นิทานน่าอ่าน 2018

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ เร่ือง กบกับพระอาทติ ย์ ในวนั หน่ึงพระอาทติ ยไ์ ดป้ ระกาศใหบ้ รรดาสตั วน์ ้อยใหญ่ทงั้ หลายรวู้ า่ กาลงั จะแตง่ งาน บรรดากบไดย้ นิ ดงั นนั้ กต็ กใจเป็นอยา่ งมาก และต่างพากนั ขน้ึ มาจากหนองน้า พรอ้ มกบั สง่ เสยี งคดั คา้ นการแต่งงานของพระอาทติ ยจ์ นดงั ระงมไปทวั่ ทงั้ ป่า สตั วป์ ่าตา่ งๆ กพ็ ากนั ออกมาดพู วกกบดว้ ยความราคาญ และในฐานะเจา้ ป่าสงิ โตจงึ เอ่ยถามบรรดากบวา่ “ทำไมพวกเจ้ำจึงต้องคดั ค้ำนเรอื่ งที่พระอำทิตยจ์ ะแต่งงำนด้วยเล่ำ ไม่เหน็ เก่ียวข้องอะไรกบั พวกเจ้ำเลยสกั นิด” กบชราตวั หน่ึงจงึ ตอบกลบั ไปวา่ “ทำไมถงึ จะไม่เก่ียวกบั พวกข้ำล่ะ มนั เกี่ยว ยิ่งกว่ำเกี่ยวเสียอีก มนั เก่ียวข้องกบั พวกข้ำทุกอย่ำง เพรำะขนำดมีพระอำทิตยเ์ พียง ดวงเดียวนี้ยงั ทำให้น้ำในหนองของพวกข้ำแห่งผำกถึงเพียงนี้ หำกมีพระอำทิตยอ์ ีกดวงปรำกฏขึน้ พรอ้ มกนั ถึงสองดวงล่ะก็ พวกข้ำคงต้องตำยกนั หมดเป็นแน่”นิทำนเรอื่ งนี้สอนให้รวู้ ่ำ : การกระทาของผมู้ อี านาจยอ่ มสง่ ผลกระทบต่อผนู้ ้อยเสมอ

กากับหงส์ ณ ริมทะเลสาบแหง่ หนง่ึ มีกาตวั หนงึ่ เกาะอยบู่ นกิ่งไม้ มนั เหน็ หงส์ ทา่ ทางสงา่ งามกาลงั แชน่ า้ อยใู่ นทะเลสาบแหง่ นี ้จงึ คิดวา่ ถ้ามนั ลงไปแช่นา้ นานๆ เชน่ หงส์นี ้ขนสดี าของมนั กค็ งจะต้องกลายเป็นขนสีขาวสะอาด เชน่ เดียวกบั หงส์อย่างแน่นอน มนั จงึ บนิ ลงไปแชต่ วั อยใู่ นทะเลสาบเช่นเดยี ว กบั หงส์ และกลา่ วกบั ตนเองวา่ “ขนสีดำน่ำเกลียดของข้ำจะต้องกลำยเป็ น ขนสีขำวสวยงำมสะอำดในไม่ช้ำเป็ นแน่” แล้วมนั ก็แช่นา้ อยอู่ ยา่ งนนั้ ทงั้ วนั ทงั้ คนื โดยไมย่ อมบินไปหาอาหา รเลย พร้อมกบั ตงั้ หน้าตงั้ ตาคอยดวู า่ ขนของมนั นนั้ ได้เปล่ียนเป็นสขี าวหรือยงั ในทีส่ ดุ มนั ก็ อดอาหารจนตายอยใู่ นทะเลสาบนนั้ โดยท่ขี นของมนั ก็ยงั คงมีสดี าอยเู่ ช่นเดิมนิทำนเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่ำ : ความทะเยอทะยานเกินตวั จะนามาซง่ึ ความหายนะ

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ การต่อสู้ของไก่ป่ าทา่ มกลางป่าอนั เงียบสงบแหง่ หน่ึง มีไกป่ ่าอยูส่ องตวั กาลงั จะตอ่ สูก้ นั เพ่ือแยง่ ชิงความเป็นใหญ่ โดยพวกมนั ตกลงกนั ไวว้ า่ หากใครเป็นผูช้ นะจะไดเ้ ป็นผูน้ าของฝูง แตผ่ ูแ้ พน้ ้ันจะตอ้ งููกขบั ไล่ ออกไปจากป่าแหง่ น้ี เม่ือวนั ตอ่ สูม้ าูึงไกท่ งั้ สองตา่ งก็จิกตีกนั อยา่ งเอาเป็นเอาตายแบบไมค่ ิด ชีวิตกนั เลยทีเดียว และผลของการตอ่ สูก้ ็จบลงโดยมีฝ่ายหน่ึงชนะและอีกฝ่ายหน่ึงแพ้ ซ่ึงไกต่ วั ท่ีชนะก็ดีใจและฮึกเหิมเป็นอยา่ งย่ิงท่ีตวั มนั แข็งแรงและเกง่ กลา้ จนสามารูเอาชนะอีก ฝ่ายหน่ึงได้ เม่ือไดร้ บั ชยั ชนะแลว้ มนั ก็พยายามท่ีจะปีนข้ึนไปบนเนินเขาเล็กๆ พรอ้ มกบั โกง่ คอ ขนั เสียงดงั เพ่ือเป็นการประกาศวา่ บดั น้ีมนั ไดก้ ลายเป็นผูน้ าของฝูงไกป่ ่าแลว้ และทนั ใดน้ันเอง ก็มีนกอินทรีตวั หน่ึงบินผา่ นมาเห็นเขา้ มนั จึงบินโฉบลงมาดว้ ยความรวดเร็วและควา้ ไกป่ ่าผูช้ นะ ไปกินเป็นอาหารในทนั ที นิทานเร่ืองน้ีสอนใหร้ วู้ ่า : ความโออ้ วดจะนาพาหายนะมาสูต่ นเอง

