เกิดใหม่ทั้งที..ดันเกิดในร่างพระรอง เล่ม 2

บทที 10 (เฮ้..ใจเยน็ สเิ จ้าหนู! มนั ไมไ่ ดเ้ ปนอะไรหรอก..แตว่ า่ อาจจะมี ผลตอ่ จิตใจของเหยอื แคน่ ัน..ละมงั ) “จะ..จริงใชไ่ หม คะ..แคน่ ันจริงๆใชไ่ หม..” ผมหนั ไปมองตา ของอโฟร์จังพร้อมกบั ร่างกายทสี นั ดว้ ยความกลวั เมอื ผมหนั ไปมองอลั เบริ ์ตอกี ครังกพ็ บวา่ เขาไมอ่ ยแู่ ลว้ ..เรือง แบบนีคงรับไมไ่ ดเ้ พราะคบหาดใู จกบั ฝายหญงิ มานานหลาย ป แตก่ ลบั โดนหลอกทกุ ๆอยา่ งของใจคงพงั ทลายลงไป..พวก เขารู้จักกนั มา 10 ป..และอลั เบริ ์ตกเ็ ปนคนขอราร่าแตง่ งาน ตอนอยอู่ ายุ 12 ป..แตเ่ นืองจากอายยุ งั ไมถ่ งึ จึงทาํ ไดแ้ คห่ มนั หมายกนั เทา่ นัน

แตฝ่ ายหญงิ กลบั ไมพ่ ดู อะไรเลยสกั อยา่ งและยงั ทาํ เหมอื น กบั วา่ ตวั เองโสดและแบง่ เวลาใหไ้ ดเ้ จอกนั อยา่ งเนียบเนียน และอลั เบอร์ตกเ็ ริมยงุ่ กบั การเตรียมการสาํ หรับขนึ บริหาร ตอ่ จากครอบครัวจนแทบไมไ่ ดส้ นใจความเปนมาของราร่า เทา่ ไร เธอจึงมเี วลาอยกู่ บั แฟนของเธอ และทแี ยส่ ดุ คอื ฝายชายก็ ยอมใหร้ าร่า หมนั กบั อลั เบริ ์ตเพอื ตอ้ งการเงนิ มาชว่ ย ครอบครัวตวั เอง.. เรืองแบบนันอยา่ เพงิ คดิ เลยตอ้ งตามอลั เบริ ์ตไปกอ่ น ผม หยบิ หนังสอื ออกมาและกม้ หาตาํ แหน่งของอลั เบริ ์ตกอ่ นทจี ะ วงิ ตามหาเขาไป “อยทู่ ไี หนกนั !” นันคอื สงิ เดยี วในใจผมทคี ดิ อยตู่ อนนี ขอใหผ้ มหาเขาเจอ เร็วๆเถอะ.. อะ... อยๆู่ กเ็ หมอื นกบั วา่ ฟาฝนเปนใจขนึ มา.. เมด็ ฝนคอ่ ยตกลงมาบนหวั ผม และคอ่ ยๆตกหนักขนึ ตามลาํ ดบั ตกึ ..ตกึ ..ตกึ .. เสยี งเทา้ ของผมคอ่ ยๆหยดุ ลงและสายตาผมเงยหน้ามองคน ทสี งู กวา่ กาํ ลงั ยนื หมดอะไรตายอยากอยู่ เขาดเู หมอื นไมม่ ี สติ “คะ..คณุ ..อลั เบริ ์ต..” “…”

“ผะ..ผมขอโทษ ทผี มเตอื นคณุ ชา้ เกนิ ไป..และกไ็ มค่ ดิ วา่ คณุ จะ รู้ตวั เร็วขนาดนี..” “ทาํ ไมละ.. ทผี า่ นมามนั ไมม่ คี วามหมายเลยใชไ่ หม..นีผมถกู หลอกมาตลอดเลยงนั หรอ..” “ผมไมส่ ามารถใหค้ าํ ตอบได.้ .แตว่ า่ นันคอื สงิ ทผี มเหน็ ..ขอโทษ ดว้ ยครับ” “นายไมไ่ ดผ้ ดิ หรอกนะเจ้าหนู..” “เปนทผี มเองทอี าจจะเชอื ใครงา่ ยเกนิ ไป นายกแ็ ค.่ .ทาํ นาย เอาไว.้ .” “ตะ..แตว่ า่ ..” ทา่ มกลางเสยี งฝนตกแมว้ า่ เขาจะพยายามทาํ เสยี งให้ เหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ แตผ่ มสมั ผสั ไดว้ า่ เขาพยายามกลนั เสยี งร้องไหข้ องตนเอง.. ถงึ แมเ้ ขาจะดแู ขง็ แกร่งเปนทเี คารพรักของใครหลายๆคน แตจ่ ริงๆแลว้ เขาเปนคนออ่ นไหวงา่ ยและเปนคนทพี ยายามไม่ ใหค้ นอนื เหน็ ดา้ นออ่ นแอของตนเอง.. เรืองนันผมรู้ดเี พราะวา่ ..เขาเปนเพอื นร่วมงานและเปน หวั หน้ากองทหารในอนาคตและเปนคนใกลช้ ดิ ของฝาบาท ริชาร์ดในอนาคต และในอนาคตเขาเองกแ็ ทบไมม่ คี วามรัก เลย

