นิทานอีสป สิงโตกับวัว แบมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

กาลครั้งหน่งึ มีวัวสามตัวมันเปน็ มิตรท่ดี ตี ่อกนั และมีความสามัคคมี ากววั ทงั้ สามอาศยั อยู่ในทงุ่ กว้างทป่ี ่าใหญ่อัฟรกิ าและมกั จะไปไหนมาไหนด้วยกนั เสมอ ไมว่ ่าจะเป็นเวลาใดๆกต็ ามท้ังเวลากินหญ้าหรือแมแ้ ต่เข้านอน กม็ กั จะอยใู่ กลๆ้ กนัตลอดเวลา

จนกระทัง่ วันหนึ่ง ขณะที่ววั ทั้งสามตัวกาลงั ยนื กินหญ้าอยู่น้นัไดม้ ีสิงโตหิวโซตัวหนง่ึ เดนิ ผ่านมาเห็นเข้า มันหมายท่ีจะบุกเขา้ไปจบั กนิ เหยอื่“วา้ ว! พวกมนั ดูนา่ อรอ่ ยมากเลยเชียว” สงิ โตกล่าวเมอ่ื ววั ทัง้ สามเหน็ สงิ โตกไ็ ม่มที ที า่ วา่ จะเกรงกลวั แตอ่ ย่างใดแตก่ ลับยืนหันหนา้ ปะทะกบั สิงโตในทนั ที “ม่อๆๆ…กางเขาหันหนา้ สู้กบั สิงโต ห้ามแยกจากกนั เปน็ อนัขาด” วัวตวั หนงึ่ กลา่ ว

สิงโตจึงไม่สามารถที่จะเข้าไปใกล้ และทาอะไรพวกววั ท้ังสามได้เลยสักนิดมนั จงึ ทาไดก้ ็เพียงแคเ่ ดินเมยี งมองอยหู่ า่ งๆ และรอบๆ เท่านนั้มนั เฝ้ารอคอยหาโอกาสที่จะบุกเขา้ โจมตี…แต่แลว้ กต็ อ้ งเลกิ ลาและถอยหา่ งไปในที่สุดเจา้ ววั กล่าวตัวหน่ึงกล่าวข้นึ ว่า “ถา้ พวกเรารว่ มมอื สามัคคกี นั กไ็ ม่จาเป็นท่ีจะตอ้ งกลัวเจา้ สิงโตนั่นเลยสกั นดิ “สิงโตรู้สึกอับอายมาก ทไี่ มส่ ามารถกินพวกวัวนนั้ ได้

“ฮึ้ม… มันนา่ จะมหี นทางดๆี อยู่บา้ งซิ” สิงโตพยายามใช้ความคิด “อ้อ…ข้ารู้แลว้ !..เพราะพวกมนั มคี วามสามคั คีกนั นี่เอง…ข้าถึงจับพวกมันกนิ ไมไ่ ด้ซะที”“ดังน้ัน ข้าต้องจัดการทาให้พวกมนั แตกแยก…ขาดความสามัคคีเสยี ก่อน…แลว้ ถึงตอนนนั้ ขา้ ก็จะจับพวกมนั กนิ ทีละตัวไดอ้ ย่างง่ายดาย…ฮ่าๆ!”เมื่อสงิ โตคิดได้ดงั นน้ั มันไดย้ อ้ นกลบั มาปรากฏตวั ในทงุ่ กวา้ งทพี่ วกวัวท้ังสามตวั อยูอ่ กี คร้ัง “ดสู ิ…นน่ั พวกมันกาลงั แยกกันไปยนื กนิ หญ้าอยู่ในทห่ี า่ ง ๆ กันพอดเี ลยเชยี ว”

สงิ โตรบี เดินไปในทีท่ ใ่ี กล้ ๆ กับวัวตวั สแี ดงกอ่ น แลว้ กระซิบดว้ ยเสยี งท่ีนุม่ นวลทส่ี ดุ ว่า“นนี่ .ี่ .นายสีแดง เราตอ้ งขอยอมแพ้ในความเก่งกาจของพวกทา่ นแลว้ หล่ะเพราะพวกท่านนนั้ ทงั้ เกง่ ทงั้ แขง็ แรง..เราขอนบั ถอื ..แต่ว่านะ!…เราอยากรจู้ งั เลย..ว่าทา่ นทง้ั สามนน้ั ใครคอื ผู้ทีเ่ กง่ และแขง็ แรงทสี่ ดุ ในฝูงล่ะ”วัวตัวสแี ดงจึงพูดว่า “พวกเราน้ันท้ังเก่งและแข็งแรงดว้ ยกนั ทง้ั สามนัน่ แหละ ”สงิ โตทาทา่ ทีเปน็ ตกใจ แล้วกลา่ วว่า “จริงรทึ า่ น…แตท่ ขี่ า้ ได้ยนิ มาจากวัวตวั อ่นื นั้น..มันไมใ่ ช่อย่างเชน่ ท่ีท่านพูดนี่!”