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ กาลคร้งั หนึ่งนานมาแลว้ ณ สานักอาจารยท์ ิศาปากโมกขม์ ีลกู ศิษยม์ ากถึง 500 คน ศิษย์ เหล่าน้ ีไดอ้ าศยั เสียงขนั ของไก่ตวั หนึ่งท่ีเล้ ียงไวใ้ นสานักมาชา้ นานเป็ นเสมอื นนาฬกิ าปลกกให้ ลกกข้ ึนมาทบทวนและศึกษาตาราเรียนในเวลาเชา้ มืดของทกกๆ วนั ต่อมาไมน่ านไก่ตวั น้ ีเกิด ตายลงพวกลกู ศิษยจ์ งึ ไดพ้ ยายามเสาะหาไกต่ วั ใหมม่ าทาหน้าที่แทนไก่ตวั เดิม จนกระทงั่ ไดไ้ ก่ ป่ ามาตวั หนึ่งจงึ นามาเล้ ียงไวแ้ ต่ทวา่ ไกต่ วั น้ ีกลบั ไมร่ จู้ กั เวลาที่ควรขนั เหมือนไกต่ วั เดิมเนื่องจาก มนั เป็ นไก่ป่ า จงึ ไมเ่ คยไดร้ บั การสงั่ สอนวา่ ควรขนั เวลาใด มนั จึงขนั ตามความพอใจของมนั ซ่ึง บางคร้งั มนั ก็ขนั ในเวลาที่ดึกเกินไป ทาใหพ้ วกลูกศิษยใ์ นสานักต่ืนข้ นึ มาอา่ นตารากนั ในเวลา น้ัน เม่อื นอนหลบั ไมเ่ พยี งพอก็ต่างพากนั หลบั ในในช้นั เรียนของอาจารยท์ ิศาปาโมกข์ และใน บางคร้งั ไกต่ วั น้ ีก็ขนั ในเวลาท่ีชา้ เกินไปทาใหล้ กู ศิษยต์ ื่นมาอา่ นตารากนั ไมท่ นั เมอ่ื เป็ นเชน่ น้ ีทกกคร้งั คร้งั แลว้ คร้งั เล่าบรรดาลกู ศิษยต์ ่างหมดความอดทน และเห็นวา่ หากยงั คงเล้ ียงไก่ตวั น้ ีไวพ้ วกตนก็คงไมอ่ าจเล่าเรียนวชิ าน้ ีไดส้ าเร็จเป็ นแน่ เมอ่ื คิดไดด้ งั น้ันจงึ ชว่ ยกนั จบั ไกป่ ่ าตวั น้ ีไปฆ่าและแกงกิน จากน้ันจงึ นาความไปแจง้ แกอ่ าจารยท์ ิศาปาโมกข์ เม่อื อาจารย์ไดฟ้ ังแลว้ ก็กล่าววา่ ไก่ตวั น้ ีมิไดเ้ ตบิ โตมากบั พอ่ แม่ มิไดม้ ีอาจารยค์ อยอบรมสงั ่ สอน จงึ ไม่รู้ เวลาทคี่ วรขนั หรอื ไม่ควรขนั ทาใหม้ ีภยั มาสูต่ วั เองดงั น้ ีแล ขอ้ คิดจากนิทานชาดก : ผูไ้ มร่ ูก้ าลเทศะมกั นาความเดือดรอ้ นมาสตู่ วั ในที่สกด