น่าจะเพราะวา่ โดนหลอกในครังนีทาํ ใหเ้ ขาไมก่ ลา้ จะรักใคร อกี .. เรืองนีมนั เปนเพราะผมรึเปลา่ ..ถา้ ผมมาทโี ลกนีเร็วกวา่ นีก็ คงด.ี .คนร่างใหญเ่ ดนิ คอตกและคอ่ ยๆไกลออกไปเรือยๆจน มองไมเ่ หน็ ทางขา้ งหน้า (เอาละ กลบั กนั เถอะ..) “อะ..ออื ..”ผมวาปกลบั มาทหี อ้ งของตนเองดว้ ยสภาพเปยก โชก อโฟร์ไดฟทเี หน็ สภาพผมเปนอยา่ งงนั เลยหยบิ ผา้ ขนหนู มาเชด็ ผมใหผ้ มทกี าํ ลงั ยนื นิงอยู่ ถงึ แมว้ า่ มนั จะไมใ่ ช่ เรืองของผมแตว่ า่ ..ผมกลบั รู้สกึ โทษตวั เองอยา่ งบอกไมถ่ กู เพราะผม..ถา้ ผมมาทโี ลกนีเร็วกวา่ นีกค็ งด.ี .ถงึ แมว้ า่ จะไม่ อยากมาทโี ลกนีแตว่ า่ ..กไ็ มอ่ ยากใหต้ วั ละครทเี คารพรักเชน่ อลั เบริ ์ตตอ้ งเสยี ใจ.. “นี...” “หมื ? “ “มอี ะไรทผี มสามารถทาํ ใหเ้ ขาไมต่ อ้ งเสยี ใจไหม ?”

“อะ..เออ๋ ะไร!?”ผมตะโกนร้องลนั จนอโฟร์จังตกใจ ใช!่ เรา ตอ้ งทาํ อนาคตใหด้ !ี ในเมอื เรามพี ลงั เหน็ อนาคตนีนา.. เพราะงนั เรามกี ารเตรียมการไดด้ ว้ ย เพราะงนั !! เราก็ สามารถทาํ ใหค้ นอกี หลายๆคนหลดุ พน้ จากความเศร้าไดน้ ี นา! ใชแ่ ลว้ ! ผมนีมนั อจั ริยะจริงๆ “คดิ อยา่ งงนั มนั กด็ นี ะแตว่ า่ มนั จะไดแ้ กไ้ ขไดท้ งั หมดงนั หรอ” “ตอ้ งทาํ ไดส้ !ิ ไมว่ า่ ยงั ไงกจ็ ะทาํ ใหไ้ ด!้ ” “จ้าๆ มคี วามคดิ แบบนันกด็ แี ลว้ เอาละ..ไดเ้ วลาอาบนาแลว้ ” “รู้แลว้ น่า อยา่ แอบดลู ะ!” (จ้าๆ ๆ ไมม่ อี ะไรใหด้ ซู ะหน่อย) หลงั จากผมดอุ กี คนเสร็จ อโฟร์จังกก็ ลายร่างเปนร่างเลก็ และปดออกนอกหน้าตา่ งไปตอนนีฟาเริมกลบั มาสดใส และ อากาศทเี ริมเยน็ ขนึ ทาํ ใหผ้ มจําเปนตอ้ งอาบนา ผมเดนิ เขา้ ไมก้ นั ทแี บง่ ไวช้ ดั เจนในหอ้ งวา่ นีคอื สว่ นของ หอ้ งนา และถอดเสอื ออกเสอื พาดกบั ไมก้ นั รวมถงึ กางเกง ดว้ ย

