สานฝันผ่านบทกวี 037

สานฝัน ผ่าน บทกวี กนกรดา ช่วยธรรม

คำนำ หนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เรื่อง สานฝันผ่านบทกวี เป็น ส่วนหนึ่งของรายวิชา การอ่านและการเขียนร้อยแก้วเชิง สร้างสรรค์ ๖o๔-๒o๕ ของนักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ และศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่ จัดทำขึ้นเพื่อ เรียบเรียงบทประพันธ์ประเภทโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน ร่าย และวรรณรูป ซึ่งผู้ประพันธ์ได้รวบรวมบทประพันธ์ ไว้ทั้งหมด จำนวน ๑๒ เรื่อง โดยมีการประพันธ์ทั้งงาน เดี่ยวและงานกลุ่มซึ่งงานที่ประพันธ์ร่วมกันนั้น ได้ระบุชื่อ ผู้แต่งไว้ด้านล่างของบทประพันธ์ ผู้ประพันธ์หวังเป็นอย่างยิ่งว่าหนังสืออิเล็กทรอนิกส์ เรื่อง สานฝันผ่านบทกวี จะเป็นประโยชน์แก่ผู้อ่านอย่าง ยิ่ง หากมีข้อเสนอแนะหรือก็แนะนำประการใดผู้เขียนขอ น้อมรับคำติชมอย่างเต็มใจเป็นอย่างยิ่ง กนกรดา ช่วยธรรม ผู้จัดทำ

เรื่อง สารบัญ หน้า กาพย์ยานี ๑๑ เรื่อง ธรรมชาติที่งดงาม ๑ กลอนคละ เรื่อง เสน่หาทุเรียน ๒-๓ กลอนดอกสร้อยสักวา เรื่อง โควิดนี้หนา โคลงสี่สุภาพ เรื่อง จงอย่าลืม ๔ โคลงกระทู้ เรื่อง พบรักพบพราก ๕ ร่ายยาว เรื่อง สุนัขจิ้งจอกกับเม่น ๖ อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ เรื่อง ชื่อของฉัน ๗-๘ กลอนเปล่า เรื่อง แม่ผู้ยิ่งใหญ่ ๙ วรรณรูป เรื่อง โควิดนี้หนา ๑๐ กาพย์ยานี ๑๑ เรื่อง ฉันชอบฉันรัก ๑๑-๑๒ กาพย์ฉบัง ๑๖ เรื่อง ฉันเกลียดฉันกลัว ๑๓ กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘ เรื่อง วันนี้วันหน้า ๑๔ ๑๕

๑ กาพย์ยานี ๑๑ ที่มาของภาพ : ท้องฟ้ายามเช้าที่หอพักหญิง มหาวิทยาลัยหาดใหญ่ ร้อยแก้ว ท้องฟ้าในยามสาย มีสีสันที่แสนจะสดใส มีนก โบยบินไปในท้องฟ้ากับพวกพ้อง เสียงร้อง ดังจิ๊บๆ และ มีต้นไม้อยู่มากมาย ธรรมชาติที่งดงาม แหงนขึ้นดูท้องฟ้า ช่างเจิดจ้าสีสดใส ข้างหน้ามีต้นไม้ อยู่มากมายตรงหน้าฉัน ได้ยินเสียงนกร้อง มีพวกพ้องบินด้วยกัน จิ๊บจิ๊บคือเสียงมัน บินไปมาบนท้องฟ้า

๒ กลอนคละ เสน่หาทุเรียน กลอน ๔ ทุเรียนหนามมาก ไม่อยากเข้าใกล้ ถ้าสุกเมื่อใด หลงใหลชวนชิม กลอน ๖ มีกลิ่นหอมหวานถูกใจ ถ้าใครได้กินต้องยิ้ม มีรสทั้งกรอบทั้งนิ่ม เมื่อลิ้มลองต้องกินดู

๓ กลอนคละ กลอน ๗ ทุเรียนจัดว่าเป็นราชา มีมานานทุกคนก็รู้ ผลทุเรียนนั้นใหญ่กว่าปู มีรูเป็นซีกอยู่ข้างใน กลอน ๘ ต้นทุเรียนนั้นใหญ่มีลูกห้อย อยู่มากน้อยให้สอยกินได้ไจ แม้มีแรงลมพัดก็ไม่ไหว เราคนไทยชอบกินทุเรียนมาก กลอน ๙ ทุเรียนหมอนทองช่วยลดไขมันได้ จริงแท้ไรก็ไม่มีใครรู้ลาย ยังนำเนื้อใช้ประโยชน์ได้มากมาย เอาทำพายทุเรียนกินก็ว่าได้