นิทานอสี ป และคตสิ อนใจชายสองคน กบั ขวานครง้ั หนงึ่ มชี ายอย่สู องคนซ่ึงทง้ั สองเป็ นเพอ่ื นกนั วนั หนง่ึ พวกเขาไดช้ วนกนั ออกไปในป่ า เพ่ือหาฟื น เมอ่ื มาถึงป่ าทงั้ สองก็เผอิญเห็นขวานเลม่ หนงึ่ ถกู จามไวต้ ดิ กบั ตน้ ไมใ้ หญ่ โดยชายคนแรกไดต้ รงเขา้ ไปหยิบขวานแลว้ เอ่ยขนึ้ ว่า “ขวานเลม่ น้ีเป็ นของขา้ เพราะขา้ เป็ นผพู้ มนั ” สว่ นชายอีกคนก็พดู ขนึ้ ว่า “ขา้ ก็พบขวานเลม่ น้ีพรอ้ มกบั เจา้ มนั ก็ควรเป็ นของขา้ ดว้ ยสิ”ชายทง้ั สองคนตา่ งเถียงกนั อย่างไมล่ ดละแบบเอาเป็ นเอาตาย ทนั ใดนน้ั เองก็มชี ายรา่ งสงู ใหญผ่ ู้ หนง่ึ ปรากฏตวั ขน้ึ พรอ้ มกบั กลา่ วว่า “นนั่ ขวานของขา้ พวกเจา้ กาลงั จะขโมยขวานของ ขา้ ใชม่ ยั้ ” ชายทงั้ สองไดย้ ินดงั นนั้ ก็ตา่ งตกใจกลวัชายคนแรกรีบเอย่ กบั เพอ่ื นของเขาว่า “เจา้ น่ีแยจ่ รงิ ๆ ที่คิดจะขโมยขวานของผอู้ ่ืน” สว่ น ชายอีกคนก็รีบตอบกลบั ไปว่า “ขา้ จะคิดขโมยขวานเลม่ นน้ั ไดอ้ ยา่ งไรกนั ในเมื่อมนั อยใู่ น มือของเจา้ ” และเมอ่ื ชายร่างใหญ่เห็นเชน่ นน้ั จึงเดนิ เขา้ ไปยงั ชายคนท่ีถือขวานอยใู่ นมือพรอ้ ม กบั ทารา้ ยเขาทนั ที นิทานเรอ่ื งน้ีสอนใหร้ วู้ ่า : ความโลภทาลายทง้ั มติ รและสรา้ งศตั รไู ดใ้ นเวลาเดยี วกนั

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ ชาวไร่ กับนกกระสาในวนั หนง่ึ ชาวไร่ได้วางตาขา่ ยดกั จบั เหลา่ นกยางที่ชอบมาขโมยกินเมลด็ พชื ในไร่ของตน วนั หนง่ึ มนี กกระสาตวั หนงึ่ บินโฉบเอาหนใู นไร่ไปกินพลอยทาให้ตดิ ตาขา่ ยพร้อมกบั พวกนกยางไปด้วย ทนั ใดนนั้ ชาวไร่ก็รีบวิง่ มาดตู าขา่ ยท่ีเขาวางดกั ไว้ นกกระสาจงึ อ้อนวอนขอชีวิตวา่ “ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ข้าเพยี งแต่มาจบั หนูในไร่ของท่านเท่านัน้ ข้าไม่ได้ขโมย กินพชื ในไร่ของท่านเลยแม้แต่น้อย”ชาวไร่ได้ฟังดงั นนั้ จงึ กลา่ ววา่ “ข้าไม่อาจรู้ได้ว่าส่ิงท่เี จ้าพดู นัน้ เป็ นเร่ืองจริงหรือเทจ็ แต่ เม่ือเจ้าเข้ามาตดิ ตาข่ายรวมกบั พวกนกยางเหล่านีแ้ ล้ว เจ้ากส็ มควรได้รับโทษ เช่นเดยี วกัน” นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : เม่ือเข้ากลมุ่ โจรยอ่ มถกู มองวา่ เป็นโจร

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ งกู ับกบ ในวนั หนง่ึ มีงตู วั หนง่ึ นอนหลบอยใู่ กล้กบั รากของต้นไม้ใหญ่ พลนั เหลือบไปเหน็ กบตวั หนง่ึ กระโดดผ่านมา งจู งึ เอย่ ทกั ทายขนึ ้ วา่ “สวัสดจี ้ะ เจ้ากบน้อย” กบจงึ ทกั ทายตอบพร้อมกลา่ วชมงู วา่ สวัสดเี จ้างู ผวิ หนังสีเหลืองราวกับทองคาของเจ้าช่างงดงามย่งิ นัก” เมื่อกลา่ วจบกบก็คอ่ ยๆ กระโดดห่างออกไป งจู งึ ตอบกลบั ไปวา่ “ตวั ของเจ้าเองก็มีจดุ สีเขียวด่งั ประดบั ด้วยมรกตแวววาว” เมื่อได้ยนิ เช่นนนั้ กบจึงรีบกระโดดเข้าไปใกล้งดู ้วยความภาคภมู ใิ จ งจู งึ กลา่ วตอ่ วา่ “เม่ือเจ้าอยู่บนใบบวั เจ้าก็ดงู ดงามย่งิ กว่าดอกบัวทงั้ หมด” กบได้ฟังดงั นนั้ ก็ยิ่งกระโดดเข้ามาใกล้งมู ากขนึ ้ ๆ งจู งึ พดู ตอ่ วา่“ข้าได้ยนิ มาว่าเจ้าสามารถมุดลงไปในรูท่เี ล็กทสี ุดได้ด้วยเหรอ เจ้าอยากลองเข้าไปดใู นท้องท่คี ดเคยี้ วของ ข้ามัย้ ล่ะ” แล้วงกู ็อ้าปากกว้าง กบจึงกระโดดลงไปในปากงทู นั ที พร้อมกบั เสยี งของงทู ี่กลา่ วอกี ครัง้ วา่ “เจ้าช่างมีจติ ใจประเสริฐนักท่มี าให้ข้ากินโดยไม่ต้องออกแรงอะไรเลย” นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : คาพดู ที่แสนหวานจะนาภยั มาสตู่ วั