ววั ตวั สแี ดงรู้สึกแปลกใจมาก จงึ ถามไปวา่ “แลว้ พวกนัน้ พูดว่าอย่างไรรึ?”สิงโตจึงไดท้ ีพูดว่า “ววั ตัวสดี านน้ั บอกว่ามนั นนั้ ท้งั เกง่ และแขง็ แรงท่ีสดุ ในฝงู แล้วยังบอกอีกด้วยวา่ ถ้าลองไมม่ ีมนั แลว้ …รับรองวา่ … วัวตัวสีแดงกับวัวตวั สีนา้ ตาลจะตอ้ งโดนสิงโตกนิ ไปต้งั นานแล้ว…อกีดว้ ยนะทา่ น” ”ฮึ…อะไรนะ! …ทาไมมันถึงไดพ้ ูดหว่ ยๆและแยม่ ากอยา่ งน้ไี ด้นะ”ววั ตัวสีแดงพดู ขึ้นดว้ ยความโกรธอยา่ งมาก

จากน้นั สงิ โตกไ็ ดไ้ ปพูดหลอกลวงเช่นนกี้ บั วัวสีนา้ ตาล “นนี่ …่ี ท่านสนี า้ ตาล..ท่านรู้ไหม?…เจ้าววั สดี านนั้ ไดพ้ ดู ป่าวประกาศไปทว่ั นะวา่ … ตัวมันนั้นมหี น้าทคี่ อยคุ้มครองภยั ให้กับววั ท้งั สองหาว่าทา่ นววั ทั้งสองนน้ั อ่อนแอ…และทาอะไรทเ่ี ป็นประโยชน์ไม่ไดเ้ สยี เลย” เจ้าววั สีนา้ ตาลไดย้ ินดังนั้น มนั กโ็ กรธมากๆ… แล้วสงิ โตก็ได้ไปพูดหลอกลวงเช่นน้อี กี กบั ววั สดี า…ตามแผนได้อย่างแนบเนยี น

แล้วในทส่ี ุด..ทท่ี ่งุ หญ้ากวา้ งกเ็ ป็นอนั ได้เกิดการตอ่ สกู้ ันข้ึนมาเสียแล้ว เจ้าวัวตัวสีดาตะโกนเสยี งดังว่า “มาเลย…เราจะตอ้ งมาสู้กัน…ให้รู้แน่ชัดไปเลยว่าใครคือผู้ท่ีเกง่ และแขง็ แรงทสี่ ดุในฝงู ” แลว้ ววั สแี ดงกพ็ ูดขึ้นดว้ ยความโกรธวา่ “ตัวที่เกง่ และแขง็ แรงทส่ี ดุ ก็คือขา้ !”มันทงั้ สามตัวจงึ เริ่มต่อสู้กัน..โดยใช้เขาอันแหลมคมของพวกมนั ต่อสกู้ ันเองสดุ กาลัง…อยา่ งทไ่ี ม่ยอมลดละให้กันและกนั เลย

“ม่อๆๆม่อๆๆ” วัวทัง้ สามตัวจงึ มอี นั ต้องนองเลอื ดจากการตอ่ สู้…วัวท้ังสามไดร้ บั บาดเจ็บอย่างมาก…และอ่อนแรงลงอยา่ งไม่ไดส้ ติแลว้ ววั ทัง้ สามก็จาต้องขาดความสามัคคี…ตดั ขาดความเปน็ มิตรท่ดี ีต่อกันในทีส่ ดุ “ม่อๆ…ข้าไมป่ รารถนาที่จะอยกู่ บั พวกเจ้าอกี ต่อไปแลว้ ” ววั ทงั้ สามตัวกล่าวสิงโตเฝ้ามองดเู หตุการณ์นนั้ มนั ย้มิ ด้วยความพอใจมนั ไดโ้ อกาสเข้าไปจบั พวกวัวที่ออ่ นแรงใกล้ตาย…ทลี ะตวั ๆ…แสนงา่ ยดายสิงโตจึงแสนสบายไมต่ อ้ งทาอะไร…แตม่ อี าหารตนุ เป็นเน้ือววั กิน…ได้ตั้งสามวนั

”