ผมเดนิ ไปทถี งั นาใหญท่ มี นี าอยเู่ ตม็ ถงั และใชม้ อื หยบิ ถงั ใบเลก็ ขา้ งๆมาตกั นาราดทตี นเอง อกึ กกก หนาวจัง..ผมใชน้ าถทู แี ขนของตนเองและนึกสงิ ที เกดิ ขนึ วนั นีทงั หมด และในใจลกึ ๆของผมเองกย็ งั คงโทษตวั เองอยู่ แตว่ า่ ..เราจะมามวั เศร้าแบบนีไมไ่ ด!้ ตอ้ งรีบแกไ้ ขมนั พรุ่ง นีจะตอ้ งดขี นึ แตต่ อนนีไมร่ ู้เลยวา่ อลั เบริ ์ตอยทู่ ไี หนกนั แน่ เขาจะเปนยงั ไงกนั นะ..ขอใหไ้ มเ่ ปนอะไรนะ ฮัดชวิ !! ตอนนีชา่ งมนั กอ่ นเถอะรีบอาบนาแตง่ ตวั ดกี วา่ ผมใช้ เวลาไมน่ านรีบแตง่ ตวั ดว้ ยเสอื ผา้ ชดุ เดมิ กอ่ นจะเดนิ ออกมาจากไมก้ นั กเ็ หน็ น้องนกไฟเกาะอยบู่ น หน้าตา่ งของผม..หน้าตาของนกนี..แทบไมเ่ คยเหน็ เลย นกตวั นันบนิ เขา้ มาเกาะทไี หลข่ องผม เอ.๋ .เหมอื นทขี าของนกตวั นีจะมจี ดหมายแนบอยู่ ผมแกะ จดหมายออกจากขาของนกตวั นี และเดนิ อา่ นมนั อยา่ ง รวดเร็ว..

“วา่ ไงเจ้าหนูน้อย ในทสี ดุ นกตวั นีกค็ ง สง่ จดหมายของขา้ ถงึ เจ้าแลว้ สนิ ะ เรืองคาํ ตอบน่ะ ขา้ อดใจรอไมไ่ หวเลย อยากขอนัดเจ้ามาเองเลยดกี วา่ เอาเปนวา่ ขา้ จะขอใหเ้ จ้ามาพบกบั ขา้ ทตี ลาดใจกลางเมอื งเหมอื นเดมิ และ ขา้ ตงั ตารอเจ้าอยตู่ ลอดนะ อยา่ ลมื ละ ทตี ลาดกลางเมอื งตอนบา่ ยโมง ริชาร์ด” ออื อออ..เอาแตใ่ จชะมดั ไอเ่ จ้าชายคนนีนิ! คนอนื เขามเี รือง ใหค้ ดิ แตด่ นั มาเร่งเลา้ เอาคาํ ตอบซะงนั เลย! คนแย!่ ในขณะทผี มกาํ ลงั ยนื โกรธริชาร์ดอยู่ อโฟร์จังกเ็ ดนิ เขา้ มา ทางหน้าตา่ ง (นี!!! ดสู ขิ า้ เจ- !!?) อโฟร์ไดซ์จังหยดุ มองนกฟนิกซ์ทเี กาะอยบู่ นไหลข่ องผม อยา่ งองึ ๆ (เจ้านี..มาทนี ีไดย้ งั ไงกนั !!) (โฮะ..ไมไ่ ดเ้ จอกนั นานนะ อโฟร์ไดซ์..)

(นันสนิ ะ ไมไ่ ดเ้ จอกนั ตงั 200 ปแหน่ะ ทกุ คนสบายดไี หม ?) (ขา้ ไมส่ ามารถบอกเจ้าได้ เพราะเจ้าไมใ่ ชห่ นึงใน 5 เทพ) (ตะ..แตว่ า่ ) (เจ้า..คงไมล่ มื สงิ ทตี ระกลู เจ้าเคยกอ่ ไวใ้ นอดตี หรอกนะ) เอ.๋ .สงิ ทตี ระกลู อโฟร์ไดฟทาํ อะไรไวน้ ่ะ..ทาํ อะไรน่ะ ทาํ ไมถงึ เกดิ ขดั แยง้ ขนึ ระหวา่ งเทพละ (เพราะฉะนันขา้ ไมส่ ามารถบอกไดแ้ มว้ า่ เจ้าจะเปนเพอื นเกา่ ของขา้ กเ็ ถอะ) (นันสนิ ะ..ขะ..ขา้ ขอโทษเพราะงนั ..) (ขา้ ไมอ่ ยากฟงอะไรทงั นัน)หลงั พดู จบร่างของนกไฟกค็ อ่ ยๆ สลายไปกบั เปลวเพลงิ ผมไดย้ นิ เสยี งทนี กตวั นันพดู ทกุ ๆ อยา่ ง และอโฟไดซ์กน็ ิงเงยี บไป เพราะสงิ ทตี วั เองไมไ่ ดก้ อ่ แต่ มนั กบั ทาํ ใหเ้ ธอตอ้ งเสยี เพอื นไปผมเดนิ ไปหาอโฟร์ไดซ์ร่าง จิว ใชม้ อื ประคองร่างเลก็ ไว้ “ไมเ่ ปนไรนะ..” (ขา้ ไมเ่ ปนไร..) “มอี ะไรเลา่ ใหผ้ มฟงไดน้ ะ”