นิทานอสี ป และคตสิ อนใจ ชายหนุ่มกบั ต้นไผ่ ในวนั หนง่ึ ลกู ชายเจา้ ของสวนผลไมก้ าลงั เดนิ เลน่ อยใู่ นสวนผลไมต้ ามปกติ เขาก็สงั เกตเห็นตน้ ไผ่ทปี่ ลกู ไวร้ อบๆ สวนแลว้ คดิ ขนึ้ มาไดว้ ่า “ตน้ ไผเ่ หลา่ น้ีไมม่ ีประโยชนอ์ นั ใดเลย ไม่มีทงั้ ดอกท่ีสวยงามและ ผลใหเ้ กบ็ กิน ทาไมเราตอ้ งปลกู มนั ไวด้ ว้ ยก็ไมร่ ”ู้เมอื่ คิดไดด้ งั นน้ั เขาจงึ ไดส้ งั่ ใหค้ นงานชว่ ยกนั ตดั ตน้ ไผอ่ อกใหห้ มด หลายวนั ตอ่ มาเมอ่ื ตน้ ไผ่รอบๆ สวนถกู โค่นลงจนหมด ทาใหเ้ หลา่ สตั วน์ อ้ ยใหญใ่ นป่ าโดยรอบตา่ งสงั เกตเห็นผลไมใ้ นสวนของเขา จงึ พากนั เขา้ มา ขโมยกินผลไมข้ องเขาทงั้ หมด เหลอื ทงิ้ ไวเ้ พียงสวนที่ไดร้ บั ความเสยี หายเป็ นอยา่ งมาก ลกู ชายเจา้ ของสวน ผลไมเ้ ห็นเขา้ ดงั นน้ั จึงคิดขน้ึ ไดว้ า่ “ขา้ ไม่น่าตดั ตน้ ไผท่ ี่เป็ นเสมือนรวั้ บา้ นของขา้ ท้ิงไปเลย” นิทานเรอื่ งน้ีสอนใหร้ วู้ ่า : ทกุ สิ่งทกุ อยา่ งย่อมมคี ณุ คา่ และประโยชนใ์ นตวั เอง

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ กบเลือกนาย ณ ทะเลสาบแห่งหนงึ่ อนั อดุ มสมบรู ณ์ มีกบฝงู หนง่ึ อาศยั อยอู่ ยา่ งมีความสขุ วนั หนง่ึ พวกมนั ปรึกษากนั วา่ นา่ จะมีกษัตริย์มาปกครอง พวกมนั จงึ ไปร้องขอตอ่ เทพจปู ิเตอร์ เทพจปู ิเตอร์จงึ ได้โดย ขอนไม้ก้อนหนงึ่ ลงมาในทะเลสาบแห่งนี ้พวกกบตา่ งตนื่ เต้นดีใจพากนั ขนึ ้ ไปร้องเพลงเต้นระบากนั อยู่ บนท่อนไม้นนั้ หลายวนั ตอ่ มาพวกกบตา่ งเบอ่ื ราชาขอนไม้ที่ได้แตล่ อยนา้ ไปมา จงึ ไปวงิ วอนขอให้เทพ จปู ิเตอร์สง่ กษัตริย์มาให้ใหมอ่ ีกครัง้ เทพจปู ิเตอร์จงึ ได้สง่ ปลาไหลลงมา แตป่ ลาไหลก็เอาแตม่ ดุ อยใู่ นรู พวกมนั จงึ ได้ไปร้องขอตอ่ เทพจปู ิเตอร์อีกครัง้ คราวนีเ้ทพจปู ิเตอร์ได้สง่ นกกระสาลงมา นกกระสาได้ไล่ จิกกินกบไปทีละตวั ๆ ทกุ วนั จนกบแทบไม่เหลอื สว่ นกบที่เหลือก็ไปร้องขอตอ่ เทพจปู ิเตอร์อีกครัง้ เทพจปู ิ เตอร์นัน้ ด้วยความราคาญพวกกบจึงกล่าวว่า“หากพวกเจ้าไม่พอใจในความเป็ นอยู่แบบเดมิ พวกเจ้ากจ็ งทนเผชิญกับหายนะท่รี ้องขอกันต่อไปเถอะ” นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : การไมร่ ู้จกั พอในสง่ิ ที่มีอยยู่ อ่ มเกิดผลร้ายตามมา