กลอนดอกสร้อยสักวา ๔ โควิด โคเอ๋ยโควิด ไวรัสคร่าชีวิตคนทั่วโลก โคโรน่านี้เราว่าเป็นโรค ถ้ามีโชครอดพ้นดีมากมาย วัคซีนนั้นมีให้เราเลือกฉีด แต่เลือกที่จะกีดเพราะกลัวตาย ถ้าติดก็รักษาก่อนจะสาย ก่อนตัวจะเป็นรายถัดไปเอย

โคลงสี่สุภาพ ๕ จงอย่าลืม ทำไมใครไม่รู้ และรัก ทำไม่มีการพัก ทั่วหล้า ใครจะช่วยทำนัก สานต่องานพ่อ เราหมั่นทำตามไว้ อย่าได้ลืมตัว

โคลงกระทู้ ๖ พบรักพบพราก พบเธอทำหวั่นไว้ จากไกล รักไม่คลายหายไป ร่ำร้อง พบเจออยู่รำไร แลพี่ พรากพี่ไปจากน้อง ร่ำไห้ทุกคืน

ร่ายยาว ๗ สุนัขจิ้งจอกกับเม่น สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งกำลังว่ายน้ำข้ามลำธาร แต่ต้านแรง กระแสน้ำเชี่ยวไม่ไหว จึงเสียหลักถูกน้ำซัดไปติดอยู่ที่ ซอกโขดหินกลางลำธาร สุนัขจิ้งจอกพยายามดิ้นรนจน หมดแรงแต่ก็ดิ้นไม่หลุดฝูงเหลือบ จึงพากันบินมาตอมดูด เลือดอย่างหิวโหยเม่นตัวหนึ่งเดินมาดื่มน้ำที่ลำธาร เห็นฝูง เหลือบรุมกัดหมาจิ้งจอกก็สงสาร เจ้าคงจะเจ็บปวดมาก ข้าจะไล่เหลือบพวกนี้ให้นะ สุนัขจิ้งจอกรีบห้าม ไม่ต้อง หรอก เพราะเหลือบฝูงนี้ดูดเลือดข้าจนอิ่มแปล้แล้วล่ะ จึง แค่บินตอมเฉยๆ ขืนเจ้าไล่เหลือบฝูงนี้ไป เหลือบฝูงใหม่ก็ จะแห่มาดูดเลือดข้าอีก คราวนี้ข้าคงไม่มีทางรอดแน่

ร่ายยาว ๘ ร่ายยาวที่ปรับจากความเรียงร้อยแก้ว สุนัขจิ้งจอกกำลังว่ายน้ำ ข้ามลำธารแต่ต้านแรงน้ำไม่ ไหว เสียหลักถูกน้ำซัดไปติดอยู่ที่ซอกโขดหิน แม้พยายาม ดิ้นรนจนหมดแรง เหมือนโชคแกล้งดันเจอกับฝูงเหลือบ พากันบินมาเกือบดูดเลือดหมดตัว เม่นมัวแต่เดินมาดื่มน้ำ ที่ลำธาร มองเห็นจิ้งจอกก็สงสารโดนฝูงเหลือบรุมกัด เม่นจึงจะช่วยจัดการไล่ฝูงเหลือบให้ จิ้งจอกบอกเม่นไม่ ต้องช่วยหรอก เดี๋ยวเหลือบก็ออกไปเพราะดูดเลือดจนอิ่ม แล้ว ก็ไม่แคล้วเหลือบฝูงใหม่เข้ามาอีก คราวนี้คงหลีก ไม่รอดแน่ ท้ายที่สุดแม้การหนีจากความทุกข์ตรงหน้า อาจได้คว้าความทุกข์ที่ใหญ่หลวงกว่านี้แล นางสาวกนกรดา ช่วยธรรม นางสาวนิศารัตน์ สามารถ

๙ อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ ชื่อของฉัน ชื่อเล่นคือน้ำผึ้ง มธุพึงจะรสหวาน นามฉันก็โบราณ ปิตุหนูก็ตั้งให้ ชื่อจริงกนกแรก ก็จะแทรกรข้างใน มีดาล่ะสุดใจ ก็คือยินดีในทอง