(ในครังอดตี น่ะ ทา่ นแมข่ องขา้ ..ไดต้ อ้ งการใหม้ นุษยใ์ ชช้ วี ติ ในแบบของตนเอง แตว่ า่ ..เสยี งทงั 5 เสยี งกลบั ไมเ่ หน็ ดว้ ยเรืองนีทกุ คน บอก วา่ ยงั ไมถ่ งึ เวลา แตว่ า่ ..ทา่ นแมข่ องขา้ เขาไมฟ่ งใครและยงั บอกอกี วา่ ถา้ ใครไมเ่ หน็ ดว้ ยกใ็ หด้ ราหน้าเขา้ มา.. ทกุ คนไดร้ วมกนั สกู้ บั แมข่ องขา้ แตก่ ลบั สไู้ มไ่ ดแ้ ละลม้ ตายกนั ตอ่ หน้าเดก็ ๆ และลกู ของเขา..จากตอนแรกทขี า้ สนิท กบั ทกุ คนแตว่ า่ ตอนนีมนั ไมใ่ ช่ ทกุ คน..เกลยี ดขา้ เพอื นใน สมยั เดก็ ..คนทขี า้ นับถอื และคนทขี า้ ไวใ้ จ..ไมม่ อี กี แลว้ ..และในปจจุบนั นี..เทพเหลา่ นันกโ็ ตขนึ เปนเทพทยี งิ ใหญท่ งั 5 ยกเวน้ แตข่ า้ .. นีเปนเรือง ราวเบอื งหลงั ทไี มม่ จี ารึกในหน้าหนังสอื ..) “เรืองแบบนี..ผมเขา้ ใจนะ..เหมอื นกบั วา่ ทา่ นแมข่ องเธอฆา่ พอ่ แมข่ องเขาสนิ ะ..” (แตว่ า่ ..นันน่ะไมใ่ ชข่ า้ แทๆ้ คนทขี า้ เคารพรักกต็ ายตอ่ หน้าขา้ เหมอื นกนั แทๆ้ ..มนั ไมใ่ ชข่ า้ นะ..ขา้ ไมไ่ ดอ้ ยากเกดิ มาใน ตระกลู นีซะหน่อยอะ่ ..หลายหมนื ปทผี า่ นมา..เทพทงั 6 องค์ ใชช้ วี ติ เหมอื นพนี ้องร่วมสาบานกนั แตเ่ รืองมนั จบตงั แตว่ นั นันแลว้ ..) “ไมเ่ ปนไรนะ..เราไมส่ ามารถแกอ้ ดตี ได.้ .แตเ่ ราสามารถ ทาํ ใหอ้ นาคตดขี นึ ไดน้ ีนา เรามานิ..เธอเปนคนบอกเองนิ”

(ออื นันสนิ ะ) “เธอไมไ่ ดท้ าํ อะไรซะหน่อย..เธอเองกไ็ มไ่ ดเ้ หน็ ดว้ ยกบั ไซ ธีเรียใชไ่ หมละ..” เธอพยกั หน้าพร้อมกบั นาตาทไี หลออกมาจากแกม้ เลก็ ๆ ผมคอ่ ยๆใชป้ ลายนิวเชด็ นาตาใหอ้ กี คน ผมพาเธอลงมานังทหี วั เตยี งขา้ งหมอนของผม ใหเ้ ธอไดน้ อน สบาย.. (ขอบคณุ และกข็ อโทษทที าํ ใหเ้ จ้าเหน็ ดา้ นทอี อ่ นแอของขา้ นะ) “ฮ่ะๆ ไมเ่ ปนหรอกเธอเองกเ็ หน็ ดา้ นออ่ นแอของผมตงั บอ่ ย ไมใ่ ชห่ รือไง แคน่ ีกถ็ อื วา่ เจ๊ากนั นะ” เธอหลดุ ยมิ ออกมา รอย ยมิ ทดี อู อ่ นโยนและน่ารักหลดุ ออกมา ทาํ ใหผ้ มใจเตน้ แรง เลก็ น้อย ร่างเลก็ ๆนันหลบั ตาลงและผลอ๊ บหลบั ไป ผมทมี องเธอจน หลบั นันกท็ าํ ใหร้ ู้วา่ เธอเองกม็ เี บอื งหลงั ทเี จ็บปวดเหมอื นกนั กเ็ ผลอหลบั ตามเธอไปจนถงึ เชา้ ... ----------------------------------------------------