นิทานอสี ป และคตสิ อนใจ กระต่ายกบั เต่า ณ ป่าใหญ่แหง่ หนงึ่ กระตา่ ยตวั หนงึ่ มกั ชอบโอ้อวดวา่ ตนเป็นผ้ทู ี่วิ่งได้เร็วที่สดุ อยมู่ าวนั หนงึ่ กระตา่ ย เห็นเตา่ กาลงั คลานต้วมเตยี ้ มอยา่ งช้าๆ กระตา่ ยจงึ หวั เราะเยาะแล้วพดู วา่ “ น่ีเจ้าเต่า ถ้าเจ้าเดนิ ช้าอย่างนี้ แล้วเม่ือไรจะกลับถงึ บ้านล่ะน่ี” เตา่ จงึ ตอบกลบั ไปในทนั ทีวา่ “ถงึ ข้าจะเดนิ ช้า แต่ข้าก็กลับถงึ บ้านทุกวัน เรามาลองว่ิงแข่งกันมัย้ ล่ะ แล้วข้าจะเอาชนะเจ้าให้ด”ูกระตา่ ยนนั้ มนั่ ใจวา่ เตา่ ไมม่ ีทางเอาชนะตนได้เป็นแนจ่ งึ รับคาท้า วนั รุ่งขนึ ้ สตั ว์ตา่ งๆ ก็พร้อมใจพากนั มาดกู ารว่งิ แขง่ ขนั ระหวา่ งกระตา่ ยกบั เตา่ เม่ือการแขง่ ขนั ได้เริ่มขนึ ้ กระตา่ ยวง่ิ อยา่ งสดุ ฝีเท้าเพือ่ ไปให้ถงึ เส้นชยั สว่ น เตา่ ก็พยายามคลานไปเรื่อยๆ ในขณะท่ีกระตา่ ยวงิ่ ไปจนใกล้จะถึงเส้นชยั แล้วก็คดิ วา่ ถงึ อยา่ งไรเสียตนก็ต้อง เป็นผ้ชู นะแน่นอน กระตา่ ยจงึ นง่ั พกั อยใู่ ต้ต้นไม้และเผลอหลบั ไป สว่ นเตา่ ก็คลานต้วมเตยี ้ มจนมาถงึ เส้นชยั กระตา่ ยเมอื่ ตน่ื ขนึ ้ มาก็มองซ้ายมองขวาแล้วรีบวง่ิ ไปยงั เส้นชยั ด้วยความเร็ว แตก่ ็สายเกินไปเสียแล้ว เพราะสตั ว์ป่าทงั้ หลายกาลงั แสดงความยนิ ดกี บั เตา่ ที่เป็นผ้ชู นะ นิทานเรื่องนีส้ อนให้รู้วา่ : ความพยายามอยทู่ ี่ไหน ความสาเร็จอยทู่ ่ีนน่ั

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ กากบั นกพริ าบ มกี าตวั หน่งึ ตอ้ งทางานอย่างหนกั เพอ่ื หาอาหารไวเ้ป็นเสบยี งสาหรบั ช่วงฤดูหนาวทก่ี าลงั จะมาถงึ วนั หน่งึ มนั เกดิ บนิ ผ่านมาเหน็ รงั ของนกพริ าบขาวทม่ี อี าหารอยู่มากมาย ทาใหม้ นั เกดิ อยากกินบา้ ง จงึ คดิ อบุ ายแอบเขา้ ไปในรงั ของนกพริ าบขาวตวั นนั้ โดยการขโมยสขี าวของชาวบา้ นมาทาทข่ี น ของมนั จนทวั่ ทงั้ ตวั จากนนั้ มนั กแ็ ฝงตวั เขา้ ไปอาศยั อยู่ในรงั ขอนกพริ าบขาวตวั นน้ั โดยท่ไี มม่ ี นกพริ าบตวั ใดสงั เกตเหน็ วา่ มนั เป็นกาเลยแมแ้ ต่ตวั เดยี ว กาพยายามไมร่ อ้ งหรอื ส่งเสยี งใดๆ ออกมา จนกระทงั่ วนั หน่งึ มนี กพริ าบเอ่ยทกั มนั มนั จงึ เผลอพดู ออกไปดว้ ยนา้ เสยี งทแ่ี สดงถงึ ความเป็นกา ออกมาอย่างชดั เจน ทาใหม้ นั ถกู ขบั ไลอ่ อกจากรงั ไปในทนั ที เมอ่ื ถกู ฝูงนกพริ าบขบั ไลอ่ อกมาแลว้ กาจงึ ตอ้ งจาใจกลบั ไปอยู่ทร่ี งั เดมิ ของมนั แต่เมอ่ื เพอ่ื นๆ เหน็ วา่ มนั มตี วั สขี าวแตกต่างจากกาตวั อน่ื ๆ จงึ ชวนกนั ขบั ไลม่ นั ออกจากรงั ทาใหม้ นั ตอ้ งเร่ร่อนออกหาอาหารอยู่เพยี งลาพงั และใชช้ วี ติ อยู่อย่าง โดดเดย่ี วในทส่ี ุดนิทานเร่อื งน้ีสอนใหร้ ูว้ ่า : ผูท้ ห่ี ลอกลวงผูอ้ น่ื เพอ่ื แลกกบั ความสุขสบายของตนเอง ยอ่ มไมม่ ใี ครเช่อื ถอื หรอื ยอม คบคา้ สมาคมดว้ ย

