ชนิดของคำในภาษาไทย

ชนิดของคำใน ภำษำไทย

คำนำม

คำนำม คำนำม หมำยถงึ คำทใี่ ชเ้ รยี กชอื่ คน สตั ว ์ พชื สงิ่ ของ สภำพ ลกั ษณะ แบง่ ออกเป็ นชนิดย่อยได้ ๕ ชนิด ๑. คำนำมสำมญั (สำมำนยนำม) เป็ นคำทใี่ ชเ้ รยี กชอื่ ทว่ั ไป เชน่ คน แมว ปู เสอื ปลำ หอย เป็ ด ไก่ นก ฯลฯ ๒. คำชอื่ เฉพำะ (วสิ ำมำนยนำม) เป็ นชอื่ เฉพำะของคน สตั ว ์ พชื สงิ่ ของ สถำนที่ เชน่ พษิ ณโุ ลก พรหมพริ ำมวทิ ยำ ไอต้ ูบ เจำ้ ดำ่ ง พชิ ยั นำยสทิ ธิ ศกั ดิ์ เป็ นตน้ ๓. คำนำมรวมหมู่ (สมุหนำม) เป็ นนำมทใี่ ชเ้ รยี กนำมซงึ่ อยูร่ วมกนั เป็ นกลุม่ เป็ น หมวดหมู่ เชน่ กอง กลุม่ หมู่ ฝู ง โขลง พวก พรรค วง ฯลฯ ๔. คำนิยมธรรม ( อำกำรนำม) คอื คำนำมทใี่ ช้ “กำร” หรอื “ควำม” นำหนำ้ คำกรยิ ำ และ ใช้ “ควำม” นำหนำ้ คำวเิ ศษณ์ เชน่ กำรเดนิ กำรนอน กำรวงิ่ กำรเกดิ ควำมรกั ควำม ตำย ควำมคดิ ควำมดี ควำมรู ้ ฯลฯ ๕. คำลกั ษณนำม เป็ นคำบอกลกั ษณะของนำม

คำกริ ิยำ

ชนิดของคำกรยิ ำ คำกรยิ ำแบ่งเป็ น ๕ ชนิด ๑. อกรรมกรยิ ำ คอื คำกรยิ ำทไี่ มต่ อ้ งมกี รรมมำรบั ก็ไดค้ วำม สมบูรณ์ เขำ้ ใจได้ เชน่ - เขำ\"ยนื \"อยู่ - น้อง\"นอน“ ๒. สกรรมกรยิ ำ คอื คำกรยิ ำทตี่ อ้ งมกี รรมมำรบั เพรำะคำกรยิ ำนีไ้ ม่มี ควำมสมบูรณใ์ นตวั เอง เชน่ - ฉนั \"กนิ \"ขำ้ ว (ขำ้ วเป็ นกรรมทมี่ ำรบั คำวำ่ กนิ ) - เขำ\"เห็น\"นก (นกเป็ นกรรมทมี่ ำรบั คำวำ่ เห็น) ๓. วกิ ตรรถกรยิ ำ คอื คำกรยิ ำทไี่ ม่มคี วำมหมำยในตวั เอง ใชต้ ำมลำพงั แลว้ ไม่ไดค้ วำม ตอ้ งมคี ำอนื่ มำประกอบจงึ จะไดค้ วำม คำกรยิ ำพวกนี้ คอื เป็ น เหมอื น คลำ้ ย เท่ำ คอื เชน่ - เขำ\"เป็ น\"นกั เรยี น - เขำ\"คอื \"ครูของฉนั เอง

๔. กรยิ ำนุเครำะห ์ คอื คำกรยิ ำทที่ ำหน้ำทชี่ ว่ ยคำกรยิ ำสำคญั ในประโยค ใหม้ คี วำมหมำยชดั เจนขนึ้ ไดแ้ กค่ ำ วำ่ จง กำลงั จะ ยอ่ ม คง ยงั ถูก นะ เถอะ เทอญ ฯลฯ เชน่ - นำยดำ\"จะ\"ไปโรงเรยี น - เขำ\"ถูก\"ตี ๕. กรยิ ำสภำวมำลำ คอื คำกรยิ ำทที่ ำหน้ำทเี่ ป็ นคำนำมจะเป็ น ประธำน กรรม หรอื บทขยำยของประโยคกไ็ ด้ เชน่ - \"นอน\"หลบั เป็ นกำรพกั ผ่อนทดี่ ี (นอน เป็ นคำกรยิ ำทเี่ ป็ นประธำนของประโยค) - ฉนั ชอบไป\"เทยี่ ว\"กบั เธอ (เทยี่ ว เป็ นคำกรยิ ำทเี่ ป็ นกรรมของประโยค)