“วาว!!..ต่ืนสิ!!”เสยี งผชู ายตรงหน าเรม่ิ ชัดเจนข้นึ มาทนั ที ผมสะดุงต่นื ข้ึนมาพบกับคนใสช ุดมหาลยั รมุ มงุ มาทีผ่ มคน เดียว และอาจารยเองก็รบี เขา มาหาผม “นักศึกษาโอเคไหม”อาจารยเดนิ เขา มาหาผมและคอ ยๆ พยงุ ผมข้นึ เมอื เหน็ ผมกําลงั จะลุกข้ึน “นอนไมพอหรอ เม่อื คืนนะ..”เสียงลกู น้ําเพ่ือนของผมถาม ถึง “อาจจะใชกไ็ ดนะ..เป็นความฝันท่ีแปลก..”ผมตอบเพ่ือนตัว เองพรอ มกบั พยายามเดินกลับหอตัวเองโดยทมี่ เี พ่ือนพยงุ เอาไว ณ ทางเดินกลับหอ “มงึ เดินไหวใชไหม ใหเ ดนิ ไปทางถงึ ประตหู องไหม?”ฟรอง ศเดินมาสง ผมถงึ หน าหอในของมหาลยั ดวยความทีผ่ มไมม ี แรงจะพูดกไ็ ดแตสายหัวเป็นสัญญาบอกอกี คนวาไมต อง.. “ขอบคุณนะ..”เพ่อื นของผมทัง้ สองคนยนื มองเดนิ ข้นึ บนั ได ของหอดวยความเป็นหว ง ปวดหัวจาก..ทผ่ี า นมามันคือ อะไรนะ..ฝันงนั้ หรอ..ถาเป็นฝันจรงิ ๆแลวทาํ ไมผมถึงจําช่อื ทุกคนได. .

ผมหยบิ กญุ แจหอ้ งออกมาไขประตหู อ้ งตวั เองทลี อ๊ คอยู่ มอื จับลกู บดิ และไขประตเู ขา้ ไป มองสภาพหอ้ งของตนเองทรี ก ซะยงิ กวา่ นีกะไร วนั นีเหนือยจัง...ผมทงิ ตวั ลงบนเกา้ อที าํ งาน และหยบิ งานขนึ มาทาํ งานทใี หแ้ ตง่ เรืองราวในโลกแฟนตาซี ผมนึกถงึ เรืองทฝี นทงั หมดและเขยี นเรียบเรียงบทความ ทงั หมดตงั แตต่ น้ จนปจจุบนั และกน็ ังคดิ โดยทมี อื กม้ มอง รายงาน ทกี าํ ลงั จะเขยี นและนึกถงึ เรืองราวตา่ งๆมากมายใน เรืองของโลกแฟนตาซีนัน กอ่ นจะเริมเขยี นมนั อยา่ งจริงจัง.. 3 ชวั โมงผา่ นไป.. ผมพยายามนึกถงึ เรืองราวทผี มฝนตงั แตต่ น้ แลว้ ..แตต่ ดิ ทชี อื ของเทพธิดาทพี ยายามชว่ ยแอสอยตู่ ลอด..ใครกนั นะ. (อโฟร์ไดซ์..) อะ..ใช!่ อโฟร์ไดซ์! ผมกม้ ลงเขยี นชอื ของเทพธิดาองศ์ลงบน กระดาษ เอ.๋ ..วา่ แตเ่ มอื กเี หมอื นไดย้ นิ เสยี งใครเลย.. เสยี งเดก็ ผหู้ ญงิ ใสๆ เหมอื นกบั เดก็ วยั อายุ 9 ขวบ เปนเสยี งทคี นุ้ เคย เลย..และเปนเสยี งทที าํ ใหร้ ู้สกึ คดิ ถงึ เลย --------------------จบ----------------------