นิทานอสี ป และคตสิ อนใจ ต้นมะกอกและต้นมะเด่อื ณ ป่าแหง่ หน่ึง มีตน้ มะกอกและตน้ มะเด่ือยืนตน้ อยูใ่ กลๆ้ กนั เม่ือูึงฤดูหนาว ตน้ มะเด่ือก็ไดผ้ ลดั ใบออกจนเหลือแตก่ ่ิงกา้ นท่ีไรใ้ บ เม่ือตน้ มะกอกเห็นการ เปล่ียนแปลงของตน้ มะเด่ือดงั น้ีจึงหวั เราะเยาะแลว้ กลา่ ววา่ “เจา้ ตน้ มะเดื่อท่ีน่าเวทนา เจา้ คงตอ้ งทนอย่ใู นสภาพที่น่าเกลียด แบบน้ีไปอีกนานจนกว่าฤดหู นาวน้ีจะผ่านพน้ ไป ผิดกบั ขา้ ที่ยงั คงมี ใบเขียวชอุ่มตลอดทง้ั ปี ” หลายวนั ตอ่ มาหิมะไดต้ กลงมาอยา่ งหนัก และหิมะหนาทึบก็ไดจ้ บั ตวั อยูต่ ามใบ และก่ิงกา้ นสาขาของตน้ มะกอกจนเต็มไปหมด และในไมช่ า้ ตน้ มะกอกก็แบกรบั น้าหนกั ของหิมะไวไ้ มไ่ หวทาใหก้ ่ิงกา้ นของมนั หกั ระเนระนาดจนไมเ่ หลือร่องรอย ของความสวยงามเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ตน้ มะเด่ือจึงกลา่ วกบั ตน้ มะกอกวา่ “แมข้ า้ จะผลดั ใบจนเหลือแต่ก่ิงกา้ นก็ตาม แต่นี่แหละคือเหตุผลที่ทาให้ ขา้ มีชีวิตรอดโดยท่ีไม่ไดร้ บั อนั ตรายใดๆ”นิทานเร่ืองน้ีสอนใหร้ วู้ ่า : ในส่ิงเลวรา้ ยยอ่ มมีส่ิงดีแฝงอยู่ และในส่ิงดียอ่ มมีส่ิงเลวรา้ ยซอ่ นอยู่

นิทานอสี ป และคตสิ อนใจ หนูนากับพงั พอน ครง้ั หน่ึงเหลา่ บรรดาหนูนาและพงั พอนตา่ งตอ่ สกู้ นั เพ่ือแยง่ ชงิ ทงุ่ นาอนั อุดมสมบูรณ์ แตด่ ว้ ยขนาดตวั ทใี่ หญก่ วา่ ของพงั พอนทาใหพ้ งั พอนกลายเป็นฝ่ ายไดเ้ ปรยี บหนูนาเสมอ สว่ นหนูนามกั พากนั วง่ิ หนีลงรูทกุ ครง้ั ทรี่ ูต้ วั วา่ สพู้ งั พอนไมไ่ ด้ ทาใหไ้ มร่ ูแ้ พ-้ ชนะกนั อยา่ งเดด็ ขาดเสยี ที วนั หน่ึงบรรดาหนูนาจงึ ปรกึ ษากนั วา่ จะเลือกผนู้ าทเ่ี ขม้ แข็งข้ึนมาตวั หนึ่ง เพื่อมาชว่ ยทาให้พวกมนั เป็นฝ่ ายไดร้ บั ชยั ชนะ จนกระทง่ั ไดห้ นูนาตวั หน่ึงทไ่ี ดร้ บั การแตง่ ตง้ั ข้นึ มาเป็นแมท่ พั และดว้ ยความตอ้ งการขม่ ขวญั ศตั รู มนั จงึ หยบิ มงกุฎทท่ี าข้นึ จากเขาววั มาสวมใส่ อกี ทง้ั ยงั ใสเ่ ส้อื เกราะเหล็กกลา้ ไวท้ ตี่ วั แลดนู ่าเกรงขามยง่ิ นกั และในการตอ่ สคู้ รงั้ ใหม่น้ีเหลา่ บรรดาหนูนาก็ยงั คงเสยี ทา่ใหแ้ กเ่ หลา่ พงั พอนอยดู่ จี นตอ้ งหนีกลบั ลงรูไปเชน่ เดมิ ทวา่ หนูนาผเู้ ป็นแมท่ พั นน้ั กลบั วงิ่ หนีไมท่ นัเนื่องจากชุดเกราะทสี่ วมใสแ่ ละมงกุฎอนั หนกั อ้งึ สุดทา้ ยมนั จงึ ตกอยใู่ นวงลอ้ มของเหลา่ พงั พอนและ ถกู รุมทารา้ ยจนถงึ แกค่ วามตายในทส่ี ุดนทิ านเรอ่ื งน้สี อนใหร้ วู้ ่า : ผโู้ ง่เขลามวั แตห่ ลงใหลในอานาจยศศกั ดจ์ิ ะนาความวบิ ตั มิ าสูต่ นเอง