ชนิดของคำสรรพ นำม

ช๑น.ิดบขุรอษงคสครำำรสสพรรรรนพพำนนมำำมมคแอื บ่คงอำอกสเรปร็ นพน๖ำมชทนใี่ ิดชแ้ ดทงั นนีผ้ ูพ้ ูด แบ่งเป็ นชนิดย่อย ได้ 3 ชน๑ิด.๑คอื สรรพนำมบุรุษที่ ๑ ใชแ้ ทนตวั ผู ้ พูด เชน่ ผม ฉนั ดฉิ นั กระผม ขำ้ พเจำ้ กู เรำ ขำ้ พระพทุ ธเจำ้ อำตมำ หมอ่ มฉนั ๑เ.ก๒ลำ้สกรรระพหนมำ่อมมบุรุษที่ ๒ ใชแ้ ทนผูฟ้ ั ง หรอื ผูท้ เี่ รำพูด ดว้ ย เชน่ คณุ เธอ ใตเ้ ทำ้ ท่ำน ใตฝ้ ่ ำละอองธุลพี ระบำท ฝ่ ำพระ บำท พระค๑ณุ.๓เจสำ้ รรพนำมบุรุษที่ ๓ ใชแ้ ทนผูท้ ี่ กลำ่ วถงึ เขำ มนั ท่ำน พระองค ์ ปวำ่๒ระ.โทยปี่ ครซะทพงึ่ ำนหั อธนนั ส้ำรทผรเูี่้พชนอื่ มำมประคโอื ยคคใหำสม้ รคี รวพำนมสำมมั ทพใี่นั ชธแ้ก์ ทนั นคไดำนแ้ กำค่มำและใชเ้ ชอื่ ม

๓. นิยมสรรพนำม คอื สรรพนำมทใี่ ชแ้ ทนนำมชเี้ ฉพำะเจำะจงหรอื บอก กำหนดควำมใหผ้ ูพ้ ูดกบั ผูฟ้ ั งเขำ้ ใจกนั ไดแ้ กค่ ำวำ่ นี่ น่นั โน่น ๔. อนิยมสรรนำม คอื สรรพนำมใชแ้ ทนนำมบอกควำมไมช่ เี้ ฉพำะเจำะจงที่ แน่นอนลงไป ไดแ้ กค่ ำวำ่ อะไร ใคร ไหน ได บำงครง้ั กเ็ ป็ นคำ ซำ้ ๆ เชน่ ใครๆ อะไรๆ ไหนๆ ๕. วภิ ำคสรรพนำม คอื สรรพนำมทใี่ ชแ้ ทนคำนำม ซงึ่ แสดงใหเ้ หน็ วำ่ นำมนนั้ จำแนกออกเป็ นหลำยสว่ น ไดแ้ กค่ ำวำ่ ตำ่ ง บำ้ ง กนั เชน่ - นกั เรยี น\"บำ้ ง\"เรยี น\"บำ้ ง\"เล่น - นกั เรยี น\"ตำ่ ง\"กอ็ ำ่ นหนงั สอื ๖. ปฤจฉำสรรพนำม คอื สรรพนำมทใี่ ชแ้ ทนนำมทเี่ ป็ นคำถำม ไดแ้ กค่ ำ วำ่ อะไร ใคร ไหน ผูใ้ ด สงิ่ ใด ผูใ้ ด ฯลฯ เชน่ - \"ใคร\" ทำแกว้ แตก - เขำไปที่ \"ไหน\"

