นิทานพื้นบ้าน

หมาป่า อกตัญญู

ข้อมูลนิทาน ประเภท : นิทานคติสอนใจหรือนิทานประเภทคำสอน (fable) ข้อคิด : เมื่อได้รับความช่วยเหลือจากใครแล้ว… หากลืมความเมตตานั้นไปเสีย… ก็คงไม่มีใครที่จะคิดช่วยเหลือท่านอีก ครั้งอย่างแน่นอน

ในตอนเย็นใกล้พลบค่ำ เด็กเลี้ยงแกะเมื่อเสร็จจากการดูแลฝูงแกะเรียบร้อยแล้ว จึงต้อนฝูงแกะของตนกลับลงมาจากภูเขา “เฮ้…ใครก็ได้ช่วยที…ช่วยด้วย” เสียงนั้นดังออกมาจากหลุมลึกหลุมหนึ่ง เมื่อเด็กเลี้ยงแกะมองลงไปในหลุม เขาก็พบว่ามีหมาป่าตัวหนึ่ง กำลังพยายามกระโดดขึ้นมาจากหลุมหลายต่อหลายครั้ง พร้อมๆไปกับร้องขอความช่วยเหลือไปด้วย ” นั่นหมาป่านี่…ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ!” เด็กเลี้ยงแกะตะโกนถาม​

“เจ้าเด็กเลี้ยงแกะนี่, มาพอดีเลย ได้โปรดช่วยเหลือข้าหน่อยสิ” “ไม่เอาหล่ะ, เดี๋ยวถ้าเราช่วยท่านแล้ว ท่านก็คงจะมาจับพวกแกะของเรากินเสียน่ะสิ” “ไม่หรอก ถ้าเจ้าช่วยข้า ข้าสัญญาว่าจะไม่จับแกะของเจ้ากินอย่างแน่นอน” เด็กเลี้ยงแกะจึงไปที่ขอบหลุมแล้วเอาเชือกผูกที่ขาหน้าของเจ้าหมาป่า จากนั้นเขาก็พยายามดึงมันขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ แต่เชือกนั้นเกิดขาดจากกัน “ปึ๋งงง…โอ๊ะ…โอ้ย ๆ” หมาป่าก็เลยเป็นอันต้องตกลงไปกระทบเข้ากับพื้นด้านล่างหลุมอีก​

ต่อมาเด็กเลี้ยงแกะได้ไปยืนที่ขอบหลุมแล้วใช้มือของ เขาจับขาหน้าของหมาป่าเอาไว้ แล้วดึงมันขึ้นมา จึงสามารถดึงหมาป่าให้ขึ้นมาจาก หลุมได้ และเมื่อหมาป่าขึ้นมาจากหลุมได้แล้ว มันก็เปลี่ยนไป ในทันที คือไม่สำนึกถึงบุญคุณของเด็กเลี้ยงแกะเลยสักนิด แถมยังอ้าปากอันใหญ่ของมัน ที่มีเขี้ยวอันน่ากลัว ” เจ้าผูกขาของข้าด้วยเชือกแล้วยังไม่พอ ยังพยายามที่จะฆ่าข้า ด้วยการแกล้งทำให้เชือกขาด ทำให้ข้าต้องตกลงไปกระแทกกับพื้นในหลุมอีกด้วย” พูดไม่พูดเปล่า มันยังทำท่าจะกระโจนเข้าใส่เด็กเลี้ยงแกะอีกด้วย

“เจ้าเด็กเลวคนนี้มันเป็นคนที่ทำให้ข้าต้องตกลงไปกระแทกกับพื้นหลุม ด้วยการตัดเชือกที่ผูกขาหน้าของข้าเอาไว้” หลังจากนั้น ลิงจึงเอ๋ยขึ้นว่า “ไหนลองทำเหมือน ๆ กับสถานการณ์ตอนนั้นอย่างที่เจ้าพูดให้ดูอีกครั้งได้ไหม? …เพื่อจะได้เป็นการยืนยัน ตามข้อเท็จจริงยังไง” “ได้เลย จะได้รู้กันว่าข้านั้นเป็นผู้ที่ถูกต้อง” ว่าแล้วเจ้าหมาป่า…ก็กระโดดลงไปในหลุมทันท

หมาป่าก็พูดว่า ” นี่…แล้วเอาเชือกนั่นมามัดขาหน้าของข้าด้วยสิ เดี๋ยวนี้เลย” หลังจากที่ได้มัดขาหน้าของหมาป่าเอาไว้ และได้ทำท่าเป็นดึงมันขึ้นมา เด็กเลี้ยงแกะก็ปล่อยมือที่ถือเชือกนั้นในทันที “โอ๊ยเจ็บ…เห็นหรือยังล่ะเจ้าลิง… ว่าข้าต้องได้รับกับสิ่งที่ย่ำแย่มากอย่างที่เจ้าได้เห็นนี่แหละ” หมาป่ากล่าว “เราเข้าใจแล้วล่ะ เจ้าหมาป่าเนรคุณ เชิญเจ้าอยู่ที่นั่น ไปตลอดกาลเลยล่ะกัน ลาก่อน…” ลิงกล่าว ว่าแล้วเด็กเลี้ยงแกะกับลิงก็เดินร้องเพลงออกจากที่นั้นกันไปในที่สุด…

สมาชิก น.ส.ปัณณภัส ฤกษ์อภิเดชา เลขที่23 น.ส.สุธิมา กาฬหว้า เลขที่25

THANK YOU