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ ลาหลายนาย กาลคร้ังหน่ึงมีลาอยู่ตัวหน่งึ ทางานอยู่ในสวนผลไม้ มันร้สู กึ ว่ามันต้องทางานหนกัให้เจ้านายอยู่ทุกวนั แต่กลับได้กนิ เพียงนมและข้าวโพด มันจงึ ได้ไปขอร้องให้นางฟ้ า ช่วยเหลือ นางฟ้ าจึงได้ส่งให้มนั ไปอยู่กบั ช่างป้ันหม้อ นับจากน้นั มาเจ้านายคนใหม่กม็ ักใช้ให้มันแบกหามดนิ ก้อนใหญ่ๆ เป็นระยะทางไกลๆ ทุกวัน เพ่ือนาดนิ เหล่าน้นั มาป้ันเป็นหม้อ แต่อาหารท่มี นั ได้รับน้นั กลบั เป็นเพียงฟางแห้งๆ และนา้ เทา่ น้นัคราวน้ีลาจึงไปขอร้องนางฟ้ าใหม่อกี คร้ังหน่ึงให้ช่วยเปล่ยี นเจ้านายให้มนั ใหม่ โดยคราวน้ีนางฟ้ าได้ส่งมนั ไปอยู่กบั ช่างฟอกหนัง เจ้านายคนใหม่ของมนั ให้มนั ทางาน หนักย่งิ กว่าเดิมเสยี อกี ซา้ ยังถูกเฆ่ยี นตีทุกวนั ด้วย ทาให้มนั เกดิ สานกึ ได้ว่าชีวิตตอนท่อี ยู่ในสวนผลไม้กบั เจ้านายคนแรกน้ันช่างแสนสบายย่ิงนัก ตอนน้ีมนั ร้แู ต่เพียงว่า หากมันไม่ยอมทางานหนกั เพ่ือรักษาชวี ติ ของมันเอาไว้ มันกค็ งต้องถูกถลก หนังไปฟอกขายเป็ นแน่ นิทานเรือ่ งน้ สี อนใหร้ ูว้ ่า : ผู้ท่ที ุกขย์ ากลาบากท่สี ดุ คอื ผู้ท่ไี ม่พอใจ ในสภาพท่ตี นเป็นอยู่

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ หมาป่ ากบั แกะ ในวนั หนง่ึ ฝงู หมาป่าได้สง่ ทตู มาผกู สมั พนั ธไมตรีกบั ฝงู แกะ โดยทตู หมาป่าเริ่มเจรจากบั เหลา่ ฝงู แกะวา่ “นับตงั้ แต่ท่คี นเลีย้ งแกะใช้หมาล่าเนือ้ มาคอยปกป้องและควบคุมพวกท่าน อย่นู ี้ พวกท่านต่างกไ็ ม่ได้ออกไปเท่ยี วเล่นในทุ่งกันเหมือนอย่างท่เี คยไป ซา้ ร้ายเขายงั ยุยงให้พวกท่านกบั พวกเราชาวหมาป่ านัน้ เข้าใจผิดกันด้วย เขาใส่ร้ายพวกเราว่าคอย จ้องท่จี ะทาร้ายพวกท่าน ซ่งึ ไม่เป็ นความจริงเลย” เมื่อเหลา่ ฝงู แกะได้ฟังเช่นนนั้ ก็พากนั เห็นด้วย ทตู หมาป่าจงึ กลา่ วตอ่ ไปอกี วา่ “หากพวกท่าน ช่วยกันขันไล่พวกหมาป่ าล่าเนือ้ เหล่านีอ้ อกไปได้ พวกท่านกจ็ ะได้อิสรภาพกลับคืนมา และพวกเราชาวหมาป่ ากจ็ ะขอรับรองความปลอดภัยของพวกท่านเอง”เหลา่ ฝงู แกะทงั้ หลายตา่ งหลงเช่ือในคาลวงของทตู หมาป่ากนั อยา่ งสนิทใจ และตา่ งก็เร่ิมช่วยกนั ขบั ไลพ่ วกหมาลา่ เนือ้ ออกไป แตเ่ มื่อพวกหมาลา่ เนือ้ ได้จากไปแล้ว ฝงู หมาป่าก็สบโอกาส ออกลา่ แกะกินเป็นอาหารไปทีละตวั ๆ จนหมดฝงู แกะไปในท่ีสดุ นิทานเร่ืองนีส้ อนให้รู้ว่า : เป็นเรื่องยากยงิ่ นกั ท่ีศตั รูร้ายจะกลบั กลายเป็นมิตรที่ดี