คำวเิ ศษณ์

คำวเิ ศษณใ์ นภำษำไทยมี ๑๐ ชนิดดงั นี้ เชน่ ๑. ลกั ษณวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณท์ บี่ อกลกั ษณะต่ำง ๆ เช่น บอกชนิดสี เช่น เหลอื ง แดง บอกขนำด เชน่ ใหญ่ เลก็ ๒. กำลวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณบ์ อกเวลำ เชน่ เชำ้ สำย บ่ำย เย็น อดตี อนำคต เป็ นตน้ เชน่ พรุง่ นีเ้ ป็ นวนั เกดิ ของคณุ แม่ หรอื เขำมำโรงเรยี นสำย ๓. สถำนวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณบ์ อกสถำนที่ เชน่ ใกล้ ไกล บน ล่ำง เหนือ ใต้ ซำ้ ย ขวำ เป็ นตน้ เชน่ ฉนั น่งั เรยี นอยูแ่ ถวหน้ำ ๔. นิยมวิเศษณ์ คอื คำวิเศษณ์ที่บอกควำมชเี้ ฉพำะ เช่น นี้ น่ัน โน่ น ทงั้ นี้ ทง้ั นน้ั แน่นอน เป็ นตน้ เชน่ บำ้ นนนั้ ไมม่ ใี ครอยู่ หรอื เขำเป็ นคนขยนั แน่ ๆ ๕. อนิยมวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณท์ บี่ อกควำมไม่ชเี้ ฉพำะ เชน่ ใด อนื่ ไหน อะไร ใคร ฉนั ใด เป็ นตน้ เชน่ เธอจะมำเวลำใดกไ็ ด้ หรอื คณุ จะน่งั เกำ้ อตื้ วั ไหนกไ็ ด้

๖. ปฤจฉำวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณแ์ สดงคำถำม หรอื แสดงควำมสงสยั เชน่ ใด ไร ไหน อะไร สงิ่ ใด ทำไม เป็ นตน้ เชน่ เสอื้ ตวั นีร้ ำคำเท่ำไร หรอื เขำจะมำ เมอื่ ไร ๗. ประพนั ธวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณท์ ที่ ำหน้ำทเี่ ชอื่ มคำหรอื ประโยคใหม้ คี วำม เกยี่ วขอ้ งกนั เชน่ คำวำ่ ที่ ซงึ่ อนั ๘. ประมำณวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณบ์ อกจำนวน หรอื ปรมิ ำณ เชน่ หนึ่ง สอง สำม มำก น้อย บ่อย หลำย เป็ นตน้ เชน่ เขำมเี งินหำ้ บำท ๙. ประตเิ ษธวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณท์ แี่ สดงควำมปฏเิ สธ หรอื ไมย่ อมรบั เชน่ ไม่ ไม่ใช่ มิ มใิ ช่ ไม่ได้ หำมไิ ด้ เป็ นตน้ เชน่ เขำมไิ ดม้ ำคนเดยี ว หรอื ของนี้ ไมใ่ ชข่ องฉนั ฉนั จงึ รบั ไวไ้ ม่ได้ ๑๐. ประตชิ ญำวเิ ศษณ์ คอื คำวเิ ศษณท์ ใี่ ชแ้ สดงกำรขำนรบั หรอื โตต้ อบ เชน่ ครบั ขอรบั คะ่ เป็ นตน้

คำสันธำน

คำสนั ธำน คำสนั ธำน คอื ชนิดของคำทเี่ ชอื่ มคำ ประโยค วลี หรอื ประโยคยอ่ ยเขำ้ ดว้ ยกนั คำสนั ธำนแบง่ เป็ น ๔ ชนิด ดงั นี้ ๑. คำสนั ธำนทเี่ ชอื่ มควำมคลอ้ ยตำมกนั ไดแ้ กค่ ำวำ่ และ ทงั้ ...และ ทง้ั ..ก็ ครนั้ ... จงึ กด็ ี เมอื่ ...กว็ ำ่ พอ...แลว้ เชน่ - ทง้ั พอ่ และแมข่ องผมเป็ นคนใต้ - พอทำกำรบำ้ นเสรจ็ แลว้ ฉนั ก็นอน ๒. คำสนั ธำนทเี่ ชอื่ มควำมขดั แยง้ กนั เชน่ คำวำ่ แต่ แตว่ ำ่ กวำ่ ...ก็ ถงึ ...ก็ เป็ น ตน้ เชน่ - ผมตอ้ งกำรพูดกบั เขำ แตเ่ ขำไมย่ อมพูดกบั ผม - กวำ่ เรำจะเรยี นจบเพอื่ นๆ กท็ ำงำนหมดแลว้

๓. คำสนั ธำนทเี่ ชอื่ มขอ้ ควำมใหเ้ ลอื ก ไดแ้ กค่ ำวำ่ หรอื หรอื ไม่ ไม่...ก็ หรอื ไม่ ก็ ไม่เชน่ นนั้ มฉิ ะนนั้ ...ก็ เป็ นตน้ เชน่ - นกั เรยี นชอบเรยี นวชิ ำคณิตศำสตรห์ รอื ภำษำไทย - เธอคงไปซอื้ ของหรอื ไม่กไ็ ปดูหนงั ๔ คำสนั ธำนทเี่ ชอื่ มควำมทเี่ ป็ นเหตุเป็ นผลไดแ้ กค่ ำวำ่ เพรำะ เพรำะวำ่ ฉะนนั้ ดงั นน้ั เหตเุ พรำะ เหตวุ ำ่ เพรำะฉะนน้ั ...จงึ เป็ นตน้ เชน่ - นกั เรยี นมำโรงเรยี นสำยเพรำะฝนตกหนกั - เพรำะวำสนำไมอ่ อกกำลงั กำยเธอจงึ อว้ นมำก