๑๐ กลอนเปล่า แม่ผู้ยิ่งใหญ่ แม่คือผู้ให้ ฉันคือผู้รับ แม่คือดวงตะวัน ฉันคือดวงเดือน แม่คือดวงดารา ฉันคือดาวเคราะห์ แม่คือมหาสมุทร ฉันคือมัจฉา แม่คือปฐพี ฉันคือเสี้ยวธรณี แม่คือสายลม ฉันคือพายุ แม่คืออัมพร ฉันคือสกุณี แม่คืออัคคี ฉันคือควันไฟ แม่คือพิรุณ ฉันคือละอองฝน แม่คือภูผา ฉันคือก้อนหิน แม่คือพฤกษา ฉันคือใบไม้ แม่คือบุษบา ฉันคือกลีบบุษบา แม่คือดารณี ฉันคือไม้พาย แม่คือวารี ฉันคือลำธารเล็ก แม่คือพนาลัย ฉันคือต้นหญ้า แม่คือที่พึ่งพิง ฉันคือลูกแม่

๑๑ วรรณรูป

๑๒ วรรณรูป กลอนดอกสร้อย เรื่อง โควิดนี้หนา โคเอ๋ยโควิด ไวรัสคร่าชีวิตคนทั่วโลก โคโรน่านี้เราว่าเป็นโรค ถ้ามีโชครอดพ้นดีมากมาย วัคซีนนั้นมีให้เราเลือกฉีด แต่เลือกที่จะกีดเพราะกลัวตาย ถ้าติดก็รักษาก่อนจะสาย ก่อนตัวจะเป็นรายถัดไปเอย วรรณรูปชื่อ โควิดนี้หนา ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก สถานการณ์การระบาดของไวรัสโคโรน่าหรือโควิด-19ที่มีการ แพร่ระบาดมากที่สุดในปัจจุบัน เมื่อสถานการณ์โคโรน่าไวรัส หรือโควิด-19 ระบาดนำมาซึ่งปัจจัยหลายอย่างที่ตามมา เช่น การฉีดวัควีนเพื่อป้องกันโควิด วึ่งในวรรณรูปมีการจัดเรียง เป็นรูปไวรัสโคโรน่าหรือโควิด-19

๑๓ กาพย์ยานี ๑๑ ฉันชอบฉันรัก ฉันชอบข้าวมันไก่ ฉันชอบไปซื้อส้มตำ ฉันชอบกินข้าวยำ ฉันชอบทำไข่เยี่ยวม้า ฉันรักธรรมชาติ ฉันรักหาดสมิหลา ฉันรักคนเลี้ยงลา ฉันรักป่าหิมพานต์ กนกรดา ช่วยธรรม บุษศรา เพชรแดง นิศารัตน์ สามารถ จุฑาทิพย์ ไชยแก้ว

๑๔ กาพย์ฉบัง ๑๖ ฉันเกลียดฉันกลัว ฉันเกลียดคนที่เสแสร้ง พูดจาร้ายแรง เพราะเป็นคนตีสองหน้า ฉันกลัวใจนี้แหละหนา บางครั้งเลิกรา ความรักล้วนอนิจจัง กนกรดา ช่วยธรรม บุษศรา เพชรแดง นิศารัตน์ สามารถ จุฑาทิพย์ ไชยแก้ว

๑๕ กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘ วันนี้วันหน้า วันที่มั่งมี วันนี้วันดี มีไม่ขาดสาย เงินทองไหลมา และฝั นถึงเต่า ได้โชคเพราะปลา เอาเลขซื้อหวย เก็บเงินซื้อบ๊วย วันหน้าฉันรวย ไว้แต่งเติมสวย เอาให้อาหมวย อวดดีจนป่วย แล้วหาคนอวย สุดท้ายเป็นบ้า กนกรดา ช่วยธรรม บุษศรา เพชรแดง นิศารัตน์ สามารถ จุฑาทิพย์ ไชยแก้ว

การอ่านและการเขียนร้อยแก้ว เชิงสร้างสรรค์ ประวัติผู้แต่ง นางสาวกนกรดา ช่วยธรรม ๔๑ หมู่ ๖ ตำบล นาเมืองเพชร อำเภอ สิเกา จังหวัดตรัง ๗๒๐๐๐ การศึกษา กำลังศึกษาอยู่ สาขาภาษาไทย ชั้นปีที่ ๓ คณะศึกษาศาสตร์และศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่

สานฝัน ผ่าน บทกวี ผศ.พิชญา สุวรรณโน อาจารย์ผู้สอน