นิทานอสี ป และคตสิ อนใจ หมีกับผึง้ ครงั้ หน่ึงมหี มอี ยตู่ วั หนึ่งซงึ่ กาลงั หวิ โซเป็นอยา่ งมาก วนั น้ีมนั เผอญิ เดนิ ออกไป แลว้ เหน็ รงั ผ้งึ ขนาดใหญท่ ส่ี ง่ กลนิ่ หอมหวานตลบอบอวลไปทว่ั อยู่ ณ ขณะน้ี เจา้ หมีผหู้ วิ โซไม่รอชา้ จงึ รบี เขา้ ไปดงึ รงั ผ้งึ ลงมาและดูดกินนา้ ผ้งึ อยา่ งเอรด็ อรอ่ ย ทนั ใดนน้ั เองฝูงผ้งึ จงึ แตกรงั และพากนั รุมเขา้ ตอ่ ยหมใี นทนั ที เจา้ หมีไดแ้ ตป่ ัดป้ อง ขณะทโี่ ดนฝงู ผ้งึ รุมตอ่ ยอยู่ แตอ่ ยา่ งไรก็ตามเหล็กในของพวกมนั ก็ไมส่ ามารถทา อนั ตรายเจา้ หมีใหเ้ จบ็ ปวดไดเ้ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เพราะขนของเจา้ หมีนนั้ ทงั้ หนาและฟู ฝูงผ้งึ จงึ พากนั ปรกึ ษาหารอื เพื่อหาทางเอาชนะเจา้ หมีใหจ้ นได้ จนในทส่ี ุดผ้งึ ตวั หน่ึงก็คดิ ไดแ้ ละพดู ข้นึ วา่ “พวกเราตอ้ งต่อยมนั ที่ใบหนา้ ยงั ไงล่ะ” จากนนั้ ผ้งึ ทง้ั ฝูง ตา่ งก็เหน็ ดเี ห็นงามดว้ ย จงึ รวมพลงั กนั บินเขา้ ไปรุมตอ่ ยทใี่ บหนา้ ของเจา้ หมี ทนั ใดนนั้ เจา้ หมกี ็รอ้ งลนั่ ออกมาดว้ ยความเจบ็ ปวดและตอ้ งวง่ิ หนีเขา้ ป่ าไปในทสี่ ุดนทิ านเรอ่ื งน้สี อนใหร้ วู้ ่า : การใชป้ ัญญาในการแกไ้ ขปัญหาทาใหส้ ามารถเอาชนะผทู้ แ่ี ข็งแกรง่ กวา่ ได้

นิทานอีสป และคตสิ อนใจ เหย่ยี วกบั ชาวนา ในวนั หนงึ่ มเี หยยี่ วตวั หนง่ึ กาลงั บินอยบู่ นทอ้ งฟ้ า และมองลงมาเห็นลกู ไกต่ วั หนง่ึ ทางดา้ นล่างกาลงั จกิ กนิ เมล็ดพชื อยทู่ ่ีพ้ืนดนิ มนั จงึ รีบบินโฉบลงมาเพ่อื หวงั จะจบั ลกู ไกต่ วั นมี้ ากนิ เป็ นอาหาร และทนั ทีทม่ี นั บินลงไป จบั ตวั ลกู ไกน่ นั้ชาวนาทคี่ อยดกั ซ่มุ มองอยกู่ ็รีบเหวีย่ งตาขา่ ยเขา้ จบั เหย่ียวโดยทนั ที เหยย่ี วนน้ั พยายาม ดนิ้ รนอย่างสดุ ชวี ิต แตย่ ่ิงดนิ้ เทา่ ไหร่ตาขา่ ยก็ย่งิ กลบั รดั ตวั มนั แนน่ ขนึ้ เทา่ นน้ั จนกระทงั่ ในท่สี ดุ มนั จึงออ้ นวอนขอชวี ติ ตนจากชาวนาวา่ “ขา้ ไมเ่ คยทารา้ ยหรอื คิดรา้ ยอะไรกบั ท่านเลย ขอท่านไดโ้ ปรดไวช้ ีวิตขา้ ดว้ ย เถิด” เมอ่ื ชาวนาไดฟ้ ังดงั นนั้ ก็เอ่ยขนึ้ ว่า“ลกู ไกท่ ่ีเจา้ จบั กินมนั กไ็ มเ่ คยทารา้ ยเจา้ เช่นกนั แต่เจา้ กลบั ไล่จบั พวกมนั กนิ อยู่ ทกุ วนั ขา้ ไมม่ ีทางปลอ่ ยใหเ้ จา้ ไปทาชวั่ ไดอ้ ีกหรอก”นิทานเร่อื งน้ีสอนใหร้ วู้ ่า : ผทู้ ่ีคิดรา้ ยกบั ผอู้ ืน่ สกั วนั หนงึ่ ย่อมไดร้ บั ผลรา้ ยนนั้ ตอบแทน