คำบุพบท

คำบพุ บท คำบพุ บททแี่ สดงควำมสมั พนั ธร์ ะหวำ่ งคำตอ่ คำ เชน่ ควำมสมั พนั ธร์ ะหวำ่ งคำนำมกบั คำนำม คำนำมกบั คำสรรพนำม คำนำมกบั คำกรยิ ำ คำสรรพนำมกบั คำสรรพนำม คำสรรพ นำมกบั คำกรยิ ำคำกรยิ ำกบั คำนำม คำกรยิ ำกบั คำสรรพนำม คำกรยิ ำกบั คำกรยิ ำ เพอื่ บอก สถำนกำรณใ์ หช้ ดั เจนดงั ตอ่ ไปนี้ บอกสถำนภำพควำมเป็ นเจำ้ ของ เชน่ ( นำมกบั นำม) ฉนั ซอื้ สวน ของนำยฉลอง บำ้ น ของเขำใหญ่โตแทๆ้ ( นำมกบั สรรพนำม) บอกควำมเกยี่ วขอ้ ง ( นำมกบั นำม) เธอตอ้ งกำรมะม่วงในจำน ( กรยิ ำกบั สรรพนำม) ฉนั ไปกบั เขำ ( กรยิ ำกบั นำม) พอ่ เหน็ แกแ่ ม่

บอกกำรใหแ้ ละบอกควำมประสงค ์ (นำมกบั กรยิ ำ) แกงหมอ้ นีเ้ ป็ นของ สำหรบั ใสบ่ ำตร พ่อใหร้ ำงวลั แกฉ่ นั ( นำมกบั สรรพนำม) บอกเวลำ (กรยิ ำกบั นำม) เขำมำ ตงั้ แตเ่ ชำ้ ( นำมกบั นำม) เขำอยูเ่ มอื งนอก เมอื่ ปี ทแี่ ลว้ บอกสถำนที่ เธอมำ จำกหวั เมอื ง ( กรยิ ำกบั นำม) บอกควำมเปรยี บเทยี บ เขำหนกั กวำ่ ฉนั ( กรยิ ำกบั นำม) เขำสูง กวำ่ พอ่ ( กรยิ ำกบั นำม)

คำอทุ ำน

คำอทุ ำน เป็ นคำทเี่ ปลง่ ออกมำเพอื่ แสดงอำรมณค์ วำมรสู ้ กึ ของผูพ้ ูด เมอื่ ดใี จ เสยี ใจ ตกใจ ประหลำดใจ ซงึ่ สำมำรถแบ่งได ้ ๒ ชนิดคอื ๑. คำอทุ ำนบอกอำกำร เป็ นคำทเี่ ปลง่ ออกมำเมอื่ มคี วำมรสู ้ กึ ตำ่ ง ๆ เชน่ • เมอื่ เสยี ดำยหรอื โกรธ มกั เปลง่ คำวำ่ ชิ ชๆิ ชชิ ะ เหม่ • เมอื่ อนำถใจ สงสำร น้อยใจหรอื เสยี ใจ มกั เปล่งคำวำ่ โธ่ พทุ โธอ่ นิจจำ • เมอื่ ประหลำดใจ มกั เปลง่ คำวำ่ บะ วะ แหม อะ๊ เอะ๊ อยุ๊ • เมอื่ เจบ็ ปวด มกั เปล่งคำวำ่ โอะ๊ โอย วยู

๒. คำอทุ ำนเสรมิ บท เป็ นคำทใี่ ชเ้ ป็ นคำสรอ้ ยหรอื คำเสรมิ บทตำ่ ง ๆ เพอื่ ใหม้ คี ำครบถว้ นตำมตอ้ งกำร หรอื เพอื่ ใหม้ คี วำมกระชบั สละสลวย เชน่ ลูกเตำ้ เหล่ำใคร ผ่ำผ่อนท่อนสไบ เลขผำนำที ไม่รูไ้ มช่ ี้ น้องนุ่ง โรงรำ่ โรงเรยี น สะตุง้ สตำงค ์