นิทานลูกหมูสามตัว

นทิ านเร่อื งลกู หมสู ามตวัสมุดเลม่ เล็กเรอ่ื ง..ลูกหมูสามตวัจดั ทาโดยนางสาว นันทนา ศิรจิ นั ทร์เลขที่ 15 ปวช.2 คอมพวิ เตอร์ธุรกิจเสนอคณุ ครวู รัญญา ต๊บิ ปะละ

กาลคร้งั หนึ่งนานมาแลว้ มีแม่หมกู ับลกู หมสู ามตวั อาศยั อยใู่ นป่าแหง่ หน่ึงลกู หมทู ่ีเป็นพ่ีใหญ่ เป็นหมูท่ีเกยี จครา้ นเปน็ อย่างมากมักจะแอบไปหาท่ีหลบหลบั นอนตลอดเวลาส่วนลกู หมูตัวที่สองเปน็ หมจู อมตะกละ ไม่ชอบทางานแม้เวลางานก็มักจะหาเรื่องพกั และกินอาหารทแี่ อบนามาดว้ ยเสมอสว่ นลกู หมตู ัวท่สี ามนนั้ เป็นหมทู ข่ี ยันขนั แข็ง และชอบทางานเปน็ อยา่ งมาก

ถงึ แมว้ ่าลกู หมตู ัวสดุ ท้องจะขยนั ขนั แข็งทางานอยา่ งไรก็ตามแต่อาหารทีห่ ามาไดก้ ต็ อ้ งหมดไปในไมช่ ้าเหตุเพราะทบี่ า้ นของเขาน้ันมหี มูจอมขี้เกยี จ กับหมจู อมตะกละอย่ตู งั้สองตัวน่นั เองวันหนง่ึ แมห่ มูจงึ พดู กบั ลกู หมูทั้งสามว่า“พวกลกู ๆโตเกินกวา่ จะอยู่ในบา้ นหลงั น้อยของแม่แลว้ถงึ เวลาที่ลูกๆจะตอ้ งมีบ้านเปน็ ของตัวเองได้แล้วล่ะจ้ะ”น้องหมตู วั สดุ ทอ้ งเม่ือได้ฟังแมห่ มพู ูดเชน่ นั้น…กเ็ กิดปติ ยิ นิ ดเี ปน็ อย่างมาก ท่จี ะมีบา้ นเปน็ ของตนเอง“เราจะสรา้ งบา้ น

พีใ่ หญซ่ ้อื ฟางไปสร้างบา้ นจะได้ไมเ่ หนื่อยและไม่หนักด้วยพรี่ องซ้อื เศษไม้ไปสรา้ งบ้านตอกตะปูไมก่ ท่ี กี เ็ สร็จแลว้และยังตา้ นลมท่พี ัดมาแรงๆได้อยา่ งแน่นอนน้องเล็กซอื้ อฐิ มาสรา้ งบ้าน พใ่ี หญพ่ ่ีรองเหน็ หวั เราะ และบอกวา่“ทาไมเจา้ โงอ่ ยา่ งนี้ กวา่ จะแบกไปกวา่ จะสร้างบา้ นเสรจ็ ก็ใช้เวลานาน”นอ้ งเล็กจงึ พดู วา่ “แต่ถ้าเราใช้อฐิ สรา้ งบา้ น มันก็จะแข็งแรงและทนทานกวา่ พๆี่ ใชฟ้ างกับเศษไมม้ นั ไม่ปลอดภยั นะพี่”แล้วทั้ง 3 พี่นอ้ งกแ็ บกของกลับบ้าน พอถึงชายป่าต่างก็แยกย้าย…มาสรา้ งบ้านของใครของมัน

ลกู หมูตัวทห่ี นึ่งสร้างบา้ นด้วยฟางใช้เวลาไมน่ านนักก็เสร็จสว่ นลูกหมูตัวท่ีสองสร้างบ้านดว้ ยเศษไม้ใชเ้ วลาไมน่ านก็สรา้ งบา้ นเสร็จและทั้งสองไปดนู อ้ งเล็กสรา้ งบา้ นซง่ึ ยังไม่เสร็จน้องเลก็ ตอ้ งคอ่ ย ๆ กอ่ อิฐทีละก้อนทีละอนั กว่าจะสรา้ งเสร็จก็อีกหลายวนัเพราะอยากไดบ้ ้านทแ่ี ขง็ แรงและปลอดภยัน้องเลก็ จงึ ไมเ่ ช่อื พๆ่ี ทงั้ สอง ทบ่ี อกใหเ้ ปล่ยี นมาใชฟ้ างกับเศษไม้

ลูกหมูท้ังสองจึงออกไปว่ิงเล่นว่ายนา้ ส่วนน้องเลก็ กต็ งั้ หนา้ ตง้ั ตาสร้างบา้ นจนเสร็จตกดึกทั้งสามตัวกเ็ ข้านอนบา้ นใครบ้านมัน จนกระทง่ั คืนหน่ึงงมีเจา้ หมาป่ามาซุ่มดูหวังจะมาจบั ลกู หมูทงั้ 3 ตวั มาเป็นอาหาร

