ่งที่เห็นอาจจะไม่ใช่ที่สุด ถ้ายังไม่ได้เปรียบเทียบกับอย่างอื่น

พระจันทร์ในบ่อน้ำ ในขณะที่พ่อค้าเดินทางไกลผ่านมาที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง พ่อค้าเดินไปเรื่อยๆ จนพบกับกลุ่ม คนกลุ่มใหญ่กำลังอยู่ล้อมรอบบ่อน้ำนอกหมู่บ้าน พวกเขากำลังจะลงไปในบ่อน้ำ พ่อค้า เห็นเข้าจึงถามว่า \"พวกท่านจะลงไปในบ่อน้ำทำไมหรือ?\" คนเหล่านั้นร้องตอบพ่อค้าว่า \"ทำไมเล่า พวกเรามีเหตุผลที่จะลงไปในบ่อน้ำ ท่านเข้ามาดูสิพระจันทร์หกคะเมน ลบไปในบ่อน้ำ และพวกเราก็กำลังจะลงไปเอามันขึ้นมาให้ได้\" กลุ่มคนพูดจบ พ่อค้าจึงระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นแล้วบอกกับกลุ่มคนว่า \"พวกท่านจงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พระจันทร์ที่เห็นในบ่อน้ำมันคือเงาของ พระจันทร์\" แต่กลุ่มคนเหล่านั้นไม่เชื่อ แถมยังทำร้ายร่างกายพ่อค้าจนได้รับบาดเจ็บสาหัส :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: บางคนโง่เขลาเบาปัญญาเกินกว่าจะสอนให้รับฟังผู้อื่นได้

ชายหนุ่มกับม้าพยศ ชายหนุ่มคนหนึ่งคิดว่าตนเองเป็นคนขี่ม้าที่เก่งที่สุด เมื่อเห็นม้ากินหญ้าอยู่ริมคอกจึง กระโดดขึ้นไปบนหลังม้า แต่หารู้ไม่ว่าม้านั้นไม่พร้อมที่จะยังให้ขี่ มันรู้สึกหนักเหมือน อะไรอยู่บนหลัง มันตกใจและยากที่จะตวบคุมตนเอง มันจึงวิ่งเตลิดเปิดเปิงไปข้างหน้า อย่างไร้ทิศทาง ชายหนุ่มคนนั้นไม่รู้จะทำเช่นไร เขาได้แต่ตกใจ ม้ามุ่งหน้าด้วยความรวดเร็วปานจรวด ทันใดนั้นเพื่อนของคนขี่ม้าเห็นจึงร้องถามว่า \"นี่! เจ้าจะรีบไปไหนกัน ม้าของเจ้านี่มันช่างรวดเร็วดีจัง\" \"ข้าก็ไม่รู้ว่ามันจะรีบร้อนไปไหน เพราะตัวข้าไม่ได้บอกให้มันออกวิ่งเลย มันพาข้าไป เองต่างหาก\" :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: ทำการสิ่ งใดต้องคิดให้รอบคอบถึงผลเสี ยที่จะตามมา

พรานเป่าแตรกับผู้คุม ทหารนายหนึ่งเป่าแตรนำขบวนของทหารทั้งหลายอย่างกล้าหาญในการต่อสู้ แต่แล้วเขาก็ตกเป็นนักโทษของฝ่ายศัตรู ทหารคนนี้ได้วิงวอนขอความเมตตา จากผู้ควบคุมอย่างน่าสงสาร \"โปรดไว้ชีวิตข้าเถิด โปรดเมตตาข้าด้วย\" ผู้คุมยังคงยืนนิ่งหลังจากฟังคำพูดของเชลย ทหารจึงพูดต่อไปว่า \"ไม่มีเหตุผลเลยที่ท่านจะสังหารข้า เพราะข้านั้นไม่เคยฆ่าใครมาก่อน ข้า ไม่เคยถืออาวุธใดๆ นอกจากแตรเพียงอย่างเดียว\" ผู้ควบคุมทนไม่ไหว จึงตอบไปว่า \"ก็แตรที่เจ้าถืออยู่นี่แหละคือต้นเหตุ เพราะถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ต่อสู้เอง แต่ทุกครั้งที่เจ้าเป่าแตร เสียงของแตรจะทำให้ทหารเกิดความฮึกเหิมที่จะ ต่อสู้ \" :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: ผู้มีปัญญามักใช้สมองมากกว่ากำลัง

กระต่ายป่าและสิ งโต กระต่ายป่าฝูงใหญ่ฝูงหนึ่งเรียกประชุมสัตว์ป่าทั้งหลาย เมื่อมาพร้อมเพรียง กันแล้ว ก็เสนอข้อเรียกร้องให้มีความเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เล็กหรือ สัตว์ใหญ่ควรมีส่วนแบ่งที่เท่าๆ กัน เพื่อความยุติธรรมของสัตว์ทุกๆ ตัว สิ งโตตัวหนึ่ งไม่พอใจหันไปพูดกับสั ตว์ทั้งหลายว่า \"เจ้าเท้าขนมันพูดดีนะ! แต่มันไม่มีกรงเล็บและเขี้ยวที่แหลมคมอย่างที่ พวกเรามี\" :: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :: เมื่อธรรมชาติมีแตกต่าง ความเท่าเทียมก็ย่อมบังเกิด

อ้างอิง https://www.kalyanamitra.org/th/

จัดทำโดย นางสาว วนันพร ชินนอก ปวส.2/11 เลขที่ 8 วิทยาลัยสหะพานิชย์บริหารธุรกิจ