ลูกหมูท้ังสองจึงออกไปว่ิงเล่นว่ายนา้ ส่วนน้องเลก็ กต็ ัง้ หนา้ ตง้ั ตาสร้างบ้านจนเสร็จตกดึกทั้งสามตัวกเ็ ข้านอนบา้ นใครบ้านมัน จนกระทง่ั คืนหน่ึงงมีเจา้ หมาปา่ มาซุ่มดูหวังจะมาจบั ลกู หมูทงั้ 3 ตวั มาเป็นอาหาร

เจา้ ลูกหมรู ีบวง่ิ ไปหาน้องกลางทสี่ รา้ งบ้านด้วยเศษไม้และเจา้ หมาปา่ กม็ าเคาะท่ปี ระตูแล้วบอกใหเ้ ปิดลกู หมบู อก “ไมม่ ีทางขา้ ไมย่ อมเปิดประตู ใหห้ มาปา่ ใจร้ายเด็ดขาด”“ออ๋ เหรอ…บา้ นไมท้ ไี่ มแ่ ขง็ แรงแบบนี้ แคข่ า้ กระโดดกระแทกประตูสองทีมนั กพ็ งั แล้วหละ…เอาหละนะ…1 2 3 “ หมาป่ากล่าวแล้วเจ้าหมาป่าก็พังประตเู ข้ามาได้ เจา้ หมทู ้ังสองรีบวิ่งไปบา้ นอฐิ ของนอ้ งเลก็โดยทมี่ ีเจา้ หมาปา่ วงิ่ มาติด ๆ และเลา่ ใหน้ อ้ งเลก็ ฟังว่าบ้านทงั้ สองหลงั ถกู หมาป่าพงั ไปแล้ว

เจ้าหมาปา่ ก็มาถงึ บ้านน้องเลก็ มาเคาะประตูมนั พดู ข้ึนว่า เปดิ ให้ข้าเข้าไปกินเด๋ียวนี้นะ ไมเ่ ปิดจะพังบ้านอกี หลังนะน้องเล็กตะโกนบอก ”กลบั ไปเจา้ หมาป่า เจ้าไมม่ ีทางพงั บ้านหลังน้ีได้หรอก”“เดี๋ยวจะเป่าใหบ้ า้ นพังไปเลย” หมาป่ากลา่ ว แลว้ มนั กร็ วบรวมลมเปา่ แต่บา้ นกไ็ ม่ยอมพงัหมาปา่ พูดขึ้นวา่ “ไดข้ า้ จะกระโดดกระแทก ใหบ้ ้านพังไปเลย… 1 2 3……โอ๊ย… ใครกไ็ ด้ชว่ ยหมาปา่ ดว้ ย”เจา้ หมาปา่ กระโดดกระแทกกบั ประตูบา้ นอิฐอย่างแรงแต่ด้วยความทเ่ี ป็นบ้านแขง็ แรงมาก มันจงึ เจ็บจนเปน็ ลมสลบไป

ภายหลงั จากนัน้ ไม่นาน..เจา้ หมาป่าได้เดินแบกเอาบันไดยาวมาท่ีบา้ นอฐิ ของพวกลกูหมูเพือ่ ปีนเข้าทางปล่องไฟบนหลงั คา แล้วพูดขึ้นวา่ “55 พวกแกเสรจ็ ข้าแน่ เจา้ ลูกหมูสามตวั ”เมื่อลกู หมูทง้ั สามเห็นเจา้ หมาปา่ กาลังปนี ขนึ้ มาทางปล่องไฟ นอ้ งหมตู ัวท่สี ามได้รีบพดู ว่า“พ่ีหมรู ีบไปจุดไฟที่เตาผงิ เร็วเข้า!” ทาให้เจ้าหมาปา่ ต้องโดนลวกด้วยน้าร้อนไดร้ บั บาดเจบ็ สาหสั จนขนตามรา่ งกายของมันไดร้ ่วงออกแทบเกือบหมด

ภายหลังจากนน้ั ไม่นาน..เจ้าหมาปา่ ได้เดินแบกเอาบนั ไดยาวมาที่บา้ นอฐิ ของพวกลูกหมูเพื่อปนี เขา้ ทางปลอ่ งไฟบนหลงั คา แล้วพดู ข้นึ วา่ “55 พวกแกเสรจ็ ขา้แน่ เจา้ ลูกหมสู ามตัว”เมอ่ื ลกู หมทู ัง้ สามเห็นเจ้าหมาปา่ กาลงั ปีนขน้ึ มาทางปลอ่ งไฟ น้องหมูตวั ทส่ี ามไดร้ ีบพูดวา่“พ่หี มูรีบไปจุดไฟทีเ่ ตาผงิ เรว็ เขา้ !” ทาใหเ้ จา้ หมาปา่ ตอ้ งโดนลวกดว้ ยน้ารอ้ นได้รับบาดเจ็บสาหัส จนขนตามร่างกายของมนั ได้รว่ งออกแทบเกือบหมด

นิทานเรือ่ งนีส้ อนให้รวู้ ่า“การเกียจคร้านไม่ได้ทาใหเ้ ราสบายได้จรงิ …แตจ่ ะนาทกุ ข์ภยั มาสตู่ น…เราจงึ ควรอยา่ งยง่ิ ท่จี ะเปน็ คนขยนั …”